Ο Καββαδίας και τ’άστρα του Νοτιά

Από τον Γιάννη Μπρούζο

Έβραζε το κύμα του Γαρμπή, είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη, γύρισες και μου `πες πως το Μάρτη, σ’ άλλους παραλλήλους θα `χεις μπει
Καυτός νοτιοδυτικός άνεμος, ο λίβας που καίει τα σπαρτά, ο Γαρμπής που έβραζε. Ο χάρτης που σκύβεις για να χαράξεις πορεία. Εσύ, ο άλλος του ποιήματος, που μπορεί να είμαι και γώ, ή μια έκβαση του εαυτού μου σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στους παραλλήλους που “θα χεις μπει” μέχρι το Μάρτη. Στους παραλλήλους της στρογγυλής μας γης, που έχει πάνω της τόσες στεριές και ακόμα πιο πολλές θάλασσες, που συνθέτουν το πανέμορφο φόρεμά της. Στους παραλλήλους που  κόβουν την γη μας σε φέτες, φέτες που το κλίμα αλλάζει, φέτες πιο βόρειες, φέτες πιο νότιες, φέτες σαν ζώνες.  Ή μήπως στους παραλλήλους ενός άλλου κόσμου;

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό, κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια, Κομπολόι κρατάς από κοράλλια, κι άκοπο μασάς καφέ πικρό
Ο Σταυρός του Νότου, ο λαμπερός αστερισμός του Νοτιά, το σημάδι, ο προσανατολισμός, η ελπίδα. Ή μήπως εκεί ανάμεσα στα στράλια, τα σκοινιά του καραβιού, αχνοφαίνεται το σύμβολο του μαρτυρίου; Ένας Σταυρός: ελπίδα ή μαρτύριο; Μήπως θα το δείξει ο χρόνος; Ο χρόνος στις χάντρες ενός κομπολογιού φτιαγμένου απο εξωτικά κοράλλια; Ο χρόνος των αναμνήσεων;
Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά με το παλλινώριο πήρα κάτου μου `πες με φωνή ετοιμοθανάτου, να φοβάσαι τ’ άστρα του Νοτιά
Το Άλφα, το πιο λαμπερό Αστέρι στον αστερισμό του Κενταύρου, το τρίτο λαμπερότερο σε όλο τον ουρανό. Πλάι στον Σταυρό του Νότου. Τι κρύβεται όμως πίσω απο την λάμψη του; Οι αστρονόμοι βρήκαν κρυμμένο ένα αέριο σάβανο ενός ετοιμοθάνατου άστρου. Πίσω απο τη λάμψη, ο Θάνατος. Πίσω απο τον δρόμο που φαίνεται λαμπερός, και που με το παλλινώριο το ναυτικό όργανο προσανατολισμού εύκολα εντοπίζεις, κρύβεται το μοιραίο. Κι Εσύ το ήξερες, και μου πες “να φοβάσαι τα αστρα του Νοτιά”
Άλλοτε απ’ τον ίδιον ουρανό, έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα, με του καπετάνιου τη μιγάδα, μάθημα πορείας νυχτερινό
Μάθημα νυχτερινό. Γιατί τη νύχτα, στο σκοτάδι, βλέπεις πιο καλά. Το φως θαμπώνει την πραγματικότητα. Θαμπώνει τις κρυμμένες δυσκολίες του καιρού, τους φάρους και τις στεριές σου κρύβει, και αν πλησιάζει σύγκρουση δεν την καταλαβαίνεις. Με τη μιγάδα, τον εξάντα, που μετράει την γωνία ενος αστεριού ή ενός πλανήτη απ’ τον ορίζοντα, μέσα στο σκοτάδι καταλαβαίνεις πιο καλά που είσαι και ποιος είσαι. Ή μήπως με μια μιγάδα ερωτική; Την νύχτα στο κατάστρωμα, κάτω απ τον έναστρο νυχτερινό ουρανό, να βλέπεις τον εαυτό σου όπως είναι: γυμνό, άμαθο και αληθινό.
Σ’ ένα μαγαζί του Nossi Be, πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια, μέρα μεσημέρι απά στη λίνια, ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή
Στην λίνια, στην Γραμμή του Ισημερινού που χωρίζει τον Βορρά από το Νότο, το βόρειο από το νότιο ημισφαίριο, τους “πάνω” απο τους “κάτω” έτσι όπως βλέπουν τον κόσμο οι “πάνω”. Ο Ισημερινός ο πιο κεντρικός παράλληλος που κόβει τη γη μας στα δύο. Ο παράλληλος που Σε οδήγησε στον “άλλο κόσμο” με μια λάμψη.
Κάτω στις ακτές της Αφρικής, πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι, τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και το ωραίο γλυκό της Κυριακής
Ο νόστος, του νόστιμου γλυκού της Κυριακής, ο νόστος που σε κάνει να θυμάσαι και να συνεχίσεις να ζεις. Για τα κοράλλια, για τα φανάρια, τα πλευρικά τα φώτα της λοξής πορείας, για το ωραίο γλυκό, για την μιγάδα. Όχι για το Σταυρό.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 28.10.2016

Διαβάστε περισσότερα

Θα ζούσες χωρίς Facebook;

 Ήμουν πάντα τέτοιο ψώνιο ή έγινα εκεί μέσα;

 

ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ

Είδα το «Black Mirror» φυτεμένος στον καναπέ, ποτισμένος με μπίρα να ξεπλένει τα υπολείμματα ποπ κορν από τα δόντια. Η τέχνη είναι συχνά σαν το ποδόσφαιρο: μπορεί να σε οδηγήσει στην απόλυτη παρακμή. Αν δεν το έχετε δει, είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε το συντομότερο δυνατό. Δύο Σαββατοκύριακα δουλειά είναι. Στο Netflix ή, τέλος πάντων, όπου μπορεί ο καθένας. Σειρά θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Κάθε επεισόδιο εκτυλίσσεται στο μέλλον και πάντα υπάρχει μία τεχνολογική εφαρμογή, γύρω από την οποία πλέκεται ο μύθος. Κάποια στιγμή, μεταξύ επεισοδίων, σκέφτηκα ότι αυτό που έκανε κάποτε η λογοτεχνία έχει περάσει εδώ και καιρό στη μυθοπλασία της εικόνας, είτε πρόκειται για τηλεόραση είτε για σινεμά. Κοίταξα στη βιβλιοθήκη τις καλές εκδόσεις του Ιουλίου Βερν.

 Ο μόνος λόγος για να τις δώσεις σε ένα παιδί είναι μήπως και αποκτήσει επαφή με το κλασικό. Όμως εδώ και καιρό δεν υπάρχει τίποτα εκεί μέσα για να ενθουσιάσει ένα νεανικό μυαλό. Ισχύει και για τους μεγαλύτερους. Κάποτε οι παρέες έπιαναν την κλωστή της συζήτησης μέσα από βιβλία. Τώρα έχουν τις σειρές. Δεν είναι κακό, κάθε άλλο. Είναι πιο ξεκούραστο, ίσως και πιο συναρπαστικό. «Black Mirror». Τρίτη σεζόν, πρώτο επεισόδιο. Στο μέλλον το κοινωνικό status θα καθορίζεται από την επίδοση του ανθρώπου και τη δημοφιλία του στα social media. Όλοι είναι με το τηλέφωνο στο χέρι. Χαιρετάς κάποιον και αυτομάτως τον βαθμολογείς. Η υψηλή βαθμολογία είναι στόχος ζωής. Αν έχεις από ένα σκορ και κάτω δεν μπορείς να πάρεις δάνειο. Και αν πας πιο χαμηλά, δεν μπαίνεις ούτε σε καφετέρια. Το «φιλαράκι έχεις ένα ευρώ» που ακούς σήμερα, θα αντικατασταθεί από το «φιλαράκι θα μου δώσεις κανένα αστεράκι στη βαθμολογία»; Υπερβολικό. Ναι, εντάξει, αλλά και πριν από δέκα χρόνια θα σου φαινόταν γελοίο να άκουγες ότι στα πιτσιρίκια γεννιέται παρεξήγηση έτσι και ο ένας δεν κάνει like στον άλλον.

Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι κάπου την έχουμε πατήσει με τα social media. Άσχημα. Δεν είναι μόνο ο χαμένος χρόνος –φαντάσου πόσο χρόνο θα κέρδιζες αν δεν έμπαινες ποτέ πια στο Facebook ή στο Twitter. Είναι το νέο είδος κοινωνικού ελέγχου και κριτικής που έχουμε βάλει στις ζωές μας. Στα social media δείχνεις χαρακτήρα. Μη σου πω ότι διαμορφώνεις κιόλας. Ξέρω ανθρώπους που ξοδεύουν χρόνο πριν αποφασίσουν τι θα δημοσιεύσουν, ποια ώρα θα το κάνουν και με τι φωτογραφικό υλικό θα το επενδύσουν. Κατά μία εκδοχή το Facebook έχει επαναφέρει το «πρόσεξε τι θα πει ο κόσμος». Θα μου πεις ότι εκεί μέσα μπορείς να παρουσιάσεις διαφορετικές εκδοχές του εαυτού σου, δεν είναι ανάγκη να είσαι αληθινός. Και αν είσαι; Λες σήμερα μία ανοησία επί του πολιτικού και κάποιος σου τρίβει στη μούρη κάτι που πέταξες πριν πέντε χρόνια. Δημοσιεύεις φωτογραφία και ένας θα σου πει ότι ίσως πάχυνες, δεν είσαι εκείνος που ήσουν. Αυτό είναι φριχτό. Όχι μόνο είσαι υπό συνεχή έλεγχο και κριτική, αλλά έχεις χάσει και το δικαίωμα στη λήθη. Ακόμα και αν θέλεις να ξεχαστούν αυτά που είπες και έκανες, μπορεί να μη θέλουν οι άλλοι. Διότι, ναι, μπορεί να ακούγεται γοητευτικό το να έχεις όλη σου τη ζωή online, όμως τι κάνεις όταν η μνήμη σε τσακίζει; Είναι στιγμές που όλο αυτό το βρίσκω καταπιεστικό.

Θέλω να σβήσω το account να ανταλλάξω email με δέκα ανθρώπους και να διαθέσω τον κερδισμένο χρόνο σε κάτι δημιουργικό. Μπορεί να φυτέψω μαρούλια ή να διαβάσω πέντε βιβλία παραπάνω. Μιλάμε για, τουλάχιστον, μία ώρα την ημέρα. Δεν το κάνω. Λέω στον εαυτό μου ότι κρατάω το account για επαγγελματικούς λόγους, αλλά, η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ότι η ζωή μου θα αποκτήσει μία τρύπα χωρίς αυτό. Δεν είναι οι επαφές που θα χάσω, όχι. Είναι που θα χαθώ εγώ από αυτούς, θα είναι σαν να μην υπάρχω, θα ξεχαστώ. Ήμουν πάντα τέτοιο ψώνιο ή έγινα εκεί μέσα;

Διαβάστε περισσότερα

Αθλητισμός, ή … βαρβαρότητα;

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν μιλούσαμε για αθλητισμό άλλα πράγματα εννοούσαμε. Μετά την επέλαση της εμπορευματοποίησης, την έναρξη της οποίας κήρυξε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το 1984, τα πράγματα άλλαξαν.
Πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια και πιστεύω ότι κανείς δεν αμφισβητεί ότι η ΔΟΕ και όλοι οι διεθνείς αθλητικοί οργανισμοί έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα των πολυεθνικών που λυμαίνονται το χώρο.
Το ίδιο συμβαίνει με τις εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές και τις εθνικές αθλητικές ομοσπονδίες, αλλά και με τα αθλητικά σωματεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Αν μιλάμε για αθλητισμό, μιλάμε, πρώτα απ όλα, για τους αθλητές. Αυτοί είναι που με τις προσπάθειες και τις επιδόσεις τους γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών, ρισκάροντας την υγεία και την ίδια τους τη ζωή, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, αλλά κυρίως μετά απ αυτήν.
Βέβαια, σε κάθε άθλημα, αυτοί που τα «κονομάνε χοντρά» είναι ελάχιστοι. Οι πολλοί απλώς επιβιώνουν, ή φυτοζωούν. Για τη δόξα, το χρήμα και τη «μεγάλη ζωή», ο αθλητής πρέπει να καταφύγει σε άλλα μέσα, μεταξύ των οποίων και οι «ενισχυτικές ουσίες», δηλαδή το ντόπινγκ. Μόνον έτσι γίνονται οι μεγάλες επιδόσεις, τα ρεκόρ, οι νίκες, αυτά δηλαδή που απαιτούν τα «αφεντικά»…
Αυτά συμβαίνουν στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού, του αθλητισμού των υψηλών επιδόσεων, ή του πρωταθλητισμού, αν προτιμάτε.
Τι γίνεται όμως με τον εργαζόμενο, το νέο, ή το παιδί, που θέλει να γυμναστεί, ή να αθληθεί στον ελεύθερο χρόνο του;
Η απάντηση είναι: Αν έχεις να πληρώσεις, τότε μπορείς!
Φθάσαμε στο σημείο η φυσική αγωγή, η γυμναστική, ο αθλητισμός, από κοινωνικά αγαθά να έχουν μετατραπεί σε είδη πολυτελείας…
Θυμάμαι, όταν σαν αθλητής επισκεπτόμουν τη Σοβιετική Ένωση, ή τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, μου έκανε εντύπωση ότι όποιος ήθελε να γυμναστεί είχε στη διάθεση του οργανωμένα γυμναστήρια, επανδρωμένα με επαγγελματίες γυμναστές, όπου βεβαίως η πρόσβαση ήταν δωρεάν. Όπως επίσης εντύπωση μου έκανε η οργάνωση και το επίπεδο του σχολικού αθλητισμού, κάτι που στη χώρα μας ήταν (και συνεχίζει να είναι) όνειρο θερινής νυκτός.
Θα μου πείτε: «Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα, μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος εξαιτίας της κρίσης»!
Σκεφθείτε όμως ότι στην κατάσταση αυτή βρισκόμαστε γιατί βλέπαμε τόσα χρόνια να μας κόβουν κομμάτι- κομμάτι, αυτά που θεωρούσαμε δικαιώματα μας, αυτά που πιστεύαμε ότι ήταν κοινωνικά αγαθά. Έτσι η υγεία, η παιδεία, η ψυχαγωγία, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, και τόσα άλλα, έγιναν εμπορεύματα και μάλιστα πολύ ακριβά. Έτσι και ο αθλητισμός.
Όμως, όλα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα για να βγει η ανθρωπότητα από το σκοτάδι της βαρβαρότητας.
Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο νου όταν, πριν λίγες μέρες, ξαναδιάβασα αυτό που έγραψε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αποδίδοντας το στον Φρίντριχ Ένγκελς: «Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».
Κάτι που σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι στον Πλανήτη αισθανόμαστε στο πετσί μας.
Kαι τελειώνω με κάτι που είχε πει ο Καρλ Μαρξ: «Το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου».

Διαβάστε περισσότερα

Μεταλλάχθηκε ο ιός Έμπολα - Έγινε τέσσερις φορές πιο δυνατός

Σαν να μην ήταν ήδη άκρως επικίνδυνος ο ιός Έμπολα έγινε ακόμη χειρότερος. Κατά την τελευταία επιδημία του 2014-15, ο ιός μεταλλάχθηκε και μπορεί πλέον να μολύνει πολύ πιο εύκολα τους ανθρώπινους ιστούς, με τετραπλάσια ικανότητα από ό,τι στο παρελθόν.

Παράλληλα -χάρη στην ίδια μετάλλαξη- έχει γίνει τρεις φορές πιο φονικός για όσους μολύνει, όπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες.
Η διπλή αυτή εξέλιξη δημιουργεί ανησυχίες ότι σε μια μελλοντική επιδημία ο ιός θα είναι πιο φονικός και πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί.
Σε δύο νέες επιστημονικές εργασίες, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Cell (Κύτταρο), οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζέρεμι Λούμπαν του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης και τον καθηγητή Τζόναθαν Μπολ του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ αντίστοιχα, ανέλυσαν τον γενετικό κώδικα σχεδόν 2.000 δειγμάτων του ιού.
Αυτό που διαπίστωσαν, είναι ότι ο Έμπολα υπέστη αλλαγές σε μια πρωτεΐνη στην επιφάνειά του, κάτι που του επιτρέπει να «κλειδώνει» στα υγιή ανθρώπινα κύτταρα και να εισδύει σε αυτά ευκολότερα. Έτσι, γίνεται πιο ικανός να μεταδίδεται μεταξύ των ανθρώπων.
Εκτιμάται ότι η νέα μετάλλαξη -με την ονομασία A82V- εμφανίσθηκε τους πρώτους κιόλας μήνες της προηγούμενης επιδημίας και ήταν αυτή που έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να εξελιχθεί η επιδημία στη χειρότερη που είχε υπάρξει ποτέ, με 11.310 θύματα στη Δυτική Αφρική (κυρίως σε Γουινέα, Λιβερία και Σιέρα Λεόνε).
Εξάλλου, οι άνθρωποι που μολύνονται με τον μεταλλαγμένο ιό Έμπολα, είναι σχεδόν τρεις φορές πιθανότερο να πεθάνουν, σε σχέση με εκείνους που είχαν μολυνθεί παλαιότερα, όταν ακόμη ο ιός δεν είχε μεταλλαχθεί. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη επιστημονική πεποίθηση ότι ο ιός θα εξελισσόταν σταδιακά, έτσι ώστε να γίνει λιγότερο φονικός, προκειμένου να εξαπλωθεί πιο εύκολα (αν σκοτώνεται γρήγορα ο ασθενής, δεν μπορεί να μολύνει πολλούς άλλους γύρω του).
Ο ιός μεταδίδεται κυρίως μέσω σωματικών υγρών από μολυσμένους ανθρώπους ή από πτώματα ασθενών. Αν και έχουν πια αναπτυχθεί εμβόλια για τον Έμπολα, η ικανότητά του να μεταλλάσσεται, δημιουργεί αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά τους στο μέλλον.

Διαβάστε περισσότερα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ Ι.Π.ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ "ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ"

Η κρίση βαθαίνει, και ο τόπος που τόσο αγαπάμε βουλιάζει όλο και περισσότερο. Δυστυχώς οι συνθήκες αυτές στις όποιες υποχρεωθήκαμε όλοι μας να αντεπεξέλθουμε μας κρατούν στάσιμους, να αγωνιζόμαστε για το σήμερα, χωρίς αύριο.
Ας παραδεχτούμε επιτέλους αυτό που μας συμβαίνει. Όλοι όσοι καταφέρνουμε την σχεδόν αδύνατη αποστολή της επιβίωσης με τις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες ικανοποιημένες σήμερα, είμαστε ήδη οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι χωρίς ρεύμα, οι αναξιοπαθούντες του αύριο. Η αξιοπρέπεια μας είναι υποθηκευμένη!

Τα χρεωμένα νοικοκυριά και καταστήματα της πόλης μας αδυνατούν να ανταταπεξέλθουν ακόμα και στα διακανονισμένα χρέη τους. Και οι "εισπράκτορες" λαμβάνουν τα μέτρα τους... αυτοματισμοί στις κατασχέσεις, αυτοματισμοί στις διακοπές ηλεκτροδότησης.

Το ξεχασμένο από πολλούς και εγκαταλειμμένο στην τύχη του Μεσολόγγι μας, εκτός από το ΤΕΙ που ουσιαστικά έχει ερημώσει, εκτός του Νοσοκομείου που υπολειτουργεί, εκτός της ανύπαρκτης πλέον εμπορικής κίνησης, ζει πλέον και τις επόμενες μέρες της καταστροφικής πλημμύρας της 22ας Οκτωβρίου.

Επειδή ο χειμώνας που είναι καθ οδόν προβλέπεται χειρότερος από κάθε προηγούμενο, και ειδικά για τους συμπολίτες που δέχτηκαν ένα ακόμα πλήγμα από τις ζημίες της νεροποντής επιπλέον της ήδη δρομολογημένης οικονομικής τους καταστροφής, όλοι όσοι γνωρίζουμε ότι η αξιοπρέπεια δεν έχει χρώμα, ότι η φτώχεια δεν κάνει διακρίσεις και ότι το μόνο μέλλον του τόπου μας είμαστε εμείς οι ιδιοι, οφείλουμε στα παιδιά μας να αγωνιστούμε ενωμένοι : ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΣΤΕΓΗ, ΘΕΡΜΑΝΣΗ, ΤΡΟΦΗ, ΦΑΡΜΑΚΟ... ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΥΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Δευτέρα 7 Νοέμβρη στις 7 το απόγευμα στο Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου
Όλοι μαζί ενώνουμε τις δυνάμεις μας:

- Για να δημιουργήσουμε μια ισχυρή ασπίδα προστασίας για τους αδύναμους συμπολίτες μας
- Για να συνεχίσουμε να ακυρώνουμε τους Πλειστηριασμούς στο δήμο μας
- Για να εμποδίσουμε τις διακοπές ρεύματος στα σπίτια μας.

Θα μιλήσουν ο Κωνσταντίνου Ιωνάς Δικηγόρος Οικονομικού Ποινικού Δικαίου και
ο Παπαδόπουλος Λεωνίδας από το Κίνημα Δεν Πληρώνω - Ενιαίο Μέτωπο

-Κάθε εβδομάδα σε όλη τη χώρα πλειστηριάζονται ΣΠΙΤΙΑ-ΧΩΡΑΦΙΑ-ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ.
-Εκατοντάδες συμπολίτες μας ζουν χωρίς ρεύμα ενώ οι άστεγοι στο δήμο μας Αυξάνονται.
-Όλο και περισσότεροι, ζούμε στα όρια της εξαθλίωσης

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ - ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ Ι.Π. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ «ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ»

Σωματείο Εργαζόμενων Νοσοκομείου Μεσολογγίου  κ.α. Φορείς της περιοχής μας

Διαβάστε περισσότερα

To Καζίνο, οι Τράπεζες και τα Σπίτια μας

του Σπύρου Στάλια*
Είναι σαββατόβραδο, με ντύσιμο και στυλ Σων Κόννερυ (ο δεύτερος καλύτερος James Bond είναι πολύ πίσω απ’ αυτόν), πηγαίνετε σε ένα κλασσικό Καζίνο. Κατευθύνεστε στο κεντρικό ταμείο, ‘πετάτε’ χίλια ευρώ, και η ευγενής και πανέμορφη υπάλληλος με χαμόγελο σας μετρά μάρκες αξίας 1 ευρώ, 5 ευρώ, 10 ευρώ, 50 ευρώ και 100 ευρώ που όλες μαζί έχουν αξία 1000 ευρώ. Οι μάρκες που κρατάτε στα χέρια σας είναι το χρήμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στο Καζίνο. Με αυτές θα παίξετε, με αυτές μπορείτε να πιείτε ποτό και με αυτές, οτιδήποτε αγοράζετε μέσα στο Καζίνο, μπορείτε να ψωνίσετε. Όλοι οι θαμώνες του Καζίνου αυτή την σαββατιάτικη βραδιά έχουν κάνει ότι και εσείς για να αποκτήσουν τις μάρκες που επιθυμούν για να διασκεδάσουν.

