«Φυσικές συνέπειες»: Η εναλλακτική της τιμωρίας

Όταν ένα παιδί δρα με τρόπο κατά τον γονέα ανεπίτρεπτο υπάρχει ένα μικρό χρονικό κενό που οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε. Από τη στιγμή του «κακού» ως τη στιγμή της αντίδρασής μας, μεσολαβεί ένα μικροσκοπικό χρονικό διάστημα στο οποίο οφείλουμε να κάνουμε μια σοβαρή επιλογή: πώς θα αντιδράσουμε; Ο χρόνος, οι συνθήκες, η αϋπνία και ένα σωρό ακόμη παράγοντες λειτουργούν προφανώς επιβαρυντικά και δεν είναι εύκολο να παίρνεις πάντα παιδαγωγικά ώριμες και σύγχρονες αποφάσεις με ψυχραιμία γιόγκι. Καμία παιδαγωγική πρόταση δεν είναι ικανή να υποσχεθεί θαύματα και συνταγές απόλυτης επιτυχίας στο ζήτημα της πειθαρχίας δεν υπάρχουν. Όμως, μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να εφαρμόσουμε το λιγότερο «τιμωριτικό» και περισσότερο «αγαπητικό» μοντέλο διαπαιδαγώγησης.

«Φυσικές συνέπειες»: Η εναλλακτική της τιμωρίας και πώς να την κάνετε να λειτουργήσει
Τι είναι οι φυσικές συνέπειες;
Οι φυσικές συνέπειες είναι οι καταστάσεις που μοιραία και φυσικά θα ακολουθήσουν έπειτα από μία συγκεκριμένη συμπεριφορά (π.χ.: αν βγει το παιδί στο κρύο χωρίς μπουφάν, θα κρυώσει). Με τον όρο «φυσικές συνέπειες», συχνά οι ειδικοί εννοούν και τις λογικές συνέπειες που επιλέγεται να ακολουθήσουν συμπεριφορές που παραβιάζουν τα συμφωνημένα όρια της οικογένειας. Οι συνέπειες αυτές ορίζονται από τον γονέα και εφαρμόζονται ως αποτέλεσμα παράβασης κάποιου κανόνα.
Γιατί να τις προτιμήσουμε;
Η τακτική των φυσικών/λογικών συνεπειών μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική, γιατί:

• Η συνέπεια συνδέεται άμεσα με τη συμπεριφορά και δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να μάθει τι συμβαίνει όταν δρα εκτός ορίων.
• Διαχωρίζει την «κακή πράξη» απ’ τον «δράστη» και δεν ταπεινώνει ούτε εκφοβίζει το παιδί με κανέναν τρόπο.
• Συνδέεται με την παροντική αλλά και τη μελλοντική συμπεριφορά του παιδιού, αφού εστιάζει στο «γιατί» και άρα στο «πώς θα το διορθώσω» κι όχι σ’ ένα κενό νοήματος «μην το κάνεις, γιατί έτσι!».
• Όλα συμβαίνουν σε ήρεμο, νηφάλιο περιβάλλον χωρίς φωνές και προσβολές.
• Αφήνει στο παιδί το περιθώριο επιλογής και θέτει βάσεις υπεύθυνης συμπεριφοράς.
• Αντίθετα με τη μέθοδο της λεκτικής ή φυσικής τιμωρίας, το να αφήσουμε το παιδί να βιώσει τις αρνητικές συνέπειες μιας αρνητικής πράξης, καλλιεργεί την αρχή του αμοιβαίου σεβασμού και των ίσων δικαιωμάτων μέσα στην οικογένεια.

1. Πρώτα, βρείτε την αιτία
Όταν το παιδί συμπεριφέρεται με τρόπο που θεωρείτε ανεπίτρεπτο, προσπαθήστε να εντοπίσετε τα κίνητρά του. Αποκλείεται να συμπεριφέρεται άσχημα γιατί είναι «κακό παιδί» (δεν υπάρχουν κακά παιδιά). Θέλει να κεντρίσει την προσοχή σας; Θέλει να τσεκάρει τα όριά του; Θέλει να πάρει το αίμα του πίσω επειδή ένιωσε αδικημένο; Νιώθει ανεπαρκές; Για να διορθωθεί μια συμπεριφορά πρέπει να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω απ’ το «γιατί».
2. Συγκεκριμένη χρονική διάρκεια
Ο σκοπός δεν είναι να τιμωρήσουμε, ο σκοπός είναι να διδάξουμε στα παιδιά τι πρέπει να κάνουν διαφορετικά την επόμενη φορά. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος είναι να είμαστε συγκεκριμένοι και σύντομοι. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να πάρετε ένα παιχνίδι του γιου σας, επειδή αρνήθηκε επανειλημμένα να σταματήσει να παίζει και να φορέσει πιτζάμες, δεν έχει νόημα να του το πάρετε για πάντα –θα ήταν πολύ σκληρό, αναντίστοιχο του μικρού του λάθους και, ούτως ή άλλως, μια-δυο μέρες μετά, η μονιμότητα της στέρησης θα έκανε το παιδί να χάσει κάθε κίνητρο.
Αντιθέτως, αν θέσετε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και μια συγκεκριμένη πράξη/ συμπεριφορά που το παιδί πρέπει να ακολουθήσει προκειμένου να επανακτήσει το παιχνίδι ή το προνόμιο που στερήθηκε, θα καταφέρετε να του διδάξετε κάτι. Αν, για παράδειγμα, θεωρήσετε προσβλητικό κι ασεβή τον τρόπο που μιλάει η 13χρονη κόρη σας, μπορείτε να της πάρετε το κινητό για ένα απόγευμα ή για μερικές ώρες, λέγοντάς της ευγενικά ότι θα το πάρει εάν φροντίσει να ζητήσει συγγνώμη σε όποιον προσέβαλε κι αν διορθώσει τον τρόπο της.
3. Μία συνέπεια τη φορά
Όταν σου ‘χει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, είναι λογικό να συμπεριφερθείς με τρόπο όπως ο εξής: «Αν δεν σταματήσεις αμέσως, κομμένη η τηλεόραση για μια βδομάδα. Α, συνεχίζεις; Οκ. Κομμένη η τηλεόραση για δύο βδομάδες… Πολύ ωραία, δεν θα ξαναδείς παιδικά για ένα μήνα». Αν φερθείτε κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα χάσετε την αξιοπιστία σας και θα υποτιμήσετε την «εξουσία» σας, αφού το παιδί θα γίνει μάρτυρας μια συναισθηματικής έκρηξης κι όχι κοινωνός μιας προσεκτικά επιλεγμένης παιδαγωγικής λύσης.
Προτιμήστε μία συγκεκριμένη συνέπεια που θα ακολουθήσει τη συμπεριφορά του παιδιού και προειδοποιήστε το γι’ αυτήν πριν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο.
4. Προσφέρετε επιλογές
Όταν θέλετε το παιδί να κάνει ή να μην κάνει κάτι συγκεκριμένο, προσπαθήστε να του προσφέρετε επιλογές, για τις οποίες είστε οι ίδιοι βέβαιοι ότι είναι βιώσιμες (και όχι τραυματικές). Για παράδειγμα: «Θέλω να μαζέψεις τώρα τα παιχνίδια σου απ’ το μπαλκόνι, γιατί θα βρέξει. Αν δεν τα μαζέψεις, θα τα πάρω και θα στα επιστρέψω αύριο. Εσύ αποφασίζεις.» Έτσι, το παιδί αντιλαμβάνεται αυτό που του αναθέτετε να κάνει σαν αναγκαιότητα κι όχι σαν ένα καπρίτσιο σας που στόχο έχει να το… βασανίσει.
Αν είναι δυνατό, προσπαθήστε να ρωτήσετε το παιδί ποια συνέπεια είναι κατά τη γνώμη του η καταλληλότερη. Έτσι, του δείχνετε ότι η γνώμη του έχει βαρύτητα κι ότι οι επιλογές του είναι σημαντικές. Ακόμη κι αν μετά θυμώσει και αρνηθεί να εφαρμόσει όσα συμφωνήσατε, θα ξέρει ότι ήταν μέλος της ομάδας σας κι όχι αντίπαλος.
6. Αντισταθείτε στο να «σώσετε» το παιδί: Η συνέπεια είναι το κλειδί της επιτυχίας
Ξέρουμε πολύ καλά ότι το να εφαρμόζεις τις συνέπειες που λογικά και σωστά επέλεξες, μπορεί να είναι φοβερά ψυχοφθόρο –σε ποιον αρέσει να βλέπει το παιδί του να στεναχωριέται; Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να μην παρεκκλίνετε από το αρχικό πλάνο (εφόσον, φυσικά, είναι δίκαιο και όχι τραυματικό) και να φανείτε σταθεροί. Εφόσον το παιδί επιλέξει να επωμιστεί τη συνέπεια της πράξης του αντί να συνεργαστεί, συνεχίστε… βάσει σχεδίου και εφαρμόστε ό,τι είπατε.
7. Δείξτε υπομονή -καμία μέθοδος δεν κάνει θαύματα
Θα χρειαστεί να επαναλάβετε πολλές φορές τη διαδικασία λάθος συμπεριφορά-συζήτηση-επιλογή-συνέπεια μέχρι να δείτε ουσιαστική αλλαγή στην καθημερινότητα με το παιδί. Είναι απόλυτα φυσικό και υγιές το παιδί να αντισταθεί στις πιέσεις σας για πειθαρχία κι είναι ακόμη φυσικότερο να πάρει πολύ χρόνο η όλη διαδικασία.
Είναι απίστευτο, κι όμως υπάρχουν φωνές που ακόμη λένε «Σιγά μην κάνω και διδακτορικό στην παιδοψυχολογία. Θα του ρίξω μία και θα δεις μετά… Το ξανακάνει; Δεν το ξανακάνει.»
Ναι, το να του «ρίξεις μία» θα το φοβίσει και ίσως και να το αποθαρρύνει απ’ το να επαναλάβει την κακή συμπεριφορά. Αλλά θα ‘χεις διαλέξει τον εύκολο, γρήγορο δρόμο της κακοποίησης -κι αυτό το δικαίωμα δεν στο ‘χει δώσει κανείς.
Κανένα σκυλάκι δεν έμαθε να μην κάνει τσίσα του στην μοκέτα σε μια μέρα. Κανένας ηλικιωμένος δεν έμαθε όλα τα κουμπάκια του καινούριου τηλεκοντρόλ σε μια ώρα. Κανένα παιδάκι δεν θα μάθει τι είναι σωστό και τι λάθος σ’ ένα απόγευμα. Θέλει χρόνο, αλλά θα είναι ο χρόνος αυτός που θα σε κάνει μετά να χαμογελάς πίσω απ’ τα μουστάκια σου, περήφανη για το ευγενικό πιτσιρίκι που αναθρέψεις.
Πηγή: mama365.gr

Διαβάστε περισσότερα

Novartis: «Φαρμακώνει» και μετά «κουκουλώνει» – του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Οι παγκόσμιες πρακτικές της Novartis

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μίζες σε γιατρούς και πολιτικούς αξιωματούχους. Δημιουργία επίσημων και ανεπίσημων «κυκλωμάτων». Δίκες και εξωδικαστικά πρόστιμα ανά την υφήλιο. Ανοιχτές συγκρούσεις με ανταγωνίστριες εταιρείες για τον έλεγχο της αγοράς. Φάρμακα που γίνονται πανάκριβα εμπορεύματα και αποφέρουν τεράστια κέρδη. Καλώς ήρθατε στον «κόσμο» της Novartis. Καλώς ήρθατε στο πεδίο του πολέμου μεταξύ των πολυεθνικών φαρμάκων…

