Προσοχή! Μην δίνετε τους κωδικους taxisnet για το ΟΣΔΕ 2017 σε τρίτα πρόσωπα!

Μην δίνετε τους κωδικούς taxisnet για το ΟΣΔΕ 2017 σε τρίτα πρόσωπα καθώς και μην υπογράφεται περίεργες εξουσιοδοτήσεις για πρόσβαση στα προσωπικά σας στοιχεία. 

Να τα καταχωρείτε μόνοι σας όπου χρειάζετα!!

Για το έτος 2017 ο ΟΠΕΚΕΠΕ παρέχει δύο τρόπους υποβολής της Ενιαίας Αίτησης Ενίσχυσης στον γεωργό: είτε μέσω της εφαρμογής Υποβολής Ενιαίας Αίτησης Ενίσχυσης 2017 στην ιστοσελίδα του ΟΠΕΚΕΠΕ (Οn Line υποβολή) είτε μέσω Κέντρων Υποβολής Δηλώσεων (ΚΥΔ) που αποτελούν Πιστοποιημένους Φορείς υποβολής Αιτήσεων.
Αναλυτικότερα:

Οι γεωργοί που επιθυμούν να υποβάλλουν μόνοι τους την Ενιαία Αίτηση Ενίσχυσης 2017 μεταβαίνουν στην ιστοσελίδα https://osdeopekepe.dikaiomata.gr/registration2017/ όπου συμπληρώνοντας τα σχετικά στοιχεία εγγράφονται στο σύστημα, ακολουθούν τη διαδικασία πιστοποίησης μέσω των προσωπικών τους κωδικών της εφαρμογής taxisnet και υποβάλλουν την αίτηση τους. Για τους γεωργούς που είναι ήδη εγγεγραμμένοι και ταυτοποιημένοι στο σύστημα από προηγούμενα έτη (2014-2016) απαιτείται επικαιροποίηση των προσωπικών στοιχείων τους χωρίς πιστοποίηση μέσω taxisnet.

Οι γεωργοί που επιθυμούν να υποβάλλουν αίτηση μέσω των Κέντρων Υποβολής Δηλώσεων, παράγουν οι ίδιοι μοναδικό «κωδικό εξουσιοδότησης», τον οποίο παραδίδουν στο Κέντρο Υποβολής Δηλώσεων της επιλογής τους. Οι γεωργοί μπορούν οι ίδιοι να παράγουν τον "κωδικό εξουσιοδότησης" μεταβαίνοντας στην ιστοσελίδα https://osdeopekepe.dikaiomata.gr/registration2017/ και επιλέγοντας "Κωδικός εξουσιοδότησης". Για την παραγωγή του εν λόγω κωδικού απαιτείται πιστοποίηση μέσω taxisnet. Είναι αποκλειστικά και μόνο επιλογή και ευθύνη του γεωργού εάν θα προβεί στην παραγωγή του "κωδικού εξουσιοδότησης" μόνος του ή αν θα ζητήσει την βοήθεια τρίτου προσώπου (π.χ. συγγενή, λογιστή, κλπ). Ο "Κωδικός εξουσιοδότησης" παράγεται από το σύστημα του ΟΠΕΚΕΠΕ και δεν έχει καμία σχέση με τους προσωπικούς κωδικούς taxisnet. Ως εκ τούτου ο γεωργός δεν είναι υποχρεωμένος και δεν πρέπει να παραδώσει τα στοιχεία taxisnet ή κάποιο άλλο φορολογικό έγγραφο στο Κέντρο Υποβολής Δηλώσεων εφ' όσον δεν επιθυμεί, αλλά ΜΟΝΟ τον "Κωδικό Εξουσιοδότησης" που παράγεται από το σύστημα του ΟΠΕΚΕΠΕ μετά την επιτυχή πιστοποίησή του.

Με την οριστικοποίηση της Ενιαίας Αίτησης Ενίσχυσης, το Κέντρο Υποβολής Δηλώσεων παραδίδει στον γεωργό κλειδάριθμο και όνομα χρήστη (username) τον οποίο ο παραγωγός μπορεί να ενεργοποιήσει και να έχει πρόσβαση σε όλες τις εφαρμογές του Ο.Π.Ε.Κ.Ε.Π.Ε. (Ενιαία Αίτηση Ενίσχυσης 2014-2017, Μεταβιβάσεις Δικαιωμάτων Βασικής Ενίσχυσης, Μέτρο 11, κ.α.).

Διαβάστε περισσότερα

Η Ολλανδία παράγει σε αξία 1700 ευρώ το στρέμμα, το Ισραήλ 1290 και η Ελλάδα μόλις 190…

Σε σύγκριση της αγροτικής οικονομίας ανάμεσα στην Ελλάδα, την Ολλανδία και το Ισραήλ προέβη, ο γενικός διευθυντής Λιανικής Τραπεζικής της Eurobank κ. Ιάκωβος Γιαννακλής μιλώντας στο 3ο συνέδριο αγροτικής επιχειρηματικότητας που διοργάνωσε ο Economist.

Όπως είπε χαρακτηριστικά,

• Η Ολλανδία με 45 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών παράγει περίπου σε αξία 1700 ευρώ ανά στρέμμα.

• Το Ισραήλ με 6 εκατ. στρέμματα καλλιεργειών παράγει περίπου σε αξία 1290 ευρώ ανά στρέμμα.

• Η Ελλάδα με 37 εκατ. στρέμματα καλλιεργειών παράγει περίπου σε αξία 190 ευρώ ανά στρέμμα.

 «Είμαστε 1 προς 9 σε σχέση με την Ολλανδία. Η Ολλανδία ακολουθεί πολιτική αγοράς, το Ισραήλ πολιτική καινοτομίας και η Ελλάδα πολιτικές σκοπιμότητες», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Ιάκωβος Γιαννακλής.

Από την πλευρά του ο πρέσβης της Ολλανδίας κ. Caspar Veldkamp τόνισε ότι τον τελευταίο χρόνο η χώρα του εξήγε αγροδιατροφικά και αγροτεχνολογικά προϊόντα αξίας 94 δις ευρώ, καταλαμβάνοντας εκ νέου τη δεύτερη θέση παγκοσμίως.

Ο κ. Veldkamp στάθηκε στην «εξαιρετική συνεργασία» κατά μήκος ολόκληρης της αγροδιατροφικής αλυσίδας αξίας της Ολλανδίας, καθώς και στην ποιότητα των υποδομών, στις υψηλές δυνατότητες στον τομέα των logistics και στη θέση του λιμένα του Ρότερνταμ, με αποτέλεσμα ο αγροδιατροφικός τομέας να αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 10% της ολλανδικής οικονομίας και απασχόλησης.

Όπως είπε, ο τομέας έχει ισχυρό διεθνή προσανατολισμό και συνδέεται με το 21% της συνολικής εξαγωγικής αξίας της χώρας. Περίπου το 55% του ολλανδικού εμπορικού πλεονάσματος προέρχεται από το εμπόριο στα γεωργικά προϊόντα.

Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην ολλανδική κουλτούρα αναζήτησης νέων στυλ επιχειρηματικότητας, για παράδειγμα μέσω startups, υπογραμμίζοντας τη δραστηριοποίηση της ολλανδικής πρεσβείας μέσω της πρωτοβουλίας του Orange Grove στην Αθήνα.

ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΕ

Η ΕΛΛΑΔΑ

 Η κρίση στην Ελλάδα οδήγησε τελικά σε success stories σε τομείς προϊόντων όπως η φέτα και η ελιά, ωστόσο, η χώρα δεν θα παραδώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα αν δεν πολλαπλασιάσει την αποδοτικότητα της γης, αν δεν εισάγει τεχνολογία και αν δεν ωθήσει την επιχειρηματικότητα.

Στην εκτίμηση αυτή προέβη από το βήμα του Economist ο πρόεδρος του REDESTOS Efthymiadis Agrotechnology Group κ. Νίκος Ευθυμιάδης, ο οποίος τόνισε ότι τα τελευταία 30 χρόνια η Ελλάδα μάλλον οπισθοχώρησε στον τομέα της αγροτικής τεχνολογίας, «αντί να παρακολουθήσει τα παραδείγματα άλλων χωρών, όπως η Ολλανδία».

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

«Ο γεωργός θα πρέπει πλέον να γνωρίζει και την τεχνολογία εκτός από τη γη, ενώ η τεχνολογία θα πρέπει να είναι φιλική προς αυτόν», ανέφερε χαρακτηριστικά ο cloud leader της IBM Ελλάδος και Κύπρου Κ. Χάρης Λιναρδάκης.

Όπως είπε, η τεχνητή νοημοσύνη θα διαδραματίζει πλέον τεράστιο ρόλο στην αγροτική παραγωγή, μέσω της ανάλυσης των δεδομένων από τις μετρήσεις στα χωράφια.

Στο πλαίσιο αυτό μίλησε για δυνατότητες όπως η δημιουργία αρχείου της περιοχής και η φωτογράφιση μεγάλων εκτάσεων για την εξαγωγή ασφαλέστερων συμπερασμάτων, με στόχο τις καλύτερες δυνατές επιλογές στην παραγωγική διαδικασία.

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ

Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Την αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας του Έλληνα επιχειρηματία, την ανάπτυξη οικονομιών κλίμακας και την οικοδόμηση branding των ελληνικών προϊόντων ανέδειξε ως προκλήσεις για την αγροτική παραγωγή της Ελλάδας ο εκπρόσωπος του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου κ. Marc Schmettau.

Η Ελλάδα προσφέρει πολλά τρόφιμα υψηλής ποιότητας, ωστόσο, η ποιότητα δεν είναι αρκετή για να πείσει τους δυνητικούς καταναλωτές να αγοράσουν τα ελληνικά προϊόντα, επεσήμανε ο κ. Schmettau, τονίζοντας ότι χρειάζεται να έρθουν κοντά όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά και να υιοθετήσουν βέλτιστες πρακτικές.

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΛΕΙΑ

Τις επόμενες εβδομάδες η Ελλάδα θα επωφεληθεί από το fi-compass, το στοχευμένο ευρωπαϊκό πρόγραμμα coaching, σε συνδυασμό με τη χρήση των οικονομικών εργαλείων στον αγροτικό τομέα, υπογράμμισε κατά την ομιλία του στο συνέδριο Αγροτικής Επιχειρηματικότητας του Economist στη Θεσσαλονίκη ο διευθυντής Περιβάλλοντος και Βιώσιμης Εδαφικής Ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) κ. Werner Schmidt.

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι η ελληνική αρχή διαχείρισης του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης έχει ζητήσει από την ΕΤΕπ να υλοποιήσει μια εκ των προτέρων αξιολόγηση ώστε να επαληθεύσει τις δυνατότητες εφαρμογής χρηματοοικονομικών εργαλείων τα οποία υποστηρίζει το ΠΑΑ. Η μελέτη αναμένεται να αρχίσει τον Απρίλιο.

Μεταξύ άλλων, ο κ. Schmidt εξέφρασε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα, με τη θέση της στη Μεσόγειο, είναι ικανή να διαφοροποιηθεί ανάμεσα στους παγκόσμιους παραγωγούς τροφίμων και να μοχλεύσει την υψηλή ποιότητα των προϊόντων της.

Το 2016 η ΕΤΕπ υποστήριξε το αγροδιατροφικό σύστημα με 9 δισ. ευρώ.

Εκτοξεύθηκε δορυφόρος για τη γεωργία ακριβείας

Όπως ανέφερε στο συνέδριο ο πρώην ειδικός γραμματέας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Δημήτρης Ιατρίδης, «οι εξελίξεις είναι κοσμογονικές τόσο σε τεχνολογικές μεθόδους και εφαρμογές, όσο και σε καινοτόμα σχήματα και χρηματοδοτικά εργαλεία. Μόλις πριν από τρεις ημέρες, στις 7 Μαρτίου, ένας νέος δορυφόρος παρατήρησης της γης εκτοξεύθηκε με σκοπό να υποστηρίξει τη γεωργία ακριβείας, τη διαχείριση γης και την περιβαλλοντική προστασία. Είναι ο Sentinel-2B, που αναπτύχθηκε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος. Και όσον αφορά τις ηλεκτρονικές εφαρμογές, συμβαίνει τώρα μία πραγματική επανάσταση στο χώρο του e-agriculture, με ευεργετικά αποτελέσματα σε αγρότες, αλιείς αλλά και επιχειρηματίες στον πρωτογενή τομέα».

ΑΘΗΝΑ, Του Ανταποκριτή μας

http://www.eleftheria.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Πούλα το λάδι γιατί θα πέσει η τιμή του». Αυτό ήταν το σύνθημα για τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Τον φυλάκισαν στην Ακρόπολη, εκεί που πολέμησε τους Τούρκους και τον δολοφόνησαν οι συμπολεμιστές του...

Στις 5 Ιουνίου 1825 ο αγωνιστής της επανάστασης, Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκε στις φυλακές της Ακρόπολης. Τον είχε συλλάβει ο παλιός του φίλος και πρωτοπαλίκαρο του, Γιάννης Γκούρας, ύστερα από διαταγή του Ιωάννη Κωλέττη και Μαυροκορδάτου, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ως «προδότη».

Ο λόγος ήταν η συνεργασία του με τους Τούρκους του Ευρίπου, την περίοδο που ο Έλληνας αγωνιστής ήταν απογοητευμένος από τα πάθη του εμφυλίου και είχε συχνές διαφωνίες με τους πολιτικούς της εποχής. Η κυβέρνηση έχρισε τον Γκούρα αρχηγό μιας στρατιωτικής μονάδας για να τον συλλάβουν.
Ο Ανδρούτσος παραδόθηκε στον άλλοτε φίλο του με τον όρο να τον στείλει στην Πελοπόννησο για να δικαστεί. Ωστόσο, ο Γκούρας τον οδήγησε στις φυλακές του πύργου Γούλα, που βρισκόταν στα προπύλαια της Ακρόπολης.
Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι ο Ανδρούτσος φυλακίστηκε από πρώην συναγωνιστές του στο ίδιο μέρος όπου ο ίδιος είχε πολεμήσει τους Τούρκους. Εκεί το 1822 είχε χτίσει έναν απόρθητο Προμαχώνα για να ενισχύσει την άμυνα του ιερού βράχου και να προφυλάξει την περίφημη αρχαία πηγή της Κλεψύδρας, που υδροδοτούσε τους επαναστάτες κατά την πολιορκία τους από τους Τούρκους.

Η αποκαλούμενη «Ντάπια του νερού ή του Δυσσέα» χτίστηκε από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στην Ακρόπολη για να προστατευτεί η πηγή και το πηγάδι που ξεδίψαγε τους αγωνιστές. Η αναμνηστική επιγραφή με τον σταυρό (δεξιά) το μαρτυρά.  Στην ίδια περιοχή ο γενναίος οπλαρχηγός είχε λίγα χρόνια αργότερα ο τραγικό τέλος από «αδελφικά» χέρια.

Όταν ο Καραϊσκάκης το έμαθε, προσπάθησε να τον απελευθερώσει χωρίς επιτυχία.
Η δολοφονία του διατάχθηκε με την εξής αποκρυπτογραφημένη φράση: ‘’πούλα το λάδι γιατί θα πέσει η τιμή του’’.
Το βράδυ της 4ης Ιουνίου οι Μαμούρης, Τριανταφυλλίνας, Τζαμάλας και Θεοχάρης εισήλθαν στο κελί του Ανδρούτσου, ο οποίος σηκώθηκε και έβρισε τους υποψήφιους δολοφόνους του.
Χαρακτηριστικά τους είπε: «Ξέρω καλά ποιος σας έστειλε και γιατί ήρθατε στο κελί μου. Αν μου λύνατε το ένα χέρι θα βλέπατε ποιος είμαι και εγώ».

Σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα, τον φύλακα του κελιού, Κωνσταντίνο Καλατζή, τον βασάνισαν στρίβοντας του τα γεννητικά του όργανα ή κατ’άλλους του τα συνέθλιψαν με μια πέτρα.
Αφού τον ξυλοκόπησαν άγρια στο πρόσωπο και στο σώμα, τον στραγγάλισαν.
Στη συνέχεια πέταξαν το άψυχο σώμα του στα βράχια της Ακρόπολης, για να φανεί ως αυτοκτονία.
Ο Γκούρας έστειλε επιστολή στην κυβέρνηση, στην οποία μιλούσε για τους ανθρώπους του Ανδρούτσου, τον Βρετανό ακόλουθό του, Τρελώνυ και τον Καπετάν Ιωάννη και για τον θάνατο του πρώην φίλου του. Το περιεχόμενο του γράμματος διασώθηκε από τον γραμματικό του Αντώνιο Γεωργαντά.
“Σεβαστή Διοίκησις!

Η επιστολή του Γκούρα στην κυβέρνηση

Διά της από 30 Απριλίου αναφοράς μου, επληροφορήθη το περιστατικόν εις την υποψίαν του οποίου μ’ έκαμον να μετακομίσω τον Οδυσσέα από την μονήν του Δομπού εις το φρούριον των Αθηνών διά να φυλαχθή ασφαλέστερα προσώρας. Η καταστροφή των Σαλώνων μετά ταύτα παρά του άσπονδου εχθρού της Ελλάδος, η οποία θλίβει την ψυχήν μου, μ’ έκαμεν να πέσω εις την συλλογήν της και εις το στρατόπεδον τούτο, όπου έξαφνα χθες μοι παρρησιάσθη γράμμα από τον Αντιφρούραρχον Ιωάννη Μαμούρη 5 τρέχοντος, το οποίον μοι φανερώνει τας πανουργίας και μηχανάς όπου μεταχειρίσθη και εκεί ο Οδυσεύς διά να φύγει και αποτυχών καθ’ όλας τους τρόπους εσκοτώθη αφού εμηχανεύθη να φύγει από την Γούλιαν κρεμασμένος με σχοινιά και έπεσεν. αντίγραφον του γράμματος τούτου το περικλείω προς πληροφορίαν σας. Ούτως εστάθη το συμβεβηκός αυτού του ανθρώπου και ο θάνατός του από τας ιδίας του χείρας.
Πληροφορείται προς τούτοις η σεβαστή Διοίκησις, ότι κατάρα του Θεού και του έθνους, έφθασε και εις το Σπήλαιον αυτού του ανθρώπου ……….. εστάθη άλλο συμβεβηκός εκεί. Άγνωστον διά ποίας αιτίας, εκτυπήθησαν ο Τρελώνυ με τους λοιπούς. Ένας κάποιος καπ. Ιωάννης το όνομα, εφονεύθη παρά του Τρελώνυ. Ο δε Τρελώνυ έλαβε δύο πληγάς και ευρίσκεται μέσα όπου ευρίσκονται και πέντε έξι ασήμαντοι άνθρωποι και δύο Τούρκοι κάποιος μπαμπαχμέντης και μουσταφάς.
Μένω με βαθύτατο σέβας
Εκ του στρατοπέδου της Μονής του Προφ. Ηλίου την 11 Ιουνίου 1825
Γιάννης Γκούρα»
Ο Γιάννης Γκούρας έμεινε στην ιστορία ως προδότης και «δολοφόνος» του αγωνιστή Οδυσσέα Ανδρούτσου, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που μερικά χρόνια πριν οι Αθηναίοι τον είχαν υποδεχτεί με ενθουσιασμό ως φρούραρχο της Ακρόπολης.
 Ο Ανδρούτσος τιμήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από το ελληνικό κράτος. Τιμήθηκε όμως και ο δολοφόνος του, ο οποίος απέκτησε τον «δικό» του δρόμο στην Πλάκα. Ισως δεν είναι το μοναδικό παράδοξο στην ελληνική ιστορία…

Οδός Γκούρα 3. Σε αυτό το σπίτι (δεξιά) στην Πλάκα ο σκηνοθέτης Παπακαλιάτης γύρισε σκηνές από την ταινία «Ένας άλλος κόσμος».

Διαβάστε περισσότερα

Η επανάληψη του διάσημου πειράματος Μίλγκραμ έδειξε ότι 9 στους 10 ανθρώπους θα έκαναν πρόθυμα ηλεκτροσόκ στους άλλους

Το πείραμα του Στάνλεϊ Μίλγκραμ κοινωνικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, που έγινε το 1961, είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πειράματα στην ιστορία. Ο Μίλγκραμ ήθελε να εξετάσει πειραματικά την υπακοή του ατόμου στην εξουσία. Για το σκοπό αυτό σχεδίασε ένα πείραμα με «δασκάλους», που ήταν και τα πραγματικά υποκείμενα της έρευνας και έναν «μαθητή», που ήταν ένας ηθοποιός.

Στο ένα δωμάτιο βρισκόταν ο δάσκαλος, στον οποίο είχε δοθεί η οδηγία, να διαβάζει ερωτήσεις στους μαθητές, οι οποίες είχαν τέσσερις διαφορετικές απαντήσεις. Στην περίπτωση που ο μαθητής έδινε λανθασμένη απάντηση, ο δάσκαλος πατούσε ένα κουμπί που του έκανε ηλεκτροσόκ και σε κάθε λανθασμένη απάντηση η ένταση του ηλεκτροσόκ αυξανόταν. Στην πραγματικότητα, το ρεύμα από το ηλεκτροσόκ δεν έφτανε ποτέ στον μαθητή- ηθοποιό, ο οποίος προσποιούνταν ότι υπέφερε από το ρεύμα.

Έφτανε μέχρι και σε σημείο να εκλιπαρεί τον δάσκαλο να σταματήσει και να χτυπάει τον τοίχο, φωνάζοντας. Η διαδικασία συνεχιζόταν μέχρι ο δάσκαλος να αρνηθεί να συνεχίσει. Στην πραγματικότητα, όμως μόνο 14 από τους 40 δασκάλους ζήτησαν να σταματήσει το πείραμα.

Τα αποτελέσματα του πειράματος αναστάτωσαν την κοινότητα των κοινωνικών ψυχολόγων, αφού τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι περισσότεροι «δάσκαλοι ήταν διατεθειμένοι να κάνουν έως και θανατηφόρο ηλεκτροσόκ πάνω σε κάποιον, μόνο και μόνο επειδή υπάκουαν στους κανόνες του πειράματος.

Νέο πείραμα στην Πολωνία

Οι άνθρωποι είναι πάντα πρόθυμοι να υπακούσουν στις εντολές που θα πάρουν, ακόμη και αν πρόκειται να κάνουν ηλεκτροσόκ στους συνανθρώπους τους. Εννέα στους δέκα θα έκαναν κάτι τέτοιο, αν αυτή είναι η άνωθεν εντολή, όπως απέδειξαν Πολωνοί κοινωνικοί ψυχολόγοι, οι οποίοι επανέλαβαν το διάσημο Πείραμα του Μίλγκραμ, με το οποίο ο αμερικανός ψυχολόγος είχε σοκάρει τον κόσμο στη δεκαετία του 1960.

Τότε, σε ένα πείραμα-ορόσημο για την επιστήμη της ψυχολογίας, το οποίο «φώτισε» τις συνθήκες που επικρατούσαν στη ναζιστική Γερμανία (και όχι μόνο), ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ του Πανεπιστημίου Γιέηλ είχε αποδείξει ότι, υπό συνθήκες πίεσης από την εξουσία, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να εκτελέσουν τις εντολές, ακόμη και αν θα βλάψουν τους άλλους. Αν και στην πραγματικότητα το πείραμα δεν περιλάμβανε πραγματικά ηλεκτροσόκ, οι συμμετέχοντες -που νόμιζαν ότι κάνουν ηλεκτροσόκ- υλοποίησαν στην πλειονότητα τις άνωθεν εντολές.

Τώρα, οι ερευνητές της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Αθρωπιστικών Επιστημών του Βρότσλαβ της Πολωνίας, με επικεφαλής τον Τόμας Γκρζιμπ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό κοινωνικής ψυχολογίας "Social Psychological and Personality Science", επανέλαβαν το πείραμα με 40 άνδρες και 40 γυναίκες ηλικίας 18 έως 69 ετών.

Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να πατούν δέκα κουμπιά, που το καθένα αντιστοιχούσε σε ολοένα ισχυρότερο ηλεκτροσόκ (που πάλι δεν ήταν πραγματικό, αλλά οι συμμετέχοντες δεν το ήξεραν). Αποδείχθηκε ότι το 90% (οι εννέα στους δέκα) ήσαν πρόθυμοι να πατήσουν το κουμπί με το πιο έντονο ηλεκτροσόκ. Οι ερευνητές σκοπίμως παρότρυναν τους συμμετέχοντες με φράσεις του τύπου «το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε», «είναι απολύτως ουσιώδες να συνεχίσετε» και «δεν έχετε άλλη επιλογή παρά να συνεχίσετε».
Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν το «θύμα» (στην πραγματικότητα ήταν ηθοποιός) που βρισκόταν σε διπλανό δωμάτιο και δεχόταν το «σοκ» ουρλιάζοντας υποκριτικά, ήταν γυναίκα, τότε ο αριθμός των συμμετεχόντων που αρνούνταν να εκτελέσουν την εντολή, ήταν τριπλάσιος από ότι όταν το «θύμα» ήταν άνδρας.

«Όταν μαθαίνουν για το πείραμα του Μίλγκραμ, η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων ισχυρίζονται πως ‘εγώ ποτέ δεν θα συμπεριφερόμουν με τέτοιο τρόπο’. Η μελέτη μας όμως έδειξε για μια ακόμη φορά την τρομερή δύναμη των συνθηκών του κοινωνικού περιβάλλοντος και πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να συμφωνήσουν να κάνουν πράγματα που βρίσκουν δυσάρεστα», δήλωσε ο Γκρζιμπ.

Με άλλα λόγια, η κοινωνία δεν έχει αλλάξει και πολύ εδώ και 50 χρόνια. Όπως επεσήμανε ο Πολωνός κοινωνικός ψυχολόγος, «μισό αιώνα μετά την αρχική έρευνα του Μίλγκραμ για την υπακοή στην εξουσία, μια εντυπωσιακή πλειονότητα των ανθρώπων είναι ακόμη πρόθυμοι να κάνουν ηλεκτροσόκ σε έναν αβοήθητο άνθρωπο».
Ίσως μάλιστα τα πράγματα να έχουν στο μεταξύ χειροτερεύσει, επειδή στο πείραμα του Μίλγκραμ, «μόνο» τα δύο τρίτα των συμμετεχόντων είχαν δείξει προθυμία να κάνουν το πιο ισχυρό ηλεκτροσόκ των 450 βολτ, ενώ τώρα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 90%.

ΑΠΕ και εδώ

Διαβάστε περισσότερα

Ζάχαρη: Οι ολέθριες επιπτώσεις της πιο γλυκιάς συνήθειας

Το 1972, ο καθηγητής Τζον Γιούντκιν, έγραφε στο βιβλίο του «Pure White and Deadly» (Αγνά λευκή και θανάσιμη), ότι αν έρχονταν στο φως, έστω κι ένα μικρό μέρος των όσων οι επιστήμονες γνωρίζουν για τη ζάχαρη αυτή θα έπρεπε να απαγορευτεί από τη διατροφή μας ταχύτατα.
Το βιβλίο πήγε πάρα πολύ καλά, εκείνος όμως πλήρωσε πολύ υψηλό τίμημα γι’ αυτό. Οι ζαχαροβιομηχανίες αποκάλεσαν το έργο του «προπαγάνδα» και «επιστημονική φαντασία», τα επιστημονικά περιοδικά αρνούνταν να δημοσιεύσουν τις ανακοινώσεις του, θεωρήθηκε ένας μοναχικός εκκεντρικός. Πέθανε το 1995 απογοητευμένος και λησμονημένος.
Πληρωμένες έρευνες
Ο πόλεμος της ζάχαρης δεν είναι καινούργιος. Πριν από λίγους μήνες, το περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης (JAMA) αποκάλυψε ότι τη δεκαετία του 1960 η βιομηχανία της ζάχαρης είχε πληρώσει δεκάδες χιλιάδες δολάρια σε επιστήμονες του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ για να εκδώσουν μια έρευνα που να συνδέει την καρδιοπάθεια με τα λιπαρά στα γαλακτοκομικά κι όχι με τη ζάχαρη. (Διαβάστε αναλυτικά: Πώς το λόμπι τις ζάχαρης εξαγόραζε έρευνες για την υγεία)
Το Associated Press από τη μεριά του, είχε αποκαλύψει τον Ιούνιο ότι το λόμπι των ζαχαρωτών είχε πληρώσει ερευνητές για να καταλήξουν στο εξής συμπέρασμα: «Τα παιδιά που τρώνε γλυκά σνακ είναι πιο αδύνατα σε σχέση με εκείνα που δεν τρώνε.
Το λόμπι της ζάχαρης 
Αναγνωρίζοντας το ρόλο κλειδί που παίζει η υπερκατανάλωση ζάχαρης στην ενίσχυση του κινδύνου για την παχυσαρκία, καρδιαγγειακές παθήσεις, διαβήτη τύπου 2 και τερηδόνα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, στις αρχές του 2015, έκανε έκκληση ενήλικες και παιδιά να μειώσουν την ημερήσια κατανάλωση ζάχαρης σε λιγότερο από το 10% της συνολικής πρόσληψης ενέργειας, και ακόμη καλύτερα κάτω από το 5% (25 γραμμάρια ή έξι μικρές κουταλιές - τη στιγμή που ένα κουτάκι αναψυκτικό περιέχει δέκα κουταλιές).
Κι όμως, τον Ιανουάριο του 2016 η Κομισιόν πρότεινε σχέδιο κανονισμού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σύμφωνα με το οποίο η περιεκτικότητα των βρεφικών τροφών σε ζάχαρη θα ανερχόταν ως το 30% της ενέργειας των τροφών αυτών. Οι ευρωβουλευτές θα απέρριψαν την πρόταση (με 393 ψήφους κατά και 303 υπέρ), όπως, όμως, σημειώνει σε αναφορά του τον Ιούλιο το «Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο των Πολυεθνικών», η τελευταία «είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα του πως οι βιομηχανίες τροφίμων μάχονται ενάντια στην υιοθέτηση ρυθμιστικών μέτρων για την κατανάλωση ζάχαρης στην ΕΕ».
Στην ίδια αναφορά, σημειώνεται ότι ομάδες συμφερόντων και εταιρείες που εκπροσωπούν το «λόμπι της ζάχαρης» δαπανούν ετησίως 21,3 εκατομμύρια ευρώ για να πιέσουν την ΕΕ στη μη λήψη τέτοιων κανόνων.
Ζάχαρη όπως… αλκοόλ και τσιγάρο 
Την άποψη ότι η ζάχαρη θέτει κινδύνους για την υγεία που δικαιολογούν τον έλεγχό της ακριβώς όπως το τσιγάρο και το αλκοόλ συμμερίζεται ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάστιγκ, καθηγητής ενδοκρινολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο και συγγραφέας του βιβλίου «Fat Chance: The Bitter Truth About Sugar».
«Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το τσιγάρο, το αλκοόλ και η διατροφή είναι οι βασικοί παράγοντες πρόκλησης των μη μεταδοτικών ασθενειών. Δυο από τα τρία, το αλκοόλ και ο καπνός ρυθμίζονται από τις κυβερνήσεις για να προστατευτεί η δημόσια υγεία. Το ερώτημα είναι ποιες όψεις της διατροφής μας θα έπρεπε να αποτελέσουν αντικείμενο μιας ρυθμιστικής παρέμβασης;»
«Η απάντηση είναι η πρόσθετη ζάχαρη που περιέχεται στα επεξεργασμένα τρόφιμα. Το 74% των τροφίμων που πωλούνται στα αμερικανικά παντοπωλεία περιέχουν ζάχαρη, αποκρύπτοντάς τη, έτσι, στις συσκευασίες από τους καταναλωτές. Ένας αυξανόμενος αριθμός  επιδημιολογικών μελετών καταδεικνύει ότι η υπερκατανάλωση ζάχαρης μπορεί να προκαλέσει όλες τις ασθένειες που συνδέονται με το μεταβολικό σύνδρομο: διαβήτης, υπέρταση, παχυσαρκία, καρδιοαγγειακά νοσήματα, ενώ μερικές μελέτες συνδέουν την ζάχαρη με τον καρκίνο και την άνοια».
Ο φόρος της ζάχαρης
«Πώς μπορούμε, όμως, να επέμβουμε στην κατανάλωση, ζάχαρης; Επιβάλλοντας ενδεικτικά φόρο σε όλα τα επεξεργασμένα τρόφιμα και ποτά που περιέχουν οποιαδήποτε μορφή πρόσθετων ζαχάρων, να θέσουμε ένα ηλικιακό όριο (όπως τα 17) για την αγορά ποτών με πρόσθετη ζάχαρη, κυρίως τα αναψυκτικά, και υποχρεώνοντας τις εταιρείες τροφίμων να μειώσουν την ποσότητα ζάχαρης που προσθέτουν σε αυτά. Η ζάχαρη είναι φθηνή, εύγευστη και πουλάει. Άρα, οι εταιρείες έχουν μικρό κίνητρο να κάνουν αυτές τις αλλαγές από μόνες τους», σημειώνει στη «Σχεδία» ο κ. Λάστινγκ. 
Πολλές είναι πράγματι οι χώρες που έχουν επιβάλλει πρόσθετο φόρο και άλλους περιορισμούς στη ζάχαρη οδηγώντας μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις στη μείωση της κατανάλωσης.

Προειδοποιητικά μηνύματα 
Στις πολιτείες της Καλιφόρνιας, της Νέας Υόρκης και την πόλη της Βαλτιμόρης συζητιέται η θέσπιση νομοθεσίας που θα υποχρεώνει όσους πωλούν ή διαφημίζουν αναψυκτικά, αθλητικά ποτά, καφέδες, τσάγια να έχουν ενημερωτικές ετικέτες πάνω σε αυτά που θα αναγράφουν ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα με πρόσθετη ζάχαρη «συμβάλλουν στην τερηδόνα, το διαβήτη και την παχυσαρκία», σε ολοένα και περισσότερες χώρες τίθενται περιορισμοί ή απαγορεύσεις στη διαφήμιση ανθυγιεινών τροφίμων για τα παιδιά.
Παράλληλα, σε άλλα κράτη υιοθετούνται πολιτικές εξοβελισμού των προϊόντων που περιέχουν ζάχαρη από το σχολείο. Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη του Ισραήλ, όπου από τον περασμένο Απρίλιο προβλέπεται η απαγόρευση πώλησης στα σχολεία, αλλά και συμπερίληψης στα σχολικά γεύματα όλων των σνακ με ζάχαρη (σοκολάτες, αναψυκτικά, αρτοσκευάσματα με ζάχαρη, κρουασάν), με αυτά να αντικαθίστανται από φρέσκα φρούτα, λαχανικά, ακόμη και πάστες χωρίς ζάχαρη.
Είναι η ζάχαρη εθιστική;
Μπορούμε, άραγε, να παραλληλίσουμε τον εθισμό που προκαλεί η ζάχαρη με εκείνον που προκαλεί η ζάχαρη με εκείνον που προκαλούν τα ναρκωτικά;
Αυτό υπογραμμίζει η διαιτολόγος - διατροφολόγος κ. Μαριέττα Μιχαήλ. «Θεωρώ ότι από την πλευρά του εθισμού η ζάχαρη είναι ναρκωτικό. Όταν τρώμε κάτι που έχει ζάχαρη ανεβαίνει απότομα το ζάχαρό μας προκαλώντας μια αίσθηση εφορίας και μετά πέφτει απότομα, αυτό μας κάνει να μη νιώθουμε καλά, παρουσιάζουμε στερητικό σύμπτωμα το οποίο μας κάνει να επιθυμούμε εκ νέου την πρόσληψη ζάχαρης. Τα άτομα που θέλουν να κόψουν τελείως τη ζάχαρη από τη διατροφή τους τις πρώτες μέρες νιώθουν δυσφορία, τους δημιουργούνται συναισθήματα όπως άγχος, αγωνία, κόπωση, μειωμένη δραστηριότητα του εγκεφάλου».
Στην Ελλάδα…
«Οι Έλληνες είναι τελείως ανενημέρωτοι για τη ζάχαρη. Μπορεί να καταναλώσουν προϊόντα που έχουν κρυμμένη ζάχαρη και να μην το γνωρίζουν. Υπάρχει παντού, στις κονσέρβες, στις σάλτσες, στο ψωμί. Υπάρχουν προϊόντα που λένε ότι δεν έχουν ζάχαρη και έχουν σιρόπι γλυκόζης, που είναι κι αυτό επιβλαβές. Σε πολλές συσκευασίες τροφίμων, πάλι αναγράφεται η ζάχαρη με την επιστημονική της ονομασία, σουχρόζη, επίτηδες για να μπερδεύεται ο κόσμος».
«Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε καμία πολιτική μείωση της κατανάλωσης ζάχαρης. Κι αυτό ενώ τέσσερα στα δέκα ελληνόπουλα σχολικής ηλικίας είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα. Την ίδια στιγμή, μόνο το 12% των κυλικείων δημοτικών σχολείων πωλούν φρέσκα φρούτα, ενώ το ποσοστό στη Σλοβενία είναι 95%. Η ζάχαρη μπορεί να βγει εντελώς από τη διατροφή μας, έχει κενές θερμίδες, δεν προσφέρει κανένα θρεπτικό συστατικό. Μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με το μέλι, τα χαρούπια, το πετιμέζι, τη στέβια. Θα νομοθετούσα, μάλιστα, να απαγορευτεί η κατανάλωση ζάχαρης στα παιδιά τουλάχιστον μέχρι τα έξι τους χρόνια, όπου έχουμε το σχηματισμό των δοντιών».

Διαβάστε περισσότερα

ΔΕΗ: Δεύτε λάβετε Χρέος

Aπό την Μαρία Παρέντη
«Αυτό που αποφεύγουμε είναι ότι δεν πάμε σε νέες επιβαρύνσεις – το τέλος είναι επί της προμήθειας – οι προμηθευτές το πληρώνουν, όχι οι καταναλωτές».
*Πάνος Σκουρλέτης, Οκτώβριος 2016 σχετικά με την τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή σχετικά με το  κρυφό χαράτσι στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος.

Στα 1925 η βρετανική εταιρεία ΠΑΟΥΕΡ ανέλαβε την εγκατάσταση μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην Αθήνα. Οι κυβερνώντες της εποχής ευαγγελίζονταν ανάπτυξη και στο βωμό του εκσυγχρονισμού, υπέγραφαν επωφελείς συμβάσεις για τους ξένους επενδυτές και επιζήμιες για το λαό.
Η κερδοσκοπική διάθεση οδηγούσε σε συνεχείς ανατιμήσεις των τιμολογίων, γεγονός που έπληττε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα της πρωτεύουσας και συχνά γινόταν αιτία έντονων διαμαρτυριών και κοινωνικών εξεγέρσεων.
Τα χρόνια πέρασαν , η ΠΑΟΥΕΡ έγινε ΔΕΗ και το ηλεκτρικό ρεύμα έπαψε να αποτελεί προνόμιο των αστικών κέντρων. Κατέστη με τέτοιο τρόπο απαραίτητο στους πολίτες που συγκαταλέγεται δικαίως ανάμεσα στα πρώτιστα κοινωνικά αγαθά.
Το 2017 βρίσκει πολλά ελληνικά σπίτια βυθισμένα στο σκοτάδι, αρκετά να έχουν επανασυνδέσει το κομμένο τους ρεύμα ”παράτυπα” κι άλλα να κοιμούνται και να ξυπνούν με το φόβο μιας επικείμενης διακοπής, λόγω χρεών. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται έχων εκείνος που καταφέρνει -μετά μυρίων βασάνων- να πληρώσει το πανάκριβο αντίτιμο του λογαριασμού που καταφθάνει κάθε δίμηνο.
Στις αρχές του μηνός που διανύουμε οι φάκελοι που αποστέλλει ο Οργανισμός Ηλεκτροδότησης στους καταναλωτές, περιέχουν ποσά αντιστρόφως ανάλογα των μισθών και των συντάξεων. Ο νέος υπολογισμός του τέλους μείωσης των ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ – πρώην τέλος ΑΠΕ) στα τιμολόγια, η Χρέωση για χρήση Δικτύου, η Χρέωση για Λοιπές Επιβαρύνσεις ,η Χρέωση Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ) είναι οι ”ρυθμιζόμενες χρεώσεις που φουσκώνουν τους λογαριασμούς. Σε περίπτωση δε υψηλής κατανάλωσης τους χειμερινούς μήνες αυτοί μπορεί να παρουσιάσουν αύξηση μέχρι και 75%(!)
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσποιείται πως δεν είδε, δεν άκουσε, δεν γνωρίζει. Μολαταύτα οι χρεώσεις αυτές αποτελούν νομοθετημένες αποφάσεις και εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο εφαρμογής προγραμματικών υποχρεώσεων.
Η δημιουργία και η μετέπειτα πώληση θυγατρικών της ΔΕΗ παρουσιάστηκε ως διάσωση του Οργανισμού, ενώ στην πραγματικότητα αυτή η πρακτική θα οδηγήσει στην πτώχευση και στην απαξίωσή του. Η πώληση όλων των μονάδων παραγωγής είναι ξεκάθαρα απαιτητέα από την Τρόικα.
Οι καταναλωτές διαμαρτυρήθηκαν ήδη στον πάροχο, όμως η απάντηση που πήραν είναι πως ο οργανισμός δεν μπορεί να κάτι τίποτα επί της ουσίας για να «αφαιρέσει» από το λογαριασμό αυτές τις χρεώσεις, καθώς είναι ψηφισμένες από τον κρατικό φορέα.
Την ίδια στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι αγωνιούν για την αποπληρωμή των χρεών τους, στις πλάτες τους θα εφαρμοστούν νέες δραστικότερες λύσεις είπσραξης των οφειλών.  Ο ίδιος ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Εμμανουήλ Παναγιωτάκης , δήλωσε ανερυθρίαστα στην Βουλή, ότι  η εταιρεία θα δώσει στις εισπρακτικές τις οφειλές των καταναλωτών που αδυνατούν να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς. «Αυτές οι πολιτικές των διευκολύνσεων και όλα αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους. Έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε ποιο αποφασιστικές μεθόδους. Θα προσλάβουμε εταιρεία με μεγαλύτερη εξειδίκευση στο θέμα της συλλογής οφειλομένων με διεθνή εμπειρία. Έχουν συστήματα δικά τους με λογισμικά ανάλυσης της πελατείας με βάσει ιστορικά στοιχεία, ανάλυση κατάστασης του κάθε πελάτη» .
Θέλετε να μιλήσουμε για τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών που θίγονται μέσω αυτού; Eίναι δυστυχώς το λιγότερο. Εδώ κάνουμε λόγο για εγκληματική πράξη. Χωρίς ρεύμα , χειμώνα ή καλοκαίρι κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, απαξιώνεται η ανθρώπινη υπόσταση και προσωπικότητα, καταπατώνται θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα. Μετράμε ήδη θανάτους από κεριά και μαγκάλια.
”Είδες η ΔΕΗ”;
Τα κινήματα που τρέχουν για την επανασύνδεση ρευμάτων σε ευπαθείς ομάδες και φτωχούς συμπολίτες μας δεν προλαβαίνουν να λαμβάνουν κλήσεις. Συνήθως οι άνθρωποι ντρέπονται και δεν καλούν.
Τα πράγματα από ‘δω και πέρα θα γίνονται μόνο χειρότερα.Η λύση είναι στο δρόμο, ήταν και θα είναι εκεί μέχρι την ανατροπή.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, τo Σάββατο 11.3.2017

Διαβάστε περισσότερα

Σώμα φτιαγμένο από πηλό – Κεφάλι γεμάτο από σκατό

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Ο λαμέ χρυσαυγίτης Νότης Σφακιανάκης ξαναχτύπησε. Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό βρίσκει τηλεοπτικό στασίδι στον Θεμιστοκλή (Θέμο) Αναστασιάδη (όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα) απ΄ όπου εκτοξεύει κάθε λογής παπαριά με ύφος 1.000 περισπούδαστων πιθήκων για να καταλήξει πάντα να εξυμνεί τον ναζισμό της Χρυσής Αυγής.
   Τούτη τη φορά αυτό το σοφό παλικάρι εξήγησε ότι εκτός από θαυμαστής του… «αρχαιοελληνικού» ναζιστικού χαιρετισμού των χρυσαυγιτών είναι και ψηφοφόρος του… Γεωργίου Καραϊσκάκη. Αλλά επειδή ο Καραϊσκάκης δεν παίρνει αυτοπροσώπως μέρος στις εκλογές,  γι’ αυτό και εκείνος, ο Σφακιανάκης, ψηφίζει Χρυσή Αυγή. Που – κατά τον Σφακιανάκη – είναι η πολιτική απόγονος (η Χρυσή Αυγή) του Καραϊσκάκη…
   Κατόπιν τούτων ευχαριστούμε – ειλικρινώς – τον μπουρδολογιότατο Νότη, καθότι με το άκουσμα ότι ο Παναγιώταρος και ο Καιάδας, ο Μιχαλολιάκος και οι λοιποί εκπρόσωποι εν Ελλάδι του «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες» συνιστούν… μετεμψύχωση του Καραισκάκη, θυμηθήκαμε ένα άρθρο που γράψαμε πριν ένα χρόνο, με αφορμή  αντίστοιχες σφακιανακολογίες. Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη:
Πριν προχωρήσουμε, προτείνουμε – για την ακρίβεια: παρακαλούμε –
να πιάσετε τη μύτη σας.
Έτοιμοι; Ξεκινάμε:

• Οι μετανάστες δεν είναι μετανάστες, είναι «ριψάσπιδες».
  
• Οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυγες, είναι «ορδές».
  
• Δεν είναι κυνηγημένοι μιας και «έχουν πορτοφόλια γεμάτα 500άρικα».
  
• Τα μωρά που θαλασσοπνίγονται δεν είναι μωρά, αλλά το ντεκόρ πίσω από το οποίο οι μανάδες τους κουβαλάνε την πορτοφόλα.
  
• Οι άνθρωποι αυτοί δεν έρχονται ως ικέτες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έρχονται για να «βιάσουν την Ελλάδα»,για να «εξισλαμίσουν την πατρίδα» καθώς ανάμεσα στα άλλα κακά που σέρνουν έχουν κι αυτό: «Γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια».
  

Τα παραπάνω συνιστούν ένα μικρό απάνθισμα από το νέο ξερατό του Νότη Σφακιανάκη.
Του ιδίου που μόλις ένα μήνα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα επιδιδόταν σε ύμνους υπέρ της Χρυσής Αυγής.
Τότε ήταν που κατέκτησε (επάξια) τον ρόλο του πρώτου τη τάξει «λαμέ» κομφερασιέ της ναζιστικής συμμορίας.
Το αίμα του Φύσσα ήταν ακόμα «ζεστό» αλλά ο μπουρδολόγος εκείνο που έβλεπε στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν παρά«παιδιά που είναι βγαλμένα από το λαό»… 
Σήμερα, αυτός ο «λαμέ» χρυσαυγίτης, πέρασε τα ελληνικά σύνορα, πήγε στην Κύπρο κι από εκεί τον ακούσαμε να λουμπενολογεί κατά προσφύγων και υπέρ… «πατρίδος».
Συμπέρασμα πρώτο:
Ναι, λοιπόν, πράγματι: Η ναζιστική συμμορία έχει τον «λαμέ» εκπρόσωπο που της αρμόζει.
Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο Νότης δεν είναι φασίστας. Κατά δήλωσή τους, δε, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ούτε ο Παναγιώταρος, ούτε ο Κασιδιάρης είναι φασίστες.
Από πού προκύπτει δηλαδή ότι οι Κου Κλουξ Κλαν είναι ρατσιστές; Αντιθέτως οι μαύροι φταίνε που είναι μαύροι. Και οι μετανάστες που είναι μετανάστες…
Παρότι συμφωνούμε πως η ενασχόληση με το Σφακιανάκη «ανεβάζει» επικίνδυνα το «επίπεδο», επιτρέψτε μας μια υπενθύμιση:
Αντιγράφουμε από τον Μπρεχτ και τις «Ιστορίες του κ. Κόυνερ»:

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόυνερ. «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;».

«– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ’χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλάξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν».

Μετά την οφειλόμενη εξήγηση για την ενασχόλησή μας με τον εν λόγω «νούμερο», και αφού σε κάποια σημεία αντικαταστήσουμε στο παραπάνω χωρίο τις λέξεις «βλάκας» και «βλακεία» με τις λέξεις «φασίστας» και «φασισμός»,ορισμένες παρατηρήσεις:

1^ο) Ο φασισμός και ο χρυσαυγιτισμός του Σφακιανάκη είναι απολύτως συνεπής με το είδος της «προσφοράς» του εν λόγω αοιδού στα Γράμματα, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό αυτού του τόπου.

2^ο) Ο εν λόγω αποτελεί ένα από τα «νούμερα» της βιομηχανίας του θεάματος. Τέτοια «νούμερα» φροντίζει να τα κανακεύει πολλαπλώς το μιντιακό κατεστημένο, να τα έχει χρόνια τώρα στα όπα – όπα. Ο λόγος: Δια του τρόπου αυτού, ένα μέρος του κόσμου καθίσταται ευάλωτο στην «αισθητική» που διακονούν κάτι τέτοια «νούμερα». Είναι κι αυτό ένα δείγμα για το είδος του «πολιτισμού» που πρεσβεύουν οι βαρόνοι του μιντιακού και γενικότερου κατεστημένου, που παλεύουν να αποβάλουν από τη ζωή μας τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, αλλά την ίδια στιγμή κανακεύουν τέτοιου είδους «νούμερα»…

3^ο) Το πομπώδες και «ψαγμένο» ύφος του εν λόγω δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος Χατζατζάρης υποδύεται τον (θυμόσοφο) Καραγκιόζη. 
4^ο) Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας δεν ομολογεί ευθέως ότι είναι φασίστας. Αντιθέτως σπεύδει να αποκηρύσσει τον εαυτό του όταν συλλαμβάνεται στα πράσα επί μισανθρωπισμώ. Πρόκειται για την συνήθη γενναιότητα των φασιστών όπως την έχει περιγράψει στους στίχους του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και την έχει τραγουδήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στον «Μαύρο γάτο»: «Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος, εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος»… 
5^ο) Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που όντως ο συγκεκριμένος δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι φασίστας, πάλι δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας μπορεί και να μην καταλαβαίνει ότι είναι φασίστας (άλλωστε οι φασίστες, τόσο μυαλό έχουν- τόσα καταλαβαίνουν)…

Συμπέρασμα δεύτερο:
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ακούγεται ο γνωστός αφορισμός: «Καλύτερα να τραγουδάει παρά να μιλάει».
Διαφωνούμε! Ο Σφακιανάκης πρέπει να συνεχίσει να μιλάει. Ενδεχομένως και να τραγουδάει. Είναι, δε, τόσο ώριμος… «καλλιτεχνικά» που μετά το «Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό» ήρθε η ώρα να ερμηνεύσει και ένα απόλυτα αυτοβιογραφικό του τραγούδι: «Κεφάλι μου γεμάτο από σκατό»…

Διαβάστε περισσότερα

Ιδιωτικά συμφέροντα και… δημόσια χρέη

Του Νίκου Μέντζα
Το Ταμείο Αξιοποιήσεως Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε. (ΤΑΙΠΕΔ) ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2011 με στόχο να “αξιοποιηθεί” η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Προς όφελος τίνος, όμως; Στους σκοπούς του αναφέρεται ότι:

«Σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο (Ν. 3986/2011), το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) αξιοποιεί την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, που του έχει ανατεθεί σύμφωνα με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας και τις προβλέψεις των Μεσοπρόθεσμων Πλαισίων Δημοσιονομικής Στρατηγικής.

Το ΤΑΙΠΕΔ υλοποιεί ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου με τρόπο που αφενός θα συμβάλλει αποφασιστικά στη μείωση του δημόσιου χρέους και αφετέρου θα δημιουργεί τις βάσεις για την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας στη χώρα μας με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την οικονομία. Για το λόγο αυτό, το ΤΑΙΠΕΔ, ανταποκρινόμενο στις συνθήκες της αγοράς και πάντα με γνώμονα τη διαφάνεια και το δημόσιο συμφέρον, κινείται με την απαραίτητη ευελιξία ώστε να διαμορφώσει τους καλύτερους δυνατούς όρους που θα συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση των ωφελειών για το Ελληνικό Κράτος.”

Ο ιδρυτικός του νόμος περιλαμβάνει επίσης, τις εξής διατάξεις:

1. Με τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων θα πληρώνονται αποκλειστικά οι δανειστές. (άρθρο 1, παράγραφος 2)

2. Το Δημόσιο παραιτείται από τα έσοδα που προκύπτουν από την ιδιωτική περιουσία του και τα παραχωρεί στο ΤΑΙΠΕΔ. (άρθρο 2, παράγραφος 5)

3. Ό,τι ιδιωτικοποιείται δεν μπορεί να αναμεταβιβασθεί στο Ελληνικό Δημόσιο με οποιονδήποτε τρόπο. (άρθρο 2, παράγραφος 7)

4. Μπορεί να γίνει αναγκαστική απαλλοτρίωση σε εμπράγματα δικαιώματα τρίτων (π.χ. ιδιωτών) αν κρίνονται αναγκαία για ένα επενδυτικό σχέδιο. Την δαπάνη της απαλλοτριώσεως την πληρώνει το Ελληνικό Δημόσιο και όχι ο επενδυτής (άρθρο 2, παράγραφος 8)

5. Τρία μέλη από τα επτά που αποτελούν το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων, το οποίο γνωμοδοτεί για κάθε ιδιωτικοποίηση, υποδεικνύονται από την τρόικα (άρθρο 4, παράγραφος 1)
Κάνουν λόγο για την αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με ποια αιτιολογία όμως; Με δυο, την μείωση του δημόσιου χρέους και την ανάπτυξη, με στόχο την εξυπηρέτηση των διεθνών υποχρεώσεων.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Δημόσιο χρέος είναι το σύνολο των οφειλών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δημόσιο χρέος συνεπάγεται άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής προς το συμφέρον του Δημοσίου, του κοινωνικού και του εθνικού παράγοντα. Κατά πόσον είναι δημόσιο αυτό το χρέος όμως; Δηλαδή, κατά πόσον εξυπηρέτησε το κοινωνικό και το δημόσιο συμφέρον, και διοχετεύθηκε σε κομβικούς τομείς με σκοπό την εξυπηρέτηση κοινωνικών λειτουργιών;
Το 1927 εισήχθη η έννοια του απεχθούς χρέους. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, απεχθές είναι το χρέος που έχει επιβληθεί από ένα καθεστώς, πέρα και πάνω από τα εθνικά συμφέροντα για να εξυπηρετήσει ιδιοτελείς σκοπούς του καθεστώτος αυτού. Αντίκειται στους κανονισμούς του Διεθνούς Δικαίου και με λίγα λόγια είναι παράνομο. Το απεχθές χρέος πρέπει να πληροί τρεις βασικές προϋποθέσεις:

1. Η σύναψη του δανείου θα πρέπει να έχει γίνει από την κυβέρνηση χωρίς την γνώση ή την συγκατάθεση των πολιτών.

Συγκατάθεση σημαίνει γνώση των συνεπειών και αποδοχή τους. Η διαρκής ρητορική του “έρχεται η ανάπτυξη” δηλώνει εξαπάτηση από μέρους της εκάστοτε κυβέρνησης προς την κοινωνία, άρα και άγνοια της δεύτερης επί του θέματος, ή καλύτερα διαστρεβλωμένη εικόνα. Καταλυτικός ρόλο στην διαμόρφωση αυτού του κλίματος έπαιζε ανέκαθεν το καθεστώς της κομματοκρατίας, αποτρέποντας την δημιουργία μιας κοινωνίας πολιτών και εξυπηρετώντας με τον ευνοϊκότερο τρόπο τα συμφέροντα, τους σπόνσορες και το ίδιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έλλειψης δημοκρατίας είναι η απουσία του θεσμού της ανακλητότητας και της λογοδοσίας. Αντ’ αυτού, κυριαρχεί η θεσμοθετημένη η βουλευτική ασυλία. Έτσι η εξαπάτηση των ψηφοφόρων και η αλαζονεία των κομμάτων επιτρέπει την ψήφο της λευκής επιταγής. Οι ποιμένες του κάθε κόμματος άλλα υπόσχονται προεκλογικά και τα εντελώς αντίθετα εφαρμόζουν μετεκλογικά. Η πολιτική υπόσταση της χώρας έχει ιδιοποιηθεί από μια κλίκα ολιγαρχών και οικογενειών με αλαζονικές τάσεις, ηγεμονική συμπεριφορά και σημαντικά οικονομικά συμφέροντα.

2. Το δάνειο να μην έχει ως σκοπό την εξυπηρέτηση των πολιτών και να έχει σπαταληθεί σε τομείς πέραν της πραγματικής οικονομίας και του κοινού συμφέροντος.

Οι αγορές, δηλαδή το διεθνές τραπεζικό καρτέλ, δεν θεωρείται κοινό συμφέρον, όπως και τα κομματικά ταμεία που αυτό εξαγοράζει σε κάθε χώρα μέσω της εκάστοτε “Siemens”, αλλά ούτε και οι εργολαβίες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί, η ανεργία έχει φτάσει -επίσημα- στο 26% και το κοινωνικό κράτος συνεχώς συρρικνώνεται, με τα ταμεία άδεια και τα δάνεια που έρχονται στην χώρα γυρίζουν πίσω στους δανειστές με τόκο. Παρόλα αυτά, το πρώτο δίμηνο του 2015 οι συστημικές τράπεζες καταβρόχθισαν 49,9 δις ευρώ επιπλέον. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη και τα επίσημα στοιχεία, «τον Δεκέμβριο του 2012 μετά από το PSI και την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την δευτερογενή, το ύψος χρηματοδότησης των συστημικών τραπεζών από την ΕΚΤ έφτασε στο 112,8 δις ευρώ. Το 2013 λόγω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με δανεικά που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος της χώρας, οι ανάγκες χρηματοδότησης των συστημικών τραπεζών έπεσαν στα 61,9 δις ευρώ. Ενώ το 2014 έκλεισε με τις συστημικές να έχουν τραβήξει από την ΕΚΤ 54,5 δις ευρώ.» Με λίγα λόγια, το χρέος των τραπεζών, το φορτώνεται το δημόσιο εις τον αιώνα των αιώνων… Για ποιον λόγο; Γιατί έτσι λειτουργεί μια αποικία χρέους.

3. Ο πιστωτής έχει την ευθύνη, όταν γνωρίζει εξ’ αρχής ότι το δάνειο θα λειτουργήσει εις βάρος των πολιτών της χώρας του χρεώστη.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία έκθεσης που έδωσε στις 18/12/2014 στη δημοσιότητα η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH), “η Ελλάδα απεικονίζεται ως μια χώρα, όπου τα δικαιώματα βάλλονται ανοικτά. Αυτό γίνεται αισθητό όχι μόνο σε τομείς όπως η εργασία και η υγεία, στους οποίους το κράτος επέβαλε μέτρα λιτότητας που είχαν αρνητικές επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά είναι ορατό και στην περιστολή των θεμελιωδών ελευθεριών, όπως η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης ή το δικαίωμα της έκφρασης τής διαφωνίας μέσω μιας ειρηνικής δημόσιας διαδήλωσης. Ο τρόπος με τον οποίο υιοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν οι ασκούμενες πολιτικές δεν σεβάστηκαν, από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα διεθνή πρότυπα, ακόμα και υπό το φως των εξαιρετικών περιστάσεων που χαρακτηρίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση”. Στην έκθεση υπογραμμίζεται και η ευθύνη της τρόικα, μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις, επειδή επέβαλε με απολυταρχικό τρόπο, πολιτικές σκληρής λιτότητας. «Η τρόικα δεν είναι ένα κενό κέλυφος», τονίζεται.
Σύμφωνα με το άρθρο 38, Γ του Διεθνούς Δικαίου, “τις γενικές αρχές του δικαίου, τις δέχονται όλα τα πολιτισμένα έθνη.”
Μία από τις πηγές άσκησης του Διεθνούς Δικαίου, ο ΟΗΕ, σε γενική ψηφοφορία που έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου του 2014, ψήφισε υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους! Παράλληλα θέσπισε την δημιουργία νομικού πλαισίου σχετικά με τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Το νομικό πλαίσιο «αναγνωρίζει το κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του, το οποίο δικαίωμα δεν πρέπει να ματαιώνεται ή να εμποδίζεται από οποιοδήποτε μέτρο που προέρχεται από άλλο κράτος-μέλος του ΟΗΕ.» Με λίγα λόγια, η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους ενός κράτους κατά την ίδια του την εκτίμηση ανάγεται και θεσμοθετείται σε κυριαρχικό δικαίωμα. Την απόφαση υπερψήφισαν εκατόν είκοσι τέσσερις χώρες και την καταψήφισαν έντεκα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Επειδή ακούγεται πολύ ο όρος ανάπτυξη, ως απόρροια της αξιοπιστίας της χώρας μας στο χώρο των αγορών, καλό θα ήταν να εξετάσουμε πως νοείται ο όρος αυτό μέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος και της παγκοσμιοποίησης. Παρατίθεται απόσπασμα από το βιβλίο του κοινωνιολόγου Immanuel Wallerstein, “Σύγκρουση Πολιτισμών;”:
”Το 1900, ενώ ετοιμαζόταν η διεθνής έκθεση του Παρισιού, το Υπουργείο Αποικιών της Γαλλίας, ζήτησε από τον επικεφαλής της γεωγραφικής του υπηρεσίας να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο “Οι γαλλικές αποικίες: η αξιοποίηση της αποικιακής μας  επικράτειας” (στα γαλλικά, Les colonies francaises: la mise en valeur de notre domaine coloniale). Η κυριολεκτική μετάφραση του mise en valeur είναι “αξιοποιώ, μετατρέπω σε αξία”. Στα γαλλοαγγλικά λεξικά όμως μεταφράζεται ως “ανάπτυξη”. Εκείνη την εποχή στις συζητήσεις για τα οικονομικά φαινόμενα στις αποικίες προτιμούνταν αυτή η έκφραση, αντί της απολύτως δόκιμης γαλλικής λέξης developpement (ανάπτυξη). Αν ανατρέξουμε στο γνωστό λεξικό Robert για να μάθουμε περισσότερα για την σημασία του mettre en valeur, βρίσκουμε την εξήγηση ότι χρησιμοποιείται μεταφορικά και σημαίνει “εκμεταλλεύομαι, αποσπώ κέρδος”.
Στην διάρκεια της αποικιακής περιόδου αυτή ήταν η άποψη ολόκληρου του ευρωπαϊκού κόσμου σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη στον υπόλοιπο κόσμο. Η ανάπτυξη ήταν ένα σύνολο συγκεκριμένων δραστηριοτήτων που τις πραγματοποιούσαν Ευρωπαίοι με σκοπό να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους του μη ευρωπαϊκού κόσμου ώστε να αντλήσουν κέρδος. Υπήρχαν βέβαια ένα σωρό προϊδεασμοί: πρώτα πρώτα ότι χωρίς την δραστική παρέμβαση του ευρωπαϊκού κόσμου, οι μη Ευρωπαίοι δεν μπορούσαν, ή ίσως ακόμα δεν ήθελαν να “αναπτύξουν” τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Μια τέτοια ανάπτυξη όμως αποτελούσε υλικό και ηθικό αγαθό για ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν, επομένως, υλικό και ηθικό καθήκον όλων των Ευρωπαίων να εκμεταλλευτούν τους πόρους των άλλων χωρών. Δεν υπήρχε, συνεπώς, τίποτε κακό στο γεγονός ότι, σαν ανταμοιβή, οι Ευρωπαίοι που αξιοποιούσαν ξένους πόρους αντλούσαν κέρδη, εφ’ όσον, δευτερευόντως, θα ωφελούνταν και οι άνθρωποι των οποίων οι φυσικοί πόροι γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Αυτή λογική, φυσικά, παρέλειπε οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με τις συνέπειες μιας τέτοιας εκμετάλλευσης στην ζωή του τοπικού πληθυσμού, και όλα τα μαρτύρια που συνεπάγονταν. Συνήθως υπολογίζονταν ότι αυτές οι συνέπειες ήταν, όπως λέμε με τους δικούς μας ευφημισμούς σήμερα, οι απαραίτητες και αναπόφευκτες “παράπλευρες απώλειες” της εκπολιτιστικής αποστολής της Ευρώπης.”
Η ντόπια ολιγαρχία, σε αγαστή συνεργασία με τους διεθνείς “δανειστές” αυτοχρίστηκε ως ο απόλυτος κοινωνικός, και εν τέλει εθνικός παράγοντας, απαξιώνοντας τον πραγματικό εθνικό παράγοντα που είναι ο ίδιος ο λαός! Η κοινωνία εγκλωβίστηκε στο περιθώριο της ιδιωτίας, χωρίς δικαίωμα παρέμβασης στα κοινά …τώρα, πως νοείται μια δημοκρατία χωρίς την συμμετοχή των πολιτών, αυτό είναι ένα μονόπλευρο ζήτημα που στοχοποιεί την ολιγαρχία του τόπου και τα ντόπια τσιράκια της. Αν πάμε βέβαια στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέλος της οποίας είμαστε, θα δούμε ότι ο όρος έθνος τείνει να κονιορτοποιηθεί χάριν της ομοσπονδιοποίησης και της ενιαίας διοίκησης.
Σκοπός της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης ήταν και είναι η προσάρτηση χωρών και δημόσιων περιουσιών, καθώς και η κατακύρωση τους από το υπερ-κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο την εξυπηρέτηση της αδηφαγίας του υπερ-καρτέλ, την δουλοποίηση πληθυσμών και την κατάργηση των εθνών.

δρομος ανοιχτος

Διαβάστε περισσότερα

Κοινή δήλωση Κομμουνιστικών Κομμάτων Ολλανδίας-Τουρκίας

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας (TKP) και το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ολλανδίας (NCPN) εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση προς τους εργαζόμενους των δυο χωρών για τη πρόσφατη κρίση μεταξύ των δυο κυβερνήσεων εξαιτίας της Ολλανδικής απαγόρευσης προς Τούρκους Υπουργούς να πραγματοποιούν προπαγανδιστικές συγκεντρώσεις με Τούρκους πολίτες εντός της Ολλανδίας.
Το πλήρες κείμενο

Προς τον Εργαζόμενο λαό της Ολλανδίας και της Τουρκίας.
Μια κρίση, τόσο σοβαρή που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί εδώ και χρόνια, διαδραματίζεται μεταξύ των δυο χωρών η οποία καθρεπτίζει την ακαταλληλότητα των πολιτικών που προκαλούν και παίζουν με τα εθνικιστικά αισθήματα του λαού και προσπαθούν να επωφεληθούν πολιτικά από την ένταση που κλιμακώνεται.
Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε ότι οι πολιτικοί που είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης, η οποία έχει φτάσει σε σκανδαλώδη επίπεδα, επιτίθενται στους ίδιους τους τους εργαζόμενους πολίτες και έχουν βάλει τις υπογραφές τους σε μέτρα που εκβιάζουν τα δικαιώματα του προλεταριάτου. Και οι δυο πλευρές αντιπροσωπεύουν την αστική τάξη και τα μονοπώλια της εκμετάλλευσης.
Η κυβέρνηση του Ερντογάν και του AKP φαίνεται πως στοχεύει στη δημιουργία ενός εξωτερικού εχθρού εξαιτίας της απόγνωσης στην οποία βυθίστηκε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του δημοψηφίσματος. Από την άλλη, η κυβέρνηση της Ολλανδίας επιλέγει να παίξει το χαρτί της ξενοφοβίας για να αντιμετωπίσει την κρίση που υφίσταται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εμείς, το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ολλανδίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας, καλούμε τον εργαζόμενο λαό σε συνεργασία και επαγρύπνηση ώστε να μη παγιδευτεί στις εκφυλισμένες πολιτικές της αστικής τάξης.
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες:
Δηλώνουμε ότι θα ταχθούμε για άλλη μια φορά ενάντια των ιμπεριαλιστικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπενθυμίζουμε πως η άνοδος του φασισμού μπορεί να σταματήσει μόνο με την ενότητα του προλεταριάτου.
Τονίζουμε ότι θα πολεμήσουμε με διεθνιστική συνείδηση κάθε πρακτική που περιορίζει τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των μεταναστών-εργαζόμενων.
Αποκαλύπτουμε την αδυναμία ύπαρξης ενός καλύτερου καπιταλισμού και την αναγκαιότητα να εντείνουμε την πάλη προς το μοναδικό μας στόχο, τον σοσιαλισμό.
Πηγή: info-war.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ποια είναι τα τέσσερα μεγάλα λάθη μας κατά τον Νίτσε;

Στο βιβλίο του «Λυκόφως των ειδώλων» ο Νίτσε αναφέρει τέσσερα μεγάλα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι. Είναι τα εξής:

Το λάθος της σύγχυσης αιτίας και αποτελέσματος. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο λάθος από το μπέρδεμα της αιτίας με το αποτέλεσμα. Το ονομάζω πραγματική διαφθορά του λογικού. Κι όμως τούτο το λάθος εντάσσεται στις αρχαιότερες και στις νεότερες συνήθειες της ανθρωπότητας: είναι καθαγιασμένο και φέρει το όνομα της «θρησκείας» ή της «ηθικής». Οποια πρόταση διατυπωθεί από τη θρησκεία και την ηθική το περιέχει. Οι ιερείς και οι νομοθέτες ηθικών κανόνων είναι οι γεννήτορες τούτης της διαφθοράς του λογικού

Το λάθος της ψευδούς αιτιότητας. Οι άνθρωποι πάντα πίστευαν ότι γνωρίζουν τί είναι μια αιτία: από που παίρναμε όμως τη γνώση μας - ή ακριβέστερα, την πίστη μας ότι είχαμε αυτήν τη γνώση; Από τη σφαίρα των περίφημων «εσωτερικών γεγονότων», από τα οποία κανένα δεν αποδείχτηκε μέχρι σήμερα πως είναι όντως γεγονός. Πιστεύαμε ότι είμασταν αιτιώδεις στην πράξη της θέλησης: νομίζαμε πως τουλάχιστον εδώ συλλαμβάναμε την αιτιότητα επί το έργον. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως όλα τα προηγούμενα μιας πράξης, οι αιτίες της, έπρεπε να αναζητηθούν στη συνείδηση, και πως θα βρίσκονταν εκεί αν πράγματι αναζητούνταν - με τη μορφή «κινήτρων»: αλλιώς κανείς δεν θά 'ταν ελεύθερος και υπεύθυνος για την πράξη αυτή. Τέλος, ποιος θα αρνιόταν ότι μια σκέψη προκαλείται από μια αιτία; Οτι το εγώ γίνεται αίτιο της σκέψης;

Το λάθος των φανταστικών αιτιών. Για να αρχίσουμε με τα όνειρα: κατόπιν εορτής, μια αιτία τοποθετείται λαθραία κάτω από μια αίσθηση (λόγου χάρη, την αίσθηση που δημιουργείται από το μακρινό πυροβολισμό ενός κανονιού) - συχνά η αιτία αυτή είναι ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ακριβώς αυτός που ονειρεύεται. Η αίσθηση διαρκεί στο μεταξύ, μ' ένα είδος αντήχησης: περιμένει, ώσπου να της επιτρέψει το αιτιώδες ένστικτο νά 'ρθει στην πρώτη σειρά, όχι πια σαν τυχαίο συμβάν, αλλά σαν «νόημα». Ο πυροβολισμός του κανονιού παρουσιάζεται μ' έναν αιτιώδη τρόπο, μέσα σε μια φαινομενική αντιστροφή του χρόνου. Αυτό που είναι πραγματικά τελευταίο, το κίνητρο, βιώνεται πρώτο -συχνά με εκατοντάδες λεπτομέρειες που περνούν σαν αστραπή - και ο πυροβολισμός ακολουθεί... Τι συνέβη; Οι παραστάσεις που δημιουργήθηκαν από μια ορισμένη κατάσταση θεωρήθηκαν λανθασμένα αιτίες της.

Το λάθος της ελεύθερης θέλησης. Σήμερα δε νιώθουμε καμιά λύπηση για την έννοια της «ελεύθερης θέλησης»: ξέρουμε πολύ καλά τι είναι - το πιο ολοκληρωμένο κατασκεύασμα των θεολόγων που θέλει να κάνει «υπεύθυνη» την ανθρωπότητα με τη δική τους έννοια, δηλαδή να την κάνει να εξαρτάται απ' αυτούς. Δίνω εδώ μόνο την ψυχολογία κάθε «απόπειρας υπευθυνοποίησης»...

.........

Παντού όπου αναζητούνται ευθύνες, εκείνο που λειτουργεί συνήθως είναι το ένστικτο της επιθυμίας για κρίση και για τιμωρία. Το γίγνεσθαι χάνει την αθωότητά του όταν οποιοσδήποτε συγκεκριμένος τρόπος ύπαρξης αποδίδεται στη θέληση, σε σκοπούς, σε υπεύθυνες πράξεις: η θεωρία της θέλησης επινοήθηκε ουσιαστικά για το σκοπό της τιμωρίας, δηλαδή της επιθυμίας για εύρεση ενόχων. Ολόκληρη η παλιά ψυχολογία, η ψυχολογία της θέλησης, καθορίστηκε από το γεγονός ότι οι προπάτορές της, οι ιερείς που ήταν επικεφαλής των παλιών κοινοτήτων, ήθελαν να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους το δικαίωμα να τιμωρούν - ή ήθελαν νά δημιουργήσουν τούτο, το δικαίωμα για το Θεό... Οι άνθρωποι θεωρούνταν «ελεύθεροι» ώστε να μπορούν να κρίνονται και να τιμωρούνται - ώστε να μπορούν να γίνονται ένοχοι: κατά συνέπεια, κάθε πράξη έπρεπε να θεωρηθεί ηθελημένη, και η καταγωγή κάθε πράξης έπρεπε να θεωρηθεί πως βρισκόταν μέσα στη συνείδηση

.........

Τι μπορεί νά 'ναι η θεωρία μας; Η θεωρία μας είναι ότι κανείς δεν απονέμει στον άνθρωπο τις ιδιότητες του - ούτε ο Θεός, ούτε η κοινωνία, ούτε οι γονείς και οι πρόγονοί του, ούτε ο εαυτός του. (Η ανοησία της τελευταίας ιδέας διδάχτηκε ως «νοητή ελευθερία» από τον Καντ - ή ίσως κι από τον Πλάτωνα). Κανείς δεν είναι λοιπόν υπεύθυνος για το ότι είναι έτσι, για το ότι είναι φτιαγμένος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ή για το ότι βρίσκεται σ' αυτές τις συνθήκες ή σ' αυτό το περιβάλλον. Η αδυσώπητη μοίρα της ουσίας του δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την αδυσώπητη μοίρα αυτού που υπήρξε και αυτού που θα υπάρξει. Ο άνθρωπος δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιας ειδικής επιδίωξης, μιας θέλησης, ενός σκοπού' ούτε είναι το αντικείμενο μιας απόπειρας προσέγγισης ενός «ιδανικού ανθρώπου» ή μιας «ιδανικής ευτυχίας» ή μιας «ιδανικής ηθικής». Είναι παράλογο να θέλουμε να αναθέσουμε την ουσία κάποιου στον ένα ή στον άλλο σκοπό. Επινοήσαμε την έννοια του «σκοπού»: στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σκοπός.

Ο καθένας μας είναι αναγκαίος, είναι κομμάτι του μοιραίου, ανήκει στο όλον, είναι μέσα στο όλον δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να κρίνει, να μετρήσει, να συγκρίνει ή να καταδικάσει το «είναι» μας, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως θα έκρινε, θα μετρούσε, θα σύγκρινε ή θα καταδίκαζε το όλον.

Eπιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίτσε «Λυκόφως των ειδώλων» - Εκδοτική Θεσσαλονίκης

Πηγή: antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μαρξ πέθανε;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων…» (1).

   Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος… τυφλωμένος από την «ιδεοληψία» του μαρξισμού. Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.
   Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 7 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Καρλ Μαρξ, στις 14 Μάρτη 1883.
   Ο «παλιωμένος» Μαρξ ήταν αυτός που έγραφε:

«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (2)

   Και πρόσθετε:

«…η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο – πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (3)

   Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα- σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo… «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.
   Διατυπώθηκε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, το 1867. Στη θέση της τότε «μητρόπολης» του καπιταλισμού, της Αγγλίας, σήμερα είναι τα κέντρα των ιμπεριαλιστών σε Βερολίνο και Νέα Υόρκη, που ακόμα και στους πιο αδυσώπητους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, όπως οι σημερινοί για το ποιος ιμπεριαλιστής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από την κρίση, δεν ξεχνούν το βασικό: Να είναι ενωμένοι, αδυσώπητοι και άτεγκτοι απέναντι στους μισθωτούς σκλάβους.

   Το «λίγο – πολύ κοντινό μέλλον» που προέβλεψε ο Μαρξ, η εποχή που οι ευρωπαϊκοί μισθοί (μαζί και του ελληνικού λαού), στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των κεφαλαιοκρατών, θα συμπιέζονταν από τους κεφαλαιοκράτες με βάση τα κινέζικα πρότυπα, έφτασε. Οι αναλύσεις του για τον «εφεδρικό στρατό» εργασίας που κατρακυλά στα Τάρταρα της απόγνωσης και της κατάθλιψης είναι όσο ποτέ επίκαιρες.
   Ο καπιταλισμός, αυτό το απάνθρωπο σύστημα, στερεί από τους εργαζόμενους τους κόπους τους. Σφετερίζεται για λογαριασμό μιας χούφτας εκμεταλλευτών τον αμύθητο πλούτο που παράγει το αίμα και ο μόχθος του εργάτη.
   Η κρίση του καπιταλισμού, το πιο σταθερό «προϊόν» της λειτουργίας του, έχει φτάσει σε κανιβαλικό παροξυσμό.
   Όπως επιβεβαιώθηκε η οικονομική «προφητεία» του Μαρξ για τη μετατροπή του βίου του εργαζόμενου λαού σε κόλαση – μια κόλαση που στην Ελλάδα τα «καζάνια» της αποκαλούνται Μνημόνια, προαπαιτούμενα, φαστ τρακ ξεπουλήματα, «αξιολογήσεις» – έτσι ακριβώς αναδεικνύεται ως ζήτημα ζωής και θανάτου η αναγκαιότητα για την εκπλήρωση και της πολιτικής του «προφητείας».
   Ο «πολιτικός» Μαρξ, ενιαίος και αδιαίρετος με τον «οικονομικό» Μαρξ, ο Μαρξ της ταξικής πάλης, απέδειξε ότι το υπερώριμο αίτημα της ανατροπής του σάπιου κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος είναι μια υπαρκτή, μια ρεαλιστική δυνατότητα και προοπτική, εφόσον οι «σκλάβοι» αποφασίσουν να την «περπατήσουν».
   Ο 21ος αιώνας, μόλις 25 χρόνια από τις ανατροπές που οδήγησαν τον κόσμο σε ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα, αποδεικνύεται πολύ νωρίς ότι θα είναι ο αιώνας που θα τεθεί με όρους υπαρξιακούς το πραγματικό δίλημμα:

«Ο Φρίντριχτ Ενγκελς – γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ – είπε κάποτε:

«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».

Τι σήμαινε όμως «ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα» από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού;

Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους.

Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».

   Όλα αυτά – παρά τις δοξασίες ότι «ο Μαρξ πέθανε» – ο Μαρξ τα περιέγραψε, τα απέδειξε και τα προέβλεψε. Όχι φυσικά γιατί ήταν «προφήτης». Αλλά γιατί υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες και διανοητές της ανθρωπότητας.
   Η πιο πυκνή, ίσως, καταγραφή της προσφοράς του Μαρξ διατυπώθηκε την ημέρα της κηδείας του μεγάλου νεκρού από τον σύντροφό του και συνιδρυτή της νέας κοσμοθεωρίας που πήρε το όνομα της από τον Μαρξ, από τον επιστήθιο φίλο του, τον Φρίντριχτ Ένγκελς.
   Παραθέτουμε την επικήδεια ομιλία του Ένγκελς:

«Στις 14 Μαρτίου το απόγευμα, στις τρεις παρά τέταρτο έπαψε να σκέφτεται ο μεγαλύτερος σύγχρονος στοχαστής. Μόλις τον είχαμε αφήσει μονάχο του δύο λεπτά και τον βρήκαμε όταν ξαναμπήκαμε στο δωμάτιό του ήσυχα αποκοιμισμένο στην πολυθρόνα του – αλλά για πάντα.

Είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε τι έχασε το μαχητικό ευρωπαϊκό και αμερικάνικο προλεταριάτο, τι έχασε η ιστορική επιστήμη με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό που δημιούργησε ο θάνατος αυτού του γίγαντα.

Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: το σκεπασμένο ίσαμε τώρα με ιδεολογικά επιστρώματα απλό γεγονός, ότι οι άνθρωποι, πριν απ’ όλα, πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται προτού αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κλπ.

Ότι επομένως η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια η κάθε φορά βαθμίδα της οικονομικής ανάπτυξης ενός λαού, η μιας χρονικής περιόδου, αποτελεί τη βάση, απ’ όπου εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως πρέπει να εξηγηθούν και όχι αντίθετα – όπως συνέβαινε ίσαμε τώρα.

Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχονταν απ’ αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι.

Δυό τέτοιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές για μια ζωή, και θα ήταν ευτυχής εκείνος που θα αξιωνόταν να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Ο Μαρξ όμως έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις σε κάθε τομέα που ερεύνησε – ακόμα και στα μαθηματικά – και τέτοιοι τομείς υπήρξαν πάρα πολλοί και δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σ’ αυτούς που να τον ερεύνησε μόνον επιφανειακά. Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης.

Αυτό όμως δεν ήταν το βασικό στο έργο του. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορία κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όσο μεγάλη χαρά κι αν αισθανόταν για κάθε νέα ανακάλυψη σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη, που δε μπορούσε ίσως να προβλεφθεί ακόμα καθόλου η πρακτική της εφαρμογή – αισθανόταν μια εντελώς αλλιώτικη χαρά όταν επρόκειτο για μια ανακάλυψη που επιδρούσε αμέσως επαναστατικά στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. Έτσι παρακολούθησε επισταμένα την πορεία των ανακαλύψεων στον τομέα του ηλεκτρισμού και τελευταία τις ανακαλύψεις του Μαρκ Ντεπρέ.

Γιατί ο Μαρξ ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του.

Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι. Η πρώτη “Εφημερίδα του Ρήνου” 1842, το παρισινό “Φόρβερτς” 1844 (σ.σ. “Vorwarts” “Εμπρός” – ριζοσπαστική εφημερίδα που έβγαινε στα γερμανικά στο Παρίσι το 1844 από γερμανούς σοσιαλιστές φυγάδες, ένας από τους συνεργάτες της ήταν και ο Μαρξ), “Η Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών” 1847, “Η Νέα εφημερίδα του Ρήνου” 1848-49, “Το Βήμα της Νέας Υόρκης” από το 1852 έως το 1861 – και χώρια ένα πλήθος από μαχητικά βιβλιαράκια, δουλειά σε συλλόγους στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο, έως ότου ήρθε τελικά σαν στεφάνωμα του συνόλου, η μεγάλη “Διεθνής των Εργατών” – αληθινά ένα ακόμα αποτέλεσμα, που γι’ αυτό μπορούσε να περηφανεύεται ο δημιουργός του – κι αν ακόμα δεν είχε κάνει τίποτε άλλο.

Να γιατί είχαν μισήσει και συκοφαντήσει τον Μαρξ περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο της εποχής του. Τον απέλαυναν κυβερνήσεις απολυταρχικές και δημοκρατικές. Αστοί, συντηρητικοί και δημοκράτες των άκρων συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημήσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν να ήταν ιστός αράχνης, δεν τους έδινε σημασία και δεν απαντούσε παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη.

Και πέθανε τιμημένος, αγαπημένος, τον κλάψανε εκατομμύρια επαναστάτες συνεργάτες του, που κατοικούν σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, από τα ορυχεία της Σιβηρίας έως την Καλιφόρνια. Και τολμώ να πω: μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, όμως δύσκολο είναι να πούμε πως είχε έστω και έναν προσωπικό εχθρό.

Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες!»

                                                                                                             (Πηγή: Ομιλία στον τάφο του Καρλ Μαρξ,                                                                                                      «Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα» τόμος Α)

   Ήταν ο Ένγκελς, επίσης, που σε μια αξεπέραστη εκδήλωση έκφρασης του δικού του μεγαλείου, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δίνει την οριστική απάντηση στο «γιατί αποκαλείται “μαρξισμός”» μια θεωρία που φέρει και τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα.
   Μιλώντας για αυτό το θέμα και δίνοντας με ακρίβεια το περίγραμμα της ιδιαίτερης συνεισφοράς του Μαρξ σε ό,τι αποκαλείται «μαρξισμός», σημείωνε:

«Ας μου επιτραπεί εδώ μια προσωπική διασάφηση. Τελευταία μίλησαν πολλές φορές για τη συμβολή μου σ’ αυτήν τη θεωρία, κι έτσι δεν μπορώ να μην πω εδώ τα λίγα εκείνα λόγια που εξαντλούν το ζήτημα.

 Δεν μπορώ ούτε ο ίδιος ν’ αρνηθώ ότι, πριν και στο διάστημα της σαραντάχρονης συνεργασίας μου με το Μαρξ, έχω κι εγώ κάποιο ανεξάρτητο μερτικό στο θεμέλιωμα της θεωρίας, και ιδιαίτερα στην επεξεργασία της.

Όμως το μεγαλύτερο μέρος από τις κατευθυντήριες βασικές ιδέες, ιδιαίτερα στον οικονομικό και ιστορικό τομέα και ειδικά η τελική αυστηρή τους διατύπωση ανήκουν στο Μαρξ. Εκείνο που πρόσφερα εγώ- αν εξαιρέσουμε βέβαια μερικούς ειδικούς κλάδους- μπορούσε βέβαια να τόχε κάνει ο Μαρξ χωρίς εμένα. Ό,τι έδωσε ο Μαρξ, δεν θα τα κατάφερνα εγώ μοναχός.

Ο Μαρξ στεκόταν πιο ψηλά, έβλεπε πιο μακριά, και το βλέμμα του αγκάλιαζε περισσότερα και ταχύτερα απ’ όλους εμάς τους άλλους. Ο Μαρξ ήταν μεγαλοφυΐα, εμείς οι άλλοι το πολύ- πολύ νάμαστε ταλέντα. Χωρίς αυτόν η θεωρία δεν θάταν σήμερα καθόλου αυτή που είναι. Γι’ αυτό δίκαια φέρνει το όνομά του».

                         (Πηγή: Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας, «Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα», τόμος Β)

   Ο Καρλ Μαρξ τάραξε τα ύδατα επειδή ακριβώς έδειξε με το έργο του – και χωρίς ποτέ ο ίδιος να το ισχυριστεί για το εαυτό του – ότι πριν από αυτόν «οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε».
   Ο Μαρξ, παρά την εξόχως αντιμαρξιστική ανάγνωσή του από εχθρούς και «φίλους» ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι αυτή η «αλλαγή» είναι προδιαγεγραμμένη.
   Καταδεικνύοντας τον εγγενή χαρακτήρα των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισµού προσέφερε ταυτόχρονα όλα εκείνα τα εργαλεία της λογικής που µπορούν να µας κάνουν να δούµε πως ο καπιταλισµός έχει τη δυνατότητα να αναπαράγεται µέσα από την καταστροφική και απάνθρωπη λειτουργία του.
   Και είναι λόγω ακριβώς της αναπαραγωγής αυτής της «κανιβαλικής» φύσης του καπιταλισµού που ο Μαρξ μίλησε για την ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής αυτού του συστήµατος.
   Αυτή η ανατροπή εξηγούσε – με επιμονή – ο Μαρξ δεν θα επέλθει σαν απότοκο κάποιου τεχνοκρατικού ντετερµινισµού. Δεν θα αποτελέσει το επιστέγασμα μιας «χιλιαστικού» τύπου αναμονής. Θα επέλθει μόνο ως αποτέλεσµα της πολιτικής δράσης των καταπιεσμένων στο πλαίσιο της πάλης των τάξεων.
   Το συµπέρασµά του, δηλαδή, είναι κάπως πιο σύνθετο απ’ όσα αντιλαμβάνονται οι κατά καιρούς «προικισµένοι» επικριτές του. Ανάμεσά τους κι εκείνοι που προφανώς δεν συγκαταλέγονται σε όσους απευθυνόταν ο Μαρξ ήδη από τον πρόλογο του «Κεφαλαίου», όταν σηµείωνε ότι η κατανόηση του έργο του προϋπέθετε «φυσικά αναγνώστες που θέλουν να µάθουν κάτι το καινούριο και εποµένως να σκεφτούν και οι ίδιοι».
   Σε αντίθεση, λοιπόν, µε όσα ισχυρίζονται για τον Μαρξ όσοι του αποδίδουν µια «χιλιαστική» αντίληψη περί «αυτόµατης κατάρρευσης του καπιταλισµού», είναι ο Μαρξ που (στον Τρίτο τόµο του «Κεφαλαίου») δείχνει όλες τις µορφές για το πώς είναι δυνατό, µέσα από την καπιταλιστική κρίση, να ανατροφοδοτείται το ίδιο το σύστηµα.
   Εκεί είναι που καταγράφει το πώς αυτή η δοµική για τον καπιταλισµό ροπή προς την κρίση γεννά – λόγω ακριβώς της κρίσης και µέσα από αυτήν – µια σειρά από αντίρροπες κοινωνικές διεργασίες και οικονοµικές εξελίξεις.
   Εξελίξεις που αφενός καταδεικνύουν τη δυνατότητα του συστήµατος να επιβιώνει, αλλά αφετέρου αποδεικνύουν το γιατί είναι κοινωνικά επιβεβληµένο, και µ’ αυτή την έννοια είναι κατορθωτό – ότι υπάρχουν δηλαδή οι υλικές προϋποθέσεις – το σύστηµα αυτό να ανατραπεί.
   Ως εκ τούτου, ο Μαρξ δεν έχει καµία ευθύνη για το τι καταλαβαίνουν ορισµένοι από όσα διαβάζουν (αν τα διαβάζουν). Εκείνοι όµως που καταλαβαίνουν όσα διαβάζουν µπορούν να επιβεβαιώσουν ότι:

«(…) τον καπιταλισµό τον χαρακτηρίζει, από τη µια µεριά, η τάση απεριόριστης διεύρυνσης της παραγωγικής κατανάλωσης, απεριόριστης διεύρυνσης της συσσώρευσης και της παραγωγής, και από την άλλη η προλεταριοποίηση των λαϊκών µαζών, που βάζει αρκετά στενά όρια στη διεύρυνση της ατοµικής κατανάλωσης (…).

Είναι αυτονόητο ότι θα ήταν χοντροκοµµένο λάθος αν απ’ αυτή την αντίφαση του καπιταλισµού (ή από τις άλλες αντιφάσεις του) βγάζαµε το συµπέρασµα ότι ο καπιταλισµός δεν µπορεί να υπάρξει (…).

Η αντίθεση αυτή δεν σηµαίνει ότι δεν µπορεί να υπάρχει καπιταλισµός, σηµαίνει όµως ότι είναι ανάγκη να γίνει πέρασµα από τον καπιταλισµό σε µια ανώτερη µορφή (…) η ύπαρξη αντίθεσης ανάµεσα στην κατανάλωση και στην παραγωγή, ανάµεσα στην τάση του καπιταλισµού να αναπτύσσει απεριόριστα τις παραγωγικές δυνάµεις και στον περιορισµό αυτής της τάσης από την προλεταριακή κατάσταση, από την αθλιότητα και την ανεργία του λαού, είναι στην περίπτωση αυτή ολοφάνερη» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 4, σελ. 51, 164, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

   Ο Μαρξ έδωσε τα οικονομικά, φιλοσοφικά, ιστορικά και πολιτικά εργαλεία με τα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια κοινωνία όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός (θα) είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων», μια κοινωνία που «ο πραγµατικός πλούτος (θα) είναι η ανάπτυξη της κοινωνικής ατοµικότητας».
   Η μεγαλοφυΐα του Μαρξ δεν βρίσκεται μόνο στο ότι «είδε» τη δυνατότητα αυτής της «άλλης» κοινωνίας, αλλά και ότι την θεμελίωσε επιστημονικά. Μια κοινωνία που η σηµερινή ασύλληπτη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήµης την κάνει περισσότερο «ορατή» από ποτέ, όπως µεγαλοφυώς το είχε περιγράψει ο Αριστοτέλης:

«Αν κάθε όργανο», έλεγε, «µπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόµενο ή προαισθανόµενο από µόνο του όπως λέγεται για τα αγάλµατα του ∆αιδάλου ή τους τρίποδες του Ηφαίστου (…) αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν µόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν µόνα τους τις χορδές της κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους»(Αριστοτέλης, Πολιτικά I).

   Αυτό δηλαδή που ισχυρίζεται ο Μαρξ, και το οποίο επιβεβαιώνεται µέσα από τις διαρκείς καπιταλιστικές κρίσεις, είναι ότι τελικά µόνο σε αυτή την «άλλη κοινωνία», στην κοµµουνιστική κοινωνία, υπάρχει η ελπίδα της απελευθέρωσης από τον καταναγκασµό.
   Στην κοινωνία όπου

«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός (θα) είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων»(4)

   Σε µια τέτοια κοινωνία

«το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου» (5)

   Πώς, όμως, θα γίνει αυτό; Πώς ο ξεπερασµένος ιστορικά καπιταλισµός της κοινωνικής οπισθοδρόµησης, της κρίσης και της παρακµής, θα σταθεί δυνατό να ξεπεραστεί και πολιτικά, αφού ακριβώς αυτό είναι το ζήτηµα της πολιτικής πάλης στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και τη σκέψη του ο Μαρξ;
   Όχι, φυσικά, µε την προσµονή ότι ο καπιταλισμός θα «παραιτηθεί» ή ότι θα «αποχωρήσει» οικειοθελώς. Αλλά με την ταξική πάλη. Που ανώτερη μορφή της είναι ο πολιτικός αγώνας. Και που οι καταπιεσμένοι, για να έχουν την δυνατότητα να υπερισχύσουν των καταπιεστών τους σε αυτόν τον πολιτικό αγώνα, έχουν ένα και μόνο δρόμο, τον οποίο ο – «ολοζώντανος» – Μαρξ ανέλυε ήδη από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: Να τον διεξάγουν μέσα από το δικό τους κόμμα. Τόσο… «απλά».
1.Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς, υπουργός Οικονοµικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν, περιοδικό Counter Punch, Τα Νέα, 9.10.2010.
2.Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
3.Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
4.Μαρξ – Ένγκελς, Το Μανιφέστο του Κοµµουνιστικού Κόµµατος, σελ. 48, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
5.Από το «Νεανικά δοκίµια», Καρλ Μαρξ, Οικονοµικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα, σελ. 3, εκδόσεις Γλάρος.

 Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα