Καλύτερους ή χειρότερους μας έκανε η κρίση;

Ο κ. Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο της Ευρώπης.

Σε άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο: «Ήταν ευκαιρία η κρίση;, στις 12.10.2014, σημείωνε τα εξής: «Οι κρίσεις έχουν ένα στοιχείο δημιουργικής καταστροφής, και όχι μόνο στην οικονομία. Πρώτα εκδηλώνεται η καταστροφή και ακολουθεί η δημιουργία…. Εικοσάρηδες και τριαντάρηδες δεν περιμένουν δουλειά από το ρουσφέτι, αναζητούν να φτιάξουν κάτι δικό τους. Και υπάρχουν πια οργανωμένες πρωτοβουλίες και θεσμοί για να τους στηρίξουν. Οι καταναλωτές γίνονται επιλεκτικοί. Οικογένειες των μεσοστρωμάτων καταλαβαίνουν ότι η εύκολη ανοδική κινητικότητα έχει τελειώσει, επενδύουν στην εκπαίδευση των παιδιών τους και δυο-τρεις ξένες γλώσσες. Οι νέοι δουλεύουν σκληρότερα στο σχολείο και το πανεπιστήμιο – μπορούν να βασιστούν μόνο στον εαυτό τους. Ταυτόχρονα ανθεί η κοινωνική αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση των συνανθρώπων, που σπεύδουν να καλύψουν τις τρύπες του κοινωνικού κράτους. Στα ευγενέστερα τμήματα της κοινωνίας αναδύεται ένας νέος πατριωτισμός του πολίτη, που δεν επαφίεται στο κράτος και στα κόμματα: ο ίδιος, με τους φίλους του, θα κάνει την πατρίδα καλύτερη….

Και καταλήγει: «Οι μεγάλες κρίσεις χαράσσονται στη μνήμη και παράγουν θεσμούς με διάρκεια. Είναι ήδη μαζί μας μια συλλογική μνήμη δυσανεξίας προς την υπερχρέωση, τις καταναλωτικές ακρότητες, τη δημόσια διαφθορά. Με λίγη τύχη, το θεσμικό πλαίσιο της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα μακροημερεύσει. Μπορεί να μη βγούμε καλύτεροι άνθρωποι μέσα από το καθαρτήριο της κρίσης. Αλλά η συλλογική μνήμη του τραύματος θα μας θυμίζει τα λάθη, και θα μειώνει την ευκολία με την οποία κινδυνεύουμε να τα επαναλάβουμε…»

Προφανώς έπεσε έξω ο καθηγητής.

Δεν θα ξεχάσω ότι η Ελένη Ράντου μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή για την οικονομική κρίση. Η γνωστή ηθοποιός ανέφερε πριν από ένα χρόνο ότι: «η οικονομική κρίση μας έκανε χειρότερους, δεν νομίζω ότι μας έκανε καλύτερους. Περισσότερο τον κακό μας εαυτό είδαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί ο πανικός, η ανασφάλεια και το ξεβόλεμα δεν ξυπνάει τον καλύτερο μας εαυτό».

«Όταν ο άνθρωπος βγει από τα δεδομένα του ίσως χρειάζεται χρόνο για να τα διαχειριστεί», κατέληξε.

Τελικά η κρίση μετά από τόσα χρόνια μνημονίων, εσώκλειστοι σε ένα τούνελ, του οποίου το φως ακόμα ψάχνουμε. Χρόνια καθημερινής αναμέτρησης με τον εαυτό μας, τις αντοχές μας και την αξιοπρέπειά μας. Χρόνια, που άλλους μας έκαναν καλύτερους κι άλλους χειρότερους ανθρώπους. Όπως σε κάθε οικοδομή, τα θεμέλια ορίζουν την ποιότητά της, έτσι και σε κάθε άνθρωπο οι βάσεις του είναι αυτές που τον ορίζουν και τον καθορίζουν τελικά. Η ανατροφή, η παιδεία κι η κοινωνική μόρφωση είναι αυτές οι βάσεις που ως επί το πλείστον διδάσκονται και αφομοιώνονται από την οικογένεια κι όχι απ’ τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Είναι αυτός ο καθρέφτης της γενιάς που μας έδωσε ζωή και άλλοι την τιμάμε, ενώ άλλοι την υποτιμάμε.

Διαβάζω στον «Φιλόλογο»: «Τελικά το μεγαλύτερο δεινό που έχει προκαλέσει η ελληνική οικονομική δυσχέρεια είναι η καταπάτηση κάθε ιερού και όσιου. Είναι αυτές οι εικόνες που δε ριζώνουν, αλλά ξεριζώνουν την ψυχή. Είναι αυτή η ελληνική τραγελαφική συνήθεια, του «ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ;», στη λακκούβα της οποίας πέφτουν εκείνοι που νιώθουν άξιοι, κάνοντας θρύμματα την αξιοπρέπεια των εκάστοτε άλλων, αυτών των άλλων… των φτωχών, των κατώτερων, των καημένων. Αυτή η λακκούβα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ματαιοδοξία περιορισμένης διάρκειας, που στο τέλος σου αφήνει μία ξινή γεύση για ανθρωπιά, με τους πληγωμένους «καημένους» για τρόπαιο.

«Δεν υπάρχει μεγαλείο, εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια», είχε πει εύστοχα ο Λέων Τολστόι κι αυτή η φράση αποτελεί χάρτη και οδηγό της δικής μου αντίληψης. Ποιος είναι ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος επί των τωρινών ημερών μας, που όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε; Τίνος η ζωή, η ύπαρξη κι η ανάσα έχει μεγαλύτερη αξία και γιατί; Από πότε ο σεβασμός δεν είναι αμοιβαίος, ώστε να γίνεται σμπαράλια από κάποιους αυθαίρετα, αναίτια και αδικαιολόγητα; Πόσα χρόνια και πόσες ζωές ψυχανεμίζονται κάποιοι ότι θα είναι αθάνατοι και υγιείς, ώστε στην προσωρινότητα του σήμερα, να δρουν λες και θα ζήσουν για πάντα στην κορυφή του κόσμου;

Θέλοντας να πιστεύω, ότι όλοι στην ίδια πραγματικότητα ζούμε, αυτό που μένει και μετράει πάντα και για πάντα είναι το περιεχόμενο της καρδιάς και του μυαλού κι όχι της τσέπης. Τα 5 ευρώ περισσότερα που τυχόν έχει ο διπλανός, μηδαμινή σημασία έχουν, μπροστά στους 5 καλύτερους τρόπους διαχείρισης και συμπεριφοράς ενός άλλου. Εκείνος που έχει 5 ευρώ περισσότερα μπορεί μεν να αγοράσει ένα αντικείμενο, που δεν μπορεί να αγοράσει ο διπλανός «καημένος» φτωχός, αλλά αργά ή γρήγορα θα το πετάξει. Εκείνος όμως που έχει 5 καλύτερους τρόπους συμπεριφοράς και διαχείρισης στο εσωτερικό του μυαλού και της καρδιάς του, δεν πρόκειται να τους πετάξει ποτέ, γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο αληθινός, ανεκτίμητος πλούτος, που ανοίγει όλες τις πόρτες.

Η διαπίστωση, στην οποία καταλήγουμε πολλοί, είναι ότι μετά από 7 χρόνια επίσημης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, άλλαξε η ορθογραφία της λέξης «ανθρωπιά», σε «ανθρωΠΟΙΑ;».

Η νοοτροπία έγινε πιο επαρχιώτικη και κακεντρεχής απ’ ότι ήταν και πλέον δε μας αφορά απλά τι έκανε η Σούλα, η Κούλα, η Μπούλα, αλλά πώς θα χαλάσουμε αυτό το ένα καλό που έκανε η Σούλα, η Κούλα, η Μπούλα.

Στον υπερθετικό βαθμό που όλα τα δεινά εκφράζονται πλέον, κάθε κακός έγινε χειρότερος και κάθε καλός καλύτερος. Μακάρι να μην αντικρίσουμε και το χείριστο κομμάτι των κακών, αλλά να αξιωθούμε να βρούμε το φως μας… απ’ το κάλλιστο των αγαθών.

Όλους μία ιερή μάνα μας γέννησε, σε όλους μία καρδιά χτυπάει και όλοι την ίδια ανάσα οξυγόνου δικαιούμαστε. Είτε συμφέρει άπαντες, είτε όχι, η αλήθεια είναι μία: δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί στην τσέπη, υπάρχουν μόνο πλούσιοι και φτωχοί… στην καρδιά και στο μυαλό!» και μένει να αποφασίσουμε αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε!

http://fileto.gr

Διαβάστε περισσότερα

Politico: Ο θάνατος των πόλεων

Πώς η πανδημία και η τηλεργασία θα μεταμορφώσει τις πόλεις.