Η δικογραφία με την υπόθεση της έρευνας των Εισαγγελέων που περιέχει στοιχεία, που περιλαμβάνει καταγγελίες και ισχυρισμούς για δωροδοκίες κρατικών λειτουργών και γιατρών από τη Novartis, τμήμα της οποίας πήγε και στη Βουλή, μπορεί να προκάλεσε «σεισμό» στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, αλλά για τον φαρμακευτικό κολοσσό, όπως θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι είναι: «Business as usual»…
H Novartis, έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα χρηματισμού σε μια σειρά από χώρες του πλανήτη, σύμφωνα με υποθέσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και η φαρμακοβιομηχανία φαίνεται πως… συνηθίζει να «λαδώνει» γιατρούς και αξιωματούχους προκειμένου ο καθένας από το πόστο του να προωθούν τη χορήγηση των φαρμάκων της σε ασθενείς. Σε Αμερική, Ινδία, Κίνα, Ιταλία, Νότια Κορέα, Τουρκία, Ιαπωνία η εταιρεία έχει χρησιμοποιήσει τις συγκεκριμένες τακτικές και έχει πιαστεί στα …«πράσα». Πάντα όμως φροντίζει να πληρώνει τα πρόστιμα που τις επιβάλλονται και να συνεχίζει «καθαρή» τις δουλειές της, μέχρι να σκάσει το επόμενο σκάνδαλο και πάλι από την αρχή…
Τις συγκεκριμένες πρακτικές, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευθεί από την εγχώρια εισαγγελική έρευνα, ακολούθησε και στην Ελλάδα. Τα τέσσερα σχέδια δωροδοκίας Ελλήνων γιατρών από τη Novartis  φέρονται να εμφανίζονται από το FBI μέσω εγγράφου του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ με ημερομηνία 13 Δεκεμβρίου 2017 και αποδέκτη την εισαγγελέα διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη, σύμφωνα με δημοσιεύματα. Στο έγγραφο,  που φέρεται να περιλαμβάνεται στη δικογραφία που έχει διαβιβαστεί στη Βουλή, ως πυλώνες του προγράμματος χρηματισμού της φαρμακοβιομηχανίας οι αμερικανικές αρχές αναφέρουν ότι οι χρηματισμοί έλαβαν χώρα μέσω: α) συνεδρίων και πολυτελών ταξιδιών, β) ηλεκτρονικών πάνελ, γ) εικονικών τιμολογίων και δ) απευθείας πληρωμών στους γιατρούς. Αυτή τη στιγμή εξετάζονται υποθέσεις δωροδοκίας περίπου 4.000 γιατρών, προκειμένου να συνταγογραφούν φάρμακα της εταιρείας. Στην υπόθεση φέρεται να εμπλέκονται και δέκα πολιτικά πρόσωπα της περιόδου από το 2006 έως τις αρχές του 2015. Δύο πρώην πρωθυπουργοί (Σαμαράς και Πικραμένος) και οκτώ πρώην υπουργοί (Γιάννης Στουρνάρας, Ευάγγελος Βενιζέλος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Αλέξανδρος Λυκουρέντζος, Γιώργος Κουτρουμάνης, Άδωνις Γεωργιάδης, Σταύρος Σαλμάς, Ανδρέας Λοβέρδος).
Είναι δεδομένο ότι η συγκεκριμένη υπόθεση θα μετατραπεί το επόμενο διάστημα, σε κεντρικό πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα κόμματα της αντιπολίτευσης των οποίων τα ονόματα των στελεχών τους, εμπλέκονται στην υπόθεση. Ταυτόχρονα θα στηθούν επιτροπές και θα δοθούν υποσχέσεις για πάταξη της διαφθοράς και απόδοση της δικαιοσύνης.
Την ίδια στιγμή που το σκηνικό πήρε «φωτιά» και πολιτικό προσωπικό ετοιμάζεται να βουτήξει στη μάχη …διαφάνειας με μπόλικη δόση από λάσπη, η Novartis της, εμφανίζεται ψύχραιμη, και με μια λακωνική ανακοίνωση της, ανέφερε: «Έχουμε λάβει γνώση των δημοσιευμάτων σχετικά με τις επιχειρηματικές μας πρακτικές στην Ελλάδα. Συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με τις αρχές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και δεν μπορούμε να σχολιάσουμε περαιτέρω αυτή την στιγμή»… Πάντα πρόθυμη να συνεργαστεί με τις αρχές. Είπαμε «business as usual».
Εξάλλου έχει μακράν πείρα από τέτοια φαινόμενα και τεράστια οικονομική δύναμη για να τα ξεπερνά. Η Νovartis συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες του πλανήτη. Δραστηριοποιείται σε 140 χώρες του κόσμου και απασχολεί περίπου 120.000 εργαζόμενους. Έχει έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας και στηρίζεται γαλαντόμα από το πανίσχυρο ελβετικό τραπεζικό κεφάλαιο.
Το 2016, τα συνολικά της έσοδα σε παγκόσμιο επίπεδο προσέγγισαν τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια! Στην γενική κατάταξη των βιομηχανιών φαρμάκου όλου του κόσμου βρίσκεται την τρίτη θέση, πίσω από τον Αμερικάνικο κολοσσό Johnson & Johnson και τη Γερμανική Bayer.

Όταν βραβευόταν στην Ελλάδα!

Στην ελληνική αγορά μπήκε το 1996, απασχολεί περίπου 600 εργαζομένους, έχει 300-400 εκατομμύρια ετήσια έσοδα και το μερίδιό της στην εγχώρια φαρμακευτική αγορά ξεπερνά το 10%. Κύριες επιχειρηματικές δραστηριότητες της είναι τα συνταγογραφούμενα φαρμακευτικά ιδιοσκευάσματα – όπου είναι και το βασικό έσοδο της – καθώς και τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα.
Έχοντας απλώσει τα «πλοκάμια» της σε όλο τον κόσμο, η Novartis, δίνει τεράστιες μάχες με τους ανταγωνιστές της, για το μοίρασμα της μεγάλης και κερδοφόρας πίτας των πωλήσεων φαρμάκου. Σε αυτούς τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, δεν υπάρχουν όρια και κανόνες. Το κέρδος είναι ο μοναδικός νόμος. Οι δωροδοκίες για την εξασφάλιση μεγαλύτερων πωλήσεων, είναι μέρος του παιχνιδιού, όπως έχει αποκαλυφθεί από τη μέχρι τώρα δράση της Novartis και παρά το πλήθος των καταδικαστικών αποφάσεων, τίποτα δεν εμποδίζει την εταιρεία να κερδίσει ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά.
Στην Ελλάδα μέσα σε μια 20ετία έγινε «υπερδύναμη» στο χώρο. Μάλιστα το 2015 τιμήθηκε με το “Diamonds of the Greek Economy 2015”. Πρόκειται για Διάκριση Επιχειρηματικής Αριστείας, ως η κορυφαία φαρμακευτική εταιρεία στην Ελλάδα! Βραβεύτηκε στη χώρας μας, όταν ήταν ήδη γνωστό από το 2005 ότι έχει εμπλακεί σε μια σειρά από υποθέσεις χρηματισμού με μεγαλύτερη αυτή των ΗΠΑ.

Το σκάνδαλο της Αμερικής

Το 2005 οι δικαστικές αρχές των ΗΠΑ ξεκίνησαν έρευνα μετά από καταγγελίες ανταγωνιστών της Novartis για αθέμιτες πρακτικές μάρκετινγκ προκειμένου να προωθεί τις συνταγογραφήσεις 6 φαρμάκων της, που απέφεραν κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων στην εταιρεία.
Την υπόθεση ανέλαβε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ αλλά και το FBI.  Σύμφωνα με τις αρχές έγιναν πλήθος παραβάσεων και αποκαλύφθηκε ένα τεράστιο δίκτυο, μέσω του οποίου προωθούνταν τα φάρμακα της εταιρείας: Η εταιρεία δωροδοκούσε αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες για να αυξάνει τις πωλήσεις της.
Μετά τις αποκαλύψεις αυτές, τελικά το 2010, η Novartis αποδέχτηκε την ένοχη της και δεσμεύτηκε να καταβάλει αποζημίωση ύψους 422,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Ωστόσο αφού πλήρωσε το πρόστιμο, συνέχισε το «έργο» της. Την περίοδο 2013 – 2015, οι αμερικανικές ομοσπονδιακές αρχές και πάνω από 40 πολιτείες των ΗΠΑ μήνυσαν ξανά τη Novartis, αυτή τη φορά με την κατηγορία της δωροδοκίας γιατρών με εκατομμύρια δολάρια την περίοδο 2007-2012 προκειμένου να συνταγογραφούν τα φάρμακά της. Τα φάρμακα συμπεριλαμβάνονταν στα κρατικά προγράμματα υγείας και ασφάλισης Medicaid και Medicare, που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Ομπάμα. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, απαίτησε αποζημιώσεις 3,35 δις δολαρίων, ωστόσο μετά από συμβιβασμό η Νοvartis κλήθηκε να καταβάλει μόλις 390 εκατομμύρια δολάρια και η υπόθεση έκλεισε.
Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι το σκάνδαλο στις ΗΠΑ, ήρθε στην επιφάνεια, σε μια περίοδο που οι αμερικανικές πολυεθνικές είχαν χάσει έδαφος σε σχέση με τις ευρωπαϊκές στο μοίρασμα των αγορών, ενώ η Novartis, στην οποία είναι επενδυμένα και Γερμανικά κεφάλαια είχε αποκτήσει μεγάλο μερίδιο στις πωλήσεις φαρμάκων στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Στην Τουρκία βγήκε «αλώβητη» 

Στην Τουρκία η εταιρεία κατηγορήθηκε για δωροδοκία κρατικών αξιωματούχων του τομέα υγείας, προκειμένου να φάρμακά της να χρησιμοποιούνται από τα δημόσια νοσοκομεία.
Μάλιστα με την συνδρομή της Τουρκική κυβέρνησης, κατάφερε τα σκευάσματά της να μετονομαστούν κατά τρόπο που να μπορούν να τιμολογούνται χωρίς τους περιορισμούς των διεθνών κανόνων ανταγωνισμού.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να αυξήσει επιπλέον την κερδοφορία της κατά 100 εκατομμύρια δολάρια και ενώ στη γειτονική χώρα ξεκίνησε έρευνα μετά από καταγγελίες, η υπόθεση έκλεισε το 2016 χωρίς να απαγγελθούν επίσημες κατηγορίες και να επιβληθούν πρόστιμα.

Το «πάρτι» της Ασίας

Το 2016, η εταιρεία αναγκάστηκε σε συμβιβασμό και πλήρωσε 25 εκατομμύρια δολάρια, μετά από κατηγορίες για δωροδοκίες στην Κίνα. Σύμφωνα με τις κατηγορίες, η εταιρεία έκανε δώρα και χρηματοδοτούσε ακριβά ταξίδια για γιατρούς, προκειμένου αυτοί να συνταγογραφούν περισσότερα δικά της προϊόντα. Σύμφωνα με τα λογιστικά βιβλία ορισμένων γιατρών, η εταιρεία πλήρωνε συστηματικά γιατρούς, ανάλογά με τη συνταγόγραφηση προϊόντων τους.
Την ίδια τακτική φαίνεται πως ακολουθούσε η Novartis και στη Νότια Κορέα, όπου της επιβλήθηκε πρόστιμο 49 εκατομμυρίων δολαρίων για χρηματισμό γιατρών, με έξι υπαλλήλους της εταιρείας να κατηγορούνται για παράνομες πρακτικές που στόχο είχαν την αύξηση των πωλήσεων των προϊόντων της Novartis. Οι μιζές σε γιατρούς άγγιξαν συνολικά το ποσό των 2,3 εκατ. Ευρώ. Ψίχουλα μπροστά στα έσοδα της που το 2015 έφτασαν τα περίπου 410 εκατομμύρια δολάρια. Τελικά οι αρχές της χώρας απήγγειλαν κατηγορίες στον επικεφαλής της εταιρείας στη Νότια Κορέα, 15 γιατρούς και 7 εκδότες ιατρικών περιοδικών.
Το 2015 στην Ιαπωνία, η Novartis κατηγορήθηκε ότι είχε εξαγοράσει μία ομάδα ερευνητών για να νοθεύσουν τα αποτελέσματα κλινικών ερευνών υπέρ του φαρμάκου της Diovan για την πίεση, προκειμένου να αποκρύψουν παρενέργειες του και να προχωρήσουν κανονιά οι αυξημένες πωλήσεις του στη χώρα.
Στην Ινδία η Novartis βρέθηκε σε πολύχρονη δικαστική διαμάχη με το δημόσιο, λόγω της υπερβολικής τιμολόγησης του αντικαρκινικού φαρμάκου Gleevec. Στην Ινδία το Gleevec κυκλοφορούσε και με τη μορφή γενόσημων φαρμάκων, κάτι που μείωνε την τιμή του φαρμάκου στα 150-250 δολάρια, ενώ η Novartis πουλούσε το Gleevec με τιμή πάνω από 2.500 δολάρια. Η Novartis προκειμένου να προωθήσει το δικό της προϊόν χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα, κυρίως δωροδοκόντας κρατικούς και δημοσίους υπαλλήλους, για να σταματήσει την κυκλοφορία γενοσήμων του ίδιου φαρμάκου που κόστιζαν το 1/10 του πρωτοτύπου. Η Novartis έχασε τη μάχη στη Δικαιοσύνη, πλήρωσε ένα πρόστιμο και σήμερα συνεχίζει κανονικά τη κερδοφόρα επέκταση της, στη μεγάλη αγορά της Ινδίας.

Το «κόλπο» της Ιταλία

Το 2014, η Αρχή Διασφάλισης της Τηρήσεως των Κανόνων του Ανταγωνισμού και της Αγοράς της Ιταλίας (AGCM) επέβαλε δύο πρόστιμα, έκαστο ποσού άνω των 90 εκατομμυρίων ευρώ, στις επιχειρήσεις Roche και Novartis, επειδή οι συγκεκριμένες εταιρείες είχαν συμφωνήσει σύμπραξη με σκοπό την τεχνητή διαφοροποίηση των φαρμάκων Avastin και Lucentis.
Κατά την AGCM, το Avastin και το Lucentis είναι ισοδύναμα από κάθε άποψη για τη θεραπεία οφθαλμολογικών παθήσεων. Η σύμπραξη σκοπούσε, όπως επισημαίνεται στη σχετική απόφαση, «στη διάδοση ανακοινώσεων ικανών να δημιουργήσουν ανησυχία στο κοινό ως προς την ασφάλεια των οφθαλμολογικών χρήσεων του Avastin για να προκαλέσουν μετατόπιση της ζήτησης στο Lucentis».
Η AGCM εκτίμησε ότι αυτή η μετατόπιση προκάλεσε, για το ιταλικό σύστημα υγείας, πρόσθετη επιβάρυνση, μόνο για το έτος 2012, περίπου 45 εκατομμυρίων ευρώ.
Μετά την απόρριψη από το περιφερειακό διοικητικό πρωτοδικείο του Λατίου των προσφυγών που άσκησαν κατά των εν λόγω προστίμων, η Roche και η Novartis άσκησαν έφεση ενώπιον του Consiglio di Stato (Συμβούλιο της Επικρατείας, Ιταλία), το οποίο υπέβαλε αίτηση προδικαστικής απόφασης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας την ερμηνεία των κανόνων ανταγωνισμού της Ένωσης.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επικύρωσε την άποψη ότι η σύμπραξη αποσκοπούσε, επί της ουσίας, στον περιορισμό της συμπεριφοράς τρίτων -ιδίως των ιατρών- για μείωση της συνταγογράφησης του Avastin στην οφθαλμολογία προς όφελος του Lucentis και ότι αυτή η σύμπραξη δεν είναι συμβατή προς την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η Novartis αποδέχθηκε τα πρόστιμα και συνέχισε κανονικά τη λειτουργία της…

Το φάρμακο εμπόρευμα

Όλες οι παραπάνω υποθέσεις, φανερώνουν ότι στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού των πολυεθνικών των φαρμάκων δεν υπάρχουν αναστολές. Η Novartis για να κερδίσει μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, όπως και οι ανταγωνιστές της, δεν έχει κανένα φραγμό, ούτε διστάζει να χρησιμοποιήσει παράνομες πρακτικές. Εξάλλου γνωρίζει ότι θα πληρώσει το πρόστιμο που θα τις επιβληθεί και μετά θα συνεχίσει το έργο της. Στο μεσοδιάστημα θα κάνει και μερικές αγαθοεργίες, θα συνδράμει με κεφάλαια και στην έρευνα και θα μπορεί να αποκαταστήσει γρήγορα τη φήμη της.
Μήπως η Siemens σταμάτησε να παίρνει δουλειές παρά τα τεράστια σκάνδαλα χρηματισμού που αποκαλύφθηκαν σε βάρος της σε μια σειρά χώρες του κόσμου; Όχι. Για να εξαιρεθεί από αυτόν τον κανόνα η Novartis; Τα σκάνδαλα και η διαφθορά θα ζουν και θα βασιλεύουν, αφού είναι σύμφυτα με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα σύστημα που έχει αναγάγει σε ακριβό εμπόρευμα και το φάρμακο, με υπερκέρδη που προέρχονται από την αγωνία και τον πόνο των ανθρώπων.
Η σκανδαλώδης υπόθεσης της Novartis στην Ελλάδα, μόλις ξεκίνησε. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις η ζημιά για το ελληνικό δημόσιο μπορεί να αγγίζει και τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Που θα καταλήξει είναι ακόμα άγνωστο. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα βρεθούν οι μίζες; Αν θα πληρώσει κάποιος; Αν θα υπάρξουν και θα αποδοθούν πολιτικές ευθύνες; 
Ωστόσο η Novartis έχει και την πείρα και την συνταγή δια πάσαν νόσον: Πρώτα «φαρμακώνει» και μετά «κουκουλώνει»…

Διαβάστε περισσότερα

Κύριε Μίκη Θεοδωράκη, οι χρυσαυγίτες είναι μόνο ναζί.- (του Γεράσιμου Χολέβα)

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ Καρουζελ Πολιτικη •

cholevas@imerodromos.gr

     Ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε σε συνέντευξη του στο STAR, με αφορμή το συλλαλητήριο της Αθήνας το Σάββατο:

«Θα μου πεις γιατί όχι τη Χρυσή Αυγή. Αγαπούν την πατρίδα. Ναι, την αγαπούν, αλλά με ένα τρόπο εριστικό. Είναι μόνο η πατρίδα και όλοι άλλοι είναι… Εγώ την πατρίδα μου την αγαπώ γιατί αγαπάει όλες τις πατρίδες του κόσμου» (η δήλωση εδώ από το 1.02 έως το 1.15).

    Οι χρυσαυγίτες είναι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών.
    Οι ταγματασφαλίτες δεν αγαπούσαν με κανέναν τρόπο την πατρίδα τους. Ο όρκος τους φτάνει για να το καταλάβουμε. 

     Οι χρυσαυγίτες είναι «η σπορά των νικημένων του 1945» όπως περήφανα έχει δηλώσει σε ναζιστικό ντελίριο ο αρχηγός τους ο Μιχαλολιάκος.
     Οι χρυσαυγίτες μαθαίνουν σε παιδάκια να φωνάζουν «Heil Hitler» και να χαιρετούν ναζιστικα, όπως έκανε ο υπαρχηγός τους ο Παππάς.  
    Οι ναζί δεν αγαπούν καμία πατρίδα και κανέναν άνθρωπο. 
    Για την βαρβαρότητα και την φρίκη του ναζισμού έμαθα και μέσα από το μεγαλειώδες σας έργο.
    Οι χρυσαυγίτες δεν αγαπούν την πατρίδα με κανέναν τρόπο.  
    Κύριε Μίκη Θεοδωράκη, οι χρυσαυγίτες είναι μόνο ναζί.-

Διαβάστε περισσότερα

Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ

Πού βρέθηκαν τόσοι Έλληνες να χλευάζουν την έννοια της πατρίδας, να απαξιώνουν κάθε τι που εμφανίζεται ελληνικό, να καταδικάζουν κάθε πολιτική που υπερασπίζεται εδάφη και κυριαρχίες της χώρας και να περηφανεύονται ότι είναι αντιεθνικιστές; Μα, στα ελληνικά πανεπιστήμια, στα απομεινάρια μιας εμμονικής αριστεράς και, κυρίως, στα κονδύλια αμερικανικών και ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, που μετά το ’80 χρηματοδότησαν ανθρώπους σε χώρες όπου η έννοια πατρίδα ήταν φρένο στην παγκοσμιοποίηση.

Επειδή η παγκοσμιοποίηση είναι το αύριο του καπιταλιστικού συστήματος. Και ο μόνος που μπορεί να καθυστερήσει το χτίσιμό του είναι τα σύνορα. Οι πατρίδες. Αν δεν υπήρχαν πατρίδες δεν θα υπήρχαν και σύνορα.

Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο αριστερός διεθνισμός ταυτίζεται στο στόχο αυτό με τον καπιταλισμό! Όχι πατρίδες, όχι σύνορα. Όπως άλλωστε ταυτίζονται και στο μείζον: Ότι ο άνθρωπος είναι οικονομικό ζώο και ότι όλα τα της ζωής του εξαρτώνται από την οικονομία. Και ταυτίζονται και στο ότι ευημερία σημαίνει οικονομική ευημερία. Πού διαφέρουν; Στη διαχείριση αυτής της ιδεολογίας του homo economicus. Όχι στην ιδεολογία! Ο Μαρξ διαφωνούσε με τη διαχείριση που κάνει ο καπιταλισμός στο κεφάλαιο. Όχι με το κεφάλαιο αυτό καθεαυτό σαν αξία.

Σ' αυτή την ταύτιση με τον μαρξισμό έπαιξε πολλά από τα λεφτά της η κεφαλαιοκρατική κλίκα που εξουσιάζει τον κόσμο εδώ και δεκαετίες. Έφτιαξε ιδρύματα δήθεν σύσφιξης της σχέσης των λαών και ιδρύματα συμφιλίωσης, όχι για να ειρηνέψει τους λαούς και να αμβλύνει τις εντάσεις ανάμεσα σε χώρες. Αλλά, για να σβήσει ιστορικές μνήμες, να μειώσει τα πατριωτικά αισθήματα των λαών, στην ανάγκη να τα εξαλείψει, και να μπορέσει έτσι να σπείρει πιο εύκολα τους αγωγούς, τα μαζικά προϊόντα, την κατανάλωση, τα κέρδη.

Και πώς θα το έκανε ευκολότερα αυτό από το να αλλάξει την παιδεία λαών- και του ελληνικού- με όχημα και πρόθυμους χρήσιμους ηλίθιους όσους εχθρεύονταν την έννοια της πατρίδας. Αυτοί ήταν τα έμμισθα ή άμισθα οχήματα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτοί είναι και σήμερα.

Το έκανε αυτό η Πέμπτη φάλαγγα του επεκτατικού καπιταλισμού και για να μπορεί να επεμβαίνει χωρίς αντίσταση όπου θέλει. Μια Γιουγκοσλαβία δεν ήταν καλό παράδειγμα. Ήταν όμως καλή άσκηση. Γιατί έπεσαν εκατομμύρια από ιδρύματα και λέσχες εξουσίας σε ΜΜΕ και σχολεία και σε κυβερνήσεις και σε κόμματα και σε πρόσωπα (και στην Ελλάδα) για να λοιδορηθεί ο Σερβικός πατριωτισμός και να μετονομαστεί σε εθνικισμό.

Η Συρία και η Λιβύη είναι τρανταχτά παραδείγματα λαών που δεν αντιστάθηκαν καθόλου στην ξένη εισβολή, ενώ αντίθετα χωρίστηκαν σε οργανώσεις χρυσοπληρωμένες από τους εισβολείς, για να κάνουν τη δουλειά των ξένων κεφαλαιούχων και να σκοτώνονται μεταξύ τους. Αν είχαν μέσα τους την έννοια της πατρίδας τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για τους ξένους.

Όπως είναι πολύ δύσκολα με τους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους. Επειδή και οι δύο υπερασπίζονται σθεναρά μια πατρίδα. Αλλά, και με τους Κουβανούς. Για τους οποίους τα σύνθημα ήταν αυτό που εμφυσούσε ο- Αργεντίνος παρ όλα αυτά- Τσε Γκεβάρα: Patria o muerte. Πατρίδα ή θάνατος!

Επειδή, κι αυτό δεν το ξέρει η αριστερίστικη αρρώστια, η αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι πατριωτική. Για να σέβεται όλες τις πατρίδες.

Όσοι έχουν μια ηλικία θα θυμούνται ότι μέχρι την εισβολή και το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας οι αντιπατριωτικές κορώνες και η αντιπατριωτική κουλτούρα ήταν περιορισμένη στην Ελλάδα. Περιοριζόταν σε ελάχιστες αριστερίστικες οργανώσεις και σε ένα μέρος από τους οπαδούς του ΚΚΕ. Ένα μέρος, γιατί ο Φλωράκης δεν υπήρξε ποτέ αντιπατριώτης.

Ο Φλωράκης, όπως και πολλοί κομμουνιστές και αριστεροί μη μαρξιστές και αναρχικοί, ήξεραν από τη θεωρία και την πράξη, αυτό που τόνισε χτες και ο Μίκης. Ότι δεν μπορείς να αγαπάς τις πατρίδες των άλλων αν δεν αγαπάς τη δική σου. Δεν μπορείς να σέβεσαι κανέναν αν δεν σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου. Ο αληθινός διεθνισμός είναι πατριωτικός.

Από το ’90 και μετά, λοιπόν, τα ξένα κονδύλια πλήθυναν, όπως και οι καθηγητές στα ελληνικά πανεπιστήμια, τα βιβλία, τα συγγράμματα, αλλά και οι «πρόθυμοι» δημοσιογράφοι στις εφημερίδες. Και μαζί τους πλήθυναν και εκείνοι που μεθοδικά άρχισαν να διαστρέφουν τις έννοιες και να διδάσκουν κάθε τι πατριωτικό σαν εθνικιστικό! Ανεμπόδιστοι και από ένα κοσμοπολιτικό σοσιαλδημοκρατικό κεντρικό κράτος, που είχε πάρει διαζύγιο από το πατριωτικό σοσιαλδημοκρατικό του Ανδρέα και του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ.

Ο Τσακαλώτος και ο Βαφειάδης έγιναν, από σύμβολα που έδωσαν τα χέρια για εθνική συμφιλίωση, καρικατούρες. Και σήμερα λοιδορούνται από άκαπνα παιδάκια και από αιματοβαμμένα κυβερνητικά μυαλά που ονειρεύονται τον εμφύλιο αντί να ντρέπονται γι αυτόν! Θλιβερά αμετανόητα απομεινάρια μιας ελληνικής τραγωδίας.

Η έννοια του πατριωτισμού σχεδόν εξαφανίστηκε και από τα σχολεία, που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα συλλήβδιν κάθε τι που αφορά σε πατρίδα ως εθνικιστικό και ακροδεξιό. Στα πανεπιστήμια, η διαστροφή αυτή και η απαξίωση της έννοιας της πατρίδας έχει ήδη παγιωθεί ως κυρίαρχη θέση. Μ' αυτήν μορφώνονται οι δυο νέες γενιές!

Αλλά, και οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 35 χρόνων ποια πατρίδα υπηρέτησαν για να περηφανεύονται γι αυτήν οι σημερινοί 15χρονοι και 30χρονοι; Τι έκαναν για την πατρίδα τα κόμματα, πέρα από το να την καταντήσουν κλωτσοσκούφι των ξένων και τους Έλληνες υποχείρια; Σε ποιες ακριβώς αξίες πατρίδας να πιστέψουν οι νέοι, που έχουν ζήσει μέσα στα σπίτια τους την απαξίωση κάθε ιδανικού και την αποθέωση μιας στείρας κατανάλωσης και μιας ακόμα πιο στείρας αντικοινωνικής αγωπάθειας;

Και σχεδόν κανείς πια δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει τον πατριωτισμό, που αγαπάει την πατρίδα του σεβόμενος και όλες τις άλλες πατρίδες, από τον εθνικισμό που πιστεύει ότι η δική του πατρίδα είναι καλύτερη από τις άλλες. Τον πατριωτισμό που δεν επιβουλεύεται κανέναν αλλά είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του, από τον εθνικισμό που επιβουλεύεται άλλους και είναι έτοιμος να πολεμήσει εναντίον τους γι' αυτό.

Και καθώς η έννοια της πατρίδας λοιδορείται από την ίδια την κυβέρνηση, από αριστερίστικα γκρουπούσκουλα και από έμμισθους ή απλώς φανατικούς καθηγητάδες και διανοούμενους και πολιτικούς, σπρώχνονται όσοι αγαπάνε τα χώματά τους στην αγκαλιά εκείνων που είναι πραγματικά εθνικιστές και πολεμοκάπηλοι. Στην ακροδεξιά.

Το ειρωνικό είναι ότι αυτοί οι ίδιοι δεν χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους εθνικιστές όταν υπερασπίζονται αυτούς που πολεμάνε για την πατρίδα τους έξω από την Ελλάδα! Τους Κούρδους, τους Ιρλανδούς, τους Βάσκους, τους Παλαιστίνιους, τους Αφγανούς για παράδειγμα! Ούτε φυσικά και κανέναν άλλον που τους υπερασπίζεται. Ώστε να ορθώνεται το εύλογο ερώτημα: Τελικά μισούν τον εθνικισμό ή απλώς μισούν την Ελλάδα;

Για όσο η ελληνική αριστερά δεν καταλαβαίνει ότι είναι ο χρήσιμος ηλίθιος ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, που δεν θέλει πατριωτισμούς, και ενός γεωπολιτικού συστήματος που θέλει όλα τα Βαλκάνια «εις την Δύσιν» για να μην αποτελούν πια χώρο επιρροής της Ρωσίας, στα σχολεία τα παιδιά θα διδάσκονται ότι το υψηλότερο αγαθό είναι να υπερασπίζεσαι τον πλούτο σου. Κι όχι το χώμα που παράγει τον πλούτο σου.

Ένα βράδυ, παλιότερα, μιλώντας με έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες βιομήχανους για την ελληνική γλώσσα, μου είπε: «Τι σημασία έχει σε ποια γλώσσα μιλάς. Σημασία έχει να σε καταλαβαίνουν».

