Τη ποιήσι πειθόμενοι

Δήμος Χλωπτσιούδης

Η Ποίηση είναι μία συνεχής αναζήτηση, μία μάχη του δημιουργού με τα πάθη του, τη λογική του, τα μηνύματά του ως πομπού. Η ποίηση δεν είναι αυθόρμητες καταγραφές, δεν κηρύττει, δε φιλοσοφεί. Απαιτεί προσήλωση, συνεχή επεξεργασία του στίχου, μελέτη. Η ποίηση απαιτεί τη στράτευση του καλλιτέχνη σε έναν αέναο πόλεμο ενάντια σε όσα απειλούν τον Άνθρωπο.
Στον πόλεμο αυτό έχει στρατευτεί και ο Βαγγέλης Κούτσης με την πρώτη του ποιητική απόπειρα που τιτλοφορείται «τοις "κυνών" ρήμασι πειθόμενοι» (Προμετωπίδα, 2013). Πρόκειται για μία συλλογή που απεικονίζει την κοινωνική κατάρρευση, τη νέα διγλωσσία, την πολυπολιτισμικότητα, τη μετανάστευση -ειδικά των νέων-, τον έρωτα…
Η ποιητική του Κούτση δεν είναι προσκλητήριο σε επανάσταση. Η στιχουργική του φιλοδοξεί να αφυπνίσει συνειδήσεις, να μεταφέρει μηνύματα. Η ανατροπή έρχεται μέσα από τις λέξεις, τις εικόνες, το συναίσθημα που γεννά. Δεν ακολουθεί το δρόμο της πολιτικής ρητορείας, μόνο στοχάζεται και περιγράφει προκαλώντας.
Η κοινωνική ποίηση δένεται με το μεταμοντέρνο ύφος της αμφισβήτησης και της άρνησης των παραδομένων. Αν και τα ποιήματα είναι γραμμένα πριν το 2012, η κοινωνική κρίση και η απογοήτευση αποτυπώνονται μέσα από ένα δαιδαλώδες τοπίο εικόνων. Εικόνες εμπνευσμένες από τη φύση και τα κοινωνικά βιώματα, την ιστορία και τη μυθολογία. Η ειρωνεία συντροφεύει τον πόνο και την πικρία. Ειρωνεία για την πολιτική συνθηματολογία, την κρίση αξιών, την προβολή καταναλωτικών αξιών, για τις προσωπικές φιλοδοξίες, για την αρχαιολαγνεία και την εθνικιστική ρητορική.
Όπως σημειώνει ο ίδιος είναι «η μετάλλαξη των καταστάσεων που επιφέρει η εποχή και η δυναμική της. Αυτό συνίσταται στη μετακένωση του Λόγου σε τυπικές καταναλωτικές συμπεριφορές και τη μετάλλαξη του μύθου σε στείρα τηλεοπτική πληροφόρηση, συναρμόζοντας παράλληλα δίπολα, πολίτη-καταναλωτή, αισθητικής-μόδας και συλλογικής ηθικής-ατομικισμού».
Πικρία για ήρωες που χάθηκαν ατιμασμένοι (Νίκος Πλουμπίδης), για τους νέους που νιώθουν τα όνειρά τους να εξαϋλώνονται (ως οδυσσείς δεμένοι σε κατάρτια τηλεοπτικά) από το βάρος της κρίσης, για τον εξοστρακισμό τους μέσα από αστικές διαθλάσεις, για την ανεργία (μέσα από προβολές ζωής) που βαραίνει τις πλάτες τους όταν ως Σίσυφοι πολεμούν να ανέβουν στο δικό τους λόφο για να γλιστρήσουν οι ίδιοι (του Χριστού το Πάθος).
Χαρακτηριστικό της γενιάς της κρίσης είναι η αναζήτηση φόρμας. Συχνά στην ίδια συλλογή παρατηρούμε έμμετρη ποίηση, ομοιοκαταληξία και ελεύθερο στίχο έως και θραυσματικό. Τούτη η αναζήτηση φόρμας και ο πειραματισμός είναι ιδιαίτερα αισθητός στη συλλογή του Κούτση.
Εμφανής είναι και ο πειραματισμός του ποιητή με την αποφθεγματική διατύπωση και τη γλώσσα. Φιλοδοξία του ποιητή είναι να αναδείξει τη γλωσσική ευτέλεια της εποχής μας και του τηλεοπτικού γλωσσικού κανιβαλισμού. Αξιοποιεί αρχαΐζουσες λέξεις που υπηρετούν αρτιότερα το μετρικό και ρυθμικό σύστημα από κάποια οικεία συνώνυμη. Ωστόσο, η συχνή χρήση αρχαιοπρεπών λέξεων καθιστά ορισμένες συνθέσεις του δυσνόητες -και ίσως ακατανόητες- άλλοτε πάλι, εκλαμβάνεται/φαντάζει ως επιδεικτικός βερμπαλισμός αποπροσανατολίζοντας από το συναίσθημα ή το μήνυμα. Η ποίηση, ακόμα και η συμβολική ή η σουρεαλιστική, οφείλει να τιμά τη ζωντανή γλώσσα και να την εμπλουτίζει. Βέβαια ο ποιητής έχει διατυπωμένη τη δική του άποψη για τη γλώσσα στην ποίηση (βλ. εδώ). Ο πλούτος όμως δεν βρίσκεται σε ανοίκειες λέξεις ή στην ανάνηψη νεκρών όρων, γιατί τότε καλλιεργείται η διγλωσσία και η στείρα αρχαιολαγνεία που ειρωνεύεται ο ποιητής.
Η ποίηση στην εποχή της κρίσης δε θα μπορούσε να αποφύγει την μεταμοντέρνα αναφορά στη διάλυση και τα πάθη της κοινωνίας. Η ποίηση οριοθετημένη από το οικείο και το ευανάγνωστο εμπλουτισμένη με το συναίσθημα και το παιχνίδισμα των λέξεων που μεταφέρουν μηνύματα και εικόνες, δεν έχει στόχο να πείσει, όπως σημείωνε ο Σεφέρης, αλλά να προκαλέσει συναίσθημα, να αφυπνίσει, να προκαλέσει. Η νεώτερη ποιητική γενιά με δεδομένη την βιωματική εικόνα χάους αναζητά ακόμα τη δική της καλλιτεχνική νόρμα, το δικό της ύφος που θα συγκροτήσει μια πραγματική ποιητική γενιά. Τούτο όμως δεν είναι αρνητικό. Αντίθετα, εσωκλείει μια δυναμική και αναδεικνύει μια μοναδική κινητικότητα.
τοβιβλίο

Διαβάστε περισσότερα

«Γεια σου, Ελλάντα»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Είναι τόσο κλονισμένη άραγε η εθνική μας αυτοπεποίθηση που για να στυλωθεί έχει ανάγκη ν’ ακούσει διάσημους ξένους -του μουσικού, του αθλητικού ή του πολιτικού θεάματος- να συλλαβίζουν αντί χαιρετισμού πέντε ή και δεκαπέντε ελληνικές λέξεις; Είναι τόσο δυνατά αναβολικά το «Ευκαριστώ, Ελληνες» και το «Γεια σου, Ελλάντα»; Και είναι τόσο πληγωμένη η αυτοεκτίμηση και η περηφάνια μας που για να συνέλθουν κάπως χρειάζεται να δούμε την ελληνική σημαία να περιτυλίγει το σώμα μιας ξακουστής τραγουδίστριας, η οποία ταυτίζει τη σκηνική παρουσία της, αν όχι την ίδια την καλλιτεχνική της υπόσταση, με τη γύμνια της και την καλά σχεδιασμένη επίδειξή της;

Φαίνεται πως είναι. Οχι για όλο τον πληθυσμό βέβαια, αλλά για μια μερίδα του. Ενα πολύ μεγάλο κοινωνικό τμήμα («οπισθοδρομικό» θα το αποκαλούσαν οι λαϊφστυλίστες και οι ομοϊδεάτες τους) είναι, ευτυχώς, «βαθιά νυχτωμένο»: Δεν ξέρει τίποτα για τη λέιντι Γκάγκα, ξέρει κάτι ελάχιστα για τη λαίδη Αντζελα, από τα ράδια και τα πανηγύρια, και θυμάται επίσης κάτι λίγα για τη λέιντι Ντι, την επαρχιακή μας «Νταγιάνα». Δεν θα πάει λοιπόν από το πρωί στην Καλογρέζα, για να εξασφαλίσει τη θέση που θα του επιτρέψει όχι ν’ ακούει καλύτερα την άδουσα αλλά να τη βλέπει. Και δεν θα ουρλιάξει από ευτυχία και περηφάνια ακούγοντας την καλλιτέχνιδα να λέει (αυθόρμητα ή με μια σκηνοθετημένη δημαγωγική διάθεση που την περιφέρει από χώρα σε χώρα) πως η Ελλάδα θα αντέξει, όπως άντεξε ο Παρθενώνας. Δεν θα βγάλει σέλφι στο Καλλιπλάστικο ή Καλατράβειο για να ενημερώσει πάραυτα συγγενείς και φίλους ότι συναριθμείται στους τυχερούς και εκλεκτούς: σ’ αυτούς που «ήταν εκεί», αυτόπτες μάρτυρες, που κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα ζητήσουν τη γνώμη τους και τα φιλοπερίεργα κανάλια. Ούτε θα χάσει έπειτα ώρες επί ωρών στο Ιντερνετ, μαχόμενος υπέρ λαίδης, με αντιπάλους τους χλευαστές της.

Υποθέτω πως, ακόμα κι αν βρισκόμαστε σε μηδενιστική φάση και απαξιώνουμε τα πάντα με συνοπτικές διαδικασίες, έχουμε ή μπορούμε να βρούμε σοβαρότερους λόγους από τα δοξαστικά οποιασδήποτε διάσημης λαίδης για να εκτιμούμε τον τόπο μας και να τον πονούμε. Οχι για να ξαναπιάσουμε τα γνωστά τροπάρια, πως είναι ο ομορφότερος του κόσμου και τα συναφή αποκοιμιστικά, αλλά για να μην τον μεταχειριζόμαστε απλώς σαν υποδοχέα των πάσης φύσεως απορριμμάτων μας. Για να νιώθουμε κομμάτι του, και όχι άπληστος χρήστης του ή εξωτερικός παρατηρητής του.

Να νιώθουμε δηλαδή πως η μοίρα του, η ώς τώρα πορεία του και αυτή που του μέλλεται, εξαρτήθηκε και εξαρτάται και από μας. Από τον καθέναν προσωπικά, μικρόν ή μεγάλο. Λιγουλάκι; Σε μια αναλογία που δεν επιτρέπει πολλές προσδοκίες; Εστω. Αλλα ας πολεμήσουμε για να μεγαλώσουμε το «λιγουλάκι» που μας πέφτει, να του δώσουμε νόημα. Οχι να το απορρίπτουμε και αυτό. Γιατί τότε από την περιφρόνησή μας για τον τόπο μας, καταλήγουμε σε μια καταθλιπτική αυτοπεριφρόνηση.

Διαβάστε περισσότερα

Ένας Γεωργιάδης τους αξίζει

  Στην πολιτική πάντα υπήρχε η σοβαρότητα, πάντα υπήρχε και η φτήνια. Η περίπτωση του Γεωργιάδη αν αποδεικνύει κάτι είναι ότι η φτήνια στην πολιτική μπορεί να κάνει καριέρα ακόμα και στην γκροτέσκα, την γελοιογραφική της δηλαδή, εκδοχή.

    Το φαινόμενο δεν είναι πρωτότυπο και σίγουρα δεν είναι μόνο ελληνικό. «Το γκροτέσκο είναι μια από τις θεμελιώδεις μεθόδους της αυθαίρετης κυριαρχίας» λέει κάπου ο Φουκώ και προσθέτει ότι κατά περιόδους «η εξουσία έδινε για τον εαυτό της την εικόνα ότι πήγαζε από κάποιονπου ήταν μεταμφιεσμένος θεατρικά, από κάποιον σκιαγραφημένο σαν κλόουν, σαν παλιάτσο».
    Αντίστοιχη είναι η άποψη του Μαρξ που στην «Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» επισημαίνει ότι η «...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ' ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα».
    Επομένως, ο Γεωργιάδης - που θα πάρει τα λεφτά του από τις τράπεζες και θα τα φυγαδεύσει – είναι χρήσιμος. Είναι χρήσιμος γιατί υπενθυμίζει το έδαφος πάνω στο οποίο φύονται οι «Γεωργιάδηδες». Είναι χρήσιμος γιατί, έστω και ως καρικατούρα της ίδιας της πολιτικής έκπτωσης, αντικατοπτρίζει και προσδιορίζει το ακριβές πλαίσιο, το ακριβές περιεχόμενο εκείνης της εξουσίας που έχει για υπουργούς και για κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της τους κάθε λογής «Γεωργιάδηδες».

Εξηγούμαστε:
    Εκείνο που - πριν από την «γενναία» κωλοτούμπα της νέας του αναδίπλωσης - ξεστόμισε ο Γεωργιάδης ως «εκβιασμό», ότι θα πάρει τα λεφτά του και θα φύγει, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που περιγράφει το περιοδικό «Forbes»: Στο πλαίσιο των φορολογικών παραδείσων και μόνο στα νησιά Καϊμάν υπολογίζεται ότι οι καταθέσεις ξεπερνούν το 1,4 τρισ. δολάρια. Σύμφωνα με το περιοδικό περίπου 20 τρισ. δολάρια είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες που έχουν την έδρα τους στους φορο-παραδείσους.
    Αυτό που είπε ο χαριτόβρυτος πρώην υπουργός δεν είναι παρά μια διαδεδομένη πρακτική εκ μέρους της τάξης της οποίας τα συμφέροντα εκπροσωπούν  κυβερνήσεις σαν αυτή στην οποία ανήκει ο Γεωργιάδης: Όπως έχει καταγραφεί από την εφημερίδα «Γκάρντιαν» και «σύμφωνα με μια συντηρητική εκτίμηση, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου διατηρείται σε φορολογικούς παραδείσους, όπου πραγματοποιείται το 80% των διεθνών τραπεζικών συναλλαγών. Περισσότερα από τα μισά κεφάλαια των διεθνών χρηματιστηρίων "σταθμεύουν" εκεί σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους».
    Ο λόγος του Γεωργιάδη – ανεξαρτήτως στιλ – είναι «πατριωτικά» πανομοιότυπος με πρακτικές όπως αυτή: Στην όμορφη πατρίδα μας το 2002 αποκαλύφθηκε ότι οι τράπεζες έβρισκαν σε μεγαλοκαταθέτες τους «παράθυρα» και τους προέτρεπαν σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή μέσω «οφ σορ» εταιρειών: «Σέρβις σε "οφ σορ" από τράπεζες. Διευκολύνουν μεγαλοκαταθέτες να γλιτώνουν φόρο καταθέσεων και ακινήτων» σημείωναν τότε τα ρεπορτάζ στον Τύπο («Ελευθεροτυπία», 3/5/2002). Υποτίθεται ότι από το υπουργείο Οικονομικών για την εξιχνίαση αυτού του τεραστίων διαστάσεων οικονομικού σκανδάλου διεξήχθη έρευνα. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ουδείς έχει πληροφορηθεί κάτι για τα αποτελέσματά της...
    Ξέρετε ο Γεωργιάδης ούτε να απειλεί θα μπορούσε, ούτε να εκβιάζει θα μπορούσε, ούτε να κινδυνολογεί θα μπορούσε, αν τη δυνατότητα αυτή δεν του την έδινε το καθεστώς μιας νομιμότητας που αποκαλείται «ελευθερία κίνησης κεφαλαίων». Πρόκειται για τη μοναδική, στην πραγματικότητα, ελευθερία που αναγνωρίζει το καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή το σύστημα της σύμφυσης μεταξύ τραπεζών και κεφαλαιοκρατών.
    Στο πλαίσιο αυτού του κεφαλαιοκρατικού «όπου Γης και πατρίς» είναι που το διάστημα 2008 – 2011 έφυγαν από την Ελλάδα εμβάσματα ύψους 22 δισ. ευρώ προς άλλη Γη άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει.
    Αυτό με το οποίο μας απείλησε ο Γεωργιάδης είναι ό,τι ακριβώς περιλαμβάνεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ο νόμος – ιερό δισκοπότηρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του παγκοσμιοποιημένου  Μινώταυρου που εξουσιάζεται από το μεγάλο κεφάλαιο και κυβερνιέται από «Γεωργιάδηδες».  Όπως υπενθύμισε προχτές ο συνάδελφος Γιώργος Παππούς («Mega», 23/9/2014) στο πλαίσιο αυτού του συστήματος - όπου «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και που την «ηθική» την έχει γραμμένη στις «λίστες Λαγκάρντ» του – τα χρήματα που φυγαδεύτηκαν από την Ελλάδα την περίοδο 2003 – 2011 ανέρχονται στα 261 δισ. δολάρια, ήτοι 207 δισ. ευρώ!
    Αυτά τα 207 δισ. ευρώ (αναλυτική περιγραφή στην έκθεση της οργάνωσης «Global Financial Integrity», http://www.gfintegrity.org/, «Greece Lost $261 Billion in Illicit Financial Outflows from 2003-2011, GFI’s Baker Tells Der Spiegel») σημαίνουν ότι σε μια οχταετία έκαναν από την Ελλάδα «φτερά» και βρήκαν «φωλίτσα» στην Ελβετία και αλλού ποσά που α) ισοδυναμούν με το 64% του δημόσιου χρέους της χώρας, β) ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ελλάδας για το 2014 (181 δισ. ευρώ) , γ) ξεπερνούν κατά 3 φορές τα λεφτά που κλάπηκαν από τον ελληνικό λαό μέσω των Μνημονίων!
    Ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα, λοιπόν, πολιτικές φιγούρες σαν του Γεωργιάδη είναι ό,τι πρέπει για να το εκπροσωπούν.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Κύπρος: Η τελική πράξη του Ολοκαυτώματος

Μία άγνωστη, σε πολλούς, πτυχή της νεώτερης ιστορίας της Κύπρου είναι η δημιουργία των στρατοπέδων κρατήσεως Εβραίων προσφύγων στην Κύπρο, τα οποία ανήγειραν οι Βρετανοί, κατά την περίοδο 1946-1949, προκειμένου να συγκρατήσουν την κυματώδη είσοδο εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος στην Παλαιστίνη, ένεκα της έκρυθμης καταστάσεως που επεκρατούσε στην περιοχή μεταξύ Αράβων και Εβραίων για το μέλλον της Παλαιστίνης.

Του Χρήστου Ιακώβου

Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κληροδότησε στη Μεγάλη Βρετανία, μεταξύ των άλλων περιφερειακών προβλημάτων, το ζήτημα της Παλαιστίνης.

Η περιοχή αυτή είχε έλθει κάτω από τον έλεγχο της Βρετανικής υπερδύναμης το 1919, όταν η Κοινωνία των Εθνών της παρεχώρησε την εντολή διακυβερνήσεως της περιοχής μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία στους πέντε προηγούμενους αιώνες υπήρξε ο κτήτορας της περιοχής αυτής. Η έναρξη της Βρετανικής αποικιοκρατίας συνέπεσε με την προσπάθεια των Εβραίων της Ευρώπης (Σιωνιστικό Κίνημα) να δημιουργήσουν εθνική εστία στην Παλαιστίνη, μία προσπάθεια που ενετάθη ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω των διωγμών που υπέστησαν οι Εβραίοι στην Ευρώπη. Το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα των Εβραίων από την Ευρώπη προς την Παλαιστίνη προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις από την τοπική Αραβική κοινότητα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο από το 1936 μέχρι το 1939, που ήταν τότε αριθμητικά πολύ μεγαλύτερη από την διαρκώς αυξανομένη Εβραϊκή.

Η Βρετανική κυβέρνηση για να αποτρέψει περαιτέρω επιδείνωση της πολιτικής κατάστασης στην Παλαιστίνη, μετά τον Αύγουστο του 1945, απεφάσισε να κηρύξει παράνομη την πολιτική του Σιωνιστικού Κινήματος που απέβλεπε στην κατά το μέγιστο ενίσχυση του μεταναστευτικού ρεύματος Εβραίων από την Ευρώπη προκειμένου να δημιουργηθεί ισχυρή εβραϊκή δημογραφική παρουσία στην Παλαιστίνη και να διευκολύνει τις διεθνείς διεργασίες για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Με αυτά τα δεδομένα, η πολιτική απόφαση που ελήφθη αρχικώς ήταν να κατάσχουν οι Βρετανοί τα πλοία που μετέφεραν παράνομα Εβραίους και στην συνέχεια να επιτρέπουν στους Εβραίους να εισέρχονται στην Παλαιστίνη εντάσσοντας τους στον μηνιαίο επιτρεπτό αριθμό εισόδου, δηλαδή 1000 ανά μήνα. Αυτή η πολιτική εφηρμόσθη για ένα περίπου έτος μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έδωσε τη δυνατότητα στους Βρετανούς να προκαλέσουν μεγάλες οικονομικές απώλειες σε αυτούς που οργάνωναν την μετανάστευση και παράλληλα να ελέγξουν τον αριθμό εισόδου Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Με την επιδύνωση της βίας στην Παλαιστίνη το 1946, οι Βρετανοί στρατιωτικοί άρχισαν να ασκούν μεγάλες πιέσεις προς τους πολιτικούς για να αναθεωρήσουν την πολιτική τους έναντι της εβραϊκής μεταναστεύσεως και ταυτόχρονα να εγκρίνουν πιο σκληρά μέτρα εναντίον της εβραϊκής στρατιωτικής δράσης προκειμένου να μειώσουν την ισχύ της εβραϊκής κοινότητας στην Παλαιστίνη, που άρχισε τότε τον ένοπλο αγώνα για την δημιουργία του Εβραϊκού κράτους. Η απαίτηση αυτή των Βρετανών στρατιωτικών συνωδεύθη από την εκβιαστική προειδοποίηση ότι σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν επιδείξει την απαιτούμενη δύναμη προκειμένου να καταστείλει τη στρατιωτική δράση των Εβραίων, αναδυόταν το ενδεχόμενο βίαιης Αραβικής αντίδρασης που μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα σε σημείο που ο Βρετανικός στρατός να μην μπορέσει να ξανακερδίσει τον έλεγχο στην Παλαιστίνη. Η πίεση αυτή έφερε την Βρετανική κυβέρνηση σε ένα επώδυνο δίλημμα εξαιτίας των ειδικών πολιτικών συνθηκών εκείνης της περιόδου, που αφορούσαν τους Εβραίους μετά τον Πόλεμο.

Στα τέλη Ιουλίου του 1946, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρρυ Τρούμαν, εξανέμισε την ελπίδα πολιτικής λύσης στο ζήτημα της Παλαιστίνης αφού έθεσε ως προϋπόθεση την εξασφάλιση από τους Βρετανούς της εισόδου 100 χιλιάδων Εβραίων μεταναστών από την Ευρώπη. Εξαιτίας της ήδη ασταθούς κατάστασης στην Παλαιστίνη και της απουσίας υποδομής για την εγκατάσταση τόσου μεγάλου αριθμού Εβραίων, η Βρετανική κυβέρνηση καταφεύγει στην λύση ανάγκης στις 13 Αυγούστου 1946 (Επιχείρηση Ιγκλού).

Η απόφαση επέβαλλε σύλληψη των υπεραρίθμων μεταναστών και στη συνέχεια τον εκτοπισμό τους σε ειδικά στρατόπεδα κρατήσεως στην Κύπρο (τα περισσότερα ευρίσκοντο στην περιοχή Καράολος της Αμμοχώστου) . Έτσι μεταξύ του Αυγούστου του 1946 μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου 1949, που έφυγαν και οι τελευταίοι κρατούμενοι, μετεφέρθησαν στην Κύπρο 52. 221 Εβραίοι μετανάστες, αριθμός που αντιστοιχούσε στο 8% του πληθυσμού του νησιού. Η απόφαση ελήφθη, υπό την πίεση των συνθηκών, ως η εσχάτη επιλογή και απετέλσε την τελευταία πράξη του Ολοκαυτώματος. Ταυτόχρονα, συνέπεσε με την στρατηγική επιλογή της Μεγάλης Βρετανίας για την απεμπλοκή από το Παλαιστινιακό ζήτημα και ως εκ τούτου η απόφαση για την ανέγερση των στρατοπέδων εκτοπίσεως στην Κύπρο ελάμβανε βραχύβιο χαρακτήρα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε τρία χρόνια αργότερα με το οριστικό κλείσιμό τους.

*Ο Χρήστος Ιακώβου, είναι διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών.

Πηγή: mignatiou.com

Διαβάστε περισσότερα

Η ISIS πηγαίνει στην Ασία. Ο εξτρεμισμός από την Μέση Ανατολή δεν εξαπλώνεται μόνο προς την δύση

JOSEPH CHINYONG LIOW*

Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες επεδίωκαν τις τελευταίες εβδομάδες να συγκροτήσουν μια διεθνή συμμαχία για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους τού Ιράκ και της al-Sham (ISIS, επίσης γνωστού ως Ισλαμικό Κράτος), κοίταζαν κυρίως προς την Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, περιοχές που αντιμετωπίζουν άμεση απειλή από την ισλαμιστική μαχητική ομάδα. Αλλά, άλλα μέρη τού κόσμου είναι εξίσου ανήσυχα για την ISIS – πάνω απ’ όλα, η νοτιοανατολική Ασία. Οι κυβερνήσεις τής περιοχής δεν έχουν δημοσιοποιήσει τις ανησυχίες τους πολύ φωναχτά, αλλά έχουν πλήρη επίγνωση ότι η ISIS είναι μια απειλή. Κορυφαία ανησυχία τους είναι ότι η εξτρεμιστική ιδεολογία της θα αποδειχθεί ελκυστική για πολλούς Μουσουλμάνους τής περιοχής, παρασύροντας κάποιους από αυτούς στην Μέση Ανατολή για να πολεμήσουν ως μέλη τής ομάδας, και, τελικά, να επανεισέλθουν στην περιοχή όταν αυτοί οι μαχητές επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Υπάρχει ένα σαφές προηγούμενο σε αυτό το σενάριο. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας τού 1980, πολλοί νέοι Μουσουλμάνοι από τη νοτιοανατολική Ασία πήγαν στο Πακιστάν προς υποστήριξη της λεγόμενης τζιχάντ των Αφγανών μουτζαχεντίν κατά τής σοβιετικής κατοχής. Πολλοί από αυτούς τους στρατολογηθέντες στην συνέχεια έμειναν στην περιοχή, συναναστρεφόμενοι με ομοϊδεάτες τους Μουσουλμάνους από άλλες περιοχές και αποκτώντας πρόσβαση στην μαχητική ιδεολογία τής αλ Κάιντα. Πολλοί τελικά επέστρεψαν στη νοτιοανατολική Ασία για να σχηματίσουν δικές τους εξτρεμιστικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της διαβόητης (διασυνδεδεμένης με την αλ Κάιντα) οργάνωσης Jemaah Islamiyah, η οποία ήταν υπεύθυνη για πολλές υψηλού προφίλ τρομοκρατικές επιθέσεις στην περιοχή κατά την διάρκεια των τελευταίων 15 ετών. Έχοντας αποδείξεις που έρχονται τώρα στην επιφάνεια για απώλειες νοτιοανατολικών Ασιατών στις τάξεις τής ISIS, είναι φυσικό ότι οι κυβερνήσεις τής περιοχής έχουν μια αίσθηση «déjà vu».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΜΟΔΑ
Η Σιγκαπούρη έχει ήδη αποκαλύψει ότι πολλοί από τους υπηκόους της έχουν πάει στην Μέση Ανατολή για να πολεμήσουν με την ISIS, και η κυβέρνηση των Φιλιππίνων έχει υπονοήσει ότι οι τοπικοί συμπαθούντες την ISIS προσπαθούν να κάνουν στρατολογήσεις μεταξύ των πληθυσμών Bangsamoro στα νότια νησιά τής χώρας. Αλλά η μεγαλύτερη ανησυχία προέρχεται από την Ινδονησία και τη Μαλαισία. Η Ινδονησία, η πολυπληθέστερη μουσουλμανική χώρα τού κόσμου, έχει ήδη επιβεβαιώσει ότι περισσότεροι από 50 πολίτες της σήμερα μάχονται στην Συρία και το Ιράκ˙ Η Μαλαισία υπονόησε ότι μεταξύ 30 και 40 Μαλαισιανών κάνουν το ίδιο. Και στις δύο περιπτώσεις, οι πραγματικοί αριθμοί θα μπορούσαν να είναι πολύ υψηλότεροι, εάν λάβουμε υπόψη εκείνους που μπορεί να έχουν ταξιδέψει στις εμπόλεμες ζώνες από άλλους προορισμούς. Οι Αρχές τής Ινδονησίας έχουν ήδη αντιληφθεί ότι αρκετοί από τους υπηκόους τους έχουν σκοτωθεί πολεμώντας για την ISIS στην Συρία. Στις 26 Μαΐου, ένας Μαλαισιανός βομβιστής αυτοκτονίας σκοτώθηκε σε μια επίθεση της ISIS στο Ιράκ. Ένας άλλος Μαλαισιανός μαχητής ο οποίος σκοτώθηκε πολεμώντας για την ISIS στην Συρία, αρκετούς μήνες αργότερα ανακηρύχτηκε μάρτυρας από τους ηγέτες τού Παν-μαλαισιανού Ισλαμικού Κόμματος, το ίδιο κόμμα που νωρίτερα τον είχε αποπέμψει αφότου αναχώρησε για την Συρία. Περιέργως, τρεις Μαλαισιανές, φέρονται επίσης να έχουν φύγει για την Συρία για να εξαπολύσουν μια «σεξουαλική τζιχάντ» (jihad al-nikah), προσφέροντας το σώμα τους σε μαχητές τής ISIS ώστε να «ενισχύσουν το ηθικό τους».
Η πρόσβαση της ISIS στη Νοτιοανατολική Ασία βασίζεται σε διάφορους παράγοντες. Πρώτον, ορισμένοι ευσεβείς Μουσουλμάνοι αισθάνονται μια θεολογική συγγένεια με την μαχητική ομάδα. Βλέπουν παραλληλισμούς μεταξύ της αποστολής τής ISIS και προφητειών σε ισλαμικά ιερά κείμενα για την ενδεχόμενη δημιουργία ενός Khilafah Minhaj Nebuwwah (χαλιφάτο στο τέλος τού χρόνου), μετά την πτώση των δικτατόρων στην Αραβική Χερσόνησο˙ Επίσης, αναθυμούνται την σταλμένη από την μοίρα, αποκαλυπτικών διαστάσεων μάχη, που λέγεται ότι έγινε μεταξύ των δυνάμεων τού Ιμάμη Μαχντί, μιας μεσιανικής ισλαμικής προσωπικότητας ο οποίος υποτίθεται ότι πολεμούσε υπό μια μαύρη σημαία, και εκείνων τού Dajjal, του Αντίχριστου. Ανέκδοτα στοιχεία δείχνουν ότι αυτή η χιλιαστική προοπτική αυξάνεται στην Ινδονησία και τη Μαλαισία στους ριζοσπάστες κληρικούς, όπως ο Αμάν Αμπντουραχμάν, οι οποίοι, αν και στην φυλακή, έχουν επεκτείνει την εμβέλειά τους μέσω του Διαδικτύου και των ριζοσπαστικών πραγματειών – συμπεριλαμβανομένου ενός βιβλίου με τίτλο Strategi Dua Lengan (διπλά οπλισμένη στρατηγική) – που όλο και συχνότερα μεταφράζονται στα ινδονησιακά.
Ένας άλλος λόγος για την ελκυστικότητα της ISIS είναι ο σεχταρισμός της. Η πρόκληση της ISIS θεωρείται από ορισμένους κύκλους ως μια επέκταση του σχίσματος σουνιτών-σιιτών. Δηλαδή, ο πόλεμος της οργάνωσης εναντίον τού καθεστώτος των Αλαουιτών τού Μπασάρ αλ-Άσαντ, θεωρείται νομιμοποιημένος στους φονταμενταλιστικούς σουνιτικούς-σαλαφιτικούς κύκλους. Με τον ίδιο τρόπο, η μαχητικότητα της ISIS στο Ιράκ θεωρείται συνέπεια των σουνιτικών παραπόνων εναντίον τής υπό σιιτική ηγεσία κυβέρνησης του Νούρι αλ-Μαλίκι. Η στήριξη αυτή πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο των προβλημάτων τής ίδιας τής νοτιοανατολικής Ασίας με τον σεχταρισμό: Το σιιτικό Ισλάμ έχει απαγορευτεί στην Μαλαισία, και δεν είναι ευρέως αποδεκτό στην Ινδονησία.
Τέλος, το ζήτημα της στρατολόγησης νοτιοανατολικών Ασιατών στην ISIS δεν μπορεί να διαχωριστεί από το ευρύτερο πλαίσιο της ανθρωπιστικής κρίσης στην Συρία. Η καθολική συμπάθεια για τον συριακό λαό από τους αρκετά μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τής νοτιοανατολικής Ασίας έχει αναμφίβολα προκαλέσει μεγάλο αριθμό ανθρωπιστικών αποστολών προς την ζώνη των συγκρούσεων. Πολλά μέλη των αποστολών αυτών μπορεί κάλλιστα να έχουν αγαθές προθέσεις. Αλλά από την στιγμή που φτάνουν στο έδαφος που κατέχει η ISIS, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσαν να εκτεθούν σε προσηλυτισμό και στρατολόγηση από την ISIS.
ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΛΟΓΙΑ
Με πολλούς τρόπους, η νοτιοανατολική Ασία φαίνεται να βλέπει μια επανάληψη της εμπειρίας της με το Αφγανιστάν στις δεκαετίες τού 1980 και του 1990. Η πιο γνωστή πτυχή είναι η προσπάθεια στρατολόγησης από την ISIS, που διενεργείται κυρίως από νοτιοανατολικούς Ασιάτες συμπαθούντες, και όχι από ηγέτες τής ISIS που εδρεύουν στην Μέση Ανατολή. Το 2012, η ελκυστικότητα της ISIS άρχισε να αναπτύσσεται μεταξύ ομάδων τής κοινωνίας των πολιτών τής Ινδονησίας και της Μαλαισίας που είχαν κινητοποιηθεί για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Συρία με την δημιουργία τοπικών δράσεων ενημέρωσης και συγκέντρωσης χρημάτων. Μέσα σε έναν χρόνο, αρκετοί ισλαμιστές κήρυκες στην Ινδονησία είχαν υποσχεθεί πίστη στο χαλιφάτο τής ISIS, και περίπου μισή ντουζίνα αποφοίτων από το ισλαμικό οικοτροφείο Ngruki τής Ινδονησίας, κατά το παρελθόν ένα ιδεολογικό και στρατολογικό φυτώριο τής Jemaah Islamiyah, πιστεύεται ότι αφέθηκαν να ενταχθούν στην τζιχάντ στην Συρία (συχνά με χρηματοδότηση από την Jemaah Islamiyah και άλλες συνδεδεμένες εξτρεμιστικές ομάδες). Η ISIS έχει επίσης στρατολογήσει ζωηρά στην Μαλαισία μέσω ισλαμικών ομάδων μελέτης, γνωστών ως usrah. Με την σειρά τους, αυτοί οι Μαλαισιανοί στρατολογηθέντες πιστεύεται ότι έχουν προσπαθήσει να κάνουν στρατολογήσεις στην Σιγκαπούρη. Δεν είναι ακόμα γνωστό ακριβώς πόσο επιτυχείς ήταν αυτές οι προσπάθειες στρατολόγησης. Αλλά είναι σαφές ότι η ISIS ήταν σε θέση να προωθήσει την τζιχάντ της μέσω συμπαθούντων, «φυτεμένων» σε τοπικές ισλαμικές κοινότητες και δίκτυα της περιοχής, όπως έκαναν οι Αφγανοί μαχητές σε προηγούμενες δεκαετίες.
Αλλά υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές μεταξύ της σημερινής τζιχάντ και της προηγούμενης στο Αφγανιστάν εναντίον τής Σοβιετικής Ένωσης. Ενώ ο αγώνας των Αφγανών μουτζαχεντίν ήταν ευρέως αποδεκτός, η ISIS έχει αποδειχθεί εξαιρετικά διχαστική στη νοτιοανατολική Ασία, ακόμη και μεταξύ των εξτρεμιστικών ομάδων, μερικές εκ των οποίων έχουν καυστικά απορρίψει και καταδικάσει την οργάνωση. Κατ’ αρχήν, η Jemaah Islamiyah έχει κατηγορήσει την ISIS ότι είναι Takfir (Μουσουλμάνοι που κρίνουν συναδέλφους τους Μουσουλμάνους ως μη-ισλαμιστές) και απέρριψαν τα μέλη της ως Khawarij (εξτρεμιστές). Άλλες ομάδες, όπως η συντηρητική Majelis Mujahidin Indonesia (Συμβούλιο των Μουτζαχεντίν Ινδονησίας), έχουν αμφιβολίες σχετικά με τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια της ISIS, διακηρύσσοντας ότι είναι μια οργάνωση και όχι ένα χαλιφάτο και ως εκ τούτου δεν έχει καμία νόμιμη αξίωση για την νομιμοφροσύνη των Μουσουλμάνων. Επιπλέον, έχουν το επιχείρημα ότι η διαδικασία που ακολούθησε η ISIS για τον διορισμό τού Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι ως χαλίφη ήταν κατά παράβαση του ισλαμικού νόμου, δεδομένου ότι δεν είχε λάβει χώρα ενώπιον ενός θρησκευτικού συμβουλίου που να αντιπροσωπεύει ολόκληρη την ισλαμική κοινότητα. Όπως ορθώς επισήμανε ο ειδικός στην τρομοκρατία, Sidney Jones, η ύπαρξη αυτής της απόκλισης απόψεων σχετικά με την ISIS αποκαλύπτει μια διάσπαση εντός τής εξτρεμιστικής κοινότητας της Ινδονησίας μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν την ISIS και άλλων οι οποίοι παραμένουν πιστοί στην αλ Κάιντα και στο Μέτωπο al Nusra. Όπως ήταν αναμενόμενο, η άλλη μεγάλη διαφορά από τις ημέρες τής τζιχάντ στο Αφγανιστάν είναι η χρήση των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης από την ISIS. Η ISIS χρησιμοποιεί με συνέπεια το Twitter και το Facebook για να ενισχύσει το μήνυμά της και να διευρύνει την εμβέλειά του. Επίσης, το γεγονός ότι οι Αρχές τής Ινδονησίας δεν ήταν πρόθυμες να κλείσουν ριζοσπαστικές ιστοσελίδες που μεταφέρουν την προπαγάνδα τής ISIS, όπως η al-Mustaqbal.net, παρά την ήδη επιβληθείσα απαγόρευση της τζιχαντιστικής διδασκαλίας τής οργάνωσης (πιθανότατα λόγω της άστοχης ανησυχίας για την θρησκευτική αξιοπιστία της στα μάτια τής ανοιχτά ριζοσπαστικής ισλαμιστικής κοινότητας), έχει απλώς αυξήσει την προβολή της στην περιοχή.
ΜΕΙΝΕΤΕ ΗΡΕΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΤΕ
Χωρίς να υποτιμάται η απειλή τής ISIS στη νοτιοανατολική Ασία, υπάρχουν παρ’ όλα αυτά όρια για την αποτελεσματικότητα των στρατολογήσεών της στην περιοχή. Παρά τις τεράστιες επενδύσεις από τις αραβικές κυβερνήσεις, κυρίως την Σαουδική Αραβία, στην ισλαμική εκπαίδευση σε όλη τη νοτιοανατολική Ασία κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών, οι lingua francas [κοινές γλώσσες] των μουσουλμανικών κοινοτήτων τής περιοχής παραμένουν τα μαλαισιανά και τα ινδονησιακά, όχι τα αραβικά. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μουσουλμάνων στην περιοχή δεν είναι επαρκώς εγγράμματοι στα αραβικά ούτε καν για να εκτιμήσουν την προπαγάνδα τής ISIS χωρίς μετάφραση, πόσω μάλλον για να ενσωματωθούν πλήρως με τους μαχητές τής ISIS στο Ιράκ και την Συρία. Στο Αφγανιστάν, κατά την διάρκεια των δεκαετιών τού 1980 και του 1990, το πρόβλημα αυτό εν μέρει ξεπερνιόταν από την δημιουργία ειδικών στρατοπέδων εκπαίδευσης για τους νοτιοανατολικούς Ασιάτες˙ Αν και η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει στην Συρία ή στο Ιράκ αυτήν την στιγμή, όπου οι στρατολογημένοι από την νοτιοανατολική Ασία ρίχνονται στις γραμμές τού μετώπου μαζί με όλους τους άλλους. Δεύτερον, οι Μουσουλμάνοι στην Ινδονησία και τη Μαλαισία απολαμβάνουν κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες πολύ καλύτερες από εκείνες των ομοθρήσκων τους στο Levant (ή ακόμα και στην Ευρώπη, όπου υπάρχει μια απτή αίσθηση αποξένωσης και περιθωριοποίησης μεταξύ των μουσουλμανικών πληθυσμών μεταναστών). Σε γενικές γραμμές, οι νοτιοανατολικοί Ασιάτες απλά έχουν λιγότερα κίνητρα για να ταξιδέψουν στην Συρία ή στο Ιράκ.
Τέλος, σε αντίθεση με την άμεση συνέπεια της σύγκρουσης στο Αφγανιστάν την δεκαετία τού 1990, η στρατολόγηση τρομοκρατών στη Νοτιοανατολική Ασία σήμερα έχει χάσει το τακτικό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Με την περιφερειακή ασφάλεια και τις Υπηρεσίες πληροφοριών σε επιφυλακή για την πιθανή απειλή που προέρχεται από το Ιράκ και την Συρία – χάρη ακριβώς στα διδάγματα που αντλήθηκαν από την δεκαετία τού 1990 – οι συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολες για το είδος των παράνομων στρατολογήσεων που γίνονταν δύο δεκαετίες πριν. Δύο άλλοι παράγοντες είναι διδακτικοί στο θέμα αυτό. Πρώτον, ανεξάρτητα από τις όποιες ελλείψεις του, το κράτος τής Ινδονησίας σήμερα δεν είναι τόσο αδύναμο όσο ήταν στα τέλη τής δεκαετίας τού 1990, όταν άνθιζαν οι ριζοσπαστικές ομάδες μετά την πτώση τού πρώην προέδρου Σουχάρτο. Δεύτερον, η φαινομενική επίλυση της μακροχρόνιας διαμάχης στις Φιλιππίνες μεταξύ της κυβέρνησης και του Ισλαμικού Απελευθερωτικού Μετώπου Μόρο δυνητικά άνοιξε τον δρόμο για συνεργασία στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Τούτων λεχθέντων, είναι κατανοητό ότι οι κυβερνήσεις τής περιοχής ανησυχούν ότι η ISIS μπορεί να γεννήσει μια νέα γενιά τζιχαντιστών ηγετών, μαχητών, και ιδεολόγων στην περιοχή. Το Αφγανιστάν εξακολουθεί να ρίχνει μια βαριά σκιά πάνω από τις συζητήσεις στη Νοτιοανατολική Ασία – και με καλό λόγο. Οι πολιτικοί τής περιοχής θα πρέπει να κάνουν καλά να εκτιμήσουν όχι μόνο τις ομοιότητες μεταξύ της προηγούμενης πρόκλησης και της σημερινής σύγκρουσης αλλά και τις πολύ σημαντικές διαφορές.
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/142004/joseph-chinyong-liow/isis-…
*βασικός συνεργάτης και κατέχει την έδρα Lee Kuan Yew για μελέτες της Νοτιοανατολικής Ασίας στο Brookings Institution, και καθηγητής και αναπληρωτής πρύτανης στην Σχολή Διεθνών Σπουδών S.Rajaratnam στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Nanyang.
Πηγή: foreignaffairs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Εκδήλωση για τους εκτελεσθέντες αγωνιστές στο Μεσολόγγι

Την Κυριακή 28 Σεπτέμβρη 2014 και ώρα 18:00 σας προσκαλούμε σε πολιτική εκδήλωση για τους εκτελεσθέντες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που θυσιάστηκαν στην περιοχή του Μεσολογγίου. 
Οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής θα πραγματοποιηθούν 
στην Αγριλιά Μεσολογγίου στο χώρο της κεντρικής πύλης του πεδίου βολής. 
Στις 19:00 θα ακολουθήσει εκδήλωση στην κεντρική πλατεία Μεσολογγίου.

ΤΙΜΗ  ΚΑΙ  ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ

Διαβάστε περισσότερα

Λέων Αυδής

    «Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες», γράφει ο Ελύτης.
    Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν χτες από την απώλεια του Λέων. Αυδή (όπως ο ίδιος ήθελε να γράφεται το όνομα του). Ενός ανθρώπου που όσοι  είχαν την τύχη να συναντηθούν μαζί του ξέρουν τι σημαίνει ανθρώπινη «λάμψη».
   Ο Λέων σφράγισε με το πέρασμά του όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Σφράγισε με το πέρασμά του την πόλη του, την Αθήνα. Γι' αυτό είναι ακόμη εδώ, μέσα από όλα για όσα πάλεψε, μέσα από τους συντρόφους του, που συνεχίζουν το δύσκολο μα ωραίο δρόμο.
   Ο Θόδωρος Θεοδωρόπουλος, επιστήθιος φίλος του Αυδή, βγαλμένος κι αυτός από την ίδια στόφα, το είχε περιγράψει με τρόπο συμπυκνωμένο και ακριβή:  «Η ζωή του Αυδή - είχε πει  στην πρώτη επέτειο του θανάτου του - είναι ένας φάρος. Ένα μέτρο σύγκρισης. Μια ώθηση κι ένα ερέθισμα για ποιοτική άνοδο. Μια πρόταση για την καθημερινή λειτουργία του ανθρώπου, για την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας "για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε και όλο κινάει για να 'ρθει κι όλο συντρίμμια γίνεται στο γύρισμα των κύκλων" όπως λέει ο ποιητής»...
  
   Μόλις συναντούσες τον Αυδή καταλάβαινες τι σημαίνει να προηγείται του προσώπου ο μύθος του. Είχα ακούσει για τον Λέων, τον εξόριστο από την απριλιανή χούντα στη Σίκινο. Είχα μάθει για τον διαπρεπή αντιπρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας, τον βαθύ γνώστη του εργατικού δικαίου που ζούσε στο ταπεινό Γουδή και έδιωχνε δουλειές εκατομμυρίων από το δικηγορικό του γραφείο όταν του ζητούσαν να ασκήσει την επιστήμη του εναντίον των εργαζόμενων. Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1994 ως υποψήφιο δήμαρχο Αθήνας με το ΚΚΕ.
   Πριν από τις δημοτικές εκλογές, του '98 αυτή τη φορά, τον θυμάμαι καλεσμένο σ' ένα από τα προεκλογικά τηλεοπτικά «πάνελ». Ο δημοσιογράφος ρώτησε να μάθει τι νιώθει ο Λέων όταν οδηγάει το αυτοκίνητό του, όταν πέφτει σε μποτιλιάρισμα, όταν δε βρίσκει πάρκινγκ στην Αθήνα. Ρωτούσε επίμονα τι θα κάνει ο Λέων. ως δήμαρχος για το κυκλοφοριακό της Αθήνας κι αν ήταν πρόθυμος να δώσει το καλό παράδειγμα και να αφήσει το αυτοκίνητό του στην άκρη ως μια κίνηση που θα έστελνε ένα μήνυμα στους συμπολίτες του. Ο Λέων τον άφησε, δεν τον διέκοψε. Με εκείνο το χαμόγελο, περίμενε να ολοκληρωθεί το ερώτημα. Όταν ο δημοσιογράφος τελείωσε, ο Λέων του απάντησε: «Δεν έχω αυτοκίνητο»... Ο δημοσιογράφος κατάλαβε αμέσως ότι δεν είχε να κάνει με ένα συνηθισμένο καλεσμένο.
   Συχνά τον συναντούσα στο κέντρο της πόλης, κατά το μεσημέρι, να περιμένει το λεωφορείο στη στάση εκεί χαμηλά στη Σόλωνος. Άλλοτε, χωρίς εκείνος να με έχει δει, τον παρακολουθούσα να κινείται, πάντα με τα πόδια, να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα. Σε κάθε βήμα του, όλο και κάποιος να τον χαιρετά, να τον σταματούν, να του μιλούν. Κουβέντες ανθρώπινες. Ήταν «ένα» με τους ανθρώπους της πόλης του, της Αθήνας, ο Λέων. Τους ήξερε. Και κείνοι τον ήξεραν. Ήτανε δικός τους.

   Καμιά φορά, στο τηλέφωνο, έπαιρνε στην εφημερίδα, κάτι έψαχνε, φαινότανε ότι τον απασχολούσε (αλλιώς δεν «ενοχλούσε»). «Δε σ' ακούω καλά, τι τρέχει;», ήτανε η πρώτη κουβέντα όταν κάτι μυριζότανε. «Μ' έπιασε πάλι κείνο το πρόβλημα με τη μέση». «Λοιπόν, άκου...». Κι άρχιζε να σου λέει τι θα κάνεις για να ανακουφιστείς. Τον ρώταγες τι ήθελε. «Άστο τώρα, όταν γίνεις καλά θα τα πούμε»...
   Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, πόναγε. Ήταν λίγο πριν «φύγει». Πόναγε. Πόναγε πολύ. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε. «Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω», είπε... Και γέλασε.
   Είπανε ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Ότι ήταν «κύριος» με κεφαλαίο «Κ». Ότι διέψευσε πανηγυρικά όσους διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας.
   Όλα όσα ειπώθηκαν για τον Λέων ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Αυτός ήταν ο μεγάλος τίτλος για έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε τα πολλά και κυρίως τα «μεγάλα» λόγια.

  Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει κάπου: «Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις. Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει θα ‘σαι για πάντα μέσα σ΄ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει, θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο…».
   Έτσι είναι. Κι επειδή είναι έτσι, γι’ αυτό η απώλεια του Λέων Αυδή, όσο περνάει ο χρόνος, γίνεται μεγαλύτερη.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

“Για την Κατοχή σου είπανε;”

    Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την «λεβεντιά» τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την «ντομπροσύνη» τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τον «πατριωτισμό» τους. Αλλά τώρα πια δεν υπάρχει και καμία αμφιβολία για την ποταπότητά τους.

   Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Αυτοί που «δεν είναι» ναζιστές. Αυτοί που «δεν είναι» εθνικοσοσιαλιστές. Αυτοί που εξυμνούν τον Χίτλερ, που έχουν γεμίσει τα μούσκουλά τους με ναζιστικά τατουάζ, αλλά που έχουν υπογράψει καμία δεκαριά δηλώσεις ο καθένας τους ότι «δεν έχουν καμία» σχέση με την χιτλερική χολέρα…

   Ιδού, λοιπόν, ποια είναι τα «ιδανικά» τους. Ιδού τι θέλουν για τον ελληνικό λαό. Ιδού σε τι θέλουν να οδηγήσουν τη νεολαία. Ιδού ποια είναι η «διάπλασις των παίδων»  που εκπροσωπούν αυτά τα ελληνόφωνα Ες – Ες.

   Το βίντεο που πριν λίγες μέρες έφερε στη δημοσιότητα η «Καθημερινή» μιλάει από μόνο του. «Απολαύστε» τον υποφυφερίσκο της Χρυσής Αυγής, τον ναζιστή Παππά, τον Πυγμαλίωνα των Κασιδιάρηδων και των Λαγών, να «σμιλεύει» ως «Μένγκελε ψυχών» τα ήθη ακόμα και μωρών παιδιών.

   Δείτε τι κρύβεται πίσω από αυτούς τους «Ελληναράδες».

   Αφού πρώτα μεταβάπτισαν τη σβάστικα σε… αρχαιοελληνικό κουρδιστήρι τώρα αποδεικνύεται ότι ονειρεύονται να καταστήσουν τον αγκυλωτό σταυρό  αξεσουάρ της φουστανέλας!

   Δείτε τι μαθαίνουν στα παιδιά αυτοί οι «πατριώτες» του γενιτσαρισμού και της πατριδοκαπηλείας:

   Αυτή είναι η Ελλάδα όπως θα την ήθελε η Χρυσή Αυγή. Αυτή είναι  η «αγωγή» με την οποία θέλει να αναθρέψει τα παιδιά του ελληνικού λαού.

   Εκεί βρίσκεται η «λεβεντιά» για τη Χρυσή Αυγή. Στην «ανατροφή»  παιδιών που εξ απαλών ονύχων θα έχουν διαποτιστεί με το δηλητήριο του φασισμού. 

   Αυτές είναι οι φρικιαστικές και τιποτένιες μέθοδοι που ακολουθούν. Οι χιμπατζήδες του γκεμπελισμού θέλουν να επανδρώσουν δολοφονικά Τάγματα Εφόδου με παιδιά που, πριν ακόμα μάθουν να μιλούν, θα τα έχουν εκπαιδεύσει σαν τα πιθήκια να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ»!

   Τέτοια είναι η «προοπτική» που ονειρεύονται οι Παπάδες και οι Μιχαλολιάκοι για τη νέα γενιά. Και είναι τόσο θρασύδειλοι που ακόμα και τώρα παριστάνουν τους τάχα συκοφαντημένους «πατριώτες»!

   Είναι τόσο ψοφοδεείς που φτάνουν να απαρνιούνται ακόμα και τον εαυτό τους.«Εμείς δεν είμαστε ναζιστές», λένε… Πρόκειται για τα ίδια αυτά ναζιστόμουτρα που τη βρίσκουν, που τους αναπτερώνεται το «πατριωτικό φρόνημα», βάζοντας μικρά παιδιά, μωρά, να τους φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ»!   

   Είναι υπόθεση του κάθε Έλληνα με στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας, είναι υπόθεση του κάθε ανθρώπου που διαθέτει  στοιχειώδη αίσθημα ευθύνης, του κάθε γονιού, να αντιδράσει. Είναι ευθύνη της κάθε μάνας και του κάθε πατέρα να αντιδράσει. Είναι ευθύνη του κάθε νέου να «ανοίξει τα μάτια» των συνομήλικων του. 

Τα «πρότυπα» και τα «ινδάλματα» της Χρυσής Αυγής, αυτού του ναζιστικού απόπατου, δεν ήταν, δεν είναι και δεν μπορεί ποτέ να είναι «πρότυπα» του ελληνικού λαού και των παιδιών του.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Περί θυσίας και εξιλέωσης στην Ελλάδα της κρίσης

Η Θυσία της Ιφιγένειας. Πίνακας του Bertholet Flemalle (1614-1675)

Η θυσία μας στον Μολώχ της εξουσίας μέσω συνεχών οικονομικών και ηθικών βασανιστηρίων δεν είναι λυτρωτική. Αντίθετα, αποσκοπεί στο να αποδεχτούμε ότι είναι ταυτόχρονα τιμωρία και φυσική καταστροφή.
Του Κώστα Δουζίνα

Πρόσφατα οι κυβερνώντες θυμήθηκαν ξαφνικά τις θυσίες των πολιτών. «Πρέπει να σεβαστούμε τις θυσίες τους», λέει ο ένας, «όσα πετύχαμε δεν μπορούν να θυσιαστούν στον βωμό του λαϊκισμού και του εξτρεμισμού», προσθέτει ο άλλος σε σεμινάριο για τη «δημοκρατία υπό πίεση». Είναι επίκαιρο λοιπόν να σκεφτούμε τη λειτουργία της θυσίας και τη σχέση της με τη δημοκρατία.
Ο εβραϊκός και ο ελληνικός πολιτισμός μάς κληροδότησαν διαφορετικές πρακτικές θυσίας που αντιπροσωπεύονται από τη θυσία του Ισαάκ και της Ιφιγένειας. Ο Αβραάμ αποδέχεται την εντολή του Θεού να θυσιάσει τον γιο του χωρίς ερώτηση, επιφύλαξη ή αμφισβήτηση. Ο Αγαμέμνων αντίθετα διαπραγματεύεται με την Αρτεμι, ζητά εξηγήσεις και ανταλλάγματα. Η θυσία της Ιφιγένειας είναι το βαρύ τίμημα που πληρώνει ο πατέρας σ’ ένα αλισβερίσι με το θείο για να γεμίσει ο ούριος άνεμος τα πανιά των Αχαιών και να τους πάει στην Τροία. Εχουμε λοιπόν από τη μια τη θυσία του Ισαάκ στον Θεό χωρίς αντιπαροχή και χρόνο λήξης. Απόλυτη υπακοή στον απόλυτο Αλλο. Για τους Ελληνες, η θυσία γίνεται για έναν σκοπό, είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης και συναλλαγής. Θυσία σ’ ένα απαιτητικό άλλο από τη μια, θυσία στον άλλο για να πετύχει ο σκοπός μας από τη άλλη. Δύο σχεδόν αντίθετες λογικές.
Η ανθρωπολογία της θυσίας
Αν περάσουμε στην κοινωνική ανθρωπολογία, η θυσία αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αντικείμενα έρευνας για την κατανόηση του θρησκευτικού φαινομένου. Οι Μαρσέλ Μος και Χένρι Χούμπερτ υποστηρίζουν σ’ ένα άρθρο αναφοράς ότι στους θρησκευτικούς θυσιασμούς το θύμα αντικαθιστά και προστατεύει τον θύτη. Οι θεοί παίρνουν το εξιλαστήριο θύμα στη θέση του θύτη, ο οποίος εξαγνίζεται από το αίμα που χύνεται και την τελετουργία. Ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ προχωρά παραπέρα. Η θυσία αποτελεί θεμέλιο της θρησκείας και εγγυητή του κοινωνικού δεσμού. Ο θυσιασμός είναι ομαδική πράξη μιας κοινότητας η οποία απορροφά και εξειρηνεύει τις εσωτερικές της διαφωνίες και εντάσεις προβάλλοντάς τες στο θύμα. Για τον Ζιράρ η μιμητικότητα της επιθυμίας, κεντρικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης, οδηγεί σε ανταγωνισμό για το ίδιο αντικείμενο και καταλήγει αναπότρεπτα σε σύγκρουση. Λειτουργία λοιπόν της θυσίας είναι να προστατεύσει την κοινωνία από την εγγενή της βία. Η κοινότητα επιλέγει κάποιον που βρίσκεται έξω της και του φορτώνει τις αντιδικίες και εχθρότητές της εξαφανίζοντας ή αποκρύπτοντάς τες προσωρινά. Το εξιλαστήριο θύμα, ο αποδιοπομπαίος τράγος, παρουσιάζεται ταυτόχρονα ως αιτία αλλά και λύση των ανταγωνισμών, γίνεται δηλαδή ιερός. Η θυσία εξωτερικεύοντας τις συγκρούσεις επαναφέρει την κοινωνική αρμονία και μπαλώνει τον ξηλωμένο κοινωνικό ιστό.
Αυτά όμως ισχύουν όσο οι θυσιαστές αγνοούν την αθωότητα του θύματος και τη λυτρωτική λειτουργία του μηχανισμού της θυσιαστικής εξιλέωσης. Ο χριστιανισμός όμως κατάργησε την άγνοια του πλήθους. Ο Χριστός αποκάλυψε ότι το θύμα είναι αθώο, αλλά αποδέχεται την τύχη του και ότι η θυσία γίνεται για να σωθούν οι θυσιαστές. Μετά Χριστόν, η δυνατότητα της θυσίας –και της εικονικής της μίμησης στη θεία κοινωνία– να εξιλεώνει και να ειρηνεύει τις συγκρούσεις περιορίστηκε σημαντικά. Με την υποχώρηση της θρησκείας στη νεωτερικότητα, θυσίες γίνονται στα διάφορα υποκατάστατα του θείου, με πιο χαρακτηριστικά την πατρίδα ή το έθνος. Ο πατριώτης θυσιάζεται για έναν σκοπό, να αμυνθεί ή να σώσει το έθνος.
Η θυσία του λαού
Σε ποιον Θεό και για ποιον σκοπό λοιπόν γίνεται η θυσία των Ελλήνων για την οποία τόσο νοιάζονται οι κυβερνώντες; Οι πρωταγωνιστές και το θυσιαστήριο είναι γνωστά. Θυσιαστές είναι οι άνθρωποι της εξουσίας. Το θύμα δεν είναι εξωτερικό αλλά εσωτερικότατο: η πλειονότητα του λαού. Μέσα θυσιασμού αποτελούν τα συνεχή και διαρκώς επεκτεινόμενα οικονομικά και ηθικά βασανιστήρια που επιβάλλονται στο όνομα ενός ανελέητου, αναπόδραστου και άγνωστου Θεού. Η βία που ασκείται πάνω μας δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής και μόνιμη. Η θυσία στον Μολώχ της εξουσίας δεν λειτουργεί λυτρωτικά όμως. Αντίθετα αποσκοπεί να μας κάνει να αποδεχτούμε δύο αντίθετες αιτίες για τα βάσανά μας: πρώτον, η καταστροφή είναι δίκαιη τιμωρία για τις πολλές αμαρτίες στις οποίες περιπέσαμε και, δεύτερον, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα φυσικών αιτίων χωρίς ανθρώπινη ευθύνη. Από το «τα φάγαμε όλοι μαζί» μέχρι την καταδίκη για τεμπελιά, ανικανότητα και παρανομία, είμαστε υπεύθυνοι για το κακό και άξιοι τιμωρίας.
Από την άλλη, οι αγορές και οι εταιρείες αξιολόγησης παρουσιάζονται σαν τσουνάμι ή σεισμός. Οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι σαν ανάλγητη και τιμωρός μοίρα. Η θυσία των Ελλήνων είναι ταυτόχρονα τιμωρία και φυσική καταστροφή.
Εδώ πλησιάζουμε την κυβερνητική άποψη περί θυσίας. Η θρησκευτική και η πατριωτική θυσία γίνονται στο όνομα του κοινού καλού. Αλλά οι θυσίες στον βωμό του νεοφιλελεύθερου δόγματος και της δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν βοηθούν την ειρήνευση της κοινωνίας αλλά τον εκφοβισμό και εξανδραποδισμό της. Σε αντίθεση με τη στιγμιαία θυσία των αρχαίων και τη χριστιανική απομυθοποίησή της, η θυσία του λαού αποσκοπεί στη μόνιμη θυματοποίησή του, μια και η τιμωρία δεν πρόκειται να ανασταλεί στο κοντινό μέλλον. Αντί για εξιλέωση, η θυσία καλλιεργεί τη νοοτροπία του θύματος, τον φόβο, την απάθεια, την αποδοχή του πεπρωμένου. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε την κατάσταση, τα βάσανά μας είναι δικαιολογημένα και η μοίρα μας αναπόφευκτη. Αυτό που πρέπει να θυσιαστεί λοιπόν είναι το πνεύμα αντίστασης, η ελπίδα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Πρέπει να τελειώνει μια για πάντα η πίστη στην εθνική ανεξαρτησία και προσωπική αυτονομία. Δεν κάνουν οι Ελληνες θυσίες για κάποιο ιερό σκοπό. Γίνονται οι ίδιοι θύματα στον βωμό και στα σχέδια άλλων.
Ποιες αντιδικίες και εχθρότητες επικαλύπτει άραγε η θυσία των πολλών στην Ελλάδα; Ποιοι ευνοούνται από τη θυσία του λαού; Φαίνεται ότι έχουμε μια αντιστροφή της λογικής της θυσίας. Στη θέση ενός εξωτερικού εξιλαστήριου θύματος θυσιάζεται η πλειονότητα του λαού στον βωμό της εξιλέωσης των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Αντιστρέφοντας τη λειτουργία της θρησκευτικής θυσίας, οι πολλοί θυσιάζονται στον βωμό των λίγων, των τραπεζιτών, των τελειωμένων πολιτικών, της μιντιακής και χρηματιστηριακής διαπλοκής. Η θυσία των πολλών χρησιμεύει στην προσωρινή ειρήνευση των αντιθέσεων μεταξύ των πλούσιων και ισχυρών. Αυτή η αρρωστημένη αντίληψη περί θυσίας αντικαθιστά τη θυσία του εξωτερικού θύματος για το καλό όλων με τη θυσία όλων για το καλό των λίγων. Ετσι όμως ξαναγυρίζουμε στη θρησκευτική μορφή θυσίας του Ισαάκ. Δεν θυσιάζουμε κάτι σημαντικό για έναν σκοπό που καταλαβαίνουμε και υιοθετούμε. Αντίθετα γινόμαστε θύματα σ’ έναν αδηφάγο τιμωρό τον οποίο ποτέ δεν θα γνωρίσουμε πλήρως.
Θυσία και δημοκρατία
Ο νεοφιλελευθερισμός εισάγει την οικονομία της αγοράς σε όλες τις πλευρές της κρατικής και ιδιωτικής ζωής. Ο homo oeconomicus αντικαθιστά τον homo politicus και juridicus όχι μόνο στην οικονομία αλλά παντού. Οι κοινωνικές υπηρεσίες εγκαταλείπονται ή ιδιωτικοποιούνται, το εθνικό σφρίγος μετριέται από την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την παραγωγικότητα των εργαζομένων, την αξιολόγηση από τους ανάλογους οίκους. Οι κυβερνητικές πολιτικές γίνονται αντικείμενο τεχνοκρατικής γνώσης, οι κατάλληλες απαντήσεις θα δοθούν από τους εξπέρ. Το έθνος αλλά και ο πολίτης πρέπει να λειτουργούν επομένως σαν επιχειρήσεις. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και την οικογένειά μας σαν εταιρεία που επενδύει στην αγορά της παιδείας, της υγείας, των κοινωνικών ασφαλίσεων. Το ατομικό συμφέρον είναι ο μόνος οδηγός, το ανθρώπινο κεφάλαιο καθενός χρειάζεται επένδυση, επικερδή τοποθέτηση, συνεχή επέκταση καθώς τα απαραίτητα προς το ζην μετατρέπονται σε χρηματιστηριακές αξίες. Αυτό είναι η έννοια του «υπεύθυνου» πολίτη, αυτή η πολιτική της «ευθύνης». Ο υπεύθυνος πολίτης είναι ένας μικρο-μαγαζάτορας με πραμάτεια τη ζωή του. Αν δεν πάνε καλά οι επενδύσεις του στην παιδεία και την υγεία, αν δεν μπορεί να πληρώσει για την εκπαίδευση των παιδιών ή αν δεν έχει τα απαραίτητα για την περίθαλψη της οικογένειας φταίει ο ίδιος, όπως κάθε επιχειρηματίας που πέφτει έξω. Και σ’ αυτή τη μετουσίωση του πολίτη σε επιχειρηματία, η θυσία αποκτά κεντρική σημασία. Αν η οικονομία της αγοράς είναι το παν, να θυσιαστείς για τη βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών δεν διαφέρει από το να πέσεις σε μάχη αμυνόμενος για την πατρίδα. Κοινό καλό είναι μια καλή αξιολόγηση από τη Standard and Poor’s. Σ’ αυτού του είδους τις αποφάσεις η δημοκρατία δεν έχει θέση.
Γιατί να βάλουμε δύσκολα θέματα σε διαβούλευση αν ξέρουμε τις σωστές λύσεις; Γιατί να έχουμε δημοκρατία αν το αποτέλεσμά της πάει αντίθετα με τις αποφάσεις των κεφαλαιαγορών; Γιατί να κάνουμε εκλογές και να διακινδυνεύσουμε τις θυσίες αν οι πολίτες ψηφίσουν «λαϊκιστές και εξτρεμιστές»; Οι πολίτες που δέχονται τις θυσίες αγόγγυστα είναι οι σημερινοί πατριώτες που φυλάνε τις οικονομικές Θερμοπύλες. Οι άλλοι που αντιστέκονται, διαμαρτύρονται, απαιτούν αλλαγή πολιτικής και δίκαιη κατανομή των βαρών πάσχουν από έλλειψη πατριωτισμού και προδίδουν τον υπέρτατο αγώνα.
Αν η πλειονότητα του λαού είναι το εξιλαστήριο θύμα, η δημοκρατία στέκεται εμπόδιο στα σχέδια των θυσιαστών. Δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός δεν συμβιβάζονται εύκολα, έχουν αντίθετη επιστημολογία, ανθρωπολογία και ηθική. Γι’ αυτό θυσιάζεται και αποψιλώνεται η δημοκρατία καθημερινά, στη Βουλή, στη δουλειά, στα δικαστήρια, στους δρόμους. Αλλά ακόμη και η ντεκαφεϊνέ δημοκρατία μας είναι «υπό πίεση», θύμα κι αυτή της ύβρεως των εξουσιαστών και της αδηφαγίας των αγορών. Ας θυσιάσουμε λοιπόν τη θυσία για να ξαναβρούμε τη δημοκρατία με την εναλλαγή θυτών και θυμάτων, «υπευθύνων» και «λαϊκιστών». Ετσι θα επιστρέψει η θυσία στη βασική της λειτουργία: τη νέμεση για τους λίγους και τον εξοστρακισμό τους, που θεμελιώνει μια νέα δίκαιη κοινωνία.
[Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, 23/09/2014]

Διαβάστε περισσότερα

Δεν περιγράφω άλλο…

Μίλτος Πασχαλίδης
Όλο λέω να γράψω δυό λόγια κι όλο κάτι με σταματάει.
Νομίζω το ένστικτο της αυτοσυντήρησης- όταν τα βλέπεις γραμμένα, γίνονται πιο αληθινά.
Κάθε μέρα και μια είδηση που με βγάζει απ τα ρούχα μου, μου σφίγγει το στομάχι, με εξαγριώνει κι ύστερα στενοχωριέμαι.
Με στεναχώρια στερεή, πέτρινη.
Κι ύστερα λέω, «μωρ δε πα να γα…» και βυθίζομαι στο μικρόκοσμό μου: στους αγαπημένους μου, στο παιδί μου, στη δουλειά μου, προετοιμάζω την επόμενη συναυλία και ώρες- ώρες νιώθω σαν τον αρχηγό της «παράγκας» που έλεγε: «Το Αιγάλεω κι ο Ολυμπιακός να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γα…».
Και ντρέπομαι, γιατί εμείς φτιάξαμε εκείνο που λέει: «να χετε υπ όψη σας: μια μέρα θα σας φάω, όλους εσάς πού κοιτάτε τη δουλειά σας.»
(Να θυμηθώ να πω στον Μήτσο τον Αποστολάκη ν αλλάξει τον στίχο, να βρει κάτι που να κάνει ρίμα με «την πάρτη σας»).
Κι ύστερα θυμώνω με τον εαυτό μου, βγαίνω με κόπο απ το μικρόκοσμο μου και προσπαθώ να αντικρίσω το «γύρω» μου κατάματα.
Τυχαίες σκηνές, έτσι κι αλλιώς η επικαιρότητα μας ξεπερνά σε ταχύτητα και φαντασία:
Η απόφαση του Αρείου Πάγου για τις καθαρίστριες αναβλήθηκε για το Φλεβάρη. Διαβάζω ότι κάποιοι το είδαν σαν προάγγελο νίκης, ή έστω, μη – ήττας.
Έχω μια αφελή απορία- και συγνώμη αν λαϊκίζω: Μέχρι το Φλεβάρη τι θα τρώνε;
Ο Άδωνις Γεωργιάδης- πρώην Υπουργός Υγείας, θυμίζω- απειλεί να βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
(Να πω καμιά βαριά κουβέντα τώρα ή θα θεωρηθεί κι αυτό λαϊκισμός;)
Ο Βενιζέλος ζητάει μια άλλη κυβέρνηση.
(Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;)
Η μισή ΝΕΡΙΤ- η κρατική τηλεόραση, ε;- παραιτείται καταγγέλλοντας την άλλη μισή που δεν παραιτείται και τελικά δεν ανοίγει ρουθούνι.
Στο μεταξύ η ΝΕΡΙΤ sports παίζει ολημερίς κι ολονυχτίς τον τελικό του 2004. Με το βλέμμα ολοταχώς στο μέλλον.
Θα μου πεις, από το να βλέπω τον Ζαγοράκη ευρωβουλευτή, πιο ωραία εικόνα είναι όταν σηκώνει το τιμημένο… Ξανά και ξανά.
Κάτι στιχάκια- δεκανίκια κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου και το βαστάνε όρθιο για λίγο.
Τετρακόσια χρόνια φάγαμε τους Τούρκους
συνηθίσαμε και τρώμε και τους Έλληνες μετά,
μήπως έχουμε κάτι να πούμε, έ όχι δα
εμείς να! Να! Να!
(Δήμος Μούτσης- τραγουδώντας την πιο χαρακτηριστική χειρονομία του νεοέλληνα)
Σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα
Μα δεν πειράζει, πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι.
(Τζίμης Πανούσης)
Το φεστιβάλ της ΚΝΕ μαζεύει 100.000 κόσμο σε τρεις νύχτες στη Δυτική Αθήνα και δεν το μαθαίνει κανείς- πλην των παρευρισκομένων.
Προφανώς 100.000 άτομα δεν είναι είδηση.
Αντίθετα, τα οπίσθια της Lady Gaga προφανώς είναι είδηση και την εμπεδώσαμε μια χαρά.
Δεν μας εκπλήσσει τίποτα, όλα τα συνηθίζουμε.
Και τα ανήκουστα και τα ανείπωτα και τα αδιανόητα.
Εδώ στο νότο, που τρίζει ο θάνατος κι αγάπη κάνει κρότο, εδώ νικάει ακόμα η ανοησία, το ολίγιστο, η φτήνια και η ασχήμια.
Αλλού, τα πράγματα ήδη χειροτερεύουν ραγδαία.
Το απόλυτο κακό θεριεύει και θριαμβεύει.
Κάτι απρόσωπα όντα με σχήμα και σώμα ανθρώπου αποκεφαλίζουν εν ψυχρώ όμηρους με πορτοκαλί φορεσιές και μεις που έχουμε εθιστεί σε δεκάδες ταινίες τρόμου, απλώς αλλάζουμε κανάλι.
Έρεβος.
Κουράστηκα.
Δεν περιγράφω άλλο.
Μίλτος Πασχαλίδης
24 Σεπτέμβρη 2014
Υ.Γ. Σκόρπιες νησίδες του καλού στον ωκεανό του χάους:
1. Το στιχάκι του Σταμάτη για τον Παύλο Φύσσα και οι εκδηλώσεις μνήμης
2. «Η Κλάρα στο μισοσκόταδο», έξοχο μυθιστόρημα του Χοσέ Κάρλος Σομόθα
3. «Η κλέφτρα των βιβλίων», ωραία, συγκινητική ταινία.
Πάλι γυρεύω νοσηλεία στα σινεμά και στα βιβλία…

Διαβάστε περισσότερα