Πώς σκέφτονται οι πλούσιοι άνθρωποι

Οι πλούσιοι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται διαφορετικά από ό,τι ο μέσος άνθρωπος - έχουν μια διαφορετική νοοτροπία δράσης, σκέφτονται τα χρήματα με τη λογική και βλέπουν τα χρήματα ως φίλους τους.

Αυτό είναι το συμπέρασμα του βιβλίου του Steve Siebold, ο οποίος είναι αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος και συγγραφέας του βιβλίου «Πώς σκέφτονται οι πλούσιοι άνθρωποι». Ο Siebold μελέτησε πάνω από 1.200 από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου τα τελευταία 30 χρόνια. 

Δεν αναπολούν το παρελθόν

Ο Siebold παρατήρησε, επίσης, ότι οι πλούσιοι αποφεύγουν ένα συναίσθημα, επειδή είναι κακός σύμβουλος για το μέλλον τους: τη νοσταλγία.

Ενώ οι μέσοι άνθρωποι έχουν την τάση να αναπολούν τις παλιές καλές μέρες, οι πλούσιοι απλά ονειρεύονται το μέλλον και είναι αισιόδοξοι για αυτό που έρχεται.

«Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι καλύτερες ημέρες τους έχουν περάσει, σπάνια γίνονται πλούσιοι, και συχνά παλεύουν με τη δυστυχία και την κατάθλιψη» γράφει ο Siebold στο βιβλίο του.

«Οι αυτοδημιούργητοι εκατομμυριούχοι έγιναν πλούσιοι επειδή ήταν πρόθυμοι να στοιχηματίσουν στον εαυτό τους και να οραματιστούν τα όνειρα, τους στόχους και τις ιδέες τους σε ένα άγνωστο μέλλον».

Δεν χάνουν την πίστη τους

Αυτός ο τρόπος σκέψης που είναι προσανατολισμένος στο μέλλον δεν σημαίνει ότι παραμελούν εντελώς το παρελθόν, τονίζει ο Siebold: «Θα εκτιμήσουν και θα διδαχθούν από το παρελθόν, αλλά ζουν στο παρόν και κάνουν όνειρα για το μέλλον».

Δεν ονειρεύονται απλά, αλλά ξοδεύουν χρόνια ολόκληρα χωρίς να χάνουν την πίστη τους κάνοντας ότι πρέπει ώστε να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.

Δεν τους τρομάζει η αβεβαιότητα

Μέρος αυτής της ικανότητάς τους να αποφεύγουν τη νοσταλγία για το παρελθόν και να κοιτάζουν με θάρρος προς το άγνωστο μέλλον, προέρχεται από το γεγονός ότι δεν τους τρομάζει η αβεβαιότητα. Δεν ειναι απλά πρόθυμοι να βγούν έξω από τη ζώνη άνεσης τους, το περιμένουν πώς και πώς.

«Ολοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει τίμημα για να γίνει κανείς πλούσιος, αλλά όποιος έχει την ψυχική αντοχή για να αντέξει τον παροδικό πόνο, είναι πιθανό να καταφέρει να απολαύσει άφθονο πλούτο για το υπόλοιπο της ζωής του» τονίζει ο αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος.

 

Πηγή: optikesgonies

 

Διαβάστε περισσότερα

«Νέες» ιδέες, νέες αποικίες

 

 

  Οι μοναδικές «καινοτόμες» ιδέες στην οικονομία είναι η εφεύρεση νομότυπων «οχημάτων» για τον ανεξέλεγκτο πλουτισμό μιας κυρίαρχης ολιγαρχίας | dreamstime

 

Τάσος Τσακίρογλου

Ευρώπη: μια ήπειρος που γερνάει δημογραφικά, που για να βρει νέες ιδέες καταφεύγει σταθερά στο παρελθόν και από την οποία έχουν στερέψει κάθε δυναμισμός και έμπνευση. Με μια κουβέντα, «γηραιά ήπειρος» στην κυριολεξία και όχι λόγω ηλικίας του πολιτισμού της, αλλά λόγω αφυδάτωσης του κορμού της και γήρανσης του νου της. «Μετά από πέντε αιώνες καπιταλισμού και αποικιοκρατίας η Ευρώπη έχει εξαντληθεί και χρειάζεται αλλαγή», έλεγε πριν από μερικούς μήνες στην Αθήνα ο Πορτογάλος κοινωνιολόγος Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος, επισημαίνοντας την αντίφαση ότι την ίδια ώρα που η ήπειρος χρειάζεται απεγνωσμένα μια κοινωνική αλλαγή, έχουμε την καταθλιπτική επικράτηση του δόγματος ΤΙΝΑ - Δεν υπάρχει Εναλλακτική.
Σήμερα στην Ευρώπη (και όχι μόνο) κυριαρχεί αυτό που ο Μίκαελ Λεβί ονομάζει «δημοκρατία χαμηλής έντασης», δηλαδή μια «μεταδημοκρατία» με παρόντα όλα τα τυπικά πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του πολιτεύματος (εκλογές, Κοινοβούλιο, δημοψηφίσματα, πολυκομματισμός), αλλά απόντα όλα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της: κοινωνική ισότητα, λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, πραγματικός πλουραλισμός, σεβασμός δικαιωμάτων, κοινωνικό κράτος κ.λπ. Με λίγα λόγια, μια «αφυδατωμένη» από το ουσιαστικό περιεχόμενό της δημοκρατία.
Οι μοναδικές «καινοτόμες» ιδέες στην οικονομία είναι η εφεύρεση νομότυπων «οχημάτων» για τον ανεξέλεγκτο πλουτισμό μιας κυρίαρχης ολιγαρχίας και η βελτίωση των μεθόδων για την απόσπαση πόρων και δικαιωμάτων από τα κράτη και τους πολίτες.
Και επιπλέον: Μετά τη μεταπολεμική διαδικασία αποαποικιοποίησης, αλλά και τη χρεοκοπία της λογικής των ένοπλων επεμβάσεων με τα προσφυγικά ρεύματα, σήμερα η Ευρώπη σε αγαστή σύμπνοια με τις ΗΠΑ οικοδομεί ένα νέο μοντέλο αποικιοκρατίας του 21ου αιώνα: αυτό της αποικιοποίησης με τα μέσα της «μεταφοράς χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων», η οποία -όπως γράφει ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Τζακ Ράσμους- συνιστά μια «περισσότερο άμεση διαχείριση της απόσπασης πλούτου» από τις περιφερειακές χώρες. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της νέας πολιτικής φέρνει μάλιστα την Ελλάδα και την Ουκρανία.
Οπως λέει, στην ελληνική περίπτωση, μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, οι δανειστές επέβαλαν ένα καθεστώς σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμία πράξη εάν δεν έχει νωρίτερα την έγκρισή τους, τα δάνεια προορίζονται σχεδόν αποκλειστικά για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων, ο προϋπολογισμός τελεί υπό στενή επιτήρηση, το ίδιο όπως και ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα.
Στην ουσία, η τρόικα αποτελεί έναν ενδιάμεσο «συλλέκτη του χρέους», έναν υπερκρατικό φορατζή που διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών και φροντίζει για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους εκλεκτούς ξένους «επενδυτές».
Οσο για την Ουκρανία; Εκεί, για να δοθεί πριν από μερικούς μήνες ένα δάνειο από το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι επέβαλαν τους δικούς τους υπουργούς Οικονομίας και Οικονομικών, ενώ το συνολικό χρέος της χώρας από τα 12 δισεκατομμύρια δολάρια το 2007 έχει φτάσει τα 100 δισεκατομμύρια το 2015, η αποπληρωμή του οποίου απαιτεί τεράστια μεταφορά χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων.
Οπως λέει ο Ράσμους, στις παλαιότερες διασώσεις κρατών το ΔΝΤ και οι λοιποί «θεσμοί» έθεταν το πλαίσιο των υποχρεώσεων στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθούν οι κυβερνήσεις με το δικό τους σχέδιο. Τώρα, η διαχείριση γίνεται άμεσα από τους δανειστές, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η αποικία δεν θα τολμήσει να αθετήσει τους επαχθείς όρους των μνημονίων.
Γηραιά ήπειρος, «νέες» ιδέες!

Διαβάστε περισσότερα

Η έλλειψη ύπνου «ένοχη» για το κοινό κρυολόγημα

Η επαρκής νυχτερινή ξεκούραση θωρακίζει το ανοσοποιητικό και τον οργανισμό από ιώσεις σύμφωνα με νεά μελέτη

O ύπνος θρέφει τα μωρά και προστατεύει τους μεγάλους...

  Tέσσερις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο κρυολογήματος αντιμετωπίζουν όσοι δεν κοιμούνται αρκετά το βράδυ, υποστηρίζει νέα αμερικανιή μελέτη που δημοσίευεται στο επιστημονικό έντυπο «Sleep».

Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας βάσισαν τη μελέτη τους σε 164 εθελοντές ηλικίας 18-55 ετών που δέχτηκαν να εκτεθούν στον ιό του κοινού κρυολογήματος. Ταυτόχρονα κατέγραφαν τις συνήθειές τους όσον αφορά τον ύπνο.

Οι εθελοντές επισκέφθηκαν πρώτα έναν γιατρό και απάντησαν σε ερωτηματολόγια ώστε οι ερευνητές να μπορέσουν να λάβουν υπόψη τους ορισμένους παράγοντες όπως τα επίπεδα άγχους, τον χαρακτήρα τους, την κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα. Επί μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει η μελέτη παρακολουθούσαν τον ύπνο τους. Όλοι οι συμμετέχοντες έπρεπε να μείνουν επί μία εβδομάδα στα δωμάτια ενός ξενοδοχείο στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ.