Για να καταλάβει ο καθένας ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο αντιπατριωτισμός.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

Διαβάστε περισσότερα

Στη Βουλή η δικογραφία για τη Novartis, λόγω εμπλοκής 2 πρώην πρωθυπουργών και 8 πρώην υπουργών

Δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ πρώην υπουργοί φαίνεται να εμπλέκονται στην δικογραφία για την υπόθεση της φαρμακοβιομηχανίας Novartis που ερευνάται από τους Εισαγγελείς Διαφθοράς, οι οποίοι παρέδωσαν αργά το μεσημέρι στον ‘Αρειο Πάγο σήμερα, το μέρος της δικογραφίας που πλέον θα διαβιβαστεί στην Βουλή, βάση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η εισαγγελική έρευνα για τις πρακτικές της φαρμακοβιομηχανίας προκειμένου να επικρατήσει στην αγορά φαρμάκων φαίνεται να αποκάλυψε εμπλοκή δέκα πολιτικών προσώπων της περιόδου από το 2006 έως τις αρχές του 2015, για τους οποίους οι Εισαγγελείς Διαφθοράς απέστειλαν την δικογραφία στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου προκειμένου η υπόθεση να εξεταστεί στην Βουλή. Πρόκειται για υπουργούς που υπηρέτησαν στα Υπουργεία Υγείας, Οικονομίας και Ανάπτυξης, την επίμαχη περίοδο, και από τα στοιχεία που φαίνεται να έχουν συλλέξει οι Εισαγγελείς προκύπτει η εμπλοκή τους στην διάπραξη των αδικημάτων της απιστίας και της δωροδοκίας.
Παράλληλα οι Εισαγγελείς Διαφθοράς απήγγειλαν κατηγορία για δωροδοκία σε βάρος υψηλόβαθμου στελέχους της NOVARTIS για τον οποίο αμέσως εκδόθηκε και διάταξη απαγόρευσης εξόδου του από τη χώρα.
Να σημειωθεί ότι η έρευνα Εισαγγελέων Διαφθοράς ξεκίνησε στα μέσα του Δεκεμβρίου 2016 με αρχικό υλικό τα στοιχεία για δωροδοκίες κρατικών λειτουργών και γιατρών που είδαν το φως της δημοσιότητας με αφορμή διετή έρευνα που διεξάγεται από τις αμερικανικές αρχές για τον κολοσσό και τις μεθόδους που φέρεται να χρησιμοποιούσε για να επικρατήσει στην αγορά.
Η έρευνα είχε διαταχθεί από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου μετά από φάκελο με καταγγελίες και δημοσιεύματα που είχε προσκομίσει ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής.
Το περασμένο φθινόπωρο, κλιμάκιο εισαγγελικών λειτουργών πήγε στις ΗΠΑ όπου σε συνεργασία με τις αρμόδιες αρχές συγκέντρωσε συγκεκριμένα στοιχεία που αφορούν το «ελληνικό σκέλος» της υπόθεσης, καθώς η φαρμακοβιομηχανία φέρεται να χρησιμοποιούσε τις καταγγελλόμενες μεθόδους σε πολλές χώρες. Στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια διενεργούνται για την φαρμακοβιομηχανία, από τις αρμόδιες αρχές στοχευμένες έρευνες, τόσο από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς όσο και ποινικής αξιολόγησης συγκεκριμένων στοιχείων που έχουν συλλέξει για τη Novartis.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, στις αρχές των ΗΠΑ κατέφυγαν δύο Έλληνες πολίτες, στελέχη της εταιρίας στα τμήματα Πωλήσεων και Επικοινωνίας – Εταιρικής Ευθύνης, οι οποίοι φέρονται να κατέθεσαν στις αμερικανικές αρχές εκατοντάδες έγγραφα που αποκαλύπτουν καταβολές χρηματικών ποσών τόσο σε ιδιώτες γιατρούς όσο και σε γιατρούς που εργάζονταν στο δημόσιο σύστημα Υγείας (συνολικά πάνω από 4.000), με στόχο τη λήψη ευνοϊκών αποφάσεων για την εταιρία και τη συνταγογράφηση των φαρμάκων της.
Στο πλαίσιο της συνεργασίας της Εισαγγελίας Διαφθοράς με τις ΗΠΑ, πριν λίγες ημέρες βρέθηκε στην χώρας μας κλιμάκιο από στελέχη του FBI και των Εισαγγελικών αρχών προκειμένου να έχουν συγκεκριμένη συνεργασία.
Την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου επισκέφθηκε ο Δ. Τζανακόπουλος. Στον υπουργό Δικαιοσύνης η δικογραφία για την υπόθεση Novartis.
Την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου επισκέφθηκε ο υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος, με αφορμή δημοσιεύματα κυριακάτικων εφημερίδων σχετικά με την έρευνα που διεξάγει η Ελληνική Δικαιοσύνη για την υπόθεση της Novartis.
Σύμφωνα με ανακοίνωση από το Γραφείο του κ. Τζανακόπουλου, η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου τον ενημέρωσε ότι η δικογραφία διαβιβάζεται στον Υπουργό Δικαιοσύνης για τις απαραίτητες ενέργειες.
Επίσης, ο Υπουργός ενημερώθηκε για τις εξελίξεις σε σχέση με την κατάσταση στις φυλακές Κορυδαλλού, μετά την έρευνα τα ξημερώματα του Σαββάτου και τις ενέργειες της Ελληνικής Δικαιοσύνης.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Οι δύο πρωθυπουργοί που φέρονται να εμπλέκονται είναι δύο πρωθυπουργοί είναι ο Αντώνης Σαμαράς και ο Παναγιώτης Πικραμμένος, σύμφωνα με πληροφορίες (efsyn.gr)

Διαβάστε περισσότερα

Πώς διδάσκουμε στα παιδιά την αξία της δοτικότητας;

Eίναι μια συνηθισμένη μέρα στην παιδική χαρά: Στη διαδρομή προς τις κούνιες η κόρη μου, που κοντεύει τα δύο, εντοπίζει μια «μοναχική» μπάλα και κατευθύνεται προς τα εκεί. Πριν προλάβει να την πιάσει στα χέρια της, ο ιδιοκτήτης της, ένα αγοράκι τεσσάρων πέντε χρονών, τρέχει και την αρπάζει. Η μικρή με κοιτάζει με μια έκφραση πληγωμένης απορίας κι ετοιμάζομαι να της δώσω εξηγήσεις, όταν μας διακόπτει η γιαγιά του αγοριού, που του παίρνει τη μπάλα, την ξαναδίνει στην κόρη μου και φωνάζει γεμάτη θυμό στον εγγονό της την περιβόητη φράση «πρέπει επιτέλους να μάθεις να μοιράζεσαι!».
Ανοίγω το στόμα για να της πω πως δεν πειράζει, έχουμε κι εμείς μπάλες στο σπίτι και δεν υπάρχει λόγος να οικειοποιούμαστε τα παιχνίδια των άλλων, πόσο μάλλον χωρίς να τους ζητήσουμε την άδεια. Εξάλλου, αν θέλουν τα παιδιά μπορούν να παίξουν μαζί. Το μόνο που καταφέρνω να πω είναι «Κατερίνα άδειασε μια κούνια, πάμε να την προλάβουμε;». Ευτυχώς το τρικ πετυχαίνει, η μπάλα επιστρέφει στα χέρια του δακρυσμένου ιδιοκτήτη της και δεν χρειάζεται να ανταλλάξω κουβέντα με την αναμφίβολα καλοπροαίρετη γιαγιά.
Για άλλη μια φορά φεύγω από την παιδική χαρά κουβαλώντας μαζί μου έναν προβληματισμό που έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικός στο πέρασμα του χρόνου. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει κι εγώ να πιέζω περισσότερο την κόρη μου να μοιράζεται τη μπάλα της με όλα τα παιδάκια, αντί απλώς να την ενθαρρύνω να παίξει μαζί τους. Θυμάμαι με μια υποψία ενοχής, τη φορά που κατέβασα με το ζόρι ένα πιτσιρίκι δημοτικού από το τρίκυκλο μας, επειδή αγνοούσε επιδεικτικά τόσο τις ευγενικές παρακλήσεις μου όσο και τους λυγμούς της Κατερίνας.
Καταλήγω, για πολλοστή φορά, στο συμπέρασμα πως αντέδρασα ακριβώς όπως θα αντιδρούσα αν ένας άγνωστος εισέβαλε στο αυτοκίνητο μου χωρίς να με ρωτήσει, ακόμα κι αν ήξερα πως θέλει μόνο να κάνει μια βόλτα στο τετράγωνο. Κάτι που έτσι κι αλλιώς δυσκολεύονται να αντιληφθούν τα πολύ μικρά παιδιά, που ακόμα δεν μπορούν να διαχωρίσουν τις έννοιες της κατοχής και της ιδιοκτησίας. Φυσικά, θα δάνειζα με χαρά το αυτοκίνητο μου στη φίλη μου που άφησε το δικό της στο συνεργείο, με την προϋπόθεση ότι θα είχα έναν εναλλακτικό τρόπο μετακίνησης από και προς στη δουλειά. Ακριβώς όπως η κόρη μου δεν δυσκολεύεται να μοιραστεί τα παιχνίδια της με παιδιά φίλων (αρκεί να μην τα πάρουν μαζί τους φεύγοντας) ή να μου δώσει να φάω από το πιάτο της (αρκεί να μην είναι τρομερά πεινασμένη).
Ο αλτρουισμός, αυτή η πανανθρώπινη ιδιότητα την οποία επιδεικνύουν και άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά, αναπτύσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια της προσχολικής και της πρώτης σχολικής ηλικίας. Αντίθετα, ο εγωισμός και η κτητικότητα κάνουν την εμφάνιση τους πολύ νωρίς και οι λέξεις «δικό μου» ή «μου» είναι από τις πρώτες που ξεστομίζει ένα νήπιο. Η σύνδεση αντικειμένων με ανθρώπους (η καρέκλα της μαμάς, η οδοντόβουρτσα του μπαμπά, το αυτοκίνητο του παππού κ.ο.κ.) συχνά γίνεται αγαπημένο παιχνίδι από τον δεύτερο χρόνο της ζωής, με τους μικρούς εξερευνητές να καταφεύγουν σε χειρονομίες για να υποκαταστήσουν τις ελλείψεις τους σε λεξιλόγιο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σημαίνει ιδιοκτησία: Ένα δίχρονο μπορεί να απαντήσει με ευκολία στην ερώτηση «ποιανού είναι αυτά τα παπούτσια» ή να διαμαρτυρηθεί αν του αρπάξουν το αρκουδάκι του, αλλά δεν κατανοεί ότι είναι άδικο να παίρνουμε τα πράγματα κάποιου άλλου. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι «μάχες» που ξεσπούν στην παιδική χαρά σχετίζονται λιγότερο με το ιδιοκτησιακό καθεστώς των παιχνιδιών όσο με την απτή ανάγκη των παιδιών να συμμετάσχουν σε μια άκρως απολαυστική δραστηριότητα (που μπορεί να περιλαμβάνει το ποδήλατο ή τη μπάλα ενός άλλου παιδιού). Παραδόξως, έχει παρατηρηθεί ότι τα αγόρια και κορίτσια που χρησιμοποιούν συχνότερα τις φράσεις «δικό μου» και «δικό σου» έχουν την τάση να έρχονται ευκολότερα σε σύγκρουση με όσους απειλούν τα πιο πολύτιμα αποκτήματα τους, αλλά συγχρόνως είναι και πιο πρόθυμα να μοιραστούν. Βρίσκονται, δηλαδή, ένα βήμα πιο κοντά στη συμπεριφορά των ενηλίκων.
Kαι πράγματι, κάθε χρόνος που περνάει ενισχύει τη γενναιοδωρία και το έμφυτο αίσθημα δικαιοσύνης: Ο καθηγητής οικονομικών Ernst Fehr και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης «έστησαν» τρία πειράματα, στο πλαίσιο των οποίων οι 229 συμμετέχοντες, ηλικίας από 3 έως 8 ετών, καλούνταν να μοιραστούν παιχνίδια ή γλυκά με τους συνομήλικους τους. Μόλις το ένα πέμπτο των μικρότερων παιδιών έλαβε αποφάσεις τις οποίες θα χαρακτηρίζαμε «δίκαιες», όμως το ποσοστό ξεπερνούσε το 60% στην περίπτωση των μεγαλύτερων, ακόμα και όταν οι «ασκήσεις» διεξάγονταν ανώνυμα με τη χρήση υπολογιστή (προκειμένου να εξασφαλιστεί πως οι παραχωρήσεις ήταν αυθόρμητες και ειλικρινείς).
Σημειωτέον πως ούτε ένας από τους συμμετέχοντες δεν θυσίασε πάνω από το μισό της συμβολικής του «περιουσίας», όπως πιθανότατα θα έκαναν οι γονείς τους σε ένα αντίστοιχο, πιο εκλεπτυσμένο πείραμα, εκτός αν έκριναν πως μια επίδειξη απρόσμενης γενναιοδωρίας εκ μέρους τους έκρυβε κάποιο επιπλέον όφελος. Κοινώς, η απόλυτη ανιδιοτέλεια υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, ιδιαίτερα όταν δεν εμπλέκονται έντονα συναισθήματα, όπως η γονεϊκή αγάπη.
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε για να διδάξουμε στα παιδιά μας την αξία της δοτικότητας (και όχι της ευγενικής αλλά υποκριτικής συμπεριφοράς που μας έχει επιβληθεί); Καταρχάς, να τους δώσουμε το καλό παράδειγμα και να τους διδάξουμε την χαρά του να προσφέρεις, λένε οι ειδικοί. Όταν η κόρη μου μοιράζεται μαζί μου τη μπανάνα της, της δείχνω πόσο ωραία με κάνει να νιώσω. Όταν ζητάει να παίξει με το πορτοφόλι μου, της ζητάω να είναι προσεκτική και να μου το επιστρέψει μόλις τελειώσει.
Όταν ένα αγοράκι κλαίει επειδή του πήραν το φορτηγό του, της εξηγώ γιατί έχει στενοχωρηθεί. Αν έχετε δύο ή περισσότερα παιδιά, είναι ευκολότερο να θέσετε τα πρότυπα φροντίζοντας να μοιράζετε τον χρόνο και τη στοργή σας όσο πιο ισότιμα γίνεται. Συγχρόνως, μπορείτε να κάνετε το μοίρασμα παιχνίδι, ζητώντας τους να μοιράσουν, για παράδειγμα, ένα πακέτο μπισκότα σε όλα την οικογένεια και επαινώντας τα αν φανούν δίκαια. Αν αρχίσουν να τσακώνονται μεταξύ τους, δώστε τους λίγο χρόνο μήπως καταφέρουν να βρουν τη λύση μόνα τους (πάντα με την προϋπόθεση ότι κανένα δεν κινδυνεύει και ότι δεν επικρατεί πάντα ο πιο δυνατός).
Την επόμενη φορά που ο γιος ή η κόρη σας θα αρνηθεί να δανείσει το πατίνι του σε ένα άλλο πιτσιρίκι, πριν του βάλετε τις φωνές αναρωτηθείτε ποιο είναι το πραγματικό σας κίνητρο: Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως πρέπει να μοιραζόμαστε όλα μας τα αποκτήματα με όσους συναντάμε τυχαία στο δρόμο μας; Ή μήπως αισθάνεστε υποχρέωση να φανείτε ακριβοδίκαιος/η στα μάτια των άλλων γονέων; Στο βιβλίο του «Preschool in Three Cultures» ο ανθρωπολόγος Joseph Tobin περιγράφει πως, στη διάρκεια της επίσκεψης του σε έναν παιδικό σταθμό της Ιαπωνίας, παρατήρησε μια ομάδα τετράχρονων κοριτσιών να παλεύουν στο πάτωμα για ένα αρκουδάκι.
Αργότερα, ο δάσκαλος, που είχε αποφύγει να παρέμβει, του εξήγησε πως η συμπεριφορά τους δεν είχε τίποτα το αντικοινωνικό, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι τα κορίτσια δεν επιζητούσαν τόσο το ίδιο το αρκουδάκι όσο τον ενθουσιασμό της πάλης για να το αποκτήσουν. Σύμφωνα με το συγγραφέα, αν ο ίδιος δάσκαλος ζούσε στην Αμερική (ή την Ελλάδα), δεν θα αργούσε να αρχίσει να δέχεται οργισμένες επιστολές γονέων, μολονότι κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι Αμερικανοί υπερασπίζονται την ιδιοκτησία τους με λιγότερο σθένος από ότι οι Ιάπωνες. Το συμπέρασμα είναι πως η κοινωνία καθορίζει τι είναι αποδεκτό και τι όχι ανά πάσα στιγμή, άρα τείνουμε να συμμορφωνόμαστε με τις κοινωνικές νόρμες ακόμα κι όταν αυτό απαιτεί να πάμε κόντρα στο ένστικτο μας.
Αντί λοιπόν να αρπάξετε το πατίνι από τα χέρια του παιδιού σας, ρωτήστε το αν θα ήθελε να αφήσει το άλλο παιδάκι να κάνει έναν γύρο στην πλατεία όταν τελειώσει τη βόλτα του. Σεβαστείτε το δικαίωμα του να πει όχι και επιτρέψτε του να έχει μερικά αγαπημένα αντικείμενα που δεν τα μοιράζεται ποτέ με κανέναν (φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνει μαζί του στην παιδική χαρά). Σε περίπτωση που μονοπωλεί ένα αντικείμενο κοινής χρήσης, καθορίστε τους δικούς σας κανόνες, όπως ότι ο καθένας μπορεί να το κρατήσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα… ή μέχρι να το βαρεθεί, με την προϋπόθεση ότι ύστερα θα επιτρέψει στους συντρόφους του να κάνουν το ίδιο. Έτσι, του διδάσκετε παράλληλα την αξία της υπομονής.
Πηγή: talcmag.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οι Βουκεφάλες και το ΝΑΤΟ

