Ο Φιντέλ, οι δεξιές «νυφίτσες» και οι «αριστερές» μουσίτσες

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα «καλό»: Έδωσε τη δυνατότητα αφενός να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου «μεσαίου» χώρου ή άλλως πως «μεσαία» μαυρίλα. Αφετέρου έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε, ταυτόχρονα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν «μεσαίου» χώρου, η άλλη όψη του είναι η «αριστερή» οπορτουνίλα, ούτως ειπείν ο «αριστερός» οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Από μια άποψη ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα «καλό»: Έδωσε τη δυνατότητα να διαχωριστεί για μια ακόμα φορά η ήρα από το στάρι. Εξηγούμαστε:

Η «μεσαία» μαυρίλα…

Πρόσφερε την ευκαιρία να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου «μεσαίου» χώρου.
Να καταδειχτεί τι είδους «φιλελευθερισμό» πρεσβεύουν κόμματα σαν τη ΝΔ.

• Και τι είδους «ενημέρωση» προσφέρουν φυσιογνωμίες της τηλεμνημονιάδας, από Μπογδάνους μέχρι Πορτοσαλτε κι από κυριλέ ακροδεξιές νυφίτσες μέχρι κουστουμαρισμένους διακινητές της θεωρίας περί «σοβαρής χρυσής αυγής».
• Τόσο «μεσαίοι» είναι ώστε οι κραυγές τους κατά του «δικτάτορα» Κάστρο στα κανάλια – σαν αυτές ενός Κυρανάκη (εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ) – να συναγωνίζονται εκείνες της αμερικανοκουβανικής μαφίας του Μαιάμι.
• Είναι τόσο «φιλελεύθεροι» σαν την κυρία Σπυράκη, που πριν γίνει ευρωβουλευτής της ΝΔ ήταν από τους δημοσιογράφους που έκρυβαν (κατά δήλωσή της) τις πληροφορίες στο μαξιλάρι τους. Αλλά τώρα καταθέτει με παρρησία τη γνώμη της: «Η Κούβα – είπε – είναι το βασίλειο της πορνείας». Πόσο συγκινητικό, αλήθεια, να ακούμε μια κυρία που υπηρετεί Μνημόνια, τα οποία στέλνουν γυναίκες (εδώ στην Ελλάδα) στην φτώχεια, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην πορνεία, να νοιάζεται τόσο γενναιόδωρα για τις πόρνες… της Κούβας.
• Τόσο «αντικειμενικοί» είναι που δεν άφησαν γελοιότητα και προβοκάτσια που να μην την μεταδώσουν σαν «είδηση»: Από το εδώ και μια δεκαετία γνωστής πλαστότητας δημοσίευμα του Forbes για τον «δισεκατομμυριούχο Κάστρο» μέχρι τις αναλύσεις περισπούδαστης ευήθειας (έτσι λένε οι μορφωμένοι την παλιά γνωστή τους «μαλακία») του τύπου Κάστρο = Φράνκο και Πινοσέτ…

Τα συμπεράσματα είναι ασφαλή.
Πρώτον: Η βλακεία είναι ανίκητη.
Δεύτερον: Η «μαυρίλα» δεν καθαρίζει όσο πατσουλί «φιλελευθερισμού» και να της ρίξεις.
Τρίτον: Ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 50 ή 100 χρόνια θα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο απόψεις. Η μια είναι των Μπογδάνων ότι ο Κάστρο ήταν «δικτάτορας. Η άλλη είναι του ΟΗΕ και της UNESCO που προχτές ανακήρυξαν τον Φιντέλ «σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης» και εξέχουσα μορφή λόγω «της εθνικής και της διεθνούς ηγετικής του ικανότητας». Λέτε να ταλαιπωρηθεί πολύ ο ιστορικός του μέλλοντος ποια άποψη θα αποδεχτεί;
Τέταρτον: Όταν το εξαμηνίτικο κρατούμενο της χούντας (κατά δήλωσή του), ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεφθεί τον Προκόπη Παυλόπουλο, περιμένουμε να τον βάλλει στη θέση του. Ο Παυλόπουλος αν και βγαλμένος από τα σπλάχνα της ΝΔ έστειλε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην Κούβα όπου κάνει λόγο για τον Κάστρο ως «διακεκριμένη προσωπικότητα του 20ου αιώνα». Είναι προφανές ότι ο Κούλης θα τον επαναφέρει στην τάξη…

…και η «αριστερή» οπορτουνίλα

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν «μεσαίου» χώρου, η άλλη όψη του είναι ο «αριστερός» οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Είδαμε, λοιπόν, τον κ.Τσίπρα να θρηνεί για τον θάνατο του Κάστρο και να σπεύδει στην Κούβα. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο Τσίπρας δεν ντράπηκε να πάει στην Καισαριανή; Στην Κούβα θα κώλωνε; Σωστό κι αυτό.
Αλλά, ας θυμηθούμε ποιος πήγε στην Κούβα να «τιμήσει» τον Φιντέλ. Δυο βδομάδες πριν εμφανιστεί στην Αβάνα, εδώ στην Αθήνα, ο Τσίπρας τραυλίζοντας τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά μπροστά στον Ομπάμα, έλεγε:

Θα ήθελα να καλωσορίσω θερμά τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας του άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο και που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας…

Υπέρμαχος, λοιπόν – και μάλιστα σθεναρός – των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο Ομπάμα, κατά τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα, θυμίζουμε, είναι αυτός που θα έκλεινε το αμερικάνικο Νταχάου στο Γκουαντάναμο, το οποίο βρίσκεται στην Κούβα. Αλλά δεν το έκλεισε…
Δυο βδομάδες μετά, από την Αβάνα πια, ο Τσίπρας εκφώνησε λόγο στον οποίο είπε ότι τιμά ξανά τις ίδιες αξίες, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αλλά αυτή τη φορά τις τιμά και τις αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κάστρο…
Όμως, αν είναι έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Δημοκρατία κι ο Ομπάμα, δημοκρατία και ο Κάστρο; Ελευθερία και ο Ομπάμα, ελευθερία και ο Κάστρο;
Το επόμενο που μας απειλεί, σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικοκρεσέντο ανωτάτου «ΠΑΣΟΚΙσμού», είναι να μας πουν ότι αφού ο Τσίπρας συμφωνεί με τον Ομπάμα, αλλά συμφωνεί και με τον Κάστρο, τότε δεν απομένει παρά να συμφωνούσαν μεταξύ τους κι ο Κάστρο με τον Ομπάμα περί του τι είναι δημοκρατία και ελευθερία…
Επαναλαμβάνουμε: Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κι επειδή το «κάτι» που «δεν πάει καλά» δεν βρίσκεται ούτε στην ελευθερία, ούτε στην δημοκρατία, προφανώς βρίσκεται αλλού. Πού;
Υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πραγματικός Τσίπρας – αυτός που γλύφει και στέκεται προσοχή στον Ομπάμα, στις ΗΠΑ, στη Μέρκελ, στα ΔΝΤ και τις ΕΕ – θέλει να παριστάνει ότι είναι ένας άλλος Τσίπρας. Που όμως επειδή δεν μπορεί να είναι, τρέχει μέχρι την Κούβα μπας και κλέψει κάτι από τη λάμψη ανθρώπων που δεν θα τους μοιάσει ούτε στο νυχάκι τους.
Έχει τους λόγους του. Βλέπετε, όταν γυρίσει πίσω, εδώ στο Ελλάντα,  στους ιθαγενείς που τους έταζε αξιοπρέπεια και τους έφερε Μνημόνιο, θα πρέπει – ειδικά στις επόμενες εκλογές – να έχει κάτι να τους δείξει. Κι αφού από την Ελλάδα δεν έχει να τους δείξει παρά μόνο Υπερταμεία και φωτογραφίες «κομμουνιστών» τύπου Κατρούγκαλου, είπε να πάει στην Κούβα μπας και φέρει καμιά φωτογραφία που να σπάει τη μονοτονία των φωτογραφιών του με τον Γιούνκερ, τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τους Έλληνες εφοπλιστές.
Και κάτι ακόμα για τον καλό μας πρωθυπουργό. Είπε από την Αβάνα ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό έχει σκαμπανεβάσματα, δυσκολίες, πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς και ανατροπές. Σωστά. Πολύ σωστά.
Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό τα έχει όλα αυτά. Κι άλλα πολλά. Τι δεν έχει; Δεν έχει προδοσίες. Ψέματα. Κωλοτούμπες. Αναξιοπρέπεια. Υποκρισία. Φαρισαισμό. Θράσος. Λεονταρισμούς στα λόγια και επικύψεις στα τέσσερα στην πράξη.
Ευεξήγητο ότι ο καλός (και «αριστερός» ) πρωθυπουργός μας, αυτή την διάκριση την παρέλειψε στην ομιλία του.
Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μίκης Θεοδωράκης: «Σύντροφε Αλέξη, είσαι ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ.»

Δριμεία επίθεση κατά της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα εξαπολύει ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μέσα από ανάρτησή του στο προσωπικό του ιστολόγιο.

Στη δημοσίευσή του ο συνθέτης αναφέρει ότι ο πρωθυπουργός «με τις 153 έδρες και το 16% είναι ανεξέλεγκτος να κάνει ότι θέλει, έχοντας στο τσεπάκι την πλειοψηφία των εδρών, αδιαφορώντας αν έχει την Λαϊκή πλειοψηφία», ενώ στη συνέχεια αναφέρεται στο ταξίδι του κυρίου Τσίπρα στην Αβάνα, κατηγορώντας τον πως ξόδεψε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα ισχυρίζεται.
«Ένας αληθινός Εθνικός Μάγκας. Γιατί, είναι μαγκιά να μπορείς να κοροϊδεύεις 10 εκατομμύρια υπηκόους για να κάνεις το κέφι σου», συνεχίζει ο κ. Θεοδωράκης.

Κλείνοντας, ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει μία «ανοιχτή επιστολή» προς τον Αλέξη Τσίπρα, σημειώνοντας πως οφείλει να μιλήσει στον πρωθυπουργό «στη γλώσσα που αποπνέουν οι πράξεις του. Δηλαδή στη γλώσσα του «μάγκα», για να με καταλάβουν όσοι φίλοι του απομείνανε, αλλά και όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ορισμένοι -δεν φτάνει ότι μας σπρώχνουν προς την καταστροφή- αλλά μας κοροϊδεύουν κι από πάνω!».

Ολόκληρη η «ανοιχτή επιστολή» του Μίκη Θεοδωράκη προς τον πρωθυπουργό:

«Ανοιχτή Επιστολή προς τον κ. Τσίπρα

Σύντροφε Αλέξη, σε παραδέχομαι, γιατί είσαι μάγκας. Ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ. έως σήμερα. Γιατί κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να λογαριάσεις κανένα. Παίρνεις το προσωπικό σου αεροπλάνο, το γεμίζεις με φίλους και φίλες και πας στην Κούβα και αφήνεις τον λογαριασμό, 300.000 δολλάρια να τον πληρώσουν τα κορόιδα με τα 300 ευρώ το μήνα στην καλλίτερη περίπτωση. Κάνεις το κέφι σου. Μιλάς στην πλατεία της Επανάστασης όπου μιλούσε και ο Φιντέλ σαν ένας γνήσιος και σκληρός επαναστάτης. Υψώνεις το πελώριο ανάστημά σου ενάντια στον Καπιταλισμό-Ιμπεριαλισμό. Τρως τον αγλέορα (600 ευρώ για ένα γεύμα πληρωμένο από το Υπουργείο των Εξωτερικών, δηλαδή τα τσιράκια σου). Το διασκεδάζεις, το γλεντάς, την ώρα που τα κορόιδα οι Έλληνες κάθονται στις ουρές για σύνταξη, ΔΕΗ, τράπεζες, νοσοκομεία και προ παντός λιτότητα στη λιτότητα. Το παίζεις επαναστάτης κι όταν γυρίσεις, ξαναγίνεσαι αυτό που ήσουν, το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ, του Ομπάμα και του Γιούνγκερ που κατακεραύνωσες στην Αβάνα και πάλι σε βάρος του έξυπνου ελληνικού λαού, γιατί αυτός αποφάσισε να τον κυβερνούν άτομα χωρίς οπαδούς και φιλότιμο, που το παίζουν κυβέρνηση.

Καλή αντάμωση στα Γουναράδικα».

Διαβάστε περισσότερα

Εκλογές στην Κούβα. Γίνονται; Ουγκ !

Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας"

Ο Γιώργος μπήκε φουριόζος στο γραφείο μου λίγο μετά τις 8 το πρωί. 

"Ρε φίλε, εσύ που τα ψάχνεις", μου είπε, "ξέρω ότι στην Κούβα ψηφίζουν για τα πάντα. Μπορείς να μου βρεις με ποιο σύστημα γίνεται αυτό, πώς συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων, να το τρίψω στην μούρη μερικών-μερικών;". 

Γιώργο μου, τό 'πες κι έγινε! Τέτοια χατήρια δεν τα χαλάω, οπότε... πιάσε καρέκλα!

Κατ' αρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν μιλάμε για την Κούβα, μιλάμε για μια σοσιαλιστική χώρα. Κι όπως έχουμε πει πολλές φορές, η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν έχει καμμιά σχέση με την αστική "δημοκρατία", η οποία αποτελεί βιτρίνα για την εξαπάτηση του λαού και τη διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι η εξουσία τής εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και βασίζεται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου όλα τα βασικά μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιοκτησία όλου του λαού.

Κούβα: Επιγραφές διαφόρων τμημάτων Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης

Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής εξουσίας στην Κούβα είναι οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης (ΕΥΕ), τις οποίες ίδρυσε ο ίδιος ο Φιντέλ στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αποτελούνται από ενόπλους και σ' αυτές συμμετέχει εθελοντικά η πλειοψηφία των πολιτών (περίπου 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων!).

