Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

27 Ιουν 2015

Paul Krugman σε δανειστές: Πλάκα μας κάνετε;

Paul Krugman σε δανειστές: Πλάκα μας κάνετε; Δριμύτατα επικριτικός έναντι των δανειστών ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος. Βάσει των νέων εξελίξεων, πιστεύει οτι το Grexit, αν τυχόν συμβεί, δε θα είναι πλέον ατύχημα, αλλά συνειδητή επιλογή των δανειστών.

Έχω κάτσει αρκετά ήσυχος στο θέμα της Ελλάδας. Δεν ήθελα, βλέπετε, να ουρλιάξω Grexit μπροστά σε τόσο κόσμο. Όμως όταν ακούει κανείς τις πληροφορίες από τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες, πρέπει να πει κάτι, κι αυτό είναι: τι νομίζουν ότι κάνουν οι πιστωτές και ειδικά το ΔΝΤ;
Οι διαπραγματεύσεις αυτές υποτίθεται ότι αφορούσαν στους στόχους για το πρωτογενές πλεόνασμα και στη συνέχεια μία ελάφρυνση του χρέους η οποία θα προλαμβάνει τις ατελείωτες μελλοντικές κρίσεις. Και η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε αρκετά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αν σκεφτεί κανείς ότι ο προϋπολογισμός θα παρουσίαζε τεράστιο πρωτογενές πλεόνασμα, αν η οικονομία δεν ήταν σε τόσο μεγάλη ύφεση. Αλλά οι δανειστές συνεχίζουν να απορρίπτουν τις ελληνικές προτάσεις για τον λόγο ότι βασίζονται υπερβολικά στους φόρους και όχι αρκετά στις περικοπές δαπανών. Άρα λοιπόν συνεχίζουμε το παιχνίδι της υπαγόρευσης  εσωτερικής πολιτικής.
Ο υποτιθέμενος λόγος για την απόρριψη των προτάσεων που είναι βασισμένες σε φόρους, είναι ότι θα υπονομεύσουν την ανάπτυξη: η σωστή απάντηση σε αυτό είναι: μας κάνετε πλάκα; Αυτοί που απέτυχαν παταγωδώς να δουν τη ζημιά που θα προξενούσε η λιτότητα – δείτε το γράφημα, που συγκρίνει τις προβλέψεις της συμφωνίας του 2010 με την πραγματικότητα – τώρα κάνουν μαθήματα στους άλλους για την ανάπτυξη; Άλλωστε, οι ανησυχίες για την ανάπτυξη είναι όλες στην πλευρά της προσφοράς, σε μια οικονομία η οποία λειτουργεί τουλάχιστον 20% κάτω από τις δυνατότητές της.
Ρωτήστε τους ανθρώπους του ΔΝΤ και θα σας μιλήσουν για την αδυναμία να μιλήσει κανείς με το ΣΥΡΙΖΑ, για την ενόχλησή τους έναντι των θεατρινισμών του κ.τ.λ. Αλλά δεν είμαστε στο λύκειο εδώ πέρα. Κι αυτή τη στιγμή είναι οι πιστωτές, πολύ περισσότερο από τους Έλληνες, οι οποίοι συνεχίζουν να αλλάζουν τους κανόνες. Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως ο στόχος είναι να κατατροπώσουν το ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως είναι να εξωθήσουν την Ελλάδα σε μια καταστροφική, όπως πιστεύουν, χρεοκοπία, για να παραδειγματίσουν τους υπόλοιπους;
Σε αυτό το σημείο ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να μιλάμε για ένα Graccident. Εάν συμβεί τελικά το Grexit θα είναι επειδή οι δανειστές, ή τουλάχιστον το ΔΝΤ, ήθελαν να συμβεί.

Βιώνοντας επώδυνα συναισθήματα


Βιώνοντας επώδυνα συναισθήματατης Ειρήνης Πασχαλίδη
Πόσο εύκολο είναι να βιώνουμε επώδυνα συναισθήματα; Η θλίψη, οι ενοχές, ο φόβος, η ντροπή, ο θυμός, η ζήλεια μας φέρνουν συχνά σε δύσκολη θέση όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και απέναντι στον εαυτό μας. Πόσο εύκολο είναι να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα;
Η συνήθης τακτική είναι να τα κατηγοριοποιούμε ως άχρηστα ή να τα παραβλέπουμε.Μπορεί να σκεφτούμε ότι αφού δε μας βοηθάνε πουθενά είναι καλύτερα να μη τους δώσουμε σημασία. Ή ακόμη και να προσπαθούμε αγωνιωδώς να εντοπίσουμε εάν οι λόγοι που τα προκάλεσαν ήταν αρκετά σοβαροί για να προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα. Προσπαθούμε να βρούμε τις επακριβείς αντικειμενικές, εξωτερικές αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Και να καταλογίσουμε σε αυτές την ευθύνη αυτών των συναισθημάτων. Καμιά φορά ίσως αν αυτές δεν αρκούν να ξεκινήσουμε να κατασκευάζουμε σενάρια για το τι «πραγματικά» συνέβη.
Όλοι αυτοί οι τρόποι είναι όχι μόνο συνήθεις αλλά και φυσιολογικοί. Μας βοηθούν να εκτονωθούμε και να ανακουφιστούμε άμεσα. Μερικές φορές μάλιστα μπορεί να είναι και απαραίτητοι. Σε μία κουλτούρα άλλωστε που η αξία των ανθρώπων ταυτίζεται με την εικόνα τους και την αποδοτικότητά τους, οι παραπάνω στρατηγικές προάγονται κοινωνικά. Έχουμε μάθει ότι είμαστε δυνατοί όταν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει δύσκολα συναισθήματα ή εάν βιώσει να μη τους δώσει σημασία. Είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια άχρηστα αυτά τα συναισθήματα; Το ότι είναι δυσάρεστα τα κάνει αυτόματα και ανούσια ή παράλογα;
Τα δυσάρεστα συναισθήματα, όπως και τα ευχάριστα, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της εμπειρίας μας στον κόσμο. Η βίωση των συναισθημάτων, όποια και να είναι αυτά –ευχάριστα ή δυσάρεστα- μας επιτρέπει να ζούμε μία πλούσια σε εμπειρίες ζωή, έχοντας ως πρώτο μέσο και σταθμό εμπειρίας τον εαυτό μας και τη σχέση μας με αυτόν αλλά και τους άλλους.
Βιώνοντας τα έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση και κατανόηση του εαυτού μας και των αναγκών μας. Τα συναισθήματα –όλα τα συναισθήματα- φέρουν ένα προσωπικό νόημα, το οποίο μπορούμε να φέρουμε κοντά μας και να το δεχτούμε. Η αποδοχή και ο σεβασμός του νοήματος αυτού μας βοηθά να αντέξουμε αυτά τα συναισθήματα αλλά και να τα διαχειριστούμε διαφορετικά, από μία ισοδύναμη θέση.
Η αποφυγή των δυσάρεστων συναισθημάτων από την άλλη, δεν είναι και τόσο επωφελής τρόπος αντιμετώπισής τους όσο πιστεύουμε. Άμεσα μας ανακουφίζει και μας βοηθά αλλά μακροπρόθεσμα, εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας να μη βιώνει αρνητικά συναισθήματα, ουσιαστικά τον εκπαιδεύουμε να μη βιώνει συναισθήματα! Η ένταση όχι μόνο των αρνητικών αλλά και των θετικών συναισθημάτων μειώνεται με αποτέλεσμα συχνά να νιώθουμε αυτό το «πάγωμα», αυτή την αίσθηση ότι απουσιάζουμε από τη στιγμή παρά την φυσική παρουσία μας σε αυτή και την επιθυμία μας να συμμετάσχουμε σε αυτή. Όταν δε η αποφυγή τους είναι συστηματική μπορεί να εκδηλώσουμε αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά… Το ότι τους γυρίζουμε την πλάτη, δε σημαίνει πως παύουν να υπάρχουν.
Αντιθέτως, μόλις τα αποδεχτούμε ως είναι και τα αγκαλιάσουμε πραγματικά, αυτά θα πάψουν να είναι τόσο άγρια- θα εξημερωθούν. Μόλις δούμε πόσο πολύπλευρος και αντιφατικός είναι ο εαυτός μας, τόσο πιο πολύ θα σχετιστούμε μαζί του αλλά και θα συνδεθούμε με τους άλλους. Για να ζήσουμε αυθεντικά, εξημερώνοντας τα «άγρια» συναισθήματα και κάνοντας φιλία με αυτά:
– Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
– Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
– Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
– Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
– Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα …
«Ο Μικρός Πρίγκιπας», Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.
Τα επώδυνα συναισθήματα είναι ένα από τα πιο συχνά θέματα που πραγματεύεται η τέχνη. Η τέχνη μας δείχνει πως αυτά δεν είναι ένα και μόνο στατικό πράγμα –πχ. ο φόβος/ η θλίψη- αλλά πως μέσα τους, αυτά ίδια, το καθένα ξεχωριστά, έχει χρώματα, ήχους, φωνές, εικόνες, μυρωδιές, διαφορετικές εμπειρίες. Κάθε συναίσθημα είναι μία εμπειρία. Κάθε διερεύνηση, ένα ταξίδι. Κάθε ταξίδι είναι ένα βήμα πιο κοντά στους άλλους και τον εαυτό μας.
Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους, την προσωπική τους πραγματικότητα- τα συναισθήματα τους περισσότερο από όλα. Οι άνθρωποι μιλούν για το πόσο υπέροχη είναι η αγάπη αλλά αυτά είναι βλακείες. Οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι ο πόνος είναι κακός και επικίνδυνος. Πώς μπορούν να ασχοληθούν με την αγάπη εάν φοβούνται να αισθανθούν; Ο πόνος προορίζεται να μας ξυπνήσει. Οι άνθρωποι προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο τους. Αλλά κάνουν λάθος. Ο πόνος είναι κάτι να το κουβαλάς, σαν ένα ραδιόφωνο. Νιώθεις τη δύναμη σου κατά την εμπειρία του πόνου. Έχει όλο να κάνει με το πώς τον κουβαλάς. Αυτό έχει σημασία. Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα. Τα συναισθήματα σου είναι ένα κομμάτι σου. Η δική σου πραγματικότητα. Εάν ντρέπεσαι για αυτά, και τα κρύβεις, αφήνεις την κοινωνία να καταστρέψει την πραγματικότητά σου. Θα έπρεπε να διεκδικήσεις το δικαίωμα σου να αισθάνεσαι πόνο.
Τζιμ Μόρισον
Ειρήνη Πασχαλίδη,
Συμβουλευτική Ψυχολόγος
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Mikulincer, M., Shaver, P. R. & Pereg D. (2003). Attachment Theory and Affect
Regulation:The Dynamics, Development, and Cognitive Consequences of
Attachment-Related Strategies. Motivation and Emotion, 27(2): 77-102.
Schwarz, N. H. & Tory, E. (Ed) & Sorrentino, R. M. (Ed), (1990).
Feelings as information: Informational and motivational functions of affective
states. Handbook of motivation and cognition: Foundations of social
behavior, Vol. 2. , (pp. 527-561). New York, NY, US: Guilford Press.
Van Deurzen, E. (2009). Psychotherapy and the Quest for Happiness. Sage: London.