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Η πολιτική και κοινωνική ζωή ταλαιπωρείται για μια ακόμα φορά γύρω από το λεγόμενο «μακεδονικό»,το οποίο οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν υποβιβάσει σε πρόβλημα «ονοματολογίας».  
   Με τον τρόπο αυτό, οι αντιμαχόμενοι τόσο από την πλευρά της «προόδου» όσο και οι της πλευράς της «συντήρησης», τόσο οι εκπρόσωποι της «αριστερής» όσο και της δεξιάς ΝΑΤΟσύνης, με τον πολιτικαντισμό τους ποτίζουν την ίδια γλάστρα του εθνικισμού, παραδίδουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα βορά στον ανιστόρητο παροξυσμό, εμπλέκουν περαιτέρω τη χώρα σε επικίνδυνα γεωστρατηγικά παιχνίδια.  
   Το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί να σταθεί σε όσο γίνεται περισσότερα ζητήματα που άπτονται του λεγόμενου «σκοπιανού» με αφορμή τις τρέχουσες διεργασίες και τις επιδιωκόμενες κοινωνικο-πολιτικές ζυμώσεις και με φόντο τόσο το ιστορικό υπόβαθρο του ζητήματος όσο και τον προσδιορισμό των παραγόντων που θα συνιστούσαν παραμέτρους μιας πραγματικής λύσης. 

Εθνικισμός – κοσμοπολιτισμός

   Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην FYROM, από τη μια αντιμάχονται δυο εξίσου ΝΑΤΟφρονες εθνικισμοί και από την άλλη επιχειρούν να συμπορευθούν δυο εξίσου ΝΑΤΟφρονες κοσμοπολιτισμοί.

   Οι πρώτοι, οι εθνικιστές, ομοίως επικίνδυνοι και εκεί και εδώ, ανασκολοπίζουν την Ιστορία. Κονιορτοποιούν τον ορθολογισμό. Συναγωνίζονται σε ευφυΐα τον Βουκεφάλα. Ο «πατριωτισμός» τους δεν διαφέρει σε τίποτα από τον πατριωτισμό των αλόγων του ιππικού στις παρελάσεις. Και φυσικά ο σοβινισμός τους μασκαρεμένος στα «εθνικά» χρώματα ψαρεύει στα θολά νερά της πατριδοκαπηλίας και προσπαθεί να κρύψει την ακροξεξιίλα, τη ναζιστίλα, την χουντίλα και την κάθε λογής μαυρίλα του πίσω από την περικεφαλαία του Μεγαλέξανδρου.
   Οι άλλοι, οι δεύτεροι, οι εκπρόσωποι του δήθεν «ρεαλισμού», ως οι τρέχοντες διαχειριστές των υποθέσεων της άρχουσας τάξης των δυο χωρών, έχουν αναλάβει αυτοί να υλοποιήσουν την πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Να ευαρεστήσουν τον Τραμπ, Να λειτουργήσουν ως βαποράκια του ιμπεριαλισμού, κουκουλώνοντας τα προβλήματα και ανοίγοντας έτσι πόρτες και παράθυρα στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε» για λογαριασμό των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή (άλλωστε και όσον αφορά την ελληνική πλευρά τι «γεωπολιτικός μεντεσές» – κατά την ορολογία του Αμερικανού πρέσβη – θα ήταν η Ελλάδα;)…

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και οι «μακεδονομάχοι»

   Οι πάντες γνωρίζουν ότι στην παρούσα φάση το «Σκοπιανό» άνοιξε «άνωθεν» και η πρεμούρα σε Αθήνα και Σκόπια οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αμερικάνοι θέλουν να ενσωματώσουν στο ΝΑΤΟ την FYROM. Ο λόγος: Να εκμηδενιστεί η όποια επιρροή έχει απομείνει να ασκεί η Ρωσία στην περιοχή και να θωρακιστούν τα οικονομικά συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε αυτό τον κρίσιμο δρόμο της ενέργειας, στον οποίο φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει και η Κίνα.
   Η αιτία, δηλαδή, του «χαμού» είναι το ΝΑΤΟ. Πρόκειται δηλαδή για

• το ίδιο ΝΑΤΟ που παρέα με την ΕΕ, βομβάρδισε και διέλυσε την Γιουγκοσλαβία και με αυτό τον τρόπο δημιούργησε το πρόβλημα εδώ και 27 χρόνια.
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ που κανοναρχείται από τους ίδιους εκείνους Αμερικανούς οι οποίοι το 1995 ανακοίνωναν μια ενδιάμεση συμφωνία μεταξύ Αθήνας – Σκοπίων που περιείχε τον όρο «Μακεδονία».
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ που η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του έχει αναγνωρίσει την γειτονική χώρα με το όνομα «Μακεδονία».
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ των ίδιων Αμερικανών που από το 2004 έχουν αναγνωρίσει την γειτονική χώρα με το όνομα «Μακεδονία».
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ των ίδιων Αμερικανών που τον Μάρτη του 1949 – και ενώ ο Βαν Φλιτ έριχνε ναπάλμ στην Ελλάδα – υποδείκνυαν στους υποτακτικούς τους, τον Πιπινέλη και τον Τσαλδάρη, να προχωρήσουν σε πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας με την τότε Γιουγκοσλαβία – η οποία περιείχε μια δημοκρατία στο εσωτερικό της με το όνομα «Μακεδονία» – και εκείνοι, όπως και οι Πλαστήρας και Γεώργιος Παπανδρέου, υπάκουσαν.

   Ποια είναι η θέση, λοιπόν, τόσο των «ρεαλιστών» μας, όσο και των διαφόρων ρητών ή άρρητων εκπροσώπων του εθνικισμού στην Ελλάδα απέναντι στον βασικό υπαίτιο του προβλήματος με τα Σκόπια; Ποια είναι η θέση τους για το ΝΑΤΟ; Έχουν ψελλίσει μια λεξούλα για το ρόλο του όλο αυτό το διάστημα; «Κιχ»!
   Όλοι τους μπορεί να διαφωνούν για όλα με τους καθεστωτικούς πολιτικούς αντιπάλους τους. Μπορεί να έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια στο ίδιο το εσωτερικό τους για το Σκοπιανό. Υπάρχει ένα θέμα όμως, υπάρχει ένα ζήτημα, στο οποίο ομονοούν και δεν τολμούν ούτε κατά διάνοια να θίξουν: Το ΝΑΤΟ…

ΣΥΡΙΖΑ

   Οι μεν του ΣΥΡΙΖΑ (αυτοί που θα έδιωχναν τη Σούδα και τάσσονταν υπέρ διάλυσης του ΝΑΤΟ…) θέλουν να παρουσιάσουν σαν «λύση» του Σκοπιανού,τι; Την ένταξη της γειτονικής χώρας σε έναν οργανισμό θανάτου και εγκλήματος!
   Αντί σαν… «αριστεροί» που είναι, όχι μόνο να μη θέλουν την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ αλλά να επιδιώκουν την έξοδο και της Ελλάδας από αυτό, εκείνοι τι κάνουν; Θέλουν να μας παρουσιάσουν σαν «εγγυητή» μιας κάποιας «λύσης» στις σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας με την FYROM – ποιόν; – τον βασικό αίτιο γέννησης του προβλήματος. Το ΝΑΤΟ!
   Αφού δηλαδή «ξέπλυναν» τα Μνημόνια, τώρα, σε ρόλο εκλεκτού του «αγγελικού» Τραμπ ξεπλένουν και τον ιμπεριαλισμό, τρέχουν να ικανοποιήσουν την επιθυμία των ΗΠΑ και θέλουν να μας πείσουν ότι η εξομάλυνση της σχέσης με τη γειτονική χώρα περνά μέσα από το ΝΑΤΟ.
   Βεβαίως δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν γιατί αφού το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ είναι παράγοντες επίλυσης προβλημάτων δεν το έχουν δείξει στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, ή στις σχέσεις της Κύπρου με την Τουρκία κοκ. 

ΑΝΕΛ / Καμμένος

   Για τον εταίρο του κ.Τσίπρα, τον κ.Καμμένο, δεν χρειάζονται πολλά λόγια:

• Είναι ο μόνος υπουργός Άμυνας της μόνης κυβέρνησης μετά το 1974 που τόλμησε να μιλήσει για δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Ελλάδα!
• Είναι ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης που κάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα ότι παριστάνει τον… ναυαγοσώστη των προσφύγων!

    Έτσι, ο κ.Καμμένος- και για λόγους εκλογικής επιβίωσης μετά την μνημονιακή κωλοτούμπα – αλλάζει θέση για το «Μακεδονικό» όσον αφορά και τις αντίθετες θέσεις που επευφημούσε ως υπουργός του Κώστα Καραμανλή το 2008, αλλά και τη θέση του όσον αφορά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης που στηρίζει. Προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες ψήφισε και οι οποίες κάνουν λόγο για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό» (Τσίπρας, 8/2/2015, προγραμματικές δηλώσεις κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ).
   Ο κ.Καμμένος, όμως, σε ένα πράγμα δεν αλλάζει θέση: Στην αγάπη του για το ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό, για το ΝΑΤΟ – που δημιουργεί το πρόβλημα με τα Σκόπια – «κιχ».  

Η Νέα Δημοκρατία των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη

   Η ΝΔ,το κόμμα των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη, δέκα χρόνια μετά τη γνωστή θέση του Κώστα Καραμανλή το 2008, κρατάει σήμερα τη γνωστή στάση της στα συλλαλητήρια «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Η ΝΔ είναι αυτή που έλκει την καταγωγή της από την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
   Θυμίζουμε ότι:

• Ο Καραμανλής ήταν που υπέγραψε στο ΦΕΚ 238/5-11-1959 το νομοθετικό διάταγμα 4009, δηλαδή τη συμφωνία αμοιβαιότητας μεταξύ Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας, όπου στο άρθρο 7 (σελίδα 2.041) εγένετο λόγος για την «Λαική Δημοκρατία Μακεδονίας» και δίπλα στην δική του υπογραφή – ως πρωθυπουργός – ήταν και εκείνες των υπουργών του Αβέρωφ, Κανελλόπουλου, Τσάτσου και Κεφαλογιάννη.
• Επί Καραμανλή ήταν όταν το 1977, στην διάσκεψη του ΟΗΕ στην Αθήνα μάλιστα, αναγνωρίστηκε στον ΟΗΕ η «Μακεδονική γλώσσα».

