ΠΓΔΜ: Συμφωνία και λογαριασμός -του Δημήτρη Μηλάκα

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

Για ένα τέταρτο του αιώνα οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Σκόπια είχαν τη δυνατότητα να αποφεύγουν το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται ο όποιος συμβιβασμός. Κάθε δυνατή παραλλαγή ονομασίας, διαδικασίας και μεθόδευσης είχε εξεταστεί ενδελεχώς και είχε κατατεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και κάθε πρόταση για την ονομασία, όπως και κάθε ιδέα για μια διαδικασία υλοποίησης της συμφωνίας και απορρόφησης του πολιτικού κόστους, είχε απορριφθεί.
Από τις ιδέες του παρελθόντος ανασύρθηκαν όλα όσα σήμερα συνθέτουν τη συμφωνία την οποία, όπως δηλώνει, έχει επεξεργαστεί ο υπουργός Εξωτερικών με τον ομόλογό του της ΠΓΔΜ και τις ομάδες των εμπειρογνωμόνων οι οποίες χτένισαν τις λεπτομέρειες.
Ο Νίκος Κοτζιάς είναι ακριβής όταν δηλώνει ότι οι υπουργοί Εξωτερικών ολοκλήρωσαν τη δουλειά που είχαν αναλάβει και τώρα είναι η ώρα των πρωθυπουργών να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις. Όμως, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο – στην αποτίμηση του πολιτικού κόστους – βρίσκεται το πρόβλημα που εμπόδισε τη διευθέτηση της υπόθεσης εδώ και 25 χρόνια.
Στην προκειμένη περίπτωση – και αυτή είναι η διαφορά με το παρελθόν – η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο αδύναμη (οικονομικά – πολιτικά) θέση των τελευταίων δεκαετιών. Ταυτόχρονα, το μεγάλο κόμμα του κυβερνητικού σχηματισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι από καιρό πεισμένο ότι το όνομα της ΠΓΔΜ δεν είναι σοβαρό ή σημαντικό πρόβλημα που δεν μπορεί να επιλυθεί. Με αυτά τα δεδομένα, οι επιθυμίες των Αμερικανών (ΝΑΤΟ) και των Γερμανών (Ε.Ε.) έχουν αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση ως διαταγές που πρέπει να ικανοποιηθούν.
Ο Νίκος Κοτζιάς ολοκλήρωσε τη δουλειά του, μένει να την ολοκληρώσει και ο Αλέξης Τσίπρας. Δηλαδή, αυτό που καλείται να πράξει ο πρωθυπουργός είναι ο υπολογισμός του πολιτικού κόστους που συνεπάγεται η όποια λύση. Αυτός ο υπολογισμός, ωστόσο, δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση, καθώς αφορά τη δυνατότητα επιβίωσης του κυβερνητικού συνασπισμού.
Βέβαια, οι δυνατότητες των διπλωματικών διατυπώσεων και των διαδικασιών μπορούν να προσφέρουν χρόνο για την ολοκλήρωση του βασικού και κύριου σκοπού της προσπάθειας επίλυσης του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Και σκοπός αυτής της προσπάθειας, η οποία – ας μην ξεχνάμε – δεν ξεκίνησε με πρωτοβουλία των δύο χωρών αλλά κάτω από την πίεση των Αμερικανών, είναι η ολοκλήρωση της ένταξης των δυτικών Βαλκανίων (και της ΠΓΔΜ) στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Και αυτός ο σκοπός, όπως δήλωσε ο Νίκος Κοτζιάς, έχει ήδη επιτευχθεί καθώς υπάρχει συμφωνία, αρκεί να πράξει το καθήκον του και ο Αλέξης Τσίπρας, όσο κι αν αυτό κοστίζει…

Πηγή: Εφημερίδα «Ποντίκι»

Διαβάστε περισσότερα

Εργασιακός μεσαίωνας: Η σκοτεινή πλευρά του βρετανικού αγροτικού θαύματος

«Υψηλού εργασιακού κινδύνου» η γεωργία και η βιομηχανία τροφίμων του Ηνωμένου Βασιλείου

Νίκος Γαργαλάκος

Πρόσφατα, η «ΥΧ» είχε γράψει για την αλματώδη άνοδο των βρετανικών αγροτικών εισοδημάτων, τα οποία το 2017 βρέθηκαν σε ιστορικό υψηλό 20ετίας, σημειώνοντας αύξηση 41% σε σχέση με το 2016.
Τώρα, έρευνα της βρετανικής κυβερνητικής υπηρεσίας για την καταπολέμηση της εργασιακής κακομεταχείριση «Gangmasters & Labour Abuse Authority» (GLAA) έρχεται να αναδείξει την αθέατη πλευρά αυτής της «επιτυχίας», η οποία –όπως προκύπτει– είναι χτισμένη με τον κόπο και τον ιδρώτα ανθρώπων που έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης.

Η έρευνα της GLAA σκιαγραφεί μια ζοφερή εικόνα για τον αγροτικό κλάδο της Μεγάλης Βρετανίας, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως τομέας «υψηλού κινδύνου» σε ό,τι αφορά την εκμετάλλευση και την κακομεταχείριση των εποχικών εργαζοµένων, συμπεριλαμβανομένων των κακών μισθών και των συνθηκών εργασίας.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο αριθμός των κρουσμάτων σύγχρονης δουλείας αυξήθηκε κατά 35% το διάστημα 2016-17. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έχουν γίνει, συνολικά 10.000 έως 13.000 άτομα έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης στη γεωργία και τη βιομηχανία τροφίμων, με τους δύο κλάδους να συμπεριλαμβάνονται σε εκείνους με τα περισσότερα μελανά περιστατικά.

Εργασιακός μεσαίωνας

Στη γεωργία, αρκετοί νεαροί αγρεργάτες από την Ανατολική Ευρώπη, κυρίως Βουλγαρικής (σ.σ. απαρτίζουν το 67% των εποχικών εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο) και Ρουμανικής καταγωγής, δουλεύουν 15 ώρες την ημέρα υπό άθλιες συνθήκες, παίρνοντας λιγότερα χρήματα από όσα προβλέπει ο ελάχιστος μισθός. Οι εβδομάδες των ακόμη και 60 εργάσιμων ωρών είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο, ενώ μερικές φορές οι αγρεργάτες εργάζονται για επτά συνεχόμενες ημέρες, ολοκληρώνοντας διπλές βάρδιες με ανεπαρκή διαλείμματα μεταξύ τους.
Η βρετανική αγροτική βιομηχανία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε πιστοποιημένους «αρχιεργολάβους», οι οποίοι λειτουργούν ως οι σημαντικότεροι μεσάζοντες για την κάλυψη της ζήτησης εποχικής χειρωνακτικής εργασίας, ιδίως στους τομείς των λαχανικών, των φρούτων, της ζωικής παραγωγής και των πουλερικών. Ωστόσο, η έκθεση του GLAA αναφέρει ότι ορισμένοι κάτοχοι άδειας ελέγχονται για παραπτώματα που συνδέονται με την εργασιακή εκμετάλλευση, ενώ είθισται εγκληματικές ομάδες να διακινούν παράνομους εργαζόμενους από το εξωτερικό, υπονομεύοντας τους κατόχους των αδειών.
Αίσθηση προκαλεί η αποκάλυψη της GLAA ότι οι εποπτικές αρχές συχνά διοχετεύουν εν γνώσει τους παράνομους μετανάστες για εργασία στη γεωργία. Όσο για τη βιομηχανία τροφίμων, εκεί υπάρχουν διάχυτες αναφορές για κρούσματα παιδικής εργασίας…

Άθλιες συνθήκες διαβίωσης

Σε αρκετές περιπτώσεις οι εποχιακοί εργαζόμενοι φιλοξενούνται κατά μεγάλους αριθμούς σε οικισμούς με τροχόσπιτα. Ωστόσο, οι συνθήκες σε ορισμένες από τις τοποθεσίες αυτές είναι επιεικώς απαράδεκτες, με τους αγρεργάτες να ζουν συνωστισμένοι, σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον. Δεν λείπουν λοιπόν οι σοβαρές καταγγελίες, όχι μόνο για την υγεία αλλά και για την ασφάλεια, αφού ορισμένοι επόπτες των οικισμών όπου στεγάζονται οι αγρεργάτες εμφανίζουν καταχρηστική και βίαιη συμπεριφορά. Σύμφωνα με τη GLAA, έχουν αναφερθεί αρκετά κρούσματα επιθέσεων κατά αγρεργατών.
Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες σχετικά με εργαζόμενους οι οποίοι ζουν και κοιμούνται στα φορτηγά που τους μεταφέρουν σε ολόκληρη τη χώρα για τις ανάγκες των αγροτικών εργασιών. Μάλιστα, ακόμα και οι οδηγοί των εν λόγω μεταφορικών μέσων συνηθίζεται να εργάζονται ως αγρεργάτες κατά την ανάπαυλα των ταξιδιών…

Εξαπάτηση και μισθοί πείνας

Στην αγροτική βιομηχανία του Ηνωμένου Βασιλείου δεν λείπουν τα περιστατικά εξαπάτησης. Συχνά οι προσλήψεις των αλλοδαπών αγρεργατών γίνονται διαμέσου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με μερικούς να καταφθάνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο για θέσεις εργασίας που είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν προσφέρονται υπό τους όρους που είχαν συμφωνηθεί. Η εργασία στο χωράφι σπανίως αποτελεί πρώτη επιλογή για τους υποψήφιους εργάτες, με αρκετούς από αυτούς να διατηρούν την εσφαλμένη πεποίθηση ότι προορίζονται για δουλειά σε μεταποιητικές μονάδες.
Συχνά οι αμοιβές περιορίζονται σε λιγότερα χρήματα από ότι προβλέπει το κατώτατο ωρομίσθιο στη Μεγάλη Βρετανία (σ.σ. 7,83 λίρες ανά ώρα για τους εργαζόμενους ηλικίας 25 ετών και άνω), ειδικά όταν γίνονται κρατήσεις για τη στέγαση ή και τη μεταφορά τους. Επίσης, έχουν διαπιστωθεί φαινόμενα κατά τα οποία οι εργαζόμενοι δεν λαμβάνουν κάποια απόδειξη πληρωμής μισθού, ή η τελευταία δεν αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τις ώρες ή τη φύση της εργασίας που ολοκληρώθηκε. Το τέχνασμα αυτό χρησιμοποιείται προκειμένου οι εργαζόμενοι να έχουν εικονικά δίκαιο ωρομίσθιο.

Διαβάστε περισσότερα

Αποκαλύφθηκε το ψέμα Κασιδιάρη – Γνήσια η φωτογραφία με τη σημαία της Βέρμαχτ

 Ξεσκεπάστηκε το φωτομοντάζ που είχε στήσει ο Ηλίας Κασιδιάρης μετά την αποκάλυψη από την Εφημερίδα των Συντακτών φωτογραφίας με τον βουλευτή της ΧΑ να σηκώνει τη σημαία της Βέρμαχτ.

Αναλυτικότερα, όπως μεταδίδει το jailgoldendawn.com, ο Κασιδιάρης είχε ισχυριστεί ότι η ΕφΣυν είχε κάνει «φωτομοντάζ», όμως στο δικαστήριο επιδείχτηκε την Τετάρτη η γνήσια φωτογραφία που τελικά βρέθηκε στο κινητό του.
Παράλληλα, σύμφωνα με πληροφορίες της ΕφΣυν, δεκάδες είναι οι φωτογραφίες και τα βίντεο που βρέθηκαν στον υπολογιστή του Πατέλη και αποδεικνύουν όσα περιέγραφαν μέχρι στιγμής οι μάρτυρες κατηγορητηρίου, τους οποίους η Χ.Α. χαρακτήριζε ψευδομάρτυρες.
Η γνήσια φωτογραφία που είχε δημοσιεύσει η ΕφΣυν δείχνει ομάδα Χρυσαυγιτών να αποτίουν τιμή στη Βέρμαχτ, τον στρατό της ναζιστικής Γερμανίας που σκόρπισε το θάνατο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η φωτογραφία έχει ημερομηνία 21/12/2012, βραδιά της όρκισης τού – μετέπειτα δολοφονημένου Χρυσαυγίτη – Φουντούλη (διακρίνεται όρθιος αριστερά) κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο του 2012. Πρόκειται για την ίδια σημαία που οι Γερμανοί ανήρτησαν στην Ακρόπολη όταν κατέλαβαν την Αθήνα.
Το βίντεο με το φωτομοντάζ του Κασιδιάρη (η υποτιθέμενη γνήσια φωτογραφία δείχνει σημαία με στόχο και όχι σβάστικα)

Διαβάστε περισσότερα

«Φιλάνθρωποι» δισεκατομμυριούχοι ή αλλιώς... πώς διατηρείται ο πλούτος!

 

Μαριάνθη Πελεβάνη

Όλο και περισσότεροι πλούσιοι διευθύνοντες σύμβουλοι δεσμεύονται να δώσουν μέρος των περιουσιών τους - συχνά για να βοηθήσουν στην επίλυση προβλημάτων που προκάλεσαν οι εταιρείες τους. Κάποιοι αποκαλούν αυτό «φιλανθρωπικό κεφάλαιο», αλλά είναι; ή μήπως πρόκειται απλώς για μια μέγιστη εταιρική υποκρισία;
Όταν ήρθε στον κόσμο η Μαξ το Δεκέμβριο του 2015, ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ και η Πρισίλα Τσαν δεσμεύτηκαν ότι θα δωρίσουν στη διάρκεια της ζωής τους το 99% των μετοχών τους στο Facebook - περίπου 45 δισ. δολάρια με τις τότε τιμές - για να βοηθήσουν να βελτιωθεί ο κόσμος που θα ζήσει η κόρη τους.  Αυτή η υπόσχεση πήρε τη μορφή της «Πρωτοβουλίας Τσαν-Ζάκερμπεργκ», η οποία ανακοινώθηκε ότι θα χρηματοδοτηθεί με 3 δισ. δολάρια για τα πρώτα 10 χρόνια, με απώτερο στόχο να εξαλειφθούν, να ιαθούν ή να προληφθούν όλες οι ασθένειες πριν το 2100.
Τον Φεβρουάριο του 2017, η πρωτοβουλία Τσαν Ζάκερμπεργκ, έδωσε πάνω από 3 εκατομμύρια δολάρια σε επιχορηγήσεις για να βοηθήσει στην στεγαστική κρίση στην περιοχή της Silicon Valley. Αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της φιλανθρωπικής αυτοκρατορίας του Ζάκερμπεργκ. Τι ειρωνεία όμως…αφού η έκρηξη της βιομηχανίας τεχνολογίας στην περιοχή αυτή - όπου το Facebook βρέθηκε στην πρώτη γραμμή - συνέβαλε σημαντικά στην κρίση της στέγασης και στην τεράστια ανισότητα, με βάση την οποία ακόμη και μέτρια εισοδήματα τεχνικών να μην έχουν πρόσβαση στην ευρύτερη περιοχή.
Η φαινομενική γενναιοδωρία του Ζάκερμπεργκ, φαίνεται, να είναι μια μικρή συμβολή σε ένα μεγάλο πρόβλημα, που δημιουργήθηκε όμως από την επιτυχία της βιομηχανίας στην οποία ασχολείται. Σύμφωνα με τη δική του αφήγηση, είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς τον Ζάκερμπεργκ ως κάποιον ήρωα. Ένα κανονικό παιδί, του οποίου η μεγαλοφυία τον έκανε έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτόν τον πλούτο προς όφελος άλλων. Η εικόνα που προβάλλει είναι αλτρουιστική, χωρίς προσωπικό συμφέρον. Μια γρήγορη όμως γρατσουνιά της επιφάνειας αποκαλύπτει ότι η δομή της φιλανθρωπικής επιχείρησης του Ζάκερμπεργκ απέχει πολύ από τον αλτρουισμό.
Όπως αποδείχτηκε η «Πρωτοβουλία Τσαν-Ζάκερμπεργκ» δεν είναι μη κερδοσκοπικό φιλανθρωπικό ίδρυμα, αλλά εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Αυτό το νομικό καθεστώς έχει σημαντικές πρακτικές συνέπειες, ιδίως όταν πρόκειται για τους φόρους. Ως εταιρεία, η Πρωτοβουλία μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από μια απλή φιλανθρωπική δραστηριότητα: το νομικό της καθεστώς τής δίνει δικαιώματα για επενδύσεις σε άλλες εταιρείες και για πολιτικές δωρεές. Έτσι η φιλάνθρωπη κίνηση του Ζάκερμπεργκ απέφερε τεράστια απόδοση δίχως μάλιστα να πληρώσει ποτέ φόρους για αυτό.

Εν πολλοίς η δημιουργία της πρωτοβουλίας Τσαν-Ζάκερμπεργκ - που δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση - σημαίνει ότι ο Ζάκερμπεργκ μπορεί να ελέγχει τις επενδύσεις της εταιρείας όπως κρίνει σκόπιμο, ενώ παράλληλα συγκεντρώνει σημαντικά εμπορικά, φορολογικά και πολιτικά οφέλη.
Εξάλλου, όπως αναφέρει και το ρεπορτάζ του Guardian, στον καπιταλισμό δεν υπάρχει προφανές ασυμβίβαστο μεταξύ της γενναιοδωρίας και της επιδίωξης ή της προσδοκίας να αντληθούν οφέλη ως αντάλλαγμα. Αυτή η αναδιατύπωση της γενναιοδωρίας αποτελεί σήμερα χαρακτηριστικό γνώρισμα της «κοινωνίας των CEO»: μια κοινωνία στην οποία οι αξίες που συνδέονται με την εταιρική ηγεσία εφαρμόζονται σε όλες τις διαστάσεις της ανθρώπινης προσπάθειας.

«Giving Pledge»: Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει
Ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ δεν είναι βέβαια ο πρώτος δισεκατομμυριούχος διευθύνων σύμβουλος που υποσχέθηκε και ξεκίνησε μεγάλες δωρεές πλούτου για το καλό των πολλών. Η πρωτοβουλία «Giving Pledge» που ξεκίνησε στην Αμερική το 2010 από τους Bill και Melinda Gates και τον Warren Buffett αποτελεί μία διεθνή προσπάθεια να αντιμετωπιστούν έντονα κοινωνικά προβλήματα, μέσω της ευαισθητοποίησης δισεκατομμυριούχων που δεσμεύονται δημόσια ότι θα διαθέσουν, είτε κατά τη διάρκεια της ζωής τους, είτε μέσω της διαθήκης τους, μέρος της περιουσίας τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ο Mark Zuckerberg και η Priscilla Chan, ο Richard και ο Joan Branson, ο Michael Bloomberg, ο Barron Hilton και ο David Rockefeller είναι κάποιοι από αυτούς. Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους Iain Hay και Samantha Muller αυτοί οι νέοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί φέρνουν στη φιλανθρωπία μια «επιχειρηματική διάθεση» και αυτό που κυρίως επιχειρούν είναι «να απομακρύνουν την προσοχή από την αποτυχία του καπιταλισμού» και να εξυπηρετήσουν ένα υποκατάστατο των δημόσιων δαπανών που αποσύρθηκαν από το κράτος.
Ουσιαστικά, αυτό που παρακολουθούμε είναι η μεταφορά ευθύνης για δημόσια αγαθά και υπηρεσίες από τους δημοκρατικούς θεσμούς στους πλούσιους. Στην κοινωνία των CEO, η άσκηση των κοινωνικών ευθυνών δεν έχει να κάνει πλέον με το αν οι επιχειρήσεις πρέπει ή δεν πρέπει να είναι υπεύθυνες για κάτι περισσότερο από το δικό τους επιχειρηματικό συμφέρον. Αντίθετα, πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο η φιλανθρωπία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση του πολιτικοοικονομικού συστήματος που επιτρέπει σε τόσο μικρό αριθμό ανθρώπων να συσσωρεύουν προκλητικά και άδικα τεράστιες ποσότητες πλούτου.

Η εξάρτηση από τη φιλανθρωπία των δισεκατομμυριούχων επιχειρηματιών για τη στήριξη δημόσιων έργων αποτελεί μέρος αυτού που ονομάστηκε «φιλανθρωπικό κεφάλαιο». Αυτό εξαλείφει την προφανή αντινομία μεταξύ φιλανθρωπίας (παραδοσιακά επικεντρωμένης στην παροχή) και καπιταλισμού (βασισμένου στην επιδίωξη οικονομικού συμφέροντος). Όπως εξηγεί ο ιστορικός Mikkel Thorup, η φιλανθρωπία βασίζεται στον ισχυρισμό ότι «οι καπιταλιστικοί μηχανισμοί είναι ανώτεροι από όλους τους άλλους (ιδίως το κράτος) όταν πρόκειται όχι μόνο για οικονομική πρόοδο αλλά και για ανθρώπινη πρόοδο και ότι οι παράγοντες της αγοράς είναι ή πρέπει να γίνουν οι κύριοι δημιουργοί της κοινωνίας».
Η φιλανθρωπία εν τέλει χρησιμεύει στη νομιμοποίηση του καπιταλισμού, καθώς και στην περαιτέρω επέκτασή του σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής δραστηριότητας.
Philanthrocapitalism: Όλα είναι αγορά
Η φιλανθρωπία αναδιατυπώνεται με τους ίδιους όρους, με τους οποίους ένας διευθύνων σύμβουλος θα εξετάσει το επιχειρηματικό εγχείρημα. Η φιλανθρωπική προσφορά μεταφράζεται σε επιχειρηματικό μοντέλο που χρησιμοποιεί λύσεις βασιζόμενες στην αγορά που χαρακτηρίζονται από αποτελεσματικότητα και ποσοτικοποιημένο κόστος και οφέλη.
Ο Philanthrocapitalism υιοθετεί αγοραίους νόμους και διαχειριστικές πρακτικές από τις επιχειρήσεις και τις προσαρμόζει σε φιλανθρωπικές εργασίες. Το επίκεντρο είναι η επιχειρηματικότητα, οι προσεγγίσεις που βασίζονται στην αγορά και οι μετρήσεις απόδοσης. Η διαδικασία χρηματοδοτείται από υπερ-πλούσιους επιχειρηματίες και διοικείται από τους έμπειρους επιχειρηματίες. Το αποτέλεσμα, σε πρακτικό επίπεδο, είναι ότι η φιλανθρωπία αναλαμβάνεται από τους διευθύνοντες συμβούλους με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που λειτουργούν οι επιχειρήσεις.
Αυτή η στροφή λοιπόν των πολυεθνικών εταιριών προς την κοινωνική ευθύνη δεν είναι παρά η ανάγκη να σώσουν τη δική τους κοινωνία. Είναι μια άλλη οικονομική αντιπαροχή.
Η ίδια η έννοια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης έχει από την αρχή της επικριθεί επειδή παρέχει στις επιχειρήσεις την ηθική τους κάλυψη ώστε να συνεχίσουν να δρουν με εκμεταλλευτικούς και κοινωνικά επιζήμιους τρόπους. Στην τρέχουσα εποχή, η κοινωνική ευθύνη, όταν απεικονίζεται ως ατομικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των επικεφαλής στελεχών, γίνεται μέρος της εμπορίας της ίδιας της εταιρείας, καθώς οι καλές πράξεις των ηγετών της έρχονται να σηματοδοτήσουν τη γενική καλοσύνη της εταιρείας.
Ο φιλανθρωπικός προσανατολισμός παρέχει στις επιχειρήσεις το ηθικό δικαίωμα, τουλάχιστον στο πλαίσιο της δημόσιας συνείδησης, να είναι κοινωνικά ανεύθυνες. Η αλαζονεία της προσωπικής γενναιοδωρίας των CEOs μπορεί να δώσει ένα σιωπηρό δικαίωμα για τις επιχειρήσεις τους να ενεργούν αδυσώπητα και με ελάχιστη μέριμνα για τις ευρύτερες κοινωνικές επιπτώσεις των δραστηριοτήτων τους.
Στην καλύτερη περίπτωση, η εταιρική φιλανθρωπία είναι ένας τύπος εθελοντικού φόρου που καταβάλλεται από το 1% για το ρόλο που διαδραματίζει στη δημιουργία ενός τόσο άνισου και άδικου κόσμου.

Στην πραγματικότητα πίσω από τη βιτρίνα της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης οι πολυεθνικές εταιρίες συνεργάζονται με κυβερνήσεις, πολιτικούς φορείς και διεθνείς οργανισμούς, έτσι ώστε οι ιστορικοί χωρισμοί μεταξύ των σκοπών του κράτους και των εταιρειών να εξανεμίζονται όλο και περισσότερο.
Οι εταιρείες σήμερα ασχολούνται όλο και περισσότερο με δραστηριότητες που κατά παράδοση ανήκουν στον δημόσιο τομέα, όπως η παροχή δημόσιας υγείας, η εκπαίδευση, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων, ο υποσιτισμός, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Αποτέλεσμα; Το 2000, το Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών στις ΗΠΑ ανέφερε ότι, μετά τη σύγκριση των εταιρικών εσόδων με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), 51 από τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο ήταν εταιρείες και 49 εθνικές οικονομίες. Οι μεγαλύτερες εταιρείες ήταν η General Motors, η Walmart και η Ford, καθεμία από τις οποίες ήταν ισχυρότερες οικονομικά από την Πολωνία, τη Νορβηγία και τη Νότια Αφρική. Οι επικεφαλής δε αυτών των εταιρειών, οι διευθύνοντες σύμβουλοι είναι πλέον οιονεί πολιτικοί.
Έτσι από τη μία οι πολυεθνικές εταιρίες ειδών ένδυσης Gap και Nike μετέχουν στο σκάνδαλο για την παιδική εργασία, όπως χαρακτηριστικά αποκάλυψε και το ντοκιμαντέρ BBC Panorama τον Οκτώβριο του 2000, παρουσιάζοντας τα εργοστάσια στην Καμπότζη που έκαναν τα ρούχα Gap και Nike να λειτουργούν με φοβερές απάνθρωπες συνθήκες παιδικής εργασίας, με 12ωρα επτά ημέρες την εβδομάδα και διαρκής σωματική και συναισθηματική κακοποίηση από τη διοίκηση και από την άλλη οι ίδιες εταιρίες αναλαμβάνουν κοινωνική ευθύνη και προβαίνουν σε φιλανθρωπίες για τις αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις των επιχειρηματικών τους πρακτικών.
Η εταιρική κοινωνική ευθύνη εισήχθη με στόχο τη μείωση των αρνητικών επιπτώσεων του εταιρικού συμφέροντος. Αλλά με την πάροδο του χρόνου έχει μετατραπεί σε μέσο για την περαιτέρω ενίσχυση αυτού του συμφέροντος. Όταν αντιμετωπίζει την απειλή εταιρικού σκανδάλου, η ΕΚΕ θεωρείται το όχημα μέσω του οποίου μπορεί να ενισχυθεί η εταιρική φήμη και η απειλή της κυβερνητικής ρύθμισης μπορεί να μετριαστεί.
Η γενναιοδωρία ενός δισεκατομμυριούχου είναι επική σε αναλογίες - ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ακόμη πιο επική όμως είναι η κοινωνική δικαιολόγηση της ακραίας περιουσιακής του κατάστασης και η νομιμοποίηση ενός συστήματος που νοθεύει τα πάντα υπέρ των πλουσίων.
Μέσω της φιλανθρωπίας και της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, η ανακατανομή του πλούτου βρίσκεται στα χέρια των πλούσιων και η κοινωνική ευθύνη στα χέρια εκείνων που εκμεταλλεύτηκαν την κοινωνία για προσωπικό όφελος.

Διαβάστε περισσότερα

Θανάσης Βέγγος – Ο «χαρακτηρισμένος» της Μακρονήσου και το «άγριο κουπί» στη γαλέρα της ζωής και της τέχνης

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

«Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έκανα πάρα πολύ σπουδαία πράγματα στην καριέρα μου. Για ένα πράγμα, όμως, σας διαβεβαιώ: ότι στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί»*…
Ένα κουπί που ο Θανάσης Βέγγος κράτησε σφιχτά στα χέρια του, μόλις από τα άγουρα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, και πάλεψε με πολλές φουρτουνιασμένες θάλασσες, πάντα με εντιμότητα, αξιοπρέπεια και περηφάνια, αντικρίζοντας κατάματα τη ζωή και τιμώντας όσο λίγοι την τέχνη του.
Μοναχοπαίδι οικογένειας βιοπαλαιστών, γεννήθηκε στις 29 του Μάη 1927 στο Νέο Φάληρο. Ο πατέρας του, ο Βασίλης Βέγγος, ήταν τεχνικός στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος “Ηλεκτρική”, στον Πειραιά και οργανωμένος στην Αντίσταση. Συμμετείχε ως ΕΛΑΣίτης στη Μάχη της Ηλεκτρικής, με το τμήμα του ΕΛΑΣ που απέτρεψε την ανατίναξη του εργοστασίου από τους Γερμανούς. Για ανταμοιβή το επίσημο κράτος τον απέλυσε από τη δουλειά του ως κομμουνιστή…
Οι μέρες που ακολουθούν γίνονται ακόμα πιο δύσκολες για την οικογένεια του Βασίλη Βέγγου. Ο μικρός Θανάσης ρίχνεται στη βιοπάλη για να βοηθήσει κάνοντας διάφορες δουλειές, μέχρι που κατατάσσεται στο στρατό. «Χαρακτηρισμένος» λόγω του πατέρα του και έχοντας συμμετοχή ο ίδιος στην ΕΠΟΝ στα χρόνια της Κατοχής, υπηρετεί τη θητεία του ως κρατούμενος στο κολαστήριο της Μακρονήσου.

Απ’ τα δεξιά: Θανάσης Βέγγος, Νίκος Κούνδουρος, Τάσος Κατράπας, στη Μακρόνησο (1949)

«Έφεραν τον Θανάση Βέγγο στη Μακρόνησο τον Μάρτη του 1949. Ήταν νευρικός, αεικίνητος, αγχώδης με όλα. Ήταν όμως και καρτερικός και βοηθούσε. Το λιγότερο που φοβήθηκε ήταν η Μακρόνησος. Πιο πολύ φοβόταν τη σκόνη, όχι τα μικρόβια. Στα μακαρόνια μέσα έκοβε ένα κρεμμύδι κι έτρωγε ό,τι περίσσευε από την καραβάνα του άλλου χωρίς να σιχαίνεται. Αλλά δεν μπορούσε να ανεχτεί τη σκόνη. Και την αταξία. Έτυχε να κοιμόμαστε στο ίδιο τσαντίρι. Το καλοκαίρι έκανε αφόρητη ζέστη, οι σκηνές πύρωναν κι έτσι ανεβάζαμε τα πλαϊνά παραπέτα να μπει λίγος αέρας. Μαζί με τον αέρα όμως έμπαινε και σκόνη. Ο Θανάσης δεν μπορούσε να την υποφέρει. Μόλις γλαρώναμε, πήγαινε και τα ‘κλεινε.
(…)Ο Βέγγος ήταν όπως είναι και τώρα. Μανιώδης με την καθαριότητα, δεν είχαμε νερό να πιούμε κι αυτός κοίταζε πώς να ξεσκονίσει και να γυρίσει τις τσέπες του ανάποδα μην έχουν μέσα χνούδι. Εννοείται τσέπες αμεταχείριστες, παρθένες, γιατί δεν είχαμε δα να βάλουμε κάτι μέσα. Όταν ήρθε ο Θανάσης, ο Γιάννης Γκούμας μου είπε πως είχε έρθει ένα γειτονάκι του που είχε μεγάλη πλάκα. Πρόσθεσε ακόμα ότι ο Θανάσης ήθελε να γίνει ηθοποιός και πως έπρεπε να του βρίσκουμε ψωμί γιατί δεν χόρταινε με τίποτα. Κι έτσι ό,τι περίσσευε από του καθενός την κουραμάνα το δίναμε στον Βέγγο. Ο οποίος ήταν όπως και τώρα αεικίνητος, πρωταθλητής ανώμαλου δρόμου στη Μακρόνησο, έκανε το νησί πάνω κάτω τρέχοντας. Δεν κάπνιζε κιόλας όπως οι περισσότεροι από μας.
Χρήστου Σιάφκου “Τάσος Ζωγράφος – Σκηνικό ζωής – Βιογραφία”, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2009.

Στη Μακρόνησο ο Θανάσης Βέγγος γνωρίζεται με τον επίσης εξόριστο Νίκο Κούνδουρο. Μεταξύ τους αναπτύσσεται βαθιά φιλία. Εκεί, με τη συμμετοχή του επίσης εξόριστου φίλου τους σκηνογράφου Τάσου Ζωγράφου στήνουν μικρές θεατρικές παραστάσεις για τους συναδέλφους τους και καταστρώνουν σχέδια για το μέλλον. Ο Κούνδουρος σχεδίαζε να γυρίσει μια ταινία για τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ  Άρη Βελουχιώτη και προόριζε τον Θανάση Βέγγο για έναν ρόλο. Στη συνέχεια τα σχέδιά του για την ταινία θα αλλάξουν, μα όχι και η πίστη του στο ταλέντο του φίλου του.

Ο Θανάσης Βέγγος στον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο, στη Μαγική Πόλη (σκην. Νίκου Κούνδουρου)

Ο πρώτος κινηματογραφικός ρόλος του Θανάση Βέγγου θα είναι στη Μαγική Πόλη. Ο ίδιος θα πει σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του: «Αν δεν συναντιόμασταν στον Στρατό με τον Νίκο Κούνδουρο, δεν θα υπήρχε στο πανί ούτε Θανάσης ούτε Βέγγος. Δούλευα σε ένα πατάρι τα δέρματα. (…) Ετσι, όταν ήρθε να με βρει, δεν είχα καμία διάθεση πια και αρνήθηκα. Η επιμονή του όμως ήταν τέτοια που στο τέλος με κατάφερε. Γυρίστηκε η Μαγική Πόλη και βρέθηκα μέσα σε έναν καινούργιο κόσμο, που ταυτόχρονα αποτελούσε λύση στο οικονομικό μου πρόβλημα. Επαιζα τρίτους ρόλους και δούλευα σαν φροντιστής για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή είναι η αρχή. Χειρότερες μέρες δεν θυμάμαι στη ζωή μου». Στη Μαγική Πόλη ο Βέγγος δείχνει στοιχεία από το ―ακατέργαστο ακόμα― ταλέντο του. Εκεί όμως που θα ξεχωρίσει με την ερμηνεία του θα είναι στο Δράκο, την επόμενη ταινία του Κούνδουρου.

«Τέσσερα χρόνια στο Μακρονήσι μας πλούτισαν τον νου και την ψυχή με ανεκτίμητα δώρα. Από τα πρώτα-πρώτα δώρα ήταν εκείνη η αίσθηση της αδικίας. Και επίσης από τα πρώτα δώρα ήταν η νοσταλγία για μια δημοκρατία που δεν γευτήκαμε. Και αυτό ακόμη περισσότερο:τον πόθο για μια ζωή χωρίς αστυφύλακες, χωρίς γραφεία ανακριτών, χωρίς τη βία και χωρίς την απαξίωση ενός έθνους. Γιατί σε όλη σου τη ζωή υπερασπίστηκες το δικαίωμά σου να είσαι άνθρωπος.

Η φιλία του Θανάση Βέγγου με τον Νίκο Κούνδουρο έσβησε μόνο μαζί με τη ζωή τους

Υπερασπίστηκες στις ταινίες σου και με την παρουσία σου το δικαίωμά σου να μιλάς, υπερασπίστηκες τη φτώχεια της μάνας σου και την απελπισία της φαμίλιας σου. Την απελπισία ενός ολόκληρου λαού επίσης. Υπερασπίστηκες το δικαίωμά σου για τη δημοκρατία που μας στερήσανε. Ησουν ξεκάθαρος σαν κρύσταλλο, είπες τα σύκα σύκα και τα μήλα-μήλα. Ησουν μια λαϊκή φωνή που γέμισε ανακούφιση και ένα είδος ευδαιμονίας που ήταν δικό σου προνόμιο».
Νίκος Κούνδουρος, Το Βήμα (8/5/2011)

Ο Βέγγος δεν φοίτησε ποτέ σε δραματική σχολή. Την εποχή που χρειάστηκε να παίξει στο θέατρο απαιτούνταν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού και δεν είχε. Αναγκάστηκε τότε να δώσει τρεις φορές εξετάσεις στην επιτροπή εξαιρετικών ταλέντων που είχε διευθυντή τον μεγάλο ηθοποιό Θάνο Κωτσόπουλο, για να καταφέρει τελικά, δύσκολα είναι η αλήθεια, να πάρει την άδεια. Έπαιξε και διακρίθηκε στο θέατρο, όμως στο λαό έγινε γνωστός και αγαπήθηκε μέσα από τον κινηματογράφο.
Στα χρόνια της Χούντας ο Μίνως Βολανάκης έρχεται στην Ελλάδα και μαθαίνει από τον Κούνδουρο για τον Βέγγο. Του προτείνει να παίξει σε μια παράσταση του Αριστοφάνη που ετοιμάζει και ο Βέγγος αρνείται με σεμνότητα λέγοντας «τι δουλειά έχω εγώ μ’ αυτά; Αυτά είναι για τους ανθρώπους της κουλτούρας».

«Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω ταλέντο κανένα, μόνο αυτή τη φάτσα που, κοίταξέ την, 
κοίταξέ την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος
 ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα»…

Στο κινηματογραφικό πλατό ο Βέγγος ένιωθε στο στοιχείο του. Στη μεγάλη πάνινη οθόνη απόθεσε ένα ένα τα κομμάτια του μοναδικού ταλέντου και του σπάνιου χαρακτήρα που συνέθεταν τον «Θανάση», τον ρόλο που τον σημάδεψε και θα τον ακολουθούσε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο λαός αγάπησε τον Θανάση βλέποντας στο πρόσωπό του τα προτερήματα και τα κουσούρια του νεοέλληνα, τις αγωνίες και το μόχθο του, την υπομονή και την αντοχή στις κατραπακιές της ζωής, την αντίθεση απέναντι στο άδικο και στην εκμετάλλευση, αλλά και τα όνειρά του για «πιο γαλανό ουρανό». Θα μπορούσε άραγε να γίνει διαφορετικά; Ο Θανάσης ήταν παιδί του λαού, σάρκα από τη σάρκα του. Αγάπησε και αγαπήθηκε από το λαό όσο λίγοι.
Ο Θανάσης Βέγγος ήταν υπόδειγμα ευσυνείδητου και συνεπούς επαγγελματία. Σεβόταν τους ανθρώπους του σιναφιού του και, κυρίως αυτόν, τον θεατή. Έμπαινε στο πετσί του ρόλου του αψηφώντας το τίμημα. Απαιτούσε πάντα όλα να γυρίζονται φυσικά, ρεαλιστικά, και αρνιόταν να τον ντουμπλάρουν ακόμα και όταν ένα γύρισμα εγκυμονούσε κινδύνους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τραυματίστηκε (ακόμα και με κατάγματα), στη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας. Δε λογάριαζε έξοδα, ούτε την ταλαιπωρία και τον πόνο (σωματικό και ψυχικό) μέχρι να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

«Λοιπόν αυτή η ταινία ήταν ο «Ηλίας του 16ου» μ’ εμένα και το Θανάση Βέγγο. Σκηνοθέτη είχαμε τον Αλέκο Σακελλάριο και οπερατέρ το φίλο μου Ντίνο Κατσουρίδη. Θυμάμαι σ’ αυτήν την ταινία τα βάσανα που πέρασε ο Θανάσης Βέγγος εξαιτίας μιας σκηνής, του έργου που έπρεπε να «φάει» ένα χαστούκι. (…) είναι προς τιμή του, και παράδειγμα για τους νεότερους ηθοποιούς, που νομίζουν ότι η επιτυχία είναι εύκολη υπόθεση. (…) Ήταν η σκηνή που εγώ έπαιζα ένα ψευτοαστυφύλακα και ο Βέγγος ένα φουκαριάρη κακοποιό. Ήταν η σκηνή που έβγαλε το περισσότερο γέλιο αλλά και αυτή που ταλαιπώρησε το μεγάλο μας ηθοποιό Θανάση Βέγγο. Όπου λες, αρπάζω απ’ το γιακά το Βέγγο, και τον αρχίζω στα χαστούκια! (έτσι έλεγε το σενάριο). Λοιπόν το πρόβλημα άρχισε, όταν έπεσε το πρώτο χαστούκι. Τότε ο Βέγγος απ’ τη δύναμη, έφυγε από τη Μηχανή. Αρχίσαμε ξανά. Πάλι έφυγε απ’ τη Μηχανή. Φαπ! Μανούλα! Κι άντε απ’ την αρχή. Φαπ! Μανούλα.
Περιμένει κάθε λίγο και λιγάκι μετά απ’ το χαστούκι, όλο το συνεργείο και ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Αλέκος Σακελλάριος, πότε θα συνέλθει ο Θανάσης από το χαστούκι. Φαίνεται υπερβολικό, αλλά έτσι ήταν. Με τη συναίνεση του Θανάση Βέγγου, έπρεπε τα χαστούκια να είναι αληθινά.
Εν τω μεταξύ, η ώρα πέρναγε και η σκηνή δεν τελείωνε. Άσε που αρχίσαμε να μακιγιάρουμε το Θανάση, γιατί το μάγουλό του είχε κατακοκκινήσει από τα χαστούκια. Δεν θα το πιστέψετε αλλά έτσι «φάγαμε» ολόκληρη μέρα. Επιτέλους ένα απ τα περιβόητα χαστούκια ήταν πετυχημένο. Κι έτσι ανάσανε λυτρωτικά ο Θανάσης Βέγγος».
Κώστας Χατζηχρήστος, στο βιβλίο του Πέτρου Γεωργιόπουλου «Ο Χατζηχρήστος τα λέει… όλα!», εκδ. Σμπίλιας, 1991

Ο Βέγγος δεν έμπαινε σε σκηνοθετικά καλούπια, όχι από βεντετισμό, αλλά επειδή δεν χωρούσε σε αυτά. Δεν ήθελε να τον εκμεταλλεύονται υπό καμία έννοια. Προτιμούσε να εκμεταλλεύεται ο ίδιος, μόνος του, τον εαυτό του… Έγινε σκηνοθέτης και παραγωγός των ταινιών του και αυτό του κόστισε πολλές φορές υλικά και σε ψυχική υγεία. Όπως και στην προσωπική του ζωή ήταν τελειομανής, έδειχνε μεγάλη σημασία στην ευταξία, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Η ευσυνειδησία, η καλή του καρδιά, η ευαισθησία και το φιλότιμό του, δεν τον άφησαν να «τα κονομήσει». Ο Βέγγος είχε διαφορετική θεώρηση για την «επιτυχία» από τους περισσότερους συναδέλφους του.

Ο Θανάσης Βέγγος πρωταγωνιστής στην ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη 
«Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» (1971)

Όπως αφηγείται ο Τάσος Ζωγράφος στο βιβλίο του: «Είναι μαγική η αγάπη του για τον άνθρωπο και η παντελής έλλειψη αίσθησής του για το χρήμα. Έχασε πολλά εκατομμύρια στη ζωή του. Σήμερα θα έπρεπε να έχει δέκα πολυκατοικίες. Γιατί οι ταινίες του δούλευαν καλά αλλά δεν εισέπραττε ποτέ αφού πουλούσε συνεχώς πόντους (σ.σ. ποσοστά τοις εκατό επί των κερδών) για να τις κάνει όπως ακριβώς ήθελε. Στο τέλος έμενε μόνο με τα σκηνοθετικά του. Ούτε καν με την αμοιβή του ηθοποιού. Η λεπτομέρεια και όλα τα γκαγκς κόστιζαν (…) Ή, ας πούμε, παντρευόταν ένας δεύτερος ηλεκτρολόγος και του έκανε δυο πόντους δώρο».

«Να ξέρατε με τι ευγένεια και τακτ συμπεριφερόταν πάντα! Στη Μακρόνησο, όταν ήταν εξόριστος, είχε συμπαρασταθεί σε πολλούς, όπως στον Κατράμπα, έναν παραγωγό που εγώ έκανα μαζί του τη “Στέλλα”. Απ’ όσο ξέρω, έπαιξε δωρεάν και στις ταινίες του. Μία φορά είδα τον Θανάση θυμωμένο. Οταν γυρίζαμε μια ταινία, τη “Μυρτιά”, εμπνευσμένη από ένα τραγούδι που μας είχε προσφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης. Ηταν μαζί μας και η Γκέλυ Μαυροπούλου. Κάποιος μας έφερε ζωντανά περιστέρια κι άρχισε να τα σκοτώνει μπροστά στα μάτια μας. Πετάχτηκε ο Θανάσης, τον έπιασε από τον γιακά και τον σήκωσε ψηλά με το ένα χέρι αυτόν τον άντρακλα! Του φώναξε “κάθαρμα, εγώ πηγαίνω και ταΐζω τα ζωντανά κι ήρθες να τα σκοτώσεις, εγκληματία!”.

Ο Θανάσης Βέγγος με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στα γυρίσματα της ταινίας

«Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995)

Είδαμε και πάθαμε να τον γλιτώσουμε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τρυφερός και ευαίσθητος είναι! Να φανταστείτε, μου έλεγε: “Κώστα μου, έκανα οικονομία και δεν έμαθα το τσιγάρο για να μπορώ να αγοράζω τσιγάρα για τον πατέρα μου, που ήταν φτωχός. Και τώρα που έπιασα λεφτά δεν ζει για να του προσφέρω λίγο καλύτερη ζωή. Δεν του πήγαινα τόσα τσιγάρα όσα έπρεπε”. Γι’ αυτό σας λέω, αυτός ο άνθρωπος δεν προσέφερε Τέχνη αλλά το αντίδωρο ενός πολιτισμένου ανθρώπου και μέσα στη δουλειά του και στην οικογένειά του. Οσο για τις αγαθοεργίες, πραγματικά, ο Βέγγος θα τις έκανε ανωνύμως και κρυφίως. Μυστικά πάντοτε θα έκανε κάτι τέτοιο. Δεν θα έφερνε ποτέ σε δύσκολη θέση τον ευεργετηθέντα».
Κώστας Κακαβάς, ηθοποιός και φίλος του Θ. Βέγγου. (Εφημ. Espresso, 13/11/2009)

Η στα όρια της εμμονής αδυναμία του με την καθαριότητα και την ευταξία από το αντίσκηνο της Μακρονήσου τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή: «Δεν είμαι σωστός καλλιτέχνης. Δεν είμαι δηλαδή επαγγελματίας ηθοποιός. Καθαρά και ξάστερα. Είμαι ερασιτέχνης. Ενας ερασιτέχνης που είναι παθιασμένος με τη δουλειά του. Είμαι ένας άνθρωπος που δίνεται ολόκληρος σε αυτό που κάνει. Και πάθος για την τελειότητα. Την τελειότητα που πολλές φορές δεν χρειάζεται… Δεν χρειάζεται να ξεσκονίζω το ντεκόρ πριν από το γύρισμα ενός πλάνου. Εγώ το ξεσκονίζω. Κάποτε έβαλα όλο το συνεργείο να ξεσκονίσει τις Θερμοπύλες. Ναι, μα τον Θεό. Ξεσκονίσαμε τις Θερμοπύλες».

Ο Θανάσης Βέγγος πρωταγωνιστής στη μια από τις τρεις ιστορίες της σπονδυλωτής 
κινηματογραφικής ταινίας «Όλα είναι δρόμος» (1997), του Παντελή Βούλγαρη: 
«Η τελευταία νανόνηχα»

Ο ίδιος δεν πίστευε ότι είχε σπουδαίο ταλέντο. Υποστήριζε ότι είχε απλά το χάρισμα να μπορεί να κάνει τους άλλους να γελούν. Με την καθοδήγηση του Ντίνου Κατσουρίδη μπόρεσε να ξεδιπλώσει το μεγαλείο του ταλέντου του και να αναδείξει το τραγικό μέσα από τους κωμικούς ρόλους του, δημιουργώντας μοναδικά συναισθήματα συγκίνησης στον θεατή. Οι ταινίες του Κατσουρίδη ήταν αυτές που «αποκάλυψαν» τον «Θανάση» που όλοι αγαπήσαμε.
Ο Βέγγος, με την καλλιτεχνική του πορεία και τον τρόπο ζωής του που καθόριζε μια θεώρηση «διαφορετική» και «μακρινή» για τους περισσότερους, έχτισε το μύθο του και τον διατήρησε ατόφιο μέχρι το τέλος. Ήταν τόσο αυθεντικός και αληθινά μεγάλος για να χωρέσει στα «ρεύματα» και τα «είδη» της τέχνης του. Με τη διαδρομή του έμοιαζε σα να ξεπήδησε από μια αρχαία παράσταση, να διέσχισε με το νευρικό του βηματισμό τους αιώνες συγκεντρώνοντας όλα εκείνα τα στοιχεία του λαϊκού μας πολιτισμού και τις μνήμες που συνθέτουν το παρόν και φωτίζουν το μέλλον μας. Αυτά τα στοιχεία, με ευγένεια και σεμνότητα, με γλυκύτητα και τρυφερότητα, με σεβασμό και αγάπη, έβγαλε από το δισάκι του και μάς τα πρόσφερε, τέρποντας τις αισθήσεις και παιδεύοντας την ψυχή μας.

―Κυρ Αντώνη μου… Κυρ Αντώνη μου!! Κι εγώ σε νόμιζα μαύρονε και σε φυλαγόμουνα…
―Κι εσύ αριστερός;;;;
―Από τους πιο λυσσασμένους!!
―Ααααπα… λαγό που έβγαλε η μουστάκα!!…

Αεικίνητος μέχρι το τέλος, πάντα «στην τσίτα», όπως έλεγε, ασυμβίβαστος εχθρός της στασιμότητας και της συνήθειας, ο Βέγγος απεχθανόταν τα φώτα της δημοσιότητας και τις πολλές συναναστροφές. «Είμαι δύσκολος στις σχέσεις μου. Δεν είμαι κοινωνικός τύπος. (…) δεν μπορώ να συνεννοηθώ εύκολα με τους ανθρώπους αν δεν μου εμπνέουν εμπιστοσύνη».

Θανάσης Βέγγος (1927-2011)

Τα μόνα φώτα που άφηνε να τον φωτίσουν ήταν του πλατό ή της σκηνής. Δεν έπαιξε ποτέ στο παιχνίδι της δημοσιότητας, της «σόουμπιζ», δεν έδινε συνεντεύξεις παρά ελάχιστες φορές. Δεν ήθελε να μιλάει για τον εαυτό του. Αυτός ο Βέγγος, ο απόμακρος και αθέατος (όταν δεν δημιουργούσε), ήταν πάντα ο αγαπημένος Θανάσης του λαού. «Κάποιο βράδυ με πλησιάζει έξω από το σινεμά ένας γέρος. “Καλέ μου άνθρωπε”, μου λέει, “είμαι συνταξιούχος και βλέπω με τη γυναίκα μου τις ταινίες σου. Σ’ ευχαριστώ. Μόλις βγαίνω από το σινεμά έχω ξαλαφρώσει για τρεις μέρες”. Αυτό το “καλέ μου άνθρωπε” έγινε σήμα κατατεθέν του Θανάση. Ετσι, αγαπητέ, φτιάχτηκε σιγά-σιγά ο Θανάσης. Παρατηρώντας τους ανθρώπους μέσα στον χώρο που κινούνται. Στις λαϊκές αγορές, στις γειτονιές, στο σινεμά κ.α.».
Ο δικός μας Θανάσης, ο καλός μας άνθρωπος Θανάσης Βέγγος έφυγε από τη ζωή στις 3 Μάη του 2011. Δεν έφυγε ποτέ απ’ τις καρδιές μας.
* Τα αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις του Θ. Βέγγου δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Το Βήμα (8/5/2011)

Διαβάστε περισσότερα

Ιταλία: βιάστηκε σαν πόρνη ακόμη κι αυτή η αστική δημοκρατία…

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Σημειώναμε «προφητικά» τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία (Επιχειρούν αμερικάνικο πραξικόπημα στην Ιταλία με τη στήριξη της ευρωπαϊκής αριστεράς & δεξιάς!) και δεχθήκαμε επιθέσεις για τον χαρακτηρισμό «πραξικόπημα«, αλλά και κατηγορίες για υποστήριξη των «λαϊκιστών, ακροδεξιών, φασιστών, εθνικιστών, ξενόφοβων, ρατσιστών…» και πολλούς άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς,  του Κινήματος 5 αστέρων και Λέγκας του Matteo Salvini.

Κανένας δεν έλαβε υπόψη του πως για πρώτη φορά εδώ και περίπου 30 χρόνια εναλλαγής στην εξουσία της αριστεράς και δεξιάς, με κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες κι όχι λαϊκή πλειοψηφία, ο Ιταλικός λαός επέλεξε με περισσότερο από 60% πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα και 52% κοινοβουλευτική πλειοψηφία και… ένα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους φούρνους του Χίτλερ, βιάστηκε σαν πόρνη ακόμη κι αυτή η αστική δημοκρατία.

Οι εγχώριοι πολιτικολογούντες, αναλυτές, δημοσιογράφοι συνεχίζουν να επισημαίνουν τα περί κινδύνου από την «ακροδεξιά» Λέγκα… Άγνοια, ηλιθιότητα, ή διατεταγμένη υπηρεσία;

Ας δούμε τι έλεγε και πως δικαιολογούσε την κλοπή των αποταμιεύσεων των Ιταλών πολιτών, την εξαθλίωση, τις περικοπές συντάξεων κ.λ.π. ο «καθηγητής» πραξικοπηματίας Mattarella, για να διαπιστώσουμε πως αν δεν έχει οδηγηθεί ακόμη σε εμφύλιο η γειτονική Ιταλία είναι λόγω εθνικής ευθύνης των «φασιστών, ακροδεξιών, εθνικιστών, ξενόφοβων, ρατσιστών» της Λέγκας και του

Κινήματος 5 αστέρων.

https://www.facebook.com/plugins/video.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fsalviniofficial%2Fvideos%2F10155801297638155%2F&show_text=0&width=560

Το ξεβράκωμα του υπαλλήλου του 4ου Ράιχ Mattarella από ένα μικρό μαθητή.

Ένας μικρός μαθητής κερδίζει κι αποκαλύπτει το 4ο Ράιχ.

Συνοπτικά για όσους δεν γνωρίζουν την ιταλική. Επίσκεψη σχολείου στον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας… Από τα θεατρικά παιχνίδια για λαϊκή κατανάλωση, που όμως φέρνουν τη σφραγίδα της αμείλικτης εκδίκησης!

Μαθητής: Όταν συμβαίνει να πρέπει να υπογράψετε πράξεις που δεν σας αρέσουν, πως συμπεριφέρεστε;

Πρόεδρος: Ωραία ερώτηση… Όταν ένας νόμος, μια κυβερνητική απόφαση… ακόμη κι αν δεν συμφωνώ, είμαι υποχρεωμένος να υπογράφω. Ακόμη κι αν πιστεύω διαφορετικά πρέπει να κάνω στην άκρη τις προσωπικές μου απόψεις, πρέπει να σεβαστώ αυτό που επιβάλλει το ΣΥΝΤΑΓΜΑ…

Υπάρχει μία περίπτωση που μπορώ να μην υπογράψω, σωστότερα να αρνηθώ, όταν φθάνουν νόμοι, κυβερνητικά διατάγματα σε πλήρη αντίθεση με το Σύνταγμα.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν μετρούν καθόλου οι δικές μου ιδέες, Γιατί το Σύνταγμα δεν μου αναθέτει τέτοια καθήκοντα, όπως να θέτω κανόνες, να οδηγώ τη μηχανή του κράτους. Αυτά τα καθήκοντα το Σύνταγμα τα έχει αναθέσει σε άλλους, στη Βουλή, την Κυβέρνηση.

Αλίμονο αν κάποιος μπορεί να σκεφθεί πως οι προσωπικές του ιδέες υπερισχύουν του Συντάγματος. Έτσι δεν θα λειτουργούσε πλέον η δημοκρατία.

Αυτός είναι ο πραξικοπηματίας πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, το φονικό όπλο του 4ου Ράιχ στην Ιταλία… και πανηγυρίζουν τα γερμανικά ΜΜΕ την ανατροπή της λαϊκής ψήφου: Forza Mattarella!

Η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιχείρησε το πραξικόπημα… μιας κι ο πανικός δεν μπορούσε να σιγάσει με το πως εξαγόρασαν όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μετατρέποντας το πολιτικό προσωπικό των χωρών της ΕΕ σε δουλικούς υπαλλήλους του 4ου Ράιχ.

Προς εγχώριους συνταγμαλογούντες, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν όσα ομολογούν οι ίδιοι υποστηρικτές του πραξικοπηματία Mattarella κι ο ίδιος ο πρόεδρος-υπάλληλος του 4ου Ράιχ, αλλά και πολλούς που αναζητούν ευθύνες στον Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί με την αναθεώρηση του 1985 έδωσε ξεκάθαρο χαρακτήρα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην πατρίδα μας:

Άρθρο 90: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις που εκτελούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων του, εκτός από εσχάτη προδοσία ή προσπάθεια παραβίασης του Συντάγματος»

Άρθρο 92: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορίζει τον Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου και, μετά από πρότασή του, τους Υπουργούς»

Άρθρο 94: «Η Κυβέρνηση πρέπει να την εμπιστοσύνη των δύο Κοινοβουλίων. Εντός δέκα ημερών από τον σχηματισμό της η Κυβέρνηση εμφανίζεται στις Βουλές για να λάβει την εμπιστοσύνη»

Άρθρο 95: «Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου διευθύνει τη συνολική πολιτική της Κυβέρνησης κι είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Διατηρεί την ενότητα της πολιτικής και διοικητικής κατεύθυνσης, προωθεί και συντονίζει τη δραστηριότητα των Υπουργών»

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΟΝΟΜΑΤΑ

Ή ΝΑ ΘΕΤΕΙ ΒΕΤΟ

Η απάντηση του «ακροδεξιού, φασίστα, ξενόφοβου, ‘ομόφοβου’, ρατσιστή, εθνικιστή και σια» Matteo Salvini:
«Τι άσχημη μέρα για την Ιταλία και τη Δημοκρατία…

Η κυβέρνηση της αλλαγής δεν μπόρεσε να γεννηθεί, οι Κύριοι του Σπρέντ και των τραπεζών, οι υπουργοί του Βερολίνου, των Παρισίων και των Βρυξελλών δεν ήταν σύμφωνοι.

Οργή; Τεράστια. Φόβος; Μηδέν.

Θ’ αλλάξουμε αυτή τη Χώρα, μαζί.

Εγώ δεν εγκαταλείπω του Φίλους, λογαριάζω σ’ Εσάς.

Πρώτα οι Ιταλοί!

Πρώτα οι Ιταλοί, το δικαίωμά τους στην εργασία, την ασφάλεια και την ευτυχία.

Εργαστήκαμε για εβδομάδες, μέρες και νύχτες, για να γίνει μια κυβέρνηση που θα υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των Ιταλών πολιτών.

Μα κάποιος -κατόπιν πιέσεων ποιου;- μας είπε ΟΧΙ.

Ποτέ δούλοι κανενός. Η Ιταλία δεν είναι μία αποικία, δεν είμαστε σκλάβοι των Γερμανών ή των Γάλλων, του σπρέντ ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Έτσι, με την ειλικρίνεια, τη συνέπεια και το παντοτινό θάρρος, ο λόγος πρέπει να επιστρέψει σ’ εσάς!

Πρώτα οι Ιταλοί!

Εγώ δεν εγκαταλείπω, για το καλό των παιδιών μας».

Στο ίδιο πολιτικό μήκος κύματος το Κίνημα 5 αστέρων.

Η άλλη πλευρά, της ηττημένης «αριστεράς» που αποτέλεσε το μεγάλο όπλο της Γερμανικής ΕΕ;

Πρωτοφανές μια έστω πάλαι ποτέ κομμουνιστική αριστερά να υπερασπίζεται Συνταγματικά πραξικοπήματα…

Susanna Camusso, η ηγέτης της Ιταλικής ΓΣΕΕ, η συνδικαλίστρια Γενική Γραμματέας της Cgil, η αγαπημένη του Ρέντζι και του Σούλτς:

«Στηρίζω την επιλογή Mattarella,,,

Πιστεύω πως ο Mattarella ενήργησε με βάση τα διεθνή συμφέροντα και συμβάσεις, που είναι θεμελιακά για τη χώρα μας…

Έξοδος από την Ευρώπη θα σήμαινε τεράστια αδυναμία για την Ιταλία…».

Για γέλια –ή κλάματα;– η εξωκοινοβουλευτική «αντιφασιστική» αριστερά των ανοικτών συνόρων, των δικαιωμάτων, των καταλήψεων, του «αντιρατσισμού κι αντιεθνικισμού«… η «Εξουσία στο λαό» (Potere al Popolo) που προσδοκούσε τουλάχιστον το 5% της περιβόητης «Λίστας Τσίπρα» κι έμεινε καθηλωμένη λίγο πριν το 1%… Για να μπούμε στο πνεύμα της ιταλικής πολιτικής σκηνής, μιλάμε για τη συνένωση με τα αντίστοιχα στην Ελλάδα αδελφά κόμματα και οργανώσεις (στο πλαίσιο της επιστολής Λαφαζάνη προς ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συνεργασία), με την πρόσθεση «κοινωνικών καταλήψεων» τύπου City Plaza, ΜΚΟ για παράνομους μετανάστες, αλληλέγγυους, αντιρατσιστές, αντιεθνικιστές, δικαιωματικούς ομοφυλοφίλων κ.α.π.

«ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ

Ο Ματαρέλα είναι ο πρόεδρός μας

Αν κάποιος σκέφτεται να επιτεθεί εναντίον του προέδρου Ματαρέλα,

θα λογαριαστεί με όλους τους Ιταλούς αντιφασίστες.

Ο Ματαρέλα έκανε το καθήκον του, ώστε να εγγυηθεί

το Σύνταγμα που γεννήθηκε από την εθνική αντίσταση»

Ο κομμουνιστής φίλος Massimo Marzano σχολιάζει τη στάση των «αντιφασιστών«:

«Η απογοητευτική ιδεολογική μεταστοιχείωση εκείνων που κάποτε ήταν οι αδιάλλακτοι στα χαρακώματα του του αντικαπιταλισμού κι εναντίον της παγκοσμιοποίησης.

Τώρα εκείνες οι ηρωικές  εποχές τελείωσαν και στο όνομα του αντιφασισμού υπερασπίζονται με το σπαθί έναν άνθρωπο ο οποίος εργάζεται με τις εντολές πραξικοπηματιών ευρωκρατών καπιταλιστών, καθόσον για αυτούς τους αλληλέγγυους του Σόρος «ο αληθινός φασιστικός κίνδυνος για την Ιταλία είναι ο Salvini» κι όχι η ευρωκρατία με το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ο Λένιν κι ο Στάλιν υποστήριζαν τον Αφγανό εμίρη Habibullah Kalakani σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, παρότι ήταν αντιδραστικός…

Ο Τρότσκι υποστήριξε τον πρόεδρο της Βραζιλίας Getulio Vargas σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, παρότι ήταν αντικομουνιστής…

Εδώ υποστηρίζουν τον Mattarella αποκηρύσσοντας τις έννοιες της πατρίδας και της Εθνικής Κυριαρχίας, παντρεύονται τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό στο όνομα του αντιφασισμού και κραυγάζουν «Salvini και Di Maio ρατσιστές φασίστες»»

Marco Rizzo, Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (αδελφού του ΚΚΕ), μεταξύ άλλων:

«Η υπόθεση της κυβέρνησης αποδεικνύει ποιος κυβερνάει στην πραγματικότητα την Ιταλία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Νατο είναι σε θέση να καθορίζουν την επιλογή των υπουργών κι όχι μόνον…»

Οι παραπάνω σημειώσεις έχουν μία απλή «φιλοδοξία». Να μπορέσουν έστω πολλοί λίγοι αναγώστες να συναντήσουν μια πραγματικότητα του γίγνεσθαι στη γειτονική Ιταλία, πέρα από το κύριο μέσο παραπληροφόρησης στην πατρίδα μας, το κρατικό ΑΠΕ-ΜΠΕ που πληρώνει ο ελληνικός λαός κι όλα τα ΜΜΕ.

Να διαπιστώσουμε όλοι γιατί το θεσμικό ελληνικό πολιτικό σύστημα θέλει να κρύψει το γεγονός, μιας κι αποκαλύπτεται πως το «παιχνίδι είναι σικέ» κι υπηρετεί όπως παντού στην ΕΕ τους ευρωκράτες.

Να κατανοήσουμε κι εκείνες τις «επαναστατικές» εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, ακόμη και τις ομαδίτσες με ψυχοπαθείς ηγετίσκους παρεών 10 και 15 ανθρώπων, μας βομβαρδίζουν καθημερινά με αερολογίες -αφού πρώτα έγινε το πραξικόπημα, γιατί πριν είχαμε νεκρική σιωπή- για το τι εξελίσσεται στη γειτονιά μας.

Είναι δυνατόν στ’ αλήθεια να σκεφθεί κάποιος πως το 70% του Ιταλικού λαού, της Ιταλίας που μια εποχή αποτέλεσε το επαναναστατικό εργαλείο της ευρωπαϊκής αριστεράς, η χώρα των Gramsci, Pertini, Togliatti, Basso, Mancini, Nenni… γέμισε από φασίστες που ψηφίζουν ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα, όπως το Κίνημα 5 αστέρων και τη Λέγκα;

Πρόκειται για ιστορική ηλιθιότητα να χαρακτηρίζουν φασίστες το 70% του ιταλικού λαού.

Σήμερα στην Ιταλία η πλούσια μπουρζουαζία έχει πολιτικά κόμματα έχουν πολιτικά κόμματα που την εκπροσωπούν: Μπερλουσκόνι (δεξιά) και «Δημοκρατικό Κόμμα» (αριστερά).

Το παραδοσιακό εκλογικό κομμουνιστικό σώμα, οι βιομηχανικοί εργάτες, οι μισθωτοί, συνταξιούχοι άνεργοι δεν μπορούν να μπουν στα σαλόνια της αριστεράς, στρατεύονται με τη Λέγκα και το Κ5α.

Για τον χειμαζόμενο ιταλικό λαό αυτά τα δύο κόμματα, αρέσει δεν αρέσει εκφράζουν το όραμα: ΑΛΛΑΓΗ!

Το παραμύθι του μεγάλου «ευρωπαϊκού ονείρου» έχει μετατραπεί σε εφιάλτη και το αφήγημα του «αντιφασισμού» κι «ευρωπαϊκού πατριωτισμού» δεν συγκινεί πλέον κανέναν!

 Ποια είναι τα όπλα σας; Δεν τα βλέπετε;

Υπάρχουν! Βρίσκονται σ’ εκείνο το βιβλιαράκι που οι πατεράδες σας

το ονόμασαν ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Pietro Ingrao

Όταν χίλια περίπου άτομα της κοσμοπολίτικης και δικαιωματικής «αριστεράς» συγκεντρώνονται στην πλατεία Castello στο Τορίνο και τραγουδώντας το Bella Ciao (στο παρακάτω βίντεο) υποστηρίζουν την παραβίαση του Συντάγματος, δεν λέει τίποτα στον ιταλικό λαό.

Η κατηγορία εναντίον του Κ5α και Λέγκας ως «εθνικοκυριαρχικούς» ξεπερνάει τα όρια της γελοιότητας των «αντιφασιστών» Μερκελιστών… προκαλεί ατελείωτο γέλιο και τεράστια οργή.

Η παρακαταθήκη του ιταλικού Συντάγματος, ίσως του πιο προοδευτικού Συντάγματος στον πλανήτη έχει συντάκτες με ονοματεπώνυμο κι όλους αντάρτες στα βουνά, στο ιταλικό ΕΑΜ εναντίον του Μουσολίνι. Αυτό το Σύνταγμα που δεν μπόρεσε η ιταλική αριστερά και δεξιά να αναθεωρήσει το Γενάρη του 2017, με αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα ένα συντριπτικό 60% ΟΧΙ στην αναθεώρηση, θα είναι εφιάλτης για το 4ο Ράιχ.

«Κι εμείς θα ψηφίσουμε πιο ισχυρά,

μέχρι να σας τσακίσουμε τα κόκκαλα»

ΑΠΟ ΤΟ «PRESS-GR«

Διαβάστε περισσότερα

ΕΕ και ΔΝΤ επιβάλλουν στην Ιταλία χούντα «τεχνοκρατών»

Toυ Λεωνίδα Βατικιώτη για το Kommon.gr

«Το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας που κατασκευάστηκε στη Γερμανία».
Το Βερολίνο, συνεχίζει «δεν έχει αλλάξει την άποψή του για το ρόλο του στην Ευρώπη από την εποχή του Ναζισμού». Η συμμετοχή δε στην ευρωζώνη «περιλαμβάνει φασισμό χωρίς δικτατορία και, από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό»!
Όλα αυτά κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα γράφει κατά λέξη ο Πάολο Σαβόνα, που προτάθηκε από το λαϊκό και κεντρώο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά για νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, στο βιβλίο του Σαν εφιάλτης, σαν όνειρο.
Η απόρριψή στη συνέχεια από τον πρόεδρο της Ιταλικής δημοκρατίας, Σέρτζιο Μοταρέλα, του Πάολο Σαβόνα που περιλαμβανόταν στην πρόταση του εντολοδόχου πρωθυπουργού Τζουσέπε Κόντε με το σκεπτικό ότι «θα μπορούσε να προκαλέσει την αναπόφευκτη έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ» οδήγησε την πολιτική κρίση στην Ιταλία σε κορύφωση. Η πραξικοπηματική στάση του ιταλού προέδρου που λειτούργησε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της Γερμανίας στην Ιταλία, ήταν πλήρως προβλέψιμη γιατί εδώ και εβδομάδες δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και να μη δηλώσει πώς θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ευρώ. Η απόφαση δε την Κυριακή, 28 Μαΐου του Ματαρέλα να δώσει την εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης τεχνοκρατών στο πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ, και πρώην στέλεχος της ιταλικής κεντρικής τράπεζας Κάρλο Κοταρέλι, ώστε να οδηγήσει την Ιταλία σε πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Οδηγεί την Ιταλία σε μετωπική σύγκρουση με το Τέταρτο Ράιχ που πιθανότατα παρήγγειλε κι όχι απλώς θεώρησε ευπρόσδεκτη τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Χρειάζεται πολύ απειρία για να θεωρηθούν τυχαία τα λόγια του ιταλού εφημεριδοπώλη από το κέντρο της Ρώμης (ναι, καλά διαβάσατε…) με τα οποία ξεκινούσε την ανάλυσή του το γερμανικό περιοδικό Spiegel, κι ο οποίος προέβλεπε ότι τον Σεπτέμβρη θα έχουμε εκλογές.
Το εν εξελίξει συνταγματικό πραξικόπημα στη γειτονική μας χώρα προσφέρεται ωστόσο για πολλά και σοβαρότατα συμπεράσματα.
Αξιολογούμε:
Πρώτον, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι θεματοφύλακας και κοιτίδα της δημοκρατίας είναι τουλάχιστον επικίνδυνος. Στις Βρυξέλλες έχει την έδρα της μια μεταμοντέρνα δικτατορία που δε διστάζει όχι μόνο να εξαθλιώσει έναν λαό για να διασώσει τις τράπεζες (βλ. Ιρλανδία, Ελλάδα), όχι μόνο να ανατρέψει εκλεγμένους πρωθυπουργούς (βλ. Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι το Νοέμβριο του 2011), όχι μόνο να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την ετυμηγορία των λαών όπως εκφράζεται μέσω δημοψηφισμάτων (βλ. από Ιρλανδία μέχρι Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015), αλλά ακόμη και να ακυρώσει τη νωπή λαϊκή ψήφο αν δεν συμφωνεί με τα συμφέροντα της. Μέχρι πρόσφατα ξέραμε ότι ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα δημοψηφίσματος οδηγεί σε αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πλέον μάθαμε ότι το ίδιο θα γίνεται και με τις γενικές εκλογές. Θα ψηφίζουμε μέχρι να βγαίνουν ευρωλιγούρηδες πολιτικοί. Κι αν δεν τους προτιμούμε, κακό του κεφαλιού μας…
Δεύτερο, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη με τους θεσμούς της στέκεται στον αντίποδα των ανεξέλεγκτων αγορών είναι τουλάχιστον αφελής. Το σήμα της πολιτικής επίθεσης στην Ιταλία δόθηκε από τις αγορές που ανέβασαν τις αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων, λειτουργώντας σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Στο επίκεντρο ήταν το ιταλικό δημόσιο χρέος που αγγίζοντας τα 2,3 τρισ. ευρώ ή το 132% του ιταλικού ΑΕΠ, υποτίθεται ότι αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για όλη τη Ευρώπη. Μα αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως! Η προοπτική ραγδαίας ανόδου των επιτοκίων από το φθινόπωρο (με την Τουρκία και την Αργεντινή να αποτελούν ευαίσθητο σεισμογράφο των αναταράξεων που έρχονται) θα αφήσει εκτεθειμένη την Ιταλία στις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Το σχέδιο Πέντε Αστέρων και Λίγκας (δες εν συντομία εδώ) είναι πρωτίστως σχέδιο σωτηρίας απέναντι στους τριγμούς που σωστά προβλέπουν ότι έρχονται. Οι Βρυξέλλες αντίθετα, που φημίζονται για την κοντόφθαλμη λογική τους σημασία δίνουν στη διάσωση του πρότζεκτ του ευρώ, κι ας θυσιαστεί η Ιταλία το 2019 χωρίς να έχουν σχέδιο διαχείρισης της επικείμενης κρίσης. Εναποθέτουν τη μοίρα όλων μας στις αγορές.
Επιπλέον κι επί της ουσίας, το σκεπτικό των αγορών δεν στέκει, είναι ανοησία: ανεβάζουν τα επιτόκια γιατί υποτίθεται ότι η νέα κυβέρνηση θα προκαλέσει κρίση χρέους. Μα είναι ηλίθιοι οι Σαλβίνι και ντι Μάγιο να προκαλέσουν κρίση χρέους στην ίδια τους τη χώρα; Μέχρις στιγμής η πικρή μας εμπειρία μας έχει δείξει ότι κρίσεις προκαλούν μόνο οι αγορές, για να διασώσουν τα κεφάλαιά τους με τη βοήθεια του ΔΝΤ (πλέον και του ΕΣΜ) που λειτουργούν σαν ασφαλιστική εταιρεία των κερδοσκόπων καταβάλλοντας στο ακέραιο τα προσδοκώμενα κέρδη κι αφήνοντας στους λαούς τα τιμωρητικά μνημόνια.
Τρίτο συμπέρασμα: μην πιστεύετε τα ΜΜΕ.
Από τους Financial Times, που είχαν τίτλο σε εντιτόριαλ τους ότι «η Ρώμη ανοίγει τις πύλες της στους βαρβάρους» μέχρι το όργανο της καγκελαρίας Spiegel κι όλο το φιλελεύθερο πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα να διασύρουν την κυβέρνηση 5 Αστέρων και Λίγκας, με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για το μούφα πτυχίο του Τζουσέπε Κόντε, κατηγορίες περί λαϊκισμού, κι άλλα. Αν τους ενοχλούσε πραγματικά όμως η συμμετοχή του ρατσιστή Σαλβίνι στην κυβέρνηση γιατί αποδέχθηκαν τον Πάνο Καμμένο; Γιατί δεν αντέδρασαν στην ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας; Γιατί έδιναν οι ίδιες οι Βρυξέλλες χρήματα στη Ρώμη μέχρι τώρα κι όσο στην κυβέρνηση ήταν οι κεντροαριστεροί για να εξαγοράζει φύλαρχους στη Λιβύη και τη Σομαλία ώστε να λειτουργούν στα αφρικανικά εδάφη ως προκεχωρημένα φυλάκια της Frontex, φυλακίζοντας και βασανίζοντας; Αυτό δηλαδή που γίνεται στο Αιγαίο στόχος ήταν να γίνεται πριν τα εκατομμύρια προσφύγων δουν το μπλε της Μεσόγειου… Επομένως, αν κάτι τους ενοχλεί είναι ότι στην Ιταλία αναδείχθηκε πρώτο «κόμμα» ένα αστικό μεν, αλλά ανταγωνιστικό απέναντι στα σχέδια της ευρωκρατίας και της Γερμανίας, που υποσχόμενο την ανατροπή της λιτότητας κατάφερε  συγκυριακά να επικοινωνήσει με το λαό!
Τέταρτο και σημαντικότερο, κι αυτό το συμπέρασμα προκύπτει απαντώντας στο πολύ απλό ερώτημα: αν το πρωτοφανές συνταγματικό made in Germany πραξικόπημα της Ιταλίας αφορά εμάς στην Ελλάδα και δη την Αριστερά. Οι δραματικές εξελίξεις μας ενδιαφέρουν πρώτα απ’ όλα γιατί μας αφορά η λειτουργία της δημοκρατίας στο βαθμό που εξασφαλίζει την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Όταν ένας πρόεδρος – μαριονέτα των Βρυξελλών και του Βερολίνου αρνείται να ορκίσει μια κυβέρνηση επειδή δεν του …κάνει ένας υπουργός τότε αποκαλύπτεται ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας ακόμη κι αυτών των εκλογών με τη σύγχρονη αστική δημοκρατία. Ή, η σύγχρονη ολοκληρωτική της μετάλλαξη…
Το γεγονός δε ότι την μάχη με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες τη δίνει το εντελώς αμήχανο και απροετοίμαστο Κίνημα των Πέντε Αστέρων (που κινδυνεύει να ηττηθεί κατά κράτος στις επόμενες εκλογές, χάνοντας το 32% που κέρδισε ως πρώτο κόμμα, και να έχει την τύχη του Συνασπισμού το 1989-1990) σε συνεργασία με την Λίγκα του Βορρά (που από 17% που κέρδισε τον Μάρτιο στις εκλογές του φθινοπώρου θα διπλασιάσει τα ποσοστά της σε βαθμό να σχηματίσει ακόμη και ακροδεξιά κυβέρνηση μαζί με τους Αδελφούς της Ιταλίας και τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι) πρέπει να μας προβληματίσει κι όχι να μας κάνει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας και να γυρίσουμε την πλάτη μας στην Ιταλία. Αρχικά, ας κρατήσουμε την επιμονή της σκληρής ιταλικής Δεξιάς να προτείνει τον πολέμιο του ευρώ ως υπουργό Οικονομικών, που βρίσκεται στον αντίποδα της απαράμιλλης οσφυοκαμψίας της ελληνικής κυρίαρχης Αριστεράς, η οποία σε ένα τέτοιο αίτημα θα έκανε για πολλοστή φορά ασκήσεις κωλοτούμπας. Όπως κι έκανε άλλωστε αρνούμενη να τιμήσει τη λαϊκή ψήφο του Ιανουαρίου και του Ιουλίου το 2015.
Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι το ευρώ γεννάει αντιθέσεις. Στον αντίποδα της κυρίαρχης συλλογιστικής και προπαγάνδας περί κοινού νομίσματος, ενωμένης Ευρώπης, συλλογικών συμφερόντων ή κατάργησης των συνόρων, το κοινό νόμισμα γεννά τους νεκροθάφτες του, με την ίδια φυσικότητα που ο Τσίπρας μπορεί να υποστηρίζει άλλα το πρωί κι άλλα το βράδυ, άλλα δημόσια κι άλλα ιδιωτικά. Κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνει η Αριστερά που είτε επιδίδεται σε διαγωνισμούς ομορφιάς για να σαγηνεύσει το Βερολίνο είτε επιδίδεται σε ασκήσεις βερμπαλισμού απαξιώντας να ασχοληθεί με κάτι τόσο ταπεινό και «λίγο» όπως είναι το ευρώ, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζει «αριστερούς μονεταριστές» του πολέμιους του ευρώ, τότε την ευκαιρία θα την αδράξει η άκρα Δεξιά, εκπροσωπώντας ωστόσο κατά προτεραιότητα τα αστικά συμφέροντα που είναι ενάντια στο ευρώ κι όχι τα λαϊκά, εργατικά συμφέροντα. Μια ευκαιρία έτσι να βαθύνει ο ριζοσπαστισμός, φτάνοντας στο στόχο της σύγκρουσης με την ΕΕ, ξεκινώντας από ένα τόσο καθημερινό θέμα θα έχει χαθεί, όπως χάθηκαν και τόσες άλλες.
Τόσο απλά!

Διαβάστε περισσότερα

Πραξικόπημα στην Ιταλία για να μην φύγει από το ευρώ.

Όπως και να έχει τον λόγο έχει ο Ιταλικός λαός. Θα υπερασπιστεί το Σύνταγμα, ή θα το αφήσει να εκφυλιστεί όπως στην Ελλάδα; Θα βγει στους δρόμους να απαιτήσει τη χώρα του, ή θα κοιμηθεί τον ύπνο του δικαίου περιμένοντας τον από μηχανής Θεό, όπως κάνει ο Έλληνας; Θα επιτρέψει το πραξικόπημα; Θα επιτρέψει την κατάλυση του Συντάγματος της Ιταλίας υπέρ του ευρώ; Αν το κάνει, τότε η χούντα, η ανοιχτή δικτατορία των αγορών δεν είναι μακριά. Δεν έχει παρά να διδαχθεί από την κατάντια της Ελλάδας.

Δημήτρης Καζάκης

Ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα προχώρησε τελικά σε πραξικόπημα γιατί όπως είπε «έχω την υποχρέωση, βάσει του Συντάγματος, να προστατέψω τις αποταμιεύσεις των Ιταλών…» Κι έτσι χθες με διάγγελμα προς τον Ιταλικό λαό αρνήθηκε στην κυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε, δηλαδή την κυβέρνηση συνεργασίας του Κινήματος 5 Αστέρων και της Λίγκας, να προχωρήσει.

Ο Ματαρέλα χρησιμοποίησε ως δικαιολογία την ανάληψη του υπουργείου οικονομικών από τον 80χρονο οικονομολόγο Πάολο Σαβόνα, ο οποίος είναι πολέμιος του ευρώ και της παγκοσμιοποίησης. Να τι είπε ο Ματαρέλα συγκεκριμένα:

«Σήμερα [χθες – ΔΚ] το απόγευμα ο καθηγητής Κόντε μου παρουσίασε προτάσεις του για υπουργούς, που εγώ έπρεπε να επικυρώσω με την υπογραφή διαταγμάτων. Έχω έναν ρόλο εγγυητή, ο οποίος δεν δέχεται επιβολές.
Δέχθηκα όλες τις προτάσεις εκτός από εκείνη για τον υπουργό Οικονομικών.
Πρόκειται για ένα άμεσο μήνυμα που συνδέεται με την εμπιστοσύνη ή τον συναγερμό των χρηματοοικονομικών πρωταγωνιστών. Ζήτησα να το αναλάβει κύριος πολιτικός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο οποίος να μην στηρίζει την γραμμή που θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της Ιταλίας από το Ευρώ. Κάτι που διαφέρει από μια ισχυρή στάση υπέρ της αλλαγής προς το καλύτερο της κατάστασης στην ΕΕ.
Δεν υπήρξε, όμως, θετική διάθεση, και ο Κόντε επέστρεψε την εντολή.»

Στην πραγματικότητα αυτό που διέπραξε ο Ματαρέλα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αυτό που διέπραξε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τον Ιούλιο 1965, όταν δεν συμφώνησε με τον υπουργό εθνικής άμυνας της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου και οδήγησε την Ελλάδα στα λεγόμενα Ιουλιανά και την αποστασία. Μόνο και μόνο για να ανοίξει ο δρόμος για την εφτάχρονη χούντα.

Όσο δικαίωμα είχε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος να παρέμβει στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, άλλο τόσο έχει κι ο Ματαρέλα. Πουθενά το Σύνταγμα της Ιταλίας δεν αναφέρει ότι είναι στα καθήκοντα του Προέδρου η έγκριση των υπουργών της νέας κυβέρνησης. Ούτε βέβαια αναφέρει ή έστω υπονοεί ότι ο Πρόεδρος έχει δικαίωμα να επιβάλλει πολιτική στην κυβέρνηση.

Το μόνο που αναφέρει ρητά είναι ότι στις αρμοδιότητες του Προέδρου είναι «να εξουσιοδοτεί την εισαγωγή στο Κοινοβούλιο νόμων των οποίων την πρωτοβουλία έχει η κυβέρνηση (άρθρο 87)» Με άλλα λόγια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει στη χειρότερη περίπτωση το δικαίωμα να διαφωνεί με την εισαγωγή στο Κοινοβούλιο συγκεκριμένων νόμων της κυβέρνησης. Και μάλιστα μπορεί να διαφωνήσει μόνο όσον αφορά στην τήρηση του Συντάγματος. Για κανέναν άλλο λόγο.

Ο Ματαρέλα με το διάγγελμά του υιοθετεί εξουσίες ανάλογες με εκείνες του τελευταίου βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρος Εμμανουήλ του 3ου, οποίος είχε βασιλικό προνόμιο να εγκρίνει ή να απορρίπτει κυβερνήσεις. Μόνο και μόνο γιατί διαφωνούσε μαζί τους. Και χωρίς να χρειάζεται να αιτιολογεί με βάση το Σύνταγμα. Έτσι ανέβασε στην εξουσία τους φασίστες του Μουσολίνι. Θα δούμε κάτι ανάλογο κι από τον Ματαρέλα; Ίδωμεν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το πραξικόπημα αυτό ο Ματαρέλα δεν το δικαιολογεί με συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος, ως όφειλε, αλλά με αναφορά στους «χρηματιστικούς πρωταγωνιστές» και φυσικά με την αναταραχή των αγορών. Χαρείτε τον:

«Η αβεβαιότητα της στάσης μας για το ευρώ προκάλεσε συναγερμό σε ξένους και Ιταλούς επενδυτές. Η άνοδος του σπρεντ αυξάνει το δημόσιο χρέος και μειώνει την δυνατότητα δαπανών του δημοσίου. Οι απώλειες στο χρηματιστήριο καίνε αποταμιεύσεις με ουσιαστικό κίνδυνο για τα νοικοκυριά μας. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας και την πιθανότητα αύξησης των τόκων των δανείων για ακίνητα και επιχειρήσεις. Έχω την υποχρέωση, βάσει του Συντάγματος, να προστατέψω τις αποταμιεύσεις των Ιταλών. Με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνεται η ιταλική κυριαρχία, ενώ στέλνουμε πίσω απαράδεκτες κρίσεις για τη χώρα μας που διαβάσαμε στον Τύπο άλλης ευρωπαϊκής χώρας.»

Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά είναι φούμαρα. Άξια μόνο χλευασμού. Απλά αποδεικνύουν ότι ο Ματαρέλα έδρασε προς όφελος όχι των «αποταμιεύσεων των Ιταλών», αλλά προς το συμφέρον των ξένων και Ιταλών επενδυτών. Κι αυτό το ομολογεί ανοιχτά.

Ποτέ άλλοτε κανένα πραξικόπημα, καμιά χούντα δεν ομολόγησε τόσο ανοιχτά και δημόσια την κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος προς το συμφέρον των αγορών και των επενδυτών. Δεν έχει πια κανένα νόημα το τι επιλέγει με την ψήφο του το εκλογικό σώμα. Αυτό που οφείλει να πρυτανεύσει είναι το συμφέρον των αγορών και των επενδυτών που θέλουν το ευρώ για να λεηλατούν χώρες και λαούς.

Και σαν να μην έφτανε αυτό ο Ματαρέλα επικαλείται την εθελοδουλεία και τον δοσιλογισμό στα αφεντικά του ευρώ ως «επιβεβαίωση της ιταλικής κυριαρχίας». Δείτε τι λέει: Καταλύει το Σύνταγμα και οδηγεί μια εκλεγμένη κυβέρνηση σε κατάθεση της εντολής ως επιβεβαίωση της ιταλικής κυριαρχίας, ενώ στέλνει «πίσω απαράδεκτες κρίσεις για τη χώρα μας που διαβάσαμε στον Τύπο άλλης ευρωπαϊκής χώρας.»

Δηλαδή, μετά την πρωτοφανή επίθεση του Der Spiegel και άλλων φυλλάδων της Γερμανικής ελεεινής δημοσιογραφίας εναντίον της «θρασύτατης Ιταλίας», η οποία θέλει να αποτινάξει τα δεσμά της ευρωζώνης και να φύγει από την ζώνη επιρροής και εκμετάλλευσης του νέου Ράιχ, ο Ματαρέλα τι κάνει; Ευθυγραμμίζεται πλήρως! Πρόκειται για το εθνικό ανάστημα του πιο απόλυτου δωσιλογισμού.

Μετά απ’ όλα αυτά είναι λογικό η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία να είναι έκρυθμη και αβέβαιη. Πολλοί ζητούν την άμεση παραπομπή του Προέδρου με βάση το άρθρο 90 του Ιταλικού Συντάγματος για Εσχάτη Προδοσία ή παραβίαση του Συντάγματος.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 90 «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για τις ενέργειες που εκτελούνται κατά την άσκηση των προεδρικών καθηκόντων, εκτός από την περίπτωση της Εσχάτης Προδοσίας ή παραβίασης του Συντάγματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Πρόεδρος μπορεί να παραπεμφθεί από το Κοινοβούλιο σε κοινή συνεδρίαση με απόλυτη πλειοψηφία των μελών της.»

Ωστόσο το Κοινοβούλιο και η Γερουσία δεν έχουν συγκροτηθεί ακόμη, ώστε να ασκηθούν οι εξουσίες τους εναντίον του Προέδρου. Αν συμφωνήσουν με την παραπομπή του Προέδρου τα δυο κόμματα της κυβερνητικής συνεργασίας, έχουν την απαιτούμενη πλειοψηφία για να παραπέμψουν τον Ματαρέλα σύμφωνα με το άρθρο 90. Θα το κάνουν;

Οφείλουν να το κάνουν! Αλλιώς δημιουργείται προηγούμενο.

Όπως και να έχει, μετά το πραξικόπημα Ματαρέλα τίποτε δεν είναι πλέον δεδομένο για την Ιταλία και τον ιταλικό λαό. Το πραξικόπημα δεν διενεργήθηκε μόνο υπέρ της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά σε πλήρη συμφωνία μαζί της.

Ούτε είναι σίγουρο ότι ο Ματαρέλα θα επιτρέψει να πάει η Ιταλία ξανά σε εκλογές που είναι το απολύτως λογικό και το μόνο που μπορεί να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες. Εδώ και βδομάδες, από την αρχή που εμφανίστηκε στον ορίζοντα η πιθανότητα δημιουργίας μιας κυβέρνησης συνεργασίας M5S και Λίγκας, οργιάζουν τα σενάρια που θέλουν τον Ματαρέλα να ορίζει κυβέρνηση «τεχνοκρατών» σαν εκείνη του Μόντι το 2011. Αν και αυτή τη φορά χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου.

Τη λύση αυτή υποστηρίζει σχεδόν ανοιχτά και το αδελφάτο της ελεεινής δημοσιογραφίας στο όνομα της «απειλής» που αντιμετωπίζει η «Ευρώπη». Μαζί βέβαια και τα μεγάλα αφεντικά του ευρώ. Πώς όμως θα μπορέσει να αποφύγει ο Ματαρέλα το αίτημα των εκλογών; Ή αν δεν πάει σε εκλογές, πώς θα μπορέσει να αποφύγει τη σύγκληση του Κοινοβουλίου;

Βέβαια το διάγγελμα δίνει τη βάση για μια κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», προκειμένου υποτίθεται να αντιμετωπιστεί ο κλονισμός της εμπιστοσύνης των αγορών. Με το επιχείρημα αυτό ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, προχώρησε στην επιβολή της κυβέρνησης των «τεχνοκρατών» του Μόντι στις 16 Νοεμβρίου 2011. Και τότε διεπράχθη προεδρικό πραξικόπημα, το οποίο τα κόμματα και κυρίως το M5S παρέβλεψε.

Ότι παραβλέπεις δημιουργεί προηγούμενο για τα χειρότερα. Και τώρα ήρθαν τα χειρότερα για την Ιταλία. Να γιατί ο Ματαρέλα οφείλει να παραπεμφθεί σύμφωνα με το άρθρο 90.

Όπως και να έχει τον λόγο έχει ο Ιταλικός λαός. Θα υπερασπιστεί το Σύνταγμα, ή θα το αφήσει να εκφυλιστεί όπως στην Ελλάδα; Θα βγει στους δρόμους να απαιτήσει τη χώρα του, ή θα κοιμηθεί τον ύπνο του δικαίου περιμένοντας τον από μηχανής Θεό, όπως κάνει ο Έλληνας; Θα επιτρέψει το πραξικόπημα; Θα επιτρέψει την κατάλυση του Συντάγματος της Ιταλίας υπέρ του ευρώ; Αν το κάνει, τότε η χούντα, η ανοιχτή δικτατορία των αγορών δεν είναι μακριά. Δεν έχει παρά να διδαχθεί από την κατάντια της Ελλάδας.

Διαβάστε περισσότερα

Πυροσβεστική: Ολόκληρη η προκήρυξη

Όρια ηλικίας, προσόντα, προθεσμίες, δικαιολογητικά

 

Η τελική επιλογή θα γίνει μετά από αθλητικές, υγειονομικές και ψυχοτεχνικές δοκιμασίες

Στην πρόσληψη δόκιμων πυροσβεστών προχωρά σε 'αμεσο χρόνο το Πυροσβεστικό Σώμα.
Το workenter αποκαλύπτει ολόκληρη την προκήρυξη.
Σημειώστε τα βασικά σημεία:

• Υποβολή ηλεκτρονικών αιτήσεων από 16/6 έως και 25 του ίδιου μήνα
• Συμμετέχουν υποψήφιοι ηλικίας έως 26 ετών
• Οι ενδιαφερόμενοι -άντρες ή γυναίκες- θα πρέπει να έχουν ύψος 1,70 μ. χωρίς υποδήματα
• Οι υποψήφιοι υποβάλλουν πλήρη κατάλογο δικαιολογητικών, τα οποία εμπεριέχονται στις σελίδες 6-7 της προκήρυξης
• Η τελική επιλογή θα γίνει μετά από αθλητικές, υγειονομικές και ψυχοτεχνικές δοκιμασίες
• Ο αριθμός των θέσεων θα καθοριστεί τις προσεχείς ημέρες με υπουργική απόφαση

Το Πυροσβεστικό Σώμα συγκροτεί άμεσα Επιτροπές Διενέργειας του Διαγωνισμού και Παραλαβής των Δικαιολογητικών.

Διαβάστε: Η αίτηση και πως συμπληρώνεται

Πατώντας το κουμπί "Δείτε το έγγραφο" διαβάστε ολόκληρη την 43σέλιδη προκήρυξη και τα παραρτήματά της.

Διαβάστε περισσότερα