Τα βιβλία αλλάζουν το μυαλό

Λέμε συχνά ότι ένα καλό βιβλίο ανοίγει το μυαλό. Τώρα οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι μπορεί και να το αλλάξει. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Εμορι ανακάλυψαν ότι η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος προκαλεί βιολογικές μεταβολές στον εγκέφαλο, οι οποίες μάλιστα παραμένουν για διάστημα μερικών ημερών. Η ανακάλυψη υποδηλώνει ότι τα βιβλία που διαβάζουμε μας επηρεάζουν βαθύτερα από ό,τι ίσως νομίζαμε και ενδεχομένως ενισχύουν τις γνωσιακές μας ικανότητες. Περαιτέρω μελέτες θα δείξουν σε ποιον βαθμό συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπως και αν τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά ανάλογα με το είδος του αναγνώσματος.

Ιστορίες που μας σημαδεύουν

«Οι ιστορίες διαμορφώνουν τη ζωή μας και σε ορισμένες περιπτώσεις καθορίζουν ένα άτομο» σημειώνει ο νευροεπιστήμονας Γκρέγκορι Μπερνς, διευθυντής του Κέντρου Νευροπολιτικής του Πανεπιστημίου Εμορι στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών και επικεφαλής της μελέτης, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Brain Connectivity».«Θέλουμε να κατανοήσουμε πώς οι ιστορίες μπαίνουν στον εγκέφαλό μας και τι κάνουν σε αυτόν».

Προηγούμενες μελέτες έχουν εντοπίσει δίκτυα του εγκεφάλου τα οποία σχετίζονται με την ανάγνωση ιστοριών, οι περισσότερες όμως είχαν εστιάσει το ενδιαφέρον τους στις διεργασίες που συντελούνται τη στιγμή που διαβάζουμε μια ιστορία, και συγκεκριμένα «μικρά» διηγήματα. Οι ερευνητές του Εμορι θέλησαν να διερευνήσουν τι συμβαίνει στον εγκέφαλο μετά την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος - κατά πόσον δηλαδή μια ιστορία που μπορεί να μας συναρπάσει αφήνει και «πραγματικά» σημάδια επηρεάζοντας μακροπρόθεσμα τα δίκτυά του.

Για να το επιτύχουν ζήτησαν από 21 φοιτητές να διαβάσουν ένα βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημα «Πομπηία» του Ρόμπερτ Χάρις, το οποίο εκτυλίσσεται στην εποχή της καταστροφής της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης από την έκρηξη του Βεζούβιου. «Η ιστορία ακολουθεί έναν πρωταγωνιστή ο οποίος βρίσκεται έξω από την πόλη της Πομπηίας και παρατηρεί καπνό και παράξενη δραστηριότητα γύρω από το ηφαίστειο» εξηγεί ο δρ Μπερνς. «Προσπαθεί να φθάσει εγκαίρως στην Πομπηία για να σώσει τη γυναίκα που αγαπά. Εν τω μεταξύ το ηφαίστειο εξακολουθεί να σιγοβράζει αλλά κανείς στην πόλη δεν αναγνωρίζει τα σημάδια». Το βιβλίο «κρατάει» τον αναγνώστη και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο επελέγη από τους επιστήμονες. «Παρουσιάζει ιστορικά γεγονότα με έναν φανταστικό και δραματικό τρόπο» λέει ο δρ Μπερνς. «Ηταν σημαντικό για εμάς το βιβλίο να έχει δυνατή πλοκή».

Ανάγνωση και τομογράφος

Προτού ξεκινήσει η ανάγνωση της «Πομπηίας» οι εθελοντές εξετάστηκαν επί πέντε ημέρες με την τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI) ενώ διάβαζαν κάποιο κείμενο. Στη συνέχεια, και επί εννέα ημέρες, οι επιστήμονες τους ζήτησαν να διαβάζουν κάθε βράδυ 30 σελίδες από το μυθιστόρημα και το επόμενο πρωί τους εξέταζαν ξανά στον τομογράφο ενώ δεν διάβαζαν, αφού προηγουμένως τους είχαν κάνει ένα κουίζ προκειμένου να διαπιστώσουν αν πραγματικά είχαν διαβάσει το συγκεκριμένο απόσπασμα. Αφού ολοκληρώθηκε η ανάγνωση των εννέα αποσπασμάτων οι εθελοντές εξετάστηκαν επί πέντε ημέρες στον τομογράφο χωρίς πλέον να διαβάζουν το βιβλίο.

Οι επιστήμονες είδαν ότι η ανάγνωση του μυθιστορήματος προκάλεσε μεταβολές στη συνδεσιμότητα στον αριστερό κροταφικό φλοιό, ο οποίος σχετίζεται με τη γλώσσα, και στον κινητικό φλοιό. Οι νευρώνες του κινητικού φλοιού θεωρείται ότι βοηθούν τον εγκέφαλο να φαντάζεται ότι κάνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν κάνει - αν π.χ. κάποιος φαντάζεται ότι σηκώνει το χέρι του ενεργοποιούνται νευρώνες στην περιοχή που σχετίζεται με την πραγματική κίνηση του χεριού.

Μπαίνοντας στο σώμα ενός άλλου

«Οι νευρωνικές μεταβολές που παρατηρήσαμε στα συστήματα που συνδέονται με την κίνηση και τις αισθήσεις υποδηλώνουν ότι το να διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα μπορεί να μας βάλει μέσα στο σώμα του πρωταγωνιστή» εξήγησε ο δρ Μπερνς. «Ξέραμε ήδη ότι οι καλές ιστορίες μπορούν να μας βάλουν στη θέση κάποιου άλλου με τη μεταφορική έννοια. Τώρα βλέπουμε ότι αυτό γίνεται και βιολογικά».

Το γεγονός ότι οι μεταβολές στον εγκέφαλο παρατηρήθηκαν και επί πέντε ημέρες μετά το τέλος της ανάγνωσης αποδεικνύει για τον νευροεπιστήμονα ότι δεν πρόκειται για μια στιγμιαία αντίδραση του εγκεφάλου αλλά για μια επίδραση με διάρκεια. Αλλοι ερευνητές ωστόσο επισημαίνουν ότι, αν και ενδιαφέροντα, τα αποτελέσματα προέρχονται από ένα μικρό δείγμα εθελοντών και θεωρούν ότι περαιτέρω μελέτες απαιτούνται για να δείξουν κατά πόσο η ανάγνωση επιφέρει πραγματικά διαρκείς αλλαγές βελτιώνοντας τις γνωσιακές επιδόσεις καθώς και αν το είδος του κάθε αναγνώσματος - αν λ.χ. δεν είναι μυθιστόρημα αλλά δοκίμιο ή ποίημα - επιδρά με διαφορετικό τρόπο.

____

   Φαφούτη Λαλίνα  - Το Βήμα

Διαβάστε περισσότερα

John Rawls - Δύο κατευθυντήριες ιδέες της δικαιοσύνης ως ακριβοδικίας.

Ο John Rawls (1921- 2002) ήταν αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος, υποστηρικτής της φιλελεύθερης παράδοσης. Η θεωρία του περί δικαιοσύνης ως ακριβοδικίας αποσκοπεί σε μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών με ίσα βασικά δικαιώματα, οι οποίοι συνεργάζονται στο πλαίσιο ενός εξισωτικού οικονομικού συστήματος. Η ανάλυσή του περί πολιτικού φιλελευθερισμού αναφέρεται στη νόμιμη χρήση της πολιτικής εξουσίας στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, με σκοπό την κατάδειξη του πως μπορεί να επιτευχθεί μια ανθεκτική ενότητα, παρά τη μεγάλη ποικιλία κοσμοθεωρήσεων που επιτρέπουν οι ελεύθεροι θεσμοί. Τα συγγράμματά του περί δικαίου των λαών διευρύνουν τις θεωρίες αυτές στη φιλελεύθερη εξωτερική πολιτική, με στόχο να φανταστούμε πως θα ήταν δυνατή η δημιουργία μιας ειρηνικής και ανεκτικής παγκόσμιας τάξης.

Justice by Luca Giordano.

Δύο κατευθυντήριες ιδέες της δικαιοσύνης ως ακριβοδικίας.

Η κοινωνική συνεργασία, με κάποια μορφή, είναι απαραίτητη για τους πολίτες, ώστε αυτοί να είναι σε θέση να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ωστόσο, οι πολίτες δεν είναι αδιάφοροι για το πώς τα οφέλη και τα βάρη της συνεργασίας θα κατανέμονται μεταξύ τους. Οι αρχές του Rawls περί δικαιοσύνης ως ακριβοδικίας ενσαρκώνουν τις κεντρικές φιλελεύθερες ιδέες ότι η συνεργασία θα πρέπει να είναι δίκαιη για όλους τους πολίτες οι οποίοι θεωρούνται ελεύθεροι και ίσοι. Η διακριτική ερμηνεία που δίνει ο Rawls στις έννοιες αυτές μπορεί να θεωρηθεί σε γενικές γραμμές ως συνδυασμός αρνητικής και θετικής θέσης.

Η αρνητική θέση είναι ότι οι πολίτες δεν αξίζουν να γεννηθούν σε μια πλούσια ή φτωχή οικογένεια, να γεννηθούν, όσον αφορά τα φυσικά τους προσόντα, πιο προικισμένοι από τους άλλους, να γεννηθούν άνδρες ή γυναίκες να γεννηθούν ως μέλη μιας συγκεκριμένης φυλετικής ομάδας και ούτω καθεξής. Δεδομένου ότι αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ατόμων είναι υπό αυτήν την έννοια ηθικά αυθαίρετα, οι πολίτες, εξαιτίας τους, σε ένα βαθύτερο επίπεδο δεν δικαιούται περισσότερο ή λιγότερο από τα οφέλη της κοινωνικής συνεργασίας. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ένας πολίτης γεννήθηκε πλούσιος, λευκός, άρρεν από μόνο του δεν δημιουργεί κανένα λόγο γι’ αυτόν τον πολίτη είτε να ευνοείται είτε να παραγκωνίζεται από τους κοινωνικούς φορείς.

Αυτή η αρνητική θέση δεν εξηγεί από μόνη της πως θα πρέπει να διανέμονται τα κοινωνικά αγαθά απλώς ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Η θετική θέση του Rawls για τη διανομή είναι η ισότητα που βασίζεται στην αμοιβαιότητα. Όλα τα κοινωνικά αγαθά πρέπει να κατανέμονται ισομερώς, εκτός εάν μια άνιση κατανομή θα είναι προς όφελος όλων. Η βασική ιδέα είναι ότι, δεδομένου ότι οι πολίτες είναι ουσιαστικά ίσοι, η συλλογιστική σχετικά με τη δικαιοσύνη θα πρέπει να αρχίσει από την υπόθεση ότι τα αγαθά που παράγονται συνεταιριστικά θα πρέπει να μοιράζονται ισότιμα. Η δικαιοσύνη λοιπόν απαιτεί στη συνέχεια ότι οποιαδήποτε ανισότητα θα πρέπει να ωφελεί όλους τους πολίτες και κυρίως θα πρέπει να ωφελεί εκείνους που κατέχουν τα λιγότερα. Η ισότητα ορίζει την βασική γραμμή. από εκεί οποιαδήποτε ανισότητα θα πρέπει να βελτιώνει την κατάσταση του κάθε ατόμου και ιδιαίτερα την κατάσταση αυτών που βρίσκονται σε χειρότερη θέση.

Αυτές οι  ισχυρές προϋποθέσεις της ισότητας και της αμοιβαιότητας των οφελών αποτελούν τα ορόσημα της θεωρίας του Rawls περί δικαιοσύνης.

Οι δύο αρχές της δικαιοσύνης ως ακριβοδικίας.