Στη συνέχεια, οι επιστήμονες τους χορήγησαν τον ιό του κοινού κρυολογήματος - με ρινικές σταγόνες - και έπαιρναν καθημερινά δείγματα για να δουν εάν τα υποκείμενα της μελέτης τους θα συναχώνονταν.

Τετραπλάσιος κίνδυνος για τους ξενύχτηδες

Διαπίστωσαν ότι εκείνοι που κοιμούνταν λιγότερες από έξι ώρες κάθε νύχτα είχαν κατά 4,2 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να κολλήσουν τον ιό του κοινού κρυολογήματος σε σύγκριση με εκείνους που κοιμούνταν περισσότερες από επτά ώρες. Μάλιστα, οι εθελοντές που κοιμούνταν λιγότερες από 5 ώρες είχαν 4,5 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αρρωστήσουν.

«Η έλλειψη ύπνου ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας» εξήγησε ο επικεφαλής της μελέτης δρ Άρικ Πράτερ. «Δεν έχει σημασία η ηλικία των ανθρώπων, το άγχος τους, η φυλή τους, η εκπαίδευση ή το εισόδημά τους. Δεν έχει σημασία αν ήταν καπνιστές ή όχι. Αφού λάβαμε υπόψη όλες αυτές τις παραμέτρους, ο σημαντικότερος παράγοντας ήταν τελικά ο ύπνος", πρόσθεσε.

Παλαιότερες μελέτες έχουν συνδέσει την έλλειψη ύπνου με χρόνιες παθήσεις, με πρόωρους θανάτους, με αυξημένο κίνδυνο προσβολής από ασθένειες ή με τροχαία δυστυχήματα. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2013, ένας στους πέντε Αμερικανούς κοιμάται λιγότερο από έξι ώρες κάθε νύχτα.

Διαβάστε περισσότερα

Και τώρα τι;,

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

1. Η αντίθεση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» δεν ήταν α λα καρτ
O ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του περασμένου Γενάρη ως ηγετική δύναμη της αντιμνημονιακής κοινωνικής συμμαχίας[1], αυτής που παραδόξως (;) επανεξετάζεται σήμερα ως παρωχημένη από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, ως εάν η τομή «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», που το κόμμα ανέδειξε το 2010[2], να ήταν επιλογή α λα καρτ. Όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια, η αντίθεση αυτή ενέπλεξε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, μετατράπηκε σε φόντο για την καθίζηση (ΠΑΣΟΚ) και την ίδρυση κομμάτων (ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ, Δημιουργία Ξανά, ΑΝΕΛ, ΚΙΔΗΣΟ), πυροδότησε κινήματα (Αγανακτισμένοι, «Δεν Πληρώνω») και προκάλεσε μετακινήσεις εκατομμυρίων ψηφοφόρων: μόνο στις εκλογές του 2012, σχεδόν 4.000.000 ψήφισαν διαφορετικά σε σχέση με το 2009.
Στη διαδρομή ως τη νίκη του Ιανουαρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε συστηματικά ως «λαϊκιστική» δύναμη, στο βαθμό που απλοποιούσε αφόρητα, ισοπεδώνοντας υποτίθεται, την κοινωνική και πολιτική ζωή, με το να οργανώνει και να διεκδικεί την εκπροσώπηση σημαντικών αντιμνημονιακών αγώνων. Λόγω αυτού του «λαϊκισμού», ωστόσο, ο ίδιος κατάφερ να σταθεροποιήσει τις σχέσεις εκπροσώπησης με τα στρώματα της μισθωτής εργασίας που έπληττε το μνημόνιο, διευρύνοντάς τες μετά το 2012 προς τα αγροτικά και παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα, και τελικά μετατρέποντας την αντιμνημονιακή διαμαρτυρία σε πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, όπως επιβεβαιώνουν οι έρευνες κοινής γνώμης ακόμα και σήμερα [3].
2. Στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ένωση, ευρωπαϊσμός σημαίνει Μνημόνιο και τέλος της λαϊκής κυριαρχίας
Οι δύο εκλογικές νίκες, σε ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές, ήρθαν σε πείσμα όσων προεξοφλούσαν το τέλος της τομής «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» ή, ακόμα χειρότερα, όσων δαιμονοποιούσαν τη διαίρεση αυτή ως υπερβολικά ευρύχωρη, ακόμα και ως «θερμοκοιτίδα» της «αντιμνημονιακής» Χρυσής Αυγής. Τελείως διαφορετική υπόθεση είναι αν, έναν μόλις μήνα αργότερα, η διαβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ «άλλο η δανειακή σύμβαση, άλλο το μνημόνιο», προσέκρουε στους εκβιασμούς των «θεσμών» για διακοπή της ρευστότητας, καταλήγοντας στο επώδυνο μορατόριουμ της 20ης Φλεβάρη. Διαφορετική, γιατί στην περίπτωση αυτή είχαμε την πρώτη ηχηρή προειδοποίηση πόσο μακριά θα πήγαιναν η «σκέτη», άνευ ετέρου εναντίωση στο Μνημόνιο και η συνταγή της «σκληρής διαπραγμάτευσης» μέσα στην Ευρωζώνη. Παρά το επαχθές κόστος, εντούτοις, την παραίτηση δηλαδή από μονομερείς ενέργειες και αξιώσεις διαγραφής του χρέους, η στρατηγική αυτή συνεχίστηκε, σαν το σήμα κινδύνου να μην είχε υπάρξει ποτέ.
Τα αδιέξοδα που πολλαπλασιάστηκαν μετά την 20η Φλεβάρη ήρθε να αντιμετωπίσει, τέσσερις μήνες μετά, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Κι αυτό το τελευταίο, αντί για τη θρυλούμενη έκλειψη της διαίρεσης «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», βεβαίωνε πέρα από κάθε αμφιβολία την ύπαρξη και την εμβάθυνσή της τομής: το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή τοποθέτηση, παρά τις ισχυρές και πραγματικές απειλές εναντίον της, ήταν εκεί, ως η μορφή εμφάνισης της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας που κυριάρχησε μετά το 2010, χάρη και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ιστορικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ακυρώθηκε μέσα σε λίγες ώρες, με την αποκλειστική διαχείριση του αποτελέσματος από τον Αλέξη Τσίπρα, και υπό το κράτος εκβιασμών που εξαρτούσαν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με την αποδοχή ενός τρίτου Μνημονίου, προς διάψευση και πάλι της στρατηγικής του κόμματος: Όπως γράφτηκε, χωρίς να διαψευστεί, το βράδυ της 5ης Ιουλίου το γραφείο του προέδρου της Κομισιόν Ζ.-Κ. Γιουνκέρ διεμήνυε στον έλληνα πρωθυπουργό ότι σε 48 ώρες θα δρομολογούνταν η «διαδικασία έξωσης» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη[4]. Αυτό που διαψεύδονταν και πάλι δεν ήταν γενικώς η επιμονή στην αντίθεση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιμείνει στη σωστή αντίθεση, και γι’ αυτό είχε κερδίσει δύο εκλογικές μάχες. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, είχε απωθήσει ό,τι καταλαβαίναμε ότι υπήρχε πίσω από την αντίθεση αυτή: το γεγονός ότι τα μνημόνια είναι το αναπόφευκτο συνοδευτικό κάθε δανειακής σύμβασης, καθ’ ότι ο κοινός παρονομαστής της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης: σε τελική ανάλυση, το μόνο μέσο πολιτικής διαχείρισης της εν εξελίξει καπιταλιστικής κρίσης, προς όφελος των αφεντικών. Είναι κυρίως αυτά που ζητούν σήμερα, διά του ΣΕΒ, την απρόσκοπτη εφαρμογή του «προγράμματος».
3. Από τη ριζοσπαστική Αριστερά στην Κεντροαριστερά, από την καταγγελία του πραξικοπήματος στην αποδαιμονοποίησή του
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατήγγειλε σαν «πραξικόπημα» τους εκβιασμούς που οδήγησαν στο τρίτο Μνημόνιο. Μετά την 13η Ιουλίου, ωστόσο, η ίδια προσχώρησε στην παραδοχή των αντιπάλων της[5], ότι η εποχή της αντίθεσης «Μνημονίου-Αντιμνημονίου» είχε τελειώσει[6]. Τη θέση της παρωχημένης, υποτίθεται, αντίθεσης έχουν πάρει ήδη οι διαβεβαιώσεις για την εφαρμογή της συμφωνίας[7] και τα σενάρια για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας που θα την αναλάβει: η συνεργασία δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ (βλ. συνέντευξη Γ. Δραγασάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών, 29.8.2015· συνέντευξη Ν. Βούτση στον BHMA FM, 31.8.2015).
Με την αριστερή του πτέρυγα να καταγγέλλει ως ισοπεδωτική (!) την αντίθεση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», ο ΣΥΡΙΖΑ περνά πια στο αίτημα να αποδαιμονοποιηθεί (!!) η λέξη «Μνημόνιο», προς επιβεβαίωση όσων επισημαίνουν το προφανές: ότι ένα πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε στους αγώνες έντεκα ολόκληρων χρόνων, σήμερα θα δαπανηθεί ώστε το μνημόνιο να εφαρμοστεί «χωρίς να ανοίξει μύτη» – με τη νομιμοποίηση, μάλιστα, ανθρώπων εγνωσμένης ακεραιότητας, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Θοδωρής Δρίτσας.
4. Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή κριτική στήριξη της Λαϊκής Ενότητας
Μετά και την καταθλιπτική αφομοίωση του κόμματος από την κυβέρνηση, και τελικά την κατάργησή του, η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη αναστρέψιμη – όπως μη αναστρέψιμη είναι και η παγίωση του προεδρικού αυταρχισμού, το πολιτικό της "εποικοδόμημα". Θα ήταν αλλιώς, αν υπήρχε πεδίο για να διεκδικηθεί αυτή η αντιστροφή της κατάστασης (όμως το συνέδριο του κόμματος καταργήθηκε...). Θα ήταν αλλιώς, αν υπήρχε έστω ένας εσωκομματικός συσχετισμός για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος (όμως η Νεολαία, σημαντικό τμήμα των «53+» και όλη η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι πια εκτός κόμματος...). Η σημειολογία είναι αμείλικτη: αν γινόταν στ' αλήθεια αλλιώς, ο Φώτης Κουβέλης δεν θα σκεφτόταν σήμερα τον επαναπατρισμό στον ΣΥΡΙΖΑ: τον σκέφτεται γιατί στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα ένα κόμμα-απομίμηση του Συνασπισμού του ’90, με υπερταξικές αναφορές, τη στιγμή που η ταξική πόλωση εντείνεται, απειλώντας ήδη να διαλύσει τις κοινωνικές του εκπροσωπήσεις.