Αν τα ευρώ στο κεντρικό ταμείο του Καζίνου τα ονομάσουμε ‘αποθεματικά’, τότε οι κυκλοφορούσες μάρκες σε αξία στο Καζίνο, μπορεί να είναι πολλά εκατομμύρια, αλλά όσα ακριβώς είναι στο κεντρικό ταμείο τα αποθεματικά, το πραγματικό χρήμα. Ούτε ένα ευρώ περισσότερες δεν είναι οι μάρκες, ούτε ένα ευρώ λιγότερες. Και καθώς τελειώνει η βραδιά ο καθένας με περισσότερες ή λιγότερες μάρκες επιστρέφει στο κεντρικό ταμείο και εξαγοράζει σε πραγματικό χρήμα ότι οι μάρκες του αθροίζουν. Τελευταίος έρχεται ο ταμίας της αίθουσας με τις δικές του μάρκες, και παίρνει τις εισπράξεις της…
βραδιάς του Καζίνου. Στο κεντρικό ταμείο δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ. αλλά είναι γεμάτο με τις μάρκες που χρησιμοποιήθηκαν αυτή τη βραδιά. Η προσφορά και η ζήτηση σε μάρκες και χρήμα συνέπεσε στο σετ.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι ένας πολύ καλός πελάτης του Καζίνου χάνει όλες του τις μάρκες εκείνο το βράδυ, αλλά ως καλός πελάτης, που το Καζίνο εμπιστεύεται, του κάνει πίστωση 1000 ευρώ και του δίνει μάρκες αξίας 1000 ευρώ. Αυτός υπογράφει μια υποσχετική- επιταγή- γραμμάτιο 1000 ευρώ, που την παίρνει η ταμίας του κεντρικού ταμείου. Άρα οι κυκλοφορούσες μάρκες στην αίθουσα αυτή την στιγμή είναι όλες καλυμμένες με πραγματικά ευρώ εκτός από τις 1000 ευρώ αξίας του καλού πελάτη, που είναι καλυμμένες με μια υποσχετική αποπληρωμής. Ο καλός όμως αυτός πελάτης σε λίγο χάνει στη ρουλέτα και τις επιπλέον 1000 μάρκες και φεύγει. Αν όλοι οι πελάτες αποφάσιζαν εκείνη την στιγμή να φύγουν από το Καζίνο ο κεντρικός ταμίας θα είχε πρόβλημα, να εξοφλήσει τις μάρκες όλων. Θα είχε έλλειμμα 1000 ευρώ. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, αφού τα 1000 ευρώ μπορούν κάλλιστα να βρεθούν από τις καθαρές εισπράξεις του Καζίνου αυτή την βραδιά.
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι στους 50 κρουπιέρηδες που κάθονται στα τραπέζια και διευθύνουν τα διάφορα παιχνίδια, η Κεντρική Διεύθυνση του Καζίνου τους δίνει το δικαίωμα αυτοί να δίνουν πιστώσεις σε καλούς και γνωστούς παίκτες, και να μην εμπλέκεται καθόλου το κεντρικό ταμείο του Καζίνου σε αυτό το θέμα.
Οίκοθεν νοείται, ότι όσο και αν είναι επιτυχημένο το νέο σύστημα, άλλο τόσο πρέπει να είναι προσεκτικό το Καζίνο, θέτοντας όρια στους κρουπιέρηδες στο πόσες μάρκες δανείζουν, παίρνοντας υποσχετικές αποπληρωμής από τους πελάτες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο τέλος της βραδιάς οι μάρκες πρέπει να μετατραπούν σε πραγματικό χρήμα, σε ευρώ. Είναι λοιπόν δυνατόν να μην υπάρχει το αντίστοιχο χρήμα στο κεντρικό ταμείο, λόγω υπερβολικού δανεισμού, και έτσι αιφνιδίως μια βραδιά το Καζίνο να καταστραφεί, να πτωχεύσει λόγω αδυναμίας να μετατρέψει τις μάρκες σε ευρώ. Ναι μεν έχει άπειρες μάρκες το Καζίνο αλλά αυτές θα πρέπει να αντιστοιχούν σε πραγματικό χρήμα αλλιώς κακώς κυκλοφόρησαν μέσα στο Καζίνο.
Τώρα ας μεταφέρουμε το Καζίνο στην πραγματική οικονομία. Μην νομίζετε ότι θα είναι λάθος ‘μεταφορά’. Πλήρως θα αποτυπωθεί η πραγματικότητα.
Στη θέση του Κεντρικού Ταμείου τοποθετήστε την Κεντρική Τράπεζα. Στη θέση των κρουπιέρηδων τοποθετήστε τις Εμπορικές Τράπεζες. Όπου μάρκες, βάλτε ευρώ, και όπως ο κρουπιέρης δίνει μάρκες μέσω δανεισμού, αυξάνοντας έτσι την προσφορά τους μέσα στο Καζίνο, έτσι και οι Τράπεζες αυξάνουν την προσφορά χρήματος στην οικονομία μέσω δανεισμού. Τέλος στους πελάτες του Καζίνου τοποθετήστε τον εαυτό σας και όλους μας, τις επιχειρήσεις και το Κράτος.
Ποια είναι η βασική υπόσχεση του Καζίνου; Κάθε μάρκα με την εμφάνιση της στο Κεντρικό Ταμείο θα εξοφλείται με πραγματικό χρήμα. Ας ξεκινήσουμε από εδώ.
Την εποχή του χρυσού (19ος αιώνας έως το 1945) που όλων των χωρών τα νομίσματα είχαν αναφορά στο χρυσό, δηλαδή επί της ουσίας είχαν νόμισμα τον χρυσό, και η Ελλάδα, η κάθε Κεντρική Τράπεζα στον κόσμο ήταν υποχρεωμένη να έχει αποθεματικά σε χρυσό, έτσι ώστε να μπορεί κάθε νόμισμα να το ανταλλάσσει με προκαθορισμένη ποσότητα χρυσού. Το σύστημα αυτό άλλαξε το 1945 και αντικαταστάθηκε με το σύστημα που προδιέγραψε η Συμφωνία του Bretton Woods. Η συμφωνία αυτή όριζε, ότι κάθε τοπικό νόμισμα θα μπορούσε να ανταλλάσσεται στην κάθε Κεντρική Τράπεζα με μια προκαθορισμένη ποσότητα δολαρίων ΗΠΑ. Και στην πρώτη περίπτωση και στην δεύτερη, αλλά με πιο δύσκολες προϋποθέσεις λόγω της δομής του συστήματος διεθνών συναλλαγών, μια χώρα χωρίς αποθεματικά χρυσού ή δολαρίων κάλλιστα μπορούσε να πτωχεύσει.
Η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κρατικών χρεοκοπιών. Από το 1824 έως το 2010 είχαμε τουλάχιστον 287 επίσημες χρεοκοπίες από 110 κράτη. Η Ελλάδα πτώχευσε έξη φόρες, το 1827, 1843, 1893, 1932, 1945 και το 2010 και εξακολουθεί να είναι πτωχευμένη. Δηλαδή όταν πτώχευε είχε πάντα ξένο νόμισμα. Η αίτια ήταν η μετατρεψιμότητα του νομίσματος. Με άλλα λόγια οι κρουπιέρηδες-τράπεζες δεν ήσαν προσεκτικοί, λόγω απληστίας, και έθεταν έναντι υποσχετικών σε κυκλοφορία πιο πολλές μάρκες-χρήμα, που ήταν αδύνατον να μετατραπούν μετά σε χρυσό ή δολάρια και η πτώχευση ερχόταν. Οι Καζίνο-Τράπεζες ξέμεναν με κόκκινα δάνεια στα χεριά τους που αυτές είχαν δημιουργήσει. Η πτώχευση έχει οδυνηρές συνέπειες. Οι χώρες γίνονται υποχείρια των δανειστών τους, δηλαδή του Καζίνο Τραπεζικού Συστήματος που για να σωθεί μετά επιβάλει υψηλή φορολογία. Φυσικά μισθοί και ημερομίσθια περικόπτονται δραματικά. Οι χώρες ζουν μακροχρόνια ύφεση και ανεργία, ξεπουλιούνται, διαλύονται οι κοινωνικές δομές τους μέσα σε μια αφόρητη δραματική λιτότητα.
Το σύστημα αυτό κατέρρευσε με την σειρά του τον Αύγουστο του 1971 όταν ο Πρόεδρος Νίξον, ανέστειλε μονομερώς το σύστημα του Bretton Woods, ακυρώνοντας την άμεση μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό.
Η απόφαση του Προέδρου Νίξον συνιστά μια από τις μεγαλύτερες επαναστατικές καινοτομίες που έγιναν ποτέ στην ιστορία του νομίσματος, αλλά και της νομισματικής πολιτικής, που ακόμα δεν έχει γίνει κατανοητή ούτε από Καθηγητές Οικονομικών στα Πανεπιστήμια, πολλώ δε μάλλον από τους πολιτικούς και ειδικότερα από τους αριστερούς πολιτικούς.
Στο παράδειγμα του Καζίνου είπαμε ότι ο κρουπιέρης πρέπει να είναι προσεκτικός στο πόσο μπορεί να δανείσει, γιατί θέτοντας πάρα πολλές μάρκες σε κυκλοφορία ίσως το Καζίνο να βρεθεί σε αδυναμία να τις μετατρέψει σε πραγματικό χρήμα με αποτέλεσμα το Καζίνο να πτωχεύσει.
Με την απόφαση του Νίξον το χρήμα έγινε μη μετατρέψιμο σε άλλη αξία. Το χρήμα είναι χρήμα, επειδή η Κυβέρνηση μιας Χώρας ορίζει το χρήμα του Κράτους (fiat money) χωρίς κανένα εξωτερικό περιορισμό. Γίνεται δε αποδεκτό, επειδή αυτό το χρήμα δέχεται το Κράτος για την αποπληρωμή των φόρων των πολιτών και με αυτό το Κράτος πληρώνει τον ιδιωτικό τομέα να αγοράσει οτιδήποτε επιθυμεί. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Σημαίνει ότι το Κράτος που εκδίδει το νόμισμα του ποτέ, μα ποτέ, δεν πτωχεύει. Ποτέ μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα και που ελευθέρα διακυμαίνεται στις αγορές δεν πτωχεύει. Τελεία και Παύλα. Και κάτι σημαντικό. Το Κράτος δεν είναι πια στους πελάτες του Καζίνο Τραπεζικού Συστήματος. Εκδίδει το νόμισμα του. Αυτό διοικεί το Τραπεζικό Σύστημα.
Σήμερα στον κόσμο ελάχιστες χώρες υπόσχονται μετατρεψιμότητα του νόμισμα τους σε χρυσό ή σε κάποιο άλλο νόμισμα. Παράδειγμα τέτοιο είναι η Κίνα που υπόσχεται την μετατροπή του νομίσματος της σε δολάρια ΗΠΑ και σε κάποια αλλά νομίσματα. Αλλά και το ευρώ δεν είναι μετατρέψιμο σε κάποια άλλη αξία, χρυσό ή δολάρια ΗΠΑ ασχέτως της κοινής πίστης των ανθρώπων, ότι πίσω από το ευρώ, βρίσκονται αποθεματικά χρυσού ή άλλα νομίσματα και έτσι έχει αξία για να ζητείται. Αυτά είναι μύθοι. Παρ’ ολ’ αυτά όμως το ευρώ έχει τις ιδιότητες του χρυσού, επειδή είναι συνδεδεμένο με πληθωρισμό όχι πάνω από 2%. Τα ευρώ είναι μια ορισμένη ποσότητα που καθορίζει η ΕΚΤ. Κατά συνέπεια οι χώρες της ευρωζώνης είναι υπό καθεστώς χρυσού κανόνα, κάτι που αποκρύπτεται, δηλαδή ζουν ακόμα στον 19ο αιώνα, είναι στα χέρια των Τραπεζιτών.
Νομίζω ότι έγινε σαφές γιατί η Χώρα μας βρίσκεται σε αυτή την άθλια κατάσταση. Επί της ουσίας ένα Καζίνο Τραπεζικό Σύστημα την κατέστρεψε, το όποιο αφού το ίδιο κατέρρευσε πριν, μετά απαίτησε ο Λαός να το σώσει. Και οι καλοί μας πολιτικοί υπάκουσαν στους Τραπεζίτες. Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα, αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα. Η Δημοκρατία είναι επίφαση.
Η άμεση επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα για να τεθούν οι βάσεις της οικονομικής ανάπτυξης της Χώρας, και οι Έλληνες να δουλέψουν πάλι, αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Όσο παραμένουμε στο ευρώ η Χώρα θα βρίσκεται σε διαρκή ύφεση και οι ξένοι θα μας πάρουν κάθε περιουσιακό στοιχείο και τα σπίτια μας χωρίς οίκτο. Με την δε ρευστή κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή η Χώρα, ατοίχιστη ούσα, υπάρχει κίνδυνος να κατατμηθεί.
spyridonstalias@hotmail.com

Διαβάστε περισσότερα

Δεν έχουν φιλότιμο. Τέλος.

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί. Η τακτική της να μεταχειρίζεται την Ιστορία σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ της μνημονιακής της πολιτικής γίνεται εξοργιστική. Η ξεδιάντροπη εκμετάλλευση των αγώνων του ΕΑΜ και των κομμουνιστών, προκειμένου να καλύψει με «αριστερό» περιτύλιγμα την αντιλαϊκή πολιτική της, κλιμακώνεται:

• Μετά την ιερόσυλη επίσκεψη του τότε νεοεκλεγμένου πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στις 26 Γενάρη 2015, στον τόπο θυσίας των 200 κομμουνιστών, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, η οποία επαναλήφθηκε φέτος με όρους φιέστας,
• μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στον μαρτυρικό Αη Στράτη, στις 28 Οκτώβρη 2016,

οι απονευρωμένοι εορτασμοί για την Απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτώβρη 1944, αφού πέρασαν μέσα από το μπλέντερ της «εθνικής ομοψυχίας» ώστε να γίνουν άχρωμοι, άοσμοι και απολίτικοι, ολοκληρώνονται την Κυριακή.
Αυτή τη φορά, όπως μαθαίνουμε, με την οργάνωση «Αγώνα Δρόμου Μνήμης και Τιμής Μπλοκ 15 (στρατόπεδο Χαϊδαρίου) – Σκοπευτήριο Καισαριανής».
Πρόκειται για έναν Αγώνα Δρόμου πραγματικά «ανώμαλου», που διοργανώνει, ποιος; Το Υπουργείο Άμυνας και η Περιφέρεια Αττικής!
Δηλαδή τον διοργανώνουν

• ένα υπουργείο, ο επικεφαλής του οποίου, ζητούσε το 2015 την δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο (στην Κάρπαθο),
• ένα υπουργείο, ο επικεφαλής του οποίου περηφανεύεται ότι αυτός ήταν που προσκάλεσε το ΝΑΤΟ για να παριστάνει τον «ναυαγοσώστη» στο Αιγαίο, το 2016
• η περιφέρεια εντός της οποίας βρίσκεται το Ελληνικό που παραχωρήθηκε στον Λάτση
• η περιφέρεια της οποίας η περιφερειάρχης μιλούσε τις προάλλες – στην Ελλάδα των 512.000 ανθρώπων που αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας και των 230.774 παιδιών που ζουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο – για «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ που επιδίδεται στην «άσκηση διακυβέρνησης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης»… 

Αυτοί είναι που θέλουν – όπως λένε – να τιμήσουν τους εκτελεσμένους από τους ναζί.
Και γι’ αυτό – όπως λένε – διοργανώνουν τον αγώνα δρόμου στη διαδρομή που τους μετέφερε από το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής…
Μάλιστα στην Ανακοίνωση Τύπου του Υπουργείου Άμυνας αναφέρεται κι αυτό:
«Οι δρομείς θα είναι φορείς των μηνυμάτων που πετούσαν από τα γερμανικά καμιόνια οι μελλοθάνατοι, καθώς στη φανέλα τους μαζί με τον αριθμό συμμετοχής τους θα είναι τυπωμένα μηνύματα των αγωνιστών». 
Εδώ πια μένει κανείς ενεός από το μέγεθος της αυθάδειας. Τι μας λένε οι άνθρωποι; Ότι θα κάνουν t-shirt τα τελευταία λόγια των πατριωτών! Και πάει καλά…
Να θυμηθούμε, όμως, τι έλεγαν αυτά τα λόγια; Για παράδειγμα, στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του ‘44, κατά την μεταφορά των 200, στις τελευταίες τους λέξεις και στα στερνά τους σημειώματα (όσα σώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το ’45 στην επιθεώρηση «Σήμερα») έγραφαν:

• Ναπολέων Σουκατζίδης (ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων εις βάρος άλλου συγκρατούμενού του): «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».
• Νίκος Μαριακάκης:«Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».
• Σάββας Σαββόπουλος:«… Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει…».
• Δημήτρης Σόφης:«Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
• Μήτσος Ρεμπούτσικας:«…Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ…».

Αλήθεια, σας μοιάζουν αυτά τα μηνύματα σαν… έκκληση προς τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει Μνημόνια;
Έχουν καμία σχέση αυτοί που τα έγραψαν και που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον αγώνα για τη λευτεριά της Ελλάδας, με εκείνους που διαλαλούν ότι «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητούνται»;
Υπάρχει τίποτα που να συνδέει τη διαδρομή από το Χαιδάρι στην Καισαριανή,  την διαδρομή αθανασίας εκείνων που έμειναν «ζωντανοί» γιατί έδωσαν τη ζωή τους για ανώτερα ιδανικά, με τη διαδρομή που έχουν διανύσει αυτοί που από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έφτασαν να δίνουν ανακεφαλαιοποιήσεις στις τράπεζες, όλα τα σπίτια στους τραπεζίτες και όλη τη χώρα στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο; 
Υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συσχετίζει τα πιστεύω, την συνέπεια, την ανιδιοτέλεια, την αυτοθυσία, την αξιοπρέπεια των εκτελεσμένων του Χαϊδαρίου και της Καισαριανής που δεν έκαναν δηλώσεις μετανοίας ούτε μπροστά στα αποσπάσματα, με τα «πιστεύω» εκείνων που κάνουν τα «όχι» – «ναι», που βαφτίζουν την τρόικα – θεσμούς, που υπογράφουν το 99ετές ξεπούλημα της χώρας και ψηφίζουν ό,τι τους υπαγορεύει ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι Βρυξέλλες και το ΔΝΤ;     
Η Ελλάδα «της δουλειάς, της λευτεριάς, (η) λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», όπως έγραφε το γράμμα του Ζαχαριάδη – και για την οποία θυσιάστηκαν οι δεσμώτες – τι σχέση έχει με την Ελλάδα του υπερταμείου, του κομμένου ΕΚΑΣ, των χημικών στους συνταξιούχους και των «κόκκινων χαλιών» που στρώνονται για να υποδεχτεί ο Τσίπρας τον Ομπάμα;  
 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχει εξαπολύσει την πιο άγρια επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού. Ψηφίζει και εφαρμόζει μνημόνια, τσακίζει τους μισθούς, εξαϋλώνει τις συντάξεις, γιγαντώνει την ανεργία, αυξάνει και προσθέτει φόρους στο λαό, διαλύει την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία. Ξεπουλά και Ιδιωτικοποιεί ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει απομείνει στο Δημόσιο. Όχι μόνο συμμετέχει στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, συμφωνώντας με τις αποφάσεις της που αιματοκυλούν τους λαούς στην περιοχή, δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες, αλλά του έχει παραδώσει ολόκληρο το Αιγαίο.
Αυτή η κυβέρνηση είναι που – όπως και οι προηγούμενες – αρνήθηκε, επιλέγοντας την αποχή, να ψηφίσει ψήφισμα για την καταδίκη του ναζισμού στον ΟΗΕ, στις 17 Νοέμβρη 2015.
Αυτή η κυβέρνηση είναι που συναινεί και συμμετέχει σε μια ΕΕ που τα έχει κάνει πλακάκια με τους ναζί στην Ουκρανία και ενισχύει την ακροδεξιά από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.
Αλήθεια,
οι απαρτίζοντες την κυβέρνηση,  αυτοί που λένε ότι «τιμάνε» τους εκτελεσμένους ενός αγώνα που είχε για σύνθημα «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»,
οι απαρτίζοντες την σημερινή κυβέρνηση, αυτοί που λένε ότι «τιμάνε» τους εκτελεσμένους ενός αγώνα που είχε για πρόγραμμα της Ελλάδα της «λαοκρατίας»,
από που αντλούν τόσο θράσος – αν όχι από την παντελή έλλειψη φιλότιμου – για να καμώνονται ότι θα μπορούσε έστω και μισός από αυτούς τους ήρωες να ανεχτεί την πολιτική τους;

Διαβάστε περισσότερα

Τέλος το delivery για τους Ελληνες - Επιστρέφουν στην κουζίνα

Επιστροφή του Έλληνα καταναλωτή στο μαγείρεμα στο σπίτι διαπιστώνει έρευνα του Ινστιτούτου Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών (ΙΕΛΚΑ).
Η μελέτη του ΙΕΛΚΑ βασισμένη σε δείγμα 2.000 ατόμων από όλη τη χώρα αναλύει τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων όπως διαμορφώνονται σήμερα, καταγράφοντας σημαντικά θέματα που σχετίζονται και με τις αγοραστικές/καταναλωτικές συνήθειες σε σχέση με την αγορά τροφίμων και ποτών. Στο πλαίσιο της μελέτης αναλύονται σε βάθος η συχνότητα κατανάλωσης τροφών εβδομαδιαίως, καθώς και οι συνήθειες-αντιλήψεις που σχετίζονται με τη διατροφή, διαμορφώνοντας το συνολικό προφίλ του Έλληνα καταναλωτή.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, η πλειοψηφία των γευμάτων σε ποσοστό άνω του 75% ετοιμάζεται καθημερινά στο σπίτι, ενώ το 95% των ερωτώμενων πραγματοποιεί τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα το κύριο γεύμα του στο σπίτι με φαγητό που είναι μαγειρεμένο στο σπίτι. Αντίθετα μόλις το 1% τρώει καθημερινά ως κύριο γεύμα φαγητό που δεν έχει ετοιμαστεί στο σπίτι και το 82% δεν παραγγέλνει πότε ή μία φορά την εβδομάδα το πολύ «φαγητό απ’ έξω». Αντίστοιχα είναι και τα ποσοστά για την εστίαση εκτός σπιτιού, η οποία αποτελεί εβδομαδιαία συνήθεια για το 60% περίπου του δείγματος, ενώ το 37% δεν τρώει ποτέ ή σχεδόν ποτέ εκτός σπιτιού.
Τα αποτελέσματα αυτά έρχονται να επιβεβαιώσουν την διαχρονική τάση αύξησης του μαγειρέματος στο σπίτι και μείωσης του φαγητού απ’ έξω που καταγράφεται στις έρευνες καταναλωτών του ΙΕΛΚΑ την τελευταία 5ετία. Όλο και περισσότεροι καταναλωτές δηλώνουν κάθε χρόνο ότι προτιμούν να μαγειρέψουν παρά να παραγγείλουν φαγητό απ’ έξω ή να επισκεφθούν κάποιο εστιατόριο. Συγκεκριμένα, το 2015 σχεδόν το 80% του δείγματος δήλωσε ότι πλέον προτιμάει να μαγειρέψει στο σπίτι παρά να παραγγείλει απ’ έξω. Αυτό δημιουργεί σημαντικές προοπτικές για το λιανεμπόριο τροφίμων και τους προμηθευτές, με αναβάθμιση κατηγοριών στα τρόφιμα και δημιουργία νέων προωθητικών ενεργειών.
Το αποτέλεσμα αυτών των τάσεων αποτυπώνεται εν τέλει στη μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών. Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από την ανάλυση των στοιχείων της έρευνας οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ ενώ το 2009 ένα μέσω νοικοκυριό για τη διατροφή του δαπανούσε ανά 100 ευρώ 62 ευρώ για αγορά τροφίμων και 38 ευρώ για εστίαση, το 2015 ξόδευε 70 ευρώ για αγορά τροφίμων και 30 ευρώ για εστίαση.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, δύο είναι οι λόγοι οι οποίοι φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο. Η μείωση διαχρονικά του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, η οποία έχει στρέψει πολλούς καταναλωτές στην φθηνότερη λύση του μαγειρέματος αλλά και η φορολογία και η αλλαγή των συντελεστών ΦΠΑ η οποία έχει επηρεάσει και τις δύο κατηγορίες αγαθών. Αρχικά βέβαια η επίδραση στην εστίαση ήταν μεγαλύτερη, αλλά εν τέλει οι αλλαγές του 2015 σε πολλές βασικές κατηγορίες τροφίμων επηρέασαν και τα τρόφιμα, κάτι που θα φανεί κυρίως το 2016.
Όπως καταγράφεται στην ετήσια έρευνα καταναλωτών του ΙΕΛΚΑ, πλέον το 80% των επισκέψεων στο σουπερμάρκετ σχετίζονται άμεσα με το μαγείρεμα στο σπίτι. Συγκεκριμένα το 59% αφορά τις προγραμματισμένες εβδομαδιαίες αγορές και το 31% την επίσκεψη για συμπληρωματικές αγορές για κάποια νέα ανάγκη προϊόντος. Πρακτικά, πλέον ο μέσος καταναλωτής πραγματοποιεί σε εβδομαδιαία βάση πάνω από 15 επισκέψεις σε όλα τα σημεία που διατίθενται τρόφιμα (Σουπερμάρκετ, Λαϊκή αγορά, Κρεοπωλείο, Οπωροπωλείο, Ιχθυοπωλείο, Φούρνος, Περίπτερο κλπ), από τις οποίες οι 7,5 είναι άμεσα συνδεμένες με το μαγείρεμα.
Σε κάθε περίπτωση, οι προαναφερθείσες εξελίξεις αν και έχουν ως αφετηρία την μείωση του εισοδήματος του καταναλωτικού κοινού, αναμένεται σε βάθος χρόνου να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για την υγεία, καθώς οι έρευνες αποτυπώνουν μία γενικότερη στροφή προς την μεσογειακή διατροφή, επισημαίνει το ΙΕΛΚΑ.

Διαβάστε περισσότερα

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Του Mario de Andrade

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Πηγή: Εναλλακτική Δράση

Διαβάστε περισσότερα

Πέρα από τα «μη» στα παιδιά υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο

Απαγορεύσεις, τιμωρίες, μάλωμα και πολλές φορές και σωματική βία συνθέτουν δυστυχώς την καθημερινότητα πολλών γονέων σε νηπιακή και παιδική ηλικία.

Γονείς σε απόγνωση, στρέφονται σε μεθόδους που ενδεχομένως έχουν και οι ίδιοι βιώσει στην παιδική τους ηλικία, με συνέπειες που πολλές φορές γυρίζουν μπούμερανγκ.
Το οικείο έρχεται πάντα και πιο αυτόματα, καθώς αυτά τα όπλα έχουμε στη φαρέτρα μας και έτσι μας έμαθαν από μικρούς να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής.
Ας αναρωτηθούμε όμως, πώς μπορεί να νιώθει ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει ακούγοντας συνέχεια “μη, όχι, δεν κάνει, κακό αυτό κλπ); Ένα παιδί έρχεται στον κόσμο και έχει ανάγκη από ερεθίσματα, ώστε να ανακαλύψει το περιβάλλον γύρω του.
Για να το κάνει αυτό, είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιήσει όλες του τις αισθήσεις. Η αφή, η όσφρηση, η γεύση, αλλά φυσικά και η ακοή και η όραση, θα το βοηθήσουν να αρχίζει να εξερευνεί το περιβάλλον του, ξεκινώντας από το σπίτι του.
Συνεπώς, είναι πολύ βασικό οι γονείς να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές, ώστε ο χώρος να είναι φιλικός προς το παιδί και τις ανάγκες του.

Όσο πιο έγκαιρα το κατανοήσουμε, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις, τόσα λιγότερα «μη» θα ακούσει το βρέφος και θα είναι πολύ χαρούμενο με τις ανακαλύψεις του.
Όλα μοιάζουν τόσο άγνωστα σε αυτό το αναπτυξιακό στάδιο. Μια παρομοίωση που βοηθάει για να μπούμε στη θέση του βρέφους μας είναι η εξής: Μοιάζει σαν να έχουμε πάει εκδρομή σε μια ξένη χώρα, όπου όλα μοιάζουν τέλεια και εμείς είχαμε μεγάλη ανυπομονησία να την επισκεφτούμε. Όμως όταν ρωτάμε τον ξεναγό μας αν μπορούμε να πάμε σε κάποια μέρη, στα περισσότερα μας λέει ότι απαγορεύεται.
Σε αυτά που επιτρέπεται να πάμε είναι πολύ λίγα και εμείς μένουμε απογοητευμένοι από την εκδρομή μας, αλλά και λίγο θυμωμένοι. Κάπως έτσι βιώνει το βρέφος την δική μας αντίδραση στην προσπάθεια του να εξερευνήσει και να μάθει το σπίτι του.
Αργότερα, στη νηπιακή ηλικία, όπου το παιδάκι μας ξεκινάει την πορεία του προς την αυτονόμηση και την ανεξαρτητοποίηση, γίνονται πιο έντονες οι δικές μας αντιδράσεις.
Μοιάζει σαν να έχουμε εμπλακεί σε έναν ανώφελο αγώνα εξουσίας, ο οποίος είναι άνισος, άδικος και δεν βοηθάει σε τίποτα στον δεσμό μας με το παιδί. Αντίθετα όλοι οι αγώνες εξουσίας πλήττουν τον συναισθηματικό δεσμό και τη σχέση μας με τα παιδιά μας.
Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε δύσκολη συμπεριφορά του παιδιού μας κρύβεται μια ανάγκη που δεν έχει εισακουστεί και ικανοποιηθεί.
Ας κάνουμε μια προσπάθεια την επόμενη φορά να κάνουμε ένα συνειδητό στοπ και να αναρωτηθούμε τι προσπαθεί να μας πει το παιδί μας! Με συνειδητή δουλειά με τον εαυτό μας, αλλάζουν και οι αυτόματες αντιδράσεις μας!
Κρητικού Μαρίνα, Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
ΠΗΓΗ: babyradio.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Καπιταλισμός στην Χωματερή…

