Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»; Ας παραμερίσουμε, για να απαντήσουν κάποιοι αρμοδιότεροι ημών, αλλά και των κάθε λογής… «Ζορό»:
ΛΕΝΙΝ (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «εκδικητές»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα: 

«Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι «τρομοκράτες» απουσίασαν…». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

«Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας (…) Η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος (…) Οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης… Οι σοσιαλιστές – επαναστάτες έχουν την αφέλεια να μην αντιλαμβάνονται πως η ροπή τους προς την τρομοκρατία βρίσκεται στην πιο στενή αιτιατή σύνδεση με το γεγονός ότι οι ίδιοι στάθηκαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα, χωρίς, μάλιστα, να επιδιώκουν να γίνουν κόμμα της επαναστατικής τάξης που διεξάγει τον ταξικό της αγώνα… Το ότι η μοναδική «ελπίδα» της επανάστασης είναι το «πλήθος», ότι ενάντια στην αστυνομία μπορεί να παλέψει μόνο η επαναστατική οργάνωση που καθοδηγεί (στην πράξη, κι όχι στα λόγια) αυτό το πλήθος, αυτό είναι πια στοιχειώδες. Αυτό είναι ντροπή να το αποδείχνει κανείς. Και μόνο άνθρωποι που ξέχασαν τα πάντα και δε διδάχτηκαν απολύτως τίποτα, μπορούσαν να υποστηρίξουν το «αντίθετο» (…) Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ’ αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς (…). Εμείς, οι επαναστάτες (…) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές – επαναστάτες συμπεραίνουν: «Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι». Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 – 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

«Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη… (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).

 «(…) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (…)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

ΕΝΓΚΕΛΣ – Ένας ακόμα «υποδεέστερος» επαναστάτης των διαφόρων «ανταρτών»:  

«(…) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, – έγραφε ο Ένγκελς – δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(…)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ – Ας έρθουμε σε κάποιον που υποτίθεται ότι οι τάχα «επαναστάτες» τον έχουν σε εκτίμηση: 

«Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα».(Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).

«Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).

ΤΡΟΤΣΚΙ – Ένας ακόμα που δεν ήξερε όσα γνωρίζουν αυτοί:

 «Η ατομική τρομοκρατία είναι ίσα – ίσα απαράδεκτη για μας γιατί ελαττώνει στις μάζες την ίδια την αυτοεκτίμησή τους, τις συμφιλιώνει με τις αδυναμίες τους και προσανατολίζει τα βλέμματά τους όπως και τις ελπίδες τους στην έλευση του μεγάλου εκδικητή, του απελευθερωτή που θα ‘ρθει μια μέρα και θα εκπληρώσει την αποστολή του» (Τρότσκι, «Για την ατομική τρομοκρατία», http://www.scribd.com).

ΜΑΡΞ/ΕΝΓΚΕΛΣ – Έτσι αντιμετώπιζαν οι επαναστάτες την ατομική τρομοκρατία. Μάλιστα οι Μαρξ και Ένγκελς, καταδεικνύοντας τι κρυβόταν πίσω από τη «Μυστική Συμμαχία» των Μπακούνιν – Νετσάγιεφ, έγραφαν: 

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που (…) δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. (…) Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης «Tagwacht» είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε: «Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να ‘χει, ένα είναι φανερό: Κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι προξενήσατε εσείς»» («Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Αυτή είναι η «σχέση» των επαναστατών, των μαρξιστών, με την ατομική τρομοκρατία. Πράγματα γνωστά. Εδώ και 150 χρόνια.   
Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο: Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι»στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) θα συνεχίσουν το βιολί τους.
Όπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.
Υστερόγραφο 1:
Η πολιτική των δοτών πρωθυπουργών και των καταστροφικών PSI, η «δημοκρατία» των Μνημονίων που επί Παπαδήμου πήγε τον κατώτατο μισθό από τα 751 ευρώ στα 490 για τους νέους, που παραχωρούσε τα αποθεματικά της Εργατικής Εστίας στα κοράκια, που εκτίναξε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα του λαού,  είναι συνώνυμη του κοινωνικού εξανδραποδισμού. Αλλά ο κοινωνικός εξανδραποδισμός δεν θα τερματιστεί με την φυσική εξόντωση των «Παπαδήμων». Ούτε με την «ανάθεση» σε κουμπουροφόρους να αναλαμβάνουν αυτόκλητα να πάρουν «εκδίκηση» για λογαριασμό του λαού με όρους «προσωπικής βεντέτας». Θα τερματιστεί μόνο με την αχρήστευση της μήτρας που γεννά αυτές τις πολιτικές. Μόνο με την ανατροπή της δυνατότητάς να αναθέτει στον έναν μετά τον άλλον στους εκπροσώπους της την εφαρμογή του «δίκιου» της πλουτοκρατίας. Αυτό μόνο ο ανοιχτός, μαζικός πολιτικός αγώνας μπορεί να το καταφέρει. Μόνο έτσι τσακίζονται οι μηχανισμοί μιας «δημοκρατίας» που ενέργειες σαν αυτή εναντίον του Παπαδήμου της προσφέρουν το άλλοθι, από τη μια να ποζάρει σαν βαλλόμενη κι από την άλλη  να εντείνει την κατασταλτική της βαρβαρότητα.
Υστερόγραφο 2:
Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα έχουμε γνωρίσει αντάρτες. Πραγματικούς. Και μάθαμε από αυτούς ότι η εγωπάθεια του «εκλεκτού εκδικητή» δεν είναι αντάρτικο. Μάθαμε από αυτούς, από τους πραγματικούς αντάρτες, ότι ο «ελέω λαού» (!) τρομοκράτης δεν είναι «αντάρτης». Ο λαός δεν αναθέτει τις υποθέσεις του στους κουμπουροφόρους. Βγαίνει ο ίδιος στο προσκήνιο της Ιστορίας και παλεύει για το δίκιο του. Κι όταν χρειαστεί είναι ο λαός που γίνεται αντάρτης. Γιατί, τελικά, «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός»! Όπως ακριβώς το λέει εκείνη η στροφή στον ύμνο του ΕΛΑΣ!

Διαβάστε περισσότερα

Πώς η Σαουδική Αραβία κατέληξε να λύνει και να δένει στον ΟΗΕ;

ISIS-FSA-AL NUSRA at one picture…

Xristoforos Triantafillos II

Πολύ γαμάτες οι ανακοινώσεις των κομμάτων που υπερασπίζονται την Δημοκρατία,τον αντισεξισμό, τον αντιφασισμό κλπ κλπ για την επίσκεψη Τραμπ στην Σαουδική Αραβία.
Τι εννοείς πως δεν βγάλανε και ούτε πρόκειται να βγάλουν;

Με την είσοδο της χώρας στην επιτροπή για τα δικαιώματα των γυναικών του ΟΗΕ, να είναι απλά το τελευταίο μιας σειράς ιλαροτραγικών περιστατικών.

Σαουδική Αραβία. Μία χώρα τόσο ελεύθερη και δημοκρατική που έχει πάρει την ονομασία της οικογένειας που την κυβερνάει. Ένα κράτος που σπάνια περιγράφεται ως απολυταρχικό, αφού το καθεστώς δεν είναι κάποιας μορφής δικτατορία, αλλά αγνή και ανόθευτη βασιλεία, οδηγώντας μας σε παιδικούς συνειρμούς που έχουν να κάνουν με καλοκάγαθους βασιλιάδες, κοριτσάκια με κρυστάλλινα γοβάκια και νεράιδες που πετούν ανέμελα σε καταπράσινα λιβάδια.

Παρόλα αυτά, το απολυταρχικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας και συγκεκριμένα η βασιλική οικογένεια των Σαούδ, είναι περισσότερο γνωστή για κάποια λιγότερο ανέμελα πράγματα. Οι σχεδόν καθημερινοί αποκεφαλισμοί αντιφρονούντων, οι διασυνδέσεις με όλες περίπου τις τρομοκρατικές οργανώσεις του πλανήτη, η συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της, οι πολεμικές της επεμβάσεις και η απροκάλυπτη διπλωματική στήριξη που απολαμβάνει για όλα τα παραπάνω από διεθνείς προστάτες της «δημοκρατίας», έχουν απασχολήσει το διεθνή τύπο και τη διεθνή κοινή γνώμη αρκετές φορές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

Πώς λοιπόν αυτό το ακραίο και επικίνδυνο καθεστώς, έχει καταλήξει να διασύρει τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών; Ας δούμε μερικά παραδείγματα για να αποκτήσουμε μια ιδέα:

Εκλογή ως μέλος στην Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Γυναικών

Μόλις χτες, το αρμόδιο συμβούλιο του ΟΗΕ ενέκρινε τη Σαουδική Αραβία ως μία από τις τέσσερις χώρες της Ασίας που θα συμμετέχουν στην επιτροπή υπέρ των Δικαιωμάτων των Γυναικών, προκαλώντας τη χλεύη όλων των ανθρώπων στον πλανήτη που έχουν πρόσβαση σε κάποια μορφή ενημέρωσης. Και όχι άδικα, αφού αν λέγαμε πως στη Σαουδική Αραβία οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, θα ήμασταν απαράδεκτα επιεικείς.

Στο Βασίλειο των Σαούδ βλέπετε, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ορισμένα… σημαντικά προβλήματα στην καθημερινή τους διαβίωση. Για παράδειγμα, χρειάζονται την έγκριση κάποιου άντρα συγγενή τους για να πάνε σχολείο, να παντρευτούν, να χωρίσουν, να εργαστούν, να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό, να ταξιδέψουν, να οδηγήσουν, να περπατήσουν και να χειρουργηθούν. Το Βασίλειο, στην προσπάθειά του να δείξει στον υπόλοιπο κόσμο πως τα πράγματα για τις γυναίκες δεν είναι τόσο άσχημα, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα «Συμβούλιο Κοριτσιών», όπου θα μπορούσαν οι γυναίκες να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους. Μία συμβολική θετική προσπάθεια, που κατέληξε στον παρακάτω διεθνή διασυρμό:

Η Σαουδική Αραβία ξεκινάει το Συμβούλιο των Κοριτσιών, χωρίς κανένα κορίτσι

Και ναι, μπορεί κάποιος καλοπροαίρετος να πει πως η Σαουδική Αραβία δε θα ακολουθήσει κατ’ ανάγκη την εσωτερική της πολιτική η οποία μπορεί να υπαγορεύεται από πιέσεις του κλήρου, σε διεθνή θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όμως ακόμα και αυτό, η Σαουδική Αραβία έχει φροντίσει να το διαψεύσει. Παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του ψηφίσματος των Ηνωμένων Εθνών, για την προστασία απέναντι στη βία με αιτία το σεξουαλικό προσανατολισμό ενός ατόμου, το οποίο το Βασίλειο καταψήφισε.

Εκλογή στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ

Πολλούς μήνες πριν την εκλογή στην Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Γυναικών, η Σαουδική Αραβία είχε πετύχει να γίνει μέλος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, μία διπλωματική νίκη της μοναρχίας που είχε ξεσηκώσει ανάλογες αντιδράσεις στη διεθνή κοινή γνώμη.

Η Σαουδική Αραβία έχει ένα εντυπωσιακό μητρώο παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της χώρας. Φυλάκισε για 10 χρόνια και καταδίκασε σε 1000 μαστιγώματα έναν μπλόγκερ, καταδίκασε σε αποκεφαλισμό και σταύρωση (με αυτή τη σειρά) έναν 17χρονο επειδή διαδήλωσε ενάντια στο καθεστώς και αποκεφάλισε μέσα στο 2015 περισσότερους ανθρώπους από όσους το Ισλαμικό Κράτος. Οι εικόνες που αντικρίζει κανείς στο εσωτερικό της χώρας, είναι κάπως έτσι:

Στην εξωτερική πολιτική, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τη μοναρχία. Σύμφωνα με τη Χίλαρυ Κλίντον, η Σαουδική Αραβία είναι ο κύριος χρηματοδότης της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Στηρίζει οικονομικά τη Μποκο Χαράμ, τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση στην Αφρική, η οποία δηλώνει υποταγή και πίστη στο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο μαντέψτε, επίσης φέρεται να χρηματοδοτεί η Σαουδική Αραβία, ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτεί και μέρος των αντικαθεστωτικών της Συρίας. Η μοναρχία φαίνεται πως έχει στείλει χρήματα, ακόμα και σε συγγενείς των δραστών της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους…

Και επειδή η οικονομική ενίσχυση της παγκόσμιας τρομοκρατίας μάλλον δεν είναι αρκετή για το γραφικό βασίλειο της ερήμου, αποφάσισε να ξεκινήσει και έναν πόλεμο με τη φτωχότερη χώρα της Μέσης Ανατολής, την Υεμένη, όταν αυτή αποφάσισε να διώξει τον πρόεδρο που προτιμούσε η Σαουδική Αραβία. Έναν «πόλεμο» που σύντομα μετατράπηκε σε σφαγή, αφού η Σαουδική Αραβία προχώρησε σε αποκλεισμό της χώρας από στεριά, θάλασσα κι αέρα, απαγόρευσε την είσοδο δημοσιογράφων και άρχισε να βομβαρδίζει σχολεία και νοσοκομεία, ενώ ταυτόχρονα απέκλεισε την είσοδο βασικών φαρμάκων και τροφίμων. Με τα Ηνωμένα Έθνη να έχουν επιβεβαιώσει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016, 101 επιθέσεις σε σχολεία και νοσοκομεία της Υεμένης, ακόμα και φιλοδυτικές ΜΚΟ αναγκάστηκαν να παραδεχτούν πως μπορεί και να διαπράττονται «εγκλήματα πολέμου» από τη μοναρχία. Υπολογίζεται πως μέχρι τώρα, 10.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς και 2 εκατομμύρια παιδιά βιώνουν ακραίο υποσιτισμό.

Κανείς δεν εκπλήσσεται όμως για το πώς κατάφερε το βασίλειο του πετρελαίου, να γίνει μέλος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αν έχει στο μυαλό του δύο ρεκόρ που κατέχει. Με μία συμφωνία που ξεκίνησε ο Τζωρτζ Μπους Τζούνιορ και ολοκλήρωσε ο Μπαράκ Ομπάμα, η Σαουδική Αραβία έχει κάνει τη μεγαλύτερη αγορά όπλων στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, που ανέρχεται στα 115 δισ. δολάρια. Με μία άλλη παλιότερη συμφωνία, η Σαουδική Αραβία έχει κάνει τη μεγαλύτερη αγορά όπλων και από τη Μεγάλη Βρετανία. Τη συμφωνία είχε κλείσει το 1985 η Μάργκαρετ Θάτσερ, ισχύει μέχρι σήμερα, απέφερε μέχρι τώρα 43 δισ. αγγλικές λίρες στη Βρετανία και όταν υπογράφηκε ήταν η μεγαλύτερη αγοραπωλησία όπλων στην ιστορία του ανθρώπου. Ήταν μάλιστα τόσο σημαντική, που έχει και το δικό της όνομα: Al-Yamamah arms deal

Και επειδή δε φτάνουν όλα αυτά, στο φως ήρθαν και e-mail που δείχνουν το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, να έρχεται σε συνεννόηση με τη βρετανική κυβέρνηση, ώστε να υποστηρίξει ο ένας τον άλλο και να γίνουν και οι δύο μέλη του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πράγμα το οποίο κατάφεραν. Με όλα τα παραπάνω υπόψη, δεν προκαλεί έκπληξη το ότι η Σαουδική Αραβία έγινε μέλος του Συμβουλίου, ούτε η χαρά που εξέφρασαν οι ΗΠΑ για το γεγονός, ούτε καν το άρθρο του Telegraph με τίτλο: «Η Σαουδική Αραβία βομβαρδίζει στην Υεμένη, για να φέρει την ειρήνη και τη σταθερότητα«

Όχι δεν είναι κάποιου είδους τρολιά. Το άρθρο κυριολεκτεί.

Εξαίρεση από τη «Λίστα της Ντροπής» του ΟΗΕ

Απ’ ότι φαίνεται, ο ΟΗΕ διατηρεί μια «Λίστα της Ντροπής», μία λίστα δηλαδή με τα ονόματα των χωρών και των οργανώσεων στον πλανήτη, που καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα ή διαπράττουν εγκλήματα πολέμου. Μία λίστα την οποία κοσμούσε και ο συνασπισμός κρατών που βομβαρδίζει την Υεμένη, του οποίου ηγείται η Σαουδική Αραβία, εξαιτίας των εκατοντάδων παιδιών που σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς. Τρεις μέρες μετά τη δημοσίευση της λίστας, ο συνασπισμός αφαιρέθηκε από τη λίστα και από το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ακούσαμε αυτό:

Με λίγα λόγια, ο Μπαν Κι Μουν, δήλωσε πως η Σαουδική Αραβία απείλησε να σταματήσει την οικονομική στήριξη στο διεθνή οργανισμό, αν δε βγει το όνομά της από τη λίστα της ντροπής. Το καθεστώς της αραβικής χώρας το διέψευσε, αλλά μάλλον δεν έπεισε κανένα.

Κάποιος κακοπροαίρετος, μπορεί να σκεφτεί πως υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στην οικονομική δύναμη της Σαουδικής Αραβίας και στο καθεστώς ασυλίας που απολαμβάνει στη διεθνή διπλωματία. Εμείς εδώ στο μπλογκ, δε θέλουμε να σας προκαταλάβουμε. Μπορεί η διεθνής κοινότητα, να βλέπει στο απολυταρχικό καθεστώς της αραβικής χώρας, κάποιες δημοκρατικές ιδιότητες που εμείς οι υπόλοιποι δε μπορούμε να διακρίνουμε. Σίγουρα οι υπερασπιστές της δημοκρατίας θα ξέρουν κάτι παραπάνω από όλους εμάς.

Προς το παρόν σας αφήνουμε δώρο αυτό το βιντεάκι:

Πηγή: https://spasmenoparathyroblog.wordpress.com/2017/04/25/saudi-nations/

http://praxisreview.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Γερμανία και ΝΑΤΟ προετοιμάζονται για φασιστική καταπίεση στην Ευρώπη;

Άρθρο του Peter Koenig

Με αυτό το ακραία προκλητικό ερώτημα τιτλοφορεί ο Πήτερ Κένινγκ (οικονομολόγος, πρώην της Παγκόσμιας Τράπεζας, συγγραφέας, δημοσιολόγος) έναν απολογισμό απειλητικών διεθνών εξελίξεων, το μισό του οποίου αφιερώνεται στο κυνήγι ρωσικών μαγισσών και προέδρου Τραμπ στην Ουάσιγκτον και τις επικίνδυνες για την ειρήνη πιθανές επιπτώσεις του. Το επίμαχο ερώτημα του τίτλου αφορά στο δεύτερο μέρος του μακροσκελούς άρθρου, αναφέρεται σε ευρωπαϊκές εξελίξεις, εξ ίσου απειλητικές, που μας εγγίζουν αμεσότερα και γράφει τα ακόλουθα:

Στην Ευρωπαϊκή ΄Ηπειρο, κρυφά από τα’ αυτιά και τα μάτια του κοινού, μυστικός πόλεμος εναντίον των Ευρωπαίων πολιτών σχεδιάζεται από την γερμανική στρατιωτική διοίκηση Bundeswer, το ΝΑΤΟ και άλλες ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις. Ετοιμάζονται για την κατάπνιξη πιθανών κοινωνικών αναστατώσεων, εν ανάγκη σκοτώνοντας και δικούς τους πολίτες. Και επικεφαλής είναι, ποιος άλλος; Η εμπνευσμένη από το ΝΑΤΟ Γερμανία, πρώτη μεταξύ των ευρωπαϊκών ανδρεικέλων, θέση για την οποία συναγωνίζεται τώρα η Γαλλία με τον Μακρόν –και ίσως κερδίζει.
Όπως αποκάλυψε η Susan Bonath, ανεξάρτητη δημοσιογράφος ερευνήτρια, συνεργάτρια στην έκδοση Die Junge Welt ( O Kόσμος των Νέων), κάτι το αποτρόπαιο βυσσοδομείτε σε μια μικρή βόρειο-ανατολική πόλη του ομοσπονδιακού γερμανικού κρατιδίου της Σαξονίας-΄Ανχαλτ. Σε ένα από τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά στρατόπεδα εκπαιδεύσεως, μια ολόκληρη πόλη-φάντασμα χτίζεται, με δαπάνη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι περισσότεροι από τους Γερμανούς (ή Ευρωπαίους) φορολογουμένους δεν έχουν ακούσει ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Μέχρι το 2018 οι εγκαταστάσεις θα είναι έτοιμες για την εκπαίδευση στρατευμάτων που θα σταλούν να χτυπήσουν Ευρωπαίους πολίτες, σε ευρωπαϊκές πόλεις , εάν τυχόν αποτολμήσουν να κατέβουν στα οδοφράγματα για τις αδικοπραγίες των ηγετών τους και των Ολιγαρχών.
Το σχέδιο είναι καινούργιο μόνο στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ, από χρόνια έχτιζαν κρυφούς στρατώνες, γύρω από «ευάλωτα» αστικά συγκροτήματα – στη Νέα Υόρκη, στο Ντιτρόιτ, στο Σικάγο και σε πολλά άλλα – με δυνάμεις έτοιμες να χτυπήσουν σε περίπτωση έκρηξης μαζικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου είχαν τεθεί σε κατάσταση υψηλής επιφυλακής. Στην πραγματικότητα εντατικές μετακινήσεις στρατευμάτων είχαν παρατηρηθεί από αεροπλάνα.
Με την εκλογή στη Γαλλία του Μακρόν ως Προέδρου – ή μάλλον του δακτύλου του Ρότσιλντ- για την προστασία της ολιγαρχίας του χρήματος, και ασπίδα του αχαλίνωτου καπιταλισμού απέναντι σε κοινωνικές ταραχές, η Ευρώπη βαδίζει γοργά προς τη φασιστική καταστολή και τη φασιστική οικονομία, διπλή κατάρα για τους πλουσίους αλλά και διπλό φράχτη στην δίψα των λαών για ελευθερία και ανθρώπινη διαβίωση.
Στην επινίκια ομιλία του ο Μακρόν έθεσε ως προτεραιότητα να τεθεί η Γαλλία στη πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Αυτό σημαίνει και υποστήριξη στη μέθοδο των επιθέσεων με «ψευδή σημαία», όπου σκοτώνεις μερικούς συμπολίτες σου ή αστυνομικούς για να δικαιολογήσεις περισσότερα μέτρα περιορισμού των πολιτικών ελευθεριών. Η Γαλλία υπό τον Ολάντ, υπερ-μαριονέτα της Ουάσιγκτον, έχει το αδιαμφισβήτητο ρεκόρ για επιθέσεις με «πλαστή σημαία». Η Γαλλία μπορεί να αναδειχτεί στην πρώτη χώρα της Ευρώπης με μόνιμο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης –συγγενές προς τον στρατιωτικό νόμο- στο σύνταγμά της. Εκεί που ο Ολάντ δεν τα κατάφερε, ο Μακρόν μπορεί να το κατορθώσει. ΄Ένα τέτοιο πρότυπο πιθανότατα υα αντιγραφεί σε ολόκληρη την υπόδουλη Ευρώπη. Το στρατόπεδο εκπαιδεύσεως στη βόρειο Γερμανία, με υποστήριξη της Μαντάμ Μέρκελ, για την καταπίεση και εξόντωση των διαμαρτυρόμενων Ευρωπαίων, βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη Μακιαβελική φιλοσοφία του Μακρόν.

__Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι η επιτομή της δολοφονίας ενός έθνους με χρηματοπιστωτικά εργαλεία. Οι ΄Ελληνες το επιτρέπουν για λόγους πέραν κάθε λογικής. ΄Ισως από φόβο των συνεπειών της ανυπακοής και της επιλογής της μόνης διεξόδου, ότι δηλαδή η έξοδος από την Ε Ε θα είναι χειρότερη από τον οικονομικό στραγγαλισμό; Αυτά είναι προφανώς τα επιχειρήματα που επικαλείται, αλλά δεν αποδεικνύει, ο πρώην υπουργός των Οικονομικών Βαρουφάκης, που καίγεται να παραμένει στους προβολείς της επικαιρότητας, επηρεάζοντας κόσμο με τους ιδιότυπους θεατρινισμούς του. Υποστηρίζει, αυτός ο οπαδός της αριστεράς-με- χαβιάρι, τον χαμό της χώρας του, σαν φόβητρο για άλλους που θα ήθελαν την ανάκτηση της κυριαρχίας τους από τις μπουλντόζες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον;

Αφυπνιστείτε και προσέξτε, αυτό που ζυμώνεται στο ΝΑΤΟ-γερμανικό στρατόπεδο εκπαιδεύσεως είναι ένας μηχανισμός άμυνας για να εξασφαλίσει στην κυβερνώσα ολιγαρχία προνόμια που δεν θα μπορούν ποτέ να χαθούν. Ευρωπαίοι πάρτε από τώρα τα μέτρα σας.
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Πηγή: iskra

Διαβάστε περισσότερα

Πως το άγχος και η πίεση των γονιών για τις εξετάσεις μεταφέρεται στα παιδιά

Οι απολυτήριες και προαγωγικές εξετάσεις έχουν ήδη ξεκινήσει, ενώ, σε δυο εβδομάδες, οι υποψήφιοι θα πάρουν μέρος στις πανελλαδικές.
Το "άγχος των εξετάσεων" είναι παρόν όχι μόνο για τους μαθητές, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά βασανίζει και πολλούς γονείς. Και η πίεση των γονιών μεταφέρεται στα παιδιά.
Το ΑΠΕ-ΜΠΕ επισκέφτηκε το "Μαζί για το Παιδί", οι άνθρωποι του οποίου, μέσω της Γραμμής 11525 και του Συμβουλευτικού Κέντρου, στηρίζουν γονείς, εφήβους, παιδιά, αλλά και εκπαιδευτικούς. Αυτόν τον καιρό, λόγω των επικείμενων εξετάσεων, έχουν αυξηθεί τα τηλεφωνήματα γονέων και παιδιών, που ζητούν βοήθεια σχετιζόμενη με το "άγχος των εξετάσεων".
Σε ένα περιστατικό, η μητέρα (Ευαγγελία) τηλεφώνησε στο 11525 αγχωμένη. Ήθελε, η κόρη της ('Αννα, 17 χρονών) να διαβάζει περισσότερο, να μην βγαίνει με τους φίλους της, ώστε να "φορτσάρει", και να προετοιμαστεί καλύτερα, για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο. Η μητέρα δεν κατάφερε να σπουδάσει, καθώς παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία. Δεν ήθελε η κόρη της να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι και προσπαθούσε να κινητοποιήσει την 'Αννα, πως αυτή τη στιγμή κρίνεται το μέλλον της. Η κόρη αντιδρούσε, θύμωνε με τη μητέρα της, κατηγορώντας την ότι δεν μπορεί να καταλάβει μια κατάσταση που δεν έχει βιώσει, και τον βαθμό άγχους που αυτή η κατάσταση τής διακινεί. Κατά συνέπεια, οι συζητήσεις τους κατέληγαν σε ένταση και σύγκρουση.
Η ψυχολόγος της Γραμμής μίλησε με την Ευαγγελία για την ανάγκη να διαχωρίσει τον εαυτό της (τις δικές της προσδοκίες και όνειρα) από την κόρη της και να μην ταυτίζεται μαζί της, καθώς αυτή η ταύτιση πιθανά δημιουργεί πρόσθετο άγχος στην 'Αννα, όπως και φόβο ότι αν αποτύχει στις εξετάσεις θα απογοητεύσει τη μητέρα της και δε θα είναι πλέον αγαπητή και αποδεκτή από εκείνη. Να συζητήσει με την κόρη πως βιώνει η 'Αννα αυτήν την περίοδο, τι προσδοκίες έχει η ίδια για τον εαυτό της, τι τη φοβίζει, τι τη δυσκολεύει, τι σημαίνει για εκείνη αποτυχία και επιτυχία. Κατανοώντας καλύτερα την κόρη της, θα μπορέσει να την πλαισιώσει καλύτερα, αποφεύγοντας να ταυτίσει τις εξετάσεις με την προσωπική αξία της 'Αννας ή με την επαγγελματική καταξίωση και ευτυχία.
«Ο γονιός πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί, όχι μπροστά και να το τραβάει» αναφέρει η ψυχολόγος του "Μαζί για το Παιδί" Κλεοπάτρα Τσουχνικά. «Το παιδί έχει την ανάγκη να στηρίζεται στη δικιά του διαδικασία. Να εμπιστεύεται τον εαυτό του, τη δική του προετοιμασία. Είναι δικός του ο στόχος, όχι των γονιών. Η αποτυχία σε μια εξέταση, δε σημαίνει αποτυχία στη ζωή».
Καλό είναι να υπάρχει και να εναλλακτικό πλάνο, μια άλλη πιθανή εξέλιξη, προσθέτει η κ. Τσουχνικά. Να έχει γίνει μια συζήτηση μεταξύ γονιών και παιδιών για την περίπτωση, που οι συγκεκριμένες εξετάσεις δεν έχουν το θεμιτό αποτέλεσμα. Αυτό, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι η επανάληψη των εξετάσεων, η αλλαγή σχολής, πόλης, κλπ.
Τα οικογενειακά θέματα πρώτα στη λίστα
Σύμφωνα με τα στοιχεία του οργανισμού, οι περισσότερες περιπτώσεις, που γονείς και παιδιά ζητούν συμβουλευτική υποστήριξη αφορούν οικογενειακά θέματα.
Από τον Ιανουάριο του 2017 μέχρι σήμερα, η Γραμμή 11525 έχει λάβει περισσότερες από 2.000 κλήσεις, παρέχοντας κυρίως συμβουλές σε ζητήματα που αφορούν την οικογένεια. Το 2016 έλαβε συνολικά 6.931 κλήσεις, κυρίως για συμβουλευτική σε θέματα παιδιών/εφήβων. Συνολικά από το 2009, που ξεκίνησε η λειτουργία της Γραμμής, έχει δεχθεί περισσότερες από 46.500 κλήσεις.

Τα πιο συχνά θέματα, που καλείται να διαχειριστεί η επιστημονική ομάδα της Γραμμής, είναι κατά σειρά: οικογενειακά θέματα (σχέσεις γονιών/παιδιών, διαχείριση διαζυγίου, ζήλια), θέματα συμπεριφοράς (επιθετικότητα/θυμός, άγχος, κοινωνικότητα, ζήλια), οριοθέτηση (οριοθέτηση και υπολογιστής), σχολικά θέματα (σχολικές δυσκολίες, προβλήματα με το διάβασμα, εκφοβισμός/bullying), εφηβεία και αναπτυξιακά θέματα (σεξουαλικότητα/σχέσεις φύλων, προβλήματα ύπνου, κατάθλιψη). Αξίζει να σημειωθεί, πως η οικονομική κρίση έχει προσθέσει στην θεματολογία της τηλεφωνικής υποστήριξης την πληροφόρηση για ενίσχυση σε είδος.
«Είναι σημαντικό οι γονείς ή τα παιδιά να μην αγνοούν κάτι που τους προβληματίζει. Να ζητούν ενημέρωση, να ενεργοποιούνται, δεν χρειάζεται να γίνει κάτι απειλητικό για να το συζητήσουν. Ο,τιδήποτε απασχολεί τον καθένα, αξίζει να το επεξεργαστεί κανείς και να ενισχύσει τις υπάρχουσες σχέσεις» επισημαίνει η κ. Τσουχνικά.
Το διαδίκτυο και ο εκφοβισμός/bullying
Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός, πως τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει οι κλήσεις για περιστατικά, που σχετίζονται με το διαδίκτυο και το σχολικό εκφοβισμό, γνωστό και ως bullying, χωρίς όμως, πολλά από τα καταγγελθέντα, τελικά, να αποτελούν σοβαρά γεγονότα, περιγράφει η κ. Τσουχνικά. «Οι γονείς έρχονται τρομοκρατημένοι, επηρεασμένοι από αυτά που ακούν στα μέσα ενημέρωσης. 'Αλλωστε, τα θέματα του διαδικτύου και το σχολικού εκφοβισμού "αρέσουν" στα ΜΜΕ, τα "παίζουν πολύ"». Υπάρχουν, βέβαια, και αρκετές φορές, που οι λόγοι της επίσκεψης των γονιών έχουν πραγματική βάση.
Τα προγράμματα της Γραμμής 11525 και του Συμβουλευτικού Κέντρου παρέχονται δωρεάν σε οποιονδήποτε το έχει ανάγκη, εξηγεί η Σοφία Καμαρέτα, συντονίστρια των προγραμμάτων της Γραμμής 11525 και του Συμβουλευτικού Κέντρου. Όσον αφορά τις κλήσεις, το πλαίσιο, που ακολουθείται, είναι 14 τηλεφωνικές συνεδρίες 50 λεπτών η καθεμία και 8 συναντήσεις. Στο Συμβουλευτικό Κέντρο, όπου συμμετέχουν είτε ομάδες γονέων, είτε οι γονείς και τα παιδιά μαζί πραγματοποιούνται οχτώ δίωρες συναντήσεις. Επίσης, διοργανώνονται και δίωρα σεμινάρια για την αντιμετώπιση του άγχους των εξετάσεων, της επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια, την οριοθέτηση, την εφηβεία, το παιδί και τον υπολογιστή, την αδερφική ζήλια. Μέσω skype, έχει τη δυνατότητα κανείς, από κάθε σημείο της Ελλάδας, να μιλήσει για αυτά που τον απασχολούν. «Μας τηλεφωνούν συχνά από απομακρυσμένα μέρη, όπου δεν υπάρχουν ψυχολόγοι και αρμόδιες υπηρεσίες» αναφέρει η κ. Τσουχνικά.
Το έργο της οργάνωσης είναι συμβουλευτικό, όχι ψυχοθεραπευτικό, λέει η κ. Καμαρέτα. Εφόσον κάποιος χρειάζεται επιπλέον ψυχολογική υποστήριξη, οι άνθρωποι από το "Μαζί για το Παιδί" τον παραπέμπουν στους κατάλληλους δημόσιους φορείς.

Διαβάστε περισσότερα

Φταίει ο χειμώνας ο βαρύς, «φταίει ο Θεός που μας μισεί»!

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

cholevas@imerodromos.gr

   Φταίει ο χειμώνας ο βαρύς για τους «φουσκωμένους» λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μάλιστα. Επίσης, «φταίει το ζαβό το ριζικό μας», «φταίει ο Θεός που μας μισεί», «φταίει το κεφάλι το κακό μας» και «φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί»!

   Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται αριστερός, σήμερα, από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, υποστήριξε:

«…το τελευταίο διάστημα όλοι μας γίναμε μάρτυρες, ο καθένας ενδεχομένως έχει και τη δική του εμπειρία, υψηλότερων λογαριασμών της ΔΕΗ, το οποίο οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός ο χειμώνας ήταν ίσως βαρύτερος από ό,τι οι τελευταίοι χειμώνες, με αποτέλεσμα να έχουμε μια αύξηση γύρω στο 9% στην κατανάλωση ρεύματος.

Αυτή η αύξηση, όμως, οδήγησε στη μετάβαση των καταναλωτών σε άλλη κλίμακα, που επιβάρυνε τους λογαριασμούς, αναντίστοιχα θα έλεγα».

   Ορισμένες επισημάνσεις για το σκεπτικό του «αριστερού» μας πρωθυπουργού:

  Ο χειμώνας φέτος ήταν, όντως, βαρύς και είχε και μεγάλη διάρκεια. Άρα, είναι λογικό το συμπέρασμα πως σε πολλά σπίτια καταναλώθηκε περισσότερο ρεύμα, ώστε να χρησιμοποιηθούν θερμαντικά σώματα που ο καθένας διέθετε ή πήγε να αγοράσει για βγάλει τον βαρύ χειμώνα.

  Να θυμίσουμε στον «αριστερό» πρωθυπουργό πως η θέρμανση το χειμώνα εξασφαλίζεται και με άλλους τρόπους (πετρέλαιο θέρμανσης, φυσικό αέριο). Οι τρόπου αυτοί δεν χρησιμοποιήθηκαν από χιλιάδες και χιλιάδες οικογένειες σε όλη τη χώρα.

  Δεν μπορεί, κάπου θα έχει ακούσει πως πολλοί (και) φέτος το χειμώνα δεν έβαλαν π.χ πετρέλαιο θέρμανσης, διότι δεν μπορούσαν να σηκώσουν το κόστος στα μηνιαία έξοδα. Ίσως έχει ακούσει, επίσης, πως σε πολλά σπίτια γινόταν συνδυασμός, δηλαδή ελάχιστη κατανάλωση πετρελαίου σε συνδυασμό με θερμαντικά σώματα.

   Μετά από τις παραπάνω – χρήσιμες θεωρούμε – πληροφορίες μπορούμε να βγάλουμε κι εμείς ένα συμπέρασμα: Χιλιάδες και χιλιάδες σπίτια «ζεστάθηκαν» (όσο ζεστάθηκαν) επιλέγοντας να χρησιμοποιήσουν θερμαντικά σώματα (άρα και ρεύμα), γιατί δεν άντεχαν οικονομικά να ζεσταθούν με πιο σύγχρονα μέσα… 

    Σόμπες και θερμαντικά σώματα κάθε είδους είχαν την τιμητική τους, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Κάπου θα έχει ακούσει ο «αριστερός» πρωθυπουργός ότι παιδιά, ηλικιωμένοι και ολόκληρες οικογένειες προσπαθούσαν επιβιώσουν στο κρύο,μέσα στο ίδιο τους το σπίτι!

  Επίσης, μαζί με όλα τα παραπάνω «περίεργα» για ένα «αριστερό» όπως ο πρωθυπουργός, να προσθέσουμε και κάτι αυτονόητο που όποιος ζει στην Ελλάδα δεν το βλέπει απλά, το βιώνει: Τις αυξήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος εδώ και χρόνια. Αρκεί ένας λογαριασμός της ΔΕΗ για αν δει κανείς όλες τις χρεώσεις και το εξοντωτικό αποτέλεσμα.

  Με λίγα λόγια: 

  Δεν φταίει ούτε ο χειμώνας ο βαρύς, ούτε «το ζαβό το ριζικό μας», ούτε «ο Θεός που μας μισεί», ούτε φταίει «πρώτ’ απ’ όλα το κρασί»! Θα φταίει, όμως, το «κεφάλι το κακό μας» αν παραμένουμε «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» μέσα στο κρύο του επόμενου χειμώνα…

Διαβάστε περισσότερα

Είμαστε αιχμάλωτοι -αλλά έχουμε wi-fi.

“Ξέρεις πώς πέθανε ο τελευταίος τίγρης της Τασμανίας;” με ρωτάει ο Τηλέμαχος στο αυτοκίνητο.

Πάντα νοιαζόταν να διαβάζει για τα ζώα, σε εγκυκλοπαίδειες και σε βιβλία. Τώρα πια, σχεδόν έντεκα, ψάχνει στο διαδίκτυο για ό,τι θέλει να μάθει.

“Πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Ήταν ο τελευταίος που υπήρχε και τον άφησαν να πεθάνει εκεί μέσα. Το 1936. Υπάρχει και βίντεο.”

Στη φωνή του διακρίνω θλίψη και απορία.

“Το ‘χω δει το βίντεο”, του λέω προσέχοντας τον δρόμο.

Περιμένει να του πω κάτι ακόμα. Η απάντηση μου είναι χωρίς αξία.

“Γιατί τον αφήσαν να πεθάνει εκεί μέσα;”
“Δεν υπήρχε άλλος. Τι να έκαναν;”
“Να τον άφηναν ελεύθερο.”
“Πάλι θα πέθαινε.”
“Ναι, αλλά θα πέθαινε ελεύθερος.”

Ο Τηλέμαχος, ως παιδί, κι ως άνθρωπος ευαίσθητος, είδε το βίντεο κι ένιωσε την απόγνωση του τελευταίου τίγρη. Δεν σκέφτηκε κυνικά ή επιστημονικά. Ένιωσε.

Πίστεψε ότι θα ήταν καλύτερο να τον αφήσουν να φύγει. Να χαθεί στα δάση της Τασμανίας, να κυνηγήσει, να ψάξει μήπως βρει ένα τελευταίο θηλυκό -έναν αρσενικό έστω, για να πιούνε μπύρες αντικρίζοντας την εξάλειψη.

“Να πεθάνει ελεύθερος”, αυτό είπε ο Τηλέμαχος.

~~

Αργότερα, κάμποσες ώρες μετά μου ξαναμιλάει για τον τίγρη.

“Τον είχαν επικηρύξει”, μου είπε. “Επειδή τους έτρωγε τα πρόβατα.”

“Οι πρώτες επικυρήξεις ξεκίνησαν από το 1830, και μεταξύ του 1888 και 1909 η τοπική κυβέρνηση της Τασμανίας πλήρωνε 1 λίρα για κάθε νεκρό ενήλικο θυλακίνο και 10 σελίνια για τα κουτάβια τους. Τα αρχεία δείχνουν, πως εξαργυρώθηκαν συνολικά 2.184 επικυρήξεις, αλλά πιστεύεται πως σκοτώθηκαν πολλοί περισσότεροι θυλακίνοι πέρα από τις επικυρήξεις που πληρώθηκαν. Η εξαφάνιση τους, αποδίδεται συχνά σε αυτές τις αμείωτης έντασης προσπάθειες των γεωργών, κτηνοτρόφων και κυνηγών επικυρήξεων.” πηγή wikipedia

“Πώς το ‘καναν αυτό;” με ρωτάει.
“Για τον τίγρη ρωτάς;” του λέω. “Για το ζώο; Οι Ευρωπαίοι που πήγαν στην Τασμανία βρήκαν ανθρώπους, που ζούσαν σε πρωτόγονη κατάσταση. Τους εξόντωσαν όλους. Τους επικήρυξαν κι αυτούς. 5 λίρες για κάθε μεγάλο και 2 λίρες για κάθε παιδί. Την τελευταία Τασμανή την ονόμασαν Τρουγκανίνι, και πέθανε το 1876. Φυλακισμένη κι εκείνη, με ρούχα ευρωπαϊκά, σε σπίτι ευρωπαϊκό.”

Κάνω μια μικρή παύση. Τ’ αυτοκίνητα μποτιλιαρισμένα. Πού πάμε; Τι τρέχουμε να προλάβουμε;

“Εξόντωσαν κι εξοντώνουν ανθρώπους. Νομίζεις ότι θα λυπόντουσαν τα ζώα;”
“Γιατί είναι έτσι ο άνθρωπος;” με ρωτάει και φυσικά δεν μπορώ ν’ απαντήσω στην ερώτηση του.

Γιατί είναι έτσι ο άνθρωπος;

~~

Την επόμενη ή μπορεί τη μεθεπόμενη μέρα, για λόγους άσχετους με τη συζήτηση που προανέφερα, βάζω να δω μια ταινία του Μελ Γκίμπσον, το “Apocalypto”.

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αποδώσει μια εικόνα της προκολομβιανής Αμερικής, πώς ζούσαν οι αυτόχθονες πριν την εισβολή των Ευρωπαίων και την αρχή της Μεγάλης Γενοκτονίας (δες παλιότερο κείμενο “Η μεγαλύτερη γενοκτονία της ανθρωπότητας”).

Παρά τα ιστορικά λάθη, που δεν πρέπει να μας απασχολούν σ’ ένα καλλιτεχνικό έργο, ο Γκίμπσον δίνει με πολλή ένταση και βία, τη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους του δάσους, τις μικρές φυλές-ομάδες, και στους Μάγια.

Οι Μάγια είχαν αναπτύξει τον “λαμπρότερο” πολιτισμό του δυτικού ημισφαιρίου, ισάξιο σε πολλά επιτεύγματα εκείνων της Αιγύπτου, της Ινδίας και της Κίνας.

Όμως ποιο ήταν το “καύσιμο” του πολιτισμού των Μάγια; Όπως συμβαίνει σε κάθε αυτοκρατορία, είτε είναι η Ρωμαϊκή είτε είναι η Βρετανική, το καύσιμο είναι οι άνθρωποι, το αίμα τους και ο ιδρώτας τους.

Πόλεμος και σκλαβιά, πόλεμος και εκμετάλλευση. Όσο μεγαλώνει μια ομάδα ανθρώπων και αποκτά συγκεντρωτική εξουσία, από φυλή σε έθνος σε πόλη σε βασίλειο σε αυτοκρατορία, τόσο αυξάνονται οι ανάγκες της για καύσιμα, τόσο πιο βίαιη γίνεται, τόσο περισσότερο αίμα και ιδρώτα ζητάει.

~~

Η αυτοκρατορία των Μάγια παρήκμασε πριν την εισβολή των Ευρωπαίων. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις αυτοκρατορίες. Φτάνουν στο ύψιστο σημείο μεγέθους που μπορούν κι έπειτα τελειώνουν οι πόροι. Τότε κάποιοι άλλοι, έρχονται να πάρουν τη θέση τους.

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε παρακμάσει πολύ πριν έρθουν οι Τούρκοι. Ο Τζέγκινς Χαν οδήγησε τους Μογγόλους απ’ τον Ειρηνικό ως την Κασπία, όταν οι Κινέζοι δεν μπορούσαν πια ν’ αντισταθούν.

Το μόνο κοινό σημείο σ’ όλες τις αυτοκρατορίες που έχουν ακμάσει και παρακμάσει στον πλανήτη μας είναι η βία, ο πόλεμος, το αίμα.

Καμία αυτοκρατορία δεν επικράτησε ειρηνικά-φιλοσοφικά.

~~

Οι ινδιάνοι του δάσους ζούσαν κι επιβίωναν ως μέρος του δάσους. Σπάνια έτρωγαν κρέας, τα μεγάλα θηράματα ήταν γιορτή για την ομάδα. Συνήθως αρκούνταν σε μικρά ζώα-ερπετά-τρωκτικά. Φοβούνταν τον ιαγουάρο και θα τον σκότωναν αν τον έβρισκαν μπροστά τους -για να επιζήσουν. Όμως την ίδια στιγμή τον σέβονταν κι ήξεραν ότι είναι εξίσου σημαντικός μ’ εκείνους -αν όχι ανώτερος.

Οι ινδιάνοι της αυτοκρατορίας των Μάγια, έπρεπε να ταΐσουν-ντύσουν-στολίσουν τους βασιλιάδες, την αριστοκρατία, τους ιερείς, τους στρατιώτες, τους τεχνίτες, τους υπηρέτες, τις πόρνες, τους δούλους. Καθώς το καλαμπόκι δεν αποδίδει αρκετά μέσα στη ζούγκλα και μεγάλα κοπάδια δεν μπορούσαν να συντηρηθούν (η οικολογία προηγείται της κοινωνιολογίας), αναγκάστηκαν να αναζητήσουν πρωτεΐνες στο ανθρώπινο κρέας (δες παλιότερο κείμενο (Ανθρωποφαγία – ή πώς να μαγειρέψετε τους συγγενείς σας).

Η ανθρωποφαγία ήταν ανάγκη για τους Μάγια -και η θρησκεία ήταν η νομιμοποίηση της ανάγκης.

Με τη σειρά της η χριστιανική θρησκεία καθαγίασε την εισβολή και τον σφαγιασμό των ινδιάνων. Όχι για τροφή, αλλά για πλούτο, κυριαρχία, επέκταση.

Αυτός είναι ο άνθρωπος. Γιατί είναι έτσι ο άνθρωπος;

~~

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, κάπου στην Ευρώπη:
Τ’ αυτοκίνητα παρκαρισμένα παντού. Ο γκιόνης δεν ακούγεται απόψε. Μόνο τ’ αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.

Απέναντι εξαόροφες πολυκατοικίες, με το συναγερμό απέξω να προειδοποιεί τους διαρρήκτες.

Μόνα ζωντανά τα σκυλιά που γαβγίζουν στα μπαλκόνια και τα φυτά που μαραίνονται στα γλαστράκια. Και τα καρτερικά δέντρα στο πεζοδρόμιο.

Δεν μπορώ καν να δω τον ουρανό απ’ το μπαλκόνι που κάθομαι. Κι εκεί, αν σκύψω μπροστά, μετά βίας φαίνονται τρία αστέρια.

Δεν έχουμε καμία επαφή με τη φύση, τη ζωή, μόνο τσιμέντο και led. Αλλά το συνηθίσαμε -κι έχουμε και wifi.

Και πρέπει να σηκωθούμε νωρίς το πρωί για το σχολείο κι ύστερα δουλειά κι ύστερα περισσότερες υποχρεώσεις κι ύστερα…

Στην παγκόσμια αυτοκρατορία το καύσιμο είμαστε εμείς.

Να πεθαίνουμε αιχμάλωτοι σαν τον τελευταίο τίγρη της Τασμανίας και -αυτό είναι το πιο αστείο- να νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι.

Αυτό είναι το πιο τραγικό: Νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι.

Αλλά έχουμε wi-fi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός https://www.facebook.com/gelotopoios/

Διαβάστε περισσότερα

Επικοινωνία: Το κλειδί στην κατανόηση της μοναδικής ψυχοσύνθεσης των παιδιών σας

Γράφει η  Ζωή Αργύρη 

To να κατανοήσετε το παιδί σας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να μάθετε σαν γονείς καθώς αυτό αποτελεί βοηθητικό παράγοντα στο να γίνετε πιο αποτελεσματικοί στην καθοδήγηση και ανατροφή τους καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Είναι ζωτικής σημασίας να θυμάστε πάντα πως το παιδί σας έχει μοναδικά χαραχτηριστικά προσωπικότητας τα οποία παραμένουν συνεπή καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Ένας εύκολος, λοιπόν, τρόπος να κατανοήσετε τον απλό μα συγχρόνως πολυδιάστατο τρόπο σκέψης του παιδιού σας είναι παρατηρώντας το καθώς κοιμάται, τρώει ή παίζει.

Ψάξτε εκείνα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που το χαρακτηρίζουν σαν προσωπικότητα. Ποιες δραστηριότητες του αρέσουν;

Προσαρμόζεται εύκολα στις αλλαγές ή χρειάζεται χρόνο για να νιώσει οικεία με νέα πράγματα ή πρωτόγνωρες καταστάσεις; Ασφαλώς σε περίπτωση που παρατηρήσετε κάποια δυσπροσαρμοστικότητα σε περιόδους μεγάλης αλλαγής των δεδομένων της ζωής του παιδιού, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας.

Επιπρόσθετα, ένας πάρα πολύς σημαντικός παράγοντας που θεωρώ αδήριτη ανάγκη να λάβει κάθε γονιός υπόψιν είναι η επικοινωνία.

Μιλήστε με τα παιδιά σας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Κλέψτε χρόνο από την εξαντλητική καθημερινότητα και αφιερώστε τον στο να αποκτήσετε πληροφορίες για τη μέρα του παιδιού σας στο σχολείο, τις φιλίες του, τυχόν ανησυχίες ή φόβους, σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες ή οτιδήποτε άλλο θέλει να εξωτερικεύσει και να μοιραστεί μαζί σας.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μαζί τους μείνετε απερίσπαστοι και επικεντρωθείτε όχι μόνο σε αυτά που μοιράζεται μαζί σας λεκτικά αλλά και στη γλώσσα του σώματός του καθώς μπορεί να αποκαλύψει πολλά περισσότερα από όσα οι λέξεις μπορούν να «πουν».

Για να τα διευκολύνετε στο να ανοίξουν την ψυχούλα τους και να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, κάντε τους ερωτήσεις απλές αλλά ουσιαστικές αποφεύγοντας οποιοδήποτε επικριτικό ή αυστηρό σχόλιο ακόμη και αν δεν σας βρίσκουν σύμφωνο όσα ακούτε.

Συνεχίζοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφερθώ στο δυναμικότερο παράγοντα κατανόησης σε πρώτο επίπεδο και μεταγενέστερα οικοδόμησης μια υγιούς και ισχυρής παιδικής προσωπικότητας: αυτοεκτίμηση! Η αποδοχή και αγάπη, εκ μέρους των παιδιών,της μοναδικής προσωπικότητάς τους είναι το κλειδί για την επιτυχία στη μετέπειτα ζωή τους.

Το χτίσιμο μίας θετικής εικόνας για τον εαυτό τους είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ευτυχία και επιτυχία των παιδιών και των εφήβων.

Η δημιουργία μιας γόνιμης σχέσης παιδιού-γονέα τροφοδοτεί το παιδί με ένα ασφαλές υπόβαθρο ικανό να γίνει το έδαφος για να αναπτυχθεί ο υγιής σεβασμός του εαυτού αλλά και των άλλων. Τα παιδιά θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το χρόνο που θα τους αφιερώσετε και το αίσθημα ικανοποίησης και ασφάλειας που θα τους δημιουργήστε δείχνοντάς τους πως τα αποδέχεστε και τα αντιμετωπίζετε σαν υπέροχες και μοναδικές οντότητες. Αυτό τα κάνει να νιώθουν ήρεμα και ασφαλή.

Τέλος, για κάποιους λόγους που θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο, κάποια παιδιά δεν αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες τόσο εύκολα όσα κάποια άλλα.

Σίγουρα η αδυναμία του παιδιού να συνάψει φιλικές σχέσεις ή η απόρριψη αυτού από το περιβάλλον του είναι το ίδιο επίπονη και για το γονέα ο οποίος αδυνατεί να αντιμετωπίσει την καταστάση και απελπίζεται καθώς βλέπει το παιδί του μοναχικό ή σε άλλες περιπτώσεις προσκολλημένο σε εκείνον.

Για το λόγο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό οι γονείς να στρέφονται προς την κοινωνικοποίηση των παιδιών τους από μικρή ηλικία κάτι το οποίο βέβαια προυποθέτει όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω την κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού τους έτσι ώστε να κινηθεί κατάλληλα και να μπορέσει να το απελευθερώσει.

Εν κατακλείδι, να σημειώσουμε πως όλοι οι γονείς θα αντιμετωπίσετε κάποια στιγμή στη ζωή τους λακουβίτσες στο δρόμο προς την κατανόηση του πολύπλοκου και μοναδικού τρόπου σκέψης των παιδιών σας. Αυτό δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να σας αγχώνει ή να σας απελπίζει.

Επικοινωνήστε ουσιαστικά με τα παιδιά σας, ακούστε όσα η καρδιά τους έχει να σας αποκαλύψει και τότε σίγουρα θα βρείτε το κλειδί σε κάθε σεντούκι αμφιβολιών και ανησυχιών που σας ταλανίζουν!

CoverPhoto: @Larry Towell

Διαβάστε περισσότερα

Νίκησαν οι εργαζόμενοι στα H&M: Απέσυραν τις νέες συμβάσεις

Το «αντάρτικο» των εργαζόμενων οδήγησε την H&Μ σε υποχώρηση

του Δημήτρη Σταμούλη

Την ώρα που η ελληνική αγορά ένδυσης και υπόδησης κατακλύζεται από λουκέτα, η σουηδική H&M (Hennes and Mauritz), καταγράφει σημαντική άνοδο πωλήσεων και διεύρυνση του δικτύου της που ήδη αριθμεί 34 καταστήματα. Τα 5,5 εκατ. ευρώ κέρδη της τελευταίας ανακοινωμένης χρήσης της πολυεθνικής ωστόσο «πατάνε» πάνω στα δικαιώματα των εργαζομένων της που «στενάζουν» από τους εντατικούς ρυθμούς εργασίας, την ορθοστασία, τα καθήκοντα εκτός ρόλου τους, την πίεση των μάνατζερ και τους μισθούς πείνας.
Αυτές τις ημέρες η ελληνική H&M είδε την φήμη της να στραπατσάρεται καθώς για πρώτη φορά στην εγχώρια παρουσία της στην αγορά ένιωσε την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων της να έρχεται στο προσκήνιο. Αφορμή μια άθλια «τροποποιητική σύμβαση» που τους παρουσίασε εκβιαστικά προς υπογραφή. Η νέα σύμβαση προσβάλλει τα κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα των υπαλλήλων της αλλά και την ίδια την αξιοπρέπειά τους. Προβλέπει ιδιαίτερα επαχθείς νέους όρους εργασίας, όπως: Πρώτον, επιβάλλει στον εργαζόμενο να εκτελεί καθήκοντα που δεν περιορίζονται στη περιγραφή του ρόλου του (πωλητής-ταμίας) χωρίς επιπλέον χρήματα. Η απαρίθμηση τον καθηκόντων είναι ενδεικτική και όχι περιοριστική. Ουσιαστικά η εργοδοσία θα ορίζει το εύρος τον καθηκόντων που μπορεί να αναθέτει στον εργαζόμενο, χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό.
Δεύτερο, δίνει δικαίωμα στην εργοδότρια εταιρεία να στείλει τον εργαζόμενο σε οποιοδήποτε κατάστημα στην Ελλάδα χωρίς τη συγκατάθεσή του και χωρίς κάλυψη εξόδων! Είτε για «περιστασιακή βοήθεια» σε όποιο κατάστημα έχει ανάγκη τη συγκεκριμένη περίοδο, όσο μακριά και αν είναι από την έδρα του εργαζόμενου, είτε ως δυσμενή μετάθεση με σκοπό να αναγκάσει τον υπάλληλο να παραιτηθεί χωρίς να λάβει αποζημίωση. Τρίτο, μετονομάζει σε «οικειοθελή παροχή» ένα συμφωνημένο επίδομα που έδινε ως σήμερα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι όταν θέλει θα το καταργήσει χωρίς να παραβιάζει τη σύμβαση. Τέταρτο, ξεκαθαρίζει πως εάν ο υπάλληλος δεν τηρήσει τους όρους της τροποποιητικής σύμβασης θα απολυθεί χωρίς αποζημίωση.
Η ιστορία όμως δεν κύλησε στο αγαπημένο μότο της πολυεθνικής «μόδα, διασκέδαση, δράση». Η δράση ήρθε από τους εργαζόμενους που όρθωσαν ανάστημα, προκαλώντας πανικό στους μάνατζερ και χαρτογιακάδες της εταιρείας. Το Πριν συνομίλησε με εργαζόμενη σε κεντρικό κατάστημα της αλυσίδας, για το κλίμα των ημερών εντός των χώρων εργασίας. Όταν επιδόθηκαν οι συμβάσεις στους εργαζόμενους, η εργοδοσία απαίτησε την επί τόπου υπογραφή τους. Δυστυχώς κάποιοι από αυτούς, τρομοκρατημένοι, υπέγραψαν χωρίς καν να διαβάσουν το περιεχόμενό της. Αρκετοί όμως επιφυλάχθηκαν και μόλις διάβασαν τους άθλιους όρους της νέας σύμβασης εξοργίστηκαν. Καθώς δεν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, αρκετοί υπάλληλοι απευθύνθηκαν ατομικά σε δικηγόρους και συνειδητοποίησαν ότι εάν υπογράψουν τη νέα σύμβαση γίνονται υποχείρια της εργοδοσίας, χωρίς κανένα δικαίωμα. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη σε συνθήκες «άκρας μυστικότητας», από στόμα σε στόμα, να ενημερωθούν και οι συνάδελφοί τους, να μην υπογράψουν την καταχρηστική νέα σύμβαση, κι αυτό εξαπλώθηκε με γρήγορους ρυθμούς σε αρκετά καταστήματα τόσο στην Αττική (Ερμού, Χαλάνδρι, Mall και αλλού) όσο και σε μεγάλες πόλεις της περιφέρειας.
Μια πρώτη αποφασιστική απάντηση δόθηκε στις 14/3, όταν ο σύλλογος εμποροϋπαλλήλων διοργάνωσε συγκέντρωση έξω από το κατάστημα Ερμού (όπου απασχολούνται συνολικά 95 εργαζόμενοι) στο οποίο συμμετείχαν εργαζόμενοι από άλλα καταστήματα της Αττικής και με σύνθημα κανείς να μην υπογράψει την κατάπτυστη σύμβαση. Ο πανικός ήταν τέτοιος που διοικητικά στελέχη της επιχείρησης επισκέφτηκαν καταστήματα με σκοπό να «εξηγήσουν» στους εργαζόμενους τους όρους της τροποποιητικής σύμβασης, ενώ τους είπαν πως δεν υποχρεώνεται πια κανείς να την υπογράψει. Η πρώτη ήττα για την εργοδοσία ήταν σαφής! Στις 17/3, ημέρα λήξης της προθεσμίας υπογραφών, η όλη τους «επιχείρηση» οδηγήθηκε σε φιάσκο μιας και πολλοί εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ενώ άλλοι ζήτησαν πίσω τις συμβάσεις, που με πιεστικό τρόπο είχαν υπογράψει. Ενδεικτικό επίσης είναι πως στα κεντρικά καταστήματα της Αττικής μόλις ένας στους δέκα υπέγραψε, ενώ ανάλογη εικόνα υπάρχει από Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο κ.α.!
Το πραγματικό «αντάρτικο» των εργαζόμενων μέσα στα καταστήματα ήταν που έφερε το θετικό αποτέλεσμα. Αυτό ήρθε ως αποτέλεσμα της ευρείας απήχησης της στάσης «δεν υπογράφω». Το δεύτερο πλήγμα για την εργοδοσία ήρθε από την Επιθεώρηση Εργασίας που ανάγκασε την εταιρεία να πάρει πίσω την σύμβαση γιατί προηγουμένως θα πρέπει να ελεγχθεί. Αυτό ανάγκασε την εργοδοσία να στείλει επιστολή «εξηγώντας» ότι «προσπαθούν να διευκρινίσουν κάποια σημεία των συμβάσεων και να επαναδιατυπώσουν άλλα που προκαλούν σύγχυση ως προς την κατανόηση των όρων των συμβάσεων». Όπως δήλωσε στο Πριν η εργαζόμενη της H&M, «η εταιρεία είναι μαγκωμένη από την εξέλιξη των γεγονότων» ενώ διαβεβαίωσε ότι «δε θα σταματήσουμε μέχρι να πάρουν πίσω οριστικά το κουρελόχαρτο».
Εφημερίδα ΠΡΙΝ

Διαβάστε περισσότερα

Αντιφασιστική Τέχνη στη ναζιστική Γερμανία

«Γεννήτορες» του ναζισμού ήταν οι Βίσμαρκ, Λουδοβίκος Β΄, Γουλιέλμος Β΄, η «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης και η Γερμανική Τράπεζα, που προετοίμαζαν, από το 1920, και μέσα από εθνικιστικές επαγγελματικές, φοιτητικές και άλλες οργανώσεις, έντυπα (καθοδηγητής των φασιστικών εντύπων ήταν ο Ερνστ Γιούνγκερ), βιβλία, εκπαιδευτικούς και καλλιτεχνικούς οργανισμούς, τη δημιουργία μιας Γερμανίας «δικτατορίας των τραπεζιτών, βιομηχάνων, κτηματιών», με υποζύγιά της όλους τους λαούς, όπως τη σχεδίαζε η Γερμανική Τράπεζα.

«Πόλεμος χαρακωμάτων» (1932)
Το γερμανικό κεφάλαιο ήξερε ότι για την επιτυχία των ιμπεριαλιστικών στόχων του έπρεπε να πνίξει και κάθε έκφραση προοδευτικής τέχνης, ιδιαίτερα μαζικών μορφών, και να προωθήσει φτηνά για το λαό βιομηχανικά, εθνικιστικού περιεχομένου «πολιτιστικά» προϊόντα. Και, βέβαια, ήξερε την προειδοποίηση του ΚΚ Γερμανίας (1922) ότι «εκείνοι που θα διευθύνουν τον κινηματογράφο, θα διευθύνουν την ιδεολογία των μαζών» και την επισήμανσή του για τον ορατό «κίνδυνο ενός κινηματογράφου εξαρτημένου από μια βιομηχανία που υπακούει στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς».
Αυτό και έγινε. Το βιομηχανικό και εκδοτικό μονοπώλιο Χούγκενμπεργκ, με απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών και Πολέμου και χρήμα της Γερμανικής Τράπεζας (του λαού δηλαδή), στα 1925 αφομοίωσε τρεις κινηματογραφικές εταιρίες και το 1927 δημιούργησε το κινηματογραφικό μονοπώλιο «ΟΥΦΑ» – μεγάλο προπαγανδιστικό όργανο του ναζισμού. Πρώτο θύμα της «ΟΥΦΑ», το 1927, ήταν ο Μπρεχτ. Το 1928 κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί καλλιτέχνες δημιούργησαν το «Λαϊκό Κινηματογραφικό Συνεταιρισμό», που τον έπνιξε η «ΟΥΦΑ», πριν την άνοδο του Χίτλερ.

«Αστυνομική τρομοκρατία» (1933), του Ρέινχολντ Ρόσινγκ

Στο στόχαστρο του κεφαλαίου και του χιτλερικού κόμματος, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, μπήκαν όλοι οι τομείς της επιστήμης, του πολιτισμού και της τέχνης. Ολοι οι προοδευτικοί παιδαγωγοί, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, με πρώτα θύματα τους κομμουνιστές. Ο θεωρητικός του ναζισμού, υπουργός Πληροφόρησης, Προπαγάνδας, Παιδείας-Θρησκείας, Γκέμπελς, δεν κόπιασε για τις προγραφές των προοδευτικών ανθρώπων του πολιτισμού. Λ.χ., στα πανεπιστήμια και στις Ακαδημίες Τεχνών, οι «μαύρες λίστες» συντάχθηκαν το 1927-’28. Οπως και οι κατάλογοι με τους λιγοστούς φιλοναζί πανεπιστημιακούς, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες.
Το έγκλημα του ναζισμού δεν είναι μόνο η γενοκτονία πολλών λαών, αλλά και η γενοκτονία του προοδευτικού, πρωτοποριακού σε όλους τους τομείς πολιτισμού, που, για ιστορικούς λόγους, γεννήθηκε στη χώρα του Μαρξ, την πρώτη και δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα. Μια «γενοκτονία», με απροσμέτρητες βλαβερές συνέπειες για τη μετέπειτα πορεία του γερμανικού και γενικότερα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Λίγκα της φασιστικής «κουλτούρας»

Στις 3/12/1926 ψηφίστηκε νόμος «περί προστασίας του λαού από σκανδαλώδη και πορνογραφικά έργα». Ο νόμος εφαρμόστηκε μόνο εναντίον της κοινωνικά προοδευτικής λογοτεχνίας. Σύμφυτη με αυτό το νόμο ήταν η οργάνωση «Λίγκα Αγώνα για την προστασία της γερμανικής κουλτούρας», που με εκδηλώσεις, χαφιεδισμό και άλλα μέσα συνέβαλε στο μαζικό πογκρόμ εναντίον διανοουμένων και καλλιτεχνών. Από τα πρώτα θύματα της «Λίγκας» (1929) ήταν το βιβλίο του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερον από το μέτωπο» (για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), που απαγορεύτηκε, όπως και οι ταινίες του Παμστ και των Σοβιετικών Πουντόβκιν και Αϊζεστάιν.

«Η νύχτα» (1918-’19), του Μαξ Μπέκμαν

Το 1930 το Τμήμα Προπαγάνδας του ναζιστικού κόμματος αναλαμβάνει ο Γκέμπελς, χαράζοντας κατευθύνσεις, μέτρα και τις διώξεις στον πολιτιστικό χώρο. Στις 28/3/1931 δημοσιεύονται προεδρικά διατάγματα εναντίον των αριστερών συγγραφέων και πενήντα προοδευτικών εντύπων και φυλακίζονται οι συγγραφείς Φρίντριχ Βολφ, Καρλ φον Οσιέτσκι και Λούντβιχ Ρεν. Το «σήμα» για μαζικές διώξεις δόθηκε πριν την άνοδο στην εξουσία του ανδρεικέλου του κεφαλαίου, Χίτλερ, ο οποίος παριστάνοντας το «σωτήρα» έλεγε: «Αν η Γερμανία δεν έχανε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δε θα γινόμουν πολιτικός, αλλά μεγάλος αρχιτέκτονας, κάτι σαν Μιχαήλ Αγγελος»!!!
Στις 2/2/1933 η Δημοκρατία της Βαϊμάρης με προεδρικά διατάγματα απαγορεύει την κυκλοφορία των κομμουνιστικών και προοδευτικών εφημερίδων και εντύπων. Στις 27/2/1933 οι ναζί καίνε το Ράιχσταγκ. Την επομένη (28/2) επιβάλλουν τη δικτατορία τους και φυλακίζουν 4.000 προγραμμένους. Ο υπουργός Εσωτερικών, Γκέρινγκ, επιλέγει μέσα από τους, ήδη, έτοιμους καταλόγους δεκάδες συγγραφείς και τους κλείνει σε στρατόπεδο. Πρώτος (1938) πεθαίνει ο Εριχ Μίσαμ, κρεμασμένος από τους βασανιστές του στο στρατόπεδο Οριάνεμπουργκ. Οσο περνούν τα χρόνια τόσο γεμίζουν τα στρατόπεδα και με ανθρώπους του πολιτισμού. Τα θύματα πάρα πολλά, ανάμεσά τους και μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας, της μουσικής, του θεάτρου, των εικαστικών τεχνών, του κινηματογράφου, κλπ.

Καθολική φίμωση του πολιτισμού

«Ο δημαγωγός» (1928), του Γκέοργκ Γκρος

Στις 5/2/1933, οι κομμουνιστές καθηγητές στην Ακαδημία Τεχνών Βερολίνου Χάινριχ Μαν (συγγραφέας, πρόεδρος του Φιλολογικού Τμήματος) και Κέτε Κόλβιτς (ζωγράφος-χαράκτρια) με μανιφέστο τους κάνουν έκκληση για δημιουργία ενιαίου αριστερού μετώπου. Στις 15/2 απολύονται. Διαμαρτυρόμενος, παραιτείται ο καθηγητής Μάρτιν Βάγκνερ (αρχιτέκτονας). Οι ναζί ζητούν από όλους τους καθηγητές της Ακαδημίας να δηλώσουν αν θα συνεργαστούν μαζί τους. Δεν απαντούν και παραιτούνται οι συγγραφείς Τόμας Μαν (αδελφός του Χάινριχ), Αλφρεντ Ντέμπλιν, Ρικάρντα Χουκ και συλλαμβάνονται οι Φραντς Βέρφελ, Λέοναρντ Φρανκ, Φριτς φον Ούνριχ, Γιάκομπ Βάσερμαν. Ανάλογα συνέβησαν και στην Πρωσική Ακαδημία Τεχνών. Φοβερές διώξεις εξαπολύθηκαν και στη «Γερμανική Ενωση Ανθρώπων των Γραμμάτων» (η πλειοψηφία των μελών της ήταν κομμουνιστές και αριστεροί, μέλη του γερμανικού αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου). Οι ναζί διέλυσαν την Ενωση και στις 12/6/1933 την επανασύστησαν ως «Ενωση Συγγραφέων του Γ΄ Ράιχ», με πρόεδρο τον παλιό ναζί ταγματασφαλίτη Οτο Στόφρεγκεν.
Ακόμα και διεθνώς φημισμένοι δημιουργοί, όπως οι Μαξ Ράινχαρντ, Μπρούνο Βάλτερ, Οτο Κλέμπερερ, διώχτηκαν, και ο διάσημος μαέστρος Βίλχελμ Φούρτβαϊνιγκερ αποπέμφθηκε επειδή ζήτησε να μη διωχτούν οι προαναφερόμενοι.
Στις 10/5/1933, με διαταγή του Γκέμπελς, άρχισε το ολοκαύτωμα των προοδευτικών βιβλίων, με βάση τις εμπλουτισμένες πια λίστες της «Λίγκας Αγώνα». Οι λίστες με δημιουργούς και δημιουργήματα αυξάνονταν σε όλους τους πολιτιστικούς τομείς. Κάηκαν, καταστράφηκαν, θάφτηκαν σε αποθήκες όλων των ειδών τα έργα τέχνης, που ο ναζισμός χαρακτήριζε «εκφυλισμένη». Ο «ζωγράφος-γλύπτης-αρχιτέκτονας» Χίτλερ δεν επέβαλε μόνο ως αριανόν …«Ωραίον» μια χείριστου ρωμαϊκού τύπου χοντροκοπιά, αλλά, με διαταγή του και του Γκέμπελς, αφαιρέθηκαν από τα δημόσια κτίρια, τα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές, όλα τα έργα των αντιναζιστών «εκφυλισμένων καλλιτεχνών».
Το 1933 η «Λίγκα Αγώνα» οργάνωσε στην Καρλσρούη έκθεση με έργα που τα κατηγορούσε για «καλλιτεχνικό μπολσεβικισμό». Οι διώξεις των αντιφασιστών εικαστικών κλιμακώθηκαν το 1937, με τη μεγάλη έκθεση που οργάνωσε ο Γκέμπελς με τίτλο «Εκφυλισμένη τέχνη».
Ολα τα χρόνια του ναζισμού, πριν την έναρξη του πολέμου, πολλές χιλιάδες ήταν, ήδη, οι καλλιτέχνες-θύματα του ναζισμού. Πολλοί οι δολοφονημένοι, οι κλεισμένοι σε στρατόπεδα. Πολλές χιλιάδες οι απολυμένοι, οι κρυμμένοι-εξόριστοι μέσα στη χώρα τους. Οι αυτοεξόριστοι, που μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς διέφυγαν στο εξωτερικό, γλιτώνοντας τη σύλληψη, αλλά ζώντας τα δεινά της προσφυγιάς. Θύματα ήταν κι όσοι «υποτάχθηκαν» από τον τρόμο των στρατοπέδων και της πείνας.

«Στρατιές» οι διωκόμενοι

Καθώς το σημερινό ιμπεριαλιστικό αμερικανο-ευρωενωσιακό κεφάλαιο επιχειρεί να κρύψει τα πολλαπλά εγκλήματα του γερμανικού ιμπεριαλισμού και να ρίξει στη λήθη τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον αντιφασιστικό αγώνα των Γερμανών δημιουργών θα μνημονεύσουμε ελάχιστους από τους πολυάριθμους σπουδαίους Γερμανούς διωκόμενους αντιφασίστες επιστήμονες και καλλιτέχνες και χαρακτηριστικά αντιφασιστικά έργα τους.
Επιστήμονες: Εριχ Φρομ, μαρξιστής, διάσημος καθηγητής της Κοινωνιολογίας και Φιλοσοφίας στην περίφημη Σχολή της Φρανκφούρτης, την οποία έκλεισε ο ναζισμός. Το 1934 κατέφυγε στις ΗΠΑ, τις οποίες εγκατέλειψε λόγω του μακαρθισμού. Τέοντορ Αντόρνο, φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, μουσικολόγος, καθηγητής της προαναφερόμενης σχολής, κατέφυγε το 1934 αρχικά στην Αγγλία. Ερνστ Μπλοχ, φιλόσοφος, μέλος του ΚΚΓ. Ο ναζισμός τον απέλυσε από το Πανεπιστήμιο Λιψίας. Κατέφυγε στο εξωτερικό. Το 1949, στη ΓΛΔ, ίδρυσε και διηύθυνε το Ινστιτούτο Ιστορίας της Φιλοσοφίας. Κυριότερο αντιφασιστικό έργο του: «Η ελπίδα ως αξίωμα».
Συγγραφείς: Γιοχάνες Ρόμπερτ, μέλος και βουλευτής του ΚΚΓ. Κατηγορήθηκε, πριν την άνοδο των ναζί, για «εσχάτη προδοσία». Σώθηκε χάρη στις διαμαρτυρίες της διεθνούς κοινής γνώμης και δημιουργών όπως οι Γκόρκι, Μπρεχτ, Τόμας Μαν, κ.ά. Το 1933 ο Χίτλερ απαγόρευσε τα έργα του και του αφαίρεσε την ιθαγένεια. Κατέφυγε στη Μόσχα. Ανέλαβε την έκδοση του διεθνούς αντιφασιστικού περιοδικού «Διεθνής Λογοτεχνία – Γερμανικά Φύλλα». Μεταπολεμικά διατέλεσε πρόεδρος του Πολιτικού Συνασπισμού για τον Εκδημοκρατισμό της Γερμανίας και υπουργός Πολιτισμού της ΓΛΔ. Τόμας Μαν, κορυφαίος πεζογράφος του 20ού αιώνα, καθηγητής στην Ακαδημία Τεχνών, αδελφός του κομμουνιστή, επίσης συγγραφέα και καθηγητή στην Ακαδημία, Χάινριχ Μαν. Του αφαιρέθηκε η ιθαγένεια. Διέφυγε στο εξωτερικό. Σχεδόν όλα τα έργα του στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 εναντιώνονται στο φασισμό, λ.χ., τα: «Οι ιστορίες του Ιακώβου», «Η Λότε στη Βαϊμάρη», «Η Γερμανία και οι Γερμανοί», «Αδελφός Χίτλερ». Χάινριχ Μαν, αδελφός του Τόμας, μέλος του ΚΚΓ, πρόεδρος του Φιλολογικού Τμήματος της Πρωσικής Ακαδημίας Τεχνών. Οι ναζί τον …παραίτησαν. Κατέφυγε στη Γαλλία. Εδρασε μέσα από το γερμανικό αντιφασιστικό «Λαϊκό Μέτωπο» (περιλάμβανε πολλούς διωκόμενους Γερμανούς διανοούμενους-καλλιτέχνες) και συνεργαζόταν με το γαλλικό «Λαϊκό Μέτωπο», του οποίου επικεφαλής ήταν ο κομμουνιστής ποιητής-πεζογράφος Λουί Αραγκόν. Φριτς φον Ούνρου. Κατέφυγε αρχικά στη Γαλλία. Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, πολυτραυματίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ναζί χαρακτήρισαν αντιναζιστικά τα έργα του, του αφαίρεσαν την ιθαγένεια, κατέφυγε στις ΗΠΑ. Στα χρόνια του πολέμου έγραψε, μεταξύ άλλων, τα αντιφασιστικά έργα: «Αγάπα τον πλησίον σου» (για τους αντιφασίστες πρόσφυγες), «Αψίδα του θριάμβου», «Σπίθα ζωής», «Ωρα για ζωή, ώρα για θάνατο». Αννα Ζέγγερς, μέλος του ΚΚΓ. Κατέφυγε στο εξωτερικό. Στα χρόνια του πολέμου έγραψε, μεταξύ άλλων, τα έργα «Ο έβδομος ουρανός» (μια απόδραση από στρατόπεδο) και «Τράνζιτ» (για τα πάθη των προσφύγων, διωκόμενων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Πέτερ Βάις, κατέφυγε σε διάφορες χώρες. Φημισμένο θεατρικό έργο του: «Ανάκριση» (για το Αουσβιτς). Φυγάδες ήταν και οι φημισμένοι συγγραφείς Βάλτερ Μπέγιαμιν, Ρόμπερτ Μούζιλ, Αλφρεντ Ντέμπλιν, Ε. Τόλερ, Ν. Ζακς, Κ. Τσουκμάγιερ, Κ. Τουχόλσκι. Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης θανατώθηκαν, μεταξύ άλλων, οι: Κ. Ουσιέτσκι, Ε. Μίσαμ, Γκ. Κόλμαρ.
Εικαστικοί: Ερνστ Μπάρλαχ, κομμουνιστής, κορυφαίος του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Κατηγορούμενος και διωκόμενος μαζί με τους συντρόφους-ομοτέχνους του, τη σπουδαία ζωγράφο-χαράκτρια Κέτε Κόλβιτς και τον Λεμπρούκ. Η μυστική αστυνομία κατάσχεσε, στο σπίτι του Μπάρλαχ, τα έργα του, αφαίρεσε τα έργα του από τα μουσεία και πολλά τα κατέστρεψε, γιατί υμνούσαν το λαϊκό άνθρωπο και τους αγώνες του. Μαξ Μπέκμαν, χαρακτηρίστηκε ο «Γερμανός Πικάσο». Με τα έργα του κατήγγειλε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ναζί τον απέλυσαν από τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Κατέφυγε στο εξωτερικό. Τα έργα του χαρακτηρίζονταν «εκφυλισμένη τέχνη» και περιλήφθηκαν στην ομώνυμη έκθεση των ναζί (1937). Γκέοργκ Γκρος, «Σπαρτακιστής», σπουδαιότατος εκπρόσωπος του κοινωνικά κριτικού κινήματος «νεοπραγματισμός», διέφυγε στις ΗΠΑ, όπου στα χρόνια του πολέμου φιλοτέχνησε πολλά αντιφασιστικά έργα. Εμίλ Ντόλτε, από τους σημαντικότερους εξπρεσιονιστές. Τα έργα του αφαιρέθηκαν από τα μουσεία και περιλήφθηκαν στην «εκφυλισμένη τέχνη». Το 1938 του απαγόρευσαν να ξαναζωγραφίσει. Ετσι μέχρι το 1944 έκανε την περίφημη σειρά «Αζωγράφιστοι πίνακες». Οτο Ντιξ, κορυφαίος του «νεοπραγματισμού». Τον …παραίτησαν από καθηγητή της Ακαδημίας Δρέσδης. Του απαγόρευσαν να ξαναεκθέσει έργα του, τα οποία κυριαρχούσαν στην έκθεση «εκφυλισμένη τέχνη». Το 1939 τον φυλάκισαν με την κατηγορία της συμμετοχής σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ και έπειτα τον έστειλαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Συνθέτες: Χανς Αϊσλερ, μαθητής του μαρξιστή Σένμπεργκ, πρωτοπόρος συνθέτης, κομμουνιστής, συνεργάτης του Μπρεχτ. Κορυφαίος συνθέτης της μεταπολεμικής ΓΛΔ (έγραψε τον Υμνο της, «Αναστημένη από τα ερείπια») και ίδρυσε την Ανώτατη Σχολή Μουσικής της ΓΛΔ, «Χανς Αϊσλερ». Οι ναζί διέταξαν την καταστροφή όλου του ηχογραφημένου και εκδομένου έργου του. Κατέφυγε μαζί με τον Μπρεχτ αρχικά στη Δανία. Πάουλ Ντεσάου, αρχιμουσικός, κομμουνιστής, συνεργάτης του Μπρεχτ. Διέφυγε στην Ευρώπη κι έπειτα στις ΗΠΑ, όπου διώχτηκε από το μακαρθισμό. Επέστρεψε στη ΓΛΔ, όπου διακρίθηκε με διάφορα μουσικά βραβεία. Κουρτ Βάιλ, μαρξιστής, συνεργάτης του Μπρεχτ από το 1926, διέφυγε στην Ευρώπη και έπειτα στις ΗΠΑ. Μπρούνο Βάλτερ, διάσημος αρχιμουσικός στις όπερες Βιέννης, Μονάχου, Βερολίνου, κ.α. Αρχικά κατέφυγε στη Γαλλία.

Πηγή:rizospastis.gr

Διαβάστε περισσότερα

Με το μικρό του όνομα: «Χαρίλαος»

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Λέγαμε «Χαρίλαος» κι όλοι ξέραμε, κι όλοι ήξεραν για ποιόν μιλούσαμε. Γιατί οι ηγέτες, οι πραγματικοί ηγέτες, οι λαϊκοί ηγέτες, έτσι καταγράφονται στη ζωή, στην ιστορία.

Έτσι περνάνε από στόμα σε στόμα, έτσι περπατάνε ανάμεσα στους ανθρώπους, είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί τους: Με το μικρό τους όνομα.
Στο βιβλίο του Χρήστου Θεοχαράτου για τον Χαρίλαο Φλωράκη («ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ – Ο Λαϊκός Ηγέτης», τόμος Β΄), ο συγγραφέας ρωτά τον Χαρίλαο:
«Πρόεδρε, μια – μια και ένας – ένας, η γενιά σου φεύγει. Έφυγε ήδη. Μετρημένοι είστε όσοι μένετε. Κι όμως, μετά από κάθε ξόδι, κοιτάς ίσα μπροστά και εκφράζεις την πίστη σου ότι ο σοσιαλισμός βρίσκεται στο δρόμο, ότι έρχεται! Από πού αντλείς την αισιοδοξία σου για την επιτυχία του αγώνα, αφού οι αγωνιστές – οι πολλοί αγωνιστές – βρίσκονται, πια, στο χώμα;».
O Χαρίλαος απαντά:

«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Έτσι νόμιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενιά του ’40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα. Έτσι λέει κάθε γενιά – ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω».

Σήμερα συμπληρώνονται 12 χρόνια από τις 22 Μάη 2005, από το «πέταγμα» του Χαρίλαου Φλωράκη στο τελευταίο του αγνάντιο, στον Αη-Λιά.

«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.

Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.

Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.

Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.

Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.

Σεπτέμβρης 1994

Γεια σας

Χαρίλαος Φλωράκης»

Ο «αποχαιρετισμός» του Χαρίλαου Φλωράκη, όπως δημοσιεύτηκε στο φύλλο του «Ριζοσπάστη», στις 24 Μάη 2005

Ο Χαρίλαος λείπει. Αλλά είναι πάντα εδώ. Όπως ακριβώς το λένε εκείνοι οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου:

«Nα λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει, θα είσαι για πάντα

μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,

θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο…»

Ο Χαρίλαος είναι πάντα ζωντανός στις μνήμες και τις καρδιές μας. Στο πρόσωπό του και στη μνήμη του καθρεφτίζεται μια ολόκληρη γενιά κομμουνιστών. Οι ζευγάδες! Εκείνοι οι αλύγιστοι της ανθρωπιάς που με τη σπορά τους σφράγισαν ανεξίτηλα τους αγώνες του λαού και την ιστορία του τόπου.

Ο «αποχαιρετισμός» που ακολουθεί γράφτηκε στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Χαρίλαου, πριν από 12 χρόνια. Δεν έχουμε να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ούτε μια λέξη:
«Οι άλλοι χρειάζονταν σελίδες. Αυτός τα ίδια πράγματα μπορούσε να τα συμπυκνώσει σε μιαν αράδα. Μια κουβέντα του μέτραγε όσο χίλιες.
Το “μάλωμα” του Χαρίλαου είχε κάτι από την τρυφεράδα της μάνας. Ο Χαρίλαος ήξερε να σε“μαλώνει”. Γιατί το δικό του το “μάλωμα” ερχόταν από έναν άνθρωπο, που ποτέ δεν τσιγκουνευόταν το “μπράβο”. Αν άξιζες το “μπράβο”, στο ‘δινε από καρδιάς. Κι όταν “άστραφτε και βρόνταγε”, τότε ήξερες ότι πήρες και πάλι αυτό που σου άξιζε. Σταράτα.
Για τη γενιά των νεότερων κομμουνιστών, αυτός, που πια αναμετριόταν με την Ιστορία, είχε πάντα χρόνο. Να δείξει, να προτείνει, να συμβουλέψει, να ρωτήσει, να “πάρει γνώμες”.
Η σοφία του Χαρίλαου δεν ήταν μόνον ότι ήξερε τι έλεγε και πώς το έλεγε. Ο Χαρίλαος ήταν σοφός, γιατί ήξερε να ακούει. Κέρδιζε με την απλότητα του ανθρώπου, που ποτέ δεν καμώθηκε ότι τα ξέρει όλα, αποδείχνοντας, έτσι, ότι ήξερε τα περισσότερα από όλους τους άλλους.
Ο Χαρίλαος ήταν από κείνους, που στο ‘δειχνε ότι πάντα σε είχε στην “έγνοια” του. Τον ένιωθες πλάι σου, όπως τη φροντίδα και τη ζεστασιά του δικού σου ανθρώπου. Ο Χαρίλαος είχε πάντα το νου του στην ορμήνια μην πέσεις σε κακοτοπιά. “Γνοιαζόταν” μη χάσεις το δρόμο, σου ‘δειχνε τα “περάσματα”.
Για μας, για τη γενιά των νεότερων κομμουνιστών, δεν ήταν ποτέ ο Φλωράκης. Ήταν ο “Χαρίλαος”. Ο καπετάνιος, ο αντάρτης, ο ηγέτης. Στρατηγός και στρατιώτης μαζί.
Ήταν ο “Χαρίλαος”. Ο δικός μας και όλης της Ελλάδας. Ήταν το “πρόσωπό” μας στην κοινωνία. Μας ρωτούσαν πώς πρέπει να είναι οι κομμουνιστές και μείς απαντούσαμε: “Να, όπως αυτός”! Ήταν η ιστορία του Κόμματός μας. Το καθάριο των οραμάτων μας. Τα τιμαλφή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός μας. Το διαβατήριο στα ταξίδια της συνείδησής μας. Ήταν το σύμβολο, η υπόληψη και η Τιμή μας».

 

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η εξέλιξη του Καρκίνου

Πέτρος Αργυρίου

Το 2009 συνέγραψα το βιβλίο «Τι δεν σας λένε οι Γιατροί».
Σήμερα, οι θέσεις μου στο θέμα του καρκίνου και οι ενστάσεις μου για την αντιμετώπιση του που περιέχονται στο βιβλίο, δικαιώνονται από τη σύγχρονη επιστήμη.
‘Όπως έγραφα τότε:

«Παρά την εξωφρενική τεχνολογική πρόοδο, η σύγχρονη ιατρική συχνά δεν χρησιμοποιεί τίποτε περισσότερο από σφεντόνες και βέλη για να υπερασπίσει τη ζωή αλλά και τον εαυτό της… Βέβαια η Μοντέρνα Ιατρική δεν αρκείται πάντα στις σφεντόνες και τα βέλη, ούτε σε πέτρες και ξύλα. Στα μεγάλα θέατρα του πολέμου της υγείας όπως είναι ο καρκίνος και το AIDS, η ιατρική χρησιμοποιεί συχνότατα βόμβες ναπάλμ και άλλα όπλα μαζικής κυτταρικής καταστροφής.»
Ποια είναι όμως η κατάσταση σήμερα ώστε να μου επιτρέπεται να κάνω έναν τόσο αλαζονικό χαρακτηρισμό;
Ο επικεφαλής του Ινστιτούτου για την έρευνα του καρκίνου στο Λονδίνο Alan Ashworth μας την περιγράφει:
«Σήμερα, χρησιμοποιούμε ακόμη μεσαιωνικές μεθόδους για να επιτεθούμε στους περισσότερους καρκίνους: κόβουμε (χειρουργική επέμβαση, καίμε (ακτινοθεραπεία), και δηλητηριάζουμε (μη εξειδικευμένη χημειοθεραπεία)».
Τι είχα λοιπόν προτείνει τότε στην επιστημονική κοινότητα με ένα λόγο προεπιστημονικό μεν αλλά προς την ορθή κατεύθυνση;
«Ο ομηρικός Οδυσσέας ήταν φημισμένος για την πολυτροπία του. Ήταν αυτός που σκαρφίστηκε το τέχνασμα του δουρείου ίππου για να αλώσει την Τροία που φαινόταν άτρωτη στα όπλα, την ανδρεία και τη δύναμη. Ήταν αυτός που δραπέτευσε από τη σπηλιά του κύκλωπα Πολύφημο αφού πρώτα τον παραπλάνησε πως το όνομα του ήταν Κανένας, τον τύφλωσε και πέρασε απαρατήρητος μαζί με τους συντρόφους του δεμένος στην κοιλιά των προβάτων του κύκλωπα. Όταν οι σύντροφοι κύκλωπες έσπευσαν να βοηθήσουν τον κραυγάζοντα τυφλωμένο αδερφό τους εκείνος τους εξηγούσε εις μάτην πως ο Kανένας των τύφλωσε. Τώρα, σχεδόν 3.000 χιλιάδες χρόνια αργότερα, η έρευνα του καρκίνου είναι μονόφθαλμη σαν τους Κύκλωπες, τυφλωμένη από απληστία σαν τον Πολύφημο. Όταν ερωτόμαστε ποιος μας πλήγωσε απαντάμε ο Καρκίνος χωρίς να ξέρουμε καν το πραγματικό του όνομα. Αιώνες ιατρικής προόδου και ο καρκίνος παίζει μαζί μας σαν ένας μικροσκοπικός Οδυσσέας. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να φερθούμε τουλάχιστον τόσο έξυπνα όσο αυτός.»
Και τι προτείνει σήμερα η επιστημονική κοινότητα με τα νέα δεδομένα που έχει στα χέρια της για τον καρκίνο;
Όπως περιγράφει ο Charles Swanton, επικεφαλής της εξατομικευμένης Ιατρικής του Καρκίνου στο πανεπιστήμιο College του Λονδίνου και επικεφαλής επίσης της ερευνητικής ομάδας που εξετάζει τη γενετική ποικιλομορφία του καρκίνου στο ινστιτούτο Francis Crick:
«Παραδοσιακά, θέλουμε να συρρικνώνουμε τους όγκους όσο δυνατόν περισσότερο μέχρι του σημείου μόλις και μετά βίας να μπορούμε να τους εντοπίσουμε. Φυσικά, οποιοσδήποτε θα νόμιζε πως όσο λιγότερος είναι ένας καρκίνος τόσο το καλύτερο»
Αν όμως οι ερευνητές κι οι κλινικοί γιατροί θέλουν να αξιοποιήσουν το τι φέρνει η θεωρία της εξέλιξης στην αντιμετώπιση του καρκίνου, θα πρέπει να σκεφτούν περισσότερο δημιουργικά και στρατηγικά.
«Εμείς οι γιατροί θα πρέπει να πολεμήσουμε την εξέλιξη. Θα πρέπει να σκεφτούμε για το πώς χειριστούμε την εξέλιξη με έναν πολύ έξυπνο τρόπο και ακόμη σημαντικότερο το πώς  μπορούμε να μάθουμε από την περιβαλλοντική οικολογία και από τους βιολόγους της εξέλιξης του καρκίνου.»
Όπως περιγράφεται σε σχετικό άρθρο: «Η μάχη της ευφυίας  με την εξέλιξη μάλλον θα κρατήσει πολύ, αλλά τουλάχιστον τώρα πλέον ο εχθρός είναι ορατός».
Ας θυμηθούμε το τι έγραφα στο «Τι δεν σαν λένε οι γιατροί;»
«Η αντίληψη του ενός φαρμάκου, του ενός μαγικού χαπιού για την αντιμετώπιση όλων των μορφών καρκίνου, αποκαλύπτει μια υποστρωματική γιγάντια παρανόηση: Αυτή του ενός Καρκίνου για όλους και της μιας αγωγής για όλες τις μορφές καρκίνου. Και παρόλο που σχεδόν κανένας ειδικός του καρκίνου δε θα συμφωνήσει με την έννοια του αδιαίρετου και ομοούσιου καρκίνου, το οικοδόμημα της έρευνας του καρκίνου φαίνεται ανεπίσημα να επικυρώνει τη δοξασία του ενός καρκίνου…. Και ο καρκίνος ανταπαντά στις προκλήσεις και διακηρύττει αλαζονικά: «Είμαι λεγεώνα, γιατί είμαι πολλοί»… Πολλοί καρκίνοι, πολλοί ασθενείς με καρκίνο, πολλές στρατηγικές για τον καρκίνο, όλοι ίσοι και όλοι διαφορετικοί. Αυτός είναι ο τρόπος για να προχωρήσουμε.»
Και είχα δίκιο:  Μέχρι και πρόσφατα η Ιατρική θεωρούσε πως συμβαίνει μια μετάλλαξη σε ένα κύτταρο, αυτό πολλαπλασιάζεται και δημιουργεί έναν όγκο γενετικά ομοιόμορφο αποτελούμενο από κλώνους του αρχικού καρκινικού κυττάρου.
Μέγα λάθος. Τα καρκινικά κύτταρα συνεχίζουν να μεταλλάσονται και διαφοροποιούνται από τον πρόγονο τους.
Σε έναν όγκο ενός μόνο ανθρώπου μπορεί να βρεθούν 100 διαφορετικές μεταλλάξεις. Από αυτές μόνο το ένα τρίτο είναι κοινές για όλα τα καρκινικά κύτταρα.
Τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο;
Ότι μέσω της βιοψίας ο ιατρός θα αποκτήσει μέρος μόλις της συνολικής γενετικής εικόνας του όγκου.
Η χημειοθεραπεία που θα δώσει είναι εκ των πραγμάτων όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική βασισμένη καθώς είναι σε ελλιπή δεδομένα.
Και τα πράγματα χειροτερεύουν: Τα καρκινικά κύτταρα μέσα σε ένα όγκο ανταγωνίζονται για ενέργεια και τροφή. Αυτό σημαίνει πως εξαφανίζοντας με ένα φάρμακο μια κατηγορία τους, οι υπόλοιπες κατηγορίες για τις οποίες το φάρμακο δεν είναι αποτελεσματικό θα μείνουν άνευ ανταγωνισμού και θα πολλαπλασιάζονται ελεύθερα δίνοντας παράλληλα καινούριες  μεταλλάξεις και όγκους.
Ακόμη κι αν στοχεύσουμε σε αυτό τον δεύτερο όγκο ανθεκτικό στο πρώτο φάρμακο με ένα ειδικό για αυτόν τον δεύτερο τύπο φάρμακο, μια άλλη κατηγορία ανθεκτική σε αυτό μπορεί να αναδυθεί.
Τι κάνουμε λοιπόν; Σήμερα προτείνεται το να χτυπήσουμε αρχικά δυνατά τον όγκο με πρόθεση ναι μεν να τον μειώσουμε αλλά όχι να τον εξαφανίσουμε περιορίζοντας αμέσως μετά την θεραπεία, ώστε ο όγκος να ελέγχεται από τη δυναμική ισορροπία εντός του.
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Να αναπτύξουμε φάρμακα που δεν στοχεύουν στον ίδιο τον καρκίνο αλλά στο μικροκυτταρικό περιβάλλον του, όπως ακριβώς είχα προτείνει στο «Τι δεν σας λένε οι γιατροί».
Και ακόμη σημαντικότερα έγραψα τότε: «Όσο παράξενο φαίνεται, μια επιτυχημένη ανοσολογική στρατηγική του καρκίνου δεν έχει να κάνει πάντα με την ισχύ ή την υπεροπλία. Έχει περισσότερο να κάνει με την εκπαίδευση. Έχει να κάνει με το να εκπαιδεύσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα να αναγνωρίζει τον φίλο από εχθρό, το πλεόνασμα από την έλλειψη, το πάρα πολύ από το πολύ λίγο, την υπερβολική έκθεση από την ανεπάρκεια, την ισορροπία από την ανισορροπία.»
Το 2016, ο Swandon βρήκε πως εντός του όγκου βρίσκονται κύτταρα του ανοσοποιητικού που αναγνωρίζουν τα καρκινικά κύτταρα και τα εξουδετερώνουν. Τα κύτταρα αυτά μπορούν να παρθούν από τον οργανισμό και να πολλαπλασιαστούν για να ξαναμπούν στον οργανισμό και να πολεμήσουν τον καρκίνο.
Βοηθάμε δηλαδή τον εαυτό μας να πολεμήσει με τα δικά του μέσα τις μεταλλάξεις του εαυτού του που λέγονται καρκίνος.
Είχαμε δίκιο. Ο καρκίνος δεν είναι ένας. Είναι πολλοί, ακόμη και μέσα στον όγκο ενός και μόνου ανθρώπου. Είναι λεγεώνα. Και είναι πολύτροπη ωσάν τον Οδυσσέα.
Δεν είχαμε όμως δίκιο στα πάντα. Σε πρόταση για τη θεραπεία του καρκίνου ο συγγραφέας Beldeu Singh πρότεινε την λαετρίλη (αμυγδαλίνη ή Β17) που βρίσκεται σε κουκούτσια φρούτων και κάποιους ξηρούς καρπούς.
Σε μετέπειτα ενασχόληση μου με το θέμα διαπίστωσα ότι η επιστημονική βάση της θεωρίας της αντικαρκινικής δράσης της λαετρίλης δεν έστεκε. Και δεν είμαι σε θέση να κρίνω τα όποια κλινικά δεδομένα από τη χρήση της. Αυτό που είμαι απόλυτα σε θέση να επιβεβαιώσω είναι πως υπήρξαν και στην Ελλάδα κρούσματα δηλητηριάσεων από τη λαετρίλη. Αν λοιπόν επιλέξετε για δικούς σας λόγους μια τέτοια προσέγγιση, παρακαλώ να το κάνετε με προσοχή. (Περισσότερα για το θέμα στο https://agriazwa.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html)
Τι κάνουμε λοιπόν για να προστατεύσουμε τους αγαπημένους και τους εαυτούς μας απέναντι σε κάτι τόσο συχνό που η έρευνα του όμως μόλις άρχισε να μπαίνει στις σωστές ράγες;
Λέγεται μεσογειακή διατροφή και μπορεί να συμβάλει ως ένα σημείο στην πρόληψη του καρκίνου. Στο αμέσως επόμενο μας άρθρο θα δούμε το γιατί και το πώς.
(Άρθρο μου στο εναλλακτικό Free Press Holistic life (http://holisticlife.gr) που κυκλοφορεί
Το holistic life μπορείτε να το βρείτε δωρεάν εδώ: http://holisticlife.gr/simia-dianomis
Για όσους ενδιαφέρονται για το παρασκήνιο των παγκοσμίων πολιτικών δημόσιας υγείας μπορούν να ενημερωθούν από τα σχετικά βιβλία μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί», «Θανάσιμες Θεραπείες», «Παρά Φύση» από τις εκδόσεις ETRA)

Διαβάστε περισσότερα