   Επιπλέον: Η ΝΔ των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη είναι αυτή που δεν έκρυψε την ικανοποίησή της για την εκλογή του (τοσοεπίμονου όσον αφορά την είσοδο στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων) κυρίου Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
   Η ΝΔ είναι που νιώθει σαν απατημένη σύζυγος κάθε φορά που βλέπει η ΝΑΤΟφροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ να συναγωνίζεται την δική της. 
   Ευεξήγητο, λοιπόν, και το δικό της μεγαλοπρεπές, και το δικό της… στεντόρειο «κιχ» για το ρόλο του ΝΑΤΟ στο Σκοπιανό.

Τα ναζί της Χρυσής Αυγής

   Ποια είναι, όμως, η θέση των ναζί για το ΝΑΤΟ; Ποια είναι η θέση των μεγαλύτερων μαζί με την Κου ΚλουξΚλαν θαυμαστών του Τραμπ για την «Συμμαχία», η οποία επιδιώκει την ένταξη των Σκοπίων και παροξύνει το πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε διαλύοντας την Γιουγκοσλαβία;
   Εδώ ας αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια τα χιτλεροειδή, δια του πλέον προβεβλημένου ευρωβουλευτή τους. Το όνομά του Επιτήδειος. Η πρώην ιδιότητά του στρατηγός. Και τι στρατηγός: Διατελέσας και επιτελάρχης του ΝΑΤΟ!
   Αυτός, λοιπόν, ο Γ.Επιτήδειος, σε συνέντευξη (22/5/2014) παραμονές των ευρωεκλογών (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/apokleistikh-sunenteujh-tou-gewrgiou-epithdeiou-antistrathgou-kai-upopshfio#ixzz32rMtkGuC) και στη ερώτηση«πιστεύετε ότι η παραμονή μας στο ΝΑΤΟ εξυπηρετεί το έθνος;», έδωσε την ακόλουθη «αντισυστημική» απάντηση:
   «Βεβαίως. Άλλωστε εάν δεν το εξυπηρετούσε δε θα γινόμασταν μέλος του(…). Εφόσον είμαστε μέλος μια συμμαχίας οφείλουμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στα πλαίσια της συμμαχίας αυτής. Εάν αυτό δε συμβεί δεν εξυπηρετούνται τα εθνικά μας συμφέροντα». 
   Το «έθνος» και το ΝΑΤΟ αποτελούν ένα πράγμα, όπως βλέπετε, για τους… «μακεδονομάχους» χρυσαυγίτες. Παρακάτω, δε, στην ίδια συνέντευξη, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, προσθέτει: 
   «Είμαι υπέρ της Ε.Ε. Για την ευρωπαϊκή ένωση ισχύει αυτό που είχε πει ο Αμερικάνος Άρθουρ Κέσλερ: «Όσες κηλίδες και αν έχει ο ήλιος είναι προτιμότερος από το σκοτάδι»(…) Η χώρα μας (…) έχει ανάγκη να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε». 
   Τόσο… ηλιόλουστη η «αντισυστημικότητά τους» και ο «πατριωτισμός» τους…

Άλλο πατριωτισμός, άλλο πατριδεμπόριο

   Ως εκ τούτου επανερχόμαστε πάλι στα γνωστά.
   Η αγάπη για την πατρίδα, μια αγάπη που οικοδομείται πάνω στο σεβασμό για τις πατρίδες των άλλων, είναι ένα από τα πιο αγνά, ένα από τα πιο όμορφα, ένα από τα πιο βιωματικά και ανορθωτικά συναισθήματα που κυλά στις καρδιές των ανθρώπων.

• Η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να γεννήσει θρύλους όπως εκείνο το «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες» του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.
• Μπορεί να γεννήσει το θεμέλιο όλου του οικοδομήματος, όπως το γέννησε η Επανάσταση του ’21.
• Η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να γίνει οξυγόνο για να κρατηθεί όρθιος ο άνθρωπος απέναντι στο κτήνος, όπως έγινε στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο του Κόκκινου Στρατού απέναντι στον ναζισμό.
• Η αγάπη για την πατρίδα ανεβάζει ψηλότερα την έννοια αξιοπρέπεια, όπως γίνεται δεκαετίες τώρα στην Παλαιστίνη και στην Κούβα του «Πατρίδα ή θάνατος».

   Ένα τόσο όμορφο συναίσθημα,όμως, δεν θα μπορούσε να περνάει απαρατήρητο από κάπηλους, από σφετεριστές, από καθάρματα, από εγκληματίες, από πολιτικούς σαλτιμπάγκους, από καριερίστες και από προδότες που παριστάνουν τους πατριώτες.

• Πάνω σε αυτό το αγνό αίσθημα και στο «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες» βρήκε πάτημα το κτήνος του ναζισμού για να προκαλέσει το μεγαλύτερο έγκλημα που έζησε η ανθρωπότητα στον 20^ο αιώνα.
• Πάνω σε αυτό το αγνό αίσθημα ήρθαν να αποπατήσουν οι προδότες της Κύπρου, οι χουνταίοι του «Ελλάς – Ελλήνων» το 1967.
• Πάνω σε αυτό το αγνό αίσθημα και με πρόσχημα τη σωτηρία της πατρίδας έρχονται να λαϊκίσουν, να δημαγωγήσουν, να πλιατσικολογήσουν και να ποντάρουν στο θυμικό των ανθρώπων οι συνεταίροι του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, της τρόικας ή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

   Καθότι οι Τζουμπέδες και οι Δηλιγιάννηδες αποτελούν φρούτα που ευδοκιμούν σε όλες τις εποχές.

Συλλαλητήρια

   Ακούμε ότι μια μεγάλη παρουσία ανθρώπων, πόσο μάλλον ένα συλλαλητήριο, είναι κάτι το θετικό. Κατ’ αρχάς ποιοι άρχισαν οψίμως να το λένε αυτό; Εκείνοι που δεν κρύβουν την αλλεργία τους στα απεργιακά συλλαλητήρια. Εκείνοι που τα συλλαλητήρια των εκατοντάδων χιλιάδων το 2010,  το 2011, το 2012 τα έπνιξαν στα χημικά και στην προβοκάτσια.
   Όμως, να είμαστε ορθολογιστές. Ένα κριτήριο είναι το μεγάλο μάζεμα. Ένα άλλο κριτήριο είναι το προς τα πού κινιούνται αυτοί που μαζεύονται.

• Γιατί αυτοί που έκαναν συλλαλητήρια στα τέλη του 19^ου αιώνα οδήγησαν στη τραγωδία της ήττας του 1897.
• Γιατί αυτοί που μάζευαν εκατομμύρια για το Σκοπιανό το 1992 εκείνο που έκαναν, τελικά, είναι να έχει αναγνωρίσει η υφήλιος τους γείτονες με τον όνομα Μακεδονία.
• Γιατί αν κρίναμε τα πράγματα μόνο από τις μεγάλες μάζες των συναθροισμένων, τότε μεγαλύτερη μάζωξη από αυτή που παρατηρείται μεταξύ εμπόλεμων κρατών δεν υπάρχει. Να καταλήξουμε, μήπως, στο συμπέρασμα, εξ αυτού του λόγου ότι ο πόλεμος είναι καλό πράγμα;

Οι διοργανωτές 

   Μια από τις γνώριμες καραμέλες όσων ψαρεύουν μέσω των συλλαλητηρίων (και πριν πάμε στα συνθήματα αυτά καθ’ αυτά των συλλαλητηρίων) είναι πως πρόκειται για «ακομμάτιστα» και «αχρωμάτιστα», χρωματισμένα μόνο με «το χρώμα των εθνικών χρωμάτων». 
   Λοιπόν, τέρμα τα παραμύθια. Ούτε «αχρωμάτιστοι», ούτε «ακομμάτιστοι» οι διοργανωτές. Το αποδείξαμε με όλους τους τρόπους (Ιδού ποιοι διοργανώνουν το συλλαλητήριο (και μια κουβέντα για τον Μίκη) – των Νίκου Μπογιόπουλου/Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου). 
   Τα συνθήματα, οι θέσεις, οι απόψεις τους είναι τόσο «εθνικές» και τόσο «πατριωτικές» ώστε να χωράνε εκεί μέσα ναζί, χουντικοί, πατριδέμποροι και κάθε λογής πολέμιοι της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Η ταυτότητά τους, ο προσανατολισμός τους, ο «πατριωτικός» σοβινισμός τους, έχουν χρώμα. Και είναι το φαιό της ακροδεξιάς, του φασισμού και της πατριδοκαπηλίας. 
   Οσο για τη διαχρονική ΝΑΤΟφροσύνη τους; Ε, αυτή θα είναι πάντα το διαρκές και ανομολόγητο σημείο συνάντησης του εθνικισμού τους με τους «αριστερούς» ντελιβαράδες των ΗΠΑ (και στο Σκοπιανό), με τα βαποράκια του «αγγελικού» Τραμπ και με τον «κοσμοπολιτισμό» της «αριστερής» ευρωΝΑΤΟσύνης.
   Καραμέλα δεύτερη:  «Γιατί λέτε ακροδεξιούς όσους πάνε στα συλλαλητήρια;», μας λένε ορισμένοι που παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. «Και τι σημασία έχει ποιος το διοργανώνει το συλλαλητήριο, όποιος κι αν το διοργανώνει εμείς πάμε για την Μακεδονία», ρωτούν όλο αθωότητα κάποιοι άλλοι.
   Παρατήρηση 1^η: Πατριώτη, μάλλον πρέπει να σε απασχολήσει περισσότερο ποιος το διοργανώνει, ειδάλλως μπορεί εσύ να νομίζεις ότι πάς για τη Μακεδονία, αλλά τελικά να πηγαίνεις αλλού.
   Αν δεν δεις ποιος είναι ο διοργανωτής τότε μπορεί και να μην αντιληφθείς τι κρύβεται πίσω από όσα (ψέματα) σου λέει διότι ενδέχεται όσα σου λέει περί Μακεδονίας να έχουν τόση σχέση με την πατρίδα όση σχέση έχει για παράδειγμα το αρχαίο πνεύμα με τις φασιστοσυνάξεις της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες ή όση σχέση μπορεί να έχει η πατρίδα και ο χαμός των τριών παιδιών στα Ιμια με τις ετήσιες ναζιστοσυνάξεις – ύβρη στη μνήμη τους που πραγματοποιούν οι δολοφόνοι του Φύσσα στο όνομά τους.
   Παρατήρηση 2^η: Μπα! Ώστε πατριώτη δεν σε βάζει σε σκέψεις ότι εσύ ως πατριώτης πάς σε ένα συλλαλητήριο στο οποίο φωνάζεις το ίδιο σύνθημα με έναν χιτλερικό; Η’ μήπως δεν ξέρεις την σχέση του χιτλερικού με την πατρίδα σου;
   Αν δεν την ξέρεις να την μάθεις. Αλλά αν την ξέρεις, τότε δεν θα έπρεπε να σου περνάει στοιχειωδώς από το μυαλό ότι για να φωνάζεις το ίδιο σύνθημα με τον ναζί, τότε κάποιο λάκκο μπορεί να έχει η φάβα στο σύνθημα που φωνάζεις και που νομίζεις ότι είναι πατριωτικό;

Πατριώτη, άσε τα «σάπια»