***

Η προαναγγελθείσα κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας για την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, πιθανότατα υπό τον πρωθυπουργό που διαβεβαίωνε ότι δεν θα είναι «παντός καιρού», βεβαιώνει την μετακόμιση του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά, στο χώρο δηλαδή που συρρικνώθηκε μέσα σε μια πενταετία σκληρής ταξικής πόλωσης. Αν όμως έχουν έτσι τα πράγματα, με δεδομένους τους ασφυκτικούς χρόνους ως τις εκλογές, και δεδομένη επίσης την αποτυχία άλλων ρευμάτων της Αριστεράς να ηγηθούν ενός πολιτικού μετώπου του ΟΧΙ, η μόνη αριστερή αντιμνημονιακή δύναμη που μπορεί να έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση –αποτρέποντας, έστω προσωρινά, την ιταλοποίηση της ελληνικής Αριστεράς[8]–, είναι η «Λαϊκή Ενότητα». Γι’ αυτό άλλωστε το σχήμα στηρίζεται σήμερα από αγωνιστές/τριες και διανοούμενους της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αποδεσμεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, κύκλος του περιοδικού «Θέσεις»), διεθνιστικές κινήσεις (Κόκκινο Δίκτυο, Ξεκίνημα) και δυνάμεις προερχόμενες από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ).
Καθώς η επόμενη κυβέρνηση πρόκειται να διαπραγματευτεί «στροφές» που θα οξύνουν την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης (από το πλαίσιο για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις, ως τη μείωση του ΕΚΑΣ, την πώληση του ΑΔΜΗΕ και το φόρο στα αγροτικά εισοδήματα), η ανάγκη να υπάρχει μια ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση στην επόμενη, καταθλιπτικά μνημονιακή Βουλή, κάνει αναπόφευκτη τη στήριξη της Λαϊκής Ενότητας. Η στήριξη αυτή, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι άνευ όρων. Ιδίως μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο αυτοπροσδιορισμός της ΛΑ.Ε ως δύναμης γενικώς «αντιμνημονιακής, πατριωτικής και δημοκρατικής», η επιμονή στις μεταγραφές κοινοβουλευτικών τηλεαστέρων ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, μια συγκεντρωτική μεθοδολογία συγκρότησης τύπου «Αριστερό Ρεύμα και συνεργαζόμενοι», και βεβαίως η υποκατάσταση, διά του «εθνικού νομίσματος», μιας επειγόντως αναγκαίας αντικαπιταλιστικής πολιτικής, με την οποία δεν καταπιάστηκε ποτέ στα σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν την εντύπωση ότι ο πήχυς θα βρίσκεται, για την ώρα τουλάχιστον, χαμηλά: στην κεφαλαιοποίηση της εύλογης διαμαρτυρίας για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
5. Χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική Αριστερά
Το έργο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ωστόσο, είναι κατά πολύ δυσκολότερο. Από τη μια, η ήττα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν επιτρέπει καμία ψευδαίσθηση για «ακόμα πιο σκληρή διαπραγμάτευση» στο πλαίσιο της Ευρωζώνης· ακόμα και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να εξηγήσει λογικά γιατί προσδοκά θετική ρύθμιση για το χρέος από τους «θεσμούς» που, αποδεδειγμένα πια, επιδιώκουν την ταπείνωσή του. Από την άλλη, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμα κινδύνου για όποια δύναμη της Αριστεράς θελήσει να πάει την υπόθεση παρακάτω – είτε αυτή στήριξε, είτε όχι το ηττημένο κυβερνητικό εγχείρημα. Προϊόν εκβιασμού, και μαζί εγκληματικών πολιτικών επιλογών που συνεχίζονται, η ήττα δεν θα ξεπεραστεί από κάποιους που «θα θέλουν περισσότερο» ή δεν θα «προδώσουν». Εν τέλει, η ίδια θέτει μέρες τώρα ένα επιτακτικό ερώτημα: πώς θα εκπροσωπούνται, στα χρόνια του τέλους της λαϊκής κυριαρχίας, και τελικά πώς θα επιβιώνουν, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι – όσοι και όσες, δηλαδή, πετιούνται έξω από τη θεσμική πολιτική και το καπιταλιστικό οικονομικό κύκλωμα.
Σε αντίθεση με τη δεκαετία του ’90, η «Ευρώπη της προκοπής» δεν δίνει παρά την προοπτική μιας jobless recovery – την ίδια στιγμή που η «Ευρώπη των δικαιωμάτων» εγκληματεί σε βάρος των προσφύγων και θωρακίζεται μπροστά στις εξεγέρσεις του εγγύς μέλλοντος. Η συνθήκη αυτή θέτει την Αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη μπροστά στην ανάγκη ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος: στην ανάγκη να συγκροτηθεί, σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κοινωνική δύναμη που θα αποτρέψει τα πραξικοπήματα («This is A Coup»), είτε η «έδρα» τους βρίσκεται στις Βρυξέλλες, είτε στο κέντρο της Αθήνας. Είναι προφανές ότι κανένα προεκλογικό πρόγραμμα δεν προλαβαίνει –αν υποθέσουμε ότι προτίθεται– να ασχοληθεί διεξοδικά με αυτά. Είναι ακριβώς γι’ αυτά, όμως, που ο ορίζοντας των αριστερών δεν μπορεί να σταματά στις κάλπες της 20ης Σεπτεμβρίου.
______________
Σημειώσεις
[1] Γιάννης Μαυρής, «Οι κοινωνικές δυνάμεις της αντιμνημονιακής συμμαχίας. Κοινωνική δομή της ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ και μεταβολές 2012-2015», mavris.gr, 9.2.2015.
[2] Χριστόφορος Βερναρδάκης, «To Μνημόνιο γκρεμίζει τον τοίχο ανάμεσα στη ριζοσπαστική αριστερά και τον λαϊκό κόσμο του ΠΑΣΟΚ», Η Αυγή, 19.9.2010
[3] «Περίπου οι μισοί πολίτες πιστεύουν ότι ο Σαμαράς πλήρωσε το Μνημόνιο», Δημοσκόπηση της Prorata, Εφημερίδα των Συντακτών, 3.9.2015
[4] Τάσος Τέλλογλου, «Οταν η Γερμανία έβλεπε τρίτη συμφωνία», Καθημερινή 23.8.2015. Σύμφωνα με το ίδιο ρερπορτάζ, τέσσερις μέρες αργότερα, περιοδεύοντας στα Δυτικά Βαλκάνια, η Άγκελα Μέρκελ διεμήνυε σε συνεργάτες της ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε στη διαγραφή χρέους, η Ελλάδα θα έπαυε να είναι μέλος της Ευρωζώνης.
[5] Ενδεικτικά: Βαγγέλης Βενιζέλος, «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο: το ψεύτικο δίπολο της κρίσης», Το Βήμα, 8.3.2013· Αντώνης Σαμαράς, «Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει ξεπεραστεί οριστικά», Ναυτεμπορική, 30.6.2013· Φώφη Γεννηματά, «Το πλαστό διχαστικό δίλημμα της 5ετίας ‘μνημόνιο-αντιμνημόνιο’ ενταφιάζεται σήμερα από εκείνους που το δημιούργησαν», Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής, 14.8.2015
[6] Τέρενς Κουίκ, «Τελείωσε η περίοδος ‘μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί’», Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, 20.7.2015
[7] Ενδεικτικά: Nίκος Βούτσης, Συνέντευξη στο Κόκκινο 105.5, 16.7.2015: «Το πρόγραμμά μας θα περιέχει τις δεσμεύσεις του [μνημονιακού] προγράμματος»· Όλγα Γεροβασίλη, Συνέντευξη στον ΒΗΜΑ FM, 31.8.2015: «Όλοι μας γνωρίζουμε ότι έπρεπε να γίνει αυτή η συμφωνία, εμείς ήμασταν οι πρώτοι που το λέγαμε αυτό. Ναι, θα υλοποιήσουμε τη συμφωνία. Δεν είμαστε δισυπόστατοι […] Αυτή είναι μία δέσμευση, την οποία έχουμε αναλάβει από την ώρα της ψήφισης της συμφωνίας και φυσικά είμαστε σταθεροί σε αυτό που αποφασίσαμε και διατυπώσαμε. Δεν χρειάζεται κάποιος να υιοθετεί κάτι, το οποίο ξέρει ότι πρέπει να το κάνει».
[8] Αντώνης Νταβανέλος, «Λαϊκή Ενότητα: Ο πόλος της ελπίδας για την Αριστερά», Rproject 31.8.2015

Διαβάστε περισσότερα

Τι είναι πολιτική δράση σήμερα;

 του Πέτρου Ρινάλδου-Ρυλμόν

Σε αναζήτηση όχι μόνο ενός νέου προγράμματος αλλά και μιας νέου τύπου πολιτικής οργάνωσης
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε σε μια φράση τα αίτια της ήττας απέναντι στους δανειστές, θα πούμε ότι η ηγεσία και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να διαπραγματευτεί το συντηρητικό στόχο της ανάκαμψης χάρη σε μια διαγραφή χρέους, όταν έπρεπε να διαπραγματεύεται οργανώνοντας την αντιπαράθεση και σύγκρουση στην Ελλάδα και την Ευρώπη με το καθεστώς και τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Από τη στιγμή που επελέγη να αναπαραχθεί το υπάρχον καθεστώς κοινωνικών ιεραρχιών και παραγωγικών σχέσεων με τη βοήθεια των δανειστών, η ελληνική πλευρά βρέθηκε χωρίς κανένα ουσιαστικό πλεονέκτημα και κυρίως χωρίς τη δυνατότητα να επιβιώσει ως οικονομία, αν δεν γινόταν μια σημαντική παραχώρηση από τους θεσμούς.
Η συστηματική προσπάθεια που έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι δεν πρόκειται να θίξει το κεφάλαιο (με όποια μορφή) και την εύπορη μεσαία τάξη, και πως όταν μιλούσε για ανάκαμψη εννοούσε την αναπαραγωγή της διαιρεμένης στα δύο κοινωνίας που διαμόρφωσε η νεοφιλελεύθερη διαχείριση και τα μνημόνια, την οδήγησαν στην τελική συνθηκολόγηση. Αφέθηκε για έξι μήνες ελεύθερη μια πρωτοφανής διαρροή χρηματικών κεφαλαίων προς το εξωτερικό, το τραπεζικό κεφάλαιο αφέθηκε στον έλεγχο των ιδιωτών, δεν επελέγη η οργάνωση μιας γενναίας αναδιανομής εισοδήματος προς όφελος των κοινωνικών δαπανών, η αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων του ΕΣΠΑ ή άλλων διαθέσιμων πηγών δεν ακολούθησε νέες σχεδιασμένες επιλογές (σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις, το ανθρώπινο δυναμικό ή το περιβάλλον), και η δυνατότητα υιοθέτησης συμπληρωματικού ή συμπληρωματικών νομισμάτων απερρίφθη με ελαφρότητα και προχειρότητα. Τελικά, δεν υπάρχει ούτε ένα τμήμα των λαϊκών τάξεων, ούτε ένα τμήμα της νεολαίας που να έχει ευνοηθεί και ισχυροποιηθεί από έξι μήνες αριστερής διακυβέρνησης.
Η «ταξική προκατάληψη» δεν είναι ένας ξεσκονισμένος κεϊνσιανισμός συν τη φιλανθρωπία. Από τη στιγμή μάλιστα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κοινωνική κατάρρευση που συνοδεύεται από την κατάρρευση του παραγωγικού ιστού. Και μια οικονομική ελίτ, μαζί με τους συμμάχους της στη μεσαία τάξη, που δεν συγκινείται από τη δυναμική του «πολλαπλασιαστή», αλλά έδειξε για πολλά χρόνια, πριν ακόμα τα μνημόνια, ότι επιδιώκει κέρδη και προσόδους για να τα μεταφέρει σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στο διεθνές τραπεζικό σύστημα. Κανείς δεν θέλει να εξαφανίσει την επιχειρηματικότητα που σε ορισμένες μεμονωμένες δραστηριότητες είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα (λογισμικό, βιολογικά και ποιοτικά τρόφιμα), αλλά αν πάρουμε στα σοβαρά την ανασυγκρότηση, και πόσω μάλλον την «ταξική προκατάληψη», χρειαζόμαστε την αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, το σχεδιασμό της παραγωγικής ανασυγκρότησης και τον έλεγχο των τραπεζών και σε κάποιο βαθμό της δημιουργίας χρήματος. Ας σημειωθεί ότι η έξοδος από την ευρωζώνη δεν ικανοποιεί προφανώς αυτό το τρίπτυχο, το οποίο δεν θα έπρεπε απλώς να συνοδεύει την έξοδο, αλλά να προηγείται για να προετοιμαστεί και ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Το τρίτο μνημόνιο
Είναι γνωστό σε πολύ κόσμο, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ότι μετά τις εκλογές του 2012 εγκαταλείφθηκε σταδιακά η προοπτική του συστηματικού σχεδιασμού ενός κυβερνητικού προγράμματος και επικράτησε η προσωποκεντρική συγκρότηση του ηγετικού επιτελείου. Προβεβλημένα στελέχη χρεωνόταν θέματα κυβερνητικής πολιτικής και υπερασπιζόταν την εξουσία τους επί του περιεχομένου των θεμάτων αυτών, χωρίς να οργανώνονται συλλογικές διαδικασίες και ανοιχτές συζητήσεις, αλλά και χωρίς να υπάρχει μια προετοιμασία για τη στιγμή της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι επικράτησε ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής της κεϊνσιανής ανάκαμψης και – με ελάχιστες εξαιρέσεις – της τρέχουσας διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού που άφησαν οι προηγούμενοι. Έτσι, τρία χρόνια μετά, ο κομματικός μηχανισμός δεν μπορεί να κάνει πίσω. Έχουν πλέον επικρατήσει οι διαχειριστές προσωπικών διαφωνιών και οι ανιχνευτές νέων κοινωνικών ερεισμάτων. Βρισκόμαστε σε αναζήτηση όχι μόνο ενός νέου προγράμματος αλλά και μιας νέου τύπου πολιτικής οργάνωσης.
Η υλοποίηση του τρίτου μνημονίου δεν πρόκειται μόνο να αναπαράγει και να επιδεινώσει τις ανισότητες και τις αρνητικές επιπτώσεις των προηγουμένων, καθώς είναι αναπόφευκτο να οδηγηθούμε σε ύφεση και σε μεγάλες δυσκολίες διαχείρισης των δημοσιονομικών δεσμεύσεων, ενώ τίποτα δεν δείχνει πως θα αξιοποιηθεί πλήρως το «αναπτυξιακό πακέτο» των 35 δισ., καθώς δεν υπήρξε ούτε νέα στόχευση, ούτε νέα διοίκηση των επιχειρησιακών προγραμμάτων. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, η κυρίαρχη ταξική συμμαχία θα βγεί ενισχυμένη και δεν θα είναι στην ημερήσια διάταξη ο δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και των χρηματικών ροών.
Ριζικός επαναπροσδιορισμός
Ταυτοχρόνως, έχει αποδειχθεί ότι ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε την προσπάθεια να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά και να κινητοποιήσει τις κοινωνικές τάξεις και τις κοινωνικές ομάδες που θα στήριζαν ένα τέτοιο πρόγραμμα. Και επομένως δεν αξιοποίησε το ανθρώπινο δυναμικό που διέθετε, τις οργανώσεις και τους θεσμούς που μπορούσε να επηρεάσει, τον ευαισθητοποιημένο πολυάριθμο κόσμο, τους νέους ανθρώπους, που βρέθηκαν γύρω του με ικανότητες, νέες ιδέες και οράματα.
Χρειάζεται σήμερα ένας ριζικός επαναπροσδιορισμός του τι είναι πολιτική δράση: το ανατρεπτικό σχέδιο για την κοινωνία, την παραγωγή και το περιβάλλον, θα επαναπροσδιοριστεί με την προγραμματική και κινηματική συγκρότηση των κοινωνικών χώρων, τη διαμόρφωση σχεδίων με τμηματική, τοπική και εθνική εμβέλεια, που είναι προϊόντα ταυτοχρόνως της γνώσης, της εκπαίδευσης και της δράσης, που συγκροτούν κοινωνικές συμμαχίες ικανές να ανατρέψουν τους κυρίαρχους συσχετισμούς. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη των υπαρχουσών πολιτικών οργανώσεων, στον αριστερό και τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ένας τέτοιος προσανατολισμός θα έχει τη δυνατότητα να διαφοροποιήσει ένα αξιόλογο κινητοποιημένο δυναμικό και έμπειρους αγωνιστές, προς την κατεύθυνση ενός δημοκρατικά οργανωμένου σχεδιασμού και της συλλογικής πρακτικής.
Δυνατότητες προώθησης ενός τέτοιου προσανατολισμού υπάρχουν σήμερα στο χώρο των οργανωμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων, της τοπικής αυτοδιοίκησης, της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, των περιβαλλοντικών κινημάτων, αλλά και στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε και να διεκδικήσουμε πόρους που διαθέτει το κράτος, που βρίσκονται σε αλληλέγγυα ταμεία στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, που υπάρχουν με τη μορφή γης, κτιρίων και παροπλισμένου παραγωγικού κεφαλαίου, μπορούμε να βρούμε νέες μορφές χρηματοδότησης της τοπικής ανάπτυξης και επομένως της κάλυψης παραγωγικών αναγκών. Με αυτό τον προσανατολισμό θα μπορέσουμε να επιβάλουμε τις αναγκαίες αναδιανομές εισοδήματος και πλούτου, το σχεδιασμό του μέλλοντος για τις κοινωνικές υπηρεσίες, την παραγωγή και το περιβάλλον, τον κοινωνικό έλεγχο του χρήματος.
πηγή: Εποχή

Διαβάστε περισσότερα

Η καινοτομία της μοναξιάς

 Το παρακάτω βίντεο είναι εμπνευσμένο και βασισμένο στο βιβλίο της Sherry Turkle «Alone Together» και στο άρθρο του Δρ Υair Αmichai­Ηamburger «The invention of being lonely».

Παραδεχόμαστε πλέον όλοι πως η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει επιφέρει μεγάλες αλλαγές στον τρόπο ζωής μας. Η χρήση του διαδικτύου εκτός απο τα οφέλη, κυρίως πρακτικά λόγω της απλότητας και της ταχύτητας με τις οποίες διεκπεραιώνονται πλέον διάφορες εργασίες (χρήση της λέξης με μια ευρεία έννοια), έχει και αρνητική πλευρά, αρκετά ισχυρή και καθόλου επιφανειακή. Συγκεκριμένα, οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να φαίνεται πως λειτουργούν για χάρη της επικοινωνίας, όμως στην πραγματικότητα λειτουργούν και επιδρούν εντελώς αντίθετα.

Ο άνθρωπος πλέον αρχίζει να θεωρεί πως επικοινωνία εστί το «μοίρασμα» σχολίων και φωτογραφιών μεταξύ των ηλεκτρονικών του φίλων, με τους περισσότερους απο αυτούς να μην έχει ειδωθεί ποτέ, έχοντας δει τα πρόσωπα τους μόνο μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή. Στοχευμένα το βίντεο αναφέρει την αλλαγή του τρόπου σκέψης, την ανάγκη των ανθρώπων για αυτοπροβολή που ξεπερνά πλέον την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία και την ωραιοποίηση του προσωπικού προφίλ που επιδιώκει κάποιος, κόβοντας και ράβοντας με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε όλες οι πληροφορίες για το άτομο του να προβάλλονται σύμφωνα με τα δεδομένα που εκείνος θέλει να ορίζει και να προάγει.

 Η χρήση των νέων τεχνολογιών έχει αγγίξει τα όρια της «μανίας» και ως ένα βαθμό του καταναγκασμού, μιας και η νέα τεχνολογική εποχή «προστάζει» χρήστες , όρος πίσω από τον οποίο κρύβεται η λέξη καταναλωτές! Αυτή τη λέξη θα χρησιμοποιήσω για να χαρακτηρίσω τη μετάλλαξη της ανθρώπινης ανάγκης για συναναστροφή και επικοινωνία….σε κατανάλωση πληροφοριών αλλά και κατασκευή πληροφοριών προς κατανάλωση τρίτων!

 To «χρυσό κλουβί» ;
Ο κόσμος της φωτογραφίας Έτσι γεμίζει ο νους απο την ανταλλαγή στοιχείων, δημιουργείται η ψευδαίσθηση της επαφής και της θέσης μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, φτάνοντας όμως τελικά στο σημείο της συνειδητοποίησης της απόλυτης μοναξιάς, μέσα απο μια διαδικασία που σου «χρύσωνε το χάπι» και σε μάθαινε πως να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο. Μοιάζει σαν ένα φάρμακο με γλυκιά γεύση που το καταναλώνεις συστηματικά γιατί θεωρείς πως σου κάνει καλό, όμως έχεις ξεχάσει να ελέγξεις τα σοβαρά side effects του.

Διαβάστε περισσότερα

Η πόλις εάλω Λεβέντη μου! Παρ΄ το Σταύρο σου και μπρός…

ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

 Πόσο παγερά παρακολουθεί τα πρόσφατα πολιτικά πράγματα τής χώρας αυτός ο Λαός δεν λέγεται.

Αμήχανα και με μια έκδηλη ανησυχία. Κάποιοι, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Άλλοι, λες και τους ήρθε κατραπακιά, να μην ξέρουν τι σκατά σημαίνει πια νάσαι σοσιαλιστής, ή αριστερός νέου τύπου, ή νεοδημοκράτης.

Βαρύμαγκας του Ψυρρή, ο Βαγγέλας, πονηρούλης ο Αλέξης και μια ρητορική που μπροστά της ωχριά ο καφενές της Κούλας στα Άνω Πετράλωνα.

Το «αφήγημα» και το «διακύβευμα» έχει γίνει πια το προσφιλές πολιτικό τερψιλαρύγγιο και το Κόμμα μοιράζει τον Ένγκελς σε συζύγους νέων μελών, οι οποίες δεν έχουν διαβάσει πριν μήτε τον…Παπαδιαμάντη, ο οποίος κυρ Αλέξανδρος, μήτε το κερακι μας δεν καταδέχεται, όπως λέει ο αείμνηστος Καρούζος.

Ο Λαπαβίτσας μας διαβεβαιώνει ότι, με όλον τον σεβασμό απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία, θα βρούμε την ευτυχία οδεύοντες στην δραχμή. Κι ο λαουτζίκος που έχει στη μπάντα χίλια ευρουδάκια για τον…αξονικό τομογράφο, θα γούσταρε πολύ να στείλει στον διάολο το ευρώ, αλλά τρομάζει μπροστά στο μπατιριλίκι.

Είναι πια σαν νάχουμε χαθεί στην…πολιτική!

Ένας λαός που ορφάνεψε από ηγεσία. Μία πολιτική ηγεσία, στο σύνολό της, κατώτερη των προσδοκιών αυτής της χώρας.

Έτσι φτάσαμε να εμφανίζεται τρίτο κόμμα στη Βουλή, η Χρυσή Αυγή, επαιρόμενη ότι διώκεται. Με αρχηγό το Μιχαλολιάκο, τον άνθρωπο που μαζί με τον Καλέντζη, στην κηδεία του Μάλλιου, έστειλαν στο νοσοκομείο το Φάτση, τον Οικονόμου, το Μαύρο, το Δημαρά! Που να φανταστεί κανείς, ο,τι οι χθεσινοί τραμπούκοι θα διεκδικούσαν ρόλο στο ελληνικό Κοινοβούλιο και μάλιστα να εμφανίζονται ως τρίτο κόμμα!

Το ΚΚΕ παραμένει καθηλωμένο στο γλίσχρο ποσοστό του μέσα από μια εξαιρετικά αντιφατική εικόνα. Από τη μια να εμφανίζει εντυπωσιακές κινητοποιήσεις με το ΠΑΜΕ κι από την άλλη να παραμένει συρρικνωμένο. Δυο είναι οι πιθανές αιτίες. Η πρώτη, αποδίδεται στην ανωριμότητα του λαού να αντιληφθεί και να αφομοιώσει την πολιτική του Κόμματος. Η δεύτερη, αποδίδεται στην αδυναμία του Κόμματος να προχωρήσει σε προσεγγίσεις πιο σύγχρονες, πού να πείθουν ευρύτερες λαϊκές μάζες. Πάντως, ο,τι κι αν φταίει από τα δυο, εκείνο που ισχύει είναι η μεγάλη απόσταση που διατηρεί από την διαχείριση τής εξουσίας.

Η πρώτη φορά Αριστερά του Αλέξη μας πάγωσε. Πέτυχε το αδιανόητο. Να την στηρίζει στό Κοινοβούλιο η Νέα Δημοκρατία! Σχεδόν φτάσανε να συγκυβερνούν προκειμένου να ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο, το οποίο ωστόσο ο Βαγγέλας δεν έχανε ευκαιρία να το χρεώνει στον Αλέξη! Πρώτη φορά τόσες διαψεύσεις μέσα σε λίγο χρόνο…

Χαμένοι πότε εδώ και πότε εκεί οι Νεοδημοκράτες..Τη μια περίοικοι και οδοιπορούντες κάπου ανάμεσα Κηφισιά και Ραφήνα κι άλλοτε περιφερόμενοι μουστακαλήδες στην Πλατεία Ψυρρή, με ανάλαφρη αργκό πρωτοετούς φοιτητή Νομικής. Προλετάριοι πάντα της συντήρησης. Συμπαθείς αλλά μοιραίοι!

ΠΑΣΟΚ (γέλια…)

Ο Παναγιώτης! Πάντα με το σύνδρομο του έκπτωτου του Περισσού, τίμιος και ειλικρινής, πλην με πολιτική εμβέλεια συνιστώσας..

Ξαφνικά, τα ιδεολογικά μαχαίρια μπήκαν στα θηκάρια κι όλοι μεμιάς γίνανε πρόδρομοι της συναίνεσης, πλην του ΚΚΕ και της ΧΑ. Μια πολιτική αμηχανία σε συνδυασμό μ΄ έναν αδιόρατο φόβο πλανάται στην πλειοψηφία. Οι αναλυτές, καθένας από το δικό του πόστο, εκθειάζουν τα προτερήματα του ενός, αναδεικνύοντας τα ελαττώματα του άλλου. Μια πολιτική πλήξη στην πιο κρίσιμη στιγμή που περνάει ο τόπος μετά την απελευθέρωση του. Αν και εμφανίζουμε πληθωρισμό τελάληδων της πολιτικής, η πολιτική είναι απούσα και η κρίση πάντοτε παρούσα. Τα λόγια πολλά, μα οι πολιτικές πρωτοβουλίες ανύπαρκτες, ή όπου είναι υπαρκτές, διαχειρίζονται την κρίση υπέρ της…κρίσης. Το έλλειμμα πολιτικού αναστήματος στον τόπο κάθε μέρα γίνεται και πιο εμφανές.

Έτσι βρήκαν ευκαιρία να εμφιλοχωρήσουν, από την πίσω πόρτα, δυο απίθανοι τύποι, τηλεοπτικά προϊόντα εγχώριας παραγωγής, του απόλυτου λαϊκισμού και της προχειρότητας. Από τη μια ο Σταύρος Θεοδωράκης, υπόδειγμα πολιτικής ανοησίας, που ωστόσο έφτασε να έχει και ακροατήριο…ακαδημαϊκό! Κι από κοντά κάποιες κυρίες αμφιβόλου γούστου και αισθητικής. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το ΠΟΤΑΜΙ εκπροσωπεί επάξια το κιτς στην πολιτική!

Έτερος Καππαδόκης, ο κ. Βασίλης Λεβέντης, ο,τι πιο λούμπεν έχει εμφανιστεί ποτέ στην τηλεόραση, στην ίδια τηλεοπτική συχνότητα με εκείνη του..Ερωτοδικείου! Ο κ. Λεβέντης υπήρξε ένας δημοσιομανής από τα γεννοφάσκια του. Αφού απέτυχε παταγωδώς ως λαϊκός αοιδός, το γύρισε στην πολιτική. Δεν του έφτανε του ανδρός το πτυχίο του από το Πολυτεχνείο. Ντε και καλά να μοστράρει τη φάτσα του όπου νάναι κι όπως νάναι, αρκεί να απολαμβάνει δημοσιότητα. Έτσι τόρριξε στην πολιτική, προκαλώντας ενίοτε με τις εξάρσεις του το γέλιο έως..δακρύων! Αποτελούσε τον πλέον διασκεδαστικό μονόλογο στην ελληνική τηλεόραση, ξεπερνώντας κατά πολύ τις Αριστοφάνειες παραβάσεις!

Όμως επέμενε, και να που ήρθε η ώρα της δικαίωσης του, από ένα κοινό δραματικών αδιεξόδων. Ο άνθρωπος που απέτυχε ως κακέκτυπο του… Πανταζή, φαίνεται ότι θα πετύχει ως…πολιτικός!

Έτσι φτάσαμε ως εδώ. Να δίνουμε ψήφο στην απελπισία. Να προσφέρουμε θέση στα έδρανα τής Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας σε πρόσωπα που κινούνται στό όριο του γραφικού έως και γελοίου. Είμαστε απόλυτα αξιοθρήνητοι πια.

Διαβάστε περισσότερα

Τα ψέματα Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο κ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ψεύδονται. Στο όνομα της μη «παλινόρθωσης του παλιού πολιτικού συστήματος» επιδίδονται σε ένα όργιο παλινόρθωσης της δημαγωγίας που μυρίζει όλη τη φορμόλη της καθεστηκυίας πολιτικής εξαπάτησης.
    Ψέμα πρώτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ο κ.Τσίπρας, θα φτιάξει ένα «παράλληλο πρόγραμμα» ανεξάρτητα και πέρα από το Μνημόνιο, το οποίο όμως Μνημόνιο θα το εφαρμόζει πιστά και απαρέγκλιτα!
    Η αλήθεια είναι αυτή που καταγράφεται στο Μνημόνιο Τσίπρα. Ότι δηλαδή:   
    α) Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα αξιολογείται και θα επικαιροποιείται από την τρόικα σε «τριμηνιαία βάση».
    β) Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του θα είναι έτοιμος «να λάβει οποιαδήποτε μέτρα» θα της υποδειχτούν από τους «θεσμούς».
    γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του δεν θα κάνει ρούπι από το Μνημόνιο καθώς«δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνείμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου».
    δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του δεσμεύονται ότι η εφαρμογή της πολιτικής του Μνημονίου θα είναι «συνεχής» και θα διαρκέσει «επί πολλά έτη».
    Ψέμα δεύτερο: Το τρίτο Μνημόνιο είναι Μνημόνιο… εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικής κυριαρχίας και εξόδου από την εποπτεία και την επιτήρηση!  Η δανειακή σύμβαση Τσίπρα δεν είναι αποικιοκρατική καθώς διατηρεί το δικαίωμα ασυλίας της χώρας επί των περιουσιακών της στοιχείων! Αυτά λέει ο κ.Τσίπρας.
    Η αλήθεια είναι ότι το Μνημόνιο Τσίπρα, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα, είναι Μνημόνιο επιτροπείας, υποταγής και εξευτελισμού. Στις σελίδες του Μνημονίου Τσίπρα επαναλαμβάνονται μονότονα τα εξής:

• «Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δεσμευτεί επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)»,
• ·         «το ταμείο(σσ: το λεγόμενο υπερΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος)θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών»,
• ·         «η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου»,
• «η κυβέρνηση πρέπει σε συμφωνία με τους Θεσμούς» κλπ, κλπ.  
• Η κυβέρνηση για κάθε νόμο θα ζητά την έγκριση της τρόικας «πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισήτους».   

    Τέτοια είναι, λοιπόν, η πολιτική τους απατεωνιά. Έχουν βάλλει ενέχυρο όλη τη δημόσια περιουσία μέσω του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων που λειτουργεί υπό την έγκριση των δανειστών και υπό την «διακριτική ευχέρεια» των τοκογλύφων, αλλά αυτοί μιλούν περί ασυλίας!
    Ψήφισαν ένα Μνημόνιο που σε κάθε σελίδα του γράφει ότι τα πάντα τελούν υπό την έγκριση της τρόικας κι αυτοί μιλούν για αντιαποικιακό Μνημόνιο.
    Έφεραν μια δανειακή σύμβαση που συνιστά καθεστώς μπανανίας , αλλά ο κ.Τσίπρας καμώνεται τον αντιαποικιοκράτη…
    Ψέμα τρίτο: Το δικό μας Μνημόνιο είναι «καλό» γιατί αν κυβερνούσε ο Σαμαράς, τότε λέει ο κ.Τσίπρας, θα είχαμε «πεντάμηνη παράταση του προηγούμενου προγράμματος, πλήρης εφαρμογή των δεσμεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης και μετά νέα προαπαιτούμενα».
    Δηλαδή ο κ.Τσίπρας κορδακίζεται γιατί αντί για 5μηνη παράταση των προηγούμενων Μνημονίων (που κι αυτήν έκανε με την συμφωνία της 20^ηςΦεβρουαρίου) τώρα διαθέτει το δικό του Μνημόνιο, με τα δικάτου προαπαιτούμενα και ζητά το χειροκρότημα του λαού διότι αντί της 5μηνης του έφερε ένα Μνημόνιο… 3ετούς διάρκειας!
    Ψέμα τέταρτο: Είμαστε υποχρεωμένοι, λέει ο κ.Τσίπρας να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο, αλλά θα το κάνουμε για να «απεγκλωβιστούμε» απ’ αυτό και για «να μπούμε επιτέλους στη διαδικασία της απαλλαγής από τα μνημόνια»!
    Εδώ, πια, η κωμωδία επαναλαμβάνεται ως… περίγελος. Οι πρώτοι που ψήφισαν και εφάρμοσαν Μνημόνια για να μας… «απαλλάξουν» (και να μας… «απαγκιστρώσουν» από αυτά) ήταν ο Σαμαράς, ο Παπανδρέου και ο Κουβέλης. Τώρα προστέθηκε και ο Τσίπρας…
    Ψέμα πέμπτο: Δεν θα κάνουμε οριζόντιες περικοπές, θα βάλουμε τέλος στην αφαίμαξη των ασθενέστερων κοινωνικά δυνάμεων, λέει ο κ. Τσίπρας. Και το λέει ενώ έχει υπογράψει απίθανες αγριότητες όπως:

• Νέες μειώσεις συντάξεων σε κύριες και επικουρικές που οι συνταξιούχοι τις πληρώνουν ήδη από την αρχή του μήνα.
• Νέες μειώσεις μισθών ως συνέπεια των αυξήσεων των εισφορών υγείας.
• Νέα φοροληστεία των αδύναμων μέσω της αύξησης του ΦΠΑ και την μονιμοποίηση του χαρατσιού «αλληλεγγύης».
• Απόλυτο ξεκλήρισμα των αγροτών μέσω του 5πλασιασμού (!) του φόρου στο αγροτικό πετρέλαιο και αναδρομικό διπλασιασμό (!) της προκαταβολής φόρου.
• Λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων μέσω της διατήρησης του αιμοσταγούς ΕΝΦΙΑ που μόνο από εκεί τα λαϊκά στρώματα θα επωμιστούν βάρη άνω των 5 δισ. ευρώ, ποσό που ισούται με τα δημοσιονομικά μέτρα όλου του πρώτου Μνημονίου!

    Ψέμα έκτο: Θα στηρίξουμε τους συνταξιούχους, αποτρέψαμε την κατάργηση του ΕΚΑΣ και την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, λέει ο κ.Τσίπρας και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ψέμα που δεν θα αποτολμούσε να ψελλίσει ούτε ο Πινόκιο.
    Η αλήθεια καταγράφεται στο Μνημόνιο όπου ρητά και κατηγορηματικά αναφέρεται ότι θα υπάρξει
«κατάργηση του επιδόματος αλληλεγγύης (EKAΣ) για όλους τους συνταξιούχους έως τα τέλη Δεκεμβρίου του 2019, αρχίζοντας με το ανώτερο 20% των δικαιούχων το Μάρτιο του 2016».
    Όσο για την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, δηλαδή την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης και απόδοση σύνταξης μόνον και εφόσον τα ταμεία διασφαλίζουν έσοδα εξ ιδίων πόρων, το Μνημόνιο ξεκαθαρίζει ότι
«όλα τα επικουρικά συνταξιοδοτικά ταμεία θα χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από ίδιες εισφορές από την 1 η Ιανουαρίου 2015»
    Ψέμα έβδομο: Θα προστατέψουμε τη δημόσια περιουσία, δεν θα ξεπουλήσουμε τη ΔΕΗ, αποτρέψαμε την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, λέει ο κ.Τσίπρας.   
    Η αλήθειαείναι ότι:

• ·         Ιδρύεται ταμείο υπερξεπουλήματος που μπροστά του το ΤΑΥΠΕΔ μοιάζει με… παιδική χαρά, το οποίο «διοικείται από τις ελληνικές αρχές» αλλά τελεί «υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών» μέσω του οποίου βγαίνει στο σφυρί ο τόπος έναντι του… συμβολικού τιμήματος των 50 δισ. ευρώ.
• Η ΔΕΗ οδεύει στο πάγκο του ευρώ-χασάπη αρχής γινομένης από τα τέλη του τρέχοντος Σεπτέμβρη ώστε αμέσως μετά τις εκλογές η Ευρωπαική Επιτροπή να καθορίσει το πώς θα «μειωθούν κατά 25% τα μερίδια λιανικής και χονδρικής αγοράς της ΔΕΗ και να πέσουν κάτω από το 50% έως το 2020(…)»
• Όσο για τον ΑΔΜΗΕ το Μνημόνιο αναφέρει πεντακάθαρα: «Έως τον Οκτώβριο του 2015, οι αρχές: α) θα λάβουν μη αναστρέψιμα μέτρα (…) για την ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης μεταφοράς ηλεκτρικής ενεργείας, ΑΔΜΗΕ (…)» αλλά κι αν το ξεπούλημα δεν γίνει με τον κλασικό τρόπο της ιδιωτικοποίησης τότε θα «προταθεί εναλλακτικό σχέδιο, με ισοδύναμα αποτελέσματα όσον αφορά τον ανταγωνισμό και τις προοπτικές επενδύσεων»

    Ψέμα όγδοο: Η κυβέρνηση, λέει ο Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν μάχη και απέτρεψαν τις ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα! Εδώ πια το ψέμα μετατρέπεται σε έγκλημα. Ιδού τι γράφει το Μνημόνιο:
«Έως τον Οκτώβριο του 2015 η κυβέρνηση θα δρομολογήσει διαδικασία διαβούλευσης με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας,συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης (σσ: ποινικοποίηση των απεργιών, δηλαδή!) και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο».
    Αυτά θα κάνει ο κ.Τσίπρας. «Διαβούλευση» που θα συμπεριλάβει τις ομαδικές απολύσεις θα κάνει ο κ.Τσίπρας.
    Όσο για τις «βέλτιστες πρακτικές» στις εργασιακές σχέσεις που μας υπόσχεται το Μνημόνιο Τσίπρα, αποκαλυπτική ήταν η Επίτροπος  Απασχόλησης της ΕΕ, η οποία σε ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ πριν από ένα μήνα απάντησε ότι η Ελλάδα πρέπει να συμμορφωθεί σε βάρδιες που διαρκούν έως και 16 ώρες!
«Η Ελλάδα – λέει η κυρία Επίτροπος – οφείλει επίσης να συμμορφωθεί με την οδηγία της ΕΕ για το ωράριο εργασίας, η οποία καθορίζει τις ελάχιστες προδιαγραφές για την οργάνωση του ωραρίου εργασίας, για παράδειγμα τα διαλείμματα, τις περιόδους ημερήσιας και εβδομαδιαίας ανάπαυσης και το μέγιστο μέσο εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών. Οι βάρδιες που διαρκούν 12 και 16 ώρες δεν παραβιάζουν τις διατάξεις της οδηγίας εφόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις που ορίζονται στην οδηγία».
    Αυτές είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» της ευρωενωσιακής οδηγίας 2003/88/ΕΚ, βάσει των οποίων κινείται το «καλό» Μνημόνιο του κ.Τσίπρα. Οι μισοί άνεργοι και οι άλλοι μισοί ή ημιαπασχλολήσιμοι ή δουλειά έως και 16 ώρες την ημέρα! Για τέτοιες μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις μιλάμε…
    Ψέμα ένατο:  Καταργήσαμε το 5ευρω στα νοσοκομεία, πανηγυρίζει ο κ.Τσίπρας και όσοι ψήφισαν (το διάβασαν;) το Μνημόνιό του.
Αλλά να τι γράφει το Μνημόνιο:
«Έως τον Οκτώβριο του 2015, οι αρχές θα αποφασίσουν αν θα επαναφέρουν το τέλος των 5 ευρώ βάσει ελέγχου των πόρων για τις επισκέψεις στα νοσοκομεία ή αν θα λάβουν ισοδύναμα δημοσιονομικά μέτρα και μέτρα διαχείρισης της ζήτησης».
    Με άλλα λόγια, δηλαδή, το 5ευρώ ή θα επανέλθει όπως ήταν στην προηγούμενη μορφή του ή θα επανέλθει δια των… ισοδυνάμων.
    Ψέμα δέκατο: Πήραμε την μείωση του χρέους, ισχυρίζεται ο κ.Τσίπρας. Εδώ το πια το ψεύδος τους χορεύει τσιγκολελέτα με την ξεδιαντροπιά τους.
Ιδού τι υπέγραψαν στη συμφωνία της 13^ηςΙουλίου και τι επαναλαμβάνεται στο Μνημόνιό τους:

• «Το Eurosummit επισημαίνει ότι ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί»
• «Οι ελληνικές αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτέςπλήρως και εγκαίρως».

    Αυτά έχει υπογράψει ο Τσίπρας. Αυτά ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ποτάμι. Κι όμως, αφού από την «διαγραφή» πέρασαν στην «πλήρη και έγκαιρη» αποπληρωμή του χρέους έχουν το θράσος να μιλούν ακόμα για… μείωση του χρέους.
    Τα παραπάνω είναι ένα μέρος μόνο από τα ψέματα του κ.Τσίπρα. Του «αριστερού» κυρίου Τσίπρα. Και είναι τόσο «αριστερά» τα ψέματα του Τσίπρα όσο «αριστερό» είναι και το Μνημόνιο του Τσίπρα. Αυτό που ψηφίστηκε σε ένα νόμο με ένα άρθρο και ήρθε να προστεθεί δίπλα σε εκείνα στα Μνημόνια του Σαμαρά και του Βενιζέλου, που ο Τσίπρας θα τα καταργούσε «σε ένα νόμο με ένα άρθρο»…
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το στίγμα της ψυχικής ασθένειας και 7 μύθοι που το συνοδεύουν

Δείτε το slideshow  2 Φωτογραφίες

Υπάρχει ακόμα μια διαδομένη πεποίθηση στην κοινωνία ότι κάποιος με αγχώδη διαταραχή μπορεί απλά να «καλμάρει» ή κάποιος με κατάθλιψη μπορεί απλά να «αποδράσει από αυτήν», «να αλλάξει τρόπο σκέψης», «να δει τα πράγματα διαφορετικά» λες και είναι εύκολο να το πράξει, αλλά επιλέγει/προτιμά να μην το κάνει. Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια.

Από τονΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
ΜΠΟΖΕΛΟ

Το στίγμα της ψυχικής ασθένειας μπορεί να οδηγήσει σε ένα πλήθος ψευδών πεποιθήσεων και είναι καθήκον μας να μιλήσουμε ανοιχτά για τις προκαταλήψεις εις βάρος ανθρώπων που χρήζουν στήριξης, όχι απομόνωσης. Τα αρνητικά στερεότυπα δημιουργούν πολλές παρανοήσεις, οι οποίες αποξενώνουν ακόμη περισσότερο τους πάσχοντες από ψυχικές διαταραχές, σε μια κοινότητα που ήδη αισθάνονται απομονωμένοι.
Οι πολλές πλάνες που περιβάλλουν τις διαταραχές ψυχικής υγείας μπορούν να καταστήσουν τη διαχείρισε τους δύσκολη και η έρευνα έχει καταδείξει ότι το στίγμα δρα ως τροχοπέδη στην αποτελεσματική θεραπεία τους.

Παρακάτω αναφέρουμε μερικούς από τους μύθους που κανείς δεν πρέπει να πιστεύει για τις ψυχικές ασθένειες και σε καμία περίπτωση να διαδίδει απερίσκεπτα στον περίγυρο του.

Περίπου 1 στους 4 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο θα βιώσει πρόβλημα ψυχικής υγείας σε κάποια στιγμή στη ζωή του. Αυτό καθιστά πολύ πιθανό το ενδεχόμενο ότι κάποιος που γνωρίζετε θα υποφέρει από μία ψυχολογική διαταραχή. Πρέπει να είστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσετε με θάρρος και να τον στηρίξετε.

Μύθος 1: Οι ψυχικές ασθένειες είναι μεταδοτικές.

Για να καταρρίψουμε αυτό το μύθο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ συναισθημάτων και διαταραχών της ψυχικής υγείας. Οι πάσχοντες από ψυχικές ασθένειες βιώνουν ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, αλλά αυτό είναι ένα υποπροϊόν της χημείας του εγκεφάλου και άλλων πιθανών παραγόντων που οδηγούν στην εκάστοτε κλινική διάγνωση.

Αν και οι μελέτες υποδεικνύουν ότι τα συναισθήματα - ιδιαίτερα τα αγχώδη- είναι μεταδοτικά, η ίδια η ψυχική ασθένεια, που σαφώς είναι κάτι πιο δύσκολα διαχειρίσιμη, δεν είναι. Δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που εξαπλώνεται το κοινό κρυολόγημα ή η γρίπη στον πληθυσμό.

Παρά αυτή τη γνώση, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι ψυχικές ασθένειες μπορούν να μεταδοθούν(!), σύμφωνα με μία έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2014 στην επιστημονική επιθεώρηση Memory & Cognition. Αυτή η πεποίθηση δε φέρει κανένα έρεισμα και σίγουρα είναι ψευδής, για να μην αναφέρουμε ότι επιδεινώνει τα αισθήματα απομόνωσης, όσων κατατρύχονται από την ψυχική ασθένεια.

Μύθος 2: Η ψυχική ασθένεια προδιαθέτει σε βιαιότητα.

Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να επιρρίπτουν ευθύνες σε ψυχικές ασθένειες για όσα αποτρόπαια εγκλήματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όπως η πρόσφατη εν ψυχρώ δολοφονία δύο δημοσιογράφων στη Βιρτζίνια. Ως αποτέλεσμα, διαιωνίζεται μια προκατάληψη που δεν είναι εύκολο να παρακαμφθεί. Και η πραγματικότητα είναι διαφορετική: μια διαταραχή της ψυχικής υγείας δεν σημαίνει ότι κάποιος πρόκειται να προβεί σε βίαιες πράξεις. Αντιθέτως, μια μελέτη του 2014 διαπίστωσε ότι άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας είναι πιο πιθανό να είναι οι ίδιοι θύματα βίαιων εγκλημάτων, από αυτά που τα διαπράττουν.

Μύθος 3: Είναι ασυνήθιστες.

Λάθος. Περίπου 1 στους 4 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο θα βιώσει πρόβλημα ψυχικής υγείας σε κάποια στιγμή στη ζωή του. Αυτό καθιστά πολύ πιθανό το ενδεχόμενο ότι κάποιος που γνωρίζετε θα υποφέρει από μία ψυχολογική διαταραχή. Πρέπει να είστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσετε με θάρρος και να τον στηρίξετε.

Η κατάθλιψη είναι απολύτως θεραπεύσιμη. Ωστόσο, όπως σε κάθε σοβαρή ασθένεια, απαιτείται ολοκληρωμένη, συνεχής, επιστημονικά τεκμηριωμένη φροντίδα και μια αποτελεσματική σχέση "εργασίας" ανάμεσα στον ασθενή και τον κλινικό, υποστήριξη, υπομονή και αγάπη από τα οικεία πρόσωπα.

Μύθος 4: "Όλα είναι στο μυαλό σου".

Υπάρχει ακόμα μια διαδομένη πεποίθηση στην κοινωνία ότι κάποιος με αγχώδη διαταραχή μπορεί απλά να «καλμάρει» ή κάποιος με κατάθλιψη μπορεί απλά να «αποδράσει από αυτήν», «να αλλάξει τρόπο σκέψης», «να δει τα πράγματα διαφορετικά» λες και είναι εύκολο να το πράξει, αλλά επιλέγει/προτιμά να μην το κάνει. Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Όσοι πάσχουν από ψυχικές διαταραχές είναι πράγματι εγκλωβισμένοι σε μία κλινική κατάσταση ανισορροπίας χημικών νευροδιαβιβαστών (μορίων που μεταβιβάζουν μηνύματα στον εγκέφαλο), για να μην αναφέρουμε ακόμη πιο περίπλοκες αιτιοπαθολογικές συσχετίσεις. Επιπρόσθετα, υπάρχουν και άλλα σωματικά συμπτώματα. Κάποιος που πάσχει από κατάθλιψη μπορεί να δει αλλαγές στην όρεξη, πονοκεφάλους και δυσπεψία, τα οποία απλώς χειροτερεύουν το πρόβλημα. Κάποιος που βιώνει συνεχές έντονο άγχος μπορεί να είναι ευπαθής σε καρδιαγγειακά προβλήματα, προβλήματα στο στομάχι, να υφίσταται τις συνέπειες ενός αποδυναμωμένου ανοσοποιητικού συστήματος, ακόμη και να υποφέρει από προβλήματα μνήμης.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή ότι ο "νους" είναι παράγωγο της δραστηριότητας ενός βιολογικού υποστρώματος, αυτού που ονομάζουμε εγκέφαλο - δίχως αυτό να απομειώνει αξιοθαύμαστο της λειτουργίας/ύπαρξης του. Η άυλη συνιστώσα που εσφαλμένα του αποδίδουμε περιπλέκει αχρείαστα το πως προσεγγίζουμε τις ψυχικές ασθένειες.

Μύθος 5: Δεν μπορείς να ανακάμψεις από μια ψυχική ασθένεια.

Η ψυχική ασθένεια δεν είναι ίδια για κανέναν και χαρακτηρίζεται από πλειοτροπική έκφραση, όπως και πολυπαραγοντική αιτιότητα, πράγμα που σημαίνει ότι η θεραπεία διαφέρει για τον καθένα. Η ψυχιατρική θεραπεία/αγωγή, τα φάρμακα και η εξωγενής στήριξη είναι όλα χρήσιμα εργαλεία για την αντιμετώπιση μιας ψυχικής διαταραχής και την παροχή βοήθειας στον πάσχοντα, ώστε να επανέλθει σε μια υγιή και παραγωγική ζωή.

Επί παραδείγματι, η κατάθλιψη είναι απολύτως θεραπεύσιμη. Ωστόσο, όπως σε κάθε σοβαρή ασθένεια, απαιτείται ολοκληρωμένη, συνεχής, επιστημονικά τεκμηριωμένη φροντίδα και μια αποτελεσματική σχέση "εργασίας" ανάμεσα στον ασθενή και τον κλινικό, υποστήριξη, υπομονή και αγάπη από τα οικεία πρόσωπα.

Μύθος 6: Η ψυχική ασθένεια προέρχεται από μια δύσκολη παιδική ηλικία.

Οι συνθήκες της ζωής σίγουρα μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο, αλλά άλλοι παράγοντες έχουν εξίσου σημαντική επίδραση στις διαταραχές της ψυχικής υγείας. Οι αγχώδεις διαταραχές για παράδειγμα: πολλοί από τους πάσχοντες έχουν καλή παιδική ηλικία, παρ' όλα αυτά εξακολουθούν να είναι ευπαθείς σε παθολογικό άγχος.

Μύθος 7: Δεν μπορείτε να βοηθήσετε κάποιον που πάσχει από μια διαταραχή της ψυχικής υγείας.

Τα αγαπημένα πρόσωπα είναι υψίστης σημασίας στο να βοηθήσουν κάποιον να το πάρει απόφαση και να αναζητήσει θεραπεία. Απαιτείται διερευνητικό πνεύμα και ανοιχτά μυαλά, ώστε κάποιος να μην παραβλέψει την διαταραχή της ψυχικής υγείας ενός αγαπημένου και να γίνει υποστηρικτικός, όπως απαιτεί η περίσταση. Τα μέλη της οικογένειας, οι φίλοι και οι σημαντικοί "άλλοι" έχουν την ευκαιρία να βοηθήσουν με έναν τρόπο μη επικριτικό - ακόμα κι αν είναι μόνο για να τους παροτρύνουν να πηγαίνουν στα ραντεβού με τον θεράποντα ιατρό, να λαμβάνουν τα φάρμακα ή να επιμένουν σε μια καθημερινή ρουτίνα θεραπείας.

Υ.Γ.: Η "ευκολία" που παρέχει το σύγχρονο life-style, η αναλωσιμότητα των αγαθών και των ανθρώπων, το γρήγορο turn-over των συγκυριών, όλα μας προδιαθέτουν σε μία φυγόπονη στάση απέναντι στις πραγματικές δυσκολίες. Όταν κάτι πάει στραβά τείνουμε να επιλέγουμε την αποστασιοποίηση, τη φυγή και αναζητούμε την κανονικότητα -λες και αυτή υπάρχει, λες και εμείς οι ίδιοι είμαστε φορείς της. Θα ήταν όμορφο να επιδεικνύαμε μια πιο υπεύθυνη συμπεριφορά απέναντι στους διπλανούς μας όταν οι περιστάσεις το απαιτούν και να μην τους εγκαταλείπουμε στα δύσκολα, λες και η αξία τους είναι "χρηματιστηριακής" φύσεως και υφίσταται μόνον όσο εξακολουθούν να αποδίδουν όφελος.

Διαβάστε περισσότερα

Έλλη Λαμπέτη: Είχε το χάρισμα…

Σαν σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 πέθανε η Έλλη Λαμπέτη, κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της, γνωστός ως Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, κατά την επανάσταση του 1821.
Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Μάλιστα, της είχε τόση εμπιστοσύνη, ώστε της επέτρεψε να διαβάσει ακόμη και τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πολύ σύντομα, το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ… Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ” αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.
Η δεκαετία του ’70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς τής μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.
Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε. Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 13 χρόνια μετά το θάνατό της.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/113#ixzz3kf06jWJe

Διαβάστε περισσότερα