"ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ" - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

«ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ»

Το νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της «Διεξόδου»

 για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Η «Διέξοδος» συμμετέχοντας στη μεγάλη «γιορτή» των Μουσείων που διοργανώνεται κάθε χρόνο τη 18^η Μαΐου, γνωστή ως  Διεθνής Ημέρα Μουσείων, υλοποιεί για τους μικρούς της φίλους το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Όλοι διαφορετικοί  αλλά όλοι ίσοι».

Οι μαθητές που θα συμμετάσχουν θα έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν την έννοια των ανθρώπινων  δικαιωμάτων, να προβληματιστούν σχετικά με την καταπάτησή τους, ιδιαίτερα των δικαιωμάτων των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, όπως είναι οι άνθρωποι με αναπηρίες, και να αναλάβουν δράση για την προστασία τους.

«Ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τι είναι η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Πώς μπορούμε να προστατέψουμε τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες;» Σε αυτά και σε πολλά αλλά ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση μέσα από παιχνίδια λόγου, γραφής, κίνησης και εικαστικών δημιουργιών.

Το πρόγραμμα απευθύνεται σε μαθητές της Ε’ και ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού και θα ολοκληρωθεί σε τρεις Σαββατιάτικες συναντήσεις (13, 20 και  27/5/2017) στις 11 το πρωί,   στον χώρο της Πολιτιστικής Βιβλιοθήκης της "Διεξόδου"  (Ράγκου 5).

Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής οι ενδιαφερόμενοι γονείς μπορούν  να απευθύνονται  στον χώρο υποδοχής του Ιστορικού Μουσείου της «Διεξόδου»  (Αθανασίου Ραζή-Κότσικα 23) κατά τις ημέρες και ώρες λειτουργίας του (Τετάρτη έως και Κυριακή 11-1 το πρωί και 7:30-9:30 το απόγευμα).

Λόγω του  περιορισμένου αριθμού  συμμετοχών θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας.

Το πρόγραμμα σχεδιάστηκε από τον υπεύθυνο εκπαιδευτικών προγραμμάτων  της «Διεξόδου» Γρηγόρη Δουλιώτη, Φιλόλογο MSc Πολιτιστικής Διαχείρισης και θα υλοποιηθεί από τον ίδιο σε συνεργασία με τη Φιλόλογο και υπεύθυνη της Πολιτιστικής Βιβλιοθήκης  Μαρίνα Κατσάνου.

www.diexodos.com.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μπρεχτ δεν ήταν μάρκα ελαστικών

Από τον Anaximandros Soicher
Αρκετοί από μας δημιούργησαν τις ιδεολογικές  τους βάσεις, εκμεταλλευόμενοι το μομέντουμ που τους έδωσαν, οι αναπόδραστα πολιτικού περιεχομένου, ιστορίες της γιαγιάς και του παππού.
Δεν ξέρω πως πάει το παραμύθι στα άλλα μέρη της Ελλάδας, αλλά εδώ στην Κρήτη κάθε γεύμα είναι και μνημόσυνο. ‘’Ο μπάρμπας μου ο Σταυρακάκης επολέμησε στη Βιάννο…’’, ‘’ο κακομοίτσης ο Σμπώκος εσκοτώθηκε από τσι Γερμανούς…’’, ‘’έπαε μας είχανε κάψει το σχολειό…’’ κ.τ.λ
Μεγάλωσα με μία αίσθηση αλύτρωτης αδικίας. Η κεντρική άποψη που προικοδοτείται από γενιά σε γενιά εδώ στην Κρήτη (στις αριστερές οικογένειες) συνοψίζεται στα λόγια του Καπετάνιου του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, Μιχάλη Σαμαρίτη :

‘’… μετά την απελευθέρωση, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης εφυλακίστηκαν, εξορίστηκαν. Αυτή ήταν η μοίρα και η τύχη που περίμενε τους αγωνιστές. Ποιοι είναι τώρα αυτοί που πήραν την τύχη του ελληνικού λαού; Οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι συνεργάτες των Εγγλέζων, οι συνεργάτες των Αμερικανών και γενικά με το διεθνή ιμπεριαλισμό και η χώρα μας έγινε χώρα εξαρτημένη και οικονομικά και πολιτικά’’
(Αντώνης Κ. Σανουδάκης, Ταξιδευτής, σελ. 256)

Αυτές οι διδαχές ,από μικρή ηλικία σου δείχνουν ότι η πολιτική δεν είναι απλά η άποψη σου για το πώς θα καλυτερέψεις το αύριο, αλλά μια αμιγώς ηθικοκεντρική κατάσταση που σε αναγκάζει να μετράς τάφους και να αξιολογείς θανάτους.
Όλα τα παραπάνω είναι ιστορίες για αριστερούς. Αριστερούς παλαιάς κοπής, χωρίς εισαγωγικά, ο όρος μεταλλάχτηκε σταδιακά από το 74’ και μετά, τελειοποιήθηκε το 81’ και λανσαρίστηκε με νέο χρώμα. Σίγουρα δεν ήταν πλέον αριστερά, αλλά έτσι αυτοπροσδιοριζόταν. Εδώ ολόκληρος Ευάγγελος Γιαννόπουλος έλεγε και ξανάλεγε ότι ήταν στο ΕΑΜ, υποψιάζομαι πως κάπου θα αποσκοπούσε.
Και εκεί που λες χτυπήσαμε πάτο, έρχεται με καλοσχηματισμένες γωνίες και λάγνο βλέμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας μια βαριά βιομηχανία παραγωγής ‘’αριστερών’’. Οι οποίοι πλέον το έχουν βουλώσει, αλλά μας ταλαιπώρησαν για καιρό.
Μια ζωή χαρακτηριζόμουν ουτοπιστής, μέσα σε ένα βράδυ χαρακτηρίστηκα μετριοπαθής, από παιδιά της σούζας και της βότκας, απ’ αυτούς τους ‘’μέσα σε όλα’’- γλεντζέδες που πιστεύουν ότι  ‘’Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου’’ είναι τραγούδι του Σφακιανάκη. Από τους ασφυκτικά ‘’κανονικούς’’ πρώην συμμαθητές μου, που ψήφιζαν υπέρ στις καταλήψεις και μετά ταμπουρώνονταν στις καφετέριες.
Κατά την άποψη τους, δεν είχα τα πολιτικά αντανακλαστικά, ώστε να ευλογήσω και γω με την σειρά μου την ευρωκομμουνιστική επανάσταση, που είχαμε το προνόμιο να ευδοκιμήσει στην χώρα μας.
Οι ‘’αριστεροί’’ νέας κοπής, τραύλιζαν ασυναρτησίες περί νταουλιών και ζουρνάδων, χαρακτήριζαν ‘’προδότη’’ όποιων δεν τασσόταν υπέρ του ‘’όχι’’, μιλούσαν παντού για ελπίδα και αξιοπρέπεια και σε παρότρυναν να ψηφίσεις και εσύ ΣΥΡΙΖΑ για να ‘’αλλάξουν τα πρόσωπα’’ στην πολιτική σκηνή, πρόσωπα αλλάξανε, μυαλά όχι.
Η έλλειψη σοβαρότητας και το θράσος αυτών των ‘’ευροπρολετάριων’’ να αυτοπροβάλλονται ως αριστεροί, μου δημιούργησε αποστροφή στην αρχή και εκδικητικότητα στην συνέχεια.
Τα πράγματα φτάσανε στο απροχώρητο με την προσπάθεια τους να οικειοποιηθούν τον Βελουχιώτη και τον ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στην γενίκευση του, όλοι μας θυμόμαστε τα πορτρέτα του Άρη να παρουσιάζονται με θορυβώδη διακριτικότητα, σε τοίχους γραφείων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ . Ακόμα ξυπνάω τα βράδια ιδρωμένος απ’ τη φωνή του Κώστα Λαπαβίτσα να τραγουδάει τον ύμνο του ΕΛΑΣ.
Μου βγήκαν ένστικτα σαδιστικά και ένιωθα την υποχρέωση να τους σαμποτάρω. Έτσι σκέφτηκα την προοπτική του εξευτελισμού, θα τους την έφερνα υπόγεια και μπαμπέσικα.  Έπιανα κουβεντολόι λοιπόν με τα τσακάλια της ‘’νέας σοσιαλιστικής προοπτικής’’ ,για την αριστερά, έτσι γενικά κι αόριστα.
Σας προτρέπω να το κάνετε και σεις.
Εκεί λοιπόν που θα κάνετε ‘’νέιμ ντρόπινγκ’’ και θα λέτε για Κροπότκιν, Γκράμσι, Λούξεμπουργκ κλπ κλπ, προσθέστε εντέχνως και το όνομα του μεγάλου Ρώσου χημικού Μεντελέγιεφ, αν το χάψουν χωρίς να πουν τίποτα, τραβήξτε το και όπου πάει.
Τα ‘’high score’’ μου σ’ αυτή την προσπάθεια εκδίκησης, είναι η αναφορά μου στο προπονητή του Ιωνικού, Ζούκοφ και η ανάλυση μου γύρω από τα νέα ελαστικά της εταιρίας Μπρεχτ (άριστες επιδόσεις σε βρεγμένο οδόστρωμα) . Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης, τα νέα σμαρτ φόουνς Μάο και το κολλαγόνο Ένγκελς, τα οποία προτίθεμαι να χρησιμοποιήσω ως θέματα συζήτησης στο μέλλον.
Θα πεθάνω ήσυχος αν καταφέρω να πείσω Συριζαίο, ότι η εκκλησία του Αγίου Τίτου στο κέντρο του Ηρακλείου είναι αφιερωμένη στον κομμουνιστή συνταγματάρχη Τίτο, τότε θα έχω εκπληρώσει το χρέος μου απέναντι στην ανθρωπότητα.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ δεν ήταν κατίνα σαν και εμένα και γι αυτό, δια στόματος Κ. Κόυνερ αναφέρει τα παρακάτω.

 ‘’ Ο κ. Κ έλεγε: Είναι δύσκολο να συμβουλέψεις κάποιον που σ’ έχει κάνει να θυμώσεις. Κι όμως αυτό είναι απαραίτητο, γιατί αυτός είναι που χρειάζεται τη συμβουλή περισσότερο από κάθε άλλον.’’
(Μπέρτολτ Μπρέχτ, Ιστορίες του κ. Κόυνερ, Θεμέλιο, σελ.74)

Διαβάστε περισσότερα

Καρλ Μαρξ: Ένας νέος 199 ετών!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Πολιτικη 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

«Το δηµόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούληµα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγµατικό ή δηµοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το µοναδικόκοµµάτι του λεγόµενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγµατικά στο σύνολο του λαού είναι το δηµόσιο χρέος τους (…). Το δηµόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγµή που εµφανίζεται η χρέωση του δηµοσίου, τη θέση του αµαρτήµατος ενάντια στο άγιο πνεύµα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δηµόσιοχρέος.Τοδηµόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς µοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε µαγικό ραβδί προικίζει το µη παραγωγικόχρήµα µε παραγωγικήδύναµη και το µετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωµένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιοµηχανική µα ακόµα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δηµοσίου στην πραγµατικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν µετατρέπεται σε κρατικά ευκολοµεταβιβάσιµαχρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο µετρητόχρήµα (…)». ([1])

   Αυτά τα λόγια γράφτηκαν πολύ πριν οι «σωτήρες» της Ελλάδας φορτώσουν – με πρόσχημα το χρέος – τον λαό της χώρας στα αμπάρια του Τιτανικού. Πολύ πριν το ξεπούλημα της Ελλάδας πάρει την κωδική ονομασία «Μνημόνιο». 

 «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργώνΟικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων…» ([2])

   Όσο για τον παραπάνω ύμνο στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από κάποιον… υπεράνω υποψίας. Διατυπώθηκε από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.
    Αυτή η προ επταετίας τοποθέτηση του Ρόμπερτς (ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) μας δίνει κάθε δικαίωμα να επιστρέψουμε δυο αιώνες πίσω, πριν από 199 χρόνια για την ακρίβεια, όταν στην πόλη Τριρ της Γερμανίας, σαν σήμερα, στις 5 Μάη 1818, γεννιόταν ο Καρλ Μαρξ.
   Μιλάμε φυσικά για αυτόν τον ¨αραχνιασμένο» στους αιώνες και «παλιωμένο» Μαρξ, που έγραφε επίσης:

«…κινέζικα µεροκάµατα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο». ([3])

«…η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσµου. ∆εν πρόκειται πια για το κατέβασµα των αγγλικών µισθών στο επίπεδο των µισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασµα στο λίγο-πολύ κοντινό µέλλον των ευρωπαϊκών µισθών στο κινέζικο επίπεδο». ([4])

   Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα- σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo… «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.
  Διατυπώθηκε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, το 1867. Στη θέση της τότε «μητρόπολης» του καπιταλισμού, της Αγγλίας, σήμερα είναι τα κέντρα των ιμπεριαλιστών σε Βερολίνο και Νέα Υόρκη, που ακόμα και στους πιο αδυσώπητους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, όπως οι σημερινοί για το ποιος ιμπεριαλιστής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από την κρίση, δεν ξεχνούν το βασικό: Να είναι ενωμένοι, αδυσώπητοι και άτεγκτοι απέναντι στους μισθωτούς σκλάβους.

«Η τελική αιτία όλων των πραγµατικών κρίσεων παραµένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισµός της κατανάλωσης των µαζών…» ([5])

«Εξάλλου, µια και το ποσοστό της αξιοποίησης του συνολικού κεφαλαίου, το ποσοστό του κέρδους, αποτελεί το κίνητρο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής (…), η πτώση του ποσοστού του κέρδους επιβραδύνει το σχηµατισµό καινούργιων αυτοτελών κεφαλαίων και εµφανίζεται έτσι απειλητική για την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής, προάγει την υπερπαραγωγή, την κερδοσκοπία, τις κρίσεις…» ([6])

   Το «λίγο – πολύ κοντινό μέλλον» που προέβλεψε ο Μαρξ, η εποχή που οι ευρωπαϊκοί μισθοί (μαζί και του ελληνικού λαού), στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των κεφαλαιοκρατών, θα συμπιέζονταν από τους κεφαλαιοκράτες με βάση τα κινέζικα πρότυπα, έφτασε. Οι αναλύσεις του για τον «εφεδρικό στρατό» εργασίας που κατρακυλά στα Τάρταρα της απόγνωσης και της κατάθλιψης είναι όσο ποτέ επίκαιρες.
   Ο καπιταλισμός, αυτό το απάνθρωπο σύστημα, μετρά πορεύεται την ανάπτυξή του και την κρίση του με τον ίδιο τρόπο: Στερεί από τους εργαζόμενους τους κόπους τους. Σφετερίζεται για λογαριασμό μιας χούφτας εκμεταλλευτών τον αμύθητο πλούτο που παράγει το αίμα και ο μόχθος του εργάτη.

«Τρία κύρια γεγονότα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής:

»1) Συγκέντρωση των µέσων παραγωγής σε λίγα χέρια, µε αποτέλεσµα να παύουν να είναι ιδιοκτησία των άµεσων εργατών και µετατρέπονται αντίθετα σε κοινωνικές δυνάµεις της παραγωγής. Αν και στην αρχή σαν ατοµική ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών. Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι επιµελητές (trustees) της αστικής κοινωνίας, τσεπώνουνόµως όλους τους καρπούς αυτής της επιµελητείας (trusteeschaft).

»2) Οργάνωση της ίδιας της εργασίας σαν κοινωνικής εργασίας: µε τη συνεργασία, µε τον καταµερισµό της εργασίας και µε τη σύνδεση της εργασίας µε τις φυσικές επιστήµες.

»Και προς τις δυο πλευρές ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής καταργεί την ατοµική ιδιοκτησία και την ατοµική εργασία, αν και µε αντιφάσκουσες µορφές»

3) ∆ηµιουργία της παγκόσµιας αγοράς.

»Η τεράστια παραγωγικήδύναµη, σε σχέση µε τον πληθυσµό, που αναπτύσσεται στα πλαίσια του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και η αύξηση, αν και όχι στην ίδια αναλογία, των κεφαλαιακών αξιών (όχι µόνο του υλικού τους υπόβαθρου), που αυξάνουν πολύ πιο γρήγορα από τον πληθυσµό, έρχεται σε αντίφαση µε τη βάση, που στενεύει όλο και περισσότερο σε σχέση µε τον αυξανόµενο πλούτο και για την οποία δρα αυτή η τεράστια παραγωγικήδύναµη, έρχεται σε αντίφαση και µε τις σχέσεις αξιοποίησης αυτού του ογκούµενου κεφαλαίου. Από δω οι κρίσεις».([7])

   Η κρίση του καπιταλισμού, το πιο σταθερό «προϊόν» της λειτουργίας του, όπως τόνιζε ο Μαρξ, έχει φτάσει σε κανιβαλικό παροξυσμό. Κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα να αναγνωρίζουν στον Μαρξ αυτό το σκέλος της ανάλυσής του.
  Όμως υπάρχει και συνέχεια: Όπως επιβεβαιώθηκε η οικονομική «προφητεία» του Μαρξ για τη μετατροπή του βίου του εργαζόμενου λαού σε κόλαση – μια κόλαση που στην Ελλάδα τα «καζάνια» της αποκαλούνται Μνημόνια, ξεπουλήματα, «κόφτες», «αξιολογήσεις» – έτσι ακριβώς αναδεικνύεται ως ζήτημα ζωής και θανάτου η αναγκαιότητα για την εκπλήρωση και της πολιτικής του «προφητείας».
   Ο «πολιτικός» Μαρξ, ενιαίος και αδιαίρετος με τον «οικονομικό» Μαρξ, ο Μαρξ της ταξικής πάλης, απέδειξε ότι το υπερώριμο αίτημα της ανατροπής του σάπιου κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος είναι μια υπαρκτή, μια ρεαλιστική δυνατότητα και προοπτική, εφόσον οι «σκλάβοι» αποφασίσουν να την «περπατήσουν».
   Ο 21ος αιώνας, σχεδον 30  χρόνια από τις ανατροπές που οδήγησαν τον κόσμο σε ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα, αποδεικνύεται πολύ νωρίς ότι θα είναι ο αιώνας που θα τεθεί με όρους υπαρξιακούς το πραγματικό δίλημμα:

«Ο Φρίντριχτ Ενγκελς – γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ – είπε κάποτε:

«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».

Τι σήμαινε όμως «ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα» από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού;

Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους.

Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».

   Όλα αυτά- παρά τις δοξασίες ότι «ο Μαρξ πέθανε» – ο Μαρξ τα περιέγραψε, τα απέδειξε και τα προέβλεψε πολύ πριν σκάσουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές «φούσκες». Όχι φυσικά γιατί ήταν «προφήτης». Αλλά γιατί υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες και διανοητές της ανθρωπότητας.

 «Με την ανάπτυξη του τοκοφόρου κεφαλαίου και του πιστωτικούσυστήµατος φαίνεται σα να διπλασιάζεται όλο το κεφάλαιο και, πού και πού, να τριπλασιάζεται από τον διαφορετικό τρόπο, µε τον οποίο το ίδιο κεφάλαιο ή ακόµα η ίδια µόνο χρεωστική απαίτηση εµφανίζεται σε διάφορα χέρια µε διάφορες µορφές. Το µεγαλύτερο µέρος αυτού του “χρηµατικού κεφαλαίου” είναι καθαρά πλασµατικό».(Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Γ, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ. 594)

   Δείχνοντας το μέγεθος της συμβολής του Μαρξ στην θεμελίωση του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Ένγκελς – σε μια αξεπέραστη εκδήλωση του δικού του μεγαλείου – τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ έδινε την οριστική απάντηση στο «γιατί αποκαλείται “μαρξισμός”» μια θεωρία που φέρει και τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα.
   Μιλώντας για αυτό το θέμα και δίνοντας με ακρίβεια το περίγραμμα της ιδιαίτερης συνεισφοράς του Μαρξ σε ό,τι αποκαλείται «μαρξισμός», ο Ένγκελς σημείωνε:

«Ας μου επιτραπεί εδώ μια προσωπική διασάφηση. Τελευταία μίλησαν πολλές φορές για τη συμβολή μου σ’ αυτήν τη θεωρία, κι έτσι δεν μπορώ να μην πω εδώ τα λίγα εκείνα λόγια που εξαντλούν το ζήτημα.

Δεν μπορώ ούτε ο ίδιος ν’ αρνηθώ ότι, πριν και στο διάστημα της σαραντάχρονης συνεργασίας μου με το Μαρξ, έχω κι εγώ κάποιο ανεξάρτητο μερτικό στο θεμέλιωμα της θεωρίας, και ιδιαίτερα στην επεξεργασία της.

Όμως το μεγαλύτερο μέρος από τις κατευθυντήριες βασικές ιδέες, ιδιαίτερα στον οικονομικό και ιστορικό τομέα και ειδικά η τελική αυστηρή τους διατύπωση ανήκουν στο Μαρξ. Εκείνο που πρόσφερα εγώ- αν εξαιρέσουμε βέβαια μερικούς ειδικούς κλάδους- μπορούσε βέβαια να τόχε κάνει ο Μαρξ χωρίς εμένα. Ό,τιέδωσε ο Μαρξ, δεν θα τα κατάφερνα εγώ μοναχός.

Ο Μαρξ στεκόταν πιο ψηλά, έβλεπε πιο μακριά, και το βλέμμα του αγκάλιαζε περισσότερα και ταχύτερα απ’ όλους εμάς τους άλλους. Ο Μαρξ ήταν μεγαλοφυΐα, εμείς οι άλλοι το πολύ- πολύ νάμαστε ταλέντα. Χωρίς αυτόν η θεωρία δεν θάταν σήμερα καθόλου αυτή που είναι. Γι’ αυτό δίκαια φέρνει το όνομά του».

(Πηγή: Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας, «Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα», τομ. Β)

   Αν υποθέσουμε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να συμπυκνωθεί η ζωή του Μαρξ σε μια φράση, ίσως η φράση που θα μπορούσε να επιλέξει κανείς για να διαπράξει αυτή την αυθαιρεσία, είναι η τοποθέτηση του ίδιου του Μαρξ, ότι πριν από αυτόν «οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε».
  Όπως λένε ορισμένοι, ακριβώς το σημείο αυτό είναι και το «ευάλωτο σημείο» του Μαρξ. Η «αχίλλειος πτέρνα» του. Διότι, όπως ισχυρίζονται, παρά τις «προβλέψεις» του Μαρξ για την «κατάρρευση του καπιταλισμού», ούτε ο καπιταλισμός κατέρρευσε, ούτε ο κόσμος άλλαξε…
   Αυτό το είδος «κριτικής» στον Μαρξ έγινε πολύ της μόδας κατά την διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης μεταξύ των κύκλων εκείνης της «διανόησης» που συνηθίζει να κάνει επίδειξη «γνώσεων» στις ομηγύρεις της πολιτικού αναλφαβητισμού και της «πολύξερης» πνευματικής οκνηρίας. Αυτές οι παρέες πλαισιώνονται φυσικά και από το αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό, το οποίο – με αφορµή την καπιταλιστική κρίση – επίσης αναφέρεται στον Μαρξ «διορθώνοντας» τις θέσεις του και χρεώνοντάς του ανεπιβεβαίωτες «προφητείες», τις οποίες – όμως – ο Μαρξ ποτέ δεν έκανε…
   Ο ισχυρισμός περί «αυτόματης κατάρρευσης του καπιταλισμού» την οποία υποτίθεται ότι προαναγγέλλει ο Μαρξ, δεν είναι παρά για µια χυδαία καρικατούρα της µαρξιστικής προσέγγισης.
   Είναι μια σοφιστεία εναντίον του Μαρξ που στηρίζεται, ως συνήθως, στην εξόχως… αντιµαρξιστική ανάγνωσή του. Στην πραγµατικότητα, ο Μαρξ, µε την ανάλυσή του εκείνο που µεταξύ άλλων περιγράφει και – µε απαράµιλληεπιστηµονική διαύγεια– καταδεικνύει είναι ο εγγενής χαρακτήρας των οικονοµικών κρίσεων του καπιταλισµού.
   Όµως, από την κατάδειξη του εγγενούς χαρακτήρα των κρίσεων στον καπιταλισµό – κάτι που έχει επιβεβαιωθεί δεκάδες φορές πριν πεθάνει ο Μαρξ, κι άλλες τόσες αφότου πέθανε – µέχρι την «αυτόµατη κατάρρευση» του καπιταλισµού υπάρχει µια αβυσσαλέα πολιτική και τελικά νοητική απόσταση.
   Την οποία ο Μαρξ, εν αντιθέσει µε τους «προικισµένους» επικριτές του, ουδέποτε αγνόησε. Μάλιστα την προέβλεψε. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, ήδη από τον πρόλογο του «Κεφαλαίου», σηµείωνε ότι το έργο του απευθυνόταν 

«φυσικά (σε) αναγνώστες που θέλουν να µάθουν κάτι το καινούριο και εποµένως να σκεφτούν και οι ίδιοι».

   Σε αντίθεση, λοιπόν, µε όσα ισχυρίζονται για τον Μαρξ όσοι του αποδίδουν µια «χιλιαστική» αντίληψη περί «αυτόµατης κατάρρευσης του καπιταλισµού», είναι ο Μαρξ που (στον Τρίτο τόµο του «Κεφαλαίου») δείχνει όλες τις µορφές για το πώς είναι δυνατό, µέσα από την καπιταλιστική κρίση, να ανατροφοδοτείται το ίδιο το σύστηµα.
   Εκεί είναι που καταγράφει το πώς αυτή η δοµική για τον καπιταλισµό ροπή προς την κρίση γεννά – λόγω ακριβώς της κρίσης και µέσα από αυτήν – µια σειρά από αντίρροπες κοινωνικές διεργασίες και οικονοµικές εξελίξεις.
   Εξελίξεις που αφενός καταδεικνύουν τη δυνατότητα του συστήµατος να επιβιώνει, αλλά αφετέρου αποδεικνύουν το γιατί είναι κοινωνικά επιβεβληµένο, και µ’ αυτή την έννοια είναι κατορθωτό – ότι υπάρχουν δηλαδή οι υλικές προϋποθέσεις – το σύστηµα αυτό να ανατραπεί.
   Ως εκ τούτου, ο Μαρξ δεν έχει καµία ευθύνη για το τι καταλαβαίνουν ορισµένοι από όσα διαβάζουν (αν τα διαβάζουν). Εκείνοι όµως που καταλαβαίνουν όσα διαβάζουν µπορούν να επιβεβαιώσουν ότι:

«(…) τον καπιταλισµό τον χαρακτηρίζει, από τη µια µεριά, η τάση απεριόριστης διεύρυνσης της παραγωγικής κατανάλωσης, απεριόριστης διεύρυνσης της συσσώρευσης και της παραγωγής, και από την άλλη η προλεταριοποίηση των λαϊκών µαζών, που βάζει αρκετά στενά όρια στη διεύρυνση της ατοµικής κατανάλωσης (…).

Είναι αυτονόητο ότι θα ήταν χοντροκοµµένο λάθος αν απ’ αυτή την αντίφαση του καπιταλισµού (ή από τις άλλες αντιφάσεις του) βγάζαµε το συµπέρασµα ότι ο καπιταλισµός δεν µπορεί να υπάρξει (…).

Η αντίθεση αυτή δεν σηµαίνει ότι δεν µπορεί να υπάρχει καπιταλισµός, σηµαίνειόµως ότι είναι ανάγκη να γίνει πέρασµα από τον καπιταλισµό σε µια ανώτερη µορφή (…) η ύπαρξη αντίθεσης ανάµεσα στην κατανάλωση και στην παραγωγή, ανάµεσα στην τάση του καπιταλισµού να αναπτύσσει απεριόριστα τις παραγωγικές δυνάµεις και στον περιορισµό αυτής της τάσης από την προλεταριακή κατάσταση, από την αθλιότητα και την ανεργία του λαού, είναι στην περίπτωση αυτή ολοφάνερη» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 4, σελ. 51, 164, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

   Ο Μαρξ, επομένως, προσέφερε όλα εκείνα τα εργαλεία της λογικής που µπορούν να µας κάνουν να δούµε πώς ο καπιταλισµός έχει τη δυνατότητα να αναπαράγεται µέσα από την καταστροφική και απάνθρωπη λειτουργία του.
   Και, ταυτόχρονα, προσδιόρισε, λόγω ακριβώς αυτής της «κανιβαλικής» φύσης του καπιταλισµού, την ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής αυτού του συστήµατος, η οποία φυσικά δε θα επέλθει σαν απότοκο κάποιου τεχνοκρατικού ντετερµινισµού, αλλά ως αποτέλεσµα της πάλης των τάξεων.
   Τα λόγια του Μαρξ ως προς το θέµα αυτό είναι τόσο διαυγή και κατανοητά ακόµα και σε όσους θα ήθελαν να µην… καταλαβαίνουν. Στην επιστολή του Μαρξ προς τον Βαϊντεµάγερ, το Μάρτη του 1852 σηµείωνε:

«Όσο για µένα, δε µου ανήκει η τιµή ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα τη µεταξύ τους πάλη.

Πολύ πιο πριν από µένα αστοί ιστορικοί έχουν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονοµολόγοι έχουν κάνει την οικονοµικήανατοµία των τάξεων. Ό,τι το καινούριο έκανα εγώ ήταν να αποδείξω:

1) Ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς µε ορισµένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής…,

2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου,

3) ότι η ίδια αυτή δικτατορία δεν αποτελεί παρά τη µετάβαση στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε µια αταξική κοινωνία…» (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση», σελ. 42, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή)

   Τίποτα αληθέστερο εποµένως από το γεγονός, όπως σηµειώνει ο Λένιν, ότι 

«τη διδασκαλία για την ταξική πάλη δεν τη δηµιούργησε ο Μαρξ, αλλά η αστική τάξη πριν από τον Μαρξ»!

   Από τα προηγούµενα είναι προφανές ότι κάθε άλλο παρά καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως «ο καπιταλισμός καταρρέει». Δεν καταλήγουμε καν στην αντίληψη πως – λόγω της κρίσης – ενεργοποιούνται πολιτικά και με έναν τάχα αυτόματο τρόπο, οι κοινωνικές δυνάμεις που θα επιδιώξουν την ανατροπή του.
   Μόνο όποιος αντιλαµβάνεται το µαρξισµό ως µια «στεγνή» οικονοµική εξίσωση µε παρονοµαστή το βαθµό της απόλυτης ή σχετικής εξαθλίωσης, µόνο όσοι υποβιβάζουν το µαρξισµό από κοσµοθεωρία της κοινωνικής απελευθέρωσης στο επίπεδο μιας «ηθικοπλαστικής» ανθρωπολογίας, θα το έβλεπαν έτσι.
   Αντίθετα, και πέρα από το οικονομικό σκέλος, ο Μαρξ επέμενε σε ζητήματα όπως η διαμόρφωση της συνείδησης, ο χαρακτήρας της ιδεολογίας και φυσικά η πολιτική δράση. Πρόκειται για κοµβικές έννοιες της µαρξιστικής θεωρίας που η εγκατάλειψη και η υποτίµησή τους, στο όνοµα µάλιστα του «αυθεντικού µαρξισµού», συνιστά ουσιαστική στρέβλωση και διαστρέβλωσή του.
Ο καπιταλισμός, συνεπώς, δεν ανατρέπεται αφ’ εαυτού του, δεν καταρρέει από µόνος του. Ουδόλως εξάγεται ιστορικά, επιστηµονικά και εµπειρικά το συµπέρασµα ότι, τάχα, μέσα από τις κρίσεις του ο καπιταλισµός «αυτοκτονεί». Θέση που µερικοί «ευφυείς» προσπαθούν µε περισσή ευήθεια να τη χρεώσουν στο µαρξισµό. Και που νοµίζουν ότι έτσι «περιπαίζουν| τους κοµµουνιστές. Αλλά το µόνο που κατορθώνουν είναι να ξεφωνίζουν τη δική τους αµάθεια.

«Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν» (Το Μανιφέστο του ΚοµµουνιστικούΚόµµατος).

  Το συµπέρασµα, λοιπόν, δεν είναι ότι ο καπιταλισµός «θα» καταρρεύσει. Ούτε καν ότι «θα» ανατραπεί. Το συµπέρασµα είναι κάπως πιο σύνθετο και συνίσταται στο γεγονός ότι µέσα από αυτές τις καπιταλιστικές κρίσεις – που αποδεικνύεται ότι είναι αδύνατον να αποτραπούν ή να τιθασευτούν προς «όφελος της κοινωνίας» – επιβεβαιώνεται περίτρανα το πολιτικό πρόταγµα των κοµµουνιστών:
  Ότι, δηλαδή, ο καπιταλισµός δεν θα ανατραπεί «ντε και καλά», αλλά ότι «πρέπει» να ανατραπεί. Γιατί µόνο εφόσον ανατραπεί θα πάψει να αναπαράγεται µέσα από τις κρίσεις του, δηµιουργώντας νέες ερήµους φτώχειας και δυστυχίας στους λαούς. Και είναι μέσα ακριβώς από αυτό το «πρέπει» που, τελικά, γεννιέται η δυνατότητα της ανατροπής του, µε προοπτική µια κοινωνία χωρίς εκµετάλλευση και χωρίς τάξεις.
   Είναι, τελικά, αυτό το αδήριτο «πρέπει» που καταδεικνύει την αναγκαιότητα αλλά και την δυνατότητα οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς τάξεις. Και είναι, τελικά, αυτό το αδήριτο «πρέπει» που καταδεικνύει το «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο» (Terry Eagleton, εκδόσεις «Πατάκη»).
   Η μεγαλοφυΐα του Μαρξ δεν βρίσκεται μόνο στο ότι «είδε» τη δυνατότητα αυτής της «άλλης» κοινωνίας, αλλά και ότι την θεμελίωσε επιστημονικά. Μια κοινωνία που η σηµερινή ασύλληπτη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήµης την κάνει περισσότερο «ορατή» από ποτέ, όπως µεγαλοφυώς το είχε περιγράψει ο Αριστοτέλης:

«Αν κάθε όργανο», έλεγε, «µπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόµενο ή προαισθανόµενο από µόνο του όπως λέγεται για τα αγάλµατα του ∆αιδάλου ή τους τρίποδες του Ηφαίστου

(…) αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν µόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν µόνα τους τις χορδές της κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους» (Αριστοτέλης, Πολιτικά I).

   Αυτό δηλαδή που ισχυρίζεται ο Μαρξ, και το οποίο επιβεβαιώνεται µέσα από τις διαρκείς καπιταλιστικές κρίσεις, είναι ότι τελικά µόνο σε αυτή την «άλλη κοινωνία», στην κοµµουνιστική κοινωνία, υπάρχει η ελπίδα της απελευθέρωσης από τον καταναγκασµό.
   Στην κοινωνία όπου

«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός (θα) είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» (Μαρξ – Ένγκελς, Το Μανιφέστο του Κοµµουνιστικού Κόµµατος, σελ. 48, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

   Σε µια τέτοια κοινωνία

«το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες.

Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου»

(Από το «Νεανικά δοκίµια», Καρλ Μαρξ, Οικονοµικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα, σελ. 3, εκδόσεις Γλάρος).

   Πώς, όμως, θα γίνει αυτό; Πώς ο ξεπερασµένος ιστορικά καπιταλισµός της κοινωνικής οπισθοδρόµησης, της κρίσης και της παρακµής, θα σταθεί δυνατό να ξεπεραστεί και πολιτικά, αφού ακριβώς αυτό είναι το ζήτηµα της πολιτικής πάλης στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και τη σκέψη του ο Μαρξ;
   Όχι, φυσικά, µε την προσµονή ότι ο καπιταλισμός θα «παραιτηθεί» ή ότι θα «αποχωρήσει» οικειοθελώς. Αλλά με την ταξική πάλη. Που ανώτερη μορφή της είναι ο πολιτικός αγώνας. Και που οι καταπιεσμένοι, για να έχουν την δυνατότητα να υπερισχύσουν των καταπιεστών τους σε αυτόν τον πολιτικό αγώνα, έχουν ένα και μόνο δρόμο, τον οποίο ο Μαρξ ανέλυε ήδη από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: Να τον διεξάγουν, σχεδιασμένα και οργανωμένα, μέσα από το δικό τους κόμμα. Τόσο… «απλά».
[1]. Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Α, σελ. 779, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
[2]. ΠολΚρεγκΡόµπερτς, υπουργόςΟικονοµικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν, περιοδικό Counter Punch, Ρούσσος Βρανάς, Τα Νέα, 9.10.2010.
[3]. Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Α, σελ. 622, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
[4]. Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Α, σελ. 885, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
[5]. Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Γ, σελ. 160, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
[6]. Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Γ, σελ. 306, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
[7]. Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Γ, σελ. 336-337, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

Διαβάστε περισσότερα

Ποίηση στο facebook: για όλες τις ανάγκες (Γ.Ν.Μπασκόζος)

Γιάννης Ν. Μπασκόζος
To άρθρο της Βενετίας Αποστολίδου  (εδώ) για την ποίηση  στο facebook μου έβαλε την ιδέα να κάνω ένα μικρό ταξιδάκι – ρεπορτάζ για το ποιοι δημοσιεύουν, τι είδους ποίηση προτιμούν, που την αναρτούν, ποιες είναι οι φυλές των φίλων της ποίησης στα κοινωνικά δίκτυα.
Η ποίηση εμφανίζεται στα κοινωνικά δίκτυα με τόση συχνότητα που τελικά δικαιώνει την άποψη κάποιων  ότι είμαστε ένας λαός βαπτισμένος με ποιήματα. Όμως, πίσω από τη συνεχή χρήση της ποίησης στο facebok βρίσκονται ανάγκες και ευκολίες.

“Η ποίηση δεν ανήκει σ’ αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη”, γράφει στον τοίχο της μια σελίδα του facebook που ειδικεύεται στην ποίηση. Και όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς στο facebook (fb) υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ποίηση. Εκατοντάδες είναι οι σελίδες που μιλούν και αναρτούν ποίηση. Χιλιάδες είναι οι αναρτήσεις όπου χρησιμοποιείται η ποίηση για να εκφραστεί κάποιο συναίσθημα.
Η ποίηση δια-δικτυώνεται μέσω του fb σε όλο και μεγαλύτερους χώρους. Όχι αποκλειστικά αναγνωστών , όσων δηλαδή την διαβάζουν τακτικά και την αγαπούν, αλλά όσων την έχουν ανάγκη να διαδηλώσουν στην φεισμπουκική κοινότητα τα αισθήματά τους. Γιατί αυτοί που αναφέρονται στην ποίηση στο facebook ή για να το πούμε καλύτερα χρησιμοποιούν την ποίηση στο fb, βρίσκουν ένα εύκολο εργαλείο, όσο κι εντυπωσιακό να εξωτερικεύσουν με μια κάποια «ποιότητα» τις ανάγκες της έκφρασης , της προσωπικής αίσθησης, της αμφιθυμίας, της ψυχολογικής ή συναισθηματικής τους κατάστασης και να την κοινοποιήσουν στους φίλους τους.
Ποιοι ποιητές γνωρίζουν τις συχνότερες αναρτήσεις; Συνήθως οι πιο ερωτικοί, λυρικοί και συναισθηματικοί, όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Πάμπλο Νερούντα, ο Λόρκα ή οι απελπισμένοι και μοναχικοί όπως ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Καβάφης, ο Ρεμπώ. Δεν λείπουν οι πολιτικοί ο Μπρεχτ, ο Ρίτσος κ.α. Αλλά και πολλοί άλλοι άγνωστοι στους πολλούς, γνωστοί μόνον ανάμεσα στον κύκλο τους.
Τις πιο πολλές φορές η αναφορά στην ποίηση είναι αποσπασματική και συνήθως δίπλα στους στίχους του Ελύτη και του Ρίτσου χρησιμοποιούνται ποιητικά αποφθέγματα συγγραφέων:
Ο πεζογράφος κατά τα άλλα Χόρχε Μπουκάι έχει μεγάλη πέραση με ποιητικά αποφθέγματα του τύπου «Αν φύγεις, όμως, φύγε μια και καλή….» Στην ίδια κατηγορία εμφανίζονται ρίμες από τους ευπώλητους Λέο Μπουσκάλια, Πάολο Κοέλιο. Πολύ συχνά δημοσιεύονται αποφθέγματα με ποιητικές αποχρώσεις της Μάρως Βαμβουνάκη, του Νίκου Καζαντζάκη κ.α΄
Σχόλια με «νόημα»
Οι στίχοι που παρατίθενται είναι συνήθως ερωτικοί, της μοναξιάς ή ενταγμένοι σε έναν παρωχημένο ρομαντισμό. Γι αυτό και χρησιμοποιούνται αποκομμένοι και προσανατολισμένοι στην ψυχολογία του ιδιοκτήτη της σελίδας. Λειτουργούν ως μεμονωμένοι στίχοι και όχι ως ποίηση.  Ακόμα κι όταν οι στίχοι ενός ποιητή έχουν ένα αυτόνομο νόημα υπόκεινται σε σχόλια που τους εξευτελίζουν και αναιρούν το όποιο ποιητικό περιεχόμενο τούς είχε προσδώσει ο ποιητής. Παράδειγμα : «Πονώ επειδή σ’αγαπώ περισσότερο από όσο εφαντάστηκα ότι μπορούσα ποτέ ν’αγαπήσω. Τι έχω κάμει λοιπόν για να μη με πιστεύεις ακόμη;»(Κώστας Καρυωτάκης, γράμμα στην Μαρία Πολυδούρη)  και από κάτω ο φίλος/η πιστεύοντας ότι με τους στίχους αυτούς ο Καρυωτάκης έδινε αισθηματικές συμβουλές  σχολιάζει : «Ίσως είχε δώσει κάποια αιτία και γι αυτό δεν τον εμπιστευόταν..Με υπομονή, επίμονη και βασικά με πράξεις αποδεικνύεται η αγάπη…»
Ή αλλού κάτω από τους στίχους του Μενέλαου Λουντέμη : «Και να ξέρεις..όπου να πέσεις θα’ μαι εγώ από κάτω,και θα σε πιάσω…» κάποιος/α με χιούμορ σχολιάζει:  «Με αγάπη, το πάτωμα».  Άλλοι τέλος επιβραβεύουν : «πόσο δίκιο!», «δυνατό!», «αμήν». «μη στενοχωριέσαι κουκλίτσα μου» και να τα like, οι καρδούλες, τα φιλάκια κ.ά

Το σύνδρομο «Ρεμπώ- Νταλάρα»
Υπάρχει βεβαίως η κατηγορία «ποιητής στο διαδίκτυο». Εδώ έχουμε πρωτότυπα ποιήματα, πολλά πρωτόλεια και αφελή,  μαθητικού χαρακτήρα που όμως συγκεντρώνουν δεκάδες θαυμαστικά σχόλια  και like από τους φίλους των φεισμπουκικών σελίδων. Οι αυτοσχέδιοι ποιητές παίρνουν γρήγορα τα ΄πάνω τους, δίνουν συνεντεύξεις σε διαδικτυακά περιοδικά και αποφαίνονται επί παντός ποιητικού επιστητού. Π.χ. κάποιος θα γράψει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του το βαρύγδουπο : «Είμαστε η απάντηση στο κρύο»!

Το «σύνδρομο Ρεμπώ-Νταλάρα»: αυτοί που θα ήθελαν να γράφουν σαν τον Ρεμπώ αλλά να έχουν και την απήχηση του Γιώργου Νταλάρα (Γιάννης Βαρβέρης)

Μερικά παραδείγματα :  «Τα βήματά μου σε μονοπάτι/ στρωμένο φύλλα φθινοπωρινά/ Κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα,/σαν το φόρεμα της παρουσίας../Πάνω τους πατώ».  Άλλοι γράφουν σα να συμπληρώνουν μαθητικά λευκώματα : «Μες στο βαθύ το κόκκινο της καρδιάς μου θα κλείσω/ τις όμορφες πολύχρωμες στιγμές που μου χάρισες/και μακριά μου πια δε θα σ’ αφήσω να πετάξεις/για να χαθείς στου ουρανού το απέραντο γαλάζιο». Και αλλού : « Όλη τη νύχτα κολυμπούσα στα όνειρά σου/με την καρδιά μου ετοιμόγεννη/να ψάλλει “ σ’ αγαπώ “». Κάποιοι είναι πιο τολμηροί: «Το αλαβάστρινο σώμα σου στα λευκά μου σεντόνια,/του πόθου μια γλυκιά θεϊκή ευωδιά ανάβλυζε/κι όταν τα δυο κορμιά μας με πάθος ενωθήκαν,/ταξίδι μακριά σ’ άγνωστες θάλασσες με ταξίδεψες».  Μερικοί/ες είναι πιο γκόθικ : «Φοράμε μια ανατριχίλα/ ένα νούμερο/πιο μεγάλη από εμάς…».  Όλες αυτές οι προσπάθειες , πολλές καλοπροαίρετες , λειτουργούν σίγουρα αγχολυτικά και κάνουν καλό στους δημιουργούς τους. Αρκεί να μην παίρνουν τα μυαλά τους αέρα γιατί τότε παρουσιάζεται , κατά την έκφραση του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, το «σύνδρομο Ρεμπώ-Νταλάρα», δηλαδή αυτοί που θα ήθελαν να γράφουν σαν τον Ρεμπώ αλλά να έχουν και την απήχηση του Γιώργου Νταλάρα.  Και ορισμένοι δεν το κρύβουν.
Ποιητική ανανέωση
Υπάρχει όμως και μια σοβαρότερη πλευρά στην ποίηση στο facebook. Είναι η ποίηση που διακονούν δεκάδες σελίδες του fb που αναφέρονται σε ποιητικές ιστοσελίδες και αναπαράγονται στο fb , καθώς η πρόσβαση καθίσταται ευκολότερη. Είναι γνωστές αυτές οι σελίδες (όπως το ποιειν, το e.poema, το vakxikon, το φρέαρ, Θράκα κ.ά). Εδώ βρίσκουν φιλόξενο καταφύγιο νεότεροι κυρίως ποιητές και ποιήτριες όπου δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους και την απήχηση της ποίησης τους. Καθώς οι ιστοσελίδες αυτές διαθέτουν διαχειριστές με κριτήριο τα ποιήματα των δημιουργών φιλτράρονται και δημοσιεύονται μόνον αυτά που πληρούν κάποια επίπεδα ποιότητας. Όχι σπάνια μια καλή εμφάνιση στο fb μπορεί να σημαίνει και την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής, μια πορεία που πολλοί προσδοκούν όταν δημοσιεύουν στα κοινωνικά δίκτυα.  Αρκετές από τις ιστοσελίδες που διατηρούν πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα διαθέτουν ένα μικρό εκδοτικό οίκο και επιλέγουν ποιητές για έκδοση αφού πρώτα δοκιμαστούν στο διαδίκτυο. Στα θετικά αυτών των ποιητικών ιστοσελίδων και των αντίστοιχων σελίδων στο fb εμφανίζονται συχνά  μεταφρασμένοι ποιητές , πολλοί από τους οποίους δεν έχουν εκδοθεί στην ελληνική γλώσσα, κι αυτό είναι μια επιπλέον προσφορά .
Ποιητικές κόντρες
Στις ποιητικές αυτές ιστοσελίδες και κατ΄επέκταση στις φεισμπουκικές σελίδες των δεν λείπουν οι μεταξύ των ποιητών ή μεταξύ ποιητών και αναγνωστών οι κόντρες. Μια παράδοση ποιητική που έρχεται από μακριά και που την βλέπουμε να συνεχίζεται στα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι όταν ένας ποιητής δίνει «32 Συμβουλές για έναν νέο ποιητή το 2012 μ.Χ» μεταξύ των οποίων συμβουλεύει: “Αγάπα τις πλάνες σου, ποτέ δεν σου έκανε καλό η αλήθεια” και «επίλεξε τα νεκροταφεία για τους απογευματινούς σου περιπάτους», ή «Πρόσεχε μη μπερδευτείς γιατί η ποίηση δεν είναι μια gay ενασχόληση ούτε συνοδευτικό στο τσάι των κυριών.”Και ακόμα να «κοιμάσαι στο δάσος» θα δώσει αφορμή να του απαντήσουν από κάτω «θυμίζει οδηγίες σταλινικού κόμματος» κι άλλος να σχολιάσει «Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά που διαβάζω κάτι τέτοια, νοιώθω ένα κουραφεξαλιακό κολοκυθομαγείρεμα να γίνεται στο μυαλό μου». Μερικές από αυτές τις κόντρες πήραν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα και κάποιες λίγες κατέληξαν στα δικαστήρια.
Επίλογος
Θα έλεγε κανείς ότι η ποίηση έχει μπει στη διαδικτυακή ζωή μας; Ίσως αλλά με έναν ανορθόδοξο τρόπο. Κι ενώ από τη  μια η δημοσίευση στίχων και ποιημάτων στο facebook ανοίγει μία δίοδο προς την ποίηση από την άλλη πολλές φορές την κλείνει όταν  παρουσιάζει έναν τόσο αποσπασματικό και χρησιμοθηρικό προσωπείο. Η Βενετία Αποστολίδου αν. καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης σχολιάζοντας το θέμα στο www.oanagnostis.gr έγραφε :«Στον χώρο των social media μοιάζει σαν η ποίηση να αποκτά ξανά τον κοινωνικό ρόλο που είχε σε παλαιότερες εποχές, ως μέσο επικοινωνίας. Ενώ η ίδια παραμένει πάντοτε έκφραση ατομικών αισθημάτων, το μέσον με το οποίο διαδίδεται έχει τη δύναμη να πολλαπλασιάζει  τον αντίχτυπό της, να εκφράζει δηλαδή κάτι υπερατομικό, το συλλογικό αίσθημα μιας ορισμένης συγκυρίας”. Είμαστε, λοιπόν, σε μια εποχή που παρά την πληθώρα των τίτλων που εκδίδονται ακόμα κι αν τα ποιητικά βιβλία έχουν μικρές κυκλοφορίες, εντούτοις η ποίηση προσπαθεί, όπως το νερό, να βρει χαραμάδες και να γλιστρήσει ανάμεσα.

Διαβάστε περισσότερα

Virginia Satir - «Οι Πέντε Ελευθερίες»

Η Virginia Satir, Αμερικανίδα συγγραφέας και ψυχοθεραπεύτρια, που δούλεψε εκτενώς με οικογένειες, παρατήρησε ότι πολλοί ενήλικες μαθαίνουν από την παιδική τους ηλικία να απορρίπτουν τις πληροφορίες που δέχονται από τις αισθήσεις τους κι έτσι να μην δίνουν σημασία στο τι ακούνε, βλέπουνε, μυρίζουν ή νιώθουν κάθε στιγμή.

Υποστηρίζοντας ότι ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επαφή με τον εσωτερικό εαυτό του, ανέπτυξε στο βιβλίο της Making Contact τη θέση των Πέντε Ελευθεριών, οι οποίες βοηθούν τον άνθρωπο να συνδεθεί με τον εαυτό του στο «εδώ και τώρα» και να δει καθαρά τις δημιουργικές επιλογές που έχει στη διάθεσή του ανά πάσα στιγμή:

Η ελευθερία να βλέπουμε και να ακούμε αυτό που υπάρχει κι όχι αυτό που θα «έπρεπε» να υπάρχει, αυτό που υπήρχε ή που θα υπάρξει.

Η ελευθερία να λέει κανείς αυτό που αισθάνεται και σκέφτεται, κι όχι αυτό που θα «έπρεπε» να αισθάνεται και να σκέφτεται.

Η ελευθερία να αισθάνεται κανείς αυτό που αισθάνεται κι όχι αυτό που θα «έπρεπε» να αισθάνεται.

Η ελευθερία να ζητάει κανείς αυτό που θέλει κι όχι να περιμένει πάντα την άδεια να το ζητήσει.

Η ελευθερία να διακινδυνεύει κανείς για λογαριασμό του αντί να προτιμά την ασφάλεια της αδράνειας και να μην «ταράζει τα νερά».

Ασκώντας ενεργά αυτές τις πέντε ελευθερίες, ο άνθρωπος μαθαίνει να αντιλαμβάνεται, να κατανοεί και να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, αντί να τα καταπιέζει, να τα απορρίπτει ή να τα αποκρύβει από τον ίδιο και τον περίγυρό το.

Παράλληλα, απελευθερώνεται από πεποιθήσεις και απόψεις της κοινωνίας που για τον ίδιο είναι δυσλειτουργικές και συγκρατούν τον πραγματικό του εαυτό και τις επιθυμίες του, αναγκάζοντάς τον να συμπεριφερθεί με τρόπο μη αυθεντικό.

 

Virginia Satir, «Making Contact»

Διαβάστε περισσότερα

Το κόκκινο λάβαρο του «θατσερισμού»

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Αν κάποιος επιχειρούσε να ορίσει πολιτικά την έννοια της σοσιαλδημοκρατίας, μάλλον, θα θυμόταν εκείνο το παλιό αστείο: Η σοσιαλδημοκρατία είναι σαν το ραπανάκι. Κόκκινη απ’ έξω, άσπρη από μέσα και πάντα δίπλα στο ψητό…
Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις 10 Απριλίου 1947, στο Mont Pelerin της Ελβετίας , ιδρύθηκε, καθ’ υπόδειξη της Credit Suisse, η «Mont Pelerin Society». Στη συνάντηση που έλαβε χώρα παρευρέθησαν τριάντα εννέα καθηγητές πανεπιστημίου έπειτα από πρόσκληση του Φρίντριχ Χάγιεκ προκειμένου να θέσουν τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Ποιες ήταν αυτές;
Η πλήρης απελευθέρωση των αγορών, παράλληλα με τη θέσπιση από πλευράς κράτους  κανονιστικού πλαισίου εντός του οποίου θα διασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία του ελεύθερου ανταγωνισμού τους  και το πέρασμα των στρατηγικής σημασίας κρατικών δομών στις επιχειρήσεις, οι οποίες, με γνώμονα το κέρδος, θα προσφέρουν βασικές υπηρεσίες στους πολίτες.
Ο κύριος στόχος των Καβαλάρηδων της νεοφιλελεύθερης Αποκάλυψης, όπως, πολύ εύστοχα, σημειώνει ο  σπουδαίος Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρεκ, ήταν η διάσπαση του κοινωνικού «συμβολαίου συμβίωσης» με την αστική δημοκρατία και η άνοδος μιας αυταρχικής πλουτοκρατίας με δημοκρατικό προσωπείο. « Η φιλοσοφία του- Χάγιεκ- που αργότερα έγινε γνωστή ως φιλελευθερισμός», ανέφερε η Καθημερινή στις 2/9/2007, «εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των πάμπλουτων και συνεπώς οι πάμπλουτοι θα πλήρωναν γι’ αυτήν». Ήταν επιβεβλημένη ανάγκη, λοιπόν, για μια μεγάλη μερίδα του κεφαλαίου να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για την «καταπολέμηση της κρατικίστικης υπεροχής και της μαρξιστικής –κεϋνσιανής αντίληψης περί του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που εξαπλωνόταν στην υφήλιο». 
Πρόκειται, ουσιαστικά, για έναν «αυταρχικό λαϊκισμό», εξηγούσε ο διανοούμενος Στιούαρτ Χολ, ο οποίος προωθούσε τη σύμφυση χρήματος και εξουσίας.
Ωστόσο, σε μια εποχή που η πολιτική σκηνή κυριαρχούνταν από «φιλολαϊκές» προσωπικότητες  όπως ο Τρούμαν, ο Άττλη και ο Ντε Γκάσπερι , ο Χάγιεκ και οι γραφειοκράτες «φίλοι» του, σαν τον Φρίντμαν, γνώριζαν ότι έπρεπε να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αναπτύξουν  σε πρακτικό επίπεδο το κοινωνικά κανιβαλιστικό σχέδιό τους.
Αυτή η στιγμή ήρθε. Ήταν το πραξικόπημα της Χιλής στις 11/9/1973. «Το πρώτο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε ποτέ, ήταν στη Χιλή μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, το οποίο στήριξε η αμερικανική κυβέρνηση και οι οικονομολόγοι τούς οποίους είχε διδάξει ο Μίλτον Φρίντμαν.(…) Εκεί ήταν εύκολο να εξασφαλίσουν υποστηρικτές για το πείραμα αυτό: όποιος είχε αντίθετη γνώμη τον πυροβολούσαν»*.
Λίγα χρόνια μετά το χιλιανό πραξικόπημα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η μείωση των φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η αύξηση του συναλλαγματικού ελέγχου, ο περιορισμός ή  η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης , η απίσχναση των κοινωνικών δομών του κράτους και η πλήρης απελευθέρωση των χρηματαγορών βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής (και) στη Δύση. Είναι η εποχή, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, κατά την οποία η μεγάλη κερδισμένη του Β’ΠΠ, η βιομηχανία, δίνει τη θέση της στη Γουόλ Στριτ και το Σίτι του Λονδίνου. Όπως έλεγε παλιότερα ο Νόαμ Τσόμσκι, είναι η εποχή που Θάτσερ και Ρέιγκαν από κοινού είπαν στους εργοδότες: «Μπορείτε να παραβείτε τους νόμους. Εμείς δεν πρόκειται να σας σταματήσουμε».
Σ’ αυτή τη μετάβαση απ’ το «New Deal» των ‘30s στο τραπεζικό «Βig Bang» του ‘86, δεν πρωταγωνίστησε, όμως,  μόνο η δεξιά παράταξη. Διάφοροι πρόθυμοι «αριστεροί», όπως ο Γάλλος πρώην Υπ. Οικ. και πρωθυπουργός των κυβερνήσεων Μιτεράν, Πιερ Μπερεγκοβουά, ο Βρετανός πρώην  πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ και ο Υπ. Οικ. του, Γκόρντον Μπράουν· ο  Γερμανός πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Ιταλός πρώην  πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ  Κλίντον, εφάρμοσαν με θρησκευτική ευλάβεια το μονεταρισμό και διαμόρφωσαν  το λεγόμενο «ακραίο Κέντρο», το οποίο στεγάζει τη φιλοεπιχειρηματική Αριστερά και τη φιλοεργοδοτική Δεξιά στην υπηρεσία του «1%», της ολιγαρχικής ελίτ των πολύ πλούσιων.**
Στο 16σέλιδο πια Νόστιμον Ήμαρ που θα κυκλοφορήσει το επόμενο Σάββατο, 13 Μαΐου 2017, θα παρουσιάσουμε τα έργα και τις ημέρες των κυρίων που προαναφέραμε. Θα αναδείξουμε την καίρια συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην επιβολή και την εδραίωση  του νεοφιλελευθερισμού καθώς και την τεράστια ευθύνη τόσο της ίδιας, όσο και των «αριστερών» αβανταδόρων της για την κατάσταση αφασίας στην οποία έχει περιέλθει το εργατικό κίνημα τις τελευταίες (τουλάχιστον δύο) δεκαετίες.
Απόρροια (και) του διεθνούς «πασοκικού» τσαρλατανισμού αποτελεί το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή στη Γαλλία οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στη θατσερική Σκύλα και τη (σοβαρή) ακροδεξιά Χάρυβδη.
Άλλωστε, ιστορικά, αυτός ήταν πάντα ο ρόλος των σοσιαλδημοκρατών: Να αποτελούν, για να θυμηθούμε τα λόγια του Λένιν, «το καλύτερο κέλυφος» για τον καπιταλισμό.
Τα υπόλοιπα, στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ…
 *Αναδημοσιευμένο κείμενο του «Guardian» στην «Καθημερινή» στις 2/9/2007 με τίτλο: «Πώς αλώθηκε ο πλούτος των λαών»
** «Το λυκόφως του «ακραίου Κέντρου», Αυγή – Monde Diplomatique, 18/12/2016

Διαβάστε περισσότερα

Θανάσης Βέγγος: «Στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί»

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

  «Καλοί μου άνθρωποι (…) Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έκανα πάρα πολύ σπουδαία πράγματα στην καριέρα μου. Για ένα πράγμα, όμως, σας διαβεβαιώ: ότι στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί». Τα λόγια είναι του Θανάση Βέγγου, που έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 3 Μαϊου του 2011.

  Στο βίντεο που ακολουθεί (και μπορείτε να δείτε αυτά του τα λόγια) αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Θανάσης Βέγγος μιλά αληθινά. Δεν «πετάει κουβέντες«, για να δείξει πως είναι σεμνός, Ο Θανάσης Βέγγος ήταν σεμνός. Σεμνός και σπουδαίος. 

 Ήξερε τι έλεγε ο Θανάσης Βέγγος, όταν μας διαβεβαίωνε πως στην γαλέρα της ζωής του τράβηξε άγριο κουπί. Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου 1927. Ο πατέρας του εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ. Μετά από τον πόλεμο εκδιώχθηκε από τη δουλειά του. Γιατί; Εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Ο Θανάσης Βέγγος αναγκάστηκε να κάνει πολλές δουλειές, από  επεξεργασία δερμάτων μέχρι διανομή πάγου.

  Ο Θανάσης Βέγγος, ως παιδί ΕΑΜίτη, εστάλη να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, ουσιαστικά ως εξόριστος, στην Μακρόνησο. Στην Μακρόνησο γνώρισε τον Νίκο Κούνδουρο, επίσης εξόριστο, ο οποίος ,στη συνέχεια, του έδωσε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στη «Μαγική Πόλη».

  Τι να ξεχωρίσει και τι να αφήσει κανείς από τις δεκάδες ταινίες του Θανάση Βέγγου, ταινίες που χάριζε και χαρίζει γέλιο, άλλοτε γέλιο δυνατό, άλλοτε πιο ήπιο και καμιά φορά ένα γέλιο λίγο πικρό, γεμάτο αλήθειες. Απλά, ας δούμε Βέγγο… 

«Μωρή φύση (…) πάρε ένα μπισκότο»

  Είναι δεκάδες οι σκηνές,  στις οποίες πρωταγωνίστησε ο Θανάσης Βέγγος, που παραμένουν αξέχαστες. Αυτή η σκηνή , στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Το βλέμμα του Οδυσσέα», έχει το δικό της βάρος…

Διαβάστε περισσότερα

Η αλήθεια που κρύβεται επιμελώς

Οι Δυτικοί λαθρομετανάστες που ρημάζουν τον πλανήτη 

Καθημερινά ακούμε ότι χιλιάδες Αφρικανοί και Ασιάτες μετακινούνται και προκαλούν τις μεγάλες “προσφυγικές κρίσεις” σε όλη την Ευρώπη! Οι κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης σκορπούν τον πανικό, σηκώνονται ξανά σύνορα και οι ένοπλες δυνάμεις κινητοποιούνται παντού. Αλλά ο αριθμός των αλλοδαπών που εισέρχονται παράνομα στην Ευρώπη είναι ασύγκριτα μικρότερος από τον αριθμό των Δυτικών μεταναστών που κατακλύζουν, συχνά παράνομα, σχεδόν όλες τις γωνιές του κόσμου.

Δεκάδες εκατομμύρια μετανάστες από την Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική, νόμιμοι και παράνομοι, έχουν πλημμυρίσει τις πόλεις και την ύπαιθρο στην Ασία, τη Λατινική Αμερική, ακόμα και την Αφρική. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τεράστιας έκτασης που, όμως, δεν παίρνει σκοπίμως την ανάλογη δημοσιότητα.
Κάθε χρόνο, εκατομμύρια άνθρωποι εγκαταλείπουν την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική κατά ορδές. Κατά βάθος δεν μπορούν να αντέξουν άλλο τον δυτικό τρόπο ζωής, τις κοινωνίες τους, αλλά ποτέ δεν θα τους ακούσετε να το ομολογούν. Είναι πάρα πολύ υπερήφανοι και πολύ αλαζόνες! Όμως, όταν θεωρήσουν κάποια από τις αμέτρητες περιοχές του κόσμου κατάλληλη για τις προσωπικές τους ανάγκες – ασφαλή, ελκυστική και φθηνή – απλά τα μαζεύουν και πάνε να ζήσουν εκεί! Οι Δυτικoί μετανάστες ορμάνε σαν τους ταύρους και το έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια τους.
Έρχονται, απαιτούν και παίρνουν ό,τι μπορούν – συχνά με τη βία. Αν τους αφήσεις, παίρνουν τα πάντα. Μετά, όταν δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα να λεηλατήσουν, απλά προχωρούν στον επόμενο τόπο. Μετά το διάβα τους, “ούτε χόρτο δεν μπορεί να φυτρώσει”, τα πάντα είναι καμμένα, ερειπωμένα και κατεστραμμένα. Αυτό έχει συμβεί στο Μπαλί, το Πουκέτ, την νότια Σρι Λάνκα, σε μεγάλα τμήματα της Καραϊβικής, στο Μεξικό και στην ανατολική ακτή της Αφρικής, για να αναφέρουμε μερικά μόνο σημεία.
Κατ’ αρχάς, οι Δυτικοί μετανάστες δεν χρειάζονται καν βίζα για να εισέλθουν στις περισσότερες χώρες. Δεκαετίες πριν, η Αυτοκρατορία άνοιξε με τη βία όλα σχεδόν τα “αναπτυσσόμενα κράτη”. Οι Δυτικοί αντιμετωπίζονται προνομιακά, και γενικά θεωρούνται ως «πηγή εισοδήματος» από τα τοπικά καθεστώτα.
Η καταλήστευση των φτωχών χωρών
Κανένας «μυστικός παράδεισος» δεν μπορεί να μείνει κρυφός πια και καμία χώρα δεν μπορεί να διατηρήσει μια λογική πολιτική στις τιμές της. Οι μετανάστες από την Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία είναι αποφασισμένοι να πλουτίσουν με οποιοδήποτε μέσο, σε βάρος των ντόπιων πληθυσμών. Συνεχώς ψάχνουν για ευκαιρίες: παρακολουθούν παντού τις τιμές, έτοιμοι να επωφεληθούν, εφ’ όσον ο τόπος προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες, έχει χαλαρή νομοθεσία για τη μετανάστευση και ανίσχυρο νομικό πλαίσιο.
Κάθε κομμάτι γης καθαρό και ανεκμετάλλευτο διαφθείρεται. Με ταχύτητα αστραπής, οι Δυτικοί μετανάστες αρπάζουν ακίνητα και γη που προσφέρονται σε λογικές τιμές. Στη συνέχεια, επιβάλλουν τον ξένο τρόπο ζωής τους σε όλα εκείνα τα «πρόσφατα κατακτημένα εδάφη». Το αποτέλεσμα είναι ολόκληροι πολιτισμοί να καταρρέουν ή να γίνονται αγνώριστοι.
Συνολικά, οι Δυτικοί μετανάστες είναι αλαζονικοί και χοντροκέφαλοι. Δεν αισθάνονται κανέναν οίκτο για τις χώρες που κατακλύζουν. Χρησιμοποιούν το νέο περιβάλλον τους ως πολύχρωμο φόντο για τον πολύτιμο εαυτούλη τους. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να “υιοθετήσουν” τα τοπικά έθιμα, επειδή είναι εθισμένοι στην αντίληψη ότι η δική τους είναι η «κυρίαρχη κουλτούρα» – ο πολιτισμός που ελέγχει τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, Δυτικοί συνταξιούχοι εγκαταλείπουν κατλα χιλιάδες κέθε χρόνο τον θλιβερό τρόπο ζωής τους για να επιβάλλουν εγωϊστικά την μόνιμη παρουσία τους στις ευάλωτες, οικονομικά ασθενέστερες, χώρες.
Οι δυτικές πολυεθνικές είναι αυτές που μοιράζονται τα λάφυρα από την Ασία, την Αφρική και τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ένα μέρος της λείας καταλήγει πάντα στις τσέπες αυτών των απλών πολιτών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, κυρίως με τη μορφή  συνταξιοδοτικών πλάνων ή άλλων κοινωνικών παροχών. Μετά, κάθε χρόνο, δεκάδες εκατομμύρια Δυτικοί, οπλισμένοι με τα κεφάλαια που έχουν κλαπεί από τον «αναπτυσσόμενο κόσμο» ξαμολιούνται στον δρόμο, προσπαθώντας να αυξήσουν τα χρήματά τους στις χώρες απ’ όπου αυτά προήλθαν!
Δεν είναι μυστικό ότι οι Δυτικοί μετανάστες εκμεταλλεύονται τη φτώχεια, τις χαμηλές τιμές, και διαφθείρουν τα νομικά συστήματα. Η άφιξή τους αυξάνει τις τιμές της στέγασης και της γης. Αφήνει τα εκατομμύρια των κατοίκων της περιοχής κυριολεκτικά άστεγους, και αυξάνει τις τιμές των τροφίμων και των βασικών υπηρεσιών για τον ντόπιο πληθυσμό.
Κατά κάποιο τρόπο, οι άνθρωποι σε πολλές φτωχές χώρες ληστεύονται δύο φορές: από τις δυτικές επιχειρήσεις, και στη συνέχεια και πάλι, από τους Δυτικούς μετανάστες.
Ενώ η δυτική προπαγάνδα συνεχίζει να μιλά για τους παράνομους μετανάστες που μπαίνουν στις ΗΠΑ από το Μεξικό, πολύ λίγη συζήτηση γίνεται γι’ αυτά τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων που συνεχώς μεταναστεύουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής από όλη την Ευρώπη και εγκαθίστανται στην Παραγουάη, την Βραζιλία, την Αργεντινή, την Χιλή, την Βενεζουέλα και αλλού. Πριν το τελευταίο κύμα των επαναστάσεων της Λατινικής Αμερικής εγγυηθεί τελικά την ισότητα και τον σεβασμό για τους αυτόχθονες λαούς της ηπείρου, οι Ευρωπαίοι μετανάστες είχαν καταφέρει να επιβάλουν τον βαθύ φυλετικό και κοινωνικό διαχωρισμό. Σε ορισμένα μέρη όπως το Περού και η Βολιβία, η κατάσταση έμοιαζε πολύ με αυτή της Νότιας Αφρικής επί απαρτχάιντ. Μέχρι πρόσφατα, οι Ευρωπαίοι μετανάστες ωθούσαν τον γηγενή πληθυσμό σε ακραία περιθωριοποίηση, κλέβοντας την γη τους και εξαφανίζοντας τον πολιτισμό τους. Αυτό έγινε σε όλη τη Λατινική Αμερική και εξακολουθεί να γίνεται σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.

Η κατάληψη των ακτών και η παιδοφιλία

Ολόκληρα νησιά έχουν “καταβροχθιστεί” από τους Δυτικούς μετανάστες. Σχεδόν δεν έμειναν παράκτιες περιοχές για τους ντόπιους στα νησιά της Ινδονησίας και του Μπαλί. Οι σκανδιναβικές μαφίες, οι μαφίες της Κεντρικής Ευρώπης, οι μαφίες της Αυστραλίας… Η λεηλασία έχει λάβει ασύλληπτες διαστάσεις. Ακόμα και όταν είναι παράνομη η αγορά γης, οι Ευρωπαίοι και οι Βορειοαμερικανοί συνασπίζονται με τις τοπικές συμμορίες, ή κάνουν ψεύτικους γάμους με ντόπιες γυναίκες. Οι Δυτικοί μετανάστες είναι τρομερά επινοητικοί! Υπάρχει πάντα κάποιος τρόπος για να παρακάμψουν τον νόμο και να εξαπατήσουν τους φτωχούς ανθρώπους στις πιο εξαθλιωμένες χώρες του πλανήτη.
Η ιταλική “κατάληψη” των ακτών της Κένυας και η παιδική πορνεία που ανθεί εκεί είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Τα νησιά της Ταϊλάνδης έχουν όλα ξεπουληθεί. Δεν έχει μείνει τίποτα από την κουλτούρα τους, σχεδόν κανένα σπίτι που να ανήκει σε ντόπιους … σχεδόν καμία παραλία δεν έχει μείνει ανέγγιχτη. Υπάρχουν μόνο μερικές κοινότοπες, φρικτές τουριστικές υποδομές, και τα εκατομμύρια των δυτικών μεταναστών ψήνονται στον ήλιο, όλο το χρόνο, με τις χοντρές κοιλιές τους σε πλήρη έκθεση, φορώντας σαγιονάρες, ρουφώντας μπύρες, δίπλα-δίπλα με πολιτιστικά ξεριζωμένους Ταϊλανδούς για συντροφιά. Τι έφεραν οι άνθρωποι αυτοί στην Ταϊλάνδη; Ελευθερία; Ευημερία; Υψηλή κουλτούρα; Μάλλον ηθική διαφθορά και ολοκληρωτική πολιτιστική καταστροφή.
Ζουν κυριολεκτικά -ίσως και δεκάδες- εκατομμύρια Δυτικοί (κυρίως Ευρωπαίοι) μετανάστες σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία. Ακριβείς αριθμοί δεν υπάρχουν, ούτε γίνονται αξιόπιστες μελέτες με στατιστικά στοιχεία. Πολλοί Δυτικοί μετανάστες στη Νοτιοανατολική Ασία είναι πραγματικά «παράνομοι». Μερικοί είναι «ημι-νόμιμοι», με τις συνεχείς «ανανεώσεις της βίζας τους», τους ψεύτικους γάμους και τις σκοτεινές επενδύσεις τους.
Η Καμπότζη είναι ένα από τα μέρη που έχουν προσελκύσει τους πιο διεφθαρμένους μετανάστες από τη Δύση. Τα σεξουαλικά ξεφαντώματά τους και τα παζάρια του αγοραίου έρωτα περιγράφονται λεπτομερώς σε διάφορες γαργαλιστικές εκδόσεις.
Ένα από τα πιο διαβόητα κέντρα παιδικής πορνείας στη γη είναι το αποκαλούμενο “Χιλιόμετρο 11”, που βρίσκεται ακριβώς έξω από την πρωτεύουσα της Πνομ Πενχ. Εκεί, χιλιάδες απαχθέντα κορίτσια, πολλά από αυτά ανήλικα, εξαναγκάζοντο να “εξυπηρετούν” την ευρωπαϊκή πελατεία. Κάποια από αυτά τα κορίτσια είχαν απαχθεί και βιασθεί ομαδικά από τους διακινητές, συρμένα εδώ από όλη την Καμπότζη και το γειτονικό Βιετνάμ. Τα κορίτσια ζούσαν σε αιχμαλωσία και φρουρούντο από γκάνγκστερ κακοποιούς. Και όλος αυτός ο χώρος ήταν γεμάτος από χαρωπούς μεσήλικες Δυτικοευρωπαίους κοιλαράδες, που είχαν μόλις μετακομίσει εδώ, οι οποίοι κάγχαζαν ότι “το σεξ με ανήλικη είναι πολύ φθηνότερο από ένα κουτί φθηνής μπύρας”.
Ένας τοπικός ανταποκριτής του Reuters και εγώ καταφέραμε να πάρουμε συνέντευξη από αρκετά 14χρονα κορίτσια, κάποια από αυτά είχαν προσβληθεί από AIDS. Αργότερα, όταν  φωτογραφίζαμε το σκηνικό από το αυτοκίνητο, άρχισε να καταφθάνει ένα πλήθος ανδρών, με μπουκάλια μπύρας στα χέρια τους, με κρεμασμένα σορτς, και όρεξη για σεξ. Σπουδαίο κέρδος για την χώρα της Καμπότζης, αυτοί οι Ευρωπαίοι μετανάστες!
Πάλεψα με όλες τις δυνάμεις μου αυτούς τους φαρμακερούς Γερμανούς μετανάστες στην Colonia Dignidad στη νότια Χιλή. Εκεί, πολλοί φανατικοί Ευρωπαίοι προτεστάντες είχαν δημιουργήσει το δικό τους κράτος στο εσωτερικό της Χιλής και συνεργαζόντουσαν στενά με τη υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ δικτατορία του Πινοσέτ. Σε κάποια περίοδο, ήταν εκεί και ο Μπόρμαν, καθώς και άλλοι εξέχοντες Ναζί. Μόλις έστησαν την «νέα πατρίδα» τους, οι Γερμανοί μετανάστες άρχισαν δραστήρια το «έργο» τους, βιάζοντας παιδιά, εκτελώντας ιατρικά πειράματα με τα ντόπια ορφανά, και βασανίζοντας ανελέητα τους αντιπάλους της φασιστικής δικτατορίας. Φυσικά, δεν μετανάστευσαν μόνο στην Χιλή. Υπήρχαν εκατομμύρια Ευρωπαίων φασιστών εμιγκρέδων σε όλες τις γωνιές της Νότιας Αμερικής. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς στάλθηκαν εκεί με έξοδα των αμερικανικών και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Μια ασταμάτητη απειλή
Κοιτάξτε αριστερά και δεξιά: ολόκληρος ο πλανήτης είναι γεμάτος Δυτικούς μετανάστες. Έχουν τον έλεγχο των ορυχείων διαμαντιών στη Νότια Αφρική, καθώς και “περιοχές περιβαλλοντικής προστασίας” στην Κένυα. Έχουν στην κατοχή τους τεράστιες εκτάσεις γης στην Ασία, και σχεδόν ολόκληρη την κερδοφόρα εμπορική γη και την βιομηχανία στην Λατινική Αμερική.
Και όλο έρχονται κι άλλοι! Είναι ασταμάτητοι. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν σιχαθεί την μονότονη γκρίζα ζωή τους στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική. Είναι γεμάτοι συμπλέγματα ανωτερότητας, αλλά στην πραγματικότητα, θα έκαναν ο,τιδήποτε για να ξεφύγουν από την μοναξιά, την κατάθλιψη και την κενότητα στην πατρίδα τους.
Για να μπορούν να μείνουν “νόμιμα” στη Νοτιοανατολική Ασία, τα εκατομμύρια των Δυτικών ανδρών μεταναστών παντρεύονται υπηρέτριες, χορεύτριες σε καμπαρέ, ακόμη και ιερόδουλες. Αλλά στη συνέχεια τις κακομεταχειρίζονται (καθώς πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν να φερθούν διαφορετικά σε ανθρώπους άλλων πολιτισμών). Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πρώην Αμερικανοί στρατιώτες, που ζουν στα χωριά της Βόρειας Ταϊλάνδη, στην Καμπότζη, το Λάος και το Βιετνάμ. Αφού βομβάρδισαν τη Νοτιοανατολική Ασία και την γύρισαν στην λίθινη εποχή, δεν μπόρεσαν να προσαρμοσθούν επιστρέφοντας στην πατρίδα τους. Και έτσι μετανάστευσαν, επέστρεψαν στην γη που είχαν ήδη συστηματικά καταστρέψει, δηλητηριάσει και βιάσει.
Σχεδόν όλοι τους αισθάνονταν απέχθεια για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, επειδή είχαν χάσει όλες τις επαφές και τις δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν εκεί. Κάποιοι παρέμεναν και μετά την λήξη της βίζας τους, λόγω των τεράστιων χρηματικών ποσών που χρωστούσαν σε πρόστιμα προς τις τοπικές αρχές.
Στο βιβλίο της “Carma Cola”, η Ινδή συγγραφέας Gita Mehta περιγράφει, ένα τέταρτο του αιώνα πριν, αυτά τα εκατομμύρια των Δυτικών που πλημμυρίζουν την ινδική υποήπειρο ήπειρο σε αναζήτηση «επιφώτησης», εναλλακτικών τρόπων ζωής και άλλων μαζικής παραγωγής, δυτικοποιημένων πολιτιστικών και θρησκευτικών τάσεων. Πολλοί κατέληξαν  παράνομοι μετανάστες, να σέπονται σε ασράμ και παράξενες κοινότητες, με μερικούς να πωλούν ακόμη και τα διαβατήριά τους για να επιβιώσουν.
Ο κόσμος υπήρξε υπομονετικός – θα έλεγα πάρα πολύ υπομονετικός – με τους Δυτικούς μετανάστες!
Όμως, ο κόσμος δεν χρωστάει τίποτα στη Δύση, το αντίθετο!
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι νόμιμοι και παράνομοι Δυτικοί μετανάστες που ζουν στην Ινδονησία, την Χιλή, ή την Ταϊλάνδη, από ό,τι το αντίστροφο.
Μετά από φρικτούς αιώνες, κατά τη διάρκεια των οποίων η Δυτική αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός κατάφεραν να καταστρέψουν δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές σε όλες τις γωνιές του κόσμου, με τις εκστρατείες αποσταθεροποίησης, την οικονομική τρομοκρατία και την λεηλασία του πλανήτη, η Δύση εξακολουθεί να αποδεικνύει πόσο χαμηλού επιπέδου και πόσο βάναυσος είναι πραγματικά ο πολιτισμός της. Οι «προσφυγικές κρίσεις» είναι απλώς το τελευταίο κεφάλαιο του διαρκούς νεο-αποικιοκρατικού “Θεάτρου του Τρόμου”.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη
Οι άνθρωποι από τις κατεστραμμένες χώρες συχνά δεν έχουν επιλογή: πολλοί έρχονται στους βασανιστές τους, αναγκασμένοι από τις περιστάσεις να δεχθούν τις εντελώς παράλογες συνθήκες, την ταπείνωση και την περιθωριοποίηση. Υποχρεώνονται να δουλέψουν πολύ σκληρά. Να αποδεχθούν θέσεις εργασίας που οι Δυτικοί δεν καταδέχονται και, μάλιστα, απαιτούν από αυτούς να «προσαρμοστούν» πολιτισμικά. Δέχονται φρικτές προβολές και “ανακρίσεις”, και σχεδόν όλοι τους πρέπει να υποβαθμίσουν τον εαυτό τους μόνο και μόνο για να επιβιώσουν και να θρέψουν τα παιδιά τους.
Φυσικά, αυτό είναι μέρος ενός βρώμικου κόλπου: η Δύση χρειάζεται απεγνωσμένα ξένους. Δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μετανάστες, χωρίς το φθηνό εργατικό δυναμικό τους. Αλλά ποτέ δεν θα το παραδεχτεί ανοιχτά. Πρέπει να εξευτελίσει κι άλλο αυτούς των οποίων τα έθνη έχει ήδη καταληστεύσει ή και διαλύσει από τους πολέμους που έχει προκαλέσει με την ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική της και τους “συνεταίρους” της τζιχαντιστές.
Οι μετανάστες από την Δύση έχουν εντελώς διαφορετική μεταχείριση στις περισσότερες από τις χώρες που κατακλύζουν.
Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος του Ισημερινού, μου διηγήθηκε μια ιστορία:
“Τον τελευταίο καιρό, πολλοί Ευρωπαίοι έρχονται στον Ισημερινό και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, αναζητώντας θέσεις εργασίας, προσπαθώντας να μεταναστεύσουν. Οι οικονομίες τους καταρρέουν, αλλά δεν έχουν καμμία ταπεινότητα όταν έρχονται εδώ, μόνο αλαζονεία. Μια μέρα, ήρθε σε μένα ένας Ισπανός, για να υποβάλλει αίτηση για μια θέση εργασίας. Τον ρώτησα για το βιογραφικό του. Με κοίταξε οργισμένος: «Μα είμαι Ισπανός» μου φώναξε. «Και λοιπόν;», του απάντησα. «Η εποχή αυτή τελείωσε, σύντροφε, όταν έφθανε να είσαι Λευκός και Ευρωπαίος για να εξασφαλίσεις οποιαδήποτε δουλειά στην Λατινική Αμερική!”.
Ο μη-δυτικός κόσμος δεν έχει την πολυτέλεια να δέχεται ετησίως όλα αυτά τα εκατομμύρια των Δυτικών μεταναστών! Πρώτα του επιτίθενται οι Δυτικοί, μετά τον ληστεύουν και, στο τέλος, έχουν την απαίτηση να ανεχθεί τις τεράστιες ορδές των αδίστακτων,  εγωκεντρικών μεταναστών, που ορμούν σε ό,τι έχει απομείνει από την λεηλασία των δυτικών εταιρειών και των κυβερνήσεων.
Το νομικό πλαίσιο σε κάθε χώρα θα πρέπει να ενισχυθεί για την πρόληψη της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας στην αγορά της γης και των ακινήτων. Οι πιθανοί Δυτικοί μετανάστες θα πρέπει να υποχρεωθούν να αποδείξουν ότι η παρουσία τους θα ωφελήσει τη χώρα όπου θέλουν να εγκατασταθούν, ότι οι δεξιότητές τους χρειάζονται πραγματικά, ακριβώς όπως όλοι οι μετανάστες από χώρες της Αφρικής και της Ασίας είναι υποχρεωμένοι να το αποδείξουν όταν θέλουν να εγκατασταθούν στην Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική ή την Αυστραλία.
Και για άλλη μια φορά, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι Δυτικοί μετανάστες που προσπαθούν να εγκατασταθούν στο εξωτερικό, από ό,τι άνθρωποι από φτωχές χώρες που ζητούν να εγκατασταθούν στη Δύση.
Μεταναστευτική κρίση; Ναι, φυσικά! Αλλά δεν είναι μόνο «κρίση» για τη Δύση!
Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται πρέπει να ελέγξουν τους αριθμούς!
Βέβαια, καταλαβαίνουμε πόσο καταθλιμμένοι είναι στην πραγματικότητα πολλοί Δυτικοί. Πόσο δυσάρεστη, γκρίζα και μπερδεμένη είναι η ζωή τους στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Πρέπει να κατανοήσουμε πόσο πολύ θέλουν να μεταναστεύσουν σε ένα θερμότερο (τόσο από πλευράς καιρού όσο και από πλευράς ανθρώπινων σχέσεων) μέρος του κόσμου. Αν παραδεχθούν με ταπεινότητα αυτό που αισθάνονται, αντί να επιδεικνύουν αλαζονεία και ανωτερότητα …  τότε είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον κάποιοι θα ήταν πρόθυμοι να δείξουν την αλληλεγγύη τους και να δεχθούν μερικούς από τους πιο απελπισμένους Δυτικούς πολίτες.
Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει καμμία συμπάθεια, αν δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

[Πηγή: του Andre Vltchek, Information Clearing House, 10-11/02/2017, http://www.informationclearinghouse.info/46429.htm. Ο Andre Vltchek είναι φιλόσοφος, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος. Έχει καλύψει πολέμους και συγκρούσεις σε δεκάδες χώρες. Τρία από τα τελευταία βιβλία του είναι το «Aurora», το «Exposing Lies of the Empire» και το «Fighting Against Western Imperialism». Έχει ζήσει στην Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ωκεανία. Σήμερα ζει στην Ανατολική Ασία και τη Μέση Ανατολή, και συνεχίζει να εργάζεται σε όλο τον κόσμο.]
 
πυλη των φιλων

Διαβάστε περισσότερα

Αυτό δεν είναι «σεσημασμένο»;

Το success story– πλεόνασμα επέστρεψε. Όπως επί Σαμαρά. Τώρα το πανηγύρι είναι «αριστερό». Πως προέκυψε αυτή η χαρά;

α) Από τα 7 δισ. ευρώ του πλεονάσματος τα 2 δις προήλθαν από  αύξηση έμμεσων φόρων. Μόνο από την εκτίναξη του ΦΠΑ από  13% στο 24% η νέα επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων ξεπέρασε το 1,5 δισ. ευρώ.

β) Περί τα 2 δις ήταν τα νέα βάρη στην άμεση φορολογία. Μεταξύ άλλων η αύξηση στο 100% της προκαταβολής φόρου είχε «απολαυστικά» αποτελέσματα για τους βιοπαλαιστές…

γ) Πάνω από 850 εκατ. ευρώ ήταν η νέα επιβάρυνσηλόγω αύξησης των εισφορών Υγείαςλόγω «αριστερού»  Μνημονίου.

δ) Πάνω από 450 εκατ. ευρώ προήλθαν από την «αριστερή» μείωση των κοινωνικών δαπανών σε νοσοκομεία, ΟΤΑ, συγκοινωνίες και από το ξεπούλημα, όπως του λιμανιού του Πειραιά (που δεν επρόκειτο να πουληθεί)…

ε) Στα παραπάνω προστέθηκε η ληστεία του ΕΝΦΙΑ (που θα καταργείτο…) και η κατάργηση του ΕΚΑΣ (που ήταν αδιανόητο για τον κ.Τσίπρα ότι θα υπήρχε βουλευτής να την ψηφίσει, αλλά τελικά την ψήφισε ο ίδιος)…

  Τι είναι, λοιπόν, το πλεόνασμα, για το οποίο πανηγυρίζει ο κ.Τσίπρας; Ας αφήσουμε κάποιον υπεράνω υποψίας να μας το εξηγήσει:

«Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται για πλεόνασμα θράσους και απάτης» (Αλ.Τσίπρας, 21/3/2014)

Πηγή: Εφημερίδα Real News 29/4/2017

Διαβάστε περισσότερα

Έγκον Σίλε: Στη δίνη του ερωτισμού, της αγωνίας και της σεξουαλικής ελευθερίας

Η Βιέννη γιορτάζει έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 20ού αιώνα

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη

Email: abozoni@elculture.gr

Η Βιέννη γιορτάζει ένα πνευματικό τέκνο της και έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 20ού αιώνα, τον Έγκον Σίλε με μια αναδρομική έκθεση 160 έργων στο μουσείο Albertina, στα οποία παρουσιάζεται το μεγαλείο της δημιουργίας του. Ο Σίλε και τα έργα του, φορτωμένα με αλληγορίες, ταιριάζουν περισσότερο στις αρχές του 2000 παρά σε αυτές του 1900. Η αξεπέραστη αμεσότητα, η avant-garde απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος και η εμφανής σεξουαλικότητα των έργων του, ήταν πρωτοφανής στο χώρο της ζωγραφικής.
Αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά συνέβησαν μόλις σε οκτώ χρόνια, από τα 20 που εξέθεσε για πρώτη φορά μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 28 χρόνων, παρόλο που σκανδάλισαν τη Βιεννέζικη κοινωνία του καιρού του, -αν και σύντομα αναγνωρίστηκαν ως αριστουργήματα του εξπρεσιονισμού-, ο Σίλε καθόλου άδικα δε θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές ζωγράφους στην ιστορία της τέχνης.

Τα έργα του χαρακτηρίζονται από τεχνική δεξιοτεχνία, «ατρόμητη» απεικόνιση του γυμνού σώματος, την αίσθηση μια «ενοχλητικής» τέχνης με αίσθημα αγωνίας και ιδιότυπου ρεαλισμού. Ο Σίλε έγινε η ενσάρκωση των πολιτικών, πολιτισμικών και σεξουαλικών σπασμών που αναστάτωσαν και άλλαξαν για πάντα την Ευρώπη στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και εξακολουθούν να την αναταράζουν ακόμα και σήμερα.
Στη δίνη της σύντομης ζωής του, ο Σίλε έγινε ο χαρακτήρας που συναντάμε κάθε πρωί στον καθρέφτη μας. Ηθικός και δεοντολογικός, απρόκλητος και διεστραμμένος, απεχθής, αισθησιακός και ελεύθερος. Ακριβώς όπως οι ερωτικοί του πίνακες και οι αγωνιώδεις αυτοπροσωπογραφίες του.

Reclining Woman with Green Stockings (Adele Harms), 1917

Ο Έγκον Σίλε γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1890 στο Τουλν αν ντερ Ντόναου και έχασε τον πατέρα του στα 15 από σύφιλη. Στα 16 του έγινε δεκτός  στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, αλλά την εγκατέλειψε, απογοητευμένος από την αυστηρότητα και το συντηρητισμό που επικρατούσε. Ήταν ο νεότερος μαθητής που είχε εγγραφεί ποτέ στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. Ο Γκούσταβ Κλιμτ, μεγάλος υποστηρικτής και μέντοράς του, βοήθησε τον Σίλε να εισαχθεί στην Wiener Werkstätte. Εκεί, με πολλούς συμμαθητές του οργάνωσαν τη Νέα Ομάδα Τέχνης.

Nude self-portrait, 1916, Albertina, Vienna

Ο Σίλε απέδωσε όσο κανείς άλλος τη σεξουαλικότητα των γυναικών, αλλά όταν το στούντιό του στο Neulengbach, δυτικά της Βιέννης, έγινε τόπος συγκέντρωσης παραβατικών παιδιών, τα οποία χρησιμοποιούσε ως μοντέλα, κατηγορήθηκε ότι αποπλάνησε μια νεαρή κοπέλα. Πέρασε στη φυλακή 24 ημέρες και αφέθηκε ελεύθερος με μόνη κατηγορία να τον βαραίνει, την έκθεση των έργων του σε χώρο που ήταν προσβάσιμος από παιδιά.
Όσο ήταν στη φυλακή, ο Σίλε ζωγράφισε 12 πίνακες που απεικόνιζαν τις δυσκολίες της ζωής στη φυλακή. Ο Σίλε είχε βαθιά ψυχολογικά τραύματα μετά από αυτή την περιπέτεια και πολύ σπάνια εμφανίζονται στα έργα του παιδιά. Τις φορές που οι επικριτές του θεωρούσαν τα έργα πορνογραφικά έλεγε «δεν αρνούμαι ότι έχω κάνει σχέδια και υδατογραφίες της ερωτικής φύσης. Αλλά είναι πάντα έργα τέχνης». Παρόλο που τα πιο διάσημα έργα του είναι τα γυμνά, το πιο ακριβό έργο του που πουλήθηκε ποτέ ήταν μια ελαιογραφία τοπίου. Πουλήθηκε από τον οίκο Sotheby’s για 40.740.000 ευρώ.

Seated Couple, 1915, Albertina, Vienna

Female couple, 1915, Albertina, Vienna

Nude on her stomach, 1917, Albertina, Vienna

Γονατιστό κορίτσι, στηριγμένο στους αγκώνες, 1917

Καθιστή γυναίκα με ανασηκωμένα πόδια, 1917

Woman with Blue Stockings, 1912

Reclining Woman with Blond Hair, 1914

Wally with a Red Blouse, 1913

Reclining Woman with Blonde Hair, 1912

Seated Woman in Violet Stockings, 1917

The embrace (Lovers II), 1917

Ο Σίλε παντρεύτηκε την Ήντιθ Χαρμς, ενώ ήταν χρόνια εραστές με τη Γουόλι, ένα μοντέλο που απεικονίζεται σε πολλά έργα του. Η επιτυχία του ως ζωγράφου εμφανίστηκε αργά, λίγο πριν πεθάνει από ισπανική γρίπη, που σάρωνε την Ευρώπη εκείνη την εποχή και είχε 20.000.000 θύματα. Τρεις μέρες πριν από το θάνατό του έχασε τη γυναίκα του από την ίδια αιτία, έγκυο έξι μηνών. Την εβδομάδα του θανάτου του Σίλε, είχαν καταγραφεί στην Αυστρία 2.200 θάνατοι.
Τα τελευταία του έργα ήταν μια σειρά σχεδίων που απεικονίζουν την Ήντιθ.  Τα τελευταία του λόγια ήταν «Der Krieg ist aus – und ich muss gehen» ( «Ο πόλεμος τελείωσε – και πρέπει να πάω»). Η  εκφραστική ποιότητα της δουλειάς του, τα σχέδια και τα έργα ζωγραφικής του συμβολίζουν μέχρι σήμερα την ψυχολογική αγωνία, τη συναισθηματική ειλικρίνεια και τη σεξουαλική ελευθερία.

Διαβάστε περισσότερα