Αυτές οι κατευθυντήριες ιδέες της δικαιοσύνης ως ακριβοδικίας εκφράζονται στις δύο αρχές του για τη δικαιοσύνη:

Πρώτη αρχή: κάθε άτομο έχει το ίδιο απαράγραπτο δικαίωμα σε ένα απολύτως επαρκές καθεστώς ίσων βασικών ελευθεριών, το οποίο είναι συμβατό με το ίδιο καθεστώς ελευθεριών για όλους.

Δεύτερη αρχή: Κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες υπάρχουν και πρέπει να πληρούν δύο προϋποθέσεις:

• α. Θα πρέπει να αφορούν καθήκοντα και θέσεις  ανοικτά σε όλους υπό συνθήκες δίκαιης ισότητας ευκαιριών,
• β. Θα πρέπει να προσφέρουν το μεγαλύτερο  όφελος στα λιγότερο ευνοημένα μέλη της κοινωνίας (η αρχή της διαφοράς). (JF, 42-43)

Η πρώτη αρχή των ίσων βασικών ελευθεριών  πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για τον σχεδιασμό του πολιτικού συντάγματος, ενώ η δεύτερη αρχή ισχύει κυρίως για τους κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς. Η εκπλήρωση της πρώτης αρχής έχει προτεραιότητα σε σχέση με την εκπλήρωση της δεύτερης αρχής και στο πλαίσιο της δεύτερης αρχής η δίκαιη ισότητα των ευκαιριών έχει προτεραιότητα έναντι της αρχής της διαφοράς.

Η πρώτη αρχή διασφαλίζει για όλους τους πολίτες οικεία βασικά δικαιώματα και ελευθερίες: ελευθερία συνείδησης και ελευθερία συναναστροφής, ελευθερία λόγου του ατόμου, δικαιώματος ψήφου, κατοχής δημόσιου αξιώματος, αντιμετώπισης σύμφωνα με το κράτος δικαίου, κλπ. Η αρχή εκχωρεί αυτά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε όλους τους πολίτες ισότιμα. Άνισα δικαιώματα δεν θα ωφελήσουν εκείνους που θα πάρουν ένα μικρότερο μερίδιο των δικαιωμάτων, οπότε η δικαιοσύνη απαιτεί ίσα δικαιώματα για όλους υπό όλες τις φυσιολογικές συνθήκες.

Η πρώτη αρχή του Rawls συμφωνεί με τις ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις σχετικά με τη σημασία των ίσων βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δύο επιπλέον χαρακτηριστικά καθιστούν αυτήν την πρώτη αρχή διακριτή. Πρώτον, η προτεραιότητά της: τα βασικά δικαιώματα και ελευθερίες δε ανταλλάσσονται με άλλα κοινωνικά αγαθά όπως η οικονομική αυτάρκεια. Η πρώτη αρχή απαγορεύει, για παράδειγμα, μια πολιτική που θα σχεδίαζε εξαιρέσεις για τους σπουδαστές κολεγίων με την αιτιολογία ότι οι μορφωμένοι πολίτες είναι πιο πολύτιμοι για την οικονομία. Εάν το σχέδιο είναι μια δραστική καταπάτηση των βασικών ελευθεριών και αν ένα τέτοιο σχέδιο εφαρμοστεί, τότε όλοι όσοι είναι σε θέση να το υπηρετήσουν πρέπει να υπόκεινται σε αυτό με ίσους όρους.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της πρώτης αρχής του Rawls είναι ότι απαιτεί τη δίκαιη αξία των πολιτικών ελευθεριών. Οι πολιτικές ελευθερίες αποτελούν ένα υποσύνολο των βασικών ελευθεριών, που αφορά τα δικαιώματα κατοχής δημόσιου αξιώματος, το δικαίωμα επηρεασμού του αποτελέσματος των εθνικών εκλογών και ούτω καθεξής. Για αυτές τις ελευθερίες ο Rawls απαιτεί οι πολίτες να είναι όχι μόνο τυπικά αλλά και ουσιαστικά ισότιμοι. Δηλαδή, οι πολίτες που είναι εξίσου προικισμένοι και με ίδια κίνητρα θα πρέπει να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες κατοχής δημόσιου αξιώματος, επιρροής των εκλογών, και ούτω καθεξής, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη. Αυτή η πρόβλεψη της δίκαιης αξίας έχει σημαντικές επιπτώσεις για το πώς οι εκλογές θα πρέπει να χρηματοδοτούνται και να οργανώνονται, όπως περιγράφεται παρακάτω.

Η δεύτερη αρχή της δικαιοσύνης του Rawls έχει δύο μέρη. Το πρώτο μέρος, η δίκαιη ισότητα ευκαιριών, απαιτεί οι πολίτες με τα ίδια ταλέντα και βούληση να τα χρησιμοποιήσουν, να έχουν τις ίδιες εκπαιδευτικές και οικονομικές ευκαιρίες, ανεξάρτητα από το αν γεννήθηκαν πλούσιοι ή φτωχοί. «Σε όλα τα πεδία της κοινωνίας οφείλουν να υπάρχουν σε γενικές γραμμές οι ίδιες προοπτικές πολιτισμού και επιτευγμάτων για όσους έχουν παρόμοια κίνητρα και προσόντα.» (JF, σ. 44) Έτσι, για παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι τα φυσικά προσόντα και η προθυμία είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα σε όλα τα παιδιά που γεννιούνται στο πλαίσιο των διαφόρων κοινωνικών τάξεων, τότε, σε οποιοδήποτε είδος απασχόλησης (γενικά προσδιοριζόμενης) θα πρέπει να βρούμε ότι περίπου το ένα τέταρτο των ατόμων που καταπιάνονται μ’ αυτήν την απασχόληση γεννήθηκαν στην κορυφή του 25% της κατανομής του εισοδήματος, το ένα τέταρτο γεννήθηκαν στο δεύτερο υψηλότερο 25% της κατανομής του εισοδήματος, και ούτω καθεξής. Δεδομένου ότι η τάξη προέλευσης είναι ηθικά αυθαίρετο γεγονός για τους πολίτες, η δικαιοσύνη δεν επιτρέπει στην τάξη προέλευσης να μετατραπεί σε άνισες πραγματικές ευκαιρίες για την εκπαίδευση ή την ουσιαστική εργασία.

Το δεύτερο μέρος της δεύτερης αρχής είναι η αρχή της διαφοράς. Η αρχή της διαφοράς απαιτεί οι κοινωνικοί θεσμοί να διαρθρώνονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι ανισότητες του πλούτου και του εισοδήματος να λειτουργούν προς όφελος αυτών που θα είναι σε χειρότερη κατάσταση. Ξεκινώντας από μια φανταστική γραμμή βάσης για την ισότητα, επιτρέποντας ανισότητες σε μισθούς και ημερομίσθια, μπορεί να παραχθεί ένα καλύτερο συνολικό προϊόν: υψηλότεροι μισθοί μπορούν να καλύψουν το κόστος της κατάρτισης και της εκπαίδευσης, για παράδειγμα, και μπορούν να παρέχουν κίνητρα για την πλήρωση των θέσεων που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση. Η αρχή της διαφοράς απαιτεί οι ανισότητες που αυξάνουν το συνολικό προϊόν να είναι προς όφελος όλων και συγκεκριμένα προς μεγαλύτερο όφελος των λιγότερο προνομιούχων.

Σκεφτείτε τέσσερις υποθετικές οικονομικές δομές Α - Δ, και τον μέσο όρο του επιπέδου των εισοδημάτων μιας ζωής που θα παρήγαγαν αντιπροσωπευτικά μέλη από τρεις διαφορετικές ομάδες:

Οικονομία  Λιγότερο Προνομιούχα Ομάδα                  Μεσαία  Ομάδα                          Πλέον Προνομιούχα Ομάδα.

Α                                10,000                                                             10,000                                             10,000

Β                                 12,000                                                             15,000                                             20,000

Γ                                 20,000                                                            30,000                                             50,000

Δ                                 17,000                                                            50,000                                           100,000

Εδώ η αρχή της διαφοράς επιλέγει την Οικονομία  Γ, διότι περιέχει την διανομή όπου η λιγότερο προνομιούχος ομάδα πηγαίνει καλύτερα. Οι ανισότητες στη Γ είναι προς όφελος όλων σε σχέση με την ίση κατανομή (Οικονομία Α), καθώς και μια πιο ίση κατανομή (Οικονομία Β). Αλλά η αρχή της διαφοράς δεν επιτρέπει οι εύποροι να γίνονται πλουσιότεροι σε βάρος των φτωχών (Οικονομία Δ). Η αρχή της διαφοράς ενσαρκώνει την αμοιβαιότητα βάσει της ισότητας: από μια ελάχιστη εξισωτική γραμμή βάσης απαιτεί ανισότητες που είναι καλές για όλους και ιδιαίτερα για τους φτωχότερους.

Η αρχή της διαφοράς εκφράζει την ιδέα ότι τα φυσικά προσόντα είναι άδικα. Ένας πολίτης δεν αξίζει περισσότερο από το κοινωνικό προϊόν απλά και μόνο επειδή είχε την τύχη να γεννηθεί με χαρίσματα που βρίσκονται σε μεγάλη ζήτηση. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να λαμβάνουν το ίδιο μερίδιο. Το γεγονός ότι οι πολίτες έχουν διαφορετικά ταλέντα και ικανότητες μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να φέρει τους πάντες σε καλύτερη θέση. Σε μια κοινωνία που διέπεται από την αρχή της διαφοράς οι πολίτες θεωρούν την κατανομή των φυσικών προσόντων ως περιουσιακό στοιχείο που ωφελεί όλους. Οι περισσότερο προικισμένοι είναι ευπρόσδεκτοι να χρησιμοποιήσουν τα χαρίσματά τους για να βελτιώσουν τη μοίρα τους, εφόσον καθ’ όλη την προσπάθειά τους συμβάλλουν επίσης στο καλό των λιγότερο προικισμένων. «Στη δικαιοσύνη ως ακριβοδικία», λέει ο Rawls, «οι άνθρωποι συμφωνούν να μοιράζονται ο ένας τη μοίρα του άλλου.» (TJ, 102).

John Rawls

    Πηγή:  24grammata.com (αρχείο pdf)

Διαβάστε περισσότερα

Ο καπιταλισμός ξαναβρίσκει τον εαυτό του

Στέλιος Ελληνιάδης

Επιτέλους έχουμε έναν κανονικό καπιταλισμό, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα, μέχρι τη διάβρωση του από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Ταξικό, πολεμικό, επεκτατικό και αυταρχικό. Η πολλή δημοκρατία, επί πολύ, του είναι ασύμβατη. Μετά από μία μεγάλη παρένθεση , μπαίνει φρένο στο κοινωνικό κράτος και γίνεται συντεταγμένη επιστροφή στους επιθετικούς τυχοδιωκτικούς πολέμους, στις γενοκτονίες και στην αρπαγή. Τα καπιταλιστικά κράτη σκοτώνονται μεταξύ τους, οι ισχυροί τρώνε τους ανίσχυρους, τρέφοντας τα κανόνια τους με τους υπηκόους τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έκαναν πολέμους με τα σοσιαλιστικά κράτη, αλλά πάντα μεταξύ τους. Είχαν μεγάλη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά κράτη γιατί περιόριζαν την επέκτασή τους και «μόλυναν» τις δυτικές κοινωνίες με ανατρεπτικές ιδέες, αλλά δεν ήταν ανταγωνιστές στις αγορές.

Με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και τη στροφή της Κίνας στην οικονομία της αγοράς, οι σοσιαλιστικές ιδέες αποδυναμώθηκαν πάρα πολύ και έπαψαν να αποτελούν μεγάλη απειλή για τη Δύση, δεκάδες χώρες «απελευθερώθηκαν» από το «σιδηρούν παραπέτασμα» και τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κράτη απαλλάχτηκαν από τους δεσμούς που εμπόδιζαν τη φυσική τους λειτουργία. Έχοντας πλέον απέναντι τους μόνο καπιταλιστικά κράτη, ξαναλάδωσαν τις πολεμικές τους μηχανές, αύξησαν τις στρατιωτικές τους επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο και βάλθηκαν να καταστρέφουν τα πιο αδύναμα καπιταλιστικά κράτη για να τα υποτάξουν πλήρως και να τα εκμεταλλευτούν στο έπακρο, με την πιο άγρια μορφή, ενδυναμώνοντας το μπλοκ τους απέναντι στις νέες μεγάλες αναδυόμενες δυνάμεις, Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κ.λπ., αλλά εντείνοντας και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για τη γη και τη θάλασσα, τις πρώτες ύλες και τις αγορές.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αξιοποίηση των ίδιων των λαών σ”  αυτό το σκληρό ανταγωνισμό. Η εμπλοκή των ίδιων των εργαζομένων στην εξυπηρέτηση των  συμφερόντων της ολιγαρχίας που καρπούται τη μερίδα του λέοντος. Διαπαιδαγωγώντας τους  εργαζόμενους με την αντίληψη  ότι ωφελούνται κι αυτοί από τη  λεία των ληστρικών επιδρομών, ότι η εργασία τους δεν είναι αρκετή για να τους εξασφαλίσει την ευημερία οπότε χρειάζεται η επικυριαρχία με κάθε μέσο στον υπόλοιπο κόσμο, εξασφαλίζουν  από ανοχή και συναίνεση έως ενεργητική συνδρομή στην εφαρμογή των επιθετικών πολιτικών τους.

Αυτό φαίνεται από την αποδοχή των θέσεων των κομμάτων εξουσίας, αλλά και από τις σχετικές δημοσκοπήσεις. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των λαών, σε κρίσιμες στιγμές, στηρίζει τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Λιβύης, όπως και σε βάρος του Παναμά και της Ονδούρας, αλλά και του Μαλί και της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, για να αναφέρουμε μερικές μόνο από τις περιπτώσεις σε παρόντα χρόνο.

Στο όνομα της δημοκρατίας


Στις ίδιες τις χώρες που δέχονται πιέσεις, επιδρομές και επεμβάσεις, εκτός από τις διεφθαρμένες κλίκες που είναι υποτελείς στις μητροπόλεις, σημαντικά τμήματα του εργαζόμενου πληθυσμού συντάσσονται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που εποφθαλμιούν τον πλούτο των ίδιων των χωρών τους, αλλά και μηχανεύονται την καταστροφή και το διαμελισμό τους. Οι εξεγέρσεις στη Χιλή επί Αλιέντε έδειξαν ένα δρόμο για τη βίαιη ανατροπή νομίμων κυβερνήσεων με τη χρησιμοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Αργότερα, το είδαμε στη Νικαράγουα και την Ονδούρα, και τώρα το βλέπουμε στην Αργεντινή, την Αίγυπτο, την Ουκρανία και τη Βενεζουέλα. Ενώ το ίδιο συνέβη στη Λιβύη και τη Συρία, με συγκεντρωτικά καθεστώτα που ήταν συνεργάσιμα με τη Δύση, αλλά όχι υποτελή. Ο κανόνας στις εξεγέρσεις αυτές είναι η επίκληση της δημοκρατίας. Κανόνας που για τις μητροπόλεις προσαρμόζεται κατά περίπτωση .

Ο αυταρχισμός υποτελών καθεστώτων που υπερβαίνουν σε αγριότητα τον αυταρχισμό του Καντάφι και του Άσαντ, τελούν υπό την απόλυτη προστασία της Δύσης. Οι δολοφονημένοι, ακρωτηριασμένοι, φυλακισμένοι και εκτοπισμένοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, επί αμερικανοκρατίας, κάνουν τα εγκλήματα του Σαντάμ Χουσεΐν και των Ταλιμπάν να μοιάζουν με πλημμελήματα. Οι σφαγές στο φιλοδυτικό Μπαχρέιν δεν εξασφαλίζουν ούτε μονόστηλα στο διεθνή τύπο. Οι αποκεφαλισμοί των αντιφρονούντων στη Σαουδική Αραβία δεν προκαλούν ούτε το ένα χιλιοστό των διαμαρτυριών των Δυτικών για τις διώξεις των Pussy Riot στη Ρωσία. Οι αυστηρές κριτικές στο στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν μόλις η Χίλαρι Κλίντον επισκέφτηκε τους δικτάτορες προσπαθώντας να βάλει ανάχωμα στην επιρροή της Κίνας στην περιοχή. Οι δικτάτορες του βόρειου Σουδάν είναι εγκληματίες, ενώ οι δικτάτορες του φιλοδυτικού νότιου Σουδάν είναι περιστέρια. Η γενοκτονία των Ταμίλ στη Σρι Λάνκα περνάει απαρατήρητη, όπως πέρασαν οι σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Σαλβαδόρ, τη Γουατεμάλα και την Αλγερία. Οι περιπτώσεις είναι πάρα πολλές για να τις απαριθμήσω. Κι αυτά όλα στην εποχή μας, όχι προπολεμικά ούτε στο μεσαίωνα.

Ο καπιταλισμός ξαναβρήκε τον παλιό αληθινό εαυτό του, μετά από χρόνια καταπίεσης από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Χωρίς αντίπαλο δέος, καταργεί ή συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος, εξαπολύει πολέμους και επιβάλλει πραξικοπήματα και χρεοκοπίες κατά βούληση.


Οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν, μετά από μία μεγάλη ανάπαυλα, τους Αμερικάνους. Για τις μητροπόλεις δεν υπάρχουν ούτε έθνη ούτε ανεξάρτητα κράτη ούτε δημοκρατίες. Όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν προσωρινά και ελεγχόμενα για να επιτευχθούν οι πραγματικοί απώτεροι στόχοι τους. Αυτό το ξέρουμε από το 1821. Τώρα, αν στα χρόνια της ευημερίας και της ειρήνης, πιστέψαμε κάτι διαφορετικό, αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Αυτοί πάντα ήξεραν τι είναι και τι θέλουν και πώς βλέπουν όλους τους άλλους. Οι ψευδαισθήσεις ήταν αποκλειστικό κουσούρι των εργαζομένων.

Ζούμε πλέον σε κανονικές καπιταλιστικές συνθήκες. Καπιταλιστές εναντίον καπιταλιστών και όλοι μαζί σε βάρος των εργαζομένων, πόλεμοι εναντίον εχθρών και φίλων, παρακολουθήσεις όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, βασανιστήρια, στοχευμένες δολοφονίες, κατάργηση νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεων, επιστράτευση ναζιστών, φασιστών και εθνικιστών, πρόκληση εμφυλίων πολέμων, λεηλασία των πιο αδύναμων αντιπάλων και συμμάχων, ανισότητες σε ύψιστο βαθμό, ολιγαρχίες με κοινοβουλευτικό μανδύα.Η δημοκρατία εξελίσσεται σε φερετζέ των ολιγαρχικών καθεστώτων. Ο καπιταλισμός στα φόρτε του, ενώ βρίσκεται στην παρακμή του. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει κιόλας αρχίσει…

Πηγή: “Δρόμος της Αριστεράς”, το είδαμε στο Βαθύ Κόκκινο

Διαβάστε περισσότερα

Ένα ντοκιμαντέρ για τη Μακρόνησο

Ένα ντοκιμαντέρ που πραγματικά αξίζει να αφιερώσετε μιάμιση ώρα για να το δείτε.

ΣΑΝ ΠΕΤΡΙΝΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΣΤΗ ΜΠΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Ποιητικές μνήμες της Μακρονήσου

Μετά την διεθνή πορεία της στα κινηματογραφικά φεστιβάλ (Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής Dok Leipzig 2012) και την κινηματογραφική διανομή της σε Ελλάδα, Γαλλία και Ελβετία (κριτικές στον ελληνικό και διεθνή Τύπο), η μεγάλου μήκους ταινία τεκμηρίωσης Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας (2012) σε σκηνοθεσία του ελβετού ντοκιμαντερίστα Ολιβιέ Ζισουά, διατίθεται δωρεάν στην Ελλάδα υπό την άδεια Creative Commons.
Η ταινία αποτελεί ένα ελεγειακό κινηματογραφικό δοκίμιο που επιχειρεί να ζωντανέψει τις μνήμες εξορίας της Μακρονήσου, σκηνοθετώντας έναν λογοτεχνικό «Ψυχρό Πόλεμο» ανάμεσα στα ποιητικά γραπτά εξόριστων ποιητών, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Τάσος Λειβαδίτης, και τις ομιλίες αναμορφωτικής προπαγάνδας που μετέδιδαν τα μεγάφωνα των στρατοπέδων του νησιού κατά την περίοδο 1947-1950. Σημαντικά φωτογραφικά και κινηματογραφικά αρχεία εντάσσονται σε ένα υπνωτικό φιλμικό ταξίδι μέσα στα στοιχειωμένα ερείπια της Μακρονήσου. Από τη Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014, το ντοκιμαντέρ διατίθεται δωρεάν στην ολότητά του μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του, για μη εμπορικές δημόσιες προβολές και για κάθε ιδιωτική χρήση στο ελληνικό έδαφος, υπό την άδεια Creative Commons. Μέσα από αυτή τη δεύτερη, εναλλακτική και δωρεάν διανομή, οι δημιουργοί ελπίζουν πως η ταινία θα μπορέσει να συναντήσει το κοινό που δεν την ανακάλυψε κατά την πρώτη διανομή της πέρυσι τον Απρίλιο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και το κοινό στην υπόλοιπη Ελλάδα που δεν είχε μέχρι στιγμής την ευκαιρία να τη δει.
Με την προσδοκία πως η ταινία θα μπορέσει να συνεισφέρει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, οι δημιουργοί ενθαρρύνουν κάθε ενδιαφερόμενο να οργανώσει μη εμπορικές δημόσιες ή ιδιωτικές προβολές, με τη βοήθεια και του συνοδευτικού υλικού που διατίθεται στον ιστοτόπο της ταινίας, αλλά και με τη βοήθεια του παράλληλου ενημερωτικού ιστοτόπου www.makronissos.net.

Περισσότερες πληροφορίες

Δείτε την ταινία

Διαβάστε περισσότερα

Πενήντα χρόνια από την έναρξη των απελάσεων Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη.

