Τα Σταφύλια της Οργής στην Μεσοποταμία

Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ

THE GRAPES OF WRATH
Κοινωνική Ασπρόμαυρη / Διάρκεια: 128′
Παραγωγή: Αμερικανική Σκηνοθεσία: Τζον Φορντ
Πρωταγωνιστούν: Χένρι Φόντα, Τζον Καραντάιν, Τζέιν Ντέργουελ, Ράσελ Σίμσον
Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.
Με τις σοδειές τους κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια. Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε σαραβαλιασμένα φορτηγάκια ζουν ένα ταξίδι ολωσδιόλου εφιαλτικό ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί.
Τις τύχες μιας από αυτές τις οικογένειες παρακολουθεί το βραβευμένο με πούλιτζερ μυθιστόρημα του Στάινμπεκ (1939) και η πιστή κινηματογραφική του μεταφορά ένα χρόνο μετά. Για να αποδώσει όσο μπορούσε πιο ρεαλιστικά την εξιστόρησή του, ο συγγραφέας έζησε για ένα διάστημα ανάμεσα στους εσωτερικούς μετανάστες, οι οποίοι, φθάνοντας στον προορισμό τους, δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει: τους περίμεναν η καχυποψία, η εχθρότητα, η αναδουλειά, η πείνα και η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και των εκπροσώπων του κράτους.
Το βιβλίο του Στάινμπεκ συζητήθηκε όσο κανένα άλλο στην εποχή του, με την ίδια ζέση επαινέθηκε και κατηγορήθηκε («ένα μάτσο ψέματα», «κομμουνιστική προπαγάνδα», κ.α.). Χαρακτηριστικά, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι τράπεζες θεωρούσαν το μυθιστόρημα επικίνδυνα ανατρεπτικό, η εταιρία παραγωγής 20th Century Fox γύρισε την ταινία με τον παραπλανητικό τίτλο «Λεωφόρος 66», το όνομα της κεντρικής λεωφόρου στις ΗΠΑ που οδηγεί στην Καλιφόρνια.
Παρά τις πιέσεις, το βιβλίο διαβάστηκε ευρύτατα και εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της αμερικανικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους… Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν. Θα βρίσκομαι εκεί…
Ο Χένρι Φόντα ήταν αυτός θα κατέγραφε στο πάνθεον της 7ης τέχνης τις παραπάνω φράσεις, υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα, Τομ Τζόουντ, στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος. Ανάμεσα σε εξαιρετικές ερμηνείες αυτές που ξεχωριζουν ειναι του Χένρι Φόντα και της μητέρας του στο φιλμ την οποία υποδύεται έξοχα η Τζέιν Ντάργουελ, κερδίζοντας ετσι και το όσκαρ. Ο δημιουργικός εγκέφαλος της ταινίας, ωστόσο, ήταν ο σκηνοθέτης Τζoν Φορντ, ο οποίος κέρδισε το όσκαρ σκηνοθεσίας μετατρέποντας, με τη συνδρομή του οπερατέρ Γκρεγκ Τόλαντ, σε αξέχαστες εικόνες τις σελίδες του Στάινμπεκ.
Η σκηνοθετική ευφυΐα του ήταν η τολμηρή και άκρως αντιεμπορική ατμόσφαιρα της ταινίας μέσα από κάδρα της αμερικανικής φύσης στην απόλυτη μαυρίλα της: έρημες πεδιάδες, συννεφιασμένος ουρανός, λασπωμένοι δρόμοι. Μια προσέγγισή που διατήρησε στον υπέρτατο βαθμό το προνόμιο της εντιμότητας στην απεικόνιση των πραγματικών συνθηκών.
Τα «Σταφύλια της οργής» εξακολουθούν, ακόμη και σήμερα, να εντάσσονται σε πολλές λίστες των δέκα καλύτερων ταινιών στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.

