Χοσέ Μαρτί: Ο ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας

Ο Χοσέ Μαρτί γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1853 και απεβίωσε στις 19 Μαΐου του 1895. Υπερασπίστηκε την πατρίδα του Κούβα, τη «δική του Αμερική» και αφοσιώθηκε σε αυτήν τη μεγάλη υπόθεση. Αυτός ο αστός και Ισπανός στην καταγωγή δεν ζητούσε μόνο την αναδιανομή του πλούτου και των περιουσιών. Ήξερε πως η κοινωνία που οραματίζεται απαιτεί και έναν νέου τύπου άνθρωπο.

Ο Χοσέ Μαρτί, ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας, είναι από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της ιστορίας της Κούβας. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τους ηγέτες της Επανάστασης στο νησί και ιδιαίτερα για τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο.
Γεννημένος το 1853 στην Αβάνα από ισπανούς γονείς, άρχιζε να δημοσιεύει ποιήματα του σε τοπικές εφημερίδες σε ηλικία μόλις 16 ετών. Το 1869, η υποστήριξη που παρείχε μέσω των γραπτών του στους ξεσηκωμένους κουβανούς ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς, τον έβαλε σε σοβαρά προβλήματα. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε έξι χρόνια καταναγκαστική εργασία για προδοσία και υποκίνηση ανταρσίας. Με παρέμβαση των γονιών του η ποινή του μειώθηκε, ο ίδιος όμως εξορίστηκε στην Ισπανία. Ευρισκόμενος στην Ευρώπη ο Μαρτί σπούδασε Νομικά συνεχίζοντας ταυτόχρονα να γράφει για την κατάσταση που επικρατούσε στην Κούβα. Κατά την ίδια περίοδο χρειάστηκε να χειρουργηθεί δύο φορές προκειμένου να διορθωθεί η βλάβη που είχαν υποστεί τα πόδια του από τις χειροπέδες των φυλακών.

Το 1875 πηγαίνει στο Μεξικό όπου ξαναβρίσκεται με την οικογένειά του. Μέσα σε δύο χρόνια δημοσίευσε μεγάλο αριθμό ποιημάτων, όπως επίσης μεταφράσεις αλλά και ένα δικό του θεατρικό έργο το οποίο παίχτηκε σε θέατρο του Μεξικού. Επέστρεψε στην Κούβα το 1877 έχοντας αλλάξει το όνομά του αλλά έμεινε λιγότερο από έναν μήνα πριν φύγει για τη Γουατεμάλα, μέσω Μεξικού. Εκεί βρήκε δουλειά ως καθηγητής Φιλολογίας και παντρεύτηκε την Κάρμεν Ζάγιας Μπαζάν. Στη θέση του καθηγητή έμεινε ένα χρόνο καθώς παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την άδικη απόλυση ενός συναδέλφου και συμπατριώτη του από το ίδιο τμήμα. Έτσι, επέστρεψε και πάλι στην Κούβα όπου συνέχισε να δουλεύει ως καθηγητής. Όχι όμως για πολύ, μιας και κατηγορήθηκε από τις αρχές για συνωμοσία εναντίον της ισπανικής αποικιοκρατίας και πάλι εξορίστηκε στην Ισπανία. Από εκεί έφυγε για τη Νέα Υόρκη.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Μαρτί αποδείχθηκε ιδιαίτερα παραγωγικός. Υπηρέτησε ως Πρόξενος της Ουρουγουάης, της Παραγουάης και της Αργεντινής, έγραψε άρθρα τόσο στον τοπικό Τύπο όσο και σε εφημερίδες χωρών της Λατινικής Αμερικής λειτουργώντας άτυπα ως ανταποκριτής. Την ίδια περίοδο έγραψε κάποια απ’ τα σημαντικότερά του ποιήματα ενώ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ενισχύσει το κίνημα ανεξαρτησίας στην Κούβα που ολοένα και δυνάμωνε. Το 1895 μαζί με μιά ομάδα εξόριστων κουβανών, υπό την αρχηγία του Μάξιμο Γκόμεζ, αποβιβάζεται στο νησί και παίρνει μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Κατά τη διάρκεια του ανταρτοπόλεμου ο Μαρτί σκοτώνεται ηρωικά χωρίς να προλάβει να δει τη χώρα του να απελευθερώνεται από τα δεσμά της ισπανικής αποικιοκρατίας, κάτι που συνέβη το 1902.
Η ηρωοποίηση του Χοσέ Μαρτί στα μάτια των επόμενων γενεών συνέβη όχι γιατί ήταν κάποιος πολεμιστής, στρατιωτικός η πολιτικός, αλλά διότι αφιέρωσε τη ζωή του για το σκοπό της κουβανικής ανεξαρτησίας. Δεν έμεινε στην ιστορία για στρατηγικές ικανότητες ή πολεμικές αρετές, αλλά για το γεγονός ότι στο επίκεντρο όλων του των γραπτών – και εν των γένει πνευματικών κληροδοτημάτων – υπήρχε η δίψα για απελευθέρωση της Κούβας από τους αποικιοκράτες. Το ποιητικό και συγγραφικό του έργο αποτέλεσε το πνευματικό έναυσμα για τη φλόγα του απελευθερωτικού αγώνα και γι’ αυτό ο Μαρτί εορτάζεται μέχρι και σήμερα στην Κούβα ως ο Εθνικός Ποιητής του νησιού.
Στα συγγράμματά τους, τόσο ο Ερνέστο Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο (όπως και άλλα στελέχη της μετέπειτα Επανάστασης), αναφέρονται στο Χοσέ Μαρτί ως πηγή έμπνευσης και επαναστατικού πνεύματος. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον πατριώτη και ποιητή, η Κουβανική κυβέρνηση έδωσε το όνομα του στο διεθνές αεροδρόμιο της Αβάνας, μετονομάζοντας το από Ράνκο-Μπογιέρος σε “Χοσέ Μαρτί”.

Διαβάστε περισσότερα

Εκατό χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων

Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού - που από το 1994 αναγνωρίζεται επισήμως από την ελληνική πολιτεία με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου - αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα, της δεύτερης και των αρχών της τρίτης δεκαετίας του 20 αιώνα που έλαβαν χώρα στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό, την εκρίζωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες.
Τα γεγονότα αυτά πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού στην πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα κατέστη κυρίαρχη ιδεολογία, αναλαμβάνοντας δια των πολιτικών εκφραστών του, την εξουσία και τον έλεγχο της αυτοκρατορίας.
Η ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1908 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη θεωρείται η απαρχή του για τους «συστηματικούς» και «οργανωμένους» - όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές - διωγμούς, εξαντλητικές πορείες εξόντωσης, εγκλεισμούς σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, λεηλασίες, βιαιότητες, σε βάρος όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Όπως επισημαίνουν, οι ίδιοι, οι ωμότητες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους και σε διάφορες φάσεις, μέσα στη δεκαετία 1913-1923 και μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες, αλλά και σε ειρηνικά μεσοδιαστήματα, στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει :
«Οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε «γενοκτονία» εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Ανατολής τα τελευταία χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας.

 

«Η Τουρκική Δημοκρατία, δημιουργείται το 1923, δηλαδή μετά το τέλος των γεγονότων. Τα γεγονότα και τις γενοκτονίες τις προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός, οι Νεότουρκοι στην αρχή και ο Κεμάλ στη συνέχεια. Η σχέση του σύγχρονου τουρκικού κράτους με αυτούς που διέπραξαν τις γενοκτονίες μπορεί να μην είναι θεσμική, είναι όμως οργανική, γιατί ουσιαστικά αυτοί δημιουργούν το τουρκικό κράτος» αναφέρει ο κ. Αγτζίδης.
Ο ίδιος, ο όρος «γενοκτονία» διατυπώθηκε και ενσωματώθηκε στο διεθνές δίκαιο, μεταγενέστερα (1948) από τον Πολωνό νομομαθή Ράφαελ Λέμκιν, με σκοπό τη νομική περιγραφή «μαζικών εγκλημάτων» από κυρίαρχες εξουσίες, με προσχεδιασμό, οργάνωση, συστηματικότητα και με σκοπό «τη μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική, ή μερική» διαφόρων «εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, ή άλλων μειονοτήτων» και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού.
Το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, σύμφωνα με μελετητές των γεγονότων, είτε εξαιτίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είτε και του συνεχιζόμενου επιστημονικού διαλόγου και της διαδικασίας τεκμηρίωσης, ή και των δύο, κρατήθηκε χαμηλά για δεκαετίες, ώσπου άρχισε σταδιακά να τίθεται εντονότερα από την προσφυγική «Κοινωνία των Πολιτών», τους επιζήσαντες και τους απογόνους τους, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα
Η οργανωμένη μελέτη των πηγών, η αξιοποίηση των μαρτυριών, αλλά και έργα νεώτερων ιστορικών, ελλήνων και ξένων, μεταξύ αυτών και σύγχρονων τούρκων ιστορικών, τις τελευταίες δεκαετίες βοήθησε στην αποσαφήνιση του ιστορικού τοπίου και σε ευρεία επιστημονική τεκμηρίωση του αιτήματος «μνήμης» και αναγνώρισης «γενοκτονικών» πρακτικών, οι οποίες εφαρμόστηκαν κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, μεταξύ αυτών και κατά του ποντιακού ελληνισμού (1916-1922).
Έγκριτοι Έλληνες και ξένοι, ιστορικοί, νομικοί, κοινωνιολόγοι, αποφαίνονται σήμερα, παραθέτοντας στοιχεία και επιχειρήματα, ότι οι διωγμοί, οι θάνατοι, οι πυρπολήσεις χωριών και οι εκτοπίσεις, εκείνη της περιόδου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αποτελούσαν μέρος ενός «μεθοδευμένου» και «συστηματικού» σχεδίου της εθνικιστικής «ελίτ» των Νεότουρκων, με κύριο στόχο τον «εκτοπισμό», την "εκδίωξη από τα εδάφη της αυτοκρατορίας" με τη χρήση βίαιων, απάνθρωπων πρακτικών που είχαν ως αποτέλεσμα μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τις χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Τα Fake news και η αδαής γενιά χρηστών

Γιάννης Μπάκος

«Το 59% των χρηστών των social media δημοσιεύουν άρθρα που δεν έχουν διαβάσει, ενώ οι χρήστες των social media ηλικίας 65+ ετών δημοσιεύουν 7 φορές περισσότερα fake news από τους νέους 18-29 ετών»

Πίσω στο 2016 ενημερωθήκαμε μέσα από το διαδικτυακό Forbes για τα αποτελέσματα Πανεπιστημιακής έρευνας (https://hal.inria.fr/hal-01281190) που έδειχναν πως το 59% των χρηστών των social media δημοσιεύουν άρθρα που δεν έχουν διαβάσει. Μια δεύτερη ανάγνωση της πληροφορίας μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το 59% των συνδέσμων που μοιράζονται στα κοινωνικά δίκτυα δεν έχουν «κλικαριστεί», που σημαίνει πως η στατιστική (analytics) του άρθρου δεν βασίζεται στην πραγματική ανάγνωση. Οι άνθρωποι, σήμερα, μοιράζονται άρθρα χωρίς να βλέπουν πέρα από τους τίτλους, όταν το κυρίως κείμενο ενός άρθρου υποτίθεται ότι είναι το πιο σημαντικό κομμάτι.
Πιο πρόσφατη έρευνα των Πανεπιστημίων New York και Princeton, παρουσιάζει πως οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να μοιράζονται ψεύτικες ειδήσεις (Fake News) στο Facebook. Κατά την διάρκεια της έρευνας οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χρήστες μοιράστηκαν περισσότερα Fake News από τους νεαρότερους ανεξάρτητα από την εκπαίδευση, το φύλο, το χρώμα, το εισόδημα ή τον αριθμό των άρθρων που τους μοιράστηκαν. Στην πραγματικότητα, η ηλικία καθόριζε τη συμπεριφορά τους περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό – συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής τους πεποίθησης.
Για να το δούμε πιο αναλυτικά, οι χρήστες των social media ηλικίας 65+ ετών, έχουν διπλάσιες πιθανότητες να κοινοποιήσουν ψευδείς ειδήσεις από το αμέσως επόμενο ηλικιακό group (45-65) και επτά φορές περισσότερες πιθανότητες από το ηλικιακό group 18-29.
Δύο είναι οι βασικότεροι λόγοι που θεωρούν οι ερευνητές πως ευθύνονται για το παραπάνω. Ο πρώτος είναι ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι είναι ουσιαστικά νέοι χρήστες του internet και υπολείπονται «ψηφιακής παιδείας» των νεότερων χρηστών. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας χάνουν μέρος της κριτικής τους ικανότητας και διαύγειας, καθιστώντας τους πιο επιρρεπείς στα fake news.
Η συζήτηση επί του θέματος ξεκίνησε από τις ΗΠΑ με αφορμή την νίκη – έκπληξη του Donald Trump έναντι της Hilary Clinton, στις Αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2016. Σε έρευνα του Ohio University (2017) στα πλαίσια του «Comparative National Elections Project» που βρίσκουμε στο theconversation.com, οι μελετητές διέσπειραν 3 ψευδείς ειδήσεις (fake news) μέσω ενός ερωτηματολογίου 281 ερωτήσεων σε κοινό 1600 ατόμων, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους 585 που ήταν πρώην ψηφοφόροι του Obama και ως εκ τούτου ήταν εξοικειωμένοι με τους δημοκρατικούς υποψηφίους.
Το 17% του κοινού πίστεψε πως πιθανόν και οι 3 να είναι αληθινές ειδήσεις, ενώ το 61% πίστεψε πως τουλάχιστον μια είναι αληθινή.
Για τους ερευνητές αυτό δεν σήμαινε πως η νίκη του Trump ήταν αποτέλεσμα fake news, όμως μέσα από την επεξεργασία της έρευνας πείστηκαν πως είναι πιθανό ψηφοφόροι των Δημοκρατικών να μην ψήφισαν την Κλίντον, με τα fake news να λειτουργούν ως ένα μέσο εξορθολογισμού της λήψης απόφασης τους. Με απλά λόγια, ένα κομμάτι των Δημοκρατικών που είχε πιο «συντηρητικά» αντανακλαστικά πιθανόν μέσω των fake news να στράφηκε προς τον Donald Trump.
Έρευνες όπως οι παραπάνω, δείχνουν πως τα fake news γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα όταν πέσουν στην αντίληψη συγκεκριμένου ηλικιακού group, το οποίο δεν έχει τις άμυνες και την «ψηφιακή» εκπαίδευση να τα φιλτράρει και να τα διαχειριστεί. Αυτό έχει βοηθήσει τις πλατφόρμες των social meda να αντιληφθούν την ανάγκη που έχει προκύψει για σχεδιασμό πιο αποτελεσματικών εργαλείων, έτσι ώστε να εμποδίσουν την διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Η αρχή έγινε από την Whatsapp, η οποία έχει ξεκινήσει πρόγραμμα εκπαίδευσης νέων χρηστών στην Ινδία, μετά από περιστατικά δολοφονιών μέσω διάδοσης fake news, ενώ και το Facebook ερευνά τους τρόπους με τους οποίους θα περιορίσει το φαινόμενο.
Το σίγουρο είναι πως τα fake news προϋπήρχαν του internet και δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Η εποχή όμως του βομβαρδισμού των πληροφοριών κάνει επιτακτική την ανάγκη να υπάρχει έλεγχος, χωρίς να πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να γυρίσουμε στις εποχές λογοκρισίας και φίμωσης του τύπου από αυταρχικά καθεστώτα.
Μέχρι τότε τα fake news θα λειτουργούν είτε ως εργαλείο προπαγάνδας, είτε ως, σε ένα αισιόδοξο σενάριο, ένας λόγος να γελάμε καθημερινά με αυτά που διαβάζουμε στις οθόνες μας…
*Σκίτσο: Lazaro Gamio/Axios

Διαβάστε περισσότερα

Ξέπλυμα «αρβύλας» με «άρωμα» χούντας

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

• facebook.com/cholevasgerasimos
• cholevas@imerodromos.gr

Οι συντελεστές του «Ράδιο Αρβύλα» παρουσιάζουν και μια άλλη εκπομπή που ονομάζεται «Βινύλιο». Αποφάσισαν, λοιπόν, στο «Βινύλιο» να είναι καλεσμένος ο Νίκος Μαστοράκης.
Καιρό είχαμε να δούμε αυτόν τον «ειδικό της τηλεόρασης», όπως συχνά τον αποκαλούσαν παλιότερα. Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη την «ειδικότητα» του  Μαστοράκη στην τηλεόραση και ας θυμηθούμε για τι άλλο είναι γνωστός ο «ειδικός».
Ο εξαιρετικός αυτός κύριος επί χούντας δέχθηκε να γίνει τηλεοπτικός ανακριτής φοιτητών που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όπως ο ίδιος δήλωσε στο «Βινύλιο» οι χουντικοί του ζήτησαν να κάνει την εκπομπή, διασφαλίζοντας πως οι φοιτητές θα μιλήσουν ελεύθερα και δεν θα πάθουν τίποτα μετά. Tι έκπληξη! Τίποτα απ’ αυτά δεν ίσχυσε, παρά το αίτημα του αγνού παρουσιαστή και τις διαβεβαιώσεις των χουντικών.
Ένα μικρό απόσπασμα μπορεί να σας πείσει για το είδος της συνέντευξης – ανάκρισης του Μαστοράκη στους φοιτητές.

Περισσότερα αποσπάσματα, αλλά και μαρτυρίες των τότε φοιτητών χρόνια μετά εδώ:
Πάμε τώρα στην εκπομπή που φιλοξενήθηκε ο Μαστοράκης, στο «Βινύλιο». Εκεί περιέγραψε το «δράμα» που πέρασε ο ίδιος. Με το γνωστό του «χαλαρό» ύφος (δεν προσέξαμε αν κρατούσε ένα από τα αγαπημένα του μπαλάκια – αυτά που συνήθιζε να έχει όταν έκανε τηλεόραση) μίλησε για τη χούντα και τον τρόπο που του ζητήθηκε να γίνει η συνέντευξη – ανάκριση.
Το «δράμα» του ήταν τόσο μεγάλο που, όπως εξομολογήθηκε, φορούσε μαύρα γυαλιά γιατί ήταν μέρες άυπνος. Προβληματιζόταν για την απόφαση του και τα λοιπά και τα λοιπά. Η περιγραφή του στο βίντεο εδώ (από το 14^ο λεπτό μέχρι το 32^ο). Σας παροτρύνουμε να την ακούσετε και να κρίνετε εσείς τα δεδομένα που παρουσιάζει. 
Από εκεί και πέρα είναι κι ένα θέμα η αντιμετώπιση του από τους παρουσιαστές του «Βινυλίου» και κατά βάση από τον κύριο Αντώνη Κανάκη, ο οποίος, όπως είπε, εάν πίστευε πως  ο Μαστοράκης ήταν χουντικός δεν θα είχε θέση στην εκπομπή του.
Βλέποντας το απόσπασμα του βίντεο θα διαπιστώσετε ότι οι ερωτήσεις που του έκαναν δεν είχαν καμία σχέση με τον ανακριτικό τρόπο που είχε ο ίδιος απέναντι στους φοιτητές του Πολυτεχνείου του 73. Αντίθετα, οι συντελεστές της εκπομπής πείστηκαν ότι χρειάζονται πολλές εκπομπές για να δοθεί φως στην υπόθεση. Κατά τα άλλα ο κύριος Αντώνης Κανάκης αναρωτήθηκε πώς μπόρεσε ο Μαστοράκης να δεχθεί τις εγγυήσεις μιας χούντας. Αρκετές φορές, δε, υποστήριξε ότι η γνώμη του είναι πως δεν έπρεπε να δεχθεί ο Μαστοράκης να κάνει το λάθος, δηλαδή να δεχθεί την παρουσίαση της συνέντευξης – ανάκρισης των φοιτητών. 
Με αυτά και με αυτά οι τηλεθεατές που είδαν στο ΣΚΑΪ το «Βινύλιο», αλλά και όσοι θα το δούνε στο διαδίκτυο, αντικρίζουν ένα «ανθρώπινο πρόσωπο» του Μαστοράκη για τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Μας συγχωρείτε αλλά δεν μπορούμε να συγκινηθούμε με το «δράμα» του Μαστοράκη.
Εμάς μας αφορούν οι αγώνες και τα βασανιστήρια (στην Μπουμπουλίνας και στο ΚΕΒΟΠ) εκείνων που αντιστάθηκαν στη χούντα. Ο καθένας και οι επιλογές του σε αυτή τη ζωή.
Κάποιοι μπορεί να αρέσκονται να γίνονται «πλυντήρια» και να ξεπλένουν «αρβύλες« με χουντικό «άρωμα». Ας μην έχουν, όμως, και την απαίτηση να κάνουμε πως δεν βλέπουμε ή να κάνουμε πως δεν βρωμάει.

Διαβάστε περισσότερα