Συγγραφή: Επιμέλεια : Λ. ΛΙΓΟΥΡΙΩΤΗΣ

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την έναρξη, στις 16 Μαρτίου του 1964, του νέου μεγάλου κύματος απελάσεων Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη και ξεριζωμού τους από τα σπίτια και την περιουσία τους.  Τότε που ”με το μαχαίρι στο λαιμό” χιλιάδες Ελληνες της Πόλης διώχνονταν με λίγες ώρες έχοντας δικαίωμα να πάρουν μαζί τους μόνο πράγματα βάρους 20 κιλών και λίρες αξίας 20 δολαρίων... Μια απάνθρωπη εγκληματική πολιτική που έμεινε άγνωστη στο ευρύ τουρκικό κοινό, όπως και άλλες θηριωδίες σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου. της Πόλης για πολλές δεκαετίες…Τώρα, υπό την πίεση της ανάγκης εισόδου στην ΕΕ, της αλλαγής νοοτροπιών σε μερίδα της πολιτικής τάξης της Τουρκίας, την ενίσχυση των προσπαθειών των ομογενών ανά τον κόσμο, αρχίζει σιγά σιγά οι ομολογίες και οι αναγνωρίσεις…Για παράδειγμα χθες το απόγευμα άνοιξε η έκθεση με την ονομασία «20 δολάρια, 20 κιλά», στον εκθεσιακό χώρο Τουτούν Ντεποσού, στο Τοπχανέ της Κων/λης.  Η ονομασία «20 δολάρια, 20 κιλά» προέρχεται, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς εύκολα, από το ποσό των χρημάτων και το βάρος των προσωπικών ειδών που μπορούσαν οι Ρωμιοί της Πόλης, που εκδιώχθηκαν εντός μίας νύχτας, να πάρουν μαζί τους. Η έκθεση ετοιμάστηκε λόγω της επετείου των 50 ετών από τον – ανεξάρτητο,τουρκικό-  Σύνδεσμο Μπαμπίλ και από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Κωνσταντινοπολιτών. Η έκθεση αυτή θα παρουσιαστεί  επίσης στην Άγκυρα και  στην Αθήνα. Υπάρχουν 2 σχετικά δημοσιεύματα στην τουρκικό τύπο.
Η χθεσινή  Taraf δημοσιεύει άρθρο του Τσενκίζ Ακτάρ, με τον τίτλο «Απέλαση», που γίνεται αναφορά στην απέλαση των Ελλήνων από την Κων/λη, το 1964.
Στο άρθρο γράφει :
Η συμφορά
<<Απόψε, στις 18:00, ανοίγει έκθεση με την ονομασία «20 δολάρια, 20 κιλά», στον εκθεσιακό χώρο Τουτούν Ντεποσού, στο Τοπχανέ της Κων/λης. Η ονομασία «20 δολάρια, 20 κιλά» προέρχεται από το ποσό των χρημάτων και το βάρος των προσωπικών ειδών που μπορούσαν οι Ρωμιοί της Πόλης, που εκδιώχθηκαν εντός μίας νύχτας, να πάρουν μαζί τους. Τότε η κυβέρνηση CHP, που δεν μπόρεσε να επέμβει στην κρίση Κύπρου στην περίπτωση του 1955, έβγαλε τα απωθημένα της από τους Ρωμιούς της Πόλης. Τότε, στις 16 Μαρτίου του 1964, ακυρώθηκε μονόπλευρα η συμφωνία παραμονής εμπορίου και ναυσιπλοΐας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1930 και άρχισε η απέλαση των Ρωμιών με ελληνική υπηκοότητα από την Κων/λη. Μαζί με τις 12.000 των Ρωμιών ελληνικής υπηκοότητας, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία και άλλες 30.000 Ρωμιοί, ενώ, επί χρόνια, ζούσαν μαζί στην Κων/λη, Έλληνες υπήκοοι και Τούρκοι υπήκοοι Ρωμιοί. Εντός ενός έτους ο αριθμός αυτών που εκδιώχθηκαν έφθασε τις 45.000. Εκδιώχθηκαν, πλέον, από τον τόπο τους, ο πιο παλιός λαός της Κων/λης, οι Ρωμιοί ορθόδοξοι. Οι Ρωμιοί αποκαλούν αυτή τη συμφορά με τη λέξη «απελάσεις».
>>Έρχονται στο νου τα βιώματα, γράφει,αναφορικά με τους πόνους και τις πικρίες και τη βία που υπέστησαν άνθρωποι που ζούσαν στα εδάφη αυτά, από το κράτος. Έρχεται στο νου μία κακή ανάμνηση, που έγινε προσπάθεια να ξεχαστεί ή να κάνουν να ξεχάσει ο κόσμος. Έρχονται στο νου αναμνήσεις, σχετικά με τους Αρμενίους, τους Συρορθοδόξους, τους Ρωμιούς που εκδιώχθηκαν, τους Κούρδους των οποίων η ύπαρξη θεωρήθηκε ανύπαρκτη, τους Αλεβίτες. Οι απελάσεις, δηλαδή η αναγκαστική μετακίνηση των Ρωμιών το 1964, είναι ένα κομμάτι μέσα σ’ αυτά.
Το τζίνι βγήκε  από το μπουκάλι… 
>>Η έκθεση μου θ’ ανοίξει σήμερα ετοιμάστηκε λόγω της επετείου των 50 ετών από το Σύνδεσμο Μπαμπίλ και από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Κωνσταντινοπολιτών. Η έκθεση αυτή θα έρθει επίσης στην Άγκυρα και θα πάει και στην Αθήνα. Ακόμα είμαστε στην αρχή των αναμνήσεων, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Όμως το τζίνι βγήκε μία φορά από το μπουκάλι και δεν πρόκειται να ξαναμπεί.
>>Προπομπός των απελάσεων του 1964 ήταν τα γεγονότα 6-7 Σεπτεμβριανών το 1955, τα οποία οι μη μουσουλμάνοι τα αποκαλούν Σεπτεμβριανά και αυτά μνημονεύονται από το 2005, που ήταν η επέτειος των 50 ετών των γεγονότων. Ζητήθηκε η επιστροφή των ακινήτων των ευαγών ιδρυμάτων, που είχαν μεταβιβαστεί στην εκκλησία.
>>Από την πολιτισμική και θρησκευτική πλευρά αυξάνεται η ευαισθησία για τις εκκλησίες και για τις εκκλησίες οι οποίες μετατράπηκαν σε τεμένη. Από την άλλη, επισκευάζονται ορισμένες εκκλησίες. Στην εκκλησία της Παναγίας της Σουμελά στην Τραπεζούντα πραγματοποιείται κάθε χρόνο, στη μνήμη της Παναγίας στις 15 Αυγούστου, λειτουργία από το 2010.
 Διεθνής διάλεξη
>>Επίσης η έκθεση των Κωνσταντινοπολιτών αρχιτεκτόνων περιοδεύει στον κόσμο. Στην περίπτωση της επιστημονικής και ακαδημαϊκής ανάμνησης ακούγονται πλέον χάρη ατομικών προσπαθειών τα όσα γράφτηκαν και λέχθηκαν και με τις εκδόσεις «Ιστός». Τώρα είμαστε σε μία περίοδο που διαδίδονται οι ακαδημαϊκές έρευνες και που οι νέοι έχουν αρχίσει με μεγάλο μεράκι να ψάχνουν το παρελθόν. Τελικά η έκθεση αυτή θα συνεχιστεί με μια διεθνή διάλεξη για τις απελάσεις στις 31 Οκτωβρίου, στο Πανεπιστήμιο Μπιλγκί. Ακόμα είμαστε στην αρχή αυτών των αναμνήσεων που έρχονται στο νου και πάλι. Ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που ζουν σ’ αυτά τα εδάφη δεν αρνείται τίποτα και στην πραγματικότητα ή επαναλαμβάνει τα λάθη που έμαθε, ή είναι ανίδεη >>.
Χουριέτ : <<Η άγνωστη απέλαση>>
Από την πλευρά της  Hurriyet με το τίτλο «20 δολάρια 20 κιλά» και τον υπέρτιτλο «Έκθεση για την άγνωστη απέλαση» γράφει:
«Το έτος 1964 ζείτε στην Κωνσταντινούπολη και δημοσιεύεται το όνομά σας σε κατάλογο υποχρεωτικής μετακίνησης κάποιας εφημερίδας. Έχετε το περιθώριο από 48 ώρες μέχρι 10 ημέρες να εγκαταλείψετε τη χώρα που γεννηθήκατε και μεγαλώσατε. Μαζί σας μπορείτε να έχετε μόνο προσωπικά σας είδη μέχρι 20 κιλά και τουρκικές λίρες αντίστοιχες 20 δολαρίων. Σας ζητείται να μεταβείτε σε μια πόλη που δεν είχατε πάει ποτέ παλαιότερα και να φτιάξετε εξ αρχής τη ζωή σας από το μηδέν. Τι θα κάνατε?
>>Ο Σύνδεσμος Babil (Ανεξάρτητος Σύνδεσμος Έρευνας Πληροφοριών και Επικοινωνίας) άνοιξε προς συζήτηση το θέμα της απέλασης των Ελλήνων το 1964, θέμα το οποίο δεν είναι πολύ γνωστό στην Τουρκία, με το σχέδιο «20 δολάρια, 20 κιλά». Η έκθεση που φέρει την ίδια ονομασία με το σχέδιο ανοίγει σήμερα στην Αποθήκη Καπνού μετά από εργασίες ενός έτους και μετά από επαφές με μάρτυρες της περιόδου εκείνης στην Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα και στην Ίμβρο.
 Ζωντανές μαρτυρίες σε βίντεο
>>Η εν λόγω έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή επί ένα μήνα και μετά την Κωνσταντινούπολη θα παρουσιασθεί στην Άγκυρα και στην Αθήνα. Στην έκθεση συμπεριλαμβάνονται φωνητικές καταγραφές με άτομα που υπέστησαν την απέλαση, βίντεο, φωτογραφίες και αποκόμματα δημοσιευμάτων των εφημερίδων της εποχής.
>>Ο συντονιστής του σχεδίου, Salih Erturan, είναι ένας από τους αυτούς που μίλησαν απευθείας με τους πληγέντες από την απέλαση αυτή. Λέει ότι αυτοί που έφυγαν χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους ως Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης και ότι στην Αθήνα αντιμετώπισαν δυσκολίες ακόμη και στο θέμα της γλώσσας.
>>Η απόφαση για την απέλαση στις 16 Μαρτίου του 1964 συμπεριλαμβάνει 13.000 Ρωμιούς που έφεραν ελληνικά διαβατήρια. Όταν δε αυτοί που έφυγαν δεν μπόρεσαν να αφήσουν πίσω κανένα από τους συγγενείς τους, ο αριθμός αυτών που εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη εντός ενός έτους έφθασε τους 45.000>>- .
Διαβάστε ακόμη:
Ο ξεριζωμός των Ελλήνων της Πόλης το 1964 – “20 δολάρια , 20 κιλά
Πηγή: onalert

Διαβάστε περισσότερα

Η αυτοδιοίκηση ως θεμέλιο της λαϊκής εξουσίας

του Κώστα Π. Παντελόγλου

(Από την εισήγηση του Γραμματέα Εσωτερικών της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας προς την Βουλή της Εθνικής μας Αντίστασης)
Όσα σήμερα θα καταχωρήσω στον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας» τα έχω δημοσιεύσει και άλλη φορά (βλ. «Δημοτικά Ζητήματα», Εκδόσεις Παντελόγλου, Φυλλάδιο 21.22, 10 Ιουλίου-10 Οκτωβρίου 1981), έχουν όμως περάσει πολλά χρόνια από τότε, ενώ έχουν σωρευθεί εν τω μεταξύ οι αρνητικές συνέπειες της «εοκικής πρακτικής», του «Καποδίστρια», του «Καλλικράτη», της «γερμανικής τεχνογνωσίας», αλλά και της προγραμματικής μετάλλαξης του κομμουνιστικού κόμματος, γι” αυτό επιβάλλεται η εκ νέου δημοσιότητα, αυτή την φορά από τον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας».

Όσα αμέσως παρακάτω καταχωρώ είναι από την εισήγηση του Γιώργη Σιάντου, που είχε την πρώτη ευθύνη στο κομμουνιστικό κόμμα τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, προς το Εθνικό Συμβούλιο (την Βουλή της Εθνικής μας Αντίστασης) κατά την διάρκεια των εργασιών του στις 20 Μαΐου 1944 – ήταν τότε ο Γιώργης Σιάντος και Γραμματέας Εσωτερικών της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, της Κυβέρνησης δηλαδή της Ελεύθερης από τους Γερμανούς Ελλάδας.
«… Αν με την συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου βάλαμε ένα λιθάρι, με την Τοπική Αυτοδιοίκηση βάζουμε πολλά λιθάρια για την Λαϊκή Δημοκρατία. Η Αυτοδιοίκηση που θέλουμε εμείς, που χτίζουμε εμείς, που επιθυμεί ο Ελληνικός λαός, δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με την λεγόμενη παλιά Αυτοδιοίκηση, που οι Κοινοτάρχες ήταν τοποτηρητές των παλιών Κυβερνήσεων, που άλλαζαν όταν άλλαζαν οι Κυβερνήσεις και που στα κοινοτικά γραφεία ήταν ζήτημα αν είχαν μια καρέκλα και 5 κόλλες χαρτί.
Η Τοπική Αυτοδιοίκησή μας είναι εντελώς άλλο πράγμα. Εμείς θέλουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσο συμμετοχής του λαού στην διοίκηση του τόπου. Θέλουμε να κάνουμε τον λαό νοικοκύρη και διευθυντή στο σπίτι του. Αυτό ζητάμε με την Αυτοδιοίκηση που αρχίσαμε και διαρκώς θα την τελειοποιούμε ως που να την ολοκληρώσουμε.
Η Τοπική Αυτοδιοίκησή μας είναι μοχλός δραστηριοποίησης ολόκληρου του Ελληνικού λαού. Η δραστηριοποίηση του λαού, η παλλαϊκή συμμετοχή στην πολιτική ζωή μόνο δια μέσου μιας ζωντανής Αυτοδιοίκησης μπορεί να γίνει.
Μόνο με την Αυτοδιοίκηση μπορεί να μπει σε κίνηση και δράση, και τώρα και μεταπολεμικά για την ανοικοδόμηση της Χώρας, η ανεξάντλητη δραστηριότητα των λαϊκών μαζών. Οσοδήποτε καλή και λαϊκή κι αν είναι μια Κεντρική Κυβέρνηση, δεν μπορεί να γίνει ήλιος που να φέξει σ” όλη την χώρα και να κινήσει από την Αθήνα όλες τις ζωντανές δυνάμεις του Έθνους. Αυτό μόνο με την Αυτοδιοίκηση μπορούμε να το πετύχουμε.
Πάρτε ένα παράδειγμα: Έχουμε 6.000 Δήμους και Κοινότητες περίπου. Αν τις κάνουμε ζωντανές και έχουμε μέσο όρο σε κάθε Κοινότητα 10 πρόσωπα αμέσως-αμέσως παίρνουν μέρος στην διοίκηση της χώρας 60.000, που θα κινήσουν κοντά τους το σύνολο του λαού. Να πώς ο λαός μπαίνει στην διοίκηση της χώρας.
Θέλουμε ακόμα την Αυτοδιοίκηση μέσο ανάπτυξης της εθνικής παραγωγής και της συγκοινωνίας. Η Αυτοδιοίκηση μπορεί να κάμει κάθε είδους κοινωφελή έργα, αρδευτικά, αποξηραντικά, αντιπλημμυρικά, κατασκευή μικρών δρόμων και γεφυριών. Όταν οι Δήμοι και οι Κοινότητες κάνουν έστω και λίγα τότε για το σύνολον είναι πολλά.
Θέλουμε ακόμα την Αυτοδιοίκηση μέσο προστασίας της υγείας, μέσο προνοίας και πολιτισμού των πόλεων και των χωριών. Η παλιά κατάσταση, να μην υπάρχει ένα μαιευτήριο για να γεννήσει μια γυναίκα, να μην υπάρχει μια ένεση, ένα νοσοκομείο με δυο κρεββάτια και όλοι να πηγαίνουν στην Αθήνα ή να πεθαίνουν, ήταν φοβερή και στοίχιζε πολλά στον λαό. Μπορούμε και πρέπει να την αλλάξουμε. Όλα όσα λέω δεν είναι ακατόρθωτα. Μπορούν να γίνουν.
Πώς σκεφτόμαστε και είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε ζωντανή Αυτοδιοίκηση, που να παίξει τον τεράστιο αυτό ρόλο και να κάνει όλα αυτά τα έργα;
Το πρώτο που χρειάζεται να δώσουμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι τα οικονομικά μέσα. Χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτε. Τι κάναμε εμείς για να δώσουμε οικονομικά μέσα στην Αυτοδιοίκηση; 1) Τα 20% απ” όλους τους φόρους που θα δίνει μια Κοινότητα ή ένας Δήμος στο Δημόσιο θα μένουν στο ταμείο τους. Δεν είναι αυτό μικρό ποσό για σήμερα. 2) Έχουμε όμως και πολλές φτωχές Κοινότητες που δεν έχουν έσοδα. Για να βοηθήσουμε τις φτωχές αυτές Κοινότητες το 50% απ” το σύνολο των κρατικών εσόδων θα πηγαίνει σε Ειδικό Ταμείο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το έσοδο αυτό είναι τεράστιο. 3) Όλα τα δημόσια δάση τα δώσαμε στις Κοινότητες, να τα διαχειρίζονται και να τα εκμεταλλεύονται.
Με τους τρόπους αυτούς δίνουμε όλα τα μέσα για ν” αποχτήσουμε ζωντανή και δημιουργική Αυτοδιοίκηση. Όταν αυτά που αποφασίσαμε τώρα εφαρμοστούν και αναπτυχθούν σε καιρό ειρήνης από ένα Λαϊκό Κράτος, τότε μπορεί να γίνουν θαύματα. Ν” αλλάξει ριζικά η όψη των χωριών. Να διωχτεί η μιζέρια και η εξαθλίωση … Να ριζώσει σ” αυτά η ευτυχία η πρόοδος ο πολιτισμός.
Ένα δεύτερο πράγμα που μας χρειάζεται για να κάνουμε ζωντανή Αυτοδιοίκηση είναι τα πρόσωπα. Ακούμε συχνά «όλα καλά, μα δεν έχουμε ανθρώπους». Μπορούμε να έχουμε χρήσιμη διοίκηση. Το ίδιο το περιεχόμενο που δίνουμε στην Αυτοδιοίκηση φτιάχνει καινούργιους ανθρώπους. Επειδή η Αυτοδιοίκηση θα έχει να κάνει σοβαρά έργα, θα προσέξει πολύ ο καθένας, θα σκεφθεί πολύ ποιον θα εκλέξει. Όλος ο κόσμος θα ενδιαφερθεί και θα φροντίσει να βγάλει τους καλύτερους. Μα αυτό δεν φτάνει.
Για τούτο καθιερώνουμε δύο ελέγχους. Έναν απ” τα κάτω και έναν απ” τα πάνω. Με τον καινούργιο Κώδικα Αυτοδιοίκησης, που επεξεργαζόμαστε, ο απ” τα κάτω έλεγχος καθιερώνεται με ταχτικές συνελεύσεις όλων των πολιτών, όπου η διοίκηση του χωριού θα κάνει λογοδοσία. Ο έλεγχος αυτός γίνεται και σε έκτακτες συνελεύσεις όταν το ζητήσει το 1/3 των ψηφοφόρων του χωριού. Στις πόλεις ο έλεγχος απ” τα κάτω θα γίνεται με δημοψήφισμα μια φορά τον χρόνο ή έκτακτα όταν το ζητήσει ένας αριθμός πολιτών. Με το δημοψήφισμα οι πολίτες θ” απαντούν σ” ωρισμένα ερωτήματα, αν η διοίκηση είναι χρηστή ή όχι. Στην δεύτερη περίπτωση πέφτει το Δημοτικό Συμβούλιο και γίνονται καινούργιες εκλογές. Με τον άγρυπνο και διαρκή αυτόν έλεγχο, κοσκινώντας-κοσκινώντας θα βρεθούν τα κατάλληλα πρόσωπα για την διοίκηση των Δήμων και Κοινοτήτων, οι χρηστοί, ηθικοί και δραστήριοι άνθρωποι.
Έχουμε και τον έλεγχο απ” τα πάνω με τους επιθεωρητές αυτοδιοίκησης και τους κυβερνητικούς αντιπροσώπους. Ο δικός μας κυβερνητικός έλεγχος δεν είναι παρεμβατισμός. Καμμιά επέμβαση στα καθήκοντα των αιρετών. Ο έλεγχος απ” τα πάνω είναι πατρική συμβουλή, διαφώτιση, καθοδήγηση, διαπαιδαγώγηση και έλεγχος σ” ό,τι δεν παίρνει χαμπάρι εύκολα ο λαός. …
Την Αυτοδιοίκηση την χωρίζουμε σε δυο βαθμούς, σε δυο σκαλοπάτια … Πρώτο σκαλοπάτι είναι ο Δήμος ή η Κοινότητα και δεύτερο … όσο συνεχίζεται ο Πόλεμος … θα είναι το Επαρχιακό (Συμβούλιο), γιατί πουθενά δεν έχουμε ένα Νομό ολόκληρο ελεύθερο…
Ο καινούργιος Κώδικας προβλέπει την χρονιάτικη Συνέλευση των Προέδρων των Κοινοτήτων και των Δημάρχων. Το Όργανο αυτό θα είναι τόσο ισχυρό, που τις αποφάσεις του, μόνο η Βουλή θα μπορεί να τις ανατρέψει.
Με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Βουλή και τα άλλα Λαοκρατικά Όργανα θα φτάσουμε στην Λαϊκή Δημοκρατία.
Η Αυτοδιοίκηση είναι ένα μεγάλο καρφί στην Αντίδραση. Γιατί; Γιατί καταλαβαίνει πως αυτή είναι το φυτώριο της Λαϊκής Δημοκρατίας, είναι θεμέλιο και ανάπτυξη της Λαϊκής Κυριαρχίας, είναι με λίγα λόγια αυτό που δεν την συμφέρει, αυτό που χτυπάει τα προνόμιά της. …»
Μένει τώρα να σημειώσω ότι τα όσα παραπάνω καταχώρησα περιλαμβάνονται στο χρονικό «Στ” Άρματα! Στ” Άρματα!», που κυκλοφόρησε προδικτατορικά (1964) στην Ελλάδα από τον Εκδοτικό Οίκο «Γιαννίκος» (Τόμος 3ος, Σελ. 58-60).
από τον Κόσμο της Νέας Φιλαδέλφειας
Εργατικός Αγώνας

Διαβάστε περισσότερα

Η Ευρώπη σε κίνδυνο νέου πολέμου

Γράφει ο Περικλής Νεάρχου

Πρέσβης ε.τ.

 

Ένας από τους μεγαλύτερους ιδρυτικούς μύθους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είναι η υποτιθέμενη κατοχύρωση της ειρήνης και η οριστικά απελευθέρωση της ηπείρου από το φάσμα του πολέμου, που τόσο συχνά την κατεσπάρασσε στο παρελθόν.

 

Στις μεγάλες όμως διαψεύσεις των ελπίδων και των προσδοκιών που έφερε η σημερινή Ευρώπη της Μέρκελ και των ομοίων της προστίθεται τώρα και η ανασφάλεια για την ειρήνη και την συνεργασία. Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος επικρατήσεως ενός νέου ψυχροπολεμικού κλίματος και μίας νέας διαιρέσεως στην Ευρώπη.

 

Αυτοί που ανέλαβαν μεγάλες ευθύνες με την πολιτική που ακολούθησαν στην Ουκρανία σπεύδουν τώρα να καταγγείλουν την αντίδραση του ρώσου προέδρου Πούτιν, ως να μην ήταν αναμενόμενη και εκφράζουν την αμηχανία και την αδυναμία τους μπροστά στη ρωσική αποφασιστικότητα και τη στρατιωτική ισχύ.

Με ποια λογικά θα επέτρεπε η Ρωσία την πραξικοπηματική εγκαθίδρυση στο Κίεβο με ξένη παρασκηνιακή υποστήριξη μίας ακραίας και φανατικά αντι-ρωσικής και εχθρικής κυβερνήσεως, από ζηλωτές των ναζιστών συνεργατών του Χίτλερ, που θα λειτουργούσαν ως ενεργούμενο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ;

 

Η Ουκρανία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα για τη Ρωσία. Είναι συνυφασμένη με τη Ρωσία. Στο Κίεβο έγινε ο εκχριστιανισμός των ρώσων από το Βυζάντιο και κτίσθηκε κατ’ απομίμηση της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως η Αγία Σοφία του Κιέβου.

Στο Χάρκοβο και μετά στο Στάλινγκραντ ανεκόπη η χιτλερική προέλαση στη Σοβιετική Ένωση, μετά από τιτάνιες αρματομαχίες και μάχες μέχρι θανάτου στα ερείπια.

Στην Οδησσό εκτυλίσσονται οι σκηνές της επαναστάσεως του 1905, που αποθανάτισε ο Σεργκέι Αϊζενστάιν στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν».

Η ανατολική Ουκρανία είναι κατά πλειοψηφία ρωσική και η Κριμαία ήταν ρωσική μέχρι το 1954, όταν ο τότε σοβιετικός ηγέτης Νικότα Χρουτσώφ την έδωσε στην Ουκρανία.

 

Από γεωπολιτική άποψη, η Ουκρανία βρίσκεται κυριολεκτικά στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Μία εχθρική Ουκρανία, ελεγχόμενη από ξένες, αντίπαλες δυνάμεις, θα ήταν θανάσιμος κίνδυνος για την ασφάλεια της Ρωσίας.

Τα δεδομένα αυτά δεν μπορούν να αγνοούνται στη χάραξη και στην άσκηση μίας Ευρωπαϊκής πολιτικής στην Ουκρανία, ούτε είναι επιτρεπτό να πιστεύουν ορισμένοι ευρωπαίοι ιθύνοντες ότι η Ρωσία του Πούτιν θα ανεχόταν «ειρηνικά» την απαγωγή της Ουκρανίας από τη σφαίρα της ρωσικής επιρροής και τον έλεγχό της από ξένες δυνάμεις.

Το καθεστώς Γιανουκόβιτς απεδείχθη ανάξιο και διεφθαρμένο. Αυτό όμως δεν είναι λόγος για υποστήριξη από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ακραίων φασιστικών δυνάμεων στο Κίεβο, με απαράδεκτη παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή μιάς χώρας που δεν είναι ούτε μέλος του ΝΑΤΟ, ούτε μέλος της Ε.Ε., χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι παρεμβάσεις αυτές είναι θεμιτές σε χώρες που είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.

 

Οι Ουκρανία είναι μία χώρα διαιρεμένη και η διαφύλαξη της ενότητάς της επιβάλλει συμβιβασμούς κα συνεννόηση εκτός κι αν κάποιοι επιδιώκουν Μακιαβελικά τη διαίρεσή της για να προσεταιρισθούν το ΒΔ μέρος της και να το εντάξουν στη σφαίρα επιρροής τους.

 

Η πολιτική στην Ουκρανία σηματοδοτεί μία επικίνδυνη αλλαγή στην Ευρωπαϊκή πολιτική

Στην κρίση της Γεωργίας το 2008 ανέλαβε διαμεσολαβητικό ρόλο ο τότε Γάλλος Πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί. Τα ρωσικά άρματα ανέκοψαν την προέλασή τους 50 χλμ πριν από την πρωτεύουσα της Γεωργίας. Γαλλία και Γερμανία είχαν τότε σαφή και σταθερή θέση υπέρ της στρατηγικής συνεργασίας με τη Ρωσία, απορρίπτοντας τις αμερικανικές πιέσεις για το αντίθετο, και αντετάχθησαν στην ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Θεωρούσαν αναπόφευκτη σε μία τέτοια περίπτωση την αντίδραση της Ρωσίας και την πρόκληση νέας διαιρέσεως και νέου Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη.

 

Η πολιτική αυτή εγκατελείφθη κάτω από την πίεση των ΗΠΑ αλλά και των Ατλαντιστών συμμάχων τους, με υπερμάχους τη Μ. Βρετανία, την Πολωνία, την Σουηδία, τα Βαλτικά κράτη και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Οι χώρες αυτές συντάσσονται ανεπιφύλακτα με την αμερικανική άποψη και εμπνέονται από την υπεροψία ότι ο συνασπισμός ΝΑΤΟ και Ε.Ε., δηλαδή ΗΠΑ και Ευρώπης, είναι ικανός να απωθήσει τη Ρωσία πέρα και από την Ουκρανία, με πρόσχημα την ανεξαρτησία της τελευταίας.

 

Οι ΗΠΑ αντιτίθενται μονίμως στην ανάπτυξη στρατηγικών σχέσεων μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Φοβούνται ότι οι σχέσεις αυτές αφ’ ενός θα ενδυναμώσουν περαιτέρω τη Ρωσία, την οποία εξακολουθούν να θεωρούν ως κύριο γεωπολιτικό τους ανταγωνιστή. Αφ’ ετέρου ότι θα ενισχύσουν το σύνδρομο ανεξαρτησίας της Ευρώπης από την αμερικανική ηγεμονία, όπως επίσης τη γεωπολιτική της αυτονομία. Επιδιώκουν, αντιθέτως, την όσο το δυνατό στενότερη στρατηγική σύζευξη Ευρώπης – ΗΠΑ και υπολαμβάνουν στο πνεύμα αυτό την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ ως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το ενιαίο αυτό στρατηγικό σύνολο σχεδιάζεται να συμπληρωθεί με την εγκαθίδρυση ενιαίας ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΕΕ και Βορείου Αμερικής.

 

Υπογραμμίζεται, παρεπιμπτόντως, στο σημείο αυτό το τι θα σήμαινε για τη Ρωσία η υπογραφή από την Ουκρανία μίας συμφωνίας για την εγκαθίδρυση ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ αυτής και της Ευρώπης. Η Ουκρανία έχει ήδη ειδικές εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία. Η Ευρώπη ετοιμάζεται να υπογράψει, ενδεχομένως επί Ελληνικής Προεδρίας, συμφωνία για την εγκαθίδρυση ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Βορείου Αμερικής.

Τι θα γινόταν στην περίπτωση αυτή;

Η Ρωσία θα αποκτούσε ζώνη ελεύθερου εμπορίου μέσω Ουκρανίας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ;

Θα τερμάτιζε τις ειδικές εμπορικές της σχέσεις με την Ουκρανία, ιδιαίτερα με την Ανατολική Ρωσόφωνη Ουκρανία, όπου είναι συγκεντρωμένη η βαριά βιομηχανία της χώρας, που συνεργάζεται με τη Ρωσία;

Τι επιπτώσεις θα είχε επίσης αυτό στην Κοινοπολιτεία της Κεντρικής Ασίας, που οργανώνει υπό την αιγίδα της η Ρωσία;

 

Η Γερμανία θέλει μία νέα Κροατία στην Ουκρανία;

Η ξένη υποστήριξη στο Κίεβο προήλθε δυστυχώς κατά το μεγαλύτερο ίσως μέρος από μία ευρωπαϊκή χώρα, που είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός εταίρος της Ρωσίας. Η τελευταία, μέχρι προσφάτως δεν ευθυγραμμιζόταν, μαζί με την Γαλλία, με την αμερικανική πολιτική. Η χώρα αυτή είναι η Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ.

 

Η χώρα αυτή εισάγει το μεγαλύτερος μέρος της ενέργειας που έχει ανάγκη από τη Ρωσία. Για τον σκοπό αυτό και για την ασφάλεια του εφοδιασμού της ο προηγούμενος καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, συνεργάσθηκε με τον ρώσο ηγέτη Πούτιν για την κατασκευή του λεγόμενου Βόρειου Αγωγού, κάτω από τα νερά της Βαλτικής Θάλασσας. Η Ουάσινγκτον άσκησε έντονες πιέσεις στη Γερμανία για να μην προχωρήσει η κατασκευή του αγωγού. Η Γερμανία όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις, διαβλέποντας, μεταξύ άλλων, τα τεράστια οφέλη που έχει για την γερμανική οικονομία η διεύρυνση της συνεργασίας με τη Ρωσία με αφορμή τον αγωγό.

 

Η Γαλλία, όπως και η Ιταλία, ακολούθησε τη Γερμανία στην ανάπτυξη στρατηγικών οικονομικών σχέσεων. Η καγκελάριος Μέρκελ επέφερε μία μεγάλη αλλαγή στη γερμανική πολιτική, παρά τα γεγονός ότι η Γερμανία είναι πλήρως εξαρτημένη από τα ρωσικό φυσικό αέριο και δεν τίθεται θέμα αναθεωρήσεως ή ακυρώσεως της σχέσεως αυτής. Η σημερινή γερμανική πολιτική επαναλαμβάνει στην Ουκρανία το προηγούμενο της Κροατίας. Υπενθυμίζεται ότι πρώτη τότε είχε σπεύσει η Γερμανία να αναγνωρίσει την Κροατία, προεξοφλώντας τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Οι Ευρωπαίοι τότε είχαν προηγηθεί των αμερικανών. Στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν έπονται οι αμερικανοί. Ήταν παρόντες από την αρχή στην πλατεία Μαϊντάν (Ανεξαρτησίας) του Κιέβου και συνεργάζονταν με τους Ευρωπαίους, κατά πρώτο λόγο με τους Γερμανούς, ανταγωνιζόμενοι ταυτοχρόνως την επιρροή τους.

 

Η Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ, με την αυτοπεποίθηση που της εμπνέει η δεσπόζουσα θέση που κατέκτησε η χώρα της στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του ευρώ και της ευρωζώνης και αισθανόμενη γεωπολιτικά ασφαλής υπό την αμερικανική αιγίδα, αναλαμβάνει να προωθήσει περαιτέρω στην Ουκρανία την επιρροή της και τα συμφέροντά της στην Ανατολική Ευρώπη. Επιδιώκει να δημιουργία στην περιοχή μία άτυπη εσωτερική αγορά, στην οποία θα έχουν ζωτικό χώρο επεκτάσεως το γερμανικό κεφάλαιο και η γερμανική οικονομία.

 

Το Κρεμλίνο αντιμετωπίζει τη συνασπισμένη αντίδραση των Δυτικών στο Κίεβο, με ακραίες, μάλιστα, δυνάμεις, που καταγγέλλουν οι ίδιοι αποτροπιασμό σε άλλες χώρες, ως πραξικόπημα και ως μία νέα πορτοκαλί επανάσταση, που στρέφεται ευθέως κατά της Ρωσίας. Η απάντηση γι αυτό είναι δυναμική και αποφασιστική. Η Μόσχα δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την στρατιωτική της ισχύ για να περιφρουρήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα και να αξιοποιήσει ως ευκαιρία την κρίση για να επαναφέρει, κατά πρώτο λόγο, υπό την άμεση ρωσική κυριαρχία την Κριμαία. Η Κριμαία έχει τεράστια στρατηγική σημασία για την Ρωσία. Είναι λίγο όμως γνωστό ότι έχει επίσης τεράστια γεωοικονομική σημασία. Στην ΑΟΖ της Κριμαίας έχουν εντοπισθεί μεγάλα ενεργειακά κοιτάσματα. Προσέτρεξαν γι αυτό στην περιοχή αμερικανικές και ευρωπαϊκές πετρελαϊκές εταιρείες. Προσέτρεξαν επίσης στην Ουκρανία μεγάλες αμερικανικές εταιρείες που είναι εξειδικευμένες στην εξαγωγή σχιστολιθικού αερίου. Τα μεγαλύτερα αποθέματα σχιστολιθικού αερίου εντοπίσθηκαν στην Ανατολική Ρωσόφιλη Ουκρανία, γεγονός που έχει κι αυτό την ιδιαίτερη σημασία του.

 

Το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην Ανατολική Ουκρανία εξαρτάται από το τι θα γίνει στο Κίεβο. Εάν παραμείνει στην εξουσία η σημερινή ακραία κυβέρνηση, η Μόσχα θα ενισχύσει με κάθε τρόπο τον έλεγχό της πάνω στην Ανατολική Ουκρανία, χωρίς όμως να παραιτείται από τις βλέψεις της στο Κίεβο, που είναι συνδεδεμένο με την ιστορία της και τον πολιτισμό της.

Η κατάσταση μπορεί εκ των πραγμάτων να εξελιχθεί σε διαίρεση της χώρας.

Η προοπτική αυτή, παρά τους επίσημους εξορκισμούς και τις καταγγελίες, δεν απορρίπτεται από ορισμένους στη Δύση, ιδιαίτερα από αυτούς που είχαν στο παρελθόν μακρόχρονη παρουσία και επιρροή στην περιοχή αυτή.

 

Τι ήθελε στο Κίεβο ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας;

Η ψυχροπολεμική ένταση στην Ευρώπη είναι το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα. Μία τέτοιου είδους ένταση αναβαθμίζει πάντοτε την στρατηγική αξία και τον ρόλο της Τουρκίας και δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας μας. Η Ελλάδα πρέπει να υποστηρίζει σταθερά την αποκλιμάκωση και την αναζήτηση ειρηνικής λύσεως. Οι ιθύνοντες στην Ευρώπη δεν ενθυμήθηκαν την ελληνική προεδρία όταν έσπευδαν στο Κίεβο. Την ενθυμήθησαν όταν εκδηλώθηκε η ρωσική αντίδραση και όταν θα έπρεπε να στηριχθεί η ακραία κυβέρνηση στο Κίεβο.

Γιατί η Ελλάδα να στηρίξει την κυβέρνηση στο Κίεβο;

Γιατί, πολύ περισσότερο, ο υπουργός Εξωτερικών να σπεύσει εκεί και να προβεί σε απαράδεκτες δηλώσεις εναντίον της Ρωσίας, υποστηρίζοντας μία κυβέρνηση που δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση και κυριαρχείται από ακραία στοιχεία ζηλωτών του Ναζισμού;

 

Θα πρέπει στην κρίσιμη αυτή φάση η κυβέρνηση και ο υπουργός Εξωτερικών να έχουν πρώτα κατά νου τα συμφέροντα της χώρας και όχι να σπεύδουν να ευθυγραμμίζονται με πολιτικές που καλλιεργούν τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη και βλάπτουν τα Ελληνικά συμφέροντα…

 

Πηγή «Επίκαιρα»

 

rebolg  http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

«Κατίν»: Πες – πες κάτι θα μείνει...

   Κάθε φορά που ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός αντιπαρατίθεται με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, η δυτική προπαγάνδα για να διαμορφώσει το κλίμα που επιθυμεί επιστρατεύει «αμαρτωλές ιστορίες» από την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης ώστε συνειρμικά αυτές να χρεωθούν στη σημερινή Ρωσία.
   Φυσικά δεν είναι ότι ξεχνούν πως η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι η Ρωσία της ΕΣΣΔ, αλλά η δική τους, η καπιταλιστική Ρωσία. Απλώς γνωρίζουν πως αυτά είναι «ψιλά γράμματα» στο παιχνίδι της διαμόρφωσης μιας μαζικής ψυχολογίας που θέλουν να την κατευθύνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί να ξεχωρίσει «τη βούρτσα από την... βούρτσα».
   Μόνιμα θύματα της παραπάνω πρακτικής είναι η αλήθεια που τη θέση της παίρνει το ψέμα και η ιστορική πραγματικότητα που τη θέση της παίρνει η πλαστογραφία της Ιστορίας. 
   Κατ’ αυτόν τον τρόπο στοχεύουν σε τρεις κατευθύνσεις:

• ο ενδοιμπεριαλιστικός «πόλεμος» τροφοδοτείται,
• το μιαρό «σιδηρούν παραπέτασμα» συνεχίζει να βρίσκεται στο ιδεολογικό τους στόχαστρο
• και ταυτόχρονα, η άθλια θεωρία των «δυο άκρων» μέσω της συκοφαντικής συσχέτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμού αναπαράγεται (και μάλιστα αναπαράγεται από εκείνους που σήμερα ενισχύουν τους ναζί στην Ουκρανία...). 

    Από τα πιο προσφιλή θέματα στο πλαίσιο αυτής της τακτικής είναι το «Κατίν». Μια σειρά δυτικά ΜΜΕ, με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία, θυμήθηκαν (όπως ήταν αναμενόμενο) το Κατίν για να «αποδείξουν» πως «όπως σφάζει σήμερα η Ρωσία έτσι έσφαζε και πριν από 70 χρόνια»...

*

   Το τι γίνεται σήμερα στην Ουκρανία ανάμεσα στην (καπιταλιστική) Ρωσία και στην (καπιταλιστική) Δύση το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι πραγματικά έγινε, τότε:     
   Τον Απρίλη του 1943, η ναζιστική Γερμανία ανακοινώνει ότι ανακάλυψε μαζικούς τάφους Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, η δολοφονία των οποίων αποδίδεται στους «Εβραιομπολσεβίκους».
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά μια εκστρατεία συντήρησης της προβοκάτσιας που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα, σήμερα, η «αξιοπιστία» της συκοφαντίας καθίσταται ευκολότερη, αφού πλέον δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και που όσο υπήρχε οι παραχαράκτες είχαν εξευτελιστεί.

*

   Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, όπως αποκαλύφθηκε από την επιτροπή υπό τον ακαδημαϊκό Μπουρντένκο (σσ: η Έκθεση Burdenko στο: http://katyn.codis.ru/cccp054.htm):
   1) Οι Σοβιετικοί βρίσκονταν στο Κατίν μέχρι τον Ιούνη του 1941 οπότε και άρχισε η επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ. Άρα, κατά τους ναζί, η δολοφονία των Πολωνών διαπράχτηκε πριν από τον Ιούνη του 1941. Κι όμως τα στοιχεία από την εκταφή αποδεικνύουν ότι πάνω σε πτώματα του Κατίν βρέθηκαν έγγραφα με ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941». Όμως εκείνη την περίοδο, τον Οκτώβρη του '41, στο Κατίν δεν υπήρχαν Σοβιετικοί. Την περιοχή είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, μήνες πριν (Παρεμπιπτόντως: Στις 20 Οκτώβρη 1941 οι Σοβιετικοί είχαν άλλες...δουλειές. Έδιναν τη μάχη της Μόσχας ενάντια στους ναζί)... 
   2) Μέλη της «διεθνούς» επιτροπής που συνέστησε ο ίδιος ο Γκαίμπελς για να «στοιχειοθετηθεί το έγκλημα από τους Σοβιετικούς», αποκάλυψαν (όπως ο Βούλγαρος ιατροδικαστής Μάρκοφ και ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής Χάγιεκ) ότι τα πτώματα ήταν ιατροδικαστικώς αδύνατο να είχαν θανατωθεί το διάστημα που κατείχαν την περιοχή οι Σοβιετικοί και προσδιόριζαν ως χρόνο ταφής τους τα τέλη του '41, αρχές του '42. Ενόσω, δηλαδή, η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή...
   3) Στους τάφους υπήρχαν κάλυκες από σφαίρες των 7,65mm και αρκετές των 9mm. Επίσης, σε αυτές των 7,65mm υπήρχε ο κωδικός «Geko». Παράλληλα, σημαντικός αριθμός θυμάτων βρέθηκε με τα χέρια δεμένα με ειδικό είδος σπάγκου. Σημείο πρώτο:Όπλα και σφαίρες των 7,65mm και των 9mm εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ. Υπήρχαν στη Γερμανία... Σημείο δεύτερο: Η συντομογραφία «Geko» ανήκε στο εργοστάσιο παραγωγής σφαιρών «Genshovik». Το εργοστάσιο ήταν γερμανικό... Σημείο τρίτο: Το είδος σπάγκου με το οποίο ήταν δεμένα τα θύματα δεν παραγόταν στην ΕΣΣΔ. Παραγόταν στη Γερμανία...
   4) Ακόμα και ο Τσόρτσιλ, όταν ο Γκαίμπελς έστησε την προβοκάτσια του Κατίν, είχε δηλώσει στις 24 Απρίλη 1943: «Είμαστε οπωσδήποτε αντίθετοι σε κάθε υποτιθέμενη "έρευνα" που θα διεξαγόταν από το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή οιονδήποτε άλλο οργανισμό από οιαδήποτε άλλη περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν απάτη και τα συμπεράσματά της προϊόν τρομοκρατίας» (Fowler M (1985) «Winston S. Churchill. Philosopher and Statesman» (Lanham, MD: University Press of America). 
   5) Στο ημερολόγιο του Γκαίμπελς (Goebbels J (1948) «The Goebbels Diaries (1942-1943)», μετάφραση Louis P. Lochner (New York: Doubleday & Company) με εγγραφή στις 14/4/1943 διαβάζουμε για το Κατίν: «Έδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια-δυο βδομάδες». Σε επόμενη εγγραφή,  στις 8/5/1943, αναφέρονται τα εξής: «...δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»...

*

  Από τα παραπάνω είναι προφανές:
   Ο Γκαίμπελς, όπως είχε πράξει και με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, έτσι και στην υπόθεση του Κατίν, έστησε μια προβοκάτσια  (την οποία αξιοποιεί έκτοτε η «δημοκρατική» Δύση), για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ. Και τούτο παρά το γεγονός ότι ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα (σ.σ.: όπως καταγράφει στο βιβλίο του «Stalin's Wars» o Βρετανός ιστορικός G. Roberts) ομολογούσε στα ιδιωτικά του έγγραφα το 1944, ότι: «Σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς».
  Σημείωση: Το 1946, ο επικεφαλής της Σοβιετικής Εισαγγελίας στις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Ρομάν Ρουντένκο, ζήτησε να συμπεριληφθεί σε αυτές και η υπόθεση του Κατίν, τονίζοντας ότι συνιστούσε «μία από τις σημαντικότερες εγκληματικές πράξεις για την οποία ευθύνονται εγκληματίες πολέμου...». Ωστόσο οι Αμερικάνοι το αρνήθηκαν. Αλήθεια, γιατί να ζητήσει η Σοβιετική Ένωση να τεθεί το Κατίν υπό την εξέταση ενός διεθνούς δικαστηρίου αν ήταν ένοχη; Και γιατί αν ήταν ένοχη να της κάνουν τη χάρη οι Αμερικάνοι να μπλοκάρουν τη διερεύνηση ενός εγκλήματος που η ίδια η Σοβιετική Ένωση είχε ζητήσει;...

*

   Ας δούμε τώρα τη «βερσιόν» όπως αυτή σκηνοθετήθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ:
   Το σενάριο «του σοβιετικού εγκλήματος» στο Κατίν επανεκδόθηκε το 1992. Τότε το γιελτσινικό καθεστώς, κατά τη διάρκεια της δίκης που στήθηκε στη Ρωσία ενάντια στο ΚΚΣΕ, υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» νέα «ντοκουμέντα», σύμφωνα με τα οποία το έγκλημα στο Κατίν διαπράχτηκε από την ΕΣΣΔ. Τα «στοιχεία» εστάλησαν και στον Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία. Τα «ντοκουμέντα» περιλάμβαναν:
   - ένα υποτιθέμενο έγγραφο του 1940 του Λ. Μπέρια προς το Πολιτικό Γραφείο (ΠΓ) του Κόμματος που ζητούσε άδεια για την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών,
   - απόσπασμα από την υποτιθέμενη απόφαση του ΠΓ που έδινε τη σχετική άδεια στον Μπέρια και
   - σημείωμα του επικεφαλής της KGB, του Σέπελιν, προς τον Χρουστσόφ το 1959, με την υπόμνηση ότι έπρεπε να καταστραφούν τα έγγραφα που «αποδείκνυαν» το έγκλημα των Σοβιετικών στο Κατίν.

*

   Έχουμε και λέμε: 

   α) Τα «ντοκουμέντα» ήταν τόσο εμφανώς πλαστά που δεν έγιναν δεκτά ούτε κι από αυτό το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας επί εποχής Γιέλτσιν, όπου δικαζόταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ).
   β) Από το 1992 κυκλοφορούν πλήθος κόπιες από αυτά τα πλαστά φωτοαντίγραφα των υποτιθέμενων ντοκουμέντων. Τα πρωτότυπα, όμως, ουδέποτε εμφανίστηκαν, παρότι ζητήθηκαν και από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας κι από την πολωνική κυβέρνηση...
   γ) Στο υποτιθέμενο έγγραφο του Μπέρια υπάρχουν οι υπογραφές των Στάλιν, Μολότοφ, Μικογιάν, Βοροσίλοφ, αλλά και των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν. Μόνο που στη συγκεκριμένη, τη 13η Σύνοδο του ΠΓ το Μάρτη του 1940, οι δύο τελευταίοι απουσίαζαν. Οι παραχαράκτες, όμως, πρόσθεσαν από κεκτημένη προβοκατόρικη ταχύτητα και τα δικά τους ονόματα στο πλαστό τους έγγραφο...
   δ) Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ΠΓ των μπολσεβίκων ήταν τόσο ανόητο, ώστε να καταγράφει σε επίσημα έγγραφα την άδειά του για μαζικές εκτελέσεις 20.000 ανθρώπων, πώς εξηγείται ότι το «σημείωμα» του Μπέρια και η «απόφαση» του ΠΓ φέρουν την ίδια ημερομηνία «5 Μαρτίου 1940»; Στην ιστορία των συνεδριάσεων του ΠΓ δεν υπάρχει προηγούμενο της αυθημερόν εξέτασης κάποιου ζητήματος. Η απόσταση που χώριζε την ημερομηνία του εγγράφου για τη συζήτηση κάποιου ζητήματος μέχρι την ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης ήταν τουλάχιστον μια βδομάδα. Αυτό δεν το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...
   ε) Ο Σέπελιν που υποτίθεται είχε στείλει «έγγραφο» στον Χρουστσόφ να καταστραφούν τα στοιχεία για το Κατίν, όταν ρωτήθηκε, το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αλλά, πέρα από αυτό, είναι δυνατόν ολόκληρος επικεφαλής της KGB να γράφει στο έγγραφό του ότι η απόφαση για την εκτέλεση των Πολωνών το 1940 πάρθηκε από το «Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ» και να μη γνωρίζει ότι το 1940 δεν ...υπήρχε ΚΚΣΕ; Το 1940 υπήρχε ΠΚΚ(μπ), δηλαδή Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι). Σε ΚΚΣΕ μετονομάστηκε μόνο μετά το 1952. Αλλά ούτε αυτό το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...

 ***

   Η προβοκάτσια για το Κατίν, αυτό το γκαιμπελικό «πες – πες κάτι θα μείνει», διαρκεί πολλές δεκαετίες. Τη συκοφαντία την αναπαράγει ακόμα και η Ρωσία (του Πούτιν...). Στη συκοφαντία έχουν συμμετάσχει πολλοί και διάφοροι όλα αυτά τα χρόνια – και στην Ελλάδα. Και πάντα βρίσκονται οι πρόθυμοι να τη συνεχίζουν - και στην Ελλάδα. Το δικαίωμά τους στον αυτοεξευτελισμό, όπως έχουμε τονίσει και παλιότερα, είναι αναφαίρετο...

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η παρακαταθήκη του Ούγκο Τσάβες

Φαρίντ Φερνάντες:Πρέσβης της Βενεζουέλας στην Ελλάδα.

(Προ)Χθες, 5 Μαρτίου, η χώρα μου, η Βενεζουέλα, και όλος ο κόσμος τίμησαν την επέτειο του θανάτου του κομαντάντε Ούγκο Τσάβες, ο οποίος αναμφίβολα θα μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους πιο σημαντικούς διεθνείς ηγέτες των αρχών αυτού του αιώνα.

Ο Τσάβες, όχι μόνο αναίρεσε με το έργο του την ελευθεροκτόνα θεωρία «τέλος της Ιστορίας», σύμφωνα με την οποία ο αγώνας των ιδεολογιών ολοκληρώθηκε με το τέλος του Ψυχρού Πόλεμου και την οριστική νίκη του νεοφιλελευθερισμού, αλλά ήταν και αυτός που κατάφερε να διασώσει την αξιοπρέπεια του λαού του Μπολιβάρ και να θέσει ένα γερό θεμέλιο για την οικοδόμηση ενός πιο δίκαιου και πολυπολικού κόσμου. Επιπλέον, ο Τσάβες φυτεύοντας τους σπόρους της Μπολιβαριανής Επανάστασης στη Βενεζουέλα, που ο λαός μας συνεχίζει έως και σήμερα υπό την ηγεσία του προέδρου Νικολάς Μαδούρο, μας έδειξε το μονοπάτι, μέσω του οποίου ξεκινήσαμε τη μετάβασή μας στον σοσιαλισμό.

Πρέπει να υπενθυμίσουμε κάποια σημαντικά στοιχεία για να γίνει ευρύτερα γνωστό το μέγεθος των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στη Βενεζουέλα, χάρη στον Τσάβες. Η χώρα έχει ανακτήσει τον έλεγχο των φυσικών πόρων της. Πάνω από το 42% του κρατικού προϋπολογισμού της Βενεζουέλας πηγαίνει σε κοινωνικές δαπάνες. Ο αναλφαβητισμός έχει εξαλειφθεί [1], η ακραία φτώχεια έχει μειωθεί από το 42,5% το 1996 στο 5,5% το 2013 [2]. Μια μείωση άνευ προηγουμένου!

Η Βενεζουέλα είναι σήμερα η χώρα με τις μικρότερες κοινωνικές ανισότητες στην περιοχή. Ο αριθμός των καθηγητών στα δημόσια σχολεία έχει πενταπλασιαστεί, ενώ έχουν χτιστεί 11 νέα πανεπιστήμια. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε. Η Βενεζουέλα είναι σήμερα η χώρα που έχει επικεντρωθεί όσο καμία άλλη στη μαζική κατασκευή εργατικών κατοικιών, ενώ έχει μειωθεί σχεδόν στο μηδέν ο δείκτης της πείνας [3].

Ο κατάλογος των επιτευγμάτων του Τσάβες και του Μαδούρο, που έχει αναγνωριστεί από πολλούς διεθνείς οργανισμούς, είναι πολύ μεγάλος, αλλά δυστυχώς δεν τον έχουμε δει πουθενά δημοσιευμένο, διότι, τα τελευταία 15 χρόνια, υφιστάμεθα τη μεγαλύτερη μιντιακή εκστρατεία της σύγχρονης εποχής διαστρέβλωσης των γεγονότων ενάντια σε έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πολιτικό ηγέτη, μέσω διάφορων εκλογικών αναμετρήσεων. Οντως, η Βενεζουέλα είναι η χώρα όπου έχουν διεξαχθεί οι περισσότερες εκλογές στον κόσμο από την άνοδο του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία και μετά, τόσο σε ό,τι αφορά τον αριθμό των εκλογών όσο και σε ό,τι έχει να κάνει με το ποσοστό της συμμετοχής σε αυτές.

Ο λόγος τής εν λόγω μιντιακής εκστρατείας είναι απλός, υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο, σίγουρα πολύ πιο σημαντικό για τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, το γεγονός ότι η Βενεζουέλα είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα εκτιμώμενα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.

Από την περασμένη 12η Φεβρουαρίου, οι μεγάλες εταιρείες μέσων ενημέρωσης έχουν εξαπολύσει μία νέα μεγάλη επίθεση, παραποιώντας φωτογραφίες, επισκιάζοντας την αλήθεια και διαδίδοντας ψευδείς πληροφορίες για να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και με σκοπό να νομιμοποιήσουν ένα πραξικόπημα ή την επέμβαση ξένων δυνάμεων στη χώρα μου, η οποία μέσω του Τσάβες επέφερε μια εποικοδομητική και συστημική αλλαγή στις διεθνείς σχέσεις και ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, δίκαιο και ισότιμο, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στις ανισότητες που αυτή έχει δημιουργήσει.

Η πραγματικότητα που δεν αντικατοπτρίζεται στα μέσα ενημέρωσης είναι η ακόλουθη: Η Βενεζουέλα υφίσταται μια απόπειρα πραξικοπήματος που βασίζεται σε ένα πολύ λεπτομερές σενάριο, το οποίο δεν εκπονήθηκε στη χώρα μου, αλλά υλοποιείται από μια ολιγαρχία που δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι έχει χάσει τον έλεγχο των τεράστιων πόρων της Βενεζουέλας.

Από τα τέλη του 2012, έχουν πραγματοποιηθεί στη Βενεζουέλα τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις – πολύ περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα σε όλο τον κόσμο. Ολες πραγματοποιήθηκαν με την παρουσία διεθνών παρατηρητών, οι οποίοι δεν εξέφρασαν καμία ένσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Τζίμι Κάρτερ, είχε δηλώσει ότι «ο τρόπος διεξαγωγής των εκλογών στη Βενεζουέλα είναι ο καλύτερος στον κόσμο». Οι τελευταίες εκλογές που διεξήχθησαν μόλις πριν από δύο μήνες, ανέδειξαν για άλλη μία φορά νικητή το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλα, που ίδρυσε ο Ούγκο Τσάβες, με μια διαφορά 11,6%, ένα ποσοστό που θα έκανε υπερήφανη οποιαδήποτε κυβέρνηση του κόσμου.

Φαίνεται ότι μια μερίδα της αντιπολίτευσης δεν θέλει να αποδεχθεί την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι ο σοσιαλισμός που ο Τσάβες έσπειρε στη Βενεζουέλα έχει νικήσει, τόσο κοινωνιολογικά όσο και εκλογικά, μέσω της μαζικής και πάνω απ’ όλα πλειοψηφικής υποστήριξης του λαού.

Μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές, οι οποίες και ανέδειξαν νικητή τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο, η μη αναγνώριση των αποτελεσμάτων από τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης και η έκκλησή του για διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης βύθισαν τη χώρα σε μια περίοδο βίας, που είχε λυπηρό απολογισμό τον τραγικό θάνατο 11 υποστηρικτών του Τσάβες, κάτι που δεν προκάλεσε και πολύ τη διεθνή αγανάκτηση.

Στις 12 Φεβρουαρίου, η εν λόγω μερίδα της αντιπολίτευσης αποφάσισε να χρησιμοποιήσει βίαιες μεθόδους για να δημιουργήσει συνθήκες χάους και για να επιτύχει τους πολιτικούς της στόχους. Μια συμπεριφορά εντελώς αντίθετη από αυτήν που θα έπρεπε να έχει μια εποικοδομητική αντιπολίτευση που αποδέχεται τους κανόνες της Δημοκρατίας.

Ωστόσο, ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο έχει ξεκινήσει έναν εθνικό διάλογο για να επικρατήσει η ειρήνη, τιμώντας τη μνήμη του κομαντάντε Τσάβες και χωρίς να σταματά να αντιμετωπίζει δυναμικά τις φασιστικές απόπειρες πραξικοπήματος εναντίον της Δημοκρατίας μας.

Ο λαός της Βενεζουέλας, ό,τι και αν συμβεί, θα συνεχίσει να ενδυναμώνει την παρακαταθήκη του Τσάβες και να υπερασπίζει το πολιτικό σχέδιο που ο ίδιος με δημοκρατικό τρόπο εφάρμοσε, διότι σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο Τσάβες ζει μέσα στις ιδέες που έσπειρε στις συνειδήσεις των πολιτών μας.

……………………………………………………………………………………………………

[1] Σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (UNESCO).

[2] Στατιστικά Στοιχεία της Οικονομικής Επιτροπής για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών.

[3] Σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για τη Διατροφή και τη Γεωργία.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών το είδαμε στο RAMNOUSIA

Διαβάστε περισσότερα