Εδώ κοιτάξατε; – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

«Που είναι η διεθνής κοινότητα;», ρωτάει με ειλικρινή απορία η εφημερίδα «Αυγή» στο σημερινό της πρωτοσέλιδο (16/5/2018) με αφορμή το μακέλεμα του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ:

Μπροστά σε μια τόσο ειλικρινή απορία δεν μπορούμε παρά να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια.
Η διεθνής κοινότητα, λοιπόν, φίλοι της «Αυγής», βρίσκεται εδώ:

Κι εδώ:

Καλημέρα σας.   

Διαβάστε περισσότερα

Το παραδοσιακό πανηγύρι του Αη Συμιού στην Ιερή Πόλη Μεσολογγίου

Ο Δήμος Ιερής Πόλης Μεσολογγίου και οι Σύλλογοι Πανηγυριστών σας προσκαλούν από 26 έως 29 Μαΐου 2018, στα βιωματικά δρώμενα του φημισμένου Πανηγυριού τ’ Αη Συμιού.

Διαβάστε περισσότερα

Ένα άλμπουμ από τη σφαγή στην Παλαιστίνη

Εκεί που τα λόγια περισσεύουν και οι εικόνες ή οι νότες ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις.
Σκίτσα

Παλιότερο αλλά άκρως επίκαιρο σκίτσο του Λατούφ: “Ευτυχισμένη Μέρα της Μητέρας…”

Η διαχρονική λογική του κατακτητή από ένα Ρωμαίο εκατόνταρχο στο “Αστερίξ Ολυμπιονίκης” των Γκοσινί-Ουντερζό.

Του Ιάκωβου Βάη από το Ριζοσπάστη

Του Τ. Αναστασίου

Φωτογραφίες (τωρινές και αρχείου)

Μπλούζα του ισραηλινού στρατού: σκοτώνοντας μια έγκυο γυναίκα, σκοτώνεις δύο Παλαιστίνιους με μια σφαίρα

Η ανοχή των Ισραηλινών στη διαφορετικότητα, που τη δοκίμασαν πολλοί
χρήστες των social media αυτές τις μέρες

Διαβάστε περισσότερα

Γάζα: Οι αχυράνθρωποι των Αθηνών (και η κουλτούρα της υποτέλειας)

15.5.2018 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ

Η σιωπή με την οποία η Αθήνα (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) παρακολουθεί την σφαγή στην Παλαιστίνη είναι η αναμενόμενη στάση του υποτελούς. Βασική υποχρέωση των υποτελών κρατών είναι η προσαρμογή τους στις επιλογές των πατρώνων τους, ειδικά αν αυτές οι επιλογές είναι μείζονος σημασίας για τον πάτρωνα. Καθήκον της υποτελούς ελίτ είναι η εξασφάλιση της προσαρμογής ακόμα και με βαρύ πολιτικό κόστος.
Η κατάπτυστη ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ για τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη αλλά και η σιωπή της Νέας Δημοκρατίας περιγράφουν επ ακριβώς και υπογραμμίζουν τους δεσμούς υποτέλειας της ελληνικής πολιτικής τάξης με τα αφεντικά τους στην Ουάσιγκτον. Η Αθήνα άλλωστε δεν έβγαλε «κιχ» για την απόφαση Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ…
Θα ήταν υπερβολική απαίτηση η τοποθέτηση, από θέση αρχών, της ελληνικής πολιτικής τάξης σε ένα μείζον διεθνές ζήτημα στο οποίο οι πάτρωνες κινούνται παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου. Κι αυτό γιατί οι ελληνικές υποτελείς πολιτικές δυνάμεις  όχι την μόνο έχουν αποδεχτεί την απόλυτη εξάρτησή τους αλλά νιώθουν άνετα και φυσιολογικά να κινούνται μέσα σ αυτήν φροντίζοντας ταυτόχρονα να την διαχέουν και «προς τα κάτω» με  πολλούς και διάφορους τρόπους.  Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών.
Πρώτο:  η συζήτηση για την αναβάθμιση των f16  ξεκίνησε με την προσπάθεια της ΝΔ να αποκομίσει κέρδη σε βάρος της κυβέρνησης που πήρε την εν λόγω απόφαση. Οι όποιες αντιρρήσεις και ενστάσεις της ΝΔ αποσύρθηκαν όταν ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα μετέφερε τις αμερικανικές απαιτήσεις να κλείσει άμεσα η δουλειά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάπως έτσι δόθηκε μια ακόμη απάντηση στο παλιό ερώτημα ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο
Δεύτερον: η πίεση για την διευθέτηση της υπόθεσης της ονομασίας τη ΠΓΔΜ για την ένταξη αυτής της χώρας στο ευρωατλαντικό μαντρί  δημιουργεί σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να επιμερίσει το πολιτικό κόστος. Ευσεβής πόθος λοιπόν της κυβέρνησης, είναι να δοθεί εντολή από τους πάτρωνες ώστε η όποια συμφωνία με την ΠΓΔΜ να επικυρωθεί από ευρεία πλειοψηφία που θα συμπεριλαμβάνει και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η εξασφάλιση/διαιώνιση της υποτέλειας του πολιτικού συστήματος και της χώρας ως κανονικότητα είναι το εργολαβικό έργο των media. Η στελέχωση των media με ανθρώπους (δημοσιογράφους) που χρωστούν την θέση τους σε εγχώριους πολιτικούς πάτρωνες διασφαλίζει ότι όλα γίνονται εν- τάξη :

• οι ξένοι προστάτες είναι «δικοί μας» και τα συμφέροντά τους είναι και δικά μας.
•  Τα κόμματα εξουσίας είναι μηχανισμοί στους οποίους τα Media προσδένονται με ανταλλάγματα.  
• Οι δημοσιογράφοι μπορούν να κινηθούν μόνο εντός αυτού του πλαισίου εξάρτησης. Όσοι δεν το  κάνουν απλώς βρίσκονται «απ έξω»…

Κάπως έτσι απλά,  αν και λίγο χοντροκομμένα,  διαμορφώνεται η «κανονικότητα»  στη χώρα όπου ο Αμερικανός πρεσβευτής ως ανθύπατος λύνει και δένει, και η ευρωπαική γραφειοκρατία ορίζει ποιος θα επιβιώσει (οικονομικά και εν τέλει βιολογικά) και ποιος όχι. Μέσα σ αυτήν την κανονικότητα τα ελληνικά κόμματα εξουσίας δημιουργούν την δική τους πελατεία από ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τη χειραγώγηση της μάζας, προς όφελος των πατρώνων, εγχώριων και κατά κύριο λόγο ξένων.
Μέσα σ αυτήν την κανονικότητα προφανώς δεν θα μπορούσε να ακουστεί από την υποτελή χώρα καμία ουσιαστική φωνή καταδίκης του εμπρησμού που επιχειρούν οι φίλοι και σύμμαχοι ΗΠΑ και Ισραήλ. Όπως και δεν ακούγεται κουβέντα  για το γεγονός ότι τα δυο κόμματα εξουσίας, αυτοί δηλαδή που κυβερνούν και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν, δεν αμφισβητούν το παραμικρό από τις εντολές των ξένων  πατρώνων οι οποίες ορίζουν και τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας.

Διαβάστε περισσότερα

Διονύσης Ελυθεράτος: Τα γύψινα λαμόγια της Επταετίας

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κούλαλη

Θα ήθελα σε αδρές γραμμές να περιγράψεις το περιεχόμενο και τη στόχευση αυτού του βιβλίου. 
Το βιβλίο πραγματεύεται την οικονομική και κοινωνική πολιτική της χούντας. Φυσικά και τα οικονομικά σκάνδαλα της εποχής, που είναι οργανικό στοιχείο της οικονομικής γραμμής πλεύσης της δικτατορίας. Στόχευση; Να εξακριβωθεί και να αναδειχθεί αυτό ακριβώς που συνέβαινε. Και σε διαβεβαιώνω ότι ερεύνησα χωρίς την παραμικρή προκατάληψη. Δεν σκέφθηκα «θα το κάνω να φαίνεται πιο μαύρο, επειδή είμαι αντιχουντικός». Βγήκε… από μόνο του πιο μαύρο απ’ όσο  περίμενα. Και βρίσκοντας πηγές πληροφοριών και γεγονότα, συχνά ανακάλυπτα πτυχές της πραγματικότητας για τις οποίες ήμουν ανυποψίαστος…
Όπως; 
Όπως, πχ, ότι στη χουντική επταετία τετραπλασιάστηκαν τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Όπως, ότι η «εθνοσωτήριος» κατάφερε να κάνει  την Ελλάδα τη μοναδική χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, η οποία βίωσε δεύτερο μεγάλο κύμα εξωτερικής μετανάστευσης και μάλιστα με ρεκόρ καθαρής αποδημίας. Δηλαδή της διαφοράς ανάμεσα σε αναχωρήσεις και επιστροφές. Δημοσιεύτηκε προς το τέλος της χουντικής επταετίας μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη του ΣΕΒ, που μεταξύ άλλων εξηγούσε χαρτί και καλαμάρι πώς η μεγάλη επιβράδυνση της ανόδου των κατώτατων μισθών και η αντανάκλασή της στην ευρύτερη αγορά εργασίας πρώτα αναζωπύρωσε την εξωτερική μετανάστευση και κατόπιν επιβράδυνε την παλιννόστηση.  Αναφέρει ξεκάθαρα πως αυτό ήταν αποτέλεσμα «ουσιώδους μεταβολής πολιτικής».  Βλέπεις, μπορεί ο ΣΕΒ να έπινε νερό στο όνομα της «εθνοσωτηρίου», αλλά τότε έκρινε ως ανώδυνη την ελευθεροστομία του, σε τέτοια θέματα. Ποιος  θα αξιοποιούσε τα πορίσματα των μελετών του, που άλλωστε απευθύνονταν σε τεχνοκράτες επαΐοντες; Τα συνδικάτα βρίσκονταν στο γύψο, απεργίες δεν επιτρέπονταν, αντιπολίτευση δεν υπήρχε.
Ένα ακόμη εύρημα, από όσα θεωρώ εξόχως εντυπωσιακά, είναι πως επί χούντας μειώθηκε ο αριθμός των μαθητών δημοτικού σχολείου, σε βαθμό ασύμβατο προς τις δημογραφικές εξελίξεις. Η κατακόρυφη μείωση προέκυπτε από την επαρχία και ήταν αποτέλεσμα της συνάρτησης δυο παραμέτρων. Του δεύτερου κύματος μετανάστευσης και της επαναφοράς των εξετάσεων για τη μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Εξετάσεων που είχαν καταργηθεί με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964. Στα εκπληκτικά, επίσης, συμπεριλαμβάνονται και απίστευτοι όροι συμβάσεων με ξένες εταιρείες. Ο όρος «αποικιοκρατικές» είναι μάλλον επιεικής… Και τελικά τι κατάφεραν; Να έρθουν εδώ κεφάλαια κατά 30% λιγότερα, σε σταθερές τιμές, εκείνων που είχαν εισρεύσει στην προχουντική επταετία.
Ναι, αλλά διατηρεί μεγάλη ανθεκτικότητα το κλισέ πως τότε «ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι».  Τουλάχιστον εκείνος που δεν μιλούσε…
Κοίτα, αυτό το ευνοεί και ένα μεθοδολογικό… φάουλ. Τα άλματα στο χρόνο. Λες και δεν πρέπει να δεις το «πριν» και το «μετά» κάθε περιόδου, παρά μόνο ξεκάρφωτα νούμερα. Σου λέει ο άλλος «επί χούντας η ανεργία ήταν κάτω 2 – 4%, άρα… ευλογημένος ο Παπαδόπουλος». Ξέρει, άραγε, πόση ήταν η ανεργία από το 1960; Γνωρίζει ότι έπεσε κάτω του 2% στην περίοδο 1976 – 1979 και μάλιστα υπό συνθήκες μισθολογικών αυξήσεων, τις οποίες  αποσπούσε το εξαιρετικά δυναμικό μεταπολιτευτικό εργατικό κίνημα; Συνυπολόγισε ότι αυτό, το 1976- 79, έγινε ενώ αυξανόταν το εργατικό δυναμικό στην Ελλάδα, καθώς επέστρεφαν πολλοί μετανάστες;  Έχει συνειδητοποιήσει ότι τα ποσοστά ανεργίας πέφτουν και χωρίς να τονώνεται η απασχόληση, όταν μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού είναι στο εξωτερικό; Έμαθε ότι ο ίδιος ο ΣΕΒ επιβεβαίωνε πως αυτό ακριβώς συνέβαινε επί χούντας; Ξέρει ότι κάθε κερδισμένη θέση εργασίας στο ισοζύγιο μείωσης- αύξησης της απασχόλησης, επί δικτατορίας, αντιστοιχούσε σε 44 διαβατήρια για έξω, για μετανάστευση;
Μεγάλη η… ευκολία, αλλά και αβάστακτη η ελαφρότητα των χρονικών αλμάτων, είτε μιλάμε για ευημερία ανθρώπων είτε για εκείνη των αριθμών. Αλλά η σχετική προδιάθεση που χαρακτηρίζει αρκετόν κόσμο είναι, νομίζω, εξηγήσιμη. Ζοφερή μεν, απόρροια θολώματος της σκέψης, αλλά εξηγήσιμη. Αυτό που ζούμε από το 2010 και εντεύθεν είναι εφιαλτικό και πρωτοφανές στα μεταπολεμικά χρονικά. Όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, για πρώτη φορά άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς ή ακόμη και τους παππούδες τους. Πρωτοφανές, με όποια περίοδο της μεταπολεμικής Ελλάδας κι αν κάνεις τη σύγκριση. Γιατί κάποιος την κάνει επιλεκτικά με το 1967 – 1974; Προφανώς διότι στο νου του έχει πλάσει έναν Ζορρό, που θεωρεί ότι βρισκόταν στον αντίποδα όσων ζει σήμερα, επειδή φορούσε χακί…
Κάπως έτσι προκύπτει και η κωμικοτραγική ιδέα ότι η χούντα μπορεί και να ήταν, με τον τρόπο της έστω, αντι- συστημική! Κι όταν κάποιος μπει στη δίνη αυτής της θολούρας, τότε μπορεί να πιστέψει τα πάντα, ακόμη κι αν τη σαθρότητά τους την φανερώνει η απλή λογική, χωρίς να είναι απαραίτητες ειδικές γνώσεις ή άρτια πληροφόρηση. «Αυτοί τουλάχιστον πέθαναν στην ψάθα», είπε κάποτε ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Σοβαρά; Και τι αποδεικνύει αυτό; Θα μπορούσαν δηλαδή ισοβίτες να έχουν πεθάνει μέσα στη χλιδή; Κι όλα αυτά, μολονότι για τη… μπόχα της οικονομικής διαχείρισης έγραφε ακόμη και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, ο εκδότης του χουντικού «Ελεύθερου Κόσμου», σε επιστολές του προς τον Καραμανλή…

Θα έχεις ακούσει και διαβάσει, φαντάζομαι, σοβαρότερα επιχειρήματα για την δήθεν  «τίμια χούντα», από αυτό του Καρατζαφέρη…   
Κάποια επιδερμική αληθοφάνεια περιβάλλει έναν ισχυρισμό, τον οποίο διατύπωσε και ο Μακαρέζος στο βιβλίο που έγραψε στη φυλακή για να υπερασπιστεί την οικονομική πολιτική του καθεστώτος. Τον ίδιο ισχυρισμό αναμασούν οι «νοσταλγοί» όπου βρεθούν, όπου σταθούν κι όπου… πληκτρολογούν, για να κάνουν αναρτήσεις στο Internet. Στη μεταπολίτευση, σου λένε, το Συμβούλιο Εφετών εξέδωσε πάνω από 250 απαλλακτικά βουλεύματα. Άρα δεν υπήρξαν σκάνδαλα υπεξαιρέσεων,  διασπάθισης δημοσίου χρήματος, παράνομου πλουτισμού.  «Ξεχνούν» όμως να αναφέρουν κάτι θεμελιώδες, πέρα από επί μέρους «λεπτομέρειες», όπως πχ ότι δυο τρεις εφέτες συμμετείχαν κατ’ επανάληψη στη σύνθεση των Συμβουλίων που εξέδιδαν σωρηδόν τα απαλλακτικά  βουλεύματα. Ότι της εποχής εκείνης η Δικαιοσύνη , η οποία … δεν βρήκε τίποτε μεμπτό σε αυτό το πεδίο, ήταν η Δικαιοσύνη  που χαρακτήρισε «στιγμιαίο αδίκημα»  το πραξικόπημα του 1967, απαλλάσσοντας έτσι από τη δοκιμασία της δίκης τη συντριπτική πλειονότητα των αξιωματούχων της χούντας, τριών πρωθυπουργών συμπεριλαμβανομένων- Κόλλια, Μαρκεζίνη, Ανδρουτσόπουλου. Ήταν η Δικαιοσύνη που εξόργισε την κοινωνία «χαϊδεύοντας» του βασανιστές της χούντας, εκ των οποίων μόνο τρεις διοικητές του ΕΑΤ ΕΣΑ τιμωρήθηκαν με πολυετείς ποινές φυλάκισης. Και ποια πολιτική εξουσία υπήρχε τότε; Εκείνη που αφενός κοινοποίησε την ικανοποίησή της για τη απόφαση του Αρείου Πάγου περί «στιγμιαίου» και αφετέρου διεκήρυττε δια στόματος Γεωργίου Ράλλη, δηλαδή του «υπαρχηγού» της κυβέρνησης Καραμανλή: «Αυτό το σύνθημα της καθάρσεως είναι λιγάκι επικίνδυνο όταν επεκτείνεται υπέρ το δέον».
Την εποχή εκείνη, εν ολίγοις, η δικαστική και πολιτική εξουσία συνέπιπταν σε μία επιθυμία: Γρήγορη χαλιναγώγηση και τερματισμός της όποιας «αποχουντοποίησης». Με… δειγματοληπτικές καταδίκες  και προ παντός χωρίς να ανοίξει κανένας ασκός Αιόλου. Η  κυβέρνηση Καραμανλή δεν ήθελε να έλθουν στην επιφάνεια θέματα, πολλά εκ των οποίων μοιραία θα αναδείκνυαν και τις αρπακτικές πρακτικές… διαφόρων αστέρων του επιχειρηματικού κόσμου. Βρισκόταν ήδη σε τροχιά σύγκρουσης με ένα τμήμα της οικονομικής ελίτ, που από το 1976 την κατηγορούσε για «σοσιαλμανία» λόγω εθνικοποιήσεων, αλλά και λόγω κατάργησης ή τροποποίησης εξωφρενικών συμβάσεων, τις οποίες είχε υπογράψει το Δημόσιο επί χούντας. Αν ξύνονταν κι άλλες πληγές, μέχρι και για… εισαγωγή ηθών της πορτογαλικής «Επανάστασης των Γαρυφάλλων» θα κατηγορούσαν τον Καραμανλή!
Θα έλεγα, λοιπόν, ότι είναι εξόχως εύγλωττη η ανυπαρξία έστω και μίας, δυο ή τριών καταδικαστικών αποφάσεων για αυτά. Διότι μαρτυρά την πλήρη απροθυμία καταλογισμού ευθυνών. Ήταν πχ όλα «ΟΚ» με το διαβόητο Τάμα του Έθνους, από το Ταμείου του οποίου εξαφανίστηκαν 406 εκατομμύρια δραχμές κι ενώ το υποτιθέμενο έργο το επέβλεπε σύσσωμη η… αφρόκρεμα του καθεστώτος; Είναι δυνατόν να ευθυνόταν για το γιγάντιο σκάνδαλο των «σάπιων κρεάτων» μόνον ο Μπαλόπουλος; Μα στο στρατοδικείο κατατέθηκε και έγγραφη οδηγία ου Παττακού, «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την αγοράν»… Δεν γινόταν γλέντι με τα θαλασσοδάνεια; Μα μόνο από δυο απόρρητες εκθέσεις του αρχηγού της ΚΥΠ Ρουφογάλη στον Παπαδόπουλο, τον Μάιο του 1973, επιβεβαιωνόταν το ποσό των 3,2 δισεκατομμυρίων. Όσο το 1% του ΑΕΠ του 1972. Σαν να λέμε, σήμερα, 1,8 δισεκατομμύριο ευρώ – κι όλα αυτά μόνο από δυο έγγραφα που ευτυχώς διασώθηκαν!
Ε, κι αφού οι Εφέτες δεν… μπόρεσαν να βρουν τίποτε μεμπτό σε αυτά, πού να εντοπίσουν, ας πούμε, την οσμή «ξεπλύματος» που ανέδυαν κάποιες οι δηλώσεις «πόθεν έσχες»… Ας πούμε, ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, αδελφός του δικτάτορα, επί συναπτά έτη δικαιολογούσε μεγάλα ποσά ως κέρδη από Κρατικά Λαχεία. Το 19% των παχυλών αποδοχών του στην τριετία 1971- 73 το δήλωνε ως προερχόμενο από διαδοχικές εύνοιες της θεάς τύχης. Ε, να τα έβαζαν με τη… θεά οι Εφέτες;

Πόσα από αυτά τα σκάνδαλα ήταν γνωστά στο ευρύ κοινό;
Αρκετά ως γενική υποψία, αλλά κυρίως απασχόλησαν δυο. Των κρεάτων και του Τάματος. Αυτά, βλέπεις, τα άφησε να βγουν στη φόρα ο Ιωαννίδης, για να δείξει ότι η δική του χουντική …βερσιόν ήταν «καθαρή». Ίσως αρκετός κόσμος να είχε αντιληφθεί πόσο μεγάλες ήταν οι αυξήσεις των κανονικών αποδοχών – άσε τις άλλες- που δώρισαν στους εαυτούς τους οι «σωτήρες», από τον Μάιο του 1967, ήδη. Αλλά, ξέρεις, γενικά, τα σκάνδαλα και η οικονομική – κοινωνική πολιτική της χούντας δεν ήταν αντικείμενα εκτεταμένων, ζωηρών συζητήσεων στην πρώιμη μεταπολίτευση.

Πώς το εξηγείς αυτό;
Πρώτον, δεν υπήρχε τότε πλειάδα ανοικτών θεμάτων προς διερεύνηση. Αν ισχυριζόσουν πχ το 1974- 75 αυτό που είπε ο Άδωνις Γεωργιάδης το 2011, ότι το ’74 η χούντα παρέδωσε μια «οικονομία κούκλα», θα σου περνούσαν κουδούνια… Διότι ήταν διάχυτες οι συνέπειες μιας οικονομίας που βολόδερνε σε ύφεση για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες και μάλιστα ύφεση τρομακτική, στο μείον 6,4%. Και σε έναν πληθωρισμό που από το τέλος του 1973 ήταν μακράν ο υψηλότερος ανάμεσα σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, τροφοδοτούμενος – αυτό είναι το σημαντικό- από τρομακτικές ανατιμήσεις σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης. Όταν η γενική αύξηση του πληθωρισμού έφθανε στο 23,2%, εκείνη των τιμών διατροφής ήταν 31%.
Όσο για την… αμίμητη, «μοντέρνα» αρλούμπα περί «μηδενικού χρέους», όποιος θέλει ας δει τα στοιχεία. Κι ας διαβάσει κι αυτό που έλεγε ο Μακαρέζος στο αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, τον Απρίλιο του 1974, για το νέο μεγάλο δάνειο που θα χρειαζόταν η Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει την κήρυξη χρεοστασίου, από τον Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Αλλά, επαναλαμβάνω, αυτά τότε δεν εθεωρούντο ανοικτά ζητήματα. Για αυτό και δεν υπήρξε μεγάλη βιβλιογραφία, με αυτά στο επίκεντρό της. Εκ των υστέρων μπορείς να πεις ότι υπήρξε κάποιο κενό, που βοήθησε την κατά πολύ μεταγενέστερη μυθοπλασία.
Δεύτερον, οι σημαντικές εξελίξεις σε όλα τα πεδία καθιστούσαν πολυτέλεια την ενασχόληση με το κοντινό, τότε, παρελθόν της οικονομίας και των σκανδάλων. Όταν δημοσιευόταν κάποιο άρθρο, πχ στον «Ταχυδρόμο» του Μαΐου 1975 για τρομακτικές υπερβάσεις δαπανών σε κατασκευές δρόμων, ακόμη και για εργολαβία 165 εκατομμυρίων που έφθασε… 5,7 δισεκατομμύρια, ο κόσμος το εκλάμβανε ως μια ακόμη επιβεβαίωση όσων σε αδρές γραμμές είχε αντιληφθεί ή υποψιαστεί. Κι έλεγε: «Ας πάμε τώρα παρακάτω, στο τώρα». Διότι το «τώρα» ήταν κατακλυσμιαίο.
Θυμήσου: Το 1974 Κύπρος, αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Κίνημα για την αποχουντοποίηση, μεγάλο απεργιακό κίνημα στα εργοστάσια.  Δίκες χουντικών το 1975, νόμος «330» το 1976, κίνδυνος ελληνοτουρκικής σύρραξης το καλοκαίρι του ίδιου έτους, απεργιών συνέχεια, δικαστικές… εκπτώσεις στις ποινές των βασανιστών της χούντας, βουλευτικές εκλογές το 1977. Πόσοι, νομίζεις, θα είχαν τότε χρόνο και διάθεση να ασχοληθούν, πχ, με το πώς, γιατί και αντί πόσο αστείου ενοικίου έμενε ο Παπαδόπουλος στη βίλα του Ωνάση, στο Λαγονήσι;

Δεν έχουν περάσει παρά πέντε δεκαετίες από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Ίσως κάποιος ισχυριστεί ότι ιστορικά δεν αποτελούν  μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε πώς εξηγείται η ιστορική λήθη, η οποία χαρακτηρίζει τη γνωσιακή μας σχέση με τη συγκεκριμένη περίοδο;
Δεν είναι λίγες οι πέντε δεκαετίες… Προ διετίας μου έλεγε ένας συνάδελφος: «Έχεις συνειδητοποιήσει ότι πέρασαν περισσότερα χρόνια απ’ την εξέγερση του Πολυτεχνείου από όσα χώριζαν τη δικτατορία του Μεταξά απ’ το Πολυτεχνείο; Έξι παραπάνω!». Δεν το είχα συνειδητοποιήσει…
Ο χρόνος λοιπόν δεν είναι λίγος. Αυτά που η δική μου η γενιά, ένα κλικ πιο μικρή από τη γενιά του Πολυτεχνείου, τα θυμάται περίπου κατά το ήμισυ, για άλλους είναι απλά ιστορία. Παλιά ιστορία. Κι φθάνουμε στην παραπληροφόρηση, της εποχής του Internet. Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι κατεστάλη η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναίμακτα. Σκέψου, είναι  υπόθεση ενός «κλικ» να βρει μια εφημερίδα της επομένης της συνέντευξης Τύπου του Ζουρνατζή , υφυπουργού  Τύπου της χούντας… Ο Ζουρναζής παραδέχθηκε ότι είχαν σκοτωθεί 11 άνθρωποι. Μόνο τόσους παραδέχθηκε, αλλά παραδέχθηκε… Οι εφημερίδες, μάλιστα, που δημοσίευαν τη συνέντευξη ανέφεραν τον αριθμό 13, καθώς επισημοποιήθηκαν αυθημερόν άλλοι δύο θάνατοι. Κι όμως, σήμερα κάποιοι ανεκδιήγητοι σου λένε «κανείς δεν σκοτώθηκε». Να ήταν… αντιχουντικός συκοφάντης ακόμη και ο Ζουρναζής; Το πέρασμα του χρόνου βοηθά την εξάπλωση των μυθευμάτων. Κι ο χρόνος που πέρασε δεν είναι λίγος.

