Λίγο πριν από την κάλπη… Τα «καραγκιοζάκια», ο Χατζηνικολάου, ο Πατριάρχης και οι λοιποί…

ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μέσου Έλληνα. Με τις όποιες ευθύνες φέρω, στό βαθμό που κι εγώ συνέβαλα για όσα συμβαίνουν σήμερα:

Ενότητα πρώτη: Ο κ. Χατζηνικολάου έχει την τάση να αυτοπροβάλλεται, συνήθως, ως ο αδάμαντας της αντικειμενικότητας. Και με αυτή την έννοια, δεν δέχεται καμιά κριτική. Κανένας δεν του έμαθε, ότι αυτή η παθογένεια είναι το μέγα μειονέκτημα του δημοσιογράφου.

Προχθές λοιπόν, κάποιοι συνάδελφοι του άσκησαν κριτική, για το ότι μετά τη δήλωση του Μιχαλολιάκου, ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη τής δολοφονίας του Φύσσα, δεν επέμεινε σε ερωτήσεις βάθους, παρά αρκέστηκε στην δήλωση.

Πνέων μένεα, λοιπόν, βγήκε στη. εκπομπή του και χαρακτήρισε αυτούς τους συναδέλφους «καραγκιοζάκια», διότι δεν κατέχουν την τεχνική της συνέντευξης τόσο άρτια όσο αυτός. Και επιχειρηματολόγησε λέγοντας ότι κανόνας της συνέντευξης είναι, όταν κάποιος κάνει μια τόσο βαρυσήμαντη δήλωση, δεν επιτρέπεται στο δημοσιογράφο να επιμείνει, γιατί υπάρχει κίνδυνος ο συνεντευξιαζόμενος να… λειάνει την δήλωσή του και να χάσει έτσι το ενδιαφέρον της…

Μας συγχωρείτε κύριε Χατζηνικολάου, αλλά αυτή η άποψη υπηρετεί την σχολή του εύκολου εντυπωσιασμού στη δημοσιογραφία και όχι την ουσία. Στόχος του δημοσιογράφου δεν είναι να ΥΦΑΡΠΑΞΕΙ την δήλωση κάποιου προς εντυπωσιασμό, αλλά να επιδιώξει την ουσία, έστω κι αν ο συνεντευξιαζόμενος αλλάξει τη δήλωση του. Έχει το δικαίωμα, κάθε συνεντευξιαζόμενος, να αλλάξει, ή να μην αλλάξει ο,τι θεωρεί πως τον εκθέτει. Αλλά ας δούμε σε τι άλλο έπρεπε ν απαντήσει ο Μιχαλολιάκος:

Α. Από τη στιγμή πού αποδέχεται πολιτική ευθύνη για την δολοφονία πως είναι δυνατόν να ηγείται Κόμματος που διεκδικεί θέση στό Κοινοβούλιο;

Β.Μηπως ο Χίτλερ την πολιτική ευθύνη δεν είχε για όσα εγκλήματα διαπράχθηκαν στό όνομα του;

Γ. Πόσο απέχει διασταλτικά η πολιτική ευθύνη από την ηθική αυτουργία; (έστω κι αν ο ένας όρος είναι πολιτικός κι ο άλλος ποινικός)

Αυτά τα ολίγα κύριε Χατζηνικολάου. Μπορεί να έχετε ένα χαρισματικό πρόσωπο για τηλεόραση,ώστε κι αγκινάρες αν καθαρίσετε να χτυπάνε υψηλές ακροαματικότητες,αυτό όμως δεν σας δίνει το δικαίωμα να χαρακτηρίζετε καραγκιοζάκια όσους σας κάνουν μια δημιουργική κριτική.

Ενότητα Δεύτερη: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, παρακαλώ, παρέστη στη Χίο για να κάμει αγιασμό στό Ίδρυμα, που ο εφοπλιστής Τσάκος έχει αφιερώσει στο όνομα της κόρης του και στο οποίο φοιτούν με υποτροφία καμιά εικοσαριά παιδιά!

Αν είναι δυνατόν! Κοτζάμ Οικουμενικός Πατριάρχης, στη φιέστα ενός εφοπλιστή! Και μάλιστα να χαριεντίζεται μετά του εν λόγω εφοπλιστού, καθώς τον πήγαινε βολτίτσα με το αμαξίδιο, στον μεγάλο του κήπο!

Δυο βήματα πιο πάνω ήταν η Μυτιλήνη που βούλιαζε από τους δυστυχείς πρόσφυγες. Εκεί δεν αξιώθηκε να πάει.

Ανέκαθεν ήταν γνωστή η αγαστή σχέση της Εκκλησίας με το Κεφάλαιο και την Εξουσία. Ειδικά το Φανάρι έχει το δικό του αμαρτωλό παρελθόν, από την περίοδο της Τουρκοκρατίας όταν τα πήγαινε μια χαρά με την Μεγάλη Πύλη!

Τώρα όμως τέτοιου είδους συναναστροφές που παίρνουν και τη δέουσα δημοσιότητα, Ε διάολε δεν είναι ο,τι καλλίτερο για το κύρος του Πατριαρχείου. Δεν του αρκούν πια οι «Μεγάλοι Λογοθέτες», που συνήθως είναι φραγκάτοι και ομοτράπεζοι; Κάτι τέτοια βλέπουν οι Βατικανοί και επιχαίρουν!

Ενότητα Τρίτη: Πάμε να ψηφίσουμε. Με τον κόσμο σχεδόν αδιάφορο..Με υποψήφιους πού κάποιοι απ αυτούς θα ξεχωρίσουν στην θερινή επιθεώρηση. Προσφέρονται άλλωστε. Ένας κι ένας. Ο Σταύρος,το νέο φιντανάκι του Γιούνγκερ, ο Μιχαλολιάκος, πολιτικός δολοφόνος καθ ομολογίαν, ο Λεβέντης που προχθές μπέρδεψε τον ΑΝΤ 1 με τον ALPHA, στον όποιο πήγε αναζητώντας τον…Παπαδάκη! Ο Λεβέντης που μιλά για αργόμισθους κι έχει βάλει το μισό του σόι στό ψηφοδέλτιο!

Υπάρχουν, όμως, συνέλληνες που θα τους ψηφίσουν. Που θα τους βάλουν στη Βουλή, όπου θα πέσει το γέλιο της..Αρκούδας!

Αυτό είναι το επίπεδο των ανθρώπων που μας εκπροσωπούν. Αυτοί προσδιορίζουν το μπόι μας, κακά τα ψέμματα.

Αυτοί είμαστε κι αυτή την εικόνα δίνει η χωρά μας έξω. Όσο πίσω γυρίζουμε τον χρόνο, στο ελληνικό Κοινοβούλιο, τόσο μας μελαγχολούν οι συγκρίσεις. Γιατί, Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τον αρχηγό του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της χώρας, να ασχολείται με το αν η κάμερα τον έβγαλε κοντύτερο του αντιπάλου του; Μήτε η Ανίτα Πάνια δεν θα τολμούσε τέτοιο σχόλιο!

Κι ύστερα αυτή η ρητορική πλήξη. Όλοι να επαναλαμβάνουν τα ίδια κι οι υποψήφιοι ν αναμασάνε, όσα είπαν οι Αρχηγοί. Μια μελαγχολία σκιάζει αυτές τις εκλογές…

Posted in: πολιτική