Διαβάστε περισσότερα

Το ροκ, η Κούβα και η βλακεία…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τόση βλακεία… Τόση ανοησία… Τόση φαιή προπαγάνδα…
Δεν υπάρχει δυτικό διεθνές ειδησιογραφικό πρακτορείο, δεν υπάρχει εγχώριος ραδιοτηλεοπτικός γυμνοσάλιαγκας που να μην αναμασάει την φοβερή είδηση:
Οι Rolling Stones πήγαν για συναυλία στην Κούβα κι αυτή είναι η πρώτη φορά μετά την επανάσταση του 1959, που το στυγνό, δογματικό, αυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς του νησιού επέτρεψε να ακουστεί η ροκ μουσική στη χώρα…
Αλλά αν η συναυλία των Rolling Stones είναι αυτή που σπάει την «απαγόρευση» του ροκ στην Κούβα, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στις εμφανίσεις που έκαναν στην Αβάνα τις προηγούμενες δεκαετίες οι Rick Wakeman, Sepultura και Audioslave θα έπαιζαν την… «Παπαλάμπραινα».
Τώρα στην ερώτηση πως γίνεται η ροκ να είναι ή να ήταν απαγορευμένη σε μια χώρα που στην πρωτεύουσα της, στην Αβάνα, λειτουργεί το (κρατικής ιδιοκτησίας) «Yellow Submarine», δηλαδή ένα νυκτερινό κέντρο αφιερωμένο αποκλειστικά στη ροκ, η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στα «κομμουνιστικά μυστήρια»…
Α ναι: Το νυκτερινό κέντρο βρίσκεται σε ένα από τα γνωστότερα πάρκα της Αβάνας που φέρει το όνομα του… Τζον Λένον.
Στη σφαίρα των «κομμουνιστικών μυστηρίων» ανάγεται προφανώς και το γεγονός ότι ήδη από τη δεκαετία του ’70 ο σταθμός «Radio Mariano» μεταδίδει προγράμματα αφιερωμένα στους Rolling Stones, στους Led Zeppelin και Τζίμι Χέντριξ.
Εντούτοις οι γυμνοσάλιαγκες επιμένουν: Αρκούσε, γράφουν, να αγόραζε και να κρατούσε κάποιος ένα δίσκο των Μπιτλς στην Κούβα για να γραφτεί στα μαύρα κατάστιχα. Μάλιστα. Αλλά: Πώς γίνεται να κρατούσε και να αγόραζε κανείς δίσκο των Μπιτλς στη Κούβα, αν στην Κούβα οι Μπιτλς και το ροκ γενικότερα ήταν «απαγορευμένα»;…
Επειδή αποκλείεται οι γυμνοσάλιαγκες να λένε ψέματα τότε μάλλον θα ήταν σχέδιο των Κουβανών «μακάρθι»: Είχαν μεν απαγορεύσει το ροκ, αλλά το άφηναν να κυκλοφοράει σε δίσκους, για να την πατάνε τα χαϊβάνια οι «αντιφρονούντες», να κουβαλάνε τους «απαγορευμένους» δίσκους και να τους «τσιμπάει» ο Κάστρο. Πώς δεν το είχαν σκεφτεί εδώ οι δικοί μας συνταγματάρχες με τους δίσκους του Θεοδωράκη;…
Πάμε παρακάτω:
Πασίγνωστα είναι στην Κούβα τα ροκ συγκροτήματα του χτες και του σήμερα: Los Kent, Dimensión Vertical, Partes Privadas, Los Tackson, Magnum, Los Gafas, Osamu and Doble A όπως και οι ροκ καλλιτέχνες της  nueva cancion/nueva trova όπως οι Silvio Rodríguez, Carlos Varela κ.α.  
Ήδη από την δεκαετία του ’70 στην Κούβα του «απαγορευμένου» ροκ υπήρχε το heavy metal συγκρότημα RED με τον κιθαρίστα Jorge Martinez και τον φημισμένο τραγουδιστή Dionisio που οι μεγάλες επιτυχίες του παίζονταν στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση όπως τα τραγούδια Murcielagos, Mako, La nueva historia, Burocracia κ.α. Ανάλογη επιτυχία γνώρισε τη δεκαετία του ‘80 το επίσης heavy metal συγκρότημα Venus.
Προσθέστε ότι στην Κούβα του «απαγορευμένου» ροκ, το Punk Rock εισήχθη ήδη από τα τέλη του ’80 που – επειδή προφανώς το καθεστώς είναι και ήταν «δεσποτικό» – τα διεθνή μουσικά σάιτ αναφέρουν ότι «λατρεύτηκε από τους θαυμαστές του»...
Στην Κούβα, λοιπόν, του «απαγορευμένου» ροκ, το 1979 το τριήμερο μουσικό φεστιβάλ στην Αβάνα με μουσική τζαζ και ροκ, στο οποίο ανάμεσα στους άλλους συμμετείχαν και οι καλλιτέχνες Billy Joel και Stephen Stills, διοργανώθηκε στο θέατρο «Καρλ Μαρξ»…
Όσο, δε, περνούσαν τα χρόνια τόσο οι «απαγορεύσεις» μεγάλωναν. Έτσι από τη δεκαετία του ’90 ροκ συγκροτήματα όπως οι Burbles, Moneda Dura και Los Kent γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, με εμφανίσεις στην κουβανική τηλεόραση, διοργανώσεις συναυλιών και φεστιβάλ.
Τη δεκαετία του ’90, μάλιστα, πολλά προγράμματα του ραδιοφωνικού σταθμού «Ciudad de la Habana» ήταν αφιερωμένα στις νέες τάσεις του ροκ ανά τον κόσμο. Μάλιστα ο πρώην μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός Χουάν Καμάτσο είχε την πιο δημοφιλή πρωινή εκπομπή του σταθμού με τίτλο «Disco Ciudad». Αντίστοιχης επιτυχίας ήταν επίσης το ροκ ραδιοφωνικό σόου με τίτλο «El programa de Ramon».
Πριν κλείσουμε αξίζει να αναφέρουμε δυο ακόμα αποδείξεις στυγνής «απαγόρευσης» του ροκ στην Κούβα:

• Το 2001 το ουαλικό ροκ συγκρότημα  Manic Street Preachers έδωσε συναυλία στην Κούβα. Στη συναυλία παρέστη ο Φιντέλ Κάστρο…
  
• Το 2004 ο Φιντέλ έκανε μια ακόμα πολύωρη ομιλία. Η ομιλία του ήταν αφιερωμένη στον Τζον Λένον και δόθηκε ανήμερα των γενεθλίων του ροκ θρύλου.
  

Α, ναι: Στο κέντρο της Αβάνας, στην Κούβα του «απαγορευμένου» ροκ, δεσπόζει ένα μπρούτζινο άγαλμα. Είναι του Τζον Λένον.