Επτά λάθη που «σκοτώνουν» την παιδική δημιουργικότητα


dhmiourgikothta-goneis
«Ο δημιουργικός ενήλικας είναι το παιδί που επιβίωσε» Ursula K. Le Guin, Αμερικανίδα συγγραφέας
Τα παιδιά από μικρή ηλικία έχουν τεράστια αποθέματα δημιουργικότητας. Όμως δυστυχώς ενώ μεγαλώνουν τα αποθέματα αυτά συνήθως στερεύουν χρόνο με τον χρόνο. Τι κάνουμε λάθος; Μήπως τα περιορίζουμε υπερβολικά; Μήπως περιμένουμε τα πάντα από εκείνα και όταν δεν τα παίρνουμε απογοητευόμαστε; Μήπως δίνουμε μεγάλη βάση στην «αμοιβή» τους;
Δείτε επτά λάθη που κάνουμε ως γονείς και τα οποία μπορούν να καταστρέψουν την δημιουργικότητά τους.
Τους δίνετε ανταμοιβές: Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι ανταμοιβές αναστέλλουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των παιδιών. Αν το «δελεάζετε» με αυτές, το παιδί θα καταβάλλει μόνο όση προσπάθεια χρειάζεται ώστε να κερδίσει την ανταμοιβή που του υποσχεθήκατε. Επομένως κάθε λογής «βραβεία» - π.χ. αυτοκολλητάκια, δώρα, περισσότερος χρόνος στην τηλεόραση κτλ.- ελαττώνουν την εγγενή ευχαρίστηση των δημιουργικών δραστηριοτήτων. Αυτό που θέλετε είναι παιδιά με κίνητρο, και όχι παιδιά τα οποία θα κάνουν τα πάντα για την ανταμοιβή τους.
Τα επισκιάζετε: Η συνεχής επίβλεψη και «συμμετοχή», από την μεριά σας, όσο τα παιδιά κάνουν τις εργασίες τους είναι επίσης επιβλαβής για τη δημιουργικότητά τους. Αν παρακολουθούμε τα παιδιά διαρκώς και κάνουν τις εργασίες τους με τη βοήθεια των γονιών τους, δε μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκο και δε μαθαίνουν την αξία των λαθών ως φυσικό στάδιο της όλης διαδικασίας.
Τους δίνετε περιορισμένες επιλογές: Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα σύστημα που τους διδάσκει ότι «υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση». Τα περισσότερα παιχνίδια συνοδεύονται από οδηγίες και στα παιδιά δίνονται ελάχιστα περιθώρια επιλογής. Ωστόσο, οι επιλογές εξερεύνησης είναι απαραίτητες για την ενίσχυση της κριτικής σκέψης. Τα παιδιά με δημιουργικότητα εκφράζουν ελεύθερα εναλλακτικές προτάσεις για την επίλυση προβλημάτων και είναι πιο πιθανό να ακολουθήσουν την περιέργειά τους.
Τους «φορτώνετε» το πρόγραμμα: Εξωσχολικές δραστηριότητες, φροντιστήρια, κοινωνικές συναντήσεις... Τα παιδιά σήμερα είναι πιο απασχολημένα από ποτέ. Αλλά μας απασχολεί τόσο πολύ να γεμίσουμε το πρόγραμμά τους, που ξεχνάμε να τους δώσουμε το πιο σημαντικό ερέθισμα από όλα: τη βαρεμάρα. Η βαρεμάρα ενισχύει τη φαντασία και η φαντασία με τη σειρά της ενισχύει τις ιδέες και τη δημιουργικότητα. Συχνά λέμε: «έχω ανάγκη να μην κάνω τίποτα και να γεμίσω τις μπαταρίες μου». Όμως δεν εφαρμόζουμε την ίδια τακτική στα παιδιά μας. Σε στιγμές που «δεν κάνουμε τίποτα» το μυαλό μας κατεβάζει τις καλύτερες ιδέες.
Έχετε μεγάλες προσδοκίες από αυτά: Το να έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τα παιδιά μας και από την απόδοσή τους συχνά καταλήγει στο να αποκτήσουν αποστροφή για ένα θέμα ή μια δραστηριότητα. Οι υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες συχνά πιέζουν τα παιδιά για να αποδώσουν και να συμμορφωθούν σε αυστηρά καθορισμένες κατευθυντήριες γραμμές. Αποτέλεσμα; Η πίεση αυτή αποτρέπει τον πειραματισμό, την εξερεύνηση και την καινοτομία στη σκέψη τους. Οι μεγαλεπήβολες προσδοκίες των γονέων είναι πολύ συχνά πέρα από τις αναπτυξιακές δυνατότητες τις οποίες έχουν τα παιδιά.
Περιμένετε να είναι τέλεια: Το εν λόγω λάθος συνήθως πάει «χέρι-χέρι» με τις μεγάλες προσδοκίες που αναφέραμε πιο πάνω. Το παράδειγμα με τη ζωγραφική και το «γέμισμα» σκίτσων με χρώμα είναι χαρακτηριστικό σε αυτήν την περίπτωση. Θα πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν ότι το χρώμα (και άρα η τέχνη) θα πρέπει αυστηρά να βρίσκεται μέσα στα όρια των σκίτσων στα αντίστοιχα βιβλία; Θα πρέπει να τα τιμωρούμε αν τα «έργα τέχνης» τους γίνονται κάπως πιο… ελεύθερα; Οι γονείς οφείλουν να αντιστέκονται στον πειρασμό να περιορίζουν την έκφραση των παιδιών και να τα αφήσουν με την ησυχία τους να δημιουργήσουν. Μπορεί αυτό να μεταφράζεται σε ένα αλλοπρόσαλλο σκίτσο ή κάποια λάθη στις χειροτεχνίες. Ε και; Ακόμα και σε αυτές περιπτώσεις, έχετε δείξει στο παιδί σας ότι το σημαντικότερο όλων είναι η προσπάθεια.
Δεν είστε εσείς οι ίδιοι δημιουργικοί: Ο ευκολότερος τρόπος για να πείσουμε ένα παιδί ότι η δημιουργικότητα είναι απάτη είναι να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι δημιουργικοί. Αν ασχολούμαστε ως γονείς με δημιουργικές αναζητήσεις, τα παιδιά μας παρατηρούν και γινόμαστε ιδανικά πρότυπα. Ακούγεται εύκολο, όμως πώς μπορείτε να κάνετε κάτι τέτοιο; Μοιραστείτε μαζί τους την αγαπημένη σας μουσική και αναπαράγετέ την μαζί τους με οτιδήποτε έχετε στη διάθεσή σας, ακολουθήστε το παράδειγμά τους και κάντε… φασαρία ή χαζολογήστε. Η δημιουργικότητα, στην τελική, είναι αυτό που μας καθοδηγεί στην πιο τρυφερή μας ηλικία και σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι που ως ενήλικες θα πρέπει να εγκαταλείψουμε.
  ~ Νικόλας Γεωργιακώδης
  Πηγή: in2life.gr

Διχασμένη Ευρώπη

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Παντελής ΜπουκάλαςΝ​​α περνάει τάχα από το μυαλό των Ευρωπαίων ηγετών, των λίγων του κλειστού κλαμπ που ασκεί οικουμενική πολιτική, στρατιωτική και οικονομική, η ιδέα ότι τα μεταναστευτικά κύματα από την Ασία και την Αφρική δεν είναι γέννημα της φύσης, του τυχαίου ή κάποιας μόδας; Να σκέφτονται ότι (συν)γεννήτορες των ακατάπαυστων κυμάτων ίσως είναι όσα έπραξαν τα τελευταία χρόνια, από κοινού με την αμερικανική υπερδύναμη;
«Απελευθερωτικές» εισβολές, «εκδημοκρατιστικοί» βομβαρδισμοί, τρομοκρατική αντιτρομοκρατία, καλλιέργεια εμφυλίων, κατασκευή τοπικών «ηγετών» με μόνο κριτήριο μια δυτικοφροσύνη σχεδόν εθελόδουλη, όλα αυτά διέλυσαν χώρες και κοινωνίες. Και εξανάγκασαν στην έξοδο μυριάδες ανθρώπους, που δεν τους λυγίζει ο φόβος ότι μπορεί να πνιγούν στις άγνωστές τους θάλασσες ή να χαθούν για πάντα σε άξενα βουνά.
Να πάνε στις ΗΠA οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες που δραπετεύουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια και να ζητήσουν, σαν συμβολική αποζημίωση, το δικαίωμα εγκατάστασης δεν είναι εύκολο. Τους εμποδίζουν οι ωκεανοί, τείχη ψηλότερα και από τα τείχη που χωρίζουν ΗΠΑ και Μεξικό. Επιλέγουν το Αιγαίο, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη – αν ένας πρόσφυγας έχει όντως δυνατότητα επιλογής. Αλλά η Ευρώπη, που περηφανεύεται για τη δημοκρατία, την ευαισθησία, τις αρχές της, και τον πλούτο της βέβαια (όχι φυσικά για το κομμάτι του που έλκει αποικιοκρατική την καταγωγή του), έχει κι αυτή τείχη. Ιδιαίτερα η Πάνω Ευρώπη (γεωγραφικά και εξουσιαστικά εννοούμενη), η πιο πλούσια, διαθέτει τείχη ψηλότερα από τον ελληνικό φράχτη στον Εβρο ή από αυτά που σκέφτεται να χτίσει η Ουγγαρία στα σύνορά της με τα Βαλκάνια. Και κρίνοντας πως είναι αθώα του δράματος τούτου, που συντελείται καθημερινά στη Μεσόγειο, και για τους μαζικούς πνιγμούς αδιαφορεί και για το γεγονός ότι η πίεση ξεπέρασε ήδη τις αντοχές της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Μάλτας.
Η ανάληψη της αναλογούσας ευθύνης και το χρέος της αλληλεγγύης; Ο,τι συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - Ε.Ε. επαναλαμβάνεται στο μεταναστευτικό. Εξ ου και η οργή του κ. Ματέο Ρέντσι στη Σύνοδο των «28»: «Αν αυτή είναι η ιδέα σας για την Ευρώπη, κρατήστε την. Δώστε μας αλληλεγγύη ή πάψτε να χαραμίζετε τον χρόνο μας. Αν δεν συμφωνείτε για 40.000 ανθρώπους, δεν αξίζετε να λέγεστε Ευρωπαίοι»...

26 Ιουν 2015

Ρήξη και "ρήξεις – μαϊμού"

    Πέντε χρόνια τώρα έχουμε:
Ρήξη και ρήξεις – μαϊμού    Αλλεπάλληλες µειώσεις μισθών και συντάξεων. Κατάλυση των συλλογικών συµβάσεων εργασίας και η καταβύθιση του µισθού του εργαζοµένου στα κατώτατα επίπεδα. Διεύρυνση της «ευέλικτης εργασίας» που σε συνδυασµό µε το αντιασφαλιστικό παραλήρηµα οδηγεί σε δουλειά µέχρι το θάνατο και σε συντάξεις πείνας. Καθεστώς εργοδοτικής ασυδοσίας στις απολύσεις. Ξεπούληµα στους ιδιώτες οτιδήποτε είχε αποµείνει ως δηµόσιος τοµέας της οικονοµίας. Εκποίηση των πάντων, από τον αέρα µέχρι το έδαφος και από τη θάλασσα µέχρι το νερό και το υπέδαφος. Διατήρηση της φορολογικής ασυδοσίας του µεγάλου κεφαλαίου σε συνδυασµό µε την επέκταση της καταλήστευσης του λαού µέσω της διεύρυνσης της έµµεσης φορολογίας.
    Τα παραπάνω δεν συνιστούν µια πολιτική «έκτακτη» και «παροδική». Είναι µια πολιτική µόνιµου χαρακτήρα, απροσδιόριστης διάρκειας και αδιόρατου τέλους.
    Η πολιτική αυτή δεν οφείλεται σε «ψυχολογικούς» παράγοντες που έχουν να κάνουν με την «ψυχοσύνθεση» του Σόiμπλε ή με την «ψυχοσύνθεση» της Λαγκάρντ.
    Η πολιτική που όλα αυτά τα χρόνια έχει επιβληθεί στον τόπο στο όνομα της «αντιμετώπισης της κρίσης» και της «σωτηρίας του λαού» έχει στόχο:
    1) Να προστατεύσει τα συµφέροντα των πολυεθνικών και των τραπεζών και να διατηρεί την Ελλάδα σε ρόλο πειραµατόζωου για την εφαρµογή µέτρων προστασίας και απόδρασης των µονοπωλίων του ευρωενωσιακού χρηµατοπιστωτικού συστήµατος από τα κρισιακά φαινόµενα.
    2) Να ρίξει τόσο τα βάρη της κρίσης όσο και αυτά του υπέρογκου δηµόσιου χρέους στα λαϊκά στρώµατα, που δεν έχουν την παραµικρή ευθύνη για το ξέσπασµά της και που φυσικά όπως δεν ωφελήθηκαν στο παραµικρό από τα προηγούµενα «αναπτυξιακά» δάνεια του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, έτσι δεν πρόκειται να ωφεληθούν και από τα νέα τα «μνημονιακά» δάνεια.
    3) Να δηµιουργηθούν προϋποθέσεις νέας κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενίσχυσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησής του, όπως και της ανταγωνιστικότητάς του, κάνοντας πολύ φτηνότερη την εργατική δύναµη, διαµορφώνοντας µεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, παραδίδοντας πολύ περισσότερους τοµείς, δηµόσιες επιχειρήσεις και δηµόσια περιουσία στην άµεση και ληστρική εκµετάλλευση των κεφαλαιοκρατών και παρέχοντας στους τελευταίους πολύ περισσότερες παροχές, διευκολύνσεις, κίνητρα και προνόµια.
    4) Να διαµορφωθούν στην Ελλάδα συνθήκες όπου το µεγάλο κεφάλαιο αφενός θα διέλθει την κρίση µε τις λιγότερες δυνατές ζηµιές για το ίδιο, αφού οι ζηµιές αυτές επιφορτίζονται ως επιπλέον βάρη στις πλάτες του λαού και, αφετέρου, µετά την κρίση, να έχει διαµορφωθεί µια χώρα-«Ελ Ντοράντο», όπου οι κεφαλαιοκράτες θα έχουν ελεύθερο το πεδίο από εργασιακά δικαιώµατα και κοινωνικές κατακτήσεις, ώστε να εξασφαλίσουν µια νέα κερδοφορία, θεµελιωµένη πάνω στο έδαφος της απόλυτης κοινωνικής εξαθλίωσης και της µηδενικής αντίστασης εκ µέρους των εργαζοµένων.
    Ποια πρέπει, εποµένως, να είναι η αντίδραση του λαού σε όσα του προκάλεσαν οι «σωτήρες» και σε όσα ακόµα πιο απάνθρωπα του ετοιµάζουν; Ποιο είναι το «χρέος» του απέναντι στις υποδείξεις να σκύψει, να γονατίσει και να πληρώνει την κρίση τους;  
    Ποια πρέπει να είναι η δική του «κόκκινη γραμμή» και η δική του αδιαπραγμάτευτη… «διαπραγματευτική» τακτική:    
  • Η µόνη «πληρωµένη» απάντηση στις προσταγές να πληρώσει ο λαός τα χρέη των κεφαλαιοκρατών, ώστε να διέλθει ο καπιταλισµός την κρίση του, είναι µία και µόνο – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Δεν αναγνωρίζουµε το χρέος σας».
  • Η μόνη «διαπραγματευτική» τακτική στις προσταγές και στις απειλές να πληρώνει ο λαός από τους κοµµένους µισθούς και τις κοµµένες συντάξεις του για να γυρίζει το γρανάζι της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Δεν πληρώνουµε».
  • Η μόνη «κόκκινη γραμμή» απέναντι στον «πατριωτισμό» και στα κίβδηλα κυρήγματα περί «εθνικής κυριαρχίας» που αποδέχονται τον «μονόδρομο» των επιτηρήσεων, η απάντηση σε όλα τα συναφή µε τα οποία καλούν το λαό να προσκυνήσει είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Έξω το ΔΝΤ, αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους, ανυπακοή σε  ντόπιους και ξένους καπιταλιστές που µόνη τους “πατρίδα” είναι το κέρδος».
  • Η μόνη «αντιπρόταση» στην πολιτική της μόνιμης λιτότητας που φιλοτεχνεί η τάξη των χορτάτων είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Ταξική ενότητα και ενιαία πάλη των λαϊκών στρωµάτων για πέρασµα όλου του παραγόµενου πλούτου στα χέρια του λαού».
  • Η μόνη «εναλλακτική» θέση στα περί «νέων κινήτρων για επενδύσεις» της πλουτοκρατίας που θα φέρουν τάχα «ευηµερία» είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Απαλλοτρίωση των παραγωγικών δυνάµεων από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό µε εγκαθίδρυση λαϊκού ελέγχου και κοινωνικό προσανατολισµό».
  • Η μονή απάντηση που αφοπλίζει τους εκβιαστές, που ακυρώνει τις απειλές τους, που γελοιοποιεί τα τελεσίγραφα του τύπου «ή αποδέχεστε την  πολιτική μας ή σας στραγγαλίζουμε οικονομικά, παίρνουµε τα κεφάλαιά µας και φεύγουµε από τη χώρα» είναι µία, είναι καθαρή, είναι απλή – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Εργοστάσια χωρίς βιομήχανους υπάρχουν, βιοµήχανοι χωρίς εργοστάσια δεν υπάρχουν. Καράβια χωρίς εφοπλιστές υπάρχουν, εφοπλιστές χωρίς καράβια δεν υπάρχουν. Τράπεζες χωρίς τραπεζίτες υπάρχουν, τραπεζίτες χωρίς τράπεζες δεν υπάρχουν».
  • Η απάντηση, τελικά, δεν µπορεί παρά να είναι µία – και δεν µπορεί να δοθεί παρά µόνο µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:
    «Κοινωνικοποίηση των µέσων παραγωγής και όλου του παραγόµενου πλούτου».
    Με άλλα λόγια:
    Κατάργηση του ατοµικού, του καπιταλιστικού κέρδους και αντικατάστασή του µε την έννοια του λαϊκού, του συλλογικού, του κοινωνικού οφέλους.
    Πέρασµα από την κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία, από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζηµιών στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου µόχθου και στην έξωση από το προσκήνιο των εκπροσώπων του φιλοτοµαρισµού, των «θεσμών» τους και της εξουσίας τους.
    Αυτή η εξουσία, η εξουσία των κεφαλαιοκρατών, των εγχώριων κοµµάτων τους και των διεθνών παραστατών τους, πρέπει να ανατραπεί από την δημοκτατική και πλειοψηφική βούληση του λαού. Και να αντικατασταθεί από µια λαϊκή εξουσία, µε µια κυβέρνηση βγαλµένη µέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήµα της και ανά πάσα στιγµή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.
    Συμπερασματικά: Στην Ελλάδα (όπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα) το ζήτηµα από τη σκοπιά των λαϊκών συµφερόντων δεν µπορεί να επιλυθεί µε όρους µιας «καλύτερης», µιας «βελτιωµένης» διαχείρισης του συστήµατος.
    Δεν μπορεί να επιτευχθεί με «διαπραγματεύσεις», με συμφωνίες και με «έντιμους» συμβιβασμούς με τους εκπροσώπους της ατιμίας, με τους εκβιαστές και με τους δυνάστες.
    Τα γεγονότα βοούν: Ακόµα και αν αναδειχθεί από την πλειοψηφία του λαού μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στα λόγια θα είναι φιλεργατική, άρα αν αναδειχτεί και αντίστοιχη κυβέρνηση, αυτή δεν θα µπορέσει να ξεπεράσει τα όρια των βασικών νόµων του καπιταλισµού αν δεν επιλύσει το ζήτηµα της κοινωνικοποίησης των βασικών µέσων παραγωγής, την αποδέσµευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τον πανεθνικό σχεδιασµό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω.
    Το ξεπέρασµα, εποµένως, της οικονοµικής κρίσης και της αξιοποίησης της οικονομικής κρίσης από τον ιμπεριαλισμό για το βάθεμα της εκμετάλλευσης λαών και χωρών, είναι κυρίως πολιτικό και όχι οικονοµικό ή δηµοσιονοµικό πρόβληµα.
    Που σημαίνει: Η «Λυδία Λίθος» του προβλήµατος δεν είναι άλλη από το ποιος κατέχει τον πλούτο. Και για την ακρίβεια: το πώς αυτοί που τον παράγουν θα τον πάρουν στα χέρια τους. Εκείνο δηλαδή που εκ των πραγµάτων τίθεται επί τάπητος είναι το ζήτηµα της εξουσίας.
    Εποµένως, η μόνη διέξοδος και ο πραγματικός «µονόδροµος» είναι:   
- Η ανάδειξη του επείγοντος χαρακτήρα των αναγκών του εργαζόµενου λαού.
- Η κατάδειξη - µέσα από την ίδια την πείρα της διεκδίκησης - ότι η ικανοποίηση  ακόµα και των πλέον άµεσων λαικών αναγκών, σηµαίνει αντιπαράθεση με τη συνολική πολιτική του µεγάλου κεφαλαίου.
- Η σύνδεση του µερικού µε το γενικό, µέσα από σχέδιο και επεξεργασία, ώστε να συσπειρώνεται ο λαός, να σφυρηλατεί την ενότητά του, να εδραιώνει την  κοινωνική συµµαχία του και να αποσπάται από την πολιτική και ιδεολογική επιρροή της αστικής τάξης, των κομμάτων της, των εταίρων της.
- Κινήσεις και τακτική που ο ορίζοντάς τους δεν θα τελειώνει στη µέση του δρόµου, αλλά θα φωτίζεται από τη συνολική στρατηγική για το πέρασµα από την προϊστορία της εκµετάλλευσης στην Ιστορία της απελευθέρωσης, που συνεπάγεται ανυποχώρητο µέτωπο απέναντι στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις οι οποίες λειτουργούν ως «µαξιλάρι ασφαλείας» της αστικής κυριαρχίας.
    Όλα αυτά προϋποθέτουν την άνοδο της ταξικής πάλης µέσα από την οξυγόνωση του εργατικού κινήµατος. Το κέρδισµα πλατιών εργατικών και λαικών µαζών µέσα από την κάθοδό τους στο στίβο των ταξικών αγώνων.
    Αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για το ριζικό µετασχηµατισµό της κοινωνίας, αφού χωρίς την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων ο λαός θα παραδέρνει από τον έναν αντιλαϊκό διαχειριστή στον άλλο.
     Οι «νουνεχείς», διαβλέποντας τον κίνδυνο που µπορεί να γεννηθεί µέσα από τέτοια «καινά δαιµόνια», αντιλαμβανόμενοι ότι τα προηγούμενα θα μπορούσαν να συνθέτουν το περιεχόμενο της πραγματικής ρήξης με το σύστημά τους, μια ρήξη που ουδεμία σχέση έχει με τις «ρήξεις – μαιμού» και με τις ψευδοπροφητείες που τις συνοδεύουν, απαντούν:
    «Ναι, µα µπροστά στον καπιταλισµό που ναι µεν είναι απάνθρωπος, αλλά εντούτοις ορθώνεται µπροστά µας ως “απόλυτη βεβαιότητα”, τι νόηµα έχει να συγκρουστούµε µε τους ισχυρούς επισείοντας την µήνιν τους; Τι νόηµα έχει να “ρισκάρουµε” και να “κινδυνεύσουµε”, µόνο και µόνο για την “αβεβαιότητα” ενός “άλλου” κόσµου»;
    Απέναντι σε όλη τούτη τη θλιβερή «ζωντάνια» της µοιρολατρίας, της υποταγής και του ραγιαδισµού η ποίηση σχολιάζει:
    «Αργοπεθαίνει αυτός που δεν ρισκάρει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα/ που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του/ εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του/ µια φορά έστω στη ζωή του να πετάξει από πάνω του τις “φιλικές συµβουλές” (...). Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι πριν καν το αρχίσει».

email: mpog@enikos.gr  

25 Ιουν 2015

Η ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ΘΕΡΙΕΥΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑ



Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*   
Ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος της επέλασης στις εκλογές των κομμάτων της άκρας Δεξιάς στη Σκανδιναβία. Ξεκίνησε από εκεί που είχε πρωτοεμφανιστεί το φαινόμενο της ρατσιστικής ξενοφοβίας εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών -από τη Δανία, όπου την Πέμπτη έγιναν βουλευτικές εκλογές. Το ακροδεξιό Δανικό Λαϊκό Κόμμα (DF είναι το δανέζικο ακρωνύμιό του) έσπασε το φράγμα του 20% (!) για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές (το είχε ήδη σπάσει στις ευρωεκλογές του 2014) και πήρε 21,1% των ψήφων. Οχι μόνο αυτή η θεαματική αύξηση από το 12,3% που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του 2011, με τον σχεδόν διπλασιασμό της εκλογικής του απήχησης, αλλά και το απίστευτο γεγονός ότι το DF αναδείχθηκε πρώτο κόμμα της Δεξιάς (!) στη Δανία, σημάδεψαν καθοριστικά αυτές τις εκλογές όχι μόνο στη Δανία αλλά και σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία και την Ευρώπη. Πρώτο κόμμα της Δεξιάς! Κατά 8,8 εκατοστιαίες μονάδες ανέβηκε η δανική ακροδεξιά, κατά 7,2 μονάδες καταποντίστηκε το κόμμα του πρώην δεξιού πρωθυπουργού Λαρς Λέκε Ράσμουσεν -έπεσε από το 26,7% στο 19,5%. Ολοι οι ψηφοφόροι που έφυγαν από τη Δεξιά πήγαν στην ακροδεξιά! Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, Σουηδία -σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία η ρατσιστική άκρα Δεξιά επελαύνει εκλογικά και καθορίζει σε μερικές περιπτώσεις ή ασκεί σοβαρότατη επιρροή σε άλλες περιπτώσεις σε θέματα που προβάλλει. Οι πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες πασίγνωστοι σε όλο τον κόσμο για τη μεγαλοψυχία τους απέναντι στους πρόσφυγες Σκανδιναβοί δεν θέλουν πια να συναγελάζονται με τους «κατώτερης φυλής» πρόσφυγες που φτάνουν στις χώρες τους.
Παράλληλα, το Δανικό Λαϊκό Κόμμα είναι το πιο αντι-ΕΕ κόμμα που υπάρχει στη Δανία. Αυτό του επέτρεψε στις περσινές ευρωεκλογές να βγει πρώτο (!!!) κόμμα στη Δανία, παίρνοντας το 26,6% των ψήφων. Με άλλα λόγια, η αντι-ΕΕ ρητορική του DF το έκανε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές, δίνοντας στην ακροδεξιά της Δανίας την ηγεμονική θέση στις αντι-ΕΕ διαθέσεις εκείνου του τμήματος του πληθυσμού της χώρας του Βορρά που εμφορείται από τέτοιες ιδέες. Σε ό,τι αφορά στις φετινές βουλευτικές εκλογές, η ακροδεξιά πήρε 37 έδρες από 22 που είχε (+17 έδρες) ενώ η Δεξιά πήρε 34 από 47 που είχε (-13 έδρες). Στον προηγούμενο κεντροαριστερό συνασπισμό που είχε επικεφαλής τη Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ, το κυριότερο κόμμα, αυτό των Σοσιαλδημοκρατών, αύξηση τη δύναμή του κατά 1,5 εκατοστιαία μονάδα και πήρε 26,3% από 24,8% που είχε. Λόγω της δεξιάς γραμμής που ακολούθησαν όμως οι Σοσιαλδημοκράτες την τετραετία που είχαν τη διακυβέρνηση της Δανίας, καταποντίστηκαν όλοι ανεξαιρέτως οι σύμμαχοί τους, χάνοντας συνολικά όχι μία και δύο, αλλά... 25 (!) έδρες, όταν το δανέζικο κοινοβούλιο έχει όλες κι όλες 179 έδρες.
Ειδικά τα αριστερότερα των Σοσιαλδημοκρατών κόμματα που στήριξαν την κυβέρνηση της Τόρνινγκ-Σμιτ υπέστησαν πανωλεθρία στις εκλογές της περασμένης Πέμπτης. Εχασαν τις μισές τους έδρες! Από 54 που είχαν πήραν μόνο 29! Στον χώρο της Κεντροαριστεράς, οι Σοσιαλδημοκράτες πήραν 3 έδρες παραπάνω (47 από 44 που είχαν), αλλά ο μεγάλος κερδισμένος ήταν οι Εναλλακτικοί, ένα δανέζικο μείγμα οικολόγων και αγανακτισμένων, οι οποίοι κατόρθωσαν να μπουν στο Φόλκετινγκ, όπως λέγεται το δανικό κοινοβούλιο, παίρνοντας 9 έδρες. Συνυπολογίζοντας και τις 4 έδρες από τη Γροιλανδία με τους 57.000 κατοίκους και από τα νησιά Φερόες με τους 50.000 κατοίκους, που όλες τους πήγαν στην Κεντροαριστερά, ο τελικός κοινοβουλευτικός συσχετισμός που διαμορφώθηκε είναι 90 βουλευτές της Δεξιάς και 89 της Κεντροαριστεράς! Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αυτός που πιθανότατα θα γίνει πρωθυπουργός στη Δανία είναι αυτός που υπέστη τη μεγαλύτερη συντριβή!
Πρόκειται για πραγματική γελοιοποίηση του κοινοβουλευτισμού, η οποία οφείλεται στο γεγονός ότι ο αρχηγός της άκρας Δεξιάς του DF, ο οποίος ονομάζεται Κρίστιαν Τούλεσεν Νταλ, ο θριαμβευτής των εκλογών, αρνείται κατηγορηματικά να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με τη Δεξιά για να μη νοθεύσει το πρόγραμμά του. Αποκλείεται -μέχρι στιγμής τουλάχιστον έτσι δηλώνουν- οι Δανοί ακροδεξιοί να πάρουν υπουργεία. Απλώς θα στηρίζουν κατά περίπτωση τη δεξιά κυβέρνηση του Λαρς Λέκε Ράσμουσεν, υποχρεώνοντάς την να παίρνει μέτρα των οποίων θα φέρει την αποκλειστική ευθύνη. Ο Ράσμουσεν, το κόμμα του οποίου, όπως προαναφέραμε, συνετρίβη στις εκλογές χάνοντας 7,2 εκατοστιαίες μονάδες και 13 έδρες, είναι πολύ αποδυναμωμένος και οι ακροδεξιοί μπορούν να τον ανατρέψουν οποιαδήποτε στιγμή, αν αποφασίσουν κάτι τέτοιο.  
*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Κουραφέξαλα!


    Να σχολιάσουμε; Τι να σχολιάσουμε;
    Ότι από το «τέλος η λιτότητα» πήγανε στο «70% καλό το Μνημόνιο» κι από εκεί στις «47 σελίδες» τσουνάμι για να φτάσουνε τώρα στις «10 σελίδες» Αρμαγεδώνα;
    Ότι από τις «12.000 αφορολόγητο» πήγανε σε έκτακτη (τάχα) εισφορά, σε χαράτσι δηλαδή, ακόμα και για τους διαβιούντες με εισόδημα τα 12 χιλιάρικα; 
    Ότι από «κατάργηση του Μνημονίου σε ένα νόμο με ένα άρθρο» πάνε όχι σε κατάργηση αλλά σε ψήφιση (!) Μνημονίου… σε ένα νόμο και με ένα άρθρο;
    Ότι από την «επιστροφή της 13ης σύνταξης» πάνε σε μέτρα που αφαιρούν και την 12η σύνταξη;
    Ότι από την «αύξηση του μισθού» πάνε σε νέα αφαίμαξη του μισθού μέσα από την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών;
    Ότι από την «κατάργηση του ΕΝΦΙΑ» πάνε σε επέκταση του ΕΝΦΙΑ για μια (τουλάχιστον) διετία;
    Ότι από την «κατάργηση των άδικων φόρων» πάνε σε αύξηση του ΦΠΑ και σε επιβολή 2 δισ. ευρώ νέων άδικων φόρων;
    Ότι από το «έχει έρθει η ώρα σ’ αυτόν τον τόπο την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία και όχι οι μισθωτοί, όχι οι συνταξιούχοι, όχι οι αυτοαπασχολούμενοι» (έτσι είπε ο κ. Τσίπρας στην τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ) πάνε να ξεπουλήσουν στην ολιγαρχία από τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μέχρι το Ελληνικό;
    Ότι από τα «γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ» φτάσανε να κρύβονται πίσω από τα μέιλ Χαρδούβελη;  
    Να αρχίσουμε να ρίχνουμε πασιέντζες για το αν θα γίνει ή δεν θα γίνει συμφωνία, παίζοντας το παιχνίδι του «μάδησα τη μαργαρίτα» πίσω από την οποία νομίζουν οι κυβερνώντες ότι μπορεί να κρυφτεί η υπογραφή του Τσίπρα, μια υπογραφή που ήδη έχει μπει σε ένα κείμενο λαιμητόμο και που αν η καρμανιόλα δουλέψει έτσι ή αν δουλέψει αλλιώς, τούτο πλέον επαφίεται στις ορέξεις των γκάνγκστερ - που αναγνωρίστηκαν ως «θεσμοί»; 
    Η’ μήπως να σχολιάσουμε την αυθάδεια και το θράσος με το οποίο περιφέρονται στα κανάλια, βαφτίζοντας το κρέας – ψάρι, κονταίνοντας στα μέτρα τους την έννοια «Αριστερά», διερωτώμενοι όπως ο Φίλης γιατί άραγε ο λαός να τρώει τόσα πολλά μακαρόνια και παριστάνοντας ακόμα και τώρα τους «διαπραγματευτές»; 
    Να σχολιάσουμε…
    Να, λοιπόν, το σχόλιό μας:
«Δεν κάνεις τίποτα με τις αιτήσεις, με τις παρακλήσεις (…)/
να ξεχνάς το μόχθο του μεροκάματου/ είναι σα να ξεχνάς την ιστορία, τη μάνα σου, τους πεθαμένους/
είναι σαν να ξεχνάς αυτό που λέμε δικαιοσύνη/
τ’ άλλα- σιωπές, μεταμφιέσεις, πούπουλα, φτερούγες- κουραφέξαλα»
                                             (Γιάννης Ρίτσος)

24 Ιουν 2015

Υπάρχει άλλος δρόμος;

    Η ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων. Δεν χρειαζόταν ως «μαρτυρία» η επαίσχυντη κατάληξη που είχαν οι περίφημες διαπραγματεύσεις για να πειστούμε:     
    Καμία βελτίωση της ζωής του λαού, καμία ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του δεν μπορεί να επιτευχθεί σε «συνεννόηση», σε «συνεργασία» με εκείνους που προκαλούν και επιβάλλουν τα βάσανα του λαού.
    Κανένας αγώνας ακόμα και για την πιο μικρή ανακούφιση του λαού από τα βάσανα δεν μπορεί να δικαιωθεί, τίποτα από τα χειρότερα που κάθε φορά επέρχονται δεν μπορεί να αποτραπεί, χωρίς τη ρήξη και τη σύγκρουση με τους δυνάστες του λαού.
Υπάρχει άλλος δρόμος;    Τίποτα από όσα έχει χάσει ο λαός, τίποτα απ’ όσα του έχουν κλαπεί δεν πρόκειται να του επιστραφεί, τίποτα δεν θα μπορέσει να περισώσει απ’ όσα του έχουν απομείνει, σε «συμφωνία» με τους ντόπιους και ξένους άρπαγες και εν αναμονή της «καλοσύνης» τους.       
    Πολύ περισσότερο: Φιλολαϊκή λύση και οριστική έξοδος από την καπιταλιστική κρίση µέσα στα όρια του καθεστώτος που γεννά τις κρίσεις και την βαρβαρότητα, μέσα στα όρια του καπιταλισµού, μέσα στα όρια των «θεσμών» του, δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.
***
    Τα τελευταία γεγονότα στις Βρυξέλλες βοούν ότι τα Μνημόνια που θα καταργούνταν συνυπογράφονται με «αριστερό» πλέον πρόσημο.
    Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πολιτική και ιστορική «ανορθογραφία» του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας προεκλογικά, έρχεται τώρα μετεκλογικά με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια».
    Και ακόμα χειρότερα: Έρχεται να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι αναπόφευκτα.
«Ψωροκώσταινα»;     
    Να λοιπόν γιατί οι τελευταίες εξελίξεις απαιτούν να τεθεί και να απαντηθεί για μια ακόμα φορά το ερώτημα: «Υπάρχει άλλος δρόμος»; Υπάρχει κάτι πέρα από τον «μονόδρομο» στον οποίο σέρνεται η Ελλάδα, άλλοτε με όρους «υποταγής» και άλλοτε με όρους «διαπραγματεύσεων»;
    Και ακόμα: Πόσο «ρεαλιστική» είναι η προοπτική µιας κοινωνίας χωρίς εκµετάλλευση, όπου πυξίδα της παραγωγής και της διανοµής του παραγόµενου πλούτου θα είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών; Η Ελλάδα που «είναι µια µικρή και αδύναµη χώρα» έχει τις δυνατότητες για να ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόµο ανάπτυξης, έξω από τον καπιταλισµό, σε ρήξη και σε σύγκρουση με ό,τι και με όσους καθυποτάσσουν και εξαθλιώνουν το λαό της;
    Απαντάμε: Σε πείσμα όλων των εκδοχών του µύθου της «Ψωροκώσταινας» η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική:
    1) Η Ελλάδα είναι µια χώρα που διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης των µέσων παραγωγής και του εµπορικού της δικτύου.
    2) Παρουσιάζει σηµαντικό επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας.
    3) ∆ιαθέτει πολυάριθµο εργατικό δυναµικό, µε εµπειρία, µε βελτιωµένο µορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση.
    4) ∆ιαθέτει πολυάριθµο και αξιόλογο επιστηµονικό δυναµικό.
    5) ∆ιαθέτει φυσικές πλουτοπαραγωγικές και ενεργειακές πηγές, σηµαντικά αποθέµατα ορυκτού πλούτου που συνιστούν συγκριτικό πλεονέκτηµα για την παραγωγή βιοµηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.
    6) Διαθέτει το µεγάλο πλεονέκτηµα να µπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις, αλλά και το εξωτερικό εµπόριο.
    7) ∆ιαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, µηχανών, εργαλείων και συσκευών.
    Εποµένως από άποψη αντικειµενικών συνθηκών η πατρίδα µας δεν έχει καµία «τεχνική δυσκολία» να διαβεί το κατώφλι ενός άλλου τύπου σχεδιασµό της οικονομίας της, τον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασµό στα βασικά και συγκεντρωµένα µέσα παραγωγής σε στρατηγικούς τοµείς όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος, τα ορυχεία, οι βιοµηχανίες, η ύδρευση, οι µεταφορές, το κρατικοποιηµένο τραπεζικό σύστηµα, το σύστηµα συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων, το εξωτερικό εµπόριο, το συγκεντρωµένο δίκτυο του εσωτερικού εµπορίου.
Πανεθνικός κεντρικός σχεδιασµός
    «Πανεθνικός κεντρικός σχεδιασµός»: Σίγουρα πρόκειται για μια έννοια που βγάζει εκτός εαυτού και τον πιο μειλίχιο πολιτικό εκπρόσωπο του συστήματος. Αλλά οι πολυεθνικές, τα µονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, αυτοί πρώτοι απ’ όλους γνωρίζουν την αξία του σχεδιασμού. Πολύ απλά διότι µε οργάνωση και σχέδιο λεηλατούν τη χώρα και το λαό. Να λοιπόν γιατί γαυριούν όταν γίνεται λόγος για µια οργάνωση και ένα σχέδιο που θα βγάζει την Ελλάδα από τα νύχια τους!
    Εκτός όµως από τα συµφέροντα των καπιταλιστών υπάρχουν και τα συµφέροντα των εργαζοµένων. Και αυτοί έχουν κάθε λόγο να δουν την αλήθεια που επιδιώκουν να στραγγαλίσουν µε τα αναθέµατά τους οι κεφαλαιοκράτες και οι κάθε απόχρωσης πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Ότι δηλαδή η κεντρικά σχεδιασµένη ανάπτυξη της οικονομίας δεν είναι µια επινόηση, µια φαντασίωση, µια ιδέα που «σφηνώθηκε» ετσιθελικά στο µυαλό των κοµµουνιστών.
    Είναι µια αντικειµενική ανάγκη που καταρχήν πηγάζει από τις απαιτήσεις να εξελιχθούν τα ίδια τα µέσα παραγωγής και να αξιοποιηθούν στο έπακρο όλες οι δυνάµεις και οι δυνατότητες που έχει διαµορφώσει η σηµερινή κοινωνία µε την εργασία και µε την επιστήµη.
    Ο κεντρικός σχεδιασµός προσφέρει τη δυνατότητα για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυµένων αναγκών των εργαζομένων, σπάει τα δεσµά της άναρχης και ανισόµετρης ανάπτυξης του καπιταλισµού, παρέχει τις υλικές δυνατότητες για την ολόπλευρη και ελεύθερη ανάδειξη της κάθε ξεχωριστής ατομικότητας ως προϋπόθεση και επιστέγασμα της απελευθέρωσης όλης της κοινωνίας από δεσμά του καταναγκασμού.  
    Η κεντρικά σχεδιασµένη ανάπτυξη της κοινωνίας είναι αυτή που επιτρέπει την αξιοποίηση και κατανοµή όλου του ανθρώπινου δυναµικού και τον εκµηδενισµό της ανεργίας. ∆εν έχει καµία σχέση µε το σχεδιασµό στο πλαίσιο του µονοπωλιακού καπιταλισµού, όπου ο κάθε κεφαλαιοκράτης, το κάθε µονοπώλιο εκείνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι ο ατοµικός τους προγραµµατισµός µε κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.
    O κεντρικός σχεδιασµός της οικονοµίας δεν µπορεί παρά να στηρίζεται στις αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας και γι’ αυτό όχι µόνο θέλει αλλά και καταφέρνει να αξιοποιεί όλες αυτές τις αναπτυξιακές δυνατότητες που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες. Χωρίς αποκλεισµούς, χωρίς ανισοµέρειες και µακριά από κάθε περιορισµό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονοµίας µε την ιµπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους µηχανισµούς τύπου «τρόικας».
    Ο κεντρικός σχεδιασµός δίνει τη δυνατότητα εξειδίκευσης κατά κλάδο, διακλάδωσης κατά γεωγραφική περιφέρεια, σύνδεσης των παραγωγικών συνεταιρισµών µε προγράμματα παραγωγής και κατανοµής, µε πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων µηχανηµάτων και υπηρεσιών. Επιτρέπει την οργάνωση από κρατικούς οργανισµούς, από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύµατα και ινστιτούτα της επιστηµονικής έρευνας της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών µε γνώµονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευηµερίας που σημαίνει υπηρεσίες δηµόσιες και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων, πολύ φτηνές ή και απολύτως δωρεάν υπηρεσίες µεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κλπ.
    Ο κεντρικός σχεδιασµός είναι το εκ των ων ουκ άνευ εργαλείο που επιτρέπει τη διαµόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, την ιεράρχηση σε κλάδους και τοµείς, τον καθορισµό για το πού θα συγκεντρωθούν περισσότερες δυνάµεις και µέσα, µε επιστηµονικά σχεδιασµένο καταµερισµό και πρώτα απ’ όλα: Με εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής µονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.
    Αποτελεί χονδροειδή διαστρέβλωση ο ισχυρισµός – στον οποίο µεταξύ άλλων πρωτοστατούν εκείνοι που επωφελήθηκαν πολιτικά και οικονοµικά από τις παρεκκλίσεις και την υποβάθµιση της λειτουργίας του κεντρικού σχεδιασµού στη Σοβιετική Ένωση – ότι ο κεντρικός σχεδιασµός σηµαίνει «κεντρικό βολονταρισµό», «υποταγή στην πυγµή της ιεραρχίας και της γραφειοκρατίας», ότι «όλα αποφασίζονται άνωθεν και κεντρικά» κ.λπ. Όχι.
    Κεντρικός σχεδιασµός σηµαίνει διαµόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, σημαίνει καταµερισµό και εξειδίκευση που δεν είναι υπόθεση κάποιας διευθυντικής κομματικής ή επιστημονικής ομάδας. Αντίθετα είναι μια υπόθεση που βασική της προϋπόθεση είναι το σπάσιμο της γραφειοκρατίας με την είσοδο στο προσκήνιο της παραγωγικής διαδικασίας από θέση ευθύνης, συναπόφασης και ελέγχου όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζόμενων που μέσα από τους φορείς τους έχουν λόγο για το τι θα παραχθεί και πώς αυτό θα µοιραστεί και θα αξιοποιηθεί από ολόκληρη την κοινωνία. Πρόκειται για τον ορισμό της δηµοκρατίας.
Το ζήτημα της ιδιοκτησίας
    Ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασµός της οικονοµίας δεν είναι απλώς ένα «εργαλείο», µια «παραλλαγή» διοικητικού τύπου. Είναι εκείνη η δοµή λειτουργίας της οικονοµίας που αντιστοιχεί σε µια ανώτερη κοινωνική σχέση.
    Αλλά προσοχή: Για να υπάρξει και για να δουλέψει αυτή η δομή, το «µαγικό κλειδί» είναι ένα και µόνο: Η επίλυση του προβλήµατος της ιδιοκτησίας. Η αλλαγή των ξεπερασµένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας που καθορίζουν το παρόν οικονοµικό και το πολιτικό σύστηµα.
    Με µια κουβέντα: Προϋπόθεση είναι η κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και η µετατροπή της σε κοινωνική ιδιοκτησία. Το πέρασμα δηλαδή κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής στα χέρια της κοινωνίας και όχι στην κατοχή και νομή της από τον κάθε κεφαλαιοκράτη, μονοπώλιο, πολυεθνική.
    Μόνο έτσι η Ελλάδα µπορεί να περάσει στην απέναντι πλευρά από την όχθη της σηµερινής άναρχης καπιταλιστικής «ανάπτυξης» για τους λίγους και της κρίσης που ισοπεδώνει τους πολλούς.
    Για να υπάρξει η Ελλάδα των πολλών απαιτείται:
α) Η πανεθνική, η πλήρης και η καθολική κοινωνικοποίηση των βασικών µέσων παραγωγής, η µετατροπή σε λαϊκή περιουσία των συγκεντρωµένων µέσων παραγωγής στους κλάδους της µεταποίησης και γενικότερα της βιοµηχανίας και του εµπορίου.
β) Η δηµιουργία ενιαίων, αποκλειστικά δημόσιων φορέων στους κλάδους στρατηγικής σηµασίας, όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των κατασκευών, των µεταφορών, της εξόρυξης.
γ) Η κοινωνικοποίηση της γης και των µεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον αγροτικό τοµέα.
δ) Η αξιοποίηση του συσσωρευμένου κεφαλαίου με εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που θα χρηματοδοτήσει την φιλολαική ανάπτυξη, με πλήρη εγγύηση και των τελευταίων σεντς του κάθε αποταμιευτή, με απαγόρευση των νόμων φυγάδευσης του κεφαλαίου και με άρνηση της αέναης απομύζησης του εθνικού πλούτου με την μορφή πληρωμής ενός κατ’ όνομα «εθνικού χρέους» που ο λαός δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει 20 φορές.
ε) Η αξιοποίηση των ώριµων συνθηκών για τη συγκρότηση του τοµέα του παραγωγικού συνεταιρισµού, ώστε να βγουν από τον κλοιό των µονοπωλίων η µικροµεσαία αγροτιά και οι µικροί επαγγελµατίες σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι µικρή.
ζ) Η αξιοποίηση κάθε δυνατής οικονοµικής διεθνούς συνεργασία στη βάση του αµοιβαίου οφέλους.
η) Η προστασία της εγχώριας παραγωγής και των συμφερόντων των εργαζοµένων από τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις ανάγκες του εξωτερικού εµπορίου.
    Σε μια τέτοια Ελλάδα οι παραγωγικές δυνάµεις τίθενται στην υπηρεσία του λαού και στην ικανοποίηση των αναγκών του. Απελευθερώνονται οι παραγωγικές σχέσεις από το δυναστικό ζυγό της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης. Μετατρέπεται ο παραγόµενος πλούτος σε λαϊκή περιουσία. Χάνει η χρηματιστική ολιγαρχία το έδαφος πάνω στο οποίο σμιλεύει τα δεσμά της χρηματοπιστωτικής της κυριαρχίας. Οικοδομείται μια οικονομική λειτουργία που εξασφαλίζει δουλειά, εισόδηµα, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και προϊόντα, ένα αποκλειστικά δηµόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστηµα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας και Ασφάλισης, ικανοποίηση των αναγκών σε τοµείς όπως η λαϊκή στέγη, η έρευνα κλπ.
Πολιτική εξουσία
    Γι’ αυτή την Ελλάδα, µια Ελλάδα της λαϊκής και όχι της κεφαλαιοκρατικής οικονοµίας, µια Ελλάδα του λαού της και όχι των εκµεταλλευτών και των «θεσμών» τους, συνθήκη ικανή και αναγκαία, ζωτικής σηµασίας και υπ’ αριθµόν ένα ζήτηµα αναδεικνύεται εποµένως το πέρασµα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του λαού της με µια κυβέρνηση-όργανο της λαϊκής θέλησης και υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων.
    Μια κυβέρνηση που θα είναι υποχρεωµένη να εξασφαλίζει τη συµµετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνηµα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό µέσα από νέους θεσµούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.
    Μια κυβέρνηση που στις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ τραπεζιτών – άνεργων, βιομήχανων – προλετάριων, εργολάβων – απασχολήσιμων δεν θα παριστάνει ότι το κράτος είναι «ουδέτερο», δεν θα βαφτίζει σαν εντιμότητα την υποταγή σε επαίσχυντους «συμβιβασμούς», δεν θα  έχει δίλημμα με ποιους θα πάει. 
    Μια τέτοια κυβέρνηση, που στο εσωτερικό θα αποτελεί την αιχμή του δόρατος των λαϊκών δικαίων και που στο εξωτερικό θα προωθεί εµπορικές σχέσεις και διακρατικές συµφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας µε βάση το αµοιβαίο συµφέρον, είναι σίγουρο ότι από τα πρώτα της βήµατα θα έχει να αντιµετωπίσει την εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Την αντίδραση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ και κάθε παρόμοιου οργανισμού που δεν αφήνουν περιθώρια ελιγµών στα κράτη-µέλη και «συµµάχους» τους.
    Το γεγονός αυτό, για μια κυβέρνηση που δεν τα «διπλώνει», συνεπάγεται το εξής «απλό»: Οτι η αποδέσµευση από τους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς και τα δεσµά τους είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, εφόσον έχει στόχο την αυτοδύναµη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία µε όλα τα κράτη, µε κριτήριο τι ωφελεί το λαό.
    Είναι προφανές: Η οικονοµία που περιγράψαμε είναι ασύµβατη µε τη συµµετοχή της χώρας στις ιµπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το ΝΑΤΟ. Και είναι ασύμβατη επειδή ακριβώς είναι συµβατή µε την επιδίωξη οι σχέσεις ανάµεσα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες να αναπτυχθούν όχι στη βάση της εξάρτησης και της υποταγής αλλά στη βάση του αµοιβαίου οφέλους.
    Από την άποψη αυτή, εποµένως, μια τέτοια πολιτική, έχοντας ως υπερόπλο της ένα ρωμαλέο και αρραγές εσωτερικό λαϊκό μέτωπο και επειδή ακριβώς αξιοποιεί κάθε ρωγµή αντίθεσης και ανταγωνισµού ανάµεσα στις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις, αναδεικνύεται, ταυτόχρονα, και ως η µόνη πολιτική που κινείται µε γνώµονα τη διαφύλαξη και ενίσχυση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωµάτων της Ελλάδας.
«Οι τύραννοι φαίνονται µεγάλοι
µόνον όσο εµείς είµαστε γονατιστοί»
    Παράλληλα µε τους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, που το ταξικό τους συµφέρον υπαγορεύει να εναντιώνονται και να πολεµούν µια τέτοια προοπτική για την Ελλάδα, υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που απορρίπτουν την ιδέα µιας άλλης Ελλάδας παριστάνοντας ότι την ασπάζονται.
    Αυτού του τύπου η καθεστωτική «αριστεροσύνη» µας προτείνει να δούµε τον καπιταλισµό και τους «θεσμούς» του ως ένα σύστηµα «ολίγον έγκυος», να απαλλαγούμε – δήθεν - από τα «επαχθή» του βάρη και να µάθουµε να ζούµε µε τα υπόλοιπα βάρη που µας χρεώνει, τα οποία προφανώς είναι «νόµιµα» και «έντιμα». Οι αριστεροί, όµως, εφόσον είναι αριστεροί και όχι «αριστεροί»  θεωρούν «παράνοµο», επαχθή και απεχθή όλο τον καπιταλισµό διότι, πολύ απλά δεν συμβιβάζονται με τίποτα το «παράνομο», με τίποτα το επαχθές και με τίποτα το απεχθές που αυτός παράγει.   
    Φυσικά δεν µας διαφεύγει ο αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με την λεπτή κοσμοπολίτικη ειρωνεία τους μας ορμηνεύουν «φιλικά» ότι η προοπτική µιας Ελλάδας και ενός κόσµου χωρίς εκµεταλλευτές και καταπιεζόµενους, χωρίς πλούσιους που οικοδομούν την ευδαιμονία τους πάνω στην καμπούρα των φτωχών, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και µισθωτούς ή άνεργους «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση, συνιστά δονκιχοτισµό και ουτοπία.
    Εξίσου «φιλικά» απαντάµε με τα λόγια του Οσκαρ Ουάιλντ: «Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».
    Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδηµιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όµως µια πορεία απείρως ευκολότερη και – από την άποψη των αποτελεσµάτων – είναι πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση µε τον αδιέξοδο δρόµο των ανυπολόγιστων, των µάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισµένοι οι πλουτοκράτες και το πολιτικό τους σύστηµα.
    Αυτός είναι ο «άλλος δρόμος». Για την ακρίβεια έτσι θα πρέπει να χαραχτεί και να ιχνηλατηθεί αυτός ο «άλλος δρόμος» μιας και θα ήταν πολιτικά υπερφίαλο να καμωθεί κανείς ότι μπορεί να τον περιγράψει από σήμερα με όρους… GPS.
    Εκείνο, όμως, που από σήμερα μπορεί να πει κανείς είναι ότι για να γεννηθεί η Ελλάδα που μας αξίζει, χρειάζονται τρία πράγματα – γνωστά από την πλούσια εμπειρία και του ελληνικού και του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος:
    α) Καθημερινός, ανυποχώρητος αγώνα και διεκδίκηση για κάθε τι μικρό ή μεγάλο συμβάλει στην ανακούφιση και καλυτέρευση της ζωής του λαού, χωρίς να παραπέμπονται τα αιτήματα του σήμερα στο αύριο αλλά και χωρίς να θάβεται το αύριο στο όνομα του τώρα,
    β) στράτευση με εκείνη την Αριστερά που όταν λέει «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» το εννοεί, και
    γ) πλήρης επίγνωση από το λαό μας της μεγάλης αλήθειας που είχε περιγράψει ο Ετιέν ντε Λα Μποεσί, ο συγγραφέας της «Πραγματείας περί Εθελοδουλείας»: Ότι «οι τύραννοι φαίνονται µεγάλοι µόνον όσο εµείς είµαστε γονατιστοί».

Τοξικότητα


Τοξικότητα Οταν στεγνώνει η ψυχή κάθε γνώση, κάθε δημιουργική ικανότητα απειλείται
Νιώσατε ποτέ, πείτε με το χέρι στην καρδιά, στον εαυτό σας προπάντων, ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν να ταπεινώσουν τους Ελληνες; Ταξιδεύοντας, σπουδάζοντας, πουλώντας ή αγοράζοντας, συζητώντας ή διεκδικώντας; Σε ποιες εμπειρίες απευθύνονται οι πολιτικοί, και όχι μόνο, ρήτορες που τους κατηγορούν για κάτι τόσο βαρύ;
Στις μέρες μας λίγο-πολύ οι περισσότεροι Ελληνες ταξιδεύουν στην Ευρώπη, ή απλώς γνωρίζουν τουρίστες στην Ελλάδα. Δεν συνάντησα στη ζωή μου κανέναν που να ταπεινώθηκε ως Ελληνας από Ευρωπαίο, ούτε μου έτυχε ποτέ να αισθανθώ τέτοια πρόθεση. Σε τι είδους ψυχολογικό έδαφος προσπαθεί να πιάσει ο σπόρος αυτής της καχυποψίας;
Είναι τρομερό να προσπαθείς να κάνεις διάλογο με ανθρώπους και θεσμούς για τους οποίους σκέφτεσαι ότι θέλουν να σε ρίξουν, να σε υποτάξουν, να σε ταπεινώσουν, να σε κάνουν πειραματόζωο. Αν πάλι καταφέρνεις να το ξεχνάς όταν βρίσκεσαι μαζί τους και πατάς τα ωραία χαλιά των ευρωπαϊκών μεγάρων, είναι εξίσου τρομερό να μιλάς γι’ αυτούς έτσι στον Τύπο του τόπου σου, σαν να θέλεις να εξαναγκάσεις τους αναγνώστες να μισήσουν τους συνομιλητές σου. Να επιθυμείς να νιώσει ταπεινωμένος ένας ολόκληρος λαός, να ενορχηστρώνεις συναισθήματα, ενώ υποτίθεται ότι διαπραγματεύεσαι χρήματα.
Την περασμένη εβδομάδα ούτε και ξέρω πόσες φορές κι από πόσους κυβερνητικούς, με λιγότερο ή περισσότερο υψηλή θέση, άκουσα τις φράσεις αυτές που κανοναρχούν το μίσος. Κι αν δεν υπάρχει, θέλουν να το γεννήσουν. Κι αν δεν το νιώθετε όσοι τ’ ακούτε, φταίτε εσείς. Θα έπρεπε να μισείτε. Μάλιστα την ίδια βδομάδα η Εκκλησία κατακεραύνωνε, πρώτα τους ομοφυλόφιλους κι ύστερα μέχρι και τη γιόγκα. Η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έσταζε μίσος ολούθε. Λες και θα το μαζέψει σαν το ρετσίνι κανείς, να κάνει από δαύτο εξαγωγές.
Αν είχα μικρό παιδί, θα το κουκούλωνα σε μια γωνία να μην ακούει και να μη βλέπει. Δεν υπάρχει πιο αντιπαιδαγωγικό πράγμα από το να καλλιεργείς το μίσος, τίποτε δεν μπερδεύει και δεν πληγώνει περισσότερο τα παιδιά από το να κατηγορείς με ακατανόητο τρόπο, για ακατανόητους λόγους, ανθρώπους με τους οποίους ζει μαζί, αντικρίζει κάποτε ή θα συνεργαστεί στο μέλλον. Στεγνώνει την ψυχή, τυφλώνει, ευνουχίζει. Κάθε επαφή, κάθε γνώση, κάθε δημιουργική ικανότητα απειλείται.
Δευτέρα βράδυ, πολλοστή κρίσιμη μέρα που περνάμε, θα τα βρουν ή δεν θα τα βρουν τέλος πάντων οι μεγάλοι μας ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι με τους Ευρωπαίους, στο βάθος η αγωνία είναι αυτή που ξεκίνησε αφότου βγήκε στον αφρό όλο αυτό το δηλητήριο του μίσους. Πώς θα απαλλαγούμε από αυτή την τοξικότητα.

ΤΡΙΑΜΙΣΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ ΑΛΛΑ 7 ΕΚ. ΕΛΛΗΝΕΣ


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Δραματική παραμένει η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας, όπως δείχνουν τα στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο του 2015 που εξέδωσε η ΕΛΣΤΑΤ. Κατά τη στατιστική αρχή, οι επισήμως καταγεγραμμένοι εργαζόμενοι ανέρχονται πλέον σε 3.504.446 άτομα. Οι άνεργοι -εννοείται, οι εγγεγραμμένοι, γιατί υπάρχουν αρκετοί που δεν προσέρχονται καν στις αρμόδιες αρχές για να καταγραφούν- ήταν στο πρώτο τρίμηνο του έτους 1.272.541 άτομα. Το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε έτσι στο 26,6%, ελαφρά μειωμένο κατά 1,2 εκατοστιαίες μονάδες σε σύγκριση με το πρώτο τρίμηνο του 2014, οπότε ανερχόταν στο 27,8%. Η εκτίναξη της ανεργίας και η θεαματική μείωση των μισθών, συνοδευόμενες από την αύξηση της εισφοροδιαφυγής της «μαύρης» εργασίας, οδήγησαν σε κατάρρευση τα έσοδα του ΙΚΑ.
Από 14,22 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν τα έσοδα του ΙΚΑ το 2009 έπεσαν στα 9,35 δισεκατομμύρια το 2014, υφιστάμενα μια τεράστια μείωση πέντε δισεκατομμυρίων ευρώ (4,87 για την ακρίβεια), χάνοντας το ένα τρίτο των εσόδων του (34,25%). Οταν τα έσοδα του ΙΚΑ πέφτουν από τα 14 δισ. ευρώ στα 9 δισ. ευρώ, για πόσο διάστημα το ΙΚΑ θα μπορεί να συνεχίσει να καταβάλλει τις σημερινές συντάξεις χωρίς να τις μειώσει δραματικά και χωρίς κρατική ενίσχυση, πράγματα που απαιτούν λυσσασμένα οι δανειστές; Αυτό είναι ήδη μαθηματικά αδύνατον. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας έχει καταβαραθρωθεί ήδη το 2014 στο 72% του μέσου όρου της ΕΕ των 28 κρατών, ενώ το 2009 βρισκόταν στο 94% του μέσου όρου της ΕΕ. Πτώση κατά 22 (!) εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε πέντε μόλις χρόνια μόνο σε πόλεμο σημειώνεται. Οταν ακόμη και η μνημονιακή Ιρλανδία έχει το 2014 το... 132% (!!!) του μέσου κατά κεφαλήν ΑΕΠ της ΕΕ των 28 χωρών, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι καταποντισμό έχει υποστεί η Ελλάδα. Από τα 28 κράτη της ΕΕ, η χώρα μας έχει κατρακυλήσει στο ΑΕΠ κατά κεφαλή στην... 22η θέση!
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και των Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: Να μας περάσουν ακόμη και σχεδόν οι μισές πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες που έχουν όλες τους ενταχθεί στην ΕΕ! Πίσω από την... Εσθονία (!) κατατάσσεται πλέον η Ελλάδα στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Αιτία αυτής της καταβαράθρωσης δεν είναι άλλη από τα άφθονα λεφτά που πρέπει να δίνει η χώρα για να ξεπληρώσει τα δάνεια που έσωσαν τις ευρωπαϊκές και τις ελληνικές τράπεζες. Από πέρυσι τον Αύγουστο, οπότε και οι δανειστές έπαψαν να δίνουν λεφτά στο «καμένο χαρτί» της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, η Ελλάδα έχει δώσει 17,5 δισεκατομμύρια ευρώ για χρεολύσια, τόκους και προμήθειες.
Από αυτά τα 17,5 δισ. ευρώ, τα 10 δισεκατομμύρια τα έδωσαν οι Σαμαράς - Βενιζέλος στο εξάμηνο Αύγουστος 2014 - Ιανουάριος 2015 και τα 7,5 δισεκατομμύρια τα έδωσε ο Τσίπρας στο τετράμηνο 25 Ιανουαρίου 2015 - 25 Μαΐου 2015. «Εγδαραν» κυριολεκτικά κάθε χρηματικό διαθέσιμο του ελληνικού Δημοσίου για να πληρώσουν τα δάνεια. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στο επόμενο τρίμηνο (από 30 Ιουνίου μέχρι 30 Σεπτεμβρίου) η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να πληρώσει -βάσει των διακανονισμών που έχουν κάνει γι' αυτήν ο... Σαμαράς και ο Βενιζέλος και ο Γιωργάκης- το αστρονομικό ποσό των... 12,6 δισεκατομμυρίων ευρώ! Λεφτά βεβαίως που ούτε υπάρχουν ούτε μπορούν κατά κανένα τρόπο να βρεθούν στην ελληνική οικονομία - μόνο οι δανειστές μπορούν να «δανείσουν» στην Ελλάδα τέτοια ποσά για να τα πάρουν οι ίδιοι και να τα χρεωθεί η χώρα μας. Στο πλαίσιο του «γδαρσίματος» κάθε χρηματικού πόρου του Δημοσίου, ευνόητο είναι ότι η κυβέρνηση... «φεσώνει» οποιονδήποτε δυστυχή Ελληνα έχει συναλλαγές με το κράτος. Τον Απρίλιο, το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου ανήλθε στα 4,82 δισεκατομμύρια ευρώ από 4,42 δισ. ευρώ που ήταν τον Μάρτιο, σημειώνοντας αύξηση 400 εκατομμυρίων ευρώ μέσα σε έναν μήνα. Από αυτά τα 4,82 δισ., τα 4,13 δισεκατομμύρια είναι ληξιπρόθεσμα χρέη, στα οποία πρέπει να προστεθούν και 700 εκατομμύρια (692 για την ακρίβεια) που αφορούν επιστροφές φόρων, οι οποίοι όμως δεν έχουν επιστραφεί.
Βάσει των στοιχείων που δημοσιοποίησε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, χρωστούν ακόμη 2,16 δισεκατομμύρια ευρώ οι οργανισμοί κοινωνικής ασφάλισης (εκ των οποίων τα 1,51 τα χρωστάει μόνο ο ΕΟΠΥΥ). Ειδικά τα νοσοκομεία χρωστούν ακόμη 950 εκατομμύρια ευρώ και οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης χρωστούν 300 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον. Η δημοσιονομική ασφυξία σε όλο της το μεγαλείο - μόνο οι δανειστές εισπράττουν κανονικότατα τις δόσεις τους. Τι να πει κανείς...  
*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' τη Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΟΤΑΝ ΠΙΕΖΕΙΣ ΕΝΑ ΛΑΟ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΞΕΣΗΚΩΝΕΤΑΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «FΑΖ»
«Όταν ασκείς πίεση σε έναν λαό, τότε αυτός κάποτε ξεσηκώνεται», δηλώνει ο Μίκης Θεοδωράκης και στέλνει το μήνυμα «σ' αυτούς που θέλουν να μας στήσουν στον τοίχο». Σε εκτενή συνέντευξη για τη ζωή και το έργο του στο ένθετο της Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο Μ. Θεοδωράκης καλεί τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα «να μην πάει στην ίδια κατεύθυνση με τους προκατόχους του».
«Η Ευρώπη, η οποία διευθύνεται από το χρήμα, μου φαίνεται εν τω μεταξύ σαν μια τεράστια αράχνη και ο καθένας ο οποίος πέφτει στα δίχτυα της είναι χαμένος. Εμείς οι Έλληνες έχουμε καταφέρει πολλά», τονίζει ο διάσημος συνθέτης και προσθέτει: «Από την αρχαιότητα είναι έτσι: η προδοσία ήρθε συχνά από μέσα. Οι προκάτοχοι της σημερινής κυβέρνησης τα υπέγραψαν όλα, πούλησαν τα ελληνικά ασημικά και μας είπαν ότι ο Σόιμπλε είναι ο αρχηγός. Τώρα εναπόκειται στον Αλέξη Τσίπρα να τα πάρει πίσω. Ελπίζω ότι δεν θα πάει στην ίδια κατεύθυνση με τους προκατόχους του».
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την συμμετοχή του πλέον σε μαζικές κινητοποιήσεις, ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρεται στην τελευταία διαδήλωση που συμμετείχε, στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, στην οποία βρέθηκε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο. «Εκείνος περπατούσε, εγώ ήμουν στο αμαξίδιο. Ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στο πλήθος, όπως πρέπει και να συμβαίνει, όταν συμμετέχεις σε μια διαδήλωση. Ήταν κατά της πολιτικής λιτότητας, η οποία μας έσπρωξε στην δυστυχία. Σήμερα είμαστε πάλι εκεί όπου ξεκινήσαμε μετά την Χούντα: στο μηδέν. Μετά έγινε αναταραχή. Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα και εγώ δέχτηκα μια γερή δόση στο πρόσωπο, διότι είχα σηκωθεί και έπεσα πίσω στο αμαξίδιό μου. Νεαροί που ήθελαν να βοηθήσουν μου φόρεσαν μια μάσκα οξυγόνου, αλλά ήταν πολύ αργά. Τα πνευμόνια μου έπαθαν μεγάλη ζημιά και έπρεπε να μείνω επί εβδομάδες στο κρεβάτι, δεν είμαι πλέον ο παλιός Μίκης», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Αναφερόμενος στην αναζήτηση της αρμονίας, τόσο στη μουσική όσο και στη ζωή, ο Μίκης Θεοδωράκης εξηγεί ότι κάποτε η ζωή μας είχε έναν φυσικό ρυθμό, τον οποίο έχουμε χάσει, ενώ βυθιζόμαστε σε μια τεράστια διακίνηση χρήματος και σε έναν καταιγισμό πληροφοριών. «Χάνουμε τον ανθρωπισμό, την ανθρωπιά μας. Διψάμε λοιπόν για αυθεντική αρμονία, όχι για αυτήν που έρχεται ως ψευδαίσθηση. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν την δυσαρμονία και να αναγνωρίζουν την ψεύτικη αρμονία», σημειώνει και, απευθυνόμενος στην πολιτική, τονίζει ότι «είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να δημιουργείς καταστάσεις ψεύτικης αρμονίας».

23 Ιουν 2015

Βιώνοντας επώδυνα συναισθήματα



της Ειρήνης Πασχαλίδη
Πόσο εύκολο είναι να βιώνουμε επώδυνα συναισθήματα; Η θλίψη, οι ενοχές, ο φόβος, η ντροπή, ο θυμός, η ζήλεια μας φέρνουν συχνά σε δύσκολη θέση όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και απέναντι στον εαυτό μας. Πόσο εύκολο είναι να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα;
Βιώνοντας επώδυνα συναισθήματαΗ συνήθης τακτική είναι να τα κατηγοριοποιούμε ως άχρηστα ή να τα παραβλέπουμε.Μπορεί να σκεφτούμε ότι αφού δε μας βοηθάνε πουθενά είναι καλύτερα να μη τους δώσουμε σημασία. Ή ακόμη και να προσπαθούμε αγωνιωδώς να εντοπίσουμε εάν οι λόγοι που τα προκάλεσαν ήταν αρκετά σοβαροί για να προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα. Προσπαθούμε να βρούμε τις επακριβείς αντικειμενικές, εξωτερικές αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Και να καταλογίσουμε σε αυτές την ευθύνη αυτών των συναισθημάτων. Καμιά φορά ίσως αν αυτές δεν αρκούν να ξεκινήσουμε να κατασκευάζουμε σενάρια για το τι «πραγματικά» συνέβη.
Όλοι αυτοί οι τρόποι είναι όχι μόνο συνήθεις αλλά και φυσιολογικοί. Μας βοηθούν να εκτονωθούμε και να ανακουφιστούμε άμεσα. Μερικές φορές μάλιστα μπορεί να είναι και απαραίτητοι. Σε μία κουλτούρα άλλωστε που η αξία των ανθρώπων ταυτίζεται με την εικόνα τους και την αποδοτικότητά τους, οι παραπάνω στρατηγικές προάγονται κοινωνικά. Έχουμε μάθει ότι είμαστε δυνατοί όταν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει δύσκολα συναισθήματα ή εάν βιώσει να μη τους δώσει σημασία. Είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια άχρηστα αυτά τα συναισθήματα; Το ότι είναι δυσάρεστα τα κάνει αυτόματα και ανούσια ή παράλογα;
Τα δυσάρεστα συναισθήματα, όπως και τα ευχάριστα, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της εμπειρίας μας στον κόσμο. Η βίωση των συναισθημάτων, όποια και να είναι αυτά –ευχάριστα ή δυσάρεστα- μας επιτρέπει να ζούμε μία πλούσια σε εμπειρίες ζωή, έχοντας ως πρώτο μέσο και σταθμό εμπειρίας τον εαυτό μας και τη σχέση μας με αυτόν αλλά και τους άλλους.
Βιώνοντας τα έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση και κατανόηση του εαυτού μας και των αναγκών μας. Τα συναισθήματα –όλα τα συναισθήματα- φέρουν ένα προσωπικό νόημα, το οποίο μπορούμε να φέρουμε κοντά μας και να το δεχτούμε. Η αποδοχή και ο σεβασμός του νοήματος αυτού μας βοηθά να αντέξουμε αυτά τα συναισθήματα αλλά και να τα διαχειριστούμε διαφορετικά, από μία ισοδύναμη θέση.
Η αποφυγή των δυσάρεστων συναισθημάτων από την άλλη, δεν είναι και τόσο επωφελής τρόπος αντιμετώπισής τους όσο πιστεύουμε. Άμεσα μας ανακουφίζει και μας βοηθά αλλά μακροπρόθεσμα, εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας να μη βιώνει αρνητικά συναισθήματα, ουσιαστικά τον εκπαιδεύουμε να μη βιώνει συναισθήματα! Η ένταση όχι μόνο των αρνητικών αλλά και των θετικών συναισθημάτων μειώνεται με αποτέλεσμα συχνά να νιώθουμε αυτό το «πάγωμα», αυτή την αίσθηση ότι απουσιάζουμε από τη στιγμή παρά την φυσική παρουσία μας σε αυτή και την επιθυμία μας να συμμετάσχουμε σε αυτή. Όταν δε η αποφυγή τους είναι συστηματική μπορεί να εκδηλώσουμε αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά… Το ότι τους γυρίζουμε την πλάτη, δε σημαίνει πως παύουν να υπάρχουν.
Αντιθέτως, μόλις τα αποδεχτούμε ως είναι και τα αγκαλιάσουμε πραγματικά, αυτά θα πάψουν να είναι τόσο άγρια- θα εξημερωθούν. Μόλις δούμε πόσο πολύπλευρος και αντιφατικός είναι ο εαυτός μας, τόσο πιο πολύ θα σχετιστούμε μαζί του αλλά και θα συνδεθούμε με τους άλλους. Για να ζήσουμε αυθεντικά, εξημερώνοντας τα «άγρια» συναισθήματα και κάνοντας φιλία με αυτά:
– Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
– Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
– Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
– Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
– Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα …
«Ο Μικρός Πρίγκιπας», Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.
Τα επώδυνα συναισθήματα είναι ένα από τα πιο συχνά θέματα που πραγματεύεται η τέχνη. Η τέχνη μας δείχνει πως αυτά δεν είναι ένα και μόνο στατικό πράγμα –πχ. ο φόβος/ η θλίψη- αλλά πως μέσα τους, αυτά ίδια, το καθένα ξεχωριστά, έχει χρώματα, ήχους, φωνές, εικόνες, μυρωδιές, διαφορετικές εμπειρίες. Κάθε συναίσθημα είναι μία εμπειρία. Κάθε διερεύνηση, ένα ταξίδι. Κάθε ταξίδι είναι ένα βήμα πιο κοντά στους άλλους και τον εαυτό μας.
Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους, την προσωπική τους πραγματικότητα- τα συναισθήματα τους περισσότερο από όλα. Οι άνθρωποι μιλούν για το πόσο υπέροχη είναι η αγάπη αλλά αυτά είναι βλακείες. Οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι ο πόνος είναι κακός και επικίνδυνος. Πώς μπορούν να ασχοληθούν με την αγάπη εάν φοβούνται να αισθανθούν; Ο πόνος προορίζεται να μας ξυπνήσει. Οι άνθρωποι προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο τους. Αλλά κάνουν λάθος. Ο πόνος είναι κάτι να το κουβαλάς, σαν ένα ραδιόφωνο. Νιώθεις τη δύναμη σου κατά την εμπειρία του πόνου. Έχει όλο να κάνει με το πώς τον κουβαλάς. Αυτό έχει σημασία. Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα. Τα συναισθήματα σου είναι ένα κομμάτι σου. Η δική σου πραγματικότητα. Εάν ντρέπεσαι για αυτά, και τα κρύβεις, αφήνεις την κοινωνία να καταστρέψει την πραγματικότητά σου. Θα έπρεπε να διεκδικήσεις το δικαίωμα σου να αισθάνεσαι πόνο.
Τζιμ Μόρισον
Ειρήνη Πασχαλίδη,
Συμβουλευτική Ψυχολόγος
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Mikulincer, M., Shaver, P. R. & Pereg D. (2003). Attachment Theory and Affect
Regulation:The Dynamics, Development, and Cognitive Consequences of
Attachment-Related Strategies. Motivation and Emotion, 27(2): 77-102.
Schwarz, N. H. & Tory, E. (Ed) & Sorrentino, R. M. (Ed), (1990).
Feelings as information: Informational and motivational functions of affective
states. Handbook of motivation and cognition: Foundations of social
behavior, Vol. 2. , (pp. 527-561). New York, NY, US: Guilford Press.
Van Deurzen, E. (2009). Psychotherapy and the Quest for Happiness. Sage: London.

22 Ιουν 2015

«Μένουμε Ευρώπη»

Χέριααπλωμένα για μια σακούλα τρόφιμα. Αλλά μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας. Σημασία έχει να «Μένουμε Ευρώπη». Ε;

***
    Ουρές εκατοντάδων μέτρων για ένα κομμάτι φαγητό. Και τι πειράζει αφού «Μένουμε Ευρώπη». Ε;

***  
    Συνωστισμόςχιλιάδων ανθρώπων, διαπληκτισμοί, πλιάτσικο για ένα δωρεάν «γεύμα», άνθρωποι να ψάχνουν φαγητό σε κάδους σκουπιδιών. Το παν, όμως, είναι να «Μένουμε Ευρώπη». Ε;

***  
    Μακάρι αυτή να ήταν μια πλαστή εικόνα για την Ελλάδα. Μακάρι να ήταν προϊόν της «μονταζιέρας» κάποιου «αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού».
    Δυστυχώς είναι η πραγματική Ελλάδα των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν μια κάπως διαφορετική άποψη για το «ευρωπαικό ιδεώδες» από αυτή που λανσάρει το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη.

***
    Αυτή είναιη Ελλάδα στην οποία φυσικά και δεν μένουν ούτε οι εγχώριοι ούτε ξένοι δυνάστες της. Και την κατάντησαν έτσι τα ταξικά συμφέροντα που βαφτίζονται «εθνικά ιδεώδη» από τους φορείς του πιο ειδεχθούς «ποπουλισμού»: Του καθεστωτικού. 
   Αυτήη Ελλάδα, που σχηματίζονται ουρές χιλιομέτρων για μια σακούλα ντομάτες, είναι η Ελλάδα της κλεμμένης αξιοπρέπειας των συσσιτίων και των αστέγων. Η μαραμένη Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Η Ελλάδα των μαγκαλιών. Η Ελλάδα των χιλιάδων νέων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Η Ελλάδα της οθωμανικού τύπου φορολεηλασίας. Η Ελλάδα των 700.000 παιδιών που υποσιτίζονται.
    Αυτή είναι η Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη». Και εδώ δεν υπάρχει καμιά «δημιουργική ασάφεια»…

***  
    Στην Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη», εκείνοι που μας απειλούν ότι θα γίνουμε… Ζάμπια, είναι οι ίδιοι που έχουν φροντίσει να επικρατούν κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες Σομαλίας. Τουτέστιν:
  • Εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
  • Ένα εκατομμύριο αφανείς ανέργους που ενώ εργάζονται παραμένουν απλήρωτοι έως και 12 μήνες.
  • Διεύρυνση της εισοδηματικής ανισότητας των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες κατά 7,5 φορές. Γεγονός που φέρνει την Ελλάδα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τις μεγαλύτερες ανισότητες παγκοσμίως, να κονταροχτυπιέται για την «πρωτιά» με τη Χιλή, το Μεξικό και την Τουρκία!
  • Χιλιάδες εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα που αντί για μισθό αμείβονται με… κουπόνια αγοράς προϊόντων από σούπερ μάρκετ.
    Αυτή είναι η Ελλάδα για την οποία οι «σωτήρες» της, με σημαιοφόρο τον συνήθη… διαδηλωτή Άδωνη Γεωργιάδη, διαλαλούν: «Μένουμε Ευρώπη».

***  
    Στην Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη», αυτοί που εξαπατούν τους ψηφοφόρους και τους υπερασπιστές τους βαφτίζοντας «δικά μας» τα δικά τους ρόλεξ και τα δικά τους Καγέν, είναι οι ίδιοι που έχουν επιβάλει μισθούς Βουλγαρίας.
  • Επτά περίπου στους 10 εργαζόμενους αμείβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα.
  • Τέσσερεις στους 10 εργαζόμενους (ποσοστό 40%) αμείβονται με κάτω από 630 ευρώ καθαρά το μήνα.
  • Το 30% των μισθωτών που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ (τρεις στους δέκα) έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω ή στα όρια του κατώτερου μισθού ενός ανειδίκευτου εργάτη (586 ευρώ μεικτά).
  • Το 25% του εργατικού δυναμικού αμείβεται με μισθό χαμηλότερο από εκείνον του ανειδίκευτου εργάτη.
  • Το 51% των νέων εργασιακών συμβάσεων που υπογράφονται στον ιδιωτικό τομέα είναι υπό το καθεστώς της μερικής απασχόλησης, τουτέστιν μισθός κάτω των 500 ευρώ το μήνα.
  • Χιλιάδες νέοι έως 25 ετών εργάζονται ακόμα και για 180 ευρώ το μήνα σε 4ωρη απασχόληση ήτοι… για 2,25 ευρώ την ημέρα.

***
    Στην Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη» η πλειοψηφία του λαού έχει περιέλθει σε κατάσταση χειρότερη και απ' αυτή της χρεοκοπίας. Ένα και μόνο στοιχείο αρκεί: Τα ληξιπρόθεσμα χρέη σε Τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία έχουν εκτιναχθεί πάνω από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας!

***
    «Μένουμε Ευρώπη», λοιπόν. Αλλά λίγη ειλικρίνεια δεν βλάπτει. Το «Μένουμε Ευρώπη», είτε με τη μορφή του «Ανήκομεν εις την Δύσιν» είτε με τη μορφή της «διαπραγμάτευσης» που παρατείνει τα παλιά Μνημόνια και οδηγεί σε «47 σελίδες» νέα Μνημόνια, αφορά σε μια «Ευρώπη» που τη λένε «Ευρωπαϊκή Ένωση», εξουσιάζεται από τους Σόιμπλε και έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε Βουλγαρία (στους μισθούς), την έχει μετατρέψει σε Σομαλία(στα κοινωνικά δικαιώματα) και την έχει ξαναγυρίσει να μοιάζει με «οθωμανικό βιλαέτι» (στους φόρους).

***
     «Μένουμε Ευρώπη», λοιπόν.  Αλλά ας μην κλείνουμε και τα μάτια. Σε αυτή την Ελλάδα, αυτής της «Ευρώπης», οι συγκλονιστικές εικόνες που προηγήθηκαν αποτυπώνουν αυτό ακριβώς που ζουν τεράστια στρώματα του πληθυσμού.
    Είναι εικόνες που επαναλήφθηκαν δεκάδες φορές αυτά τα χρόνια στην Νέα Σμύρνη. Στο Περιστέρι. Στον Κολωνό. Στη Δραπετσώνα. Στη Νίκαια. Στο Μενίδι. Στην Ελευσίνα. Στη Θεσσαλονίκη.
    Εικόνες που ανάμεσα στα άλλα αποκαλύπτουν και τούτο: Την απέχθεια που τρέφουν προς τον λαό όλοι εκείνοι οι χορτάτοι του «εστέτ ανθρωπισμού»,  οι «κομιλφό» της τάχα μου ευγένειας, που όταν τους δείχνεις αυτές τις εικόνες, όταν μιλάς γι’ αυτές τις εικόνες, εκείνοι σπεύδουν να σε καταγγείλουν για… «λαϊκισμό» (!), χρησιμοποιούν ακόμα και την γελοιότητά τους σαν πανοπλία, αρχίζουν από τα χαρακώματα της Βορείου Μυκόνου διάφορα εμβριθή περί… Βορείου Κορέας και απαντούν: «Μένουμε Ευρώπη»...


email: mpog@enikos.gr

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More