Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ*

Υπάρχουν πολλοί σοβαροί λόγοι που οδηγούν στην αναγκαιότητα εξόδου από την Ε.Ε.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι η ΕΕ είναι μια σαφώς ταξικά προσανατολισμένη υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου μορφή ολοκλήρωσης και όχι μια ένωση των λαών η οποία για να πραγματοποιηθεί, κατ’ αναλογία του αστικού κράτους, απαιτεί όχι την εκ των έσω μεταρρύθμιση της αλλά το γκρέμισμα και το τσάκισμα της.

Ο δεύτερος  από αυτούς είναι ότι καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση  δεν είναι εφικτή στα πλαίσια της ΕΕ και τούτο διότι το απαγορεύουν ρητά οι κανονισμοί της ΕΕ οι οποίοι και δεσμεύον τις χώρες μέλη της. Αυτό έχει βαρύνουσα σημασία σε μια εποχή που η σχέση των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με μια γενικότερη ριζοσπαστική αλλαγή είναι πιο άμεση απ’ ότι παλιότερα ακριβώς λόγω της σύγχρονης  δομικής κρίσης του καπιταλισμού η οποία για την επίλυση της απαιτεί την υπέρβαση του και όχι την επιστροφή από τον νεοφιλελευθερισμό σε ένα κευνσιανό μοντέλο.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι στα πλαίσια του Είναι που διαμορφώθηκε για τους λαούς των χωρών από την συμμετοχή τους στην ΕΕ  όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν τον πραγματικό της χαρακτήρα και στρέφονται εναντίον της. Και ο ρόλος της Αριστεράς είναι   να  προωθήσει παραπέρα αυτό το επίπεδο συνειδητοποίησης αντί να το οδηγεί προς τα πίσω, είτε με την ΕΕ λαγνεία, είτε υποστηρίζοντας ότι η έξοδος από την ΕΕ θα πρέπει να πραγματοποιηθεί επί σοσιαλισμού και όχι εδώ και τώρα στα πλαίσια μια μεταβατικής αντισυστημικής περιόδου.

Ο τέταρτος λόγος είναι ότι αν δε απαιτήσει η αριστερά την έξοδο από την ΕΕ και αυτό το διεκδικεί μόνον η άκρα δεξιά, εγκυμονεί ο κίνδυνος το αντιΕΕ ρεύμα να το καρπωθεί ο φασισμός κατ’ αναλογία του θρησκευτικού μουσουλμανικού φανταμανταλισμού ο οποίος ανδρώθηκε από την απουσία μιας επαναστατικής εναλλακτικής με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει για τους λαούς .

Όμως και η πρόταση της εξόδου από την ΕΕ ή ακόμη και μόνον από την Ευρωζώνη είναι ανεπαρκής και κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια μαζική εθελοδουλία αν έχει τον χαρακτήρα του «πάμε  στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Εν προκειμένω είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων θα προτιμήσει  την σιγουριά της δυστυχίας στην οποία άλλωστε και έχει γαλουχηθεί από τους κυρίαρχους,  από το εγχείρημα μιας αβέβαιης ευτυχίας η οποία μπορεί να είναι καταστροφική αν η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δεν έχει προηγουμένως προετοιμαστεί  θεωρητικά και δεν έχει προσλάβει ένα όσο γίνεται πιο σαφές περιεχόμενο .

Τα δέκα σημεία της εξόδου από ευρώ και ΕΕ, της παύσης πληρωμών, των εθνικοποιήσεων, της παραγωγικής ανασυγκρότησης ….κλπ. ναι μεν αποτελούν ένα ελάχιστο πλαίσιο κίνησης, είναι όμως ανεπαρκή για να συγκροτήσουν μια ελκτική πειστική  πρόταση για ευρύτερες μάζες, ανεπαρκή για να οδηγήσουν σε μια δύσκολη μεν, αίσια δε, έξοδο από το λάκκο των λεόντων .

Μια άλλη προϋπόθεση που συνδέεται με την προηγούμενη, για να έχει αίσια προοπτική η αναγκαία έξοδος από την ΕΕ, είναι αυτή να στηρίζεται σε ένα οργανωμένο, λαϊκό, μαζικό κίνημα και ένα κομματικό πολιτικό υποκείμενο.

Και αυτή η προϋπόθεση αποδυναμώνεται επικίνδυνα όταν καλλιεργείται η λογική της εναπόθεσης των ελπίδων μόνον σε μια εκλογική νίκη της αριστεράς και όταν το αριστερό κυβερνών κόμμα λειτουργεί αντιδημοκρατικά και οι πιο σημαντικές αποφάσεις του λαμβάνονται από ένα στενό κύκλο στελεχών.

Ναι λοιπόν στην άμεση οργανωμένη έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ , όχι στην εθελοδουλία και την άτακτη έξοδο.

*Πηγή: aristerisymporefsi.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η γυμναστική χαρίζει χρόνια

Μισή ώρα σωματικής άσκησης ημερησίως προσφέρει επιπλέον έτη ζωής στους ηλικιωμένους

Λίγη ώρα σωματική άσκησης ημερησίως είναι άκρως ευεργετική για τους ηλικιωμένους, τους χαρίζει επιπλέον έτη ζωής.

 

Αρκεί μισή ώρα σωματικής δραστηριότητας και μάλιστα ανεξάρτητα από την έντασή της, επί έξι μέρες την εβδομάδα, για να μειωθεί κατά 40% ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ενός ηλικιωμένου από οποιαδήποτε αιτία, σύμφωνα με μια νέα νορβηγική επιστημονική έρευνα. Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι, ακόμη και στην ηλικία των 73 ετών, υπάρχει αισθητή διαφορά στον κίνδυνο θανάτου ενός ανθρώπου, ανάλογα με το αν ασκείται τακτικά ή ζει καθιστική ζωή. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το όφελος είναι ανάλογο με το να κόψει κανείς το τσιγάρο σε προχωρημένη ηλικία. Αν μάλιστα η καθημερινή άσκηση είναι μέτριας έως μεγάλης έντασης, τότε ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει έως πέντε χρόνια περισσότερα, σε σχέση με αυτόν που κάνει καθιστική ζωή στην τρίτη ηλικία.
Η μελέτη
Ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Ίνγκαρ Χόλμε του Τμήματος Αθλητιατρικής του Πανεπιστημίου του Όσλο ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 5.700 άτομα 68 έως 77 ετών, τα οποία χωρίσθηκαν σε κατηγορίες, ανάλογα με το πόσο ασκούνταν στον ελεύθερο χρόνο τους.
Η μελέτη, σε βάθος 12ετίας, έδειξε ότι όσοι ηλικιωμένοι έκαναν ελαφριά σωματική άσκηση λιγότερο από μια ώρα την εβδομάδα, δεν είχαν καμία μείωση στον κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτία. Όμως η δραστηριότητα πάνω από μια ώρα είχε όφελος, από 32% έως 56%, ανάλογα με τη συχνότητα και την ένταση της άσκησης.
Στην περίπτωση της έντονης άσκησης, ακόμη και λιγότερο από μία ώρα την εβδομάδα φάνηκε να έχει ορατό όφελος, καθώς σχετιζόταν με μια μείωση 23% έως 37% στον κίνδυνο καρδιαγγειακού ή άλλου θανάτου. Όσο περισσότερο χρόνο αφιέρωνε κανείς σε έντονη άσκηση μέσα στην εβδομάδα, τόσο μειωνόταν ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου (έως 49%). Τα ευρήματα παρουσιάζονται στην επιθεώρηση «British Journal of Sports Medicine».

Διαβάστε περισσότερα

Η δυστυχία να είσαι Ελληνας φορολογούμενος

Η ανάδειξη της Ελλάδας σε «παγκόσμια πρωταθλήτρια» κρατήσεων για το 2014 από τον ΟΟΣΑ –το 43,4% ενός εργαζομένου με δύο παιδιά πάει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές– έφερε και πάλι στο προσκήνιο το θέμα των φορολογικών συντελεστών στη χώρα μας. Οι συγκρίσεις και σε άλλα «μέτωπα» αποδεικνύουν ότι οι «πρωτιές» δεν περιορίζονται μόνο στο θέμα των κρατήσεων.

Είμαστε έκτοι παγκοσμίως στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων. Ο ΦΠΑ είναι ο τέταρτος υψηλότερος στην Ευρώπη, είμαστε πρώτοι στον κόσμο στον φόρο των αλκοολούχων ποτών (αναλογικά με το εισόδημά μας) και δεύτεροι στη φορολόγηση των αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού. Θέση στο βάθρο καταλαμβάνουμε και για τη φορολόγηση της αμόλυβδης, ενώ στα τσιγάρα, ο φορολογικός συντελεστής έχει φτάσει να αγγίζει πλέον ακόμη και το... 90%.

Ειδικότερα:

• Η στατιστική του ΟΟΣΑ ανέδειξε την ελληνική παγκόσμια πρωτιά: ο Ελληνας εργαζόμενος με δύο παιδιά πληρώνει το 43,4% του μισθού του σε κρατήσεις, ποσοστό που είναι και το υψηλότερο μεταξύ των χωρών του Οργανισμού. Βέλγιο και Γαλλία βρίσκονται στη 2η και στην 3η θέση αντίστοιχα, με συντελεστές 40,6% και 40,5%. Την ώρα, μάλιστα, που η κυβέρνηση συζητάει την αύξηση του ανώτατου συντελεστή, η στατιστική του ΟΟΣΑ αποδεικνύει ότι οι έχοντες τα υψηλότερα εισοδήματα στην Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως οι βαρύτερα φορολογούμενοι.

• Οι ασφαλιστικές εισφορές που επιβάλλονται στους εργαζομένους είναι από τις υψηλότερες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Ο μέσος όρος για τις χώρες του Οργανισμού διαμορφώνεται στο 9,9% (στοιχεία 2014), με την Ελλάδα να βρίσκεται στο 16%. Στην κατάταξη των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ καταλαμβάνουμε την 6η υψηλότερη θέση, καθώς μας ξεπερνούν μόνο η Σλοβενία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Αυστρία και η Πολωνία.

• Ο βασικός συντελεστής ΦΠΑ στην Ελλάδα (23%) είναι ο 4ος υψηλότερος στην Ευρώπη, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η Ουγγαρία κατέχει τα πρωτεία με τον συντελεστή του 27%, ακολουθούν Σουηδία, Κροατία και Δανία με 25%, η Φινλανδία και η Ρουμανία είναι στο 24%, ενώ ακολουθεί το γκρουπ των χωρών με το 23% (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πολωνία και Πορτογαλία).

• Σε ένα λίτρο βενζίνης, οι φόροι αντιστοιχούν στο 62,66% της τιμής λιανικής. Δηλαδή, αν βάζουμε 50 ευρώ βενζίνη, τα 31,33 ευρώ πηγαίνουν στο υπουργείο Οικονομικών. Σύμφωνα με το πιο πρόσφατο δελτίο της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου, με τη μέση πανελλαδική τιμή να διαμορφώνεται σε 1,524 ευρώ ανά λίτρο, το 0,955 ευρώ αφορά στους φόρους (ειδικό φόρο κατανάλωσης και ΦΠΑ). Ο ειδικός φόρος κατανάλωσης που επιβάλλεται στην «ελληνική» βενζίνη είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος σε ολόκληρη την Ευρώπη (680 ευρώ ανά 1.000 λίτρα αμόλυβδης). Μας ξεπερνούν μόνον η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία και η Ιταλία. Ωστόσο, και οι τρεις χώρες που ξεπερνούν την Ελλάδα εφαρμόζουν χαμηλότερους συντελεστές ΦΠΑ σε σχέση με το ελληνικό 23%.

• Στα τσιγάρα, ο φορολογικός συντελεστής επί της τιμής λιανικής διαμορφώνεται πλέον στο 84%. Σε ένα πακέτο 20 τσιγάρων με τιμή λιανικής στα τέσσερα ευρώ, τα 2,45 ευρώ είναι ειδικός φόρος κατανάλωσης και τα 0,75 ευρώ είναι ΦΠΑ. Σε αυτά τα πακέτα, ο φορολογικός συντελεστής είναι 80%. Ωστόσο, στα φθηνότερα πακέτα ο ειδικός φόρος κατανάλωσης είναι 2,35 ευρώ και ο ΦΠΑ 0,62 ευρώ, με αποτέλεσμα ο φορολογικός συντελεστής να διαμορφώνεται στο 90%.

• Στα ποτά, ο ειδικός φόρος ανά 100 λίτρα αιθυλικής αλκοόλης διαμορφώνεται στην Ελλάδα στα 2.550 ευρώ και είναι ο 5ος υψηλότερος στην Ευρώπη πίσω από τη Σουηδία, τη Φινλανδία, την Ιρλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία. Ωστόσο, η ανάλυση της SpiritsEurope (είναι η Πανευρωπαϊκή Ενωση των Εταιρειών Αλκοολούχων Ποτών), συγκρίνοντας τους φόρους με βάση το διαθέσιμο εισόδημα, έχει καταλήξει στο ότι η Ελλάδα, λόγω χαμηλού εισοδήματος, βρίσκεται στην πρώτη θέση με συντελεστή 242 (έναντι 201 που έχει η Σουηδία).

Μπούμερανγκ η υπερφορολόγηση

Την ώρα που το υπουργείο Οικονομικών εξετάζει σενάρια αύξησης φορολογικών συντελεστών, όπως ο ανώτατος συντελεστής της κλίμακας που σήμερα διαμορφώνεται στο 42% ή οι συντελεστές υπολογισμού του φόρου πολυτελούς διαβίωσης (βαρύνει κυρίως τα Ι.Χ. άνω των 2.000 κυβικών) ή ακόμη και οι συντελεστές των τσιγάρων και των ποτών, πυκνώνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η υπερφορολόγηση έχει ήδη οδηγήσει στα αντίθετα αποτελέσματα.

Ο αριθμός των δίλιτρων αυτοκινήτων που βρίσκονται σε κυκλοφορία έχει μειωθεί δραματικά μετά και τη θέσπιση του φόρου πολυτελούς διαβίωσης. Μεγάλο μέρος της κατανάλωσης τσιγάρων έχει στραφεί στα λαθραία προϊόντα ενώ και στα ποτά, το παράνομο εμπόριο είναι ιδιαίτερα «ελκυστικό». καθώς ο φόρος στις γειτονικές χώρες είναι το ένα πέμπτο σε σχέση με τον ελληνικό. Οι «υψηλόμισθοι» έχουν περιοριστεί δραματικά σε αριθμό, καθώς έχουν αυξηθεί οι συναλλαγές εργοδοτών - εργαζομένων «κάτω από το τραπέζι». Αυτό οφείλεται τόσο στις υψηλές κρατήσεις που γίνονται στους εργαζομένους όσο και στις εργοδοτικές εισφορές, οι οποίες παραμένουν από τις υψηλότερες στον κόσμο παρά τη μείωση που έγινε πέρυσι.

Μεγάλο είναι το κίνητρο και στην απόκρυψη συναλλαγών στη λιανική, καθώς κάθε απόδειξη εκτός από τον ΦΠΑ του 23% υποχρεώνει τον επιχειρηματία να καταβάλλει και τον φόρο εισοδήματος του 26%. Ετσι, κρύβοντας μια συναλλαγή 100 ευρώ, ο επιχειρηματίας γνωρίζει ότι τα μισά θα πήγαιναν σε φόρους.

Πώς 40.000 € ετησίως γίνονται τελικά 15.500 €

Το ξέρατε ότι τα τέλη κυκλοφορίας στα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού στην Ελλάδα είναι τα δεύτερα υψηλότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη; Και αυτό διότι η χώρα μας φορολογεί διπλά οποιονδήποτε κινητήρα άνω των 2.000 κυβικών εκατοστών. Εκτός από τα τέλη κυκλοφορίας, ο ιδιοκτήτης του «δίλιτρου» πρέπει να πληρώσει και τον φόρο πολυτελούς διαβίωσης (τον οποίο, μάλιστα, η νέα κυβέρνηση συζητάει να αυξήσει προκειμένου να φέρει στα ταμεία πρόσθετα έσοδα της τάξεως των 20 εκατομμυρίων ευρώ. Τέλη κυκλοφορίας και ειδικός φόρος κατανάλωσης υποχρεώνουν τον ιδιοκτήτη Ι.Χ. να πληρώνει 816 ευρώ ετησίως για ένα Ι.Χ. 151 ίππων που εκπέμπει 167 γραμμάρια διοξειδίου του άνθρακα. Το ίδιο αυτοκίνητο φορολογείται περισσότερο μόνο στην Ολλανδία (1.444 ευρώ) σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Κατασκευαστών Αυτοκινήτων (Tax Guide). Η Αυστρία επέβαλε πέρυσι φόρο 574 ευρώ, η Ιρλανδία 570 ευρώ και η Ιταλία 429 ευρώ.

Αλλο ενδιαφέρον ερώτημα: Τι ποσοστό του εισοδήματός του καταβάλλει σε φόρους ένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα που εκπροσωπεί τη λεγόμενη «μεσαία τάξη»; Η έρευνα του ΟΟΣΑ που ανέδειξε την Ελλάδα «παγκόσμια πρωταθλήτρια στις κρατήσεις για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές προσδιόρισε το ποσοστό στο 43,4%. Ομως, αυτές οι κρατήσεις αφορούν σε έναν εργαζόμενο με δύο παιδιά που εισπράττει 1.440 ευρώ τον μήνα μεικτά. Δηλαδή, έναν εργαζόμενο με μέσες καθαρές αποδοχές στα επίπεδα των 1.000 ευρώ. Ο ΟΟΣΑ «έτρεξε» την ίδια έρευνα και για υψηλότερα εισοδήματα. Ποιο είναι το ποσοστό των κρατήσεων που προκύπτει για έναν εργαζόμενο με καθαρές αποδοχές 1.650 ευρώ μηνιαίως; Η «άσκηση» σε πραγματικές συνθήκες καταλήγει σε εντυπωσιακό αποτέλεσμα: ένας εργαζόμενος που εισπράττει 40.000 τον χρόνο καταλήγει να επιστρέφει στο κράτος τα 24.500, δηλαδή το... 61%.

Με βάση τη μελέτη του ΟΟΣΑ, σε έναν οικογενειάρχη με δύο παιδιά και ετήσιες απολαβές της τάξεως των 40.000 ευρώ (2.850 ευρώ μηνιαίως) γίνονται οι ακόλουθες κρατήσεις:

• 10.171 ευρώ για τον φόρο εισοδήματος (σ.σ. περιλαμβάνονται ο φόρος που προκύπτει με βάση την κλίμακα και η εισφορά αλληλεγγύης).

• 7.100 ευρώ ήταν οι ασφαλιστικές εισφορές.

Ετσι, ο εργαζόμενος των 40.000 ευρώ (που κοστίζει 51.540 ευρώ στην επιχείρηση αν προστεθούν και οι εργοδοτικές εισφορές) τελικώς καταλήγει να παίρνει στα χέρια του 23.065 ευρώ τον χρόνο ή 1.650 ευρώ τον μήνα.

Το κεφάλαιο «εφορία», βέβαια, δεν κλείνει εδώ για τον εργαζόμενο. ο οποίος με βάση τα μισθολογικά δεδομένα στην Ελλάδα θεωρείται και «προνομιούχος». (σ.σ. μόνο οι 14 στους 100 εμφανίζουν μεικτές αποδοχές άνω των 2.000 ευρώ σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, ενώ για αποδοχές άνω των 3.000 ευρώ η συμμετοχή περιορίζεται περίπου στο 6%).

Από τα 23.065 ευρώ που θα πάρει στην τσέπη του ο εργαζόμενος (μαζί με τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και το επίδομα αδείας) σε φόρους θα κατευθυνθούν επιπλέον:

• Αν υποτεθεί ότι ο φορολογούμενος έχει ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών μέτρων σε μια μεσαία περιοχή με τιμή ζώνης της τάξεως των 1.500 ευρώ, μόνο για τον ΕΝΦΙΑ θα πρέπει να καταβάλει περίπου 600 ευρώ.

• Αν έχει ένα αυτοκίνητο 1.800 κυβικών, μόνο για τα τέλη κυκλοφορίας χρειάζονται 300 ευρώ. Αν μάλιστα το αυτοκίνητο είναι δίλιτρο 8ετίας, ο λογαριασμός μπορεί να εκτιναχθεί στα 815 ευρώ λόγω και του φόρου πολυτελούς διαβίωσης.

• Για να διανύσει με το αυτοκίνητο 15.000 χιλιόμετρα (που είναι και η μέση απόσταση που διανύει ένα όχημα σε ετήσια βάση) χρειάζεται περίπου 1.500 λίτρα βενζίνης. Δεδομένου ότι σε κάθε λίτρο αναλογεί φόρος 0,955 ευρώ, η συγκεκριμένη κατανάλωση φορολογείται με 1.430 ευρώ τον χρόνο.

• Αν θέλει να καπνίζει και ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα (365 τον χρόνο), θα φορολογηθεί γι’ αυτό με επιπλέον 1.170 ευρώ ετησίως (αντιστοιχούν φόροι 3,2 ευρώ σε κάθε πακέτο των τεσσάρων ευρώ).

• Προφανώς τα υπόλοιπα που απομένουν από τον μισθό ο οικογενειάρχης τα καταναλώνει για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειας. Αν συνυπολογιστούν οι δαπάνες που προαναφέρθηκαν, απομένει ένα ποσό της τάξεως των 18.500 ευρώ ετησίως, το οποίο βεβαίως υπάγεται στον ΦΠΑ. Αν ληφθεί υπόψη ότι ένα μέσο νοικοκυριό διαθέτει το 70% της δαπάνης σε προϊόντα που φορολογούνται με 23% και ένα 30% στα προϊόντα του 13% (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, τρόφιμα κ.λπ.), τότε ο ΦΠΑ που αντιστοιχεί σε καταναλωτική δαπάνη 18.500 ευρώ είναι 3.670 ευρώ.

Αν προστεθούν ο φόρος εισοδήματος με την εισφορά αλληλεγγύης (10.170 ευρώ), οι ασφαλιστικές εισφορές (7.100 ευρώ) και οι φόροι στα προϊοντα και στις υπηρεσίες που προαναφέρθηκαν (αθροιστικά 7.190 ευρώ), προκύπτει ότι το συνολικό ποσό που εισπράττει το κράτος από τον συγκεκριμένο φορολογούμενο φτάνει στα 24.460 ευρώ, δηλαδή στο 61% του εισοδήματός του.

__________

   Πηγή: kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

​Δεν είναι και το πιο ευχάριστο για δύο προέδρους του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται στο δικαστήριο ως μάρτυρες στη δίκη ενός παραλίγο προέδρου. Είχαν μοιραστεί μαζί του τις ιδέες περί Αλλαγής και Εκσυγχρονισμού, κυρίως δε την εξουσία που θα έδινε σάρκα και οστά στα ωραία οράματα. Ο κ. Σημίτης και ο κ. Βενιζέλος από τη μια, ο κ. Τσοχατζόπουλος από την άλλη. Ο κ. Σημίτης δήλωσε τη «λύπη του», είπε πως «έγιναν τα μύρια όσα», πλην ο ίδιος απλώς προήδρευε. Ο κ. Βενιζέλος, βλέποντας ήδη φυλακισμένο το κάποτε Νο 2 του κόμματος, ίσως κατάλαβε πόσο λαθεύει όταν λέει κάθε τόσο πως «υπήρξε σχέδιο εξόντωσης του ΠΑΣΟΚ». Με επικεφαλής τον κ. Τσοχατζόπουλο άραγε;

Λαθεύει, επίσης, ο κ. Βενιζέλος όταν επαναλαμβάνει μονότονα ότι «το ΠΑΣΟΚ έχει πληρώσει πολύ περισσότερο απ’ όσο του αναλογεί». Για πολλούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αυτούς που περιφρόνησαν το πάρτι, όσο και να πληρώσει το κόμμα που εμπιστεύθηκαν για πολιτικούς λόγους, θα είναι πάντα λίγο μπροστά στη ζημιά που το ίδιο προκάλεσε σε λέξεις, ιδέες, ψυχές. Οσοι έδιναν την ψήφο τους χωρίς να βγάλουν πρώτα κομματική ταυτότητα για να «κατοχυρώσουν δικαιώματα» δικαιούνται να λένε ότι δεν ήξεραν τίποτε. Οχι όμως και η ηγεσία, που όφειλε να βλέπει και να θυμάται.

Πάντως, με την παρουσία των δύο προέδρων του ΠΑΣΟΚ στο δικαστήριο ξανάδαμε πώς έφτασε σε τέτοιο ύψος το χρέος που δυναστεύει τη χώρα, καταντώντας την όμηρο στα χέρια των πιστωτών της, που γίνονται ανελέητα όταν έχουν και ιδεολογικούς λόγους, όπως τώρα. Από τη μία «Αγορά του Αιώνα» στην επόμενη (και από μίζα σε μίζα), η Ελλάδα συνέχισε να ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στις αμυντικές δαπάνες. Για να μπορεί να καλύπτει το θηριώδες κόστος δανειζόταν πάλι και πάλι, διογκώνοντας το ήδη αβάσταχτο χρέος. Κι όταν μειώθηκαν κάπως οι αγορές όπλων, παγιδευτήκαμε ολοψύχως στη νέα μεγάλη ιδέα: τους Ολυμπιακούς. Και κάηκαν και τα τελευταία πελεκούδια.

Τώρα πληρώνουμε. Και βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. σε νέο ρόλο· να υποκρίνονται πως η ιστορία του χρέους (και των ευθυνών) ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 2015. Δεν χρειάζεται να ’ναι Μεγαλοβδομάδα για να παραστήσεις τον Πιλάτο.

Διαβάστε περισσότερα

Τα κατά συνθήκην ψεύδη

    Τα τελευταία 5 χρόνια, είτε το αστικό πολιτικό σύστημα υπογράφει και επιβάλλει τα Μνημόνια εκ δεξιών, είτε διαπραγματεύεται τα Μνημόνια εξ αριστερών, οι επικοινωνιακές πυροβολαρχίες του συστήματος στην προσπάθεια να διαμορφώσουν στα μέτρα τους τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» αναφέρονται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα επικρατούν, όπως σημειώνουν, «ειδικές συνθήκες».
    Προσθέτουν, δε, ότι η πολιτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων θα πρέπει να κριθεί στη βάση αυτών των «ειδικών συνθηκών». Συμφωνούμε.
    Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, όμως, και σε κάτι ακόμα: Στο ποιες είναι, τελικά, αυτές οι «ειδικές συνθήκες». Για την ακρίβεια, ποια είναι η πρώτη και η κύρια «ειδική συνθήκη» που βιώνουμε (και) στην Ελλάδα). Ας δούμε:
    Η βαρβαρότητα με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα, που εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο, είναι το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας κρίσης. Αλλά, όπως άλλωστε το παραδέχονται οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα, αυτή η κρίση έχει όνομα: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση.
    Αυτή είναι η πρώτη και κύρια «ειδική συνθήκη»: Η κρίση του καπιταλισμού. Όπως κι αν εκδηλώνεται: Με εκτίναξη των δημόσιων χρεών, με υπερδιόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας, με οικονομική στασιμότητα και ύφεση κοκ.
    Ποιο είναι, επομένως, το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από τούτη την κομβική όσο και αυτονόητη διαπίστωση; Τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
    Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της (ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της), είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη» που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο – ότι: Η βαρβαρότητα όπως τη βιώνουμε στην καπιταλιστική Ελλάδα δεν αποτελεί παρά την τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος (του καπιταλιστικού) που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος) προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή.
    Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα (και παντού) αναζητά διέξοδο από την κρίση του μέσα από την κοινωνική λεηλασία. Αυτό έγινε με την κρίση του 1929. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς προχωρά βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κ.λπ.).
    Συνεπώς, από τούτη τη δεύτερη αλήθεια το συναφές και ιστορικά και πολιτικά επαναλαμβανόμενο συμπέρασμα που εξάγεται, είναι ότι:
    Αφενός μέσα σε αυτό το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει αποσπασμένη από την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος.
    Αφετέρου σε αυτές τις συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» - ο διαρκής, ο αναγκαίος, ο καθημερινός αγώνας για το φρενάρισμα της επιδείνωσης της ζωής του λαού, για την ανακούφιση, τη βελτίωση και την καλυτέρευση της ζωής του είναι εκατό φορές συνδεδεμένος με την άρνηση των παραγόντων που επιφέρουν την καταστροφή του.
    Με δυο κουβέντες: Είναι σε αυτές τις συνθήκες - και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» - που τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, είναι οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι «σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά», που ισχύουν χίλιες φορές.
    Αν θέλουμε, επομένως, να έχουμε ένα επαρκές κριτήριο για το πόσο αξιόπιστος, πόσο «σωτήριος», πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «προοδευτικός», «αριστερός»,  «επαναστατικός» ή «υπερεπαναστατικός» είναι ο λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, της κάθε κυβέρνησης, για το «αν» και το «πώς» θα υλοποιηθούν όσα λέει, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: «Πού» λέει ότι θα γίνουν όσα λέει και όσα υπόσχεται.    

• Θα γίνουν με συνεννόηση, με διαπραγμάτευση και με… «έντιμο συμβιβασμό» στο έδαφος που γεννιέται και αναπαράγεται η βαρβαρότητα, ή με αντιπαράθεση και σε πορεία εξόδου από αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο;
• Οι υποσχέσεις «κοινωνικής σωτηρίας» θα υλοποιηθούν σε πορεία εντός ή εκτός του συστήματος της βαρβαρότητας και των Μνημονίων;
• Εντός ή εκτός των μηχανισμών αυτής της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ);
• Εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.λπ.);

    Αυτό είναι το κριτήριο με βάση το οποίο προκύπτει - και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο - το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός» ή το πόσο δημαγωγικός, καιροσκοπικός, απατηλός ή πολιτικά μετέωρος είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.
    Αλλά: Τι είδους «λύση» μπορεί να υπάρξει μέσα σε εκείνο ακριβώς το σύστημα και μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!
    Ναι, λοιπόν, έχουμε «ειδικές συνθήκες». Τέτοιες που βοούν ότι όσα υποφέρει ο λαός δεν τα υποφέρει γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο σύστημα, αλλά διότι το ίδιο το σύστημα είναι το πρόβλημα.
    Οι «ειδικές συνθήκες» βοούν ότι το πρόβλημα είναι συστημικό, και άρα αγιάτρευτο, που σημαίνει  ότι η λύση του προβλήματος υπέρ του λαού ή θα είναι αντισυστημική ή δεν θα υπάρξει.   
    Και είναι αυτή η «ειδική συνθήκη», η κρίση του καπιταλισμού, που αποκαλύπτει τα «κατά (καθεστωτική) συνθήκην ψεύδη» των κάθε λογής «σωτήρων».  
    Το ψεύδος από τη μια να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» η παραμονή στο σύστημα που η κρίση του γεννά και επιβάλλει Μνημόνια, και από την άλλη να εμφανίζεται αυτή η υποταγή σαν «σωτηρία» - και ενίοτε σαν «αριστερή σωτηρία».
    Το ψεύδος να πλασάρεται στο λαό σαν «αριστερή» πολιτική η φενάκη για «εξανθρωπισμένη» διαχείριση του ίδιου εκείνου συστήματος που αφανίζει το λαό.
    Το ψεύδος με τους νεφελώδεις όρους περί επίτευξης «έντιμου συμβιβασμού» που θα προκύψει τάχα με σεβασμό και σε συμφωνία με το σύστημα που ατιμάζει το λαό. 
    Το μεγαλύτερο ψεύδος, δε, είναι να πλασάρεται σαν «αριστερή» πολιτική η «αδιαμφισβήτητη» διατήρηση της Ελλάδας εντός και επί τ' αυτά του καταστροφικού κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου - και τούτο μάλιστα τη στιγμή που (ακριβώς εξ αιτίας των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού) τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του.
  
email: mpog@enikos.gr   

Διαβάστε περισσότερα

"Ο Τελευταίος Θάνατος Ενός Αναρχικού" Θεατρική Παράσταση στο Μεσολόγγι για φιλανθρωπικό σκοπό

Η Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού/Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου "Το Αιτωλικό"

σε συνεργασία με το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων ΟΤΕ Περιφέρειας Μεσολογγίου

παρουσιάζει 

την πολιτική σάτιρα 
του Ντάριο Φο

"Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού"
και μερικών άλλων ανατρεπτικών....
Σάββατο 16 και Κυριακή 17 Μαίου 2015
στο στο κτίριο της Π.Ε. Αιτω/νίας, στο Μεσολόγγι (πρώην Νομαρχία)

ώρα 8.45 μ.μ.
Εισοδος 3€

Έσοδα των παραστάσεων θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση του ιδρύματος ΕΨΥΠΕΑ (Εταιρεία Ψυχικής Υγείας Παιδιού & Εφήβου Αιτ/νίας -http://www.epsypea.gr/) Mεσολόγγι

Για το έργο
Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Αφ’ ενός, το 1921 στις ΗΠΑ, ένας ιταλός μετανάστης –ονόματι Σαλσέντο- ‘έπεσε’ απ’ το παράθυρο του 14ου πατώματος του κτιρίου της Αστυνομικής Διεύθυνσης της Ν. Υόρκης κι ο διοικητής δήλωσε ότι ο αναρχικός «αυτοκτόνησε». Αφ’ ετέρου, στην Ιταλία, το Δεκέμβρη του 1969, έγινε περιστατικό αντίστοιχο, μ’ έναν άλλο αναρχικό, που το άλλοθί του δε λήφθηκε υπ’ όψιν και που εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι όλο το συμβάν που φόρτωσαν στον αναρχικό, είχε σκηνοθετηθεί απ’ το ιταλικό κράτος και τις μυστικές της υπηρεσίες.
Ο ιταλός δραματουργός, Ντάριο Φο, δεν θα μπορούσε να μείνει σιωπηλός απέναντι, όχι μόνο στις αδικίες που πλήρωσαν με τη ζωή τους κάποιοι άνθρωποι χωρίς να φταίνε, αλλά και στα ψέματα που ‘οι υπεύθυνοι’ είπαν στον τύπο, προκειμένου να εξαπατήσουν και να αποκοιμίσουν τον λαό. Δίνει τη δική του εκδοχή για το ρόλο των σκανδάλων σε μια χώρα καθώς και της αστυνομίας όταν εμπλέκεται σ’ αυτά…
Όλα αυτά βέβαια είναι μια θεατρική παράσταση κι όπως λέει κι ο ίδιος ο Φο: «…σε περίπτωση που θα παρατηρήσετε παραλληλισμούς με πραγματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα στον τόπο μας, θα πρέπει αυτό να το αποδώσετε στην πασίγνωστη μαγεία του θεάτρου! Στη μαγεία εκείνη που, σε πάμπολλες περιπτώσεις, κάνει την πραγματικότητα να ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα φαντασία!» 

Διονυσία Ολιβώτου
Θεατρολόγος

Διανομή:
Τρελός: Νίκος Ευαγγελινός
Αστυνόμος Μπερτότσο: Δημήτρης Στογιάννης
Αστυνόμος Πιζάνι: Γιώργος Σάλλας
Διοικητής: Μελέτης Πατρινός
Αστυφύλακας: Διονύσης Παρράς
Δημοσιογράφος Φελέτι: Πόλυ Σφυρή
Δημοσιογράφος Ροζέτι: Ζωή Υφαντή

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία:  
Διονυσία Ολιβώτου
Σκηνογραφία:
Μιχάλης Κότσαρης
Τεχνικός Διευθυντής: 
Πάνος Ακρίδας
Επιμέλεια Ηχου - Σχεδιασμός Φώτα: 
Δημήτρης Στογιάννης
Κονσόλα  Ήχου: 
Αντώνης Χαραλάμπους
Κονσόλα Φώτα: 
Κώστας Σύρρος
Φροντιστήριο Ρούχων: 
Μαρία Ακρίδα/Αλέξης Ασιμάκης
Φροντιστήριο Αντικειμένων και Σκηνικού:
Χρυσάνθη Κτιστοπούλου
Κομμώσεις: 
Μαρία Σύρρου
Μακιγιάζ: 
Αλεξάνδρα Κοτσάλου/Μαρία Σύρρου
Κατασκευές Ενδυμάτων: 
Φωφώ Ξεσφίγγη, Αλέξης Ασιμάκης
Τεχνική Υποστήριξη:
Δημήτρης Βλαχόπουλος
Μακέτες Έντυπου Υλικού: 
Αστέρω Περγαντή
Δημιουργία Βίντεο-Trailer/Μοντάζ/Επιμέλεια: 
Αστέρω Περγαντή

Το σήμα της παράστασης φιλοτέχνησε
ο Μιχάλης Κότσαρης
Έφορος Θεατρικής Ομάδας: 
Αντώνης Χαραλάμπους
Οργάνωση Παραγωγής: 
Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού Πολ. & Μορφ. Συλλόγου
Παραγωγή:  
© Πολιτιστικός & Μορφωτικός Σύλλογος "Το Αιτωλικό"

Ενημέρωση:

Είμαστε στη δυσάρεστη θέση να ενημερώσουμε τους φίλους από το Αγρίνιο, ότι δυστυχώς ο "Αναρχικός" μας δε θα έρθει στο Αγρίνιο (άμεσα τουλάχιστον ), διότι δε βρέθηκε κάποια ημερομηνία που να δύναται να πραγματοποιηθεί η παράσταση. Θα θέλαμε όμως να ευχαριστήσουμε πολύ τους υπεύθυνους του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, καθώς και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αγρινίου για την προσπάθεια που κάνανε μαζί με τους υπεύθυνους του ΕΛΕΠΑΠ και εμάς για να βρούμε μια λύση. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας με το Αγρίνιο για το Φθινόπωρο!!!

Διαβάστε περισσότερα

Τι δεν καταλαβαίνεις;…

    Στην πολιτική λίγη σημασία έχει από την άποψη του αποτελέσματος – όπως αυτό επιδρά στη ζωή των ανθρώπων – να εξαντλείσαι στο να κρίνεις καλές ή κακές προθέσεις. Όχι επειδή οι προθέσεις δεν έχουν σημασία αλλά επειδή ακριβώς «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις», όπως προειδοποιούσε και ο Δάντης.
    Στην πολιτική που δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας και ως εκ τούτου από έκφραση της αντιπαράθεσης των οικονομικών συμφερόντων στο έδαφος της ταξικής κοινωνίας, το ερώτημα για τον α’ ή β’ πολιτικό φορέα  δεν είναι μόνο «τι» λέει ότι θα κάνει ή το «πως» λέει ότι θα το κάνει. Το ερώτημα (που σχεδόν πάντα η απάντησή του αποδεικνύει αν ισχύουν τόσο το «τι» όσο και το «πως» εκείνων που λέει) είναι το «που» θα γίνουν αυτά που υπόσχεται. 
    Σε ό,τι μας αφορά ως χώρα και στην παρούσα συγκυρία, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές, προέκυψε στη βάση των υποσχέσεών της ότι εκείνο που θα έκανε (σσ: το «τι» δηλαδή) θα ήταν η κατάργηση των Μνημονίων. Και ότι η κατάργηση των Μνημονίων θα γινόταν (το «πως» δηλαδή) με διαπραγματεύσεις με τους… «εταίρους».
    Στο ερώτημα, δε, για το «που» θα εφάρμοζε αυτή την πολιτική η κυβέρνηση, η απάντηση που έδινε και συνεχίζει να δίνει είναι ότι θα την εφάρμοζε μέσα στην αρένα που γεννά τα Μνημόνια! Ότι θα την εφάρμοζε μέσα στον λάκκο που έχει ριχτεί ο λαός για να του ξεσκίζουν τις σάρκες τα θηρία, εντός και εκτός της χώρας. Ότι θα την εφάρμοζε μέσα στο πλαίσιο που παράγει την εκμετάλλευση του λαού. Ότι θα την εφάρμοζε με σεβασμό στις δομές του σφαγείου, χωρίς καμία στρατηγική εξόδου από αυτό. Ότι θα την εφάρμοζε σεβόμενη του κανόνες του σφαγείου, του καπιταλιστικού σφαγείου, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. 
    Όμως: Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι θα «διαπραγματευτεί», θα «συνεννοηθεί», θα «διεκδικήσει», θα επιδιώξει να επιτύχει «λύση» για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ, μέσα στους μηχανισμούς και τα πλαίσια του ΔΝΤ, μέσα στους μηχανισμούς και τα πλαίσια των «κοινωνικών διαλόγων» με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εργολάβους, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, είναι ένας ισχυρισμός που έχει τόση αξία όση και η θεωρία της «συνεργασίας με το διάβολο» - μια ανόητη θεωρία που όσοι επιδιώκουν να εξωραΐσουν τον διάβολο την αποδίδουν (είτε από άγνοια, είτε από ενσυνείδητη παραχάραξη)  στον… Μαρξ και στον Λένιν.
    Τι βλέπουμε, λοιπόν, σήμερα; Τι προκύπτει τρεις μήνες μετά από τις εκλογές του Γενάρη ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής γραμμής που εξιδανικεύει το σύστημα στο όνομα της «αλλαγής του μείγματος πολιτικής» - δηλαδή της ίδιας εκείνης πολιτικής – που καταστρέφει το λαό; Ιδού:

• Ξεκινήσαμε από την κατάργηση του Μνημονίου και πήγαμε στο ότι «το 70% του Μνημονίου είναι καλό»…
• Ξεκινήσαμε από την αποκατάσταση των αδικιών και πήγαμε στο ότι να συνεχίσεις να πληρώνεις τον ΕΝΦΙΑ είναι «πατριωτικό»…
• Ξεκινήσαμε από το «τέλος η λιτότητα» και αφού περάσαμε στον «λιτό βίο» έχουμε εσχάτως καταλήξει στην διαφήμιση της «δίκαιης» (!) λιτότητας…
• Ξεκινήσαμε από την άμεση εφαρμογή του μέτρου των 751 ευρώ για τον κατώτερο μισθό για να το παραπέμψουμε στο 2017… 
• Ξεκινήσαμε από το γλίσχρο αφορολόγητο των 12.000 ευρώ για να καταλήξουμε πλέον αντί της φορολογικής δικαιοσύνης να περιμένουμε τις… καλωδιωμένες τουρίστριες και τους νέους συντελεστές του ΦΠΑ.
• Ξεκινήσαμε από το «πεντοζάλι» που θα χόρευαν οι αγορές για να καταλήξουμε στην «αναστολή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης» στο όνομα του κατευνασμού των αγορών…
• Ξεκινήσαμε από το «καθαρές λύσεις» για να πορευόμαστε πλέον με την τάχα «δημιουργική ασάφεια»…
• Ξεκινήσαμε από τη διαγραφή του χρέους για έχουμε φτάσει – με την υπογραφή της συμφωνίας της 20^ης Φλεβάρη – στην δέσμευση για «πλήρη», «έγκαιρη», «αδιαμφισβήτητη», «αέναη» και στο «διηνεκές»  πληρωμή τοκογλύφων και κερδοσκόπων…
• Ξεκινήσαμε με το «όχι άλλα δάνεια» για έχουμε φτάσει, όπως επί Σαμαρά και Βενιζέλου, να κάνουμε τις «κόκκινες γραμμές» ανέκδοτο την στιγμή που η (νέα) κυβέρνηση ζητά κι αυτή (νέες) δόσεις…
• Ξεκινήσαμε με το δεν συζητάμε ασφαλιστικά και εργασιακά και φτάσαμε στο ότι συζητάμε και τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά με την Αυγή (9/5/2015) να προϊδεάζει για την νέα επέλαση του Προκρούστη πανηγυρίζοντας – όπως ο Μνημονιακός Τύπος επί Σαμαρά και Βενιζέλου και με την ίδια φρασεολογία – ότι «δεν θίγονται ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα»…
• Ξεκινήσαμε με την πλήρη απαγόρευση και κατάργηση των πλειστηριασμών για να έχουμε φτάσει στην… «αποφυγή» των πλειστηριασμών.
• Ξεκινήσαμε από το ότι δεν δεχόμαστε την «αξιολόγηση» της χώρας στη βάση των Μνημονίων και τώρα έχουμε καταλήξει σε κοινές δηλώσεις Τσίπρα – Γιούνκερ όπου η κυβέρνηση ομολογεί ότι έχει αποδεχτεί να αξιολογείται σύμφωνα με το πώς εφαρμόζει τα Μνημόνια που, όμως, θα τα καταργούσε…
• Ξεκινήσαμε με τις δεσμεύσεις για τις καθαρίστριες και συνεχίζουμε – επικοινωνιακά - με τους συμβολισμούς γύρω από τον αγώνα τους, αλλά αντί της πλήρους αποκατάστασής τους πήγαμε σε μέτρα «απασχόλησης ορισμένου χρόνου» και με τις 300 από αυτές στην «απ’ έξω»…   
• Ξεκινήσαμε από το «πρώτιστο καθήκον οι μισθοί και οι συντάξεις» και καταλήξαμε να μετράμε τις δόσεις που συνεχίζουμε να πληρώνουμε στο ΔΝΤ με την ταυτόχρονη φημολογία ότι ακόμα και η υπόσχεση για τα ψίχουλα – επαναφορά της 13ης σύνταξης «παγώνει»…
• Ξεκινήσαμε με το «όχι στο ξεπούλημα» και πορευόμαστε μετρώντας τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κλπ, που πάνε, τώρα, για «αριστερό» ξεπούλημα…

    Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς. Καταγράψαμε μερικά μόνο από τα ενδεικτικά που τον συνθέτουν. Ενδεικτικά αλλά και αποδεικτικά ότι:
    Μόνο όποιος δεν θέλει να δει (κάνει ότι) δεν βλέπει. Μόνο όποιος δεν θέλει να ακούσει (κάνει ότι) δεν ακούει. Και μόνο όποιος δεν θέλει να καταλάβει (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και τι γίνεται…

email: mpog@enikos.gr   

Διαβάστε περισσότερα

Τα πουλάνε όλα άρον-άρον

Με κυβερνητική απόφαση το ΤΑΙΠΕΔ άρχισε το ξεπούλημα για «πρώτη φορά αριστερά»

 

Ξενοφώντας Ερμείδης

Την καλή της διάθεση για τις διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση αποφάσισε να την δείξει με το να κηρύξει την έναρξη του ξεπουλήματος των 14 περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας και του ΟΛΠ., ενώ  οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν ακόμα ξεκινήσει.

Αντίθετα με τις προεκλογικές δεσμεύσεις η ελληνική κυβέρνηση μετά τη ρήξη φιάσκο που πολυδιαφήμιζε ότι θα κάνει στο τελευταίο Γιουρογκρούπ, «αναγκάστηκε» να ολοκληρώσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις πουλώντας δημόσια περιούσια άκρως σημαντική για την εθνική κυριαρχία και για την οικονομική αυτάρκεια της χώρας.

Κανονικό ξεπούλημα

Η αρχή έγινε με τον διαγωνισμό για τα περιφερειακά αεροδρόμια για τον οποίο το ΤΑΙΠΕΔ έβγαλε θριαμβευτική ανακοίνωση. Μάλιστα, κάλυψε την ξένη εταιρεία αποτίμησης που  ήταν υπό έρευνα του επίκουρου εισαγγελέα Διαφθοράς, κ. Δραγάτση για πιθανές ευθύνες του διοικητικού συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ όσον αφορά στην αποτίμηση που έκανε η εν λόγω εταιρεία για τα ελληνικά αεροδρόμια. Η εταιρεία είχε προσληφθεί για να κάνει «ανεξάρτητη αποτίμηση του περιουσιακού στοιχείου» και έκρινε ότι η αξία τους ανέρχεται στα 350 εκατ.ευρώ ενώ οι Γερμανοί με την Fraport «χτύπησαν» τα αεροδρόμια με 1,23 δις/

Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ αναφέρει στην ανακοίνωσή του για την ξένη ιδιωτική εταιρεία τα εξής:» Πρόκειται για εταιρεία διεθνούς κύρους, με αποδεδειγμένη πολυετή εμπειρία στον αεροπορικό κλάδο και στις αποτιμήσεις. Το ΤΑΙΠΕΔ διαφύλαξε το κύρος και την αξιοπιστία του διαγωνισμού, έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το δημόσιο συμφέρον». Το ΤΑΙΠΕΔ με τον τρόπο αυτό σταματά την δικαστική έρευνα για την απίστευτα χαμηλή αποτίμηση και δηλώνει ικανοποιημένο που κατάφερε να πουλήσει τα αεροδρόμια 850 εκατ. περισσότερο από αυτό που η ξένη εταιρεία είχε αποτιμήσει. Συνολικά τα 14 αεροδρόμια πουλιούνται αντί 1,234 δις και με ετήσιο μίσθωμα 22,9 εκατ. ευρώ που θα αναπροσαρμόζεται με τον πληθωρισμό.

Δηλαδή το ΤΑΙΠΕΔ πούλησε ελληνική κυριαρχία για να εισπράξει το ποσό που καλύπτει μόνο τις συντάξεις και τους μισθούς ενός μήνα! Βέβαια, τα χρήματα από την πώληση δεν θα πάνε στο κρατικό ταμείο αλλά για το μνημονιακό χρέος και αυτό είναι ένας ακόμα ένας όρος των δανειστών που δεν τον βάζουν σε διαπραγμάτευση.

Χωρίς να αναφέρουν ότι ο πλειοδότης είναι η γερμανική κοινοπραξία Frapor ανακοινώνουν επίσημα ότι ο  διαγωνισμός διεξήχθη υπό καθεστώς έντονου ανταγωνισμού, ενώ επετεύχθη ένα ιδιαίτερα υψηλό τίμημα!

Τέλος τα μεγαλύτερα λιμάνια

Το Κυβερνητικό Συμβούλιο μετά την πίεση των δανειστών στις διαπραγματεύσεις άναψε το πράσινο φως και για την πώληση του 51% του ΟΛΠ, ενώ η πώληση του ΟΛΘ θα προχωρήσει σε δεύτερο στάδιο. Η κυβέρνηση θεωρεί μεγάλη νίκη ότι δεν θα πωληθεί το 67% αλλά το 51% όμως αυτό είναι ακόμα σε στάδιο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Η μη τελική συμφωνία για το ποιο ποσοστό θα πουληθεί κάνει τους ξένους αγοραστές να ακολουθήσουν την στρατηγική του «παγώματος» των προσφορών έτσι ώστε ή να πιέσουν να πάρουν το 67% ή να πάρουν το 51% και την πλήρη διοίκηση του ΟΛΠ και του ΟΛΘ με εξευτελιστική τιμή.

Οι λιμενεργάτες που αντιστέκονται στο ξεπούλημα μετά την συνάντησή τους με τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, κ. Πιτσιόρλα δήλωσαν απογοητευμένοι τα εξής:»Ενημερωθήκαμε ότι η απόφαση συνέχισης των διαγωνισμών πώλησης των μετοχών του ΟΛΠ και ΟΛΘ είναι θέμα κυβερνητικής απόφασης».

Οι δύο εταιρείες που ενδιαφέρονται να έχουν την πλήρη διοίκηση του μεγαλύτερου λιμανιού της Μεσογείου οι Κινέζοι της COSCO και οι Δανοί της Maersk  ενώ τυπικά στον διαγωνισμό παραμένουν η φιλιππινέζικη International Container Terminal Services, η αμερικανική Ports America και η νεοζηλανδικών συμφερόντων Utilico.

Η νίκη των δανειστών στην μάχη των διαπραγματεύσεων αποδεικνύεται από το εν τάχει ξεπούλημα αεροδρομίων και λιμανιών της Ελλάδας και από την δήλωση του κ. Σόιμπλε μετά το Γιουρογκρούπ:»Η ελληνική κυβέρνηση διόρθωσε μια υπαναχώρησή της όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις«.

Διαβάστε περισσότερα

“Αξίζεις όσο αξίζουν εκείνα για τα οποία φροντίζεις”

Του Carlos Latuff

    Η 9^η Μάη δεν είναι μια απλή ημερομηνία. Είναι μια πανευρωπαϊκή και παγκόσμια γιορτή. Είναι η ημερομηνία που υπενθυμίζει τον τιτάνιο αγώνα της ανθρωπότητας ενάντια στον ναζισμό.
    Η 9^η Μάη είναι μια μέρα – σύμβολο. Μια ματιά να ρίξει κανείς (ακόμα και ο πιο αδαής) από την Ουκρανία μέχρι τη γειτονιά του Παύλου Φύσσα και από τις Βαλτικές χώρες μέχρι τα Καλάβρυτα και το Πέραμα αντιλαμβάνεται την επικαιρότητά της.
    Γνωστή είναι, επίσης, η σημασία που έχουν οι συμβολισμοί στην ζωή, δηλαδή στην πολιτική, αφού τα πάντα στη ζωή είναι τελικά πολιτική πράξη.
    Κι όμως. Αυτό που είδαμε το περασμένο Σάββατο, στις 9 Μάη, ανήμερα των 70 χρόνων από την επέτειο της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, ήταν:
    Τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού κοκ να «σφυρίζουν κλέφτικα». Καθόλου παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότι τα αντίστοιχα αδελφάκια τους ανά τας Ευρώπας γιόρταζαν την λεγόμενη «ημέρα της Ευρώπης». Οπου η «Ευρώπη» τους δεν είναι άλλη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι άλλη από αυτή που έχει αρνηθεί (δυο φορές τα τελευταία 4 χρόνια) να καταδικάσει τον ναζισμό στον ΟΗΕ και που παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της να χτίζουν μνημεία υπέρ των φασιστών και των «Βάφεν Ες Ες» στην Λετονία και την Εσθονία…
    Είδαμε επίσης κάποιους από τους λεγόμενους «ελευθεριακούς χώρους» να διαδηλώνουν και να οργανώνουν (την 9^η Μάη) εκδηλώσεις υπέρ των ζώων, ενάντια στην βιομηχανία κρέατος και κατά της γούνας… Έτσι αντιλήφθηκαν αυτοί την επέτειο της συντριβής του ναζισμού. Την ημέρα που συμβολίζει την μάχη της Ανθρωπότητας ενάντια στον ιμπεριαλισμό - που υπό την φασιστική του διαχείριση μετέτρεψε τον ίδιο τον άνθρωπο σε κρέας για τα κανόνια - κάποιοι την θεωρούν ως κατάλληλο φόντο για να αντιπαλεύουν τον καπιταλισμό διαδηλώνοντας την (καθόλα σεβαστή) φιλοζωία τους… 
    Αλλά είδαμε και κάτι ακόμα:
    Την  Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να συνδιοργανώνει και να καλεί – και μάλιστα στο όνομα του εορτασμού της Αντιφασιστικής Νίκης – σε εκδήλωση στο Σύνταγμα υπό τον τίτλο «1^η γιορτή κάνναβης» με αιτήματα την «αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών, τη νομιμοποίηση της θεραπευτικής και ψυχαγωγικής κάνναβης και την αυτοκαλλιέργειά της»…
    Δεν θα υπεισέλθουμε εδώ στην αντίληψη που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε (μεταξύ των οποίων η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ) για την απελευθέρωση μιας ψυχοδραστικής και ψυχοτρόπου ουσίας. Δεν αναφερόμαστε στο πολιτικό ζήτημα που εξ αντικειμένου γεννά η τέτοια θέση της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος. Δεν πρόκειται επίσης να κάνουμε επιστημονική προσέγγιση του ζητήματος (οι ανακοινώσεις που εξέδωσαν για το θέμα το ΚΕΘΕΑ και το 18Ανω είναι έτσι και αλλιώς επαρκείς). Στεκόμαστε σε αυτό και μόνο:
    Ότι η ημέρα που βρήκαν από τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να διατρανώσουν το αίτημα τους για την νομιμοποίηση του χασίς ήταν η επέτειος της Αντιφασιστικής Νίκης. Και ότι ο καταλληλότερος τρόπος που βρήκαν για να… τιμήσουν – όπως οι ίδιοι είπαν - την Αντιφασιστική Νίκη ήταν ακριβώς αυτός: Να συνδέσουν το μήνυμα της Αντιφασιστικής Νίκης με το (δικό τους) μήνυμα για την απελευθέρωση του χασίς…
    Σημείωση 1^η: Σε αντίθεση με όλη αυτή την… προχωρημένη αντίληψη που περιγράψαμε παραπάνω, οι υπέρμαχοι «του δογματισμού», της «ξύλινης γλώσσας» και της «αγκυλωμένης σκέψης» - οι κομμουνιστές δηλαδή – την 9^η Μάη και τους ήρωες του Αντιφασιστικού Αγώνα τους τίμησαν το περασμένο Σάββατο με εκδήλωση στον τόπο του μαρτυρίου τους: Στο θυσιαστήριο της Καισαριανής.
    Σημείωση 2^η: Ο Μάρκος Αυρήλιος είχε πει τούτο: «Να έχεις πάντα στο νου σου πως ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν εκείνα για τα οποία φροντίζει»  

email: mpog@enikos.gr   

Διαβάστε περισσότερα

Κατάμαυρη βρώμικη γραμμή

το πιάσαμε το υπονοούμενο με τα εντελώς τυχαία πεσκέσια της Βαλαβάνη στις μοναδικές εργαζόμενες που έχουν δικαίωμα εργασίας και τα δάκρυα συγκίνησης της Μακρή για τους μοναδικούς εργαζόμενους της ΕΡΤ που μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα για ντου.Και μία ερώτηση: Τα χρήματα των χιλιάδων αποζημιώσεων απόλυσης οι επαναδιορισμένοι θα τα γυρίσουν πίσω ή θα κάνετε την πάπια;Όσο δίκιο και να είχαν οι απολυμένοι, από χθες που μόνο αυτοί νίκησαν και 2,000,000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έμειναν με την αξιοπρέπεια στο χέρι, το έχασαν.

Του Γιάννη Λαζάρου

Μια αξιοπρέπεια ζητήσαμε και πήραμε ένα κουτί με  κουρκουμπίνια. Σιροπιαστά με κορδελίτσα κόκκινη στο κουτί  να μάς θυμίζει τις γραμμές συμβιβασμού της κυβέρνησης.

Μια αξιοπρέπεια ζητήσαμε και πήραμε δάκρυα συγκίνησης από την δημοσιοθρεμένη-βουλευτή Ραχήλ για την επαναπρόσληψη των συναδέλφων της κυβερνητικών υπαλλήλων στην ΕΡΤ.

Καθαρίσαμε, λοιπόν, από αξιοπρέπεια. Σε παράλληλη τηλεοπτική κάλυψη το κουρκουμπίνι και το δάκρυ. Μέχρι εδώ ήταν το πάρτι της αξιοπρέπειας. Από εδώ και στο εξής όσοι δεν φορέσατε κόκκινο πλαστικό γάντι για να καθαρίσετε τις χέστρες του υπουργείου Οικονομικών που σε αυτές κάθισαν άξιοι πισινοί όπως του Παπακωνσταντίνου, του Στουρνάρα, του Χαρδουβέλη, του Βαρουφάκη, της Βαλαβάνη  και δεν συμμετείχατε στο πολύμηνο πάρτι (μετά αποζημιώσεων) έξω από την ΕΡΤ,  θα πάρετε το δωράκι σας άνευ οίκτου. Διότι για να γίνει αυτό το χθεσινό πάρτι κάποιος πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό. Για να μασάνε οι από εκεί πρέπει να πληρώνουν οι από εδώ. Αυτή είναι η πραγματική κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης και όλα τα άλλα περί διαπραγματεύσεων είναι άλλα λόγια να μισούμαστε. Διότι το πιάσαμε το υπονοούμενο με τα εντελώς τυχαία πεσκέσια της Βαλαβάνη στις μοναδικές εργαζόμενες που έχουν δικαίωμα εργασίας και τα δάκρυα συγκίνησης της Μακρή για τους μοναδικούς εργαζόμενους της ΕΡΤ που μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα για ντου.

Αυτή είναι πολύ λεπτή γραμμή που όσο περνά ο καιρός και βλέπουμε τις επικύψεις της «αριστερής» κυβέρνησης προς τους δανειστές και μονομερή κοινωνική πολιτική στους ένθερμους ψηφοφόρους του δημοσίου, θα γίνεται κατάμαυρη.

Πριν από 5 μήνες υπήρχε μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του λαού και της εξουσίας. Το μίσος και η οργή ήταν καθολικά, διότι η αδικία ήταν συνολική και είχε μία κατεύθυνση  αηδίας. Από χθες με τα καμώματα των κυβερνητικών βουλευτών η κατεύθυνση αρχίζει να διακλαδώνεται. Όσοι πήγαν από εκεί να ξεχάσουν την όποια αλληλεγγύη από τους από εδώ.

Δεν μπορεί να κάθεσαι στο τραπέζι με τους δανειστές και να λες πίσω στον ΕΝΦΙΑ, πίσω στην 13η σύνταξη για τους χαμηλοσυνταξιούχους, πίσω στο ΦΠΑ, πίσω στους πλειστηριασμούς, πίσω στην αξιοπρέπεια της χώρας και την ίδια στιγμή να μου στήνεις πάρτι δημοσίως και ευθαρσώς απειλώντας ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. Αρχή για ποιο πράγμα, κυρία Βαλαβάνη; Έχετε σκοπό να χώσετε κι άλλους δικούς σας στην μαρμίτα την ώρα που η επιχείρηση κράτος είναι πτωχευμένη εδώ και 6 χρόνια; Κοίτα να δεις, κυρά Νάντια, αν γουστάρεις τέτοια να τα πληρώνεις από τους προσωπικούς σου λογαριασμούς και οι διορισμένοι σου από το παντεσπάνι που θα πέφτει μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει. Και μία ερώτηση: Τα χρήματα των χιλιάδων αποζημιώσεων απόλυσης οι επαναδιορισμένοι θα τα γυρίσουν πίσω ή θα κάνετε την πάπια;

Μην μάς απειλείτε με δημοψηφίσματα του κ@λου, αλλά να κάνετε δημοψηφίσματα όπως ποιος γουστάρει να πληρώνει πάγιο μέσω ΔΕΗ για τους μισθούς της ΕΡΤ. Κι ένα δημοψήφισμα για το αν τις χέστρες των υπουργών Οικονομικών και των εφοριακών θα πρέπει να τις πληρώνουμε εμείς ή οι ίδιοι που χρησιμοποιούν τις χέστρες. Αν δεν γουστάρετε, να τα «μαζεύετε» και να ξελαφρώνετε σπίτι σας.

Όσο δίκιο και να είχαν οι απολυμένοι, από χθες που μόνο αυτοί νίκησαν και 2,000,000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έμειναν με την αξιοπρέπεια στο χέρι, το έχασαν. Όχι γιατί πήραν τα δικαιώματα τους (τα οποία δεν ισχύουν διότι σε πτωχευμένη επιχείρηση, δικαίωμα μονιμότητας δεν έχουν οι εργαζόμενοι) αλλά γιατί προκάλεσαν το κοινό αίσθημα. Έκαναν αυτά που τούς ζήτησε το αφεντικό τους να κάνουν την ημέρα που γινόταν η διαπραγμάτευση για την ζωή ή τον θάνατο των Ελλήνων στο Γιουρογκρούπ. 

Επαναδιορισμένοι, προκαλέσατε το κοινό αίσθημα κι αυτό δείχνει ότι η αλληλεγγύη που επί αντιπολιτεύσεως Σύριζα την διαφημίζατε συνεχώς ήταν μόνο ένα αντιπολιτευτικό όπλο του Σύριζα. Μαριονέτες είστε και χαίρεστε που εσείς θα τρώτε, όταν οι άλλοι θα πεινάνε. Χαίρεστε που εσείς θα έχετε βιβλιάριο ασφαλισμένου πληρωμένο από τους φόρους των υπολοίπων, όταν 2,5 εκατ. Έλληνες θα πρέπει να έχουν βιβλιάριο ανασφάλιστου και μόνο για δημόσια νοσοκομεία τα οποία σε λίγο δεν θα έχουν ούτε νερό για πλύσιμο. Ενώ εσείς θα μπορείτε να πηγαίνετε και σε χλιδάτα ιδιωτικά. Είναι η αλληλεγγύη που ξεχείλισε από τους κουβάδες και τα λουξ στούντιο της ΕΡΤ.

Παρατήστε μας με την ΕΡΤ δημιούργημα της Χούντας του Συνταγματάρχη και της σημερινής Αριστεράς του Ταγματάρχη. Παρατήστε μας και με τα κόκκινα πλαστικά γάντια που έφθασαν μέχρι και τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου. Α, παρατήστε μας και τραβήξτε μια κόκκινη γραμμή στα μάγουλα σας. Προς ένδειξη ντροπής διότι έμφυτη ντροπή, αποδείξατε ότι δεν έχετε.- 

Διαβάστε περισσότερα

Ο ελληνικός «ιός» της οργής κατά της γερμανικής ηγεμονίας εξαπλώνεται στην Ευρώπη

Πόστερ με τον Πούτιν και την Μέρκελ, που κυκλοφόρησε στη Ρωσία για τους εορτασμούς της Νίκης της 9ης Μαΐου κατά του ναζισμού

«Ο έξυπνος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται σε τίποτα. Ούτε στο Νόμο».
Το λέει ο Ευριπίδης στον «Ορέστη»:
«Πᾶν τοὐξ ἀνάγκης δοῦλόν ἐστ’ ἐν τοῖς σοφοῖς».
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Η φετινή πανηγυρική γιορτή για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου 1821 ξαναθύμισε την ατιθάσευτη ζέση για ανεξαρτησία του ιστορικού, ελληνικού, ξεσηκωμού που συντάραξε την Ευρώπη του 19^ου αιώνα.
Σήμερα, στις αρχές του 21^ου αιώνα, όπου τα χρέη έχουν γίνει τα ευφυή υποκατάστατα των αλυσίδων για τους μεταμοντέρνους σκλάβους, η Ελλάδα έρχεται και πάλι να αφυπνίσει την αδούλωτη ψυχή των ευρωπαϊκών λαών.
Οι αποκαρδιωμένοι Ευρωπαίοι πολίτες που, αντί να δουν να υλοποιούνται τα οράματα του ’60 και του ’70, βρέθηκαν φυλακισμένοι στο μπουντρούμι της χρηματιστηριακής ευρωζώνης, άρχισαν να αισθάνονται ένα ηθικό σοκ από τις ελληνικές καταγγελίες για την ανθρωπιστική κρίση που έχει προκαλέσει η τυραννική γερμανική πολιτική.
Οι καπνοί που σκέπασαν την Φρανκφούρτη την ημέρα των συγκρούσεων χιλιάδων Ευρωπαίων διαδηλωτών, με την γερμανική αστυνομία γύρω από το νέο κτίριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), οι φωτιές στους δρόμους και οι διαδηλωτές τριγύρω με τις ελληνικές σημαίες έδειξαν ανάγλυφα ότι ο «ιός» της ελληνικής ανταρσίας «μολύνει» καθημερινά την γηραιά ήπειρο.
Η καταγγελία της νεοφιλελεύθερης λεηλασίας και λιτότητας βρίσκει συμπαραστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ενώ η επίσημη απαίτηση της Ελλάδας για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις κινητοποίησε κι άλλους λαούς, όπως οι Ρώσοι, οι οποίοι μπορούν, καλύτερα απ’ όλους, να υποχρεώσουν την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε «να θυμηθούν ποιος νίκησε στις 3 Μαΐου 1945»!
Η αναβάθμιση της Γερμανίας σε ηγετικό παίκτη μετά το 1989, με καθοριστική επιρροή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, είχε καταστροφικές συνέπειες τόσο για την Ελλάδα όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ποτέ η ψευδαίσθηση της γερμανικής ηγεμονίας δεν ήταν πιο φανερή απ’ ό,τι σήμερα: «μιας ηγεμονίας ανεύθυνης… και συνάμα επικίνδυνα αναχρονιστικής, με μη ορθολογικά στοιχεία ρεβανσισμού και αλαζονείας – μια απειλή για τις δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης». [Ηλία Θερμού, «Η γερμανική ηγεμονία», Εκδ. Καστανιώτη, 2013]
Οι Έλληνες, και οι άλλοι λαοί της Ε.Ε., πρέπει να δουν ότι οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλει το Βερολίνο διαλύουν και περιθωριοποιούν την Ευρώπη με α) την φτωχοποίηση και εξαθλίωση των λαών του Νότου, β) την κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης, γ) την αποσάθρωση της μεσαίας τάξης, δ) τα υπέρογκα κέρδη για την Γερμανία από την οικονομική ασφυξία των άλλων.
Εκτός των παραπάνω συνεπειών της γερμανικής αποικιοκρατικής συμπεριφοράς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γερμανία συμμετείχε πλήρως, με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα, στα 14 χρόνια της αμερικανικής και νατοϊκής επιθετικότητας εναντίον 8 χωρών,προκαλώντας ασύλληπτες καταστροφές και εκατομμύρια αθώων θυμάτων, ανοίγοντας συγχρόνως τον δρόμο για την πιό αναίσχυντη λεηλασία και αφανισμό πολιτιστικών θησαυρών στη νεώτερη ιστορία. Ολόκληρα μουσεία και μνημεία, ζωντανές μαρτυρίες της ελληνιστικής περιόδου στο τεράστιο τόξο από το Αφγανιστάν μέχρι την Λιβύη, βεβηλώθηκαν, βομβαρδίστηκαν και κατεδαφίστηκαν από τις νεοταξικές αγέλες των κάθε είδους μισθοφόρων μέσα στην δίνη των πολυετών πολέμων, εισβολών και «επαναστάσεων» που προκάλεσε ο νέος Άξονας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ μετά το 2001.
Πράγματα που αποσιωπούνται συστηματικά από τις «δημοσιογραφικές πόρνες» της συμμαχίας των πρόθυμων ευρω-αμερικανικών ΜΜΕ, που πληρώνονται αδρά για να ψεύδονται προς όφελος των αφεντικών τους, τα οποία έχουν χάσει το μέτρο της αλαζονείας και της ύβρεως, φανταζόμενοι τους εαυτούς τους ως τους μέλλοντες κυρίαρχους του σύμπαντος.

Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν στις 18/03/2015 στην Φραγκφούρτη κατά του νέου κτιρίου της ΕΚΤ.

Οι Έλληνες δεν πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός, επίσης, ότι οι Γερμανοί,που δεν αναγνωρίζουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στην χώρα μας λόγω του κατοχικού δανείου και αρνούνται να καταβάλουν τις πολεμικές αποζημιώσεις, μάς επιβάλλουν μνημονιακές πολιτικές από τις οποίες εμείς καταστρεφόμαστε και οι τράπεζές τους κερδίζουν δισεκατομμύρια.
Είναι όμως αυτονόητη η συνέχεια του γερμανικού κράτους από το Γ’ Ράϊχ και ύστερα όπως και το ότι οι οφειλές που προέκυψαν από τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται.
Το ζήτημα λοιπόν της σύγκρουσης Ελλάδας-Γερμανίας δεν είναι απλά τεχνικού περιεχομένου, αλλά βαθιά πολιτικό. Οι Γερμανοί ενεργούν σαν να έχουν καταλάβει όλη την Ευρώπη, όπως ήταν πάντα το σχέδιό τους.
Όμως, εξ αιτίας των γερμανικών χειρισμών, η πτώση της Ε.Ε. είναι πλέον ορατή. Όσοι γνωρίζουν να διαβάζουν την ιστορία, το βλέπουν και προειδοποιούν. Ο Μακιαβέλι έβλεπε από το 1513 ότι «η στιγμή δεν είναι μακριά για την πτώση» του Πάπα, και ήρθε ο Λούθηρος το 1517 και άρχισε η αποδυνάμωση του Βατικανού. Η ευρωπαϊκή ιδέα μπορεί κάποτε να ήταν ελκυστική και πολλά υποσχόμενη, όμως, μετά το Μάαστριχτ, τις νεοφιλελεύθερες ελίτ και την δημιουργία της νομισματικής ένωσης, κατάντησε μιας matrix-φυλακή για τους λαούς. Σ’ αυτό το σκοτεινό μόρφωμα μέσα, αυτοί με τους οποίους διαπραγματευόμαστε δεν είναι φίλοι, ούτε εταίροι. Είναι οι ιστορικοί εχθροί μας, ένοχοι για πολλαπλά εγκλήματα ενάντια στον ελληνικό λαό.
Είναι σαν τους Φράγκους καβαλλαρέους, κάθε καρυδιάς καρύδι, και τα σιδερόφρακτα ρεμάλια που ρήμαξαν τον Μωριά και την Πόλη σε άλλες εποχές. Η τόση μανία τους να μας λεηλατήσουν πάλι σήμερα οφείλεται στο νέο Ελντοράντο, τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις περιοχές του Αιγαίου, της Κρήτης και νότια της Κύπρου, που η Deutsche Bank έχει υπολογίσει σε πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, αξιοποιήσιμα τα επόμενα δέκα χρόνια.
Οι Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνάμε ακόμα ότι η επιτυχία της ελληνικής Επανάστασης από το 1821 έως το 1824 οφειλόταν στις ανεξάντλητες εθνικές δυνάμεις που παρέταξε το γένος, τον αγώνα και τις θυσίες του απλού λαού και των μαχητών, που προκάλεσαν το ενδιαφέρον των μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης και το ισχυρό κίνημα φιλελληνισμού στις χώρες τους.
Η ελευθερία δεν μας δόθηκε από καμμιά δυτική δύναμη στο Ναυαρίνο, όπως θέλει να λέει η εθνομηδενιστική προπαγάνδα, αντίθετα, οι «προστάτιδες» δυνάμεις συνεχώς συνωμοτούσαν εις βάρος της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους πρίν, κατά την διάρκεια, και μετά το τέλος της Επανάστασης είτε για να την εμποδίσουν είτε για να επιβάλλουν το δικό τους μόρφωμα ενός εξαρτημένου και ανίσχυρου κράτους.
Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο (1827) ήλθε όταν οι εξεγερμένοι είχαν ανασυνταχθεί και με την σωστή καθοδήγηση του Κολοκοτρώνη είχαν απωθήσει τον Ιμπραήμ στην Πύλο και ήταν, στην ουσία, η πρώτη πράξη του ρωσοτουρκικού πολέμου «που ούτε η κοντόφθαλμη διπλωματία του Ουέλλιγκτον, ούτε οι ραδιουργίες του Μέττερνιχ μπορούσαν πια να εμποδίσουν. [Νίκου Γ. Σβορώνου, «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, Εκδ. Θεμέλιο, 2007]
Στον πόλεμο που ξέσπασε το 1828, η Τουρκία ηττήθηκε και η θριαμβεύτρια Ρωσία ανάγκασε τον Σουλτάνο να αναγνωρίσει την απελευθέρωση της Ελλάδας, αυτό ακριβώς που η Μεγάλη Βρετανία δεν ήθελε να  γίνει. Η ελληνική Ανεξαρτησία, επομένως, συνδέεται άμεσα με τη νίκη των ρωσικών όπλων και ο κύριος εκφραστής της ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου και η «κρυφή αρχή» πίσω από την Φιλική Εταιρεία. Ο Καποδίστριας, με την στήριξη του Ρωσικού Κόμματος, που το διηύθυναν ο Κολοκοτρώνης και οι Αρκάδες πρώτο – Καπεταναίοι του ’21, εξελέγη από την Γ’ Εθνοσυνέλευση της Ελλάδας πρώτος Κυβερνήτης της χώρας (1827)… Τι πιο φυσικό, αφού σε κάθε επανάσταση στην ιστορία υπάρχει ένας Αρχηγός που αναλαμβάνει μετά Πρόεδρος (π.χ. Μπολιβάρ, Λένιν κλπ).
Η άγρια αντίδραση των ντόπιων κοτζαμπάσηδων και των δυτικών «φιλελεύθερων» συνωμοτών ακύρωσε την πρώτη σοβαρή προσπάθεια συγκρότησης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και έτσι οδήγησαν στον θάνατο του Κυβερνήτη και την αρχή της δυτικής ξενοκρατίας στην Ελλάδα. Η τελευταία φάση, όμως, της νεο-Φραγκοκρατίας, που ξεκίνησε εδώ και τρεις δεκαετίες με την εξαναγκαστική ένταξη στην ΕΟΚ, μετά την χούντα και την κατοχή της Κύπρου, έχει προκαλέσει το πιο μεγάλο κακό.
Μετέτρεψε σιγά-σιγά τους Έλληνες σ’ έναν λαό ευρω-λιγούρηδων κομπιναδόρων, κρατικοδίαιτων καταναλωτών και παθητικών η αδιάφορων ψηφοφόρων, φθάνοντας σήμερα σε μια Ελλάδα πτωχευμένη στα όρια της οικονομικής και ηθικής εξαχρείωσης.
Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία η πλουτοκρατία, ο «Διαρκής Αντίχριστος» κατά τον Παπαδιαμάντη, έχει αναγάγει κάθε τι το ανθ-ελληνικό (με την έννοια της απόρριψης του κλασσικού πνεύματος, που γέννησε την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, την μοντέρνα Τέχνη) σε ανώτερη αξία… Οι ρήτορες της κοσμοπολίτικης δεσποτείας στηρίζουν την απληστία, την αρπακτικότητα, τον ατομικισμό, τον μηδενισμό σαν modus vivendi στην χυδαία Νέα Τάξη τους.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μάς έχουν στραγγαλίσει με την μνημονιακή λιτότητα και μας ωθούν σε «πιστωτικό γεγονός» για να μας αποτελειώσουν.
Όμως, η πορεία ενός έθνους τόσο αρχαίου, όπως το δικό μας, που πέρασε από πολλές ιστορικές συμπληγάδες συχνά καθορίζεται από την ίδια την ιστορία του, πέρα από τις πρόσκαιρες παγίδες και στραβοτιμονιές.
Ξεκινήσαμε τα τελευταία 2.500 χρόνια από ένα «Μολών Λαβέ» και καταλήξαμε στο «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή»… αφού πρώτα περάσαμε από «Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλον».
Δεν είναι δυνατόν μετά από τόσα «ΟΧΙ» και «Αέρα» να αρκέσουν τρεις δεκαετίες ευρω-παρακμής για να τελειώσουμε ιστορικά, παρακαλώντας τους τοκογλυφικούς «θεσμούς» για να πάρουμε την επόμενη «δόση» μας.
Διότι είναι γνωστόν ότι, όταν εμείς είχαμε την δραχμή και τα τάλαντα, οι πρόγονοι του Ντάϊσελμπλουμ και του Σόϊμπλε συναλλάσσονταν με βαλανίδια.
Κάναμε το λάθος, όμως, να πιστέψουμε ότι ο πόλεμος με αυτούς τους Βαρβάρους τέλειωσε το 1945. Αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται, μέχρι σήμερα, με άλλα μέσα.
Για ποια ιδέα της Ευρώπης μιλάμε; Για ποια αλληλεγγύη; Για την Ευρώπη στην οποία έχουν προσφύγει οι Ελληνοκύπριοι, ενταγμένοι στην Ε.Ε., για τις καταπατημένες περιουσίες τους στα Κατεχόμενα και αυτή περί άλλα τυρβάζει; Για την Ε.Ε. που δεν σέβεται το ίδιο το καπιταλιστικό δίκαιο περί ιδιοκτησίας, αλλά δείχνει «ευαίσθητη» μόνο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων;
Για την Ευρώπη που αποδέχθηκε τις λεηλασίες των πολιτιστικών θησαυρών γιατί δεν μπορεί, λέει, να αποδειχθεί αν είναι προϊόντα κλοπής ή όχι… ενώ το αντίστοιχο αμερικανικό δικαστήριο αποφάσισε να γυρίσουν πίσω, διδάσκοντας δημοκρατία;
Για ποια φιλελεύθερη ιδεολογία του Ευρωπαϊσμού μιλάμε; Αυτό το δηλητηριώδες κατασκεύασμα είναι μια ναζιστική ιδέα. Δεν υπάρχει καμμία πολιτική σύγκλισης, δεν υπάρχει ενιαίος ευρωπαϊκός λαός, παρά μόνο ένας πολτός. Ουδέποτε θα ενωθεί πραγματικά η Ευρώπη σε ένα ενιαίο έθνος όπως οι ΗΠΑ υπ’ αυτές τις συνθήκες γιατί είναι ένα μωσαϊκό λαών, πολιτισμών και παραδόσεων ασύμβατων μεταξύ τους.
Όμως, δίπλα στην Οικονομία υπάρχουν και τα Γεωστρατηγικά Ζητήματα και αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα ο ιμπεριαλιστικός Λευκός Οίκος παρά το ιδεοληπτικό Βερολίνο, ο οποίος έχει εκφράσει επανειλημμένα την ανησυχία του για την κατάσταση των σχέσεων της Ελλάδας με την Ε.Ε. και ειδικότερα με την Γερμανία.
Όπως είπε ο Σαμ Σπέκχαρντ, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, στο περιοδικό FORTUNE: «Η Ελλάδα είναι πολύ πιο σημαντική απ’ όσο πιστεύει ο κόσμος». Προσθέτοντας πως, αν η Ευρώπη συνεχίσει να την αντιμετωπίζει με σκληρό τρόπο, θα την οδηγήσει μακριά από την σφαίρα επιρροής της Δύσης.
Ο  Αμερικανός πρεσβευτής  επισημαίνει τις βαθειές πολιτιστικές σχέσεις της Ελλάδας με την Ρωσία, καταλήγοντας ότι η στάση της Ε.Ε. δεν θα αποτρέψει τις εξελίξεις στις άλλες χώρες, θα φέρει, όμως, μια απομάκρυνση της Ελλάδας από την Δύση, που θα είναι «πολύ πιο δαπανηρή μακροπρόθεσμα»!
Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., θα έχουν ένα σκληρό, ιστορικό δίλημμα μπροστά τους: αργά ή γρήγορα, όσες «κωλοτούμπες» κι αν κάνουν, όσους «έντιμους συμβιβασμούς» κι αν επιχειρήσουν, θα καταλάβουν ότι, εκτός από το να ταπεινωθούν και να γίνουν «μία από τα ίδια» δεν θα καταφέρουν τίποτα. Δεν υπάρχει μέση οδός εντός αυτού του συστήματος, που το ορίζουν άλλοι.
Είναι αυταπάτη ότι μπορείς να αλλάξεις σ’ αυτό το αντιδραστικό, γερμανικό, εποικοδόμημα πολιτική πορεία, παραμένοντας μέσα σ’ αυτό.
Η Ελλάδα χρειάζεται ανεξάρτητη πορεία, νέες γεωστρατηγικές συμμαχίες, ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της παραγωγής, πολιτιστική ανάταση και νέο ιστορικό δόγμα, πέρα από το «Ανήκομεν εις την Δύση», για να έχει μέλλον.
Η ώρα αυτή πλησιάζει και Θάρθει η Μέρα που θα πρέπει να απαντηθεί αυτό το ιστορικό δίλημμα ώστε να ολοκληρωθεί το ’21.
*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.95, Απρίλιος 2015]

Διαβάστε περισσότερα

Τα 90χρονα του Μίκη και το κράτος τους

    Ολόκληρη η οικουμένη υποκλίνεται με σεβασμό στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Ο ελληνικός λαός έχει το προνόμιο να «ξαναζεί» τους αγώνες του, τα οράματά του, τις ελπίδες του, το μεγαλείο του, μέσα από τη μουσική ιδιοφυία του Μίκη. Ο μουσικός Θεοδωράκης είναι αιώνιος και αθάνατος. Θα παραμείνει στις καρδιές των ανθρώπων όσο υπάρχουν άνθρωποι. Θα παραμείνει στην καρδιά και στο μυαλό του ελληνικού λαού για όσο θα υπάρχει ελληνικός λαός.
    Αυτονόητες διαπιστώσεις. Τόσο αυτονόητες όσο η διαπίστωση ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχει την ανάγκη «αναγνώρισης» από κανέναν. Άλλοι έχουν ανάγκη να στοιχηθούν πίσω από το μέγεθος ενός συνθέτη, που συμπληρώνει φέτος τα 90 του χρόνια. Άλλοι έχουν την ανάγκη να υποδύονται ότι «θυμούνται» το έργο του την ώρα που φροντίζουν – μάταια – να ρίχνουν στη λήθη το περιεχόμενό του.
   Αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι ένας πληθωρισμός αναφορών στον Μίκη και τούτο όχι με αφορμή τα ενενηκοστά του γενέθλια – που θα έπρεπε να αποτελούν αφορμή και έναυσμα για μια προσπάθεια πολιτιστικής ανάτασης –αλλά με αφορμή την ερμηνεία του «Άξιον Εστί» από τον κ. Σάκη Ρουβά.
    Χωρίς πολλές κουβέντες και χωρίς φιοριτούρες, αυτό είναι – κατά τη γνώμη μας - το τρομερό, το απίθανο, αλλά και συνάμα το αποκαλυπτικό για το που έχουν οδηγήσει τα πράγματα οι ιθύνοντες της τάξης των προυχόντων μας και συνάμα οι κλειδοκράτορες της βιομηχανίας του θεάματος και των τηλεπαραθυρόγιαφκων του δημόσιου λόγου: Στο κράτος
    • που επί δεκαετίες – και πολύ καιρό προ κρίσης - διαθέτει λιγότερο από το 0,50% των εσόδων του προϋπολογισμού για τον Πολιτισμό,
   • που χρόνια τώρα έχει προχωρήσει στη διά νόμου ιδιωτικοποίηση της Τέχνης ξεπουλώντας την πολιτιστική κληρονομιά στους κάθε λογής «χορηγούς» της αρπαχτής,
   • που οι «σωτήρες» του διέπρεψαν στο να εξοστρακίζουν κάθε τι το λαϊκό σαν παρωχημένο και ταυτόχρονα να ανοίγουν τα ταμεία στους φορείς της υποκουλτούρας και της αισθητικής κατάπτωσης,
   • που η σχέση τους με τον πολιτισμό ήταν όπου βρίσκονταν και στέκονταν να «ξεσκονίζουν» τους κοσμικούς κυρίους που το παίζουν και ολίγον «ευεργέτες» της Τέχνης,
   • που λειτούργησαν ως ενορχηστρωτές της αποβλάκωσης μέσω του σερβιρίσματος της καθημερινής ιλουστρασιόν απολίτιστης βαρβαρότητας στο «πόπολο»,
   • που έφτασαν να μαγαρίζουν τους στίχους του Ρίτσου για να διαφημίζουν τα «Fame story» τους,
   • που αξιοποίησαν τους τηλεβόες των δημόσιων συχνοτήτων σαν σούπερ μάρκετ διακίνησης και επιβολής του πολιτικού, πολιτιστικού και αισθητικού κατιμά
σε αυτό το κράτος είναι, λοιπόν, που το θέμα δεν είναι ο Μίκης (αυτός καθ’ αυτός). Δεν είναι το έργο του (αυτό καθ’ αυτό). Δεν είναι τα 90 του χρόνια (αυτά καθ’ αυτά). Αλλά αν ο κ. Ρουβάς είχε ή δεν είχε «δικαίωμα» να τραγουδήσει Μίκη.
    Έχουν φέρει, δηλαδή, τα πράγματα στο σημείο (και εδώ το μικρότερο μέρος ευθύνης προφανώς το έχει ο κ. Ρουβάς) αντί να μιλάμε για τον Μίκη με αφορμή τον ίδιο τον Μίκη, να ακούγεται το όνομα του Μίκη με αφορμή τον κ. Ρουβά…
    Σε ό,τι μας αφορά:
    Πρώτον, δεν νιώθουμε καμία έκπληξη για την κατάντια (τους). Έτσι κι αλλιώς, η αναξιότητά τους ποτέ δεν είχε σχέση με το έργο του Θεοδωράκη, του Ελύτη, του Λειβαδίτη, του Χατζιδάκι, του Ρίτσου και με τη Ρωμιοσύνη, γενικότερα.
    Δεύτερον – κι ειλικρινά - δεν νιώθουμε καμία απειλή. Παρά μόνο περιφρόνηση. Διότι, τελικά, όπως μας έμαθε να τραγουδάμε ο Μίκης, «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Διαβάστε περισσότερα

Γνήσιος Έλληνας!

Μια και χτες έκλεισαν 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη του 1945
ένα ευθυμογράφημα από το περιοδικό «Νέα Γενιά», που εκδιδόταν από την ΕΠΟΝ, παράνομα στην περίοδο της Κατοχής, νόμιμα στη συνέχεια -ως τον Οκτώβριο του 1947 που τέθηκε (πάλι) εκτός νόμου η ΕΠΟΝ.

τού Δημήτρη Ψαθά
Το σημερινό ευθυμογράφημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 51 του περιοδικού, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1945, ένα μήνα περίπου μετά τη γερμανική συνθηκολόγηση και τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη, που δεν γιορτάστηκε στη χώρα μας αφού οι αγωνιστές είχαν αρχίσει ήδη να βρίσκονται υπό διωγμό.

ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!
Ο κ. Κοκός είναι βασιλόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι βασιλό­φρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού εί­ναι… βασιλοφρόνισσα. Ο κ. Κοκός είναι εθνικόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι εθνικόφρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού είναι εθνικοφρόνισσα. Ο αξιότιμος κ. Κοκός έχει πόζα, ο μπα­μπάς του κ. Κοκού έχει σεβάσμια κοι­λιά κι η μαμά του κ. Κοκού έχει μαλλιά βαμμένα λουλακιά κι ένα ζευγάρι χρυσά φασαμέν που τα σηκώνει και κοιτά του κόσμο σαν κουνούπι.
Οικογένεια, που λένε, της ανωτάτης αριστοκρατίας. Με άλλα λόγια ο μπα­μπάς του μπαμπά του κ. Κοκού ήταν μαυραγορίτης άπλυτος στον περασμένο πόλεμο που κληροδότησε στους κληρο­νόμους του όλα τα εκατομμύριά του μαζί με τη σοφή πείρα του και τώρα αναπαύεται ήσυχος κάτω από ένα πα­νύψηλο μαρμαρένιο τάφο που διηγείται στους απόγονους την δόξα και το κλέος του. Για όλα αυτά είναι πολύ περήφα­νος ο αξιότιμος κ. Κοκός: για του τά­φο του παππού τον, για την κοιλιά του μπαμπά του και για τα λουλακιά μαλ­λιά τής μαμάς του.
Γι’ αυτό ο κ. Κοκός είναι φιλοπό­λεμος. Η παράδοση της οικογενείας του κι οι υποθέσεις του παππού του λένε ότι στον πόλεμο σκοτώνονται οι κουτοί και κάνουν λεφτά οι έξυπνοι: Κι επειδή ο κ. Κοκός ανήκει από οικογενειακή παράδοση στη συνομοταξία των «έξυπνων» ξέρει ότι αν θα γίνει νέος πόλεμος μπορεί να σκοτωθούν άλλα δυο εκατομμύρια Ελλήνων αλλά ο μπαμπάς του θα διπλασιάσει σίγουρα τα λεφτά του. Είναι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό αφού ο αξιότιμος κ. Κοκός βλέπει τον αξιότιμο κ. μπαμπά του να γκρινιάζει πολύ συχνά για την Ρωσία που μπήκε στον χορό κι έκανε να τε­λειώσει γρήγορα ο πόλεμος. Αλλιώς θα κρατούσε τουλάχιστο άλλα δέκα χρό­νια κι ο άνθρωπος θα πρόφταινε με την ησυχία του να φτιάσει άλλες δέκα πολυκατοικίες.
Ο κ. Κοκός είναι λαμπρό παιδί. Βάφει τα νύχια του, φορεί μεταξωτά πουκάμισα, μιλάει με το «γο» και θέ­λει πολύ μεγάλη Ελλάδα. Αν είναι δυνατό μέχρι τη Μόσχα!
Είχα, λοιπόν, χτες μια πολύ ενδια­φέρουσα συζήτηση μαζί του που την μεταδίδω ατόφια γιατί τον εκτιμώ πολύ και είμαι βέβαιος πως κι οι φίλοι μου της «Νέας Γενιάς» θα τον εκτιμήσουν και θα κοιτάξουν να διδαχτούν πώς να γίνουν καλοί και έξυπνοι Έλληνες.
Σε δείραν ποτέ οι Γερμανοί, κ. Κοκέ;
Όχι.
Οι τσολιάδες;
Όχι.
Ή ασφάλεια κ. Κοκέ;
Ούτε.
Μπήκες σε μπουντρούμι;
Όχι.
Σε κρέμασαν ποτέ ανάποδα;
Όχι.
Δεν σου βάλαν σιδερένιο στεφάνι στο κεφάλι;
Καλέ σωπάτε!
Ανατριχιάζεις κ. Κοκέ;
Καλέ είναι πράματα αυτά που με ρωτάτε; (
Σε κλείσαν στο Χαϊδάρι;
Όχι.
Επείνασες;
Όχι.
Εδίψασες;
Ούτε.
Σου σκίσαν ποτέ τις σάρκες οι «εθνικιστές» και να σου βάλουν στις πληγές αλάτι;
Ανατρίχιασε ο κ. Κοκός:
— Καλέ τι φοβερά παραμύθια είναι αυτά! Διαβάσατε κανένα φοβερό βιβλίο;
Ναι κ. Κοκέ μου. Το βιβλίο της κατοχής. Δεν ήσουν στην Ελλάδα στο διάστημα της κατοχής;
Ήμουν.
Και τι έκανες;
Καλά.
Δεν σου έκαναν τίποτ’ απ’ αυτά οι Γερμανοί; Δεν σε πήραν σε κανένα μπλόκο; Δεν μαύρισαν την πλάτη σου με βούρδουλα; Δεν σε στήσαν στον τοί­χο να σε τουφεκίσουν;
Οι Γερμανοί; Καλέ αστειεύεσθε φαίνεται! Αφού τους είχαμε μέσα στο σπίτι. Ο μπαμπάς δεν είναι κουτός. Έκανε μάλιστα θαυμάσιες δουλειές μαζί τους.
Κι είναι τώρα φυλακή;
Φυλακή; Ας γελάσω.
Γελάτε κ. Κοκέ. Για πες μου πού βρίσκεται τώρα ο μπαμπάς σου;
Καλέ, με τους Εγγλέζους!
Ο κ. Κοκός ανήκει στην κατηγορία των ευτυχισμένων Ελλήνων που λέ­γονται «εθνικισταί». Κι εσύ φτωχέ μου ξυπόλητε αγωνιστή, που γέμιζες όλη την κατοχή σε τοίχους «Ζήτω η Λευτεριά, ζήτω η Ελλάδα», κείτεσαι στο μνήμα όπου σε έστειλαν τα βόλια των κανίβαλων με τους οποίους γλεντούσε ο αξιότιμος μπαμπάς του κ. Κοκού κι ο νεαρός κ. Κοκός. Εσύ, μάθε το λοιπόν, τώρα, αγωνιστή μου, ήσουν Βούλγαρος. Γνήσιος Έλληνας, και μάλιστα υπερέλληνας είναι ο αξιό­τιμος κ. Κοκός. Στην ειδυλλιακή Ελ­λάδα του σωτηρίου έτους 1945.
https://sarantakos.wordpress.com/2015/05/10/psathas/

Κινημα Λαου

Διαβάστε περισσότερα

Dr Alexis and Mr Tsipras

Πολιτική ασάφεια στον λόγο του Έλληνα πρωθυπουργού περί αριστεράς και δημοκρατίας μέσα στην ελληνική βουλή

Μαρία Τσολακίδη

Τα δύο πρόσωπα του Έλληνα πρωθυπουργού αλλάζουν με ταχύτητα φωτός ανάλογα σε ποιον απευθύνεται και με ποιον προσυπογράφει. Δεν έκλεισαν 48 ώρες μετά το δελτίο τύπου που αφορούσε στην τηλεφωνική συμφωνία Γιούνκερ-Τσίπρα και που είχε ως βασικές κοινές συμφωνημένες γραμμές τις συντάξεις (πάνω από το όριο της φτώχειας) και τα εργασιακά (σύμφωνα με τους Θεσμούς της Αγοράς).

Ο κύριος Τσίπρας, ο οποίος  έχει κάνει το τηλέφωνο προέκταση του χεριού του να μιλάει συνεχώς με την κ. Μέρκελ, τον κ. Ολαντ, την κ. Λαγκάρντ, τον κ. Γιούνκερ, σήμερα από το βήμα της Βουλής θυμήθηκε την πολιτική βούληση αν η Ευρώπη «δολοφονήσει» την Ελλάδα. Ο κύριος Τσίπρας  το βράδυ συνομιλεί με τους «δολοφόνους» της Ελλάδας και το πρωί «τους δίνει» προς μαζική κατανάλωση.

Θαυμαστής των φιλελευθέρων

Ενώ όλη η διαπραγμάτευση στηρίζεται πάνω στα οικονομικά με στόχο την «δολοφονία» του ελληνικού λαού με επιπλέον φόρους 14 δις για τα επόμενα δύο χρόνια, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι η διαπραγμάτευση είναι πολιτική. Από τη μια μεριά ζητά τα 7 δις από το δεύτερο μνημόνιο και από την άλλη δηλώνει ότι το πακέτο είναι πολιτικό και όχι οικονομικό.

Η συνεχόμενη συνειδητή ασάφεια που διέπει την πολιτική της κυβέρνησης προς τους δανειστές αρχίζει να διέπει την κυβέρνηση και ως προς τον ελληνικό λαό. Μάλιστα, θυμήθηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που από πολιτική βούληση (κατά τον κύριο Τσίπρα) έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ και τον κ. Κώστα Σημίτη που από πολιτική βούληση (κατά τον κύριο Τσίπρα) έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ.

Και οι δύο περιπτώσεις στις οποίες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός δεν ήταν βέβαια πολιτική βούληση των εγχώριων πρωθυπουργών αλλά οικονομικά παιχνίδια των ευρωπαίων ηγετών εκείνων των εποχών για την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο λαός δεν ρωτήθηκε ποτέ για το αν ήθελε να γίνει μέρος της ΕΟΚ και της ΕΕ και ούτε ενημερώθηκε από πριν ποια θα ήταν τα αρνητικά από αυτή την συνένωση.

Χωρίς καμία σαφήνεια στον πολιτικό του λόγο έγινε ακατανόητο  αν θεωρεί ότι οι φιλελεύθεροι πολιτικοί Καραμανλής και Σημίτης είναι τα παραδείγματα που θαυμάζει ως πολιτικούς ο  αριστερός κύριος Τσίπρας και τα αναφέρει όταν μιλά για το πάθος του που είναι η Ε.Ε.

Συγκάτοικοι με τους Δολοφόνους

Την στιγμή που οι δημοκρατικοί θεσμοί (κατά τον κύριο Τσίπρα) απειλούν με συντάξεις στα όρια της φτώχειας (280 ευρώ), με εργασιακά που θα καθορίζονται από τους «Θεσμούς της Αγοράς» και το «Επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ», ο κύριος Τσίπρας δεν κάνει τον «σκληρό» στους Θεσμούς αλλά στον ελληνικό λαό από το βήμα της Βουλής.

Η «δολοφόνος» (κατά τον κύριο Τσίπρα)  Ευρώπη είναι, όπως δήλωσε, «Κοινό μας Σπίτι». Ζητά λοιπόν, από τους Θεσμούς που «δολοφονούν»  οικονομικά τον ελληνικό λαό να αλλάξουν πολιτική και να «ανεχτούν την Δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε». Το ρήμα που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αποδεικνύει ότι οι φίλοι-εταίροι του κυβερνώντος κόμματος δεν έχουν κανέναν σεβασμό απέναντι στους Έλληνες και ότι η Δημοκρατία στην Ε.Ε πλήττεται.

Όμως, η δημοκρατία στην Ε.Ε έγινε πολύ πιο ισχυρή απ’ ό,τι ήταν πριν ένα χρόνο, εφόσον ο πρόεδρος της Κομισιόν, κ. Γιούνκερ, είναι ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος στην Ε.Ε, την προεκλογική καμπάνια του οποίου υποστήριξε με πάθος ο ίδιος κ. Τσίπρας. Τον εκλεγμένο δημοκρατικά Γιούνκερ με τον οποίο ο κ. Τσίπρας έβγαλε κοινό ανακοινωθέν δύο ημέρες πριν, σήμερα τον αποκαλεί «δολοφόνο». Αν υποστήριξε έναν «δολοφόνο» ο Έλληνας πρωθυπουργός για την προεδρία της Κομισιόν, ο οποίος ως δεξί του χέρι έχει τον αριστερό κύριο Παπαδημούλη, τότε ο κύριος Τσίπρας είχε ως αντιπολίτευση στην Ελλάδα την πολιτική βούληση  να στηρίξει κάποιον που δεν «ανέχεται» την δημοκρατία της χώρας «που την γέννησε», όπως δηλώνει ως πρωθυπουργός.

Διπολική πολιτική προσωπικότητα

Ειδικά με την ρήση του φιλελεύθερου πολιτικού Παύλου Μπακογιάννη «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», που θυμήθηκε ο αριστερός Αλέξης Τσίπρας κατά την ώρα του πρωθυπουργού στην Βουλή, έγινε κατανοητό τοις πάσι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός στο πάθος του για το «Κοινό Σπίτι», δηλαδή την Ε.Ε, ξεχνάει ότι πρέπει να είναι τουλάχιστον δημοσίως «αριστερός πολιτικός».

Η πολιτική βούληση του πρωθυπουργού τις ώρες που ετοιμάζεται η συνέχιση της «οικονομικής δολοφονίας» των Ελλήνων είναι τόσο ισχυρή, που μετατρέπει τον ίδιο στο «καλό παιδί» κάτω από τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και στο «κακό παιδί» του λαού από την θέση ισχύος ως πρωθυπουργός μιας «δολοφονημένης» δημοκρατικά και ευρωπαϊκά χώρας.

Διαβάστε περισσότερα