Χιλιάδες άνθρωποι στην υπαίθρια ροκ συναυλία με αμερικανικά συγκροτήματα το 2005 στην Αβάνα (η φωτογραφία είναι από το BBC, 7/5/2005)

Αν θέλετε και άλλες αποδείξεις για το… απαγορευμένο ροκ στην Κούβα μπορείτε να πατήσετε εδώ

Διαβάστε περισσότερα

1821: “Αντάρτης, κλέφτης παλικάρι πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός”

«Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…»

(Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)

   

    Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;
    Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.
    Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…
     Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.
    Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:
«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν…

***    

    Ας δούμε τι έλεγαν τα «παιδιά του Ροβεσπιέρου» και γιατί δεν άρεσαν στο αρχοντολόι:

    «Σ' Ανατολήκαι Δύση και Νότον και Βοριά

για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά

στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει

στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,

για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί

πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

    Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά

τους τυραννούν».

    Αυτάέγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος.Έγραφε κι αυτά:

    «Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

    Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (...)».

    Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»…
    Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του Θεού και ...προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (...)».
     Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας» και του «όλοι μαζί» που διακινούν αιώνες τώρα οι «από πάνω», οι οποίοι συνήθως απουσιάζουν και από το «όλοι» και από το «μαζί»;

***

    Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη.
    Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο Μανιάκι - ήταν «... άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους...».
   Όταν ο Παπαφλέσσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την Επανάσταση, ο τελευταίος αυτό το «πατριωτικό» του απάντησε: «Είσαι απατεώνας».
    Ποιο το συμπέρασμα; Μήπως να αδιαφορήσουμε για την αλήθεια και να συνεχίσουμε το «εθνικό» τσάμικο εκείνων που όποτε ακούνε για «ελευθερία» και «δικαιώματα» βλέπουν «ταραχήν του έθνους»;

***

    Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.
    Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου...):

   «... αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος)αλαζόνεςκαιδοξομανείς, ή μάλλον ειπείνματαιόφρονεςεκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκείκακοήθειςκαι ανοήτους(...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύταςραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δεμισελεύθεροι,και επεχείρησανέργον μιαρόν, θεοσταγέςκαιασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας(...)».

    Και οιεκπρόσωποι του ...Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:

    «Διά τούτο (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (...) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίουςνα τους μισήτεκαι να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)».

    Ωραίο δεν είναι το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»;

***

   Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη και με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη:

    «Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ' εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη·και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…)Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας!Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας -καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε.Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».

    Αυτά συνέβαιναν, γράφονταν και λέγονταν δυο αιώνες προ ΝΑΤΟ και προ ΕΕ. Και μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο πιο επίκαιρο σχόλιο.

***

    Τα συμπεράσματα - τα δικά μας τουλάχιστον - από όλα αυτά παραμένουν αναλλοίωτα:
   Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.
    Δεύτερο: Τιμή και δόξαστην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάιρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους «Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.
    Τρίτο:«Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία»(Αντρέας Κάλβος).Η’ όπως το έλεγε 120 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 ο ύμνος του ΕΛΑΣ:  «Αντάρτης, κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».
    Τέταρτο: Ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να βάζει τέλος στις τυραννίες. Που ακόμα κι όταν «χάνονται» οι Επαναστάσεις του, δεν έχει άλλο δρόμο από εκείνον που γράφει: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!  


email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ "ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ" ΤΗΣ ΑΚΑΚΙΑΣ

Το Σάββατο 26 Μαρτίου 2016 που η Ακακία συμπληρώνει ένα χρόνο ακριβώς από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας, τελειώνει και η έκθεση «ΑΚΑΚΙΑ – Το ταξίδι της ζωής μου».
Και όπως πρωτότυπα ξεκίνησε με δρώμενα που είχε σκηνοθετήσει η επιμελήτρια της έκθεσης Ζέτα Λάττα, έτσι και αύριο το βράδυ πρωτότυπα θα τελειώσει με ένα δίωρο μουσικό πρόγραμμα.

Συγκεκριμένα από τις 7.30΄μέχρι τις 7.55΄ το απόγευμα ο Βασίλης Μαλάμος, ο Λεωνίδας Καραγιώργος και η Μαρίνη Τσικνιά με τις κιθάρες τους οι δύο πρώτοι και το μαντολίνο της η τρίτη θα παίξουν Prelude No1 - V.Lobos, Prelude - Δ. Φάμπα, Alemande BWV 996 - J.S.Bach, Mazurka “Marieta” - F. Tarrega, Εκδρομή - Ν. Μαμαγκάκη, Romance - Γ. Γιακομάκη, Romeo & Juliet - S. Prokofiev, Tango, Godfather theme - N. Rota, Serenade - F. Schubert και Libertango - A. Piazzola.
Από τις 8 μέχρι τις 8.25΄ η Χριστίνα Σταματάτου με το ακορντεόν της θα παίξει la foule, padam padam, la cumparsita, el chooclo, filoumena, και accordion waltz Calexico.
Από τις 8.30΄ μέχρι τις 8.55΄η Φρόσω Γατσώρη θα παίξει στο πιάνο Erik Satie, Olivier Tousaint, Yann Triersen και L. Schatz.
Τέλος από τις 9 μέχρι τις 9,25΄ο σαξοφωνίστας Θωμάς Γιαννακόπουλος θα παίξει κομμάτια Jazz και με αυτό τον τρόπο θα κλείσει και η αυλαία η έκθεσης.

Διαβάστε περισσότερα

15 λόγοι που ο Notis Sfakianakis (νομίζει ότι) είναι πολύ καλύτερος απ' τους πρόσφυγες και τους γκέι

Ο Νότης Σφακιανάκης βρέθηκε για άλλη μια φορά στη φιλόξενη αγκαλιά της ελληνικής τηλεόρασης για να μεταφέρει τα θεάρεστα λόγια αγάπης του. Αναγνώρισε βέβαια και στους άλλους ανθρώπους το δικαίωμα να υπάρχουν, όμως έδειξε ότι είναι πολύ πολύ καλύτερός τους.

Να γιατί:


Είναι χαρακτηριστική περίπτωση απογόνου των Αρχαίων Ελλήνων

(όχι σαν αυτούς τους μαυριδερούς τους πρόσφυγες που έρχονται να μας φάνε!)

Είναι μεγαλόψυχος με τους νεότερους καλλιτέχνες

Έχει σταθερές κι αμετακίνητες απόψεις

Δήλωσε στον Αρναούτογλου σχεδόν με μια ανάσα: «Σίγουρα οι Πρόσφυγες δεν μπορούν να μείνουν στη Συρία.» Και λίγο μετά «οικειοθελώς έφυγαν»!


Eίναι κι αυτός πρόσφυγας και ξέρει!



«Είμαι και εγώ Πρόσφυγας» δήλωσε, και ο konstas στα σχόλια έγραψε: «Από πού και ως πού είναι Πρόσφυγας; Στην Γερμανία; Εκτός αν αναφέρεται στην μητέρα του που διάβασα ότι είναι μικρασιατικής καταγωγής. Οπότε η μητέρα του καλώς έφυγε (δεν ήταν ρίψασπις), αλλά οι Σύριοι κακώς έφυγαν (είναι ριψάσπιδες);


Χαιρετά ναζιστικά για να την πει στους Γερμανούς

Μη νομίσετε ότι είναι τίποτα χρυσαυγίτης!


Ξέρει να ξεχωρίζει τους ικανούς πολιτικούς

Μεταξύ των άλλων διακρίνονται ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος και το πρωτοπαλίκαρο της Χ.Α. να χαιρετούν ναζιστικά (ίσως για να χλευάσουν κι αυτοί τους Γερμανούς...!)

«Έχω ψηφίσει μόνο μία φορά στη ζωή μου και ψήφισα αυτούς που βάλανε στη φυλακή. Πρόσφατα δεν έβαλαν στη φυλακή ανθρώπους οι οποίοι ήταν εκλεγμένοι από τον ελληνικό λαό; Τι προσβολή!
Πρώτα πρέπει να τα αποδείξεις και μετά να καταδικάσεις και να φυλακίσεις τους ανθρώπους. Δεν τους φυλακίζεις προκαταβολικά. Δικτατορία, φασισμός! Λένε φασίστες τους φασίστες οι φασίστες».

Έχει φοβερές νομικές γνώσεις!

Αντέδρασε για την προφυλάκιση των μελών της Χρυσής Αυγής, κι ας είναι όλοι έξω πλέον, («Δεν τους φυλακίζεις προκαταβολικά. Δικτατορία, φασισμός!») παρότι είναι απόλυτα νόμιμο και σύνηθες.


Παίζει τη Λογική στα δάχτυλα!

«Λένε φασίστες τους φασίστες οι φασίστες».
Άρα τελικά δέχεται ότι οι χρυσαυγίτες είναι φασίστες; (Ο konstas συμπληρώνει: «Και να είναι, γιατί δεν μπορούν να τους λένε φασίστες οι άλλοι φασίστες; Δεν μπορεί να λέει χοντρό έναν χοντρό, ένας χοντρός;»)


Εμπνέει τους street artists της γενιάς μας

Ξέρει να αυτοσαρκάζεται



Ξέρει με απόλυτη σιγουριά τι σε κάνει γκει

«Το lifestyle σε καθιστά ομοφυλόφιλο!» αποκάλυψε. «Παλιά ήταν ελάχιστοι, αλλά αυξήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια που τα Μέσα Μαζικού Επηρεασμού και Εξευτελισμού δημιουργούν προϋποθέσεις και τρόπους ζωής!»

(Μένει μόνο, ως λάτρης της αρχαιότητας να μας πει τι έκανε κάποιους απ' τους Αρχαίους Έλληνες γκέι, τότε που δεν υπήρχε το κακό "lifestyle".)

  
Είναι ενωτικός!

Αν μπορεί, για τα φράγκα, να συνεργάζεται αυτός (Χρυσή Αυγή) με τον Βουρλιώτη (ΚΚΕ), τότε βρισκόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην Εθνική Συναίνεση!


Μέσω του επαγγέλματός του επιτελεί πολιτιστικό έργο 

και τέλος...

 Έχει υψηλά αισθητικά στάνταρ!


.

Πηγή: www.lifo.gr

Διαβάστε περισσότερα

Καλώς ήρθατε στο οχυρό που λέγεται Ε.Ε

Μια νέα σταυροφορία ξεκινάει υπό το δίλημμα «ασφάλεια ή ελευθερία»

ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ 

Η τρομοκρατική επίθεση από τους ισλαμοφασίστες του ISIS στο Βέλγιο, ήταν η καλύτερη αφορμή ώστε οι κυβερνήσεις της Ε.Ε να βρουν τον τρόπο για να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο της γενικευμένης στρατιωτικοποίησης στα εσωτερικά των χωρών τους, να επιβάλλουν το κλείσιμο των συνόρων τους, να δικαιολογήσουν την άρνηση τους στην υποδοχή προσφύγων, να επισημοποιηθούν τα κέντρα κράτησης, αλλά και να συνεχιστούν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή.

Στρατιώτες περιπολούν στους δρόμους των Βρυξελλών

Ας δούμε κάποιες δηλώσεις και κάποια γεγονότα για το σκηνικό που στήνεται.

1.Ζήτημα ενίσχυσης της ασφάλειας στην Ευρώπη έθεσε ο Γιούνγκερ, πράγμα που σημαίνει πως νέα κατασταλτικά μέτρα εις βάρος των λαών της Ευρώπης βρίσκονται προ των πυλών. «Η Ευρώπη εκτός από την Ενεργειακή, την Τελωνειακή και την Οικονομική Ένωση χρειάζεται και μια Ένωση Ασφάλειας» ανέφερε ο  Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε με το Γάλλο πρωθυπουργό, Μανουέλ Βαλς.

2. Στις Βρυξέλλες την επόμενη μέρα των τρομοκρατικών επιθέσεων, εφαρμόζονται συνθήκες στρατιωτικού νόμου, ενώ τα σύνορα έκλεισαν.

3. Στη Γερμανία, Δανία, τη Σουηδία  τη Φινλανδία και Αγγλία τα μέτρα ασφαλείας σε αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς ενισχύθηκαν άμεσα.

4. Η Πρωθυπουργός της Πολωνίας, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα αρνείται να δεχθεί πρόσφυγες. «Θα το πω ξεκάθαρα, μετά από όσα συνέβησαν στις Βρυξέλλες δεν βλέπω καμία πιθανότητα να φθάσουν μετανάστες στην Πολωνία αυτή την στιγμή» είπε μεταξύ άλλων σε συνέντευξη που έδωσε η Μπεάτα Σίντλο.

5. Στην Ολλανδία με απόφαση της κυβέρνησης ενισχύεται ο στρατός στα αεροδρόμια και η χώρα παραμένει το επίπεδο ασφαλείας «σημαντικού κινδύνου»

Στη χώρα μας:

6.Στην Αθήνα, εντείνονται τα μέτρα ασφαλείας σε σημεία που θεωρούνται αυξημένης επιφυλακής: μετρό, αεροδρόμια, λιμάνια και πρεσβείες.

7.Ο Τόσκας σε δηλώσεις του σχετικά με την Ειδομένη άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αστυνομικής παρέμβασης. «Μπορεί να υπάρξουν αστυνομικές παρεμβάσεις σε περιορισμένη κλίμακα» είπε χαρακτηριστικά.

8.Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γιώργος Κουμουτσάκος, είπε μεταξύ άλλων «Αναδεικνύεται το θέμα της ασφαλείας. Δεν πρέπει να γίνει αιτία για αποφάσεις υποταγής στο φόβο. Η ασφάλεια είναι προϋπόθεση ελευθερίας. Στη δική μας αντίληψη ήταν πάντα προτεραιότητα»

9.Ο επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ Χρίστος Μανωλάς σε δήλωση του στο site «οn –alert», έθεσε ζήτημα «εθνικής ασφάλειας» σε σχέση με το προσφυγικό και μαζί του συμπαρατάσσονται Άδωνις και Βαρβιτσιώτης.

10.Σε αυτή την κατεύθυνση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θέτει ζήτημα εθνικής ασφάλειας με αφορμή τους πρόσφυγες και μάλιστα ζητά να συζητηθεί στην βουλή το θέμα της «ασφάλειας των πολιτών»

11.Την ίδια στιγμή τα hot spot στη χώρα μας μετατρέπονται σε κέντρα κράτησης, δηλαδή φυλακές για χιλιάδες ανθρώπους που κρατούνται χωρίς την θέλησης τους. Αυτό αποκαλύπτει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ η οποία αποχωρεί από την χώρα μας λέγοντας ότι δεν πρόκειται να βοηθήσει πια στη μεταφορά των μεταναστών και προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα σε «κέντρα κράτησης».

***

Με όλα τα παραπάνω δεν νομίζουμε πως χρειάζεται κάτι περισσότερο για να καταλάβουμε τι σχεδιάζεται στο στρατιωτικό οχυρό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς μια νέα σταυροφορία φαίνεται πως ξεκινάει υπό το δίλημμα «ασφάλεια ή ελευθερία».

Διαβάστε περισσότερα

Αγροτικών κινητοποιήσεων συνέχεια από τον Αγροτικό Σύλλογο Αιτωλοακαρνανίας "Μπλόκο Κεφαλόβρυσου".

Την Τετάρτη 23 Μαρτίου κατελήφθησαν τα γραφεία του ΟΠΕΚΕΠΕ στο Μεσολόγγι, και επιδόθηκε ψήφισμα με τα παρακάτω αιτήματα:

1. Πληρωμή του υπόλοιπου ποσού των επιδοτήσεων του 2015.

2. Πληρωμή της Βιολογικής Γεωργίας, κτηνοτροφίας  και σπάνιων φυλών.

3. Πληρωμή των σχεδίων βελτίωσης. Είμαστε έρμαια των τραπεζών και των προμηθευτών γιατί πιστέψαμε την κυβέρνηση και επενδύσαμε.

4. Άμεσα λύση για τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν σε εκατοντάδες παραγωγούς με τους δορυφόρους τηλεπισκόπησης.

Η κινητοποίηση αυτή έγινε συντονισμένα σε όλη την Ελλάδα . Αμέσως μετά η επιτροπή παρέδωσε τα αιτήματα και στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στο Μεσολόγγι.

Σε δηλώσεις τους οι εκπρόσωποι των αγροτών είπαν ότι είναι ντροπή να φτάνουν στο σημείο να ζητούν χρήματα που θα έπρεπε να έχουν καταβληθεί πριν από πολύ καιρό, ενώ δεν απέκλεισαν εντατικοποίηση των κινητοποιήσεων και νέο αποκλεισμό του Κόμβου Κεφαλόβρυσου.

