Η Χρυσή Αυγή; Όχι, καλέ, η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Κείμενο πρώτο: «Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης». Κείμενο δεύτερο: «Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη (…).Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του (…) η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;». Βρείτε τις διαφορές…

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Η Βουλή με απόφαση του πρόεδρου της θα τιμήσει, όπως γράφεται, τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη με αφορμή την συμπλήρωση 65 χρόνων από την εκτέλεσή του, στις 30 Μάρτη 1952
Σημείωση: τώρα το πώς «κολλάει» να τιμάει τον Μπελογιάννη μια κυβέρνηση που επιδίδεται σε ταξίδια νομιμοποίησης των ναζί στην Ουκρανία και κάνει στους Αμερικάνους – που εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη – κωλοτούμπες, όπως εκείνες του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, είναι κάτι που έχει πολλές εξηγήσεις. Η πιο αθώα εκ των οποίων είναι πως «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»…
Ας δούμε τη συνέχεια:
Με αφορμή την είδηση, τα χιτλεροειδή της Χρυσής Αυγής αφήνιασαν:

«Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης».

Αυτά γράφουν – με τα μακάβρια «ελληνικά» τους – για τον «σοβιετικό κατάσκοπο» Μπελογιάννη τα ουγκανόφωνα ναζιστόμουτρα (Πέμπτη 9/2/2017, ). Λογικό. Τι ναζιστόμουτρα θα ήταν, άλλωστε.
Και τότε ποιος έρχεται προς συνδρομή των «πατριωτών» (Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Καιάδας, Παναγιώταρος και όλα τα ναζιστάκια που τα είδαμε να διασκεδάζουν στα ναζιστικά πάρτι τους στο βίντεο που δημοσιοποίησε η Εφημερίδα των Συντακτών); Μα το… «συνταγματικό τόξο». Αυτό που έχει εισηγηθεί και τη θεωρία της «σοβαρής Χρυσής Αυγής».
Θαυμάστε, λοιπόν, τι έγραψε στην «Καθημερινή» ο συντάκτης της Στέφανος Κασιμάτης, ακολουθώντας τρεις μέρες αργότερα τους χρυσαυγίτες (Κυριακή 12/2/2017):

«Αξίζει την τιμή;
Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή…), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;»

                                                   
Περιττό φυσικά να πούμε ότι μετά από αυτό το κείμενο του Κασιμάτη και της «Καθημερινής» οι Χρυσαυγίτες επανήλθαν επιδαψιλεύοντας δάφνες στον Κασιμάτη, τον οποίο και επαινούν αποδίδοντάς του ναζιστικές τιμές καθώς – όπως γράφουν – λέει τα «αυτονόητα» για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη
Ας πάμε λίγο πιο πίσω τώρα. Έτσι για να δούμε πως στρώθηκε το έδαφος του χρυσαυγιτισμού:

• Ήταν η «Καθημερινή» που στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ήδη από τις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος…
• Ήταν, επίσης, η «Καθημερινή» που στις 16/09/12 (σσ: τώρα πρόσφατα, δηλαδή…) που φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου ο συντάκτης (ποιος άλλος; Ο Κασιμάτης) τόνιζε με πάθος:

«Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (…).

Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν (…). Και αν ως τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (…).
Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει (…)».

«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», λοιπόν, όπως ο Κασιμάτης, μας το είχαν πει εδώ και 5 χρόνια: «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»…
«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», μας τα είχαν πει εδώ και 10 χρόνια. Τι δημοκρατία; Ε, να, σαν εκείνη του «φιλολαϊκού» καθεστώτος Μεταξά…
«Οσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», πως είναι δυνατόν να διαφωνήσουν με τη Χρυσή Αυγή για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη. «Δίκαια» η καταδίκη του, μας λέει ο Κασιμάτης…
Ορισμένες σκέψεις:
Πρώτο: Όταν η αντιδραστική θεωρία περί «άκρων», περί «μαύρης και κόκκινης βίας», η επιστροφή της ασφαλίτικης (ή ασφΑΛΗΤΙΚΗΣ;) αναγόρευσης της κομμουνιστικής δράσης σε «κατασκοπία» αποκτά τόσο αναβαθμισμένη θέση στις σελίδες ενός παραδοσιακού οργάνου του αστικού κόσμου, όπως η «Καθημερινή», σημαίνει ότι η «μαυρίλα» κατέχει κεντρική θέση – με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυοφορεί – στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους των κεφαλαιοκρατών, της λιτότητας, της καταστολής και των Μνημονίων.
Δεύτερο: Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση. Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του ’21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης.
Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας (και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία), να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό (τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας), ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.
Τρίτο: Η «πρόοδος» της «Καθημερινής» και του συντάκτη της είναι εμφανής: Προ 5ετίας ήθελαν να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία»

(σσ: Αυτό δεν είναι καινούριο. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων. Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε – η Αντίσταση – τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση…).

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, δεν έχουν λόγο να κρύβονται πίσω από την Χρυσή Αυγή. Σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς, για να πουν τις βρωμιές της τάξης τους, της αστικής τάξης, παρατάσσονται δίπλα ακριβώς στη Χρυσή Αυγή, και – ειδικά όταν μιλούν για τους κομμουνιστές – λένε ό,τι και η Χρυσή Αυγή. Άλλωστε και οι χρυσαυγίτες των ταγμάτων εφόδου και ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά, την ίδια τάξη υπηρετούν.     
***
Τέτοιου είδους κείμενα σαν το τελευταίο της «Καθημερινής» που μέμφεται τη Βουλή «να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του» δεν αποκαλύπτουν την ποιότητα του συντάκτη της.
Βασικά, εκείνο που αναδεικνύουν είναι το είδος της κληρονομιάς που κουβαλάει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, όπως και την κληρονομιά των εντύπων που απηχούν προνομιακά, όπως η «Καθημερινή», τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.
Ειδικότερα και σε ό,τι έχει να κάνει με την κληρονομιά της «Καθημερινής»,

• της «Καθημερινής που σήμερα ξανακαταδικάζει τον Μπελογιάννη σαν «κατάσκοπο»,
• της «Καθημερινής» που πριν 5 χρόνια διαλαλούσε «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»,
• της «Καθημερινής» που πριν 10 χρόνια στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος,

θα περιοριστούμε να υπενθυμίσουμε τι υποστήριζε η «Καθημερινή» επί εποχής Βλάχου, στις 29 Απρίλη 1941.
 Δυο μέρες, λοιπόν, αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής», τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα,
η «Καθημερινή» έγραφε:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Αυτά γράφονταν τότε. Από την «Καθημερινή».
Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί… με πολιτικά.
Ήταν τότε που οι «κατάσκοποι» σαν τον Μπελογιάννη πολεμούσαν τους ναζί κατακτητές. Αλλά η «Καθημερινή» (δεν έγραφε τότε ο Κασιμάτης) διακήρυτταν ότι οι Γερμανοί ναζί «είναι φίλοι μας»…  
Πηγή: thepressproject.gr – «Καθημερινή» – Χρυσή Αυγή: Συζεύγνυνται κατά του «κατασκόπου» Μπελογιάννη.
To κολάζ στην κεντρική φωτογραφία είναι από τo revoltanergosafragos.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Από τις Ghost Towns στις Ghost Countries – Η παράνοια της παραμονής μας στο Ευρώ

 Σπύρος Στάλιας

Οικονομολόγος Ph.D

πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ

Τον 19ο αιώνα στην Αμερικανική Δύση υπήρξαν πόλεις φαντάσματα. Θα τις έχετε δει αυτές τις πόλεις, στον κινηματογράφο, σε έργα εποχής. Υπήρχαν κτίρια, σπίτια, εγκαταστάσεις, δρόμοι εγκαταλειμμένα και καθόλου ανθρώπινη ζωή. Ο αέρας καθώς φυσούσε παρέσυρε, μέσα στη σκόνη που σήκωνε, ξερούς θάμνους και ένα τόνο ζωής έδιναν τα μαυροπούλια που πετούσαν πάνω από τα έρημα ανθρώπινα έργα.
Αυτές οι πόλεις φαντάσματα ήσαν αποτέλεσμα ενός διαρκούς ελλείμματος στο εμπόριο αυτών των πόλεων, με την υπόλοιπη αμερικανική οικονομία.

Ας έχουμε κατά νου ότι τότε η αμερικανική ολοκλήρωση στο δημοσιονομικό και στο νομισματικό πεδίο δεν είχε επιτευχθεί πλήρως, πράγμα που έγινε πολύ αργότερα, το 1913 με την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας και ολοκληρώθηκε μετά από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ (1933).
Για λόγους απλοποίησης ας υποθέσουμε ότι έχουμε δυο Πολιτείες την Α και την Β. Η Α εισάγει από την Β προϊόντα. Και οι δυο πολιτείες έχουν το ίδιο νόμισμα. Για να εισάγει η πολιτεία Α, προφανώς είχε στην διάθεση της χρηματικά αποθεματικά που με αυτά πλήρωνε τις εισαγωγές της από των πολιτεία Β. Αν δεν είχε χρήματα τότε δανειζόταν από τις τράπεζες της πολιτείας Β που είχαν πλεόνασμα. Αν όμως η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν, δηλαδή το έλλειμμα επέμενε να υφίσταται απτόητο, τότε η πολιτεία Α θα βρισκόταν σε κατάσταση έλλειψης ρευστότητας, με αποτέλεσμα να έχει αύξηση της ανεργίας και ύφεση. Με άλλα λόγια η πολιτεία Α θα περιέπιπτε σε φτώχεια.
Ακριβώς κάπως έτσι στην Δύση, τον 19ο αιώνα, δημιουργήθηκαν οι πόλεις φαντάσματα. Ήταν αποτέλεσμα ενός επιμένοντος εμπορικού ελλείμματος, μεταξύ μιας τοπικής κοινωνίας με την υπόλοιπη οικονομία. Αλλά δεν σταματά εδώ η ιστορία. Η δημιουργία των πόλεων ‘φαντασμάτων’ επηρέαζε και την οικονομία της Β πολιτείας αφού πια δεν εξήγε ένα μέρος της παραγωγικής της ικανότητας που παράμενε αδρανής.
Σύμφωνα όμως με την κρατούσα θεωρία αυτό το φαινόμενο ήταν αδύνατον να παρουσιαστεί -και ας παρουσιάστηκε και ας είναι πάντα παρόν- γιατί υπάρχει ο κλασσικός νόμος του σχετικού πλεονεκτήματος. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο αποκλείεται το εμπορικό έλλειμμα να είναι μόνιμο, και έτσι μια πόλη να γίνει φάντασμα.
Κάθε περιοχή έχει κάποια παραγωγή για την οποία θα έχει ένα σχετικό πλεονέκτημα που θα εμποδίσει αυτή την εξέλιξη. Σε αυτόν τον νόμο και σε κάποιες άλλες υποθέσεις στηρίζεται η θεωρία των μνημονιακών για το ελεύθερο εμπόριο που ποτέ δεν δημιουργεί μόνιμο εμπορικό έλλειμμα. Αυτός είναι ένας θεωρητικός ισχυρισμός που θεωρητικά και πρακτικά εύκολα ανατρέπεται.
Η πραγματική ζωή όμως έχει αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Απλό παράδειγμα η σημερινή Αμερική. Μετά από 100 χρόνια δημοσιονομικής και νομισματικής ενοποίησης η ανάπτυξη μεταξύ των 52 Πολιτειών είναι άνιση. Άλλο Νέα Υόρκη, άλλο Τεννεσύ. Η πραγματικότητα συνθλίβει τις μπαρούφες του νεοφιλελευθερισμού.
Η άρση της ανισότητας σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνεται από την ύπαρξη της Ουάσιγκτον και του ενοποιημένου τραπεζικού συστήματος, αλλά ποτέ η πλήρης ισότητα δεν επιτυγχάνεται. Η Κεντρική Τράπεζα δημιουργεί επιπρόσθετα αποθεματικά και τα προωθεί στις λιγότερες ανεπτυγμένος Πολιτείες. Η Κεντρική Κυβέρνηση μέσω της αναδιανομής των φορολογικών εσόδων και κυρίως μέσω των επενδύσεων υποστηρίζει αυτές τις Πολιτείες.
Το αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι Πολιτείες να διατηρούν και το εισόδημα τους υψηλό και την απασχόληση σε υψηλά επίπεδα και το εμπόριο μεταξύ τους να είναι αμοιβαία κερδοφόρο. Όλα τα παραπάνω μπορούν επιτευχθούν ακριβώς γιατί υπάρχει Κεντρική Κυβέρνηση, κοινή Δημοσιονομική Πολιτική και Κεντρική Τράπεζα. Όλων ο στόχος είναι η πλήρης απασχόληση. Αυτά αποτελούν έναν θρίαμβο της Κεϋνσιανής λογικής.
Ας πάμε τώρα στα καθ’ ημάς. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει το κοινό νόμισμα το Ευρώ. Δεν υπάρχει όμως υπερεθνική Κεντρική Κυβέρνηση που να μπορεί να ασκεί δημοσιονομική πολιτική δηλαδή να σπρώχνει επενδυτικούς πόρους από τις χώρες με πλεόνασμα στις χώρες με ελλείμματα. Η Κεντρική Τράπεζα έχει ως μοναδικό στόχο την τιθάσευση του πληθωρισμού, την διατήρηση της αξίας του ευρώ, έστω και αν η ανεργία έχει φτάσει στο 30% (τι ανοησία Θεέ μου), και όχι να δημιουργεί επιπρόσθετες πιστώσεις για επενδύσεις. Στα μυαλά των ανθρώπων που διοικούν ισχύει ακόμα το δόγμα του σχετικού πλεονεκτήματος, το δόγμα της σπανιότητας των πόρων, το δόγμα ότι η προσφορά δημιουργεί την ζήτηση και το δόγμα ότι το χρήμα είναι δεδομένο.
Τα παραπάνω φτιάχνουν τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να δημιουργηθούν όχι πια Ghost Τowns αλλά Ghost Countries. Στον πραγματικό κόσμο εάν οι πολιτικές ρευστότητας και της αναπλήρωσης των δεν μπορούν να ασκηθούν, τότε η φτώχεια και η βαθειά ύφεση θα πλήξει τις πιο αδύνατες χώρες και αργά αλλά σίγουρα και τις πλεονασματικές. Ήδη η ύφεση απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Η ύφεση του Νότου προφανώς δεν είναι θέμα αρετής. Είναι θέμα έλλειψης ρευστότητας για επενδύσεις. Ή αλλιώς οι αποταμιεύσεις του βορρά είναι μεγαλύτερες από τις επενδυτικές δαπάνες.
Στη Χώρα μας, επειδή είχε υπερβολικό δημόσιο χρέος, έλλειψη διεθνών επενδύσεων, ελάχιστες εξαγωγές, δομές καθόλου ευέλικτες, της επεβλήθη ένα φριχτό πρόγραμμα λιτότητας που την οδηγεί καθημερινά σε εξαθλίωση. Πιθανότατα αυτό το πρόγραμμα να ισορροπήσει την οικονομία με ανεργία 35-40% δεδομένου ότι η χώρα έχει αποαγροτοποιηθεί, έχει αποβιομηχανοποιηθεί και οι υπηρεσίες που προσφέρει ανταγωνιστικά πόρρω απέχουν από τις αντίστοιχες των Ευρωπαίων.
Το πρόγραμμα που επεβλήθη, είχε σαν στόχο πρωταρχικό να περισώσει το Τραπεζικό Σύστημα της ΕΕ, που αυτό αποτελεί την αιτία της κρίσης, παρά την Ελληνική Οικονομία. Καθώς το πρόγραμμα εξελίσσεται κατανοούν ότι όσα δάνεισαν δεν είναι δυνατόν να τα πάρουν πίσω. Τώρα αλληλοκατηγορούνται ΕΕ και ΔΝΤ γι αυτό τον λόγο και όχι για τους Έλληνες ανέργους.
Δεδομένης αυτής της συμπεριφοράς και του σημερινού οικονομικού περιβάλλοντος όπου στην ΕΕ δεν υπάρχει μηχανισμός ανακύκλησης των εμπορικών περισσευμάτων, ούτε και κοινή δημοσιονομική πολιτική το να παραμένουμε εναγκαλισμένοι με τα αλλά ευρωπαϊκά έθνη, χωρίς να κάνουμε τίποτα μέσα στην ΕΕ, μάλλον αποτελεί λάθος μας.
Θαρραλέα θα πρέπει να συζητήσουμε για μια Νέα Πολιτική που θα μας οδηγήσει στο Νέο Εθνικό Νόμισμα. Το πρόβλημα είναι δικό μας. Αυτοί θέλουν να μας αρμέξουν χωρίς να μας σώσουν.
Όπως τόνισε ο Κέϋνς ‘Το πρόβλημα της διατήρησης της ισορροπίας στο ισοζύγιο πληρωμών μεταξύ χωρών, δεν επιλύθηκε ποτέ… και η αποτυχία να λυθεί αυτό το πρόβλημα, υπήρξε η μεγαλύτερη αίτια εξαθλίωσης, κοινωνικής δυσαρέσκειας και ακόμα αιτία πολέμων και επαναστάσεων, επειδή υποτίθεται ότι υπάρχει κάποιος ευέλικτος αυτόματος μηχανισμός προσαρμογής, ο όποιος ωθεί τα πράγματα προς την ισορροπία, αρκεί να εμπιστευτούμε την μη παρέμβαση (laissez faire), που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δόγμα αυταπάτης, που δεν λαμβάνει οπ’ όψη την ιστορική εμπειρία αλλά και που δεν έχει κάποια ισχυρή θεωρία να στηριχτεί’2.
Αυτή όμως η αυταπάτη ως πολιτική ασκείται πάνω μας σήμερα με απτά αποτελέσματα. Είναι δυνατόν τις αυταπάτες ορισμένων να τις αφήνουμε να εφαρμόζονται και το πολιτικό προσωπικό να μην αντιδρά; Εκτός αν αποφασίσαμε να γίνουμε Ghost Country

Πηγή: freepen.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα έχουν υπογράψει όλα!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Στις 5 Δεκέμβρη 2016 συνεδρίασε το Eurogroup. Οι αποφάσεις του, όπως θυμόμαστε όλοι, πανηγυρίστηκαν έξαλλα από την κυβέρνηση. Ας δούμε, λοιπόν, τι έλεγαν εκέινες οι αποφάσεις:
«Το Eurogroup σημειώνει πως η συμφωνία σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων πρέπει να περιλαμβάνει μέτρα για την επίτευξη του συμφωνημένου δημοσιονομικού στόχου για το 2018 (πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ), καθώς και μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας σε όρους κόστους, συμπεριλαμβανομένων περαιτέρω ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων για την αγορά εργασίας (…)».
Και αμέσως παρακάτω: «To Εurogroup υπενθύμισε ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ που θα επιτευχθεί το 2018 πρέπει να διατηρηθεί σε μεσοπρόθεσμο διάστημα».
Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί, έχει συναποφασίσει, έχει συνυπογράψει και έχει πανηγυρίσει (!) την πολιτική των πλεονασμάτων 3,5% και για μετά το 2018 – και μάλιστα για «μακροπρόθεσμο διάστημα». Την πολιτική, δηλαδή, της λιτότητας, των μέτρων διαρκούς λεηλασίας του λαού και των Μνημονόων, όπως κι αν αυτή μεταβαπτιστεί.
Και τώρα που έρχεται η στιγμή για την εφαρμογή της πολιτικής της, τι κάνει; Ερχεται στο εσωτερικό και παίζει επικοινωνιακό παιχνίδι. Οτι τάχα «αντιστέκεται». Οτι «διαπραγματεύεται ηρωικά». Πουλάει «κολοκοτρωνέικη» δήθεν «αντίσταση». Η οποία, μετά και την απαραίτητη κινδυνολογία για να μειωθούν οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, καταλήγει εκέι που κατέληγαν τα ανάλογα τερτίπια και των προηγούμενων «σωτήρων»: Στους… «έντιμους συμβιβασμούς».
Γνωστό το παραμύθι. Αλλά παρότι γνωστό και επαναλαμβανόμενο, ευτό δεν το κάνει λιγότερο κουραστικό και αχρείο.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ντοστογιέφσκι: Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό

Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του και πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα, φτάνει στο σημείο να μη βλέπει καμιά αλήθεια ούτε μέσα του ούτε και στους άλλους. Κι έτσι χάνει κάθε εκτίμηση για τους άλλους και κάθε αυτοεκτίμηση.

Μην εκτιμώντας κανέναν, παύει να αγαπάει. Και μην έχοντας την αγάπη, αρχίζει να παρασέρνεται από τα πάθη και την ακολασία για να απασχοληθεί και να διασκεδάσει. Έτσι φτάνει στην απόλυτη κτηνωδία, και όλα αυτά επειδή λέει συνεχώς ψέματα στους άλλους και στον εαυτό του»

«Η ενεργός αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και φοβερό από την αγάπη που περιορίζεται στα όνειρα. Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και το γενικό θαυμασμό. Σε τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ’ όνειρό τους. Και να’ ναι σα μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν.

Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη. Μα σας προλέγω πως ακόμα και τη στιγμή που θα δείτε με φρίκη πως παρ’ όλες σας τις προσπάθειες όχι μονάχα δεν πλησιάσατε τον σκοπό σας, μα αντίθετα ξεφύγατε απ’ αυτόν, εκείνην ακριβώς τη στιγμή, σας το προλέγω, θα ‘χετε φτάσει στο σκοπό».

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμάζοφ, εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία

Διαβάστε περισσότερα

Ασφάλεια – Ανασφάλεια

Είναι μεγάλος πειρασμός να μην προχωρούμε, να μένουμε εκεί που βρισκόμαστε, να πισωδρομούμε, με άλλα λόγια να βασιζόμαστε σ’ αυτά που έχουμε, γιατί ο,τι έχουμε, το γνωρίζουμε.

 Μπορούμε να στηριχτούμε σ’ αυτό, να αισθανθούμε ασφαλείς μέσα του. Φοβόμαστε, κι έτσι αποφεύγουμε να κάνουμε ένα βήμα προς το άγνωστο, το αβέβαιο. Γιατί πραγματικά, αν το βήμα μπορεί να μη μας φανεί ριψοκίνδυνο αφού το κάνουμε, πριν το κάνουμε οι προοπτικές μας φαίνονται πολύ ριψοκίνδυνες, και κατά συνέπεια τρομακτικές.

 Μόνο το παλιό, το δοκιμασμένο δίνει την αίσθηση της ασφάλειας· ή έτσι τουλάχιστο φαίνεται. Κάθε καινούργιο βήμα έχει μέσα του τον κίνδυνο της αποτυχίας, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ την ελευθερία. Βέβαια, σε κάθε στάδιο της ζωής μας το παλιό και το συνηθισμένο είναι διαφορετικά. Όταν είμαστε βρέφη, έχουμε μόνο το σώμα μας και το στήθος της μητέρας μας (αρχικά μη διαφοροποιημένα).

 Έπειτα αρχίζουμε να προσανατολιζόμαστε προς τον κόσμο, ξεκινώντας τη διαδικασία που χρειάζεται για να βρούμε μια θέση και για τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτόν. Αρχίζουμε να θέλουμε να έχουμε πράγματα· έχουμε τη μητέρα μας, τον πατέρα, τ’ αδέρφια, τα παιχνίδια. Αργότερα, αποκτάμε γνώσεις, δουλειά, κοινωνική θέση, σύζυγο, παιδιά, και τότε έχουμε ένα είδος μετα-ζωής, όταν πια αποκτάμε ένα τάφο, μια ασφάλεια ζωής και κάνουμε τη «διαθήκη» μας. Παρόλη όμως την ασφάλεια του έχει, οι άνθρωποι συνήθως θαυμάζουν εκείνους που ανοίγουν καινούργια μονοπάτια, που έχουν το κουράγιο να προχωρούν. Στη μυθο- λογία, αυτός ο τρόπος ύπαρξης αντιπροσωπεύεται συμβολικά από τον ήρωα.

 Ήρωες είναι εκείνοι που έχουν το θάρρος ν’ αφήσουν ο,τι έχουν —τη γη τους, την οικογένεια τους, την περιουσία τους — και να φύγουν, όχι χωρίς φόβο αλλά και χωρίς να υποκύπτουν στο φόβο τους. Στη βουδιστική παράδοση, ο Βούδας είναι ο ήρωας που αφήνει όλη του την περιουσία, όλη τη σιγουριά που υπάρχει στην ινδουιστική θεολογία –τη θέση του, την οικογένεια του — και προχωράει σε μια ζωή πέρα από δεσμεύσεις. Ο Αβραάμ και ο Μωυσής είναι ήρωες στην εβραϊκή παράδοση

. Ο Χριστιανός ήρωας είναι ο Ιησούς, που δεν είχε τίποτα και — στα μάτια του κόσμου — δεν ήταν τίποτα. Η δράση του όμως βγαίνει μέσα από την πληρότητα που του δίνει η αγάπη του για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Οι Έλληνες έχουν κοσμικούς ήρωες, που σκοπός τους είναι η ικανοποίηση της αλαζονείας τους, η κυριαρχία. Παρόλα αυτά, όμοια με τους πνευματικούς ήρωες, ο Ηρακλής και ο Οδυσσέας προχωρούν χωρίς να δειλιάζουν μπροστά στους κινδύνους που τους περιμένουν.

 Οι ήρωες των παραμυθιών λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο: φεύγουν, τραβάνε μπροστά και υπομένουν την ανασφάλεια. Θαυμάζουμε αυτούς τους ήρωες, γιατί βαθιά μέσα μας αισθανόμαστε ότι θα θέλαμε να είμαστε σαν κι αυτούς – αν βέβαια μπορούσαμε. Αλλά με το φόβο που έχουμε, πιστεύουμε ότι δε μπορούμε να γίνουμε έτσι, μόνο οι ήρωες μπορούν. Οι ήρωες γίνονται είδωλα. Προβάλλουμε σ’ αυτούς τη δική μας ικανότητα κίνησης, και μετά μένουμε εκεί που ήμασταν —«γιατί δεν είμαστε ήρωες».
Όλη αυτή η ανάλυση ίσως φαίνεται να υπονοεί ότι το να είσαι ήρωας είναι επιθυμητό, είναι όμως ταυτόχρονα ανόητο και ενάντια στο συμφέρον σου. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Τα άτομα τα επιφυλακτικά, τα κτητικά άτομα απολαμβάνουν την ασφάλεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ανασφαλή. Εξαρτιόνται από αυτά που έχουν: χρήματα, κύρος, το εγώ τους — δηλαδή από πράγματα που είναι έξω απ’ αυτούς. Τι θα γίνουν όμως αν χάσουν ο,τι έχουν; Γιατί, πραγματικά, οτιδήποτε κι αν έχει κανείς μπορεί να χαθεί. Είναι πιθανό ότι η περιουσία μπορεί να χαθεί -και μαζί της τόσο η θέση όσο και οι φίλοι — και σε κάθε στιγμή ο καθένας μπορεί, και αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί, να χάσει τη ζωή του. Αν είμαι ο,τι έχω κι αν ό,τι έχω χαθεί, τότε ποιος είμαι; Τίποτ’ άλλο, από μια νικημένη, άδεια, αξιολύπητη μαρτυρία ενός λαθεμένου τρόπου ζωής.

 Επειδή μπορεί να χάσω ο,τι έχω, είμαι αναγκαστικά συνεχώς ανήσυχος ότι θα χάσω αυτά που έχω. Φοβάμαι τους κλέφτες, τις οικονομικές αλλαγές, τις επαναστάσεις, τις αρρώστιες, το θάνατο · φοβάμαι ακόμα την αγάπη, την ελευθερία, την ανάπτυξη, την αλλαγή, το άγνωστο. Έτσι είμαι συνέχεια ανήσυχος, υποφέροντας από χρόνια υποχονδρία, που δε συνεπάγεται μόνο την απώλεια της υγείας μου αλλά και οποιουδήποτε άλλου αποκτήματος μου. Γίνομαι άνθρωπος αμυντικός, σκληρός, καχύποπτος, μοναχικός, που παρασύρομαι από την ανάγκη να έχω όλο και περισσότερα για να νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια.

 Ο Ίψεν έχει δώσει μια ωραία περιγραφή αυτού του εγωκεντρικού ανθρώπου στον Πέερ Γκύντ.

 Ο ήρωας είναι γεμάτος μόνο από τον εαυτό του. Μέσα στον απέραντο εγωισμό του πιστεύει ότι αυτός είναι ο εαυτός του, γιατί αυτός είναι ένα «σύμπλεγμα από επιθυμίες». Στο τέλος της ζωής του αναγνωρίζει, ότι, επειδή όλη του η ύπαρξη ήταν χτισμένη πάνω στην ιδιοκτησία του, δεν κατάφερε ποτέ να είναι ο εαυτός του. Ένιωθε ότι ήταν ένα κρεμμύδι χωρίς ψίχα, ένας μισοτελειωμένος άνθρωπος που ποτέ δεν υπήρξε ο εαυτός του. Η αγωνία και η ανασφάλεια που προκαλείται από τον κίνδυνο να χάσει κανείς ό,τι έχει, δεν υπάρχει στους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι.

 Αν είμαι αυτός που είμαι και όχι αυτό που έχω, τότε κανένας δε μπορεί να μου στερήσει ή να με απειλήσει για την ασφάλεια και την αίσθηση της ταυτότητας μου. Το κέντρο μου είναι μέσα μου, η δυνατότητα μου να υπάρχω και να εκφράζω τις βασικές μου δυνάμεις είναι κομμάτι της δομής του χαρακτήρα μου και εξαρτάται από εμένα. Αυτό βέβαια αληθεύει σε φυσιολογικές συνθήκες ζωής, όχι σε περιπτώσεις αρρώστιας, αναπηρίας, βασανισμού ή άλλες συνθήκες ισχυρών εξωτερικών περιορισμών. Ενώ το έχει βασίζεται σε κάποιο πράγμα που φθείρεται με τη χρήση, το είναι αναπτύσσεται με την εξάσκηση. (Η «φλεγόμενη βάτος» που δεν καίγεται είναι ο βιβλικός συμβολισμός γι’ αυτό το παράδοξο). Οι δυνάμεις της λογικής, της αγάπης, της καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας, όλες οι βασικές δυνάμεις αναπτύσσονται μέσα από τη διαδικασία της έκφρασης τους. Ο,τι ξοδεύεται δεν πάει χαμένο, αντίθετα ο,τι φυλάγεται είναι χαμένο.

 Όταν προσπαθώ να είμαι, ή μόνη απειλή για την ασφάλεια μου βρίσκεται μέσα μου: στην έλλειψη πίστης στη ζωή και στις δημιουργικές μου ικανότητες, στις τάσεις πισωδρόμησης, στην εσωτερική μαλθακότητα και στην προθυμία ν’ αφήσω τους άλλους ν’ αναλάβουν τη ζωή μου. Αλλά αυτοί οι κίνδυνοι εξαφανίζονται, δεν είναι συστατικά του είναι, ενώ ο κίνδυνος της απώλειας είναι έμφυτος στο έχει.

Erich Fromm, Να έχεις ή να είσαι; (εκδ. Μπουκουμάνη) – (Απόσπασμα από το κεφάλαιο VI, Άλλες Απόψεις του Έχει και του Είναι.)

Διαβάστε περισσότερα

Κώστας Βάρναλης: Ο ποιητής της εργατιάς

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1883, γεννήθηκε στη Βουλγαρία ο Κώστας Βάρναλης, Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Ήταν αγαπημένος «δάσκαλος» για μία ολόκληρη γενιά προοδευτικών ανθρώπων και λογοτεχνών, ενώ για την τέχνη του τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.
Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Έδειξε σε νεαρή ηλικία την κλίση του προς τα γράμματα, καθώς τελειώνοντας τις σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο ήρθε στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών.
Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής στη δημόσια μέση εκπαίδευση σε Βουλγαρία και Ελλάδα και το 1919 έλαβε υποτροφία για μετεκπαίδευση στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας και αισθητικής, ενώ ήρθε σε επαφή με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα του μαρξισμού και του διαλεκτικού υλισμού και τον επαναστατικό αέρα του μεσοπολέμου.

Οι αριστερές ιδέες έγιναν έκδηλες στην ποίησή του, κάτι που αργότερα του κόστισε τη δουλειά του στο δημόσιο, απ’ όπου τον απέλυσε η δικτατορία του Πάγκαλου το 1925. Χωρίς προοπτική ακαδημαϊκής καριέρας στρέφεται στη δημοσιογραφία, μελετώντας παράλληλα όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα και μεταφράζοντας έργα της κλασικής ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας (Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Μολιέρος κ.α.).
Βέβαια είχε κάνει την εμφάνισή του στα γράμματα πολύ νωρίτερα, το 1905 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής «Κηρήθρες». Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ. Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το φως που καίει» (το οποίο εξέδωσε το 1922 στην Αλεξάνδρεια, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας), η συλλογή αφηγημάτων «Ο λαός των μουνούχων» (1923), το κριτικό δοκίμιο «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925), το ποιητικό «Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1927), το αφηγηματικό «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1931) κ.α. Τη διετία 1956-1958 κυκλοφόρησαν τα άπαντά του σε τρεις τόμους και έκτοτε η παραγωγή του περιορίστηκε στο ελάχιστο.

Ο Κώστας Βάρναλης θεωρείται μοναδικός κοινωνικός ποιητής και συγγραφέας: πουθενά στο έργο του δεν υπάρχουν τα ίχνη ενός διανοουμενισμού, πού συχνά συναντάται σε ανάλογες περιπτώσεις. Το ισχυρό ταλέντο του μετέβαλλε σε καθαρή «λαϊκή» τέχνη και σπαρταριστό υλικό οποιαδήποτε ιδέα ή ιδεολογία βρισκόταν στην αφετηρία της δημιουργίας του, μιλώντας στις καρδιές και των πιο απλών «προλεταρίων». Η ασυμβίβαστα κοινωνική στρατευμένη τέχνη του ήταν ο λόγος που τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.
Έγραφε στη δημοτική, με καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Το έργο του χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα.

Παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου το 1929, ενώ πέθανε το 1974 πλήρης ημερών και έχοντας δρέψει τις δάφνες του, που δεν ήταν άλλες από την αγάπη του λαού. Αξίζει να σημειωθεί η καλλιτεχνική σημασία των μεταφράσεων του του Αριστοφάνους, με τον όποιο τον συνέδεε μια πηγαία αγάπη προς τις άσεμνολογίες ή, όπως ο ίδιος έλεγε, τις ελευθεροστομίες.

Δείτε επίσης: Ο Κ.Βάρναλης απαγγέλει το τελευταίο του ποίημα

Διαβάστε περισσότερα

Δεν θα περάσει ο ναζισμός – Ο λαός μαζί με τον Κώστα Πελετίδη

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

«…συνεχίζουμε δυνατά, όλοι μαζί, για να πετύχουμε στο τέλος αυτό το οποίο θέλουμε όλοι. Μια κοινωνία στην οποία θα λειτουργούμε όπως πρέπει και όπως γνωρίζουμε. Χωρίς να έχουμε Καλάβρυτα, χωρίς να έχουμε Δίστομο…».

Με αυτά τα λόγια ο Κώστας Πελετίδης απευθύνθηκε στη μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης στα Δικαστήρια της Πάτρας.  

Οι εικόνες και τα αμέτρητα μηνύματα και ψηφίσματα συμπαράστασης απ’ όλη την Ελλάδα είναι η καλύτερη απάντηση στους ναζί. Ο Κώστας Πελετίδης δικάζεται για παράβαση καθήκοντος, επειδή (το 2015 μπροστά στις βουλευτικές εκλογές), μετά από ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν διευκόλυνε τη δράση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Παλιότερα υπήρξε άρνηση δοθούν στοιχεία στους ναζί για τα μικρά προσφυγόπουλα που φιλοξενούνται στους παιδικούς σταθμούς. 

Η προσέλευση του κόσμου δείχνει πως «το θέμα δεν είναι πως σήμερα δικάζεται ο δήμαρχος Πατρών, σήμερα δικάζεται το σύνολο του πατραϊκού λαού, το οποίο δεν θέλει να έχουμε εγκληματικές, ναζιστικές οργανώσεις που έχει ζήσει η ανθρωπότητα την παρουσία τους». Στην ερώτηση «τι περιμένετε από το δικαστήριο» απάντησε:  «Το καθήκον του, το οποίο είναι να σταθεί με τον ελληνικό λαό, με τον πατραϊκό λαό, με τις αξίες τις πανανθρώπινες».

Η δίκη του δημάρχου Κώστα Πελετίδη διεκόπη και θα συνεχιστεί στις 23 Φεβρουαρίου.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: EUROKINISSI

Διαβάστε περισσότερα

Αϊτή: Η απάτη της ανθρωπιστικής δράσης

 By Frédéric Thomas and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)

Τον Οκτώβριο, μία εβδομάδα μετά το πέρασμα του τυφώνα Μάθιου, είχαν καταμετρηθεί σχεδόν πεντακόσιοι νεκροί: ο τυφώνας προκάλεσε πολύ περισσότερες ζημιές στην Αϊτή σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές απ’ όπου πέρασε. Είναι, άραγε, καταδικασμένη η φτωχότερη χώρα της Καραϊβικής να ξανακυλάει ασταμάτητα στην εξαθλίωση, παρ’ όλη τη βοήθεια που έχει δεχτεί; Στην πραγματικότητα όμως, τα αναπτυξιακά προγράμματα που υιοθετήθηκαν μετά τις προηγούμενες καταστροφές οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Έντεκα η ώρα. Οι εργάτριες του Factory 4 και οι λιγοστοί άντρες συνάδελφοί τους σταματούν τη δουλειά και σκορπίζουν κάτω από τον καυτό, βαρύ σαν μολύβι ήλιο. Οι περισσότερες φορούν ακόμα την ποδιά και τον σκούφο που επιβάλλει ο κανονισμός. Όσες δεν μπαίνουν στο εστιατόριο του εργοστασίου, προσπαθούν να βρουν κάποια σκιά για να καθίσουν να γευματίσουν. Κάπου σαράντα Αϊτινές με άδεια εισόδου στον περίβολο των εγκαταστάσεων σηκώθηκαν ακόμα νωρίτερα και από τις εργάτριες για να ετοιμάσουν φαγητά που θα πουλήσουν προς 50 γκουρντ (0,70 ευρώ) το πιάτο. Όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, ο Τζόνυ θα τα εξοφλήσει όλα μαζί σε λίγες ημέρες, όταν θα του έχουν πληρώσει τον διμηνιαίο μισθό του.

Εδώ δουλεύει μόλις δεκαπέντε ημέρες. Επέστρεψε στην Αϊτή μετά από δεκαεννιά χρόνια στη Δομινικανή Δημοκρατία «εξαιτίας των προβλημάτων ’κει κάτω…». Πράγματι, τον Σεπτέμβριο του 2013, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Δομινικανής Δημοκρατίας αφαίρεσε την υπηκοότητα από 100-120.000 κατοίκους αϊτινής καταγωγής, πυροδοτώντας μαζικές απελάσεις και ρατσιστικές εντάσεις. Κάθε μέρα πλην Κυριακής, ο Τζόνυ ξεκινάει από το Καπ-Αϊσιέν: εγερτήριο πριν από τις πέντε, επιστροφή μετά τις έξι το απόγευμα, αμοιβή με το βασικό ημερομίσθιο, 300 γκουρντ (λίγο περισσότερο από 4 ευρώ). Δύσκολα τα πράγματα; Γι’ αυτόν, τα πάντα είναι σχετικά: η ανεργία πλησιάζει το 60%. Περισσότεροι από 9.000 εργάτες (τα δύο τρίτα γυναίκες) μοχθούν στο Βιομηχανικό Πάρκο του Καρακόλ (PIC), που σύντομα θα γιορτάσει τα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του.




Η άμεση ανθρωπιστική βοήθεια για την ανακούφιση των θυμάτων του τυφώνα Μάθιου δεν άρκεσε. Τα αναπτυξιακά προγράμματα που έχουν θεσπιστεί δεν βοηθούν την έξοδο από την εξαθλίωση (φωτ.: By Official U.S. Navy Page from United States of America Capt. Tyler Hopkins/U.S. Navy).


Στις 12 Ιανουαρίου του 2010, ένας σεισμός με ένταση 7 βαθμών έπληξε την Αϊτή, αφήνοντας πίσω του περισσότερους από 200.000 νεκρούς και 1,5 εκατομμύριο άστεγους (1). Η παγκόσμια κινητοποίηση αλληλεγγύης εξαιτίας της υπερπροβολής από τα μέσα ενημέρωσης μεταφράστηκε σε ένα κύμα ανθρωπιστικής βοήθειας, που μετέτρεψε την Αϊτή σε «Δημοκρατία των ΜΚΟ» (2). Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της προαναγγελθείσας βοήθειας ύψους 10 δισ. δολαρίων (7,2 δισ. ευρώ) δεν έφτασε ποτέ στη χώρα: στην πραγματικότητα περιλάμβανε δάνεια, ποσά που είχαν ήδη εγκριθεί, διαγραφή παλαιότερων χρεών και υποσχέσεις για δωρεές (που δεν τηρήθηκαν πάντα). Η βοήθεια μεταμορφώθηκε σε κομμάτι της αγοράς.



Μετατροπή της καταστροφής σε «ευκαιρία»

Στις αρχές Οκτωβρίου του 2016, ο τυφώνας Μάθιου έπληξε την Αϊτή. Είχαν προηγηθεί οι τυφώνες Ζαν (2004), Γκούσταβ, Χάνα και Άικ (2008) και Σάντυ (2012). Σύμφωνα με μια έκθεση του ΟΗΕ που δημοσιεύθηκε στις 13 Οκτωβρίου, στην Αϊτή από το 1995 έχουν χάσει τη ζωή τους 230.000 άτομα εξαιτίας των φυσικών καταστροφών. Ακόμα μία φορά εκφράζονται ανησυχίες σχετικά με την αναζωπύρωση της χολέρας, τη διατροφική επισφάλεια, την πρόσβαση σε πόσιμο νερό και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι εικόνες του κατακλυσμού βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των μέσων ενημέρωσης, η διεθνής βοήθεια καταφθάνει και τα στελέχη των ανθρωπιστικών οργανώσεων δηλώνουν ότι έχουν αποκομίσει διδάγματα από το φιάσκο του 2010. Τι είδους διδάγματα όμως;

Το PIC εγκαινιάστηκε με πολλές φανφάρες στις 22 Οκτωβρίου 2012, παρουσία του ζεύγους Κλίντον, του τότε Αϊτινού προέδρου και του προκατόχου του (Μισέλ Μαρτελύ και Ρενέ Πρεβάλ αντίστοιχα). Ενσαρκώνει τη σύγκλιση της ανθρωπιστικής βοήθειας και του νεοφιλελευθερισμού, συνοψισμένη στα σλόγκαν του βιομηχανικού πάρκου: «Να ξαναχτίσουμε καλύτερα» και «Η Αϊτή είναι ανοιχτή στην επιχειρηματικότητα». Εδώ, ένας από τους εκμισθωτές κατέχει προνομιακή θέση: η S&H Global, θυγατρική της νοτιοκορεατικής πολυεθνικής Sae-A, ηγετικής εταιρείας στον κλάδο παραγωγής ρούχων για γνωστές μάρκες (WalMart, Target, Gap…). Έχει εξασφαλίσει πρόσβαση στην αμερικανική αγορά χάρη στο νόμο Hope/Help (Ελπίδα/Βοήθεια), που αναγνωρίζει προνομιακό καθεστώς για τα προϊόντα κλωστοϋφαντουργίας που παράγονται στην Αϊτή.

To PIC χτίστηκε υπό την επίβλεψη του αϊτινού κράτους σε χρόνο ρεκόρ (10 μήνες) και χρηματοδοτήθηκε με περισσότερα από 300 εκατομμύρια δολάρια από την αμερικανική κυβέρνηση και από τη Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (IDB). Υποτίθεται ότι θα συμβάλει στην αποκέντρωση, θα δημιουργήσει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα μετατρέψει την ανθρωπιστική καταστροφή του 2010 σε «ευκαιρία». Όμως, είχε ήδη κατασκευαστεί πριν από τον σεισμό: αποτελεί την πλέον ορατή και προωθημένη αιχμή του δόρατος μιας συνολικής στρατηγικής, προσανατολισμένης στον βόρειο-βορειοανατολικό οικονομικό διάδρομο της χώρας. Ο χωροταξικός σχεδιασμός εκτείνεται από το Καπ-Αϊσιέν έως τα σύνορα με τη Δομινικανή Δημοκρατία. Σκοπός του: να διασφαλίσει τον συντονισμό των τουριστικών και των εξορυκτικών προγραμμάτων με τις ελεύθερες οικονομικές ζώνες. Και το PIC διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας τέτοιας ζώνης, ξεκινώντας με τα φορολογικά, νομικά και εμπορικά προνόμια.

Οφείλουμε να αναγγείλουμε τον σκοπό της επίσκεψής μας στον ένοπλο φύλακα που επιτηρεί την είσοδο του «Χωριού της Διαφοράς», όπως το έχουν ονομάσει: «Θέλουμε να δούμε την Σέρλεϋ, την ένοικο του Ρ46.» Τα σπιτάκια των εργαζομένων, βαμμένα σε παστέλ χρώματα (ροζ, γαλάζιο και πράσινο), είναι χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σε μικρά οικοδομικά τετράγωνα με στενούς δρόμους, δημιουργώντας ένα αποστειρωμένο σύμπαν εγκλεισμού, που φέρνει στον νου την αγχωτική ατμόσφαιρα της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς The Prisoner. Η ιδέα της USAID (Αμερικανική Υπηρεσία για τη Διεθνή Ανάπτυξη), που επέβλεψε την κατασκευή του οικισμού, ήταν να παρέχει στέγη στα θύματα του σεισμού του 2010, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα στο PIC εργατικό δυναμικό με άμεση πρόσβαση. Με λίγα λόγια, μ’ έναν σμπάρο, δύο τρυγόνια… Κατά την ανέγερση όμως των 900 περίπου κατοικιών σημειώθηκαν καθυστερήσεις, κακοτεχνίες και υπερβάσεις κόστους. Κι αν ο οικισμός διαθέτει σχολείο, χρηματοδοτούμενο από την S&H Global, δεν υπάρχουν ούτε καταστήματα ούτε κέντρο υγείας ούτε παιδική χαρά…

Το PIC υιοθετεί τη λογική των αναπτυξιακών σχεδίων που επιβάλλονται στην Αϊτή εδώ και σαράντα χρόνια: δημιουργία ολοένα περισσότερων ελεύθερων οικονομικών ζωνών προκειμένου να ευνοηθούν οι «μοχλοί της ανάπτυξης», όπως ο τουρισμός, ο εξορυκτικός τομέας και η βιομηχανία του φασόν. Πρόκειται για μια στρατηγική «εν μέρει» αποτελεσματική, όπως παραδέχεται ο Ζιλ Νταμαί, στέλεχος της IDB που εργάζεται στη χώρα. Ο Λιστ Κουίτελ, εκτελεστικός διευθυντής του PIC, συμμερίζεται αυτή την άποψη, υπογραμμίζοντας παράλληλα τις 9.000 θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν και την παροχή ρεύματος σε μειωμένη τιμή χάρη στη μονάδα ηλεκτροπαραγωγής του PIC. «Το πάρκο θα δημιουργήσει έμμεσες θέσεις εργασίας, θα αυξήσει την αγοραστική δύναμη, θα επιτρέψει το άνοιγμα μικρομάγαζων που δεν μπορούσαν να υπάρξουν προηγουμένως. Η φυσική εξέλιξη είναι –σε δέκα με είκοσι χρόνια– η κοινωνία να εξελιχθεί προς την παροχή υπηρεσιών, όταν ο κόσμος θα έχει κάνει περισσότερες σπουδές…».

Κανένας από τους δύο συνομιλητές μας δεν εξιδανικεύει το μοντέλο της φασόν υπεργολαβίας. Ο Νταμαί αναγνωρίζει ότι «τα βιομηχανικά πάρκα αποτελούν απλούστατα θύλακες», προσθέτοντας ότι πρόκειται για ένα «αναγκαίο» στάδιο: «Το ζητούμενο είναι να περάσουμε από μια βιομηχανία βάσης, όπου απαιτούνται μόνο φθηνοί χειρώνακτες, σε μια βιομηχανία συναρμολόγησης, με μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία, με υψηλότερη ενσωμάτωση τεχνογνωσίας, ώστε στη συνέχεια να περάσουμε στην παροχή υπηρεσιών». Ωστόσο, μια ματιά στα περίχωρα αρκεί ώστε να αμφιβάλλουμε για την πιθανότητα ολοκλήρωσης αυτού του «ενάρετου κύκλου».



«Αφεντικά εδώ είναι οι Κορεάτες»

Με 8.000 εργαζόμενους, η S&H Global είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εργοδότης στον κλωστοϋφαντουργικό τομέα της χώρας. Η νοτιοκορεάτικη πολυεθνική έχει δεσμευτεί να δημιουργήσει συν τω χρόνω 20.000 θέσεις εργασίας και η κυβέρνηση Μαρτελύ έχει εξαγγείλει ότι το PIC θα απασχολήσει συνολικά όχι λιγότερα από 65.000 άτομα. Όμως, οι μελέτες σχετικά με τις ελεύθερες ζώνες έχουν την τάση να υπερεκτιμούν τις δημιουργούμενες θέσεις εργασίας και δεν συνεκτιμούν σχεδόν ποτέ την επισφάλειά τους. Πόσο μάλλον που οι αριθμοί του PIC στηρίζονται σε μια απλή προβολή με βάση… το διαθέσιμο εμβαδό του βιομηχανικού πάρκου και των εργαζόμενων που θα είχε τη δυνατότητα να φιλοξενήσει. Επιπλέον, ο κατώτατος μισθός –στην πράξη, πρόκειται μάλλον για τον ανώτατο…– είναι τόσο χαμηλός που μόλις και μετά βίας επιτρέπει την επιβίωση. Με πληθωρισμό γύρω στο 15% και διαρκή υποτίμηση του γκουρντ απέναντι στο δολάριο (-40% μεταξύ Απριλίου 2015 και Σεπτεμβρίου 2016), η αγοραστική δύναμη εξανεμίζεται ταχύτατα σε μια χώρα που εισάγει το 60% των τροφίμων που καταναλώνει.

«Εσύ, ο λευκός! Τι θα κάνεις μ’ όλα αυτά; Θα τα πεις;», ρωτάει επιθετικά η Ροζ-Μυρλάντ. Συνηθισμένοι να βλέπουν να παρελαύνουν από μπροστά τους κάθε λογής διεθνείς αξιωματούχοι, σύμβουλοι και εμπειρογνώμονες –των οποίων τα πτυχία και οι αμοιβές συνήθως είναι εξίσου εντυπωσιακά με την άγνοια και την ανικανότητά τους– οι Αϊτινοί έχουν μάθει να είναι επιφυλακτικοί. Τα μέλη του Batay Ouvriye –ενός από τα δύο συνδικάτα που δραστηριοποιούνται στο PIC, με 3.000 εγγεγραμμένους–, στην πλειονότητά τους νέοι και μαχητικοί, ελπίζουν να μείνουν εδώ μονάχα όσο είναι αναγκαίο για να ξαναρχίσουν σπουδές ή να βρουν μια «κανονική» δουλειά. Σήμερα, επιστρέφουν από μια διαδήλωση όπου απαίτησαν κατώτατο ημερομίσθιο 500 γκουρντ για την υφαντουργία (ενδίδοντας στις πιέσεις, η κυβέρνηση τον αύξησε από 240 σε 300 γκουρντ).

Εντός των τειχών του πάρκου, η ιεραρχία αντιστοιχεί στον διεθνή καταμερισμό εργασίας: στην κορυφή οι Κορεάτες, έναν όροφο παρακάτω τα διοικητικά στελέχη, προερχόμενα από την Κεντρική Αμερική και τη Δομινικανή Δημοκρατία και, στη βάση, Αϊτινοί μαύροι ανειδίκευτοι εργάτες. «Οι Κορεάτες είναι πολύ σκληροί. Είναι τα αφεντικά εδώ». Η Σέρλεϋ προσθέτει: «Όλο “Σιωπή!” και “Όχι κυρία!”. Δεν σε ακούνε. Και όταν σου βάζουν τις φωνές, πρέπει να σωπάσεις. Δεν μπορείς να απαντήσεις».

12:55 μ.μ. Η Σέρλεϋ, η Ροζ-Μυρλάντ, η Αζεμάρ και οι υπόλοιπες σηκώνονται, προσπαθούν να διώξουν την κούραση που παραλύει τα μέλη τους και κατευθύνονται ξανά προς το Factory 1. Στα υπόλοιπα εργαστήρια έχουν ήδη πιάσει δουλειά. Πρέπει να αντέξουν άλλες τρεις ώρες. Ή και περισσότερες, αν προκύψουν «έξτρα», που δύσκολα μπορείς να αρνηθείς (με την υπερωρία να πληρώνεται 45 γκουρντ την ώρα). Κι ύστερα, το ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο της επιστροφής… Κι αύριο πάλι τα ίδια, για όσον καιρό οι Αϊτινοί δεν θα κατορθώνουν να εξαλείψουν τα εμπόδια που τους εμποδίζουν να «ξεριζώσουν την εξαθλίωση και να φυτέψουν μια νέα ζωή (4)».



Βλ. Maurice Lemoine, «Haïti, doublement maudite», «Le Monde diplomatique», Ιανουάριος 2010.
Βλ. Céline Raffalli, «Αϊτή: Διαμελισμός από τους ευεργέτες», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 23 Ιουνίου 2013 (http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article433).
H Χίλαρι Κλίντον ως Υπουργός Εξωτερικών και ο σύζυγός της Μπιλ ως ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ. Το Ίδρυμα Κλίντον διαδραματίζει σημαντικό (και αμφιλεγόμενο) ρόλο στην Αϊτή.
Jacques Roumain, «Gouverneurs de la rosée», Zulma, Παρίσι, 2013.

Διαβάστε περισσότερα

Ιμμάνουελ Καντ: «Η ηθική είναι το δόγμα που μας κάνει άξιους να ευτυχίσουμε»

Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ είναι ο φιλόσοφος του Διαφωτισμού που συνέδεσε πρώτος τον ορθολογισμό και τον εμπειρισμό τον 18ο αιώνα. Ξεκινώντας από την κριτική και την αμφισβήτηση της μεταφυσικής φιλοσοφίας έστρεψε το βλέμμα πέρα από την οντολογία, στην επιστημολογία. Το κέντρο για τον Καντ ήταν η γνώση.

Γεννήθηκε στην Καινιξβέργη της Ανατολικής Πρωσίας. Ο Καντ σπούδασε μαθηματικά, θεολογία και φιλοσοφία από το 1740 μέχρι το 1746. Μπορούμε να διακρίνουμε γενικά δύο φάσεις στο έργο του, μέχρι τις αρχές του 1770 την προ-κριτική και από εκεί και πέρα την κριτική. Τα σημαντικότερα έργα του, ωστόσο, γράφτηκαν στην τελευταία περίοδο.
Η καντιανή κριτική φιλοσοφία θεμελιώνεται στη διάκριση της αισθητής και της νοητής γνώσης. Έτσι η γνώση μπορεί να συλληφθεί και σε παραστάσεις του εμπειρικού κόσμου. Το ζητούμενο είναι η αυτοκριτική της γνωστικής ικανότητας που συνοψίζεται στο ερώτημα "τι μπορώ να γνωρίζω;". Ο Καντ, λοιπόν απαντά με μια ιεράρχηση. Μπορούμε να γνωρίζουμε αρχικά με τις αισθήσεις, στη συνέχεια με τη διάνοια και τελικά με το νου. Επίσης ζητούμενο είναι μια γνώση αποδεδειγμένη που να ισχύει γενικά.
Για τον Καντ αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον αν αυτή συνδέεται με a priori καθαρά στοιχεία της αισθητής και νοητικής γνώσης (που ισχύουν υπερβατολογικά, πέρα από την εμπειρία και δεν χρειάζονται καμία απόδειξη). Έτσι η αισθητή και νοητική γνώση δεν αντιμάχονται μεταξύ τους στην καντιανή φιλοσοφία, αντιθέτως η "συνεργασία" τους είναι αναγκαία.
Τα κυριότερα έργα του Immanuel Kant στην κριτική φιλοσοφία είναι: «Η κριτική του καθαρού λόγου» (1781), «Η κριτική του πρακτικού λόγου» (1788) και «Η κριτική της κρίσης» (1790).
Η επιρροή του Καντ στους νεότερους φιλοσόφους αφορά σε μεγάλο βαθμό και στην ηθική του φιλοσοφία. Το βασικότερο έργο του, όπου αναπτύσσεται η φιλοσοφία του περί ηθικής είναι «Η μεταφυσική των ηθών» (1797).
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε την καντιανή ηθική πρέπει να αναφερθούμε στην "κατηγορική προσταγή" η οποία ορίζεται ως η ενιαία υποχρέωση που πηγάζει από το αίσθημα και την έννοια του καθήκοντος. Η Κατηγορική Προσταγή είναι ουσιαστικά η απαίτηση του γενικού ηθικού νόμου.
Ποια συμπεριφορά είναι ηθική κατά τον Καντ; Αυτή που αν γινόταν ηθικός νόμος για όλη την ανθρωπότητα θα είχε θετικά αποτελέσματα. Υπάρχει όμως και ένα "αλλά" εδώ. Δεν αρκεί αυτό για να είμαστε ηθικοί, πρέπει δηλαδή η ενάρετη πράξη να είναι αυτοσκοπός και να μην αφορμάται από κάποια επιθυμία ή διαφορετική πρόθεση.
Σύμφωνα με τον Καντ, "η Ηθική δεν είναι το δόγμα που καθορίζει πώς να γίνουμε ευτυχισμένοι, αλλά πώς να είμαστε άξιοι για να γίνουμε ευτυχισμένοι". Η ηθική ουσιαστικά μπαίνει στη σφαίρα του καθολικού νόμου και η συναισθηματική της διάσταση μένει έτσι σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο.
Παρόλο που έζησε την περίοδο του Διαφωτισμού, ο Καντ θεωρείται από πολλούς νεότερους φιλοσόφους ως ο διανοητής που ενσαρκώνει τη μετάβαση στη νεωτερικότητα. Και αυτό γιατί έκανε την λεγόμενη "κοπερνίκεια στροφή" σε φιλοσοφικό επίπεδο. O Immanuel Kant έφυγε από τη ζωή, στις 12 Φεβρουαρίου του 1804, αφήνοντας ημιτελή μια τέταρτη Κριτική. Σύμφωνα με ορισμένους, πίστευε ότι το σύστημά του ήταν ανολοκλήρωτο και είχε κενά.

Διαβάστε περισσότερα

Δεκάδες μοντέλα καταγγέλλουν: η βιομηχανία μόδας μας οδηγεί στην ανορεξία

Τις ασφυκτικές πιέσεις που τους ασκεί η βιομηχανία της μόδας για να χάσουν βάρος, καταγγέλλουν δεκάδες μοντέλα λίγες ημέρες πριν την Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης.
Σε επιστολή, την οποία υπογράφουν περίπου 70 μοντέλα, η Model Alliance, μια οργάνωση προάσπισης των δικαιωμάτων των μοντέλων με έδρα τη Νέα Υόρκη, καταγγέλλει «το σοβαρό πρόβλημα υγείας» που μπορεί να προκύψει από τις «ανθυγιεινές πρακτικές ελέγχου του βάρους» και την υπερβολική, συχνά, απώλεια κιλών που απαιτούν.
Η οργάνωση Model Alliance επικαλείται μια πρόσφατη μελέτη του ινστιτούτου Runway Research, που καταδεικνύει ότι 81% των μοντέλων που ερωτήθηκαν θεωρήθηκαν «λιποβαρή». Επιπλέον, από το 62% των ερωτηθεισών ζητήθηκε από το πρακτορείο τους να χάσουν βάρος. Περίπου το 71% δήλωσε ότι βρισκόταν σε δίαιτα, ενώ άνω του 50% παραδέχτηκε ότι παρέλειψε γεύματα ή έμεινε νηστικό.
Σύμφωνα και με τα στοιχεία, λοιπόν, στην επιστολή καλείται ο χώρος της μόδας να «δεσμευτεί σοβαρά στο να προάγει την υγεία και την διαφορετικότητα» κατά τις επιδείξεις ενώ η οργάνωση υπόσχεται να «αναγνωρίσει τους υπεύθυνους της βιομηχανίας που ανταποκρίνονται στην πρόκληση».

Διαβάστε περισσότερα

Η μουσική βοηθάει την ανάπτυξη του βρεφικού εγκεφάλου

Έρευνα που πραγματοποίησε ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Washington και δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences  συγκρίνει την αντίδραση 2 ομάδων παιδιών που υποβλήθηκαν σε διαφορετικούς τύπους ενεργού παιχνιδιού.
Στην πρώτη ομάδα τα μωρά έπαιζαν με τους γονείς τους με αυτοκινητάκια, τουβλάκια και άλλα διασκεδαστικά παιχνίδια που απαιτούσαν συντονισμό, χωρίς όμως να υπάρχει μουσική στο χώρο. Η δεύτερη ομάδα πραγματοποίησε με τη βοήθεια των γονιών μια μουσική δραστηριότητα, στην οποία έπρεπε να ακολουθήσουν το ρυθμό του βαλς που άκουγαν – μια δραστηριότητα εξαιρετικά δύσκολη για την ηλικία τους.

«Τόσο με τη μουσική όσο και με τον έλεγχο των ομάδων, δώσαμε στα μωρά κοινωνικές εμπειρίες στις οποίες ήταν απαραίτητη η ενεργός συμμετοχή τους με κινήσεις του σώματος – αυτά είναι όλα τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε ότι βοηθούν τους ανθρώπους να μάθουν», λέει η επικεφαλής της έρευνας Christina Zhao.
«Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ήταν αν τα μωρά κινούνταν για να μάθουν ένα μουσικό ρυθμό».
Μάχη με τα τύμπανα
Εκτός από την ανακάλυψη ότι τα μωρά που παίζουν τα τύμπανα είναι εντελώς αξιολάτρευτα όπως θα δείτε στο βίντεο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτά στη μουσική ομάδα έδειξαν ισχυρότερες αντιδράσεις του εγκεφάλου σε αλλαγές στην ομιλία και τη μουσική, γεγονός που υποδηλώνει ότι ήταν σε καλύτερη θέση να εντοπίζουν τα μουσικά μοτίβα.

«Τα βρέφη βιώνουν ένα περίπλοκο κόσμο γεμάτο ήχους, φώτα και αισθήσεις που μεταβάλλονται συνεχώς», λέει η Patricia Kuhl από την ερευνητική ομάδα. «Η αντίληψη διαφόρων μοτίβων είναι μια σημαντική γνωστική ικανότητα, και η βελτίωση της εν λόγω ικανότητας σε μικρή ηλικία μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στη μάθηση».
Έτσι, την επόμενη φορά που θα βγάλετε τα παιχνίδια του μωρού σας για να παίξει, θυμηθείτε να ανοίξετε και το στερεοφωνικό (εντάξει, όχι πολύ δυνατά), δημιουργήστε μια μικρή παιδική disco!
babyradio

Διαβάστε περισσότερα

Τρόποι με τους οποίους επηρεάζει η μουσική τον εγκέφαλο

H μουσική επηρεάζει πολλές διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, όπως μπορείτε να δείτε στην παρακάτω εικόνα:

Η εύθυμη / λυπηρή μουσική επηρεάζει πώς βλέπουμε τα ουδέτερα πρόσωπα

Συνήθως ξεχωρίζουμε εάν ένα κομμάτι μουσικής είναι ιδιαίτερα εύθυμο ή λυπηρό, αλλά αυτό δεν είναι απλά μια υποκειμενική ιδέα που προέρχεται από το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε. Στην πραγματικότητα, είναι ο εγκέφαλός μας που ανταποκρίνεται διαφορετικά στό διαφορετικό ύφος της μουσικής.

Ακόμη και μικρά κομμάτια εύθυμης ή λυπηρής μουσικής μπορεί να μας επηρεάσουν. Μια μελέτη έδειξε ότι μετά από ακρόαση ενός σύντομου μουσικού κομματιού, οι συμμετέχοντες ήταν πιο πιθανό να ερμηνεύσουν μια ουδέτερη έκφραση ως χαρούμενη ή λυπημένη, ώστε να ταιριάζει με το ύφος της μουσικής, που άκουσαν. Αυτό συνέβη  επίσης και με άλλες εκφράσεις του προσώπου, αλλά ήταν πιο αξιοσημείωτο σε εκείνες που ήταν κοντά στην ουδέτερη.

Κάτι άλλο που είναι πραγματικά ενδιαφέρον σχετικά με το πώς τα συναισθήματα επηρεάζονται από τη μουσική είναι ότι υπάρχουν δύο είδη συναισθημάτων που σχετίζονται με τη μουσική: τα συναισθήματα που αντιλαμβανόμαστε και τα συναισθήματα που νιώθουμε.

Αυτό σημαίνει ότι μερικές φορές μπορούμε να κατανοήσουμε τα συναισθήματα ενός μουσικού κομματιού χωρίς πραγματικά να τα αισθανόμαστε, γεγονός που εξηγεί γιατί ορισμένοι από εμάς βρίσκουν την λυπηρή μουσική ευχάριστη, αντί για καταθλιπτική.

Σε αντίθεση με τις πραγματικές καταστάσεις της ζωής, δεν αισθανόμαστε οποιαδήποτε απειλή ή κίνδυνο όταν ακούμε μουσική, έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε τις σχετικές συγκινήσεις, χωρίς πραγματικά να τις αισθανόμαστε— σχεδόν σαν αντιπροσωπευτικά συναισθήματα.

Οι ήχοι του περιβάλλοντος (ambient) μπορεί να βελτιώσουν τη δημιουργικότητα

Αποδεικνύεται ότι ένας θόρυβος μέτριου επιπέδου είναι ο ιδανικός για τη δημιουργικότητα. Ακόμη περισσότερο και από τα χαμηλά επίπεδα θορύβου, οι ambient ήχοι ωφελούν τη δημιουργικότητα σε αντίθεση με τα υψηλά επίπεδα θορύβου.

Ο τρόπος με τον οποίο αυτό λειτουργεί,  είναι ότι τα μέτρια επίπεδα θορύβου αυξάνουν τη δυσκολία επεξεργασίας του εγκεφάλου, η οποία προωθεί την αφηρημένη επεξεργασία, οδηγώντας σε μεγαλύτερη δημιουργικότητα. Με απλά λόγια, όταν δυσκολευόμαστε λίγο ούτως ώστε να επεξεργαστούμε πράγματα όπως θα κάναμε κανονικά,  καταφεύγουμε σε πιο δημιουργικές προσεγγίσεις.

Σε υψηλά επίπεδα θορύβου, ωστόσο, η δημιουργική σκέψη είναι μειωμένη επειδή είμαστε «φορτωμένοι» και «παλεύουμε» ώστε να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες αποτελεσματικά.

Πρόκειται για κάτι παρόμοιο με το πώς η θερμοκρασία και ο φωτισμός μπορεί να επηρεάσει την παραγωγικότητά μας, όπου παραδόξως ένα ελαφρώς πιο συνωστισμένο μέρος μπορεί να είναι ευεργετικό.

Οι μουσικές μας επιλογές μπορεί να προβλέψουν την προσωπικότητα μας

Σε μια μελέτη έφηβων ζευγαριών που δαπανήθηκε χρόνος για να γνωριστούν μεταξύ τους, βλέποντας τη λίστα ο ένας του άλλου με τα δέκα πιο αγαπημένα του τραγούδια, παρείχε αρκετά αξιόπιστες προβλέψεις όσον αφορά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ακροατή.

Η μελέτη χρησιμοποίησε πέντε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας για το τεστ: ανοικτός/ή σε εμπειρίες, εξωστρέφεια, δεκτικότητα/προθυμία, ευσυνειδησία και συναισθηματική σταθερότητα.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός πως κάποια χαρακτηριστικά προβλέφθηκαν με μεγαλύτερη ακρίβεια βάσει των μουσικών ακουσμάτων του ατόμου σε σχέση με άλλα. Για παράδειγμα, αν το ένα άτομο ήταν ανοικτό σε εμπειρίες, ήταν εξωστρεφές και είχε συναισθηματική σταθερότητα ήταν το πιο εύκολο να προβλεφθεί σωστά. Ενώ η ευσυνειδησία, για παράδειγμα, δεν ήταν προφανής βάσει των μουσικών γούστων.

Σύμφωνα με μια μελέτη που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Heriot-Watt, παρακάτω θα δείτε πως τα διάφορα είδη μουσικής συνδέονται με διαφορετικές προσωπικότητες :

• Οι φαν των blues έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, είναι δημιουργικoί, εξωστρεφείς, ευγενικοί και άνετοι.
• Οι φαν της jazz έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, είναι δημιουργικoί, εξωστρεφείς και άνετοι.
• Οι φαν της κλασικής μουσικής έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, είναι δημιουργικοί, εσωστρεφείς και άνετοι.
• Οι φαν της ραπ μουσικής έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση και είναι εξωστρεφείς.
• Οι φαν της όπερας έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, είναι δημιουργικοί και ευγενικοί.
• Οι φαν της country είναι εργατικοί και εξωστρεφείς.
• Οι φαν της reggae έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, είναι δημιουργικοί, δεν είναι εργατικοί, εξωστρεφείς, ευγενικοί και άνετοι.
• Οι φαν της χορευτικής μουσικής (dance) είναι δημιουργικοί και εξωστρεφείς αλλά όχι ευγενικοί.
• Οι φαν της Indie έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι δημιουργικοί, δεν είναι εργατικοί, και δεν είναι ευγενικοί.
• Οι φαν της rock/metal μουσικής έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, είναι δημιουργικοί, δεν είναι εργατικοί και δεν είναι ευγενικοί.
• Οι φαν της ποπ μουσικής έχουν υψηλή αυτοπεποίθηση, είναι εργατικοί, εξωστρεφείς και ευγενικοί, αλλά δεν είναι δημιουργικοί και δεν είναι άνετοι.
• Οι φαν της soul έχουν υψηλή αυτοπεποίθηση, είναι δημιουργικοί, εξωστρεφείς, ευγενικοί και άνετοι.

Φυσικά, η γενίκευση βάσει αυτής της μελέτης είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί.

Η μουσική μπορεί να μας αποσπάσει σημαντικά κατά την οδήγηση (αντίθετα με την κοινή αντίληψη)

Άλλη μια μελέτη που έγινε σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες και επικεντρώθηκε στο πώς η οδήγησή τους επηρεάζεται από τη μουσική.

Οι οδηγοί εξετάστηκαν ακούγοντας τη δική τους μουσική επιλογή, σε απόλυτη σιωπή ή με «ασφαλείς» μουσικές επιλογές που παρέχονταν από τους ερευνητές. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι η μουσική επιλογή των ίδιων των οδηγών αποσπούσε περισσότερο την προσοχή τους: οι οδηγοί έκαναν τα περισσότερα λάθη και οδηγούσαν πιο επιθετικά όταν άκουγαν τη δική τους μουσική επιλογή.

Ακόμα πιο περίεργο ήταν ότι η μουσική που παρείχαν οι ερευνητές αποδείχθηκε να είναι πιο ευεργετική από την απόλυτη σιωπή.

Η μουσική εκπαίδευση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τις κινητικές μας δεξιότητες και τις δεξιότητες συλλογιστικής

Γενικά, θεωρούμε ότι η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου μπορεί να είναι ευεργετική για τα παιδιά, αλλά είναι πραγματικά χρήσιμη με περισσότερους τρόπους. Μία μελέτη έδειξε ότι παιδιά που είχαν μουσική κατάρτιση σε κάποιο όργανο από τρία χρόνια και πάνω, είχαν καλύτερες επιδόσεις σε ικανότητες ακουστικής διάκρισης και λεπτές κινητικές δεξιότητες, από εκείνα που δεν ήξεραν κάποιο μουσικό όργανο.

Επίσης, είχαν καλύτερα αποτελέσμα σε τεστ που αφορούσαν δεξιότητες λεξιλογίου και δεξιότητες μη λεκτικής συλλογιστικής, οι οποίες αφορούν την κατανόηση και ανάλυση οπτικών πληροφοριών, όπως ο προσδιορισμός των σχέσεων, ομοιοτήτων και διαφορών μεταξύ σχημάτων και μοτίβων.

Η κλασική μουσική μπορεί να βελτιώσει την οπτική προσοχή

Δεν είναι μόνο τα παιδιά που μπορούν να επωφεληθούν από τη μουσική κατάρτιση ή τα μουσικά ακούσματα. Ασθενείς με εγκεφαλικό επεισόδιο σε μια μικρή μελέτη έδειξαν βελτιωμένη οπτική προσοχή κατά την ακρόαση κλασικής μουσικής.

Στη μελέτη δοκιμάστηκε επίσης ο λευκός ήχος (τυχαίο σήμα) και η σιωπή για σύγκριση αποτελεσμάτων και διαπιστώθηκε ότι, όπως και στην μελέτη της οδήγησης που αναφέρθηκε παραπάνω, η σιωπή οδήγησε σε χειρότερα αποτελέσματα.

Οι μονόπλευρες τηλεφωνικές κλήσεις αποσπούν περισσότερο την προσοχή από ό, τι οι κανονικές συνομιλίες

Μια άλλη μελέτη επικεντρώθηκε στο θόρυβο, αντί για τη μουσική, δείχνοντας ότι όταν πρόκειται για απόσπαση της προσοχής από τις συζητήσεις τρίτων, οι τηλεφωνικές κλήσεις όπου μπορούμε να ακούσουμε μόνο τη μία πλευρά της συνομιλίας, είναι οι χειρότερες περιπτώσεις.

Μετά από έρευνα που έδειξε ότι έως το 82% των ανθρώπων βρίσκουν ενοχλητικό το άκουσμα των τηλεφωνικών συνομιλιών τρίτων, η Veronica Galván,  γνωστική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο, αποφάσισε να μελετήσει γιατί συμβαίνει αυτό.

Στη μελέτη, οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν παζλ λέξεων ενώ οι μισοί από αυτούς άκουγαν τη μία πλευρά μιας τηλεφωνικής συνομιλίας στο παρασκήνιο. Το άλλο μισό των εθελοντών ακούσαν ολόκληρη τη συζήτηση, καθώς πραγματοποιήθηκε μεταξύ δύο ατόμων που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο.

Εκείνοι που άκουσαν την μονόπλευρη τηλεφωνική συνομιλία, ανέφεραν πως τους αποσπούσε την προσοχή περισσότερο από ό, τι εκείνοι που άκουσαν και τους δύο ανθρώπους να μιλούν. Επίσης, θυμήθηκαν περισσότερα από τη συνομιλία, με αυτό να δείχνει πως τους είχε τραβήξει περισσότερο την προσοχή από ότι σε εκείνους που άκουσαν και τις δύο πλευρές και δεν μπορούσαν να θυμηθούν ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης.

Η  έλλειψη προγνωσιμότητας σε μια μονόπλευρη συνομιλία φαίνεται να είναι η αιτία που τραβά την προσοχή μας περισσότερο. Ακούγοντας και τις δύο πλευρές μιας συνομιλίας, από την άλλη πλευρά, μας δίνει περισσότερο συγκείμενο, πράγμα που καθιστά ευκολότερο να αποτραβηχτούμε από την απόσπαση της προσοχής.

Η μουσική βοηθά στην άσκηση

Έρευνες για την επίδραση της μουσικής κατά την άσκηση έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Το 1911, ένας Αμερικανός ερευνητής, ο Leonard Ayres, διαπίστωσε ότι οι ποδηλάτες έκαναν πετάλι γρηγορότερα ενώ άκουγαν μουσική από ό, τι έκαναν έαν επικρατούσε σιωπή.

Αυτό συμβαίνει επειδή η μουσική μπορεί να διώξει τα σήματα που στέλνει ο εγκέφαλος για την κόπωση. Καθως το σώμα συνειδητοποιεί πως είμαστε κουρασμένοι και θέλει να σταματήσει την άσκηση, στέλνει σήματα στον εγκέφαλο για να σταματήσουμε. Η ακρόαση μουσικής συναγωνίζεται για την προσοχή του εγκεφάλου μας και μας βοηθά να παρακάμψουμε τα σήματα της κόπωσης, αν και αυτό είναι ως επί το πλείστον επωφελές για χαμηλής- και μέτριας έντασης άσκηση.

Η μουσική δεν μας βοηθά μόνο για περισσότερη και εντονότερη άσκηση,  αλλά μπορεί να μας βοηθήσει πραγματικά για αποτελεσματικότερη χρήση της ενέργειας μας. Μελέτη του 2012 έδειξε ότι οι ποδηλάτες που άκουγαν μουσική, χρειάστηκαν 7% λιγότερο οξυγόνο από τους ποδηλάτες που έκαναν πετάλι στη σιωπή.

Πρόσφατες έρευνες ωστόσο έχουν δείξει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο όριο στην επίδραση της μουσικής, στα περίπου 145 bpm, και οτιδήποτε «γρηγορότερο» δεν φαίνεται να προσθέτει περισσότερο κίνητρο.

socialpolicy.gr

Διαβάστε περισσότερα