Τα οικονομικά στοιχεία της εποχής και κατ’ επέκταση η ταξική μεροληψία εκ μέρους της δικτατορίας, όπως αυτή αποκαλύπτεται στις σελίδες του βιβλίου σου, ίσως οδηγήσουν κάποιους στο να αποδώσουν τον χαρακτηρισμό του νεοφιλελεύθερου στη δικτατορία. Θα είχε βάση ένας τέτοιος χαρακτηρισμός;
Προσωπικά μου άρεσε ο χαρακτηρισμός «πρωτονεοφιλελεύθεροι» του καθηγητή Νικολόπουλου. Νομίζω ότι αυτό ήταν. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, αν και… αφόρητα μέτριοι στα οικονομικά, πήγαν μπροστά από την εποχή τους στο παιχνίδι της πρόταξης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Εφήρμοσαν στοιχεία οικονομικής πολιτικής που είδαμε στη Χιλή, επί δικτατορίας Πινοσέτ, από το ’73. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Φρίντμαν βραβεύτηκε με το Νόμπελ το ’76.
Πώς το έκαναν αυτό οι χουντικοί;  Είτε επειδή δεν είχαν εμπιστοσύνη στους αστούς τεχνοκράτες της εποχής είτε επειδή οι περισσότεροι απ’ τους τελευταίους δεν ήθελαν να ταυτίσουν τη σταδιοδρομία τους με τη δικτατορία – Πεσμαζόγλου, Ζολώτας, Παρασκευόπουλος κ.ά.- οι «εθνοσωτήρες» προσέτρεξαν κατευθείαν στην… πηγή, δηλαδή στην αγορά. Στην ουσία σύμβουλοί τους ήταν ο Ωνάσης, ο Ανδρεάδης, ο Λάτσης. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος είχε πει στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών: «Πείτε μας τι άλλο θέλετε. Νομοθετήστε εσείς κι εμείς θα το κάνουμε».
Θεωρώ λοιπόν ότι αυτή η σύμφυση της χούντας με τις κορυφές της επιχειρηματικής πυραμίδας την έκανε ιδιότυπο προάγγελο του νεοφιλελευθερισμού. Να λοιπόν ένα έναυσμα για να σκεφθούμε κάτι: Τελικά, αυτό που ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό περισσότερο είναι τα «θέλω» της αγοράς που έχουν «ντυθεί» τη φορεσιά μιας αυτοτελούς οικονομικής  θεώρησης, η οποία προσπαθεί να μιλήσει και στο όνομα του κοινού καλού, παρά το αντίθετο. Παρά, δηλαδή μια προϋπάρχουσα θεώρηση, η οποία λέει: «Τι να κάνουμε παιδιά; Το καλό των περισσότερων υπαγορεύει να κάνουμε τα χατίρια της αγοράς».

Ποιες οι επιπτώσεις αυτής της σκανδαλώδους ευνοϊκής μεταχείρισης της οικονομικής ελίτ από τη δικτατορία, για την κοινωνία και την οικονομία της χώρας;
Οι επιπτώσεις ήταν οι αναμενόμενες. Όταν η φορολογία των εφοπλιστών, όπως χαρακτηριστικά έγραφε τον Φεβρουάριο του 1973 ο – ουδόλως… αριστερός-  «Οικονομικός Ταχυδρόμος» έφθανε να ισούται με το 1/3 του φόρου εισοδήματος των… φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, το κράτος από κάπου αλλού θα αντλούσε λεφτά. Παντοιοτρόπως. Και με σκληρότατα ταξική φορολογική πολιτική. Κι όλα αυτά, πόση αντανάκλαση είχαν στην ίδια την «ευημερία των αριθμών»; Μόλις 0,9% ήταν η μέση ετήσια αύξηση της ανάπτυξης επί χούντας έως το 1973. Και κατόπιν κατέφθασε το Βατερλό, ο θηριώδης στασιμοπληθωρισμός του 1973-74.

Οι εποχές, όπως είπες, είναι διαφορετικές, σε πολλά. Ωστόσο μπαίνω στον πειρασμό να σε ρωτήσω: Υπάρχουν αντιστοιχίες ανάμεσα στην Ελλάδα της χούντας και στην Ελλάδα των μνημονίων, τουλάχιστον όσον αφορά το πεδίο εφαρμογής τέτοιων σκληρών οικονομικών προγραμμάτων;
Ναι, υπάρχουν. Κι ας διάνυε τότε ο καπιταλισμός, ακόμη, την περίοδο των παχιών αγελάδων. Η χούντα θέσπισε διαδοχικές μειώσεις εργοδοτικών εισφορών. Η χούντα με το διάταγμα 186/1969 όρισε ότι τον κατώτατο μισθό θα τον αποφάσιζε εφεξής η κυβέρνηση, όχι οι κοινωνικοί εταίροι. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε το 1975, αλλά νεκραναστήθηκε το 2013, ως μνημονιακή «μεταρρύθμιση»… Ο Μακαρέζος ενέταξε στο Πενταετές 1968 -1972 ως μακροπρόθεσμο στόχο τις ευκολότερες και…φθηνότερες απολύσεις. Η χούντα έκλεισε 2.489 δημοτικά σχολεία στην επαρχία και πέντε Παιδαγωγικές Ακαδημίες. Μάλλον αναπόφευκτος ο συνειρμός με το μνημονιακό σχέδιο «Αθηνά» και τα λουκέτα στα σχολεία, προ ολίγων ετών, δεν νομίζεις; Κατά τ’ άλλα, κάποιοι λένε αβασάνιστα πως αν «είχαμε έναν Παπαδόπουλο, τότε κανείς δεν θα τολμούσε να μας βάλει σε μνημόνια…».

Μερίδα διανοητών υποστηρίζει ότι η επιβολή της δικτατορίας ήταν η λογική κατάληξη της κεκαλυμμένης δικτατορίας του κεφαλαίου της προηγούμενης περιόδου. Θα ήθελα το σχόλιό σου πάνω σ’ αυτό.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας των προηγούμενων χρόνων και δεκαετιών, ο αντικομουνισμός, το μεγάλο το ειδικό βάρος του στρατού, ο ρόλος των ΗΠΑ και του Παλατιού, προφανώς την κρίσιμη στιγμή διευκόλυναν την εξέλιξη. Αυτό βέβαια, αποτελεί θέμα ευρύτερης συζήτησης, αλλά επιβάλλεται να θυμόμαστε πχ ότι οι πραξικοπηματίες ανελίχθηκαν στη θαλπωρή του «φαυλοκρατικού», όπως έλεγαν οι ίδιοι εκ των υστέρων, κοινοβουλευτικού συστήματος. Σε αυτό θα παρέδιδαν την εξουσία, με τον τρόπο τους, παραμένοντας χακί ρυθμιστές «αλα Τουρκία», αν όλα τους πήγαιναν «δεξιά». Με στελέχη της «φαυλοκρατίας» διατηρούσαν «γέφυρες» συνεννόησης.
Επετειακή τροφή για σκέψη: Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον γαλλικό Μάη. Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ή γνωρίζουν ότι ο Ντε Γκολ στα μέσα Ιουνίου του ’68 αμνήστευσε τους ακροδεξιούς επίδοξους πραξικοπηματίες της OAS, που είχαν αποπειραθεί – κι όχι μόνο μία φορά- να τον δολοφονήσουν. Το έκανε για να προσεταιριστεί τους ακροδεξιούς του στρατεύματος, σε περίπτωση που το «έριχνε» εναντίον των εξεγερμένων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, λοιπόν, φαίνεται ότι «πυξίδα» δυνάμεων των απανταχού «συνταγματικών τόξων» δεν είναι το ποιοι συντάσσονται με τη δημοκρατία, αλλά ποιοι υπηρετούν τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού. Και με άγριο τρόπο, στις άγριες εποχές.
Info: Tο βιβλιο “Λαμόγια στο χακι” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Διαβάστε περισσότερα

Νάκμπα. 70 χρόνια εκτοπισμών και συνεχούς εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων – του Ανδρέα Δενεζάκη

 ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ 

denezakis@imerodromos.gr

 «Νάκμπα» σημαίνει «Καταστροφή». Η Παλαιστινιακή Νάκμπα, όμως, που ξεκίνησε στις 15 Μάη του 1948, δεν είναι, απλά, μια μεγάλη Καταστροφή. Για τον Παλαιστινιακό λαό η «Νάκμπα» σηματοδοτεί μια Καταστροφή από τις 15 Μάη του 1948 που είναι σε πλήρη και συνεχή εξέλιξη, 70 χρόνια τώρα.
Η Nakba ξεκίνησε με την εθνοκάθαρση τουλάχιστον 418 χωριών και πόλεων μεταξύ του 1947 και του 1949, τη δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό των δύο τρίτων του Παλαιστινιακού πληθυσμού — 750.000 άτομα — από την πατρίδα τους και τα σπίτια τους.    
Η Nakba είναι μια συνεχής διαδικασία συστηματικής άρνησης του δικαιώματος του κάθε Παλαιστίνιου να ζει στη γη του και να έχει δικαίωμα στην εθνική και πολιτική ταυτότητα ο Παλαιστινιακός λαός, ως σύνολο.
Η χτεσινή μέρα ήταν η πιο αιματηρή μέρα για τους Παλαιστινίους από το 2014. Το Ισραήλ γιόρταζε την 70η επέτειο από την ίδρυσή του (14 Μάη 1948), οι ΗΠΑ εγκαινίαζαν το άνοιγμα της Πρεσβείας τους και την ντε φάκτο αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, παραβιάζοντας κατάφορα το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ, και τα ισραηλινά στρατεύματα τιμούσαν την Παλαιστινιακή Νάκμπα σκοτώνοντας τουλάχιστον 55 άοπλους διαδηλωτές και τραυματίζοντας 2.700 άλλους.

Η κόρη του Αμερικανού Προέδρου, Ιβάνκα Τραμπ ποζάρει δίπλα στην αναμνηστική πλάκα στο κτίριο της Αμερικάνικης Πρεσβείας που εγκαινιάστηκε στην Ιερουσαλήμ. 14 Μάη 2018 (φωτό Ronen Zvulun/Reuters)

Σε αντίθεση με τις βίαιες σκηνές στη Γάζα, ισραηλινοί αξιωματούχοι και φιλοξενούμενοι παρακολούθησαν τελετή στην Ιερουσαλήμ για να ανοίξουν την αμερικανική πρεσβεία μετά τη μετεγκατάστασή της από το Τελ Αβίβ.

Την ίδια ώρα, Παλαιστίνιοι διαδηλωτές τρέχουν να αποφύγουν τους πυροβολισμούς του ισραηλινού στρατού και τα δακρυγόνα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στη μεταφορά της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ. (Φωτό Ibraheem Abu Mustafa / Reuters )

Τις τελευταίες εβδομάδες ο ισραηλινός στρατός άνοιξε αδιάκριτα πυρ εναντίον ειρηνικών και άοπλων διαδηλωτών σε όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη και ιδιαίτερα στη Γάζα. Η ισραηλινή κυβέρνηση γιορτάζει τη Νάκμπα με τον ίδιο τρόπο που επιχείρησε την εθνοκάθαρση του 1948: με πυροβολισμούς και τρομοκρατία αμάχων.

Μικρό ιστορικό από τη Διακήρυξη Μπάλφουρ μέχρι σήμερα

Συμπληρώθηκαν ήδη  εκατό χρόνια, από τις 2 Νοέμβρη 1917, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο εβραϊκής καταγωγής Βρετανός υπουργός Εξωτερικών λόρδος Αρθουρ Μπάλφουρ, μετά από σχετικές συνομιλίες με τη Διεθνή Σιωνιστική Οργάνωση, έστειλε επίσημη επιστολή στον Βρετανό Σιωνιστή λόρδο Ου. Ρόθτσαϊλντ, με την οποία γνωστοποιούσε την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να υποστηρίξει την ίδρυση εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη, που ήταν μια περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην οποία κατοικούσε μια μειοψηφία ενός Παλαιστινιακού εβραϊκού πληθυσμού. Η επιστολή έμεινε στην Ιστορία ως Διακήρυξη Μπάλφουρ.
Η αντίστροφη μέτρηση για το ξερίζωμα και την γενοκτονία ενός λαού, που έχανε σιγά – σιγά την πατρίδα του είχε αρχίσει. Η μεταφορά πληθυσμών και η αλλοίωση των δημογραφικών στοιχείων της Παλαιστίνης ξεκίνησε.
Το 1920 η Παλαιστίνη πέρασε κάτω από την Βρετανική κυριαρχία και τον Ιούλη του 1922 οι Βρετανοί θέτουν σε ισχύ την Εντολή διακυβέρνησης της Παλαιστίνης. Αμέσως, η Μεγάλη Βρετανία, στα πλαίσια της Διακήρυξης Μπάλφουρ, ενθάρρυνε τον εβραϊκό αποικισμό στη Παλαιστίνη και την διείσδυση του εβραϊκού κεφαλαίου που συνδέονταν με τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια.
Το 1936 – 1939 η αποικιακή πολιτική των Βρετανών  που βασιζόταν στη συνεργασία με τον σιωνισμό, προκάλεσε ένοπλες εξεγέρσεις των Παλαιστίνιων κατά του σιωνιστικού αποικισμού. Οι Αγγλοι στην προσπάθειά τους να αποδυναμώσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστίνιων ανακοινώνουν ότι θα περιορίσουν και στη συνέχεια θα σταματήσουν τη μετανάστευση Εβραίων και την αγορά γης από τις σιωνιστικές οργανώσεις.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δυναμώνει ο αγώνας των λαών για την κατάργηση της Βρετανικής Εντολής. Η Αγγλική κυβέρνηση διαβιβάζει το ζήτημα της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ. Στις 29 Νοέμβρη 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε απόφαση που περιλαμβάνει την κατάργηση της Βρετανικής Εντολής, την αποχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων από την Παλαιστίνη και τη δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών στο έδαφός της, ενός Αραβικού και ενός Εβραϊκού, οικονομικά δεμένων μεταξύ τους. Η Ιερουσαλήμ θα γινόταν ανεξάρτητη διοικητική μονάδα με ειδική διεθνή κυβέρνηση υπό την καθοδήγηση του ΟΗΕ.
Τα δημογραφικά στοιχεία  της Παλαιστίνης από τον 1ο αιώνα έως την κατάργηση της Βρετανικής Εντολής στις 29 Νοέμβρη 1947, ήταν τα εξής:

Οι εκτιμήσεις του πίνακα είναι του Ιταλοεβραίου δημογράφου στατιστικολόγου εμπειρογνώμονα Σέρτζιο Ντελλα Πέργκολα (2001) με βάση το έργο του Ρομπέρτο Μπάτσι (1975). Η αύξηση που παρατηρείται στον αριθμό των Εβραίων εποίκων μεταναστών στην Παλαιστίνη από το 1800 έως το 1890, οφείλεται στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο οποίος στην διάρκεια της πολιορκίας της Ακρας δημοσίευσε μια διακήρυξη με την οποία καλούσε όλους τους Εβραίους της Ασίας και της Αφρικής να συγκεντρωθούν κάτω από τη σημαία του έτσι ώστε να επανιδρύσουν την αρχαία Ιερουσαλήμ.

Στις 14 Μάη 1948 ανακηρύχτηκε, με βίαιο τρόπο, το κράτος του Ισραήλ και από τις 15 Μάη, μέχρι την Άνοιξη του 1949, ξέσπασε ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Η μεγάλη και διαρκής καταστροφή της Παλαιστίνης, η Παλαιστινιακή Νάκμπα, έχει ξεκινήσει.
Στη διάρκεια αυτού του πολέμου, που διακόπτονταν από βραχυχρόνιες εκεχειρίες, το Ισραήλ κατέλαβε τμήμα εδάφους της Παλαιστίνης (6.700 τετρ. χλμ.) που προορίζονταν, με βάση την απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ, για τη δημιουργία αραβικού κράτους και τμήμα της Ιερουσαλήμ.
Από τα κατακτημένα από το Ισραήλ εδάφη εκδιώχθηκαν πάνω από 800.000 Αραβες ενώ περισσότερα από 418 Παλαιστινιακά χωριά ισοπεδώθηκαν από τους Εβραίους μετανάστες και τις σιωνιστικές πολιτοφυλακές.

Οι πρώτοι ξεριζωμένοι τον Μάη του 1948.

Την Άνοιξη του 1949 υπογράφηκαν συμφωνίες ανακωχής ανάμεσα στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ενθαρρυμένο από το αποτέλεσμα του πολέμου και στηριγμένο στην ανοχή των αγγλοαμερικάνων το Ισραήλ αρνήθηκε να επιστρέψει στα από τον ΟΗΕ προβλεπόμενα εδάφη του, δεν εφάρμοσε την απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ της 11ης του Δεκέμβρη 1948 για τον επαναπατρισμό των Παλαιστίνιων προσφύγων και την καταβολή από μέρους του Ισραήλ αποζημίωσης για τις εγκαταλειμμένες περιουσίες σε όσους δεν επιθυμούσαν να επιστρέψουν.
Το αποτέλεσμα της υλοποίησης της Διακήρυξης Μπάλφουρ και της υποστήριξης της Βρετανίας ώστε το Ισραήλ να αποικίσει την Παλαιστίνη ως πατρίδα των Εβραίων μεταναστών, ήταν ο αριθμός των Παλαιστίνιων προσφύγων, από το κατεχόμενο κράτος της Παλαιστίνης, στον αραβικό κόσμο και στον υπόλοιπο κόσμο ανήρθε, μέχρι το 2017 σε 7.699.544 άτομα.    

Οι μεταβολές στα παλαιστινιακά εδάφη (με πράσινο χρώμα) από το 1917 (Διακήρυξη Μπάλφουρ) μέχρι σήμερα, ως αποτέλεσμα της κατοχής από τον ισραηλινό στρατό, των καταστροφών των παλαιστινιακών οικισμών και χωριών και την πολιτική της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης.

 Η καταστροφή του 1948 δεν ήταν το τέλος της παλαιστινιακής Νάκμπα. Το Ισραήλ συνέχισε τις προσπάθειές του να εξαλείψει την παλαιστινιακή ταυτότητα και τα εθνικά δικαιώματα των Παλαιστινίων. Νάκμπα σήμαινε τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς παλαιστινιακών στρατοπέδων προσφύγων στο Λίβανο τη δεκαετία του ’60 και ’70, τις σφαγές της Qibya και του Kufr Qassem και την εκτέλεση εκείνων που προσπάθησαν να επιστρέψουν στη γη τους. Νάκμπα σημαίνει τις προσπάθειες άρνησης της ύπαρξης της ιστορίας με την ποινικοποίηση της μνήμης αυτής της ημέρας για τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ.

Σήμερα τη Νάκμπα μπορεί να την δει κανείς στη δρακόντεια πολιορκία της Γάζας, στον αγώνα των Βεδουίνων στην επαρχία της ανατολικής Ιερουσαλήμ, στην Παλιά Πόλη της Χεβρώνας, αλλά και στο Νακάμπ με τα αποκαλούμενα μη αναγνωρισμένα χωριά όπως το Ουμ αλ-Χιράν. Αυτοί οι Παλαιστίνιοι ζούσαν εδώ πολύ πριν δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ και πριν από την ισραηλινή Κατοχή.
Η Νάκμπα που συνεχίζεται σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες παραμένουν στο Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία, καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Αυστραλία, χωρίς να μπορούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Η Νάκμπα που συνεχίζεται σημαίνει ότι ενώ εκατομμύρια Παλαιστίνιοι έχουν επιτύχει στη ζωή τους αλλού, δεν είναι σε θέση να κάνουν το ίδιο στη πατρίδα τους: να εργάζονται, να σπουδάζουν, να επενδύουν, να παίζουν, να χορεύουν, να αγαπούν, να προσεύχονται ή απλά να είναι … Παλαιστίνιοι.
Αλλά ο παλαιστινιακός λαός δεν σταμάτησε να αγωνίζεται. Σήμερα χιλιάδες Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους. Η Παλαιστίνη παλεύει με όλα τα μέσα για το δίκιο της, για την ύπαρξή της.
Στόχος των Παλαιστίνιων είναι η πλήρης υλοποίηση της λύσης των δύο κρατών στα σύνορα του 1967 με την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους της Παλαιστίνης, όπως και το να ζήσουν ειρηνικά και με ασφάλεια δίπλα στο κράτος του Ισραήλ και να βρουν βιώσιμη λύση σε όλα τα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων αυτών των προσφύγων και των κρατουμένων.

Εχασαν οι απόγονοι του Δαβίδ τη σφεντόνα, αλλά τη βρήκαν τα παιδιά της Παλαιστίνης στη Γάζα. Υπάρχει ελπίδα.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ναζιστής είναι κάθαρμα; – του Νίκου Μπογιόπουλου

Mε αφορμή την καταδίκη του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

     Tι είναι η Χρυσή Αυγή; Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια του αρχηγού της. Ορίστε:

    Τι εκπροσωπεί αυτή η ναζιστική συμμορία όσον αφορά τον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον ναζισμό; Ποια η θέση των χρυσαυγιτών απέναντι στην χιτλερική θηριωδία και στους Έλληνες που την υπέστησαν; Τα «αστειάκια» του Μιχαλολιάκου για το Άουσβιτς είναι χαρακτηριστικά. Ας θυμηθούμε πως διασκεδάζουν τα ναζιστόμουτρα όταν μιλούν για τους Έλληνες εβραίους που εξολοθρεύτηκαν στις «ωραίες» και «ψηλές καμινάδες» των κρεματορίων:  

    Σημείωση:  Ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος είναι πρώην βουλευτής. Χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος Pogrom (τι όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, με τίτλο «Άουσβιτς»:

«Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./

Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/ 

Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»…

  Όμως εκτός από τη λατρεία του για το Άουσβιτς, ο Ματθαιόπουλος έχει τραγουδήσει και άλλους στίχους και άλλα «τραγούδια». Για παράδειγμα το «Μια βόλτα στη Βουλή»:

«Θα μπω και στη βουλή είναι όλοι μαζεμένοι/
πολύχρωμο μαντρί είναι οι προσκυνημένοι (…)/
Θα μπω και μέσα στη Βουλή και θα την κάψω όλη
να δώσω λίγο φως σε ολόκληρη την πόλη(…)/

Θα μπω και στη Βουλή θα έρθει η σειρά τους
Θα μπω και στη Βουλή(…)».

   ή το – αφιερωμένο στους μετανάστες – «Μίλα ελληνικά ή ψόφα»:

«Έρχεστε στη χώρα μας, δεν έχετε δουλειά
πεινάτε σα ρεμάλια και τρώτε τα παιδιά.
Μιλάτε ρωσικά, μιλάτε αλβανικά
μα τώρα θα μιλήσετε σωστά τα ελληνικά.
Μίλα ελληνικά ή ψόφα!
Μίλα ελληνικά ή ψόφα!
Τους βλέπω σε πλατείες, τους βλέπω στη δουλειά
τους βλέπω και στη θάλασσα, βρωμίζουν τα νερά.
Μα τώρα θα μιλήσετε σωστά τα ελληνικά.
Μίλα ελληνικά ή ψόφα!»

    Ας έρθουμε τώρα στην προ μερικών εβδομάδων καταδίκη του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, του Σωτήρη Ζαριανόπουλου, από το μονομελές εφετείο Θεσσαλονίκης που κάλεσε τον Ζαριανόπουλο να αποζημιώσει 3 χρυσαυγίτες (μεταξύ των οποίων τον πρώην βουλευτή Ματθαιόπουλο) γιατί τους «έθιξε» την «τιμή» και την «προσωπικότητά τους»…
    Πως, όμως, προέκυψε το «έγκλημα» του Ζαριανόπουλου: Ως επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση» στη Θεσσαλονίκη, ρωτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου (24/10/2012) να σχολιάσει την παρουσία στελεχών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου. Ο Ζαριανόπουλος απάντησε:

«Σε μια εορτή που τιμούμε την μάχη και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό θέλουμε να καταγγείλουμε δημάρχους και περιφερειάρχες που κάτω από τη μάσκα του κοινοβουλευτισμού κάλεσαν βουλευτές και στελέχη της Χρυσής Αυγής στις παρελάσεις. Αυτά τα καθάρματα δεν έχουν δουλειά εδώ. Βρώμιζαν τότε τη χώρα, τη βρωμίζουν και τώρα…».

    Ήρθε, λοιπόν το δικαστήριο, και είπε:

    α) Ναι, η συνέντευξη του Ζαριανόπουλου «σκοπό είχε την άσκηση πολιτικής κριτικής»

    β) Ναι, οι απόψεις των (σσ: χρυσαυγιτών) εναγόντων είναι «ακραίες» – δηλαδή, εμμέσως,  αποδέχτηκε ότι οι χρυσαυγίτες, στελέχη και βουλευτές της Χρυσής Αυγής είναι φασίστες   

    γ) Ναι, ο Ζαριανόπουλος έχει το δικαίωμα να τοποθετείται απέναντι στις χρυσαυγίτικες απόψεις «τις οποίες, όπως κάθε πολίτης δικαιούται να αξιολογήσει»·

    εντούτοις – απεφάνθη το δικαστήριο – ο Ζαριανόπουλος πρέπει να αποζημιώσει τους χρυσαυγίτες διότι, αξιολογώντας ως «καθάρματα» τα στελέχη και τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και αναφέροντας πως «βρώμιζαν» και «βρωμίζουν» τη χώρα, χρησιμοποίησε εκφράσεις
    αφενός «που θίγουν την τιμή και την υπόληψή τους και προσβάλλουν την προσωπικότητά τους»,
    αφετέρου η τοποθέτησή του «στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί συλλογικό εξυβριστικό χαρακτηρισμό, για όλα τα άτομα της σχετικής ολότητας, δηλαδή, για όλους τους βουλευτές και στελέχη της Χρυσής Αυγής…».    
    Αυτά είπε το καλό, δημοκρατικό και αδέκαστο δικαστήριο.
    Και τώρα εμείς, έχουμε τις εξής απορίες:

• Η Χρυσή Αυγή ως ηγεσία, στελέχη, επιτελείο, δομή, είναι «ολίγον ναζιστικώς έγκυος»; Η’ μήπως είναι ναζιστική ως «ολότητα»;
• Όσοι είναι βουλευτές και στελέχη, και μάλιστα υψηλόβαθμα, σε ναζιστική «ολότητα», είναι ναζιστές; Ναι ή όχι;
• Κάποιος ναζιστής, από αυτούς που ανήκουν σε «ολότητες» που τραγουδούν υπέρ των κρεματορίων του Άουσβιτς, είναι άνθρωπος που έχει τιμή και διαθέτει υπόληψη; Η’ είναι μισάνθρωπος και σκουλήκι;
• Αυτός που διασκεδάζει με την εξόντωση στο Άουσβιτς των Ελλήνων εβραίων της Θεσσαλονίκης και μετά για να παραστήσει τον «πατριώτη» πάει στην παρέλαση (και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη) της 28^ης Οκτωβρίου – δηλαδή στην εθνική επέτειο του αγώνα της Ελλάδας ενάντια στην θηριωδία του φασισμού και του ναζισμού – ανήκει σε αυτούς που έχουν ευυπόληπτη προσωπικότητα και σέβονται τον τόπο; Η’ ανήκει σε αυτούς έχουν καθαρματένια προσωπικότητα και ως εκ τούτου βρωμίζουν τον τόπο;

    Και επειδή δεν θέλουμε να κουράσουμε το δικαστήριο, θα συμπυκνώσουμε όλα τα ερωτήματα σε ένα. Και θέλουμε μια καθαρή απάντηση. Όχι μόνο από το μονομελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Θέλουμε να έχουμε, καθαρή και ξάστερη, την απάντηση της ελληνικής Δικαιοσύνης, εν συνόλω. Για να ξέρουμε, τελικά τι είναι «εξύβριση» και ποιος την διαπράττει. Και το ερώτημα είναι το εξής:
    Κατά την αστική ελληνική Δικαιοσύνη, του αστικού ελληνικού κράτους, τι είναι ο ναζιστής; Μπορεί να είναι ένας καλός, αγαθός, με τιμή και με υπόληψη άνθρωπος; Η’ είναι ένα απόβρασμα; Ένας υπάνθρωπος και μισός;
    Και επειδή η Ιστορία, η παγκόσμια και του τόπου μας, έχει αποφανθεί ότι τα ναζιστικά καθάρματα δεν μπορούν να επικαλούνται την ανθρώπινη τιμή και υπόληψη, γιατί πολύ απλά είναι καθάρματα, αν, τελικώς, η ελληνική Δικαιοσύνη έχει άλλη άποψη, α) πως ακριβώς την στοιχειοθετεί στην χώρα του Διστόμου, της Βιάννου, των Καλαβρύτων, του τοίχου της Καισαριανής (τότε) και του Φύσσα (σήμερα), β) πως μας προτείνει  να αποκαλούμε τα καθάρματα για να μην παρανομούμε; 

Διαβάστε περισσότερα

Τεχνολογική ανεργία

Των Φραντσέσκο Πιτσιόνι και Κόλιν Ντρούρι – Μετάφραση: Άβα Μπουλούμπαση

Η Τράπεζα της Αγγλίας υποκλίνεται στον Μαρξ

Δεν συμβαίνει συχνά οι μαρξιστές να δέχονται επαίνους από εκπροσώπους της υψηλής αστικής τάξης. Και αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για έναν «αστό» του μεγέθους του διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας, της αρχαιότερης κεντρικής τράπεζας του καπιταλιστικού κόσμου.
Ακόμη πιο σπουδαίο, νομίζουμε ότι είναι το θέμα για το οποίο συμφωνεί μαζί μας ο διοικητής Μαρκ Κάρνεϊ: η ανάπτυξη της τεχνολογίας, που έχει στόχο την αυτοματοποίηση της παραγωγής, θα προκαλέσει σίγουρα μαζική ανεργία πρωτόγνωρων διαστάσεων. Με αναπόφευκτες κοινωνικές εντάσεις που –ούτε λίγο ούτε πολύ– θα μπορούσαν να επαναφέρουν την «κεντρικότητα του μαρξισμού».
Έκφραση αμφίσημη, γιατί είναι προφανές ότι ο Άγγλος διοικητής ταυτίζει τον Μαρξ με τους «κομμουνιστές», δηλαδή, μια θεωρητική επιστημονική θεώρηση που έγινε από τον Μαρξ, περίπου 200 χρόνια πριν, με ένα πραγματικό πολιτικό κίνημα, σχεδόν ανύπαρκτο με μια πρώτη ματιά, αλλά δυνητικά ανατρεπτικό της σημερινής τάξης πραγμάτων.
Αλλά και σε καθαρά επιστημονικό επίπεδο, ο Κάρνεϊ εντοπίζει την, προφανή πλέον, κρίση της νεοφιλελεύθερης «ενιαίας σκέψης» και την απουσία επιστημονικών (και πολιτικών με μια ευρύτερη έννοια) εναλλακτικών στα πλαίσια της φιλελεύθερης αντίληψης, όπως υπήρξε για σχεδόν μισό αιώνα ο κεϋνσιανισμός. Μια αχτίδα φωτός για όσους συνεχίζουν να μάχονται για να αποτρέψουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της κρίσης του καπιταλισμού –«τον όλεθρο των αντίπαλων τάξεων»– όπως θα ήταν ένας πιθανός Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος ανάμεσα σε πυρηνικές δυνάμεις.
Αρκεί να αποκλείσουμε πως σε τέτοια περίπτωση θα μπορέσουμε να ξαναπιάσουμε στα χέρια μας τα «παλιά εργαλεία», ως εάν αυτές οι δομικές αλλαγές, που ανησυχούν ακόμη και έναν Κάρνεϊ, να μην επηρέαζαν την κοσμοαντίληψη μας. Γιατί, ένα ζήτημα είναι οι φακοί μέσα από τους οποίους βλέπουμε γύρω μας (π.χ. οι επιστημονικοί νόμοι που εντόπισε ο Μαρξ στη βάση της λειτουργίας του καπιταλισμού), και ένα άλλο ζήτημα είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Έτσι όπως ένα ζήτημα είναι η γνώση των νόμων της αεροδυναμικής, και ένα άλλο ζήτημα είναι η κατασκευή αεροσκαφών.
Την αντίληψη δηλαδή, πρέπει να την σχηματίσουμε εμείς, δεν μας είναι δεδομένη.

****

Ο Κάρνεϊ τονίζει ότι η αυτοματοποίηση εκατομμυρίων θέσεων εργασίας θα μπορούσε να προκαλέσει μαζική ανεργία, στασιμότητα ημερομισθίων και άνοδο του κομμουνισμού μέσα σε μια γενιά. Και προειδοποιεί ότι «ο Μαρξ και ο Έγκελς θα μπορούσαν να έχουν ξανά απήχηση».
Μιλώντας στη «Σύνοδο για την Ανάπτυξη» που πραγματοποιήθηκε στον Καναδά, ο Κάρνεϊ διαβεβαίωσε ότι προχωρήματα στην τεχνητή νοημοσύνη, στη μεγάλη καταγραφή δεδομένων –big data (σ.μ. μαζικά δεδομένα), και στις μηχανές υψηλής τεχνολογίας, ενδεχομένως να προκαλούσαν μεγάλες ανισότητες, ανάμεσα στους εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης που επωφελούνται από την πρόοδο, και σε εκείνους που περιθωριοποιούνται εξ αιτίας της.
«Τα πλεονεκτήματα για τους εργαζόμενους, από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση που ξεκίνησε το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, δεν έγιναν αντιληπτά στην παραγωγικότητα και τα ημερομίσθια πριν από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα». «Αν αντικαταστήσουμε τις πλατφόρμες με τα υφαντουργικά εργοστάσια, την τεχνητή νοημοσύνη με τις ατμομηχανές, το Twitter με τον τηλέγραφο, θα έχουμε μπροστά μας τις ίδιες δυναμικές που υπήρχαν εδώ και 150 χρόνια, όταν ο Καρλ Μαρξ έγραφε το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος».
Η βιομηχανική επανάσταση έφερε μια τεράστια ανάπτυξη της παραγωγής στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά τα ημερομίσθια δεν αυξήθηκαν για πολλές δεκαετίες, επειδή η χρήση των μηχανών σήμαινε ότι οι θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί δεν ήταν εξειδικευμένες. Πολλοί πιστεύουν ότι οι ανισότητες που δημιουργήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, προανήγγειλαν την άνοδο των εξτρεμισμών της Αριστεράς και της Δεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Κάρνεϊ, που θα εγκαταλείψει το αξίωμα του το 2019, λέει πως τα χρόνια της χαμηλής αύξησης των ημερομισθίων μετά την χρηματοοικονομική κρίση, έδειξαν πως επαναλαμβάνεται η εμπειρία του 19ου αιώνα.
Ο διοικητής προσθέτει, επίσης, ότι υπάρχουν σημάδια «εκκένωσης» της αγοράς εργασίας, στον βαθμό που οι εργαζόμενοι μεσαίου επιπέδου έχουν απέναντι τους τους υπολογιστές που μπορούν να εκτελέσουν συγκεκριμένους υπολογισμούς –ακόμη και σε τομείς που πριν απαιτούσαν εξειδικευμένους ανθρώπους.
«Υπάρχει μια διαφοροποίηση των προσδοκιών. Στις σφυγμομετρήσεις, πάνω από το 90% των πολιτών δεν πιστεύει πως η αυτοματοποίηση μπορεί να επηρεάσει την εργασία τους, αλλά ένα αντίστοιχο ποσοστό υψηλόβαθμων στελεχών πιστεύει το ακριβώς αντίθετο, όσον αφορά στις θέσεις εργασίας που ουσιαστικά θα καταργηθούν».
Υπογραμμίζει πως η Νομική χρησιμοποιεί ήδη την τεχνητή νοημοσύνη για τον έλεγχο των εγγράφων και την ανάγνωση των καταθέσεων, κάτι που παραδοσιακά γινόταν από πρωτόπειρους δικηγόρους (σ.μ. που προσελάμβαναν γραφεία παλαιών συναδέλφων τους). Και προσθέτει πως οι τράπεζες χρησιμοποιούν έναν συνδυασμό τεχνητής νοημοσύνης και big data προκειμένου να μηχανοργανώσουν πολλά τμήματα εξυπηρέτησης πελατών, με αποτέλεσμα την απόλυση μεγάλου αριθμού υπαλλήλων. Και άλλες ειδικότητες, όπως οι οδηγοί ταξί ή νταλικών θα μπορούσαν, όπως προβλέπει, να καταργηθούν, καθόσον η τεχνολογία της αυτόματης οδήγησης προχωρά.
Ο Κάρνεϊ τονίζει ότι η τάση είναι αντίθετη με όσα πίστευαν μέχρι τώρα, ότι, δηλαδή, μόνο οι χειρωνακτικές εργασίες θα μπορούσαν να εκτελούνται από τις μηχανές. Όπως εξηγεί, οι εξελίξεις μπορεί να σημαίνουν πως περισσότεροι εργαζόμενοι χρειάζεται να προετοιμαστούν για εργασίες που απαιτούν μεγαλύτερη συναισθηματική νοημοσύνη, σε τομείς όπως η υγεία και ο ελεύθερος χρόνος.
Πηγή: e-dromos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φαρμακευτική ρύπανση: ένας μεγάλος φαύλος κύκλος

Πέτρος Αργυρίου
Στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» (εκδ. Etra 2011) αλλά και πολύ νωρίτερα σε σχετική αρθρογραφία μου, επέμενα πως η μεγαλύτερη πανδημική απειλή για τον άνθρωπο δεν είναι μια τυχαία μετάλλαξη στην φύση αλλά η ανθρωπογενής επίδραση, κυρίως οι πρακτικές της φαρμακοβιομηχανίας και της βιομηχανίας τροφίμων που οδήγησαν ανάμεσα σε πολλά άλλα, στην κατάχρηση αντιβιοτικών σε κλίμακα παντελώς εξωφρενική.
Στο βιβλίο μου Παρά Φύση (2014) αποκάλυψα πως οι επικίνδυνες πρακτικές αισχροκέρδειας των φαρμακευτικών και της βιομηχανίας τροφίμων ομοιάζουν.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την κατάχρηση των αντιβιοτικών:
Η κατάχρηση αυτή τόσο από τη φαρμακοβιομηχανία όσο και από βιομηχανία του κρέατος, οδήγησε στην ανάπτυξη μικροοργανισμών έναντι των οποίων τα υπάρχοντα φάρμακα είναι παντελώς άχρηστα, με καθέναν από αυτούς τους μικροοργανισμούς να είναι ικανός υπό συνθήκες να δώσει θανατηφόρες επιδημίες, ακόμη και πανδημίες.
Όσο απόλυτο κι αν ακούγεται, είχα απόλυτο δίκιο. Πλέον ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί πως κινούμαστε προς μια εποχή μετααντιβιοτική, όπου πολλά από τα υπάρχοντα φάρμακα είναι πλέον άχρηστα.
Δυστυχώς το κακό έχει ήδη συμβεί. Και το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο.
Γιατί η κατάχρηση των φαρμάκων δεν αποτελεί μόνο ένα τεράστιο πρόβλημα που δημιουργεί γιγαντιαία προβλήματα δημόσιας υγείας: Δημιουργεί επίσης τεράστια οικολογικά προβλήματα.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο να παίρνει ένα οποιοδήποτε φάρμακο. Ας δούμε τώρα την αλυσίδα που ακολουθεί: Ένα ποσοστό του φαρμάκου μεταβολίζεται. Ένα άλλο όχι. Το ποσοστό του φαρμάκου που δεν μεταβολίζεται, αφοδεύεται εις την τουαλέτα μαζί με μεταβολίτες του φαρμάκου που κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι κι αυτοί επικίνδυνοι.
Από κει το φάρμακο κι οι μεταβολίτες του περνάν στο αποχετευτικό σύστημα, αν υπάρχει, κι από εκεί σε εργοστάσια επεξεργασίας, αν υπάρχουν, για να αποδοθεί το νερό όσο το δυνατό καθαρότερο στο φυσικό περιβάλλον. Μοιραία, το νερό αυτό θα φτάσει σε ποτάμια, λίμνες, θάλασσες.
Σε κανένα απολύτως στάδιο αυτής της διαδικασίας δεν υπάρχει επεξεργασία και απομάκρυνση αυτού του φαρμάκου ή οποιοδήποτε άλλου. Ένα σημαντικό ποσοστό δηλαδή του φαρμάκου θα καταλήξει στον υδροφόρο ορίζοντα.
Αν αυτός ο άνθρωπος του παραδείγματός μας είναι εν γνώσει του ή εν αγνοία του θύμα/θύτης της πολυφαρμακίας, από ένα και μόνο άνθρωπο φτάνει στα νερά καθημερινά ένα κοκταίηλ φαρμάκων.
Προσθέστε τώρα σε αυτόν τον άνθρωπο κι αυτόν που πετάει περιττά φάρμακα στην τουαλέτα ή στα σκουπίδια. Κι άλλα κοκτέηλ φαρμάκων φτάνουν στα νερά της φύσης.
Πολλαπλασιάστε τώρα αυτά τα κοκτέηλς με τον αριθμό των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούν: Δισεκατομμύρια φαρμακευτικών ουσιών φτάνουν στα νερά της φύσης κάθε μέρα.
Και δεν έχουμε τελειώσει. Προσθέστε τώρα και τα φαρμακευτικά εργοστάσια που ρυπαίνουν με φάρμακα (ως παρενέργεια της παρασκευής τους) το περιβάλλον χιλιάδες φορές περισσότερο από το μέσο φαρμακευτικό καταναλωτή.
Όχι, δεν έχουμε τελειώσει ακόμη: Προσθέστε σε αυτό το βουνό φαρμάκων και τα δισεκατομμύρια κιλών κοπράνων και ούρων από τα ζώα που εκτρέφονται από τις μεγάλες βιομηχανίες κρέατος και είναι γεμάτα με αντιβιοτικά και ορμόνες που δίνονται για να αποκτούν τα ζώα μεγαλύτερη μυϊκή μάζα.
Κι αν νομίζετε ότι έχουμε επιτέλους τελειώσει, κάνετε λάθος. Γιατί πρέπει να προσθέσουμε και τα φυτοφάρμακα που καταλήγουν στα νερά της φύσης, κάποια από αυτά νευροκτόνα κάποια καρκινογόνα και άλλα που προκαλούν διαταραχές φύλου… Ψάρια που θηλυκοποιούνται με αποτέλεσμα το είδος τους να αντιμετωπίζει πολλές φορές ολέθρια αναπαραγωγικά προβλήματα.
Έτσι παίρνουμε κάποια ποτάμια και λίμνες που είναι φαρμακευτικές σούπες. Προσθέστε τώρα σε αυτό το Έβερεστ προβλημάτων και την γονιδιακή πισίνα που χει γεμίσει με γονίδια ανθεκτικά στα αντιβιοτικά ακριβώς λόγω της χρόνιας κατάχρησής τους.
Τα περισσότερα ποτάμια στον πλανήτη έχουν πλέον σημαντικούς φαρμακευτικούς ρύπους.
Ψάρια και ζωοπλαγκτόν που παίρνουν, αντικαταθλιπτικά, αντιβιωτικά, αντιυπερτασικά, καρδιολογικά, χημειοθεραπείες, «φάρμακα» για τη χοληστερίνη… Ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σας, ότι φάρμακο καταναλώνει ο άνθρωπος, θα το φαν και τα ψάρια.
Και μετά εμείς θα φάμε κάποια από αυτά τα ψάρια.
Και δεν τελειώσαμε εδώ.
Ένα κομμάτι από αυτά τα φάρμακα που έχουν απελευθερωθεί, μέσα από το υδρευτικό σύστημα περνάνε στις βρύσες μας. Και μπορεί οι ποσότητες τους να είναι μικρές, από την άλλη όμως πίνουμε πολύ νερό και μάλιστα κάθε μέρα και δια βίου…
Με άλλα λόγια, πίνουμε, έστω και σε ένα μικρό ποσοστό καταναγκαστικά και εν αγνοία μας, τα φάρμακα των άλλων, έστω και σε μικροσκοπικά σφηνάκια. Τα φάρμακα των γέρων, των αρρώστων, των ηλιθίων, των κατά φαντασίαν ασθενών, των παραπλανημένων, των παραπληροφορημένων.
Και δεν τελειώσαμε εδώ. Μαζί με τα φάρμακα, οι άνθρωποι καταναλώνουν και ναρκωτικά. Κι αυτά επίσης σε κάποια βαθμό ακολουθούν την αλυσίδα που ακολουθούν τα φάρμακα για να καταλήξουν τελικά σε κάποιο ποσοστό στη φύση κι από κει στη βρύση μας, σε μικροποσότητες φυσικά που δεν μπορούν να έχουν αντιληπτή εγκεφαλική επίδραση.
Ώρε γλέντια που κάνουν τα γριβάδια κι οι πέστροφες. Κάποιες ζαργάνες δε, έχουν γίνει πρεζα-ργάνες.
Όσο για τη χλωρίωση του νερού, αυτή μπορεί να εξουδετερώνει κάποιες φαρμακευτικές ουσίες, από την άλλη όμως αλληλεπιδρά με κάποιες άλλες κάνοντας τες ακόμη πιο τοξικές.
Αυτός, ακριβώς όπως σας τον περιγράψαμε, είναι ο φαύλος κύκλος της κατάχρησης φαρμάκων/ναρκωτικών και της υπερδημιουργίας φαρμακευτικών ρύπων.
Ένας φαύλος κύκλος που δεν είναι μόνο οικολογικός αλλά κι αφορά τη δημόσια υγεία. Ένας κύκλος που δεν αφορά μόνο την δημόσια υγεία αλλά και την οικολογία.
Ένας κύκλος που διαρκώς επεκτείνεται, αλλοιώνοντας και καταστρέφοντας όλο και περισσότερα είδη και απειλώντας την υγεία πολύ περισσοτέρων, ανάμεσα σε αυτά και του αρχιφταίχτη, του ανθρωπίνου είδους που οι συνήθειες και η απληστία του αποτελούν για τον πλανήτη το μεγαλύτερο καρκίνωμα, μια ραγδαία επιδεινούμενη γάγγραινα.
Τα επόμενα χρόνια, όλο και περισσότεροι αρμόδιοι φορείς θα αναγνωρίζουν το πρόβλημα. Για μια ακόμη φορά, θα το κάνουν όταν θα είναι πολύ αργά. Το κακό συμβαίνει ήδη και σε συμβαίνει σε τεράστια κλίμακα.
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παίρνει όσα φάρμακα κι όσα ναρκωτικά θέλει. Είναι δικαίωμα όμως των άλλων ανθρώπων και των ζώων και των ψαριών και του πλαγκτόν και του μαστροκάστορα και της βίδρας ακόμη και του κροκόδειλου που δακρύζει πλέον από τα ναρκωτικά και τα φάρμακα να μην παίρνουν εν αγνοία τους τα φάρμακα και τα ναρκωτικά του άλλου.
Μέχρι λοιπόν να καταφέρουμε να φτιάξουμε εργοστάσια επεξεργασίας λυμάτων που θα περιλαμβάνουν και τα φάρμακα, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε την κατάχρηση φαρμάκων και να φροντίζουμε για τη σωστή αποκομιδή τους.
Πηγή: https://www.holisticlife.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/inbox/item/1847-%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%86%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%82
(Άρθρο μου στο εναλλακτικό Free Press Holistic life (http://holisticlife.gr) που κυκλοφορεί
Το holistic life μπορείτε να το βρείτε δωρεάν εδώ: http://holisticlife.gr/simia-dianomis
Για όσους ενδιαφέρονται για το παρασκήνιο των παγκοσμίων πολιτικών δημόσιας υγείας μπορούν να ενημερωθούν από τα σχετικά βιβλία μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί», «Θανάσιμες Θεραπείες», «Παρά Φύση» από τις εκδόσεις ETRA)

Διαβάστε περισσότερα