Μακρόν, όπως λέμε Total…

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

facebook.com/theodoropan

theodoropoulos@imerodromos.gr

Σαν ευρωπαίος «προστάτης» της Κύπρου, της Ελλάδας, γενικότερα της νοτιανατολικής Μεσογείου, εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν. 

Αυτά τα …«αισθήματα» του ο Μακρόν τα εξέφρασε κατά τη διάρκεια της συνάντησής του, την Πέμπτη, με τον Κύπριο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη στο Παρίσι. Πρόταξε «την πλήρη αλληλεγγύη της Γαλλίας προς την Κύπρο, αλλά επίσης προς την Ελλάδα, απέναντι στην παραβίαση της κυριαρχίας τους από την Τουρκία»!

Ο Μακρόν όμως συνέχισε. Μπήκε στο «ζουμί» και υπογράμμισε: «Σε αυτό το μέρος της Μεσογείου που είναι ζωτικής σημασίας για μας, τα ενεργειακά θέματα και τα ζητήματα ασφαλείας είναι σήμερα σημαντικά (… ) θα ήταν πολύ σοβαρό λάθος αν αφήναμε τα ζητήματα της ασφάλειας μας στα χέρια άλλων παικτών, αυτό δεν είναι μια επιλογή για την Ευρώπη και είναι κάτι το οποίο η Γαλλία δεν θα αφήσει να γίνει». 

Κάνοντας ένα ακόμα βήμα συμπλήρωσε: «Είναι απαράδεκτο, ο θαλάσσιος χώρος ενός κράτους-μέλους της ΕΕ να παραβιάζεται ή να απειλείται». Μάλιστα ο ίδιος επανέφερε το ενδεχόμενο κυρώσεων κατά της Τουρκίας. 

Στο «τραπέζι της συνάντησης» βρέθηκε και η Λιβύη – για την οποία ο Μακρόν είπε ότι η ευρωπαϊκή στρατιωτική επιχείρηση «Ειρήνη» πρέπει «να ενισχυθεί για να κερδίσει σε αξιοπιστία». Μάλιστα ανήγγειλε ότι στα τέλη Αυγούστου θα οργανώσει στο Παρίσι νέα Σύνοδο Κορυφής των ευρωπαϊκών χωρών της Μεσογείου (Med 7), ώστε να υπάρξουν αποφάσεις και κοινές δράσεις…

Άμεσα υπήρξαν αναλύσεις για τα «φιλελληνικά» αισθήματα του Γάλλου προέδρου και για το πόσο «σημαντική» στήριξη παρέχει σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο. 

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ο Μακρόν μίλησε για «παίκτες» και «ενεργειακά παζάρια» στην νοτιανατολική Μεσόγειο. Για «ζητήματα ασφαλείας» και για «παραβιάσεις» στην ίδια περιοχή. Εμφανίστηκε μάλιστα έτοιμος να παρέμβει και να επέμβει.

Η πρεμούρα του Γάλλου πολιτικού δεν έχει να κάνει φυσικά με τα …άγνα συναισθήματα του. Ο Μακρόν μιλά για λογαριασμό των γαλλικών μονοπωλίων. Ειδικότερα για συμφέροντα στην συγκεκριμένη περιοχή που έχει η  Γαλλική πετρελαϊκή TOTAL. 

Ας δούμε τα βασικά:

–– Η Total, είναι μια μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, με δραστηριότητα σε περισσότερες από 130 χώρες.

— Η Total λαμβάνει ενεργό μέρος στην έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. 

— Η Total είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Κυπριακή ΑΟΖ αφού έχει εξασφαλίσει δικαιώματα, μόνη ή σε κοινοπραξία σε έξι από τα εννέα οικόπεδα που έχει δημοπρατήσει η Κυπριακή δημοκρατία και  προχωρά κανονικά το ερευνητικό πρόγραμμα και το πρόγραμμα εκμετάλλευσης στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κύπρου. 

— Η Total έχει επίσης σημαντική παρουσία και νότια της Κρήτης αφού η γαλλική εταιρεία είναι επικεφαλής των ερευνών της κοινοπραξίας που απαρτίζεται από την ίδια σε ποσοστό 40%, την Exxon Mobil με επίσης 40% αλλά και των ΕΛΠΕ που μετέχουν με 20%. Η έρευνα των υποθαλάσσιων οικοπέδων στην Κρήτη θα διαρκέσει οκτώ έτη και θα πραγματοποιήσει γεώτρηση βάθους 4,000 μέτρων. 

— Η Total είναι επίσης στη Λιβύη εδώ και 60 χρόνια, έχει παραχωρήσεις, παράγει και πριν ξεκινήσει η εμφύλια σύρραξη είχε υπογράψει νέα συμφωνία για ένα καινούριο κοίτασμα. Η υλοποίηση της συμφωνίας ωστόσο έχει παγώσει λόγω της εμπόλεμης κατάστασης. 

Στα συγκεκριμένα ενεργειακά «πρότζεκτ» στη παρούσα φάση μπαίνουν εμπόδια από την επιθετικότητα και τους σχεδιασμούς της Τουρκίας, αλλά και τη δράση άλλων μονοπωλίων που θέλουν να βάλουν χέρι στα πλούσια κοιτάσματα της περιοχής. Στην παρούσα φάση οι «απειλές» προς την Τουρκία είναι αναγκαίες για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Total. Στο μέλλον αυτή τη …στάση μπορεί να αλλάξει αν τα συμφέροντα της Τotal επιβάλλουν άλλου τύπου «συμμαχίες» και να χαθούν τα δήθεν «φιλελληνικά» αισθήματα. Ακόμα όμως και σήμερα οι επιδιώξεις των μονοπωλίων δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση με τα συμφέροντα των λαών. Γι΄αυτούς τους τελευταίους οι «μοιρασιές» και τα «παζάρια» μόνο δεινά θα φέρουν ειδικά σε μια περίοδο που ηχούν τα τύμπανα του πολέμου στην περιοχή. 

Ο «πόνος» λοιπόν του Γάλλου προέδρου για την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Λιβύη και ο «ρόλος» που έχει αναλάβει στη νέα παράσταση που έχουν στήσει ιμπεριαλιστές και πολυεθνικές στην περιοχή έχει τίτλο: «Μακρόν, όπως λέμε Τotal»…

Διαβάστε περισσότερα

Περί σταλινισμού και αντισταλινισμού…

Ευσύνοπτες διευκρινίσεις - επισημάνσεις για μια άγονη, παρελκυστική και επικίνδυνη διαμάχη - Του Δημήτρη Πατέλη

 

«Σταλινικός και ο Βαζιούλιν!»… αναφώνησε στέλεχος της αριστεράς, μετά από εκτεταμένη συζήτηση (με διερμηνεία) με τον μεγάλο Σοβιετικό φιλόσοφο Βίκτορα Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν¹ στη Μόσχα κατά την δεκαετία 1990… «Εντυπωσιάστηκα! –συνέχισε- εξαιρετικός μαρξιστής φιλόσοφος, κομμουνιστής-μπολσεβίκος, αλλά σταλινικός»… -Από πού το συμπέρανες αυτό; -τον ρώτησα. Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Τόσες ώρες συζητήσαμε και δεν έβρισε τον Στάλιν ούτε μια φορά!». Άρα, βάσει αυτής της σοφίας, πας μη καθυβρίζων τον Στάλιν και τα παραφυάδας αυτού ανά πάσα στιγμή = «σταλινικός»… Εδώ η διαλεκτική της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης απογειώνεται… Ακόμα θυμάμαι το στοχαστικό μειδίαμα του δασκάλου μου για την κατάσταση/κατάντια της αριστερής διανόησης…

Ο ίδιος ο όρος «σταλινισμός» δεν είναι επιστημονικός μαρξιστικός. Το ίδιο ισχύει και για τον όρο «προσοπολατρία», ιδιαίτερα δημοφιλή μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την «Περί της προσωπολατρίας και των συνεπειών της» εισήγηση που εκφώνησε ο Νικίτα Χρουστσόφ (25.2.1956). Ο χαρακτηρισμός μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της πρακτικής του διεθνούς επαναστατικού κινήματος με το όνομα ενός ηγέτη, παραπέμπει σε ιδεοκρατική μεταφυσική αντίληψη της ιστορίας, ως δήθεν απότοκης της βούλησης/ιδιοτροπίας ενός ατόμου-προσώπου. Επιπλέον, τροφοδοτεί αμφίδρομα δύο οπαδικές, μεταφυσικές και μάλλον θρησκευτικές – θεολογικές αντιλήψεις της ιστορίας: αυτήν της «προσωπολατρίας», την αγιογραφική – θεοποιητική και την δαιμονολογική, ενισχυόμενες με τελετουργίες και εξαρτημένα αντανακλαστικά κατανυκτικών μνημοσύνων (για απολεσθέντα «παράδεισο») και πανηγυρικών αναθεμάτων-εξορκισμών (για την απαλλαγή από μια «κόλαση»). Αμφότερες οι ως άνω προσεγγίσεις αμβλύνουν και τελικά εξαλείφουν την ορθολογική, νηφάλια, επιστημονική, διαλεκτική αντίληψη της λογικής της ιστορίας, της ιστορικής νομοτέλειας ανάπτυξης της κοινωνίας ως ολότητας, συμπεριλαμβανομένου του γίγνεσθαι της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και του ρόλου του υποκειμένου σε αυτήν (συλλογικού και ατομικού-προσωπικότητας).

Επιπλέον, υπό τον όρο «σταλινισμός», η αστική προπαγάνδα, στο πνεύμα της «θεωρίας των 2 άκρων» και των περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογημάτων, ταυτίζει συλλήβδην το σύνολο του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και την οικοδόμηση του πρώιμου σοσιαλισμού με τον φασισμό και τον ναζισμό. Ταυτίζουν χονδροειδώς τον Στάλιν (και κάθε κομμουνιστή ηγέτη) με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι κ.λπ. Επιδιώκουν έτσι να αμαυρώσουν την θριαμβευτική πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την ίδια την αντιφασιστική νίκη της ΕΣΣΔ υπό την ηγεσία του Στάλιν. Πηγές έμπνευσης του σύγχρονου «αντισταλινισμού», είναι τα ιδεολογήματα του φιλελευθερισμού-νεοφιλελευθερισμού, της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας της Β΄ Διεθνούς, των ποικίλων εκδοχών οπαδών του Τρότσκι, του αλήστου μνήμης «ανανεωτικού» ευρωκομμουνισμού, εκδοχών του νεομαρξισμού, του τον Σολτζενίτσιν κ.ο.κ. Εδώ γίνεται εμφανής η κοινή μεθοδολογία δεξιού αναθεωρητικού «αντισταλινισμού» και δογματικού-σεχταριστικού «σταλινισμού». Πρόκειται για την «θεωρία» της προσωπολατρίας αντεστραμμένη. Ο πάνσοφος, αλάθητος κ.λπ. «πατερούλης», «ηγέτης των λαών» με την «εσαεί σωστή γραμμή» μεταστρέφεται απλώς σε αιμοσταγή, αδίστακτο, δολοφόνο, εγκληματία κ.λπ. ενώ η όλη ιστορία της ΕΣΣΔ παρουσιάζεται σαν προϊόν βουλητικής δραστηριότητας του ίδιου (ή και του περίγυρού του) με βάση κάποιο μοντέλο (ίδιο ή διαφορετικό με αυτό των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν).

Σήμερα οι αμαχητί νικητές του ψυχρού πολέμου και νυν εκφραστές του άξονα της «Νέας Τάξης», οι ναζί της εποχής μας, πασχίζουν να εμπεδώσουν με πλύση εγκεφάλων στους λαούς ένα ύπουλο ιδεολόγημα, με την μορφή της εξίσωσης: Ναζισμός = σοσιαλισμός-κομμουνισμός = ΕΣΣΔ = “Ολοκληρωτισμός”, Μαρξ = Λένιν = Στάλιν = Χίτλερ, κ.ο.κ…. Για να ακυρώσουν την ελπίδα που τροφοδότησε η Οκτωβριανή Επανάσταση, η Αντιφασιστική Νίκη, συνολικά οι Πρώιμες Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις του 20ου αιώνα, και κυρίως: για να αποτρέψουν τις επικείμενες μεγαλειώδεις Επαναστάσεις του 21ου αι. που θα σημάνουν το τέλος τους… Πασχίζουν να μας πείσουν να ξεχάσουμε κάθε ιδέα αγώνα για αξιοπρέπεια, για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, διότι δήθεν αυτή οδηγεί σε «δικτατορίες» και «ολοκληρωτισμούς» ίδιους με του Χίτλερ… Πασχίζουν να μας πείσουν ότι η κτηνωδία του «παγκοσμιοποιημένου» ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών είναι μονόδρομος για την ανθρωπότητα… Πασχίζουν να μας πείσουν ότι ο μόνος «ρεαλιστικός» τρόπος ζωής είναι η εθελοδουλία… Η εμμονή τους αυτή, εντείνεται όσο οξύνεται η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της, όσο κλιμακώνονται οι αναταγωνισμοί και οι συρράξεις ενώ πλησιάζει ο κίνδυνος ολοκληρωτικής παγκόσμιας ανάφλεξης, όσο αποκαλύπτεται η φονική ανεπάρκεια της κεφαλαιοκρατίας μπροστά στην πανδημία του COVID-19, όσο οι κρατούντες τρέμουν για κάθε ενδεχόμενο ριζοσπαστικοποίησης, εξεγερσιακής συστράτευσης και επαναστατικοποίησης των καταπιεσμένων που κινείται εκτός ευνουχισμένων σχημάτων και μηχανισμών με προδιαγραφές διαχείρισης-εκτόνωσης κρίσεων.

Η προπαγάνδα των αστών είναι αποτελεσματική, μιας και κάποιοι δεν μπορούν να ανεχθούν την παραμικρή αναφορά στα παραπάνω νομοτελή ιστορικά γεγονότα, εντός των οποίων, στο πλαίσιο της διαπλοκής δέσμης εσωτερικών και εξωτερικών, διεθνών και παγκόσμιων αντιφάσεων εκτυλίσσεται η δράση του συλλογικού υποκειμένου της επανάστασης, στην οποία εντάσσεται και η αντιφατική μεν αλλά τεράστια συμβολή του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων)-Κ.Κ.Σ.Ε. και του Στάλιν². Η παραδοχή αυτού του ιστορικά τεκμηριωμένου γεγονότος, δεν συνεπάγεται και άκριτη-μεταφυσική απολυτοποίηση της «εσαεί αλάνθαστης και απόλυτα αληθούς» σκέψης, κάθε λέξης και πράξης του μεγάλου ηγέτη σε όλες της εκφάνσεις της. Αυτό θα σήμαινε γελοιογραφική, ανιστορική και αντιεπιστημονική κακοποίηση της εν λόγω ιστορικής προσωπικότητας, του κομμουνιστικού κινήματος και της υπόθεσης της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού εν γένει.

Πληθώρα αποχαρακτηρισμένων αρχείων μυστικών υπηρεσιών διαφόρων χωρών καταδεικνύει ότι οι αρχές του κεφαλαίου ήταν ανεκτικές σε εκδοχές «αριστερών» αντιλήψεων και τάσεων, αρκεί αυτές να εγγράφονταν στο πλαίσιο κάποιας εκδοχής «αντισταλινισμού» και αντισοβιετισμού! Πολιτική, τους καρπούς της οποίας δρέπουμε μέχρι σήμερα σε κύκλους της «θεσμικής διανόησης» και ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια… Εάν σε αυτά προστεθεί και η αδρά επιδοτούμενη από το καθεστώς προπαγάνδα, η ιδεολογική κατεργασία συνειδήσεων (και υποσυνείδητου) μέσω των μηχανισμών της επίσημης αστικής «επιστήμης» και της παιδείας/εκπαίδευσης, καθώς και η συστηματική πλύση εγκεφάλων από τη βιομηχανία των αστικών ΜΜΕ στο πνεύμα των παραπάνω αντιδραστικών ιδεολογημάτων – δογμάτων, η βλάβη μπορεί να καταστεί ανήκεστος. Υπέρ της τελευταίας συνηγορούν σφόδρα και οι «καμένοι» εγκέφαλοι συνιστωσών της αριστεράς, από το πεδίο πρόσληψης των οποίων έχει προ πολλού εκλείψει κάθε ίχνος μαρξιστικής (επιστημονικής, ορθολογικής, διαλεκτικής) προσέγγισης των εν λόγω προβλημάτων, μέσω αυτοματοποιημένης πάγιας ενεργοποίησης φραγμών σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών…

1 Για το έργο του Β. Α. Βαζιούλιν, βλ. Διεθνής Σχολή «Λογική της Ιστορίας».

2 Βλ. σχετικά: Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας. Ζητήματα επαναστατικής θεωρίας, μεθοδολογίας και πρακτικής. Αθήνα, ΚΨΜ, 2017.

Διαβάστε περισσότερα

Περί ιδεολογικής ηγεμονίας – Όταν το ηθικό πλεονέκτημα τους κατατρέχει ακόμα

ι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού γνωρίζουν πως κατέχουμε το ηθικό πλεονέκτημα στη συνείδηση του κόσμου κι αυτό τους τρελαίνει. Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπετε το αντικομμουνιστικό τους παραλήρημα να μεγαλώνει, να ξέρετε πως έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα προς το ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα και την οριστική νίκη. Μέχρι τότε, ο Μπογδάνος μπορεί να συνεχίσει να επιτίθεται σε δημοσιογράφους και να προκαλεί τη φαιδρότητα.

Παναγιώτης Κολέλης

Αφορμή για να γραφτεί το παρακάτω κείμενο στάθηκε το πρόσφατο σχόλιο του βουλευτή της ΝΔ, Κωνσταντίνου Μπογδάνου, στο twitter που αναφέρει: «Το πρόβλημα δεν είναι οι Ακρίτες, ούτε οι αριστεριστές της ΕΣΗΕΑ, ούτε καν οι Μπογιόπουλοι κι οι Ρουβίκωνες. Όλοι αυτοί είναι μειονότητες επαγγελματιών φωνακλάδων. Το πρόβλημα είναι τα καθ´ημάς ασπόνδυλα που μια ζωή σκύβουν το κεφάλι μην τα κακοχαρακτηρίσει το ηθικό πλεονέκτημα».

Τα τελευταία χρόνια, οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού έχουν επιδοθεί σε μια πρωτοφανή προσπάθεια προκειμένου να πείσουν την κοινή γνώμη πως υφίσταται ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, επισημαίνοντας πως αυτό είναι πολύ… κακό, γι’ αυτό και στόχος τους είναι να το ανατρέψουν.

Μπροστάρηδες εμφανίζονται προβεβλημένοι βουλευτές της ΝΔ, γνωστοί για τις ακροδεξιές τους απόψεις, όπως ο Μάκης Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, δύο καλοί φίλοι από την περίοδο που ήταν ακόμα στο ΛΑΟΣ.

«Πώς γίνεται, η Αριστερά, που ηττήθηκε στον Εμφύλιο και ξαναηττήθηκε με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, να επιβάλλει τις ιδέες της στην Ελλάδα; Γιατί ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε δεξιοί;» αναρωτιόταν ο κύριος Βορίδης σε συγκέντρωση στην Κόρινθο το 2019, ενώ τον Ιανουάριο του 2020, σε εκδήλωση κοπής πρωτοχρονιάτικης πίτας, υποστήριζε πως «για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, διαμορφώνονται οι όροι για την ανατροπή της ηγεμονίας της Αριστεράς και την εμπέδωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς».

Από κοντά και ο κύριος Γεωργιάδης, που σε συνέντευξή του το 2017 στο Real.gr δήλωνε πως «η κυριότερη αιτία της κακοδαιμονίας της Ελλάδας είναι η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς».

Ο Πάσχος Μανδραβέλης, μάλιστα, το προχωράει ακόμα πιο περά, γράφοντας το 2012 για «ιδεολογική μονοκρατορία της Αριστεράς», ενώ ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, υποστήριζε το 2012 πως πρέπει «να τε­λειώ­σει η η­γε­μο­νία των αρι­στε­ρών ι­δεών στην Ελλά­δα, ώ­στε να βρει ξα­νά η χώ­ρα μας και ο λαός μας τις ιδέες που του ται­ριά­ζουν κα­λύ­τε­ρα».

Αφού, λοιπόν, αντιληφθήκαμε για τα καλά το πλαίσιο πάνω στο οποίο διαδραματίζεται η πολιτική συζήτηση την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας, πάμε να εξετάσουμε τι είναι αυτό που ενοχλεί τόσο πολύ όλο αυτό το νεοφιλελεύθερο ασκέρι, με αφορμή ένα πρόσφατο παράδειγμα.

Ο Πάτρικ Χάτσινσον είναι ο Αφροαμερικανός διαδηλωτής που έσωσε έναν λευκό ακροδεξιό που συμμετείχε σε συγκέντρωση στο Λονδίνο εναντίον του κινήματος Black Lives Matter που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου, εμπνέοντας εκατομμύρια ανθρώπους, αφού αποτυπώνει χαρακτηριστικά τις διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες που πρεσβεύουν οι δύο άνθρωποι, τους διαφορετικούς κόσμους που οραματίζονται.

«O στόχος μου ήταν να αποφύγω μια καταστροφή, που ξαφνικά θα άλλαζε το μήνυμα από το “οι ζωές των μαύρων μετράνε” σε “νέοι σκοτώνουν διαδηλωτές”. Αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθούμε να αποφύγουμε», είχε δηλώσει ο Χάτσινσον στο CNN, ενώ σε συνέντευξή του στο Channel 4 ανέφερε πως «εάν οι άλλοι τρεις αστυνομικοί που στέκονταν γύρω όταν δολοφονήθηκε ο Τζορτζ Φλόιντ είχαν σκεφτεί να παρέμβουν και να σταματήσουν τον συνάδελφό τους να κάνει αυτό που έκανε, όπως κάναμε εμείς, ο Τζορτζ Φλόιντ θα ήταν ζωντανός σήμερα» (Thepressproject.gr, 15/6/2020)

Ορισμένοι υπέθεσαν πως το συμβάν αυτό ήταν απλώς μια εξαίρεση, μια μεμονωμένη περίπτωση, πως το μίσος και ο σκοταδισμός είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο πλευρών.

Κι, όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που διαδηλωτής έσωζε ακροδεξιό. Το 1996, μια μαύρη 18χρονη, η Keshia Thomas, έσωζε έναν ακροδεξιό με τατουάζ των SS, υποστηρικτή της Κου Κλουξ Κλαν, προστατεύοντάς τον με το σώμα της για να μην τον χτυπήσουν. (BBC, 29/10/2013)

Οι ταγοί του φιλελευθερισμού, λοιπόν, που προσποιούνται πως νοιάζονται για την ευημερία της χώρα μας, βγάζοντας «φιλιππικούς» απέναντι σε οτιδήποτε έχει σχέση με οργανωμένη διεκδίκηση και αριστερά, «λυσσάνε» για έναν πολύ απλό λόγο: δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως γίνεται ένας άνθρωπος να προσφέρει το χέρι του και να βοηθάει έναν συνάνθρωπό του – ακόμα κι αν αυτός ανήκει σε αντίπαλο στρατόπεδο.

Το «αόρατο χέρι» της αγοράς που ευαγγελίζονται είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει: αόρατο. Δεν διδάσκει την στήριξη και την αλληλεγγύη, αλλά την εκμετάλλευση, την επιβολή του δόγματος «ο θάνατός σου, η ζωή μου», την επί πτωμάτων επικράτηση.

Ωστόσο, αντί να αλλάξουν τις ιδέες τους, να εμπνευστούν από τις πανανθρώπινες αξίες και το όραμα για τον κόσμο που εκπροσωπεί η άλλη πλευρά, προσπαθούν να ευτελίσουν τις δικές μας, εμφανίζοντάς τες να επιπλέουν στον ίδιο βούρκο που επιπλέουν οι δικές τους – άλλοτε ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με τον ναζισμό κι άλλοτε ονοματίζοντας τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως μια ενδεικτική «αριστερή» διακυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αντιπροέδρου της ΝΔ, Άδωνι Γεωργιάδη, το 2017: «θεωρώ τον Αλέξη Τσίπρα τον καλύτερο σύμμαχο στην προσπάθειά μας να νικήσουμε οριστικά την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς».

Τρελαίνονται όταν συνειδητοποιούν πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν το ηθικό πλεονέκτημα στη συνείδηση του κόσμου, αφού η λεγόμενη «ηθική ηγεμονία» κερδίζεται μόνο αν στέκεσαι αταλάντευτα στο πλευρό του λαού, αν αφουγκράζεσαι τις έγνοιες και τις ανησυχίες του, αν νοιάζεσαι για τις ανάγκες του και υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά του. Έμπρακτα, με διαδηλώσεις, στήριξη στους χώρους δουλειάς, με αλληλεγγύη και αγώνα.

Μολονότι δεν ανήκουμε ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν πως η αγάπη είναι αρκετή για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τον φασισμό – ανοιχτό και υφέρποντα – και συνεχίζουμε να θεωρούμε πως ο φασισμός τσακίζεται – επαναλαμβάνουμε: τσακίζεται – στους δρόμους, στις γειτονιές και στους εργασιακούς χώρους, διατηρούμε την άποψη πως η ταξική αλληλεγγύη είναι ικανή να τον ξεγυμνώσει και να τον ξεμπροστιάσει ολοκληρωτικά μπροστά στα μάτια του κόσμου.

Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπετε το αντικομμουνιστικό τους παραλήρημα να μεγαλώνει, να ξέρετε πως έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα προς το ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα και την οριστική νίκη. Μέχρι τότε, ο Μπογδάνος μπορεί να συνεχίσει να επιτίθεται σε δημοσιογράφους και να προκαλεί τη φαιδρότητα.

Διαβάστε περισσότερα

Τουρισμός για όλους: Βγήκαν τα αποτελέσματα – Δείτε αν είστε δικαιούχοι

Δείτε εδώ τα πρώτα αποτελέσματα για το Πρόγραμμα «Τουρισμός Για Όλους» του Υπουργείου Τουρισμού. Συγκεκριμένα, αναρτήθηκε το προσωρινό Μητρώο Δικαιούχων-Ωφελουμένων και ο προσωρινός Πίνακας Αποκλειομένων στην ηλεκτρονική εφαρμογή tourism4all.gov.gr.

Πίνακας Α. Προσωρινό Μητρώο Δικαιούχων/Ωφελουμένων

Πίνακας Β. Προσωρινός Πίνακας Αποκλειόμενων Δικαιούχων

Οδηγίες εφαρμογής Δικαιούχων

Συχνές Ερωτήσεις Δικαιούχων

 

Αφού έγινε η ανάρτηση προσωρινών πινάκων δικαιούχων, ακολουθεί η περίοδος ενστάσεων και ανάρτηση των πινάκων οριστικών δικαιούχων. Στη συνέχεια θα διενεργηθεί δημόσια κλήρωση και οι κληρωθέντες δικαιούχοι θα έχουν πρόσβαση στο e-voucher μέσω της ηλεκτρονικής εφαρμογής www.tourism4all.gov.gr.

Ο δικαιούχος και τα ωφελούμενα μέλη του e -voucher επιλέγουν κατάλυμα από το Μητρώο Παρόχων και με δική τους ευθύνη κάνουν τη σχετική κράτηση αναφέροντας ότι είναι δικαιούχοι του προγράμματος «Τουρισμός για όλους» του Υπουργείου Τουρισμού και κάτοχοι e-voucher. Aπό το μητρώο παρόχων ενημερώνονται για την δηλωθείσα, από τον πάροχο, τιμή συνεργασίας. Η τιμή συνεργασίας επιδοτείται από το πρόγραμμα σε ποσοστό 50% (ή 60% ως ορίζεται) και με ανώτατο ποσό τα 30€/το άτομο/ανά διανυκτέρευση και ο δικαιούχος συμμετέχει πληρώνοντας το υπόλοιπο. Η διαμονή των 4 διανυκτερεύσεων είναι προϋπόθεση. Η συμφωνία με το κατάλυμα για το κόστος παραμονής στο κατάλυμα για περισσότερο διάστημα γίνεται μεταξύ παρόχου και το Υπουργείο Τουρισμού δεν εμπλέκεται.

Διαβάστε περισσότερα

Η πέμπτη φάλαγγα, τα “πεζούλια” μας και τα παιδιά μας

Από το Fαcebook του Νίκου Μπογιόπουλου:

– Ο,τι διαπράττει η (ΝΑΤΟική σύμμαχος) Τουρκία το διαπράττει την στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις πανηγυρίζουν ότι διάγουμε την περίοδο των “πιο στενών σχέσεων από ποτέ” της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Το διαπράττει την ώρα της μετατροπής της Ελλαδας σε γενικευμένη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, από Σούδα μέχρι Αλεξανδρούπολη. Την ώρα που ο Πάιατ αλωνίζει ανά την επικράτεια και η χώρα του εκδίδει ανακοινώσεις για “αμφισβητούμενα νερά” στο Καστελόριζο! Την ώρα του “αγγελικού” Τραμπ και του “προβλέψιμου σύμμαχου”. Την ώρα, δηλαδή, που κάθε σαχλό κοψομέσιασμα προς τους Αμερικάνους διαφημίζεται σαν “υψηλή διπλωματία ενίσχυσης της ασφάλειας της Ελλάδας”…
– Ο,τι διαπράττει η Τουρκία το διαπράττει την στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις των “Μένουμε Ευρώπη, των “μένουμε τρόικες”, των “μένουμε μνημόνια” και των “οχι-ναι” όλων των αποχρώσεων, εφαρμόζουν ευρωτουρκικά σύμφωνα για το μεταναστευτικό. Παρακολουθούν τις μπίζνες των “εταίρων” με την Αγκυρα. Το διαπράττει ενώ οι καλοί μας “ευρω-εταίροι”, την ώρα των επιθέσεων σε δυο κράτη – μέλη της ΕΕ, φλυαρούν περί ανύπαρκτων κυρώσεων κατά Ερντογάν, με τις ελληνικές κυβερνήσεις να στρουθοκαμηλίζουν.
– ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. Ιδού η πέμπτη φάλαγγα, ο Δούρειος Ιππος που οι ελληνικές κυβερνήσεις αποκαλούν “συμμάχους” και “εταίρους”. Αυτοί οι “σύμμαχοι” και “εταίροι” είναι, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με την Ρωσία, που κάνουν πλάτες στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας στη Συρία και στο Ιρακ. Που αδιαφορούν για την επιθετικότητά της στην Κύπρο. Που ανέχονται και αδιαφορούν για την επέμβασή της στην Λιβύη. Που απλώς… παρακολουθούν και νίπτουν τας χείρας τους απέναντι στην τακτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας σπρώχνοντας έτσι στον διακηρυγμένο στόχο του κεφαλαίου για “συνδιαχείρηση” του Αιγαίου με την ελληνική αστική τάξη.
– Οι εξελίξεις επιτάσσουν εγρήγορση χωρίς να χάνεται η ψυχραιμία. Επιτάσσουν αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Επιτάσσουν να δούμε και να απαλλαγούμε από όλα, όσους και ό,τι υπονομεύει και την ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας, από τις άθλιες συμπορεύσεις της με το Ισραήλ μέχρι τις εμπλοκές της έως το Αφγανιστάν.
– Η μόνη ασπίδα της πατρίδας μας είναι ο ίδιος ο λαός μας. Είναι το στραπατσαρισμένο Διεθνές Δίκαιο. Είναι οι γέφυρες φιλίας με τους άλλους λαούς. Είναι η ειρήνη που δεν επιτρέπει τα “πεζούλια” μας να μπουν σε διαπραγμάτευση, ούτε να γίνουν το λάφυρο των Exxon, των Total, των από δω κι από κει κοντσόρτσιουμ. Και σε κάθε περίπτωση: Τα παιδιά μας δεν είναι κρέας για τα κανόνια, αλλά ούτε και ραγιάδες υπό καμία ξένη σημαία.

Διαβάστε περισσότερα

Ο μεγάλος Ιταλός, Πάολο Μαλντίνι

Ο «Il Capitano» των Ατζούρι με τον καημό της μουντιαλικής κούπας

---

Την ώρα που η Ιταλία έχει ευτυχήσει να μετρήσει στις τάξεις της πολλούς μεγάλους αμυντικούς και παρά την περίφημη δεξιοτεχνία των ιταλών παικτών στην αμυντική τέχνη, ένας ξεχωρίζει και με διαφορά από την υπόλοιπη σπουδαία παρέα.

Μιλάμε φυσικά για τον Πάολο Μαλντίνι, τον πιο σοφιστικέ αμυντικό της Σκουάντρα Ατζούρα, ο οποίος έκανε την προσμονή, και όχι τον εκφοβισμό του αντιπάλου, τον κύριο μοχλό της αμυντικής του στρατηγικής.

Το σύμβολο του ιταλικού ποδοσφαίρου με τις 902 συμμετοχές με τη φανέλα της Μίλαν στην 24χρονη καριέρα του, ο θρυλικός αυτός αρχηγός, ήταν ταυτοχρόνως ένας από τους μεγάλους τζέντλεμαν του αθλήματος, λειτουργώντας ως παράδειγμα προς μίμηση για κάθε κατοπινή γενιά ποδοσφαιριστών.

Κι αυτό γιατί δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία του! Ιστορικό είναι το πέρασμά του από τα γήπεδα, όπου σε 1.000 επίσημα παιχνίδια τιμωρήθηκε μόλις μία φορά με κόκκινη κάρτα, κι αυτό σε φιλικό ματς!

 

Αφού λοιπόν έπαιξε στην Ιταλία Κ21 για 1,5 χρόνο, ο Μαλντίνι έκανε το ντεμπούτο του στους Ατζούρι τον Μάρτιο του 1988, στο παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία (1-1). Σειρά είχε μετά το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτό του 1990, με τον Μαλντίνι να παίζει σε όλα τα ματς της Ιταλίας, μέχρι να χάσει τελικά η ομάδα από την Αργεντινή στα πέναλτι του ημιτελικού. Η Σκουάντρα Ατζούρα κατατάχθηκε τρίτη, νικώντας την Αγγλία με 2-1…

Ο άνθρωπος που έκανε την αμυντική λειτουργία τέχνη το φέρει βαρέως που δεν κατάφερε ποτέ να αποσπάσει κορυφαίο τίτλο με την Ιταλία, αν και έφτασε κοντά στην κατάκτησή του. Όπως στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 στα γήπεδα της Αμερικής, για παράδειγμα, όταν η Ιταλία έχασε την κούπα στα πέναλτι από τη Σελεσάο…

Παρά την ήττα, ο Μαλντίνι λειτούργησε ως συν-αρχηγός των Ατζούρι στο μοιραίο Μουντιάλ του 1994 και έπαιξε σε όλους τους αγώνες της ομάδας του κατά του Μεξικού, της Νιγηρίας, της Ισπανίας και της Βουλγαρίας. Και βέβαια, όπως και το 1990, ο Μαλντίνι περιλήφθηκε στην κορυφαία μουντιαλική ενδεκάδα…

 

Επόμενος σταθμός στη διεθνή του καριέρα το Παγκόσμιο του 1998, όταν η Σκουάντρα Ατζούρα αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη διοργανώτρια και πρωταθλήτρια τελικά Γαλλία, πάλι στα πέναλτι, στην τρίτη συνεχόμενη μουντιαλική παρουσία του Μαλντίνι.

Και βέβαια, σε κάτι που θα θυμούνται οι περισσότεροι, στον απόηχο του αποκλεισμού της Ιταλίας από τη διοργανώτρια Κορέα στον γύρο των «16» στο Μουντιάλ του 2002, ο Μαλντίνι αποσύρθηκε από τη διεθνή σκηνή, το έκανε όμως ως ο Ιταλός με τις περισσότερες συμμετοχές στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του!

 

Στη διεθνή συγκομιδή του περιλαμβάνονται 7 γκολ, την ίδια στιγμή που στα 16 χρόνια που πέρασε στις τάξεις των Ατζούρι, στα περισσότερα από τα μισά θα λειτουργούσε ως αρχηγός της ομάδας, φορώντας το βαρύ περιβραχιόνιο της Σκουάντρα Ατζούρα στο ρεκόρ των 74 φορών (από τις 126 διεθνείς παρουσίες του).

 

Το ρεκόρ το έχασε μάλιστα αρκετά πρόσφατα από τον άλλο ογκόλιθο της ιταλικής άμυνας, τον Φάμπιο Καναβάρο, ο οποίος συμπλήρωσε 136 παιχνίδια με το εθνόσημο στο στέρνο του…

Διαβάστε περισσότερα

Ευρωπαϊκή Ένωση: διχόνοια ανάμεσα στους «σοφούς»

• Frédéric Lordon
• Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)

Αμέσως μόλις η Άνγκελα Μέρκελ και ο Εμμανουέλ Μακρόν έδωσαν στη δημοσιότητα τη γαλλογερμανική πρόταση για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, με προϋπόθεση την ύπαρξη ενός κοινού χρέους, πολλά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης της άσκησαν κριτική. Η βαθύτατη ύφεση που προκλήθηκε από την πανδημία του Covid-19 οδήγησε τις αντιφάσεις της Ένωσης σε παροξυσμό, ο οποίος φτάνει έως το σημείο της ρήξης, όπως αποδεικνύεται από μια πρόσφατη απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου.

 

Υπό κανονικές συνθήκες, το κυριότερο χαρακτηριστικό των «σοφών» είναι η σοφία και η φρονιμάδα. Θεωρητικά, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τα μέλη των ανώτατων δικαστηρίων πολλών ευρωπαϊκών χωρών που είθισται να αποκαλούνται «σοφοί». Όμως, να που τσακώνονται σαν τα κοκόρια. Το μαλλιοτράβηγμα ανάμεσα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (CJEU, ΔΕΕ) και το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, με αφορμή ένα πρόγραμμα εξαγοράς ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), άφησε άναυδο όλον τον κόσμο. Πρέπει να πούμε ότι, μέχρι στιγμής, δεν υπήρχε κανένας λόγος το Public Sector Purchase Programme (PSPP, «Πρόγραμμα αγοράς στον δημόσιο τομέα»), μέσω του οποίου η ΕΚΤ εξαγοράζει από το 2015 τίτλους δημόσιου χρέους της ευρωζώνης, να μετατραπεί σε ρινγκ όπου αλληλογρονθοκοπούνται τηβεννοφόροι με γούνινους γιακάδες.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν λόγοι. Ακόμα κι όταν πρόκειται για τους πλέον σκοτεινούς χειρισμούς της νομισματικής πολιτικής, σε μια Ευρώπη υπό γερμανική ηγεμονία. Εξάλλου, σε αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε την εξαιρετική δύναμη συμπύκνωσης που αποκτούν ορισμένες λεπτομέρειες κατά τη διάρκεια περιόδων μεγάλης κρίσης, καθώς η διαμάχη γύρω από ένα μικροσκοπικό τμήμα ενός ζητήματος έχει την ιδιότητα να ρίχνει το φως πάνω στα ελαττώματα του συνόλου.

Ας ξεκινήσουμε από αυτή τη γκροτέσκα παντομίμα των «σοφών», τους οποίους ο νεοφιλελευθερισμός έχει μετατρέψει σε ένα από τα ευρύτερα χρησιμοποιούμενα εργαλεία αποπολιτικοποίησης και αποδημοκρατικοποίησης. Οι «σοφοί», οι οποίοι έχουν πλημμυρίσει όλες τις «ανεξάρτητες αρχές» που προέκυψαν από τον διαμελισμό του κράτους (κεντρική τράπεζα, ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο, αρχή εποπτείας των χρηματαγορών, ρυθμιστικές αρχές κλάδων της οικονομίας, γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο¹ κ.λπ.), αποτελούν τη σύγχρονη εκδοχή του μυστηρίου της Άμωμης Σύλληψης: είναι αιθέρια όντα και τα πολιτικά πάθη τούς είναι ξένα. Εξυπακούεται βεβαίως ότι επιλέγονται γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, καθώς έτσι είναι εγγυημένη η ορθότητα όλων των γνωμοδοτήσεών τους, αφού δεν έχουν μολυνθεί ούτε στο ελάχιστο από την ιδεολογία: αυτό ακριβώς αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της «σοφίας».

Ωστόσο, όλα αυτά καταρρέουν όταν οι «σοφοί» αρχίζουν να μαλλιοτραβούν τις περούκες τους. Διότι, θεωρητικά, η «σοφία» είναι μία. Αν όμως ξεσπάσει κλωτσοπατινάδα, αυτό σημαίνει ότι οι σοφίες συγκρούονται αναμεταξύ τους. Συνεπάγεται άρα ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο «σοφίες». Και έτσι η πολιτική επιστρέφει από το παράθυρο, τη στιγμή που νομίζαμε ότι την είχαμε πετάξει έξω από την πόρτα. Στην προκειμένη περίπτωση, ποια είναι λοιπόν η ουσία της διαμάχης;

Συνίσταται στον τρόπο με τον οποίο η ΕΚΤ αγοράζει στις χρηματαγορές τους τίτλους χρέους που έχουν εκδώσει τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.: μια παρέμβαση ιδιαίτερα αποφασιστικής σημασίας σε περίοδο κρίσης, όταν οι επενδυτές καταλαμβάνονται από πανικό και αρχίζουν να ξεφορτώνονται μαζικά τους τίτλους χρέους που κατέχουν, πυροδοτώντας έτσι ανοδικές τάσεις στα επιτόκια. Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η ΕΚΤ και οι εξαγορές της βοηθούν στη διατήρηση των επιτοκίων σε λογικά επίπεδα –ειδάλλως, η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα μετατρεπόταν σε εκρηκτική υπόθεση. Χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις, με αστρονομικά ποσά, το ευρώ θα είχε πάψει να υπάρχει από το 2012. Και θα ήταν ήδη ετοιμοθάνατο σήμερα. Ποιος θα μπορούσε λοιπόν να αντιταχθεί στις ενέργειες της Κεντρικής Τράπεζας, τις μόνες που μπορούν να σώσουν αυτό το υπέροχο σχέδιο για την εξασφάλιση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης μέσω του κοινού νομίσματος; Μα το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Στη Γερμανία δεν αστειεύονται με το νόμισμα και το Συνταγματικό Δικαστήριο είναι πιθανότατα το σημείο της χώρας όπου τέτοια αστεία δεν είναι ούτε ελαχίστως ανεκτά. Εξάλλου, ήδη από την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το Δικαστήριο είχε αναγγείλει ότι θα επιτηρούσε στενά τις ενέργειες της νεοδημιουργηθείσας ΕΚΤ, στην οποία η Γερμανία είχε παραδώσει –τρέμοντας από ανησυχία– το πολυαγαπημένο μάρκο της. Με βάση τη συγκεκριμένη λογική, ανέλαβε και πάλι δράση τη δεκαετία του 2010, τη στιγμή όπου οι σοβαρότατες εντάσεις στην ευρωζώνη είχαν οδηγήσει την ΕΚΤ να εμπλακεί σε ενέργειες που αποκλήθηκαν «μη συμβατικές». Και μόνο αυτή η ονομασία ήταν αρκετή για να προκληθεί εντονότατη ανησυχία στους κόλπους των Γερμανών συντηρητικών και στο Συνταγματικό Δικαστήριο, στο οποίο οι πρώτοι δεν παρέλειψαν να προσφύγουν. Το ερώτημα που τέθηκε συνεπώς ήταν κατά πόσον το περιβόητο PSPP ήταν συμβατό με τις ευρωπαϊκές συνθήκες και με το καταστατικό της ΕΚΤ.

Στην πρώτη του απόφαση, το 2014, το γερμανικό δικαστήριο είχε αποφανθεί με διόλου διπλωματικό τρόπο ότι οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ ήταν ασύμβατες με τους ευρωπαϊκούς νόμους, αφήνοντας όμως παράλληλα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το καθήκον να βεβαιώσει, και με τη δική του ερμηνεία, αυτήν την ασυμβατότητα. Έλα όμως που το ΔΕΕ, όταν ρωτήθηκε σύμφωνα με τη δέουσα διαδικασία, το 2018 ανταπάντησε ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όμως, όσο κι αν οι δικαστικοί μηχανισμοί κινούνται με μάλλον χαμηλές ταχύτητες, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν σημαντικές ζημίες. Τον Μάιο του 2020, το Συνταγματικό Δικαστήριο ορθώνει από την Καρλσρούη τη σοφία του ενάντια στη σοφία της Χάγης. Οι «σοφοί» αλληλοαποδοκιμάζονται συνεχώς και, για την ώρα, ο Γερμανός συνταγματικός δικαστής είναι εκείνος που κατηγορεί τον Ευρωπαίο συνταγματικό δικαστή ότι αγνοεί τον νόμο.

Γιατί, όπως ισχυρίζονται οι Γερμανοί δικαστές, οι ευρωπαϊκές συνθήκες και το καταστατικό της ΕΚΤ εξαρτούν οποιαδήποτε παρέμβασή της από τον όρο της «αναλογικότητας» η οποία –κατά τη γνώμη τους– έχει παραβιαστεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ποια αναλογικότητα όμως; Διότι υπάρχουν τουλάχιστον τρεις κανόνες αναλογικότητας. Οι εξαγορές δημόσιου χρέους από την ΕΚΤ δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 33% μιας έκδοσης χρεογράφων –και είναι αλήθεια ότι η ΕΚΤ χαλάρωσε αυτόν τον περιορισμό. Η κατανομή των εξαγορών δημόσιου χρέους ανάμεσα στα κράτη-μέλη οφείλει να πραγματοποιείται αναλογικά με τη συμμετοχή αυτών των κρατών στο κεφάλαιο της ΕΚΤ –και αυτός ο κανόνας διατηρήθηκε (ακόμα και στο πολύ πρόσφατο Pandemic Emergency Purchase Programme, το «πρόγραμμα επείγουσας εξαγοράς λόγω πανδημίας» που δρομολογήθηκε λόγω της κρίσης του κορωνοϊού).

Στην πραγματικότητα, τη γερμανική οργή προκάλεσε ένας τρίτος κανόνας αναλογικότητας: οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ οφείλουν να μην έχουν «δυσανάλογες» παράπλευρες συνέπειες στην οικονομία. Όμως, ο συγκεκριμένος κανόνας είναι απολύτως ασαφής. Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία καθορίζεται η «δυσαναλογία»; Το γερμανικό δικαστήριο αναφέρει τις ζημίες που υφίστανται οι αποταμιευτές λόγω των επιτοκίων που διατηρούνται με τεχνητό τρόπο σε χαμηλά επίπεδα λόγω των προγραμμάτων της ΕΚΤ. Εάν όμως τα επιτόκια αφεθούν να ακολουθήσουν ανοδική πορεία και καταρρεύσει ο ρυθμός της οικονομικής μεγέθυνσης, δεν θα υποστούν τότε ζημίες οι αποταμιεύσεις που έχουν επενδυθεί σε μετοχές; Και, εάν καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, δεν θα εξαερωθεί τότε το σύνολο της αποταμίευσης;

Το απολύτως αντίθετο του κανόνα

Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν στο νόμισμα προσδίδεται συνταγματικός χαρακτήρας: οι δικαστές αρχίζουν να μαγειρεύουν –με τον δικό τους τρόπο και με τις λιγοστές οικονομικές γνώσεις τους– μια οικονομική θεωρία «μισοψημένη», ανεπαρκή, όπου κυριαρχεί ο παραλογισμός της «νομικοποίησης» της νομισματικής πολιτικής. Όμως, εδώ ακριβώς συνοψίζεται όλη η γερμανική ιδιαιτερότητα που εκφράζεται μετά το ψυχικό τραύμα που προκάλεσε στη χώρα ο υπερπληθωρισμός της δεκαετίας του 1920: ο νομικός κανόνας λειτουργεί ως αγχολυτικό.

Όμως, σε περίοδο κρίσης, η νομισματική πολιτική δεν είναι δυνατόν σε καμία περίπτωση να υποχρεωθεί να ακολουθήσει εκ των προτέρων καθορισμένους κανόνες. Για να παρέμβει κάποιος σε αγορές που έχουν καταληφθεί από πανικό και όπου η ρευστότητα έχει αρχίσει να εξανεμίζεται, η νομισματική πολιτική οφείλει να ενεργήσει ως δανειστής τελευταίας καταφυγής, δηλαδή ως μια οντότητα απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς που δυσχεραίνουν τις κινήσεις των συνηθισμένων παραγόντων της αγοράς. Και έχει όντως τη δυνατότητα να το πράξει, καθώς η Κεντρική Τράπεζα είναι η ύστατη πηγή δημιουργίας χρήματος, μιας δημιουργίας αποκλειστικά στηριγμένης στο συμβολικό κεφάλαιό της, το κοινωνικό «κεφάλαιο» της αξιοπιστίας της. Όλο το κεφάλαιο οφείλει να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία χρήματος, σε τόσο μεγάλα ποσά όσα ακριβώς θα απαιτηθούν για την παρέμβαση και την αντιμετώπιση των τεράστιων χρηματοοικονομικών μαζών που πολιορκούν τις αγορές ομολόγων: είναι το «whatever it takes» («οτιδήποτε χρειαστεί») του Μάριο Ντράγκι, δηλαδή η προοπτική μιας παρέμβασης δίχως όρια, η οποία κατόρθωσε να εντυπωσιάσει τις αγορές το 2012, να τις ηρεμήσει και να σώσει το ευρώ. Αυτό ακριβώς το είδος παρέμβασης απαιτείται με επιτακτικό τρόπο στο πλαίσιο της σημερινής κρίσης, που διαφορετικά θα γίνει πολύ σοβαρότερη από την προηγούμενη.

Και αυτό ακριβώς αρνείται η γερμανική άποψη περί νομίσματος με όλη της την ενέργεια –μέχρι το σημείο να αποδέχεται τον κίνδυνο της έκρηξης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, πρώτα του νομικού και ύστερα του νομισματικού. Ο μόνος κανόνας που ισχύει για τη νομισματική πολιτική σε περιόδους κρίσης είναι ότι δεν υπάρχει κανόνας. Αναγκαστικά, η νομισματική πολιτική κινείται στο πεδίο του «μη συμβατικού». Όμως, η συγκεκριμένη ιδέα είναι ανυπόφορη για το γερμανικό νομισματικό ήθος –ή τουλάχιστον για εκείνο που κυριαρχεί στους κόλπους των Γερμανών συνταγματικών δικαστών. Όσον αφορά τα ζητήματα της νομισματικής πολιτικής, μετά τον υπερπληθωρισμό, η Γερμανία κλείστηκε μέσα στην απόλυτη άρνηση της δυνατότητας να ενεργούν οι επικεφαλής με βάση τη διακριτική τους ευχέρεια: θεωρεί ότι το ενδεχόμενο αυτό οδηγεί μοιραία στην κατάχρηση (άποψη η οποία, εξάλλου, δεν είναι και εντελώς λανθασμένη, μιλώντας εντελώς γενικά βέβαια). Δυστυχώς, το καπιταλιστικό νόμισμα δεν αφήνει άλλες επιλογές. Στις χρηματαγορές, τις οποίες τόσο πρόθυμα απορρύθμισε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η κατάρρευση μπορεί να αποφευχθεί μονάχα με μια ξεκάθαρα κυριαρχική χειρονομία του δανειστή τελευταίας καταφυγής: με λίγα λόγια, πρόκειται για το αποκορύφωμα της προσφυγής στη διακριτική ευχέρεια, το απολύτως αντίθετο του κανόνα.

Συνεπώς, ο γερμανικός ορντολιμπεραλισμός², ο οποίος έχει διαχυθεί σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, θέλει ταυτόχρονα ένα πράγμα και το αντίθετό του: αφενός θέλει οι αγορές κεφαλαίων να είναι απορρυθμισμένες και να αποτελούν το πειθαρχικό εργαλείο για την κανονικοποίηση των οικονομικών πολιτικών και, αφετέρου, θέλει την νομισματική πολιτική εγκλωβισμένη σε κανόνες, που όμως της στερούν κάθε δυνατότητα να δώσει απάντηση στις τρομερές κρίσεις από τις οποίες σπαράσσονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα οι ίδιες αγορές. Αυτή ακριβώς η αντίθεση εκρήγνυται ακόμα μια φορά στα χέρια των οπαδών της ευρωμακαριότητας, διχασμένων ανάμεσα σε δύο ασύμβατους έρωτες: στον έρωτα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και στον έρωτα για τη Γερμανία, τη στιγμή που νομίζαμε ότι πρόκειται για ένα και το αυτό πάθος. Λογικά, η σαπουνόπερα παίρνει τις πλέον δραματικές διαστάσεις στην εφημερίδα «Libération»: ούτε ο Ζαν Κατρεμέρ ούτε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ³ ξέρουν πλέον εάν πρέπει να αγαπάνε περισσότερο τον μπαμπά ή την μαμά.

Και, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να ισχύσει αυτό που εφαρμόζεται σε μερικές περιπτώσεις στα διαζύγια: να έχει την επιμέλεια των παιδιών μερικές ημέρες την εβδομάδα ο πατέρας και μερικές η μητέρα. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν αρχίζει κάποιος να ξανασυζητάει όλα όσα είχαν αποφευχθεί να συζητηθούν αρχικά: τα πάντα βγαίνουν τελικά στην επιφάνεια, μέσα σε μια ανεξέλεγκτη ακαταστασία. Η Γερμανία θεωρούσε ότι είχε όντως αποφύγει να τεθούν τέτοια ζητήματα σε συζήτηση, κλείνοντάς τα όλα μέσα στο συνταγματικό σεντούκι των Συνθηκών. Όμως, εξ ορισμού, το ευρωπαϊκό συνταγματικό δικαστήριο είχε στα χέρια του το κλειδί του σεντουκιού. Έτσι, λογικότατα, η σύγκρουση ξέσπασε σε αυτό ακριβώς το επίπεδο. Με τη σύγκρουση να έχει την ιδιαιτερότητα ότι υπογραμμίζει την αβέβαιη φύση του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος. Η άποψη του ΔΕΕ όσον αφορά τον ρόλο του είναι ότι αποτελεί την κορυφή της ιεραρχίας των νομικών κανόνων, ότι ενσαρκώνει τον εγγυητή της ομοιόμορφης εφαρμογής των ευρωπαϊκών κανόνων, καθώς και ότι είναι αδιανόητο να αντιταχθεί σε αυτό ένα εθνικό συνταγματικό δικαστήριο, το οποίο βρίσκεται σε κατώτερη βαθμίδα της πυραμίδας του δικαίου. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τα εθνικά δικαστήρια θα άρχιζαν να εγείρουν ενστάσεις πάνω σε έναν ατελείωτο αριθμό ζητημάτων.

Με τη σειρά του, το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο υπενθυμίζει τη θέση που έχει διατυπώσει από το 1993: λόγω της απουσίας ολοκληρωμένων δημοκρατικών θεσμών που θα μετέτρεπαν την Ευρώπη σε μια πλήρη και αυθεντική πολιτική κοινότητα, η Ένωση θα πρέπει να εξακολουθήσει να θεωρείται ένα οικοδόμημα στο οποίο είναι κυρίαρχος ο διακυβερνητικός χαρακτήρας. Από αυτήν τη διαπίστωση συνάγει ότι το καθήκον του ως συνταγματικό δικαστήριο είναι να ελέγχει το ίδιο όλα όσα θεωρεί ως τα πλέον θεμελιώδη συμφέροντα του γερμανικού έθνους –στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλα όσα αφορούν το νόμισμα (του).

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει παραληρηματική τη γερμανική άποψη για το νόμισμα –και όντως είναι εξάλλου, σε βαθμό ώστε να έχει καταστήσει παράλογη τη συστράτευση σε μια νομισματική ένωση μαζί με τη Γερμανία. Όμως, η θέση του Δικαστηρίου της Καρλσρούης –όχι από τη νομική σκοπιά, αλλά από τη σκοπιά της πολιτικής φιλοσοφίας– δεν στερείται βάσης. Γιατί, πράγματι, όσον αφορά την άσκηση της πολιτικής κυριαρχίας, η ευρωπαϊκή οικοδόμηση δεν κατόρθωσε ποτέ να ξεφύγει από μια ενδιάμεση κατάσταση, η οποία μετατράπηκε σε «μη τόπο» ως προς αυτό το ζήτημα: αν και η άσκηση της κυριαρχίας έχει ξεφύγει από το εθνικό επίπεδο, δεν υπάρχει ακόμα το ευρωπαϊκό επίπεδο στο οποίο θα πρέπει να ασκηθεί. Διαθέτοντας εξαρχής συνέπεια στη στάση του, το γερμανικό δικαστήριο δεν παύει να υπενθυμίζει ότι, ελλείψει αυθεντικών και νομιμοποιημένων βαθμίδων κυριαρχίας, η νομιμότητα των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένει εύθραυστη.

Στο βαθμό που είναι θεματοφύλακας των «συμφερόντων της γερμανικής δημοκρατίας», το Δικαστήριο της Καρλσρούης δεν εναντιώνεται στην αρχή της μεταβίβασης της εθνικής κυριαρχίας σε ένα υπερεθνικό επίπεδο. Ζητάει απλώς, και αρκετά λογικά, να υπάρξει ένας χώρος κυριαρχίας «στον ανώτερο όροφο» στον οποίο και θα μεταβιβαστεί η κυριαρχία. Αυτός ο χώρος όμως εξακολουθεί να μην υπάρχει. Υπό αυτές τις συνθήκες μιας εκ των πραγμάτων μη-δημοκρατίας στην Ε.Ε., το γερμανικό δικαστήριο θεωρεί ότι νομιμοποιείται να συνεχίζει να μεριμνά για τη δημοκρατική κυριαρχία στο επίπεδο ακριβώς όπου αυτή υποχρεώνεται να παραμένει: στην εθνική περίμετρο. Έτσι, δεν παραλείπει να αντιτείνει στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι ναι μεν είναι θεματοφύλακας των ευρωπαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία η οποία δεν υπάρχει.

Συνεπώς, εάν και η θέση των Γερμανών δικαστών δεν στερείται βάσης, δεν παύει να χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις. Διότι, τελικά, ναι μεν αυτοί οι καλοί δικαστές ενδύονται τον μανδύα των αρχών της δημοκρατίας, αλλά το πράττουν για να υπερασπιστούν τον… λιγότερο δημοκρατικό θεσμό που υπάρχει: την ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα. Για την ακρίβεια, υπερασπίζονται την αρχή της ανεξαρτησίας της Κεντρικής Τράπεζας και προσάπτουν στην ΕΚΤ ότι δεν σέβεται αρκετά αυτήν την αρχή. Δεν είναι βέβαιο ότι οι Γερμανοί δικαστές θα μπορούσαν να φανούν ευαίσθητοι απέναντι στην συγκεκριμένη αντίφαση. Πιθανότατα θα απαντούσαν ότι δημοκρατικά η Γερμανία αποφάσισε να μετατρέψει την Κεντρική Τράπεζα σε έναν θεσμό ο οποίος βρίσκεται εκτός του ελέγχου της συνήθους δημοκρατίας.

Ένα ελαφρύ αεράκι πανικού

Μέχρι σήμερα, τις αντιρρήσεις διατύπωναν κυρίως τα υπόλοιπα κράτη-μέλη (εν πάση περιπτώσει, ορισμένα κράτη-μέλη) που δεν είχαν υποκύψει στον ασφυκτικό κλοιό των νομισματικών εμμονών της Γερμανίας. Όμως, η ηγεμονία δεν είναι μια κούφια λέξη και η Γερμανία ασκούσε την εξουσία της με τόσο σκληρό τρόπο όσο ακριβώς χρειαζόταν για να τις αναγκάσει να σιωπήσουν. Στην προκειμένη περίπτωση, παίζεται μια εντελώς διαφορετική παρτίδα: ανάμεσα στη Γερμανία και στους ίδιους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς –τον υψηλότερο, δηλαδή το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και τώρα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία απειλεί ότι θα ασκήσει δίωξη στη Γερμανία για παράβαση των ευρωπαϊκών νόμων. Απερίγραπτη ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα, υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό: το Δικαστήριο της Καρλσρούης απαίτησε εξηγήσεις από την ΕΚΤ –δηλαδή από μια κεντρική τράπεζα της οποίας το καταστατικό την απαλλάσσει από την υποχρέωση να παρέχει εξηγήσεις σε οποιονδήποτε– για να το πείσει ότι όντως σέβεται τους κανόνες της «αναλογικότητας», αλλιώς θα απαγορεύσει στην Μπούντεσμπανκ να συμμετάσχει στο PSPP. Στην προοπτική του νομικού χάους προστίθεται και εκείνη του χρηματοοικονομικού χάους. Γιατί είναι αυτονόητο ότι, εάν δεν συμμετέχει πλέον η ισχυρότερη οντότητα του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ) στις ενέργειες αυτές, τη στιγμή ακριβώς όπου είναι ζωτικής σημασίας, τότε θα επέλθει το τέλος του ευρώ μέσα σε συνθήκες που θα θυμίζουν μαύρη κωμωδία.

Μέσα στο ελαφρύ αεράκι πανικού που έχει αρχίσει να φυσάει στην ευρωζώνη, οι «λύσεις» που μαστορεύονται βιαστικά είναι η μία πιο απογοητευτική από την άλλη. Ορισμένοι θα ήθελαν να προωθήσουν την αμοιβαιοποίηση των χρεών (ευρωομόλογο ή κορωνοομόλογο), χωρίς να κατανοούν ότι οι θέσεις τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον καυγά που γίνεται για το πάπλωμα: ένα αμοιβαιοποιημένο χρέος δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσει τη δράση του δανειστή της τελευταίας καταφυγής. Πρόκειται για δύο εντελώς ετερογενείς δράσεις. Η πρώτη εμπίπτει στο πεδίο των συμφωνιών μεταξύ χωρών, οι οποίες έχουν στόχο ορισμένες από αυτές να εξοικονομήσουν κάποια (μικρά) ποσά που διατίθενται για την εξυπηρέτηση του χρέους τους. Μια τέτοια εξοικονόμηση θα ήταν εξάλλου ανεπαρκής να εμποδίσει το κύμα δυσπιστίας των χρηματαγορών, το οποίο μονάχα η δεύτερη δράση, με αποκλειστική καταφυγή στην Κεντρική Τράπεζα, είναι ικανή να αναχαιτίσει, μέσω εξαγορών χρεογράφων αστρονομικού ύψους. Βαθιά νυχτωμένοι, κάποιοι άλλοι φαντάζονται ότι η στιγμή είναι ιδανική για να πραγματοποιηθεί επιτέλους μια μεγάλη δημοκρατική πρόοδος: μια υπόθεση που μπορεί να υποστηριχθεί μονάχα εάν συνοδεύεται από μαζική λήψη ψυχοτρόπων ουσιών. Ιδού ο απολογισμός της ευρωπαϊκής δημιουργικότητας σε μια συγκυρία σοβαρότατης κρίσης.

Μια πιο ρεαλιστική δυνατότητα «λύσης», λιγότερο μεθυστική, ίσως όμως η μόνη εφικτή, θα μπορούσε να αναζητηθεί εκ μέρους των ίδιων των πρωταγωνιστών της διαμάχης, οι οποίοι, αφού έπαιξαν την κορυφαία σκηνή του έργου, απαγγέλλοντας τις ατάκες τους και απευθυνόμενοι στο κοινό, θα αποφασίσουν να συνδιαλλαγούν στο παρασκήνιο για να περιορίσουν τη ζημιά. Λόγου χάρη, εξασφαλίζοντας τη συμφιλίωσή τους εις βάρος ενός τρίτου και λιγότερο ισχυρού: θα ζητήσουν από την ΕΚΤ να «παράσχει εξηγήσεις» και εκείνη θα «παράσχει τις εξηγήσεις» που της ζητήθηκαν. Ως καλό κορίτσι, θα υιοθετήσει την ίδια τη λογική των Γερμανών δικαστών και θα τους αποδείξει, ρίχνοντας άφθονη οικονομετρική στάχτη στα μάτια, ότι σε τελική ανάλυση η υλοποίηση ενός PSPP θα αποδειχθεί πολύ ευνοϊκότερη για τη γερμανική αποταμίευση απ’ ό,τι η μη υλοποίησή του και, συνεπώς, ότι συμμορφώνεται απαρέγκλιτα με τους «νόμους της αναλογικότητας».

Όσο για τον βιώσιμο χαρακτήρα της «λύσης», είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Τα μπαλωμένα λάστιχα δεν μπορούν να βγάλουν πολλά χιλιόμετρα. Ακόμα κι όταν κρύβονται κάτω από το χαλί, τα προβλήματα επιμένουν να υφίστανται, κυρίως όταν είναι θεμελιώδους σημασίας. Παρά το γεγονός ότι συνέβη εκτός της ευρωζώνης, το Brexit παρουσιάζει ένα κοινό σημείο με την παρούσα νομική κρίση: πυροδοτήθηκε μέσα στο ίδιο ευρωπαϊκό Τρίγωνο των Βερμούδων, εκεί όπου εξαφανίστηκε κάθε δυνατότητα οικοδόμησης μιας μορφής δημοκρατικής κυριαρχίας. Σύμφωνα με τη λογική των πραγμάτων, δεν θα ήταν περίεργο εάν το κακότεχνα στημένο ευρωπαϊκό οικοδόμημα κατέρρεε λόγω του σημαντικότερου στοιχείου του που ποτέ δεν διευκρινίστηκε και παρέμεινε πάντα τυλιγμένο μέσα στην ασάφεια: της δημοκρατικής κυριαρχίας.

1. Σ.τ.Μ.: Το Conseil Constitutionnel είναι ένα δικαστήριο αποτελούμενο από 9 σοφούς που διορίζονται από τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας και τους προέδρους της Βουλής και της Γερουσίας. Οι πρώην πρόεδροι της Δημοκρατίας θεωρούνται αυτοδικαίως «σοφοί» και συμμετέχουν στο Δικαστήριο εάν το επιθυμούν. Ενδεικτικά, εξακολουθεί να συμμετέχει ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο οποίος αποχώρησε από την προεδρία το 1981.
2. Σ.τ.Μ.: Ο ορντολιμπεραλισμός (απλή μεταγραφή στα ελληνικά του όρου ordoliberalismus, που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «εύτακτος φιλελευθερισμός») είναι η μεταπολεμική γερμανική εκδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, με κεντρικό δόγμα ότι η απρόσκοπτη λειτουργία της αγοράς διασφαλίζεται μέσα από κάποιες παρεμβάσεις του κράτους και των νόμων. Βλ. François Denord, Rachel Knaebel και Pierre Rimbert, «L’ordolibéralisme allemand, cage de fer pour le Vieux Continent», «Le Monde diplomatique», Αύγουστος 2015.
3. Ο Jean Quatremer είναι από το 1990 ο ανταποκριτής της «Libération» στις Βρυξέλλες και διατηρεί επίσης ένα δημοφιλές ιστολόγιο, το «Les Coulisses de Bruxelles». Θεωρείται ένας από τους καλύτερους γνώστες των μηχανισμών και των παρασκηνίων της Ε.Ε. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους «ευρωλάτρες», και έχει βρεθεί συχνά σε αντιπαράθεση με την «Le Monde diplomatique» γι’ αυτήν του τη στάση. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, υπήρξε ένας από τους σκληρότερους οπαδούς της λιτότητας για τον ελληνικό λαό και των καταστροφικών μέτρων που επιβλήθηκαν στη χώρα. O Κον Μπεντίτ αναφέρεται και λόγω της διπλής του υπηκοότητας (που του έχει επιτρέψει να κάνει πολιτική καριέρα και στις δύο χώρες).

• Frédéric Lordon
• Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)

Διαβάστε περισσότερα

Influencers…

Από τη μια είναι η Ιωάννα. Η Τούνη. Η Ιωάννα κι ο κόσμος που εκπροσωπεί. Ένας κόσμος γυαλιστερός, συναρπαστικός, ο κόσμος της καπατσοσύνης, της επίδειξης, του χρήματος, όπου επιπλέει ο “άξιος”, αυτός που φέρνει καινούργιες ιδέες, αυτός που τα καταφέρνει σε συνθήκες σκληρού, ανελέητου ανταγωνισμού. Η Ιωάννα είναι influencer. Πάει να πει, επηρεάζει εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους στον τρόπο που θα ντυθούν, θα φάνε, θα διασκεδάσουν. Η ζωή της Ιωάννας, και του κάθε influencer, είναι να βρίσκεται πάντα, με κάθε τίμημα, στην επικαιρότητα, να κάνει τις κατάλληλες συμφωνίες με εταιρείες εμπορικές και διαφημιστικές ώστε να λανσάρει τα προς κατανάλωση προϊόντα στους “ακόλουθούς” της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Στα πλαίσια της αναζήτησης δημοσιότητας, στο κυνήγι του εντυπωσιασμού, φωτογραφήθηκε ξεβράκωτη στο μουσείο του ολοκαυτώματος, και μετά την κατακραυγή που ξεσήκωσε “αναγκάστηκε” να ξαναβγάλει τη φωτογραφία με παντελόνι αυτή τη φορά. Μια παραμυθένια ζωή, μέχρι τώρα, που ξάφνου ήρθε να την ταράξει η – προ τριετίας – δημοσίευση ερωτικών της στιγμών στο διαδίκτυο, παρά τη θέλησή της. Το θυμήθηκε σε μια συνέντευξη και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Και τότε …. ένα κίνημα συμπαράστασης δημιουργήθηκε σ’ όλη τη χώρα από φορείς, άτομα, συλλογικότητες… Μέχρι αφίσα κυκλοφόρησαν: ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ή κάτι τέτοιο. Είδηση στα δελτία των καναλιών… Ως και η Έλενα Ακρίτα δήλωσε τη συμπαράστασή της.

Από την άλλη είναι η Βασιλική, με το πτυχίο και τα μεταπτυχιακά της στα Οικονομικά, μ’ ένα ντοσιέ στο χέρι και το πιο αισιόδοξο χαμόγελο γυρνάει στα σπίτια προσπαθώντας να κάνει εγγραφές στο νέο πρόγραμμα της ΔΕΗ.

Η Ευδοξία, εξαιρετική βρεφονηπιοκόμος. Το πήρε απόφαση, δεν βλέπει τις γνώσεις και το μεράκι της να εφαρμόζονται στα μωράκια, αφού βρεφονηπιακοί σταθμοί δημοτικοί και κρατικοί όχι μόνο δεν δημιουργούνται αλλά συρρικνώνονται και κλείνουν. Τουλάχιστον μεγαλώνει το μωράκι της με αξιοζήλευτη προσήλωση εφαρμόζοντας όλες τις πρωτοποριακές της θεωρίες.

Είναι η Δήμητρα, αριστούχος φοιτήτρια ιατρικής ως το τρίτο έτος που δεν μπορεί να συνεχίσει τις σπουδές της: ο πατέρας, οικοδόμος “έφυγε” από την επάρατο κι η μάνα, με μια πενιχρή σύνταξη και το μεροκάματο, αδυνατεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις σπουδές δύο παιδιών…

Είναι η Ανδρομάχη, δασκάλα με μεράκι και όνειρα. Το μισό χρόνο ζει με το άγχος να μάθει γράμματα στους μαθητές της μέσα από άθλια βιβλία και αναλυτικά προγράμματα. Τον άλλο μισό (χρόνο) ζει με τον πανικό αν και που θα την ξαναπάρουν αναπληρώτρια, θα βρει σπίτι, θα φτάνουν τα λεφτά απ’ το μισθό, εκτός απ’ το ενοίκιο και για κανένα ταβερνάκι με τους συναδέλφους;

Είναι η Αριστέα, ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Ο προϊστάμενος, έκοψε την σεξουαλική παρενόχληση τώρα που έμεινε έγκυος, αλλά της το ξεκαθάρισε: αν τυχόν ζητήσει άδεια, επαπειλούμενη, θα πάρει πόδι, κι ας ψάξει να βρει προστασία από το Νόμο… Και να μην παραπονιέται που σηκώνει βάρη ή που σφουγγαρίζει ατελείωτες ώρες γιατί μέχρι βουλευτή βάζουν μέσο τα κορίτσια για να προσληφθούν στην επιχείρηση.

Είναι και η Θεοδώρα. Έχασε το Μίλτο, τον άντρα της σε εργατικό ατύχημα. Τώρα παλεύει με τρία παιδιά να τα μεγαλώσει – ας είναι καλά κι οι παππούδες που τη βοηθούν – και ν’ αποδείξει ότι δεν έφταιξε ο Μίλτος, που ήταν τάχα απρόσεκτος, για το “ατύχημα “, έφταιξαν οι εγκληματικές παραλείψεις εργοδοτών και κυβέρνησης.

Αυτές και άλλες, παρά πολλές, είναι οι δικές μας influencers! Καμιά αφίσα, ούτε μια λέξη συμπαράστασης δεν έβγαλαν γι’ αυτά τα κορίτσια οι αριστερούληδες, οι φεμινίστριες ούτε καν η κ. Ακρίτα.

Δεν τους χρειάζονται. Τα δικά μας κορίτσια, αυτές οι υπέροχες γυναίκες, καταλαβαίνουν, αργά και βασανιστικά ότι η αξία της ζωής είναι στον αγώνα.
Τον αγώνα τον συλλογικό για ν’ ανατρέψουμε αυτό το σάπιο σύστημα, που δημιουργεί εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενους που εκπορνεύει αρχές και αξιοπρέπεια και βγάζει στο σφυρί ιδανικά και αξίες. Και στον προσωπικό αγώνα για την κατάκτηση της γνώσης, της κουλτούρας που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο με αρχές, αξίες, ιδανικά, με σεβασμό για όλους τους ανθρώπους και διάθεση για προσφορά σε όποιον τη χρειάζεται.

Αρχοντούλα Παπά

Διαβάστε περισσότερα

Πρόστιμο στην Amazon επειδή πούλησε βιβλία στην πρεσβεία της Κούβας

Το υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών των ΗΠΑ τι­μώ­ρη­σε με πρό­στι­μο την Amazon επει­δή πού­λη­σε βι­βλία και κά­ποια άλλα προ­ϊ­ό­ντα στο προ­σω­πι­κό της Πρε­σβεί­ας της Κού­βας. Η πώ­λη­ση έγινε μέσω δια­δι­κτύ­ου. 

Στο κεί­με­νο του υπουρ­γεί­ου ανα­φέ­ρε­ται πως πρό­κει­ται για πα­ρά­βα­ση του νόμου που απα­γο­ρεύ­ει την πώ­λη­ση σε χώρες που ευ­νο­ούν την τρο­μο­κρα­τία και το εμπό­ριο αν­θρώ­πων!

Η Κούβα βρί­σκε­ται στην λίστα των χωρών που έχουν κα­ταρ­τί­σει οι υπη­ρε­σί­ες των ΗΠΑ! Στην ίδια λίστα υπάρ­χει η Συρία και το Ιράν. 

Η Amazon σε ανα­κοί­νω­ση της ανα­φέ­ρει πως πέ­τυ­χε συμ­βι­βα­σμό με το υπουρ­γείο και το πρό­στι­μο έπεσε στις 134.000 δο­λά­ρια επει­δή ήταν η ίδια η επι­χεί­ρη­ση που ει­δο­ποί­η­σε το υπουρ­γείο. 

Το μίσος και η μι­σαλ­λο­δο­ξία της κυ­βέρ­νη­σης των ΗΠΑ δεν έχει τέλος. Ακόμη και την αγορά βι­βλί­ων απα­γο­ρεύ­ει στους Κου­βα­νούς πο­λί­τες ακόμη και αν πρό­κει­ται για δι­πλω­μά­τες. Όταν όλη η αν­θρω­πό­τη­τα ανα­γνω­ρί­ζει την τε­ρά­στια προ­σφο­ρά της Κού­βας στην υγεία και την ζωή εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων η κυ­βέρ­νη­ση των ΗΠΑ δο­κι­μά­ζει όλα τα μέσα για τον απάν­θρω­πο απο­κλει­σμό της. Κα­θή­κον για τους λαούς της γης να κα­τα­δι­κά­σουν το εμπάρ­γκο και να στη­ρί­ξουν τον ηρω­ι­κό λαό της Κού­βας. 

Πηγή Cubainformacion 200709

Διαβάστε περισσότερα

Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών [κριτική]

Νικήτας Φεσσάς

του Νικήτα Φεσσά

Το ότι υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της ελληνικής επαρχίας/κοινωνίας, και της ελληνικής οικογένειας, το έχουμε εμπεδώσει εδώ και κάποια χρόνια μέσω του σύγχρονου εγχώριου κινηματογράφου. Υπό αυτή την έννοια, η νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα δεν επανεφευρίσκει τον τροχό: η ελληνική επαρχία και η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια ως τόποι τραύματος· η παθολογική σχέση (ένα ιδιότυπο σύνδρομο Στοκχόλμης) μεταξύ των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από την ασφυκτική, συχνά αιμομικτική ελληνική οικογένεια, και της κουλτούρας που επικρατεί στην επαρχία. Ωστόσο, ο Τζουμέρκας, μαζί με τη Γιούλα Μπούνταλη στο σενάριο, πραγματεύεται τις θεματικές αυτές με έναν νέο, για το ελληνικό κινηματογραφικό περικείμενο, τρόπο, καδράροντάς τις ως ατμοσφαιρικό μετα-φεμινιστικό νεο-νουάρ, με πινελιές τρόμου και σκηνές πραγματικού σεξ. 

Ο Τζουμέρκας δεν είναι ξένος στις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας (βλ. την ταινία του Χώρα Προέλευσης). Και στο Θαύμα τον απασχολούν προβλήματα όπως η πατριαρχία και ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρία, η κακοποίηση και η βία. Η συγκεκριμένη ταινία είναι περισσότερο μία σπουδή χαρακτήρων και ένα, όχι και τόσο καλυμμένο, κοινωνικό σχόλιο, και λιγότερο ένα κλασικό αστυνομικό μυστήριο.

Ο γυναικείος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας της βασανισμένης, πλην badass και ενδυναμωμένης, αλκοολικής μπατσίνας παραπέμπει στον ρόλο της Έλεν Μίρεν στην κλασική,  πλέον, σειρά Βασικός Ύποπτος, όπως και σε αυτόν της Νικόλ Κίντμαν στο πρόσφατο Καταστροφέας. Η όλη ατμόσφαιρα της ταινίας του Τζουμέρκα θυμίζει σειρές όπως τα True Detective και Sinner, αλλά και λίγο παλιότερες ταινίες όπως το 8 Χιλιοστά.

Οι ερμηνείες που δίνει το βασικό καστ των ηθοποιών (η Αγγελική Παπούλια του Κυνόδοντα, η Γιούλα Μπούνταλη, και ο Χρήστος Πασσαλής που φυσιογνωμικά θυμίζει νεαρό Στάνκογλου, και του οποίου η παρουσία είναι έντονη σαν γυμνό καλώδιο) είναι εξαιρετικές. Στα χέρια τους, ρόλοι που θα μπορούσαν εύκολα να γλιστρήσουν στην παρωδία παραμένουν μετρημένοι, και ταυτόχρονα αξιομνημόνευτοι.

Η φωτογραφία/κινηματογράφηση είναι επίσης υψηλού επιπέδου και καλλιτεχνικής αξίας. Ειδικά η αρχική σκηνή της επέμβασης της αντιτρομοκρατικής, και η σκηνή του απαγχονισμού κοντά στο τέλος, είναι γυρισμένες με υποδειγματικό τρόπο από τεχνικής άποψης. Ο Τζουμέρκας και ο διευθυντής φωτογραφίας του, Petrus Sjövik, μετατρέπουν τα τοπία του Μεσολογγίου σε κάτι αποπνικτικό και ταυτόχρονα μυστηριακό, παραπέμποντας κάπως στους βαλτότοπους του αμερικανικού νότου.

Μπορεί κάποιος να «ψέξει» σε κάτι το τελικό αποτέλεσμα; Σαφώς: κάποιες σκηνές τραβάνε λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε. Εκτός από το μοντάζ που θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σφιχτό, η ταινία είναι υπερβολικά καταθλιπτική και δεν επιτρέπει ανάσα αισιοδοξίας παρά μόνο στα τελευταία πλάνα. Ο δε τύπος της αόριστα τυραννισμένης και αυτοκαταστροφικής αστυνομικού είναι πλέον μάλλον κλισέ. Οι δαιμονικοί επαρχιώτες προύχοντες που διοργανώνουν όργια, και είναι κάτι μεταξύ συμμορίας Μάνσον και των μπουρζουά σατανιστών στο Μωρό της Ρόζμαρι, είναι οριακά καρικατούρες. Η λύση της ταινίας μοιάζει εύκολη. Το θρησκευτικό στοιχείο (βλ. μεταξύ άλλων  τον τίτλο της ταινίας, και τον χαρακτήρα του παπά) φαίνεται επιτηδευμένο. Δεν είναι ότι η ουσία της ιστορίας είναι τραβηγμένη. Ίσως απλά φταίει ότι το είδος αυτό, μεταφερμένο στα ελληνικά πράγματα χωρίς κάποιες μετατροπές, ακόμα κάπως «κλοτσάει». 

Ομοίως, η γλώσσα των διαλόγων ενίοτε ξενίζει, με την πρωταγωνίστρια κι άλλους χαρακτήρες να επαναλαμβάνουν αρκετά συχνά τον χαιρετισμό «καλησπέρα», ο οποίος, σε εμένα τουλάχιστον, μοιάζει κάπως εκτός κλίματος και ρεαλιστικής απεικόνισης των συγκεκριμένων προσώπων και καταστάσεων. Το ίδιο συμβαίνει και κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια βωμολοχεί: ακούγεται περισσότερο σαν απόφοιτος δραματικής σχολής που λέει «δε[ν] γαμιέσαι», και έτσι η ταινία δεν πετυχαίνει την (εξαντλητικά δουλεμένη) φυσικότητα των ταινιών του Οικονομίδη. Σαφώς και η πλοκή (δυστυχώς) δεν είναι απίθανη, αλλά δεν είναι και εντελώς πιστευτή σε όλες της τις λεπτομέρειες, και τις αισθητικές επιλογές του δημιουργού και των συντελεστών. 

Από την άλλη, αν η συζήτηση μείνει στα περί ρεαλισμού ή μη, χάνουμε άλλα σημαντικά. Επίσης: με τόσες πολλές και βαριές θεματικές, είναι αναπόφευκτο κάποια πράγματα να μείνουν υπο-αναπτυγμένα, ή εκκρεμή.  

Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά αναρωτιέται κανείς: πόσο προοδευτική είναι η αναπαράσταση της ελληνικής υπαίθρου ως υποανάπτυκτης, αν όχι πρωτόγονης, κόλασης όπου βασιλεύουν η διαφθορά, η διαπλοκή, και κάθε λογής διαστροφή; Πόσο ανατρεπτική είναι η απεικόνιση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή ως άξεστων βαρβάρων, και ως αρπακτικών έτοιμων ανά πάσα στιγμή να βιάσουν, να λιντσάρουν, και να δολοφονήσουν;

Το μυθιστόρημα Η Πλατιά Θάλασσα των Σαργασσών της Τζιν Ρις αποτελεί “prequel’’ της ιστορίας της Τζέιν Έιρ, από την οπτική γωνία της «τρελής γυναίκας [που είναι κλειδωμένη] στη σοφίτα» (όρος που έχουν χρησιμοποιήσει και επανοικειοποιηθεί φεμινίστριες μελετήτριες)¹. Η Ρις φέρνει στο προσκήνιο το αποικιοκρατικό στοιχείο που αποσιωπάται στο διάσημο μυθιστόρημα της Σαρλότ Μπροντέ, και έτσι προσφέρει μια πιο πλήρη κριτική της πατριαρχίας. Επίσης, όπως και στην ταινία του Τζουμέρκα, η πρωταγωνίστρια της Ρις έχει υβριδική ταυτότητα: είναι κρεολή, και, όπως η Ελληνο-πολωνή πρωταγωνίστρια στο Θαύμα, είναι εγκλωβισμένη μεταξύ δύο κόσμων και, υπό μια έννοια, παρίας και στους δύο.²

Δεν γνωρίζω εάν ο τίτλος της ταινίας του Τζουμέρκα είναι αναφορά (και) στο βιβλίο της Ρις, ωστόσο η κριτική της ρατσιστικής πατριαρχίας είναι έντονα παρούσα στην ταινία του. Γι’ αυτό και, με όλα τους τα ελαττώματα, ταινίες όπως Το Θαύμα είναι σημαντικό να υπάρχουν ως κείμενα που προτάσσουν την γυναικεία αλληλεγγύη, αλλά και την εκδίκηση των γυναικών ενάντια στους καταπιεστές τους, προσφέροντας παράλληλα νέες, όσον αφορά το ελληνικό περικείμενο, απολαύσεις σε σχέση με το συγκεκριμένο είδος.

Και μιλώντας για γυναικεία δύναμη: ο σύντομος μονόλογος της βετεράνου ηθοποιού Κατερίνας Χέλμη στο τέλος της ταινίας είναι συνταρακτικός. Αναρωτιέται κανείς γιατί οι σύγχρονοι Έλληνες δημιουργοί περίμεναν τόσα χρόνια για να ξαναχρησιμοποιήσουν αυτήν την πολύ καλή ηθοποιό. 

Συνοψίζοντας: μετά το Θαύμα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα ξαναδείς το Μεσολόγγι και τις υδατοκαλλιέργειές του με το ίδιο μάτι.

Βαθμολογία 3,5/5

1.  Όλες οι πληροφορίες για το βιβλίο της Ρις που αναφέρονται εδώ, αντλήθηκαν από τη Βικιπαίδεια.

2. Βλ. το σχετικό λήμμα στη Βικιπαίδεια. 

Διαβάστε περισσότερα

Κοινωνικός Τουρισμός 2020: Ποιοι είναι οι δικαιούχοι

Αναρτήθηκαν σήμερα οι προσωρινοί πίνακες δικαιούχων-ωφελουμένων και παρόχων τουριστικών καταλυμάτων και αποκλειομένων του προγράμματος Κοινωνικού Τουρισμού 2020-2021, στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ΟΑΕΔ

Αναρτήθηκαν σήμερα οι προσωρινοί πίνακες δικαιούχων-ωφελουμένων και παρόχων τουριστικών καταλυμάτων και αποκλειομένων του προγράμματος Κοινωνικού Τουρισμού 2020-2021, στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ΟΑΕΔ.

Οι δικαιούχοι και πάροχοι που κατέθεσαν ηλεκτρονική αίτηση συμμετοχής έχουν δικαίωμα να υποβάλουν μία και μόνο ένσταση κατά των αποτελεσμάτων από αύριο, Τρίτη 21 Ιουλίου, και ώρα 08:00 μέχρι και την Πέμπτη 23 Ιουλίου και ώρα 15:00.

Οι προσωρινοί πίνακες δικαιούχων αφορούν 300.000 επιταγές κοινωνικού τουρισμού. Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα ανακοινωθεί συμπληρωματικός πίνακας δικαιούχων με τις επιπλέον 70.000 επιταγές που ανακοινώθηκαν πρόσφατα.

Η ένσταση υποβάλλεται αποκλειστικά ηλεκτρονικά, με τους κωδικούς του TAXISnet ή τους κωδικούς πρόσβασης πιστοποιημένων χρηστών ΟΑΕΔ, μέσω της διαδικτυακής πύλης του Οργανισμού.

Οι δικαιούχοι που καταθέτουν ηλεκτρονική ένσταση οφείλουν να:

• έχουν πρώτα ελέγξει, αν οι ίδιοι ευθύνονται για το εσφαλμένο αποτέλεσμα, λόγω μη σωστής συμπλήρωσης της αίτησης, ανατρέχοντας σε αυτήν με τους κωδικούς πρόσβασης στο σύστημα
• αναφέρουν τον λόγο της ένστασης (π.χ. εσφαλμένη μοριοδότηση, μη έκδοση επιταγής για ωφελούμενο παιδί) και
• τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους, επισυνάπτοντας με ηλεκτρονική σάρωση δικαιολογητικά αποδεικτικά αυτών, σύμφωνα με τους όρους της δημόσιας πρόσκλησης.

Σε περίπτωση αδυναμίας ηλεκτρονικής σάρωσης των δικαιολογητικών, οι δικαιούχοι μπορούν να τα καταθέσουν στο αρμόδιο Κέντρο Προώθησης Απασχόλησης (ΚΠΑ2) μέχρι την Παρασκευή 24 Ιουλίου και ώρα 13:00.

Οι πάροχοι που καταθέτουν ηλεκτρονική ένσταση οφείλουν να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς τους, επισυνάπτοντας στην ένστασή τους με ηλεκτρονική σάρωση δικαιολογητικά αποδεικτικά των ισχυρισμών τους μέχρι την Πέμπτη, 23 Ιουλίου και ώρα 15:00. Δεν δίνεται η δυνατότητα στους παρόχους να καταθέσουν τα δικαιολογητικά στο αρμόδιο ΚΠΑ2.

Ενστάσεις που δεν υποβάλλονται με ηλεκτρονικό τρόπο δεν εξετάζονται.

Για περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεφτούν τη σχετική ηλεκτρονική διεύθυνση.

20.07.2020 ΜΗΤΡΩΟ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ - ΩΦΕΛΟΥΜΕΝΩΝ (ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ)

Προσωρινό Μητρώο Δικαιούχων - Ωφελουμένων. (αρχείο zip)

Προσωρινό Μητρώο Δικαιούχων -Ωφελουμένων. (αρχείο xlsx)

 

20.07.2020 ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΕΝΩΝ (ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ)

Προσωρινός Πίνακας Αποκλειομένων.

Προσωρινός Πίνακας παιδιών που δηλώθηκαν ως ωφελούμενα χωρίς προϋποθέσεις συμμετοχής.

Προσωρινός Πίνακας συζύγων που δηλώθηκαν ως ωφελούμενοι χωρίς προϋποθέσεις συμμετοχής.

 

20.07.2020 ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΗ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ

Μη επιλεγόμενοι Δικαιούχοι λόγω Μοριοδότησης.

Διαβάστε περισσότερα

Πώς είπατε; «Συστημικός»;

• Serge Halimi
• Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Πολύ συχνά, οι αμερικανικές πολυεθνικές ανατρέχουν στη φιλανθρωπία για να συγκαλύψουν τις πράξεις πού τις πλουτίζουν. Από τον περασμένο Μάιο δωρίζουν λοιπόν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε διάφορες αφροαμερικανικές οργανώσεις, ανάμεσά τους και στη Black Lives Matter. Τέτοια δώρα προς μια ακτιβιστική δομή που πολεμά τον «συστημικό ρατσισμό» μάς φέρνουν κάπως στον νου την πληρωμή δόσεων σε ασφαλιστικό συμβόλαιο. Γιατί οι εταιρείες Apple, Cisco, Walmart, Nike, Adidas, Facebook, Twitter, που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει «συστημικός», θα πρέπει να αναρωτιούνται εάν η αμφισβήτηση των δομικών ανισοτήτων στις ΗΠΑ θα στοχεύσει σύντομα και άλλα κακώς κείμενα εκτός από την αστυνομική βία –κακώς κείμενα που βρίσκονται πιο κοντά στα διοικητικά συμβούλιά τους. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι διαδηλωτές δεν θα παραμείνουν για πολύ ικανοποιημένοι με συμβολικές πράξεις όπως το γονάτισμα μπροστά σε Αφροαμερικανούς, την αποκαθήλωση αγαλμάτων, τη μετονομασία δρόμων, την αποποίηση των «λευκών προνομίων» τους. Κι όμως, τα αφεντικά των πολυεθνικών είναι σε αυτό το ρεπερτόριο, το ανώδυνο για τις ίδιες, που θα επιθυμούσαν να περιορίσουν το λαϊκό κίνημα, ένα κίνημα που αφύπνισε την αμερικανική κοινωνία μετά τη διάδοση των εικόνων από το θάνατο ενός μαύρου άνδρα, στραγγαλισμένου από το γόνατο ενός λευκού αστυνομικού.

Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας JPMorgan, η οποία κατέστρεψε αμέτρητες οικογένειες μαύρων με δόλωμα στεγαστικά δάνεια που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποπληρώσουν, ο Τζέιμι Ντίμον γονάτισε μπροστά σε ένα τεράστιο χρηματοκιβώτιο της τράπεζάς του. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος των προεδρικών εκλογών του 2012 Μιτ Ρόμνεϊ, που εκτιμούσε τότε ότι το 47% του αμερικανικού πληθυσμού αποτελούνταν από παράσιτα, σιγομουρμούρισε «black lives matter» συμμετέχοντας σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση. Η αρωματοποιία Estée Lauder θα διαθέσει 10 εκ. δολάρια για να «υποστηρίξει τη φυλετική και κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και την καλύτερη πρόσβαση στην εκπαίδευση». Χωρίς αμφιβολία, τον ίδιο στόχο υπηρετούσε όταν χρηματοδότησε την καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ το 2016.

Εκτός από αυτές τις αστειότητες που ξεπερνούν τα όρια της παρωδίας, πώς να μην σημειώσουμε ότι οι διαδηλώσεις ενάντια στον «συστημικό ρατσισμό» έρχονται μερικές εβδομάδες αφότου ο υποψήφιος με τις περισσότερες πιθανότητες να τα βάλει πραγματικά με το «σύστημα», ο Μπέρνι Σάντερς, νικήθηκε από τον Τζο Μπάιντεν, που έχει συμβάλει σημαντικά στη σκλήρυνση των χαρακτηριστικών του ίδιου αυτού «συστήματος»; Πράγματι, το 1994, ο τότε γερουσιαστής Μπάιντεν ήταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας του νομικού οπλοστασίου που επέσπευσε τις μαζικές φυλακίσεις των Αφροαμερικανών. Κάτι που δεν εμπόδισε 26 από τους 38 μαύρους γερουσιαστές να ψηφίσουν υπέρ του συγκεκριμένου νόμου: το χρώμα του δέρματος δεν εγγυάται πάντα τις σωστές επιλογές και οι κενοί συμβολισμοί έχουν ήδη έναν πρόεδρο –τον Μπαράκ Ομπάμα.

Στις ΗΠΑ, η περιουσία της πλειονότητας τον αφρο-αμερικανικών οικογενειών παραμένει ακινητοποιημένη κάτω από τα 20.000 δολάρια, σαν να λέμε δηλαδή περίπου τίποτα¹. Είναι λοιπόν υποχρεωμένες να διαμένουν σε φτωχογειτονιές και να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που είναι ανεπαρκή επειδή χρηματοδοτούνται κυρίως από τους φόρους ακίνητης περιουσίας. Έτσι, το επαγγελματικό μέλλον τους είναι εκ των προτέρων υποθηκευμένο. Η καρδιά του προβλήματος –το «σύστημα»– εκεί βρίσκεται: το «λευκό προνόμιο» είναι πρώτα απ’ όλα το προνόμιο του κεφαλαίου. Και αυτό το αντιλαμβάνεται πάρα πολύ καλά η τράπεζα JPMorgan.

1. Βλ. Dalton Conley, «Aux États-Unis, la couleur du patrimoine», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2001.

• Serge Halimi
• Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Διαβάστε περισσότερα