ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ: «Στήριξη Επιχειρήσεων που επλήγησαν από την Covid-19 στην Δυτική Ελλάδα»

 

Η Ειδική Υπηρεσία Διαχείρισης Ε.Π. Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας προβαίνει στην  Πρόσκληση με κωδικό  ΠΔΕ0103-6 και τίτλο:

«Στήριξη Επιχειρήσεων που επλήγησαν από την Covid-19 στην Δυτική Ελλάδα»

ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ “ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ” (ΤΗΛ. 2610622711, email efd@diaxeiristiki.gr και pep@diaxeiristiki.gr)

Η συγκεκριμένη δράση αφορά ενίσχυση μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων που επλήγησαν από την πανδημία με τη μορφή μη επιστρεπτέας επιχορήγησης, σύμφωνα με τα κατωτέρω οριζόμενα.

Το παρόν μέτρο θα συμπεριληφθεί στον κατάλογο των μέτρων που θα διαβιβαστούν στην ΕΕ έως τις 31/12/2020, στο πλαίσιο καθεστώτων που εγκρίθηκαν βάσει της με αρ. 19.3.2020/C(2020) 1863 Ανακοίνωσης της Επιτροπής σχετικά με το Προσωρινό πλαίσιο για τη λήψη μέτρων κρατικής ενίσχυσης με σκοπό να στηριχθεί η οικονομία λόγω των επιπτώσεων της νόσου COVID-19.

Η συνολική Δημόσια Δαπάνη των δράσεων της παρούσας πρόσκλησης, ανέρχεται σε  30.000.000 ΕΥΡΩ. Η Δράση χρηματοδοτείται από  πόρους του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Δυτική Ελλάδα» 2014-2020 του ΕΣΠΑ 2014-2020 και θα συγχρηματοδοτηθεί με πόρους της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο συνολικός προϋπολογισμός της δράσης χωρίζεται σύμφωνα με τις οριζόμενες κατηγορίες δικαιούχων στο κεφ. 5 και στο Παράρτημα Ι της παρούσας ως εξής:

• Δικαιούχοι κατηγορίας Α: 30% του συνολικού προϋπολογισμού δημόσια δαπάνης
• Δικαιούχοι κατηγορίας Β: 30% του συνολικού προϋπολογισμού δημόσια δαπάνης
• Δικαιούχοι κατηγορίας Γ: 40% του συνολικού προϋπολογισμού δημόσια δαπάνης

Εφόσον για μία κατηγορία δικαιούχων δεν εξαντληθεί ο διαθέσιμος προϋπολογισμός, το υπόλοιπο θα κατανεμηθεί αναλογικά στις υπόλοιπες κατηγορίες δικαιούχων.

• Έναρξη Υποβολής Προτάσεων στο ΠΣΚΕ: 06/10/2020 13:00
• Λήξη Υποβολής Προτάσεων στο ΠΣΚΕ: 26/10/2020 15:00

Δυνητικοί Δικαιούχοι:

• Υφιστάμενες μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην Αναλυτική Πρόσκληση της Δράσης

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΜΑ ΑΡΧΕΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

Κοροναϊός - συμπτώματα: Αυτό είναι το πιο αξιόπιστο σημάδι Covid-19

Η απώλεια της αίσθησης της όσφρησης αποτελεί πιθανώς πιο αξιόπιστο δείκτη ως σύμπτωμα για τη νόσο Covid-19 από ό,τι είναι ο βήχας, σύμφωνα με Βρετανούς επιστήμονες.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), με επικεφαλής την καθηγήτρια Ρέιτσελ Μπάτερχαμ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «PLoS Medicine», μελέτησαν 590 ανθρώπους που κατά τον προηγούμενο μήνα είχαν χάσει την όσφρηση τους ή/και τη γεύση τους και βρήκαν ότι το 78% (οι τέσσερις στους πέντε) είχαν αντισώματα έναντι του κορονοϊού SARS-CoV-2. Από όσους είχαν αντισώματα, το 40% ήταν κατά τα άλλα ασυμπτωματικοί, χωρίς καθόλου βήχα ή πυρετό.

Η μελέτη βρήκε ότι τα άτομα με αιφνίδια και οξεία απώλεια όσφρησης έχουν σχεδόν τριπλάσια πιθανότητα να έχουν αντισώματα κατά του κορονοϊού, σε σχέση με όσους έχουν απώλεια γεύσης. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η υπερβολική έμφαση στον πυρετό και στον βήχα ως κύρια συμπτώματα της Covid-19 είναι πιθανώς εσφαλμένη και τόνισαν ότι η απώλεια όσφρησης πρέπει πλέον να αναγνωριστεί διεθνώς ως βασικό σύμπτωμα της Covid-19 και όχι ως δευτερεύον.

«Σήμερα, οι περισσότερες χώρες του κόσμου δεν αναγνωρίζουν την ξαφνική απώλεια όσφρησης ως σύμπτωμα της Covid-19. Τα ευρήματα μάς δείχνουν ότι οι άνθρωποι που προσέχουν πως χάνουν την ικανότητά τους να μυρίζουν π.χ. το σκόρδο, τον καφέ και τα αρώματα, πρέπει να αυτο-απομονωθούν και να κάνουν μοριακό τεστ», ανέφερε η δρ Μπάτερχαμ.

 

Μολονότι η απώλεια όσφρησης δεν εκδηλώνεται σε όλους τους ασθενείς Covid-19, το φαινόμενο είναι τελικά αρκετά συχνό (περίπου στο 60% των ασθενών σύμφωνα με προηγούμενη μελέτη του Βασιλικού Κολλεγίου του Λονδίνου) και πρέπει να δημιουργεί υποψίες, ακόμη κι αν δεν συνοδεύεται από βήχα ή πυρετό. Η απώλεια όσφρησης λόγω της λοίμωξης από τον κορονοϊό είναι κάτι διαφορετικό και πιο έντονο από ό,τι το μπλοκάρισμα της όσφρησης και την αλλοίωση της γεύσης εξαιτίας ενός κρυολογήματος.

Οι άνθρωποι με κορονοϊό που χάνουν μόνο την όσφρηση τους, χωρίς άλλο σύμπτωμα, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι να μεταδώσουν τον ιό σε άλλους, επειδή συνήθως νιώθουν καλά, δεν έχουν επίγνωση ότι είναι φορείς του κορονοϊού και δεν παίρνουν ιδιαίτερα μέτρα προστασίας των άλλων.

Διαβάστε περισσότερα

Πώς να καταβροχθίσετε μια χώρα

 

Η πτώση του Τείχους ήταν ένα καταλυτικό γεγονός, που επέτρεψε στην Γερμανία να ανασάνει τον καθαρό, από κομμουνιστικούς βάκιλους, αέρα της επανένωσης και όλο τον πλανήτη να ανακουφίζεται από το «τέλος της Ιστορίας» με την έννοια της εξελικτικής διαδικασίας και τον θρίαμβο της «ορθότητας της φιλελεύθερης δημοκρατίας». Αυτά τα έγραψε το 1989, αμέσως μετά την πτώση του Τείχους  σε ένα άρθρο του στο περιοδικό National Interest  και τα επανέλαβε το 1992 στο βιβλίο του με τίτλο «The End of History and the Last Man»,  ο νεοφιλελεύθερος στοχαστής Francis Fukuyama.

Ούτως ή άλλως, όλες οι «πληροφορίες» παρουσιάζουν τα κράτη της «άλλης» μεριάς του «σιδηρούν παραπετάσματος» ως ολοκληρωτικά, απολυταρχικά υπερ-κράτη, που δρούσαν αρνητικά σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα: δεν επιτρεπόταν αυτό, απαγορευόταν εκείνο, δεν είχαν το άλλο, τρώγανε στα συσσίτια, τους παρακολουθούσαν νυχθημερόν ανελέητοι επόπτες και μοχθηροί κατάσκοποι.

Ένα προσθετό χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης είναι, πως παρουσιάζει τα σοσιαλιστικά κράτη ως ενιαία, μονοκόμματα και στάσιμα.   

Μακάρι να ήταν έτσι!

Πόσες ιστορικές περιπλοκές θα είχαμε αποφύγει αν μπορούσαμε να μετρήσουμε τους «άλλους» με τα δεδομένα του συστήματος αναφοράς (καπιταλισμός) που χρησιμοποιούσαμε και χρησιμοποιούμε!

Η συνθήκη ενοποίησης ανάμεσα στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας  και την Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας τέθηκε σε ισχύ στις 3 Οκτωβρίου 1990.

 

Είχε προηγηθεί η πτώση του Τείχος, στις 9 Νοεμβρίου του 1989. 

Αλλά αξίζει να αποσαφηνίσω κάτι.

Μόνο στο Βερολίνο το Τείχος ήταν τείχος με την κυριολεκτική έννοια. Το Βερολίνο ήταν και είναι κοντά στα Γερμανο-Πολωνικά σύνορα, και όχι κοντά στα 1.400 χιλιόμετρα των συνόρων που χώριζαν τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας!

Δηλαδή, μετά  το δυτικό Βερολίνο πάλι Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας συναντούσες!

Το Δυτικό Βερολίνο ήταν μια τόση δα κουκίδα μέσα στην καρδιά της Ανατολικής Γερμανίας. Στην ουσία αποτελούσε προχωρημένο φυλάκιο και στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα λειτουργούσε ως κέντρο κατασκοπίας των Αμερικανών.

Τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και το Ανατολικό Βερολίνο που βρισκόταν ολόκληρο στην καρδιά του εδάφους της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας και εμφανιζόταν ως ξεχωριστό κράτος, με δικό του στρατό και δική του κυβέρνηση, έκλεισαν στις αρχές Αυγούστου 1961.

Σήμερα;

Τρεις δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους και την επιβολή της οικονομικής ορθολογικότητας του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού στους ηττημένους, πόσο ενωμένες είναι οι δύο Γερμανίες;

Η απάντηση είναι μια και στέρεη.

Ενώ προβάλλεται μια άψογη εικόνα για τη γερμανική ενοποίηση στην ουσία η θετική μυθολογία της καθαγιασμένης ένωσης των δυο Γερμανίων δεν έγινε ποτέ!

Αυτό που έγινε ήταν αφενός μια λυσσαλέα προσπάθεια να εξαφανιστούν τα κοινωνικά επιτεύγματα και να σβηστεί το παρελθόν (ύμνος, σημαία, εμβλήματα,  ονόματα δρόμων σχολικά εγχειρίδια, πανεπιστημιακά μαθήματα κ.α.) της ΛΔΓ αφετέρου η μετατροπή όλων των υποδομών της σε εμπόρευμα που μπορούσε να πουληθεί σε τιμή ευκαιρίας στην ελεύθερη αγορά.  

Με νοοτροπία κατακτητή η Δυτική Γερμανία κυριολεκτικά μετέτρεψε μια χώρα, ολόκληρη τη βιομηχανική, τεχνολογική και επιστημονική δομή της, σε μετοχή και με αποικιακούς όρους την έβγαλε στο σφυρί!

Καταρχάς και σύμφωνα με τον οικονομολόγο και μέλος του ΔΣ της  Deutsche Bank Έντγκαρ Μοστ: «Ό,τι είχε δημιουργηθεί στη ΛΔΓ παραμερίστηκε. Τη διοίκηση ανέλαβε η Δύση και το προσωπικό που έστειλε δεν ήταν πραγματικά πρώτης ποιότητας. Στα πανεπιστήμια όλες τις θέσεις τις πήραν οι καθηγητές από τη Δύση.  Η Ακαδημία των Επιστημών διαλύθηκε. Εξαφανίστηκαν όλες οι επιστημονικές αρμοδιότητες της πρώην ΛΔΓ που μπορούσαν να ανταγωνιστούν στην εντέλεια τη Δύση. Δεν έγινε ποτέ κάποια απόπειρα αξιολόγησης όλων αυτών, ενός απολογισμού».

Έπειτα ο τότε Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ, ο οποίος υποσχόταν «Ανθισμένα τοπία» στους κατοίκους της ΓΛΔ, συνειδητά, σκληρά και αλαζονικά επέβαλε την ΛΔΓ την ισοτιμία ενός δυτικογερμανικού μάρκου προς δύο ανατολικογερμανικά πάνω από τα 4.000 μάρκα! Αυτή η ηθελημένη απόφαση  κατάστρεψε τα θεμέλια της ανατολικογερμανικής οικονομίας, κάτι που έκανε πιο εύκολη την ένταξη κάπου 15.000 εταιρειών της ΛΔΓ, μαζί με τα τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενους, στο ίδρυμα καταπιστευτικής διαχείρισης «Truhandanstalt».

Το ίδρυμα (με τρελαίνουν οι καπιταλιστικοί ευφημισμοί) που αναφέρεται κοινώς ως Treuhand ιδρύθηκε από την κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ στις 17 Ιουνίου 1990 με σκοπό να ιδιωτικοποιήσει βιομηχανίες αυτοκινήτου, χημικών, χυτήρια χάλυβα κλωστοϋφαντουργία, διαλυστήρια, ναυπηγία εταιρείες ενέργειας και ύδρευσης, 2,4 εκατομμύρια εκτάρια γεωργικής γης και δασών, και όλες τις κατοικίες που είχαν παραχωρηθεί από την κυβέρνηση της ΛΔΓ σε πολίτες.

Όλα αυτά η Treuhand έπρεπε να τα ομαδοποιήσει να τα «αναδιαρθρώσει» και έπειτα να τα ρευστοποιήσει στα παζάρια των ελεύθερων αγορών. Αναδιάρθρωση όμως σημαίνει  ιδιοκτησία, ανταγωνισμός (δηλαδή οικονομική επικράτηση μεταξύ των ομοίων), ελεύθερη αγορά, ανεργία.

Εντούτοις λίγοι ήταν εκείνοι που αντελήφθησαν ότι η ελευθερία που ονειρευόταν δεν περιλάμβανε τίποτα εκτός από την Κόκα Κόλα και τα McDonald’s.

Από τον Ιούνιο του 1990 ως το τέλος του ίδιου χρόνου και με το πέρασμα των αναδιαρθρωμένων επιχειρήσεων σε ιδιωτικά χέρια, 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι από 4 εκατομμύρια συνολικά έχασαν την δουλειά τους. Πρώτα η ανεργία χτύπησε τις γυναίκες, όχι μόνο γιατί απολύθηκαν πρώτες, που απολύθηκαν, αλλά και γιατί έκλεισαν εν μια νυκτί οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί (Στη Δυτική Γερμανία δεν υπήρχαν καθόλου βρεφονηπιακοί σταθμοί) και έτσι δεν μπορούσαν να αφήσουν κάπου τα παιδιά τους  ώστε να πάνε στην δουλειά τους.

Η τρομακτική ανεργία έφερε δυσαρέσκεια, φόβο, φτώχεια, αθλιότητα και πείνα. Ο κόσμος δεν μπορούσε να βρει χρήματα να πληρώσει αυτά που πριν τα είχε δωρεάν, όπως το σπίτι, το φυσικό αέριο, το ηλεκτρικό, την παροχή νερού…

Είναι χαρακτηριστικό πως για να διαχειριστούν των τεράστιο όγκο από δημόσια ακίνητα κατοικιών, δημιούργησαν μια αυτόνομη εταιρεία την  Treuhandliegenschaftsgesellschaft. Το 2002 η εταιρεία μετονομάστηκε TLG Immobilien GmbH και το 2012 πουλήθηκε έναντι 1,1 δισεκατομμυρίων ευρώ στο ειδικευμένο, στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, Funds Lone Star.

Γενικά ένα κράτος καταβροχθίθηκε από τους όπου Γης επενδυτές, έως και τη τελευταία βίδα, οι οποίοι επιπλέον εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις μα και άτοκα δάνεια δήθεν για να επενδύσουν στις προς πώληση υποδομές.

Και όλα αυτά σε μια χώρα όπου κανείς πριν δεν πεινούσε, κανείς δεν κρύωνε, κανείς δεν ήταν άνεργος. Όλοι είχαν ένα διαμέρισμα και πρόσβαση σε πολύ οργανωμένες  δημόσιες παροχές.

Όμως ο κόσμος απληροφόρητος και αποχαυνωμένος από την λέξη «ελευθερία» αμφισβητούσε το κατεστημένο σύστημα, τον νεποτισμό και τα τζάκια του Κομμουνιστικού κόμματος.

Που να φανταστούν ότι η «ελευθερία» της δυτικής Γερμανίας υπαγόρευε πως οι αγορές αυτορυθμίζονται και πως καμιά δημόσια δομή δεν παρεμβαίνει σε καμιά περίπτωση, αντίθετα το δημόσιο περιορίζεται στην παρατήρηση του laisser-faire;

Άλλωστε αν κάπου υπάρχουν λάθη ή και αδικίες, η ελεύθερη αγορά (δηλαδή όσοι άνθρωποι ανήκουν στο κλειστό κλαμπ των αρίστων που γεννήθηκαν για να διοικούν και να δίνουν εντολές) μπορεί να τα διορθώσει μόνη της.

Τι;

Όχι;

Τότε δεν ξέρετε τις απαράγραπτες αρχές του ελεύθερου φιλελεύθερου κόσμου. Πρώτον το κράτος είναι το απόλυτο κακό.

Δεύτερον ο ιδιώτης επενδυτής είναι ένας καλός άνθρωπος από την τάξη των αρίστων που κατέχει τις απαραίτητες χρηματοοικονομικές γνώσεις για να στοχεύει στο κέρδος με σκοπό να το μετατρέψει σε πηγή ευημερίας για όλο τον λαό…Ο επενδυτής είναι ο υπερασπιστής του δικαιώματος όλων των ανθρώπων στο πλούτο.

***

Στις 31 Αυγούστου 1990, υπογράφτηκε η συνθήκη ενοποίησης των δύο Γερμανιών -που προέβλεπε ιδιωτικοποίηση, δηλαδή αφανισμό, όλων των δομών της Ανατολικής Γερμανίας μέχρι το 1992- και τέθηκε σε ισχύ από τις 3 Οκτωβρίου 1990.

Για να δεχτεί η Γαλλία του Φρανσουά Μιτεράν την ενοποίηση, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ  δώρισε σε Γάλλους επενδυτές μια σειρά επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας με πιο γνωστές, αυτές των διυλιστηρίων «Leuna» και της εταιρείας πετρελαίων «Minol», που παραχωρήθηκαν στη γαλλική πολυεθνική «Elf Acquitaine».

Ωστόσο ότι είχε σχέση με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας απαγορεύτηκε ρητά. Έσβησε ως διά μαγείας το παρελθόν 17 εκατομμυρίων ανθρώπων, και καταστράφηκε ολόκληρη η βιομηχανική, η τεχνολογική, η επιστημονική, και η πολιτισμική δομή της χώρας.

Ο Έλμαρ Φάμπερ (Elmar Faber), από τους σημαντικότερους εκδότες της Γερμανίας, ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου Faber & Faber, για την ταραγμένη περίοδο που ακολούθησε την πτώση του Τείχους, γράφει: «Δεν ήταν ποιητική εποχή. Τα βιβλία των καλύτερων συγγραφέων της ΛΔΓ, καθώς και οι εκδόσεις των Χάινριχ Μαν, Λέον Φοϊχτβάνγκερ, Άρνολντ Τσβάιχ, Άννας Ζέγκερς, τόνοι βιβλίων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Έπρεπε να κάνουν χώρο στα ράφια για τα βιβλία μαγειρικής, βιβλία συμβουλών παντός τύπου και τους τουριστικούς οδηγούς».

Ο εξοβελισμός την γνώσης που συμπορεύτηκε με τις φασιστικές οικονομικές πρακτικές ήταν πλήρως οργανωμένος εν αναμονή της «νίκης» του καπιταλισμού, που σχεδόν αμέσως ξεκίνησε την μεθοδευμένη και καλά χαρτογραφημένη εκστρατεία ελέγχου των βιβλίων…Δηλαδή της κριτικής σκέψης.

Πάντως, αυτοί που κέρδισαν ας μην ενθουσιάζονται υπερβολικά, γιατί ξαναβρισκόμαστε στο σημείο απ΄ όπου ξεκινήσαμε.

Αυτά μπορούσα να σας πω αυτά σας είπα.

Ψάχτε το θέμα και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.

Μέχρι τότε;

Auf wiedersehen

Διαβάστε monde-diplomatique:

Α) «Στα ξεθωριασμένα χνάρια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας»

Β) «Πολίτες β’ κατηγορίας στην πρώην Ανατολική Γερμανία»

Γ) «Ο φαύλος κύκλος της ερήμωσης στην ανατολική Γερμανία»

Διαβάστε περισσότερα

Οι παρελθοντικές αγχωτικές εμπειρίες δεν δημιουργούν ψυχική ανθεκτικότητα στο μελλοντικό τραύμα

Μία νέα ψυχολογική έρευνα έρχεται να καταρρίψει το δημοφιλές ρητό «Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Στην πραγματικότητα, η έρευνα προτείνει ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

---

Στρεσογόνοι παράγοντες του παρελθόντος καθιστούν τους ανθρώπους ευαίσθητους σε μελλοντικά τραύματα, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να αναπτύξουν κάποια ψυχική διαταραχή.

Ελπίζουμε ότι αυτή η έρευνα θα κινητοποιήσει το ενδιαφέρον για τον αυξανόμενο αριθμό των φυσικών καταστροφών κάθε χρόνο, μία σημαντική συνέπεια της κλιματικής αλλαγής, όπως ο ολέθριος σεισμός που επηρέασε την Χιλή και τις γειτονικές χώρες, δηλώνουν οι ερευνητές.

Οι άμεσες παγκόσμιες επιπτώσεις αυτών των καταστροφικών γεγονότων στην ασθένεια, τον θάνατο και την οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό αναγνωρισμένες. Δυστυχώς, παρά την υψηλή επιβάρυνσή τους, οι ψυχικές διαταραχές δεν έχουν ακόμη κατορθώσει να πετύχουν την αντίστοιχη αναγνώριση, πολιτική προσοχή ή χρηματοδότηση. 

Η έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό British Journal of Psychiatry, ήταν μία συλλογική προσπάθεια υπό την καθοδήγηση επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Μπράουν στις ΗΠΑ και το Πανεπιστήμιο Κονσεπσιόν στην κεντρική Χιλή.

Η ομάδα εξέτασε 1.160 Χιλιανούς κατά τα έτη 2003 και 2011, πριν και μετά τον έκτο πιο δυνατό σεισμό που έχει καταγραφεί και μετά το επακόλουθο τσουνάμι που έπληξε την χώρα το 2010. Το 2003 που ξεκίνησε η έρευνα, κανένας από τους συμμετέχοντες δεν είχε ιστορικό Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (ΔΜΤΣ) ή Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή. Μετά τον σεισμό του 2010, το 9.1% των διασωθέντων διαγνώσθηκαν με Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες, ενώ αντίστοιχα το 14.4% με Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή.

Ο κίνδυνος ανάπτυξης αυτών των διαταραχών ήταν ιδιαίτερα υψηλός στα άτομα που είχαν βιώσει πολλαπλούς στρεσογόνους παράγοντες πριν την καταστροφή, όπως σοβαρή ασθένεια ή τραυματισμό, θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, διαζύγιο, ανεργία ή οικονομικές δυσκολίες, νομικά προβλήματα ή απώλεια περιουσίας.

Προκειμένου να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες μετά την καταστροφή (συγκριτικά με τους συμμετέχοντες που δεν είχαν βιώσει στρεσογόνους παράγοντες), τα άτομα έπρεπε να έχουν περάσει το «όριο σοβαρότητας» τεσσάρων ή περισσότερων στρεσογόνων παραγόντων πριν από την καταστροφή.

Η Μείζων Καταθλιπτική Διαταραχή παρουσίασε ένα ελαφρώς διαφορετικό μοτίβο. Τυχόν στρεσογόνοι παράγοντες πριν την καταστροφή - ακόμα και ένας μόνο στρεσογόνος παράγοντας - αύξησε την πιθανότητα ανάπτυξης μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής μετά την καταστροφή, ενώ κάθε επιπλέον στρεσογόνος παράγοντας αύξησε περαιτέρω τον κίνδυνο.

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι, σε γενικές γραμμές, και τα δύο ευρήματα προτείνουν ότι οι επιζώντες της Χιλιανής καταστροφής που είχαν βιώσει πολλαπλούς στρεσογόνους παράγοντες και τραύμα, διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης κάποιας ψυχικής διαταραχής συγκριτικά με αυτούς που είχαν βιώσει λίγους ή καθόλου στρεσογόνους παράγοντες στο παρελθόν.

Δυστυχώς, το ίδιο ίσως να ισχύει και με τον COVID-19, δηλώνουν οι ερευνητές. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες του πώς Λατινοαμερικανοί και Αφρικανικής καταγωγής άνθρωποι βιώνουν υψηλότερα ποσοστά λοιμώξεων και θανάτων από τον Covid-19.

Όλα τα ευρήματα δείχνουν ότι οι ομάδες που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση και που συχνά έχουν βιώσει υψηλότερα επίπεδα παρελθοντικών στρεσογόνων παραγόντων, όπως περιορισμένοι οικονομικοί πόροι και επαγγελματική αστάθεια, είναι πιο πιθανό να υποφέρουν περισσότερο από σοβαρές διαταραχές ψυχικής υγείας μετά την πανδημία.

Η ομάδα ελπίζει ότι η έρευνά της θα βοηθήσει πολλές χώρες να καταλάβουν την σημαντικότητα της προσβασιμότητας στην φροντίδα για την ψυχική υγεία.

Οι Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας, σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο, όπως αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στην Χιλή, βοηθούν στον περιορισμό των επιπτώσεων των καταστροφών και μπορούν να λειτουργήσουν ως υπόδειγμα για άλλες χώρες, αναφέρουν οι ερευνητές.

Η Χιλή διαθέτει μία εθνική υπηρεσία φροντίδας υγείας, η οποία περιλαμβάνει ενσωματωμένα κέντρα πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φροντίδας ψυχικής υγείας, τα περισσότερα από τα οποία έχουν εκπαιδευμένο προσωπικό για την παροχή στρατηγικών διαχείρισης καταστροφών, σε περίπτωση ανάγκης.

 

Έρευνα: Cristina A. Fernandez et al, Assessing the relationship between psychosocial stressors and psychiatric resilience among Chilean disaster survivors, The British Journal of Psychiatry (2020).
Απόδοση: Ιωσηφίνα Πασχαλίδου - Ψυχολόγος
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

Διαβάστε περισσότερα

Από την Coca Cola στη Mercedes ένα μνημείο δρόμος

 

Ποιος είναι, αλήθεια, εκείνος που πάρκαρε το καλογυαλισμένο αμάξι του στο προαύλιο  του Ηρωδείου;  Ο Σάκης Ρουβάς θα απαντήσουμε όλοι… Αν θέλουμε να περιοριστούμε σε αυτά που φαίνονται και όχι σε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν.

Είναι γεγονός ότι ο «γυαλισμένος» και «λαμπερός» Σάκης ταιριάζει σαν καλοφορεμένο γάντι στη απαστράπτουσα καινούργια Mercedes, αλλά σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να πει για τα στερεότυπα που αναπαράγει η διαφήμιση.

Σκοπός είναι να πει ότι η κάθε πολυεθνική όπως ακριβώς «χρησιμοποιεί», και όχι με το αζημίωτο, το πρόσωπο – φυσικά εν γνώσει του δεύτερου και με πλήρη συνείδηση – για να προωθήσει τα προϊόντα της και επομένως να εξασφαλίσει τα κέρδη της, έτσι «χρησιμοποιεί» και το άψυχο μνημείο, το οποίο όμως δεν έχει συνείδηση για το τί του συμβαίνει και φυσικά  ούτε φωνή για να μιλήσει. Συνείδηση και φωνή έχουν όμως εκείνοι που έχουν ταχθεί να το προστατεύουν και δεν αναφερόμαστε προφανώς στους αρχαιολόγους , οι οποίοι με κόπο και κόστος φέρουν εις πέρας την ευθύνη που τους ανέθεσε η Πολιτεία.

Πάμε, λοιπόν, στη περίφημη Πολιτεία, δηλαδή τις κυβερνήσεις. Τί γνωρίζει, λοιπόν, η κάθε πολυεθνική  για τη σχέση της Κυβέρνησης με τα μνημεία;

• Γνωρίζει πώς όταν πριν ένα χρόνο η Coca – Cola χρησιμοποίησε εικόνες μνημείων (Ακρόπολη, Λευκό Πύργος, κ.ά) για την προωθητική καμπάνια της χωρίς να έχει λάβει την  εκ του νόμου προβλεπόμενη άδεια, το Υπουργείο Πολιτισμού έσπευσε  να υπερασπιστεί την πολυεθνική και όχι τα μνημεία.
• Γνωρίζει πως ένα χρόνο αργότερα (τον Ιούλιου του 2020) η Κυβέρνηση φρόντισε, στο νόμο για το «Κέντρο Πολιτισμού και Δημιουργίας Ακροπόλ και λοιπές διατάξεις» να περιορίσει μόνο στις «πιστές απεικονίσεις μνημείων» τις περιπτώσεις κατά τις οποίες απαιτείται σχετική άδεια αφήνοντας ελεύθερο, χωρίς αδειοδότηση από το ΥΠΠΟΑ και χωρίς πληρωμή τελών στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων ένα μεγάλο φάσμα απεικονίσεων μνημείων, όπως οι 3D αναπαραστάσεις ή απεικονίσεις, δημιουργίες επαυξημένης πραγματικότητας και άλλες τεχνολογίες που σήμερα αποτελούν μια νέα δυναμική αγορά στην οποία δραστηριοποιούνται πολλές επιχειρήσεις. Επιπλέον, τροποποίησε την προϊσχύουσα έννοια «απεικονίσεις για άμεσο ή έμμεσο οικονομικό ή εμπορικό σκοπό» με την ιδιαίτερα περιοριστική έννοια «με σκοπό το κέρδος».  Με αυτό, λοιπόν, το λεκτικό τρυκ, μπορεί μια εταιρεία με το επιχείρημα ότι συγκεκριμένες δράσεις της δεν έχουν ως «σκοπό το κέρδος» ή με το επιχείρημα ότι χρησιμοποιεί μη πιστή απεικόνιση μνημείου, να πραγματοποιεί προωθητικές ενέργειες συνδέοντας το όνομά της ή τα προϊόντα της με αρχαιολογικά μνημεία ή ευρήματα, χωρίς να ελέγχεται και χωρίς να πληρώνει τέλη για αυτό.
• Γνωρίζει, επίσης, ότι η κυβέρνηση αυτής της χώρας διαλύει μνημεία για το χατήρι του εργολάβου (βλ. Μετρό Θεσσαλονίκης). Απαξιώνει αρχαιολογικά κατάλοιπα για το χατήρι του επενδυτή (βλ. Ελληνικό). Εγκρίνει τη λειτουργία των Ναυπηγείων δίπλα στον Τύμβο των Σαλαμινομάχων  παρακάμπτοντας την αρχαιολογική νομοθεσία και τις επί σειρά δεκαετιών αρνητικές γνωμοδοτήσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Ανοίγει διάπλατους τους δρόμους για να φτάσουν στα μνημεία οι ιδιώτες φορώντας το μανδύα του χορηγού. Από την Ακρόπολη (ίδρυμα Ωνάση) ως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Ιδρυμα Στ. Νιάρχος) και από τα Αντικύθηρα (Ιδρυμα Λασκαρίδη) ως το Αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης (Ιδρυμα Στ. Νιάρχος).

Γνωρίζει, εν τέλει, ότι έχει ενώπιόν της μια κυβέρνηση που έχει υποτάξει την ιστορική μνήμη και τα κατάλοιπά της στις επιχειρηματικές ορέξεις και είτε αντιμετωπίζονται ως εμπόδιο είτε ως το απαραίτητο φόντο του «επιχειρείν» και της ελεύθερης αγοράς.

Αφού, λοιπόν, τα γνωρίζει όλα αυτά «δικαίως» θεωρεί ότι μπορεί να  κάνει ό, τι θέλει, όποτε το θέλει, για όποιον σκοπό θέλει.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού για τη συγκεκριμένη χρήση δεν είχε ληφθεί άδεια και θα γίνει χρήση των σχετικών διατάξεων που προβλέπουν κυρώσεις γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Επομένως, περιμένουμε την επιβολή των κυρώσεων χωρίς αιρέσεις και εξαιρέσεις…

Για ενημερωτικούς λόγους παραθέτουμε τη διάταξη της Κοινής Υπουργικής Απόφασης ΚΥΑΦΕΚ 3046/Β/30-12-2011 όπου ορίζονται τα κατά περίπτωση τέλη χρήσης: Για φωτογράφηση, με επαγγελματικό εξοπλισμό, για εμπορικούς, διαφημιστικούς σκοπούς, με παρεμβολή προσώπων, καταβάλλονται τέλη που ορίζονται σε 1.000 ευρώ για κάθε ένα από τα κατωτέρω μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία: Ακρόπολη Αθηνών και μνημεία κλιτύων της, Αρχαία Αγορά Αθηνών, Σούνιο, Βεργίνα, Δελφοί, Αρχαία Ολυμπία, Επίδαυρος, (Ασκληπιείο και Παλαιά Επίδαυρος), Μυκήνες, Μεσσήνη, Μυστράς, Κόρινθος, Κνωσός, Φαιστός, Παλάτι Μ. Μαγίστρου (Ρόδος), Λίνδος, Δήλος, Σπιναλόγκα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Για όλους τους υπόλοιπους χώρους, μνημεία και μουσεία, τα τέλη ορίζονται σε 500 ευρώ.

Παραθέτουμε, επίσης για ενημερωτικούς λόγους, τη νέα ανάρτηση του Σάκη Ρουβά:

Διαβάστε περισσότερα

Μαρφίν: Κι όμως, ο εμπαιγμός των συγγενών των θυμάτων, συνεχίζεται!

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Το υπουργείο του Χρυσοχοίδη παραπέμπει για… έλεγχο νομιμότητας τις δεσμεύσεις Μητσοτάκη (!) στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους!

Τα όσα συνέβησαν τον Μάιο του 2020 με την επιχείρηση τυμβωρυχίας της κυβέρνησης με την υπόθεση του στυγερού εγκλήματος στη Μαρφιν τον Μάιο του 2010, είναι γνωστά (τα στοιχεία εδώ: imerodromos.gr/ayti-einai-i-timi-quot-stoys-nekroys-tis-marfin-apokalyptika-stoicheia-gia-tin-politiki-tymvorychia-nikos-mpogiopoylos/).

 Γνωστή επίσης η μετατροπή της ανάγκης σε φιλοτιμία από την κυβέρνηση, η οποία εξαναγκάστηκε μετά τις αποκαλύψεις να δηλώσει – και μάλιστα διά στόματος του πρωθυπουργού – ότι θα παραιτηθεί, τελικά, το Δημόσιο από την αίτηση αναίρεσης κατά των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων που δικαιώνουν τους συγγενείς των θυμάτων.  

Κι όμως, τέσσερις μήνες μετά, παρά την παραίτηση από την αναίρεση και την κατάργηση της δίκης στο ΣτΕ στις 1-6-2020, παρότι πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία αφού οι σχετικές αποφάσεις πέρα από τελεσίδικες έχουν καταστεί και αμετάκλητες, η αθλιότητα και ο εμπαιγμός συνεχίζονται! Τέσσερις μήνες μετά τις διαβεβαιώσεις του κ,Μητσοτάκη ότι οι συγγενείς των θυμάτων θα λάβουν τις αποζημιώσεις που τους έχουν επιδικαστεί από τα δικαστήρια, και δέκα χρόνια μετά από εκείνο το στυγνό έγκλημα, το κράτος που ποτέ δεν εντόπισε τους στυγνούς δολοφόνους, επιδίδεται σε ένα όργιο ανακολουθίας και πολιτικής ατιμίας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις πληροφορίες του «Ημεροδρόμου» το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σε μια πρωτοφανή κίνηση, ακόμα και μετά τις δεσμεύσεις Μητσοτάκη, έχει παραπέμψει – και πάλι – την υπόθεση της αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους!

Συγκεκριμένα:

Ενώ ο ίδιος ο υπουργός Χρυσοχοίδης δήλωνε μεγαλόστομα ότι επιμελείται του ζητήματος προσωπικώς (ως ένδειξη ευαισθησίας), παραπέμφθηκε από το Υπουργείο του στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους το ερώτημα εάν θα πρέπει να καταβληθούν τα αμετακλήτως πλέον επιδικασθέντα ποσά από το Δημόσιο προς τους δικαιούχους, εν όψει της εισπράξεως από εκείνους τον Αύγουστο 2020 των αποζημιώσεων που επιδικάστηκαν από τα αστικά δικαστήρια εις βάρος της Marfin για το δικό της μερίδιο ευθύνης!

Δηλαδή, παρά τις υποσχέσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, και παρά το γεγονός ότι ουδεμία συσχέτιση μπορεί να γίνει μεταξύ των διοικητικών με τα αστικά δικαστήρια, το υπουργείο ζητά από το ΝΣΚ να αποφανθεί αν θα πρέπει, τελικά, να υλοποιηθεί η δέσμευση του πρωθυπουργού και να αποζημιωθούν από το Δημόσιο οι συγγενείς ή, μήπως, θα πρέπει η υπόσχεση του πρωθυπουργού να κριθεί… παράνομη, αφού οι συγγενείς ενδεχομένως αποζημιωθούν και από την Τράπεζα για τις δικές της ευθύνες. Το ζήτημα εισήχθη μάλιστα στην Ολομέλεια λόγω σπουδαιότητας… 

Εντούτοις, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε υπουργός, ούτε νομικός για να γνωρίζει ότι είναι διαφορετικοί οι λόγοι ευθύνης του Δημοσίου για την πρόκληση του τραγικού θανάτου των θυμάτων και διαφορετικοί της εργοδότριας Marfin. Ότι εφαρμόζεται διαφορετική νομοθεσία. Ότι οι υποθέσεις δικάζονται από διαφορετικά δικαστήρια και γι’αυτό επιδικάζονται και διαφορετικές αποζημιώσεις. Παρ’ όλα αυτά, το κράτος φαίνεται να παίζει – ακόμα και τώρα – το παιχνίδι του εμπαιγμού των συγγενών και της προσβολής της μνήμης των θυμάτων. 

Συγκεφαλαιώνοντας:

Α) Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί  δημοσίως (αλλά και κατ’ιδίαν στους συγγενείς των θυμάτων) ότι θα μεριμνήσει προσωπικά για τη διευθέτηση της εκκρεμότητας, αναγνωρίζοντας έτσι εμπράκτως από τα πλέον επίσημα χείλη την ευθύνη του Δημοσίου.

Β) Παρ΄όλα αυτά στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εκτυλίσσεται η κύρια φάση του δράματος του εμπαιγμού των οικογενειών των θανόντων και των επιζώντων υπαλλήλων και τούτο διότι η Διεύθυνση Υποστήριξης (πρώην Διεύθυνση Οικονομικών) της Ελληνικής Αστυνομίας παραπέμπει στη Διεύθυνση Ελέγχου και Εκκαθάρισης Πληρωμής Δαπανών, η οποία πρέπει να εκδώσει τα χρηματικά εντάλματα. Η τελευταία δηλώνει έτοιμη να τα εκδώσει αυθημερόν μόλις λάβει εντολή από τη Γενική Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών του Ελεγκτικού Συνεδρίου στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, πλην όμως η τελευταία αδιαφορεί. Κι ενώ ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί, ενώ ο ΓΓ του Υπουργείου Προ.Πο δηλώνει έτοιμος να εφαρμόσει την δέσμευση, ενώ ο Υφυπουργός Επικρατείας (αρμόδιου μεταξύ άλλων για ζητήματα Δικαιοσύνης) διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ενώ τα χρήματα υπάρχουν και είναι δεσμευμένα στο αποθεματικό του Υπουργείου Οικονομικών, εντούτοις το Υπουργείο παραπέμπει την υπόθεση στο ΝΣΚ…

Σημειώνεται ότι το ΝΣΚ ασκεί και γνωμοδοτικό έργο στην εκτελεστική εξουσία. Είναι οι δικηγόροι του Ελληνικού Δημοσίου, τους οποίους κάθε Υπουργός μπορεί να ερωτήσει επί διαφόρων ζητημάτων νομιμότητας, χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί τη γνώμη του ΝΣΚ. Μάλιστα μπορεί να μην την υιοθετήσει και χωρίς ειδική αιτιολόγηση.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν ήταν καν απαραίτητο να απευθυνθεί ερώτημα στο ΝΣΚ. Τι να υποθέσουμε; Ότι το Δημόσιο ενδεχομένως προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από μια απόφαση του ΝΣΚ για να μην εκτελέσει μια αμετάκλητη δικαστική απόφαση;

Σε κάθε περίπτωση τρία τινά συμβαίνουν: Είτε κάποιοι προσπαθούν να εκθέσουν τον πρωθυπουργό που είχε δεσμευθεί προσωπικά για τη λήξη της θλιβερής εκκρεμότητας αναγνωρίζοντας εμπράκτως την ευθύνη του Δημοσίου, είτε θύλακες εντός του Υπουργείου έχουν αυτονομηθεί εκφεύγοντας κάθε πολιτικού ελέγχου και λογοδοσίας, είτε όλοι μαζί εξαπατούν και τους συγγενείς των θυμάτων και ολόκληρη την κοινωνία.

Σε τελική ανάλυση, οι δικαστικές αποφάσεις γίνονται σεβαστές  από το κράτος; Πολιτικά και ηθικά, το Δημόσιο αναγνωρίζει την ευθύνη των οργάνων του; Ποιος κυβερνά στο πολυδιαφημιζόμενο κράτος δικαίου; Και πότε επιτέλους θα επέλθει ειρήνευση των παθών των οικογενειών των θυμάτων;

Διαβάστε περισσότερα

Η σκοτεινή πλευρά του εμβολίου Covid-19: Μια επείγουσα κατάσταση… «υψηλού ρίσκου»

Ευάγγελος Θεοδώρου

Η πρόθεση και η πολιτική αρκετών φαρμακευτικών εταιρειών, να προχωρήσουν στις απαραίτητες ενέργειες έτσι ώστε να είναι νομικά καλυμμένες σε περίπτωση που τα εμβόλια τους έχουν παρενέργειες, αποποιούμενες τις ευθύνες τους, έχει δημιουργήσει ανησυχίες και έχει εγείρει διάφορα ερωτήματα. Πόσο μάλλον, από την στιγμή που με ορισμένες εκ των οποίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υπογράψει συμβόλαιο (Astra Zeneca) ή βρίσκεται σε επικοινωνία, σχετικά με την ανάπτυξη και την παραγωγή εμβολίου για τον COVID-19.

Πιο συγκεκριμένα, η πρόθεση μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών, είναι να μεταφέρουν τις (νομικές) ευθύνες για ενδεχόμενες παρενέργειες των εμβολίων στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια εξ’ αυτών των εταιρειών, όπως προαναφέρθηκε, είναι η Astra Zeneca, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση, στις 27 Αυγούστου υπέγραψε συμβόλαιο για 300 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου.

Αξίζει να σημειωθεί, πως η εν λόγω βρετανική εταιρεία, έχει διακόψει δύο φορές έως τώρα τις δοκιμές της, λόγω παρενεργειών του εμβολίου. Ασφαλώς, τέτοιου είδους παρενέργειες, κατά τις πρώτες κλινικές δοκιμές, δεν αποτελούν κάτι το πρωτάκουστο.

Όμως,  οι προαναφερθείσες παρενέργειες, αν συνδυαστούν 1) τόσο με τα ρεπορτάζ ειδησεογραφικών μέσων όπως οι Brussels Times, οι Financial Times και το Reuters, στα οποία γίνεται λόγος για το πώς οι φαρμακευτικές εταιρείες αποπειρώνται να αποποιηθούν από οικονομικές υποχρεώσεις που ενδέχεται να προκύψουν λόγω ελαττωματικών εμβολίων, 2) όσο και με τις δηλώσεις υψηλόβαθμου στελέχους της Astra Zeneca πως «δεν μπορούμε εμείς, ως εταιρεία, να πάρουμε το ρίσκο, σε περίπτωση που σε τέσσερα χρόνια από τώρα, το εμβόλιο έχει παρενέργειες, για αυτό στις συμβάσεις που έχουμε συνάψει (με χώρες), ζητάμε αποζημίωση»,  τότε γίνεται ορατή η παραδοξότητα (κέρδος > ποιότητα) που χαρακτηρίζει ολόκληρη τη διαδικασία.

Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως οι δηλώσεις που παρατέθηκαν, ανήκουν στον Ruud Dobber, ο οποίος, συνεχίζοντας, είχε αναφέρει ότι «για τις περισσότερες χώρες (με τις οποίες έχει συμφωνήσει η Astra), είναι αποδεκτό να αναλάβουν το ρίσκο». Φαίνεται λοιπόν, πως οι πολιτικές ηγεσίας των χωρών με τις οποίες έχει συνάψει συμφωνίες η εν λόγω εταιρεία, τάχθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος τόσο με τις δηλώσεις του Dobber, όσο και με τις δηλώσεις εκπροσώπων της γερμανικής φαρμακευτικής εταιρείας «Curevac», εντός του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, στις 22 Σεπτέμβρη.

Για να γίνει όμως καλύτερα αντιληπτό ολόκληρο το πλαίσιο του ζητήματος, σημαντική είναι η αναφορά στο επίσημο κείμενο της Κομισιόν, σχετικά με την στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο θέμα των εμβολίων κατά του COVID-19. Πιο συγκεκριμένα, στο κείμενο αναφέρεται χαρακτηριστικά πως, καθώς «το μέγεθος της κρίσης σημαίνει ότι η χρονική πίεση είναι άνευ προηγουμένου», «η αναζήτηση ενός εμβολίου κατά του COVID-19 είναι ιδιαίτερα επίδοξη  λόγω του επείγοντος χαρακτήρα της» .

Ενώ λοιπόν, «συνήθως, η ανάπτυξη ενός εμβολίου παίρνει πάνω από δέκα χρόνια», «ομάδες ανά όλο τον Κόσμο, λόγω της επείγουσας κατάστασης , εργάζονται με τη φιλοδοξία να παρέχουν ένα εμβόλιο μέσα στο χρονικό διάστημα των 12-18 μηνών» (σσ. το κείμενο γράφηκε τον Ιούνιο). Άρα, σύμφωνα πάντα με βάση ακριβώς τα όσα γράφει το επίσημο κείμενο της Κομισιόν, «η ανάγκη ταχείας παράδοσης, το υψηλό αρχικό κόστος και το υψηλό ποσοστό αποτυχίας καθιστούν την επένδυση σε ένα εμβόλιο COVID-19 μια απόφαση υψηλού ρίσκου». 
 
Καθότι λοιπόν, η απόφαση για την επένδυση και την ανάπτυξη ενός εμβολίου κατά του COVID-19, αποτελεί «υψηλό ρίσκο» για τις φαρμακευτικές εταιρείες, εκείνες προσπαθούν «πέρα από το να σώσουν εκατομμύρια ζωές, να σώσουν (οικονομικά) και τις ίδιες», όπως γράφουν και οι Cristopher Pitchers & Ana Lazaro Bosch στο σχετικό ρεπορτάζ του Euronews. Ιδιαίτερη μνεία βέβαια, πρέπει να γίνει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του επίσημου κειμένου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο οποίο γίνεται λόγος για τα κριτήρια με βάση τα οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιλέξει τις εταιρείες που θα χρηματοδοτήσει για την ανάπτυξη του εμβολίου.
 
Πέρα λοιπόν από την επιστημονική ορθότητα, από την ταχύτητα ανάπτυξης αλλά και τα τεχνολογικά μέσα που θα χρησιμοποιηθούν, στα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναφέρεται η έννοια «Liability», η οποία σύμφωνα με το λεξικό του Cambridge μεταφράζεται ως «το να έχεις τη νομική υπευθυνότητα για κάτι/κάποιον». Στο κείμενο λοιπόν, αναφέρεται πως κριτήριο για την επιλογή της φαρμακευτικής εταιρείας αποτελεί η «νομική κάλυψη, που θα θέσει η φαρμακευτική εταιρεία ως προϋπόθεση, εάν αυτή υπάρχει». Βέβαια, όπως γίνεται ορατό από τα παραπάνω, οι φαρμακευτικές εταιρείες θέτουν ως βασική προϋπόθεση τη νομική τους κάλυψη, η οποία συνεπάγεται την οικονομική τους ακεραιότητα, σε περίπτωση που «κάτι πάει στραβά» με το εμβόλιο. Είναι αλήθεια, πως ο χρόνος θα δείξει, κατά πόσο οι απαιτήσεις των φαρμακευτικών εταιρειών συμβαδίζουν πραγματικά με τα κριτήρια που έχει θεσπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
 
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί στο σημείο αυτό, πως η στάση των φαρμακευτικών εταιρειών (με τις οποίες διαπραγματεύεται η Κομισιόν) απέναντι στη διαδικασία ανάπτυξης του εμβολίου κατά του νέου κορονοϊού, αποσαφηνίστηκε ακόμη περισσότερο στις αρχές του Σεπτέμβρη, όταν, σύμφωνα με το Euronews, οι εταιρείες αυτές ζήτησαν από την Ε.Ε. , να «χαλαρώσει» τους αυστηρούς κανόνες που έχει θεσπίσει στα υγειονομικά της πρωτόκολλα, σχετικά με τις προϋποθέσεις της διαδικασίας ανάπτυξης ενός νέου εμβολίου.
 
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, είναι δεδομένο πως «ο Covid-19 (σσ. και η διαχείριση του) προκαλεί τεράστια ανθρώπινα και οικονομικά κόστη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Κόσμο» και «μια μόνιμη λύση σε αυτή την κρίση, είναι πιθανό να βρεθεί μέσω της ανάπτυξης ενός ασφαλούς και αποτελεσματικού εμβολίου», όπως αναφέρεται στο επίσημο κείμενο της Κομισιόν, για την στρατηγική του εμβολίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
 
Το ζήτημα όμως είναι πως, από την στιγμή που σε μια  «Ένωση κρατών», στον παγκοσμιοποιημένο και αλληλένδετο κόσμο του 2020 όπου «καμία περιοχή δεν είναι ασφαλής μέχρι ο ιός να τεθεί παντού υπό έλεγχο» , όταν γίνεται λόγος για ένα ζήτημα (παγκόσμιας) υγείας, επικρατεί η ηθική και η νοοτροπία του κέρδους, όπως θα τη χαρακτήριζε ο Μαξ Βέμπερ, τότε το γεγονός αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να αποτελεί τροφή για (πολύ) σκέψη.
 
Βέβαια, από την άλλη, και μόνο οι «απαιτήσεις» των φαρμακευτικών εταιρειών, την ώρα που μια πανδημία βρίσκεται σε έξαρση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν το έναυσμα για μια αλλαγή, για μια «μεταρρύθμιση της συνείδησης», ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στο μέλλον με τα νομικά κατοχυρωμένα τους «δικαιώματα», σε περίπτωση παρενεργειών.
 
Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Καρλ Μαρξ (όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Κοέν, 2016, 153):  «Η μεταρρύθμιση της συνείδησης συνίσταται αποκλειστικά στο να αφήσουμε τον κόσμο να αντιληφθεί τη δική του συνείδηση, ξυπνώντας τον από τα όνειρα που βλέπει για τον εαυτό του, εξηγώντας του τις ίδιες του τις πράξεις».
 
Βιβλιογραφία:
Κοέν Τ. Α. (2016). Αν θέλεις την ισότητα γιατί είσαι τόσο πλούσιος; . Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Διαβάστε περισσότερα

Κορωνοϊός και τεχνολογία – Το διπλό κύμα: Ήρωες και κρετίνοι στην πρώτη πανδημία της εποχής του μηχανικού εαυτού και της εξ αποστάσεως λειτουργίας

Ένα διπλό κύμα σαρώνει τις κοινωνίες των ανθρώπων. Το κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού και των μεγάλων τεχνολογικών επιτευγμάτων. Ο συνδυασμός αυτών των δύο επανακαθοριζει τις ζωές των ανθρώπων και αποτυπώνει ένα ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε μία πειστική απάντηση: Πώς θα διαφυλάξουμε τον άνθρωπο δίχως να τον θέσουμε στο περιθώριο;

Του Γιάννη Αγγελάκη

Ήρωες και κρετίνοι στην πρώτη πανδημία της εποχής του μηχανικού εαυτού και της εξ αποστάσεως λειτουργίας

Τα παράδοξα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο μικρό τόπο που λέγεται Ελλάδα, άρχισαν φαινομενικά ξαφνικά. Αρκούσε η επίσημη δημόσια κοινοποίησή τους, η αναγνώριση της ύπαρξής τους, για να γίνουν συνείδηση και να μετατραπούν σε κοινό κτήμα: μια Αλήθεια. Από τότε, τα πράγματα πήραν τη σειρά τους. Ακολούθησαν συνεχείς ανακοινώσεις για τους επερχόμενους κινδύνους. Αναλύθηκε ενδελεχώς το αδιέξοδο της παρούσας κατάστασης. Διαπιστώθηκε η αναγκαιότητα λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων και μέτρων προστασίας.

Είπαν ότι ο εισβολέας που ήρθε είναι αόρατος.

Το πέρασμά του δεν άφησε κάποιο ορατό σημάδι. Δεν υπάρχουν πεσμένα τείχη. Τα κτίρια έμειναν ανέγγιχτα, η ζωή συνεχίζεται δίχως εμφανείς αλλαγές στο τοπίο. Αλλά λένε ότι είναι παντού. Είναι στον αέρα, είναι εν δυνάμει ο καθένας από εμάς, ένα αορατο σωματίδιο που δεν καταλαβαίνει από απειλές και που δε θα σταματήσει αν του προτάξεις κάποιο όπλο. Με αυτό τον εχθρό δε μπορείς να διαπραγματευθείς.

Δεν είναι πόλεμος, όμως η πόλη έμεινε έρημη σα να είχε μόλις δεχτεί εισβολή.

Tα γεγονότα που εξακολουθούν, πήραν την απειλητική και άνευ δυνατότητας αντίστασης εικόνα μιας θεομηνίας. Ο αγώνας έγινε ένας συντήρησης και αντοχής μπροστά στην άγνωστη αιτία μιας σταδιακής καταστροφής.

Πριν φτάσουμε στο σημείο αυτό, ο καθένας μας έβλεπε τα γεγονότα στην Κίνα και δίχως να το επιθυμεί σκεφτόταν:

«Μα τι τρομακτικές εικόνες! Αλλά η Κίνα είναι ένας τόπος τόσο μακρινός, σχεδόν εξωτικός».

Όμως ο κόσμος μας σήμερα είναι μικρός και σε διαρκή κίνηση. Είναι ένα παγκόσμιο χωριό. Η Κίνα είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο ήταν πριν 100 χρόνια. Η απόσταση που μας χωρίζει είναι μόλις μερικές ώρες. Όση ώρα χρειάζεται να φτάσεις με ένα αεροπλάνο.

Όλα έμοιαζαν τόσο αφύσικα, σα ένα κακό όνειρο που δε μπορεί να κρατήσει για πολύ. Αλλά οι πανδημίες δεν είναι σεισμοί. Έχουν διάρκεια.

Οι μέρες πέρασαν και έγιναν βδομάδες και οι βδομάδες έγιναν μήνες. Θα υποχωρήσει και θα επανέλθει με ορμή, όπως ένα κύμα που αδειάζει και ξαναφουσκώνει.

Πριν τον ερχομό της πανδημίας ο καθένας είχε το δικαίωμα να αισθάνεται άτρωτος. Ζούμε σε μία εποχή όπου τα επιτεύγματα της επιστήμης είναι τεράστια. Όλα μοιάζουν εφικτά.

Οι άνθρωποι ζουν περισσότερο από ποτέ και τα παιδιά που γεννιούνται – καταγράφεται στις στατιστικές – ψηλώνουν πιο πολύ από ποτέ.

Πιστεύουμε στην επιστήμη και στη λογική.

Τίποτα δε μπορεί να σταματήσει την πρόοδο και τα σχέδια για το μέλλον. Δεν υπάρχει τύχη, ούτε μοιραίο και τραγικό. Όλα λειτουργούν στην εντέλεια, σα ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Αν κάποιος είναι ικανός και δουλεύει αρκετά, σε αυτό τον κόσμο πετυχαίνει.

Μαζί με αυτή την αφέλεια οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει μία σκληρότητα, μία εμμονή με την απόκτηση στάτους, μία έντονη τάση να κρίνουν τον συνάνθρωπό τους.

Πίστευαν ότι η τύχη ευνοεί τους ικανούς.

Πώς σε ένα τέτοιο κόσμο, να μπορούσε να έχει θέση μία πανδημία;

Οι πανδημίες ήταν πράγματα του παρελθόντος, τυχαία απρόβλεπτα γεγονότα βγαλμένα σα από κάποιο σκονισμένο βιβλίο ιστορίας, ταιριάζουν σε οπισθοδομικούς κόσμους: υπο-ανάπτυκτους, που συνεχίζουν να ισχύουν ξεπερασμένοι κανόνες, όχι σε ανεπτυγμένες κοινωνίες όπως αυτές που ζούμε όπου τίποτα δε συμβαίνει τυχαία.

Ήταν φυσικό λοιπόν πως όλοι στο ξέσπασμά, αρνήθηκαν την πιθανότητά της. Ήταν απίθανο κάτι τέτοιο να συμβεί στις χώρες μας. Ακόμα και στην Ελλάδα.

Κι έτσι, οι κυβερνήσεις άργησαν να αντιδράσουν, οι πολίτες άργησαν να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει. Και για μια στιγμή όλος ο πολιτισμός μας έμοιασε εύθραυστος.

Αισθανθήκαμε, όπως κι ο Πωλ Βάλερυ πριν 100 περίπου χρόνια, ότι η άβυσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για να χωρέσει όλους μας.

Αναγνωρίσαμε ότι όλα κάποια στιγμή μπορεί να τελειώσουν.

Το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί είναι βέβαια κάτι το οποίο είναι εξαίσιο και θαυμάσιο, αλλά οπωσδήποτε δεν υπάρχει τίποτα βέβαιο στη ζωή.

Η αλαζονία που προκύπτει από την ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι, – το διδάσκει η ιστορία της ανθρωπότητας – πάντα καταρρέει. Πριν το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, υπήρχε η Αλεξάνδρεια και πιο πριν η Βαβυλώνα.

Όσα σχέδια και αν κάνουμε, πάντα υπάρχει η πιθανότητα ενός ξαφνικού θανάτου. Για τον άνθρωπο, δε χρειάζεται να είναι κάποια πανδημία. Μπορεί να είναι ένα ατύχημα, μία ανακοπή καρδιάς, μία πτώση. Υπάρχει η ξαφνικη εμφάνιση μιας αρρώστιας. Ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος ή άτρωτος.

Τα σχέδια καταρρέουν. Συμβαίνει συχνά. Δεν χρειάζεται η αιτία να είναι ο θάνατος.

Όταν αυτό συμβαίνει σε επίπεδο πολιτισμών, ουδείς μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα τι θα είναι νεκρό ή ζωντανό την επόμενη μέρα, τις ιδέες που θα έχουν καταγραφεί στη λίστα των απωλειών, τις πρακτικές που θα είναι ασύμβατες με τη νέα πραγματικότητα που θα έχει προκύψει.

Ζώντας μέσα στην πανδημία

Στο λογικό ερώτημα που τέθηκε, «τι κάνουμε τώρα που ήρθε η θεομηνία», η απάντηση που δόθηκε ήταν απλή:

Συνεχίζουμε να ζούμε.

Πολλοί συνέχισαν να εργάζονται “από απόσταση”. Συνέχισαν να πληρώνουν τους λογαριασμούς, γιατί «κάποια στιγμή η επιδημία θα τελειώσει». Πλήρωναν – παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν να ανταποκριθούν – λες και επειδή πληρώνουν αυτό σήμαινε ότι με κάποιο τρόπο θα υπάρξει μία επιστροφή στην κανονικότητα, κι αυτή η σκέψη κάπως τους ανακούφιζε, απέκρυπτε το άγνωστο που φανερωνόταν μπροστά.

Στον χρόνο που μας δόθηκε υπήρχαν αυτοί που κατεφύγαν στα βιβλία των σοφών, στους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές, ψάχνοντας για κάποιες απαντήσεις σε αυτό το ακατανόητο μίας θεομηνίας με άγνωστη διάρκεια.

Οι άνθρωποι προσπάθησαν να αποφύγουν τις αρνητικές σκέψεις, που αρνούνται ότι το μέλλον δε θα είναι σύμφωνα με τους σχεδιασμούς. Απόφευγαν να μιλούν για την πανδημία όμως διαρκώς επέστρεφαν εκεί.

Συνεχίζουν να ελπίζουν σε μία γρήγορη επιστροφή σε μία προηγούμενη κανονικότητα.

Κάνουν όνειρα για το μέλλον.

Φαντάζονται τα μεγάλα και σπουδαία ταξίδια που θα πραγματοποιησούν, συζητούν για τους πιθανούς πρώτους προορισμούς «όταν η επιδημία θα έχει τελειώσει», αναζητούν “θετικούς δημιουργικούς τρόπους” για να αναδείξουν την ευκαιρία που αποτελεί μία πανδημία. Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον χρόνο που έμειναν σπίτι.

Ο άνθρωπος της πανδημίας λ.χ. ξεσκόνισε όλους τους ψηφιακούς τσελεμεντέδες και μαγείρευε πιο πολύ παρά ποτέ.

https://www.youtube.com/watch?v=1xUoKGrH36E

Εν μέσω καραντίνας, αναγνώρισε ότι η δυνατότητα να μένει σπίτι είναι ένα προνόμιο που πολλοί συνάνθρωποί του δεν έχουν. Κάποιοι ένοιωσαν μάλιστα και προνομιουχοι για την επιλογή που έχουν να ζουν υπό καθεστώς εγκλεισμού.

Κάποιοι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν τον εγκλεισμό τους εκεί που άλλοι δεν έχουν την επιλογή, σκέφτηκαν. Για μια στιγμή ένοιωσαν ένοχοι.

Ο άνθρωπος της πανδημίας εκφράζει την αισιοδοξία του. Λέει τη γνώμη του για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας που θα αποτυπώνουν την εντύπωση στο μυαλό του ότι υπάρχει μέλλον, ότι η θεομηνία είναι στα μέτρα του και ότι αρκεί να υπομείνει αρκετά.

Εκφράζει τη βεβαιότητα:

«Αρκεί να παρθούν τα κατάλληλα μέτρα και όλα αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν σε μία κανονικότητα».

Η λογική θα υπερισχύσει. Η επιστήμη θα νικήσει. Το παράλογο και απρόβλεπτο δε μπορεί να είναι η τελική απάντηση.

Συντηρεί την ψευδαίσθηση ότι δε χρειάζεται να αλλάξουν πολλά.

…Θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους, αφέντες του εαυτού τους. Όμως ουδείς είναι ελεύθερος όσο υπάρχουν θεομηνίες… [1]

Ο άνθρωπος μέσα στην καραντίνα προσπάθησε να διατηρήσει κομμάτια της καθημερινότητας και της ρουτίνας του. Η διατήρησή τους έδωσε την εντύπωση της ύπαρξης μιας κανονικότητας που έχει εξαφανισθεί. Αποτέλεσαν ένα νοητικό συνδετικό κρίκο με αυτό που υπήρχε πριν την πανδημία. Όσο διατηρούσε τη ρουτίνα, τόσο πιο ασφαλής αισθανόταν.

Οπωσδήποτε, προκύπτει ότι η διατήρηση μίας ρουτίνας, η επιζήτησή της, είναι συνθήκη επιβίωσης που η υπερβολή της αποδεικνύει την μεγάλη πλέον ανάγκη που υπήρχε γι’ αυτή.

Στην ειδησεογραφία τις πρώτες μέρες της πανδημίας υπήρχαν πάντα νέα για τις πιθανές θεραπείες και τα ελπιδοφόρα μηνύματα που προκύπτουν από τις έρευνες επιστημόνων. Σύντομα όμως οι διθυραμβικές ειδήσεις που δημιουργούσαν ελπίδες, έγιναν μονόστηλα που διάψευδαν την αρχική αισιοδοξία. Μετά, καθώς ο χρόνος περνούσε, οι ειδήσεις αυτές προξενούσαν όλο και μικρότερη εντύπωση. Η θεραπεία ήταν οπωσδήποτε αναγκαία, όμως ουδείς έμοιαζε να έχει πλέον τον ίδιο ενθουσιασμό όπως τον πρώτο καιρό στο άκουσμα των σχετικών ειδήσεων.

Οι πολιτικοί τον πρώτο καιρό εξέφραζαν και αυτοί την αισιοδοξία τους.

Όταν περάσει η πανδημία, επαναλάμβαναν, δεν υπάρχει αμφιβολία, “η οικονομία θα αρχίσει να τινάζεται ψηλά, πάρα πολύ ψηλά”, έλεγαν με ενθουσιασμό, λες και η επιδημία είναι στην πραγματικότητα μία κρυφή ευλογία που εμείς μένει να την αναγνωρίσουμε γι’ αυτό που είναι και να αντιληφθούμε πόσο πραγματικά τυχεροί είμαστε. [2]

Μετά τις πρώτες εβδομάδες ένας τρόπος για να εκλογικεύσεις την κατάσταση ήταν πάντως να κατηγορήσεις τους πολιτικούς.

Το να κατηγορείς τους πολιτικούς ήταν μία πράξη που έδινε έναν τόνο κανονικότητας σε μία μη κανονική κατάσταση. Έτσι, πολλοί εξέφραζαν την οργή τους για τις μη ενδεδειγμένες κινήσεις της κεντρικής διοίκησης που θα διασφάλιζαν την όσο πιο γρήγορη επιστροφή στις φυσιολογικές συνήθειες, κατηγορούσαν την κυβέρνηση για διαφθορά και πρότειναν σειρά μέτρων που θα μπορούσαν να ληφθούν για την ανακούφιση των πιο ευάλωτων στρωμάτων.

Διαπίστωναν ελλείψεις και λάθη στη διαχείριση.

Ο άνθρωπος της πανδημίας διψούσε για αισιόδοξες ειδήσεις όπως αδημονούσε να διαβάσει και ειδήσεις για την επικείμενη καταστροφή. Λες και επειδή ζει σε μία καταστροφή αυτή πρέπει να αποκτήσει την εικόνα που έχει στο μυαλό του ότι πρέπει να έχει μία καταστροφή και όταν δε λαμβάνει αυτή την εικόνα αρχίζει να αμφισβητεί το κατά πόσο είναι μία καταστροφή ή αν είναι τελικά η φαντασία του ή τον έχουν πείσει ότι ζει μία καταστροφή ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο και ξεχωριστό σε αυτό που ζει.

Για πολλούς, το αίσθημα απογοήτευσης είναι μεγάλο αφού η πανδημία δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους. Φοβούνται ότι υπομένουν όσα υπομένουν δίχως κανένα πραγματικό λόγο και αντίκρυσμα.

Στο έδαφος αυτής της εντύπωσης ανθίζουν ποικίλες θεωρίες συνομωσίας.

Αν δεν είναι μία καταστροφή αυτό που βιώνουμε, τότε οπωσδήποτε πρέπει να είναι ένα σχέδιο που έχει ως στόχο την εκμετάλλευση του φόβου της καταστροφής. Λες και το γεγονός ότι ο φόβος για μια καταστροφή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης πρέπει να σημαίνει ότι η καταστροφή δε μπορεί πραγματικά να υπάρχει.

Η επιστροφή σε αυτά που είναι “κοινή γνώση”, δίνει μία αίσθηση κανονικότητας που μειώνει τον φόβο για την πανδημία.

Αν τα πράγματα είναι όπως ήταν πάντα, αν η πανδημία είναι ένα ψέμα, τότε αρκεί να αντιδράσουν για να υπενθυμίσουν την αλήθεια που ήδη γνωρίζουν – ότι δεν εμπιστεύονται «τους πολιτικούς που είναι πουλημένα τομάρια», και «τα μέσα παραπληροφόρησης που είναι ελεγχόμενα και διεφθαρμένα» –  σε όλους αυτούς που εξαιτίας του φόβου στον οποίο έχουν υποκύψει δε μπορούν να τη δουν. Οπωσδήποτε πάντως, το γεγονός δε μπορεί να είναι τυχαίο.

Ανιχνεύουν στοιχεία που αποτυπώνουν μοτίβα που αποκαλύπτουν την αλήθεια που αποδεικνύει ότι ο φόβος είναι κατασκευασμένος.

Απαραίτητο λίπασμα αποτελούν οι αντιφατικές πολιτικές που εφαρμόζονται και οι ανακριβείς και αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες που ακούγονται από τα πιο επίσημα χείλη.

Προσπαθούν να αντιδράσουν υπό συνθήκες όπου ακόμα και το δικαίωμα τους στην αντίδραση τίθεται εν αμφιβόλω, εις το όνομα της διασφάλισης της δημόσιας υγείας. Πολλοί αντιδρούν επειδή δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Επειδή γι’ αυτούς είναι ζήτημα επιβίωσης.

Ο αριθμός τους αυξάνεται όσο ο κίνδυνος της πείνας και της εξαθλίωσης μεγαλώνει.

Προς το παρόν πάντως, στις καθημερινές συζητήσεις, η πλειοψηφία των ανθρώπων συνεχίζει να εκφράζει τους πιο τρομερούς φόβους της με τις πιο τετριμμένες εκφράσεις. Έτσι μόνο αισθάνονται ότι μπορούν να κερδίσουν τη συμπάθεια των άλλων.

Άλλωστε, το καζάνι αυτό μας χωράει όλους και δεν κάνει εξαιρέσεις. Γιατί λοιπόν να προσποιούμαστε πια τους έκπληκτους ή τους οργισμένους;

Ότι έρχεται ως θεομηνία αντιμετωπίζεται ως θεομηνία. Η οργή και η αγανάκτηση για τις ανατροπές που έφερε η πανδημία είναι αισθήματα που δεν προσφέρουν λύσεις απέναντι σε μια φυσική καταστροφή. Η οργή δίχως προοπτική όταν συνεπάγεται ακινησία ισοδυναμεί με θάνατο.

«Παραμένω ψύχραιμος. Δεν οφελεί το να οργίζομαι απέναντι σε ένα φαινόμενο. Η οργή δεν ταΐζει.

Υπάρχει βέβαια μια ενόχληση. Μια αναστάτωση στις καθημερινές συνήθειες και στην πραγματοποίηση των καλών και συμφέροντών μου. Μια προσαρμογή κάπως βίαιη. Όμως, πάραυτα, είναι μια προσαρμογή», λέει ο άνθρωπος της πανδημίας με μια προσποιητή αισιοδοξία.

«Συνεχίζω να αντιμετωπίζω την κατάσταση με περισσότερα χωρατά παρά παράπονα. Δεν είμαι δειλός. Δεν είμαι αδύναμος. Θέλω να είμαι από αυτούς που αντιμετωπίζουν τα πράγματα με αισιοδοξία. Η θεομηνία μπορεί να αποτελεί μία ευκαιρία για να ανακαλύψω άγνωστες πτυχές του εαυτού μου. Η θεομηνία μπορεί να είναι μία ευκαιρία αυτο-βελτίωσης. Κατ’ ένα τρόπο, είναι μία εκπαιδευτική διαδικασία Και καθώς όλα τούτα συντελέστηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, συμπεραίνω πως, οι αλλαγές αυτές, αφού δεν είναι φυσιολογικές δεν πρέπει να είναι και μόνιμες.

Δεν πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά έχω την κρυφή ελπίδα πως θα είναι κάτι περαστικό.

Οι συνήθειές μου επιμένουν. Προσαρμόζομαι στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Οι συνήθειές μου προσαρμόζονται. Αλλάζουν. Άλλωστε, μπορεί κανείς να παραιτηθεί από τη ζωή; Γιατί αυτό θα έπρεπε να κάνω αν αποδεχόμουν την καταστροφή. Η δυνατότητα του ανθρώπου να προσαρμόζεται είναι αναπόφευκτη», καταλήγει με μία ικανοποίηση για τις διαπιστώσεις του.

Ο άνθρωπος συνηθίζει. Κι ο φόβος μπορεί να υπάρχει ως η απουσία του. Ως αποστασιοποίηση.

Στο τέλος, η καθημερινότητα θα έχει πάρει μια άλλη μορφή. Τότε, ο μετασχηματισμός θα έχει ολοκληρωθεί. Η νέα πραγματικότητα θα είναι λειτουργική. Η καθημερινότητα θα έχει μεταμορφωθεί, το έκτακτο θα είναι το νέο κανονικό.

Ναι! Η συνήθεια μας χαρακτηρίζει. Αυτό είναι ένα πράγμα που με βεβαιότητα μπορώ να πω. Με την ανάλογη διοίκηση και υπό τις πρέπουσες συνθήκες.  Με τη σωστή αναλογία παραγωγής φόβου και ορθής διαχείρησής του. Κι η αντίδραση ενάντια στη διοίκηση – ως ένα επίπεδο – είναι επιθυμητή. Είναι μέσα στη λογική της διαχείρησης.

Αυτή η μία φράση έχει εξαιρετική σημασία:

Ο άνθρωπος συνηθίζει.

Από την έξαρση των πρώτων εβδομάδων και τα μεγάλα συναισθήματα σιγά – σιγά περάσαμε σε μία αποδοχή της νέας κατάστασης. Δεν πρόκειται για παραίτηση αλλά περισσότερο για την προσαρμογή ενος ανθρώπου που επιβιώνει.

Τα συναισθήματα έγιναν πιο μουντά. Οι ειδήσεις για τις πιθανές συνέπειες δεν προσελκούσαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Το δράμα των ανθρώπων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, άρχισε να μοιάζει συνηθισμένο. Δεν προκαλούσε πλέον εντύπωση. Κάποιοι αμφισβητούν ακόμη και αν ήταν ποτέ πράγματι δράμα. Μα και ο αριθμός των νεκρών τώρα δε μοιάζει πια τόσο μεγάλος. Ίσως και οι νεκροί να μην ήταν πραγματικά νεκροί… Είναι μια θεωρία που κερδίζει έδαφος.

Ο Άνθρωπος συνηθίζει.

Ακόμα και σε μία κατάσταση που ηθικά και ψυχικά αρχικά δεν τον καλύπτει, συνηθίζει. Επιβιώνει. Μα η συνήθεια αυτή φθείρει: είναι διαφθορά. Είναι η Αφαίρεση. Ένα κενό που μεγαλώνει. Γιατί το ψυχικό και ηθικό κενό μένει δίχως κάτι να το γεμίζει. Κι υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από την αδιαφορία;

 

Αναφορές:

1. Αλμπέρ Καμύ, (1947), «Η Πανούκλα», Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, μτφ. Γιώργος Γεράλης, Νατάσα Κυριακοπούλου
2. Κρεσέντο αισιοδοξίας από την Ντόρα Μπακογιάννη: Όταν περάσει ο κορωνοϊός, η οικονομία θα αρχίζει να τινάζεται πάρα πολύ ψηλα, http://agonaskritis.gr/%CE%BA%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CF%80/

Διαβάστε περισσότερα