 Από τον Γιώργο Μουργή                                           
Την ώρα που σχεδόν 900 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη μένουν νηστικοί, περίπου 1,5 δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων πετιούνται στις χωματερές. Πρόκειται για το ένα τρίτο του συνολικού αριθμού προϊόντων που παράγονται σε ετήσια βάση, ικανά να θρέψουν τριπλάσιο αριθμό πληθυσμού απ’ αυτόν που σήμερα υποφέρει λιμοκτονώντας από την πείνα. Η επισιτιστική κρίση δείχνει να είναι μέρος μιας τεχνικής στο άξονα της υπερκατανάλωσης που αποφέρει μόνο κέρδη στους παγκόσμιους διατροφικούς κολοσσούς.
Ο Οργανισμός Επισιτισμού και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) αναλύοντας τα αποτελέσματα της πρώτης ειδικής έκθεσής του, καταδεικνύει τις δραματικές οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις του φαινομένου.
Στις εύρωστες οικονομικά χώρες  φτάνουν στα σκουπίδια ποσότητες μαγειρεμένου φαγητού σχεδόν ίσες με την καθαρή παραγωγή τροφίμων της Υποσαχάριας Αφρικής, ενώ στα αναπτυσσόμενα κράτη οι απώλειες καταγράφονται  κατά την παραγωγική διαδικασία, εξαιτίας έλλειψης υποδομών ή ανεπαρκών μεθόδων συγκομιδής. Η αξία σε όλο το φάσμα της διατροφικής αλυσίδας που καταλήγει στα σκουπίδια ξεπερνάει τα 750 εκατομμύρια δολάρια, εξαιρώντας τα ψάρια και τα θαλασσινά. Κατά την παραγωγική διαδικασία μάλιστα σπαταλάμε νερό που ισοδυναμεί με την ετήσια ροή του ποταμού Βόλγα της Ρωσίας.
Τραγική είναι η περιβαλλοντικές  επιπτώσεις στην ατμοσφαιρική ρύπανση ή στην ανάπτυξη του φαινομένου του θερμοκηπίου λόγω του εκλυόμενου μεθανίου, καθώς υπολογίζεται ότι από την αποσύνθεση των τροφίμων αυτών παράγονται 3,3 δισεκατομμύρια τόνοι ρυπογόνων αερίων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της FAO, το 54% των απόβλητων τροφίμων πετιέται στη διάρκεια παραγωγής, διαχείρισης μετά τη συγκομιδή και αποθήκευσή τους, ενώ το υπόλοιπο 46% στα διάφορα στάδια επεξεργασίας, διανομής και τελικής κατανάλωσης.
Κάθε Ευρωπαίος πετά στα σκουπίδια 180 κιλά τροφίμων άξιας 600 ευρώ ετησίως. Από την παραγωγή μέχρι την τελική κατανάλωση των νοικοκυριών χάνονται έτσι καθημερινά φυσικοί πόροι, ενέργεια αλλά και χημικές ουσίες που απαιτούνται για την παραγωγή και τη διαδικασία τελικής απόρριψής τους, με αδιευκρίνιστες επιπτώσεις στο περιβάλλον των θαλασσών και του υδροφόρου ορίζοντα. Τον περασμένο Μάιο παρόμοια έκθεση στη Γαλλία παρουσίαζε τα αποτελέσματα ερευνών στη χώρα, από το γαλλικό Οργανισμό Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ADEME).
Η δεύτερη οικονομία της ευρωζώνης, λοιπόν, πετά στα σκουπίδια ποσότητες  τροφίμων ικανές να θρέψουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους! Τα συμπεράσματα δείχνουν τον τρόπο και την αντίληψη όχι μόνο πώς παράγουμε αλλά και πώς καταναλώνουμε, καθώς το 13% χάνεται κατά την παραγωγή, το 14% στο στάδιο επεξεργασίας, το 28% στη διανομή και το 45% στην κατανάλωση. Η μελέτη συγκρίνοντας το ύψος των απόβλητων τροφίμων, σε όγκο και σε οικονομικό κόστος κάθε φάσης της διατροφικής αλυσίδας, ανατρέπει το γεγονός ότι βασικός υπεύθυνος για όσα καταλήγουν στα σκουπίδια είναι ο καταναλωτής… Οι καταναλωτικές συνήθειες μπορεί να ευθύνονται για το ένα τρίτο των τροφίμων που πετιούνται στη Γαλλία, όμως το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το έχουν εστιατόρια και εταιρείες catering. Η έρευνα έδειξε ότι αυτά που πετιούνται περισσότερο είναι φρούτα και λαχανικά, αφού καταστρέφονται ευκολότερα στην παραγωγή ή διαλογή τους καθώς επηρεάζονται από τις οικονομικές μεταβολές των αγορών και της ζήτησης, τρόφιμα ζωικής προέλευσης, σιτάρι που πετιέται στο στάδιο παραγωγής του ψωμιού.
Στη χώρα μας η μνημονιακή κρίση αποσάθρωσε βασικούς πυλώνες της οικονομίας, ενώ μεγάλα τμήματα της κοινωνίας εξωθήθηκαν βίαια στο περιθώριο. Καθημερινές εικόνες συσσιτίων, άστεγων, ανθρώπων να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια, συνθέτουν το παζλ της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας των μνημονίων, την ώρα που μένουν αδιάθετοι τόνοι σοδειών στα χωράφια, εργοστάσια εγκαταλείπουν κάθε παραγωγική διαδικασία και το ένα λουκέτο διαδέχεται το άλλο. Το αυτοοργανωμένο κίνημα και η αλληλεγγύη ανέδειξαν τρόπους διασύνδεσης της κατακερματισμένης κοινωνίας με τη διαχείριση πόρων αναπτύσσοντας συλλογική δράση και καλύπτοντας βασικές ανάγκες με επιτυχία.
Το κίνημα «Χωρίς Μεσάζοντες», τα συνεργατικά σχήματα ή οι συνεταιρισμοί μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών, η αυτοοργάνωση ανέργων για αλληλέγγυα συλλογή ελιάς σε χωράφια που παραχωρήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, η διαχείριση αδιάθετων προϊόντων από τα ράφια ή βρώσιμων προϊόντων αγροτικής παράγωγης, όπως το παράδειγμα των κερασοπαραγωγών, τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια που επαναλειτουργούν μαζί με τόσες άλλες δράσεις, δείχνουν το δρόμο για το εγχείρημα μιας άλλου τύπου οικονομίας. Μιας οικονομίας με δομικά χαρακτηριστικά που εδράζονται στην κοινωνική αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα της ανθρωπινής ύπαρξης.
Καταρρίπτοντας έτσι το νεοφιλελεύθερο αστικό μύθο του αγοραίου καταναλωτισμού, της κατασπατάλησης πόρων και της αδιαφορίας  προς την οικολογική προστασία του περιβάλλοντος. Μιας οικονομίας που έστω σε μικρογραφία μπορεί να αποτελέσει απάντηση αντίστασης από τα αριστερά, σε όσους ορέχτηκαν την ελπίδα και την αξιοπρέπεια της κοινωνίας κάνοντας πολιτική καριέρα με βάση την απόγνωση και τις ψευτοϋποσχέσεις. Μήπως έφτασε άραγε η ώρα για μια οικονομία που θα εξοικονομεί ανθρωπινούς πόρους, πετώντας στις χωματερές μόνο πολιτικά σκουπίδια και όχι τρόφιμα; Αν απειλείται η ανθρωπινή υπόσταση έναντι της οικονομίας της αγοράς ή της δικής τους «πολιτικής οικονομίας», καιρός είναι τάχιστα να τους πετάξουμε στη χωματερή!
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 28.10.2016

Διαβάστε περισσότερα

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και «ο τρόπος»

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

cholevas@imerodromos.gr

 «Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας».

Είναι λόγια του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου (βίντεο στο τέλος του κειμένου) από τη χθεσινή συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ, για τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο.

Είναι, λοιπόν, θέμα «τρόπου»; Δεν θα ανοίξουμε θέμα μορφής και περιεχομένου, με βάση αυτά που λέει και γράφει ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος… Θα ρωτήσουμε, απλά, εάν αυτά που ακολουθούν – και είναι μόνο ορισμένα από τα …καλύτερα του Μητροπολίτη – είναι θέμα τρόπου.

Εάν είναι θέμα τρόπου και δεν θεωρούνται «λάθη» από τον Αρχιεπίσκοπο, τότε πραγματικά υπάρχει σοβαρό θέμα, που ξεπερνά τα εσωτερικά της εκκλησίας. Ξεπερνά και τη σύσταση του Αρχιεπισκόπου, προς τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο («δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας»).

«Το κρέας να μείνει δηλητήριο μέσα τους»

«Πώς θα αντισταθούμε στην αθεΐα; Πρέπει να πάρουμε τα όπλα μας. Το δικό μου το όπλο λοιπόν είναι σκληρό. Ενώπιόν σας, παρακαλώ τον Εσταυρωμένο Χριστό να σαπίσει το χέρι του Φίλη αν έχει υπογράψει τέτοια διατάγματα (…). Κι επίσης αυτοί που απόψε θα φάνε κρέατα, το κρέας να μείνει δηλητήριο μέσα τους, πέτρα που να μην το χωνέψουν, να τρυπήσει το στομάχι τους»  

[από κήρυγμα του Μητροπολίτη τον περασμένο Απρίλιο (βίντεο από το κήρυγμα μπορείτε να δείτε στο τέλος του κειμένου)]

Η «γλυκιά ελπίδα» Χρυσή Αυγή 

 «...δεν είσθε βέβαια μια «Μαύρη Νύχτα!». Εάν, όμως, βελτιωθείτε, εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου, αν τροποποιήσετε το στυλ που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε δηλαδή, μπορείτε να καταστείτε μια γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο, πια, πολίτη και μια ήρεμη δύναμη…».

[από γραπτή δήλωση που είχε στείλει ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος, για τα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής, στο Αίγιο, τον Οκτώβριο του 2012. Βίντεο, όπου ο εκπρόσωπος του ναζιστικού κόμματος δεν κρύβει τη χαρά του για τις ευχές του Μητροπολίτη, στο τέλος του κειμένου]. 

Ο «συμμοριτοπόλεμος» και …«η ευθύνη είναι επάνω σας».

«Αγαπητοί μου Αιγιώτισσες και Αιγιώτες,
Αδελφοί μου και Παιδιά μου,

Θα επιτρέψουμε, λοιπόν, στους αριστερούς και άθεους να μας ξαναγυρίσουν στα χρόνια του εθνικού διχασμού και του εμφυλίου πολέμου, δηλ. του συμμοριτοπολέμου;  Θα ξαναγυρίσουμε άραγε στα θλιβερά εκείνα χρόνια, όταν το τραγούδι που κυριαρχούσε στις γειτονιές ήταν το «αδελφός τον αδελφό να σκοτώνει; Σκεφθείτε και ενεργήστε. Η ευθύνη είναι επάνω σας».

[Από το προσωπικό ιστολόγιο  (εδώ ολόκληρο το κείμενο) όπου  δημοσιεύει τα κείμενα του ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος (14 Ιουλίου 2016). Αφορμή ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη, η παράσταση που παιζόταν λίγες μέρες μετά στο Αίγιο]

Περί ανθελληνισμού, αποχριστιανισμού και χωρισμού κράτους – εκκλησίας

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στη συνέντευξη που έδωσε, χθες στον ΣΚΑΪ, μίλησε για πολλά, για το χωρισμό εκκλησίας – κράτους, για την εκκλησιαστική περιουσία, το μάθημα των Θρησκευτικών, τον υπουργό Παιδείας, τον πρωθυπουργό.

Εκτίμησε πως «ο τόπος μας προχωράει από στιγμή σε στιγμή στον ανθελληνισμό και στον αποχριστιανισμό», δίνοντας επιχειρήματα σε ξενοφοβικές αντιλήψεις, σε θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ο ελληνισμός και ο χριστιανισμός βάλλονται και πρέπει πάρουμε τα μέτρα μας.

Αυτός που βάλλεται είναι ο ελληνικός λαός και απ’ αυτό που κινδυνεύει είναι από τη βαρβαρότητα των πολιτικών που ασκούνται, από τη βαρβαρότητα των πολιτικών που εφαρμόζονται κι έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και ανέργους, στη χώρα (Έλληνες και «ξένους»).

Στην κόντρα του Αρχιεπισκόπου με τον υπουργό Παιδείας και στην επίθεση που του έκανε χθες (τον χαρακτήρισε «προβληματικό άνθρωπο», που «άλλα λέει το πρωί και άλλα το βράδυ») δεν θα σταθούμε. Δεν θα μείνουμε, καν, σε εκείνα που περιέγραψε ο Αρχιεπίσκοπος, για συζητήσεις του με τον πρωθυπουργό («ο πρωθυπουργός στις συζητήσεις μας μου είπε και ξαναείπε ότι δε θα κάνουμε τίποτα, μολονότι είμαστε η Αριστερά αν δεν το συζητήσουμε και καταλήξουμε στο τι θέλουμε»).

Η ουσία του θέματος, για τη σχέση εκκλησίας – κράτους, άλλωστε, παραμένει εκεί που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν πάει: Στον αστικό εκσυγχρονισμό του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος (ένας αστικός εκσυγχρονισμός που έχει προχωρήσει σε πολλές χώρες) και στην εξασφάλιση – με κάθε τρόπο – της ανεξιθρησκίας. Μιλάμε για την ανεξιθρησκία όχι ως γενική διακήρυξη, αλλά ως πράξη – με όλα τα δικαιώματα που προκύπτουν – σε όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής και της προσωπικής ζωής,

Ακολουθούν τα βίντεο που αναφερθήκαμε παραπάνω: Το απόσπασμα με τα λόγια του Αρχιεπισκόπου για τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο (μετά το 1.50)Το «άγιο» κήρυγμα του Μητροπολίτη (από το 4.10-6.04 τα «καλύτερα» του) και το μήνυμα του προς τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής).

Διαβάστε περισσότερα

Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα: Μια επαναστατική ιδέα… ή μήπως όχι;

By Mona Chollet and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)


 
Από το Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ώς τη Σίλικον Βάλεϊ ή τις συνελεύσεις του κινήματος των Άγρυπνων στην Γαλλία, εδώ και μερικούς μήνες το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα βρίσκεται στα χείλη όλων. Η Φινλανδία δηλώνει ότι επιθυμεί την καθιέρωσή του, ενώ οι Ελβετοί τον Ιούνιο διοργάνωσαν σχετικό δημοψήφισμα. Ωστόσο, μια πραγματική άβυσσος χωρίζει την ουτοπία που προωθούν ορισμένοι, ελπίζοντας ότι θα οδηγήσει στη χειραφέτηση του ανθρώπου, από την περιορισμένης εμβέλειας μεταρρύθμιση που επιθυμούν κάποιοι άλλοι.

«Όταν γίνεται λόγος για τη θέσπιση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος χωρίς να διευκρινίζεται τι ακριβώς εννοούμε με αυτόν τον όρο, ισοδυναμεί με μια συζήτηση περί υιοθέτησης ενός αιλουροειδούς από μια οικογένεια, χωρίς ωστόσο και να διευκρινίζεται αν θα πρόκειται για γατάκι ή για τίγρη», παρατηρεί ο Όλι Κάνγκας, διευθυντής ερευνών του Kela, του φινλανδικού ινστιτούτου κοινωνικής προστασίας (1). Όμως, εδώ και μερικούς μήνες, αυτή η ιδέα βρίσκει ολοένα μεγαλύτερη απήχηση, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου –και οι πρώιμοι οπαδοί της δεν μπορούν να ξεφύγουν από την εντύπωση ότι, μπροστά στα ορθάνοιχτα από την έκπληξη μάτια τους, ξεπηδάνε γατάκια, τίγρεις κι ένα πλήθος παράξενα υβριδικά πλάσματα.

Αφίσες για την προώθηση της ιδέας του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (φωτ. από τον ιστοχώρο της οργάνωσης BIEN).

Βέβαια, όλος ο κόσμος συμφωνεί σε έναν στοιχειώδη ορισμό του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, από τη στιγμή της γέννησής του μέχρι τον θάνατό του, κάθε άτομο θα λαμβάνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα –χωρίς καμία προϋπόθεση και αντάλλαγμα– ένα ποσό το οποίο θα προστίθεται στα υπόλοιπα εισοδήματα που θα αποκομίζει (για παράδειγμα από την εργασία). Στις αριστερές εκδοχές της ιδέας προτείνεται ένα ποσό το οποίο θα προσεγγίζει τον κατώτατο μισθό (2) και, σε κάθε περίπτωση, θα είναι αρκετά υψηλό ώστε να καλύπτει τις βασικές βιοτικές ανάγκες (γύρω στα 1.000 ευρώ) : το εισόδημα αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει σε ένα άτομο να αρνηθεί μια θέση εργασίας την οποία θεωρεί μη ενδιαφέρουσα, ανθυγιεινή ή κακοπληρωμένη (3). Το ζητούμενο είναι να αναγνωριστούν έτσι οι διάφορες μορφές που μπορεί να λάβει η συμβολή κάθε ατόμου στην κοινωνία: εργασία (αμειβόμενη ή μη), επαγγελματική κατάρτιση (πριν από την είσοδο στην επαγγελματική ζωή ή επανακατάρτιση για αλλαγή επαγγέλματος), βοήθεια που παρέχεται στους οικείους, δραστηριοποίηση στις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, καλλιτεχνική δημιουργία κ.λπ. Ένας από τους υπέρμαχους αυτής της μορφής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στη Γαλλία, ο Μπατίστ Μυλοντό (4), συνδέει την ιδέα και με άλλα δραστικά μέτρα για τη μείωση των ανισοτήτων: φόρος εισοδήματος με έντονα κλιμακούμενους φορολογικούς συντελεστές, φόρος επί της περιουσίας, καθιέρωση μέγιστου επιτρεπόμενου εισοδήματος (με κλίμακα από το 1 έως το 4) (5).

Διακομματικές συμμαχίες
Στην άλλη άκρη του φάσματος, στη φιλελεύθερη εκδοχή του μέτρου –που θεωρητικοποιήθηκε από τον Αμερικανό οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν (1912-2006) (6)– το ποσό είναι τόσο χαμηλό ώστε κάποιος να μην μπορεί να αποφύγει την εργασία. Σε μια τέτοια περίπτωση, αντί να ενισχύει τη διαπραγματευτική εξουσία των εργαζόμενων, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα θα λειτουργούσε ως επιδότηση των εργοδοτών, που θα έμπαιναν στον πειρασμό να μειώσουν τους μισθούς. Επιπλέον, θα λειτουργούσε ως «οριστικός διακανονισμός», υποκαθιστώντας όλες τις υπάρχουσες κοινωνικές παροχές (υγείας, γήρατος, ανεργίας, οικογενειακών επιδομάτων κ.λπ.). Με λίγα λόγια, το εργαλείο αυτό θα μπορούσε να τεθεί στην υπηρεσία διαμετρικά αντίθετων κοινωνικών προγραμμάτων και κοσμοθεωριών. «Άλλοτε μας αντιμετωπίζουν ως νεοφιλελεύθερους κι άλλοτε ως κομμουνιστές», στενάζουν η Νικόλ Τεκ κι ο Γιουέ Γιν, μέλη του Γαλλικού Κινήματος για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (MFRB), που ιδρύθηκε το 2013 και αριθμεί 900 περίπου μέλη.
Προς ποιον από τους δύο πόλους κλίνει σήμερα ο δημόσιος διάλογος; Περιέργως, οι αναλύσεις αποκλίνουν: ορισμένοι βλέπουν γατάκια, ενώ άλλοι βλέπουν τίγρεις. Στα δεξιά, ο μηχανικός Μαρκ ντε Μπασκιά, ένας από τους κυριότερους θεωρητικούς υποστηρικτές της ιδέας στη Γαλλία, παρατηρεί: «Δύο έρευνες που πραγματοποιήθηκαν με διαφορά ενός έτους σε μέλη πολιτικών κομμάτων αποδεικνύουν ότι η ιδέα αποκτά ολοένα και περισσότερο “αριστερή” χροιά. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενοχλητική εξέλιξη γιατί, εάν εκλαμβάνεται ως μια τρέλα των αριστεριστών, θα δυσκολευτεί ακόμη περισσότερο να προχωρήσει». Οι συνελεύσεις των Άγρυπνων, όπου συζητήθηκε διεξοδικά το ζήτημα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του σε σχέση με τον ισόβιο μισθό που θεωρητικοποίησε ο Μπερνάρ Φριό (7), δεν διόρθωσαν την κατάσταση…
Εξίσου ενοχλημένη, αλλά για τους εντελώς αντίθετους λόγους, είναι και η Κορίν Μορέν Νταρλέ, μέλος της εθνικής γραμματείας του γαλλικού Κόμματος της Αριστεράς (ΡG). Ανακάλυψε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα πριν από οκτώ περίπου χρόνια, μαζί με τον Μυλοντό, στους κόλπους του Mouvement Utopia (κίνημα στο οποίο συμμετέχουν μέλη των Πράσινων και του ΡG): «Για μένα παραμένει η πιο ανατρεπτική ιδέα στο πολιτικό πεδίο. Μόνο που σήμερα την βλέπω να υιοθετείται παντού, με μια μορφή που στερείται του αρχικού νοήματός της». Πράγματι, οι πειραματικές εφαρμογές της που γνώρισαν μεγάλη προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, στην Ολλανδία και στην Φινλανδία για παράδειγμα, δεν έχουν τίποτα το επαναστατικό. Στις 20 ολλανδικές πόλεις που εξετάζουν το ενδεχόμενο υιοθέτησης του μέτρου, πρόκειται μάλλον για μια «μεταρρύθμιση της κοινωνικής προστασίας εμπνευσμένη από ορισμένες αρχές του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», διευκρινίζει ο οικονομολόγος Σίαρ Χουιμάκερς.
Στο Ελσίνκι, το Κόμμα του Κέντρου, που βρίσκεται στην κυβέρνηση από το 2015, έκανε καμπάνια υπέρ του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Σε αυτό βλέπει ένα μέσο για τη βελτίωση της κοινωνικής προστασίας σε ένα πλαίσιο λιτότητας, καθώς και για την ενθάρρυνση της απασχόλησης μέσω της ώθησης των δικαιούχων των κοινωνικών βοηθημάτων προς την αγορά εργασίας. Συνδυασμένο με μια θέση εργασίας, το ελάχιστο εισόδημα θα μπορούσε να εξουδετερώσει την «παγίδα της αεργίας», δηλαδή τον κίνδυνο η επιστροφή στην αμειβόμενη εργασία να καταλήγει σε μείωση του εισοδήματος λόγω της απώλειας των κοινωνικών παροχών, με αποτέλεσμα την εκ νέου επιλογή της ανεργίας. Το μέτρο υποστηρίζεται ευρύτατα από τον πληθυσμό της χώρας, αλλά και από τους Πράσινους και την Αριστερή Συμμαχία. Αναμένεται ότι μια οριστική έκθεση θα επιτρέψει την δρομολόγηση –στις αρχές του 2017– μιας διετούς πειραματικής εφαρμογής του μέτρου· ωστόσο, τα πρώτα στοιχεία που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα δείχνουν πως οι αρχικές φιλοδοξίες έχουν αναθεωρηθεί προς τα κάτω. Το πιλοτικό πρόγραμμα προβλέπει ένα εισόδημα της τάξης των μόλις 550 ευρώ, στο οποίο μπορεί να προστεθεί η επιδότηση ενοικίου, και καταβάλλεται σε 10.000 άτομα. «Το πνεύμα είναι εντελώς διαφορετικό από εκείνο του ελβετικού δημοψηφίσματος [βλ. σχετικό θέμα στο επόμενο τεύχος]», επιμένει ο Ότο Λέχτο, μέλος του φινλανδικού τμήματος του Basic Income Earth Network (BIEN, Παγκόσμιο Δίκτυο για το Βασικό Εισόδημα). «Δεν τίθεται θέμα ούτε καταπολέμησης της φτώχειας ούτε καθιέρωσης του δικαιώματος στο εισόδημα, πόσο μάλλον της απελευθέρωσης από την εργασία».
Ακόμη λιγοστοί και συχνά απομονωμένοι εντός του κοινωνικού περιγύρου ή του πολιτικού σχηματισμού τους, οι Γάλλοι υπέρμαχοι του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος συντονίζουν τη δράση τους, χωρίς ωστόσο και να ξεχνούν όλα όσα τους χωρίζουν. «Συμπαθώ πολύ τον Μπατίστ [Μυλοντό], όμως είναι ιδεαλιστής», δηλώνει ο ντε Μπασκιά. «Και επιπλέον, όταν επιθυμείς να περιορίσεις τα εισοδήματα σε μια κλίμακα από το 1 έως το 4 είναι, όπως και να το κάνουμε, ένας σοβαρός περιορισμός των ατομικών ελευθεριών!». Παλαιότερα στον στενό κύκλο του Νικολά Σαρκοζί, ο βουλευτής Φρεντερίκ Λεφέμπρ, του (δεξιού) κόμματος των Ρεπουμπλικανών, υποψήφιος στις προκριματικές εκλογές του κόμματός του για το πρόσωπο που θα το εκπροσωπήσει στις προεδρικές εκλογές του 2017, αφηγείται πώς ο Ζυλιέν Μπαγιού, εκπρόσωπος Τύπου του Ευρώπη Οικολογία – Πράσινοι (EELV), τον πήγε σε μια κατάληψη της κολλεκτίβας Μαύρη Πέμπτη για να συζητήσει με έναν άστεγο σχετικά με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Τον Ιανουάριο του 2016, υπερασπίστηκε στην Εθνοσυνέλευση από κοινού με τη σοσιαλίστρια συνάδελφό του Ντελφίν Μπατό, στο πλαίσιο της συζήτησης του «Νόμου για την Ψηφιακή Δημοκρατία», τροπολογίες που ζητούσαν από την κυβέρνηση να παρουσιάσει στο Κοινοβούλιο επίσημη έκθεση για το κατά πόσο είναι εφικτή η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. «Αναλαμβάνω πλήρως τη διακομματική διάσταση του διαβήματος αυτού», σχολιάζει η Μπατό. «Τα κόμματα δεν παράγουν πλέον ούτε μία καινούργια ιδέα. Τα ουσιώδη λαμβάνουν χώρα έξω από αυτά. Κι αυτό το ζήτημα δημιουργεί τομές, τόσο στο εσωτερικό τους όσο και έξω από αυτά. Δεν συμφωνούμε στα πάντα, οφείλουμε όμως να εργαστούμε για τη δημιουργία πλειοψηφιών συγκροτημένων γύρω από ιδέες».
Κανείς από τους συνομιλητές μας δεν διακηρύσσει ανοιχτά την πλήρη διάλυση του υφιστάμενου συστήματος κοινωνικής προστασίας. Ούτε καν ο Λεφέμπρ ή ο Γκασπάρ Κενίγκ, ιδρυτής της φιλελεύθερης δεξαμενής σκέψης Ελεύθερη Γενιά. Αν και το MFRB δηλώνει ότι «δεν ανήκει ούτε στην Αριστερά ούτε στη Δεξιά», διευκρινίζει στον καταστατικό χάρτη του ότι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα «δεν θα πρέπει να αμφισβητεί τα δημόσια συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, αλλά να συμπληρώνει και να βελτιώνει την υφιστάμενη κοινωνική προστασία». Θα μπορούσε να αντικαταστήσει ορισμένες από τις παροχές του συστήματος αλληλεγγύης που χρηματοδοτούνται από τη φορολόγηση, όπως το RSA (Εισόδημα Ενεργού Αλληλεγγύης) (8), κανείς όμως δεν υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να θιγεί το ασφαλιστικό καθεστώς που χρηματοδοτείται από τις εισφορές των ασφαλισμένων (συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επιδόματα ανεργίας). Μονάχα τα οικογενειακά επιδόματα θα αντικαθίσταντο από τη χορήγηση σε κάθε παιδί ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, το ύψος του οποίου θα ήταν χαμηλότερο από εκείνο των ενηλίκων.
Μία εξαίρεση υπάρχει μόνο: σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε τον Μάιο (9), το ίδρυμα Ζαν Ζορές, προσκείμενο στο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, προτείνει τρία σενάρια χρηματοδότησης όπου κυριαρχεί το μέλημα «να μην δημιουργηθεί περαιτέρω υπερχρέωση» –και έτσι προτείνουν χωρίς περιστροφές την αποψίλωση της κοινωνικής ασφάλισης. Το πρώτο προβλέπει τη χορήγηση ποσού 500 ευρώ τον μήνα σε όλους τους ενήλικες, με αντάλλαγμα την επί της ουσίας κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και των επιδομάτων ανεργίας. Το δεύτερο, το οποίο οι συγγραφείς της έκθεσης θεωρούν ως το πλέον αξιόπιστο, προβλέπει ποσό 750 ευρώ, αλλά «ανακυκλώνει» και τις συνταξιοδοτικές παροχές. Το τρίτο προβλέπει ποσό 1.000 ευρώ με τις ίδιες προδιαγραφές, αλλά προϋποθέτει επιπλέον παρακρατήσεις. Εμβρόντητος, ο Ζαν-Ερίκ Υαφίλ, μέλος του MFRB και οικονομολόγος, ο οποίος ετοιμάζει μια διδακτορική διατριβή πάνω στο οικουμενικό εισόδημα, κατήγγειλε τις «χονδροειδείς βλακείες» που περιέχονται στην έκθεση, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με τον Ζερόμ Ερικούρ, συντονιστή της ομάδας εργασίας του ιδρύματος, που έγινε στις 26 Μαΐου 2016 σε ένα παρισινό καφέ. «Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα είναι απόλυτα συμβατό με την κοινωνική προστασία και με τις υψηλές δημόσιες δαπάνες!», εξερράγη. Αμήχανος, ο Ερικούρ απάντησε ότι οι συντάκτες της έκθεσης δεν έβλεπαν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ως «την ορθή λύση για τα προβλήματα του 21^ου αιώνα», αλλά δεν θέλησαν να το διευκρινίσουν μέσα στο κείμενο, το οποίο συντάχθηκε «με πνεύμα ουδετερότητας». Ουδετερότητας τόσο μεγάλης, ώστε τα σενάρια που επεξεργάστηκαν με μισή καρδιά αναπαράχθηκαν από τον Τύπο λες και επρόκειτο για τις εισηγήσεις τους…
Το ίδιο ποσό για τον καθένα, όποια κι αν είναι η κατάστασή του: όλοι οι υπέρμαχοι του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος συμφωνούν ότι πρέπει να σταματήσει η εισβολή στην ιδιωτική ζωή που συνεπάγεται το σημερινό σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης, του οποίου οι παροχές δίνονται υπό όρους (ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση, το εισόδημα κ.ο.κ.). «Είναι απαράδεκτο να πληρώνονται ελεγκτές για να πηγαίνουν να μετρήσουν τις οδοντόβουρτσες στο μπάνιο των δικαιούχων του RSA, προκειμένου να διαπιστώσουν μήπως συζούν με κάποιο άτομο (10), τη στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι να χορτάσουν την πείνα τους!», εκτιμά ο ντε Μπασκιά. Το ίδιο υποστηρίζει και ο Κενίγκ: «Οφείλουμε να αγωνιστούμε ενάντια στη φτώχεια με τρόπο περισσότερο αποτελεσματικό και λιγότερο πατερναλιστικό, προσφέροντας στον κόσμο το ελάχιστο ποσό που χρειάζεται για να ζήσει, δίχως να ανακατευόμαστε στην προσωπική ζωή του ή να ελέγχουμε κατά πόσον είναι αφοσιωμένος στην αξία της εργασίας». Εξάλλου, η εξοικονόμηση πόρων που θα προέκυπτε από τη χορήγηση ενός ποσού χωρίς όρους θα συνεισέφερε στη χρηματοδότηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος: ο κ. Λεφέμπρ υπογραμμίζει το κόστος που συνεπάγεται σήμερα «η παραγωγή του νομοθετικού πλαισίου, η διεκπεραίωση των αιτημάτων του κοινού, ο έλεγχος των δικαιούχων και οι κυρώσεις κατά των παραβατών». Επισημαίνει επίσης τον «ενάρετο κύκλο» των εξοικονομήσεων που θα προέκυπταν χάρη σε αυτό το μέτρο: «Μικρότερη παραβατικότητα, χαμηλότερες δαπάνες υγείας, υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο…». Αντίθετα δε με τις υπόλοιπες προσωπικότητες της Δεξιάς που έχουν υιοθετήσει το μέτρο, έχει ταχθεί υπέρ ενός υψηλού ποσού, «μεταξύ 800 και 1.000 ευρώ».

Μείγμα τόλμης και διστακτικότητας
Η επανεμφάνιση της έννοιας στην Ευρώπη, με την ονομασία «οικουμενικό επίδομα» οφείλεται στον Βέλγο φιλόσοφο Φιλίπ βαν Παρέις, στις αρχές της δεκαετίας του 1980,. Πρώην μέλος του κόμματος των Οικολόγων, θεωρεί ότι η αναγνώριση της δυνατότητας κάθε ατόμου να οργανώνει τη ζωή του και την εργασία του όπως εκείνο επιθυμεί ανατρέπει τα διανοητικά βολέματα τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς. Όπως διηγείται, «κατά τη διάρκεια μιας παρέμβασής μου ενώπιον του φλαμανδικού Φιλελεύθερου Κόμματος ρώτησα: “Ποιος από εσάς θεωρεί ότι η ελευθερία είναι μια αξία που έχει πρωταρχική σημασία;” Όλος ο κόσμος σήκωσε το χέρι του. Στη συνέχεια, πρόσθεσα: “Και τώρα, ποιος από εσάς πιστεύει ότι μονάχα οι πλούσιοι πρέπει να έχουν αυτήν τη δυνατότητα;” Αντίθετα, μια συνάντησή μου με μέλη ελληνικών, ισπανικών και ιταλικών πολιτικών κινήσεων –του ΣΥΡΙΖΑ, των Podemos και της Rifondazione Comunista– στο Μπάρι της Απουλίας, μου έδωσε την ευκαιρία να αναρωτηθώ μήπως η Αριστερά κακώς περιορίζεται στην υπεράσπιση του κράτους και της ισότητας, εγκαταλείποντας την αξία της ελευθερίας στη Δεξιά».
Προφανώς, εξακολουθούν να υφίστανται θεμελιώδεις διαφορές: ο Κενίγκ και ο ντε Μπαστιά, οι οποίοι έχουν εκπονήσει ένα κοινό πρόγραμμα, έχουν ως στόχο την καταπολέμηση της φτώχειας, όχι όμως και των ανισοτήτων (11). Προτείνουν έναν αρνητικό φόρο (επίδομα) 450 ευρώ ανά ενήλικα και 225 ευρώ ανά τέκνο, χρηματοδοτημένο από έναν φόρο με ενιαίο συντελεστή 23% για όλα τα εισοδήματα (12). Προκειμένου να περιοριστούν οι επιπτώσεις ενός τέτοιου τύπου φορολόγησης στην αναδιανομή των εισοδημάτων, προτείνουν αύξηση των εισφορών επί της περιουσίας, κατάργηση των απαλλαγών για τα εισοδήματα που προέρχονται από ακίνητα ή από τον χρηματοοικονομικό τομέα κ.ο.κ. «Όλα αυτά δεν θα άλλαζαν σχεδόν καθόλου την υφιστάμενη ισορροπία της κατανομής του πλούτου στη Γαλλία», εξηγεί ο ντε Μπασκιά. «Οι πλούσιοι θα κέρδιζαν κάτι λιγότερο και οι φτωχοί κάτι περισσότερο. Θα εξορθολογιζόταν όμως το σύστημα: θα έμπαινε τέλος στον στιγματισμό και τον κρατικό πατερναλισμό, θα εξαλείφονταν τα φαινόμενα που οδηγούν στην επιλογή της αεργίας έναντι της χαμηλά αμειβόμενης απασχόλησης –και επιπλέον θα αντιμετωπιζόταν αποτελεσματικά η ακραία φτώχεια». Βασίζονται σε έναν «απόλυτο» και όχι «σχετικό» ορισμό της φτώχειας καθώς η τελευταία, εκτιμά ο Κενίγκ, αποτελεί ουσιαστικά προϊόν «ζήλειας»: «Δεν θα έπρεπε να σας νοιάζει που κάποιοι άλλοι γίνονται πολύ πλούσιοι, τη στιγμή που εσείς έχετε την αίσθηση ότι ζείτε καλά».
Ποια άλλα επιχειρήματα θα δικαιολογούσαν την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος; Όλοι οι συνομιλητές μας επικαλούνται τον αριθμό των θέσεων εργασίας που είναι καταδικασμένες να εξαφανιστούν εξαιτίας της αυτοματοποίησης και της ψηφιοποίησης της παραγωγής. Στην Ελβετία, οι πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας «Για ένα άνευ όρων ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» παρέλασαν στους δρόμους μεταμφιεσμένοι σε ρομπότ που εκδήλωναν την επιθυμία τους να εργαστούν, παίρνοντας τις δουλειές των ανθρώπων. Εντούτοις, μια πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ μετριάζει τις εκτιμήσεις παλαιότερων μελετών που πρόβλεπαν «μαζική ανεργία, οφειλόμενη στην τεχνολογία»: εκτιμά ότι μόνο 9% των θέσεων εργασίας «παρουσιάζουν υψηλό κίνδυνο αυτοματοποίησης», προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι οι πλέον εκτεθειμένοι εργαζόμενοι είναι εκείνοι «με το χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης (13)».
«Το 9% θα ήταν ήδη ένα τεράστιο ποσοστό», σχολιάζει ο Υαφίλ. «Ιδίως αν προστεθεί στο τρέχον ποσοστό ανεργίας! Ωστόσο, δεν πιστεύω στη ρητορική περί του “τέλους της εργασίας”. Για παράδειγμα, η μετάβαση σε ένα οικολογικό μοντέλο δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Και όπως υποστηρίζει ο οικονομολόγος Ζαν Γκαντρέ, όταν ο στόχος είναι η χαμηλότερη οικονομική μεγέθυνση, αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα και λιγότερες θέσεις εργασίας –το αντίθετο μάλιστα! Θα πρέπει όμως να είμαστε σε θέση να ανησυχούμε για την ποιότητα των θέσεων εργασίας και όχι για την ποσότητά τους. Και, ακόμα και αν επιτυγχανόταν η πλήρης απασχόληση, θα απαιτούνταν ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ώστε καθένας να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει την εργασία του και όχι να την υφίσταται». Ο λίβελος του Αμερικανού ανθρωπολόγου Ντέιβιντ Γκρέμπερ, σημαντικής μορφής του κινήματος Occupy Wall Street, ενάντια στις «bullshit jobs» (τιποτένιες θέσεις εργασίας, χωρίς ενδιαφέρον και κοινωνική χρησιμότητα), είχε σημαντική απήχηση (14). Ένας ακόμη οπαδός του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ο Έλληνας πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, εκτιμά ότι η δυνατότητα να αρνηθεί κάποιος μια θέση εργασίας είναι «θεμελιώδους σημασίας, τόσο για μια πολιτισμένη κοινωνία όσο και για μια αγορά εργασίας που λειτουργεί σωστά (15)».
Το ζητούμενο είναι επίσης να διασφαλιστεί η ελευθερία επιλογής των προσωπικών διαδρομών σε μια στιγμή γενικευμένης επισφάλειας –με τον κίνδυνο να παγιωθεί η ανισόρροπη διανομή του πλούτου ανάμεσα στους μισθούς και στα κέρδη. Κάτι τέτοιο γίνεται φανερό όταν ο κ. Λεφέμπρ αναφέρει το παράδειγμα του Earned Income Tax Credit, μέσω του οποίου το αμερικανικό κράτος συμπληρώνει το εισόδημα ορισμένων φτωχών εργαζομένων. Υπάρχει και ένας ακόμη σκόπελος: ότι η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μετατρέπεται σε αφορμή για την κατεδάφιση του εργατικού δικαίου και των μισθολογικών κατακτήσεων, με τον τρόπο που γίνεται από επιχειρήσεις όπως η Uber (16). Όπως συνοψίζει η Ντελφίν Μπατό: «Οφείλουμε να δημιουργήσουμε έναν νέο κοινωνικό συμβιβασμό, πιο προσαρμοσμένο στη δική μας εποχή από εκείνον που μας κληροδότησε η Απελευθέρωση (17), χωρίς όμως και να μετατραπεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε δεκανίκι για την “ουμπεροποίηση” των πάντων.» Πως όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό;
Τα πάντα εξαρτώνται από τη διαπραγματευτική δύναμη που θα έδινε στους εργαζομένους το ύψος του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματός τους, καθώς επίσης και το επίπεδο της φορολόγησης και της αναδιανομής του πλούτου. Όμως, ως προς αυτά τα ζητήματα, η μεγάλη διστακτικότητα πολλών υπερμάχων του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος έρχεται σε αντίθεση με την τόλμη της ιδέας που εκφράζουν. Ο βαν Παρέις συνηγορεί υπέρ μιας σταδιακής καθιέρωσης του μέτρου, ξεκινώντας με τη χορήγηση ενός χαμηλού ποσού. Όμως, αντιτείνει ο Μυλοντό, «τίποτα δεν μας εγγυάται ότι ένα χαμηλό ποσό στη συνέχεια θα αυξηθεί». Το MFRB εξυμνεί τις χειραφετικές δυνατότητες αυτού του μέτρου και την «αλλαγή παραδείγματος» που θα μπορούσε να επιφέρει, ωστόσο εκφράζει την ικανοποίησή του για όλα τα σχέδια που παρουσιάζονται, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που προτείνουν χορήγηση ενός χαμηλού ποσού, αντίστοιχου λίγο-πολύ με το σημερινό RSA. Η οργάνωση συνεργάστηκε ακόμα και με την υπερσυντηρητική Κριστίν Μπουτέν (18), πρόεδρο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, όταν πρότεινε ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ύψους 400 ευρώ. Μια τοποθέτηση συνεπής με την απολιτική στάση του κινήματος, αλλά που απωθεί τον Μυλοντό, ο οποίος δεν εντάχθηκε ποτέ στο MFRB. Καλύτερα «καθόλου, παρά ένα εγγυημένο εισόδημα της πλάκας. Δεν αποδέχομαι άνευ όρων οποιαδήποτε πρόταση για την χορήγηση εισοδήματος σε όλους», λέει. Αλλά και η Μορέλ Νταρλέ αποκρούει με τη σειρά της κάθε «φετιχισμό».
Όταν τίθεται το ζήτημα της χρηματοδότησης του μέτρου, το επιχείρημα του «ρεαλισμού» και του «πραγματισμού» σηματοδοτεί μια μάλλον μοιρολατρική αποδοχή του υπάρχοντος πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων. Το MFRB συμμετέχει στην εκστρατεία «Ποσοτική χαλάρωση για τον λαό», που αγωνίζεται ώστε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να θέσει την πρωτοβουλία της για δημιουργία χρήματος στην υπηρεσία των πολιτών και όχι των ιδιωτικών τραπεζών. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο βλέπει την ευκαιρία να τεθούν οι βάσεις για ένα ευρωπαϊκό οικουμενικό εισόδημα. Εξάλλου, η ΕΚΤ δεν αποκλείει την προσφυγή στο «χρήμα από το ελικόπτερο», που μοιράζεται εξίσου σε όλους, προκειμένου να τονωθεί η κατανάλωση. Όμως, το MFRB αποδεικνύεται πολύ πιο διστακτικό στο ζήτημα των ανισοτήτων. Ο Υαφίλ θεωρεί περιττό «να χτυπάμε τους πλούσιους», καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να αυξηθεί η φοροδιαφυγή, και ζητά μια «κεντρώα» και «συναινετική» προσέγγιση, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή του μέτρου. «Την εποχή της Απελευθέρωσης, τα αφεντικά προσπαθούσαν να κρατήσουν χαμηλό προφίλ γιατί είχαν συνεργαστεί με τον κατακτητή. Κάτι τέτοιο πλέον δεν ισχύει!», παρατηρεί η Μαρτίν Αλκορτά, αντιπρόεδρος (από τους Πράσινους – EELV) του περιφερειακού συμβουλίου της Ακουιτανίας, η οποία προετοιμάζει την πειραματική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Ο ντε Μπασκιά εκτιμάει ότι, μέχρι να καταστεί δυνατόν να συγκεντρωθεί μια πλειοψηφία γύρω από την αριστερή εκδοχή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, θα χρειαστούν «ένας ή δύο πόλεμοι»… Η υπόθεση ότι θα υπάρξει επιτέλους αποτελεσματική πάταξη της φοροδιαφυγής (19), κάτι που εύχονται πολλοί υπέρμαχοι του μέτρου, τον κάνει να χαμογελάει: «Αν υπήρχε πραγματική βούληση να μπει τέλος σε αυτήν την κατάσταση, θα το είχαμε κατορθώσει εδώ και πολύ καιρό!».
Όπως κάθε προοδευτικό πρόγραμμα, η αριστερή εκδοχή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος προσκρούει στην απουσία μιας εξουσίας που θα μπορούσε να το υλοποιήσει. Σε αυτό προστίθεται, στον βαθμό που μια τέτοια πρόταση κερδίζει μεγάλη δημοφιλία, ο ολοένα μεγαλύτερος κίνδυνος της αλλοίωσης. Όσο κι αν η ιδέα της καθιέρωσης ενός οικουμενικού εισοδήματος ακόμη προκαλεί επί της ουσίας αδιαφορία ή αποδοκιμασία, μοιάζει σε ορισμένους βολική σανίδα σωτηρίας, δεδομένου ότι στη Γαλλία πλησιάζουν οι βουλευτικές και οι προεδρικές εκλογές του 2017 μέσα σε μια συγκυρία έλλειψης νέων ιδεών και απαξίωσης της πολιτικής δράσης. Την περασμένη άνοιξη, ενώ μαινόταν η μάχη ενάντια στον νόμο της κυβέρνησης Βαλς για τα εργασιακά, ο Γκυγιόμ Ματελιέ, σοσιαλιστής δήμαρχος της πόλης Αμπιγύ της Άνω Σαβοΐας και συντάκτης μιας διατριβής για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δήλωνε ότι ο γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς τον επιφόρτισε να «προωθήσει την ιδέα» στο εσωτερικό του κόμματος, αν και ο ίδιος την αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό. Όσο για τον πρωθυπουργό Μανυέλ Βαλς, δήλωσε στις 19 Απριλίου στο Facebook ότι επιθυμεί «να δρομολογήσει το ζήτημα του οικουμενικού εισοδήματος», προσθέτοντας αμέσως μετά ότι δεν θα πρόκειται για ένα επίδομα που θα «χορηγείται σε όλους», καθώς «κάτι τέτοιο θα είχε υπερβολικό κόστος και δεν θα είχε κανένα νόημα». Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει πρόβλημα να καθιερωθεί το οικουμενικό εισόδημα, αρκεί μονάχα να μην είναι… οικουμενικό!
Σε κάθε περίπτωση, πώς να ελπίζουμε στην εδραίωση της νομιμοποίησης του δικαιώματος στο οικουμενικό εισόδημα σε μια κοινωνία που στραγγαλίζεται από τη λιτότητα και σφυροκοπείται από μια ρητορική η οποία στάζει χολή εναντίον «της τεμπελιάς των φτωχών που περιμένουν να τους πληρώνει το κράτος», όπου η αντίληψη για την εργασία ακόμη κυριαρχείται, όπως παρατηρεί ο Ματελιέ, «από τον μύθο του προπατορικού αμαρτήματος»; Η Μορέλ Νταρλέ μάς καλεί να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στις βιαστικές κινήσεις: «Εάν όντως επείγει να ληφθούν μέτρα, προτιμώ να επιμείνουμε στην αύξηση του βασικού μισθού ή στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων του δημόσιου τομέα. Όσον αφορά τα συγκεκριμένα ζητήματα, μιλάμε για ανάκτηση χαμένων κοινωνικών κεκτημένων, ενώ όσον αφορά το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα μιλάμε για νέες κοινωνικές κατακτήσεις. Εξάλλου, ο διάλογος που έχει πυροδοτηθεί μού φαίνεται εξίσου σημαντικός με την εφαρμογή του μέτρου. Το ταξίδι είναι εξίσου σημαντικό με τον προορισμό! Και μόνο η αναφορά της ιδέας πυροδοτεί παθιασμένες συζητήσεις γύρω από το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας και για το πώς θέλουμε να είναι οργανωμένη η κοινωνία…». Δεν πρέπει να βιαστούμε, πρέπει να έχουμε χρόνο για να διεξάγουμε αυτήν την πολιτισμική και πολιτική μάχη: ίσως αυτός να είναι ο καλύτερος τρόπος για να είμαστε σίγουροι πως, όταν βάλουμε το γατάκι μέσα στο σαλόνι, δεν θα μετατραπεί σε τίγρη που θα κατασπαράξει τους ιδιοκτήτες της.

1. Συζήτηση που έλαβε χώρα στην πρεσβεία της Φινλανδίας στο Παρίσι, στις 3 Μαρτίου 2016.
2. Τον Ιούνιο του 2016, ο καθαρός κατώτατος μισθός στη Γαλλία ανερχόταν στα 1.141 ευρώ.
3. Βλ. το αφιέρωμα «Revenu garanti, une utopie à portée de main», «Le Monde diplomatique», Μάιος
4. Baptiste Mylondo, «Un revenu pour tous. Précis d’utopie réaliste», Utopia, Παρίσι
5. Βλ. Sam Pizzigati, «Plafonner les revenus, une idée américaine», «Le Monde diplomatique», Φεβρουάριος
6. Στο «Καπιταλισμός και Ελευθερία» (1962), ο Μίλτον Φρίντμαν πρότεινε ένα επίδομα υπό τη μορφή της μείωσης φόρου.
7. Βλ. Bernard Friot, «A partir des retraites, imaginer un salaire à vie», Les blogs du Diplo, 8 Σεπτεμβρίου 2010, http://blog.mondediplo.net
8. (Σ.τ.Μ.): Στη Γαλλία, όλοι οι άνεργοι/άποροι άνω των 25 ετών δικαιούνταν το Ελάχιστο Εισόδημα Κοινωνικής Ένταξης (RMI), ύψους 500 ευρώ. Όμως, δεδομένου ότι δημιουργούσε «παγίδα αεργίας», καθώς δεν συνέφερε έναν δικαιούχο του να εργαστεί λίγες ώρες εβδομαδιαίως διότι θα έπαυε η χορήγησή του, αντικαταστάθηκε από το RSA, το οποίο συμπληρώνει το διαφυγόν εισόδημα ενός ατόμου που εργάζεται με μειωμένο ωράριο σε σχέση με το σύνολο των παροχών που θα απολάμβανε ως άνεργος ή άπορος.
9. «Le revenu de base, de l’utopie à la réalité?», Fondation Jean-Jaurès, Παρίσι, 22 Μαΐου
10. Το ύψος του RSA είναι 524,68 ευρώ για ένα άτομο που ζει μόνο και 787,02 ευρώ για ένα ζευγάρι. (Σ.τ.Μ.): Έτσι, πολλά ζευγάρια που συγκατοικούν αποφεύγουν να το δηλώσουν και παρουσιάζονται ως εργένηδες, με τον ένα από αυτούς να ισχυρίζεται ότι φιλοξενείται από κάποιον συγγενή ή φιλικό πρόσωπο, έτσι ώστε να λαμβάνουν 1.049 αντί για 787 ευρώ.
11. Marc de Basquiat και Gaspard Koenig, «Liber, un revenu de liberté pour tous», Editions de l’Onde – Génération libre, Παρίσι, 2014.
12. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, κατά τη γνώμη τους, η επιδότηση ενοικίου και οι ενισχύσεις για την απόκτηση κατοικίας θα έπρεπε να αποτελέσουν αντικείμενο χωριστού επιδόματος, σε συνάρτηση με την κατάσταση κάθε ατόμου.
13. «Automatisation et travail indépendant dans une économie numérique», Synthèses sur l’avenir du travail, ΟΟΣΑ, Παρίσι, Μάιος
14. David Graeber, «On the phenomenon of bullshit jobs», Strike!, 17 Αυγούστου 2013, http://strikemag.org
15. «Technical change turns basic income into a necessity», από το συνέδριο «The future of the work», Institut Gottlieb-Duttweiller, Ζυρίχη, 5 Μαΐου 2016, https://yanisvaroufakis.eu
16. Βλ. Evgeny Morozof, «Résister à l’uberisation du monde», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2015 και «L’utopie du revenu garanti récupérée par la Silicon Valley», Les blogs du Diplo, 9 Φεβρουαρίου
17. (Σ.τ.Μ.) Το 1945, οι Κομμουνιστές ήταν εξαιρετικά ενισχυμένοι λόγω της σημαντικής συμβολής τους στην Αντίσταση, ενώ ήταν ακόμα νωπές οι τεράστιες κοινωνικές κατακτήσεις του Λαϊκού Μετώπου του 1936, οι οποίες καταργήθηκαν από το δωσιλογικό καθεστώς του Βισύ. Έτσι, οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να δεχθούν τη δημιουργία ενός σημαντικότατου κράτους πρόνοιας που πρότεινε το Συμβούλιο της Αντίστασης. Σήμερα στη Γαλλία, όσοι επιθυμούν το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους συνοψίζουν τις επιθυμίες τους με την φράση: «Να ξεμπερδεύουμε με το Συμβούλιο της Αντίστασης».
18. (Σ.τ.Μ.) Γαλλίδα φανατική καθολική δεξιά πολιτικός, η οποία έγινε γνωστή το 1999 για την λυσσώδη αντίδρασή της στο σύμφωνο συμβίωσης. Καθώς περιθωριοποιήθηκε μέσα στην μεγάλη δεξιά παράταξη λόγω του υπερσυντηρητισμού της, ίδρυσε το –πολύ μικρό– Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα.
19. Βλ. Eva Joly, «Η φοροδιαφυγή πέρα από τις αποκαλύψεις των “Panama papers”», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 3 Ιουλίου 2016, http://monde-diplomatique.gr/?p=1454

Διαβάστε περισσότερα