21η Απριλίου: Χούντα καθαρμάτων, ηλιθίων και λαμογιών

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται  οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

Η μαύρη επέτειος αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε την αλήθεια. 

Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

Οσον αφορά στο ζήτημα της διαφθοράς (*), της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους

Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400… 

***

Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.

1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

(Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»).

(*) Το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου “Λαμόγια στο χακί”, εκδόσεις Τόπος, αποτελεί μια εξαιρετικά εμπεριστατωμένη έρευνα γύρω από την διαφθορά της απριλιανής χούντας

Διαβάστε περισσότερα

Unicef: Εκατομμύρια παιδιά θα γίνουν ακόμα πιο φτωχά εξαιτίας της επιδημίας

Εκατομμύρια παιδιά στη Μέση Ανατολή θα γίνουν πιο φτωχά, καθώς οι γονείς και οι κηδεμόνες τους χάνουν τις δουλειές τους εξαιτίας της καραντίνας που επιβάλλεται σε πολλές χώρες με στόχο την αποτροπή της εξάπλωσης της επιδημίας του κορωνοϊού, ανακοίνωσε η Unicef.

Η Unicef επισήμανε ότι τα παιδιά αποτελούν σχεδόν τους μισούς από τους οκτώ εκατομμύρια ανθρώπους που θα πληγούν από την απώλεια περίπου 1,7 εκατ. θέσεων εργασίας φέτος εξαιτίας του κλεισίματος επιχειρήσεων, της αναστολής συμβάσεων εργασίας και άλλων επιπτώσεων του lockdown στην περιοχή.

«Είναι προφανές ότι η πανδημία επηρεάζει από πρώτο χέρι τα παιδιά. Πολλές οικογένειες στην περιοχή ήδη γίνονται φτωχότερες εξαιτίας της απώλειας θέσεων εργασίας, κυρίως αυτών που πληρώνονται με το μεροκάματο» διευκρίνισε ο Τεντ Σεμπάν, περιφερειακός διευθυντής τη Unicef για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, σε ανακοίνωση που εκδόθηκε χθες Δευτέρα.

«Οικογένειες δυσκολεύονται να φέρουν φαγητό στο τραπέζι εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων» πρόσθεσε.

Περίπου 110 εκατομμύρια παιδιά στην περιοχή δεν πηγαίνουν πλέον σχολείο και παραμένουν στα σπίτια τους, εξήγησε η Unicef.

Ανθρωπιστικές οργανώσεις και μη κυβερνητικοί οργανισμοί καταγγέλλουν ότι το lockdown καθιστά ήδη δύσκολο ή ακόμα και αδύνατο για κάποιους να προσφέρουν τα απαραίτητα στην οικογένειά τους.

Η Unicef εκτιμά ότι 25 εκατομμύρια παιδιά έχουν άμεση ανάγκη βοήθεια, ανάμεσά τους πρόσφυγες και εσωτερικά εκτοπισμένοι εξαιτίας των συγκρούσεων στη Συρία, την Υεμένη, το Σουδάν, τα Παλαιστινιακά Εδάφη, το Ιράκ και τη Λιβύη.

Η υπηρεσία του ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι ζητεί χρηματοδότηση ύψους 92 εκατομμυρίων δολαρίων για να ενισχύσει τις προσπάθειές της αντιμετώπισης της Covid-19.

Εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τρόφιμα, νερό και ηλεκτρικό στις εμπόλεμες χώρες, όπου οι τιμές των αγαθών αυξάνονται και οι υποδομές έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, προειδοποιούν ο ΟΗΕ και ανθρωπιστικές οργανώσεις.

«Ο συνδυασμός της απουσίας βασικών υπηρεσιών, των ετών συγκρούσεων σε πολλά σημεία της περιοχής, η φτώχεια, η ανέχεια και τώρα η Covid-19 πλήττουν περισσότερα τα ευάλωτα παιδιά, καθιστώντας τις ήδη δύσκολες ζωές τους ανυπόφορες» κατήγγειλε ο Σεμπάν.

Διαβάστε περισσότερα

Το λαϊκό τραγούδι που κέρδισε και τον ελληνικό κινηματογράφο

Το λαϊκό τραγούδι στήριζε πάντα το ελληνικό σινεμά και κυρίως αυτό του λεγόμενου παλιού εμπο­ρι­κού κι­νη­μα­το­γρά­φου, καθώς, εκτός ελά­χι­στων εξαι­ρέ­σε­ων, όλες οι ται­νί­ες ενέ­τασ­σαν δυο τρία τρα­γού­δια κατά τη διάρ­κειά τους, δί­νο­ντας την ευ­και­ρία στο κοινό, που δεν είχε την ευ­και­ρία ή την οι­κο­νο­μι­κή άνεση να απο­λαύ­σει ζω­ντα­νά τους αγα­πη­μέ­νους ερ­μη­νευ­τές, να τους δει στη με­γά­λη οθόνη.

Δεν είναι τυ­χαία άλ­λω­στε η τε­ρά­στια επι­τυ­χία της πρό­σφα­της ται­νί­ας “Ευ­τυ­χία” -βιο­γρα­φία της Ευ­τυ­χί­ας Πα­πα­γιαν­νο­πού­λου- καθώς πέρα από την ψη­λά­φη­ση τής αγέ­ρω­χης προ­σω­πι­κό­τη­τας της στι­χουρ­γού ακού­γο­νται και αρ­κε­τές επι­τυ­χί­ες, που είχε γρά­ψει η ίδια και είχαν με­λο­ποι­ή­σει εξαί­ρε­τοι συν­θέ­τες της επο­χής της. Οι πα­ρα­γω­γοί και συ­ντε­λε­στές της ται­νί­ας εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν, με την καλή έν­νοια, το ρεύμα επι­στρο­φής των νέων στο λαϊκό και ρε­μπέ­τι­κο τρα­γού­δι τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Βε­βαί­ως η μου­σι­κή προ­σαρ­μο­γή των γνω­στών επι­τυ­χιών είχαν αρ­κε­τή από­στα­ση από τις πρω­τό­τυ­πες κλα­σι­κές εκτε­λέ­σεις και ερ­μη­νεί­ες, αλλά είναι τόση η δύ­να­μη των τρα­γου­διών που αυτά φαί­νο­νται λε­πτο­μέ­ρειες.

Σι­νε­μά και Τσι­τσά­νης

Στη με­τα­πο­λε­μι­κή Ελ­λά­δα, που προ­σπα­θού­σε να επου­λώ­σει τις πλη­γές της από τον πό­λε­μο και να αφή­σει πίσω της τον ζόφο του εμ­φυ­λί­ου, δύο ση­μα­ντι­κά πο­λι­τι­στι­κά φαι­νό­με­να φού­ντω­ναν και έδι­ναν το στίγ­μα της λαϊ­κής ψυ­χα­γω­γί­ας. Η ύπαρ­ξη του Φίνου αλλά και των άλλων εται­ριών πα­ρα­γω­γής ται­νιών ΑΝ­ΖΕΡ­ΒΟΣ, ΜΗ­ΛΑ­ΣΦΙΛΜ κ.λπ. και η προ­σπά­θεια της δη­μιουρ­γί­ας ενός ψυ­χα­γω­γι­κού, εμπο­ρι­κού σι­νε­μά, και απ’ την άλλη η κά­θο­δος στην Αθήνα του Βα­σί­λη Τσι­τσά­νη, που «μας θυ­μί­ζει ότι έχου­με πο­λι­τι­σμό», όπως είχε πει και ο Γιάν­νης Τσα­ρού­χης. Υπήρ­ξε μία ευ­τυ­χής συ­γκυ­ρία και κυ­ρί­ως με τη σύν­δε­σή τους.

Ο Τσι­τσά­νης, πα­ρό­τι εμ­φα­νί­στη­κε ελά­χι­στα στο ελ­λη­νι­κό σι­νε­μά, ση­μα­το­δό­τη­σε τη σχέση κι­νη­μα­το­γρά­φου και λαϊ­κού τρα­γου­διού. Αφε­νός γιατί στη “Στέλ­λα” για το πε­ρί­φη­μο τρα­γού­δι “Αγάπη που γίνες δί­κο­πο μα­χαί­ρι” ο Μάνος Χα­τζι­δά­κης βα­σί­στη­κε σε με­λω­δία του Τρι­κα­λι­νού συν­θέ­τη, όπως και η γνώ­ρι­μη εκ­πλη­κτι­κή με­λω­δία στους τί­τλους αρχής, που εκτε­λεί με μο­να­δι­κό τρόπο ο Τσι­τσά­νης. Και αφε­τέ­ρου απε­νο­χο­ποί­η­σε το ρε­μπέ­τι­κο (το οποίο πο­λε­μή­θη­κε όσο τί­πο­τα άλλο από το κα­θε­στώς της επο­χής, αρχής γε­νο­μέ­νης από τον δι­κτά­το­ρα Με­τα­ξά), τρα­βώ­ντας το έξω από το πε­ρι­θώ­ριο και αγ­γί­ζο­ντας όλο τον λαό, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα βά­σα­να, τους έρω­τες, τις λύπες και τις χαρές του.

Ζα­μπέ­τας, ο… πρω­τα­θλη­τής

 Έτσι, κοντά στον Τσι­τσά­νη, μπή­καν και αρ­κε­τοί άλλοι σπου­δαί­οι του λαϊ­κού τρα­γου­διού, όπως ο μέ­γι­στος Γιάν­νης Πα­παϊ­ω­άν­νου -που είχε τρέλα με το σι­νε­μά, έπαι­ξε και σε μια ται­νία ένα ρο­λά­κι, ενώ έγρα­ψε και ένα σε­νά­ριο, ένα συ­μπα­θέ­στα­το με­λό­δρα­μα με κοι­νω­νι­κές προ­ε­κτά­σεις, για τη φτώ­χεια και τη με­τα­νά­στευ­ση-, ο Γιώρ­γος Μη­τσά­κης, ο Πάνος Γα­βα­λάς, ο Από­στο­λος Καλ­δά­ρας και βε­βαί­ως οι Γιώρ­γος Ζα­μπέ­τας και Μα­νώ­λης Χιώ­της, που ήταν και οι πρω­τα­θλη­τές εμ­φα­νί­σε­ων στον ελ­λη­νι­κό κι­νη­μα­το­γρά­φο. Ει­δι­κά για τον πρώτο έχεις την αί­σθη­ση ότι ίσως να έχει εμ­φα­νι­στεί και στις μισές ελ­λη­νι­κές ται­νί­ες!

Εκτός από τους “πρω­τα­θλη­τές” εμ­φα­νί­σε­ων, εί­χα­με την πα­ρου­σία του Τσι­τσά­νη και της θρυ­λι­κής Μα­ρί­κας Νίνου στην ται­νία “Πιά­σα­με την Καλή”, τον Στέ­λιο Κα­ζαν­τζί­δη να εμ­φα­νί­ζε­ται στις ται­νί­ες “Η Κυρία Δή­μαρ­χος” και “Αδί­στα­κτοι”, ενώ ο εκ των κο­ρυ­φαί­ων Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης τρα­γου­δά το “Βρέ­χει στη φτω­χο­γει­το­νιά” στην ται­νία “Συ­νοι­κία το Όνει­ρο”.

Θα πρέ­πει όμως να ση­μειω­θεί και η εμ­φά­νι­ση του Ζα­μπέ­τα -που θα μπο­ρού­σε να χα­ρα­κτη­ρι­στεί και άνι­σος έχο­ντας στο ενερ­γη­τι­κό του και σπου­δαία τρα­γού­δια, αλλά και ανό­η­τα τρα­γου­δά­κια που απο­ρού­σες πως μπο­ρεί να είναι από τον ίδιο συν­θέ­τη- στα “Κόκ­κι­να Φα­νά­ρια”, κά­νο­ντας με το κέφι του πραγ­μα­τι­κά ρο­ντέο τον οίκο ανο­χής ερ­μη­νεύ­ο­ντας το “Ο πιο καλός ο μα­θη­τής”. Επί­σης, ο νε­α­ρός ακόμη Σταύ­ρος Ξαρ­χά­κος θα γρά­ψει υπέ­ρο­χα τρα­γού­δια για τη “Λόλα” -τα ερ­μη­νεύ­ει η Βίκυ Μο­σχο­λιού-, αλλά σε αυτόν οφεί­λε­ται εν πολ­λοίς και η επι­τυ­χία των “Δι­πλο­πε­νιών”, με την Αλίκη και τον Πα­πα­μι­χα­ήλ.

Αρ­χο­ντο­ρε­μπέ­τι­κο

Όμως, η πο­λυ­κύ­μα­ντη σχέση λαϊ­κού τρα­γου­διού και σι­νε­μά κόλ­λη­σε και με το “εύ­ρη­μα” του αρ­χο­ντο­ρε­μπέ­τι­κου. Το υπη­ρέ­τη­σε έντι­μα και κα­λύ­τε­ρα απ’ όλους ο αξέ­χα­στος Νίκος Γού­να­ρης, ενώ υπήρ­ξαν πολ­λοί που σκό­τω­σαν κάθε λαϊ­κό­τη­τα, υπο­κύ­πτο­ντας στη θέ­λη­ση ορι­σμέ­νων ισχυ­ρών πα­ρα­γό­ντων της επο­χής και στα κα­πρί­τσια των δι­σκο­γρα­φι­κών εται­ριών.

Ωστό­σο, το λαϊκό τρα­γού­δι επέ­στρε­ψε με διά­φο­ρες μορ­φές και ει­σχώ­ρη­σε ακόμη και στον λε­γό­με­νο “Νέο Ελ­λη­νι­κό Κι­νη­μα­το­γρά­φο”. Έτσι, μετά το ζεϊ­μπέ­κι­κο της Ευ­δο­κί­ας σε μου­σι­κή του Μάνου Λοϊ­ζου, στη φη­μι­σμέ­νη ται­νία του Δα­μια­νού, εί­χα­με το 1983 την ται­νία “Ρε­μπέ­τι­κο” του Κώστα Φέρρη, όπου ο Ξαρ­χά­κος πραγ­μα­τι­κά έδωσε τα ρέστα του, σε­βό­με­νος από­λυ­τα την πα­ρα­κα­τα­θή­κη των με­γά­λων συν­θε­τών του εί­δους.

 Εν κα­τα­κλεί­δι, πολ­λές από τις ται­νί­ες του ελ­λη­νι­κού σι­νε­μά μπο­ρεί να μην έχουν καμία κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή αξία, πέρα από την ύπαρ­ξη των πρω­τα­γω­νι­στών ή από τη θύ­μη­ση μιας επο­χής που έχει πε­ρά­σει ανε­πι­στρε­πτί και φυ­σι­κά των τρα­γου­διών που φι­λο­ξε­νούν, από μορ­φές του ελ­λη­νι­κού πε­ντα­γράμ­μου. Αλή­θεια τι θα ήταν η “Μο­ντέρ­να Στα­χτο­πού­τα” με την Αλίκη Βου­γιου­κλά­κη, χωρίς το αθά­να­το τρα­γού­δι του Ξαρ­χά­κου “Υπο­μο­νή”, που ερ­μη­νεύ­ει σε ένα γιορ­τι­νό τρα­πέ­ζι ο τε­ρά­στιος Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης;

 Πηγή: ΑΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Η Δικτατορία της μετριότητας

Από το ζεύγος «Μπομπανίδη» μέχρι την σχετική αδιαφορία για το κομμάτι του Μπομπ Ντίλαν

  ALi Mathloum

Ζούμε στην εποχή όπου η μετριότητα σε κάθετης μορφή και χρήση βασιλεύει όσο ποτέ άλλοτε. Είναι μια διαρκής πλύση εγκεφάλου που δέχεται ο μοντέρνος άνθρωπος στη δυτική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μας μάθανε να αποδεχόμαστε,να θαυμάζουμε και να εξυμνούμε την πάσης φύσεως μετριότητα ως το κοινά αποδεκτό και ιδανικό.Η ικανότητα κριτικής σκέψης ήταν ανέκαθεν ο δύσβατος δρόμος,εξαιρετικά δύσκολο να αναπτυχθεί σε έναν άνθρωπο. Η δύναμη , ειδικά στις μέρες μας , που χρειάζεται να έχει κανείς για να απομονωθεί από τον κυκεώνα της σαβούρας που μας περιτριγυρίζει, είναι τεράστια.Όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο κωμικός George Carlin περί μετριότητας, ”οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν τόσο όσο χρειάζεται για να μην απολυθούν,και πληρώνονται τόσο όσο χρειάζεται για να μην παραιτηθούν”  Τα μίνιμουμ,τίποτα λιγότερο και σίγουρα τίποτα περισσότερο.Είναι τρομακτικά μεγάλο το ποσοστό μετριότητας που κατακλύζει την κοινωνία. Ειδικότερα αυτής των social. Πλανάται πλάνην οικτρά όποιος αρνηθεί πως πλέον,με πάνω από δεκαετία που έχουν μπει στη καθημερινότητα μας, είναι καθρέφτης του εν γένει κοινωνικού ιστού. Στις ηλικίες 18 – 50, αυτοί που πλέον δεν έχουν έστω την παραμικρή ενασχόληση με τα κοινωνικά δίκτυα είναι μειονότητα,είναι ελάχιστοι.

Στα κοινωνικά δίκτυα διακρίνεται και κάνει κουμάντο η μετριότητα και τα χαμηλά στάνταρ που έχουν οι άνθρωποι. Πάρτε παράδειγμα το ζεύγος ”Μπομπανίδη” όπως εύστοχα άκουσα να τους αποκαλούν.  Απομίμηση της έννοιας celebrity, που πλέον έχει χάσει κάθε κύρος και αξία που είχε κάποτε αυτή η ταμπέλα. Όπως αρκετοί άλλοι έτσι και εκείνοι προέβησαν στο να εκμεταλλευτούν χωρίς ίχνος ντροπής την κατάσταση με τον Κορωνοϊό για προσωπικό όφελος και παροδική δημοσιότητα. Ξευτελίζοντας την κοινή λογική όταν ο ένας από τους δύο βγήκε να δηλώσει πως κόλλησε τον ιό και έλαβαν τα στοιχειώδη μέτρα για προστασία. Δεν είναι καλλιτέχνες, ούτε διανοούμενοι, το μοναδικό που έχουν να προσφέρουν στους ακόλουθους τους είναι εικόνα. Τίποτα δημιουργικό, τίποτα χρήσιμο. Και όμως σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό της κοινωνίας , έχουν επίδραση και απήχηση. Γιατί αυτή η μερίδα έχει συνηθίσει στο να αποδέχεται το τίποτα,ως κάτι.

Όταν η, κατά τα άλλα συμπαθής, Dua Lipa φτάνει το ένα εκατομμύριο ακροάσεις του νέου της τραγουδιού σε τρεις ώρες και ο Bob Dylan με το επίκαιρο, λυρικό έπος με κοινωνικές, πολιτικές και καλλιτεχνικές αναφορές και προεκτάσεις ”Murder Most Foul” όχι, είναι ξεκάθαρο πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Είναι η δικτατορία της μετριότητας. Μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που το δημοτικό σχολείο δίπλα στο σπίτι μου κάνει χοροεσπερίδα και πάρτι. Με κατακλύζει οργή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι αθλιότητες ακούγονται. Μέτριες και κακές μουσικές που το περιεχόμενο των στίχων αφορά ναρκωτικά, ακραίο μισογυνισμό, σεξισμό και την εικόνα της ζωής που διαλέγει τον εύκολο δρόμο των παροδικών ηδονών έναντι της ηθικής. Και μιλάω για ελληνικά τραγούδια που τα μηνύματα τους περνούν έστω και υποσυνείδητα σε όλα αυτές τις υπό κατασκευή προσωπικότητες.

Νιώθω ντροπή κάθε φορά για αυτόν τον άθλιο DJ που πάει σε παιδικό πάρτι και επιλέγει να παίζει τέτοιες μουσικές χωρίς να αντιλαμβάνεται το κακό που κάνει. Το ποσό τους δηλητηριάζει με την δικτατορία της μετριότητας που αύριο μεθαύριο πολλά από αυτά τα παιδιά θα γίνουν πνευματικά απαίδευτοι ενήλικες ανίκανοι στο να εκτιμούν την τέχνη. Θα μπολιαστούν στη πορεία και με τα ευτελή σκυλάδικα κάνοντας σημαία τους την μιζεροξεφτίλα ενός είδους και μιας νοοτροπίας που συμβάλει καταλυτικά στη διαμόρφωση τους. Τα σκυλάδικα, τα μίζερα ελαφρολαϊκά, η αναμασημένη χωρίς ουσία ποπ μουσική, όλο αυτό το κύμα αλαζονικών, κουφιοκέφαλων rapper, trapper που νομίζουν ότι ζουν σε αμερικανικό γκέτο και ξεφτιλίζουν ακραία την πλούσια κληρονομιά της χιπ-χοπ,και η θεοποίηση όλων αυτών είναι ο απόλυτος καθρέφτης της δικτατορίας της μετριότητας.Όταν η  μετριότητα εξαπλωθεί στην δημιουργία της προσωπικότητας του, σαν νοητός καρκίνος, τείνει ο άνθρωπος να απορρίπτει οποιαδήποτε δυνατότητα ανύψωσης των στάνταρ.

Διότι φοβάται την αριστεία, γιατί έχει μπολιαστεί στην μιζέρια, την φτήνια και ζει στον δικό του πνευματικό ”Κυνόδοντα”, και οποιοδήποτε βήμα προς την αρετή του φαίνεται τρομακτικό.Υπάρχει στο διαδίκτυο πλειάδα ιστοσελίδων που διαδίδουν ψευδείς, διαστρεβλωμένες ειδήσεις, θεωρίες συνωμοσίας και αποσκοπούν στον απόλυτο βαθμό στο εύκολο κλικ με τίτλους που έχουν ως target group, ποιούς άλλους, τους είλωτες στην δικτατορία της μετριότητας. Διότι δεν έμαθαν ποτέ να αμφισβητούν σωστά. Μαθαίνουμε στα παιδιά να αποστηθίζουν, να παπαγαλίζουν και να δέχονται, ξεχνώντας όμως να τους μαθαίνουμε και να αμφισβητούν τα πάντα. Διότι έτσι θαρρώ μας έμαθαν και οι Αρχαίοι φιλόσοφοι αυτού του τόπου, η αμφισβήτηση είναι ένας από τους καλύτερους οδηγούς για τον ενάρετο άνθρωπο.

Πόσοι αλήθεια σήμερα αμφισβητούν όσα βλέπουν μπροστά τους;Έχουμε συνηθίσει στο ”σκρολάρισμα” τόσο πλέον οι άνθρωποι και στην γρήγορη λήψη πληροφορίας, που στέλνεις σε κάποιον ένα αξιόλογο άρθρο 2 χιλιάδων λέξεων και δυσανασχετεί. Η αντίδραση είναι ”σιγά μη κάτσω να διαβάσω το σεντόνι”. Φανταστείτε πόσο τραγικά είναι τα πράγματα που θεωρούν πολλοί , τα 10-15 λεπτά διαβάσματος πολύ. Ευθύνη σε αυτό φυσικά έχει το Facebook και η συνήθεια για γρήγορα περάσματα, για τίτλους και η ψευδαίσθηση του χρόνου που πρέπει να κυλάει γρήγορα για να μην χάσουμε το νέο post.Δείτε το επίπεδο της κωμωδίας που έχει μαζική απήχηση στην χώρα μας. Έχω την πεποίθηση πως ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, φαίνεται από που θεωρεί αστείο ή όχι.

Δε θέλω να αναφερθώ ονομαστικά γιατί ο σκοπός δεν είναι να κουνήσω το δάχτυλο ή να επιτεθώ επικριτικά σε κάποιον δημιουργό ή το κοινό του. Αλλά προβληματίζομαι πάρα πολύ όταν ο θεσμός του stand up comedy στην Ελλάδα είναι ακόμη σε ρηχά νερά και ο θεσμός της μετριότητας, του κιτς και της κακογουστιάς γεμίζει μεγάλα θέατρα και κόβει χιλιάδες εισιτήρια στη μεγάλη οθόνη. Προβληματίζομαι όταν στην Αμερική και την Αγγλία όλοι οι παρουσιαστές των ”Late Night Shows” διακατέχονται από πραγματικό ταλέντο, κοφτερό χιούμορ και πλούσιο βιογραφικό στο χώρο της κωμωδίας , και εδώ οι τηλεθεατές έχουν συμβιβαστεί με την δικτατορία της τηλεοπτικής μετριότητας που έχει για παρουσιαστές εκπομπών που απαιτούν χιούμορ και ευστροφία, ανίκανους και γλοιώδεις τύπους που δε μπορούν να κάνουν ούτε έναν ουσιαστικό διάλογο και συνέντευξη.

Είναι βολικό να επικρατεί η μετριότητα. Βολικό για το συστηματοποιημένο καθεστώς σε κάθε έκφανση της κοινωνίας που θέλει να έχει για βιτρίνα τους μέτριους καθώς αυτό εξυπηρετεί ανώδυνα την κυριαρχία στις μάζες. Όταν έχεις μάθει έναν σκύλο να τρώει το φτηνό κακό φαγητό, θα το συνηθίσει και θα του φαίνεται και τέλειο. Άμα μάθει στις μπριζόλες θα αποκτήσει την ικανότητα να ξεχωρίζει και αυτό θα οδηγήσει στο να προβάλλει άρνηση να δεχτεί το κακό φαγητό. Δεν βολεύει να υπάρχουν υψηλά στάνταρ, γιατί είναι ο δύσκολος δρόμος που εξαπλώνει το εύρος της σκέψης. Αν η κοινή γνώμη μάθει να εκτιμά την αξιοπρέπεια, την ηθική , το ταλέντο, την καλαισθησία και την ποιότητα, πως θα μπορέσει να επικρατήσει και να πλουτίσει το status quo της λαμογιάς, της διαπλοκής και του φτηνού κενού εντυπωσιασμού;

Διαβάστε περισσότερα