Τι εννοούν όταν μιλάνε για ανάπτυξη και επάνοδο στις αγορές;

Χρηματιστικό κεφάλαιο, είναι η σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, όπου τον πρώτο ρόλο τον έχει ο χρηματιστής, επισήμανε ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό».

Ίσως αυτόν τον ορισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, θα έπρεπε να τον  προσέξουμε καλύτερα την περίοδο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, για να είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα που την ακολουθούν..

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς, ότι αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, τα τελευταία επτά (7) χρόνια, (αρχής γενόμενης από το καλοκαίρι του 2007 στις ΗΠΑ), είναι κρίση υπερπαραγωγής του διεθνούς καπιταλισμού, η οποία προήλθε από την όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος.

Σε τελική ανάλυση, η κρίση εκδηλώνεται, όταν σπάει η αλυσίδα της παραγωγής υπεραξίας, οπότε και συμπαρασύρει στην κάθοδο και την πτώση, όλες τις μορφές πλασματικού κεφαλαίου (μετοχές, ομόλογα κλπ), οι οποίες αναπτύσσονται πάνω στην παραδοχή του βασικού αυτού όρου της καπιταλιστικής παραγωγής. Από την άποψη αυτή, η κρίση, δεν μπορεί παρά να έχει σαν αφετηρία και να είναι το αναγκαίο  αποτέλεσμα των ανισορροπιών και των αντιφάσεων που εκδηλώνονται στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, τους τομείς παραγωγής της υπεραξίας.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, καλούμαστε να εξηγήσουμε, γιατί η διεθνής, αλλά και η ελληνική κρίση, πήρε τη μορφή της κρίσης του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, ενώ στην Ελλάδα εκδηλώθηκε σαν «κρίση χρέους».

Είπαμε και στην αρχή του άρθρου, ότι μεγάλη σημασία για την ερμηνεία των εκδηλώσεων της σημερινής διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, έχει ο ορισμός του Λένιν για το τι είναι χρηματιστική ολιγαρχία, η συγχώνευση δηλαδή του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο, όπου το πρώτο έχει το πάνω χέρι, όπου ο χρηματιστής υπερισχύει του βιομήχανου καπιταλιστή. Και το φαινόμενο αυτό που εκδηλώθηκε στο στάδιο του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, βάζει την σφραγίδα του στο σύνολο των οικονομικών σχέσεων και κατ’ επέκταση και στις μορφές εμφάνισης  και εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης.

Η κυριαρχία του χρηματιστή, του χρηματιστικού κεφαλαίου, πάνω στις άλλες μορφές του  κεφαλαίου, έχει σαν αποτέλεσμα την χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, τη γιγάντωση της κερδοσκοπίας σε πρωτοφανείς διαστάσεις. Τα πάντα στον σύγχρονο καπιταλισμό, κινούνται γύρω από το πλασματικό κεφάλαιο και τις πολυάριθμες  μορφές έκφρασης του. Η καρδιά των παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων, παραμένει για πολλές δεκαετίες, το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, η συμπεριφορά των δεικτών του οποίου δίνει τον τόνο στις αγορές όλου του κόσμου. Η αγορά ακινήτων, έχει περάσει κάτω από τον έλεγχο των τραπεζών και έχει μετεξελιχθεί σε ένα ακόμη χρηματιστηριακό προϊόν, με τις τιμές, ανάλογα με την οικονομική συγκυρία, να εκτινάσσονται (σε περιόδους οικονομικής άνθισης) και να κατεδαφίζονται (σε περιόδους κρίσης). Οι τιμές σε βασικά υλικά αγαθά (σιτάρι, ζάχαρη, καφές, κακάο, πετρέλαιο, βασικά μέταλλα) διαμορφώνονται στο Χρηματιστήριο του Σικάγο, όχι με βάση την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά τα κερδοσκοπικά συμβόλαια που συνάπτουν οι μεγάλες κερδοσκοπικές εταιρίες. Το τεράστιο κρατικό χρέος των καπιταλιστικών κρατών, έχει περάσει και αυτό υπό τον έλεγχο 20 – 30 διεθνών τραπεζικών γιγάντων, οι οποίοι αφού το αγοράσουν από τα κράτη με την προσφορά τοκογλυφικών επιτοκίων (πρωτογενής αγορά), στη συνέχεια το  μετατρέπουν σε χρηματιστηριακό προϊόν (δευτερογενής αγορά ομολόγων), όπου οι τιμές τους διαπραγματεύονται σε καθημερινή βάση. Εννοείται ότι τα χαρτιά της διαπραγμάτευσης είναι σημαδεμένα, καθώς τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που έχουν τον μεγαλύτερο όγκο των ομολόγων  στα χέρια τους, μπορούν να ανεβοκατεβάζουν τις τιμές, αποκομίζοντας έτσι μεγάλα κεφαλαιακά κέρδη.

Τα ίδια τα στοιχεία που βρίσκονται στο Ενεργητικό και το Παθητικό του Ισολογισμού των τραπεζών και των άλλων μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, χρηματιστικοποιούνται, μέσα από διάφορες τεχνικές. Ετσι τα  στεγαστικά δάνεια που έχει συνάψει μια τράπεζα, τα «τιτλοποιεί» και τα πουλάει πακέτο σε μία άλλη -προφανώς σε χαμηλότερη τιμή– προκειμένου να αποκτήσει ρευστότητα. Το νέο αυτό προϊόν, το χρησιμοποιεί ο νέος του κάτοχος, ως ενέχυρο για τη σύναψη δανείων και η ιστορία αυτή συνεχίζεται με συνεχείς νέες πράξεις. Αυτός είναι ο «θαυμαστός» κόσμος των παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων, όπου παίζονται τα πάντα και όλοι στοιχηματίζουν σε όλα. Από τις διακυμάνσεις των χρηματιστηριακών  δεικτών, ως τις ισοτιμίες των  νομισμάτων, των επιτοκίων και τους δείκτες παραγωγής.

Το, φαραωνικών  διαστάσεων, έργο που έχει στήσει το χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο όταν ορθώνεται μπροστά στα μάτια του απλού ανθρώπου, προκαλεί δέος και τρόμο, έχει μία «μικρή» αδυναμία.  Συνεχίζει να διατηρείται και να αναπτύσσεται, όσο συνεχίζεται απρόσκοπτα η παραγωγή υπεραξίας. Αν αυτή σταματήσει (εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης), καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Όπως και κατάρρευσε το διεθνές τραπεζικό σύστημα στην πρώτη φάση εκδήλωσης της κρίσης, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη   χρεοκοπία της Leaman Brothers.

Ερχεται η ανάπτυξη…

Στα καθ’ ημάς τώρα, η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, εν όψει των ευρωεκλογών στις 25 Μάη, θέλει να κάνει την μεγάλη «αρπαχτή» και να υφαρπάσει, για μια ακόμη φορά, την ψήφο του ελληνικού λαού, υποσχόμενη ψεύτικους παράδεισους. «Ερχεται η ανάπτυξη», «βγήκαμε στις αγορές», φωνάζουν σε όλους τους τόνους, τα θρασίμια του σάπιου και διεφθαρμένου εκμεταλλευτικού συστήματος, που επί τέσσερα συναπτά έτη, ως σύγχρονοι Λαιστρυγόνες, λεηλατούν και καταστρέφουν τις ζωές μας.

Λένε ανερυθρίαστα ψέματα και το γνωρίζουν. Και το χορό του ψέματος τον σέρνει πρώτος και καλύτερος ο Σαμαράς, με τον Βενιζέλο να του κρατάει το μαντήλι.

Οι απίθανοι αυτοί σαλτιμπάγκοι δεν θα είχαν την παραμικρή πιθανότητα –ούτε καν θα τολμούσαν να πουν τα ψέματα που μας λένε σήμερα κατάμουτρα χωρίς να ντρέπονται– αν υπήρχε ένα στοιχειώδες λαϊκό κίνημα. Αν ο κόσμος ήταν σήμερα στους δρόμους και δεν είχε κλειστεί στο σπίτι του.

Κατ’ αυτή την έννοια, το πρόβλημα δεν είναι οι γελωτοποιοί της αστικής τάξης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού, το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά αυτοί που φρενάρουν σήμερα την ανάπτυξη του λαϊκού – εργατικού κινήματος.

Δεν θέλουμε να πούμε κάτι περισσότερο  στο θέμα αυτό και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Θέλουμε όμως να σημειώσουμε τα ακόλουθα:

Ποιοι είναι οι τρεις άξονες των μνημονίων; α) το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων, η ισοπέδωση της δημόσιας Παιδείας, της δημόσιας Υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και του δημόσιου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος β) η εξισορρόπηση των δημοσιονομικών δεικτών γ) η στήριξη των χρεοκοπημένων τραπεζών.

Και τι επιδιώκουν να κάνουν με τις τρεις αυτές συνδυαστικές κινήσεις; Κατά πρώτο να αυξήσουν τον βαθμό εκμετάλλευσης, να αυξηθεί το ποσοστό και η μάζα της υπεραξίας, που αποτελεί και την βάση της όποιας επανεκκίνησης. Οι δύο επόμενοι στόχοι προδιαγράφουν και τον τύπο της ανάπτυξης που θα ακολουθήσει. Είναι άραγε τυχαίο, ότι ο στόχος εφαρμογής του προγράμματος λιτότητας, από την αρχή ακόμα, ήταν η έξοδος στις αγορές; Ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο – έστω και από αστική σκοπιά – για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; Μα θα μας πουν, ότι  αν δεν βγούμε στις αγορές, δεν θα λειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα, δεν θα μπορέσουν οι τράπεζες να δώσουν δάνεια στις επιχειρήσεις δεν θα μπορέσει να κινηθεί η αγορά.

Μα εδώ  βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Στις κρίσεις που εκδηλώθηκαν τον 19^ο αιώνα, το πρόβλημα εκδηλωνόταν κυρίως στην παραγωγική και εμπορική σφαίρα του κεφαλαίου και δευτερευόντως στις τράπεζες, επειδή οι τελευταίες δεν είχαν τότε τον ιδιαίτερο βαρύνοντα ρόλο που έχουν σήμερα στην εποχή του Ιμπεριαλισμού. Κατά συνέπεια, η έξοδος από την κρίση, συνδέεται άμεσα με την αποκατάσταση της λειτουργίας του πιστωτικού συστήματος, ο οποίος έγινε –στο βαθμό που έγινε– με την καταλήστεψη του ελληνικού λαού, για να διασωθούν οι χρεοκοπημένες τράπεζες και οι μεγαλομέτοχοι.

Ο γράφων δεν πιστεύει, ότι η κρίση έχει ξεπεραστεί, ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Από την άποψη αυτή, το δράμα του ελληνικού λαού, θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, εκτός αν, ορθοποδήσει το λαϊκό κίνημα και σαρώσει όλα τα υποστυλώματα του άθλιου αντιλαϊκού εποικοδομήματος.

Αυτό πάντως που θέλουμε να σημειώσουμε, είναι, ότι η αστική τάξη, όταν μιλάει για ανάπτυξη,  εννοεί: α) στην καλύτερη περίπτωση, τη διατήρηση της σημερινής οικονομικής θέσης των εργαζομένων, αν και το πιο πιθανό είναι ότι στο βάθος του χρόνου, η κατάσταση να γίνει ακόμα χειρότερη. Ό,τι, δηλαδή, κατέκτησαν  στον πόλεμο κατά των εργαζομένων, δεν έχουν καμία διάθεση να το γυρίσουν πίσω. Σ’ αυτό δεν θα πρέπει να υπάρξει η παραμικρή αυταπάτη.

β) όταν μιλάνε για ανάπτυξη, εννοούν την επαναφορά του τζόγου. Την επιστροφή δηλαδή στις αγορές, όπου τα κοράκια του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, θα αρχίσουν πάλι να μας δανείζουν και στη συνέχεια θα τζογάρουν το χρέος στη δευτερογενή αγορά, την άνοδο του δείκτη του χρηματιστηρίου, την αναθέρμανση της αγοράς ακινήτων με τη χορήγηση στεγαστικών δανείων και ει δυνατό, τη χορήγηση και καταναλωτικών δανείων.

Όπως επισημάναμε και στην αρχή του άρθρου, στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, το πιο δυναμικό τμήμα του κεφαλαίου, είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο με τον χρηματιστή να έχει τον πρώτο λόγο. Επομένως, αυτός είναι που θα προσδιορίσει τον τύπο και το περιεχόμενο της όποιας ανάπτυξης. Η οποία προϋποθέτει την ανάπτυξη, πρώτα και κύρια, του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ο όρος ανάπτυξη, ποτέ δεν ήταν τόσο στενά συνδεδεμένος με την πιο αχαλίνωτη κερδοσκοπία και τον πιο άγριο τζόγο.

Όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο μεγάλος Λένιν, ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, είναι καπιταλισμός που σαπίζει, είναι παρασιτικός καπιταλισμός.

Και τα γεγονότα τον επιβεβαιώνουν.

Ο Στωικός

Εργατικός Αγώνας

Διαβάστε περισσότερα

Ευρωκρίση: Από την περιφέρεια στην καρδιά

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά την Ιρλανδία και την Πορτογαλία η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, σε μια διαφορετική συγκυρία, θα επέτρεπε στο Βερολίνο να μιλήσει για τερματισμό της κρίσης στην Ευρωζώνη. Ομως η κρίση έχει υποστεί μετάλλαξη, καθώς το επίκεντρό της βρίσκεται στην καρδιά της Ευρωζώνης, με το ΔΝΤ να κτυπά τον κώδωνα του κινδύνου για εγκλωβισμό στον αποπληθωρισμό και τον Σόιμπλε σε χθεσινές του δηλώσεις να μη βλέπει παρόμοιο κίνδυνο. Μήνυμα σαφές προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι το Βερολίνο δεν βλέπει λόγο υλοποίησης της δυνατότητας Ντράγκι να λάβει αντισυμβατικά μέτρα, αφού δεν υπάρχει λόγος.

Σήμερα το πρόβλημα για το Βερολίνο είναι η αντικειμενική αδυναμία, αλλά ταυτόχρονα και η έλλειψη βούλησης στη Γαλλία και την Ιταλία να εφαρμόσουν σκληρή μονομερή δημοσιονομική προσαρμογή, με τις ηγεσίες των δύο χωρών να ζητούν μέτρα που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη.

Τα όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας θα έμοιαζαν πολιτική μυθοπλασία πριν από τέσσερα χρόνια, την άνοιξη του 2010, όταν ο Σαρκοζί έδινε την επικοινωνιακή τουλάχιστον εντύπωση ότι συνδιοικούσε την Ευρωζώνη μαζί με τη Μέρκελ.

Σήμερα η Γαλλία των Ολάντ – Βαλς θεωρείται στο Βερολίνο ο μεγάλος ασθενής της Ευρωζώνης, με τον Ολι Ρεν στις Βρυξέλλες να μη δίνει στο Παρίσι χρονική παράταση για τη μείωση του ελλείμματος στο 3% και τον επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντεμαν να κάνει απαξιωτικά σχόλια για τον άλλοτε ισότιμο εταίρο του γαλλογερμανικού άξονα.

Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και η Ιταλία με την κυβέρνηση Ρέντσι, η οποία αφού εξάντλησε όλα τα επικοινωνιακά ευρήματα της νέας και στιβαρής ηγεσίας στο εσωτερικό της χώρας, και υπεύθυνου συνομιλητή της Μέρκελ, τώρα όπως το κατέγραψαν οι βίαιες διαμαρτυρίες του Σαββάτου στη Ρώμη βρίσκεται αντιμέτωπος με την κοινωνική οργή.

Ευχή και ευσεβής πόθος μέχρι πρόσφατα, το μέτωπο του Νότου συν τη Γαλλία αρχίζει να προβάλει ως ρεαλιστική προοπτική με τον συντονισμό των δύο νέων πρωθυπουργών της Γαλλίας και της Ιταλίας Βαλς και Ρέντσι.

Όλοι γνωρίζουν ότι μόνο μια ριζική στροφή στη διαχείριση της κρίσης μετά τις ευρωεκλογές, με την χορήγηση ρευστότητας, το τύπωμα χρήματος δηλαδή, μπορεί να αποτρέψει τον εγκλωβισμό της Ευρωζώνης σε ένα μακράς διάρκειας αποπληθωρισμό, παρόμοιο με τη χαμένη δεκαετία της Ιαπωνίας τη δεκαετία του ’90.

Ολοι γνωρίζουν ότι η εκρηκτική πολιτική δυσαρέσκεια που θα αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με την ενίσχυση της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς σε όλες της τις εκφάνσεις σύντομα θα γίνει κοινωνική και πολιτική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.

Με μεγάλη καθυστέρηση και με αποδυναμωμένη τη θέση τους σε σχέση με την άνοιξη του 2010, Γαλλία και Ιταλία ζητούν από το Βερολίνο αποφασιστική στροφή, με τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι να περιμένει να διαμορφωθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί, ώστε να μη βραχυκυκλωθούν οι όποιες αποφάσεις του και πληγεί η αξιοπιστία της ΕΚΤ στις αγορές.

Γαλλία και Ιταλία αλλά και η Ισπανία των Θαπατέρο πρώτα και του Ραχόι στη συνέχεια, καθυστέρησαν τη σύμπηξη ενός Μετώπου του Νότου από την αρχή της κρίσης την άνοιξη του 2010, καθώς προσδοκούσαν καλύτερη μεταχείριση και διασφάλιση της θέσης τους στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς με μια απευθείας διμερή διαβούλευση με τους Μέρκελ-Σόιμπλε.

Την άνοιξη του 2012 ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Μ. Μόντι προσέγγισε τον Ισπανό ομόλογο του Ραχόι. Η Γαλλία δεν στήριξε την πρωτοβουλία και η Ισπανία επέστρεψε στη διμερή συνδιαλλαγή με το Βερολίνο.

Ετσι οι τρεις μεγάλοι του Νότου που άφησαν ακάλυπτες και έκθετες την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, σήμερα γεύονται την άκαμπτη στάση των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Πηγή: Ημερησία

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί αμερικανικές εταιρείες υδραυλικής ρωγμάτωσης ακονίζουν τα νύχια τους πάνω από την Ουκρανία…

Naomi Klein (Μετάφραση: Λήδα Βογιατζόγλου, Γιάννης Δερμανούτσος)

Από την κλιματική ως την Κριμαία, η βιομηχανία φυσικού αερίου είναι ειδική στο να εκμεταλλεύεται τη κρίση προς ίδιον όφελος – αυτό που εγώ αποκαλώ το δόγμα του σοκ.

Για να νικηθεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν πρέπει να κατακλυστεί η ευρωπαϊκή αγορά με φυσικό αέριο που εξορύσσεται στις ΗΠΑ, ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελε η βιομηχανία εξόρυξης να μας κάνει να πιστέψουμε. Στο πλαίσιο της κλιμάκωσης της αντι-ρωσικής υστερίας, δύο νομοσχέδια έχουν υποβληθεί στο Κογκρέσο των ΗΠΑ – ένα στη Βουλή των Αντιπροσώπων (HR6), και ένα στη Γερουσία (S.2083) – με σκοπό να επισπεύσουν την διαδικασία υγροποίησης του φυσικού αερίου (ΥΦΑ), στο όνομα της βοήθειας που παρέχεται στην Ευρώπη για να απογαλακτιστεί από τα ορυκτά καύσιμα του Πούτιν, και της ενίσχυσης της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τον Cory Gardner, τον γερουσιαστή των Δημοκρατικών ο οποίος εισήγαγε το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή των Αντιπροσώπων, « το να αντιστέκεται κανείς σε αυτή τη νομοθεσία είναι σαν να κλείνει το τηλέφωνο στους φίλους και τους συμμάχους του σε έκτακτη ανάγκη». Και θα μπορούσε να το κάνει αυτό, αρκεί οι φίλοι και σύμμαχοί του να εργάζονταν στη Chevron και τη Shell, και η έκτακτη ανάγκη να αφορούσε στη διατήρηση των υψηλών κερδών από τις μειωμένες προμήθειες του συμβατικού πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Για να πετύχει αυτό το κόλπο, είναι σημαντικό να μην γίνει προσεκτική εξέταση των λεπτομερειών. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του αερίου κατά πάσα πιθανότητα δεν θα φτάσει ποτέ στην Ευρώπη – γιατί τα νομοσχέδια επιτρέπουν στο φυσικό αέριο να πωλείται στην παγκόσμια αγορά σε οποιαδήποτε χώρα- μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.

Ή και το γεγονός ότι εδώ και χρόνια η βιομηχανία περνούσε το μήνυμα ότι οι Αμερικανοί πρέπει να αποδεχτούν τους κινδύνους για την γη, το νερό και τον αέρα που προέρχονται από την υδραυλική ρωγμάτωση (fracking), ώστε να βοηθήσουν τη χώρα τους στην επίτευξη της «ενεργειακής ανεξαρτησίας». Και τώρα, ξαφνικά και πονηρά, ο στόχος αυτός έχει μετατραπεί σε «ενεργειακή ασφάλεια», πράγμα που προφανώς σημαίνει την πώληση ενός προσωρινού πλεονάσματος εξορυγμένου φυσικού αερίου στην παγκόσμια αγορά, δημιουργώντας έτσι ενεργειακή εξάρτηση στο εξωτερικό.

Και κυρίως, είναι σημαντικό να μην προσέξουμε ότι η οικοδόμηση της αναγκαίας υποδομής για την εξαγωγή φυσικού αερίου σε αυτήν την κλίμακα θα χρειαστεί πολλά χρόνια για την έκδοση αδειών και την κατασκευή – η ολοκλήρωση ενός τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου (ΥΦΑ) μπορεί να ανέλθει στα 7 δισ. δολάρια, πρέπει να τροφοδοτείται από ένα τεράστιο δίκτυο αγωγών και σταθμών συμπίεσης, και απαιτεί την ύπαρξη δικής του μονάδας παραγωγής αρκετής ενέργειας για την υγροποίηση του φυσικού αερίου μέσω υπέρτηξης. Μέχρι να ολοκληρωθούν και να ξεκινήσουν να λειτουργούν αυτά τα τεράστια βιομηχανικά έργα, μπορεί κάλλιστα η Γερμανία και η Ρωσία να έχουν γίνει φιλαράκια. Αλλά μέχρι τότε ελάχιστοι θα θυμούνται ότι η κρίση στην Κριμαία ήταν η αφορμή να πραγματοποιήσει η βιομηχανία αερίου τα μακροχρόνια όνειρά της για εξαγωγές, αδιαφορώντας για την «διάρρηξη» των τοπικών κοινωνιών ή το «ψήσιμο» του πλανήτη.

Αυτή η ικανότητα εκμετάλλευσης της κρίσης προς ίδιον όφελος είναι αυτό που αποκαλώ «το δόγμα του σοκ», το οποίο δεν φαίνεται καθόλου να υποχωρεί. Όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το δόγμα του σοκ : σε περιόδους κρίσης, είτε πραγματικής είτε τεχνητής, η ελίτ είναι σε θέση να εφαρμόσει αντιλαϊκές πολιτικές επιζήμιες για την πλειοψηφία με το πρόσχημα της έκτακτης ανάγκης. Σίγουρα υπάρχουν ενστάσεις – από τις προειδοποιήσεις επιστημόνων που ασχολούνται με τις κλιματικές αλλαγές για την τις επιπτώσεις στην υπερθέρμανση του πλανήτη εξαιτίας των ισχυρών δυνατοτήτων υπερθέρμανσης του μεθανίου, μέχρι τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών που δεν θέλουν υψηλού κινδύνου λιμάνια εξαγωγής στις πολύτιμες ακτές τους. Αλλά ποιός έχει χρόνο για αντιπαράθεση; Είναι επείγον! Έκτακτη ανάγκη! Ας περάσουμε πρώτα τους νόμους, και μετά βλέπουμε.

Πολλές βιομηχανίες είναι πολύ καλές σε αυτό το κόλπο, αλλά καμία δεν είναι πιο έμπειρη στην εκμετάλλευση της χαρακτηριστικής ιδιότητας της κρίσης να σταματάει τη λογική από τον παγκόσμιο τομέα του φυσικού αερίου.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το λόμπι του φυσικού αερίου έχει χρησιμοποιήσει την οικονομική κρίση στην Ευρώπη για να πει σε χώρες όπως η Ελλάδα ότι η έξοδος από το χρέος και την απόγνωση θα έρθει αν παραδώσει τις όμορφες και εύθραυστες θάλασσές της στην γεώτρηση. Και έχει χρησιμοποιήσει παρόμοια επιχειρήματα για τον εξορθολογισμό της υδραυλικής ρωγμάτωσης σε όλη τη Βόρεια Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Τώρα η «κρίση της ημέρας» είναι η σύγκρουση στην Ουκρανία, που χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός για να γκρεμίσει κάθε λογικό περιορισμό στην εξαγωγή φυσικού αερίου και ως μοχλός πίεσης για μια αμφιλεγόμενη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ευρώπη. Πρόκειται για ευκαιρία: περισσότερες οικονομίες της ελεύθερης αγοράς και των πολυεθνικών οι οποίες μολύνουν και περισσότερα αέρια που εγκλωβίζουν τη θερμότητα και ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα – όλα αυτά ως απάντηση σε μία ενεργειακή κρίση που είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητή.

Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να θυμηθούμε – ω τι ειρωνεία – ότι η κρίση, στην εκμετάλλευση της οποίας εξειδικεύεται η βιομηχανία φυσικού αερίου είναι η ίδια η κλιματική αλλαγή.

Ασχέτως αν η μόνη λύση της βιομηχανίας απέναντι στην κλιματική κρίση είναι η δραματική εξάπλωση μιας διαδικασίας εξαγωγής της υδραυλικής ρωγμάτωσης η οποία απελευθερώνει τεράστια ποσά μεθανίου που ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση των κλιματικών συνθηκών στην ατμόσφαιρα. Το μεθάνιο είναι ένα από τα πιο ισχυρά αέρια του θερμοκηπίου – 34 φορές πιο δυνατό στο να παγιδεύει τη θερμότητα από το διοξείδιο του άνθρακα, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος. Και πρόκειται για μια περίοδο άνω των 100 χρόνων, που η δύναμη του μεθανίου όλο και μειώνεται.

Είναι πολύ πιο σημαντικό, υποστηρίζει ο βιοχημικός Robert Howarth του Πανεπιστημίου Cornell, ένας από τους πρωτοπόρους ανά τον κόσμο ειδικούς σε θέματα εκπομπών μεθανίου, να δούμε τις επιπτώσεις μέσα σε διάστημα 15-20 χρόνων, τη στιγμή που το μεθάνιο έχει μια ιλιγγιώδη δυνατότητα υπερθέρμανσης του πλανήτη 86-100 φορές μεγαλύτερη από το διοξείδιο του άνθρακα. « Βρισκόμαστε ακριβώς στη στιγμή που διατρέχουμε τον κίνδυνο να εγκλωβιστούμε σε μια ταχύτατη υπερθέρμανση», είπε την Τετάρτη.

Και θυμηθείτε: δεν κατασκευάζει κανείς έργα υποδομής πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων εκτός και αν σκοπεύει να τα χρησιμοποιήσει για τουλάχιστον 40 χρόνια. Άρα απαντάμε στην κρίση υπερθέρμανσης του πλανήτη μας κατασκευάζοντας ένα δίκτυο υπερ-ισχυρών ατμοσφαιρικών φούρνων. Μα έχουμε τρελαθεί;

Όχι πως γνωρίζουμε πόσο μεθάνιο απελευθερώνεται πραγματικά από τις γεωτρήσεις και τις υδραυλικές ρωγματώσεις και όλες τις συναφείς υποδομές τους. Ακόμη και ενώ η βιομηχανία φυσικού αερίου καυχιέται για τις «χαμηλότερες από τον άνθρακα» εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, δεν έχει υπολογίσει ποτέ συστηματικά τις ανεξέλεγκτες διαρροές μεθανίου, οι οποίες απελευθερώνονται στον αέρα σε κάθε στάδιο της εξαγωγής, επεξεργασίας και διανομής του αερίου – από τις επενδεδυμένες γεωτρήσεις και τις βαλβίδες συμπυκνωτή στους ραγισμένους αγωγούς κάτω από τις γειτονιές του Χάρλεμ. Το 1981, η ίδια η βιομηχανία αερίου, «ανακάλυψε» ότι το φυσικό αέριο ήταν η «γέφυρα» προς ένα καθαρό ενεργειακό μέλλον. Αυτό συνέβη πριν 33 χρόνια. Μεγάλη γέφυρα. Και η απέναντι όχθη ακόμα να φανεί.

Και το 1988 – τη χρονιά που ο κλιματολόγος James Hansen προειδοποιούσε το Κονγκρέσο, σε μια ιστορική μαρτυρία, για το επείγον πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη –η Αμερικανική Εταιρία Αερίου (American Gas Association) άρχισε να παρουσιάζει ρητά το προϊόν της ως απάντηση στο «φαινόμενο του θερμοκηπίου». Δεν έχασε καθόλου χρόνο, με άλλα λόγια, να πλασαριστεί ως η λύση στην παγκόσμια κρίση που η ίδια είχε βοηθήσει να δημιουργηθεί.

Η εκμετάλλευση της κρίσης στην Ουκρανία εκ μέρους της βιομηχανίας με στόχο την επέκτασή της στην παγκόσμια αγορά κάτω από το λάβαρο της «ενεργειακής ασφάλειας» θα πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της αδιάκοπης καταγραφής του οπορτουνισμού μέσα στην κρίση. Μόνο που αυτή τη φορά πολλοί περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν πού βρίσκεται η αληθινή ενεργειακή ασφάλεια. Χάρη στο έργο κορυφαίων ερευνητών, όπως ο Mark Jacobson και η ομάδα του Στάνφορντ, ξέρουμε ότι ο κόσμος μπορεί, ως το 2030, να τροφοδοτείται αποκλειστικά από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Και χάρη στις τελευταίες, ανησυχητικές εκθέσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC), γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι πλέον μια επιτακτική ανάγκη για την ίδια την ζωή.

Αυτή είναι η υποδομή που πρέπει να σπεύσουμε να χτιστεί – και όχι μαζικά βιομηχανικά έργα που θα μας δεσμεύσουν σε περαιτέρω εξάρτηση από επικίνδυνα ορυκτά καύσιμα για δεκαετίες στο μέλλον. Ναι, αυτά τα καύσιμα εξακολουθούν να είναι απαραίτητα κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, αλλά τα διαθέσιμα συμβατικά καύσιμα είναι υπεραρκετά για να τα βγάλουμε πέρα: ιδιαίτερα βρώμικες μέθοδοι εξόρυξης, όπως η ασφαλτική άμμος και η υδραυλική ρωγμάτωση απλά δεν είναι αναγκαίες. Όπως δήλωσε ο Jacobson σε συνέντευξή του μόλις αυτή την εβδομάδα: «Δεν χρειαζόμαστε αντισυμβατικά καύσιμα στη δημιουργία υποδομών για την μετατροπή σε εντελώς καθαρές και ανανεώσιμες πηγές αιολικής, υδραυλικής και ηλιακής ενέργειας για κάθε χρήση. Μπορούμε να βασιστούμε στις υφιστάμενες υποδομές καθώς και στις νέες [από ανανεώσιμες πηγές] για την παροχή ενέργειας για την κατασκευή των υπόλοιπων καθαρών υποδομών που θα χρειαστούμε. Το συμβατικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο είναι υπεραρκετά»

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, είναι στο χέρι των Ευρωπαίων να μετατρέψουν την επιθυμία τους για απελευθέρωση από το ρωσικό φυσικό αέριο σε ένα αίτημα για την ταχύτερη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μια τέτοια μετάβαση –για την οποία τα κράτη της Ευρώπης έχουν δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Κιότο – μπορεί εύκολα να υπονομευθεί εάν η παγκόσμια αγορά κατακλυστεί με φθηνά ορυκτά καύσιμα από το βραχώδες υπόστρωμα των ΗΠΑ. Και πράγματι η Οργάνωση Αμερικανοί Κατά Της Υδραυλικής Ρωγμάτωσης, η οποία ηγείται του αγώνα ενάντια των ολοένα αυξανόμενων εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου, συνεργάζεται στενά με τους Ευρωπαίους ομολόγους της για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο.

Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να απαντήσουμε στην απειλή της καταστροφικής υπερθέρμανσης του πλανήτη. Και δεν έχουμε το περιθώριο να μας αποσπάσει την προσοχή το τελευταίο μαρκετίστικο κόλπο της βιομηχανίας φυσικού αερίου που τροφοδοτήθηκε απ’ την κρίση.
Πηγή: The Guardian
**Φωτογραφία: Ted Wood/Aurora Photos/Corbis | Aπό μια μεγάλη έκταση υδραυλικής ρωγμάτωσης σε μια κοιλάδα στο Κολοράντο. «Μοναδική λύση της βιομηχανίας για την κλιματική κρίση είναι να επεκτείνει δραματικά την διαδικασία εξαγωγής που απελευθερώνει τεράστιες ποσότητες μεθανίου που ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση των κλιματικών συνθηκών».
Πηγή. https://barikat.gr/content/giati-amerikanikes-etaireies-ydraylikis-rogma…, απέραντο γαλάζιο

Πηγή: Αριστερό blog

Διαβάστε περισσότερα

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές - Ενοικιάζονται όνειρα

Στις εννιά η ώρα το πρωί, εκεί που παίρναμε το πρωινό μας στη βεράντα του ξενοδοχείου Ριβιέρα στην Αβάνα, ένα τρομακτικό κύμα εμφανίστηκε στα καλά καθούμενα-η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ήρεμη-και ήρθε και συντρίφτηκε πάνω μας. Σήκωσε τα αυτοκίνητα που πέρναγαν μπροστά στην παραλιακή λεωφόρο καθώς και μερικά άλλα που ήταν παρκαρισμένα εκεί κοντά και τα τίναξε στον αέρα κάνοντάς τα κομμάτια στον πλαϊνό τοίχο του ξενοδοχείου.

Ήταν σαν μια έκρηξη δυναμίτη που σκόρπισε τον πανικό στους είκοσι ορόφους του κτιρίου μας, και μετατρέποντας το χολ σε ένα σωρό από σπασμένα γυαλιά όπου πολλοί ενοικιαστές είχαν εκσφεντονιστεί στον αέρα σαν έπιπλα. Μερικοί είχαν τραυματιστεί απ' το χαλάζι των γυαλιών. Πρέπει να ήταν ένα παλιρροϊκό κύμα μνημειώδους μεγέθους: το ξενοδοχείο προστατευόταν από τη θάλασσα από έναν τοίχο και τη φαρδιά, διπλής κατεύθυνσης λεωφόρο που περνάει μπροστά του, αλλά το κύμα είχε ξεσπάσει με τέτοια δύναμη που εξαφάνισε το γυάλινο χολ.

Κουβανοί εθελοντές, με τη βοήθεια των τοπικών πυροσβεστών, άρχισαν να καθαρίζουν τις ζημιές και σε λιγότερο από έξι ώρες, αφού έκλεισαν την πύλη προς τη θάλασσα κι άνοιξαν μια εναλλακτική είσοδο, όλα επανήλθαν στη φυσική τους κατάσταση. Όλο το πρωινό κανένας δεν έδωσε σημασία στο αυτοκίνητο που είχε συντριβεί πάνω στον τοίχο του ξενοδοχείου, πιστεύοντας ότι ήταν ένα από τα αυτοκίνητα τα παρκαρισμένα στην παραλιακή λεωφόρο. Αλλά όταν τελικά ένας γερανός το μετακίνησε, ανακαλύφθηκε το σώμα μιας γυναίκας, δεμένο στο κάθισμα του οδηγού με τη ζώνη ασφαλείας. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό ώστε δεν είχε μείνει ούτε ένα κόκαλο στο σώμα της που να μην ήταν σπασμένο. Το πρόσωπό της ήταν υπεράνω αναγνώρισης. Αλλά υπήρχε ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλό της, που είχε παραμείνει ανέπαφο: είχε το σχήμα φιδιού με δυο σμαράγδια για μάτια. Η αστυνομία είπε ότι ήταν η οικονόμος του νέου πρέσβη της Πορτογαλίας και της γυναίκας του. Στην πραγματικότητα, είχε φτάσει μόλις πριν δεκαπέντε μέρες κι εκείνο το πρωί είχε φύγει για την αγορά με το καινούργιο τους αυτοκίνητο. Το όνομά της δε1 μου έλεγε τίποτα, όταν διάβασα για το συμβάν στην εφημερίδα, αλλά εκείνο το δαχτυλίδι, το σχήμα του φιδιού και τα σμαράγδια για μάτια, με έβαλε σε σκέψεις. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μάθω σε ποιο δάχτυλο το φορούσε.

Ήταν μια ουσιώδης λεπτομέρεια: φοβόμουν ότι πιθανόν να ήταν μια γυναίκα που ήξερα και την οποία ποτέ δε θα ξεχάσω, ακόμα κι αν δεν έμαθα ποτέ το πραγματικό της όνομα. Κι εκείνη είχε ένα δαχτυλίδι στο σχήμα του φιδιού με σμαράγδια για μάτια, αλλά πάντοτε το φορούσε στο πρώτο δάχτυλο του δεξιού χεριού, κάτι το ασυνήθιστο ειδικά τότε.

Την είχα συναντήσει πριν σαράντα έξι χρόνια στη Βιέννη, έτρωγε λουκάνικα και βραστές πατάτες κι έπινε μπίρα κατ' ευθείαν από το βαρέλι σε μια ταβέρνα όπου σύχναζαν Λατινοαμερικάνοι φοιτητές. Εκείνο το πρωί είχα φτάσει από τη Ρώμη κι ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει το πλούσιο στήθος της-λες και ανήκε σε σοπράνο-οι χυτές ουρές της αλεπούς γύρω απ' το κολάρο του παλτού της και το αιγυπτιακό δαχτυλίδι σε σχήμα φιδιού. Μιλούσε στοιχειώδη Ισπανικά με μια προφορά μαγαζάτορα και κομμένη την ανάσα και υποθέτω πως θα πρέπει να ήταν Αυστριακή, η μόνη σε κείνο το μακρόστενο ξύλινο τραπέζι. Είχα κάνει λάθος: είχε γεννηθεί στην Κολομβία και το διάστημα του Μεσοπολέμου είχε ταξιδέψει στην Αυστρία για να σπουδάσει τραγούδι και μουσική. Όταν τη συνάντησα πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα κι είχε αρχίσει να γερνάει πριν την ώρα της κι έτσι ανέδιδε κάποια μαγεία: και επίσης, ο πιο φοβερός άνθρωπος που έχω συναντήσει ποτέ μου.

Eκείνη την εποχή -τέλη της δεκαετίας του '40-η Βιέννη δεν ήταν τίποτα άλλο από μια παλιά αυτοκρατορική πόλη την οποία η Ιστορία είχε υποβιβάσει σε μια απόμακρη επαρχιακή πρωτεύουσα, τοποθετημένη μεταξύ των δύο ασυμφιλίωτων κόσμων του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ένας παράδεισος για τους μαυραγορίτες και τους κατασκόπους. Δεν μπορούσα να φανταστώ περιβάλλον που θα ταίριαζε πιο πολύ στη φυγάδα συμπατριώτισσά μου, που εξακολουθούσε να τρώει στην ταβέρνα των φοιτητών, στη γωνιά, μόνο και μόνο από νοσταλγία για τις ρίζες της, γιατί είχε χρήματα περισσότερα απ' όσα της χρειάζονταν για να αγοράσει ολόκληρη την ταβέρνα,  συμπεριλαμβανομένων και των φαγητών. Ποτέ δε μας είπε το πραγματικό της όνομα. Πάντα αναφερόμασταν σ' αυτήν με το όνομα που είχαν επινοήσει γι' αυτήν οι Λατινοαμερικάνοι φοιτητές: Φράου Φρίντα.

Με το που μας σύστησαν διέπραξα την τυχαία απερισκεψία να τη ρωτήσω πώς βρέθηκε σε τούτη τη μεριά του κόσμου, τόσο μακριά και τόσο διαφορετική απ' τα ανεμοδαρμένα ύψη της περιοχής Κουιντίο της Κολομβίας. Μου απάντησε ορθά κοφτά: «Ενοικιάζω τον εαυτό μου να ονειρεύεται».

Αυτό ήταν το επάγγελμά της. Ήταν το τρίτο από τα έντεκα παιδιά ενός ευκατάστα του καταστηματάρχη απ' την παλιά
περιοχή της Κάλδας και, από τότε που έμαθε να μιλάει, το καθιέρωσε ως συνήθεια να διηγείται τα όνειρά της πριν το πρωινό, όταν, είπε, οι δυνάμεις της προαίσθησης ήταν στη δυνατότερη καθαρότητά τους. Όταν ήταν επτά χρόνων
ονειρεύτηκε ότι ένας από τους αδελφούς της είχε παρασυρθεί από ένα μαινόμενο χείμαρρο. Η μητέρα, απλά και μόνο από νευρική δεισιδαιμονία, αρνήθηκε να επιτρέψει στο γιο της να κάνει εκείνο που απολάμβανε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο: να κολυμπήσει στο παραπλήσιο φαράγγι. Αλλά η Φράου Φρίντα είχε ήδη αναπτύξει το δικό της σύστημα ερμηνείας των προφητειών της.

«Αυτό που συμβαίνει στο όνειρο», εξήγησε, «δεν είναι ότι πρόκειται να πνιγεί, αλλά ότι δεν κάνει να τρώει γλυκά». Η ερμηνεία είχε ως αποτέλεσμα μια τρομερή τιμωρία, ειδικά για ένα πεντάχρονο αγόρι που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του δίχως τα γλυκά της Κυριακής. Αλλά η μητέρα, επηρεασμένη από τις μαντικές δυνάμεις της κόρης της, βεβαίωσε ότι θα έμενε πιστή στη διαταγή της. Δυστυχώς, σε μια στιγμή που κανείς δεν πρόσεχε, ο γιος πνίγηκε μ' ένα γλειφιτζούρι που έτρωγε κρυφά. Στάθηκε αδύνατο να τον σώσουν. Η Φράου Φρίντα ποτέ δε φαντάστηκε ότι θα ήταν δυνατό να κερδίσει τα προς το ζειν απ' το ταλέντο της, μέχρις ότου η ζωή την άρπαξε απ' το σβέρκο και, ένα βαρύ βιεννέζικο χειμώνα, χτύπησε το κουδούνι του πρώτου σπιτιού στο οποίο ήθελε να κατοικήσει. Όταν τη ρώτησαν τι μπορεί να κάνει, πρόσφερε την απλή απάντηση: «Ονειρεύομαι». Μετά από μια σύντομη εξήγηση, η κυρία του σπιτιού την προσέλαβε αντί ενός μισθού που ήταν κάτι περισσότερο από χαρτζιλίκι αλλά με ένα πολύ καλό δωμάτιο και τρία γεύματα τη μέρα. Πάνω απ' όλα υπήρχε το πρωινό, η ώρα εκείνη όπου τα μέλη της οικογένειας κάθονταν για να πληροφορηθούν για το άμεσο πεπρωμένο τους: ο πατέρας, ένας πονηρός rentier, η μητέρα, μια εύθυμη γυναίκα με πάθος για ρομαντική μουσική δωματίου, και τα δυο παιδιά, ηλικίας έντεκα και εννιά χρονών. Όλοι τους ήταν θρησκευόμενοι και ως εκ τούτου επιδεκτικοί σε αρχαϊκές δεισιδαιμονίες. Ήταν πολύ ευχαριστημένοι με την άφιξη της Φράου Φρίντα στο σπίτι τους, υπό τη μόνη προϋπόθεση ότι κάθε μέρα θα αποκάλυπτε τη μοίρα της οικογένειας μέσω των ονείρων της.

Τα πήγαινε θαυμάσια, ειδικά κατά τη διάρκεια του πολέμου που ακολούθησε, όταν η ζωή ήταν χειρότερη από οποιοδήποτε εφιάλτη. Στο πρωινό τραπέζι κάθε μέρα, μόνη της αποφάσιζε τι θα έκανε εκείνη τη μέρα το κάθε μέλος της οικογένειας και πώς θα το έκανε, έως ότου οι προγνώσεις της έγιναν η μόνη φωνή εξουσίας του σπιτιού. Η κυριαρχία της πάνω στην οικογένεια ήταν απόλυτη: ακόμα κι ο πιο ασήμαντος αναστεναγμός γινόταν έπειτα από εντολή της. Ο πατέρας είχε πεθάνει λίγο πριν φτάσω στη Βιέννη και είχε φροντίσει να αφήσει στη Φράου Φρίντα ένα μέρος της περιουσίας του, πάλι υπό τον όρο ότι θα εξακολουθούσε να ονειρεύεται για την οικογένεια μέχρις ότου δε θα μπορούσε πια να ονειρεύεται. Πέρασα ένα μήνα στη Βιέννη ζώντας τη λιτή ζωή των φοιτητών ενώ περίμενα χρήματα τα οποία ποτέ δεν έφτασαν. Οι απρόσμενες γενναιόδωρες επισκέψεις της Φράου Φρίντα στην ταβέρνα μας ήταν σαν φιέστες στην ούτως ή άλλως πενιχρή κατάστασή μας. Μια νύχτα-η δυνατή μυρωδιά της μπίρας πάνω μας-μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί με τέτοια πειθώ που δεν μπόρεσα να το αγνοήσω.

«Ήρθα εδώ ειδικά για να σου πω ότι χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου», είπε. «Πρέπει να φύγεις αμέσως απ' τη Βιέννη και να μην επιστρέψεις πριν περάσουν πέντε χρόνια.» Τέτοια ήταν η πειθώ της ώστε την ίδια νύχτα πήρα το τελευταίο τρένο για τη Ρώμη. Έτρεμα τόσο που πιστεύω ότι επέζησα μιας καταστροφής που δε συνάντησα. Μέχρι σήμερα δεν έχω πατήσει το πόδι μου στη Βιέννη.

Πριν το συμβάν στην Αβάνα συνάντησα άλλη μια φορά τη Φράου Φρίντα, στη Βαρκελώνη, σε μια συνάντηση τόσο απρόσμενη που μου φάνηκε εξαιρετικά μυστηριώδης. Ήταν η μέρα που ο Πάμπλο Νερούδα έβαλε το πόδι του σε ισπανικό χώμα για πρώτη φορά απ' τον εμφύλιο πόλεμο, κατά τη διάρκεια μιας στάσης ενός μεγάλου θαλασσινού ταξιδιού προς το Βαλπαραΐσο της Χιλής. Πέρασε το πρωινό του μαζί μας, κυνηγός σε παλιά βιβλιοπωλεία, αγοράζοντας τελικά ένα ξεθωριασμένο βιβλίο με  σκισμένα εξώφυλλα για το οποίο πρέπει να πλήρωσε το αντίστιχο μισθού δύο μηνών του Χιλιανού πρόξενου στο Ρανγκούν. Περπατούσε οκνηρά σαν ένας ελέφαντας που είχε ρευματισμούς, δείχνοντας παιδικό ενδιαφέρον για τον εσωτερικό μηχανισμό του κάθε πράγματος που αντίκριζε. Ο κόσμος του φαινόταν σαν ένα γιγάντιο ρολόι-παιχνίδι. Δεν ξέρω κανέναν που να έχει προσεγγίσει τόσο πολύ την ιδέα του Πάπα της Αναγέννησης-αυτό το μίγμα λαιμαργίας και λεπτότητας-ο οποίος, είτε το 'θελε είτε όχι, θα κυριαρχούσε και θα προήδρευε σε οποιοδήποτε τραπέζι. Η Ματίλδη, η γυναίκα του, τον τύλιξε σε μια σαλιερίτσα που έμοιαζε πιο πολύ με ποδιά από κουρείο παρά με πετσέτα εστιατορίου, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος να τον προφυλάξει απ' το να βουτηχτεί στις σάλτσες. Εκείνη τη μέρα ο Νερούδα έφαγε τρεις ολόκληρους αστακούς, διαμελίζοντάς τους με την ακρίβεια ενός χειρουργού, ενώ ταυτόχρονα καταβρόχθιζε με τα μάτια τα πιάτα όλων των άλλων, έως ότου δεν μπορούσε πια ν' αντισταθεί και τσιμπούσε απ' το κάθε πιάτο με μια απόλαυση και μια όρεξη που όλοι τη βρήκαν κολλητική: μύδια από τη Γαλικία, αγριόχηνες από την Κανταμπρία, μεγάλες γαρίδες από την Αλικάνδη, ξιφία από την Κόστα Μπράβα. Στο μεταξύ μιλούσε ακατάπαυστα, ακριβώς όπως οι Γάλλοι, για μαγειρικές απολαύσεις, ειδικά για τα προϊστορικά οστρακοειδή της Χιλής που ήταν ο έρωτας της καρδιάς του.

Και τότε ξαφνικά σταμάτησε να τρώει, έπιασε τα αυτιά του όπως τις αντένες ενός αστακού, και μου ψιθύρισε: «Υπάρχει κάποιος πίσω μου που μ' έχει καρφώσει με τα μάτια του». Κοίταξα πάνω απ' τον ώμο του. Ήταν αλήθεια. Τρία τραπέζια πιο πίσω, μια γυναίκα, χωρίς ντροπή, μ' ένα παλιομοδίτικο τσόχινο καπέλο κι ένα μοβ μαντίλι, μασούσε αργά το φαγητό της με τα μάτια της καρφωμένα στον Νερούδα. Την αναγνώρισα αμέσως. Ήταν μεγαλύτερη και πιο χοντρή, αλλά ήταν εκείνη, με το δαχτυλίδι στο σχήμα του φιδιού στο πρώτο της δάχτυλο. Είχε ταξιδέψει στο ίδιο πλοίο με τους Νερούδα από τη Νάπολη, αλλά δεν είχαν συναντηθεί στο πλοίο. Την καλέσαμε για  καφέ και την παρακάλεσα να μας μιλήσει για τα όνειρά της, μόνο και μόνο για να διασκεδάσει τον ποιητή. Αλλά ο ποιητής δεν τα έτρωγε αυτά, ανακοινώνοντας μονομιάς ότι δεν πίστευε στη μαντική ικανότητα των ονείρων. «Μόνο η ποίηση είναι μάντις», είπε.

Μετά το γεύμα και την αναπόφευκτη βόλτα στη Ράμπλας, εσκεμμένα βρέθηκα με τη Φράου Φρίντα, έτσι για την ανανέωση της φιλίας μας, χωρίς να μας ακούνε οι άλλοι. Μου είπε ότι είχε πουλήσει την περιουσία της στην Αυστρία και, έχοντας αποσυρθεί στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, τώρα έμενε σε μια απομίμηση κάστρου στην άκρη ενός γκρεμνού απ' όπου μπορούσε κι έβλεπε ολόκληρο τον Ατλαντικό έως την Αφρική. Ήταν ολοφάνερο, αν και δεν το είπε ξεκάθαρα, ότι από όνειρο σε όνειρο κατέληξε να κληρονομήσει ολόκληρη την περιουσία των κάποτε απίθανων Βιεννέζων εργοδοτών της. Ακόμα κι αυτό δε με εντυπωσίασε, μόνο και μόνο γιατί πάντα νόμιζα ότι τα όνειρά της δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα τέχνασμα για να τα βγάζει πέρα. Της το δήλωσα. Γέλασε με το ψεύτικο γέλιο της. «Είσαι τόσο αναιδής όσο ήσουν πάντα», είπε. Οι υπόλοιποι της παρέας είχαν σταματήσει και περίμεναν τον Νερούδα που τώρα μιλούσε σαν παπαγάλος σε χιλιανική αργκό, στο παζάρι των πουλιών.

Όταν ξανάπιασαν την κουβέντα η Φράου Φρίντα είχε αλλάξει θέμα: «Επί τη ευκαιρία», είπε, «μπορείς να επιστρέψεις στη Βιέννη αν θέλεις». Τότε κατάλαβα ότι είχαν περάσει δεκατρία χρόνια από την πρώτη μας συνάντηση. «Ακόμα κι αν τα όνειρά σου δεν είναι αληθινά, ποτέ δε θα επιστρέψω», της είπα, «μήπως και...» Στις τρεις χωρίσαμε για να συνοδέψω τον Νερούδα στην ιερή του σιέστα που την έκανε στο σπίτι μας, ακολουθώντας μερικές επίσημες προπαρασκευαστικές τελετουργίες που, για κάποιο λόγο, μου θύμισαν την ιαπωνική τελετή του τσαγιού. Μερικά παράθυρα έπρεπε να ανοίξουν, άλλα να κλείσουν -η ακριβής θερμοκρασία ήταν ουσιώδης- και μόνο κάποιο είδος φωτός από κάποια κατεύθυνση ήταν ανεκτό. Και τότε: απόλυτη σιωπή. Ο Νερούδα κοιμόταν αμέσως και ξυπνούσε δέκα λεπτά αργότερα, όπως κάνουν τα παιδιά. Εμφανίστηκε στο λίβινγκ ρουμ, φρέσκος φρέσκος, το μονόγραμμα απ' τη μαξιλαροθήκη χαραγμένο στο μάγουλό του.

«Ονειρεύτηκα τη γυναίκα που ονειρεύεται», είπε. Η Ματίλδη τού ζήτησε να μας πει το όνειρό του. «Ονειρεύτηκα ότι με ονειρεύτηκε», είπε. «Ακούγεται σαν τον Μπόρχες», είπα. Με κοίταξε έκπληκτος. «Το 'χει γράψει κιόλας;» «Αν δεν το 'χει γράψει θα το γράψει κάποια μέρα», είπα. «Θα είναι ένας από τους λαβυρίνθους του». Με το που επιβιβαστήκαμε στις έξι εκείνου του απογεύματος, ο Νερούδα μας χαιρέτησε, πήγε να καθήσει σ' ένα απόμακρο τραπέζι κι άρχισε να γράφει στίχους με την ίδια πένα πράσινου μελανιού που χρησιμοποιούσε για να σχεδιάζει λουλούδια, ψάρια και πουλιά στις αφιερώσεις που υπέγραφε στα βιβλία του. Με την πρώτη αναγγελία της αποβίβασης ψάξαμε για τη Φράου Φρίντα και τελικά, εκεί που νομίζαμε ότι δε θα τη βρίσκαμε, την είδαμε στο κατάστρωμα της τουριστικής θέσης. Κι εκείνη είχε μόλις σηκωθεί απ' τη σιέστα της. «Ονειρεύτηκα τον ποιητή σας», μας είπε. Κατάπληκτος της ζήτησα να μου πει το όνειρο. «Ονειρεύτηκα ότι με ονειρευόταν», είπε και το δύσπιστο βλέμμα μου τη σάστισε. «Τι περιμένεις; Καμιά φορά στα όνειρα πρέπει να υπάρχει και κάποιος που να μην έχει καμιά σχέση με την πραγματική ζωή».

Ποτέ δεν την ξαναείδα, δεν την έβαλα στο νου μου μέχρι που άκουσα για το δαχτυλίδι σε σχήμα φιδιού στο δάχτυλο της γυναίκας που πέθανε στη θαλάσσια συμφορά στο ξενοδοχείο Ριβιέρα. Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ και σε μια διπλωματική δεξίωση μετά λίγους μήνες ρώτησα τον πρέσβη της Πορτογαλίας. Ο πρέσβης μού μιλούσε γι' αυτήν με ενθουσιασμό και τρομερό θαυμασμό. «Δεν μπορείς νο φανταστείς πόσο ασυνήθιστη ήταν», είπε. «Θα σου ήταν αδύνατο να αντισταθείς, θα έγραφες μια ιστορία γι' αυτήν». Και συνέχισε στο ίδιο πνεύμα με μερικές τυχαίες, εκπληκτικές λεπτομέρειες, αλλά χωρίς να φαίνεται το τέλος πουθενά. «Πες μου τότε», είπα τελικά, διακόπτοντάς τον, «τι ακριβώς έκανε;» «Τίποτα», μου απάντησε, υψώνοντας τους ώμους ως ένδειξη παραίτησης, «Έβλεπε όνειρα».

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα

6 πράγματα (από τα χιλιάδες) που μας έμαθε ο Μάνος Χατζιδάκις

Στις 15 Ιουνίου του 1994, έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο στην Ιστορία της ελληνικής μουσικής. Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε από τη ζωή, αλλά, ευτυχώς για εμάς, φρόντισε να γεμίσει αυτό το κεφάλαιο με την ευφυΐα του – μουσική και μη. Φρόντισε να συνθέσει το soundtrack των ονείρων μας, των αναμνήσεων, του έρωτα, της συγκίνησης, της ευτυχίας. Φρόντισε να μας κάνει να τον θυμόμαστε.

Κι αυτό κάνουμε, 18 χρόνια ακριβώς από τον θάνατό του. Είτε για τις απόψεις του περί μουσικής και τέχνης, είτε για τις πρωτοποριακές του ιδέες για την διάδοση του πολιτισμού, είτε για τις πολιτικές του θέσεις, που σήμερα ξαναζούν υπό το πρίσμα του «σπυριού» του νεοναζισμού που είναι έτοιμο να σκάσει, συγκεντρώνουμε δέκα από τα «κληροδοτήματά» του, τροφή για σκέψη, ή έστω για σιγοτραγούδισμα.

*Ο Μάνος για τον φασισμό

«Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια, αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια». Τάδε έφη για τα «ερπετά» ο Μάνος Χατζιδάκις λίγους μήνες πριν πεθάνει, σε ένα κείμενό του που κάνει «δεύτερη καριέρα» τον τελευταίο μήνα, ελέω εκλογικού παροξυσμού. Ο ίδιος γνώριζε από πρώτο χέρι τι έλεγε, καθώς αποτέλεσε μέλος της Αντίστασης και του ΕΠΟΝ κατά την Κατοχή. Στο παρακάτω video, μπορείτε να δείτε όλο το κείμενο περί φασισμού, για τον οποίο θεωρεί πως «η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία».

*Ο Μάνος για το ρεμπέτικο

«Eπιτρέψατέ μου τώρα να σάς παρουσιάσω δύο από τους πιο γνήσιους και πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης ελλnνικής λαϊκής μουσικής - τον Μάρκο Bαμβακάρη και τη Σωτηρία Μπέλλου με το συγκρότημά της». Το ημερολόγιο γράφει 1949, και το τοπίο της μουσικής στην Ελλάδα είναι τόσο θολό, όσο και οι ιδεολογίες της εποχής. Στην μεταπολεμική Ελλάδα, τα διαμάντια της μουσικής παραμένουν κρυμμένα, αλλά ο Μάνος Χατζιδάκις, στην περίφημη διάλεξη του, αποκαθιστά την «τιμή» ενός από αυτά. Είναι ο πρώτος που μιλά για το ρεμπέτικο, τη στιγμή που όλα τα «φωτισμένα μυαλά» το περιφρονούν ως κατώτερο είδος – η θέση του Χατζιδάκι δικαιώνεται πανηγυρικά μεταγενέστερα, αφού το ρεμπέτικο έχει πάρει την θέση που του αξίζει στην μουσική μας κληρονομιά. Διαβάστε ολόκληρη την θρυλική του διάλεξη εδώ.

*Ο Μάνος για το λαϊκό τραγούδι…

*…και για το «ελαφρύ»

«Η λαϊκή μουσική της εποχής εκείνης ανακαλύφθηκε από εμένα τον ίδιο. Δεν υπήρχε. Στην εποχή μου τα τραγουδάκια που τραγούδαγε όλος ο κόσμος ήταν ηλίθια και εξακολουθούν να είναι ηλίθια φυσικά. Πάντα είναι ηλίθιο ένα κατασκεύασμα που προσαρμόζεται στις φωνητικές δυνατότητές μας. Το λαϊκό τραγούδι πρέπει να μας εκφράζει... Λοιπόν τα τραγουδάκια που τραγουδάει ο κόσμος είναι βιομηχανικά κατασκευάσματα ­ γίνονται πάντα».

Σε μια συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι που δημοσιεύτηκε στο Βήμα πολύ μετά τον θάνατό του, αποκαλύπτονται οι απόψεις του όχι μόνο για το λαϊκό τραγούδι, αλλά για το σύνολο της μουσικής εν γένει. Μάλιστα, αυτές οι δηλώσεις τοποθετούνται σε μια εποχή, κατά την οποία ο Χατζιδάκις τολμούσε να φιλοξενήσει στο Τρίτο Πρόγραμμα τον Γιάννη Φλωρινιώτη.

Στην ερώτηση «αν υπάρχει έλλειψη ποιότητας στη μουσική», ο Χατζιδάκις απαντά αποστομωτικά: «Δεν με απασχολεί. Μπορεί να είναι και καλής ποιότητας τραγουδάκια αυτά. Αλλά δεν με απασχολεί, δεν με ενδιαφέρει η εκτόνωση του ακροατή ή η διασκέδασή του. Με ενδιαφέρει η αποκάλυψή του, η επικοινωνία του μαζί μου». Μάλιστα, δήλωσε ακόμη και για το ρεμπέτικο, πως πλέον, τέσσερις δεκαετίες μετά την διάλεξή του, δεν έχει νόημα ύπαρξης, καθώς παλαιότερα εξέφραζε το λούμπεν προλεταριάτο, που πλέον έχει αστικοποιηθεί και διασκεδάζει «στα αηδή σκυλάδικα».

Αλλά και για την λεγόμενη «σοβαρή» μουσική, δεν είχε επίσης την καλύτερη γνώμη: «Σήμερα διανύουμε μια εποχή που η μουσική είναι χρεοκοπημένη υπόθεση σε όλες τις χώρες όπως και εδώ. Η μουσική τελείωσε. Τώρα η συμφωνική μουσική δεν έχει την επαφή με το σήμερα, όπως είχε πριν από 50-70 χρόνια, πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα η μουσική είναι πια εκτός χώρου και εκτός πραγματικότητας», δήλωσε, προτείνοντας να κλείσουν όλα τα ωδεία και να διαλυθούν όλες οι συμφωνικές ορχήστρες.

*Ο Μάνος και το ραδιόφωνο

Με βάση την πιο πάνω άποψή του περί χρεωκοπίας της μουσικής, έχτισε και την παρουσία του στο ραδιόφωνο κατά την δεκαετία του ’80 και του ’90: Ανέλαβε το Τρίτο Πρόγραμμα και το μετέτρεψε σε ένα μέσο πολιτικό, σε ένα μέσο όπου η ομιλία, οι απόψεις, η προώθηση του πολιτισμού είχε τον πρώτο λόγο έναντι της μουσικής. Δύο δεκαετίες μετά, η στρατηγική του Χατζιδάκι έχει μετατραπεί για την πλειοψηφία των ραδιοφώνων σε «βασίλειο» του playlist.

*Ο Μάνος και το Όσκαρ των σκουπιδιών Αρχές του ’60.

Ο Χατζιδάκις συνθέτει τα «Παιδιά του Πειραιά» ως soundtrack του «Ποτέ την Κυριακή», και στην απονομή των Όσκαρ, του δίνεται το χρυσό αγαλματάκι. «Και το επίσημο κράτος με γιόρτασε για το Oscar που πήρα ερήμην μου και έξω απ' τα δικά μου σχέδια. Πάλεψα χρόνια για ν' αφαιρέσω αυτό τον "τίτλο τιμής" από την πλάτη μου...», φέρεται να έχει δηλώσει ο συνθέτης, που μάλιστα, σύμφωνα με την «παρασκηνιακή ιστορία» που κυκλοφόρησε, προσπάθησε να πετάξει το Όσκαρ στο καλάθι των αχρήστων. Σύμφωνα με την αδερφή του, μια ημέρα είδε την οικιακή βοηθό να δυσκολεύεται να κουβαλήσει την σακούλα των σκουπιδιών. Υποψιασμένη λοιπόν, άνοιξε την σακούλα και βρήκε μέσα το αγαλματάκι, το οποίο είχε νωρίτερα πετάξει στα σκουπίδια ο αδερφός της. Εκείνη το κράτησε, και το επέστρεψε στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι μετά τον θάνατό του.

Μάλιστα, άλλη μια μαρτυρία που σχετίζεται με τα «Παιδιά του Πειραιά» αποδεικνύει πως ο Μάνος Χατζιδάκις, αφού χάρισε στην Ελλάδα ένα Όσκαρ, έδωσε στην συνέχεια μαθήματα ποιότητας, τολμώντας να «απαρνηθεί» το ίδιο του το δημιούργημα: Σε ένα παριζιάνικο εστιατόριο, ο Μάνος δειπνούσε με την Μαρία Κάλλας, όταν μια ορχήστρα πλησίασε στο τραπέζι τους και άρχισε να παίζει τα παιδιά του Πειραιά. Τότε, η Κάλλας άρχισε να το σιγοτραγουδά και όλοι γύρισαν και τους κοίταξαν. Αφού το τραγούδι τελείωσε, ο Χατζιδάκις της είπε: «Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι η μεγαλύτερη τραγουδίστρια του κόσμου θα τραγουδούσε τόσο μέτρια αυτό το μέτριο τραγούδι».

Επιμέλεια: Γιώργος Κόκουβας

Διαβάστε περισσότερα

Mεγαλοβδόμαδο.

Πήγε, λέει, να πάρει κάποια ευρώ επίδομα, της είπαν ότι εν τέλει δεν τα «δικαιούται», γύρισε πίσω σπίτι της κι έκλαιγε...
Αυτή η ταπείνωση -όχι η άγια ταπείνωση των ημερών, αλλά η άγρια ταπείνωση του κόσμου τούτου- πόσες καρδιές Ελλήνων κι Ελληνίδων έσφαξε αυτές τις μέρες;
Εσπειρε φτώχεια πολλή αυτή η κυβέρνηση, απελπισία και θλίψη, κι όσους της το επισημαίνουν τους αποκαλεί «μίζερους». Με αλαζονία και έπαρση, λογίζει για ηλίθιους όσους έκαμε δυστυχείς. Και μέσα στην κακοκεφαλιά της,
την κακοκεφαλιά του θεομπαίχτη,
προκαλεί η κυβέρνηση τα θύματά της! κι εφαρμόζει δεκατισμό - καλεί έναν στους δέκα απ’ τους πενόμενους και πεινώντες που κατασκεύασε και του πετάει κατάμουτρα ένα μάτσο ψίχουλα, να πάει να κάνει Πάσχα - τι αισχρό!
Πάει αυτή η κυβέρνηση των ουτιδανών για μαλλί στον πόνο του κοσμάκη και θα βγει κουρεμένη απ’ την οργή του.
Δίνει αυτά τα επιδόματα στους δυσπραγούντες η συμμορία των ανδρεικέλων, λες και δίνει τα τριάκοντα αργύρια στον Ιούδα, για να εισπράξει τις ψήφους τους. Κι ορισμένων βασανισμένων, απελπισμένων, φοβισμένων ψυχών θα εισπράξει την ψήφο η κυβέρνηση των πονηρών, θα εισπράξει όμως και την απέχθεια, την αηδία όλων των άλλων.
Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να εξαπατήσει για μιαν ακόμα φορά πολύ λίγους απ’ τα θύματά της, αλλά αυτό βλέπουν όλοι οι άλλοι. Με αηδία. Με αποστροφή. Διότι οι άνθρωποι δεν έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους - πλην
ακριβώς εκείνων που θέλουν να τους την αφαιρέσουν. Των γενίτσαρων και των γραισκύλων.  
Φωτισμένο απόψε το Πραιτώριο. Κάνει η κυβέρνηση τον τρόμο της γιορτή. Γιορτή, ότι βγήκαμε στις αγορές, ότι πάει στον διάολο το Μνημόνιο, ενώ στο κατώι οι σταυρωτήδες τοιμάζουν νέα καρφιά
για νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, νέες απολύσεις στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, νέες μειώσεις στις επικουρικές και τις συντάξεις, νέους φόρους - όλα όμως μετά τις εκλογές.
Κι αν πάμε καλά στις εκλογές, μετά θα πάρουμε και όλα τα άλλα νέα μέτρα, θεσμικά και δημοσιονομικά, το νέο Μνημόνιο, αυτό που έχει προσυμφωνηθεί. Για να
τελειώσει η δουλειά και να μείνει ο τόπος αυτός εσαεί τόπος κρανίου και αγρός του Κεραμέως.
Γλεντούν στο Πραιτώριο και γιορτάζουν οι φαύλοι, για να τους βλέπει η πόλη γύρω-γύρω, ότι οι νεκροί είναι ακόμα ζωντανοί, ότι διαφεντεύουν και κάνουν κουμάντο, ότι κυβερνάει ο αγάς με τις πλάτες του Ρωμαίου.
Κυβερνάω για αυτό το σινάφι των υπομειόνων σημαίνει ότι εξακολουθώ να μπορώ να λέω ψέματα,
ότι εξακολουθώ να μπορώ να εξαπατώ,
ότι εξακολουθώ να τα τρώω μαζί με τα αφεντικά μου,
ότι τη γλυτώνω,
ότι εξακολουθώ να βρίσκω κλεπταποδόχους για όσα κλέβω, ότι είναι ανοιχτός μέρα-νύχτα ο Ναός των αργυραμοιβών. Αυτό σημαίνει για αυτούς κυβερνώ: να κόβω και να ράβω τους νόμους στα μέτρα μου, να υπαγορεύω, να απαγορεύω και να διατάσσω, για αυτό είναι φωτισμένο απόψε το Πραιτώριο, για να νομίζει η πόλη ότι είναι ο τρόμος τους γιορτή.
Εγώ ο μέγας Υποκριτής σάς φιλώ τα δάκρυα απ’ τις θυσίες που κάνατε για να τρώνε καλά οι τράπεζες, οι φίλοι μου οι φοροφυγάδες, και τ’ αφεντικά μου οι αεριζήδες και μιζαδόροι.
Εγώ ο μέγας Εκατόνταρχος και Παλουκωτής είμαι που κρίνω τι εστί Μπαλτάκος, τι είναι νόμος και υποκλοπή, τι εστί παραγραφή και πώς σας αφαλοκόβω με προεδρικά διατάγματα, φαστ τρακ και διαδικασίες του κατεπείγοντος.
Και να ορχούνται, παρακαλώ, τα θαλασσοδάνεια στα ημέτερα ΜΜΕ, και να χορεύουν τον χορό των εφτά πέπλων οι δέκα πληγές του Φαραώ, έχω ακόμα
πολλά να βγάλω αύριο στο παζάρι και ν’ απλώσω στον πάγκο του χασάπη, ΔΕΗ κι Ελληνικό, ύδατα κι ενέργεια, ζωές κι άλλες ζωές, να χορτάσει ο Μολώχ κι αποσπερίς θα πάω κι εγώ στην εκκλησιά
να του πλύνω τα πόδια του λαϊκιστή, πριν να τονε σταυρώσω.
«Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο, να μου τον φέρετε στο στρώμα», ευλαβικώς να τον λιτανεύσω, για το καλό της τη σφάζω την Ελλάδα, δυσανάλογο φορτίο μού έχει πέσει, μεγάλο κόστος πληρώνω.
Η μάνα τ’ άνεργου κλαίει, βρε μασκαρά, όχι η μάνα τ’ αφέντη.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Μεγαλοβδόμαδο. Γεννήθηκα το 1955, όμως έρχομαι απ’ την εποχή του Ομήρου, είμαι περίπου 3.000 ετών, αλλά η ζωή μου μπορεί να χωράει και σε δυο-τρεις στίχους, δεν έχω διαλέξει ακόμα ποιου ποιητή. Νομίζω ότι στις μικρές ζωές μας η κάθε χρονιά περιέχει μια-δυο ζωγραφιές απ’ το πένθος και τις χαρές όλων μας. Ενας παλιός μού έλεγε ότι στα μάτια της Μεγαλόχαρης έβλεπε κόκκινες σημαίες και η σύντροφός του πάντα τον διόρθωνε λέγοντας ότι στα δάκρυα των ματιών της Μεγαλόχαρης ζουν αυτές οι σημαίες. Ο παλιός αυτός και η συντρόφισσά του έχουν φύγει από καιρό για τ’ αστέρια, δεν ξέρω πού στο σύμπαν να μοσχοβολά τώρα κι εκεί το μπουγαρίνι. Καλή Ανάσταση να έχετε φίλες και φίλοι, χαζεύω τώρα ένα άγαλμα απ’ τα πολλά - τα θραύσματά του. Ισως πιο όμορφο κι απ’ όταν έστεκε αλώβητο στο μεγαλείο του. Ολα μοιάζουν φτιαγμένα από τις σκιές όσων προϋπήρξαν. Και στα μαύρα ρούχα της Αντιγόνης σήμερα ντυμένος πολύς λαός. Καλή Ανάσταση, με την αγάπη μου σε όλους σας και τον σεβασμό μου…

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κάθε παραμονή εκλογών…

Πέτρος Αργυρίου
Τέτοιες μέρες που είναι θα δανειστούμε.
Για μια ακόμη φορά.
Αλλή αυτή το φορά θα δανειστούμε μονάχα από το κλίμα των ημερών. Βλέπετε, είναι μια βδομάδα μεγάλη γεμάτη θαύματα.  Γιατί τα θαύματα κατά πως φαίνεται δεν έχουν τελειώσει με τον Ιησού: Ο άνθρωπος που μιλάει με το θεό, ο Αντώνης Σαμαράς, έβγαλε την Ελλάδα στις αγορές. Μια πραγματική νεκρανάσταση. Φυσικά αναστάσεις δε γίνονται στις μέρες μας και η λογική λέει ότι δε γίναν ποτέ. Όταν εκείνη η ασαφής στιγμή που ο θάνατος επέρχεται σημάνει, το σώμα παίρνει το δρόμο χωρίς επιστροφή και αποσυντίθεται αργά επιστρέφοντας τα δάνεια της ζωής.
Φυσικά, δε σταματάν όλες οι κυτταρικές λειτουργίες με την στιγμή του θανάτου. Απλά έχει χαθεί για πάντα εκείνη η όμορφη και ακόμη ακατανόητη έμβια, ρευστή αρχιτεκτονική της συνέργειας. Ακριβώς όπως συμβαίνει με την ελληνική οικονομία που διατηρεί λίγες πλέον από τις ζωτικές της λειτουργίες και βρισκόμενη σε αποσύνθεση υφίσταται μονάχα για να επιστρέφει δάνεια.
Επειδή η οικονομία όμως δεν έχει την όλη εκείνη την πολυσύνθετη συνέργεια ενός έμβιου σώματος παρότι και η ίδια καθορίζεται από συνεργιστικά φαινόμενα, στην οικονομία δεν υπάρχουν οριστικά σημεία θανάτου: η οικονομία μπορεί αέναα να αποσυντίθεται διατηρώντας ελάχιστες μόνο μονωμένους «θαλάμους» που συνεχίζουν να έχουν δραστηριότητα. Αυτή η αποσύνθεση με τη σειρά της επάγει φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης και καθώς η πρόσβαση σε βασικές ανάγκες του ανθρωπίνου βίου περιορίζεται μαζικά, μαζική μπορεί και να επάγει ατομικούς θανάτους: από πείνα, από νόσους, από κρύο, από απόγνωση και από επικίνδυνες εναλλακτικές τους όπως έχουμε δει και θα συνεχίσουμε να μαρτυρούμε να συμβαίνει συχνότερα στην Ελλάδα.
Αυτή είναι μια νεκροζώντανη οικονομία, μια οικονομία ζόμπι και αυτή ακριβώς την οικονομία έχουμε στην Ελλάδα. Από την παρασιτική οικονομία των τελευταίων 30 ετών, περάσαμε στην οικονομία ζόμπι των τελευταίων 4 ετών, με την κορυφή της παρασιτικής πυραμίδας να γίνεται όλο και πιο εύρωστη. Καθώς φυσικά ανάκαμψη σε τέτοιες τοξικές συνθήκες είναι τόσο πιθανή όσο και η νεκρανάσταση, οι Σαμαράς και Σια καταφεύγουν στην παλιά καλή μεθόδου της «δημιουργικής» λογιστικής: Παστώνουν το πρόσωπο της οικονομίας με πλαστούς αριθμούς για να μη φαίνεται η νεκρίλα και περιφέρουν το πτώμα σε κοινή θέα σαν να ταν ζωντανό για να μην πανικοβληθούν τα ελληνικά πλήθη και να μην κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν υπό την απειλή θανάτου: να πολεμήσουν για τη ζωή τους απέναντι σε αυτούς που την απειλούν…
Τώρα λοιπόν, προεκλογικά, αφού έχουν εφεύρει το «πρωτογενές πλεόνασμα» με μια φοροεπιδρομή που σπανίως πολιτισμοί έχουν την κακαοδαιμονία να αντιμετωπίζουν, κάνουν την επόμενη ταχυδαχτυλουργία: Μια έξοδο στις αγορές που θα επιβαρύνει τη χώρα για πολλά μα πάρα πολλά χρόνια (το πόση αλητεία έκρυβε αυτή η «έξοδος» μπορείτε να το διαπιστώσετε στο άρθρο του πάντα ενδιαφέροντα Πάνου Παναγιώτου «Με όρους αποικίας της GoldmanSachsη έξοδος στις αγορές»).
Το ιερατείο της ελληνικής ελίτ προκειμένου να κρατήσει τη Θεϊκή του εξουσία, καταφεύγει σε πολλές προεκλογικές Θαυμαπάτες: Μοιράζει από τη μεγάλη του έθνους ληστεία που διέπραξε τα ψίχουλα του κοινωνικού μερίσματος που υπακούουν τέτοια κριτήρια ώστε να αποκλείεται η πρόσβαση σε αυτό της πλειοψηφίας των ανθρώπων που το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν κάποιες βδομάδες παραπάνω… Αφού έχει ποινικοποιήσει την κατοικία του μέσου Έλληνα και του ζητάει νοίκια για αυτήν, παραχωρεί σε μερικές χούφτες αστέγων κτήρια του δημοσίου για να στεγαστούν. Και συνεχίζει το λυσσαλέο φοροκυνηγητό αυτών ακριβώς των μαζών που δεν μπορούν να πληρώσουν: Φορολογεί αναδρομικά ακόμη και την άθλια επιδότηση που έδωσε για προγράμματα επιμόρφωσης ανέργων…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι η ελληνική οικονομία έχει γίνει παραγωγική: Παράγει ζητιάνους και τους πετάει ψίχουλα σε μια χούφτα από αυτούς … κάθε παραμονή εκλογών. Παράγει αστέγους για να στεγάσει κάπου πρόχειρα μια χούφτα από αυτούς… κάθε παραμονή εκλογών Παράγει άνεργους και τους ζητάει μαφιάζικα φόρους από τα ψίχουλα που τους έδωσε: Αυτό το καθεστώς δεν είναι απλά σκληρό ή απάνθρωπο: Είναι διεστραμμένο: Παραδίδει στις επόμενες γενιές όχι μόνο μια οικονομία ζόμπι-πρεζάκι, αλλά ένα κατεστραμμένο ηθικό κώδικα καθώς έχει αποθεώσει τον αμοραλισμό, τον υλισμό και έχει νομιμοποιήσει και δώσει πλήρη ασυλία στην μεγαλοκλοπή: Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνεται στα παιδιά σας νεοέλληνες: Την κατάρα της μούμιας.
Ελλάδα Δεύρο έξω: Αυτό δεν είναι Ευροεκλογές, είναι Δευροεκολογές. Για να τονώσουν τη θαυμαπάτη οι αδίστακτοι εξουσιαστές καταφεύγουν οι σε παιδιά «θαύματα» του τηλεοπτικού σύμπαντος, ενός σύμπαντος που μοιάζει με πολυτελή κουρτίνα που κρύβει από τον πολίτη την ίδια του τη μιζέρια: Σαν να μην μας έφτανε το Ποτάμι από τα τηλεοπτικά μπάζα, 4 τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι εντάσσονται στο (δ)ευρψηφοδέλτιο της ΝΔ: Ανάμεσα τους η Μαρία (κακό) Σπυράκι, ο Αμυράς του μένουμε Ελλάδα που θα αντιπροσωπεύσει στην Ευρωβουλή το κόμμα του «φεύγουμε από την Ελλάδα», ο ποδηλάτης που θα ενταχθεί στο κόμμα που έκανε τη ζωή μας ποδήλατο, ο Αμυράς και το κόμμα που μας έκανε Άμοιρους, δίχως στην ήλιο μοίρα.
Στο προηγούμενο άρθρο κάναμε μερικούς μόνο υπαινιγμούς για το τι εξυπηρετεί το ποδόσφαιρο. Για να μας δικαιώσει, ο Θοδωρής (Ζ)αγοράκης μπήκε και αυτός στο Δευροψηφοδέλτιο της ΝΔ. Φυσικά: Έξοδος στις αγορές χωρίς (Ζ)αγοράκι γίνεται; Δεν γίνεται. Το κόμμα των Δυναστειών που έγινε κόμμα των Δυναστών, δείχνει το βρωμερά λαϊκίστικο πρόσωπο του, την απίστευτα απολιτίκ προβιά του: Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αποβλάκωση των μαζών και δίνει το πρόσωπο γνώριμο τηλεπερσόνων στην καταστροφή που ανελλιπώς παράγει. Μόνο η βλακεία των ανθρώπων μπορεί να το διασώσει από την πτώση και την τιμωρία: και σε αυτήν ακριβώς επενδύει. Γιατί μόνο η βλακεία μπορεί να αποδειχτεί την καταστροφή ως σωτηρία.
Θα σας τάξουν λαγούς με πετραχήλια. Θα κάνουν κοινωνική πρόνοια με λοτταρία. Θα κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα: Και όσα περισσότερο χρόνο κερδίζουν, τόσα περισσότερα εσείς θα χάνετε και θα βλαστημάτε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκατε αλλά όχι αυτούς που σας κατάντησαν έτσι. Είπε ο Γιούνγκερ για τους πρώην εύπορους και νυν φτωχοδιάβολους Έλληνες: Αν επιδιώκαμε να περάσουμε αλλού αυτές τις μεταρρυθμίσεις, θα γινόταν εξέγερση. Λέει αλήθεια όταν μας λέει ραδιάγες. Λέει ψέματα όταν λέει ότι εφαρμόσαν μεταρρυθμίσεις, αν εξαιρέσει κανείς την μεταρρύθμιση των ανελέητων φοροεπιδρομών χωρίς τέλος που εφαρμόσαν για να μπορούν οι τράπεζες τα κόμματα και κανάλια και οι μεγαλοπαράγοντες τους να τρώνε στην υγειά του κορόιδου από τα δάνεια που παίρνουν και τα χρεώνουν στις πλάτες μας. Και στις πλάτες των παιδιών μας.
Και των παιδιών των παιδιών τους. Με εξαίρεση τη μεγάλη των φόρων μεταρρύθμιση που στραγγίζει το εισόδημα και την εσωτερική οικονομία, δεν εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις: Εφαρμόζουν απορρυθμίσεις. Οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση. Εσείς να κοιτάζετε μπροστά: Μόνο μπροστά: Στο ανοιχτό στόμα του κοινωνικού χάους που σας περιμένει: Να κοιτάζετε στη θεαμαπάτη που στήνουν. Να κοιτάζετε μπροστά: Ναι παλιομαλάκες: Κοιτάξτε μπροστά: Αμνηστεύστε αυτούς που διαπράξαν τη Μεγάλη του Έθνους Κλοπή. Δώστε παράταση στους Δυνάστες, σε αυτούς που σας κλέψαν τη ζωή, το μέλλον, την ελπίδα. Να σας κλέψουν κι άλλα. Δώστε και κώλο στους βιαστές σας. Δώστε.
Δώσε κι άλλο τόπο στον πόνο που σας χαρίζουν. Τόπο στην οργή σας. Δώστε τόπο στην κοροϊδία τους. Τόπο στον χλευασμό και την απαξίωσή της. Δώστε τους τον τόπο σας. Αθωώστε σαν βρώμικοι δικαστές τους εκμαυλιστές σας. Δικαιώστε αυτούς που σας βγάλαν κλέφτες, άχρηστους, τεμπέληδες και πως σας τιμωρήσαν σαν να ταν βιβλικοί θεοί. Κάποτε είχατε τουλάχιστον άλλοθι: Καμωνόσασταν πως τάχαμου δεν ξέρατε. Από εδώ και πέρα θα είσαστε άξιοι της μοίρας σας την οποία ξανά και ξανά ΨΗΦΙΣΑΤΕ. Δε θα σας πω Καλή Ανάσταση και τέτοια. Δε θα ρθει. Ήρωες των γενιών που περάσανε.
Μην τολμήσετε να έρθετε μήτε στο παρόν μήτε στο μέλλον. Μην σας τύχει η πιο σκληρή μοίρα ω εσείς που πήγατε στον Άδη παλεύοντας για τη ζωή των πληθυσμών να δείτε τον Άδη να βασιλεύει και στους τόπους των ζωντανών. Μα τι λέω; Να μην ανησυχώ για τους ήρωες του παρελθόντος. Είναι νεκροί. Και ανάσταση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο εμπόριο ελπίδας. Και είναι πολύ πιο επικερδές όταν η απόγνωση είναι τόσο κυρίαρχη που η μόνη λύση κατοικεί στη μεταφυσική.

Διαβάστε περισσότερα

Εγκρίθηκε το σχέδιο για κούρεμα καταθέσεων

 Και κούρεμα των καταθέσεων περιλαμβάνει το σχέδιο για διασώσεις τραπεζών που θα επικυρωθεί, μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2016. Ήδη η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενέκρινε τη σχετική έκθεση, που προβλέπει συμμετοχή μετόχων και πιστωτών στις διασώσεις τραπεζών, για να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι.

Συγκεκριμένα όπως μεταδίδει το ΑΠΕ, “με 588 ψήφους υπέρ και 81 κατά, η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ενέκρινε έκθεση, σχετικά με την πρόταση κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για τη θέσπιση ενιαίων κανόνων και ενιαίας διαδικασίας για την εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και ορισμένων επιχειρήσεων επενδύσεων.

Το σχέδιο προωθείται στο πλαίσιο ενός Ενιαίου Μηχανισμού Εξυγίανσης και ενός Ενιαίου Ταμείου Εξυγίανσης Τραπεζών, καθώς και για την τροποποίηση του κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

Πριν από την έναρξη της ψηφοφορίας, μιλώντας για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, διαβεβαίωσε το Σώμα ότι τα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έχουν συμφωνήσει να επικυρώσουν τη σχετική συμφωνία μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 2016.

Κυρίαρχο στοιχείο της συμφωνίας που εγκρίθηκε, αποτελεί το γεγονός ότι από τη στιγμή που αυτή τεθεί σε ισχύ, όπως επισήμανε και ο επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ στη συζήτηση που προηγήθηκε, από δω και πέρα, μέτοχοι και πιστωτές θα χρηματοδοτούν τη διάσωση μιας τράπεζας και όχι οι φορολογούμενοι. Στο μέλλον, επισήμανε ο κοινοτικός επίτροπος, κάθε τράπεζα θα πρέπει να μπορεί να αποδείξει ότι μπορεί να διασωθεί χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την οικονομία.

Με την έγκριση της σχετικής συμφωνίας από το Ευρωκοινοβούλιο, προστίθεται ένα ακόμη δομικό στοιχείο στη δημιουργία της Ενιαίας Τραπεζικής Ένωσης αφού, όπως διευκρινίζεται, οι τράπεζες που κινδυνεύουν με χρεοκοπία, θα μπορούν πλέον να ανατρέξουν άμεσα σε ένα ταμείο -55 δισεκατομμυρίων- που θα χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες και όχι από τους φορολογούμενους, προκειμένου να διασωθούν.

Με την έγκριση της συμφωνίας Ευρωκοινοβουλίου- Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, επιδιώκεται η μεταρρύθμιση της τραπεζικής νομοθεσίας έτσι ώστε να σπάσουν οι δεσμοί μεταξύ τραπεζικών προβλημάτων και δημοσίου χρέους. Πιο συγκεκριμένα προβλέπονται τα εξής:

- Δημιουργείται αποτελεσματικότερο σύστημα εποπτείας μεγάλων τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου τα προβλήματα να αντιμετωπίζονται νωρίτερα και να επιλύονται, πριν οι τράπεζες καταφεύγουν, για τη διάσωσή τους, στα χρήματα των φορολογουμένων.

- Δημιουργείται Ευρωπαϊκό Ταμείο, το οποίο θα χρηματοδοτείται από τις Τράπεζες και θα αναλάβει το κόστος της διάσωσης των χρεοκοπημένων τραπεζών, προστατεύοντας έτσι τους φορολογούμενους.

-Δημιουργείται ένα εθνικό σύστημα εγγύησης καταθέσεων, έτσι ώστε να μην είναι οι φορολογούμενοι εκείνοι που πρέπει να παρέχουν την εγγύηση ορθής λειτουργίας των τραπεζών”.

Με πληροφορίες ΑΠΕ

Πηγή: εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Διαβάστε περισσότερα

ΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ ΣΤΟ «ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ» ΣΑΜΑΡΑ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ιδιότητες απερίγραπτου… «λάστιχου» φαίνεται ότι έχει αυτό το «πρωτογενές πλεόνασμα» της κυβέρνησης, καθώς εμφανίζεται άκρως προσαρμόσιμο σε κάθε είδους πολιτική σκοπιμότητα ή λογιστική απάτη, όπως διαπιστώνουμε.

Προχθές η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι η χώρα μας εμφάνισε το 2013 βάσει των υπολογισμών της πλεόνασμα πρωτογενές ύψους 3,38 δισεκατομμυρίων. Χαράς ευαγγέλια! Τώρα, βέβαια, προκειμένου να έχουμε μια εικόνα της πραγματικότητας οφείλουμε να σας πούμε ότι… έλλειμμα 15,89 δισεκατομμυρίων ευρώ και όχι πλεόνασμα παρουσίασε το πρωτογενές ισοζύγιο της γενικής κυβέρνησης το 2013!

Η ΕΛΣΤΑΤ, όμως, αφαίρεσε από το έλλειμμα αυτό τα 19,27 δισεκατομμύρια που έδωσε η κυβέρνηση για να στηρίξει τις τράπεζες κι έτσι προκύπτει το δήθεν πλεόνασμα! Εν πάση περιπτώσει, ας κλείσουμε τα μάτια σε αυτήν την εντελώς παραπλανητική εικόνα – και τη χαρακτηρίζουμε παραπλανητική για τον εξής απλούστατο λόγο: ποια υπερχρεωμένη ελληνική οικογένεια που έχει π.χ. μηνιαίο εισόδημα 1.000 ευρώ και δανειακές υποχρεώσεις 700 ευρώ πανηγυρίζει λέγοντας «αν εξαιρέσουμε τη δόση του δανείου, μια χαρά πάμε, έχουμε πλεόνασμα!»;

Γιατί ακριβώς αυτό είναι το «πρωτογενές πλεόνασμα» της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου! Εν πάση περιπτώσει, ας το παραβλέψουμε αυτό για να πάμε παρακάτω. Το πρωτογενές πλεόνασμα της ΕΛΣΤΑΤ, λοιπόν, είναι 3,38 δισ. ευρώ. Πολύ ωραία. Γιατί, όμως, αφού η ΕΛΣΤΑΤ βγάζει πρωτογενές πλεόνασμα 3,38 δισ. ευρώ, τόσο η τρόικα όσο και το υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας βάσει του συμφωνημένου προγράμματος οικονομικής πολιτικής με τους δανειστές της χώρας μας και βάσει των ίδιων στοιχείων υπολόγιζαν το πρωτογενές πλεόνασμα… ένα δισεκατομμύριο ευρώ λιγότερο, μόνο 2,4 δισεκατομμύρια;

Τι κόλπο εξαπάτησης των Ελλήνων πολιτών έχουν απεργαστεί από κοινού η κυβέρνηση και η τρόικα; Πρόκειται άραγε για κόλπο εξαπάτησης μόνο των Ελλήνων ιθαγενών ή αναφερόμαστε σε απάτη πανευρωπαϊκής εμβέλειας με στόχο την παραπλάνηση όλων των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, αν υποθέσουμε ότι τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ εξάγονται κατά τρόπο απολύτως σύμφωνο με τα πρότυπα της Eurostat, της ευρωπαϊκής στατιστικής αρχής; Θα δούμε. Θα μάθουμε. Πρωτογενές πλεόνασμα 3,4 δισ. η ΕΛΣΤΑΤ, πρωτογενές πλεόνασμα μόνο 2,4 υπολόγιζε το υπουργείο Οικονομικών. Δεν έχουμε τελειώσει. Αντιθέτως, τώρα ήρθε η ώρα να πάθουμε όλοι μας το τελειωτικό σοκ! Καθώς η ΕΛΣΤΑΤ υπολόγιζε τα 3,4 δισ. ευρώ του πρωτογενούς πλεονάσματος, αποδείχθηκε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα της τρόικας και του υπουργείου… μειώθηκε (!) ακόμη κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ και από τα 2,4 δισεκατομμύρια έπεσε στο 1,4 δισ. ευρώ!

Η ΕΛΣΤΑΤ αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση είχε εγγράψει στο… 2013 το μέρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος ύψος 480 εκατομμυρίων ευρώ, παρόλο που η γενική συνέλευση της ΤτΕ που ενέκρινε τη διάθεση του μερίσματος ατού πραγματοποιήθηκε τον… Φεβρουάριο του 2014! Η ΕΛΣΤΑΤ αποκάλυψε επίσης ότι η κυβέρνηση είχε εγγράψει στα έσοδα του 2013 έσοδα του ΕΟΠΥΥ ύψους 400 εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία όμως αφορούσαν σε πράξεις του 2011 και του 2012, οπότε τα ενέταξε στα αντίστοιχα έτη και όχι στο 2013. Επιπροσθέτως, η ΕΛΣΤΑΤ εντόπισε μια κρυμμένη «τρύπα» χρεών σε δημοτικές επιχειρήσεις ύψους περίπου 100 εκατομμυρίων. Οπότε 480 + 400 + 100 ίσον… νάτο το επιπλέον δισεκατομμύριο λογιστικών απατών, άρα μόνο 1,4 δισ. ευρώ το πρωτογενές πλεόνασμα των… 3,4 δισεκατομμυρίων!

Άλλη ιστορία, βέβαια, είναι το τι ακριβώς νόημα έχει αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα των ας πούμε 3,4 δισ. ευρώ, όταν οι οφειλές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες ξεπερνούν τα… 4,6 δισεκατομμύρια ευρώ! Ποιος λογικός άνθρωπος που έχει στα χέρια του π.χ. 10.000 ευρώ και την ίδια στιγμή οφείλει να πληρώσει σε ληξιπρόθεσμα χρέη 15.000 ευρώ ισχυρίζεται ότι έχει… πλεόνασμα; Θα τον πάρουν με τις λεμονόκουπες, αν ισχυριστεί κάτι τέτοιο! Κι, όμως, αυτό κάνει με κάθε σοβαρότητα η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους ότι έχει σημειώσει… τεράστια επιτυχία! Ο κόσμος μπορεί να μην ξέρει από οικονομία, αλλά νιώθει στο πετσί του τη δυστυχία της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορούν να τον ξεγελάσουν.

*Δημοσιεύθηκε στο “Έθνος” της Τετάρτης 16 Απριλίου 2014

Διαβάστε περισσότερα