Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

9 Ιουν 2016

Τσίπρας: “Καλύτερα να ψηφίζατε τον Σαμαρά”!

Τσίπρας: “Καλύτερα να ψηφίζατε τον Σαμαρά”!

    Αυτά ο κ.Τσίπρας τα έλεγε στις 12 Γενάρη 2015, παραμονές των εκλογών. Απολαύστε τον:
    Αλήθεια, τώρα που ο κ.Τσίπρας ξεπούλησε (και) το Ελληνικό, υπάρχει καλύτερος από τον ίδιο τον κ.Τσίπρα για να περιγράψει πόσο μοιάζει ο κ.Τσίπρας με τον κ.Σαμαρά;
***
    Πάμε παρακάτω. Όσα ακολουθούν ο κ.Τσίπρας τα έλεγε στις 28 Φλεβάρη 2014. Ήταν σε εκδήλωση στην Αργυρούπολη με τίτλο «Το Ελληνικό ΔΕΝ πωλείται». Απολαύστε τον:
***

  • «Κατάθεση ψυχής», λοιπόν, το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
  • «Μάχη που δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε» το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
  • «Η εναλλακτική (τους) αντίληψη για την κοινωνία» το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
  • «Είναι πρωτοφανές και αδιανόητο, μια κλίκα να αποφασίζει για το μέλλον του δημόσιου πλούτου, δίχως διαφάνεια, δίχως κοινοβουλευτική εποπτεία και έλεγχο, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους», ήταν τα λόγια του κ.Τσίπρα στην ίδια εκδήλωση για το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
    Δεν θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει καλύτερα απ΄ ό,τι το είχε περιγράψει ο ίδιος ο κ.Τσίπρας σε εκείνη την εκδήλωση:
«Στο Ελληνικό - έλεγε - όλα αυτά τα χρόνια συγκρούονται δύο κόσμοι. Αυτός που υπερασπίζεται με αγώνες το δημόσιο συμφέρον και αυτός που ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα. Αυτός που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτός που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτός που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους».
    Υπάρχει ακόμα αμφιβολία, η «κλίκα που αποφασίζει» και ξεπουλάει το Ελληνικό και όλη την δημόσια περιουσία «λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους», σε ποιόν κόσμο ανήκει; Και τίνος κόσμου τα συμφέροντα υπηρετεί;

email: mpog@enikos.gr

Μία απεργία, μία τρομοκρατία και ένας πόλεμος

Η Γαλλία στέλνει κομάντος στην Συρία ενώ περιμένει «τρομοκρατικό» χτύπημα λόγω Euro 2016-Οι αγώνες των πολιτών ανάμεσα στον τρόμο και στον νόμο.
Το στρατηγικό κατευθυνόμενο παιχνίδι της τρομοκρατίας του ISIS όχι μόνο καλά κρατεί άλλα λύνει τα χέρια της Δύσης ασκώντας την ιμπεριαλιστική πολιτική της και «σβήνοντας» τις κοινωνικές αναταραχές που δεν συμφέρουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Η γαλλική κυβέρνηση λίγο πριν την έναρξη του Euro 2016 αποφάσισε να στείλει Γάλλους κομάντο στην Συρία για να στηρίξουν τις αντικυβερνητικές δυνάμεις που μάχονται εναντίον του ISIS αλλά πρωτίστως εναντίον της κυβέρνησης Άσαντ.
Ήδη επίγειες δυνάμεις καταδρομέων αναπτύχθηκαν στην Βόρεια Συρία ενώ το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων αναφέρει ότι ο ρόλος τους θα είναι μόνο «συμβουλευτικός». Η απόφαση της Γαλλίας να συνεχίσει τον πόλεμο εναντίον της Συρίας όχι μόνο βομβαρδίζοντας από αέρος πλέον, πάρθηκε με αφορμή τον κίνδυνο τρομοκρατικών χτυπημάτων που πιθανόν να γίνουν στην Γαλλία κατά την διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου.
Η «τρομοκρατία» βολεύει όσο ποτέ άλλοτε την Γαλλία να πάρει μερίδιο από την διάλυση και τον επικείμενο τεμαχισμό της Συρίας. Την περασμένη Παρασκευή το υπουργείο Άμυνας της χώρας  ανακοίνωσε πως η Γαλλία θα στείλει επίγειες και εναέριες δυνάμεις μέσα στα σύνορα της Συρίας, στις περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ με τη βοήθεια των Ρώσων. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι το θέμα της ευρωπαϊκής Γαλλίας δεν είναι μόνο ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας αλλά ο πόλεμος για κομμάτι της πίτας πασπαλισμένο με πολύ αίμα αμάχων.
Στήνοντας την τρομοκρατία
Όσον αφορά το εσωτερικό της Γαλλίας ο κίνδυνος «τρομοκρατικών» χτυπημάτων βολεύει όσο τίποτε άλλο την κυβέρνηση Ολάντ, η οποία δέχεται επιθέσεις καθημερινώς εδώ και μήνες από την νεολαία και τα συνδικάτα για τον απάνθρωπο εργασιακό νομοσχέδιο αλλά και για την πολιτική λιτότητας που ορίζει η νέα τάξη πραγμάτων της Ε.Ε. Η αστυνομία πλέον έχει ξεφύγει από τα όρια της και έχει μετατραπεί σε ένα στρατιωτικό σώμα εναντίον πολιτών που δεν δέχονται την ισχύ του νέου εργασιακού μεσαίωνα που η Ε.Ε τους αναγκάζει να ζήσουν από εδώ και στο εξής.
Με αφορμή όμως την «τρομοκρατία» του ISIS οι πόλεις της Γαλλίας μετατρέπονται σε ένα στρατιωτικοποιημένο χώρο που πραγματικά είναι άγνωστο αν οι συλλήψεις από εδώ και στο εξής θα γίνονται για αντίσταση στο εργασιακό ή για πιθανές τρομοκρατικές ενέργειες.
Τα μέτρα ασφαλείας που έχουν παρθεί είναι δρακόντεια ενώ έχουν γίνει ακόμη και εικονικές ασκήσεις χτυπημάτων τρομοκρατών στην Λυών και σε άλλες πόλεις.
Επίσης, οι Γάλλοι έφτιαξαν και εφαρμογή για κινητά ενάντια στην τρομοκρατία. Η νέα εφαρμογή λέγεται «Σύστημα Συναγερμού και Ενημέρωσης των Πολιτών» και έχει για ακρώνυμο το SAIP. Μπορούν να την κατεβάσουν όσοι έχουν κινητά iphone ή adroid. Σε περίπτωση κινδύνου πλησίον του χρήστη, η οθόνη του κινητού γίνεται κόκκινη χωρίς θόρυβο ή δόνηση, ώστε να μην προσελκύσει την προσοχή. Δίνονται οι πρώτες πληροφορίες για το τι συμβαίνει, οδηγίες για την ασφάλεια και ένα εικονίδιο μέσω του οποίου μπορεί κανείς να προωθήσει την ειδοποίηση στα κοινωνικά δίκτυα, πολλαπλασιάζοντας έτσι μαζικά την ενημέρωση.
Από την πλευρά των απεργών οι πληροφορίες λένε ότι δεν θα κάνουν ένα βήμα πίσω ούτε για την ομαλή διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ενώ εκτός από την απεργία των εργαζομένων στις αμαξοστοιχίες, η απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα έχει ως αποτέλεσμα τα σκουπίδια να έχουν γίνει βουνά στην μέση των πόλεων.
Επειδή όμως η «τρομοκρατία» βολεύει όταν στην Ευρώπη περνούν αντιλαϊκοί νόμοι ή το τεράστιο θέμα του προσφυγικού γνωρίζουν ότι  είναι βραδυφλεγής βόμβα που θα πρέπει να «σβήσουν» για το συμφέρον πάντα του κεφαλαίου του νέου Ράιχ της Ε.Ε, τα θύματα πιθανού «τρομοκρατικού» χτυπήματος θα είναι θύματα ενός πολέμου που  απλώνεται από την Ανατολή πίσω στην Δύση, όπου εκεί γεννήθηκε και σχεδιάστηκε.

Λόρκα – επέτειος μιας παρανόησης

18689-federico-garcia-lorcanew Από τους δημοφιλέστερους και πιο παρανοημένους , ο Φεντερίκο Γ. Λόρκα δεν είναι παλιότερος Έλληνας στιχουργός, παρότι η υπογραφή του υπάρχει σε περισσότερα ελληνικά τραγούδια, απ΄ όσα της Νικολακοπούλου φερ΄ ειπείν, που στις επιδόσεις τους έχουν κάποτε μια συναφή ποιητική αοριστία, κάτι που εμπνέει πολύ και Έλληνες συνθέτες αλλά και κοινό, που πέφτουν σε αμοιβαίο ντουέντε, σε στιγμές που πλημμυρίζουν από πολλά μαζεμένα συγχρόνως, μην αποφασίζοντας σε ποιο από όλα αναφέρονται.
Ο Λόρκα αρέσει πολύ στους οικολόγους επίσης, παρότι λάτρης φανατικός των ταυρομαχιών, βρίσκει ιδιαίτερη ανταπόκριση στους λάτρεις των γυναικών παρότι ο ίδιος λάτρης των αντρών, θεωρείται υμνητής της παράδοσης της χώρας του παρότι γνωρίζοντάς την άπταιστα, την χρησιμοποίησε για να αποκαλύψει την αγριότητα και την άτεγκτη βίο-οικονομία της. Γενικά αν αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν ποιητές μεγάλοι, γιατί καταφέρανε ένα άλμα απλησίαστο για τα κοινά μέτρα στο νοητικό κομμάτι, και ποιητές εμβέλειας γιατί το ποιητικό τους σώμα μπορούσε να λατρευτεί από πολλούς, χάρη στην παρανόηση, ο Λόρκα ανήκει στους δεύτερους αφήνοντας πίσω του ουρά κομήτη για παρερμηνείες.
Οι κομμουνιστές, επίσης τον τιμούν σαν έναν από τους δικούς τους, στερεοτυπικά. Ο Λόρκα, πάντως, είχε για κολλητό του και φίλο τουλάχιστον έναν κομμουνιστή –τον μεγαλοφυή Μπουνιουέλ- και για εραστή του τουλάχιστον έναν φασίστα – τον ιδιοφυή Σαλβατόρ Νταλί.

Ο ίδιος, ενόσω ζούσε, υπέφερε από την επιτυχία της παρεξήγησης, μέχρι που το ακαπέλωτο και ανυπότακτο κομμάτι της αισθησιακής του φύσης, κατέστη σαφές από κείνους που ορθά τον ερμήνευσαν σαν επικίνδυνο για την κοινωνική τους ευταξία.
O Λόρκα παρότι δεν το επεδίωξε είχε την τιμή να τον  συλλάβουν και να τον εκτελέσουν οι φασίστες, οι οποίοι πολύ σωστά υπολόγισαν σαν πολύ πιο ζημιογόνα τη ρηξικέλευθη ιδιοσυγκρασία του για τον σχεδιασμό τους παρά τον αρνητικό αντίκτυπο που θα είχε στο κοινό η δολοφονία του. Το γεγονός συντέλεσε αποφασιστικά στην υστεροφημία του ποιητή. Στον επίλογο της ζωής του ήταν ομολογουμένως άτυχος όμως.
Για ανάλογους λόγους, αν είχε πέσει καμιά σαρανταριά χρόνια μετά σε «Αυριανιστές», θα τον διαπόμπευαν έως θανάτου, αφήνοντας τον να ζήσει εν τοιούτοις. Αν είχε πέσει σε Χρυσαυγήτες , θα θέλαμε τρία τάγματα στρατού να φυλάνε τους δολοφόνους του. Ομολογουμένως, όμως, θα ήταν κρίμα και άδικο ένα τέτοιο αερικό δεν θα συμπιεζόταν στο στρατόπεδο των στρατευμένων σε κομματικοποιημένους χώρους ποιητών ακόμα και αν διόλου απίθανο είχε μοιραστεί μαζί τους φυλακές και ξερονήσια.
Στο θέατρο του Βουνού και στη Μακρόνησο, ο Λόρκα θα ανέβαζε το «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», αλλά και το απαγορευμένο του « El publico», με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά αναρωτιέμαι με πόση επιτυχία, γιατί ο Λόρκα αναλυμένος σε αυτά που τον συνθέτουν είναι δημόσιος κίνδυνος για κάθε ταξινομημένη κοινωνία, ακόμα και αυτήν που οργανώνουν κάτω από την μύτη των δεσμοφυλάκων τους, οι πολιτικοί και απολίτικοι κρατούμενοι, σε καθεστώτα δημοκρατίας, δικτατορίας του οποιουδήποτε, ή ανάμικτο.
Από τις άφθονες ελληνικές του μελοποιήσεις – μερικές εξ ΄αυτών συγκαταλέγονται στα ομορφότερα έντεχνα – διαλέγω για τη σημερινή του επέτειο αυτό το διαμάντι του Γλέζου, στην δικιά του μουσική αναμέτρηση με τον θρύλο. Ο Γλέζος αναμόχλευσε μνήμες από μεσογειακό μπαρόκ και έφτασε μέχρι τον Ένιο Μορικόνε των ουέστερν – σπαγγέτι. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτός ο καβαλάρης.

8 Ιουν 2016

Κομμουνισμός ή βαρβαρότητα


«Ο Φρίντριχ Ένγκελς είπε κάποτε:
"Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα".
Τι σήμαινε όμως "ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα" από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους. Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
                                            Ρόζα Λούξεμπουργκ (*)
Κομμουνισμός ή βαρβαρότητα     Στην αρχή του χρόνου πραγματοποιήθηκε στο Νταβός το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ με κεντρικό θέμα την «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση», δηλαδή την ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την εισαγωγή στην παραγωγική διαδικασία όλο και περισσότερων τεχνολογικών δυνατοτήτων και τις επιπτώσεις της που αυτή θα έχει στην ζωή των ανθρώπων.
    Οι άρχοντες του κεφαλαίου δεν έκρυψαν τα λόγια τους: Όπως προέκυψε από την έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 15 μόλις χώρες, η αυτοματοποίηση της παραγωγής με την ένταξη στην παραγωγική διαδικασία της ρομποτικής, θα έχει ως αποτέλεσμα να έχουν χαθεί μέχρι το 2020 πάνω από 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας!
    Με άλλα λόγια: Ενώ η ανθρώπινη διάνοια και ο ανθρώπινος μόχθος επιφέρουν μια ασύλληπτη επιστημονική πρόοδο, αυτή η πρόοδος με την συνεπαγόμενη δυνατότητα αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, παρότι μπορεί να εξασφαλίσει τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, την καλύτερη ποιότητα ζωής, περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τους εργαζομένους, εγκιβωτισμένη καθώς είναι στο πλαίσιο των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων, όχι μόνο δεν βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων αλλά μετατρέπεται σε εισιτήριο μαζικής ανεργίας! 
    Αλήθεια τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει καπιταλιστική βαρβαρότητα; Και τούτο ειδικά σε συνθήκες που η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους εργασίας και διαβίωσης του ανθρώπινου πληθυσμού. Αντίθετα, όμως, στο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας η τεχνολογική ανάπτυξη ισοδυναμεί με εκτεταμένη ανεργία και φτωχοποίηση.
***
    Ένα πρακτικό τεκμήριο αυτής της αξεπέραστης αντίφασης του καπιταλισμού, από τη μια να εκτινάσσονται οι παραγωγικές δυνατότητες αλλά από την άλλη να παρεμποδίζεται η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, ήταν η πληροφορία ότι η πολυεθνική «Foxconn», προμηθευτής των εταιρειών «Apple» και  «Samsung», εισήγαγε 60.000 ρομπότ στο εργοστάσιό της στην Κίνα, με αποτέλεσμα την αντικατάσταση – σύμφωνα με δημοσιεύματα της «South China Morning Post» και δηλώσεις τοπικών αξιωματούχων - αντίστοιχου αριθμού εργατών.
    Η «Foxconn» που δεν είναι η μόνη που μειώνει το εργατικό δυναμικό της μέσω της ρομποτικής (πάνω από 30 εταιρείες κινούνται στην ίδια κατεύθυνση στην περιοχή Κουνσάν της Κίνας) ισχυρίστηκε, βέβαια, ότι ναι μεν εισάγει ρομπότ στην παραγωγικής της διαδικασία, αλλά θα… διατηρήσει το εργατικό δυναμικό της. Η αλήθεια, προφανώς, είναι άλλη και είναι αυτή την οποία ομολόγησαν οι «αφέντες» από το Νταβός.
    Σωστά, επομένως, σημειώνεται ότι ενώ τα τεχνολογικά θαύματα παρέχουν όλες τις προϋποθέσεις ώστε να τεθούν στην υπηρεσία της βελτίωσης των συνθηκών της ζωής των εργαζομένων, αξιοποιούνται στην αντίθετη κατεύθυνση, υπακούοντας σε ένα και μοναδικό κριτήριο: Την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου ως αποτέλεσμα της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής.
***
    Εδώ αξίζει να πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο, για να δούμε μια ακόμα όψη του ίδιου νομίσματος: Η εταιρεία «Apple» είδε τη χρηματιστηριακή της αξία το 2009 να εκτινάσσεται στα 222 δισ. δολάρια. Η µεγάλη επιτυχία µιας εταιρείας που τη δεκαετία του ’90 κινδύνευε µε καταστροφή οφείλετο στο νέο της προϊόν, το iPod. Όταν έγινε η παρουσίαση της νέας ταµπλέτας του iPod στο Τόκιο, που η τιµή της κυµαινόταν από 500 µέχρι 800 δολάρια, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία µετέδωσαν από την Ιαπωνία ότι είχαν δημιουργηθεί ουρές χιλιάδων αδηµονούντων αγοραστών έξω από τα καταστήµατα. Σε διάστηµα ενός µήνα η Apple είχε πουλήσει ένα εκατοµµύριο iPod.
    Στις 28 Μάη του 2010, την ίδια µέρα δηλαδή που τα διεθνή πρακτορεία ανακοίνωναν την έλευση του νέου iPod, µετέδιδαν µια ακόµα είδηση: ο 13ος στη σειρά εργάτης της εταιρείας «Foxconn» στη νότια Κίνα που είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ήταν ένας 25χρονος. Η απόπειρα σηµειώθηκε λίγες ώρες µετά την αυτοκτονία ενός άλλου 23χρονου συναδέλφου του που είχε πηδήξει από το µπαλκόνι του κοιτώνα του.
    Αυτά στο εργοστάσιο της «Foxconn» όπου, µεταξύ άλλων εταιρειών (Sony, Nokia, Packard, κ.ά.) κατασκευάζονται και οι συσκευές της Apple. Οι εργάτες (ανάµεσά τους και όσοι αυτοκτόνησαν – όλοι κάτω των 25 ετών) δούλευαν τουλάχιστον 12 ώρες την ηµέρα, έξι µέρες τη βδοµάδα, µε εξευτελιστικές αµοιβές των 300 δολαρίων το µήνα.
    Αµείβονταν, δηλαδή, µε µηνιαίες αποδοχές που κινούνται κάτω από το ήµισυ της τιµής πώλησης ενός µόνο iPod. Εργάζονταν σε καθεστώς «στρατιωτικής πειθαρχίας», χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουν ούτε µια λέξη µεταξύ τους κατά τη διάρκεια της δουλειάς.
    Μετά το κύµα των αυτοκτονιών, που σύµφωνα µε το Παρατηρητήριο Εργασίας οφείλεται στη λειτουργία του εργοστασίου ως κάτεργου και στο γεγονός ότι αφενός η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των εργατών καταρρακώνεται από το καθεστώς της εργοδοτικής τροµοκρατίας, αφετέρου η βιολογική τους αντοχή εξαντλείται από τις πολύωρες βάρδιες, η εταιρεία «Foxconn» έλαβε µέτρα: Ανακοίνωσε στους εργαζοµένους ότι θα πρέπει πλέον να δεσµεύονται εγγράφως ότι... δε θα αυτοκτονήσουν (Δρόµοι της Ειρήνης, τεύχος 49, Απρίλης-Ιούνης 2010).
    Εντούτοις, παρά τις ενυπόγραφες δεσµεύσεις, παρά το σφράγισμα των παραθύρων, παρά τα µέτρα υποχρεωτικής ψυχανάλυσης στα οποία υποβλήθηκαν οι εργαζόµενοι, το Γενάρη του 2011 µια ακόµα 25χρονη εργαζόμενη µπήκε στη λίστα των αυτοχείρων.
    Ίσως τα ρομπότ να τηρήσουν καλύτερα την δέσμευσή τους να μην… αυτοκτονούν.
***
    Τα παραπάνω, θα ισχυριστούν κάποιοι, ότι ναι μεν συμβαίνουν, αλλά μόνο στο «σιδηρούν παραπέτασμα» των τριτοκοσμικών εργοταξίων του φτηνού εργατικού κόστους.
    Επειδή, προφανώς, οι εικόνες από τον δικό µας κόσμο, τον «πρώτο» κόσµο, οι εικόνες από τις ουρές των ανέργων στους δρόµους της Νέας Υόρκης ή οι εικόνες των συσσιτίων στην Αθήνα δεν τους λένε τίποτα, ας θυµηθούµε την υπόθεση «France Telecom».
    Στη «France Telecom», τα κέρδη της οποίας το 2008 ανήλθαν σε 4,5 δισ. ευρώ, το 2008 και το 2009 ο αριθµός των εργαζοµένων της που αυτοκτόνησαν έφτασε στα 35 άτοµα. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2011 ο συνολικός αριθµός των αυτοκτονιών είχε ανέλθει στις 58. Παραµονή της Πρωτοµαγιάς του 2011 γνωστοποιήθηκε η αυτοκτονία δύο ακόµα εργαζοµένων της «France Telecom». Ο ένας ήταν πατέρας τριών παιδιών. Ο δεύτερος, που µάλιστα είχε οριστεί µέλος της επιτροπής-στάχτη στα µάτια που συγκρότησε η εταιρεία για την «πρόληψη των ατυχηµάτων», µην αντέχοντας τους εξευτελισµούς και τις πιέσεις, αυτοπυρπολήθηκε στο πάρκινγκ της εταιρείας.
    Οι αυτοκτονίες, όπως προέκυψε τόσο από τα σηµειώµατα των αυτοχείρων όσο και από τις έρευνες των συνδικάτων, συνδέονταν άµεσα µε τις τακτικές της υπερεντατικοποίησης της εκµετάλλευσης και της ηθικής κακοποίησης των εργαζοµένων από την εταιρεία. Διακηρυγµένος στόχος της «France Telecom» αποτελεί η διατήρηση της ανταγωνιστικότητάς της έναντι των υπόλοιπων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην κινητή τηλεφωνία και στο διαδίκτυο.  
    Όπως αποκαλύφθηκε το Σεπτέµβρη του 2010, η εταιρεία την προηγούµενη διετία είχε προχωρήσει στην εξειδίκευση ενός ολόκληρου στρατού στελεχών της µε αποστολή «να κάνουν αφόρητη τη ζωή των εργαζοµένων» και µε απώτερο σκοπό να τους εξαναγκάσουν να παραιτηθούν.
    Τα σχέδια κερδοφορίας της εταιρείας προέβλεπαν µείωση προσωπικού κατά 22.000, αλλά η «France Telecom», καθότι ηµικρατική, δεν µπορούσε να απολύσει με ευκολία τους εργαζοµένους. Έτσι έπρεπε να βρει άλλους τρόπους για να απαλλαγεί από την παρουσία τους.
    Είναι τέτοιο το «µακάβριο µεγαλείο» του καπιταλισµού, που ως µέθοδο απαλλαγής του από τους «περιττούς» εργαζοµένους συµπεριλαµβάνει ακόµα και τη µέθοδο των αυτοκτονιών. Υπ’ αυτή την έννοια, η ανεργία λόγω της εισαγωγής ρομπότ στη θέση του εργάτη, θα μπορούσε συγκρινόμενη με την μέθοδο της αυτοκτονίας, να θεωρηθεί έως και… φιλανθρωπία.
***
    Πόσο διαφέρουν, λοιπόν, οι αυτοκτονίες στον εργασιακό Μεσαίωνα της Κίνας από τις αυτοκτονίες στα εργασιακά κάτεργα της Γαλλίας;
    Αλλά ας αφήσουµε τα εργασιακά Τάρταρα της Κίνας, τα «πολιτισμένα» κάτεργα της Γαλλίας (ας προσπεράσουμε ακόμα και τις αυτοκτονίες της κρίσης εδώ στην πατρίδα μας) και ας έρθουµε στη Γερµανία, την έτερη µαζί µε τη Γαλλία «ατµοµηχανή της Ευρώπης».
    Ιδού πώς παράγεται ο «ατµός» και τούτο προ Μνημονίων και προ κρίσης:
«... η απασχόληση εκµισθούµενων εργαζοµένων ανήλθε από 782 χιλιάδες το 2001 σε 1.200 χιλιάδες εργαζοµένους το 2006. Στο εργοστάσιο της Μερσεντές στο Worth ένας στους δέκα εργαζοµένους είναι εκµισθωµένος. Το ίδιο συµβαίνει και σε πολλές άλλες µεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Siemens. Η Siemens µάλιστα στον ισολογισµό της καταχωρεί τις δαπάνες για τους εκµισθωµένους εργαζόµενους όχι στις δαπάνες για µισθούς αλλά στις δαπάνες για υλικά!» (Γιώργος Σταµάτης, Περί Νεοφιλελευθερισµού, εκδόσεις ΚΨΜ).
***
    Αυτά συμβαίνουν σε συνθήκες τρίτης και τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
    Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τα λόγια της Λούξεμπουργκ:
«Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
    Ζούμε, δηλαδή, σε μια κοινωνία που ξεχειλίζει βαρβαρότητα την στιγμή που η ασύλληπτη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήµης κάνει περισσότερο εφικτή από ποτέ την «άλλη» κοινωνία, όπως µεγαλοφυώς το είχε περιγράψει ο Αριστοτέλης:
«Αν κάθε όργανο», έλεγε, «µπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόµενο ή προαισθανόµενο από µόνο του όπως λέγεται για τα αγάλµατα του Δαιδάλου ή τους τρίποδες του Ηφαίστου (...) αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν µόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν µόνα τους τις χορδές της κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους» (Αριστοτέλης, Πολιτικά I).
    Τι διαφορετικό ισχυρίζεται ο Μαρξ; Τι διαφορετικό επιβεβαιώνεται µέσα από τις διαρκείς καπιταλιστικές κρίσεις αν όχι, ότι σε τέτοιες συνθήκες επιστημονικοτεχνικής ανάπτυξης είναι απολύτως εφικτή µια άλλη κοινωνία,  µια κοµµουνιστική κοινωνία, ότι δηλαδή είναι ορατή από την άποψη των αντικειμενικών συνθηκών η ελπίδα της απελευθέρωσης από τον καταναγκασµό;
    Τι άλλο επιβεβαιώνει η εποχή της ρομποτικής αν όχι την δυνατότητα µιας κοινωνίας όπου
 «το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου».
    Και πώς θα γίνει αυτό;
    Όχι, μάλλον, µε εκκλήσεις στην ηθική των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Ούτε µε την προσµονή ότι οι κεφαλαιοκράτες θα «αυτοκτονήσουν». Ούτε πολύ περισσότερο µε την υποταγή στον πόλεµο που έχουν εξαπολύσει κατά των προλετάριων.
    Αλλά µε το να μπει τέλος στην διαιώνιση του καθεστώτος «αφέντες – δούλοι». Με το πέρασμα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής στους «δούλους». Με την συνακόλουθη αξιοποίηση της επιστήμης και της τεχνολογίας προς όφελος των «δούλων». Που, όμως, για να πάψουν να είναι «δούλοι» δεν έχει εφευρεθεί άλλος τρόπος από εκείνον που σε σαφή µαρξιστική-λενινιστική διάλεκτο διατύπωσε ο Βάρναλης: «Άιντε θύµα, άιντε ψώνιο,/ άιντε Σύµβολον αιώνιο!/ Αν ξυπνήσεις, µονοµιάς/ θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς».
***
(*) Η φράση που η Ρόζα Λούξεμπουργκ αποδίδει στον Ένγκελς κατά πάσα πιθανότητα ανήκει στον Καρλ Κάουτσκι.

Γαλλία: Jusqu’ à la victoire

Γράφει ο Χάρης Αγγέλου
Ο περασμένος Μάης ήταν ο θερμότερος απ’ όσους έζησε η Γαλλία μετά από τον ιστορικό από κάθε άποψη Μάη του ΄68. Κι όπως φαίνεται ο Ιούνιος προμηνύεται ακόμα θερμότερος. Η αιτία για τις μεγάλες κινητοποιήσεις μαθητών, σπουδαστών και εργαζομένων είναι ο νόμος που προωθεί η κυβέρνηση Ολάντ «για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας» ή νόμος Ελ Κομρί, από το επίθετο της γαλλομαροκινής υπουργού εργασίας Μιριάμ Ελ Κομρί.
Οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές είναι το απόλυτο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων υπέρ της εργοδοσίας με την εξαφάνιση κάθε μέτρου προστασίας των εργαζόμενων. Θα δώσει στις επιχειρήσεις «μεγαλύτερη ευελιξία» σχετικά με την πρόσληψη, τις απολύσεις, την αμοιβή και τις ώρες εργασίας, σύμφωνα με τις οικονομικές συνθήκες, αντί να περιορίζονται από διαδικασίες συλλογικής διαπραγμάτευσης.


Ποια είναι τα κύρια μέτρα;
Ένα βασικό μέτρο επιτρέπει σε εταιρείες «αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες» ή «προσπαθούν να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους» να παρακάμψουν τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις και να διαπραγματευτούν με το σωματείο των εργαζόμενων τις υπερωρίες (το σημερινό όριο είναι 35 ώρες την εβδομάδα) και τη χαμηλότερη ωριαία αμοιβή. Εάν η εταιρεία και οι εργαζόμενοί της δεν μπορούν να συνάψουν νέα συμφωνία, οι τελικές αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσω μιας ψηφοφορίας που θα χρειάζεται τη συναίνεση του σωματείου της επιχείρησης, όχι των συνδικάτων. Δηλαδή, όπου οι επιχειρήσεις δεν έχουν το σωματείο στο τσεπάκι τους θα προσπαθούν να το θέσουν.
Μια άλλη σημαντική «μεταρρύθμιση» επιτρέπει στους εργοδότες να χρησιμοποιούν τη μείωση των κερδών ως δικαιολογημένη αιτία για την απόλυση εργαζομένων. Οι εταιρείες με προσωπικό μέχρι 10 ατόμων θα μπορούν να απολύσουν προσωπικό μετά από τη μείωση ενός μήνα στα κέρδη, ενώ εκείνες που απασχολούν έως και 300 εργαζόμενους πρέπει να εμφανίσουν τρία διαδοχικά τρίμηνα μείωσης των εσόδων. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις θα πρέπει να περιμένουν ένα χρόνο.
Όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, οι μεταρρυθμίσεις, που θα φέρουν το μοντέλο εργασίας της Γαλλίας πιο κοντά σε εκείνα της Γερμανίας και της Βρετανίας, θα βοηθήσουν στη μείωση του ψηλού ποσοστού ανεργίας της Γαλλίας (οποιαδήποτε ομοιότητα με εξαγγελίες ελληνικών κυβερνήσεων για την «αντιμετώπιση της ανεργίας» και υπέρ της «ανάπτυξης» μόνο συμπωματική δεν πρέπει να θεωρείται).
 
Η στάση των συνδικάτων
Οι αντιδράσεις ήταν ραγδαίες. Σε πρώτη φάση πρωτοστάτησε η νεολαία. Σε δεύτερη φάση προέκυψε το πρωτότυπο κίνημα των συγκεντρώσεων υπό τον γενικό τίτλο Nuit Debout (Νυχτερινό Ξύπνημα) με επίκεντρο την Place de la République στο Παρίσι. Σιγά σιγά κι άλλες πόλεις της χώρας άρχισαν να μπαίνουν στον χορό. Οι διαδηλωτές αντιμετώπισαν την ωμή βία των δυνάμεων καταστολής ωστόσο η ένταση των κινητοποιήσεων δυναμώνει.
Αρκετές από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούν ανοιχτά σε κινητοποιήσεις. Πρωτοστατούν τέσσερα τριτοβάθμια συνδικάτα: η Confédération Générale du Travail, CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων), η Force Ouvrière,FO (Εργατική Δύναμη), η Fédération Syndicale Unitaire, FSU (Ενωτική Συνδικαλιστική Ομοσπονδία) και οι Solidaires (Αλληλέγγυοι). Τα συνδικάτα αυτά έχουν απήχηση στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, τους δημόσιους υπάλληλους και τους εκπαιδευτικούς και πολιτικά τοποθετούνται στο χώρο της αριστεράς (η CGT θεωρείται παραδοσιακά ως ο συνδικαλιστικός βραχίονας του Γαλλικού ΚΚ, η FO έχει τροτσκιστικές καταβολές, αλλά και η FSU και οι Solidaires, τοποθετούνται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Οι παραπάνω οργανώσεις απέναντι τους έχουν τους φορείς του κυβερνητικού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Πρώτη και καλύτερη η Confédération Française Démocratique du Travail CFDT (Δημοκρατική Συνομοσπονδία Γάλλων Εργαζομένων) που είναι η συνδικαλιστική έκφραση του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος. Αυτή υπεραμύνεται του άρθρου 2 της «μεταρρύθμισης» που δίνει προτεραιότητα στην συμβάσεις εργαζομένων-επιχείρησης σε βάρος των κλαδικών συμβάσεων, θεωρώντας το… «νίκη των εργαζομένων». Από κοντά ακολουθούν η Union Nationale des Syndicats Autonomes UNSA (Εθνική Ένωση Αυτόνομων Συνδικάτων) και ηConfédération Française des Travailleurs Chrétiens CFTC (Γαλλική Συνομοσπονδία Χριστιανών Εργαζόμενων) που απευθύνεται στο χώρο της δεξιάς χριστιανοδημοκρατίας.
 
Στους δρόμους
Παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες του εργοδοτικού συνδικαλισμού, οι Γάλλοι βρίσκονται ένα μήνα τώρα στους δρόμους χωρίς προοπτική να καταθέσουν τα όπλα όσο η κυβέρνηση επιμένει στο εργατοκτόνο τερατούργημά της.
Μετά τους μαθητές και σπουδαστές, τη σκυτάλη έχουν πάρει οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, στη μεταλλουργία, στα διυλιστήρια, τα μέσα μεταφοράς του Παρισιού (RATP), στην αεροπορική εταιρία Air France. Στο χορό μπαίνουν και οι λιμενεργάτες με απεργίες που μπορεί να μετατραπούν σε επαναλαμβανόμενες.
Η κατάσταση είναι εκρηκτική. Οι αποκλεισμοί των διυλιστηρίων έχουν προκαλέσει ελλείψεις έως και στο ένα τρίτο των πρατηρίων. Οι λιμενεργάτες της Χάβρης απέκλεισαν το μεγάλο ντεπό καυσίμων στο λιμάνι της Χάβρης και απέτρεψαν την εργοδοσία να φέρει αντικαταστάτες χωρίς εμπειρία στη διαχείριση επικίνδυνων υλικών. Ακολούθησαν οι απεργίες στους πυρηνικούς σταθμούς, η κινητοποίηση των οδηγών φορτηγών, οι αποκλεισμοί εργοστασίων επεξεργασίας απορριμμάτων, η διακοπή ρεύματος κατά τη διάρκεια των εγκαινίων από τον Ολάντ της «Πόλης του Κρασιού» στο Μπορντώ.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να αποφύγει ένα γενικευμένο απεργιακό μπλακάουτ. Χαρακτηριστικό του πανικού της είναι η πίεση που άσκησε στον επικεφαλής των Γαλλικών Σιδηροδρόμων (SNCF) Γκιγιόμ Πεπί ώστε αυτός να προβεί σε παραχωρήσεις προς τους εργαζομένους, προκειμένου να κατευνάσει τους σιδηροδρομικούς. Παρά τις προσπάθειες, δεν ακυρώθηκε η απεργία που είχε εξαγγελθεί. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι πως την 1η Ιουνίου η κυβέρνηση ανακοίνωσε μισθολογικές αυξήσεις, από το 2017, σε καθηγητές και σιδηροδρομικούς. Μάταια.
Η Γαλλία βρίσκεται σε κλιμακούμενο απεργιακό κλοιό τουλάχιστον μέχρι τη 14η Ιουνίου που το νομοσχέδιο τίθεται προς ψήφιση στην Γερουσία πριν πάρει το δρόμο της τελικής ψήφισης στη Βουλή. Εκείνη τη μέρα τα συνδικάτα έχουν κηρύξει μέρα πανεθνικής κινητοποίησης.

Κατασυκοφάντηση, απειλές και βία
Τις… πατροπαράδοτες μεθόδους καταστολής των λαϊκών αγώνων χρησιμοποιεί και η γαλλική κυβέρνηση. Αρχικά με τις κατηγορίες και τις σπέκουλες. Πρώτος στόχος είναι η CGT. Πολλά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για τη μικρή επιρροή της Υποστηρίζουν ότι «δεν εκπροσωπεί κανέναν» κι ότι μόνο το 3% των μισθωτών είναι συνδικαλισμένοι σε αυτήν και μόλις σχεδόν το 11% των Γάλλων εργαζομένων. Δεν έχουν δίκιο. «Η CGT μόνη της έχει περισσότερα μέλη από όσα όλα τα κόμματα που της επιτίθενται σήμερα μαζί» απαντά ο γενικός της γραμματέας Φιλίπ Μαρτίνεζ, προσθέτοντας ότι στις εκλογές που έγιναν ανά κλάδο το 2013 συνολικά η CGT συγκέντρωσε το 30,62%. Αλλά κι αν-για να γίνεται λόγος- είχαν δίκιο για τη μαζικότητα της CGT, αδυνατούν να εξηγήσουν πώς μια τόσο «μικρή» και «άμαζη» ομοσπονδία μπορεί και κινητοποιεί την πλειοψηφία των Γάλλων εργαζομένων. Σε τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να παραδεχτούν πως καμιά CGT δε θα μπορούσε να κινητοποιήσει τους εργάτες αν δεν υπήρχε ο νόμος Ελ Κομρί.
Στη λάσπη κατά της CGT χοροστατούν οι εφημερίδες Le Monde και Figaro οι οποίες «αναρωτιούνται»: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η CGT; Ποιος ελέγχει τους δρόμους; Πώς επιτρέπεται να πλήττεται έτσι η εικόνα και η οικονομία της χώρας; Να τίθενται ζητήματα ασφάλειας;» Σαν έτοιμος από καιρό, ο επικεφαλής της γαλλικής εργοδοτικής ένωσης (MEDEF), Πιερ Γκατάζ υποστηρίζει ότι τα μέλη της CGT «συμπεριφέρονται σαν τρομοκράτες, σαν κακοποιοί» αλλά «Και να μην είναι τρομοκράτες, είναι κακοποιοί και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν». Παίρνοντας την «πάσα» κάποιοι βουλευτές ζητούν από το κοινοβούλιο να χαρακτηρίσει τη CGT «τρομοκρατική οργάνωση» και να τη θέσει εκτός νόμου.
Κι όπου ο λόγος δεν πίπτει, πίπτει η ράβδος της κρατικής καταστολής. Η γαλλική αστυνομία έχει προβεί σε συλλήψεις συνδικαλιστών για παρακώλυση συγκοινωνιών ή διατάραξη της τάξης και σε επιθέσεις ανδρών των γαλλικών ΜΑΤ κατά μαθητών, φοιτητών. Οι απεργοί αντιμετωπίζονται με βροχή δακρυγόνων και με αντλίες που εκτοξεύουν νερό υπό πίεση, οι διαδηλωτές προσάγονται την ώρα που βγαίνουν από τους σταθμούς του μετρό, απαγορεύεται η κυκλοφορία σε μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων. Η ωμή βία σε κάθε της μορφή και έκφραση. Τα συνδικάτα μιλούν για «περισσότερες από 1000 συλλήψεις, 60 καταδίκες» και πολλούς τραυματισμούς από τις ωμότητες των ΜΑΤ. Από την άλλη, τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για «350 αστυνομικούς τραυματίες» από την έναρξη των κινητοποιήσεων.
Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε «Απαγόρευση Διαδηλώσεων για Όλους», όπως αναφέρουν ειρωνικά οι ίδιοι στα πανό τους. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης έχει αναβαθμίσει την καταστολή η οποία για τους παλιότερους «είναι τόσο σκληρή που μοιάζει με την εποχή του πολέμου της Αλγερίας[1]».

«Εξαγωγή» των κινητοποιήσεων
Το «μικρόβιο» των κινητοποιήσεων επηρέασε και το γειτονικό Βέλγιο που αντιμετωπίζει την πιο μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, αφότου ανέλαβε την εξουσία ο κεντροδεξιός συνασπισμός. Στις κινητοποιήσεις παίρνουν μέρος κατά κύριο λόγο οι εργαζόμενοι σε δημόσιες υπηρεσίες, με αιχμή τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, όπως η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη αλλά και η αύξηση του χρόνου εργασίας. Όμως η δυσφορία αφορά συνολικά τις πολιτικές λιτότητας σε μια χώρα που ακόμα δεν έχει ξεχάσει τη μεγάλη γενική απεργία 1960-61. Πριν λίγες μέρες στις Βρυξέλλες συγκεντρώθηκαν 80.000 διαδηλωτές.
Αν αυτός ο νέος «Μάης» περάσει τα σύνορα της χώρας και αγκαλιάσει τους εργαζόμενους σε άλλες χώρες της ΕΕ μένει να αποδειχτεί. Δεν είναι δυνατό να μη γίνουν συγκρίσεις γύρω από την ποιότητα και τη σφοδρότητα των αγώνων στη Γαλλία με κινητοποιήσεις που έγιναν –ή δεν έγιναν ενώ θα’πρεπε- σε άλλες χώρες, ιδίως εκείνες του ευρωπαϊκού νότου. Στα καθ’ ημάς, δε μπορεί να μη προκαλεί αισθήματα πίκρας η σύγκριση των αγώνων των Γάλλων εργαζόμενων (που παλεύουν σκληρά για να μη χάσουν τα κεκτημένα τους) με τις «κινητοποιήσεις» για την τιμή των όπλων που πραγματοποίησαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των Ελλήνων εργαζόμενων (που με το 4ο μνημόνιο χάνουν τα πάντα και κατεβαίνουν στα τάρταρα της εξαθλίωσης).
Η Γαλλία δείχνει ότι ο εργαζόμενος λαός όταν θέλει να προστατέψει τις κατακτήσεις του ξέρει τι πρέπει να κάνει ακόμα κι αν οι ηγεσίες του –πολιτικές, συνδικαλιστικές- είναι πίσω από τις διαθέσεις του και τις ανάγκες των καιρών: τις παραμερίζει και αναδεικνύει, μέσα από την πάλη του, νέες. Αυτό μένει να γίνει παντού. Κι αυτή θα –πρέπει να- είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη των Γάλλων εργαζόμενων προς όλους τους ευρωπαίους εργαζόμενους: η συνέχιση και η ένταση των αγώνων μέχρι τη νίκη. Ανεξάρτητα από το αν θα περάσει ο νόμος Ελ Κομρί από το γαλλικό κοινοβούλιο, ο αγώνας δεν θα τελειώσει, θα συνεχιστεί με άλλα μέσα αλλά με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση μέχρι το τελικό κουρέλιασμά του. Γιατί, στο κάτω κάτω, όπως λένε πολλοί Γάλλοι «εδώ παίζεται η ζωή μας».
Αντί υστερογράφου
Κάποιοι φίλοι που περιπλανώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξέφραζαν την απορία τους για την ηχηρή σιωπή των «ζεσουήδων»[2] γύρω από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Το θέμα δεν είναι να εκφραστεί μια γενική κι αόριστη συμπάθεια για το γαλλικό λαό ή τους εργαζόμενους (τύπου «Je suis travailleur»: «είμαι εργάτης») όπως κάποιοι κάνουν σε κείνους που πλήττονται από την «κακιά στιγμή». Το ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρα που πλήττεται από τις αντεργατικές πολιτικές της ΕΕ να πειστούν ότι «Tout le monde à sortir dans les rues parce que nous sommes tous les travailleurs. Et rester là jusqu’à la victoire»: «Όλοι να βγούμε στους δρόμους γιατί όλοι είμαστε εργάτες. Και να μείνουμε εκεί μέχρι τη νίκη»! Και το σημαντικότερο: Να μη μείνουν στη διαπίστωση. Να την κάνουν πράξη!
——————————-
[1] Έχουν μείνει στην Ιστορία οι ωμότητες των γαλλικών δυνάμεων καταστολής κατά του Αλγερινού λαού –κυρίως των αμάχων- στη διάρκεια του αγώνα της Αλγερινής Ανεξαρτησίας (1954-1962)
[2] Ο όρος «ζεσουής» στην διαδικτυακή αργκό περιγράφει όλους όσους σπεύδουν να εκφράσουν την ανέξοδη συμπάθεια τους σε κράτη που είχαν θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων. Προέρχεται από το γαλλικό «je suis…» («είμαι…») και απλά προστίθεται η εθνικότητα των τελευταίων θυμάτων (π.χ: «Je suis français» «Je suis belge» κοκ).

Ενα βίντεο από την Γαλλία .. πλήρες διδαγμάτων

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι όλα τα ελληνικά ΜΜΕ αφιερώνουν ελάχιστο ή και καθόλου χρόνο για τα όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν στην Γαλλία αυτό τον καιρό.
Και αν τυχόν ασχοληθούν θα είναι για να προβάλλουν τις απόψεις Γάλλων αξιωματούχων όπως έγινε σήμερα με τις δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ που επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι η Γαλλία αντιμετωπίζει μια «άνευ προηγουμένου τρομοκρατική απειλή».
Ούτε οι τρομοκρατικές απειλές όμως αλλά ούτε και η απεγνωσμένη προσπάθεια του Ολαντ να διασπάσει το απεργιακό μέτωπο έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Όπως μετέδωσε από το Παρίσι η δημοσιογράφος Μαρία Δεναξά για το ραδιόφωνο του Real , σήμερα είχαμε τον άγριο προπηλακισμό από διαδηλωτές του υπουργού Οικονομικών Μακρόν καθώς και «άγρια επεισόδια κατά την διάρκεια της ημέρας» μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής.
Αφού μας ενημερώνει ότι λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων καθίσταται προβληματική η διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου που ξεκινάει σε 4 μέρες συμπληρώνει:  «Ο Ολάντ προσπαθεί παρασκηνιακά να διασπάσει τους απεργούς και το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά το μόνο που έχει καταφέρει είναι μια τρύπα στο νερό»
Και συνεχίζει η ίδια δημοσιογράφος περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί: «Είναι πρωτόγνωρα όσα συμβαίνουν στην Γαλλία. Σήμερα μπήκαν στο χορό των κινητοποιήσεων και οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα ενώ αναμένεται να κατέβουν στους δρόμους και οι οδηγοί ταξί. Παράλληλα   ξεκινούν απεργία διαρκείας και οι πιλότοι».
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Σκοτώνουν την βαριά βιομηχανία της Ελλάδας

Εκχωρούν την φέτα σε αφρικανικές χώρες-Ελιές, λάδι, φέτα, γιαούρτι τα τελείωσαν και έπονται κι άλλα.
 Ξενοφώντας Ερμείδης
Τα εγκλήματα που γίνονται εναντίον της χώρας από τις υπαλληλικές κυβερνήσεις της με τις εντολές των δανειστών δεν σκοτώνουν μόνο για ένα διάστημα την οικονομία αλλά την διαλύουν για πάντα. Να μην μπορέσει με κανέναν τρόπο να σηκώσει κεφάλι παραγωγικά, για τον επόμενο αιώνα τουλάχιστον.Με αφορμή την δήθεν ανάπτυξη και τον δήθεν ανταγωνισμό καταφέρνουν να βάλουν ταφόπλακα στην πραγματική οικονομία της Ελλάδας που δεν είναι άλλη από την μοναδικότητα των γεωργικών της και κατά συνέπεια κτηνοτροφικών της προϊόντων.  Η Ελλάδα ποτέ δεν θα μπορούσε να «χτυπήσει» τις αγορές του κόσμου σε επίπεδο ποσοτήτων. Η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας ήταν πάντα η ασύγκριτη ποιότητα των προϊόντων της λόγω της βιοποικιλότητας της ελληνικής γης.
Η ελληνική φέτα ύστερα από μάχη δεκαετιών είχε κατορθώσει να λάβει γεωγραφική ονομασία προέλευσης κυρίως γιατί το αιγοπρόβειο γάλα με το οποίο παρασκευάζεται προέρχεται από ελληνικές φυλές που έχουν τη δυνατότητα να βόσκουν σε αυτή τη μοναδική χλωρίδα. Τώρα, μετά τον Καναδά εκχωρείται και σε αφρικανικές χώρες μετά τη συμφωνία της Ε.Ε την οποία προχθές υπέγραψε και η χώρα. Ακολουθεί το ελληνικό γιαούρτι, ενώ στη συμφωνία ως πακέτο είναι και οι ελιές Καλαμών.
Σημειωτέον ότι νωρίτερα είχε εκχωρηθεί χωρίς μάχη η μοναδική ποικιλία λαδοελιάς κορωναίικη, την οποία εξέλιξαν οι Ισπανοί μετατρέποντάς τη σε κοντή ελιά και κατεβάζοντας δραματικά το κόστος παραγωγής της. Μη έχοντας κατοχυρώσει την πατέντα (royalties) την αφήσαμε να την οικειοποιηθούν οι Ισπανοί, όπως οι Τούρκοι το ελληνικό γιαούρτι και εσχάτως και οι Τσέχοι ή οι Καναδοί, οι Δανοί και οι Γάλλοι τη φέτα.
Σε ό,τι αφορά την ελληνική μαύρη ελιά (Καλαμών) είναι η μοναδική στον κόσμο όχι μόνο για τη γεύση αλλά και για το γεγονός πως όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές μας Ιταλοί, Ισπανοί, Τούρκοι δεν μπορούν να την παράγουν και αναγκάζονται να τη «μαυρίζουν» με χημική επεξεργασία.
Είχε κι αυτή κατοχυρωθεί ως Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης, αλλά οι συνθήκες του Εμπορίου, όπως υποδηλώνει και η διατλαντική συμφωνία (ΤΤΙP) Ευρώπης – ΗΠΑ που βρίσκεται στα σκαριά, δείχνουν την τάση.
Οι νόμοι του διεθνούς εμπορίου δεν καταλαβαίνουν από κουλτούρες, ιστορία ή μύθους… Προς την κατεύθυνση αυτή και η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και οι φόροι σε κρασί, τσίπουρο και μπίρα που τείνουν να διαλύσουν την παραγωγική βάση της χώρας και να την παραδώσουν βορά μαζί με τα προϊόντα της στις πολυεθνικές.

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει τον μισό πλούτο της γης

ανισ
Μπορεί οι εκατομμυριούχοι να αποτελούν μόλις το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, αυτό δεν στέκεται τους εμπόδιο όμως στο να κατέχουν σχεδόν τον μισό ιδιωτικό πλούτο του πλανήτη.
Την κοινωνική ανισότητα που επικρατεί στον κόσμο αποδεικνύει μία ακόμα έρευνα της εταιρείας χρηματοοικονομικών συμβούλων Boston Consulting Group.
Σύμφωνα με την ετήσια έρευνα του οργανισμού, συνολικά 18,5 εκατομμύρια πλούσιοι μοιράζονται το 47% όλου του παγκόσμιου πλούτου σε εισοδήματα, τραπεζικές καταθέσεις ή μετοχές. Το ύψος της περιουσίας αυτής της μειοψηφίας που κατέχει την πλειοψηφία ανέρχεται στα 78,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που ξεπερνά το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Όπως προκύπτει από την έρευνα, οι περισσότεροι εκατομμυριούχοι εντοπίζονται στις ΗΠΑ, στις οποίες ανέρχονται επισήμως σε 8 εκατ. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου παρατηρείται μάλιστα στη Βόρεια Αμερική. Εκεί το 63% των ατομικών περιουσιακών στοιχείων ύψους 60,4 τρισεκ. δολαρίων ανήκουν αποκλειστικά σε εκατομμυριούχους και το ποσοστό αυτό —το υψηλότερο του πλανήτη— εκτιμάται ότι θα φτάσει το 69% μέχρι το 2020.
Ξεχωριστή θέση στη λίστα των χωρών με τους περισσότερους εκατομμυριούχους καταλαμβάνουν και το Λιχτενστάιν και η Ελβετία, που αποτελούν τις δύο χώρες με τη μεγαλύτερη αναλογία εκατομμυριούχων ανά αριθμό κατοίκων.
Όσον αφορά τα νούμερα του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου, η έκθεση συμπαιραίνει ότι το 2015 δεν παρατηρήθηκαν μεγάλες διαφοροποιήσεις. Ο ιδιωτικός πλούτος αυξήθηκε κατά 5,2%, από 7% το 2014, κυρίως λόγω της χρηματοοικονομικής και πολιτικής αστάθειας, καθώς και της επιβολής οικονομικών κυρώσεων.
Ο πλούτος που έχει συγκεντρωθεί σε «εξωχώρια» κέντρα, δηλαδή σε χώρες που αποτελούν παραδείσους για τη «διακριτικότητα» και τη χαμηλή φορολόγηση που προσφέρουν σε επενδυτές από τρίτες χώρες, αυξήθηκε κατά 3%, φτάνοντας περίπου τα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Κορυφαίος φορολογικός παράδεισος για το 2015, ποιος άλλος παρά η Ελβετία, που προηγείται κατά πολύ στην προτίμηση των επενδυτών, αφήνοντας πίσω τη Σιγκαπούρη και τη Βρετανία.

Πηγή:tvxs

6 Ιουν 2016

Νεοφιλελευθερισμός: ενθάδε κείται

imf
Από τον Άρη Χατζηστεφάνου
Κορυφαίοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ τοποθέτησαν την περασμένη εβδομάδα μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος. Ανεπαισθήτως εξέδωσαν το πιστοποιητικό θανάτου του νεοφιλελευθερισμού.
Για να διασφαλίσουν τον πλούτο τους κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν ρύθμιση στη δημοκρατία αντί στον καπιταλισμό
Ταρίκ Αλί
Σε μια από τις γνωστότερες ιστορίες του Αστερίξ, οι περίφημοι πειρατές αρχίζουν να βυθίζουν μόνοι τους το πλοίο τους μπροστά στους Γαλάτες, που τους παρακολουθούν εμβρόντητοι. Η ίδια έκφραση ειλικρινούς απορίας πρέπει να σχηματίστηκε την περασμένη Πέμπτη και στα πρόσωπα χιλιάδων οικονομολόγων και αναλυτών που παρακολούθησαν το ΔΝΤ να βυθίζει τη ναυαρχίδα του «πειρατικού» στόλου του: του νεοφιλελευθερισμού.
Σε έκθεσή τους με τίτλο «Ο υπερτιμημένος νεοφιλελευθερισμός», τρεις κορυφαίοι οικονομολόγοι από το τμήμα ερευνών του ΔΝΤ (Jonathan D. Ostry, Prakash Loungani, και Davide Furceri) έβαλαν μια βόμβα στα θεμέλια του οικονομικού δόγματος το οποίο ακολουθεί η ανθρωπότητα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Στην έκθεση (την οποία παρουσίασε ο Μπάμπης Μιχάλης στην «Εφ.Συν.») αμφισβητούν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, τις πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης και του μικρότερου κράτους – που αποτελούσαν το άγιο δισκοπότηρο για τους οπαδούς του Μίλτον Φρίντμαν, του Ρόναλντ Ρέιγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η έκθεση συμπεραίνει μεταξύ άλλων ότι στο 20% των περιπτώσεων που σημειώθηκε μεγάλη εισροή κεφαλαίων σε μια οικονομία ακολούθησε δραματική κρίση που οδήγησε σε οικονομική συρρίκνωση και ύφεση.
Παρά το γεγονός ότι οι τρεις οικονομολόγοι κάνουν σαφή διάκριση ανάμεσα στη βραχυχρόνια κίνηση κεφαλαίων (βλ. σπέκουλα) και στις μεγάλες άμεσες επενδύσεις (βλ. εγκατάσταση πολυεθνικών), το συμπέρασμά τους καταρρίπτει το ιδεολόγημα ότι η απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου οδηγεί αναπόδραστα στην ανάπτυξη.
Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό για να αρχίσουν να τρίζουν τα κόκαλα του Μίλτον Φρίντμαν, η έκθεση επισημαίνει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική οδηγεί σε γιγάντωση της οικονομικής ανισότητας, η οποία με τη σειρά της δυσχεραίνει ή ακυρώνει πλήρως την ανάπτυξη.
Η επίθεση στον νεοφιλελευθερισμό συνεχίζεται όμως και με κριτική στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια. «Στην πράξη, ύστερα από επεισόδια δημοσιονομικής εξυγίανσης», αναφέρεται στην έκθεση, «ακολούθησαν υφέσεις και όχι ανάπτυξη» με συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας.
Ως παράδειγμα η έκθεση αναφέρει ότι η προσπάθεια μείωσης του δημοσίου χρέους από το 120% (περίπου δηλαδή όσο ήταν και το ελληνικό χρέος προ μνημονίων) στο 100% έχει ελάχιστες θετικές συνέπειες, ενώ μπορεί να επιφέρει πολύ σοβαρή ζημιά στην ανάπτυξη.
Η έκθεση του ΔΝΤ αντιμετωπίστηκε σαν βόμβα στα θεμέλια του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος από όσους αναλυτές κατάφεραν να διαβάσουν γρήγορα ανάμεσα στις γραμμές των συμπερασμάτων. «Είμαστε μάρτυρες του θανάτου του νεοφιλελευθερισμού» έγραφε η βρετανική εφημερίδα «Guardian», ενώ και οι «Financial Times» δυσκολεύονταν να κρύψουν την έκπληξή τους.
Προφανώς οι πρακτικές συνέπειες του νέου τρόπου σκέψης δεν θα γίνουν άμεσα αντιληπτές. Οπως εξηγούσε άλλωστε ο επικεφαλής οικονομικός αναλυτής του «Guardian», Αντίτια Τσακραμπόρτι, μετά το 2008 έχουμε συνηθίσει άλλα να προτείνουν οι ερευνητές του ΔΝΤ και άλλη πολιτική να εφαρμόζει τελικά το Ταμείο.
Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ και μέσω αυτού οι αμερικανικές οικονομικές ελίτ δείχνουν ότι μπορούν να συζητήσουν την αλλαγή του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος, στον βαθμό που δεν επηρεάζει τους πραγματικούς κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής.
Άλλωστε ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια φάση του καπιταλισμού, όπως ο φασισμός (για τις συνθήκες που προηγήθηκαν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου) ή ο κεϊνσιανισμός (για τις καλές ημέρες της μεταπολεμικής ανάπτυξης).
Αυτοί που πραγματικά θα έπρεπε όμως να νιώθουν τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους (αν είχαν στοιχειώδη αντίληψη της οικονομικής πραγματικότητας) είναι οι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την οποία ο νεοφιλελευθερισμός δεν αποτελεί απλώς μια φάση αλλά δομικό στοιχείο της ύπαρξής της.
Οπως μας εξηγούσε ο Γιώργος Βασσάλος, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, «η Ε.Ε. έχει στηρίξει όλη τη νομοθεσία της στον χρηματοπιστωτικό τομέα σε μια θεωρία που διατυπώθηκε το 1998 από τους Αμερικανούς οικονομολόγους Ross Levine και Sara Zervos.
Η θεωρία αυτή έλεγε ότι η αύξηση και η διεθνοποίηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών θα ωφελούσαν την ανάπτυξη καθώς, όπως υποστήριζαν, υπάρχει μια στατιστική αναλογία ανάμεσα στα δύο». Η άποψη αυτή αποτέλεσε οδηγό για την πλήρη απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών στην Ευρώπη όλη τη δεκαετία του 2000 μέχρι το 2008, η οποία γιγάντωσε τις αγορές παραγώγων και κρατικών ομολόγων. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση όμως καταρρίφθηκε με κρότο στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ.
Ο νεοφιλελευθερισμός άλλωστε, όπως μας εξηγούσε η Βρετανίδα οικονομολόγος Αν Πέτιφορ στο ντοκιμαντέρ «This is Not a coup», είναι δομικά ενταγμένος στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. «Οσο κι αν έψαξα», μας έλεγε χαρακτηριστικά η Πέτιφορ, «δεν βρήκα έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να τροποποιηθούν οι συνθήκες της Ε.Ε.».
Σαν τον φτωχό συγγενή του αμερικανικού καπιταλισμού, οι ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ έστησαν το μαγαζί τους για να μπορεί να λειτουργεί μόνο στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού.
Και τώρα που οι δημιουργοί της συγκεκριμένης ιδεολογίας εξετάζουν το ενδεχόμενο να την εγκαταλείψουν, οι Ευρωπαίοι κινδυνεύουν να μετατραπούν στην τελευταία νεοφιλελεύθερη αποικία – όπως λέμε τελευταία σοβιετική δημοκρατία.
► «Νεοφιλελευθερισμός (Ιστορία και παρόν)» (Εκδόσεις Καστανιώτη)
Μνημειώδες έργο από τον Ντέιβιντ Χάρβεϊ, έναν από τους σημαντικότερους μαρξιστές διανοητές της εποχής μας.
► Neoliberalism. Oversold?
Το λογοπαίγνιο στον τίτλο της πρόσφατης έκθεσης του ΔΝΤ δεν αρκεί για να σκεπάσει τη βόμβα μεγατόνων που κρύβεται στις υπόλοιπες σελίδες
infowar

Κανείς Τούρκος δεν έγινε γενίτσαρος

Το κείμενο που ακολουθεί με τίτλο «”Αριστερόμετρο”: Φυσικά και υπάρχει!» δημοσιεύτηκε εδώ στην ίδια θέση πριν από 16 μήνες, στις 2 Μάρτη 2015. Ήταν λίγες μέρες μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη και ενώ ακόμα δέσποζε εκείνο το «Πρώτη φορά Αριστερά»…
Κανείς Τούρκος δεν έγινε γενίτσαρος    Ο λόγος που επιλέξαμε την αναδημοσίευσή του εξηγείται στο σημείωμα που ακολουθεί μετά το τέλος εκείνου του κειμένου, και φυσικά δεν είναι να βλογήσουμε τα γένια μας – πράγμα καθόλου δύσκολο πια για όσους δεν παραμυθιάζονται από τον ρεφορμισμό, με όσους «αριστερούς» μανδύες κι αν ενδυθεί ανά τους αιώνες.
«Αριστερόμετρο»: Φυσικά και υπάρχει!
    “Ότιη αστική δημοκρατία έχει γυρίσει στην εποχή της Ιεράς Συμμαχίας και άρα στην εποχή της ιεράς εξέτασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, είναι μια διαπίστωση που παραβιάζει ανοιχτές ιστορικές θύρες. Ως εκ τούτου χρόνια τώρα, πολύ πριν από τα Μνημόνια, από την εποχή των τρομονόμων, των χουντικών διαταγμάτων κατά αγροτών και μαθητών, των ηλεκτρονικών φακελωμάτων, των Αμπού Γκράιμπ και των Γκουαντάναμο, η Αριστερά έχει αναδειχτεί στο προκεχωρημένο φυλάκιο υπεράσπισης ακόμα και αυτών των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών.
    Συνιστά, όμως πολιτική έκπτωση, για κάθε αριστερό, πόσω μάλλον κομμουνιστή, να μειώνει το εύρος των δημοκρατικών ελευθεριών στα αστικοδημοκρατικά τους όρια, και να βαφτίζει «αριστερά» αυτά τα όρια. Διότι δι’ αυτού του τρόπου παραιτείται από το πραγματικό νόημα της προάσπισης και αποκατάστασης των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Που δεν είναι άλλο  για την Αριστερά από την επέκτασή τους, την υπέρβασή τους και - μέσω αυτού του τρόπου - από την κατοχύρωση όλων των ελευθεριών. Αυτό είναι αριστερή πολιτική.
    Το αυτό ισχύει στα ζητήματα της οικονομίας και της αντανάκλασης τους στη ζωή και τον βίο των ανθρώπων. Η Αριστερά, πόσω μάλλον η κομμουνιστική Αριστερά, πάλευε και θα παλεύει πάντα για το μεροκάματο, για τη δουλειά, για το δικαίωμα στην εργασία, για την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων μέσα από την ικανοποίηση των όλο και πιο διευρυμένων αναγκών τους. Γιατί αυτό σημαίνει ανύψωση του κοινωνικού και  πολιτιστικού επιπέδου του λαού: Η ικανοποίηση των όλων και πιο διευρυμένων αναγκών του.
     Αλλά η Αριστερά, δεν βαφτίζει την ασπιρίνη θεραπεία επειδή οι κανίβαλοι έκοψαν την ασπιρίνη από τον άρρωστο. Η Αριστερά δεν βαφτίζει το μισό κουλούρι λουκούλλειο γεύμα επειδή οι κανίβαλοι στέρησαν το ψωμί από το τραπέζι. Η Αριστερά παλεύει για την ασπιρίνη και για το ψωμί, οφείλει να τα εξασφαλίζει και να τα διανέμει με δίκαιο τρόπο, όχι για να βαφτίσει «αριστερό» το δίκαιο μοίρασμα της φτώχειας και τον «λιτό βίο». Αλλά για να εξαλείψει τη φτώχεια και να εξασφαλίσει - στον επίγειο βίο - όλα τα ελέη του Θεού.
    Η Αριστερά είναι αριστερά επειδή ακριβώς δεν κατεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων των ανθρώπων έχοντας για μέτρο – ή για άλλοθι - εκείνους που έριξαν τους ανθρώπους στα Τάρταρα. Πασχίζει να τους βγάλει από τα Τάρταρα για να κατακτήσουν τον Όλυμπο και όχι για να σέρνονται στη Γη.
    Να λοιπόν που μέσα στις σημερινές συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των  συνθηκών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας - τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ισχύουν χίλιες φορές: «Σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές», έλεγε προσθέτοντας με έμφαση ότι αυτό κάθε άλλο παρά αναιρεί τη θέση πως οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά».
    Να λοιπόν που ειδικά στις σημερινές συνθήκες είναι πολιτικός και ιστορικός αναθεωρητισμός έσχατης μορφής να επιδίδονται ορισμένοι στο ατόπημα του τεμαχισμού του ΕΑΜ.Πρόκειται για όσουςαναφέρονται συχνά στο πρόγραμμα του ΕΑΜ που μιλούσε για «καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις», αλλά που μονίμως «ξεχνούν» εκείνη την στροφή από τον ΥΜΝΟ του ΕΑΜ: «…έχει πρόγραμμα Λαοκρατία…».
    Αυτάείναι στοιχειώδη για τους Αριστερούς. Πόσω μάλλον για τους κομμουνιστές. Οι οποίοι επειδή ακριβώς όχι μόνο αντιλαμβάνονται αλλά και επειδή δεν παραιτούνται από τα στοιχειώδη, τονίζουν: Οι αποστάσεις που χωρίζουν τους «αριστερούς» νεοφιλελεύθερους από τους «αριστερούς» κεϋνσιανιστές είναι υπαρκτές, καταγεγραμμένες και ενίοτε μεγάλες. Ωστόσο: Αυτές οι αποστάσεις ήταν, είναι και θα είναι πάντα μικρότερες από τις αποστάσεις που χωρίζουν και τους «αριστερούς» νεοφιλελεύθερους και τους «αριστερούς» κεϋνσιανιστές από τους αριστερούς μαρξιστές. 
    Κατά τα λοιπά ακούμε συχνά ότι δεν υπάρχει «αριστερόμετρο». Όποτε μιλάς για τις αρχές της Αριστεράς όλο και κάποιος - αριστερός - θα σου πετάξει: «Φέρε το «αριστερόμετρο» να μετρηθούμε…
    Προσωπικά (και επιτρέψτε μας τον προσωπικό τόνο) δεν είμαι κάτοχος του «αριστερόμετρου». Όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά αντιθέτως επειδή υπάρχει!  Και επειδή ξέρω ότι είναι τέτοιο το μπόι αυτών (των χιλιάδων και χιλιάδων) που το κατασκεύασαν, πού ούτε στο νυχάκι τους δεν θα μπορούσαμε να συγκριθούμε.
    Αλλά επειδή – και ευτυχώς - υπάρχει το «αριστερόμετρο», γι’ αυτό (και αιτούμαι ξανά την επιείκεια για τον προσωπικό τόνο): Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι γενναιόδωροι. Αλλά δεν είναι αριστεροί. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι τίμιοι. Αλλά δεν είναι αριστεροί. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι δίκαιοι. Αλλά δεν είναι αριστεροί. Ξέρω πολλούς ανθρώπους ανιδιοτελείς, αλληλέγγυους προς το διπλανό τους, με την ντομπροσύνη που κουβαλούν οι λαϊκοί άνθρωποι, πολλοί από αυτούς σου «δίνουν το βρακί τους» αν βρεθείς στην ανάγκη. Αλλά δεν είναι αριστεροί.
    Ότι δεν είναι αριστεροί, δεν μειώνει σε τίποτα τα χαρακτηριστικά του αλτρουισμού που τους διακρίνει. Παρά μόνο σε ένα: Δεν προσδίδει σε αυτά τα χαρακτηριστικά την αναγκαία και ικανή συνθήκη, που θα τα μετέτρεπε σε πολιτικό μέγεθος και σε πολιτική δύναμη καταπολέμησης της ατιμίας, της εκμετάλλευσης, της αδικίας.
    Αριστερός δεν είναι ο δίκαιος, ο ανιδιοτελής, ο τίμιος, ο αλληλέγγυος απέναντι στα θύματα που αφήνει η πολιτική της καταστροφής και της λεηλασίας.
    Είναι όλα αυτά αλλά – δυστυχώς - είναι και κάτι πιο σύνθετο. Αριστερός είναι κείνος, που η συνείδησή του, η ανθρωπιά του, έχει μετουσιωθεί σε πολιτική συνείδηση και που παλεύει πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά για την «εγκαθίδρυση» της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας στον κόσμο.
    Που η συνεισφορά της πολιτικής του δράσης σ' αυτήν την υπόθεση δεν έρχεται από το «περίσσευμα» του ελεύθερου χρόνου του, ούτε συνιστά ένα γενικό ουμανιστικό πρόταγμα που του θολώνει τα μάτια για να μη βλέπει τα αίτια και τους υπαίτιους της τραγωδίας.
    Η Αριστερά, δε, δεν είναι η παράταξη της θωπείας, της κολακείας ή της διθυραμβολογίας για την «καλότητα» των ανθρώπων. Η ειδοποιός διαφορά της έγκειται στο ότι στην Αριστερά τα χαρακτηριστικά της καλοσύνης μετασχηματίζονται στην αναγκαία και ικανή συνθήκη που τα μετατρέπει σε πολιτικό μέγεθος και πολιτική δύναμη καταπολέμησης της ταξικής κακότητας, δηλαδή της ταξικής εκμετάλλευσης και της ταξικής βαρβαρότητας.
    Η Αριστερά (και εδώ βρίσκεται το «αριστερόμετρο» που συχνά το ξορκίζουν οι ομιλούντες αριστερά και πράττοντες δεξιά) εφόσον θέλει να είναι δύναμη της κοινωνικής απελευθέρωσης και όχι μια ακόμα λωρίδα – η αριστερή λωρίδα – του ίδιου καθεστωτικού δρόμου, δεν μπορεί παρά να έχει πάντα ως πυξίδα ότι:«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων», όπωςυποστηρίζουν οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Και συνεχίζουν: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό (…)».
    Η Αριστερά εφόσον θέλει να είναι δύναμη της κοινωνικής απελευθέρωσης και όχι μια ακόμα λωρίδα – η αριστερή λωρίδα – του ίδιου καθεστωτικού δρόμου, δεν μπορεί παρά να τοποθετείται  ξεκάθαρα απέναντι σε κάθε λογική που «κουκουλώνει τις ταξικές αντιθέσεις και προωθεί τη λογική «και στον ληστή ψωμί και στον χωροφύλακα χαμπέρι».
    Γι’ αυτό και η Αριστερά δεν είναι «Ερυθρός Σταυρός» ούτε «ΟΗΕ». Κι όποιος την υποβιβάζει σε κάτι τέτοιο διαπνέεται από μια παιδαριώδη αφέλεια που όποιος του τη διαταράσσει δεν έχει σκοπό να πλήξει το αγνό παιδί που κρύβεται μέσα στις παιδαριώδεις προσεγγίσεις. Σκοπός είναι να προφυλαχτεί το παιδί. Τόσο από τις δικές του διαψεύσεις όσο κι από εκείνους που παίρνουν καμιά φορά τα παιδιά και τα κάνουν γενίτσαρους”.
 ***
    Αυτά γράφαμε, τότε…
    Σήμερα, λοιπόν, μετά από το τρίτο φανερό Μνημόνιο και τα διαδοχικά κρυφά Μνημόνια: Ασφαλιστικό, φορολογικό, κόφτης, ξεπούλημα 99 ετών, πλειστηριασμοί και παραχώρηση ΟΛΩΝ των κατοικιών στα κοράκια, ΕΝΦΙΑ μέχρι το 2031, μνημονιακές δεσμεύσεις για εργασιακά κλπ,
    σήμερα, μετά το άνευ προηγουμένου και διαρκώς επαναλαμβανόμενο ψεύδος (μόλις προχτές ο κ.Τσίπρας εμφανίστηκε στο υπουργικό του συμβούλιο σαν προστάτης των συνταξιούχων παρότι, όπως αποκάλυψε η «Αγορά» του Σαββάτου, από Ιούλη φέρνει νέες μειώσεις – σοκ στις συντάξεις και στα εφάπαξ έως και 35%),
    σήμερα,  μετά την επίσημη ανακήρυξή τους σε «αριστερά» κατοικίδια του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της εγχώριας (με ή χωρίς off shore) πλουτοκρατίας,
    σήμερα, που ως γνήσιοι διάδοχοι των προηγούμενων «θρηνούν» - αλλά ψηφίζουν, που «πονούν» - αλλά ψηφίζουν, που «δεν συμφωνούν» - αλλά ψηφίζουν, που αποκαλούν «φοροφυγάδες» τους χαμηλοσυνταξιούχους του ΕΚΑΣ, που εκποιούν από αεροδρόμια μέχρι Ελληνικό και από λιμάνια μέχρι ΔΕΗ και Εγνατία,
    σήμερα, που κάνουν «χιούμορ» καλώντας μας να τους δοξάσουμε και να μην φοβόμαστε αφού τα δικά τους εκατό χρόνια ταξικής λεηλασίας είναι λιγότερα… από τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας,
    σήμερα, παρακολουθώντας εκείνους ειδικά που μέσα στην κατάντια τους συνεχίζουν να επικαλούνται την Αριστερά,
    σήμερα, καθώς γεμίσανε τα κυβερνητικά έδρανα με τέτοιους «αριστερούς» που η μοναδική απόδειξη της έκπτωτης αριστεροσύνης τους είναι να περιφέρουν την θλιβερή εικόνα τους καθώς (νομίζουν ότι) διασύρουν την Αριστερά,
    θεωρούμε επιβεβλημένο να πιάσουμε το νήμα από την ακροτελεύτια λέξη του παλιού εκείνου κειμένου, για μια αναγκαία προσθήκη: Κανείς Τούρκος δεν έγινε ποτέ γενίτσαρος. 

Ο ηττημένος άντρας

Η εκ γενετής χρέωση του άνδρα, από τις πρωτόγονες ομάδες έως τις σύγχρονες κοινωνίες, παραμένει σταθερά η ίδια: Η εξασφάλιση της επιβίωσης του θηλυκού και των παιδιών που θα αποκτήσουν. Κάθε πούρος Μαρξιστής θα ερμήνευε το ζήτημα αποκλειστικά με κοινωνιολογικούς όρους, φαίνεται όμως πως δεν είναι μόνο έτσι. Τα άλματα της βιολογίας δείχνουν ότι αυτή η ανδρική δέσμευση είναι προγεννητική. Η κατανομή των υποχρεώσεων που προκύπτουν από την συνεύρεση αρσενικού και θηλυκού είναι εγγεγραμμένη στα εγκεφαλικά κύτταρα ολόκληρου σχεδόν του ζωικού βασιλείου. Το θηλυκό επιλέγει εκείνο το αρσενικό που η σωματική του ρώμη είναι εγγύηση όχι μόνο ευγονίας, αλλά και απρόσκοπτης διατροφής. Σε ορισμένα είδη η προκαταβολική προσφορά μεγάλων ποσοτήτων τροφής από το αρσενικό προς το θηλυκό είναι η προϋπόθεση του ζευγαρώματος.
Φαίνεται δίκαιο.
Το θηλυκό μετά το ζευγάρωμα κάνει μια τεράστια επένδυση χρόνου και εργασίας για την κύηση, τον γαλακτισμό και το μεγάλωμα του παιδιού, οπότε απαιτεί εξασφάλιση.
Το ζευγάρωμα είναι το μέλι.
Το ζόρι αρχίζει για τον άνδρα που θέλει να σταθεί αξιοπρεπώς στο ύψος του ρόλου του. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, δουλεύει αδιαμαρτύρητα όσες ώρες απαιτούνται. Αν χρειαστεί πιάνει και δεύτερη δουλειά κι αν η κατάσταση γίνει ζοφερή, δεν διστάζει να ξενιτευτεί ή και να παρανομήσει. Τις ληστείες τις κάνουν πάντα οι άντρες, αυτοί υποχρεούνται να φέρουν τα λεφτά στο σπίτι.
Ο άντρας ορίζεται από την δουλειά του.
Όμως στο ανταγωνιστικό πλέγμα παραγωγής, όπου επικρατεί το bellum omnium contra omnes (πόλεμος όλων εναντίον όλων), ουδείς σου εγγυάται ότι θα έχεις και αύριο δουλειά. Από άλλους εξαρτάται η επιβίωση η δική σου και των δικών σου. Αυτή η επιβίωση δια της εργασίας που επαγγέλθηκε ο Μαρξ και λατρεύτηκε από εκατομμύρια και εκατομμύρια θυσιάστηκαν με αυτή την ελπίδα. Κάτι συμβαίνει ξαφνικά και βρίσκεσαι στο δρόμο. Η εταιρεία φαλίρισε, η διεύθυνση περιστέλλει τα έξοδα, τα προϊόντα δεν πουλιούνται, η ίδια η δουλειά πάλιωσε, τα συστήματα αναπροσαρμόζονται και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι που υπερβαίνουν τον εργαζόμενο.
Η ανεργία είναι κατάρα.
Όλο το πλαίσιο της οικογενειακής ζωής ανατρέπεται. Η συμφωνία αρσενικού- θηλυκού κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Από όλα τα κουσούρια που μπορεί να σέρνει ένας άντρας τίποτε δεν είναι πιο αβάσταχτο από το να γυρνάει στο σπίτι του με άδεια χέρια. Πόσες γυναίκες δεν έχουν υποστεί δια βίου τιποτένιους συζύγους, βίαιους ή άπιστους, για μόνο τον λόγο πως συντηρούσαν την οικογένεια.
Η ήττα του άντρα είναι συντριπτική.
Η παρατεταμένη ανεργία τραυματίζει βαρύτατα τον ψυχισμό του, τον ακυρώνει ως ενεργή ύπαρξη. Η μείωση που υφίσταται δεν είναι ποτέ στενά οικονομική, κυριεύεται από αίσθημα αυτοϋποτίμησης και αναξιότητας έναντι των άλλων αντρών. Αισθάνεται να ξεπέφτει στα μάτια της γυναίκας του και των παιδιών του. Καταλήγει ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Τα λόγια παρηγοριάς του επιδεινώνουν το αίσθημα κατωτερότητας, στον άντρα πρέπει σεβασμός, όχι οίκτος.
Μια άξια γυναίκα που συμπαρίσταται στον άντρα της και βγαίνει στην δουλειά μπορεί έως έναν βαθμό να ανακουφίσει το οικονομικό έλλειμμα, αλλά το ψυχικό και κοινωνικό πλήγμα ενός άντρα που τρέφεται από το φουστάνι μένει αγιάτρευτο. Η απόγνωση τον κυριεύει.
Ο άνεργος σιχτιρίζει την κοινωνία που του στερεί το δικαίωμα να ζήσει, και λίγο απέχει από το να παραβεί τους θεσπισμένους κανόνες συμβίωσης, αν σου λείπει το τσιγάρο και γύρω σου ανάβουν πούρα, δεν αντέχεται.
Όταν η μια απόρριψη για δουλειά διαδέχεται την άλλη, ο άνεργος παύει να αντιδρά. Μεταβάλλεται σε ζόμπι που κάθε μέρα καταρρέει περισσότερο ή σε κινητή απειλή για τους γύρω του. Είναι υποψήφιος για όλα, να καταστρέψει και να καταστραφεί.
Ας προσέξουμε κάποτε τους ποιητές:
Μη του μιλάτε είναι άνεργος 
τα χέρια στις τσέπες του 
σαν δυο χειροβομβίδες
(Καρούζος)
Η ανεργία είναι όντως βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας. Σύμφωνα με μετρήσεις , «η αύξηση της ανεργίας έστω και κατά 1 ποσοστιαία μονάδα δημιουργεί κατάσταση έντασης, επιθετικότητας και ασθενειών που επηρεάζει την κοινωνία για πολλά χρόνια».
Η ανεργία είναι η σύγχρονη αμαρτία.
Η ίδια η κοινωνία που την προκαλεί, την καταδικάζει προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες της. Μεταθέτει το πρόβλημα, και ο άντρας που δεν βρίσκει δουλειά ευθύνεται προσωπικά, άνεργος σημαίνει άχρηστος . Οι πραγματικοί υπεύθυνοι έχουν κατορθώσει να υποβάλουν τη συκοφαντική άποψη, που αναπαράγεται επιπόλαια και από κάποιους εργαζόμενους, πως «όποιος θέλει να δουλέψει δουλεύει». Δηλαδή η μοναδική υπαίτιοι για την μοίρα τους είναι οι ίδιοι οι άνεργοι που προτιμούν να ζουν σαν παράσιτα εις βάρος των άλλων εργαζομένων. (Δεν μας λένε πού δοκιμάστηκε και απέτυχε το πλήθος των νέων ανθρώπων που δεν έχουν μπει ακόμα στην αγορά εργασίας και εκλιπαρούν για μια ευκαιρία).
Το επίδομα ανεργίας είναι κόλλυβα και ταπείνωση.
Η ανάλγητη πολιτεία αρνείται να θεσπίσει ένα εγγυημένο εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών της. Είτε κάποιος εργάζεται είτε όχι, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μην πεθάνει από ασιτία και έλλειψη στέγης. «Είναι το δικαίωμα που αναγνωρίζουμε στα ζώα μας αλλά όχι στους συνανθρώπους μας» (Φρομ).
Το φάντασμα της ανεργίας δεν είναι κάτι που εμφανίζεται από μόνο του, σαν φυσικό φαινόμενο συνδέεται άρρηκτα με το όραμα της κοινωνίας μας.
Μέχρι το 1989 η παρουσία της άλλης υπερδύναμης λειτουργούσε εξισορροπητικά, εξανάγκαζε τις δυτικές κοινωνίες να προσφέρουν κάποια κεϊνσιανά ψίχουλα για να προλάβουν τα χειρότερα. Στην νέα παγκόσμια τάξη έχει εξαπολυθεί μία ανελέητη επίθεση κατά των εργαζομένων. Ο συνδικαλισμός εξέπεσε σε απροκάλυπτο ρουφιάνο της εξουσίας. Οι εργασιακές σχέσεις τίθενται ξανά υπό διαπραγμάτευση. Επιστρέφουμε σε έναν εργασιακό μεσαίωνα χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς υπερωρίες, χωρίς άδειες, χωρίς πλαφόν απολύσεων, χωρίς επικουρικές συντάξεις και άλλα τέτοια «αναχρονιστικά». Τελευταίως τα σαΐνια της κρατικής αναλγησίας βρήκαν το νέο φάρμακο, είναι οι «ευέλικτες μορφές απασχόλησης». Το περιώνυμο τρομοκρατικό επίθετο «απασχολήσιμος» απειλεί τους πάντες, πλημμυρίζει με την επιδιωκόμενη ανασφάλεια εργαζόμενους και ανέργους ώστε να νιώθουν όλοι προσωρινοί και δεόντως υποτακτικοί.
Στο βωμό της ανταγωνιστικότητας οι «απασχόλησιμοι» θα πατάνε πλέον σε κινούμενη άμμο, χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει.
Οι χαχόλοι του δικού μας ΟΑΕΔ ανακάλυψαν και ανθρωπιστικά πλεονεκτήματα στην αθλιότητα του «απασχολήσιμου» που εφηύραν: «Η ρύθμιση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης ευνοεί την δυνατότητα συμφιλίωσης της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή και την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων».
Πρόκειται για φρικτή κοροϊδία. Αυτοί που δεν ενδιαφέρονται αν ζεις ή πεθαίνεις παρουσιάζονται να σου προσφέρουν «χρόνο» για την οικογένεια και τα χόμπι σου.
Ο άνθρωπος όμως δεν είναι «επιζήσιμος». Ή θα ζήσει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια σ΄ αυτό τον κόσμο ή όχι.
Αυτό το νόημα ενέχουν οι απόπειρες αυτοκαταστροφής κάποιων παραλοϊσμένων που κρεμιούνται στις στέγες ή λούζονται με βενζίνη. Όπως και ο οδυνηρός συμβολισμός της πράξης εκείνου του απολυμένου υπαλλήλου από τον Δήμο Ταύρου που κάρφωσε την ελληνική σημαία στο γυμνό στήθος του.
Προφητικό άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου το φθινόπωρο του 2002

Ο λεβέντης του ελληνικού σινεμά Γιώργος Φούντας

Η αυθεντική ντόμπρα ψυχή που παραλίγο να γίνει ο «Τζέιμς Μποντ»!




Ο λεβέντης του ελληνικού σινεμά Γιώργος Φούντας
Σύμβολο αρρενωπότητας και ενσάρκωση αυτού που λέμε κοινώς «παλικάρι», ο Γιώργος Φούντας είπε τη μαγική ατάκα «Στέλλα, φύγε, κρατάω μαχαίρι» και πέρασε στην κινηματογραφική αθανασία!
Η αρρενωπή ψηλόλιγνη φιγούρα του στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή της «Στέλλας» του Κακογιάννη, λίγο πριν μαχαιρώσει δηλαδή την ατίθαση Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη), σφράγισε το ελληνικό σινεμά και γράφτηκε ανεξίτηλα στις μνήμες μας.
Παρά το αγέρωχο παράστημά του ωστόσο στο μεγάλο πανί και τη λεβεντιά που έβγαζε αβίαστα, ο Φούντας ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος και χαμηλών τόνων ηθοποιός, αφήνοντας παρακαταθήκη μια πραγματικά αρρενωπή μορφή γεμάτη μπέσα και ελληνική ψυχή.
Σκληρός, γοητευτικός και επιβλητικός στη μεγάλη οθόνη, ο Φούντας έκαιγε καρδιές αλλά αυτός παρέμεινε 56 χρόνια δίπλα στον μεγάλο του έρωτα, τη σύζυγό του Χρυσούλα Ζώκα, ζώντας μια ήρεμη οικογενειακή ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Εκφραστικός ακόμα και όταν παρέμενε βουβός και με μια συναισθηματική σιωπή που δονούσε τη σκοτεινή αίθουσα, ο Φούντας μας χάρισε μεγάλες ερμηνείες σε μια σειρά ελληνικών ταινιών που βγήκαν από τα στενά όρια της εθνικής μας περιχαράκωσης, όπως η «Στέλλα» (1955) του Κακογιάννη, το «Ποτέ την Κυριακή» (1960) του Ντασέν, «Τα κόκκινα φανάρια» (1961) του Γεωργιάδη, τη «Μαγική Πόλη» του Κούνδουρου και το «Αμέρικα, Αμέρικα» του Καζάν (1963), όταν άρχισε να δέχεται προτάσεις-βροχή από ξένες παραγωγές.
«Ρε Γιώργο», του λέγανε οι συνάδελφοι, «μάθε επιτέλους αγγλικά να κάνεις καριέρα στην Αμερική». Αν και αυτός τα μόνα που επιθυμούσε ήταν η ευτυχισμένη του οικογένεια, οι φίλοι του, άντε και κάνα κρασάκι σε κάποια ταβέρνα της γειτονιάς. Κι έτσι όταν ήρθε η σχεδόν απίστευτη επαγγελματική πρόταση το 1967 από το Λονδίνο, όταν η παραγωγή του «Τζέιμς Μποντ» έψαχνε τον διάδοχο του Σον Κόνερι, ο Φούντας αρνείται χωρίς δεύτερη σκέψη! Τρελαμένος ο Φίνος, τον πείθει τελικά να μπει στο αεροπλάνο (που έτρεμε ο Φούντας) και να περάσει τα δοκιμαστικά, φτάνοντας μάλιστα στη διαδικασία της τελικής επιλογής.
Ήταν ή αυτός ή ο Τζορτζ Λάζενμπι να πάρουν τον ρόλο του υπερκατάσκοπου και ο Φούντας κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει την υποψηφιότητά του δηλώνοντας εμφατικά πως δεν προλαβαίνει να μάθει αγγλικά για να ενσαρκώσει τον Τζέιμς Μποντ!
Και βέβαια δεν το μετάνιωσε ποτέ, γιατί απλά έπαιρνε τη ζωή όπως ερχόταν, σπάζοντας πλάκα με τη φιλοδοξία των συναδέλφων του. Ή κάνοντας καλαμπούρια ακόμα και στον βασιλιά! Πράγματι, το καλοκαίρι του 1967, όταν ο Φούντας υποδυόταν έναν αρχιφύλακα της Αμέσου Δράσεως στα γυρίσματα του «Πυρετού στην άσφαλτο», συνάντησε ως κινηματογραφικός αστυνομικός την αυτοκινητοπομπή του βασιλιά Κωνσταντίνου σε κάποια γέφυρα της Αθήνας, περασμένα μεσάνυχτα.
Ο βασιλιάς βγήκε από το πολυτελές αυτοκίνητο ζητώντας να μάθει για το γύρισμα και ο Φούντας τον προϋπαντεί απλώνοντας το χέρι του για χειραψία και λέγοντάς του: «Γεια σου Κώτσο! Τι κάνει η κυρά; Τι κάνουν τα κουτσούβελα;»! Σοκ ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος. Την ώρα που η βασιλική πομπή έφευγε με ταχύτητα, ο Δημόπουλος τον ρωτά: «-Aλήθεια, βρε Γιώργο, δεν μου είπες, είσαστε γνωστοί με τον βασιλιά; -Όχι, πρώτη φορά τον είδα από κοντά. -Και πώς τον είπες Κώτσο; -Πώς να τον πω; Εμείς στο χωριό τους Κωνσταντίνους, Κώτσους τους φωνάζουμε».
Αυτός ήταν ο Φούντας, ένας γνήσιος λαϊκός άνθρωπος που ντόμπρα και σταράτα αντιμετώπισε το θηρίο που λέμε ζωή…

Πρώτα χρόνια

ffounntnsasoff1
Ο Γιώργος Φούντας γεννιέται στις 3 Ιουνίου 1924 στο χωριό Μαυρολιθάρι της Φωκίδας αλλά μεγάλωσε με την πολυμελή του φαμίλια στο διπλανό χωριό του πατέρα του, την Καστριώτισσα Φωκίδας. Οι γονείς παίρνουν κάποια στιγμή τα πέντε παιδιά τους και μετακομίζουν στην Αθήνα, όπου ο μικρός Γιώργος βοηθά καθημερινά τον γαλατά πατέρα του στο μαγαζάκι που διατηρούσε στου Ψυρρή.
Όλοι ήξεραν και αγαπούσαν στη γειτονιά τον πιτσιρικά γαλατά που όργωνε με το ποδήλατό του την Αθήνα μοιράζοντας το γάλα της ημέρας ως το Κορωπί. Ταυτοχρόνως, ο μικρός Γιώργος είναι τρομερός μπαλαδόρος και θα φτάσει να παίξει ακόμα και στην ΑΕΚ!
ffounntnsasoff3
Ολοκληρώνοντας με τα χίλια ζόρια το σχολείο, καθώς η δουλειά ήταν σκληρή και χρονοβόρα, ο Φούντας είχε ήδη κολλήσει το μικρόβιο της υποκριτικής, κι έτσι έβαλε να γίνει ηθοποιός. Δειλά δειλά δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και γίνεται δεκτός με τιμές, έχοντας δάσκαλο τον μεγάλο Αιμίλιο Βεάκη…

Υποκριτική καριέρα

bw0000
Το άπλετο ταλέντο του θα του εξασφαλίσει μάλιστα δουλειά με το που πάρει το χαρτί του ηθοποιού το 1949, παίρνοντας αμέσως μέρος στους θιάσους του Μουσούρη και της κυρίας Κατερίνας. Σύντομα θα συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες θεατρικές εταιρίες της εποχής και θα αφήσει το στίγμα του στο ελληνικό θέατρο, αν και ήταν ο κινηματογράφος αυτός που θα τον αναδείκνυε σε λαϊκό ήρωα.
ffounntnsasoff2
Το ντεμπούτο του στο σινεμά θα λάβει χώρα ήδη από το 1944, ως 20χρονος κομπάρσος στα «Χειροκροτήματα» του Τζαβέλλα, ο πρώτος του κανονικός ρόλος θα έρθει όμως το 1951, στη «Νεκρή Πολιτεία» του Ηλιάδη (αλλά και στην «Καταδρομή στο Αιγαίο»), αναγκάζοντας την Ελένη Βλάχου να προβλέψει: «Θα τον ξαναδούμε αυτόν τον νεαρό!»…
Και είχε δίκιο, καθώς ο Φούντας συνεχίζει απερίσπαστος την κινηματογραφική του πορεία στις ταινίες «Πικρό ψωμί» του Γρηγορίου και «Μαύρη γη» του Τατασόπουλου, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Η χρονιά του θα έρθει το 1954, όταν το σύμβολο της αρρενωπότητας θα πρωταγωνιστήσει σε τέσσερις ταινίες του ελληνικού σινεμά, μεταξύ αυτών και η σπουδαία «Μαγική πόλη» του Νίκου Κούνδουρου, που τον αναδεικνύει σε κορυφαίο εκπρόσωπο του ελληνικού νεορεαλισμού.
Κατά τα διάρκεια των γυρισμάτων, ο Κακογιάννης τον καλεί στο σπίτι της Μελίνας Μερκούρη για να δει τη χημεία τους, καθώς είχε τους δικούς του λόγους: «Όταν τους είδα μαζί, ήξερα πως θα ζωντάνευε ιδανικά τον Μίλτο, το θηρίο που της έπρεπε στην κορμοστασιά, τη λεβεντιά και το μαχαίρι», είπε ο σκηνοθέτης για την εποχή που σκάρωνε τη φοβερή και τρομερή «Στέλλα».
ffounntnsasoff6
Όσο για τη Μερκούρη, εξομολογήθηκε στην αυτοβιογραφία της ότι ήταν «εντυπωσιασμένη από το παίξιμο του συμπρωταγωνιστή» της, που ήταν εξάλλου «καλύτερο από το δικό μου». Η κλασική «Στέλλα» θα γυριστεί την επόμενη χρονιά (1955) στέλνοντας τον Φούντα στο ελληνικό κινηματογραφικό πάνθεο.
Στον μισό αιώνα της λαμπρής κινηματογραφικής σταδιοδρομίας του ο Φούντας θα πάρει μέρος σε 50 περίπου ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν φυσικά τα φιλμ «Ποτέ την Κυριακή», «Τα Κόκκινα Φανάρια», «Το Κάθαρμα», «Αλέξης Ζορμπάς», «Τρούμπα ’67» και η διεθνούς βεληνεκούς «Αμέρικα Αμέρικα».
Στη δεκαετία του ’60 θα συνεχίσει την πρωταγωνιστική του πορεία σε γνωστές ταινίες της εποχής, όπως το αστυνομικό «Πανικός στους δρόμους» του Δημόπουλου και το κατοχικό δράμα «Με τη λάμψη στα μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη.
ffounntnsasoff8
Τόσο το 1966 όσο και το 1967 θα βραβευτεί για τις ερμηνείες του στα φιλμ «Με τη λάμψη στα μάτια» και «Πυρετός στην άσφαλτο» από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η μεγάλη κινηματογραφική διαδρομή του θα ολοκληρωθεί 53 ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο του, στην ταινία της Πεζίρη «Λεβέντες της θάλασσας».
Το πέρασμά του στη μικρή οθόνη θα γίνει σχετικά όψιμα, αν και όχι χωρίς τυμπανοκρουσίες: ο Φούντας εμφανίζεται το 1975 στην τηλεοπτική μεταφορά του καζαντζακικού «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και δρέπει νέες δάφνες.
ffounntnsasoff9
Συνεχίζοντας τις ποιοτικές μεταφορές λογοτεχνικών έργων, θα πάρει μέρος στην τηλεοπτική «Γαλήνη» του Βενέζη το 1976 κ.λπ. Μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στην τηλεόραση θα έρθει το 1993, στο «Γόβα στιλέτο»…

Προσωπική ζωή και τζεϊμσμποντιλίκι

bw01
Ο Γιώργος Φούντας είχε ήδη έναν γάμο στο ενεργητικό του (με την Ελένη Επισκόπου) και δύο παιδιά όταν γνώρισε και ερωτεύτηκε παράφορα τη Χρυσούλα Ζώκα, τη «χορεύτρια με το αγαλματένιο κορμί», όπως την έλεγαν χαρακτηριστικά. Η μοιραία συνάντηση θα λάβει μάλιστα χώρα τη μεγάλη χρονιά του Φούντα, το 1954, όταν τη βλέπει σε παράσταση και εξομολογείται αμέσως στον κολλητό του: «Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου». Και ήταν!
ffounntnsasoff13
Το ζευγάρι θα αποκτήσει έναν γιο και θα περάσει όλη του τη ζωή μαζί, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος του Φούντα το 2010. Ο σκληρός προαγωγός των «Κόκκινων Φαναριών» του Γεωργιάδη ήταν πάντα περιζήτητος στο ωραίο φύλο, αυτός παρέμεινε ωστόσο ταγμένος στην οικογενειακή ζωή και τα μάτια της συζύγου του. Απέφευγε πάντα τα φώτα της δημοσιότητας και δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις, ένα μοτίβο που θα τηρήσει απαρέγκλιτα ο περήφανος Φούντας στο σύνολο του βίου του.
ffounntnsasoff15
Έχοντας στις πλάτες του ρόλους σε ελληνικές παραγωγές που βρήκαν διανομή στο εξωτερικό, όπως το «Κορίτσι με τα μαύρα» και τον «Αλέξη Ζορμπά» του Κακογιάννη, το «Ποτέ την Κυριακή» του Ντασέν, τα «Κόκκινα Φανάρια» του Γεωργιάδη και το αριστούργημα του Καζάν «Αμέρικα Αμέρικα», ο Φούντας κρατούσε στα χέρια του το πολυπόθητο διαβατήριο για διεθνή καριέρα, το οποίο ωστόσο ποτέ δεν θέλησε να εξαργυρώσει.
ffounntnsasoff16
Η πρώτη μάλιστα μεγάλη πρόταση ήρθε από το Χόλιγουντ και τον ίδιο τον Μπίλι Γουάιλντερ, τον οποίο «αδειάζει» ο Φούντας προφασιζόμενος ότι δεν μπαίνει σε αεροπλάνο! Σειρά είχαν μετά οι παραγωγοί του «Πράκτορα 007» που αναζητούσαν τον αντικαταστάτη του Σον Κόνερι και έβαλαν στο στόχαστρο τον αρρενωπό Έλληνα, ο οποίος θα αφήσει πίσω δεκάδες ηθοποιούς φτάνοντας στην τελική δυάδα με τον Τζορτζ Λάζενμπι. Κι όλα αυτά έπειτα από τις κοπιώδεις προσπάθειες του Φίνου (με την εταιρία παραγωγής του οποίου επικοινωνούσαν οι βρετανοί παραγωγοί) να τον μπάσει στο αεροπλάνο. Ο Φούντας ισχυρίζεται αδιάφορα στην τελική οντισιόν ότι δεν προλαβαίνει να γίνει ξεφτέρι στα εγγλέζικα και αφήνει σύξυλη την παραγωγή!
ffounntnsasoff17
Στα χρόνια της Χούντας απείχε ηθελημένα από τη μεγάλη του αγάπη, τον κινηματογράφο, και επέστρεψε στη δράση μόνο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, βρίσκοντας πια θέση στην τηλεόραση. Αν και πλέον αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από τη showbiz, παραμένοντας ένας από τους πιο μετριόφρονες και σεμνούς ηθοποιούς της γενιάς του. Η παροιμιώδης ταπεινότητά του θα τον κάνει να πει εκεί στον κολοφώνα της ακμής του πως «κάνω μια δουλειά σαν όλες τις άλλες».
Ο ντόμπρος και σταράτος, τόσο κινηματογραφικά όσο και στην πραγματική ζωή, λαϊκός ήρωας Γιώργος Φούντας πέρασε τα τελευταία του χρόνια νικημένος από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Όταν έφυγε από τον κόσμο στις 28 Νοεμβρίου 2010, στο πλάι του ήταν η γυναίκα της ζωής του και τα παιδιά του, όλος του ο κόσμος δηλαδή…

5 Ιουν 2016

Πώς τα social media επιδρούν στον εγκέφαλο των εφήβων

Οταν τα παιδιά βλέπουν μεγάλο αριθμό «likes» στις φωτογραφίες τους ενεργοποιούνται τα ίδια κυκλώματα που «ανάβουν» όταν τρώμε σοκολάτα
Πώς τα social media επιδρούν στον εγκέφαλο των εφήβων
Οι έφηβοι έκαναν περισσότερα «likes» σε φωτογραφίες που είχαν λάβει ήδη πολλά «likes» από τους διαδικτυακούς φίλους τους


Λος Αντζελες 
Τα ίδια κυκλώματα του εγκεφάλου που «ανάβουν» όταν τρώμε σοκολάτα ή κερδίζουμε χρήματα ενεργοποιούνται και όταν οι έφηβοι βλέπουν μεγάλους αριθμούς «likes» στις φωτογραφίες τις δικές τους ή των φίλων τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό έδειξε η πρώτη μελέτη του είδους της που διενεργήθηκε από ειδικούς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες΄(UCLA) και βασίστηκε σε απεικόνιση του εγκεφάλου εφήβων ενόσω εκείνοι χρησιμοποιούσαν social media.
Η μελέτη
Στους 32 εφήβους ηλικίας 13 ως 18 ετών που συμμετείχαν στη μελέτη οι ερευνητές ανέφεραν ότι συμμετέχουν σε ένα μικρό κοινωνικό δίκτυο παρόμοιο με τη δημοφιλή εφαρμογή δημοσίευσης φωτογραφιών Instagram. Στο πλαίσιο πειράματος που έλαβε χώρα στο Κέντρο Χαρτογράφησης του Εγκεφάλου Ahmanson-Lovelace του UCLA οι επιστήμονες έδειξαν στους εθελοντές 148 φωτογραφίες σε μια οθόνη υπολογιστή επί 12 λεπτά – σε αυτές περιλαμβάνονταν 40 φωτογραφίες που ο κάθε έφηβος έδωσε στους ειδικούς. Την ώρα που οι έφηβοι κοιτούσαν τις φωτογραφίες η εγκεφαλική δραστηριότητά τους αναλυόταν με χρήση λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI). Σε κάθε φωτογραφία παρουσιαζόταν επίσης ο αριθμός των «likes» που υποτίθεται ότι είχε λάβει – στην πραγματικότητα ο αριθμός των «likes» είχε υπαγορευθεί από τους ίδιους τους ερευνητές και οι συμμετέχοντες το έμαθαν αυτό στο τέλος της διαδικασίας.
«Όταν οι έφηβοι έβλεπαν ότι οι φωτογραφίες τους είχαν λάβει μεγάλο αριθμό ‘likes’, παρουσιαζόταν δραστηριότητα σε πολλές και διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου τους» ανέφερε η κύρια συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Psychological Science» Λόρεν Σέρμαν, ερευνήτρια στο Κέντρο Ψηφιακών Μέσων για τα Παιδιά του UCLA.
Μια περιοχή η οποία εμφάνιζε ιδιαίτερη δραστηριότητα ήταν ένα τμήμα του ραβδωτού σώματος που ονομάζεται επικλινής πυρήνας – αποτελεί μέρος του κυκλώματος ανταμοιβής του εγκεφάλου. Αυτό το κύκλωμα ανταμοιβής θεωρείται πως είναι ιδιαιτέρως δραστήριο και ευαίσθητο κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Όταν οι έφηβοι έβλεπαν πως οι φωτογραφίες τους έπαιρναν μεγάλο αριθμό «likes», παρουσιαζόταν επίσης αυξημένη δραστηριότητα σε περιοχές που είναι γνωστές ως ο «κοινωνικός εγκέφαλος» καθώς και σε περιοχές που σχετίζονται με την προσοχή.
Πες μου πόσα «likes» έχει η φωτογραφία για να σου πω αν θα κάνω κι εγώ
Σε ό,τι αφορούσε την απόφαση σχετικά με το αν θα έκαναν και οι ίδιοι «like» σε μια φωτογραφία, οι έφηβοι επηρεάζονταν σε μεγάλο βαθμό από τον αριθμό των «likes» που είχε ήδη λάβει η φωτογραφία αυτή. «Δείξαμε την ίδια ακριβώς φωτογραφία με πολλά ‘likes’ στους μισούς εφήβους και με πολύ λίγα ‘likes’ στους άλλους μισούς» εξήγησε η δρ Σέρμαν. «Όταν οι έφηβοι έβλεπαν μια φωτογραφία με περισσότερα ‘likes’ ήταν πολύ πιο πιθανό να πατήσουν το ‘like’ και οι ίδιοι. Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά αντιδρούν διαφορετικά σε μια πληροφορία όταν πιστεύουν ότι έχει γίνει αποδεκτή από πολλούς ή αντιθέτως από λίγους εκ των ‘φίλων’ τους μέσα στο κοινωνικό δίκτυο – ακόμη και όταν οι ‘φίλοι’ τους αυτοί τούς είναι ουσιαστικώς άγνωστοι».
Θα έπρεπε λοιπόν οι γονείς να ανησυχούν για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Όπως συμβαίνει με όλα τα μέσα επικοινωνίας, έτσι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν θετικές και αρνητικές πλευρές, αναφέρουν οι ερευνητές.
Πολλοί έφηβοι και νεαροί ενήλικοι κάνουν διαδικτυακούς φίλους τους οποίους δεν γνωρίζουν καλά και οι γονείς δικαιολογημένα ανησυχούν, σύμφωνα με τη Μιρέλα Νταπρέτο, καθηγήτρια Ψυχιατρικής και Συμπεριφορικών Επιστημών στο Ινστιτούτο Semel για τη Νευροεπιστήμη και την Ανθρώπινη Συμπεριφορά του UCLΑ, κύρια συγγραφέα της νέας μελέτης. «Το γεγονός αυτό είναι πιθανό να οδηγεί στο να επηρεάζεται ένα παιδί περισσότερο από άτομα τα οποία έχουν πιο επικίνδυνες συμπεριφορές από το ίδιο ή τους άμεσους φίλους του».
Από την πλευρά της η Πατρίσια Γκρίνφιλντ, διευθύντρια του Κέντρου για τα Ψηφιακά Μέσα και τα Παιδιά του UCLA και επίσης κύρια συγγραφέας της νέας μελέτης σημείωσε: «Οι γονείς συνήθιζαν να γνωρίζουν τους φίλους του παιδιού τους. Τώρα πια όμως που το κάθε παιδί έχει αρκετές εκατοντάδες φίλους στο Διαδίκτυο, δεν υπάρχει τρόπος για τους γονείς να έχουν τον έλεγχο της κάθε επαφής του».
Το πλεονέκτημα των κοινωνικών δικτύων
Ωστόσο η δρ Σέρμαν υπογραμμίζει ένα πιθανό πλεονέκτημα των κοινωνικών δικτύων. «Αν οι φίλοι του έφηβου παιδιού σας έχουν θετικές συμπεριφορές, τότε και το δικό σας παιδί θα μιμηθεί αυτές τις συμπεριφορές. Είναι σημαντικό για τους γονείς να γνωρίζουν με ποιους επικοινωνεί το παιδί τους online καθώς και τι δημοσιεύουν και σε τι κάνουν ‘like’ οι φίλοι του».
Στο πλαίσιο της μελέτης στους νεαρούς εθελοντές δόθηκαν «ουδέτερες» φωτογραφίες – περιλαμβάνονταν εικόνες με φαγητά και πρόσωπα φίλων – καθώς και «επικίνδυνες» φωτογραφίες – περιλαμβάνονταν εικόνες τσιγάρων, αλκοόλ καθώς και εφήβων που φορούσαν προκλητικά ρούχα.
«Σε ό,τι αφορούσε όλους τους τύπους φωτογραφιών οι έφηβοι ήταν πιο πιθανό να έχουν κλικάρει ‘like’ αν έβλεπαν ότι οι φωτογραφίες αυτές είχαν ήδη λάβει πολλά ‘likes’» εξήγησε η δρ Γκρίνφιλντ, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο UCLA.
Οι «επικίνδυνες» φωτογραφίες αδρανοποιούν το… φρένο του εγκεφάλου
Όταν μάλιστα οι έφηβοι έβλεπαν «επικίνδυνες» φωτογραφίες σε σύγκριση με ουδέτερες φωτογραφίες, εμφάνιζαν μικρότερη δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με τον «γνωστικό έλεγχο» και την «αναστολή της απόκρισης», συμπεριλαμβανομένων του πρόσθιου ραχιαίου φλοιού του προσαγωγίου και των πλευρικών βρεγματικών λοβών.
Αυτές οι περιοχές του εγκεφάλου εμπλέκονται στη λήψη αποφάσεων και μπορούν είτε να μας «φρενάρουν» από το να λάβουμε μέρος σε κάποιες δραστηριότητες είτε να μας δώσουν το «πράσινο φως» για να ασχοληθούμε με αυτές. «Όταν τα παιδιά έβλεπαν φωτογραφίες στις οποίες παρουσιάζονταν επικίνδυνες συμπεριφορές, μειωνόταν η δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που βάζουν ‘φρένο’, πιθανώς αποδυναμώνοντας το φίλτρο της προσοχής των παιδιών» κατέληξε η δρ Νταπρέτο.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More