Οι μισθοί πόσο ίσοι είναι στις διάφορες χώρες - μέλη της ΕΕ;

Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε από την ίδια την Κομισιόν ότι οι μέσες ετήσιες αποδοχές του Ελληνα απασχολούμενου (όσων δηλαδή Ελλήνων εξακολουθούν να έχουν οποιαδήποτε δουλειά ακόμη) είναι... τρεις φορές μικρότερες από εκείνες των εργαζομένων του Λουξεμβούργου; Βάσει των στοιχείων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι Ελληνες εργαζόμενοι κερδίζουν 21.930 ευρώ τον χρόνο, ενώ οι Λουξεμβουργιανοί παίρνουν 61.182 ευρώ!

Κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή η διαφορά. Οι Ελληνες κερδίζουν δηλαδή το... 36% των αποδοχών των κατοίκων του Μεγάλου Δουκάτου, οι οποίοι έχουν τους υψηλότερους μισθούς σε ολόκληρη την ΕΕ και έρχονται πρώτοι στις αποδοχές και από τις 28 χώρες. Εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς όμως ότι το μικροσκοπικό Μέγα Δουκάτο με το μόλις μισό εκατομμύριο κατοίκους αποτελεί εξαίρεση στους κόλπους της ΕΕ λόγω του υπερανεπτυγμένου τραπεζικού του τομέα και της συγκέντρωσης πολλών υπηρεσιών της ΕΕ στο έδαφός του, οπότε πιθανόν οι δύο αυτοί παράγοντες να απογειώνουν τεχνητά τις αποδοχές των απασχολουμένων. Λογική η σκέψη, αλλά ελάχιστη επίπτωση έχει στην πράξη. Ελάχιστα θα παρηγορηθούν οι Ελληνες αν συγκριθούν όχι με το μισό εκατομμύριο Λουξεμβούργιους, αλλά με τα 16,8 εκατομμύρια Ολλανδούς ή με τα 10,5 εκατομμύρια Βέλγους ή με τα 8,3 εκατομμύρια Αυστριακούς. Το 36% των αποδοχών μας σε σχέση με τους Λουξεμβούργιους «βελτιώνεται» σε... 39% έναντι των Ολλανδών, οι οποίοι έχουν μέσες ετήσιες αποδοχές 55.275 ευρώ ανά απασχολούμενο. Κερδίζουμε το 41% των αποδοχών των Βέλγων (53.240 ευρώ) ή το 42% των αποδοχών των Αυστριακών (51.874 ευρώ).

Με άλλα λόγια, όλοι αυτοί έχουν δυόμισι φορές περισσότερες αποδοχές από τους Ελληνες! Και να ήταν μόνο αυτοί! Χοντρικά, δυόμισι φορές περισσότερες αποδοχές από τους Ελληνες έχουν και οι Δανοί (53.393 ευρώ), οι Σουηδοί (50.397), οι Γάλλοι (49.256), ακόμη και οι Φινλανδοί (46.888). Διπλάσιες περίπου αποδοχές έχουν οι Ιρλανδοί (44.377), οι Βρετανοί (41.582), οι Ιταλοί (40.286), οι Γερμανοί (38.964). Ακόμη και οι Ισπανοί, με τους οποίους επί δεκαετίες κονταροχτυπιόμασταν στη φτώχεια, έχουν αποδοχές κατά τα δύο τρίτα μεγαλύτερες από τις δικές μας - 34.584 έναντι 21.930 ευρώ! Πάλι στον πάτο της παλιάς ΕΕ των «15» δηλαδή η Ελλάδα; Δυστυχώς, πρέπει με διακριτικότητα να σας πληροφορήσουμε ότι στην ΕΕ των «15» η Ελλάδα καταλαμβάνει την... 16η θέση!!! Αυτό οφείλεται στο ότι μετά τις 13 προαναφερθείσες χώρες της παλιάς ΕΕ των «15», παρεισέφρησαν στην κατάταξη πριν από την Ελλάδα η Σλοβενία (με 24.472 ευρώ μέσες ετήσιες αποδοχές) και η Κύπρος (22.740 ευρώ). Αμέσως μετά τη χώρα μας βρίσκεται η Μάλτα (21.050 ευρώ) και στη 18η θέση η πάντα τελευταία στην ΕΕ των «15» Πορτογαλία, με αποδοχές 20.430 ευρώ.

Από εκεί και κάτω αρχίζει το αβυσσαλέο βάραθρο των χωρών του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» που μετά τις καταρρεύσεις των καθεστώτων τους εντάχθηκαν στην ΕΕ, το 2004 οι περισσότερες και το 2007 και πέρυσι οι τελευταίες. Και τις δέκα (!) τελευταίες θέσεις στις ετήσιες αποδοχές των απασχολουμένων καταλαμβάνουν οι δέκα πρώην σοσιαλιστικές χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ! Επικεφαλής, στη θέση 19, η Κροατία με 17.478 ευρώ. Τελευταίες, στις θέσεις 27 και 28 βρίσκονται πάλι βαλκανικές χώρες - η Ρουμανία με 7.853 ευρώ και η Βουλγαρία με 6.673. Χαίρε βάθος αμέτρητον! Οι δυστυχείς Βούλγαροι και Ρουμάνοι έχουν μόλις το... 11% και το 13% των Λουξεμβούργιων αναφορικά με τις αποδοχές! Εχουν το ένα τρίτο μόλις ακόμη και των αποδοχών των Ελλήνων!

Ας μη βιαστούμε όμως να παρηγορηθούμε. Αυτά τα βαλκανικά φαντάσματα που κινούνται στη ζώνη του λυκόφωτος της ΕΕ, συνιστούν και μια προειδοποίηση προς τους Ελληνες ότι στο «βαρέλι» των κρατών της ΕΕ δεν υπάρχει πάτος! Οι αυταπάτες που έχουν πολλοί Ελληνες του τύπου «μα δεν μπορεί να μας σπρώξουν οι Ευρωπαίοι ακόμη πιο κάτω», αποδεικνύονται εντελώς αβάσιμες από τα στοιχεία που παραθέσαμε. Οι αποδοχές μας μπορούν να μειωθούν απεριόριστα, το βιοτικό μας επίπεδο να κατακρημνιστεί στα Τάρταρα, χωρίς κανένας Ευρωπαίος να ανησυχήσει. Την ευημερία δεν μας τη χαρίζει κανένας, μόνοι μας την κατακτούμε.

      ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Διαβάστε περισσότερα

Την γλώσσα μου έδωσαν ποιητική

Δήμος Χλωπτσιούδης

Οι ερμηνείες και οι ορισμοί της λογοτεχνίας και της ποίησης ειδικότερα σχεδόν πάντα τείνουν να περικλείουν την έννοια ή τη χρήση της γλώσσας. Κατά τον Tzvetan Todorov είναι η τέχνη των λέξεων, καθώς βασικό της εργαλείο είναι η γλώσσα. Η ποίηση, λοιπόν, μπορεί να εκμεταλλευτεί τη διττή λειτουργία της γλώσσας (αναφορική και ποιητική, κυριολεκτική και μεταφορική) σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο επικοινωνίας και τέρψης. Σχηματίζει εικόνες, σκέψεις, συμβουλεύει, μεταφέρει μηνύματα υπαρξιακά, αγωνίες, περιγράφει, διηγείται… Η γλώσσα στην ποίηση κατέχει, λοιπόν, κομβικό ρόλο.
Ήδη οι ποιητές της Επτανησιακής Σχολής αντιλαμβανόμενοι ακριβώς αυτό και δρώντες μέσα σε ένα δίγλωσσο ποιητικό περιβάλλον (συχνά χωρίς βαθιά γνώση της επίσημης γλώσσας) αναζήτησαν τρόπους έκφρασης στη ζωντανή γλώσσα της εποχής. Έτσι ανέδειξαν τη λαϊκή γλώσσα και καθιέρωσαν τη δημοτική στον ποιητικό λόγο (σε αντίθεση με την πιο συντηρητική γλωσσικά πεζογραφία της εποχής). Κάποια στιγμή όμως ο Ροΐδης εγκαλεί τους σύγχρονούς του ποιητές για γλωσσική αδυναμία, καθώς οι περισσότεροι απλά ακολουθούσαν τον προφορικό λόγο χωρίς καμία προσπάθεια καλλιέργειας της ποιητικής γλώσσας.
Τούτη την αδυναμία εντόπισε -πολύ μακριά από το κέντρο και άρα ανεξάρτητος κι ελεύθερος καλλιτεχνικά και γλωσσικά- ο Καβάφης. Εμπλούτισε γλωσσικά τη νεοελληνική ποίηση με τέτοιο τρόπο ώστε καμία από τις δύο γλωσσικές τάσεις της εποχής να μην τον αποδεχτούν στους κόλπους της. Ένα κεντρικό ζήτημα σε τούτη τη γλωσσική καινοτομία του Καβάφη δεν ήταν η αρχαιολατρεία του αυτή καθεαυτή, αλλά η βαθιά γνώση της ελληνικής και η αναγνώριση της στενότητας στην οποία είχε περιέλθει η ποιητική στην εποχή του.
Στην ουσία ο Καβάφης όχι μόνο ανέδειξε την ανάγκη γλωσσικής καινοτομίας μέσα από τον πλούτο της ελληνικής (αρχαΐζουσες λέξεις, όροι αμιγώς λαϊκοί και τοπικοί, επιβιωμένες λέξεις με άλλη σημασία) και προσέγγισε διαφορετικά τη σημειολογία της μέσα στη στιχουργική του χωρίς να υστερούν ρυθμικά και νοηματικά. Ταυτόχρονα όμως έδειξε και την αναγκαιότητα της γλωσσικής μελέτης.
Οι δημιουργοί της γενιάς του 1920 και εκείνοι της γενιάς του 1930 και οι μεταπολεμικοί ποιητές. Μελέτησαν ξένα ρεύματα και μετέφρασαν δημιουργώντας νέες γλωσσικές αναζητήσεις. Μελέτησαν τη λαϊκή γλώσσα, έχοντας και το οπλοστάσιο των δημοτικιστών και της ελληνικής ηθογραφίας, και την προσάρμοσαν στα νέα ρεύματα.
Ανάλογη ήταν και η καινοτομία του Ελύτη με την ανάδειξη της πλούσιας εκκλησιαστικής γλώσσας. Μάλιστα τούτη ήταν εγγύτερα στο λαό καθώς η θρησκευτική αποτελούσε τμήμα της λαϊκής γλώσσας και άρα συγκροτούσε μέρος του προφορικού λόγου. Η ελύτικη γλωσσική ανανέωση παρατηρείται στον ένα ή άλλο βαθμό μέχρι σήμερα έως το Λειβαδίτη και τους εκπροσώπους της γενιάς του 1970 (γενιά της Μεταπολίτευσης).
Οι μοντερνιστές κατέδειξαν ότι η ποιητική γλώσσα πρέπει να έχει μέσα της την ομορφιά και τη χάρη της προφορικής γλώσσας χωρίς να την ακολουθούν πιστά. Κατέδειξαν ότι πηγές γλωσσικής έμπνευσης υπάρχουν παντού. Στην εκκλησιαστική ορολογία, στην Ψυχολογία, στα λαϊκά ιδιώματα, στην αργκό και το νεανικό ιδιόλεκτο.
Ο προφορικός λόγος δε διακρίνεται απλά για τη ζωντάνια αλλά και ως το καλύτερο μέσο μετάδοσης νοημάτων σύνθετων, σαν αυτών που απασχολούν την ποίηση. Διαθέτει ρυθμό και την ίδια στιγμή διακρίνεται για την πεζολογική και ποιητική του δυναμική. Η διάταξή του, η τοποθέτησή του είναι εκείνη που διαμορφώνει το συναίσθημα και τονίζει τη λέξη που κρίνει αναγκαία ο δημιουργός.
Ο ποιητής οφείλει να γράφει λαμβάνοντας υπόψη όλες τις γλωσσικές ποικιλίες της εποχής του (διαφημιστικός λόγος, sms, τηλεοπτική γλώσσα, διάλεκτοι και ιδιώματα, συνθηματική και αποφθεγματική γλώσσα) και να αξιοποιεί εκείνες τις ποικιλίες που εξυπηρετούν περισσότερο την τέχνη και το μήνυμά του. Άλλωστε, ο ποιητής είναι σκλάβος της τέχνης, υπηρέτης του δημιούργηματός του. Στην αντίθετη περίπτωση απλά κάνει ποιητικό τουρισμό.
Σήμερα που όλοι μιλάνε για γλωσσική πενία είναι ανάγκη οι υπηρέτες της ρηματικής αυτής τέχνης να αξιοποιήσουν όλο το γλωσσικό θησαυροφυλάκιο του τόπου. Η επιστροφή σε παλαιότερες γλωσσικές επιρροές (καθαρεύουσα και αρχαΐζουσα κατά το πρότυπο των πεζογράφων του ΙΘ΄ αιώνα) όχι μόνο δεν υπηρετεί την τέχνη, αλλά αδυνατίζει και το ίδιο το έργο. Οι γλωσσικές επιλογές του ποιητή μπορούν να καταστήσουν ένα ποίημα όχι μόνο δυσνόητο, αλλά και απροσπέλαστο. Τούτο όμως καθιστά την ποίηση κρυπτική και εξοστρακίζει το ρυθμό του στίχου προς όφελος του δύσληπτου και του φτιαχτού. Ο ποιητής απεμπολεί τη φυσικότητα από το λόγο του.
Οι σύγχρονες συνθέσεις απαιτούν σύγχρονη γλώσσα, γλώσσα λαϊκή. Ο εμπλουτισμός δε θα έρθει από το παρελθόν, μα μόνο από το παρόν. Από τα κοινωνικά βιώματα που διαμορφώνουν τη γλώσσα και από τη συνθετική δύναμη του ποιητή να τις συνδυάζει με ευαισθησία και γνώση. Η μαγεία της ποιητικής γλώσσας δε λανθάνει στα μέσα του παρελθόντος, αλλά στο σύγχρονο ποιητικό τρόπο που συνδέεται με το συναίσθημα και τις αξίες της εποχής. Και τούτο θα γίνει με μία γλώσσα που θεραπεύει το ποιητικό υλικό. Τα παλαιότερα γλωσσικά εργαλεία αδυνατούν να αποδώσουν το συναίσθημα και το περιεχόμενο της σύγχρονης περιόδου (ειδικά εν μέσω κρίσης αξιών, οικονομικής πολιτικής και κοινωνικής πόλωσης).
Η εμπειρία των μοντερνιστών (ήδη από την εποχή του Παλαμά) αναδεικνύει και την ανάγκη της μελέτης. Το σύγχρονο ποιητικό αδιέξοδο -που πολλοί παρατηρούν- δεν οφείλεται στο διαδίκτυο ή την ελευθεροστιχία και τη γλωσσική πενία, αλλά στην αδυναμία παρακολούθησης των νέων τάσεων του εξωτερικού και στην απουσία μελέτης της ποίησης.
Χωρίς το υπόβαθρο και την αξιοποίηση της ποιητικής παράδοσης (από το δημοτικό άσμα, το Σολωμό και τον Κάλβο έως το Λειβαδίτη και τη λεγόμενη γενιά της κρίσης), δίχως τη μελέτη παλαιότερων και σύγχρονων ποιητικών δοκιμών, ο ποιητής δεν είναι υπηρέτης της τέχνης.
Παράλληλα, η απουσία επαφής των σύγχρονων ποιητών με συνομήλικους εκπροσώπους άλλων Τεχνών τους περιορίζει και γλωσσικά και ως προς το περιεχόμενο. Η επαφή με τη μουσική και τα νέα ρεύματα θα εμπλουτίσει και τη μελωδικότητα και τη γλώσσα της ποίησης και θα ενισχύσει την ποιητική σύνθεση της μελωδίας με τον άμετρο στίχο. Η δε επαφή με τη ζωγραφική θα ενισχύει την εικονοπλαστική δύναμη του στίχου.

Διαβάστε περισσότερα

Metron Analysis: Σταθερή πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ - Τρίτο το ΚΚΕ

Σταθερή παραμένει η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ με την διαφορά μεταξύ τους να βρίσκεται στο 2,6%, σύμφωνα δημοσκόπηση της εταιρείας Metron Analysis για λογαριασμό της εφημερίδας "Παραπολιτικά".





Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ βρίσκεται στην τρίτη θέση με την Χρυσή Αυγή να πέφτει στην τέταρτη.

Συγκεκριμένα τα ποσοστά που δίνει η δημοσκόπηση στην πρόθεση ψήφου είναι:
ΣΥΡΙΖΑ 23%
ΝΔ 20,4%
ΚΚΕ 5,6%
Χρυσή Αυγή 5,3
Ποτάμι 4,8%
Ελιά 4,6%
Ανεξάρτητοι Έλληνες 3,0%
ΑΝΤΑΡΣΙΑ 1,4%

Διαβάστε περισσότερα

Πινοσέτ ή Αγιέντε? Ιδού η απορία!

Μπλέκουν μέσα στο μυαλό μου πολλά μαζί∙ γεγονότα και σκέψεις∙ και δεν ξέρω σήμερα από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Άκουγα την τελευταία ομιλία του Σαλδαδόρ Αγιέντε προς τον λαό της Χιλής, με αφορμή τα γεγονότα της «9/11» του 1973. Είναι μια συγκινητική ομιλία κι έτσι την πήρα, μαζί με μια πρόχειρη μετάφραση στα Ελληνικά και την ανάρτησα στην ΟΚΤΑΝΑ για όποιον ενδιαφέρεται. Σκέφτηκα κι ότι οι τρομοκράτες που επιτέθηκαν κατά των δίδυμων Πύργων τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, ανήμερα της επετείου, δεν θα έπρεπε να επισκιάζουν την μνήμη στην ομορφιά ενός πραγματικού αλτρουιστή ηγέτη, όπως ήταν ο Αγιέντε, αλλά ας το αφήσουμε αυτό το θέμα, γιατί η κουβέντα θα μπλέξει ακόμα πιο πολύ.

Έτσι, θα πεταχτώ στο άλλο θέμα που μου τριβελίζει το μυαλό, και είναι και το σημαντικότερο, διότι αφορά όλους εμάς, εδώ και τώρα. 

Είναι  λοιπόν, αυτή η επιτακτική ανάγκη να βρούμε κι εμείς τον δικό μας Αγιέντε, που να είναι κι αυτός αλτρουιστής και αρκετά γενναίος, ώστε να μην τρομάξει από τα θεριά που τον περιμένουν στη γωνία για να τον κατασπαράξουνε.

Γιατί βέβαια, καμία φορά, η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα κι όλοι έχομε πια καταλάβει ότι το πηγάδι δεν έχει πάτο και ότι ζούμε το περίφημο δόγμα του Σοκ. Όπως το ζήσανε οι Χιλιανοί επί Πινοσέτ, οι Ρώσοι επί Γιέλτσιν, όπως το ζουν οι τελευταίοι ιθαγενείς Ινδιάνοι στη σημερινή Αμερική και η ιστορία αυτή έχει καταστρέψει σε πολλά μέρη πολύ κόσμο -και δεν έχουν τελειωμό οι επαναλήψεις του απάνθρωπου αυτού πειράματος, κι ας αφήνει η μανία της μεθόδου του νεοφιλελευθερισμού πάντα πίσω της δάκρυα, θανάτους και δυστυχία. Και τώρα ήρθε, έχει έρθει ήδη, και είναι ζώσα η στιγμή και για εμάς. Ήρθε η σειρά μας!

Αυτή είναι η κατάσταση και την ξέρομε όλοι. Κάποιοι θα επιβιώσουμε, πιστεύουμε, γιατί ως τα τώρα έχομε σταθεί πιο ικανοί ή πιο τυχεροί. Μέχρι σήμερα, αυτό να λέγεται, γιατί δεν ξέρομε τι μας ξημερώνει αύριο με αυτούς τους Ολετήρες που μας κυβερνούν και που μόλις προχθές έσκισαν άλλη μια σελίδα από το Ελληνικό Σύνταγμα, υπερψηφίζοντας το μόνιμο χαράτσι στο κεραμίδι που έχομε πάνω από το κεφάλι μας∙ ενοικιαστές μας κατάντησαν στο βιός μας, επαναφέροντας -καθώς σφυρίζουν αδιάφορα οι αναίσχυντοι, ένα ακόμα άδικο, κι ας έχει κριθεί ως αντισυνταγματικό το μέτρο από τα αρμόδια δικαστήρια, κι ας μην έχει στεγνώσει ακόμα, καλά-καλά ούτε το μελάνι αυτής της δικαστικής απόφασης. 

Όμως η κατάσταση αυτή δεν είναι δυνατόν να διαιωνίζεται και το κράτος της αυθαιρεσίας των ιταμών που μας κυβερνούν δεν πάει άλλο και κάτι πρέπει να αλλάξει.

Αλλά για να αλλάξει η κατάσταση, πρέπει πρώτα να αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας.

Αλλά για να αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας, χρειάζονται κεφάλαια.

Τα κεφάλαια αυτά δεν είναι κανείς διατεθειμένος να μας τα δανείσει, πόσο μάλλον να τα εμπιστευθεί αύριο, σε έναν αριστερό Πρωθυπουργό! Όχι, πάντως, πριν αυτός ο Πρωθυπουργός, κάνει  12 ή 13 κυβιστήσεις, κοινώς κολοτούμπες -όσες είναι και οι συνιστώσες του Σύ.Ριζ.Α., για να χαριτολογήσουμε και λίγο με το δράμα που ζούμε.

Άρα, αν δεν βρεθεί ο δικός μας ο Αγιέντε, αυτός που θα βάλει έναν φραγμό στην ανομία και που θα ακολουθήσει την οσμή του κλεμμένου χρήματος, την έχομε βαμμένη.

Γιατί  αν δεν αναζητηθούν και δεν εντοπιστούν κάποια από τα χρήματα που έχουν κλαπεί από τα ελληνικά δημόσια ταμεία την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία, ουδέποτε θα βρεθούν επαρκή και φθηνά κεφάλαια για την ανοικοδόμηση που χρειάζεται ο τόπος, αλλά αντίθετα, μια ζωή θα καθόμαστε στην άκρη του πεζοδρομίου των "αγορών" με το χέρι απλωμένο, να μας κλωτσάνε οι περαστικοί.

Εξυπακούεται ότι η περίφημη λίστα Λαγκάρντ είναι μόνο το νύχι του τέρατος που λυμαίνεται τον τόπο. Ούτε βέβαια είναι λύση να καλέσουμε τους συντρόφους του Κ.Κ. της Κίνας για να τους πουλήσουμε τη Θράκη να την κάνουν Ειδική Οικονομική Ζώνη. Τι ειρωνεία, αλήθεια!

Προαπαιτούμενα και μάλιστα εκ των ουκ άνευ, είναι τα χρηματικά κεφάλαια λοιπόν, αλλά χρειάζεται και ένα σχέδιο. Εν αναμονή της αποψινής ομιλίας του Αλέξη, από τη ΔΕΘ, ελπίζω να μην ακούσω πάλι παρόμοια με τα περσινά.

Εγώ, πάντως, του έστειλα μιαν επιστολή, που του τα λέω με το νι και με το σίγμα, αλλά δεν ξέρω αν την έλαβε.

Να σου πω και το άλλο: ότι κι αν λέγεται εναντίον του Αλέξη, το ακούω με προσοχή και πολλές φορές συνυπογράφω κι εγώ τη βάσιμη κριτική κι ας μου κάνουν μούτρα, οι φίλοι μου οι Συριζαίοι.

Όμως σε ρωτώ: αν δε δοκιμαστεί κι αυτός, πώς θα ξέρομε ότι είναι ακατάλληλος? Αν δεν είναι αυτός ο Αγιέντε που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, τόσο το χειρότερο για εμάς. Επειδή όμως οι επιχειρήσεις μπορεί να χρεοκοπούν, αλλά οι λαοί ποτέ, που θα πάει, αν μας βγει κι ετούτος σκάρτος, δε θα χαθούμε, θα τον βρούμε κι εμείς τον δικό μας Αγιέντε, αργά ή γρήγορα. Πρώτα όμως να δοκιμάσουμε αυτόν που τον προτιμάει σήμερα ο ένας στους τέσσερις Έλληνες κι Ελληνίδες, αφού τον έχομε μέσα στα πόδια μας.

Κακά τα ψέμματα: καλύτερα για εμάς θα είναι να προκύψει ότι ο Αλέξης κάνει για τη δύσκολη δουλειά, ότι μπορεί να πιάσει στα χέρια του την καυτή πατάτα, διότι έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι κι επειδή κάθε μέρα που περνάει η ψαλίδα των δημο(σ)κόπων ανοίγει, και κάθε μέρα που ξημερώνει, η ψαλίδα των δημο(σ)κόπων κλείνει, και δώσ' του με την ψαλίδα να ψαλιδίζονται κάθε μέρα περισσότερες ελπίδες, περισσότερα όνειρα, περισσότερες ζωές.

Αλλά από τα διαβάσματά του, θα ξέρει κι ο ίδιος ο Αλέξης ότι πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αφουγκράζεται τον λαό του κι όχι εκείνος που εμπιστεύεται τυφλά το επιτελείο του κι αυτούς που του λένε ότι δεν υπάρχει θέμα λογιστικού έλεγχου του δημόσιου χρέους ή τους άλλους που περισπούδαστα δηλώνουν ότι θα λυθεί το πρόβλημά μας με την πάταξη της φοροδιαφυγής, γιατί τ' ακούει αυτά ο γονατισμένος ραγιάς που κλέβει από τον φοροεισπράχτορα ό,τι μπορεί, προκειμένου να επιβιώσει, και του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο! Τ' ακούει κι ο μεγαλομπακάλης και γελάει βροντερά!

Διαβάστε περισσότερα

ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΞΕΓΡΑΨΕΙ ΤΗ ΔΕΞΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το ακατόρθωτο έχει ήδη πετύχει ο δεξιός πρωθυπουργός της Σουηδίας Φρέντρικ Ρέινφελντ: είναι ο μοναδικός δεξιός ηγέτης εδώ και σχεδόν έναν αιώνα που κατόρθωσε να επανεκλεγεί πρωθυπουργός σε αυτή τη χώρα που έχει αναδειχθεί σε συνώνυμο της σοσιαλδημοκρατίας! Ολοι όμως του κουνούν μαντίλια αποχαιρετώντας τον εν όψει των μεθαυριανών βουλευτικών εκλογών στη Σουηδία. Οι πάντες θεωρούν βέβαιη την ήττα του και οι δημοσκοπήσεις δεν δίνουν στο κόμμα του ποσοστό ούτε καν 25%. Ο σοσιαλδημοκράτης αρχηγός Στέφαν Λέφβεν προβάρει ήδη το πρωθυπουργικό κοστούμι. Το ιδιόρρυθμο και διασκεδαστικό είναι πως, αν εμπιστευθεί κάποιος τις δημοσκοπήσεις, δεν αποκλείεται ο Λέφβεν να γίνει πρωθυπουργός σημειώνοντας το χειρότερο αποτέλεσμα των σοσιαλδημοκρατών στη Σουηδία από τη λήξη του... Α' (ναι, του Α', όχι του Β'!) Παγκοσμίου Πολέμου, σχεδόν εκατό χρόνια πριν. Υπάρχουν δημοσκοπήσεις που δείχνουν τους σοσιαλδημοκράτες να παίρνουν κάτω ακόμη και από 30%.

Το σουηδικό εκλογικό σύστημα είναι αναλογικό για όποια κόμματα υπερβούν το 4% και μπουν στο κοινοβούλιο. Αυτό σημαίνει ότι οι σοσιαλδημοκράτες σε καμιά περίπτωση δεν θα κυβερνήσουν μόνοι τους.

Οι υπ' αριθμόν ένα σύμμαχοί τους για τον σχηματισμό κυβέρνησης είναι έτοιμοι: πρόκειται για τους Πράσινους. Στις δημοσκοπήσεις πάνε μια χαρά και διεκδικούν να αναδειχθούν τρίτο κόμμα. Αν όμως οι σοσιαλδημοκράτες βγουν μεν πρώτο κόμμα (αυτό θεωρείται σίγουρο), αλλά με ποσοστό γύρω στο 30%, δεν αποκλείεται καθόλου να μην φτάνουν μόνο οι Πράσινοι για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Είναι ήδη έτοιμος και ο δεύτερος κυβερνητικός εταίρος.

