60 περιπτώσεις ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων διαπιστώθηκαν στην ανατολική Σουηδία

Περίπου 60 περιπτώσεις ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων διαπιστώθηκαν από το Μάρτιο στο Norrköping της ανατολικής Σουηδίας, με 30 κορίτσια από μια σχολική τάξη να έχουν υποβληθεί στη διαδικασία.
Από τα 30 κορίτσια, περίπου 28 βρέθηκαν να έχουν υποστεί την πιο σοβαρή μορφή ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, όπου η κλειτορίδα και τα χείλη του αιδοίου είναι εντελώς αποκομμένα και η περιοχή των γεννητικών οργάνων ράβεται μαζί, αφήνοντας μονάχα ένα μικρό άνοιγμα. Σύμφωνα με αναφορά της Σουηδικής καθημερινής εφημερίδας Norrköpings Tidningar, η κακοποίηση των κοριτσιών ανακαλύφθηκε από τις υπηρεσίες υγείας του σχολείου, με τις υπηρεσίες της τοπικής κοινωνίας να καλούν επιπλέον φορείς για να βοηθήσουν τα κορίτσια.

 Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων έχει απαγορευθεί στη Σουηδία από το 1982 και τιμωρείται με τέσσερα έως και δέκα χρόνια φυλάκιση. Από το 1999 αποτελεί επίσης αδίκημα που διώκεται από το
Σουηδικό δίκαιο ακόμα και αν η διαδικασία διεξαχθεί σε διαφορετική χώρα.

 Όταν κλείνουν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές, ο κίνδυνος για τα κορίτσια να εκτεθούν σε χειρουργική επέμβαση αυξάνεται, καθώς πολλά επισκέπτονται τις χώρες καταγωγής των γονιών τους. «Ενημερώνουμε τους γονείς ότι μπορεί να αντιμετωπίσουν ποινή φυλάκισης αν επιστρέψουν στη Σουηδία και τα παιδιά τους έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων», δήλωσε η Petra Blom Andersson , αρμόδια για την υγεία των μαθητών (student health coordinator) στο Norrköping, στην εφημερίδα. Τα περισσότερα κορίτσια που υπόκεινται στη διαδικασία είναι ηλικίας μεταξύ 4­14 ετών, αλλά η διαδικασία πραγματοποιείται ακόμη και σε βρέφη.

 Οι έφηβες υποφέρουν συνήθως από ευρύ φάσμα επιπλοκών, συμπεριλαμβάνοντας οξείς πόνους κατά την διάρκεια της έμμηνου ρήσης, πονοκεφάλους αλλά και επίπονη ούρηση. Αναλυτικά στοιχεία για την έκταση της πρακτικής του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων στη Σουηδία δεν υπάρχουν, καθώς ούτε επίσης για το πόσα κορίτσια ταξιδεύουν στις χώρες καταγωγής των γονιών τους για να υποβληθούν στη διαδικασία. Πηγή: thelocal.se

Διαβάστε περισσότερα

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αριστερός, όσο ήταν το ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό…»

Ο Νίκος Μπογιόπουλος ήταν καλεσμένος την Παρασκευή, 5 Φεβρουαρίου, στην εκπομπή της ΕΡΤ «studio3», που παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι Μαριλένα Κατσίμη και Σεραφείμ Σίλας. Η συζήτηση αρχίζει με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του Ν. Μπογιόπουλου «Την άλλη φορά… Αριστερά» και εξελίσσεται στην επικαιρότητα, αλλά και μέχρι το ρεαλισμό της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Διαβάστε περισσότερα

Unicef: Διακόσια εκατομύρια γυναίκες υπέστησαν κλειτοριδεκτομή το 2015

Αν και βρισκόμαστε στο 2016 ήδη… ο Μεσαίωνας είναι πανταχού παρών και οι γυναίκες τον βιώνουν με φρικτό τρόπο. Περίπου 200 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες στον κόσμο υπέστησαν μέσα στο 2015 κλειτοριδεκτομή, σύμφωνα με νέα έκθεση της UNICEF.
Παρά την παγκόσμια εκστρατεία ώστε να τερματιστεί αυτή, η πέραν από αποτρόπαια και επικίνδυνη πρακτική, καθώς ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων έχει άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες στην υγεία των γυναικών αλλά και συνιστά παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κλειτοριδεκτομή είναι ακόμα γεγονός.
Ο συνολικός αριθμός των 200 εκατομμυρίων θυμάτων του ακρωτηριασμού αυτού που έδωσε στη δημοσιότητα η UNICEF ξεπερνάει κατά 70 εκατομμύρια τον τελευταίο υπολογισμό του 2014, κυρίως λόγω νέων στοιχείων που έδωσε στη δημοσιότητα η Ινδονησία. Ωστόσο, το ποσοστό των κοριτσιών που υφίστανται αυτόν τον ακρωτηριασμό στα γεννητικά τους όργανα μειώθηκε σε τριάντα χώρες. Πέντε χώρες μάλιστα υιοθέτησαν νόμους που ποινικοποιούν την πρακτική αυτή: η Κένυα, η Ουγκάντα, η Γουινέα-Μπισάου και πρόσφατα η Νιγηρία και η Γκάμπια.
Η Σομαλία, η Γουινέα και το Τζιμπουτί παραμένουν οι χώρες με το υψηλότερο ποσοστό κλειτοριδεκτομών στον κόσμο. Εξίσου μεγάλο είναι το ποσοστό των γυναικών που υπόκεινται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων στην Αίγυπτο, την Αιθιοπία και την Ινδονησία.
Μεταξύ των 200 εκατομμυρίων θυμάτων της πρακτικής αυτής, τα 44 εκατομμύρια είναι κορίτσια ηλικίας 14 ετών ή μικρότερα. Στις 30 χώρες στις οποίες η πρακτική αυτή είναι πιο εξαπλωμένη, η πλειοψηφία των κοριτσιών υποβάλλεται σε κλειτοριδεκτομή πριν από την ηλικία των 5 ετών.
Ο ΟΗΕ έχει ορίσει ως στόχο τον τερματισμό αυτής της πρακτικής έως το 2030, στο πλαίσιο των αναπτυξιακών στόχων που υιοθέτησαν 193 χώρες τον περασμένο Σεπτέμβριο.
tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ηλίας Πετρόπουλος: Ένας Κόσμος Υπόγειος [ντοκιμαντέρ]

”Σε όλα μου τα βιβλία μίλησα για πρόσωπα και πράγματα που οι άλλοι αγνοούσαν περιφρονούσαν ή ακόμα και φοβόντουσαν”
Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου, ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του.
Ο φακός τον συναντάει στο γραφείο του, στο Παρίσι, όπου έζησε αυτοεξόριστος τα τελευταία τριάντα χρόνια όταν, απογοητευμένος από την πολιτική της πατρίδας του και κουρασμένος από τις αλλεπάλληλες καταδιώξεις και φυλακίσεις, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Ελλάδα.
Σε αυτήν την τελευταία του συνέντευξη -μερικούς μήνες μετά πέθανε από καρκίνο- ο Πετρόπουλος μας ταξιδεύει σε άγνωστα τοπία της παράδοσης και της ελληνικότητάς μας και μας γνωρίζει με όλους αυτούς τους ανθρώπους του κοινωνικού υπογείου που κυριάρχησαν.
“Πάντοτε μιλάω από μνήμης/ και τίποτα δεν καταφέρνω να αποδείξω. / Ωστόσο, νιώθω πως οι αναγνώστες μου / εξαγριώνονται από τις κακές λέξεις. / Γι’ αυτό, εφεξής, / θα χρησιμοποιώ υποκοριστικά: / μουνάκι, κωλοτρυπιδούλα, ψωλίτσα κτλ. / Οι μινιατούρες, ανέκαθεν / ήσαν προτιμητέες και αποδεκτές” (Ποτέ και Τίποτα – Η. Πετρόπουλος)
AvonRuLeZ

Διαβάστε περισσότερα

Τι δεν έχουν καταλάβει οι Γραβάτες

του Σπύρου Στάλια*
Πριν λίγες μέρες κατέβηκαν σε πορεία διαμαρτυρίας, κατά του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, οι κατά τεκμήριο πλέον μορφωμένες επαγγελματικές τάξεις τις χώρας. Οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί και τέλος πάντων οι επαγγελματίες που είναι απόφοιτοι των ΤΕΙ και των Ανώτατων Εκπαιδευτηρίων του Κράτους. Η συγκέντρωση όλων αυτών των εκπαιδευμένων ανθρώπων στους δρόμους ονομάστηκε ‘η διαδήλωση της γραβάτας’. Συνθήματα: ‘κάτω τα χέρια από τις συντάξεις’, ‘όχι άλλες περικοπές στις συντάξεις’, ‘όχι διάλυση των επικουρικών ταμείων’ και άλλα παρόμοια.
Πρέπει να πω ευθύς εξ αρχής ότι τα συνθήματα με παραξένεψαν και με ανησύχησαν. Τα συνθήματα ήσαν εκτός πνεύματος ευρώ, με την έννοια ότι σε μια χώρα, χρήστη ξένου νομίσματος, του ευρώ, κανένα σύστημα ασφάλισης ή αμοιβής δεν είναι εγγυημένο. Κατά συνέπεια, τι έννοια είχαν αυτά τα συνθήματα. Αυτό έπρεπε να το γνωρίζουν οι μορφωμένοι διαδηλωτές.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε τους διαδοχικούς συλλογισμούς που καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα.
Το οικοδόμημα του ευρώ, στηρίχτηκε στην διαπίστωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ….
τραπεζιτών και πολιτικών της αριστεράς στις ευρωπαϊκές αναζητήσεις τους, ότι το επικυρίαρχο κεϋνσιανό κράτος πράττει αντιφατικά αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα από την μια, να διατηρεί και να δημιουργεί τους όρους κερδοφόρας συσσώρευσης κεφαλαίου για τους καπιταλιστές, και από την άλλη, να διατηρεί και να δημιουργεί όρους κοινωνικής αρμονίας, μέσω της πλήρους απασχόλησης. Αυτό συνεπάγεται εξαιρετικά υψηλές δαπάνες, τις οποίες το κράτος μπορεί να εξασφαλίσει μόνο μέσω μιας διαρκώς αυξανόμενης φορολογίας και δανεισμού, με αποτέλεσμα να προκύψει κρίση. Προσθέτοντας στο παραπάνω σκεπτικό και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η δημοσιονομική αδυναμία του κράτους και η παγκοσμιοποίηση, αποτελούν εμπόδια για ένα εθνικό κράτος να δαπανά και να διατηρεί την πλήρη απασχόληση.
Ξεπέρασαν τις θέσεις των Μαρξ και Κέϋνς, που ερμήνευαν την κρίση μέσω της έλλειψης επαρκών δαπανών για την στήριξη δημιουργίας κεφαλαίου, παραγωγής και πλήρους απασχόλησης.
Δεδομένης αυτής της ερμηνείας, ο αποκλεισμός του κράτους από την έκδοση νομίσματος, ήταν κατ’ ανάγκη το επόμενο βήμα για την ολοκλήρωση της ΕΕ.
Η έκδοση και η διαχείριση του χρήματος ανετέθη στην ΕΚΤ, έναν υπερεθνικό ιδιωτικό οργανισμό. Υπέρτατο καθήκον αυτού του οργανισμού είναι η διατήρηση της αξίας του ευρώ χωρίς καμία πολιτική παρέμβαση.
Αφού το χρήμα έγινε ιδιωτικό επόμενο βήμα ήταν και τα κράτη να γίνουν ιδιωτικά. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη μέλη, θα πρέπει να απέχουν από την δημιουργία χρήματος, να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να ασκούν εισοδηματική πολιτική που δεν θα προκαλεί πληθωρισμό. Εφ’ όσον έχουν δανειακές ανάγκες, θα πρέπει σαν ιδιωτικές εταιρείες ή σαν νοικοκυριά να προσφεύγουν στο Τραπεζικό σύστημα, ικανοποιώντας τα κριτήρια των τραπεζών για δανεισμό.
Συνοψίζοντας, σε ένα τέτοιο τοπίο, η πολιτική είναι απούσα αφού το επικυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να ασκήσει καμία πολιτική (δημοσιονομική, νομισματική, εισοδηματική συναλλαγματική, εμπορική), ερήμην της ΕΚΤ. Με άλλα λόγια οι πολιτικοί και οι λαοί είναι υπόδουλοι στους διεθνείς κατόχους κεφαλαίων. Η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία. Η πραγματική αξία του ευρώ στηρίζεται στον αποθησαυρισμό του και όχι στη δαπάνη του. Δηλαδή πλήρης απασχόληση και ευρώ είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες έννοιες.
Ας δούμε τώρα τον αντίκτυπο των παραπάνω στο ασφαλιστικό. Δεδομένου ότι η αξία του ευρώ είναι συνδεδεμένη με ένα ποσοστό ανεργίας, που ποικίλει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με την παραγωγικότητα της, το πρώτο χτύπημα στο ασφαλιστικό είναι η διαρκής ανεργία για την προστασία της αξίας του ευρώ.
Πέραν αυτού υπάρχει ένας δείκτης που λέγεται δείκτης αλληλεξάρτησης των γενεών (=dependency ratio). Αυτός ο δείκτης μας δίνει το βαθμό εξάρτησης εκείνων που είναι από 65 ετών και πάνω και εκείνων που είναι από 1-15 ετών, από αυτούς που είναι από 15-65 ετών. Δηλαδή [{(πληθυσμός από 1-15 ετών) + (πληθυσμός από 65-και άνω)}/ (πληθυσμός από 15-65) ] x 100.
Αν προσθέσουμε στον αριθμητή του δείκτη, φοιτητές, ανέργους, ημιαπασχολούμενος και άλλους ανήμπορους προς εργασία που είναι μεταξύ 15-65, έχουμε μια καλή εικόνα για την σχέση των οικονομικά ενεργών και μη. Όσο αυτός ο δείκτης μεγαλώνει, δεδομένου ότι οι χώρες της ευρωζώνης έχουν δημοσιονομικούς περιορισμούς, οι νεοφιλελεύθεροι τρελαίνονται. Αν ο δείκτης μεγαλώνει (οι μη εργαζόμενοι αυξάνονται) σημαίνει ότι το κράτος θα εισπράττει λιγότερους φόρους και από την άλλη οι εργαζόμενοι θα πρέπει να φορολογηθούν πιο πολύ για να στηρίξουν τους μεγάλους και μικρούς της οικονομίας, που πιθανότατα θα οδηγήσει το κράτος σε νέα ελλείμματα, σε νέους φόρους και νέο δανεισμό. Έτσι αρχίζουν οι ανόητες προτάσεις, η κοινωνική ασφάλιση να ιδιωτικοποιηθεί (δεν έχουν ιδέα πως το σύστημα λειτουργεί) ή για να βελτιωθεί ο δείκτης να εισάγουμε ξένους εργάτες. Ας αφήσουμε αυτές τις ανοησίες κατά μέρους.
Το πρόβλημα λοιπόν στη σκέψη τους είναι ‘χρηματοδοτικό’. Πως θα εξασφαλίσουμε χρήματα για τους νέους και τους συνταξιούχους να μπορούν να αγοράζουν υπηρεσίες και προϊόντα στο μέλλον.
Με βάση αυτό το σκεπτικό το πρόβλημα το κάνουν χειρότερο. Η σκέψη και η πράξη που ακολουθεί είναι του τύπου ‘κατά συνέπεια η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει δραστικές μειώσεις στις δαπάνες της, να αυξήσει του φόρους, να μειώσει τις παρούσες συντάξεις, να διαλύσει τα επικουρικά ταμεία έτσι ώστε να συσσωρευτούν κεφάλαια για το μέλλον’.
Αυτό το τελευταίο είναι η αποθέωση της υπέρτατης βλακείας. Δηλαδή με στόχο να αποταμιεύσουμε κεφάλαια για ένα καλύτερο μέλλον, κόβουμε τις σημερινές δαπάνες γενικώς, με αποτέλεσμα να μειώνουμε το ΑΕΠ, να αυξάνουμε την ανεργία. Ενώ ο στόχος είναι να πάμε στο μέλλον πλουσιότεροι πηγαίνουμε φτωχότεροι και με τους νέους εκείνης της εποχής αμόρφωτους τουλάχιστον παραγωγικά.
Μας πως μπλέξαμε έτσι; Μπλέξαμε λόγω ευρώ. Είπαμε το ευρώ αντλεί την άξια του από την σπανιότητα του. Για να έχουμε όμως ανάπτυξη, προηγούνται οι δαπάνες που δημιουργούν αποταμιεύσεις στο τέλος, και όχι οι αποταμιεύσεις που δημιουργούν φτώχεια. Αυτή όμως είναι η φιλοσοφία του ευρώ. Η άξια του ευρώ προηγείται. Και έτσι μπλέξαμε. Συντάξεις και ευρώ δεν μπορούν να συνυπάρξουν
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα κεφάλαια που θα μαζεύονται, αλλά που κάθε χρόνο θα λιγοστεύουν λόγω πτώσης του ΑΕΠ, θα τα έχουμε επενδύσει σε ασφαλή ομόλογα κάποιας αξιόπιστης ξένης χώρας (αλήθεια, σήμερα τα χρήματα των ασφαλισμένων που επενδύονται;), αυτά θα εξαφανιστούν, όπως το βραστό νερό στην κατσαρόλα. Σε μια χώρα που δεν παράγει, τα κεφάλαια αυτά θα τα εξατμίσει ο πληθωρισμός.
Άρα το ασφαλιστικό πρόβλημα δεν έχει σχέση με την χρηματοδότηση του, όπως αυτοί της ‘πρώτης φοράς αριστεράς’ μας λένε, μαζί με τους άλλους τους ευρωχτυπημένους και με τους σοφούς τους. Είναι θέμα της πραγματικής οικονομίας. Έχει να κάνει με τις παραγωγικές δαπάνες μιας χώρας που εκδίδει το δικό της νόμισμα.
Ας έχουμε κατά νου, στο οποίο δεν χωρά αμφισβήτηση, ότι μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα ποτέ δεν πτωχεύει και ότι έχει απεριόριστη δυνατότητα δαπάνης, δηλαδή να αγοράσει οτιδήποτε μπορεί να παραχθεί στη χώρα σε κατάσταση πλήρους απασχόλησης. Αυτό το κάνει με απλό τρόπο. Πληκτρολογεί χρήμα στους λογαριασμούς των πολιτών της. Τόσο απλά γίνεται.
Δεδομένου αυτού, όταν μια χώρα φαίνεται ότι θα έχει πρόβλημα με τον δείκτη αλληλεξάρτησης των γενεών στο μέλλον, χαράσσει από τώρα εκείνη την οικονομική πολιτική έτσι ώστε, οι δαπάνες της από σήμερα, να δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες, που οι εργαζόμενοι στο μέλλον να μπορούν να παράγουν σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης και να ικανοποιούν τις ανάγκες όλου του πληθυσμού εκείνης της εποχής. Με άλλα λόγια δεν περικόπτεις δαπάνες για την παιδεία, γιατί στο μέλλον θα έχεις εργατικό προσωπικό και ελάχιστο επιστημονικό προσωπικό χωρίς γνώση και τεχνολογία για να ‘τρέξουν’ την οικονομία της εποχής τους.
Άρα όλοι πρέπει να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα με τους συνταξιούχους δεν είναι πρόβλημα που έχει σχέση με την χρηματοδότηση τους. Το επικυρίαρχο κράτος κάθε πρώτη του μηνός έχει την δυνατότητα να ‘βάζει’ όσα χρήματα απαιτούνται να ζουν μια καλή ζωή.
Το θέμα είναι αν η χώρα θα παράγει και τότε το ερώτημα γίνεται πολιτικό με την έννοια, πόσα αγαθά θα δώσουμε για κατανάλωση στους συνταξιούχους; Πόση υγεία; Πόσες διακοπές; Πόσα ρούχα; Πόση ενέργεια; Πόσο πολιτισμό; και οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά συνιστούν το πραγματικό κόστος για μας, και όχι τα χρήματα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά αριθμοί σε λογαριασμούς τραπεζών.
Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με πολιτικές ηγεσίες στη χώρα μας που έχουν παντελή έλλειψη γνώσης για το πώς το νόμισμα λειτουργεί στην οικονομία. Έτσι ζούμε στο ψεύδος και στο φόβο του ευρώ, με όλες τις καταστροφές που μας έχει επιφέρει ως σήμερα, και που δεν θα έχουν τελειωμό απ’ ότι φαίνεται, αν σθεναρά δεν αντιδράσουμε σε αυτή την λαίλαπα των ευρωδούλων. Υποψιάζομαι πια ότι είναι ιδιοτελείς με πολύ ύπουλο τρόπο. Πιθανολογώ ότι είναι ‘πολλά τα λεφτά’ κάτω από το τραπέζι.
Νομίζω ότι η παρουσίαση ήταν ξεκάθαρη. Ευρώ και συντάξεις είναι παραμύθι. Δραχμή, συντάξεις και αξιοπρεπής βιός είναι στόχος εφικτός. Κατά συνέπεια, στην επόμενη διαδήλωση οι γραβάτες μας ας βροντοφωνάξουν το σωστό σύνθημα ‘Επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα’ σαν ένα πρώτο βήμα για την λύτρωση μας. Από τους μορφωμένους του Έθνους μας έχουμε απαιτήσεις.
New York 2-2-2016
spyridonstalias@hotmail.com
*Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D

Διαβάστε περισσότερα

Γιάννης Παλαιολόγου – Άλλαξε τον «τρόπο» του μπουζουκιού!