   Επομένως, πατριώτη, ας αφήσουμε τα «σάπια». Το ποιοι κρύβονται πίσω από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό είναι πρόδηλο. Ότι χρησιμοποιούν τους χιλιάδες ανθρώπους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ότι αξιοποιούν σαν προκάλυμμα τους χιλιάδες ανθρώπους που δεν είναι φασίστες ή ακροδεξιοί για να προωθήσουν τα δικά τους φασιστικά και ακροδεξιά παιχνίδια, είναι ακόμα πιο πρόδηλο.
   Επομένως, πατριώτη, δεν είναι ώρα ούτε για υπεκφυγές, ούτε για δικολαβισμούς, ούτε για σοφιστείες. Δεν είναι η ώρα να παίζεις  κρυφτούλι εσύ πίσω από το δάκτυλό σου και οι φασίστες πίσω από εσένα. Τουτέστιν, καθαρές κουβέντες.
   Πρώτον: Εσύ που θέλεις να διαδηλώσεις την όποια άποψή σου για το Μακεδονικό – και επειδή δεν είσαι φασίστας – εσύ πρώτος θα έπρεπε να ζητάς τον διαχωρισμό των ναζί από τον υπόλοιπο κόσμο στα συλλαλητήρια. Εσύ πρώτος θα έπρεπε να μην αποδέχεσαι το ξέπλυμά τους με μάσκα τον δικό σου πατριωτισμό.
   Εσύ πρώτος θα έπρεπε να μην επιτρέπεις να σε χρησιμοποιούν σαν φερετζέ για να κρύβουν το ποιοί είναι. Εσύ πρώτος θα έπρεπε να επικροτείς οτιδήποτε βοηθά στην αποκάλυψη του ψευτοπατριωτισμού των ναζήδων και να μην αντιδράς λες και μιλάει κανείς για σένα όταν μιλάει για τους ναζί. Γιατί αυτό ακριβώς θέλουν οι ναζί, οι απόγονοι των γερμανοντυμένων και οι συνεργάτες των Βούλγαρων κομιτατζήδων επί κατοχής. Να σε χρησιμοποιήσουν σαν προκάλυμμα. Κι εσύ πρέπει να τους το απαγορεύσεις. Σαφές; Σαφές.  
   Δεύτερον: Διάφοροι το «γυρίζουν» λέγοντας «ας ήσασταν εσείς εκεί (σσ: οι κομμουνιστές), για να περιφρουρήσετε εσείς την διαδήλωση από τους ναζί, τους φασίστες, τους ακροδεξιούς κλπ».
   Απάντηση: Όχι, αδερφέ. Δεν θα είμαστε εμείς εκεί για να περιφρουρήσουμε τη δική σου διαδήλωση. Και δεν θα είμαστε γιατί έχουμε άλλη άποψη για την αντιμετώπιση του Μακεδονικού. Και την έχουμε εξηγήσει χίλιες φορές. Δεν σου αρέσει; Δεν συμφωνείς; Δικαίωμα σου. Και εμάς δικαίωμά μας να μην μας αρέσει και να μην συμφωνούμε με τη δική σου άποψη. Δικαίωμά μας να μην συμβαδίζουμε με ό,τι συνιστά αναποδογύρισμα της έννοιας πατριωτισμός σε εθνικισμό και σοβινισμό.
   Αλλά όπως εμείς δεν σε λέμε «προδότη» για την άποψή σου – με την οποία διαφωνούμε και δεν θα παραιτηθούμε από την προσπάθεια να σε πείσουμε γι’ αυτό – έτσι κι εσύ μην τολμήσεις να μιλήσεις με τέτοιους (χρυσαυγίτικους, τελικά) όρους απέναντί μας.
   Επομένως: Δικαίωμά σου να διαδηλώσεις για την (λαθεμένη όπως θα δεις παρακάτω) άποψή σου. Αλλά και υποχρέωσή σου – ταυτόχρονα – εσύ να περιφρουρήσεις την άποψή σου και τις εκδηλώσεις σου από τους φασίστες εφόσον δεν είσαι φασίστας. Το γεγονός, όμως, ότι δεν τα καταφέρνεις, μήπως πρέπει να σε προβληματίσει για την ορθότητα των απόψεών σου; Σαφές; Σαφές. 
   Τρίτο: Εσύ που ακόμα παριστάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Τι δεν καταλαβαίνεις; Λοιπόν, τέρμα τα ήξεις αφίξεις, τέρμα τα «σάπια». Πάρτε θέση στο συγκεκριμένο: Οι ναζί, οι εθνικιστές, οι ακροδεξιοί, καπελώνουν τον πατριωτισμό των ανθρώπων. Οι διοργανωτές είναι συγκεκριμένοι. Δεν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης του «Επιτάφιου» και των λαικών αγώνων. Είναι οι ακροδεξιοί που καθορίζουν το πλαίσιο, τα συνθήματα, το κλίμα, είναι οι Αμρόσιοι που δίνουν τον τόνο των συλλαλητηρίων και στην Αθήνα.
   Όπως ακριβώς έγινε στη Θεσ/νικη με τους εκεί διοργανωτές, με τον καραβανά ομιλητή, με τις ιαχές κατά των «γυφτοσκοπιανών», με τα συνθήματα του σοβινισμού, με τους εμπρησμούς στο κτίριο της πόλης, με τον βανδαλισμό στο μνημείο του Ολοκαυτώματος.
   Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Το «ποιόν» των διοργανωτών αυτών των συναθροίσεων αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα. Το «ποιόν» της συμμορίας, των φασιστικών ομάδων και της ακροδεξιίλας του κοινοβουλευτικού «συνταγματικού δημοκρατικού τόξου» που καθορίζουν τον χαρακτήρα τέτοιων εκδηλώσεωνκαι επιχειρούν να σερφάρουν πάνω στην ανησυχία χιλιάδων ανθρώπων είναι δεδομένο. Θα πάρετε, λοιπόν, θέση; Τους θέλετε αυτούς δίπλα σας; Θα γίνετε το υπόστρωμα για να πετύχουν το ξέπλυμά τους; Πάρτε θέση! Σαφές; Σαφές.

Η Μακεδονία είναι «μία»;

   «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» μας δίδαξε ο Διονύσιος Σολωμός.
   Και αληθές είναι ότι η Μακεδονία -ως ευρεία γεωγραφική περιφέρεια και όσον αφορά τον τρόπο που κατανεμήθηκε στα κράτη της περιοχής μετά την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού – δεν είναι όλη ελληνική.
   Αυτή η αλήθεια καταγράφεται στην Ιστορία από τον Σβορώνο μέχρι τον Καστελάν. Αυτή την αλήθεια έβαψαν με το αίμα τους οι πραγματικοί Μακεδονομάχοι. Πράγμα που δεν φαίνεται να σέβονται ιδιαίτερα όσοι παριστάνουν τους σύγχρονους «Μακεδονομάχους».
   Το τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου επικυρώνεται στη συνθήκη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913), όπου με βάση τον αποδεκτό στην διεθνή διπλωματία από τον 19^ο αιώνα ορισμό του γεωγραφικού χώρου «Μακεδονία» (από τον Όλυμπο και την Πίνδο μέχρι τον Αίμο κι από την Οχρίδα μέχρι τη Ροδόπη) τα εδάφη της Μακεδονίας περνούν στηνΕλλάδα (κατά 51%), Σερβία (39%), Βουλγαρία (10%).
   Έτσι κατανεμήθηκε η Μακεδονία. Ο,τι κι αν λένε οι… «ψεκασμένοι» που σε λίγο θα φτάσουν στο σημείο να ζητούν και την Οχρίδα ανατρέχοντας στον μύθο του Φοίνικα και στον πρίγκιπα Κάδμο μνημονεύοντας τη Λύχνιδο και ξαναβλέποντας στην Οχρίδα την αρχαιοελληνική Λυχνίτις…
   Έτσι λύθηκε το «Μακεδονικό Ζήτημα». Ο,τι κι αν λένε οι επίδοξοι «νονοί» του γειτονικού κράτους που εδώ και 25 χρόνια αναμασούν εκείνο το «Βαρντάσκα». Τι δεν λένε; Ότι στο πλαίσιο του τότε κράτους που μέχρι να το διαλύσει το ΝΑΤΟ εμείς το γνωρίσαμε ως Γιουγκοσλαβία, μέχρι το 1941,

• όταν η σημερινή FYROM λεγόταν «Βαρντάσκα» (εκ του Βαρδάρη),
• η Σερβία λεγόταν… Μόραβσκα (εκ του Μόραβα ποταμού),
• η Βοιβοντίνα λεγόταν «Ντούναβσκα» (εκ του Δούναβη),
• η Κροατία λεγόταν «Σάβσκα» (εκ του ποταμού Σάββα),
• η Σλοβενία λεγόταν «Ντράβσκα» (εκ του ποταμού Ντραβα),
• η Βοσνία λεγόταν «Βρμπασκα» (εκ του ποταμού Βρμπας),
• oχώρος μεταξύ Σερβίας – Βοσνίας λεγόταν «Ντρίνσκα» (εκ του ποταμού Ντρίνα),
• το Μαυροβούνιο «Ζέτσκα» (εκ του ποταμού Ζέτσκα) και
• η νοτιοδυτική περιφέρεια «Πρίμορσκα» που σημαίνει «παραθαλάσσια» (γιατί ήταν δίπλα στη θάλασσα…).

   Με άλλα λόγια δεν ήταν μόνο η FYROM που είχε το όνομα ενός ποταμού, ήταν όλες οι διοικητικές περιφέρειες του κράτους που ανήκε η «Βαρντάσκα» που είχαν ονόματα ποταμών.
   Άραγε μήπως οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων, που θέλουν να λέγονται οι γείτονες «Βαρντάσκα», έχουν και την απαίτηση να λέγονται και οι Σέρβοι… «Μοραβσκανοί», ή οι Κροάτες… «Σαβσκανοί» ή οι Σλοβένοι… «Ντραβσκανοί»; 
   Εν ολίγοις: Για την πατρίδα μας – και ο νοών νοείτω – ο σεβασμός των συνθηκών, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στον σύγχρονο κόσμο και όχι με όρους Βουκεφάλα, ο σεβασμός όλων των συνθηκών που αντανακλούν στην εποχή του έθνους – κράτους και όχι στην εποχή της μάχης του Γρανικού, ο σεβασμός όλων των συνθηκών από τη Λωζάνη και το Βουκουρέστι μέχρι των Παρισίων, δεν μπορεί να γίνεται αλα καρτ.
   Συνεπώς: Μια και ελληνική είναι η ελληνική Μακεδονία. Και αλλοίμονο του σε όποιον απλώσει χέρι πάνω της. Κι αν ο αλυτρωτισμός όταν έρχεται από τα Σκόπια είναι κακός (και είναι) εξίσου κακός είναι ο αλυτρωτισμός των μέσα, ο αλυτρωτισμός που κρύβεται πίσω από το «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» ώστε να βγαίνει ο Ανθιμος και δηλώνει ότι θα ήθελε και ένα κομμάτι από την FYROMπου κάποιοι από τους φίλους των διοργανωτών των συλλαλητηρίων το προσδιορίζουν μάλιστα στο 20% του εδάφους της γειτονικής χώρας… 

Υπάρχει απειλή και από πού; 

   Τι γίνεται, όμως, με τους αλυτρωτισμούς και με τα παιχνίδια που θέτουν σε αμφισβήτηση τα σύνορα στην περιοχή; Τι γίνεται με τις δυνάμεις που ανακινούν ζητήματα μειονοτήτων για να αλλάζουν τον χάρτη κατά τα συμφέροντά τους, αλλά όλα αυτά μένουν έξω από την «οπτική» των θερμοκέφαλων της ονοματολογίας;
   Αυτά είναι τα καίρια ζητήματα και τούτο διότι

α) οι τάχα «εγγυητές» των συνόρων, όπως το ΝΑΤΟ, είναι αυτοί που τα έχουν ανατρέψει – ήδη – τα σύνορα, γεγονός για το οποίο οι «ονοματολόγοι» κάνουν γαργάρα,

β) το Κόσσοβο, πράγμα που διαφεύγει των «ονοματολόγων», δεν λεγόταν και δεν χρειάστηκε να λέγεται… «αλβάνοβο» για να γίνει ό,τι έγινε,

γ) τα Σκόπια με ΑΕΠ το 1/20 του ελληνικού, με στρατό 15.000 οπλιτών και με μηδέν (αριθμός: 0) αεροπορία έναντι 150.000 οπλιτών της διαθέτουσας σύγχρονης αεροπορίας Ελλάδας, προφανώς δεν συνιστούν απειλή, επομένως κάπου αλλού βρίσκεται η απειλή…

   Για να δούμε που πραγματικά βρίσκεται η απειλή ας πάμε (όχι πολύ) λίγο πίσω:

• Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…
• Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη» (!), που συντάχτηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια» – που με τη σειρά της δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Ασπεν» – η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Μια «λεπτομέρεια»: Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ…
• Στις 8/11/2006 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δηλώνει: «Υπάρχουν εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική ερμηνεία του όρου μειονότητα από αυτήν που έχει η Ελλάδα. Σεβόμεθα τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τη νομική βάση για την ελληνική ερμηνεία, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος της αμερικανικής ερμηνείας. Νομίζουμε ότι θα είναι σωστό γι’ αυτές τις μειονότητες να έχουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που δεν τους επιτρέπεται στην Ελλάδα…».
• Στις 17/4/2008 πραγματοποιείται στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, με τη στήριξη των «Πράσινων και της «Ομοσπονδιακής Ενωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» εκδήλωση με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες»…

   Αυτοί είναι οι «σύμμαχοί μας»! Αυτοί είναι οι «εταίροι μας»! Με αυτούς πορεύονται και συμπορεύονται και οι «μακεδονομάχοι» των συλλαλητηρίων και οι «ρεαλιστές» των ΝΑΤΟφρονων διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια.
   Να γιατί πραγματική παράμετρος λύσης του θέματος με τα Σκόπια είναι η μη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ, αφού μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί πρόσκληση στους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα, είναι παράγοντας ανασφάλειας που επιτείνει την αποσταθεροποίηση και τους κινδύνους των πολεμικών εμπλοκών.

Η απάντηση

   Με αφορμή την εκδήλωση στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες», η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ είχε προχωρήσει σε ανοιχτή επιστολή – καταγγελία προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τους προέδρους των Πολιτικών Ομάδων και όλους τους ευρωβουλευτές, όπου γίνονταν χρήσιμες επισημάνσεις για τότε αλλά και σήμερα:
   «Το έθνος – σημείωνε το ΚΚΕ –είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού. Με βάση αυτή μας την αντίληψη δεν υπάρχει γενικά μακεδονικό έθνος (και αντίστοιχα ύπαρξη μακεδονικής εθνικής μειονότητας, σαν κομμάτι αυτού του έθνους που έμεινε έξω από τα σύνορά του). Η Μακεδονία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, όπου ζούνε πολλά έθνη. Το κυρίαρχο έθνος που υπάρχει σήμερα στην ΠΓΔΜ δημιουργήθηκε ως τέτοιο μόνο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν συνέτρεξαν οι παραπάνω όροι στα πλαίσια της αυτόνομης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Από την άποψη αυτή δεν έχει καμία σχέση με τους σλαβόφωνους της Ελλάδας. Είναι ολοφάνερο πως το μόνο κοινό που έχουν οι Έλληνες σλαβόφωνοι πολίτες με το κυρίαρχο έθνος που κατοικεί στην ΠΓΔΜ είναι η γλώσσα. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό ώστε να τους χαρακτηρίζουμε μειονότητα του συγκεκριμένου έθνους στη χώρα μας. Η γλώσσα από μόνη της δεν προσδιορίζει το έθνος, αν λείπουν και τα άλλα στοιχεία που προαναφέραμε. Πολύ περισσότερο που οι σλαβόφωνοι δεν έχουν ταυτόσημη εθνική συνείδηση. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων άλλοι από αυτούς πολέμησαν στο πλευρό της Ελλάδας, κι άλλοι της Βουλγαρίας. Σήμερα πολλοί από αυτούς είναι πλέον δίγλωσσοι, στην πορεία σε μεγάλο βαθμό ζούνε διάσπαρτοι σ’ ολόκληρη τη χώρα λόγω εσωτερικής μετανάστευσης, των μεικτών γάμων, κτλ. (…).
    »Το ΚΚΕ – συνέχιζε η επιστολή – θεωρεί, λοιπόν, πως γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια από κάποιους «κύκλους» και στο όνομα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των σλαβόφωνων να δημιουργηθεί θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα. Πρόκειται για προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να προκαλέσει προβλήματα, στα πλαίσια της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» προς όφελος των σχεδιασμών που έχουν οι ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
    »Καταγγέλλουμε αυτές τις επιδιώξεις και την προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί και το Ευρωκοινοβούλιο σε αυτές τις μεθοδεύσεις!Καλούμε τους λαούς των Βαλκανίων , πρώτα απ’ όλα τον ελληνικό, σε επαγρύπνηση και σε πάλη για να ανατρέψουμε τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς, να εμποδίσουμε τις κυβερνήσεις να συμμετάσχουν σταιμπεριαλιστικά σχέδια, να βάλουμε φραγμό σε αυτές τις μεθοδεύσεις και στη δημιουργία προτεκτοράτων, στην αλλαγή των συνόρων».

