Nικόλας Άσιμος: «Θα ξανάρθω»

Από τον Γιώργο Μουργή
Ο Νικόλαος Ασημόπουλος, ο πρωτότοκος. του Λάζαρου και της Μαρίκας, γεννιέται στις 20 Αυγούστου του 1949 στην Θεσσαλονίκη. Αμέσως μετά τη γέννηση η οικογένεια του επιστρέφει στο μόνιμο τόπο διαμονής της, τη Κοζάνη.
«Νικόλας Άσιμος, ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα Ουχί Ασίμος, ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ.
Τώρα θα μου πεις, γιατί το “Άσιμος” με γιώτα.
Γιατί, όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής”, η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα.
Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου».
Το γνήσιο λαϊκό καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο και οι προσωπικές ανησυχίες ασφυκτιούν εγκλωβισμένα στα «τείχη» της επαρχιώτικης κοινωνίας και του Βαλταδώρειου Γυμνασίου Αρρένων Κοζάνης. Δημιουργούν ποιητική αδεία, τον αντίλαλο μιας προϋπάρχουσας μουσικής αναρχίας με κίνδυνο να παραμείνει ανέκφραστη, στα πρόθυρα ισοπέδωσης από το μικροαστικό περιβάλλον της πόλης.
Καταπιέζεται από την πνευματική στενότητα των ηθικοπλαστικών παραδόσεων, βρίσκοντας διέξοδο στη λογοτεχνία, την ποίηση, τη μουσική, γράφοντας παράλληλα τα πρώτα δικά του ποιήματα.

«Συχνά με ρωτούσανε αν είμαι καλλιτέχνης,
εγώ απάνταγα πως ναι, αλλά δεν κάνω τέχνη.
Προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για να κάνουμε και τέχνη».

Στο γυμνάσιο πια τον απασχολεί μόνο η ελευθερία που του προσφέρει  η γυμναστική το ποδόσφαιρο και το άλμα εις ύψος. Εγκαταλείποντας ουσιαστικά το σχολικό διάβασμα διακρίνεται στο πέταγμα του κορμιού του, σαν συμβολισμός που θα ακολουθήσει ο νους η ψυχή και το μυαλό του τα επόμενα χρόνια.
Η αντισυμβατική αναποδιά του ακόμα και στους «Διασχολικούς Αγώνες Στίβου Δυτικής Μακεδονίας»,  καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στο αγαπημένο του αγώνισμα δεν τον αφήνει σε ησυχία, καθώς αρνείται επιδεικτικά στην απονομή να φορέσει  στο κασκορσέ της φανέλας, το ακρωνύμιο του Λυκείου Αρρένων Κοζάνης, «ΛΑΚ».
Ας πούμε η απαρχή του κλισέ «δεν γουστάρω ταμπέλες» μάγκες, την ίδια στιγμή εκεί γύρω στα δεκαοχτώ του χρόνια, που επιβάλει το ψευδώνυμο «Άσιμος»  και ακροθιγώς υπογράφει την αντίφαση για τη χρήση της δικής του ταμπέλας.

Αν στην επιστημονική θεωρία ο ορισμός πως ο άνθρωπος δεν γεννιέται με προϋπάρχουσες, έμφυτες γνώσεις, αλλά η γνώση του αποκτάται μέσω της εμπειρίας και αντίληψης του, κολλήσεις και το Νίκολας, τότε στις μαρκίζες των δρόμων που επέλεξε να τραγουδά, σχηματίζεται ολοκληρωμένα το όνομα Νίκολας Άσιμος φωτισμένο από τους σκοτεινούς άγραφους πίνακες αυτής της καλλιτεχνικής, ολιστικής συνείδησης.
Το «alter ego» ενός «tabula rasa» της μουσικής που γεννήθηκε από το εμπειρισμό, την πειραματική διάνοια και μια ξεκούρδιστη κιθάρα.  
Χωρίς να μάθουμε πότε το γιατί, το 1966 αποφασίζει να στείλει προς δημοσίευση στην εφημερίδα  «Ελεύθερος Κόσμος» τους στίχους του γαλλικού τραγουδιού «Monsieur Cannibal», εν είδει σατυρικής «μετάφρασης», στη στήλη που φιλοξενεί θέματα για νέους.
Επηρεασμένος μάλλον από την εφηβική του αγάπη της ποίησης του Γιώργου Σουρή επιχειρεί να δημοσιοποιήσει τον μοναδικό τρόπο που σκάρωνε σατιρικούς στίχους πάνω σε μελωδίες ξένων επιτυχιών της εποχής,
Την επιμέλεια της στήλης είχε, ο μετέπειτα χουντοδημοσιογράφος, Νίκος Μαστοράκης που απαξιωτικά τον «προγκάει» με δημόσια απάντηση.
Κάτι σαν εκείνο με το «βοσκό που προγκάει το λύκο» μπας και σώσει το τομάρι του και τα πρόβατα.
Ο Άσιμος σαν γνήσιος λύκος που αποζητά δυο άνοιξες στο γύρισμα των εποχών, απομακρύνοντας τον χειμώνα, γράφει μια τετρασέλιδη απάντηση με κατάληξη τρία κοροϊδεύτηκα τετράστιχα και την υπογραφή γνησιότητας με το επινοημένο ψευδώνυμο, σημείο αναφοράς πλέον στο διηνεκές του μουσικού χρόνου.
Αυτό το παράξενο άπειρο της διαχρονικής ουσίας των στίχων και της μουσικής απλωταριάς που μας άφησε ο Νίκολας Άσιμος.

Έξω από φόρμες και κανόνες σαν σκιά που κουβαλάει ακόμα η Καλλιδρομίου με τα σκαλοπάτια όπως οδηγούν στο λόφο του Στρέφη από τη σύντομη παραμονή του.
Κι όσο το ξύλο έπεφτε στο κορμί του κάθε τρεις και λίγο στα κρατητήρια της χούντας άλλο τόσο το γειωμένο ελατήριο τον πετούσε στα σύννεφα της έμπνευσης να γράφει τραγούδια ερωτικώς επαναστατικά ή επαναστατικώς ερωτεύσιμα.

«Πολεμάτε κοιμισμένα
Κι είστε σα μαρμαρωμένα.
Πώς να φτάσετε σε μένα
Που κατέχω τα κρυμμένα.
Γρηγορείτε να με βρείτε
Αλλά κι εθελοτυφλείτε.
Είμαι αόρατος για σένα
Ορατός μόνο για μένα».

Η θεωρία που θέλει τον Νικόλα Άσιμο να παραμένει μοναχικός λύκος στους δρόμους των Εξαρχείων ή στις μπουάτ της Πλάκας με τη κιθάρα του, αποτελεί μονοσήμαντη εκδοχή της ιδιότροπης μουσικής μοναχικότητας που τον διέκρινε.
Ο Άσιμος ήταν ένα μουσικό μπουλούκι από μόνος του. Ένα μουσικό ασκέρι, χωρίς ατζέντηδες, δισκογραφικές εταιρείες, μεσάζοντες.
Διαμεσολαβούσε αφ εαυτού  με το κοινό που αυτός επέλεγε, για το κοινό που αυτός γούσταρε, έχοντας απόλυτη γνώση ότι τα φράγκα είναι η σιρμαγιά μόνο για τον παρόντα χρόνο, προϊόν προς αυθημερόν κατανάλωση.

Η παρακαταθήκη της πορείας στο μουσικό μονοπάτι, το σημαντικό σημείο αναφοράς και προσδιορισμού της τέχνης του, με σημεία στίξης, άγραφες παρτιτούρες ιδιωτικής κατασκευής του μυαλό του για δημόσια χρήση, τροφή ψυχής και νου. Και σε αυτό το φαγοπότι είχε τους δικούς του καλεσμένους. Ταυτόχρονα είχε και πολλούς κλασμένους, μόνο που σαν καλός οικοδεσπότης ποτέ δεν τους ξεσυνορίστικε στα σοβαρά,  παρά μόνο με τα τραγούδια του.
«Πάντως παρ’ όλο που δεν αισθάνομαι, ιδιοκτήτης των τραγουδιών μου,
όσον αφορά τις εταιρίες και τους λοιπούς ραδιοφωνοτηλεοπτικούς,
τους απαγορεύω την εκμετάλλευση των τραγουδιών μου, αν τύχει κι επιτρέπονται και γίνουνε ποτέ της μόδας. Κι όταν το λέω το εννοώ ακόμα και πεθαμένος.
Εκτός αν εγώ αλλάξω γνώμη».
Το ποιητικό σημείο στίξης μετά μουσικής μιας ενδελεχούς πολιτικής κυοφορίας στον εφαρμοσμένο χρόνο της αναρχικής ημιπαραμονής του στον πλανήτη. Ο αναρχικός επιθετικός προσδιορισμός της τέχνης του δρόμου.
Ένα κόμμα, μια τελεία, ένα θαυμαστικό μια τονική παρανόηση, άλλοτε στη τάστα της κιθάρας, άλλοτε στη πένα όπως ζωγράφιζε τις χορδές κι άλλοτε στη συγχορδία της ποίησης που ξεστόμιζε αυτοσχεδιαστικά.
Όχι ναρκισσιστικά, όχι επιτηδευμένα, ούτε καν επιμελώς ατημέλητα.
Τα τραγούδια του Άσιμου,  εν δυνάμει μουσικές πρόζες, παραμένουν επίκαιρα αναλλοίωτα όσο και τα λόγια του, στο βαθύ χάσμα που τα χωρίζει από την μουσική παραβιομηχανία αλλά και το κοινωνικό – πολίτικο γίγνεσθαι.

Ίσως ουτοπικά αταυτοποίητα, στρατευμένα στο δικό του «ακαπέλα» καημό και πόνο της διαφορετικότητας, δεν σκιάχτηκαν ούτε από το αντιδραστικό του χαρακτήρα που ήθελαν να τον παρουσιάζουν. Προσομοιάζουν, ίσως πιο ώριμα να ακουστούν «εν τη απουσία του», εντός της σημερινής εκδοχής τους μέσω του κληρονομικού χαρίσματος,  που δεν έμελλε να χαϊδέψει  μικροαστικά αυτιά αλλά  ξεσκονίζοντας μυαλά και συνειδήσεις, αφοπλιστικά προς την αφύπνιση.

«Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα ‘μαι πια εγώ. Θα ‘ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν».

Το 1981 γράφει και κυκλοφορεί μόνος, χωρίς την υποστήριξη των εκδοτικών οίκων της εποχής, το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» με την αφιέρωση: «Τούτο το βιβλίο το αφιερώνω στον Σαλόκιν Σόμισα, στον άνθρωπο που μου ‘δωσε τη γνώση στο να κάτσω να το γράψω και να το τυπώσω».
Ο «Σαλόκιν Σόμισα» είναι ο δεύτερος συγγραφέας του βιβλίου, δηλαδή η αντανάκλαση του «Νικόλας Άσιμος» στο καθρέφτη των δικών μας ψευδαισθήσεων. Αλλά φευ μόνο ο Άσιμος  θα έγραφε το όνομα του ανάποδα  όχι από  συστολή στην αυτοαφιέρωση. Αλλά ως γνήσιος εφευρέτης μια  λέξης που μοναδικά εξέφρασε το ολόδικο του «Κ-Ροκ» στην αναζήτηση των ολόδικων του  «Κ-Ροκανθρώπων».

Άφησε πίσω μόλις μετά από 39 χρονιά ζωής, διαμαντένια τραγούδια, ένα βιβλίο μια κόρη και ένα μεγάλο μουσικό και ποιητικό «κρακ».  Απόηχος μια σπασμένης τζαμαρίας στους δρόμους των Εξαρχείων, αποτύπωμα για έναν άλλο κόσμο ασύμβατης δοξασίας, μεταποιημένο από τον ιδεαλιστικό αντικομφορμισμό σε αληθινή ζωή. Ενίοτε χορεύει πάνω στα χνάρια της μορφοποιημένης αντισυμβατικότητάς, της ίδιας υπερβατικής εκδοχής της μουσικής παρουσίας παρά την απουσία του, εν άγνοια μας αλλά εν πλήρει συνειδήσει, ότι ο άνθρωπος Νικόλας Άσιμος υπήρξε όπως ακριβώς το «Υπάρχω» του  Στέλιου Καζαντζίδη.
Το 1995 ο Στέλιος Καζαντζίδης περιέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο «Ο Φίλος μας» στο δίσκο «Τα βιώματά μου», σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη και μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη. Το τραγούδι αυτό, όπως σημειώνεται στο εξώφυλλο του δίσκου «είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο.
Τον καλλιτέχνη και άνθρωπο που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας».
«Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;
Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω.
κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου `ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις».

Διαβάστε περισσότερα

Fascism and Democracy

by Dylan Riley & George Souvlis

California delegates supporting Donald Trump at the Republican National Convention in Cleveland, OH on July 19, 2016. Penn State / Flickr

What Gramsci can tell us about the relationship between fascism and liberalism — and the rise of Donald Trump.

Fascism is back in fashion — at least if mainstream political commentators are to be believed. Many have been quick to seize upon the oft-misunderstood term to describe Donald Trump, presenting the Republican presidential candidate as a uniquely menacing figure along the lines of Franco or Mussolini.
But this careless use of the fascist label ignores the historical roots of fascism and sidesteps the vital work of carefully analyzing Trump’s political ascendance. It also undermines efforts to develop a serious understanding of the phenomenon of fascism itself.
Dylan Riley — a professor of sociology at the University of California-Berkeley and member of the New Left Review editorial board — has spent years developing an understanding of fascism that is rooted in the history of actual fascist movements.
His key insight has to do with the relationship between fascism and democracy — far from representing the ultimate rejection of democratic ideals, fascist movements have consistently presented themselves as the democratic alternative to liberalism.
In this interview — prepared for Jacobin by George Souvlis — Riley discusses his characterization of fascism as a form of “authoritarian democracy” and the challenges facing the international left today.

---

By way of introduction, can you describe your political and academic development?

I grew up in Louisville Kentucky, the home of Muhammad Ali, in the 1970s and 1980s.
My mother taught chemistry at an experimental public high school, which I also attended, called the Brown School. The school was a kind of institutional outgrowth of the local Civil Rights Movement of the 1960s, and it embodied much of earnestness and good will — but also the debilitating naiveté — of that movement. The school was integrated both in terms of race and class, which was unusual for that time and place.
I remember reading Mao’s “little red book” and Huey Newton in high school, but real politicization began when I attended Eugene Lang College at the New School for Social Research. I arrived there in 1989 just as the Soviet Union was unraveling. Everybody was reading Arendt and Foucault; so being a contrarian I was reading Marx, Althusser, and Lukács, and trying, but mostly failing, to understand Gramsci.
Politically speaking, there was a lot of activism at the time against the first Gulf War, and I was involved in that. But mostly the atmosphere was one of overwhelming political defeat.
I attended graduate school at the University of California Los Angeles (UCLA), which was a very exciting place for historical comparative research in the 1990s. There I was fortunate to be able to study with a brilliant group of scholars: Perry Anderson, Rebecca Emigh, Michael (Mick) Mann, and for a time Ivan Szelenyi.
At UCLA, there were intense debates among Weberians, Bourdieuseans, and Marxists.
At the same time, the “transitions” were underway in Eastern Europe, and as a result the whole issue of “transitions to capitalism” was on everybody’s agenda. So all in all it was quite an exciting time and place.
But politically, again, the late nineties were an incredibly depressing period. The historical conjuncture was one of overwhelming defeat and demobilization, and self-identifying as a “Marxist” was very difficult intellectually and politically.
I was fortunate in the early 2000s to be able to do research in Italy, where I met Emanuela Tallo, whom I later married. Much of my understanding of Italian politics comes from her. She taught me to really understand an Italian newspaper. Emanuela also played a big role in developing the basic thesis of my first book, which gradually emerged after numerous discussions we had about the character of fascism.
When I met her, Emanuela had recently written a thesis on the importance of the myth of the Risorgimento in the Repubblica di Salò, under the direction of Giuseppe Parlato, a historian of fascist syndicalism. Emanuela brought home to me the paradoxical incorporation of democratic themes into the fascist project, as well as constantly pushing me to concretize my abstract theoretical claims with historical documents.

You’ve drawn on Antonio Gramsci’s ideas to explain the rise of the fascist regimes in the interwar period. Can his analysis also explain the recent emergence of new far-right parties in Europe?

In my view, Gramsci’s most fundamental contribution to understanding modern authoritarianism is that he dislodged Marxist analysis from the framework of “revolution” and “reaction.”
I think Gramsci understood that fascism represented for Italy and Germany their belated and terribly distorted version of the French Revolution. There was an undeniably “modernizing” element to these regimes that was fused with their attack on the Left, and with their racist imperialism.
So yes, I do think that Gramsci’s work can help to understand some elements of the far right in Europe, as well as the Trump phenomenon in the United States.
Part of the strength of these movements, like interwar fascism itself, lies in their ability to articulate some basic democratic demands: the idea that political institutions need to be removed from the hands of a corrupt parliamentary clique and made responsible again to the people, and so on. In conditions where these sorts of demands cannot be satisfied by the Left, the far right will take them up.
However, I would like to emphasize that the situation in Europe and the United States today is vastly different from the 1930s, mostly because there is no Soviet Union. Facile uses of the term “fascism” often obscure this fundamental difference, and lead to a politics of hysterical lesser-evilism.

You’ve defined fascist regimes as “authoritarian democracies.” What do you mean by that? How is this type of democracy different from liberal democracy?

This is the most controversial argument in my book. It particularly irritates political scientists, but also offends certain leftists who want to claim democracy for their side.
But the point I’m making is really very simple. Democracy is fundamentally what Gaetano Mosca called a “political formula.” It is the claim that a certain type of political institution “represents” the people. Liberalism, in contrast, is a set of procedures (voting, parliamentary representation, and so on).
Now you cannot understand anything about fascist doctrine if you do not understand that their central claim was that liberalism is antidemocratic; in other words, the fascists claimed that liberal institutions cannot represent the will of the people. They further claimed that their typical institutions, particularly the party, were more effective means to represent the will of the people. So fascists were “authoritarian democrats.”
Unfortunately a lot of political scientists want to engage in the crypto-normative game of defining democracy. But it’s a fool’s errand, because no set of political institutions can actualize a “political formula.” Elected officials in our contemporary oligarchies no more represent the will of the people than did the absolutist monarchs represent the will of God.

Gramsci’s work has inspired many contradictory readings. How do you interpret his politics?

Gramsci was a Leninist. He did not think that socialism could be established without a transitional dictatorship. All those many interpretations that obscure this point are misguided.
However, what was distinctive about Gramsci is that he understood that a fully hegemonic class rules through liberal institutions; that is to say, it rules through multiparty elections and guarantees civil rights. In this, I believe, Gramsci was close to Kautsky, who argued in his critique of Lenin that the British dominant class ruled through its two political parties (at the time the Liberals and the Conservatives).
So I think that locating Gramsci is ultimately not all that difficult. He was Leninist liberal. He felt a transitional dictatorship would be necessary in order to establish a fully socialist liberal democracy.

Let’s move forward to the liberalism of today. Nowadays, the emergence of xenophobic far-right movements is a common political denominator in many European countries. At the same time, Tariq Ali and others have pointed to the emergence of an “extreme center,” as center-left and liberal parties increasingly embrace far-right policies.

Can we still speak about “political liberalism,” or do we need new analytical categories to grasp these transformations?

Regarding the resurgent far right, the most important general point is the profound crisis of hegemony that has set in across the advanced capitalist world since 2008.
Increasingly, profitability requires direct political support (bailouts,austerity programs, and so on). This undermines the operation of “liberal democracy,” which has been the central political and ideological cement of the capitalist class across the advanced world since 1945.
In my view, it is this underlying crisis that explains the rise of the extreme right. There are some similarities between what is happening now and the interwar period. In both periods, there was massive skepticism about the representativeness of the political class.
However there are three major differences.
First, and most obviously, there is no Soviet Union. The threat of a Communist revolution was a kind of pervasive background condition for the rise of fascist parties and regimes.
This sort of threat just does not exist today; mass immigration does not really work as a functional substitute for it. Precisely for this reason, today’s right lacks the ideological and organizational energy of the classic fascisms.
The second major difference is the absence of a mass of impoverished small agrarian producers. These were crucial to the success of all the historical fascisms, but this social stratum simply does not exist in Europe or the United States today.
The third difference is the absence of a huge mass of unemployed, recently demobilized military recruits. This was a crucial element for all fascist movements. It is very hard to see how you could really organize significant paramilitary squads in the absence of this element.

One of the central topics of your work is social democracy and welfare. Do you think that reforming capitalism is still possible?

The social-democratic moment is over in my view. It relied on capitalist economies that delivered mass employment and a rising standard of living for the majority of the population. On this basis, a “positive sum class compromise” was possible — capitalists could simultaneously pay higher wages and increase rates of return.
But as the problem of excess capacity became more and more severe in the late 1960s and early 1970s, this compromise became more and more difficult to sustain — until the rise of neoliberalism. Robert Brenner has masterfully laid this out.
The key point then is that the turnaround in the late 1970s and 1980s was not simply a matter of political will. There was an underlying economic process that has to be recognized here.
Now, if that is the case, we need to reimagine what a left political project might be in this period of capitalism. The idea of a new “New Deal” or something of the sort seems to me implausible. Unfortunately there is little else on offer in mainstream “progressive” circles, at least in the United States.
It is also a very misleading tendency to treat the rise of neoliberalismprimarily as an ideological triumph. Of course, there is an element of truth to this, and radicals should take to heart the lesson of the Mont Pelerin Society — that it is important to hold on to one’s ideas.
However, the idea that the major political and economic problems of the advanced capitalist countries derive from bad policy ideas is an absurd fairy tale assiduously promoted by the likes of Paul Krugman in the United States.

The political scene in the United States has changed a great deal in the last year, with the rise of Bernie Sanders and Donald Trump. Do you agree with the liberal media’s characterization of Trump as a fascist?

The characterization of Trump as “fascist” is erroneous both analytically and politically for reasons that I laid out above. It serves the obvious purpose of rallying the electorate behind the loathsomeHillary Clinton.
This is not to say that Trump poses no threat — personally, I think it is possible that his (mostly accurate) attacks on his rival as dishonest, self-serving, and incompetent will begin to stick, boosting his chances in the election. The painful question now is which of the two (Trump or Clinton) is the greatest danger.
In any case, little will change in the United States in a positive direction without a mass, extra-electoral movement of the Left. Pinning one’s hopes on an electoral insurgency is misguided, as the Sanders campaign has once again demonstrated.
Jacobin

Διαβάστε περισσότερα

Το επιδοτούμενο σκλαβοπάζαρο ξεκίνησε

Λίγο πριν περάσουν το νέο εργασιακό κάνουν πρόβα τζενεράλε-Τζάμπα για τον εργοδότη, επιδότηση για το Κράτος.

Γιάννης Λαζάρου

Με δύο νέα προγράμματα ξεκινά το σκλαβοπάζαρο μέσω ΟΑΕΔ και η εργασία μετατρέπεται σε «άσκηση» για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. 13.000 άνεργοι  ηλικίας 18-24 και 25-29 ετών για να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία τεσσάρων μηνών σε εργοδότες του ιδιωτικού τομέα και σε Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις ΚΟΙΝΣΕΠ προκειμένου να διευκολυνθεί η είσοδός τους στην αγορά εργασίας, μπορούν για τέσσερις μήνες να εργάζονται χωρίς να τους πληρώνει ο εργοδότης. Θα πληρώνονται από το κράτος που δανείζεται χρήμα μέσω «κοινωνικών πακέτων» από την Ε.Ε για να εξαλείψει την ανεργία.

Το δημόσιο δανεισμένο μεροκάματο που θα δίνεται στους εργαζομένους για τέσσερις μήνες έχει ως εξής:  Στους «ασκούμενους» ηλικίας 18-24 ετών καθαρή ημερήσια αποζημίωση 18 ευρώ για κάθε ημέρα «άσκησής» τους και στους «ασκούμενους» ηλικίας 25-29 ετών καθαρή ημερήσια αποζημίωση 21 ευρώ.  Δηλαδή για 5 ημέρες εργασίας θα παίρνουν 360 ολόκληρα ευρώ το μήνα ενώ όσοι είναι πάνω από 25 ετών θα παίρνουν το αστρονομικό ποσό των 420 ευρώ!

Επειδή όμως το κράτος είναι πολύ κουβαρντάς οι «ασκούμενοι» θα υπάγονται στην ασφάλιση του συνεισπραττόμενου κλάδου ασθενείας σε είδος (ΕΟΠΥΥ) και θα ασφαλίζονται για ιατροφαρμακευτική κάλυψη και επαγγελματικό κίνδυνο στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ από τον ΟΑΕΔ. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Μετά όμως από την ολοκλήρωση της τετράμηνης Εργασιακής Εμπειρίας (απίστευτος τίτλος για σκλαβοπάζαρο) , οι πρακτικά «ασκούμενοι» θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε πρόγραμμα επιδότησης θέσεων εργασίας διάρκειας οκτώ μηνών! Η μία έκπληξη μετά την άλλη για τους άνεργους τις χώρας. Το επιδοτούμενο (από πού) μεροκάματο θα συνεχιστεί πάλι με επιδοτούμενο (από πού;) μεροκάματο.

Επειδή όμως πρέπει σιγά-σιγά και ομαλά να μπούνε όλοι οι άνεργοι πολίτες στην νέα μηχανή του εργασιακού μεσαίωνα δικαίωμα για «άσκηση» έχουν οι οικονομικά ανενεργοί πολίτες ή άνεργοι, Έλληνες πολίτες ή πολίτες άλλου κράτους μέλους της ΕΕ ή ομογενείς με δικαίωμα διαμονής και απασχόλησης στη χώρα μας ή πολίτες τρίτων χωρών με άδεια διαμονής για εξαρτημένη εργασία τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί το πρόγραμμα. Τα ίσα δικαιώματα και πολιτών τρίτων χωρών το κράτος τα θυμάται μόνο όταν είναι να «επιδοτεί» νεοσκλάβους.

Όσον αφορά σε αυτούς που θα έχουν «ασκούμενους» στις επιχειρήσεις τους η προϋπόθεση είναι μόνο μία: Να μην έχουν προβεί σε μείωση του προσωπικού της λόγω καταγγελίας σύμβασης του προσωπικού της (απόλυση χωρίς αντικατάσταση) στο χρονικό διάστημα των 30 ημερολογιακών ημερών που προηγούνται της ημερομηνίας υποβολής της αίτησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Αλλά για να κρατάει και ένα προφίλ δικαιοσύνης το σύστημα της φιλολαϊκής κυβερνήσης η κάθε επιχείρηση ή εργοδότης μπορεί να ενταχθεί στο πρόγραμμα για έναν έως και 10 ασκούμενους ανάλογα με το προσωπικό που απασχολεί (για έναν ωφελούμενο μπορούν να ενταχθούν επιχειρήσεις με προσωπικό έως τρία άτομα, για δύο ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 4-9, για τρεις ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 10-19, για πέντε ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 20-30, για οκτώ ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 31-50 και για 10 ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 50 ατόμων).

Με την τελευταία αύξηση της ανεργίας, που τον Ιούλιο έφτασε στους 973.631 εγγεγραμμένους ανέργους στον ΟΑΕΔ και με την οικονομική ασφυξία που όσο πάει και εντείνεται, θα ποδοπατηθούν να πάρουν μία θέση από τις 13,000 που συμφέρει αποκλειστικά μόνο τους εργοδότες και αυτούς που «επιδοτούν» την Ελλάδα για τέτοιου είδους προγράμματα. 23,606 προστέθηκαν στα κιτάπια του ΟΑΕΔ ως άνεργοι από πέρσι τον Ιούλιο και βέβαια δεν ήταν όλοι κάτω των 29 χρονών για να πάρουν δώρο «εργασιακή εμπειρία» με το εν λόγω πρόγραμμα που ξεκινά στις 22 Αυγούστου. Μένουν 960,000 άνεργοι να περιμένουν στην ουρά της ζωής για ένα κοινωνικό επιδοτούμενο πρόγραμμα που ο μισθός θα φτάνει για το ενοίκιο, λογαριασμό νερού και ίσως ρεύματος.

Διαβάστε περισσότερα

Στρατός σε αστυνομικά καθήκοντα και στην Ελλάδα;

Της Ιωάννας Ηλιάδη

Στρατό σε ρόλο αστυνομίας, σε πρώτη φάση στην Ήπειρο και την Δυτική Μακεδονία προανήγγειλε χθες ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

 Τι δήλωσε ο Πάνος Καμμένος:

Ο υπουργός αφού ανακοίνωσε την ενίσχυση της στρατιωτικής δύναμης με οπλίτες στην Ήπειρο και την Δυτική Μακεδονία, άφησε να εννοηθεί πως γίνονται κινήσεις για να δοκιμαστεί ο στρατός και σε αστυνομικά καθήκοντα.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας ανέφερε για παράδειγμα ότι τον τελευταίο χρόνο έχει ζητήσει τη «διεξαγωγή αναγνωρίσεων με ελικόπτερα, την προσγείωση των ελικοπτέρων δίπλα στα χωριά και συνάντηση με κατοίκους μια έως τρεις φορές το μήνα», ώστε να νιώθουν πιο ασφαλείς.

Οι κάτοικοι δεν νιώθουν απειλή από κάποια εισβολή του Αλβανικού Στρατού ή του Στρατού των Σκοπίων σε ελληνικό έδαφος.  Η πιθανότητα να νιώθουν οι κάτοικοι της περιοχής κάποια μορφής ανασφάλεια είναι από εγκληματικές ενέργειες.

Έτσι ο υπουργός αν και δήλωσε ότι «Ο Στρατός δεν έχει ευθύνη στην εσωτερική ασφάλεια», τόνισε ότι με την μεγάλης κλίμακας κινητοποίηση του Στρατού τονώνει το αίσθημα ασφάλειας και» αποτρέπει οποιουσδήποτε θέλουν να κάνουν εγκληματική ενέργεια».

Η αποτροπή από εγκληματικές ενέργειες όπως το έθεσε ο κ. Καμμένος, είναι αυτός ακριβώς ο νέος ρόλος που προφανώς προετοιμάζεται για τον Στρατό. Αποκάλυψε μάλιστα ότι ήδη έχουν προχωρήσει συζητήσεις με την Αστυνομία και το υπουργείο προστασίας του Πολίτη ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις να βοηθήσουν με την παρουσία εναερίων μέσων στην καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών, κάτι που μέχρι στιγμής κάνουν μόνο τα ελικόπτερα της Αστυνομίας.

Η ανάθεση στις Ένοπλες Δυνάμεις καθηκόντων τα οποία μέχρι στιγμής είχε μόνο η αστυνομία, είναι ένα θέμα που απασχολεί όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Ήδη, η Λευκή Βίβλος που παρουσίασε πρόσφατα το γερμανικό υπουργείο άμυνας, προβλέπει ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας σε καθήκοντα ασφαλείας ώστε να ενισχυθεί το αίσθημα ασφαλείας των Γερμανών πολιτών. Ήδη έχουν αρχίσει και εκτελούνται κοινές ασκήσεις στρατού και αστυνομίας, παρά το γεγονός ότι το γερμανικό Σύνταγμα, όπως άλλωστε και το ελληνικό, έχει σαφείς και διακριτούς ρόλους για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα ασφαλείας.

Οι αντιδράσεις της Γερμανικής αντιπολίτευσης είναι μεγάλες και κάνουν λόγο για απόπειρα «ισραηλοποίησης» των γερμανικών πόλεων, με οπλισμένους στρατιώτες στους δρόμους και έξω από επιχειρήσεις και εστιατόρια.

Δεν γνωρίζουμε εάν τα αποτελέσματα της δράσης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην Ήπειρο και την Δυτική Μακεδονία είναι ανάλογα. Ωστόσο ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε ότι μετέβη στις περιοχές αυτές για να δει ο ίδιος την κατάσταση και να ενημερωθεί για το πώς αποδίδουν τα μέτρα που έχει διατάξει από πέρυσι.

Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μάθουμε επίσης για το έαν σκοπεύουν να εκπαιδεύσουν τα πληρώματα των ελικοπτέρων ώστε εκτός από την έρευνα και διάσωση να είναι σε θέση να κάνουν επιτήρηση για εμπόρους ναρκωτικών στα σύνορα, κάτι που απαιτεί διαφορετική εκπαίδευση από αυτήν που λαμβάνουν μέχρι σήμερα.

Πιθανώς θα είναι κάτι που αναμένεται να ανακοινωθεί προσεχώς όταν θα υπάρχει καλύτερη εικόνα από τα αποτελέσματα του νέου ρόλου των Ενόπλων Δυνάμεων στην Ήπειρο και την Δυτική Μακεδονία.

Πηγή:http://www.onalert.gr/stories/stratos-se-astynomika-kathikonta-kai-sthn-ellada-ti-dhlwse-o-panos-kammenos/51546

Διαβάστε περισσότερα

Νίκησαν οι «κολασμένοι της εργατικής τάξης»

Νίκη των εργαζομένων της Deliveroo
Ακόμη μια νίκη -έστω και αμφιλεγόμενη- πέτυχαν οι «κολασμένοι της εργατικής τάξης» στη Βρετανία. Ο λόγος για τους «ντελιβεράδες» ποδηλάτες και μοτοσυκλετιστές της εταιρείας παράδοσης γευμάτων Deliveroo, οι οποίοι έπειτα από μία εβδομάδα απεργιών υποχρέωσαν την εταιρεία τους να αποσύρει την υποχρεωτική αλλαγή του τρόπου πληρωμής τους.
Η Deliveroo, που απασχολεί σήμερα πάνω από 3.000 ταχυμεταφορείς δικυκλιστές, με πρόσχημα ένα δοκιμαστικό σχήμα αμοιβής σε κάποιες περιοχές παράδοσης των γευμάτων, απαίτησε από τους εργαζομένους να υπογράψουν νέες συμβάσεις, αλλιώς θα έχαναν τη δουλειά τους.
Προχθές το βράδυ η εταιρεία και μετά τη σθεναρή κινητοποίηση των εργαζομένων αναγκάστηκε αποσύρει την αξίωσή της αυτή.
Το δοκιμαστικό σχήμα που ξεκίνησε από χθες σε 5 περιοχές του Λονδίνου προβλέπει ότι οι μεταφορείς θα πληρώνονται για κάθε παράδοση γεύματος που κάνουν με 3,75 λίρες.
Εως τώρα οι εργαζόμενοι αμείβονται όμως με 7 λίρες την ώρα συν μία λίρα για κάθε παράδοση.
Οι ντελιβεράδες αντιτάχθηκαν σ’ αυτήν την αλλαγή καταγγέλλοντας ότι το προτεινόμενο σχήμα θα τους αποδίδει ακόμη λιγότερα από τα ήδη λίγα που βγάζουν και ότι θα εξανεμίσει την ελάχιστη σιγουριά που τους προσφέρει το κατώτατο ωρομίσθιο των 7 λιρών.
Υποστηρίζουν ακόμη ότι το νέο σχήμα θα τους υποχρεώνει να δουλεύουν κάποιες ώρες της ημέρας για το τίποτα και ότι θα αυξηθεί σημαντικά ο κίνδυνος ατυχημάτων λόγω ακόμη μεγαλύτερης βιασύνης στις ώρες αιχμής.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι χαιρέτισαν την προχθεσινή υποχώρηση της εταιρείας ως νίκη του αγώνα τους. Κάποιοι ωστόσο ήταν επιφυλακτικοί υποστηρίζοντας ότι η στρατηγική της εταιρείας δεν έχει αλλάξει καθώς η διεύθυνση υπογράφει ήδη τις νέες συμβάσεις των 3,75 λιρών ανά παράδοση με νέους δικυκλιστές.
Ας σημειωθεί ότι η Deliveroo επιλέγει να απασχολεί τους εργαζομένους της ως αυτοαπασχολούμενους και αυτό το καθεστώς τής επιτρέπει να μη χορηγεί επιδόματα υγείας και αδείας.
Αυτό που επιχειρεί με το νέο σχήμα αμοιβής είναι επί της ουσίας να μην πληρώνει ούτε και το κατώτατο ωρομίσθιο που προβλέπει ο νόμος.
Τα έσοδα της Deliveroo φέτος αναμένεται να ξεπεράσουν τα 130 εκατ. λίρες ενώ η αξία της αποτιμήθηκε πρόσφατα στο 1 δισ. δολάρια…
Πού θα τα βάλουν;

«Αναρωτιέμαι αν βιώνω τον Υστερο Καπιταλισμό…»

Ο 24χρονος Τομ, που παραδίδει με το ποδήλατό του παραγγελίες για λογαριασμό της Deliveroo στο Λονδίνο, αποκαλύπτει την πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά: 
«Ηθελα να έχω όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες εργασίας, όμως οι ποδηλάτες courier δουλεύουν βασικά τρεις ώρες την περίοδο του μεσημεριανού φαγητού και τρεις ώρες το βράδυ, καθώς τότε είναι που έχει την περισσότερη δουλειά η πλατφόρμα της Deliveroo.
Μεταφέρουμε γεύματα από οποιοδήποτε εστιατόριο, ακόμη και από καντίνες.
Κάποιες φορές μεταφέρουμε φαγητό από ένα εστιατόριο που απέχει μόλις ένα λεπτό από το σπίτι του πελάτη επειδή αυτός βαριέται να περπατήσει.
Είναι φορές που αναρωτιέμαι πραγματικά τι κάνω, αν αυτό που βιώνω είναι όντως ο Υστερος Καπιταλισμός…
Κάποιοι πελάτες σού λένε να προσέχεις ή ανησυχούν όταν ποδηλατείς τη νύχτα. Οι περισσότεροι όμως παραλαμβάνουν απλώς το φαγητό τους και δεν λένε τίποτα…
Τα περισσότερα χρήματα που έβγαλα ποτέ ήταν όταν σε μια τρίωρη βάρδια έκανα 11 παραδόσεις.
Η Deliveroo μας πληρώνει με 7 λίρες την ώρα συν μία λίρα για κάθε παράδοση. Ετσι, εκείνη τη φορά μάζεψα 32 λίρες. Ηταν κάτι σπάνιο.
Συνήθως κάνω τρεις παραδόσεις γευμάτων στην τρίωρη βάρδια μου…
Οι πελάτες δεν αφήνουν φιλοδώρημα αφού δεν υπάρχει συναλλαγή με ρευστό. Η πληρωμή γίνεται με κάρτα στην ηλεκτρονική εφαρμογή της Deliveroo…
Αρκετοί συνάδελφοί μου ταξιδεύουν από μακρινές περιοχές του Λονδίνου και δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους στο διάστημα ανάμεσα στις δύο βάρδιες.
Ετσι θυσιάζουν για τη δουλειά 10 ώρες την ημέρα ενώ πληρώνονται μόνο τις 6.
»Αν δεν υπάρχουν αρκετές παραγγελίες στις περιοχές όπου δουλεύουμε, τότε οι βάρδιες ψαλιδίζονται…
Δουλεύουμε ως “ανεξάρτητοι συμβασιούχοι” όμως αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από γελοία νομικίστικα κουραφέξαλα προκειμένου να καταφέρνει η εταιρεία να αποφεύγει τις ευθύνες της…
Αν έχεις ατύχημα δεν δικαιούσαι επίδομα ασθενείας, ενώ η εταιρεία δεν υποχρεούται να σου παρέχει εργασία μετά την αποκατάσταση της υγείας σου…
Η Deliveroo θέλει να πλασάρει μια εικόνα για μας, ότι τάχα είμαστε όλοι νέοι της μεσαίας τάξης που φορούμε τρέντι ρούχα και δουλεύουμε για βγάζουμε κάτι επιπλέον.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από μας είναι μετανάστες ή άνθρωποι της εργατικής τάξης. Στις τάξεις μας υπάρχουν όλες οι ηλικίες, από 18άρηδες έως 50ρηδες.
Οι περισσότεροι από μας έχουν το ντελίβερι βασική τους εργασία γιατί έχουν ανάγκη τα χρήματα…»
(Απόσπασμα από συνέντευξη στον Guardian, τον περασμένο Ιούνιο) 
efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έρευνα σε 11 χώρες: Επί Σοβιετικής Ένωσης η ζωή ήταν καλύτερη

Το 64% των Ρώσων θεωρούν καλύτερο το βιοτικό επίπεδο επί Σοβιετικής Ένωσης
Καλύτερο ήταν το βιοτικό επίπεδο επί σοβιετικού καθεστώτος, εκτιμά το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων (ηλικίας άνω των 35 ετών) που συμμετείχε σε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό του πρακτορείου Sputnik σε εννέα από τις έντεκα χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Τα δεδομένα λήφθηκαν από δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν από τις δημοσκοπικές εταιρείες Πανρωσικό κέντρο μελέτης της κοινής γνώμης, (VITSIOM), M-Vector, Ipsos, Expert Fikri, иQafqaz σε έντεκα χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, κατά παραγγελία του ειδησεογραφικού πρακτορείου Sputnik.

Οι δημοσκοπήσεις διενεργήθηκαν από τις 4 Ιουλίου μέχρι τις 15 Αυγούστου του 2016. Συνολικά στη δημοσκόπηση συμμετείχαν 12645 ερωτηθέντες, από χίλιοι στηνΑρμενία, στο Αζερμπαϊτζάν, στη Λευκορωσία, στηΜολδαβία, στη Γεωργία, στο Καζακστάν, στηνΚιργιζία, και στο Τατζικιστάν, 1045 στοΟυζμπεκιστάν, δύο χιλιάδες στην Ουκρανία και 1600 στη Ρωσία.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, στη Ρωσία το 64% των ερωτηθέντων που πρόλαβαν την Σοβιετική Ένωση θεωρεί πως το βιοτικό επίπεδο ήταν καλύτερο εκείνη την περίοδο. Στην Ουκρανία, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 60%. Τα υψηλότερα ποσοστά καταγράφονται στην Αρμενία με 71% και στο Αζερμπαϊτζάν με 69%. Σημειώνεται πως όσοι από τους ερωτηθέντες ανήκουν στο ηλικιακό όριο μεταξύ 18 και 24 ετών, δηλαδή σε ηλικίες που δεν έχουν αναμνήσεις από τη ζωή στη Σοβιετική Ένωση, πιστεύουν πως η ζωή βελτιώθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Αυτήν την άποψη έχει στη Ρωσία το 63% της νεολαίας.
Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, που αναδημοσιεύει τα αποτελέσματα της έρευνας, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων ηλικίας άνω των 35 ετών πιστεύει πως η ζωή στην ΕΣΣΔ ήταν καλύτερη απ’ ό,τι μετά την κατάρρευση:
Στην Αρμενία το 71% έναντι 23% των ερωτηθέντων που πιστεύει το αντίθετο, στο Αζερμπαϊτζάν 69% έναντι του 29%, στη Ρωσία το 64% έναντι του 28%, στοΚαζακστάν το 61% έναντι του 27%, στην Ουκρανία το 60% έναντι του 23%, στην Κιργιζία το 60% έναντι του 30%, στην Λευκορωσία το 53% έναντι του 28% και στηΓεωργία το 51% έναντι του 46%. Μόνον οι άνω των 35 ετών κάτοικοι του Τατζικιστάν (39% έναντι 55%) και του Ουζμπεκιστάν (4% έναντι 91%) πιστεύουν πως το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Οι ερωτηθέντες ηλικίας έως 25 ετών, που γεννήθηκαν αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ απάντησαν ότι σήμερα το βιοτικό επίπεδο έχει βελτιωθεί σε ποσοστό 48% έναντι 47% στην Αρμενία, σε ποσοστό 48% έναντι 37% στην Κιργιζία, σε ποσοστό 56% έναντι 35% στο Καζακστάν,  σε ποσοστό 57% έναντι 34% στην Λευκορωσία,  σε ποσοστό 79% έναντι 20% στην Γεωργία, σε ποσοστό 39% έναντι 18% στην Ουκρανία, σε ποσοστό 63% έναντι 25% στη Ρωσία, σε ποσοστό 68% έναντι 14% στο Αζερμπαϊτζάν,  σε ποσοστό 84% έναντι 13% στο Τατζικιστάν, και σε ποσοστό 89% έναντι 5% στο Ουζμπεκιστάν.
tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πώς χάθηκε η Aυτάρκεια στη Xώρα: To παράδειγμα της Θεσσαλίας

Στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, στη λεκάνη απορροής των νερών του όρους Κόζιακα και ανάμεσα στις αγροτικές κοινότητες Κόκκινου Πύργου, Αγίων Αποστόλων, Ρογγίων, Διπόταμου και Πυργετού βρίσκονται οι φλέβες (κανάλια) με τρεχούμενο νερό ήπιας ροής.
Οι φλέβες δημιουργήθηκαν κύρια από φυσικές πηγές (ανάβρες) που με τον καιρό διανοίχθηκαν από τους αγρότες, διοχετεύοντας σ’αυτές το νερό της βροχής και των αρτεσιανών. Ο μικρός αυτός υγροβιότοπος αποστραγγίζει το νερό της περιοχής, κάνοντας τη γη καλλιεργήσιμη, επικοινωνώντας με τον Κουμέρκη και τον Αγιαμονιώτη ποταμό, οι οποίοι με τη σειρά τους συνδέονται με τους παραποτάμους του Πηνειού, Ανάποδο και Σαλαμπριά.

Ψάρια (αγάδες και μυλωνάκια), καραβίδες, καβούρια, χέλια, βίδρες και νερόκοτες ζούσαν στον υγροβιότοπο των φλεβών, ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Παράλληλα, υπήρχε μια τοπική διατροφική αυτάρκεια των αγροτών βασιζόμενη στα οικόσιτα ζώα (κότες, πάπιες, γουρούνια, αρνιά, κατσίκια και αγελάδες) και στους κήπους που όλοι, μα όλοι καλλιεργούσαν, ενώ συμπλήρωναν τα γεύματα τους με ψάρια και καραβίδες που ψάρευαν στις φλέβες και στα ποτάμια.
Οι τοπικές αγροτικές κοινωνίες είχαν προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον, δίνοντας δείγματα ανακύκλωσης, κυκλικής εναλλαγής καλλιεργειών, αυτάρκειας, προστασίας της βιοποικιλότητας, οικολογίας, μέτρου, σεβασμού στο περιβάλλον, ανεξαρτησίας από εισροές, όλα αυτά, ενδεχομένως, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου αυτές τις έννοιες.
Πέρα από την αυτάρκεια (οικονομική και διατροφική) που παρείχαν στους αγρότες τα κατοικίδια ζώα, οι κοπριές τους χρησίμευαν ως λίπασμα για τους κήπους. Με τα περισσεύματα των κήπων (από τα παζάρια), τάιζαν τα οικόσιτα ζώα τους. Παράλληλα, κρατούσαν και αντάλλασαν ντόπιους σπόρους φυτών, εξασφαλίζοντας ποικιλία γεύσεων.
Βοσκότοποι (λιβάδια), κήποι, καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι) εναλλάσσονταν κατά καιρούς στη καλλιέργεια, διατηρώντας τη γη παραγωγική και υγιή. Με τα γέρικα ξύλα από τους φυσικούς φράχτες (λεύκες, αγριολεύκες, φτελιάδες, ιτιές) ζέσταιναν τα σπίτια τους τον χειμώνα, ενώ οι περισσότεροι φρόντιζαν και ένα μικρό αμπέλι για τις χαρές και τις λύπες της ζωής.
Εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές τις δεκαετίας του ’80, εισβάλλει στην οικονομία της υπαίθρου η ονομαζόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή του περιβάλλοντος και των αγροτών στην εντατικοποίηση της παραγωγής και στον μύθο της συνεχούς μεγέθυνσης.
Μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος ισοπεδώνουν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόβονται, ανεμοφράκτες γκρεμίζονται, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους.
Αργότερα ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα, για «τα βλαβερά» έντομα.
Χιλιάδες τόνοι χημικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ρίχνονται στην αγροτική γη. Το νερό της βροχής και του ποτίσματος ξεπλένει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων. Κιτρινίζουν οι φλέβες από τα ζιζανιοκτόνα, το νερό της φλέβας, λόγω της ήπιας ροής, «κρατάει» για μέρες τα φυτοφάρμακα.
Οι Αγάδες ψοφάνε, οι καραβίδες και τα χέλια εξαφανίζονται, η υπόλοιπη υδρόβια ζωή (νερόκοτες, βίδρες, νεροχελώνες) και τα πουλιά εγκαταλείπουν τις φλέβες, λόγω έλλειψης τροφής. Ο υδροφόρος ορίζοντας γεμίζει νιτρικά. Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Νικήτα Μυλόπουλου στην ευρύτερη περιοχή χρησιμοποιούνται 230.000 τόνοι λιπάσματα και 2.000 τόνοι φυτοφάρμακα σε ετήσια βάση.
Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα ο αγρότης να χάσει την επαφή με τον κύκλο ζωής της γης. Υιοθετεί τη γραμμική αντίληψη για την παραγωγή και χάνει την αυτάρκειά του.
Επιδοτήσεις ρέουν άφθονες, πολυεθνικές αγροχημικών, τράπεζες και εταιρείες παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων κάνουν χρυσές δουλειές. Η Ελλάδα από την ένταξή της στην Ε.Ε. έλαβε 120 δισ. Ευρώ σαν επιδοτήσεις. Από τα λεφτά αυτά τα 51,3 δισ. επέστρεψαν στις εταιρείες της Δ. Ευρώπης, που προμηθεύουν τόσα χρόνια τη χώρα με εξοπλισμό, μηχανήματα και πρώτες ύλες. (εφημερίδα Ελευθεροτυπία 17/10/2010).
Το Α.Ε.Π. της χώρας μεγαλώνει, μεγαλώνοντας συγχρόνως και η εξάρτηση από τις πολυεθνικές αγροχημικών προϊόντων. Οι σπόροι κάθε χρόνο αγοράζονται, οι ίδιες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν τους σπόρους – υβρίδια, παράγουν και τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα (στις μέρες μας είναι πάλι οι ίδιες οι εταιρείες που προωθούν τη καλλιέργεια των μεταλλαγμένων).
Αγοράζονται μεγαλύτερα και βαρύτερα γεωργικά μηχανήματα, η γη οργώνεται όλο και πιο βαθιά, ρίχνονται περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, η αγροτική παραγωγή αυξάνεται, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το χρέος των αγροτών στις τράπεζες. Με στοιχεία της Αγροτικής Τράπεζας, το 70% της αγροτικής γης είναι υποθηκευμένο.
Κάποια στιγμή η ύβρις της διαρκούς μεγέθυνσης δείχνει τα όρια της. Η απόδοση της αγροτικής γης, παρ’όλο που διπλασιάζεται η ποσότητα του λιπάσματος, μένει η ίδια και μειώνεται. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Αγροτικής Ανάπτυξης, 55.000 στρέμματα στη Θεσσαλία βρίσκονται στο στάδιο της ερημοποίησης, που σημαίνει νεκρή γη, όσο και να τη λιπαίνεις δεν αποδίδει πια.
Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων κατρακυλούν, τα προϊόντα μένουν απούλητα. Οι Γκουρού της διαρκούς ανάπτυξης προσπαθούν να στρέψουν τους αγρότες στην καλλιέργεια μεταλλαγμένων (GMO) και ενεργειακών φυτών (βιοκαύσιμα), διατηρώντας ανέπαφο το ίδιο μοντέλο παραγωγής.
Στο μεταξύ, οι αγρότες μετρούν απώλειες. Η ύπαιθρος εγκαταλείπεται, η βιοποικιλότητα βρίσκεται σε κίνδυνο, εξαφανίζεται ο πλούτος των ντόπιων ποικιλιών, φυτών και ζώων, τα ύδατα υπεραντλούνται και μολύνονται, ενώ σημειώνεται κατακόρυφη πτώση του υδροφόρου ορίζοντα. Στις πεδιάδες της Θεσσαλίας οι γεωτρήσεις φτάνουν πια στα 350 μέτρα βάθος.
Την ίδια στιγμή, οι ποταμοί νεκρώνουν, υγροβιότοποι καταστρέφονται και ο Πηνειός, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γίνεται ο δεύτερος πιο μολυσμένος ποταμός στην Ευρώπη μετά τον Πάδο της Ιταλίας.
Η Λίμνη Κάρλα αποξηράνθηκε και μαζί της χάθηκε και ο παραλίμνιος πολιτισμός και το ευεργετικό για τη Θεσσαλία, μικροκλίμα της. Σήμερα με την μερική της επανασύσταση, κάθε προσπάθεια για εμπλουτισμό της λίμνης με υδρόβια ζωή (ψάρια, ψαροπούλια κ.λπ.) αποτυγχάνει λόγω του μολυσμένου με βαρέα μέταλλα νερού του Πηνειού που μεταφέρεται στους ταμιευτήρες της.
Οι αγρότες του παραδείγματος «αναπτύχθηκαν». Η ανάπτυξή τους εξαφάνισε τα ψάρια (την τροφή τους) με τη χρήση των φυτοφαρμάκων, μόλυνε τους ποταμούς και αυτοί με τη σειρά τους μόλυναν τη θάλασσα. Έτσι, οι αγρότες μας με τα κέρδη της ανάπτυξης αγοράζουν πια τα ψάρια τους, τα οποία έχουν μεγαλώσει με ένα μέρος των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν για να «αναπτυχθούν», φαύλος κύκλος δηλαδή.
Τo Ιερατείο της διαρκούς ανάπτυξης τους λέει να μην ανησυχούνε, θα «εκτρέψουμε» τον Αχελώο. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του τόπου τάσσεται υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και υπέρ της αέναης ανάπτυξης. Ο παραγωγισμός, ως συστημική υπερκομματική ιδεολογία, κυριαρχεί σχεδόν παντού.
Άνθρωποι που παράγουν με τον τρόπο των αγροτών του παραδείγματός μας, υιοθετούν – εν αγνοία τους άραγε; – και το ανάλογο νόημα ζωής που προβάλλει η διαρκής Καπιταλιστική Ανάπτυξη.
Παρήγαγε με όποιον τρόπο μπορείς για να αυξήσεις την παραγωγή σου, μην νοιάζεσαι για το φυσικό περιβάλλον, μην δείχνεις καμία αλληλεγγύη για τις γενιές που θα έρθουν. Αδιαφόρησε για τις επιπτώσεις στη υγεία των ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα που παράγεις. Η ηθική του Καπιταλισμού στα μεγαλείο της! Όσο για την πείνα στον τρίτο κόσμο, μην ανησυχείτε. Οι εταιρείες των μεταλλαγμένων ετοίμασαν ένα ένζυμο που θα επιτρέπει τους φτωχούς να χωνεύουν το χορτάρι και τα φύλλα των δέντρων.
Την ίδια στιγμή, με δύο ευρώ, ημερησίως, που είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των χώρων του τρίτου κόσμου, επιδοτούνται ημερησίως τα βοοειδή στην Ευρώπη. Το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ) καταναλώνει το 25% της παγκόσμιας παραγόμενης ενέργειας.
Αν όλες οι χώρες αποκτήσουν το ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, παραγωγής και κατανάλωσης με τις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε 3 με 4 πλανήτες ακόμα. Ο δικός μας αγρότης έχασε τους Αγάδες του και την αυτάρκεια του, ο κάτοικος του βιομηχανικά ανεπτυγμένου βορρά κάθισε να αγναντέψει τα αστέρια και αντίκρισε, έντρομος, την τρύπα του όζοντος.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ο Καπιταλισμός είναι ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμα εκμεταλλευτεί, καταστρέφοντάς τον». Επιβιώνει δημιουργώντας διαρκώς ανάγκες, στην περίπτωσή μας σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, αγροτικά μηχανήματα.
Γίνεται έτσι αντιληπτό, ότι η αυτάρκεια των παραπάνω αγροτικών κοινοτήτων ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους (είναι ενδεικτικό ότι καμία επιδότηση δε δίνεται στους αγρότες, εάν δεν έχουν τα περίφημα καρτελάκια αγοράς υβριδικών σπόρων). Βασίζεται (ο Καπιταλισμός) στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση, καταστρέφοντας σύμφωνα με το Marx και τις δυο πηγές πλούτου, τη γη (καραβίδες, ψάρια και υγροβιότοποι, όπως οι δικές μας φλέβες) και τους ανθρώπους (αγρότες και αγροτικές κοινότητες, εν προκειμένω).
Εκτός αυτού, το οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν ήταν τόσο εμφανής στα χρόνια του Marx. Μια νέα αντίθεση πέρα της αντίθεσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, (και λόγω της παγκοσμιοποίησης), γίνεται περισσότερο από ποτέ κυρίαρχα εμφανής. Είναι η αντίθεση ανθρώπου – φύσης.
Έτσι λοιπόν, εκτός από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής (που παραμένει καθοριστικό), αυτός καθαυτός ο τρόπος παραγωγής (εκτατικός, γραμμικός, βιομηχανικός, καπιταλιστικός) όπως και να τον ονομάσει κανείς, εφόσον διέπεται από την αντίληψη της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, οδηγεί σε αδιέξοδο (εκτός και αν δεχτούμε ότι ο εποικισμός άλλων πλανητών από το ανθρώπινο είδος είναι εφικτός).
Για μας «η οικολογία είναι ανατρεπτική, επειδή θέτει υπό ερώτηση το καπιταλιστικό φαντασιακό που εξουσιάζει τον πλανήτη. Απορρίπτει το κεντρικό κίνητρο, σύμφωνα με το οποίο η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ασταμάτητα την παραγωγή και την κατανάλωση. Δείχνει (η οικολογία), τον καταστροφικό αντίκτυπο της καπιταλιστικής λογικής πάνω στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή των ανθρώπινων όντων».
Ίσως χρειαστεί αρκετός χρόνος και προσπάθεια ακόμα, για να αποδομηθεί το κεντρικό φαντασιακό της διαρκούς μεγέθυνσης στον αγροτικό κόσμο και μια σειρά από αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στους αγρότες, κυρίως μέσω των επιδοτήσεων των Βρυξελλών. Κυρίως, χρειάζεται να γίνει εμφανής ένας άλλος τρόπος παραγωγής στους ίδιους τους αγρότες.
Η άρνηση των κατοίκων των Μεγάλων Καλυβίων να επιτρέψουν την τερατώδη μεγέθυνση της πρώην ΕΛ.ΒΙ.Κ., η άρνηση της Ο.Α.Σ.Ε. (Ομοσπονδία αγροτικών συλλόγων Ελλάδας) στην καλλιέργεια των μεταλλαγμένων και ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου είναι κοινά στοιχεία αντίστασης και αποδόμησης της διαρκούς Καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Κοινότητες, όπως το «Πελίτι» ή ο «Αιγίλοπας», που δραστηριοποιούνται στην εύρεση, συλλογή και διαφύλαξη ντόπιων σπόρων και φυτών και των αυτοχθόνων αγροτικών ζώων και τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα (κυρίως οικογενειακής δομής), που δημιουργούνται σιγά-σιγά παντού στον τόπο μας, παράγοντας τοπικά ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, δείχνουν να ξαναπιάνουν το νήμα από το σημείο που κόπηκε…
* Από το περιεχόμενο του βιβλίου Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης – τοπικοποίησης, του Γιώργου Κολέμπα και του Γιάννη Μπίλλα, Εκδόσεις των Συναδέλφων | http://apokoinou.com

http://www.inred.gr/

gregor der grieche

Διαβάστε περισσότερα

Πώς η ανταγωνιστικότητα έγινε, χωρίς να αμφισβητηθεί, μία από τις μεγάλες αρετές της σύγχρονης κουλτούρας

Του Will Davies*

 

Η διευρυνόμενη οικονομική ανισότητα είναι το ακαδημαϊκό θέμα της μόδας, όμως η τάση της αυξανόμενης απόκλισης πλούτου και εισοδήματος υπάρχει εδώ και αρκετές δεκαετίες. Πώς η κλιμακούμενη ανισότητα πετυχαίνει να είναι ελκυστική για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;

Τα χρόνια μετά την τραπεζική κατάρρευση του 2008 άρχισε μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι το μοντέλο του καπιταλισμού μας δεν δημιουργεί απλώς όλο και μεγαλύτερη ανισότητα, αλλά εξουσιάζεται από τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας του πληθυσμού. Η περίοδος μετά την κρίση γέννησε τη δική της κοινωνιολογική κατηγορία -το 1%- και πρόσφατα απέδωσε το πρώτο, σχετιζόμενο με αυτή, μεγάλο έργο οικονομικής θεωρίας, το Κεφάλαιο στον 21^ο Αιώνα του Τομά Πικετί, ένα βιβλίο αφιερωμένο στην κατανόηση του γιατί η ανισότητα συνεχίζει να μεγαλώνει.

Αυτό που προκαλεί περισσότερο θυμό αυτήν τη στιγμή δεν είναι η ανισότητα, που στο κάτω κάτω μεγαλώνει στη Βρετανία από το 1979, αλλά η αίσθηση ότι το οικονομικό παιχνίδι είναι στημένο. Αν αφήσουμε το θυμό κατά μέρος για λίγο, τίθενται δύο ερωτήματα για όσους ενδιαφέρονται για την κοινωνιολογική ερμηνεία της νομιμοποίησης. Πρώτον, πώς η αυξανόμενη ανισότητα κατάφερε να διατηρείται ελκυστική πολιτισμικά και πολιτικά για τόσο πολύ καιρό; Και δεύτερον, πώς σταμάτησε πλέον να λειτουργεί αυτό το μοντέλο νομιμοποίησης;

Από κάποιες απόψεις, η έννοια της ανισότητας δεν βοηθά εδώ. Σπάνια υπήρξε ηγέτης της πολιτικής ή των επιχειρήσεων που είπε «η κοινωνία χρειάζεται περισσότερη ανισότητα». Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότερες από τις πολιτικές που αύξησαν την ανισότητα από τη δεκαετία του ’70 ήταν γνωστές. Αν και είναι δελεαστικό να κοιτάξει κανείς στο παρελθόν και να νιώσει παραπλανημένος από την εποχή πριν από 2008, ήταν σχετικά σαφές τι συνέβαινε και πώς δικαιολογούνταν. Αντί να μιλούν όμως με όρους δημιουργίας περισσότερης ανισότητας, οι διαμορφωτές πολιτικής πάντα προτιμούσαν έναν άλλο όρο που στην πραγματικότητα οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα: την ανταγωνιστικότητα.

Η ανταγωνιστικότητα είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια και μια ενδιαφέρουσα αρχή πάνω στην οποία μπορεί να στηρίξει κανείς κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς. Όταν βλέπουμε τις καταστάσεις ως «ανταγωνισμούς» υποθέτουμε ότι οι μετέχοντες έχουν ίσες ευκαιρίες στην αρχή. Υποθέτουμε επίσης ότι προσπαθούν για τη μέγιστη ανισότητα στο τέλος. Το να απαιτούμε την «ανταγωνιστικότητα» σημαίνει να απαιτούμε οι άνθρωποι να αποδεικνύουν την αξία τους ο ένας σε σχέση με τον άλλο.

Η ανταγωνιστικότητα έχει γίνει, χωρίς να αμφισβητηθεί, μία από τις μεγάλες αρετές της σύγχρονης κουλτούρας. Θαυμάζουμε τις ανταγωνιστικές πόλεις του κόσμου, λατρεύουμε τους αθλητές επειδή νίκησαν, ανοίγουμε την τηλεόραση και παρακολουθούμε διαγωνιζόμενους να μαγειρεύουν ο ένας εναντίον του άλλου. Στην τηλεόραση, σε ριάλιτι εκπομπές ανταγωνισμού ή σε αθλητικές διοργανώσεις, η διάκριση ανάμεσα στην ανταγωνιστική ψυχαγωγία και στον καπιταλισμό διαλύεται κι αυτά ενώνονται. Γιατί να μας φανεί περίεργο στο ελάχιστο που ανακαλύπτουμε ότι σε μια κοινωνία όπου η ανταγωνιστικότητα έχει αναχθεί σε υπέρτατη ηθική και πολιτισμική αρετή δημιουργούνται αυξανόμενα επίπεδα ανισότητας;

Αν δεν θέλει κανείς να πέσει σε βιολογικό απλουστευτισμό, το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι πώς φτάσαμε εδώ. Για να το απαντήσουμε θα πρέπει να στραφούμε πρώτα στις ρίζες της νεοφιλελεύθερης σκέψης στη δεκαετία του 1930. Για τον Φρίντριχ Χάγιεκ στο Λονδίνο, τους ορντοφιλελεύθερους στο Φράιμπουργκ και τον Χένρι Σίμονς στο Σικάγο, ο ανταγωνισμός δεν ήταν μόνο ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της αγοράς. Ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο οι αγορές ήταν πολιτικά επιθυμητές, επειδή διατηρούσαν την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των μορφών ολοκληρωτισμού και κρατικού κεντρικού σχεδιασμού, σύμφωνα με τον Χάγιεκ, ήταν το ότι αρνούνταν να ανεχθούν τον ανταγωνισμό. Έτσι, το νεοφιλελεύθερο κράτος θα οριζόταν πρώτα απ’ όλα από τη χρησιμοποίηση της κρατικής εξουσίας για την υπεράσπιση των διαδικασιών ανταγωνισμού, χρησιμοποιώντας αντιμονοπωλιακούς νόμους και άλλα εργαλεία.

Ένας τρόπος να καταλάβουμε το νεοφιλελευθερισμό, όπως κατέδειξε καλύτερα ο Φουκό, είναι ως προέκταση των αρχών του ανταγωνισμού σε όλες τις πλευρές της ζωής, με την ισχύ του κράτους να τις στηρίζουν. Η κυριαρχία του κράτους δεν υποχωρεί και δεν αντικαθίσταται από τη διακυβέρνηση, αναπροσαρμόζεται έτσι ώστε η κοινωνία να γίνεται ένα είδος «παιχνιδιού» που δημιουργεί νικητές και ηττημένους.

Η επικράτηση των θέσεων του Νόμου και των Οικονομικών της Σχολής του Σικάγου είχε σαν αποτέλεσμα τη δραστική συρρίκνωση του ρόλου του κράτους ως ρυθμιστής της αγοράς. Η δε θεωρία της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» του Μάικλ Πόρτερ οδήγησε σε έναν νέο πολιτικό προσανατολισμό, προς την αναζήτηση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Οι δύο διαδικασίες έχουν τις διανοητικές τους ρίζες στη μεταπολεμική περίοδο, πέτυχαν όμως σημαντική πολιτική επιρροή από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μετά. Είναι σημαντικά συστατικά στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού.

Η μελέτη αυτών των φιλοσοφικών παραδόσεων καθιστά δυνατό το να δει κανείς πώς αναπτύχθηκε μια ολόκληρη ηθική και φιλοσοφική κοσμοθεωρία που δέχεται ότι οι ανισότητες είναι ένα δίκαιο και συναρπαστικό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής διαδικασίας την οποία επιβλέπουν οι πολιτικές αρχές. Από αυτή την άποψη το κράτος είναι ένας μόνιμος συνεργός στην αύξηση της ανισότητας, αν και οι εταιρείες, τα διευθυντικά στελέχη και οι μέτοχοι είναι οι προφανείς ωφελούμενοι.

Αντίθετα, με βάση το έργο του Λικ Μπολτανσκί, (On Justification, The New Spirit of Capitalism, The Enrichment Economy) μπορούμε να καταλάβουμε πώς ο ανταγωνισμός, η ανταγωνιστικότητα και τελικά η ανισότητα καθίστανται δικαιολογήσιμες και αποδεκτές, διαφορετικά η παρατεινόμενη παρουσία τους στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή φαίνεται απλώς ακατανόητη.

Αυτή η προσέγγιση μας βοηθά επίσης να καταλάβουμε τι δυσλειτουργεί τα τελευταία χρόνια το οποίο θα έλεγα ότι είναι το εξής: Σε κάποια στιγμή στην ιστορία της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι υποστηρικτές της πέρασαν από τη στήριξη των αγορών ως πεδίων ανταγωνισμού στο να αντιμετωπίζουν όλη την κοινωνία ως μια μεγάλη αρένα ανταγωνισμού. Σύμφωνα με το δεύτερο μοντέλο δεν υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα στα πεδία της πολιτικής και της κοινωνίας. Η μετατροπή των χρημάτων σε πολιτική ισχύ, σε νομική δύναμη, σε μιντιακή επιρροή ή σε εκπαιδευτικό πλεονέκτημα, είναι δικαιολογήσιμη στο πλαίσιο αυτού του πιο σκληρού καπιταλιστικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού. Το πρόβλημα της συγκέντρωσης μεγάλου πλούτου στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι τελικά, όπως έχει συζητηθεί τον τελευταίο καιρό, πρόβλημα ολιγαρχίας.

Επιπροσθέτως, δεν υπάρχουν πια εξωτερικές, ανεξάρτητες ή ανώτερες αρχές για να απευθυνθεί κανείς, μέσα από τις οποίες οι ολιγάρχες μπορούν να ελεγχθούν. Οι «νόμιμες δραστηριότητες» χρειάζονται άλλες εξουσίες οι οποίες να ελέγχουν τη νομιμότητά τους. Αυτή είναι η βασική αρχή πάνω στην οποία βασίζεται ο διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Το ίδιο ισχύει σε σχέση με την οικονομική ισχύ, αλλά αυτό είναι που έχει χαθεί.

Οι ελεγκτές, οι λογιστές, οι εφοριακοί, οι δικηγόροι, οι δημόσιοι θεσμοί, έχουν γίνει μέρος του οικονομικού ανταγωνισμού και μπορούν να αγοραστούν. Για να χρησιμοποιήσω μια αθλητική μεταφορά που αρέσει στους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι σαν η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα να μην έχει αγοράσει μόνο τους καλύτερους προπονητές, γυμναστές και εγκαταστάσεις, αλλά και τους διαιτητές, και τους δημοσιογράφους. Οι θεσμοί που είναι υπεύθυνοι να κρίνουν τον οικονομικό ανταγωνισμό έχουν χάσει κάθε αυθεντία, πράγμα που μετατρέπει το όνειρο της «αξιοκρατίας» και των «ίσων ευκαιριών» (κρίσιμων ιδεών μέσα στο νεοφιλελεύθερο φαντασιακό) σε ερείπια. Μιλώντας πολιτικά αυτό είναι τόσο αποτυχία νομιμοποίησης όσο και πρόβλημα κλιμακούμενης υλικής ανισότητας.

Το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση που ονομάζω «κατά το δοκούν νεοφιλελευθερισμό», κατά το δοκούν επειδή δεν λειτουργεί πια με κανενός είδους πνεύμα δικαιοσύνης και πλουραλισμού. Η προτεραιότητα γίνεται αποδεκτή ως τέτοια με κάθε κόστος. Αν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται «παράλογα», τους «ωθούμε». Αν οι τράπεζες δεν δανείζουν, φουσκώνουμε τους ισολογισμούς τεχνητά. Αν ένα νόμισμα σταματάει να χαίρει εμπιστοσύνης, οι πολιτικοί θα πρέπει να το εγγυώνται σαν να είναι απόλυτη προτεραιότητα. Αν ο κόσμος διαμαρτύρεται αγοράζουμε κανόνια νερού. Πρόκειται για ένα σύστημα του οποίου οι συνθήκες καταρρέουν διαρκώς και το οποίο οι κυβερνήσεις πρέπει διαρκώς να επισκευάζουν.

Η οργή με το 1% (και πιο σωστά με το 0,1%), η αίσθηση ότι ακόμα και οι ευκατάστατοι μετά βίας ωφελούνται, θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη. Έχει καθυστερήσει κιόλας. Για πολλά χρόνια έχουμε λειτουργήσει με μια πολιτισμική και ηθική κοσμοθεωρία που βρίσκει αξία μόνο στους «νικητές». Οι πόλεις μας πρέπει να είναι κορυφαίες στον κόσμο για να έχουν σημασία. Τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι «εξαιρετικά» αλλιώς φθίνουν. Είναι μια φιλοσοφία που καταδικάζει την πλειοψηφία των χωρών, των ανθρώπων και των οργανισμών στην κατηγορία των «ηττημένων». Δείχνει επίσης εντελώς ανίκανη να υποστηρίξει το αξιοκρατικό της ιδεώδες. Η ανακάλυψη ότι αν δώσεις αρκετή ελευθερία στο νικητή, τελικά θα προσπαθήσει να κλείσει το παιχνίδι υπέρ του για πάντα, θα πρέπει να θέσει εν αμφιβόλω την εμμονή μας με την ανταγωνιστικότητα. Τότε θα μπορούμε να βρίσκουμε αξία στα πράγματα άλλη από το να είναι καλύτερα από κάποια άλλα.

*O William Davies διδάσκει στο κολέγιο Goldsmiths του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και είναι ο συγγραφέας του βιβλίου The Limits of Neoliberalism: Sovereignty, Authority & The Logic of Competition που εκδόθηκε πρόσφατα.

Πηγή: London School of Economics

[Πηγή: commonality, 10/08/2016]

Διαβάστε περισσότερα

Το γονιδιακό ντόπινγκ και τα νέας γενιάς εξελιγμένα μοντέλα υπεραθλητών

Από τον Κώστα Κουσαρίδα
Κάθε τέσσερα χρόνια, τέτοια εποχή η συζήτηση ανάβει γύρω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το φαινόμενο των υπεραθλητών, όπως αυτό του Μάικλ Φελπς, του Γιουσέιν Μπολτ και αρκετών άλλων που στο παρελθόν έχουν σπάσει ολυμπιακά και παγκόσμια ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Ο υπέρμετρος ανταγωνισμός για την κατάκτηση αυτού του ονείρου έχει ωθήσει πολλούς αθλητές στην εύκολη οδό, αυτή του ντοπαρίσματος.
Στους Oλυμπιακούς Aγώνες του Ρίο έγινε μία στόχευση των Ρώσων αθλητών εφόσον πολλοί απέτυχαν να περάσουν με επιτυχία τα τεστ ντόπινγκ. Δεν έλειψαν οι αποδοκιμασίες στην αργυρή ολυμπιονίκη, Γιούλια Εφίμοβα, στα 100 μ. Πρόσθιο, που στο παρελθόν είχε κάνει χρήση τέτοιων ουσιών, με τις συναθλήτριές της να μην της δίνουν το χέρι, ούτε καν να στρέφονται προς το μέρος της. Χαρακτηριστικά, ο Μάικλ Φελπς αντέδρασε αρνητικά στο αργυρό μετάλλιο της Εφίμοβα: «Το άθλημα πρέπει να είναι καθαρό. Πονάει η καρδιά μου βλέποντας ένα άτομο που έχει πιαστεί ντοπέ όχι μία αλλά δύο φορές να μετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό καταστρέφει την ουσία του αθλητισμού και με ενοχλεί αφάνταστα».
Πραγματικά αυτό καταστρέφει την ουσία του αθλητισμού. Πόσοι όμως από αυτούς που στηρίζουν το ολυμπιακό ιδεώδες και το ‘’καθαρό άθλημα” χρησιμοποιούν μη ανιχνεύσιμες ουσίες ντόπινγκ; Και ακόμα χειρότερα πόσοι από αυτούς έχουν ήδη υποστεί γονιδιακό ντόπινγκ;

Αλλά τι ακριβώς είναι αυτό το γονιδιακό ή αλλιώς γενετικό ντόπινγκ;

Το γονιδιακό ντόπινγκ είναι μία νέα τεχνική, η οποία μάλλον δεν έχει ακόμη χρησιμοποιηθεί από τους αθλητές. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αυτό αναμένεται να γίνει άμεσα. H συζήτηση γύρω από το γονιδιακό ντόπινγκ ξεκίνησε με αφορμή τις προόδους που παρατηρούνται στη γονιδιακή θεραπεία. H γονιδιακή θεραπεία είναι μία τεχνική κατά την οποία μεταφέρεται γενετικό υλικό, το οποίο απουσιάζει από τον ασθενή, στα κύτταρά του με σκοπό τη θεραπεία ή την πρόληψη κάποιων ασθενειών, μεταξύ των οποίων η μυική δυστροφία, η κυστική ίνωση και η μεσογειακή αναιμία.
Ένα παράδειγμα γονιδιακής θεραπείας είναι η εισαγωγή στον οργανισμό ενός ασθενή το γονίδιο που οδηγεί στην παραγωγή της ερυθροποιητίνης (EPO), η οποία με τη σειρά της θα διεγείρει την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων. Από αυτή την τεχνική, όπως εξηγεί ο διδάκτωρ Εργοφυσιολογίας, Γιώργος Π. Νάσσης, θα μπορούσε να ωφεληθεί σημαντικά ένας αθλητής αντοχής, αφού ο αυξημένος αριθμός ερυθρών αιμοσφαιρίων έχει ως αποτέλεσμα καλύτερη αντοχή. Αυτό άλλωστε προσπαθούσαν να επιτύχουν στο παρελθόν και οι αθλητές που χρησιμοποιούσαν την αφαίμαξη και τη μετάγγιση αίματος. H χρήση των γονιδίων ή του γενετικού υλικού για τη βελτίωση της αθλητικής απόδοσης είναι το γονιδιακό ντόπινγκ.
Από το 2001, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Αντιντόπινγκ (WADA) χρηματοδοτεί προγράμματα με κύριο σκοπό τη μελέτη των τελευταίων εξελίξεων στον τομέα της γονιδιακής θεραπείας και των μεθόδων για την ανίχνευση του γενετικού ντόπινγκ. Την περασμένη εβδομάδα, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δήλωσε ότι θα εξετασθούν δείγματα από αθλητές στο Ρίο για γονιδιακό ντόπινγκ. Σαφέστατα, οι τεχνικές ανίχνευσης δεν είναι αρκετά εξελιγμένες και ο μόνος τρόπος για τον ασφαλή εντοπισμό του θα ήταν να αφαιρεθεί κομμάτι των μυών, κάτι που φυσικά δεν επιτρέπεται.
Πρόσφατα το περιοδικό New Scientist με άρθρο του στηρίζει το γενετικό ντόπινγκ. Χαρακτηριστικά αποκαλεί τέτοιες μεθόδους πιο ασφαλείς και μάλιστα πιο δίκαιες από τις παραδοσιακές τεχνικές ντόπινγκ. Ο αρθρογράφος, στην προσπάθειά του να πείσει ως προς την νομιμοποίηση του γενετικού ντόπινγκ, παραθέτει μία σειρά επιχειρημάτων: ”Κατ ‘αρχάς, πολλά αθλήματα είναι επικίνδυνα. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι το αμερικανικό ποδόσφαιρο μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη, για παράδειγμα. Θα πρέπει να το απαγορεύσουμε;”.
Επίσης, ”Το 2011 έρευνα δείχνει ότι οι περισσότεροι αθλητές σκέφτονται το συμβατικό ντόπινγκ ως λύση αλλιώς δεν έχουν καμία ελπίδα. Υπό την κατάλληλη ιατρική επίβλεψη, το γενετικό ντόπινγκ θα μπορούσε να μειώσει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι αθλητές με τη λήψη των κλασσικών ουσιών”. Και κλείνει με το επιχείρημα ότι οι αγώνες είναι έτσι και αλλιώς άδικοι, λόγω γενετικής υπεροχής πολλών αλλά και λόγω διαφοράς φύλλου, ένα χρωμόσωμα Υ ας πούμε κάνει τη διαφορά και έχουμε αναγκαστεί να διαχωρίζουμε τους άντρες από τις γυναίκες…. Αναγνωρίζει στο τέλος ότι ορισμένες μορφές γονιδιακού ντόπινγκ θα μπορούσαν να δώσουν στους αθλητές υπεράνθρωπες ικανότητες, αλλά οι βελτιώσεις αυτές θα είναι προφανείς. Και η απάντηση εδώ είναι μια ξεχωριστή κατηγορία παρά μια ολοκληρωτική απαγόρευση.
Οπότε λοιπόν καταλήγει, ”το γενετικό ντόπινγκ έρχεται, αφού δεν μπορούμε να το απαγορεύσουμε ας το απολαύσουμε”.
Ακόμα και αν αυτή η τεχνική φαντάζει στα μάτια πολλών πιο ασφαλής, ενέχει πολλούς κίνδυνους για τη υγεία του αθλητή. Πολλές έρευνες που στοχεύουν στην καταπολέμηση γενετικών ασθενειών είναι ακόμη σε πειραματικό στάδιο.
Το γονιδιακό ντόπινγκ όχι μόνο καταστρατηγεί το «ευ αγωνίζεσθαι» αλλά και αποπροσανατολίζει την επιστήμη από τον βασικό της στόχο και την θέτει στις υπηρεσίες του παγκόσμιου καπιταλισμού (δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά). Γιατί και ο αθλητισμός πια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, μία δυνατή μετοχή στο χρηματιστήριο.

Διαβάστε περισσότερα

72 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς

Ήταν κοντά 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944…
…όταν οι Γερμανοί με τους Έλληνες συνεργάτες τους – κουκουλοφόρους, ξεκίνησαν μια επιχείρηση που οδήγησε σε λουτρό αίματος με ομαδικές εκτελέσεις, εμπρησμούς και λεηλασίες σπιτιών.
Στις μέρες μας ήρθε να προστεθεί ένα στοιχείο που κάνει τραγικά επίκαιρο να θυμάται κανείς τις θηριωδίες των ναζί στη συγκεκριμένη περιοχή, καθώς εκεί που πάτησαν οι μπότες του Γ΄ Ράιχ, ακολούθησαν μερικές δεκαετίες μετά, τα στιλέτα του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, που στην περιοχή της Νίκαιας ξεδίπλωσε τη δράση του, με τραγικό αποτέλεσμα τη δολοφονία του Π. Φύσσα στη γειτονική περιοχή του Κερατσινίου.
Παρουσιάζουμε συνέντευξη με μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) παραρτήματος Νίκαιας, που είχαν ζήσει τα συγκεκριμένα γεγονότα.
Οι αντιστασιακοί είναι οι: Δημήτρης Μαυράκης, Μαρίτσα Παπαδημητρίου – Κοκκινάρη, Δέσποινα Κρομμυδάκη.
 Οι συνεντεύξεις τους προέρχονται από το εξαντλημένο πια βιβλίο «Εργατικές Ιστορίες – συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα από το 1920 έως το 1967». Εκδόσεις BUX 1998, ISBN 960-7939-00-X, συγγραφέας Νάσος Μπράτσος.

Δ.Κ.: «Τότε η Κοκκινιά απαρτίζονταν, όπως και σήμερα, από προσφυγιά που είχε καυτά ζωτικά προβλήματα. Ο λαός που είχε έρθει από τη Μικρά Ασία, από τον Πόντο και από άλλες περιοχές, ήταν ρακένδυτος, χωρίς στέγη, χωρίς το νοικοκυριό του. Τα είχαν αφήσει εκεί πέρα, που τους είχαν κυνηγήσει οι Τούρκοι και τους ξεκληρίσανε. Φοβούμενοι μήπως χάσουν και τη ζωή τους, προτιμήσανε να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντά τους και να έρθουν στην Ελλάδα και να ξαναρχίσουν πάλι από την αρχή. Ο κόσμος αυτός είχε συσπειρωθεί γύρω από τα εργατικά σωματεία και αγωνιζότανε για να μπορέσει να επιβιώσει εδώ. Τα προβλήματά τους ήταν η εργασία, η στέγη, φως, νερό κλπ και συσπειρώθηκαν γύρω από το εργατικό ΕΑΜ.
Τότε όλοι οι ξένοι (Γερμανοί, Ιταλοί, Άγγλοι) είχανε τα βλέμματά τους στραμμένα στην Ελλάδα και όταν συστάθηκαν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ με αιμοδότη το ΚΚΕ, στα διάφορα καλέσματα που έκανε το εργατικό ΕΑΜ, ο λαός της Κοκκινιάς και ιδιαίτερα η προσφυγιά, ήταν πρώτη και ενωμένη.
Οι φασίστες ονομάζανε την Κοκκινιά “Μικρή Μόσχα” και είχαν βάλει στόχο να μας ξεκληρίσουνε. Καλούσαν να παρουσιαστούμε με ψηλά τα χέρια στην πλατεία του Αγίου Νικολάου και από εκεί άλλους θα τους κρατούσανε, άλλους θα τους πηγαίνανε στη Γερμανία, άλλους στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου για εκτέλεση, κλπ».

Δ.Μ: «Οι Γερμανοί μαζί με τους ταγματασφαλίτες, άρχισαν από το Μάρτη μέχρι τον Αύγουστο που έγινε το μπλόκο, να μπαίνουν κρυφά με πολιτικά στην περιοχή. Γίνονταν όμως αντιληπτοί, τους κυνηγούσανε και έφευγαν.
Υπήρχαν πληροφορίες πριν το μπλόκο για κάποιες κινήσεις των Γερμανών και πάντα ο ΕΛΑΣ έπαιρνε τα μέτρα του. Και περιφρούρηση το βράδυ έβγαινε και φρουραρχείο είχε. Συλλαμβάναμε διάφορους γερμανοτσολιάδες με πολιτικά, τους παίρναμε τα ρούχα και φεύγανε γυμνοί.
Οι μάχες στην περιοχή της Νίκαιας, άρχισαν στις 7 του Μάρτη. Δόθηκε σκληρή μάχη από τον ΕΛΑΣ και έτσι δεν κατάφεραν να μπουν στην Κοκκινιά. Ξαναδοκίμασαν πάλι, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα. Τότε ετοίμασαν άλλο σχέδιο και στις 15 Αυγούστου, δεν επιχείρησαν να μπουν κατευθείαν στην Κοκκινιά, αλλά να μπαίνουν σιγά – σιγά, από την Αγιά Σοφιά, τα Μανιάτικα, να κυκλώνουν δηλαδή την Κοκκινιά.
Γίνονταν μάχες με τον ΕΛΑΣ αλλά 17 Αυγούστου μπήκαν μέσα και κύκλωσαν την Κοκκινιά από βραδύς. Με τις ντουντούκες που είχαν καλούσαν όλους τους άνδρες, από 15 χρονών έως 60, να παρουσιαστούν όλοι στην πλατεία της Οσίας Ξένης.  Tα συνθήματα τα φωνάζανε οι προδότες που ήξεραν ελληνικά».

Δ.Κ.: «Οι προδότες της εποχής εκείνης που ματοκύλισαν την Κοκκινιά, δείχνοντας στους Γερμανούς τους προοδευτικούς ανθρώπους, ήταν οι παρακάτω: ο Μπατράνης, ο Βακαλόπουλος, ο Σγούρος, ο Πλυντζανόπουλος, κλπ. Οι χαφιέδες αυτοί είχαν παράδοση συνεργασίας και με τη δικτατορία του Μεταξά».


Δ.Μ.: «Όταν γέμισε η πλατεία της Οσίας Ξένης, από τους συγκεντρωμένους, τους γονάτισαν όλους. Βάλανε τότε τις κουκούλες οι χαφιέδες και περνάγανε δίπλα από τον κόσμο και έδειχναν. Όποιον έδειχναν τον έπαιρναν για εκτέλεση στη μάντρα. Όπου υπήρχε παράνομος που κρυβόταν, οι Γερμανοί έβαζαν φωτιά στη συνοικία. Το μεγαλύτερο ολοκαύτωμα έγινε στην περιοχή Αρμένικα. Τα σπίτια τα λαμπάδιασαν και εκτέλεσαν πολλούς στη μάντρα που σήμερα είναι το γήπεδο.
Τη μέρα του μπλόκου έγινε μάχη με την Κουμπάτη τη Διαμάντω. Σκοτωθήκανε πολλοί κι έμεινε μόνη της. Την φέρανε σέρνοντας από τα μαλλιά στη μάντρα για την εκτέλεση.
Όσοι δεν εκτελέστηκαν τους πήγαν στο Χαϊδάρι κι από εκεί στη Γερμανία. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν κι ένα προδότη, τον Μπαστράνη, μέχρι κι αυτοί τον σιχάθηκαν. Έψαξαν τα σπίτια κι όποιον έβρισκαν κρυμμένο, τον εκτελούσαν επιτόπου στο δρόμο. Γι αυτούς τους εκτελεσμένους, κάνουμε κάθε χρόνο στις 17 Αυγούστου μια ειδική εκδήλωση, που τη λέμε «τα Στεφανώματα». Δηλαδή στον τόπο των εκτελέσεων, καταθέτουμε στεφάνι και λέμε και δύο λόγια. Υπήρχε και κόσμος που κατάφερε να φύγει από την περιοχή και βγήκε στην παρανομία».
Δ.Κ.: «Οι εκτελεσμένοι ήταν γύρω στα 200 άτομα, αλλά δεν είναι οι μόνοι νεκροί της περιοχής, αφού τόσο στον αγώνα εναντίον των Ιταλών, όσο και ενάντια στους Γερμανούς, αλλά και αργότερα στους Άγγλους, είχαμε νεκρούς. Την ημέρα του μπλόκου, που θα μείνει στη μνήμη όλων μας, είναι το αιματοκύλισμα, αλλά πιο πολύ εντύπωση μου έκανε το σπάσιμο της επάνω μάντρας των Αρμένικων. Είχανε στοιβάσει όλα τα άτομα το ένα πάνω στο άλλο και βγήκε το χωνί και είπε να έρθουν οι οικογένειες να πάρουν τους νεκρούς τους για να τους θάψουνε.
Όμως δεν υπήρχανε τότε τα κατάλληλα μέσα, εμένα προσωπικά μου έκανε εντύπωση του Μπογδάνου η περίπτωση, που ήρθε στη μάντρα στα Αρμένικα και πήρε το παιδί του σαν σφαγμένο πρόβατο, το έβαλε στον ώμο του και το κατέβασε σπίτι του, βάφοντας όλο τον δρόμο με αίμα.
Επειδή έζησα όλα αυτά τα γεγονότα, θα φωνάζω με όλη μου τη δύναμη που έχει απομείνει, ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός, εδραίωση της ειρήνης σε όλες τις χώρες».






Δ.Μ.: «Παρά τα θύματα που είχε ο Κοκκινιώτικος λαός, συνέχισε τον αγώνα με διαμαρτυρίες, με συγκεντρώσεις και ξαναβρήκε το ηθικό του, μέσα σε ένα τέτοιο κακό.
Ο αντίκτυπος του μπλόκου ήταν να δυναμώσει το αντιστασιακό κίνημα. Τα χτυπήματα σε βάρος των κατακτητών τα συνεχίσαμε και φυσικά ξέραμε ποιοι προδότες τους είχαν βοηθήσει, έτσι ώστε κάναμε αυτό που έπρεπε, τα χτυπήματα πήραν το δρόμο που έπρεπε να πάρουν.
Για το σήμερα, για τις ομάδες των νοσταλγών του φασισμού που εμφανίζονται αμελητέες, έχω να πω ότι το μικρό γίνεται μεγάλο. Ξεκινάει κάτι με 5-6 άτομα, γίνονται 10-20 και ανεβαίνει. Το κακό πρέπει να το χτυπάς στη ρίζα του.
Βλέπω ότι ορισμένοι μεγαλοκαρχαρίες και κυβερνήσεις, υποστηρίζουν έμμεσα τους νεοναζί. Εάν θέλουνε μπορούσαν να τους είχαν εξαφανίσει μόλις είχαν εμφανιστεί, όμως τους άφησαν και μεγαλώνουν και τους βοηθάνε.
Μέχρι και στα γραφεία μας έστειλαν απειλητικές επιστολές και αγκυλωτούς σταυρούς. Εμείς αυτή την κατάσταση την πολεμήσαμε και θα συνεχίσουμε. Τον αγώνα που αρχίσαμε, θα τον συνεχίσουμε, δεν θα αφήσουμε να πάνε χαμένα τα όνειρα αυτών που έπεσαν».
Δ.Κ.: «Να επιμείνουμε στα τότε αιτήματα, που ήταν για ψωμί, για παιδεία, για ελευθερία, για ανεξαρτησία, για ειρήνη. Οράματα που ακόμα και σήμερα μένουν ανεκπλήρωτα και συνεχίζουμε όλοι εμείς τον αγώνα και θα τον συνεχίζουμε μέχρι να πεθάνουμε.
Μετά από τον αγώνα του Κοκκινιώτικου λαού και ειδικά των κομμουνιστών, θα το τονίσω αυτό, γι αυτά όλα τα ιδανικά που έκαναν τον αγώνα, τους στείλανε φυλακή και εξορίες. Αυτή ήταν η αμοιβή των αντιστασιακών και σήμερα παραμένει το πρόβλημα καυτό και ανεκπλήρωτο».

*στοιχεία της ομάδας γυναικείων σπουδών του Α.Π.Θ.
Από τα τρία εκατομμύρια οργανωμένων μελών της εθνικής αντίστασης, οι 1.740.000 ήταν γυναίκες, ενώ γυναίκες και κορίτσια ήταν τα περισσότερα μέλη της ΕΠΟΝ και του παιδικού της τμήματος. Οι γυναίκες της αντίστασης ίδρυσαν 679 λαϊκά ιατρεία, 169 λαϊκά νοσοκομεία και 1.253 λαϊκά φαρμακεία σε όλη τη χώρα.
ert.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τσι(π)ριμώκος…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

   Ο κ.Τσίπρας, αυτός που ξεπούλησε από αεροδρόμια και Ελληνικό μέχρι λιμάνια και τρένα, επικαλείται… «αρχές»!

   Ο κ.Τσίπρας που θα έδινε την 13^η σύνταξη αλλά έκοψε από τους συνταξιούχους ακόμα και το ΕΚΑΣ, επικαλείται… «αξίες»!
   Ο κ.Τσίπρας που (με τις ψήφους του Σαμαρά, του Βορίδη, του Βενιζέλου, του Λοβέρδου, του  Θεοδωράκη και του Γεωργιάδη) επέβαλε το δικό του, το τρισχειρότερο Μνημόνια, το «Μνημόνιο Τσίπρα», εμφανίζεται στον δημόσιο βίο επικαλούμενος την «ασπίδα των …(αριστερών) ιδεών» του!
    Ο κ.Τσίπρας, αυτός που ξεπούλησε το «Όχι» του ελληνικού λαού, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί επικαλείται το… δημοψήφισμα!
   Ο κ.Τσίπρας, αυτός για τον οποίο ο Νταισεμπλουμ δηλώνει «θαυμασμό», που ο Βαλς τον «ζηλεύει» και που οι Αμερικάνοι του «βγάζουν το καπέλο», επικαλείται την… «Αριστερά»!
    Για τις «αρχές», τις «αξίες», τις «ιδέες», την «ειλικρίνεια» όπως και για την «αριστεροσύνη» του κ.Τσίπρα έχει ήδη υπάρξει ειδική υποσημείωση το βιβλίο της Ιστορίας στο κεφάλαιο με τίτλο «Τσιριμώκοι».
    Προς το παρόν – μιας και έχουμε την «επέτειο» της ψήφισης του «Μνημονίου Τσίπρα» – περιοριζόμαστε σε μια οπτικοακουστική απόδοση των «αξιών», των «αρχών», των «ιδεών», της «ειλικρίνειας» του «αριστερού» κ.Τσίπρα, των ομοϊδεατών του και των συμμάχων του.

Διαβάστε περισσότερα

Οι γυναίκες αποδέχονται περισσότερο τώρα το σώμα και το βάρος τους

Παρόλη τη μόδα με τις φωτογραφίες «σέλφι», το «στίγμα» της παχυσαρκίας και τη γενικότερη μανία με το ωραίο σώμα, οι σημερινές γυναίκες αποδέχονται πλέον περισσότερο το σώμα και το βάρος τους από ό,τι στο παρελθόν, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική έρευνα.

Παρόλα αυτά, οι γυναίκες συνεχίζουν να είναι πιο ανικανοποίητες με το σώμα τους σε σχέση με τους άνδρες.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή ψυχολογίας Μπράϊαν Καράτζια του Κολλεγίου Γούστερ στο Οχάιο, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (δεν έχει υπάρξει ακόμη η σχετική επιστημονική δημοσίευση).
Οι επιστήμονες μελέτησαν και αξιολόγησαν (μετα-ανάλυση) τα ευρήματα άνω των 250 ερευνών που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1981-2012 και αφορούσαν συνολικά περισσότερα από 100.000 άτομα και των δύο φύλων.
Οι ψυχολόγοι μπόρεσαν έτσι να αποκτήσουν μια εικόνα σχετικά με το πώς νιώθουν οι άνθρωποι για το σώμα τους και ποιά είναι η τάση διαχρονικά. Η βασική διαπίστωση ήταν ότι ενώ οι γυναίκες συστηματικά νιώθουν μικρότερη ικανοποίηση από τους άνδρες για την εικόνα του σώματός τους και το βάρος τους, αυτή η έλλειψη ικανοποίησης μειώνεται σταδιακά, ενώ η αντίστοιχη έλλειψη ικανοποίησης των ανδρών παραμένει σταθερή στο πέρασμα του χρόνου.
Ενώ το βασικό πρόβλημα των γυναικών με το σώμα τους είναι το πάχος, των ανδρών είναι οι (ανεπαρκείς) μύες τους. Η έλλειψη ικανοποίησης με το σώμα μπορεί να οδηγήσει άνδρες και κυρίως γυναίκες σε διαταραχές πρόσληψης τροφής (νευρική ανορεξία ή υπερφαγία) και σε κατάθλιψη.
Ο Καράτζια δήλωσε «συγκρατημένα αισιόδοξος» ότι τα ευρήματα δείχνουν μια θετική αλλαγή στη νοοτροπία των γυναικών και μια μείωση στην κοινωνική πίεση που τους ασκείται άμεσα και έμμεσα σε σχέση με το σώμα τους.
Όμως άλλοι ψυχολόγοι εμφανίσθηκαν πιο επιφυλακτικοί, επισημαίνοντας ότι στην εποχή του Facebook, οι γυναίκες εκτίθενται συνεχώς σε εικόνες άλλων γυναικών, πράγμα που όχι σπάνια οδηγεί σε μειωτικές συγκρίσεις για το σώμα τους.

Γράφει ο Παύλος Δρακόπουλος

Διαβάστε περισσότερα

Η λεπτή ισορροπία του οργασμού

Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν σίγουρα ένας εκκεντρικός και αμφιλεγόμενος στοχαστής-συγγραφέας.

Κάποιοι τον θεωρούν ήρωα, ένα μεγάλο μυαλό που η κοινωνία αρνήθηκε να δεχτεί -για να μην παραδεχτεί την ανωμαλία της.

Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν τρελό, χαρακτηριστική φιγούρα παρανοϊκού επιστήμονα (παρότι δεν ήταν επιστήμονας).

Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του, όπως το “Άκου, ανθρωπάκο”, τη “Μαζική ψυχολογία του φασισμού”, την “Ανάλυση του Χαρακτήρα”, τη “Δολοφονία του Χριστού”, τη “Σεξουαλική Επανάσταση”, θα βεβαιώσει ότι ήταν (τουλάχιστον) ένας εξαιρετικός συγγραφέας.

Ο πυρήνας της θεωρίας του Ράιχ, πέρα απ’ τις μαρξιστικές του αναζητήσεις, είναι η σεξουαλικότητα και ο οργασμός (μαθητής του Φρόυντ ήταν).

Η νεανική επανάσταση της δεκαετίας του ’60 (βλέπε Χίπις, Μάης ’68 στη Γαλλία) βασίστηκε και στο βιβλίο του “Σεξουαλική Επανάσταση”, που εκδόθηκε το 1936.

~~

Ο Ράιχ υποστήριζε ότι κανένας άνθρωπος καταπιεσμένος σεξουαλικά δεν μπορεί να συμπεριφερθεί ως ελεύθερος άνθρωπος.

Μένει “θωρακισμένος” [sic]όσο δεν ικανοποιείται.

Αλλά προειδοποιεί: “Η σεξουαλική απελευθέρωση δεν είναι ασυδοσία. Ένας πεινασμένος άνθρωπος, σαν βρεθεί μπρος σ’ ένα τραπέζι γεμάτο φαγητά, θα φάει μέχρι που να κάνει εμετό. Ο Ολοκληρωμένος Άνθρωπος γνωρίζει τι και πόσο χρειάζεται να φάει.”

~~

Ο Ράιχ ήταν από τους πρώτους στοχαστές που επισήμανε ότι κάθε φασισμός, πολιτικός-οικονομικός-κρατικός-θρησκευτικός, βασίζεται στη σεξουαλική καταπίεση.

Η χριστιανική θρησκεία επιβάλλει τη μονογαμία. Για άντρες και γυναίκες, δίνοντας έμφαση στη νοσηρότητα της γυναικείας μοιχείας -και σεξουαλικότητας.

Στον Ισλαμισμό η καταπίεση των γυναικών είναι ακόμα μεγαλύτερη, αφού η γυναικεία παραβίαση της μονογαμίας μπορεί να οδηγήσει σε σωματικές τιμωρίες -σε κάποιες χώρες ακόμα και στην εκτέλεση.

Αυτό δεν είναι παράξενο. Οι “μεγάλες” θρησκείες είναι πατριαρχικές. Κι η πατριαρχία απεχθάνεται την απιστία των γυναικών, γιατί πρέπει να προφυλαχτεί η περιουσία του πατρός (να μην την κληρονομήσει κάποιο μπάσταρδο).

Και η λέξη μπάσταρδος, νόθος, είναι μία απ’ τις χειρότερες βρισιές στις πατριαρχικές κοινωνίες. Μπορεί να χάσεις ολόκληρο θρόνο εξαιτίας αυτής.

~~

Αυτή η βιαιότητα της πατριαρχίας, της ανδρικής κυριαρχίας, δεν είναι ανθρώπινο -μόνο- “προτέρημα”.

Ανάμεσα στους δύο κοντινότερους συγγενείς μας, τους κοινούς χιμπατζήδες και τους χιμπατζήδες μπονόμπο, υπάρχει μια τεράστια κοινωνική διαφορά. Οι πρώτοι έχουν πατριαρχικές ομάδες και είναι βίαιοι -όσο κι οι άνθρωποι. Οι δεύτεροι, οι μπονόμπο, δημιουργούν μητρογραμμικές ομάδες και σχεδόν ποτέ δεν αλληλοσπαράζονται.

Προτιμούν να λύνουν τα προβλήματα τους με το σεξ, κάνοντας ‘το όλη την ώρα, και σε κάθε στάση και συνδυασμό. Ναι, έχουν και ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αυνανίζονται συχνά, κάποιες φορές και με τη χρήση εργαλείων, και γενικά πηδιούνται ελεύθερα.

Δεν τους βγαίνει πάντα σε καλό, αφού όταν έρχονται αντιμέτωποι με τους στερημένους κοινούς χιμπατζήδες, δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στο μένος τους.

Όπως ήταν δύσκολο για την Ευρώπη να αντισταθεί στους στερημένους Ναζί.

~~

Στη “Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού” ο Ράιχ αποδίδει -ίσως με υπερβάλλοντα ζήλο- τη ρομποτική αφοσίωση των στρατιωτών και του Γερμανικού λαού στον Φύρερ στη σεξουαλική καταπίεση.

Τα σύμβολα, οι σημαίες, τα χρώματα, οι ύμνοι, οι στολές ήταν όλα σεξουαλικά υποκατάστατα.

Ένας ανοργασμικός άνθρωπος, κάποιος που γαμάει-γαμιέται, αλλά δεν κάνει έρωτα, κάποιος που δεν μπορεί να εκτονώσει το θυμικό του μέσα απ’ τη σεξουαλική πράξη, θα εκφράσει τα συναισθήματα του με άσχημο τρόπο. Πολεμώντας, σκοτώνοντας, βιάζοντας, ασελγώντας, τρομοκρατώντας, βρίζοντας, καταπιέζοντας.

Η σεξουαλική καταπίεση οδηγεί σε νέα καταπίεση, πιο γενικευμένη.

~~

Το αναγνωρίζει κι η λαϊκή σοφία: Ένας αγάμητος, ένας κακογαμημένος (ανοργασμικός) άνθρωπος έχει πάντα νεύρα, και τα ξεσπάει σε όποιον βρει διαθέσιμο -συνήθως κάποιον στον οποίο έχει εξουσία.

Ο/η δάσκαλος/α – καθηγητής/τρια θα ξεσπάσει στα παιδιά.
Ο αξιωματικός θα ξεσπάσει στους στρατιώτες.
Το αφεντικό θα ξεσπάσει στους εργαζόμενους.
Ο προϊστάμενος θα ξεσπάσει στους υφιστάμενους.
Ο μουσουλμάνος- wannabe gay θα ξεσπάσει στους θαμώνες ενός γκέι μπαρ.

~~

Ο Ράιχ υποστήριζε ότι ο οργασμός είναι το θεμέλιο μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Όμως αναφερόταν στον οργασμό που συνδυάζεται με το συναίσθημα -χωρίς να κάνει λόγο για μονογαμία.

Δεν μιλούσε για σεξ, αλλά για έρωτα, έτσι όπως μόνο στην ελληνική γλώσσα μπορεί να αποδοθεί.

Το αγγλοσαξωνικό “making love” δεν μπορεί να αποδώσει το ελληνικό “κάνω έρωτα” (τόσο διαφορετικό απ’ το “γαμάω” ή το δανεισμένο “κάνω σεξ”).

Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν σημασία, γιατί σκεφτόμαστε με αυτές ως οχήματα.

Και σίγουρα είναι διαφορετικές σκέψεις-πράξεις η αγάπη, ο έρωτας, το σεξ, το γαμήσι, το πήδημα.

~~

Καμία λέξη δεν είναι χυδαία ή αισχρή. Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, μόνο χυδαίοι άνθρωποι.

Παρεμπιμπτόντως (;) η λέξη χυδαίος, που χρησιμοποιούσαν κι οι οπαδοί της καθαρεύουσας για τους δημοτικιστές, εννοώντας τους αμόρφωτους, τους λαϊκούς, προέρχεται απ’ το αρχαιοελληνικό χέω, που σημαίνει χύνω.

Σίγουρα ο Ράιχ θα είχε πολλά να πει για τη χυδαιότητα της “λαϊκής” γλώσσας και το “χύνω”, σε αντιπαράθεση με τον “στεγνό” (και στείρο) ακαδημαϊσμό των “καθαρών”.

~~

Αλλά ας προσέξουμε. Η ελευθεριότητα, όταν είναι καθοδηγούμενη, κι όταν -ακόμα περισσότερο- είναι υποχρεωτική, δεν είναι ελευθερία.

Στον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του Χάξλεϊ η μονογαμία ήταν καταδικαστέα. Οι άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν έναν σύντροφο.

Και η σεξουαλικότητα, όπως προβάλλεται συχνά απ’ τα media, μοιάζει να έχει έλλειψη συναισθήματος.

Το πορνό είναι σεξουαλικό, αλλά δεν είναι ερωτικό.

~~

Αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε είναι η ανάγκη του σώματος -για σεξ- σε συνδυασμό με την ανάγκη του πνεύματος -για έρωτα.

Το “γαμήσι” δίνει σωματική ηδονή, αλλά δεν προσφέρει στο θυμικό.

Οι άνθρωποι δεν είναι ερπετά ούτε απλά θηλαστικά. Ο εγκέφαλος μας έχει άλλο ένα στρώμα, τον νεοφλοιό. Η αναπαραγωγή είναι η αιτία (ερπετοειδής εγκέφαλος), η απόλαυση είναι η αφορμή (θηλαστικά), αλλά ο έρωτας είναι η μετουσίωση.

Η φύση μας εξαναγκάζει να αναπαραχτούμε. Το σώμα μας θέλει να ικανοποιηθεί. Αλλά είναι και κάτι άλλο, μπορούμε να το πούμε αόριστα ψυχή ή πνεύμα, που αποζητά τον οργασμό.

Και ο οργασμός δεν είναι ολοκληρωμένος όταν είναι μόνο σωματικός. Γιατί τότε θα αρκούσε ο αυνανισμός και η πορνεία (αντρική ή γυναικεία).

Ο άνθρωπος ζητάει κάτι περισσότερο. Ζητάει να ερωτευτεί και ν’ αγαπηθεί (αυτά τα δύο ρήματα διαφέρουν).

 ~~

Ο Βίλχελμ Ράιχ πέθανε στη φυλακή των ΗΠΑ, αφού πρώτα είχε εκδιωχτεί από πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος συμβολισμός για την πουριτανική χυδαιότητα του θαυμαστού καινούριου κόσμου μας.

Ο στοχαστής που αποθέωσε τον οργασμό φυλακίστηκε, ενώ εκείνοι που προωθούν την τρομοκρατία -κρατική ή θρησκευτική- προάγονται κι εκλέγονται.

Ζούμε σε μια ανοργασμική πατριαρχική κοινωνία, όπου η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι ταμπού, ενώ τα παιδιά διδάσκονται επίσημα τα θρησκευτικά δόγματα. Την ίδια στιγμή μαθαίνουν να δοξάζουν τον σεξισμό -χωρίς συναίσθημα.

Δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, αλλά πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Πουριτανισμός και ελευθεριότητα. Αγία ή πόρνη/ανέραστος ή γαμιάς. Και στις δύο περιπτώσεις απουσιάζει το συναίσθημα, ο έρωτας.

Όμως άνθρωπος χωρίς συναίσθημα δεν θεωρείται άνθρωπος. Κι αν είναι κάτι που μας κρατάει με τη θέληση μας στη ζωή είναι ο έρωτας.

Αν δεν μπορείς να ερωτευτείς, τότε έχεις χάσει την πεμπτουσία της ζωής. Κι αν ο έρωτας σου είναι πλατωνικός, τότε έχεις χάσει την ηδονή του σώματος.

~~

Η ολοκλήρωση είναι σαν τον ακροβάτη που περπατάει πάνω σε μια τρίχα. Δεξιά κι αριστερά είναι ο θάνατος.

Κι είναι εκείνη η λεπτή ισορροπία του οργασμού (σεξ και συναίσθημα) που σε κάνει να απολαμβάνεις τη ζωή -επειδή ξέρεις ότι αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα πέσεις.

Κι ακόμα περισσότερο: Όταν ο έρωτας είναι ισχυρός, όταν ο οργασμός είναι ολοκληρωτικός, τότε δεν σε ενδιαφέρει καθόλου αν κάποτε θα πέσεις. Η ζωή γίνεται τόσο ισχυρή, τόσο ηδονική, που ακόμα κι ο θάνατος είναι ασήμαντος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γελωτοποιός https://www.facebook.com/gelotopoios/

Διαβάστε περισσότερα