Ράβδος εν γωνία, άρα… το ΚΚΕ φταίει!

Τι έγινε πέρσι στο δημοψήφισμα; Ο Τσίπρας υπέκλεψε την περηφάνια του ελληνικού λαού. Την μετέτρεψε σε ιταμή συνθηκολόγηση και σε επαίσχυντη προδοσία. Έστησε μια παγίδα στους ψηφοφόρους για να εξαπολύσει το μνημονιακό του «Ναι», το οποίο προηγουμένως το είχε μεταμφιέσει σε ένα κυβερνητικό δήθεν «όχι».

Nikos Libertas / SOOC

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος τα είχε προβλέψει και τα είχε αποκαλύψει όλα αυτά –πριν το δημοψήφισμα. Τι κρίση ταιριάζει να κάνουμε γι’ αυτόν;  Τι κρίση ταιριάζει στο συγκεκριμένο θέμα, όσον αφορά την επιλογή του να προσπαθήσει να μην θυσιαστεί το περήφανο «Όχι» του λαού στο ψεύτικο «όχι»/«Ναι» του Τσίπρα;
 
Σύμφωνα με τον ισχυρισμό του συναδέλφου Δ.Κανελλόπουλου – όπως διατυπώνεται σε σχόλιό του για το ΚΚΕ - όποιος τα προέβλεψε και τα αποκάλυψε όλα αυτά, είναι… υπόλογος!

Επιπλέον δεν δικαιούται να χαρακτηρίζει «περήφανο» το «Όχι» ειδάλλως το «σφετερίζεται»! Και τούτο διότι, αφ’ ης στιγμής δεν πήγε με τον (ψεύτη) Τσίπρα, «άφησε το λαό μόνο του» και επομένως «δεν πρέπει να μιλάει τώρα»…
 
Είναι πρόδηλο ότι η σύσταση για σιωπητήριο απευθύνεται – πέραν του ΚΚΕ ως πολιτικό φορέα - και σε όσους εξ’ ημών  μιλήσαμε, αρθρογραφήσαμε και επιχειρηματολογήσαμε, τότε, ώστε  η λαϊκή περηφάνια να μην πέσει θύμα της πολιτικής απάτης.
 
Προκύπτει πως οτιδήποτε άλλο πέραν της σιωπής μας, πολύ περισσότερο το να αποκαλούμε «περήφανο» το «Όχι» του λαού, συνιστά επιχείρηση «σφετερισμού» του. Ως εκ τούτου θα πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό.
 
Επιτρέψτε μας να παρακούσουμε την παρότρυνση (ή μήπως διαταγή;) να το βουλώσουμε. Δηλώνουμε εκ προοιμίου, επίσης, ότι θα αδιαφορήσουμε απέναντι στα στερεότυπα σχόλια που θα ακολουθήσουν. Επιλέγουμε να συνομιλήσουμε πρώτα και κύρια με τους υπηκόους του βασιλείου της Αυτού Μεγαλειότητας της Λογικής και προσερχόμαστε ενώπιων τους με ειλικρίνεια, τουτέστιν με φανερή και γνωστή την ιδεολογικοπολιτκή μας ταυτότητα που ποτέ δεν την κρύψαμε πίσω από το δάκτυλο της επαγγελματικής μας ιδιότητας.
 
Υποστηρίζουμε, λοιπόν, ότι:
 
α) Ένα βασικό προτέρημα των κομμουνιστών είναι ότι καμιά φορά κάνουν κι αυτοί λάθος στις εκτιμήσεις τους. Μόνο που εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε – αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι – ότι δεν έκαναν κανένα λάθος. Εδώ πέτυχαν διάνα! Οι κομμουνιστές εκτίμησαν πέρσι, πριν το δημοψήφισμα, ότι ο Τσίπρας θα έπαιρνε το «Όχι» και θα το έκανε «Ναι».
 
β) Όποιος αμφιβάλλει ότι οι κομμουνιστές, ανάμεσά τους και οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι, επιβεβαιώθηκαν (δυστυχώς), ας ρίξει μια ματιά στο «αριστερό» μνημόνιο. Στον «αριστερό» κόφτη. Στο «αριστερό» ξεπούλημα. Στον «αριστερό» ΕΝΦΙΑ.
 
γ) Ο ισχυρισμός ότι «άφησαν το λαό μόνο του» εκείνοι (ανάμεσά τους γραφιάδες, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι) που προσπάθησαν να μην πέσει ο λαός στη φάκα του Τσίπρα, ο ισχυρισμός πως «σφετερίζονται» την περηφάνια του λαού εκείνοι που πάλεψαν να μην υπονομευτεί η λαϊκή περηφάνια από την κυβερνητική ξεδιαντροπιά, συναγωνίζεται το «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει».
 
Επιπρόσθετα:
 
1) Ο Τσίπρας αντί να κρύβεται, σχεδόν καθημερινά επαίρεται  για το δημοψήφισμα. Επομένως, την εποχή του Τσίπρα, όποιος αποδίδει κατηγορία «σφετερισμού» του δημοψηφίσματος σε άλλους πλην Τσίπρα, μάλλον δεν έχει ή δεν θέλει να καταλάβει τι έχει συμβεί…
 
2) Το «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε» μοιάζει διπλά αντιαισθητικός κουτσογιωργισμός ειδικά όταν εκτοξεύεται προς εκείνους που, όταν μίλησαν, λειτούργησαν ως προμηθείς και όχι ως επιμηθείς.
 
3) Κατά την ίδια συλλογιστική, μήπως οι κομμουνιστές δεν πρέπει να μιλάνε και για το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» επειδή το πήρε το ΠΑΣΟΚ και το ξεφτίλισε, αλλά εκείνοι – οι κομμουνιστές – είχαν την προνοητικότητα να μην πάνε με το ΠΑΣΟΚ, προειδοποιώντας ότι θα το ξεφτίλιζε; Ή μήπως δεν πρέπει να μιλάνε και για την κατάργηση των Μνημονίων επειδή και τον Ιούνη του ’12 και τον Γενάρη του ‘15 αρνήθηκαν να πάνε με τον Τσίπρα, προειδοποιώντας – από τότε – ότι o Τσίπρας θα ξεφτίλιζε το «κατάργηση σε ένα νόμο με ένα άρθρο»;
 
Εν κατακλείδι:
 
Το «Όχι» του ελληνικού λαού πέρσι ήταν τόσο περήφανο όσο ορθή αποδείχτηκε και η ανάλυση που καλούσε να μην παραδοθεί στον Τσίπρα, να μην προσμετρηθεί στο δικό του κάλπικο «όχι», γιατί θα το μετέτρεπε σε μνημονιακό «Ναι».
 
Οι κρίνοντες, επομένως, κρίνονται κι αυτοί με τη σειρά τους από το αν και κατά πόσο λαμβάνουν υπόψη τους και από το αν και κατά πόσο  αναγνωρίζουν την παραπάνω αλήθεια, όταν ασκούν το (αναφαίρετο) δικαίωμά τους να μιλάνε.
 
Κρίνονται, επίσης, κι από το αν έχουν συναίσθηση των τριών δεδομένων που προέκυψαν με το δημοψήφισμα:
 
Πρώτον: Η περήφανη άρνηση της πλειοψηφίας του λαού να συνηγορήσει στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», ανήκει - ανεξαρτήτως της πολιτικής έκφρασης που έδωσε σε αυτή του την άρνηση - στα τιμαλφή κατά του ραγιαδισμού. Όποιος, τώρα, θέλει να υποδεικνύει ποιος θα επικαλείται και ποιος όχι αυτά τα τιμαλφή, ας ξεκινήσει να κάνει τον επιστάτη προς εκείνους που τα ξεπουλάνε.
 
Δεύτερον: Η περηφάνια του λαού έπεσε στο δημοψήφισμα θύμα κραυγαλέας εξαπάτησης. Το μέγεθος δε της εξαπάτησης καθιστά την αθλιότητα και την πολιτική ατιμία που διαπράχθηκε αρκετή για να κατατάξει κανείς τους φορείς της στην κατηγορία των εντεταλμένων να κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά.
 
Τρίτον – και εξόχως σημαντικό: Η περηφάνια ως στάση ζωής αποτελεί αναγκαία συνθήκη για το πέρασμα του λαού και του τόπου από την διάψευση στην ελπίδα. Όμως θα μένει πάντα μισή αν δεν συνδυάζεται και από την ικανή συνθήκη: Την πολιτική απόφαση για απαλλαγή από τους πολιτικούς απατεώνες.

 
Υστερόγραφο: Ανάλογη άποψη με τον συνάδελφο διατύπωσαν κι άλλοι, τον φέρνουμε όμως ως παράδειγμα πολύ απλά γιατί είναι και φίλος, συνεπώς - ελπίζουμε - δεν θα παρεξηγηθεί.
 
Ξεκαθαρίζουμε, παράλληλα, ότι δεν θα μπούμε στον πειρασμό μιας επί παντός του επιστητού «τουιτεροσυζήτησης», όπου οι φορείς της επειδή αποφεύγουν να τοποθετούνται στο συγκεκριμένο, ψάχνουν κάθε λογής φιοριτούρα για να καταλήξουν στα προκατασκευασμένα τους στερεότυπα για το ΚΚΕ, τα οποία θυμίζουν την «αντικειμενικότητα» εκείνης της λαϊκής παροιμίας: «Όλα τα στραβά καρβέλια η νύφη τα κάνει»… Θεωρούμε πως μια τέτοια «συζήτηση», για νοήμονα ακροατήρια όπως του ThePressProject, έχει γίνει τόσο ανούσια και βαρετή, πια.

Διαβάστε περισσότερα

Στρίβειν δια της… αναθεώρησης (του Συντάγματος)!

 ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Ο αποπροσανατολισμός, δηλαδή η μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης από τα άμεσα προβλήματα που πλήττουν την πλειοψηφία του λαού, είναι πάγια πρακτική των κυβερνήσεων. Έτσι, όταν τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν μια σοβαρή απειλή εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, η κυβέρνηση ανοίγει συζήτηση για ένα άλλο (μεγάλο, ή μικρό) πρόβλημα. Στόχος αυτής της πολιτικής πρακτικής είναι να διασπαστεί το ενδιαφέρον των πολιτών και έτσι να περάσει με μικρότερες αντιδράσεις η πολιτική της κυβέρνησης.

Πιστός στις «παραδόσεις» των προκατόχων του, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, παρουσίασε στις 25 Ιουλίου, στο προαύλιο της Βουλής, τις προτάσεις της κυβέρνησης του για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Την ώρα που…

Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της αναθεώρησης, αν και το ζήτημα που τίθεται είναι προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτή η αναθεώρηση. Ωστόσο , τίποτα δεν συνηγορεί υπέρ της αναγόρευσης του θέματος σε πρώτο όσον αφορά τη συγκυρία.
Την ώρα που τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν την ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση των λαϊκών νοικοκυριών, την ώρα που έρχεται ο ΕΝΦΙΑ, την ώρα που προετοιμάζεται η απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος, την ώρα που αρχίζουν οι κατασχέσεις καταθέσεων και οι μαζικοί πλειστηριασμοί σπιτιών, την ώρα που προωθείται η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τι νόημα έχει μια συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος;
Βεβαίως, δεν στερούνται ενδιαφέροντος οι προτάσεις της κυβέρνησης για τη συνταγματική αναθεώρηση. Δεν μπορούν όμως, επ ουδενί, να αποτελέσουν λόγο για να αποσπαστεί το ενδιαφέρον των εργαζομένων από το πως θα αποκρουστεί η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης, αρχίζοντας από την αντιμετώπιση των συνεπειών της.
Ας παρακάμψουμε λοιπόν τον αποπροσανατολισμό που επιχειρεί η κυβέρνηση, για να επιχειρήσουμε μια πρώτη προσέγγιση στην πρόταση που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας.

Η «απειλή» 

Αν αφαιρέσουμε τα καλολογικά στοιχεία και τις περικοκλάδες από την ομιλία του πρωθυπουργού αυτό που μένει είναι η αγωνία για την έγκαιρη και αποτελεσματική θωράκιση του πολιτικού συστήματος απέναντι σε μια απειλή που δεν την ονομάζει, αλλά προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Η απειλή λοιπόν είναι η λαϊκή οργή στην προοπτική του μετασχηματισμού της σε ένα κίνημα αντίστασης κατά της κρατούσας πολιτικής, ως την ανατροπή της.
Πρόκειται λοιπόν για μια πρόταση που αφενός διευκολύνει την εφαρμογή της λεγόμενης μνημονιακής πολιτικής και αφετέρου διαμορφώνει τις συνθήκες για την ανάταξη του κατακερματισμένου και βαθύτατα νοσούντος αστικού πολιτικού συστήματος.

Στο βάθος…προεδρική δημοκρατία

Όσον αφορά στον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρουσίασε μια «μικτή» πρόταση σύμφωνα με την οποία ο Πρόεδρος θα εκλέγεται από το εκλογικό σώμα, μόνον εφόσον δεν συμπληρωθεί η αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής.
Γενικώς, από τις επιμέρους προτάσεις, φαίνεται ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε μια μορφή προεδρικής δημοκρατίας, καθώς προτείνει να ανοίξει η συζήτηση για τις αρμοδιότητες του Ανώτατου Άρχοντα, υποστηρίζοντας μια «λελογισμένη αύξηση των αρμοδιοτήτων του».
Οι προτάσεις για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου, σε συνδυασμό με την αύξηση των αρμοδιοτήτων του, συμπληρώνεται και με την πρόταση για την «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας». Η πρόταση αυτή προβλέπει ότι, εφόσον έχει συγκεντρωθεί η απόλυτη πλειοψηφία του αριθμού των βουλευτών της Ολομέλειας, θα δίνεται η δυνατότητα στη Βουλή να αποσύρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση, με την προϋπόθεση ότι στην πρόταση δυσπιστίας θα προτείνεται νέος πρωθυπουργός.
Έτσι, ούτε η εκλογή Προέδρου, ούτε η απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, θα είναι εμπόδια για την άσκηση της μνημονιακής πολιτικής, εξασφαλίζοντας την κυβερνητική «σταθερότητας» ακόμα και με κυβερνήσεις μειοψηφίας, αλλά και την κυβερνητική εναλλαγή χωρίς εκλογές.

Υποκρισία και κυνισμός 

Ρεσιτάλ υποκρισίας της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού συνιστά η πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για όλα σχεδόν τα θέματα, «με εξαίρεση, βεβαίως, νόμους που αφορούν τα δημοσιονομικά ζητήματα», όπως διευκρίνισε ο κ. Τσίπρας. Μια εξαγγελία που ακούγεται σαν ανέκδοτο ένα ακριβώς χρόνο από την μετατροπή του «ΟΧΙ» του 61,3% του ελληνικού λαού σε «ΝΑΙ» για το 3ο μνημόνιο…
Αν, όμως, η επίκληση της «άμεσης δημοκρατίας» των δημοψηφισμάτων (όπως την είδαμε να εφαρμόζεται πριν ένα χρόνο) συνιστά ρεσιτάλ υποκρισίας, η αναφορά του πρωθυπουργού στην ανάγκη προστασίας των «κοινωνικών αγαθών», είναι μνημείο κυνισμού.
Πρότεινε λοιπόν ο πρωθυπουργός τη «ρητή απαγόρευση άρσης του δημόσιου ελέγχου των αγαθών του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας».
Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης, ο κ. Τσίπρας αναφέρεται σε «δημόσιο έλεγχο» και όχι στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των επιχειρήσεων που διαχειρίζονται, ή παράγουν τα εν λόγω αγαθά. Προφανώς θα εννοεί τον «έλεγχο» που ασκεί το δημόσιο στο περιβόητο ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Διαπραγματεύσεις με απαγόρευση απεργίας! 

Ενώ οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν ομολογήσει ότι δρομολογήθηκαν οι συζητήσεις με τους δανειστές για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος, ο κ. Τσίπρας σα να μην τρέχει τίποτα πρότεινε « την σαφή και αποτελεσματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως του μοναδικού μέσου για τον προσδιορισμό του μισθού»!
Σκεφθείτε τι σόι «συλλογική διαπραγμάτευση» μπορεί να γίνει όταν ουσιαστικά έχει αφαιρεθεί από την πλευρά των εργαζομένων το δικαίωμα της απεργίας, ενώ οι εργοδότες θα έχουν το δικαίωμα της ανταπεργίας (λοκ άουτ)!

Εκκλησία- Κράτος: Σημειώσατε ένα! 

Τέλος, διαπιστευτήρια καθεστωτικής νομιμοφροσύνης παραδίδει η κυβέρνηση με την πρόταση της για τις σχέσεις κράτους- εκκλησίας. Έτσι λοιπόν στη θέση για διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας ακούσαμε τον πρωθυπουργό να προτείνει «τη ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους με διατήρηση όμως για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους της αναγνώρισης της Ορθοδοξίας ως κρατούσας Θρησκείας»…
Υπάρχουν βεβαίως μεταξύ των προτάσεων που παρουσίασε ο πρωθυπουργός για την αναθεώρηση του Συντάγματος και προτάσεις, κοινά αποδεκτές, όπως η περί ευθύνης υπουργών, η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, ή άλλες που χρήζουν συζήτησης. Η ουσία όμως της κυβερνητικής πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος δεν αλλάζει. Η δημιουργία ενός συντάγματος που θα διασφαλίζει την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, «μακριά από το αγριεμένο πλήθος» και η διαμόρφωση του πλαισίου της, υπό εξέλιξη, αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος είναι οι δύο άξονες αυτής της πρότασης.

Διαβάστε περισσότερα

Τι κρύβεται πίσω από τον αποκλεισμό της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες

 ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Τα λεφτά που κινούνται πέριξ και εντός των Ολυμπιακών Αγώνων είναι πολλά, πάρα πολλά. Και από τη στιγμή που το «αθλητικό προϊόν» κοστολογείται όπως κάθε εμπόρευμα στην ελεύθερη (καπιταλιστική) αγορά, είναι φυσικό αυτά τα λεφτά να γίνονται αντικείμενο ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ των πολυεθνικών επιχειρηματικών κολοσσών που λυμαίνονται το χώρο. Μοιραία, αυτός ο ανταγωνισμός οδηγεί στην εμπλοκή και των κυβερνήσεων, αλλά και των αθλητικών αρχών, που λειτουργούν σαν ντίλερς των πολυεθνικών. Δεν είναι επίσης λίγες φορές που μέσω του αθλητισμού επιχειρείται η λύση πολιτικών διαφορών.

Κάνουμε αυτό τον πρόλογο γιατί το θεωρούμε απαραίτητο για να γίνει κατανοητή η υπόθεση του αποκλεισμού της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, που αρχίζουν στις 5 Αυγούστου, με απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) και με την κατηγορία της εκτεταμένης χρήσης απαγορευμένων ουσιών από Ρώσους αθλητές.

Πριν λίγες μέρες η ΔΟΕ, υπό το κράτος των διαμαρτυριών και των αντιδράσεων που ξεσήκωσε η απόφαση της, έριξε το μπαλάκι στις διεθνείς ομοσπονδίες των αθλημάτων για να αποφασίσουν επί του θέματος. Βεβαίως ούτε με τη νέα απόφαση αλλάζει η ουσία.

Η απόφαση της ΔΟΕ στηρίζεται σε μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα, την χρήση του ντόπινγκ σε όλα σχεδόν τα ολυμπιακά αθλήματα, χρήση που όπως όλα δείχνουν στην περίπτωση της Ρωσίας έχει ξεπεράσει τα «όρια».

Θα ήταν όμως αφελές, ως γελοίο να πιστέψει κανείς ότι η μάστιγα του ντόπινγκ αντιμετωπίζεται με την αποβολή της Ρωσίας, μιας πολύ μεγάλης αθλητικής δύναμης, από τους Ολυμπιακούς. Ο κόσμος βοά για τη χρήση ουσιών σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη, αφού και ο πιο αδαής γνωρίζει ότι το επίπεδο των σημερινών επιδόσεων και των σημερινών ρεκόρ στον κλασσικό αθλητισμό είναι εν πολλοίς προϊόντα φαρμακοδιέγερσης.

Πρόκειται για μέγιστη υποκρισία της ΔΟΕ, αλλά και όσων έσπευσαν να υποστηρίξουν τις αποφάσεις της, η οποία οφείλεται σε οικονομικά και πολιτικά κίνητρα. Η οικονομική διάσταση έγκειται στο ότι η απουσία των Ρώσων αθλητών θα αποφέρει περισσότερα μετάλλια στους ανταγωνιστές τους και επομένως πρόσθετα κέρδη στις εταιρείες που σπονσονάρουν τους συγκεκριμένους αθλητές.

Όμως έχει σημασία και ο τρόπος με τον οποίο η ΔΟΕ και όσοι βρίσκονται πίσω από τη σημερινή διοίκηση της, υπό τον Τόμας Μπαχ, θέλουν να επιβάλλουν αυτό τον αποκλεισμό. Δηλαδή τον αποκλεισμό ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των Ρώσων αθλητών. Πρόκειται για έκφραση φασιστικής νοοτροπίας αφού φαίνεται η ΔΟΕ να υιοθετεί τη ναζιστική θεωρία της «συλλογικής ευθύνης».

Πριν λίγες μέρες 68 Ρώσοι αθλητές με προσφυγή τους στο Διαιτητικό Αθλητικό Δικαστήριο (CAS) της Λωζάνης ζήτησαν να τους επιτραπεί η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες αφού οι ίδιοι έχουν βγει καθαροί μετά από δεκάδες ελέγχους, εντός και εκτός Ρωσίας. Το Δικαστήριο τελικά απέρριψε την προσφυγή.

Αντίδραση για την απόφαση, υπήρξε από την χρυσή Ολυμπιονίκη στο άλμα επί κοντώ, Ελένα Ισινμπάγεβα η οποία μιλώντας στο ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων την χαρακτήρισε ως «κηδεία του στίβου» και δήλωσε εξαιρετικά απογοητευμένη. Σημειώνουμε ότι η Ισιμπάγεβα, εξαιτίας των πολλών συμμετοχών σε διεθνείς διοργανώσεις και τα επανειλημμένα ρεκόρ έχει ελεγχθεί 117 φορές κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας.

Από την πλευρά του ο υπουργός αθλητισμού της Ρωσίας, Βιτάλι Μούτκο, μίλησε για πολιτική απόφαση χωρίς νομικά επιχειρήματα. Η δήλωση αυτή παραπέμπει στην επιχειρούμενη, από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, διεθνή απομόνωση της Ρωσίας.

Διαβάστε περισσότερα

Τζένη -Τζένη

Μαθήτρια ακόμη, στη Σχολή Καλογραιών Καλαμαρί στη Θεσσαλονίκη όπου φοιτούσε, μια αδελφή τής είπε ότι θα τη φωνάζουν Τζένη, από το χαϊδευτικό του Εugénie στα γαλλικά. Αυτό ήταν πλέον το όνομά της, και ας εξακολουθούσε ο αυστηρός πατέρας της να τη φωνάζει Ευγενούλα. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Αγγελος Τερζάκης την «απάλλαξε» και από το επίθετό της. Την έλεγαν Καρπούζη και την ονόμασε Καρέζη. Ετσι γεννήθηκε μια από τις μεγαλύτερες σταρ της Ελλάδας…

Δεν είχε σημασία, λοιπόν, που κανείς δεν τη φώναζε Ευγενία. Την ονομαστική εορτή της την τιμούσε. Η κυρία Θεώνη, η μητέρα της, έβαζε όλη της την τέχνη και μαγείρευε τις καλύτερες σπεσιαλιτέ. Κάποτε, μάλιστα, όταν είχε παραθέσει δείπνο σε άτομα από τη γαλλική πρεσβεία, της τηλεφώνησαν και της ζήτησαν να τους δανείσει τον μάγειρά της. Η Τζένη γέλασε και με το γνωστό της χιούμορ αποκάλυψε: «Λυπάμαι δεν μπορώ… Γιατί είναι η μητέρα μου».

Εικοσιτέσσερα χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από τη χρονιά που η Τζένη «έφυγε».

Η σχέση με τον πατέρα

«Ημουν μικρούλα τότε για να της πω: “Μάνα, μη με φορτώνεις έτσι. Δεν το θέλω αυτό το φορτίο. Φύγε. Εχεις τη δουλειά σου, έχεις τα νιάτα σου, έχεις την ομορφιά σου. Φύγε. Σταμάτα να ζεις αυτή την απαίσια ζωή. Φύγε. Μη με αφήνεις να τα βλέπω όλα αυτά (…). Ο,τι κι αν συμβεί θα ‘ναι καλύτερο. Φύγε, μάνα. Μάνα μου”. Δεν έφυγε. Εμεινε. Εμεινα κι εγώ».

Αυτές είναι οι σκέψεις της Τζένης Καρέζη, όπως τις καταγράφει στο βιβλίο της «Τετράδια ζωής» (εκδ. Καστανιώτη). Γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1934. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ηταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της ήταν ένας σκληρός γυμνασιάρχης και η μητέρα της μια τρυφερή δασκάλα. Η μικρή Τζένη, όμως, ύφαινε προσεκτικά τη διαφυγή της. Πήγαινε σινεμά και ύστερα κλεινόταν μέσα στο δωμάτιο, έπιανε τα σίδερα του κρεβατιού, τα έκανε πρόσωπα και άρχιζε να παίζει θέατρο. Και μπορεί ο αυστηρός πατέρας της – άριστη μαθήτρια ούσα – να την προόριζε για ακαδημαϊκές σπουδές, η Τζένη όμως έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο με έναν μονόλογο από τον «Ταρτούφο». Πλέον δεν ήταν το μικρό φοβισμένο κοριτσάκι, πήρε τη μητέρα της από το χέρι και έφυγαν.

«Ο πατέρας της ήταν μαθηματικός, γυμνασιάρχης, σκληρός άνθρωπος, πολύ συντηρητικός». Ο Κώστας Καζάκος στο καμαρίνι του μιλάει για τη σχέση της Τζένης Καρέζη με τον πατέρα της, μια σχέση που πραγματικά τη σημάδεψε. «Η Τζένη στο Εθνικό πήγαινε κρυφά. Δεν το ήξερε εκείνος. Πήγαινε ήδη στη σχολή όταν το έμαθε. Οπως μου έχει διηγηθεί, έμεναν κάπου στο Χαλάνδρι. Της έδωσε ένα χαστούκι. “Πουτάνα θα γίνεις”... Είχε αυτή τη νοοτροπία. Από εκείνη τη στιγμή πήρε τη μητέρα της και έφυγαν από το σπίτι να ζήσουν οι δυο τους. Κόπηκε κάθε επαφή. Η Τζένη τον είδε ξανά έπειτα από πολλά χρόνια, όταν γεννήθηκε ο γιος μας, ο Κωνσταντίνος. Χτύπησε ξαφνικά το κουδούνι και από το σοκ της, όταν τον αντίκρισε, κρύφτηκε πίσω από την πόρτα. Ευτυχώς που ήμουν εκεί. Εκείνος πήγε στο δωμάτιο του παιδιού, βαρύς, αμίλητος, εμένα ούτε που γύρισε να με κοιτάξει. Σταύρωσε τον Κωνσταντίνο και έβαλε επάνω του κάτι ελβετικά φλουριά. Υστερα του φτιάξαμε καφέ και καθήσαμε στο σαλόνι. Επειτα από τόσα χρόνια, δεν ειπώθηκε τίποτε που να έχει σχέση με τα οικογενειακά τους.

Το τρομερό συμβάν με τον πατέρα της έλαβε χώρα λίγο αργότερα. Υπήρχε κατά βάθος τέτοια αγάπη μεταξύ τους, που είναι να τρομάζει ο άνθρωπος. Μας ειδοποίησαν ότι τον χτύπησε ένα φορτηγό και τον είχαν στο «Λαϊκό», σε κώμα. Δεν συνήλθε ποτέ. Τρέξαμε μέσα στη νύχτα και τον βρήκαμε σε ένα ράντζο. Η Τζένη άρχισε να φωνάζει να φέρουμε γιατρούς από τη Γαλλία, ήταν θέμα ωρών, όμως, της έλεγαν οι γιατροί. Το άλλο βράδυ, μετά την παράσταση, μπαίνουμε στο δωμάτιο όπου πλέον τον είχαν μεταφέρει και μέσα στο μισοσκόταδο πλησιάζουμε στο προσκεφάλι του, από τη μία μεριά η Τζένη, από την άλλη εγώ. Είχε κλειστά τα μάτια του, δεν τα άνοιξε ποτέ, και όταν η Τζένη έσκυψε επάνω του, τον άκουσα να λέει «Ευγενούλα». Μου κόπηκαν τα γόνατα, την έπιασαν τα κλάματα την Τζένη. Δεν ξαναμίλησε εκείνος». Ετσι, ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή.

Η πρωταγωνίστρια

Τελείωσε το Εθνικό. Ηταν, μάλιστα, συμμαθήτρια με την Αλίκη. Το 1954 παίζει δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη, στην «Ωραία Ελένη» του Αντρέ Ρουσέν, και έπειτα θα συναντηθεί θεατρικά και με την Κατίνα Παξινού στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα». Το 1955 έρχεται η πρώτη της ταινία, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Το Τζενάκι λάμπει στη μεγάλη οθόνη και στο σανίδι. Αρχικά Εθνικό Θέατρο, μετά ελεύθερο, πρωταγωνίστρια στου Μουσούρη και έπειτα θιασάρχισσα, τόσο, μα τόσο νέα. Το πρωί γυρίσματα στον κινηματογράφο και το απόγευμα θέατρο, με ό,τι αγγίζει να γίνεται επιτυχία: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Δεσποινίς διευθυντής», «Κόκκινα φανάρια», «Λόλα». «Ο ασυνήθιστος συνδυασμός του αυστηρού ύφους, με το σαγηνευτικό βλέμμα και το κρυφό νάζι έπαιξε κατά τη γνώμη μου ρόλο στην καθιέρωση της εικόνας της» αναφέρει o κριτικός κινηματογράφου του «Βήματος», Γιάννης Ζουμπουλάκης. Και η Τζένη είναι, φυσικά, στρατιώτης. Δουλεύει πολύ, είναι σταρ και την ίδια στιγμή τόσο απλή – μένει με τη μητέρα της και τους θείους της στην Κυψέλη, προτού ακόμη παντρευτεί.

Τζένη και Ζάχος

«”Δεν μου λες, Γρηγόρη, αν παντρευτούμε θα έρθεις να τραγουδήσεις στον γάμο μας; ” του είπα. “Παντρέψου, εσύ ρε, και καθαρίζω εγώ” μου λέει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης». Με αυτά τα λόγια ο Ζάχος Χατζηφωτίου περιγράφει τον αυθόρμητο τρόπο με τον οποίο έκανε πρόταση γάμου στην Τζένη Καρέζη, ένα βράδυ που είχαν πάει να ακούσουν τον «σερ» του ελληνικού τραγουδιού. Πραγματικά, έπειτα από γνωριμία λίγων μηνών, ο γάμος τελέστηκε στις 7 Μαΐου 1962, στην εκκλησία της Αγίας Φιλοθέης, με πλήθος κόσμου να συρρέει και τους φανατικούς θαυμαστές της Καρέζη να της σκίζουν κομμάτια από το νυφικό. Ηταν ο πρώτος γάμος της Καρέζη.



Μια παρτίδα τάβλι που κράτησε 26 χρόνια

Οκτώβριος 1967: Η Τζένη Καρέζη πρωταγωνιστεί με τον Κώστα Καζάκο στην ταινία «Κοντσέρτο για πολυβόλα» και στα γυρίσματα αυτού του φιλμ ερωτεύονται. «Είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές σε δουλειές, αλλά πριν από εκείνο το γύρισμα ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί ποτέ πιο πριν» αναφέρει ο Κώστας Καζάκος. «Ηταν Δευτέρα θυμάμαι. Μου είχαν πει να πάω στα Ισθμια για το γύρισμα. Επαιζα στην ταινία έναν λοχαγό. Είχα βάλει, λοιπόν, τη στολή μου από το στούντιο του Φίνου και πήγα ντυμένος. Εκεί ήταν η Τζένη με τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο. Περιμέναμε να περάσει ένα πλοίο για να γυρίσουμε τη σκηνή. Καθήσαμε κάτω από μια ελιά και αρχίσαμε να παίζουμε τάβλι. Ηταν μανιακή ταβλαδόρισσα η Τζένη. Τελικά, ήταν μια παρτίδα τάβλι που κράτησε 26 χρόνια».

«Η Τζένη κάνει στροφή γνωρίζοντας τον Κώστα Καζάκο» αναφέρει η πρώτη εξαδέλφη της, Νόρα Ζουμπούλη, με την οποία έμεναν για μεγάλα διαστήματα στο ίδιο σπίτι. «Κατ’ αρχάς πολιτικοποιήθηκε. Ηταν πάντα δημοκρατικός άνθρωπος, ποτέ δεν υπήρξε δεξιά, αλλά δεν ήταν τόσο πολιτικοποιημένο άτομο όσο έγινε μετά με τον Κώστα. Εκανε στροφή και στο ρεπερτόριο που έπαιζε. Εφυγε από το μπουλβάρ και πήγε στα πιο βαριά, στα πιο κλασικά έργα, και καλά έκανε βέβαια, γιατί της πήγαιναν. Ο Κώστας τής έδωσε μια άλλη οπτική γωνία. Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Μάλιστα, το κράτησε κρυφό για ένα διάστημα, το έζησε και μετά το είπε, καθώς η θεία Θεώνη την κυνηγούσε. Ο γάμος τους ήταν πολύ απλός. Με τα πόδια πήγαμε στην εκκλησία από το σπίτι και η Τζένη φορούσε ένα μίνι νυφικό. Μετά φαγητό στο σπίτι, στη βεράντα τους, δεν υπήρχε δεξίωση».

Η Τζένη στην κουζίνα

«Η γέννησή μου αναμενόταν κοντά στην 21η Απριλίου. Τότε, τα παιδιά που γεννιόνταν αυτή την ημέρα τα βάπτιζε ή ο Παπαδόπουλος ή ο Παττακός, και ειδικά το παιδί της Καρέζη και του Καζάκου θα έρχονταν να το βαπτίσουν με τη μία. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να το επιτρέψουν αυτό οι γονείς μου και είχαν καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο για αυτή την περίπτωση, να με κρύψουν. Ευτυχώς γεννήθηκα στις 25 του μηνός» θυμάται ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Καζάκος χαμογελώντας με αυτή την περίεργη ιστορία γύρω από τη γέννησή του.

Οσοι γνώρισαν την Τζένη Καρέζη μιλούν για τη μεγάλη αδυναμία που είχε στον μοναχογιό της, καθώς η μητρότητα πραγματικά την ολοκλήρωσε. «Η μητέρα μου ήταν λίγο πιο αυστηρή από τον πατέρα μου, αλλά και για τους δύο δεν μπορείς να πεις ότι ήταν άνθρωποι που είχαν σχέση με την αυστηρότητα. Ημουν πολύ τυχερό παιδί. Είχα πάρα πολύ καλή μάνα και πολύ καλό πατέρα. Με αντιμετώπιζαν πάντα ως ισότιμο μέλος της οικογένειας. Θυμάμαι η μπιρίμπα άρεσε πολύ στη μητέρα μου. Εγώ ψιλοβαριόμουν, φαντάζομαι και ο πατέρας μου, αλλά εκείνη είχε μανία. Το αγαπημένο της παιχνίδι, βέβαια, ήταν το τάβλι. Και αυτό, επίσης, που παίζαμε όλοι μαζί ήταν το Stratego, στο οποίο γίνονταν φοβερές μάχες. Εκεί δεν με κέρδιζε κανένας. Οποτε, πάντως, είχαν ελεύθερο χρόνο οι γονείς μου, γιατί δεν είχαν και πολύ, τον περνούσαμε μαζί ποιοτικά. Της μητέρας μου της άρεσε να μαγειρεύει, αλλά και να τρώει. Μπουκώναμε, παχαίναμε και μετά λέγαμε “όπα, κράτει τώρα”. Πάντα στις δίαιτες όλοι μαζί. Εφτιαχνε πολλά φαγητά, από απλές ομελέτες, στραπατσάδες, μακαρονάδες μέχρι παστίτσια, μουσακάδες. Εκανε τα πάντα».

Οι διώξεις της δικτατορίας

1973: Η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο ανεβάζουν τη θρυλική παράσταση το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Το έργο γίνεται σύνθημα στο στόμα των φοιτητών και η παράσταση, αλληγορικά γραμμένη, καταφέρνει να περάσει αρχικά τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Ο Νίκος Ξυλούρης συγκλονίζει με τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου και ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος είναι αξεπέραστος στον ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το θέατρο, φυσικά, είναι κατάμεστο κυρίως από την αγανακτισμένη νεολαία, αλλά και από ασφαλίτες, στρατιώτες, αστυφύλακες που κυκλοφορούν στους διαδρόμους ανάμεσα στο κοινό καταγράφοντας τις φράσεις επάνω στις οποίες ο κόσμος χειροκροτεί. Η σύλληψη του ζεύγους Καζάκου – Καρέζη δεν άργησε να έρθει.

«Το κουδούνι χτύπησε. “Ασφάλεια” μας λένε» αναφέρει ο Κώστας Καζάκος καθώς διηγείται τη σύλληψή τους. «Μας κατέβασαν κάτω. Κρατιόμασταν από το χέρι. Ερχεται ο επικεφαλής, ήταν ο ταγματάρχης Μπάκας, και μας δίνει μία, μας χωρίζει τα χέρια, πετάνε την Τζένη μέσα σε ένα αυτοκίνητο και εξαφανίζονται. Εμεινα στο πεζοδρόμιο. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ έτσι στη ζωή μου. Πήραν τη γυναίκα μου και έμεινα στο πεζοδρόμιο σαν ηλίθιος να κοιτάζω. Αρχίζω σαν τρελός να την ψάχνω. Δεν ήξερα πού την είχαν. Τελικά την ανακαλύψαμε με έναν φίλο μου γιατρό που ήταν της αμερικανικής πρεσβείας. Ετσι έμαθα από έναν αμερικανό συνταγματάρχη ότι την είχαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Το βράδυ έπιασαν και μένα. Εναν μήνα και κάτι μείναμε μέσα. Μας άφησαν τα Χριστούγεννα. Δεν μας βασάνισαν σωματικά, αλλά φανταστείτε πως όταν άφησαν την Τζένη και γυρίσει σπίτι, η εξαδέλφη της η Νόρα, με την οποία είχαν μεγαλώσει μαζί, δεν τη γνώρισε. Βάλε με το μυαλό σου εικόνα».

Η Καρέζη και ο Καζάκος, βγαίνοντας από τη φυλακή, είναι αμετανόητοι και περισσότερο πεισμωμένοι να συνεχίσουν το έργο. Οταν η αυλαία πέφτει στην πρώτη παράσταση μετά τη σύλληψη, οι θεατές ραίνουν τους ηθοποιούς με κόκκινα γαρίφαλα υπό την παρουσία δεκάδων όρθιων αστυνομικών και ασφαλιτών. «Ναι, μπορώ να ξανακάνω φυλακή. Αν χρειαστεί, μπορώ να ξαναπάω» ψιθυρίζει η Καρέζη.

Η μεγάλη θεατρίνα

Τη χρονιά 1982-1983 η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν την παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν. Με αυτό το έργο για πολλούς σηματοδοτείται η μεγάλη στροφή της Καρέζη προς τους μεγάλους ρόλους. Η ερμηνεία της πράγματι είναι συγκλονιστική. Ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο όποιος έπαιξε μαζί της, θυμάται: «Ηταν μαγική η συνεργασία της Τζένης με τον Ζυλ Ντασσέν. Η Τζένη μιλούσε γαλλικά, καταλαβαίνετε, λοιπόν, όταν άρχιζαν να συνομιλούν πώς αισθανόμασταν εμείς οι υπόλοιποι, οι αγράμματοι. Είχε τεράστιο άγχος, τόσο που δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά αν η παράσταση θα κάνει επιτυχία ή όχι. Οταν ήθελε να με πειράξει και να κάνουμε αστειάκια, μου μιλούσε στον πληθυντικό. Είμαστε στη γενική πρόβα, λοιπόν, και μου λέει “δεν πειράζει, κύριε Βαλτινέ, εμείς το μεράκι μας το κάναμε. Αν δεν αρέσει στον κόσμο, να βρούμε κανένα εργάκι να το ανεβάσουμε μετά;”. Φοβόταν ότι αυτή η στροφή σε ένα ρεπερτόριο πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό, δεν θα της έβγαινε. Τελικά, της βγήκε, γιατί ήταν συγκλονιστική».

Τα «εργάκια», φυσικά, για την Τζένη Καρέζη έπειτα από αυτή την παράσταση τελείωσαν. Συνεχίζει, λοιπόν, με «Εντα Γκάμπλερ» και συγκλονίζει με τη «Μήδεια» σε Ηρώδειο και Επίδαυρο, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μίνωος Βολανάκη, συνεργάζεται με τον Ολέγκ Εφρέμοφ στο έργο «Πρόσωπο με πρόσωπο», ανεβάζει «Ηλέκτρα» με τον Ρόμπερτ Στούρουα το 1987, παίζει Τσέχωφ («Ο βυσσινόκηπος») και πικραίνεται εξαιτίας του περίφημου τσιγάρου που άναψε η Αννα Μακράκη στην Επίδαυρο, όταν ανέβασε τον «Οιδίποδα Τύραννο», το 1989, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Στούρουα. «Τον παρακαλούσαμε μέχρι την τελευταία στιγμή, πίσω από το σκηνικό στην Επίδαυρο, να κόψει τη σκηνή με το τσιγάρο» θυμάται ο Κώστας Καζάκος. «Με τίποτα εκείνος. “Φεύγω αυτή τη στιγμή” έλεγε και το σεβαστήκαμε, γιατί δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος ο Στούρουα. Δεν έγινε μεγάλη φασαρία, απλώς μια παρέα εκνευρίστηκε και φώναξε κάτι, λίγο δυνάμωσε ο θόρυβος, “αίσχος” φώναξαν και κάτι τέτοια. Μετά, μόλις τελείωνε η Μακράκη, έπρεπε να βγει ο Οιδίποδας τυφλωμένος για να παίξει την κορυφαία του σκηνή. Η Τζένη με παρακαλούσε να σταματήσουμε. “Μη βγεις. Πού θα πας σε αυτή τη ζούγκλα; ” φώναζε. “Είσαι καλά που δεν θα βγω;” της είπα. Το έλεγε περισσότερο από έγνοια για μένα. Η ίδια ούτε που θα το συζητούσε να μη βγει. Ηταν μια εμπειρία συγκλονιστική. Γιατί υπήρχε μια αναστάτωση και έχω την αίσθηση ότι μετά τις πρώτες ατάκες του θρήνου, ηρέμησε η πλατεία και όχι μόνο δεν με έβαλε από κάτω, αλλά μου έδωσε δύναμη και έβγαλε και χειροκρότημα μετά. Το κερδίσαμε το παιχνίδι.

Η τελευταία της παράσταση, πάντως, το “Διαμάντια και μπλουζ” της Λούλας Αναγνωστάκη, θεωρώ ότι ήταν ο κορυφαίος ρόλος της καριέρας της. Εκανε ένα υποκριτικό άλμα, ξεπέρασε και το έργο και τον ρόλο η Τζένη».

Η Τζένη φεύγει…

Η αρρώστια, ο καρκίνος, εκδηλώνεται τη θεατρική χρονιά 1988-1989, όταν η Τζένη Καρέζη πρωταγωνιστεί στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ. Οι παραστάσεις διακόπτονται και ίδια πετάει για Λονδίνο, ώστε να χειρουργηθεί. «Η Τζένη ήταν παλικάρι, γνώριζε τα πάντα από την αρχή. Οι γιατροί στο εξωτερικό θέλουν τον άρρωστο μπροστά τους, άμεσο συνεργάτη. Του τα λένε όλα. Εκείνη ήταν μια κοπέλα που ποτέ δεν είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται, ήταν κάτι που ήταν πέρα από το οπτικό της πεδίο. Τον φοβόταν τον θάνατο, λοιπόν, αλλά τελικά, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα, έφτασε να συμφιλιωθεί με τέτοιο τρόπο, που τις τελευταίες της ημέρες έβγαινε μια περίεργη κατάσταση, σαν ευγνωμοσύνη προς τη ζωή» αναφέρει  o Κώστας Καζάκος.

Τον Μάιο του 1992, δύο μήνες πριν από το θάνατό της, η Τζένη Καρέζη συγκινεί με την επιστολή που στέλνει προς τον Τύπο, μια κραυγή δίψας για ζωή. «Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω» γράφει. Εκείνη η ελπίδα έσβησε στις 27 Ιουλίου του 1992.

Ο Κώστας Καζάκος, στο καμαρίνι του, συγκινημένος  απαγγέλλοντας με τη βαθιά φωνή του Κωνσταντίνο Καβάφη: «Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχιμε των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις» «Ετσι γενναία αποχαιρέτησε τη ζωή η Τζένη» λέει . Και η αυλαία κλείνει με χειροκρότημα.

Διαβάστε περισσότερα

Παύλος Σιδηρόπουλος, ο διανοούμενος, ο αλήτης

Από τον Γιώργο Μουργή

Πρέζες υπάρχουν πολλές. Η ηρωίνη όμως σκοτώνει…
Ο «πρίγκιπας» σήμερα θα έκλεινε τα 68.
Το Παύλο Σιδηρόπουλο μουσικά δεν τον ακολουθούσαν είναι αλήθεια πολλοί όσο βρισκόταν στη ζωή.
Ο θάνατός του στάθηκε η αφορμή να δημιουργηθεί ένα μεγάλο περιφερειακό κοινό με ελάχιστα ροκ ακούσματα, μετατρέποντας τον ίδιο σε έναν ιδιότυπο μουσικό μύθο και κάποια από τα τραγούδια του στη εφαρμοσμένη μουσική διαλεκτική να παραμένουν μέχρι τα σήμερα «ερωτικά» ή «επαναστατικά» τοτέμ.

Το κενό που προέκυψε από το θάνατο του στην ελληνική ροκ μουσική σκηνή ουσιαστικά παραφράστηκε από αυτό το νέο κοινό. Τον ακολούθησε, χωρίς την αίσθηση του θυμικού των στίχων, της ποίησης και των μουσικών τεχνασμάτων όπως τα υιοθέτησε ή πειραματίστηκε ο Σιδηρόπουλος.

Ένα συμβολικό μεθεόρτιο πένθος εκδηλώθηκε χωρίς να ανταμωθεί ποτέ με τους κύκλους της ζωής του τραγουδοποιού ή να αφουγκραστεί το μοναχικό μονοπάτι που κουβαλούσε η θλίψη στην απώλεια της αθωότητας, καθώς οδηγούσε στο  σκοτεινό δρόμο της αυτοκαταστροφής.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος βίωσε ανέμελα παιδικά χρονιά, γιος μιας τυπικής μεσοαστικής οικογενείας της εποχής με λογοτεχνικές καταβολές που κρατούσαν από την Έλλη Αλεξίου, τον Καζαντζάκη και τον Αλέξη Ζορμπά.

«Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής: είμαι δισέγγονος του Ζορμπά και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν ροκ εν’ ρολ, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει και ο Καζαντζάκης. Απ’ την άλλη μεριά όμως, έχω σπέρμα απ’ τη γενιά των Αλεξίου. Της Έλλης της Αλεξίου η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε η καταστροφή και άλλοτε η δημιουργία.».

Χωρίς να συγκρουστεί, ίσως δεν το επέτρεψαν τα χαρακτηριστικά ευαίσθητα γνωρίσματα του, όχι μόνο δεν ενσωματώθηκε στο πατροπαράδοτο οικογενειακό γίγνεσθαι άλλα διέφυγε από τα φορμαλιστικά στερεότυπα που μεγάλωνε και το καθωσπρεπισμό των παραδόσεων, ακολουθώντας τη μουσική και τη ποίηση ως την διέξοδο από τα αστικό ανάχωμα γύρω του.

«Δεν είχα τραβήξει τίποτα ακόμα. Ήμουνα πιτσιρικάς. Δεν με αντιπροσώπευε καθημερινά στη ζωή μου αυτό το πράγμα, αλλά ταυτόχρονα κάτι μου ‘λεγε. Ότι στα λέω γιατί μπορεί να ‘ρθουνε κι αυτά έξω από την πόρτα σου κάποτε. Και με ξένιζε το blues, αυτό το μαύρο, το μουντό, το βαρύ πράγμα, αλλά ταυτόχρονα με γοήτευε αφάνταστα. Γιατί εγώ δεν ήμουν ροκενρολίστας από γεννησιμιού μου. Είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αλλά το διάλεξα σαν τρόπο ζωής και ό,τι τράβηξα μετά, το τράβηξα επειδή το ‘θελα, όχι επειδή οδηγήθηκα προς τα κει» .
Η μουσική διαμόρφωνε το χαρακτήρα του ενώ ο ίδιος διαμόρφωνε τη μουσικότητα του χαρακτήρα των τραγουδιών του.

Μια αμφίδρομη ερωτική δράση στα όρια της πρόκλησης στο βυθό μιας αταλάντευτης ευαισθησίας, μιας εκ παραδρομής αμεσότητας που ρομαντικά έχασκε απέναντι στη σκληράδα του εφιάλτη της πρέζας, στο περιθώριο που άφηναν οι νότες πάνω στις παρτιτούρες, στο κούρδισμα της κιθάρας τους, στα αυλάκια που χάραζε η βελόνα πάνω στα βινύλια.
Ο τσιριχτός απόηχος που δεν άφηνε αμφιβολία στη περιθωριακή ειλικρίνεια, την εσωτερικότητα των στίχων στα τραγούδια του.
Ένα πογκρόμ συναισθημάτων κάτω από τη μουσική προδιάθεση που κουβάλαγε ο Παύλος, άλλοτε μέσα από τις ερωτικές μπαλάντες του άλλοτε από τις λευκές μπλουζιές του, άλλοτε από το αύθαδες ροκ εντ ρολ.
Τον Ιούνη του 1987, στην πλατεία Κοραή, είχα την τύχη να τον δω από κοντά για τελευταία φορά. Η ΕΑΡ, το κόμμα που Λεωνίδα Κύρκου μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, μαζί με περιβαλλοντικές οργανώσεις, κινήσεις πολιτών και οικολογικές συλλογικότητες διοργάνωσε με αφορμή την ατμοσφαιρική μόλυνση από το νέφος, συναυλία  – διαμαρτυρία που συμμετείχε ο Παύλος με τους «Απροσάρμοστους».

Από τα λίγα που θυμάμαι είναι η εύστοχη πρόζα του πριν τραγουδήσει, ένα πολίτικο δοκίμιο της εποχής, το πρόσωπο του με τη φυσική ευγένεια  που σε παρέπεμπε στην υπεροχή αληταμπουρία που έκρυβε και το κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο από τα τραγούδια του.

Ο Θανάσης Κρεκούκιας σε ένα εξαιρετικό του άρθρο με τίτλο Π. Σιδηρόπουλος. Εν κατακλείδι γράφει:
«Ο Σιδηρόπουλος δεν ασχολήθηκε με τις ισορροπίες στην κόψη του ξυραφιού, αντίθετα βρέθηκε να ορίζει άκρα και όρια, στα οποία είχαν εξαφανιστεί οι διαχωριστικές γραμμές. Ένας περιπλανώμενος ταξιδιώτης που διοχέτευσε στα ενστικτώδη του πεντάγραμμα – αφού δεν ήξερε παρά ελάχιστη μουσική θεωρία – τις προσωπικές του εικασίες για το τί είναι ο έρωτας, η μοναξιά, η άρνηση, οι συμβολισμοί, οι αφορισμοί, οι εσωτερικές κραυγές και η ατέρμονη αγωνία μπροστά στην κοινωνική αποξένωση και τις παγίδες των παρορμήσεων. Στην πραγματικότητα, η ρήξη με το κατεστημένο ήταν εκείνη που δημιούργησε σκληρά “χρώματα” και εκφραστικές “αντιπαραθέσεις”, διατηρώντας ωστόσο μια γλυκιά αμεσότητα που ήταν ικανή – και πέτυχε – να κατακτήσει ένα συνολικό κοινό, το οποίο γοητεύτηκε από την αυθάδεια και την αλήθεια ενός “υπέροχου αλήτη”. Σε αυτό βοήθησαν η ανυπότακτη φωνή του και η ευγένεια του προσώπου του, δυο “όπλα” που τελειοποίησαν την αστική εξιδανίκευση του στις ζωντανές του εμφανίσεις, εκεί όπου δεν είχε ταίρι στην, ας την ονομάσουμε, ελληνική ροκ σκηνή.

Οι ερμηνείες του φλερτάριζαν με τη μανία του ροκ εν ρολ, με την επανάσταση, με την αμφισβήτηση, με τα νιάτα, με τους “παραστρατημένους και ξαναμμένους τρελούς” που χόρευαν από κάτω, με τις εικόνες, τα πάθη και τις επιθυμίες. Η φωνή του ήταν γεμάτη λευκό μπλουζ, αναζήτηση, ενέργεια, μαστούρα, φυγή, αναχώρηση, άρνηση. Νόμιζες ότι άκουγες τον Άρλο Γκάθρι, τον Ρέι Ντέιβις, τον Πολ Ριβίρ και τον Βαν Μόρισον μαζί. Με εκείνους τους νωχελικούς, σκυθρωπούς, αυθεντικά ροκ ελληνικούς στίχους, που αιμορραγούσαν αισθητική και αλήθεια. Ένας “καταραμένος” ποιητής που λιποτάκτησε στο σκοτάδι για να βρει το πεπρωμένο του».

Ο ίδιος ο Παύλος στις συνεντεύξεις του έδινε το προσωπικό του στίγμα, αυτή την ελευθεριακή μουσική φιλοσοφία των επιλόγων του που άγγιζαν το αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα του.
Έλεγε για την αναρχία:

«Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ’ αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτήν τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους».

Για την δική του υπόσταση στη ροκ σκηνή:

«Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός μου ρόλος στο ελληνικό ροκ και είναι ένα θέμα που ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Αλλά αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Δηλαδή, άμα φύγω από ένα μέρος που έχω παίξει και βλέπω ότι δεν έχουνε πάει καλά τα πράγματα, είμαι άρρωστος κυριολεκτικά, σαν να έχω κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής μου. Αντίθετα, όταν δω ότι και γω και το κοινό τη βρίσκουμε, είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές της ζωής μου».

Για τη σχέση του με τις γυναίκες:

«Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε, στο έπακρο, ταυτόχρονα, όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε τον Σατανά και τον Θεό».

Για τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών της εποχής του:

«Σήμερα, με τις μουσικές και τις στιχουργικές ελευθεριότητες, έχουμε καταλήξει, κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές, ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμειξίες και φυσικά τα άθλια Ελληνικά».

Θ. Κρεκούκιας:

«Ο  Παύλος, αν και κατάφερε να «ανοίξει» τον κύκλο μέσα στον οποίο σφιχταγκάλιασε τους περιπλανώμενους αλήτες της απόρριψης, δεν μπόρεσε ποτέ να κλείσει τις δικές του πληγές. Η πρέζα τον τύλιξε στη μέθη της, τον γέμισε μικρές σκληρές σπασμένες απώλειες και όταν ήρθε η ώρα της στερνής μάχης, τον βρήκε φθαρμένο μέσα στα χαρακώματα της εγκατάλειψης και τον απογύμνωσε από ανάσες και όνειρα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, “το φιξάκι δεν κράτησε μια στιγμή”, αλλά παρέσυρε “μια ολόκληρη ζωή” στον θάνατο. Το ταξίδι του μπορεί να ήταν καταραμένο, αλλά ο ίδιος έδωσε μορφή στην ανυπακοή και τις χαμένες ψυχές, ξεσκεπάζοντας κάθε συμβατική προσποίηση. Οι στίχοι του άγγιξαν σκοτεινές ιστορίες, οι νότες του αναζήτησαν τη λατρεία της στιγμής. Προχωρώντας μέσα στα σκοτάδια, τραγούδησε τα μπλουζ με μια γεμάτη ενέργεια κομψότητα, δέσμιος ο ίδιος ενός τραγικού πεπρωμένου».
Αξίζει για τους λάτρεις του να επισκεφθούν τον διαδικτυακό τόπο όπως τον δημιούργησε η αδελφή του Μελίνα με την δημοσιογραφική επιμέλεια του Αντώνη Μποσκοΐτη: Παύλος Σιδηρόπουλος, ο πρίγκιπας της ροκ.

Αντί επίλογου:
«Ένοχος για κάποια αιτία που δεν την έμαθες ποτέ, πες μας ρε φίλε ποιος θεός σ’ ορίζει, ποιος σε γεμίζει μ’ ενοχές… »

Διαβάστε περισσότερα

Η Γερμανία αγοράζει την Monsanto και δηλητηριάζει την Ευρώπη

του Peter Koenig*

Την Παρασκευή, 22 Ιουλίου, η Ευρωπαϊκή Κομισιόν ανακοίνωσε ότι «ενέκρινε τρεις κατηγορίες γενετικά τροποποιημένων σπόρων για χρήση σε τρόφιμα και ζωοτροφές». Πρόκειται για τους γενετικά τροποποιημένους (ΓΤΟ) σπόρους σόγιας της Monsanto (Roundup, Ready 2, Xtend), που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε παραγωγή τροφίμων και σε ζωοτροφές, παρά τις έντονες αντιδράσεις για το ενεργό συστατικό Glyphosate.

Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Βερολίνο εγκρίνει και μάλιστα συνιστά την εξαγορά της Monsanto από τον γερμανικό αγρο-φαρμακευτικό γίγαντα, την Bayer! Ή μήπως πρόκειται για άλλη μια απόκρυφη στρατηγική συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτων και του υποτελή της, που ηγείται στην Ε.Ε., του Βερολίνου, για να προωθήσει αυτή την καταστροφική για την Ευρώπη ΤΤΙΡ (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου) όσο δεν πάει άλλο στον ευρωπαϊκό πληθυσμό;

Παρά το γεγονός ότι τα διεφθαρμένα δυτικά συγκροτήματα μέσων ενημέρωσης που υποκινούνται από τους Γκλομπαλιστές κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν σε άγνοια όσο γίνεται τους πολίτες, η αλήθεια σιγά-σιγά αποκαλύπτεται. Πάνω από το 90% των Γερμανών αντιτίθενται στο ζιζανιοκτόνο glyphosate της Monsanto (με εμπορική ονομασία «Roundup») – το οποίο o Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), μετά από πολλές μελέτες, έχει κατατάξει ως καρκινογόνο. Μεγάλο ποσοστό Γερμανών αντιτίθεται επίσης στους ΓΤΟ (Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς) στα τρόφιμα.

Σύμφωνα με την μυστική διαπραγμάτευση για την ΤΤΙΡ, εταιρείες, όπως η Monsanto, θα υπερισχύουν της κοινής γνώμης. Οι νόμοι των πολυεθνικών, που συνοδεύονται από το δικό τους ιδιωτικό σύστημα δικαιοσύνης, θα είναι υπεράνω των εθνικών δικαστηρίων των «κυρίαρχων» κρατών μελών της Ε.Ε. Ουσιαστικά, κάθε δημόσια διαδήλωση θα καταστέλεται βίαια από την αστυνομία και τις στρατιωτικές δυνάμεις – απολύτως “νόμιμα”, επειδή μια υπογεγραμμένη και εγκεκριμένη ΤΤΙΡ θα επιβάλει τον νόμο της, με απαίτηση να εκτελείται ακόμα και με στρατιωτικό νόμο, αν είναι απαραίτητο, ενάντια στην θέληση των πολιτών.

Η εξαγορά της Monsanto από την γερμανική Bayer για 62 δισεκατομμύρια δολλάρια δεν θα είναι μόνο η μεγαλύτερη εξαγορά αγρο-φαρμακευτικής εταιρείας στην ιστορία, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η πιο κερδοφόρα και ταυτόχρονα η πιο καταστροφική για την ανθρωπότητα. Ιδιαίτερα τώρα που ο ΠΟΥ, ο συντηρητικός και πάντα «πολιτικά ορθός» διεθνής οργανισμός υγείας, δηλώνει ότι το glyphosate προκαλεί καρκίνο – κάτι που οι περισσότεροι από εμάς το γνώριζαν από τις πολλές προηγούμενες μελέτες που είχαν γίνει από φημισμένα ερευνητικά ιδρύματα στη Γαλλία, στη Γερμανία, ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες [Πηγή: http://www.theguardian.com/environment/2015/jul/15/weedkiller-suspected-of-causing-cancer-deemed-safe]. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες τροφίμων έχουν επιβλαβείς μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία, μεταξύ των οποίων και καρκίνο.

Δεν είναι έκπληξη συνεπώς το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων δεν θέλουν να νομιμοποιηθούν το Glyphosate και οι ΓΤΟ στην Ευρώπη. Εάν η ΤΤΙΡ υπογραφεί και επικυρωθεί από τις υποτελείς νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ε.Ε., αυτά τα δηλητήρια θα γίνουν νόμιμα, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η γνώμη των πολιτών. Στην υπόθεση εμπλέκονται πολλά χρήματα – όχι δισεκατομμύρια, αλλά τρισεκατομμύρια. Οπότε η τιμή εξαγοράς της Monsanto από την Bayer – προφανώς στο πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ Ουάσινγκτων και του Βερολίνου – 62 δις δολλάρια – δεν είναι παρά ψίχουλα.

Για να υπερασπιστεί την θέση της, η Γερμανία ίσως αρχίσει την συνήθη κινδυνολογία περί απώλειας θέσεων εργασίας, εάν δεν ολοκληρωθεί η συγχώνευση αυτή. Το επιχείρημα της απώλειας θέσεων εργασίας, είτε είναι αλήθεια είτε ψέμμα, λειτουργεί πάντα και ιδιαίτερα σε κάθε χώρα που διέπεται από νεοφιλελεύθερες απόψεις. Μιλώντας για την απώλεια θέσεων εργασίας, πού ήταν η Μέρκελ όταν η Ουάσιγκτων υποχρέωσε την Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη να επιβάλουν κυρώσεις στην Ρωσσία, οι οποίες κόστισαν στην γερμανική βιομηχανία τουλάχιστον 300.000 έως 400.000 θέσεις εργασίας;

Εντέλει, η Ρωσσία ίσως να είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που θα απαγορεύει τα ΓΤΟ και τα δηλητήρια της Monsanto/Bayer. Ο Πρόεδρος Πούτιν δήλωσε πρόσφατα ότι μετά τις “κυρώσεις απαγόρευσης εξαγωγής προϊόντων της Ε.Ε.”, η ρωσσική γεωργία κινητοποιήθηκε και κατέκτησε γρήγορα την αυτάρκεια σε σημείο που η Ρωσσία μπορεί πλέον να προμηθεύει την Ευρώπη με βιολογικά τρόφιμα για όσους θέλουν να αποφύγουν τα ΓΤΟ. Είναι μια ενθαρρυντική προοπτική, που θα πρέπει να κάνει σαφές προς κάθε προοδευτική και κυρίαρχη ευρωπαϊκή κυβέρνηση ότι το μέλλον βρίσκεται στην συνεργασία με την Ρωσσία, με την Ανατολή – και όχι πλέον με τη σάπια και δόλια Δύση.

Το Glyphosate και οι ΓΤΟ αποτελούν βασικά στοιχεία των αντιδράσεων κατά της ΤΤΙΡ. Εάν η Γερμανία κατέχει την Monsanto και τις πολλές επιβλαβείς για την ανθρωπότητα πατέντες της, η γερμανική κυβέρνηση λογικά θα υπερασπιστεί και θα προωθήσει τα προϊόντα της εταιρείας, δηλαδή η Γερμανία θα γίνει η κινητήρια δύναμη για την ΤΤΙΡ. Η κυβέρνηση της Γερμανίας, φυσικά, όχι οι πολίτες. Αυτή είναι η ουσία της μοιραίας σύμπραξης Ουάσιγκτων-Βερολίνου που αφορά την «προώθηση» της Bayer για την αγορά της Monsanto. Ποιος ξέρει τι είδους κίνητρα έχουν υποσχεθεί στην Bayer. Μπορούμε μόνο να μαντέψουμε.

Δεν υπάρχουν οικονομικοί λόγοι για να αγοράσει η Bayer την Monsanto. Σύμφωνα με το περιοδικό ASEED Ευρώπη (Δράση για την Αλληλεγγύη στην Ισότητα του Περιβάλλοντος και της Βιοποικιλότητας) της 21ης Οκτωβρίου 2013: “Η Bayer είναι ήδη ένας από τους κορυφαίους προμηθευτές φυτοφαρμάκων και σπόρων. Μια τρέχουσα έρευνα για το Ευρωπαϊκό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας δείχνει ότι, από την άποψη του αριθμού των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας ΓΤΟ, η Bayer έρχεται πραγματικά πρώτη. Καλαμπόκι, σιτάρι, ρύζι, κριθάρι, σόγια, βαμβάκι, ζαχαρότευτλα, κράμβη, πατάτες, καπνός, τομάτες, σταφύλια – ο κατάλογος των “διαγονιδιακών” φυτών, των οποίων τις πατέντες κατέχει ο “αγρο-επιστημονικός” τομέας της Bayer, είναι μεγάλος.

Η εταιρεία έχει πάρει ακόμα πατέντες για γενετικώς τροποποιημένα δέντρα, π.χ. λεύκες, πεύκα και ευκαλύπτους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας έρευνας από την Coalition Against Bayer Dangers (Συνασπισμό κατά των Κινδύνων από την Bayer) και το No Patents on Seeds! (Όχι Πατέντες στους Σπόρους) για το Ευρωπαϊκό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας (ΕΓΔΕ) στο Μόναχο (Γερμανία). Για τον σκοπό αυτό, οι οργανώσεις αυτές εξέτασαν εξονυχιστικά όλες τις αιτήσεις για πατέντες που υποβλήθηκαν από την Bayer τα τελευταία 20 χρόνια. Σύμφωνα με την έρευνα, η εταιρεία κατέχει 206 από ένα σύνολο 2.000 πατεντών σε διαγονιδιακά φυτά που έχουν εκδοθεί στην Ευρώπη. Αυτό θέτει την Bayer στην πρώτη θέση – πιο πάνω και από την Pioneer (με 179), την BASF (με 144), την Syngenta (με 135) και την Monsanto (με 119)”.

Οι άνθρωποι δεν μετράνε απέναντι στα κέρδη. Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους – αυτό είναι το κυρίαχο σύνθημα της νεοφιλελεύθερης σκέψης και οικονομίας. Εάν η Γερμανία συμφωνήσει και για την ΤΤΙΡ, η υπόλοιπη Ευρώπη θα ακολουθήσει. Αυτό είναι το δόγμα. Αυτό θέλει η αυτοκρατορία του κακού. Αυτή είναι η σκέψη για το πώς θα επιβληθεί με το ζόρι η ΤΤΙΡ στην Ευρώπη. Εάν δεν λειτουργήσει αυτό, υπάρχουν πάντα οι “false flags”, οι τρομοκρατικές επιθέσεις που δικαιολογούν τις παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των κατά τόπους δυνάμεων ασφαλείας – ολοκληρωτική καταστολή. Όταν οι άνθρωποι κυριαρχούνται από τον φόβο δεν έχουν το κουράγιο να πολεμήσουν ενάντια στην επιβαλλόμενη εμπορική συμφωνία. Απλώς θέλουν να είναι ασφαλείς από την πανταχού παρούσα, επινοημένη από την Δύση, τζιχαντιστική τρομοκρατία.

Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι, ότι η Ουάσιγκτων δεν θα εγκαταλείψει την προσπάθεια για τις συμφωνίες ΤΤΙΡ και TPP (Συμφωνία Συνεργασίας Ειρηνικού). Είναι μέρος του Μεγάλου Σχεδίου για την παγκόσμια ηγεμονία, όπως και η «αλλαγή καθεστώτος» σε χώρες με ανεπιθύμητες κυβερνήσεις, με αριστερούς ηγέτες, που υπερασπίζονται την κυριαρχία των χωρών τους, όπως η Συρία, η Βενεζουέλα, το Ιράν, η Βολιβία, ο Ισημερινός – και ας μην ξεχνάμε τις μόνες χώρες που δίνουν μια ελπίδα για την ανθρωπότητα: την Κίνα και την Ρωσσία. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει το τερατώδες χταπόδι των πολυεθνικών, που καθοδηγείται από το δόλιο οικονομικό και νομισματικό σύστημα της Ουάσιγκτων. Είμαστε όλοι εμείς, οι πολίτες κάθε χώρας.

Σύμφωνα με το σχέδιο της Ουάσιγκτων, όλες αυτές οι αδέσμευτες χώρες πρέπει να πέσουν – «αλλαγή καθεστώτος» με κάθε μέσον. Το ίδιο σχέδιο εφαρμόζεται πεισματικά και για τις απεχθείς εμπορικές συμφωνίες, τις ΤΤΙΡ και TPP, που πρέπει να επιβληθούν δια της βίας στους πληθυσμούς των ευρωπαϊκών και ασιατικών πληθυσμών των χωρών που συμμετέχουν. Τα μέλη αυτών των 40 χωρών-εταίρων, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, αντιπροσωπεύουν περίπου το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ, με βάση την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (PPP). Ωστόσο, οι εμπορικές ανταλλαγές που προβλέπονται στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών και ασιατικών συμφωνιών θα είναι όλες προς όφελος του “ηγεμόνα” και δεσμευτικές για τους εταίρους του. Η υστεροφημία του Ομπάμα μπορεί να εξαρτάται από αυτές τις συμφωνίες.

Οι Ευρωπαίοι και οι Ασιάτες δεν πρέπει να ξεχάσουν τι συνέβη στο Μεξικό, στο πλαίσιο της NAFTA που προώθησε ο Κλίντον, την οποία ακολούθησε η συμφωνία του Ελεύθερου Εμπορίου στην Κεντρική Αμερική – CAFTA-DR (σε Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Ονδούρα, Κόστα Ρίκα, Νικαράγουα και Δομινικανή Δημοκρατία) – μια πλήρης οικονομική καταστροφή για τους αγρότες αυτών των χωρών. Για δεκάδες χιλιάδες από αυτούς, οι NAFTA και CAFTA ήταν και εξακολουθούν να είναι η καταδίκη τους στην φτώχεια.

Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο στην απόφαση υπέρ ή κατά της ΤΤΙΡ, είναι ενθαρρυντικά τα όσα γράφει ο Guardian: “Παρά την συντονισμένη πίεση της κυβέρνησης Ομπάμα να τελειώσει τόσο η ΤΤΙΡ και όσο και η TPP, πριν από τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, η υποστήριξη για αυτές τις εμπορικές συμφωνίες παρουσιάζει κατακόρυφη πτώση στο εσωτερικό των ΗΠΑ: μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι την ΤΤΙΡ στηρίζει το 18% μόνο των πολιτών, σε σύγκριση με το 53% το 2014”. Θα λάβει τελικά υπ’ όψιν του το Κογκρέσσο των ΗΠΑ την γνώμη των πολιτών απέναντι στις συμφωνίες TPP και ΤΤΙΡ;

Το παρήγορο σημείο σ’ αυτή την σκοτεινή προοπτική που επικρέμαται πάνω από την Ευρώπη είναι ότι οι άνθρωποι αφυπνίζονται στις ΗΠΑ. Μια παρόμοια αντίδραση μπορεί να σταματήσει στην Γερμανία την πρόθεση της Bayer να εξαγοράσει την Monsanto – την εταιρεία-δολοφόνο που δηλητηριάζει την τροφή. Πρέπει όλοι οι Ευρωπαίοι να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε, ότι αν δεν δράσουμε – και μάλιστα γρήγορα – μπορεί να χάσουμε την τεράστια δύναμη που έχουμε απέναντι σε μια ολιγάριθμη ελίτ. Με συντονισμένες προσπάθειες και “τσαγανό” μπορούμε να νικήσουμε το τέρας.

[Πηγή:  Global Research, 25/05/2016, http://www.globalresearch.ca/germany-buys-monsanto-and-sells-the-ttip-to-europe/5527174]

*Ο Peter Koenig είναι οικονομολόγος και γεωπολιτικός αναλυτής. Είναι επίσης πρώην στέλεχος της ΠαγκόσμιαςΤράπεζας και έχει εργαστεί σε όλο τον κόσμο στον τομέα του περιβάλλοντος και των υδάτινων πόρων. Γράφει τακτικά στα Global Research, ICH, RT, Sputnik, PressTV, Vineyard of The Saker Blog και σε άλλους δικτυακούς τόπους. Είναι ο συγγραφέας του Implosion – An Economic Thriller about War, Environmental Destruction and Corporate Greed – βιβλίου φαντασίας που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά και σε 30 χρόνια εμπειρίας της Παγκόσμιας Τράπεζας σε όλο τον κόσμο.

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.109, Ιούλιος 2016

Διαβάστε περισσότερα

Ελλενίτ. Το εργοστάσιο που ”σκότωσε” από καρκίνο 72 εργάτες και αναρίθμητους κατοίκους, με την ανοχή της πολιτείας…

Το 1961 σε έκταση 100 στρεμμάτων, εγκαινιάστηκε το εργοστάσιο παραγωγής αμιαντοτσιμέντου «Ελλενίτ» στην Νέα Λάμψακο κοντά στη Χαλκίδα. Αρχικά απασχολούσε 250 εργαζόμενους σε όλα τα στάδια παραγωγής, οι οποίοι όμως δεν γνώριζαν απολύτως τίποτα για τις επιπτώσεις του αμίαντου στην υγεία. Τι κι αν η πρώτη επιστημονική έρευνα για τις συνέπειες του αμίαντου έγινε το 1898; Στην Ευρώπη και την Ελλάδα έπρεπε να περάσει περίπου ένας αιώνας για να αποφασισθεί η απόσυρσή του….

Από τους εργαζόμενους στο καρκινογόνο εργοστάσιο της Ελλενίτ, 72 άτομα έχασαν τη ζωή τους από αμιάντωση ή από διάφορες μορφές καρκίνου. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσοι πέθαναν από τους κατοίκους της Λάμψακου, που κατοικούσαν σε μικρή απόσταση από το εργοστάσιο. Τα φουγάρα που κάθε βράδυ κάπνιζαν με νέφος αμίαντου την ατμόσφαιρα επιβάρυναν καθοριστικά την υγεία των κατοίκων του χωριού….

Μέχρι και 1978 δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για την επικινδυνότητα του αμίαντου. Οι εργάτες ανυποψίαστοι έπαιρναν το κολατσιό τους πάνω στα σακιά με το καρκινογόνο υλικό ή ξάπλωναν εκεί για να ξεκουραστούν….

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πήγαιναν μαζικά στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα, όπου διαπιστώνονταν οι θανατηφόρες παθήσεις τους. Τότε ήρθαν οι πρώτες οδηγίες που προειδοποιούσαν για τον αμίαντο. Η εταιρεία Ελλενίτ όμως, ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι ο αμίαντος ήταν καρκινογόνος….

Από το 1985, οι συγγενείς των θυμάτων άρχισαν δικαστικό αγώνα και μετά από δέκα χρόνια δικαιώθηκαν. Όταν το δικαστήριο ζήτησε να εξεταστούν οι εργάτες στα νοσοκομεία, οι γιατροί διέγνωσαν ποσοστό αναπηρίας από 93% – 95%….

Το εργοστάσιο έκλεισε τελικά το 1990 και πρόσφατα το εργοστάσιο κατεδαφίστηκε και τα μπάζα του απομακρύνθηκαν. Ο εφιάλτης του καρκίνου όμως ακόμη ταλαιπωρεί εργαζόμενους και κατοίκους….

*Πηγή φωτογραφίας «Φωτογραφίες Παλιάς Χαλκίδας»…

mixanitouxronou

Διαβάστε περισσότερα