V for… Voucher-άδες!

Του Γιάννη Συμεωνίδη
«Είμαστε οι νέοι και οι νέες, έως 29 ετών, “ωφελούμενοι” της επιταγής -voucher-“εισόδου στην αγορά εργασίας” από τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Είμαστε οι νέοι-ες που δεν δουλεύουμε, αλλά “μαθητεύουμε”. Εμείς που παράγουμε έργο, αλλά δεν είμαστε εργαζόμενοι, εμείς που περιμένουμε μήνες να πληρωθούμε, εμείς που είμαστε εκτεθειμένοι απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, καθώς δεν συμπεριλαμβανόμαστε σε κανένα νόμο, εμείς που φορολογούμαστε κανονικώς, χωρίς να έχουμε ένσημα. Πόσο ακόμα θα τους αφήσουμε να κερδίζουν σε βάρος μας, αφού πρώτα κατασκευάσουν το άνεργο μέλλον μας; Η ανεργία τους δεν μας χωρά. Όπως και τα προγράμματα αυτά δεν χωρούν τις ανάγκες μας για εργασία, μισθό και ζωή με αξιοπρέπεια».



Όσοι γνωρίζετε ήδη την ταινία «V for Vendetta» έφτασε η ώρα να μάθετε και τους «V for Voucherάδες»! Πρόκειται για συλλογικότητα την οποία οργάνωσαν πέρυσι τα θύματα της ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας, όπως ονομάζεται στη γλώσσα τής υποκριτικής ευπρέπειας η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Αυτόν τον τρόπο διάλεξαν για να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους μεσάζοντες των Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΚΕΚ) και στην αυθαιρεσία τού υπουργείου Εργασίας, το οποίο με την πρακτική του νομιμοποιεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τη σπατάλη των κονδυλίων τού ΕΣΠΑ.

«Στην κρίση δεν ξεκινούμε από τα δικαιώματα των εργαζόμενων!»
Τα «voucher», τα οποία πέρυσι είχαν εφαρμοστεί πιλοτικά για την ηλικιακή ομάδα 25-29 χρόνων, απευθύνονται πλέον και στις ηλικιακές κατηγορίες από 30 μέχρι 66 ετών, αλλά και 18-24, και μάλιστα με απολαβές χαμηλότερες του κατώτατου μισθού. Στην ουσία, δηλαδή, δεν είναι προγράμματα επιμόρφωσης ή εργασίας, αλλά ανταποδοτικής κοινωνικής πρόνοιας, στην καλύτερη των πιθανών χαρακτηρισμών. Κι όμως, από την αρμόδια Γενική Γραμματεία Κοινοτικών Πόρων του υπουργείου Εργασίας έφτασαν στο σημείο, όπως πληροφορείται η «Α», να μεταφέρουν στους «voucherάδες» το μήνυμα πως σε περίοδο κρίσεων δεν ξεκινούμε από τα δικαιώματα των εργαζόμενων και πως «τι να κάνουμε, ζούμε σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς»!
Όπως αναφέρουν και στην εφημερίδα μας, οι «V for Voucherάδες» έχουν αναπτύξει ένα ενεργό δίκτυο, όπου ο καθένας συμμετέχει γνωστοποιώντας τις εμπειρίες του από τον χώρο δουλειάς του. Είναι, δηλαδή, μια πρωτοβουλία των «ωφελούμενων», όπως ονομάζονται τεχνηέντως στις προκηρύξεις, ώστε να μην υπάρξει υποψία δικαίωσής τους ως εργαζόμενων από τα δικαστήρια, που σκοπό έχει τον συντονισμό των διεκδικήσεών τους: «Το κράτος παραιτείται από τη συνταγματική του υποχρέωση να εξασφαλίζει εργασία στους πολίτες και να μεριμνά για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους μέσω της κοινωνικής πρόνοιας. Περνάμε δηλαδή σε μια νέα κατάσταση όπου η πρόνοια ή θα είναι ανταποδοτική, με την παροχή εργασίας από τους πολίτες δηλαδή, ή δεν θα υπάρχει. Θέλουμε να απαντήσουμε μαζί, απαιτώντας να αναγνωριστούμε ως εργαζόμενοι, όχι ως “ωφελούμενοι”, με δικαιώματα κι αξιοπρέπεια στην εργασία», αναφέρουν χαρακτηριστικώς.
Αξίζει να σημειωθεί πως το φετινό voucher έχει διαφοροποιήσεις σε σχέση με το περσινό, «φυσικά» επί το χείρον για τους εργαζόμενους κι επί τα βελτίω για τους μεσάζοντες. Ανάμεσα σε άλλα, περιλαμβάνει αποκλεισμούς στα οικονομικά κριτήρια για τους άνεργους, οι άνεργοι εξακολουθούν να θεωρούνται τέτοιοι (δεν κόβεται η κάρτα ανεργίας τους), άρα δεν έχουν τα δικαιώματα του εργατικού δικαίου, ενώ μειώθηκαν οι μισθοί. Ειδικώς το πρόγραμμα 29-64 χρόνων θεωρείται σκανδαλώδες από τους «voucherάδες» αφού ο «ωφελούμενος»-εργαζόμενος θα πάρει 1.600 ευρώ με την ολοκλήρωσή του ύστερα από μερικούς μήνες, ενώ το διαμεσολαβούν ΚΕΚ θα αμείβεται με 5.400 ευρώ αφορολόγητα ανά «κεφάλι»…

«Τα ΚΕΚ είναι φουλ δουλεμπορικά»
Ο Κώστας Φωφιαδάκης είναι από τα ιδρυτικά μέλη των «V for Voucherάδες». Ο ίδιος, μάλιστα, έχει εμπειρία κι από το Σωματείο Βάσης Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων, το οποίο δημιουργήθηκε πριν από περίπου πέντε χρόνια, την εποχή που οι νέοι θεωρούσαν πως το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί στην αγορά εργασίας ήταν τα «STAGE»… Ο κ. Φωφιαδάκης εξηγεί στην «Α» πόσο δύσκολο είναι να αναπτυχθεί ο συνδικαλισμός στον συγκεκριμένο τομέα από τη στιγμή που οι «ωφελούμενοι» είναι… ωφελούμενοι μόνο για μερικούς μήνες κι εναλλάσσονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Στις Συνελεύσεις τους, πάντως, συμμετέχουν συνήθως αρκετές δεκάδες άτομα, τα οποία ουσιαστικώς δεν έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα (π.χ. ασφάλιση, δώρα, ωράρια, εγγραφή σε σωματείο) παρά μόνο αυτό στην άδεια, αναλόγως των μηνών που βρίσκεται κάποιος στο πρόγραμμα. Οι επιχειρήσεις, εξάλλου, ξεπερνούν τον σκόπελο της απαγόρευσης απόλυσης εργαζόμενων στην περίπτωση που πάρουν «voucherάδες» για πρακτική άσκηση, δηλώνοντας τους τελευταίους στη «μαμά»-εταιρεία και διώχνοντας κόσμο από τις θυγατρικές τους. Με αυτήν τη λογική ανοίγει ο δρόμος και για νέα μείωση του κατώτατου μισθού, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα προτιμούνται από τους εργοδότες οι «συμβατικοί» εργαζόμενοι…
«Έχουν οργανωθεί αρκετά άτομα από το πρώτο κύμα των voucher και τώρα απευθυνόμαστε στους νέους voucherάδες μέσω της ιστοσελίδας μας κι ενός βίντεο που έχουμε αναρτήσει στο YouTube. Κάθε νέο πρόγραμμα είναι και χειρότερο. Ο ΟΑΕΔ τηρούσε τουλάχιστον ορισμένα κριτήρια. Τώρα αρκεί ένα κτίριο με μερικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να πάρει κάποιος μεσάζων ένα τέτοιο πρόγραμμα, χωρίς μάλιστα να δίνει λογαριασμό σε κανένα για το τι μαθήματα κάνει. Ιδιωτικοποιείται, δηλαδή, η εύρεση εργασίας. Τα ΚΕΚ είναι φουλ δουλεμπορικά. Χρησιμοποιούν ως δικαιολογία πως τα πτυχία μας δεν κολλούν στην αγορά εργασίας, άρα χρειαζόμαστε περισσότερη μαθητεία κι εξειδίκευση», συμπληρώνει αιχμηρά ο κ. Φωφιαδάκης.

Τα αιτήματα

Οι «voucherάδες» ζητούν άμεση καταβολή των δεδουλευμένων, μετατροπή των προγραμμάτων σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης, κατάργηση των μεσαζόντων κι απευθείας συνεννόηση με το υπουργείο Εργασίας, ένταξη στα ασφαλιστικά ταμεία και στα αντίστοιχα σωματεία κατά επάγγελμα, καθώς και πλήρη ασφάλιση και όχι μόνο ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Επίσημο «πόρταλ»:
http://vforvoucherades.blogspot.gr/
Σελίδα στο facebook:
https://www.facebook.com/vforvoucherades1

Διαβάστε περισσότερα

Η γενιά του ναρκισσισμού

Αστερόπη Λαζαρίδου

Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο.

Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.

Εγώ, εγώ, εγώ

Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται πλέον ως σωστή και οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν τη σχηματίζουν. Μία λέξη ισοδυναμεί πλέον με χίλιες εικόνες. Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις ώσπου να τον ερωτευθείς παράφορα ή να μην αντέχεις άλλο να τον βλέπεις; Η απόσταση από το ένα στάδιο στο άλλο δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

Νάρκισσοι υπήρχαν πάντα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα. Η διαφορά είναι ότι έχουν πλέον πολλά εργαλεία στα χέρια τους: Facebook, Pinterest, Twitter, Foursquare, Instagram. Οι έρευνες μαρτυρούν ότι τα επίπεδα του ναρκισσισμού είναι πολύ υψηλότερα σε σύγκριση με τις περασμένες γενιές και δεκαετίες και όλο και περισσότερα τεστ γίνονται για να μετρηθεί η στάθμη της επικίνδυνης εγωμανίας σε άνδρες και γυναίκες. Και όπως αποκαλύπτουν αμερικανοί ψυχολόγοι, τα προφίλ των χρηστών του Facebook είναι ο πιο έγκυρος τρόπος για να επαληθεύσουν αν οι ερωτηθέντες είπαν την αλήθεια ή όχι.

«Παρακολουθώ και θαυμάζω τη δουλειά σου μέσω Facebook εδώ και αρκετό καιρό. Οι φωτογραφίες που βγάζεις είναι εκπληκτικής αισθητικής. Παίρνω, λοιπόν, το θάρρος να σου ζητήσω μια χάρη. Εδώ και λίγο καιρό χώρισα με τον φίλο μου, αλλά τον θέλω πίσω. Και σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να τον ξανακερδίσω είναι να του τραβήξω την προσοχή μέσα από φωτογραφίες που θα μου βγάλεις εσύ. Θέλω να με αναδείξεις, να γίνω μια από τις ηρωίδες σου, να με κάνεις να θυμίζω σταρ του σινεμά»: αυτό το μήνυμα βρήκε στην προσωπική της «αλληλογραφία» στο Facebook φίλη φωτογράφος και σκηνοθέτις. Μια άγνωστη γυναίκα σε ερωτική απελπισία τής ζητούσε να τη μεταμορφώσει σε κάτι που δεν είναι, προκειμένου να θαμπώσει και να ξανακερδίσει την καρδιά του πρώην της. Το νερό της λίμνης όπου άλλοτε πνίγηκε ο Νάρκισσος έχει δώσει τη θέση του στο γυαλί της οθόνης, που είναι εξίσου θολό και παραπλανητικό.

Η εκδίκηση του κοινού θνητού

Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Εχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πάντα αποτελούσε είδηση το τι παρήγγειλε η Μαντόνα, ακόμη και η εγχώρια Μενεγάκη, σε ένα εστιατόριο. Ή τι φοράει όταν πηγαίνει για ψώνια. Ή πού έκανε διακοπές. Τώρα πια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα «επώνυμα» πρόσωπα, είμαστε εμείς οι παπαράτσι του εαυτού μας. Μας καταδιώκουμε, δεν μας αφήνουμε στιγμή σε ησυχία. Μας πιέζουμε να κάνουμε δηλώσεις για το πώς αισθανόμαστε, προτού καλά καλά φτάσουμε στον προορισμό μας: «ενθουσιασμένος στην περιοχή Φάληρο» / «ευλογημένη στη βάφτιση της κορούλας μου Μαρίας-Ηλέκτρας». Μας αιφνιδιάζουμε με αυθόρμητα snapshots που τραβάμε τον εαυτό μας μόλις ξυπνήσουμε ή λίγο προτού κοιμηθούμε, όταν τρώμε, αφού φάμε, όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα, όταν φιλιόμαστε με το άλλο μας μισό.

Δίπλα στις χίλιες εικόνες, έρχονται να προστεθούν και οι ισάριθμες λέξεις – «πεινάω, διψάω, νυστάζω, θέλω παγωτό» – σαν προστάγματα κακομαθημένων πριγκιπόπουλων που έχουν εκατοντάδες αυλικούς, κι εκείνοι με τη σειρά τους, αντί να τσακιστούν για να τα ικανοποιήσουν, απλώς κάνουν «like». Και αυτό μοιάζει αρκετό. Αλλοι, πάλι, προτιμούν τη ρητορική, τις πολιτικές αναλύσεις. Το να εκθέτεις την άποψή σου σε μια πλατφόρμα όπως το Facebook είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό, όταν όμως γράφεις ακατάπαυστα στα ψηφιακά fora κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται πότε προλαβαίνεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο (κάτι που συμβαίνει ακόμη και με συγκεκριμένους πολιτικούς, που δουλεύουν παρέα με το Τwitter τους), τότε έχουμε να κάνουμε με την άλλη όψη του ναρκισσιστικού νομίσματος. Με τη λαλίστατη λεζάντα κάτω από την εξίσου φλύαρη φωτογραφία.

Εμείς και οι «σημαντικοί άλλοι»

Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Νάντια Τσιλιάκου εξηγεί: «Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητας τους τούς επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ειδικούς ναρκισσιστικά. Ολοι μας νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι στο ποιοι είμαστε, πόση αξία έχουμε, και προσπαθούμε να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύπτουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό μας. Το συναίσθημα υπερηφάνειας και αποδοχής αυξάνεται όταν οι “σημαντικοί άλλοι” μάς αποδέχονται και “τραυματίζεται” όταν μας απορρίπτουν. Ορισμένοι βέβαια από εμάς ασχολούνται σε δυσανάλογο βαθμό με την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω, ακόμη και αν κάποιες φορές εξαπατούν τους άλλους. Με άλλα λόγια, στον νάρκισσο υπάρχει δυσκολία αυτοαποδοχής και δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων».

