Η ΕΚΤ προειδοποιεί για κραχ

Ο αμερικανικός δείκτης S&P ανεβαίνει συνεχώς, ο Dow Jones καταρρίπτει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, τα δεκαετή επιτόκια δανεισμού του αμερικανικού δημοσίου μειώνονται (γράφημα), ενώ ο γερμανικός DAX πλησιάζει για πρώτη φορά στην ιστορία του τις 10.000 μονάδες – γεγονός που λογικά σημαίνει ότι, βιώνουμε μία από τις καλύτερες χρηματιστηριακές εποχές σε πολλές περιοχές του πλανήτη.
.

Η τάση του S&P 500 και η εξέλιξη στα δεκαετή επιτόκια δανεισμού του αμερικανικού δημοσίου
.
Εν τούτοις, ο πρόεδρος της ΕΚΤ προειδοποιεί για την απειλή ενός κραχ – για μία απότομη και μεγάλη πτώση των τιμών των μετοχών, αναφέροντας πως η συνεχής αναζήτηση των επενδυτών για υψηλές αποδόσεις, αυξάνει το ρίσκο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.  «Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει μία έντονη και ανεξέλεγκτη μείωση των πρόσφατων κεφαλαιακών ροών«, αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση, την οποία δημοσίευσε η ΕΚΤ (πηγή).
Κάτι ανάλογο δεν έχει αναφερθεί ποτέ μέχρι σήμερα, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, από κάποια κεντρική τράπεζα – ενώ ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Πορτογαλίας προειδοποίησε δημόσια ότι, το κραχ δεν είναι ένα θεωρητικό παιχνίδι με τις σκέψεις, αλλά μία πραγματική απειλή.
Ο αντιπρόεδρος δε της ΕΚΤ Vitor Constancio είπε στο Reuters ότι, «Δεν μπορώ να προτείνω κάτι στους επενδυτές, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν τα ρίσκα που αναλαμβάνουν και να προστατεύονται«. Η κρίση στην Ουκρανία θα μπορούσε να αποτελέσει το φυτίλι της έκρηξης, ενώ «οι τράπεζες θα πρέπει να είναι προετοιμασμένες», είπε στη συνέχεια.
Πολλοί όμως αναφέρουν ότι σύντομα ο γερμανικός δείκτης θα φτάσει στις 10.500 μονάδες, ενώ ο αμερικανικός στις 20.000 – όταν οι λιανικές πωλήσεις στην πιο επικίνδυνη χώρα του πλανήτη, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει το «φυτίλι», στην Ιαπωνία, καταρρέουν (γράφημα).
.

Ιαπωνία – εξέλιξη στις λιανικές πωλήσεις
.
Η ΕΚΤ βέβαια θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει πραγματικά – ενώ οι προειδοποιήσεις της θα πρέπει να έχουν κάποια σχέση με τα «τεστ κοπώσεως» των τραπεζών, όπου πολλοί προβλέπουν ένα ολοκαύτωμα (άρθρο). Πόσο μάλλον όταν η κερδοφορία τους μειώνεται συνεχώς, τα επισφαλή χρέη κλιμακώνονται, ενώ πολλές είναι εξαιρετικά εκτεθειμένες στα παράγωγα – μεταξύ των οποίων στη βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της γερμανικής οικονομίας, στη Deutsche Bank (ανάλυση).
Συνεχίζοντας, οι μισές περίπου τράπεζες της Ευρωζώνης παρουσίασαν ζημίες κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2013 – ενώ «λόγω των επισφαλών προβλέψεων για την ανάπτυξη, υφίσταται ένα σημαντικό ρίσκο επιδείνωσης της πιστωτικής ποιότητας τους«, αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.
Πρόσφατα δε η διευθύντρια του ΔΝΤ άσκησε κριτική στις μεγάλες τράπεζες, λέγοντας ότι  δεν έχουν προβεί στις απαραίτητες αλλαγές – ενώ την ίδια στιγμή αυξάνεται ξανά η στενή αλληλεξάρτηση των τραπεζών με τα κράτη. Η αιτία είναι το ότι αγοράζουν ξανά ομόλογα του δημοσίου, ειδικά οι ιταλικές, οι ισπανικές και οι γαλλικές τράπεζες – θεωρώντας πως οι αποπληρωμή τους είναι δεδομένη, μετά τις διαβεβαιώσεις της ΕΚΤ.
Εάν λοιπόν συμβεί το κραχ και αυξηθούν απότομα οι αποδόσεις των ομολόγων, τότε δεν θα σημαίνει πως θα επιβαρυνθούν μόνο τα κράτη από τα υψηλότερα επιτόκια δανεισμού τους, αλλά και οι τράπεζες -  οι οποίες θα εγγράψουν τεράστιες ζημίες στους ισολογισμούς τους.
Ολοκληρώνοντας, φαίνεται πως η ΕΚΤ δεν προειδοποιεί μόνο τους επενδυτές ή τους πολίτες για τους κινδύνους αλλά, κυρίως, τις τράπεζες – ενώ μία χώρα, όπως η Ελλάδα, που έχει απόλυτη ανάγκη από ανάπτυξη, η οποία όμως θα είναι μάλλον αδύνατη εάν μεσολαβήσει ένα παγκόσμιο κραχ, οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική. Ειδικά οι πολιτικοί της, οι οποίοι θα ήταν καλύτερα να αποφεύγουν τα μεγάλα λόγια και τη διασπορά ψευδών ελπίδων.
Πηγή: analyst.gr

Διαβάστε περισσότερα

Βενιζέλος, το δικό μας Βισύ…

 Δραματική δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ! Συναντήθηκε ο σ. Τσίπρας με τον ΣΕΒ και οι βιομήχανοι του ξέφυγαν όλοι, δεν συνέλαβε κανέναν! Κι όχι μόνον αυτό, αλλά σε ένα κρεσέντο ταξικής συνεργασίας ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 Ευρώ, τη ρύθμιση τωνκόκκινων (να ’τοι πάλι οι «κόκκινοι») δανείων νοικοκυριών κι επιχειρήσεων κι άλλα τέτοια κρυπτοκομμουνιστικά, συγγνώμη κρυπτοδεξιά, που απειλούν τη «σταθερότητα», επαπειλούν να προκαλέσουν «ατύχημα» και σκορπίζουν «αυταπάτες» στον λαό.

Επίσης, αν αίφνης ακούσετε

κάπου κοντά σας γόον τινά και κοπετόν ασίγαστο, μην πάθετε πανικό, για τον κ. Μιχελάκη θα πρόκειται, ο οποίος έχει πάρει σβάρνα κανάλια, ραδιόφωνα κι εφημερίδες ολοφυρόμενος για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει 27% και όχι 30% – τι θα κάνουν τώρα

οι αριστεροί; τι θα γίνουν πρώτοι μέσα στην ερημία του πλήθους; πού θα βρουν συμμάχους; Σκίζει τα ιμάτιά του ο μέραρχος της Δεξιάς, «έπιασε οροφή ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τι θα κάνει;» – πω πω πόόόνος! Αβάσταχτος! Ούτε όταν έκοβε τα επιδόματα απ’ τους ανάπηρους ο κ. Μιχελάκης, δεν πόνεσε τόσον πολύ η κυρία Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου.

Βεβαίως, πρέπει να παραδεχθούμε, κυρίες και κύριοι, πως όταν πονά η κυρία Αννα Μισέλ με τον πόνο που προκαλεί στον λαό η Νουδοπασόκ, πονά με αριστερό πρόσημο. Ενώ όταν πονά για τους ίδιους λόγους ο κ. Βορίδης πονά με ένα πρόσημο κάπως πιο βαρβατερό, δεξιό να το πεις, ακροδεξιό; – θα σας γελάσω.

Πρόσημο, κυρίες και κύριοι. Η λέξη της εποχής. Συχνά στη δημοσιογραφία και την πολιτική σκάει κάποιος μια λέξη (διακύβευμα, αφήγηση, φαντασιακό) και ξεσπά επιδημία στη χρήση της. Τώρα μας έλαχε το πρόσημο. Δεν υπάρχει πολιτικός, δημοσιογράφος ή πανελίστας που να μην επαναλαμβάνει εδώ και λίγες βδομάδες αυτήν τη λέξη κάθε τρία λεπτά – γενικώς γίνεται

του προσήμου. Αλλοτε με αριστερό πρόσημο, άλλοτε με προοδευτικόπρόσημο (το δεξιό πρόσημο αποφεύγεται κάπως), γενικώς όλοι ομιλούν γιαπρόσημο λες και θα φάνε πρόστιμο αν το παραλείψουν.

Εκεί όμως που γίνεται της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός (με κεντροαριστερό πρόσημο) είναι στη συζήτηση για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Της μουρλής (με όποιο πρόσημο θέλετε). Τι είναι η Κεντροαριστερά; Μην είναι σοσιαλδημοκρατία (με αριστερό πρόσημο), μην είν’ το  Mega; Κινείται δεξιά της Αριστεράς ή αριστερά της Δεξιάς; Και με ποιο πρόσημοκινείται; Κάθονται στο ίδιο τραπέζι ο κ. Μαλέλης και ο κ. Μπίστης ή πρέπει στο τραπέζι να υπάρχει Λοβέρδος ψητός με πατάτες για να κάτσουν; Τι πρόσημο έχει η προπαγάνδα; λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, αλλά τι πρόσημο έχει η μαλακία; Ψυχραιμία!

Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται η Κεντροαριστερά (του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ, των 58, του ΠΑΣΟΚ, της Ελιάς – ώσπου να τους φάει όλους ο κ.Βενιζέλος), η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται ένας τρίτος, ένας ενδιάμεσος πόλος, αλλά με

τι πρόσημο;!;! – όχι άλλο πρόσημοοοοοοο…!! Εκτός κι αν αναλάβει να σας εξηγήσει τι εστί πρόσημο ο κ. Βενιζέλος! Ο άνθρωπος είναι θεός! μεπρόσημο παντογνώστη! Παντοδύναμου! Και φωτεινού παντογνώστη επίσης. Αφού έφαγε το ποσοστό της ΔΗΜΑΡ, αφού

οργάνωσε ρωμαϊκό θρίαμβο για να πανηγυρίσει τη μείωση του ΠΑΣΟΚ απ’ το 12% στο 8%, ο ανοικονόμητος και πολυπράγμων αυτός Γαργαντούας ανέλαβε να μας εξηγήσει ότι το «μπόνους αποτελεί ένα κατάλοιποτου παλαιού πολιτικού συστήματος», ενώ όταν ο ίδιος το εισηγείτο ούτε «παλαιό πολιτικό σύστημα» υπήρχε ούτε και ο ίδιος ήταν και είναι το πιο αισχρό του κατάλοιπο.

Αν αισθάνεστε ότι ο άθρωπος αυτός σάς πυροβολεί στο μυαλό,ορθώς αισθάνεστε! Ο Μιθριδάτης αυτός, το θράσος και ο αμοραλισμός του οποίου υπερβαίνουν τα ύψη που έφθασε ο πύργος της Βαβέλ, χαρακτήρισε τη δήλωση του κ. Τσίπρα για «δυσαρμονία» μεταξύ της βούλησης του λαού και της σύνθεσης του Κοινοβουλίου «αντισυνταγματική» που «παραποιεί το Σύνταγμα» κι άλλα  βλακώδη, παρ’ ότι και ο ίδιος αυτός, ο κ. Βενιζέλος, για την ίδια δυσαρμονία ομιλούσε το 2009, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε την ίδια διαφορά από τη Ν.Δ. με αυτήν που έχει πάρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, 4%!

Ο κ. Βενιζέλος λέει ό,τι να ’ναι, Νομίζει ότι ομιλεί χωρίς κόστος. Οτι απευθύνεται σε Λωτοφάγους. Ή στους κατοίκους της Λίστας Λαγκάρντ. Οι οποίοι διασκεδάζουν με κάτι τέτοιους τύπους (με πρόσημο Βενιζέλου), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ξέρετε για ένα ζώον που ζει στην άγρια φύση και ονομάζεται «αδηφάγος». Πρόκειται για ένα υβρίδιο μεταξύ αρκούδας και ύαινας. Μοχθηρόκαι αχόρταγο, πτωματοφάγο και παμφάγο, βουλιμικό και ακάθαρτο. Υπ’ αυτήν

την έννοια ή μάλλον με αυτό το… πρόσημο ο κ. Βενιζέλος έχει το θράσος να κάνει «ανοίγματα» στον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι, δεν πρόκειται για πλάκα. Πρόκειται για την τραγωδία και το αίσχος που ζούμε. Να νομίζουν ταμεγαλόσχημα τσιράκια και οι οιηματίες σμπίροι της διαπλοκής ότι μπορούν να τα κάνουν όλα, ότι όλα χωράνε παντού, ότι όλα χωνεύονται.

Δεν είναι ότι ο κ. Βενιζέλος δεν έχει συναίσθηση των εγκλημάτωνπου έχει κάνει (τότε θα ήταν για λύπηση), αλλά ότι έχει την πεποίθηση ότιδικαιούται να κάνει εγκλήματα.

Κατά τούτο ο κ. Βενιζέλος δεν διαφέρει από έναν τρομοκράτη, ένανφασίστα, έναν «υπεράνθρωπο», που διαθέτει το αλάθητο, που δικαιούται ναβάζει χαράτσια, που αδιαφορεί αν η πολιτική του παίρνει ζωές, διότι αυτός είναι ο εκλεκτός, αυτός «συνομιλεί (κατά δήλωσίν του) με την Ιστορία», αυτός είναι ο μονίμως μεγάλος νικητής, αυτός σώζει μονίμως την πατρίδα, αυτός είναι ο Μάγκνους Λούκουλλος Γερμανικός, κι όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παρά μιαανωμαλία που αντιστέκεται στην ευφυΐα του και την αποστολή του. Ο κ. Βενιζέλος

είναι ένας Μεσσίας που μας σταυρώνει

ένας Προμηθέας που μας τρώει κάθε μέρα το συκώτι. Ενα κινούμενο και διαρκές πραξικόπημα. Ενα αυτοεκδιδόμενο Σύνταγμα.

Κυβερνά μέσω του κ. Σαμαρά χάριν της κυρίας Μέρκελ.

Με μιαν έννοια (και χωρίς κανένα πρόσημο) αν η Ναζιστική Γερμανία ήταν αισχρή, η Γαλλία  του Βίου ήταν αισχρότερη.

Και ο κ. Βενιζέλος είναι το καθ’ ημάς και επί ημάς Βισύ..

Διαβάστε περισσότερα

Για τον κ.Τσίπρα στον ΣΕΒ

   «Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων», υποστηρίζουν οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Και συνεχίζουν: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό (…)».

   «Μπούρδες», απαντούν οι ανειρήνευτοι πολέμιοι του ξύλινου, του δογματικού λόγου και των κομμουνιστικών ιδεοληψιών. Αυτά τελειώσανε, διαβεβαιώνουν. Το είχε πει και ο κ.Γιώργος Παπανδρέου (28/8/2009) ως πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», στην εκδήλωση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος: «Δεν είναι πλέον ο εργάτης εναντίον του εργοδότη», είχε τονίσει…

   Χρόνια πριν, ήδη από το 1976, την έλευση αυτής της νέας εποχής – εποχή γενικής συναδέλφωσης, «κοινωνικής ειρήνης» και «κατάργησης της πάλης των τάξεων» -  την είχε εγκαινιάσει στην Ελλάδα ο αείμνηστος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης: Δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και «δεν θα επιτρέψωμεν την πάλην των τάξεων», δήλωνε με πάθος…

   Στην πορεία προστέθηκαν ακόμα πιο ισχυρές αποδείξεις ότι οι ταξικές αντιθέσεις «ξεπεράστηκαν» και «καταργήθηκαν». Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του τότε πρωθυπουργού κ.Σημίτη, ο οποίος τον Ιούνιο του 2000, από το Βερολίνο (τι σύμπτωση!)  είχε κατσαδιάσει όσους διαμαρτύρονταν για (ταξική) πολιτική του, και τους καλούσε - και ως πολιτικός και ως επιστήμων καθηγητής - να πάψουν να χρησιμοποιούν ως «ερμηνευτικό κανόνα την πάλη των τάξεων»…

Πρώτος λόγος

   Ο πρώτος λόγος που υπενθυμίζουμε τα παραπάνω είναι γιατί, παρ’ όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις, συνεχίζουν να υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν να αμφισβητούν την «κατάργηση της πάλης των τάξεων». Κάτι μυστήριοι, που δεν είναι και τόσο πεισμένοι με το αφήγημα που θέλει τον κόσμο να πορεύεται με πυξίδα την «ταξική ειρήνευση» και την «κοινωνική συνεργασία».

   Στους αξιοσημείωτους αρνητές της συμπόρευσης των βιομηχάνων με τους εργάτες, των καπιταλιστών με τους προλετάριους, των τραπεζιτών με τους άνεργους, δεν συμπεριλαμβάνουμε – φυσικά - τους κομμουνιστές. Έτσι κι αλλιώς αυτοί είναι ξεροκέφαλοι.

   Δεν λαμβάνουμε καν υπόψη τον Μπέντζαµιν Ντισραέλι, που σε µια κρίση λογοτεχνικής ειλικρίνειας περιέγραφε τα του καιρού του ως εξής: «Δύο έθνη που µεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση ούτε συµπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται µε τους ίδιους νόµους (...). Τα δύο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Αν και ο συντηρητικός Ντισραέλι, διετέλεσε για πολλά χρόνια πρωθυπουργός της Βρετανίας, και μάλιστα της βικτωριανής εποχής, επομένως οι απόψεις του περί «τάξεων» έχουν μια κάποια βαρύτητα, εντούτοις αυτά τα έλεγε τον 19ο αιώνα. «Παλιά», δηλαδή…

   Αλλά, όσο κι αν θέλουμε να μη χαλάσουμε αυτή την γιορτή της ταξικής συμφιλίωσης, πώς να μη λάβουμε υπόψη μας κάποιες πολύ πρόσφατες παραδοχές; Πώς, για παράδειγμα, να μην λάβουμε υπόψη μας τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο, τον Ουόρεν Μπάφετ, αυτόν τον μεγαλοκαρχαρία του χρηματιστικού κεφαλαίου, όταν δηλώνει: «Η πάλη των τάξεων υπάρχει και είναι η δική μου που κερδίζει»... Πώς να μην απορήσουμε όταν ο Μπαφετ, αυτός ο μεγιστάνας και μεγαλοτοκογλύφος, δηλώνει – και το δήλωσε με την άνεση μιας τάξης που τον κυνισμό της τον βαφτίζει «φιλαλήθεια» - ότι έκφραση αυτού του «ταξικού πολέμου» που διεξάγεται είναι ότι ο ίδιος πληρώνει λιγότερους φόρους απ' όσους πληρώνει η γραμματέας του…

   Πώς να μην αναρωτηθούμε: Ισχύει ότι ζούμε σε συνθήκες όπου είμαστε  «όλοι μαζί»; Ισχύει ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις εξέλειπαν και ότι πλέον είναι εφικτό να πάμε «όλοι μαζί»; Ότι θα κερδίσουμε «όλοι μαζί»; Ότι θα βγούμε από την κρίση «όλοι μαζί»; Αλήθεια: Όσα υφιστάμεθα τα προκαλέσαμε «όλοι μαζί», τα υφιστάμεθα «όλοι μαζί», τραπεζίτες και φεσωμένοι, βιομήχανοι και απολυμένοι, εργολάβοι και «απασχολήσιμοι»; Η’ μήπως ισχύει αυτό που λέει ο Μπάφετ: «Ο πόλεμος των τάξεων σήμερα πια μαίνεται παντού, στριφογυρίζει μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, που για πρώτη φορά τολμούν να πουν με το όνομά του αυτό που βλέπουν μπροστά τους, στον δρόμο, στο γραφείο, στη δουλειά τους»…

   Τι ισχύει, τελικά; Σε έναν κόσμο

• όπου 740 πολυεθνικές κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου, αλλά πάνω από 50.000 άνθρωποι τη μέρα πεθαίνουν από αιτίες σχετιζόμενες με τη φτώχεια,
• όπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα και την ίδια ώρα μια χούφτα από «Μπάφετ» σπαταλούν ετησίως 50 δισ. δολάρια για να παίζουν... γκολφ,
• όπου μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδαςπολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά... 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί,
• όπου, κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού,
• όπου στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια, οι φτωχοί τα 120 εκατομμύρια, μετρήθηκε ότι 485 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν πλούτο άνω τον 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων,
• όπου στην Ελλάδα, τόσο επί «ευημερίας», όσο και επί κρίσης, η εισοδηματική απόσταση μεταξύ των «εχόντων» και των πενήτων αυξάνεται κατά 6 και 7 φορές,

τείνουμε να πιστέψουμε ότι, μάλλον, ισχύει αυτό που λέει ο Μπάφετ…

   Πιστεύουμε, δηλαδή, ότι ο «ταξικός πόλεμος» όχι μόνο δεν έληξε ποτέ,  διότι πολύ απλά ουδέποτε «καταργήθηκαν» οι κοινωνικές αντιθέσεις που τον προκαλούν, αλλά ότι αντιθέτως «μαίνεται». Μονομερώς.

   Πιστεύουμε ότι επειδή δεν έχει «καταργηθεί» η ταξική διαφοροποίηση - και ούτε προβλέπεται να «καταργηθεί» σύντομα - γι’ αυτό και όσοι μιλούν για την «κατάργηση της πάλης των τάξεων» παίρνουν θέση υπέρ του αδίκως επιτιθέμενου και τον διευκολύνουν στη διαιώνιση αυτού του πολέμου.

   Πιστεύουμε ότι έτσι κάνουν αυτόν τον «πόλεμο» πιο εύκολο για τους θύτες υποβάλλοντας τα θύματα στη φενάκη μιας «συναίνεσης», ενός «διαλόγου», μιας «κοινωνικής ειρήνης» και μιας δήθεν «συναδέλφωσης» του θύτη με το θύμα, που οδηγεί το δεύτερο, το θύμα, να ξεκληρίζεται και να υποφέρει, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.

   Πιστεύουμε ότι όσοι αποκηρύσσουν την «πάλη των τάξεων» ως ερμηνευτικό εργαλείο της κοινωνικής πραγματικότητας, όσοι με την πολιτική τους βαφτίζουν «συναγωνιστές» και βάζουν στο ίδιο «χαράκωμα» και τους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, εμποδίζουν τα θύματα αυτού του πολέμου να ορθώσουν ανάστημα. Τα σπρώχνουν να αποδεχτούν σαν «αμετάκλητο» τον αφανισμό τους ή να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα της χαμοζωής τους.

   Αυτή η πολιτική εξυπηρετεί την πλευρά των «Μπάφετ», αφού, τελικά, τάσσεται υπέρ της διατήρησης αυτού του ακήρυχτου «ταξικού πολέμου» και όχι υπέρ της κατάργησής του.    

Δεύτερος λόγος

   Ο δεύτερος λόγος που τα σημειώνουμε όλα αυτά είναι γιατί ακούσαμε τον κ.Τσίπρα, στην προχτεσινή συνέλευση του ΣΕΒ, να απευθύνεται στους βιομήχανους, να διεκτραγωδεί την κατάσταση της «διαλυμένης» χώρας και να τους λέει ότι «θα την επανενώσουμε όλοι μαζί και θα την οδηγήσουμε στο ασφαλές και γόνιμο έδαφος της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης»…

   Να τονίζει στο ακροατήριο του ΣΕΒ ότι η κυβέρνηση του θα είναι«κυβέρνηση όλων των Ελλήνων» ανεξαρτήτως αν πρόκειται περί Ελλήνων βιομηχάνων ή Ελλήνων ανέργων…

   Να επικαλείται την «εθνική ευθύνη» των βιομηχάνων – προφανώς όχι εκείνων που έχουν μεταφέρει τις έδρες των εταιρειών τους στο εξωτερικό - για τους απευθύνει «προσκλητήριο (…) για μια νέα κοινωνική συμφωνία», στο εσωτερικό…

   Να εγγυάται μια πολιτική για τους βιομήχανους όπου τα κέρδη τους θα ζυγίζονται σε ένα «δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων» και όχι μια πολιτική που στον ανειρήνευτο χαρακτήρα της αντίθεσης μεταξύ «καπιταλιστικού κέρδους» και «κοινωνικού οφέλους» παίρνει τη θέση του δεύτερου…

   Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά θα επιμείνουμε ότι στο σύστημα που ζούμε υπάρχουν τάξεις. Τάξεις «εχόντων» και τάξεις «μη εχόντων». Ο ΣΕΒ, αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προσώπων (με τα οποία δεν έχουμε και τίποτα)  ανήκει στην πρώτη τάξη.

   Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά ως Αριστερά δεν μπορείς να είσαι και με τους δυο, ακόμα κι αν οι πρώτοι επιδοθούν στην άσκηση της «υγιούς επιχειρηματικότητας», που θα παράγει «υγιή κέρδη», τα οποία, όμως, ποτέ δεν θα πάψουν να προέρχονται από την «υγιή εκμετάλλευση» της υπεραξίας που παράγει η εργατική τάξη.

   Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά η Αριστερά που στη θέση της   «πάλης των τάξεων» βάζει  το… «win – win» των «κοινωνικών διαλόγων» και της «ταξικής συνεργασίας», μπορεί να λέει, να αισθάνεται και να είναι όσο  Αριστερά θέλει, όμως - χωρίς να παραγνωρίζουμε τις επαγγελίες της ή να συσκοτίζουμε τις διαφορές της με τον υφιστάμενο κυβερνητικό Αρμαγεδώνα:

   Τέτοια Αριστερά - της «κοινωνικής συμφωνίας» ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες - που να είναι ταυτόχρονα και «Αριστερά της ανατροπής», της ρήξης με τις ταξικές διακρίσεις, την ταξική αδικία, της εξόδου απ’ ό,τι γεννά και αναπαράγει τους «ταξικούς πολέμους» εις βάρος ων αδυνάμων, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ. 

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο εμψυχωτής του Καραγκιόζη, Ευγένιος Σπαθάρης

Ο θεματοφύλακας του λαϊκού μας πολιτισμού!

Ως γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης του θεάτρου σκιών, ο Σπαθάρης ήταν ο σημαντικότερος καραγκιοζοπαίχτης της ελληνικής παράδοσης, ένας άνθρωπος που πέρασε πίσω από τον μπερντέ όλη του τη ζωή.

Το έλεγε εξάλλου καλύτερα και ο ίδιος: «Δεν θα σταματήσω να παίζω στον μπερντέ. Αν μου στερήσεις τον Καραγκιόζη, θα πεθάνω», ισχυριζόταν ο «πρύτανης» του ελληνικού θεάτρου σκιών, συμπληρώνοντας πάντα με νόημα ότι «θα έπρεπε να φτιάξουν ένα άγαλμα στον Καραγκιόζη».

Αυτός ήταν ο Ευγένιος Σπαθάρης, ο άνθρωπος που ανέλαβε το έργο να απλώσει τις περίφημες σκιές του θεάτρου του σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, από το 1942 όταν και ξεκίνησε η περιπέτειά του με τις παραστάσεις του Καραγκιόζη.

Και βέβαια έμελλε να γίνει ένας αληθινός εκφραστής της ελληνικής παράδοσης, η γνήσια φωνή του Καραγκιόζη, κάτι που θα ξεπερνιόταν μόνο από την απλόχερη ανθρωπιά και την αφτιασίδωτη απλότητά του.

Ας ακούσουμε τι έλεγε γι' αυτόν ο μεγάλος μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός: «Η τέχνη του Σπαθάρη είναι στη βάση της λαϊκής ψυχής και ζωής και μακάριος όποιος την αντικρίζει με τη σοβαρότητα που της οφείλεται. Μέσα της δεν κατασταλάζει μόνο η λαγαρή θυμοσοφία του λαού μας μπρος στα ανάποδα τον κόσμου, αλλά σκεπάζεται και η πηγαία δύναμη πόχει μέσα του και με την οποία υπερνικά αυτά τα ανάποδα με ψυχισμό ασύγκριτο, ανεβαίνοντας απ' τα σκαλιά της θείας του εξυπνάδας ως τις κορφές του ηρωισμού».

Ο Σπαθάρης ήταν όμως πολλά περισσότερα από γνωστός καραγκιοζοπαίχτης: ζωγράφος (κατά πολλούς εφάμιλλος του Θεόφιλου), σκηνογράφος, σκηνοθέτης, μουσικός, αλλά και ταλαντούχος -όπως φάνηκε- ερασιτέχνης ηθοποιός...

Πρώτα χρόνια

Ο Ευγένιος Σπαθάρης γεννιέται στην Κηφισιά της Αττικής στις 2 Ιανουαρίου 1924, ερχόμενος από τις πρώτες στιγμές της ζωής του σε επαφή με το θέατρο σκιών και τον Καραγκιόζη. Ο πατέρας του, Σωτήρης, είναι γνωστός καραγκιοζοπαίχτης και ο έρωτας του μικρού Ευγένιου με τη λαϊκή τέχνη είναι κεραυνοβόλος.

Αρχίζει λοιπόν να μιμείται τον μπαμπά στο σπίτι, δίνοντας αυτοσχέδιες παραστάσεις στο δωμάτιό του. Ο πατέρας όμως είναι κάθετα αντίθετος και δεν αφήνει τον γιο του να πιάνει στα χέρια του τις φιγούρες. Έχει όνειρα για εκείνον, θέλει να τον κάνει αρχιτέκτονα, και ξέρει καλά ότι η περιπλανώμενη ζωή του καραγκιοζοπαίχτη μόνο εύκολη δεν είναι.

Το χέρι του μικρού Ευγένιου πιάνει όμως και πιάνει πολύ, κάτι που πείθει τον πατέρα να του επιτρέψει να τον βοηθά όπως μπορεί: ο Ευγένιος ζωγραφίζει από μικρός τις διαφημιστικές ρεκλάμες για τις υπαίθριες παραστάσεις του πατέρα του! Το πολύπλευρο ταλέντο εξάλλου του μικρού βρίσκει διέξοδο στο θέατρο σκιών, σκαρώνοντας νέες φιγούρες, εν είδει παιδικού παιχνιδιού.

Το περιστατικό που πείθει τον πατέρα πέραν αμφιβολίας για την προσήλωση του γιου στο λαϊκό θέατρο μένει θρυλικό: ο χτυπημένος από τη φυματίωση Σωτήρης δεν μπορεί να δώσει την προγραμματισμένη παράσταση και αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να επιστραφούν τα χρήματα στον κόσμο που είχε κόψει εισιτήριο, ο θεατρώνης παρακαλεί τον πατέρα να επιτρέψει στον 17χρονο Ευγένιο να δώσει εκείνος την παράσταση. Ο Σωτήρης, που μέχρι τότε δεν τον άφηνε ούτε πίσω από το πανί να μπει, λέει το μεγάλο «ναι»: έναν μήνα αργότερα, όταν ένιωσε καλύτερα, τρύπωσε και είδε κρυφά μια παράσταση του γιου του. Τότε του είπε: «Αυτό ήταν, τέλειωσε. Τράβα μπροστά και μη φοβάσαι!».

Είναι εξάλλου και τα χρόνια της Κατοχής και οποιεσδήποτε βλέψεις για σπουδές έπρεπε να ματαιωθούν. Ο Ευγένιος Σπαθάρης εγκαταλείπει το όνειρο της αρχιτεκτονικής και ρίχνεται με τα μούτρα στον Καραγκιόζη.

Δεν ήταν όμως άλλος ένας καραγκιοζοπαίχτης της σειράς, είχε όραμα για το θέατρο σκιών, κάτι που θα τον μετατρέψει 65 χρόνια αργότερα σε δάσκαλο της λαϊκής παράδοσης και θεματοφύλακα του θεάτρου σκιών...

Το έργο του

Ήταν το 1942 λοιπόν όταν ο Σπαθάρης άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο σκιών, παρά το γεγονός ότι η γνωριμία και εμπλοκή του με τον Καραγκιόζη είχε ξεκινήσει χρόνια νωρίτερα.

Από το 1945-1950 περιοδεύει συνεχώς στην Ελλάδα, δίνοντας παραστάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας μας. Πέρα από τους υπαίθριους μπερντέδες που στήνει σε πλατείες και πεζοδρόμια, βάζει τον Καραγκιόζη στα θέατρα και τους κινηματογράφους της Ελλάδας, δίνοντας κυριολεκτικά αμέτρητες παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους.

Ο Καραγκιόζης του γίνεται σταθερή αναφορά σε ετήσια φεστιβάλ και διοργανώσεις (όπως, ας πούμε, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης), την ίδια στιγμή που ο Διάκος, ο Κολοκοτρώνης και ο Κατσαντώνης μετατρέπονται στους μεγάλους πρωταγωνιστές του στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Οι επικές του παραστάσεις με τα ηρωικά κατορθώματα των χαρακτήρων του θα του φέρουν βέβαια περιπέτειες: συλλαμβάνεται και οδηγείται στην Κομαντατούρ και για να τον αφήσουν ελεύθερο, τον υποχρεώνουν να δώσει δύο παραστάσεις αποκλειστικά για τα μάτια του φρούραρχου!

Ο Σπαθάρης έφτιαχνε τις φιγούρες μόνος του, σκαρώνοντάς τες από χαρτόκουτα και μπακαλόχαρτα. Πίσω από το πανί έχει έναν ή δύο βοηθούς, για να τον βοηθούν με τις φιγούρες, τον τραγουδιστή, που γνώριζε όλα τα παραδοσιακά τραγούδια της υπαίθρου, αλλά και το «τουρκάκι», τον δεύτερο τραγουδιστή δηλαδή που ήξερε τους αμανέδες και τα τούρκικα τραγούδια.

«Θα έπρεπε να φτιάξουν ένα άγαλμα του Καραγκιόζη. Όλη η Ελλάδα θεατρίστηκε μαζί του. Οι άνθρωποι με αυτόν έμαθαν να γελούν και να ονειρεύονται», λέει ο Σπαθάρης που γίνεται ολοένα και πιο γνωστός, αναγκάζοντας τους διοργανωτές των παραστάσεών του να μεγαλώνουν συνεχώς τους χώρους που θα εμφανιζόταν.

Δεν θα έπαιρνε πολύ στον Σπαθάρη να γίνει διεθνής: ήδη από τη δεκαετία του '50 η χάρη του εξαπλώνεται στο εξωτερικό, κυρίως στην Αμερική και τον Καναδά, αλλά η φήμη του έφτασε μέχρι και την Κούβα (1953)! Οι περιοδείες στο εξωτερικό γίνονται για τον ίδιο σταθερή ετήσια αναφορά, με τον Σπαθάρη να ταξιδεύει πλέον συνεχώς εντός και εκτός Ελλάδας για να φέρει τον Καραγκιόζη του στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Όπως εξάλλου το ήθελε και ο ίδιος, με τα ταξίδια του γύρισε τον κόσμο δύο φορές!

Ο καραγκιοζοπαίχτης θέλει όμως τα πράγματα όπως εκείνος τα σκαρφίζεται και δεν δέχεται έξωθεν παρεμβάσεις. Μνημειώδες στιγμιότυπο στέκει εδώ η δεύτερη φορά που εμφανίστηκε στο Κρεμλίνο, όταν του έφτιαξαν ένα πανί 22 μέτρων για να παίξει! Δεν το δέχτηκε φυσικά, κάνοντας τους 5.000 Ρώσους που συνέρρευσαν στην παράστασή του να απολαύσουν τον Καραγκιόζη στο γνωστό πανί των 2,5 μέτρων.

Επόμενος σταθμός στη ζωή του το 1962, όταν ηχογραφεί όλες τις κλασικές παραστάσεις του Καραγκιόζη, και έτσι κυκλοφορούν οι πρώτοι δίσκοι του. Το 1966, όταν δημιουργείται ο Πειραματικός Σταθμός Τηλεόρασης, δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει το πιλοτικό του πρόγραμμα με τον Καραγκιόζη του Σπαθάρη, ο οποίος συνεχίστηκε έως το 1992. Ποιος μπορεί εξάλλου να ξεχάσει το «Ακούσατε, ακούσατε...» της χαρακτηριστικής φωνής του λαϊκού μας βάρδου;


Ταυτοχρόνως, συνεχίζει να οργώνει Ελλάδα και εξωτερικό, ανανεώνοντας συνεχώς το ρεπερτόριό του και συγκεντρώνοντας διαρκώς νέα κοινά. Ο Καραγκιόζης αποδεικνύεται διαχρονική αγάπη για μικρούς και μεγάλους. Πέρα από τις εφήμερες παραστάσεις, ο Σπαθάρης ενδιαφέρεται να αφήσει κληρονομιά τον Καραγκιόζη, γι' αυτό και κυκλοφορεί το 1970 μια σειρά από εικονογραφημένα τεύχη του Καραγκιόζη, ώστε να υπάρχουν και γραπτά μνημεία του λαϊκού ήρωα. Και βέβαια το 1979 εκδίδει το βιβλίο του «Ο Καραγκιόζης των Σπαθάρηδων» (εκδόσεις Νεφέλη).

Επιπλέον, στην προσπάθειά του να «ζωντανέψει» τον Καραγκιόζη, τον βγάζει από τις σκιές του μπερντέ του και τον μεταφέρει στο σανίδι, δίνοντάς του έμψυχη οντότητα σε παραστάσεις με ηθοποιούς! Γι' αυτό και λέγεται συχνά ότι ο Σπαθάρης πήγε τον Καραγκιόζη εκεί που δεν τόλμησε να τον πάει κανείς...

Άλλες δραστηριότητες

Παρά το γεγονός ότι ο Σπαθάρης είναι ταυτισμένος στη λαϊκή μας συνείδηση με τον Καραγκιόζη και το θέατρο σκιών, στην πραγματικότητα υπήρξε ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που ασχολήθηκε με πολλά.

Αξιόλογη είναι η δράση του στο θέατρο, όπου έφτιαξε τα σκηνικά σε αμέτρητες παραστάσεις, κάποιες εκ των οποίων σκηνοθέτησε κιόλας. Αναφέρουμε ενδεικτικά: «Μέγας Αλέξανδρος» με το Ελληνικό Χορόδραμα (1950), «Το ταξίδι» του Θέμελη (1965), «Ο Καραγκιόζη Δικτάτορας» του Γιαννακόπουλου (1969), «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Καμπανέλλη (1972), «Ο Καραγκιόζης παραλίγο Βεζύρης» του Σκούρτη, «Τα Καραγκιοζέικα» του Ρώτα κ.ά.



Και βέβαια ασχολήθηκε και με το κλασικό ρεπερτόριο, ανεβάζοντας το 1980 σε δική του διασκευή τους αριστοφανικούς «Βατράχους», δουλειά που θα κυκλοφορήσει και σε δίσκο. Η δουλειά του στο θέατρο θα συνεχιστεί μάλιστα μέχρι και το 1999, με τον Σπαθάρη να μετρά μόνο εισπρακτικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες...

Επίσης, ο Σπαθάρης εμφανίζεται και στον ελληνικό κινηματογράφο, σε μια ερασιτεχνική υποκριτική καριέρα που ξεκινά από το 1950 και μετρά περισσότερα από 40 χρόνια ζωής! Και πάλι ενδεικτικά αναφέρουμε τα φιλμ «Πικρό Ψωμί» του Γρηγορίου (1950), «Ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου» (1950), τα κινούμενα σχέδια «Κιβωτός» (1956), «Ο Μέγας Αλέξανδρος» του Ζερβουλάκου (1960) και η «Λυσιστράτη» του ιδίου (1974), το «Τεριρέμ» του Δοξιάδη (1992), αλλά και σε πλήθος ντοκιμαντέρ που αφορούν στην Ελλάδα εμφανίστηκε ο Σπαθάρης...

Η σημαντικότερη ωστόσο συμμετοχή του εκτός θεάτρου σκιών ήταν στη μουσική και τη ζωγραφική! Η φωνή εξάλλου του Ευγένιου Σπαθάρη, ταυτισμένη με τον αγαπημένο μας λαϊκό ήρωα, αντηχεί παντού, πότε σχολιάζοντας τα καλά και τα κακά αυτού του τόπου και πότε υμνώντας την αθάνατη ελληνική ψυχή.

Και πάλι ποιος δεν θυμάται τα 3 τραγούδια που ερμήνευσε με τίτλο «Εμένα φίλε με λένε Καραγκιόζη» (σε στίχους Γκάτσου και μουσική Ξαρχάκου) ή το κομμάτι «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» του Στέλιου Φωτιάδη; Ο Σπαθάρης, σε κάτι που θα θυμούνται πολλοί, συνεργάστηκε πολυάριθμες φορές με τον Διονύση Σαββόπουλο, σε πάμπολλες συναυλίες του γνωστού μουσικού...


Και τέλος ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη δεύτερη αγάπη του Σπαθάρη, τη ζωγραφική, με τον ίδιο να εκφράζεται δανειζόμενος τη μανιέρα της λαϊκής ζωγραφικής. Τα ζωγραφικά του θέματα αντλούν έμπνευση από καθημερινές σκηνές, από ιστορικά γεγονότα (κυρίως με ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης), δημοτικά τραγούδια, την ίδια στιγμή που φιλοτέχνησε λαϊκά πορτρέτα του τόπου μας, αλλά και διάφορες άλλες σκηνές εμπνευσμένες από τον κόσμο της μυθολογίας και του παραμυθιού.

Μέχρι και παιδικά βιβλία εικονογράφησε ο Σπαθάρης, το ασίγαστο πενάκι του οποίου έφτασε μέχρι και τα ημερολόγια γνωστών εταιριών! Η ζωγραφική του καριέρα μέτρησε πάνω από 50 ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ αναρίθμητες ήταν οι συμμετοχές του σε συλλογικές εκθέσεις και αφιερώματα...

Αυτός ήταν ο ακούραστος λαϊκός μας τροβαδούρος, ένας άνθρωπος που λάτρεψε τον ελληνικό πολιτισμό και θέλησε να τον φέρει στα πέρατα της οικουμένης. Και βέβαια, πέρα από τις αναρίθμητες βραβεύσεις του τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας για την πολύχρονη προσφορά του στο θέατρο σκιών, που κράτησε ζωντανό σε πείσμα των χαλεπών καιρών, το μεγάλο του όραμα έγινε πράξη, βρίσκοντας για τον Καραγκιόζη του μια μόνιμη στέγη!

Στο Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών, το οποίο έφτιαξε με τη βοήθεια της συζύγου του (από το 1958) στο σπίτι του στο Μαρούσι της Αττικής το 1991, μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει τη μοναδική συλλογή των φιγούρων του δασκάλου του Καραγκιόζη, μια διαρκής υπόμνηση δηλαδή στο έργο ενός μεγάλου Έλληνα, το οποίο πρόλαβε να δει με τα μάτια του πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια στις 9 Μαΐου 2009, σε ηλικία 85 ετών...

Κι αν πρέπει να μνημονεύσουμε το σημαντικότερό του επίτευγμα, αυτό δεν ήταν άλλο από την εξύψωση του λαϊκού θεάτρου σκιών σε ένα εξαιρετικό είδος τέχνης και τεχνικής, «διότι η παράδοση δεν είναι μόνο οι χοροί, τα τραγούδια, αλλά και το παραδοσιακό θέατρο», όπως έλεγε ο αξέχαστος Ευγένιος Σπαθάρης...


Κι έτσι ο Καραγκιόζης σταματά πλέον να μας διασκεδάζει απλώς και γίνεται η φωνή ενός λαού, με τον σημαντικότερο εμψυχωτή του να μεγαλώνει με το λευκό του σεντονάκι και τη λάμπα γενιές και γενιές Ελληνόπουλων...

Διαβάστε περισσότερα

Εργασιακή ζούγκλα η Ελλάδα

Κώστας Καλλωνιάτης
Στην προτελευταία και δεύτερη χειρότερη κατηγορία (πέμπτη στις έξι) κατατάσσεται η Ελλάδα με βάση τον Παγκόσμιο Δείκτη Δικαιωμάτων που καταρτίζει η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (ITUC) στον αγώνα δρόμου που κάνει προκειμένου να προστατεύσει τα εργασιακά δικαιώματα σε όλο τον κόσμο.
Η κατηγορία 5 στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα σημαίνει πως δεν υφίσταται καμία εγγύηση εργασιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Οι χώρες αυτής της κατηγορίας είναι οι χειρότερες στον κόσμο για να εργάζεται κανείς.
Μολονότι η νομοθεσία μπορεί να κατοχυρώνει ορισμένα εργασιακά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία πρόσβαση στα δικαιώματα αυτά κι είναι συνεπώς εκτεθειμένοι σε αυταρχικά καθεστώτα και αθέμιτες εργασιακές πρακτικές.
Χώρες με βαθμολογία 5 εκτός της Ελλάδας είναι οι: Αλγερία, Μπανγκλαντές, Λευκορωσία, Καμπότζη, Κίνα, Κολομβία, Ακτή Ελεφαντοστούν, Αίγυπτος, Γουατεμάλα, Ινδία, Λάος, Μαλαισία, Νιγηρία, Φιλιππίνες, Κατάρ, Κορέα, Σ. Αραβία, Σουαζιλάνδη, Τουρκία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε.
139 χώρες
Ο σχετικός πίνακας κατάταξης που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στο Παγκόσμιο Συνέδριο της ITUC στο Βερολίνο αξιολογεί την κατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων και το βαθμό προστασίας τους (νομικά και πρακτικά) σε 139 χώρες με βάση 97 διεθνώς αναγνωρισμένους δείκτες. «Χώρες όπως η Δανία και η Ουρουγουάη ηγούνται της κατάταξης χάρις στους ισχυρούς εργατικούς νόμους τους, αλλά ίσως προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι χώρες όπως η Ελλάδα, οι ΗΠΑ και το Χονγκ Κονγκ είναι ουραγοί», δήλωσε ο γενικός γραμματέας της ITUC Sharan Burrow. «Το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας αποδείχθηκε πολύ ανεπαρκής δείκτης όσον αφορά το σεβασμό των βασικών δικαιωμάτων εργασίας για συλλογικές διαπραγματεύσεις, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας ή απλώς τη δυνατότητα συμμετοχής στο συνδικάτο».
Σημειώνεται πως η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία συλλέγει στοιχεία απ” όλο τον κόσμο σχετικά με την καταπάτηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τα τελευταία 30 χρόνια. Τώρα, δε, για πρώτη φορά ο Παγκόσμιος Δείκτης Δικαιωμάτων παρουσιάζει προσεκτικά εξακριβωμένη πληροφόρηση για το τελευταίο 12μηνο σε μία εύχρηστη φόρμα, ώστε κάθε κυβέρνηση και επιχείρηση να μπορούν να διακρίνουν πώς και πόσο εναρμονίζονται οι νόμοι με τις αλυσίδες προσφοράς τους. Τα βασικά ευρήματα της έκθεσης της ITUC είναι:
* Πέρυσι, οι κυβερνήσεις τουλάχιστον 35 χωρών συνέλαβαν ή φυλάκισαν εργαζομένους ως μία τακτική άρνησης αιτημάτων για δημοκρατικά δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς, ασφαλείς συνθήκες εργασίας και κατοχύρωσης θέσεων εργασίας.
* Σε τουλάχιστον 9 χώρες δολοφονίες και εξαφανίσεις εργαζομένων αποτέλεσαν κοινή πρακτική για τον εκφοβισμό των εργαζομένων.
* Σε τουλάχιστον 53 χώρες εργαζόμενοι απολύθηκαν επειδή προσπάθησαν να διαπραγματευτούν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
* Σε τουλάχιστον 87 χώρες νόμοι και πρακτικές απαγορεύουν σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων το δικαίωμα της απεργίας.
Σε μία εποχή κατά την οποία η ισχύς των εταιρειών δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη, τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν πως σχεδόν κάθε χώρα μπορεί να βελτιώσει τον τρόπο που μεταχειρίζεται τους εργαζομένους της. Η έκθεση της ITUC (Global Poll 2014) βρήκε πως τα 2/3 των ανθρώπων θέλουν οι κυβερνήσεις τους να κάνουν περισσότερα για να ελέγξουν τη χωρίς όρια ισχύ των επιχειρήσεων. Η μόνη χώρα που έλαβε το τέλειο σκορ (μηδέν) επειδή σεβάστηκε και τους 97 δείκτες θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων ήταν η Δανία.
«Η Παγκόσμια Τράπεζα, στην πρόσφατη έκθεσή της «Doing Business», υιοθέτησε την άποψη πως η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι κάτι που οι κυβερνήσεις πρέπει να επιδιώκουν», δήλωσε ο Sharan Burrow. «Αυτός όμως ο Δείκτης Δικαιωμάτων προειδοποιεί κυβερνήσεις και εργοδότες πως τα συνδικάτα σε όλο τον κόσμο θα σταθούν ενωμένα και αλληλέγγυα προκειμένου να διασφαλίσουν τα βασικά δικαιώματα στην εργασία».
Πηγή: εφημερίδα Ελευθεροτυπία
inprecor
 http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

ΕΕ: Συμφωνία για το λόμπι των μεταλλαγμένων

Σε συμβιβαστική συμφωνία με την οποία θα επιτρέπεται στο εξής η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων ειδών στο ευρωπαϊκό έδαφος κατέληξαν οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως η κάθε χώρα που διαφωνεί θα μπορεί να απαγορεύει την καλλιέργεια στα δικά της εδάφη.

Η συμφωνία αυτή, που θα επικυρωθεί στις 12 Ιουνίου στη σύνοδο των υπουργών Περιβάλλοντος στο Λουξεμβούργο, υιοθετήθηκε σχεδόν ομόφωνα στη συνεδρίαση των μονίμων αντιπροσώπων των “28″. Αφού την εγκρίνουν οι υπουργοί, θα πρέπει να πάρει πράσινο φως και από το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέχρι το τέλος του έτους.

Με βάση τη συμβιβαστική πρόταση που προώθησε η Ελλάδα ως προεδρεύουσα για το τρέχον εξάμηνο, τα κράτη που διαφωνούν με την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων ειδών στο έδαφός τους θα πρέπει να προσφεύγουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία με τη σειρά της θα ζητά από τις εταιρείες να τα αποκλείουν όταν καταθέτουν αιτήματα για νέες καλλιέργειες.

Μολονότι αρχικά η Γερμανία, η Βρετανία και η Γαλλία εξέφραζαν αντιρρήσεις θεωρώντας ότι το νομικό πλαίσιο θα γινόταν πολύ ευνοϊκό για τις πολυεθνικές εταιρείες βιοτεχνολογίας, τελικά πείστηκαν και τάχθηκαν υπέρ της πρότασης. Μόνο το Βέλγιο διαφώνησε και απείχε από την ψηφοφορία.

Το νέο πλαίσιο επιτρέπει σε κάθε χώρα να απαγορεύσει την καλλιέργεια ενός γενετικά τροποποιημένου είδους σε όλη την επικράτειά της ή σε κάποια περιοχή για λόγους που δεν σχετίζονται με την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος, όπως για παράδειγμα για λόγους δημόσιας τάξης ή καθορισμού χρήσεων γης. Παράλληλα, οι χώρες δεν θα μπορούν να απαγορεύουν τη διέλευση από το έδαφός τους των εγκεκριμένων, γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.

Με τη συμφωνία αυτή ανοίγει πλέον ο δρόμος για την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων ειδών στην Ευρώπη, κάτι για το οποίο πίεζαν οι εταιρείες παραγωγής σπόρων εδώ και μια 15ετία. Μέχρι σήμερα, οι διαφωνίες των χωρών για τις καλλιέργειες αυτές καθιστούσαν τις διαδικασίες έγκρισης πολύ δύσκολες και μακροχρόνιες.

Τα τελευταία χρόνια τέσσερα γενετικά τροποποιημένα είδη έλαβαν άδεια καλλιέργειας στην Ευρώπη, ωστόσο μόνο ένα από αυτά εξακολουθεί να καλλιεργείται και σήμερα, το καλαμπόκι MON810 της αμερικανικής εταιρείαςMonsanto. Η καλλιέργεια των υπόλοιπων, δύο ειδών καλαμποκιού (ΒΤ176 και Τ25) και της πατάτας Amflora, εγκαταλείφθηκε. Εν αναμονή της έγκρισής τους βρίσκονται άλλα επτά αιτήματα που αφορούν διάφορα είδη, μεταξύ των οποίων και το καλαμπόκι TC1507 της Pioneer, θυγατρικής του αμερικανικού ομίλουDuPont.

Πηγή: enet.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ω, τί συγκίνηση!

   Η στήλη σήμερα πλέει σε πελάγη ευτυχίας! Κάτι είχε πάρει το αυτί μας από μέρες, αλλά περιμέναμε πρώτα να διασταυρώσουμε την είδηση. Ε, λοιπόν, ναι! Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας το ανακοινώσουμε και να το επιβεβαιώσουμε: Η «κεντροαριστερά» ανασυγκροτείται! Οι αναδιατάξεις άρχισαν! Οι διεργασίες ξεκίνησαν! Οι μετεγγραφές κλείνουν! Οι μετονομασίες έρχονται! Οι συγχωνεύσεις ετοιμάζονται!

   Φίλες και φίλοι, πατριώτες και συνάνθρωποι, ένας νέος άνεμος αρχίζει να πνέει πλέον στη χώρα. Όχι τόσο ισχυρός όπως η θύελλα που ξεσήκωναν τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ όταν απογειώνονταν για να χτυπήσουν τη Γιουγκοσλαβία από τη βάση Αβιάνο του «κεντροαριστερού» Ντ’ Αλέμα, αλλά πάντως ένα πρώτο αεράκι μας πήρε…

   Νέο τοπίο, πιο ζεστό, μοιάζει να ανατέλλει μέσα στην κακοτυχία μας. Όχι τόσο «ζεστό» όσο η πρόσληψη του «κεντροαριστερού» καγκελάριου Σρέντερ από την πολυεθνική «Γκαζπρομ», αλλά από το τίποτα…

   Μια μυρωδιά κάθαρσης διαχέεται από τους αρμούς του θολού πολιτικού μας τοπίου. Όχι τόσο έντονη όπως όταν επί «κεντροαριστερού» Πρόντι, προέδρου της Κοµισιόν, πρωθυπουργού της  Ιταλίας, επικεφαλής του ιταλικού κρατικού οµίλου για τη βιοµηχανική ανασυγκρότηση,  συνέβη το σκάνδαλο της συγχώνευσης µεταξύ της γερµανικής Siemens και της ιταλικής STET µε τη µεσολάβηση της Goldman Sachs, αλλά…

   Κυρίες και κύριοι αυτό που έλειπε από την χώρα μας, κάτι εντελώς… καινούργιο, αποκτά σάρκα και οστά!  Ένα λαμπρό μέλλον μας χτυπάει την πόρτα, που μόνο μια «κεντροαριστερά», βγαλμένη από τις καλύτερες παραδόσεις τωνΜπλερ και των Φίσερ, μπορεί να εγγυηθεί!

   Λάβετε, δε, υπόψη ότι μιλάμε για «νέο» φρούτο, έτσι; Γιατί, τούτη τη φορά, η «νέα κεντροαριστερά», δεν θα είναι σκέτη. Θα έχει «Ελιές». Θα έχει και«Ποτάμια». Δεν θα έχει εκείνα τα παλιομοδίτικα «μπλοκάκια» του Σημίτη. Τώρα θα έχουμε σακίδια!

   Γεννιέται πράμα που σαλεύει! Και μέσα στη «φρεσκαδούρα», ε; Μετρήστε κομμάτια:

• Ο «δεν υπάρχει σάλιο» και «οι συνταξιούχοι δεν πεθαίνουνε κιόλας» (!), κ.Λοβέρδος…
• Ο «είμαι ανοικτός σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ», ο «τώρα είμαι περισσότερο σοσιαλιστής» κ. Γιώργος Παπανδρέου (σσ: ΔΝΤ, Καστελόριζο, Μνημόνια, ξέρετε εσείς…).
• Ο κ. Ψαριανός ο οποίος αναφερθείς στην πρωθυπουργοποίηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, δήλωνε: «Είναι (σ.σ.: ο κ. Παπαδήμος) ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη. Νομίζω δεν θα είναι μαριονέτα, δεν θα είναι κούριερ κανενός, ούτε διαμεσολαβητής του δικομματισμού και ταχυδακτυλουργός για να διατηρήσει τις ισορροπίες του δικομματισμού, που είναι γαντζωμένος στην εξουσία και δεν θέλει να αποχωρήσει» («Βήμα», ηλεκτρονική έκδοση, 10/11/2011) μέχρι .
• Και – φυσικά – ο κ.Βενιζέλος (για τον οποίο ό,τι και να πούμε είναι λίγο)…

   Αγαπητοί αναγνώστες, ευτυχείτε! Η αβεβαιότητα τελείωσε. Η σταθερότητα εγκαθίσταται. Μια ελπιδοφόρα προοπτική ανοίγεται, μια πολιτική δύναμη τόσο… νέα και τόσο… άφθαρτη, όσο έχει να δει ο τόπος από την εποχή των Χρηματιστηρίων, των Καννών και των Μνημονίων, γεννιέται!

*

   Υστερόγραφο 1: Για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και της εν γένει «κεντροαριστεράς» τα είχε πει εκείνη η «αλεπού», ο μεγιστάνας Ανιέλι: Η «κεντροαριστερά», έλεγε, είναι χρήσιμη και ωφέλιμη στους «Ανιέλι». Γιατί μπορεί να κάνει και να λέει πράγματα που πολλές φορές για τη «Δεξιά» θα ήταν δύσκολο να τα πράξει και να τα φέρει σε πέρας.

   Υστερόγραφο 2: Εκτός από την «κεντροαριστερή αναγέννηση», την «ανασύνθεση», την «αναμόρφωση», και την εν γένει αναπαλαίωση και αναδιάταξη του ίδιου αυτού φθαρμένου, διεφθαρμένου, σαπισμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος , τι άλλο λέτε ότι «γεννιέται»; Ανασχηματισμός!  Πόση συγκίνηση να αντέξει κανείς;…

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Νάνος Βαλαωρίτης: Σαμαράς και Πασόκ έφτιαξαν τη Χρυσή Αυγή

Ο Σαμαράς και το Πασόκ έφτιαξαν τη Χρυσή Αυγή με την πολιτική τους. Και λένε να ψηφίσουμε αυτούς που δημιούργησαν τους άλλους; Και τώρα βρισκόμαστε ανάμεσα σε αυτούς και τους άλλους… Δηλαδή ανάμεσα σε δύο εγκληματίες όπως και ο Χριστός [...] αυτή τη στιγμή οι Έλληνες δεν βλέπουνε έξω από τη μύτη τους! [...] όλη η Δυτική Ευρώπη, μοιάζει να έχει ένα τρομερό πρόβλημα με την Ελλάδα και τους Έλληνες που τούς θεωρούν φαντάσματα της ιστορίας! Φαντάσματα τα οποία πρέπει να τα εξαλείψουν από το μαυροπίνακα [...]  Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή της Ευρωεκλογές, συμμετέχοντας στην έρευνα για τις αιτίες και τις λύσεις της κρίσης.

Νάνος Βαλαωρίτης
Ν.Β.: Οι Έλληνες δεν έχουν συνέλθει ακόμα από το 1821. Είμαστε ακόμα εκεί… Τότε οι Έλληνες είχαμε γείτονες τους Τούρκους, τους οποίους μισούσαμε και τους πολεμήσαμε. Σήμερα έχουμε στην ίδια γειτονιά εμάς τους ίδιους τούς Έλληνες που τους μισούμε και τους πολεμάμε για οτιδήποτε κάτω απ’ τον ήλιο. Μικρή η διαφορά… Ξέρεις, έχω και κάτι κατάλοιπα του ’21. Ένα ωραίο πιστόλι, καταπληκτικό, κάτι χατζάρες, ένα πιο μικρό μαχαίρι, εξαιρετικό, με αλαβάστρινο χερούλι. Έχω διάφορα. Αυτά βέβαια, δεν μπορώ να τα μεταχειριστώ, αλλά χρησιμοποιώ το λόγο.
Και ο λόγος μου όπως γνωρίζεις, απευθύνεται στους Γερμανούς. Όλα μου τα άρθρα εκεί πάνε, διότι πιστεύω ότι εκεί μας βρήκε ο κακός δαίμονας. Οι …φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν ξεχάσει τη …θερμή φιλία που αισθάνονται για τους Έλληνες. Τόσο θερμή που μας πότισαν βραστό νερό τα τελευταία χρόνια για να μας φάνε ζωντανούς! Κι αυτό το θεωρώ ένα από τα πράγματα τα οποία ξεχνάνε οι Έλληνες αυτή τη στιγμή και τα βάζουν ο ένας με τον άλλον, ενώ θα έπρεπε να στρέψουνε τα βλέμματα και τα όπλα τους –τα όποια όπλα τους βέβαια, διότι δεν έχουμε και πολλά- προς τα εκεί.
Διάβαζα όμως τώρα τελευταία το σχέδιο Ζ, το οποίο ήταν το σχέδιο των Ευρωπαίων τραπεζιτών και της οικονομικής ελίτ, για το τι θα γινόταν στην περίπτωση που εγκατέλειπαν οι Έλληνες το ευρώ. Ένα τεράστιο άρθρο, που έγραφε όλη την ιστορία. Το τι πανικό είχανε δεν λέγεται! Το τι σωσίβια βγάλανε! Το μόνο που δεν ‘θέλαν να παραδεχτούν, ήταν ότι για να λύσουν το θέμα της Ελλάδας, έπρεπε να πληρώσουν τις Αποζημιώσεις. Γιατί θα το έλυναν!
Αντίθετα, συνέχισαν όλη αυτή την ιστορία του δανεισμού: Αν δεν φύγετε από το ευρώ δεν θα σας δανείσουμε, ή αν φύγετε από το ευρώ θα σας κόψουμε τα λεφτά και θα αρχίσετε να τυπώνεται δραχμές και δεν έχετε και εκτυπωτήρια, δεν έχετε τίποτα… Και φοβέρες από παντού. Αυτοί οι άνθρωποι της Ευρώπης, λέγονται φίλοι; Ή λέγονται εχθροί; Αυτό κάνανε ακριβώς και στην Κύπρο, που κλείσανε τη …βρύση και δημιούργησαν ύφεση στην οικονομία της.
Λοιπόν, αυτές οι συμπεριφορές ούτε στον καιρό της Επανάστασης δεν υπήρχαν. Βέβαια κρατούσαν τους τόκους προκαταβολικά, από όλα τα δάνεια –αυτό είναι γεγονός- και ξεπληρώσαμε τώρα τελευταία το αγγλικό δάνειο, μετά από 190 χρόνια. Θέλω να πω, ότι αυτή τη στιγμή οι Έλληνες δεν βλέπουνε έξω από τη μύτη τους! Αφενός ότι πρέπει να κοιτάξουμε να δούμε ποιοι μας αγαπούν και ποιοι μας μισούν από αυτούς που υπάρχουν έξω από τον πολιτισμό μας.
Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν πολλοί που μας αγαπούν αλλά υπάρχουν πολλοί που μας, ε! συμπαθούν, για λόγους βέβαια ίσως λιγάκι εγωιστικούς, όπως οι Κινέζοι, όπως οι Ρώσοι, καμιά φορά ίσως και οι Ιάπωνες, που και που, αλλά όλη η Δυτική Ευρώπη, μοιάζει να έχει ένα τρομερό πρόβλημα με την Ελλάδα και τους Έλληνες που τούς θεωρούν φαντάσματα της ιστορίας! Φαντάσματα τα οποία πρέπει να τα εξαλείψουν από το μαυροπίνακα.
Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω τι τους έχει πιάσει, και που πήγανε αυτοί οι διάσημοι φιλέλληνες, που υπήρχαν για παράδειγμα τον 19ο αιώνα, όπως ο Βίκτωρας Ουγκώ, ο Λαμαρτίνος, ή όπως οι περίφημοι ζωγράφοι που ζωγράφισαν τις σφαγές και τις σκηνές από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας μας. Ακόμα και οι Γερμανοί έκαναν εξαιρετικούς πίνακες. Τότε! Που πήγαν όλα αυτά; Τα κατάπιε ο Αλαλού; Ο Αλαλού είναι ένα ον που καταπίνει τα πάντα. Και φταίει για όλα! Είναι ένα τρομερό ον το οποίο πλανιέται πάνω από την Ευρώπη συνέχεια. Αυτή την στιγμή καταπίνει την Ουκρανία. Αύριο να δούμε τι θα καταπιεί; Ε, προχτές, κατάπιε και πολύ πετυχημένα, τη Συρία, την οποία την κατέστρεψε απ’ άκρο εις άκρον.
Ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης που πλανιέται; Είναι σαν ένα νέο γοτθικό μυθιστόρημα. Έτσι το βλέπω. Θα μου πούνε, και σεις οι Έλληνες, δηλαδή, δεν έχετε ελαττώματα; Δεν κάνετε τόσες μπαμπεσιές; Δεν έχετε φάει ο ένας τον άλλον; Δεν είστε ανίκανοι να κάνετε ορισμένα πράγματα, όπως να δημιουργήσετε μία κρατική μηχανή η οποία να λειτουργεί; Δεν έχω καμία αντίρρηση ότι όλα αυτά είναι σωστά. Αλλά δίπλα σ’ αυτά, τα οποία κάνουν αυτοί από θέση δυνάμεως προς αδύνατους… που είναι κάτι το οποίο χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ως δειλία και μάλιστα απαίσια μορφή δειλίας όπου ο δυνατός βασανίζει τον αδύνατο με το έτσι θέλω, δεν είναι τίποτα.
Πού είναι όλοι αυτοί που μιλούσαν κάποτε για μια Ελλάδα η οποία ήταν κάτω από τους Τούρκους και στέναζε; Πού εξαφανίστηκαν; Ούτε έναν δε βλέπω! Λοιπόν, τι μιλάμε για κόμματα; Τα κόμματα στην Ευρώπη είναι όλα επίσης στην ίδια μοίρα. Άμα κάνεις μία συνέντευξη σε έναν από αυτούς, είτε αριστερό είτε δεξιό, θα σου πει πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Θα σου πει δεν κάνατε δουλειά, φάγατε τα λεφτά, δεν πληρώνετε φόρους, είστε τεμπέληδες, είστε το ένα, είστε το άλλο…
Δεν υπάρχει κανένα κόμμα Ευρωπαϊκό το οποίο να λέει σχεδόν τίποτα το διαφορετικό. Κι αν καμιά φορά υπάρχει από όλα αυτά τα κόμματα, μία περσόνα να μιλήσει για κάτι σωστό –εννοώ για την Ελλάδα- θα δούμε ότι συνήθως είναι μια μελαχρινή, και αν ψάξουμε λιγάκι και την βιογραφία της, θα ανακαλύψουμε ότι είναι Ιρανέζα στην καταγωγή, όχι Γερμανή. Η οποία φαίνεται ότι καταλαβαίνει καλύτερα… Εκεί φαίνεται αμέσως η διαφορά!
Όταν είναι κάποιος βόρειος, π.χ. κάποιος Σουηδός, ξέρουμε τι θα πει εκ των προτέρων. Βγαίνουν όλα αυτά σαν από μηχανή. Γυρίζεις και βγαίνει το… λουκάνικο. Το ίδιο λουκάνικο που έβγαινε και πριν, που αν το κόψεις σε φέτες, κάθε μικρή φέτα θα αντιπροσωπεύει όλο το λουκάνικο…
Εκεί, συμπεραίνω ότι εάν νομίζουμε ότι έχουμε ή δεν έχουμε φίλους κάπου, πού είναι αυτοί οι φίλοι; Πού βρίσκονται; Μπορούμε εμείς να τους ανακαλύψουμε; Υπάρχει τρόπος; Μήπως είναι κάπου κρυμμένοι μέσα στις ζούγκλες της Αφρικής; Ή στην έρημο της Αραβίας, ή στην έρημο του Καλαχάρι, ή στη μέση της Ασίας; Ή πουθενά στη Σιβηρία; Πού θα τους βρούμε τους φίλους; Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα.
Εδώ βλέπουμε και ένα άλλο φαινόμενο το οποίο βέβαια επικυρώνει αυτά που λέω, ότι δεν μας αγαπούν οι Δυτικοί. Ρώτησε κάποιος έναν Αμερικάνο, αν ήθελε να δημοσιευτεί κάποιο έργο εθνικό, ένα πρόγραμμα που θα παρουσίαζε κάποια ορισμένη πλευρά του ελληνικού πολιτισμού -και μιλάμε γενικά για τον ελληνικό πολιτισμό.  Η απάντηση ήταν ότι τίποτα το ελληνικό δεν περνάει, ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στους εκδότες, ούτε σε χορηγούς.
Τι έχει συμβεί; Γιατί αυτή η ξαφνική απέχθεια προς τους Έλληνες και τον ελληνικό πολιτισμό; Δεν λέω για μας, πρόσεξε, αλλά γι’ αυτόν τον ελληνικό πολιτισμό που τους έθρεψε! Πώς εξηγείται αυτό, ψυχολογικά; Και μάλιστα από την Αμερική, η οποία θεωρείται γενικά πιο γενναιόδωρη σε ορισμένα πράγματα; Θεωρώ ότι υπάρχει σε αυτό το ερώτημα ένα μυστήριο, το οποίο μπορεί να το δει κανείς, ίσως, μόνο ποιητικά.
Δηλαδή, βυθίζοντας ένα ποιητικό βλέμμα μέσα σε αυτή την άβυσσο –και θα πω ένα κλισέ τώρα- της ψυχής του ανθρώπου, για να καταλάβει τι συμβαίνει στις νοοτροπίες τους, οι οποίες έχουν πολλαπλασιαστεί, και είναι σαν ξαφνικά να παρουσιάζουν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι σε ένα πρόβλημα –για τα οικονομικά μας- το οποίο θα μπορούσε να είχε λυθεί μέσα σε 10 λεπτά, και να μη γίνεται πια καμία συζήτηση για τα πολιτισμικά. Αλλά όχι! Πρέπει τα πολιτισμικά να συνεχίζονται, για να ταπεινωνόμαστε, τόσο, ώστε να πατάνε και πάνω σ’ αυτούς που έχουν ήδη υποτάξει!
Δηλαδή, πρέπει να πω ότι δεν μπορώ να βγάλω άκρη σε μια τέτοια έκρηξη ξαφνικής αντιπάθειας, η οποία πρέπει να ομολογήσω ότι προφανώς και θα υπόβοσκε από πριν. Δεν είναι δυνατόν να βγείτε τώρα από μόνη της, με τα τελευταία γεγονότα. Θα υπόβοσκε, και ξαφνικά βρήκε διέξοδο και φανερώθηκε. Κάποια στιγμή, τριγυρίζοντας στο Παρίσι, αγόρασα για πολύ λίγα λεφτά έναν τεράστιο τόμο με όλα τα έργα του Πλάτωνα, μεταφρασμένα από τον τον Μαρσίλιο Φιτσίνο, διάσημο νεοπλατωνικό και πάτρωνα των ελληνικών γραμμάτων, τον οποίο τον …έφαγε ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα.
Λοιπόν, τώρα φτάνουμε στον Σαβοναρόλα. Αυτός ο ιεροκύρηκας, ο οποίος σάρωσε την Φλωρεντία και έγινε κάτι σαν τον Χομεϊνί του Ιράν. Δηλαδή, τον εξέλεξαν οι Φλωρεντίνοι, για αρχηγό στη θέση των Μεδίκων. Και ξέρεις τι έκανε; Έκαψε όλα τα αρχαιοελληνικά βιβλία, διότι έλεγε ότι είναι των απίστων, όπως και όλα τα αριστουργήματα των ζωγράφων της Αναγέννησης. Σωρούς! Είχε κάνει πυραμίδες από τέτοια.
Έχω την εντύπωση ότι κάποιος σαν τον Σαβοναρόλα έχει ξαναγεννηθεί. Ίσως κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Πού βρέθηκε αυτός ο σημερινός Σαβοναρόλα ο οποίος πλανιέται στη Δύση και κηρύσσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του ελληνισμού, από τον οποίον βγήκανε όλοι αυτοί; Εν ονόματι τίνος, αυτή τη φορά; Πάλι του Θεού; Αλλά για ποιόν Θεό μιλάμε αυτή τη φορά; Το Θεό του χρήματος, του κέρδους, της εξουσίας και της απληστίας, τον οποίον εξυπηρετούν όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι τράπεζες;
Ο Λορέντζο των Μεδίκων, ο Μεγαλοπρεπής, που ήταν και σύντροφος του Μαρσίλιο Φιτσίνο που ανέφερα, γλύτωσε από τους δολοφόνους της αντίθετης οικογένειας από τη δική του, οι οποίοι δολοφόνησαν τα αδέλφια του, και κατάφερε και σώθηκε αν και πληγωμένος και βέβαια μετά βρήκε τους οπαδούς του και κυριάρχησε πάλι στη Φλωρεντία. Λοιπόν, αυτός ο Λορέντζο των Μεδίκων, ποιόν είχε προσωπικό ιερωμένο του; Τον Σαβοναρόλα.
Του έλεγε, μη διαβάζεις αυτά τα ειδωλολατρικά βιβλία, θα πάς στην κόλαση, όπου θα σε κάψουν μέσα σε βασανιστήρια για την αιωνιότητα! Τον τρόμαζε. Τότε οι άνθρωποι ήταν και αφελής ακόμα, είχαν κάποια παιδικότητα, και πιστεύανε σ’αυτές τις ηλιθιότητες αυτού του δαίμονα, ο οποίος, προηγήθηκε του Χίτλερ στο κάψιμο βιβλίων και έργων τέχνης!
Μα είναι εκπληκτικό! Ότι ο κακομοίρης ο Λορέντζο έτρεμε τον Σαβοναρόλα, στο τέλος, όταν πέθαινε. Δεν είναι ένα γοτθικό μυθιστόρημα αυτό; Καθαρό; Λοιπόν, αυτό επαναλαμβάνεται σήμερα, πιστεύω, με τους κυρίους Γιούνκερ, οι οποίοι κι αυτοί έχουν στοιχειωθεί από κάποιον ανάλογο …δαίμονα. Έτσι μόνο μπορώ να εξηγήσω αυτή την κατάσταση τη σημερινή. Εάν ζούσε ο Φρόυντ, προφανώς θα συμφωνούσε μαζί μου. Ότι είναι σαν να έχει δαιμονοποιηθεί η Ευρώπη, με κάποιον τρόπο, έναντι της Ελλάδας. Αλλά η Ευρώπη η σημερινή, δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο ελληνικός πολιτισμός. Δεν θα υπήρχε με τους όρους που υπάρχει σήμερα. Θα υπήρχε ως μία Ινδία, ή ως μία Κίνα; Θέλω να πω, θα υπήρχε με πολύ διαφορετικό πρόσωπο.
Αυτό το γεγονός, πρέπει να είναι αφόρητο ακόμα στους διάφορους Σαβοναρόλα, οι οποίοι εμφολεύουν μέσα στους σύγχρονους Ευρωπαίους. Διότι δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Χίτλερ δεν είχε δαιμόνιο μέσα του. Είχε δαίμονα μέσα του για να έχει τέτοια ενέργεια να καταστρέψει τόσο κόσμο. Είχε όμως έναν πρόγονο πολύ σημαντικό. Μα αυτός ο πρόγονος (ο Σαβοναρόλα) ήταν πολύ πιο συνειδητός από τον Χίτλερ, ο οποίος θαύμαζε τον Αχιλλέα, υποτίθεται, και γι’ αυτό έχει δημιουργήσει σύγχυση ανάμεσα στους Δεξιούς και τους Αριστερούς. Διότι όσοι θαυμάζουν τον ελληνικό πολιτισμό θεωρούνται φασίστες!
Υπάρχουν βιβλία ολόκληρα γραμμένα. “Ποιός έσφαξε τον Όμηρο;”. Υπάρχει βιβλίο Αμερικάνας. Θεωρείται λοιπόν ότι όσοι υποστηρίζουν τη μελέτη του ελληνικού πολιτισμού, είναι φασίστες! Απίστευτο!
Κρ.Π.: Πολλοί μπορεί να χρησιμοποιούν οτιδήποτε, αλλά το θέμα είναι σε πιο πλαίσιο το χρησιμοποιούν το κάθε τι, σε ποιο πλαίσιο το βάζουν…
Ν.Β.: Το ακαδημαϊκό πλαίσιο βέβαια, αλλά αυτό το ακαδημαϊκό πλαίσιο, δείχνει ότι υπάρχει κάποιο υπόστρωμα για να διώκεται αυτή η σκέψη. Για να διώκεται σήμερα η μελέτη αυτού του πολιτισμού. Διότι καταργείται η μία έδρα μετά την άλλη! Εν ονόματι τίνος; Ενός νέου Σαβοναρόλα, ο οποίος έχει βγει ρομποτικά, μέσα από την τεχνολογία; Διότι η τεχνολογία πρωτεύει σε σχέση με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Οι ανθρωπιστικές σπουδές, από χρόνια πολεμούνται, διότι είναι λέει φασιστικές, ρατσιστικές και υπέρ της Ευρωπαϊκής εξουσίας επάνω σε όλους τους αποίκους τους οποίους κατέκτησαν. Όχι οι Έλληνες, αλλά οι Ευρωπαίοι, τα παιδιά τους υποτίθεται.
Μα φταίνε οι Έλληνες για την διαγωγή των παιδιών τους, οι οποίοι κατέλαβαν το μισό πλανήτη με τη δικαιολογία μιας θρησκείας, και όχι του ελληνικού πολιτισμού; Δεν είπαν θα τους κάνουμε Έλληνες. Είπαν θα τους κάνουμε Χριστιανούς. Μιλάω για τους Ισπανούς σε όλη την Λατινική Αμερική. Τι κάνανε με τους Ινδιάνους; Αυτό το κάνανε και στην Αφρική, και όπου πατήσανε πόδι. Όλοι αυτοί οι σταλμένοι από τους Ιμπεριαλιστές.
Κρ.Π.: Είναι πάλι κι αυτό το πλαίσιο; Δηλαδή πολλοί σήμερα μιλούν για δημοκρατία, αλλά θεωρούν κάτι εντελώς διαφορετικό ο καθένας.
Ν.Β.: Φυσικά. Και πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα της Δημοκρατίας, και πού γεννήθηκε συγκεκριμένα; Και που απέκτησε την μεγαλύτερή της λάμψη για 100 χρόνια, με τον αιώνα του Περικλή; Και σε σχέση με το πλαίσιο που ο καθένας εκμεταλλεύεται ότι θέλει, θέτοντάς το στο δικό του πλαίσιο. Ακριβώς αυτό λέω. Και λέω ότι έχουμε δύο παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι φτιάξανε εκδόσεις, όπου ο ένας είναι ο Κάκτος, ο οποίος το λέει ο ίδιος, ότι η πελατεία του είναι κυρίως ακροδεξιοί. Και ο άλλος είναι ο γνωστός μας Γεωργιάδης, ο οποίος έχει ανατρέψει όλα τα προγράμματα υγείας και όλα τα νοσοκομεία, και ο οποίος είναι φασίστας,και προωθεί την Αρχαία Ελλάδα. Μα, σε παρακαλώ! Πού έχουμε φτάσει; Κι όλα αυτά εξ αιτίας του Χίτλερ!
Κρ.Π.: Όλοι αυτοί όμως που μιλάνε για την Αρχαία Ελλάδα, παίρνουν αυτά που θέλουν και τα χρησιμοποιούν στο πλαίσιο που τους συμφέρει, και δεν εστιάζουν π.χ. στο ότι αυτός ο πολιτισμός ήταν ο πρώτος πολιτισμός του κοινού καλού… Εστιάζουν συνήθως στους Σπαρτιάτες.
Ν.Β.: Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν διακρίθηκαν στις επιστήμες και στη φιλοσοφία. Διακρίθηκαν στον πόλεμο. Ήταν σπουδαίοι μαχητές. Κέρδισαν στις Πλαταιές τους Πέρσες. Και πάλι, οι Σπαρτιάτες δεν ήταν απολίτιστοι. Δεν καταστρέψαν την Αθήνα, όπως οι Ρωμαίοι. Όταν τους είπαν οι σύμμαχοί τους καταστρέψτε την Αθήνα, αυτοί είπαν ότι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε μια πόλη η οποία αγωνίστηκε και έσωσε την Ελλάδα από τους Πέρσες. Αυτό δεν δείχνει κάποια άλλη στάση ενός νικητή;
Κρ.Π.: Κι όλη αυτή η αναδρομή στην Ιστορία, τι έχει να μας πει για τις Ευρωεκλογές που έρχονται;
Ν.Β.: Μα η Ιστορία είναι αυτή ακριβώς που μας λείπει σήμερα. Κανένας δεν σκέφτεται το παρελθόν, και νομίζει ότι το παρόν σβήνει όλο το παρελθόν, γιατί είναι ανώτερο ή γιατί είναι τέλος πάντων πιο άμεσο. Δεν είναι! Άμα δεν έχουμε μέσα μας τη γνώση και δεν έχουμε δει ούτε έχουμε καταλάβει ορισμένα πράγματα του παρελθόντος, δεν μπορούμε να λύσουμε και τα προβλήματά μας τα σημερινά. Δε γίνεται. Αυτό λέγεται πολιτισμός. Αυτό λέγεται, άνθρωποι, οι οποίοι σκέφτονται, και γνωρίζουν με κάποιο βάθος περί τίνος πρόκειται.
Ο Ντισραέλι ή ο Γκλάντστοουν, πρωθυπουργοί της Αγγλίας, ο πρώτος ήταν μάλιστα και ελληνιστής, είχε πει ότι οι Έλληνες παραείναι έξυπνοι για να τους αφήσουμε να κάνουν ένα μεγάλο κράτος στην Ανατολική Μεσόγειο. Δε μας συμφέρει. Και όλη η αγγλική πολιτική, ακολούθησε αυτό το δρόμο. Οι αντιφάσεις της ιστορίας είναι κάτι τρομακτικό και απίθανο, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τις αντιφάσεις τις σημερινής Ιστορίας. Δηλαδή αυτή που καταγράφεται κάτω από τα μάτια μας. Πώς είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή οι ναζιστές και οι ακροδεξιοί και οι ακροαριστεροί να υποστηρίζουν π.χ. τον Πούτιν; Σα να είναι το ίδιο πράγμα;
Κρ.Π.: Ναι, αλλά τους ρωσόφιλους σκοτώνουν και καίνε οι ακροδεξιοί.
Ν.Β.: Μα γι’ αυτό σου λέω ότι υπάρχει ένα παράδοξο και μία αντίφαση που δεν εξηγείται ιδεολογικά. Διότι ο Πούτιν λέει όλοι αυτοί είναι φασίστες γιατί σκοτώνουν τους ρωσόφιλους, και οι ακροδεξιοί της Ευρώπης τον υμνούν, όπως και οι ακροαριστεροί. Δηλαδή εδώ πέρα δεν μπορείς να εξηγήσεις με τη λογική αυτά που συμβαίνουν. Τη σκέψη των ανθρώπων ή των σχηματισμών πολιτικών. Δεν ακολουθούν κάποια λογική γραμμή. Ότι τους συμφέρει εκείνη τη στιγμή. Βλέπουν ότι ο Πούτιν τα βάζει με το Νάτο και τους Αμερικάνους, και λένε είναι δικός μας.
Κρ.Π.: Η Ακροδεξιά εδώ, λέει να βγούμε έξω από την Ευρώπη, το ΚΚΕ λέει επίσης έξω από την Ευρώπη, όμως το λένε σε άλλη βάση και σε διαφορετικό πλαίσιο. Ο Σύριζα όμως λέει να προσπαθήσουμε αλλάξουμε την Ευρώπη… Κι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος λένε να μείνουμε και να κάνουμε και ότι μας λένε, όπως όλα δείχνουν.
Ν.Β.: Και η Λεπέν λέει ότι η ελληνική Άκροδεξιά, είναι πολύ ακραία για μας. Όλες αυτές οι αντιφάσεις, κι όπως αυτό που είπες, είναι το ίδιο. Είναι κι αυτό μέρος αυτής της εικόνας.
Κρ.Π.: Κάτι άλλο που βλέπουμε επίσης είναι κάποια κόμματα αρχίζουν να χωρίζονται περισσότερο ξεκάθαρα ανάλογα με τα συμφέροντα τους και μόνο, δηλαδή δεν υπάρχουν αξίες και ιδεολογία συνολικά για την κοινωνία. Λέει π.χ. ένα κόμμα, εγώ υποστηρίζω τα συμφέρνοντα των αγροτών, άλλο των ιδιωτικών υπαλλήλων…
Ν.Β.: Αυτό ξέρεις πώς λέγεται; Κατακερματισμός. Κατακερματίζουν την κοινωνία. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Αυτά τα μικρά συμφέροντα τα οποία κάνουν μικρά φέουδα, είναι χαρακτηριστικό της κοινωνικής νοοτροπίας της σημερινής.
Κρ.Π.: Το ζήτημα είναι τι θα κάνει σήμερα η κοινωνία; Όσοι λαμβάνουν υπόψιν συνολικά την κοινωνία;
Ν.Β.: Εγώ είμαι υπέρ στο να προσπαθεί κανείς να έχει μία διαύγεια σκέψης και να βλέπει από πού προέρχεται το κακό. Αυτή τη στιγμή κάνω μία ανάλυση των δύο Ραψωδιών του Ομήρου, στην Οδύσσεια και στην Ιλιάδα, το Κ, το οποίο διαπραγματεύεται το θέμα του κακού. Το θέμα του κακού είναι πανάρχαιο. Και το κακό δεν έρχεται από μόνο του. Έρχεται και από το καλό, το δήθεν καλό. Δηλαδή, το καλούτσικο. Έρχεται από αυτούς οι οποίοι λένε ότι εμείς είμαστε μετριοπαθείς, ότι δεν παίρνουμε θέση, ότι δεν κάνουμε τούτο, ότι δεν κάνουμε εκείνο, δεν δρούμε, περιμένουμε παθητικά. Αυτοί προάγουν το κακό. Το δημιουργούν.
Κρ.Π.: Με ποιόν τρόπο; Το αφήνουν να αναπτυχθεί με την παθητικότητά τους;
Ν.Β.: Ναι. Αυτά τα έχει πει ένας σπουδαίος ποιητής, ο οποίος ήταν πολύ συντηρητικός όμως. Ο Έλιοτ. Έχει πει ότι είναι πολύ πιο επικίνδυνοι αυτή η παθητική στάση, η οποία εγκυμονεί το κακό και το προάγει, παρά το ίδιο το κακό. Γιατί το ίδιο το κακό μπορείς να το αναγνωρίσεις, αλλά αυτό δεν το αναγνωρίζεις εύκολα, είναι αδιόρατο.
Κρ.Π.: Μα αυτή η κοινωνία πριν τα μνημόνια δεν ήταν κατά κύριο λόγο μια παθητική κοινωνία που μόνο κοίταγε να βολευτεί; Μια κοινωνία δήθεν δίκαιη, που δεν έπραττε όμως κατά του αδίκου; 
Ν.Β.: Μα, φυσικά. Αυτά αφορούν την κοινωνία γενικά, δεν αφορούν μόνο την πρόσφατη κατάσταση.
Κρ.Π.: Και τι  κάνουμε σήμερα;
Ν.Β.: Πού είναι ο εχθρός σήμερα; Είναι οι Πέρσες; Οι Τούρκοι; Οι Ιρανοί; Οι Ισλαμιστές; Πού είναι ο εχθρός; Δεν μπορείς να τον βρεις τον εχθρό εύκολα. Ο εχθρός κρύβεται. Είναι ύπουλος. Λοιπόν, αυτό το οποίο δεν κάνουμε, είναι αυτό το οποίο πρέπει να κάνουμε. Θέλω να πω, ότι πρώτα πρώτα δεν βλέπουμε καθαρά και όταν δεν βλέπεις καθαρά δεν μπορείς να κάνεις διάλογο με τον άλλον. Χρειάζεται να έχουμε μια ξεκάθαρη ιδέα για τα πράγματα, και όχι ξαφνικά να θολώνουν τα νερά με ποτάμια τα οποία κατεβάζουν λάσπη, δήθεν ότι καθαρίζουν τις βρωμιές… Δηλαδή, ποιόν κοροϊδεύουν; Όλους μας! Αλλά θα το πω, κοροϊδεύουμε και τον εαυτό μας. Παραδείγματος χάριν τι θα έλεγε ο Αριστοφάνης εάν ζούσε σήμερα; Θα έφτιαχνε μια εξαιρετική κωμωδία. Είμαι σίγουρος.
Κρ.Π.: Το θέμα είναι ότι η κοινωνία έχει κατακερματιστεί ήδη όπως είπατε, και επιπλέον γιγαντώνεται αυτός ο κατακερματισμός με μια δημόσια τηλεόραση κλειστή, με την ανεργία, με τους ανασφάλιστους, με τους οικονομικούς μετανάστες που φεύγουν στο εξωτερικό, και επιπλέον βλέπουμε ότι ετοιμάζονται να πουλήσουν μέχρι και τους Αιγιαλούς, ή ακόμα και το νερό, κλπ. κλπ.
Ν.Β.: Όλα αυτά που μου λές τώρα, τα έχω γράψει σε ένα ιμέιλ και τα έχω στείλει σε έναν φίλο δημοσιογράφο στο Παρίσι ο οποίος μου έκανε μια συνέντευξη όταν ήρθε εδώ στην Ελλάδα, λέγοντάς του ότι αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Τον ρωτάω, τι σκέφτεσαι εσύ για την κατάντια μας, την οποία έχει προξενήσει η Ευρώπη; Δεν μου έχει απαντήσει ακόμα. Για να δούμε…
Κρ.Π.: Μήπως όμως επειδή οι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι αυτή η κρίση είναι πλέον στην πόρτα τους, γι αυτό και αυξάνεται ο εθνικισμός, η Δεξιά και η Ακροδεξιά, με τη νοοτροπία τού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δηλαδή με καμία αίσθηση …Ευρωπαϊκού ιδεώδες;
Ν.Β.: “Εσείς βουλιάξατε, εμείς βουλιάζουμε σιγά σιγά…” μου είπε ένας άλλος δημοσιογράφος…  Ε, ο καθένας με τη συνείδησή του. Εγώ κάνω ανάλυση, κι όποιος είναι έξυπνος θα καταλάβει και δεν θα κάνει το χειρότερο. Αλλά δεν είπα να μην τολμάει. Να τολμήσει. Γιατί πάντα χρειάζεται θάρρος. Σε όλες τις περιπτώσεις.
Κρ.Π.: Έχετε κάποια πρόβλεψη για το τί μέλλει γενέσθαι;
Ν.Β.: Έχω πρόβλεψη μικρής εμβέλειας, ότι θα επαναληφθούν πάλι τα ίδια, διότι κυριαρχεί φόβος. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα, θα κυριαρχήσει η ίδια κατάσταση από την οποία βγαίνουμε, ή μάλλον προερχόμαστε απλώς, αλλά λόγω του φόβου.
Κρ.Π.: Του φόβου ή του συμφέροντος; Ή του φόβου λόγω συμφέροντος;
Ν.Β.: Ο κόσμος φοβάται, σου λέει θα μας πάρουν τις καταθέσεις, θα μας κάνουν τούτο, θα πάθουμε το άλλο… Δεν υπάρχει φόβος; Φοβερός φόβος υπάρχει, συνεχώς! Οι άλλοι έπαιρναν τις καταθέσεις τους και τις έκρυβαν κάτω από το στρώμα το 2012 όταν φοβόντουσαν ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμα και το λεγόμενο πελατειακό σύστημα, δε δουλεύει πια. Δηλαδή έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου τίποτα δεν λειτουργεί. Ούτε από κομματική άποψη, ούτε από κρατική, ούτε από εθνική, ούτε Ευρωπαϊκή. Τίποτα. Όλα είναι στον αέρα.
Κρ.Π.: Γιατί ο κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη στα κόμματα και επίσης διότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, γι’ αυτό υπάρχει και τόση οργή, όπως και η φασιστική παθογένεια;
Ν.Β.: Ο Σαμαράς και το Πασόκ έφτιαξαν τη Χρυσή Αυγή με την πολιτική τους. Αυτό είναι φανερό. Δεν χρειάζεται πολύ οξυδέρκεια για να το καταλάβεις. Και ο κόσμος δεν αυταπατάται, το καταλαβαίνει και έχει φτάσει στο αμήν. Και λένε να ψηφίσουμε αυτούς που δημιούργησαν τους άλλους; Και τώρα βρισκόμαστε ανάμεσα σε αυτούς και τους άλλους… Δηλαδή ανάμεσα σε δύο εγκληματίες όπως και ο Χριστός. Για να πάρουμε κι ένα παλιό παράδειγμα…
Κρ.Π.: Και από την άλλη μεριά, έρχονται και οι άλλοι και λένε εμείς νίπτουμε τας χείρας μας στο ποτάμι, λες και τώρα κατέβηκαν από τον ουρανό, άσπιλοι, και δεν ψήφιζαν μέχρι σήμερα ούτε είναι κόμμα. Επίσης υπήρχε πολύ μεγάλη συμμετοχή πολιτών σε αυτό το πελατειακό σύστημα, γι’ αυτό και ακόμη πολλοί συνεχίζουν να τους ψηφίζουν, αν δεν έχουν εισχωρήσει οι περισσότεροι από αυτούς στην Ακροδεξιά…
Ν.Β.: Ναι, κι από εκεί θα βρούνε λεφτά; Είναι μόνο η οργή.
Κρ.Π.: Η οργή ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη;
Ν.Β.: Δικαιοσύνη; Ποια δικαιοσύνη; Η Δικαιοσύνη στην Ευρώπη, σήμερα; Έχει πάει περίπατο.
Κρ.Π.: Παρόλαυτά καλούμαστε όλοι να ψηφίσουμε..
Ν.Β.: Ο καθένας αυτό που πιστεύει. Και τελειώνει η υπόθεση. Δεν μπορείς να κάνεις αναλύσεις, για τον ποιο ρόλο θα παίξει το κάθε κόμμα στην Ευρώπη. Ότι πιστεύεις ψηφίζεις και τελειώνει η υπόθεση. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Σχεδόν πας με τυφλά μάτια και ρίχνεις την ψήφο. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι, όπως σήμερα διαβάζω άρθρο στους New York Times, λένε ότι δεν φοβούνται πια την ψήφο στην Ελλάδα, διότι την έχουν εξασφαλίσει! Άρα, οι εκλογές δεν έχουν και σημασία. Έτσι λένε και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι. Έστω και αν αναδεικνύουν ποσοστά υπέρ της κυβέρνησης ή εναντίον, κλπ.
Δηλαδή οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ομολογούν ότι οι εκλογές είναι πια μια κωμωδία. Εφόσον οι Ευρωπαίοι εξασφάλισαν την Ελλάδα, δεν τους ενδιαφέρει πια. Το ’12 τους ενδιέφερε, γιατί φοβόντουσαν ότι θα φύγουμε από το ευρώ. Άμα ξέρουμε ότι 90% θα βγει ο Γιούνκερ στην Επιτροπή, είναι λίγο καλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη διαφορά. Αλλά και από την άποψη τη δική μας δεν υπάρχει διαφορά. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία ισοπαλία άθλια.
Η Ρωσία τώρα υπέγραψε με την Κίνα για το αέριο. Λες και δεν το ξέραμε. Αφού υπάρχει έχθρα με την Αμερική και την Ευρώπη, φυσικά θα τον έσπρωχναν να κάνει συμφωνία με την Κίνα. Δεν υπάρχει καμία συνεργασία. Εδώ πέρα κινδυνεύει ο πλανήτης. Οι πάγοι λιώνουν. Σε λίγο θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας. Θα χάσουμε το 1/3 της γης! Και τσακωνόμαστε περί όνου σκιάς;
Λοιπόν, δεν βλέπω κανένα κόμμα να προστατεύει τίποτα από αυτά. Τον εαυτό τους προστατεύουν. Όλα τα κόμματα. Την οικολογία δεν την υπολογίζουν. Και δεν είναι πια θέμα θεωρητικό οικολογίας. Ο κίνδυνος είναι άμεσος! Το έχουν διαπιστώσει από καιρό όλοι οι επιστήμονες πλέον. Και το βλέπουμε πλέον όλοι οφθαλμοφανώς. Και ακόμα δεν το πιστεύουν οι Αμερικάνοι. Πάμε να αυτοκτονήσουμε; Ε, ας αυτοκτονήσουμε!
Ψηφίζεις ένα κόμμα για το πρόγραμμά του. Αλλά βέβαια δεν είσαι ποτέ σίγουρος τι θα κάνει από αυτά που λέει. Φυσικό είναι να υποστηρίξουμε τα δημοκρατικά κόμματα, και μάλιστα κατά προτίμηση τα αντιμνημονιακά, αλλά όχι τα ακροδεξιά που δήθεν είναι αντιμνημονιακά οι οποίοι υποκρίνονται. Το μόνο που απομένει, είναι να ψηφίσει κανείς αυτά τα κόμματα τα οποία δεν πρόκειται να μας βάλουν στη φυλακή ή να μας καταδιώξουν και να μας φιμώσουν.
Αυτή τη στιγμή πολλά κόμματα είναι σαν να είναι ίδια. Και οι σοσιαλδημοκράτες και οι δεξιοί δεν διαφέρουν. Και μάλιστα από πολλά χρόνια. Το βλέπουμε και στη Σουηδία και στη Δανία. Και εκεί ανέβηκε η Δεξιά, που υποτίθεται ότι είναι χώρες που ευνομούνται. Ευνομούνται; Βλέπουμε ότι η Ακροδεξιά, τουλάχιστον στη Γαλλία το εθνικό μέτωπο έρχεται πρώτο, και στην Ουγγαρία τα ίδια, και δεν ξέρω και σε πόσες άλλες χώρες. Υπάρχουν κριτήρια στο σημείο όπου δεν παραδέχονται τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Κρ.Π.: Αυτό δεν είναι το σημαντικότερο, διότι την κοινωνία δεν πάνε ουσιαστικά να καταστρέψουν και να καταργήσουν;
Ν.Β.: Το πρόβλημα είναι βαθύτατα κοινωνικό. Είναι το πώς οι άνθρωποι βλέπουν την πραγματικότητα σήμερα. Και φοβάμαι ότι δεν τη βλέπουν. Εθελοτυφλούν.
Κρ.Π.: Τι είναι αυτό ακριβώς που δεν βλέπουν;
Ν.Β.: Δεν βλέπουν ότι δεν μας έχουν μείνει και πολλά χρόνια ως πολιτισμός. Μπορεί και μέσα σε αυτόν τον αιώνα να τελειώσουμε. Να καταστραφεί ο πλανήτης. Αντί να τσακώνονται οι μεγάλοι για το ποιος θα πάρει το αέριο ή το πετρέλαιο, θα έπρεπε να ενωθούν για να σώσουν τον πλανήτη. Τα άλλα είναι ανοησίες. Κι αυτά τούς τα λένε οι επιστήμονες. Αλλά ποιος τους ακούει…-

Διαβάστε περισσότερα