To περίφημο «Σκαθάρι» Τζον Λένον

 

Ο διάσημος μουσικός και το παγκόσμιο σύμβολο της ειρήνης!

Η πλέον θρυλική μορφή των Beatles ήταν ταυτοχρόνως ο πιο προσηλωμένος μουσικός της μπάντας, η κοινωνική της συνείδηση και το στιχουργικό της δαιμόνιο φυσικά.

Ο Λένον υπέγραψε -και συνυπέγραψε- δεκάδες κλασικά κομμάτια, από το «She Loves You» μέχρι και το «Come Together» δηλαδή, ερμηνεύοντάς τα με την ανθρώπινη και αισθαντική φωνή του, που θα τον μετέτρεπε σε έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που βγήκαν ποτέ από τον χώρο της ροκ.

Όσο για την κριτική και εξομολογητική σόλο δουλειά του, αλλά και τον πολιτικό ακτιβισμό του, διαδραμάτισαν αμφότερα τον δικό τους ρόλο και επηρέασαν τις κατοπινές γενιές των τραγουδιστών, στιχουργών και κοινωνικών μεταρρυθμιστών.

Μετά τη διάσπαση των Beatles, ο Λένον και η σύζυγός του Γιόκο Όνο βάλθηκαν να διαλύσουν με τη μουσική τους τα κοινωνικά ταμπού, όντας ταυτοχρόνως ανελέητα ειλικρινείς τόσο στις μουσικές τους συνθέσεις όσο και τις δημόσιες εμφανίσεις τους.

Κι όταν ο Λένον δολοφονήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1980, φαινόταν ότι έμπαινε σε μια νέα φάση της ζωής του, σαφώς πιο αισιόδοξη. Έμελλε όμως, αντιθέτως, να γίνει ένα από τα οικουμενικά σύμβολα της ειρήνης, τόσο με τους λογής ακτιβιστές όσο και με τους λάτρεις της ροκ να συνεχίζουν να τον τιμούν με τον τρόπο που του πρέπει.

Και όλα θα ξεκινούσαν το 1957 στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, όταν ο Λένον γνώρισε δηλαδή τον ΜακΚάρτνεϊ και του πρότεινε να προσχωρήσει στο γκρουπ του, σχηματίζοντας προοδευτικά την πιο πετυχημένη συνεργασία στην ιστορία της μουσικής...

Πρώτα χρόνια

Ο Τζον Ουίνστον Λένον γεννιέται στις 9 Οκτωβρίου 1940 στο Λίβερπουλ της Αγγλίας μέσα σε οικογένεια της εργατικής τάξης. Σε ηλικία 4 ετών ωστόσο οι γονείς του χωρίζουν και η ανατροφή του ανατίθεται στη θεία, με τον πατέρα του, καμαρότο σε κρουαζιερόπλοια, να απέχει από τη ζωή του μικρού Τζον στα πρώτα αυτά χρόνια της ζωής του.

Όσο για τη μητέρα του, σύντομα θα ξαναπαντρευτεί, αφήνοντας μόνιμα πια τον Λένον στο σπίτι της θείας. Η ίδια ωστόσο του έμαθε πώς να παίζει πιάνο και μπάντζο, αλλά του αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα.

Ο Λένον χάνει σε ηλικία 18 ετών (Ιούλιος 1958) τη μητέρα του σε τροχαίο δυστύχημα, με τον αιφνίδιο θάνατό της να αποτελεί ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα της ζωής του. Όσο για τον ίδιο ως παιδί, ήταν γνωστός φαρσέρ και δαιμόνιο πνεύμα, μπλέκοντας συνεχώς σε περιπέτειες. Το καλλιτεχνικό του ταλέντο έκανε νωρίς-νωρίς την εμφάνισή του, με τον νεαρό Λένον να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει ιδιαιτέρως καλά...

Η γέννηση των Beatles

Ήταν η εκτόξευση του «βασιλιά» Έλβις Πρίσλεϊ στην κορυφή της ροκ που ώθησε τον 16χρονο Λένον να ιδρύσει το δικό του συγκρότημα, τους «Quarry Men» (από το όνομα του σχολείου τους, Quarry Bank High School). Και σε μια ευτυχή τροπή της μοίρας, ο Λένον γνωρίζει τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ σε εκκλησιαστικό φεστιβάλ στις 6 Ιουλίου 1957 και πολύ σύντομα τον καλεί να προσχωρήσει στην μπάντα του. Οι δυο τους θα έγραφαν τραγούδια μαζί και θα σχημάτιζαν το ένα γκρουπ πίσω από το άλλο, με το τελευταίο να είναι τελικά οι Beatles!

Ο ΜακΚάρτνεϊ είναι που σύστησε τον Τζορτζ Χάρισον στον Λένον τον επόμενο χρόνο, με τον ίδιο και τον συμφοιτητή του στην Καλών Τεχνών Stuart Sutcliffe να προσχωρούν επίσης στο συγκρότημα του Λένον. Και ψάχνοντας πάντα για καλό ντράμερ, το συγκρότημα καταλήγει τελικά στον Pete Best το 1960.

Η πρώτη τους ηχογράφηση έρχεται το 1958, με το τραγούδι του Buddy Holly «That'll be the Day». Στην πραγματικότητα, ήταν η μπάντα του Holly, οι Crickets, που ενέπνευσε το συγκρότημα του Λένον να αλλάξουν το όνομά τους σε Beatles. Κι έτσι, το 1961 οι Beatles μπαίνουν στο στόχαστρο του Brian Epstein, βλέποντάς τους να εμφανίζονται μόνιμα πια στο Cavern Club του Λίβερπουλ.

Ως νέος τους ατζέντης, ο Epstein τους εξασφάλισε συμβόλαιο για δίσκο με την EMI. Με την προσθήκη του νέου ντράμερ Ρίνγκο Σταρ (Richard Starkey) αλλά και παραγωγό τον George Martin, η μπάντα κυκλοφορεί το πρώτο της σινγκλ, το «Love Me Do», τον Οκτώβριο του 1962, το οποίο σκαρφάλωσε μέχρι τη 17η θέση των βρετανικών charts.


Ο Λένον γράφει το επόμενο σινγκλ των Beatles, το «Please Please Me», το οποίο πιάνει κορυφή στα charts, με τα υπόλοιπα να είναι λίγο-πολύ Ιστορία. Το συγκρότημα έμελλε να γίνει η δημοφιλέστερη μπάντα της Αγγλίας, έχοντας στο ενεργητικό της ασύλληπτες επιτυχίες όπως τα «She Loves You» και «I Want To Hold Your Hand».


Ο Λένον παντρεύτηκε τη Cynthia Powell τον Αύγουστο του 1962 και το ζευγάρι απέκτησε έναν γιο, τον Julian.

Η Cynthia έπρεπε ωστόσο να κρατά πολύ χαμηλό προφίλ στη σχέση τους, καθώς η Beatlemania ερχόταν και ερχόταν ολοταχώς. Το ζευγάρι χώρισε το 1968, αν και ο Λένον θα ξαναπαντρευόταν την επόμενη χρονιά: στις 20 Μαρτίου 1969 νυμφεύεται τη γιαπωνέζα αβαν-γκαρντ καλλιτέχνιδα Γιόκο Όνο, την οποία είχε γνωρίσει σε γκαλερί τον Νοέμβριο του 1966...

Beatlemania

Το 1964, οι Beatles έγιναν το πρώτο βρετανικό συγκρότημα που «χτύπησε» τη μουσική σκηνή των ΗΠΑ, κάνοντας το ντεμπούτο τους στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή «The Ed Sullivan Show» στις 9 Φεβρουαρίου 1964.


Η αμερικανική ψύχωση με την μπάντα ήταν γεγονός! Η Beatlemania εγκαινίασε τη «βρετανική εισβολή» ροκ συγκροτημάτων στις ΗΠΑ, φαινόμενο που περιλάμβανε φυσικά τόσο τους Rolling Stones όσο και τους Kinks. Μετά τη μνημειώδη εμφάνισή τους στην αμερικανική τηλεόραση, οι Beatles επιστρέφουν στην Αγγλία για να γυρίσουν την πρώτη τους ταινία, το «A Hard Day's Night» (1964), και να ετοιμαστούν για την πρώτη τους παγκόσμια περιοδεία.


Το δεύτερο άλμπουμ του γκρουπ, το «Help!», κυκλοφορεί το 1965, αναγκάζοντας τον Ιούνιο τη βασίλισσα Ελισάβετ Β' να ανακοινώσει ότι οι Beatles θα ήταν πλέον «Member of the Order of the British Empire»! Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, η τετράδα εμφανίζεται μπροστά σε 55.600 ανθρώπους στο στάδιο Shea της Νέας Υόρκης, γράφοντας μουσική ιστορία για το ρεκόρ των περισσότερων θεατών σε συναυλία!

Όταν οι Beatles επέστρεψαν στη Βρετανία, ηχογράφησαν το καινοτόμο μουσικά άλμπουμ «Rubber Soul» (1965), το οποίο σηματοδότησε τη στροφή του συγκροτήματος σε στίχους πέραν των ερωτικών τραγουδιών και της ποπ φόρμουλας που τους είχε κάνει διάσημους. Μέχρι το 1966 βέβαια, η μαγεία της Beatlemania είχε αρχίσει να φθίνει, παρά τις διακηρύξεις του Λένον ότι οι Beatles ήταν «πιο διάσημοι και από τον Ιησού πια», γεγονός που πυροδότησε καταγγελίες και άλλα υπέροχα γεγονότα στις ΗΠΑ. Το συγκρότημα σταμάτησε τις περιοδείες μετά τη συναυλία στο Σαν Φρανσίσκο στις 29 Αυγούστου 1966.

Έπειτα από ένα παρατεταμένο διάλειμμα, η μπάντα επέστρεψε στη δισκογραφία, επεκτείνοντας τους πειραματικούς της ήχους, επηρεασμένοι πια από τα ψυχεδελικά ναρκωτικά και άλλες μουσικές ακροβασίες. Το πρώτο δείγμα δεν ήταν άλλο από το σινγκλ «Penny Lane/Strawberry Fields Forever», το οποίο ακολουθήθηκε από τον δίσκο «Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band» (1967), το οποίο παραμένει μουσικό αριστούργημα και θεωρείται από πολλούς ως το κορυφαίο ροκ άλμπουμ όλων των εποχών...


Οι Beatles διαλύονται

Οι Beatles δέχτηκαν ένα ισχυρό πλήγμα όταν ο μάνατζέρ τους Epstein πέθανε από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών στις 27 Αυγούστου 1967. Συγκλονισμένοι από τον χαμό του, την ηγεσία της μπάντας αναλαμβάνει ο ΜακΚάρτνεϊ και το φθινόπωρο κινηματογραφούν το «Magical Mystery Tour», το οποίο χαντακώθηκε από τους κριτικούς. Παρά ταύτα, το soundtrack της ταινίας, που περιείχε το τραγούδι του Λένον «I Am The Walrus», παραμένει η πιο αινιγματική και αποκρυφιστική δουλειά τους.


Μετά τη σχετική εισπρακτική αποτυχία του «Magical Mystery Tour», οι Beatles αποσύρονται στην Ινδία για δύο μήνες στις αρχές του 1968, ανακαλύπτοντας τον υπερβατικό διαλογισμό των γιόγκι.

Η επόμενη δουλειά τους, το «Apple Corps Ltd», μαστίστηκε από κακοδιαχείριση. Τον Ιούλιο ωστόσο το γκρουπ θα γνώριζε την τελευταία του μνημειώδη υστερική υποδοχή του κόσμου, στην πρεμιέρα του νέου τους φιλμ «Yellow Submarine»!


Τον Νοέμβριο του 1968, το διπλό άλμπουμ της μπάντας, «The Beatles» (γνωστό επίσης ως «The White Album»), φανέρωνε τις αποκλίνουσες κατευθύνσεις που είχαν πάρει τα μέλη της. Μέχρι τότε, η καλλιτεχνική συνεργασία του Λένον με τη δεύτερη γυναίκα του Γιόκο Όνο είχε αρχίσει να προκαλεί τριγμούς στο εσωτερικό του συγκροτήματος: οι Λένον και Όνο είχαν εφεύρει ένα νέο είδος ειρηνικής διαμαρτυρίας, μένοντας στο κρεβάτι την ώρα που έδιναν συνεντεύξεις. Το περίφημο σινγκλ τους μάλιστα «Give Peace a Chance» (1969) έγινε κάτι σαν «εθνικός ύμνος» όλων των πασιφιστικών κινημάτων!


Ο Λένον εγκατέλειψε τους Beatles τον Σεπτέμβριο του 1969, μόλις το συγκρότημα ολοκλήρωσε την ηχογράφηση του δίσκου «Abbey Road». Τα νέα της αποχώρησής του κρατήθηκαν φυσικά μυστικό μέχρι τον Απρίλιο του 1970, όταν ο ΜακΚάρντεϊ ανακοίνωσε τη δική του αποχώρηση, έναν μήνα πριν από την κυκλοφορία του «Let It Be»...


Σόλο καριέρα

Όχι πολύ αργότερα από την οριστική διάλυση των Beatles, το 1970, ο Λένον κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ, το «John Lennon/Plastic Ono Band», με πειραματικούς και μινιμαλιστικούς ήχους, μουσικό μοτίβο που θα επαναλάβει και το 1971 με το μοναδικό «Imagine», το πιο εμπορικά πετυχημένο και μουσικά καταξιωμένο άλμπουμ του στη μετά-Beatles εποχή: ήταν τα χρόνια της αγάπης και του έρωτα.


Ο Λένον και η Όνο μετακόμισαν στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 1971, κινδυνεύοντας συνεχώς με απέλαση από τη διακυβέρνηση Νίξον! Ο ακτιβισμός του Λένον κατά του Πολέμου του Βιετνάμ τον είχε μετατρέψει σε εχθρό της κυβέρνησης, η οποία έβρισκε βολικό πάτημα στην καταδίκη του Λένον για μαριχουάνα το 1968 στην Αγγλία. Και μόνο αφότου παραιτήθηκε ο Νίξον από το τιμόνι της Αμερικής θα έπαιρνε ο Λένον μόνιμη άδεια παραμονής στη χώρα (1976)!

Το 1972, την ώρα που πάλευε να παραμείνει στις ΗΠΑ, έδωσε μια συναυλία στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης για τα παιδιά με νοητικές παθήσεις, συνεχίζοντας να προωθεί την ειρήνη σε κάθε ευκαιρία. Η μάχη του ωστόσο με την κυβέρνηση θα άφηνε το στίγμα της στον γάμο του, με το ζευγάρι να χωρίζει το φθινόπωρο του 1973. Ο Λένον μετακινείται στο Λος Άντζελες, παρτάροντας με τη νέα του πια σύντροφο May Pang.

Παρά τις περιπέτειες της προσωπικής του ζωής, συνέχιζε να κυκλοφορεί επιτυχίες: «Mind Games» (1973), «Walls and Bridges» (1974) και «Rock 'n' Roll» (1975). Την ίδια εποχή, ο Λένον συνεργάζεται τόσο με τον Ντέιβιντ Μπόουι όσο και τον Έλτον Τζον.

Οι Λένον και Όνο βρέθηκαν και πάλι μαζί το 1974 και ήρθε ο ερχομός του μόνου τους παιδιού, του γιου Sean, ο οποίος γεννήθηκε στα 35α γενέθλια του Λένον (9 Οκτωβρίου 1975). Λίγο μετά, ο Λένον αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μουσική για να αφιερωθεί στην πατρότητα...

Τραγικό τέλος

Διαβάστε περισσότερα

ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ – ΟΜΙΛΙΑ ΚΟΛΑΦΟΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Καταψήφισε ο βουλευτής της ΝΔ Βύρων Πολύδωρας το νομοσχέδιο για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων.Αναμένεται αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο Βύρων Πολύδωρας στο πρόσφατο παρελθον, έχει ψηφίσει τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα που μας έφτασαν στη σημερινή κατάσταση.

Διαβάστε περισσότερα

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΟΥΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Τον ακούμε συχνά αυτό τον ισχυρισμό : «Σήμερα οι Τράπεζες έχουν γίνει σημαντικότερες από τα κράτη .» Συνήθως τον εκλαμβάνουμε ως σχήμα λόγου, μια μεταφορική έκφραση για να τονιστεί η επιρροή που ασκούν οι τράπεζες στην πολιτική των κυβερνήσεων. Ελάχιστοι ίσως υποψιάζονται ότι το ενεργητικό των τραπεζών μιας χώρας (οι συμμετοχές της σε άλλες επιχειρήσεις, η αξία των ακινήτων που κατέχει, τα χρήματα που έχει στα θησαυροφυλάκια της, τα κρατικά χρεόγραφα, τα δάνεια που έχει χορηγήσει κ.λ.π) μπορεί όντως να είναι μεγαλύτερο (!) από το ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας.

Αν το ενεργητικό του τραπεζικού συστήματος ενός κράτους είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του κράτους αυτού, τότε το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές : Στη συγκεκριμένη χώρα αντικειμενικά οι τράπεζες είναι σημαντικότερες οικονομικά από το ίδιο το κράτος ! Υπό το πρίσμα αυτό, αν κάποιος αναζητήσει έναν αξιόπιστο πίνακα που να συγκρίνει το ενεργητικό των τραπεζών κάθε χώρας της ευρωζώνης και της Ε.Ε. με το ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας, θα αισθανθεί τρόμο! Από τα 17 κράτη που συναπαρτίζουν την ευρωζώνη, μόνο σε …ένα 1(!) το ενεργητικό των τραπεζών είναι μικρότερο από το 100% του ΑΕΠ- στη Σλοβακία.

Και στα 16 υπόλοιπα κράτη που χρησιμοποιούν ως νόμισμα το ευρώ, το ενεργητικό των τραπεζών είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ τους : 300% στη Γερμανία, 423% στη Γαλλία, 269% στην Ιταλία, 326% στην Ισπανία, για να αναφερθούμε στις τέσσερις μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης !

Συγκριτικά, για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, στις ΗΠΑ το ενεργητικό των αμερικανικών τραπεζικών κολοσσών ανέρχεται στο πολύ χαμηλότερο ύψος του 117% του ΑΕΠ.

Αλλά και στην Ιαπωνία με το τεράστιο δημόσιο χρέος, το ενεργητικό τ ων τραπεζών της περιορίζεται στο 180% του ΑΕΠ της βάση πίνακα με προέλευση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα( Ε.Κ.Τ) που δημοσίευσε η γαλλική εφημερίδα « Λε μόντ».

Ας μη νομίσει δε κάποιος ότι η Δυτικοευρωπαϊκές χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά δεν θέλησαν να ενταχθούν στο ευρώ βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση. Κάθε άλλο, τα ίδια και χειρότερα είναι και αυτές. Για του λόγου το αληθές, οι αντίστοιχοι αριθμοί : 495% στη Βρετανία , 312 % του ΑΕΠ στη Σουηδία, 424% στη Δανία.

Στο θέμα που συζητούμε, το 217% της Ελλάδας είναι πολύ πιο λογικό από το 397% της Ολλανδίας, το 278% της Φινλανδίας, το 309% της Αυστρίας ή το 285% του Βελγίου, που συνήθως πρωτοστατούν σε επιθέσεις εναντίον της χώρας μας σε διάφορα όργανα της Ε.Ε.

Δε γίνεται λόγος βέβαια για τις χώρες … «τούρμπο» της ευρωζώνης στο τομέα αυτό, που αυτοκαταστράφηκαν οικονομικά και επέβαλλαν μνημονιακά δεινά στους λαούς τους που θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια.

Ακόμα και σήμερα λοιπόν το ενεργητικό των τραπεζών της Ιρλανδίας ανέρχεται στο … 674% του ΑΕΠ της και το ίδιο συμβαίνει ουσιαστικά και στη Κύπρο, με αντίστοιχο δείκτη 624% !

Ομολογούμε όμως ότι έκπληξη για μας είναι η ασύμμετρη Μάλτα : το ενεργητικό των τραπεζών της έχει εκτοξευτεί στο… 804% του ΑΕΠ της. Οκτώ φορές μεγαλύτερο το ενεργητικό των Μαλτέζικων τραπεζών από το ΑΕΠ της Μάλτας !

Είναι προφανές αφενός ότι οι Άγγλοι παίζουν παιχνίδια με την πρώην αποικία τους και αφετέρου ότι σίγουρα στη Μάλτα θα επιβληθεί κάποια στιγμή μνημονιακό καθεστώς, καθώς όλα δείχνουν πως η κατάσταση εκεί έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Μόνο στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» που δεν έχουν ακόμα κλείσει δέκα χρόνια από το Μάη του 2004 που εντάχθηκαν στη Ε.Ε. και επομένως τα τραπεζικά τους συστήματα είναι καθυστερημένα σε σύγκριση με τα δυτικοευρωπαϊκά, συναντάμε λογικότερα ποσοστά στη σύγκριση του ενεργητικού των τραπεζών προς το ΑΕΠ :

82% στη Σλοβακία, 142% στηΣλοβανία, 113% στην Εσθονία, που είναι μέχρι στιγμής οι χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, κομμάτια που αποσπάστηκαν από μεγαλύτερα κράτη και για αυτό τα ενέταξαν στο ευρώ κατά προτεραιότητα οι Γερμανοί για να τα « σιγουρέψουν», καθώς οι πληθυσμοί τους ήταν ανοιχτά φιλοναζιστικοί στο Β΄Παγκόσμιο πόλεμο.

Ακόμα καλύτερα ποσοστά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά όχι ακόμη στην ευρωζώνη: 94% στην Πολωνία, 127% στην Τσεχία, 114% στην Ουγγαρία, 65% στην Ρουμανία, 119% στην Βουλγαρία, 66% στην Λετονία και 109% στην Λιθουανία.

Δεν θα πέσουμε έξω , αν προβλέψουμε ότι και σε αυτές τις χώρες τα νούμερα σίγουρα θα κινηθούν ανοδικά, αν δεν αλλάξει συνολικά η πολιτική της Ε.Ε. Μιας Ε.Ε. όπου το ενεργητικό των τραπεζών της αντιστοιχεί στο 349% του ΑΕΠ της- 3 φορές μεγαλύτερο δηλαδή το ποσοστό από το αντίστοιχο αμερικάνικο του 117%.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Ο μύθος της εγγύησης καταθέσεων

Τα κεφάλαια του εγγυητικού ταμείου καταθέσεων αποφασίσθηκε να αυξηθούν στο 0,8% των καλυπτόμενων ποσών, με εξαίρεση τη Γαλλία, η οποία δεν συμφώνησε, παραμένοντας στο 0,5% - επειδή θεωρεί ότι, το εγγυητικό ταμείο δεν βοηθάει σε τίποτα, στην περίπτωση που τυχόν συμβεί το μοιραίο. Αυτό το 0,8% σημαίνει ότι, οι εμπορικές τράπεζες θα αυξήσουν τις χρεώσεις τους - ενώ, σε περίπτωση κραχ, το 0,8% μάλλον δεν θα βοηθήσει καθόλου.

Η εφαρμογή της συμφωνίας, με βάση την οποία θα εξασφαλισθεί η εγγύηση των καταθέσεων, θα διαρκέσει περί τους δώδεκα μήνες - γεγονός από το οποίο συμπεραίνεται ότι, τυχόν χρεοκοπία κάποιας ευρωπαϊκής τράπεζας, εντός του επομένου χρονικού διαστήματος (πόσο μάλλον ενός κράτους), θα είχε τις συνέπειες της έκρηξης μίας βόμβας μεγατόνων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Προφανώς, με κριτήριο το ελάχιστο ποσόν του εγγυητικού ταμείου, καμία χώρα δεν μπορεί να διασώσει την άλλη, σε περίπτωση τραπεζικής κρίσης, αφού δεν μπορεί να σώσει ούτε τον εαυτό της - με τους υπουργούς οικονομικών, οι οποίοι συζητούν το συγκεκριμένο θέμα, να παρομοιάζονται με έναν μεθυσμένο οδηγό, ο οποίος έχει χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και λίγο πριν τη σύγκρουση καλύπτει το πρόσωπο του με τα χέρια του, για να προστατευθεί.

Την ίδια στιγμή, απέτυχε για δεύτερη φορά η πώληση ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ - μέσω της οποίας οι κεντρικές τράπεζες απορροφούν ρευστότητα από τις αγορές. Αυτό σημαίνει πως αφενός μεν δεν υπάρχει αρκετή ρευστότητα στις αγορές, αφετέρου ότι η ΕΚΤ θα πρέπει να αυξήσει τη νομισματική βάση - για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τις αγορές ομολόγων του δημοσίου, διατηρώντας χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης.

Μόνο 109 επενδυτές αγόρασαν ομόλογα από την ΕΚΤ, αξίας 152 δις € - έναντι 184 δις € που ήθελε να πουλήσει η κεντρική τράπεζα. Επομένως, έμειναν αδιάθετα ομόλογα αξίας 32 δις €, για δεύτερη συνεχόμενη φορά (διάγραμμα).

Ομόλογα που έμειναν αδιάθετα (μπλε στήλες) και αριθμός ενδιαφερόμενων επενδυτών / αγοραστών (μαύρη γραμμή).

Αναλυτικότερα, η ΕΚΤ αγόρασε από το Μάιο του 2010 έως τον Οκτώβριο του 2011 ομόλογα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, αξίας περίπου 200 δις € - με τη νομισματική βάση (Μ0) να αυξάνεται μόνο κατά το μισό, μέσω της «αποστείρωσης» της αγοράς.

Με τη λέξη «αποστείρωση» περιγράφεται εκείνη η διαδικασία, με τη βοήθεια της οποίας η χρηματοδότηση της αγοράς ομολόγων επιτυγχάνεται με την πώληση ιδίων ομολόγων της κεντρικής τράπεζας, σε εβδομαδιαία βάση, στο 50% περίπου του συνόλου.

Με τον τρόπο αυτό η ΕΚΤ αυξάνει μεν τον ισολογισμό της, αγοράζοντας ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης, χωρίς όμως να αυξάνει υπερβολικά τη νομισματική βάση Μ0 - ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνει κέρδη, εάν το επιτόκιο των ομολόγων δημοσίου που αγοράζει είναι υψηλότερο, από αυτό με το οποίο πουλάει τα δικά της.

Το Νοέμβριο του 2011 η ΕΚΤ είχε αποτύχει ξανά, στη διαδικασία «αποστείρωσης» - με αποτέλεσμα τότε να καταρρεύσει απότομα το ευρώ, καθώς επίσης τα χρηματιστήρια, επειδή οι αγορές φοβήθηκαν πως υπήρχε έλλειψη ρευστότητας στις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Χθες δεν συνέβη κάτι ανάλογο, επειδή οι ευρωπαϊκές τράπεζες, τις προηγούμενες εβδομάδες, είχαν επιστρέψει πιο γρήγορα στη ΕΚΤ τα χρήματα, από τα μακροπρόθεσμα δάνεια που είχαν λάβει (LTRO) - οπότε οι αγορές πείσθηκαν πως είχαν διαθέσιμα χρήματα.

Εν τούτοις, τα πλεονάσματα χρημάτων στις τράπεζες της Ευρωζώνης ευρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δύο ετών - στα 171,5 δις €, ενώ υπολογίζεται να συρρικνωθούν στα 150 δις €.

Επομένως οι τράπεζες δεν θα μπορούν να διαθέσουν στο μέλλον αρκετά χρήματα, για την αγορά ομολόγων της ΕΚΤ - οπότε η ΕΚΤ θα πρέπει να «τυπώνει» νέα χρήματα, για να αγοράζει ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης, αυξάνοντας τη νομισματική βάση, όπως η Fed. Το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι τότε η υποτίμηση του ευρώ, καθώς επίσης η πληθωριστική μείωση της αξίας των καταθέσεων, ενάντια στις «εντολές» της Γερμανίας.

Στην περίπτωση αυτή, θα επρόκειτο για μία ευρωπαϊκή ποσοτική χαλάρωση (QE), αντίστοιχη με αυτήν της Fed - η οποία πολύ δύσκολα θα μπορέσει να την σταματήσει, χωρίς να προκληθεί ένα παγκόσμιο κραχ. Βέβαια, οι φόβοι ενός τέτοιου συμβάντος αυξάνονται συνεχώς, αφού η κλιμάκωση της πίστωσης (διάγραμμα που ακολουθεί), έχει ημερομηνία λήξης.

Η κλιμάκωση της πίστωσης στις ΗΠΑ (κόκκινη γραμμή) έναντι του ΑΕΠ της χώρας (γαλάζια γραμμή).

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, τα δάνεια έχουν ακολουθήσει μετά το 1970 (έξοδος από τον κανόνα του χρυσού), μία έντονα ανοδική πορεία στις Η.Π.Α., συγκριτικά με το ΑΕΠ. Αυτό δεν συμβαίνει βέβαια μόνο στη συγκεκριμένη χώρα, αλλά σε ολόκληρη τη Δύση - γεγονός που σημαίνει ότι, αργά ή γρήγορα, η φούσκα θα εκραγεί, ενώ όσο πιο πολύ καθυστερεί, τόσο πιο καταστροφική θα είναι.

Πηγή: analyst.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αστοχία υλικού

Η γελοιωδέστατη Χρυσή Αυγή βάζει τους σμπίρους της να κόπτονται στο διαδίκτυο, ότι λογοκρίνεται η οργάνωσή τους και ότι η δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία (λες και οι φασίστες θα ήθελαν η δημοκρατία να είναι δημοκρατία). Την ίδια στιγμή οι υποκριτές αυτοί καταφεύγουν στο ΕΣΡ απαιτώντας τη φίμωση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων εις ό,τι τους αφορά διότι έτσι... παραβιάζονται τα... προσωπικά τους δεδομένα. Προσωπικό δεδομένο
δηλαδή ο αγκυλωτός σταυρός στον ώμο του κ. Κασιδιάρη, προσωπικό δεδομένο να πυροβολεί (ο αρχαιολάτρης) αρχαιολογικές πινακίδες, προσωπικό δεδομένο αξιωματικός του στρατού (ο αδελφός του κ. Κασιδιάρη) να χαιρετά με τον προδοτικό για Ελληνα και για αξιωματικό ναζιστικό χαιρετισμό.
Η γελοιότης και η δειλία αυτών των τύπων δεν έχει τέλος. Η αμάθειά τους, οι αρλουμπολογίες τους όπως ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι αρχαιοελληνικός (που τον είδαν; σε ποιο αγγείο ζωγραφισμένο, σε ποιο άγαλμα; σε ποιο κείμενο μαρτυρείται;) έχουν ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής. Ψευταράδες από ιδεολογία («θα λέμε ψέματα ώσπου να πετύχουμε τον σκοπό μας»), δεν διστάζουν να απαρνηθούν την ιδεολογία τους προκειμένου να ξεφύγουν τις συνέπειες των έργων τους.
Απ’ την αρχή της ανάδυσης αυτών των παράσιτων στον αφρό της λάσπης που αναμόχλευσε η κρίση, είχαμε την άποψη ότι τα έργα τους και τα λόγια τους έπρεπε να βγαίνουν στο φως για να καούν. Δεν έγινε κάτι τέτοιο ή μισοέγινε και ό,τι έγινε έγινε στρεβλά. Και για αυτό η Χρυσή Αυγή ανέβηκε στο 6,7,8%, πήγε να γκρεμοτσακισθεί από κει, δολοφονήθηκαν δύο μέλη της, σταθεροποιήθηκε κι άρχισε να ανεβαίνει ξανά. Τι βολικό! Για ποιους; Για όσους τη χρειάζονται, είτε ως σκιάχτρο είτε ως σύμμαχο.
Μπαρουτοκαπνισμένος και σοφός, ο κ. Γλέζος έχει δίκιο. Ψήφισε εναντίον της διακοπής της χρηματοδότησης του τέρατος, διότι γνωρίζει ότι το τέρας αντιμετωπίζεται πολιτικά και ιδεολογικά. Κάθε άλλη αντιμετώπιση, με τερτίπια και προσχήματα, το εκτρέφει. Πόσω μάλλον όταν η προσπάθεια να αντιμετωπισθεί ο φασισμός ξεφεύγει απ’ τη δημοκρατική νομιμότητα, την τήρηση του Συντάγματος και φλερτάρει με τρόπους που παρασιωπούν ή υπερφαλαγγίζουν δικαιακούς και δικανικούς κανόνες που θα έπρεπε να ισχύουν για όλους. Η δίκη
προθέσεων, η συλλογική ευθύνη, η καταστρατήγηση του τεκμηρίου της αθωότητας απάδουν της δημοκρατίας, της αστικής έστω δημοκρατίας, και ξεκλειδώνουν τη ντουλάπα με τους σκελετούς των τεράτων που αύριο μπορεί να απειλήσουν οποιοδήποτε κόμμα.

Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης της Διαπλοκής αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή με κουτοπονηριές που μάλλον την εκτρέφουν παρά την αποδυναμώνουν. Το ίδιο και τα δύο διεφθαρμένα κόμματα του δικομματικού μονοκομματισμού, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής που έχουν κάνει εγκλήματα, πρέπει να διωχθούν για τα εγκλήματα που έχουν κάνει. Οτιδήποτε υπερβαίνει κάτι τέτοιο, αποδυναμώνει τη δημοκρατία και ενδυναμώνει τον αυταρχισμό.
Μήπως όμως αυτό είναι το ζητούμενο;
Αποκόβει στην Ιταλία ο κ. Λέτα τα κόμματα από την κρατική χρηματοδότηση κι εδώ, αυτοί που δικαίως έχουν στραφεί κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, αφρόνως τον χειροκροτούν. Τι χειροκροτούν; την
αποδυνάμωση των θεσμών της δημοκρατίας (διότι αυτό είναι τα κόμματα) ή την αποκοπή της δημοκρατίας απ’ τους πυλώνες της. Κόμματα χωρίς κρατική χρηματοδότηση ή θα είναι κόμματα των πλουσίων (πολιτικών και πολιτών) ή θα χρηματοδοτούνται απ’ τους μηχανισμούς των πλουσίων (εταιρείες, τράπεζες, μαύρο χρήμα). Αυτό θέλουμε; κόμματα offshore; Ο Λέτα δεν τα κάνει αυτά στα ξαφνικά,
τριάντα χρόνια τα ΜΜΕ καλλιεργούν κλίμα που βασίζεται στην παθολογία της δημοκρατίας για να βαθύνουν αυτήν την παθολογία ακόμα περισσότερο. Ούτε τα κάνει μόνος. Την ίδια ώρα ο κ. Ραχόι στην Ισπανία απαγορεύει τις διαδηλώσεις, προφανώς για να «μην κλείνουν οι δρόμοι», να μην «αμαυρώνεται η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό» και να μην «παρεμποδίζεται το δικαίωμα στην εργασία» (στη σκλαβιά δηλαδή) όσων δεν είναι άνεργοι. Η Ευρώπη
στρίβει δεξιά, προς τον αυταρχισμό. Ο πιθανός εκφασισμός των δημοκρατιών είναι περισσότερο δουλειά της διεθνικής αστικής τάξης και λιγότερο των φασιστικών ομάδων, που σ’ αυτήν τη διαδικασία υπέχουν βοηθητικό ρόλο, είτε, το ξαναλέω, ως σκιάχτρα είτε ως σύμμαχοι.
Και στην Ελλάδα, η έξοδος της Χρυσής Αυγής απ’ τους υπονόμους και η χρήση της απ’ το σύστημα πληροί τις ίδιες προδιαγραφές - η αντιμετώπισή της απ’ το πλέγμα (που τη χρειάζεται) την κρατάει ζωντανή, μάλιστα ενίοτε την εκτρέφει, ροκανίζοντας όλο και πιο πολύ τη δημοκρατία.
Εχει λοιπόν μεγάλο δίκιο ο κ. Γλέζος όταν δεν ενδίδει σε «ευκολίες», αίολες (και πιθανόν έωλες, βρώμικες) προσεγγίσεις. Τι είναι η
Χρυσή Αυγή (πλην των ψηφοφόρων της); ένα μάτσο 500-1.000 αμόρφωτοι, ανελλήνιστοι, τρισβάρβαροι, εθνικιστές, γορίλες της νύχτας, σταυρωτήδες, διαταραγμένοι, ναζί, φασίστες, επίγονοι των δωσίλογων - ένας ετερόκλητος αχταρμάς θρασύδειλων που αρνούνται μονίμως αυτό που είναι και καταδίδουν ο ένας τον άλλον. Τι είναι οι ψηφοφόροι
της Χρυσής Αυγής; πολίτες δύο κατηγοριών: αυτοί που έχουν καταλάβει τι είναι η Χρυσή Αυγή κι όμως την υποστηρίζουν κατά το όμοιος ομοίω αεί πελάζει, κι εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει ακόμα - οι λιγότεροι δηλαδή, διότι η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στο προσκήνιο για καιρό. Αυτοί λοιπόν που δεν έχουν ακόμα καταλάβει, ή δεν θέλουν να καταλάβουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν (άρα ουδέποτε θα μπορέσουν). Συνεπώς
η Χρυσή Αυγή και το μέρος του εκλογικού σώματος που την υποστηρίζει πρέπει να αντιμετωπίζονται πλέον ενιαία. Πώς; με διώξεις; Με την ποινικοποίηση των ιδεών τους; της γνώμης; των απόψεων; Αν μέσα στη Χρυσή Αυγή υπάρχουν εγκληματίες (όπως εκείνοι που σκότωσαν τον Φύσσα) και εγκληματίες (πολλοί) των οποίων τα εγκλήματα δεν έχουν έρθει ακόμα στο φως, αυτό σημαίνει ότι είναι το ίδιο εγκληματίες κι εκείνοι που δεν έλαβαν μέρος σ’ αυτά τα εγκλήματα, ανεξαρτήτως τι πιστεύουν για αυτά, ανεξαρτήτως ακόμα κι αν τα εγκρίνουν; Αν
αποδεχθούμε αυτήν τη λογική, τότε ήδη βρισκόμαστε σε εμφύλιο πόλεμο και δεν μένει παρά να αρχίσει να χύνεται το αίμα προς χαράν κι αγαλλίαση εκείνων που ένας εμφύλιος θα σταθεροποιούσε τη θέση τους στην κορυφή μιας αυταρχικής ή εκφασισμένης δημοκρατίας.
Οι φασίστες είναι σκουλήκια. Και πρέπει να τα «τρελάνουμε στη νομιμότητα». Στη νομιμότητα, στη νομιμότητα και πάλι στη νομιμότητα. Και η αμφίβολη νομιμότητα δεν είναι νομιμότητα. Πόσω μάλλον η επινοημένη νομιμότητα τύπου «συνταγματικού τόξου» που επιδιώκει να φέρει στον ίδιο (τάχα αντιφασιστικό) παρονομαστή αυτούς που παράγουν και προάγουν την κρίση με εκείνους που την υφίστανται.
Η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται εις ό,τι αφορά τις ιδέες με έναν μόνο τρόπο: κάθε τι που λέει ο φασίστας να το κάνει φύλλο φτερό ο δημοκράτης. Ξέρω, χρειάζεται υπομονή, διότι οι φασίστες λένε συνεχώς παρλαπίπες, λένε και ξελένε, αντιφάσκουν αδίστακτα, διαστρέφουν, συκοφαντούν, λασπώνουν. Ανθρωποι που
πιστεύουν ότι ο μαίανδρος είναι ένα ιερό κεφαλοκλείδωμα, ο αγκυλωτός σταυρός ντόνατς και ο κ. Μιχαλολιάκος Αριος, είναι ικανοί να σκάσουν ένα χάνι γαϊδάρους. Εις ό,τι αφορά τα εγκλήματά τους, υπάρχει η Δικαιοσύνη. Εις ό,τι αφορά όμως τα πολιτικά εγκλήματα που θα έκαναν για να πάρουν την εξουσία και τα πολιτικά εγκλήματα που θα έκαναν αν έπαιρναν την εξουσία, υπάρχουμε εμείς.
Εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή θα μεταμορφισθεί, θα επιστρέψει και θα θεριέψει. Εντός νόμου, και υφιστάμενη τις συνέπειές του, θα σβήσει. Του νόμου τις συνέπειες κι όχι των παρεκβατικών ερμηνειών του...

ΥΓ.: Επί άλλης υποθέσεως: Υπάρχει η αυτοκριτική, υπάρχει και η συγκάλυψη. Ο αριστερός διαλέγει. Και οι πάντες, αριστεροί - δεξιοί, κρίνουν. Υπάρχει και η διάψευση, έστω η καθυστερημένη, αλλά πρέπει να ’ναι διάψευση...

Διαβάστε περισσότερα

Το εργοστάσιο που βγάζει «Λιάπηδες»

Με αφορμή την υπόθεση Λιάπη, την επαναφορά της υπόθεσης των ναυπηγείων, τα όσα προέκυψαν με τα πόθεν έσχες βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση γενικεύτηκε. Η προσπάθεια που γίνεται από τα θεωρεία της κατεστημένης σκέψης και από τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, είναι να περιχαρακώσουν τη συζήτηση σε μια πολύ βολική – για τους ίδιους – κατεύθυνση: Τα πολιτικά πρόσωπα, λένε, που πιάνονται στα πράσα να εκπροσωπούν τη λαμογιά, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, την υποκρισία, την ανακολουθία, τον φαρισαισμό, τον εκμαυλισμό και τον ξεπεσμό, πρέπει να ελέγχονται, πρέπει να κρίνονται και πρέπει να κατακρίνονται. Με μια διαφορά: Ο έλεγχός τους – λένε - πρέπει να περιορίζεται, αυστηρά και μόνο, στο επίπεδο της «ατομικής» τους ευθύνης! Πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζονται ως «μεμονωμένες περιπτώσεις», ως «πρόσωπα», που ναι μεν μπορεί να εντοπίστηκε η ποιότητα του πολιτικού τους «ήθους», αλλά αυτό δεν αφορά, δεν εμπεριέχει ψόγο, «δεν αγγίζει» τα κόμματά τους και κυρίως δεν αγγίζει και δεν χαρακτηρίζει το σύστημα εξουσίας που υπηρετούν και από το οποίο προέρχονται!

   Είμαστε οι τελευταίοι που λόγω της κατάντιας ορισμένων θα συνηγορήσουμε στη φασιστική θεωρία της «συλλογικής» ευθύνης. Όμως, ούτε και στο όνομα του δήθεν «αντιφασισμού» νοείται να οδηγηθούμε στην άλλη άκρη, στον τάχα μου «δημοκρατικό» παραλογισμό. Να επιτρέψουμε, δηλαδή, τον ακρωτηριασμό της σκέψης γύρω από τη διαλεκτική συνάφεια που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τους εκπροσώπους του και τους εκπροσώπους του με το πολιτικό σύστημα. Να αγνοήσουμε τα συγκοινωνούντα δοχεία που συνδέουν μεταξύ τους τα τάδε ή δείνα κοσμοθεωρητικά πρόσημα με τούτες ή με εκείνες τις προσωπικές συμπεριφορές των «ταγών». Να πιστέψουμε, για παράδειγμα, ότι τα «τάγματα εφόδου» του ναζισμού συνιστούν το προϊόν της ατομικής ιδιοσυγκρασίας του ενός εκάστου εξ εκείνων που τα απαρτίζουν και ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη ναζιστική κτηνωδία του εγκληματικού φορέα που τα συγκροτεί.

   Αλήθεια: Το πώς δρα ο εκπρόσωπος του πολιτικού συστήματος, ή του πολιτικού φορέα, δεν συνιστά έκφραση και του τρόπου που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός φορέας που τον έχει στις τάξεις του; Αν ο κ.Λιάπης – ως γκροτέσκα εκδοχή του ζητήματος - δεν εκπροσωπεί τίποτα περισσότερο από τον εαυτό του, τότε ο «εαυτός» του πως προέκυψε; Η συμπεριφορά του δεν προέκυψε και ως απότοκο του πολιτικού συστήματος που επιδοτεί την αλαζονεία, τον ατομισμό, το αίσθημα ατιμωρησίας; Και τότε πως γίνεται μετά την κομματική διαγραφή του κάθε Λιάπη, ή του κάθε Τζοχατζόπουλου, η κοινωνία να έχει διαχρονικά να σου απαριθμήσει δέκα «λιαπιές» και άλλες δέκα «τσοχατζοπουλιές», που ξεφυτρώνουν από το ίδιο εργοστάσιο που βγάζει «Λιάπηδες» και διοικείται από «Τσοχατζόπουλους»;   

   Είναι άλλο πράγμα η ατομική ευθύνη, πάντα υπαρκτή και πάντα παρούσα, είναι άλλο πράγμα το επιβεβλημένο της μέγιστης απαξίας και της αμείλικτης τιμωρίας που ταιριάζει στον κάθε άθλιο, και είναι άλλο πράγμα η προσχηματική επίκληση της ατομικής ευθύνης που επιδιώκει να την μετατρέψει σε αλεξικέραυνο για να βγαίνει «λάδι» η πολιτική ευθύνη. Δηλαδή (και για να πάμε λίγο πιο πέρα από το σαχλαμαροειδές κατάντημα του Λιάπη), τι θέλουν να μας πουν;

• Πώς η υπόθεση των υποκλοπών επί Τόμπρα συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
• Ότι η υπόθεση Κοσκωτά συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
•  Ότι η φούσκα του χρηματιστηρίου συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
• Ότι η υπόθεση με τα Βατοπέδια συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
• Οι «κουμπάροι» και οι «Πανάγοι», τα παραεκκλησιαστικά του Βαβύλη, τα παραδικαστικά, τα «διπύθμενα» και τα μονοπύθμενα, τα δομημένα και… αδόμητα ομόλογα, τα υποβρύχια, οι επόμενες υποκλοπές στο τρίγωνο περί την αμερικάνικη πρεσβεία, τα «κότερα», τα «αναψυκτήρια», τα «φρουτάκια», οι χαμένοι φάκελοι της «Φαράν», τα DVD των βιντεοκομιστών, οι «εθνικοί εργολάβοι» και οι «εθνικοί νταβατζήδες», οι «Goldman Sachs» τι συνιστούν; Είναι  προϊόντα «ατομικών ευθυνών» και όχι πολιτικά σκάνδαλα συστημικού χαρακτήρα;

   Αλήθεια: Η υπόθεση της «Ζήμενς», που λάδωνε σε 160 χώρες του ΟΗΕ, τι είναι; Η «Ζήμενς»… γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Τσουκάτου και του Μαντέλη, και όχι από την ιδιότητά τους; Ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης, ο Τσοχατζόπουλος και ο Κάντας, δεν πρέπει να καταγραφούν ως κομματικά, ως κυβερνητικά, ως κρατικά στελέχη και αξιωματούχοι, αλλά ως... «ιδιώτες» που παραστράτησαν; Δηλαδή τα κόμματά τους, η πολιτική των κομμάτων τους, τα καπιταλιστικά συμφέροντα που υπηρετούν τα κόμματά τους, η ταξική πυξίδα των κομμάτων τους, οι κεντρικές επιτροπές των κομμάτων τους, τα υπουργικά συμβούλια των κομμάτων τους, οι πρόεδροι των κομμάτων τους και οι πρωθυπουργοί των κομμάτων τους «ουδεμία πολιτική ευθύνη φέρουν»; Με άλλα λόγια, αν ο Χριστοφοράκος πήγε και παρέδωσε το 1 εκατομμύριο στον Τσουκάτο, δεν πήγε γιατί ο Τσουκάτος ήταν το «δεξί χέρι» του τότε πρωθυπουργού και ο κομματικός «δερβέναγας» μιας κυβέρνησης που υπέγραφε τις «δουλειές» με τη «Ζήμενς»; Πήγε γιατί ο Τσουκάτος ήταν γοητευτικός; Αν η «Ζήμενς» έδινε «πεντακοσάρικα» στον Μαντέλη, δεν ήταν γιατί ο εν λόγω κύριος ήταν όχι μόνο υπουργός Μεταφορών, αλλά και γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, δηλαδή το «Νο 2» της κυβερνητικής πυραμίδας του «εκσυγχρονισμού»; Δηλαδή, τι θέλουν να μας πουν; Ότι δεν είναι υπόλογη η «γοητεία» που ασκεί στις πολυεθνικές η πολιτική των κομμάτων του Τσουκάτου και του Μαντέλη! Ότι υπόλογη είναι – τάχα - η «γοητεία» που ασκούν στις πολυεθνικές τα... ατομικά χαρίσματα των Τσουκάτων και των Μαντέληδων!

   Οσο πιο σαχλό είναι το κατάντημα κάποιου «δικού τους», τόσο περισσότερο προσπαθούν να αξιοποιήσουν την ίδια αυτή σάχλα για να μας κλείσουν τα μάτια. Προσπαθούν μέσα από την θεωρία της «ιδιωτικοποίησης» της πολιτικής ευθύνης να μας οδηγήσουν στην «ιδιωτεία», τουτέστιν στον κρετινισμό. Είναι πολύ βολικό γα το σύστημά τους, κάθε φορά που εντοπίζεται να «κλέπτει οπώρας», να μας λένε ότι αν υπάρχει ενοχή (σσ: που δεν έχουν προλάβει να την συγκαλύψουν και να την κουκουλώσουν), τότε αυτή δε συνίσταται παρά στην... ατελή φύση του ανθρώπινου είδους, που μερικούς τους μετατρέπει σε «αρπάχτρες», άλλους σε «χατζατζάρηδες» κι άλλους σε «ιησουίτες».

   Ζητούμε ειλικρινά συγγνώμη που «δεν βολευόμαστε» με αυτή την εξήγηση. Πέραν της ατελούς ανθρώπινης φύσης, εμείς θα επιμένουμε σε όλα αυτά να βλέπουμε την προφανή συνάφεια μεταξύ των προσώπων και του συστήματος που γαλουχεί τέτοια πρόσωπα. Στην υποκριτική απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του ενός εκάστου, να βλέπουμε την συλλογική απόσταση μεταξύ λόγων και έργων εκείνης της πολιτικής και κομματικής πυραμίδας που συμβιώνει με τέτοιες ατομικές συμπεριφορές. Και φυσικά σε επίπεδο  οικονομικής και πολιτικής κοινωνικής συγκρότησης, να βλέπουμε στις ατομικές συμπεριφορές των «από πάνω» την έκφραση ενός συστήματος που είναι θεμελιωμένο πάνω στην ύψιστη και «αγοραία» αρχή του: Την αρχή του ανεξέλεγκτου και «καπάτσου» ισχυρού. Του ιδιώτη «καπάτσου»- ισχυρού. Του ιδιοκτήτη «καπάτσου»– ισχυρού. Του καπιταλιστή «καπάτσου»– ισχυρού. Του πολιτικού «καπάτσου»– ισχυρού. Του χαλίφη «καπάτσου»– ισχυρού. Και του επίδοξου «καπάτσου» χαλίφη που θέλει να γίνει εκείνος ο ανεξέλεγκτος «καπάτσος» ισχυρός.   

   Διευκρίνιση (αναγκαία καθότι κυκλοφορούν ορισμένοι σεσημασμένοι πλαστογράφοι της… πινακίδας της σκέψης των άλλων): Δεν λέμε ότι όποιος έχει αυτή ή την άλλη ιδεολογική ή πολιτική τοποθέτηση, δεν λέμε ότι όποιος είναι μέλος αυτής ή της άλλης κοινωνικής τάξης, είναι αυτόχρημα «μπαγάσας» ή αυτόχρημα «άγγελος». Λέμε για τους «από πάνω», τους εντολοδότες και εντολοδόχους των μηχανισμών ενός συστήματος που η ιστορία του είναι η ιστορία της κρίσης του. Η ιστορία της φθοράς και της διαφθοράς του. Που «μεγαλουργεί» και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Από τα εγχώρια μπουμπούκια μέχρι τους Άγγλους ευγενείς με τα πλαστά πιστοποιητικά «λόρδου» και από τις μίζες του Κολ μέχρι τη δυσωδία ολόκληρης της Κομισιόν επί Σαντέρ. Και που συχνά – πυκνά, για να «εξευμενίζει», να «ακινητοποιεί» και να παραμυθιάζει τους «από κάτω», φτάνει να επικαλείται την ίδια την χρεοκοπία, την φθορά και την διαφθορά των ίδιων των ταγών του, για να συνεχίζει τα ίδια. Για ένα σύστημα που από τους υπονόμους του βγαίνουν οι «Καιάδες» και οι Παναγιώταροι. Που οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να πουλήσει σαν «κάθαρση» και σαν «δικαιοσύνη» ώστε να παρακάμπτει εκείνο το «νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν». Πρόκειται για την «κάθαρση» και τη «δικαιοσύνη» που ταιριάζει σε έναν ωκεανό σήψης και σαπίλας όπου «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

 
email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΠΩΣ Η ΣΚΥΛΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

  

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Το Γερμανικό Ζήτημα είναι πάλι επίκαιρο. Για άλλη μια φορά η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από την μπότα της γερμανικής ωμότητας που εκδηλώνεται, προς το παρόν, με οικονομικές μεθόδους.

Οι πρώτοι που προείδαν τον σημερινό κίνδυνο ήταν, φυσικά, οι Βρετανοί πριν ακόμα από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα λονδρέζικα φύλλα, όπως ο Spectator και η Daily Mail, κραύγαζαν από τότε, δικαιολογημένα, όπως αποδείχθηκε, ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται σαν τα «τσομπανόσκυλα» της Ευρώπης και η Ε.Ε. γίνεται μια «γερμανική ληστοφωλιά». Η τότε πρωθυπουργός τους, Μάργκαρετ Θάτσερ, σε αντίθεση με τους Μιτεράν και Γκορμπατσώφ, κατάλαβε αμέσως ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη κινδύνευε να βρεθεί ξανά κάτω από τον γερμανικό οδοστρωτήρα.

 

 Ο έμπιστός της υπουργός Εμπορίου, Νίκολας Ρίντλεϋ, δήλωνε το καλοκαίρι του 1990: «Οι Γερμανοί κατακτούν την Ευρώπη κι οι Γάλλοι είναι τα σκυλάκια τους».

 

Δύο δεκαετίες μετά, η Γερμανία είναι στην καρδιά της τρέχουσας ευρωπαϊκής κρίσης χρέους χάρη στις ανισορροπίες που δημιούργησε η ίδια μέσα στην ευρωζώνη. Η φράου Μέρκελ συμπεριφέρεται σαν Καγκελάριος της Ε.Ε. κι όχι της Γερμανίας, επιβάλλοντας όμως στους άλλους τις «γερμανικές ιδέες» του ισχυρού ανταγωνισμού που βαθαίνουν συνέχεια την κρίση.

Η Μπούντεσμπανκ –Bundesbank- ή Μπούμπα, όπως συνηθίζουν να την λένε, μετατρέπει σταθερά την Ευρώπη σε μια Μπουμπαλάνδη.

 

Ακριβώς όπως προφήτευσε στα τέλη του 1993 η εξίσου μισητή, κατά τα άλλα, Μάργκαρετ Θάτσερ σε μια συνέντευξή της στο Spiegel: «Είναι ξεκάθαρο», έλεγε, «ότι εσείς οι Γερμανοί δεν θέλετε να προσδεθείτε στην Ευρώπη. Θέλετε να προσδέσετε στην Γερμανία ό,τι απομείνει από την Ευρώπη».

Σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση του τείχους και την γερμανική ενοποίηση, η ιστορία του γερμανικού Ράϊχ επαναλαμβάνεται και η Ελλάδα είναι αυτή που το βιώνει χειρότερα από όλους στο πετσί της. Όταν φωνάζαμε από το 2010, από την αρχή της χρεοκρατίας, πέραν των άλλων, και για τους «ναζί», κάποιοι καλοθελητές έσπευδαν να αθωώσουν τους Γερμανούς με διάφορες δικαιολογίες του τύπου «οι Αμερικανοί κατέχουν την Γερμανία… οι Εβραίοι είναι από πίσω… η Γερμανία δεν είναι κράτος, είναι εταιρεία κ.ο.κ.».

 

 Ναι, όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν συγχρόνως, αλλά αυτή που είναι το όχημα της καταστροφικής πολιτικής απέναντί μας, και απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους, είναι η Γερμανία. Η συμπεριφορά της πολιτικής της ηγεσίας είναι ανάλογη αυτής της χιτλερικής Γερμανίας, σε μια παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της και με άλλα προσχήματα.

 

Και τότε τραπεζίτες την στήριξαν για να αλώσει την Ευρώπη και τώρα οι «αγορές» την στηρίζουν. Ο γερμανικός ρεβανσισμός, με αρχή τον αισχρό ρόλο που έπαιξε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είναι ήδη εντός των ευρωπαϊκών πυλών. Αυτός που το κατάλαβε εγκαίρως, καλύτερα απ’ όλους, είναι ο Γερμανός συγγραφέας Wolfgang Michal που σε μια δεξιοτεχνική και ευφυή εργασία του με τον τίτλο «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλχελμίνειος Ιμπεριαλισμός» προσπάθησε να μας προειδοποιήσει, από την δεκαετία του ’90, για το τι μας περιμένει.

«Τα πράγματα κυλούν ακριβώς, όπως και μετά την ίδρυση του Ράϊχ, το 1871. Η ενωμένη ξανά Γερμανία θα καταστρέψει και πάλι την Ευρωπαϊκή ισορροπία. Γιατί το εθνικό σενάριο των Γερμανών δεν προβλέπει τη δημιουργία ενός εθνικού κράτους που έχει κορέσει τις επιθυμίες του, αλλά τη δημιουργία μιας Μεσευρωπαϊκής μεγάλης αυτοκρατορίας (Ράϊχ) ανάμεσα στη Γαλλία από τα δυτικά και τη Ρωσσία στα ανατολικά. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Είναι το όνειρο-στόχος των Γερμανών να ιδρύσουν και πάλι έναImperium Romanum», λέει ο Michal.

«Το πρόγραμμα αυτής της κυριαρχικής πολιτικής είναι απλό και κατά σχεδόν ανόητο τρόπο, πάντα ίδιο. Είναι ένα αιώνιο τριπλό άλμα: πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος, μετά πόλεμος. Αυτό το πρόγραμμα βασίζεται στην ακατανίκητη γερμανική αντίληψη, της παρακινδυνευμένης κεντρικής θέσης και της απ’ αυτήν συνεπαγόμενης αναγκαιότητας, ότι η Γερμανία οφείλει να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης.

 

Αυτή η έμμονη ιδέα που οδηγεί στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου, στον πόλεμο, ακολουθείται με στείρα επιμονή από τη γένεση της Γερμανίας τον 10ο αιώνα. Εκείνο μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζεται ο κύκλος της μοίρας της Γερμανίας για μια στροφή, το μήκος των διαφόρων φάσεων και οι ενδιάμεσες περίοδοι.

 Την εποχή του Μπίσμαρκ, την ένωση του Ράϊχ το 1871 ακολούθησε μια σύντομη περίοδος σταθεροποίησης της χώρας στην Ευρώπη. Μετά μια μακρύτερη περίοδος της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης και παράλληλα μια σύντομη περίοδος ανάμιξης στη διεθνή πολιτική και τέλος μια μακρά προετοιμασία για πόλεμο. Την εποχή του Χίτλερ, όλα κινήθηκαν σαν να υπήρχε χρονικός επιταχυντής».

 Και πάλι, μετά την επανένωση της Γερμανίας είχαμε μια φάση σταθεροποίησής της στην Ευρώπη για να μεταβούμε στην κυριαρχημένη από τους Γερμανούς Ευρώπη. «Όπως και πριν εκατό χρόνια η γερμανική απαίτηση για ισότιμη συμμετοχή θα εξαπολύσει μια συγκεχυμένη “παγκόσμια πολιτική”, χωρίς κάποιο σχέδιο, βιαστική, στο τέλος καταστροφική. Ήδη, ακόμη και οι πρωταγωνιστές, εκείνοι δηλαδή που επιδιώκουν αυτόν το νέο παγκόσμια κυριαρχικό ρόλο, είναι κατά βάση αναγνωρίσιμοι: είναι οι νέοι ιμπεριαλιστές, το μελλοντικό παγγερμανικό κίνημα», προβλέπει ο Wolfgang Michal.

  

Η εθνική ομφαλοσκόπηση των Γερμανών δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως και μετά την ίδρυση του πρώτου γερμανικού Ράϊχ. Σήμερα, η ιδέα ενός ισχυρού κεντροευρωπαϊκού «πυρήνα ευρώ» αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για τον νέο επεκτατισμό. «Κι αυτό γιατί το ολοκληρωμένο εθνικό κράτος, δεν έχει καμμιά παράδοση στην Γερμανία. Η απαίτηση για περισσότερα, παραμένει πάντοτε ένα βασικό γερμανικό πάθος».

 

 Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν «θεωρία συνωμοσίας» γιατί μυρίζουν μπαρούτι, γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει, γιατί υπάρχει ένα σύστημα «δημοκρατικών» αξιών που θα το αποτρέψει και άλλοι ευσεβείς πόθοι ότι ο γερμανικός λαός δεν έχει πια απαιτήσεις κυριαρχίας. Όλες αυτές οι ενστάσεις, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν μπροστά στην «σταθερά κυρίαρχη γερμανική εξωτερική πολιτική που συνίσταται στο να μην αναγνωρίζει σύνορα», τονίζει ο Michal. «Χαρακτηριστικό της Γερμανίας είναι, ότι το εθνικό σ’ αυτή την χώρα δεν συνδυάζεται ποτέ όπως στις άλλες δυτικές χώρες “φυσιολογικά” με δημοκρατία, αλλά αποκλειστικά ως κυριαρχία».

 

Με λίγα λόγια, για το Βερολίνο και τους δορυφόρους του μία είναι η σκέψη: Δύναμη χωρίς περιορισμό!Αυτό είναι και το πνεύμα των «τροϊκανών» δυνάμεων κατοχής. Έχουμε να κάνουμε με μια συμμορία τσομπανόσκυλων που τρομοκρατούν τους Ευρωπαίους ώστε να κάνουν τα πάντα για να είναι αρεστοί στους Γερμανούς. 

Ξύπνα Ευρώπη! Ξύπνα Ελλάδα!

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, 

τ.79, Νοέμβριος 2013

Διαβάστε περισσότερα

ΔΙΕΞΟΔΟΣ - "ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ" Προβολή κινηματογραφικής ταινίας

                                                  ΠΡΟΒΟΛΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης έκθεσης χαρακτικών του Σουηδικού κινηματογράφου το  

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013 στις 7 το απόγευμα θα προβληθεί στη «Διέξοδο»  η 

κλασική δραματική ταινία «Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα»

Ταινία του 1943 βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ του 1940 σε διασκευή σεναρίου από τον Ντάντλεϊ Νίκολς και σκηνοθεσία από τον Σαμ Γουντ.

Πρωταγωνιστές της  είναι οι: Γκάρι Κούπερ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Κατίνα Παξινού, Ακίμ Ταμιρόφ και Τζόφεφ Καλέια.

 Η ταινία ήταν η εμπορικότερη του 1943 κάνοντας εισπράξεις 11 εκατομμυρίων δολαρίων.

Η ταινία προτάθηκε επίσης για 9 βραβεία Όσκαρ και χάρισε στην Κατίνα Παξινού που υποδύθηκε την ισπανίδα Πιλάρ το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου^.

Υπόθεση

Το 1937, ένας Αμερικανός ιδεαλιστής ο Ρόμπερτ Τζόρνταν (Γκάρι Κούπερ) πηγαίνει στην Ισπανία, η οποία μαστίζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο προκειμένου να πολεμήσει για τη δημοκρατία. Εκεί αναλαμβάνει την ανατίναξη μιας γέφυρας, που βρίσκεται σε στρατηγική θέση και υπό τον έλεγχο των φασιστών. Ξεκινάει λοιπόν για τα βουνά όπου πρόκειται να συναντήσει μια ομάδα ανταρτών που θα τον βοηθήσουν στην αποστολή του. Όταν φτάνει στο κρυσφύγετο των ανταρτών γνωρίζεται με τον αρχηγό τους, Πάμπλο (Ακίμ Ταμιρόφ), τη συντροφό του, Πιλάρ (Κατίνα Παξινού) και την προστατευόμενή τους, Μαρία (Ίνγκριντ Μπέργκμαν). Ο νεαρός άνδρας σύντομα εκφράζει συμπάθεια προς την Πιλάρ, ερωτεύεται τη Μαρία και έρχεται σε σύγκρουση με τον Πάμπλο, ο οποίος φέρνει αντιρρήσεις πάνω στην ανατίναξη της γέφυρας. Ο Ρόμπερτ κυριεύεται από ανησυχία, φοβούμενος ότι ο Πάμπλο πρόκειται να αποκαλύψει τα σχέδια στους αντίπαλους. Παράλληλα με τη βοήθεια της σοφής τσιγγάνας Πιλάρ, που είναι το άτομο που κρατά στην πραγματικότητα τα ηνία της ομάδας των ανταρτών καταφέρνει να κατακτήσει την πληχθείσα από τον πόλεμο Μαρία.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Διαβάστε περισσότερα

60΄ Ελλάδα – Μεσολόγγι – Τα χάλια μας!

Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε πει, τα έχουμε φωτογραφήσει , έφτασε η ώρα αυτή η «γρήγορη» παραγωγή να μας τα δείξει κιόλας τηλεοπτικά! Η πραγματικότητα είναι σκληρή και είναι αυτή που είδαμε όλοι,  είδαμε την πόλη και την περιοχή που ζούμε με τα πολλά συγκριτικά πλεονέκτημα και την τεράστια ομορφιά να είναι παρατημένη και σε καμία περίπτωση να μην είναι προορισμός! Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι δεν είμαστε προορισμός, το πρόβλημα είναι ότι η παραμέληση και η έλλειψη σχεδίου κάνουν την καθημερινότητα μας δύσκολη και καταστρέφουν την πόλη μέρα με την μέρα.  

Σκοπός λοιπόν πρέπει να είναι να φτάσουμε σε σημείο να ενσωματώσουμε το Τ.Ε.Ι στην κοινωνία και να μην είναι ένα τυχαίο Τ.Ε.Ι αλλά ένα Τ.Ε.Ι που θα κάνει έρευνα και θα θέλει ο φοιτητής να έρθει να γίνει ιχθυολόγος γιατί μετά θα υπάρχει απορρόφηση στα Διβάρια και στις επιχειρήσεις που θα συνδέονται άμεσα με την ψαροσύνη. Σκοπός πρέπει να είναι να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε με την φύση και να μπορούμε να την παρατηρήσουμε χωρίς να την προσβάλλουμε με αυθαιρεσίες και σκουπίδια. Σκοπός πρέπει να είναι να δημιουργήσουμε σύγχρονες αλιευτικές εγκαταστάσεις που θα εναρμονίζονται με το φυσικό περιβάλλον, θα κάνουν την δουλειά του ψαρά όσο γίνεται πιο εύκολη και οι χώροι θα είναι επισκέψιμοι από όποιον θέλει να δει από κοντά την παραδοσιακή αλιεία. Σκοπός θα πρέπει να  είναι να μάθουμε την ιστορία αυτής της πόλης και να την σεβαστούμε όπως της αρμόζει, τότε θα γίνουμε προορισμός γιατί όλα θα είναι πλέον τρόπος ζωής και ο επισκέπτης θα βιώνει εναν ξεχωριστό τρόπο ζωής σε μια ξεχωριστή περιοχή με απαράμιλλη ομορφιά και τεράστια ιστορία!

Μπορούμε να σκεφτούμε πολλούς σκοπούς και πολλά πρέπει δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν γίνονται από την μια μέρα στη άλλη παρά μόνο έπειτα από μεγάλη προσπάθεια και απαίτηση για αλλαγή. Ειδικά όταν ο κυβερνητικός σχεδιασμός (όλα αυτά τα χρόνια) είναι ανύπαρκτος και κατασπαταλεί το δημόσιο χρήμα προς όφελος των λίγων επιφέροντας την καταστροφή της ελληνικής περιφέρειας και της ελληνικής κοινωνίας. Το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και η βαθιά πολιτισμική – κρίση αξιών που βιώνουμε σήμερα πρέπει να μας αφυπνίσει όλους! 

Υ.Γ  Δυστυχώς κύριε Μάνεση τα τσιμέντα από τις πελάδες δεν πέφτουν (video 54:23 min)! 
Όλη η εκπομπή εδώ

Διαβάστε περισσότερα

100 εκατομμύρια ευρώ θα κοστίσει (αν γίνει…) η σήραγγα στην Παλιοβούνα

Τέσσερις οι σταθμοί διοδίων στην «Ιόνια» Οδό από Αντίρριο έως Γιάννενα
Πλήρης εικόνα για τα έργα στους αυτοκινητοδρόμους Ιόνια Οδός και άξονα Κεντρικής Ελλάδας Ε-65, δόθηκε από τον διευθυντή ΕΥΔΕ Μελετών-Κατασκευών Έργων Παραχώρησης Αττικής και Ιονίας Οδού του υπουργείου Υποδομών Ζήσιμο Καρβούνη, κατά την εκδήλωση που έγινε χθες το βράδυ στα Ιωάννινα.
Την εκδήλωση, με θέμα την εξέλιξη των έργων στους δύο οδικούς άξονες, διοργάνωσε το Επιμελητήριο Ιωαννίνων, σε συνεργασία με το υπουργείο Υποδομών και τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων.Ο κ. Καρβούνης ήταν σαφής, ότι τα έργα θα ολοκληρωθούν στις 31 Δεκεμβρίου του 2015, ενώ πρόσθεσε ότι εάν επιλεγεί τελικά η κατασκευή σήραγγας μετά το Αντίρριο, για τον ορεινό όγκο την Κλόκοβα, τότε έχει γίνει πρόβλεψη, για παράταση οκτώ μηνών και αύξηση του κόστους κατά 100 εκατ. ευρώ, ποσό για το οποίο υπάρχει πρόβλεψη στην αναθεωρημένη σύμβαση. Επιπλέον, υπογράμμισε ότι, τα προβλήματα με τις απαλλοτριώσεις και με την αρχαιολογία, έχουν ξεπεραστεί σχεδόν στο σύνολό τους και εκτιμάται ότι το χρονοδιάγραμμα θα τηρηθεί.
Στη διάρκεια της ημερίδας έγινε γνωστό ότι, εγκρίθηκε από το υπουργείο Υποδομών η τροποποίηση της χάραξης της Ιόνιας Οδού, στο 19ο χιλιόμετρο στην παλιά εθνική οδό Ιωαννίνων – Αρτας και προχωρά η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.Στην Ιόνια Οδό θα λειτουργήσουν τέσσερις μετωπικοί σταθμοί διοδίων. Το κόστος θα υπολογίζεται με ηλεκτρονικά μέσα και θα είναι πλήρως ανταποδοτικό της απόστασης που κάποιος διήνυσε. Παράλληλα, θα λειτουργήσουν πλευρικοί σταθμοί διοδίων, σε πέντε ανισόπεδους κόμβους. Πρόκειται, για τους κόμβους στη Γαυρολίμνη, το Μεσολόγγι, στον Κουβαρά, την Αρτα και τον Γοργόμυλο.
Στην Ιόνια Οδό, προβλέπεται να κατασκευαστούν και να λειτουργήσουν εννέα σταθμοί εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών, όπως έχει γράψει το thebest.gr.Ο άξονας Κεντρικής Ελλάδας Ε-65, θα κατασκευαστεί χωρίς το βόρειο και το νότιο τμήμα του. Για το βόρειο τμήμα του άξονα, που σύμφωνα με την υπάρχουσα μελέτη, συνδέει τα Τρίκαλα με την Παναγιά στην Εγνατία Οδό, δεν θεωρείται οριστική η χάραξη, διότι θα γίνει νέα μελέτη, για σύνδεση Τρικάλων με τα Γρεβενά και στη συνέχεια, θα εκτιμηθεί ποια πρόταση είναι η καλύτερη. Για το νότιο τμήμα του που θα συνδέει την Ξινιάδα με την Λαμία, θα υπάρξει πρόβλεψη στην επόμενη προγραμματική περίοδο.
πηγή : thebest.gr

Διαβάστε περισσότερα