Τα όργανα της λαϊκής εξουσίας, από τότε που δημιουργήθηκαν, βρήκαν στις ΕΥΕ τούς πιο δραστήριους συνεργάτες τους. Σαν δημιουργική ιδέα της Κουβανικής Επανάστασης, που ίδρυσε για πρώτη φορά στην ιστορία αυτή τη μαζική οργάνωση, οι ΕΥΕ αποτέλεσαν συμβολή στην πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οι ΕΥΕ ήταν και είναι o φόβος και o τρόμος της αντεπανάστασης κι αποτελούν μια γιγάντια λαϊκή πλημμύρα, που χωρίς αυτήν, χωρίς την αποφασιστική υποστήριξή της στο Κόμμα, θα ήταν αδιανόητο το επαναστατικό κέφι και o ενθουσιασμός, η οργάνωση και η πειθαρχία της πορείας του μαχητή λαού μας (Φιντέλ).

Η λαϊκή εξουσία στην Κούβα εκφράζεται με τις αρχές και τον τρόπο που είχε υποδείξει ο Λένιν. Δηλαδή, οι εκπρόσωποι του λαού σε οποιοδήποτε όργανο διέπονται από αιρετότητα, ανακλητότητα και εναλλαγή ενώ όλοι ανεξαιρέτως υπόκεινται σε έλεγχο.

 
Κύτταρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας τής Κούβας είναι οι Συνελεύσεις Βάσης Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό, σε κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχούν 500-1000 πολίτες. Ως κοινωνικό κύτταρο, κάθε τέτοια συνέλευση αφ' ενός μεν ασχολείται με όλα τα λαϊκά προβλήματα της γειτονιάς ή του χωριού αφ' ετέρου δε εκλέγει (με μυστική και μη υποχρεωτική ψηφοφορία) έναν αντιπρόσωπο για την υπερκείμενη Δημοτική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας από λίστα υποψηφίων. Φυσικά, μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα όποιοι και όσοι θέλουν ενώ απαγορεύεται να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος.

Δεν υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί σ' αυτή τη συγκέντρωση πρότασης υποψηφίων, αλλά απλώς γείτονες. Κανένας δε σηκώνεται για να αναγγείλει ότι είναι υποψήφιος για κάποιο αξίωμα. Οι ψηφοφόροι προτείνουν εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να τους αντιπροσωπεύσουν με τov καλύτερο τρόπο. Συζητούν ελεύθερα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε υποψήφιου. Κάθε αντιπρόσωπος πρέπει να συναντιέται με τους ανθρώπους που μένουν στη δική του εκλογική περιφέρεια μια φορά κάθε τρεις μήνες και να δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του. Υποχρεώνεται, επίσης, να συγκαλεί μικρότερες συγκεντρώσεις σε πιο συχνά διαστήματα και να διαθέτει χρόνο για να συναντιέται με ψηφοφόρους χωριστά και v' ακούει τα προβλήματά τους, τα παράπονά τους και τις υποδείξεις τους.

Με την ίδια φιλοσοφία, οι Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας υποδεικνύουν τους υποψήφιους για τις Επαρχιακές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες με την σειρά τους υποδεικνύουν τους υποψηφίους για την υπέρτερη όλων Εθνική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας, το ανώτατο όργανο εξουσίας τής χώρας. Στην Εθνική Συνέλευση αντιστοιχεί ένας βουλευτής για κάθε 20.000 κατοίκους. Σήμερα, η Εθνική Συνέλευση αποτελείται από 612 βουλευτές και αξίζει να σημειωθεί ότι οι 120 απ' αυτούς δεν είναι μέλη τού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στην κουβανική "δικτατορία" υπάρχει και κάτι που δεν προβλέπεται στις αστικές "δημοκρατίες": ο μηχανισμός ανάκλησης των αντιπροσώπων. Αυτός ο μηχανισμός ενεργοποιείται στις Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας με την έγγραφη αίτηση του 20% των εκλογέων τής περιοχής της. Ακολουθεί ψηφοφορία, κατά την οποία αρκεί απλή πλειοψηφία για να ανακληθεί ο αντιπρόσωπος και να προκηρυχθεί αναπληρωματική εκλογική διαδικασία για την πλήρωση της κενής θέσης.

Λεπτομέρεια πρώτη: Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλα τα σώματα απονέμεται σε κάθε κουβανό μόλις κλείσει τα 16 χρόνια του. Το μόνο δικαίωμα που απονέμεται στα 18 είναι το εκλέγεσθαι στην Εθνική Συνέλευση.

Πρώτη διακήρυξη της Αβάνας - 2 Σεπτεμβρίου 1960

Επειδή γίνεται πολύς λόγος για πολιτικές διώξεις στην Κούβα και για φυλακίσεις αντιφρονούντων, ας πούμε δυο λόγια και γι' αυτό το θέμα:

Ο ποινικός κώδικας της Κούβας, με πλήρη ταξική ειλικρίνεια, ορίζει ευθύς εξ αρχής ως σκοπούς τού νόμου την προστασία της κοινωνίας, των προσώπων, της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης, του κρατικού πολιτεύματος, της ιδιοκτησίας που αναγνωρίζεται από το σύνταγμα και τους νόμους, την τήρηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών και την ενίσχυση της συνείδησης του σεβασμού της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Όμως, επειδή όλα τούτα ακούγονται μάλλον γενικόλογα και ασαφή, οι αντεπαναστατικές πράξεις ορίζονται με απόλυτη σαφήνεια ώστε να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για καταχρηστικές διώξεις. Με απλά λόγια: όποιος τιμωρείται για αντεπαναστατική δράση, έχει προβεί σε πράξη η οποία χαρακτηρίζεται σαφώς ως εχθρική προς την επανάσταση.

Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση. Μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία κλπ. Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες (...) Η δύναμη δεν βρίσκεται στα όπλα ούτε στους νόμους ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στον λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση. Επιπλέον, τα όπλα τα έχει o λαός και με αυτά υπερασπίζει την Επανάσταση χωρίς βασανιστήρια, χωρίς εγκλήματα, χωρίς τάγματα θανάτου, χωρίς αγνοούμενους, χωρίς παρανομίες και αυθαιρεσίες. Ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε ένας στρατιώτης, ένας αστυνομικός ή ένας πυροσβέστης ενάντια στο λαό (...) Δεν πρέπει να παραβιάζεται κανένας νόμος, δεν πρέπει να πέφτουμε σε καμιά παρανομία. Αν οι νόμοι δεν είναι αρκετά ισχυροί, ας τους κάνουμε πιο ισχυρούς. Δεν πρέπει να διαπράττεται καμμιά κατάχρηση εξουσίας. Όχι! Δεν πρέπει να πέφτουμε σε πρακτικές βίας. Όχι! Εμείς δεν μπορούμε να πέφτουμε σε εκείνο που πέφτουν οι καπιταλιστικές κοινωνίες, που οργανώνουν αποσπάσματα θανάτου, διαπράττουν εγκλήματα κλπ. Ο αγώνας ενάντια στις αντικοινωνικές και εγκληματικές δραστηριότητες πρέπει το ίδιο να είναι μια μάχη ολόκληρου του λαού (Φιντέλ).

Λεπτομέρεια δεύτερη: Στην Κούβα, όλοι οι νόμοι ερμηνεύονται και εφαρμόζονται από αιρετούς και ανακλητούς από τον λαό δικαστές, νομικούς και λαϊκούς (ενόρκους). Η εκλογή και η ανάκλησή τους γίνονται με βάση συγκεκριμένη διαδικασία και απολογούνται δημόσια για τις εργασίες τους.

Προφανώς, όλα αυτά δεν ακούγονται πολύ δημοκρατικά  σε κάποιους σαν τον κ. Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος προχτές έγραψε ότι το όραμα του Φιντέλ "ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας τού 20ού αιώνα". Δεν παραξενευόμαστε για την στάση όλων αυτών, οι οποίοι θεωρούν ως δημοκρατία την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην διαχείριση της εξουσίας και δεν ξεγελιόμαστε από τις ανοησίες τους επειδή γνωρίζουμε κάτι απλό:

Η προλεταριακή δημοκρατία είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία (*).

Αβάνα, Πλατεία Επανάστασης, 30/11/2016: Η ύστατη τιμή στον "δικτάτορα" από τους "καταπιεσμένους υπηκόους" του.

------------------------------------------------
(*) Β.Ι.Λένιν, "Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι" (Άπαντα, τόμος 37, σελίδα 103). Το υλικό για τις δομές της Κούβας αντλήθηκε από το βιβλιαράκι "Το σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας της Κούβας" (Σύγχρονη Εποχή, 2004).

teddygr.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μαρξ είχε δίκιο: 5 γεγονότα του σήμερα που προέβλεψε σωστά

Μετάφραση για το Νόστιμον Ήμαρ: Ελεάννα Μπάρδη

Από το iPhone έως την εταιρική παγκοσμιοποίηση, η σύγχρονη ζωή είναι γεμάτη από αποδείξεις της διορατικότητας  του Μαρξ.

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για τον Καρλ Μαρξ αυτή την εποχή -από τον Rush Limbaugh να κατηγορεί τον Πάπα Φραγκίσκο για προώθηση «καθαρού μαρξισμού», στον αρθρογράφο των Washington Times  που ισχυρίζεται ότι ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Bill de Blasio, είναι ένας «αμετανόητος μαρξιστής».
Λίγοι όμως άνθρωποι καταλαβαίνουν πραγματικά τη δριμεία κριτική του Μαρξ στον καπιταλισμό. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μιαν αόριστη επίγνωση της πρόβλεψης αυτού του ριζοσπαστικού οικονομολόγου, ότι δηλαδή ο καπιταλισμός αναπόφευκτα θα αντικατασταθεί από τον κομμουνισμό, συχνά όμως παρεξηγούν γιατί πίστευε πως αυτό είναι αλήθεια. Κι ενώ ο Μαρξ έκανε λάθος για μερικά πράγματα, τα γραπτά του (πολλά εκ των οποίων προηγήθηκαν του Αμερικανικού Εμφυλίου) προέβλεψαν με ακρίβεια διάφορες πτυχές του σύγχρονου καπιταλισμού, από τη Μεγάλη Ύφεση έως το iPhone 5S στην τσέπη σας.
Και ιδού πέντε γεγονότα του 2014, που η ανάλυση του Μαρξ για τον καπιταλισμό προέβλεψε σωστά, εδώ και πάνω από έναν αιώνα:

1. Η Μεγάλη Ύφεση (Η Χαοτική Φύση του Καπιταλισμού)

Η εγγενώς χαοτική, επιρρεπής σε κρίσεις, φύση του καπιταλισμού υπήρξε βασικό κομμάτι στα γραπτά του Μαρξ. Υποστήριξε ότι ο αμείλικτος αγώνας για κέρδος, θα οδηγούσε τις εταιρείες στη μηχανοποίηση των χώρων εργασίας τους, παράγοντας όλο και περισσότερα αγαθά, συμπιέζοντας παράλληλα τους μισθούς των εργαζομένων, έως ότου δε θα μπορούσαν πλέον ν’ αγοράζουν τα προϊόντα που δημιουργούσαν. Σίγουρα, τα σύγχρονα ιστορικά γεγονότα, από τη Μεγάλη Ύφεση ως τη φούσκα των dot-com, μπορούν να αναχθούν σ’ αυτό που ο Μαρξ ονομάζει «πλασματικό κεφάλαιο» – χρηματοοικονομικά μέσα, όπως οι μετοχές και οι ΣΑΚΑ (συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης – Credit default swap ή απλά CDS).  Παράγουμε ακατάπαυστα μέχρις ότου να μη μείνει κανείς ν’ αγοράζει τ’ αγαθά μας, καθόλου νέες αγορές, κανένα νέο χρέος. Και ο κύκλος συνεχίζεται μπροστά στα μάτια μας: Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι που έκανε τη αγορά ακινήτων να καταρρεύσει το 2008. Δεκαετίες άμβλυνσης ανισοτήτων με μείωση των εισοδημάτων, η οποία οδήγησε όλο και περισσότερους Αμερικανούς στη χρεωκοπία. Όταν δεν υπήρχαν πια άλλα ενυπόθηκα δάνεια, όλη η πρόσοψη κατέρρευσε, όπως ακριβώς γνώριζε ο Μαρξ πως θα γινόταν.

2. iPhone (Φανταστικές ορέξεις)

Ο Μαρξ προειδοποίησε ότι η τάση του καπιταλισμού να προσδίδει υψηλή αξία σε αυθαίρετα στην ουσία προϊόντα, θα οδηγούσε με την πάροδο του χρόνου, σ’ αυτό που αποκάλεσε “μια επινοημένη και συνεχώς υπολογισμένη υποταγή σε απάνθρωπες, σοφιστικέ, αφύσικες και φανταστικές ορέξεις.” Είναι ένας σκληρός αλλά ακριβής τρόπος περιγραφής της σύγχρονης Αμερικής, όπου απολαμβάνουμε μιαν απίστευτη πολυτέλεια και όμως συνεχίζουμε παρασυρμένοι από μια συνεχή ανάγκη ν’ αγοράζουμε όλο και περισσότερα. Σκεφτείτε το iPhone 5S που ίσως έχετε. Είναι πραγματικά τόσο πολύ καλύτερα από ό,τι το iPhone 5 της περασμένης χρονιάς, ή το iPhone 4S ένα χρόνο πριν από αυτό; Πρόκειται για μια πραγματική ανάγκη, ή για μια επινοημένη; Κι ενώ κινεζικές οικογένειες αρρωσταίνουν η μία μετά την άλλη με καρκίνο εξαιτίας των ηλεκτρονικών μας αποβλήτων, τα πολυεθνικά μονοπώλια δημιουργούν τεράστιες διαφημιστικές εκστρατείες γύρω από την ιδέα, ότι  πρέπει να καταστρέψουμε πολύ καλά προϊόντα χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος. Αν ο Μαρξ μπορούσε να το δει αυτό, θα μας έκλεινε το μάτι.

