Ο Παύλος Σιδηρόπουλος δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Ο «Πρίγκιπας της Ροκ» έχει αφήσει το δικό του ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική μουσική, διαμορφώνοντας ένα ολόκληρο ρεύμα. Ο ασυμβίβαστος τραγουδοποιός νικήθηκε από την εξάρτησή του στην ηρωίνη στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, αφήνοντας όμως πίσω του μια βαριά κληρονομιά, τα τραγούδια του που αντέχουν στον χρόνο.

Ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν απλά ένας ροκ καλλιτέχνης, που πέθανε από ναρκωτικά, όπως πολλοί θα πουν. Συμμέτοχος στη δημιουργία πολιτικών και μουσικών ρευμάτων από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 έως τις ημέρες μας και μιλώντας με την σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας είναι η απόδειξη πως οι «πρίγκιπες» δεν πεθαίνουν. Μαζί με τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Γιώργο Ρωμανό, έβαλαν ξανά τα τραγούδια με ελληνικό στίχο στο προσκήνιο και τα συνέδεσαν ο καθένας με τη δική τους ιδεολογία.

Μιλώντας στο tvxs.gr o κινηματογραφιστής-δημοσιογράφος, Αντώνης Μποσκοΐτης, σημειώνει για τον Παύλο Σιδηρόπουλο: «Ήταν ένας άνθρωπος που έχει τη δική του προσφορά στο ελληνικό ροκ, όπως κι ο συνοδοιπόρος του ο Δημήτρης Πουλικάκος. Ωστόσο, τα στοιχεία που κάνουν κάποιον καλλιτέχνη διαχρονικό, δεν εξαρτώνται από τον ίδιο, ειδικά όταν αυτός έχει φύγει από τη ζωή, ή από τους νεότερους που θα τον ψάξουν. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τα μέσα και τι αυτά προβάλλουν - ειδικά η τηλεόραση καλώς ή κακώς να διαμορφώνει κοινή γνώμη. Όταν λοιπόν η τηλεόραση προβάλλει άλλα πράγματα δεν ξέρω τι θέση μπορεί να έχει ο Σιδηρόπουλος. Δεν έχει να κάνει δηλαδή μόνο με τον καλλιτέχνη και το ίδιο το έργο του».

«Ένα παιδί 18 χρονών σήμερα μπορεί να μην γνωρίζει ποιος είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος, όπως μάλλον δεν θα γνωρίζει και τους Χατζιδάκι - Θεοδωράκη. Αν όχι τους ίδιους, τουλάχιστον το έργο τους. Εκτός, βέβαια, από κάποια παιδιά που θα είναι πιο «ψαγμένα» και ίσως λίγο πιο πολιτικοποιημένα, έχοντας ακόμη σαν κύριο ερέθισμα τους τη δισκοθήκη των γονιών τους ή των παππούδων τους. Θυμάμαι τη δεκαετία του ‘90 που πήγαινα στο λύκειο και πάνω στις σχολικές σάκες γράφαμε στίχους του Σιδηρόπουλου και αποφθέγματα του Τζιμ Μόρισον. Εφηβική αφέλεια, ok, πες το κι έτσι. Τριάντα χρόνια έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα και είναι πολύ λογικό. Το rock' n' roll σήμερα θεωρείται εν πολλοίς παλαιομοδίτικο και δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατόν ένας καλλιτέχνης του λεγόμενου κλασικού ροκ να περάσει στις επόμενες γενιές». 

Τα πρώτα χρόνια και η πορεία

Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να ακούει κυρίως ροκ εντ ρολ και σπούδασε στο μαθηματικό της Θεσσαλονίκης. «Στην Θεσσαλονίκη άρχισε τις πρώτες του μουσικές αναζητήσεις μαζί με τον Παντελή Δεληγιαννίδη. Κι εκεί φτιάχνεται το πρώτο φολκ ντουέτο “Δάμων και Φιντίας”, που άφησε ελάχιστα τραγούδια πέραν της εμφάνισης στο θρυλικό LP “Ζωντανοί στο Κύτταρο”. Πρόκειται κυρίως για μπαλάντες ακουστικές, ένα μείγμα ντυλανικών επιρροών και του χίπικου κλίματος της εποχής. Αυτά όλα όταν ο Σιδηρόπουλος ήταν 23 χρονών», μας λέει ο Αντώνης Μποσκοΐτης, που μεταξύ άλλων έχει ασχοληθεί και με το site του εκλιπόντος ρόκερ, κατά ανάθεση της αδερφής του, Μελίνας.

Το 1972 οι Σιδηρόπουλος - Δεληγιαννίδης ενώθηκαν με τον Τσιλογιάννη και τον Ντάλα από τα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν ένας δίσκος που, μεταξύ άλλων, περιλάμβανε το γνωστό τραγούδι «Ο Ντάμης ο ληστής», το οποίο, εξαιτίας του φόβου της λογοκρισίας, μετονομάστηκε σε «Ο Ντάμης ο Σκληρός».

«Την δεκαετία του ‘70 συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ηχογράφησε με τη φωνή του τραγούδια του, αλλά νομίζω ότι δεν τον εξέφραζε όλο αυτό το κλίμα, το έντονα πολιτικοποιημένο της μεταπολίτευσης. Αυτό δηλαδή μαρτυρούσαν τα ημερολόγια και οι σημειώσεις του, που φυλάει μέχρι σήμερα η αδερφή του και είχα την τύχη να τα δω κι εγώ. Ούτε του Θεοδωράκη ο «μεγαλοϊδεατισμός» τον εξέφραζε, τον οποίο είχε κατακεραυνώσει άλλωστε στο ''Zorba the Freak'', μα ούτε καν το αστικό τραγούδι του Χατζιδάκι. Το ‘78 κυκλοφορεί με τη Σπυριδούλα, τους αδερφούς Σπυρόπουλους και τα άλλα παιδιά, έναν από τους πιο επιτυχημένους  δίσκους της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον “Φλου”. Ο Σιδηρόπουλος είναι ένας από τους λίγους της γενιάς του που ξεκίνησε με αυτό το προαναφερθέν χίπικο κλίμα των αρχών του ‘70 και πέρασε απόλυτα μέσα από το λεγόμενο new wave κύμα των αρχών του ‘80, βασικά με τα άλμπουμ που έκανε με τους “Απροσάρμοστους”», προσθέτει, «χωρίς ποτέ βέβαια να γύρισε την πλάτη στα αγαπημένα του ηλεκτρικά blues».