Και συμπληρώνει σχετικά με την online επιδημία: «Διανύοντας την εποχή των social media με την ευκολία προβολής του ιδανικότερου εαυτού μας μέσω αυτών, χωρίς απαραίτητα να απαιτείται να έχουμε ουσιαστική επαφή και σχέση με τους διαδικτυακούς “φίλους” μας, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμμονή προβολής που εύκολα τροφοδοτείται και αυξάνεται ανάλογα με την ποσότητα των “like” που θα πάρουμε π.χ. σε κάθε selfie φωτογραφία, ενισχύοντας έτσι θετικά τη χαμηλή αυτοπεποίθηση που κρύβει ο ναρκισσισμός μας. Την εξέλιξη τέτοιων συμπεριφορών δεν τη γνωρίζουμε ακόμη, ωστόσο αξίζει να τονιστεί ότι δεν αποτελεί έναν θεραπευτικό τρόπο ουσιαστικής βελτίωσης της αυτοπεποίθησης ενός ατόμου, αλλά προσωρινής εξιδανίκευσης, χωρίς όμως το γνήσιο συναίσθημα. Ποιες πρέπει να είναι οι άμυνές μας; Να επαναπροσδιορίσουμε τη σημαντικότητα των social media στην καθημερινή μας ζωή, να σκεφτούμε τις σχέσεις μας και το κομμάτι της κριτικής ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους, να αγαπάμε χωρίς να εξιδανικεύουμε και να εκφράζουμε γνήσια συναισθήματα χωρίς να ντρεπόμαστε».

Γύρω από τη ναρκισσιστική φρενίτιδα έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία βοηθημάτων – υπάρχουν ακόμη και μάνατζερ που σε βοηθούν να χτίσεις ιδανικά fan bases στο Facebook. Υπάρχουν ακόμη και πλασματικοί social media followers, σαν βαλτοί πελάτες στα νυχτομάγαζα, που λόγω κρίσης κάθονται στα πρώτα τραπέζια για να μη φαίνεται άδειο το κέντρο «διασκεδάσεως».

Ολο και πιο συχνά, οι ψυχοθεραπευόμενοι μιλούν στον ψυχοθεραπευτή τους για την εικονική και όχι για την πραγματική ζωή τους. Σύμφωνα με έρευνες, επτά στους δέκα χρήστες θα συνδεθούν – αν είχαν αποσυνδεθεί -

στο Facebook με το που θα ξυπνήσουν και προτού καν πάνε στην τουαλέτα. «Εγώ έχω το smartphone στο μαξιλάρι δίπλα μου και κοιμάμαι μαζί του σαν να είναι ο φίλος μου» μου είπε πρόσφατα μια φίλη. Ο φρενήρης διαγωνισμός δημοτικότητας μας γυρίζει πίσω στο βασανιστικό σκηνικό του σχολείου, όταν το μόνο που σε ένοιαζε ήταν αν φοράς τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια σε όλο το προαύλιο. Αν η «φωτογραφία προφίλ» που μόλις ανέβασες δεν πήρε τα αναμενόμενα «like» μέσα στο πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο, καταφεύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, αλλάζοντας τη μία μετά την άλλη, όπως αλλάζεις μπλούζες μπροστά στον καθρέφτη όταν νιώθεις ότι τίποτα δεν σου πάει.

Ο ηλεκτρονικός πόνος της απόρριψης

Εκτός, λοιπόν, από τους δεκάδες λόγους που έχει κάποιος να νιώσει στενάχωρα στην καθημερινότητά του, έρχεται να προστεθεί και ένας ακόμη: η ιντερνετική απόρριψη. Ολο και περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου δηλώνουν ευθαρσώς σε ερωτηματολόγια ότι η διάθεσή τους εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το πόσους σηκωμένους αντίχειρες θα βρουν κάτω από κάθε δημοσίευσή τους, ενώ το να τους διαγράψει κάποιος από φίλο είναι ικανό να τους καταρρακώσει.

Η selfie ως selfie δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Selfies βγάζαμε και στα 80s με μηχανές πολαρόιντ ή με Kodak fun μιας χρήσης. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που θα δώσεις όνομα σε αυτό που κάνεις, η αθώα και αυθόρμητη φωτογραφία της στιγμής δεν είναι πια ούτε τόσο αθώα ούτε τόσο αυθόρμητη. Καταντάει μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.

Φωτογραφίζουμε αδηφάγα τον εαυτό μας που παίρνει μπλαζέ ή φιλήδονες πόζες όπως οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν με μανία τη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Παράγουμε ασταμάτητα αυτοπροσωπογραφίες και τις εκθέτουμε σε εικονικές γκαλερί. Οπως στην τέχνη, όμως, έτσι και στη ζωή, όσο πιο πολλά είναι τα αντίτυπα που βγάζεις, τόσο μειώνεται η αξία του πρωτότυπου.

Το φλερτ με την αυτοκαταστροφή

Ο ναρκισσισμός σε ελεγχόμενες ποσότητες δεν βλάπτει. Σε υπερβολικές δόσεις, όμως, μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε πάθηση. Ο πρώτος επίσημα καταγεγραμμένος Βρετανός με εθισμό στα selfies είναι ο 19χρονος Ντάνι Μπάουμαν, ο οποίος έδωσε και συνέντευξη στην εφημερίδα «Mirror». Το όνειρό του να τραβήξει την «τέλεια selfie» μετατράπηκε σε αρρωστημένη εμμονή, με τον ίδιο να φτάσει στο σημείο να παρατήσει το σχολείο, να χάσει 15 κιλά, να μη βγαίνει από το σπίτι επί έξι μήνες, τραβώντας κατά μέσο όρο εκατό φωτογραφίες του εαυτού του, επί δέκα ώρες την ημέρα.

Η μητέρα του τον βρήκε λιπόθυμο, όταν αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια, επειδή δεν είχε καταφέρει να τραβήξει τη φωτογραφία των ονείρων του. Αργότερα, στο νοσοκομείο, η περίοδος απεξάρτησής του από το κινητό του διήρκεσε αρκετό καιρό, με τον ίδιο αρχικά να καταφέρνει να αντέχει χωρίς το τηλέφωνό του για 15 λεπτά, ενώ στη συνέχεια μισή και μία ώρα.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό

Η συγκεκριμένη ιστορία σίγουρα δεν χαρακτηρίζει την πλειονότητα των χρηστών των social media, όσο εθισμένοι και αν είναι με την απαθανάτιση του ειδώλου τους. Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στον έξω κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εντός Διαδικτύου είναι πάνω-κάτω ο ίδιος με εκείνον όταν έχουμε βγει για να διασκεδάσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ζήσουμε: ζευγάρια αμίλητα που θα βρουν σημείο επαφής μόνο όταν θα βγει το tablet πάνω στο τραπέζι της καφετέριας. Συντροφιές ολόκληρες που απαρτίζονται από πρόσωπα τα οποία φωταγωγούνται από τις οθόνες των smartphones, καθώς κομπάζουν στο Facebook πόσο καλά περνούν στο τάδε μπαρ. Η μοναξιά υπήρχε πάντα, απλώς τώρα κυκλοφορεί με πιο φαντεζί αξεσουάρ. Ο ναρκισσισμός, το χαϊδευτικό του ατομικισμού, αριθμεί πλέον στρατιές ατόμων μοναχικών και ολομόναχων: δεν θέλω να παντρευτώ ούτε και να συζήσω, τα λεφτά που βγάζω θέλω να τα τρώω όλα μόνος μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό με τις φατσούλες emoticon ως μάσκες της σύγχρονης τραγωδίας ή κωμωδίας που βιώνει ο καθένας. Θέλουμε πολλά τετραγωνικά για τον εαυτό μας και πολλά πίξελ για το είδωλό μας. Παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν πραγματικά και, όταν τελικά βρεθούν, νιώθουμε ότι πνιγόμαστε όπως ο Νάρκισσος στο ρηχό νερό, σε μια ύστατη προσπάθεια να ζήσει για πάντα ερωτευμένος με τον εαυτό του.

Πηγή: e-parembasis.blogspot.gr

 http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Ελεγχος των μαζών μέσω της ψυχολογίας. Τα Πειράματα Milgram-Asch-Συνδρομο Genovese

γράφει ο Αυγερινός Χατζηχρυσός
Ο Εριχ Φρομ (Erich Fromm) διέκρινε τις αντιδράσεις ενός λαού σε τρεις μορφές.
-Στην πρώτη αντιδρούν, ασχέτως αν είναι αυθόρμητο ή καθοδηγούμενο, – πάντα υπάρχουν τα πραγματικά αίτια – με τη συσσώρευση τόσου μίσους και καταστροφικότητας ώστε οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή, όπως είδαμε στην περίπτωση της Ουκρανίας.

-Στην δεύτερη η αντίδραση του λαού μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια ανεξαρτησία και επιθυμία για ελευθερία ώστε να προκύψει μια καλύτερη κοινωνία. Αλλά αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως οικονομικούς δηλαδή το μέγεθος της εξαθλίωσης, το πνευματικό του επίπεδο και το πολιτικό περιβάλλον που θα μετουσιώσει τις κοινωνικές απαιτήσεις.
-Στην τελευταία κατηγορία που λείπουν οι άνω παράγοντες αντιδρούν με απάθεια, παραίτηση από την πραγματικότητα, από την πρωτοβουλία, χάνουν το αυτεξούσιο κι αφήνονται στην ροή των γεγονότων. Βέβαια ειναι κι αυτό επίσης «ενοχλητικό» αν και λιγότερο για την δεσποτική εξουσία μιας και οι υπήκοοι παύουν να είναι ικανοί να εκτελέσουν τις ντιρεκτίβες, όπως στην περίπτωση μας το «δεν πληρώνω» ή τα λουκέτα ή φυγή στο εξωτερικών των ικανότερων πολιτών που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την ανάπτυξη, που κι ως λέξη πλέον έχει γίνει του συρμού.
Στις αρχές τις Κρίσης πολλοί περίμεναν να γίνουν οι αντιδράσεις αλυσιδωτές και δρούν αθροιστικά σε κάθε νέο μέτρο, σε κάθε αυτοκτονία, σε κάθε νεοφιλελεύθερη φασιστική μεθόδευση. Αλλοι περίμεναν, από αφέλεια, ότι τελικά θα λειτουργούσε το Μνημόνιο και το χρονοδιαγραμμα που υπόσχονταν, λες κι σε εμάς, από λύπη ή από θαυμασμό, θα μας λυπούνταν και θα σωζόμασταν ωσαν να διαφέραμε από τις 30 και πλέον χώρες που ισοπέδωσε η νεοφιλελεύθερη λοιμική.
Ομως μετά από τέσσερα χρόνια έχουν διαψευστεί όλοι, την πρώτη περιόδο ήμασταν λίγα πληκτρολόγια σε μπλόγκς που προειδοποιούσαμε και δίναμε βήμα στις αντίθετες φωνες να εκφραστούν.
Οι γύπες των Αγορών (μτφ εκ του Volture Funds), όπως αποκαλούνται οι νεοφιλελεύθερες συντεχνίες, εχουν περάσει από δεκάδες χώρες και λαούς πριν από εμας.
Εχουν εκμαυλίσει όλων των ειδών τους Μεγαλοαστούς, έχουν λαδώσει πολιτικούς όλων των ιδεολογίων, έχουν κάνει τα λάθη τους, όπως στη Αργεντινή που έσκασε στα χέρια τους από την απληστεία τους.
Γνωρίζουν λοιπόν εκ των προτέρων πως θα αντιδράσουμε, ξέρουν πότε θα αντιδράσουμε, αν τελικά θα αντιδράσουμε και φυσικά έχουν και τα αντιμετρα, μελετημένα μήνες πριν, είτε για καμψουν τις διαμαρτυρίες με καταστολή και βια, είτε για να μας αφήσουν να εκτονωθούμε και να επιτύχουν έτσι την συμμόρφωση μας.
Για να το πετύχουν αυτό επιστρατεύουν ψυχολόγους, image makers, διαφημιστές, συμβούλους, δημοσκοπήσεις, ΜΜΕ και πανεπιστήμια που μελετούν την ανθρώπινη συμπεριφορα.
Ψυχολογικός Πόλεμος.
Απο την αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι το ηθικό και η ψυχή ενός αντίπαλου στρατιώτη έκρινε την μάχη, ακόμη και απένταντι σε υπερτερο στρατό. Ενα παράδειγμα που περιγράφει ο Πολύαινος στα «ΣΤΡΑΤΗΓΙΜΑΤΑ» :

Ο Παν ήταν στρατηγός του Διονύσου και κάποτε είχε να αντιμετωπίσει έναν μεγαλύτερο αντίπαλο, έτσι είπε στους στρατιώτες του, το βράδυ να απλωθούν κατά μήκος μια κοιλάδας και να φωνάξουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι αλλαλαγμοί μαζί με την ηχώ τρόμαξε τους αντιπάλους που διαλύθηκαν χωρίς μάχη κι από τότε ονομάζουμε την λέξη ως «Πανικό»

Σήμερα με την πρόοδο της επιστήμης υπάρχουν πάρα πολλές δυνατότητες να επιτεθεί μια δύναμη στον αντίπαλο «αναίμακτα» και να παρέμβει στην ανθρώπινη συνειδησιακή υπόσταση και να προκαλέσει συμπεριφορική μεταβολή κατά το δοκούν.
Τα πρόσφατα παραδείγματα του Πολέμου του Ιρακ, του Άμπου Γκράιμπ και του Γκουαντάναμο είναι τρομακτικά. Χωρις να ξεχνάμε και τις ψυχοτρόπες ουσίες που χρησιμοποιούν στις ανακρίσεις, που προκαλούν μερικές φορές και μόνιμες βλάβες στην υγεία (πχ LSD κτλ).

Το Πείραμα Κοινωνικής Συμμόρφωσης του Solomon Asch
Ο Σόλωμον Ας (Solomon E. Asch) ήταν ένας πρωτοπόρος της Κοινωνικής Ψυχολογίας.
Γεννήθηκε στην Βαρσοβία το 1907 και πήγε στις ΗΠΑ το 1920, εξερευνούσε την Μορφολογική (Gestalt) θεωρία προσανατολισμένος στην αντίληψη, την συσχέτιση, την μάθηση και την σκέψη. Εργάστηκε τέλος στο Swarthmore College.
Ο ειδικός στην κοινωνική ψυχολογία και την ευπείθεια, πάνω στην εργασία του για την κοινωνική πίεση και την συμμόρφωση των μαζών έκανε το εξής πείραμα:
Μάζεψε φοιτητές και σε ομάδες των 6  και τους έδειχνε εικόνες όπως αυτή του πίνακα α’
Είναι οφθαλμοφανές ότι το σωστό είναι το C, πολλοι συμμετέχοντες στο πείραμα όμως είχαν λάθος απαντήσεις!
Πως το έκανε αυτό; Σε κάθε ομάδα μόνο ένας ήταν το πραγματικό πειραματόζωο, οι υπόλοιποι ήταν προσυνεννοημένοι να απαντάνε “λάθος”, ετσι ενώ το υποκείμενο του πειράματος έβλεπε και γνωριζε τη σωστή απάντηση, απαντούσε λάθος γιατί κι υπόλοιποι απαντούσαν λάθος.
Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, απαντούσε εις γνώση του την λάθος απάντηση για να μην διαφοροποιηθεί από την ομαδα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, λόγω της κοινωνικής συμμόρφωσης/πίεσης το 30% να απαντήσει λάθος σε μια οφθαλμοφανή εύκολη ερώτηση.
Οταν επανέλαβε το πείραμα βάζοντας αυτή τη φορά έναν από τους μυημένους να απαντήσει κι αυτός σωστά, τότε τα δεδομένα άλλαξαν και μόνο το 5% απήντησε λάθος, αποτέλεσμα που απέδειξε ότι δεν είναι το πλήθος της ομάδας αρκετό ώστε να επιβάλλει την θεληση της αλλα η ομοφωνία καθ’εαυτή. Οταν σπάει η ομοφωνία ακομη κι από ένα άτομο τότε η δύναμη της ομάδας εκμηδενίζεται.
Όταν τέλος επανέλαβε τις ερωτήσεις ιδιωτικά στον καθε έναν οι συμμετέχοντες έδωσαν τη σωστή απάντηση περισσότερο από 98%
Αυτό σημαίνει ότι πολλοί συνάνθρωποι μας συμμορφώνονται σε καθεστώς κοινωνικής πίεσης ακόμη κι αν η λογική τους λέει ότι είναι λάθος !
Οι διαφημιστικές εταιρείες χρησιμοποιούν αυτήν την τακτική σαν Βίβλο !
Τα πειράματα του Ας που συνεχίστηκαν με διάφορες παραλλαγές, κατέδειξαν πως πολλοί άνθρωποι, υπό ορισμένες συνθήκες, μπροστά στο ενδεχόμενο να περιθωριοποιηθούν από ένα κοινωνικό σύνολο, είναι διατεθειμένοι να αυτοϋποβληθούν, να υποκύψουν και να συμμορφωθούν με το «κοινωνικά ορθό», ακόμη κι όταν αυτό είναι προφανέστατα λάθος κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την αντίληψή τους και τα πιστεύω τους!
H συμμόρφωση είναι είτε κανονιστική λόγω της κοινωνικής όμαδας που ανήκουμε και εμπιστευόμαστε, είτε πληροφοριακή συμμόρφωση όταν έναν άτομο λόγω της εμπιστοσύνης που μας εμπνέει και των πληροφοριων που μας παραθέτει μας πείθει ότι έχει δίκιο.
Ετσι εξηγούνται πολλά πράγματα όπως τα δίλληματα των εκλογών και με ποιο τρόπο και ποιοι αποφασίζουν ποια θα ειναι αυτά.
Αυτο αποδεικνύει ότι φοβούνται περισσότερο την διαφοροποίηση των συγκυβερνώντων βουλευτών παρά την ίδια την αντιπολιτευση, γιατί αυτό μπορεί να δώσει δύναμη και σε άλλους να ψηφίσουν εκτός κυβερνητικής γραμμής.
Και επίσης και τον μεγάλο ρόλο των Δημοσιογραφων που αποκαλούν μάλιστα , όχι τυχαία, opinion maker γιατί μπορούν να παραμορφώνουν την πραγματικότητα με ψευδείς ή ελλειπείς ειδήσεις, όπως για παράδειγμα τα «εκατομμύρια» των Δημοσιών Υπαλλήλων όπως κατήγγηλαν οι Ειδήσεις των 8 τελικά όταν μετρηθηκαν, βρέθηκαν μόλις 614.053 εκ των οποίων το 1/3 είναι οι ένστολοι.
Το πείραμα των παρευρισκομένων (bystander effect)
Η επίδραση των παρευρισκομένων (bystander effect) ή αλλιώς το σύνδρομο Genovese είναι ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας αντίστοιχο με τον προηγούμενο κατά το οποίο άτομα αρνούνται ή μένουν απαθή από το να βοηθήσουν ένα άλλο ατομο αν και παρευρίσκονται στην ίδια περιοχή με τον άνθρωπο που χρήζει βοήθειας αν κι άλλοι είναι παρόντες, εκτός αν κάποιος άλλος από την όμαδα κάνει την αρχή.
Όσο δηλαδή περισσότεροι άνθρωποι είναι παρόντες τόσο λιγότερο πιθανό είναι να βοηθήσει κάποιος.
Το φαινόμενο πήρε το όνομά του από την υπόθεση της δολοφονίας της Kitty Genovese το 1964 στη Νέα Υόρκη. Η 28χρονη γυναίκα μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου έξω από το σπίτι της στη Νέα Υόρκη.

Ο δρόμος ήταν πολυσύχναστος και 38 άτομα (γείτονες και περαστικοί) που είδαν τη δολοφονία δεν κάλεσαν την αστυνομία ούτε έδωσαν κάποια βοήθεια.
Πως εξηγείται αυτό.
Οπως και στο πείραμα του Σολομον Ας, όταν κάποιος μπροστά μας, χρειάζεται βοήθεια αν είμαστε παρόντες μόνον εμείς, τότε σπεύδουμε ευκολότερα να βοηθήσουμε από το αν είμαστε μαζί με άλλους μπροστά στο συμβάν.
Αυτό γιατί λειτουργεί η αρχή της κοινωνικής επιρροής που μας αποτρέπει να διαφοροποιηθούμε από την ομάδα, με το σκεπτικό ότι αν δεν βοηθούν οι «άλλοι» ή δεν συντρέχει λόγος - «κοινωνική συμμόρφωση» - ή γνωρίζουν οι «άλλοι» κάτι που «εγώ» δεν γνωρίζω (πχ κάποιος μπορεί να είναι γιατρός) όποτε βάση των δεδομένων έχουμε «πληροφοριακή συμμόρφωση»
Επίσης σπουδαίο ρόλο παίζει κι η εικόνα του ανθρώπου που καθορίζεται από τα ταξικά ή ρατσιστικά στερεότυπα.
Για παράδειγμα στο ίδιο πείραμα όταν το «θύμα» φορούσε κοστούμι μέσα σε 4 δευτερόλεπτα κάποιος έσπευσε να βοηθήσει, ενώ όταν ήταν ρακένδυτος χρειάστηκαν 20 λεπτά μέχρι κάποιος να πάρει την απόφαση να βοηθήσει.
Στην πραγματική ζωή το σύνδρομο είχε μοιραία κατάλληξη για ένα μικρό κόριτσι στην Κίνα. Τον Οκτώβριο του 2011 όταν το δύο χρονών κοριτσάκι στη Κίνα, η Wang Yue, χτυπήθηκε από δυο αυτοκίνητα στην πόλη Foshan. Οι καμερες κυκλοφορίας κατέγραψαν 18 άτομα που προσπέρασαν αδιαφορώντας για το αιμόφυρτο κοριτσάκι.
Το άτυχο νήπιο έμεινε αβοήθητο για 7 λεπτά και μόνο μία γυναίκα οδοκαθαριστής – το ταξικό που προαναφέραμε – ενδιαφέρθηκε. Το κοριτσι σε κρίσιμη κατάσταση απεβίωσε μερικές μέρες αργότερα στην εντατική.


Το πείραμα του Stanley Milgram.
O Στάνλεϋ Μίλγκραμ (Stanley Milgram) ηταν καθηγητής Ψυχολογίας στο Yale που θελησε να ερευνήσει τα αιτια των ανθρώπων που συμμετειχαν στην Ναζιστική θηριωδία, καθώς η δικαιολογία των περισσότερων ήταν ότι εκτελούσαν διαταγές.
Ο Stanley Milgram τοποθέτησε έναν ηθοποιό σε μια καρέκλα που υποτίθεται ότι προκαλουσε ηλεκτροσοκ κι αυτός αντιδρούσε προσποιούμενο ανάλογα με την ποσότητα του ρεύματος που δεχόταν.
Το ατομο που ήταν το πειραματόζωο, ο «δάσκαλος», νόμιζε ότι προκαλούσε πραγματικά ηλεκτροσοκ στον ηθοποιο.
Ενας επιστήμονας έκανε ερωτήσεις ασκησης μνήμης στον ηθοποίο και σε κάθε λάθος απάντηση έδινε εντολή στον «δάσκαλο» να αυξάνει την τάση μεγαλώνοντας την ένταση. Στα 75Volt το «θύμα» στενάζει, στα 120 διαμαρτύρεται, στα 150 απαιτεί να σταματήσει το πείραμα στα 285 έκανε πως λιποθυμα.
Το πραγματικό ερώτημα του Μιλγκραμ ήταν , τι κάνει ο «δάσκαλος». Τα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά. Οι ψυχίατροι προέβλεπαν ότι μόνο το 4% των «δασκάλων» θα ξεπερνούσαν τα όρια και ότι θα λειτουργούσε η συνείδηση τους, αλλά αντίθετα το 60% αποδείχθηκαν τελείως πειθήνιοι εμπιστευόμενοι τον «Ειδικό» προκαλόντας χωρίς αντίρρηση πόνο στον συνάνθρωπο τους !
Το πείραμα δεν είναι θέσφατο, αλλά παρ” όλες τις αδυναμίες του, δείχνει ότι όταν η εξουσία καταφέρει να επιβληθεί είτε δια της βίας, είτε επιβολής ή ηθικής ανωτερότητας κι αυθεντίας, το άτομο δείχνει μια περίεργη ενδοτικότητα.
Φυσικά αυτό δεν αναιρεί την προσωπική ευθύνη και η «διαταγη» αν και αναγκαίος δεν είναι επαρκής όρος για να προβούμε σε βίες πράξεις.
Για παραδείγμα τα μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν προ πολλού εν πλήρη συνείδηση αποδεχθεί εκ των προτέρων ότι οι στρατιωτική εκπαίδευση και οι ασκήσεις ακριβείας δεν είναι για να πάνε βόλτα και να μοιράζουν απλά φυλλάδια της οργάνωσης και μάλιστα και μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν υπάρχουν ούτε οι προφάσεις.
Αλλά μην ξεχνάμε και το ότι το 40% αρνήθηκε να συνεχίσει το πείραμα.
Η Παιδεία και οι ηθικές αξίες, όχι ως ηθικολογία αλλά ως αξονας κοινωνικής συνοχής κι αλληλεγγύης είναι λόγοι που μπορούν να μας δώσουν την δυναμη να αρνηθούμε.
Ειμαστε θύματα όσο θέλουμε να είμαστε θύματα και έχουν εξουσία και δύναμη όσο εμείς τους δίνουμε αυτή την εξουσία και την δύναμη να μας εξουσιάζουν. Οταν σταματήσουμε να είμαστε υπάκουοι υπήκοοι κι αρχίσουμε να είμαστε πολίτες.
Οπως ο ήρωας του Καμύ στην ΠΤΩΣΗ ακούει κάποιον να πνίγεται κι αδιαφορεί, για να τον σώσει κάποιος άλλος, άλλωστε έκανε κρυο κι αυτό ήταν η αιτία να αλλάξει όλη του η ζωή και να γίνει «Δικαστής και Κριτής» των πάντων και να μας θυμίζει ότι η σκλαβιά είναι εύκολη λύση, να έχεις κάποιον να σου υπαγορεύει το πως θα ζείς, θα αγαπάς και θα πεθαίνεις.
Η Ελευθερία αντίθετα είναι δύσκολη γιατί φέρει και το βάρος του αυτεξούσιου, του λάθους της κριτικής αλλά και το προνόμιο της επιλογής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΡΙΧ ΦΡΟΜ – Η ΥΓΙΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ – Η ΠΤΩΣΗ

Ε.Π.ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ – Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

hellasforce.com

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί είμαστε όλοι τόσο καταβεβλημένοι την σημερινή εποχή

by womaneveryday

Δεν είναι παράξενο: Ζητάμε από μυαλά της παλαιολιθικής εποχής να διαχειριστούν τον όγκο δεδομένων της ψηφιακής εποχής.

Όλοι μας αντιμετωπίζουμε το παράδοξο: Θέλουμε να αποσυνδέσουμε και να απωθήσουμε τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής πάνω στον χρόνο και στην προσοχή μας. Χρειαζόμαστε μια διακοπή. Κι όμως, συνεχίζουμε να πεταγόμαστε από υποχρέωση σε υποχρέωση και να υπομένουμε αμέτρητες παρεμβάσεις ενόσω θρηνούμε τον σπαταλημένο χρόνο και την παραγωγικότητα που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη.
Δηλώνουμε ότι απεχθανόμαστε το Instagram και το Twitter ή ότι πρόκειται κάνουμε «δίαιτα» στο Facebook, προκειμένου να περιορίσουμε τον χρόνο που ξοδεύουμε κοιτάζοντας οθόνες. Ίσως ακόμα και να υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας ότι θα διαγράψουμε εντελώς τους λογαριασμούς μας.
Κι όμως δεν το κάνουμε.
Δεμένοι στις συσκευές μας σε όλη την διάρκεια της μέρας, λειτουργούμε σαν εθισμένοι, των οποίων το χαρακτηριστικό που τους καθορίζει είναι η αμφιθυμία. Καταριόμαστε τους εαυτούς μας που πιανόμαστε στο βρόγχο για ακόμα μια φορά, κάτι που απλώς μας αγχώνει περισσότερο. «Ποιά είναι η ανταμοιβή;», ρωτάμε, μπερδεμένοι που δράσαμε με τόσο αντιφατικό, αυτοκαταστροφικό τρόπο.
Λογικά, δεν υπάρχει εμφανής αιτία γιατί αυτό που λέμε κι αυτό που κάνουμε είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Αλλά επειδή η κοινωνία μας επιβραβεύει τον ορθολογισμό και πιστεύει ότι υπάρχει αιτία πίσω από οτιδήποτε, η αποτυχία μας να αποσυνδεθούμε όπως δηλώνουμε ότι θέλουμε, απλώς επιτείνει την απογοήτευσή μας. Έχουμε γίνει σαν ποντίκια στο εργαστήριο, που πιέζουν επανειλημμένα έναν μοχλό, περιμένοντας ανταμοιβή. Μόνο που, μια ανταμοιβή που να σημαίνει κάτι, δεν έρχεται ποτέ.
Είναι τυχαίο που αποκαλούμε το καθημερινό μας τρέξιμο, «κούρσα των αρουραίων;»
Όταν είμαστε πολύ φορτισμένοι, μένουμε άγρυπνοι την νύχτα, ανησυχώντας μήπως έχουμε γίνει αναποτελεσματικοί και αναποφάσιστοι, ανίκανοι να βάλουμε προτεραιότητες. Εργασία, σχέσεις και ζωή στο σπίτι, επηρεάζονται όλα. Δημόσιες και ιδιωτικές πλευρές δεν υπάρχουν πια.
Να κατηγορήσουμε το παλαιολιθικό μυαλό μας γι’ αυτήν την δυσάρεστη κατάσταση.
Έχουμε ακριβώς τον ίδιο εγκέφαλο που είχαν οι μακρινοί πρόγονοί μας. Η ικανότητα προσοχής έχει βαθείς περιορισμούς, του οποίου τα όρια, οι επιβαρύνσεις της σύγχρονης ζωής έχουν ξεπεράσει. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τους βιολογικούς περιορισμούς, είτε με την αποφασιστικότητα ή με την απλή δύναμη της θέλησης.
Ιδού γιατί:
Οι σύγχρονοι άνθρωποι υπάρχουν εδώ και περίπου 200.000 χρόνια. Στη διάρκεια του 99% αυτού του χρόνου, δεν κάναμε πολλά, παρά να επιβιώνουμε και να αναπαραγόμαστε. Οι κλιματικές ακρότητες καταλάγιασαν χονδρικά πριν 10.000 χρόνια, η ζωή ήταν μακράν πιο αργή, πιο ήσυχη και λιγότερο περίπλοκη από σήμερα.
Αιώνες πριν, όταν δεν άλλαζαν και πολλά εκτός από τις εποχές, ο εγκέφαλος έγινε ένας ενιχνευτής αλλαγών, με προορισμό του να αποσπάται από τους νεωτερισμούς και οτιδήποτε έξω απ’ τα συνηθισμένα. Ένας ήχος ή μια ξαφνική κίνηση μπορούσαν να σημαίνουν πιθανή απειλή. Επειδή πρέπει να είμαστε έτοιμοι για οτιδήποτε, οι ανιχνευτές μας αλλαγής λειτουργούν μονίμως, πάντοτε σε κατάσταση συναγερμού. Όμως αυτό καταναλώνει ένα σταθερό ποσοστό από την ισχύ του εγκεφάλου, η οποία, με βιολογικούς όρους είναι επίσης περιορισμένη και σταθερή.
Η εναλλαγή της προσοχής επισύρει ένα τεράστιο κόστος ενέργειας. Και δεν είμαστε πολύ καλοί σ’ αυτό, ιδιαίτερα όταν αναλογισθείς πόσα αντικείμενα διεκδικούν την προσοχή μας κάθε στιγμή, σε σύγκριση με ότι, οι αρχαίοι μας εγκέφαλοι είχαν κατασκευαστεί να διαχειρίζονται. Όπως έλεγε κάποτε μια παλιά τηλεοπτική διαφήμιση, «Δεν μπορείς να ξεγελάσεις την Μητέρα Φύση!», εννοώντας και πάλι, ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια που η φύση της παλαιολιθικής εποχής μας έχει γενικά επιβάλει.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με ταχύτητες περίπου 120 bits (15 bytes) ανά δευτερόλεπτο. Αντίστοιχα, η οικιακή σύνδεση οπτικών ινών Verizon, μεταφέρει 75 megabytes/δευτερόλεπτο, 5.000 φορές τον ρυθμό που μπορεί να διαχειριστεί ο εγκέφαλός μας. Ζητάμε από τον εγκέφαλό μας να ταξινομήσει, να κατηγοριοποιήσει και να ιεραρχήσει γιγάντια ρεύματα δεδομένων, τα οποία ουδέποτε εξελίχθηκε ώστε να διαχειρίζεται. Θα έπρεπε να μας σοκάρει όλους, το πόσο απροετοίμαστος είναι να σταθμίσει και να περιηγηθεί στο πλεόνασμα των αποφάσεων με τις οποίες τον βάλει η σύγχρονη ζωή.
Κι όμως, συνεχίζουμε, υπερ-επεκτεινόμενοι, υπερ-αφοσιωμένοι και καταβεβλημένοι.
Απαιτούνται περίπου 60 bits/δευτερόλεπτο για να επικεντρωθούμε σε κάποιον που μιλάει. Αυτό είναι το μισό από το εύρος λειτουργίας μας. Η απλή αριθμητική δείχνει γιατί οι πολλαπλές εργασίες (multitasking) υποβαθμίζουν την απόδοση. Μας φθείρει περισσότερο απ’ όσο υπολογίζουμε, κάτι που καθιστά ακόμα δυσκολότερο να διαχωρίσουμε το ασήμαντο από το σημαντικό.
Η προσοχή και η μνήμη είναι από τους πλέον πολύτιμους πόρους του εγκεφάλου.
Τις προάλλες, καμμιά δεκαριά τελειόφοιτοι ξεχύθηκαν από το ασανσέρ της σχολής μου. Όλοι κοίταζαν τα κινητά τους με χαμηλωμένα τα κεφάλια, αγνοώντας την παρουσία μου καθώς με σκουντούσαν και με παραγκώνιζαν. Η οθόνη απορροφούσε όλη την προσοχή τους και δημιουργούσε ένα τυφλό σημείο που με έκανε αόρατο, ένα φαινόμενο που ονομάζεται «τυφλότητα μη-προσοχής». Δεν πρόκειται για ελάττωμα, αλλά για αποτέλεσμα του πώς αναπτύχθηκε το μυαλό μας: Αγνοεί ό,τι δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητά του ακόμα κι όταν το κοιτάζει καταπρόσωπο.
Η προσοχή είναι σαν ακριβής προβολέας: Ό,τι βρίσκεται πέρα από την περίμετρό του, είναι εντός του γνωστικού μας τυφλού σημείου. Άρα, εξ ορισμού, ποτέ δεν ξέρουμε τί χάνουμε. Ως εκπαιδευτής, ανησυχώ για το ότι οι σύγχρονοι σπουδαστές, οι μελλοντικοί μας ηγέτες, δεν θα είναι ικανοί να επικεντρωθούν, να θέσουν ρποτεραιότητες, να αναθέσουν, να τηρήσουν προθεσμίες ή να αντιληφθούν μια εργασία μέχρι το τέλος. Ήδη έχουν ριζωμένες συνήθειες που υπονομεύουν την ικανότητά τους να μαθαίνουν και να θυμούνται.
Εμπειρογνώμωνες του μάρκετινγκ, ειδικοί στην αποτελεσματικότητα και άλλοι, έχουν αποφανθεί για το πρόβλημα της υπερφόρτωσης. Κατά κανόνα η προσέγγισή τους αποσκοπεί να βοηθήσει να ισορροπήσετε όλα τα φλεγόμενα ραβδιά και τα στροβιλιζόμενα πιάτα που έχετε στον αέρα, χωρίς να σας κοπεί η ανάσα. Κατηγοριοποιούν τις υποχρεώσεις σας, αναδιαρθρώνουν τις λίστες με τα καθήκοντά σας και συντονίζουν τις δεσμεύσεις σας. Αλλά κανένας βαθμός οργάνωσης δεν μπορεί πραγματικά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Ήδη υπερφορτιστήκαμε πριν από 10 ή 20 χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι μας είμαστε αγνωμένοι.
Η προφανής λύση είναι να αρχίσουμε να λέμε όχι και να έχουμε να ισορροπήσουμε λιγότερες υποχρεώσεις κατά πρώτο λόγο.
Βy Richard E. Cytowic, M.D. in The Fallible Mind
ΠΗΓΗ: Psycology Today

Διαβάστε περισσότερα

“Άλλο ένα τούβλο στον τοίχο”…

Χτες, την ώρα που η κυβέρνηση έκανε το «κλαρίνο» στην ορχήστρα που από κοινού έχει συγκροτήσει με την τρόικα, την ώρα που η κυβέρνηση συμμορφωνόταν με το «e-mail» της τρόικας και έφερνε στη Βουλή ρύθμιση για να αλλάξει τον νόμο για τις 100 δόσεις – που η ίδια τον είχε ψηφίσει μόλις πριν από 10 μέρες – στη Νομική συνέβαινε αυτό:

    Λίγες βδομάδες μετά τις δηλώσεις του κ.Σαμαρά που αποκαλούσε «θρασίμια» τους φοιτητές που δεν έχουν (την εγκεκριμένη άραγε από τον ίδιο;) αγωγή από το σπίτι τους, στη Νομική συνέβαινε αυτό:

    Λίγες ημέρες μετά το τηλεφώνημα του κυρίου πρωθυπουργού στον πρύτανη  κ.Φορτσάκη για να τον επαινέσει για την «παιδαγωγική» μέθοδο του «νόμος και τάξη» που ακολουθεί, ο κ.Φορτσάκης επέλεξε την εφαρμογή του πανεπιστημιακού… «λοκ άουτ» (!), έστειλε τα ΜΑΤ (!) να περικυκλώσουν προληπτικά (!) τη Νομική, έξω από την οποία συνέβαινε αυτό:
    Χτες, την ώρα που στη Βουλή κυβερνητικοί βουλευτές και υπουργοί έβλεπαν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις «τρομοκρατία» (!) και κραύγαζαν υπέρ της (προληπτικής πάντα!) εφαρμογής της «νομιμότητας» των χημικών και των γκλομπ, στη Νομική συνέβαινε αυτό:

    Θεωρούμε ότι όλα αυτά που συνέβησαν χτες στη Νομική δεν χρειάζονται καμία διευκρίνιση. Είναι άλλωστε προφανές ότι απέναντι στη «βία» των κινητοποιήσεων με όποια μορφή (απεργία, διαδήλωση, συγκέντρωση, κατάληψη), κάθε κοινωνικού στρώματος (εργάτες, συνταξιούχοι, άνεργοι, δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές κλπ), η κυβέρνηση κραδαίνει τη ρομφαία του μονοπωλίου της «θεσμοποιημένης και νόμιμης κρατικής βίας».
    Αν στα παραπάνω χρειάζεται μια διευκρίνιση είναι τούτο: Όλα αυτά – παραμονές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – δεν γίνονται τη δεκαετία του ’70. Γίνονται εν έτει 2014…

***

    Χτες ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο Α.Γεωργιάδης, ρωτούσε (στον Real Fm) να του βρουν μια χώρα στην οποία να γίνονται καταλήψεις στα Πανεπιστήμια, ή μια χώρα στον κόσμο που να επιτρέπονται καταλήψεις στα Πανεπιστήμια.
    Το ερώτημα έχει δυο σκέλη. Ως προς το πρώτο, και για να μην πάμε τον χαριτόβρυτο εκπρόσωπο της κυβέρνησης πολύ πίσω - σε εποχές που θα φανούν στο μυαλό του σαν επιστροφή στον καιρό της… Αμφίπολης – δεν θα αναφερθούμε ούτε στην εξέγερση των φοιτητών στο (αμερικανικό)  «Berkeley», ούτε στην εξέγερση στο (αμερικανικό) Πανεπιστήμιο  «Columbia», ούτε στο «KentStateUniversity», ούτε στο «JacksonStateUniversity» ούτε σε καμία άλλη κινητοποίηση εξέγερση και κατάληψη των φοιτητών στα αμερικανικά Πανεπιστήμια των περασμένων δεκαετιών. Θα αρκεστούμε να του θυμίσουμε αυτό:

Απεργία»! Αυτό έγραφε φαρδιά- πλατιά το πανό που κρατούσαν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου «Μπέρκλεϊ» στην Καλιφόρνια. Ήταν το 2010 όταν οι φοιτητές διαμαρτύρονταν μαζικά για τις αυξήσεις στα δίδακτρα και οι αντιδράσεις τους είχαν πάρει παναμερικανικό χαρακτήρα με διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών σε όλα σχεδόν τα αμερικανικά πανεπιστήμια

    Επίσης δεν θα τον πάμε πίσω στην (καθόλα ευρωπαϊκή και γαλλική) Σορβόννη του ’68. Θα περιοριστούμε στην Σορβόννη του 2009. Όταν οι φοιτητές  εξεγέρθηκαν κατά της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» του Σαρκοζί:


Fin de l'occupation du 26 mars de la Sorbonne by sorbonnard2009     Ως προς το δεύτερο σκέλος ο κ.Γεωργιάδης έχει – πράγματι – δίκιο. Παντού όπου κυβερνούν οι Γεωργιάδηδες, οι φοιτητές και οι κινητοποιήσεις τους αντιμετωπίζονται με επίκληση της καθεστωτικής νομιμότητας, με τα γκλομπ και με τα χημικά. Γι’ αυτό άλλωστε και το τραγούδι των Pink Floyd, το «Another Brick In The Wall» («Άλλο ένα τούβλο στον τοίχο», κύριε εκπρόσωπε), μετατράπηκε σε παγκόσμιο ύμνο:

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Βίντεο-ντοκουμέντο; Nα παραιτηθούν τώρα Φορτσάκης-Κικίλιας- Αρχηγός ΕΛΑΣ.

Το συγκλονιστικό βίντεο-ντοκουμέντο, το οποίο ακολουθεί, αποκαλύπτει την φασιστική-τρομοκρατική εκτροπή της κατοχικής κυβέρνησης.
Το μαζικό κίνημα οφείλει ν’αντιληφθεί πως η κατάσταση είναι λίαν επικίνδυνη και να αντιδράσει άμεσα, προτού θρηνήσουμε νέους Καλτεζάδες και Γρηγορόπουλους.

Η αντιπολίτευση έπρεπε ήδη να έχει απαιτήσει την άμεση παραίτηση των Φορτσάκη-Κικίλια και του Αρχηγού της ΕΛΑΣ. 
Αν δεν το κάνει, θα είναι συνυπεύθυνη για ό,τι επιφέρει το ναζιστικό αμόκ μιας δράκας παλιανθρώπων…

Διαβάστε περισσότερα

«Γαμήστε τους!»

Του Τάσου Κωστόπουλου

Ηταν ένα θέαμα άγριο και συνάμα πρωτόγνωρο: χωρίς να πέσει ούτε πέτρα, δίχως να έχει προηγηθεί η παραμικρή αψιμαχία, η Στουρνάρη γέμισε ξαφνικά με τα ποδοπατημένα κορμιά εκατοντάδων άοπλων νέων παιδιών, που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν σε πεδίο εκτόνωσης για δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ.
Ορμώντας ξαφνικά απ’ όλες τις παρόδους, με τη μυριόστομη ιαχή «γαμήστε τους! γαμήστε τους!», οι τελευταίοι οφθαλμοφανώς το γλεντούσαν: επί ένα τέταρτο της ώρας χτυπούσαν ανελέητα τους πεσμένους φοιτητές, τους ποδοπατούσαν, τους ψέκαζαν κατάμουτρα με τις φυσούνες, εκτόξευαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», σταματώντας κάποιες στιγμές, μόνο και μόνο για να εκφράσουν με βρισιές τον ενθουσιασμό τους γι’ αυτό το μονόπλευρο ξεσάλωμα. Μοναδικοί τυχεροί, όσοι λιγοστοί πρόλαβαν να μπουν από την πύλη της Στουρνάρη στο ΕΜΠ, μέσα στο περίπου μισό λεπτό που μεσολάβησε ανάμεσα στο άνοιγμά της και την επίθεση της αστυνομίας στους περίπου 1.500 διαδηλωτές.
«Εγιναν μάχες σώμα με σώμα, σκληρές μάχες σώμα με σώμα, αλλά τελικά τους αποκρούσαμε», μετέδιδε με αγωνιστικό στόμφο στον ασύρματο ο επικεφαλής της διμοιρίας στη συμβολή Στουρνάρη και Κάνιγγος, λίγο μετά την ολοκληρωτική εκκαθάριση της περιμέτρου του ιδρύματος από τους φοιτητές. Σκληρές -πραγματικά- μάχες: οι μεν ανεβοκατέβαζαν ρόπαλα και… γαμοσταυρίδια, οι δε προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ξεφύγουν. Ή έκλαιγαν, όπως εκείνα τα κοριτσάκια που, στριμωγμένα επί ώρα από μια διμοιρία στον τοίχο του Πολυτεχνείου, μάζευαν τη μια κλοτσιά ή φυσουνιά μετά την άλλη.
Εχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια στο ρεπορτάζ αυτού του είδους, πρώτη φορά είδα τη βίαιη διάλυση μιας ειρηνικής πορείας να μετατρέπεται σε τέτοιο απροκάλυπτο «γλέντι». Συνήθως τα ΜΑΤ δέρνουν σιωπηλά ή, το πολύ πολύ, βγάζοντας κάποιες άναρθρες «πολεμικές» κραυγές. Μετά τη μαζική ψήφο της ΕΛ.ΑΣ. προς τους ναζί, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να δούμε τις μάχιμες μονάδες της να γιορτάζουν -κυριολεκτικά- την επέτειο του δικού τους 1973..
Εφημερίδα Συντακτών

Διαβάστε περισσότερα

Εισάγουμε τα πάντα για αυτό οι τιμές δεν πέφτουν

Αλέξανδρος Κλώσσας

Η χθεσινή ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ ότι ο Δείκτη Τιμών Καταναλωτή διατηρεί για 20ο συνεχόμενο μήνα αρνητικό πρόσημο, αντικατοπτρίζει πλήρως τη στρεβλή εικόνα που υπάρχει μεταξύ τιμών στην αγορά και στατιστικών στοιχείων.

Αν και ο αποπληθωρισμός έχει κάνει στατιστικά την επανεμφάνιση του από το Μάρτιο του 2013, οι τιμές αρκετών προϊόντων συνεχίζουν να καταγράφουν αυξήσεις. Ως αποτέλεσμα είναι ο αρνητικός ρυθμός που καταγράφει ο πληθωρισμός να μην έχει φέρει καμία αλλαγή στον οικογενειακό προϋπολογισμό και αυτό γιατί το κόστος διαβίωσης στην Ελλάδα παραμένει στα ύψη.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας το κόστος ζωής στην Ελλάδα ξεπερνά κατά 24% τον παγκόσμιο μέσο όρο μεταξύ 177 κρατών, μεταξύ αυτών της Κύπρου (20%) και της Πορτογαλίας (12%), που και αυτές βρίσκονται ή βρέθηκαν σε μνημόνιο.
Αντίθετα σύμφωνα με την ίδια έκθεση, το κόστος ζωής είναι πολύ κοντά σε κράτη με πολύ πιο υψηλά εισοδήματα όπως η Γερμανία η οποία αντιμετωπίζει τιμές 39% μεγαλύτερες του μέσου όρου, την Ιταλία (37,8%), την Ισπανία (26,5%), τις ΗΠΑ (126%) και τη Μεγάλη Βρετανία (44,2%).
Αντίστοιχα, μελέτη της ΓΣΕΕ καταδεικνύει ότι την περίοδο της κρίσης 2010-2014, οι μισθοί μειώθηκαν 23,1% κατά μέσο όρο, την στιγμοί που οι τιμές σε 43 προϊόντα και υπηρεσίες που μετρά η ΕΛΣΤΑΤ, σύμφωνα με τα στοιχεία της μελέτης του υπουργείου Ανάπτυξης, για την ίδια περίοδο αυξήθηκαν κατά 2,9%
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ο δείκτης διατροφής, οποίος αυξήθηκε 0,4%, γεγονός που σύμφωνα με το υπουργείο Ανάπτυξης οφείλεται στο ότι «Η υψηλή εξάρτηση της Ελλάδας από τις εισαγωγές, τόσο των πρώτων υλών όσο και των τελικών προϊόντων, σε συνδυασμό με τις διαχρονικά υψηλές τιμές της ενέργειας, εμποδίζει τη μεγαλύτερη προσαρμογή των τιμών»

Παράλληλα, η έκθεση του υπουργείου αναφέρει ότι «η συντριπτική πλειονότητα των διακινούμενων βασικών καταναλωτικών αγαθών ενσωματώνει ελάχιστη εγχώρια υπεραξία (εισάγονται έτοιμα προς διάθεση) κατά συνέπεια η κοστολογική τους βάση επηρεάζεται ελάχιστα από τη μείωση μισθών».

Όπως αποδεικνύουν και τα στοιχεία τόσο της Παγκόσμιας Τράπεζας, όσο και της ΓΣΕΕ αλλά και του υπουργείου Ανάπτυξης, η μείωση που καταγράφεται στο ΔΤΚ, δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, καθώς η αίσθηση της ακρίβειας αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας των μισθολογικών περικοπών και της αύξηση των φορολογικών βαρών, αλλά και των ιδιαίτερα υψηλών τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα.

Έτσι η μείωση έστω και κατά 1,7% των τιμών στην αγορά τον Οκτώβριο 2014 σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2013, δεν αντισταθμίζει την μείωση της αγοραστικής αξίας των εισοδημάτων στην Ελλάδα κατά 30% έως 40% τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά και το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός εισαγόμενων προϊόντων στην Ελλάδα είναι ακριβότερα ακόμα και 20 φορές από τις αντίστοιχες τιμές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Σύμφωνα με στελέχη επιχειρήσεων λιανικής, αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ύπαρξη “trust” στην ελληνική αγορά, μέσω των οποίων οι εταιρίες ελέγχουν τις τιμές, αλλά και στην πολιτική που ακολουθούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, κάνοντας χρήση του άτυπου κανόνα “όποιος πουλάει ακριβά, θα αγοράζει και ακριβά”.

Ταυτόχρονα, μεγάλες εταιρίες οι οποίες διαθέτουν τα προϊόντα τους σε πολλές αγορές διεθνώς, προτιμούν σε κάποιες μεγάλες χώρες-αγορές να έχουν χαμηλές, άρα και ανταγωνιστικότερες τιμές. Αυτό σημαίνει όμως ότι για να αντισταθμίσουν τις απώλειες τους και να διατηρήσουν σταθερό το κέρδος τους αυξάνουν τις τιμές σε άλλες χώρες,όπως για παράδειγμα την Ελλάδα, ανεξάρτητα από την αγοραστική ικανότητα του καταναλωτικού κοινού που απευθύνονται.

Πηγή: http://www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

Είστε μια ντροπή – Φύγετε!

Αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ πρέπει να φύγει. Τώρα. Έπρεπε να είχε φύγει από χτες! Γιατί;

• Γιατί την φορολεηλασία οθωμανικού τύπου, την αρπαγή μισθών και συντάξεων τα βάφτισε «πατριωτισμό».  
• Γιατί το χαράτσι το βάφτισε «αλληλεγγύη».
• Γιατί το συμφέρον των πολυεθνικών που χαίρουν φοροασυλίας είτε μέσω Καραγιώργη Σερβίας είτε μέσω Λουξεμβούργου και γιατί τα εξωδικαστικά κουκουλώματα υποθέσεων τύπου «Ζήμενς» τα βάφτισε «εθνικό συμφέρον».
• Γιατί την απόλυση και την ανεργία τα βάφτισε «εφεδρεία».
• Γιατί το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την εξυπηρέτηση συμφερόντων του εκάστοτε «ενός μειοδότη» τα βάφτισε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας».
• Γιατί την αιθαλομίχλη της ανέχειας, την επιστροφή της χώρας στην εποχή των μαγκαλιών και τις χιλιάδες αυτοκτονίες τα βάφτισε «σωτηρία».
• Γιατί τον εξανδραποδισμό του βασικού – κατ’ ευφημισμό – «μισθού»,  την εκμετάλλευση των «ενοικιαζόμενων εργαζόμενων» και την υπαγωγή της εργασιακής νομοθεσίας στην εποχή των ειλώτων τα βάφτισε «ανάπτυξη».
• Γιατί την είσοδο στα Μνημόνια την βάφτισε «ευλογία» και γιατί την αέναη παραμονή στην Κόλαση την βαφτίζει σαν «έξοδο από το Μνημόνιο».

    Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Οι λόγοι που επιβεβαιώνουν ότι πρέπει να φύγει είναι τόσοι όσοι:

• Τα εκατομμύρια των άνεργων.
• Τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του λαού που έγιναν μετανάστες.
• Οι εκατοντάδες χιλιάδες των γερόντων που τους βούτηξαν τις συντάξεις και δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους.
• Τα χιλιόμετρα των άστεγων και των υποσιτισμένων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων.
• Οι αμέτρητες υποκλίσεις τους στους ντόπιους εργολάβους, στους ντόπιους τραπεζίτες, στους ντόπιους πλουτοκράτες.
• Οι καθημερινές υποκλίσεις τους στους Σόιμπλε, στους Τόμσεν, στους δήθεν «εταίρους» και στους δήθεν «συμμάχους».
• Τα δισεκατομμύρια που άρπαξαν από τον φτωχό, τα δισεκατομμύρια που μοίρασαν στους τραπεζίτες, τα δισεκατομμύρια που λήστεψαν από τα Ταμεία, τα δισεκατομμύρια που έχουν εξασφαλίσει σε ξένους και ντόπιους δανειστές, τοκογλύφους και κερδοσκόπους.
• Τα χιλιάδες νοικοκυριά που δεν έχουν θέρμανση, τα χιλιάδες μαγαζιά που έβαλαν «λουκέτο», τα χιλιάδες όνειρα που καταπλακώνονται στα «συγχωνευμένα» σχολεία και στα υποχρηματοδοτημένα Πανεπιστήμια.
• Οι λόγοι που πρέπει να φύγουν είναι τόσοι όσα και τα 6,3 εκατομμύρια του πληθυσμού των «όλοι μαζί τα φάγαμε» (!) που έχει στοιβαχτεί στα έγκατα της ανέχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
• Οι λόγοι που πρέπει να φύγουν είναι τόσοι όσα και τα σαλιαρίσματά τους με τους ναζί και την ακροδεξιά συνιστώσα του καθεστώτος των Μνημονίων, είναι τόσοι όσοι και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του καθεστώτος των PSI, είναι τόσοι όση και η «μαυρίλα» των Μπαλτάκων, των Πλεύρηδων και των Στύλιων.

    Αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχε τίποτα από τα προηγούμενα, πάλι αυτή η κυβέρνηση θα έπρεπε να φύγει. Και θα ήταν αρκετός ένας και μόνο λόγος. Θα  ήταν αρκετό αυτό που συνέβη χτες. Και τι συνέβη χτες:
    Αποκαλύφθηκε ότι ένα και μόνο… «e-mail» της τρόικας, ένα και μόνο… «ηλεκτρονικό μήνυμα» από τον υπολογιστή» του τελευταίου χαρτογιακά της ΕΕ και του ΔΝΤ (το «e-mail» που είχε φέρει στο φως το περασμένο Σάββατο η εφημερίδα «Αγορά»), ήταν αρκετό ώστε αυτή η - «εθνικά υπερήφανη» - κυβέρνηση να μπει σε «δεύτερες σκέψεις» (http://www.enikos.gr/economy/277026,Emplokh_stis_100_doseis.html), για να κάνει τι; Για να αλλάξει ένα νόμο -   το νόμο για τη ρύθμιση των 100 δόσεων - που η ίδια ψήφισε μόλις πριν 10 μέρες!
    Ναι! Χτες, από το πρωί έως το βράδυ, από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι το υπουργείο Οικονομικών κι από τα υπουργικά γραφεία μέχρι τα κομματικά επιτελεία των δυο κυβερνητικών συνεταίρων, είχαν αναστατωθεί. Είχαν πανικοβληθεί. Είχαν αναμαλλιαστεί.
    Έψαχναν κάθιδροι, πελιδνοί και κάτωχροι, πώς θα αλλάξουν ένα νόμο (τον ίδιο νόμο που τον είχαν κάνει σημαία), πώς θα ανασκολοπίσουν ένα νόμο (τον ίδιο νόμο που είχαν δηλώσει πεντακόσιες φορές ότι «δεν αλλάζει»), πώς θα «μετατρέψουν» ένα νόμο (τον νόμο που τον εμφάνιζαν ως το αγλάισμα της κοινωνικής τους ευαισθησίας), πώς θα κόψουν και θα ράψουν ένα νόμο (τον ίδιο νόμο που τον ψήφισαν μετά χορδών και οργάνων μόλις πριν 10 μέρες) ώστε να εναρμονιστούν με ένα… «e-mail» που τους έστειλε η τρόικα!

    Ναι! Ένα ολόκληρο κράτος, μια ολόκληρη κυβέρνηση – η ίδια κυβέρνηση που μιλάει για «περηφάνια», για «αξιοπρέπεια», για «ανεξαρτησία» και έχει ως συνιστώσα το κόμμα που έλεγε εκείνο το πάλαι ποτέ «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» - έγινε «μύλος» χτες επειδή η τρόικα της έστειλε ένα… «e-mail»!
    Ε, λοιπόν, κύριοι, η στάση σας δεν συνιστά «αδυναμία». Δεν είστε αθώοι γιατί είστε «μικροί» και «λίγοι». Είστε μικροί και λίγοι γιατί είστε συνένοχοι. Δεν επιδεικνύεται δουλικότητα και υποτέλεια «κατ’ ανάγκη», αλλά κατ΄ επιλογή. Η καταισχύνη σας είναι αντανάκλαση της στρατηγικής της τάξης που εκπροσωπείτε, η οποία για να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα, για να έχει την διεθνή στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία, προσφέρει ως εγγύηση στους «εταίρους» την υποδούλωση του λαού και του τόπου.
    Δεν είστε αθώοι γιατί «πιέζεστε» ούτε ισχύει η αστειότητα πως είστε  «προδότες». Είστε ένοχοι όχι γιατί είστε «εθνικά μεμπτοί» ούτε γιατί «ενδίδετε». Αλλά γιατί ό,τι κάνετε το κάνετε σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Γιατί το διαπράττετε σε σύμπραξη με τους «συμμάχους». Και γιατί η εξάρτησή σας είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής σας συνέπειας ως πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα.   
    Αυτή είναι η καταισχύνη σας! Αυτό είναι που καθορίζει τη συμπεριφορά σας και στα «μικρά» και στα «μεγάλα». Και γι’ αυτό, κύριοι, είστε μια ντροπή! Είστε μια σκέτη ντροπή!
    Δεν ξέρουμε αν από το να ντροπιάζετε αυτόν τον τόπο έχετε περάσει πλέον και στην επόμενη φάση: Να μαγαρίζετε, κιόλας, αυτόν τον τόπο. Εκείνο, πάντως, που ξέρουμε (και παρ΄ ότι το φευγιό σας δεν συνιστά ούτε την αναγκαία ούτε την ικανή συνθήκη για να αλλάξει το πλαίσιο μέσα στο ποίο κινείται η χώρα) είναι ότι  ήρθε η ώρα: Να φύγετε. Και θα φύγετε.  

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Offshore πατριωτισμός

Κώστας Βαξεβάνης
Το πράγμα είναι τόσο απλό όσο το περιέγραψε ο Σάμιουελ Τζόνσον : «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Αλλά απατεώνας της πολιτικής ο Γιώργος Καρατζαφέρης; Τόσες σημαίες,τόσα εμβατήρια,τόση αγάπη στα όπλα που θα υπερασπίσουν την πατρίδα για να αποδειχθεί πως οι εταιρείες οι οποίες πουλούσαν αυτά τα όπλα χορηγούσαν και τον πατριωτισμό του Γιώργου Καρατζαφέρη μέσω offshore;
Αν αποδειχθεί πως έτσι είναι,τότε απλώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Δηλαδή το ίδιο γελοίο μοτίβο φουσκωμένης εθνικής υπερηφάνειας,προέρχεται από το φουσκωμένο πορτοφόλι της μίζας. Αλλά αν αποδειχθεί αυτό δεν μιλάμε για τον Καρατζαφέρη μόνο.
Η πιο ενδιαφέρουσα πλευρά στις μέχρι τώρα αποκαλύψεις είναι πως ένα κομμάτι του κοινοβουλευτικού μηχανισμού του ΛΑΟΣ,που αποτελείται από τον Άδωνη Γεωργιάδη,τον Μάκη Βορίδη και τον Θάνο Πλεύρη,συστηματικά κατέθετε Ερωτήσεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο,πιέζοντας να υλοποιηθούν συγκεκριμένα εξοπλιστικά προγράμματα,στο όνομα της πατριωτικής ανησυχίας όπως ισχυριζόταν. Ανάμεσα στα εξοπλιστικά που περιγράφονταν ως αναγκαία,ήταν και αυτά που αντιπροσώπευαν οι χορηγοί των υπεράκτιων εταιρειών Καρατζαφέρη.
Χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη λοιπόν,τρεις βουλευτές του κόμματος έχουν την ίδια συμπεριφορά με τον Πρόεδρο ο οποίος αποδεικνύεται όπως υποστηρίζουν οι εισαγγελείς,εξοπλισμένος από τα εξοπλιστικά. Το φυσικό ερώτημα είναι αν οι βουλευτές αυτοί,ήταν στον ίδιο ρόλο με τον Πρόεδρό τους. Δηλαδή αν γνώριζαν τι γινόταν οπότε είναι συνένοχοι,ή αν δεν γνώριζαν οπότε είναι βλάκες.Σε κάθε περίπτωση ο Εισαγγελέας οφείλει να ερευνήσει ποιός είναι ακριβώς ο ρόλος τους αφού είναι τόσο ταυτισμένος όχι μόνο πολιτικά αλλά και εξοπλιστικά με του Καρατζαφέρη
Έχει σημασία πως σε ανύποπτο χρόνο,ο Βαγγέλης Μειμαράκης ως Υπουργός Άμυνας,είχε εκφράσει δημόσια τη δυσφορία του για το μπαράζ ερωτήσεων από το ΛΑΟΣ για εξοπλιστικά θέματα. Ο Υπουργός Άμυνας είχε αφήσει να εννοηθεί πως οι Ερωτήσεις αυτές είχαν σκοπιμότητα και παρασκήνιο μιλώντας για «νονούς και λαμόγια της πολιτικής».
Τι γνώριζε ο Μειμαράκης που δεν γνωρίζαμε; Η ουσία είναι πως ο τότε Υπουργός,συνστεγάζεται πολιτικά με αυτούς τους οποίους είχε κατηγορήσει για την επιμονή τους να απαιτούν ακόμη και εξοπλισμούς «με σάπια υποβρύχια» όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει. Ουσία είναι και το γεγονός πως οι τρεις σωματοφύλακες του Καρατζαφέρη,από τότε που αποχώρησαν από το ΛΑΟΣ,δεν παρουσιάζουν κανένα πατριωτικό ενδιαφέρον για τους εξοπλισμούς.
Αν ο Καρατζαφέρης έχει χρηματιστεί για να προωθηθούν συγκεκριμένα εξοπλιστικά προγράμματα, δεν έγινε γιατί είχε δικαίωμα αποφάσεων αγοράς ως Υπουργός Άμυνας αλλά προφανώς για να διαμορφώνει το πολιτικό κλίμα και να κάνει τις πολιτικές κινήσεις οι οποίες θα έκαναν να φαντάζουν αναγκαίοι αυτοί οι εξοπλισμοί. Δηλαδή για να μεταφέρει στη Βουλή τις πιέσεις μιλώντας για αναγκαία όπλα ή για εθνικές ανάγκες προκειμένου να εξασφαλιστεί το επιθυμητό για τις εταιρείες όπλων. Αφού λοιπόν αυτό πλήρωναν οι έμποροι όπλων,πρέπει να δούμε και ποιοί άλλοι το έκαναν
Και μια διαπίστωση της τελευταίας στιγμής.Ο Άδωνις Γεωργιάδης,στο όνομα της ανάγκης για μια καλή Παιδεία,έχει παραβρεθεί σε εκδηλώσεις των ιδιωτικών Σχολών Ξυνή (πρόκειται για Όμιλο που έχει φεσώσει το Δημόσιο) για να δηλώσει πως η ιδιωτική Παιδεία και μάλιστα αυτή που παρέχει ο Όμιλος Ξυνή είναι καλύτερη από τη Δημόσια η οποία δεν αξίζει. Με τη διαπίστωση αυτή δεν θέλω να πω ότι ο Άδωνις γινόταν απαραίτητα πλασιέ συμφερόντων χρηματιζόμενος,αλλά οφείλει να απαντήσει γιατί συστηματικά παρέχει την πολιτική του κάλυψη σε πράγματα που μπορούν να παρεξηγηθούν

Διαβάστε περισσότερα

Χρεοκόπησαν και την Παιδεία

 
Θοδωρής Λαπαναΐτης
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν άκρως διδακτική για την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος και το ρόλο των επίδοξων σωτήρων του. Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η επιχειρηματολογία όσων τάσσονταν κατά των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων με το επιχείρημα ότι θέλουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ανοιχτά.

Δύο ειδήσεις αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η πρώτη είδηση είναι ότι ο υπουργός Παιδείας σκέφτεται να προχωρήσει σε νομοθετική πρωτοβουλία, με την οποία θα πετάει το μπαλάκι στις πρυτανικές αρχές προκειμένου οι τελευταίες να προβούν σε μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια, διότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το σημερινό αριθμό φοιτητών.
Η δεύτερη είδηση σχετίζεται με τις σκέψεις και τις προθέσεις του Ανδρέα Λοβέρδου που θέλει να προωθήσει την εθελοντική δουλειά εκπαιδευτικών, όπου αντί μισθού θα δίνονται… μόρια, επειδή επίσης οικονομικά δεν υπάρχουν λεφτά για να καλυφθούν 1.100 κενά σε θέσεις εκπαιδευτικών.
Ολα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο υπουργός Παιδείας συμπεριφέρονταν ως σύγχρονοι Ιαβέρηδες, ο μεν πρώτος απειλώντας τους φοιτητές με μηνύσεις και ο δεύτερος ζητώντας παρέμβαση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να διαπιστώσει αν είναι «υποκινούμενες» οι μαθητικές καταλήψεις κατά του νέου Λυκείου και της «Τράπεζας Θεμάτων».
Δεν είναι υποκριτικό να στηρίζεις λογικές και πρακτικές «νόμου και τάξης» εις βάρος φοιτητών και μαθητών και την ίδια ώρα να σφυρίζεις αδιάφορα για το γεγονός ότι η κυβέρνηση «κλείνει» το πανεπιστήμιο σε χιλιάδες νέους που θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτατο επίπεδο; Δεν είναι ακόμα πιο οξύμωρο να ψάχνεις κομματικούς υποκινητές στις μαθητικές καταλήψεις όταν ο ίδιος ο υπουργός με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο λέει ότι η κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν ούτε τη στοιχειώδη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς 1.100 δασκάλων που λείπουν από τα σχολεία;
Αν αποδεικνύουν κάτι αυτά τα γεγονότα είναι ένα απλό συμπέρασμα που συνίσταται στο ότι όσοι θέλουν «νόμο και τάξη» είναι όσοι θέλουν να υπηρετήσουν μια πολιτική που κλείνει τις πόρτες των δικαιωμάτων και των ευκαιριών για τη νεολαία. Είτε μη επιτρέποντάς της να σπουδάσει (μείωση του αριθμού των εισακτέων), είτε παρέχοντάς της απαξιωμένα πτυχία και με την ανεργία να καραδοκεί. Και τελικά, απ” αυτή την πολιτική η μόνη πόρτα που μένει ανοιχτή είναι αυτή της μετανάστευσης για τους νέους επιστήμονες.
Τα συγκεκριμένα περιστατικά στην Παιδεία αποδεικνύουν και κάτι ακόμα: Είναι πρώτου μεγέθους υποκρισία, είναι φαρισαϊσμός να απαιτείς από τους νέους και τους εργαζόμενους, από την κοινωνία συνολικά να γίνει πιο παραγωγική και να στραφεί στην καινοτομία για να γίνει πιο ανταγωνιστική και την ίδια στιγμή να λες ότι πρέπει να σπουδάζουν λιγότεροι γιατί «δεν υπάρχουν λεφτά».
Αλήθεια, ποιος κλείνει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Οι αγώνες της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στην εκπαίδευση ή η πολιτική της λιτότητας και της υποχρηματοδότησης της Παιδείας;
Πηγή: Ελευθεροτυπία

Διαβάστε περισσότερα

Με τους εξόριστους εις τα νησιά του θανάτου

Η χαρά, που ξαναβρήκα την προσωπική μου ελευθερία ύστερα από δυόμισι μηνών εξορία, δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω όσα μαρτύρια και εξευτελισμούς τράβηξα μαζί με τόσους άλλους διανοουμένους, επιστήμονες και εργάτες στο ξερόνησο του Αϊ-Στράτη.

Του Κώστα Βάρναλη

Προ πάντων δε με αφήνει να ησυχάσω η σκέψη πως εμείς οι λιγοστοί, που σταθήκαμε τυχεροί να γυρίσουμε στα σπίτια μας και στις δουλειές μας, αφήσαμε πίσω μας ένα σωρό άλλους αγαπημένους συντρόφους, παιδιά του λαού, που χαροπαλεύουνε απάνου στα κρεβάτια τους περιμένοντας με ανοιχτά τα μάτια από μέρα σε μέρα το θάνατο από πείνα.

Γιατί, όπως ξέρει όλο το πανελλήνιο, ο νόμος για τη γενική αμνηστία των πολιτικών αδικημάτων, ενώ περιλαβαίνει μέσα όλους τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς, που με τα όπλα στο χέρι επιχειρήσανε να αρπάξουνε την εξουσία· ενώ περιλαβαίνει μέσα και κοινούς δολοφόνους και όλους τους χαφιέδες, που με καταγγελίες ψεύτικες πήρανε στο λαιμό τους κόσμο και κοσμάκη, αφήνει έξω τους αγωνιστές του προλεταριάτου.

Κι αυτοί αναγκαστήκανε να μεταχειριστούνε το έσχατο όπλο που μένει στα θύματα της κρατικής Βίας, όταν είναι δεμένα πιστάγκωνα, με την απεργία πείνας. Αυτά τα θύματα έχουμε χρέος να τα σώσουμε από τα νύχια του θανάτου. Αυτή τη στιγμή τρεις σύντροφοί μου του Αϊ-Στράτη, ο Λαμπρίδης, ο Λιονάκος, ο Κωσταντόπουλος, είναι σε τέτοια απελπιστική κατάσταση που πρέπει να εξεγείρει όλον τον τύπο, όλους τους αληθινούς δημοκράτες, όλες τις εργατικές οργανώσεις και τα επαγγελματικά σωματεία για να τους σώσουμε από τα νύχια του χάρου.

Και θα ρωτήσετε, ποιο είναι το έγκλημα όλων αυτών των θυμάτων της αστικής τρομοκρατίας; Τίποτα. Άλλοι γιατί αγωνιστήκανε για το ψωμί τους, άλλοι γιατί μιλήσανε σε εργατικέ συγκεντρώσεις, άλλοι γιατί εκλεγήκαν πρόεδροι κοινοτήτων ή βουλευτές εργατικοί από το λαό! Εξόν αυτούς είναι και άλλοι, που δεν τους απαγγέλθηκε καμιά ρητή κατηγορία, μα έτσι εξοριστήκανε «προληπτικώς», γιατί οι επιτροπές ασφαλείας τους κρίνανε «επικίνδυνους κομμουνιστές».

Κι από πού οι επιτροπές αυτές παίρνουνε τις πληροφορίες τους, ότι ο Άλφα ή ο Βήτα είναι «επικίνδυνοι».Από την Ειδική Ασφάλεια. Δηλαδή από την οργάνωση των χαφιέδων! Αυτό φτάνει για να δειχτεί η αξιοπιστία των πληροφοριών αυτών!

Αλλ’ αν η δουλειά των χαφιέδων είναι να καταθέσουνε τα πιο απίθανα πράγματα εις βάρος των πολιτών, που παρακολουθούνε (από υπερβολή ζήλου!) όμως η Ασφάλεια θα έπρεπε να κοσκινίζει αυτές τις πληροφορίες. Και να μην παθαίνει ό,τι έπαθε στη δίκη των πολιτικών αρχηγών, όπου παρουσιαστήκανε τέτοιες εξωφρενικές καταθέσεις, που προκαλέσανε την ιλαρότητα του ακροατηρίου.

Το περίεργο είναι, πως η ίδια η διεύθυνση της Ειδικής Ασφάλειας είτε σκόπιμα είτε από ακαταστασία της γραφειοκρατικής της υπηρεσίας παρουσιάζει έως τώρα ανακοινωθέντα «ανακριβή». Έτσι δημοσίεψε στις αρχές του Δεκέμβρη έναν πρώτο κατάλογο ανακαλομένων εξορίστων, που δεν είχανε ποτές εξοριστεί. Το Ελεύθερον Βήμα της 10ης του μηνός έγραψε γι’ αυτόν τον κατάλογο: «Σχετικώς με τους επαναφερομένους 48 υπό εκτόπισην πολίτας παρέχονται αι πληροφορίαι ότι οι περισσότεροι, αν μη όλοι οι φερόμενοι εις τον κατάλογον της Ειδικής Ασφαλείας ως εκτοπισμένοι και επαναφερόμενοι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΕΚΤΟΠΙΣΘΗ ευρίσκονται δε εις τας Αθήνας κ.λπ.».Αυτήν την είδηση δεν την διαψεύσανε οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι της Ασφαλείας.

Και στον τελευταίο κατάλογο, που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες (22 του Δεκέμβρη) αναγράφονται για ανακαλούμενοι από τον Αϊ-Στράτη άνθρωποι, που έχουν φύγει πριν ένα ή δυο μήνες από κει, γιατί είχε λήξει η ποινή τους. Αυτοί είναι ο Π. Ρούσσος, ο Καγιώργης, ο Γεωργακόπουλος κι η Αικατερίνη Κούσκου.

Και γιατί αυτές οι ανακρίβειες; Για να ριχτεί σκόνη στα μάτια του κόσμου; Για να καθησυχάσει η κοινή γνώμη.

Μετά απ’ αυτά, πώς να έχει κανείς εμπιστοσύνη στις πληροφορίες της Ειδικής Ασφάλειας;

Έτσι, που ξέπεσε τελευταία στη γενική ανυποληψία αυτή η Ασφάλεια,έχει χρέος η κυβέρνηση να την καταργήσει· κι αυτήν και τη Γενική Ασφάλεια, που καταντήσανε δημόσιος κίνδυνος.

Γιατί παρανομούνε ανεύθυνα. Είναι κράτος εν κράτει. Ή τουλάχιστο, όπως μας έγραψε κάποιος φίλος κι εξαιρετικός επιστήμονας και άνθρωπος του Βόλου, «να ιδρυθεί μια τρίτη Ασφάλεια, για να μας φυλάει από τις δυο άλλες!…».

Η κατάργηση των Ασφαλειών είναι αλληλένδετη με την κατάργηση του αντισυνταγματικού, του μεσαιωνικού νόμου «περί ιδιωνύμου αδικήματος». Αλλ’ όσο να γίνει αυτό, ας απαγορευτεί τουλάχιστο για τώρα κάθε εκτόπιση, πριν το άτυχο θύμα απολογηθεί! Το δικαίωμα της απολογίας είναι από τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κάθε πολιτισμένου κράτους!

* Απόσπασμα από το βιβλίο «Άϊ Στράτης, θυμήματα εξορίας» του Κώστα Βάρναλη, εκδόσεις Καστανιώτη

Πηγή: tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πώς η αποτυχία βοηθάει στην επιτυχία;

  Της Λένας Παπαδημητρίου
Πώς κατακτά την επιτυχία ένα παιδί; Ζώντας σε «χρυσό κλουβί» ή μαθαίνοντας από νωρίς να ξανασηκώνεται; Ο Πολ Ταφ, συγγραφέας του βιβλίου «How Children Succeed», εξηγεί ότι είναι προτιμότερο το παιδί σου να έχει αυτοέλεγχο από το να βγάζει IQ 180.

Tο πείραμα είναι παλιό, αλλά πάντα επίκαιρο. Γνωστό ως «marshmallow experiment» (ας το αποδώσουμε ελεύθερα «πείραμα του ζαχαρωτού»), πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του ’60 από τον Γουόλτερ Μίτσελ, ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Τα παιδιά που κατάφερναν να επιστρατεύσουν αρκετό αυτοέλεγχο ώστε να μην καταβροχθίσουν αμέσως ένα ζαχαρωτό, αλλά να περιμένουν λίγο – και ως επιβράβευση να καταβροχθίσουν δύο ζαχαρωτά – τα πήγαιναν καλύτερα στο σχολείο, ήταν πιο επιμελείς μαθητές και είχαν καλύτερη εξέλιξη ως ενήλικοι. Δεν ήταν πιο έξυπνα, δεν διέθεταν υψηλότερο IQ από άλλα, λίγο πιο λαίμαργα, παιδιά. Είχαν απλώς καλύτερη γνώση της ζωής. Και πετύχαιναν πιο εύκολα σε αυτή, επειδή ακριβώς κατείχαν τη συγκεκριμένη γνώση.
Ενα παιδί με υψηλό σκορ στα τεστ IQ, αλλά «στραβάδι» συναισθηματικά, δεν έχει πολλές ελπίδες να πετύχει στη ζωή του. Αυτό υποστηρίζει στο νέο βιβλίο του με τίτλο «How Children Succeed: Grit, Curiosity, and the Hidden Power of Character» (εκδ. Houghton Mifflin Harcourt) ο Αμερικανός Πολ Ταφ, δημοσιογράφος και «μάχιμος» ερευνητής, ο οποίος, προτού καθίσει να γράψει, έσπευσε, μεταξύ άλλων, να ζήσει από κοντά αληθινές ιστορίες παιδιών από «ζόρικες» γειτονιές του Σικάγου. Η περιέργεια, η επιμονή, ο αυτοέλεγχος, η αυτοπεποίθηση, το ψυχικό σθένος και η αποφασιστικότητα αποδεικνύονται, σύμφωνα με τον Ταφ, πολύ καλύτερη συνταγή επιβίωσης από τα CDs με ακούσματα «Baby Beethoven» και τα ταχύρρυθμα μαθήματα ρωσικών.
Όπως εξηγεί ο ίδιος στο BHmagazino: «Αυτό που με συνάρπασε περισσότερο κατά τη διάρκεια της έρευνας είναι τα στοιχεία που περισυνέλεξα σχετικά με τους απόφοιτους πανεπιστημίου και τις μη γνωστικές ικανότητες. Θεωρώ ότι αντιμετωπίζουμε την απόκτηση του πτυχίου σαν υπόθεση καθαρής εξυπνάδας, και όμως οι μελετητές ανακάλυψαν πρόσφατα ότι κάποια γνωρίσματα του χαρακτήρα είναι στην πραγματικότητα καλύτεροι δείκτες από το IQ προκειμένου να προβλέψει κανείς ποιοι είναι τελικά εκείνοι που θα αποφοιτήσουν. Η ανακάλυψη αυτή με γοήτευσε, επειδή αποδεικνύει ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να βελτιώσουν τα ισχυρά στοιχεία του χαρακτήρα τους».
H αποτυχία κάνει καλό
Στο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, ο Ταφ συνδυάζει το επιτόπιο ρεπορτάζ με τις παλαιές και νεότερες επιστημονικές έρευνες. Ανάμεσά τους αυτή της Αντζελα Ντάκγουορθ από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, η οποία μελέτησε ενδελεχώς το ψυχικό σθένος και την αποφασιστικότητα να φέρει κανείς εις πέρας έναν ακαδημαϊκό στόχο. Επινοώντας, μάλιστα, ένα ειδικό ερωτηματολόγιο, διαπίστωσε ότι το υψηλό σκορ στο σθένος και στην αποφασιστικότητα να επιτύχεις κάτι είναι πιο σημαντικός δείκτης ακόμη και εν συγκρίσει με την ίδια τη νοημοσύνη σου.
Ο Ταφ καταθέτει επίσης αυτό που ψυχολόγοι και νευροεπιστήμονες αγωνίζονται τις τελευταίες δεκαετίες να αποδείξουν. Οτι ο χαρακτήρας του παιδιού δομείται επάνω σε αυτό που η δυτική κοινωνία των γρανιτένιων success stories τρέμει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: την αποτυχία! Εξηγεί πώς παιδιά από όλα τα κοινωνικά στρώματα σήμερα στις ΗΠΑ στερούνται τελικά εμπειρίες ουσιαστικές για την ανάπτυξή τους σε υγιείς ενηλίκους. Από τη μία πλευρά, τα τέκνα των ευκατάστατων οικογενειών «μονωμένα» από οποιαδήποτε αληθινή δυσκολία ή ματαίωση, περνούν τα πρώτα τους χρόνια μέσα σε αποστειρωμένα playrooms με γιγαντιαία λούτρινα δεινοσαυράκια για να φθάσουν σε μια εξίσου εξωραϊσμένη – καθ’ ότι πλήρως ελεγχόμενη – ενηλικίωση. «Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο» λέει ο Ταφ. «Αυτό, όμως, που ανακαλύπτουμε τώρα είναι ότι τελικά, υπερπροστατεύοντας τα παιδιά μας, τους κάνουμε τελικά μεγαλύτερο κακό. Αν δεν τους δώσουμε τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στις αληθινές προκλήσεις της ζωής, να πέσουν και να ξανασηκωθούν, τότε τους στερούμε την ευκαιρία να αναπτύξουν τον δικό τους χαρακτήρα». Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα στην Αμερική 19χρονοι υποψήφιοι, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που καλούνται να περάσουν για την εισαγωγή τους σε κάποιο πανεπιστήμιο, ζητούν από τους καθηγητές να τηλεφωνήσουν, για καλύτερη ενημέρωση, στους γονείς τους. Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι εκείνοι που, ακόμη και σε συνεντεύξεις για την πρόσληψή τους σε μια εταιρεία, εμφανίζονται αγκαζέ με τη μαμά και τον μπαμπά, οι οποίοι είναι, βέβαια, πιο κατάλληλοι να διαπραγματευτούν με το big boss τον μισθό και τις συνθήκες εργασίας.
H οικογένεια ως εταιρεία
Από την άλλη πλευρά, εξηγεί ο Ταφ, τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, που έρχονται από πολύ νωρίς αντιμέτωπα με τα αληθινά προβλήματα – από τον υποσιτισμό και την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μέχρι τα δυσλειτουργικά σχολεία και τις βυθισμένες στην παραβατικότητα γειτονιές –, δεν θα δεχτούν την υποστήριξη που χρειάζονται για να μετουσιώσουν τις δυσκολίες αυτές σε προσωπικούς «θριάμβους» που χτίζουν χαρακτήρα. Ητοι, τα πλουσιόπαιδα ζουν ισοβίως με ένα επίχρυσο δίχτυ προστασίας και δεν μαθαίνουν ποτέ πώς να διαχειριστούν την αποτυχία. Από την άλλη πλευρά, τα φτωχόπαιδα βιώνουν συχνά τόσο τραυματικά την πτώση, που δεν ξανασηκώνονται ποτέ.
Οπως μας εξηγεί ο συγγραφέας του βιβλίου, την κατάσταση επιδεινώνει ο λεγόμενος «υπεργονεϊσμός» των τελευταίων ετών, αυτή η γονεϊκή μανία – που αφορά και τους γονείς της μεσαίας τάξης – να έχουμε κάθε λεπτό της ζωής των παιδιών κάτω από διαρκή προγραμματισμό, έλεγχο, επίβλεψη και αξιολόγηση (εκτός, βέβαια, από την ώρα που είναι «παρκαρισμένα» μπροστά στην τηλεόραση ή στο PlayStation). Η σύγχρονη οικογένεια λειτουργεί σαν εταιρεία, εστιάζοντας πάνω από όλα στον τομέα της παραγωγικότητας και των σχολικών επιδόσεων. Όπως αναφέρει η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου: «Στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια οι γονείς έχουμε βάλει τα παιδιά σε μια κούρσα τελειότητας. Τα τρέχουμε από πολύ μικρή ηλικία σε δραστηριότητες, δεν τους αφήνουμε χώρο και χρόνο να παίξουν και να πειραματιστούν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα τετράχρονο κοριτσάκι, του οποίου η μαμά επέμενε, εκτός από κολύμβηση, μπαλέτο και αγγλικά, να κάνει και μαθήματα κινεζικών. Τους δίνουμε, δηλαδή, ερεθίσματα και γνώση, αλλά δεν κάνουμε τίποτε για να αναπτύξουμε τη συναισθηματική, την ψυχική πλευρά τους, τα γνωρίσματα εκείνα που θα τα βοηθήσουν να διαχειριστούν την απογοήτευση, τη ματαίωση, τη ζωή τους. Υψώνουμε γύρω τους ένα προστατευτικό τείχος, σε πολλά, μάλιστα, επίπεδα. Συχνά, δεν τα αφήνουμε να διαχειριστούν ούτε τις σχέσεις με τους συνομηλίκους τους, αφού και αυτές είναι κατευθυνόμενες από εμάς. Αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα με τον δάσκαλο; Πάλι εμείς σπεύδουμε να “καθαρίσουμε”. Πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά, διότι τα παιδιά εμφανίζουν πλέον από πολύ μικρή ηλικία άγχος, κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές».
Ενδεχομένως η κρίση να βοηθήσει προς τη σωστή κατεύθυνση; «Ας δούμε μήπως, αφήνοντας πίσω τα χρόνια των παροχών, καταφέρουμε να γυρίσουμε σε κάποια μοντέλα πιο ουσιαστικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, βοηθώντας τα να δουν διάφορες αποχρώσεις της ζωής, περνώντας τους αξίες και ιδεολογία». Φτάνει, βέβαια, να κατορθώσουμε παράλληλα να αναχαιτίσουμε και το παλιρροϊκό κύμα της κρίσης που φαίνεται να καταργεί κάθε έννοια «επιτυχίας»: «Την τελευταία χρονιά κυρίως παρατηρώ μια έντονη απαισιοδοξία από μέρους των γονέων» επισημαίνει η κυρία Καππάτου. «Τους ακούω όλο και πιο συχνά να λένε “και να σπουδάσει, τι θα κάνει;”. Φοβάμαι πως αν αυτός ο σκεπτικισμός περάσει και στα παιδιά, θα τους μεταφέρει ένα μήνυμα ακυρωτικό, μηδενιστικό, χωρίς καμιά ελπίδα. Και παιδιά και έφηβοι χωρίς ελπίδα δεν μπορούν να προχωρήσουν».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Διαβάστε περισσότερα

«Ετσι ήθελε η Παναγιά»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Βαθιά πίστη; Ακρότατη ευλάβεια; Εξομολογητής ή γέροντάς τους δεν είμαι, δεν έχω λοιπόν λόγο να μην πιστεύω πως όσοι εμπλέκουν τα θεία στην πολιτική, οικονομική, ιατρική, αθλητική, καλλιτεχνική καθημερινότητα, το πράττουν από αγνό θρησκευτικό φρόνημα. Πεπεισμένοι από τη χριστιανική τους συνείδηση, που τους υπαγορεύει να εκφράζουν δημόσια την πίστη τους, έστω κι αν η δημόσια έκθεση ενδέχεται να προσλάβει την ευαγγελικώς κατακριτέα μορφή τού θεαθήναι. Δεν πρέπει πάντως να προειδοποιήθηκαν άνευ λόγου οι πιστοί να αποφεύγουν την υποκριτική διατυμπάνιση των μύχιων θρησκευτικών αισθημάτων τους.

Ούτε και το πασίγνωστο «Το πολύ το κυριελέησον το βαριέται κι ο Θεός» ειπώθηκε χωρίς λόγο. Φαρισαϊκές συμπεριφορές ήθελε να στηλιτεύσει αυτός που συνόψισε σε εννιά λέξεις την κοινή αντίληψη για όσους σταυροκοπιούνται κάθε λίγο και λιγάκι. Για όσους ανάβουν με πόζα το κερί τους και κάνουν βαθιές μετάνοιες με το βλέμμα όχι προς τα μέσα αλλά προς τους γύρω, να εξακριβώσουν αν τους βλέπουν. Α, και για όσους εποχούμενους κάνουν τον σταυρό τους με το δεξί χέρι όταν περνούν έξω από εκκλησία, ενώ με το αριστερό μουντζώνουν τον «ατζαμή» της διπλανής λωρίδας.

Ο αθλητισμός είναι ιδανικό πεδίο για την ανάπτυξη της πίστης – ή των προλήψεων και της δεισιδαιμονίας· είναι πολύ λεπτή η γραμμή που τα χωρίζει ώρες ώρες. Και αυτό ανεξαρτήτως θρησκείας, όπως μας έχει βοηθήσει να καταλάβουμε η παγκοσμιοποίηση του αθλητικού θεάματος· έχει τύχει λ.χ. να δούμε πολεμιστές αντίπαλων αντάρτικων ομάδων να φορούν τη φανέλα του Μπέκαμ ή του Ρονάλντο. Βεβαίως, εμείς, σαν εκ γενετής «πιστοί» μιας θρησκείας που συναριθμείται στις «πνευματικές», χασκογελάμε διαβάζοντας για τον Καμερουνέζο μάγο ή τον Βραζιλιάνο σαμάνο που επιστρατεύτηκαν για να βοηθήσουν την εθνική της χώρας τους. «Πρωτογονισμός» αποφαινόμαστε. Ενώ θεωρούμε άκρως πνευματικό το ν’ ακούμε τον πρωθυπουργό να λέει ότι «θα βγούμε απ’ το Μνημόνιο με τη βοήθεια του Θεού», του εθνικοποιημένου Θεού. Ή το ν’ ακούμε τον κ. Αναστασιάδη, προπονητή του ΠΑΟΚ, να λέει με ύφος εσφιγμενίτικο ότι το «ήθελε η Παναγιά» τη μία να νικήσει η ομάδα του, την άλλη να χάσει.

Είναι αξιοθαύμαστο βέβαια ότι ο καλός προπονητής διατηρεί ακέραιη την πίστη του χάσει-κερδίσει η ομάδα του και δεν ρυθμίζει συμφεροντολογικά τα αισθήματά του. Και πάλι όμως, η μονότονη επίκληση της Παναγίας, η επί ματαίω χρήση του ονόματός της σε ζητήματα όπως η άστοχη έξοδος του τερματοφύλακα ή η στραβοκλωτσιά του σέντερ φορ δεν είναι και από τις πνευματικότερες υποθέσεις. Αλήθεια, αν τύχει να χάσει ο ΠΑΟΚ με οφσάιντ που δεν το σφύριξε ο διαιτητής, πώς θα μπορούσε να υποστηρίξει ο κ. Αναστασιάδης ότι «το ήθελε η Παναγιά»; Πώς μπορούμε εμείς δηλαδή, πιστοί και μη, να δεχτούμε ότι η Παναγία θέλησε να αδικήσει κατάφωρα κάποιους, που ενδέχεται μάλιστα να είχαν επίσης προσευχηθεί σ’ αυτήν;

Διαβάστε περισσότερα

“Απ' τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες...”

Δεν έχουν αφήσει όρθιο τίποτα! Έχουν διαλύσει τα πάντα! Και τώρα ετοιμάζουν νέο «ριφιφί»! Ναι, αυτό που σχεδιάζουν στο Ασφαλιστικό δεν ισοδυναμεί με τίποτα λιγότερο από ένα άνευ προηγουμένου, το οριστικό, το τελειωτικό «ριφιφί» για τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Για τις συντάξεις. Για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων.
    Μπροστά στους «σωτήρες» μας ο Ηρόστρατος μοιάζει με ευγενικό πρόσκοπο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το καλοκαίρι η Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (ΠΟΠΟΚΠ), οι απώλειες χρημάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων στο διάστημα των Μνημονίων ανήλθε στα 33 δισ. ευρώ. Μόνο από το περίφημο PSI για το οποίο τόσο επαίρεται η συγκυβέρνηση, οι απώλειες των Ταμείων ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ.
    Όμως η αγριότητά τους δεν έχει όρια. Ο «κανιβαλισμός» τους είναι ακόρεστος. Έφτασαν χτες δια του επικεφαλής του ΙΚΑ, του Ρ.Σπυρόπουλου, να θέτουν ζήτημα διαφοροποίησης της υγειονομικής περίθαλψης των Ασφαλισμένων ανάλογα με τα ένσημα! Δηλαδή, τι λένε; Ότι σε μια χώρα που την κατάντησαν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι να είναι άνεργοι και άλλα 3 εκατομμύρια να είναι από ανασφάλιστοι έως ημιανασφάλιστοι, εκείνο που θα τους παρέχεται σαν υγειονομική περίθαλψη θα είναι μια… ασπιρίνη – και «αν»!

    Φυσικά, η κλοπή των Ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων δεν αποτελεί ελληνική ευρεσιτεχνία. «Έκλεψαν το ταμείο των συντάξεων για να βοηθήσουν τους πλούσιους τραπεζίτες φίλους τους», έγραφε η «Irish Daily Mirror» την επομένη της ανακοίνωσης της ιρλανδικής κυβέρνησης για την προσφυγή της χώρας στο «μηχανισμό» ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ...
    Και από τα δικά μας, τι να πρωτοθυμηθούμε;

• Ήδη, εδώ και δυο δεκαετίες, μετράμε αλλεπάλληλους αντιασφαλιστικούς νόμους.
• Ήταν μόλις λίγους μήνες μετά το μνημειώδες εκείνο «δεν υπάρχει σάλιο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όσον αφορά στα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, όταν το Υπουργικό Συμβούλιο των Παπανδρέου - Λοβέρδου, τον Δεκέμβρη του 2010, ανακοίνωσε τημείωση των εισφορών των μεγαλοεπιχειρηματιών στα Ταμεία κατά 25%...
• Ήδη έχουν θεσμοθετήσει τα 40 χρόνια Ασφάλισης για την κατοχύρωση πλήρους σύνταξης - την οποία πρώτα την συρρίκνωσαν.
• Ήδη με το πρώτο μνημονιακό Ασφαλιστικό -  και σε συνθήκες ανεπανάληπτης ανεργίας και ανελέητης μείωσης των μισθών - ο ελληνικός λαός έχει υποστεί την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έως το 67^ο έτος.  

    Με άλλα λόγια: Η έξοδος από τον εργάσιμο βίο, ακόμα κι αν κάποιος καταφέρει ποτέ να στοιχειοθετήσει δικαίωμα σύνταξης, θα ισοδυναμεί με φτώχεια. Θα ισοδυναμεί με εξαθλίωση για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων.
    Και, όμως, μετά απ' όλα αυτά, οι κυβερνώντες πάνε για νέες περικοπές!
Και το ακόμα «καλύτερο»: Τη στιγμή που προωθούν νέες περικοπές στις συντάξεις, έχουν ήδη αποφασίσει νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές!


    Αυτή η πολιτική της δήθεν «σωτηρίας» των Ταμείων, που οδηγεί στην καταλήστευση των Ταμείων και στην εξόντωση των ασφαλισμένων, δεν είναι σημερινή. Πρόκειται για ένα έγκλημα δεκαετιών. Ας θυμηθούμε:
    Πριν ακόμα συντελεστεί το μεγάλο «ριφιφί» των αποθεματικών των Ταμείων με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 2000, πριν ακόμα αποκαλυφθεί το σκάνδαλο των ομολόγων το 2007, είχε προηγηθεί μια ολόκληρη 40ετία (1951 - 1990), κατά την οποία συνέβαινε το «απίθανο»:
    Οι εκάστοτε κυβερνώντες - εφαρμόζοντας την πολιτική της συσσώρευσης προς όφελος των λίγων διά μέσου της αποστέρησης από τους πολλούς - υποχρέωναν τα Ασφαλιστικά Ταμεία να καταθέτουν όχι μόνο ατόκως, αλλά και με αρνητικό επιτόκιο τα λεφτά των εργαζομένων στις τράπεζες.
    Οι τράπεζες, με τη σειρά τους, επιδοτούσαν (ανέξοδα και με λεφτά των εργατών) τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εργολάβους.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι τα λεφτά των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές τους εισφορές κατατέθηκαν στις τράπεζες:

• το 1950 με αρνητικό επιτόκιο -7,6%,
• το 1954 με αρνητικό επιτόκιο -11,1%,
• το 1974 με αρνητικό επιτόκιο -21,8%,
• το 1981 με αρνητικό επιτόκιο -13%,
• το 1986 με αρνητικό επιτόκιο -8%,
• το 1990 με αρνητικό επιτόκιο -2,4%.

    Από αυτή και μόνο την (καθ' όλα νόμιμη - με το νόμο 1611/1950 είχε γίνει) κομπίνα, το κράτος των Παπάγων, των Πλαστήρων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου λεηλάτησε, σε τιμές της δεκαετίας του 2000, περί τα 58 δισ. ευρώ από τα Ασφαλιστικά Ταμεία!
    Μήπως όλα αυτά είναι «περασμένα – ξεχασμένα»; Ούτε «περασμένα» είναι (απόδειξη ότι επαναλαμβάνονται διαρκώς), ούτε «ξεχασμένα»: Οι εργάτες του '50, του '60, του '70, από τους οποίους έκλεψαν τότε τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι των 300, 400 και 500 ευρώ..

    «Απ' τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες...», έγραφε ο Αραγκόν.
    Θα μπορούσε να το έχει γράψει για τον Έλληνα συνταξιούχο. Τον άνθρωπο τον ηλικιωμένο, τον γέροντα, που δούλεψε μια ζωή και που η μια μετά την άλλη οι  κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» του κόβουν κι άλλο τη σύνταξη πείνας, τον εξαναγκάζουν να ζει στη φτώχεια, για τον εξής πολύ απλό - και ταξικό λόγο:
    Γιατί, ενώ του χρωστούν συντάξεις ανθρώπινες, συντάξεις τις οποίες έχει πληρώσει, οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων, τις έχουν καταχραστεί.
    Και τώρα εκείνο που εξυφαίνεται μέσα από τις λεγόμενες νέες ενοποιήσεις που προγραμματίζονται, είναι η πλήρης διάλυση των Ταμείων. Είναι η πλήρης μετατροπή του χώρου της κοινωνικής ασφάλισης σε πεδίο ιδιωτικής μπίζνας. Είναι η μετατροπή της σύνταξης σε μια έννοια που δεν θα αντιστοιχεί ούτε καν στην έννοια του «ψίχουλου».
    Αν αυτό δεν είναι «αιτία πολέμου», ενός μονομερούς, ανελέητου και αδυσώπητου «ταξικού πολέμου» που έχει κηρυχτεί εναντίον του λαού, τότε τι είναι;

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα