Ο κίνδυνος της ερημοποίησης και της ξηρασίας: Το 30% της Ελλάδας απειλείται

Πάνω από 100 χώρες του κόσμου πλήττονται σοβαρά από την μετατροπή των εύφορων εδαφών σε έρημο, ενώ στην Ελλάδα το ένα τρίτο των εδαφών υπόκειται σε υψηλό δυνητικό κίνδυνο ερημοποίησης. Η ερημοποίηση είναι η υποβάθμιση της γης σε ξηρές, ημι-άνυδρες και ύφυγρες περιοχές. και προκαλείται κυρίως από ανθρώπινες δραστηριότητες και κλιματικές αλλαγές, ενώ δεν αναφέρεται στην επέκταση των υπαρχόντων ερήμων. Αυτό συμβαίνει επειδή τα ξηρά οικοσυστήματα, τα οποία καλύπτουν πάνω από το ένα τρίτο του κόσμου, είναι εξαιρετικά ευάλωτα σε υπερεκμετάλλευση και ακατάλληλη χρήση γης. Η φτώχεια, η πολιτική αστάθεια, η αποψίλωση των δασών, η υπερβόσκηση και οι κακές αρδευτικές πρακτικές μπορούν να υπονομεύσουν την παραγωγικότητα της γης.

Οι αριθμοί λένε πως έως το 2025 περισσότεροι από 1,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα έρθουν αντιμέτωποι με το πρόβλημα της παντελούς έλλειψης νερού, ενώ τα δυο τρίτα του πλανήτη θα ζουν με την αγωνία της εξάντλησης των αποθεμάτων. Επίσης, η ερημοποίηση θα προκαλέσει περισσότερους θανάτους από κάθε άλλη φυσική καταστροφή και εξαιτίας του φαινομένου περισσότεροι από 135 εκατομμύρια άνθρωποι θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Αν υπάρχει μια σημαντική διαφορά με το παρελθόν αυτή είναι η ταχύτητα με την οποία εκδηλώνεται το φαινόμενο. Και σε αυτή την ιλιγγιώδη ταχύτητα πρωτεύοντα ρόλο έχει ο άνθρωπος.

Η 17 Ιούνη έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης και της Ξηρασίας με στόχο την προώθηση της ευαισθητοποίησης του κοινού σχετικά με τις διεθνείς προσπάθειες για την καταπολέμηση της απερήμωσης. Η μέρα είναι μια μοναδική στιγμή για να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι η ουδετερότητα της υποβάθμισης της γης είναι εφικτή μέσω της επίλυσης προβλημάτων, της ισχυρής συμμετοχής της κοινότητας και της συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα.

Ακόμη πιο συγκεκριμένα αυτές τις στιγμές, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η κατάσταση με τον COVID-19. Οι δράσεις που βασίζονται στη σαφή κατανόηση των δικαιωμάτων και των ευθυνών της διαχείρισης της γης μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της κατάρρευσης του COVID-19 αντιμετωπίζοντας έναν από τους πρωταρχικούς περιβαλλοντικούς μοχλούς των αναδυόμενων επιδημιών μολυσματικών ασθενειών. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση της ανθεκτικότητας των συστημάτων τροφίμων και νερού, μπορεί να συμβάλλει στη μείωση των επιπτώσεων της πανδημίας στην παγκόσμια φτώχεια και την επισιτιστική ανασφάλεια.

Σήμερα, το σύνθημα «υγιής γη = υγιείς άνθρωποι», ενώ το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης και της Ξηρασίας για το 2020 είναι «Τροφή, διατροφή, ίνα - Οι σχέσεις μεταξύ κατανάλωσης και Γης». Το φετινό μήνυμα επικεντρώνεται στην επισιτιστική ασφάλεια, καθώς εστιάζει στις σχέσεις γης, παραγωγής και κατανάλωσης και στα αειφορικά πρότυπα παραγωγής και κατανάλωσης.

Καθώς οι πληθυσμοί γίνονται μεγαλύτεροι, πλουσιότεροι και πιο αστικοί, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ζήτηση για γη για παροχή τροφίμων, ζωοτροφών και ινών για ρούχα. Εν τω μεταξύ, η υγεία και η παραγωγικότητα της γης μειώνεται κι επιδεινώνεται από την κλιματική αλλαγή.

Για να έχει αρκετή παραγωγική γη για να καλύψει τις απαιτήσεις δέκα δισεκατομμυρίων ανθρώπων έως το 2050, ο τρόπος ζωής πρέπει να αλλάξει και τα άτομα να ενημερωθούν για τον τρόπο μείωσης των προσωπικών τους επιπτώσεων. Τα τρόφιμα, οι ζωοτροφές και οι ίνες πρέπει επίσης να ανταγωνίζονται τις αναπτυσσόμενες πόλεις και τη βιομηχανία καυσίμων. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η γη μετατρέπεται και υποβαθμίζεται με μη βιώσιμους ρυθμούς, καταστρέφοντας την παραγωγή, τα οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα

Παράλληλα, τα τρόφιμα, οι ζωοτροφές και οι ίνες συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή, με περίπου το ένα τέταρτο των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου να προέρχονται από τη γεωργία, τη δασοκομία και άλλες χρήσεις γης. Η παραγωγή ενδυμάτων και υποδημάτων προκαλεί το 8% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, ποσοστό που προβλέπεται να αυξηθεί σχεδόν 50% έως το 2030.

Με τις αλλαγές στη συμπεριφορά των καταναλωτών και των εταιρειών και την υιοθέτηση αποτελεσματικότερου σχεδιασμού και βιώσιμων πρακτικών, θα μπορούσε να υπάρχει αρκετή γη για να καλύψει τη ζήτηση. Εάν κάθε καταναλωτής αγοράσει προϊόντα που δεν υποβαθμίζουν τη γη, οι προμηθευτές θα μειώσουν τη ροή αυτών των προϊόντων και θα στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στους παραγωγούς και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής.

Τι λένε οι αριθμοί

Υπολογίζεται ότι συνολικά 3.200.000.000 άνθρωποι επηρεάζονται από την υποβάθμιση της γης, ενώ το ⅓ των τροφίμων που παράγεται κάθε χρόνο χάνεται ή σπαταλάται, τη στιγμή που 821.000.000 ανθρωποι υποσιτίζονται.

Παγκοσμίως το 70% της γης φαίνεται να έχει επηρεαστεί από την ανθρώπινη δραστηριότητα και το 33% της γεωργικής γης υποβαθμίζεται. Την ίδια στιγμή 80% του συνόλου της γεωργικής γης χρησιμοποιείται για βοσκοτόπια και παραγωγή ζωοτροφών, ενώ 80 φορές περισσότερη γη απαιτεί η παραγωγή βοειού κρέατος στην Ευρώπη από ότι απαιτείται για την παραγωγή δημητριακών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η βιομηχανία της μόδας καταναλώνει 90 δισ. κυβικά μέτρα νερό ετησίως, ενώ το 5% όλων των εκπομπών αερίων προέρχεται εκεί. Και η ατομική ευθύνη παίζει τον ρόλο της σε αυτό, καθώς η ποσότητα των ρούχων που αγοράστηκαν ανά άτομο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυξήθηκε 40% σε λίγες μόνο δεκαετίες.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι το 34% των εδαφών της χώρας διατρέχει υψηλό, το 49% μέτριο και το 17% χαμηλό κίνδυνο ερημοποίησης. Η χώρα δοκιμάζεται συνεχώς από καταστροφικές πυρκαγιές, ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα, πλημμελή ορθολογική διαχείριση εδάφους και υδάτων, προώθηση βιομηχανικής κλίμακας ενεργειακών και τουριστικών υποδομών.

Η ανατολική Πελοπόννησος θεωρείται σήμερα υψηλού κινδύνου. Στο κόκκινο βρίσκονται ακόμη όλα τα νησιά του Αιγαίου, καθώς και τμήματα της Στερεάς Ελλάδας και της Εύβοιας, καθώς και της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Θράκης, όπως και η Κεντρική και η Νοτιοανατολική Κρήτη.

Το Εθνικό Σχέδιο για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης (ΚΥΑ 99605/3719/2001) παραμένει τύπος κενός, χωρίς ουσιαστική εφαρμογή. Η εθνική και Κοινοτική περιβαλλοντική νομοθεσία εφαρμόζεται αποσπασματικά, ή παραβιάζεται κατάφορα. Ο πρόσφατος περιβαλλοντικός νόμος (4685/2020) δεν αναφέρεται καν στην υποβάθμιση γης/ερημοποίηση. Αντίθετα, επιτρέπει καταστροφικές δραστηριότητες ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές.

Μέχρι το 2050 η θερμοκρασία στην Ελλάδα θα μπορούσε να αυξηθεί κατά 2 βαθμούς Κελσίου με 18% λιγότερες βροχοπτώσεις. Οι περίοδοι ξηρασίας μπορεί να γίνουν πιο συχνές και πιο έντονες ενώ η “επαναφόρτιση” του υδροφόρου ορίζοντα, στον οποίο βασίζεται η Ελλάδα, θα συνεχίζει να μειώνεται.
Πρόβλημα ίσως να αντιμετωπίσει τα επόμενα 30 χρόνια και η Αθήνα, σύμφωνα με την αύξηση της ζήτησης να κινείται σε ρυθμούς 6% τον χρόνο όχι μόνο λόγω της αύξησης του πληθυσμού αλλά και λόγω της αύξησης των σπιτιών με “διψασμένους” κήπους.

Διαβάστε περισσότερα

Στο διεθνές το μαγαζί…

Πώς γίνεται μια τόσο αριστερή, ριζοσπαστική έως και κομμουνιστική (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου) κυβέρνηση, σαν του ΣΥΡΙΖΑ, να έκανε πως δε βλέπει την κερδοσκοπία επιχειρηματιών και κρατικών λειτουργών, να στήνει παρακρατικά μαγαζάκια, να κατευθύνει την κατά τα άλλα ανεξάρτητη δικαιοσύνη;

Διονύσης Μαλαπέτσας

«Στο Διεθνές το Μαγαζί πίναν παρέα δυο χαζοί και λέγαν τα δικά τους.
Λέγαν για τους πολιτικούς πως μοιάζουν σαν τους ποντικούς που τρώνε τα παιδιά τους.
Στο Διεθνές το Μαγαζί γίνανε φέσι οι χαζοί κι ελέγανε πως φτάνει,
πως κάθε πόλεμο στη γη τον κάνουν οι λαθρέμποροι και οι βιομηχάνοι.
Στο Διεθνές το Μαγαζί γελούσανε οι δυο χαζοί και λέγανε αστεία,
λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις αν θέλεις να γελά κανείς λέγε Δημοκρατία.
(…)
Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη θα βλέπαμε άσπρη μέρα…»

Αυτά έλεγε ο Κώστας Χατζής, σε στίχους του Γιάννη Παπανικολόπουλου, πίσω το 1974. Ας δούμε τώρα τι έλεγε για ένα άλλο διεθνές μαγαζί ο τότε υπουργός και νυν βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, κύριος Νίκος Παππάς:

«…ο Παπαγγελόπουλος εντάξει, έχει τη δική του ατζέντα και αυτό το σημείο το δικό σου.. Μαθαίνω για ποιον είναι, αλλά το σημείο το δικό σου είναι που γίνεται το conflict… Ότι με τη δική του ατζέντα κάμπτει την ατζέντα του μαγαζιού. Εγώ δεν είμαι αφελής. Ξέρω, καταλαβαίνω, οσμίζομαι, μαθαίνω ότι κάποιοι βγάζουνε λεφτά. Λεφτά! Πολλά λεφτά, δε μιλάμε τώρα για… βγάζουνε λεφτά! Και αυτό μπορούμε να κάνουμε ότι δεν το είδαμε. Το no go είναι όταν η ατζέντα τους κάμπτει την ατζέντα του μαγαζιού. (…) Μεγάλε, εάν κρίνουμε ότι το μαγαζί το βοηθάς, μπορείς να είσαι εδώ και να κάνεις και το outsourcing το δικό σου ας πούμε. Ναι, αλλά, το να έρθεις και να βάλεις στο μαγαζί μας ατζέντα που δεν έχουμε επιλέξει, η οποία μας δημιουργεί και δυσκολίες, ε, όχι ρε! Κάτσε ρε!»

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί τμήμα της απομαγνητοφώνησης του διαλόγου που είχαν οι κύριοι Παππάς και Μιωνή σε καφετέρια στην Κύπρο, στις 21 Μάη 2016. Ολόκληρη η συζήτηση έχει τεράστιο ενδιαφέρον και είναι πλήρως διαφωτιστική, κάνοντας ξεκάθαρη την ύπαρξη ενός ισχυρού παρακρατικού οργανισμού, τότε που κυβερνούσε η «Αριστερά», απόγονο του παρακράτους των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Ο κύριος Νίκος Παππάς, μέλος της ΚΕ και της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, νυν βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας και τότε υπουργός Επικρατείας μιλάει με έναν μεγαλοεπιχειρηματία με αφορμή την υπόθεση Novartis και η συνομιλία τους αυτή μας δίνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες και γεννά φλέγοντα ερωτήματα.

Πληροφορίες για το πώς βλέπουν το κράτος οι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί, που έλαβαν την εντολή του λαού να κυβερνήσουν, φορώντας μάλιστα τον αριστερό, σοσιαλιστικό, ριζοσπαστικό έως και κομμουνιστικό μανδύα ή έστω μαντηλάκι στο πέτο (έτσι δεν είναι κύριε Κατρούγκαλε;). Ορίστε λοιπόν η οπτική τους. Το κράτος είναι το μαγαζί τους, έχει την ατζέντα του, η οποία συνυπάρχει με πολλές άλλες, όσο αυτές οι ατζέντες είναι παράλληλες και βοηθούν το μαγαζί τους. Ο καθένας μπορεί να βγάζει πολλά λεφτά -όπως λέει ο κύριος Παππάς- και κανείς δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει, καθώς η «αριστερή» κυβέρνηση θα κάνει πως δεν το είδε. Εάν και εφόσον υπάρξει σημείο καμπής στις δύο ατζέντες, τότε και μόνον τότε θα επέμβει το κράτος στην κερδοσκοπία των υπολοίπων.

Η υπόθεση Novartis είναι διεθνής, πολύ παλιά και πολύ πλατιά, μα πάνω από όλα πολύ βρώμικη. Ήταν το περίφημο βέλος στη φαρέτρα του ΣΥΡΙΖΑ όταν κυβερνούσε, για να ροκανίσει το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας και εν τέλει μεταλλάχθηκε σε μπούμερανγκ που γύρισε για να χτυπήσει το ΣΥΡΙΖΑ, με περισσότερη φόρα, καθώς η Νέα Δημοκρατία είχε τον τρόπο να τη ‘βγάλει καθαρή’. Ωστόσο δεν είναι αυτό το ζήτημα του άρθρου. Εξάλλου δεν τρέφουμε αυταπάτες πως θα πέσει ποτέ άπλετο φως στην υπόθεση αυτή, η οποία όσον αφορά στην Ελλάδα και κατά το (γαλάζιο) ήμισυ έχει μπει πλέον στο αρχείο.

Οι ερωτήσεις που προκύπτουν όμως από το διάλογο αυτό παραμένουν πολλές. Πρώτα και κύρια με ποιο δικαίωμα οι κρατικοί λειτουργοί, οι εντολοδόχοι και υπηρέτες του λαού της χώρας (αυτό έχουν ορκιστεί στο Σύνταγμα, να υπηρετούν το λαό και να υπερασπίζουν τα συμφέροντά του) καταχρώνται την εξουσία τους και μετατρέπουν το κράτος σε μαγαζί τους;

Η δεύτερη ερώτηση είναι τι είδους οικονομική ατζέντα έχει αυτό το μαγαζί που έστησαν και με ποιους συναλλάσσεται το μαγαζί για να πραγματοποιήσει την ατζέντα του; Επίσης με ποιο δικαίωμα κάθε κρατικός λειτουργός έχει τη δική του κερδοσκοπική ατζέντα, όπως αναφέρει ο κύριος Παππάς πως είχε ο κύριος Δημήτρης Παπαγγελόπουλος (ή Μίμης, ή Ρασπούτιν) τέως υπουργός δικαιοσύνης; Αλήθεια ποιος τον αποκαλούσε Μιμάκο και Ρασπούτιν; Α, ναι σωστά, η Ράικου και ο Σαμαράς.

Η τρίτη ερώτηση είναι πώς δύναται ο υπουργός να συνομιλεί με επιχειρηματίες, σε άτυπες προσωπικές συναντήσεις που οργανώθηκαν από ξένους πρωθυπουργούς (βλέπε «Μπίμπι»  ή Μπέντζαμιν Νετανιάχου) και που αφορούν μεταξύ άλλων στο σχεδιασμό γεωστρατηγικών και πολιτικών συνεργασιών με άλλες χώρες, το Ισραήλ στην προκειμένη, όπως εύστοχα σχολίασε σήμερα και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος; Τι από όλα αυτά γνώριζε ο «Αλέξης» και τότε πρωθυπουργός της χώρας και τι ακριβώς θα έλεγε ο κύριος Τσίπρας στην επικεφαλής της Εισαγγελίας Διαφθοράς, κα Ελένη Τουλουπάκη, όταν την καλούσε στο γραφείο του κατόπιν παραινέσεως του κυρίου Παππά; Τι πρέπει να υποθέσουμε εδώ, ότι θα της ζητούσε να θάψει στοιχεία και αποδείξεις ή να βάλει ολόκληρες δικογραφίες στο αρχείο; Απλώς αναρωτιέμαι, σύμφωνα με αυτά που διαβάσαμε και ακούσαμε από τη συνομιλία των κυρίων Παππά και Μιωνή. Τις απαντήσεις θα τις δώσει ο εισαγγελέας που διέταξε σήμερα την προκαταρκτική εξέταση.

Και τέλος, η τέταρτη ερώτηση και πιο ρητορική, είναι πώς γίνεται μια τόσο αριστερή, ριζοσπαστική έως και κομμουνιστική (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου) κυβέρνηση να κάνει πως δε βλέπει την κερδοσκοπία επιχειρηματιών και κρατικών λειτουργών, να στήνει παρακρατικά μαγαζάκια, να κατευθύνει την κατά τα άλλα ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Πού τα είδατε γραμμένα αυτά κύριε Παππά και κύριε Τσίπρα, εσείς ω όψιμοι Κομμουνισταί, στον «Ανηφορικό Δρόμο» του Άρη Βελουχιώτη που διαβάζατε κάποτε στα κυβερνητικά έδρανα; Αυτά περιγράφει κύριε Τσίπρα ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή), ή μήπως δεν προλάβατε να το διαβάσετε όλο, όταν ξεσηκώνατε τσιτάτα για την ομιλία του Βίτσα στη Βουλή, στη συζήτηση για τη συμφωνία των Πρεσπών;

Και για να τελειώνουμε, μπορείτε να αλληλοφαγωθείτε όσο θέλετε με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τη στιγμή της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης, στην οποία θα ‘αναγκαστείτε’ να συγκυβερνήσετε, διότι απλά είστε ίδιοι και απαράλλακτοι, άλλωστε για τα δικά σας φαγοπότια, μίλησε σε ένα άλλο Συμπόσιο ο Πλάτωνας: «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει…»

Και μιας που πιάσαμε τα κλισέ και τα τσιτάτα ας θυμηθούμε κι αυτό: Έξι κόμματα, δύο πολιτικές. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην κάλπη, σκεφτείτε ποια πολιτική προτιμάτε, τη διεφθαρμένη, παρακρατική πολιτική που εξυπηρετεί το διεθνές κεφάλαιο, ή το ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού, τα δικά σας!

Διαβάστε περισσότερα

Πώς να πουλήσεις Audi στη Βιρμανία

By Serge Halimi and Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1950 μέχρι εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περνώντας από τη Συνθήκη της Ρώμης και την Κοινή Αγορά, οι αρχιτέκτονες της Ευρώπης είχαν ως δηλωμένους εχθρούς τους τον προστατευτισμό και την εθνική κυριαρχία. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας προκαλεί έκπληξη ότι, ακόμα και σε μία περίοδο όπου η διεθνής οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και η ανεργία εκτινάσσεται, η Ευρωπαϊκή Ένωση ατάραχη προετοιμάζει νέες διευρύνσεις (Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία) και διαπραγματεύεται συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου (Μεξικό, Βιετνάμ). Βρόντηξε την πόρτα πίσω του το Ηνωμένο Βασίλειο; Δεν πειράζει, έρχονται τα Βαλκάνια. Κι αύριο, αν χρειαστεί, θα πει «καλημέρα Ουκρανία»!

Κανείς δεν μπορεί να πείσει έναν εμμονικό να δράσει ενάντια στη φύση του. Και η Ευρώπη έχει εμμονή με την οικοδόμηση μιας μεγάλης αγοράς. Χωρίς σύνορα, τελωνεία ή επιδοτήσεις. Χωρίς νέες εμπορικές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, θα κατέρρεε. Είναι αυτό που ονομάζουμε «θεωρία του ποδηλάτου»: θα πρέπει να κάνουμε πετάλι προς όλο και περισσότερη ενσωμάτωση, αλλιώς θα έρθει η πτώση. Εδώ και καιρό, ο κόσμος που ονειρεύονται οι Βρυξέλλες μοιάζει σαν μια τεράστια ελαιώδη επιφάνεια, ομοιόμορφη, όπου φορτηγά με εμπορεύματα γλιστρούν υπό τους ήχους της Ωδής στη Χαρά.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τα λεγόμενα του Φιλ Χόγκαν, Ευρωπαίου Επιτρόπου για το εμπόριο. Εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού και ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι της Ε.Ε. ζούσαν ακόμα περιορισμένοι, ενώ οι αμερικανοκινεζικές εντάσεις οξύνονταν και η Ουάσιγκτον σαρκάζοντας παραβίαζε την πλειονότητα των εμπορικών κανόνων τους οποίους είχε συνυπογράψει, ακούσαμε τις σκέψεις του για την παγκοσμιοποίηση. Οι οποίες συνοψίζονται στο εξής: δεν αλλάζουμε τίποτα, επιταχύνουμε. Κάποιες εταιρείες του υγειονομικού χώρου θα επαναπατριστούν στη Γηραιά Ήπειρο, πώς άλλωστε να γίνει αλλιώς; «Αλλά αυτό δεν είναι παρά η εξαίρεση», μας προειδοποιεί ο κύριος Χόγκαν (1). Και απευθυνόμενος σε όσους μιλούν για βραχείες αλυσίδες εφοδιασμού και αποανάπτυξη, προειδοποιεί: «Το 2040, το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζει σε απόσταση μικρότερη των πέντε ωρών από τη Βιρμανία (…). Μου φαίνεται προφανές ότι οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα θελήσουν να επωφεληθούν από αυτό το μάννα δραστηριότητας. Το αντίθετο θα ήταν εντελώς ανόητο». Ξέρει, άλλωστε, με τι θα ασχοληθεί τους επόμενους μήνες: «Θα πρέπει να βαθύνουμε τις υπάρχουσες συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου –υπάρχουν με περίπου 70 χώρες– και να προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε και σε νέες».

Αυτήν την στιγμή, οι γραφομανείς διανοούμενοι και τα άρθρα στο dιαδίκτυο παρουσιάζουν άφθονα σχέδια για «την επόμενη μέρα». Είναι ποιητικά, πολυφωνικά, καλοκάγαθα, περίπλοκα, αλληλέγγυα και πολλά άλλα ωραία. Θα μείνουν, ωστόσο, φλύαρα όσο και άχρηστα, όσο δεν τα βάζουν με την αρχιτεκτονική μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών κατέληξε να γίνει μια «παγκοσμιοποίηση σε μινιατούρα» (2). Αφού μπροστά στα μάτια της έγιναν κομμάτια τα εμπορικά πρότυπα που ονειρεύτηκε να επιβάλει σε ολόκληρο τον πλανήτη, λόγω του μεγέθους της αγοράς της, αγκιστρώνεται στον σεβασμό «κανόνων» που είναι και παρωχημένοι και επιβλαβείς. Διότι η πώληση Audi στη Βιρμανία παραμένει το μόνο ιδανικό της, το μοναδικό πολιτιστικό σχέδιο που μπόρεσε να συνδέσει με το όνομά της.

1. «L’Union européenne doit rester ouverte sur le monde», «Le Monde», 8 Μαΐου 2020.
2. Βλ. Henry Farrell, «A most lonely union», «Foreign Policy», Ουάσιγκτον, 3 Απριλίου 2020.

Διαβάστε περισσότερα

Αν το Πεκίνο σταματούσε να αγοράζει το αμερικανικό χρέος

By Dean Baker

 

Η ένταση στις σχέσεις Ουάσιγκτον-Πεκίνου έχει πυροδοτήσει μια ζωηρή συζήτηση για το είδος των «μέτρων» που θα μπορούσαν να πάρουν οι ΗΠΑ ξεκινώντας από τις φοιτητικές βίζες και φτάνοντας μέχρι την αγορά σόγιας. Όμως το πιο εκρηκτικό από αυτά είναι η πρόταση κάποιων ακροδεξιών βουλευτών και πολιτικών σχολιαστών ότι η χώρα θα έπρεπε να παγώσει -μέρος έστω- του 1,1 τρις δολαρίων που η Κίνα κατέχει σε κρατικά ομόλογα. Η συζήτηση δεν είναι καινούργια, επιστρέφουμε σε αυτή με ένα απόσπασμα άρθρου μας που δημοσιεύτηκε το 2010 και που εξετάζει το σενάριο κατά το οποίο η Κίνα θα μποϋκόταρε τα ομόλογα.

BK

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, εδώ και έναν χρόνο τα πνεύματα εξάπτονται στη σκέψη ότι η Κίνα, εκφράζοντας τη δυσφορία της για την εξωτερική πολιτική του προέδρου Ομπάμα, θα μπορούσε να αποφασίσει, ως αντίποινα, να μην αγοράζει πλέον αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Αν πιστέψει κανείς τις σκοτεινές προφητείες πολλών αναλυτών, μια τέτοια κίνηση θα πυροδοτούσε μια χρηματιστηριακή Αποκάλυψη, η οποία θα γονάτιζε την αμερικανική οικονομία (1).

Η κινεζική απειλή αποτελεί βολικό επιχείρημα για να ωθήσει τον Λευκό Οίκο να συγκλίνει περισσότερο προς τη γνωστή δημοσιονομική και νομισματική ορθοδοξία. Ασκεί πίεση ώστε η κυβέρνηση Ομπάμα να εγκαταλείψει τις προσπάθειες για να πετύχει την ανατίμηση του γιουάν σε σχέση με το δολάριο από πλευράς Πεκίνου. Επίσης, το επιχείρημα αποδεικνύεται χρήσιμο για να ζητηθούν περικοπές στα προγράμματα βοήθειας προς τα φτωχότερα στρώματα, με πρώτο το σχέδιο αναμόρφωσης των συντάξεων. Από τη στιγμή που η Κίνα δεν θα «ανακυκλώνει» μέρος των γιγάντιων εμπορικών πλεονασμάτων της απορροφώντας το χρέος των ΗΠΑ, η σύνεση θα υπαγορεύσει τη συγκράτηση του δημοσιονομικού ελλείμματος με κάθε διαθέσιμο μέσο.

Το φάσμα των κινεζικών αντιποίνων κατέχει σήμερα κεντρική θέση στη δημόσια συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και στις δύο περιπτώσεις, επισείεται ένα κόκκινο φόβητρο για να επιβληθούν οι πιο συντηρητικές πολιτικές λύσεις.

Ωστόσο, μεταξύ των δύο περιπτώσεων υπάρχει μία μεγάλη διαφορά. Μολονότι ο φόβος ενός πυρηνικού πολέμου είχε καλλιεργηθεί υπερβολικά (στην πραγματικότητα, οι αντίπαλοι αποδεικνύονταν αρκετά φειδωλοί στις απειλές τους για καταφυγή σε πυρηνικό χτύπημα), το ενδεχόμενο ολοκαυτώματος ήταν σε κάποιο βαθμό πιθανό. Το εντελώς αντίθετο ισχύει, όμως, για την απειλή της κινεζικής εκδίκησης, η οποία έχει επινοηθεί σχεδόν εξ’ ολοκλήρου για τις ανάγκες της πολιτικής διαμάχης. Στην πραγματικότητα, εάν το Πεκίνο σταματούσε να αγοράζει αμερικανικά κρατικά ομόλογα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πλήττονταν. Μπορούμε, μάλιστα, να στοιχηματίσουμε ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ευνοούσε την αμερικανική οικονομία. Για να πεισθεί κανείς, αρκεί να υπενθυμίσουμε κάποιες βασικές οικονομικές αρχές.

Η κεντρική τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών (Fed) και η κινεζική κεντρική τράπεζα αποτελούν τους παράγοντες-κλειδιά της αμερικανικής οικονομίας. Και οι δύο παίζουν περίπου τον ίδιο ρόλο: διοχετεύουν μέρος των τεράστιων ρευστών διαθεσίμων τους στο οικονομικό κύκλωμα, κάνοντας βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις. Η Fed επεμβαίνει συνήθως στις βραχυπρόθεσμες αγορές. Όμως, από τότε που ξέσπασε η κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων (subprime), άλλαξε τακτική, ανοίγοντας τις πιστωτικές στρόφιγγες και προχωρώντας σε μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις. Ο αναπροσανατολισμός αυτός μεταφράστηκε σε μαζικές αγορές αμερικανικών κρατικών ομολόγων και ενυπόθηκων τίτλων.

Η κινεζική κεντρική τράπεζα διοχέτευσε και αυτή, από την πλευρά της, τεράστια ποσά ρευστών διαθεσίμων στο οικονομικό κύκλωμα, προχωρώντας συστηματικά σε βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις. Τη στιγμή που η κρίση εκτίνασσε στα ύψη το αμερικανικό δημοσιονομικό έλλειμμα, η κινεζική κεντρική τράπεζα έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση στα δεκαετή αμερικανικά κρατικά ομόλογα (2). 

Ας υποθέσουμε τώρα ότι η κεντρική τράπεζα της Κίνας διακόπτει απότομα τις επενδύσεις της στο αμερικανικό χρέος, είτε για να τιμωρήσει την κυβέρνηση Ομπάμα, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Σύμφωνα με τις υστερικές κραυγές των μέσων ενημέρωσης, κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αναπόφευκτα κατακόρυφη άνοδο στα αμερικανικά επιτόκια και θα απομάκρυνε κάθε ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης. Το συγκεκριμένο σενάριο τρόμου αγνοεί, όμως, μια απλούστατη λεπτομέρεια : θα μπορούσε η Fed να πάρει τη θέση της κινεζικής κεντρικής τράπεζας και να αγοράσει η ίδια τα αδιάθετα αμερικανικά ομόλογα.

Παρέμβαση της Fed

Στο ενδεχόμενο αυτό, οι ειδικοί που συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση αντιτείνουν εσπευσμένα ότι η ενισχυμένη παρέμβαση της Fed θα προκαλούσε καλπάζοντα πληθωρισμό, την επιστροφή στο «εργοστάσιο που κόβει χρήμα». Πρόκειται για έμμονη ιδέα που δεν έχει βάση. Η υγεία της αμερικανικής οικονομίας εξαρτάται από τον όγκο της διαθέσιμης ρευστότητας, όχι από την προέλευσή της. Μικρή σημασία έχει εάν οι πιστωτικές στρόφιγγες θα είναι της Fed ή της κινεζικής κεντρικής τράπεζας, αρκεί να παραμένουν ανοικτές. Όταν η Κίνα αγοράζει αμερικανικά κρατικά ομόλογα, διατηρεί τα αμερικανικά επιτόκια σε πολύ χαμηλά επίπεδα, χωρίς να προκαλεί πληθωρισμό. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κανείς την πυροδότηση πληθωριστικού φαύλου κύκλου στην περίπτωση που η Fed έπαιρνε τη θέση της κινεζικής κεντρικής τράπεζας.

Οι προφήτες της κινεζικής απειλής διαβεβαιώνουν ότι το Πεκίνο θα συνεχίσει να αγοράζει κινητές αξίες σε δολάρια για να διατηρήσει το κινεζικό νόμισμα σε λογικά επίπεδα. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να τους απαντήσει: «και λοιπόν;». Στην περίπτωση που η πρόβλεψή τους επαληθευόταν, θα βρισκόμασταν απλώς μπροστά σε μια αντιστροφή ρόλων : στην κατοχή της κινεζικής κεντρικής τράπεζας θα περιέρχονταν περισσότερες βραχυπρόθεσμες αξίες και θα μειώνονταν οι μακροπρόθεσμες, ενώ η Fed θα κινείτο προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τίποτε, όμως, δεν δείχνει ότι η Κίνα θα ενεργήσει κατά τέτοιο τρόπο. Θα μπορούσε κάλλιστα να αρχίσει να αγοράζει λιγότερες κινητές αξίες σε δολάρια. Μέχρι τώρα, οι αγορές αμερικανικών ομολόγων επέτρεπαν στην Κίνα να κρατά τεχνητά την ισοτιμία του γιουάν σε χαμηλά επίπεδα. Εάν το Πεκίνο σταματούσε να αγοράζει αμερικανικά κρατικά ομόλογα και κινητές αξίες σε δολάρια με τα βουνά συναλλάγματος που συγκεντρώνει από το εμπορικό του πλεόνασμα, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν να αρχίσει να ανατιμάται το γιουάν σε σχέση με το δολάριο.

Με λίγα λόγια, η κινεζική απειλή δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μια πιθανή ανατίμηση του γιουάν. Όμως, ακριβώς αυτό ζητούν οι Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και πολλά χρόνια. Επί προεδρίας Ομπάμα, όπως και επί προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου, η αμερικανική κυβέρνηση δεν σταμάτησε ποτέ να πιέζει την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμα της. Μάλιστα, όταν ερωτήθηκε για το θέμα, μόλις πριν λίγο καιρό, στις 13 Μαρτίου, ο Κινέζος πρωθυπουργός Γουέν Ζιαμπάο αντιδρούσε ακόμη ζωηρά: «Μπορώ να κατανοήσω την επιθυμία ορισμένων χωρών να αυξήσουν τις εξαγωγές τους, αυτό, όμως, που δεν καταλαβαίνω είναι η άσκηση πιέσεων προς άλλες χώρες με σκοπό να ανατιμήσουν το νόμισμά τους. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για προστατευτισμό (3)». ] Πού βρίσκεται, λοιπόν, η «απειλή» εάν το Πεκίνο ικανοποιούσε, επιτέλους, τις επιθυμίες της Ουάσινγκτον ;

Ένα ακριβότερο γιουάν θα προκαλούσε, βέβαια, άνοδο του πληθωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά πρόκειται για δευτερεύουσα επίπτωση που αναμένεται εδώ και πολύ καιρό. Η πολιτική του φθηνού γιουάν αποτελεί για το Πεκίνο ένα μέσο επιδότησης των εξαγωγών του στην αμερικανική αγορά -και, μάλιστα, στην παγκόσμια αγορά, αφού την ίδια νομισματική στρατηγική ακολουθεί απέναντι σε όλα τα νομίσματα και όχι μόνο απέναντι στο δολάριο. Εάν η Κίνα αρχίσει να απαλλάσσεται από τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα και αφήσει το νόμισμά της να ανατιμηθεί, το σύστημα επιδότησης των εξαγωγών της θα έχει τελειώσει.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, θα πωλούνταν ακριβότερα στην αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών τόσο τα κινεζικά προϊόντα όσο και τα εμπορεύματα των χωρών που έχουν συνδέσει το νόμισμά τους με το γιουάν. Ασφαλώς, αυτές οι ανατιμήσεις θα προκαλούσαν άνοδο του πληθωρισμού, καθόλου, όμως, σε τέτοιο βαθμό που να καταστραφεί η αμερικανική οικονομία. Οι ανατιμήσεις στα κινεζικά προϊόντα θα επέτρεπαν, μάλιστα, στις Ηνωμένες Πολιτείες να περιορίσουν κάπως το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών τους, που αποδεικνύεται όλο και πιο δυσβάστακτο.

Οι εισαγωγές από την Κίνα και τις χώρες που έχουν συνδέσει το νόμισμά τους με το γιουάν αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 4% του αμερικανικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Μια ανατίμηση 30% στα προϊόντα αυτά θα μεταφραζόταν σε άνοδο του πληθωρισμού κατά 1,2%. Δεν είναι ασήμαντη άνοδος, αλλά σίγουρα απέχει πολύ από τον υπερπληθωρισμό της Ζιμπάμπουε (4), τον οποίο επικαλούνται ορισμένοι σχολιαστές, φρίττοντας… Ως μέτρο σύγκρισης, η απογείωση των πετρελαϊκών τιμών, που, μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, το 2008, αύξησε το βαρέλι από τα 70 στα 150 δολάρια, κόστισε στις Ηνωμένες Πολιτείες επιπλέον 2% του ΑΕΠ τους. Ωστόσο, ακόμη κι όταν οι τιμές του μαύρου χρυσού εκτινάσσονταν στα ύψη, κανείς ή σχεδόν κανείς δεν ανησύχησε για το ενδεχόμενο υπερπληθωρισμού.

Τα ακριβότερα κινεζικά προϊόντα θα έκαναν την αμερικανική βιομηχανία πιο ανταγωνιστική σε πολλούς κλάδους, θα τόνωναν την οικονομική δραστηριότητα σε αμερικανικό έδαφος και θα κατέληγαν σε σημαντική μείωση των εισαγωγών -εάν όχι σε απόλυτο όγκο, τουλάχιστον ποσοστιαία. Θα παρατηρείτο τότε μια σωτήρια εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, με την ανάπτυξη λόγω της αύξησης των αμερικανικών εξαγωγών να αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό τις αρνητικές συνέπειες μιας ανόδου των επιτοκίων.

Επομένως, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να αναστατώνεται κανείς στη σκέψη ότι η Κίνα θα μποϊκοτάρει τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, το αντίθετο μάλιστα. Τέτοια αντίποινα θα μπορούσαν να ευνοήσουν το υποτιθέμενο θύμα τους, τις Ηνωμένες Πολιτείες…

1. Με 889 δισεκατομμύρια δολάρια τον Ιανουάριο του 2010, η Κίνα αποτελεί τον μεγαλύτερο κάτοχο αμερικανικού κρατικού χρέους. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Ιαπωνία (765 δισεκατομμύρια δολάρια).
2. Βλ. Martine Bulard, « Finance, puissances… le monde bascule », « Le Monde diplomatique », Νοέμβριος 2008.
3. Συνέντευξη Τύπου, στο κλείσιμο της ετήσιας συνόδου του κοινοβουλίου.
4. Υπολογίζεται σε 231.000.000% το 2008!

Διαβάστε περισσότερα

Backstage Film Festival: Ένα online φεστιβάλ με δωρεάν μουσικές ταινίες

---

Ξέρουμε ότι αυτό το καλοκαίρι, θα ζήσουμε την μουσική αλλιώς, χωρίς μεγάλες συναυλίες και φεστιβάλ. Αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι θα τη ζήσουμε.

Σε αυτό το πλαίσιο, γεννιέται το πρώτο online κινηματογραφικό φεστιβάλ με επίκεντρο τη μουσική, δωρεάν για όλους, το Backstage Film Festival. Για να κάνουμε κάθε καλοκαιρινή βραδιά μουσική και -κυρίως- ξεχωριστή.

Καθημερινά στις 22:00 (εκτός από Παρασκευή και Σάββατο), από τις 22 Ιουνίου και μέχρι τις 19 Ιουλίου, στο avopolis.gr θα προβάλλεται εντελώς δωρεάν μια ταινία μουσικού ενδιαφέροντος, με ελληνικούς υπότιτλους, κορυφαία ποιότητα εικόνας και δυνατότητα full screen mode, με σύνθημα το "Films louder than Music".

Στη διεύθυνση avopolis.gr  είναι στημένο ένα μοναδικό VR-like περιβάλλον, όπου δεν θα προβάλλονται μόνο οι ταινίες, αλλά θα γίνονται διαγωνισμοί και trivia με δώρο βιβλία που σχετίζονται με την pop κουλτούρα.

Τι θα δούμε;

Δευτέρα 22/6, στις 22:00

Το Danny Says (Άκου τι θα Πει ο Ντάνι, Brendan Toller, 2015), για τον Danny Fields που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μουσική και την κουλτούρα του 20ού αιώνα, δουλεύοντας για τους Doors, Lou Reed, Nico, Judy Collins και μανατζάροντας τους Stooges, MC5 και Ramones. Κάποιους από αυτούς ίσως και να μην τους είχαμε ανακαλύψει ποτέ, αν δεν υπήρχε ο Danny Fields.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Τρίτη 23/6, στις 22:00

Το αριστούργημα του Νίκου Νικολαΐδη Ο χαμένος τα παίρνει όλα (2002), που αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979) και συνέχισε με τη Γλυκιά Συμμορία (1983), κλείνοντας τον κύκλο της τριλογίας για «τα χρόνια της χολέρας», το βλέμμα δηλαδή του δημιουργού πάνω στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Με τους Γιάννη Αγγελάκα, Συμεών Νικολαΐδη, Τζένη Κιτσέλη, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Louise Attah, Ιωάννα Παππά κ.α.

Τετάρτη 24/6, στις 22:00

Το Straight To You (1994) της Nanni Jacobson, το πρώτο ντοκιμαντέρ για τον Nick Cave που είχε την άδειά του, το οποίο μας παρουσιάζει τον ίδιο και την καριέρα του μέχρι το 1993, με σπάνιες σκηνές από την καθημερινότητά του. Με βελτιωμένη ποιότητα εικόνας.

Τετάρτη 24/6, στις 23:00

Το σπάνιο ντοκουμέντο Ladies and Gentlemen… Mr. Leonard Cohen (Don Owen και Donald Brittain, 1965), στο οποίο παρακολουθούμε τον Leonard Cohen σε ηλικία 30 ετών, σε μια επίσκεψη στην πατρίδα του στο Μόντρεαλ. Ο ποιητής, μυθιστοριογράφος και συνθέτης διαβάζει την ποίησή του σε ένα ενθουσιώδες κοινό, κάνει βόλτες στους δρόμους της πόλης, μιλάει για τη ζωή του και μας καθηλώνει.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Πέμπτη 25/6, στις 22:00

Το συγκλονιστικό Charles Bradley: Soul of America (Poull Brien, 2012) για τον Charles Bradley που, μετά από μισό αιώνα στην αφάνεια, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και ενέπνευσε στη δεκαετία των 10s πολύ κόσμο με τη μοναδική soul φωνή του. Aπό τον πάτο, τη σκληρότητα, τις καταχρήσεις και τις εργατικές κατοικίες του Bushwick στην επιτυχία. Για μισό αιώνα τραγουδούσε διασκευές του James Brown, κι όμως δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνειρό του. Έστω και σε μεγάλη ηλικία, επικεντρώθηκε στη διαμόρφωση της δικής του φωνής και έγινε παγκοσμίως γνωστός και αγαπητός. Το φιλμ απέσπασε διθυραμβικές κριτικές στην πρεμιέρα του, στο SXSW του 2012.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Κυριακή 28/6, από 22:00-00:00, on demand, οποιαδήποτε ώρα συνδεθείτε.

Το ντοκιμαντέρ για τον rock 'n' roll θρύλο Lemmy (Greg Olliver, Wes Orshoski, 2010), με πτυχές από την καριέρα του, ενδιαφέρουσες απόψεις, παρασκήνια συναυλιών και πολλά μεγάλα ονόματα παρόντα (Metallica, Οzzy Osbourne, Henry Rollins, Mick Jones, Anthrax, Slash κ.α.)

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Δευτέρα 29/6, στις 22:00

Το must-see ντοκιμαντέρ The Wrecking Crew! (Denny Tedesco, 2008), με την ομάδα των μουσικών που έπαιξε στους δίσκους των The Beach Boys, Phil Spector, Frank Sinatra, Nancy Sinatra, Sonny & Cher, Elvis, The Monkees κ.α. Κατά τη διάρκεια των '60s και των '70s κυρίως, οι παραγωγοί του Los Angeles ήθελαν να έχουν standby μουσικούς για τις αμέτρητες ηχογραφήσεις τους. Οι The Wrecking Crew δεν ήταν απλώς ευέλικτοι μουσικοί που μπορούσαν να πιάσουν και να εξελίξουν τη βασική μελωδία, αλλά καθόρισαν με τον τρόπο τους τον ήχο πολλών pop κομματιών, ακόμα και διαφημιστικών. Εδώ μας περιγράφουν τις εμπειρίες τους από κλασικές ηχογραφήσεις, ζωντανεύοντας μια ολόκληρη εποχή.

Τρίτη 30/6, στις 22:00

Το φετινό Μάρκος του Νίκου Σκαρέντζου, ένα ντοκιμαντέρ για την επιρροή του Μάρκου Βαμβακάρη στο σύγχρονο ηχοτοπίο της Ευρώπης. Συνθέτες, μουσικολόγοι και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο αναδεικνύουν τη σημαντική κληρονομιά του μουσικού στον 21ο αιώνα.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Τετάρτη 1/7, στις 22:00

Το End of the Century: The Story of the Ramones (2003) των Jim Fields και Michael Gramaglia, το καλύτερο ντοκιμαντέρ για την πορεία των Ramones από τις αρχές των '70s μέχρι τη διάλυσή τους το 1996. Εμφανίζονται οι Rick Rubin, Tommy Ramone, Dee Dee Ramone, Johnny Ramone, Joey Ramone, The Stooges, Debbie Harry, Andy Warhol, Joe Strummer, Mick Jones, Phil Spector και πολλοί πολλοί άλλοι.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Πέμπτη 2/7, στις 22:00

Το ντοκιμαντέρ Sun Ra – A Joyful Noise (1980) του Robert Mugge, το κλασικό ντοκιμαντέρ για τη μουσική και όχι μόνο, του ιδιοφυούς jazz θρύλου Sun Ra.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Κυριακή 5/7, από 22:00-00:00, on demand, οποιαδήποτε ώρα συνδεθείτε.

Το Punk: Attitude (2005) του Don Letts, για την punk επανάσταση, από τα μέσα των '70s, μέχρι την επίδρασή της στη σύγχρονη rock μουσική και κουλτούρα, αλλά και πολλά άλλα είδη.

Δευτέρα 6/7, στις 22:00

Το Ταξιδιάρα Ψυχή (2012), της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον μουσικό -και όχι μόνο- βίο του Γιάννη Αγγελάκα. Η ταινία τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του. Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας και τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση, ενώ αναζητά τη διέξοδο από τις πόλεις προς τους αγαπημένους τόπους που εγκαταλείψαμε. Στα δύο χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες.

Τρίτη 7/7, στις 22:00

Το Upside Down: The Creation Records Story (2010) του Danny O'Connor, που κέρδισε το Mojo Vision Award, για το εμβληματικό για το indie τοπίο label της Creation, με συμμετοχές από Alan McGee, Noel Gallagher (Oasis), Bobby Gillespie (Primal Scream), Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine κ.α. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά μία από τις πιο επιτυχημένες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες στον κόσμο, που έφτασε να κάνει εκατομμύρια πωλήσεις, αλλά και στη χρεωκοπία.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Τετάρτη 8/7, στις 22:00

Το ντοκιμαντέρ Blue Note - A Story of Modern Jazz (Julian Benedikt, Andreas Morell, 1997), για τη δισκογραφική εταιρία Blue Note Records.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Πέμπτη 9/7, στις 22:00

Το εμβληματικό ντοκιμαντέρ της Penelope Spheeris The Decline οf Western Civilization Part II: The Metal Years (1988) για την αμερικάνικη hard rock/ heavy metal σκηνή των late '80s. Κάποια από τα ονόματα που παρελαύνουν στο απολαυστικό δεύτερο μέρος της τριλογίας Decline (με την αξέχαστη σκηνή με τον Chris Holmes των W.A.S.P.) είναι οι Megadeth, Alice Cooper, Kiss, Ozzy Osbourne, Motörhead, Aerosmith.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Κυριακή 12/7, από 22:00-00:00, on demand, οποιαδήποτε ώρα συνδεθείτε.

Το ντοκιμαντέρ του Σέργιου Βαφειάδη, Ζητείται Διέξοδος (2017). Οι Κωνσταντίνος Βήτα, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Αγγελάκας Κωνσταντίνος Τζούμας, Δημήτρης Πουλικάκος, Θάνος Ανεστόπουλος και πολλοί άλλοι αφηγούνται τις περιπέτειες της εναλλακτικής καλλιτεχνικής σκηνής στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, περνώντας τα πράγματα μέσα από ένα έντονο κοινωνικο-πολιτικό φίλτρο.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Δευτέρα 13/7, στις 22:00

Το Piazzolla, the Years of the Shark (Daniel Rosenfeld, 2018), που παρουσιάζει τον Astor Piazzolla, τον μεγαλύτερο συνθέτη τάνγκο μουσικής στον κόσμο. Μοναδικό υλικό από την ιδιωτική συλλογή του Daniel Pazzolla, γιου του Astor, μαζί με πλάνα από συναυλίες και οικογενειακά φιλμ.

Τρίτη 14/7, στις 22:00

Το αγαπημένο βρετανικό ντοκιμαντέρ Last Shop Standing (Pip Piper, 2012) για την επιστροφή του βινυλίου και τους συλλέκτες, με εμφανίσεις ονομάτων όπως ο Fatboy Slim, ο Richard Hawley και ο Johnny Marr. Βασισμένο στο επιτυχημένο, ομώνυμο βιβλίο του Graham Jones, διηγείται την ιστορία των βρετανικών δισκάδικων που -όπως υποστηρίζουν- θα είναι ακόμα όρθια όταν θα έχουν κλείσει και οι τελευταίες μεγάλες και απρόσωπες αλυσίδες δισκοπωλείων.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Τετάρτη 15/7, στις 22:00

Την αγαπημένη cult ταινία της Penelope Spheeris Suburbia (Τα αποβράσματα της κοινωνίας, 1984), με συμμετοχή αμερικάνικων punk σχημάτων. Ένας έφηβος εγκαταλείπει το σπίτι του και βρίσκει καταφύγιο στα «punk σπίτια», τους χώρους στους οποίους οι τότε έφηβοι τρύπωναν, για να παίξουν μουσική και να ζήσουν την επανάσταση. Έχουν την δικιά τους ιδεολογία και δεν γουστάρουν την ψευτιά του κόσμου, αλλά η εξωτερική τους εμφάνιση και ο τρόπος ζωής τους, θα τους φέρει σε σύγκρουση με τους «καθώς πρέπει» κατοίκους της περιοχής  με τραγικά αποτελέσματα...

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Πέμπτη 16/7, στις 22:00

Το rip! - A Remix Manifesto (2008), στο οποίο ο mash up remixer, Girl Talk και ο σκηνοθέτης Brett Gaylor ανοίγουν ενδιαφέροντα θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας γύρω από τον χαοτικό κόσμο των samples.

Δείτε το τρέιλερ στο Youtube.

Κυριακή 19/7, από 22:00-00:00, on demand, οποιαδήποτε ώρα συνδεθείτε.

Το ντοκιμαντέρ για τα 20 χρόνια του κορυφαίου Coachella Festival (2020), που φιλοξενεί 250.000 άτομα κάθε χρόνο, με εμφανίσεις από αγαπημένους καλλιτέχνες (Madonna, Moby, Beck, Radiohead, Billie Eilish, Kanye West, Daft Punk, Rage Against The Machine, Pixies, Björk, The White Stripes).

Το πρόγραμμα (ώρα έναρξης 22:00):

Δευτέρα 22/6 
Danny Says

Τρίτη 23/6 
Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα

Τετάρτη 24/6 
Nick Cave - Straight To You + bonus Ladies and Gentlemen... Mr. Leonard Cohen

Πέμπτη 25/6 
Charles Bradley - The Soul of America

Κυριακή 28/6 
Lemmy!

Δευτέρα 29/6 
The Wrecking Crew

Τρίτη 30/6 
Μάρκος

Τετάρτη 1/7 
End of The Century: The Story of The Ramones

Πέμπτη 2/7 
Sun Ra: A Joyful Noise

Κυριακή 5/7 
Punk: attitude

Δευτέρα 6/7 
Ταξιδιάρα Ψυχή

Τρίτη 7/7 
Upside Down: The Creation Records Story

Τετάρτη 8/7 
Blue Note - A Story of Modern Jazz

Πέμπτη 9/7 
The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years

Κυριακή 12/7 
Ζητείται Διέξοδος

Δευτέρα 13/7 
Astor Piazzolla: The Years of the Shark

Τρίτη 14/7 
Last Shop Standing

Τετάρτη 15/7 
Suburbia

Πέμπτη 16/7 
RIP! A Remix Manifesto

Κυριακή 19/7 
Coachella: 20 Years in the Desert  + bonus ταινία που θα ανακοινωθεί την ίδια μέρα

Διαβάστε περισσότερα