Γερμανία: Το 48% των συνταξιούχων έχει εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας

Όλο και πιο απειλητική γίνεται η φτώχεια στους ηλικιωμένους στη Γερμανία, αφού σχεδόν το 50% των συνταξιούχων λαμβάνει σύνταξη κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, ενώ τα κόμματα που συγκυβερνούν αποφάσισαν ότι το επίπεδο των συντάξεων θα κυμαίνεται στο 48% του μέσου μισθού και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 45 χρόνια εργασίας.
Στην περίπτωση που ο συνταξιούχος εργασθεί λιγότερα από 45 χρόνια τότε θα λάβει μειωμένη σύνταξη και το ύψος της θα είναι ανάλογα με τα εργάσιμα χρόνια που έχει συμπληρώσει όταν συνταξιοδοτηθεί. Επιπλέον ο κυβερνητικός συνασπισμός αποφάσισε ότι μέχρι το 2025 οι συνταξιοδοτικές εισφορές των εργαζομένων θα είναι 20%.
Το όριο για να θεωρηθεί κάποιος φτωχός στη Γερμανία κυμαίνεται στα 958 ευρώ το μήνα και σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας της το 48% των ηλικιωμένων παίρνει σύνταξη που είναι κάτω από 800 ευρώ το μήνα. Το 62% των συνταξιούχων παίρνουν σύνταξη που είναι κάτω από 1.000 ευρώ. Τα στοιχεία αυτά αφορούν τις συνταξιοδοτικές παροχές από το υποχρεωτικό δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.
Πηγή: DW

Διαβάστε περισσότερα

Το πολυτελές ροζ αλάτι Ιμαλαΐων «βάφεται» με το αίμα των εργατών στα ορυχεία

Μαριαλένα Περπιράκη HuffPost Greece

 

 

BEHROUZ MEHRI via Getty Images

A Pakistani miner loads salt stones onto a truck at the Khewra salt mine in Khewra,some 160 kms southeast of Islamabad on February 16, 2010. Khewra Mines, one of world's largest salt reserves, has for centuries extracted the crucial mineral for export, and over the years become a tourist attraction complete with a salt mosque and an electric train. The mine was discovered in 320 BC by Alexander's troops and first developed by the British colonial rulers in 1872, mine officials say. AFP PH

Παρά τις έρευνες που λένε το αντίθετο, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που κατοικούν σε χώρες του Δυτικού Κόσμου ορκίζεται στο αλάτι Ιμαλαΐων. Ωστόσο, οι περισσότεροι αγνοούν ότι οι μικροί ροζ κρύσταλλοι που αγοράζουν σε πολύ ακριβότερη τιμή από το επιτραπέζιο αλάτι, όχι μόνο δεν είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο για την υγεία, αλλά κρύβει και ένα άλλο, «σκοτεινό» μυστικό.
Κατά το 320 πΧ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ενώ βρισκόταν στα βάθη της Ανατολής, παρατήρησε ότι τα άλογα της εκστρατείας έγλυφαν τα πετρώματα στους πρόποδες των βουνών. Τα πετρώματα περιείχαν ορυκτό αλάτι και τα ζώα λάτρευαν την γεύση τους. Το εμπόριο όμως του ροζ αυτού άλατος άρχισε τον 16ο αιώνα και τα τελευταία χρόνια συστήνεται από σειρά έγκυρων περιοδικών και μπλογκς διατροφής.

Το ορυκτό αυτό αλάτι εξορύσσεται από το ορυχείο Khewra του Πακιστάν, περίπου 300 χλμ από τα Ιμαλάια, και αποτελείται κατά 95-96% από χλωριούχο νάτριο και κατά 2-3% από μικροποσότητες άλλων ορυκτών. Συνήθως χρησιμοποιείται στην μαγειρική, με αναγνωρισμένους σεφ, όπως ο Τζέιμι Όλιβερ, να το προωθούν με κάθε ευκαιρία. Ωστόσο, η τιμή του (κατά 46% υψηλότερη από το κοινό, επιτραπέζιο αλάτι) δεν ανταποκρίνεται στα οφέλη που μας παρουσιάζουν.
Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα της επιστημονικής ομάδας CASH για τους κινδύνους της κατανάλωσης άλατος, το αλάτι Ιμαλαΐων δεν είναι παρά ένα πιο βασικό συστατικό για να επιβαρύνουμε την υγεία μας. Στις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις, το χλωριούχο νάτριο ξεπερνά το 96% της σύνθεσης του τελικού προϊόντος και οι κίνδυνοι για την υγεία, όπως η υπέρταση, παραμένουν ίδιοι.

Ωστόσο, η υψηλή τιμή του δεν είναι το μοναδικό του «ελάττωμα». Όπως αποκαλύπτουν οι Times του Λονδίνου, το ορυκτό άλας εξορύσσουν Πακιστανοί εργάτες που λαμβάνουν αμοιβή κατώτερη των 10 ευρώ την μέρα για μια επικίνδυνη και απαιτητική εργασία. Οι ώρες που περνούν οι εργάτες στα ορυχεία της Khewra ξεπερνούν κατά πολύ το καθιερωμένο οκτάωρο, ενώ τα εργατικά ατυχήματα είναι σχεδόν καθημερινά.
Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που χάνουν την ζωή τους για να βγάλουν στην επιφάνεια το πολυπόθητο ροζ αλάτι που η Δύση έχει αναγάγει σε πολυτελές αγαθό. Και όλα αυτά, για να επιβιώσουν οι οικογένειές τους.

Διαβάστε περισσότερα

Κορνήλιος Καστοριάδης:Οι νέοι ζουν σε μια κοινωνία όπου οι «αξίες» έχουν αντικατασταθεί από το «βιοτικό επίπεδο»

Ούτε θρησκεία, ούτε ιδέες, ούτε αλληλεγγύη. (Καστοριάδης, δεκαετία του ’80)

Τίθεται το ερώτημα αν μπορούν ακόμα οι δυτικές κοινωνίες να κατασκευάσουν το είδος εκείνο του ατόμου που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.
Το πρώτο και κύριο εργαστήριο κατασκευής σύμμορφων προς την κοινωνία ατόμων είναι η οικογένεια. Η κρίση της σύγχρονης οικογένειας δεν έγκειται μόνο ούτε κυρίως στη στατιστική της διάλυση· το βασικό είναι ο θρυμματισμός και η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων -άντρας, γυναίκα, γονείς, παιδιά– και η συνέπειά τους: ο άμορφος αποπροσανατολισμός των νέων γενεών.
‘Όσα είπαμε προηγουμένως για τα κινήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων ισχύουν και για αυτόν τον τομέα (αν και, στην περίπτωση της οικογένειας, η διαδικασία χρονολογείται από πολύ παλιότερα. Έχει αρχίσει, προκειμένου για τις πιο «εξελιγμένες» χώρες, εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα). Η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων αντανακλά τη ροπή των ατόμων προς την αυτονομία και περιέχει σπέρματα χειραφέτησης.Έχω όμως επισημάνει από παλιά την αμφισημία των συνεπειών της. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο δικαιούμαστε ν’ αμφιβάλλουμε κατά πόσον η διαδικασία αυτή οδηγεί στην εκκόλαψη νέων τροπών ζωής και όχι στον αποπροσανατολισμό και την ανομία.
Ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο ρόλος της οικογένειας περνά σε δεύτερη μοίρα, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ρόλος άλλων θεσμών ανατροφής και διάπλασης, δεν έχει τίποτα το αδιανόητο. Πολλές αρχαϊκές φυλές, όπως άλλωστε και η Σπάρτη, διαμόρφωσαν τέτοια συστήματα. Στη Δύση, από μια περίοδο και μετά, το ρόλο αυτό τον έπαιξε όλο και περισσότερο από τη μια το εκπαιδευτικό σύστημα και από την άλλη η περιρρέουσα κουλτούρα -γενική και ειδική (τοπική: χωριό· η δεμένη με τη δουλειά: εργοστάσιο κ.λπ.).
To δυτικό όμως εκπαιδευτικό σύστημα έχει μπει εδώ και είκοσι χρόνια σε φάση επιταχυνόμενης διάλυσης. Υφίσταται κρίση περιεχομένου: τι μεταδίδεται, και τι πρέπει να μεταδίδεται, και με βάση ποια κριτήρια; Δηλαδή: κρίση των «προγραμμάτων» και κρίση του στόχου προς τον οποίο καταρτίζονται τα προγράμματα. Διέρχεται επίσης κρίση της εκπαιδευτικής σχέσης: ο παραδοσιακός τύπος της αναντίρρητης αυθεντίας έχει γκρεμιστεί, και νέοι τύποι -ο δάσκαλος-συμμαθητής, για παράδειγμα- δεν καταφέρνουν ούτε να διαμορφωθούν, ούτε να αναγνωριστούν, ούτε να διαδοθούν.
Όμως όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα παρέμεναν αφηρημένες, αν δεν τις συσχετίζαμε με την πιο εξόφθαλμη και εκτυφλωτική εκδήλωση της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, που κανείς δεν τολμά καν να την αναφέρει. Ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται πια γι’ αυτό που συμβαίνει μέσα στο σχολείο σαν τέτοιο, και οι μετέχοντες δεν επενδύουν πια στην παιδεία ως παιδεία. Για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία το προς το ζην, ενώ για τους μαθητές, για τους οποίους έχει πάψει να είναι το μοναδικό άνοιγμα προς τον εξωοικογενειακό κόσμο, και οι οποίοι δεν έχουν ακόμα την απαιτούμενη ηλικία (ή ψυχική δομή) ώστε να μπορούν να τη δουν ως εργαλειακή επένδυση (ολοένα προβληματικότερης άλλωστε αποδοτικότητας), έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση.
Με δυο λόγια, το ζητούμενο είναι η απόκτηση ενός «χαρτιού» που θα επιτρέπει την άσκηση ενός επαγγέλματος (εφόσον βρει κανείς δουλειά). Θα μας απαντήσουν ότι, στην ουσία, πάντα έτσι ήταν. Ίσως. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Άλλοτε -έως πρόσφατα- όλες οι διαστάσεις του εκπαιδευτικού συστήματος (και οι αξίες στις όποιες παρέπεμπαν) ήταν αδιαμφισβήτητες· τώρα δεν είναι πια.
Το νεαρό άτομο προέρχεται από μια παραπαίουσα οικογένεια, συχνάζει -ή και όχι- σ’ ένα σχολείο που το βλέπει σαν αγγαρεία, βρίσκεται τέλος μπροστά σε μια κοινωνία, στην οποία όλες οι «αξίες» και οι «νόρμες» έχουν λίγο πολύ αντικατασταθεί από το «βιοτικό επίπεδο», την «οικονομική επιφάνεια», τις ανέσεις και την κατανάλωση. Ούτε θρησκεία, ούτε «πολιτικές» ιδέες, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη με κάποια τοπική ή εργασιακή κοινότητα, με κάποιους «ταξικούς συντρόφους». Αν δεν περιθωριοποιηθεί (ναρκωτικά, εγκληματικότητα, «χαρακτηρολογική» αστάθεια), του μένει η βασιλική οδός της ιδιώτευσης, που μπορεί αν θέλει να την εμπλουτίσει με μία ή περισσότερες προσωπικές μανίες. Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι,
Κορνήλιος Καστοριάδης – Η άνοδος της ασημαντότητας (εκδ. Ύψιλον, 2000, μετάφραση Κώστα Κουρεμένου). Εδώ μπορείτε να ξεφυλλίσετε ή να διαβάσετε το βιβλίο.

Διαβάστε περισσότερα

Γιώργος Σουρής (2 Φλεβάρη 1853 - 26 Αυγούστου 1919)

Ο Γιώρ­γος Σου­ρής γεν­νή­θη­κε στις 2 Φλε­βά­ρη 1853 και πέ­θα­νε στις 26 Αυ­γού­στου 1919. Για τον τόπο γέν­νη­σης του ερί­ζουν τόσες ελ­λη­νι­κές πε­ρι­φέ­ρειες όσες και για τον Όμηρο.
Ο πα­τέ­ρας του τον προ­ό­ρι­ζε για παπά αλλά αυτός έγινε σα­τι­ρι­κός ποι­η­τής. Είχαν προη­γη­θεί κά­ποιες από­πει­ρες να ασχο­λη­θεί με το εμπό­ριο στη Ρωσία και να σπου­δά­σει φι­λο­λο­γία στην Αθήνα.
Πολύ μπρο­στά από την εποχή του και την ποί­η­ση των σύγ­χρο­νών του ποι­η­τών, που ήταν απο­λι­τι­κή και ει­δυλ­λια­κή. Με τρο­με­ρή ευ­κο­λία στη γραφή, οξυ­δερ­κής σα­τι­ρι­κός ποι­η­τής καυ­τη­ριά­ζει τα κακώς κεί­με­να της επο­χής του, με τόλμη που δεν την έχουν άλλοι. Γι’ αυτό και η αστι­κή τάξη είχε κα­τα­χω­νια­σμέ­νο το έργο του.

Πολύ αγα­πη­τός στην εποχή του που τον απο­θέ­ω­σε και διά­βα­ζε με απλη­στία την εφη­με­ρί­δα του «Ρω­μιός» (1883-1918) που την έγρα­φε έμ­με­τρα μόνος του.
Σα­τι­ρί­ζει τα πο­λι­τι­κά ήθη της επο­χής, τη νο­ο­τρο­πία του λαού, το ρόλο των πο­λι­τι­κών κλπ. Μπο­ρεί η σά­τι­ρά του να είναι επι­φα­νεια­κή και ξώ­πε­τση μα κα­τά­φε­ρε να πιά­σει κά­ποια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής ζωής και του Ελ­λη­να που είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και δεν άλ­λα­ξαν ακόμη.
Γι’ αυτό ξαφ­νιά­ζει με την επι­και­ρό­τη­τά του και κά­ποιες αλή­θειες του πα­ρα­μέ­νουν το ίδιο πι­κρές. Η εξάρ­τη­ση (πο­λι­τι­κή, στρα­τιω­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­στι­κή), ο πε­ριο­ρι­σμός της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας, η φο­ρο­λο­γία, η ημι­μά­θεια, η προ­γο­νο­λα­τρία, ο με­γα­λοϊ­δε­α­τι­σμός, η δια­φθο­ρά και η δια­πλο­κή, ο ψευ­το­τσα­μπου­κάς των Ελ­λη­να­ρά­δων, η υπο­κρι­σία των αστών πο­λι­τι­κών και η ξε­νο­δου­λεία της αστι­κής τάξης. Ακόμα και ο εν εξε­λί­ξει ευ­ρω­παϊ­σμός της αστι­κής τάξης:
Και συ κυρά λε­γό­με­νη,
κυρά πο­λι­τι­σμέ­νη
και αι­μο­πο­τι­σμέ­νη
Ευ­ρώ­πη τόυτη λέ­γε­ται
κι αν της μιλώ χυ­δαία
είναι ένα φάσμα απρό­σω­πο
και αφη­ρη­μέ­νη ιδέα



Επι­μέ­λεια: Ηρα­κλής Κα­κα­βά­νης

Διαβάστε περισσότερα

….Αφέθηκα να παρασυρθώ*

Κώστας Λουλουδάκης
Η Γερμανία του μεσοπολέμου ήταν το κύριο κέντρο υποδοχής αμερικανικών κεφαλαίων και πεδίο δραστηριοποίησης πλήθους αμερικανικών θυγατρικών, οι οποίες είχαν θησαυρίσει από τη γερμανική οικονομία, ήδη από τον Μεγάλο Πόλεμο. Όμως, το λεγόμενο «κραχ», δηλαδή, η χρηματιστηριακή κατάρρευση των ΗΠΑ το 1929, προκάλεσε στην Γερμανία τεράστια οικονομική ζημιά τέτοιου μεγέθους, ώστε βρίσκεται με 6 εκατομμύρια ανέργους, πτώχευση των μεσοαστών και με έναν πληθυσμό στα όρια της εξαθλίωσης. Επικράτησε κοινωνικό χάος, πλήρης αταξία και απουσία κοινωνικής ισορροπίας. Σε τέτοιες καταστάσεις ευδοκιμεί ο φόβος. Αυτός αντιμετωπίζεται με την ιδεολογοποίηση της ανελευθερίας και του απολυταρχισμού.
Τότε, εμφανίστηκε ο δημεγέρτης Χίτλερ, ο οποίος, λένε, διοχέτευσε στις μάζες αφενός τα αρχέτυπα της άριας φυλής, της τιμής, του αίματος, της Γης, αφετέρου του τεύτονα υπερανθρώπου ξανθού Γερμανού που θα συντρίψει όλους τους κακούς δράκους, κυρίως τους εβραιομπολσεβίκους και όλες τις άλλες σατανικές δυνάμεις που επιβουλεύονται το ανώτερο γερμανικό έθνος.
Δε λέω… Μαγικός εξορισμός της Ιστορίας!
Διότι, ναι μεν όλα αυτά συνέβησαν, όμως, τίποτα δεν ξεκίνησε με την ορκωμοσία του φωνακλά Αδόλφου.
Γιατί, αν για την μεγαλύτερη μαζική δολοφονία που συντελέστηκε στην Ευρώπη αποδώσουμε ρήτρα ενοχής σε μια θερμογόνα προσωπικότητα, τότε αυτά που θα μας διακρίνουν, πέρα από την άγνοια και την επιπολαιότητα, θα είναι μια παραλυτική ανικανότητα κατανόησης της Ιστορίας και μια μεσσιανική στο πεπρωμένο πίστη…
Αυτό θέλουμε;

Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα των βάρβαρων και δαιμονικών, γιατί όχι και αιμοδιψών, διαθέσεων μιας προσωπικότητας. Στην Ιστορία υπάρχει η νομοτέλεια της αιτιατής σχέσης. Τα πάντα μέσα σε αυτήν είναι αλληλοσυνδεδεμένα και αλληλοεξαρτώμενα. Οι όποιες αποφάσεις, λοιπόν, των ανθρώπων ή των «τεράτων» έχουν αξία, μόνο αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά κοινωνικο–οικονομικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν.
Κάποτε ένας σημαντικός Γερμανός συγγραφέας ο Günter Grass, ο οποίος ήταν φασίστας και μάλιστα στις γραμμές των Waffen-SS, προσπαθώντας την δεκαετία του 60, να πείσει τους Γερμανούς να αναλάβουν τις ευθύνες τους έγραψε πως: «Η Ιστορία που ανακατεύεται από εμάς, είναι σαν μια βουλωμένη τουαλέτα. Τραβάμε το καζανάκι και ξανατραβάμε αλλά τα σκατά εξακολουθούν να βγαίνουν στην επιφάνεια» ( Από το βιβλίο: Οι πόλεμοι τις μνήμης. Χαγκεν Φλαισερ. Εκδόσεις Νεφέλη)
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βγάλουμε στην επιφάνεια το βάρος του παρελθόντος, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα και την καθιερωμένη αντίληψη.
Ο φασισμός έλκει την καταγωγή του στην ιστοριογραφική και πολιτισμική παράδοση της γερμανικής Δεξιάς διανόησης, που εκτός του ότι αποστρεφόταν και μισούσε το μεταπολεμικό Σύνταγμα της Βαϊμάρης, πολύ αγαπούσε τον συντηρητισμό, τον αυταρχισμό, την σιδηρά κοινωνική πειθαρχεία, την γραφειοκρατική τρομοκρατία, τον μιλιταρισμό, αλλά, όπως θα δούμε παρακάτω, και τους αποδιοπομπαίος τράγους. Γιατί, αλήθεια, σήμερα ποιος θυμάται πως ο Εβραίος, ως «δαίμων» όλων των δεινών, ήταν καρπός της αψβουρικής Γερμανίας; Ωστόσο, το δυστύχημα είναι πως αυτές οι «αρετές» της Δεξιάς διανόησης βρήκαν πολλούς οπαδούς από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις της Γερμανίας.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι και αλλιώς, λόγω των γενικευμένων ψυχολογικών στοιχείων των Γερμανών. Και είναι αλήθεια, πως η πληκτική και βαριεστημένη μεσαία τάξη της Γερμανίας ταυτιζόταν απόλυτα με τις μιλιταριστικές αξίες της άρχουσας τάξης  και καλωσόριζε τον πόλεμο όπως και την δικτατορία της οργάνωσης που πρέσβευε η δεξιά διανόηση. Δυσβάστακτη και δυσάρεστη κληρονομιά, γιατί σαφέστατα οι καθημερινοί άνθρωποι στην Γερμανία είναι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι.
Ο Thomas Mann δίνει μια εξήγηση για την στάση των Γερμανών στη θεατρική κωμωδία του:  «Η Λότε στη Βαϊμάρη», όταν  βάζει στο στόμα του Γκαίτε τα εξής λόγια: «Οι Γερμανοί δεν χαμογελούν ποτέ και προτιμούν να εμφανίζονται με ένα σκυθρωπό ύφος επειδή δεν έχουν καταλάβει ότι η κουλτούρα δεν είναι παρά μια παρωδία-αγάπη και παρωδία[…]».(Τόμας Μαν: Η Λότε στη Βαϊμάρη Εκδότης: Εξάντας 2000)
Ήταν άραγε αυτή η συλλήβδην έλλειψη της αίσθησης της χαράς που επέτρεψε στην Γερμανία να μετατραπεί σε εργαστήριο γενοκτονίας;
Ας ξετυλίξουμε το νήμα από την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Η Βαϊμάρη στην ουσία είναι η εγκαθίδρυση του αστικού φιλελεύθερου για την εποχή, κοινοβουλευτισμού πάνω σε μια συντηρητική και εθνικιστική κοινωνία, η οποία ήταν πτωχευμένη λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.  Το αποτέλεσμα ήταν η σοσιαλδημοκρατία που κυβερνούσε, για να διατηρήσει την παραδοσιακή γερμανική τάξη, να στραφεί προς τα δεξιά της για να βρει συμμάχους, ώστε να συντρίψει την αριστερά και το εργατικό κίνημα που γύρευαν την ανατροπή των παραδοσιακών πολιτικών θεσμών.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, γνωστοί διανοητές και συγγραφείς διαπνεόμενοι από τον παραδοσιακό πρωσσικό μιλιταρισμό και συντηρητισμό, ταύτιζαν την Δημοκρατία της Βαϊμάρης με την οικονομική καταστροφή, με την ήττα του Μεγάλου Πολέμου, με τις κοινωνικές ταραχές, και βέβαια με τους Εβραίους.
Χονδρικώς, ο Εβραίος, είτε ως καπιταλιστής είτε ως μαρξιστής- εργάτης, ήταν για αυτούς τους διανοούμενους ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Η διαμόρφωση της άποψης, με βάση  την μυθική ιστορική κατασκευή μιας φυλετικής πάλης ανάμεσα στον Άρειο Γερμανό και στον Εβραίο, ήταν γενικευμένη πολύ πριν την έλευση του Χίτλερ. Ο πολιτικός μηχανικός και οικονομολόγος Gottfried Feder 1883-1941 έγραφε το 1923 πως  ο Εβραίος «είναι ξένος προς την εργασία» και «φορέας παρασιτικού πνεύματος». Ταυτόχρονα, όμως, ξεκαθάριζε πως οι Γερμανοί καπιταλιστές Τύσεν, Κρούπ, Μάνεσμαν,Μπόρσιχ,  Πόρσε κ.α. «δεν βρισκόταν καθόλου σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του γερμανικού λαού. Η θεμελιακή αναγνώριση της ατομικής ιδιοκτησίας έχει βαθιές ρίζες στην καθαρή συνείδηση της άριας πνευματικής δομής». (Gottfried Feder Der deutsche Staat auf nationaler und sozialer Grundlage München, 1923 σελ 21).
Ο Werner Sombart, (1863 – 1941), για πολλούς ο κορυφαίος κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα Γερμανός κοινωνικός επιστήμονας, οικονομολόγος, μα και  υπερασπιστής των αρχέγονων γερμανικών αρετών, περιέγραψε τις επιπτώσεις των αντι-αξιών των καπιταλιστών Εβραίων πάνω στον Γερμανικό λαό, υποθέτοντας ένα μαρξιστικό λεξιλόγιο και έναν βιολογικό ρατσισμό: «Το χρήμα μας βάζει στο κέντρο της καπιταλιστικής οικονομίας και μας παγιδεύει μέσα σε κάθε τι που περιέχει την εβραϊκή ουσία. Τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο ιουδαϊσμός εκφράζουν την βαθύτερη τους ουσία με το χρήμα». (Werner Sombart Die Juden und das Wirtschaftsleben   duncker & humblot 1911 σελ 329)
Να πώς εξορθολογίζεται ο σύγχρονος καπιταλισμός: με την βιολογικοποίηση  στο πρόσωπο του Εβραίου.. Γιατί και πάντα σύμφωνα με τον σπουδαίο  Ζάμπαρτ: «Ο έμπορος ζει μέσα στους αριθμούς, και οι αριθμοί υπήρξαν πάντοτε το στοιχείο του Εβραίου. Εφοδίασε τον σοβαρό, προσεκτικό, υπολογιστικό άνθρωπο με μια γερή δόση συνδυαστικής –κάτι που διαθέτει άφθονο ο Εβραίος- και έχεις τον τέλειο κερδοσκόπο του χρηματιστηρίου». (Ο.π σελ 332)
Εν κατακλείδι, και  σύμφωνα πάντα  με τον σπουδαίο οικονομολόγο Ζάμπαρτ: «[…]ακόμα και αν εξοντωνόταν και ο τελευταίος Εβραίος και η τελευταία εβραϊκή οικογένεια», ο Ιουδαϊσμός «έχει κατακαθίσει και αντικειμενοποιηθεί μέσα σε χιλιάδες οργανώσεις και πάνω από όλα στην οικονομία μας», και ζητούσε της απελευθέρωση της Γερμανίας από τους Εβραίους.( Ο.π σελ 195. Διάβασε: Jeffrey Herf Αντιδραστικός Μοντερνισμός. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.)
Όλα αυτά γράφτηκαν το 1911 και μίλησαν στις ασυνείδητες χορδές του μικρομεσαίου Γερμανού,  που πίστευε πως είναι θύμα μιας καλοσχεδιασμένης εβραϊκής συνωμοσίας που σκοπό είχε, είτε με καπιταλισμό είτε με σοσιαλισμό, να υποσκάψει το μεγαλείο της Γερμανίας, έτσι ώστε η χώρα να μην ανακάμψει και να μην μεγαλουργήσει.
Και πώς θα ανακάμψει το Γερμανικό έθνος;
Μα με την απελευθέρωση των ενστίκτων στην φυσική δίνη του πολέμου!
Σύμφωνα με το o Ernst Jünger (1895–1998), που στην Γερμανία σήμερα θεωρείται ο μεγαλύτερος συγγραφέας του 20ου αιώνα, έγραφε την περίοδο του μεσοπολέμου πως  για τον Γερμανικό λαό, «ο πόλεμος είναι ο πατέρας. Αυτός μας γέννησε μέσα στα χαρακώματα σαν μια νέα γενιά. Και αναγνωρίζουμε με καμάρι την καταγωγή μας. Γι αυτό και οι αξίες μας πρέπει να είναι αξίες ηρωικές αξίες πολεμικές και όχι μικροεμπόρων οι οποίοι θέλουν να μετρήσουν τον κόσμο με τον πήχη τους». (Gottfried Niedhart: Αναθεώρηση με πόλεμο ή Ειρήνη; Εκδότης: Ελευθεροτυπία Ιστορικά Τόμος 5 .2000).
Έβλεπε ο σπουδαίος Γύνγκερ την απαρχή ενός νέου Γερμανικού κόσμου: «Το ρόδινο λυκόφως μιας εποχής παρακμής είναι ταυτόχρονα η αυγή που μας οπλίζει για μια νέα σκληρότερη μάχη[…]Ο πόλεμος δεν είναι το τέλος αλλά αντίθετα η γέννηση της βίας. Είναι το αμόνι όπου θα σφυρηλατηθεί ο κόσμος σε νέα όρια και σε νέες κοινότητες. Νέες μορφές γεμάτες αίμα και εξουσία θα σχηματιστούν από μια δυνατή γροθιά. Ο πόλεμος είναι ένα μεγάλο σχολείο και ο νέος άνθρωπος θα προέρχεται από την φυλή μας» (  Ernst Jünger Der Kampf als inneres Erlebnis. Berlin : E. S. Mittler & Sohn (1926) σελ 77)
Αυθεντία στις προβλέψεις του ο Γύνγκερ…
Αλλά ο Γύνγκερ αφιέρωσε μια στάλα διάνοιας και στους εργάτες: «Η εργασία είναι μια έκφραση της εθνικής ζωής και ο εργάτης είναι κομμάτι του έθνους. Κάθε προσπάθεια να αποκοπεί ο εργάτης από τους ζωτικούς του δεσμούς και να τεθεί κάτω από κενές έννοιες όπως ‘ανθρωπότητα¨ ή από κάποια διεθνή κοινότητα συμφερόντων αποτελεί εσχάτη προδοσία του αίματος[…]» (Ernst Jünger  Unsere Kampfstellung σελ 8 Διαβασε και  Jeffrey Herf Ο.π)
Δηλώσεις μίσους μεταμφιεσμένες σε πατριωτικό καθήκον και  στο πεπρωμένο της ανώτερης Γερμανικής φυλής και του αίματος, τα οποία αφομοιώθηκαν από μια κοινωνία που σε μεγάλο βαθμό ήταν χειραγωγούμενη από μυσταγωγικές αξίες, όπως  το εθνικό μεγαλείο…
Στρωμένο δρόμο βρήκε ο Αδόλφος και απλά περπάτησε…Αλλωστε δεν θα μπορούσε να κυβερνά μόνος του. Με την εξουσία του συναίνεσαν αποφασιστικοί παράγοντες όπως οι ισχυρές κοινωνικές ελίτ, η αφρόκρεμα των οικονομικών δυνάμεων μεγάλο μέρος των διανοούμενων, ο στρατός η αστυνομία και παραδοσιακές συντηρητικές ομάδες εξουσίας.

Μα ας περάσουμε στον κορυφαίο Γερμανό φιλόσοφο και στον μέγιστο των στοχαστών Martin Heidegger (1889-1976), ο οποίος, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Βήμα, είχε εξαπατηθεί από τη λεγόμενη εθνικοσοσιαλιστική υπόθεση (Χάιντεγκερ Ο μέγιστος των στοχαστών, http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=255344)
Ο Χάιντεγκερ, ο οποίος υπήρξε από το 1933 ως το 1945 μέλος του Ναζιστικού κόμματος, έγραφε ήδη από το 1930  για «τον περιούσιο Γερμανικό λαό», που είναι πλήρης από τις «δυνάμεις της Γης και του αίματος» την «τιμή και το πεπρωμένο».Ενώ, το 1933 έγραψε τα εξής: «Ο ίδιος ο Φύρερ  και μονάχα ο Φύρερ είναι η τωρινή και αυριανή γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της», και λίγο αργότερα ξεκαθάρισε ο σπουδαιότερος Γερμανός  φιλόσοφος: «μια βούληση υπάρχει για την πραγμάτωση του κρατικού είναι. Ο Φύρερ είναι αυτός που αφύπνισε αυτή την βούληση σε ολόκληρο τον λαό και την συγκέντρωσε σε μια απόφαση. Κανείς δεν μπορεί να μείνει παράμερα τη μέρα που εκδηλώνεται αυτή η βούληση». (Martin Heidegger Deutsche Stydentenn σελ 135 και Deutsche Manner Fraunen  σελ 135)
Στο σημείο αυτό, είναι σημαντικό να τονίσουμε αφενός  πως ο Χάιντεγκερ διετέλεσε πρύτανης στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, αφετέρου πως αναλογικά ήταν  πολύ μεγαλύτερη η ανταπόκριση μεταξύ των φοιτητών στον φασισμό παρά μεταξύ των κατώτερων γερμανικών κοινωνικών στρωμάτων.
Τον φασισμό τον ενσωμάτωσαν στην κοινωνία καθάρματα σαν τους παραπάνω και όχι η “φωνακλίδικη” και γκροτέσκα μορφή του Χίτλερ. Ηγετικές μορφές της Γερμανικής διανόησης όπως ο Carl Schmitt  (1888-1985), προσέφεραν θεωρητική υποστήριξη σε μια ανόητη θεωρία και προετοίμασαν το έδαφος για την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ…
Ο Καρλ Σμιτ,  πολιτικός επιστήμονας και συνταγματολόγος, που θεωρείται  από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του κράτους και σήμερα το θλιβερό έργο του υμνείται και μνημονεύεται από τους εκπροσώπους του ιστορικού αναθεωρητισμού, εντάχθηκε στο Ναζιστικό Κόμμα του A.Hitler την 1η Μαΐου του 1933, και ήταν αυτός που δημιούργησε το θεωρητικό ιδεολογικό πλαίσιο των φασιστών.
Αφού πρώτα διευκρίνισε πως η «διάκριση μεταξύ πολιτισμένων και μη- ή ημι-πολιτισμένων λαών» συνιστά «εκκοσμίκευση της διάκρισης μεταξύ χριστιανικών και μη λαών», έπειτα υποστήριζε πως «δίκαιο είναι το σχέδιο και η βούληση του Φύρερ» και πήρε ενεργά μέρος στο κάψιμο των «αντιγερμανικών» βιβλίων κομμουνιστών και Εβραίων συγγραφέων τη νύχτα της 10^ης Μαΐου 1933 στο Βερολίνο, ενώ ήταν εκείνος που θεωρητικοποίησε τη «φυλετική ομοιογένεια του λαού», αλλά δημιούργησε και τους κανόνες διεθνούς δικαίου «περί μειζόνων χωρών», προσφέροντας πολιτική «νομιμοποίηση» στον A.Hitler για να κατακτήσει την ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ.
Ο Carl Schmitt είναι, άλλωστε, και αυτός που έδωσε την νομική δυνατότητα να παρθούν έκτακτα μέτρα από την αστική εξουσία, σε περίπτωση που πρέπει να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης». Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν τη ρητή αναστολή όλων των διατάξεων του συντάγματος που κατοχυρώνουν τα πολιτικά δικαιώματα των ατόμων! Αμέσως μετά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλα τα δυτικά ευρωπαϊκά κράτη είχαν στο σύνταγμά τους μια τέτοια διάταξη.
Το σκεπτικό του Σμιτ,  το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φωσφορίζουσα και δηλητηριώδης προέκταση της αστικής εξουσίας στον φασιστικό ολοκληρωτισμό, προστάζει: «Ποιός αποφασίζει; Ο κυρίαρχος. Και ποιός είναι ο κυρίαρχος; Αυτός που αποφασίζει.Πότε αποφασίζει ο κυρίαρχος; Όταν υπάρχει κατάσταση ανάγκης. Πότε υπάρχει μία κατάσταση ανάγκης; Όταν αποφασίσει ο κυρίαρχος.» (Carl Schmitt: Πολιτική Θεολογία, ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Εκδόσεις Κουκίδα)
Μετά τον πόλεμο ο Σμιτ, αφότου οι Αμερικανοί τον ξέπλυναν από τον φασισμό στην αντικομμουνιστική κολυμβήθρα, προσέφερε με τις συνταγματικές μελέτες του τη «νομιμοποίηση» και στα φασιστικά στρατιωτικά πραξικοπήματα, σε μια σειρά χωρών της Λατινικής Αμερική. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι έδινε συχνά διαλέξεις στα πανεπιστήμια της φασιστικής Ισπανίας, εφόσον πίστευε πως ο Ισπανικός εμφύλιος ήταν πόλεμος υπέρ «της εθνικής απελευθέρωσης» και κατά του «διεθνούς κομμουνισμού». (Κώστας Λουλουδάκης Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκδόσεις ΚΨΜ. Επίσης διάβασε:  CARL SCHMITT AND THE BASQUE CONFLICT: FROM THE DESIGN OF FRANCOISM TO SPANISH DEMOCRACY https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/14636204.2012.740257?src=recsys&journalCode=cjsc20)
Εν γένει, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών κρατών, η δυτική ιστοριογραφία, από τις εφημερίδες ως τους ιστορικούς και τους κοινωνικούς επιστήμονες, κτίζουν ερμηνευτικές γέφυρες για να προχωρούν στην εκκαθάριση και την απώθηση ενοχλητικών και αρνητικών ιστορικών γεγονότων, ώστε να κληροδοτούνται κίβδηλες μνήμες. Γι΄ αυτό «έχουν επιδοθεί σε μια συστηματική προσπάθεια, ώστε το ζήτημα του φασισμού να αποδεσμευτεί από το κοινωνικό σύστημα που το γέννησε, να παραμεριστεί το ποιά κοινωνική τάξη υπηρέτησε, εναντίον ποιας κοινωνικής τάξης στράφηκε και να περιοριστεί γύρω από την προσωπικότητα του Χίτλερ, του οποίου καταλογίζουν νοσηρές ιδεοληψίες, πάθη, µίση, εµµονές, διάφορα ψυχικά και σεξουαλικά συμπλέγματα. Διαδεδομένος μύθος είναι, άλλωστε, ότι ο Χίτλερ ήταν σχιζοφρενής για προφανής λόγους. Μην αμελούμε, επίσης, πως το παρελθόν έχει πάντα θέση στο παρόν. Το παρελθόν χορογραφείται, ώστε να εξυπηρετεί άμεσους πολιτικούς στόχους».( Κώστας Λουλουδάκης: Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκδόσεις ΚΨΜ)
Με μεγάλη διαύγεια, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε επισημάνει: «Η ιστορία της ανθρώπινης διανόησης παρουσιάζει μεγάλες περιόδους μερικής ή ολικής πνευματικής στειρότητας, παραδείγματα τρομακτικών οπισθοδρομήσεων και μαρασμού. Με κατάλληλα μέσα μπορεί να οργανωθεί η βραδύνοια σε μεγάλη έκταση. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος είναι σε θέση να μάθει το ίδιο καλά ότι δύο επί δύο κάνει πέντε, και όχι τέσσερα. Ο Άγγλος φιλόσοφος Χομπς είπε ήδη στο 17ο αιώνα: «Αν το θεώρημα, ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με δύο ορθές, αντιστρατευόταν τα συμφέροντα των εμπόρων, οι έμποροι θα έβαζαν αμέσως να καούν όλα τα βιβλία της Γεωμετρίας». (Μπέρτολτ Μπρεχτ “Για την τέχνη και την πολιτική”, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Για την τέχνη και την πολιτική, εκδ. Σύγχρονη Εποχή)
Εν κατακλείδι μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν γεγονότα  του παρελθόντος τα ίχνη των οποίων μάταια θα αναζητήσει κανείς στην προβεβλημένη ιστοριογραφία. Αυτά τα γεγονότα, λόγω των συναινετικών σιωπών της οργανικής διανόησης,  μοιάζουν σαν να έχουν σβηστεί από την ιστορική μνήμη.
Σήμερα λοιπόν που ο φασισμός έχει αρχίσει να προβάλλεται επικίνδυνα στην Ευρώπη και που η πλειονότητα του κόσμου δεν διαθέτει προσωπικές μνήμες και έχει αμυδρές γνώσεις για τον ναζισμό, τον πόλεμο, τις  βιομηχανικές σφαγές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβάλλεται να εντοπίζουμε αυτά τα γεγονότα και να μην τα αφήσουμε να εκτοπίζονται στο περιθώριο.
Και επειδή στην αρθογραφία υπάρχει περιορισμός χώρου ψάξτε…Είναι αναγκαίο να δημιουργήσετε το δικό σας ερμηνευτικό πλαίσιο.
*Φράση του Günter Grass που την χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει το φασιστικό του παρελθόν.

Διαβάστε περισσότερα