Η ΕΕ οχυρώνεται και διαλέγει πρόσφυγες για εκμετάλλευση

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με κάθε απόφαση της για τους πρόσφυγες, δείχνει πώς αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, τους ανθρώπους που εξαθλιωμένοι -και μετά από ένα ταξίδι ελπίδας και απελπισίας- ψάχνουν το νήμα για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Με την προϋπόθεση πως δεν έχουν πνιγεί. Ναι. Τόσο «απλά» και τόσο σκληρά είναι η πραγματικότητα. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαχειρίζεται το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα, με δύο τρόπους, παράλληλα: 

• Οχυρώνεται και αυξάνει τα μέτρα καταστολής στα σύνορα της (Frontex, Δυνάμεις Ταχείας Επέμβασης), για να μετατοπίζει το πρόβλημα, για να το διώχνει έξω από την «αυλή» της. 
• Επιδιώκει να φτιάξει άμεσα ένα μηχανισμό διαλογής προσφύγων στην Ελλάδα και την Ιταλία σε σημεία που θα γίνεται έλεγχος («hot spot»). Πρόσφυγας ή μετανάστης. Και μετά οι δρόμοι είναι δύο: Ελπίδα για μετεγκατάσταση ή απέλαση. Ακόμα πρόσφυγας να χαρακτηριστείς, βέβαια, η μοίρα σου εξαρτάται από δεκάδες παράγοντες, που βάση έχουν την εκμετάλλευση σου. 

Οι πρόσφυγες καθημερινά φτάνουν στην Ελλάδα. Οι ρυθμοί της μετεγκατάστασης σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως παρουσιάζονται από τις σχετικές αποφάσεις και αν λάβει κάνεις υπόψη του την πραγματικότητα, δεν δείχνουν πως τα πράγματα θα λυθούν, ακόμα και για εκείνους που θα καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Έτσι κι αλλιώς ο αριθμός (120.000 και από προηγούμενη απόφαση 40.000) δεν έχει καμία σχέση με τον αριθμό των προσφύγων, που έχουν φτάσει στην Ευρώπη και συνεχίζουν να έρχονται.

Η στάση χωρών όπως η Ουγγαρία,  η Τσεχία και η Σλοβακία, που θέτουν ζητήματα για το θέμα της μετεγκατάστασης, δεν δείχνουν λιγότερη «ευαισθησία», σε σχέση, για παράδειγμα, με τη Γερμανία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγκάστηκε λόγω της ατελείωτης ροής προσφύγων να πάρει κάποια μέτρα. Παρ’ όλα αυτά προχωράει σε αποφάσεις που δεν έχουν, τελικά, παρά μόνο δύο ερωτήματα: Τι θα τους κάνουμε αυτούς και πώς θα τους εκμεταλλευτούμε, όσο γίνεται;

Οι Γερμανοί βιομήχανοι είπαν ανοιχτά πως χρειάζονται φθηνό εργατικό δυναμικό Αν το ίδιο συνέβαινε, για παράδειγμα, και στην Ουγγαρία, η στάση της κυβέρνησης θα ήταν διαφορετική. Η οικονομία της Ουγγαρία είναι σε διαφορετική κατάσταση και δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή «ξένο» εργατικό δυναμικό. Το κριτήριο δεν είναι ανθρωπιστικό, είναι οικονομικό. Οι όποιες ανθρωπιστικές «κρίσεις» των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, είτε γιατί αισθάνονται την πίεση των λαών τους και βλέπουν το πολιτικό κόστος, είτε γιατί το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο, που δεν γίνεται να μην κάνουν κάτι.

Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι να χαρακτηριστούν απλά «κακοί» οι κυβερνώντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ την εμπλοκή της Ένωσης στα δεινά των προσφύγων. Η συμμετοχή και η εκμετάλλευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι πρόσφυγες, είναι κάτι δεδομένο. Εδώ είναι, άλλωστε, και η υποκρισία και η απανθρωπιά. Κάνουν τους «καλούς», γιατί αναγκάζονται να διαχειριστούν μια κατάσταση που οι ίδιοι έφτιαξαν, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Ο καθένας καταλαβαίνει πως το 1 δισεκατομμύριο για την κάλυψη αναγκών των προσφύγων, στην Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών πρόσφυγες και σε άλλους οργανισμούς, δεν φτάνει για να καλύψει τα στοιχειώδη. Η ανάγκη για διάλογο με χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο από τη διαμόρφωση ευκαιριακών συμμαχιών, για την εκμετάλλευση του προσφυγικού ζητήματος. 

Τα άμεσα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι «μπαλώματα». Είναι δείγμα αντιμετώπισης των προσφύγων. Η γενική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο προσφυγικό, είναι δείγμα της βαρβαρότητας της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυβερνήσεις της δεν είναι αθώες, για την κατάσταση που επικρατεί στις πατρίδες των προσφύγων και των μεταναστών, στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, σε χώρες της Αφρικής. Όπου υπάρχει κέρδος και γεωστρατηγική εκμετάλλευση η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εκεί, για να καταστρέψει. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα να αλλάζει «τα άλογα» που υποστηρίζει στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. 

Διαβάστε περισσότερα

ΒΡΑΔΙΑ ΕΡΕΥΝΗΤΗ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΣΕΠΤEΜΒΡΙΟΥ

          

Η Βραδιά Ερευνητή είναι ένα πανευρωπαϊκό γεγονός που υποστηρίζεται από την Γενική Διεύθυνση Έρευνας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (DG Research) και ειδικότερα από την Πρωτοβουλία “Researchers’ Night”.

H Πρωτοβουλία Researchers’ Night ξεκίνησε το 2005 και διεξάγεται κάθε Σεπτέμβριο ταυτόχρονα σε 300 περίπου πόλεις στην Ευρώπη, με πανηγυρικές εκδηλώσεις που στοχεύουν στο να γνωρίσει στο ευρύ κοινό, και ειδικότερα οι νέοι, την επιστημονική και κοινωνική σπουδαιότητα του έργου που επιτελεί ο ερευνητής, προβάλλοντας την ανθρώπινη πλευρά του.

Φέτος γιορτάζουμε τα δέκα χρόνια της «Βραδιάς Ερευνητή» και διοργανώνονται ταυτόχρονα εκδηλώσεις σε οκτώ πόλεις: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Τρίκαλα, Κόρινθο, Πύλο, Ρόδο, Ηράκλειο.

Το Πανεπιστήμιο Πατρών ανέλαβε και φέτος τη διοργάνωση της Βραδιάς Ερευνητή, γεγονός που την έχει καθιερώσει τόσο στην Ακαδημαϊκή και Εκπαιδευτική κοινότητα, όσο και στην ευρύτερη κοινωνία.

Φέτος η εκδήλωση εστιάζει στην επαφή των μαθητών με διάφορους επιστημονικούς τομείς και μια πρώτη γνωριμία τους με αυτούς μέσα από το παιχνίδι και τη διασκέδαση.

Οι εκδηλώσεις απευθύνονται στο ευρύ κοινό και κυρίως όλες τις κοινωνικές ομάδες που συνδέουν την έρευνα με την κοινωνία: Εκπαιδευτικούς, Φοιτητές, Μαθητές, Εκπροσώπους της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης.

ΕΣΠΕΡΟΣ, Παρασκευή 25/9/15 19.00

Θα πραγματοποιηθούν δραστηριότητες και παιχνίδια, μέσω από τα οποία τα παιδιά διασκεδάζοντας θα μπορέσουν να έρθουν σε επαφή με τις επιστήμες και να τις αγαπήσουν. Οι δραστηριότητες θα περιλαμβάνουν θέματα όπως τα κύτταρα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, η τεχνολογία, το διάστημα και άλλα πολλα!

·         ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - Εγκέφαλος:  Προσέγγιση του πιο πολύπλοκου οργάνου του ανθρώπινου σώματος   μέσω μικρής παρουσίασης. Επίδειξη των σημαντικότερων δομών και λειτουργιών του σε πρόπλασμα, παρατήρηση  επιλεγμένων μικροσκοπικών παρασκευασμάτων, δημιουργικές κατασκευές.
·         Κύριε Εγκέφαλε…Σε γνωρίζω παίζοντας. Οι μικροί εξερευνητές της βραδιάς θα έχουν την ευκαιρία: να προσεγγίσουν τον πολύπλοκο εγκέφαλο με απλά υλικά (κατασκευή νευρώνων, εγκεφάλων με χαρτί και πλαστελίνη, πάνω σε βότσαλα κ.α.)
·         Συνομιλήστε με ερευνητές και στείλτε το γράμμα σας. Ζωγραφίστε τον ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ σας. Επιτροπή θα επιλέξει τα καλύτερα γράμματα και ζωγραφιές τα οποία  θα δημοσιευθούν στην εφημερίδα Σύμβουλος των Επιχειρήσεων. Στους Μικρούς Ερευνητές θα διανεμηθούν έπαινοι και επιφυλάσσονται μικρές εκπλήξεις.

Συντονίστρια: Μ. Μαργαρίτη. Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Φυσιολογίας Ανθρώπου και Ζώων,  Τμήμα Βιολογίας, Παν. Πατρών.

Η δράση  είναι σε συνεργασία με το 9^Ο  Γυμνάσιο Πατρών (Διευθυντής: Α. Λαζανάς. Καθηγητές/τριες:  Μ. Σκλήρη,  Κ. Αλπέντζου, Α. Ευσταθιάδου και Δ. Λεβιθόπουλος).

Συμμετέχουν οι φοιτητές/τριες: Μ. Ανέστη, Α. Δαναπούλου, Ν. Δημητρέλλος,  Ρ. Δημητρέλλου, Γ. Διαμαντοπούλου, Χ. Κοροβήλα, Α. Κουτουρλού, Σ. Λογοθέτη, Φ. Μούρκα, Σ. Σασλής, Β. Σπηλιοπούλου, Ν. Σταυροπούλου, Α. Χαραλαμποπούλου,  η  μεταπτυχιακή φοιτήτρια Κ. Ατσοπάρδη και ο υποψ. διδάκτωρ Ευθύμιος Δραγώτης.

·         «Από την έρευνα στον επιστημονικό γραμματισμό», Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Πατρών. Σύνδεση Επιστήμης και Τεχνολογίας και  εκλαϊκευση έρευνας μέσα από επιδείξεις πειραμάτων φυσικής  που σχετίζονται με τις τηλεπικοινωνίες.

Σε συνεργασία με το ΕΜΒΙΑ (Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας και Ανοσολογίας) του τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών
Επιστημονικός Υπεύθυνος: Αναπληρωτής Καθηγητής, Κωνσταντίνος Πουλάς

Συμμετέχουν: Β. Καρρή και οι μεταπτυχιακές φοιτήτριες Ε. Κωνσταντίνου και Α. Σιωρά.

Διαβάστε περισσότερα

Η παιδεία εναντίον της φτώχειας

«Με καθοδηγεί το ιδανικό ενός κόσμου απελευθερωμένου απ’ όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και διακρίσεων. Η παιδεία είναι η απάντηση στην αναζήτηση αυτή», λέει ο σερ Φαζλ Χάσαν Αμπεντ, ο οποίος τιμήθηκε αυτόν τον μήνα μ’ ένα βραβείο που θεωρείται αντίστοιχο ενός Νομπέλ για την εκπαίδευση. Η παιδεία είναι εξίσου προτεραιότητα για τις πιο πλούσιες χώρες, όπως και για τις φτωχότερες, προσθέτει: «Ενα παιδί που γεννιέται σ’ ένα φτωχό νοικοκυριό έχει λιγότερες πιθανότητες να πάει στο πανεπιστήμιο απ’ όσες ένα παιδί που γεννιέται σε ένα πλούσιο νοικοκυριό, και αυτό ισχύει σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες. Πώς λοιπόν θα άρουμε αυτή την ανισότητα; Κάθε παιδί πρέπει να έχει την ίδια ευκαιρία».

Ο σερ Φαζλ έχει αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για την άρση της εν λόγω ανισότητας και γι’ αυτό τιμήθηκε με το πρώτο Βραβείο WISE για την Παιδεία, που απονεμήθηκε στην Ντόχα του Κατάρ (όπου WISE είναι τα αρχικά της Παγκόσμιας Συνόδου Κορυφής για την Εκπαίδευση). Λέει πως έγινε ακτιβιστής (από λογιστής…) εξαιτίας της εμπειρίας του από τον κυκλώνα που έπληξε το 1970 το Μπανγκλαντές. «Πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν, έβλεπα τα πτώματα να κείτονται στα χωράφια. Αυτό άλλαξε τη φιλοσοφία μου, διαπίστωσα πως η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, πως είναι τόσο εύκολο να πεθάνεις», εξηγεί. «Αυτό άλλαξε τις αξίες μου για τη ζωή που ήθελα να ζήσω». Και έβαλε στόχο να βλέπει στο εξής τη ζωή από την πλευρά των φτωχών.

Η δράση του σερ Φαζλ οδήγησε στη μόρφωση εκατομμυρίων παιδιών φτωχών οικογενειών. Επί τέσσερις δεκαετίες εργάζεται σε διάφορες ηπείρους για να βοηθήσει κοινότητες να ξεφύγουν από την κινούμενη άμμο της φτώχειας αποκτώντας δεξιότητες και αυτάρκεια. Το 1972 ίδρυσε στο Μπανγκλαντές το πρόγραμμα BRAC (Επιτροπή για την Αγροτική Ανάπτυξη του Μπανγκλαντές). Μέσα στα 40 επόμενα χρόνια οικοδόμησε «τη μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη μη κυβερνητική οργάνωση στον κόσμο», σύμφωνα με τη WISE, με 120.000 εργαζομένους. Οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες της οργάνωσής του αφορούν σήμερα σχεδόν 140 εκατομμύρια ανθρώπους σε 10 χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Κεντρικής Αμερικής. Υπολογίζεται ότι 10 εκατομμύρια μαθητές του Δημοτικού σπούδασαν σε σχολεία που ιδρύθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος BRAC, το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο ιδιωτικό, μη θρησκευτικό εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο.

«Είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωσή μας, για την πρόοδό μας, κάθε χώρα να θέλει να αφιερώνει περισσότερους πόρους στην εκπαίδευση», λέει ο σερ Φαζλ. Η παιδεία προσφέρει επίσης το κλειδί για την κατανόηση «της δομής της εξουσίας και του πώς μπορούμε να την αλλάξουμε», προσθέτει. Και υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος. Εν έτει 2011, ένα κορίτσι στο Νότιο Σουδάν είναι πιθανότερο να πεθάνει κατά τον τοκετό, παρά να τελειώσει το δημοτικό σχολείο.

Του Γιώργου Αγγελόπουλου, ΤΑ ΝΕΑ
 https://sciencearchives.wordpress.com/

Διαβάστε περισσότερα

Ωριμότητα

Η ώριμη ηλικία δεν συνοδεύεται πάντα από την συναισθηματική ωριμότητα και αυτό γιατί πολλά άτομα νομίζουν ότι είναι παιδιά σε όλη τους την ζωή. Κατά βάθος είμαστε όλοι λίγο παιδιά και προσδοκούμε την προστασία των άλλων. Σίγουρα είναι αρκετά δύσκολο να στηριζόμαστε μονάχα στα δικά μας πόδια χωρίς δεκανίκια. Η μεγάλη ευθύνη της φροντίδας του εαυτού μας αρχίζει εκεί κάπου στην εφηβεία και τελειώνει με τον θάνατο. Το άτομο μέσα σε αυτό το διάστημα συνειδητοποιεί πως θα υπάρξουν κρίσιμες στιγμές στην ζωή του που θα είναι μόνος.
Η ωριμότητα δεν είναι απλώς ένα χρονολογικό στάδιο στη ζωή του ατόμου, αλλά μια κατάσταση του μυαλού, μια στάση απέναντι στην ζωή, ένα κομμάτι της προσωπικότητας που συνεχώς ξεδιπλώνεται και εξελίσσεται χωρίς να σημαίνει πως θα φτάσει (πάντα) στην ολοκλήρωση. Για παράδειγμα, ανωριμότητα είναι η έλλειψη αποδοχής προς το σώμα μας. Όλοι γνωρίζουμε τις προσπάθειες και τις θυσίες που κάνουν κάποιοι άνθρωποι για να μοιάζουν με μοντέλα ανεξάρτητα από την ηλικία που βρίσκονται. Η συναισθηματική ανωριμότητα συνδέεται με τις εξαρτήσεις, τους φόβους και την αδυναμία του εαυτού μας να ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή με τα καλά και τα κακά της. Η κοινωνική ανωριμότητα αντικατοπτρίζεται στη μη αποδοχή της μοναδικότητας του εαυτού μας (και κάθε ατόμου) και φανερώνεται με το να προσποιείται το άτομο ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά.
Η εσωτερική συνοχή αποτελεί βασικό στοιχείο για την ωριμότητα ενός ατόμου και η ταύτιση με αυτό που είμαστε εσωτερικά και αυτό που εκφράζουμε εξωτερικά είναι ο δείκτης της ισορροπίας της προσωπικότητάς μας. Αν ένα άτομο πράττει άλλα από αυτά που λέει και πρεσβεύει, αν πέφτει διαρκώς σε αντιφάσεις στην έκφρασή της γνώμης του, αν δεν είναι υπεύθυνος του εαυτού του και των πράξεων του τότε είναι ένα άτομο ανώριμο (άσχετα από την ηλικία του) και χωρίς συγκροτημένη προσωπικότητα.
Ένα άτομο ώριμο και με ισορροπημένη προσωπικότητα είναι ενσωματωμένο στην κοινωνία και είναι ενεργό μέλος αυτής, έχει μια υπεύθυνη στάση, είναι αφοσιωμένο στα πιστεύω του αλλά δείχνει σεβασμό και προς τα πιστεύω των άλλων, έχει γνώση του εαυτού του, έχει τη θέληση να διαχειριστεί τις επιθυμίες, τα προβλήματα και τους φόβους του και επικοινωνεί καλά με τους συνανθρώπους του.
Ωριμότητα δεν είναι όταν αρχίζουμε να σχεδιάζουμε μεγάλα πράγματα,
είναι όταν αρχίσουμε να κατανοούμε τα μικρά πράγματα στην ζωή που έχουν ανυπολόγιστη αξία.
Το Κλειδί της Σκέψης
 -www.tokleidi.com

Το να αντέχεις την ήττα με αξιοπρέπεια, να υπομένεις την κριτική με ψυχραιμία,
να δέχεσαι τιμές με μετριοφροσύνη -όλα αυτά είναι ενδείξεις ωριμότητας και μεγαλείου.
William Arthur Ward

Διαβάστε περισσότερα

Οι Λούμπεν μικροαστοί τρομάξανε ...

του system failure

Πολύς λόγος γίνεται για το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών και για τη διαφορά που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που διέψευσε και πάλι όλες τις δημοσκοπήσεις με πάταγο.

Σε όλες τις αναλύσεις που γίνονται (ή τουλάχιστον σ'αυτές που προλάβαμε να διαβάσουμε), δεν φαίνεται να λαμβάνεται σοβαρά το τρομακτικό ποσοστό αποχής και κυρίως, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ από τις προηγούμενες εκλογές, προέρχονταν ενδεχομένως από το κομμάτι των ψηφοφόρων που απείχε συνειδητά όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις εκλογικές διαδικασίες.

Λαμβάνοντας αυτά υπόψιν, δεν είναι και τόσο παράξενο που το εναπομείναν εκλογικό σώμα προτίμησε 'καθαγιασμένο' μνημόνιο, δηλαδή, μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποφύγει τον 'μπαμπούλα της δραχμής', το έργο που παίχθηκε κατά κόρον και μέχρι πλύσης εγκεφάλου, από την εγχώρια τραπεζομιντιακή δικτατορία.

Εδώ και πέντε χρόνια, η Ελληνική κοινωνία έχει δεχθεί ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα από διαδοχικά τσουνάμι προπαγάνδας, με μοναδικό στόχο να εγκατασταθεί στα μυαλά των πολιτών το μότο 'ευρώ ή θάνατος'.

Αυτό λοιπόν που θα'πρεπε ίσως να μας παραξενέψει, δεν είναι το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία ψήφισε αντιμνημόνιο στο δημοψήφισμα και μνημόνιο στις εκλογές, αλλά το γεγονός ότι ενώ δεν πιστεύει ότι τα συστημικά μίντια της λένε την αλήθεια, έχει πεισθεί απόλυτα για το 'ευρώ ή θάνατος', την ίδια ώρα που η οικονομία έχει κυριολεκτικά καταστραφεί τα πέντε τελευταία χρόνια εντός του ευρώ!

Την ίδια ώρα, που αποδείχθηκε και στην πράξη, ότι το ευρώ είναι το εργαλείο εκβιασμού, προκειμένου η χώρα να αναγκαστεί να διαβεί τον, έτσι και αλλιώς, καταστροφικό μονόδρομο των μνημονίων.

Μια πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να είναι, ότι ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας αποτελείται από ένα είδος Λούμπεν μικροαστικής τάξης, η οποία, όχι μόνο δεν έχει συναίσθηση της συστηματικής επίθεσης που γίνεται εναντίον της από το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά αντίθετα, τρώει τις σάρκες της μέσα σ'ενα δαιδαλώδες δίκτυο συγκρουόμενων συμφερόντων, που φρόντισε το σύστημα να αναθρέψει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Μια Λούμπεν μικροαστική τάξη με μια έντονα απολιτίκ κουλτούρα, που ήρθε ως φυσική απόρροια από το ονειρικό παραμύθι της οικονομίας της φούσκας και του τζόγου, το οποίο πλαισιώθηκε κατάλληλα από αφηγήματα τύπου Φουκουγιάμα περί 'τέλους της ιστορίας' και από υπερβολικές δόσεις Θατσερικών ΤΙΝΑs.

Αυτά τα Θατσερικά ΤΙΝΑs κατάπιε η μικροαστική τάξη σαν φάρμακο, απέναντι στη δυσκολία του να αναζητά κανείς συνεχώς κάτι καλύτερο, μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Απέναντι στο δυσβάσταχτο βάρος της ευθύνης, της συλλογικότητας, της κοινής δράσης. Και όταν οι τραπεζίτες μοίραζαν χρήμα, όλα ήταν καλά. Όταν όμως άρχισαν να το παίρνουν πίσω, οι Λούμπεν μικροαστοί τρομάξανε, μείνανε πελαγωμένοι, ακριβώς επειδή το μόνο που μάθανε είναι το There Is No Alternative της 'μαμάς' Θάτσερ.

Να γιατί οι Λούμπεν μικροαστοί συνεχίζουν να τρομάζουν με τον 'μπαμπούλα της δραχμής'. Να γιατί επιμένουν στο 'ευρώ πάση θυσία'.

Και αυτή τη φορά, το ευρώ δεν προσφέρεται απλόχερα, αλλά πετιέται με το σταγονόμετρο στην αρένα του πιο άγριου ανταγωνισμού, με τους μικροαστούς να σφαγιάζονται μεταξύ τους για μια θέση στον ήλιο της σύγχρονης δουλείας και τα αφεντικά να απολαμβάνουν σαδιστικά το θέαμα, διαλέγοντας στο τέλος τους επιζήσαντες δούλους τους.

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΣΟΧΗ! Κυκλοφορεί ανάμεσα μας!

Λέγεται Τζήμερος (Ναι, ο γνωστός Τζήμερος!). Αυτό το εξάμβλωμα της κοινωνίας, με αφορμή το θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων στη Μέκκα, κατά τη διάρκεια προσκυνήματος, έγραψε στο Twitter:

«Γιατί τραγωδία; Αυτό ήταν το θέλημα του Αλλάχ. Τους ήθελε μια ώρα αρχύτερα κοντά του. Ήδη θα ξεσαλώνουν με τις 77 παρθένες έκαστος. Τραγωδία σε θρησκευτικό προσκύνημα; Στην ιερότερη πόλη, στην ιερότερη στιγμή; Τι λέτε ρε βέβηλοι!».

Διαβάστε περισσότερα

Ρινόκεροι;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Μισό αιώνα πριν ο άνθρωπος πάτησε στο Φεγγάρι. Αλλά μισό αιώνα μετά, σε συνθήκες πρωτόγνωρων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, το να εξασφαλιστεί ένα πιάτο φαΐ, για τη μισή ανθρωπότητα αποτελεί ζητούμενο…
    Πριν από 80 χρόνια, η κρίση του καπιταλισμού πληρώθηκε από την ανθρωπότητα με τον πιο βαρύ φόρο αίματος κατά τη διάρκεια ενός Παγκοσμίου Πολέμου όπου το φρικτό τέρας παραλίγο να καταλάβει «ανεπαισθήτως» τον κόσμο.
    Στις μέρες μας, στην ίδια καπιταλιστική μήτρα, από την Ουγγαρία μέχρι τους μαχαιροβγάλτες στο Κερατσίνι, παράγεται και επωάζεται το ίδιο αυγό του ίδιου φιδιού…
    Πριν από δύο αιώνες και παραπάνω, η ανθρωπότητα δονήθηκε από το όραμα ενός κόσμου «ελευθερίας, ισότητας, αδελφότητας». Σήμερα μας παρουσιάζουν σαν «μοιραίο» και «αναπόφευκτο» να ζούμε σε ένα κόσμο που 80 μόλις πλουτοκράτες διαθέτουν πλούτο που ξεπερνά τα εισοδήματα 3,5 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη!
    Ακολούθησαν η Παρισινή Κομμούνα και η Επανάσταση του ’17. Που έδειξαν ότι είναι κατορθωτό ο άνθρωπος, από την προϊστορία της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης, να περάσει στο «βασίλειο» της ικανοποίησης όλων των αναγκών του και της αξιοποίησης όλων των ικανοτήτων του.
    Σήμερα, κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι ανισότητες, η ανελευθερία, ο καταναγκασμός, η προσφυγιά, η φτώχεια, η μετατροπή του ανθρώπου σε «λύκο για τον άνθρωπο» αποτελεί παγκοσμιοποιημένο δόγμα. Ένα δόγμα που διεκδικεί να επιβάλλεται ως «λογικός μονόδρομος» μέσα από τη διαστρέβλωση, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, την καταστολή, τον εκβιασμό, την τρομοκρατία…
    Πριν από 7 μήνες οι ψευδαισθήσεις έφεραν τις αλκυονίδες μέρες μιας δειλής προσμονής. Σήμερα που η αυταπάτη παρέδωσε την σκυτάλη στην βαρυχειμωνιά της πολιτικής απάτης, πανηγυρίζοντας ότι το πείραμα πέτυχε, ο κύριος Τσίπρας (εξάδελφος) διατυπώνει χωρίς φτιασιδώματα ό,τι δυσκολεύονται να ξεστομίσουν οι πρωτοκλασάτοι του ΣΥΡΙΖΑ: Η ψήφος της Κυριακής «νομιμοποιεί το μνημόνιο πολιτικά»…
    Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ήρθε ξανά η ώρα να θυμηθούμε τους στίχους εκέινου του τραγουδιού:
    Και είναι εξίσου προφανές ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε ξανά τον«Ρινόκερο».
    Ο Ιονέσκο στον «Ρινόκερό του» βάζει τον ήρωά του να αρνείται να σκύψει το κεφάλι στους κυρίαρχους, αρνείται ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», και σε μια πόλη που ο ένας μετά τον άλλο μεταλλάσσεται σε «ρινόκερο», ο Μπερανζέ κραυγάζει:
«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να “ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι δεν θα συνθηκολογήσω! Δεν θα γίνω σαν και σας!».
    Κάποιοι ενδεχομένως ισχυριστούν ότι αυτό το «δεν θα γίνω σαν και εσάς», όταν είναι ειλικρινές και όχι δηθενιά και κούφια περιαυτολογία, ακόμα κι αν δεν συνιστά απονενοημένο διάβημα, αποτελεί δήλωση ενός στενού και εξατομικευμένου αναχωρητισμού απέναντι στην κυρίαρχη ταξική και πολιτική «ρινοκεριάδα».
    Θα ήταν έτσι αν η απόφαση των ανθρώπων να μείνουν όρθιοι αφορούσε μόνο τους ίδιους. Αλλά το να μένεις όρθιος στα μέρες μας ξεπερνά κατά πολύ την έτσι κι αλλιώς δεδομένη υποχρέωση του καθενός απέναντι στον εαυτό του.
     Όχι. Η άρνηση της «ρινοκεριάδας» δεν είναι εκδήλωση ναρκισσισμού, δεν είναι σνομπισμός, ούτε ματαιόσπουδη προσπάθεια να ξεχωρίσεις ποζάροντας αυτάρεσκα ότι βρίσκεσαι «απέναντι» από τον κόσμο.
    Το να παραμείνεις όρθιος, το να μην συνθηκολογήσεις – αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος – έχει νόημα όχι για να ξεχωρίσουν από τον κόσμο οι οδοιπόροι αυτού του δρόμου, αλλά γιατί αυτός είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για «να σμίξουμε τον κόσμο».
    Ίσως, μάλιστα, αυτή να είναι και η απάντηση στο ερώτημα που έρχεται και επανέρχεται: «Και τι να κάνουμε;».
    Αλλά γιατί θα πρέπει να μας πει κάποιος τρίτος, κάποιος άλλος, «τι να κάνουμε»; Γιατί πρέπει να αναθέσουμε σε κάποιον «σωτήρα» ό,τι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί πρέπει και μπορούμε να κάνουμε.
    «Τι να κάνουμε», λοιπόν: Μα να αντιμετωπίσουμε ξανά τον «ρινόκερο»! Ναι, τον «ρινόκερο». Όπως ο Μπερανζέ, ο ήρωας του Ιονέσκο, που αρνήθηκε την «κανονικότητα» της κτηνωδίας. Που έμεινε όρθιος όσο κι αν έβλεπε τους γύρω του να συνθηκολογούν με τη δυστυχία. Να μετατρέπονται σε δούλους υποταγμένοι στους νόμους της ζούγκλας. Να ενσωματώνονται, να προσαρμόζονται στη φρίκη, να συμβιβάζονται με το ψέμα και να μεταλλάσσονται. Να γίνονται ο ένας μετά τον άλλον ρινόκεροι. Να ενστερνίζονται την ασχήμια και να παραιτούνται από κάθε διάθεση αντίστασης. Να αποδέχονται ότι θα ζήσουν με τα λίγα χωρίς να διεκδικούν ό,τι τους ανήκει. Να υποτάσσονται στο φόβο και στη «μοίρα». Να αρνούνται τη δυνατότητα να σηκώσουν ανάστημα απέναντι στο «ζωώδες», στο παράλογο, στο απεχθές, στο ψεύτικο, στο βάρβαρο.
     Σε μια πόλη που ο ένας μετά τον άλλο μεταλλάσσονται σε ρινόκερους, ο Μπερανζέ – ο καθένας από εμάς δηλαδή – αξίζει να ξαναβρεί τη φωνή του. Να ορθώσει το ανάστημα του. Όχι μόνο για λόγους ατομικής αξιοπρέπειας. Όχι μόνο ως υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας ή πολύ περισσότερο σαν επίδειξη ότι «ξεχωρίζουμε» από όσους δεν αντέχουν το βάρος, γονατίζουν και «προσαρμόζονται».
    Αξίζει ναπαραμένεις όρθιος, να μη συνθηκολογείς, να μην συνηθίζεις την γύρω σου μετάλλαξη – αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος – γιατί μόνο έτσι θα πάρει σάρκα το «ένας για όλους και όλοι για έναν».
    Απέναντι στην καταχνιά, στην απογοήτευση, στη διάψευση και την προδοσία των προσδοκιών, να παραμένεις όρθιος αυτή είναι η πρώτη και αναγκαία συνθήκη για να σηκωθούμε όλοι μαζί και για να σμίξουμε τον κόσμο στο μέγα πολιτικό πρόσταγμα του καιρού μας: Να απαλλαγούμε απ΄ ό,τι μας σκοτώνει, απ’ ό,τι μας αποκτηνώνει, απ’ ότι μας στερεί το χαμόγελο, την ελπίδα, την ομορφιά της ζωής.
    Αυτό είναι το κανονικό! Να μένεις όρθιος στα οδοφράγματα της περιφρούρησης αρχών και της υπεράσπισης θέσεων κόντρα στους κήρυκες της μετάλλαξης.
    Αυτό είναι το κανονικό! Καλύτερα «ξεροκέφαλα»  ανυποχώρητος απέναντι στην «κανονικότητα» της αποστέρησης παρά εθελόδουλος θιασώτης του «δεν γίνεται τίποτα».
    Αυτό είναι το κανονικό! Γιατί «ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια, την Άνοιξη κανείς δεν μπορεί να την εμποδίσει να έρθει».  
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ακροβάτες μεταξύ offline και online ζωής

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΑΚΗΣ

Νέοι «καλωδιωμένοι» με «έξυπνες» συσκευές, τάμπλετ και τηλέφωνα. Το Διαδίκτυο είναι ο νέος κοινός μας τόπος, η νέα κοινή μας επικράτεια.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Το Διαδίκτυο τείνει να γίνει δεύτερη φύση. Είναι μια προέκταση του εαυτού μας, ένα μέσο ενσωματωμένο στην εργαλειοθήκη της καθημερινής μας επιβίωσης. Μπορεί ως εργαλείο να μην έχει μεγάλη ιστορία, αλλά η διείσδυσή του σε κρίσιμα πεδία του βίου γίνεται όλο και πιο αισθητή. Το Διαδίκτυο είναι ο νέος κοινός μας τόπος, η νέα κοινή μας επικράτεια. Καθώς τώρα μπορεί καθένας μας στα χέρια του να κυκλοφορεί με μια φορητή συσκευή και να είναι διαρκώς διασυνδεδεμένος, αναδύεται στην επιφάνεια ένα νέο αίτημα, μια νέα πρόκληση. Πώς θα ισορροπήσουμε την offline ζωή με την online ζωή; Πώς θα δραπετεύσουμε απ’ τις ψευδαισθήσεις που πωλούνται αφειδώς τόσο εντός όσο κι εκτός των δημοφιλών δικτύων; Είναι απαραίτητο άλλοτε να δαιμονοποιούμε κι άλλοτε να εξιδανικεύουμε τις επιλογές μας ή έχουμε κι εναλλακτικές;
Το βέβαιο είναι ότι στις νέες προκλήσεις δεν μπορείς να απαντάς με παλιά εργαλεία σκέψης. Ναι, θα χρησιμοποιήσω το Διαδίκτυο για να επικοινωνήσω, να ενημερωθώ, να ψυχαγωγηθώ, να εκφραστώ, ακόμα και να «χαζολογήσω», αλλά θα το πράξω με συνείδηση, με νόημα, με πνευματική εγρήγορση, με αυτεπίγνωση. Είναι τέτοια η ρευστότητα κι η πλαστικότητα του Μέσου, η δύναμή του να σε κάνει να χάνεσαι και να ξεχνιέσαι, που χρειάζεται διαρκώς να στοχάζεσαι τη θέση σου εντός του. Δεν είναι εύκολο, δεν περιέχεται στις οδηγίες χρήσης του. Ακόμα και η πιο αθώα καθημερινή πλοήγηση στο Διαδίκτυο, με τη μονότονη περιοδικότητα και κανονικότητά της, μπορεί να προσδώσει στον χρήστη χαρακτηριστικά επίκτητης προσωπικότητας ή, αλλιώς, αυτό που ο καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφροντ, Elias Abejaoude, αποκαλεί «ηλεκτρονική προσωπικότητα».
Η ηλεκτρονική προσωπικότητα δεν είναι ένα θεωρητικό σχήμα. Προκύπτει απ’ την εικονική περιήγηση του χρήστη στο Διαδίκτυο και φέρει συγκεκριμένες παθογένειες, οι οποίες αν δεν αντιμετωπιστούν, καταλήγουν σε παθολογίες. Καθώς όμως βρισκόμαστε σε μια εν εξελίξει κατάσταση, καμία σχετική ασθένεια δεν έχει το κατάλληλο φάρμακο. Στο βιβλίο του «Virtually you: The traits of e-personality» (Norton, 2011), ο Abejaoude αποφαίνεται ότι οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης συμβάλλουν οικειοθελώς σ’ ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα, του οποίου τα αποτελέσματα δεν είναι κανείς σε θέση να γνωρίζει σήμερα. Επομένως, μπορεί τώρα η συνετή στάση να είναι μια πιο κριτική συμμετοχή.
Για να εξασφαλίσουμε ένα ικανό επίπεδο ψυχικής και πνευματικής υγείας και να αντισταθμίσουμε τα ελλείμματα που προκαλούνται απ’ την εκτεταμένη χρήση του Διαδικτύου, θα χρειαστεί να αντισταθούμε σε πολύ ανθρώπινες παρορμήσεις, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι στο Διαδίκτυο ικανοποιούμε πραγματικές ανάγκες κι επιθυμίες. Ο Abejaoude, περιγράφοντας τα ανησυχητικά χαρακτηριστικά της ηλεκτρονικής προσωπικότητας, προτείνει μια σύγχρονη μορφή «γνώθι σαυτόν». Πιο συγκεκριμένα, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε μια σειρά πυρηνικών ιδιοτήτων του είδους μας, οι οποίες πυροδοτούνται και μεγεθύνονται μέσω της συμμετοχής μας στα διαδικτυακά μέσα, όπως: η ψευδαίσθηση του μεγαλείου, ο ναρκισσισμός, η καθημερινή μνησικακία, οι ψυχαναγκασμοί, ο εθισμός, η ανωριμότητα, οι επιδερμικές σχέσεις, η αυταπάτη της γνώσης, η απώλεια της ιδιωτικότητας.
Πώς θα αυτοθεραπεύσουμε την ψευδαίσθηση του μεγαλείου που μας προσφέρει η απόκτηση δημόσιου βήματος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Με την ταπεινότητα, με την επίγνωση ότι η γνώμη του άλλου είναι εξίσου βαρύνουσα και σοβαρή. Με την ενσυναίσθηση θα αμβλύνουμε πολύ και τις υπόλοιπες παθογένειες που αφορούν την έλλειψη φυσικής επαφής με τον άλλον. Μπαίνοντας συνειδητά στη θέση του άλλου, μειώνουμε τις πιθανότητες να υποκύψουμε στην επιδειξιομανία και τον κυνισμό, ενώ απομακρυνόμαστε κι απ’ την κοινότοπη τάση να φερόμαστε με σκληρότητα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε.
Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους ψυχαναγκασμούς που μας επιβάλλει η διαδικτυακή χρήση με ελεγχόμενη αυτοσυγκράτηση, καθορισμένες «δίαιτες» και «ψηφιακές αποτοξινώσεις». Πιθανώς έτσι να αντιμετωπίσουμε την «υπερσύνδεση», τους αφόρητους περισπασμούς και τον εθισμό στο Διαδίκτυο, ο οποίος βέβαια προβάλλεται δυσανάλογα περισσότερο ως αποσταθεροποιητικός παράγων της προσωπικότητας, ενώ η καλπάζουσα ανωριμότητα, ο πειρασμός του τρολαρίσματος, η ένδεια της γλώσσας, η επιρρέπεια στη χαμέρπεια κι η αυταπάτη της γνώσης παρουσιάζονται ως ελάσσονες ή παρεμπίπτουσες πτυχές, κάτι σαν παράπλευρες αλλά ανεκτές απώλειες. Για όλα αυτά το πιστοποιημένο φάρμακο είναι η μελέτη, η επαφή με το διαφορετικό, η νοηματοδότηση των σχέσεών μας και της επαφής μας με τον κόσμο.
Αν με ρωτήσετε πόσο συχνά πρέπει να αναρτάτε στο Facebook ή τι θα ήταν καλύτερα να μοιράζεστε ώστε να μην απολέσετε οριστικά την ιδιωτικότητά σας, θα σας πρότεινα να υιοθετήσετε τον κανόνα των 50 ευρώ.
Καθώς η χρήση των ψηφιακών μέσων είναι πολύ φθηνή, είναι εύκολο να ευτελίζεται η ύπαρξή μας εντός τους. Δώστε αξία σ’ αυτό που είστε αλλά και στους άλλους με τους οποίους σχετίζεστε, και γίνετε πιο εκλεκτικοί στη δημόσια παρουσίας σας, θέτοντας στον εαυτό σας το απλό ερώτημα «αν χρειαζόταν να πληρώσω 50 ευρώ για να κάνω αυτή την ανάρτηση, θα την έκανα;».

Διαβάστε περισσότερα

«Γεια σου ΠΑΣΟΚ μεγάλε»!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Πασοκισμός είναι να βαφτίζεις το κρέας – ψάρι. Να λες ότι θα φέρεις το σοσιαλισμό και να φέρνεις τα νέα τζάκια.
    Να υπόσχεσαι καλύτερες μέρες, πριν τις εκλογές, και μετά τις εκλογές να παγώνεις μισθούς, να μειώνεις συντάξεις και να κάνεις πραξικοπήματα στη ΓΣΕΕ, όπως συνέβη το 1985.
    Να λες«διώχνω τις ΝΑΤΟικές βάσεις», να φέρνεις συμφωνία παραμονής των βάσεων, κι όμως να συνεχίζεις να ισχυρίζεσαι ότι φεύγουν οι βάσεις που… μένουν.
    Πασοκισμός δεν είναι κομματική ιδιότητα. Είναι συμπεριφορά. Είναι στάση. Είναι πολιτική πρακτική.
    Για παράδειγμα, Πασοκισμός είναι να πουλάς παραμύθια περί «εθνικής κυριαρχίας» την ώρα που έχεις υπογράψει Μνημόνιο που λέει ότι θα συντάσσεις, θα υπογράφεις και θα ψηφίζεις ό,τι νομοσχέδιο σου πει η τρόικα (και μόνο εφόσον το εγκρίνει η τρόικα).
    Πασοκισμός είναι να λες θα σκίσω το Μνημόνιο, και να παριστάνεις τον ήρωα την ώρα που όχι μόνο δεν έσκισες τα προηγούμενα αλλά έφερες και νέο Μνημόνιο που δεσμεύεσαι ότι θα το εφαρμόσεις κατά γράμμα μαζί και με εκείνα που θα έσκιζες…
    Πασοκισμός είναι να ποζάρεις σαν Αριστερός λέγοντας θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ και να συνεχίσεις να ποζάρεις σαν Αριστερός όταν αντί να καταργήσεις τον ΕΝΦΙΑ τον πολλαπλασιάζεις επί τρία!
    Να λες ότι εκπροσωπείς το λαό και όχι τους τραπεζίτες, την ώρα που στο λαό «χαρίζεις» φόρους και στους τραπεζίτες ανακεφαλαιοποιήσεις.
    Να λες ότι θα πρωτοτυπήσεις απέναντι στους ισχυρούς, ότι δεν θα υποκύψεις στις υποδείξεις τους, κι όταν υποκύπτεις να παριστάνεις ότι είσαι αξιαγάπητα πρωτότυπος στις… κωλοτούμπες.
    Να διαμαρτύρεσαι ότι αυτό που σε βάλανε να υπογράψεις ήταν προϊόν πραξικοπήματος, κι ένα μήνα μετά να διαφημίζεις σαν «καλή συμφωνία» εκείνο που εσύ αποκαλούσες «πραξικόπημα»…
    Πασοκισμός είναι να ζυγίζεις την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, την τσίπα, την φερεγγυότητα, την αξιοπιστία, όχι ως αυταξίες, όχι σύμφωνα με το περιεχόμενο αυτών των εννοιών, αλλά συγκριτικά με την αναξιοπρέπεια, την αφιλοτιμία, την ξετσιπωσιά, την αφερεγγυότητα και την αναξιοπιστία των άλλων
    Να εξωραΐζεις την δική σου δημαγωγία επιλέγοντας ως μέθοδο για να επιπλεύσεις τον συμψηφισμό της με την δημαγωγία των άλλων και μετά να επιδεικνύεις σαν έπαθλο ότι τους νίκησες στο μακιγιάρισμα της ψευτιάς και της δηθενιάς.
    Πασοκισμός είναι να περνάς από τις διακηρύξεις για το καλύτερο στην αποθέωση του «μη χειρότερα», να παρουσιάζεις και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς (!) το «μη χειρότερα» σαν «καλυτέρευση» της ζωής του λαού, και όταν το «μη χειρότερα» οδηγεί (πάντα) στο «χείριστα» να καμώνεσαι τον «ειλικρινή» και τον «φιλαλήθη».
    Πασοκισμός είναι να κατεβάζεις τα πάντα στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή.
    Να ζητάς «δεύτερη ευκαιρία» όχι για να διορθώσεις το λάθος, αλλά για να εφαρμόσεις το έγκλημα.
    Να σερφάρεις πάνω στην παραποίηση και την παραχάραξη των εννοιών.
    Να αποκαλείς «επένδυση» και «ανάπτυξη» ό,τι εσύ ο ίδιος πριν από λίγο το αποκαλούσες «ξεπούλημα» και μαρασμό.
    Να υποδύεσαι το «νέο» και το διαφορετικό, όταν υπογράφεις, ψηφίζεις και κάνεις τα ίδια χέρι – χέρι με το «παλιό».
    Να εκμεταλλεύεσαι την ανημπόρια των ανθρώπων που κι εσύ την επέτεινες.
    Να περπατάς με την γίδα στην πλάτη κι όμως να φωνάζεις για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
    Να βαφτίζεις την καταισχύνη σου σε προτέρημα, να φωνάζεις «λύκος στα πρόβατα» την ώρα που τα ‘χεις κάνει πλακάκια με τους λύκους, να πουλάς εμπόριο χρηστής διαχείρισης της απελπισίας όταν έχεις πιαστεί στα πράσα ως υπονομευτής και λαθρέμπορος της ελπίδας.
    Ως εκ τούτου, μετά και τα αποτελέσματα της Κυριακής, υπό τύπον χαιρετισμού προς τη νέα μας κυβέρνηση,
-την κυβέρνηση που λίγο μετά την ορκωμοσία της εστάλη η Ασφάλεια για να σφραγίσει την ERTopen (ούτε ο Σαμαράς δεν το τόλμησε αυτό επί δυο χρόνια),
-την κυβέρνηση που μετά τα μακαρόνια του κυρίου Φίλη μας πρότεινε δια της κυρίας Φωτίου την αντιμετώπιση της πείνας μέσω της… οικονομικής επινόησης των γεμιστών,
-την κυβέρνηση που στα επίλεκτα στελέχη της για την προώθηση του «νέου» ανήκουν ο κ.Μπόλαρης, ο κ.Παπαγγελόπουλος, η κυρία Τζάκρη,
-την κυβέρνηση που σύμφωνα με τον κ.Τσίπρα (εξάδελφο) πορεύεται με πυξίδα ότι η ψήφος της Κυριακής «νομιμοποιεί το μνημόνιο πολιτικά»,
ως άνθρωποι και ως κοινωνία, ας αναφωνήσουμε με πάθος: «Γεια σου ΠΑΣΟΚ μεγάλε»!

 ***  

    Είπανε  ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Ότι ήταν «κύριος» με κεφαλαίο «Κ». Ότι διέψευσε πανηγυρικά όσους διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας.
    Όλα όσα ειπώθηκαν για τον Λέων ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Αυτός ήταν ο μεγάλος τίτλος για έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε τα πολλά και κυρίως τα «μεγάλα» λόγια.
    Σήμερα συμπληρώνονται 15 ολόκληρα χρόνια από τον θάνατο του Λέων. Αυδή. Αλλά ο Λέων είναι και θα είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζει:
«Ο άνθρωπος είναι μια αξία, μόνο επειδή υπάρχει, και η ζωή
είναι ωραία. Δεν πρέπει να ξοδεύεται και να γίνεται αντικείμενο
εκμετάλλευσης από την ολιγαρχία. Ούτε να σπαταλιέται σε στάσεις φυγής, σε στάσεις εξαφάνισης, αποχής από την κοινωνική ζωή». 

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Habemus Τσίπρα…

Από topontiki.gr

Η εκλογική αναμέτρηση επιβεβαίωσε την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.  Ωστόσο υπάρχουν δύο δεδομένα επάνω στα οποία θα πρέπει να τοποθετηθεί ο εκλογικός θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα, αν επιθυμεί κάποιος να τον  «μετρήσει» με ακρίβεια.Πρώτο δεδομένο είναι η αποχή. Το δεύτερο «δεδομένο» έχει ονοματεπώνυμο: Maarten Verwey, ο νέος ανθύπατος στη χώρα.
Η απομάκρυνση από την κάλπη  (αποχή) περισσότερων από 600.000 ψηφοφόρων σε σχέση με τις εκλογές του περασμένου Γενάρη μας υποχρεώνει να υπογραμμίσουμε ότι το 45%  — δηλαδή σχεδόν ο μισός πληθυσμός με δικαίωμα ψήφου- δεν τρέφει ψευδαισθήσεις  από την εκλογική διαδικασία. Ίσως γιατί, ολοένα και περισσότεροι γνωρίζουν και κατανοούν  ποιος και πως θα κυβερνήσει  τη χώρα ανεξάρτητα  του ποιος θα επικρατήσει στις εκλογές.
Αυτή η αποστράτευση, θα πρέπει να σημειώσουμε διαμορφώνει επί των ψηφισάντων ένα ποσοστό της τάξης του 80% το οποίο υποστηρίζει κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ -ΑΝΕΛ) τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν αποδεχτεί και ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο και ότι αυτό ορίζει.
Τί ορίζει το τρίτο μνημόνιο είναι σαφές και ξεκάθαρο για όποιον έχει μπει στον κόπο να το διαβάσει. Σταχυολογούμε:

•  οι ελληνικές αρχές «οφείλουν»,  «να εξομαλύνουν πλήρως τις μεθόδους εργασίας με τους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των αναγκαίων επιτόπιων εργασιών στην Αθήνα,  ώστε να βελτιωθούν η υλοποίηση και η παρακολούθηση του προγράμματος». (Η κυβέρνηση ) «οφείλει να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς όσον αφορά όλα τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή».
• για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προ γράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές (…) Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται».
•  «Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».

Και το Μαξίμου θέλει τον …Ολλανδό του
Είναι ήδη γνωστό (δημοσίευμα του Guardian ) ποιος  προορίζεται για επικεφαλής του μόνιμου επιτόπιου κλιμακίου εποπτείας της ελληνικής κυβέρνησης. Πρόκειται για τον  Ολλανδό οικονομολόγο, Maarten Verwey με τον τίτλο του Γενικού Διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων της Κομισιόν.
Όπως συνάγεται από την ανάγνωση του τρίτου μνημονίου ο Maarten Verwey και η ομάδα του θα πρέπει να εργαστούν σκληρά καθώς πάνω από 100 (εφαρμοστικοί) νόμοι θα πρέπει να προωθηθούν προς ψήφιση από την ελληνική βουλή. Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το μνημόνιο  οι ελληνικές αρχές «οφείλουν»,  να εξομαλύνουν πλήρως τις μεθόδους εργασίας με τους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των αναγκαίων επιτόπιων εργασιών στην Αθήνα» και επίσης  (η κυβέρνηση ) «οφείλει να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς όσον αφορά όλα τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή».
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα  επιβεβαίωσε την κυριαρχία  σε μια εκλογική αναμέτρηση που ψήφισε το 55% των εγγεγραμμένων. Ωστόσο, με το μισό εκλογικό σώμα να απέχει από την διαδικασία και τον Ολλανδό ανθύπατο να υπαγορεύει για λογαριασμό των δανειστών τις κινήσεις στην κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, το βάθρο του θριάμβου μοιάζει μικρό και ίσως σύντομα να αποδειχτεί ασταθές…

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Πουλαντζάς: Ο σπουδαίος θεωρητικός του Mαρξισμού

Κατά τον γνωστό κοινωνιολόγο και πολιτικό επιστήμονα Μπομπ Τζέσοπ, ο Νίκος Πουλαντζάς υπήρξε ο σημαντικότερος μαρξιστής θεωρητικός του κράτους, της μεταπολεμικής περιόδου. Πέρα από το έργο του, το οποίο γνώρισε μεγάλη διάδοση σε πολλές χώρες και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, ο Πουλαντζάς είχε ενεργό ανάμειξη στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και της Ελλάδας (μέλος του ΚΚΕ και μετά το 1968, του ΚΚΕ εσωτερικού).

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Σεπτέμβριου του 1936. Σπούδασε νομικά και κοινωνικές επιστήμες σε Αθήνα, Χαϊδελβέργη και Παρίσι, στο οποίο εγκαταστάθηκε από το 1961. Μέχρι την αυτοκτονία του, στις 3 Οκτώβριου του 1979, ήταν Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και Διευθυντής Σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes.
Έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη θεωρητική συνεισφορά του στην ανάλυση του καπιταλιστικού κράτους, του κράτους εκτάκτου ανάγκης (φασισμός, φασιστικές δικτατορίες), των κοινωνικών τάξεων, των σχέσεων εξουσίας και της σοσιαλιστικής στρατηγικής.

«Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός» Νίκος Πουλαντζάς

Αν και η Γαλλία ήταν ο τόπος διαμόρφωσης της θεωρητικής του σκέψης, η Ελλάδα ήταν ο χώρος που η σκέψη αυτή εκφράστηκε εμπράκτως. Συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα μέσα από τη Νεολαία της ΕΔΑ, υπήρξε μέλος του παράνομου ΚΚΕ και μετά τη διάσπαση του κόμματος το 1968, συντάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Μετά την πτώση της δικτατορίας επέστρεψε στην Ελλάδα και στρατεύτηκε στην Ανανεωτική Αριστερά (ΚΚΕ Εσωτερικού). Με πληθώρα άρθρων και συνεντεύξεων, που μαρτυρούν την αγωνία του για τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη Μεταπολίτευση, έδωσε σειρά διαλέξεων στην Πάντειο (1975-1976), με βασικό θέμα τις θεωρίες περί κράτους. Αποδεχόμενος την πρόσκληση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, συμμετείχε στις εργασίες για τη σύνταξη του νόμου για τα ΑΕΙ.

Επίκαιρα
Το Φασισμός και Δικτατορία του Νίκου Πουλαντζά, είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα, αν όχι το σπουδαιότερο, που γράφτηκαν για την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία και τη Γερμανία κατά τον Μεσοπόλεμο, την εμπέδωσή τους στην εξουσία και την άσκησή της από το ναζιστικό (Γερμανία) και το φασιστικό (Ιταλία) κόμμα. Πιο συγκεκριμένα, ο Πουλαντζάς προσπάθησε να δώσει απάντηση στο ερώτημα της τεράστιας κοινωνικής-αστικής και λαϊκής- βάσης του φασισμού. Ήτοι, ανέδειξε τη διαδικασία και το αποτέλεσμα του εκφασισμού των αντίστοιχων χωρών.

Αυτός ο εκφασισμός ερμηνεύει τη συμπαράταξη φασισμού και κοινωνικού σώματος στους σκοπούς και τα μέσα. Χωρίς αυτή την ομοιογενοποίηση που επέφερε ο εκφασισμός, ούτε η Γερμανία ούτε η Ιταλία θα μπορούσαν να έχουν την τεράστια δύναμη που είχαν συγκεντρώσει στις παραμονές του πολέμου. Κι ούτε θα μπορούσαν να τον διεξαγάγουν με τον τρόπο που τον διεξήγαγαν, η μεν Ιταλία ώσπου κατέρρευσε στρατιωτικά (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1943), η δε Γερμανία ώσπου συντρίφτηκε ολοσχερώς στρατιωτικά τον Μάη του 1945 κάτω από τα συνδυασμένα πλήγματα, από Ανατολή και Δύση, των συμμαχικών στρατιών αλλά και των δυνάμεων της Αντίστασης των κατεχομένων ευρωπαϊκών χωρών.

Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα βιβλία του: Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις, Για τον Γκράμσι: Μεταξύ Σαρτρ και Αλτουσέρ, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, Φασισμός και δικτατορία, Προβλήματα του σύγχρονου κράτους και του φασιστικού φαινομένου (μαζί με τους Ρ. Μίλιμπαντ και Ζ.-Π. Φάυ), Η κρίση των δικτατοριών: Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία.

Διαβάστε περισσότερα

Αναζητείται όραμα.Όβερ!

---

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη του 2015 ολοκληρώθηκαν με το 45% του ελληνικού λαού να τους γυρνάει την πλάτη.
Θα προχωρήσω αμέσως σε κάποια ερωτήματα που ούτως ή άλλως αιωρούνται εδώ και πάρα πολλά χρόνια και επιβάλλεται να απαντηθούν με ειλικρίνεια τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.

1. Πιστεύουμε ότι το κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα έχει σχέση με τη δημοκρατία; Εκφράζεται με τις εκλογές η λαϊκή βούληση και εξασφαλίζεται ο λαϊκός έλεγχος;
2. Η συμμετοχή στις εκλογές ενός κόμματος, πολιτικού σχηματισμού, μετώπου ή κινήματος που θέλει να ανατρέψει το υπάρχον σύστημα γιατί γεννά αδικίες και ανισότητες, μήπως του στερεί το επιχείρημα αυτό καθεαυτό της θέλησης για ανατροπή;
3. Γιατί καλούμε τον κόσμο να αγωνιστεί στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους ενάντια στην αδικία που βιώνει όταν του κλείνουμε το μάτι ότι αυτή η αδικία μπορεί να αρθεί ψηφίζοντας; Στο εκλογικό μονοπάτι, το σύστημα έχει πάρα πολλά αστραφτερά «μοντέλα» που υπόσχονται καταπολέμηση της αδικίας και των ανισοτήτων, χωρίς να χρειάζεται η επίπονη προϋπόθεση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.
4. Μπορεί να διαρκέσει ένας αγώνας για κάποια συνδικαλιστικά και οικονομικά αιτήματα χωρίς τα καύσιμα που προσφέρει το όραμα για μια άλλη ζωή σε μια άλλη κοινωνία δίκαιη και ανθρώπινη;
5. Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», περιγράψαμε όσο μπορούμε πιο ολοκληρωμένα την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε;
6. Στις περιγραφές, τις αναλύσεις και τις προτάσεις μας βάζουμε στο κέντρο τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο που κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο και δημιουργεί αλληλεπιδρώντας με τους υπόλοιπους το όλον ή συνθλίβουμε τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου κάτω από το βάρος της συλλογικότητας;
7. Μιλώντας από τη μεριά των συμφερόντων των ανθρώπων της εργασίας, μήπως προασπιστήκαμε και προασπιζόμαστε πολλές φορές και τις όποιες στρεβλώσεις στους χώρους εργασίας;
8. Ασχοληθήκαμε σοβαρά με το περιεχόμενο του σχολείου από τις πρώτες βαθμίδες που δημιουργεί συνειδήσεις επόμενων σκλάβων;
9. Αναρωτηθήκαμε γιατί οι άνθρωποι γύρω μας προτιμούν τη σιγουριά της φυλακής από την ίδια τους την ελευθερία και τον σίγουρο καταστροφικό δρόμο που οδηγεί στο γκρεμό από το δύσκολο μονοπάτι που όμως έχει τη μοναδική πιθανότητα να οδηγεί στο ξέφωτο;
10.  Με ποιον τρόπο ενισχύουμε την ανάγκη των ανθρώπων, αλλά ακόμα και τη δική μας ανάγκη, να αντισταθούν στο άδικο μετατρέποντάς την σε ανάγκη για επανάσταση και όχι σε πολιτική συζήτηση αναζήτησης μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια του συστήματος;
11.  Αν η έξοδος από την ΕΕ και το Ευρώ δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή των ανθρώπων, αφού πάλι καπιταλισμό θα έχουμε τότε γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε για αυξήσεις μισθών, για παράδειγμα; Πάλι καπιταλισμό δεν θα έχουμε;

Θέλω να ξεκαθαρίσω όμως τούτο. Τιμώ και σέβομαι όλους όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται, ο καθένας με τον τρόπο του, ενάντια στην αδικία που αναβλύζει ο καπιταλισμός. Απλώς, θυμάμαι εκείνα τα δρομολόγια του 2009 και του 2010 που κατέληγαν στη Βουλή, ρουφάγαμε τα χημικά μας και μετά πίσω στο σπίτι. Εκείνο το «γιατί πάλι τα ίδια;» που έβγαινε αυθόρμητα από τα στόματα λόγω των αδιεξόδων του αγώνα, πιστεύω πως ακόμα δεν απαντήθηκε.
Θα μου πείτε από ποιον;
Μα, από όποιον αισθάνεται την ανάγκη να απαντήσει. Έτσι δεν γίνεται πάντα;

Διαβάστε περισσότερα

H χώρα του τίποτα

Νίκος Καραβέλος

Όταν αυτές οι αράδες θα βλέπουν το φως, στη Χώρα του Τίποτα θα έχουν τελειώσει πλέον οι εκλογές και η νίκη θα έχει πια στεφανώσει έναν από τους δύο μονομάχους. Το νέο θα έχει μάλλον νικήσει το παλιό και το κοντό θα έχει μάλλον κατισχύσει του ψηλότερου. Ίσως, όμως, να συμβεί και το αντίθετο. Όπως και να’ χει, για μια ακόμα φορά, θα έχει νικήσει το «δίπολο». Σήμερα το «δίπολο» είναι ανάμεσα στο νέο και το παλιό μνημονιακό. Αύριο μπορεί να κονταροχτυπηθούν το χοντρό με το αδύνατο και το φαλακρό με το μαλλιαρό.

Αυτό που γνωρίζουν οι διοργανωτές των εκλογών είναι ότι σήμερα εκλέγεται κάποιος πρόεδρος ποδοσφαιρικού σωματείου, γιατί πρώτος πρωθυπουργός σ’ αυτό το κράτος του τίποτα θα είναι ένας Ολλανδός. Ξέρουν ακόμα οι ίδιοι ότι το συχνό ανεβοκατέβασμα των θλιβερών κατοχικών κυβερνήσεων θα απαξιώσει ολοκληρωτικά την ήδη εκφυλισμένη εκλογική διαδικασία, ούτως ώστε να είναι αναγκαία, επιτέλους, ακόμα και η κατάργηση των εκλογών.

Ευτυχισμένα, πλέον τα ξένα και εγχώρια κέντρα εξουσίας. Ο σκοπός επετεύχθη. Το αναπάντεχο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015 θα έχει θαφτεί βαθιά κάτω απ’ τα σκονισμένα μπαζώματα των τοκογλύφων.

Τούτες οι εκλογές δεν ήταν παρά η «έφεση» κατά της πρωτοβάθμιας άρνησης του λαού να στέρξει στην καταδίκη του. Απ’ ότι προβλέπουν τ’ αφεντικά η «έφεση» θα ευδοκιμήσει κι έτσι, όπως συμβαίνει στα ιερά θαύματα, το ΟΧΙ θα μεταμφιεστεί σε ΝΑΙ. Σύμπας πλέον ο πληθυσμός θα έχει αποκτήσει το δικαίωμα να ακούει μόνο τη βούλησή τους διά στόματος των εντολοδόχων, του αριστερού κ. Τσίπρα, του δεξιού κ. Μεϊμαράκη και των λοιπών «πατριωτικών δυνάμεων του ευρώ». Σύμπας ο κόσμος θα έχει πια την πολιτική ελευθερία να αποβλακώνεται ακούγοντας τον πρωθυπουργό του να ψεύδεται. Θα έχει αποκτήσει το ύψιστο «δικαίωμα» του εξευτελισμού, την ευγενή προοπτική να παραμένει υποζύγιο, τη νόμιμη απολαβή να χάνει το σπίτι του, τη ζωή του, τα ίδια τα τέκνα του, να απελαύνεται απ’ την ίδια τη χώρα του, απ’ την πατρική του γη.

Θα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μη σκέφτεται. Να κοιτάζει μόνο με τα μάτια και να αντιδρά με τα αυτιά, όπως τα τετράποδα, τα ερπετά ή τα έντομα, χωρίς να βλέπει ούτε να ακούει. Θα έχει, τέλος, το προνόμιο της μοναξιάς ανάμεσα στο πλήθος των απομονωμένων, σ’ αυτήν την «όμορφη» και «θαυμαστή» Χώρα του Τίποτα.

Κι όμως, εμείς θα επιμείνουμε θυμίζοντας αυτό που πολλούς αιώνες πίσω είχε πει ο κωμωδιογράφος Επίχαρμος : «Νους ορά και νους ακούει». Μόνο με τον νου έχουμε τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα κι επομένως να αντιδρούμε και ν’ αντιστεκόμαστε. Κι ακόμα, ότι ο άνθρωπος εξανθρωπίζεται, όταν αρνείται και όταν αντιστέκεται και μάλιστα όταν κάποιοι του ψιθυρίζουν ότι ο αγώνας του είναι μάταιος. Εξανθρωπίζεται υπερασπιζόμενος τους ανθρώπους. Τότε αποκτά πολιτική συνείδηση, γίνεται μέλος της «βουληφόρου αγοράς» (Όμηρος, Οδύσσεια Ι. 112). Αλλιώς, ξαναγίνεται άγριος και βάρβαρος. Μόνο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες ξαναβρίσκει τον εαυτό του, μεταμορφώνεται συνειδητά και ουσιαστικά σε πρόσωπο.

Κατά συνέπεια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εντός του κοινωνικού συνόλου δράση. Μόνο το κοινωνικό άτομο αντιστέκεται. «Αν ήξερα κάτι χρήσιμο για το έθνος μου», έγραφε ο Μοντεσκιέ, «που θα ήταν, όμως, καταστροφικό για ένα άλλο έθνος, δε θα το πρότεινα ποτέ, γιατί πριν από Γάλλος είμαι άνθρωπος. Γιατί είμαι κατ’ ανάγκην άνθρωπος και κατά τύχη Γάλλος».

Αυτό το «κατ’ ανάγκην» του Μοντεσκιέ, δηλαδή, το «κατά φύσιν» μας επιβάλλει να μην παραδοθούμε.

«Παρά φύσιν» είναι να ξεχάσουμε πως η αλήθεια υπάρχει μέσα στους άλλους.

«Παρά φύσιν» είναι να ξεχάσουμε πως η δικαιοσύνη είναι έννοια πρωτίστως ταξική και ότι η επικράτηση του φωτός της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική και κοινωνική ανατροπή.

«Παρά φύσιν» είναι να πιστέψουμε ότι το μόνο δικαίωμα που έχουμε είναι να υπηρετούμε τα «δικαιώματα» των ισχυρών.

«Παρά φύσιν» είναι να λησμονήσουμε πως υπήρξαμε και πως οφείλουμε να παραμείνουμε άνθρωποι και να μην επιτρέψουμε ποτέ να μας μεταχειρίζονται ως ανδράποδα.

Για το μελάνι που χύθηκε, για το αίμα που έρρευσε στην υπόθεση της απελευθέρωσης, για τη μνήμη, τους θρύλους και τα παραμύθια, με άλλα λόγια για τις ρυτίδες της ιστορίας μας.

Για να μη γίνουν χλεύη και να χαθούν κάτω από τη σκόνη του χρόνου.

Σε πείσμα των καιρών να επιμείνουμε πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά, πως ο εργαζόμενος είναι ιδιοκτήτης της εργασίας του και οφείλει να πάρει στα χέρια του το προϊόν του κόπου του. Ότι τα εργοστάσια μπορούν να κινηθούν χωρίς αφεντικά, ενώ δε συμβαίνει το αντίθετο.

Και τέλος, ότι το χώμα του τόπου μας είναι ιερό, γιατί είναι νους και δράση και ότι η χώρα μας, όπως άλλωστε όλες οι χώρες του κόσμου, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει η Χώρα του Τίποτα.

Γιατί είναι το σπίτι μας.

*  Ο Νίκος Καραβέλος είναι  Δικηγόρος – Συγγραφέας.

Διαβάστε περισσότερα

O tempora, o mores

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στις εκλογές της Κυριακής
    α) η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά επικροτήθηκε,
    β) διατηρήθηκε η ομηρεία σημαντικού αριθμού λαϊκών στρωμάτων υπό την πολιτική επιρροή κομμάτων όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κλπ, παρά τις συγκριτικές εκλογικές επιδόσεις τους,
    γ) η αποχή ως σύμπτωμα της απογοήτευσης εκτινάχτηκε, γεγονός που χρειάζεται μια ισχυρή κοινωνική φουσκοθαλασσιά για να μην παγιωθεί ως ξεστράτισμα της οργής και της απόρριψης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος στους δρόμους της παραίτησης,
    δ) ο ναζισμός βρήκε ξανά ευήκοα ώτα.
    Όλα αυτά προφανώς και δεν συνθέτουν μια εικόνα που θα την περιέγραφε κανείς σαν «ενθαρρυντική»…
    Από εκεί και πέρα:
    1) Στις εκλογές της Κυριακής το μνημονιακό πολιτικό σύστημα, με σημαιοφόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε στο κατεστημένο τη μεγάλη ρεβάνς του δημοψηφίσματος. Το 85% που έλαβαν τα κόμματα της μνημονιακής συμφωνίας θα έρχεται και θα επανέρχεται στα χείλη της ενσωματωμένης προπαγάνδας. Και πάντα με την χαιρέκακη επισήμανση ότι είναι μεγαλύτερο από το 62%. Θα είναι, δε, η μόνιμη δικαιολογητική βάση της αγριότητας απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία κατά την εφαρμογή του επικείμενου Αρμαγεδδώνα.
    2) Ο,τι καταγράφεται ως «παλιό» και συνδεδεμένο με τα προηγούμενα 40 χρόνια από τη μεταπολίτευση έχει σε τέτοιο βαθμό απορριφθεί από το εκλογικό σώμα ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον υποδύεται το «νέο» να σερφάρει πάνω στην προηγούμενη σαπίλα, όπως ο κ.Τσίπρας, και να καταφέρνει να επιπλέει μένοντας (προσωρινά) αλώβητος ακόμα και από την δική του καταφανή μετάλλαξη.
    3) Η Βουλή που σχηματίστηκε είναι η προέκταση της κοινοβουλευτικής κινούμενης άμμου που έχει προκύψει από όλες τις εκλογές της περιόδου της κρίσης. Τώρα πια στην κινούμενη αυτή άμμο προστέθηκαν και τα «φρούτα» που προέκυψαν από την λεγόμενη «ψήφο της πλάκας».
    4) Το εκλογικό σώμα προσήλθε στην κάλπη σοκαρισμένο, ζαλισμένο, μπερδεμένο, απογοητευμένο από την προδοσία των προσδοκιών που είχαν γεννηθεί 7 μήνες πριν. Πριν 7 μήνες άνοιξε ένας κύκλος ψευδαισθήσεων και αυταπατών που προχτές έκλεισε ερμητικά με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής διάψευσης και της εξαπάτησης, με την κατίσχυση του εμπαιγμού και την επιβράβευση της μετάλλαξης. Νικητής των εκλογών είναι η πολιτική πεπατημένη της δημαγωγίας και ο αμοραλισμός του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω». Είναι μια νίκη που δεν οφείλεται στο ότι ο λαός πείστηκε από τη δημαγωγία ή επειδή δεν μπορεί να διακρίνει την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα, γεγονός που πιστοποιείται και από την εκτίναξη της αποχής. Οφείλεται  στο γεγονός ότι η προδοσία που υπέστη επέτεινε την συνθηκολόγησή του με την λογική του μικρότερου κακού.
    5) Ο θρίαμβος της λογικής του μικρότερου κακού, με άμεσο αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα να συνομολογήσει τον εμπαιγμό του και να συμφωνήσει αναδρομικά με τον προηγούμενο μνημονιακό σφαγιασμό του και προκαταβολικά με τον επόμενο μνημονιακό σφαγιασμό του, είναι και το μεγαλύτερο πολιτικό και ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας τον Γενάρη, ήρθε με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια». Και ακόμα χειρότερα: Ήρθε να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι τάχα αναπόφευκτα.
    6) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός εμπεδώνει πλέον το συναίσθημα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι και να ψηφίζεις υπάρχουν δυο αμετάβλητες σταθερές. Ο,τι κι αν ψηφίσεις δυο πράγματα βγαίνουν: Μνημόνια και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ, λέγεται πλέον ΣΥΡΙΖΑ…
    7) Η πολιτική περίοδος που ξεκίνησε έδωσε ήδη δείγματα για τον εξοργιστικά… διασκεδαστικό χαρακτήρα της. Η προηγούμενη «δημιουργική ασάφεια» θα δώσει πλέον τη θέση της σε μια σκληρή μνημονιακή διακυβέρνηση που θα προχωρά με…αντιμνημονιακές επικοινωνιακές ανταύγειες. 
    8) Ναζισμός: Παρά το γεγονός ότι η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής συνιστά ομολογημένα τον φορέα του πολιτικού εγκλήματος, ο ναζισμός παραμένει στη Βουλή. Κάποιοι θα πουν ότι συνιστά ύβρη να αποκαλείς «ναζί» τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Απαντάμε: Το 33% και το 44% που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933 δεν ήταν ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί. Κατά την απαρχή του φασιστικού φαινομένου ένας γίγαντας της σκέψης, ο Αντόνιο Γκράμσι διαπίστωνε ότι «η κρίση  συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα…». Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι είδαν στα λόγια του την προφητεία για την έλευση της «εποχής των τεράτων». Σε κάθε περίπτωση είναι η σαπίλα του συστήματος που δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει τις αντίστοιχες τερατογεννέσεις. Η αντιμετώπιση των τερατογεννέσεων ή θα συνδυαστεί με την αντίσταση στο σύστημα που τις γεννά ή δεν θα υπάρξει.
    9) Οι δημοσκοπήσεις (εδώ γελάνε), με την επαναλαμβανόμενη αυτογελοιοποίησή τους και την καταγραφή τους ως (ατελούς) μεθόδου χειραγώγησης, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι η μόνη δημοσκόπηση που θα άξιζε να γίνει είναι μία και με ένα και μόνο ερώτημα: Έχουν κανένα νόημα οι δημοσκοπήσεις;
    10) Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματική Αριστερά, και να μην εκλαμβάνεται ή να είναι διαχειριστικό παρακολούθημα, δεν μπορεί να έχει σαν πρόταγμα και όραμά της την αλλαγή νομίσματος. Η πραγματική Αριστερά είναι τέτοια στο βαθμό που κόντρα στις αντικειμενικές δυσκολίες κρατά ζωντανές τις«φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», γειώνει το κοινωνικά απελευθερωτικό της μήνυμα με τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, υπερασπίζεται και πρωταγωνιστεί για την ικανοποίησή τους επειδή ακριβώς κινείται στον ανηφορικό αλλά μόνο ελπιδοφόρο δρόμο της αλλαγής συστήματος και όχι νομίσματος.  
    Ο προηγούμενος 7μηνος κύκλος έκλεισε. Ο νέος πολιτικός κύκλος που άνοιξε την Κυριακή θα είναι επίσης μικρός. Σε αυτό συνηγορούν, πρώτον η σκληρότητα των επικείμενων μέτρων που καθιστά και τη νέα κυβέρνηση εξίσου φιλάσθενη με τις προηγούμενες, δεύτερον ότι η κοινωνία διαθέτει πολιτικές δυνάμεις που θα της υπενθυμίζουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του αδιαμαρτύρητα συντελεσθέντα σφαγιασμού της και τρίτον – και ευτυχώς – το γεγονός ότι η ζωή δεν συνηθίζει να σταματά την κίνησή της μπροστά στο «τοτέμ» της κάλπης.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Έχεις πεθάνει για μένα!»: Μπορεί το μυαλό να πατήσει delete;

Το 2004 ο Μισέλ Γκοντρί σκηνοθέτησε την «αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» (Eternal Sunshine of the Spotless Mind), την ιστορία του Τζόελ και της Κλεμεντίν οι οποίοι μετά από ένα επίπονο χωρισμό αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν μια καινούργια τεχνολογία η οποία τους επιτρέπει να διαγράψουν όλες τις μνήμες της σχέσης τους. Η ζωή όμως τους φέρνει εκπλήξεις…
Δεν θα πω παραπάνω πράγματα για την συγκεκριμένη ταινία για να δώσω την ευκαιρία σε όποιον θέλει,  να την δει, να την απολαύσει και να εκπλαγεί. Θα μιλήσω όμως για κάτι που ακούω συχνά σε ατομικές συνεδρίες «δεν με επηρεάζει, έχει πεθάνει για μένα». Όταν ρωτάω τι ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση, ακούω διάφορες απαντήσεις με πιο συχνές το «σημαίνει ότι δεν μπορεί να με επηρεάσει πια», το «σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τα πάντα γύρω από την σχέση μας» και το «σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει πια ότι και να συμβεί».
Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να είναι εφικτό; Μπορεί να είναι αυτή η λύση στην προσπάθειά μας να προχωρήσουμε μετά από ένα διαζύγιο ή χωρισμό; Μπορούμε πραγματικά να κάνουμε μια διαγραφή της μνήμης μας και να προχωρήσουμε;
Μια απλή απάντηση είναι φυσικά και όχι. Είναι εύκολο να πιστεύουμε ότι «πεθαίνοντας» έναν/μια πρώην σύντροφό μας θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας ομαλά. Ξεχνάμε όμως ή αγνοούμε, ότι η σχέση μας με ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο σημαντικό ρόλο στην ζωή μας συνεχίζονται ακόμα και μετά τον αληθινό θάνατο. Φροντίζουμε τους νεκρούς μας φτιάχνοντας για αυτούς ταφικά μνημεία, τους θυμόμαστε με θρησκευτικές τελετές, κρατάμε πράγματα για να τους έχουμε κοντά μας, μιλάμε για αυτούς, ανακαλούμε μνήμες με διάφορες αφορμές (τοποθεσίες, ταινίες, τραγούδια, φαγητά, ατάκες…).  Ακούμε την προτρεπτική ή επικριτική φωνή των γονέων μας, αλλά και λειτουργούμε με τρόπο τέτοιο ώστε να τους ικανοποιήσουμε ή να τους δείξουμε την επαναστατικότητά μας ακόμα και χρόνια μετά τον θάνατό τους. Αλήθεια πιστεύετε ακόμα ότι ο θάνατος είναι το τέλος μιας σχέσης;
 

Είναι λοιπόν το λιγότερο άτοπο να πιστεύουμε ότι βάζοντας στην κατηγορία των «νεκρών» τον/την πρώην σύντροφό μας απαλλασσόμαστε από όλα αυτά που μας ανάγκασαν να πούμε το «έχει πεθάνει για μένα».
Από την άλλη αν ξεφύγουμε λίγο από τις λέξεις και δούμε το θέμα σαν μια προσπάθεια ολικής διαγραφής της μνήμης μας για κάποιο συγκεκριμένο άτομο, πρέπει να απαντήσουμε σε μια κρίσιμη ερώτηση. Τι ακριβώς θέλουμε να ξεχάσουμε;  Τι ακριβώς πιστεύουμε ότι αν διαγράψουμε από την μνήμη μας θα προχωρήσουμε με την ζωή μας;
Να ξεχάσουμε όλες τις κακές στιγμές; Τότε θα έχουμε μείνει μόνο με καλές μνήμες, οπότε γιατί να διαχωριστούμε από κάτι που μας προσφέρει μόνο καλές αναμνήσεις; Να ξεχάσουμε όλες τις καλές στιγμές; Τότε θα έχουμε μείνει μόνο με τις κακές αναμνήσεις, αδικώντας έτσι τον εαυτό μας και ουσιαστικά κατηγορώντας τον για τις επιλογές του, τον χρόνο και την ενέργεια που ξόδεψε αφού στον τελικό απολογισμό έχουμε μόνο μείον.
Να ξεχάσουμε τα πάντα –συναισθήματα, σκέψεις, εμπειρίες- είτε θετικά είτε αρνητικά; Τότε έχουμε μείνει στάσιμοι, χωρίς καμία νέα πληροφορία που θα εμπλουτίσει τον συναισθηματικό, νοητικό, βιολογικό κόσμο μας, καταδικασμένοι ουσιαστικά να κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι όχι μόνο δεν μπορούμε να κάνουμε το μυαλό μας να πατήσει delete, να «πεθάνουμε» έναν άνθρωπο και τις αναμνήσεις του αλλά ακόμα και αν μπορούσαμε θα ήταν λάθος για την δική μας ανάπτυξη και συνέχεια. Οι αναμνήσεις μας, τα συναισθήματά μας, οι συνδέσεις που κάνουμε με άλλα άτομα είτε έχουν θετικό είτε αρνητικό πρόσημο, είναι τα στοιχεία αυτά που τελικά διαμορφώνουν το ατομικό μας σύστημα. Τα στοιχεία του χαρακτήρα μας, που μας βοηθούν να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε να προσαρμοζόμαστε να επιβιώνουμε εν τέλει ως ατομικά συστήματα.
Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να ξεχάσουμε, εγώ θα πρότεινα ακριβώς το αντίθετο. Να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε όλες τις καλές στιγμές, όλες τις κακές στιγμές, όλα τα συναισθήματα και τις νέες εμπειρίες που βιώσαμε μέσα σε μια σχέση, να αναλογιστούμε τι πήγε σωστά και τι πήγε λάθος. Να μάθουμε από τα λάθη μας, τους συμβιβασμούς μας, να μάθουμε και να προχωρήσουμε ολίγον τι σοφότεροι, πιο έμπειροι και πιο έτοιμοι να κάνουμε νέες συνδέσεις με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.

Ιωάννης Ζήνδρος-Ελένη Τσάκωνα
Ψυχολόγοι
 
Κέντρο Ψυχολογικής Παρέμβασης «Θεραπεύω Συν-θεραπεύω»
Ελισάβετ Καστρισόγια 38 Ιωάννινα
Τηλέφωνα: 6972079311 και 6938353625
Email: therapeuw.syn@gmail.com

Διαβάστε περισσότερα

Ο Τσίπρας ομολογεί την ... 'μετάλλαξή' του!

Πάει και το 'Αριστερά'

globinfo freexchange

Κλείνει ο κύκλος της 'μετάλλαξης' ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα με έμμεση ομολογία Τσίπρα μπροστά στις κάμερες!

“... τώρα έχουμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε σε βάθος χρόνου. Έχουν διαψευσθεί όσοι φτιάξανε σχέδια επί χάρτου για σενάρια παρένθεσης. Απεδείχθη ότι η επιθυμία του ελληνικού λαού είναι να κάνουμε μια τομή με όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και να προχωρήσουμε μπροστά ...”

https://www.youtube.com/watch?t=57&v=LN_O2XR-gt0

Πάει και το 'Αριστερή' παρένθεση και έμεινε μόνο το παρένθεση. Απεταξάμην λοιπόν την Αριστερά από τον 'μικρό' Αλέξη για να ανοίξει ο δρόμος για το ΠΑΣΟΚ του 21ου αιώνα.

Μόνο που το νέο ΠΑΣΟΚ θα φέρει το όνομα της 'Αριστεράς' και μάλιστα 'Ριζοσπαστικής' στην ταμπέλα του, προκειμένου να ξεθωριάσει και να ευτελιστεί η πραγματική της έννοια, όπως έκαναν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη με το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ, που κράτησε το μπραντ νέιμ των Σοσιαλιστών, αλλά ξεφτιλίστηκε ασπαζόμενο τον νεοφιλελευθερισμό.

Διαβάστε περισσότερα