3. Το ΔΝΤ (Η Παγκοσμιοποίηση του Καπιταλισμού)

Οι ιδέες του Μαρξ σχετικά με την υπερπαραγωγή τον οδήγησαν στην πρόβλεψη αυτού που τώρα ονομάζεται παγκοσμιοποίηση – η εξάπλωση του καπιταλισμού σε όλο τον πλανήτη σε αναζήτηση νέων αγορών. “Η ανάγκη μιας συνεχώς επεκτεινόμενης αγοράς πώλησης προϊόντων, κυνηγά την αστική τάξη σ’ ολόκληρα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη”, έγραψε. “Πρέπει να φωλιάσει παντού, να εγκατασταθεί παντού, να δημιουργεί συνδέσεις παντού”.  Κι ενώ αυτό μπορεί να μοιάζει προφανές σήμερα, ο Μαρξ έγραψε αυτά τα λόγια το 1848, όταν η παγκοσμιοποίηση ήταν πάνω από ένα αιώνα μακριά. Και δεν έπεσε μέσα στο τι τελικά συνέβη στα τέλη του 20ου αιώνα – έπεσε όμως μέσα στο γιατί συνέβη: Η αδιάκοπη αναζήτηση για νέες αγορές και φθηνό εργατικό δυναμικό, καθώς και η αδιάκοπη ζήτηση για περισσότερους φυσικούς πόρους, είναι θεριά που απαιτούν συνεχή τροφοδοσία.

4. Walmart (Μονοπώλιο)

Στην κλασσική θεωρία οικονομικών, ο ανταγωνισμός εικάζεται ως φυσιολογικός και, ως εκ τούτου αυτοτροφοδοτούμενος. Ο Μαρξ, ωστόσο, υποστήριξε ότι η ισχύς της αγοράς θα είναι στην πραγματικότητα συγκεντρωμένη σε μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις, καθώς όλο και περισσότερο, η μία επιχείρηση θα κατασπάραζε την άλλη. Αυτό θα μπορούσε να είχε φανεί στους αναγνώστες του 19ου αιώνα ως περίεργο. Όπως γράφει ο Richard Hofstadter: «οι Αμερικανοί έφτασαν να θεωρούν δεδομένο ότι η  ιδιοκτησία θα διασκορπίζεται ευρέως, ότι η οικονομική και πολιτική δύναμη θα αποκεντρωθούν”. Ήταν μόνον αργότερα, τον 20ο αιώνα, όταν η τάση που προέβλεψε ο Μαρξ άρχισε να επιταχύνει. Σήμερα, τα οικογενειακά καταστήματα της γειτονιάς έχουν αντικατασταθεί από ανελαστικά οικοδομήματα καταστημάτων, όπως η Wal-Mart,  οι μικρές συνεταιριστικές τράπεζες έχουν αντικατασταθεί από τις παγκόσμιες τράπεζες, όπως η J.P. Morgan Chase, και μικρές αγροτικές φάρμες έχουν αντικατασταθεί από γεωργικές βιομηχανίες, όπως η Archer Daniels Midland. Ο κόσμος της τεχνολογίας επίσης, τείνει ήδη να συγκεντρωθεί σε μεγάλες εταιρείες, που καταπίνουν τις νεοσύστατες επιχειρήσεις όσο πιο γρήγορα μπορούν. Οι πολιτικοί προσποιούνται πως νοιάζονται για τις ελάχιστες μικρές επιχειρήσεις που έχουν μείνει και διώκουν τις πιο επιθετικές για αντιμονοπωλιακές τακτικές- ως επί το πλείστον όμως, γνωρίζουμε πως οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι εδώ για να μείνουν.

5. Χαμηλοί μισθοί, Μεγάλα κέρδη (ο Εφεδρικός Στρατός της Βιομηχανικής Εργασίας)

Ο Μαρξ πίστευε ότι οι μισθοί θα κρατηθούν σε χαμηλά επίπεδα από τον «εφεδρικό στρατό εργασίας», τον οποίο εξήγησε απλά, χρησιμοποιώντας κλασσικές οικονομικές τεχνικές: Οι καπιταλιστές θέλουν να πληρώνουν όσο το δυνατόν λιγότερο για εργατικά, κι αυτό είναι πιο εύκολο όταν υπάρχει αφθονία εργαζομένων στην αγορά. Συνεπώς, μετά από μια ύφεση, χρησιμοποιώντας τη μαρξιστική ανάλυση, θα προβλέπαμε ότι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας θα κρατήσουν τους μισθούς στάσιμους, ενώ τα κέρδη θα εκτιναχθούν στα ύψη, επειδή οι εργαζόμενοι είναι πολύ φοβισμένοι απ’ την ανεργία ώστε να εγκαταλείψουν την εκμετάλλευση και τις φριχτές θέσεις εργασίας τους. Και κοίτα να δεις! Η αυθεντία επί του είδους Wall Street Journal προειδοποιεί, “Τον τελευταίο καιρό, η ανάκαμψη των ΗΠΑ εμφανίζει κάποια μαρξιστικά γνωρίσματα. Τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται κι η αύξηση της παραγωγικότητας επέτρεψε στις επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, χωρίς να κάνουν πολλά για να μειώσουν τις τεράστιες στρατιές ανέργων”. Κι  αυτό διότι οι εργαζόμενοι είναι τρομοκρατημένοι για να αφήσουν τις δουλειές τους και ως εκ τούτου στερούνται διαπραγματευτικής ισχύος. Δεν είναι ν’ απορείς που η καλύτερη στιγμή για δίκαιη ανάπτυξη είναι σε περιόδους «πλήρους απασχόλησης», όταν η ανεργία είναι σε χαμηλά επίπεδα κι οι εργαζόμενοι μπορούν να απειλήσουν να βρουν άλλη δουλειά.
Συμπερασματικά:
Ο Μαρξ έπεσε έξω σε πολλά πράγματα. Τα περισσότερα απ’ τα γραπτά του εστιάζουν στην κριτική του καπιταλισμού και όχι σε μια πρόταση για την αντικατάστασή του – κενό που επέτρεψε την παρερμήνευσή τους από παρανοϊκούς, σαν τον Στάλιν στον 20ο αιώνα. Το έργο του όμως εξακολουθεί να διαμορφώνει τον κόσμο μας με θετικό τρόπο. Όταν υποστήριζε ένα σχήμα προοδευτικής φορολογίας εισοδήματος στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, σε καμία χώρα δεν εφαρμοζόταν. Τώρα, μόλις και μετά βίας θα βρεθεί χώρα χωρίς προοδευτικό πλάνο φόρου εισοδήματος, κι είναι ένας μικρός τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ προσπαθούν να καταπολεμήσουν την εισοδηματική ανισότητα. Η ηθική κριτική του Μαρξ για τον καπιταλισμό και η οξυδερκής κατανόηση των εσωτερικών λειτουργιών και του ιστορικού του πλαισίου, αξίζουν ακόμα της προσοχής μας. Όπως γράφει ο Robert L. Heilbroner, “Στρεφόμαστε στον Μαρξ, ως εκ τούτου, όχι επειδή είναι αλάθητος, αλλά επειδή είναι αναπόφευκτος“. Σήμερα, σε έναν κόσμο ανήκουστου πλούτου και ταυτόχρονα απόλυτης φτώχειας, όπου οι πλουσιότεροι 85 άνθρωποι κατέχουν περισσότερο πλούτο από τα φτωχότατα 3 δισεκατομμύρια ανθρώπων, η περίφημη κραυγή, «Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε – Δεν έχετε τίποτα να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας,”  διατηρεί ακόμα δυνατή τη δραστικότητά της.
rollingstone

Διαβάστε περισσότερα

Ενδιαφέρουσα μελέτη για τα πιο... υγιεινά σπορ με επικεφαλής έλληνα επιστήμονα

Ηταν γνωστό ότι το τένις αποτελούσε μια ολοκληρωμένη σωματική άσκηση αλλά τώρα αποδεικνύεται ότι είναι και η πιο ωφέλιμη για τον οργανισμό

Το τένις, το κολύμπι και η αεροβική -με αυτή τη σειρά- είναι τα τρία σπορ και είδη άσκησης που έχουν τα περισσότερα οφέλη για την υγεία, απομακρύνοντας τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου από καρδιαγγειακό ή άλλο αίτιο. Αντίθετα, το τρέξιμο/τζόκινγκ και το ποδόσφαιρο είναι πολύ λιγότερο ωφέλιμα και δεν έχουν την ίδια ικανότητα να κάνουν πέρα τον θάνατο. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, με επικεφαλής έναν έλληνα επιστήμονα της διασποράς, τον αναπληρωτή καθηγητή Εμμανουήλ Σταματάκη του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ στην Αυστραλία.
Τα ευρήματα
Οι ερευνητές ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 80.300 ανθρώπους με μέση ηλικία 52 ετών, συσχετίζοντας το είδος σωματικής άσκησης (σπορ, γυμναστήριο, χορός, κηπουρική, δουλειές σπιτιού κ.α.) με τη θνησιμότητα. Η μελέτη παρακολούθησε τους συμμετέχοντες επί εννέα έτη, στη διάρκεια των οποίων πέθαναν 8.790 άτομα από διάφορες αιτίες (οι 1.909 από έμφραγμα ή εγκεφαλικό).
Η ανάλυση έδειξε ότι ο κίνδυνος θανάτου από οποιασδήποτε αιτία ήταν 47% μικρότερος για όσους έπαιζαν τακτικά τένις (ή άλλα σπορ με ρακέτα, όπως σκουός ή μπαντμιντον), 28% μικρότερος για όσους έκαναν κολύμπι, 27% για όσους έκαναν αεροβική άσκηση και 15% για όσους έκαναν ποδήλατο.
Ειδικότερα για τον κίνδυνο θανάτου από καρδιαγγειακή πάθηση, το τένις μειώνει τον κίνδυνο κατά 56%, το κολύμπι κατά 41% και η αεροβική άσκηση κατά 36%. Το ποδήλατο, το τρέξιμο και το ποδόσφαιρο δεν φάνηκε να μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακού θανάτου.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι δεν εξαρτάται μόνο από το πόσο πολύ και πόσο συχνά ασκείται κανείς, αλλά επίσης με το είδος της άσκησης που κάνει», δήλωσε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ.Σταματάκης, ο οποίος διδάσκει στην Ιατρική Σχολή και στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ.
«Η επίδραση των αθλημάτων στην υγεία συνήθως αξιολογείται ανάλογα με τη δόση -το πόσο πολύ- και την ένταση - το πόσο έντονα- αθλείται κανείς, όμως ξέρουμε λίγα πράγματα για την επιρροή του είδους του κάθε σπορ. Η μελέτη μας είναι η πρώτη που συγκρίνει με ποιό τρόπο τα διαφορετικά είδη αθλημάτων συσχετίζονται με τον κίνδυνο θανάτου από κάθε αιτία και ειδικότερα από καρδιαγγειακή αιτία», τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Διαφορετικά σπορ επηρεάζουν την υγεία με διαφορετικούς τρόπους. Ιδίως τα σπορ με ρακέτα, αλλά επίσης η αεροβική και το κολύμπι, παρέχουν την μεγαλύτερη προστασία έναντι του πρόωρου θανάτου και του καρδιαγγειακού θανάτου. Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί αυτά τα τρία είδη άσκησης ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, αλλά υποθέτουμε πως παίζει ρόλο ότι και οι τρεις αυτές δραστηριότητες εμπλέκουν όλο το σώμα. Από την άλλη, τα σπορ με ρακέτα, όπως το τένις και το σκουός, περιλαμβάνουν σύντομα ξεσπάσματα άσκησης πολύ μεγάλης έντασης, που ακολουθούνται από χαμηλή ένταση, πράγμα που μιμείται την εξάσκηση με περιοδικά διαστήματα υψηλής έντασης, η οποία γνωρίζουμε ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης», όπως ανέφερε.
«Είναι σημαντικό οι μελλοντικές έρευνες», επεσήμανε ο κ.Σταματάκης, «να εστιάσουν ακόμη περισσότερο στα επιμέρους είδη σπορ και ασκήσεων και στα οφέλη τους για κάθε ηλικιακή ομάδα. Κάθε σωματική δραστηριότητα είναι άκρως ωφέλιμη για το σώμα και το νου και τα σπορ συνιστούν ένα θαυμάσιο τρόπο για να είναι κανείς υγιής και παράλληλα να ψυχαγωγείται. Οι πολιτικοί και όσοι χαράζουν πολιτική, πρέπει να κάνουν σοβαρές επενδύσεις στα σπορ και στη σωματική δραστηριότητα για όλο τον πληθυσμό, αντί τα σπορ να προορίζονται για μια ελίτ, και έτσι να χαμηλώσουν τα εμπόδια για κάτι τέτοιο, όπως μείωση του κόστους, δημιουργία χώρων πρασίνου κ.α.». Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση , «British Journal of Sports Medicine».
Η αεροβική
Οι αεροβικές ασκήσεις είναι καλύτερες σε σχέση με τις ασκήσεις διατάσεων (στρέτσινγκ) για την υγεία του εγκεφάλου και τη λειτουργία του μυαλού, ιδίως σε άτομα μέσης και τρίτης ηλικίας, σύμφωνα με μια νέα μικρή αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρ. Λόρα Μπέικερ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γουέικ Φόρεστ της Β.Καρολίνα, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Ακτινολογικής Εταιρείας της Βόρειας Αμερικής, πραγματοποίησαν μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη κλινική δοκιμή με 35 ενηλίκους. Όλοι είχαν συμπτώματα ήπιας γνωσιακής (νοητικής) διαταραχής, η οποία συχνά θεωρείται πρώιμη ένδειξη της νόσου Αλτσχάιμερ.
Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες: οι 16 με μέση ηλικία 63 ετών έκαναν αεροβικές ασκήσεις, όπως διάδρομο, στατικό ποδήλατο κ.α., τέσσερις φορές την εβδομάδα επί έξι μήνες. Η δεύτερη ομάδα 19 ατόμων με μέση ηλικία 67 ετών έκανε διατατικές ασκήσεις (στρέτσινγκ) με την ίδια συχνότητα.
Οι επιστήμονες μελέτησαν με μαγνητική απεικόνιση τους εγκεφάλους των 35 συμμετεχόντων τόσο πριν όσο και μετά το εξάμηνο της άσκησης. Διαπιστώθηκε ότι και στις δύο ομάδες, τόσο η αερόβια όσο και η διατατική άσκηση, είχε αυξήσει τη φαιά ουσία του εγκεφάλου, μεταξύ άλλων σε περιοχές που σχετίζονται με τη βραχυπρόθεσμη μνήμη.
Τα αποτελέσματα
Όμως στην αεροβική ομάδα υπήρχαν καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με την ομάδα του στρέτσινγκ, τόσο στο συνολικό όγκο του εγκεφάλου όσο και ειδικότερα στον όγκο της φαιάς ουσίας. Επιπλέον στα άτομα που είχαν κάνει στρέτσινγκ, υπήρχαν ενδείξεις ατροφίας στη λευκή ουσία του εγκεφάλου τους.
Τα νοητικά τεστ που ακολούθησαν, επιβεβαίωσαν ότι η αεροβική ομάδα είχε εμφανίσει βελτίωση στις επιδόσεις της μετά από το εξάμηνο της άσκησης, ενώ δεν συνέβη το ίδιο με την ομάδα των ασκήσεων διάτασης. «Ακόμη και μετά από μια σύντομη χρονική περίοδο, είδαμε ότι η αεροβική άσκηση οδήγησε σε αξιοσημείωτες αλλαγές στον εγκέφαλο», δήλωσε η Μπέικερ. Με άλλα λόγια, κάθε άσκηση είναι καλή, αλλά η αεροβική ακόμη καλύτερη.

