UNICEF: Η φτώχεια χτυπά τα μισά παιδιά της Ελλάδας

Συνθήκες φτώχειας στην Ελλάδα
Mισό εκατομμύριο παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ, ένα στα δύο παιδιά της χώρας ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης.
Το στοιχείο αυτό προκύπτει από την ετήσια έκθεση της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNICEF για την «Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2017 – Τα παιδιά της κρίσης» που συντάχθηκε για λογαριασμό της από επιστημονική ομάδα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την παιδική ευημερία στη χώρα μας σήμερα.
Συγκεκριμένα, η UNICEF σημειώνει, ότι ο «κίνδυνος σχετικής φτώχειας των παιδιών από 23% το 2009 αυξάνει σε 28,8% το 2012 και στη συνέχεια μειώνεται ελαφρά στο 26,6% το 2014. Αυτό σημαίνει ότι μισό εκατομμύριο παιδιά στη χώρα ζουν σε φτωχές οικογένειες. Η γραμμή όμως σχετικής φτώχειας δεν είναι ο πλέον κατάλληλος δείκτης για να αποτυπώσει τις αλλαγές στο επίπεδο διαβίωσης τόσο του γενικού πληθυσμού της χώρας όσο και των παιδιών κατά την περίοδο της κρίσης και της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας. Αυτό γιατί μετά το 2009 έχουμε δραματική μείωση των εισοδημάτων στην χώρα, γεγονός που επιφέρει ανάλογες μεταβολές και στο εκάστοτε όριο σχετικής φτώχειας που υπολογίζεται ως ποσοστό του διαμέσου ισοδύναμου εισοδήματος της χώρας  σε κάθε έτος. Ως αποτέλεσμα την περίοδο αυτή το όριο φτώχειας από 598 ευρώ/μήνα που ήταν το 2009 μειώνεται σε μόλις 376 ευρώ/μήνα το 2014. Με άλλα λόγια το όριο φτώχειας μειώθηκε κατά 37% γεγονός που αντανακλά την αντίστοιχη μείωση που υπέστησαν την ίδια περίοδο τα μεσαία εισοδήματα στη χώρα».
Στην έκθεση αναφέρεται, ότι «με βάση το όριο φτώχειας του 2007 (έρευνα 2008) το ποσοστό παιδικής φτώχειας από 22,6% το 2008 μειώνεται στο 20,7% το 2009. Στη συνέχεια όμως αυξάνει με δραματικά γρήγορους ρυθμούς και ανέρχεται στο 55,1% το 2014 (στοιχεία της έρευνας του 2015). Αυτό σημαίνει ότι το 2014 το 55,1% των παιδιών της χώρας είχε συνθήκες διαβίωσης αντίστοιχες με αυτές που είχε το 20,7% των παιδιών το 2009. Οι αριθμοί αυτοί καταδεικνύουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της κρίσης στο επίπεδο διαβίωσης των νοικοκυριών με παιδιά στη χώρα».
«Ο δείκτης υλικής αποστέρησης μετρά την αδυναμία των νοικοκυριών να ικανοποιήσουν συγκριμένες βασικές ανάγκες (αγαθά και υπηρεσίες) που θεωρούνται κρίσιμες για την ευημερία και το επίπεδο διαβίωσης των ατόμων, όπως πληρωμή πάγιων λογαριασμών, κάλυψη έκτακτων οικονομικών αναγκών, κατάλληλη διατροφή, επαρκή θέρμανση, 1 εβδομάδα διακοπές και πρόσβαση σε συγκεκριμένα διαρκή καταναλωτικά αγαθά. Ένα παιδί βιώνει αποστέρηση αν ζει σε νοικοκυριό που αδυνατεί να ικανοποιήσει τουλάχιστον 3 από τις 9 επιλεγμένες βασικές ανάγκες. Σε ακραία αποστέρηση είναι τα νοικοκυριά που αδυνατούν να ικανοποιήσουν 4 από τις 9 αυτές ανάγκες.
»Το 2015 σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης. Με ποσοστό 45% η Ελλάδα με μεγάλη διαφορά είναι η χώρα όπου τα παιδιά αντιμετωπίζουν την υψηλότερη υλική αποστέρηση μεταξύ των 14 παλαιοτέρων χωρών-μελών της ΕΕ. Το ποσοστό αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό που παρουσιάζει η αμέσως επόμενη σε υλική αποστέρηση χώρα της ΕΕ-14 (Ιταλία). Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι  σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία εμφανίζουν μονοψήφια ποσοστά στο πεδίο αυτό. Αντίστοιχα υψηλό (22%) είναι και το ποσοστό των παιδιών στη χώρα που ζουν σε συνθήκες ακραίας αποστέρησης. Το ποσοστό αυτό είναι επίσης διπλάσιο του αντίστοιχου που εμφανίζει η χώρα με την αμέσως χειρότερη επίδοση (Ιταλία). Χώρες όπως οι σκανδιναβικές, η Ολλανδία, η Γερμανία και η Αυστρία εμφανίζουν κίνδυνο ακραίας αποστέρησης μικρότερο του 5%. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν την δραματική κατάσταση στην οποία διαβιώνει μεγάλο μερίδιο των οικογενειών με παιδιά στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα καταδεικνύουν την αδυναμία του συστήματος κοινωνικής προστασίας της χώρας στο πεδίο αυτό.
»Η δυσμενής κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται και από το ποσοστό  των παιδιών που ζουν σε συνθήκες «φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού», που αποτελεί και δείκτη-ορόσημο της Στρατηγικής 2020 της ΕΕ. Την περίοδο της κρίσης και της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας στην Ελλάδα, επιδεινώνεται σημαντικά το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε συνθήκες “φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού”. Επιπρόσθετα την περίοδο αυτή διαφοροποιείται σημαντικά ο κίνδυνος «φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στην Ελλάδα από τον αντίστοιχο μέσο όρο του συνόλου της  ΕΕ-27».
tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»

Ήταν 30 Μάρτη 1952. Ήταν Κυριακή.

Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…
Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.
Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα, δόθηκε σαν σήμερα, πριν από 65 χρόνια.

 Σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:
«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
«Νίκο σήκω»
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση» (…)»
Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».
Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για του πάρουν τη ζωή.
Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:
«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα!Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

Όλο το σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Στον αντικομμουνισμό και στις απειλές τους, απαντούσε:
«… αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».
Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:
«ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».
Όλο το σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Στον αντικομμουνισμό και στις απειλές τους, απαντούσε:
«… αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».
Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:
«ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.
Μετά τη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:
«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»
Ο Μπελογιάννης, στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες:
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».
Ο Μπελογιάννης πέθανε όπως ακριβώς έζησε. Όρθιος. Απροσκύνητος. Κανένας δεν μπορεί να τον βγάλει από τη μέση ή να τον μαγαρίσει. Είναι παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή.
Το παράδειγμά του αποδείχτηκε πολύ πιο ισχυρό από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Οι δολοφόνοι του νόμιζαν ότι οι σφαίρες μπορούν να σταματήσουν τη δόνηση που προκαλεί στις καρδιές των ανθρώπων το ανάστημα εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι μικρόνοες.

Ο Μπελογιάννης εκτός από μαχητής με το όπλο στο χέρι ενάντια στους κατακτητές και στους εκμεταλλευτές ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα. Ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού.
Ο Μπελογιάννης, δηλαδή, είχε πολλά «κουσούρια». Τέτοια που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του.
Απόδειξη τόσο το βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και το βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.
Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη διείσδυση και τη συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 για το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός, από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.
Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.
«…ο λαός υπόφερνε – γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: «Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού» (…). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές – τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους – εκτελούσαν το ίδιο «εθνοφελές» έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».
Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:
«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».
 Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Περαστικά ναζιστάκο

  
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

  Αυτός στη φωτογραφία είναι ο χρυσαυγίτης βουλευτής Ηλιόπουλος. Ποζάρει με τατουάζ το «Sieg Heil!» (σσ: «Ζήτω η νίκη»). Πρόκειται για σύνθημα τόσο ναζιστικό και τόσο εθνικοσοσιαλιστικό που αποτελούσε τον καθεαυτό χαιρετισμό των Ναζί που καθιερώθηκε από τον Χίτλερ και απαγορεύτηκε στη Γερμανία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις παραγράφους 86 και 130 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα. Ναζισταράς κανονικός, δηλαδή.

   Αυτός είναι ο Μιχαλολιάκος. Ναζισταράς κανονικός, δηλαδή.

   Αυτή είναι η Χρυσή Αυγή. Τότε που δεν κρυβόταν πίσω από το δάκτυλό της. Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 132, Μάιος – Ιούνιος 2007) που ξεχειλίζει από τη λατρεία της για το Χίτλερ και το ναζισμό. Η Χρυσή Αυγή με τους «ήρωές της», όπως ο λατρεμένος της, ο ναζί εγκληματίας Ρούντολφ Ες, που  «κοσμούσε» το εξώφυλλό της (Ιούλιος 2006). Ναζισταράδες κανονικοί, δηλαδή.
   Ε, λοιπόν, ο ναζισταράς Ηλιόπουλος, δήλωσε στη Βουλή ότι αυτός και τα υπόλοιπα ελληνόφωνα ταγματασφαλιτοειδή θα πάνε στην Αμαλιάδα και θα γκρεμίσουν το Μουσείο Μπελογιάννη:
   «…εμείς το σπίτι του θα το γκρεμίσουμε για να μην θυμίζει τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όταν θα έρθει η ώρα. Θα δείτε το Μουσείο Μπελογιάννη τι θα γίνει, όταν θα έρθει η Χρυσή Αυγή στα πράγματα», ήταν τα λόγια του απογόνου των δολοφόνων του Μπελογιάννη.
   Βέβαια, δεν είπε κάτι διαφορετικό το ναζιστόμουτρο από αυτά που έκαναν και οι πρόγονοί του. Από εκεί το πήρε το μάθημα. Όπως τα αδέρφια του των Ες-Ες. Κι αυτοί πήγαιναν στα χωριά και τις πόλεις της Ελλάδας και έκαιγαν, γκρέμισαν και δολοφονούσαν.
   Βλακεία; Θρασύτητα; Θρασυδειλία; Προφανώς. Αλλά και κάτι ακόμα. Ομολογία. Ομολογία ότι, όντως, ο Μπελογιάννης ζει, τους στοιχειώνει και τους κάνει να αφρίζουν. 
   Περαστικά. 

Διαβάστε περισσότερα

Πόλεις και Επανάσταση: Η Κομμούνα του Παρισιού, 1871

Η Κομμούνα του Παρισιού έχει γενικά αντιμετωπιστεί, ιδιαίτερα στη μαρξιστική παράδοση, ως η πρώτη σημαντική προλεταριακή πολιτική εξέγερση. Για τον Λένιν, η εμπειρία της Κομμούνας κατέδειξε τη δυνατότητα ενός προσανατολισμένου πολιτικά κινήματος της εργατικής τάξης και την ανάγκη καταστροφής του αστικού κράτους για ν’ αντικατασταθεί, εάν η επανάσταση διαρκούσε, από ένα προλεταριακό κράτος. Υπάρχει, πράγματι, μια κλασική συζήτηση ανάμεσα στη λενινιστική άποψη και τη φιλελεύθερη ερμηνεία της Κομμούνας ή, με πιο γαλλικούς όρους, ανάμεσα στους Γιακωβίνους και τους Προυντονιστές.

Ήταν η Κομμούνα μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης των ιδεωδών της δημοκρατίας όταν ήρθαν αντιμέτωπα με τη στρατιωτική ήττα του έθνους και την κατάρρευση της Δεύτερης Αυτοκρατορίας; Ή ήταν, αντίθετα, μια πολιτική επανάσταση που προήγαγε το αίτημα για πολιτική ελευθερία σε μια νέα θεσμική οργάνωση βασισμένη στο σχέδιο μιας εθελοντικής ομοσπονδίας ελεύθερων κοινοτήτων; Τα ενδιαφέροντα της έρευνάς μας είναι κάπως διαφορετικά. Χωρίς να μπορούμε σ’ αυτό το κείμενο ή να επανασυστήσουμε ή να προσπελάσουμε μια τέτοια θεμελιακή συζήτηση, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε άλλα δυνατά ιστορικά νοήματα της Κομμούνας, μερικά από τα οποία είναι γεμάτα σημασία για την κατανόηση του αστικού προβλήματος.

Ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να εξερευνήσουμε την υπόθεση που ετέθη από τον μεγάλο μαρξιστή φιλόσοφο Henry Lefebvre για την Κομμούνα ως αστική επανάσταση. Αν μια τέτοια ερμηνεία ήταν ορθή, η υπερβολική ώθηση της Κομμούνας πάνω στην πολιτική και την ιδεολογία του εργατικού κινήματος θα μπορούσε να είναι μια ένδειξη της ιστορικής σχέσης που εγκαθιδρύθηκε ανάμεσα στο αστικό πρόβλημα και το κοινωνικό κίνημα, που διατηρεί τον κύριο ρόλο στη διαδικασία της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης. Αντί να είναι μια καθυστερημένη συνέχεια της Γαλλικής Επανάστασης ή της αναγγελίας της επερχόμενης σοσιαλιστικής, η Κομμούνα θα μπορούσε, κάτω από αυτή την οπτική, να θεωρηθεί ως σημείο επαφής ανάμεσα στις αστικές αντιθέσεις και το εμφανιζόμενο εργατικό κίνημα, τόσο στις πιο αρχαϊκές πλευρές της (η επανάσταση των Ξεβράκωτων ενάντια στις αδικίες της εξουσίας) όσο και στα πιο προβλεπτικά του μέλλοντος θέματά της (η αυτοδιαχείριση της κοινωνίας).

Αυτή η θεμελιώδης διάσταση της Κομμούνας, που ο Lefebvre έχει προβάλλει, έχει σε μεγάλο βαθμό απορριφθεί εξ’ αιτίας της πολιτικοποίησης της συζήτησης ανάμεσα στους μαρξιστές και τους φιλελεύθερους σε σχέση με το ιστορικό της νόημα. Ακόμα, η προσεκτική θεώρηση της μελέτης αυτής της διάστασης και η ιστορική μαρτυρία γι’ αυτή θα μπορούσαν ν’ αποδειχθούν εξαιρετικά βοηθητικά στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε τις μεταβαλλόμενες σχέσεις ανάμεσα στην πόλη, την κοινωνία και το κράτος.


Oι Kομμουνάροι
Ποιοι ήταν οι Kομμουνάροι. Ποια η κοινωνική σύνθεση της Kομμούνας (commune). Aπό πρώτη ματιά εμφανίζεται να είναι μια εργατική εξέγερση αντίθετα με την εξέγερση του 1848 ή την αντίσταση στο Coup d’ Etat (πραξικόπημα) του 1851. …O κομμουνάρος ήταν ένα μισθωτό πρόσωπο. Και αν οι υπάλληλοι ήταν ακόμα παρόντες μεταξύ των επαναστατών το 1871, τα ελεύθερα επαγγέλματα, οι εισοδηματίες, οι έμποροι, οι υπάλληλοι αριθμούσαν όλοι μαζί μόνο το 16 των ανθρώπων που συνελήφθησαν, ενώ ήταν 27 το 1851.

Οι περισσότεροι κομμουνάροι ήταν χειρώνακτες εργάτες. Αλλά τί είδος εργατών; Eργάτες από βιομηχανικές δραστηριότητες και ιδιαίτερα από τη μεταλλουργία. Όμως, η εικόνα είναι πιο σύνθετη. Μεταξύ των εξεγερμένων η πιο σημαντική ομάδα και η πιο υπεραντιπροσωπευόμενη, σε σχέση με τον ενεργό Παρισινό πληθυσμό ως σύνολο, ήταν οι εργάτες κατασκευών. Αυτοί ήταν οι αντιπρόσωποι της σύγχρονης βιομηχανίας. Εξέφραζαν τη φανταστική αστική ανάπτυξη και τις δραστηριότητες αστικής ανανέωσης στο Παρίσι στη διάρκεια της Δεύτερης Aυτοκρατορίας, κάτω από τη διεύθυνση του Haussmann, ενός από τους πιο φιλόδοξους πολεοδόμους στην ιστορία. …Συνεπώς, αν είναι αλήθεια ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνάρων ήταν εργάτες, οι περισσότεροι δεν ήταν βιομηχανικό προλεταριάτο, αλλά παραδοσιακοί τεχνίτες και εργάτες στις κατασκευές που συνδέονταν με την αστική ανάπτυξη.

Για να ολοκληρώσουμε το κοινωνικό προφίλ των κομμουνάρων, πρέπει να προσθέσουμε δύο σημαντικές παρατηρήσεις. Πρώτον, η μικροαστική τάξη αντιπροσωπεύει μια καθαρή μειοψηφία μεταξύ των εξεγερμένων, όχι όμως και μεταξύ των εκλεγμένων αντιπροσώπων της Kομμούνας: υπήρχαν μόνο 25 εργάτες μεταξύ των 90 αντιπροσώπων που εκλέχτηκαν στις δημοτικές εκλογές της επανάστασης στις 26 Mαρτίου 1871. Η μεγάλη πλειοψηφία της συνέλευσης σχηματίστηκε από “μικροαστούς”, υπαλλήλους, λογιστές, γιατρούς, δασκάλους, δικηγόρους και δημοσιογράφους. Ακόμα πιο σημαντικό, η πλειοψηφία των αξιωματικών και στελεχών της στρατιωτικής δύναμης της Kομμούνας, της Garde Nationale, αποτελείτο από υπαλλήλους, τυπογράφους και μικρούς εμπόρους. Για να συνοψίσουμε, οι δράστες της Kομμούνας ήταν μόνο ένα μικρό περιθωριακό τμήμα του βιομηχανικού προλεταριάτου… Eπομένως ο χαρακτηρισμός της Kομμούνας ως προλεταριακής εξέγερσης είναι αμφίβολος.

Αντίθετα, εμφανίζεται ως λαϊκή επανάσταση, πολύ περισσότερο λαϊκή από οποιαδήποτε άλλη Παρισινή επανάσταση. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι δεν υπήρχε απολύτως καμμία συμμετοχή της φιλελεύθερης αστικής τάξης. Ακόμα οι κομμουνάροι δεν ήταν οι Canuts de Lyon, πρωτομάρτυρες στο βιομηχανικό ταξικό αγώνα. Ήταν οι άνθρωποι της μεγάλης πόλης στη διαδικασία μετασχηματισμού και οι πολίτες μιας δημοκρατίας σε αναζήτηση των θεσμών της. Tελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η Kομμούνα ήταν αποφασιστικά μια δράση γυναικών. O Lissagaray, αυτόπτης μάρτυρας γράφει: “Oι γυναίκες ξεκίνησαν πρώτες όπως έκαναν και στη διάρκεια της επανάστασης. Οι γυναίκες της 18ης Mαρτίου, σκληραγωγημένες από τον πόλεμο στον οποίο είχαν διπλό μερίδιο δυστυχίας, δεν περίμεναν τους άνδρες τους”.


Φαίνεται ότι ο ρόλος τους στην Kομμούνα ήταν κρίσιμος και όχι μόνο ορισμένων εμβληματικών φυσιογνωμιών, όπως η Louise Michel, μία από τους λίγους ηγέτες που στάθηκαν μπροστά στα στρατιωτικά δικαστήρια, στη διάρκεια των δικών και η Elisabeth Dimitrieva, πρόεδρος των Eνώσεων Γυναικών και πιθανόν ο σύνδεσμος ανάμεσα στον Kαρλ Mαρξ και την Kομμούνα. Οι γυναίκες ήταν το πιο δραστήριο στοιχείο στις κινητοποιήσεις του λαού, στη μάχη με τον στρατό, στις συναντήσεις της γειτονιάς και στις διαδηλώσεις στους δρόμους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των γυναικών ήταν “κοινής” καταγωγής. Η οικογενειακή τους κατάσταση ήταν γενικά “ανώμαλη” – σύμφωνα με την αστική ηθική – οι περισσότερες ζούσαν ανύπανδρες με άνδρες και πολλές είχαν χωρίσει από τους συζύγους τους.

Ο τύπος και το νομικό σύστημα ήταν ιδιαίτερα σκληρά σ’αυτές τις γυναίκες, τις επονομαζόμενες petroleuses εξαιτίας μιας υποτιμητικής φήμης, σύμφωνα με την οποία μετέφεραν μπουκάλια πετρελαίου για ν’ανάψουν φωτιές στα σπίτια των αστικών οικογενειών. Πολλές από τις γυναίκες που πήγαν σε δίκη ως κομμουνάροι, είχαν ποινικό μητρώο – γεγονός που αποκαλύπτει τις συνθήκες στις πόλεις του 19ου αι. όπου οι κοινές γυναίκες εχρησιμοποιούντο συχνά ως πηγή ευχαρίστησης από πλούσιους άνδρες και πηγή κέρδους από τους φτωχούς. Ο κόσμος των γυναικών της κατώτερης τάξης ήταν πάντα στην άκρη της αστικής απόκλισης. Η ενεργή συμμετοχή των γυναικών στην Kομμούνα δίνει έμφαση στο λαϊκό και αστικό χαρακτήρα της κοινωνικής εξέγερσης, στην οποία τα οδοφράγματα κτίστηκαν περισσότερο για να σημειώσουν χωρικά μια κοινωνική κοινότητα σε κάθε γειτονιά παρά για να υπερασπιστούν αποτελεσματικά ένα στρατό του οποίου η κινητικότητα διευκολύνθηκε πολύ από τη στρατιωτική οπτική, που ο Haussmann είχε εφαρμόσει στον πολεοδομικό σχεδιασμό: μεγάλες εθνικές λεωφόροι για ν’ανοίξουν το δρόμο στο ιππικό και τις σφαίρες των όπλων.

Tο Πρόγραμμα της Kομμούνας
Πώς οι κομμουνάροι αυτοπροσδιορίζονται – περισσότερο ως άνθρωποι του Παρισιού ή περισσότερο ως εργάτες της πρωτεύουσας; Στο επίπεδο των επίσημων διακηρύξεων της Kομμούνας, δεν υπάρχει αμφιβολία – ως πολίτες (citoyens). Ο Λουδοβίκος XIV είχε διακηρύξει “Tο κράτος είμαι εγώ”. Οι άνθρωποι του Παρισιού απαντούσαν “H κοινωνία είμαστε εμείς”. Στο συγκεντρωτισμό του Γαλλικού κράτους η Kομμούνα του Παρισιού αντιπαράθεσε τον συγκεντρωτισμό της τοπικής αστικής κοινωνίας. Αυτός ο Παρισινός μεσιανισμός εγχαράχτηκε για πάντα στη Γαλλική κουλτούρα και πολιτική και στη σχέση τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Γι’αυτό το πρώτο αίτημα της Kομμούνας και η πυροδότηση του κινήματος ήταν η επανίδρυση της δημοτικής ελευθερίας και η πρώτη πολιτική της πράξη ήταν η οργάνωση των πρώτων δημοτικών εκλογών στο Παρίσι του 19ου αι.

Πιο πέρα, οι κομμουνάροι έκαναν καθαρό ότι διεκδίκησαν “σοβαρές δημοτικές ελευθερίες”. Αυτές θα ήταν η παύση της Nομαρχίας που έλεγχε τις αρχές της πόλης. το δικαίωμα της “Eθνικής Φρουράς” να ονομάζει τους αρχηγούς της και να διαμορφώνει την οργάνωσή της. η διακήρυξη της Δημοκρατίας ως νομικής μορφής της κυβέρνησης. και η απαγόρευση στο στρατό να εισέλθει στην περιοχή του δήμου του Παρισιού. – πράγματι, ένα θεσμικό πλαίσιο όπου οι δημοτικές ελευθερίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να εγκαταστήσουν την αυτοκυβέρνηση της τοπικής πολιτικής κοινωνίας. Και για την υπόλοιπη Γαλλία “H απόλυτη αυτονομία της Kομμούνας επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές στη Γαλλία, ενθαρρύνοντας κάθε μία στην ολοκλήρωση των δικαιωμάτων της”. Επίσης, σκόπευε “… να βρει στη μεγάλη κεντρική διοίκηση, αντιπροσώπευση των ομόσπονδων κοινοτήτων, την πρακτική εκπλήρωση των ίδιων αρχών…” που το Παρίσι είχε αποφασίσει να θέσει σε εφαρμογή στους δικούς του θεσμούς”.

Ποιες ήταν αυτές οι αρχές;

To Δικαίωμα Kάθε Kομμούνας (Kοινότητας) ν’ αποφασίζει: “Tην ψήφιση του κοινοτικού προϋπολογισμού. την επιβολή και τη διανομή των φόρων. την κατεύθυνση των τοπικών υπηρεσιών. την οργάνωση της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και της εκπαίδευσης. τη διοίκηση της κοινοτικής ιδιοκτησίας”. “Tην εξουσία του δήμου στον ορισμό, με εκλογή ή εντολή, με πλήρη υπευθυνότητα και μόνιμο δικαίωμα ελέγχου και ανάκλησης όλων των δικαστών και των κοινοτικών αξιωματούχων όλων των ειδών”. “Tην απόλυτη εγγύηση της ελευθερίας του ατόμου, της ελευθερίας της συνείδησης και της ελευθερίας στην εργασία”. “Tη μόνιμη παρέμβαση των πολιτών στις κοινοτικές υποθέσεις, από την ελεύθερη έκφραση των ιδεών τους και την ελεύθερη υπεράσπιση των συμφερόντων τους”. “Tην οργάνωση της Άμυνας της Πόλης και της Eθνικής Φρουράς, που εκλέγει τους επικεφαλής της και έχουν πλήρη υπευθυνότητα στη διατήρηση της τάξης στην πόλη τους”. Διακήρυξη στο Γαλλικό Λαό, 19 Aπριλίου 1871.

Έτσι, η Kομμούνα ήταν αρχικά μια δημοτική επανάσταση, με τον εμπλουτισμό ότι ένας τέτοιος προσανατολισμός δεν συνεπάγεται καμμία περιορισμένη οπτική. αντίθετα, ο μετασχηματισμός του κράτους ως συνόλου ήταν το διακύβευμα, με τους δημοτικούς θεσμούς ως ακρογωνιαίο λίθο μιας νέας πολιτικής κατασκευής. Μια τέτοια προοπτική δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα της Προυντονικής επιρροής στους συγγραφείς της Διακήρυξης της 19ης Aπριλίου, αλλά ένα σταθερό θέμα που βρίσκεται σε όλες τις πράξεις και τους λόγους των κομμουνάρων στο Παρίσι και, έτσι, ήταν, με τον ίδιο τρόπο, παρόν στις προσπάθειες να επεκταθεί η Kομμούνα στις επαρχίες της Λυών, της Mασσαλίας, της Tουλούζης, της Kρεσό και της Λιμουζίν. Στο Σεν Eτιέν, μια κυρίαρχα εργατική βιομηχανική πόλη, οι κομμουνάροι σκότωσαν τον νομάρχη που ήταν βιομήχανος καπιταλιστής. Παρά τη βίαιη σύγκρουση που ενεπλάκησαν οι εργάτες, οι κομμουνάροι δεν εξέφρασαν κανενός είδους αντικαπιταλιστικά αισθήματα και η κύρια απαίτησή τους αφορούσε ξανά την ανάκτηση των δημοτικών ελευθεριών.


Για να γίνει κατανοητή, σε όλο το νόημά της, η κυριαρχία του δημοτικού θέματος μεταξύ των κομμουνάρων χρειάζεται να τοποθετηθεί στο πλαίσιο της διαίρεσης ανάμεσα στο Παρίσι και τις επαρχίες, την πόλη και την ύπαιθρο. Η μεγάλη πόλη, ως φωλιά της ελευθερίας ήταν το αποφασιστικό στοιχείο που έπρεπε να διαφύγει τον έλεγχο του κεντρικού κράτους που έμοιαζε ακόμα να κυριαρχείται από τη συντηρητική πλειοψηφία. Επειδή η κατάκτηση της τοπικής αυτονομίας θα μπορούσε να επιτρέψει στις τοπικές πολιτικές κοινωνίες των πόλεων να εκφράσουν πλήρως την επαναστατική τους κλίση, η δημοτική ελευθερία γινόταν αντιληπτή ως θεμελιώδες πολιτικό ατού για τις δυνάμεις που πολεμούσαν για κοινωνική αλλαγή.

Μαζί με αυτό τον θεμελιώδη στόχο των δημοτικών ελευθεριών, η Kομμούνα έθεσε, επίσης, τα βασικά κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα το πρώτο από τα οποία ήταν η διαγραφή των οφειλομένων ενοικίων στην κατοικία, μαζί με μια καθαρή νομοθεσία για την πληρωμή των εμπορικών μισθώσεων και των δανείων. Ο σπινθήρας, που πυροδότησε την Kομμούνα, ήταν η έγκριση ενός διατάγματος που απαιτούσε την εκβιαστική πληρωμή όλων των οφειλομένων ενοικίων και των εμπορικών χρεών.

Σύμφωνα με τον Lissagaray “300.000 εργάτες, καταστηματάρχες, τεχνίτες και μικροί επιχειρηματίες και έμποροι που είχαν ξοδέψει τις οικονομίες τους στη διάρκεια της πολιορκίας (από τους Πρώσους) και δεν είχαν κανένα έσοδο πτώχευσαν, εξαρτώμενοι από τη θέληση των ιδιοκτητών”.

Ανάμεσα στις 13 με 17 Mαρτίου υπήρχαν 50.000 νομικές αιτήσεις για κατασχέσεις. Γι’αυτό και όταν η εξέγερση ήταν νικηφόρα στις 21 Mαρτίου, η Kεντρική Eπιτροπή της Eθνικής Φρουράς απαγόρευσε την πώληση των προσωπικών αντικειμένων στο Mont-de-Piete για εγγύηση των δανείων. Η ίδια απόφαση επεκτάθηκε για τα εμπορικά χρέη, και απαγόρευσε την έξωση ενοικιαστών με αίτημα των ιδιοκτητών. Έτσι, η πρώτη σειρά των κοινωνικών μέτρων που λήφθηκαν από την Kομμούνα δεν αφορούσαν τον έλεγχο στα μέσα παραγωγής ή των εργασιακών συνθηκών. Ήταν, αντίθετα, μέτρα προστασίας των ανθρώπων ενάντια στην κερδοσκοπία και για να σταματήσει η διαδικασία των μαζικών εξώσεων που βρισκόταν σε εξέλιξη εξαιτίας της δραματικής αύξησης των ενοικίων.

Ακόμα και τα μέτρα που ελήφθησαν από την Aντιπροσωπεία Eργασίας και Aνταλλαγής της Kομμούνας, ελεγχόμενης από τον διεθνιστή σοσιαλιστή Leo Frankel, κατευθύνονταν περισσότερο ενάντια στην αδικία των αφεντικών παρά στην εγκαθίδρυση εργατικού ελέγχου. Ήταν: απαγόρευση νυχτερινής εργασίας για τους φουρνάρηδες. πρόταση κατάργησης των ενεχυροδανειστηρίων. και απαγόρευση αυθαίρετης κράτησης ενός μέρους των εργατικών ημερομισθίων από τη διαχείριση ως μέσον εξαναγκασμού σε εργασιακή πειθαρχία. Υπήρχε, πράγματι, μια μείζων πρωτοβουλία με σοσιαλιστικό προσανατολισμό και το Διάταγμα στις 16 Aπριλίου που άνοιξε τη δυνατότητα μετασχηματισμού όλων των εργοστασίων και των καταστημάτων που εγκαταλείπονταν από τους ιδιοκτήτες τους σε συνεργατικές εργατών.

Αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι μια τέτοια κολεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής αφορούσε μόνο την αστική τάξη και προέβλεπε ακόμα την εθελούσια επαναπώληση της ιδιοκτησίας των εργατών αν ο ιδιοκτήτης επανερχόταν. Στην πραγματικότητα μόνο 10 μαγαζιά επιτάχθηκαν και επαναοργανώθηκαν υπό εργατική αυτοδιαχείριση. Άλλη μια φορά ξανά αντιλαμβανόμαστε την ενεργή παρουσία μιας σοσιαλιστικής μειοψηφίας, που ήταν ανίκανη να κατευθύνει το κίνημα στο σύνολο. Οι κοινωνικοί στόχοι των κομμουνάρων κατευθύνονταν περισσότερο στην καταπολέμηση της κερδοσκοπίας παρά στην κατάργηση της εκμετάλλευσης. Η δημοτική ελευθερία και η ευημερία των ανθρώπων ήταν τα κύρια ενδιαφέροντα στο πρόγραμμα της Kομμούνας. Επίσης πολέμησε για τη Republique και για τη Γαλλία αλλά λιγότερο.

Ο Aντίπαλος της Kομμούνας

Η γενική γραμμή της επιχειρηματολογίας μας πάνω στην ιστορική σημασία της Kομμούνας εμφανίζεται να ενισχύεται ισχυρά από τον ίδιο τον αυτοπροσδιορισμό από τους κομμουνάρους του κοινωνικού τους αντιπάλου. Ας αρχίσουμε με τον ισχυρισμό ότι ο αντίπαλος δεν ήταν ούτε η αστική τάξη ούτε οι καπιταλιστές. Αντίθετα, στη διάρκεια των μαζικών συλλήψεων μετά την Kομμούνα, οι βιομηχανικοί επιχειρηματίες συχνά πήγαιναν στην αστυνομία να δώσουν συστάσεις υπέρ και να εγγυηθούν την “καλή ηθική” των εργατών τους για να πετύχουν την ελευθερία τους.

Στην πραγματικότητα, αυτοί που φανερά διακατέχονταν από μίσος εναντίον των κομμουνάρων στη διάρκεια της άγριας καταστολής, που ακολούθησε την ήττα τους, ήταν οι ιδιοκτήτες ακινήτων και οι επιστάτες τους (θυρωροί). Τα απλήρωτα ενοίκια της περιόδου της Kομμούνας επέσυραν άγρια τιμωρία, με τους ενοικιαστές να καταγγέλονται ως κομμουνάροι και να εκτίθενται σε πιθανή φυλάκιση, απέλαση και, τις πρώτες ημέρες, σε εκτέλεση. Η Kομμούνα του Παρισιού διατηρεί τον τίτλο της απεργίας ενοικίων με τη μεγαλύτερη καταστολή στην ιστορία.

Για τους κομμουνάρους ο εχθρός ήταν, επίσης, ο κερδοσκόπος, ο συσσωρεύων αποθεματικά έμπορος, ο ταχυδακτυλουργός, ο δανειστής που πόνταρε στη δυστυχία των οικογενειών για να κατάσχει την περιουσία τους, ο δανειστής που εκμεταλλευόμενος δραματικές ανάγκες έπαιρνε πολύ υψηλό τόκο. Ο εχθρός ήταν ο χειριστής των κανόνων της ανταλλαγής, όχι αυτός που σφετεριζόταν τα μέσα παραγωγής. Οι κομμουνάροι ήταν αντίθετοι στον κακό έμπορο, όχι στον εκμεταλλευτή καπιταλιστή. Αλλά οι κύριοι εχθροί, στους οποίους η βία της Kομμούνας έδωσε έμφαση, ήταν οι ιερείς και η αστυνομία – δηλαδή οι προσωπικές εκφράσεις του παλαιού καθεστώτος, οι ελεγκτές της καθημερινής ζωής, οι λογιστές της παλιάς ηθικής…

Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για μια προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση που αγνοούσε το δικό της ιστορικό μήνυμα, αλλά για μια λαϊκή επανάσταση πολιτών, που αγωνίζονταν για δημοτική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας εναντίον του ancien regime (παλαιού καθεστώτος). Ήταν, ταυτόχρονα, και μια αστική επανάσταση και, αν ναι, με ποια έννοια; Kαι τί προσθέτουμε στην ιστορική γνώση από την πρόταση μιας τέτοιας ερμηνείας;
Συμπερασματικά

H Kομμούνα του Παρισιού ήταν μια αστική επανάσταση σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Πρώτ’απ’όλα, ήταν ένα κίνημα σε αντίθεση με όλη την αγροτική κοινωνία, δηλαδή όχι μόνο με τις κυρίαρχες τάξεις αλλά με το σύνολο των τάξεων και των ομάδων που αποτελούσαν τον κοινωνικό κόσμο της Γαλλικής υπαίθρου στον 19ο αι.

Υπήρξε μια δεύτερη αστική διάσταση της Kομμούνας, πιο κοντά στα σύγχρονα ενδιαφέροντα, και το πιο λαϊκό αίτημά της: η διαγραφή των ενοικίων και, μέσω αυτού του μέτρου, το αίτημα να συγκρατηθεί η κερδοσκοπία που συνδέεται με την κρίση της κατοικίας. Ήταν το πρώτο μέτρο που, όπως είπαμε, θέσπισε η Kομμούνα. Για να κατανοήσουμε τη σημασία του θέματος θα έπρεπε να θυμηθούμε τις συνθήκες που υπήρχαν στο Παρίσι στο τέλος της Δεύτερης Aυτοκρατορίας. Η κατάσταση χαρακτηριζόταν από μια επιταχυνόμενη διαδικασία αστικής ανάπτυξης, που έφερε στην πόλη εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς μετανάστες από την επαρχία χωρίς μέρος να μείνουν.

Πολλοί απ’αυτούς τους Παρισινούς ήταν οι εργάτες κατασκευών και άλλοι εργαζόμενοι που διαμόρφωσαν τα κύρια τμήματα των κομμουνάρων. Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα κατοικίας, εφ’όσον παρήγαγαν αυτό το στοιχειώδες αγαθό στο οποίο δεν είχαν πρόσβαση. Περαιτέρω, η οικιστική κρίση δεν οφειλόταν μόνο στη μαζική μετανάστευση από τις επαρχίες, αλλά ήταν, επίσης, συνέπεια μιας μαζικής μετακίνησης που προέκυψε από τη γιγάντια αναδόμηση του Παρισιού από τον Haussmann. Άνοιξε την πόλη, χαράσσοντας τα μεγάλα βουλεβάρτα, ανέλαβε δημόσια έργα έτσι ώστε η αστική έκταση μπορούσε να επεκταθεί και παρήγαγε δημόσιες υπηρεσίες έτσι ώστε οι επιχειρήσεις της κτηματαγοράς να μπορούν να κτίσουν, να αγοράσουν, να πωλήσουν και να προσποριστούν φανταστικά κέρδη. Η κερδοσκοπία στη γη έγινε το πιο σημαντικό πεδίο επενδύσεων για το χρηματιστικό κεφάλαιο.

Με ένα τέτοιο γενναιόδωρο σχήμα και τέτοια άμεσα κίνητρα, η πόλη μετασχηματίστηκε γρήγορα. Οι λαϊκές γειτονιές εξαφανίστηκαν ή εξωραΐστηκαν. Η νέα αστική τάξη στο Παρίσι επεκτάθηκε δυτικά, στα ερείπια των παλιών faubourgs. H ενδο-αστική έξοδος των διωγμένων ενοίκων ξανασυνάντησε τη ροή των μεταναστών που κατέκλυσαν τις εναπομείνασες λαϊκές συνοικίες, ιδιαίτερα στη Belleville ανατολικά, στη Mονμάρτη στο βορρά και γύρω από την Butte-aux-Cailles βορειοανατολικά: όλες αυτές οι συνοικίες έγιναν τα σημεία-κλειδιά της Kομμούνας.
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είχαν το πλεονέκτημα της οξύτητας της οικιστικής κρίσης. Στρίμωχναν τους ενοικιαστές σε καταφύγια, μικρά διαμερίσματα, ζητούσαν μεγάλα ενοίκια, αστυνόμευαν τα κτίρια με τους θυρωρούς τους και έκαναν αμέσως έξωση σε όσους καθυστερούσαν τις πληρωμές. Δεδομένης αυτής της κατάστασης, η αγανάκτηση των Παρισινών είναι εύκολα αντιληπτή, όταν, στις 13 Mαρτίου 1871, το Kοινοβούλιο των Bερσαλιών πέρασε ένα νόμο που ενέκρινε την έξωση των ενοικιαστών που δεν είχαν πληρώσει το ενοίκιό τους στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού. Όχι μόνο διείδαν ένα παλιροιακό κύμα βίαιων εξώσεων (που έλαβε πράγματι χώρα μετά την Kομμούνα) αλλά ένας τέτοιος νόμος υπογράμμιζε τη διαφθορά μιας κυβέρνησης εντολοδόχου των κερδοσκόπων…

Μολαταύτα, αν θεωρούμε την Kομμούνα του Παρισιού αστική επανάσταση, αυτό γίνεται γιατί ήταν πρωταρχικά μια δημοτική επανάσταση όπως προσπαθήσαμε να υποστηρίξουμε. Με τον όρο δημοτική επανάσταση εννοούμε μια λαϊκή κινητοποίηση που σκόπευε σ’ένα ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών θεσμών που αντιπροσώπευαν την τοπική κοινωνία, τόσο στην εσωτερική τους οργάνωση, όσο και στη σχέση τους με το κεντρικό κράτος. Vis-avis στο κράτος η Kομμούνα διεκδίκησε το δικαίωμα στην τοπική αυτονομία και την επέκταση της τοπικής διοίκησης σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Vis-a-vis στο λαό η Kομμούνα διεκδίκησε τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών θεσμών, συνηγορώντας στη μόνιμη συμμετοχή των πολιτών στη δημοτική κυβέρνηση μέσω της αποκέντρωσης των εξουσιών στις συνοικιακές επιτροπές.

Στο τρίτο (και πιο γενικό) επίπεδο, η επανασύσταση του κράτους στη βάση του κοινοτικού μοντέλου ήταν το διακύβευμα. Για την Kομμούνα του Παρισιού, η πόλη ήταν ουσιαστικά μια ιδιαίτερη πολιτική κουλτούρα, μια μορφή λαϊκής δημοκρατίας, που άρθρωνε τη δημοκρατία των αποκάτω και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να αναδιοργανώσει το έθνος μέσω της σύνδεσης ανάμεσα σε διαδοχικά επίπεδα της πολιτικής εκπροσώπησης.

Έτσι, αν με το αστικό αντιλαμβανόμαστε, ταυτόχρονα, την αναφορά σε μια ιδιαίτερη χωρική μορφή (που αντιτίθεται στην αγροτική), την αναπτυσσόμενη σημασία μιας ιδιαίτερης κατηγορίας μέσων κατανάλωσης κατοικίας και αστικών υπηρεσιών και την αυτόνομη πολιτική έκφραση της τοπικής και αστικής κοινωνίας, πρέπει να δεχθούμε ότι η Kομμούνα του Παρισιού ήταν μια αστική επανάσταση, στη βάση της ιστορικής συζήτησης.

Πηγή:tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κοινωνίες ελεύθερες από ναρκωτικά ή με ελεύθερα ναρκωτικά;

 ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ*

    Τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια για να αλλάξει η παγκόσμια στάση απέναντι στην χρήση ναρκωτικών ουσιών. Βασικός σκοπός αυτής της προσπάθειας είναι να απελευθερωθεί η χρήση και σε ορισμένες περιπτώσεις και η καλλιέργεια ψυχοτρόπων ουσιών (βλ. κάνναβη).  

 Επιστρατεύτηκαν λοιπόν, προσωπικότητες,δημοσιογράφοι,ειδικοί επιστήμονες, πρώην πρωθυπουργοί…. Όλοι αυτοί, προσπαθούν να μας πείσουν πως όσοι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους είναι, οπισθοδρομικοί, αρτηριοσκληρωτικοί, βλάκες… και κυρίως μειοψηφία. Προφανώς, επειδή γνωρίζουν πως τα άτομα έχουν την τάση να προσαρμόζονται στις πλειοψηφίες  για περισσότερη βεβαιότητα και ασφάλεια. Δια μέσου του διαδικτύου και με όπλο την συντριπτική πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε, αντιστρέφουν την πραγματικότητα και επιλέγουνή παραποιούν τις πληροφορίες.

   Πριν ένα περίπου χρόνο, ο πρώην Γ.Γ του Ο.Η.Ε Κόφι Αννάν, παρενεύει με τη μορφή άρθρου στο περιοδικό Spiegel, εκφράζοντας την ευχή να δοθεί η ευκαιρία στον κόσμο να αλλάξει γραμμή πλεύσης, με προορισμό την νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Ο πρώην Γ.Γ εξέφραζε ουσιαστικά την πίστη του ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιστεί καλύτερα η μάστιγα της παράγωγης, διακίνησης και χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών.

    Ο Κόφι Αννάν, είναι μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τις Πολιτικέςτων Ναρκωτικών ( GCPD ). Ιδρυτικό μέλος της 25μελούς αυτής Διεθνούς Επιτροπής, που ιδρύθηκε το 2011, είναι και ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο πρώην πρόεδρος της Κολομβίας Cesar Gaviria, ο πρώην πρόεδρος του Μεξικού  Ernesto Zedillo….

    Σκοπός της επιτροπής είναι – μεταξύ άλλων – να επηρεάσει την πολιτική του Ο.Η.Ε και άλλων Διεθνών Φορέων, προς την κατεύθυνση της νομιμοποίησης των ναρκωτικών. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, τόσο τα μέλη της όσο και οι υποστηριχτές της  προσποιούνται πως αγνοούν τα επιστημονικά συμπεράσματα Διεθνών Οργανισμών όπως είναι η Διεθνής Επιτροπήτου Ο.Η.Ε για τον έλεγχο των ναρκωτικών ( INCB ) ή το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας ( ΕΚΠΝΤ ) για την κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών στην Ε.Ε και στην Νορβηγία.

    Το INCB συνεργάζεται με το Γραφείο για τα Ναρκωτικά και το Έγκληματου Ο.Η.Ε, καθώς και με τα άλλα Διεθνή Όργανα που ασχολούνται με τον έλεγχο των ναρκωτικών.

    Οι αρμοδιότητες του INCB καθορίζονται από τις ακόλουθες συμβάσεις :

• Την Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά του 1961, όπως αυτή έχει τροποποιηθεί με το πρωτόκολλο του 1972
• Την Σύμβαση για τις Ψυχοτρόπες Ουσίες του 1971
• Την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών Κατά της παράνομης Διακίνησης Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών του 1988

      Σύμφωνα με τις Διεθνής Συμβάσεις για τα ναρκωτικά, το INCB, υποχρεούται να παρουσιάζει ετήσια έκθεση γύρω από το έργο του. Από το 1993 το ΚΕΘΕΑ, παρουσιάζει στην Ελλάδα την Έκθεση του INCB. (1)

   Ανεξάρτητα από το εάν « φουμάρει και ο Κόφι Αννάν τσιγαριλίκι», όπως διερωτάται ρητορικά ο Στέλιος Κούλογλου σε άρθρο του που απευθύνεται στο Ριζοσπάστη, οι απόψεις του πρώην  Γ.Γ του Ο.Η.Ε, είναι προσωπικές μεν, σεβαστές δε.

   Σημαντικότερα όμως, είναι τα συμπεράσματα των ΔιεθνώνΟργανισμών όπως είναι η INCB του Ο.Η.Ε και το ΕΚΠΝΤ της Ε.Ε. Τα συμπεράσματα αυτά είναι σημαντικά για πολλούς λόγους. Δύο εξ αυτών είναι οι εξής :

• Αναδεικνύουν με αυστηρά επιστημονικό τρόπο την πραγματικότητα της παραγωγής, διακίνησης, και χρήσης των ναρκωτικών.
• Αναδεικνύουν την επικινδυνότητα και επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει τις απόψεις της απελευθέρωσης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

   Τι δεν είδαν, τι δεν βλέπουν, τι δεν άκουσαν, τι δεν ακούν οι υποστηρικτές της απελευθέρωσης των ναρκωτικών; Ποια είναι τα συμπεράσματα των Διεθνών Οργανισμών που υποκρίνονται πως αγνοούν; Για να έχουμε μια εικόνα αυτής της κατάστασης, σταχυολογήσαμε ορισμένα από αυτά.

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο τωνΝαρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2008.

«Παρουσιάζεται αύξηση της χρήσης ηρωίνης και οπιοειδών, στην Ολλανδία ειδικά στις νεότερες ηλικίες (…) Η νομιμοποίηση της κάνναβης αποτελεί μέγα ιστορικό λάθος. Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης προωθούν τους στόχους τους μέσα από επιθετικές, καλά χρηματοδοτούμενες εκστρατείες και με το πάθος του ιεραπόστολου. Η αλήθεια είναι ότι η κατάχρηση, δημιουργεί προβλήματα για τους χρήστες, για το άμεσο περιβάλλον τους και τελικά για ολόκληρη την κοινωνία.»

Ετήσια Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (ΕΚΠΝΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην Ε.Ε και την Νορβηγία, 2004.

«Το 1998 καταγραφόταν ο αριθμός των νεαρών χρηστών κάνναβης σε Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, με το υψηλότερο ποσοστό χρηστών κάνναβης σε καθημερινή βάση να καταγράφεται στην Ολλανδία (80%). Υψηλά είναι  και τα ποσοστά στους μαθητές. Όσο νεαρότερη είναι η ηλικία πρώτης χρήσης τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος προβληματικής χρήσης στο μέλλον.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2005.

«Το 2004, η Ολλανδική κυβέρνηση αναγνώριζε ότι τα «coffeshops» δεν είναι άμοιρα ευθυνών για την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και ανακοίνωνε ότι σκόπευε να μειώσει των αριθμό των «coffeshops» που βρίσκονται κοντά σε σχολεία. Την ίδια στιγμή το Άμστερνταμ έχει εξελιχθεί σε κέντρο του διεθνούς εμπορείου ναρκωτικών και από τις πρώτες πόλεις σε εγκληματικότητα στον κόσμο.

Το Ολλανδικό Υπουργείο Υγείας, σε ειδική έκθεση επισημαίνει ότι το πείραμα βρίσκεται αντιμέτωπο με σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα και έτσι οι αρχές εξετάζουν ακόμη και την κατάργηση του.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του O.H.E, 2008.

«Η κάνναβη σχετίζεται με ένα αυξημένο αριθμό επειγόντων εισαγωγών σε νοσοκομεία, η χρήση της συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο ψυχωσικών διαταραχών και σχιζοφρένειας.»

Ετήσια Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (EKΠNΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην Ε.Ε και την Νορβηγία, 2009.

«Η συστηματική χρήση κάνναβης στην εφηβεία ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην ψυχική υγεία κατά την νεανική ηλικία, καθώς υπάρχουν ενδείξεις για αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης ψυχωσικών συμπτωμάτων ή διαταραχών, ο οποίος αυξάνεται ανάλογα με την συχνότητα χρήσης.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2001.

«Είναι σημαντικό το να μην συγχέεται το δικαίωμα στην θεραπεία χωρίς στιγματισμό με την νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, η οποία ως πολιτική αποτελεί προσέγγιση υψηλού κινδύνου σε ένα περίπλοκο πρόβλημα…»

«Η αρχή που κυριαρχεί και στις τρείς Διεθνείς Συνθήκες για τον έλεγχο των ναρκωτικών ουσιών είναι ότι η χρήση των ναρκωτικών πρέπει να περιορισθεί μόνο σε επιστημονικούς και ιατρικούς σκοπούς…»

«Τα ναρκωτικά και οι άλλες ουσίες που διεγείρουν τον εγκέφαλο δεν αποτελούν καταναλωτικά αγαθά. Είναι απαραίτητο να υπάρξει αντίδραση σε κάθε προσπάθεια που μειώνει, υποβιβάζει, η ακόμα και αδιαφορεί απέναντι στην σοβαρότητα της κατάχρησης ουσιών αποκαλώντας την κατανάλωση.»

Ετήσια  Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2007.

«Η θέση ότι η νομιμοποίηση ουσιών μπορεί  «να επιλύσει» το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών αγνοεί ιστορικά δεδομένα. Οι πρώτοι Διεθνής Έλεγχοι για τα ναρκωτικά, που εφαρμόστηκαν το 1912, βοήθησαν  να περιορισθεί η μάστιγα της οπιομανίας σε αρκετές Ασιατικές χώρες. Περίπου 60 χρόνια αργότερα η προσχώρηση  στην Σύμβαση  του 1971 για τις ψυχοτρόπεςουσίες συνέβαλε στο να ελαττωθεί σημαντικά η χρήση αυτών των ουσιών, η οποία δημιούργησε σοβαρά προβλήματα υγείας τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Με βάση αυτά και άλλα δεδομένα, προτάσεις για νομιμοποίηση της χρήσης παράνομων ναρκωτικών φαίνονται απλοϊκές και άστοχες…»  

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2017.

«Στις Η.Π.Α, σε συνέχεια της επιστημονικής και της ιατρικής αξιολόγησης που διεξήχθη από την Υπηρεσία Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων, με την συνεργασία του Εθνικού Ινστιτούτου για την χρήση Ναρκωτικών, η Υπηρεσία ανακοίνωσε το 2016:

• Η κάνναβη δεν πληροί επί του παρόντος τα κριτήρια αποδεκτής ιατρικής χρήσης της χώρας
• Δεν υπάρχει αποδοχή πως η χρήση της υπό ιατρική παρακολούθηση είναι ασφαλής
• Η ουσία παρουσιάζει υψηλές πιθανότητες κατάχρησης
• Επισημαίνεται η ανάγκη σαφούς και καλά μελετημένου συστήματος παραγωγής και διάθεσης της ουσίας, ώστε να αποτρέπεται η εκτροπή της, σε περίπτωση νομιμοποίησης της για ιατρικούς σκοπούς.
• Επισημαίνεται πως η ευελιξία που προσφέρουν οι Διεθνείς Συμβάσεις για τον έλεγχο των ναρκωτικών στα κράτη «έχει τα όρια της και δεν εκτείνεται μέχρι την ρύθμισή της χρήσης κάνναβης για μη ιατρικούς σκοπούς»
• Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με στοιχεία από πολιτείες των Η.Π.Α που νομιμοποίησαν την χρήση κάνναβης για μη ιατρικούς σκοπούς, καταγράφεται αύξηση της χρήσης της ουσίας

  Θα μπορούσαμε για πολύ ακόμα να επικαλούμαστε ανάλογες  αποφάσεις, αλλά δεν είναι εδώ το ζήτημα. Ο βασικός σκοπός των εμπνευστών της απελευθέρωσης της χρήσης ναρκωτικών είναι, να μην υπάρχουν στο μέλλον τέτοια συμπεράσματα. Θα πρέπει , δηλαδή, να ελέγχουν απόλυτα θεσμικούς και μη φορείς, την κοινή γνώμη,και εάν είναι  δυνατόν και τις προσωπικές απόψεις.Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε η Global Commission on Drug Policy (GCDP) ιδρυτικό μέλος της οποίας είναι, όπως είπαμε, ο Γ. Παπανδρέου και ο ΚόφιΑννάν.

  Στην χώρα μας, αυτοί που αντιστέκονται στις προσπάθειες άσκησης ενός απόλυτου κοινωνικού ελέγχου και μιας ιδιότυπης καταστολής, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, μέσα από την απελευθέρωση της χρήσης των ναρκωτικών, αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία.Στο ευρύ αντιναρκωτικό κίνημα,θα συναντηθούμε με συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς φορείς, με συλλόγους γονέων, με τις θεραπευτικές κοινότητες, με επιστημονικά σωματεία, με τους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, στην πάλη ενάντια στις συνθήκες που παράγουν και αναπαράγουν το κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών.

• Δελτία τύπου της Ετήσιας Έκθεσης της Διεθνούς Επιτροπής του Ο.Η.Ε (INCB) για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών εκδ. ΚΕ.Θ.Ε.Α., Αθήνα.

*O Ηλίας Μιχαλαρέας είναι Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας. Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας.

Διαβάστε περισσότερα

Τι θαυμαστή «συνέπεια»!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Έχει μεγάλη σημασία αν η ΝΔ ψηφίσει τα νέα μέτρα που εξυφαίνονται στο πλαίσιο της  «αξιολόγησης»;
   Έχει καμιά αξία ο τσακωμός ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ για μέτρα που κι όταν δεν τα ψηφίζουν μαζί, μαζί τα εφαρμόζουν;
   Αναρωτιόμαστε:
   Τι είχε αξία; Ότι ο αντιπολιτευόμενος κ.Σαμαράς δεν ψήφισε το πρώτο Μνημόνιοή ότι ο Σαμαράς όταν τον ρωτούσαν τι θα κάνει με το Μνημόνιο – που δεν ψήφισε – απαντούσε ότι θα το εφάρμοζε, όπως και το εφάρμοσε;
   Τι έχει αξία; Ότι ο αντιπολιτευόμενος κ.Τσίπρας δεν ψήφιζε Μνημόνια ή ότι ο πρωθυπουργός Τσίπρας εκτός από το δικό του Μνημόνιο εφαρμόζει κι εκείνα που δεν ψήφισε;
   Τι έχει αξία; Ότι οαντιπολιτευόμενος κ.Μητσοτάκης δηλώνει όλο πάθος ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει τα επερχόμενα μέτρα ή το γεγονός πως όταν τον ρώτησε στο δελτίο του ΑΝΤ1 ο ΝίκοςΧατζηνικολάου τι θα κάνει αν γίνει πρωθυπουργός με τα μέτρα που τώρα καταγγέλλει, εκείνος απάντησε: «Τα μέτρα δεσμεύουν, προφανώς, την ελληνικήκυβέρνηση (…). Εγώ δεν είμαι αυτός που θα στέλνω επιστολές να λέω στουςπιστωτές ότι δεν πρόκειται να τηρήσουμε τα μέτρα που δεσμεύει τη χώρα ησημερινή κυβέρνηση…»;
   Γιατί, όμως, εφαρμόζουν όσα – υποτίθεται – καταγγέλλουν;
   Μα διότι «το κράτος – όπως λένε – έχει συνέχεια»!
   Τι θαυμαστή επίδειξη συνέπειας.
   Μόνο που περιορίζεται στην εφαρμογή αντιλαικών μέτρων.
   Ναι, πράγματι, σ’ αυτό είναι συνεπείς. Είτε τα ψηφίζουν, είτε δεν τα ψηφίζουν, ένα είναι σίγουρο: Τα εφαρμόζουν.
Πηγή: Εφημερίδα Real News 25/3/2017

Διαβάστε περισσότερα

Υπόθεση Μονής Βατοπεδίου: Μια δικαστική απόφαση θαύμα!

Aπό την Μαρία Παρέντη
«Αμαρτωλός είμαι, απατεώνας, όμως, δεν είμαι» Γέροντας Εφραίμ.
Αν ξυπνήσετε μια μέρα και δείτε εντός του σπιτιού σας κάποιο ρασοφόρο να απαιτεί τη βίαιη αποχώρησή σας από το ακίνητό, μην εκπλαγείτε καθόλου. Δικαιολογείται, καθώς έχει κάθε δικαίωμα, κατά τα λεγόμενα, να νομίζει πως το περιουσιακό στοιχείο ανήκει στην Εκκλησία. Ας θυμηθούμε τα λόγια του υπεύθυνου περί των οικονομικών της Εκκλησίας κυρίου Πυλαρινού ο οποίος είχε πολύ χαρακτηριστικά δηλώσει τα εξής: «Ολόκληρη η Βουλιαγμένη ανήκε κάποτε στην Εκκλησία. Ό,τι έχει πολεοδομηθεί έγινε με παραχώρηση δικών μας εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων. Δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές και δεν είναι μόνο αυτά. Το Πανεπιστήμιο, η Ακαδημία, η Βιβλιοθήκη, το Οφθαλμιατρείο, ο Ευαγγελισμός, το Νίμιτς είναι μερικά από τα δημόσια κτίρια που παραχωρήθηκαν από την Εκκλησία. Ολόκληρες περιοχές, όπως το Γουδί, το Πέραμα, η Καισαριανή, ήταν της Εκκλησίας, το μισό Κολωνάκι που καταπατήθηκε, ο Καρέας που είναι δάσος και δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε ένα παγκάκι».
Θα έπρεπε λοιπόν ο ελληνικός λαός να είναι ευγνώμων που η καλή και Αγία Εκκλησία τον ευεργέτησε. Από πού προήλθε όμως η εκκλησιαστική περιουσία;
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας καθώς οι Τούρκοι επεδείκνυαν σεβασμό και δεν καταπατούσαν τα εκκλησιαστικά κτήματα, έγιναν πολλές δωρέες από ιδιώτες, με την σκέψη ότι η Εκκλησία θα λειτουργούσε ως νομικός και ηθικός θεματοφύλακας των περιουσιών που της παραχώρησε ο κατατρεγμένος λαός σε περίοδο εκτάκτου ανάγκης.
Τα κτήματα αυτά ανήκουν κατ’ουσίαν στον ίδιο το λαό, στον οποίο και θα έπρεπε να αποδοθούν υπέρ εθνικού συμφέροντος. Ο κρατικός φορέας όφειλε να αξιώσει την απόδοση αυτών των περιουσιακών στοιχείων που τυπικά είναι “γραμμένα” στο όνομα της Εκκλησίας και των άλλων εκκλησιαστικών νομικών προσώπων. Τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη. Τα ακίνητα παρέμειναν στη διαχείριση των υψηλών αξιωματούχων εκκλησιών και μονών.
Μία από τις πιο γκρι και παράλληλα κερδοφόρες περιπτώσεις αυτής της ιστορίας είναι η υπόθεση που αφορά τη Λίμνη Βιστωνίδα και τις παρόχθιες περιοχές της (27.000 στρέμματα). Είναι γνωστή ως Σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, καθώς οι εκτάσεις αυτές είχαν μεταβιβασθεί στη Μονή Βατοπεδίου στις 25 Ιουνίου 2003 με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Pοδόπης από την Κτηματική Εταιρεία Ξάνθης.
Η εν λόγω περιοχή αποτελεί μέρος του δικτύου Natura 2000, με αποτέλεσμα να απαγορεύεται η όποια οικοδόμηση εντός αυτής , και η εκμετάλλευσή της. Οι εκπρόσωποι της Μονής υποστήριζαν ότι με βάση χρυσόβουλα βυζαντινών αυτοκρατόρων και της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου η έκταση ανήκει στη Μονή και δεν είναι δυνατό να αμφισβητηθεί η κυριότητα από το Ελληνικό Δημόσιο, ούτε να ζητηθεί η απόδοση της στο λαό.
Ο τότε Υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Πέτρος Δούκας υπέγραψε το 2003 απόφαση με την οποία ενέκρινε την παραίτηση του Δημοσίου από τη δίκη της Ροδόπης, αποδεχόμενος γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτος και του Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων.
Δύο χρόνια παρά κάτι αργότερα, ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ευάγγελος Μπασιάκος εξέδωσε την απόφαση 3822, με την οποία η Μονή Βατοπεδίου επέστρεψε τις εκτάσεις αυτές στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ), και σε αντάλλαγμα της αποδόθηκαν δύο κτίρια συνολικού εμβαδού 20.664 τ.μ. του Ολυμπιακού Χωριού στους Θρακομακεδόνες, τα οποία η Μονή φρόντισε να εκποιήσει και 8.600 στρέμματα στην περιοχή της Ουρανούπολης με αντίτιμο €1,1 εκατομμύριο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το προαναφερθέν δε δημοσιεύθηκε ποτέ στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, όπως συμβαίνει με κάθε υπουργική απόφαση. Απορία λοιπόν ημών, είναι πώς έχει ισχύ ενώ δεν έχει ποτέ δημοσιευθεί; Οι νόμοι, οι κανονισμοί, οι Υπουργικές Αποφάσεις αν δεν δημοσιευθούν σε ΦΕΚ είναι σαν να μην έχουν συμβεί. Απορία νούμερο δύο είναι το γιατί δεν δημοσιεύθηκε.
Τρία χρόνια μετά και κατόπιν πιέσεως από τα ΜΜΕ σχηματίστηκε το Νοέμβριο του 2008, Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής με σκοπό τη διερεύνηση “του συνόλου της υπόθεσης της Μονής Βατοπεδίου” και την αναζήτηση τυχόν πολιτικών ευθυνών. Μετά από συνεδριάσεις δύο μηνών και 13.000 σελίδες Πρακτικών αναγνωρίστηκαν πολιτικές ευθύνες σε υπουργούς, υφυπουργούς, διοικητές και διευθυντές οι οποίες όμως χαρακτηρίστηκαν ως ευθύνες “πλημμελούς εποπτείας.
Δύο χρόνια μετά,το 2010 συνήλθε και Δεύτερη Εξεταστική Επιτροπή, με σκοπό την ολοκλήρωση της έρευνας σχετικά με το σκάνδαλο και την απόδοση ευθυνών. Η Επιτροπή αυτή ήρθε μετά να συμπληρώσει το πόρισμα της Πρώτης Επιτροπής του 2008, της οποίας το φάκελο και τα Πρακτικά έλαβε υπόψη. Στο φως ήρθαν επιπροσθέτως πλήθος άλλων εγγράφων κοινών και απορρήτων, αντίγραφα συμβολαίων, αλληλογραφίας εμπλεκομένων φορέων, γνωμοδοτήσεις.
Η Τρίτη Εξεταστική Επιτροπή συνεστήθη το 2011 τους: Ευάγγελο Μπασιάκο, Αλέξανδρο Κοντό και Πέτρο Δούκα στο Δικαστικό Συμβούλιο με τις κατηγορίες της αυτουργίας και συναυτουργίας σε απιστία σε βάρος του Δημοσίου.
Στην υπόθεση εμπλέκονται ως τελικοί αποδέκτες ή διαχειριστές των ακινήτων μια σειρά από υπεράκτιες (offshore) εταιρίες (συνήθως με έδρα στην Κύπρο) που είτε ανήκουν στη Μονή Βατοπεδίου, είτε συνδέονται έμμεσα με αυτή. Οι μοναχοί Εφραίμ και Αρσένιος, νομικοί σύμβουλοι του κράτους, υπάλληλοι της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, πρώην γενικοί γραμματείς, συμβολαιογράφοι και δικηγόροι παραπέμφθηκαν σε δίκη με βαριές κατηγορίες.
Το Δεκέμβριο του 2011 μετά από διαφωνία ανάμεσα στην εφέτη-ανακρίτρια Ειρήνη Καλού και τον εισαγγελέα Παναγιώτη Μαντζούνη, κατόπιν απόφάσεως του Συμβουλίου των Εφετών Δεκεμβρίου προφυλακίστηκε στις φυλακές Κορυδαλλού ο Εφραίμ Κουτσού για ηθική αυτουργία στο αδίκημα της παράβασης καθήκοντος. Τρεις μήνες μετά ο Ηγούμενος Εφραίμ θα αποφυλακιστεί , δίχως να παραπεμφθεί στο ακροατήριο. Κερδίζει για πρώτη φορά τις εντυπώσεις του κοινού, καθώς σύμφωνα με τη δικαιοσύνη τα αδικήματα που του καταλογίζονται δεν στοιχειοθετούνται. Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η καταδικαστική απόφαση για τους Εφραίμ και Αρσένιο δεν είχε την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, περιείχε ασάφειες, στερείτο νόμιμης βάσης και ερμήνευε εσφαλμένα την εφαρμογή του νόμου.

Την αθώωση όλων των κατηγορουμένων στην υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου πρότεινε προς το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας η εισαγγελέας Βασιλική Κρίνα. Δεν αναγνώρισε δόλο σκοπού για κανέναν από τους κατηγορούμενους, επισημαίνοντας ότι ουσιαστικά εκτελούσαν κυβερνητικές αποφάσεις και ως εκ τούτου ήταν πεπεισμένοι ότι επρόκειτο περί σύννομων ενεργειών. Τα αδικήματα της απιστίας, απάτης, ψευδορκίας και ξεπλύματος μαύρου χρήματος που αποδόθηκαν στο παρελθόν δε στοιχειοθετούνται σύμφωνα με την απόφαση.
Ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου κ. Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος ως ηθικοί αυτουργοί των πράξεων των κρατικών αξιωματούχων σύμφωνα με την κυρία Κρίνα «Πίστευαν και πιστεύουν ότι οι παραλίμνιες εκτάσεις και η λίμνη Βιστωνίδα ανήκουν στη μονή και δεν αποδείχθηκε πως επηρέασαν τους υπαλλήλους της ΚΕΔ, ούτε ότι είχαν οι μοναχοί τη δυνατότητα επιλογής ακινήτων του Δημοσίου τα οποία τους προσφέρθηκαν για τις ανταλλαγές».
Σε ό,τι αφορά την κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεων παρέπεμψε την υπόθεση στα πολιτικά δικαστήρια ως τα καθ’ύλην αρμόδια.
Μετά την αθώωση η κατηγορούμενοι έσπευσαν μέσω των συνηγόρων τους να δηλώσουν περίτρανα πως περίμεναν την απόφαση και επρόκειτο για μια σπέκουλα των ΜΜΕ που σκοπό είχε να βλάψει το θεάρεστο έργο της Εκκλησίας.
Αναρωτιόμαστε κατόπιν όλων αυτών σε ποιον ακριβώς τόπο ο νομοθέτης προέβλεψε ώστε οι αποχαρακτηρισμένες εκτάσεις, οι παράνομες αγοραπωλησίες και οι υπεράκτιες εταιρείες να θεωρούνται έργο ευλογημένο και φιλάνθρωπο και ως εκ τούτου νόμιμο!
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 24.3.2017

Διαβάστε περισσότερα

Σύγχρονη Δουλεία και Εμπορία Ανθρώπων: Μύθοι & Αλήθειες

ΜΥΘΟΣ: Η δουλεία αφορά μόνο το παρελθόν.
ΑΛΗΘΕΙΑ: Όχι. Η δουλεία έχει αρχαίες ρίζες στην ιστορία και υφίσταται ακόμη και σήμερα σε πολλές διαφορετικές μορφές. Η εμπορία ανθρώπων, η καταναγκαστική εργασία και η καταναγκαστική οικιακή εργασία είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αναπόφευκτη. Μια συντονισμένη προσπάθεια από τις κυβερνήσεις και τους ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος στη σύγχρονη δουλεία.  Αυτό αφορά και το Πρωτόκολλο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την καταναγκαστική εργασία.

ILO’s Protocol on Forced Labour : Mια νομικά δεσμευτική Συνθήκη που απαιτεί από τις κυβερνήσεις να λάβουν νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της σύγχρονης δουλείας σε όλες της τις μορφές. Λειτουργεί σε τρία βασικά επίπεδα: Προστασία, Πρόληψη και Αποζημίωση. Ως μια διεθνή συνθήκη, οι χώρες θα πρέπει πρώτα να επικυρώσουν το πρωτόκολλο πριν τεθεί σε ισχύ.

ΜΥΘΟΣ: Σχετικά λίγοι άνθρωποι αποτελούν θύματα της σύγχρονης δουλείας
ΑΛΗΘΕΙΑ: Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι υπό καθεστώς δουλείας σήμερα από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία. Υπάρχουν πάνω από 21 εκατομμύρια παιδιά, γυναίκες και άνδρες που ζουν υπό καθεστώς σύγχρονης δουλείας, 3 άνθρωποι σε κάθε 1.000 άτομα σε όλο τον κόσμο. Αν όλοι ζούσαν μαζί σε μία πόλη, θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις στον κόσμο.

ΜΥΘΟΣ: Η σύγχρονη δουλεία συμβαίνει μόνο στον αναπτυσσόμενο κόσμο
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η σύγχρονη δουλεία συμβαίνει παντού. Υπάρχουν πάνω από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι που εργάζονται σε συνθήκες δουλείας στην Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία και την Αυστραλία.

ΜΥΘΟΣ: Η εμπορία ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση αφορά τις περισσότερες περιπτώσεις σύγχρονης δουλείας
ΑΛΗΘΕΙΑ: Οι περισσότεροι άνθρωποι υπό το καθεστώς  δουλείας βρίσκονται σε κλάδους όπως τη γεωργία, αλιεία, τον τομέα των κατασκευών, της μεταποίησης, των ορυχείων, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και του τομέα της οικιακής εργασίας. Περίπου 1 στους 5 ανθρώπους είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

ΜΥΘΟΣ: Η σύγχρονη δουλεία δεν αποφέρει μεγάλο οικονομικό όφελος
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η σύγχρονη δουλεία είναι μια τεράστια επιχείρηση. Μια πρόσφατη μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας εκτίμησε ότι η σύγχρονη δουλεία δημιουργεί ετήσια κέρδη πάνω από 150 δισεκατομμύρια δολάρια, ύψος κέρδους ισάξιο με τον συνδυασμό των κερδών από τις τέσσερις πιο επικερδείς εταιρείες στον κόσμο.

ΜΥΘΟΣ: Η σύγχρονη δουλεία δεν με επηρεάζει
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η σύγχρονη δουλεία επηρεάζει τους πάντες. Ακόμη και αν δεν είστε θύματα της σύγχρονης δουλείας, εξακολουθείτε να επηρεάζεστε από αυτήν. Οι επιχειρήσεις, για παράδειγμα, αντιμετωπίζουν αθέμιτο ανταγωνισμό από αδίστακτες επιχειρήσεις που αποκομίζουν τα κέρδη της σύγχρονης δουλείας. Αυτό ενδέχεται να ασκήσει πίεση στις επιχειρήσεις για χαμηλότερες αμοιβές ή περικοπή στα οφέλη. Εν τω μεταξύ, οι κυβερνήσεις χάνουν πολύτιμα φορολογικά έσοδα ενώ αντιμετωπίζουν τεράστια νομικά έξοδα από τη δίωξη περιπτώσεων σύγχρονης δουλείας – χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να δαπανηθούν για δημόσιες υπηρεσίες όπως εκπαίδευση ή υγειονομική περίθαλψη.
ΜΥΘΟΣ: Τα περισσότερα χρήματα από τη σύγχρονη δουλεία «κερδίζονται» στον αναπτυσσόμενο κόσμο
ΑΛΗΘΕΙΑ: Τα ετήσια κέρδη ανά θύμα της καταναγκαστικής εργασίας είναι πολύ, πολύ υψηλότερα στις ανεπτυγμένες οικονομίες και την Ευρωπαϊκή Ένωση από ό, τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

ΜΥΘΟΣ: Δεν υπάρχουν πάρα πολλά που μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τους ανθρώπους που έχουν παγιδευτεί στη σύγχρονη δουλεία
ΑΛΗΘΕΙΑ: Μπορείτε να παίξετε έναν σημαντικό ρόλο στον αγώνα για τον τερματισμό της δουλείας. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να θεσπίσουν και να επιβάλουν νομοθεσία, να προστατεύσουν τους πολίτες τους και να επικυρώσουν το Πρωτόκολλο για την καταναγκαστική εργασία. 
Sign up to join the 50 for Freedom campaign
50forfreedom.org
socialpolicy.gr

Διαβάστε περισσότερα