Διαβάστε περισσότερα

Μπάμπης Παπαδόπουλος στο koutipandoras.gr:«Το ροκ ήταν διαφυγή από τη σαβούρα»

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έχει διανύσει μια μεγάλη διαδρομή στα μουσικά πράγματα της χώρας: από κιθαρίστας στο συγκρότημα Τρύπες για περίπου είκοσι χρόνια, τα τελευταία χρόνια κινείται σε προσωπικές μουσικές διαδρομές που συνδυάζουν στοιχεία από το ροκ, το ρεμπέτικο, συνθέτοντας ένα ευαίσθητο μείγμα μινιμαλισμού με ελληνικό τρόπο.

Η συζήτηση μαζί του, φυσικά, δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από την ηρωική περίοδο του ελληνικού ροκ και τις Τρύπες, για να καταλήξει στις σημερινές μουσικές του αναζητήσεις.
Συνέντευξη στους Παναγιώτη Φρούντζο, Παναγιώτη Καϊμάκη
-Ας ξεκινήσουμε, ξεδιπλώνοντας το νήμα της ζωής σου.

Ξεκινάω από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, και από 11 χρόνων άρχισα να παίζω μουσική. Και αυτό γιατί μάλλον δεν είχα να κάνω πολλά πράγματα. Πέρα από το παιχνίδι με τους φίλους μου, δεν υπήρχε κάτι άλλο. Οπότε, κάπως έτσι, «συναντήθηκα» με την κιθάρα. Μέσω της μουσικής, έκανα καινούργιες παρέες και δημιούργησα νέους κύκλους. Ξεκίνησα να παίζω με διάφορα γκρουπ – ήταν πολύ φυσικό εκείνη την εποχή να συμβεί αυτό. Θυμάμαι που κάποια στιγμή κάθισα στο ίδιο θρανίο με έναν τύπο πολύ χίπη και όταν του είπα πως παίζω κιθάρα, με ρώτησε σε ποιο γκρουπ συμμετέχω. Όταν του απάντησα «δεν παίζω σε γκρουπ», με κοίταξε έκπληκτος και τραβώντας σε μάκρος τη φωνή του μου είπε σχεδόν επιτιμητικά: «Καλά, παίζεις κιθάρα και δεν παίζεις σε γκρουπ;».
-Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Οι πιτσιρικάδες εκείνου του καιρού είτε θα είχαν ροκ είδωλο είτε ποδοσφαιριστή είδωλο… Στη Νεάπολη, δηλαδή, κυριαρχούσαν ο Γιώργος Κούδας και οι μορφές του πανκ;
Ναι, ήταν ο Γιώργος Κούδας, αλλά το πανκ δεν είχε φτάσει ακόμη, καθώς ήταν ζωντανός ο μύθος των 60s. Αρχικά ακούγαμε τις μουσικές που άκουγαν οι δικοί μας, το παλιό ροκ, και σταδιακά φτάσαμε στη μουσική της δικής μας εποχής. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα: πολλά νέα παιδιά ασχολούνται με τη δεκαετία του ’80. Ακολουθούν τη διαδρομή που ακολουθήσαμε κι εμείς.
-Και πώς πρόεκυψαν οι Τρύπες;
Επειδή ο κύκλος των γκρουπ στη Νεάπολη ήταν μικρός, βρεθήκαμε με τον Γιάννη (Αγγελάκα) και τον Γιώργο (Καρρά) να παίζουμε μαζί, καθώς γνώριζα τον Κώστα (Φλωροσκούφη), τον ντράμερ.
-Σε μια συνέντευξή του, ο Γιάννης Αγγελάκας είχε πει πως η ζωή του θα ήταν πιο δύσκολη χωρίς τις Τρύπες, γιατί έτσι βρήκε τον τρόπο να διοχετεύει την ενεργητικότητά του και την έμπνευσή του.
Αυτό συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ειδικά με τη μουσική, καθώς θεωρώ πως είναι λαϊκή μορφή τέχνης, από την άποψη πως καθένας μπορεί να την προσεγγίσει και να ασχοληθεί μαζί της. Εμείς, λοιπόν, βρήκαμε στις Τρύπες τη διέξοδό μας. Η διαφορά μας με τα σημερινά παιδιά είναι πως εμείς τότε σκεφτόμαστε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε και τίποτε φοβερό με αυτό που ασχολούμαστε. Πιστεύαμε πως δύσκολα θα έβγαινε έξω από τα όρια της περιοχής που κινούμασταν. Κυριαρχούσε η διάθεσή μας να το κάνουμε και η όρεξή μας να βρισκόμαστε μαζί. Σήμερα, τα νέα παιδιά έχουν περισσότερες δυνατότητες να ανοιχτούν, να έρθουν σε επικοινωνία με κάποιους που κάνουν το ίδιο πράγμα στην άλλη πλευρά του κόσμου.
-Πιστεύεις, δηλαδή, ότι αν οι Τρύπες δημιουργούνταν σήμερα, η πορεία τους θα ήταν διαφορετική;
Δεν μπορώ να το ξέρω. Αν εννοείς αν θα μπορούσαμε να βγούμε εκτός συνόρων, και σήμερα θα είχαμε πρόβλημα με τον στίχο. Ο ελληνικός στίχος είναι απαγορευτικός για διεθνή καριέρα. Ο Γιάννης έγραφε πολύ ωραία στα ελληνικά, επικοινωνούσαμε στα ελληνικά, οπότε δεν σκεφτήκαμε τον αγγλικό στίχο. Ακόμη και σήμερα έτσι νιώθω: γράφω τη μουσική του χώρου στον οποίο ζω, στον οποίο ανήκω.
-Γιατί διαλύθηκαν οι Τρύπες;
Εμείς σκορπίσαμε. Έφυγε ο Γιάννης (Αγγελάκας), λέγοντας ότι θα πήγαινε να κάνει την ταινία «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» με τον Νίκο Νικολαΐδη, και χαθήκαμε. Καθένας μετά πήρε τον δρόμο του.
-Τι σήμαινε τότε το να είσαι ροκ;
Ξέρω εγώ; Ζούσαμε σε μια λαϊκή συνοικία, κι εμείς ήμαστε λαϊκά παιδιά. Το ροκ ήταν η διαφυγή από τη σαβούρα της καθημερινότητας. Ήταν το παραμύθι ότι μπορούσαμε να ζήσουμε κάπου αλλού, μέσω της μουσικής, μέσω των εικόνων που φτιάχναμε στο μυαλό μας. Νομίζω, άλλωστε, ότι αυτός είναι ο λόγος που ευδοκίμησε το ροκ στη χώρα μας, ίσως και αλλού. Ταξιδεύεις με ωραίο τρόπο ακούγοντας αυτές τις μουσικές. Στις παρέες μου τέτοια τραγούδια έπαιζα στην κιθάρα, όπως και ρεμπέτικα, είδος που στη δεκαετία του ’80 αναβίωσε.
-Ακούγοντας την τελευταία σου δουλειά, όπως και τη διασκευή σου στα ρεμπέτικα στο «Απ’ τη Σπηλιά του Δράκου», αντιλαμβάνομαι ότι έχεις διανύσει μεγάλη μουσική διαδρομή από τα 80s μέχρι σήμερα.
Προσωπικά, δεν τη βλέπω σαν μεγάλη. Υπάρχουν κοινά στοιχεία, αυτά που αλλάζουν είναι ο ήχος και η αισθητική. Ούτως ή άλλως, είχα σχέση με το ρεμπέτικο από την εποχή που έπαιζα στις Τρύπες – δούλευα σε ρεμπετάδικα εκείνο τον καιρό. Οπότε είναι μια μουσική που την έχω ζήσει, δεν μου είναι ξένη. Νομίζω, λοιπόν, ότι ήρθε φυσικά κι έγινε αυτό το πράγμα. Και αν έγινε με καλό τρόπο, οφείλεται σε αυτό τον λόγο. Λειτούργησα βιωματικά. Μάλιστα, λόγω της δουλειάς μου στο ΤΕΙ Λαϊκής Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα όχι μόνο μπήκα λίγο πιο βαθιά στο είδος, αλλά, επιπλέον, γνώρισα τους τότε φοιτητές μου, τον Διονύση Μακρή (κοντραμπάσο) και τον Δημήτρη Βλαχομήτρο (μπουζούκι), με τους οποίους «πέσαμε» στο πάντρεμα της ντόπιας, λαϊκής μουσικής με το ροκ. Στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει διαρκώς: ο Σκαλκώτας συνδύασε τη συμφωνική με τη δημοτική μουσική, ο Σαββόπουλος το ροκ με το ρεμπέτικο και τη δημοτική, ο Παπάζογλου… Για μένα το ρεμπέτικο είναι σαν να γυρνώ στο πατρικό μου σπίτι.
-Οι ρίζες του ροκ και του ρεμπέτικου είναι κοινές;
Δεν ξέρω. Το αμφισβητώ. Ψάχνω να βρω σε ποιο σημείο συναντιούνται; Μπορεί να υπήρχε περιθωριακή τάξη Αγγλοσαξόνων στην Αμερική, όμως το μπλουζ δεν το τραγουδούσαν αυτοί, αλλά οι Αφροαμερικανοί. Εδώ το ρεμπέτικο ήρθε μεταφέροντας μια πολύ πιο πλούσια κουλτούρα από αυτή που υπήρχε στην Ελλάδα. Αντίθετα, το μπλουζ πάτησε στη μουσική κουλτούρα που βρήκε στον Νέο Κόσμο και την πάντρεψε με στοιχεία από τη μουσική παράδοση της Αφρικής. Βέβαια, υπάρχουν κοινά στοιχεία και στα δύο είδη: η θεματολογία, η απλή γλώσσα… Θεωρώ ότι το ρεμπέτικο βρίσκεται πιο κοντά στο φλαμένκο και τα φάντος.
-Πάντως, συγκρίνοντας τις δύο μουσικές σου «φάσεις», θα έλεγα ότι σήμερα μοιάζεις περισσότερο με αναχωρητή της μουσικής.
Αν εννοείς ότι αφιερώνομαι περισσότερο, αυτό ισχύει. Είναι μεγάλος ο κόσμος της μουσικής και όσο μπαίνεις μέσα, ανακαλύπτεις ότι δεν ξέρεις τίποτε. Ή μάλλον, ανακαλύπτεις πως είναι λιγότερα αυτά που ξέρεις και πολύ περισσότερα αυτά που έχεις να μάθεις.
-Κλείνοντας, να αλλάξουμε θέμα: με τη δεύτερη φορά Αριστερά αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα.
Καταρχάς, δεν πρέπει να μιλάμε για αριστερή διακυβέρνηση. Ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας του καπιταλισμού και η Αριστερά δεν έχει βρει απαντήσεις απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, έχουμε ως λαός αναπτύξει μια άρρωστη νοοτροπία που πολύ δύσκολα θα ανατραπεί – αυτήν τη νοοτροπία δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις ούτε δεξιά ούτε αριστερή, δεν έχει ιδεολογική κατεύθυνση. Και σε αυτά τα φαινόμενα καλείται η Αριστερά να δώσει απαντήσεις.
INFO
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος κατεβαίνει για δεύτερη φορά φέτος στην Αθήνα την Πέμπτη 24 Μαρτίου, στο Ίλιον Plus (Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17, τηλ.: 210 8824383), για ένα ακουστικό ταξίδι με αποσπάσματα από την προσωπική δισκογραφική του πορεία. Μαζί του στη σκηνή οι ξεχωριστοί μουσικοί του Acoustic Set, οι οποίοι συμμετείχαν και στην ηχογράφηση του τελευταίου του δίσκου «Μέσα στον Πόνο Είν’ η Χαρά Μες στη Χαρά Είν’ ο Πόνος» (Puzzlemusik & B-otherside Records).
   
#Μπάμπης Παπαδόπουλος

Διαβάστε περισσότερα

Οι πόλεμοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύματα

«Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς: «Έχουμε πόλεμο».
    Υπενθυμίζουμε:
    α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.
    Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…
    Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…
    β) Είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, η μεν Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.   
    Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν - μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…

***

    «Έχουμε πόλεμο» επαναλαμβάνουν οι αρχιστράτηγοι του ολέθρου από τον Λευκό Οίκο μέχρι την Ντάουνινγκ Στριτ και τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στις πολύπαθες Βρυξέλλες.
    Υπενθυμίζουμε:
    α) Ήταν οι ΗΠΑ που εξέθρεψαν το φίδι για να το στρέψουν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν 3 Φλεβάρη 1980 όταν ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας,  ο Μπρζεζίνσκι, φωτογραφιζόταν στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, με τον  Μπιν Λάντεν.
                        
        Όπως βλέπουμε (περιοδικό «American Interest», τεύχος Μάης - Ιούνης 2008), ο Μπρζεζίνσκι, ο σύμβουλος του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.
    Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!
    β) Ο ευρωατλαντισμός ήταν εκείνος που όχι μόνο κατασκεύασε αλλά και φιλοτέχνησε για μια ολόκληρη περίοδο το προφίλ του φιδιού.

    Έτσι παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν:

«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Independent», 6/12/1993)!

    Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του. Τότεο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:

«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!

    Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.  

***

    «Έχουμε πόλεμο» και «θα κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε την τρομοκρατία», δήλωσε χτες ο Ομπάμα.  Μάλιστα. Αλλά ποιος πολεμάει και έναντι ποίου;   
    Υπενθυμίζουμε:
    α) Η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html) και – φυσικά – θάφτηκε, έλεγε ότι:
    Το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014)…
    β) Η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ. Αλλά ποιος δεν γνωρίζει ότι ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση;…

***

    Ποιος φταίει, λοιπόν; Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών»; Η΄ μήπως φταίνε οι Φρανκενστάιν που αφού κατασκεύασαν το «είδωλό τους» τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους;
    Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…
    Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, εκείνοι που απορούν και εξανίστανται με την «συνωμοσιολογία» μας, υπενθυμίζουμε:

-Όχι κάποιο «κομμουνιστικό» και «ρυπαρό» ΜΜΕ, αλλά το αμερικανικό NBC ήταν που έφερε στη δημοσιότητα το σύνολο των στοιχείων (24/8/1998) για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικανοί τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν

-Στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.

-Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.

-Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.

-Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες - μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.

-Στη Σαουδική Αραβία (που μόλις χτες ανακάλυψε ότι οι γυναίκες είναι… θηλαστικά) και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοφοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.

-Στην Αφρική η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ και της ΕΕ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .

-Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

-Σχεδόν 50 (!) είναι οι επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά.

-Πάνω από 900 (!) οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ.

    Σε όλα τα προηγούμενα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τούτο: Τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε τον Νοέμβρη στο Παρίσι.

***

    Ναι, λοιπόν, πράγματι. Έχουμε πόλεμο. Αλλά καθώς το έγκλημα είναι πολύ μεγάλο για να αντέξει κανείς την υποκρισία των δακρυσμένων κροκόδειλων του ιμπεριαλισμού, ας είμαστε σαφείς: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους. Δικά μας είναι μόνο τα θύματα.
    Ο πόλεμός τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί μας.
    Ο πόλεμός τους είναι οι νεκροί μας!
   Οι ιμπεριαλιστές, οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!
    Το κόκκινο του αίματος των αθώων που χρόνια τώρα χύνεται στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη, το ίδιο κόκκινο και το ίδιο αθώο χύνεται τώρα στο Μπατακλάν και στις Βρυξέλλες.
    Για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» από την οποία οι Φρανκενστάιν κερδίζουν και πάλι, αξιοποιώντας πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές.    
    Το φρικιαστικό έγκλημα, η ανείπωτη τρέλα των δολοφονιών ενισχύει τις φωνές περί επιστροφής της «11ης Σεπτέμβρη», αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος. 
    Πράγμα που σημαίνει ότι το ρολόι πάει ακόμα πιο πίσω. Το ρολόι θα επιχειρηθεί από τους «προστάτες» μας να γυρίσει σε τέτοιες εποχές και σε τέτοιες συνθήκες ανασφάλειας και φαλκίδευσης των κοινωνικών ελευθεριών, που αξίζει να ακούσουμε την προειδοποίηση του Φραγκλίνου:

Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίεςστο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια...

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα