Φασισμός ή χρεοκοπία της Αριστεράς;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι διδακτικά, έστω και αν  η ψευδής εικονα που δίνουν τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) είναι μιας λαΐκής «επανάστασης» κρετίνων για το δικαίωμα τους να γίνουν υπόδουλοί της μέσα στην ΕΕ, ώστε να λιμοκτονούν όπως ο Ελληνικός λαός! Δεν θα σταθώ όμως εδώ στη νέα στημένη πορτοκαλί «επανάσταση» στη χώρα αυτή από τους δυτικόφιλους αστούς και μικροαστούς του Κιέβου, καθώς και τους προβοκάτορες των υπηρεσιών της Υ/Ε που την οργάνωσαν, αλλά στα δύο βασικά διδάγματά της, τα οποία είναι ιδιαίτερα σημαντικά για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και  ιδιαίτερα τον Ελληνικό.  

Πρώτον, η Κοινωνική Πάλη στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να είναι μόνο κοινωνικο-απελευθερωτικού χαρακτήρα, αλλά πρέπει να είναι και εθνικο-απελευθερωτική. Αυτό δείχνει το γεγονός ότι η ενσωμάτωση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χωρών που δεν ανήκουν στην Υ/Ε (βασικά, στην «Ομάδα των 7»), σημαίνει απώλεια κάθε ίχνους οικονομικής και συνακόλουθα εθνικής κυριαρχίας. Γι’ αυτό ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, σήμερα, περνά μέσα από την εθνική. Τα κατοχικά στρατεύματα που καταστρέφουν και λεηλατούν την χώρα και τα λαϊκά στρώματα, (με την αγαστή σύμπνοια ενός μικρού τμήματος βολεμένων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, τα κόμματα, την αριστερή  «ιντελιγκέντσια» κ.λπ.) δεν είναι ένας κανονικός στρατός με στολές και φονικά μέσα φυσικής βίας, αλλά ένας οικονομικός στρατός με κουστουμάκια, που διαθέτει εξίσου φονικά μέσα οικονομικής βίας και μέσα δικαιολόγησης της.

Δεύτερον, ο στόχος της Κοινωνικής Πάλης δεν μπορεί παρά να είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, την οποία διαχειρίζεται μια Υ/Ε που φροντίζει ώστε μόνο οι δικές της ψευτό-«επαναστάσεις» να πετυχαίνουν (πορτοκαλί «επαναστάσεις» στην Ανατολική Ευρώπη, ψευτό-εξεγέρσεις στην Λιβύη, Συρία κ.λπ.) ενώ ακόμη και οι απόπειρες εξεγέρσεων των λαών που είναι δεμένοι χεροπόδαρα από αυτήν, όπως του Ελληνικού, καταπνίγονται με τον πιο άγριο τρόπο μόλις εκδηλωθούν. Αντίστοιχα, οι λαοί που αντιστέκονται στην ενσωμάτωση καταδικάζονται σε ανηλεή σφαγή, όπως ο Λιβυκός και ο Συριακός. Παρόλα αυτά, ο θρασύτατος Μπαρόζο δεν δίστασε να μιλήσει για παραβίαση δικαιωμάτων στην Ουκρανία, όταν η αστυνομία τόλμησε να κτυπήσει «διαδηλωτές» που έκαναν επιθέσεις με μπουλντόζες σε κυβερνητικά κτίρια, «ξεχνώντας» ότι ανάλογη πράξη σε άλλη «δημοκρατική» χώρα της  ΕΕ θα είχε στείλει πολλούς στο νεκροτομείο!

Αντίθετα, δηλαδή,  με την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα της εκφυλισμένης «Αριστεράς», η παγκοσμιοποίηση δεν είναι χίμαιρα κ.λπ., αλλά συστημικό φαινόμενο που εύκολα δείχνεται ότι μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Αντίστοιχα, ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι δόγμα (του «σοκ» και άλλα παραμύθια) ούτε κακή πολιτική κάποιων «κακών» νεοφιλελεύθερων πολιτικών και οικονομολόγων, αλλά απλώς η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι, δηλαδή, το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει το απαραίτητο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας) για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών επιχειρήσεων που  σήμερα ελέγχουν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει φουντώσει σήμερα «από κάτω» ένα πρωτόγνωρο μαζικό κίνημα, το οποίο, άμεσα, στρέφεται κατά της ΕΕ αλλά, έμμεσα, ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Το κίνημα αυτό  στηρίζεται βασικά στα θύματα της παγκοσμιοποίησης που οδηγούνται στη μαζική ανεργία και φτώχεια, στους πλειστηριασμούς των σπιτιών τους ή στην αυτοκτονία. Τα λαϊκά αυτά στρώματα, αργά η γρήγορα συνειδητοποιούν την απάτη της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που συνειδητά τα αποπροσανατολίζει ότι η σημερινή καταστροφή θα μπορούσε να ξεπεραστεί ακόμη και μέσα στην ΕΕ, παρά την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας. Τότε, αναπόφευκτα, στρέφονται σε εθνικιστικά κινήματα παντός τύπου που είναι τα μόνα που σηκώνουν την αντί-ΕΕ σημαία: από πατριωτικά μέχρι φασιστικά ―ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες. Ο εθνικισμός όμως αυτός που καταδικάζει μετά βδελυγμίας η Υ/Ε καθώς και η Σιωνιστική ελίτ (τη στιγμή, μάλιστα, που το ισχυρότερο εθνικιστικό κράτος σήμερα είναι το Σιωνιστικό!) ελάχιστη έχει σχέση με τον προπολεμικό επιθετικό εθνικισμό που είχε οδηγήσει σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Πρόκειται περί ενός νέου αμυντικού εθνικισμού που δεν έχει στόχο την κατάκτηση νέου «ζωτικού χώρου» κ.λπ. όπως ο παλαιός αλλά, κυρίως, την «προστασία» της εθνικής κυριαρχίας (εθνική κουλτούρα, εγχώρια εργασία κ.λπ.) που κινδυνεύει από το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση.

Η βασική αιτία που τα λαϊκά αυτά στρώματα στρέφονται στα εθνικιστικά κινήματα δεν είναι επομένως ότι έγιναν ξαφνικά φασιστικά, αλλά η χρεωκοπία της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που αντί να σηκώσει την αντί-ΕΕ σημαία στη θέση των εθνικιστών, σε έναν αγώνα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης, κάνει «αντιφασιστικούς» αγώνες μαζί με τους βολεμένους «αριστερούς». Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η «Αριστερά» αυτή σιωπηρά συναινεί στη ψήφιση αντιρατσιστικών ή «αντιφασιστικών» νόμων, όπως απαιτεί η Υ/Ε μαζί με την Σιωνιστική.  Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ξεκινήσει αγώνα ενάντια στο «αντι-ρατσιστικό» νομοσχέδιο (όπως προς τιμή του έκανε μόνο το ΚΚΕ από την Αριστερά), με το οποίο η Υ/Ε, σε συνεργασία με την Σιωνιστική, επιβάλλει λογοκρισία, απείχε ψηφίζοντας «παρών»! Αυτό σημαίνει  ότι εάν π.χ. κάποιος στηρίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Συριακής Μπααθικής ηγεσίας κατά της Υ/Ε και των εγκληματιών που παριστάνουν τους επαναστάτες και έχουν καταστρέψει την χώρα, κινδυνεύει να πάει φυλακή ως υποστηρικτής εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, όπως μόλις απεφάνθη το όργανο της Υ/Ε, η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Φυσικά, ούτε η Επιτροπή αυτή, ούτε οι ομογάλακτοί τους στις ΜΚΟ για τα δικαιώματα (Διεθνής Αμνηστία, HRW κ.λπ.) διανοήθηκαν ποτέ να χαρακτηρίσουν ως εγκληματίες πολέμου τους αρχι-εγκληματίες Μπους, Μπλερ κ.ά. που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, οι άθλιοι πολιτικάντηδες που ψήφισαν αυτόν τον σαφέστατα φασιστικό νόμο τολμούν και μιλούν για δημοκρατία και αγώνα κατά του …φασισμού. Η χρεωκοπία όμως της «Αριστεράς» είναι άλλος ένας βασικός λόγος που επιβάλλει την ανάγκη παλλαϊκού Μετώπου για την οποία θα επανέλθω.

 

​

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_12_08.html 

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

http://www.periektikidimokratia.org/

Διαβάστε περισσότερα

Αναπόφευκτη η λατρεία για σοκολάτα

Οι φίλοι των γλυκών είναι εγκεφαλικά «καλωδιωμένοι» να έλκονται από αυτά

 

Αν έχουν δίκιο οι ερευνητές τότε κάποιοι από όσους θα δουν την παραπάνω εικόνα θα σπεύσουν αμέσως μετά να αγοράσουν κάποιο γλυκό

Πίζα 

Ιταλοί ερευνητές δίνουν ένα καλό… άλλοθι σε όσους δεν μπορούν να αντισταθούν στους γλυκούς πειρασμούς. Οπως υποστηρίζουν, ο εγκέφαλος των ανθρώπων που τους αρέσουν τα γλυκά είναι «καλωδιωμένος» έτσι ώστε να έλκονται από αυτά.
Η αντίδραση
Ερευνητές του Ινστιτούτου Κλινικής Φυσιολογίας της Πίζας διαπίστωσαν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιδρά πολύ διαφορετικά στα διατροφικά ερεθίσματα και σε ορισμένους ανθρώπους η γλυκιά γεύση προκαλεί πολύ μεγαλύτερη έλξη από ό,τι σε άλλους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ακόμη και η θέα ενός γλυκού είναι ικανή να ενεργοποιήσει τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου σε ορισμένων ατόμων.
Οι ερευνητές κατέληξαν στα συμπεράσματα τους μελετώντας την εγκεφαλική δραστηριότητα ατόμων τη στιγμή που κατανάλωναν σοκολάτα ή έβλεπαν σε φωτογραφία μια σοκολατένια τούρτα. Προηγούμενες έρευνες έχουν υποδείξει διάφορα είδη τροφών (πατατάκια, αναψυκτικά, χάμπουργκερ, πίτσες κλπ) ως εθιστικές εξαιτίας κυρίως των αυξημένων ποσοτήτων ζάχαρης, αλατιού ή άλλων συστατικών που διαθέτουν. Οι ερευνητές της νέας μελέτης διαφωνούν όμως.
«Δεν υπάρχει  κάποια συγκεκριμένη ουσία στις τροφές που να μπορεί να κατηγορηθεί ως υπεύθυνη για ανάπτυξη εθιστικής συμπεριφοράς. Εμείς δεν αναζητήσαμε εθιστικές ουσίες για αυτό και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια τυπική εθιστική συμπεριφορά των ατόμων που έλκονται από τα γλυκά» δηλώνει η Πατρίτσια Iότσο, επικεφαλής της μελέτης.

Διαβάστε περισσότερα

Σωσίβιο για τους υπόλογους

Χρῆστος Γιανναρᾶς

Υπάρχουν νηφάλιες φωνές, στην έντυπη τουλάχιστον δημοσιογραφία. Προειδοποιούν τους επαγγελματίες της εξουσίας για τον «θυελλώδη θυμό» που διακατέχει την ελλαδική κοινωνία. Για το όρια αντοχής και ανοχής των πολιτών (της συντριπτικής πλειονότητας) που έχουν εξαντληθεί. Bεβαιώνουν οι έντιμοι δημοσιογράφοι ότι η αστική τάξη, ραχοκοκαλιά της κοινωνικής συνοχής και της λειτουργίας του κράτους, είναι σε παραλυτική εξουθένωση – έχει καταρρεύσει κυριολεκτικά. Tο παραγωγικό δυναμικό της χώρας μοιάζει εκμηδενισμένο, δεν υπάρχει ούτε κουράγιο ούτε ελπίδα για ανάκαμψη.

Kραυγάζει απεγνωσμένα η ευσυνείδητη δημοσιογραφία ότι είναι αδύνατο στον πολίτη να εμπιστευθεί και να ελπίσει σε μια κυβέρνηση που εκδίδει, μέσα σε ένα χρόνο, 695 εγκυκλίους ερμηνευτικές των φορολογικών της αποφάσεων. H κατάρρευση της χώρας γενικεύεται, αλλά η κυβέρνηση θριαμβολογεί ότι στα νούμερα προκύπτει «πρωτογενές πλεόνασμα». Tα δύο κόμματα των υπόδικων φυσικών αυτουργών του κακουργηματικού υπερδανεισμού δεν διανοούνται επιστράτευση των αρίστων, υπερκομματική διαχείριση της κρίσης – αποδέσμευση από τις μικρονοϊκές και ανήθικες σκοπιμότητες επανεκλογής τους. H κυβέρνηση εξακολουθεί να υπηρετεί με τη σύνθεσή της τον πιο ξεδιάντροπο νεποτισμό και το ξέπλυμα «μαύρων υπηρεσιών» στο εσωκομματικό αλισβερίσι για την αρχηγία.
Oι τίμιες φωνές της έντυπης δημοσιογραφίας κομίζουν πειστήρια της εφιαλτικής τραγικότητας: Πόσο μειώθηκε η παραγωγή, πόσο η λαϊκή κατανάλωση, πόσο οι εξαγωγές, πόσο τα δάνεια των τραπεζών, πόσο δραματικά έχει εκλείψει η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, πόσο παγιωμένη εμφανίζεται η ανελπιστία. Kυρίως: πόσο τρομακτικό είναι το κενό πίστης στη δημοκρατία, στην κοινωνική συνοχή, σε οποιαδήποτε ποιότητα ζωής έξω από τον πρωτογονισμό της κατανάλωσης.
Eξαλείφθηκαν οι ελπίδες να ξαναβρούμε την πρότερη καταναλωτική μας ευδαιμονία και δεν υπάρχει άλλη κοινωνική στόχευση που να δικαιολογεί τη συνύπαρξή μας, την ιστορική συνέχεια της συλλογικής μας παρουσίας. Aυτό πρακτικά σημαίνει: O αριθμός των ολοκληρωτικά απελπισμένων έχει αυξηθεί καταιγιστικά. Oι άνθρωποι που ζουν στο σκοτάδι και στην παγωνιά επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔEH, είναι ικανοί για όλα. Oσοι περιμένουν να βγει το σπίτι τους στον πλειστηριασμό επειδή η δόση για την εξόφλησή του ξεπερνάει το μηνιάτικο, είναι έτοιμοι και να σκοτωθούν – η απανθρωπία του ληστρικού ξεσπιτωμού δεν αντέχεται. Oι ηλικιωμένες ευπρόσωπες αστές που σταματούν στον δρόμο τούς περαστικούς ζητώντας έστω και ένα ευρώ, έχουν στο βλέμμα τους πίκρα που ξαφνιάζει. Oι ντόπιοι και γνώριμοι που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για αποφάγια, δεν έχουν πια ψυχισμό για αισθήματα άλλα από το μίσος.
Aυξάνεται με δυναμική χιονοστιβάδας ο αριθμός των πολιτών που νιώθουν ότι δεν χάνουν τίποτα αν η χώρα βυθιστεί στο χάος της διαρπαγής και της αιματοχυσίας. Mας χωρίζουν από τη λογική της ζούγκλας (τη λογική του: «ο θάνατός σου ζωή μου») τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που απέχει η έκρηξη από την «τυχαία» αφορμή της. Kαι οι κυβερνητικοί πυγμαίοι είναι αδύνατο να ανοίξουν το στόμα τους για κάτι άλλο από το να καυχηθούν αραδιάζοντας διαπραγματευτικές «επιτυχίες». Mοιάζει απίστευτο, κυριολεκτικά παρανοϊκό, αλλά, ναι, περιμένοντας την έκρηξη της βίας και διαρπαγής, αυτοί συνεχίζουν να διορίζουν στο Δημόσιο την εκλογική τους πελατεία! Tο αμείλικτο χιούμορ της πολιτικής γελοιογραφίας συμβολοποιεί «προσλήψεις καλαματιανών αστροναυτών» για ενδεχόμενο «διαστημικό σταθμό Kαλαμάτας»!
Mπορεί τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων να είναι εξαγορασμένα από τη δικομματική κυβερνητική, μέχρι ναυτίας, προπαγάνδα –ούτε επί χούντας δεν ήταν τόσο μονοδρομημένη η «πληροφόρηση». Στην έντυπη όμως δημοσιογραφία, τσακίζουν κόκαλα οι σκιτσογράφοι, ξεγυμνώνουν αδυσώπητα την κυβερνητική ανικανότητα οι έντιμοι δημοσιογράφοι. Σύμπτωμα υγείας του συνόλου, δεινά δοκιμαζόμενου λαού, είναι και η οριστική πια καθήλωση του πράσινου ΠAΣOK στο 4% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Eίναι προφανέστατο λογικά, αλλά και εμπειρικά-κοινωνικά κατάδηλο, ότι ανάλογο ποσοστό θα συγκέντρωνε και το γαλάζιο ΠAΣOK, αν η παρουσία του ΣYPIZA δεν λειτουργούσε για το συλλογικό αισθητήριο σαν απειλή.
O ΣYPIZA είναι το σωσίβιο της συγκυβέρνησης γαλάζιου και πράσινου ΠAΣOK – των κομμάτων που οδήγησαν τον Eλληνισμό στο πιο ταπεινωτικό και ντροπιαστικό φινάλε της παρουσίας του στη σκηνή της Iστορίας. Kόμματα που ιδρύθηκαν για να εξυπηρετήσουν, αποκλειστικά και μόνο, τον ναρκισσισμό ή την ηδονοθηρία των ιδρυτών τους. Για να αποκαλυφθεί δραματικά η πολιτική τους γύμνια, ολετήρια η ξιπασιά του ιστορικο-υλιστικού τους μηδενισμού, στις μέρες και στα έργα των διαδόχων τους. Oι δίδυμες ομοιοτυπίες: Mητσοτάκης – Σημίτης, Kωστάκης – Γιωργάκης και σήμερα Σαμαράς – Bενιζέλος σαρκώνουν την παρακμιακή κατιούσα μιας μεταπρατικής πολιτικής ριζικά ανυποψίαστης για τις πραγματικές ανάγκες και τις ουσιαστικές δυνατότητες αυτού του λαού, της χώρας, της ιστορίας του. Nα είσαι γεννημένος στη γλώσσα των Eλλήνων, στον «τρόπο» των Eλλήνων, και να πιθηκίζεις τον ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό από ξιπασιά ή αγραμματοσύνη, δεν είναι απλώς αυτοκτονικό, είναι και γελοίο.
Aν δεν υπήρχε ο ΣYPIZA, θα είχε ακολουθήσει και το γαλάζιο ΠAΣOK, νομοτελειακά, την εκφυλιστική αποσύνθεση των Πρασίνων. O ΣYPIZA αναδείχθηκε πρώτη κομματική δύναμη, όχι βέβαια για την ανύπαρκτη πολιτική του πρόταση, όχι για το δραματικό του υστέρημα σε πολιτικό προσωπικό (προσωπικό ικανό να υπουργήσει τις τεράστιες κοινωνικές ανάγκες), όχι για την επιπολαιότητα και διγλωσσία της ρητορικής του. Aναδείχθηκε πρώτο κόμμα μόνο για τη δυνατότητα που σαρκώνει η χαοτική συγκρότησή του και ο (κενός αλλά) αντικονφορμιστικός λόγος του: Ψηφίζοντας ΣYPIZA οι πολίτες μετασχημάτιζαν σε απειλή την οργή τους για το σημερινό, αναξιόπιστο και αμοραλιστικό, κυβερνητικό σχήμα. Δεν ψηφίζεται για την πολιτική του αντιπρόταση ο ΣYPIZA – αφού πια μόνο αντιγράφει συμπεριφορές, πρακτικές και τη λογική του συστημικού παλαιοκομματισμού. Λειτουργεί όμως σαν χαοτικό φόβητρο, επομένως μετασχηματίζει κάθε ψήφο που του δίνεται σε χαστούκι για το σύστημα.
Aν μιλούσε ο ΣYPIZA τη γλώσσα των κοινωνικών προτεραιοτήτων και όχι της συνδικαλιστικής ιδιοτέλειας και φαυλότητας. Aν κόμιζε δουλεμένη με μόχθο πρόταση για κοινωνικό κράτος, ανυποχώρητη αξιοκρατία και έλεγχο της ποιότητας. Aν είχε τη θυσιαστική ετοιμότητα για ένα πατριωτικό EAM: να λειτουργήσει και πάλι γεύση πατρίδας για τους Eλληνες. Θα γινόταν καταλύτης ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος.
Προτιμάει όμως να αυτοκτονεί παρέα με τους πρασινογάλαζους σπιθαμιαίους ιδιοτελείς.

Διαβάστε περισσότερα

Μην δώσετε λεφτά στα χρεοκοπημένα κόμματα. Τολμάτε;

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχουν υποχρεώσεις εκατομμυρίων ευρώ προς το τραπεζικό σύστημα. Οι διοικήσεις των τραπεζών που πρωτοστάτησαν σε αυτή την πρωτοφανή κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος δεν έχουν δώσει μέχρι σήμερα εξηγήσεις, ούτε και τους ζήτησε η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη κάτι σχετικό. Τα κόμματα, πάντως, θα συνεχίσουν σαν να μην συμβαίνει κάτι. Πώς; Με νέο ΑΦΜ! Πως λέμε "Νέος Πανιώνιος";  Τελικά, είχε απόλυτο δίκιο ο γίγαντας: "Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν και οι άλλο...". Αθώος ο κατηγορούμενος, κύριε πρόεδρε! Αθώος...

Είναι ένα θέμα για το οποίο δεν θα ακούσετε πολλούς να σκούζουν. Μιλάμε για την χρηματοδότηση των κομμάτων και όχι για τα στημένα. Τα στημένα ουδέποτε υπήρξαν και όποιος στο μέλλον ισχυριστεί κάτι τέτοιο θα κινδυνεύσει να κατηγορηθεί για διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Δεν θα ακούσετε πολλούς να σκούζουν διότι και τα άλλα κόμματα έχουν πάρει δάνεια. Μικρότερα είναι η αλήθεια, αλλά έχουν πάρει. Κι αν ανοίξει αυτή η συζήτηση, ξέρουν ότι θα καταλήξει στην κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης. Κι εδώ που τα λέμε, για ποιόν λόγο να επιδοτείται ένα κόμμα και μάλιστα με βάση την εκλογική του δύναμη; Να γινότανε το αντίθετο, να επιδοτούσε η Πολιτεία τους αδύνατους για να μπορέσουν να φτάσουν τους ισχυρούς, θα είχε ένα νόημα. Αλλά να επιδοτεί τους ισχυρούς με λεφτά των φορολογουμένων για να γίνουν ακόμη πιο δυνατοί;

Είναι σαν να βγαίνει ο Ολυμπιακός δέκα φορές στην σειρά πρωταθλητής Ελλάδος  και να παίρνει μόνο αυτός τα πακέτα από την ευρωπαϊκή λίγκα. Ο Ολυμπιακός θα γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο ισχυρός και οι άλλοι θα βράζουν στο ζουμί τους και στην ανυπαρξία τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα. Αν τα πολλά χρήματα τα παίρνει ο πρώτος και ο δεύτερος και οι δυο τους ξοδεύουν ένα σωρό χρήματα σε διαφημίσεις και όπου αλλού νομίζουν, πως να τους φτάσει ο μικρός; Θα μας πείτε ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει η πλήρης ανατροπή. Αυτά συμβαίνουν μία φορά στο τόσο και θα λέγαμε ότι πρόκειται για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Κι ο κανόνας είναι ότι η πολιτική είναι ακριβό σπορ και χρειάζεται χρήματα.

Μέχρι χτες τους τα έδινε η Αγροτική Τράπεζα (κατά κύριο λόγο). Πολλές φορές έχω σκεφτεί αν η Αγροτική θα μπορούσε να είναι κι αυτή μία συστημική τράπεζα. Δεν ξέρω τους άλλους λόγους, αλλά τα δάνεια που δόθηκαν στα κόμματα είναι σίγουρα ένας λόγος που δεν ευνόησε ένα τέτοιο σενάριο. Σκεφτείτε απλά ότι μέσα σε ένα περιβάλλον bad bank όλα φαίνονται πιο φυσιολογικά. Ακόμη κι ένα νέο ΑΦΜ.

Ωστόσο, όλη αυτή η ιστορία θα πρέπει να έχει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Να σταματήσουν οι χρηματοδοτήσεις των κομμάτων! Τα λεφτά των φορολογουμένων μπορούν να αξιοποιηθούν καλύτερα από το να γίνουν αφίσες ή τηλεοπτικός χρόνος για διαφημίσεις. Μας είπαν ότι αυτό έγινε για να τονωθεί η Δημοκρατία. Είδατε εσείς περισσότερη Δημοκρατία τα τελευταία είκοσι χρόνια που έχουν τινάξει την μπάνκα του δημοσίου στον αέρα;

Ψάχνετε κύριε Στουρνάρα  μερικά επακτομμύρια ευρώ; Σας έχουμε μία έτοιμη λύση. Μην δώσετε φέτος λεφτά στα κόμματα. Τολμάτε;

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

Δεκεμβριανά: Οι συλλήψεις αμάχων ως ομήρων

Το νέο δεδομένο που προέκυψε κατά τη διάρκεια του δεύτερου δεκαημέρου του Δεκέμβρη, ήταν οι μαζικές συλλήψεις μαχητών και μαχητριών του ΕΛΑΣ, μελών των υπολοίπων εαμικών οργανώσεων, αλλά και απλών πολιτών που μέσα στη σύγχυση της σύγκρουσης θεωρήθηκαν ή ήταν συμπαθούντες προς το ΕΑΜ, στις περιοχές που εκκαθαρίζονταν και περνούσαν στον έλεγχο των βρετανικών στρατευμάτων. Καθώς οι χιλιάδες συλληφθέντες δεν μπορούσαν να κρατηθούν στις φυλακές της Αθήνας, οι οποίες ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να δεχθούν επίθεση από τον ΕΛΑΣ, ούτε να μεταφερθούν σε άλλες πόλεις, καθώς η υπόλοιπη χώρα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ, η λύση που προκρίθηκε ήταν αυτή μιας ιδιόμορφης εξορίας. Του Μενέλαου Χαραλαμπίδη.

 Στην προσπάθειά τους να μεταθέσουν την αντιμετώπιση αυτού του μεγάλου προβλήματος σε καταλληλότερο χρόνο, καθώς προείχε η σύγκρουση της Αθήνας, οι Βρετανοί μετέφεραν με πλοία τους συλληφθέντες στην πόλη Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου.

Η απάντηση του ΕΛΑΣ σε αυτή την τακτική, ήταν οι μαζικές συλλήψεις κατοίκων στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχό του και η χρησιμοποίησή τους ως ομήρων σε ενδεχόμενη ανταλλαγή αιχμαλώτων. Σύμφωνα με τον καπετάνιο του Α΄ Σ.Σ. του ΕΛΑΣ, Σπύρο Κωτσάκη, στα τέλη του δεύτερου δεκαημέρου του Δεκέμβρη, η Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ αποφάσισε ως αντίμετρο, την ομηρία κατοίκων της Αθήνας.[1] Κεντρικό ρόλο σε αυτή την επιχείρηση διαδραμάτισε η Εθνική Πολιτοφυλακή (πρώην ΟΠΛΑ).

Διαβάστε επίσης τα τρία προηγούμενα μέρη του αφιερώματος:

• Δεκεμβριανά: Η μεγάλη επίθεση της 18ης Δεκεμβρίου
• Δεκεμβριανά: Η έναρξη των συγκρούσεων στις 4 Δεκέμβρη
• Τα Δεκεμβριανά στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας

Αξιοποιώντας στοιχεία που είχαν συλλεχθεί από την περίοδο της Κατοχής σχετικά με τη στάση διαφόρων προσώπων απέναντι στο εαμικό αντιστασιακό κίνημα, η Πολιτοφυλακή προχώρησε σε συλλήψεις το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκέμβρη. Όπως καταγράφεται στο σύνολο των αφηγήσεων μελών των εαμικών οργανώσεων, από τη στιγμή που οι συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν στις συνοικίες που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ και μάλιστα σε μια τόσο προχωρημένη φάση των συγκρούσεων, οι κάτοικοι οι οποίοι είχαν κάθε μορφής δωσίλογη σχέση με τους κατακτητές ή αυτοί που εναντιώθηκαν στο ΕΑΜ κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, είχαν στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήδη εγκαταλείψει τις συνοικίες αναζητώντας καταφύγιο σε ασφαλέστερα μέρη.

Αυτό είχε ως συνέπεια, σε πολλές περιπτώσεις, τη σύλληψη και ομηρία ανθρώπων που μπορεί να μην υποστήριζαν το ΕΑΜ, αλλά δεν είχαν στραφεί έμπρακτα εναντίον του. Ο Ζ. Ν. ανήκε στην ΟΠΛΑ Παγκρατίου από την περίοδο της Κατοχής. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, ήταν από τους ανθρώπους στους οποίους ο επικεφαλής της Εθνικής Πολιτοφυλακής των ανατολικών συνοικιών, ανέθετε τη σύλληψη κατοίκων. Ο Ζ.Ν., στις περιπτώσεις συλλήψεων που πίστευε ότι αφορούσαν αθώους, διακινδύνευε τη ζωή του λέγοντας ψέματα στους ανώτερούς του:

«Στα Δεκεμβριανά παράγινε το κακό… Μέναμε στην επέκταση της Ερατοσθένους προς τον Προφήτη Ηλία. Εκεί είχαμε ένα διαμέρισμα και μέναμε τα παλικαράκια της Πολιτοφυλακής… Μ’ έστειλαν να πιάσω κάτι παιδάκια. Είπα δεν τα βρήκα… Κάτι ξαδέλφες μου είχανε κάτι φιλενάδες τους Αμερικάνες, στην περιοχή που είναι πάνω από το Βατραχονήσι μένανε αυτές. Με στείλανε να τις συλλάβω. Δεν τις βρήκα. Κινδύνευα να με σκοτώσουνε, αν μάθαιναν δηλαδή ότι υπάρχουν αυτές εκεί. Τι να κάνω!»[2]

    Για πολλά από τα μέλη των πολιτικών οργανώσεων του ΕΑΜ, το μέτρο της ομηρίας δημιούργησε ερωτηματικά. Η Αναΐδα Τσακιρίδου-Νικηφοράκη, ήταν μέλος της ΕΠΟΝ Παγκρατίου από την Κατοχή. Όπως όλοι οι επονίτες, έτσι και αυτή κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών χρησιμοποιήθηκαν σε κάθε είδους υπηρεσίες που υποστήριζαν τη δράση των ενόπλων του ΕΛΑΣ. Από την εξασφάλιση τροφίμων για το συσσίτιο, μέχρι τη μεταφορά τραυματιών και πυρομαχικών, οι επονίτες των ανατολικών συνοικιών υπήρξαν οι αφανείς πρωταγωνιστές του Δεκέμβρη. Η Νικηφοράκη αντιλήφθηκε το μέτρο της ομηρίας, όταν σε μια μικρή ανάπαυλα των συγκρούσεων βρήκε την ευκαιρία να πάει στο σπίτι της, στην οδό Μεσολογγίου στο Παγκράτι, για να δει τη μητέρα της μετά από πολλές ημέρες απουσίας. Εκεί αντίκρισε την παρακάτω εικόνα:

«Το Δεκέμβρη πιάσανε ομήρους… Δεν είχαμε ιδέα ότι πιάσανε ομήρους. Είδα μπροστά μου μια κουστωδία από ανθρώπους, τους οποίους ήξερα γιατί οι περισσότεροι ήτανε κάτοικοι εδώ της Μεσολογγίου, και είδα και έναν ελασίτη που πήγαινε μπροστά και από πίσω αυτοί. Επειδή ήξερα ότι αυτοί δεν ήτανε ούτε στο ΕΑΜ, ούτε άνθρωποι της αριστεράς, και λέω «πού πάνε αυτοί μαζεμένοι και τους οδηγεί ένας ελασίτης;». Και τότε μου είπανε «Δεν το ξέρεις; Αυτοί είναι όμηροι». Τα έχασα.»[3]

Η γενική επίθεση της 29ης Δεκεμβρίου 
Η κατάρρευση των ανατολικών συνοικιών

Η αποτυχία των συνομιλιών ανάμεσα στις αντιπροσωπίες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών αναζωπύρωσε τις συγκρούσεις. Στις 27 και 28 Δεκεμβρίου, στην περιοχή σύνορα Άνω Ν. Σμύρνης με Δάφνη και στον Άγιο Ιωάννη λεωφόρου Βουλιαγμένης, διεξήχθησαν σφοδρές οδομαχίες. Οι επιτυχημένες επιδρομικές επιχειρήσεις δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη Δάφνη και η απόκρουση της αντεπίθεσης των Βρετανών στην ίδια περιοχή, στις 28 Δεκεμβρίου, έφεραν μια μικρή νότα αισιοδοξίας ως προς την αντοχή της άμυνας στις ανατολικές συνοικίες.

 Όμως όλα αυτά πολύ σύντομα ανατράπηκαν. Τα ξημερώματα της 29ης Δεκεμβρίου, ξεκίνησε η γενική επίθεση των βρετανικών δυνάμεων. Αν και μέχρι το μεσημέρι οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κρατούσαν τις θέσεις τους, το απόγευμα δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρήγμα στην αμυντική τους γραμμή. Η διείσδυση βρετανικών δυνάμεων στη λεωφόρο Ηλιουπόλεως και Βουλιαγμένης, είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του 5ου και 6ου λόχου του 2ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Δουργούτι και το Ν. Κόσμο και την αποκοπή του λόχου Παγκρατίου στην περιοχή του Παναθηναϊκού Σταδίου.

 Σε μια απεγνωσμένη κίνηση, οι δυνάμεις αυτές κατάφεραν να διασπάσουν τον κλοιό και να αποκτήσουν επαφή με Υμηττό και Βύρωνα.[4] Το Α΄ Σ.Σ. του ΕΛΑΣ γνώριζε καλά τη δεινή θέση στην οποία είχαν περιέλθει οι δυνάμεις του στις ανατολικές συνοικίες. Όμως το νέο που διαδόθηκε και πιστοποιήθηκε λίγες ώρες αργότερα, σχετικά με την τύχη της Ιης Ταξιαρχίας, αιφνιδίασε το σύνολο των αξιωματικών του. Σύμφωνα με το Δελτίο της 29/12 που εξέδωσε το Α΄ Σ.Σ. στις 20:00 το βράδυ:

«Από πρωίας κατόπιν σφοδράς προπαρασκευής ενεργήθη επίθεσις εκ των τριών πλευρών με πεζικόν και με τανκς. Ταξιαρχία καθ’ όλην την ημέραν προ ισχυράς πιέσεως εκράτει θέσεις της. Απογευματινάς ώρας δια δύο τηλεγραφημάτων αναφέρει η Ταξιαρχία ότι εγένοντο βαθείαι διεισδύσεις αι οποίαι επέφεραν κλονισμόν ηθικού. Το ΣΣ απεφάσισε να διατάξη την Ταξιαρχίαν να εξακολουθήση την άμυναν μέχρις εσχάτων και ο ίδιος ο Επιτελάρχης μετέβη ίνα μεταδώση από τηλεφώνου την διαταγήν. Το τηλέφωνον της Ταξιαρχίας είχε διακοπή, δια του ασυρμάτου δε είχε μεταδοθεί άνευ υπογραφής ουδενός κρυπτογραφικώς το κάτωθι τηλεγράφημα: «Ταξιαρχία συμπτύσσεται Λιόπεσι λόγω ισχυράς πιέσεως ώρα 19».[5]

    Έκπληκτοι οι αξιωματικοί του Α΄ Σ.Σ. συνειδητοποίησαν ότι όλες οι δυνάμεις της Ιης Ταξιαρχίας που βρίσκονταν στις ανατολικές συνοικίες, προχώρησαν στην εκκένωση των συνοικιών χωρίς σχετική διαταγή, αποχωρώντας μέσω Υμηττού προς Λιόπεσι (Παιανία). Μετά από δύο χρόνια αδιάλειπτης δράσης στις ανατολικές συνοικίες, οι μαχητές και μαχήτριες του ΕΛΑΣ τις εγκατέλειψαν.

    Η τελευταία μάχη που έδωσε ο ΕΛΑΣ στην Καισαριανή, ξεκίνησε τα χαράματα της 29ης Δεκεμβρίου με σφοδρό βομβαρδισμό της συνοικίας από πυροβολικό που βρίσκονταν στο Γουδί, από τα βρετανικά πολεμικά πλοία και αεροπλάνα. Οι αξιωματικοί του Προτύπου Τάγματος προσπάθησαν απεγνωσμένα να διατηρήσουν συγκροτημένες τις δυνάμεις του. Χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα αντιμετώπισης μιας τέτοιας κλίμακας επιχείρησης, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ υποχωρούσαν συνεχώς, αναζητώντας σημείο στήριξης μέσα στη συνοικία. Ανάμεσα στους υποχωρούντες ήταν και ο Μάνος Ιωαννίδης:

«Όπου να ’ταν έπεφτε η οβίδα. Ένα φοβερό πράγμα. Στα κεφάλια όλων μας, τα σπίτια να γκρεμίζονται, να διαλύονται. Και να ’σου τα τανκς, σταματάει ο κανονιοβολισμός και πλακώνει και η αεροπορία. Τα τμήματά μας αρχίσανε να οπισθοχωρούνε. Σουρουπώνοντας χάσαμε όλη την αριστερή Καισαριανή… Απομόνωσαν την αριστερή Καισαριανή, χάσαμε δύο λόχους και μας έμειναν οι δύο λόχοι της δεξιάς Καισαριανής… Όσοι ευρισκόμενοι δεξιά από τη λεωφόρο, κατεβαίναμε – κατεβαίναμε, φτάσαμε Φιλολάου και Φορμίωνος. Εκεί μας έρχεται μια διαταγή από την Ταξιαρχία, τελευταία γραμμή αμύνης την οποία θα κρατήσετε μέχρις εσχάτων».[6]

    Η διαταγή αυτή δεν μπορούσε να υλοποιηθεί. Οι δυνάμεις της Ιης Ταξιαρχίας είχαν διαλυθεί από τη σφοδρή επίθεση του αντιπάλου. Το βράδυ της 29ης Δεκεμβρίου και ενώ οι συγκρούσεις είχαν κοπάσει, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη αξιωματικών του ΕΛΑΣ στην έδρα της Ιης Ταξιαρχίας στη Ν. Ελβετία. Εκεί λήφθηκε η απόφαση της εκκένωσης των ανατολικών συνοικιών και της ανασύνταξης των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Παιανία. Στις 12:00 τα μεσάνυκτα συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Ν. Ελβετίας όλες οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, μέλη πολιτικών οργανώσεων του ΕΑΜ και κάτοικοι.

Ακολούθησε πολύωρη πορεία μέσα από μονοπάτια του Υμηττού προς την κορυφή του και στη συνέχεια η κάθοδος προς την Παιανία. Το πρωί της 30ης Δεκέμβρη, το Α΄ Σ.Σ. ενημερώθηκε για την άφιξη 750 ανδρών της Ιης Ταξιαρχίας και του Τάγματος του Κρόνου στην Παιανία. Λίγες ώρες αργότερα, το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, το Α΄ Σ.Σ. διέταξε την Ιη Ταξιαρχία να συγκροτήσει μικρά αποσπάσματα για να εισέλθουν εκ νέου στις ανατολικές συνοικίες. Στη διαταγή αυτή αντέδρασε εγγράφως ο καπετάνιος του Προτύπου Τάγματος Καισαριανής, Παναγιώτης Αρώνης: 

«Όταν φτάνουμε στο Λιόπεσι… έρχεται μια διαταγή απ’ το Σώμα, να επιλέξουμε παλικάρια είκοσι και να τα στείλουμε πάλι στην Καισαριανή. Εγώ θυμάμαι ότι είπα ότι αυτό είναι μια αυτοκτονία… Έλεγα όμως από κάτω «γι’ αυτό εγώ δεν θα στείλω ομάδες στην Καισαριανή, γιατί θεωρώ ότι είναι σαν να παραδίνουμε τα παιδιά στον εχθρό. Αν θέλετε να πάω εγώ, να πάω».[7] 

    Τελικά στις 2 Ιανουαρίου 1945, περίπου 150 άνδρες του ΕΛΑΣ χωρισμένοι σε μικρές ομάδες επιχείρησαν να εισέλθουν στην Καισαριανή, μέσω Υμηττού. Η επιχείρηση απέτυχε καθώς η περιοχή φυλάσσονταν από ισχυρές εχθρικές δυνάμεις και 30 περίπου άρματα μάχης.

Η πτώση των ανατολικών συνοικιών, επιτάχυνε τις εξελίξεις που οδήγησαν στην ήττα του ΕΛΑΣ στη μάχη της Αθήνας. Η προώθηση του αντιπάλου στο αριστερό άκρο της γραμμής άμυνας του ΕΛΑΣ, Αμπελόκηποι – Γηροκομείο Αθηνών, έθετε σε κίνδυνο τις δυνάμεις του που εξακολουθούσαν να μάχονται στην περιοχή Εξαρχείων – Γκύζη – προσφυγικών λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ανά πάσα στιγμή οι δυνάμεις αυτές μπορούσαν να κυκλωθούν και να αποκοπούν από το κύριο σώμα του ΕΛΑΣ που είχε υποχωρήσει και ανασυνταχθεί στα βόρεια προάστια, προσπαθώντας να διατηρήσει ανοικτή τη μοναδική δίοδο εξόδου από το λεκανοπέδιο (Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Λιόσια – Καματερό).

Τελικά στις 5 Ιανουαρίου 1945, όλες οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ συμπτύχθηκαν στη γραμμή Μενίδι – Βαρυμπόμπη – Κουκουβάουνες – Παιανία και πέρασαν μέσω Αγίου Μερκουρίου στην περιοχή της Μαλακάσας, κίνηση που σηματοδότησε τη λήξη της μάχης της Αθήνας, γνωστής ως Δεκεμβριανά. 

* Ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης είναι οικονομολόγος, διδάκτορας ιστορίας και συγγραφέας του βιβλίου «Η Εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», Αλεξάνδρεια, 2012.

[1] Ό.π., σελ. 210.
[2] Ζ. Ν., συνέντευξη στον γράφοντα, 20-11-2007.
[3] Αναΐδα Τσακιρίδου-Νικηφοράκη, συνέντευξη στον γράφοντα, 12-6-2007.
[4] Οι ανατολικές συνοικίες τον Δεκέμβρη του 1944. Έκδοση της 6ης Αχτίδας της Κ.Ο.Α., Αθήνα 1945,
    επανέκδοση, Αθήνα, Ιστορικές Εκδόσεις 1976, σελ. 26.
[5] Παρατίθεται στο Σπύρος Κωτσάκης, ό.π., σελ. 241.
[6] Μάνος Ιωαννίδης, συνέντευξη στον γράφοντα, 7-6-2006.
[7] Παναγιώτης Αρώνης, συνέντευξη στον γράφοντα, 5-10-2010.


Ανάμεσα στους ομήρους ήταν και ο Μίμης Φωτόπουλος που έγραψε και βιβλίο

Διαβάστε περισσότερα

Νέλσον Μαντέλα

Αυτός ήταν ο Νέλσον Μαντέλα
Ο Νέλσον Ρολιλάχια Μαντέλα, ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, ή "Μαντίμπα", όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά, από το όνομα της φυλής του, ο άνθρωπος που πολέμησε με όλες τις δυνάμεις του το καθεστώς του απαρτχάιντ και οδήγησε τη χώρα του σε μια πολυφυλετική δημοκρατία, πέθανε απόψε, στις 20:50 στο σπίτι του στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Ο Μαντέλα γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1918 στην Ουμπάτα του Τρανσκέι. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Φορτ Χέιρ και στο Πανεπιστήμιο του Γουιτγουότεσραντ, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Παράλληλα εργαζόταν ως φύλακας σε χρυσωρυχείο και αργότερα ως μεσίτης στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Το 1944, μαζί με τον Όλιβερ Τάμπο και τον Γουόλτερ Σιζούλου, ίδρυσε τη νεολαία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, της οποίας ανέλαβε πρόεδρος το 1950. Με τον Τάμπο ίδρυσε και το πρώτο δικηγορικό γραφείο μαύρων της Νότιας Αφρικής, το 1952.
Το 1956 συνελήφθη με την κατηγορία της προδοσίας, αλλά απαλλάχθηκε το 1961, την ίδια χρονιά που ίδρυσε και την οργάνωση "Λόγχη του Έθνους", η οποία επί της ουσίας ήταν το στρατιωτικό σκέλος του ΑΕΚ που είχε κηρυχθεί παράνομο έναν χρόνο νωρίτερα.
Το 1962 συνελήφθη και πάλι και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια καταναγκαστικά έργα επειδή είχε βγει παράνομα από τη χώρα και επειδή υποκινούσε τους μαύρους εργάτες να απεργήσουν. Ακολουθεί νέα δίκη, το 1963-4 και η καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη, μετά την ανακάλυψη του μυστικού αρχηγείου του ΑΕΚ όπου βρέθηκε το ημερολόγιό του μαζί με διάφορα έγγραφα για τη δράση των αντάρτικων ομάδων.

Από το 1964 ήταν κρατούμενος στο νησί Ρόμπεν, αρχικά σε άθλιες συνθήκες και με ακραίους περιορισμούς στον αριθμό επισκεπτών και την αλληλογραφία του: του επέτρεπαν ένα γράμμα και έναν επισκέπτη ανά έξι μήνες. Σταδιακά οι συνθήκες βελτιώθηκαν και το 1982 μεταφέρθηκε στη φυλακή Πόλσμουρ όπου του επετράπη να συνεχίσει τις σπουδές του και να πάρει τελικώς το πτυχίο Νομικής, το 1989. Την χρονιά εκείνη ο τότε πρόεδρος της χώρας Πίτερ Μπότα πρότεινε να τον απελευθερώσει υπό τον όρο να αποκηρύξει τη βία, κάτι που ο Μαντέλα δεν δέχτηκε.
Τα χρόνια που έζησε στη φυλακή και οι αγώνες του μέσα από αυτήν για την κατάργηση του απαρτχάιντ τον κατέστησαν έναν από τους διασημότερους πολιτικούς κρατούμενους της εποχής του και ηγέτη μυθικών διαστάσεων για εκατομμύρια μαύρους Νοτιοαφρικανούς, αλλά και για όλους τους καταπιεσμένους λαούς σε όλο τον κόσμο.

Μετά από 27 χρόνια στις φυλακές, στις 11 Φεβρουαρίου 1990, ο Μαντέλα αποφυλακίστηκε, μία εβδομάδα αφότου ο πρόεδρος Φρεντερίκ ντε Κλερκ νομιμοποίησε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.
"Καθώς περνούσα επιτέλους αυτές τις πύλες αισθανόμουν ότι, έστω και στα 71 μου η ζωή μου ξεκινούσε ξανά. Οι 10.000 ημέρες στη φυλακή είχαν επιτέλους τελειώσει", είχε γράψει ο ίδιος για την ημέρα που αποφυλακίστηκε.
Την ίδια χρονιά εξελέγη αντιπρόεδρος του ΑΕΚ και την αμέσως επόμενη ανέλαβε την προεδρία στη θέση του Όλιβερ Τάμπο. Μετά το δημοψήφισμα του 1992 για την κατάργηση του απαρτχάιντ, όπου, αν και συμμετείχαν μόνο οι λευκοί κάτοικοι της Νότιας Αφρικής, εγκρίθηκε με ποσοστό 68,7%, η χώρα οδεύει προς τις πρώτες πολυφυλετικές εκλογές, στις 27 Απριλίου 1994. Το ΑΕΚ πέτυχε σαρωτική νίκη, με ποσοστό 62,65% και 252 έδρες στο 400μελές κοινοβούλιο της χώρας και ο Μαντέλα ανέλαβε πρόεδρος της χώρας σε μια πανηγυρική τελετή, παρουσία πολλών πολιτικών ηγετών απ' όλο τον κόσμο.
Το 1997 ο Μαντέλα παρέδωσε την ηγεσία του ΑΕΚ στον Τάμπο Μπέκι και δύο χρόνια αργότερα του παρέδωσε και την προεδρία της χώρας.
Το 1998, την ημέρα των 80στών γενεθλίων του, παντρεύτηκε την Γκράσα Μασέλ, τη χήρα του πρώην προέδρου της Μοζαμβίκης Σαμόρα Μασέλ με την οποία είχε δεσμό τα τελευταία χρόνια. Είχε ήδη χωρίσει, το 1992, από την δεύτερη σύζυγό του, Ουίνι Μαντέλα, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Με την πρώτη σύζυγό του, Έβλιν Ντόκο, με την οποία χώρισε το 1957 μετά από 13 χρόνια έγγαμου βίου, απέκτησε δύο γιους και δύο κόρες, η μία εκ των οποίων πέθανε σε βρεφική ηλικία.
Από το 2004 ο Μαντέλα είχε περιορίσει σημαντικά τις δημόσιες εμφανίσεις και τις δραστηριότητές του γιατί, όπως είχε πει ο ίδιος, ήθελε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια και τους φίλους του. Είχε ανακοινώσει μάλιστα την αποχώρησή του από τη δημόσια ζωή λέγοντας χαριτολογώντας: "Μην μου τηλεφωνήσετε, θα σας πάρω εγώ". Παρέμενε όμως πάντα δραστήριος στον αγώνα του για την καταπολέμηση του AIDS, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την οικονομική ανάπτυξη της Αφρικής. Τα τελευταία χρόνια είχε εισαχθεί πολλές φορές για νοσηλεία λόγω αναπνευστικών προβλημάτων και λοιμώξεων.
Ο Μαντέλα τιμήθηκε το 1993 με το Νόμπελ Ειρήνης, από κοινού με τον πρόεδρο ντε Κλερκ, για τις προσπάθειές τους να καταργήσουν το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρικής.
Ενόσω ήταν ακόμη κρατούμενος, το 1988, το Ευρωκοινοβούλιο του είχε απονείμει το βραβείο Ζαχάροφ "για την ελευθερία του πνεύματος", ενώ το 1992 τιμήθηκε με το τουρκικό βραβείο "Κεμάλ Ατατούρκ, αλλά αρχικά αρνήθηκε να το παραλάβει, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία και το δέχτηκε μόνο το 1999.
Το 1998 είχε τιμηθεί από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον με το χρυσό μετάλλιο, την ανώτατη διάκριση, του Κογκρέσου ενώ το 2006 η Διεθνής Αμνηστία τον ανακήρυξε "Πρεσβευτή της Συνείδησης", την υψηλότερη διάκρισή της.
Τον Νοέμβριο του 2009 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ανακήρυξε την 18η Ιουλίου "Ημέρα του Μαντέλα" και κάλεσε όλους τους ανθρώπους να αφιερώσουν 67 λεπτά από το χρόνο τους για να κάνουν κάτι θετικό για τον πλησίον τους, τιμώντας τα 67 χρόνια που ο Μαντέλα αφιέρωσε στον αγώνα του κατά του ρατσισμού.
Το 1994 είχε αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Έγραψε δύο αυτοβιογραφικά βιβλία, το "Μακρύ δρόμο προς την ελευθερία" και το "Συζητήσεις με τον εαυτό μου" που έγιναν διεθνή μπεστ-σέλερ.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: DAILYTELEGRAPH

Διαβάστε περισσότερα

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΑΕΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Δεν μας αρέσει καθόλου το γεγονός ότι η αδιαλλαξία της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου και η φαινομενικά ανεξήγητη επιμονή της να απολύσει εκατοντάδες διοικητικούς υπαλλήλους του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εκατοντάδες επίσης υπαλλήλους του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, παραλύοντας τις διοικητικές υπηρεσίες των δύο κατά τεκμήριο κορυφαίων τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, έχουν ήδη οδηγήσει στην αδυναμία λειτουργίας τους. Ανησυχούμε πάρα πολύ για τους στόχους της κυβέρνησης, επειδή γνωρίζουμε ότι οι ξένοι επικυρίαρχοι θεωρούν ευνοϊκές τις συνθήκες για τη βίαιη επιβολή της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και πολυτεχνείων - και όχι μόνο! Απαιτούν την κατάργηση της τριτοβάθμιας δωρεάν παιδείας μέσω της επιβολής διδάκτρων σε όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές - ακόμη δηλαδή και σε εκείνα τα υποβαθμισμένα ΑΕΙ που θα παραμείνουν δημόσια, αφού επιτευχθεί ο μείζων στόχος της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων!
Δεν πρόκειται για κάποια «καχυποψία» ή «αβάσιμη υποψία» προς τους δανειστές και πολιτικοοικονομικούς δυνάστες της πατρίδας μας. Τα λένε και τα γράφουν «φόρα παρτίδα» οι ίδιοι - και μάλιστα όχι κάποιο όργανο του σκληρού πυρήνα των δανειστών, το ΔΝΤ ή η ΕΕ, αλλά μέχρι και ο τυπικά «ουδέτερος» ΟΟΣΑ. Σε παράρτημα της έκθεσής του για την Ελλάδα, που βγήκε πριν από λίγες μέρες, τον Νοέμβριο, τόσο η ουσία της απαίτησής του όσο και η γλώσσα στην οποία τη διατυπώνει είναι ωμή και κυνική, προκαλεί σοκ: «Προχωρήστε στην αναθεώρηση του Συντάγματος για να: Πρώτον, επιτραπούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και δεύτερον, εισαχθούν δίδακτρα για τους προπτυχιακούς φοιτητές σε μέτριο επίπεδο, παρέχοντας φοιτητικά δάνεια»! Είναι απύθμενο το πολιτικό θράσος τους! Μια χούφτα τεχνοκράτες τολμούν να απευθύνονται στην προστακτική σε μια χώρα (!) και τη διατάζουν να αναθεωρήσει το Σύνταγμά της για να υλοποιήσει αυτό που τους γουστάρει! Απαιτούν να καταργηθεί η δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση για τους Ελληνες και όποιος θέλει να σπουδάσει και δεν έχει λεφτά, να παίρνει δάνεια φοιτητικά ώστε να είναι περασμένος γύρω από τον λαιμό του ο χαλκάς των δανείων από τα δεκαοχτώ του χρόνια!
Το δικαίωμα στη μόρφωση μετατρέπεται σε οικονομικό εξανδραποδισμό των φοιτητών από τα ύστερα εφηβικά τους χρόνια! Μια διαταγή του ΟΟΣΑ, τρεις όλες κι όλες αράδες, και η ζωή των Ελλήνων επιστημόνων ανατρέπεται εκ βάθρων. Το μέλλον των νέων γίνεται ζοφερό. Ξαναγυρίζουμε στη δεκαετία του 1950, όπου όποιος δεν είχε λεφτά ήταν αδύνατον να σπουδάσει, αν ταυτόχρονα δεν έκανε και κάποια βιοποριστική δουλειά.
Μόνο που τότε, όπως βλέπουμε και στις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες εκείνης της εποχής, υπήρχαν τουλάχιστον χαμαλοδουλειές να κάνει ένας νέος, τώρα δεν υπάρχουν ούτε αυτές. Ετσι πάντως βλέπουν το μέλλον της νέας γενιάς των Ελλήνων αυτά τα άθλια υποκείμενα του ΟΟΣΑ. Μιλήσαμε προηγουμένως και για το «απύθμενο πολιτικό θράσος τους», αναφερόμενοι και στο προκλητικό ύφος τους. Ανατρέξαμε στην έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα του έτους 2009, πριν δηλαδή μπει η Ελλάδα σε μνημονιακό καθεστώς από τον Γιώργο Παπανδρέου και εξευτελιστεί εντελώς το διεθνές κύρος της, πριν γίνει του κλώτσου και του μπάτσου από όλη την υφήλιο. Η πρόταση που κάνει ο ΟΟΣΑ για τα ΑΕΙ είναι απολύτως ίδια - ιδιωτικά πανεπιστήμια, δίδακτρα, φοιτητικά δάνεια. Προσέξτε όμως την αβυσσαλέα διαφορά των δύο εκθέσεων για την ίδια πρόταση στο ύφος, στη γλώσσα. Το 2009 οι χρυσοκάνθαροι του ΟΟΣΑ προσπαθούσαν να πείσουν και επιχειρηματολογούσαν.
Το 2013 θεωρούν ότι πλέον μπορούν να διατάζουν! «Η ποιότητα θα μπορούσε να βελτιωθεί επαυξάνοντας τον ανταγωνισμό στον τομέα της ανώτερης εκπαίδευσης μέσω μιας αναθεώρησης του Συντάγματος ώστε να επιτραπούν ιδιωτικά πανεπιστήμια... Η εισαγωγή μέτριων διδάκτρων για προπτυχιακούς φοιτητές θα ήταν ένα πρώτο βήμα προς την αύξηση και τη διαφοροποίηση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων καθώς και για τη δημιουργία μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας. Αυτή η μεταρρύθμιση θα απαιτούσε επίσης τροποποίηση του Συντάγματος.
Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν αναγκαίο να συνοδευθεί από ένα σχέδιο δανείων συναρτώμενων με το εισόδημα, ως ένα μέσο χαλάρωσης των περιορισμών ρευστότητας που θα αντιμετωπίσουν οι λιγότερο εύποροι φοιτητές», αναφέρει επί λέξει η έκθεση του 2009. Η ουσία των μέτρων που προτείνει αποπνέει την ίδια βαθιά περιφρόνηση προς τους νέους Ελληνες που θέλουν να σπουδάσουν. Μόνο που τότε έδειχναν σχεδόν να ντρέπονται γι' αυτά που προτείνουν και προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω από τις λέξεις. Τώρα, θεωρούν ότι μπορούν ανενδοίαστα να μας διατάζουν: «Προχωρήστε στην αναθεώρηση του Συντάγματος»!
* Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ…»

«Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν»
(Ερνεστ Χεμινγουέι - «Για ποιον χτυπά η καμπάνα»).

«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα»
(Μπ.Μπρεχτ – από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»)

Τα αφιερώνουμε - ολόψυχα - στους σπουδαιοφανείς που πουλούν «μούρη» περί «υπευθυνότητας» απέναντι στους άλλους που εξαναγκάζονται να ζήσουν με τα 500 ευρώ μισθό και με τα 360 ευρώ σύνταξη. Στους μπιστικούς τους που διαδίδουν τον «ρεαλισμό» των Μνημονίων. Στους «ευπατρίδες» των ντόπιων και ξένων «οίκων» που με αναίδεια καλοζωισμένης Αντουανέτας κηρύττουν στους πεινασμένους τον «ορθολογισμό» της «εγκράτειας». Στους «εμβριθείς» κηφήνες που «ψέγουν» τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των ανέργων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα γιατί «δεν αντιλαμβάνονται» ότι οι ομαδικές απολύσεις τους και ότι η «διαθεσιμότητά τους» (δηλαδή η απόλυσή τους) συνιστά «πατριωτικό καθήκον», «εξορθολογισμό» και «αναπτυξιακό λίπασμα»!

Τα αφιερώνουμε – ολόψυχα – σε όσους ανεβαίνουν στο πολιτικό βήμα «κλαίγοντας» για το χαμένο εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο, τους ίδιους που με την πολιτική τους πετάνε στα χαμένα «6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο, 6 χρόνια στο Πανεπιστήμιο» για χιλιάδες παιδιά που παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης. Στους υποκριτές που έχουν την ξετσιπωσιά να καμώνονται ότι νοιάζονται για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα και που για να αποδείξουν την «ευαισθησία» τους απαιτούν μαζικές απολύσεις και στο δημόσιο τομέα! Στον εσμό των εκπροσώπων ενός πολιτικού συστήματος που τα έκαναν όλα ίσωμα και τώρα το παίζουν από πάνω και «σωτήρες»! Που ψάλουν «ωσαννά» για την «ευλογία των Μνημονίων» αλλά πουλάνε «αντιστασιακά» φούμαρα περί «κόκκινων γραμμών» στα νιτερέσα τους με την τρόικα. Σ’ αυτούς που επέβαλαν την αρχή του «κανιβαλισμού» στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στα δικαιώματα - και στον ιδιωτικό τομέα και στον δημόσιο τομέα - και μετά ισχυρίζονται ότι αυτή η «εξίσωση» με όρους νεκροταφείου συνιστά ...«ισονομία» και «αλληλεγγύη»!

Τα αφιερώνουμε – ολόψυχα – στον θίασο της περιφερόμενης αυθάδειας που οικοδόμησε έναν «δημόσιο» τομέα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της κομματικής του αθλιότητας, αλλά έχει το θράσος να ζητά ευθύνες για το δημιούργημά του από τους εργαζόμενους. Στην πασίγνωστη εκείνη μερίδα του εκδοτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, τους απαστράπτοντες «αστέρες» της σαπίλας που χορτάτοι οι ίδιοι, μια ζωή «ειδήμονες» και «ειδικοί», βαφτίζουν σαν «ενημέρωση» την εργολαβία που έχουν αναλάβει να ξεσκονίζουν τους ισχυρούς και να διατηρούν στον αφρό τον κάθε «πετυχημένο» και «καπάτσο» που με την πολιτική του προκαλεί άστεγους, συσσίτια, πλειστηριασμούς και καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα!

Τα αφιερώνουμε – ολόψυχα – σε όσους έχουν στείλει πάνω από 3 εκατομμύρια Έλληνες στο κοινωνικό περιθώριο και, όμως, τολμούν να μιλούν περί «ανάπτυξης» που θα έρθει, τάχα, μέσω της έντασης της ίδιας εκείνης πολιτικής που προκάλεσε τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων! Σε αυτούς που έχουν οδηγήσει το 20% των εργαζομένων (σσ: των εργαζομένων, όχι των ανέργων) που ζουν (;) με λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα, μεικτά, όταν επισήμως  το όριο της φτώχειας έχε οριστεί στα 475 ευρώ! Σε αυτούς που σουφρώνουν τη μυτούλα τους ενοχλημένοι από τον «λαϊκισμό» όσων τους ζητούν εξηγήσεις για τα μαγκάλια, για το κομμένο ρεύμα, για το ανύπαρκτο πετρέλαιο θέρμανσης. Σε αυτούς που βασιλεύουν σε μια ζούγκλα ακραίας βαρβαρότητας, ταΐζοντας ταυτόχρονα και τα ναζιστικά φίδια της ζούγκλας τους.

Όλοι αυτοί σας ζητούν - μας ζητούν - να ζήσουμε με ψίχουλα. Εκδίδουν οδηγίες για το πώς θα παραδίδουμε τα ...χρυσαφικά μας στα ενεχυροδανειστήρια, ή για το πώς θα τρεφόμαστε με… ληγμένα τρόφιμα, ή για το πως θα παρακαλάμε τη ΔΕΗ να μας συνδέσει το ρέυμα (αφού πρώτα μας το έχει κόψει). Ετοιμάζουν πλειστηριασμούς και «διαπραγματεύονται» για καταλύματα αστέγων με την τρόικα! Λένε ότι μόνο τότε θα έρθει η «προκοπή», αν συμφιλιωθούμε με τα 500 ευρώ και τα παιδιά μας με τα 300 ευρώ. Αλλά αφού αυτή είναι η «σωτηρία», γιατί δεν δοκιμάζουν να «σωθούν» οι ίδιοι με τον ίδιο τρόπο που εκείνοι προτείνουν για τους άλλους; Εμπρός, λοιπόν: Ας παραιτηθούν από τα εισοδήματά τους. Ας παραιτηθούν από τις περιουσίες τους. Ας παραιτηθούν από τα προνόμιά τους. Ας  έρθουν στην κατάσταση των μισθωτών σκλάβων. Κι ας ζήσουν - αυτοί - με τα 500 ευρώ καθαρά. Ας ζήσουν - αυτοί - με τα 360 ευρώ σύνταξη. Ας ζήσουν - αυτοί - με το επίδομα ανεργίας.

Τους κάνουμε, μάλιστα, την εξής πρόταση: Αντίθετα με μας, αυτούς θα τους απαλλάξουμε από χαράτσια και από φόρους. Δεν θα απειληθούν ποτέ με «διαθεσιμότητα». Θα έχουν δουλειά και 500 ευρώ «ολόκληρα», δικά τους, χωρίς χαράτσια, χωρίς φόρους. Που με αυτά θα πρέπει να φάνε, να μεγαλώσουν παιδιά, να ζεσταθούνε, να γιατρευτούνε. Ας ζήσουν έτσι. Ας εφαρμόσουν επάνω τους τα κηρύγματα λιτότητας και τις «θυσίες» που απαιτούν από εμάς. Εμπρός, λοιπόν!

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φτώχεια και Εξέγερση

Η φτώχεια είναι σαν την πανούκλα, μπαίνει από σπίτι σε σπίτι και απλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Διαλύει σπλάχνα και νεφρούς, κόβει τα πόδια, θολώνει το μυαλό, ξηραίνει τις ψυχές.
Δεν πέφτει η φτώχεια εξ ουρανού, δεν τη στέλνει ο Θεός ίππον χλωρό, τιμωρό για τις αμαρτίες πιστών κι απίστων, είναι η φτώχεια ιός που κατασκευάζεται στο εργαστήριο κι εξαπολύεται απ’ τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου.
Η φτώχεια είναι μαράζι.
Σαράκι.
Στίγμα.
Γίνεται ντροπή. Και έρεβος.
Γονατίζει τον άθρωπο. Ταπεινώνει τον λαό. Γίνεται βραχνάς στα σπίτια και πολιτική αδυναμία στις αγορές και τα βουλευτήρια. Η φτώχεια γίνεται ο τρόμος και η εξαθλίωση, απ’ την οποία αλιεύουν πελάτες για τους Δυνατούς οι πολιτικοί πορνοβοσκοί και κρέας για τα κανόνια οι μελανοχίτωνες. Είναι
η φτώχεια θηρίο ανήμερο, θηρευτής της αξιοπρέπειας, δήμιος της περηφάνιας, φθάνει τον άνθρωπο στο κρεματόριο.
Μέρα την ημέρα τού κλέβει ό,τι έχει, τις προσδοκίες, τα όνειρα, το συνανήκειν και σιγά-σιγά τον μετατρέπει σε παρία, σε συντρίμμι που αποδέχεται την ήττα του. Και κλείνεται στη μοναξιά του. Μεγάλη ήττα η μοναξιά.
Η φτώχεια γεμίζει τις πλατείες επαίτες και τις οθόνες υποκριτές. Που διαφημίζουν τον οίκτο τους. Πολιτικούς που ολολύζουν εκ του ασφαλούς για τους φόνους που έχουν διαπράξει και τους φόνους που έχουν προγραμματίσει. Η φτώχεια είναι οργανωμένο κατάφρακτο φουσάτο που αλέθει τον κοινωνικό ιστό, ξεφτιλίζοντας ακόμα και την αλληλεγγύη. Από κάτι προσωρινό και για ώρα ανάγκης τη μετατρέπει σε τρόπο ζωής (για να πεθαίνεις κάθε μέρα). Ακόμα και
την οικογενειακή αλληλεγγύη η φτώχεια την ατιμάζει, σε βάθος χρόνου την κάνει χαλκά και χολή απ’ τη μια μεριά, απόγνωση και καταισχύνη απ’ την άλλη. Ή παραίτηση και νέκρωση. Η φτώχεια είναι ο Ιούδας μέσα σου που σε προδίδει.
Ο πλησίον σου που αυτοκτόνησε, φτώχεια. Η παραίτηση απ’ τους αγίους, τους ήρωες και τους ποιητές, φτώχεια. Η κατάθλιψη. Η απώλεια της ίδιας σου της ιστορίας, φτώχεια. Η φτώχεια είναι η ζητιανιά μέσα σου. Ξέρουν τι κάνουν οι Δυνατοί
όταν υψώνουν στην αγορά τα αγάλματα του Μπαρόζο, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Σόιμπλε, αγάλματα που φωνάζουν και σου λένε τι να κάνεις, τι είσαι, τι είναι πρέπον ή αναπόφευκτο, φτώχεια είναι οι θυσίες που σε καλούν να κάνεις για να μείνεις φτωχός, για να γίνουν φτωχοί κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, δεν έχει τέλος η φτώχεια, χωράει
ολόκληρους πληθυσμούς στις ειδικές οικονομικές ζώνες, στα προτεκτοράτα, στους ζωτικούς χώρους, στα κυρίαρχα κράτη, παντού.
Η φτώχεια παράγει τον πλούτο των λίγων και γίνεται ταυτοχρόνως το όπλο τους για να παραλύουν όλο και πιο πολλούς, να δουλεύουν όσοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Κι όσοι δεν δουλεύουν να ’ναι απειλή για τους σκλαβωμένους. Ωσπου όλοι να φθάνουν στον πάτο της σκλαβιάς. Η φτώχεια είναι φόβος. Οποιος μπαίνει στο βασίλειο της φτώχειας «ας εγκαταλείπει πίσω του κάθε ελπίδα». Διότι ήρθαν τούμπα οι καιροί. Παλαιότερα οι άνθρωποι πάλευαν να ξεφύγουν απ’ τη φτώχεια, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Σήμερα, αν σε αρπάξει η φτώχεια, σε αρπάζει για τα καλά, σε στέλνει σε μακράν οδόν απανδόκευτον, σε βίον ανεόρταστον. Και είναι φρικτή η στιγμή, όταν οι σύντροφοί σου σου γυρίζουν την πλάτη - παχιές κουβέντες, ισχνές αγελάδες. Μέδουσα η μακροχρόνια φτώχεια, σου πετρώνει την ψυχή ταφόπλακα πάνω σου, ρομπότ
σε κάνει η φτώχεια, μηχανικές σκέψεις, μηχανικές κινήσεις, αμήχανη ψυχή. Ακαρπο δέντρο και, με τον καιρό, ξερό.
Η φτώχεια είναι όπλο -και μην αυταπατώμεθα- δεν έχει στόχο τους αγωνιστές, τους οργανωμένους, τους συνδικαλισμένους, τους πολιτικοποιημένους (όσους φάει κι απ’ αυτούς καλόν είναι για τους Δυνατούς), αλλά στόχο κυρίως έχει η φτώχεια τα αρνιά. Κι ας μη βιαστούν οι κατά φαντασία επαναστάτες να πουν ότι αντίδοτο στη φτώχεια είναι η οργάνωση κι ο αγώνας. Αν ήταν έτσι, η γη θα ήταν σοσιαλιστική εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Η φτώχεια σκοπό δεν έχει να λυγίσει τους εξεγερμένους ή όσα απ’ τα αρνιά πρόκειται να εξεγερθούν, αλλά να καθηλώσει σε ένα πέλαγος ανημπόριας την κρίσιμη πλειονότητα. Αυτήν που ξεσηκώνεται μόνον μετά από μεγάλους πολέμους ή μεγάλες σφαγές,
αυτήν που συνήθως παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τη διαρκή εξέγερση των ηρώων, διστακτική, επιδοκιμάζοντας ενίοτε αλλά μετά του δέοντος φόβου και αποδοκιμάζοντας ως επί το πλείστον με υπαγορευμένη αποστροφή (ουκ επί ματαίω η προπαγάνδα) ως ταραξίες εκείνους που αγωνίζονται (και για τα αρνιά), Χριστούς, κομμουνιστές, αναρχικούς, πάσης φύσεως ζηλωτές κι άλλους αλλοπαρμένους.
Διότι η φτώχεια είναι όπλο ολοκληρωτικό, υψώνεται σαν πύργος πάνω απ’ το κεφάλί μας το Βερολίνο (ή το Πεκίνο), μας κατουράει
και γίνεται μέσα μας το αγίασμα αυτό των Δυνατών, οξύ. Που τρώει το σθένος μας, κισμέτ που του σκύβουμε το κεφάλι.

Η φτώχεια πρέπει να καταστραφεί όχι μόνον ως κατάσταση μέσα στην οποίαν ζουν οι άνθρωποι, αλλά και ως όπλο για να ζουν σ’ αυτήν την κατάσταση.
Ουδεμία σχέση έχει η φτώχεια με την ευγενική ολιγάρκεια, ούτε με την έντιμη πενία, αυτά είναι επιλογές, η φτώχεια είναι εξαναγκασμός. Εξαναγκασμός στο αρνί να μείνει αρνί, εξαναγκασμός στο αρνί να σκοτώσει την ψυχή του, εξαναγκασμός στο αρνί να το πηγαίνουν επί σφαγήν.
Το ξέρω, το λένε οι νόμοι και οι προφήτες, το γράφει η Ιστορία και το έκαναν ο Σπάρτακος και ο θείος μου ο Μιχάλης ο Αντάρτης, ο ΕΑΜίτης: το τέλος της φτώχειας είναι η εξέγερση. Μπορεί η φτώχεια να μην οδηγεί από μόνη της, ούτε απαραιτήτως, στην εξέγερση, αλά η εξέγερση οδηγεί στο τέλος της φτώχειας.
Σήμερα στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις της Νέας Τάξης βαθαίνουν τη φτώχεια. Η κυβερνώσα Υβρις, αυτή η τερατική σύνθεση νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, αυτός ο ανόσιος γάμος, βυθίζουν την Ηπειρο σε έναν εργασιακό εξαμερικανισμό, μια ζούγκλα εκβαρβάρωσης και επαναλφαβητισμού. Με την επικουρία μιας αναδυόμενης Ακροδεξιάς (είτε ως σκιάχτρου είτε ως συμμάχου) οι ομογενοποιημένες κυβερνήσεις επιβάλλουν την ενιαία σκέψη στις κοινωνίες και αφαιρούν απ’ τις αστικές δημοκρατίες κάθε λαϊκό κεκτημένο, ώσπου οι τυραννίδες, τα ράιχ των Εταιρειών, να γίνουν και να είναι το μοναδικό πλαίσιο ζωής των ανθρώπων.
Οι κυβερνήσεις των Δυνατών εξαπλώνουν τη φτώχεια, κερδίζουν απ’ αυτήν και ταυτοχρόνως τη χρησιμοποιούν ως όπλο για να τη διευρύνουν περισσότερο. Για να κερδίζουν περισσότερο. Πρόκειται
για έναν φαύλο κύκλο. Των φαύλων. Που παγιδεύει μέσα του και τους ίδιους τους φαύλους, θα έλεγε κανείς, αν έδινε έστω μια δεκάρα, για δαύτους. Αλλωστε το ότι ο καπιταλισμός είναι αυτοκαταστροφικός, δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι καταστροφικός. Και τυφλός. Τραβάει, διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τη βία του ώς τα άκρα. Ρισκάρει έτσι την εξέγερση ή, (θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) την επανάσταση. Και για αυτό παίρνει διαρκώς προληπτικά μέτρα εναντίον τους. Καταστολή, αποβλάκωση, αποπολιτικοποίηση βρίσκονται διαρκώς στην πρώτη γραμμή, μέσα (κι εναντίον) μιας κοινωνίας που ταυτοχρόνως ελέγχεται με μια πέμπτη φάλαγγα του τίποτα. Του τιποτένιου. Φενάκες η μια μετά την άλλη, λάιφ στάιλ, καταναλωτισμός, εξαγορασμένη τέχνη και γίνεται ο χρόνος (αν σου παίρνει μια γενιά για να καταλάβεις) χρήμα για τους Δυνατούς και στρούγκα για τ’ αρνιά.
Αυτό είναι η φτώχεια, σύντροφοι. Να σε φτωχαίνουν από πολιτισμό, από όνειρα, από ελπίδα, από ανθρωπιά και να γίνεσαι έρμαιο, ένας ακόμα ιδιώτης μέσα στη μάζα των δυσπραγούντων, ζωντανός νεκρός, φραγκομηχανή, είτε διά της εργασίας σου, είτε διά της ανεργίας σου. Δεν ξέρω τι λέει
για τη Φτώχεια στη Θεογονία ο Ησίοδος, αλλά στα ιστορικά χρόνια η Φτώχεια είναι κόρη του Πλούτου και της Βίας, αδελφή της Απανθρωπιάς και μητέρα του Φόβου και του Παράλογου...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ - Wolfgang Amadeus Mozart (1756 – 1791)

 

Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (γερμ.: Wolfgang Amadeus Mozart, βαφτίστηκε Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart) (Σάλτσμπουργκ, 27 Ιανουαρίου 1756 – Βιέννη, 5 Δεκεμβρίου 1791) είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής.

Μαζί με τον Γιόζεφ Χάυντν , τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και τον Φραντς Σούμπερτ αποτελούν τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λεγόμενου βιεννέζικου κλασικισμού , του κλασικισμού και τη λεγόμενη «Πρώτη Σχολή της Βιέννης» . Συνέθεσε περισσότερα από 600 έργα, μουσική δωματίου, συμφωνική και εκκλησιαστική μουσική, καθώς και μικρότερες συνθέσεις: παραλλαγές, φαντασίες, σονάτες, άριες κ.α.

Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ ήταν γιος του Γιόχαν Γκέοργκ Λέοπολντ Μότσαρτ (Johann Georg Leopold Mozart) και της Άννα Μαρία Βαλμπούργκα Περτλ (Anna Maria Walburga Pertl), γεννημένος στην οδό Getreidegasse, στον αριθμό 9, στο Σάλτσμπουργκ, την πρωτεύουσα της Αρχιεπισκοπής του Σάλτσμπουργκ στη σημερινή Αυστρία, τότε Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το μόνο από τα αδέλφια του που επέζησε της παιδικής του ηλικίας ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του, Μαρία Άννα (1751-1829), η οποία είχε το ψευδώνυμο «Ναννέρλ». Υπήρξε και εκείνη μουσικός, ενώ βέβαιη θεωρείται η συμβολή της στο να εμπνεύσει στον αδελφό της το ενδιαφέρον για τη μουσική.

Ο Μότσαρτ βαπτίστηκε την επόμενη ημέρα της γέννησής του στον Καθεδρικό του Αγίου Ρούπερτ. Η πράξη της βάπτισης δίνει το όνομα του στα Λατινικά Joannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart. Τα δύο πρώτα ονόματα μαρτυρούν πως η ημέρα γέννησής του συνέπεσε με τη γιορτή του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, ακολουθώντας έτσι την παράδοση της καθολικής εκκλησίας. Βόλφγκανγκ ήταν το όνομα του παππού του, από την πλευρά της μητέρας του, ενώ Θεόφιλος ονομαζόταν ο νονός του, Joannes Theophilus Pergmayr, έμπορος στο επάγγελμα. Ο ίδιος χρησιμοποιούσε ενίοτε το γερμανικό όνομα Gottlieb αντί του Theophilus, πιο συχνά όμως τα ιταλικά ονόματα Αμαντέο ή Αμαντέ.

Ο πατέρας του (1719-1787) ήταν από το Άουγκσμπουργκ. Ήταν αναπληρωτής διευθυντής της ορχήστρας στην αυλή του Αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ, μέτριος συνθέτης και έμπειρος δάσκαλος. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Μότσαρτ, ο πατέρας του εξέδωσε ένα εγχειρίδιο για βιολί υπό τον τίτλο «Versuch einer gründlichen Violinschule», το οποίο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία.

Σε αντίθεση με τις συνθέσεις του, το εγχειρίδιο είχε διεθνή απήχηση και μεταφράστηκε στη γαλλική και ολλανδική γλώσσα.

Όταν η Ναννέρλ ήταν επτά ετών, ξεκίνησε μαθήματα αρμονίου με τον πατέρα της ενώ ο τρίχρονος αδελφός της τους παρακολουθούσε. Χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του αδελφού της, είχε πει:

“Περνούσε συχνά πολύ χρόνο στο πιάνο χτυπώντας πλήκτρα και η ευχαρίστησή του έδειχνε πότε κάτι του ακουγόταν καλό. [...] Όταν ήταν τεσσάρων χρονών ο πατέρας άρχισε να του διδάσκει κάποια μινουέτα και κομμάτια στο πιάνο, σαν παιχνίδι. [...] Μπορούσε να τα παίζει άψογα και με τη μεγαλύτερη λεπτότητα, κρατώντας πάντα τέλεια το μέτρο”.

Στην ηλικία των πέντε ετών, συνέθετε ήδη μικρά κομμάτια, τα οποία έπαιζε στον πατέρα του, ο οποίος τα κατέγραφε. Αυτά τα πρώτα κομμάτια, κατάγραφηκαν στο μουσικό βιβλίο Nannerl Notenbuch.

Οι δεξιότητες του νεαρού Μότσαρτ υπήρξαν μοναδικές. Εκτός από την εξαιρετική τεχνική του στο πιάνο, στο όργανο και στο βιολί, είχε την ικανότητα να αποστηθίζει πληθώρα συνθέσεων με φαινομενική ευκολία, ενώ αξιοσημείωτη ήταν επίσης η ικανότητά του να αυτοσχεδιάζει πάνω σε ένα μουσικό θέμα χωρίς προετοιμασία.

Ο βιογράφος Μέηναρντ Σόλομον σημειώνει ότι, ενώ ο πατέρας του Μότσαρτ ήταν ένας αφοσιωμένος δάσκαλος για τα παιδιά του, ενδεχομένως σε υπερβολικό βαθμό, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Μότσαρτ συνήθιζε προχωράει παραπέρα από ό,τι του δίδασκε ο πατέρας του. Η πρώτη σύνθεση, γεμάτη μουντζούρες από μελάνι, και οι πρώτες του προσπάθειες με το βιολί αποτέλεσαν δική του πρωτοβουλία και εξέπληξαν τον πατέρα του.

Ήδη σε ηλικία έξι ετών, κατέγραφε ο ίδιος τις συνθέσεις του. Ο πατέρας του εγκατέλειψε τελικά τη σύνθεση όταν έγιναν εμφανή τα μουσικά ταλέντα του γιου του. Στα πρώτα του χρόνια, ο πατέρας του Μότσαρτ ήταν ο μοναδικός του δάσκαλος. Εκτός από μουσική δίδασκε στα παιδιά του ξένες γλώσσες και άλλα μαθήματα.

Παρουσιάστηκε στο κοινό, μαζί με την αδελφή του Μαρία Άννα, σαν ένα «παιδί θαύμα», για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 1761 στο πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ.

Το πρώτο ταξίδι για συναυλίες του νεαρού Μότσαρτ τον οδήγησε τον Ιανουάριο 1762 στο Μόναχο, ένα νεώτερο από το Σεπτέμβριο μέχρι το Δεκέμβριο του 1762 μέσω Πάσαου και Λιντς στη Βιέννη. Εκεί έπαιξε μπροστά στην αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία, ανακοινώνοντας μάλιστα πως θα παντρευόταν την αρχιδούκισσα Μαρία Αντουανέτα, μετέπειτα βασίλισσα της Γαλλίας. Η αυτοκράτειρα του χάρισε ένα παιδικό κοστούμι.

Ταξιδεύοντας για το Παρίσι, επισκέφτηκε για συναυλίες τη Φρανκφούρτη, το Μάιντζ, το Άαχεν και άλλες πόλεις ως προσκεκλημένος Γερμανών ηγεμόνων, φθάνοντας τελικά στη γαλλική πρωτεύουσα στις 18 Νοεμβρίου 1763. Από την αλληλογραφία του Λέοπολντ Μότσαρτ πληροφορούμαστε για την επιτυχία του ταξιδιού στο Παρίσι, την εγκάρδια υποδοχή της βασίλισσας και τη γνωριμία με τους συνθέτες Γιόχαν Σόμπερτ (Johann Schobert) και Γιόχαν Γκότφριντ Έκαρντ (Johann Gottfried Eckard).

Επόμενος σταθμός υπήρξε το Λονδίνο, όπου έφτασε στις 23 Απριλίου 1764 και παρέμεινε για δεκαπέντε μήνες. Εκεί, υποδέχτηκε τα δύο «παιδιά θαύματα» ο Γεώργιος Γ΄ πληρώνοντας για την επίσκεψή τους το ποσό των 24 γουινέων. Αυτά τα ταξίδια έδωσαν την ευκαιρία να συναντηθεί ο Μότσαρτ με σημαντικούς μουσικούς της εποχής του. Ο σπουδαιότερος από αυτούς ήταν στο Λονδίνο ο Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ, ένας από τους γιους του μεγάλου Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο οποίος και επηρέασε σημαντικά τον Μότσαρτ στη σταδιοδρομία του. Στο Παρίσι τυπώθηκαν τα πρώτα έργα (σονάτες) του Μότσαρτ ενώ κατά την αναχώρησή του από το Λονδίνο τον Ιούλιο του 1765, παρουσίασε το χειρόγραφο ενός χορωδιακού κομματιού σε τέσσερα μέρη στο Βρετανικό Μουσείο.

Ακολούθησαν συναυλίες στη Χάγη το Σεπτέμβριο του 1765, ξανά στο Παρίσι το Μάιο του 1766 όπου παρέμεινε για δύο μήνες και αργότερα στη Λυόν, τη Γενεύη καταλήγοντας εν τέλει στο Μόναχο.

Ο Μότσαρτ είχε εντατικοποιήσει ήδη κατά το τελευταίο ταξίδι συναυλιών τις εργασίες του στη σύνθεση και προσπάθησε να παρέμβει και στη μουσική ζωή της γενέτειράς του: συνέθεσε την όπερα Apollo und Hyacinthus που παίχτηκε στο θέατρο του πανεπιστημίου της πόλης και την πρώτη πράξη του ορατορίου Die Schuldigkeit des ersten Gebots (σε συνεργασία με τον Μίχαελ Χάυντν και τον Αντόν Αντλγκάσερ).

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μεγάλης επίσκεψής του στη Βιέννη (Σεπτέμβριος 1767 – Ιανουάριος 1769) διηύθυνε μεν ο Μότσαρτ με επιτυχία μία Λειτουργία για το Ορφανοτροφείο (Waisenhausmesse) και παρουσίασε την όπερα Bastien und Bastienne στη βίλα του γιατρού F. A. Mesmer, δεν βρήκε όμως ανταπόκριση στην Αυτοκρατορική Αυλή.

Συνέθεσε επίσης την κωμική όπερα με τίτλο La finta semplice, κατόπιν παραγγελίας του αρχιεπισκόπου. Αν και αρχικά υποστηρίχτηκε από τον Κ. Β. Γκλουκ, ο τελευταίος στη συνέχεια εξέφρασε αντιρρήσεις για το εγχείρημα και η όπερα απορρίφθηκε από τον θεατρικό διευθυντή Giuseppe d’Affligio. Παρουσιάστηκε τελικά την 1η Μαΐου 1769 στο Σάλτσμπουργκ.

Μετά από σχεδόν ετήσια παραμονή στο Σάλτσμπουργκ, ξεκίνησαν πατέρας και γιος Μότσαρτ για την Ιταλία. Ο νεαρός Μότσαρτ ήταν ήδη από τον Οκτώβριο 1769 διευθυντής συναυλίας στην ορχήστρα του αρχιεπισκόπου στο Σάλτσμπουργκ. Δεν επρόκειτο βέβαια πια για περιοδεία ενός εντυπωσιακού παιδιού αλλά για υλοποίηση μιας συνήθειας των μουσικών της εποχής: Σε κάθε μεγάλη πόλη δίνονταν συναυλίες, μετά από πρόσκληση ευγενών, με την ελπίδα να εισπραχθούν δώρα και αναθέσεις ειδικών συνθέσεων, έναντι αμοιβής. Ο Μότσαρτ συνάντησε σ’ αυτό το ταξίδι τους γνωστούς μουσικούς της εποχής N. Piccini, G.B. Sammartini και τον πατέρα G.B. Martini (στον οποίο έδωσε κατά την επιστροφή του εξετάσεις) και τους διάσημους καστράτους C. Farinelli και G. Manzuoli. Στη Ρώμη απονεμήθηκε στο νεαρό συνθέτη από τον Πάπα ένα παράσημο και έγινε δεκτός σε τάγμα ιπποτών (στον Γκλουκ απονεμήθηκε το ίδιο παράσημο, αλλά έγινε δεκτός στο τάγμα με ένα βαθμό χαμηλότερα).

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1770 παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Teatro Regio Ducale του Μιλάνου η όπερα Μιθριδάτης, βασιλιάς του Πόντου (21 επαναλήψεις). Το Μάρτιο του 1771 ολοκληρώθηκε το πρώτο ταξίδι στην Ιταλία. Στον Μότσαρτ είχαν δοθεί στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού μερικές παραγγελίες για συνθέσεις (για την Πάδοβα, το Μιλάνο και τη Βενετία) και έτσι υπήρχε λόγος να ετοιμαστεί το δεύτερο ταξίδι του. Περίπου 5 μήνες αργότερα ξεκίνησε πάλι από το Σάλτσμπουργκ για την Ιταλία, όπου έμεινε μέχρι το Δεκέμβριο του 1771.

Αυτή την εποχή δημιουργήθηκαν το ορατόριο La betulia liberata, κατά παραγγελία του πρίγκιπα της Αραγονίας Δον Τζουζέπε Χιμένες, και η σερενάτα Ascanio in Alba για το Μιλάνο, με αφορμή το γάμο του αρχιδούκα Φερδινάνδου και της πριγκίπισσας Μαρίας Βεατρίκης της Μοντένα.

Το ορατόριο, σε λιμπρέτο του Πιέτρο Μεταστάζιο, τελικά δεν παρουσιάστηκε ποτέ δημόσια. Από τον Οκτώβριο 1772 μέχρι το Μάρτιο 1773 πραγματοποιήθηκε το τρίτο ταξίδι του Μότσαρτ στην Ιταλία. Κατά τη διάρκειά του παρουσιάστηκε η όπερα Lucio Silla στο Μιλάνο, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία σε 26 παραστάσεις.

Λίγο μετά την επιστροφή πατέρα και γιου από το δεύτερο ταξίδι στην Ιταλία πέθανε ο επίσκοπος- πρίγκιπας του Σάλτσμπουργκ , Sigismund von Schrattenbach.

Ο νέος εργοδότης της οικογένειας Μότσαρτ, Hieronymus Graf Colloredo, για του οποίου την ενθρόνιση ο νεαρός συνθέτης έγραψε το έργο “Il sogno di Scipione”, δεν ήταν ένας πρίγκιπας με νοοτροπία του μπαρόκ, όπως ο Schrattenbach, αλλά εκπρόσωπος του διαφωτισμού, με κλίση προς τις ανανεωτικές ιδέες του γιοζεφινισμού (από το όνομα του αυτοκράτορα Josef (Ιωσήφ)).

Η επόμενη παραμονή του Μότσαρτ στο Σάλτσμπουργκ διακόπηκε μόνο από ταξίδια στη Βιέννη και στο Μόναχο. Αυτή την εποχή ανέπτυξε ο συνθέτης ακόμα περισσότερο την συνθετική τεχνική του, πράγμα που ενισχύθηκε από τη συνάντηση και γνωριμία του με τον Ιωσήφ Χάυδν στη Βιέννη. Αυτή η γνωριμία έμελλε να μετουσιωθεί μουσικά σε έργα που απετέλεσαν την πρώιμη περίοδο του βιεννέζικου κλασικισμού. Αυτή την εποχή απέκτησε η ενόργανη μουσική του Μότσαρτ (συμφωνίες, κοντσέρτα, σερενάτες) μεγαλύτερη σημασία, δίπλα στην εκκλησιαστική μουσική του που προέκυπτε από την υπαλληλική σχέση του στην αρχιεπισκοπή του Σάλτσμπουργκ.

Ένα νεώτερο ταξίδι του Μότσαρτ στο Παρίσι (Σεπτ. 1777 μέχρι Ιαν. 1779), το τελευταίο μεγάλο ταξίδι συναυλιών του συνθέτη, αφενός σκιάστηκε από το θάνατο της μητέρας του στις 3 Ιουλίου 1778, η οποία τον συνόδευε, αφετέρου δεν απετέλεσε μία καλλιτεχνική επιτυχία, η οποία θα συνοδευόταν από τον περιπόθητο διορισμό σε κάποια Αυλή. Αντίθετα, έχασε και τη θέση του στο Σάλτσμπουργκ, μετά από αντιδικία με τον αρχιεπίσκοπο. Ο συνθέτης επαναπροσλήφθηκε μεν μετά από παρέμβαση του πατέρα του, αλλά η επόμενη σύγκρουση ήταν θέμα χρόνου. O Μότσαρτ δεν είχε σκοπό να υποταγεί στο πρωτόκολλο της Αυλής, το οποίο βέβαια δεν προέβλεπε ρυθμίσεις για μία μουσική ιδιοφυΐα.

Λίγο πριν από την αναχώρηση για τη Βιέννη ολοκληρώθηκε η όπερα “Idomeneo” (1780-81) που προοριζόταν για το Μόναχο. Από τον Μάρτιο 1781 βρισκόταν ο Μότσαρτ στη Βιέννη, όπου κορυφώθηκε η σύγκρουσή του με τον αρχιεπίσκοπο, κατάληξη της οποίας ήταν στις αρχές Ιουνίου η παραίτηση/απόλυσή του.

Το ξεκίνημα του Μότσαρτ στη Βιέννη ήταν ελπιδοφόρο. Σ’ ένα από τα πολλά γράμματα στον πατέρα του έγραφε ότι εδώ είναι το σωστό πεδίο δράσης γι’ αυτόν και μπορεί να βρει όσους μαθητές ήθελε για διδασκαλία. Ο Μότσαρτ άρχισε να συνθέτει μανιωδώς – περίπου τα μισά από τα έργα του γράφτηκαν στα 10 χρόνια της παραμονής του στη Βιέννη. Σύντομα παρουσιάστηκε σαν διοργανωτής συναυλιών, σαν βιρτουόζος πιανίστας αλλά και σαν μέλος ορχήστρας σε ιδιωτικές συναυλίες (ακαδημίες) σαν μαέστρος σαν σημαντικός συνθέτης.

Ένα σημαντικό βήμα του Μότσαρτ για την αποδοχή του από την αυτοκρατορική Αυλή απoτέλεσε η επιτυχία του με την όπερα “Η απαγωγή από το σεράι” τον Ιούλιο του 1782.

Το ίδιο έτος παντρεύτηκε με την Konstanze Weber, νεώτερη αδελφή της νεανικής αγάπης του Αλοΰσια. Αυτός ο γάμος δεν βελτίωσε τη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν πικραμένος από την εποχή της σύγκρουσης του γιου του με τον αρχιεπίσκοπο. Μέχρι το 1785 ο Μότσαρτ συνέθετε κυρίως έργα για πιάνο και μουσική δωματίου (μεταξύ άλλων τα 6 κουαρτέτα εγχόρδων που αφιέρωσε στον Ιωσήφ Χάυδν). Ιδιαίτερα τα κοντσέρτα για πιάνο του Μότσαρτ βρήκαν σημαντική ανταπόκριση στο βιεννέζικο κοινό και αποτελούν μέχρι σήμερα κορυφαίες δημιουργίες, τόσο του ίδιου του συνθέτη, όσο και του μουσικού αυτού είδους γενικότερα.

Η συνεργασία του Μότσαρτ με τον Λορέντσο ντα Πόντε, περίπου από το 1784-85, μετατοπίζει το κέντρο βάρους των συνθετικών δραστηριοτήτων του μεγάλου συνθέτη προς όφελος του δραματικού μουσικού είδους. Αυτή η μεταστροφή ήταν πολύ παρακινδυνευμένη για την καριέρα του Μότσαρτ, δεδομένου ότι ο ντα Πόντε, όταν ρωτήθηκε πόσα σενάρια για όπερες είχε γράψει μέχρι τότε, απάντησε αποστομωτικά στον αυτοκράτορα Ιωσήφ: “Κανένα, Μεγαλειότατε!”.

Το 1785/86 ανέβηκε η όπερα “Οι γάμοι του Φίγκαρο”, το 1787 ο “Ντον Τζιοβάννι”.

Το δεύτερο έργο ανέβηκε για πρώτη φορά με μεγάλη επιτυχία στην Πράγα. Το 1787 διορίστηκε επιτέλους ο Μότσαρτ ως αυλικός συνθέτης από τον Ιωσήφ, αλλά οι εποχές είχαν αλλάξει λόγω του πολέμου με τους Τούρκους και η μουσική ζωή της Βιέννης βρισκόταν σε παρακμή. Την ίδια περίπου εποχή με τις όπερες του da Ponte δημιουργήθηκαν μερικές από τις γνωστές συμφωνίες, διάφορα έργα για πιάνο (κοντσέρτα και σονάτες), καθώς και έργα για μουσική δωματίου.

Και τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του Μότσαρτ (1789-91) ήταν καλλιτεχνικά και οικονομικά επιτυχημένα. Το γεγονός ότι συσσωρεύονταν χρέη οφείλονται κατά κάποιο μέρος στην κακή διαχείριση του συνθέτη, στις συνεχείς ασθένειες της γυναίκας του, αλλά και σε κάποια ροπή για συμμετοχή του σε τυχερά παιχνίδια. Μετά από ένα ταξίδι του Μότσαρτ ως συνοδός του πρίγκιπα Lichnowsky, παρουσιάστηκε η τελευταία από τις 3 όπερες του ντα Πόντε, Cosi fan tutte (Έτσι κάνουν όλες).

Με την τιμητική ανάθεση της πανηγυρικής όπερας, λόγω της στέψης στην Πράγα του Λεοπόλδου του Β’, βρήκε ευκαιρία να συνδέσει ο Μότσαρτ την παραδοσιακή όπερα του μπαρόκ με τα σύγχρονα ρεύματα – μία προσπάθεια που δεν αναγνωρίστηκε από την αυτοκρατορική Αυλή. Αντίθετα, η όπερα Ο Μαγικός Αυλός (Die Zauberflöte), που ανέβηκε περίπου παράλληλα, υπήρξε μεγάλη επιτυχία.

Ο Μότσαρτ ήταν ασθενής ήδη από το τέλος του καλοκαιριού του 1791, αλλά στις αρχές Δεκεμβρίου προέκυψε μία δραματική επιδείνωση, η οποία και τον οδήγησε στο θάνατο.

Το Ρέκβιεμ (Requiem), μία παραγγελία του κόμητα Φ. Βάλζεγκ-Στούπαχ, έμεινε ημιτελές. Με εντολή της χήρας Κονστάντσε ανέλαβαν να το ολοκληρώσουν αρχικά ο J. Eybler και στη συνέχεια ο Φ. Συσμάιερ (F. X. Suessmayer). Αυτή η μορφή του έργου εκτελείται, συνήθως, μέχρι σήμερα.

Ο Μότσαρτ άφησε, εκτός από τη χήρα του, δύο παιδιά: τον Καρλ (1784-1858), ο οποίος όρισε το Mozarteum του Σάλτσμπουργκ ως γενικό κληρονόμο του, και τον Βόλφγκανγκ (1791-1844), συνθέτη, πιανίστα και μαέστρο περιορισμένου βεληνεκούς. Ο μεγάλος συνθέτης Β. Α. Μότσαρτ κηδεύτηκε φτωχικά (με έξοδα του Δήμου) και ετάφη σε μαζικό τάφο στο νεκροταφείο του Άγιου Marx. Ο τάφος του δεν εντοπίστηκε ποτέ με ακρίβεια, γι’ αυτό ο επίσημος τάφος στην πτέρυγα τιμωμένων του κεντρικού νεκροταφείου της Βιέννης (Zentralfriedhof) είναι κενοτάφιο.

Ήδη από την παιδική του ηλικία ο Μότσαρτ έδειξε ότι διέθετε σημαντικές μουσικές ικανότητες, οι οποίες υποστηρίχθηκαν συστηματικά από τον πατέρα του, έναν από τους καλύτερους μουσικούς παιδαγωγούς της εποχής του. Ιδιαίτερα τα ταξίδια σε χώρους με υψηλή μουσική καλλιέργεια έδωσαν σημαντική ώθηση στη συνθετική δραστηριότητα του μεγάλου συνθέτη και βοήθησαν στη δημιουργία ενός χαρακτηριστικού προσωπικού στιλ. Αντίθετα, αμελήθηκε σημαντικά η εκμάθηση διαφόρων τεχνικών της συνθέσεως, με αποτέλεσμα ο Μότσαρτ να έχει διαρκώς ορισμένα προβλήματα, π.χ. με την αντίστιξη. Μόνο στα χρόνια της Βιέννης κατάφερε, μέσω της επαφής του με τον Ιωσήφ Χάυδν και τον φιλόμουσο ευγενή G. van Swieten, αλλά κυρίως λόγω της ενασχολήσεώς του με τα ορατόρια του Χαίντελ, να διορθώσει τις παιδικές παραλείψεις. Όπως και πολλοί άλλοι συνθέτες εκείνης της εποχής, ο Μότσαρτ συνέθετε τα έργα του σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η φήμη, όμως, ότι συνέγραφε τις συμφωνίες χωρίς προετοιμασία, “από το μυαλό”, αποτελεί μάλλον καλοπροαίρετη υπερβολή.

Έργα:

Δείτε σημαντικά έργα του μεγάλου σύνθετη εδώ:

Διαβάστε περισσότερα