Η λύση

   Λύση, επομένως, του ζητήματος με τα Σκόπια δεν μπορεί να υπάρξει αν στη συμφωνία δεν γίνεται ξεκάθαρο ότι ο εθνοτικός, ο γλωσσικός ή άλλος αυτοπροσδιορισμός της γειτονικής χώρας δεν έχει καμία σχέση με δήθεν «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδαστα πλαίσια κάποιου ανύπαρκτου έθνους που επεκτείνεται τάχα εντός των ελληνικών ή των βουλγαρικών συνόρων.
   Λύση σημαίνει εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού, του εθνικισμού, των διεκδικήσεων, εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων μέσα από καθαρές και ρητές προβλέψεις στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας και όλα αυτά τώρα και όχι ως έκφραση πρόθεσης που «θα» πραγματοποιηθεί κάποτε στο μέλλον.
   Εγγύηση λύσης είναι όχι η ένταξη, αλλά η μη ένταξη της FYROM σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Εγγύηση όσον αφορά το όνομα σημαίνει πως η όποια σύνθετη ονομασία θα πρέπει να ορίζεται με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό ώστε να αποκλείεται κάθε επεκτατική, αλυτρωτική σκέψη στο όνομα του έθνους ή της γλώσσας.
   Συνεπώς, σύνθετη ονομασία που θα περιέχει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγά του, με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό, προϋποθέτει: Προηγούμενη επίλυση όλων των προβλημάτων που αφορούν αλυτρωτισμούς. Ρητή και επικυρωμένη σε όλα τα διεθνή φόρα δέσμευση σεβασμού των συνόρων. Ρητή και επικυρωμένη σε όλα τα διεθνή φόρα δέσμευση μη ανακίνησης εθνικιστικών επιδιώξεων. Ξεκαθάρισμα πως θα πρόκειται για όνομα για όλες τις χρήσεις.
   Πριν από κάθε συζήτηση για το όνομα: Συμφωνία, εγγυήσεις και δεσμεύσεις για καμία αλλαγή και επαναχάραξη συνόρων. Συμφωνία, εγγυήσεις και δεσμεύσεις για το απαραβίαστο των συνόρων. Συμφωνία, εγγυήσεις και δεσμεύσεις σε όλα τα διεθνή φόρα για καταδίκη του αλυτρωτισμού και του εθνικισμού με έμπρακτη αναγνώριση από πλευράς FYROM ότι δεν διεκδικεί τίποτα από την ελληνική Μακεδονία (συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στο Σύνταγμά της, σε σύμβολα και της ρητής παραίτησής της από κάθε εθνολογικού τύπου ανιστόρητες αναφορές).
   Καμία υποχώρηση από όλα τα παραπάνω που συνιστούν θέσεις αρχών στην πίεση των ΗΠΑ για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
   Και αφού, λοιπόν, ΠΡΩΤΑ εξασφαλιστούν ΟΛΑ αυτά, τότε η έναρξη της όποιας συζήτησης για τυχόν χρήση του όρου Μακεδονία ή παραγώγου της θα γίνεται αποδεκτή μόνο εφόσον επικυρωθεί ρητά και κατηγορηματικά (με διακοίνωση και επικύρωση σε όλα και από όλα τα διεθνή φόρα) ότι εξετάζεται αποκλειστικά ως γεωγραφικός προσδιορισμός. 
   Είναι προφανές από τα προηγούμενα ότι φορείς μιας τέτοιας λύσης δεν μπορεί να είναι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ που δημιούργησαν το πρόβλημα διαλύοντας την Γιουγκοσλαβία, δεν μπορεί να είναι εκείνοι από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζουν τους παραπάνω σαν παράγοντες ή εγγυητές της «λύσης», που τους βαφτίζουν σαν «πυροσβέστες» όταν πρόκειται για τους εμπρηστές.

Διαβάστε περισσότερα

«Ο καπιταλισμός έχει την τάση να ελέγχει τη δημοκρατία»

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου
Ο Τέιλορ επισημαίνει τους κινδύνους αποσύνθεσης της δημοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο και εντοπίζει τους κινδύνους για τον πλανήτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, παρότι δηλώνει αισιόδοξος ότι, εν όψει των τρομακτικών εναλλακτικών, θα βρεθούν λύσεις με διεθνή συνεργασία. Μιλά παράλληλα για την ταυτότητα, τον «Αλλο» και την ελπίδα.
• Πολλοί υποστηρίζουν ότι η σχέση μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας ήταν ένας γάμος συμφέροντος και ότι σήμερα πλέον βαδίζουν ταχύτατα προς ένα διαζύγιο. Ποια είναι η δική σας γνώμη;
Νομίζω ότι είναι αδύνατο, αλλά και μη επιθυμητό, να απαλλαγούμε από αυτά τα δύο. Αδύνατο όσον αφορά τον καπιταλισμό και μη επιθυμητό όσον αφορά τη δημοκρατία. Υπάρχουν βέβαια τρομερές εν δυνάμει συγκρούσεις.
Ο καπιταλισμός έχει την τάση να τα ελέγχει όλα, μεταξύ των οποίων και η δημοκρατία, κάτι που συμβαίνει και σήμερα, καθώς όλες οι πολιτικές υπαγορεύονται από τον νεοφιλελευθερισμό. Ετσι, όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία, υπάρχουν διλήμματα και διαφορετικές προϋποθέσεις, προκειμένου να κάνουμε κάτι. Πρέπει να αναστοχαστούμε για να αποφασίσουμε.
• Αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια είναι ότι η πολυπολιτισμικότητα ξεθωριάζει και ταυτοχρόνως βρίσκονται σε άνοδο η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο φόβος του «Αλλου». Πώς εξηγείτε αυτή την αλλαγή;
Εν μέρει οφείλεται στις αποτυχίες της ίδιας της δημοκρατίας, όπως είπατε και στην πρώτη σας ερώτηση. Σίγουρα σε πολλές χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία ή η Γερμανία, ο τρόπος που λειτούργησε η παγκοσμιοποίηση αφαίρεσε από πολλούς εργαζόμενους το παλιότερο επίπεδο ζωής τους, όπως η κοινωνική ασφάλιση κ.λπ. Αυτός ήταν ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες.
Ο άλλος είναι οι διαφορετικές συνθήκες στις διάφορες χώρες και η μορφή που πήρε η δυσαρέσκεια εξαιτίας της οπισθοδρόμησης στο εσωτερικό τους, με τους εργαζόμενους να χάνουν μέρος της ταυτότητάς τους λόγω των εξελίξεων στο εξωτερικό.
Αυτό είναι κάτι πολύ επικίνδυνο και για την Ευρώπη και τη Δύση συνιστά μια απειλή με τη μορφή των μουσουλμάνων. Νομίζω ότι ο τρόπος για να το καταπολεμήσεις αυτό είναι να βρεις λύσεις για το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Για τους φτωχούς των ΗΠΑ, για εκείνους του γαλλικού Βορρά κ.λπ. Τώρα πολλοί από αυτούς πηγαίνουν στη Λεπέν. Πρέπει να βρεθεί μια λύση γι’ αυτό.
• Τι άλλο πρέπει να γίνει;
Δεύτερον, αυτό που πρέπει να γίνει σε πολλές από αυτές τις χώρες είναι να κατανοήσουμε γιατί νιώθουμε αυτή την απειλή για την ταυτότητά μας. Νομίζω ότι οι αιτίες είναι λίγο πιο διαφορετικές ανά περίπτωση.
Τα πρόσωπα που είναι πολιτικοί ηγέτες σ’ αυτές τις χώρες, πρέπει να καταλάβουν τι σημαίνουν αυτές οι πολιτισμικές απειλές και να μιλήσουν στον κόσμο. Στις περισσότερες περιπτώσεις είχαμε περισσότερο μιαν αφήγηση λεκτικής καταδίκης: «Ο κόσμος είναι καθυστερημένος, έχει στενούς ορίζοντες» κ.λπ. Ετσι, όμως, δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, αλλά τρέφουμε την ξενοφοβία.
• Πιστεύετε ότι η σημερινή ισλαμοφοβία είναι κατά κάποιο τρόπο το αντίστοιχο του παλαιότερου αντισημιτισμού, δηλαδή ένα είδος μετατροπής του «Αλλου» ή του «διαφορετικού» σε εξιλαστήριο θύμα; Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το φαινόμενο;
Οχι εντελώς, αλλά στο τέλος παίζει τον ίδιο ρόλο με τον αντισημιτισμό στη δεκαετία του 1920: παράπονα για τα πάντα, επειδή δήθεν έφταιγαν οι Εβραίοι, κινητοποίηση του κόσμου εναντίον τους και μετατροπή τους σε αποδιοπομπαίο τράγο.
• Η κλιματική αλλαγή απαιτεί μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο σκέψης μας για τη σχέση που έχουμε με τη φύση και τον πλανήτη. Ωστόσο, ο αρπακτικός καπιταλισμός συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη φύση σαν μια ανεξάντλητη πηγή φυσικών πόρων. Τι περιθώρια για θετικές εξελίξεις βλέπετε σ’ αυτό το πεδίο;
Εχουμε ήδη πάει πολύ μακριά με αυτή την αντίληψη και αντιμετώπιση του θέματος. Δεν ξέρω πόσο καλές εξελίξεις θα έχουμε με πρόσωπα όπως ο Τραμπ. Ωστόσο, υπάρχουν δυνάμεις στις ΗΠΑ και ειδικά σε ορισμένες πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια κ.λπ., οι οποίες δεσμεύονται ότι θα συνεχίσουν να συνεισφέρουν οικονομικά το μερίδιό τους για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Οικολογικά μιλώντας, η προσπάθεια να επιστρέψουμε στον άνθρακα είναι κάτι που όλο και περισσότεροι βλέπουν ότι δεν είναι βιώσιμο και προτιμούν την καθαρή ενέργεια. Νομίζω λοιπόν ότι έχουμε ακόμα την ευκαιρία, όμως χρειάζεται διεθνής συνεργασία και πολιτικές δυνάμεις, ώστε να κάνουμε τις αναγκαίες αλλαγές για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και αυτό επειδή η εναλλακτική είναι τρομακτική.
• Τις προηγούμενες μέρες είχαμε την επέτειο του ενός χρόνου της προεδρίας Τραμπ. Ποιος είναι ο δικός σας απολογισμός;
Κατά κάποιο τρόπο μού προκαλεί αμηχανία, γιατί έχουμε να κάνουμε με κάποιον που είναι φοβερά ναρκισσιστής. Νομίζω ότι θα ήταν σοφότερο γι’ αυτόν να το βουλώνει κάποιες φορές (γέλια). Αλλά μάλλον είναι ανίκανος να το κάνει. Ας ελπίσουμε ότι η προεδρία του θα κάνει κάτι για τις ΗΠΑ και για την παγκόσμια κατάσταση.
• Φαίνεται ότι ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία η συμβατική σοφία περιορίζεται στους 140 χαρακτήρες του τουίτερ και έχει διάρκεια ζωής το πολύ πέντε λεπτά. Τι σημαίνει αυτό για την ανθρώπινη επικοινωνία και για την εξέλιξη της ατομικής συνείδησης;
Σίγουρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τη δημόσια σφαίρα που δημιουργείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη διάσπασή της σε ατομικούς χώρους. Ολο αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Ομως νομίζω ότι, για να το κατανοήσουμε αυτό διεθνώς, πρέπει να δούμε και άλλα σοβαρά προβλήματα, απειλές και κινδύνους, οι οποίοι συνδέονται με όσα είπαμε στις προηγούμενες ερωτήσεις.
Το θέμα είναι πως μπορούμε να κάνουμε βιώσιμες πολιτικά αυτές τις απαντήσεις και αυτές τις λύσεις. Ετσι επιστρέφουμε στις πρώτες ερωτήσεις σας για τον ρόλο της δημοκρατίας, των λαών και των απαντήσεων για όσα πήγαν στραβά.
Ολα αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε και να βρούμε τρόπους ώστε να κάνουμε τους πολίτες να μην τρέχουν πίσω στο παρελθόν για να αναζητήσουν ταυτότητες. Πρέπει να τους δώσουμε ελπίδα για να ζήσουν.
• Και όσον αφορά την πίστη και τη θρησκεία; Βλέπουμε την επιστροφή τους σε μια εποχή που πολλοί χαρακτηρίζουν μετανεωτερική. Τι λέτε;
Δεν θα μιλούσα για μετανεωτερικό κόσμο. Η θρησκεία έχει έναν δικό της τρόπο σκέψης να αυτοδικαιώνεται. Ο ρόλος της δεν είναι μονοδιάστατος. Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση απώλειας, αν όχι πάντα του Θεού, τουλάχιστον του νοήματος. Χρειαζόμαστε ταυτόχρονα περισσότερη και λιγότερη θρησκεία. Ολες οι θρησκείες, όμως, χρειάζονται ανανέωση στον αιώνα που διανύουμε.

Ποιός είναι

Πολυβραβευμένος και από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της εποχής μας, ο Τέιλορ γεννήθηκε το 1931 και είναι ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ του Καναδά. Πεδία μελέτης του είναι η πολιτική φιλοσοφία, η φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών και η ιστορία των ιδεών.
Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του «Μια κοσμική εποχή» (Ινδικτος, 2015), «Πηγές του Εαυτού» (Ινδικτος, 2007), «Οι δυσανεξίες της νεωτερικότητας» (Εκκρεμές, 2006), «Πολυπολιτισμικότητα» (Πόλις, 1999). Επίσης τα συλλογικά «Τα βιβλία που ελευθερώνουν: οι λεωφόροι της πίστης» (Πόλις, 2018) και «Επιστήμη» (Ντουντούμης, 1996).

 efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα