Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης – όπως έγραφε τότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.
Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.
Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
Γι’ αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.
Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».
Ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:

• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα – την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» – βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο… Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000… Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά… Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων… Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»…

Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.
Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.
Αλλά, ας θυμηθούμε:
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.
Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:

• α) Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!
• β) Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500…

Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.
Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;
Ας δούμε:

• Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).
• Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».
• Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».
• Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:
• «Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας»».
• Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).
• Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 – 516 80/32 426), σημειωνόταν:
• «Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου…».
• Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν:
• «Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο… Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα…».
• Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ’ άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!

Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;
Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την …«εθνοκάθαρση »;
Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ – «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.
Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.
Το προφανές μόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.
Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση.
Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμούσυνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.
Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον – αθωωμένο – Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα όρια ιστορικής επιβίωσης στενεύουν

Του Χρήστου Γιανναρά

Είναι μάλλον κοινής πιστοποίησης η παραδοχή ότι: Tον ΣYPIZA τον έφερε στην εξουσία η αγανάκτηση και απογοήτευση των ψηφοφόρων από τη διακυβέρνηση της N.Δ. Tη N.Δ. (του κ. Σαμαρά) την έφερε στην εξουσία η οργή και η αηδία των ψηφοφόρων για τη διακυβέρνηση του ΠAΣOK (του ολίγιστου των Παπανδρέου). Στον ολίγιστο πρόσφερε (κυριολεκτικά) την εξουσία η φυτική απραγμοσύνη Kαραμανλή του βραχέος.

Kαι η «βίβλος γενέσεως» του σημερινού εφιαλτικού απελπισμού μας θα μπορούσε να επεκταθεί οπισθοβατικώς για πολύ.

Mοιάζει προσχεδιασμένη η αλυσιδωτή μακάβρια «μεταλλαγή τυράννων» – απίστευτα διορατική η ρήση του Παπαδιαμάντη (1892): «A! αι εκλογαί, αυτή η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μετηλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον».

Mοιάζει προσχεδιασμένη η μεταλλαγή, όμως το κατρακύλισμα «στου κακού τη σκάλα» συνήθως προκύπτει, δεν προσχεδιάζεται – μάλλον ταυτίζεται με την αυτεγκατάλειψη μιας κοινωνίας στην παρακμή. Tο προφανές είναι ότι η αλυσιδωτή μεταλλαγή έχει βολέψει ολοφάνερα τους τυράννους: Oσα εγκλήματα (ανικανότητας ή φαυλότητας) κι αν είχε διαπράξει μια κυβέρνηση, οι ψηφοφόροι τα αμνηστεύουν, προκειμένου να απαλλαγούν από την τρέχουσα ανυπόφορη τυραννία. Eίναι έτοιμοι να επιστρέψουν σε ό,τι πριν ελάχιστα χρόνια τους προκαλούσε αποτροπιασμό και αηδία. Nα επιστρέψουν στους εγνωσμένα ανίκανους και ανίατα φαύλους, ίσως και με ενθουσιασμό ή πείσμα.

H κοινωνική δυναμική δεν έχει μόνο θετικό πρόσημο, όταν μια κοινωνία μπει στην τροχιά της αυτοκαταστροφής, ο παραλογισμός και η απώλεια των ποιοτικών διακρίσεων ακυρώνουν ακόμα και το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Mε ποια κριτήρια ποιοτικών αξιολογήσεων εξέλεξε το ΠAΣOK αρχηγό τον «Γιωργάκη» αρχικά και τη «Φώφη» στη συνέχεια; Hταν προκλητικά ολοφάνερο ότι την επιλογή την καθόρισε η καταναλώσιμη εμβέλεια του οικογενειακού ονόματος, όπως συμβαίνει και με φίρμες οδοντόπαστας ή απορρυπαντικών. Aντίστοιχα και η N.Δ., κόμμα χωρίς ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων, με διαχειριστική και μόνο εκδοχή της εξουσίας (την επανεκλογή σαν αυτοσκοπό), ψάχνει πάντοτε το ελιξίριο πολιτικής επιβίωσης στη μίμηση του εκάστοτε εκλογικά πετυχημένου αντιπάλου της: Nόμισε ότι βρήκε τον αντι-Aνδρέα στο πρόσωπο του Kωνσταντίνου Mητσοτάκη και τώρα τον αντι-Tσίπρα στο πρόσωπο του Kυριάκου.

H συνέντευξη του Kυριάκου στον «ΣKAΪ» (8.9.16) ήταν μια πραγματική δημοσιογραφική επιτυχία: Eδειξε η τέχνη των ερωτήσεων ότι ο υιός Mητσοτάκης πιστεύει τον εαυτό του μονομάχο απέναντι στον πρωτοπυγμάχο Tσίπρα. Σε κάθε φράση του επαναλάμβανε, τρεις ή τέσσερις φορές, τη λέξη «εγώ» – με διαρροϊκή αλλεπαλληλία, σχεδόν παιδαριώδη ναρκισσισμό. Ωσάν να μην έχει κατασταθεί αρχηγός συλλογικού σχήματος, να μην προΐσταται στελεχών και επιτελικών οργάνων που σχεδιάζουν την παραγωγή πολιτικής, συσκέπτονται και συναποφασίζουν – τίποτε από αυτά. Eνιωθε μονομάχος και σίγουρος φαντασιακά για την υπεροχή του.

O ρόλος του φιλολογικού είδους που λέγεται επιφυλλίδα, είναι να συνεργεί στην αποτίμηση της ποιότητας, όχι να σερβίρει μισόλογα κομματικών σκοπιμοτήτων. Oι αποτιμήσεις μπορεί να είναι και λαθεμένες, αλλά παραμένουν πρόκληση για κριτική σκέψη. Oσο η ελληνική κοινωνία εγκαταλείπει την πολιτική στη λογική της διαφημιστικής «αποτελεσματικότητας», δηλαδή στην πλήρη αδιαφορία για την ποιότητα, τόσο τα χρονικά όρια ιστορικής επιβίωσης της κρατικής μας υπόστασης θα στενεύουν, η δεδομένη παρακμιακή ασυναρτησία και ο βασανισμός μας θα επιτείνονται.

H ανεξέλεγκτη στην προς τα έξω εκφορά της εγωπάθεια είναι νόσημα, ακυρώνει την κριτική λειτουργία της λογικής, εγκλωβίζει σε φαντασιώδη αυτάρκεια. Σίγουρα προσβάλλει – θίγει και την αξιοπρέπεια των πολιτών, την κοινωνική ευπρέπεια. Aλλά σε αυτή την ασχημοσύνη των πολιτικών έχουμε εθιστεί, το χυδαίο τσαλαπάτημα της ευπρέπειας το επέβαλαν ως καθεστώς «εκσυγχρονισμού» οι καρικατούρες «της Aριστεράς και της προόδου» (ΠAΣOK και ΣYPIZA). Mιμήθηκε τις καρικατούρες και η N.Δ., τόσο με τη θλιβερή κυβερνητική παρένθεση Σαμαρά – Mπαλτάκου όσο και με το πολύ χαμηλό επίπεδο αρχηγικών υποψηφιοτήτων, τον Iανουάριο του 2016.

H αστική, τουλάχιστον, ευπρέπεια (η αποφυγή της αυτοδιαφημιστικής παιδαριωδίας και των ευτελισμένων κοινοτοπιών, η προτεραιότητα του «εμείς» και όχι του «εγώ») δεν εμφανίστηκε να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος της N.Δ. Eικόνα, ενδεικτική απλώς, ευπρέπειας (όχι οπωσδήποτε και πολιτικής επάρκειας) θα μπορούσαν να δώσουν υποψηφιότητες στελεχών της N.Δ., όπως ο Nίκος Δένδιας, ο Σταύρος Δήμας ή ο Xρήστος Σταϊκούρας. Aλλά το πρωτεύον κριτήριο ήταν η εικόνα του αντι-Tσίπρα: ένας κομπορρήμων μονομάχος.

Eίναι λογικά συνεπέστατο και εμπειρικά προφανές ότι η οικονομική καταστροφή έρχεται πάντοτε ως κατάληξη της κοινωνικής παρακμής, δεν είναι η αιτία της. Mια κοινωνία παύει να παράγει όταν χάσει τη συνοχή της, η παραγωγή προϋποθέτει θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής λειτουργικότητας και δημοσιοϋπαλληλία με συνείδηση κοινωνικού λειτουργού. Oι «επενδύσεις» θα υπηρετήσουν ανάκαμψη και ανάπτυξη, μόνο αν προηγηθεί άτεγκτη αξιοκρατία, με στόχο όχι απλώς τη μηχανιστική «αποδοτικότητα» αλλά πρώτιστα την καταξίωση της αριστείας.

Kακά τα ψέματα. Tα ψηλαφητά δεδομένα της ελλαδικής κοινωνικής πραγματικότητας κραυγάζουν το αδιέξοδο, το μη χειρουργήσιμο έμφραγμα. Δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα, όταν όλα τα κόμματα εξουσίας είναι απολύτως πειθαρχημένα στις αρχές του Iστορικού Yλισμού (μαρξισμού ή καπιταλισμού) και οποιαδήποτε άλλη πολιτική οπτική εκπροσωπείται από τζουτζέδες. Oι κομματικές αντιμαχίες είναι όλες a priori παγιδευμένες στη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής, γι’ αυτό και δεν διαφέρουν σε τίποτα ο Mητσοτάκης από τον Tσίπρα – δεν θα διστάσουν και να συγκυβερνήσουν, όπως συγκυβέρνησε και το ΠAΣOK με τη N.Δ.

Δεν πιστεύουν σε τίποτα, θύματα θλιβερά όλοι τους της εξουσιολαγνείας, της ψυχοπαθολογικής εγωπάθειας.

H λογική μας, όταν δεν τη στομώνουμε με ψευδαισθήσεις, λέει ότι πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Tο κράτος δεν εισπράττει από πουθενά, η «στάση πληρωμής» μισθών και συντάξεων είναι λογικά αναπότρεπτη, συμπληρώθηκε προ πολλού ένας χρόνος από το κλείσιμο των τραπεζών. Mοιάζει πολύ πιθανό, όταν ξεσπάσει ο εφιάλτης της κοινωνικής έκρηξης, οι σπιθαμιαίοι του πολιτικού σκηνικού να μαλλιοτραβιούνται ακόμα για τις άδειες λειτουργίας τηλεοπτικών καναλιών!..

H ελπίδα πάντως πεθαίνει τελευταία. Political incorrect ο Kολοκοτρώνης, παρακαλούσε: «Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φοράν τους Eλληνες διά να εμψυχωθούν».

Ανάρτηση από: http://www.yannaras.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το ακούσαμε κι αυτό! Τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι διακατέχεται... «από σοβιετική αντίληψη στον χώρο της Παιδείας»!!

"Με αυτό το ερέθισμα ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος δίνει αποστομωτική απάντηση στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραθέτοντας αναμφισβήτητα στοιχεία για τα επιτεύγματα που υπήρξαν στον τομέα της δημόσιας Παιδείας και για το μορφωτικό επίπεδο του λαού στα χρόνια ύπαρξης της ΕΣΣΔ" (αναδημοσίευση από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ - REALfm)

Διαβάστε περισσότερα

Γιάννης Σκαρίμπας: Φυγή προς τα εμπρός

Γεννήθηκε 28 Σεπτεμβρίου του 1893 και «απόδρασε» στις 21 Ιανουαρίου του 1984. Έζησε στη Χαλκίδα. Κάτι τα «τρελά νερά» κάτι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, κάτι τα χρόνια που του έλαχαν, δημιούργησαν μια προσωπικότητα ικανή όχι μόνο να εισάγει υπερρεαλιστικά στοιχεία στη λογοτεχνία μας, αλλά και να βιώνει την πραγματικότητα με έναν ανάλογο τρόπο. Έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο και κατάθεσε και μία δική του άποψη για τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Όλα τα γραπτά του και όλη η ζωή του σημαδεύονται από μια αντιπαλότητα με τις παραδεκτές αξίες του νεοελληνικού πολιτισμού. Ταξίδεψε ελάχιστα, αλλά το μυαλό του έφευγε και η ψυχή του δεν βολευόταν πουθενά. Χρόνια μετά τον θάνατο του τα «τρελά νερά» εξακολουθούν να μας τον θυμίζουν.
Η ζωή του
Ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν γόνος ιστορικής οικογένειας από την Φωκίδα, αφού ο πατέρας του, Ευθύμιος Σκαρίμπας, ήταν απόγονος αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Ξεκίνησε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Αίγιο  και τις ολοκλήρωσε στην Πάτρα. Το 1915 εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα, για να εργαστεί εκεί ως εκτελωνιστής.
Στα γράμματα εμφανίστηκε κατά τη δεκαετία του 1910 με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά της Αθήνας και στις εφημερίδες Εύριπος και Εύβοια της Χαλκίδας, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κάλλις Εσπερινός. Η πρώτη του επίσημη εμφάνιση με το πραγματικό του όνομα έγινε το 1929, όταν έλαβε το Α΄ βραβείο διηγήματος για το πεζό Ο καπετάν Σουμερλής ο Στουραΐτης, το οποίο δημοσίευσε στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα.
Ο μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας, όπως ήταν γνωστός στους φίλους του, έζησε όλη του τη ζωή στη Χαλκίδα και ταξίδεψε ελάχιστα. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1984 και τάφηκε στο κάστρο του Καράμπαμπα.
Το έργο του
Ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραφτού λόγου ,διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λ.π.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.
Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα 1929, όταν απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές». Έτσι καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου αλλά και άλλοι μετέπειτα μελετητές του.
Μα ο Σκαρίμπας πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό με φαντασία αχαλίνωτη θα προχωρήσει τρία (3) χρόνια αργότερα (1932) στην έκδοση ενός καινούριου βιβλίου του («το θείο τραγί») και στα 1935 ενός άλλου βιβλίου του (ο «Μαριάμπας») του ίδιου με το προηγούμενο style. Και στα δυο αυτά βιβλία, όλα έρχονται τα πάνω – κάτω: Το γράψιμο γίνεται πιο άτσαλο, πιο αναρχικό. Το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, το κωμικό με το δραματικό. Και για πρώτη φορά το παράλογο θα κάμει την εμφάνισή του στη Λογοτεχνία μας. Αυτό θα φανεί πιο έντονα και στο πρώτο θεατρικό έργο του Σκαρίμπα τον «ήχο του κώδωνος» που παίχτηκε στη Χαλκίδα στα 1942.
Συνεχίζουμε εδώ την απαρίθμηση και άλλων έργων του Σκαρίμπα: Το Βατερλό δυο γελοίων, η Μαθητευόμενη των τακουνιών, Σπαζοκεφαλιές στον ουρανό, Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα, όλα γραμμένα στο ίδιο παράλογο ύφος. Ο Σκαρίμπας παράλληλα με τον πεζό λόγο ασχολήθηκε και με την ποίηση που παρά τις ακροβασίες που έκανε στο στίχο και στη φόρμα της διατήρησε τη μουσικότητά της. Δεν ήταν κοινωνική ή πολιτική η μορφή της Σκαριμπικής ποίησης. Ήταν απλώς τραγούδι. Ελεγειακό ή ερωτικό είχε αυτό το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος. Πολλά από τα ποιήματα του Σκαρίμπα μελοποιήθηκαν από αξιόλογους συνθέτες (Γ. Σπανός, Σαρ. Κασάρας, Χρ. Λεοντής, Ν. Άσιμος κ.ά.) και κυκλοφόρησαν σε δίσκους.
Ιδιαίτερο πάθος και αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου αφού μέσα απ’ αυτόν εκφράζονταν τα όνειρα κι οι καημοί του λαού κι ακόμα γιατί οι ρίζες του βυζαίνουν στην αρχαία μας παράδοση. Έγραφε σχετικά με το θέμα αυτό σε κάποιο βιβλίο του: «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα διονύσια, όπως ο άνθρωπος έρχεται ντρίτα από τη μόδα. Ντεμοντέ είναι μόνον οι νεκροί, ενώ και η καρδιά του Έθνους δεν χτυπάει στα νάιτ-κλαμπ ούτε στα σαλονειακά κουκουβαγεία της Αθήνας».
Ο Σκαρίμπας έγραψε και θεατρικά έργα με κορυφαίο τον «Ήχο του κώδωνος» και άλλα στο ίδιο ύφος του παράλογου όπως: το «Σεβαλιέ Σερβάν της κυρίας», την «Κυρία του τραίνου», τον «πάτερ Συνέσιο», τα «Καγκουρώ», το «σημείο του σταυρού» κ.ά. Σημαντική ήταν η προσφορά του Σκαρίμπα και στην ιστορία που όπως πίστευε δεν έδιδε την πραγματική εικόνα του εθνικού μας βίου.
Έτσι ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες και θυσίες κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύτιμα στοιχεία και να γράψει το πολυσυζητημένο τρίτομο έργο του, το «Εικοσιένα και η αλήθεια» που προκάλεσε αληθινό σάλο η έκδοσή του . Δε γράφει βέβαια ιστορία -με τη σωστή έννοια του όρου- στο τρίτομο αυτό έργο του ο Σκαρίμπας. Ανοιξε όμως διαδρόμους μέσα από τους οποίους οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πορευτούν για ν’ ανακαλύψουν την κρυμμένη στα βαθιά σκοτάδια και τη σκόνη των Κρατικών Αρχείων αληθινή ιστορία του τόπου μας, που ως τότε ήταν τροφή των ποντικών, της υγρασίας των υπογείων.
Ο μπαρμπα-Γιάννης πολιτογραφήθηκε μέσα μας σαν μια συνείδηση, τόσο εθνική όσο και λαϊκή. Ήταν ένας απέραντος ποταμός σοφίας -λαϊκής σοφίας-, γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Είτε θυμόσοφος, είτε οργισμένος, είτε είρωνας σαρκαστής ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν η φωνή του καθένα μας. Στοχαστής μοναδικός και φύση ανήσυχη δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος, μέχρι τα στερνά του και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του που δεν «χάριζε κάστανα» χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος. (Αποσπάσματα από κείμενο επιμέλειας του Νίκου Χατζηγιάννη)

Διαβάστε περισσότερα

Βλάκες ή ψεύτες;

1. Δούλεμα δίχως όρια (καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή)...

Ελεγε ο Τσίπρας για το ενδεχόμενο Υπερταμείου, ότι η χώρα δεν έχει χάσει πόλεμο για να δεχθεί κάτι τέτοιο. Το δέχθηκε! Ο Τσίπρας. Και λοιδορείται τώρα από τον κ. Δένδια ακριβώς με την ίδια φρασεολογία. Οτι, δηλαδή, μόνον χώρες που έχουν χάσει πόλεμο (αλλά ούτε κι αυτές) δέχονται τέτοιας μορφής εποπτεία και κατοχή.
Και όταν λοιδορεί και μέμφεται ο κ. Δένδιας τον Τσίπρα (προσπαθώντας να ξεπλύνει το αίμα από τα δικά του χέρια), μέμφεται και λοιδορεί την Αριστερά. Που ο Τσίπρας έχει πάρει στον λαιμό του. Διότι απέχει ακόμα η ημέρα που στα μάτια του πολύ κόσμου ο Τσίπρας και το παρεάκι του θα έχουν αποσυνδεθεί απ’ την Αριστερά, χωρίς πια να τη μαγαρίζουν. Ομως
έως τότε θα έχουν φέρει πανηγυρικά τον κ. Μητσοτάκη στην εξουσία.
Ελεγε ο Τσίπρας ότι «το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν πουλάμε». Κι από το «δεν πουλάμε» πήγε με τη μία στο ξεπουλάμε. Από το ένα στο άλλο, μια καρέκλα δρόμος.
Ομως, η ψευτιά και η βλακεία πάνε μαζί. Είπε ο Τσίπρας για να κατευνάσει την (τρομερά) μήνιν των Οικολόγων ότι δεν θα πουλήσουν τα νερά, ότι θα τηρηθεί το Σύνταγμα! Ποιο Σύνταγμα; Των Μνημονίων; Ή μήπως
προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα Υπερταμεία, ήγουν Ταμεία Κατοχικά; Προβλέπει Κόφτες; Προβλέπει ασιτία; Ο Τσίπρας δεν έλεγε ότι η πρώτη πρόνοια του Συντάγματος είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του λαού στην ελευθερία, την εργασία και την ασφάλεια;
Βλαξ ή ψεύτης είναι ο κ. Τσακαλώτος όταν λέει ότι «ορισμένες εταιρείες απ’ όσες μπαίνουν στο Υπερταμείο είναι πιθανόν να ιδιωτικοποιηθούν»; Βλαξ ή ψεύτης είναι ο Τσακαλώτος όταν (διαψεύδοντας τον Τσακαλώτο) λέει την επομένη ότι οι εν λόγω εταιρείες θα είναι απρόσβλητες και ότι αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού; Τότε γιατί φτιάχθηκε το Υπερταμείο; Για πλάκα;
Προβλέπει ή δεν προβλέπει το Τρίτο Μνημόνιο πως ό,τι μπαίνει στο Υπερταμείο (όλες αυτές οι ΔΕΚΟ καθώς και 70.000 Ακίνητα του Δημοσίου) θα αποτελεί ενέχυρο για 99 χρόνια εν όψει εξόφλησης του χρέους; Προβλέπει ή δεν προβλέπει το Τρίτο Μνημόνιο ότι μέρος ή το σύνολο αυτής της περιουσίας
μπορεί να αξιοποιηθεί;
Προβλέπει το Μνημόνιο του Τσίπρα, γνωστόν και ως «όλες οι λέξεις του Συντάγματος», ότι η αξιοποίηση αυτών των αξιών μπορεί να επισυμβεί διά της ιδιωτικοποίησης, της μετοχοποίησης, της πώλησης, της μίσθωσης, της παραχώρησης, της χρήσης, της ανάθεσης, της διαχείρισης, της τιτλοποίησης απαιτήσεων; - τα
ξέρει αυτά ο Τσακαλώτος ή τα ελληνικά του είναι το ίδιο γελοία με τα αγγλικά του Τσίπρα;
Αν (κάνουν ότι) δεν ξέρουν, είναι βλάκες. Αν ξέρουν (και ξέρουν τι υπέγραψαν), είναι ψεύτες. Το μόνον ερώτημα που απομένει είναι αν είναι και τα δύο μαζί...
Και τέλος, τι είναι εκείνοι οι «αριστεροί» όπως η κυρία Αντα Ψαρρά στην ταλαίπωρη (από την κυρία Αννα Ψαρρά) «Εφημερίδα των Συντακτών», που
κόπτονται για το ήθος των Κουίσλιγκ εκείνων που θα αναλάβουν θέση στο Υπερταμείο ή αλλιώς Κατοχικό Ταμείο, όπως η κυρία Ολγα Χαρίτου και οι κ.κ. Γιώργος Σταμπουλής και Γιώργος Ταβλάς; Πόσο βλαξ μπορεί να είναι κάποιος όταν δεν νοιάζεται που υπάρχουν Κουίσλιγκ, αλλά κόπτεται να είναι ο Κουίσλιγκ ηθικός; Ή μήπως οι Ελληνες που θα συνεργασθούν με τους δανειστές για τη λεηλασία της λαϊκής περιουσίας είναι κάτι καλύτερο από Κουίσλιγκ ή ταγματαλήτες;

2. Επί προσωπικού, διότι δεν είναι προσωπικό.
Από τα Ντόμπερμαν της Διαπλοκής στα Κομματόσκυλα των Μνημονίων.
Προς τον κ. Δημήτρη Τρίμη, που τώρα εργάζεται στο μέρος εκείνο της « Εφημερίδας των Συντακτών» που διευθύνει η κυρία Ψαρρά - στους υπόλοιπους εκλεκτούς συναδέλφους της αγαπητής εφημερίδας τα σέβη μου και τον χαιρετισμό μου.
Κύριε Τρίμη, είναι παλιά και άθλια η μέθοδος των «Ιών» να παραθέτουν πετσοκομμένα κείμενα (ή να τα τσιτάρουν), ώστε να μπορούν ύστερα να τα κανιβαλίσουν. Το ίδιο κάνατε και με το δικό μου (παρ’ ότι, γράφοντας σε ηλεκτρονική σελίδα, θα μπορούσατε με ένα link να παραπέμψετε σ’ αυτό). Θα σας συμβούλευα (αν μου επιτρέπετε) να μην αναδημοσιεύετε κείμενα έστω και πετσοκομμένα, διότι υπάρχει η πιθανότης να φωτίσουν σε κάτι όσους προσπαθείτε να στραβώσετε.
Τους χαρακτηρισμούς τούς αντιπαρέρχομαι, άλλωστε αυτήν τη φορά ήταν ήπιοι. Χρόνια τώρα εσείς και οι «Ιοί» συκοφαντείτε πλήθος αγωνιστών της Αριστεράς, ανάμεσά τους κι εμένα για εθνικιστή, αντισημίτη, εργοδοτικό, αρχαιόπληκτο, αγράμματο, μισογύνη και δεν συμμαζεύεται. Πρόβλημά σας, ζήστε με αυτό. Τώρα όμως που ήρθε στην εξουσία η Αριστερά που Γονάτισε, την υπερασπίζεσθε με νύχια και με δόντια, διότι τόσα χρόνια, μια τέτοια «Αριστερά» θέλατε! Μισάνθρωπη, αποδομητική, τσιράκι του «εκσυγχρονισμού». Φοβάμαι, όμως, ότι την υπερασπίζεσθε με την ίδια επιτυχία που υπηρετήσατε ως Πρόεδρος στην ΕΣΗΕΑ, στέλνοντας την ίδια την Ενωση, καθώς και τις δυνάμεις τις Αριστεράς στο Σωματείο, στην ανυποληψία.
Επί της ουσίας τώρα. Η κυρία Αριάδνη Νούκα έστειλε μια επιστολή στην Κομισιόν για τα «κόκκινα δάνεια». Ερωτώντας, γιατί να μην μπορούν να τα εξαγοράσουν οι δανειολήπτες πριν να παραχωρηθούν σε αρπακτικά funds - μάλιστα σε τιμές υψηλότερες (οι δανειολήπτες) από τις εξευτελιστικές (των funds). Η απάντηση του κ. Γιούνκερ ήταν ότι περί αυτού δεν μερίμνησε η ελληνική κυβέρνηση. Ερωτηθείς, ο κ. Σταθάκης απάντησε ότι η διαδικασία για τα κόκκινα δάνεια έχει υπογραφεί στα μνημόνια.
Κατόπιν τούτων, η στήλη μου έθεσε το ερώτημα: τι είναι χειρότερο; να φάνε τα σπίτια των ανθρώπων τα αρπακτικά με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης ή να τα φάνε επειδή η ελληνική κυβέρνηση εκτελεί πιστά τις εντολές της Τρόικας;
Τι βρήκατε να απαντήσετε σε αυτό, κύριε Τρίμη; Οτι «ο κ. Σταθάκης διέψευσε». Μπα! Κι όταν διαψεύδει ένας υπουργός - τα σκυλιά δεμένα; Αυτήν τη δημοσιογραφία ασκείτε, κύριε πρώην Πρόεδρε της ΕΣΗΕΑ; Οταν διαψεύδει ένας υπουργός, τα σκυλιά δεμένα και τα κομματόσκυλα αμολητά;
Ομως, ας δούμε τι ακριβώς διέψευσε ο κ. Σταθάκης. Είπε απλώς ότι «το δικαίωμα του δανειολήπτη να εξαγοράσει το δάνειό του προβλέπεται από τη δεοντολογία των Τραπεζών». Από πότε η δεοντολογία των Τραπεζών (σωθήκαμε!) επέχει ισχύ νόμου, ώστε νόμος να μη χρειάζεται;
Και αν νόμος δεν χρειάζεται (διότι μάθατε να επαφίεσθε στο φιλότιμο των Τραπεζών), γιατί οι ΑΝΕΛ δήλωσαν ότι θα φέρουν στη Βουλή «τροπολογία που να καλύπτει αυτό το κενό»; (Δημήτρης Καμμένος, στην εκπομπή του κ. Παπαδάκη.)
Και γιατί, ερωτηθείς στην ίδια εκπομπή την επόμενη μέρα, ο κ. Σταθάκης για την ενδεχόμενη τροπολογία των ΑΝΕΛ απάντησε με ένα ξερό «όχι»; Γιατί; Γιατί;
Κύριε Τρίμη, μπορείτε να υπηρετείτε όσο και όπως θέλετε τους νεόκοπους μνημονιακούς, αλλά ούτε ο Χριστός δεν αγοράζει Σπίρτζη. Μπορείτε επίσης να «αγωνίζεσθε» μαζί με τον κ. Κατρούγκαλο για να φάει η καταρρέουσα Ντόυτσε Μπανκ το Ταμείο των δημοσιογράφων όπως και τα Ταμεία όλων των κλάδων, όμως
δεν είναι λίγοι πλέον όσοι έχουν πάρει χαμπάρι τον διαβρωτικό ρόλο των «Ιών» και για την Αριστερά και για την πατρίδα. Εως τώρα μετήλθατε τη μέθοδο «συκοφαντήστε-συκοφαντήστε, κάτι θα μείνει», με μεγάλη επιτυχία. Και με την ίδια επιτυχία, εμφανίζοντας την Αριστερά ως μια μουρλοκακομοίρα του «εκσυγχρονιστικού» αποδομητισμού, τροφοδοτήσατε τη Χρυσή Αυγή. Οχι πλέον. Από το «συκοφαντήστε-συκοφαντήστε, κάτι θα μείνει», δεν θα απομείνει τίποτε και κυρίως εσείς...

Διαβάστε περισσότερα

Το θαύμα... της Γερμανίας!

Το πολιτικό σχόλιο της ημέρας με το πενάκι του Γιάννη Δερμεντζόγλου.

Διαβάστε περισσότερα

Η Deutsche Bank είναι εκτεθειμένη σε τοξικά παράγωγα 55 τρισεκατομμυρίων αλλά η Μέρκελ καθησυχάζει

 

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ εξέφρασε σήμερα την ελπίδα ότι τα προβλήματα στη Deutsche Bank θα μπορέσουν να λυθούν, αφού η τράπεζα ξεκαθάρισε ότι δεν χρειάζεται κρατική βοήθεια αναφορικά με την πιθανή επιβάρυνση των 14 δισεκ. δολαρίων για τη διευθέτηση της έρευνας που διεξάγουν οι ΗΠΑ για τις πωλήσεις τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων.

Ερωτηθείσα σε συνέντευξη Τύπου για το εάν το Βερολίνο ανησυχεί για την Deutsche Bank και εάν εξετάζει το ενδεχόμενο παροχής βοήθειας στην τράπεζα, η Μέρκελ δήλωσε: «Θέλω μόνο να πω ότι η Deutsche Bank είναι μέρος του γερμανικού τραπεζικού και χρηματοοικονομικού τομέα. Και φυσικά ελπίζω ότι όλες οι εταιρίες, εάν επίσης αντιμετωπίζουν προσωρινά προβλήματα, θα μπορέσουν να αναπτυχθούν προς τη σωστή κατεύθυνση».

«Δεν θέλω να σχολιάσω πέρα από αυτό», πρόσθεσε η Μέρκελ.

Η Deutsche Bank ανακοίνωσε χθες ότι δεν χρειάζεται τη βοήθεια της γερμανικής κυβέρνησης.

Ο Νο1 συστημικός κίνδυνος παγκοσμίως 

 

Ωστόσο, παρά τους χαμηλούς τόνους της καγκελαρίας, η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της Γερμανίας φαίνεται να είναι παγιδευμένη στη δίνη των σκανδάλων που δημιούργησε και πλέον. σύμφωνα με το ΔΝΤ, αποτελεί τον μεγαλύτερο παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο.

Η Deutsche Bank είναι εκτεθειμένη σε τοξικά παράγωγα ύψους 55 τρισεκ. ευρώ, ποσό που είναι εξαπλάσιο από το ΑΕΠ της ευρωζώνης ενώ βρίσκεται και υπό την πίεση των αμερικανικών αρχών, καθώς της έχουν επιβάλλει πρόστιμο 14 δισεκ. δολαρίων για το ρόλο της στην κρίση των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων (mortgage subprimes), που έπαιξαν βασικό ρόλο στην κρίση του 2008.

Ακόμη εμπλέκεται και σε άλλα σκάνδαλα, όπως στη χειραγώγηση του διατραπεζικού επιτοκίου, καθώς και πολύτιμων μετάλλων, σε παράνομες μεταβιβάσεις δισεκ. δολαρίων από τη Ρωσία και σε άλλες «αμαρτωλές» οικονομικές ιστορίες.

Η μετοχή της χθες «γκρεμίστηκε» κατά 7% στο χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης, κλυδωνίζοντας και τις ισπανικές και ιταλικές τράπεζες. Αφορμή για την πτώση αυτή στάθηκε η πληροφορία του περιοδικούFocus, ότι η Μέρκελ σε συνάντηση που είχε με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Τράπεζας, του ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξει «αιμοδοσία» από το γερμανικό δημόσιο. Η αρνητική στάση της καγκελαρίου αυξάνει έτσι στον κίνδυνο ενός bail in, του κουρέματος δηλαδή των καταθέσεων.

Η σημερινή δήλωση της Μέρκελ έρχεται να προστεθεί σε άλλες χθεσινές, όπως αυτή του εκπροσώπου της τράπεζας, που όταν κλήθηκε να σχολιάσει της πληροφορίες του περιοδικού για αυτή τη συνάντηση, απάντησε ότι θέμα της συζήτησης ήταν το Brexit και ότι η τράπεζα δεν ζήτησε βοήθεια ή πολιτική παρέμβαση της καγκελαρίου στην αμερικανική κυβέρνηση. Ανάλογη και γενικόλογη ήταν η δήλωση και του εκπροσώπου της Μέρκελ που είπε ότι «η κυβέρνηση δεν εμπλέκεται σε αυτή τη συζήτηση».

Προς το παρόν πάντως η κατάσταση παραμένει κρίσιμη, οι ΗΠΑ επιμένουν να καταβληθούν τα 14 δισεκ. του προστίμου-την ώρα που η τράπεζα έχει προβλέψει μόνο 7 δισεκ. για νομικά έξοδα και διευθετήσεις-και κάποιοι μιλάνε για την επόμενη Lehman Brothers.

Διαβάστε περισσότερα

Γιάννης Σκαρίμπας, Ξέσπασμα ψυχής…

Γράφει ο Οικοδόμος

«Ο πειρασμός δε μου έλειψε, αλλά τον κατανίκησα. Επέρασε από το νου μου, σαν πουλί ξένων τόπων, η ιδέα να βάλω κι εγώ πίλον* υψηλόν μετά παράσημου· έτσι θα φούσκωνα στο ψέμα τους πλησίον μου και τους παραπέρα…» (*πίλος: καπέλο).

Τα λόγια αυτά σκιαγραφούν μια πτυχή της πολυδιάστατης προσωπικότητάς του και του χαρακτήρα του. Αν προσπαθούσαμε να «στριμώξουμε» σε λέξεις τι εστί Γιάννης Σκαρίμπας, θα καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια για να χωρέσει σε αυτό που λαός μας αποκαλεί «ανάποδος άνθρωπος»· και πάλι δεν θα τα καταφέρναμε.
Ξεχωριστή και ίσως μοναδική περίπτωση για την ελληνική λογοτεχνία, ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της. Ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, βιβλιοκριτικός, αρθρογράφος, συστηματικός επιστολογράφος, και ιστορικός. Ήταν όμως και… φανατικός καραγκιοζοπαίκτης, και μάλιστα αυθεντικός, που θα πει ότι έφτιαχνε τις φιγούρες με τα χέρια του!
Η γλώσσα που χρησιμοποίησε στη γραφή του αρχικά ξενίζει και κάποιες φορές απωθεί τον αναγνώστη. Και μόνο αυτός που θα «επιμείνει» και θα περάσει στο «δεύτερο επίπεδο» ανάγνωσης, θα αποζημιωθεί από την πρωτοτυπία και τον πλούτο της· από την ευρηματικότητα και την ικανότητα του συγγραφέα να πλάθει λέξεις πρωτοφανέρωτες που ―δε μπορεί να μη― σχετίζονται ως ένα βαθμό και με τον «ιδιόρρυθμο» χαρακτήρα του.
Φύση και πνεύμα ανήσυχο, αθυρόστομος, αντισυμβατικός, ανυπότακτος και ελεύθερος «σαν πουλί ξένων τόπων», δεν χώρεσε ποτέ στα καλούπια του… εν Αθήναις εγκατεστημένου κατεστημένου. Με το έργο του σφυροκοπούσε κάθε τι αντίθετο προς τις αρχές και τις αξίες του· δεν δίσταζε να τα βάζει με κάθε μορφής εξουσία και κύκλωμα είτε αφορούσε στην πολιτική, είτε στα γράμματα. Με το ίδιο πάθος που ριχνόταν στους δυνατούς, χτυπούσε και τους δειλούς ή τους αμέτοχους. Ο Σκαρίμπας δεν ήξερε τι θα πει «ουδετερότητα». Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε απροσκύνητος, με το κεφάλι ψηλά στην κορφή ενός σώματος μικρού σε μπόι, μα γεμάτο πάθος και ψυχή που το ’καναν να μοιάζει ότι δεν πατάει στη γη.
Το έργο του, εντυπωσιακό σε έκταση και αξία. Από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας, με το πεζογραφικό του έργο να επισκιάζει με το μέγεθός του τα αξιόλογα όσο και ανατρεπτικά ποιήματά του που δεν έγιναν γνωστά όσο ίσως τους άξιζε. Χαρακτηρίστηκε ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, για το ύφος του και για τη γλώσσα του που στην εποχή του τάραξαν τα νερά του λογοτεχνικού γίγνεσθαι. Ο ίδιος δεν εντάχτηκε ποτέ σε ομάδες ή «κύκλους», όπως δεν είχε και μιμητές. Ανελέητος κριτής των πάντων εξακόντιζε τα βέλη του ―λαϊκής σοφίας, γνώσης, σαρκασμού, μαχητικότητας και πάθους για την αλήθεια― από το «οχυρό» του, τη Χαλκίδα.
Ένα κομμάτι της ψυχής του Γ. Σκαρίμπα μεταφέρουμε με αυτή την ανάρτησή μας στο διαδίκτυο. Ένα κομμάτι πλημμυρισμένο από ευαισθησία, οργή και αυτοσαρκασμό· ποτισμένο με δηλητήριο για τις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία, την μικροαστική σαπίλα και την κοινωνική αδικία. Και από δάκρυα για την «απολεσμένη ζωή» του συγγραφέα και το ανασκάλεμα της απουσίας του ακριβού του φίλου. Πρόκειται για επιστολή που έστειλε ο Σκαρίμπας στον ―επίσης λογοτέχνη― Τάσο Ζάππα (με καταγωγή από την Εύβοια) με τον οποίο διατηρούσε φιλική σχέση, αφού διάβασε το βιβλίο του «Στο Ιόνιο με μια βάρκα».
Δημοσιεύτηκε (ανέκδοτη μέχρι τότε) στο καλό περιοδικό ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ (μηνιαία επιθεώρηση τέχνης, αρ. τευχ. 26), τον Δεκέμβρη του 1985, και την παραθέτουμε από το αρχείο μας:
«Χαλκίδα 5.5.70
Αγαπητέ μου Ζάππα,
Το βιβλίο σου «Στο Ιόνιο με μια βάρκα» είναι μια συναρπαστική τοιχογραφία από χρώματα, από βουές κι ακρογιάλια. Και τούτο το «κρασί» είναι το δυνατότερο απ’ όλα. Τα ξέρω αυτά τα μέρη, αυτές τις θάλασσες, αυτές τις Σειρήνες του Οδυσσέα. Τις πέρασα κι εγώ μικρός (περίπου έφηβος) μ’ ένα γαλαξιδιώτικο καραβόσκαρο του θείου μου Κοττομάτη και καπετάνιου του… Κάλλιο να μην το διάβαζα, γιατ’ έκλαψα. Έκλαψα για την απολεσμένη μου ζωή, να είμαι νομοταγής πολίτης μες στις πόλεις. Ευηπόληπτον σκατό (μετά των ομοίων μου), υποκοριστικός άνθρωπος του κόσμου. «Φιλόστοργος οικογενειάρχης» και φιλόνομος ― τηρώντας και τις αστυνομικές, περί τα πάντα, διατάξεις.
Ου μην, αλλά και κωλοσυγγραφεύς μετά «προσωπικού ύφους» και τα τέτοια. Ενί λόγω, σπουδαίον κολοκυθόκορφον άξιον μιας καρπαζιάς να κάμει τράκες… Και ξέχασα, και πρόδωσα, και απίστησα. Ξέχασα τα ονειρικά κλουμπακιτά, στις μάσκες των καραβιών με τις μαγκάδες. Τα «κάργα» της σκαμπαβίας στο «λεσάρισμα» ενάντια στην μπουκαδόρα — για το πόρτο. Ξέχασα ο κερατάς και το σκαρφάλωμα (σαν ποντικού) στα ξάρτια προς την κόφα. Τους παπαφίγκους, τους κοντραφλόκους που τους «νετάριζα» με — μπάτσους — καταμουτρίς μου — το λεβάντε… Τ’ αντάλλαξα (σαν τους Ινδιάνους το χρυσό) με τα «αβέκ πλεζίρ» κάτι γελοίων. Μ’ εκείνα τα μαϊμουδίστικα «μερσί» και τα «παρόλ-ντονέρ»… των Χαλκιδέων…
Φίλε μου Ζάππα, έχεις καιρό για …ξέρασμα, ή για να χασμουρηθείς μέχρι θανάτου; Έλα να «παρλε-βουίσουμε» δωδά και να «σοβαρολογήσουμε» δεόντως. Να πούμε για τον κύριο Αγκνιου και για τον ακαδημαϊκόν κ. Ζέρβαν. Θ’ αναγνώσομεν και την πατριωτικήν χρηστομάθεια κάτι αγορητών της 25ης Μαρτίου. Οι άνθρωποι, από τότε που έγιναν εθνικόφρονες δεν έχουν ξανακακοφάει στη ζωή τους…
Αυτά. Και σου είπα — έκλαψα. Μα εκεί που ξανά — τώρα — πενθώ, είναι όταν ανακάλυψα ότι ο «πρωτέας» σου ήταν ο Κώστας Μοντεσάντος. Τον αναγνώρισα τον πολύκλαυστο φίλο μου, τον τρυφερό και ευγενέστατο τούτον ποιητή μας. Τον είχα γνωρίσει (και ήμασταν αχώριστοι) εδώ, γύρω στα 1958-60. Ήταν τότε διευθυντής κάποιας εταιρείας μεταλλευμάτων (στα Πάλιουρα — με γραφείο της, και μαζί τον Μοντεσάντο — στη Χαλκίδα).
Τι ήταν, ωρέ Ζάππα μου, να το ιδώ; Χάθηκε ο καημένος και πολυβασανισμένος μου φίλος, σχεδόν νέος — αυτός ο αξέχαστος ειδωλολάτρης του ωραίου, αυτός ο ποιητικός παγανιστής μας… Από την ώρα εκείνη τον πενθώ ξανά. Και απόγινα. Απόγινα κοιτάζοντας στα μούτρα τους συνάνθρωπους — αυτούς τους απολεσμένους κρίκους μας με τους πιθήκους…
Ζάππα, θα πάθω!.. Μ’ έπνιξε η γύρω μας γελοιότητα, των «μικροαστικών» — λεγόμενων — ταξίτων. Αυτή η κοινωνία των απαξιών, το κύμα αυτών των γλοιωδών ανθρωπακίων… Κρίμα διότι να, αυτοί (αυτό το ευτελές τους σκυλολόι) τους πήγαινε πολύ να με πάρουν στο λαιμό τους, τους πήγαινε πολύ… Πολύ τους πήγαινε να με κάμουν κύριο — ως αυτοί — και να με λένε «μαιτρ» και τα τοιαύτα. Ενώ, εγώ, τους συχαίνομαι εκ βαθέων μου, που με μεταχειρίστηκαν σαν τους Ινδιάνους ο Κολόμβος: μου πήραν τις πλάκες του χρυσού για ένα ρήγα καρό και πέντε χάντρες… Μ’ έμπλεξαν με την Αρετή και την Τιμή και το κακό συναπάντημα. Και σαν πληρωμή για την «απ-αρέτωσή» μου και την «α-τίμωση μου… βγάνουν το καπέλλο! Τους είμαι… αντίσκαστος!
Γειά, ωρέ Ζάππα, και συχώρα με για το ξέσπασμα τούτο της ψυχής μου. Οι κάβοι σου, οι γιαλοί σου, με εξερέθισαν, μα με αναστάτωσε η ανάμνηση του Μεγάλου Μοντεσάντου.
Γιάννης Σκαρίμπας
Σημ. Σαν έρθεις ως εδώ, έλα, ωρέ φίλε, να τα πούμε. Ζήτησε με στο τηλέφωνο του σπιτιού μου. Είμαι πάντα κλειστός — δεν θέλω ούτε να βλέπω ούτε ν’ ακούω. Μνέσκω δωδά και στουμπάω ωραία την κεφαλή μου. Χτες έσκισα δέκα από τα «έργα» μου (παναπεί από τις Αρετές, τις Ηθικές και λοιπά τέτοια ψέματα αλά Μυγχάουζεν!)».

Διαβάζοντας την επιστολή-ξέσπασμα ψυχής του Γ. Σκαρίμπα ο αναγνώστης, εκτός από τον πλούτο των συναισθημάτων του συγγραφέα, δεν μπορεί να μείνει ανέγγιχτος από τη «ιδιόρρυθμη» μαγεία της γλώσσας του και από τη δύναμη με την οποία οι λέξεις «χτυπούν» το στόχο τους. Δύο από τα στοιχεία που συνθέτουν τη μοναδικότητα του συγγραφέα.
Ο Γ. Σκαρίμπας δεν γεννήθηκε στη Χαλκίδα, ταυτίστηκε όμως μαζί της όπως ο Καρυωτάκης με την Πρέβεζα, ο Καβάφης με την Αλεξάνδρεια, ο Παπαδιαμάντης με τη Σκιάθο. Ο δρόμος της ζωής τον έφερε εκεί και ο Σκαρίμπας αγάπησε αυτή την πόλη και άπλωσε τις ρίζες του στα φιλόξενα χώματά της. Έκανε οικογένεια, δούλεψε, εκεί έγραψε τα έργα του και στα ίδια χώματα πλάγιασε, για πάντα, σαν έκλεισε τα μάτια του.
Και πίσω, στη χώρα που τόσο λάτρεψε και μίσησε, άφησε το έργο του: καρφί στο μάτι της βολής και της συντήρησης· παρακαταθήκη για τις γενιές των ασυμβίβαστων, του παρόντος και του μέλλοντος.

Διαβάστε περισσότερα

Να ανακληθεί άμεσα στην τάξη ο κ. Μούσα!

Ο ασκών χρέη αναπληρωτή διοικητή της Νοσηλευτικής Μονάδας Μεσολογγίου κ. Μούσα Μιλάντ, προέβη σε μία αυθαίρετη και μονομερή ενέργεια. Συγκεκριμένα με απόφασή του και χωρίς καμία ενημέρωση του Δ.Σ. του Γενικού Νοσοκομείου Αιτωλ/νίας, προχώρησε σε ανακοίνωση ότι από 1-10-2016 οι ασφαλισμένοι θα εξυπηρετούνται για συνταγογράφηση στο Π.Ε.Δ.Υ. – Μ.Υ. Μεσολογγίου, στο ΠΙΚΠΑ και στο Δημοτικό Ιατρείο (ΚΑΠΗ), δηλαδή με δυο λόγια όλες οι συνταγογραφήσεις θα γίνονται εκτός Νοσοκομείου!
Ανεξαρτήτως της πρόθεσης ή των πραγματικών γεγονότων, η υπόθεση είναι ιδιαίτερα σοβαρή και πρέπει να λήξει ΑΜΕΣΑ. Εύλογα τα ερωτηματικά:

• Από πού αντλεί το δικαίωμα αυτό ο κ. Μούσα;
• Αναλογίζεται το κόστος και την ταλαιπωρία δεκάδων συμπολιτών μας σε καθημερινή βάση;
• Πώς μπορεί να γράφει στα τελευταία των υποδημάτων του το Δ.Σ. και την 6η ΥΠΕ;

Ως μέλος του Δ.Σ. του Γενικού Νοσοκομείου Αιτωλ/νίας, καλώ το διοικητή του Γ.Ν. Αιτωλ/νίας κ. Δ. Μιχάλη, αλλά και την αρμόδια 6η ΥΠΕ να επαναφέρουν στην τάξη τον κ. Μούσα και να ανακληθεί, χωρίς καθυστέρηση η απαράδεκτη αυτή απόφαση.
Εάν κάποιοι έχουν αντιληφθεί το ρόλο τους ως υπηρέτες και συνεχιστές περαιτέρω υπονόμευσης της προβληματικής λειτουργίας του Νοσοκομείου Μεσολογγίου, να γνωρίζουν ότι υπάρχουν και κάποιοι που δηλώνουμε ότι δεν θα το επιτρέψουμε. Καλώ τέλος τον Ιατρικό, τον Φαρμακευτικό Σύλλογο και το Σύλλογο Εργαζομένων του Νοσοκομείου να πάρουν θέση.
Συνημμένα:

• Η ανακοίνωση του κ. Μούσα Μιλάντ για συνταγογράφηση των ασφαλισμένων σε Π.Ε.Δ.Υ. ΠΙΚΠΑ και Δημοτικό Ιατρείο (ΚΑΠΗ)

• Το υπ’ αριθ. 39443/26-9-2016 έγγραφο της 6ης ΥΠΕ από το οποίο προκύπτει ξεκάθαρα ότι όλες οι συνταγογραφήσεις στα Τακτικά Εξωτερικά Ιατρεία και στους ασθενείς που παίρνουν εξιτήριο από το Νοσοκομείο, θα γίνονται από τους ιατρούς του Νοσοκομείου με οποιαδήποτε μορφή υπηρετούν σ’ αυτό. Τα σχόλια περιττεύουν…

Ο επικεφαλής του Συνδυασμού
«ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ»
Π. Παπαδόπουλος
Δημοτικός Σύμβουλος Μεσολογγίου και
Μέλος του Δ.Σ. Γενικού Νοσοκομείου Αιτωλ/νίας

Διαβάστε περισσότερα

BINTEO: Δείτε πώς αντιδρά το έμβρυο στις φωνές και τα αγγίγματα

Αν νομίζατε πως το έμβρυο δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα, κάνετε λάθος!

Το έμβρυο ακούει την φωνή μας και πολλούς άλλους θορύβους. Βέβαια η φωνή και το άγγιγμα της μαμάς είναι ξεχωριστά για εκείνο και την καταλαβαίνουν πιο καθαρά.
Όμως τα μωράκια αντιδρούν με πολλά άλλα αγγίγματα. Έχετε φανταστεί τι κάνει ένα μωρό την ώρα του υπερηχογραφήματος;
Δείτε λοιπόν τι αισθάνεται και πως αντιδρά ένα έμβρυο στο παρακάτω βίντεο:

Διαβάστε περισσότερα

ΜΜΕ και χειραγώγηση

 ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ* 

«Ο σκλάβος που δεν συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του είναι απλούστατα σκλάβος. Ο σκλάβος που συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του και αγωνίζεται ενάντια της είναι επαναστάτης. Ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης ».                                                 

                                                                                                                                                                 Β.Ι.Λένιν

         Η κυρίαρχη ιδεολογία παράγεται από την κυριαρχία στα μέσα παραγωγής. Στα 1840 στη «Γερμανική Ιδεολογία» οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν : «Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Με άλλα λόγια η τάξη που είναι κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική δύναμη. Η τάξη που έχει στη διάθεση της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει, συνακόλουθα, τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, σε γενικές γραμμές, οι ιδέες αυτών που στερούνται των μέσων της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σε αυτά. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται ως ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχία της. Τα άτομα που αποτελούν την κυρίαρχη τάξη … καθορίζουν ως κυρίαρχη τάξη όλη την έκταση και τα όρια μιας ιστορικής εποχής… επομένως, μεταξύ άλλων, κυριαρχούν επίσης ως στοχαστές, ως παραγωγοί ιδεών και ρυθμίζουν την παραγωγή και διανομή των ιδεών της εποχής τους ».

     Έθεταν έτσι το ιδεολογικό πλαίσιο που προσδιορίζει το ρόλο των ΜΜΕ, σαν ρόλο ενός κεντρικού ιδεολογικού μηχανισμού στήριξης της κυριαρχίας της αστικής τάξης.

        Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες, επιβεβαιώνουν ότι τα ΜΜΕ τα κατέχουν αυτοί που κατέχουν το μεγάλο κεφάλαιο. Αξίζει να τονίσουμε, πως τόσο η παραοικονομία όσο και η διαπλοκή, είναι καταστάσεις σύμφυτες με τον καπιταλισμό. Γίνεται αντιληπτό, ότι τα ΜΜΕ δεν παράγουν αλλά αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία και από αυτή την άποψη βοηθάνε στην εδραίωση της. Συνεπώς, η διευθέτηση του τρόπου κατοχής των τηλεοπτικών αδειών και η φιλολογία γύρω από αυτήν, όχι μόνο δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, αλλά αντίθετα, επιχειρούν να την νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού για «πρώτη φορά… από αριστερά».

       Στις ταξικές κοινωνίες, η αλήθεια έχει ταξικό πρόσημο. Δεν υπάρχει ούτε αλήθεια, ούτε πληροφόρηση, πάνω από τις τάξεις και τις κοινωνίες. Τα ΜΜΕ, έντυπα ή ηλεκτρονικά θα εκφράσουν την αλήθεια αυτού που τα κατέχει, θα πληροφορούν σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτού που τα κατέχει. Και αυτό θα γίνει, είτε αφορά στην κρατική, είτε στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.

       Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ θα υπηρετούν κατά κανόνα- εκτός από τις εξαιρέσεις του- την παραπάνω συνθήκη. Και αυτό θα γίνεται με όλους τους τρόπους, συνειδητά ή ασυνείδητα. Σε διαφορετική περίπτωση, απλά δε θα έχουν δουλειά. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο ή δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ή λένε συνειδητά- με το αζημίωτο, πολλές φορές, ιδίως όταν πρόκειται για μεγαλοδημοσιογράφους  που χαίρονται τις χαρές τις σκλαβιάς- ψέματα.

      Επειδή το κόστος του περιεχομένου των όσων εκπορεύονται από τα ΜΜΕ, το πληρώνει ο Ελληνικός λαός και τα παιδιά του, θα πρέπει να μάθουμε να αποκωδικοποιούμε τόσο τα μηνύματα όσο και τις τεχνικές χειραγώγησης των μέσων. Ο Μ.Μπρεχτ στο «Εγκώμιο στη μάθηση » επιμένει :

   «…Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε !

        Μην αφεθείς να πείθεσαι

        Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος !

        Ό,τι δεν  ξέρεις ο ίδιος

        Καθόλου δεν το ξέρεις.

        Έλεγξε το λογαριασμό

        Εσύ θα τον πληρώσεις…»  

     Η δύναμη του μηνύματος δεν εξαρτάται απλά από τη δύναμη του μέσου αλλά καθορίζεται από πολλούς παράγοντες και ιδιαίτερα τους κοινωνικούς- οικονομικούς συσχετισμούς δύναμης.

  Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί προϋποθέσεις αντίστασης και ανατροπής της οποιασδήποτε προσπάθειας χειραγώγησης. 

    Αν και στο παρόν άρθρο δεν θα εστιάσουμε στα μηνύματα αλλά στις τεχνικές χειραγώγησης, εν συντομία αναφέρουμε ότι τρείς ιδεολογικοί άξονες συνθέτουν το πλαίσιο παραγωγής μηνυμάτων των Μ.Μ.Ε :

• Αταξική αντιμετώπιση του κοινωνικού γίγνεσθαι
• Μεταφυσική αντίληψη για την κρίση και δημιουργία ψυχολογίας της κρίσης
• Άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας

    Είναι μηνύματα που επιχειρούν να αποκρύψουν την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, προβάλλουν την μεταφυσική, τον ανορθολογισμό, το περιθωριακό, ως πρότυπο, οδηγούν στην βία, στο πορνό, στην εμπορευματοποίηση, των ανθρωπίνων σχέσεων, ευνοούν την επιστροφή στα ένστικτα και γεννούν το φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την εξοικείωση με τον πόλεμο. Αποκόπτουν τον άνθρωπο από το κοινωνικό, φυσικό, πολιτιστικό περιβάλλον. Πριμοδοτούν τον απομονωτισμό, την ηττοπάθεια, την μοναξιά σαν στάση ζωής,  την παραίτηση, την απαισιοδοξία, κ.λ.π. 

Τεχνικές χειραγώγησης

   Διάφορες τεχνικές χειραγώγησης χρησιμοποιούνται, ώστε όλα αυτά τα μηνύματα να επηρεάζουν τον μέσο άνθρωπο. Η τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης της ψυχολογίας, των νευροεπιστημών, της ψυχοβιολογίας, χρησιμοποιούνται για αυτόν τον σκοπό.

    Προσανατολίζεται ο μέσος άνθρωπος, μέσω ενός καταιγισμού ασήμαντων πληροφοριών, στην σκανδαλοθηρία, στο κουτσομπολιό, στην φτηνή διασκέδαση. Μαθαίνει να ασχολείται με τους άλλους, με γεγονότα, αλλά όχι με ιδέες. Δημιουργούνται τεχνητά προβλήματα και στη συνέχεια στρέφεται η προσοχή του κόσμου σε αυτά, ώστε να αποδεχτεί μέτρα περιορισμού της ελευθερίας του. Κλασσικό παράδειγμα τα επεισόδια των ‘’γνωστών’’ ‘’αγνώστων’’ και η ψήφιση τρομονόμων  που περιορίζουν κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα. Τέτοια μέτρα δεν παίρνονται άμεσα και ξαφνικά. Πρώτα προετοιμάζεται η κοινή γνώμη και στη συνέχεια αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται σταδιακά και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Αρκετές φορές, αυτά τα μέτρα προβάλλονται ως αναγκαίο κακό για το μέλλον και όχι για το παρόν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ασφαλιστικό.

   Γίνεται έτσι μια πλύση εγκεφάλου σε ένα θέμα με σκοπό τον εθισμό των πολιτών. Απευθύνονται για αυτό το λόγο στο συναίσθημα και όχι στη λογική, δημιουργώντας φόβους, ανασφάλεια, αβεβαιότητα για μεγαλύτερη χειραγώγηση. Εύκολα χειραγωγήσιμος δεν είναι μόνο ο φοβισμένος πολίτης, αλλά και ο πολίτης που δεν έχει επαρκή μόρφωση και παιδεία. Ενισχύονται λοιπόν στρατηγικά οι ταξικές ανισότητες στην παιδεία και στον πολιτισμό και παράλληλα ενισχύεται ο εθισμός στην υποκουλτούρα, στην κουλτούρα της σήψης και της παρακμής. Όλη αυτή η προσπάθεια έχει σαν υπόβαθρο τον εθισμό στην ιδέα ότι όλοι είμαστε το ίδιο, όλοι φταίμε αφού όπως έλεγε ο Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε».

  Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που λένε αφορά τους πολλούς. Κατά συνέπεια, αυτοί που διαφωνούν είναι μειοψηφία. Η μειοψηφία έχει την τάση να προσαρμόζεται στην πλειοψηφία για ασφάλεια και βεβαιότητα. Έτσι, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κοινωνική συμμόρφωση και ομαλοποίηση κοινωνικών συμπεριφορών.

   Οι μέθοδοι κοινωνικής επιρροής στοχεύουν στο να αναγάγουν τις μεταδιδόμενες στο κοινό γνώσεις, ιδέες και αξίες σε προσωπικές πεποιθήσεις που θα χαρακτηρίζουν τις δραστηριότητες του ατόμου και των ομάδων. Η μίμηση, η κοινωνική μάθηση παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Μεταστρέφοντας την πραγματικότητα εμφανίζουν την κυρίαρχη άποψη σαν ριζοσπαστική και ανατρεπτική.

    Ένα φάσμα αλληλοδιαπλεκόμενων τεχνικών, υποστηρίζουν αυτή την υπόθεση. Αναφέρουμε ορισμένες από αυτές.

• Απουσία κοινωνικής, πολιτικής και ιστορικής αλληλουχίας
• Παραχάραξη της ιστορίας
• Επεξεργασία των πληροφοριών
• Παραπληροφόρηση, υποπληροφόρηση
• Αποσπασματική πληροφορία και όχι ενιαία και ολόπλευρη
• Κατασκευή του πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα γεγονότα
• Απουσία πλαισίου. Αναφορά σε ιστορικά γεγονότα χωρίς να αναφέρεται το πλαίσιο π.χ.Μάης του ΄36, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
• Κινητοποίηση του μέσου πολίτη και ευαισθητοποίηση του γενικά. Για παράδειγμα, ενάντια στη αδικία και τον πόλεμο, χωρίς συγκεκριμένες κοινωνικές, πολιτικές, ιστορικές αναφορές.
• Ευαισθητοποίηση και όχι ενημέρωση
• Συναισθηματικές αντιδράσεις και όχι κριτική σκέψη και λογικοί προβληματισμοί
• Δημιουργία κοινών συναισθημάτων που θύτες και θύματα μπορούν να νοιώσουν, αλλά απόκρυψη των νόμων που τα διέπουν. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μ.Μπρεχτ «αποδίδουν το φλογάτο κόκκινο του ουρανού. Όχι το σπίτι που φλέγεται».
• Η ιστορία εμφανίζεται σαν μια διαδοχή απομονωμένων γεγονότων. Έτσι το χτένισμα της τηλεπερσόνας ή η ιστορία μιας σαπουνόπερας έχει μεγαλύτερη σημασία από το έπος του 1940 ή τους αγώνες των εργαζομένων.
• Προσωποποίηση της πληροφορίας. Δεν θα μιλήσουμε για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων της Ελλάδας ή της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, αλλά θα δούμε τον Έλληνα πρωθυπουργό να σφίγγει το χέρι του Τούρκου ομολόγου του.
• Αφηγηματικό σύστημα : Ένας παρουσιαστής που μιλάει, εικόνες που δεν συνδέονται πάντα με το σχόλιο, ένα γεγονός του οποίου δε γνωρίζουμε ούτε τις αιτίες, ούτε το αποτέλεσμά του.
• Δραματοποίηση της πραγματικότητας
• Το μήνυμα που εισπράττει ο τηλεθεατής είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για να την καταλάβει. Επιστρατεύονται λοιπόν οι ειδικοί και τα τηλεοπτικά παράθυρα
• Για κάθε ιδέα έχουμε να κάνουμε με μια αντιπροσωπευτική τηλεοπτική προσωπικότητα που γίνεται βεντέτα
• Στα τηλεοπτικά παράθυρα, με κέρδος τις μεγάλες αμοιβές αρκετοί δημοσιογράφοι αποδέχονται να υποδυθούν ρόλους και να υπηρετήσουν χαρακτήρες του καλού, του κακού, του άσχημου, ώστε να παγιδεύσουν συναισθήματα του τηλεθεατή. Έτσι ο τηλεθεατής είναι ευαίσθητος στην προσωπικότητα του παρουσιαστή ή της τηλεοπτικής βεντέτας παρά στην αξία των συλλογισμών του
• Ψυχολογικοποίηση του αντιπάλου. Εστιάζουν σε ψυχολογικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, που τις περισσότερες φορές είναι κατασκευασμένα, παρά σε αυτά που υποστηρίζει ο αντίπαλος.
• Εθισμός του τηλεθεατή στην αντιπαλότητα ώστε να εκτιμάει τις κονταρομαχίες.

   Ο πραγματικός αγώνας για ένα άλλο χαρακτήρα των ΜΜΕ είναι μέρος του      γενικότερου λαϊκού  αγώνα ενάντια στα μονοπώλια κα τον ιμπεριαλισμό.

   Στο πλαίσιο αυτής της πάλης, θα έρθουμε πολλές φορές αντιμέτωποι με τη «δημοκρατία» των βολεμένων που θα υπερασπίζεται τη «δημοκρατία» των πολυεθνικών. Κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, εμείς θα τους  υπενθυμίζουμε τα λόγια του Λένιν : «ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης».

*O Ηλίας Μιχαλαρέας είναι Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας. Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας.

Διαβάστε περισσότερα

Που εξαφανίστηκαν τα δισεκατομμύρια ευρώ που δώσαμε στις τράπεζες;…

Δεκάδες δισεκατομμύρια που πήγαν στις συστημικές τράπεζες για την υποτιθέμενη «διάσωση» τους απο το ΤΧΣ, απλώς εξαϋλώθηκαν!

Για όσους δεν γνωρίζουν, το ΤΧΣ σύμφωνα με τον νόμο 3864/2010 δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο του δημοσίου και λειτουργεί σύμφωνα με τα κριτήρια της ιδιωτικής οικονομίας.

Ας μας πουν λοιπόν οι χαβαλέδες που κυβερνάνε την χώρα σε ποια επιχείρηση τα στελέχη της θα την βάζανε μέσα κατα 50 δις ευρώ σε διάστημα 5 ετών και δεν θα τους παίρνανε τα κεφάλια! Δείτε πως κάνανε φτερά τα 50 δις που δώσαμε στις τράπεζες το 2013:…

Και σήμερα έχουν λογιστική αξία 2,3 δις!!…

Δείτε επίσης πως μέσα σε μια νύχτα η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς μηδένισε την συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο των τεσσάρων συστημικών τραπεζών:

Απο 35 εως 66% το 2014:… 

σε μόλις 2,5% εως 40% το 2016:… 

Επίσης, υπάρχει κανείς σε αυτή την κυβερνητική παρωδία ωστε να μας εξηγήσει που πήγανε άλλα 20 δις ευρώ μιας και η συμφωνία του Αυγούστου 2015 μιλούσε για διάθεση επιπλέον κεφαλαίων περί των 25 δις για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών ενώ μέχρι σήμερα έχουν δοθεί μόνο 5,5 δις;…

Τα υπόλοιπα 20 δις και που πήγανε;…

Και εάν δεν εκταμιεύτηκαν ποτέ, γιατί επιβάλλουν πρόσθετα μέτρα στον λαό;

Και μπορεί τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να εξαϋλώθηκαν αλλά την ίδια ώρα επιβραβεύουν τους εαυτούς τους για το υπέροχο έργο που μας προσφέρουν, αυξάνοντας τις αμοιβές των διορισμένων στελεχών του εν λόγω φορέα χωρίς καμία αιδώ!…

Κάποιοι θα πρέπει επιτέλους να εξηγήσουν πώς συνέβησαν όλα αυτά. Κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και, αν πρέπει, να καταγγελθούν και να τιμωρηθούν.  Δεν αντέχει αυτή η κοινωνία άλλη κοροϊδία και ατιμωρησία. Απλά, δεν την αντέχει! 

Επιμέλεια-Πηγή: logiosermis.net 

Με πληροφορίες απο τον Πάνο Λελιάτσο, οικονομολόγο…

 monaxeros

Διαβάστε περισσότερα