Συλβέστερ Σταλόνε – Από “Ιταλός Επιβήτορας” σε νούμερο ένα εχθρό των Σοβιετικών στη μεγάλη οθόνη.

 

Αν υπάρχει μία σκηνή που μπορεί να αποδώσει πιο παραστατικά το αποτύπωμα του Ψυχρού Πολέμου στη δυτική ποπ κουλτούρα, σίγουρα είναι εκείνη όπου ο Ρόκι Μπαλμπόα καταφέρνει να καθυποτάξει τον Ιβάν Ντράγκο – που θα είναι για πάντα νικητής στις καρδιές μας – στον τελευταίο του θρυλικού αγώνα στο Κράσνογκαρσκ στο Ρόκι IV. Μια ταινία με κορυφαία ηθικά διδάγματα, όπως ότι οι Σοβιετικοί είναι άκαρδοι φονιάδες, το σούρσιμο έλκηθρων και η τρεχάλα στο βουνό νικούν τις υπερσύγχρονες σοβιετικές ντόπες. και κυρίως ότι οι ΗΠΑ είναι η πιο υπέροχη χώρα του πλανήτη, που παλεύει για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ελευθερία.

Ποιος θα ήταν καταλληλότερος να ενσαρκώσει το ρόλο, από το Σιλβέστερ Σταλόνε, που ήδη είχε κατακτήσει τις καρδιές κάθε αγνού πατριώτη Αμερικανού ως Τζον Ράμπο, ένας βετεράνος του Βιετνάμ, που αφού είχε κάνει καλά μιλιούνια άσπλαχνων Βιετκόνγκ στο χαλαρό, αντιμετώπιζε την αδιαφορία του αχάριστου liberal κατεστημένου στην πατρίδα. Από τα τρία Ράμπο που γυρίστηκαν προ του τέλους της ΕΣΣΔ, κατά την ταπεινή μου γνώμη ξεχωρίζει το τρίτο, όπου ο ατρόμητος ήρωας κερδίζει την εμπιστοσύνη των δύσπιστων μαχητών της ελευθερίας μουτζαχεντίν και μαζί αντιμετωπίζουν το σοβιετικό τέρας στην πιο βίαιη ταινία της εποχής της, βάσει του βιβλίου Γκίνες, με 108 θανάτους επί της οθόνης. Τον Μασούντ, αρχηγό των μουτζαχεντίν, υποδυόταν μάλιστα ο Σπύρος Φωκάς, που μάλιστα ως Έλληνας συνάντησε τη δυσπιστία του Σταλόνε, λόγω κακής του συνεργασίας με τον Ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη Τζωρτζ Κοσμάτος.

Ράμπο 3

Λογικό ήταν η πτώση του τείχους και του μεγάλου εχθρού να έχει επιπτώσεις στην τύχη ενός από τους πλέον αρχετυπικούς ήρωες δράσεις του σύγχρονου κινηματογράφου. Παρά την εμπορική επιτυχία του τέταρτου Ράμπο το 2008, κανείς δεν μπορούσε πραγματικά να ευχαριστηθεί κάτι λιμά πειρατές και στρατιώτες στη Βιρμανία ως αντίπαλο δέος του ανθρώπου γονάτισε την αυτοκρατορία με το σφυροδρέπανο. Για το Σεπτέμβρη του 2019 προγραμματίζεται κι ο τελευταίος μάλλον Ράμπο της καριέρας του, όπου ο βετεράνος θα τα βάζει με τα μεξικάνικα καρτέλ. Sic transit gloria mundi, που θα έλεγε και η γιαγιά μου…

Ρόκυ 4

O δρόμος προς τη δόξα δεν ήταν εύκολος για τον Γκαρντέντσιο Σταλόνε (από το επίθετο Σταλιόνε, που είχε αλλάξει ο Ιταλοαμερικανός πατέρας του, για να μην τον μπερδεύουν με διάφορους συνονόματους συμπατριώτες του μαφιόζους), όπως είναι το πραγματικό του όνομα, που γεννήθηκε στις 6 Ιούλη 1946 σε γειτονιά του Μανχάταν, από πατέρα κομμωτή και μητέρα αστρολόγο. Είδε το φως σε νοσοκομείο φιλανθρωπικής οργάνωσης και η λαβίδα που χρησιμοποιήθηκε κατά τον τοκετό του κατέστρεψε ένα νεύρο του προσώπου, αφήνοντας μια πλευρά του προσώπου του παράλυτη, αλλά και προβλήματα άρθρωσης. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Φιλαδέλφεια και παρά το πρόβλημά του, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ είχε κι επιτυχίες ως αθλητής του αμερικανικού φούτμπολ στο τοπικό πρωτάθλημα. Πέρασε δυο χρόνια σε αμερικανικό κολέγιο στην Ελβετία, όπου είχε και την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση ως ηθοποιός στο “Θάνατο ενός εμποράκου” του Άρθουρ Μίλερ. Επέστρεψε στις ΗΠΑ και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, το οποίο εγκατέλειψε για να κάνει καριέρα στο σινεμά. Αρχικά δυσκολευόταν πολύ να βρει ρόλους, μένοντας μάλιστα άστεγος για λίγες μέρες λόγω έξωσης. Εκείνη την περίοδο δέχτηκε για αμοιβή 200 δολαρίων να εμφανιστεί στην ταινία μαλακού πορνό “Ο Ιταλός επιβήτορας” (1970), συνεχίζοντας αργότερα με ρόλους κομπάρσου σε μια σειρά ταινίες, ανάμεσά τους και το “Bananas” του Γούντι Άλεν, ενώ ο πρώτος σημαντικός του ρόλος ήταν στην κομεντί “Οι λόρδοι του Φλάτμπους” το 1974. 

Η επιτυχία ήρθε απροσδόκητα το 1976, όταν ο Σταλόνε μέσα σε λίγες μέρες έγραψε το σενάριο για την ταινία Ρόκι, εμπνεόμενος από τον αγώνα του μποξέρ Τσακ Γουέπνερ κατά του Μοχάμετ Άλι. Ερμηνεύοντας και το ρόλο του πρωταγωνιστή, κατόρθωσε να πετύχει μια μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, παρά το φτωχικό μπάτζετ, αποσπώντας μια σειρά Όσκαρ, ανάμεσά τους εκείνο της καλύτερης ταινίας, του α’ ανδρικού ρόλου και του καλύτερου σεναρίου. Ήταν η απαρχή για τη σειρά Ρόκι, την οποία ακολούθησαν άλλες επτά ταινίες, με τελευταία το “Creed II” που προβλήθηκε πέρσι.  

Πέρα από τη σχεδόν εξίσου πετυχημένη σειρά των ταινίων Ράμπο, ο Σταλόνε έπαιξε και σε μια σειρά ξεχασμένων σήμερα θρίλερ και ταινιών δράσης., αλλά και άλλων, με μεγαλύτερη απήχηση, ιδίως εκτός ΗΠΑ, όπως “Οι Σπεσιαλίστες”, “Ο δικαστής Ντρεντ” και πιο πρόσφατα “Οι Αναλώσιμοι”, που ακολουθήθηκε από δύο σίκουελ. Ο Σταλόνε πειραματίστηκε χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και στο χώρο της κωμωδίας, ενώ είχε μια εμπορική, αλλά όχι καλλιτεχνική επιτυχία ως σκηνοθέτης του Stayng Alive (1983), συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας “Πυρετός το Σαββατόβραδο” και πάλι με τον Τζον Τραβόλτα ως πρωταγωνιστή. Εκτός από τις κινηματογραφικές του δραστηριότητες, ο Σταλόνε ασχολείται και με το χώρο της εστίασης.

Αφίσα από την ταινία “Οι σπεσιαλίστες”

Θεωρούμενος παραδοσιακά ρεπουμπλικανός κι έχοντας συναντηθεί με το Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο Σταλόνε είχε υποστηρίξει ανοιχτά τον ΜακΚέιν για την προεδρία του 2008, ενώ για τον Ντόναλντ Τραμπ το 2016 είχε δηλώσει πως “τον αγαπάει”, αλλά “δεν ήταν σίγουρος, πως μεταφράζεται αυτό στην πραγματική διακυβέρνηση”.

Δύσκολες Νύχτες

Διαβάστε περισσότερα

Τουρμπάνι: Από σύμβολο σκλαβιάς σε σύμβολο ταυτότητας και ομορφιάς

Το τουρμπάνι έχει επανεμφανιστεί πολλές φορές, σε διαφορετικές περιόδους, της αμερικανικής ιστορίας. Αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως ενδυματολογική μόδα έχει μια βαθιά και σκοτεινή ιστορία. Απόγονος των αντίστοιχων headpeaces που κοσμούσαν τα κεφάλια των γυναικών στην αρχαία Αίγυπτο και την υποσαχάρια Αφρική, αντιπροσώπευσε στις ΗΠΑ την πολιτιστική και ιστορική καταγωγή από την Αφρική, ενώ για ένα διάστημα έγινε ένα σύμβολο ομορφιάς για τις αφροαμερικανίδες.

Όμως αρχικά, το τουρμπάνι δεν ήταν μια έκφραση ταυτότητας ή ομορφιάς. Ήταν ένα στίγμα που γεννήθηκε μέσα στον ρατσισμό και την ιδεοληψία της λευκής υπεροχής. Το τουρμπάνι θεωρούνταν από τους λευκούς κατάλληλο για τους μαύρους, τους οποίους θεωρούσαν κατώτερους. Στο άρθρο της με τίτλο: «Το τουρμπάνι της Αφροαμερικανής γυναίκας: Ξετυλίγοντας τα σύμβολα», η ιστορικός Χέλεν Μπράντλεϊ Γκάμπριελ, εξηγεί ότι τόσο ο συμβολισμός, όσο και οι λειτουργίες του τουρμπανιού «απέκτησαν ένα παράδοξο νόημα που θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο στο χωνευτήριο της αμερικανικής δουλείας».
Εξετάζοντας τις μαρτυρίες σκλάβων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Γκάμπριελ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ενώ το τουρμπάνι άλλαξε πολλές φορές έννοια και σκοπό σε διαφορετικές περιόδους, ήταν τελικά οι απόγονοι των σκλάβων που καθόρισαν τη σημασία και τη χρήση του για τις επόμενες γενιές.
Πριν από την Αμερικανική Επανάσταση, οι ευρωπαϊκές αποικίες θέσπισαν νόμους για να διακρίνουν τους Αφρικανούς σκλάβους από τον λευκό πληθυσμό που ευημερούσε εκμεταλλευόμενος τον τοπικό πλούτο. Ο σκοπός αυτών των νόμων ήταν να εδραιώσει την ανωτερότητα των Ευρωπαίων σε ένα οικονομικό σύστημα που εκμεταλλεύτηκε την εργασία των Αφρικανών σκλάβων. 
Υπό την βρετανική κυριαρχία, η Νότια Καρολίνα πέρασε το 1735 τον «νόμο των νέγρων» (Negro Act), ο οποίος προέβλεπε μεταξύ άλλων τα ρούχα που επιτρεπόταν να φορούν οι μαύροι και τους απαγόρευε οτιδήποτε πιο υπερβολικό από: «μαύρα ρούχα, σακιά, μάλλινα πανιά, λινάτσες, μπλε λινό, καρό λινό ή βαμβακερό».
Ο κυβερνήτης της Λουιζιάνα, η οποία ήταν ισπανική αποικία, Έστεμπαν Ροντρίγκεζ Μιρό έθεσε σε εφαρμογή το «Διάταγμα της καλής κυβέρνησης», που υποχρέωνε τις μαύρες γυναίκες να φορούν μαντίλι ή τουρμπάνι στα μαλλιά τους. Επιπλέον, οι μαύρες γυναίκες απαγορευόταν να φορούν τα ίδια «κοσμήματα ή φτερά» με τις γυναίκες ευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο Μιρό ανησυχούσε επίσης για την έλξη που ασκούσαν τόσο οι μιγάδες, όσο και οι κρεολές   γυναίκες (αυτές που δεν είχαν γεννηθεί στον τόπο καταγωγής τους) στους άντρες ευρωπαϊκής καταγωγής. Μέρος της επιβολής του τουρμπανιού ήταν να αποθαρρύνονται οι ιδιοκτήτες των φυτειών και τα αφεντικά των σκλάβων να «κυνηγούν» κατώτερες γυναίκες. Παρόμοιοι νόμοι είχαν περάσει και στην Νότια Αφρική.
Η οικονομολόγος και κοινωνιολόγος Hlonipha Mokoena, σημειώνει ότι οι νόμοι αυτοί φτιάχτηκαν για τις λευκές γυναίκες, οι οποίες πίστευαν ότι οι σκλάβες με το διαφόρων αποχρώσεων σκούρο δέρμα και τα πολλά διαφορετικά χτενίσματα αποτελούσαν πρόκληση για τους λευκούς άντρες.
«Υπάρχουν αναφορές και παραδείγματα λευκών γυναικών που ξύριζαν με τη βία τα μαλλιά των μαύρων σκλάβων. Παραπονιόντουσαν ότι όταν περπατούσαν με τις σκλάβες τους, οι λευκοί άντρες μπερδεύονταν και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποια είναι η σκλάβα και ποια η κυρία. Οπότε ήταν καλύτερα οι μαύρες να φορούν το τουρμπάνι. Αυτή ήταν πάνω - κάτω η σημασία του τουρμπανιού στις κοινωνίες των σκλάβων», λέει η Mokoena.

Στο Νότο, οι μαύρες υποδουλωμένες γυναίκες αναγκάζονταν να φορούν μαντίλια ή τουρμπάνια ως μέρος της στολής τους. Από τη μία το ύφασμα τις προστάτευε από τις ψείρες και τον καυτό ήλιο και από την άλλη τις χαρακτήριζε ως κατώτερες, αφού αποτελούσε επιβολή των λευκών. Οι λευκές σκλάβες και οι μιγάδες έπρεπε να φορούν αυτό το σύμβολο, ώστε να μην περνούν για λευκές. Οι φόβοι αυτοί συνέπεσαν με τους φόβους για μια πιθανή εξέγερση των μαύρων. Από τους ιδιοκτήτες των φυτειών έως και τους πολιτικούς, κάθε συλλογική έκφραση των μαύρων, θεωρούνταν σημάδι μιας επικείμενης επανάστασης. Η επιβολή ενός κώδικα ενδυμασίας στο μαύρο πληθυσμό έκανε τους λευκούς να νιώθουν ότι ασκούν τον έλεγχο και έτσι εξαλείφουν κάθε πολιτική ανυπακοή. 
Σύντομα το τουρμπάνι συνδέθηκε με την απεικόνιση των μαύρων γυναικών και το στερεότυπο των Μάμις, δηλαδή των γυναικών που υπηρετούσαν τις οικογένειες των λευκών και μεγάλωναν τα παιδιά τους. Τραγούδια όπως το «Aunt Jemima» (Θεία Τζεμάιμα) που έγραψε και ερμήνευσε ο κωμικός Μπίλι Κέρσαντς το 1875, και προϊόντα, όπως το αλεύρι της Θείας Τζεμάιμα, παρουσίασαν τις μαύρες γυναίκες ως τολμηρές αλλά και μητρικές φιγούρες που φρόντιζαν τη λευκή Αμερική.
Ωστόσο, οι προσπάθειες της σύνδεσης του κώδικα ενδυμασίας των Αφρικανών απογόνων των σκλάβων με την κατώτερη κατάστασή τους δημιούργησαν ένα περιβάλλον, στο οποίο οι σκλάβοι υιοθέτησαν καινοτόμους τρόπους για να εκφραστούν κάτω από την τυραννία των κυρίων τους. Αυτό που χρησιμοποιήθηκε για να ενισχυθεί η υπεροχή των λευκών, τελικά εξελίχθηκε σε ένα υπερήφανο σύμβολο ταυτότητας. Σε συνέντευξή της στο GQ, η καθηγήτρια ιστορίας Τανίσα Φορντ, λέει «το τουρμπάνι έγινε γρήγορα ένας τρόπος ώστε οι μαύρες γυναίκες να ανακτήσουν τη δική τους αίσθηση της ανθρωπιάς».
Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι μαύρες γυναίκες άρχισαν να χρησιμοποιούν προϊόντα μαλλιών. Ενώ αυτά τα χημικά προϊόντα επικρίθηκαν από ακτιβιστές, όπως ο Μπούκερ Ουάσιγκτον, επειδή ενθάρρυναν τα ευρωπαϊκά πρότυπα ομορφιάς, η χρήση τους σήμαινε ότι το τουρμπάνι έπαιρνε έναν άλλο ρόλο, λειτουργικό αυτή τη φορά: προστάτευε τα μαλλιά από τον ιδρώτα, το νερό και τη σκόνη κι έτσι οι μαύρες γυναίκες μπορούσαν να τα μεγαλώνουν και να τα φροντίζουν αποτελεσματικά.
Μια επανεμφάνιση του τουρμπανιού είναι το ντουράγκ, ένα μαντίλι που προστατεύει τα μαλλιά κατά την τοποθέτηση προϊόντων. Η «Εθνική Ενδυμασία στις ΗΠΑ», μια πολιτιστική εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι τη δεκαετία του 1930, στην πρώτη φάση που εμφανίστηκε το ντουράγκ, χρησιμοποιήθηκε από τους μαύρους άντρες ώστε αυτοί να μπορούν να διατηρούν διάφορα χτενίσματα, όπως το χαρακτηριστικό conk, με τα μαλακά κύματα που είχε γίνει μόδα στους τζαζ μουσικούς, όπως ο Ντιουκ Έλιγκτον και ο Καμπ Κάλογουέι.
Αργότερα, η μόδα με τα ενισχυμένα καλλυντικά μαλλιών μειώθηκε και με την άνοδο του κινήματος της «μαύρης δύναμης», στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970, το τουρμπάνι και το ντουράγκ παρέμειναν πολιτιστικά σύμβολα εντός της αμερικανικής μόδας. Μάλιστα το ντουράγκ επανήλθε δριμύτερο με την άνοδο της hip-hop μουσικής σκηνής τη δεκαετία του 1980. Τελικά αυτό που κάποτε ήταν ένα απλό κομμάτι ύφασμα προορισμένο να υποδεικνύει την κατωτερότητα των μαύρων, αναδείχτηκε σε σύμβολο μιας ισχυρής έκφρασης ταυτότητας.
Πηγή: Timeline 

Διαβάστε περισσότερα

Στο 44% το ποσοστό αποχής!

Στο 44% εκτιμά η Singular Logic το ποσοστό αποχής στη σημερινή εκλογική διαδικασία.
Εάν επιβεβαιωθεί η εκτίμηση τότε θα πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής της Μεταπολίτευσης σε βουλευτικές εκλογές, μεγαλύτερο και από τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, κατά τις οποίες δεν προσήλθε στις κάλπες το 41,31% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

 

Σημειώνεται ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής από εθνικές κάλπες έχει καταγραφεί στις προηγούμενες εκλογές, τον Σεπτέμβριο του 2015 με 43,43%, ενώ υψηλά ήταν τα αντίστοιχα ποσοστά και στις προηγούμενες εκλογές της μνημονιακής εποχής (Μάιος 2012 34,88%, Ιούνιος 2012 37,51%, Ιανουάριος 2015 35,13%).

Διαβάστε περισσότερα

Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ: Μητσοτάκη κάνε ότι γουστάρεις και τα ΜΑΤ είναι δίπλα σου

Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. Που ψηφίζει ΝΔ και δεν το κρύβει, καλεί τον νέο πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να κάνει «ότι γουστάρει», δηλώνοντας πως τα ΜΑΤ θα είναι στο πλευρό του γιατί αυτά «είναι το κράτος».
«Κυριάκο Μητσοτάκη κυβέρνησε τη χώρα και τους Έλληνες όπως γουστάρεις!!! Τα ΜΑΤ είναι δίπλα σου γιατί ΕΜΕΙΣ είμαστε το κράτος», έγραψε στο facebook ο αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος, που σχεδόν σε κάθε του ανάρτηση δεν παραλείπει να αναφέρει τον αριθμό μητρώου του στο κόμμα της ΝΔ.

Και δεν μένει μόνο σε αυτό, καθώς προειδοποιεί για την επόμενη μέρα στα Εξάρχεια και στα πανεπιστήμια. «Από αύριο ΚΟΠΡΟΙ Αναρχικοί και πουτάνας γιοί θα είμαστε στα Εξάρχεια», γράφει στο προφίλ του.

Απειλεί δε κι όσους τον ακολουθούν στα social media και δεν είναι νεοδημοκράτες. «Θα παρακαλέσω ευγενικά για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά όποιοι ΚΟΠΡΟΙ δεν πρεσβεύουν τις Αρχές, τις Αξίες και τα Πιστεύω της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ν' αποχωρήσουν από μόνοι τους από το προφίλ μου γιατί από αύριο θα τους ξεσκίσω ότι έχουν και δεν έχουν», γράφει.

Διαβάστε περισσότερα