ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: ΝΕΑ 3Η ΕΜΜΕΣΗ ΑΛΛΑ ΣΦΟΔΡΟΤΑΤΗ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ

Το ιστορικό γράμμα (31/10/1940) του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελεί το σημαντικότερο πολιτικό ντοκουμέντο της ιστορικής περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος τόσο τοπικά όσο και πανευρωπαϊκά, γιατί υπήρξε το ΠΡΩΤΟ «κείμενο»-τοποθέτηση σ' αυτή την κατεύθυνση. 

Υπήρξε γι' αυτό το λόγο καίριας, μεγάλης ιστορικής μα και αποφασιστικής σημασίας «κείμενο» για το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του κομμουνιστικού και αντιφασιστικού κινήματος της χώρας, επειδή σε αυτό διατυπώνεται με έναν εξαιρετικά συμπυκνωμένο, αξιοθαύμαστο αλλά και σαφέστατο τρόπο η επαναστατική Λενινιστική-Σταλινική γραμμή του ΚΚΕ - η ορθότητά της επιβεβαιώθηκε από τη μετέπειτα ιστορική πορεία θετικά στο βαθμό που ακολουθήθηκε, αρνητικά όταν εγκαταλείφτηκε - και τα καθήκοντα της πάλης αντιφασιστών-κομμουνιστών για εκείνη την περίοδο σε δύο βασικά σημεία:

ΠΡΩΤΟ, καθορίζεται σωστά, από μαρξιστική σκοπιά, ο χαρακτήρας του πολέμου από την πλευρά της Ελλάδας ως «εθνικοαπελευθερωτικός»: «ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι» και προτρέπει να μετατραπούν τα «πάντα» στη χώρα σε «φρούρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» - επαναστατική γραμμή ένοπλης πάλης που οδήγησε μετέπειτα, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, στη μεγάλη αθάνατη εποποιία της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, της οποίας εμπνευστής και αρχιτέκτονας υπήρξε ο Νίκος Ζαχαριάδης.

ΔΕΥΤΕΡΟ, καθορίζεται με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια ο τελικός ΣΚΟΠΟΣ της ένοπλης πάλης, μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους φασίστες καταχτητές, που δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η εγκαθίδρυση Λαϊκής Εξουσίας δηλ. η απαλλαγή της χώρας από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση αλλά και η ανατροπή του καπιταλισμού σ' αυτή: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για τον σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», μια νέα Ελλάδα, που, κατά τους νεοφώτιστους Τροτσκιστές Χρουστσοφικούς Σοσιαλδημοκράτες τύπου Παπαρήγα-Μαΐλη-Λουκά-Μαρίνου κλπ., θα «είχε» τάχα «τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος»(!). (Στο χειρόγραφο γράμμα του Ν.Ζ. μετά τη λέξη «εξάρτηση», περιέχεται και η φράση «και από κάθε εκμετάλλευση» που καθόλου δεν αλλάζει το νόημα. Βλ. «Νίκος Ζαχαριάδης: Ιστορικά διλλήματα», σελ. 30, επιμ. Γ. Πετρόπουλος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2011). 

Η αντιμαρξιστική αυτή «τροτσκιστική» άποψη πρωτοδιατυπώθηκε επίσημα στο διαβόητο  «Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ τόμος 2^ος, 1949-1968», σελ.618, Αθήνα 2011 που δημοσιεύτηκε το Νοέμβρη του 2011 και επαναλαμβάνεται-παρατίθεται και από τον τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη «Σ.» στο αντιμαρξιστικό αρθρίδιό του με αφορμή την επέτειο του ΕΑΜ «Η πάλη του ΕΑΜ και το ταξικό ζήτημα» («Ρ» 29/9/2012 σελ.28) και επίσης από τον αρχιτροτσκιστή Μ. Μαΐλη στο φλύαρο τροτσκιστο-σοσιαλδημοκρατικό δισέλιδο πρόσφατο αρθρίδιό του με τίτλο «Το ΕΑΜ και το σήμερα» («Ρ» 7/10/2012, σελ.16-17). Μ' άλλα λόγια αυτό που οικοδομούνταν ως το 1953 σε Αλβανία-Βουλγαρία-Ουγγαρία-Πολωνία-Τσεχοσλοβακία-Αν. Γερμανία είχε «τάχα» τα «χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος», κατά τ' άλλα, κατ' αυτούς, υπήρχε «σοσιαλισμός» σ’ αυτές τις χώρες ως το 1990 (μετά το 1953 σ' αυτές τις χώρες, πλην Αλβανίας, άρχισε η παλινόρθωση του καπιταλισμού). Τέτοιες «θεωρητικές» ανοησίες μόνο οι χρουτσωφικοί σοσιαλδημοκράτες και νεοφώτιστοι τροτσκιστές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι ικανοί να επινοούν. Εν αναμονή λοιπόν της συνέχειας.

Ας επαναφερθεί όμως στην μνήμη όσων αγωνιστών το ξέχασαν ότι αρχές του χρόνου ο τροτσκιστής Μαΐλης ως αφρίζων δερβίσης-λεμές της ντόπιας ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ μπουρζουαζίας αγανακτισμένος και εξοργισμένος διαμαρτύρονταν εκφράζοντας φανατικά την οπορτουνιστική του αντίθεση επειδή αυτή στο παρελθόν από το κίνημα «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13), επιτιθέμενος σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ και υπερασπιζόμενος την αστική τάξη - αρθρίδιο γραμμένο από τη σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων της ξενόδουλης αστικής τάξης με ταυτόχρονο «ξέπλυμα» δυο αιώνων ΠΡΟΔΟΣΙΩΝ της.

Ενώ ο αξιοθρήνητος λακές του ντόπιου κεφαλαίου Μ. Μαΐλης στο πρόσφατο αρθρίδιό του αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι «το ΕΑΜ με τον ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σχεδόν στο σύνολο της χώρας» («Ρ» 7/10/2012, σελ.16) ισχυρίζεται ότι «έφταιξε» τάχα η επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου δηλ. το «ΔΕΥΤΕΡΟ» σημείο του γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη ΑΝΤΙ να παραδεχθεί ότι αυτή η στρατηγική ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ από το Σιάντο και η επανάσταση ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία των Σιάντου-Ιωαννίδη-Ρούσου-Παρτσαλίδη με τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας που παρέδωσαν ουσιαστικά την εξουσία στον Αγγλικό ιμπεριαλισμό και το ντόπιο μοναρχοφασισμό. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που δεν χαρακτηρίζει ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ τις συμφωνίες αλλά μιλάει απλά για «λάθη», δικαιολογώντας έτσι την προδοσία όπως και όλοι οι ομοϊδεάτες του δεξιοί οπορτουνιστές (η επίθεση στην επαναστατική στρατηγική εκείνης της περιόδου δεν περιορίζεται μόνο στο ΚΚΕ αλλά επεκτείνεται και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, θέματα στα οποία θα επανέλθουμε).

Η νέα συγκαλυμμένη επίθεση (ακριβέστερα στο «ΔΕΥΤΕΡΟ» σημείο του γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη) της ηγετικής ομάδας του αστικού «Κ»ΚΕ είναι η τρίτη κατά σειρά επίθεση. Έχουν ήδη προηγηθεί στα τέλη Οκτώβρη του περασμένου χρόνου – χωρίς καν να συμπληρωθεί μήνας από τη διαβόητη «αποκατάσταση» του Ζαχαριάδη άλλες δύο επιθέσεις και μάλιστα στο ίδιο «κείμενο»-μπροσούρα που αφορούσαν το «ΠΡΩΤΟ» σημείο του γράμματος. Η μια είναι επανάληψη της γνωστής παλιάς επίθεσης (Απρίλης 1956) ότι τάχα αυτό δημιούργησε «σύγχυση» στους κομμουνιστές σχετικά με το Μεταξά, ενώ η δεύτερη, εντελώς νέα, συνιστά μια επίθεση καθαρά λασπολογικού χαρακτήρα, αφού ισχυρίζονται ψευδώς κατασυκοφαντώντας τον: «δεν υπάρχει αμφιβολία πώς στο σημείο αυτό ο Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό» («Ρ»-μπροσούρα 29-30 Οκτώβρη 2011, σελ.13) χωρίς καν να αναφέρεται το σημείο.

Εκείνο όμως που είναι το κύριο και πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί από τους αγωνιστές δεν είναι οι τροτσκιστικές θέσεις-επιθέσεις στο κίνημα, που βέβαια προκαλούν ζημιά: το κύριο είναι ότι αυτές αποτελούν το προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί-αποκρυφτεί το οριστικό ΠΕΡΑΣΜΑ της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στις θέσεις των μεγαλοαστικών κομμάτων αλλά και των ιμπεριαλιστών που προβάλουν ανέκαθεν αλλά και τώρα τη θέση περί δήθεν «ισότιμης συμμετοχής» της Ελλάδας στην ΕΕ (=άρνηση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ), εξωραΐζοντας, δικαιολογώντας και υπερασπίζοντας μα και διαιωνίζοντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, προς όφελος προφανώς των συμφερόντων των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων και εκείνων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 376 (1-31/10/2012)

Διαβάστε περισσότερα

Το ιδεολογικό κουβάρι της Ακροδεξιάς. Της Pieiller Evelyne

Η έλλειψη φιλοδοξιών της Αριστεράς ή η αδυναμία της να τις πραγματοποιήσει, ενθαρρύνουν την Ακροδεξιά να την απογυμνώνει από τις πιο εμβληματικές ιδέες της. Και, φυσικά, να τις διαποτίζει με τη βιαιότητα, τη σκληρότητα, τις εθνικές ή θρησκευτικές εμμονές της. Από το ρεύμα αυτό, που αναμειγνύει διαρκώς « την Αριστερά της εργασίας και τη Δεξιά των αξιών », ο Αλέν Σοράλ έχει αναδειχθεί ως βεντέτα του γαλλικού Διαδικτύου.

Μαζί υποδέχονται τον επισκέπτη. Στο αριστερό μέρος της οθόνης, ο Ούγο Τσάβες, ο Ερνέστο Γκεβάρα, ο Μουαμάρ Καντάφι, ο Πατρίς Λουμούμπα και ο Τομάς Σανκαρά, καθώς και οι Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, Φιδέλ Κάστρο και Βλαντίμιρ Πούτιν. Στο δεξί μέρος, η Ζαν ντ’Αρκ και ο δημιουργός αυτών των επαφών τρίτου τύπου, ο Αλέν Σοράλ. Σε μαύρο φόντο, όλοι πλαισιώνουν το όνομα της ιστοσελίδας, Ισότητα και Συμφιλίωση (Egalité et Réconciliation –E&R), και το εμβληματικό του σύνθημα : « Αριστερά της εργασίας και Δεξιά των αξιών ». Η ιστοσελίδα βρίσκεται στη 269η θέση της κατάταξης Alexa (θεωρείται αξιόπιστη), η οποία ιεραρχεί τις γαλλικές ιστοσελίδες με βάση τη διαδικτυακή κίνηση που προκαλούν. Η ιστοσελίδα του επιτυχημένου περιοδικού Télérama καταλαμβάνει τη 260η θέση... Γκεβάρα και Πούτιν; Τσάβες και η « δεξιά των αξιών»; Τα σημεία αναφοράς είναι πια θολά στη σημερινή πολιτική συγκυρία. Ή, με άλλα λόγια, υπάρχει ιδεολογική σύγχυση. Ποιος είναι τι, αυτό είναι το μεγάλο θέμα. Τι σημαίνει να είσαι δεξιός ; Τι σημαίνει να είσαι αριστερός;
Η Κίνηση Επιχειρήσεων Γαλλίας (Medef -το αντίστοιχο του ελληνικού ΣΕΒ) χειροκρότησε θερμά τον Γάλλο υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών Πιέρ Μοσκοβισί, ο οποίος πήγε στο θερινό πανεπιστήμιο των εργοδοτών για να δηλώσει : « Πρέπει να είμαστε μαζί στη μάχη ». Ο Αλέν ντε Μπενουάστ, συνιδρυτής της Ομάδας Έρευνας και Μελετών για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Groupement de recherche et d’études pour la civilisation européenne - Grece), κεντρική φιγούρα του ρεύματος που ονομάστηκε « Νέα Δεξιά », δηλώνει υπέρ της εθνικοποίησης των τραπεζών, υπέρ της δημιουργίας ενός κοινωνικοποιημένου πιστωτικού συστήματος, υπέρ της άρνησης πληρωμής του χρέους, και στηρίζει τα επιχειρήματά του στους προοδευτικούς διανοούμενους Εμανουέλ Τοντ και Πέρι Άντερσον ή στους « Προσγειωμένους Οικονομολόγους » [1]. Το Εθνικό Μέτωπο (FN) υποστηρίζει τον προστατευτισμό, από κοινού με μια μερίδα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και κάνει λόγο, όπως και το Μέτωπο της Αριστεράς (Front de Gauche-FG), για « λαϊκή κυριαρχία ».
Όταν, λοιπόν, συνδικαλιστικά στελέχη που ήταν κοντά στην Αριστερά, όταν μια κομμουνίστρια, υποψήφια με το Μέτωπο της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές του 2012 στη Μασσαλία, επιλέγουν να εμφανιστούν κάτω από τη σημαία του Εθνικού Μετώπου, είναι ίσως δείγμα διανοητικής οκνηρίας να θεωρήσει κανείς ότι πρόκειται για αξιοπρόσεκτες, αλλά μεμονωμένες, μετατοπίσεις. Και, στη συνέχεια, να κατατάξει στην ίδια κατηγορία και τη μετακίνηση προς το Εθνικό Μέτωπο ενός καθόλου αμελητέου ποσοστού των ψηφοφόρων του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις τοπικές βουλευτικές εκλογές σε δύο γαλλικές περιφέρειες. Πρόκειται μάλλον για σημάδι βαθιάς σύγχυσης.
Τότε, λοιπόν, τι σημαίνει όλος αυτός ο κυκεώνας ; Πρέπει, μαζί με τον Ζακ Ζιγιάρ, να προσεγγίσει κανείς το φαινόμενο ως υπερσυναισθηματική μετατόπιση, με φόντο « τον σκεπτικισμό απέναντι στους κυρίαρχους κύκλους, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς » [2] ή ως επιλογή υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών, καθώς τα « άκρα » θα μπορούσαν, επιτέλους, να συναντηθούν με σωτήριο τρόπο ; Έχοντας οριστεί εκ των προτέρων ως να « διατρέχουν οριζόντια τα πολιτικά ρεύματα » και ως εργαλεία αντίστασης στο « σύστημα », τα μηνιαία βίντεο που δημοσιεύει ο Σοράλ στην ιστοσελίδα του, της οποίας το κοινό σίγουρα δεν παραπέμπει σε μεμονωμένες περιπτώσεις, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων (15 εκατομμύρια επισκέψεις για 382 βίντεο), επιτρέπουν να διευκρινιστεί το τι συμβαίνει.
Ο Σοράλ απευθύνεται, χωρίς να δεσμεύει κανέναν άλλον, στους καλοπροαίρετους πολίτες που προσπαθούν να καταλάβουν ορισμένα πράγματα μέσα σε αυτό το « μπουρδέλο » -έκφραση του ίδιου του Σοράλ. Φορώντας μακό μπλουζάκι, καθισμένος σε έναν καναπέ, αυθάδης και προσηλωμένος, ο Σοράλ εξηγεί την κατάσταση : την επικαιρότητα και την κατεύθυνση της ιστορίας. Το παρελθόν του μαρτυρά άνθρωπο με καλλιτεχνικές ευαισθησίες : αρκετές ταινίες, ένα μυθιστόρημα. Αλλά και με διανοητικό θάρρος, καθώς η πολιτική διαδρομή του ανταποκρίνεται στους πειρασμούς πολλών ανήσυχων πνευμάτων. Από τη (σύντομη, απ’ ό,τι φαίνεται) ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, τη δεκαετία του 1990, μέχρι την Αντισιωνιστική Λίστα, που ίδρυσε μαζί με τον κωμικό Ντιεντονέ για τις ευρωεκλογές του 2009, με μια ενδιάμεση στάση δύο χρόνων στο Εθνικό Μέτωπο (2007 έως 2009), ο Σοράλ διένυσε τη διαδρομή αυτή χωρίς τον φόβο της παραδοξότητας και των ρήξεων. Δηλώνει με ηρεμία την « κακεντρέχειά » του, όπως ακριβώς το έκανε ο δικηγόρος Ζακ Βερζές, τον οποίο αποχαιρέτισε στην κηδεία του (20 Αυγούστου 2013), πλάι στον πρώην σοσιαλιστή υπουργό Ρολάν Ντιμά, τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης Μπαλαντίρ, Μισέλ Ρουσέν και τον Ντιεντονέ...
Ο Σοράλ, που, επιπλέον, είναι οπαδός των αθλημάτων μάχης (της πυγμαχίας, γαλλικής και αγγλικής), παρουσιάζεται, διακριτικά αλλά σταθερά, ως σύζευξη του αιώνιου έφηβου -που χαρακτηρίζεται, ως συνήθως, από την ένταση των προβληματισμών του, τον αντικομφορμισμό των δεσμεύσεων (και των αποδεσμεύσεών του)- και ενός σχεδόν μέσου ανθρώπου, ο οποίος ζει την ηρωική, αλλά και απαιτητική μοναξιά εκείνου που, χωρίς κόμμα, χωρίς στήριγμα, κόντρα σε όλους, προσπαθεί να δει καθαρά. Είμαστε μακριά από την εικόνα του πανεπιστημιακού στοχαστή ή του πολιτικού στελέχους. Γεγονός που διευκολύνει αρκετά την επιφανειακή ιδεολογική σταχυολόγηση, στην οποία προχωρούν αρκετοί χρήστες του Διαδικτύου, οι οποίοι στερούνται της κατάρτισης που κάποτε προσέφεραν κόμματα ή συνδικάτα και η οποία συγκροτούσε τη σκέψη των μελών τους.
Η ρητορική του Σοράλ οργανώνεται γύρω από κάποια συναισθήματα και έννοιες-κλειδιά : το αίσθημα αδυναμίας απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και στην απώλεια της αυτονομίας μιας χώρας που έχει υποταχθεί στους ευρωπαϊκούς κανόνες, την ανησυχία μπροστά στην οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση, τη δυσφορία απέναντι στις αξίες μιας νεωτερικότητας που έχει αυτοαναγορευτεί προοδευτική, τη δυσκολία στη διαμόρφωση αφήγησης για ένα διαφορετικό μέλλον. Κάτω από την αιγίδα της τολμηρής συνάντησης μιας αγίας του πολέμου και πολιτικών ηγετών που δεν φημίζονται για τις συναινετικές αρετές τους, ο Σοράλ προσφέρει την ανάλυσή του και τις απαντήσεις του.
Η έμμονη ιδέα της ηθικής και του έθνους
Πρώτα απ’όλα, σημασία έχει να αγωνίζεται κανείς κατά της « παγκοσμιότητας », δηλαδή ενός « ιδεολογικού σχεδίου που αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και, κατά συνέπεια, στην κατάλυση των εθνών με το πρόσχημα της οικουμενικής ειρήνης », με την όλη διαδικασία να περνά μέσα από την « ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση της ανθρωπότητας » [3]. Η « παγκοσμιότητα » αυτή αποτυπώνεται σε μια « ολιγαρχική κυριαρχία », η οποία καταπατά τη λαϊκή κυριαρχία και συντηρεί τον μύθο της παντοδυναμίας της αγοράς « σαν να μην ήταν η κυριαρχία αυτή πολιτική, σαν να μην ήταν αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων, ενός ταξικού συσχετισμού » (βίντεο, Ιανουάριος 2013). Η απόδοση δικαιωμάτων στις « καταπιεσμένες μειονότητες » έρχεται, λοιπόν, να υποκαταστήσει τα συλλογικά κοινωνικά κεκτημένα και οδηγεί σε μια βαλκανοποίηση που απειλεί να πυροδοτήσει εμφύλιο πόλεμο : η πιο χειροπιαστή μαρτυρία της παρέκκλισης αυτής φέρεται να είναι « η φυλετική ανάγνωση των κοινωνικών σχέσεων », « “ντόπιοι” εναντίον “Αράβων”, στη βάση της κοινωνικής κλίμακας, παρά εργασία εναντίον κεφαλαίου », η οποία και μετατρέπει τους μουσουλμάνους σε « αποδιοπομπαίους τράγους ».
Με λίγα λόγια, η παγκόσμια Νέα Τάξη, η οποία αποκαλείται και Αυτοκρατορία, επιθυμεί να θριαμβεύσει μια τυπική δημοκρατία, μια απλή « εξουσία των πλουσιότερων » (βίντεο, Μάιος 2013), με έμβλημα μια αφηρημένη ιδέα της ισότητας που θα υποκαθιστά « το ζήτημα της κοινωνικής ανισότητας, της ταξικής εκμετάλλευσης » με « ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού » (βίντεο, Μάιος-Ιούνιος 2013) : η επίκληση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί φύλλο συκής.
Επομένως, ο Σοράλ προτείνει « να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να βγούμε από το ΝΑΤΟ και να ανακτήσουμε τον έλεγχο του νομίσματός μας » (...) « για να αποδώσουμε ξανά στη Γαλλία την εθνική της κυριαρχία και στη δημοκρατία λίγο από το νόημά της ». Να αγωνιστούμε κατά της « ολιγωρίας των κρατών απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία ». Και να επαναφέρουμε τον προστατευτισμό.
Καταλαβαίνει κανείς καλά πως η συγκεκριμένη ανάγνωση της γενικής κατάστασης δεν σοκάρει όσους θέλουν, όπως ο Σοράλ, να τελειώνουν με « την ολιγαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου πάνω στην ανθρώπινη εργασία ». Ο Σοράλ, μάλιστα, θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση ότι είναι, όχι όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, « μαρξιστής » -θα έπρεπε κανείς να είναι συστηματικά αφηρημένος για να παρασυρθεί- αλλά σε αναζήτηση μιας « γνήσιας Αριστεράς ». Ειδικά εάν προστεθεί ότι καταδικάζει την αποικιοκρατία, « την προδοσία της Αριστεράς από τον γαλλικό οικουμενισμό », καθώς και τη νεοαποικιοκρατία, επιμένει στο γεγονός ότι η « ενορχήστρωση των εθνοτικο-θρησκευτικών εντάσεων » χρησιμεύει στον αποπροσανατολισμό της πάλης των τάξεων και, τέλος, επιθυμεί έναν πολυπολικό κόσμο. Ωστόσο, επικαλείται ελάχιστα τα κοινωνικά κινήματα ή την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, καθώς μοιάζει να εμπνέεται περισσότερο από την καταγγελία της « ιερής συμμαχίας μεταξύ της τραπεζικής Δεξιάς και της φιλελεύθερης Αριστεράς », την οποία νομιμοποιούν οι ελίτ και τα μέσα ενημέρωσης...
Αυτό συμβαίνει, γιατί η βασική εμμονή του είναι πολύ λιγότερο η κοινωνική δικαιοσύνη και πολύ περισσότερο η σωτηρία της Γαλλίας -« Ναι, λοιπόν, θέλω να σώσω τη Γαλλία » (βίντεο Σεπτεμβρίου 2012, 3ο μέρος)- και ό,τι θεωρεί ότι η Γαλλία εκπροσωπεί. Με άλλα λόγια, αποδίδει μικρότερη σημασία στην πολιτική από ό,τι στην ηθική, μικρότερη σημασία στην επανάσταση και μεγαλύτερη στο έθνος. Στην ηθική, για το νόημα που μπορεί να δώσει στην προσωπική ζωή. Στο έθνος, για το νόημα που μπορεί να δώσει στη συλλογική ζωή.
Μολονότι οι ταξικές σχέσεις αποτελούν θεματική που βρίσκει κανείς παντού στη ρητορική του Σοράλ, η μελέτη τους παραμένει αδύναμη. Γιατί ο πυρήνας της ανάλυσής του διέπεται από μια σύλληψη του ανθρώπου, την οποία ο νεοφιλελευθερισμός, που έχει μετατραπεί σε συνώνυμο της νεωτερικότητας, υποτίθεται ότι προσπαθεί να καταστρέψει. Ο βασικός εχθρός είναι όσα παροτρύνουν « στην παρορμητική κατανάλωση και στον ατομικισμό » (χάρτα της E&R), δηλαδή « η ιδεολογία του εμπορευματικού κόσμου ». Πολύ περισσότερο από την εκμετάλλευση, αυτό που πρέπει να καταδικαστεί στον νεοφιλελευθερισμό είναι ότι παράγει « μια κοινωνία αφοσιωμένη στις παρορμήσεις της » (βίντεο, Μάιος 2013), προκαλώντας, έτσι, την αποδυνάμωση της έννοιας του συλλογικού και, επομένως, και της πολιτικής συνείδησης, μέσω της συστηματικής καλλιέργειας του εγωισμού, του πνεύματος του ανταγωνισμού, της αναζήτησης της ευχαρίστησης. Όμως, μόνο το έθνος είναι « σε θέση να προστατεύσει τους λαούς από τα κοσμοπολίτικα κέρδη, που δεν έχουν ούτε πατρίδα ούτε ηθική » και διαφθείρουν τις αξίες που υπερβαίνουν την απλή προσωπική ευχαρίστηση. Το λογικό άλμα είναι τεράστιο.
Επομένως, τίνος πράγματος το όνομα είναι εδώ το έθνος;
Προφανώς, για να « προστατεύσει τους λαούς », το έθνος πρέπει να ενσαρκώνει την άρνηση του εγωισμού και « των κοσμοπολίτικων κερδών ». Πράγμα που προϋποθέτει, από τη μία πλευρά, ότι πρόκειται για κάποια μοναδική ουσία, για το πνεύμα που προσιδιάζει σε κάποια ιδιαίτερη κουλτούρα. Και, από την άλλη πλευρά, πρέπει να αποκλείει τον ανήθικο κοσμοπολίτη.
Ιερή παρέκκλιση. Από το αίτημα ανάκτησης της κυριαρχίας έναντι, μεταξύ άλλων, των υπερεθνικών κανόνων, φτάνει κανείς να καταφεύγει σε μια σχεδόν μυστικιστική έννοια, η οποία υποτίθεται ότι επιτρέπει, εάν υιοθετηθεί, τη δημιουργία « ενός μετώπου της εργασίας, πατριωτικού και λαϊκού, ενάντια σε όλα τα δίκτυα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του παγκοσμιοποιημένου ακραίου νεοφιλελευθερισμού » [4]. « Αδελφωμένη εθνική κοινότητα, με συνείδηση της ιστορίας και του πολιτισμού της », όπου συμμετέχουν « όσοι θέλουν να διατηρήσουν ό,τι καλό, μετρημένο και ανθρώπινο υπήρχε στην παράδοση », αυτή την ελληνοχριστιανική παράδοση, η οποία υποτίθεται ότι οδήγησε στην απαίτηση της πραγματικής ισότητας. Για να τελειώσουμε με τον υλισμό, πρέπει, σύμφωνα με τον Σοράλ, να ξαναβρούμε την πνευματική δύναμη που λειτουργούσε κάποτε ως αντίβαρό του και την οποία αντιπροσώπευαν τόσο η θρησκεία όσο και ο κομμουνισμός ή ο γαλλικός οικουμενισμός, την έννοια της αδελφοσύνης, τον σεβασμό προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, τη συνείδηση ότι είμαστε άτομα που συνδέονται σε ένα σύνολο.
Κατά συνέπεια, το έθνος θα ήταν μια οντότητα αντικαπιταλιστική από τη φύση της, από την οποία αποκλείονται, κατά τα φαινόμενα, όλοι οι, συνειδητοί ή ασυνείδητοι, φορείς του νεοφιλελευθερισμού: στην Αριστερά, όσοι θεωρούν ότι η μάχη περιορίζεται στο ζήτημα της « νομικής ισότητας », στη Δεξιά, όσοι « θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους ». Αυτό που έχει σημασία είναι η δυνατότητα υιοθέτησης κοινών αξιών, οι οποίες θα υπερβαίνουν τις ατομικές διαθέσεις και τα ατομικά χαρακτηριστικά. Έτσι, λίγη σημασία έχει ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους, ο οποίος έχει γίνει « θρησκεία, η πιο φανατική από όλες », λίγη σημασία έχει η καταγωγή του πολίτη -οι Γάλλοι μουσουλμάνοι που έχουν ενσωματωθεί « αποτελούν ευκαιρία για τη Γαλλία », σε αντίθεση με « αυτή τη νέα γενιά κακομοίρηδων, που έχουν βγει από τα γκέτο όπου τους εκτόπισαν » (...) « και είναι φορείς μιας ιδεολογίας της εγκληματικότητας με αμερικανική νεοφιλελεύθερη προέλευση ». Εχθρός της αδελφοσύνης είναι, επίσης, όποιος προτάσσει τη μειονοτική του ένταξη, στο όνομα της ισότητας « των θυμάτων », ο μη παραγωγικός, ο άπληστος, ο βολεμένος -ο ατομικιστής. Άρα, όλοι οι « προοδευτικοί » και όλοι οι « αντιδραστικοί » δεν αποτελούν δύο ομογενοποιημένες ομάδες.
Σημασία έχει να οριστούν οι αυθεντικοί συμμέτοχοι σε μια κοινωνία απελευθερωμένη από την αναπαράσταση του νεοφιλελεύθερου κόσμου : ο πραγματικός λαός, ο φορέας του πνεύματος του έθνους. Μακριά από τους ψεύτικους ανταγωνισμούς, μακριά από τις τετριμμένες διαχωριστικές γραμμές, ο πραγματικός λαός συμπεριλαμβάνει τη μικροαστική τάξη που μπορεί να βρίσκεται κοντά στο προλεταριάτο, τον μικροεπιχειρηματία που δεν υιοθετεί τις ίδιες πρακτικές με τη Medef. Όλοι μαζί, αγρότες, εργάτες, μικροεπιχειρηματίες... θα μπορέσουν να βαδίσουν προς μια « κοινωνία της αμοιβαιότητας των πολιτών-μικροπαραγωγών », καθώς, για τον καθένα, « η οικονομική και κοινωνική -άρα και πολιτική- υπευθυνότητα είναι αποτέλεσμα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής του ». Ο Σοράλ δεν είναι μακριά από τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν ούτε από τον Πιέρ Πουζάντ. Είναι, όμως, πολύ μακριά από τον Καρλ Μαρξ.
Αυτή η « συμφιλιωμένη », αξιοπρεπής κοινωνία θα μπορούσε να αποτελέσει κοινό στόχο της αντι-νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. « Υπάρχει μια ηθική Δεξιά που, αν το σκεφτούμε καλά, είναι σύμμαχος της οικονομικής και κοινωνικής Αριστεράς. Και, αντίθετα, υπάρχει μια ανήθικη Αριστερά, η οποία έχει αποδειχθεί ιδεολογική προϋπόθεση της οικονομικής Δεξιάς στην πιο πρόσφατη και πιο βάναυση μορφή της ». « Αριστερά της εργασίας, Δεξιά των αξιών » : το σύνθημα της E&R αποκτά το πλήρες νόημά του. Στην κοινωνική Αριστερά ενσωματώνεται η έννοια της υπέρβασης που φέρουν οι αξίες του έθνους και η πάλη των τάξεων καταργείται μέσα σε μια πολύμορφη, αλλά ενωμένη κοινωνία.
Μένει να εξηγηθεί η νίκη του νεοφιλελευθερισμού, μεταξύ άλλων και η ιδεολογική επικράτησή του σε βάρος της ανήθικης Αριστεράς. Είναι πολύ απλό : οφείλεται στην αμερικανο-σιωνιστική συνωμοσία.
Εάν η δημοκρατία είναι προσχηματική, εάν οι θέσεις υπέρ του νεοφιλελευθερισμού διαδίδονται τόσο συστηματικά, εάν η αντιπολίτευση είναι τόσο συχνά αποδυναμωμένη, αυτό συμβαίνει επειδή σκοτεινά δίκτυα υποτίθεται ότι έχουν διεισδύσει σε όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων της... Αυτοκρατορίας, εξουδετερώνοντας ή διαφθείροντας την πολιτική δράση : από τα δείπνα των ελίτ [5] μέχρι τις « νέες μασονικές στοές για την υπερ-τάξη, δηλαδή τα think tanks τύπου Μπίλντερμπεργκ και Τριμερούς », η ολιγαρχία προετοιμάζει και τις μεθοδεύσεις της και την κοινή γνώμη, ενώ, από συνωμοσία σε συνωμοσία, δημιουργεί την τρομοκρατική απειλή με τους Δίδυμους Πύργους ή με τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Κάτι που δικαιολογεί την υποστήριξη του Σοράλ στο « Ισλάμ της αντίστασης » και τους συμμάχους του, που, μόνοι, αντιστέκονται στην παγκόσμια κυριαρχία της κάστας αυτής...
Στην καρδιά των συνωμοσιών βρίσκονται, σε συντονισμό με την αρπακτική Αμερική, οι « Εβραίοι », οι οποίοι, εάν δεν είναι περιπλανώμενοι, τουλάχιστον είναι από τη φύση τους ξένοι προς την έννοια του έθνους και, επιπλέον, ειδικεύονται στη συσσώρευση κεφαλαίου. Οι τράπεζες είναι εβραϊκές, ο Τύπος είναι εβραϊκός, οι καταστροφείς της εθνικής ενότητας είναι οι Εβραίοι... Ο Σοράλ τρέφει απέναντί τους ένα πραγματικά άσβεστο μίσος. Τους βλέπει παντού. Φυσικά, του είναι εύκολο να προτιμά να μιλά για αντισιωνισμό ή για αντίθεση στην πολιτική του Ισραήλ. Αλλά πρόκειται απλούστατα για αντισημιτισμό και όχι για την έκφραση υποστήριξης στον παλαιστινιακό λαό ή για κάποια εμφανή κλίση προς την υποτιθέμενη απελευθερωτική πρόκληση. Εάν επανεκδίδει τα κλασικά αντισημιτικά έργα (Edouard Drumont, La France juive, κτλ.) από τον εκδοτικό οίκο του, τον Kontre Kulture, είναι από φλογερή πεποίθηση. Καμία αμφιβολία.
Ωστόσο, αυτά τα μανιακά ξεσπάσματα δεν είναι αρκετά για να τον απαξιώσουν στα μάτια των οπαδών του. Κι αυτό, γιατί οι θεωρίες συνωμοσίας, των μασόνων, των Εβραίων, των Ιλουμινάτι και άλλων, παραπέμπουν στο τόσο διαδεδομένο σήμερα συναίσθημα αδυναμίας, το οποίο δεν μετριάζουν καθόλου οι, συχνές βέβαια, επιθέσεις κατά των ελίτ και της ολιγαρχίας. Αναμφίβολα, επίσης, γιατί, ορισμένες φορές, υπάρχουν συμφωνίες που κρατιούνται κρυφές (τι άλλο ήταν, για να μην μακρηγορήσει κανείς, οι σχέσεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ορισμένα στοιχεία της χιλιανής εργοδοσίας στην προετοιμασία του πραξικοπήματος που ανέτρεψε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε ;). Αλλά έχει, έτσι κι αλλιώς, σημασία να αναρωτηθεί κανείς, εάν αυτός ο τύπος προβληματισμού, που εμφανίζεται πάνω απ’ όλα ηθικός, πάνω από κόμματα, αντικαπιταλιστικός και εθνικιστικός, δεν οδηγεί αρκετά συχνά σε έναν « φαιοκόκκινο » λαϊκισμό, ελάχιστα αντικαπιταλιστικό, αλλά με έντονα χαρακτηριστικά ξενοφοβίας, αν όχι φασισμού. Εάν πιστέψουμε την ιστορία, η απάντηση είναι ναι.
Θα ήταν, πάντως, επιπόλαιο να θεωρήσει κανείς ότι όσοι παρακολουθούν τον Σοράλ είναι όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φασίστες. Θα ήταν εξίσου επιπόλαιο να μη δοθεί σημασία στα στοιχεία της ρητορικής του που « γεφυρώνουν » τα διφορούμενα, που διευκολύνουν την απόκλιση. Η ουσία των αναλύσεών του και των συνεπειών τους περιστρέφεται γύρω από τον παραλληλισμό των κοινωνικών ζητημάτων με τα ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και γύρω από την επιστροφή στο έθνος : μια φαινομενικά συνεκτική οπτική των κοινωνικών και προσωπικών ερειπίων της νεοφιλελεύθερης νεωτερικότητας, η οποία απαλλάσσει τους χρήστες του Διαδικτύου από την ίδια τους την υποψία ότι έχουν γίνει θλιμμένοι αντιδραστικοί, κάνοντάς τους, ταυτόχρονα, να αναθαρρήσουν, νιώθοντας ότι ανήκουν σε μια μειοψηφία που, επιτέλους, είδε το φως. Επομένως, ίσως θα είχε ενδιαφέρον, για μια Αριστερά αποφασισμένη να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις πραγματικής κοινωνικής δικαιοσύνης, να υπενθυμίζει ότι τίποτε στη ρητορική και στους στόχους της δεν πρέπει να συνδέεται με τη ρητορική και τους στόχους της Ακροδεξιάς. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, το καλύτερο θα ήταν να κάνει πιο ξεκάθαρη τη δική της ανάλυση για τα ζητήματα αυτά, ακόμη κι όταν θα προκαλεί συγκρούσεις στο εσωτερικό της.

P.-S.

Περισσότερα

Βίντεο: Η Évelyne Pieiller μαζί με τον Serge Halimi, καλεσμένοι τουr= Daniel Mermet στην εκπομπή "Là-bas si j’y" μιλούν για το φαινόμενο Alain Soral

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μάνος Χατζιδάκις για το Πολυτεχνείο

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ή ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΙΝΔΙΑΝΟΥ

(ο Μάνος Χατζιδάκις για το Πολυτεχνείο)

Οι εθνικές γιορτές έχουν καταλήξει να είναι τελετουργίες χωρίς αντίκρισμα και με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι πρόσφατα –γιορτάζουμε μόλις τη 12η επέτειο– κι όμως μοιάζει η γιορτή σαν τον χρυσό σταυρό που κοσμεί τους λαιμούς νεαρών ερωτιδέων ή ηλιοκαμένων καμακιών. Καμιά επαφή με το ουσιαστικό περιεχόμενο του σταυρού. Στολίδι, ένταση του αισθησιασμού. Έτσι και οι γιορτές του Πολυτεχνείου κατέληξαν σε εκτόνωση, σε κομματικό σφετερισμό και σε συνθήματα άσχετα από το ιδεολογικό περιεχόμενο των γεγονότων που η μνήμη τους συνέθεσε τους επί «εθνικού» επιπέδου εορτασμούς της επετείου (...)

Όμως το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι που κάθε κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να συνδεθεί κατευθείαν με τις επετείους αυτές, αγνοώντας τα αληθινά μηνύματα των γεγονότων που τις συνέθεσαν (...)

Τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου μας παρέχονται με περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτούς που επέζησαν παρά γι’ αυτούς που χάθηκαν οριστικά. Οι εναπομείναντες παρελαύνουν επικεφαλής, βγάζουν λόγους, πραγματοποιούν τηλεοπτικές συνεντεύξεις και δεν τους άκουσα ούτε μια φορά να μνημονεύουν αυτούς που χάθηκαν οριστικά, που δεν είναι σε θέση να μιλήσουν σήμερα.

Έτσι, έρχεται η σειρά να δούμε από κοντά το τραπέζι ενός Ινδιάνου που αμέριμνος με την παραδοσιακή τεχνική αμύνης, υπερασπιζόταν το σπιτικό του και τον τόπο του από τους εισβολείς, ήσυχος για το δίκαιό του και για τον Θεό του. Όμως οι πιονέροι με τον δικό τους Θεό κατασκευάσανε ένα δικό τους δίκαιο και κατέκτησαν τους Ινδιάνους. Κι αφού τους εξαφάνισαν, άρχισαν να γυρίζουν ταινίες με το δίκαιο αμφίρροπο ανάμεσα στους Ινδιάνους και τους Αμερικανούς στρατιώτες. Όμως η κατάληψη είχε επιτελεστεί. Η Αμερική στους Αμερικανούς. Και η 17η Νοεμβρίου στους επιζήσαντες. Αύριο –καθόλου απίθανο– μια μελλοντική δικτατορία να οικειοποιηθεί την επέτειο του Πολυτεχνείου ως σύμβολο αντιστάσεως εναντίον των αντιπάλων της. Μήπως δεν έγινε παρόμοια πλαστοπροσωπία στα ανατολικά «σοσιαλιστικά» κράτη; Αγώνες νέων παιδιών μήπως δεν έγιναν σύμβολο εορτασμού τυραννικών καθεστώτων; Τα ’χουμε δει αυτά και τα ’χουμε-αλίμονο-συνηθίσει (...)

Μάνος Χατζιδάκις

Αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό «Τέταρτο», τευχ. 8, Δεκέμβριος 1985, και συμπεριλήφθηκε αργότερα στη συλλογή κειμένων του Μάνου Χατζιδάκι «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» από τις Εκδόσεις Ίκαρος.

Φωτο © αρχείο Μάνου Χατζιδάκι

Διαβάστε περισσότερα

Πάμπλο Κανέδο: Να μοιραστούμε την εξουσία με την οργανωμένη κοινωνία

Ο Πάμπλο Σέζαρ Γκρου Κανέδο, Υπουργός Πολιτισμών της Βολιβίας, ήρθε καλεσμένος του Συντονιστικού Πολιτών και Φορέων SOSτε το ΝΕΡΟ. Ταξίδεψε για να μιλήσει στην εκδήλωση "Από την Κοτσαμπαμπα ως τη Θεσσαλονίκη, οι αγώνες για το νερό φτάνουν στη νίκη". Μιλάει στον Χρήστο Αβραμίδη και στον Αντώνη Γαλανόπουλο για το περιοδικό Unfollow

Οι αγώνες των Βολιβιανών για το νερό αποτελούν παράδειγμα για όλους τους λαούς που κινδυνεύουν να χάσουν αυτό το βασικό αγαθό. Θα θέλαμε αφενός να μας περιγράψετε τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια και αφετέρου ποιος είναι ο λόγος που σας έφερε στη Θεσσαλονίκη.
Θα ξεκινήσω με τον λόγο για τον οποίο ήρθα στην Ελλάδα. Αυτό που συνέβη στην Βολιβία έγινε πολύ γνωστό παγκοσμίως. Ήταν η πρώτη φορά που οι κοινωνικές οργανώσεις νίκησαν, κατατρόπωσαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Νίκησαν πραγματικά στο δρόμο και τους ανάγκασαν να οπισθοδρομήσουν και να πάρουν πίσω την απόφαση ιδιωτικοποίησης του νερού. Αυτό που κάναμε, ήταν να οργανωθούμε όχι σε πολιτικά κόμματα αλλά στον περίγυρο μας, στην γειτονιά, στη κοινότητα, στα πανεπιστήμια, επειδή η ιδιωτικοποίηση του νερού μας αφορούσε όλους. Αυτό που ανακαλύψαμε τότε ήταν ότι δεν ήταν πια αναγκαία τα παραδοσιακά κόμματα για να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο της χώρας.
Πως γίνεται τώρα η διαχείριση του νερού και των άλλων δημόσιων αγαθών στη χώρα σας;
Στο Σύνταγμα που ψηφίστηκε το 2009 γράφουμε ότι δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες και θα πρέπει να ανήκουν πάντα στο Βολιβιανό κράτος. Οι υπηρεσίες του νερού διαχειρίζονται από τις τοπικές κυβερνήσεις, σαν εταιρείες διαχείρισης δημόσιων αγαθών, αλλά πάνω από όλα έχουμε ένα συνταγματικό διάταγμα που προστατεύει το νερό και όλες τις φυσικές πηγές.
Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η εξέλιξη της Μπολιβαριανής Επανάστασης μετά το θάνατο του Ούγκο Τσάβες;
Χωρίς αμφιβολία, η Βενεζουέλα, η Λατινική Αμερική και ο κόσμος έχασαν έναν μεγάλο ηγέτη. Είχε ένα χάρισμα ο Τσάβες, κατάφερε να μεταφέρει στο λαό της Βενεζουέλας έναν καινούριο τρόπο κατανόησης της πολιτικής. Τους έχει δώσει το έναυσμα με το οποίο μπορούν να δημιουργηθούν άλλες ιδέες οι οποίες να είναι πιο κοντά στη πραγματικότητά μας.
Μπορείτε να μας πείτε τι έγινε στην υπόθεση Σνόουντεν; Πως χαρακτηρίζετε αυτό που συνέβη με το αεροπλάνο του προέδρου Μοράλες στην Ευρώπη; Γιατί η Βολιβία αποφάσισε να δώσει άσυλο στον Σνόουντεν;
Αυτό που συνέβη είναι ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ σκέφτηκε ότι μπορεί να συνεχίσει να χειραγωγεί έναν πρόεδρο της Λατινικής Αμερικής. Δυστυχώς, 4 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπάθησαν να προσβάλουν έναν πρόεδρο. Η Βολιβία, η Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ αλλά επίσης και η Ρωσία αποφάσισαν να δώσουν άσυλο στον Σνόουντεν. Οι ΗΠΑ σκέφτηκαν ότι ο πιο αδύναμος από όλους αυτούς θα είναι ο Έβο Μοράλες. Ο Έβο Μοράλες ποτέ δεν θα έκανε κάτι στα κρυφά, να κρύψει ας πούμε τον Σνόουντεν στο μπάνιο του αεροπλάνου. Αυτό θα ήταν παράλογο για έναν πρόεδρο τόσο γνωστό.
Πως νιώθει ο λαός και η κυβέρνηση της Βολιβίας να αποτελούν την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, μιας χώρας που αποδείχθηκε ότι κατασκοπεύει ακόμα και την έδρα του Οργανισμού  Ηνωμένων Εθνών;
Οι ΗΠΑ συνέχεια υποτιμούσαν και υποτιμούν την Λατινική Αμερική. Πάντα σκέφτονταν ότι μοναδικό τους αντικείμενο ήταν να μας κλέψουν τις φυσικές μας πηγές. Πάντα έστελναν τους στρατούς τους για να εξαφανίσουν οτιδήποτε απειλεί το σύστημά τους. Σε πολλές περιπτώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία. Σκότωσαν τον Τσε Γκεβάρα, έκαναν πολλές απόπειρες δολοφονίας ενάντια στον Φιντέλ Κάστρο, εγκαθίδρυσαν με τη βία σκληρές δικτατορίες που διήρκησαν πολλά χρόνια, όπως στη Χιλή, την Παραγουάη, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Βολιβία, το Περού. Πάντα μας υποτιμούσαν. Σήμερα βλέπουμε ότι τα πράγματα έχουν πια αλλάξει, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολύ δυνατή αντίσταση από τη πλευρά μας. Στη Βολιβία έχουμε διώξει τις μυστικές υπηρεσίες, έχουμε διώξει μια υποτιθέμενη ΜΚΟ που ήθελε να βοηθήσει τον λαό της Βολιβίας, έχουμε διώξει τον πρέσβη τους, έχουμε αποσύρει τον δικό μας πρέσβη από τις ΗΠΑ γιατί δεν είμαστε πια διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να δεχόμαστε να μας ταπεινώνουν.
Η βαθιά οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων δείχνει την αναγκαιότητα να αλλάξουμε οικονομικό παράδειγμα. Ποια είναι η γνώμη σας για την οικονομική κρίση; Είναι μια κρίση χρέους, μια δομική καπιταλιστική κρίση, μια ηθική κρίση; Και τελικά υπάρχει εναλλακτική; Μπορεί η Λατινική Αμερική να  γίνει το παράδειγμα για όλο τον κόσμο;
Εγώ πιστεύω, ναι, ότι η Λατινική Αμερική μας δείχνει ότι μπορούμε να συναντήσουμε νέους τρόπους ανάπτυξης της οικονομίας. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μια απλή εφαρμογή ενός καπιταλιστικού μοντέλου στο οποίο επενδύεις για να αναπτύξεις βιομηχανία κι άλλα πράγματα. Είναι ένα μοντέλο τοκογλυφικό το οποίο λειτουργεί σαν μια απάτη, σαν μια κομπίνα: σου δίνω χρήματα για να τα ξοδέψεις, όχι για να τα επενδύσεις, και πρέπει να μου τα επιστρέψεις με τόκους.
Ποιο είναι το νόημα του σοσιαλισμού σήμερα;
Να μοιραστούμε την εξουσία με την οργανωμένη κοινωνία. Όλες οι αποφάσεις να λαμβάνουν υπόψη όλους τους παράγοντες. Αυτή είναι η νέα οπτική, να μοιραστούμε τα πολλά ή τα λίγα που έχουμε. Αλλά πάνω από όλα, η πολιτική, οι αποφάσεις της εξουσίας, να είναι μέρος της κοινωνίας. Η γνώμη σου έχει την ίδια σημασία με τη δική μου ή του συντρόφου. Να βρούμε συλλογικά τις λύσεις στα προβλήματά μας.
Σε αυτόν τον σοσιαλισμό που περιγράφετε που θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής;
Στον λαό μέσω του κράτους. Με τις εθνικοποιήσεις στη Βολιβία έχουμε ανακτήσει όλες τις φυσικές μας πηγές, τον φυσικό μας πλούτο από τις πολυεθνικές εταιρείες. Και ό, τι κερδίζουμε το μοιράζουμε ισότιμα στον λαό.
Ποιες ήταν οι πρώτες κινήσεις της χώρας για το χρέος και τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το χρέος στη Βολιβία;
Στην αρχή αποφασίσαμε να μην πληρώσουμε το χρέος. Έπρεπε να ισχυροποιήσουμε τη δική μας οικονομία, δεν ήταν δυνατόν να δουλεύουμε για τους τραπεζίτες. Έπρεπε να δουλέψουμε για τη ζωή των πολιτών μας. Όταν βελτιώθηκαν οι συνθήκες, οι σχέσεις μας με το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ήταν πιο ισότιμες και διαφανείς. Δανειστήκαμε χρήματα για να δημιουργήσουμε αυτοκινητόδρομους και πληρώσαμε σύμφωνα με τις δυνατότητες μας. Δεν δανειστήκαμε χρήματα από αυτούς για να πληρώσουμε μισθούς, αλλά για να δημιουργήσουμε βιομηχανία και παραγωγή.
Ο πολιτισμός στη Δύση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα. Η σχέση του ανθρώπου με τη τέχνη διαβρώνεται από τον καπιταλισμό. Ποια είναι η δική σας πολιτική για τον πολιτισμό και σε τι διαφέρει από τη Δύση;
Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να μην συγχέουμε τον πολιτισμό με το θέαμα. Το θέαμα έχει στόχο το κέρδος, ενδιαφέρεται να εκμεταλλευτεί αυτό που δημιουργούν οι καλλιτέχνες. Ο πολιτισμός είναι η ταυτότητα των ανθρώπων, ο τρόπος που χαίρονται, ο τρόπος με τον οποίο στενοχωριούνται και θλίβονται. Η πολιτική του κράτους πρέπει να βοηθά έτσι ώστε να εκφράζεται η πολιτιστική ταυτότητα των ανθρώπων και όχι να εμπορεύεται αυτό το οποίο θέλουν. Για αυτό το λόγο, η πρώτη αποστολή που είχαμε με τη δημιουργία του Υπουργείου των Πολιτισμών ήταν η αποαποικιοποίηση, που ήταν ο τρόπος της κυριαρχίας που ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η βιομηχανία του Χόλυγουντ είχαν χρησιμοποιήσει για να αλλάξουν τη σκέψη μας.
*Η συνέντευξη του Υπουργού Πολιτισμών της Βολιβίας δημοσιεύθηκε στο Unfollow #22

Διαβάστε περισσότερα

ΓΑΛΛΙΑ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ, ΑΥΣΤΡΙΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ!

ΣΥΜΜΑΧΟΥΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΓΙΑ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ!

ΜΟΙΡΑΙΑ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!

Σε ραγδαία ανοδική δυναμική βρίσκονται οι δυνάμεις της ακροδεξιάς σε Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία αλλά και σε σειρά άλλες χώρες της Ευρώπης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.

Τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης συντηρητικών-σοσιαλδημοκρατών, ο όλο και πιο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ, η υποτονικότητα και συχνά η ενσωμάτωση των δυνάμεων της Αριστεράς στο σύστημα και ειδικότερα στο «ευρωπαϊκό σχέδιο», ευνοούν, δυστυχώς, την ακροδεξιά δυναμική και την επιρροή της στα πλατιά καταδυναστευόμενα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Να σημειωθεί ιδιαίτερα η εξαιρετικά ανοδική τάση του ακροδεξιού κόμματος της Μαρίν Λεπέν και ο ευθύς αντι-ευρώ και αντι-ΕΕ προσανατολισμός του, πράγμα που του προσδίδει το μονοπώλιο της μεγάλης δυσφορίας για τις ΕΕ –επιλογές στη Γαλλία.

Η Γαλλία, με την ιδιαίτερα καλπάζουσα πορεία της Μαρίν Λεπέν, κινδυνεύει να γίνει το κακό πρότυπο μιας ιδιαίτερα βαρύνουσας ακροδεξιάς κυβερνητικής απόκλισης στην Ευρώπη.

Είναι η ώρα της αφύπνισης, της ριζοσπαστικοποίησης και της αντεπίθεσης της Αριστεράς στην Ευρώπη με ένα σχέδιο προοδευτικής ανατροπής της ευρωζώνης και της ΕΕ με ορίζοντα το σοσιαλισμό και όχι υποταγής στα μη επιδεκτά μεταρρύθμισης πλαίσιά τους.

Εκπρόσωποι των ακροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης θα συζητήσουν το ενδεχόμενο συνεργασίας τους για τις ευρωεκλογές του Μαϊου του 2014 στο «Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας για την Ελευθερία» που πραγματοποιείται την Πέμπτη στη Βιέννη, μία ημέρα μετά τη σημερινή παρουσίαση στη Χάγη, από τους Μαρίν Λεπέν και Χέερτ Βίλντερς, του προγράμματος μιας κοινής καθόδου της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς στις επόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου, εκτός από το αυστριακό ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα των «Ελευθέρων», που συγκέντρωσε ποσοστό 20,5% στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία, στο «Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας για την Ελευθερία» θα υπάρχουν εκπρόσωποι του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου», του βελγικού «Φλαμς Μπελάνγκ», του Σουηδικού ακροδεξιού κόμματος κ.α. ενώ στενοί δεσμοί αναπτύσσονται και με το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία του Χέερτ Βίλντερς όπως και την ιταλική Λέγκα του Βορρά.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της «Συμμαχίας», τον Αυστριακό Φραντς Όμπερμαγιερ, ευρωβουλευτή του Κόμματος των Ελευθέρων, τα κόμματα-μέλη της Συμμαχίας θα επιδιώξουν μετά τις ευρωεκλογές το σχηματισμό μιας νέας πολιτικής παράταξης «πατριωτικών κομμάτων» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ο Φραντς Όμπερμαγιερ δηλώνει υποκριτικά πως δεν υπάρχουν επαφές με άλλα ομογάλακτα κόμματα όπως το «Γιόμπικ» στην Ουγγαρία ή το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NPD) στη Γερμανία καθώς η «Συμμαχία» «απορρίπτει τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό». Ως βασικές αρχές της «Συμμαχίας» παρουσιάζεται η εναντίωση στο Ισλάμ, στη μετανάστευση, στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά και η κριτική τους κατά της ίδιας της ΕΕ, για την οποία η Μαρίν Λεπέν πρόσφατα δήλωσε χαρακτηριστικά πως «το ευρωπαϊκό όνειρο μετατράπηκε σε ευρωπαϊκό εφιάλτη».

Σημειώνεται πως η αυστριακή εφημερίδα Kleine Zeitung, αναφέρει πως «τα λαϊκίστικα δεξιά κόμματα που τάσσονται κατά της Ευρώπης» σε Γαλλία, Ολλανδία και Αυστρία συγκεντρώνουν υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και αναμένεται να κυμανθούν μεταξύ 25% έως 30%.

Διαβάστε περισσότερα

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΦΙΛΑ ΣΤΙΦΗ «ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΩΝ» ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΛΙΒΥΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Κόλαση ήταν για πολλές ώρες το βράδυ της περασμένης Πέμπτης η Τρίπολη, η πρωτεύουσα της Λιβύης. Αντιαεροπορικά, ρουκέτες, χειροβομβίδες, μυριάδες πυροβολισμοί με αυτόματα όπλα έκαναν τη νύχτα μέρα και σκόρπισαν πανικό στους κατοίκους. Ολμοι χτύπησαν το πολυτελές ξενοδοχείο πέντε αστέρων «Ράντισον Μπλου» και προκάλεσαν μικρή πυρκαγιά. Ξένοι διπλωμάτες, ξένοι επιχειρηματίες και ξένοι δημοσιογράφοι που αποτελούν τους συνήθεις ενοίκους του έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν.

Οι μάχες συνεχίστηκαν και την Παρασκευή. Συγκρούονταν δύο συμμορίες «πολιτοφυλακής» - η μία από την Τρίπολη, με την ονομασία Κοινή Δύναμη Ταχείας Επέμβασης, στην οποία έχει ανατεθεί η προστασία της λιβυκής πρωτεύουσας, και η άλλη από τη Μιζουράτα, την τρίτη πόλη της χώρας, με την ονομασία Ταξιαρχία Νοσούρ.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι και οι δύο αλληλοσπαρασσόμενες «πολιτοφυλακές» -στην πραγματικότητα συμμορίες «κατσαπλιάδων» από τις κυριολεκτικά εκατοντάδες παρόμοιες ομάδες που λυμαίνονται τη χώρα- όχι απλώς υποτίθεται ότι είναι με τη λιβυκή κυβέρνηση, αλλά και οι δύο... χρηματοδοτούνται από αυτήν! Εδώ που τα λέμε πάντως, αυτή η σύγκρουση είναι συγκριτικά ασήμαντη με αυτό που έγινε στη Λιβύη πριν από έναν μήνα, τα χαράματα της 10ης Οκτωβρίου. Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, ένα τσούρμο ένοπλοι πολιτοφύλακες όρμησαν σε κεντρικό ξενοδοχείο στην καρδιά της Τρίπολης και απήγαγαν τον... πρωθυπουργό (!!!) της χώρας, παίρνοντάς τον από το κρεβάτι του με τις πιτζάμες. Αυτό όμως είναι το λιγότερο.

Γιατί όπως αποκάλυψαν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», η άγνωστη συμμορία «πολιτοφυλακής» που απήγαγε τον Λίβυο πρωθυπουργό Αλί Ζεϊντάν, ένα ανδρείκελο των Αμερικανών, η οποία έχει το βαρύγδουπο όσο και γελοίο όνομα... «Επιχειρησιακός Θάλαμος των Επαναστατών της Λιβύης», ιδρύθηκε λίγες μέρες πριν από την απαγωγή του πρωθυπουργού από τον... πρόεδρο του κοινοβουλίου (!!!) Νουρί Αμπουσαχμέν, ο οποίος βρισκόταν στην αίθουσα, μεταξύ των πανηγυριζόντων, όπου έκανε δηλώσεις ο πρωθυπουργός όταν αφέθηκε ελεύθερος!

Χαρακτηριστικό δε του απερίγραπτου χάους είναι ότι την απελευθέρωση του Λίβυου πρωθυπουργού πέτυχε μια άλλη συμμορία «κατσαπλιάδων», η Λιβυκή Ισλαμική Μάχιμη Ομάδα του νυν υφυπουργού Αμυνας Χαλίντ Σαρίφ, ο οποίος είχε πολεμήσει μέσα από τις γραμμές των ισλαμιστών στο Αφγανιστάν και τον οποίον οι Αμερικανοί είχαν... συλλάβει μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 ως συνεργάτη της Αλ Κάιντα! Απερίγραπτο πολιτικό τσίρκο.

Η λιβυκή κυβέρνηση είναι πολιτικά ανύπαρκτη και δεν ελέγχει απολύτως τίποτα στη χώρα. Αυτός ο Ζεϊντάν έχει τοποθετηθεί απλώς για να υποκρίνονται οι Αμερικανοί ότι η Λιβύη έχει πρωθυπουργό. Το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να εξαγοράσει όλες τις ένοπλες συμμορίες για να τις μετατρέψει σε... «εθνικό στρατό» και σε «εθνική αστυνομία» και γι' αυτό τις χρηματοδοτεί τακτικότατα, κάθε μήνα, όλες ανεξαιρέτως! Το να έχει κάποιος τακτικό μισθό κάθε μήνα σε μια πλήρως διαλυμένη χώρα όπως η σημερινή Λιβύη είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Ως εκ τούτου οι «επαναστατικές πολιτοφυλακές» των δήθεν «αγωνιστών κατά του Καντάφι» συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από τον θάνατο του Καντάφι και την ανατροπή του καθεστώτος του!

Αγανάκτησαν ως και οι Αμερικανοί, καθώς βλέπουν ότι οι Λίβυοι εντάσσονται κατά δεκάδες χιλιάδες στις «επαναστατικές πολιτοφυλακές», πράγμα που κάνει τους αρχισυμμορίτες και τους φυλάρχους να παίρνουν μεν τα λεφτά της μισθοδοσίας από την κυβέρνηση κάθε μήνα, αλλά να αρνούνται να εντάξουν στον ανύπαρκτο «εθνικό στρατό» τις πολιτοφυλακές τους, γιατί έτσι θα πάψουν να εισπράττουν τα τεράστια ποσά από την κυβέρνηση που τους επιτρέπουν να πλουτίζουν ταχύτατα. «Οι αρχικές δυνάμεις που πολέμησαν εναντίον του συνταγματάρχη Καντάφι αριθμούσαν περίπου 20.000 και τώρα υπάρχουν 200.000 ένοπλοι που αυτοαποκαλούνται επαναστάτες» έγραφαν προ μηνός οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», αποκαλύπτοντας το μέγεθος της απάτης. Η «ελεύθερη» Λιβύη γύρισε σε μια σύγχρονη εκδοχή των φυλάρχων της ερήμου και των οάσεων του 19ου αιώνα.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟ" την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο;

Ο υποφυρερίσκος της Χρυσής Αυγής, ο Παπάς, με τη σημαία του…

Νίκος Μπογιόπουλος

Κάποτε ρώτησαν τον Γκέμπελς αν υπήρχαν κρεματόρια κι αν οι ναζί είχαν επιδοθεί στην εξολόθρευση των Εβραίων. Κι εκείνος απάντησε: «Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»! Η ιστορία του γκεμπελισμού είναι επομένως παλιότερη των αποβρασμάτων που την υπηρετούν. Η διαφορά πλέον είναι ότι ο γκεμπελισμός πέραν των παλιών μεθόδων, αξιοποιεί και νέες μορφές διάχυσής του, όπως για παράδειγμα αυτός ο παράλληλος και συχνά ανεξέλεγκτος κόσμος του διαδικτύου. Όποιος επιχειρήσει να σερφάρει τούτες τις μέρες της επετείου του Πολυτεχνείου στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι είναι αδύνατον να μείνει ανέγγιχτος από τα βρομόνερα του γκεμπελισμού. Η προσφιλής ενασχόληση των διαδικτυακών «ΕΣΑτζήδων» είναι  η διακίνηση της θεωρίας πως «δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο» και πως «οι νεκροί  του Πολυτεχνείου είναι μύθος»…

Πηγή αυτής της προβοκατόρικης παραχάραξης της Ιστορίας και της αλήθειας είναι η ναζιστική Χρυσή Αυγή και η συναφής με αυτήν χορωδία του εθνικισμού, που εξυμνεί τη χούντα των συνταγματαρχών. Μάλιστα τα ηγετικά κλιμάκια της Χρυσής Αυγής είχαν φροντίσει  ήδη από πέρσι να δώσουν και μια διάσταση «ντοκουμενταρισμένης» άρνησης της δολοφονίας πολιτών από τη χούντα στο Πολυτεχνείο, γεμίζοντας την Αθήνα με τρικάκια στα οποία έγραφαν: «Πολυτεχνείο – Ζητούνται νεκροί – Ο ευρών αμοιφθήσεται» και «Όχι στο παραμύθι του Πολυτεχνείου – Όχι στους ψεύτικους νεκρούς»….    

 Μη δίνεται σημασία στην ορθογραφία των χρυσαυγιτών, λάθη συμβαίνουν, πόσο μάλλον όταν είσαι «ούγκανος» της συνομοταξίας του «εγέρθητου». Η ουσία, εν προκειμένω, βρίσκεται στο τι λένε και όχι στο πώς το γράφουν…

Θα πει κανείς ότι το να απαντάς σε τέτοιες αθλιότητες είναι σαν να χαραμίζεις χρόνο για να υποστηρίξεις ότι «η Γη γυρίζει». Εντούτοις υπάρχουν ιστορικές περίοδοι που πρέπει να μάχεσαι ακόμα και για το αυτονόητο. Ειδάλλως με την ίδια ευκολία που οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι 2+2 κάνει 4 μπορεί να διαπιστώσεις ότι κάποιοι τους έχουν πείσει πως δεν κάνει 4, αλλά 5. Τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει στο βάλτο του τη «Γη» για να μην γυρίζει, την Ιστορία για να μην διδάσκει και το μυαλό των ανθρώπων για να μην σκέφτεται.

Υπήρχαν, λοιπόν νεκροί στο Πολυτεχνείο;

Τα στοιχεία που θα παρουσιάσουμε δεν είναι άγνωστα (είχε γίνει ανάλογη μνεία στον «Ριζοσπάστη» στις 15/11/2012), περιλαμβάνονται στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της. Εκ τω προτέρων σημειώνουμε ότι δεν θα αναφερθούμε και στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή), ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Μένουμε στην έρευνα του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» και καταγράφουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

• Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
• Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
• Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
• Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
• Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
• Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
• Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθη, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
• Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.
• Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
• Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
• Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
• Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
• Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Στα θύματα που περιλαμβάνει πολλά από αυτά δολοφονήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, την πέραν του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια του γενικευμένου πογκρόμ καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες

• του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων,
• του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς,
• του Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας) που χτυπήθηκε από την Αστυνομία,
• του Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973,
• του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου,
• του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...

Τα θρασίμια του ναζισμού, απέναντι στα προηγούμενα έχουν το εξής «επιχείρημα»: «Αυτοί – λένε - δεν είναι νεκροί  του Πολυτεχνείου, γιατί δεν ήταν μέσα,  ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!
Από μια άποψη… πάλι καλά. Γιατί αυτοί – οι ναζί – είναι ικανοί να ισχυριστούν ακόμα και αυτό: Οτι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν, επειδή ήταν «έξω»!. Ότι επειδή ήταν «έξω» δεν εκτελέστηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κατά τους ναζί μπορεί, ενδεχομένως, να «σκόνταψαν» και να «χτύπησαν μόνοι τους»...

Ντερτιλής – Μιχαλολιάκος, Δεκέμβρης 2012…

Ας πάρουμε, όμως, ένα δείγμα, για το τι πραγματικά συνέβη με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο: To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής (αυτός με τον οποίο φωτογραφιζόταν πριν μερικούς μήνες ο Μιχαλολιάκος κρατώντας του σεβάσμια το χέρι) βρισκόταν με το υπηρεσιακό του τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξέφυγε. Όχι όμως κι από τον Ντερτιλή. Ο Ντερτιλής έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...
Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Ο Ντερτιλής επί τω έργω, αλλά «έξω» από το Πολυτεχνείο …

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Παρέα με την πορεία...

Είναι κάποιες νύχτες πιο μαύρες απ’ τις άλλες, όταν το σκοτάδι τους βαθαίνει απ’ το φως προβολέων και τροχιοδεικτικών. Είκοσι, τριάντα χρόνια μετά, καταλαβαίνεις πόσο κοντά είχε έρθει ο θάνατος να εξετάσει τα δόντια ή τα νεφρά σου και φοβάσαι που τότε δεν φοβόσουν. Τι ξέρουν δεκαοχτάχρονα και εικοσάχρονα παιδιά από φόβο; από οικονομία ζωής; - σου κόβονται σήμερα τα πόδια, αν ο γιος σου τώρα ή η κόρη σου ήταν εσύ τότε, και

πέφτεις στα γόνατα να προσευχηθείς, να ανάψεις  κερί στη μνήμη εκείνων που έπεσαν εκείνες τις νύχτες, χωρίς να γνωρίζουν ότι η Υβρις θα τους κηρύξει ανύπαρκτους νεκρούς, ότι πολλοί ή λίγοι εξ όσων η θυσία των ηρώων ελευθέρωσε, θα έλεγαν τότε ή αργότερα

απρέπειες που μόνον ο φθόνος επιτρέπει και μόνον τα κόμπλεξ υπαγορεύουν στους ανθρώπους. Κι όμως

εσύ, με τα μυαλά που κουβαλούσες τότε, ακριβούς πανάκριβους θα είχες ακόμα και τους κατηγόρους σου, συγκαιρινούς ή πρωθύστερους, διότι από αγάπη πήγες και έπεσες, από ευρυχωρία κι από ελπίδα. Οπως από αγάπη στους ανθρώπους πήγαν κι εστάθηκαν οι σύντροφοί σου, αυτοί που ήταν τυχεροί και δεν έπεσαν, αυτοί που αργότερα τους σκόρπισαν οι καιροί – δεν είναι κακό! Για να ζουν είναι πλασμένοι οι άνθρωποι, κι όχι για να κάνουν τους ήρωες.

Στις νυχτερινές και ημερήσιες συναθροίσεις τον Νοέμβριο του 1973 μαζεύτηκαν λίγες ψυχές που εξέφραζαν πολλές. Ετερόκλητοι άνθρωποι, σε ηλικίες, σε τάξεις, σε απόψεις. Από ροκάδες έως κομμουνιστές. Από οργανωμένους κι «επιρροές» έως νεοφώτιστους και «τρυφερά πόδια», όλοι μαζί συνέθεσαν ένα γεγονός που χαρακτήρισε τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Το Πολυτεχνείο ήταν πολύ κοντά χρονικά στα συνταρακτικά γεγονότα που είχαν συμβεί πριν απ’ αυτό, μόλις 28 χρόνια μετά το τέλος του Πολέμου, 22 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου, μόλις δέκα χρόνια μετά τον Ανένδοτο και το 114. Σήμερα το Πολυτεχνείο απέχει 40 ολόκληρα χρόνια. Για τους νέους απέχει όσον απείχαν από μας σε ανάλογη ηλικία ο Μεσοπόλεμος, η κρίση του 1930, η άνοδος του ναζισμού. Παράξενον ο χρόνος, και ιδίως οι φορτίσεις του. Το Πολυτεχνείο έγινε μύθος πολύ νωρίς -δεν υπήρξε γενιά του Πολυτεχνείου-, όσα έγιναν εκεί δημιούργησαν μια γενιά, τη γενιά της μεταπολίτευσης. Που επηρέασε και επηρεάζει τα πράγματα έως σήμερα.

Τις νύχτες και τις ημέρες εκείνες, όσοι ήταν μέσα και στα πέριξ των γεγονότων, έμαθαν μέσα σε τρεις μέρες (και αρκετοί «έγιναν» μέσα στο ίδιο διάστημα) τα τέσσερα Ευαγγέλια, το Κεφάλαιο του Μαρξ και τη Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου με τη μία. Κακολογήθηκαν από την πρώτη αρχή, ότι ήταν «βαλτοί απ’ τους Αμερικάνους», ότι ήταν «αλήτες», ότι δεν «σκοτώθηκαν ποτέ». Απ’ την άλλη,  τα ίδια αυτά παιδιά,

λίγοι εργάτες, κάποιοι φοιτητές, παλιοί Λαμπράκηδες και νέοι της ΑΝΤΙΕΦΕΕ του ΡΗΓΑ κι όλων των άλλων οργανώσεων, οργανωμένοι και ανένταχτοι, όλοι, μυθοποιήθηκαν, έγιναν για δέκα-είκοσι χρόνια «μόδα». Κι ύστερα αποδομήθηκαν, άλλοι δικαίως κι άλλοι αδίκως. Πολλοί όλα αυτά τα χρόνια καπηλεύτηκαν το Πολυτεχνείο (ακόμα η ΠΑΣΠ παρακρατά τη σημαία του) κι άλλοι εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους σε πολιτικές διαδρομές που δεν έκαμαν καλό στον λαό. Τον ίδιο καιρό όμως, σαράντα χρόνια τώρα, πολλά από κείνα τα παιδιά,

γνωστοί και άγνωστοι σήμερα, κράτησαν στην καρδιά τους φυλαχτό το ήθος και τους στόχους της εξέγερσης. Το Πολυτεχνείο, και εν σχέσει με τους ανθρώπους, κορίτσια κι αγόρια που το δημιούργησαν, αλλά και από μόνο του ως συντελεσθέν γεγονός, είχε και έχει το δικό του νόημα. Ενα νόημα που ούτε ο καιρός, ούτε η μικρότητα κάποιων μπορεί να αποκαθηλώσει.

Το σύνθημά του, «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», απότοκο καιρών προγενέστερων απ΄το ίδιο, παραμένει ζητούμενο στην τρέχουσα συγκυρία και, ώσπου να πραγματωθεί, θα επιμένει και στους καιρούς που έρχονται. Το Πολυτεχνείο

συνδέθηκε με αγώνες που σημάδεψαν την Ελλάδα απ’ την ανασύστασή της και μετά, και γι’ αυτό ως οργανικό μέρος και μέλος αυτών των αγώνων θα λειτουργεί ως προηγούμενο για τους επόμενους. Τα προτάγματα

του Πολυτεχνείου είναι ζωντανά και γι’ αυτό κάθε φορά η επέτειος του συνδέεται με την επικαιρότητα. Το Πολυτεχνείο επικαιροποιείται διαρκώς και γι’ αυτό δεν μπαίνει στο Μουσείο, δεν μαραζώνει στο πλαίσιο μιας σχολικής εορτής, δεν καθαιρείται από τις παρεκβάσεις που γίνονται στο όνομά του.

Θυμάμαι απ’ τις πρώτες ήδη επετείους ορισμένες μιμόζες να λοιδορούν τις πορείες για την τσίκνα απ’ τα σουβλάκια και τους μικροπωλητές, ανίκανες να αισθανθούν το λαϊκό πανηγύρι του πένθους και της δόξας, τα χαρτάκια, τα ποιηματάκια, το συλλογικό ως αξία της ύπαρξης, μια Εκκλησία του Δήμου εν κινήσει να πλημμυρίζει την πόλη,

τα δάκρυα μικρών παιδιών, πρόσφορο σε κάτι που μπορεί ακόμα να μην καταλάβαιναν καλά, αλλά που απέδιδε τη συγκίνηση της μάνας τους και του πατέρα τους, μια παρακαταθήκη για την ενηλικίωση, με το γλυκόπικρο μυστήριο που έχουν οι ιστορίες για τους αγίους και τους ήρωες. Αυτή η ζείδωρη αχλύς της παραμυθίας που στερεώνει τους χαρακτήρες,

τα όνειρα, τις προσδοκίες, τους τρόπους.

Ολα αυτά τα σαράντα χρόνια το Πολυτεχνείο ήταν όλα: ρέκβιεμ και παιάνας. Ελεγεία, λίβελος, μανιφέστο, κατάρα, προκήρυξη, σύνθημα, τραγούδι, προσευχή.

Μια ανεκτίμητη γιορτή του δημοκρατικού καρκατσουλιού , των άμωμων αλλά και των κλεφτοκοτάδων, όμως ωραίο σαν άγαλμα στεφανωμένο στην αγορά, ωραίο σαν Αη Γιώργης καβαλάρης, στοχαστικό με τα μάτια σαν των φαγιούμ να κοιτάζουν τον κόσμο.

Στο Πολυτεχνείο δεν ορθώθηκε γίγαντας ο λαός όπως στο ΕΑΜ, αλλά θυμήθηκε το μέγεθός του και τα όνειρά του. Και προσπάθησε ο λαός. Η μεταπολίτευση χαρακτηρίζεται απ’ αυτήν την προσπάθεια όσον και από την υπονόμευσή της.

Σαράντα χρόνια μετά δεν με ενοχλούν (στην πραγματικότητα ποτέ δεν με ενόχλησαν) ούτε οι χουλιγκανισμοί εκείνων που στο Πολυτεχνείο αναζητούν τον αποδιοπομπαίο τράγο για την κακοδαιμονία τους (ή ακόμα και για τον κακό τους δαίμονα), ούτε επίσης με ενόχλησαν ή με ενοχλούν τα εγκώμια εκείνων που στο Πολυτεχνείο  «νικούν» πάντα αυτοί οι ίδιοι, χωρίς το δίκιο τους να ωσμώνεται με τους τρόπους των άλλων.

Εκείνες τις νύχτες τα θραύσματα του σκοταδιού κάηκαν πολύ απ’ το φως κι έγιναν διαμάντια. Μέσα απ’ τα πρίσματά τους χλωμές οι ζωγραφιές των προσώπων - όλων των προσώπων. Πρόσωπα που από τότε γέλασαν, ερωτεύθηκαν, έκλαψαν, νίκησαν, νικήθηκαν, πένθησαν, διέταξαν, υπάκουσαν, λύγισαν, τα παράτησαν , μέθυσαν, συνέχισαν, όλοι τους.

Μου φαίνεται ότι μερικές φορές μαζεύονται στο μαύρο των θραυσμάτων ή στα πρίσματα των διαμαντιών, ζωντανοί και πεθαμένοι σε ένα βουβό γλέντι των ματιών. Κοιτούν ο ένας τον άλλον σαν να λένε τα νέα τους, μα πιο πολύ κοιτάζουν όλοι μαζί το γεγονός που υψώνεται από μέσα τους πάνω τους σαν βόρειο Σέλας, προσπαθώντας  να ερμηνεύσουν τη νιότη τους, παρελθούσα και μέλλουσα

πάντα με μισόλογα, χωρίς κανείς να τολμά να ολοκληρώσει τη φράση του, την κρίση του, διότι πολλά έχουν να συμβούν, λίγα ή περισσότερα, για τον καθένα, τουλάχιστον για όσον παραμένει ακόμα εδώ.

Λέω λοιπόν φέτος να πάρω το Πολυτεχνείο απ’ το χέρι και να πάμε μια βόλτα στα 350.000 νοικοκυριά που δεν έχουν ρεύμα. Στους φτωχούληδες εκείνους ανθρώπους του Θεού που τους δαγκώνει ο φόβος την ψυχή ότι θα τους πάρει η τράπεζα το σπίτι. Δεν θα πω άλλα για τους άνεργους και τους καταχρεωμένους, πολλοί απ’ αυτούς αγέννητοι όταν έγινε το Πολυτεχνείο, ούτε για τα δεινά της πατρίδας, όλοι τα γνωρίζουμε. Μια βόλτα μόνον θα πάμε, όπως πάει η πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, παρέα με πεντακόσιες απολυμένες καθαρίστριες, νύχτα πάλι

νύχτα όπως τότε, καθώς «θάλαττα-θάλαττα» ελπίζω ότι θα φώναξε ο Βασίλης βλέποντας τι είναι απέναντι.

Θα είναι τώρα σαράντα χρονώ το μωράκι τότε του νιόπαντρου ζευγαριού που έκρυψε στην γκαρσονιέρα του εφτά ψυχές. Σαράντα χρονώ γυναίκα σήμερα το τοτινό μωράκι, μάλλον θα έχει κάνει κι αυτή τα δικά της παιδιά, πάμε καλό μου Πολυτεχνείο να τους πάμε σοκολάτες...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μάνος Χατζιδάκις και η Ορχήστρα των Χρωμάτων.

Η πρώτη εμφάνιση της Ορχήστρας των Χρωμάτων έγινε στην αίθουσα «Παλλάς» της Αθήνας, στις 23 Νοεμβρίου του 1989, υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της, Μάνου Χατζιδάκι. Το πρόγραμμα περιελάμβανε έργα Vivaldi, Bach, Mozart και Brahms με σολίστ τη Ντόρα Μπακοπούλου.
Στους τέσσερις κύκλους συναυλιών που οργανώθηκαν από τον Νοέμβριο του 1989 έως τον Ιούνιο του 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις περιέλαβε, εκτός από κλασικά έργα περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, πολλά άγνωστα στην Ελλάδα έργα συνθετών του 20ού αιώνα Copland, Menotti, Poulenc, Milhaud, Ohana, Hindemith, Nielsen, Ives, Britten, Thomson, Szymanowski, Kurt Weill, Piazzolla, Rota, κ.ά. Έντονη παρουσία είχε και η ελληνική μουσική (Πετρίδης, Βάρβογλης, Παλλάντιος, Ξενάκης, Σισιλιάνος, Μαμαγκάκης, Αντωνίου, Κουρουπός), χωρίς να λείψουν και οι νεώτεροι δημιουργοί (Ανισέγκος, Κριτσωτάκης). Ειδικά αφιερώματα έγιναν στον Μανώλη Καλομοίρη, τον Νίκο Σκαλκώτα, τον Γιάννη Χρήστου και τον Μίκη Θεοδωράκη..
Εκτός από συναυλίες συμφωνικής μουσικής, οι τέσσερις κύκλοι περιελάμβαναν ατομικά ρεσιτάλ, μουσική δωματίου, αλλά ακόμη και μουσικοθεατρικές παραγωγές. Οι συναυλίες κατά τα δύο πρώτα χρόνια δινόντουσαν κυρίως στο «Παλλάς», ενώ από τον Απρίλη του 1991 οι περισσότερες δόθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η Ορχήστρα παρουσίασε τα προγράμματά της κι εκτός Αθηνών (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλος).
Ποια ήταν η πρόθεση του Μάνου Χατζιδάκι, όταν ίδρυε την Ορχήστρα των Χρωμάτων; Ο Μάνος Χατζιδάκις οραματιζόταν ένα επίλεκτο συμφωνικό σύνολο, το οποίο να παρουσιάζει πρωτότυπα προγράμματα, με συνδυασμούς έργων που συνήθως δεν καλύπτονται από συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες. Ήθελε, η οργανωτική ευελιξία της ορχήστρας, το υψηλό επίπεδο των μελών της, η προσαρμογή του αριθμού των δοκιμών στις απαιτήσεις του κάθε προγράμματος, να εγγυώνται ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Βασικό στοιχείο ενδιαφέροντος στα προγράμματα των συναυλιών της ορχήστρας υπήρξε πάντα η επιλογή ρεπερτορίου, το οποίο, έξω από τα τυποποιημένα πρότυπα, αναδείκνυε άγνωστα αριστουργήματα του 20ού αιώνα ή νέες οπτικές γωνίες για παλαιότερες και λιγότερο γνωστές - συνθέσεις του κλασικού ρεπερτορίου.
Η Ορχήστρα των Χρωμάτων έδωσε επίσης ιδιαίτερη έμφαση στην παρουσίαση έργων Ελλήνων συνθετών, με «πορτραίτα - αφιερώματα» στους μεγαλύτερους Έλληνες δημιουργούς, ή με ειδικές παραγγελίες έργων σε συνθέτες της νεώτερης γενιάς.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι κατά την πρώτη αυτή περίοδο ζωής της, από το 1989 έως το 1993, η Ορχήστρα των Χρωμάτων έδωσε το στίγμα των προθέσεων αλλά και των προοπτικών της, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει τους στόχους της, αφενός λόγω μεγάλων οικονομικών δυσχερειών -δεν υπήρχε ακόμη καμιά κρατική βοήθεια- αφετέρου λόγω της σταδιακής επιδείνωσης της υγείας του ιδρυτή της.
Η τελευταία συναυλία που διηύθυνε ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν αυτή της 22ας Φεβρουαρίου του 1993 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τίτλο «Διαμαρτυρία κατά του Νεοναζισμού». Στο πρόγραμμα, έργα των K. Weill, F. Liszt και B. Bartok -σολίστ, ο πιανίστας Gyorgy Sandor. Τις επόμενες συναυλίες της περιόδου '93-'94 διηύθυνε ο Μίλτος Λογιάδης, ο οποίος είχε ήδη συνεργαστεί με την Ορχήστρα των Χρωμάτων από το 1991.
Ο Μάνος Χατζιδάκις πέρασε στην Αθανασία στις 15 Ιουνίου του 1994.
>>>>>
Προς τα τέλη του 1994, μόλις δηλαδή μισό χρόνο από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, ο Θάνος Μικρούτσικος, Υπουργός Πολιτισμού τότε, τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον ιδρυτή της Ορχήστρας και εξασφάλισε την επιβίωσή της, με τη βοήθεια του κράτους αυτή τη φορά. Έτσι, στις 27 Δεκεμβρίου 1994, ιδρύθηκε νέος φορέας ιδιωτικού δικαίου, επιδοτούμενος από το ΥΠ.ΠΟ., διατηρώντας την επωνυμία «ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ». Πρόεδρος του νέου φορέα ορίστηκε ο Γιώργος Στεφανάκης και Καλλιτεχνικός Διευθυντής ο Γιώργος Κουρουπός. Τη θέση του Μόνιμου Διευθυντή Ορχήστρας ανέλαβε ο Μίλτος Λογιάδης και τη Διεύθυνση Διοικητικού και Παραγωγής η Βίκυ Γαλάτου.
Στους στόχους και στα οράματα του Μάνου Χατζιδάκι στηρίχθηκε και το νέο ξεκίνημα της Ορχήστρας των Χρωμάτων. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στις 29 Απριλίου του 1995 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με έργα Fauré, Παλλάντιου (σολίστ η Μαρία Χαιρογιώργου) και Χατζιδάκι στην πρώτη δημόσια εκτέλεση του Χαμόγελου της Τζοκόντας. Στο πρόγραμμα της συναυλίας ο Γιώργος Κουρουπός σημειώνει : «Πριν ακόμα συμπληρωθεί ένας χρόνος από το θάνατο του ιδρυτή της, Μάνου Χατζιδάκι, η Ορχήστρα των Χρωμάτων χάρη στην ευαισθησία του Υπουργού Πολιτισμού, κ.Θάνου Μικρούτσικου, είναι σε θέση να επαναλειτουργήσει. Βαριά κληρονομιά για όλους εμάς, φίλους και συνεργάτες, που πιστοί στην επιθυμία του ίδιου του συνθέτη αναλαμβάνουμε την ευθύνη της χάραξης μιας νέας πορείας, καλούμενοι να αποδείξουμε ότι πέρα από την προσωπικότητα, την ευφυΐα, το ταλέντο και το ήθος του ιδρυτή της, η Ορχήστρα αυτή ενσαρκώνει εντέλει μιαν άλλη φιλοσοφία, μιαν άλλη στάση απέναντι στη μουσική, που δικαιώνει απόλυτα την ύπαρξή της. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων καταξιώθηκε χάριν του Μάνου Χατζιδάκι. Τώρα πρέπει να επιζήσει χάριν των ιδεών του.»
Από το νέο της ξεκίνημα και μετά, η Ορχήστρα των Χρωμάτων πάλεψε σθεναρά προς δύο κυρίως στόχους: Τη συνεχή βελτίωση των εκτελέσεών της και τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της μέσα στις νέες συνθήκες. Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι, με τη λειτουργία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, την αναθεώρηση του νομικού πλαισίου λειτουργίας όλων των Κρατικών Ορχηστρών και Θεάτρων, αλλά και με την ίδρυση νέων φορέων (Καμεράτα, ΚΟΕΜ, κ.τ.λ.), το μουσικό τοπίο μέσα σε πέντε χρόνια είχε ριζικά αλλάξει. Αυτό γεννούσε καινούργιες ανάγκες και καινούργιες υποχρεώσεις. Πολύ γρήγορα, ωστόσο, η Ορχήστρα των Χρωμάτων κατάφερε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, χωρίς κατ΄ ουσίαν να παρεκκλίνει από τους στόχους της. Έτσι, για παράδειγμα, η σχέση της με τις υπόλοιπες τέχνες, που θα επιβεβαιωθεί σταδιακά σε λίγα χρόνια, εμφανίζεται ήδη από τα τέλη του Σεπτέμβρη του '95, με τη μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης «100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ» στο Μέγαρο Μουσικής, την οποία επιμελήθηκε ο Παντελής Βούλγαρης και που περιελάμβανε τις σημαντικότερες μουσικές από διάσημες ταινίες και, συγχρόνως, προβολή αποσπασμάτων από τις ίδιες ταινίες. Ο ρόλος που η Ορχήστρα των Χρωμάτων μέλλεται να παίξει στην ενίσχυση και την προβολή της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας, προμηνύεται ήδη από τις 6 Νοεμβρίου του '95 με την πρώτη εκτέλεση του έργου του Μιχάλη Γρηγορίου, Σκοτεινή πράξη, σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Η συνεργασία της Ορχήστρας των Χρωμάτων με άλλους φορείς και ειδικότερα με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε παραγωγές όπερας, αρχίζει ήδη τον Γενάρη του 1996, με την όπερα-κόμικς Το ταγκό των σκουπιδιών των Μαραγκόπουλου - Αρκά. Η πατροπαράδοτη αγάπη της Ορχήστρας για το τραγούδι, ελληνικό και ξένο, εκφράζεται επίσης πολύ γρήγορα με συναυλίες αφιερωμένες στον Νίκο Κυπουργό και τους Beatles (1996).
Καθοριστικό ωστόσο ρόλο στη διαμόρφωση του νέου προσώπου της Ορχήστρας των Χρωμάτων θα παίξει η ίδρυση ενός μεγάλου διαγωνισμού, διεύθυνσης ορχήστρας και σύνθεσης, εναλλάξ, με την επωνυμία ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ. Με τον νέο θεσμό η Ορχήστρα αφενός διεκδικούσε μια περίοπτο θέση στο διεθνές μουσικό τοπίο, αφετέρου σηματοδοτούσε τη βαρύτητα που θα αποκτούσε γι΄αυτήν στο εξής η σύγχρονη δημιουργία. Ήδη από το 1996, πρώτο χρόνο διεξαγωγής του διαγωνισμού, ο αριθμός και το επίπεδο των συμμετεχόντων είναι εντυπωσιακός. «Ο αντίκτυπος που είχε η ίδρυση του Διεθνούς Διαγωνισμού Δημήτρης Μητρόπουλος», σημειώνει στο πρόγραμμα της τελικής φάσης-συναυλίας, στις 28 Νοεμβρίου 1996, ο Γιώργος Κουρουπός «τόσο στη χώρα μας όσο και στον κόσμο όλο, δικαίωσε απόλυτα την πεποίθησή μας, ότι ο Δημήτρης Μητρόπουλος έχει οριστικά αποτυπωθεί στη διεθνή μουσική μνήμη ως πρότυπο μουσικού και ανθρώπου. Έτσι, η δυναμική του νέου θεσμού φαίνεται να είναι τεράστια, γιατί συνδυάζει τη δημιουργία με την ερμηνεία, το σεβασμό της παράδοσης με την ενθάρρυνση της πρωτοπορίας,την αφοσίωση στην τέχνη με την ανιδιοτέλεια και την ανθρω πιά, στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα του Δημήτρη Μητρόπουλου και καθορίζουν το στίγμα και το ειδικό βάρος του διαγωνισμού αυτού».
Πράγματι, οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν πολύ σύντομα και ο διαγωνισμός αυτός βοήθησε ιδιαίτερα στην καταξίωση της Ορχήστρας. Ο διαγωνισμός διεξήχθη κανονικά και με μεγάλη επιτυχία έως και το 2000, ενώ από το 2001 εντάχθηκε στις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, που διοργάνωσε η χώρα μας με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα.Ο τότε Υπουργός Πολιτισμού, κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, στο πρόγραμμα του διαγωνισμού το 2001, έγραφε: «Το Υπουργείο Πολιτισμού στηρίζει τον Διαγωνισμό "Δημήτρης Μητρόπουλος", που είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων και έχει αναδειχθεί σε σημαντικό διεθνή μουσικό διαγωνισμό. Πολλώ δε μάλλον τώρα που, μέσα από τις διαδικασίες του, κυοφορείται η Όπερα της Γης, ένα μουσικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, με συντελεστές από όλο τον κόσμο, σύμβολο της αρμονίας του ίδιου του πολιτισμού, που, όπως η μουσική, συντίθεται μέσα από τις αντιθέσεις και τις συγκλίσεις των μερών».
Επανερχόμενοι τώρα στην Ορχήστρα, βλέπουμε ότι η πορεία της, συνεχώς ανοδική, την οδηγεί το 1998 -τρία μόλις χρόνια μετά την ανασύστασή της- στην οριστική καταξίωσή της. Στις αρχές εκείνης της χρονιάς κάνει μια εξαιρετική εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, συμμετέχοντας στην παρουσίαση της όπερας Πελλέας και Μελισάνδη του Debussy - εμφάνιση που εγκωμίασε ιδιαίτερα ο ξένος τύπος. Η Ορχήστρα έχει ήδη αρχίσει να ταξιδεύει στο εξωτερικό: Βουδαπέστη (1997), Λονδίνο (1998 και 2000), Λισαβόνα (επίσημη εκπροσώπηση της Ελλάδας στην EXPO '98), Μαδρίτη (2008).
Το 1998 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Ορχήστρα των Χρωμάτων κάνει ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα στον Γιάννη Χρήστου, ερμηνεύοντας τρία δυσκολότατα συμφωνικά έργα του συνθέτη. Aυτή η ζωντανή εκτέλεση αποτυπώθηκε στο CD που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα. Μέσα στην ίδια χρονιά, επίσης, γίνεται το πρώτο εγχείρημα ζεύξης της μουσικής με τον λόγο, με το «Αφιέρωμα στον Διονύσιο Σολωμό», που επιμελήθηκε η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, σε συνεργασία με τον Θόδωρο Αντωνίου και τον Μάνο Ευστρατιάδη. Η νέα αυτή επέκταση της δραστηριότητας της Ορχήστρας τωνΧρωμάτων στην περιοχή της λογοτεχνίας θα επιβεβαιωθεί με τη διοργάνωση από το 1999, στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη στην Πλάκα, ανάλογων κύκλων εκδηλώσεων.
Η αναγνώριση της προσφοράς της Ορχήστρας αποδεικνύεται επίσης από τη συμμετοχή της σε όλες τις μεγάλες πολιτιστικές διοργανώσεις της χώρας μας. Ήδη το 1997 είχε προσκληθεί να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, όπου παρουσίασε ένα αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη.
Το καλοκαίρι του 1999 η Ορχήστρα συμμετείχε στις εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, στο πλαίσιο διεθνούς συνεδρίου με τίτλο «ΜΥΘΟΣ, ΜΟΥΣΙΚΗ και ΔΡΑΜΑ». Ήταν το πρώτο gala όπερας με σημαντικούς έλληνες λυρικούς καλλιτέχνες που παρουσίασε η Ορχήστρα των Χρωμάτων. Από τότε, κάθε χρόνο, η Ορχήστρα συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμά της ένα gala όπερας.
Το 2002, η Ορχήστρα των Χρωμάτων συμμετείχε πάλι στις εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών με την Ιοκάστη, λυρική τραγωδία σε κείμενα Ιουλίτας Ηλιοπούλου και μουσική Γιώργου Κουρουπού.
Τον Δεκέμβριο του 1999, η Ορχήστρα των Χρωμάτων είχε την τιμή να συμμετάσχει ως επίσημη εκπροσώπηση της Ελλάδας στον Διεθνή Τηλεοπτικό Εορτασμό της Νέας Χιλιετίας - το γνωστό εικοσιτετράωρο πρόγραμμα, που προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο την 1η Ιανουαρίου του 2000. Τη νύχτα της αλλαγής της χιλιετίας (31 Δεκέμβρη 1999 - 1 Ιανουαρίου 2000) η Ορχήστρα συμμετείχε ζωντανά στις εκδηλώσεις που η χώρα μας διοργάνωσε κάτω από την Ακρόπολη, καθώς και με εντυπωσιακή βιντεοσκοπημένη συναυλία από τη Σαντορίνη.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών, η Ορχήστρα συμμετέχει κάθε χρόνο, κυρίως με σύγχρονη Ελληνική Μουσική. Το καλοκαίρι του 2000, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η Ορχήστρα των Χρωμάτων συμμετείχε στο χορευτικό θέαμα της Karole Armitage, Io Casanova, σε μουσική Γιώργου Κουρουπού, ενώ το καλοκαίρι του 2001 είχε διπλή συμμετοχή : η πρώτη ήταν ένα αφιέρωμα στον Ιάννη Ξενάκη (α΄εκτέλεση του έργου του, Άις, στην Ελλάδα) και η δεύτερη, ένα αφιέρωμα στο Ελληνικό Τραγούδι με τη Μαρία Φαραντούρη- συναυλία, που επίσης αποτυπώθηκε σε CD.
Στη συνέχεια, ξανά στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού το 2002, η Ορχήστρα παρουσίασε το Αφιέρωμα στον Γιάννη Χρήστου με πρόγραμμα που περιελάμβανε τη Συμφωνία αρ. 1, την Τοκκάτα για πιάνο και ορχήστρα και το ορατόριο Πύρινες γλώσσες. Το 2003 η Ορχήστρα παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών με έργα Αντωνίου, Παπαϊωάννου, Σκριάμπιν και το 2004 με ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι (10 χρόνια μετά...)
Άλλες συμμετοχές σε επίσημες διοργανώσεις: Σμύρνη (2000, έτος Σεφέρη), εγκαίνια του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (2000),Ρωμαϊκή Αγορά (2001, εορτασμός του «έτους Σωκράτη»).
Στις 25 Μαρτίου του 2002, η Ορχήστρα ταξίδεψε στα Τίρανα της Αλβανίας για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η επιτυχία της διοργάνωσης και η υποδοχή της Ορχήστρας από τους Αλβανούς επισήμους και το κοινό σηματοδοτεί τις προοπτικές ανάπτυξης των πολιτιστικών ανταλλαγών ανάμεσα στις δύο χώρες.
Το 2004 η Ορχήστρα των Χρωμάτων συμμετείχε στις εκδηλώσεις του ΑΘΗΝΑ 2004 με δύο σημαντικές εκδηλώσεις: τον διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού "Άρση φωνών" στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (δύο συναυλίες) και το Μονόγραμμα του Γιώργου Κουρουπού σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (πρώτη παγκόσμια εκτέλεση).
Ανεξάρτητα όμως από τις σημαντικές αυτές έκτακτες εμφανίσεις, το ετήσιο τακτικό πρόγραμμα της Ορχήστρας έχει σήμερα διαμορφωθεί σε μια σειρά από ΚΥΚΛΟΥΣ και σε έναν αριθμό επίλεκτων συναυλιών θεματικού χαρακτήρα:
ΚΥΚΛΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
ΚΥΚΛΟΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ (Τριανόν)
ΚΥΚΛΟΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη)
ΚΥΚΛΟΣ ΣΥΝΑΥΛΙΩΝ « ΣΕ ΜΕΛΛΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ» (Μουσείο Μπενάκη – Περαιώς 138)
ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μπάρτοκ, Μεσσιάν, Λίγκετι, Λουτοσλάφσκι, Τακεμίτσου, συνθέτες των χωρών της Βαλτικής, Σνίτκε, αφιερώματα που αποτελούν μοναδική προσφορά της Ορχήστρας για την εξοικείωση του Ελληνικού κοινού με τα σύγχρονα διεθνή μουσικά ρεύματα).
ΕΤΗΣΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον ιδρυτή της Ορχήστρας, τον Μάνο Χατζιδάκι, στα μέσα Ιουνίου.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι ο προγραμματισμός της Ορχήστρας σήμερα κινείται προς δύο κατευθύνσεις : Η πρώτη, είναι η σύγχρονη δημιουργία, ελληνική και ξένη.
Η Ορχήστρα έχει ήδη στοενεργητικό της πάνω από 200 εκτελέσεις έργων 88 Ελλήνων συνθετών, πολλά από τα οποία είναι παραγγελία της ίδιας της Ορχήστρας ή πρώτες εκτελέσεις.
Η δεύτερη κατεύθυνση αφορά τη διεύρυνση του μουσικού φάσματος που καλύπτει η Ορχήστρα. Αυτήν υπηρετούν οι Κύκλοι που συνδέουν τη μουσική με τις άλλες τέχνες (λογοτεχνία, κινηματογράφος, θέατρο, χορός), που συχνά λειτουργούν ως εργαστήρι σύνθεσης για τους νέους δημιουργούς, ενώ συγχρόνως εμπλουτίζουν την μουσική με τη δημιουργική σκέψη και τις αναζητήσεις του γενικότερου χώρου της σύγχρονης διανόησης.
Μιαν άλλη συνιστώσα αποτελεί η «παιδαγωγική» δραστηριότητα της Ορχήστρας, είτε με τις ευκαιρίες που προσφέρει στους νέους Έλληνες συνθέτες και σολίστ, είτε με τα εκλαϊκευτικά της προγράμματα, που απευθύνονται σ΄ ένα κοινό που δεν έχει συχνά την ευκαιρία να ακούσει τα αριστουργήματα της κλασικής μουσικής, είτε όμως και μέσω συνεργασιών με τα μουσικά τμήματα των Πανεπιστημίων.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τη σπουδαιότητα του Διεθνούς Διαγωνισμού Δημήτρης Μητρόπουλος, θα συμπεράνουμε ότι η Ορχήστρα των Χρωμάτων παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του «αύριο» της μουσικής. Ακουμπώντας γερά στην παράδοση και μετέχοντας στους γενικότερους προβληματισμούς της σύγχρονης διανόησης, αναζητεί με τόλμη το άγνωστο, αυτό που θα είναι, που πρέπει να είναι, που θέλει να είναι το μέλλον της μουσικής.

Διαβάστε περισσότερα