Newsroom HuffPost Greece

Rob Kim via Getty Images

Πριν από περίπου 700 χρόνια, η Σιένα, πόλη της Τοσκάνης, ήταν μια αναπτυσσόμενη πόλη με πάνω από 50.000 κατοίκους - ένας πληθυσμός που τον ξεπέρασαν μόνο οι μεσαιωνικές «μεγάλες πόλεις» όπως το Παρίσι, το Λονδίνο και το Μιλάνο.
Αλλά τότε, το 1348, ακριβώς όταν η ακμάζουσα πόλη βρισκόταν στην αρχή της χρυσής εποχής της, η ευημερία της Σιένα σταμάτησε ξαφνικά από τον Μαύρο Θάνατο, την πανούκλα. Σε λίγα μόλις χρόνια, η πόλη έχασε το 60% του πληθυσμού της, ήρθε η ύφεση και σύντομα πέρασε στην αφάνεια. Χρειάστηκε να έρθει ο 20ος αιώνα για να ανακτήσει πάλι το μέγεθος που είχε προ-πανδημίας.
Ο COVID-19 δεν είναι τόσο θανατηφόρος όσο η μεσαιωνική πανούκλα, αλλά η κοινωνική και οικονομική αναταραχή που προκαλεί ήδη, αφήνει πολλά σημάδια στις σύγχρονες πόλεις της Ευρώπης, γράφει το Politico. Άλλοτε πολυσύχναστες επιχειρηματικές περιοχές, έχουν αδειάσει αφού οι περισσότεροι επιλέγουν να εργαστούν από το σπίτι. Τα καταστήματα και τα εστιατόρια έχουν κλείσει. Οι δημόσιες συγκοινωνίες έχουν μειωθεί.
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι ο αντίκτυπος αυτής της πανδημία θα είναι πιο μακροχρόνιος από τις προηγούμενες. Για πρώτη φορά από τότε που εμφανίστηκαν οι πρώτες πόλεις στην περιοχή της «Εύφορης Ημισελήνου», πριν από 6.000 χρόνια, τα αστικά κέντρα δεν έχουν πλέον το μονοπώλιο στην οικονομική και πολιτιστική δραστηριότητα.
Για πολλούς εργαζόμενους που ανησυχούν για τον κορονοϊό -και τους εργοδότες που θέλουν να μειώσουν το κόστος προνοώντας για την οικονομική κρίση που ακολουθεί-  τεχνολογίες όπως οι βιντεοκλήσεις, κοινή χρήση εγγράφων και η ανταλλαγή άμεσων μηνυμάτων, παρέχουν βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις για την επικοινωνία των εργαζομένων και στελεχών μεγάλων εταιρειών σε  γραφεία πολυόροφων κτιρίων.

Ήδη, εφαρμογές όπως το Facebook, το Tinder και το Twitter, δείχνουν ότι πλέον το μπαρ δεν είναι απαραίτητο για να γνωρίσεις κόσμο.
«Αυτή η πανδημία έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει πραγματικά τις πόλεις», λέει ο Πίτερ Κλαρκ, καθηγητής  ευρωπαϊκής ιστορίας του αστικού ιστού, στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. «Εάν δεν υπάρξει δεύτερο κύμα, οι αλλαγές μπορεί να είναι πολύ λιγότερες από όσες εικάζουμε. Εάν όμως υπάρξει, μπορεί να δούμε το ευρωπαϊκό μοντέλο της «πολιτιστικής πόλης» να επηρεάζεται σοβαρά».
«Λόγω της αποβιομηχάνισης, από τη δεκαετία του 1980, είχαμε στροφή στον τομέα των υπηρεσιών προκειμένου να διατηρήσουμε την αστική ευημερία», προσθέτει. «Η πανδημία αποτελεί άμεση απειλή για αυτό το μοντέλο».

Πόλεις-φαντάσματα

Το σίγουρο είναι ότι η πανδημία έχει μεταμορφώσει την επαγγελματική ζωή.
Στις αρχές της άνοιξης, όσο ο κορονοϊός εξαπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη, τα μέτρα περιορισμοί ανάγκασαν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, να εργαστούν από το σπίτι. Η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε ή σταμάτησε εντελώς, αφού κατέρρευσε η ζήτηση για αυτοκίνητα ή άλλα προϊόντα.
Πριν από τα  lockdowns, η τηλεργασία δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Σύμφωνα με στοιχεία του Eurofound, μόλις το 11% των Γερμανών και το 8% των Ιταλών εργάστηκαν «περιστασιακά» εξ αποστάσεως το 2015.
Όμως όσο η κρίση ήταν σε εξέλιξη, οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις προσαρμόστηκαν εξαιρετικά γρήγορα στη νέα πραγματικότητα. Τα μίτινγκς μεταφέρθηκαν σε διαδικτυακό περιβάλλον, όπως και τα μαθήματα, ενώ απογειώθηκε ακόμη και η τηλεϊατρική.

MattGush via Getty Images

Το ερώτημα τώρα είναι αν αυτοί οι νέοι τρόποι εργασίας θα παραμείνουν - ή εάν οι περισσότεροι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους το συντομότερο δυνατό.
Πολλές μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας  πάντως δηλώνουν απρόθυμες να επιστρέψουν οι εργαζόμενοι στα γραφεία τους.  Μεταξύ αυτών οι Facebook, Twitter, Google, Universal Music κ.α.
Ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ Νίκολας Μπλουμ, ειδικός στην τηλεργασία, λέει ότι ενώ δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε όλοι να εργάζονται από το σπίτι τους επ ’αόριστον, περίπου 50% και 60% του εργατικού πληθυσμού, μπορεί να το κάνει.
«Το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού - υπάλληλοι γραφείου, ανώτερα διευθυντικά στελέχη - μπορεί να δουλέψει με τηλεργασία στο 100% του χρόνου τους. Ένα άλλο 1/3 - σχεδιαστές ρούχων, κτηματομεσίτες, επιστημονικοί ερευνητές - μπορούν να το κάνουν τις περισσότερες φορές, αλλά μερικές φορές θα πρέπει να είναι στο γραφείου. Και το τελευταίο 1/3 δεν μπορεί να το κάνει καθόλου: Οι περισσότεροι από αυτούς είναι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, αλλά και υψηλόμισθοι όπως οδοντίατροι, χειρουργοί, πιλότοι».
Ο Μπλουμ λέει ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς για να πει κανείς πόσο έντονη θα είναι η επίδραση της πανδημίας, αλλά είναι απίθανο οι υπάλληλοι γραφείου να θέλουν να επιστρέψουν στην επιχείρηση, ακόμα κι αν αναπτυχθεί θεραπεία ή εμβόλιο.
Οι εταιρείες έχουν ήδη εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για μείωση του κόστους. Μια νέα μελέτη από την Credit Suisse δείχνει ότι η απώλεια εισοδήματος από ενοικίαση χώρου γραφείου «μέχρι στιγμής ήταν περιορισμένη». Ωστόσο μεγάλες εταιρείες ήδη προσπαθούν να μειώσουν το χώρο που χρησιμοποιούν για γραφεία.
Οι επενδύσεις σε εμπορικά ακίνητα μειώθηκαν κατά μέσο όρο 44% σε ολόκληρη την Ευρώπη από τα μέσα Μαρτίου έως τα τέλη Μαΐου, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η BNP Paribas Real Estate τον περασμένο μήνα. Η μείωση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη στην Ιρλανδία, όπου οι Irish Times ανέφεραν ότι οι συμφωνίες εμπορικών ακινήτων μειώθηκαν κατά 79% κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

kolderal via Getty Images

Το τέλος των πόλεων

Το τέλος του γραφείου, αν συμβεί, θα μεταμορφώσει και τον αστικό ιστό. Οι εργαζόμενοι, απαλλαγμένοι από τις πρωινές μετακινήσεις, θα είναι ελεύθεροι να ζουν περισσότερο στα προάστια ή και στην επαρχία.
Η Ευρώπη έχει μια μακρά παράδοση με τους πλούσιους να τρέχουν στην επαρχία για να αποφύγουν την κάθε πανδημία, αφήνοντας πίσω στις πόλεις τους φτωχούς και την εργατική τάξη. Στο «The Decameron», περιγράφεται πως οι πλούσιοι της Φλωρεντίας έφυγαν για την εξοχή της Τοσκάνης για να κρυφτούν από τον Μαύρο Θάνατο.
Το ίδιο και με την πανδημία του κορονοϊού. Οι αστικές ελίτ σε περιοχές που έχουν αντιμετώπισαν μεγάλα προβλήματα, όπως η Ισπανία και η Γαλλία, άφησαν την πόλη για πιο πράσινα και ασφαλέστερα λιβάδια.
Εάν υπάρξουν νέα κύματα του κορονοϊού ή η εξ αποστάσεως εργασία συνεχιστεί, αυτή η τάση θα μπορούσε εύκολα να εγκαθιδρυθεί. Γιατί να πληρώνει κάποιος τα ενοίκια των μεγάλων πόλεων για ένα μικρό διαμέρισμα, ενώ θα μπορούσε να έχει ολόκληρο σπίτι στην εξοχή, διατηρώντας των καριέρα του; Και από την πλευρά του εργοδότη, γιατί να πληρώνει μισθούς μεγάλων πόλεων, όταν μπορεί να βρει ταλέντα από την επαρχία φθηνότερα, ακόμα κι αν δεν βλέπει τους υπαλλήλους συχνά ή ποτέ;
 Σε ένα τέτοιο μέλλον, οι πόλεις θα γίνουν σίγουρα πιο φθηνές, αφού θα είναι διαθέσιμοι  περισσότεροι χώροι, εκτιμά ο Μπλουμ.
Καταστήματα, εστιατόρια και άλλες υπηρεσίες που εξαρτώνται από τους εταιρικούς πελάτες θα δουν πιο έντονα τον αντίκτυπο.
«Τα εστιατόρια όπου τα στελέχη πηγαίνουν για το μεσημεριανό τους, οι καφετέριες παίρνουν τον καφέ τους, τα καταστήματα λιανικής όπου οι εργαζόμενοι ψωνίζουν στα διαλείμματα τους… Αν τα γραφεία φύγουν, μπορούμε εύλογα να περιμένουμε να μειωθούν οι αστικές δαπάνες κατά ένα τρίτο», λέει ο Μπλουμ «Αυτό είναι ένα χτύπημα που δεν μπορούν να αντέξουν οι περισσότερες επιχειρήσεις».
Η τύχη των πόλεων θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις αποφάσεις που λαμβάνονται από τους ευρωπαίους τεχνοκράτες.
Οι ηγέτες της ΕΕ υπόσχονται ένα ταμείο ανάκαμψης 750 δισ. ευρώ μαζί με τον επόμενο επταετή προϋπολογισμό, και οι περιφερειακές αρχές ελπίζουν ότι τα προγράμματα ανάκαμψης των Βρυξελλών δεν θα βοηθήσουν μόνο τις μεγάλες πόλεις αλλά και τις ξεχασμένες περιοχές της Ευρώπης.
Ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ως πρόεδρος της Επιτροπής Περιφερειών, λέει ότι η χρηματοδότηση της ΕΕ πρέπει να προορίζεται για βασικές επενδύσεις, όπως η κατασκευή αναγκαίων μεταφορών και ψηφιακών υποδομών, σε αγροτικές περιοχές. «Η ΕΕ πρέπει να αντιμετωπίσει το ζήτημα», είπε.
Η κρίση του κορονοϊού ήρθε να αποδείξει ότι χάρη στις ψηφιακές τεχνολογίες, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για τις πόλεις, λέει η Μπριγκίτ Χονέ, περιφερειακή υπουργός ομοσπονδιακών και ευρωπαϊκών υποθέσεων και περιφερειακής ανάπτυξης στη Κάτω Σαξονία της βορειοδυτικής Γερμανία.
Αυτό ανοίγει «ευκαιρίες για βελτίωση των αγροτικών περιοχών», είπε, με κίνητρα για νεοσύστατες επιχειρήσεις, αλλά και για επιχειρήσεις που θέλουν να μεταφερθούν την ύπαιθρο.

Η αναδιανομή του πληθυσμού της Ευρώπης σε επαρχιακές πόλεις και αγροτικές περιοχές θα μπορούσε να μεταμορφώσει τις λιγότερο πλούσιες περιοχές. Εάν υπάρχει αρκετά καλή σύνδεση στο ίντερνετ και καλές μεταφορές για να φτάσει κανείς στην πρωτεύουσα χωρίς ταλαιπωρία μερικές φορές το μήνα, θα μπορούσε κανείς να προβλέψει πολλές μετακινήσεις πληθυσμών σε επαρχιακές πόλεις.

Διαβάστε περισσότερα

Παγκόσμιος συναγερμός : Τα κρούσματα ξεπέρασαν και το όριο των 19.000.000 – Το 1.000.000 σε μόλις 4 μέρες

Πάνω από 19 εκατομμύρια κρούσματα μόλυνσης από τον κοροναϊό έχουν ανακοινωθεί σε όλο τον κόσμο, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο μέσα σε μόλις τέσσερις ημέρες.

Πάνω από 19 εκατομμύρια κρούσματα μόλυνσης από τον SARS-CoV-2 (κεντρική φωτογραφία από Pixabay) έχουν ανακοινωθεί σε όλο τον κόσμο, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο μέσα σε μόλις τέσσερις ημέρες, σύμφωνα με την καταμέτρηση του Γαλλικού Πρακτορείου, που βασίζεται σε επίσημες πηγές, ως σήμερα στις 02:00 (ώρα Ελλάδας).

Και 712.315 θάνατοι

Συνολικά, έχουν ανακοινωθεί 19.000.553 κρούσματα και 712.315 θάνατοι εξαιτίας της COVID-19.

Πάνω από τις 4 στις 10 περιπτώσεις μόλυνσης έχουν εντοπιστεί στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, τα δύο κράτη που υφίστανται τα βαρύτερα πλήγματα από την πανδημία, με αντιστοίχως 4.870.367 κρούσματα (159.864 θανάτους) και 2.912.212 μολύνσεις (98.493 νεκρούς).

Η περιφέρεια όπου επιβεβαιώθηκαν τα περισσότερα κρούσματα στον κόσμο είναι πλέον η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική, με πάνω από 5.292.000 επιβεβαιωμένες μολύνσεις και 211.732 θανάτους. Ακολουθούν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς (4.988.928 μολύνσεις, 168.868 θάνατοι) και η Ευρώπη (3.289.249, 212.155).

Θλιβερό ρεκόρ και από την Αφρική

Η Αφρική, η ήπειρος που επισήμως τουλάχιστον έχει παραμείνει η πιο αλώβητη μετά την Ωκεανία, ξεπέρασε σήμερα το ένα εκατομμύριο κρούσματα μόλυνσης, εκ των οποίων πάνω από τα μισά έχουν επιβεβαιωθεί στη Νότια Αφρική.

Ωστόσο, ο αριθμός των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων δεν θεωρείται πως αντιστοιχεί στον πραγματικό αριθμό των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί. Πολλές χώρες δεν κάνουν τεστ, ούτε ιχνηλάτηση επαφών, καθώς δεν διαθέτουν τα μέσα.

Πηγή: ΑΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Οι κανόνες «του δήμου και των σοφιστών»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Σε έρευνα του BBC τον περασμένο Απρίλιο, με τη συμμετοχή 108 εμπειρογνωμόνων, ακαδημαϊκών, κριτικών, μεταφραστών, δημοσιογράφων, από 35 δυτικές χώρες, για τις «εκατό σπουδαιότερες λογοτεχνικές ιστορίες του κόσμου», η ομηρική «Οδύσσεια» πήρε την πρωτιά. Φωτογραφία του Δημήτρη Καραΐσκου.

Ιερός αριθμός το εφτά, και ακριβώς η ιερότητά του υπόκειται στη διαμόρφωση του κανόνα των εφτά σοφών, των εφτά θαυμάτων, των εφτά αμαρτημάτων κ.ο.κ. Μαγικός αριθμός το εννιά, ενδεχομένως επειδή είναι το τριπλάσιο του τρία, καθαγιασμένου πολύ προ χριστιανισμού, και ακριβώς η μαγεία του υποστηρίζει την απόφαση των Αλεξανδρινών φιλολόγων να απαρτίσουν τον κανόνα των εννιά λυρικών ποιητών: Αλκαίος, Σαπφώ, Ανακρέων, Αλκμάν, Στησίχορος, Ιβυκος, Σιμωνίδης, Βακχυλίδης και Πίνδαρος. Συμβολικός ο αριθμός δέκα με τη στρογγυλάδα του, και ακριβώς η συμβολική του διαύγεια διέπει τον κανόνα των δέκα Αττικών ρητόρων που πρότειναν οι γραμματικοί: Δημοσθένης, Υπερείδης, Λυσίας, Ισοκράτης, Αντιφών, Ανδοκίδης, Ισαίος, Αισχίνης, Λυκούργος, Δείναρχος.
Και πού λοιπόν η Κόριννα στον κανόνα των εννιά ποιητών, θα αναρωτηθεί κανείς. Και θα επιμείνει στην απορία του, αν τύχει να θυμηθεί τον θρύλο πως η ποιήτρια από την Τανάγρα νίκησε σε ποιητικό αγώνα τον Θηβαίο Πίνδαρο, ο οποίος μάλιστα σε ορισμένες παραλλαγές των αρχαίων αφηγήσεων είναι μαθητής της. «Ηταν της νιας παιδιότερος», λέει για τον Πίνδαρο ο Γεώργιος Τερτσέτης στο «ποιημάτιόν» του «Κόριννα και Πίνδαρος», του 1834, όπου, αναπλάθοντας τον μύθο, ξεδιπλώνει σε δεκαπεντασύλλαβο τη σκληρή κόντρα των δύο ποιητών, τη στάση του ακροατή λαού και τις δυσκολίες των τριών κριτών, πριν ανακηρύξουν νικήτρια την Κόριννα.

Κι έπειτα, ποιοι στ’ αλήθεια οι εφτά στον κανόνα των εφτά σοφών, όταν τα ονόματα που προτάθηκαν κατά πόδας του Πλάτωνα, ο οποίος ανέφερε πρώτος τη σοφή επτάδα στον «Πρωταγόρα»; «Τα πρόσωπα της ομάδος», έγραφε ο Ιωάννης Συκουτρής στη «Νέα Εστία» το 1936, «ποικίλλουν κατά τας πηγάς και κατά τας εποχάς. Σταθερά είναι μερικά μόνον, όπως ο Μιλήσιος Θαλής, ο Σόλων, ο εκ Πριήνης της Μ. Ασίας Βίας, ο Μυτιληναίος δικτάτωρ Πιττακός, ο Σπαρτιάτης μεταρρυθμιστής Χίλων. Αλλα παραλλάσσουν: άλλοτε συγκαταριθμούνται μεταξύ των λογοτέχναι, όπως ο Επίχαρμος και ο Ακουσίλαος· άλλοτε θαυματοποιοί και προφήται, όπως ο Επιμενίδης, ο Πυθαγόρας, ο Ορφεύς· άλλοτε τύραννοι και κυβερνήται, όπως ο Πεισίστρατος, ο Κλεόβουλος, ο Περίανδρος. Εις τους υστέρους χρόνους του συγκρητισμού περιελήφθησαν ακόμη και ο Μωυσής ή ο Ζωροάστρης». Κι ας προστεθεί σε όλους αυτούς ο Σκύθης Ανάχαρσης, το όνομα του οποίου εντοπίζεται συχνά στους σχετικούς καταλόγους. Τω καιρώ εκείνω οι άνθρωποι, τραγικά ανεκπαίδευτοι και δίχως «ελληνικές αγωγές», εξακολουθούσαν να πιστεύουν αφελώς ότι Ελληνας (o altra cosa) γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.
Το ξέρουμε και από τη γραμματική. Τους κανόνες, όποιου πεδίου, τους νομιμοποιούν οι εξαιρέσεις. Και φτιάχνονται για να τους αμφισβητούμε, όχι για να τους υποκλινόμαστε σαν να θεσπίστηκαν από τα ουράνια. Την περασμένη Κυριακή έγραφα εδώ για τον κανόνα των «εκατό σπουδαιότερων λογοτεχνικών ιστοριών του κόσμου», αυτών που διαβάστηκαν από γενιά σε γενιά κι άλλαξαν τον κόσμο, όπως καταρτίστηκε σε έρευνα του BBC τον Απρίλιο, με τη συμμετοχή 108 εμπειρογνωμόνων, ακαδημαϊκών, κριτικών, μεταφραστών, δημοσιογράφων, από 35 δυτικές χώρες. Με το προσωπικό τους γούστο έκριναν όλοι τους. Δηλαδή με το (διαφορετικό για τον καθέναν) εύρος των γλωσσικών και λογοτεχνικών γνώσεών τους, τη μεροληψία τους, τις εμμονές τους. Κανένας τους, είναι βέβαιο, δεν έχει στην κατοχή του τον «σταθμό» που φανταζόταν ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους». Κανένας τους λοιπόν δεν δικαιούται τον ισχυρισμό ότι ζύγισε ακριβοδίκαια τα πράγματα και τα γράμματα. Και σίγουρα, το άθροισμα των 108 (ή και των 108.000) υποκειμενικοτήτων δεν είναι η αντικειμενικότητα, όσο κι αν προσπαθήσουν να αυτοτιθασευτούν.
Η πρωτιά της «Οδύσσειας» στο «δημοψήφισμα» του BBC, όπου δεύτερη κατατάσσεται «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» της Χάριετ Μπίτσερ Σόου, πολύ δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί από οποιονδήποτε, κι όχι βέβαια επειδή «είναι δική μας». Ούτε για την τριάδα των τριών δημοφιλέστερων λογοτεχνών θα μπορούσε να προβληθούν αντιρρήσεις: Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Βιρτζίνια Γουλφ, Φραντς Κάφκα, με τρία βιβλία ο καθένας τους στην εκατοντάδα. Σημειωτέον, η «Ιλιάδα» κατατάχτηκε δέκατη, οι δε άλλες ελληνικές παρουσίες είναι επίσης της αρχαιότητας: η «Μήδεια» του Ευριπίδη (31η), η «Ορέστεια» του Αισχύλου (51η), ο «Οιδίπους» τύραννος» και η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (49ος και 79η αντίστοιχα), και οι ιστορίες του Αισώπου (29ες), του μυθογράφου που ο βίος του κάθε άλλο παρά εξακριβωμένος είναι.
Από τους νέους Ελληνες λογοτέχνες ουδείς, ποιητής ή πεζογράφος. Ούτε καν οι πολυμεταφρασμένοι μας, ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Κ.Π. Καβάφης. Αντίθετα, στον κατάλογο «των εκατό καλύτερων βιβλίων» της Νορβηγικής Λέσχης Βιβλίου, που δημιουργήθηκε το 2002 με την «ψήφο» εκατό συγγραφέων από 24 χώρες, και στον οποίο ο «Δον Κιχώτης» χαρακτηρίστηκε εξαρχής, άνευ αγώνος, «η ωραιότερη λογοτεχνική ιστορία όλων των εποχών», εκτός από τα δύο έπη, τον «Οιδίποδα» και τη «Μήδεια», εντοπίζουμε και τον καζαντζακικό «Ζορμπά».
Διαφορετικές υποκειμενικότητες, είναι αυτονόητο, αθροίζονται σε διαφορετική «αντικειμενικότητα», και το επιπλέον πρόβλημα είναι ότι ο ψηφοφόρος ειδικός δεν μπορεί να υπερασπίσει ελλόγως την ψήφο του, όπως πράττει λ.χ. ο Χάρολντ Μπλουμ στον «Δυτικό κανόνα» του ή, σε μικρότερο βαθμό, ο Εζρα Πάουντ στην «Κατήχηση του όχλου». Στον νορβηγικό κατάλογο, λοιπόν, απουσιάζει ο μέγας Αισχύλος. Στον βρετανικό δεν συναντάμε τον Μίλτον, την Εμιλι Ντίκινσον, τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, το Τόμας Μαν, τον Αλμπέρ Καμύ, τον Φερνάντο Πεσόα και τον Πάμπλο Νερούντα, ο δε Γκαίτε υπάρχει με τα μέχρι μιμητικών αυτοκτονιών δημοφιλή «Πάθη του νεαρού Βέρθερου», όχι με τον «Φάουστ».
Ας έρθουμε όμως στα δικά μας. Το Σαββατοκύριακο 18-19 Ιουλίου δημοσιεύτηκαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τα αποτελέσματα έρευνας της Prorata για «τους σημαντικότερους Ελληνες και Ελληνίδες στη νεότερη ιστορία της χώρας» στην πολιτική, τη μουσική, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον αθλητισμό και στα πρόσωπα που έζησαν την περίοδο του 1821. Πολλά θα μπορούσε να συζητήσει κανείς εδώ για τις επιλογές των 2.500 συμπολιτών μας, αλλά θα μείνω στα λογοτεχνικά. Ας σημειώσω πάντως ότι αν ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος των ετών 1541-1614 είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας στον (μάλλον χαοτικό) «χώρο της ζωγραφικής, του θεάτρου και του κινηματογράφου», με δεύτερο τον Κάρολο Κουν και τρίτο τον Θανάση Βέγγο, κάποιο πρόβλημα υπάρχει: ή στη δόμηση του ερωτηματολογίου ή στα κριτήρια όσων απάντησαν ή στην ίδια την καλλιτεχνική μήτρα της χώρας.
Στον χώρο της λογοτεχνίας ο «έπαινος του δήμου» κατέταξε πρώτο τον Οδυσσέα Ελύτη, με 52%, και μόλις έκτο τον Διονύσιο Σολωμό, με 19%. Ας είμαστε βέβαιοι πως αν υπήρχε τρόπος να μάθει ο Ελύτης το αποτέλεσμα, θα μας έλεγε και πάλι «Μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό». Και θα μας το έλεγε αυστηρά πια και επιτακτικά, όχι παρακλητικά ή προτρεπτικά. Και με το δίκιο του.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Βίαιος Αύγουστος 1918: Η νύχτα που το Τορόντο κυνηγούσε Ελληνες

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ

• denezakis@imerodromos.gr

Τη νύχτα το Τορόντο «κυνηγάει Έλληνες». Τίτλος εφημερίδας της εποχής.

Τον Αύγουστο του 1918, για τέσσερις μέρες, από τις 2 ως τις 5 Αυγούστου,10.000 Καναδοί βετεράνοι του  Α΄  Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια.

Καναδάς, Τορόντο 1918

Οι Ελληνες μετανάστες, ήταν κυρίως ιδιοκτήτες εστιατορίων ή δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων. Στο Τορόντο, στις αρχές του 20ου αιώνα, αν και οι Ελληνες αποτελούσαν μόνο το 0,5% του πληθυσμού της πόλης, είχαν στην ιδιοκτησία τους πάνω από το  35% από τα εστιατόρια και τις καφετέριες. Οι ξενοφοβικοί και ρατσιστές Καναδοί τους αποκαλούσαν υποτιμητικά Slackers (τεμπέληδες), επειδή ασχολούνταν με τον επισιτισμό και κατά τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη.

Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα ήταν επισήμως ουδέτερη για το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου, με αποτέλεσμα οι Ελληνες του Καναδά να μην κατατάσσονται στον στρατό, η δε Καναδική κυβέρνηση ήταν εχθρική προς την ιδέα της στρατολόγησης  των Ελλήνων  και της πρόσληψής τους στο δημόσιο από φόβο μήπως τελικά η Ελλάδα μπει στον πόλεμο με τη πλευρά της Γερμανίας.

Από τη διαμαρτυρία των βετεράνων πολέμου στο Τορόντο, 1918

Στις 2 Αυγούστου χιλιάδες βετεράνοι του πολέμου είχαν προγραμματίσει το συνέδριο του Μεγάλου Συνδέσμου Βετεράνων Πολέμου στο Τορόντο για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν γυρνώντας από το μέτωπο, ανάπηροι, ταλαιπωρημένοι και σε άθλια κατάσταση.  Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων Καναδών από τη σφαγή των χαρακωμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί απ’ αυτούς, ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους Ελληνες μετανάστες να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.  Για αυτή τους τη κατάσταση πολύ εύκολα θεώρησαν υπεύθυνους τους «Slackers Ελληνες».

Η κυρίαρχη αντίληψη μεταξύ του πληθυσμού, και των βετεράνων ιδιαίτερα,  ήταν ότι ενώ οι Άγγλο-Καναδοί συμμετείχαν στον Πόλεμο, οι «Slackers, αντί να πολεμούν και αυτοί όπως έπρεπε, κέρδιζαν χρήματα στο Τορόντο».

Από 2 έως 5 Αυγούστου 1918, όχλος 50.000 βετεράνων και πολιτών διαδήλωσαν στους δρόμους του Τορόντο, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις (Ειδικές Συλλογές, University of Washington Libraries).

Η αφορμή

Το απόγευμα της 1ης Αυγούστου, ένας από τους χιλιάδες απογοητευμένους βετεράνους , ο Κλόντ Κλιντερνάι (Claude Cludernay), στρατιώτης πεζικού, οποίος είχε χάσει το ένα του πόδι στη μάχη, μεθυσμένος και σε άθλια κατάσταση μπήκε στο ελληνικής ιδιοκτησίας White City Café, στην Yonge Street  του Τορόντο, προκάλεσε καυγά και χτύπησε έναν σερβιτόρο, ο οποίος αφού τον πέταξε έξω από το μαγαζί, κάλεσε την αστυνομία.

Ο Κλιντερνάι συνελήφθη και πέρασε το βράδυ του, μεθυσμένος, σε ένα κελί ενός κοντινού αστυνομικού τμήματος. Την άλλη μέρα επέστρεψε στο White City Café, του οποίου ήταν τακτικός θαμώνας, για να ζητήσει συγγνώμη.

Το επεισόδιο όμως δεν έληξε εκεί. Η αφορμή είχε βρεθεί. Το γεγονός ότι ο Κλιντερνάι δεν επέστρεψε σπίτι του το προηγούμενο βράδυ, σε συνδυασμό με τις έντονες φήμες που κυκλοφόρησαν ότι οι «βρωμο-Έλληνες» τον είχαν ξυλοκοπήσει, απελευθέρωσε το ρατσιστικό μίσος. Ο «Βίαιος Αύγουστος» είχε ήδη ξεκινήσει.

Η Yonge Street βόρεια από την King Street, το 1911, ο τόπος όπου σημειώθηκαν οι μεγαλύτερες ζημιές κατά τη διάρκεια του πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών το 1918 (φωτό από τα Αρχεία της πόλης του Τορόντο).

Την επόμενη μέρα, Παρασκευή 2 Αυγούστου και για 4 μέρες (2 – 5 Αυγούστου 1918) 50.000 πολίτες του Τορόντο εξαπέλυσαν πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων και των επιχειρήσεών τους. Η περιοχή που περικλείεται από τις οδούς  Jarvis, Yonge, Carleton και Dundas παραδόθηκε στους βάνδαλους που κατάστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.

Το ανθρωποκυνηγητό και ο ξυλοδαρμός των Ελλήνων ξεκινούσε το πρωί και σταματούσε στις 3 τα ξημερώματα. Το White City Café καταστράφηκε τελείως, δεκάδες άλλες επιχειρήσεις και σπίτια μεταναστών λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.

Η περιφερειακή εθνοφυλακή και η αστυνομία όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει, ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου Καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων.

Το ανθελληνικό πογκρόμ, ο «Βίαιος Αύγουστος» τέλειωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της  6ης Αυγούστου, αφήνοντας πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών (ανάμεσά τους 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά), εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές σε ελληνικές περιουσίες και σπίτια, ύψους 1.250.000 δολαρίων, όταν ο δήμαρχος της πόλης αναγκάστηκε να επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας και την επέμβαση του στρατού για να καθαρίσει τους δρόμους.

Κανένας Ελληνας δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τις ζημιές με πρόσχημα τις διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στην ελληνική, την καναδική και την βρετανική κυβέρνηση.

Χιλιάδες επισκέπτες μαζεύονται στο Greektown του Τορόντο κάθε χρόνο στις αρχές του Αυγούστου, για ένα τριήμερο φεστιβάλ ελληνικού φαγητού κατά μήκος της λεωφόρου Danforth. Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης του Τορόντο έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου αντιρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.

Βίαιος Αύγουστος: Ένα ντοκιμαντέρ για το πογκρόμ
εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918

Το 2009 γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ «Violent August» από τον John Burry με θέμα το πογκρόμ του Τορόντο, που περιέχει εικόνες της εποχής και κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους και στα ελληνικά. Ένα δεκάλεπτο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ:

 

Ο λαός μας έχει υποστεί την τύχη του ξεριζωμένου πρόσφυγα, του απελπισμένου και εξαθλιωμένου μετανάστη, έχει ζήσει το ρατσισμό, το κυνήγι, την απαξίωση, την βία των πογκρόμ και τα ολοκαυτώματα του φασισμού.

«Το Προσφυγάκι», το μαρμάρινο άγαλμα του 150 μ.Χ. βρέθηκε το 1922 σε ανασκαφές του Έλληνα αρχαιολόγου Κουρουνιώτη στον αρχαιολογικό χώρο του Βουλευτηρίου ή Γεροντικού της Νύσσης. Το Προσφυγάκι ακολούθησε τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Από τη δημιουργία του σύγχρονου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1830, οι άθλιες οικονομικές συνθήκες δημιουργούν τα πρώτα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα. Από την Πελοπόννησο,  τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν από την άθλια οικονομική κατάσταση και τις συνέπειες της πρώτης πτώχευσης του 1827 και να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής κύρια προς τις επαρχίες της …Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη και τις μικρασιατικές ακτές.

Ακολούθησαν η δεύτερη πτώχευση του 1843, η Τρίτη πτώχευση, του Τρικούπη, το 1893, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 και οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 – 1913 που συνοδεύτηκαν από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη και την Αμερική.

Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 οδήγησε πάνω από 1.500.000 Ελληνες πρόσφυγες στη χώρα μας από την Τουρκία, οι οποίοι αντιμετώπισαν άθλιες συνθήκες επιβίωσης και την αντιπροσφυγική, ξενοφοβική συμπεριφορά αρκετών Ελλήνων της «παλαιάς Ελλάδας».

Οι Ελληνες μετανάστες, αντιμετώπισαν εχθρότητα, ρατσισμό, υποτίμηση. Αισθάνθηκαν ανεπιθύμητοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτές οι συμπεριφορές έφτασαν ακόμα και σε επίπεδα πογκρόμ. Χαρακτηριστικά ήταν τα γεγονότα στις ΗΠΑ το 1909, και στην Αυστραλία το 1935. Περισσότερα για αυτά τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών εδώ.

Είναι υποχρέωσή μας να κρατήσουμε τις μνήμες μας ζωντανές. Είναι ανάγκη να ενισχυθούν τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης μας προς τους κολασμένους αυτής της γης. Είτε πρόκειται για Ελληνες θύματα της οικονομικής κρίσης, είτε για μετανάστες και πρόσφυγες θύματα των οικονομικών ή πολεμικών παρεμβάσεων των ιμπεριαλιστών.

Στη φωτογραφία βετεράνοι στρατιώτες, πιθανά τραυματισμένοι, έξω από ένα νοσοκομείο αποκατάστασης τραυματιών, μπροστά σε ένα απειλητικό σύνθημα: «Slackers (τεμπέληδες – φυγόπονοι) προσέξτε το τέρας με το πράσινο μάτι, την στρατολογία» (από τα Αρχεία της πόλης του Τορόντο).

Από τον Ημεροδρὀμο, 5 Αυγούστου 2017

Διαβάστε περισσότερα

Τελικά πόσο ευτυχισμένους μας κάνει η επιτυχία;

Μπορεί η αδιάκοπη επιδίωξη της επιτυχίας να μας κάνει ευτυχισμένους; Πόσες φορές έχετε κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό σας; Ίσως, αλλά ίσως όχι. Ίσως η ατελείωτη αναζήτηση για όλο και περισσότερη επιτυχία να αφήνει κάποιον διαρκώς ανικανοποίητο και ανίκανο για ευτυχία.

Η σωματική εξάρτηση κάνει τους αλκοολικούς αφοσιωμένους στην κακή συνήθεια τους, ακόμα και όταν καταστρέφει την ευτυχία τους. Αλλά αναμφισβήτητα πιο ισχυρό από τον φυσικό εθισμό είναι η αίσθηση ότι το ποτό αντιπροσωπεύει μια σχέση, όχι μια δραστηριότητα. Πολλοί αλκοολικοί γνωρίζουν ότι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι αν το κόψουν, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Η απόφαση να συνεχίσουν να πίνουν σχετίζεται με την επιλογή αυτής της έντονης αγάπης πάνω από την απαγόρευση της απλής ευτυχίας.

Αν και δεν είναι συμβατικός ιατρικός εθισμός, για πολλούς ανθρώπους η επιτυχία έχει εθιστικές ιδιότητες. Σε κάποιο βαθμό κυριολεκτικά ο έπαινος διεγείρει τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη, που εμπλέκεται σε όλες τις εθιστικές συμπεριφορές. (Αυτός είναι βασικά ο τρόπος με τον οποίο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κρατούν τους ανθρώπους γοητευμένους: Οι χρήστες λαμβάνουν ένα like από μια ανάρτηση και έτσι το ενδιαφέρον τους παραμένει αμείωτο, όπως αναφέρει το Atlantic.

Αλλά η επιτυχία μοιάζει επίσης με τον εθισμό στην επίδρασή της στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι άνθρωποι θυσιάζουν τους δεσμούς τους με άλλους για την αληθινή αγάπη τους, την επιτυχία τους. Ταξιδεύουν για επαγγελματικούς λόγους στις επετείους τους και χάνουν σημαντικές στιγμές της ζωής τους επειδή εργάζονται πολλές ώρες. Πολλοί είναι μάλιστα αυτοί που επιλέγουν μια μοναχική ζωή και επικεντρώνονται στην καριέρα τους. Μελετητές, όπως η ψυχολόγος Barbara Killinger, έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι θυσιάζουν πρόθυμα τη δική τους ευημερία μέσω υπερβολικής εργασίας για να συνεχίσουν να έχουν επιτυχίες.

Η επιθυμία για επιτυχία μπορεί να είναι εγγενής στην ανθρώπινη φύση. Ο μεγάλος Αμερικανός ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς κάποτε σημείωσε: «Δεν είμαστε μόνο αδέσποτα ζώα, που μας αρέσει να βλέπουμε τους συναδέλφους μας, αλλά έχουμε μια έμφυτη τάση να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή και να κερδίζουμε τις εντυπώσεις». Και η επιτυχία μας κάνει ελκυστικούς για τους άλλους.

Αλλά το να εξειδικευτεί κάποιος σε έναν τομέα δεν είναι απλό πράγμα. Εκτός από ορισμένα τηλεοπτικά αστέρια και κάποιες διασημότητες, η επιτυχία απαιτεί σκληρή δουλειά και θυσίες. Στη δεκαετία του 1980, ο γιατρός Ρόμπερτ Γκόλντμαν διαπίστωσε ότι περισσότεροι από τους μισούς επίδοξους αθλητές θα ήταν πρόθυμοι να πάρουν ένα φάρμακο που πιθανόν να τους σκότωνε σε λίγα χρόνια με αντάλλαγμα να κερδίσουν σε αγώνες ένα μετάλλιο. Την ίδια ιστορία συναντάμε και στην Ιλιάδα του Ομήρου, όπου ο Αχιλλέας πρέπει να αποφασίσει αν θα πολεμήσει στον Τρωικό πόλεμο ή θα επιστρέψει στο σπίτι του για να ζήσει μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή με τα αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά προτιμάει να πεθάνει στην αφάνεια.

Δυστυχώς, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αισθάνονται ποτέ «αρκετά επιτυχημένοι». Η αίσθηση της επιτυχίας διαρκεί μόνο μία ή δύο μέρες και μετά συνεχίζεις στον επόμενο στόχο. Οι ψυχολόγοι το αποκαλούν «ηδονικό διάδρομο», στον οποίο η ικανοποίηση εξασθενεί σχεδόν αμέσως και πρέπει να τρέξουμε στην επόμενη ανταμοιβή για να αποφύγουμε το αίσθημα της υστέρησης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσες πολλές μελέτες δείχνουν ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι ζηλεύουν σχεδόν πάντα ανθρώπους που είναι πιο επιτυχημένοι.

Αλλά το να σταματήσεις δεν είναι εύκολο για τους εξαρτημένους. Για τους ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι από ουσίες, η απόσυρση μπορεί να είναι ένας αγώνας δρόμου, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το άγχος και η κατάθλιψη είναι πολύ συνηθισμένα αφότου κάποιος σταματήσει να πίνει αλκοόλ, για παράδειγμα. Οι εθισμένοι στην επιτυχία που εγκαταλείπουν την κακή συνήθεια τους βιώνουν επίσης ένα είδος απόσυρσης. Η έρευνα διαπιστώνει ότι η κατάθλιψη και το άγχος είναι κοινά μεταξύ των ελίτ αθλητών μετά το τέλος της καριέρας τους. 

«Δυστυχισμένος είναι αυτός που εξαρτάται από την επιτυχία για να είναι ευτυχισμένος», είχε πει ο Alex Dias Ribeiro, πρώην οδηγός αγώνων της Formula 1. «Για ένα τέτοιο άτομο, το τέλος μιας επιτυχημένης καριέρας είναι το τέλος της γραμμής. Το πεπρωμένο του είναι να πεθάνει από πίκρα ή να αναζητήσει περισσότερη επιτυχία σε άλλες καριέρες και να συνεχίσει να ζει από επιτυχία σε επιτυχία μέχρι να πεθανει. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα υπάρξει ζωή μετά την επιτυχία».

Η κουλτούρα της σύγχρονης ζωής εκτιμά την υπερβολική εργασία, γεγονός που καθιστά εύκολο να εισέλθει σε μια νοοτροπία που μπορεί να αναπαράγει τον εθισμό στην επιτυχία. Υπάρχουν ωστόσο πολλά που μπορείτε να κάνετε για να εκπαιδεύσετε τον εαυτό σας για να κυνηγήσετε την ευτυχία αντί για την επιτυχία. Το πρώτο βήμα είναι μια παραδοχή ότι όσο επιτυχημένοι είστε, ή ελπίζετε να είστε στη ζωή και τη δουλειά σας, δεν πρόκειται να βρείτε αληθινή ευτυχία στον ηδονικό διάδρομο της επαγγελματικής σας ζωής. Θα το βρείτε σε πράγματα που είναι πολύ απλά, όπως μια βόλτα, η συναντηση με αγαπημένα πρόσωπα και μια ψυχαναλυτική κουβέντα.  Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο για πολλούς ανθρώπους. Η κοινωνική σύγκριση είναι ένα μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι μετρούν την παγκόσμια επιτυχία, αλλά η έρευνα είναι ξεκάθαρη ότι μας αφαιρεί την ικανοποίηση της ζωής. Το δεύτερο βήμα είναι να διορθώσετε τυχόν σχέσεις που έχετε συμβιβάσει στο όνομα της επιτυχίας. Αυτό είναι προφανώς περίπλοκο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Το τελευταίο βήμα είναι να βρείτε τις σωστές μετρήσεις επιτυχίας. Εάν μετράτε τον εαυτό σας μόνο από τις ανταμοιβές χρημάτων, δύναμης και κύρους, θα περάσετε τη ζωή σας τρέχοντας στον ηδοντικό διάδρομο και συγκρίνοντας τον εαυτό σας με τους άλλους.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επιτυχία από μόνη της δεν είναι κακή, περισσότερο από το κρασί για παράδειγμα. Και τα δύο μπορούν να φέρουν διασκέδαση και γλυκύτητα στη ζωή. Αλλά και τα δύο γίνονται τυραννικά όταν είναι υποκατάστατο - αντί για συμπλήρωμα - των σχέσεων και της αγάπης που πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής μας.

Διαβάστε περισσότερα

Εξοικονομώ : Επιδότηση έως 85% για... πράσινα σπίτια - Ολο το πρόγραμμα

Επιχορηγήσεις που μπορούν να φθάσουν έως και το 85% των εργασιών για συγκεκριμένες οικοδομικές και ηλεκτρομηχανολογικές παρεμβάσεις για να πετύχουν ενεργειακή εξοικονόμηση και αυτονομία δίνεται με το νέο πρόγραμμα

Χρήστος Κολώνας

Την «πόρτα» 45.000 - 60.000 πολιτών που θέλουν να ανακαινίσουν τα σπίτια τους προκειμένου να πετύχουν ενεργειακή εξοικονόμηση και αυτονομία ανοίγει το πρόγραμμα «Εξοικονομώ - Αυτονομώ».

Παρέχει υψηλές επιδοτήσεις που μπορεί να φτάσουν ακόμη και στο 85% επί των δαπανών για συγκεκριμένες οικοδομικές και ηλεκτρομηχανολογικές παρεμβάσεις. Επιπλέον, δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής σχεδόν στο σύνολο των ιδιοκτητών κατοικιών καθώς χαλαρώνουν τα εισοδηματικά κριτήρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι μπορούν να υποβάλλουν αιτήσεις ακόμη και οικογένειες με εισόδημα 120.000 ευρώ.

Συναγερμός για την «μαύρη χήρα» - Η αράχνη που απειλεί

Η συγκεκριμένη δράση που αποτελεί μετεξέλιξη του «Εξοικονόμηση Κατ' Οίκον» προϋπολογισμού 850 εκατ. ευρώ θα τρέχει σταδιακά από τις 2 Νοεμβρίου ανάλογα με την περιφέρεια. Τα ποσοστά επιδοτήσεων, οι επιλέξιμες δαπάνες αλλά και τα εισοδηματικά κριτήρια προκειμένου κάποιος να συμμετάσχει είναι περισσότερο ευνοϊκά συγκριτικά με τα προηγούμενα προγράμματα.

Τα κύρια σημεία του οδηγού εφαρμογής παρουσίασαν στη διάρκεια χθεσινής συνέντευξης Τύπου ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κωστής Χατζηδάκης, ο υφυπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Γιάννης Τσακίρης, η γενική γραμματέας Ενέργειας Αλεξάνδρα Σδούκου και η πρόεδρος της Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας Αθηνά Χατζηπέτρου. Ο Κωστής Χατζηδάκης, σημείωσε ότι από το 2021 το πρόγραμμα θα είναι συνέχεια ανοικτό, αναγγέλλοντας και τη διάθεση περισσοτέρων κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ.

 

Επιλέξιμες κατοικίες

Επιλέξιμες κατοικίες είναι η μονοκατοικία, η πολυκατοικία, καθώς και το μεμονωμένο διαμέρισμα. Μία κατοικία, προκειμένου να κριθεί επιλέξιμη, πρέπει να πληροί τις ακόλουθες γενικές προϋποθέσεις:

n  Χρησιμοποιείται ως κύρια κατοικία, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος (Ε1) του προσώπου που τη χρησιμοποιεί.

n  Υφίσταται νόμιμα.

n  Εχει καταταχθεί βάσει του Πιστοποιητικού Ενεργειακής Απόδοσης (ΠΕΑ) σε κατηγορία χαμηλότερη ή ίση της Γ.

n  Δεν έχει κριθεί κατεδαφιστέα.

Το ανώτατο ύψος των δαπανών που μπορεί να επιδοτηθεί έχει αυξηθεί στις 50.000 από 25.000 ευρώ που ήταν στα προηγούμενα προγράμματα «Εξοικονομώ Κατ' Οίκον», ενώ δίνεται η δυνατότητα σε ιδιοκτήτη με περισσότερες από μία κατοικίες να υποβάλλει παραπάνω αιτήσεις. Ο συνολικός προϋπολογισμός των έργων που μπορεί να χρηματοδοτηθεί ανέρχεται στις 100.000 ευρώ.

 

Κίνητρα - Επιδοτήσεις

Στο νέο πρόγραμμα διατηρείται η φιλοσοφία των επιδοτήσεων με το ύψος τους να προσδιορίζεται ανάλογα με το μέγεθος των εισοδημάτων. Οπως φαίνεται και στον πίνακα, διακρίνονται πέντε εισοδηματικές κατηγορίες. Σε εκείνη με τα χαμηλότερα εισοδήματα αντιστοιχεί το υψηλότερο ποσοστό επιδότησης 65%. Αυτό υποχωρεί όσο μεγαλώνουν τα εισοδήματα για να φτάσει στο 35% για φυσικά πρόσωπα με υψηλά βαλάντια.

Στο «Εξοικονομώ - Αυτονομώ» καθιερώνονται και δύο πρόσθετες επιδοτήσεις ως μπόνους:

1 Covid-19 premium. Λόγω της απρόβλεπτης κατάστασης που έχει προκύψει με τον κορωνοϊό Covid-19 και των δυσκολιών που έχουν προκύψει από την εφαρμογή των μέτρων οριζόντια στη χώρα για τον περιορισμό της διασποράς του, προστίθεται επιπλέον +10% για τις αιτήσεις που θα υποβληθούν τα έτη 2020-2021.

2 Για τα μεμονωμένα διαμερίσματα και μονοκατοικίες ενεργειακής κατηγορίας Η και Ζ προστίθεται επιπλέον 10% στο βασικό ποσοστό επιχορήγησης, εφόσον επιτευχθεί αναβάθμιση σε Β' ενεργειακή κατηγορία.

 

Πολυκατοικίες 

Ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν οι πολυκατοικίες στο «Εξοικονομώ - Αυτονομώ». Προβλέπονται δύο τύποι αιτήσεων:

• Ο Τύπος Α που υποβάλλεται από εκπρόσωπο της πολυκατοικίας και συνδέεται με επιμέρους αιτήσεις μεμονωμένων διαμερισμάτων χωρίς να περιλαμβάνονται οι κοινόχρηστες ενεργειακές αναβαθμίσεις.

Για την κατηγορία αυτή τα ποσοστά επιδότησης είναι οριζόντια για όλους τους ιδιοκτήτες 60%, ανεξάρτητα από το ύψος εισοδήματος και μπορούν να προστεθούν τα δύο προαναφερόμενα μπόνους (10% συν 10%).

• Ο Τύπος Β που περιλαμβάνει μόνο αυτοτελείς παρεμβάσεις αναβάθμισης των κοινόχρηστων χώρων πολυκατοικίας, χωρίς, δηλαδή να συμπεριλαμβάνονται παρεμβάσεις στα διαμερίσματα.

Για την κατηγορία αυτή οι επιδοτήσεις είναι πάλι 60% αλλά προβλέπεται μόνο το Covid-19 Premium.

Στις επιλέξιμες κοινόχρηστες παρεμβάσεις των πολυκατοικιών είναι η αναβάθμιση του ανελκυστήρα με σκοπό να πληρούνται οι προϋποθέσεις πιστοποίησης και η υποχρεωτική εγκατάσταση inverter για τη μείωση του ενεργειακού τους αποτυπώματος.

Επίσης περιλαμβάνεται και η αναβάθμιση του φωτισμού.

Ο ανώτατος επιλέξιμος προϋπολογισμός κοινόχρηστων παρεμβάσεων σε πολυκατοικίες φτάνει τις 80.000 ευρώ.

 

Και εργασίες που παρέχουν στις κατοικίες ενεργειακή αυτονομία

Το «Εξοικονομώ - Αυτονομώ», πέραν των κλασικών εργασιών - αντικατάσταση κουφωμάτων, θερμομόνωση, αναβάθμιση συστήματος θέρμανσης - ψύξης -, περιλαμβάνει και συγκεκριμένες που παρέχουν στις κατοικίες ενεργειακή αυτονομία.

Αναλυτικά όλες οι επιλέξιμες δαπάνες είναι:

Αντικατάσταση κουφωμάτων

• Υποχρεωτική ανακύκλωση ή απόρριψη των υφιστάμενων κουφωμάτων σε νομίμως λειτουργούντες χώρους απόρριψης υλικών (αντικαθιστώ - ανακυκλώνω).
• Δυνατότητα αντικατάστασης υαλοπινάκων σε κτίρια προστατευόμενα ή ιστορικής αξίας ή ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής.

Τοποθέτηση/αντικατάσταση θερμοκάλυψης κελύφους

Αναβάθμιση συστήματος θέρμανσης - ψύξης

• Επιλέξιμη παρέμβαση θεωρείται και η αποξήλωση καυστήρων πετρελαίου και των σχετικών δεξαμενών.
• Καταργείται η επιλεξιμότητα για καυστήρες πετρελαίου.
• Καταργείται η επιλεξιμότητα για ενεργειακά τζάκια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Σύστημα ζεστού νερού Χρήσης με χρήση ΑΠΕ

• Υποχρεωτική εγκατάσταση για τις περιπτώσεις που δεν υπάρχει εγκατεστημένο σύστημα ΖΝΧ.

Παρεμβάσεις ενεργειακής αυτονομίας

1. Συστήματα ηλεκτροπαραγωγής από ΑΠΕ

• Επιλέξιμα μόνο εφόσον η κατοικία αναβαθμίζεται, με τις κύριες παρεμβάσεις εξοικονόμησης ενέργειας, σε ενεργειακή κατηγορία τουλάχιστον Β+.
• Επιλέξιμη παρέμβαση αποτελεί η εγκατάσταση φωτοβολταϊκού σταθμού μόνο για την κάλυψη της ζήτησης (net metering).

2. Συστήματα αποθήκευσης

• Επιλέξιμη μόνο ως συμπληρωματική παρέμβαση στην εγκατάσταση νέου  φωτοβολταϊκού σταθμού.

3. Υποδομές φόρτισης ηλεκτρικών οχημάτων

• CE Πιστοποιημένες.
• Επιλέξιμες μόνο οι συσκευές που είναι κατάλληλες, βάσει προτύπων ΕΛΟΤ ΕΝ, και προορίζονται για φόρτιση ηλεκτρικών οχημάτων σε οικιακό περιβάλλον.

Παρεμβάσεις «έξυπνων» συστημάτων (smart home)

Ψηφιακά συστήματα και τεχνολογίες που συμβάλλουν στην εξοικονόμηση ενέργειας

α) «Εξυπνου» φωτισμού (π.χ. «έξυπνες» πρίζες, φωτισμός χαμηλής κατανάλωσης LED).

β) «Εξυπνης» διαχείρισης του συστήματος θέρμανσης/ψύξης (π.χ. «έξυπνοι» θερμοστάτες).

γ) Απομακρυσμένου ελέγχου (π.χ. «έξυπνοι» αισθητήρες διαρροής, υγρασίας κ.λπ.).

Διαβάστε περισσότερα

«Δύση-Τουρκία-συμμαχία»: Γιατί;

Christos Yiannaras

Ακόμα και στον επιπόλαιο πόλεμο του 1897, ήταν προφανές και βεβαιωμένο ότι οι Ελληνες ήξεραν τι πολεμάνε ή γιατί πολεμάνε. Το ίδιο, φυσικά, και στους μεγάλης τόλμης και ανδρείας πολέμους του 1912-13. Αλλά και στη μεγαλεπίβολη απερισκεψία της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Και στο απίστευτο κατόρθωμα να συντριβούν οι Ιταλοί στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου, το 1940. Το ίδιο βεβαιωμένοι και όταν, με αίμα πολύ, απέτρεπαν τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, το 1946-1949.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι Ελληνες ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν (και θυσιάστηκαν πάμπολλοι, δυσφόρητα πολλοί) για «κάτι», που χωρίς αυτό η ζωή δεν έχει νόημα. Ποιο ήταν αυτό το «κάτι»; Αυτονόητα, η αίσθηση πατρίδας. Οχι η έννοια ούτε το συναίσθημα: η αίσθηση. Σήμερα, και μόνο με το άκουσμα της λέξης «πατρίδα» όλοι κουμπωνόμαστε. Κομίζει αποφορά καρκινωμάτων καπηλείας και ιδεολογικών εθνικισμών στη Νεωτερικότητα, εκμετάλλευση του συναισθηματισμού των πολλών που θωρακίζει τα συμφέροντα των λίγων.

Το υπόδειγμα των αντανακλαστικών μας, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου σήμερα, το προτύπωσαν υποδειγματικά οι αδελφοί μας Ελληνοκύπριοι (συγκληρονόμοι κλέους τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων): Οταν πλησίαζαν στα χωριά και στις πόλεις τους οι Τούρκοι εισβολείς, μπήκαν στα Ι.Χ. τους και έφυγαν. Ετσι, το άλλοτε 18% των κατοίκων του νησιού (βιαίως εξισλαμισμένοι, επομένως συμπτωματικά τουρκόφωνοι Ρωμιοί), αποτελούν σήμερα κράτος τουρκικό «ανεξάρτητο», εφαλτήριο ή αμπάριζα για να διεκδικεί ο οθωμανικός ιμπεριαλισμός τη μισή Μεσόγειο ως υφαλοκρηπίδα.

Εχετε ακούσει ποτέ ελλαδίτη πολιτευόμενο (πολιτικοί πια δεν υπάρχουν) να μιλάει για «οθωμανικό ιμπεριαλισμό»; Εχετε αντιληφθεί να υπήρξε ή να υπάρχει αγγλόγλωσση ελληνική γραφίδα στις ΗΠΑ ή γερμανόγλωσση στη Γερμανία, που να καταγγέλλει εμπεριστατωμένα το ασύμπτωτο και ασύμβατο των «πολιτισμών» Ισλάμ και Δύσης; Βέβαια, έχουν και τα δύο «παραδείγματα» τον ίδιο ατομοκεντρικό χαρακτήρα: Καταλαβαίνουν τη «σωτηρία» σαν ατομική «αιώνια» εξασφάλιση (με γραμμική, ατελεύτητη διαιώνιση της ροής των στιγμών). Η σωτηρία εξασφαλίζεται με ατομικά επιτεύγματα «αρετών», αρετή είναι η ατομική πειθάρχηση σε Νόμο με αλάθητες υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις. Για το Ισλάμ και για τη Δύση αλήθεια είναι η ορθότητα, την ορθότητα εγγυάται μια αυθεντία ή μια σύμβαση. Δύση και Ισλάμ συγγενεύουν συναρπαστικά, με ομοιότροπη την υποταγή τους στην αυθεντία του Πάπα ή των «Γραφών» ή του «κοινωνικού συμβολαίου» ή κάποιου Αγιατολάχ.

Υπάρχουν πια στις μέρες μας πλήθος τεκμηρίων της αυτονόητης, οργανικής «συνάντησης» Δύσης και Ισλάμ, στο πεδίο, όχι θεωρητικών «πεποιθήσεων», αλλά στον έμπρακτο στίβο της πολιτικής. Η «συνάντηση» μπορεί να είναι σύγκρουση και αντιμαχία, αλλά πάντοτε στο κοινό, οικείο γήπεδο του σωτηριολογικού ή εγκοσμιοκεντρικού ατομικισμού, του νομικισμού - ηθικισμού, της αποτελεσματικότητας ως αυταξίας. Καθόλου τυχαία ο ακραία πουριτανός ισλαμιστής Ερντογάν έχει την ανετότερη οικειότητα με τον ακραίο πουριτανό του αμοραλισμού Τραμπ και τη «θεούσα» πουριτανή του προτεσταντισμού Μέρκελ.

Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος του Ισλάμ και της Δύσης είναι η Εκκλησία. Ας μην τη λέμε «ορθόδοξη», γιατί είναι σαν να επιμένουμε να λέμε «έρωτα» την επαγγελματική εμπορία της ηδονής. Η Εκκλησία είναι τόσο δυσδιάκριτη όσο και ο αληθινός (μη εμπορεύσιμος) έρωτας ή ο σπόρος ο χαμένος μέσα στη γη που βλασταίνει δέντρο. Σώζει η Εκκλησία το ελληνικό νόημα της λέξης αλήθεια: είναι η γνώση που μετέχεται εμπειρικά, είναι κοινωνούμενη βεβαιότητα, όχι χρηστικά συμφωνημένη ορθότητα κατανόησης. Σώζει και το νόημα της λέξης πολιτική: είναι το κοινό άθλημα υπέρβασης των εγωτικών ενορμήσεων, για τη χαρά της συνύπαρξης και κοινής δημιουργίας.

Ιστορική σάρκα της Εκκλησίας είναι η ελληνική γλώσσα. Οχι μια γραμματική, συντακτικό και λεξιλόγιο, γλώσσα είναι πάντα ο λαός που τη μιλάει. Εχοντας βάναυσα καταστρέψει τη γλώσσα μας, οι σημερινοί Ελληνώνυμοι νομίζουμε ότι αντίπαλός μας επίβουλος είναι οι Τούρκοι, το Ισλάμ. Αλλά οι Τούρκοι δεν έθιξαν ποτέ τη γλώσσα μας, τη γλώσσα την άλωσε η Δύση αφανίζοντας ιστορικά τον Ελληνισμό: Λέμε οι σημερινοί Ελληνώνυμοι «εκκλησία» και εννοούμε «επικρατούσα θρησκεία». Λέμε «δημοκρατία» και εννοούμε «αντιπροσωπευτικό σύστημα». Λέμε «πίστη» και εννοούμε ατομικές πεποιθήσεις, ιδεολογικές βεβαιότητες, όχι άθλημα εμπιστοσύνης. Και άλλα αναρίθμητα ανάλογα.

Σιωπηλά και αθόρυβα, ένας αρχιεπίσκοπος θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορική πορεία των Ελλήνων. Αν άρχιζε να διδάσκει στους νάρθηκες γλώσσα, την ελληνική γλώσσα, στην ιστορική της ενοείδεια, σαρκωμένη στην ποίηση της λατρείας. Να καταργήσει το κήρυγμα, που επιβάλλει τη γνώση ως κατανόηση (cogito) αποκλείοντας τη γνώση ως κοινωνούμενη μετοχή. Να διαστείλει την «πατρότητα» από την «παιδαγωγία», την επισκοπική «σύνοδο» από το «επιτελείο στελεχών».

Η βεβήλωση της Αγια-Σοφιάς από τον Ερντογάν είναι πταίσμα σε σύγκριση με την εγκληματική άγνοια των επισκοπικών ευθυνών.

Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

Διαβάστε περισσότερα

Κορωνοϊός: «Ατομική ευθύνη» των «αρίστων» η εγκληματική εξυπηρέτηση των εφοπλιστών

Αύξηση 80-85% της πληρότητας των πλοίων την ίδια στιγμή τα κρούσματα αυξάνονται - Μόλις την Πέμπτη ο υπουργός Τουρισμού, Θ. Θεοχάρης, διαβεβαίωνε ότι δεν θα αυξηθεί η πληρότητα

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

• facebook.com/cholevasgerasimos
• cholevas@imerodromos.gr

Ο υπουργός Τουρισμού, Χάρης Θεοχάρης, μόλις την Πέμπτη 30 Ιουλίου, δήλωσε στον ANT1 (στο βίντεο παρακάτω μετά το 11.30):

«Δεν αυξήθηκε η πληρότητα των πλοίων. Μάλιστα, συζητήθηκε πριν δέκα μέρες στην επιτροπή και η επιτροπή απέρριψε το αίτημα. Και μάλιστα επειδή σιγά – σιγά υπάρχει κίνηση προς τα νησιά έχουμε καταλήξει να υπάρχει μαύρη αγορά στα εισιτήρια. (…) Έχουν φτάσει δηλαδή στα όρια τους οι πληρότητες των πλοίων. Δεν μπορούν για τον Αύγουστο. Μου λένε οι ακτοπλοϊκές ότι δεν έχουν εισιτήρια να πουλήσουν πια. Παρ’ όλα αυτά η υγειονομική επιτροπή – κι εμείς ακολουθούμε αυτό που μας λέει – είναι αυστηρή: Δεν θα αυξηθεί η πληρότητα μέχρι νεωτέρας».  

Με κυβερνητική απόφαση μια μέρα μετά (ημερομηνία Παρασκευή 31 Ιουλίου – το ΦΕΚ στο τέλος κειμένου) αποφασίζεται ότι η πληρότητα των πλοίων αυξάνεται.

Συγκεκριμένα, στο 80% από το 60%, που ήταν έως σήμερα, αυξάνεται το πρωτόκολλο των επιβατών στα πλοία της ακτοπλοΐας και στο 85% από το 65% στα πλοία που διαθέτουν καμπίνες. Την ίδια στιγμή – με αυτές της πληρότητες – υποτίθεται πως πρέπει να τηρείται η τήρηση ελάχιστης απόστασης του 1,5 μέτρου μεταξύ των επιβαινόντων. Επίσης,  στα ταχύπλοα υδροπτέρυγα («ιπτάμενα δελφίνια») που το πρωτόκολλο επιβατών ήταν στο 50% μπορεί να αυξηθεί στο 80% (εάν διαθέτουν φίλτρα HEPA – High Efficiency Particulate Air).

Πότε συμβαίνουν αυτά;

• Όταν η ίδια η «άριστη» κυβέρνηση μόλις την Παρασκευή ανακοίνωσε, μετά από συστάσεις της υγειονομικής επιτροπής, νέα αυστηρότερα περιοριστικά μέτρα, ύστερα και από την αύξηση κρουσμάτων κορωνοϊού στη χώρα.
• Χθες, μάλιστα, τα κρούσματα που ανακοινώθηκαν ήταν 110 για το τελευταίο 24ωρο. Επίσης, στην Καβάλα 24 εργαζόμενοι βιομηχανίας θετικοί στον κορωνοϊό.

Το ερώτημα είναι συγκεκριμένο και ιδιαιτέρως σοβαρό, αφού αφορά την υγεία όλων μας:

Η κυβέρνηση των «αρίστων», των «σοβαρών» και των «υπεύθυνων» προχώρησε σε αυτή την απόφαση γιατί είναι ανεύθυνη ή εξυπηρετεί εγκληματικά και χωρίς προσχήματα τα συμφέροντα των εφοπλιστών; 

Ο υπουργός Τουρισμού, πάντως, όπως είδαμε στη δήλωση του παραπάνω, το είπε την Πέμπτη: «Μου λένε οι ακτοπλοϊκές ότι δεν έχουν εισιτήρια να πουλήσουν πια»… Βρέθηκε ο τρόπος να πουλήσουν. 

Κι επειδή γνωρίζουμε τα «άριστα» επιχειρήματα των κυβερνώντων, να τους ενημερώσουμε ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γίνει μετακίνηση με τα πλοία: Η αύξηση των δρομολογίων (είτε με περισσότερα πλοία, είτε με περισσότερα δρομολόγια είτε και τα δύο).  Κάτι τέτοιο, όμως, φέρνει λιγότερα κέρδη για τους εφοπλιστές, οπότε αποφασίστηκε η επικίνδυνη και εγκληματική αύξηση της πληρότητας των πλοίων. 

Τέλος, να τονίσουμε κάτι για την «ατομική ευθύνη» την οποία η κυβέρνηση επικαλείται συχνά, ιδιαιτέρως το τελευταίο διάστημα για να αποδώσει την αύξηση των κρουσμάτων κορωνοϊού στη χώρα:

Είναι προφανές πως για την προστασία της υγείας μας και της υγείας των γύρω μας ο καθένας μας έχει ευθύνη, ευθύνη κοινωνική.  Η κυβέρνηση, όμως, από το ρόλο της έχει πολλές «ατομικές ευθύνες» διότι λαμβάνει αποφάσεις για όλους. Στην προκειμένη περίπτωση  η εγκληματική εξυπηρέτηση των εφοπλιστών είναι «ατομική ευθύνη» των «αρίστων» της κυβέρνησης.

Διαβάστε περισσότερα