Διαβάστε περισσότερα

Όσκαρ Ουάιλντ: Είμαστε όλοι στο βούρκο όμως μερικοί κοιτάζουμε τ' άστρα

Πριν από 116 χρόνια, ο κόσμος έχασε τον μεγάλο και πολυτάλαντο Όσκαρ Ουάιλντ, ποιητή, μυθιστοριογράφο, θεατρικό συγγραφέα και κριτικό. Ο Ουάιλντ  έφυγε πρόωρα, σε ηλικία 46 ετών από μηνιγγίτιδα, άπορος και μόνος στο Παρίσι.  Το μυθιστόρημα, «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» προκάλεσε την βικτοριανή ηθική και τον οδήγησε ακόμη και στη φυλακή. Αποτελεί έως και σήμερα το γνωστότερο  έργο του.

«Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι», εκδόθηκε το 1891. Τον Ιούλιο του 1890, παρουσιάζεται στο περιοδικό  Lippincott της Philadelphia  η ιστορία ενός άνδρα που δεν γεράζει ποτέ, όμως σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, το πορτρέτο φέρει τα σημάδια της φθοράς του.
Στο Λονδίνο, η εφημερίδα «Daily Chlonicle», χαρακτήρισε την ιστορία «ακάθαρτη», «δηλητηριώδη» και «γεμάτη από τις αποπνικτικές οσμές της ηθικής και πνευματικής σήψης». Η «St. James Gazette», την έκρινε ως «βρώμικη» και «αηδιαστική» ενώ πρότεινε να διωχθεί ο συγγραφέας.

Υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να μιλάνε για σένα κι αυτό είναι να μη μιλάνε για σένα.

Πιο δυσοίωνη ήταν μια σύντομη αναφορά στον «Scots Observer», σύμφωνα με την οποία, παρόλο που «ο Ντόριαν Γκρέι» ήταν ένα έργο υψηλής λογοτεχνικής ποιότητας, διαπραγματευόταν «θέματα που άπτονται μόνο στο Τμήμα Εγκληματικών Ερευνών ή σε μια ακρόαση κεκλεισμένων των θυρών», καθώς και ότι θα ήταν ενδιαφέρον κυρίως για τους «εκτός νόμου ευγενείς και διαστρεμμένα αγόρια που μεταφέρουν τηλεγραφήματα» - ένας υπαινιγμός για το πρόσφατο τότε σκάνδαλο της Cleveland Street για έναν ανδρικό οίκο ανοχής στο Λονδίνο.

Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι τα βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα.

Σε πέντε χρόνια από τότε, στις 25 Μαΐου του 1895, ο Ουάιλντ βρέθηκε αντιμέτωπος με την καταδίκη για «διάπραξη άσεμνων πράξεων με ορισμένους άνδρες».
Ο σάλος που προκλήθηκε δεν προκαλεί έκπληξη: Κανένα έργο της κυρίαρχης αγγλόφωνης μυθιστοριογραφίας δεν είχε έρθει τόσο κοντά στο να εκφράσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλική επιθυμία. Οι πρώτες σελίδες, λίγες αμφιβολίες αφήνουν ότι ο Basil Hallward, ο ζωγράφος του πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέι, είναι ερωτευμένος με το «θέμα» του. Μόλις ο Ντόριαν ανακαλύπτει τις θεϊκές του δυνάμεις, προχωρά σε διάφορες ειδεχθείς πράξεις, συμπεριλαμβανομένης και της δολοφονίας. Όμως για τις βικτοριανές ευαισθησίες η πιο ανείπωτα έκνομη πράξη του θα ήταν ότι διέφθειρε νέους άνδρες.

Είμαστε όλοι μέσα στο βούρκο, όμως μερικοί από εμάς κοιτάζουμε τ' άστρα.

Στις δίκες εναντίον του Όσκαρ Ουάιλντ το 1895, οι αντίπαλοι δικηγόροι διάβασαν φωναχτά αποσπάσματα από τον «Ντόριαν Γκρέι», αποκαλώντας το «σοδομιτικό βιβλίο». Ο Ουάιλντ φυλακίστηκε, όχι γιατί αγαπούσε ερωτικά νέους άνδρες αλλά επειδή έδειξε αυτή του την επιθυμία, και ο «Ντόριαν Γκρέι» έγινε το κυρίαρχο έκθεμα της «ξεδιαντροπιάς» του για την κοινωνία της εποχής.

Το χειρότερο πράγμα με τους φανατικούς είναι η ειλικρίνεια.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 1900, σε ένα υποβαθμισμένο ξενοδοχείου στο Παρίσι, σε ηλικία 46 ετών. Σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, ένας θρύλος γεννήθηκε: Ουάιλντ ο μάρτυρας της ομοφυλοφιλίας, Ουάιλντ ο ηθικός επαναστάτης. Ένα εκκολαπτόμενο κίνημα δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων τον «αγκάλιασε» ως ήρωα που περιφρονήθηκε.

Είναι λυπηρό να το σκέφτεται κανείς, αλλά η μεγαλοφυΐα διαρκεί περισσότερο από την ομορφιά.

Όταν ο Graig Rodwell, το 1967, άνοιξε ένα γκέι και λεσβιακό βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη, το ονόμασε «The Oscar Wilde Memorial Bookshop» και μετά τις ταραχές στο Stonewall το 1969 ο Rodwell χρησιμοποίησε τη λίστα διευθύνσεων του βιβλιοπωλείου για να βοηθήσει να οργανωθεί η πρώτη παρέλαση υπερηφάνειας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις κάποιου άλλου, οι ζωές τους μία μίμηση, τα πάθη τους μια αναφορά.

«Για τον κόσμο φαίνομαι, από δική μου πρόθεση, ένας ερασιτέχνης καλλιτέχνης και απλώς ένα δανδής- δεν είναι σοφό να δείχνει κανείς την καρδιά του στον κόσμο», έγραψε κάποτε ο Ουάιλντ. Δεν θα πρέπει λοιπόν να υποθέσουμε ότι μας αποκαλύφθηκε η ψυχή του όταν έγινε ένα gay σύμβολο ή όταν κανονικοποιήθηκε σε ευρύτερους κύκλους ως ο «πατέρας» του «Να είσαι ο εαυτός σου».

Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν από την εξωτερική εμφάνιση. Το πραγματικό μυστήριο του κόσμου είναι το ορατό, όχι το μη ορατό.

Ο αισθητισμός του Ουάιλντ, η φανατική του λατρεία για την ομορφιά, ήταν ίσως το πιο βαθύ και πιο μόνιμο από τα πάθη του. Ίσως μονάχα η απειλή της δίωξης να τον εμπόδισε από το να εκφράσει ελεύθερα τη δική του σεξουαλικότητα στο έργο του. Το άσχημο τέλος του «Ντόριαν Γκρέι» -που μαχαιρώνει σε παροξυσμό το πορτραίτο του- δείχνει έναν άντρα που χάνει τη μάχη με τη δημόσια εικόνα του.
^Πηγές 
-Alex Ross, «How Oscar Wilde painted over “Dorian Gray”», The New Yorker, 8-8-2011
-^{«Όσκαρ Ουάιλντ», Βικιφθέγματα
Επιμ: Κατρίν Αλαμάνου}

Διαβάστε περισσότερα

Πόρνες και φτώχεια μόνο στην Κούβα είδα στη ζωή μου...

Διασκεδάζω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και οι συνοδοιπόροι τους- παραπλανηθέντες ή μη- για να πείσουν ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας. Από τα πιο "πετυχημένα" είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πόρνες και φτωχοί. Πραγματικά ανήκουστο για το δυτικό πολιτισμό μας!

του Γιάννη Συμεωνίδη

Ποιος είδε ποτέ πόρνες ή φτωχούς στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή στις ΗΠΑ; Για να μην πάω μακριά, μην παρασύρεστε από τις γυναίκες που κάνουν πιάτσα στη Συγγρού και στην Καβάλας ή από τους άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια της Σταδίου ή της Πανεπιστημίου. Δεν το κάνουν από ανάγκη, αφού ο καπιταλισμός τούς παρέχει όλα τα εφόδια για να είναι ευτυχισμένοι. Το κάνουν γιατί είναι τεμπέληδες ή από προσωπικό βίτσιο, ίσως γιατί δεν αντέχουν τόση καπιταλιστική ευτυχία και θέλουν κάπως να μετριάσουν τη χαρά τους. Ούτε, βεβαίως, στα καπιταλιστικά καθεστώτα ενδημούν η γενικότερη εξαθλίωση, η ανεργία, η εργασία- δουλεία ή η διαφθορά. Το μόνο μέρος που γνώρισε όλα αυτά τα δεινά η ανθρωπότητα είναι στην Κούβα.
Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι δεν επαναστάτησαν στη ζωή τους ούτε γιατί ο σερβιτόρος τούς έφερε λουκάνικο ενώ είχαν παραγγείλει κοτόπουλο λένε, ανάμεσα σε άλλα, πως ο Φιντέλ ήταν μια στιγμή επαναστάτης και 50 χρόνια τύραννος. Λες και το να ρίξεις μια αμερικανοκίνητη- μαφιόζικη δικτατορία με 80 άνδρες είναι περίπατος στο πάρκο ή το να αντιστέκεσαι σε μια υπερδύναμη που βρίσκεται τόσο κοντά σου, σου έχει επιβάλει εμπάργκο, έχει επιχειρήσει να σε ανατρέψει και να σε δολοφονήσει τουλάχιστον 630 φορές είναι στιγμιαίο κι όχι διαχρονικό κατόρθωμα. Επαναλαμβάνω ότι η κομμουνιστική Κούβα δεν είναι άμωμη, όπως άλλωστε κι ο Φιντέλ. Ποιου η ζωή, ωστόσο, είναι τέλεια κάτω από το μεγεθυντικό φακό; Και πώς είναι δυνατό να απαξιώνεις ένα καθεστώς τού οποίου τα ελαττώματα η καπιταλιστική Δύση τα παρουσιάζει σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό;
Αν δεν υπήρχε, άλλωστε, το Χόλιγουντ να μας πλασάρει ένα αμερικανικό όνειρο που ζουν λίγοι, πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο οι ΗΠΑ θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστες. Ευτυχώς που ιδίως τα τελευταία χρόνια τόσο ο αμερικανικός κινηματογράφος όσο και η αμερικανική τηλεόραση έχουν αποφασίσει να παραμερίσουν την εξωραϊσμένη εικόνα και μας έχουν παρουσιάσει την Αμερική όπως πραγματικά είναι, μια βαθιά διχασμένη κοινωνία που κινητροδοτείται από το πάθος για χρήμα κι εξουσία, βρόμικη δηλαδή. Ίσως από τα μεγαλύτερα λάθη τού Φιντέλ να ήταν πως δεν χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές προπαγάνδας παρά περιορίστηκε στο ούτως ή άλλως διόλου ευκαταφρόνητο προσωπικό του επικοινωνιακό χάρισμα.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πείσει ευκολότερα τον πλανήτη ότι ένα καθεστώς που επιβιώνει από απόπειρες ανατροπής του, από εμπάργκο ή την κατάρρευση του βασικότερου χρηματοδότη του, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, μάλλον διαθέτει στερεότερα θεμέλια από αυτά που παρουσιάζουν οι αντίπαλοί του. Ο κουβανικός κι όχι μόνο λαός αγαπά τον Φιντέλ γιατί ο Φιντέλ τον αγάπησε. Πού να τα εξηγείς, ωστόσο, όλα αυτά στους θατσερικούς υπέρμαχους του "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα"; Ας τους να δουν άλλη μια χαζή αμερικανική ταινία γυρισμένη σε κάποιο πλούσιο προάστιο, μακριά από τα γκέτο όπου ο καπιταλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο...

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μαύρες μέρες…

Από Χάρης Ζάβαλος 

Την προηγούμενη Παρασκευή το ελληνικό καταναλωτικό κοινό είχε τη χαρά και την τιμή να βιώσει ακόμα ένα αμερικανικό happening. Αφού γιορτάσαμε το Halloween και όσο μοιράζαμε free hugs, είπαμε να υποδεχτούμε μετά βαΐων και κλάδων, τη Μαύρη Παρασκευή (Black Friday).

Τη συγκεκριμένη Παρασκευή του χρόνου, τα καταναλωτικά ζόμπι των HΠΑ, εξορμούν στα πολυκαταστήματα για να αγοράσουν σε προσφορά ότι δεν χρειάζονται, για να καλύψουν κενά που δεν γεμίζουν και να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν νοιάζονται.
Ο καταναλωτής, εξαθλιωμένος πλήρως, ποδοπατιέται και συνωστίζεται προκειμένου να αποκτήσει το πολυπόθητο αυτό αγαθό που θα του χαρίσει μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, κάνοντάς τον να ξεχάσει την πλήρη ένδεια του.
Στην Ελλάδα της κρίσης, όλο αυτό το πανηγύρι μοιάζει ακόμα πιο παράταιρο. Με μια αγοραστική δύναμη που έχει ελαχιστοποιηθεί, αν όχι εκμηδενιστεί, το να πουλάς τηλεοράσεις 52 ιντσών από 1000 ευρώ 600, φαντάζει αστείο όταν δεν μπορούν να ικανοποιηθούν βασικές ανάγκες.
Μετά το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, όπου το παράλογο να αναζητούμε χρόνο για κατανάλωση και όχι χρήμα, μετά τις «λευκές νύχτες» όπου καταστήματα μένουν ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα -λες και αυτό που λείπει είναι η αδυναμία του καταναλωτή να αγοράσει φανέλες στις 5 το αχάραγο- έρχεται η Black Friday να ολοκληρώσει το παζλ της παράνοιας. Έτσι, όλη η ουσία της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης μετατίθεται στη σφαίρα του μεταφυσικού. Άλλωστε πώς θα έχεις την δυνατότητα να χαϊδεύεις μουστάρδες και ζαντολάστιχα την Κυριακή το μεσημέρι;
Τα μικρομεσαία καταστήματα, που αδυνατούν να ακολουθήσουν την πλήρη αποδιάρθρωση του ωραρίου και των προσφορών, κλείνουν το ένα μετά το άλλο, με τους μεγάλους παίκτες μόνο να μοιράζονται την πίτα της αγοράς.
Υποστηρικτές του πιο ζοφερού εργασιακού μεσαίωνα και κατά συρροήν καταπατητές των στοιχειωδών συνθηκών εργασίας γιγαντώνονται μέρα με την ημέρα, με την πλήρη κάλυψη των τοπικών εμπορικών συλλόγων και των τοπικών αυτοδιοικήσεων που στηρίζουν όλες τις αυθαιρεσίες των μεγάλων αλυσίδων και πολυεθνικών.
Μια τεράστια μηχανή, με αιχμή του δόρατος τις τράπεζες, συνθλίβει κάτω από την πίεση του αθέμιτου ανταγωνισμού κάθε μικρή ή μεσαία επιχείρηση που πασχίζει να επιβιώσει μέσα στη ζούγκλα των Mall, τα οποία ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, το ένα μετά το άλλο, πολλές φορές ακόμα και αυθαίρετα. Αλλά ποιος ασχολείται…
Ο μόνος υποστηρικτής που απομένει είναι η συνείδηση του καταναλωτή. Πριν μεταλλαχθούμε όλοι σε καταναλωτικά ζόμπι και πριν γίνουμε όλοι υπάλληλοί τους ας επιλέξουμε με τα σωστά κριτήρια τις επιχειρήσεις που δεν δουλεύουν με το ελάχιστα απαραίτητο προσωπικό, με μισθούς εξαθλίωσης και εξαντλητικά ωράρια. Ίσως τότε να υπάρχει ελπίδα.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 19.11.2016

Διαβάστε περισσότερα

Social media: Το Νοέμβριο μελαγχολικοί, τον Απρίλιο πανικόβλητοι

Η συλλογική συμπεριφορά και τα συναισθήματα των ανθρώπων εμφανίζουν περιοδικές μεταβολές και προβλέψιμα «σκαμπανεβάσματα», όπως αποκαλύπτουν νέες έρευνες που αξιοποιούν την ανάλυση των «μεγάλων δεδομένων» (big data).
 

  Μια μελέτη, με επικεφαλής τον καθηγητή τεχνητής νοημοσύνης Νέλο Κριστιανίνι του βρετανικού Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, που θα παρουσιασθεί τον επόμενο μήνα στη «Διεθνή Συνδιάσκεψη Εξόρυξης Δεδομένων» (IEEE International Conference on Data Mining-ICDM), ανέλυσε σε βάθος τετραετίας το συναισθηματικό περιεχόμενο που έχουν τα μηνύματα στο βρετανικό Twitter και οι αναζητήσεις στη Wikipedia.
Διαπιστώθηκε ότι τα αρνητικά αισθήματα είναι σαφώς περισσότερα το φθινόπωρο και τον χειμώνα, με αποκορύφωμα το Νοέμβριο, ενώ το άγχος και ο θυμός υπερεκφράζονται μεταξύ Σεπτεμβρίου και Απριλίου.
Μια ξεχωριστή ανάλυση στη Wikipedia ειδικότερα για τις επισκέψεις σε ιστοσελίδες ιατρικού περιεχομένου αποκαλύπτει μια ξεκάθαρη εποχικότητα για ψυχολογικά θέματα που απασχολούν προφανώς τους χρήστες.
Ενδεικτικά, οι επισκέψεις σχετικά με τις διαταραχές της διάθεσης (συναισθηματικές διαταραχές) κορυφώνονται στο τέλος Δεκεμβρίου, ενώ για τη διαταραχή πανικού και την οξεία αγχώδη διαταραχή τον Απρίλιο.
Η ίδια ερευνητική ομάδα υπό τον Κριστιανίνι, που αναπτύσει το Πρόγραμμα ThinkBIG, μόλις δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό PLoS One μια μελέτη που ανέλυσε το περιεχόμενο των αμερικανικών και βρετανικών εφημερίδων της περιόδου 1836-1922.
Η έρευνα δείχνει ότι διάφορες συμπεριφορές των ανθρώπων σχετικά με τη δουλειά τους και τον ελεύθερο χρόνο, τη διατροφή τους, τις ασθένειές τους, την κατανάλωση κ.α. εμφάνιζαν σαφή εποχικότητα και προβλεψιμότητα, που είχε άμεση σχέση με τις μεταβολές του καιρού.
Στην εποχή μας η εποχική επιρροή του καιρού έχει πια μειωθεί, ενώ η τηλεόραση έχει εν μέρει αντικαταστήσει τον καιρό ως σημαντικός παράγοντας συγχρονισμού στις καθημερινές ζωές των ανθρώπων.
Οι τάσεις αυτές έρχονται στο φως όταν, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, αναλύεται ένας μεγάλος όγκος δεδομένων που αφορούν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Όπως είπε ο Κριστιανίνι, «αυτό που αναδύεται, είναι οι κανονικότητες στη συμπεριφορά μας, οι οποίες είναι κρυμμένες κάτω από την καθημερινή ποικιλομορφία της ζωής μας. Υποπτευόμασταν ότι υπήρχαν αυτοί οι περιοδικοί κύκλοι, αλλά ποτέ έως τώρα δεν τους είχαμε παρατηρήσει».

Διαβάστε περισσότερα

ΟΗΕ – UNESCO τoν αναγνώρισαν ως σύμβολο αλληλεγγύης. Εσύ βλάκα;

 ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ 

skyllakos@imerodromos.gr

Πρέπει να είναι κάποιος πολύ αλλοτριωμένος, για να συνεχίζει να ρίχνει τόση λάσπη στον Φιντέλ Κάστρο, με αφορμή τον θάνατο του. Όλοι γίναμε θεατές τις τελευταίες μέρες  του  βρώμικου έργου  που παίζεται. Τα βιολιά  ξεκίνησαν να βαράνε  από τις παρυφές των Τραμπολόγων  και φτάνουν μέχρι τις όχθες των νεοφιλελέδων και των Τζημερο-Γεωργιάδηδων.

Δεν μπορούμε παρά να δώσουμε μια απάντηση ώστε να πολεμηθεί τουλάχιστον η  βλακεία στη ρίζα της.   Άλλωστε, πιστεύουμε πως ο πόλεμος ενάντια στη βλακεία κρίνεται πολλές φορές απαραίτητος, διότι αυτό το φαινόμενο έχει την ικανότητα να είναι μεταδοτικό,  όπως περίφημα είχε εξηγήσει ο Μπρεχτ στις «Ιστορίες του κ. Κόινερ».

Την απάντηση, βέβαια, αυτή δεν θα τη δώσουμε με τη δική μας στρατευμένη αντίληψη, αλλά θα τη μεταφέρουμε μέσω της επίσημης θέσης του ΟΗΕ και τις δηλώσεις τόσο του γενικού γραμματέα του Οργανισμού, όσο και από τις δηλώσεις της γενικής διευθύντριας της UNESCO με αφορμή τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

Όπως μετέδωσε λοιπόν το διεθνές δίκτυο telesur, το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών ξεχώρισε το Σάββατο τα επιτεύγματα της Κούβας στη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση, την επιστήμη και άλλους κοινωνικούς τομείς, χάρη στην Κουβανική Επανάσταση υπό την ηγεσία του Φιντέλ Κάστρο. Στο συλλυπητήριο μήνυμά του, ο ΟΗΕ διαβεβαιώνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο θα μείνει αξέχαστος για «την εθνική και τη διεθνή ηγετική του ικανότητα».

Από την πλευρά του, ο γενικός γραμματέας του οργανισμού τον χαρακτήρισε ως «εμβληματική μορφή της Κουβανικής Επανάστασης, με μεγάλη ακτινοβολία στη Λατινική Αμερική και επιρροή σε διεθνή ζητήματα». Έκανε ειδική μνεία στον αγώνα του για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού.

Επίσης, η γενική διευθύντρια της UNESCO, Ιρίνα Μπόκοβα, είπε ότι ο Φιντέλ Κάστρο είναι ένα σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης. «Χάρη στις προσπάθειες του Φιντέλ Κάστρο Ρους, η Κούβα αποτελεί παγκόσμιο παράδειγμα σε σχέση με την αλληλεγγύη και τη συνεργασία». Επιπλέον, τον χαρακτήρισε ακούραστο υπερασπιστή των κατατρεγμένων καθώς και της εκπαίδευσης. «Η αντίληψή του τοποθετεί την διαμόρφωση του ανθρώπου σε μια διαδικασία συνεχή και περίπλοκη, που λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου, συγκροτώντας το καλύτερο από αυτό, απαραίτητο για την ανάπτυξη του ιδίου και της κοινωνίας», τόνισε. Πρόσθεσε ακόμα ότι ο κουβανός ηγέτης υπερασπίστηκε την τέχνη και τον πολιτισμό.

Υ.Γ  Αν τα παραπάνω δεν λένε απολύτως τίποτα στους ενορχηστρωτές των βρώμικων και έκφυλων ύβρεων εναντίον του Φιντέλ, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο να  τους αφήσουμε να βουλιάξουν κυριολεκτικά στη βλακεία τους…

Διαβάστε περισσότερα

Μορφωμένος, Καλλιεργημένος ή απλά Θυμόσοφος;

Από τον Δημήτρη Δημητριάδη

Ο μορφωμένος άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα της διαμόρφωσης.
Είναι αυτός που έχει μια μορφή. Μια μορφή που αποκτάται επίκτητα, με τα χρόνια, ως συνήθως με την κτήση της ήδη κατακτημένης γνώσης, με το διάβασμα κοινώς, με την προσφερόμενη παιδεία.

Τον μορφωμένο τον αποκαλούμε πολλές φορές και «διαβασμένο». Με τη μορφή που απόκτησε ξεχωρίζει από τον άμορφο άνθρωπο. Απ’ αυτόν που δεν έχει καμία απολύτως μορφή, δηλαδή δεν ξεχωρίζει από τον διπλανό του. Και στο βασίλειο των άμορφων οντοτήτων τη διαφορά την κάνουν τα ρούχα, οι σέλφι και βεβαίως τα λεφτά.
Η έννοια «καλλιεργημένος άνθρωπος» (για τους λατινογενείς «κουλτουριάρης από το κουλτούρα, καλλιέργεια») είναι πιο δύσκολη να εξηγηθεί. Όχι τόσο γιατί δεν συμφωνούν άπαντες ότι οι έννοιες μορφωμένος και καλλιεργημένος δεν είναι έννοιες ταυτόσημες, όσο επειδή υπάρχει διχόνοια για τα ειδικά γνωρίσματα που στοιχειοθετούν τελικά τον καλλιεργημένο άνθρωπο.

Για το θέμα αυτό έχουν διατυπώσει στο παρελθόν πολλοί διανοητές ορισμούς, μεταξύ αυτών ο Κλεμανσό, ο Σαρτρ, ο Γκράμσι, ωστόσο κανένας  δεν έτυχε τελικά καθολικής αποδοχής, με αποτέλεσμα η δυσκολία οριοθέτησης της έννοιας του καλλιεργημένου να συνεχίζεται ως τις ημέρες μας.
Μια καλή αρχή θα ήταν ίσως η ετυμολογική προσέγγιση του ορισμού «καλλιεργημένος ή κουλτουριάρης». ( Το δεύτερο χρησιμοποιείται από τους άμορφους στην Ελλάδα υποτιμητικά αλλά δεν μας αφορά η παράστασή τους).
Κουλτούρα λοιπόν στα λατινικά σημαίνει καλλιέργεια. Καλλιέργεια του χωραφιού….που βρίσκεται εντός της κρανιακής κάψας.
Τι κάνει λοιπόν ο γεωργός όταν θέλει να καλλιεργήσει το χωράφι του; Μα, πρώτα -πρώτα το οργώνει. Για να το οργώσει όμως, θα πρέπει προηγουμένως να ξεριζώσει τόσο τα αγριόχορτα που φύονται άτακτα όσο και τα απομεινάρια της περυσινής σοδειάς.
Και ανασκαλεύει λοιπόν την άμμο, για να είναι έτοιμη να υποδεχτεί φρέσκο λίπασμα και σπόρο. Δεν έχει κανένα απολύτως φετίχ λατρείας των προϋπαρχόντων χόρτων. Ούτε λέει αφού έτσι τα βρήκα, ας τα αφήσω καλύτερα στη θέση τους. Ξεριζώνει τα πάντα, ανακατεύει το χώμα και το «ανοίγει» για να υποδεχτεί νέο σπόρο.

Βέβαια αν κάτι υπάρχει που του αρέσει, το αφήνει στη θέση του. Αλλά το αφήνει μόνο αφού πρώτα εγκύψει και το εξετάσει εξονυχιστικά ο ίδιος και το βρει της αρεσκείας του ή χρήσιμο . Μετά πάει παραπέρα να ξεριζώσει τα διπλανά. Ξεριζώνει όμως αυτά για τα οποία αμφιβάλει για την εγκυρότητα ή χρησιμότητα τους και αυτά που θεωρεί βλαβερά ή μαραμένα τα καίει.
Αφού περατώσει το ξεχόρτιασμα πάει και φυτεύει τη σπορά!
Άρα, όπως ο γεωργός, έτσι και ο καλλιεργημένος άνθρωπος πρώτα εγκύπτει, εξετάζει, κρίνει αυτά που του παραδόθηκαν, αυτά που αταβιστικά και ορμέμφυτα κλίνει να ακολουθήσει, αυτά που του παρουσιάστηκαν ως αξιωματικές θέσεις, στη συνέχεια ανασκαλεύει, αφήνει ή ξεριζώνει και μετά οργώνει. Εντός του κρανίου του.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ μορφωμένου και καλλιεργημένου ανθρώπου. Ο μορφωμένος «φορτώνει» πάνω σ΄ αυτά που βρήκε , από την παράδοση , την οικογένεια, την κοινωνία του, «τις δικές του εγκυκλοπαίδειες».
Δεν αναιρεί αυτά που προϋπήρχαν και προορίζονταν γι’ αυτόν. Απλώς τα διαπλάθει και τα ωραιοποιεί, τα επικαιροποιεί , τα στολίζει και τα αμπαλάρει με κτηθείσα μόρφωση. Δεν κάνει  σε αντίθεση με τον καλλιεργημένο καμιά τομή, καμιά ρήξη. Είναι συντηρητικός και του αρέσει.
Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι ο καλλιεργημένος άνθρωπος έχει  πιο δύσκολο και μοναχικό δρόμο να διαβεί σε σχέση με τον μορφωμένο. Δύσκολο γιατί η ρήξη με την πεπατημένη οδό που βρίσκει– έστω με τη μορφή της αμφισβήτησης, της άρνησης της-  είναι αναπόφευκτη. Και μοναχικός γιατί εντέλει ο καλλιεργημένος είναι ο μόνος ηθικός.
Ως επάξιος συνεχιστής του Καντ, γνωρίζει ότι ηθική χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει. Και ελευθερία σημαίνει να δίνεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου τους νόμους που θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. Όχι η κοινωνία, όχι η θρησκεία, όχι η οικογένεια, όχι οι ανάγκες. Και άντε να μην ταιριάζουν τα δικά σου με αυτά του περιβάλλοντος χώρου. Σε έφαγε η μαρμάγκα της μοναξιάς.
Εκτός κι αν βρει άλλους του φυράματός του. Ο καλλιεργημένος δυσκολεύεται αλλιώς πολύ στις συμβατικές συναναστροφές. Ενώ ο μορφωμένος, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα , πρώτα να τσεπώσει το φακελάκι , διατηρώντας ταυτοχρόνως  εικονοστάσι στο ιατρείο/γραφείο του,  και μετά να κάνει παρέα σε κάποιον άμορφο άνθρωπο που επίσης τα τσεπώνει. Η απόσταση μεταξύ τους δεν είναι στην ουσία μεγάλη. Όσα πτυχία και να έχει ο μορφωμένος.
Τρίτη κατηγορία είναι ο θυμόσοφος άνθρωπος. Αυτός που έχει εμπειρικές γνώσεις αν και ο ίδιος ίσως ακόμη και αγράμματος. Η γνώση του βασίζεται σε προσωπική εμπειρία και η ζωή του δίνει ως συνήθως στο τέλος δίκιο, έτσι που αδιαφορεί συνεχώς για τη θεωρία και τις μεγάλες ιδέες ειρωνευόμενη σε αυτούς που προσπάθησαν να αρθρώσουν μια διαφορετική οπτική.
Η Ελλάδα είναι γεμάτη από μορφωμένους ανθρώπους , αρκετούς  θυμόσοφους και πολύ λίγους καλλιεργημένους.
Οι μορφωμένοι άνθρωποι έχουν τελειοποιήσει εντός τους τον μηχανισμό της ψευδούς συνειδήσεως. Αυτόν τον μηχανισμό που λέει ότι αφού είμαι μορφωμένος υπερέχω σε σχέση με τον διπλανό μου και μπορώ να διατυπώσω γνώμη για τα πάντα. Αυτοπροβάλλεται ως αυθεντία επί παντός επιστητού, και αυτοαναγορεύεται με μαεστρία ως κήνσορας των πάντων. Ίσως η ευκολία του αυτή να εδράζεται στο ότι δυο μόλις γενιές πριν σχεδόν όλη χώρα αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από άμορφους ανθρώπους. Και αυτός υπερείχε.
Ο βενζινάς, λοιπόν, ενόσω γεμίζει το ντεπόζιτο θα σου αναλύσει την προέλευση του κόσμου, ο ιατρός ή ο δικηγόρος ή ο πολιτικός μηχανικός ή ο πολιτικός που πήρε φακελάκι ή σε έκλεψε θα σου απαντήσει για τις διαφορές μεταξύ ορθοδοξίας και καθολικισμού και για την κοινωνική ανάγκη της ηθικής, ο ταβερνιάρης θα σε συμβουλεύσει για τα CDS και θα σου αναλύσει τα πραγματικά αιτία της οικονομικής κρίσης της χώρας. Πολλοί οι μορφωμένοι στη χώρα.
Άντε όμως πάνε βρες καλλιεργημένο άνθρωπο…. Μόνο κατά τύχη ή σε συγκεκριμένους χώρους. Ίσως όμως έτσι πρέπει να είναι. Ποια θα ήταν εξάλλου η αξία ενός αγαθού ή ενός ζητούμενου αν τελούσε σε πληθωρισμό;
«Τα νυχτολούλουδα είναι σπάνια και χρειάζονται πολλή κοπριά για να φυτρώσουν. Και πολλή νύχτα»

Διαβάστε περισσότερα

Παναγιώτης Τούντας: Ο χαρισματικότερος συνθέτης της Σμύρνης

 

Από τονΑΝΤΩΝΗ
ΜΠΟΣΚΟΪΤΗ

Όταν αναφερόμαστε στον Παναγιώτη Τούντα, αυτό το ιστορικό πρόσωπο της ελληνικής μουσικής, στην ουσία μιλάμε για έναν πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία στην Αθήνα του 1923 που αμέσως έδειξε το μεγάλο ταλέντο του, προσχώρησε στη δισκογραφία της εποχής και φανέρωσε μία τραγουδοποιία πλούσια, δεξιοτεχνική και αμεσότατη. Γνώστης της μουσικής, προερχόμενος από ένα πολυπολιτισμικό χωνευτήρι, ο Τούντας συνέθεσε ρεμπέτικα, αμανέδες, σμυρναίικα, ελαφρά και δημοτικοφανή τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία ηχογράφησαν σε πρώτες εκτελέσεις η Ρόζα Εσκενάζυ, η Μαρίκα η Πολίτισσα, η Ρίτα Αμπατζή, ο Αντώνης Νταλγκάς, ο Ευάγγελος Σωφρονίου και ο Στελλάκης Περπινιάδης.

Γεννημένος το 1886 από ευκατάστατη οικογένεια της Σμύρνης, ο Παναγιώτης Τούντας σπουδάζει μαντολίνο και μέχρι να ολοκληρώσει τη βασική μόρφωση, γίνεται δεξιοτέχνης του οργάνου. Τα πρώτα χρόνια του 20ου αι. σε εφηβική ηλικία εντάσσεται σε μία από τις περίφημες Εστουδιαντίνες, ένα είδος μουσικών εργαστηρίων - θα λέγαμε σήμερα - που αν και βασίζονταν στην παραδοσιακή μουσική, άφηναν χώρο για τη δημιουργία ενός καινούργιου ρεπερτορίου, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στους μουσικούς, τραγουδιστές και οργανοπαίκτες, να φανερώσουν το ταλέντο τους. Πόσο μάλλον, όταν η Εστουδιαντίνα που εντάχθηκε ο Τούντας, ήταν η ξακουστή, μέχρι την Ευρώπη, του Βασίλειου Σιδερή. Μέλη της ήταν ακόμη οι γνωστοί Ευάγγελος Παπάζογλου, Σπύρος Περιστέρης, Γιάννης Δραγάτσης - Ογδοντάκης.

Δύο από τα διασημότερα τραγούδια του Παναγιώτη Τούντα ήταν το ''Δημητρούλα μου'' που η Ρόζα Εσκενάζυ τραγουδούσε μέχρι λίγο πριν το τέλος της και που η Χαρούλα Αλεξίου επανέφερε στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του 1970, καθώς και ο διαβόητος ''Κοκαΐνοπότης'', γνωστό και ως ''Γιατί φουμάρω κοκαΐνη''.

Είναι άγνωστες οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες ο Τούντας διέφυγε της μικρασιατικής καταστροφής. Υπάρχουν ωστόσο στοιχεία πως μέχρι τον καταραμένο Σεπτέμβρη του ΄22, ως νέος μουσικός περιόδευσε σε πολλά μέρη εκτός της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας, ακόμη και στην Αφρική. Λίγους μήνες μετά την τραγωδία, στις αρχές του 1923, ακολουθεί το κύμα της προσφυγιάς στην Αθήνα, διαμένοντας στη Νέα Σμύρνη. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που η φωτιά και το μαχαίρι δεν τους πτοούν, αλλά αντιθέτως τους οδηγούν σε έναν δημιουργικό οίστρο.

Μέσα σε ένα χρόνο, ο μάλλον τυχερός Τούντας γίνεται καλλιτεχνικός διευθυντής της γερμανικής Odeon στην Αθήνα. Δεν είχε σταματήσει βέβαια να εμφανίζεται και να παίζει ως μαντολινίστας σε κέντρα πέριξ της πρωτεύουσας. Το ρεπερτόριο του, που ήταν η απόλυτη έκφραση της τραχιάς ζωής του πρόσφυγα, προσέλκυσε γρήγορα τα κυκλώματα της δισκογραφίας των 78 στροφών, η οποία αναζητούσε τους πιο προικισμένους και καταρτισμένους μουσικά καλλιτέχνες της Σμύρνης, ώστε να χτυπήσει τα εισαγόμενα μικροαστικά μελό τραγούδια.

Μία από τις πρώτες του ηχογραφήσεις στην Αθήνα είναι ''Η Σμυρνιά'' το 1924 με τον τενόρο Κώστα Μισαηλίδη και την Estudiantina d' Athenes. Το όνομα του Τούντα ιστορικά γίνεται το πρώτο μεταξύ των λαϊκών δημιουργών που αναγράφεται σε ετικέτα δίσκου.

Τα επόμενα χρόνια δίνει τραγούδια του, συνεργαζόμενος με όλες τις εταιρείες της εποχής, ενώ από το 1931 και μετά τη λειτουργία του περίφημου εργοστασίου στη Ριζούπολη, γίνεται καλλιτεχνικός διευθυντής της Columbia και της His Master's Voice. Ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο πόστο με τους μεγαλύτερους τραγουδιστές των χρόνων εκείνων να ερμηνεύουν τα τραγούδια του σε πρώτες, δεύτερες και τρίτες εκτελέσεις. Ενδεικτικές είναι οι περιπτώσεις τραγουδιών του, σαν το ''Μαρίτσα μου'' που ηχογραφήθηκε το 1928 και το 1930 με τον Ευάγγελο Σωφρονίου και τον Γιώργο Βιδάλη αντίστοιχα, το πασίγνωστο ''Χαρικλάκι'' (''Χθες το βράδυ, Χαρικλάκι...'' κλπ.) που είχε τουρκικές ρίζες και που τραγουδήθηκε από τη Ρίτα Αμπατζή και τη Ρόζα Εσκενάζυ το 1932 και το '34 αντίστοιχα, καθώς και το ''Κουκλάκι μου'', το πλέον εκτελεσμένο κομμάτι του από το 1928, που ηχογραφήθηκε το ίδιο διάστημα με την σημαντική θεατρική ερμηνεύτρια Ισμήνη Διατσέντε (Διατσίντου), καθώς και με τους Αντώνη Νταλγκά, Ευάγγελο Σωφρονίου, Γιώργο Βιδάλη, Κώστα Καρίπη και τον ψάλτη Κώστα Θωμαΐδη.

Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ''Κουκλάκι μου'' (1928) του Παναγιώτη Τούντα με την Ισμήνη Διατσέντε

Ευέλικτος μουσικός ο Τούντας, αρχίζει να συνθέτει τραγούδια με μπουζούκι και μπαγλαμά, αμέσως μετά την εμφάνιση της ''τετράδος της ξακουστής του Πειραιώς'' (Μάρκος Βαμβακάρης, Ανέστος Δεληάς, Γιώργος Μπάτης, Στράτος Παγιουμτζής), που ήταν η πρώτη ''επίσημη'' ρεμπέτικη ορχήστρα. Μέχρι τη γερμανική εισβολή στην Αθήνα, όπου σταματούν οι ηχογραφήσεις του εργοστασίου της Columbia, εκτός από κάποια προπαγανδιστικά ναζιστικά εμβατήρια, ο Τούντας γίνεται ο στυλοβάτης του ρεμπέτικου τραγουδιού με ένα έργο τεράστιο και βασικά με την εμπειρία του στη δισκογραφία των 78 στροφών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1939 ο Τούντας γνώρισε για τα καλά τη λογοκρισία της μεταξικής δικτατορίας με ένα τραγούδι του, ενορχηστρωμένο από τον Γιοβάν Τσαούς και ερμηνευμένο από τον Στελλάκη Περπινιάδη. Επρόκειτο για τη θρυλική ''Βαρβάρα'', που έλεγε τα εξής:

Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει
και ψαρεύει τα λαυράκια, κεφαλόπουλα μαυράκια
Το καλάμι της στο χέρι όλη νύχτα στο καρτέρι
περιμένει να τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει
Ένας κέφαλος βαρβάτος όμορφος και κοτσονάτος
της Βαρβάρας το τσιμπάει το καλάμι της κουνάει
Μα η Βαρβάρα δεν τα χάνει, τον αγγίστρωσε τον πιάνει
τον κρατά στα δυο της χέρια και λιγώνεται απ' τα γέλια
Κοίταξε, μωρή Βαρβάρα, μη σου μείνει η λαχτάρα
τέτοιος κέφαλος με νύχι δύσκολα θα σου πετύχει
Βρε Βαρβάρα μη γλιστρήσει και στη θάλασσα βουτήσει
βάστα τον απ' το κεφάλι μη σου φύγει πίσω πάλι
Στο καλάθι της τον βάζει κι από τη χαρά φωνάζει
Έχω τέχνη έχω χάρη ν' αγγιστρώνω κάθε ψάρι
για ένα κέφαλο θρεμμένο όλη νύχτα περιμένω
που θα'ρθεί να μου τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει
(ακούγεται η φωνή του Περπινιάδη: ''Γεια σου, Γιοβάν Τσαούς, με την παρέα σου...Ωχ, άιντα...'')

Βασισμένο στον γνωστό σκοπό της Λέσβου, ''Η θειά μου η Αμερσούδα'', που τραγούδησε η Σοφία Βέμπο, η σατιρική ''Βαρβάρα'' προξένησε σάλο, όχι μόνο για τα σεξουαλικά της υπονοούμενα, αλλά και για τη φημολογία ότι η ηρωίδα του τραγουδιού δεν ήταν άλλη από την κόρη του δικτάτορα Μεταξά! Απαγορεύτηκε από το καθεστώς, ο συνθέτης Παναγιώτης Τούντας παραπέμφθηκε στον Εισαγγελέα και καταδικάστηκε με βαρύτατο πρόστιμο για ''προσβολή της δημοσίας αιδούς'' και ενόσω η αστυνομία δέσμευε και κατάστρεφε τις πλάκες, ο μόνος που τη γλίτωσε φτηνά ήταν ο ερμηνευτής Στελλάκης Περπινιάδης.

Εικάζεται, πάντως, πως η πατρότητα της ''Βαρβάρας'' ανήκε στον χιουμορίστα Γιοβάν Τσαούς και πως συμφωνημένα μπήκε το όνομα του Τούντα, για να έχουν λιγότερα μπλεξίματα, λόγω της θέσης του, με το νόμο της εποχής. Ξεκαρδιστική, τέλος, είναι η μαρτυρία του Στελλάκη Περπινιάδη, όπως τη διέσωσε ο Παναγιώτης Κουνάδης στο βιβλίο του, ''Τα Ρεμπέτικα'': Έφεραν στο δικαστήριο έναν πραγματογνώμονα από τον πανελλήνιο σύνδεσμο και έκανε ανάλυση του τραγουδιού. Είπε λοιπόν ο πραγματογνώμονας ''Βρε αδερφέ, για σταθείτε. Δηλαδή επειδή το θέλει το δικαστήριο πρέπει να αλλάξουμε το όνομα του κέφαλου; Πώς να τον ονομάσουμε; Παλαμίδα; Σκουμπρί; Κέφαλος! Και αποκλείεται μια γυναίκα επειδή πήγε να ψαρέψει και έπιασε έναν κέφαλο; Τι να της πούμε; Της φώναξε ο βαρκάρης: Πιάστονε. Από πού θα τον έπιανε; Το ψάρι από πού πιάνεται; Από το κεφάλι, κύριε πρόεδρε ή από την ουρά;'' Δηλαδή ανάλυση τέτοια που ο πρόεδρος αναγκάστηκε και παραδέχτηκε ότι έτσι είναι αλλά και τι να κάνει τώρα; Να τον αθωώσει τον Τούντα; Θα γύρευε ρέστα. Λοιπόν, σου λέει, μια που ήρθε άσ' τον να τον ζεματίσουμε αυτόν, να ξεμπερδεύουμε. Από τότε έγινε και η σφράγισις των τραγουδιών...

Ξεχωριστή θέση στην εργογραφία του Τούντα κατείχαν οι γυναίκες: όμορφες προσφυγοπούλες (''Αρμενίτσα''), περήφανα λαϊκά κορίτσια (''Δεν τα θέλω τα λεφτά σου''), εξωστρεφείς μάγκισσες (''Η Μπολσεβίκα/ Κέρνα μας''), απελευθερωμένες γυναίκες που δεν χαμπαριάζουν από τον θάνατο του ανδρός τους (''Μοντέρνα χήρα'') ή άλλες που εγκαταλείπουν τους παρανόμους για την ασφάλεια των πολισμάνων (''Τουρκολημανιώτισσα'').

Δύο από τα διασημότερα τραγούδια του Παναγιώτη Τούντα ήταν το ''Δημητρούλα μου'' που η Ρόζα Εσκενάζυ τραγουδούσε μέχρι λίγο πριν το τέλος της και που η Χαρούλα Αλεξίου επανέφερε στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του 1970, καθώς και ο διαβόητος ''Κοκαΐνοπότης'', γνωστό και ως ''Γιατί φουμάρω κοκαΐνη'', που επίσης ηχογράφησαν η Αλεξίου στα ''Τσίλικα'' (1983) και στα ''Απρόβλεπτα'' (1987) υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι, και η Ελένη Τσαλιγοπούλου στα ''Μαθήματα πατριδογνωσίας'' (1990). Δεν είναι τυχαίο ότι το 2016 θα συμπληρωθούν 130 χρόνια (!) από τη γέννηση του Τούντα και οι συνθέσεις του ακόμη αποδίδονται από νεορεμπέτικες κομπανίες, λαϊκά σχήματα και πολλούς καλλιτέχνες του έντεχνου - λαϊκού τραγουδιού, από τη Μαριώ και τη Γλυκερία μέχρι τη Νένα Βενετσάνου και τον Αγάθωνα Ιακωβίδη.

Από τη θρυλική εκπομπή του Γιώργου Παπαστεφάνου με τιμώμενο πρόσωπο τη Ρόζα Εσκενάζυ, παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, η Εσκενάζυ ερμηνεύει τα τραγούδια του Παναγιώτη Τούντα ''Δημητρούλα μου'' και ''Χαρικλάκι''. Μοναδικό ντοκουμέντο πολιτισμού.

Ο κύκλος του σμυρναίικου τραγουδιού κατά μία έννοια κλείνει με το θάνατο του Παναγιώτη Τούντα τον Μάιο του 1942, μεσ' στην Κατοχή, στην οικία του στη Νέα Σμύρνη. Πιθανή αιτία θανάτου του ήταν οι ρευματισμοί, που τότε δεν υπήρχε επαρκής αντιμετώπιση τους. Ήταν 56 ετών. Άφησε πίσω του τη, γεννημένη το 1937, κόρη του και περισσότερα από 350 τραγούδια που συνταίριαξαν με υπέροχο τρόπο το μινόρε της Σμύρνης με το ρεμπέτικο του Πειραιά.

Πηγή: www.lifo.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Φιντέλ, η Κούβα, η Επανάσταση, η Αξιοπρέπεια

Παρατήρηση 1^η: O Κάστρο, λέει, ήταν «αμφιλεγόμενος». Πολύ λογικό να τον θεωρούν τέτοιο εκείνοι που πριν κοιμηθούν, μετά την προσευχή τους στην τρόικα, στις αγορές, στο αγγλικό δίκαιο και στα υπερταμεία, ρίχνουν κι ένα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ».     
    Παρατήρηση 2^η: Η τιμωρία για τους κλακαδόρους του «Τέλους της Ιστορίας» θα είναι πάντα η υπενθύμιση της απολογίας του Κάστρο μετά την πρώτη απόπειρα ανατροπής της χούντας του Μπατίστα. Εξι χρόνια πριν μπει θριαμβευτής στην Αβάνα, στον εισαγγελέα που ζητά την 30ετή του κάθειρξη και στους δικαστές που ζητούν την 15ετή του κάθειρξη, ο Κάστρο – αφού πρώτα τους έχει ξεφτιλίσει μέσα στο δικαστήριό τους - απαντά: «Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία. Η ιστορία θα με δικαιώσει». Όσο για τα γιουσουφάκια του «δεν υπάρχει εναλλακτική», η δική τους τιμωρία θα είναι – όταν δεν αυτογελοιοποιούνται - να προσκυνούν και να στέκονται προσοχή στο ξόδι εκείνων που γράφουν την Ιστορία. Τέτοιος ήταν ο Κάστρο.
    Γιατί η ζωή και το όνομα του Κάστρο, πέραν της Κούβας και της Επανάστασης θα είναι για πάντα συνδεδεμένα και με τούτο: Με την αξιοπρέπεια.
    Αν κάποιοι το είχαν «ξεχάσει» φρόντισε να τους το υπενθυμίσει ο ίδιος με το περίφημο άρθρο του πέρσι στην «Γκράνμα», την επομένη της επίσκεψης του προέδρου των ΗΠΑ στο νησί.
    Είναι εκεί, υπό τον τίτλο«Αδελφέ Ομπάμα», που ο Κάστρο σχολιάζοντας και απαντώντας στις «σοροπιασμένες λέξεις» – όπως αναφέρει – του Μπάρακ Ομπάμα, καταλήγει:

    «Ας μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις ότι ο λαός αυτής της αξιοπρεπούς και ανιδιοτελούς χώρας θα απαρνηθεί τη δόξα, τα δικαιώματα ή τον πνευματικό πλούτο που έχει κερδίσει με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης, της επιστήμης και του πολιτισμού. Επίσης, προειδοποιώ ότι με τις προσπάθειες και την ευφυΐα του λαού μας είμαστε ικανοί να παράγουμε την τροφή και τα υλικά αγαθά που χρειαζόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε δώρα από την αυτοκρατορία. Οι προσπάθειές μας θα είναι μέσα στα νόμιμα πλαίσια και ειρηνικές, γιατί η αφοσίωσή μας βρίσκεται στην ειρήνη και την αδελφοσύνη ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα που ζουν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη».

   Όλες οι συγκρίσεις με τα όσα συνέβησαν πριν δέκα μέρες στην Ελλάδα του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα, δεκτές…

    Ο Φιντέλ είναι ταυτισμένος με το μεγαλείο της Επανάστασης.
    ΉτανΠρωτοχρονιά του 1959 όταν οι δυνάμεις των επαναστατών μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα με επικεφαλής τον Τσε Γκεβάρα.
    Λίγες μέρες αργότερα, στις 8 του μήνα, φτάνει στην Αβάνα και ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Κάστρο δηλώνει:

«Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θα ‘ναι ακόμα πιο δύσκολα»…

    Τα λόγια του Κάστρο αποδεικνύονται προφητικά όταν δυο χρόνια αργότερα, τον Απρίλη του 1961, εκδηλώνεται η ανοιχτή επέμβαση των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας στον Κόλπο των Χοίρων.
    Οι Κουβανοί τσακίζουν τους εισβολείς και υπό τις επευφημίες μιας τεράστιας διαδήλωσης ο Κάστρο ανακοινώνει την εθνικοποίηση όλων των Αμερικάνικων πολυεθνικών, ανακηρύσσει τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης και τονίζει:

«Πόσο βοήθησαν αυτά τα γεγονότα το λαό μας να διδαχθεί! Αυτά τα μαθήματα είναι πολύτιμα, είναι οδυνηρά, είναι αιματηρά, αλλά πόσα ο λαός δεν απεκόμισε ως γνώση. Οι ιμπεριαλιστές – ήταν τα λόγια του Κάστρο – δεν μπορούν να μας συγχωρέσουν που είμαστε εδώ κάτω από τη μύτη τους ή να βλέπουν να οικοδομούμε την επανάστασή μας, μία σοσιαλιστική επανάσταση, ακριβώς στο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών»…

   Το εμπάργκο

    Μετά το φιάσκο των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων, ο εμπνευστής της εισβολής Αμερικανός Πρόεδρος Κένεντι θέτει σε πλήρη εφαρμογή (Φεβρουάριος 1962) το εγκληματικό οικονομικό, εμπορικού και χρηματοπιστωτικό εμπάργκο των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας. Το εμπάργκο μέχρι το 2013  υπολογιζόταν ότι οι ζημιές που έχει προκαλέσει στην κουβανέζικη οικονομία ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.
    Το εμπάργκο διαρκεί πάνω από 50 χρόνια με ένα και μόνο στόχο: Την καταστροφή του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που έχει επιλέξει ο κουβανικός λαός ασκώντας το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση και κυριαρχία.
    Ο χαρακτήρας του εμπάργκο είναι δολοφονικός. Φτάνει μέχρι την απαγόρευση εισαγωγής στην Κούβα ιατρικών αναλώσιμων και υλικών, φαρμάκων που χρησιμοποιούνται σε καρδιολογικές παθήσεις, σε ειδική διατροφή με θρεπτικές ουσίες για τα πρόωρα νεογέννητα βρέφη, σε σκευάσματα για τη θεραπεία παιδιών που έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα, σε φάρμακα για το Αλτσχάιμερ, σε τρόφιμα, σε υλικοτεχική υποδομή για την Παιδεία και φυσικά εξαπλώθηκε σε όλους τομείς της οικονομίας, από την κατασκευαστική βιομηχανία και το εμπόριο μέχρι τις διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές της Κούβας.
    Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του εμπάργκο είναι πρόδηλος. Οι ΗΠΑ – και επί προεδρίας Ομπάμα – συνέχιζαν να εφαρμόζουν τους «νόμους Τοριτσέλι και Χελμς Μπάρτον» μέσω των οποίων η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αναλάβει παράνομα το δικαίωμα να νομοθετεί εξ ονόματος άλλων χωρών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με την Κούβα! Στο πλαίσιο αυτών των νόμων οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο από οποιαδήποτε χώρα αράξει σε κουβανικό λιμάνι, οποιαδήποτε εταιρεία ή τράπεζα άλλης χώρας έρθει σε συναλλαγή με την Κούβα, υφίσταται τον αποκλεισμό ή την επιβολή προστίμων από τις ΗΠΑ!
    Πώς, όμως, λειτούργησε αυτή η πολιτική στη συνείδηση του ίδιου του Αμερικάνικου λαού; Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη το Φλεβάρη του 2012 από την «Angus Reid Public Opinion» το 62% των Αμερικανών τάσσονταν υπέρ της ανασύστασης διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα, το 57% τάσσετο υπέρ της άρσης των ταξιδιωτικών περιορισμών και το 51% αντιτίθετο στον αποκλεισμό.
    Πώς λειτούργησε αυτό το εμπάργκο στη συνείδηση όλων των λαών του κόσμου; Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για 20 και πλέον φορές έχει υπερψηφιστεί το σχέδιο ψηφίσματος της Κούβας για την άρση του αμερικανικού αποκλεισμού του νησιού. Συνολικά 191 χώρες ψηφίζουν συνεχώς υπέρ της πρότασης της Κούβας, και δυο – τρεις εναντίον: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Μάρσαλ. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που ΗΠΑ και Ισραήλ δεν καταψήφισαν, αλλά… απείχαν.

    Η διαρκής επίθεση κατά της Κούβας δεν ήταν μόνο οικονομική. Τα σαμποτάζ, οι προβοκάτσιες και οι «κρυφές» επεμβάσεις εναντίον της Κούβας όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιφέρει το θάνατο σε πάνω από 3.000 Κουβανούς.
    Το χρήμα για αντικουβανική προπαγάνδα ρέει άφθονο: Μόνο τη δεκαετία 1997 – 2007 οι ΗΠΑ διέθεσαν στον ραδιοτηλεοπτικό τους πόλεμο ενάντια στην Κούβα πάνω από 257 εκατομμύρια δολάρια.
    Όσο για τις προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια εξόντωσης του Φιντέλ Κάστρο (υπολογίζονται σε πάνω από 630 οι απόπειρες δολοφονίας του!) κατάντησαν ανέκδοτο, σε σημείο που ο ίδιος ο Φιντέλ πριν μερικά χρόνια δήλωσε: Οι Αμερικάνοι με έχουν «σκοτώσει» τόσες φορές που όταν κάποια στιγμή πεθάνω δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι! Βλέποντας κανείς την πρώτη αντίδραση του Τραμπ αντιλαμβάνεται ότι αποδείχτηκε προφητικός – και σ΄αυτό.

    «Υπάρχει εναλλακτική;»

    Αναφερθήκαμε προηγουμένως στα καρακόλια του «δεν υπάρχει εναλλακτική». Κάποιοι από αυτούς έσπευσαν να «θρηνήσουν» κιόλας για τον θάνατο του Κάστρο, παριστάνοντας τους… ομοιδεάτες του. Δεν πρόκειται να λερώσουμε ένα άρθρο για τον Κάστρο κάνοντας την οποιαδήποτε αναφορά στο όνομά τους.    
    Ας δούμε, όμως, συμπυκνωμένα, τι σημαίνει «άλλος δρόμος» και από πού απορρέουν τα αίτια της έχθρας των Αμερικανών ενάντια στην Κούβα; Τα περιγράφει ο Κάστρο στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:

•     «Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα».
•     «Δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος».
•     «Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: «Ηταν ο λαός, ντυμένος τ’ αμπέχονο»».
•     «Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία».
•     «Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν».
•     «Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη».
•     «Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – αμερικάνικο μονοπώλιο – που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο».
•     «Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους».
•     «Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής».
•     «Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο».
•     «Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου».
•     «… η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία».
•     «Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής».
•     «…οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης». (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1976).

Η Κούβα τα κατάφερε! 

    Οι ΗΠΑ, είναι ευεξήγητο, είχαν κάθε λόγω να εξαπολύσουν αυτόν τον – με όλα τα μέσα – υπερπεντηκονταετή τους πόλεμο εναντίον της Κούβας.
    Πριν την Επανάσταση η Κούβα ήταν η «παιδική χαρά» των ΗΠΑ.
    Ήταν ο χώρος στον οποίο έκαναν τα πάρτι τους από τις φαμίλιες της Μαφίας υπό τον Λάκι Λουτσιάνο μέχρι τις αμερικάνικες πολυεθνικές. Από την ITT και την United Fruit που ήλεγχε 110.000 στρέμματα στο νησί μέχρι την Francisco Sugar Company που ανήκε στο διευθυντή της CIA Αλεν Ντάλες και την Bethlehem Steel Corporation που εξουσίαζε το 80% του εξαγόμενου ορυκτού πλούτου της χώρας (πλήθος στοιχείων για τον ρόλο των ΗΠΑ στην Κούβα περιέχονται στο βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη, «Ασπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo», εκδόσεις ΚΨΜ).
    Αλλά η Κούβα τα κατάφερε. Και στάθηκε στα πόδια παρά την τεράστια δοκιμασία που υπέστη μετά τις εξελίξεις του 1990 με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.      
    Σήμερα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Κούβα έχει

«ένα από τα πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, όπως αυτά της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Σαγκάης, της Δημοκρατίας της Κορέας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας και του Καναδά».

    Η Κούβα διαθέτει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα συστήματα Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας στον κόσμο. Πέρσι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε επίσημα την Κούβα την πρώτη χώρα στον κόσμο που εξάλειψε την μετάδοση του ιού HIV του AIDS και της σύφιλης από τη μητέρα στο παιδί. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ σχεδόν 1,4 εκατομμύριο γυναίκες που έχουν προσβληθεί από τον HIV κυοφορούν κάθε χρόνο παγκοσμίως.

    «Η εξάλειψη της μετάδοσης ενός ιού είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στο θέμα της δημόσιας υγείας», δήλωσε η Μάργκαρετ Τσαν, γενική διευθύντρια του ΠΟΥ.
    Η επιτυχία αυτή της Κούβας «δείχνει ότι μια οικουμενική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική κάλυψη είναι δυνατή και πράγματι είναι το κλειδί της επιτυχίας ακόμη και για την καταπολέμηση τόσο τεράστιων προκλήσεων όπως το AIDS» - δήλωση της δρ Καρίσα Ετιέν, διευθύντρια του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας.

Η Παγκόσμια Τράπεζα, αναφέρει:

 «Η Κούβα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για τα επιτεύγματά της στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας (…) Από την Κουβανική Επανάσταση το 1959 και μέχρι σήμερα, η χώρα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που εγγυάται την δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών της στην εκπαίδευση και στην υγειονομική περίθαλψη (…). Άλλο επίτευγμα του νησιού είναι η εξάλειψη ορισμένων ασθενειών, η προσφορά ασφαλούς νερού και διάφορα άλλα βασικά για τη δημόσια υγεία. Η Κούβα έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες σε ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στην περιοχή και έναν από τους μεγαλύτερους σε προσδόκιμο ζωής» («Καθημερινή», 16/11/2014).

Πριν από την Επανάσταση

    Πριν από την Επανάσταση στην Κούβα, στο καπιταλιστικό κράτος υπό την φασιστική δεσποτεία του δικτάτορα Μπατίστα, η εικόνα ήταν η εξής:        

• Πληθυσμός:  6,5 εκατομμύρια. Προσδόκιμο ζωής 54 χρόνια. Παιδική θνησιμότητα στο 66  τοις χιλίοις, δηλαδή 66 παιδιά στα χίλια μέχρι δώδεκα ετών.
• Οικονομία: Το 100/% της γης ανήκε σε φεουδάρχες. Το 90/% της παραγωγής ζαχαροκάλαμου στην εταιρεία «Μπακάρντι». Το 90% της παραγωγής,φρούτων και λαχανικών στην «Γιουνάιτεντ Φρούιτ Κόμπανι».
• Το πετρέλαιο, η ενέργεια, το ηλεκτρικό και το χρωμονικέλιο στις «ΕΣΣΟ», «ΙΤΤ», «ΕΛΚΕΥ» και Αμερικάνικες εταιρείες.
• Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα μέσα μεταφοράς και οι τράπεζες επίσης ανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες.

• Οι άνεργοι πάνω από 1 εκατομμύριο, οι άστεγοι ή οι στεγασμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς νερό, ρεύμα και αποχέτευση ήταν το 70% του πληθυσμού, τόσο στις πόλεις όσο  και στην ύπαιθρο. Η χώρα ήταν μια τεράστια τενεκεδούπολη.
• Οι ασθένειες, όπως φυματίωση, δάγκειος πυρετός, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, θέριζαν κυρίως τις μικρές ηλικίες. Πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν υπήρχε παρά μόνο σε αυτούς  που μπορούσαν να πληρώσουν.
• Ένας μόνο εργάτης στους 10 μπορούσε να αγοράσει γάλα, μόνο το 4% μπορούσε να αγοράσει κρέας, τα 3/5 όσων εργάζονταν αμείβονταν με μισθούς 4 φορές κάτω από το κόστος διαβίωσης.

    Την εικόνα στην προεπαναστατική Κούβα είχε περιγράψει ο Φιντέλ Κάστρο στην περίφημη απολογία του στην οποία αναφερθήκαμε ήδη μετά την αποτυχημένη επίθεση των επαναστατών το 1953 στο στρατόπεδο Μονκάδα:

«Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε ενώ υπάρχει γη να σπείρουν. Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν χωρίς ιατρική περίθαλψη. Αδιανόητο είναι ότι το 30% των αγροτών μας δεν ξέρουν να βάλουν ούτε την υπογραφή τους και το 99% δεν ξέρουν την ιστορία της Κούβας. Αδιανόητο είναι ότι οι οικογένειες στην ύπαιθρο ζουν σε χειρότερες συνθήκες από ότι οι Ινδιάνοι που συνάντησε ο Κολόμβος (…). Το 90% των παιδιών στην ύπαιθρο υποφέρει από παράσιτα της γης που εισχωρούν από τα νύχια των ποδιών τους γιατί περιπατάνε ξυπόλυτα».

   Η Επανάσταση

    Μετά την Επανάσταση η καπιταλιστική και φεουδαρχική ιδιοκτησία οργανώθηκε σε συνεταιρισμούς σοσιαλιστικής βάσης. Οργανώθηκε ένας τεράστιος έρανος σε όλη τη χώρα όπου συνεισέφεραν όσοι είχαν, για την εξαφάνιση των παραγκουπόλεων και το κτίσιμο νέων σύγχρονων για την εποχή πολυκατοικιών για να μην μείνει κανείς άστεγος. Έτσι εξάλειψαν μια για πάντα τις παράγκες από την  χώρα.
    Το ίδιο διάστημα επιτεύχθηκε ο στόχος για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες οι νέοι σπουδαστές, φοιτητές και δάσκαλοι δίδαξαν γραφή και ανάγνωση σε πάνω από 2.000.000 αναλφάβητους.
    Παρότι οι εξελίξεις του ’90 επέφεραν μια δεκαετία μεγάλων θυσιών για τον λαό της, σήμερα η Κούβα, σε σύγκριση με την προ Επανάστασης περίοδο έχει καταφέρει:

• Να διπλασιάσει τον πληθυσμό της. Το προσδόκιμο ζωής έχει ανέλθει στα 78 χρόνια. Η παιδική θνησιμότητα έχε κατρακυλήσει στο 4,3 τοις χιλίοις, κάτω ακόμη και από τα όρια της ΕΕ.
• Το 90% των αναγκών τους σε φάρμακα και εμβόλια οι Κουβανοί τα παράγουν οι ίδιοι. Παιδικές ασθένειες και ασθένειες που στοιχειώνουν ακόμη τον Τρίτο Κόσμο, έχουν εξαφανιστεί.
• Το αγαθό της υγείας με υπερσύγχρονες υποδομές και  διαγνωστικά μηχανήματα προσφέρεται εντελώς δωρεάν στους Κουβανούς πολίτες. Η Κούβα είναι στις πρώτες θέσεις στον κόσμο στην αντιμετώπιση του καρκίνου, της καρδιολογίας, των μεταμοσχεύσεων οργάνων και της νεφρολογίας.
• Η Παιδεία είναι  έτσι οργανωμένη σε όλες τις βαθμίδες όπου ο γονιός δεν σπαταλάει ούτε ένα σεντς για την μόρφωση των παιδιών του. Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα είναι ολοήμερη στην Κούβα, στο σχολείο τα παιδιά θα πάρουν το πρωί το γάλα που πρέπει, το δεκατιανό τους και το μεσημεριανό τους. Στο ολοήμερο σχολείο θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, την μουσική τον χορό, τις ξένες γλώσσες. Η μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με τα σχολικά λεωφορεία. Η Κούβα είναι η χώρα της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής με τον υψηλότερο δείκτη στην Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης (IDE).
• Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση της UNESCO «Εκπαίδευση για όλους», ο δείκτης της Κούβας ήταν 0,983, ανώτερος ακόμα και από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ. Η έκθεση της Unesco αναγνώρισε το 2011 ότι η Κούβα κατέχει το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο της Καραϊβικής και την κατατάσσει 14η στον κόσμο.

«Πατρίδα ή θάνατος»!

    Η σοσιαλιστική Κούβα, στα 57 χρόνια της ύπαρξής της, χωρίς ποτέ να κάνει έκπτωση στο διεθνιστικό της χρέος, πορεύτηκε και κέρδισε τη ζωή κάτω από το σύνθημα «Πατρίδα ή θάνατος» («Patria o muerte»).
    Έδωσε κάτω από ανείπωτες συνθήκες τη μάχη για το συνολικό όφελος και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε όλους τους τομείς και για κάθε Κουβανό πολίτη. Και την κέρδισε!
    Στα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν ξέρουν γράμματα, στα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο που δεν έχουν εκπαίδευση ή υφίστανται την παιδική εργασιακή εκμετάλλευση, στα εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, στα εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και υποδομές υγιεινής, στα εκατοντάδες εκατομμύρια άνεργων και ανασφάλιστων στο κόσμο, κανείς δεν ζει στην Κούβα. Τα θύματα φυλετικού ή θρησκευτικού ρατσισμού στην Κούβα είναι μηδέν.

    Πέρσι, μετά την ιστορικής σημασίας ανακοίνωση για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κούβα, όπως και μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στο νησί, είχαμε σημειώσει ότι το «πως» θα εξελιχθούν τα πράγματα, είναι κάτι που θα το δούμε.
    Όμως, ένα είναι σίγουρο, ένα είναι το μήνυμα του κουβανικού λαού προς όλο τον κόσμο και το επαναλαμβάνουμε:
    Η Κούβα έφτασε ως εδώ όρθια! Στάθηκε στα πόδια της χωρίς να προσκυνήσει! Χωρίς να γονατίσει! Χωρίς να υποταχθεί! Χωρίς να ταπεινωθεί! Με το λαό της (τον εξοπλισμένο λαό της) να μην εγκαταλείπει ούτε μια στιγμή, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά του να αποφασίζει αυτός για τη ζωή του και για τη χώρα του!
    Σύμβολο του πατριωτισμού, του διεθνισμού και της αξιοπρέπειας που πάει χέρι – χέρι με το όραμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στην αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να περπατάει όρθιος, ήταν, είναι και θα είναι ο αθάνατος Φιντέλ Κάστρο.

Διαβάστε περισσότερα