Την τελευταία περίοδο της δράσης του, το όνομά του είχε συνδεθεί με τη δισκογραφική επιστροφή του Στέλιου Καζαντζίδη, μετά το θάνατο του οποίου, προτίμησε να αποτραβηχτεί. Η κάθε εποχή, φαίνεται, να τραβάει το δικό της δρόμο, πολλές φορές, κλείνοντας τ’ αυτιά ερμητικά σε ότι έρχεται, έστω, από το κοντινό παρελθόν, ενώ, η νεότερη κατάσταση φαίνεται να ολοκλήρωσε τον απόλυτο εκφυλισμό του λαϊκού τραγουδιού και την πλήρη ελαφροποίηση της νυχτερινής διασκέδασης. Τι κι αν ο Παλαιολόγου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μπουζουξήδες και ο βασικός εκτελεστής του ρεπερτορίου πρώτων ονομάτων στη νυχτερινή Αθήνα για πάνω από 35 χρόνια. Τι θέση, και δίπλα σε ποιον, θα μπορούσε να έχει αυτά τα τελευταία χρόνια. Μοιραία, λοιπόν, δεν έπαιζε σε κάποια ζωντανά σχήματα και παρ’ ότι βρισκόταν σε ηλικία που είχε ακόμη πολλά να προσφέρει, απείχε από τα κέντρα και τη δισκογραφία και προτιμούσε να παραδίδει μαθήματα μπουζουκιού σε νέα παιδιά.

Η αρχή
Ο Γιάννης Παλαιολόγου γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στην Κοκκινιά. Ήταν γιος της αδελφής του Μάρκου Βαμβακάρη, Ρόζας, και μεγάλωσε στη γειτονιά που έμενε ο Μάρκος, στα Άσπρα Χώματα. Μεγαλύτερη αδυναμία, όμως, είχε στον άλλο θείο του, τον αδελφό του Μάρκου, Αργύρη. Παρ’ ότι μπουζούκι έπαιζε και τραγουδούσε και ο πατέρας του Μανώλης, εκείνος που αποτέλεσε το πρότυπο για την εξέλιξη του και τη σχέση του με το μπουζούκι και το λαϊκό τραγούδι ήταν ο θείος του Αργύρης Βαμβακάρης, ο οποίος στην εποχή του, μετά το 50, υπήρξε μεγάλος δεξιοτέχνης. Δίπλα στον Αργύρη έκανε και τις πρώτες εμφανίσεις σε ηλικία 15-16 ετών, σαν τραγουδιστής, στην αρχή, λέγοντας τραγούδια του Αγγελόπουλου και του Καζαντζίδη και αργότερα, πιάνοντας το μπουζούκι, πάλι για τις ανάγκες του πάλκου, το οποίο, έκτοτε, δεν αποχωρίστηκε μέχρι το τέλος. Η εξέλιξή του στο όργανο ήταν ταχύτατη. Πρωτοεμφανίστηκε στο κέντρο «Μαντουμπάλα» στη λεωφόρο Θηβών, όπου και δούλεψε για μεγάλα διαστήματα συνοδεύοντας τον Αγγελόπουλο, τη Γιώτα Λύδια, τον Σπ. Ζαγοραίο, τον Π. Αναγνωστάκη και πολλούς άλλους.


Συνεργασίες, παιξίματα και συνθέσεις του 60 Στη δισκογραφία, μπήκε πλάι στον θείο του Αργύρη το 1962 και το όνομά του άρχισε ν’ ακούγεται, αμέσως… Έπαιξε σε ηχοληψίες που έγιναν για λογαριασμό όλων των μεγάλων εταιριών και συνόδεψε όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής. Τον Στ. Καζαντζίδη (Το τρένο Γερμανίας – Αθηνών, Και σιδερένια να είχα καρδιά, Εσύ μου έμαθες αγάπη τι θα πει, που έπαιξε μαζί με τον Μπέμπη Ψαλτούδη) τον Μανώλη Αγγελόπουλο (Να γίνουν όλα στάχτη, Όχι, όχι, όχι, Οι πρόσφυγες, Κλείσανε οι πόρτες, Ο ήλιος να μην ξαναβγεί, Παντού θα βρεις την ψευτιά) την Πόλυ Πάνου (Απόψε κάτι θα συμβεί, Ποιος είναι αυτός ο ξένος) την Γιώτα Λύδια (Σε χιονισμένες κορυφές) τον Σπύρο Ζαγοραίο (Προσευχή). Έπαιξε μαζί με τον Γιώργο Μητσάκη και τον Γιώργο Ζαμπέτα.
Το 1964, στο κέντρο «Φωλιά» όπου δούλευε πήγαν να τον ακούσουν ο Στ. Καζαντζίδης με το Μανώλη Χιώτη ο οποίος, εκείνο το φεγγάρι, ήτανε καλλιτεχνικός διευθυντής στην Columbia και τον κάλεσε να παίξουνε μαζί στους δίσκους. Συνεργαστήκανε σε κάποια τραγούδια με τον Μανώλη Αγγελόπουλο (Φεύγω έχε γεια, Βάσανα πού ‘χει η αγάπη, Τι να τις κάνω τις αναμνήσεις, Φεύγουν οι μετανάστες, Μη με φιλάς στα μάτια, Φεύγω μανούλα μου γλυκιά, Μέσα σε μια νύχτα) και μια σειρά από τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα με τον Γαβαλά, την Γ. Λύδια, τον Γρ. Μπιθικώτση, τη Β. Μοσχολιού. Εκείνη την εποχή συνεργάζεται στενά και με την Odeon, στην οποία γίνεται βασικός εκτελεστής. Ηχογραφεί δύο οργανικά σόλο το Γκιουζέλ καρσιλαμά και το Τσαχπίν τσιφτετέλι και αρκετά τραγούδια με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, τον Π. Αναγνωστάκη, τον Β. Περπινιάδη κ.α. Τότε έγραψε και τα πρώτα του τραγούδια με τον Σπ. Ζαγοραίο και το 1966 κάποια 45αράκια με την Καίτη Γκρέυ, λίγο πριν φύγουν μαζί για την Αμερική, όπου έμεινε 3 χρόνια.


Αμερική Για την περίοδο εκείνη ο Παλαιολόγου αναφέρει στον Γιώργο Τσάμπρα:
«Κάναμε μια τουρνέ ένα μήνα σε όλη την Ελλάδα. Πρέπει να ήμουν 22-23 χρόνων: Καζαντζίδης, Καίτη Γκρέυ, Μαρινέλλα… Ήτανε και ο Νικολόπουλος… Με το που απολύομαι από φαντάρος, με ειδοποιεί η μητέρα μου να μείνω στη Θεσσαλονίκη γιατί θα ’ρθει εκεί να δουλέψουμε η Καίτη Γκρέυ. Δεν την ήξερα από πριν, αλλά το όνομά μου ήταν ήδη ανάμεσα στα πρώτα όργανα… Δουλέψαμε μία σαιζόν στου Κεφάλα, εδώ στη Νίκαια, και μετά πήγαμε μαζί στην Αμερική. Η Καίτη δεν έμεινε πάνω από μήνα, εγώ όμως γύρισα μετά δυόμισι χρόνια, από τέλη του ’66 μέχρι το’68 -’69. Ερχόντουσαν ονόματα από την Ελλάδα και τους συνόδευα εκεί. Γυρίζω, δουλεύω με τη Δούκισσα, ξαναφεύγω, ξαναγυρίζω και αρχίζω να δουλεύω με τον Τόλη βοσκόπουλο».
Στη Αμερική ο Παλαιολόγου αντιμετωπίστηκε σαν μεγάλος δεξιοτέχνης. Έπαιξε με ελληνοαμερικάνικα σχήματα στα κέντρα που συνδύαζαν την μουσική από την εγγύς και μέση ανατολή. Ηχογράφησε και δίσκους στη Νέα Υόρκη με μουσικούς, όπως τον Στέλιο Κορσαβίδη, ακορντεονίστα και συνθέτη πολλών τραγουδιών του Π. Γαβαλά, τους κλαρινίστες Παναγιώτη Χαληγιάννη και Φίλιππο Ρούντα, τον Γιώργο Χατζηθωμά, μπουζουξή που χρησιμοποίησε για ένα φεγγάρι ο Μάνος Χατζιδάκις και άλλους. Δούλεψαν μαζί με τον Μανώλη Αγγελόπουλο σε κέντρα και ηχογράφησαν 12 τραγούδια ανάμεσα στα οποία ήταν τα: Δυναμίτη με φυτίλι, Θ’ αλλάξω σπίτι και θα ‘ρθω, Τα κάστρα του Γεντικουλέ, Οι μετανάστες, Γίνε καρδιά μου μάρμαρο.


Η καθιέρωση Με την επιστροφή του από την Αμερική δούλεψε στην «Κάσμπα» και αμέσως μετά για μεγάλο διάστημα με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Ακολούθησε η συνεργασία του με την Πόλυ Πάνου στα «Δειλινά» και η για 15 περίπου χρόνια συνεργασία του με τον Στράτο Διονυσίου, τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις του τραγουδιστή, όσο και στους δίσκους μέχρι και το τέλος της ζωής του, το 1990. Από εκεί και πέρα γίνεται ο απαραίτητος μουσικός του Στέλιου Καζαντζίδη με τον οποίο, επίσης συνεργάστηκε μέχρι τέλους. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε ένα από τα πρώτα όργανα των ηχογραφήσεων και δούλεψε στα πρώτα μαγαζιά με δεκάδες ονόματα του λαϊκού τραγουδιού και της νυχτερινής διασκέδασης. Στα χρόνια αυτά συνέχισε να γράφει και κάποια τραγούδια τα οποία, όμως, έδινε περιστασιακά σε τραγουδιστές που εκείνος εκτιμούσε.
«Γεια σου Παλαιολόγου με τις πενιές σου» Το επιφώνημα αυτό, ή κάποιο παρεμφερές, ακούστηκε κάμποσες φορές στους δίσκους. Στα μέσα της δεκαετίας του 60 από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, αργότερα από τον Παναγιώτη Μιχαλόπουλο και τα τελευταία χρόνια, συχνά πυκνά, από τον Στέλιο Καζαντζίδη, που όποτε του δινότανε η ευκαιρία, πάνω σε κάποιο ταξίμι ή σόλο, χαιρότανε να προσφωνεί τους σολίστες μουσικούς. Τον Λευτέρη Ζέρβα, τον Τάκη Σούκα, τον Κώστα Σταματάκη και πριν απ’ όλους τον Γιάννη Παλαιολόγου.

Βαρύ μέταλλο
Στην εποχή που εμφανίστηκε ο Γιάννης Παλαιολόγου, ο κανόνας του μπουζουκιού και ο δεξιοτεχνικός του χαρακτήρας, κατά κάποιο τρόπο, μοιάζει να είχαν, ήδη, δοθεί. Για τους περισσότερους μπουζουξήδες, και όσους αγαπάνε και βλέπουνε από μέσα το λαϊκό τραγούδι, είναι κορυφαίος. Για όσους έχουν μάθει να ακούνε το μπουζούκι σαν μαντολίνο, μάλλον πέφτει πολύ βαρύς κι ανατολίτης. Ο Παλαιολόγου ήταν heavy metal μπουζουξής.
Από μια άποψη, ο χαρακτήρας του μοιάζει να επηρεάστηκε από τον ήχο των νυχτερινών κέντρων με τις υψηλές εντάσεις, την ενέργεια και τη γενικότερη φυσιολογία που έχει το τραγούδι σε αυτούς τους χώρους. Κι άλλοι, όμως, έπαιζαν εκεί. Πιστεύω το αντίθετο συνέβη. Νομίζω, ότι εκείνος «άλλαξε» τον τρόπο του μπουζουκιού, τουλάχιστον σε αυτή τη χωροχρονική φάση του, μετά το 70. Και όπως το μπουζούκι χρωστάει στον Μάρκο και στον Χιώτη (για διαφορετικούς λόγους) έτσι, τηρουμένων των αναλογιών, χρωστάει τη νεότερη φάση του στον Παλαιολόγου. Όσο κι αν σε πολλούς δεν αρέσει ή το βρίσκουν τραβηγμένο, κόμισε κάτι καινούριο. Δέχομαι, ότι αυτό το στυλ μπορεί να μην αρέσει, όμως, από μια εποχή και μετά οι μπουζουξήδες που βγήκαν – και οι περισσότεροι, βεβαίως, αντιλήφθηκαν το όργανο μέσα από την σύγχρονη παραγωγή και έκφρασή του – πάτησαν, περισσότερο και κατ’ ανάγκη, πάνω σε αυτόν, παρά σε οποιονδήποτε άλλον.
Μετά το 62-63 βγήκαν σημαντικοί μπουζουξήδες, ο Παλαιολόγου, όμως, είναι ένας από τους, ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, που προσθέσανε κάτι στη μυθολογία του οργάνου, από μια εποχή και μετά. Δεν είναι τυχαίο το ότι έπαιξε σε αρκετά τραγούδια του Χρ. Νικολόπουλου (Μεταξύ τους υπήρχε αλληλοεκτίμηση και σχέση συνεργασίας. Άλλωστε, στις συνθέσεις του Νικολόπουλου με τον Καζαντζίδη Το αγριολούλουδο, Φίλε μου καλέ, Γυρίζω απ’ τη νύχτα, Η καρδιά μου ας όψεται, Την Παρασκευή το βράδυ, Κάτω απ’ το πουκάμισό μου, Κάψτε-κάψτε την καρδιά μου, Οι αισθηματίες, Πέντε πάνω πέντε κάτω, Άργησα να σε γνωρίσω κ.α. συμμετέχει και ο Παλαιολόγου).
Φινάλε
Τα τελευταία 35 χρόνια δημιούργησε, αυτό που λέμε, σχολή. Πολλοί τον μελέτησαν. Κι όπως συμβαίνει, κατά κανόνα, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι λιγότερο ταλαντούχοι ανέδειξαν, αρνητικά, μόνο όσα ταίριαζαν στην ηχητική εντύπωση και στο χαρακτήρα της νυχτερινής κατάστασης. Σε αυτούς οφείλεται ο χαρακτηρισμός – και όχι στον αντίποδα των όσων είπαμε παραπάνω – του λεγόμενου «βρώμικου» παιξίματος που ρίζωσε στις πίστες και στα σκυλάδικα. Εκείνος, τα είχε όλα. Τα παιξίματά του, τα ταξίμια του, δεν έμοιαζαν με κανενός άλλου. Κάποιες στιγμές – όταν τον άκουγες, κυρίως, ζωντανά – είχες την εντύπωση ότι παίζει ένα κράμα από ούτι και μπουζούκι. Πιστεύω, ότι ήταν το μυστικό του. Σε αυτό συνέτεινε η μακρόχρονη παραμονή του στην Αμερική, όπου βρέθηκε με ουτίστες και κυρίως τους άκουσε στα μικτά συγκροτήματα της 8ης λεωφόρου και των 29 δρόμων και αφομοίωσε στοιχεία από αυτή την τεχνοτροπία και την κουλτούρα. Έτσι, όταν το 1970 γύρισε από την Αμερική, για πολλούς, ήταν καλύτερος και πιο εξελιγμένος απ’ ότι όταν έφυγε. Με την αποχώρηση του φαίνεται να έσβησε και μια εποχή που το λαϊκό τραγούδι, μπορεί να μην ήτανε στις μεγάλες δόξες του, είχε όμως ακόμη τα «κυβικά» του και μια δυναμική και αδρότητα που φεύγοντας άνθρωποι αυτής της «κοπής» το παίρνουν μαζί τους για πάντα, αφήνοντας την μακρινή ανάμνησή του να τυραννάει όλους εκείνους που οι νύχτες τους έμειναν ορφανές, χωρίς «βαριά» μπουζούκια και φωνές, χωρίς γούστα και ωραία. «Γεια σου Γιαννάκη Παλαιολόγου».

Διαβάστε περισσότερα

Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων από το Μπλόκο Κεφαλόβρυσου.

Συνέλευση πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 04/02 στο Μπλόκο Κεφαλόβρυσου σχετικά με τον προγραμματισμό των κινητοποιήσεων. Κατά την συνέλευση έγινε ενημέρωση από τους εκπροσώπους του Μπλόκου που συμμετείχαν στη συνέλευση της Κατερίνης . Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων είναι μονόδρομος σύμφωνα και με την εισήγηση της Πανελληνίας Συντονιστικής και έτσι μετά από εισήγηση της Συντονιστικής Επιτροπής, ομόφωνα αποφασίστηκαν τα παρακάτω:

• Μηχανοκίνητη πορεία διαμαρτυρίας από τον Κόμβο Κεφαλόβρυσου και κατάληψη του ΟΠΕΚΕΠΕ Μεσολογγίου, την Παρασκευή 05/02 και ώρα 10:30.
• Αποκλεισμός του Κόμβου την Παρασκευή 05/02 από 17:00 έως 22:00
• 24ωρος αποκλεισμός του κόμβου κεφαλόβρυσου από το Σάββατο 06/02 ώρα 12:00 έως την Κυριακή 07/02 και ώρα 12:00.

Ευχαριστούμε τους ιδιοκτήτες μικρών φορτηγών δημόσιας χρήσης καθώς και τους πρατηριούχους για την σημερινή παρουσία και συμπαράσταση τους στο Μπλόκο Κεφαλόβρυσου.

Διαβάστε περισσότερα

Το πρώτο κολπικό χάπι κάνναβης για τους πόνους της περιόδου είναι στη αγορά

Mια κάψουλα που περιέχει ιατρική κάνναβη είναι το πιο πρόσφατο προϊόν που εμφανίστηκε στην αγορά. Αυτή την εβδομάδα, ένα κολπικό χάπι με κανναβινοειδή κυκλοφόρησε στην αγορά της Καλιφόρνια από τη Foria.
Το Dubbed Foria Relief , είναι κολπικό υπόθετο, βασισμένο στις κύριες ουσίες της ιατρικής κάνναβης και είναι σχεδιασμένο για να διευκολύνει τους πόνους της περιόδου και τις κράμπες.
Φτιαγμένο από βούτυρο κακάο εμποτισμένο με ένα μείγμα από THC και CBD, το υπόθετο μεγέθους ταμπόν έχει ως στόχο να “μεγιστοποιήσει τη μυϊκή χαλάρωση και την ανακούφιση του πόνου”, χωρίς να προσφέρει ψυχοδραστικές συνέπειες.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι περισσότερο από το 84% των γυναικών βιώνουν κράμπες κατά τη διάρκεια της περιόδου τους, σύμφωνα με μια μελέτη στο περιοδικό Journal of Pain Research, μια νέα θεραπεία θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή πολλών ανθρώπων.
O ιδρυτής της Foria, Mathew Gerson δήλωσε: “Αυτό το φυτικό φάρμακο έχει μια μακρά πολιτιστική ιστορία της χρήσης ως φυσικό βοηθός στην ελάφρυνση των συμπτωμάτων που σχετίζονται με την έμμηνο ρύση. Η προώθηση των δραστηριοτήτων αυτών σε μορφή υπόθετου είναι μια φυσική επιλογή”.
“Η πρόθεσή μας είναι να μοιραστούμε τις ισχυρές φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού αυτού, αξιοποιώντας τις σύγχρονες τεχνικές. Η πυελική περιοχή περιέχει περισσότερους υποδοχείς κανναβινοειδών από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος εκτός από τον εγκέφαλο. Επειδή το χάπι εισάγεται μέσα στον κόλπο, δραστηριοποιείται κατ “ευθείαν στην περιοχή του πόνου και προφανώς οι παρενέργειες θα είναι ελάχιστες.”
Επί του παρόντος, τα χάπια είναι διαθέσιμα μόνο από τα φαρμακεία στην Καλιφόρνια, αλλά θα είναι σύντομα διαθέσιμα στο Κολοράντο. Μπορούν να αγοραστούν online – £30 για τέσσερις κάψουλες.
Η ιδέα της χρήσης κάνναβης για τους πόνους της περιόδου δεν είναι νέα. Στην πραγματικότητα , η βασίλισσα Victoria χρησιμοποιούσε κάνναβη για να αντιμετωπίζει τις κράμπες της.
http://www.dailystar.co.uk/real-life/491025/Cannabis-weed-vagina-mecidinal-marijuana-health-period-pain
legalit

Διαβάστε περισσότερα

Απόφαση Πανελλήνιας Συνέλευσης Συντονιστικών Επιτροπών των Κινητοποιημένων Αγροτών

Στη Πανελλήνια Συνέλευση Συντονιστικών Επιτροπών συμμετείχαν εκπρόσωποι του Μπλόκου Κεφαλόβρυσου, όπου συζητήθηκαν εκτενώς το μέλλον των κινητοποιήσεων και οι δράσεις των επόμενων. Στο τέλος της διαδικασίας συστάθηκε 9μελης επιτροπή στην οποια μετέχει εκπρόσωπος του Μπλόκου Κεφαλόβρυσου.

Αμέσως μετά συντάχτηκε η παρακάτω ανακοίνωση:

Η Πανελλήνια Συνέλευση Συντονιστικών Επιτροπών των κινητοποιημένων     Αγροτών που συνήλθε στην Κατερίνη στις 3/2/2016  με συμμετοχή 63 μπλόκων αποφάσισε:
1. Παραμονή στις αρχικές θέσεις όπως αυτές έχουν καταγραφεί στην συνάντηση της Σίνδου όπου ρητά και κατηγορηματικά ζητείται άμεση ανάκληση των προσχεδίων νόμου για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, για συνάντηση και διάλογο με τον Πρωθυπουργό καθώς επίσης ξεκάθαρη και ρητή θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης για μη ψήφιση και απόρριψη των αναφερομένων προς εισήγηση προσχεδίων νόμου.
2. Κλιμάκωση περαιτέρω της κινητοποίησης με πολύωρους αποκλεισμούς των εθνικών οδών, αεροδρομίων, λιμανιών καθώς και 24ωρο αποκλεισμό από τις 12.00 π.μ. του Σαββάτου έως 12.00 π.μ. της Κυριακής.
Αποφασίστηκε ακόμη, λόγω τις πανελλαδικής  24ωρης απεργίας στην οποία θα μετέχουν και ο πρωτογενής τομέας, να παραμείνουν ανοιχτές οι εθνικές οδοί, λιμάνια, αεροδρόμια για διευκόλυνση και ομαλή μεταφορά και μετακίνηση στους τόπους των συγκεντρώσεων.

​(Ο κόμβος Κεφαλόβρυσου θα κλείσει 18:00 εως 22:00)​.

3. Συνεχίζοντας απαρέγκλιτα την αρχική προσπάθεια για πλήρη ενοποίηση και ενιαίας κατεύθυνσης του αγώνα όλων των μπλόκων, συστάθηκε επιτροπή η οποία θα παραστεί στη συνάντηση της Νίκαιας στις 07/02/2016 καθώς και όπου αλλού χρειαστεί να παραστεί.

Παροντες στη διαδικασια ηταν:
1. Μπλόκο τελωνείου Νίκης 2. Μπλόκο Κεφαλόβρυσου Αιτωλικού
3. Μπλόκο Αμύνταιο-Πύργος
4. Μπλόκο Πολυμύλου
5. Μπλόκο Γρεβενών
6. Μπλόκο Καλονερίου
7. Μπλόκο Νεάπολης
8. Μπλόκο Καστοριάς
9. Μπλόκο Δεσκάτης
10. Μπλόκο Κατερίνης
11. Μπλόκο Αιγινίου
12. Μπλόκο Εξοχής Δράμας
13. Μπλοκο Κοκκινογείων Δράμας
14. Αλιευτικός Σύλλογος Βόλου
15. Αλιευτικός Σύλλογος Πιερίας
16. Αλιευτικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης
17. Μπλόκο Δρόγου Δομοκού
18. Μπλόκο Αεροδρομίου – Αν. Θεσσαλονίκης
19. Μπλόκο Αφιδνών
20. Μπλόκο Χαλκηδόνας
21. Μπλόκο Κερδυλλίων
22. Μπλόκο Παγγαίου
23. Μπλόκο Κομοτηνής
24. Μπλόκο Χρυσούπολης
25. Μπλόκο Ορεστιάδας – Καστανέων
26. Μπλόκο Κάστρου
27. Μπλόκο Παλαιού Λεβέντη
28. Μπλόκο Αλαμάνας
29. Μπλόκο Λιβανάτες
30. Μπλόκο 90
31. Μπλόκο Ερυθρών
32. Μπλόκα Γοματίου – Ιερισού – Χαλκιδικής
33. ΟΕΒΕΛ
34. Μπλόκο Κρυσταλλοπηγής
35. Μπλόκο Ευζώνων
36. Μπλόκο Δοξάτου
37. Μπλόκο Δερβενίου
38. Μπλόκο Ρόδου
39. Παν. Σύλλογος Αγροτικών Θεμάτων
40. Μπλόκο Πράσινα Φανάρια
41. Μπλόκο Γιαννιτσών
42. Μπλόκο Αλεξάνδρειας
43. ΣΕΚ
44. ΠΟΦΕΕ
45. Μπλόκο Ισθμού
46. Μπλόκο Χανιών 1
47. Μπλόκο Χανίων 2
48. Μπλόκο Ρεθύμνου
49. Μπλόκο Μεσσαράς 1
50. Μπλόκο Μεσσαράς 2
51. Μπλόκο Αρκαδοχωρίου
52. Μπλόκο Κάμπου Μεσσαράς
53. Μπλόκο Λασιθίου 1
54. Μπλόκο Λασιθίου 2
55. Μπλόκο Αχαρνών
56. Μπλόκο Τεμένους
57. Πανελλήνια Συντονιστική Επιτροπή Αγροτών
58. Μπλόκο Θεσπρωτίας - Ηγουμενίτσας
59. Μπλόκο Κήπων
60. Μπλόκο Ιάσμου
61. Μπλόκο Δοϊράνης
62. Πανελλήνια Ομοσπονδία Παραγωγών Λαϊκών Αγορών
63. Πανελληνία Ένωση Νέων Αγροτών (Π.Ε.Ν.Α.)

Διαβάστε περισσότερα

Τι ρόλο παίζει η διαφορά μορφωτικού επιπέδου σε ένα ζευγάρι

Πολλή συζήτηση γίνεται σχετικά με το αν παίζει ρόλο η διαφορά μορφωτικού επιπέδου σε ένα ζευγάρι. Έχει τελικά σημασία για να είναι μια σχέση επιτυχημένη. Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε με τους ορισμούς. Η συνέχεια και οι απαντήσεις θα δοθούν στο τέλος από μόνες τους.

Παιδεία είναι μια διαδικασία αγωγής που στοχεύει στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου του ατόμου.

Μόρφωση είναι μια διαδικασία ώστε να αποκτήσει μορφή "το μυαλό μας", και ιδία (δική μας αντίληψη) για τα πράγματα. Οι ανωτέρω ορισμοί είναι του Μπαμπινιώτη. Πάμε να αναλύσουμε τώρα τι θέλει να πει ο… ποιητής.

Τη μόρφωση την αποκτούμε μέσα από σχολεία, πανεπιστήμια, μελέτη κλπ, και έχει σαν στόχο ένα πτυχίο που να αποδεικνύει τις γνώσεις μας. Πέρα από αυτό, οι παλιοί έλεγαν "κοίτα να μορφωθείς για να μη σε πιάνει κορόιδο κανένας στη ζωή σου, να καταλαβαίνεις τι σου γίνεται" επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι όσο μορφώνεται ο άνθρωπος, τόσο αναπτύσσεται η κρίση του.

Στην παιδεία, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και χρονοβόρα. Η παιδεία ξεκινά από το σπίτι και την οικογένεια, συνεχίζεται στο σχολείο, στις παρέες, και δεν σταματά ποτέ. Η παιδεία είναι σύστημα αξιών και άνοδος του πνευματικού επιπέδου. Έτσι ένας άνθρωπος "του Δημοτικού’ μπορεί να έχει παιδεία, ένας "μορφωμένος" όμως, δεν έχει παιδεία απαραίτητα. Αυτή την αποκτάς διαβάζοντας καλά βιβλία, και συναναστρεφόμενος ανθρώπους που έχουν παιδεία. Τόσο απλά και τόσο δύσκολα.

Ας έρθουμε τώρα στο αρχικό ερώτημα. Νομίζω έχει απαντηθεί. Οι σύντροφοι πρέπει να έχουν κοινό σύστημα αξιών και παιδείας. Έτσι θα λύσουν προβλήματα και θα πορευτούν παράλληλα με σεβασμό και αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως των γνώσεων και δεξιοτήτων τους.

Πηγή – Σόνια Ηλιαρείζη – Κοινωνιολόγος

Διαβάστε περισσότερα

Νόμπελ Ειρήνης βαμμένα με αίμα 0

Όποιος γλυτώνει έναν άνθρωπο από ένα δάκρυ, υψώνει ένα μέτρο το μπόϊ της ανθρωπότητας.

Νίκος Μόττας*

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για τα νόμπελ ειρήνης και την πρόταση να βραβευτούν με αυτό έλληνες κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου (για την αυτοθυσία και την αλληλεγγύη τους απέναντι σε πρόσφυγες-μετανάστες), αξίζει να κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση. Μια ανασκόπηση σε παλαιότερους- γνωστούς και μη εξαιρετέους- αποδέκτες των περήφημων βραβείων της ομώνυμης νορβηγικής ακαδημίας.
Για να δούμε, εν τέλει, τι είναι στην πραγματικότητα τα Νόμπελ ειρήνης: Αντιπροσωπεύουν πράγματι αυτό που πρεσβεύει το όνομα τους, δηλαδή επιβράβευση όσων παλεύουν για την ειρήνη, ή αποτελούν διαφημιστικό τρικ-όπλο στη φαρέτρα όσων παίζουν πολιτικά και διπλωματικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών;
Βλέποντας κάποιος τα ονόματα των παραληπτών των βραβείων νόμπελ ειρήνης, από το 1901 μέχρι και σήμερα, θα διαπιστώσει ένα πράγμα: πως τα εν λόγω βραβεία έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, για «ξέπλυμα» εγκληματιών πολέμου, για τον «καθαγιασμό» ιμπεριαλιστικών σφαγείων.
Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Το 1953 το βραβείο απονέμεται στον αμερικανό πολιτικό (Εξωτερικών και Άμυνας) και Στρατηγό Τζορτζ Μάρσαλ. Ο Μάρσαλ, μεταξύ άλλων, έμεινε γνωστός για το περίφημο σχέδιο που φέρει το όνομα του (Σχέδιο Μάρσαλ) και το οποίο αποτελούσε «Δούρειο Ιππο» του αμερικανικού καπιταλισμού, για την υπονόμευση του σοσιαλιστικού συστήματος και γενικά του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και για τη μεγαλύτερη διείσδυση των αμερικανικών μονοπωλίων στον ευρωπαϊκό χώρο. Πέραν τούτου, να θυμήσουμε πως (και) με την υπογραφή του Τζ.Μάρσαλ (τότε Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ), πάρθηκε η τελική απόφαση για ρήψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τον Αύγουστο του 1945. Με λίγα λόγια, ο νομπελίστας ειρήνης Στρατηγός Μάρσαλ υπήρξε ένας εκ των πρωταιτίων του πλέον βάρβαρου ιμπεριαλιστικού εγκλήματος του 20ου αιώνα.
Το 1973 αποδέκτης του βραβείου νόμπελ ειρήνης είναι ο Χένρι Κίσινγκερ. Για τον εν λόγω αμερικανό πολιτικό τα πολλά λόγια περιττεύουν. Εκ των θεωρητικών της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ μεταπολεμικά, το όνομα του Κίσινγκερ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με μια σειρά εγκλημάτων πολέμου: από τις ιμπεριαλιστικές αιματοχυσίες σε Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος και Μπαγκλαντές, μέχρι την σκοτεινή του ανάμειξη τη δεκαετία του ’70 στη Χιλή, την Κύπρο και στο ανατολικό Τιμόρ της Ινδονησίας. Ο Κίσινγκερ, λοιπόν, έχει τόση σχέση με την ειρήνη – και την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης- όση σχέση είχαν με τη δημοκρατία οι δικτατορίες που ο ίδιος, ως ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, στήριξε: Πινοσέτ, ελληνική Χούντα, Χόρχε Βιδέλα, Σουχάρτο κλπ.

• Το 1975 το βραβείο απονέμεται στον ρώσο αντιφρονούντα, φυσικό στο επάγγελμα, Αντρέι Ζαχάρωφ. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1983, το Νόμπελ ειρήνης κερδίζει ένας άλλος…«αντιφρονούντας», ο πολωνός Λεχ Βαλέσα. Οι δύο περιπτώσεις βράβευσης των εν λόγω κυρίων δεν είναι διόλου τυχαίες: Και οι δύο, απο διαφορετικά μετερίζια ο καθένας, υπονόμευσαν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στήριξαν αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις (στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης) και συνέβαλαν στην επικράτηση της αντεπανάστασης – και τελικά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης- στις χώρες τους. Να θυμήσουμε πως, μεταξύ άλλων, ο Ζαχάρωφ υπήρξε εκ των υποστηρικτών του ανοιχτά ακροδεξιού, αντικομμουνιστή συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζτενίτσιν, ενώ το 1968 τάχθηκε υπέρ της περιβόητης «Άνοιξης της Πράγας» και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Το 1990 – «για τον ηγετικό του ρόλο στη διαδικασία ειρήνευσης στον κόσμο»– το νόμπελ απονέμεται στο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Πριν ακόμη ξεκινήσει καριέρα ως διαφημιστής πίτσας και γυρολόγος-ομιλητής αμερικανοευρωπαϊκών φόρουμ, ο θλιβερός αυτός ανθρωπάκος πρόλαβε και πήρε βραβείο ειρήνης. Το ρόλο του εν λόγω κυρίου θα ήταν εντελώς περιττό να τον αναφέρουμε. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε πως η αδιαμφισβήτητη συμβολή του στην επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ δεν πήγε χαμένη – αντιθέτως, ανταμείφθηκε με ένα νόμπελ ειρήνης και δαφνοστεφανώθηκε ποικιλοτρόπως από το διεθνή ιμπεριαλισμό (π.χ. βραβείο Ελευθερίας «Ρόναλντ Ρίγκαν» το 1992).

• Το 2007 το νόμπελ ειρήνης πηγαίνει στα χέρια του Αλ Γκορ. Ο λόγος της απονομής ήταν η προσπάθεια του Γκορ να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τις λεγόμενες κλιματικές αλλαγές, την προστασία του περιβάλλοντος κλπ. Για όσους δεν θυμούνται, ο Γκορ δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο ούτε η δράση του περιορίστηκε ιστορικά σε θέματα οικολογικού ακτιβισμού. Από το 1993 έως το 2001 διετέλεσε 45ος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Κλίντον. Ο Αλ Γκορ, λοιπόν, που τιμήθηκε κι’ αυτός με νόμπελ ειρήνης ήταν δεύτερος τη τάξει σε μια κυβέρνηση που – ως ηγέτιδα της ΝΑΤΟϊκής συμμορίας- αιματοκύλλησε τη Γιουγκοσλαβία, σκορπώντας το θάνατο με βόμβες ραδιενεργού απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αποτέλεσμα: περισσότεροι από 2.500 νεκροί άμαχοι, 12.500 τραυματίες, 13.000 σέρβοι πολίτες που μέχρι σήμερα αγνοείται η τύχη τους.

Το 2009 ήταν σειρά του Μπαράκ Ομπάμα να βραβευτεί με το νόμπελ ειρήνης. Το πότε και πως ο πρόεδρος Ομπάμα συνέβαλε στους σκοπούς της ειρήνης στον κόσμο είναι κάτι που, ενδεχομένως, μόνο η επιτροπή που τον βράβευσε μπορεί να μας εξηγήσει. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι αμειλικτη. Ως πρόεδρος, ο νομπελίστας ειρήνης Ομπάμα συνέβαλε τα μέγιστα στο ΝΑΤΟϊκό σφαγείο της Λιβύης, με αποτέλεσμα 10.000 νεκρούς αμάχους, περισσότερους από 50.000 τραυματίες, 4.000 αγνοούμενους και ανυπολόγιστες καταστροφές. Ήταν ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα που, ενώ προεκλογικά υπόσχονταν να βάλει τέλος στον πολυετή ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ, τον Ιούνη του 2014 διέταξε νέα εισβολή αμερικανών πεζοναυτών με πρόσχημα την απειλή του Ισλαμικού Κράτους. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια της αμερικανικής κυβέρνησης στην Συρία και το ρόλο της στο αιματηρό ουκρανικό πραξικόπημα, τότε μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε την συμβολή του προέδρου Ομπάμα στους σκοπούς της ειρήνης.

• Αν δεν έφταναν όλα τα παραπάνω, το 2012 η επιτροπή των βραβείων ήρθε να δώσει ένα τελειωτικό χτύπημα στην αξιοπιστία του νόμπελ ειρήνης. Το οποίο απονεμήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι, η ΕΕ της ενεργό συμμετοχής σε δεκάδες ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ) βραβεύτηκε για την συμβολή της στην ειρήνη. Πρόκειται για την ίδια ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων, των 80 εκατομ. πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας, την Ευρώπη της λιτότητας, της καπιταλιστικής ζούγκλας, την Ευρώπη των μνημονίων, των συμφωνιών του Μάαστριχτ, της Λισαβώνας, της Νίκαιας κλπ. Στην ΕΕ-φρούριο που, όταν δε βουλιάζει σκοπίμως σαπιοκάραβα γεμάτα πρόσφυγες στη Μεσόγειο, τους αφήνει να πνίγονται μόνοι τους στο Αιγαίο, στη Λαμπεντούζα και αλλού. Σε αυτήν την ΕΕ απονεμήθηκε νόμπελ ειρήνης!

Με βάση τα παραπάνω γίνεται σαφές το εξής: το βραβείο νόμπελ ειρήνης με οποίο έχουν τιμηθεί εγκληματίες πολέμου, μακελλάρηδες και τυχοδιώκτες της διεθνούς πολιτικής δεν αποτελεί τίτλο τιμής, αλλά μάλλον μια φθηνή υποκρισία.
Οι γιαγιάδες και ο ψαράς της Λέσβου, οι εκατοντάδες απλοί κάτοικοι των ελληνικών νησιών, που έδειξαν με αγνό τρόπο στοιχειώδη ανθρωπιά, καλοσύνη και αλληλεγγύη απέναντι στης «γης τους κολασμένους» δεν έχουν ανάγκη τα  νόμπελ ειρήνης – δεν έχουν ανάγκη από βραβεία βουτηγμένα στο αίμα, την υποκρισία και την πολιτική σπέκουλα.
Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κάτι που δεν χωρά σε τυποποιημένες βραβεύσεις και ανταμοιβές. Έκαναν πράξη αυτό που έγραφε ο μέγας Ρίτσος: Όποιος γλυτώνει έναν άνθρωπο από ένα δάκρυ, υψώνει ένα μέτρο το μπόϊ της ανθρωπότητας.
* υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.
atexnos

Διαβάστε περισσότερα

Κορνήλιος Καστοριάδης – μεταρρύθμιση ή μετασχηματισμός;

Απόσπασμα από το βιβλίο Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα (τόμος ΙΙΙ – Θουκυδίδης, η ισχύς και το δίκαιο). Σεμινάριο της 19ης Δεκεμβρίου 1984 σ.113-118 (εκδόσεις Κριτική)
_________________________________________________________________
Προτού προχωρήσω περισσότερο, θα ήθελα να σταθώ σε ένα ζήτημα που συζητιέται εδώ και πάνω από έναν αιώνα και γενικά παρουσιάζεται με τη μορφή διλήμματος: μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Στο πρόταγμα μιας αυτόνομης κοινωνίας που έχω κατά νου, η μετάβαση σε αυτή την κοινωνία συνεπάγεται ριζικό μετασχηματισμό. Μέχρι πού φτάνει αυτός ο μετασχηματισμός; Λέω ευθύς εξαρχής ότι το ερώτημα είναι παραπλανητικό αν διατυπωθεί ως απλά αντίθεση μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης. Όπως σημείωνα πρόσφατα, αν ισχυριστούμε ότι μια αλλαγή δεν είναι ποτέ «ριζική» με την έννοια της tabula rasa, διατυπώνουμε μάλλον μια τεράστια κοινοτοπία και μάλιστα ταυτολογία. Τέλος πάντων· καλύτερα όμως να το λέμε. Σε τελική ανάλυση, χρειάστηκε να έρθει ο Husserl – ύστερα από 2.500 χρόνια φιλοσοφίας – για να διατυπωθεί μια εντυπωσιακά κοινότοπη ιδέα, ότι δηλαδή η συνείδηση είναι συνείδηση κάποιου πράγματος, ότι δεν υπάρχει σκέψη χωρίς αντικείμενο της σκέψης μου. Κάθε μετασχηματισμός, όσο ριζικός κι αν είναι, θα είναι πάντα ένας μετασχηματισμός ή, αν προτιμάτε, μια «μεταρρύθμιση» της κοινωνίας, δεδομένου ακριβώς του γεγονότος ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια tabula rasa. Θα υπάρχουν, παραδείγματος χάριν, πάντοτε κάποια συγκεκριμένα άτομα – έτσι όπως είναι διαμορφωμένα από την προηγούμενη κοινωνία, τα οποία μιλούν μια γλώσσα που προϋπήρχε και η οποία, παρά τους μετασχηματισμούς που μπορεί να υποστεί, εξακολουθεί να μεταφέρει σημασίες της προηγούμενης περιόδου -, τα άτομα δε αυτά θα εισάγουν αυτό τον ριζικό μετασχηματισμό, ο οποίος επομένως δεν θα είναι ποτέ απολύτως ριζικός, ἀπλώς ριζικός, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης. Κατά μια άλλη έννοια, βεβαίως, έχω ήδη υπενθυμίσει ότι θα ήμασταν άθλιοι σοφιστές αν προσποιούμασταν ότι ξεχνάμε τις τεράστιες διαφορές που υφίστανται ανάμεσα σε ένα σύστημα όπου ο βασιλιάς της Γαλλίας παίρνει με το συμβούλιό του την τάδε απόφαση, η οποία τροποποιεί τις αρμοδιότητες κάποιου τοπικού κοινοβουλίου, και σε όσα συμβαίνουν στη Γαλλία ανάμεσα στο 1789 και το 1795, η ανάμεσα στην  επί αιώνες αλληλοδιαδοχή των φαραωνικών δυναστειών και σε όσα είδαμε να διαδραματίζονται στην αρχαία Ελλάδα. Προφανώς, στοχεύουμε σε μια διαφορά αυτή της τάξεως, και ο ριζικός μετασχηματισμός που αναζητάμε είναι αυτού του τύπου. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μπορεί να υπάρξει αυθεντικός και εξίσου ριζικός μετασχηματισμός τέτοιου τύπου προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: όχι προς την εγκαθίδρυση μιας αυτόνομης κοινωνίας, αλλά προς την επάνοδο ή μάλλον την άνοδο μιας ανήκουστης μέχρι στιγμής στην ιστορία κατάστασης ετερονομίας. Ας μη μιλήσουμε εδώ για την περίπτωση της Ρωσίας, η οποία είναι πολύ περίπλοκη από αυτή την άποψη. Ας αναλογιστούμε όμως τον αναμφίβολα ριζικό μετασχηματισμό ο οποίος ξεκινά στη Γερμανία μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 1933 και δεν συνιστά επιστροφή στο παρελθόν· η κατάσταση ετερονομίας που δημιουργήθηκε στη Γερμανία υπό το ναζιστικό καθεστώς είναι ένα καινούργιο ιστορικό ζώο. Είναι επομένως προφανές ότι το ζήτημα δεν συνίσταται στο να προσδώσουμε θετικό πρόσημο στην ιδέα του ριζικού μετασχηματισμού αυτή καθαυτή. Μιας και μιλάμε για κοινοτοπίες, ας δούμε κατά πρώτον για ποιον μετασχηματισμό πρόκειται. Ας μάθουμε να δυσπιστούμε απέναντι στις λέξεις και ας προσπαθήσουμε να προσέχουμε πάντα το περιεχόμενο.
Και αν πούμε πως στην πραγματικότητα κάθε μετασχηματισμός, όσο ριζικό κι αν τον φανταζόμαστε, θα συνιστά κατά μία έννοια πάντοτε μεταρρύθμιση, πρέπει τότε να εξετάσουμε τι εννοούμε με τον όρο μεταρρύθμιση. Και εδώ επίσης πρέπει να μάθουμε να ξεπερνάμε την πολιτικάντικη πολιτική, όπου πίσω από το σύνολο σχεδόν των «μεταρρυθμίσεων» που εξαγγέλλονται δεν υπάρχει τίποτε, ή κάποιες εντελώς δευτερεύουσες αλλαγές του υπάρχοντος συστήματος. Η Γαλλία μας έδωσε, μετά το Μάη του 1981, ακόμα ένα διαφωτιστικό παράδειγμα με τις «μεταρρυθμίσεις» που εισήγαγε η σοσιαλιστική πλειοψηφία, ιδιαίτερα με την εθνικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων. Σε πρώτη προσέγγιση, μπορούμε να πούμε ότι η εθνικοποίηση ή μή των επιχειρήσεων είναι μια επιλογή ελάχιστα σημαντικότερη από το αν θα βαφτεί η πρόσοψη των κεντρικών γραφείων τους πράσινη, κίτρινη, ροζ ή μαύρη. Φυσικά, αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι δεν πρόκειται για το ίδιο εντελώς πράγμα· η γραφειοκρατία των μάνατζερ που διηύθυνε την Rhone-Poulec – όντας λίγο πολύ διορισμένη με κοοπτασία, πλην ελάχιστης παρέμβασης του ιδιωτικού κεφαλαίου – γίνεται στο εξής γραφειοκρατία των μάνατζερ διορισμένη από τους σοσιαλιστές. Αυτό δημιουργεί θέσεις για εξαδέλφια, κομματικούς παράγοντες, ειδικούς, ακόμα και για τους πιστούς ψηφοφόρους του κόμματος κ.λπ. Η εν λόγω τροποποίηση, όμως, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε πορεία προς μια αυτόνομη κοινωνία, και αφορά μόνο τον καταμερισμό της εξουσίας και των αργομισθιών μεταξύ αυτών οι οποίοι αποτελούν λίγο πολύ τα προνομιούχα και κυρίαρχα στρώματα.
Ας επανέλθουμε λοιπόν στο πρόβλημα των μεταρρυθμίσεων. Το ζήτημα του μετασχηματισμού του θεσμισμένου συστήματος, ενός μετασχηματισμού ο οποίος αφενός στην πράξη και αφετέρου, όπως είδαμε, καταρχήν, δεν μπορεί να είναι παρά μερικός, παραπέμπει σε δύο άλλα ουσιώδη ζητήματα. Πρώτα απ’ όλα: άραγε προβαίνοντας σε αυτούς τους μετασχηματισμούς, στοχεύουμε πράγματι στον ριζικό μετασχηματισμό του συστήματος; Καταλαβαίνουμε σαφώς ότι όλο το ζήτημα έγκειται σε αυτό το «πράγματι» και ότι οι πολιτικάντικοι κυριακάτικοι λόγοι δεν θα μας δώσουν την απάντηση. Κι έπειτα: αυτές οι επί μέρους τροποποιήσεις συνιστούν όντως τροποποιήσεις και όχι στάχτη στα μάτια (όπως όσα έγιναν στη Γαλλία μετά το 1981); Μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε, και πράγματι αναρωτιόμαστε συχνά, αν το υπάρχον σύστημα μπορεί να τις αφομοιώσει και να τις χρησιμοποιήσεις προς όφελός του. Η απάντηση στην τελευταία αυτή ερώτηση είναι τις περισσότερες φορές εκ των προτέρων απροσδιόριστη και, εν πάση περιπτώσει, απροσδιόριστη τη στιγμή κατά την οποία λαμβάνουν χώρα οι μετασχηματισμοί ή που γίνεται αγώνας για αυτούς. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν όλες οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που απέσπασε η εργατική τάξη χάρη στους αγώνες της στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος: η αύξηση μισθών, η μείωση του χρόνου εργασίας, η ίδια η κοινωνική ασφάλιση κ.λπ. Διότι θα μπορούσε κανείς να αντιληφθεί – όπως το έχω κάνει ήδη εγώ -, όλη την ιστορία του καπιταλισμού και των εργατικών αγώνων, από κάποια στιγμή κι έπειτα, ως ιστορία του τρόπου με τον οποίο οι αγώνες επέτρεψαν στον καπιταλισμό να επιβιώσει, παρά τα φαινόμενα και αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν όλοι όσοι συμμετείχαν. Αυτοί ακριβώς οι αγώνες, βελτιώνοντας το επίπεδο ζωής και μειώνοντας το χρόνο εργασίας, επέτρεψαν στο σύστημα να διευρύνει εξαιρετικά τις εσωτερικές του αγορές και ταυτοχρόνως να απορροφήσει την τεράστια αύξηση της παραγωγής, αλλιώς θα κατέρρεε μέσα από κρίσεις υπερπαραγωγής. Παρένθεση: πέρα από τη συγκυρία, μία από τις προϋποθέσεις του στοιχείου που αποκαλούν εδώ και μερικά χρόνια «κρίση» στη Δύση, είναι ασφαλώς το γεγονός ότι, ενώ μέσα σε έναν αιώνα οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας μειώθηκαν από τις 72 στις 40, στον αιώνα που τελειώνει, η διάρκεια της εβδομάδας εργασίας δεν άλλαξε καθόλου και δεν επετεύχθη η απορρόφηση της τεράστιας αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι αυτοί οι αγώνες οι οποίοι βεβαίως δεν διεξήχθησαν από τους εργάτες με αυτόν το στόχο, είχαν ως αποτέλεσμα την επιβίωση του καπιταλισμού – και δεν είναι λάθος. Αυτό όμως δεν αρκεί για να τους κρίνει κανείς. Ωστόσο, υπήρξαν κάποια ρεύματα – όπως κάποτε η περίπτωση των μπορντιγκιστών, αν και δεν ήταν οι μόνοι – τα οποία απέρριπταν μετά βδελυγμίας τις κοινωνικές ασφαλίσεις διότι ήταν απλώς ένα μέσο που επέτρεπε στο κεφάλαιο να διατηρεί σε καλή κατάσταση το εργατικό δυναμικό προκειμένου να το εκμεταλλεύεται καλύτερα. Μή γελάτε, πρόκειται για πράγματα που έχουν γραφτεί ξεκάθαρα, ενώ υπάρχουν απολύτως ειλικρινείς αγωνιστές που έφαγαν ξύλο υποστηρίζοντας τέτοιου είδους θέσεις. Αυτοί οι αγωνιστές τηρούσαν ενίοτε την ίδια στάση απέναντι σε απλές μισθολογικές αυξήσεις. Εξάλλου, η συντριπτική πλειονότητα των επαναστατών εργατών αγωνιστών, των επαναστατών συνδικαλιστών ή των κομμουνιστών με την καλή έννοια του όρου, προτού η λέξη αρχίσει να σημαίνει αυτό που ξέρουμε, υποστήριζαν τις αυξήσεις των μισθών με τη σκέψη ότι κάθε αύξηση που αποσπούσαν έφερνε ένα πλήγμα στο καπιταλιστικό σύστημα, αντί να βλέπουν ότι χάρη σε αυτό ακριβώς μπορούσε το σύστημα να επιβιώσει – πράγμα που στο τέλος κατάλαβαν θέλοντας και μη και οι ίδιοι οι καπιταλιστές.
Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις στις οποίες το ερώτημα αν οι μεταρρυθμίσεις μπορούν ή όχι να απορροφηθούν από το υπάρχον σύστημα και να χρησιμοποιηθούν από αυτό απλώς δεν στέκει. Θέλω να πω ότι όσο μερικές και να είναι αυτές, μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε ευνοϊκά, ανεξάρτητα από κάθε άλλη θεώρηση. Μια τέτοια περίπτωση είναι, παραδείγματος χάριν, η εκπαίδευση ή, για συντομία, η αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού παγκοσμίως. Και εδώ ακόμη έχουμε ολόκληρη σειρά «υπερ-αριστερών» επιχειρημάτων όπως: το κεφάλαιο χρειάζεται εξειδικευμένο εγγράμματο εργατικό δυναμικό και αν στέλνουν τα παιδιά των εργατών και των αγροτών στο σχολείο, το κάνουν για να τα εκμεταλλευτούν αποτελεσματικότερα στη συνέχεια. Πράγμα που είναι εντελώς άσχετο με το ζήτημα. Διότι το ουσιώδες είναι ότι μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν γράμματα, υπό τις σημερινές συνθήκες και με όλες τις άλλες παραμέτρους να παραμένουν κατά τα άλλα ίδιες – όρος αρκετά βαρύς -, είναι προτιμότερη από μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι αγράμματοι. Είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα το για ποια εκπαίδευση μιλάμε, ποιο είναι το περιεχόμενό της, ποιες είναι οι μέθοδοί της κ.λπ. Αρκεί να ακούσει κανείς τους υπουργούς Παιδείας για να καταλάβει ότι δεν έχουν άλλη απάντηση επί του θέματος, εκτός από το να λένε: πρέπει το σχολείο να μεταδίδει μάθηση. Ιδού τί είχα να πω προς το παρόν για το θέμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση».

Διαβάστε περισσότερα

Το πρωτόκολλο του Λονδίνου και άλλα φιλομοναρχικά παραμύθια

Λίγο αργότερα, ο Καποδίστριας δολοφονείται στο Ναύπλιο…

Σοφία Σπανού

3 Φεβρουαρίου του 1830, oι «Μεγάλες Δυνάμεις»  Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία υπογράφουν το ‘Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους’ (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830).
Ήταν η πρώτη επίσημη, διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος και όχι φόρου υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όριζε ότι θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός, ενώ άφηνε απέξω ένα μεγάλο τμήμα της Στερεάς, με αποτέλεσμα το νέο κράτος να περιέχει περιείχε λιγότερο από το ένα τρίτο των ελλήνων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Ωστόσο στη Συνθήκη οριζόταν ότι πολίτευμα του ελληνικού κράτους θα ήταν η μοναρχία και παρεχόταν στις Δυνάμεις το δικαίωμα εκλογής του βασιλιά χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός (σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρωτόκολλου:  «η ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας»).
Έτσι για τη θέση του μονάρχη οι συμβαλλόμενες χώρες επέλεξαν τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξκοβούργου  (μετέπειτα Βασιλιά του Βελγίου). Ο Λεοπόλδος, προκειμένου να αποδεχθεί τον θρόνο, διεκδίκησε δυναμικά τη διεύρυνση των ελληνικών συνόρων σε όρια πέρα από αυτά που ήταν διατεθιμένες να αποδεχτούν οι Μεγάλες Δυνάμεις, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε παραίτηση.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί τον Καποδίστρια για την παραίτηση του Λεοπόλδου, υποστηρίζοντας ότι παραπληροφόρησε επίτηδες τον υποψήφιο βασιλιά της χώρας προκειμένου να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση.

Η συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας.

Λίγο αργότερα, ο Καποδίστριας δολοφονείται στο Ναύπλιο από μέλη της μανιάτικης οικογένειας Μαυρομιχάλη. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η χώρα περνάει σε πλήρη αναρχία.
Ως λύση σε αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις επιλέγουν τον ανήλικο Όθωνα, δευτερότοκο γιο του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου του Α’, ως βασιλιά της Ελλάδας. Η ελέω Θεού, Μεγάλων Δυνάμεων και λοιπών Βαυαρών αυλοκολάκων, μοναρχία θα διαρκέσει 30 χρόνια, αλλά αυτό είναι μια άλλη (πικρή) ιστορία.

Διαβάστε περισσότερα

”Ο Μονόλογος ενός κλόουν” – by Nikos LeFou Pierrot Ziakas

Ο θίασος ετοιμάζεται, πιάσε την πρώτη σειρά, καθυστερεί ένα τρένο να περάσει και μας αφήνει γκρεμισμένους σε μια καρέκλα, βάζεις το δάχτυλο στην τρύπα κάτω απο το σαγόνι για να πειστείς πως υπάρχει, το φανάρι δεν ανάβει πράσινο απόψε, κολλημένος κορνάρεις νευριασμένα στο τίποτα, σηκώνεις τις διαβάσεις να σε διαβάσεις απο κάτω, μόνο βήματα που έρχονται, βήματα που γίνονται, βήματα που απομακρύνονται, πάντα και όλα μ’ ένα βήμα, σιγά σιγά τα σπίτια χαμηλώνουν ολοένα και περισσότερο τα φώτα, σε κάποια σβήνουν τελείως, πήδηξαν στο κενό ουρλιάζοντας “Χρεόγραφα”, τα ειδοποιητήρια έρχονται με το πιστοποιητικο θανάτου απο τον Δήμο, παρατάς το αμάξι στη μέση του δρόμου, πηγαίνεις ξυπόλυτος απο τις γραμμές των τυφλών, γερνάει το βλέμμα και συνηθίζει στο γκρίζο, όταν με κοιτάς βλέπεις μια ρωγμή σε παρατημένο κτίριο, όταν σε κοιτάζω εγώ βλέπω μια παιδική χαρά χωρίς χαμόγελα, σκέτο τσιμέντο, είδες τελικά πόσο μοιάζουμε;

Τελευταία σειρά στον Μικρόκοσμο, πάλι την ίδια παράσταση να δω ελπίζοντας να γράψεις αλλιώς το τέλος ( μην πετάγεσαι εσύ ), μια μητέρα γδέρνει το στήθος της, είχε μια κόρη στην αγκάλια, τότε αποφάσισαν να την πούνε “Κύμα”, στα ανώνυμα νεκροταφεία γράψτε πάνω απο το ”απεβίωσε” το όνομα “Αιγαίο”, ίσως έτσι μάθουμε γιατί επιπλέουμε ενώ κολυμπάμε στις καλοκαιρινές διακοπές μας, γυρίζει το μυαλό μου, γρατζουνάω τους τοίχους, ρίχνω γροθιές στο μυαλό και καπνίζω με μανία, αναβοσβήνω τα φώτα, θέλω να σου πω πως δεν είσαι μόνος ,αν το δεις κι εσύ αναβόσβησε πίσω, να ακούσω το “κλίκ” απο το πορτατίφ σου κι όχι ακόμα μια απασφάλιση όπλου, στις ειδήσεις είπαν πως δεν ήταν πυροβολισμοί απλώς σκασμένα κόκκινα μπαλόνια μες στα σπίτια, θα ζήλευε λες ο Πόλοκ τόσο κόκκινο σε τοίχο ;

Τόση ώρα στο σανίδι δεν γελάει κανείς σας, τόσα αστεία, τόσες ρίψεις απο πολυκατοικίες, πέντε μέρες ακόμα και θα…
( σταμάτα εσύ, σταμάτα ρεζίλι γίνεσαι )
αφού λοιπόν δεν σας άρεσε η παράσταση βάλτε ράμματα στο στόμα και πηδήξτε απο την έξοδο κινδύνου, εμείς θα συνεχίσουμε το σόου κι αν δεν μας δει κανείς πες πως ήταν απλώς ένας κλόουν!”

Διαβάστε περισσότερα

Χρόνης Μίσσιος:Το νόημα της ελευθερίας

“Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.”

Το νόημα της ελευθερίας

Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.
Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του.
Νομίζω πως το πιο κρίσιμο πρόβλημα, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας.
Οι άνθρωποι δε θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του.

Το νόημα του συστήματος

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

Δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.
Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα.
Τώρα, αν σκεφτεί κάποιος, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος και μάλιστα ιδιοφυής, ένα εξαιρετικό μυαλό, που μετέχει της παιδείας του εικοστού πρώτου αιώνα, αφού αποφοιτήσει να πάει σε μια πολυεθνική και να κάνει έρευνα για μικροβιολογικούς, χημικούς ή άλλους πολέμους; Αυτό είναι ακατανόητο!
Χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα για να αποδείξει ότι αυτό που συντελείται σήμερα, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία; Διότι αν αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος είχε αποκτήσει πραγματικά κάποια παιδεία, δεν θα πήγαινε να διαθέσει τις γνώσεις του για να κάνει έρευνες για χημικούς πολέμους ή για το πώς η εξουσία θα υποδουλώσει π.χ. στην Αφρική για μια ακόμη φορά αυτούς τους λαούς, μέσα από τους οποίους πέρασε η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου και τους κατάπνιξε!

Η “κωλοεφεύρεση” που τη λένε ρολόι

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την.
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα.
Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ… Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Η κορυφαία πολιτική μάχη

Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.
Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.
Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε “άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα”. Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.

“Τολμάτε ρε!”

Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Απορρίψτε τις σκοπιμότητες.
Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο, τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.
Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος.
Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, “είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε”.

Ο μόνος δρόμος

Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.
Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο…  Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Νεκροταφείο «αξιόλογων » ελληνικών κυβερνήσεων…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ 

Κάποιες φορές οι λέξεις, αντί να προσδιορίζουν και να ξεκαθαρίζουν νοήματα χρησιμοποιούνται ακριβώς για το αντίθετο: για να δημιουργήσουν σύγχυση και να καλύψουν απώτερους στόχους. Για παράδειγμα η λέξη  «αξιολόγηση» σύμφωνα με το λεξικό σημαίνει «την ενέργεια ή το αποτέλεσμα του «αξιολογώ», δηλαδή τον προσδιορισμό της αξίας , της σημασίας και της ποιότητας ενός πράγματος με καθορισμένα κριτήρια». Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο η αξιολόγηση από τους θεσμούς σημαίνει την καθοδήγηση της εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης για την υλοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών.
Από το γεγονός αυτό ωστόσο, προκύπτει ένα βασικό πρόβλημα: στις δυτικές δημοκρατίες την αξιολόγηση των κυβερνήσεων δεν την κάνουν  τεχνοκράτες-επόπτες (ξένων) συμφερόντων. Η αξιολόγηση προκύπτει ως αποτέλεσμα των εκλογών και έκφραση της λαϊκής βούλησης.
Με πιο απλά λόγια, η ελληνική κυβέρνηση – αυτή και οι προηγούμενες—έχοντας υπογράψει το (τρίτο) μνημόνιο έχει εκχωρήσει το δικαίωμα ελέγχου των πράξεων της στους υπαλλήλους των δανειστών. Δεν είναι, όμως οι δανειστές αυτοί που εκλέγουν τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ή μήπως, τελικά, είναι…;
Παρακολουθώντας  κανείς την πορεία των ελληνικών κυβερνήσεων  που εκφυλίστηκαν από το 2010 προσπαθώντας να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν μέσω των μνημονίων αντιλαμβάνεται πως η μόνη σταθερή παράμετρος των 6 τελευταίων χρόνων είναι οι απαιτήσεις των δανειστών, οι οποίες εύκολα μπορούν να συνοψιστούν:

• Δημοσιονομικός έλεγχος
• Πολιτικός έλεγχος
• ξεπούλημα

 Οι περικοπές μισθών και συντάξεων, οι μόνιμες φοροεπιδρομές, οι περικοπές δαπανών στην υγεία, την παιδεία και γενικότερα στις παροχές που διασφαλίζουν έναν ελάχιστο κοινωνικό ιστό και πάνω απ όλα ο έλεγχος του μηχανισμού εσόδων του ελληνικού κράτους, είναι σταθερή επιδίωξη των δανειστών και όρος απαράβατος για να αξιολογήσουν θετικά την όποια εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση έχουν απέναντί τους. Μέσα απ αυτές τις διαδικασίες, άλλωστε, εξασφαλίζουν την επιστροφή των τοκοχρεολυσίων και την ανακύκλωση επ άπειρον του ελληνικού χρέους.
Βασικό συμπληρωματικό μέλημα των δανειστών προκειμένου να εισπράξουν τα πανοτόκια των δανείων τους είναι το απρόσκοπτο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το οποίο μάλιστα εμφανίζεται ως εκσυγχρονιστική διαδικασία. Στο πλαίσιο αυτού του ξεπουλήματος, «δωρίστηκαν» στο γερμανικό δημόσιο  (FRAPORT) τα κερδοφόρα και με μεγάλες μελλοντικές προσδοκίες κέρδους  ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια, ενώ εκχωρήθηκε με αντίτιμο όσο κοστίζει ένα καράβι το υπόλοιπο του λιμανιού του Πειραιά. Για τη συνέχιση αυτής της διαδικασίας, η οποία προβλέπει το ξεπούλημα των νερών (ύδρευσης και υδροηλεκτρικών) σιδηροδρόμων, δρόμων, και υπόλοιπων μεγάλων λιμανιών, οι δανειστές, προκειμένου να αξιολογήσουν θετικά την ελληνική κυβέρνηση, ζητούν νέο θεσμικό πλαίσιο απόλυτου ελέγχου (από αυτούς) του μηχανισμού (ταμείου) ιδιωτικοποιήσεων.
Είναι προφανές ότι για να ολοκληρωθεί μια τέτοιου τύπου αξιολόγηση και για να λάβει η κυβέρνηση ικανοποιητικό βαθμό από τους αξιολογητές της προϋποθέτει την απώλεια της εμπιστοσύνης του λαού που με τις εκλογές της έδωσε την εξουσία.
Κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις επιχείρησαν μάταια να αξιολογηθούν θετικά διατηρώντας  ταυτόχρονα και την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας. Το μάταιο αυτής της προσπάθειας, μάλλον δεν το έχει αντιληφθεί ακόμη η σημερινή κυβέρνηση της χώρας καθώς εμφανίζεται αποφασισμένη να χαρακτηριστεί «αξιόλογη» από τους δανειστές, ικανοποιώντας κάθε απαίτησή τους.
Πιθανότατα, αν καταφέρει να αξιολογηθεί θετικά από τους επόπτες, η κυβέρνηση θα κερδίζει κάποιους μήνες ζωής, μέχρι οι επόπτες να  προλάβουν να «χτίσουν» το επόμενο «αξιόλογο» για αυτούς κυβερνητικό σχήμα.
topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα