Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

22 Μαρ 2014

Το νερό νεράκι λέει το 23,6% των Ευρωπαίων

νερό_πλανήτης_220811 
 Σάκης Αποστολάκης
Η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία με τις 1,8 εκατ. υπογραφές, που ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή την αναγνώριση του νερού ως ανθρώπινου αγαθού και τον αποκλεισμό του από τα εμπορεύσιμα είδη, αυξάνει την πίεση στην Ε.Ε. να αποκλείσει το νερό -και τις δημόσιες υπηρεσίες εν γένει- από τη νέα εμπορική συμφωνία που σχεδιάζεται με τις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Αντίθετα, η Αγγλία δεν συμβαδίζει με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης στην επανακρατικοποίηση ή δημοτικοποίηση του νερού, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα νοικοκυριά να μην μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ύδρευσης, ενώ οι εταιρείες να βγάζουν υπερκέρδη μέσω φορολογικών παραδείσων.
Τα παραπάνω τονίζει ο Ντέβιντ Χολ, επισκέπτης καθηγητής Δημόσιων Υπηρεσιών στο Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στον ακαδημαϊκό ιστότοπο «Conversation», ο οποίος χρηματοδοτείται από πολλά βρετανικά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων του Αμπερντίν, του Μπέρμιχαμ, του Μπρίστολ, του Κάρντιφ, της Γλασκόβης, του Λιντς, του Λίβερπουλ, του Μπέλφαστ και του Σέφιλντ.
Ο Ντ. Χολ χαιρετίζει την αναφορά που κατατέθηκε τον περασμένο μήνα στις Βρυξέλλες και υπογράφεται από 1,8 Ευρωπαίους πολίτες, με την οποία καλείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αναγνωρίσει το ψήφισμα του ΟΗΕ ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα και να εξασφαλίσει ότι το νερό και η αποχέτευση δεν εμπίπτουν στους κανόνες αγοράς της Ε.Ε. Τη θεωρεί αξιοσημείωτη, γιατί ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών για την εισαγωγή της άμεσης δημοκρατίας, όπως προβλέπεται στη πρόσφατη αναθεώρηση της Συνθήκης της Ε.Ε., η οποία λέει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει να ακούσει και να απαντήσει στις αναφορές που υπογράφονται από πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα σε τουλάχιστον επτά χώρες. Με τον τρόπο αυτό, το θέμα τέθηκε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Οπως αναφέρει, η μεγαλύτερη υποστήριξη ήρθε από τη Γερμανία, ενώ η πρωτοβουλία είχε την υποστήριξη από ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων, με επικεφαλής την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συνδικάτων Δημόσιων Υπηρεσιών, η οποία εκπροσωπεί τους εργαζομένους δημόσιων υπηρεσιών σε ολόκληρη την ήπειρο. Η ενίσχυση του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό είναι εκπληκτικά αμφιλεγόμενο θέμα για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τονίζει. Αν και ο ΟΗΕ αναγνώρισε την πρόσβαση στο νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα το 2010, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε., μαζί με τις ΗΠΑ, δεν υποστήριξαν αυτό το ψήφισμα, με τη Γερμανία και την Ισπανία να αποτελούν αξιοσημείωτες εξαιρέσεις.
Η αναγνώριση του νερού ως κοινού αγαθού είναι δύσκολο θέμα για την Ε.Ε., επισημαίνει ο Ντ. Χολ, γιατί έρχεται σε αντίθεση με βασικές αρχές της αγοράς της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Αλλά κάποια επίδραση έχει ήδη υπάρξει. Η Επιτροπή συμφώνησε να αποκλείσει το νερό από τη νέα οδηγία για τις συμβάσεις παραχώρησης, η οποία αποσκοπεί στο να καταστήσει ευκολότερη την ιδιωτικοποίηση. Επίσης, αυξάνεται η πίεση στην Ε.Ε. να αποκλείσει το νερό, και τις δημόσιες υπηρεσίες εν γένει, από τη νέα εμπορική συμφωνία που σχεδιάζεται με τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Επίσης, ενισχύει τις απαιτήσεις προς την Ε.Ε., ώστε να κάνει περισσότερα για να ενισχύσει τις συνεργασίες με τους ευρωπαϊκούς δημόσιους φορείς για το νερό, αντί να στηρίζει το αποτυχημένο μοντέλο των συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα».
Ο Ντέιβιντ Χολ, επισκέπτης καθηγητής Δημόσιων Υπηρεσιών στο Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς Ο Ντέιβιντ Χολ, επισκέπτης καθηγητής Δημόσιων Υπηρεσιών στο Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς Σύμφωνα με τον Ντ. Χολ, μέχρι τώρα μεγάλες πολυεθνικές του νερού, όπως οι γαλλικές Suez (σ.σ. υποψήφιος αγοραστής της ΕΥΑΘ) και Veolia έχουν αποχωρήσει από ένα μεγάλο μέρος των επενδύσεών τους στις αναπτυσσόμενες χώρες, ως αποτέλεσμα παρόμοιων εκστρατειών. «Εχουν επίσης υποστεί την ταπείνωση της απώλειας της πόλης-σπίτι τους, το Παρίσι, από μια νέα δημοτική υπηρεσία, το 2010». Οπως λέει, το Παρίσι έχει εμπνεύσει άλλες πόλεις στη Γαλλία και αλλού στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και του Βερολίνου και της Βουδαπέστης, να καταγγείλουν τις συμβάσεις του ιδιωτικού νερού. Η οργάνωση «Δίκτυο για την Ανάκτηση του Δημόσιου Νερού» εκτιμά ότι πάνω από 85 πόλεις έχουν αλλάξει από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα κατά την τελευταία δεκαετία. Παγκοσμίως, πάνω από το 90% των υπηρεσιών ύδρευσης είναι σε δημόσια χέρια.
Αυτό αφήνει την Αγγλία όλο και περισσότερο απομονωμένη -αν και υπήρξαν επιτυχείς εκστρατείες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, αλλού στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στη Σκοτία, υπηρεσίες ύδρευσης γλίτωσαν την ιδιωτικοποίηση της Θάτσερ, ενώ και στη Βόρεια Ιρλανδία το νερό παρέμεινε υπό δημόσιο έλεγχο.
Στην Αγγλία αντίθετα, σημειώνει ο Ντ. Χολ, οι ιδιωτικές εταιρείες γιορτάζουν φέτος το 25ο έτος της προσοδοφόρας εκμετάλλευσης των φυσικών μονοπωλίων τους, με τις περισσότερες από αυτές να ανήκουν πλέον σε ιδιωτικές κοινοπραξίες ή ασιατικές πολυεθνικές. Οι εταιρείες αντλούν κέρδη περίπου 2 δισ. λίρες το χρόνο. Κάτι που σημαίνει ότι η επανακρατικοποίηση του νερού θα σώσει για το μέσο νοικοκυριό περίπου 83 λίρες το χρόνο, μειώνοντας τους λογαριασμούς κατά περισσότερο από 20%.
Σύμφωνα με τον Ντ. Χολ, τα κέρδη των ιδιωτικών εταιρειών βασίζονται εν μέρει σε ανηλεή αύξηση των τιμών. Είναι σχεδόν διπλάσιο από το συνολικό ποσοστό του πληθωρισμού από το 1980, κι έχουν αφήσει το 23,6% των νοικοκυριών στη φτώχεια από το νερό (που ορίζεται ως λογαριασμός του νερού σε πάνω από 3% του εισοδήματος των νοικοκυριών).
Παρ’ όλ’ αυτά, οι Πράσινοι είναι το μόνο κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου που ενισχύει την προσπάθεια επανακρατικοποίησης του νερού. Αυτό είναι το μοναδικό κόμμα που συμβαδίζει με την κοινή γνώμη σ’ αυτό το θέμα. Στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση για το νερό βρέθηκαν πάνω από το 70% των ανθρώπων υπέρ της επανακρατικοποίησής του -σχεδόν το ίδιο με το ποσοστό το οποίο αντιτέθηκε στην ιδιωτικοποίηση πριν από 25 χρόνια, καταλήγει στο άρθρο του ο επισκέπτης καθηγητής Δημόσιων Υπηρεσιών στο Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς, Ντέιβιντ Χολ.
: εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Έρχονται οι κομμουνισταί!

«Οι πρώην πολιτικές προσωπικότητες απέτυχαν να δείξουν στο λαό οποιαδήποτε ηγετική ικανότητα με αυτό ή τον άλλο τρόπο, καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Κάποιοι κάτοχοι μεγάλων περιουσιών είναι αντίθετοι στο κίνημα αντίστασης, γιατί βλέπουν τα τεράστια κέρδη που συσσώρευαν από την κατοχή να εξατμίζονται από τον κοινό σκοπό… Αλλά η μάζα του λαού βλέπει τους αντάρτες ως ηγέτες του αγώνα, και η θέση που κέρδισε το ΕΑΜ αποτελεί απόδειξη πως δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση σε αυτό…».
«Σύνοψη της Αναφοράς για την Ελλάδα»: Εκθεση του Foreign Office 1943, Φάκελος HS5/224 (PRO)
_______________________________________________________
askordoulakos
Για όσους δεν θυμούνται, ή δε γνωρίζουν, ο αντικομμουνισμός ήταν η κύρια προμετωπίδα της τρίτης και τελευταίας κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη. Εξ’ου και η ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας.  Πάσα ομοιότητα με τη χθεσινή παρουσία του Άδωνη στον Τράγκα και τις δηλώσεις Μπαλτάκου, μόνο τυχαία δεν είναι…
Ο πρώτος, ως κλασσική περίπτωση ηλιθίου και ψυχοπαθούς ψώνιου, αποκάλεσε τον Τράγκα…κομμουνιστή, επειδή ο τελευταίος του επισήμανε το αυτονόητο, ότι δηλαδή η χώρα τελεί υπό καθεστώς κατοχής κι ότι ο λαός πεθαίνει. Είναι προφανές, ότι η πολιτική κάνει καλό στον Άδωνη. Αν δεν υπήρχαν τα κανάλια κι η Βουλή, σίγουρα θα είχε καταλήξει σε νευρολογική κλινική, διότι πολύ απλά, ουδείς κανονικός άνθρωπος δεν καταδέχεται να συναναστραφεί τύπους με τέτοια ψυχοσύνθεση.
Ο δεύτερος, κλασσική περίπτωση καλοταισμένου παρασκηνιακού παρακεντέ, πιστού δούλου  της εξουσίας και του χρήματος, δήλωσε ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής. Τι άλλο-άλλωστε- θα μπορούσε να ήταν ένα τέτοιο πρόσωπο άλλωστε;
Πέραν της γραφικής και γελοίας διάστασης των παραπάνω, υπάρχει κι η ουσιαστική. Το γερμανόφιλο κυβερνητικό μόρφωμα, είναι αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαική χώρα, στην οποία οι συνεργάτες των Ναζί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά έλαβαν καίριες κρατικές θέσεις.
Το συγκεκριμένο καθεστώς, που σημειωτέον αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ΕΕ, η οποία συνεργάζεται ανοιχτά με τους Ναζί στην Ουκρανία, δεν πείθει ούτε… τη μάνα του. Κατεδαφίζεται, χάνοντας και τα ελάχιστα κοινωνικά κι επικοινωνιακά του στηρίγματα,
Αφού είδαν ότι δεν έπιασε το κόλπο με την εφάπαξ προεκλογική διανομή του ανύπαρκτου πλεονάσματος, το οποίο δεν θα εμπνέονταν ούτε λαμόγια σε συνοικιακή μπαρμπουτιέρα, έθεσαν σε εφαρμογή το «νούμερο 3», που’λεγε κι ο Ξαρχάκος στο Γεωργίτση: Κατέφυγαν-όπως και οι πρόγονοί τους το 1943 με την κυβέρνηση Ράλλη- στον αντικομμουνισμό, ως τελευταίο σωσίβιο συσπείρωσης των συντριμιών του κατοχικού καθεστώτος.
Μόνο, που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια, την οποία, όπως είναι φυσικό βέβαια, ο Άδωνις δεν είναι σε θέση να συλλάβει: Ο τότε αντικομμουνισμός είχε μια κάποια ελπίδα να αποδώσει καρπούς για τους εμπνευστές του. Τα προπολεμικά πολιτικά πάθη, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα δημοκρατικών-μοναρχικών, η σημαντική δράση του ΚΚΕ τότε στους εργατικούς αγώνες και η τεράστια συμβολή του στο έπος της Εθνικής Αντίστασης, η έντονη πολιτικοποίηση και ιδεολογικοποίηση της εποχής κλπ, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάποια-έστω- αντανακλαστικά σε όρισμένα τμήματα του πληθυσμού, μεγάλα, ή μικρά.
Είναι  απολύτως φυσικό να πιστεύει ο Άδωνις πως υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος, έτσι όπως τον εννοούσαν ο Μεταξάς κι ο Παπαδόπουλος. Ο Μπαλτάκος όμως δεν είναι ηλίθιος. Όταν ξιφουλκεί ενάντια…στους κομμουνιστάς, δεν το κάνει ενάντια στο ΚΚΕ και την ηγεσία του, διότι όλοι γνωρίζουν πως αυτή κατατρέχεται από τη μεταφυσική κατάρα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη και την κρίσιμη στιγμή κάνει τη μια μαλακία πάνω στην άλλη.
Οι μύχιος φόβος τους είναι ένα ΕΑΜ με σύγχρονους όρους. Γι’ αυτό ο Μπαλτάκος αναφέρθηκε στο 1942 και μετά.  Διότι διαβλέπουν ότι πλησιάζει με γρήγορους ρυθμούς η ανακατάταξη του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού με διασπάσεις, οι οποίες θα διαπεράσουν οριζόντια όλους τους κομματικούς μηχανισμούς. Φοβούνται ότι οι εν λόγω ανακατατάξεις, ίσως βρουν τον καταλύτη και μετουσιωθούν σε λαϊκή ενότητα πάνω σε απελευθερωτική, πατριωτική και δημοκρατική βάση, η οποία θα μας επιτρέψει να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το ξενόδουλο κατοχικό καθεστώς και τους προστάτες του.
Ας επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους.
Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

21 Μαρ 2014

Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης

"Ο μικρός ναυτίλος". Χειρόγραφο του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.
Συλλογή Πινακοθήκης Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα.
Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.
Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.
Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».

 Ιθάκη - Κωνσταντίνος Καβάφης
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, 
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
 
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος  (απόσπασμα)
"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου".
 
Δε σ' αγαπώ - Pablo Neruda
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
 
Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για ‘σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πώς φιλάς, πώς λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
 
Στροφή - Γιώργος Σεφέρης
Στιγμή, σταλμένη ἀπὸ ἕνα χέρι
ποὺ εἶχα τόσο ἀγαπήσει
μὲ πρόφταξες ἴσια στὴ δύση
σὰ μαῦρο περιστέρι.
Ὁ δρόμος ἄσπριζε μπροστά μου,
ἁπαλὸς ἀχνὸς ὕπνου
στὸ γέρμα ἑνὸς μυστικοῦ δείπνου...
Στιγμὴ σπυρὶ τῆς ἄμμου,
ποὺ κράτησες μονάχη σου ὅλη
τὴν τραγικὴ κλεψύδρα
βουβή, σὰ νὰ εἶχε δεῖ τὴν Ὕδρα
στὸ οὐράνιο περιβόλι.
 
Αν - R. Kipling
Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!
 
Υποκατάστατο - Κική Δημουλά
Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.
Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.
Ἂς παραδοθεῖ. Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.
Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.
Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.
Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.
Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ. Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη ἂς παραδοθεῖ.
Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

«Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές»...

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»... (από το «Υστερόγραφο», του Μαν. Αναγνωστάκη)

   «Έχει χαρτί υγείας σπίτι του ο Τσίπρας;», φώναζε και τσίριζε στην τηλεόραση πριν από λίγες μέρες ο Γεωργιάδης. Τι λογικότερο για έναν υπουργό… Υγείας. Να κάνει πολιτική «αντιπαράθεση» επιπέδου χαρτιού υγείας…
   Και εκεί που είπαμε ότι «εντάξει, ο τύπος έπιασε πάτο», ο ερίτιμος υπουργός άφησε τον Τσίπρα και έπιασε τους κομμουνιστές. Αυτοί τον εμπνέουν ακόμα περισσότερο: «Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές», ήταν τα λόγια του χαριτόβρυτου συνεργάτη του κ.Σαμαρά (να τον χαίρεται).
   Φυσικά ο Γεωργιάδης, ως πρωθιερέας του πολιτικού κατιναριού που ξεροσταλιάζει στο τηλεοπτικό στασίδι, είναι χρήσιμος στον πρωθυπουργό. Ποιόν άλλον να εμπιστευτεί για να απευθυνθεί στον κοινωνικό κατιμά; Και στην «αισθητική» του χρυσαυγίτικου ακροατηρίου;
   Εδώ, άλλωστε, ο Γεωργιάδης έχει και προϋπηρεσία. Υπήρξε, για παράδειγμα, ο μοναδικός τηλεπωλητής βιβλίων που κέρδισε τις ευχαριστίες του φασίστα Πλεύρη, διότι ο Γεωργιάδης του διαφήμιζε το πόνημα («Οι Εβραίοι») στην τηλεόραση. Πρόκειται για το πόνημα από το οποίο μάθαμε, πριν ακόμα κάνουν την εμφάνισή τους οι Κασιδιάρηδες, ότι: «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής (...) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (...) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (...) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής»
   Η επιλογή Γεωργιάδη δεν ήταν τυχαία. Διαθέτει όλα τα προσόντα για να καλύψει την ακροδεξιά πολεμίστρα του καθεστώτος της ευτέλειας: Υστερική αυθάδεια που υπαγάγει την έννοια του «διαλέγομαι» στην φτήνια του «τσιρίζω». Παραληρηματικό λόγο που τον έχει αναπτύξει για να τραμπουκίζει εναντίον των ασθενέστερων: «Έπρεπε να σας απολύσουμε να δείτε τι εστί βερίκοκο», ήταν τα λόγια του προς εργαζόμενους του τομέα ευθύνης του. Αλλά, με την ίδια άνεση, μπορεί και να γλύφει τους ισχυρούς. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πως έβριζε τον Σαμαρά που τώρα τον εξυμνεί… πατόκορφα. Ή επίσης, πως αυτοανακηρύσσεται στον πιο πιστό μαθητή του Μνημονίου και στον πιο λιγωμένο και γοητευμένο «φαν» της τρόικας και του Τόμσεν.
   Περιπτώσεις σαν του Γεωργιάδη διαθέτουν και υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας. Από εκείνο που συναντά κανείς μεταξύ των ρυθμισμένων να ανοίγουν ομπρέλα όταν η κοινωνία τους φτύνει. Παρεμπιπτόντως: Εκείνη την διδακτική ιστορία με το 25ευρω στα νοσοκομεία, που μετά άρχισε να… «βρέχει», τη θυμάστε;
   Ο κύριος Γεωργιάδης υπήρχε πάντα. Ανήκει, δηλαδή, σε εκείνο το είδος «πολιτικών ανδρών» που σε κάθε εποχή παρακμής προσωποποιούν ακριβώς το επίπεδο και το μέγεθος της παρακμής. Με άλλα λόγια προσωποποιούν αυτό που οι Λατίνοι θα το περιέγραφαν ως εξής: «Ο tempora - o mores» (σσ: «Ω καιροί - ω ήθη»). Τέτοιες περιπτώσεις για την εποχή τους ήταν, για παράδειγμα, ο Κουτσόγιωργας και ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Αργότερα ο Πάγκαλος. Τώρα ο Γεωργιάδης.
   Με αυτή την έννοια πολιτικές φιγούρες της ποιότητας Γεωργιάδη εκπροσωπούν ένα ολόκληρο σύστημα. Αναπτύσσονται στον ίδιο «κήπο» που φυτρώνουν από Τομπούλογλου μέχρι Λιάπηδες. Εν προκειμένω ο συγκεκριμένος ανήκει στα «μπουμπουκο-μπουμπούκια» που εκπροσωπούν τη «δημοκρατική» πτέρυγα αυτού του συστήματος.
   Επ’ αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πέραν της πιο μαύρης μαυρίλας του «πατρίς – θρησκεία» που κηρύττει ως… ιστορικός, μην ξεχνάτε ότι υπήρξε βουλευτής, αλλά και υπουργός (επί κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου) του ακροδεξιού κόμματος των υμνητών του Μεταξά, του ΛΑΟΣ. Υπήρξε χειροκροτητής του Καρατζαφέρη, όταν εκείνος ζητούσε τη μεταφορά των μεταναστών στη… Μακρόνησο.
   Φυσικά εκπροσωπεί και τη «συνέπεια». Ως μέθοδο επιτυχούς ατομικής σταδιοδρομίας. Όπως και να το κάνουμε, η «συνέπεια» που δηλώνει η μεταγραφή από το ένα κόμμα στο άλλο, εν προκειμένω από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, είναι μια μορφή προόδου…
   Περί αυτού του κυρίου, λοιπόν, πρόκειται. Αυτός είναι που σιχαίνεται τους κομμουνιστές. Πράγμα – μεταξύ μας - πολύ λογικό. Και απολύτως αναμενόμενο. Το παράλογο, για κάποιον σαν τον Γεωργιάδη θα ήταν να τους… συμπαθούσε τους κομμουνιστές.
   Το μη αναμενόμενο, ίσως, ήταν ότι ο εν λόγω εξέφρασε, κιόλας, τον πλούτο των συναισθημάτων που θρέφει για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το ήθελε; Του ξέφυγε; Αδιάφορο. Αν και εμείς πιστεύουμε τούτο: Το γεγονός ότι το «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» του Γεωργιάδη διατυπώθηκε δημόσια, περισσότερο κι από την ιδιοσυστασία του κυρίου υπουργού, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην τύχη των κομμουνιστών (σσ: κι αυτοί έχουν πότε - πότε τα τυχερά τους). Γιατί, τί άλλο από τύχη είναι, από τύπους σαν τον Γεωργιάδη, να εισπράττεις, δημόσια, τέτοιο έπαινο.

email: mpog@enikos.gr

Αυτή η Kαρχηδών πρέπει να καταστραφεί!


Αυτή η Kαρχηδών πρέπει να καταστραφεί!

Εν πρώτοις, τρία ενσαντανέ: 1. Ουκρανοί ακροδεξιοί, νεάντερταλ, φασίστες και ναζιστές (ο κ. Καψής δεν μπόρεσε να διακρίνει τις μεταξύ των λεπτές διαφορές) μπούκαραν στη (δική τους) ΝΕΡΙΤ Κιέβου και πλάκωσαν στις μάπες και τις γροθιές τον εκεί Καψή Κιέβου. Κόλαση! Φουσκιές, τσιμπιές, δαγκιές, μπούφλες κι άλλα δυτικοευρωπαϊκά δημοκρατικά πράγματα έλαβαν χώρα (ίσα που δεν πήδηξαν on camera οι φασίστες τον ιμιτασιόν φασίστα), ώσπου ο τελευταίος να υπογράψει επί τόπου την παραίτησή του για να μην τον αφήσουν στον τόπο.
Βεβαίως το γεγονός, παρ’ ότι το είδαμε όλοι, ελέγχεται διότι δεν το είδε ο κ. Καψής, οπότε μπορεί να ’ναι κι αυτό κάτι σαν το χαμένο Μπόινγκ, αν αυτό το έρμο χάθηκε στο πέλαγος του πλουραλισμού, του «εκσυγχρονισμού» και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Τοκ τοκ SOS. Καψής Κιέβου καλεί Καψή Αθηνών όβερ. Τοκ Τοκ SOS. Πλην όμως, φευ, μια απέραντη σιιιιωωωωπηηηή ακούγεται στις συχνότητες της τσίπας…
2.    Υπέρ της διατήρησης της ενιαίας τιμής στο βιβλίο ετάχθησαν πλήθος συγγραφέων, εκδοτών και βιβλιοπωλών τον τελευταίο καιρό – και καλά έκαναν. Μάλιστα οργάνωσαν και εκδηλώσεις εναντίον της κυβερνητικής (καθ’ υπαγόρευσιν της Τρόικας) πολιτικής ως προς το βιβλίο, την τιμή και τη διακίνησή του.
Ομως ανάμεσα στους σεβαστούς αυτούς αγωνιστές, διέκρινα και πολλούς που κατά τα άλλα υποστηρίζουν ή έχουν ανεχθεί της μνημονιακέςπολιτικές. Πολλούς που υποστηρίζουν με την υπογραφήτους ή τη συμμετοχήτους τα κόμματα που έκαναν το μνημόνιο σημαίατους, όπως τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, Ελιά ή όπως αλλιώς λέγεται, καθώς και κόμματα που είναι με τα μνημόνια «ολίγον έγκυος», όπως η ΔΗΜΑΡ ή το Ποτάμι.
Και διερωτώμαι, έτσι καθώς τυγχάνω και λαϊκιστής: όταν το μνημόνιο ξεσχίζει τους εργαζόμενους, τους μικρομαγαζάτορες, τους γεωργούς, τους συνταξιούχους, όταν βουτάει σπίτια και βάζει χαράτσια, όταν εξωθεί σε αυτοχειριασμούς, είναι ένα «αναγκαίο κακό» ή ακόμα κι ένα «απαραίτητο καλό», όπως πολλοί εξ υμών υποστηρίζετε (ορισμένοι μάλιστα με φανατισμό), ενώ όταν το μνημόνιο τραβάει και σε μας τη σβερκάδα του, αλέρτ κι αλάρμ;
Δεν πάει έτσι, καλοί μου υποκριτές. Ούτε είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από εσάς είναι του κλίματος ΠΑΣΟΚ, Ελιά, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι. Δεν εκπλήσσει. Μια ζωή μονά-ζυγά δικά σας, δύο μέτρα και δύο σταθμά, μια ζωή στο Πρυτανείο (με τη βοήθεια του Πραιτώριου). Μια ζωή «υπηρέτες δύο αφεντάδων»: του αφεντικού σας και του εαυτού σας).
3. Στα όρια πλέον της ψύχωσης κινείται η πολιτική του ΚΚΕ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Δήλωσε ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, ότι προτιμά «μια δημοτική αστυνομία με στυλό και χωρίς όπλα». «Α!», έσπευσε ο κ. Σοφιανός να παρατηρήσει: «με στυλό για να γράφει κλήσεις!» Σωστός! το κανονικό θα ήταν η δημοτική αστυνομία εκτός από στυλό να διαθέτει και όπλα, ώστε αφού κόψει ο αστυνομικός την κλήση, να πυροβολεί και τον παραβάτη για να μην το ξανακάνει. Μωραίνει Κύριος, κι όταν το παρακάνει απομωραίνει….
Είναι πλέον τέτοιο και τόσο το μένος της ηγεσίας του ΚΚΕ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και όλης της υπόλοιπης Αριστεράς) που στιγμές-στιγμές φαίνεται σαν να ’χει Γενικό Γραμματέα όχι τον κ. Κουτσούμπα, αλλά τον κ. Πρετεντέρη

Κατά τα άλλα,
κάθε μέρα που θα περνάει θα έρχονται στο φως πολλά απ’ όσα συμφώνησε η κυβέρνηση με την Τρόικα και, για την ώρα, αποσιωπά ή προσπαθεί να κρύψει για να κερδίσει την πρώτη εντύπωση.
Αδικος αγώνας, θλιβερός και μάταιος.
Ηδη αποκαλύπτονται -και θα φανερωθούν κι άλλες- λεπτομέρειες, προϋποθέσεις, συνέπειες των συμφωνηθέντων. Δεν θα χρειασθεί να πάρουμε νέα μέτρα το 2014 λέει η κυβέρνηση, θα πάρετε το 2015 λέει η Τρόικα. Τούτο σημαίνει ότι και νέα μέτρα θα παρθούν και ότι το τρίτο μνημόνιο ετοιμάζεται.
Πλην όμως, όχι μόνον θα ληφθούν νέα μέτρα το 2015, αλλά θα ληφθούν εκ νέου μέτρα κι εντός του 2014. Αυτά που η κυβέρνηση μετέθεσε για μετά τις εκλογές – έχοντας την ελπίδα ότι ώς τότε κάποιους θα κοροϊδέψει κι έτσι θα αποφύγει τη συντριβή.
Ψεύδεται ασυστόλως η κυβέρνηση όταν λέει ότι δεν θα πάρει νέα μέτρα. Πρώτον, βελτιώνει και θα βελτιώσει επί τα χείρω τα παλιά (απολύσεις, κατώτατος μισθός, ασφαλιστικό κ.ά.). Δεύτερον, μονιμοποιεί
τα (τάχα μου) έκτακτα μέτρα, όπως το χαράτσι για τα ακίνητα και η εισφορά αλληλεγγύης. (Αλήθεια, πού πάνε αυτά τα λεφτά απ’ το υστέρημά μας; Για αλληλεγγύη σε ποιους; τους τραπεζίτες; τους μιζαδόρους; τους φοροφυγάδες; Ποιους;)…

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εκμηδενισθεί. Οπως εκμηδενίσθηκε το ΠΑΣΟΚ, έτσι πρέπει να εκμηδενισθεί και η Ν.Δ. Λεηλάτησε ο κ. Σαμαράς δισεκατομμύρια ευρώ από μισθούς και συντάξεις, για να δώσει στους στρατιωτικούς πέντε ψίχουλα και να τους ατιμάσει. Για να δώσει πέντε ψίχουλα στους δυσπραγούντες περισσότερο άλλων μέσα στο σύνολο μιας άφατης δυστυχίας όλων και να τους ντροπιάσει. Οι στρατιωτικοί αμείβονται λες και η χώρα έχασε πόλεμο που δεν τον έχασαν οι ίδιοι. Οι συνταξιούχοι πένονται λες κι έμειναν χωρίς πατρίδα, όπως ο βασιλιάς Ληρ χωρίς στέγη, παρ’ ότι ούτε οι ίδιοι την πατρίδα εκχώρησαν, ούτε σε κάτι άλλο έφταιξαν.
Η κυβέρνηση αυτή είναι ιταμή και πρέπει να εκμηδενισθεί. Πανηγυρίζει για τα αίσχη που έως τώρα κατάφερε, ενώ νέα, χειρότερα δεινά, ετοιμάζει
για όσους προσπαθεί να κοροϊδέψει.
Δεν έχει καταντήσει τώρα, διότι έτσι ήταν πάντα, αλλά τώρα φαίνεται, μια ορδή από ρετάλια κι όρνια που προσπαθεί να μαντρώσει σαν γίδια και σαν πρόβατα όσους βουλευτές της ανέχονται να φτύνουν το Σύνταγμα (τώρα πια χρειάζεται μόνον 147 κι όχι 151 ψήφους) ψηφίζοντας στη Βουλή πολυνομοσχέδια εκτρώματα
υπό το κράτος των απειλών, της φθήνιας και της χυδαιότητας που χρειάζεται να έχει κανείς, όταν το τελευταίο που του έχει μείνει και το πρώτο που τον ενδιαφέρει, είναι να σώσει το τομάρι του.
Δεν γίνεται σ’ αυτήν τη χώρα να πεινάνε παιδιά για να αγορεύει παρλαπίπες στην τηλεόραση ο κ. Ντινόπουλος, δεν γίνεται να αυτοκτονούν άνθρωποι για να μπορεί να σιχαίνεται με την άνεσή του τους κομμουνιστές ο κ. Γεωργιάδης, δεν γίνεται
να ομολογείται ότι το ΔΝΤ στην Ελλάδα έκανε «λάθος ιστορικών διαστάσεων» και το λάθος να το πληρώνουν η υγεία, η παιδεία, η άμυνα, οι νέοι, οι μανάδες μας και όλοι οι εργαζόμενοι, αναλώσιμοι σε μίνι τζομπς κι απασχολήσιμοι σε δουλεμπόρους, δεν γίνεται!
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να εκμηδενισθεί. Οχι να ηττηθεί. Να συντριβεί.
Ποκοπίκοι όπως ο κ. Θεοχάρης που κάνουν τη μια μαλακία μετά την άλλη, ανδρείκελα όπως ο κ. Στουρνάρας, μπουνταλάδες, αμετροεπείς και φανφαρόνοι, όπως το μισό υπουργικό συμβούλιο, απατεωνίσκοι, ανίκανοι, τυχάρπαστοι και ψοφοδεείς όπως το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο, δεν γίνεται να συνεχίζουν να στραγγαλίζουν την Ελλάδα, μεταθέτοντας μάλιστα για αύριο όσο κακό δεν μπορέσαν να της κάνουν ώς σήμερα.
Πρέπει να εκμηδενισθούν.
Μας δούλεψαν αρκετά, απέτυχαν αρκετά, μας σκλάβωσαν κάργα. Οι μόνες επιτυχίες που σημείωσαν ήταν υπέρ των δανειστών, βαθαίνοντας το χρέος μας απέναντί τους έως τα Τάρταρα. Το μόνο success story του ανθρώπου που εξαπάτησε τους Ελληνες με τα Ζάππειο ένα, δύο, τρία και δεκατρία, είναι η προσπάθειά του να συνεχίσει να τους εξαπατά,
ώσπου η χώρα να γίνει αυτό που έγινε. Ειδική Οικονομική Ζώνη. Λάφυρο. Προτεκτοράτο. Με τον κάθε Τόμσεν να ακουμπά στην Αγία Τράπεζα τον Αφορισμό της κάθε Μέρκελ (αυτές είναι οι διαπραγματεύσεις τους) και τους Ελληνες, πλην Δυνατών, να καίγονται στην πυρά της λιτότητας, της ανομίας, της διαπλοκής, της υποτέλειας, της ξεφτίλας και πάνω απ’ όλα της απελπισίας.

Αυτή η κυβέρνηση, τα κόμματά της και οι άνθρωποί της πρέπει να συντριβούν. Να εκμηδενισθούν. Πρέπει ο λαός να απελευθερώσει τον εαυτόν του και να χαράξει ο ίδιος τον δρόμο του. Το έχει κάνει ξανά και θα το κάνει πάλι…

Η στρατηγική της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας


του Steve Ellner
Η στρατηγική και η τακτική της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας είναι μια επανάληψη των γεγονότων που οδήγησαν στο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες στις 11 Απριλίου 2002, και είναι παρόμοια (αν και κατά κάποιο τρόπο αρκετά διαφορετική) με το σενάριο που έχει χρησιμοποιηθεί στην Ουκρανία και αλλού. Οι πασιφανείς στρεβλώσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις τα ψέματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης (το CNN στα ισπανικά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο) αποτελούν ουσιαστικό στοιχείο της στρατηγικής.
Υπάρχουν δύο κύριες ομάδες που έχει κινητοποιήσει η αντιπολίτευση και από όλες τις εμφανίσεις τους και οι δύο ενεργούν συντονισμένα, ακόμη και αν το στυλ τους,  ακόμη και το κοινωνικό τους υπόβαθρο, διαφέρει από το ένα το άλλο. Η μία ομάδα είναι μη βίαιη και η άλλη επιδίδεται σε επιθετικές ενέργειες, που σε ορισμένες περιπτώσεις θέτουν σε κίνδυνο ζωές.
Από τη μία πλευρά, φοιτητές και άλλα νεαρά άτομα πραγματοποιούν διαμαρτυρίες που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αντιπολίτευση απατηλά αποκαλούν «ειρηνικές». Οι κινητοποιήσεις εμπλέκουν σε δυσανάλογο βαθμό τους φοιτητές των ιδιωτικών πανεπιστημίων και λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά στις πλούσιες περιοχές των οποίων οι δήμαρχοι (και σε ορισμένες περιπτώσεις οι κυβερνήτες) ανήκουν στην αντιπολίτευση. Οι διαμαρτυρίες δεν είναι νόμιμες, αν και πολλοί από τους διαδηλωτές είναι πεπεισμένοι (ή έχουν πειστεί από τους ηγέτες τους), ότι ασκούν το συνταγματικό δικαίωμα της διαφωνίας. Ωστόσο , σχεδόν όλες αυτές οι διαμαρτυρίες πραγματοποιούνται σε κεντρικές λεωφόρους και εθνικές οδούς σε αστικές περιοχές, συνήθως αναγκάζοντας την κυκλοφορία να σταματήσει και στη συνέχεια να περάσει μέσα από μία μόνο λωρίδα. Παίρνει συχνά ώρες στα αυτοκίνητα για να περάσουν από αυτά τα σημεία. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι διαδηλωτές αποτελούνται από 15 έως 80 άτομα, και σε μερικές περιπτώσεις πάνω από εκατό.
Η δεύτερη ομάδα δημιουργεί οδοφράγματα χρησιμοποιώντας σακούλες σκουπιδιών, δέντρα  πέτρες και συρματοπλέγματα. Επιπλέον, ρίχνουν λάδια στους δρόμους τα οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις. προκαλούν θανατηφόρα ατυχήματα. Για μια εξαιρετική περιγραφή των δράσεων αυτών στην πόλη Merida κοντά στα σύνορα με την Κολομβία, όπου η βία υπήρξε εντονότερη, δείτε το άρθρο του Miguel Tinker Salas, ο οποίος έμενε εκεί τον περασμένο μήνα.
Όλες οι προσπάθειες των δυνάμεων ασφαλείας για να πάρουν και στις δύο περιπτώσεις τον έλεγχο έχουν εμφανιστεί από τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης ως σκληρές πράξεις καταστολής που πραγματοποιούνται από την αστυνομία, τους εθνοφρουρούς και τους μοτοσικλετιστές και τους άλλους οπαδούς του Τσάβες οι οποίοι οργανώνονται ως «συλλογικότητες». Ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναγνωρίζουν γενικά ότι ορισμένοι από τα διαδηλωτές έχουν εμπλακεί σε πράξεις βίας, η προσοχή τους επικεντρώνεται στους λεγόμενους «ειρηνιστές διαδηλωτές» με μικρή αναγνώριση του χάους που προκαλούν. Επιπλέον, οι αναφορές αυτές δεν καταφέρνουν να επισημάνουν ότι ένας μεγάλος αριθμός των θυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των νεκρών,  είναι υποστηρικτές του Τσάβες συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων ασφαλείας. Στις περισσότερες βίαιες αστικές διαμαρτυρίες σε όλο τον κόσμο, η αναλογία των διαδηλωτών με τις δυνάμεις ασφαλείας που τραυματίστηκαν και σκοτώθηκαν κυμαίνεται από 25 προς ένα έως 500 προς ένα. Εδώ ο λόγος μπορεί να είναι σε μονοψήφιο αριθμό (όπως συνέβη στην Ουκρανία). Οι ισχυρισμοί  στα social media ότι οι βίαιες ενέργειες προκαλούνται από «προβοκάτορες» (υπαινισσόμενα ότι οι προβοκάτορες είναι Τσαβιστές) μερικές φορές αντανακλάται στα μέσα ενημέρωσης.
Το σενάριο για το τέλος του παιχνιδιού περιλαμβάνει μια μεγάλη «ειρηνική» διαμαρτυρία προς το κέντρο του Καράκας με μια «πρωτοπορία» που θα προκαλεί βία και προβοκατόρικους πυροβολισμούς, με αποτέλεσμα οι θανάτους από όλες τις πλευρές (διαδηλωτών, άμαχων Τσαβιστών και των δυνάμεων ασφαλείας), αναγκάζοντας έτσι την κυβέρνηση να παραιτηθεί ή ξεκινώντας στρατιωτικό πραξικόπημα. Αυτό το σενάριο ήταν ακριβώς αυτό που συνέβη στις 11 Απριλίου 2002. Με την ευκαιρία αυτή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αντιπολίτευση απατηλά ισχυρίστηκαν ότι το σχέδιο έκτακτης ανάγκης της κυβέρνησης που είναι γνωστό ως «Σχέδιο Άβιλα» περιλάμβανε εκτεταμένη βίαιη καταστολή. Η αντιπολίτευση και τα μέσα ενημέρωσης, επίσης, ψευδώς υποστήριξαν ότι οι ένοπλες ομάδες Τσαβιστών γνωστές ως Μπολιβαριανοί Κύκλοι ήταν έτοιμες να επιτεθούν βίαια στις ειρηνικές συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης και ότι αυτές οι ομάδες είχαν ακόμη και τανκς στη διάθεσή τους. Οι  περίπου 20 περίεργοι θάνατοι εκείνη την ημέρα (που περιλάμβαναν και οπαδούς του Τσάβες και της αντιπολίτευσης) ήταν η αφορμή για να πραγματοποιηθεί στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο η κυβέρνηση του George W. Bush (η οποία, όπως δείχνουν τα έγγραφα ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν πίσω από τις δολοφονίες) το χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει την υποστήριξή της στην de facto κυβέρνηση με επικεφαλής τον Πέδρο Καρμόνα.
Η κυβέρνηση των Τσαβιστών έχει μάθει από την εμπειρία της 11ης Απριλίου. Ο Πρόεδρος Nicolás Maduro και ο δήμαρχος του δήμου Libertador του Καράκας, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι δημοφιλείς τομείς, αρνήθηκαν πεισματικά να επιτρέψουν στους διαδηλωτές να πάνε από το πλούσιο ανατολικό τμήμα του Καράκας προς το κέντρο της περιοχής. Ξανά και ξανά οι διαδηλωτές οργανώνουν πορείες σχεδιασμένες να φτάσουν στο κέντρο της πόλης, ακόμη και αν δεν έχουν δοθεί άδειες. Το CNN και γενικά τα μέσα ενημέρωσης επιμένουν να μιλούν για αποτυχία της κυβέρνησης να εκδώσει άδεια για πορεία ως παράδειγμα του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών, χωρίς να αναφέρουν ότι η κυβέρνηση έχει καλό λόγο για να αποτρέψει στις πορείες να περάσουν από το κέντρο της περιοχής.
Το πλαστό ζήτημα της κυβερνητικής καταστολής που έθεσε η αντιπολίτευση και τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης είναι ένα σημαντικό μέρος του σεναρίου. Χωρίς αυτό το θέμα δεν υπάρχει πραγματικά καμία δικαιολογία για το μοναδικό αίτημα της αντιπολίτευσης για την αλλαγή του καθεστώτος που μετουσιώνεται στο σύνθημα «salida» (έξοδος). Σίγουρα υπάρχουν πιεστικά προβλήματα στη Βενεζουέλα συμπεριλαμβανομένων των ελλείψεων βασικών (και κάποιων μη βασικών) προϊόντων, του πληθωρισμού και της παραβατικότητας. Αλλά αυτά τα προβλήματα δεν δικαιολογούν την ανατροπή της κυβέρνησης. Αν αυτά ήταν τα θέματα, οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές θα έλεγαν «περίμενε μέχρι τις επόμενες εκλογές και πέταξε με την ψήφο σου τους Τσαβιστές από την εξουσία».  Προφανώς, η στρατηγική της αντιπολίτευσης είναι είτε να δημιουργήσει τις συνθήκες που μπορούν να επιφέρουν ένα πραξικόπημα (το οποίο είναι εξαιρετικά απίθανο δεδομένης της πίστης που επέδειξε ο στρατός) ή (το πιθανότερο) να επιφέρει μια διαδικασία φθοράς στην οποία στον επόμενο εκλογικό κύκλο ο μέσος ψηφοφόρος θα υποστηρίξει τους υποψήφιους της αντιπολίτευσης οι οποίοι αποστασιοποιούνται από τη βία που δήθεν προέρχεται και από τις δύο πλευρές.
Πηγή: venezuelanalysis.com
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης
Εργατικός Αγώνας

ΣΤΟΧΟΣ… 1.000.000 ΨΗΦΟΙ ΜΕ 500 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕΜΙΑ!



Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Φιλόδοξος, οφείλουμε να ομολογήσουμε, μας φαίνεται ο στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε χωρίς προσχήματα ότι θα μοιράσει κατά μέσο όρο από ένα πεντακοσάρικο σε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους μία – δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές! Εξόφθαλμη, αν και ανομολόγητη η επιδίωξη της κυβέρνησης: με το πεντακοσάρικο που δίνει προσδοκά να αποσπάσει την ψήφο όχι μόνο αυτών που θα το πάρουν, αλλά ολόκληρων των οικογενειών τους! Θα έχει ενδεχομένως σοβαρή κοινωνιολογική σημασία το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αν αποδειχθεί στην κάλπη ότι το πεντακοσάρικο όντως βελτίωσε τις εκλογικές επιδόσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά καταβαράθρωσαν στα Τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Η προσφάτως δημοσιοποιηθείσα έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Η κοινωνία με μια ματιά – 2014» αναφέρει για την Ελλάδα ότι στη διάρκεια της πενταετίας της κρίσης από το 2008 ως και το 2012 (δεν συμπεριλαμβάνει δηλαδή το 2013) το κάθε άτομο που ζει στη χώρα μας υπέστη μεσοσταθμική μείωση εισοδήματος κατά 4.400 ευρώ. Αυτό σημαίνει χοντρικά απώλεια 50 δισεκατομμυρίων ευρώ για όλους τους Ελληνες αναφορικά με το εισόδημά τους. Αν λοιπόν μας παίρνουν 50 δισ. και με το που μας δίνουν… μισό δισ. -το 1% (!) όσων μας πήραν- εμείς ως λαός τους ξαναψηφίσουμε, είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας και πρέπει οι κυβερνήσεις να μας κάνουν πολύ χειρότερα από όσα μας έχουν κάνει!

Επειδή όμως έχουμε την εντύπωση ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα υποστούν εκλογική πανωλεθρία χαρακτηρίσαμε «φιλόδοξο» τον κυβερνητικό στόχο θεαματικής εκλογικής ενίσχυσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν νομίζουμε ότι η «πολιτική του πεντακοσάρικου» θα φέρει εκλογικά αποτελέσματα συγκρίσιμα με τις προσδοκίες των εμπνευστών της πολιτικής αυτής. Σίγουρα υπάρχουν πια εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες εξαθλιωμένοι οικονομικά και κοινωνικά τόσο πολύ ώστε «να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές» κατά τη λαϊκή έκφραση, για να πάρουν ένα πεντακοσάρικο. Από του σημείου αυτού όμως μέχρι του να ψηφίσουν υπέρ των πολιτικών κομμάτων που τους κατέστρεψαν την ζωή και τους βύθισαν στη φτώχεια, θέλουμε να πιστεύουμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει αβυσσαλέα απόσταση. Οι ευρωκάλπες θα δείξουν ποια είναι η πραγματικότητα και μόνο αυτές, αναφορικά με την πολιτική αντίδραση των Ελλήνων. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα έχει καταποντιστεί. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και προέρχονται από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, τη Eurostat. Χρησιμοποιώντας τον ιδιόμορφο τεχνικά δείκτη (και εν μέρει συζητήσιμο) του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης, η κατάσταση της χώρας μας είναι τραγική. Βάσει του δείκτη αυτού, το 2009 το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας ήταν 14 εκατοστιαίες μονάδες κατώτερο του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Το 2012 όμως είχε κατρακυλήσει στις… 31 μονάδες υστέρησης!

Το 2013 τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, αλλά η Eurostat δεν έχει κάνει ακόμη τη στατιστική αποτύπωση της κατάστασης. Ευτυχώς πάντως που η ΕΕ διευρύνθηκε προ δεκαετίας με τις κατεστραμμένες χώρες του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» για να περνάει η Ελλάδα και καμιά χώρα, όχι φυσικά στην Ευρωζώνη όπου είναι… πάτος, αλλά τουλάχιστον στην ΕΕ των 28 χωρών – μελών! Δυστυχώς, μόνο με τις χώρες αυτές είναι συγκρίσιμη πλέον η χώρα μας και η Πορτογαλία, με τρία μάλιστα από τα κράτη αυτά (Σλοβενία, Τσεχία, Σλοβακία) να έχουν ήδη από το 2012 ξεπεράσει την Ελλάδα μετά τον καταποντισμό της στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ συναρτημένο με τις ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης. Με βάση τον μέσο όρο της ΕΕ των «28» στις 100 μονάδες, το 2012 η Γερμανία κατά τους υπολογισμούς της Eurostat βρισκόταν στις 123 μονάδες, η Βρετανία στις 106, η Ισπανία στις 96, η Ιρλανδία στις 129, η Ευρωζώνη στις 108 κατά μέσον όρο και πάει λέγοντας.

Η Ελλάδα είχε κατακρημνιστεί όμως στις… 75 (!) μονάδες (από τις 94 που βρισκόταν το 2009), μετά δηλαδή και την Πορτογαλία που βρισκόταν στις 76 μονάδες και σε απόσταση αναπνοής από τη… Λιθουανία (72) και την Εσθονία (71)! Πολύ κοντά και η Πολωνία (67) και η Ουγγαρία (67), όπως και η Λετονία (64) και η Κροατία (62). Με δεδομένο μάλιστα ότι το 2013 ήταν μια εφιαλτική χρονιά για την Ελλάδα, καθόλου δεν αποκλείεται πολλές από τις χώρες αυτές να έχουν ήδη ξεπεράσει την Ελλάδα. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των Σαμαρά – Βενιζέλου κατάντησαν την Ελλάδα χώρα της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»! Αν οι Ελληνες ψηφοφόροι για ένα πεντακοσάρικο τους επιτρέψουν να συνεχίσουν αυτή την ολέθρια πολιτική για τον λαό μας, θα εκπλαγούμε απερίγραπτα. Οψόμεθα ες… ευρωκάλπες!
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

20 Μαρ 2014

Η δολοφονία του Γιάννη Ζέβγου

Γιάννης Ζέβγος
Η ωμή και εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία του Γιάννη Ζέβγου (Ταλαγάνη) έγινε στις 20 Μάρτη του 1947 και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα – ίσως το χαρακτηριστικότερο – της μονόπλευρης και αιματηρής τρομοκρατίας, που είχαν ξεδιπλώσει οι μοναρχοφασιστικές δυνάμεις της εποχής, με την καθοδήγηση και βοήθεια των Εγγλέζων και άλλων ξένων πατρώνων τους, ενάντια στο λαϊκοδημοκρατικό κίνημα και ιδιαίτερα το ΚΚΕ.
Ο Γ. Ζέβγος, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τότε και ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ, υπουργός Γεωργίας στην πρώτη μεταπελευθερωτική κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας”, βρισκόταν από τις πρώτες μέρες του Φλεβάρη στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής αντιπροσωπείας του ΕΑΜ. Αποστολή τους ήταν να αποκαλύψουν το όργιο της εγκληματικής τρομοκρατίας στη διεθνή Επιτροπή του ΟΗΕ, που, εγκαταστημένη εκείνη την περίοδο στη συμπρωτεύουσα, διερευνούσε… την κατάσταση στην ελληνική ύπαιθρο, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Πράγματι, ο Γ. Ζέβγος, από την πρώτη μέρα που έφτασε στη Θεσσαλονίκη, προχώρησε σε αλλεπάλληλα διαβήματα και καταγγελίες στην Επιτροπή του ΟΗΕ. Παρέδωσε πλήθος συγκεκριμένων στοιχείων και επώνυμες μαρτυρίες, για τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, καταστροφές κομματικών γραφείων και γραφείων εντύπων του ΕΑΜ και του κόμματος, καταστροφές περιουσιών, βιασμούς γυναικών και άλλες εγκληματικές ενέργειες, από τις διάφορες φασιστικές συμμορίες και τις κρατικές δυνάμεις “καταστολής”. Παραθέτοντας σωρεία αδιαμφισβήτητων στοιχείων απέδειξε συγκεκριμένα ότι, ενώ το ΕΑΜ και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ζητούσαν και πάλευαν, για ομαλές, ειρηνικές και δημοκρατικές εξελίξεις, οι αντιδραστικές δυνάμεις προχωρούσαν ήδη σ’ ένα συνεχώς εντεινόμενο εγκληματικό και τρομοκρατικό όργιο, καταπατώντας ακόμη και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.
Το πρωί της Πέμπτης, 20 Μάρτη 1947, ο Γ. Ζέβγος βγαίνει από το ξενοδοχείο “Αστόρια”, όπου διέμενε και πηγαίνει στα γραφεία της εφημερίδας “Αγωνιστής”. Εκεί, γράφει ένα ακόμη υπόμνημα προς την Επιτροπή του ΟΗΕ, με νέα στοιχεία διωγμών και αντιδημοκρατικών ενεργειών των μοναρχοφασιστών και των αρχών και προς το μεσημέρι πηγαίνει στο εστιατόριο “Ελβετικόν”, όπου γευμάτιζε κάθε μέρα, αφού πρώτα πέρασε από το οδοντιατρείο της Στ. Κεφαλίδου.
Βγαίνοντας από το εστιατόριο και καθώς περπατά στο πεζοδρόμιο, λίγα μέτρα από το κτίριο, όπου στεγαζόταν η διεθνής Επιτροπή του ΟΗΕ, συναντιέται με το θάνατο. Εκτελεστής ο Χρ. Βλάχος, κρεοπώλης από τις Σέρρες, πλαισιωμένος από δύο άλλα άτομα. Πυροβολεί, από πολύ κοντά, τρεις φορές τον κομμουνιστή ηγέτη και καθώς αυτός πέφτει θανάσιμα πληγωμένος, τον ξαναπυροβολεί, για τέταρτη φορά, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των περαστικών. Ο δράστης, όμως, δε δείχνει, να φοβάται για την πράξη του και δεν αξιοποιεί τη σύγχυση, που επικράτησε τις πρώτες στιγμές, για να εξαφανιστεί. Ετσι, μετά από λίγη ώρα, συλλαμβάνεται από πολίτες, που τον καταδίωξαν.
Η είδηση της δολοφονίας του Γ. Ζέβγου μαθεύτηκε γρήγορα και αναστάτωσε τους πάντες. Ο μοναρχοφασιστικός και φιλοκυβερνητικός Τύπος επιχείρησε να παρουσιάσει το στυγερό έγκλημα, σαν ένα “ξεκαθάρισμα λογαριασμών” στους κόλπους της Αριστεράς, εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως ο δολοφόνος είχε κάνει, για ένα διάστημα, στο Μπούλκες.
Η προσπάθεια, όμως, αυτή των εμπνευστών και οργανωτών της δολοφονίας έπεσε στο κενό και στράφηκε σε βάρος τους, όταν ο “Ριζοσπάστης”, με συγκεκριμένα στοιχεία και αποδείξεις αποκάλυψε το προμελετημένο χαρακτήρα του εγκλήματος και τους εμπνευστές του.
Στις 3 Απρίλη 1947, δημοσιεύεται στο “Ρ” γράμμα του Νίκου Σιδηρόπουλου, ενός από την παρέα του δολοφόνου και δραπέτη επίσης από το Μπούλκες, ο οποίος αποκαλύπτει, ότι η δολοφονία οργανώθηκε από τις “εθνικόφρονες οργανώσεις”, το Α2 και την ΕΣΑ του Γ` Σώματος Στρατού, υπό την υψηλή εποπτεία του υπουργού τότε Δημόσιας Τάξης, Ναπ. Ζέρβα. Αλλωστε, δεν ήταν καθόλου τυχαίο, ότι βρίσκονταν τις ημέρες εκείνες στη Θεσσαλονίκη ολόκληρο κυβερνητικό κλιμάκιο, από τους Ν. Ζέρβα και τους υπουργούς Δικαιοσύνης και Βόρειας Ελλάδας, Αλεξανδρή και Ροδόπουλο αντίστοιχα. Ο Ν. Σιδηρόπουλος αποκάλυψε, επίσης, ότι το σχέδιο ήταν ευρύτερο, αφού περιελάμβανε και τις δολοφονίες των: Γ. Πασαλίδη (μετέπειτα προέδρου της ΕΔΑ) και Αλέξ. Σακελαρόπουλου (μετέπειτα προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών).
Ο δολοφόνος του Γ. Ζέβγου καταδικάστηκε – για τα μάτια – σε δύο χρόνια φυλακή, το 1948. Πολύ γρήγορα, όμως, τον απελευθερώνουν και τον φυγαδεύουν στην Αργεντινή. Χώρα, την οποία… προτιμούσαν ιδιαίτερα τότε οι απανταχού φασίστες. Μετά από αρκετά χρόνια γυρίζει στην Ελλάδα και στις 20 Σεπτέμβρη του 1981, ως τρόφιμος του ψυχιατρείου της Λέρου πλέον, δίνει μια συνέντευξη στην “Ακρόπολη της Κυριακής”, όπου ομολογεί και τα εξής: “Ολη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στην πατρίδα, στους συμμάχους… Εγώ δούλευα για την ελληνική και τη συμμαχική αντικατασκοπία, πολεμούσα τους κομμουνιστές και τους Τούρκους… Ετσι, εκτέλεσα και την εντολή που πήρα από τους ανωτέρους μου, να σκοτώσω τον Γιάννη Ζέβγο. Εγώ έτρεξα. Επρεπε να υπακούσω. Η πατρίδα κινδύνευε, έπρεπε να την καθαρίσω από τους κομμουνιστές και τους Τούρκους… Και τον Σουλτάνο του ΚΚΕ έπρεπε να τον σκοτώσω”.


H οργάνωση του εγκλήματος


Εκτενή αποσπάσματα από την επιστολή του Ν. Σιδηρόπουλου, που δημοσίευσε ο “Ριζοσπάστης” στις 3/4/1947

Η επιστολή του Ν. Σιδηρόπουλου, που δημοσίευσε ο “Ριζοσπάστης” στις 3/4/1947, δεν αποκάλυψε μόνο τους πραγματικούς δολοφόνους του Γ. Ζέβγου και τους εμπνευστές του. Στην πραγματικότητα, αποτέλεσε και αποτελεί μια αναμφισβήτητη μαρτυρία του γενικότερου εγκληματικού και τρομοκρατικού οργίου, που μαζί οι διάφορες μοναρχοφασιστικές συμμορίες και ο κρατικός μηχανισμός των αγγλόδουλων κυβερνήσεων ασκούσαν σε βάρος των δημοκρατών πολιτών και ιδιαίτερα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και των κομμουνιστών.
“Ονομάζομαι Νικόλαος Σιδηρόπουλος, είμαι ηλικίας 33 ετών και από το χωριό Αλιστράτη των Σερρών, επάγγελμα καπνοπαραγωγός. Επειδή γίνανε και γίνονται ορισμένα πράγματα ασυμβίβαστα με τη συνείδησή μου, παρακαλώ να δημοσιευτούν τα παρακάτω γραφόμενά μου.
Από τις 10/2/47, ήρθα στην Ελλάδα, φεύγοντας από τον τόπο της αυτοεξορίας μου “Μπούλκες” νοσταλγώντας την πατρίδα μου. Εδώ όμως μόλις ήλθα στη Θεσσαλονίκη μας παρέλαβε το Γ` Σώμα Στρατού και μας τοποθέτησε στην ΕΣΑ Βαρδαρίου. Εκεί στην αρχή μας πίεσαν εκβιάζοντάς μας να καταθέσουμε άσχετα με την αλήθεια και τη ζωή μας στο Μπούλκες.
Η ανάκριση γινότανε στο Γραφείο Α2, Γ` Σ. Στρατού. Στην ΕΣΑ ενώ μας περιόριζαν μέσα, μας έλεγαν να λέμε στον κόσμο ότι είμαστε ελεύθεροι. Παράλληλα μας έλεγαν αν δεν υπογράψουμε αυτά που μας λένε, δεν καθαρίζεται η θέση μας. Πρέπει να υπογράψετε, γιατί έτσι θα σώσουμε την Ελλάδα από τους Σλάβους.
Ο Κύρου μας μίλησε προτού αρχίσει τις εργασίες η Επιτροπή. Παιδιά εσείς θα σώσετε την Ελλάδα και θα έχετε ότι θέλετε από μας κλπ. Μας πλήρωναν, εκτός που τρώγαμε στην ΕΣΑ, το Γ` Σ. 10.000 χιλιάδες την ημέρα. Επίσης και εκτός του ημερομισθίου μας δίναν και συγκεντρωμένα χρήματα π.χ. εμένα μου δώσαν δυο φορές από 50 χιλιάδες. Το Γιώργη Ζαφίρη (μάρτυρας του Κύρου) είδα να του δίνουν δυο φορές, μια φορά 100 χιλιάδες και άλλη μια φορά 150 χιλιάδες. Εγώ δεν εξετάστηκα σαν μάρτυρας στον ΟΗΕ, αλλά υπάρχει η κατάθεσή μου που έγινε στο γραφείο Α2 Γ` Σ.Σ. όπως ήθελε ο Κύρου και μου την έφεραν ύστερα από τρεις μέρες στην ΕΣΑ και την υπόγραψα. Επίσης μου ζήτησαν και τους έκανα σχεδιάγραμμα του Μπούλκες. Ανακαλώ και διαψεύδω και τους άλλους ομοίους μου που εξετάστηκαν σα μάρτυρες της ελληνικής κυβερνήσεως μπροστά στον ΟΗΕ και συγκεκριμένα οι Αννίβας, Ζαφίρης, Βαλταδώρος, Σοβαλίκης…
 Στις 10/3/47 μας γράψανε στις εθνικόφρονες οργανώσεις πρώτον εμένα… Την εγγραφή την έκανε ο δικηγόρος Καραγιάννης που φέρεται και σαν πρόεδρος. Αμέσως φρόντισε να μας οπλίσει με περίστροφα, πιστόλια, χειροβομβίδες. Εμένα με δώσαν ένα γερμανικό πλακέ. Στο Χρήστο Βλάχο ένα γκολτς στο Λάζαρο Τσαούση Ναγκάν… Στις 14/3 το Γ` Σ.Σ. ενέκρινε, όπως μου είπε ο Τσάκωνας να μας δώσει τον παραπάνω οπλισμό. Τα παραλάβαμε και μας τα έφερε ο Τσάκωνας και ο Βλάχος και μας τα μοίρασαν για να σκοτώσουμε το Ζέβγο, το δικηγόρο το Σακελαρόπουλο, το Δηλαβέρη και το γιατρό το Πασαλίδη. Μας είπαν ο Τσάκωνας και ο Βλάχος να μη φοβόμαστε από τους χωροφυλάκους, γιατί ό,τι θα κάνουμε είναι εις γνώσιν της Ασφάλειας και του Σώματος. Ζητήσαμε χρήματα και μας είπε ο Τσάκωνας να μη στενοχωριόμαστε, αρκεί να τελειώσουμε με το καλό τη δουλιά, (δηλαδή τους σκοτωμούς) και θα μας έχουν επάνου στα χέρια. Οσο για τα χρήματα, θα μας δώσει ο γενικός διοικητής Ροδόπουλος, όσα θέλουμε…

Στην παρακολούθηση του Ζέβγου, που γινόταν με επικεφαλής μας τον Τσάκωνα και το Βλάχο και με μας,… πήγαμε όλοι μαζί την Τρίτη 18/3/47 και παρακολουθήσαμε τον Ζέβγο, τον οποίο κανένας μας δεν εγνώριζε προσωπικά. Αλλά μας τον έδειξε τις προηγούμενες μέρες τμηματικά ο Μανώλης Κονιόρδος (βιομήχανος και της καταδιώξεως όπως έμαθα) που ερχόταν συχνά σε επαφή μαζί μας. Διαταγή είχαμε το Ζέβγο να τον σκοτώσουμε νύχτα και κρυφά μέσα στο ξενοδοχείο… Το βράδυ της ίδιας μέρας ώρα 8 μμ ο Ζέβγος πήγαινε για το ξενοδοχείο του. Δεν μπορέσαμε να του ρίξουμε κανείς από όλους γιατί είχε κόσμο…
...Την Πέμπτη το πρωί ήλθε ο Τσάκωνας ώρα 8.30 πμ και μας συγκέντρωσε και μας είπε να μείνουμε μέσα στην ΕΣΑ σε επιφυλακή. Ο Τσάκωνας πήρε τον Βλάχο και πήγαν στον υπουργό Ζέρβα. Οταν επέστρεψαν ήταν η ώρα 10.30 πμ. Με κάλεσαν ιδιαιτέρως εμένα και μου είπαν “τους βρήκαμε όλους μαζεμένους (Ζέρβα, κλπ) η δουλιά μας είναι εν τάξει. Είπαν να τον σκοτώσουμε ιδιαιτέρως το Ζέβγο, όπου τον βρούμε και όποια ώρα”…
…Με την πρώτη σφαίρα που δέχτηκε ο Ζέβγος γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς τα πίσω. Ο Βλάχος συνέχισε, έρριξε άλλες τρεις σφαίρες στην πλάτη του Ζέβγου, ο οποίος μόλις προχώρησε δυο βήματα έπεσε στην άκρη του τοίχου. Εμείς αμέσως φύγαμε σκορπισμένοι κι ένας – ένας συγκεντρωθήκαμε στην ΕΣΑ. Εκεί μάθαμε ότι ο Βλάχος πιάστηκε από την αστυνομία…
Από κει μας πήρε ο Τσάκωνας όλους πλην του Μπαϊπουλτίδη και πήγαμε στο Ε` τμήμα. Μόλις πήγαμε ένας ενωμοτάρχης ψηλός, μελαχρινός, γεμάτος, άνοιξε ένα παράθυρο που είναι προς το δρόμο της Εγνατίας και μας έδειξε το γραφείο του Σακελαρόπουλου, που φαινόταν πίσω απ’ την κόκκινη εκκλησία η γωνία του. Ο φόνος του Σακελαρόπουλου, θα γινόταν ως εξής: Θα μας ενίσχυε το Ε` τμήμα μ’ ένα αυτόματο, το οποίο μου είπε ο Τσάκωνας θα το πάρεις εσύ…
Ενώ όμως βρισκόμαστε στο Ε` τμήμα ήρθε κι ο βουλευτής Παπαδόπουλος του Κιλκίς (μου το πληροφόρησε ο Τσάκωνας), τον οποίο συνόδευε ένας άλλος. Κατόπιν από λίγα λεπτά της ώρας ήρθε ένας άλλος με στρατιωτική στολή και καλπάκι στο κεφάλι…
Εκεί ο Τσάκωνας μας είπε: “Παιδιά έχουμε διαταγή να αναβληθούν για δυο – τρεις μέρες οι εκτελέσεις”. Ο Καραγιάννης από κει μας είπε δυο – δυο να φύγουμε και να πάμε στην ΕΣΑ και να μη βγούμε έξω…
Δέχουμαι αυτά που λέω να τα καταθέσω και μπροστά σε οποιαδήποτε επιτροπή, αρκεί να υπάρχουν εγγυήσεις, πως δε θα πάθω τίποτε.
Ολα αυτά τα καταγγέλλω μπροστά στον ελληνικό λαό για να μάθει την αλήθεια και δε δέχθηκα να γίνω εγκληματίας.
Σας στέλνω και μια φωτογραφία μου, που είμαι με ένα της ΕΣΑ, απάνου στη μοτοσικλέτα. Αυτά για την αλήθεια και ακρίβεια.
Με εκτίμησιν
Νικόλαος Σιδηρόπουλος”

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More