Πρόκειται για την Αριστερά, η οποία κανένα πρόβλημα δεν θα προκαλέσει στους Σουηδούς σοσιαλδημοκράτες, όποια πολιτική και αν ακολουθήσει η κυβέρνησή τους, όσο δεξιά και αν είναι αυτή. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν βέβαια αυτά που η κάλπη θα βγάλει αναφορικά με το πόσο θα πέσουν οι σοσιαλδημοκράτες και η Δεξιά, αν οι σοσιαλδημοκράτες θα χρειαστούν μόνο τους Πράσινους ή και την Αριστερά για να σχηματίσουν κυβέρνηση και τα λοιπά, αλλά αυτά δεν δικαιολογούν το γενικότερο ενδιαφέρον που έχουν προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη οι μεθαυριανές βουλευτικές εκλογές στη Σουηδία, ουσιαστικά για πρώτη φορά. Αλλη είναι η αιτία του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος - η θεωρούμενη ως βέβαιη άνοδος της Ακροδεξιάς στη Σουηδία, η οποία βάσει των δημοσκοπήσεων δεν αποκλείεται ακόμη και να... διπλασιάσει το ποσοστό της!

Η σουηδική Ακροδεξιά, η οποία φέρει την παραπλανητική ονομασία Δημοκράτες της Σουηδίας, πρώτη φορά μπήκε στο κοινοβούλιο το 2010, στις προηγούμενες εκλογές, είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματός της το 1988. Η πορεία της ήταν αργή και βασανιστική. Αρχισε το 1988 παίρνοντας μόλις το... 0,02%, ως νεοναζιστική συμμορία. Πολύ πιο «κυριλέ» όσο περνούσαν τα χρόνια, το 2010 έφτασε στο 5,7%! Εκανε έτσι την έκπληξη. Με πρωτοπόρο εδώ και δεκαετίες τη Δανία και κατόπιν τη Νορβηγία, η Ακροδεξιά επελαύνει στις σκανδιναβικές χώρες. Η Σουηδία ήταν το τελευταίο οχυρό κατά της Ακροδεξιάς. Επεσε όμως και αυτό και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τους Σουηδούς ακροδεξιούς να βρίσκονται πλέον γύρω στο 10%. Αν αυτό επιβεβαιωθεί και στην κάλπη μεθαύριο, τα πράγματα θα είναι σοβαρά.

Η ουσία είναι πάντως ότι η τρυφερή και γεμάτη σεβασμό εικόνα που έχουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Ελληνες για τη Σουηδία λόγω της στάσης που είχαν οι Σουηδοί να αγκαλιάζουν ειλικρινά κάθε Ελληνα φυγάδα στα μακρινά χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών, όπως και κάθε κατατρεγμένο από ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο, δεν ισχύει πλέον. Η Σκανδιναβία δεν είναι πια το καταφύγιο κάθε πολιτικά διωκόμενου. Οι κάτοικοί της έχουν αλλάξει συμπεριφορά, είναι πολύ πιο δεξιοί από παλιά και αντί να διδάσκουν με τη στάση τους πρακτικά όλους τους Ευρωπαίους πώς ενσωματώνονται και γίνονται αποδεκτοί από τη σουηδική κοινωνία οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι μετανάστες, έχουν τώρα πια κι αυτοί πρώτο μέλημα πώς να τους διώξουν από τη χώρα τους. Σε τι βαθμό αυτό θα εκφραστεί και στην κάλπη, θα μας το ανακοινώσει το εκλογικό αποτέλεσμα μεθαύριο.

Διαβάστε περισσότερα

“Το Βιβλίο των Ερωτήσεων” - Pablo Neruda

1.
Γιατί τεράστια τόσο τ’ αεροπλάνα
βόλτες δε κάνουνε με τα παιδιά τους;

Ποιο είναι το κίτρινο πουλί
που τη φωλιά γεμίζει με λεμόνια;

Γιατί δεν τα μαθαίνουν να μαζεύουν
μέλι απ’ τον ήλιο τα ελικόπτερα;

Που άφησε η ολόγιομη σελήνη
το νύχτιο σάκο της με αλεύρι;

2.

Αν πέθανα χωρίς να καταλάβω
τώρα από ποιόν ρωτάω την ώρα;

Από πού βγάζει τόσα φύλλα
η κάθε της Γαλλίας άνοιξη;

Που ο τυφλός μπορεί να ζήσει
που οι μέλισσες τον κυνηγάνε;

Αν και το κίτρινο τελειώσει
με τι το ψωμί θα φτιάχνουμε;

3.

Πες μου, είναι γυμνό το ρόδο
ή έχει μόνο αυτό το ρούχο;

Γιατί τα δέντρα συναντούνε
το μεγαλείο των ριζών τους;

Ποιός, ποιός τις τύψεις που ακούει
απ’ το παράνομο αμάξι;

Είναι στον κόσμο κάτι πιο θλιμμένο
από ένα τρένο ακίνητο μες στη βροχή;

7.

Είναι ειρήνη του περιστεριού η ειρήνη;
Ο λιόπαρδος κάνει τον πόλεμο;

Γιατί ο καθηγητής διδάσκει
τη γεωγραφία του θανάτου;

Τι τρέχει με τα χελιδόνια
που αργά φτάνουν στο κολέγιο;

Είναι αλήθεια πώς μοιράζουν
γράμματα διάφανα στα ουράνια;

8.

Τι πράγμα προκαλεί τα ηφαίστεια
και φτύνουν φλόγα κρύο τρέλα;

Γιατί ο Χριστόφορος Κολόμβος
δεν ανακάλυψε την Ισπανία;

Πόσα ερωτήματα έχει ο γάτος;

Τα δάκρυα που δεν κλαίγονται
προσμένουν σε μικρές λιμνούλες;

Ή είναι αόρατα ποτάμια
που τρέχουν όλο προς τη θλίψη;

12.

Σε ποιόν χαμογελάει το ρύζι
με δόντια άπειρα λευκά;

Γιατί τις σκοτεινές τις εποχές
γράφουν με αόρατο μελάνι;

Γνωρίζει η ωραία του Καράκας
πόσες έχει το ρόδο φούστες;

Γιατί να με τσιμπούν οι ψείρες
και οι λογοτεχνικοί λοχίες;

24.

Το 4 είναι 4 για όλους;
Τα εφτά ειν’ όλα ίδια;

Το φως που σκέφτεται ο κρατούμενος
είναι το ίδιο αυτό που σε φωτίζει;

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι χρώμα
ειν’ ο Απρίλης των αρρώστων;

Ποια μοναρχία δυτική
έχει σημαία παπαρούνες;

43.

Ποια ήταν αυτή που σ’ αγαπούσε
στο όνειρο, όταν κοιμόσουν;

Που παν τα πράγματα του ονείρου;
Πάνε στα όνειρα των άλλων;

Και ο πατέρας που ζει στα όνειρά σου
Πεθαίνει πάλι όταν ξυπνάς;

Ανθοφορούνε τα φυτά του ονείρου
και ωριμάζουν τα βαριά τους φρούτα;

59.

Γιατί δεν γεννήθηκα μυστηριώδης;
Γιατί με δίχως συντροφιά μεγάλωσα;

Ποιός μ’ έστειλε να χαλαρώσω
τις πόρτες της ίδιας μου της περηφάνιας;

Και Ποιός έβγαινε για μένα να ζήσει
όταν κοιμόμουν ή όταν αρρώσταινα;

Τι σημαία ξεδιπλώθηκε
εκεί όπου δεν με ξεχάσαν;

60.

Και τι σημασία έχω εγώ
στο δικαστήριο της λησμονιάς;

Ποια είν’ η αναπαράσταση
του ερχομένου αποτελέσματος;

Είναι ο σπόρος δημητριακού
με το κίτρινο πλήθος του;

Ή είναι η κοκκαλιάρικη καρδιά
ο αντιπρόσωπος του ροδάκινου;

65.

Λάμπει η σταγόνα του μετάλλου
σαν συλλαβή στο άσμα μου;

Και δεν σέρνεται μια λέξη
φορές σαν ένα ερπετό;

Δεν έριξε μες στην καρδιά σου
ένα όνομα σαν πορτοκάλι;

Από ποιο ποτάμι βγαίνουν τα ψάρια ;
Από τη λέξη αργυροχόος;

Και δεν ναυαγούν τα ιστιοφόρα
από υπερβολή φωνηέντων;

67.

Μπορείς, αναγνωστάριο, να μ’ αγαπήσεις
και να μου δόσεις ένα φιλί ουσιαστικό;

Το λεξικό είναι ένας τάφος
ή μια κηρήθρα κλειστό μέλι;

Σε ποιο παράθυρο κάθισα
κοιτάζοντας το χρόνο το θαμμένο;

Ή αυτό που βλέπω από μακριά
είναι αυτό που δεν έχω ζήσει ακόμα;

74.

Γιατί μένει στα κλαριά
μέχρι που τα φύλλα πέφτουν;

Και που μένουν κρεμασμένα
τα κίτρινα παντελόνια του;

Αλήθεια πως μοιάζει να προσμένει
να συμβεί κάτι το φθινόπωρο;

Ίσως η ζέστη ενός φύλλου
ή η μεταφορά του σύμπαντος;

Υπάρχει ένας μαγνήτης κάτω από τη γη
μαγνήτης αδελφός του φθινοπώρου;

Πότε υπαγορεύεται κάτω απ’ τη γη
η ονομασία του ρόδου;

*********

Το βιβλίο ανήκει στην όψιμη παραγωγή του Νερούδα και φαίνεται να γράφτηκε μεταξύ 1971(Γαλλία) και 1973 (Χιλή). Δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του ποιητή το 1974. Ο ποιητής έχει δοκιμάσει τη μορφή των ερωτήσεων στο ποίημα «Από το κλειστό στόμα μπαίνουν οι μύγες» στο βιβλίο Εστραβαγάριο. Από τη μορφή αυτού του ποιήματος βγαίνει ολόκληρο το παρόν βιβλίο.

Στο Βιβλίο των Ερωτήσεων έχουμε την αλλεπάλληλη ερωτηματοθεσία που προσιδιάζει σε ένα παιδί που ρωτάει για τον κόσμο. Από μια άποψη πρόκειται για παιδικά ποιήματα. Κάποια μάλιστα αποσπάσματα του βιβλίου έτυχαν τέτοιο χειρισμό και δημοσιεύτηκαν με σχέδια απευθυνόμενα σε παιδιά.

Αυτό που τώρα μας είναι αόρατο είναι το γιατί μιας τέτοιας ποιητικής αντίδρασης. Γιατί μας είναι σχεδόν αόρατη η πίεση της κομματικής σοβαροφάνειας που αξίωναν τα κομμουνιστικά κόμματα από τα μέλη τους, πόσο μάλλον από το Νερούδα, τον χρεωμένο με το Γενικό Άσμα. Και ο Νερούδα ως γνήσιος ποιητής έβλεπε καθαρά αυτό τον αόρατο κορσέ με τον οποίο προσπαθούσαν να τον μουμιοποιήσουν, και πιστεύω πως αυτό ήταν που τον οδήγησε στη συγγραφή του Εστραβαγάριου και του βιβλίου που μεταφράζουμε εδώ. Κάποια παρόμοια προβλήματα είχε και ο δικός μας ο Ρίτσος εδώ όταν η δημοσίευση των πεζογραφημάτων του σκόνταψε πάνω στην υπερσυντηρητική κομματική ηθική. Και βέβαια ο Ρίτσος και ο Νερούδα είχαν την εμβέλεια να αντιδράσουν, άλλοι πολλοί βρέθηκαν στα μικρά σαγόνια των συνελεύσεων και των διαγραφών.

Σε όλους αυτούς που υπερεκτίμησαν συναισθηματικά όλες αυτές τις αστείες τώρα πια διεργασίες, και στα παιδιά, που βρίσκονται στην ηλικία των ερωτήσεων είναι χαρισμένη αυτή η μετάφραση.

 (μετάφραση: Γιώργος Μίχος) (Α’ δημοσίευση)

  Πηγή: poiein.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πάνω από 10,5 εκατ. δολάρια την ώρα!

   Το τί και το πώς συνέβη εκείνο το πρωινό στη Νέα Υόρκη, τί προηγήθηκε, πώς σχεδιάστηκε, ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις της επιχείρησης και των μηχανισμών που την έφεραν σε πέρας, ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ στην ολότητά τους.

   Ωστόσο στα 13 χρόνια που συμπληρώθηκαν χτες από την τραγική «επέτειο» του χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους τα γεγονότα που ακολούθησαν δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει σαν πρόσχημα το αίμα ακόμα και του αμερικανικού λαού, όπως συνέβη με τα σχεδόν 3.000 θύματα της επίθεσης στη Νέα Υόρκη, για να επεκτείνει τη θηριωδία του.
   Έχει πια αποκαλυφθεί στην ολότητά του: Η 11η Σεπτέμβρη 2001 ήταν η αφορμή για την επιβολή μιας παγκόσμιας χούντας, που στα κελιά της, στο Γκουαντανάμο, στο Αμπού Γκράιμπ, στις μυστικές φυλακές της CIA, επιβλήθηκε ο νόμος των «Αουσβιτς» της νέας τάξης.

   Στα 13 χρόνια που πέρασαν από τότε η μπότα του Αμερικανού πεζοναύτη εγκαταστάθηκαν σε πάνω από 150 χώρες του πλανήτη και τα «έξυπνα όπλα» των Μπους - Ομπάμα και των Ευρωπαίων συμμάχων τους έσπειραν αμέτρητες «11ες του Σεπτέμβρη» στον κόσμο.

• Ο μέσος όρος των (επίσημα καταγεγραμμένων) νεκρών στο Αφγανιστάν ανέρχεται στους 100 κάθε βδομάδα...
• Στο Ιράκ ο πραγματικός αριθμός των εκατοντάδων χιλιάδων  νεκρών είναι αδιευκρίνιστος.
• Ο αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που επέστρεψαν στις ΗΠΑ μέσα σε φέρετρο ξεπερνούν τις 5.000…  

   Θα το επαναλάβουμε: Η 11η Σεπτέμβρη, το αίμα του ίδιου του αθώου αμερικανικού λαού, αξιοποιήθηκε από τον ιμπεριαλισμό ως εφαλτήριο για να περάσει από τους «ανθρωπιστικούς» του πολέμους (όπως στη Γιουγκοσλαβία), στους «προληπτικούς» του πολέμους. Μετατράπηκε από τις ΗΠΑ σε «άλλοθι» για να διακηρύξουν στον πλανήτη το δόγμα τους: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
   Έγινε το άλλοθι για να επιβληθεί ένα παγκόσμιο καθεστώς τρομο-υστερίας, τρομονόμων, φακελώματος, καταπάτησης ελευθεριών, φαλκίδευσης ατομικών δικαιωμάτων, απαγωγών, βασανιστηρίων, απροσχημάτιστων επεμβάσεων στο εσωτερικό κρατών για εγκατάσταση «Τσολάκογλου» και αμερικανοτσολιάδων ανά τον κόσμο, για κατασκευασμένες «επαναστάσεις», για «Κοσσυφοπέδια» και αναβίωση του «πολέμου των άστρων».

«Σχέδιο Για Τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα» (PNAC)

   Είναι αξιοσημείωτο: Μετά την 11^η Σεπτέμβρη τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως περίπου τα περιέγραφε το περίφημο «Σχέδιο Για Τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα» (PNAC) που ιδρύθηκε το 1997, με απολύτως ξεκάθαρους και διακηρυγμένους στόχους: Την απόλυτη και με κάθε μέσο επιβολή της αμερικανικής κυριαρχίας στον κόσμο κατά τον 21ο αιώνα.
   Στα «μανιφέστα» του PNAC, που είδαν το φως της δημοσιότητας τόσο τον Ιούνη του 1997, όσο και το Νοέμβρη του 2000 (το δεύτερο, δηλαδή, μόλις ένα χρόνο πριν από τους Δίδυμους Πύργους) γινόταν καθαρό πως η αμερικανική κυριαρχία θα περνούσε μέσα από «προληπτικούς» πολέμους, μέσα από την καθυπόταξη έως και κατάργηση του ΟΗΕ (που παρουσιαζόταν σαν ένα «φόρουμ για αριστερίζοντες, αντισιωνιστές και αντιιμπεριαλιστές») και μέσα από την επιβολή της κρατικής τρομοκρατίας ως παρονομαστή των διεθνών σχέσεων.
   Μάλιστα, στο «μανιφέστο» του Νοέμβρη του 2000 περιέχεται και μια ενδιαφέρουσα «προφητεία»: «Εάν σημειωθεί ένα καταστροφικό συμβάν, όπως ένα νέο Περλ Χάρμπορ, αυτό θα έχει καταλυτικές συνέπειες» για να τεθεί το αμερικανικό σχέδιο σε εφαρμογή μια ώρα αρχύτερα. Αυτά τα έλεγαν οι εμπνευστές του σχεδίου ένα χρόνο πριν από τους Δίδυμους Πύργους...

Οικονομική διάσταση

   Η κτηνωδία και η καταστροφή που ακολούθησε του Δίδυμους Πύργους αποτέλεσε και αποτελεί, ταυτόχρονα, μια υπερκερδοφόρα μπίσνα για τα μονοπώλια του ολέθρου:

• Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις το άμεσο κόστος του πολέμου μόνο σε Αφγανιστάν και Ιράκ υπολογίζεται ότι έχει ανέλθει ήδη στο 1,5 τρισ. δολάρια.
• Από το 2001 και μετά, πάνω από 10,5 εκατομμύρια δολάρια δίνονται κάθε ώρα (!) από το Αμερικανικό Πεντάγωνο στο Μινώταυρο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος για τη συνέχιση των επιχειρήσεων («National Priority Project cost of war»).
• Κατά τον νομπελίστα Στίγκλιτς το συνολικό κόστος του πολέμου σε Αφγανιστάν και Ιράκ ξεπερνάει αθροιστικά από το 2001 τα 6 τρισ. δολάρια!

   Δεν πρόκειται για χρήματα που πληρώνουν οι ΗΠΑ. Είναι τα χρήματα που πληρώνει η ανθρωπότητα για να τρέφεται ο Μινώταυρος του ιμπεριαλισμού.
   Με αυτά τα χρήματα που κερδίζουν οι πετρελαϊκές εταιρείες και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα θα μπορούσε εντός των ΗΠΑ:
   1) Να έχει εξασφαλιστεί η υγειονομική περίθαλψη 2 φορές για όλο τον πληθυσμό των ΗΠΑ των 300 εκατομμυρίων ανθρώπων.
   2) Να έχει εξασφαλιστεί η επάνδρωση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με 30 εκατομμύρια δασκάλους.
   3) Να έχει εξασφαλιστεί η πανεπιστημιακή εκπαίδευση όλων των αποφοίτων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για την επόμενη 30ετία.
   4) Να έχουν κατασκευαστεί 16 εκατομμύρια συγκροτήματα κατοικιών.
   5) Να έχει εξασφαλιστεί πάνω από 15 φορές η ασφάλιση των 50 εκατομμυρίων ανασφάλιστων Αμερικανών πολιτών.
   6) Με το κόστος ενός μόνο μήνα πολέμου θα μπορούσε να έχει 6πλασιαστεί η δαπάνη για την έρευνα εναντίον του καρκίνου.
   7) Με το κόστος μιας μόνο μέρας του πολέμου θα μπορούσε να έχει εξασφαλιστεί η πανεπιστημιακή εκπαίδευση για 200.000 φτωχούς φοιτητές.
   Και κάτι ακόμα:
Με το κόστος του 1,5 τρισ. δολαρίων των πολέμων σε Ιράκ και Αφφγανιστάν θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί η πείνα παγκοσμίως πάνω από 10 φορές.
   Τίποτα απ' όλα αυτά, όμως, όπως η εξάλειψη της πείνας και η εξασφάλιση περίθαλψης και εκπαίδευσης στους ανθρώπους δεν επιφέρει το επιδιωκόμενο για τους καπιταλιστές κέρδος.
   Ως εκ τούτου, τα μονοπώλια για την εξασφάλιση του κέρδους τους επιδίδονται στη γνωστή εκείνη ιστορία, την ιστορία του πολέμου. Βλέπετε ο πόλεμος, όπως είχε ευφυώς επισημάνει ο Κλάουζεβιτς, δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έτσι θα ξελασπώσουμε τα υπερχρεωμένα γερμανικά κρατίδια και δήμους

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΙ ΔΗΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΙ Ο ΑΝΘΥΠΑΤΟΣ ΦΟΥΧΤΕΛ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΧΕΡΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΜΥΖΗΣΟΥΝ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΟΙ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΙ;

Αντιγράφω από δελτίου τύπου αναρτημένο στην επίσημη ιστοσελίδα του δήμου Ωραιοκάστρου στο νομό Θεσσαλονίκης.
«…σε αυτό το πρωτοποριακό εγχείρημα εισέρχεται ο διευρυμένος Δήμος
Ωραιοκάστρου έχοντας πετύχει την αδελφοποίηση με το Δήμο Detmold, με τον
οποίο διατηρεί αγαστές σχέσεις.. …μεταξύ των άλλων θα επισκεφθούν ένα κέντρο διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών»
(http://www.oraiokastro.gr/files/118/deltiatipou/2012/dtklimatikiallagi.pdf)
Το αδερφάκι του Ωραιοκάστρου, ο δήμος Detmold είναι μια πόλη που βρίσκεται στο κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας στη Γερμανία. Ας δούμε από περιέργεια τι δημοσιευόταν στον τοπικό Τύπο αυτού του δήμου πριν από λίγο καιρό:

«Sehr geehrter Herr Bürgermeister, sehr geehrte Damen und Herren,
die Stadt Detmold hat einen Berg von über 148 Millionen Euro Schulden angehäuft. Die Pro Kopf Verschuldung eines jeden Detmolder Bürgers beträgt über 2000 Euro.»
(http://auf-detmold.npage.de/haushaltsrede.html)
Μετάφραση: «Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε. Αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι,
η πόλη Detmold έχει στοιβάξει ένα βουνό χρέους πάνω από 148 εκατομμύρια ευρώ. Ο κατά κεφαλήν καταμερισμός χρέους σε κάθε πολίτη του Detmold είναι πάνω από 2000 ευρώ»
Χαρμόσυνο λοιπόν το γεγονός της παραπάνω αδελφοποίησης για όσους ζούνε ακόμα στην εποχή της αγνότητας και της αθωότητας. Τί ρομαντικό τα δυό αδελφάκια το πρώτο που κάνουν πια ως αδέλφια να είναι η επίσκεψη σε κέντρο ανακύκλωσης,
Το ποσό αυτό βέβαια δεν είναι παρά χαρτζιλίκι μπροστά σε αυτά που ακολουθούν παρακάτω στο κείμενο.
Κάμερα 2.
Οι λέξεις Πλάητε ( Pleite: φαλιρισμένος) και Φερσούλντετ (Verschuldet: χρεωμένος) ακούγονται εδώ και πολλά χρόνια στη Γερμανία κάθε φορά που γίνεται λόγος για την οικτρή οικονομική κατάσταση των γερμανικών πόλεων και των γερμανικών ομοσπονδιακών κρατιδίων.
Τώρα πια το θέμα κοσμεί τα πρωτοσέλιδα των γερμανικών εφημερίδων. Τα πράματα έχουν εξελιχθεί πολύ χειρότερα. Και φυσικά σκέφτεται κάποιος «πώς γίνεται ρε παιδί στη Γερμανία να ακούγονται τέτοιες λέξεις; Στη Γερμανία; Με τέτοια ανάπτυξη; »
Η Γερμανία ως γνωστό αποτελείται από 16 κρατίδια (και ένα η Ελλάδα, 17) το καθένα από τα οποία παρουσιάζει τον δικό του προϋπολογισμό.
Ενδεικτικά, το κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας είχε στις 31.12.2010 χρέος ύψους 174 δισεκατομμυρίων ευρώ, το μισό δηλαδή χρέος της Ελλάδας για το οποίο θα πρέπει εδώ να πεθάνουμε προκειμένου να το εξυπηρετήσουμε. Βέβαια, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω ο κύριος Τατούλης, ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου δεν συμφωνεί με τα επίσημα στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Λέτε να έχει δίκιο;
Ας δούμε τον επίσημο πίνακα χρέους των ομοσπονδικών κρατιδίων της Γερμανίας όπου έχω μεταφράσει κάποιες σημαντικές επικεφαλίδες. Μας ενδιαφέρει περισσότερο η πρώτη στήλη. Το χρέος που αντιστοιχεί στη Ρηνανία-Βεστφαλία το έχω κοκκινίσει.
Schulden(Χρέη)
Schulden der Länder am 31.12.2010

Χρέη Ομοσπονδιακών Κρατιδίων την 31.12.2010

Insgesamt

(Συνολικά) Wertpapier-

schulden Beim nicht-

öffentlichen Bereich

Kassenkredite Kredite

in Millionen Euro (Σε εκατομμύρια ευρώ)

 Baden-Württemberg 58217 30 189 – 28 029

Bayern 29165 10 266 – 18 900
Brandenburg 19785 10 749 370 8 666
Hessen 36930 25 583 4 11 343
Mecklenburg-Vorpommern 10263 4 561 – 5 702
Niedersachsen 54251 28 100 0 26 151
Nordrhein-Westfalen 174790 102 412 3 091 69 287
Rheinland-Pfalz 30547 17 581 990 11 976
Saarland 11789 2 856 321 8 612
Sachsen 6408 769 – 5 639
Sachsen-Anhalt 20543 10 488 0 10 055
Schleswig-Holstein 27555 12 833 13 14 710
Thüringen 16450 3 954 64 12 432
Berlin 60243 36 175 – 24 068
Bremen 18053 10 092 50 7 912
Hamburg 25120 10 465 28 14 626
Insgesamt 600110 317 072 4 930 278 108

(Πηγή: Στατιστική Υπηρεσίας της Γερμανίας https://www.destatis.de/DE/ZahlenFakten/GesellschaftStaat/OeffentlicheFinanzenSteuern/OeffentlicheFinanzen/Schulden/Tabellen/SchuldenLaender_311210.html )Αυτός ο κατακερματισμός της Γερμανίας σε κρατίδια αποτελεί ένα ταχυδακτυλουργικό λογιστικό τρικ ώστε η Γερμανία να εξαφανίζει χρέος που διαφορετικά θα επιβάρυνε και θα καταλογιζόταν στον προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης. Με αυτό τον τρόπο ο κρατικός προϋπολογισμός της Γερμανίας εμφανίζεται να πετυχαίνει πλεονάσματα ή ελλείμματα που όμως, για την ώρα, χαρακτηρίζονται «υγιή» αφού βέβαια ο λόγος για τον οποίο τα έξοδα υπερέβησαν τα έσοδα (άρα -> έλλειμμα) είναι επειδή ο δανεισμός έγινε προκειμένου αυτός να διοχετευτεί σε αναπτυξιακές επενδύσεις και όχι να πεταχτεί σε ένα άπατο βαρέλι, όπως κάνουμε στην Ελλάδα. Το 2011 έκλεισε για τη Γερμανία με έλλειμμα 1% που μεταφράζεται σε 25 δισεκατομμύρια ευρώ .
Εάν δεν υπήρχε αυτό το ξεφόρτωμα χρέους στα κρατίδια θα έπρεπε η χρηματοδότησή τους να καταγραφεί στην γενική κυβέρνηση και τότε το χρέος της Γερμανίας θα είχε τιναχτεί σε σημείο που οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης θα είχαν υποβαθμίσει την πιστοληπτική της ικανότητα και έτσι η Γερμανία θα μπορούσε να είχε ξεχάσει τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια δανεισμού ( 0,065%).
Σε εκείνη την περίπτωση ο δανεισμός της θα αποσκοπούσε σε μεγάλο μέρος προς εξυπηρέτηση χρέους ή βασικών αναγκών της τρέχουσας οικονομίας της και όχι προκειμένου να επενδύσει σε ανάπτυξη, όπως κάνει τώρα.
Οι γερμανικές πόλεις είναι και αυτές με τη σειρά τους χρεωμένες, όχι μέχρι το λαιμό, αλλά μέχρι την τελευταία τρίχα της κεφαλής τους.
Τώρα όμως φαίνεται ότι το πρόβλημα με τα κρατίδια και τις πόλεις έχει ξεφύγει και βρίσκονται σε σημείο που δεν τους δανείζει πλέον καμία τράπεζα ξένη ή Γερμανική, ούτε καν η Bundesbank.
Θα πρέπει λοιπόν να εξασφαλιστεί με κάποιον τρόπο η χρηματοδότηση και επιπλέον θα μπορούσαν οι τράπεζες να τους δανείσουν και πάλι εάν είχαν από τον δανειζόμενο κάτι ως εμπράγματη εγγύηση. Κάτι δηλαδή το οποίο θα μπορούσαν ακόμα και να κατασχέσουν σε περίπτωση που το δάνειο δεν θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί.
Η λύση λοιπόν βρέθηκε χάρη στην εθελοδουλία των εν Ελλάδι κυβερνόντων και κάποιων αρχόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης που περιχαρείς έχουν δωρίσει τα πάντα στον υφυπουργό εργασίας της Γερμανία που περιδιαβαίνει την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη ψάχνοντας να κλείσει συμφωνίες για άνευ όρων παράδοση ολόκληρων περιοχών προκειμένου να εξασφαλίσει την περαιτέρω χρηματοδότηση της ομοσπονδιακής αυτής δομής της Γερμανίας.

Ο ίδιος άλλωστε δήλωσε στις 14 Νοεμβρίου 2012 ότι «Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε…» (http://www.rthess.gr/articles_det.asp?artid=36756)
Η διαδικασία αυτή, βαφτίστηκε «αδελφοποίηση» και δεν έχει καμία σχέση με τις εθιμοτυπικές αδελφοποιήσεις που βλέπαμε κάπου κάπου να συμβαίνουν παλαιότερα μεταξύ διαφόρων πόλεων.
Έτσι, κάποιες αδελφοποιήσεις που έλαβαν χώρα στο παρελθόν σε εθιμοτυπικό επίπεδο, θα έπρεπε τώρα να αναχθούν σε ουσιαστικές. Αυτό συνέβη πρόσφατα με την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ των ήδη από το 1998 αδελφοποιημένων δήμων Θεσσαλονίκης και Κολονίας η οποία από τον τοπικό Τύπο περιγράφεται ως η «βασίλισσα του χρέους» με χρέος 4,32 δισεκατομμύρια ευρώ!!!!!!! (http://www.ksta.de/koeln-uebersicht/statistik-koeln-ist-schuldenkoenig,16341264,12626150.html )

Για αυτό το λόγο μετέβη ο Μπουτάρης πριν από λίγες ημέρες στην Κολονία όπου έκανε μεταξύ των άλλων τη δήλωση «Οι Γερμανοί ομόλογοι … μας μεταφέρουν τις εμπειρίες τους και την τεχνογνωσία τους σε καίρια, για την τοπική αυτοδιοίκηση, πεδία πολιτικής, όπως η διαχείριση απορριμμάτων, η πολεοδομία, η προώθηση του τουρισμού, η επαγγελματική κατάρτιση».
(http://www.voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=114770).
Λόγω αυτής της τεχνογνωσίας λοιπόν πέτυχε η Κολονία χρέος 4,32 δις ευρώ. Α! Παρενθετικά, με αφορμή το κλείσιμο της δήλωσης Μπουτάρη, στην Ελλάδα δεν θα μιλάμε πλέον για μόρφωση αλλά για επαγγελματική κατάρτιση.
Για αυτό λοιπόν παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό πανδημική έξαρση αδελφοποιήσεων μεταξύ ελληνικών και γερμανικών πόλεων. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι, στο όνομα πάντα της αδελφοσύνης, να απορροφηθεί όλος ο διαθέσιμος πλούτος των εν Ελλάδι αδελφών:
α) με την αντικατάσταση όλων των δημοτικών υπηρεσιών από ιδιωτικές γερμανικές εταιρίες έτσι ώστε κάποιες πράξεις θα γίνονται επί πληρωμή άμα τη χρήση τους (όπως πράξεις ληξιαρχείου) είτε μέσω της είσπραξης μέρους των δημοτικών τελών. (Διαβάστε και παλιότερό μου άρθρο στο Ποροφάραγγο για το σύστημα ΑΡΙΑΔΝΗ)
β) με εκμετάλλευση του όποιου διαθέσιμου φυσικού πλούτου ακόμα και αυτού που αποκαλούμε «σκουπίδια» (είτε ανακυκλώσιμα είτε τα κανονικά)
γ) εξαγορά όλων των αγαθών που τώρα διατίθενται από δημοτικές υπηρεσίες έτσι ώστε οι νέοι λογαριασμοί που θα αφορούν αυτά τα αγαθά, να εισπράττονται πλέον υπέρ του όποιου γερμανικού προϋπολογισμού (γενικού ή τοπικού).
Αυτό το τελευταίο συμβαίνει π.χ. με την ΕΥΔΑΠ που ήδη το μεγαλύτερο τμήμα των μετοχών της έχουν μεταφερθεί στον προθάλαμο του ξεπουλήματος που λέγεται ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου = Ταμείο Ξεπουλήματος Του Ό,τι Έχει Απομείνει) και ήδη η Γερμανία είναι πανέτοιμη να την εξαγοράσει με το που βγει η ΕΥΔΑΠ στο σφυρί.
Έτσι για να πανηγυρίζετε οι λάτρεις των ιδιωτικοποιήσεων όταν από τα, ξερωγω, 60-70 ευρώ λογαριασμού το τρίμηνο θα ξέρετε ότι τα 50 πήγανε υπέρ Ρηνανίας-Βεστφαλίας.
Και φυσικά γιατί η ΕΥΔΑΠ να καλύπτει μόνο την περιοχή της πρωτεύουσας, δηλαδή την μισή Ελλάδα; Δεν θα ήταν καλύτερο να καλύπτει και άλλα μέρη; Όσα περισσότερα, τόσο το καλύτερο υπέρ του προϋπολογισμού της μεγάλης φίλης και εταίρου.
Για παράδειγμα, δεν ξέρω πού θα καταλήξει η συμφωνία, αλλά ήδη υπογράφτηκε στις 19 Μαρτίου 2012 πρωτόκολλο συνεργασίας μεταξύ ΕΥΔΑΠ και Περιφέρειας Πελοποννήσου. Ο καθένας …μπορεί να βάλει τη φαντασία του να δουλέψει σε τι αποσκοπεί η κίνηση αυτή μίας τόσο μεγάλης περιφέρειας.
Επίσης, πάντα στο όνομα της αδελφοσύνης, θα μπει ακίνητη περιουσία που ανήκει στους δήμους ως υποθήκη προκειμένου να πάρουν δάνειο από τις τράπεζες που τώρα δεν δανείζουν σε γερμανικούς δήμους.
Και δεν βλέπουμε μόνο πόλεις αλλά και περιφέρεις να διακατέχονται από ξαφνικά συναισθήματα εναγκαλισμού.
Στις 23 Αυγούστου 2011 ο …περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης ανακοίνωσε την αδελφοποίηση της Πελοποννήσου με την Ρηνανία-Βεστφαλία, το πλέον υπερχρεωμένο κρατίδιο της Γερμανίας. Βέβαια ο ίδιος στις δηλώσεις του είπε ένα τόσο δα μικρό ψεματάκι αξίας μόλις 174 δισεκατομμυρίων ευρώ: «…αξίζει να σημειωθεί ότι η Περιφέρεια Ρηνανίας – Βεστφαλίας έχει μηδενικό χρέος» (http://ppel.gov.gr/2011/08/αδελφοποίηση-της-περιφέρειας-πελοπο/)
Και κάπως έτσι εξηγείται η δημιουργία του παντελώς άχρηστου «Καλλικράτη» που χώρισε την Ελλάδα σε 13 περιφέρειες: Θα έπρεπε το ξεπούλημα να γίνει και σε επίπεδο ολόκληρων περιφερειών, δε λέει να κουράζονται οι άνθρωποι να τρέχουν από δήμο σε δήμο.
Όλα αυτά βέβαια δεν πρέπει να μας παραξενεύουν. Στο non-paper του ο “το μονοπάτι του λύκου” (δηλαδή Wolfgang) Σόιμπλε αναφέρει “Μπορεί να ζητηθεί από έναν εξωτερικό οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει οποιαδήποτε μορφή επιπλέον δανεισμού παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη…”
Και πόσα είναι τα ομοσπονδιακά κράτη στην Ευρώπη και ποιό απο αυτά είχε στο μυαλό του ο Σόιμπλε, νομίζω δεν χρειάζεται να επιλυθεί κάποια πολύπλοκη εξίσωση για να το βρει κανείς.
πηγη

Διαβάστε περισσότερα

«Αριστερός» λόγος στην υπηρεσία του καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού

του Δημήτρη Χρυσικού

Περίεργο! Δεν μου έκαναν εντύπωση αυτά που είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα, στην συνέντευξη του στο CNBC. Τα θεώρησα λογική κατάληξη όσων έχει υποστηρίξει το τελευταίο χρονικό διάστημα – λίγο μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 – και πασχίζει να επιτύχει με τα ταξίδια και τις επαφές του.

Ο πρόεδρος και ο στενός περί αυτόν πυρήνας, προσπαθούν να πείσουν εκείνους που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών – φυσικά και της Ελλάδας – ότι είναι «καλά παιδιά», ότι το «σύστημα» δεν κινδυνεύει από αυτούς και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και όποτε ο ελληνικός λαός του αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Για να μην τους αδικούμε δεν θεωρούμε ότι τόσο τα μέλη – ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία τους – του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και όσοι των ψήφισαν, έχουν πάρει απόφαση να συγκρουστούν με τις ντόπιες και ξένες δυνάμεις διεκδικώντας μια «άλλη» Ελλάδα, μια «άλλη» κοινωνία και ζωή. Ακόμα ονειρεύονται επιστροφή στην προ της κρίσης, προ Μνημονίων, κατάσταση τους.

Αυτό, όμως, καθόλου δεν απαλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρο και τα ηγετικά του στελέχη από τις ευθύνες τους. Μπορεί ένα αριστερό κόμμα να αγωνίζεται για τη βελτίωση της κατάστασης του λαού, των εργαζομένων, να πιστεύει – και σωστά – ότι οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για βαθιές κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές, για σοσιαλιστικές αλλαγές, για απαλλοτρίωση των μεγάλων τουλάχιστον μέσων παραγωγής, των τραπεζών, κλπ, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ωραιοποιεί το σύστημα, να αποπροσανατολίζει το λαό και τους εργαζόμενους έτσι ώστε να μην αγωνιστούν για κάτι περισσότερο και ουσιαστικότερο.

Όταν ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει, π.χ., ότι «Η Ευρωπαϊκή κρίση απαιτεί ευρωπαϊκές λύσεις», στην ουσία αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους, τους ψηφοφόρους και τα μέλη του. Βέβαια τα μέλη του πρώτα από όλα έχουν την υποχρέωση να αναλύουν και να καταλαβαίνουν τι λέει και τι εννοεί ο ηγέτης τους – η ηγεσία τους – και να τους επαναφέρουν στην τάξη αν διαπιστώνουν ότι αυτοί αυτονομούνται και χαράσσουν «δική τους πορεία».

Αλήθεια τι καταλαβαίνουν όταν ακούνε ότι ««Η Ευρωπαϊκή κρίση απαιτεί ευρωπαϊκές λύσεις»; Καταλαβαίνουν ότι δεν τους λέει τίποτα; Ότι ουσιαστικά καλύπτει τον αίτιο της κρίσης που δεν είναι άλλος από τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο; Γιατί τι θα πει «Ευρωπαϊκή κρίση»; Τι σόϊ πράγμα είναι, ποιος την προκάλεσε και άρα πως θα βγούμε από αυτήν; Άσε που η κρίση τυπικά ξεκίνησε από τις ΗΠΑ με την γνωστή πια κατάρρευση της Lehman Brothers. Αποφεύγει να την χαρακτηρίσει γιατί απλούστατα οι συνδαιτυμόνες του στο Κόμο ανήκαν σε αυτούς που διευθύνουν τις μεγάλες εταιρείες, τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς που προκάλεσαν αυτή την κρίση, που καθημερινά λεηλατούν τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο. Πως μπορείς να συζητάς μαζί τους και να τους πετάς κατάμουτρα «είστε ληστές του πλούτου των λαών»;

Δεν μπορείς, ιδίως όταν προσπαθείς να τους πείσεις ότι «η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα δεν αποτελεί απειλεί για την Ευρώπη αλλά μια πρόκληση για να αλλάξει πολιτική η Ευρώπη και να βρει μια βιώσιμη λύση για το κοινό μας πρόβλημα». Δηλαδή να τους διαβεβαιώσεις ότι η Ευρώπη τους – η καπιταλιστικότατη και ιμπεριαλιστικότατη – δεν κινδυνεύει από εσένα – ως μελλοντικό πρωθυπουργό – γιατί εκείνο που σε ενδιαφέρει είναι να καταστεί βιώσιμο το σύστημα τους. Κι ότι αυτό άλλωστε είναι και το «κοινό μας» πρόβλημα. Δηλαδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τον θεωρούν δικό τους, που πασχίζει κι αυτός για να λυθεί το «κοινό» τους πρόβλημα: η διάσωση του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος, η επάνοδος σε «ομαλές συνθήκες», έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει από κανένα επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο λαϊκό ξέσπασμα.

Στην πολιτική σημειολογία η παρουσία του σε αυτή τη συμμάζωξη στο Κόμο όλων αυτών των «λαϊκών ηγετών», που τόσο πονάνε και πασχίζουν για το καλό των λαών τους, και όχι στη Θεσσαλονίκη, αυτό δείχνει. Αυτό ήθελε να τους πει: Εγώ μαζί σας, όχι με τους «ξεδοντιάρηδες» που λέει και ο Ολαντ. Εγώ άλλωστε αντί να «οργώνω» τη χώρα μου, τις πόλεις και τα χωριά, τα εργοστάσια και τα χωράφια και να εξηγώ, να οργανώνω την πάλη του λαού μου ενάντια σας, είδατε, περί άλλων «προοδευτικών» μέτρων «αγωνιζόμουνα»: το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με ιδιαίτερη μάλιστα έμφαση στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών….

Αλλά ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να ισχύει αυτό που έλεγε ο εθνικός μας ποιητής:

«Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»!!

Το κακό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας μας το λέει, μας προειδοποιεί. Το εάν εμείς δεν θέλουμε να το καταλάβουμε, είναι δικό μας πρόβλημα. Όπως όταν δεν θέλαμε να καταλάβουμε ότι «λεφτά δεν υπήρχαν» – γιατί αν υπήρχαν απλούστατα τις εκλογές θα τις κέρδιζε ο Κ. Καραμανλής. Δεν θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να προειδοποιήσει πως αυξήσεις γιοκ, κλπ ώστε να στρώσει το χαλί στον Γιώργο και την παρέα του.

Κι ο Τσίπρας μας το λέει εγκαίρως: θα πασχίσει για ευρωπαϊκή λύση του κοινού προβλήματος μαζί με όλους τους λύκους.

Διαβάστε περισσότερα

Ήταν 11 του Σεπτέμβρη…

«Νίξον, Φρέι και Πινοτσέτ/ ως τώρα, ως τούτο τον πικρό/ μήνα Σεπτέμβρη του 1973,/ με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,/ ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,/ σιγοτρώνε τα λάβαρα,/ τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,/ στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,/ διαβολικοί δραγουμιστές,/ σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,/ ξεπουλητάδες βαλτοί/ από τους λύκους της Νέας Υόρκης.../ πεινασμένες για δολάρια μηχανές,/ σημαδεμένοι από τα θύματα/ των λαών που θυσιάσατε,/ εκπορνευμένοι μικροπωλητές/ ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,/ εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες/ από μαστρωπούς μπόσηδες/ δίχως άλλο νόμο απ' τα βασανιστήρια/ και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς...»

(Πάμπλο Νερούδα - «Σατράπες»)

   Σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια από την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία. Το πραξικόπημα στη Χιλή στις 11 Σεπτέμβρη 1973. Ήταν η απαρχή της πολύχρονης υπαγωγής της χώρας σε ένα από τα στυγνότερα φασιστικά καθεστώτα που επέβαλαν μέσα στον 20ό αιώνα το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές για τη διατήρηση της εξουσίας τους.
   Στις 11 Σεπτέμβρη 1973, με τη δολοφονία του εκλεγμένου Προέδρου Αλιέντε και την ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, οι Αμερικανοί εγκατέστησαν τοποτηρητή τους στη Χιλή το κτηνώδες ανδρείκελό τους, τον δικτάτορα Πινοσέτ.
   Από την ημέρα εκείνη και με την επικράτηση των χουντικών, ξεκινά ένα τρομακτικό πογκρόμ. Χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες οδηγούνται στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο, εκατοντάδες δολοφονούνται ύστερα από φρικτά βασανιστήρια.
   Για περίπου ένα μήνα, οι εργάτες καθαριότητας ανακαλύπτουν στους δρόμους του Σαντιάγκο πτώματα δολοφονημένων με ρυθμό 250 - 300 την ημέρα...

   Το πραξικόπημα στη Χιλή ήταν η αναγκαία προϋπόθεση για τη μετατροπή της χώρας σε ένα πεδίο εφαρμογής του πιο στυγνού νεοφιλελευθερισμού. Η χώρα χρησιμοποιήθηκε σε «πεδίο μελέτης» για τις «συνταγές» του Μίλτος Φρίντμαν και σε πειραματόζωο των «φαρμάκων» του ΔΝΤ.
   Προ χούντας, το 1973, η ανεργία στη Χιλή ήταν 4,3%. Πέφτοντας – υπό τα τανκς της χούντας - στην αγκαλιά του ΔΝΤ, τα αποτελέσματα (περιγράφονται αναλυτικά από τον Γιώργη Μέρμηγκα, «Ελευθεροτυπία», 21/5/2001) ήταν τα εξής:

• Το 1983, έπειτα από 10 χρόνια «εκσυγχρονισμού» και αναδιοργάνωσης του χρέους, η ανεργία είχε φτάσει στο 22%, οι μισθοί είχαν μειωθεί 40%, το 40% των κατοίκων της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας!
•  Καταργήθηκαν οι ελάχιστοι μισθοί.
•  Ιδιωτικοποιήθηκε ολόκληρο το σύστημα συνταξιοδότησης.
•  Καταργήθηκαν όλοι οι φόροι περιουσίας καθώς και οι φόροι επί των κερδών.
•  Μειώθηκε δραστικά, με απολύσεις, η απασχόληση στο Δημόσιο.
•  Ιδιωτικοποιήθηκαν 219 κρατικές βιομηχανίες και 66 κρατικές τράπεζες που τις «άρπαξαν» αμέσως σε τιμές 40% χαμηλότερες της πραγματικής τους αξίας τα κερδοσκοπικά κυκλώματα των διεθνών Οίκων που είχαν στήσει ένα ξέφρενο πανηγύρι με το καθεστώς Πινοσέτ.
• Στη διετία 1982-83 το ΑΕΠ στη Χιλή μειώθηκε κατά 19%, οι βιομηχανίες έκλεισαν, οι συντάξεις δεν είχαν πια αξία και το νόμισμα κατρακύλησε.

Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και τα βασανιστήρια κατά τη 17χρονη χούντα του...

   Μετά την πτώση της χούντας, ήρθαν και δημόσια στο φως μέσα από επίσημα στοιχεία και έγγραφα όλα τα στοιχεία για την - υπό την καθοδήγηση του Κίσινγκερ - πρωταγωνιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στο έγκλημα. Στα στοιχεία αυτά στηρίχτηκε το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, για να ζητήσει πριν από μερικά χρόνια την προσαγωγή του Κίσινγκερ ως κυρίως υπευθύνου για το πραξικόπημα. Η προσαγωγή δεν έγινε ποτέ...
   Πέρσι, με αφορμή την 40^η επέτειο του πραξικοπήματος, στο Σαντιάγκο χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας φωτογραφίες των θυμάτων του καθεστώτος του Πινοσέτ. Οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τις δυνάμεις της αστυνομίας... Ανάμεσα στα άλλα ζητούσαν την τιμωρία των ενόχων αφού από το 1990, μετά την πτώση της χούντας, περίπου 1.300 υποθέσεις αγνοουμένων παραμένουν ανοιχτές, με τις αρχές να μη δίνουν κανένα στοιχείο...
   Ελάχιστος είναι ο αριθμός των εγκληματιών του φασιστικού καθεστώτος που τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Ντιέγο Πορτάλες, συνολικά μόλις 76 στελέχη της δικτατορίας καταδικάσθηκαν για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 67 εξ αυτών οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ακόμα και σήμερα περίπου 350 μηνύσεις που αφορούν 700 στελέχη της δικτατορίας δεν έχουν λάβει καν το δρόμο προς την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη...
   Ο επίσημος αριθμός νεκρών και εξαφανισθέντων ανέρχεται σε 3.065. Τα θύματα της 17χρονης δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, οι φυλακισθέντες και οι βασανισθέντες, ξεπερνούν συνολικά τις 40.000, σύμφωνα με την εξεταστική επιτροπή που φτιάχτηκε γι' αυτόν ειδικά το λόγο στο Σαντιάγκο. Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και βασανιστήρια των πολιτικών του αντιπάλων…



   Η 11η Σεπτέμβρη του 1973 στη Χιλή, ο τιμημένος και ηρωικός αγώνας του λαού της, η θυσία, η αυτοθυσία, ο σφαγιασμός των υπερασπιστών της δημοκρατίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης από τον ιμπεριαλισμό και τις μαριονέτες του, αποτελεί διαρκή υπόμνηση ενός βασικού συμπεράσματος που όσες φορές «ξεχάστηκε», οι λαοί το πλήρωσαν ακριβά:
   Αν η επιλογή σου είναι να διαχειριστείς και όχι να ανατρέψεις, αν η επιλογή σου είναι να διατηρήσεις τις υπάρχουσες κρατικές δομές και όχι να τις διαλύσεις, να τις «τσακίσεις» κατά την ορολογία του Λένιν στο «Κράτος κι Επανάσταση», αν η επιλογή σου είναι η συνδιαλλαγή μαζί τους και όχι ο εκ βάθρων μετασχηματισμός τους, τότε - όσες καλές προθέσεις κι αν έχεις – αυτές οι κρατικές δομές, που φτιάχτηκαν για να εκμεταλλεύονται και όχι για να υπηρετούν το λαό, δεν θα μείνουν άπραγες. Θα στραφούν εναντίον των συμφερόντων του λαού. Και την εξουσία που συνεχίζουν να διατηρούν θα την στρέψουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο πάνω στην κοινωνία.
   «(…) ιδίως η Κομμούνα – έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς ήδη από το 1872 στον πρόλογο του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» - απέδειξε ότι δεν μπορεί "η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς"». Η Χιλή, ο λαός της και ο ίδιος ο ηρωικός Πρόεδρος Αλιέντε, που είδαν το στρατό του καπιταλιστικού κράτους υπό το ανδρείκελο των ΗΠΑ, τον Πινοσέτ, να ρημάζει τη δημοκρατία και να επιβάλλει τον τρόμο και το έγκλημα, πλήρωσαν με το αίμα τους την «αμέλεια» αυτής της βασικής διαπίστωσης.

   Παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο λεβεντιάς, αυτοθυσίας και αξιοπρέπειας είναι τόσο οι εικόνες του θρυλικού Προέδρου Αλιέντε να υπερασπίζεται με το όπλο στο χέρι το προεδρικό μέγαρο της Χιλής από τους πραξικοπηματίες λίγο πριν τον τραγικό του θάνατο όσο και ο τελευταίος του λόγος προς το λαό της Χιλής που εκφωνήθηκε εν μέσω των βομβαρδισμών του γραφείου του.

O τελευταίος λόγος του Αλιέντε

   «Σίγουρα αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για μένα να απευθυνθώ σε εσάς. Η Πολεμική Αεροπορία έχει βομβαρδίσει τις κεραίες των Radio Portales και Radio Corporación. Οι λέξεις μου δεν έχουν πικρία αλλά απογοήτευση.        Είθε να έρθει μια ηθική τιμωρία για εκείνους που έχουν προδώσει τον όρκο τους: Στρατιώτες της Χιλής, οι δικαιούχοι αρχιστράτηγοι, ο Ναύαρχος Μερίνο, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ο ίδιος διοικητής του ναυτικού, και ο κ. Μεντόζα, ο οποίος επαίσχυντα μόλις χθες ορκίσθηκε πίστη και αφοσίωση στην κυβέρνηση, και ο οποίος έχει επίσης αυτοανακηρυχθεί αρχηγός της Carabineros [παραστρατιωτικής αστυνομίας].
    Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που απομένει για μένα είναι να πω στους εργάτες: δεν πρόκειται να παραιτηθώ! Ευρισκόμενος σε μια ιστορική μετάβαση, θα πληρώσω την πίστη του λαού με τη ζωή μου. Και τους λέω ότι είμαι βέβαιος ότι οι σπόροι που έχουμε φυτέψει στην καλή συνείδηση των χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών δεν θα μείνουν συρρικνωμένοι για πάντα.
   Έχουν δύναμη και θα είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν, αλλά οι κοινωνικές διεργασίες δεν μπορεί να εμποδιστούν ούτε από το έγκλημα, ούτε από τη δύναμη. Η ιστορία είναι δική μας, και οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία.
   Εργάτες της χώρας μου: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την αφοσίωση που είχατε πάντα, την εμπιστοσύνη που εναποθέσατε σε έναν άνθρωπο που ήταν μόνο ένας διερμηνέας της μεγάλης λαχτάρας για τη δικαιοσύνη, ο οποίος έδωσε το λόγο του ότι θα σεβαστεί το Σύνταγμα και το νόμο και έκανε ακριβώς αυτό.
   Σε αυτή την καθοριστική στιγμή, την τελευταία στιγμή που μπορώ ακόμα να απευθύνομαι σε εσάς, σας εύχομαι να επωφεληθείτε από το μάθημα: το ξένο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, σε συνδυασμό με την αντίδραση, δημιούργησαν το κλίμα στο οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις έσπασαν την παράδοσή τους, την παράδοση που διδάχθηκαν από το στρατηγό Schneider και επιβεβαίωσαν με τον διοικητή Araya, θύματα του ίδιου κοινωνικού τομέα που σήμερα ελπίζει, με την ξένη βοήθεια, να κατακτήσει εκ νέου τη δύναμη να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους.
   Απευθύνομαι σε εσάς, πάνω απ ‘όλα, τη σεμνή γυναίκα του τόπου μας, την Campesina που πίστεψε σε εμάς, τη μητέρα που γνώριζε την ανησυχία μας για τα παιδιά. Απευθύνομαι στους επαγγελματίες της Χιλής, τους πατριώτες επαγγελματίες που συνέχισαν να δουλεύουν εναντίον της στάσης που υποστηρίζεται από επαγγελματικά σωματεία, σωματεία ταξικά που υπερασπίζονται επίσης τα προνόμια της καπιταλιστικής κοινωνίας.
   Απευθύνομαι στη νεολαία, αυτή που τραγουδούσε και μας έδωσε τη χαρά της και το αγωνιστικό της πνεύμα. Απευθύνομαι στον άντρα της Χιλής, τον εργάτη, τον αγρότη, το διανοούμενο, εκείνον που πρόκειται να διωχθεί, γιατί στη χώρα μας ο φασισμός είναι ήδη παρών εδώ και πολλές ώρες – σε τρομοκρατικές επιθέσεις, σε ανατινάξεις γεφυρών, σε διακοπές σιδηροδρομικών γραμμών, σε καταστροφές αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενόψει της σιωπής όσων είχαν την υποχρέωση να δράσουν. Ήταν υποχρεωμένοι. Η ιστορία θα τους κρίνει.
   Σίγουρα το Radio Magallanes θα σιγήσει, η ηρεμία και μεταλλικό όργανο της φωνής μου δεν θα σας φτάσει. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσετε να την ακούτε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Τουλάχιστον η μνήμη μου θα είναι αυτή ενός άνδρα αξιοπρεπή που στάθηκε πιστός στη χώρα του.
   Οι άνθρωποι πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά δεν πρέπει να θυσιαστούν. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφεθούν να καταστραφούν ή να διατρηθούν από σφαίρες, αλλά ούτε και να ταπεινωθούν.
   Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Άλλοι άνδρες θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.
   Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο λαός! Ζήτω οι εργαζόμενοι!
   Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου, και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταια, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, τη δειλία και την προδοσία.
   Σαντιάγο της Χιλής, 11 Σεπτεμβρίου 1973»

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΝΕΡΙΤ-πρώην ΔΤ πρώην τηλεόραση

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ουδείς αντιλέγει. Η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως, και συγχρόνως μέθοδος πρόληψης της μνημονικής παθήσεως. Συμπεραίνεται λοιπόν πως η ΝΕΡΙΤ-πρώην ΔΤ-πρώην ΕΡΤ-πρώην τηλεόραση επιτελεί εθνικό έργο δείχνοντας και ξαναδείχνοντας αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ από ευρωπαϊκά ή παγκόσμια τουρνουά. Το γεγονός μάλιστα ότι η επαναληπτική τηλεκαραμπίνα δουλεύει ακατάπαυστα, και ταυτοχρόνως, σε δύο κανάλια (ενίοτε δε και σε τρία), βεβαιώνει ότι κυβερνώντες και διευθυντές της ΝΕΡΙΤ-πρώην ΔΤ-πρώην ΕΡΤ κτλ. κατανοούν τις ευθύνες τους και ανταποκρίνονται φιλότιμα σ’ αυτές.

Η συναίσθηση ακριβώς των καθηκόντων τους τούς έπεισε ότι οφείλουν να σιτίζουν το κοινό τους επί εβδομάδες με κατεψυγμένα εγγυημένης ποιότητας: παλιές δόξες, Ζαγοράκης και «σήκωσέ το το τιμημένο», Διαμαντίδης και «βάλ’ το αγόρι μου», Σαϊτάμα της Ιαπωνίας, όπου τσακίσαμε επιτέλους τα Αμερικανάκια, σε λίγο και οι Ολυμπιακοί του 2004. Η Επανάληψη, της Επανάληψης, ω Επανάληψη. Με μόνιμο το (Ε) επί της οθόνης. Και αν δεν είχαν προλάβει άλλοι διαυλούχοι να καπαρώσουν τον τίτλο «Ε», θα ’πρεπε να τον διεκδικήσει η ΝΕΡΙΤ-πρώην ΔΤ κτλ., γιατί είναι ο μοναδικός που αποδίδει πιστά το τι προβάλλει. Είναι δε βέβαιο ότι αν η πρώην ΕΤ 3 ψευτοδούλευε και δεν διέθετε μόνο έναν επί μήνες αργόσχολο γενικό διευθυντή, και αυτή επαναλήψεις θα έδειχνε.

Το μόνο φρέσκο στο μικροοθονικό φάντασμα που υποδύεται την τηλεόραση, και δη την κρατική (συγγνώμη, τη «δημόσια», το σωστό να λέγεται), είναι η εκπομπή του κ. Ρένου Χαραλαμπίδη, ηθοποιού, πρωθυπουργικού φίλου και δις αποτυχόντος πολιτευτή. Οταν λέμε αξιοκρατία, διαφάνεια, απελευθέρωση των κρατικών καναλιών από την κυβερνητική μέγγενη, πάταξη της σπατάλης κτλ., το λέμε επειδή το πιστεύουμε. Οχι χάριν κρύου αστεϊσμού.

Τυπικώς, φρέσκα είναι και τα δελτία ειδήσεων της ΝΕΡΙΤ. Αλλά είναι τόσο μπαγιάτικος ο υπαγορευμένος ενθουσιασμός με τον οποίο προβάλλουν το «κυβερνητικό έργο»· είναι τόσο παλιοκαιρινές οι δάφνες που προσφέρουν στον πρωθυπουργό, ώστε ο θεατής σχηματίζει την εντύπωση ότι και τις ειδήσεις σε επανάληψη τις βλέπει. Ιδιος ο τόνος και το ύφος, ίδια η εξάρτηση και η (αυτο)λογοκρισία, ίδιες ακόμα και οι λέξεις: όλα πάνε καλά στον ευλογημένο τόπο μας, χάρη στην τρισευλογημένη συγκυβέρνηση. Αυτό είναι το άνοστο ρεζουμέ των ειδήσεων της ΝΕΡΙΤ-πρώην τηλεόρασης. Ενα ρεζουμέ ήδη γνωστό.

Η «νέα ΕΡΤ» γεννήθηκε με καισαρική, η οποία όμως προκάλεσε «έγκυο μόρο». Με την έννοια ότι αποφάσισε ετσιθελικά ο Καίσαρας για τη μοίρα της και ότι η μητέρα (η ΕΡΤ) πέθανε κατά τον τοκετό. Το νήπιο που προέκυψε έτσι βίαια και αντιδημοκρατικά, αντί να μπουσουλήσει προς μια κάποια αξιοκρατία και ελευθεροφωνία, καθηλώθηκε θηλάζοντας το φαρμακωμένο γάλα του κομματισμού, της ρουσφετολογίας, των «δικών μας παιδιών», της χειραγώγησης, της αδιαφάνειας. Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

Διαβάστε περισσότερα

F.T.: Κίνδυνος για παγκόσμιο εργασιακό κραχ

Οι μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη δεν έχουν καταφέρει ακόμη να δημιουργήσουν αρκετές θέσεις εργασίας και πολλές από αυτές που δημιουργούνται είναι πολύ χαμηλής ποιότητας για να δώσουν ουσιαστική ώθηση στην παγκόσμια ανάπτυξη, προειδοποιούν τρεις μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως αναφέρουν σε κύριο άρθρο τους οι Financial Times.

Σε κοινή έκθεση που ετοιμάστηκε για τη σύνοδο των υπουργών εργασίας και απασχόλησης της G20 που διεξάγεται αυτή την εβδομάδα στην Αυστραλία, η Διεθνής Ένωση Εργασίας (ILO), ο ΟΟΣΑ και η Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank) προειδοποιούν ότι χρειάζεται να γίνουν περισσότερα για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας καλής ποιότητας τόσο στις προηγμένες, όσο και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Προειδοποιούν ότι η απραξία δημιουργεί κίνδυνο πολυετούς αναιμικής οικονομικής ανάπτυξης και ενός φαύλου κύκλου που θα αποδειχθεί πολύ δύσκολο να σπάσει.

Η έλλειψη απασχόλησης και η στασιμότητα των μισθών ενισχύουν την ανισότητα και κρατούν σε χαμηλά επίπεδα τις καταναλωτικές δαπάνες και κατά συνέπεια την ανάπτυξη στις προηγμένες οικονομίες

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία παγκόσμια εργασιακή κρίση» δήλωσε ο Nigel Twose, ανώτατο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας για θέματα απασχόλησης και συμπλήρωσε: «Υπάρχει έλλειψη θέσεων εργασίας και ειδικότερα θέσεων ποιότητας».

Η έλλειψη απασχόλησης και η στασιμότητα των μισθών ενισχύουν την ανισότητα και κρατούν σε χαμηλά επίπεδα τις καταναλωτικές δαπάνες και κατά συνέπεια την ανάπτυξη στις προηγμένες οικονομίες, αναφέρουν οι οικονομικοί αναλυτές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ILO. Με αυτά τα δεδομένα, καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολο για την G20 να πετύχει τον στόχο ενίσχυσης του παγκόσμιου ΑΕΠ περισσότερο από 2% μέχρι το 2018.

«Πραγματικά δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού. Ο μεγαλύτερος αριθμός θέσεων εργασίας με καλύτερους μισθούς συνεισφέρει στα εισοδήματα των νοικοκυριών και στη συνέχεια στην ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης. Όταν οι επιχειρήσεις βλέπουν ενίσχυση της ζήτησης αυξάνουν τις επενδύσεις και έτσι δημιουργείται ένας χρηστός κύκλος» δήλωσε και η Sandra Polanski, αναπληρώτρια γενική διευθύντρια πολιτικής του ILO.

Η έκθεση επισημαίνει τις σημαντικές δομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις της G20. Η ανεργία των νέων στις προηγμένες οικονομίες παραμένει σε ιστορικά υψηλά. Μέχρι και το 2012, οι μακροχρόνια άνεργοι αντιστοιχούσαν στο ένα τρίτο του συνολικού αριθμού των ανέργων στις πλούσιες οικονομίες της G20. Πριν την χρηματοοικονομική κρίση το αντίστοιχο ποσοστό περιοριζόταν στο ένα πέμπτο. Αυτή η σημαντική άνοδος αυξάνει τις πιθανότητες να πληγεί ανεπανόρθωτα η αγορά εργασίας.

Παρά τη σημαντική μείωση της φτώχειας που καταγράφηκε τις τελευταίες δεκαετίες, υπάρχουν επίσης σαφή στοιχεία που δείχνουν ότι υπερβολικά μεγάλος αριθμός εργαζομένων στις αναδυόμενες οικονομίες ανήκει στη νέα τάξη των εργαζόμενων φτωχών αντί να περνούν στη μεσαία τάξη.

To 2013, 400 εκατ. άνθρωποι παρέμεναν κάτω από την γραμμή των 2 δολ/ημερησίως που έχει χαράξει η Παγκόσμια Τράπεζα για την «μέτρια φτώχεια» στις αναδυόμενες οικονομίες της G20. Ο αριθμός έχει μειωθεί κατά το ήμισυ από το 1991. Εάν όμως, δει κανείς μία ευρύτερη μέτρηση, ποσοστό μεγαλύτερο του 50% του εργατικού δυναμικού των εν λόγω χωρών – 837 εκατ. άνθρωποι- ζούσαν πέρσι κάτω ή στα όρια της γραμμής της φτώχειας σύμφωνα με την έκθεση.

«Είναι ο υπερβολικός ο αριθμός των ανθρώπων στις αναδυόμενες οικονομίες που ανήκουν στην τάξη των εργαζόμενων φτωχών» δήλωσε ο κ. Twose επισημαίνοντας ότι «το πρόβλημα παραμένει σημαντικό και εκτεταμένο» για χώρες όπως η Βραζιλία, η Κίνα, η Ινδία, η Ινδονησία και η Νότιος Αφρική.

Η έκθεση αναφέρει ότι τα μέλη της G20 έχουν αναγνωρίσει το πρόβλημα και πως ξεκίνησαν ειδικά προγράμματα απασχόλησης. Τα σχέδια αυτά όμως, χρειάζεται να υλοποιηθούν συντονισμένα ώστε να δοθεί στην παγκόσμια οικονομία η ώθηση που απαιτείται για να δημιουργηθεί ο απαιτούμενος αριθμός θέσεων εργασίας. Η τρέχουσα ανάκαμψη παρουσιάζει κάποιες ενδείξεις ενίσχυσης, αλλά «παραμένει αδύναμη και εύθραυστη», προειδοποιούν οι συντάκτες της έκθεσης, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκυμονούν.

«Η υφιστάμενη τροχιά ανάπτυξης, εάν δεν αλλάξει, δεν θα δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τον κίνδυνο να παραμείνει σημαντικό το κενό απασχόλησης, να ενισχυθεί η υποαπασχόληση και η άτυπη απασχόληση και να συνεχιστούν οι πτωτικές πιέσεις στην κατανάλωση, το βιοτικό επίπεδο και την παγκόσμια ζήτηση από τους χαμηλούς μισθούς» αναφέρουν.

neakriti

Διαβάστε περισσότερα

«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»: Αίτημα παλλαϊκό που …κρεμάει το Σαμαρά…

Αλήθεια υπάρχουν ακόμα «κολλημένοι» που να πιστεύουν ότι υπάρχει Αριστερά, ΚΚΕ και συνδικαλισμός στην Ελλάδα;
Είναι δυνατόν, να βιώνουμε μια τέτοια λυσσασμένη κυβερνητική συμμορία που δολοφονεί ανελέητα και κτηνωδώς τον ελληνικό λαό, να μετατρέπει τη χώρα σε καπνίζοντα ερείπια, βορά των μαφιών του χρήματος, ΚΑΙ να μην κουνιέται φύλλο από τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα και από τα εργατικά συνδικάτα;
Είναι δυνατόν να ζούμε μια τέτοια ΦΡΙΚΗ δίχως ΤΕΛΟΣ,

δίχως ιστορικό προηγούμενο, ΚΑΙ να μην ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί «εκφραστές» και «υπερασπιστές» των εργαζομένων και του λαού, Εργατικές και Λαϊκές Επιτροπές Αγώνα ΕΝΑΝΤΙΑ στη ΦΡΙΚΗ και στην ολοκληρωτική εξόντωσής μας;
Όταν υπάρχει τέτοια φρενοβλάβεια κακουργίας και αποτρόπαιων ΦΟΡΟ-Επιδρομών, Όταν οι κυβερνητικοί συμμορίτες του 4ου Ράιχ ρίχνουν στον καιάδα τον ελληνικό λαό, και με τέτοια δολοφονική μανία, τέτοιες Εργατικές και Λαϊκές Επιτροπές Αγώνα αποτελούν τα ΜΟΝΑ μέσα ΑΜΥΝΑΣ και ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗΣ της κυβερνητικής αλητείας…
ΚΑΙ τέτοιες Επιτροπές Αγώνα θα αναπτύσσονταν παλιρροϊκά και θα γιγάντωναν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, ΕΑΝ τα «αριστερά» και συνδικαλιστικά υποκείμενα παίρνανε τις ανάλογες πρωτοβουλίες συγκρότησής τους.
ΚΑΙ μόνο μια πρωτοβουλία, πραγματική και αγωνιστική και ΟΧΙ κάλπικη και στα λόγια, από τα πολιτικά και συνδικαλιστικά υποκείμενα, με κεντρικό αίτημα, «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΦΟΡΟΥΣ και τον ΕΝΦΙΑ», θα ξεσήκωνε την ελληνική κοινωνία, θα προκαλούσε λαϊκό χείμαρρο και σεισμό πολλών ρίχτερ: Θα γκρέμισε με μιας τα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ…
Το «δεν πληρώνουμε φόρους και τον ΕΝΦΙΑ», αυτό το αίτημα ΕΝΩΝΕΙ όλη την Ελλάδα, αποτελεί τον κόμβο εκείνο που τα συμφέροντα των εργαζομένων και όλου του λαού ταυτίζονται: Ατομική προσφορά σε μια μαζική, παλλαϊκή ζήτηση…
Υπάρχουν ή υπήρξαν ΠΟΤΕ προσφορότερες συνθήκες (για την Αριστερά) από αυτές σήμερα για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου, χειμαρρώδους και καταλυτικού Λαϊκού Κινήματος;
Υπάρχουν ή υπήρξαν ΠΟΤΕ τέτοιες συνθήκες-πυροδότες της Λαϊκής Έκρηξης και κατάλυσης των ληστών και δημίων του λαού, καθώς και των κυβερνητικών τους συμμοριών από αυτές που ζούμε σήμερα: Συνθήκες που ΟΛΟΣ ο λαός μπορεί να ενωθεί αγωνιστικά και μαχητικά πάνω στον «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ» τα λύτρα της δολοφονίας μας;
ΑΝ υπήρχε Αριστερά και Συνδικαλισμός αυτή η κυβέρνηση θα είχε σαρωθεί προ πολλού. Θα είχαν σπαρθεί από την αρχή, πριν φτάσουμε στη σημερινή ΦΡΙΚΗ, Λαϊκές Επιτροπές Αγώνα…
ΕΔΩ παίρνουν, σήμερα και τα σπίτια από το λαό (ΕΝΦΙΑ) και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΚΚΕ (τα Συνδικάτα δεν υπάρχουν…) ΔΕΝ παίρνουν καμία, απολύτως ΚΑΜΙΑ, πρωτοβουλία για την αμυντική θωράκιση του λαού και τη δημιουργία προϋποθέσεων (Αγωνιστικές Επιτροπές Αγώνα) για το γκρέμισμα της κυβερνητικής αλητείας…
Απλώς, αυτά τα δύο κόμματα καταναλώνουν κούφια λόγια, δημαγωγία και εκλογικά υπνωτικά: Σχολιάζουν και δεν ΠΡΑΤΤΟΥΝ…
Ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει πότε θα πέσει μόνη της η κυβέρνηση, ΠΟΤΕ θα κλείσει τον τάφο μας(!!!) και το ΚΚΕ κτυπά τις εκλογικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ: Αυτό …αγωνίζεται να μην πέσει καν, ούτε εκλογικά, η κυβέρνηση…
Τέτοιο κατάντημα ενσωμάτωσής τους στο κατοχικό, αποικιοκρατικό καθεστώς…
Και ρωτάμε ξανά: Είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που να πιστεύουν ότι υπάρχει Αριστερά;;;
Είναι δυνατόν να υπήρχε Αριστερά και να ζούσαμε, μαζί με τη σφαγή μας, και τον εμπαιγμό μας από την αλητεία των δωσίλογων ανδρεικέλων;
Να ακούμε και τα σαδιστικά παραληρήματα του τηλεπλασιέ Άδωνι: ανύψωσε σε «μεταρρύθμιση» την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας!!!
Όταν «βρυχώνται» τέτοια αλαλάζοντα κύμβαλα και αηδιαστικά πολιτικά μορμολύκεια, σαν τον Άδωνι και την κυνική Σοφία Αντουανέτα (Βούλτεψη: «Και που έχετε ακίνητο; Πουλήστε το για να μην σας το φορολογούμε..»), όλα αυτά πιστοποιούν δραματικά τούτο: Δεν υπάρχει Αριστερά. Ακριβέστερα: Αυτή η «αριστερά» που υπάρχει είναι το άλλο πρόσωπο του 4ου Ράιχ…
Για τον Άδωνι έχουμε γράψει πολλά. Παραπέμπουμε, ενδεικτικά στο άρθρο:
Άδωνις: Το ηδονικό παραλήρημα ενός σαδιστή…
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8432
Για τον κυνισμό και τη βοούσα βλακεία της κυβερνητικής εκπροσώπου διαβάστε ένα ενδεικτικό ρεπορτάζ, εδώ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/09/blog-post_85.html

ΟΛΗ αυτή η δεινή ύβρη και δωσίλογη κακοήθη νεοπλασία αποτελεί το υποπροϊόν και την επικύρωση της ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ Αριστεράς…
Το ίδιο και οι λεονταρισμοί κάποιων άλλων δωσίλογων μορμολύκειων, σαν την Άννα Καραμανλή: Βρήκε κενό (αριστερό κενό) και μπήκε για να το παίξει «Νταβέλης»…
Διαβάστε εδώ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/09/blog-post_36.html

Νταηλίκια και γαργαλιστικές σεξουαλικές γαρνιτούρες για να σώσουμε την κοινοβουλευτική μας ύπαρξη από τον επερχόμενο καταποντισμό: Η αθυροστομία μιας γκαρσόνας της κυβερνητικής συμμορίας, μπροστά στον τρόμο του «Δεν θα επανεκλεγούμε»!!!
ΟΛΕΣ αυτές οι αστειότητες αποτελούν και αυτές καρκινώδη αποστήματα της Αριστερής ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ…
Και θα ζήσουμε ακόμα πάρα πολλά, τέτοιου είδους ιλαροτραγωδίες και φάρσες, μέχρι να ξεσηκωθεί ο ελληνικός λαός και πάρει τις τύχες στα χέρια του…
Και δεν θα αργήσει. Η ζωή θα αντιδράσει μπροστά στο ΘΑΝΑΤΟ και θα διεκδικήσει τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ της…

resaltomag.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα

Αγάπη είναι

Πέντε θεωρίες από διαφορετικές σκοπιές, πάνω στο μεγάλο ερώτημα «Τι είναι Αγάπη».

-Jim Al-Khalili, θεωρητικός φυσικός και συγγραφέας.

ΦΥΣΙΚΟΣ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΗΜΕΙΑ»

Βιολογικά, η Αγάπη είναι μια έντονη νευρολογική κατάσταση, όπως η πείνα ή η δίψα, αλλά πιο μόνιμη. Λέμε για την αγάπη ότι είναι τυφλή ή άνευ όρων, με την έννοια ότι δεν την ελέγχουμε. Αλλά πάλι, αυτό δεν είναι ιδιαίτερα παράξενο, από τη στιγμή που η Αγάπη είναι κατά βάση χημικό φαινόμενο. Ενώ ο πόθος είναι μια περιστασιακή σεξουαλική επιθυμία -στη δημιουργία της οποίας εμπλέκεται η απελευθέρωση ορμονών, όπως η τεστοστερόνη και τα οιστρογόνα- στην πραγματική αγάπη ή στο πραγματικό δέσιμο και στην πραγματική αφοσίωση, ο εγκέφαλος απελευθερώνει έναν τεράστιο συνδυασμό ορμονών: Φερομόνες, Ντοπαμίνη, Νορεπινεφρίνη, σεροτονίνη, ωκυτοκίνη και βαζοπρεσίνη (ADH). Ωστόσο, από την σκοπιά της εξέλιξης, η αγάπη μπορεί να αντιμετωπισθεί ως μηχανισμός επιβίωσης. Ένας μηχανισμός που έχουμε αναπτύξει, ώστε να χρειαζόμαστε τις μακροχρόνιες σχέσεις, που σημαίνουν αμοιβαία αλληλοϋπεράσπιση, φροντίδα των γονιών προς τα παιδιά και προώθηση του αισθήματος ασφάλειας και σιγουριάς.

-Philippa Perry, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ»

Αντίθετα με εμάς, οι αρχαίοι δε στρίμωχναν, ποικίλα συναισθήματα που τους δίνουμε την ετικέτα «Αγάπη», στην ίδια λέξη. Είχαν πολλές παραλλαγές, μεταξύ των οποίων, οι εξής: Φιλία, την οποία αντιλαμβάνονταν ως μια βαθιά αλλά χωρίς σεξουαλική διάσταση, οικειότητα, ανάμεσα σε στενούς φίλους ή μέλη μιάς οικογένειας ή ως ένα βαθύ δέσιμο, που σφυρηλατείται ανάμεσα σε στρατιώτες που πολεμούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον στη μάχη. Το αρχαίο ρωμαϊκό Ludus, πάλι, περιγράφει ένα πιο παιχνιδιάρικο πάρε-δώσε, που συμβαίνει όταν χαζολογάμε ή φλερτάρουμε. Πράγμα είναι η ώριμη αγάπη που εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου ανάμεσα σε ζευγάρια που βρίσκονται πολύ καιρό μαζί και περιλαμβάνει αφοσίωση, συμβιβασμούς και αλληλοκατανόηση. Αγάπη για τους αρχαίους ήταν ένας πιο γενικευμένος όρος και δεν είχε να κάνει με την αποκλειστικότητα, αλλά με ένα πανανθρώπινο συναίσθημα που αφορούσε τους γύρω σου. Φιλαυτία είναι η αγάπη για τον εαυτό σου, που δεν είναι τόσο εγωιστική όσο ακούγεται. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης ή όπως θα σας πει οποιοσδήποτε ψυχοθεραπευτής, για να μπορέσεις να νοιαστείς για τους άλλους, πρέπει πρώτα να έχεις φροντίσει τον εαυτό σου. Τέλος, και πιθανότατα τελευταίος, αν και προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα και επιπλοκές, ο Έρως έχει να κάνει με τη σεξουαλική έλξη και το πάθος. Εκτός αν μετεξελιχθεί σε φιλία ή/και πράγμα, ο έρως θα εκφυλιστεί και θα σβήσει μόνος του. Αγάπη είναι όλα τα παραπάνω. Αλλά είναι παράλογο και μη ρεαλιστικό να έχουμε την προσδοκία να βιώσουμε και τις έξι εκδοχές της με ένα μόνο πρόσωπο. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικοί παράγοντες η οικογένεια και η κοινωνία.

-Julian Baggini, φιλόσοφος.

ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ»

Η απάντηση παραμένει ασαφής, εν μέρει διότι η Αγάπη δεν είναι ένα πράγμα. Αγάπη για τους γονείς, τους συντρόφους, τα παιδιά, την πατρίδα, τον διπλανό, τον Θεό κ.τ.λ., όλες έχουν διαφορετική υφή. Κάθε μια έχει τις παραλλαγές της: Τυφλή, μονόπλευρη, τραγική, σταθερή, ρευστή, υστερόβουλη, ανολοκλήρωτη, άνευ όρων… Στην καλύτερη πάντως, όλες οι εκδοχές της είναι μια ευγενής και παθιασμένη δέσμευση, την οποία καλλιεργούμε και εξελίσσουμε, αν και συχνά εμφανίζεται στις ζωές μας απρόσκλητη. Γι’ αυτό και είναι κάτι περισσότερο από ένα δυνατό συναίσθημα. Χωρίς τη δέσμευση, είναι μόνο ενθουσιασμός. Χωρίς το πάθος είναι μόνο εμμονή. Ακόμα και η μεγαλύτερη Αγάπη, αν δεν την φροντίσεις και δεν την καλλιεργήσεις, μαραίνεται και πεθαίνει.

-Jojo Moyes, δύο φορές νικήτρια του βραβείου για το Ρομαντικό Μυθιστόρημα της Χρονιάς.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ»

Το τι είναι η Αγάπη, εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι σε σχέση με αυτήν. Όταν βρίσκεσαι ασφαλής μέσα της, μπορείς να την αισθάνεσαι τόσο φυσική και απαραίτητη, όσο τον αέρα -υπάρχεις μέσα της χωρίς καλά καλά να το προσέχεις. Όταν τη στερηθείς, μπορεί να τη νιώθεις σαν εμμονή. Να σε εξαντλεί, σχεδόν σαν σωματικός πόνος. Η Αγάπη είναι το κίνητρο για τις μεγάλες αφηγήσεις. Όχι μόνο για τις ιστορίες με ρομαντική αγάπη, αλλά και για την αγάπη του γονιού προς το παιδί του, για την αγάπη στην οικογένεια, στην πατρίδα. Είναι το σημείο πριν από την ολοκλήρωσή της αυτό που συναρπάζει: αυτό που σε χωρίζει από την αγάπη, τα εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσά σας. Αυτές τις στιγμές που προσπαθείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια, η Αγάπη είναι τα πάντα.

-Catherine Wybourne, καλόγρια.

ΚΑΛΟΓΡΙΑ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΕΣΜΕΥΕΙ»

Την Αγάπη πιο εύκολα τη βιώνεις, παρά την ορίζεις. Ως θεολογική αρετή, με την οποία αγαπάμε τον Θεό πάνω από όλα και τους διπλανούς μας σαν τον εαυτό μας, εν ονόματί Του, μοιάζει λίγο αόριστη. Μέχρι να τη συναντήσουμε «ενσαρκωμένη» κατά κάποιον τρόπο στη ζωή γύρω μας: Σε πράξεις καλοσύνης, γεναιοδωρίας και αυτοθυσίας. Η Αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δε μπορεί να πληγώσει κανέναν, αλλά μπορεί να κοστίσει ακριβά. Το παράδοξο με την Αγάπη είναι πώς μολονότι σου δίνει εξαιρετική ελευθερία, την ίδια στιγμή σε δένει με τον άλλο, με δεσμούς δυνατότερους και από το θάνατο. Δε μπορεί να αγοραστεί ή να πουληθεί. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορεί να αντιμετωπίσει. Η Αγάπη είναι η μεγαλύτερη ευλογία.

_____

  Πηγή: doctv.gr από Guardian

Διαβάστε περισσότερα