Το τέλος της εθνικής πολιτικής

Παγκόσμια κοινωνική χρονικότητα με όρους αλληλεγγύης και αυτονομίας
Παρότι όλες οι πλευρές του πολιτικού φάσματος, και η “κυβερνώσα αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ και οι δελφίνοι της Ν.Δ. και οι συνωστισμένοι του κέντρου και η “αντιμνημονιακή αριστερά” της ΛΑΕ, επενδύουν σε μια “εθνική” και “πατριωτική” ρητορική, οι μεν στην “εθνική σωτηρία”, οι δε στην “εθνική ανεξαρτησία”, τα γεγονότα δείχνουν το τέλος της εθνικής πολιτικής.
Οι μεταλλαγές του μυθιστορηματικά “διαχρονικού” μα ιστορικά πρόσφατου, έθνους-κράτους είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που παρατηρούμε έντονα από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Το εθνοκράτος, από προνομιακός φρουρός και εταίρος των καπιταλιστικών επιχειρήσεων μετατράπηκε σε κράτος-επιχείρηση το ίδιο, καθώς η νεοφιλελεύθερη επέλαση αντικατέστησε τις ισχνές πολιτικές αναδιανομής του κράτους-πρόνοιας με ισχυρές πολιτικές εκποίησης των κοινών αγαθών, δηλαδή του δημόσιου χώρου και εμπορευματοποίησης του βίου και της εργασίας, δηλαδή του δημόσιου χρόνου.
Το εθνοκράτος έγινε μια προβληματική επιχείρηση, ανίκανη να παράγει την κοινωνική νομιμοποίηση, καθώς η στενή εξάρτησή του από την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ισοδυναμεί με την πρακτική άρνηση του φαντασιακού του υπόβαθρου, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, διαλύοντας κάθε δυνατότητα εθνικής πολιτικής. Η προοπτική της επιστροφής στο εθνοκράτος και την κυριαρχική εθνική πολιτική είναι πολιτική οπισθοδρόμησης και θνησιγενής.
Η ακροδεξιά αναβίωση είναι ένα αντανακλαστικό στην τελεσίδικη κατάρρευση, όπως ο θρησκευτικός φανατισμός αντανακλαστικό στον θάνατο του Θεού. Παρά τους λήρους που εκστομίζονται από αριστερά και δεξιά για ‘εθνικό νόμισμα’, ούτε αυτό προσδιορίζει την πολιτική ως εθνική, καθώς δεν μπορεί πλέον να υπάρξει εθνικό νόμισμα με την απόλυτη έννοια, που να αντιστοιχεί σε μια κλειστή εσωτερική αγορά. Το οποιοδήποτε νόμισμα θα υπάρξει μέσα στην ισοτιμία που οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί συσχετισμοί θα του αποδώσουν.
Η μετατροπή του ενθοκράτους σε εργαλείο πολιτικής από κυρίαρχη πολιτική οντότητα, συνδυάζεται με την υποχώρηση του φαντασιακού της ανάπτυξης και το αδιέξοδο κάθε αναπτυξιακού σχεδιασμού. Το νέο μοντέλο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού αφορά υπερεθνικές οικονομικές κλίμακες που μπορούν να αποδώσουν μεγάλα μεγέθη, δηλαδή τα κοινά αγαθά, τον δημόσιο χώρο, εξ ου και οι ιδιωτικοποιήσεις. Με την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση διαψεύστηκαν οι αριστεροί διανοούμενοι, όπως ο Σερζ Λατούς που πρότεινε στον Τσίπρα την αποανάπτυξη.
Τα εθνοκράτη είναι ζώνες ενός παγκόσμιου καταμερισμού παραγωγής και κατανάλωσης. Η Γερμανική ελίτ ονειρεύεται τη δική της διάσωση σε ένα μακροπρόθεσμο μέλλον, διαμορφώνοντας το ευρωπαϊκό τις περιβάλλον στα μέτρα της παγκόσμιας οικονομίας. Με μια δήθεν εθνική πολιτική, αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, στην πραγματικότητα η κεφαλαιουχική ολιγαρχία καρπώνεται τα κέρδη του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού ανταγωνισμού με εργαλείο και βάση το ευρώ και την ευρωζώνη και όχι με την παραγωγική και εξαγωγική της δύναμη. Στη Φρανκφούρτη υψώνουν ουρανοξύστες, το Βερολίνο φτιάχνει τη βιτρίνα του, αλλά η Φούλντα ή το Βούπερταλ ψυχορραγούν, για να μη μιλήσουμε για τη σκανδαλώδη φτωχοποίηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Μια σημαντική επίπτωση της διάλυσης των τοπικών κοινωνιών των νέων αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών, την οποία η δύση πραγματικά προσπαθεί να εντάξει σε κάποια σχέδια, είναι η μαζική μετακίνηση πληθυσμών, το εύρος της οποίας ίσως ακόμη δεν έχουμε δει. Στις νέες αγορές που δημιουργούνται, όπως εξηγήσαμε, περισσεύουν άνθρωποι οι οποίοι όχι απλώς βιώνουν την οικονομική ανέχεια, αλλά ακόμα και την έλλειψη αέρα να αναπνεύσουν σε ένα περιβάλλον απόλυτης ανασφάλειας και της πιο βίαιης καταστολής και ελέγχου ενός συνεταιρισμού κράτους-επιχειρηματιών.
Η επιλεκτική υποδοχή αυτών των μεταναστευτικών πληθυσμών είναι ένα κάποιο σχέδιο, η Μεσόγειος όμως μάλλον ήδη έχει γεμίσει από θύματα των αναταραχών και της εξουσιαστικής ανωμαλίας της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Ποιος δεν θα σκεφτόταν πως οι Ευρωπαίοι επιχειρηματίες βλέπουν σε μια τέτοια μεταναστευτική εκδοχή φρέσκο και φτηνό κρέας ανειδίκευτων εργατών για μια πιο ανταγωνιστική παραγωγή;
Αυτός ο σχεδιασμός στοχεύει κυρίως σε δύο πράγματα: Το ένα είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομική εξουσία θα ήθελε αυτή η μετακίνηση πληθυσμών που αναφέραμε παραπάνω να γίνει χωρίς εκείνους τους εσωτερικούς τριγμούς που θα ανέτρεπαν την πολιτική σταθερότητα προς μια κατεύθυνση οπισθοδρόμησης, ικανή να καταστρέψει το νέο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς που διαμορφώνεται σήμερα. Όχι πως μια κατεύθυνση οπισθοδρόμησης προς το παλαιό εθνοκράτος για παράδειγμα θα κατέστρεφε τον καπιταλισμό ή θα τον έθετε υπό έλεγχο, αλλά θα απελευθέρωνε άγνωστες ή καταπιεσμένες πραγματικότητες, αφού σαν οπισθοδρόμηση δεν θα ανταποκρινόταν σε καμιά κοινωνική πραγματικότητα ούτε του μέλλοντος ούτε του παρελθόντος, πόσο μάλλον του παρόντος.
Το άλλο είναι, ότι αυτή η μετακίνηση πληθυσμών μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο για μια ευρωπαϊκή παραγωγή πιο global διαστάσεων, χωρίς τους περιορισμούς των παλαιών συστημάτων, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την απαξίωση αυτής της ίδιας της εργασίας, την υποβάθμισή της ως παράγοντα της παραγωγής. Η εξασφάλιση της ύπαρξης μιας παγκόσμιας αγοράς και μιας παγκοσμιοποιημένης παραγωγής με τα μεγέθη τους ,προϋποθέτει την ύπαρξη μιας παγκόσμιας αγοράς εργασίας που να μπορεί να εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους και ξεκάθαρους σκοπούς.
Το μέλλον για τις κατώτερες οικονομικές κλίμακες διαγράφεται μαύρο. Κυριολεκτικά μαύρο, αφού θα εκφραστεί στη μαύρη οικονομία. Η πλήρης εμπορευματοποίηση και φορολόγηση τις γεωργίας θα αναγκάσει τον μικρό παραγωγό να μειώσει την παραγωγή του προσδοκώντας στην ποιότητα και σε μια μαύρη αγορά. Το ερώτημα είναι αν αυτή η κίνηση θα μπορέσει να διευρυνθεί και σε άλλους παραγωγικούς τομείς, με κοινωνικές δικτυώσεις πέρα από τα εθνικά σύνορα αλλά και πέρα από τα οικονομικά μοντέλα, επαναδημιουργώντας τον δημόσιο χώρο. Ένα δημόσιο χώρο κοινωνικό , πέρα από τη δικαιοδοσία της κρατικής και κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.
Στο παγκόσμιο επίπεδο η κατεύθυνση αυτή είναι ορατή και θα μπορούσε να γίνει ορατή και στον τόπο μας. Σε μια αγορά-δημόσιο χώρο η μαύρη οικονομία ίσως να έπαυε να είναι ξεχωριστός τομέας. Δεν θα μιλούσαμε τότε για οικονομική κλίμακα αλλά για ένα άλλο επίπεδο ζωής. Όμως αυτό απαιτεί και μια διαφορετική, εξισωτική, αμεσοδημοκρατική πολιτική αυτονομίας, εν δυνάμει παγκόσμια, προκειμένου οι κοινωνικές δικτυώσεις να αποδράσουν από τα στεγανά του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Τίποτα το εθνικό δεν υπάρχει σήμερα να υπερασπιστούμε, ούτε το ως πού φτάνουν τα σύνορα, πράγμα που, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι και το πιο σπουδαίο για την ύπαρξή της χώρας, τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό πεδίο. Τα νέα σύνορα είναι οικονομικά σύνορα και διαπερνούν τις χώρες οριζοντίως και καθέτως, ανεξάρτητα από τα τυπικά τους σύνορα.
Η μόνη προοπτική εξόδου από την κρίση βρίσκεται εκτός εθνικού πλαισίου, εκτός κράτους, εκτός κυβέρνησης. Βρίσκεται στις νέες δικτυώσεις των ελεύθερων τοπικών αυτοθεσμίσεων σε ένα παγκόσμιο επίπεδο, στην αίσθηση της παγκόσμιας κοινωνικής χρονικότητας, που συνδέει τις κοινωνίες με όρους αλληλεγγύης και αυτονομίας σε ένα κόσμο κοινής ελευθερίας και αντίστασης, ενάντια στην παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία.
Αλέξανδρος Σχισμένος- Νίκος Ιωάννου
Babylonia

Διαβάστε περισσότερα

Από το δεξιό «success story» στο… αριστερό «surprise»!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά τον Ιππόδρομο, μετά τα 14 αεροδρόμια, τώρα ξεπουλάνε με τρόπο ολοκληρωτικό και το λιμάνι του Πειραιά. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι σήμερα, στα θεωρεία του ξεπουλήματος το σφυρί της εκποίησης το κρατάει η «πρώτη φορά Αριστερά»…
    Όπως οι προηγούμενοι έτσι και η ψευτοαριστερά αναμασά το παραμύθι πως άμα ξεπουληθούν τα πάντα θα έρθει «ανάπτυξη» και θα μειωθεί η ένταση της λιτότητας. Ισχυρίζονται ότι ξεπουλώντας στρατηγικούς τομείς θα μειώσουν το χρέος.
    Πρόκειται για απάτη που αποδεικνύεται πολλαπλώς:
    α) Εφόσον το ξεπούλημα είναι «αναπτυξιακό» και «φιλολαϊκό», γιατί η Ελλάδα δε γνώρισε καμία φιλολαϊκή ανάπτυξη, παρά τις Ούλεν, τις Πάουερ, τις Πεσινέ, τους Τομ Πάπας, τους Ωνάσηδες, τους εθνικούς εργολάβους, τους εθνικούς προμηθευτές και τους εθνικούς «νταβατζήδες», που της πίνουν το αίμα από συστάσεώς της;
    β) Λένε ότι το ξεπούλημα και η εκποίηση του δημόσιου πλούτου,  που περιγράφονται με όλους τους δυνατούς ευφημισμούς (ιδιωτικοποίηση, αποκρατικοποίηση, μετοχοποίηση, μισθώσεις παραχώρησης κ.λπ.), ενισχύουν, τάχα, τα δημόσια ταμεία και απαλλάσσουν τη χώρα από χρέη.  
    Αλλά, την τελευταία 30ετία, έχουν ξεπουλήσει: Τον Σκαραμαγκάκαι όλη σχεδόν την ναυπηγική βιομηχανία, την ΑΓΕΤ, τον ΟΤΕ, πάνω από το 90% του τραπεζικού τομέα, την Ολυμπιακή, το λιμάνι του Πειραιά, τους οδικούς άξονες της χώρας, τη διώρυγα της Κορίνθου.
    Μόνο μέχρι το 2004 – μια ολόκληρη πενταετία πριν από την εκδήλωση της κρίση και αρκετά χρόνια πριν αρχίσουν να επικαλούνται προσχηματικά το χρέος για να κόβουν μισθούς και συντάξεις – είχαν ξεπούλησε το 48,5% της ΔΕΗ,  το 38% της ΕΥΔΑΠ, το 64% από τα «Ελληνικά Πετρέλαια», το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής Τράπεζας, το αεροδρόμιο των Σπάτων, τη γέφυρα του Ρίου κ.ο.κ.
    Όμως, παρά αυτό το διαρκές ξεπούλημα:

• το 2000 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 139,2 δισ. ευρώ,
• το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στα 298,5 δισ. ευρώ
• και σήμερα το χρέος είναι στα 320 δισ. ευρώ.

   Ερώτημα: Με βάση τα προηγούμενα, από πού προκύπτει έστω κι ένας κόκκος αλήθειας αυτής της απίστευτης εγχώριας και ευρωενωσιακής προπαγάνδας που κατακλύζει το δημόσιο βίο, ότι τάχα «η μείωση του δημόσιου χρέους περνάει μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αποκρατικοποιήσεις του δημόσιου τομέα»;…
    γ) Το καπιταλιστικό κράτος είναι παρακολούθημα των μονοπωλίων. Το καπιταλιστικό κράτος τα πιάνει από τις ιδιωτικές «Ζήμενς». Το καπιταλιστικό κράτος τα βάρη των ιδιωτικών «Λίμαν Μπράδερς» στις ΗΠΑ, των ιδιωτικών «Μπάνκια» στην Ισπανία, των ιδιωτικών τραπεζών στην Ελλάδα, τα φορτώνει στο δημόσιο ταμείο. Και από εκεί στην πλάτη των λαών.
    Εφόσον, λοιπόν, ο λεγόμενος δημόσιος τομέας του καπιταλιστικού κράτους δουλεύει για λογαριασμό των ιδιωτών, από πού προκύπτει ότι το ολικό ξεπούλημά του στους ιδιώτες θα είναι υπέρ του λαού και όχι εις βάρος του λαού, όπως συνέβαινε με το έως τώρα μερικό ξεπούλημά του;
    Το συμπέρασμα είναι προφανές:
     – Εμφανίζουν σαν «σωτηρία» την ίδια καταστροφική πολιτική που έχει γεμίσει τα ταμεία των κεφαλαιοκρατών και έχει εκτινάξει τα δημόσια χρέη.    
     – Παρουσιάζουν σαν «φάρμακο» την ίδια εκείνη δηλητηριώδη πολιτική που έχει διαλύσει την Ελλάδα.
     – Αποκαλούν «φιλόδοξη» και «αναγκαία» την ίδια πολιτική που έχει χρεοκοπήσει τους Έλληνες και τους έχει αποστερήσει το δημόσιο πλούτο τους.
    Τα πράγματα είναι απλά και συγκεκριμένα:
    Είτε περί δεξιών, είτε περί «αριστερών» πρόκειται, δεν ξεπουλούν για να «μειώσουν» το χρέος ή τα ελλείμματα. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Όσο περισσότερο ξεπουλούν, τόσο περισσότερο το χρέος αυξάνει!
    Δεν ξεπουλούν για να μειωθούν οι τιμές και για να βελτιωθούν οι υπηρεσίες. Τίποτα απ΄ ό,τι ξεπούλησαν δεν φτήνυνε και δεν αναβαθμίστηκε ποιοτικά.
    Δεν ξεπουλούν για να φέρουν «ανάπτυξη», «επενδύσεις» και «δουλειές». Ξεπουλούν με όρους πλιάτσικου τα τιμαλφή του λαού, παρέχοντας σε ξένους και ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους εύκολα κέρδη πάνω στο έδαφος αποικιοκρατικών όρων και εργασιακής δουλείας.
    Διαπράττουν πολιτικό και οικονομικό έγκλημα. Η καθολική παράδοση στους «ιδιώτες» μιας δημόσιας περιουσίας που ο λαός τη δημιούργησε με το αίμα και τον ιδρώτα του, είναι πολιτικό έγκλημα.
    Οι προηγούμενοι αυτό το έγκλημα είχαν το θράσος να το αποκαλούν «εθνικό χρέος» και «σαξές στόρι». Οι σημερινοί έχουν το θράσος το ίδιο έγκλημα να το αποκαλούν «αριστερή ευθύνη» και – σύμφωνα με την χτεσινή ατάκα του Τσίπρα στο Νταβός – «σαρπράιζ»…
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Τσόμσκι μιλάει για τον Σάντερς και τα εγκλήματα των ΗΠΑ [video]

Ο μεγάλος διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σε μία από τις πιο πρόσφατες συνεντεύξεις του στο teleSUR και στην Abby Martin.
Μιλάει για τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς, για τη σχέση ΗΠΑ-Ιράν, τον βομβαρδισμό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Αφγανιστάν, και την έννοια της ”δημοκρατίας” εντός του καπιταλιστικού πλαισίου.

Διαβάστε περισσότερα

Επιτροπή Αγώνα Αγροτών. Μπλόκο Κεφαλόβρυσου Αιτωλικού.

Με περισσότερα από 700 αγροτικά μηχανήματα και παρουσία εκατοντάδων αγροτοκτηνοτροφων από όλο τον νόμο, μετά από απόφαση της Παναιτωλοακαρνανικής Συντονιστικής Επιτροπή Αγώνα Αγροτών καταλείφθηκε ο κόμβος Κεφαλόβρυσου Αιτωλικού όπου και αποκλείστηκε για πάνω από 2 ώρες.

Στη σύσκεψη της Σ.Ε.  που πραγματοποιήθηκε στο μπλόκο αποφασίστηκε:

1)      Παραμονή στα μπλόκα και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μέχρι να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για το Φορολογικό και το Ασφαλιστικό.

2)      Κηρύσσονται ανεπιθύμητοι όσοι από τους βουλευτές ψηφίσουν το νομοσχέδιο.

3)      Κλείσιμο του κόμβου Κεφαλόβρυσου από 12:00-14:00 για το Σάββατο 23/1 και Κυριακή 24/1.

Να σημειωθεί ότι στη σύσκεψη της Σ.Ε. παρέστησαν και παρέδωσαν ψηφίσματα στήριξης, ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Νίκος Καραπάνος και ο πρόεδρος Εμποροβιομηχανικού Συλλόγου Μεσολογγίου Βασίλης Σπυρόπουλος.

Διαβάστε περισσότερα

Λένιν, ο ηγέτης της επανάστασης

Σαν σήμερα, στις 21 Ιανουαρίου του 1924 φεύγει από τη ζωή ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοβ, ο επονομαζόμενος «Λένιν», μεγαλοφυής πολιτικός, στοχαστής και θεωρητικός του Μαρξισμού, ένας από τους βασικούς ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης και του μετεπαναστατικού σοβιετικού κράτους.

Η γέννηση του Λένιν τοποθετείται στις 22 Απριλίου του 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ η μητέρα του, δασκάλα, αφιερώθηκε στην αγωγή των παιδιών. Ένα από τα βασικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή και την προσωπικότητα του νεαρού Λένιν ήταν η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, ο οποίος καταδικάστηκε το 1884 σε θάνατο – ως μέλος του «Ναρονδοβόλτσι», μιας επαναστατικής οργάνωσης – για συμμετοχή στην ανεπιτυχή απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλεξάνδρου Γ'. Ο Λένιν σπούδασε νομικά, ενώ ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του μελετούσε ενδελεχώς το έργο του Μαρξ και οργάνωσε μαρξιστικό κύκλο, δημιουργώντας επαφές και με την επαναστατική νεολαία άλλων πόλεων. Από τα μέσα του 1893 μετοίκησε στην Πετρούπολη, όπου με την ιδιότητα του βοηθού δικηγόρου κάλυπτε την επαναστατική του δράση. Σ' αυτήν την περίοδο ανήκουν τα πρώτα πολεμικά μανιφέστα του Λένιν με τα οποία επιτίθεται στο λαϊκό κόμμα, τα οποία διακινούνται από χέρι σε χέρι με τη μορφή χειρογράφων. Αμέσως μετά, ο Λένιν άρχισε από τον Τύπο έναν θεωρητικό αγώνα ενάντια στους διαστρεβλωτές της μαρξιστικής θεωρίας.
Τα χρόνια της δράσης
Η δράση του Λένιν οδήγησε στο να υποστεί αλλεπάλληλες συλλήψεις, εκτοπισμούς και εξορίες από το τσαρικό καθεστώς. Το Δεκέμβριο του 1895 ο Λένιν και οι στενότεροι συνεργάτες του συνελήφθησαν, με αποτέλεσμα ο ίδιος να περάσει το 1896 στη φυλακή, και τον Φεβρουάριο του 1897 εξορίστηκε για τρία χρόνια στην επαρχία Γενισέης, στην ανατολική Σιβηρία. Το 1900 αρχίζει από το εξωτερικό την έκδοση της εφημερίδας «Ισκρα», με την οποία καθοδηγεί την εργατική τάξη στη Ρωσία, ενώ μετά τη διάσπαση του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος των Εργαζομένων (RSDLP) σε Μπολσεβίκους (πλειοψηφία) και Μενσεβίκους (μειοψηφίας), ο Λένιν μετατράπηκε σε ηγέτη του μπολσεβικικού τμήματος, το οποίο αργότερα μετεξελίχθηκε σε μπολσεβικικό κόμμα.
Μετά την αποτυχία της Επανάστασης του 1905-1907, ο Λένιν επέστρεψε στο εξωτερικό και αναλύοντας τα αίτια της ήττας των επαναστατικών δυνάμεων, συνέχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη και συμμετείχε σε πολλά σοσιαλιστικά συνέδρια και δραστηριότητες. Στις 16 Απριλίου του 1917 επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη από την Ελβετία, μετά την πτώση του τσάρου Νικόλαου Β’, και ανέλαβε ηγετικό ρόλο στο μπολσεβικικό κίνημα, εκδίδοντας τις «Θέσεις της 4ης του Απρίλη».
Στις 26 Οκτωβρίου 1917, το πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ παρέδωσε την εξουσία στο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού. Ο Λένιν εξελέγη πρόεδρος του Συμβουλίου ενώ σ΄αυτό συμμετείχαν οι Λέων Τρότσκι (Εξωτερικές υποθέσεις), Αλεξέι Ρίκωφ (Εσωτερικές υποθέσεις), Ανατόλι Λουνατσάρσκι (Εκπαίδευση), Αλεξάνδρα Κολλοντάι (Κοινωνική πρόνοια), Φέλιξ Ντζερζίνσκι (Εσωτερικές υποθέσεις), Ιωσήφ Στάλιν (Μειονότητες), Πέτρος Στούτσκα (Δικαιοσύνη) και Βλαντιμίρ Αντόνοφ-Οφσέενκο (Στρατιωτικές Υποθέσεις). Σαν πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού ο Λένιν κατήργησε την ιδιωτική ιδιοκτησία στη γη και άρχισε την διανομή της γης στους αγρότες. Οι τράπεζες εθνικοποιήθηκαν και εισήχθη ο έλεγχος της παραγωγής στα εργοστάσια.
Η απόπειρα δολοφονίας και ο θάνατος
Στις 30 Αυγούστου 1918 η Φάνια Καπλάν, μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος, πλησίασε το Λένιν ενώ βρισκόταν στο δρόμο για το αυτοκίνητό του. Του φώναξε και όταν αυτός γύρισε τον πυροβόλησε τρεις φορές, με αποτέλεσμα δύο από τις σφαίρες να τον βρουν στον ώμο και τον πνεύμονα. Ο Λένιν οδηγήθηκε στο διαμέρισμά του στο Κρεμλίνο, και αρνήθηκε την εισαγωγή του σε νοσοκομείο, πιστεύοντας πως άλλοι δολοφόνοι θα τον περίμεναν εκεί. Οι γιατροί κλήθηκαν, αλλά αποφάσισαν ότι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να αφαιρεθούν οι σφαίρες. Ο Λένιν συνήλθε τελικά, αν και η υγεία του εξασθένησε από αυτό το σημείο.
Όταν ο Λένιν ανέκαμψε, στη διάσκεψη του Κόμματος, το 1922, πρότεινε τη δημιουργία μιας θέσης γενικού γραμματέα, ενώ επιλογή του για τη θέση ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν. Αμέσως μετά το διορισμό του Στάλιν ως γενικού γραμματέα, ο Λένιν εισήχθη στο νοσοκομείο προκειμένου να αφαιρέσει μια σφαίρα από την απόπειρα δολοφονίας της Φ. Καπλάν. Αναμενόταν ότι αυτή η επέμβαση θα αποκαθιστούσε την υγεία του. Αυτό δεν επρόκειτο να γίνει. Ένα αιμοφόρο αγγείο έσπασε στον εγκέφαλο του Λένιν, τον άφησε παράλυτο στη δεξιά πλευρά του και για έναν χρόνο ήταν ανίκανος να μιλήσει.
Εν τέλει, ο Λένιν πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1924, στην Γκόρκι. Φήμες ότι ο Λένιν έπασχε από σύφιλη αναπήδησαν αμέσως μετά από το θάνατό του. Η επίσημη αιτία θανάτου που δόθηκε ήταν εγκεφαλική αρτηριοσκλήρωση, ή εγκεφαλικό επεισόδιο (το τέταρτό του), αλλά από τους 27 παθολόγους που τον εξέταζαν, μόνο οκτώ υπέγραψαν το συμπέρασμα στην έκθεση αυτοψίας του. Επομένως, έχουν υποβληθεί διάφορες θεωρίες σχετικά με το θάνατό του. Παραδείγματος χάριν, μια μεταθανάτια διάγνωση από δύο ψυχιάτρους και έναν νευρολόγο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα σε ευρωπαϊκό περιοδικό νευρολογίας, υποστήριξε ότι ο Λένιν πέθανε από τη σύφιλη.
Είπε...
«Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας»
«Πες μου ποιος σε παινεύει για να σου πω τι λάθη έκανες»
«Ένα ψέμα που λέγεται αρκετά συχνά μετατρέπεται σε αλήθεια»
«Είναι αδύνατον να προβλέψουμε το χρόνο και την πρόοδο της επανάστασης. Κυριαρχείται από τους δικούς της μυστηριώδεις νόμους»
«Καμία ποσότητα πολιτικής ελευθερίας δεν θα ικανοποιήσει τις πεινασμένες μάζες»
«Κάποιες φορές η ιστορία χρειάζεται μια ώθηση»
Trivia για τη ζωή του Λένιν
Ο Λένιν υπέφερε από έντονο άγχος, το οποίο εκδηλωνόταν με ψυχοσωματικά συμπτώματα, κυρίως με πονοκεφάλους και πόνο στο στομάχι. Ο Λένιν είχε δύο ερωμένες, η πρώτη ήταν η Ελίζαμπεθ ντε Κ., μια πλούσια διαζευγμένη, ενώ η δεύτερη ήταν η Ινέσα Αρμάντ, Γαλλίδα Μπολσεβίκα, η οποία πέθανε από χολέρα το 1920.
Ολόκληρη τη ζωή του ακολουθούσε τα ίδια πέντε βήματα για να οργανώσει το συγγραφικό του υλικό: ένα σχεδιάγραμμα σε μισό φύλλο χαρτί, ένα σκελετό του κειμένου στο αριστερό τμήμα ενός διπλωμένου φύλλου χαρτιού, διορθώσεις στο δεξί τμήμα, ένα χειρόγραφο με μολύβι και το τελικό χειρόγραφο με μελάνι.
Ο εγκέφαλος του Λένιν αφαιρέθηκε προτού βαλσαμωθεί το σώμα του και η σοβιετική κυβέρνηση ανάθεσε στο γνωστό Γερμανό επιστήμονα νευρολογίας, Όσκαρ Φογκτ, να μελετήσει τον εγκέφαλο του Λένιν για να εντοπίσει την ακριβή θέση των κυττάρων του εγκεφάλου που είναι... αρμόδια για τη μεγαλοφυΐα.
Το «Ίδρυμα Εγκεφάλου» δημιουργήθηκε στη Μόσχα για αυτόν το λόγο. Ο Φογκτ δημοσίευσε ένα έντυπο για τον εγκέφαλο το 1929 όπου ανέφερε ότι μερικοί πυραμιδικοί νευρώνες στο τρίτο στρώμα του εγκεφαλικού φλοιού του Λένιν ήταν πολύ ανεπτυγμένοι.
*Ευχαριστούμε για τις επισημάνσεις τον Νίκο Σαραντάκο και τους επισκέπτες του blog του.

Διαβάστε περισσότερα

Παιδιά 7 χρονών εργάζονται σε ορυχεία για την παραγωγή κινητών

Χιλιάδες ανήλικοι, ακόμα και παιδιά μόλις 7 χρονών, εργάζονται επί 12 ώρες την ημέρα, με κίνδυνο της ζωής τους, σε ορυχεία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό για να εξορύξουν κοβάλτιο, ένα ορυκτό μετάλλευμα απαραίτητο για τις μπαταρίες που χρησιμοποιούνται σε κινητά και λάπτοπ.
 

 Τα στοιχεία προκύπτουν από έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά δουλεύουν κάτω από επικίνδυνες συνθήκες και χωρίς εξοπλισμό ασφαλείας, για μόλις 1-2 δολάρια την ημέρα, εργασία που, εκτός των άλλων, προκαλεί μη αναστρέψιμη ζημιά στους πνεύμονες τους.
Σύμφωνα με την UNICEF, υπολογίζεται ότι το 2014 οι ανήλικοι που εργάζονταν στα ορυχεία του νότιου Κονγκό, ήταν 40.000 παιδιά.
«Εκατομμύριοι άνθρωποι ωφελούνται από τις νέες τεχνολογίες αλλά δεν αναρωτιούνται, για την κατασκευή των προϊόντων», είπε ο εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας Μαρκ Ντούμμετ. Τα λαμπερά καταστήματα και το μάρκετινγκ της νέας τεχνολογίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα παιδιών που κουβαλούν πέτρες, με τους εργάτες ορυχείων, τα φρεάτια που ανοίγονται με τα χέρια και τις μη αναστρέψιμες ζημιές στους πνεύμονες.
Η Διεθνής Αμνηστία μίλησε με  90 εργάτες μικρών ορυχείων, οι οποίοι δουλεύουν κατά κύριο λόγο μόνο με τα χέρια ή με εργαλεία πρωτόγονα.
Το Κονγκό προμηθεύει περισσότερο από το 20% του παγκόσμιου αποθέματος κοβαλτίου.
Οι κατασκευαστές -συνολικά 12 εταιρείες κάνουν χρήση του ορυκτού- όπως η Apple, η Samsung και η Sony απορρίπτουν τις κατηγορίες.
Η Διεθνής Αμνηστία απαιτεί από τους παραγωγούς να διασφαλίσουν ότι στις συσκευές τους δεν υπάρχουν μπαταρίες από κοβάλτιο που προέρχονται από ορυχεία στα οποία εργάζονται παιδιά. Η οργάνωση ζητά επίσης οι αρχές να ελέγχουν κατά πόσο στη διαδικασία παραγωγής προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως και η ασφάλεια.

Διαβάστε περισσότερα

Η ζωή ήταν όνειρο, είπε ο γερο-Γλαύκος

Ο γερο Γλαύκος διάβασε σ’ έναν τοίχο:
“Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ”.
Κι έκλαψε σαν παιδί.
Κι ήταν παιδί.
Αλκίνοος Ιωαννίδης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ονειρεύτηκα ότι ήμουν γέρος.

Είδα ότι ξύπνησα από όνειρο. Ήμουν στο κρεβάτι. Κοίταξα το χέρι μου κι είχε άσπρες τρίχες. Ανασηκώθηκα, πάτησα τα πόδια μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

Ήμουν γέρος, ίσως ογδόντα χρονών. Είχα λίγα μαλλιά στους κροτάφους, κάτασπρα, και λεκιασμένη καράφλα.

Το πρόσωπο μου πήγαινε προς τα κάτω, σαν να ‘χε λιώσει, απ’ τη ζέστη, απ’ τα χρόνια. Μόνο η μύτη μου και τ’ αυτιά μου είχαν διογκωθεί. Έμοιαζα λίγο με τον παππού μου.

Ένιωθα βαθιά απογοήτευση, καθόλου σοφία, μόνο απογοήτευση, βλέποντας τον εαυτό μου. Πώς είχαν περάσει τα χρόνια;

Μέσα στο όνειρο σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο. Θα ξεκινούσε έτσι: “Και μετά, μια μέρα ξυπνάς κι είσαι γέρος”.

~~

Έπειτα ξύπνησα στ’ αλήθεια. Γύρισα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου ήταν στη θέση τους, με μια γκρίζα τούφα όλη κι όλη. Το πρόσωπο μου, τ’ αυτιά, η μύτη, όλα κανονικά.

Σαράντα, στου δρόμου τα μισά ως τα ογδόντα.

Όμως η απογοήτευση του ονείρου μ’ ακολούθησε. Χωρίς σοφία.

~~

Θυμήθηκα το ποίημα του Κινέζου. Είχε ονειρευτεί ότι ήταν πεταλούδα. Κι όταν ξύπνησε δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος που ξυπνούσε από όνειρο ή αν ήταν πεταλούδα που ονειρευόταν ότι ξυπνάει ως άνθρωπος.

Σκέφτηκα πώς θα ήταν να ονειρευτώ ότι είμαι σαράντα χρονών, με μια γκρίζα τούφα όλη κι όλη. Κι έπειτα να ξυπνήσω και να καταλάβω ότι τα σαράντα ήταν όνειρο. Ότι είμαι ογδόντα κι ότι εκείνο το λιωμένο πρόσωπο, εκείνα τ’ άσπρα μαλλιά είναι η πραγματικότητα.

Να προσπαθώ να καταλάβω πώς πέρασαν τα χρόνια. Έπειτα να σηκωθώ και να ξεκινήσω ένα κείμενο γράφοντας: “Ονειρεύτηκα ότι ήμουν νέος”.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

Διαβάστε περισσότερα

Μετακλητή… τσίπα υπάρχει;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παρατήρηση 1^η: Κάθε κόμμα και κάθε πολιτικός παράγοντας έχουν ανάγκη εκείνους τους επιστημονικούς συνεργάτες που είναι απαραίτητοι για την προώθηση του έργου τους. Καλώς υπάρχει ο θεσμός των μετακλητών υπαλλήλων για την κάλυψη αυτών των αναγκών.
    Αλλά: Άλλο αυτό και άλλο η υποκρισία, η ρουσφετοκρατία και η οικογενειοκρατία. Άλλο αυτό κι άλλο η ιδιότητα του μετακλητού να αξιοποιείται σαν το παραθυράκι για την τακτοποίηση του «κολλητού», του «ημέτερου».
    Παρατήρηση: 2^η: «Αποσυμφορούμε το δημόσιο τομέα από τις στρατιές των συμβούλων και των μετακλητών υπαλλήλων και προωθούμε την στελέχωση των γραφείων υπουργών, γενικών γραμματέων και διοικητών από τις τάξεις των δημόσιων υπαλλήλων, της Δημόσιας Διοίκησης. Ερχόμαστε για να εμπιστευθούμε τη Δημόσια Διοίκηση, ανεξάρτητα από το σε ποιο κόμμα ανήκουν».
    Αυτά είναι λόγια του κ.Τσίπρα. Τα έλεγε τον Γενάρη του 2015. Ο ίδιος, ο κ.Τσίπρας, στις προγραμματικές του δηλώσεις (8/2/2016), έλεγε:
«Ταυτόχρονα, προχωράμε και στον αποφασιστικό περιορισμό της σπατάλης στον δημόσιο τομέα και στον περιορισμό προνομίων υπουργών αλλά και βουλευτών (…). Άμεσα λοιπόν αποσυμφορούμε τη δημόσια διοίκηση από τις στρατιές συμβούλων και μετακλητών υπαλλήλων των υπουργών (…). Είμαστε αποφασισμένοι να επιβάλλουμε ένα νέο ύφος και ήθος εξουσίας. Και αυτό πρέπει να ξεκινά από την κορυφή. Η νέα Κυβέρνηση θα δείξει αμέριστη εμπιστοσύνη στους δημοσίους υπαλλήλους, ανεξάρτητα από τα πολιτικά τους πιστεύω, που σε αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να εξυπηρετήσουν πολίτες και επιχειρήσεις».
    Αυτά έλεγε ο Τσίπρας όταν έγινε πρωθυπουργός. Τώρα βέβαια θα πείτε ότι ο Τσίπρας έκανε το «σκίζουμε τα Μνημόνια» – ψηφίζουμε Μνημόνια και το δημοψήφισμα από «όχι» το έκανε «ναι», στις υποσχέσεις του για τους μετακλητούς θα κόλλαγε τώρα; Σωστό κι αυτό…
    Παρατήρηση 3^η: Όλοι γνωρίζουμε ότι η ΝΔ εκπροσωπεί το «νέο» στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Η συγκεκριμένη παράταξη ουδεμία σχέση έχει με την πρακτική των «δικών μας παιδιών». Ουδεμία σχέση έχει με το κράτος της πλατείας Κλαυθμώνος. Τίποτα δεν την συνδέει με τις πολιτικές των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων»…
    Η ΝΔ, αν ποτέ κυβερνούσε αυτό τον τόπο, λέξεις όπως «φακελάκι», «λάδωμα», «αρπαχτή», «ρεμούλα», «μαύρα», «μίζα», θα ήταν άγνωστες. Συμπεριφορές που θέλουν τις μηχανές του κράτους να δουλεύουν με λιπαντικό το«μέσο», την οικογενειοκρατία, την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία, τον«γνωστό του βουλευτή», το ρουσφέτι, τον «κουμπάρο», το «δώσε τόσα, καημένε, να ξεμπερδεύεις», θα ήταν ανύπαρκτες. Αν η ΝΔ κυβερνούσε ποτέ αυτό τον τόπο…
    Παρατήρηση 4^η: Μεταξύ άλλων άποψη κατά της αξιοποίησης του κράτους ως μηχανισμό εξυπηρέτησης ημετέρων έχουν και οι ταγοί του ΠΑΣΟΚ. Του ΠΑΣΟΚ! Αλήθεια, πώς τον έλεγαν εκείνον στον οποίο αποδίδεται η αντίληψη «Έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του» που αποτελεί σταθερά το σήμα κατατεθέν της αλαζονείας και καθεστωτικού του φιλισταιισμού; Αντρέα Παπανδρέου, δεν τον έλεγαν; Αλλά από τότε έχουν περάσει τρεις δεκαετίες. Ποιος να θυμάται τώρα…
    Παρατήρηση 5^η: Από πού ξεκινά αυτό το «αξιακό» μοντέλο του «όλα επιτρέπονται» και του «όλα αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν»; Αυτός ο φαύλος κύκλος συνιστά «φυσικό φαινόμενο»; Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί του οι …μετεωρολόγοι. Είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, αλλά από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς …ψυχιάτρους.  
    Προφανώς, μιλάμε για ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα, που η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του.
    Παρατήρηση 6^η: Ο φαύλος κύκλος της αξιοποίησης του κράτους ως φέουδο έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς», που γεννά και αναπαράγει αυτόν το φαύλο κύκλο. Θεμέλιος λίθος του συστήματός τους είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», το ρουσφέτι. Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.
    Όταν η διαχείριση του κράτους, του αστικού κράτους, δεν αποσκοπεί παρά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, πολύ λογικά ο εκάστοτε διαχειριστής θα φροντίσει να αξιοποιήσει τα οφίτσια για την εξυπηρέτηση και των δικών του, των ειδικών και ιδιαίτερων συμφερόντων του. Συμπεριλαμβανομένων των «κολλητών» του και των «δικών του παιδιών».
    Παρατήρηση 7^η: Στο διεφθαρμένο τους σύστημα «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά, φυσικά, όσο πιο εμποτισμένος είσαι στη λογική «ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν», τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» τις πρακτικές σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία την αρχή «ο καθένας για την πάρτη του» πουλώντας, ταυτόχρονα, φούμαρα «κοινωνικής ευαισθησίας», άμα τε ψευτοαριστερής «σεμνότητας και ταπεινότητας».
    Το νήμα που ενώνει όλους αυτούς τους «αδέκαστους» είναι ότι θεωρούν την κοινωνία υποχείριο της αυθεντίας τους, η οποία αυθεντία τους είναι προσαρμοσμένη να υπηρετεί τους ισχυρούς και να εμπαίζει τους αδύναμους.  
    Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια» της κοινωνίας, η εξυπηρέτηση δεν είναι αναγκαίο να εμφανίζεται πάντα με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια, μπορεί – για παράδειγμα – να περιορίζεται σε έντιμα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας. Από την άλλη και στο επίπεδο του «κοσμάκη» η κοινωνία των καταπιεσμένων καλείται να συνυπάρξει με την ίδια την αλλοτρίωσή της, με το «φακελάκι» της, με τα ρουσφετάκι της και με τον μεσάζοντα πολιτευτάκια της. Όλοι την δουλίτσα μας να κάνουμε παιδιά…
    Παρατήρηση 8^η: Οι εκάστοτε κυβερνώντες θέλουν μια κοινωνία που θα αποδέχεται αδιαμαρτύρητα να την κρατούν δέσμια και ζαλισμένη. Τη «διδάσκουν» να αποδέχεται τη δική τους «ηθική» σαν «κοινωνική ηθική». Τη δική τους πολιτική σαν «τη μία και μόνη πολιτική». Τη δική τους υποκρισία και ανούσια κοκορομαχία σαν αποδεκτή κοινωνική σύμβαση. Τα λαϊκά στρώματα, χρόνια τώρα «εκπαιδεύονται» στην πολιτική του «μονόδρομου» και στο μιθριδατισμό της πολιτικής εξαχρείωσης των εκάστοτε κυβερνώντων. Οι ταγοί  πασχίζουν να ενοχοποιούν την ίδια την κοινωνία τόσο για την πολιτική των σκανδάλων («όλοι μαζί τα φάγαμε») όσο και για το σκάνδαλο της πολιτικής τους («εσείς μας ψηφίσατε»), πετώντας κατάμουτρα στους εργαζόμενους ότι «αυτή η πολιτική και αυτοί οι πολιτικοί είναι που σας αξίζουν»!
    Αλλά: Όσο αλήθεια είναι ότι αυτός ο φαύλος κύκλος αναπαράγεται, άλλο τόσο, όμως, είναι αλήθεια ότι δεν έχουν «μαγαριστεί» τα πάντα. Με μια κουβέντα, είναι υπόθεση των εργαζομένων να συναισθανθούν τη δύναμη που διαθέτουν και να στείλουν αυτή την πολιτική μαζί με την «ηθική» της εκεί που τους αξίζει.
Και κάτι ακόμα: 
    Ένα χρόνο μετά το «πρώτη φορά Αριστερά», φτάσαμε να ακούσουμε να γίνεται επίκληση σαν δικαιολογητική βάση του ρουσφετιού το… ΕΑΜ, ο… αγώνας κατά της χούντας, η… Μακρόνησος και ο αγώνας… του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας! Αλήθεια:

• Σε ποιο κατάστιχο του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» αναφέρεται ότι το έπαθλο των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης θα ήταν να γίνουν τζουτζέδες σε γραφεία υπουργών και μάλιστα υπουργών που προσκυνούν την Μέρκελ;
• Οι δεσμώτες της Μακρονήσου γι’ αυτό το πέρασαν το «φροντιστήριο της αναμόρφωσης»; Για να γίνουν μετακλητοί υπάλληλοι;
• Οι αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα «φιλοξενήθηκαν» στη Γυάρο, στο ΕΑΤ – ΕΣΑ και στην Μπουμπουλίνας για να εξασφαλίσουν μόρια διορισμού τους από μια ψευτοαριστερά που τον Ιούλη μιλούσε για «πραξικόπημα» και που τώρα εφαρμόζει με το «νι»| και με το «σίγμα» όλα τα διατάγματα των πραξικοπηματιών;
• Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού βρέθηκαν στο βουνό, στα αποσπάσματα, στην πολιτική προσφυγιά για να διοριστούν στα γραφεία των υπουργών της τρόικας; Για να μετατραπούν σε σμπίρους των Μνημονίων;

    Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν υπάρχει τσίπα. Αλλά μάταιος κόπος. Ούτε «μετακλητή»… τσίπα υπάρχει, ούτε ντροπή.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ναζίμ Χικμέτ: Για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη

«Η ζωή είναι ωραία, αδελφέ μου»
Ο Ναζίμ Χικμέτ, αριστοκρατικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1902 στη Θεσσαλονίκη. Γρήγορα η οικογένειά του μετακόμισε στο Καντικιόι της Κωνσταντινούπολης. Το 1912 φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο. Ο επόμενος όμως χρόνος τον βρίσκει σε δημόσιο σχολείο. Το 1917 μπαίνει στη σχολή αξιωματικών του ναυτικού και φοιτά ως δόκιμος. Μια επίμονη πλευρίτιδα του στερεί τη δυνατότητα να υπηρετήσει τη θητεία του ως αξιωματικός.
Το 1921 ο Χικμέτ αποφασίζει να ενταχθεί στον «Πόλεμο Ανεξαρτησίας» του Κεμάλ, στην Ανατολή. Στο δρόμο συναντιέται με Τούρκους Σπαρτακιστές φοιτητές, που είχαν απελαθεί από τη Γερμανία. Απ’ αυτούς μαθαίνει για τους Μαρξ, Ενγκελς κι έρχεται σε επαφή με την κομμουνιστική ιδεολογία. Στην πεζοπορία του προς την Αγκυρα γίνεται μάρτυρας της φτώχειας και δυστυχίας των αγροτών της Ανατολής και συνειδητοποιεί το μέγεθος των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας.
Την ίδια στιγμή, η αστική επανάσταση του Κεμάλ δεν μπορεί να καταργήσει τις ταξικές διαφορές, πράγμα αντικειμενικό, κάτι που διαπιστώνει και ο ίδιος. Ενώ ζητά να σταλεί στο μέτωπο, τελικά στέλνεται ως δάσκαλος στην πόλη Μπολού. Εκεί ενημερώνεται για την Οχτωβριανή Επανάσταση και αποφασίζει να ταξιδέψει στην ΕΣΣΔ. Στο ταξίδι του πληροφορείται τη δολοφονία του ιδρυτή του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος Μουσταφά Σουπχί και 14 συντρόφων του.
Το 1922 γίνεται μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων – ΠΚΚ (μπ) και του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Σπουδάζει στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργατών της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ). Γνωρίζεται με τον Μαγιακόφσκι, με φουτουριστές και κονστρουκτιβιστές καλλιτέχνες.
Το 1924 πεθαίνει ο Λένιν. Ο Ναζίμ στέκεται τιμητική φρουρά στο φέρετρο.
«Είμαι ένας κομμουνιστής ποιητής …»
Επιστρέφει στην Τουρκία και το 1925 συνεργάζεται με τα πολιτικά περιοδικά «Διαφώτιση» και «Σφυροδρέπανο», προσκείμενα στο ΤΚΚ. Κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος, καταργείται η ελευθερία του Τύπου και διώκονται οι κομμουνιστές. Ο Ναζίμ διαφεύγει στη Σμύρνη. Αποστολή του η οργάνωση παράνομου κομματικού τυπογραφείου. Καταδικάζεται, ερήμην, σε 15 χρόνια φυλακή. Μεταμφιεσμένος και χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα δραπετεύει στην ΕΣΣΔ, όπου συνθέτει ποιήματα και πάνω από 30 θεατρικά, που όμως δε διασώζονται.
Στην Τουρκία ξεκινούν καινούργιες δίκες κομμουνιστών. Το 1928 καταδικάζεται, ερήμην, σε 3 μήνες φυλακή. Τον Ιούλη, επιστρέφοντας παράνομα στην Τουρκία, συλλαμβάνεται στα σύνορα και φυλακίζεται στην Αγκυρα απ’ όπου αποφυλακίζεται μετά από 7μηνη κράτηση.
Το 1929 κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή σε λατινικό αλφάβητο «835 στίχοι». Η συλλογή περιλαμβάνει ποιήματα γραμμένα στην ΕΣΣΔ με έντονη τη σφραγίδα του κονστρουκτιβισμού. Σημειώνει μεγάλη επιτυχία για τις καινοτομίες που εισάγει στη μορφή και στο περιεχόμενο της τουρκικής ποίησης. Παρά την αναγνώρισή του, δεν βρίσκει δουλειά λόγω της κομμουνιστικής του στράτευσης.
Στο μακροσκελές του ποίημα «Η Τζοκόντα και ο Σι-Για-Ου» καλεί την Τέχνη να συμμετέχει στον επαναστατικό αγώνα. Το 1930 κυκλοφορεί δίσκος με τον ποιητή να διαβάζει ποιήματά του.
Για την ποιητική του συλλογή «Η πόλη που έχασε τη φωνή της», εμπνευσμένη από απεργία στα μέσα μεταφοράς, συλλαμβάνεται, αφήνεται όμως ελεύθερος λόγω πίεσης του μεγάλου λαϊκού ακροατηρίου της δίκης. Στην απολογία τουμ το 1931 ο Χικμέτ αναφέρει: «Είμαι ένας Κομμουνιστής ποιητής και κάθε μέρα προσπαθώ να γίνω καλύτερος Κομμουνιστής και καλύτερος ποιητής».
Το 1933 συλλαμβάνεται ξανά και απαγορεύεται η κυκλοφορία ποιητικής του συλλογής. Υπόδικος μεταφέρεται από την Κωνσταντινούπολη στις φυλακές της Προύσας, όπου ξεκινά τη συγγραφή του εξαιρετικού «Το έπος του Σεΐχη Μπεντρεντίν». Ο δημόσιος κατήγορος απαιτεί να καταδικαστεί σε θάνατο.
Τον Γενάρη 1934 καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση, τον Αύγουστο αποφυλακίζεται με γενική αμνηστία. Προσλαμβάνεται ως συντάκτης στις εφημερίδες «Απογευματινή» και «Αυγή» όπου υπογράφει με το ψευδώνυμο Ορχάν Σελίμ. Γράφει κινηματογραφικά σενάρια. Στα περισσότερα το όνομά του δεν αναφέρεται ή υπογράφει με ψευδώνυμο είτε για λόγους πολιτικούς, είτε γιατί το περιεχόμενό τους δεν τον εκφράζει.
Το 1935 δημοσιεύει το αφηγηματικό του ποίημα «Γράμματα στην Ταράντα – Μπαμπού», για την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας στην Αιθιοπία. Το 1936 στην μπροσούρα «Γερμανικός φασισμός και ρατσισμός» καταγγέλλει τη στενή σχέση φασισμού, καπιταλιστικών συμφερόντων και πολέμου. Στο «Επος του Σεΐχη Μπεντρεντίν» ο Χικμέτ ιστορικοποιεί την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Δώδεκα χρόνια στη φυλακή
Στις 17 Γενάρη του 1938 συλλαμβάνεται ξανά στη βάση σκευωρίας και περνά Στρατοδικείο, κατηγορούμενος για υποκίνηση των δοκίμων σε ανταρσία. Καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλακή.
Το 1939 καταδικάζεται σε ακόμα 20 χρόνια φυλακή. Το 1940 οδηγείται στις φυλακές της Προύσας.
Η επαφή του με τους λαϊκούς ανθρώπους επιδρά στην ωρίμανση της γλώσσας και της ποίησής του, που γίνεται πιο μεστή και απλή. Ο Χικμέτ, ακολουθώντας τη διεθνή πρακτική των φυλακισμένων κομμουνιστών, μετατρέπει τη φυλακή σε ένα πραγματικό σχολείο για τους συγκρατούμενούς του με μαθήματα γλώσσας, λογοτεχνίας, Γαλλικών, αλλά και βασικών αρχών μαρξισμού.
Το 1941 ξεκινά τη συγγραφή του μνημειώδους έπους «Ανθρώπινα τοπία». Συνεχίζει τις μεταφράσεις, γράφει κινηματογραφικά σενάρια, φτιάχνει ξυλόγλυπτα και ζωγραφίζει πίνακες για βιοπορισμό. Υποφέρει από παθήσεις και αϋπνίες.
Το 1945 ξεκινά τη συγγραφή μιας σειράς ποιημάτων με τη μορφή επιστολών προς τη γυναίκα του, που ξεπερνούν τα όρια της προσωπικής σχέσης τους, με τον τίτλο «Ποιήματα των 9 και 10 μ.μ.». Συνεχίζει με τα «Ανθρώπινα τοπία», και παράλληλα με τα «Ρουμπαγιάτ» με παραδοσιακή μορφή περσικών τετράστιχων, αλλά με σύγχρονο διαλεκτικό – υλιστικό, κοινωνικό και επαναστατικό περιεχόμενο.
Το 1948 τα προβλήματα υγείας του επιδεινώνονται. Ξεσπά κύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης για την απελευθέρωσή του. Διανοητές όπως οι Ελυάρ, Κιουρί, Νερούντα, Σαρτρ, Πικάσο ζητούν την απελευθέρωσή του. Το 1950, μετά από επαναλαμβανόμενες απεργίες πείνας, κατακτά την αποφυλάκισή του.
Το Νοέμβρη του ’50 τού απονέμεται στη Βαρσοβία το Παγκόσμιο Βραβείο Ειρήνης μαζί με τους Πικάσο, Ρόμπσον, Γουάντα Τζακουμπόσκα και Νερούντα. Στον ίδιο απαγορεύεται να παραβρεθεί στην τελετή.
«Πρεσβευτής» του σοσιαλισμού και της ειρήνης
Το 1951 ο Ναζίμ καλείται στην Αγκυρα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία με στόχο να χαθεί κάπου στα βάθη της Ανατολής. Εγκαταλείπει την Τουρκία. Στα διεθνή ύδατα επιβιβάζεται σε ρουμάνικο πλοίο. Το τουρκικό Κοινοβούλιο τον ανακηρύσσει προδότη και του αφαιρεί την τουρκική υπηκοότητα. Μέσω Βουκουρεστίου φθάνει στη Μόσχα. Τον υποδέχεται με τιμές η Ενωση Συγγραφέων.
Στη Μόσχα δημοσιεύει έργα του, ανεβάζει θεατρικά και αρθρογραφεί στον Τύπο. Συμμετέχει στο Φεστιβάλ Νεολαίας στο Βερολίνο και στο Συνέδριο για την Ειρήνη στη Βιέννη.
Τον επόμενο χρόνο, στο Πεκίνο παθαίνει την πρώτη καρδιακή προσβολή που ακολουθείται από δεύτερη στο Βερολίνο, σε πορεία ενάντια στον πόλεμο της Κορέας.
Το 1953 συμμετέχει στο δεύτερο Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης. Συναντάται με τους Αραγκόν, Σαρτρ, Ριβέρα, Νερούντα.
Το 1954 τον βρίσκει να γράφει σειρά ποιημάτων με έντονη νοσταλγία για τα αγαπημένα πρόσωπα και τον τόπο του, αλλά και ποιήματα εμπνευσμένα από τα ιδανικά του σοσιαλισμού και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας ταξιδεύει και στηρίζει τους λαούς που υποφέρουν, που αγωνίζονται. Μόνο οι ΗΠΑ τού αρνούνται τη βίζα.
Γνωρίζεται με τον Γιάννη Ρίτσο. Το 1956 γράφει το θεατρικό «Υπήρξε ή όχι ο Ιβάν Ιβάνοβιτς;» Το 1958 συμμετέχει στο συνέδριο των Ανατολικών Συγγραφέων στην Τασκένδη. Το 1961 ταξιδεύει στην Κούβα της Επανάστασης και συνθέτει το «Ρεπορτάζ στην Αβάνα» και την «Αυτοβιογραφία».
Το 1962 ανακηρύσσεται Σοβιετικός πολίτης. Ξεκινά το μοναδικό του μυθιστόρημα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία «Η ζωή είναι ωραία, αδελφέ μου», που στην ΕΣΣΔ εκδόθηκε ως «Οι Ρομαντικοί».
Το 1963 συμμετέχει στο Συνέδριο Ασιατών και Αφρικανών συγγραφέων στην Τανζανία, γράφει το ποίημα «Ρεπορτάζ από την Τανγκανίκα» και ολοκληρώνει το μυθιστόρημα «Οι Ρομαντικοί».
Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στις 3 Ιούνη 1963, στη Μόσχα.
Αυτό Είναι
Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν’ ωραίος ο κόσμος
Ειν’ ωραίος ο κόσμος
Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα
Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ’ τις μουριές
είμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν’ ανθίζουν τα γαρούφαλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι

Ήφαιστος

Διαβάστε περισσότερα

Αποκάλυψη-βόμβα Βαρουφάκη: Υπήρχε συμφωνία χρηματοδότησης με την Κίνα-Την ανέτρεψαν οι Γερμανοί (Video)

Σε πολύ σημαντικές αποκαλύψεις για την περίοδο της διαπραγμάτευσης προχώρησε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης στην εκπομπή «Ιστορίες» του ΣΚΑΙ.
Την κωδική ονομασία plan «Χ» έφερε το σχέδιο που είχε εκπονήσει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, κατ’ εντολήν του πρωθυπουργού, και προέβλεπε αναδιάρθωση των ομολόγων που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ και την ενεργοποίηση ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, όπως αποκάλυψε στην εκπομπή «Ιστορίες», του ΣΚΑΪ. Μάλιστα, ο κ. Βαρουφάκης αποκάλυψε ότι, αμέσως μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και την απόφαση για κλείσιμο των τραπεζών, εισηγήθηκε στον πρωθυπουργό και στην πολιτική ομάδα διαπραγμάτευσης να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο αυτό, ως μέσον πίεσης προς την άλλη πλευρά.
Μάλιστα προσθέτει ότι «το παράλληλο σύστημα πληρωμών ο πρωθυπουργός το σκέφτηκε πολύ συγκροτημένα, ωστόσο, στο τέλος αποφάσισε να απορρίψει την εισήγησή του».
Αναφερόμενος στις προσπάθειες της τότε κυβέρνησης να βρει χρηματοδότηση από τρίτες χώρες, ο πρώην υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι ο ίδιος ήταν αντίθετος στην προσέγγιση να ζητηθεί βοήθεια από τη Ρωσία. Μίλησε επίσης για μία άτυπη συμφωνία που επετεύχθη με την Κίνα για άμεσες επενδύσεις, η οποία στο τέλος ανετράπη.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Βαρουφάκη στην εκπομπή «Ιστορίες» και τον Αλέξη Παπαχελά.
Για τη σχέση με τον πρωθυπουργό
Α.Π.: Όταν αρχίσατε να μιλάτε με τον κ. Τσίπρα συμφωνούσατε σε όλα;
Γ.Β.: Ήταν ενδιαφέρουσα η συζήτηση, γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε μια διάσταση απόψεων όσο αφορά το θέμα της δραχμής, αλλά μου’ κανε εντύπωση ότι πολύ σύντομα ότι η δεύτερη…
Α.Π.: Εκείνος θεώρησε ότι η δραχμή είναι λογική διέξοδος.
Γ.Β.: Ότι είναι οπωσδήποτε κάτι το οποίο πρέπει να το σκεφτούμε. Αλλά πολύ σύντομα είδα μία σημαντική, αν θέλετε ωρίμανση στη σκέψη του Αλέξη Τσίπρα, γιατί μετά είχαμε και άλλες συνομιλίες στη διάρκεια των 2 ετών που ακολούθησαν μέχρι τις εκλογές του 2012.
Συνέντευξη τύπου με τον κ. Ντάϊσελμπλουμ
Α.Π.: Θα μας πείτε τί ακριβώς συνέβη εκεί γιατί έχουμε ακούσει πολλές ερμηνείες, έχουμε ακούσε το «η ΤΡΟΙΚΑ τελείωσε», έχουμε ακούσει ότι… τί ακριβώς συνέβη;
Γ.Β.: Στη συνέντευξη τύπου είχαμε συμφωνήσει ότι.
Α.Π.: Ξεκίνησε πολύ ομαλά.
Γ.Β.: Πολύ ομαλά διότι ήταν συμφωνημένο ότι θα ξεκινήσει ομαλά. Είχα ελέγξει τί θα πεί, είχε ελέγξει τί θα πώ, γιατί πάρα πολύ σωστά, και είμαι χαρούμενος που έγινε αυτό. Όλα πήγαν καλά μέχρι που ήρθε η ώρα, η στιγμή των ερωταπαντήσεων. Ένας έλλην δημοσιγράφος μου έθεσε το ερώτημα τί θα κάνουμε την ΤΡΟΙΚΑ. Και έδωσα μια απάντηση που θεωρώ ότι ήταν ιδιαίτερα μετριοπαθής.. Και μου’κανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν μετά από αυτήν την ιδιαίτερα μετριοπαθή τοποθέτηση θύμωσε, σε βαθμό που ουσιαστικά να χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αρνήθηκε να μου δώσει το χέρι, έσκυψε στο αυτί μου και μου λέει «You just killed the Troika», «Μόλις σκότωσες την Τρόικα».
Για τις ηχογραφήσεις των Eurogroup
Α.Π.: Αντιλαμβάνομαι ότι εσείς έχετε ηχογραφήσει, να το πώ έτσι, όλα τα Eurogroups πλήν του πρώτου;
Γ.Β.: Ναι είναι αλήθεια και να σας πώ γιατί. …. Ήταν ηθική μου υποχρέωση ως ΥΠΟΙΚ μιας χώρας, η οποία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού να μπορώ να απαντώ στα ερωτήματα του Πρωθυπουργού, των συναδέλφων στο Υπουργικό συμβούλιο, των βουλευτών και των δημ/φων στο τί είπε ποιός, πού, εφόσον κρίνω ότι πρέπει να το πω.
Α.Π.: Αυτά θα φάνουν σε κάποιο βιβλίο, κάπου αλλού, κάποια στιγμή;
Γ.Β.: Δε γνωρίζω να σας πώ, δεν έχω στόχο να τα χρησιμοποιήσω προς το παρόν.
Α.Π.: Τα’χει ακούσει  ο πρωθυπουργός κάποια στιγμή όταν σας έλεγε τί ακριβώς έγινε;
Γ.Β.: Κοιτάξτε, όταν μετά τη Ρίγα, το Eurogroup εκείνο της 24ης Απριλίου, εμφανίστηκαν στον Τύπο όλα αυτά τα απίστευτα ρεπορτάζ για το δήθεν τί ειπώθηκε εναντίον μου, πρέπει να σας πώ ότι έδωσα στικάκια με την ηχογράφηση στα μέλη της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης. Αν τα άκουσαν ή δεν τα άκουσαν, δε γνωρίζω. Αλλά εγώ τα κατέθεσα για να γνωρίζουν πολύ καλά τί ειπώθηκε σε σχέση με αυτό που έλεγαν ότι ειπώθηκε.



 Για το σχέδιο «Χ»
Α.Π.: Τώρα, όμως επείδη είναι και ειδικότης σας η θεωρία παιγνίων και  η διαπραγμάτευση, ξέρατε όπως λέτε πολύ σωστά ότι μπορεί να γίνει το πράγμα πολύ σκληρό. Πώς ετοιμαστξκατε γι’αυτό;
Γ.Β.: Με δύο τρόπους.
Α.Π.: Δηλαδή υπήρχε plan b, πραγματικό plan b όμως;
Γ.Β.: Υπήρχαν, εδώ πρέπει να υπάρξει ένας σημαντικός διαχωρισμός μεταξύ αυτό που αναφέρεται ως plan b, το οποίο εμείς το λέγαμε plan x.
Α.Π.: To plan x.
Γ.Β.: Ναί.
Α.Π.: Υπήρχε κάποια ομάδα που είχε ευθύνη για το plan x ή ήταν; Ο επικεφαλής ήσασταν εσείς;
Γ.Β.: Επικεφαλής ήμουν εγώ.
Α.Π.: Απλώς για να το καταλάβω μου λέτε ότι υπήρχε ένας σχεδιασμός συγκεκριμένος.
Γ.Β.: Συγκεκριμένο. το plan x, plan b πείτε το έτσι, ο λόγος που το έκανα x είναι γιατί η ΕΚΤ είχε ένα τέτοιο πράγμα
Α.Π.: Το plan z.
Γ.Β.: Το plan z, εμείς το είπαμε x. Τελείωσε το λατινικό αλφάβητο.
Α.Π.: Αυτό πόσο συγκεκριμένο ήταν;
Γ.Β.: Αυτό ήταν το πλάνο στην περίπτωση που ο κ. Σόϊμπλε και άλλοι, όπως ο ΥΠΟΙΚ της Σλοβακίας, της Φινλανδίας, που συνεχώς απειλούσαν με εκπαραθύρωση της Ελλάδας από το ευρώ, όχι μόνο εμάς, και τον κ. Βενιζέλο αν ρωτήσετε φαντάζομαι έτσι θα σας πει. Σε περίπτωση που παρανόμως προσπαθούσαν να  μας εκδιώξουν, εκπαραθυρώσουν, πώς θα αντιδρούσαμε. Αυτό είναι το plan x.
Α.Π.: Να τελειώσουμε με το θέμα του Plan X. Πόσο είχε προχωρήσει αυτό το σχέδιο και είχε δοθεί ποτέ η εντολή ενεργοποίησης του;
Γ.Β.: Όχι, σε καμία περίπτωση. Σε καμια περίπτωση δεν δόθηκε.
Α.Π.: Προέβλεπε φάρμακα, τρόφιμα… τι θα γινότανε με τα πετρέλαια και όλα αυτά;
Γ.Β. Υπήρχε ένα κεφάλαιο για όλα αυτά τα μεγάλα ζητήματα. … Η εντολή που είχα από τον πρωθυπουργό να υπάρξει όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη μελέτη όλων αυτών των ζητημάτων χωρίς να ξεφύγει αυτό από τα 5-6 άτομα.
Για τα ρώσικα και κινέζικα κεφάλαια
Α.Π.: Εγώ να σας ρωτήσω, αυτή η περίφημη ιστορία ότι θα βρισκόντουσαν ρωσικά ή κινεζικά κεφάλαια, είχε γίνει σοβαρή προσπάθεια και τί έγινε με αυτό;
Γ.Β.: Να σας απαντήσω. Έγινε προσπάθεια και αυτό δεν είναι κάτι το μεμπτό, δεν υπάρχει χώρα στην Ε.Ε. η οποία να μην προσπαθεί να βρεί πόρους όταν τους έχει ανάγκη (…)
Α.Π.: Τώρα όμως αυτά λεφτά για να τα δανειστούμε για να πληρωθούν οι κρατικές υποχρεώσεις καταλαβαίνω.
Γ.Β.: Μια χώρα η οποία δεν έχει πρόσβαση στις αγορές από το 2010 ουσιαστικά έχει υποχρέωση, και το Υπουργείο Οικονομικών και ο Πρωθυπουργός να βρούν πρόσβαση σε πιθανές πηγές δανεισμού.
Α.Π.: Εκεί υπήρχε αρνητική απάντηση;
Γ.Β.: Κοιτάξτε, εγώ δεν είχα καμία απόλυτως επαφή με τη ρωσική διάσταση των πραγμάτων, με την οποία ήμουν ιδιαίτερα αρνητικός. Φαινόταν λάθος η οποιαδήποτε προσπάθεια να πάρουμε χρήματα απ’ τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Αν θέλετε μπορούμε να συζητήσουμε γιατί; Δε νομίζω ότι έχει σημασία …
Α.Π.: Οι Κινέζοι;
Γ.Β.: Η Κίνα είναι μία εντελώς διαφορετική περίπτωση. Αυτή η συμφωνία επήλθε, ανετράπη όμως, με ένα τηλεφώνημα από το Βερολίνο.
Α.Π.: Στο Πεκίνο.
Γ.Β.: Στο Πεκίνο. Δε θα πώ περισσότερα τώρα κύριε Παπαχελά.
Α.Π.: Είστε σίγουρος γι’αυτό;
Γ.Β.: Κοιτάξτε, όσο μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος. Όσο πιστεύει στον Κινέζο πρωθυπουργό.
Για το όπλο που είχαν έτοιμο
Γ.Β.: Κύριε Παπαχελά το βλέπαμε απ’την αρχή ότι το κυπριακό μοντέλο της ασφυξίας και της προσπάθειας να συνθηκολογήσουμε μέσα στην απειλή του κλεισίματος των τραπεζών θα το αντιμετωπίσουμε. Εαν μια κεντρική τράπεζα έρθει να σου κλείσει τις τράπεζες… έχεις κάθε δικαίωμα, έχεις υποχρέωση να απαντήσεις σε αυτό, σ’αυτήν την απίστευτη επιθετική κίνηση λέγοντας ότι κοίταξε να δείς εσύ μου’κλεισες τις τράπεζες, εγώ δε μπορώ όμως να αποπληρώσω τα ομόλογα τα οποία σου χρωστώ, είναι ελληνικού δικαίου, θα κάνω μία αναδιάρθρωση αυτών των ομολόγων, δε θα τα κουρέψω 55¨35.
Α.Π.: Θα βρίσκεσαι εκτός ευρω-συστήματος μετά.
Γ.Β.: Σε καμία περίπτωση. Γιατί; Ποιός το λέει αυτό;
Α.Π.: Aν δεν υπάρχει χρηματοδότης των ελληνικών τραπεζών πλέον; αυτο εινια ο ομφαλιος λωρος
Γ.Β.: Όχι, όχι δεν είναι έτσι, χάσατε την ακολουθία. Σε καμία περίπωση ούτε θα απειλούσα με αναδιάρθωση αυτών των ομολόγων ούτε θα την έκανα ως πρώτη κίνηση. Αν κλείναν τις τράπεζες, εαν σου αφαιρέσουν τη ρευστότητα, τότε έχεις σηματοδοτήσει ότι σε δεύτερο στάδιο, μια μέρα μετά, μια βδομάδα μετά, κουρεύεις αυτά τα ομόλογα ή τα στέλνεις στο 2042 που μας το’ χανε κάνει. Και ξέρετε γιατί αυτό έχει σημασία κύριε Παπαχελά; Γιατί ήταν μεγάλο όπλο αυτό.
Α.Π.: Το’ χατε έτοιμο αυτό;
Γ.Β.: Ναί αυτό είναι μία υπογραφή υπουργού, μία υπουργική απόφαση .
Α.Π.: Δηλαδή είχατε έτοιμο το διάταγμα και τα πάντα;
Γ.Β.: Αυτό είναι θέμα μιας ώρας. Και ο κ. Ντράγκι το ήξερε αυτό εξαρχής..
Eurogroup Ρίγα
Γ.Β.: Πρέπει να σας διαβεβαιώσω και έχω την ηχογράφηση αυτού πως δεν υπήρξε ούτε μια κουβέντα εναντίον μου. Ήταν επίθεση έναντιον της Ελλάδας. Ποια ειναι η σημασία από ιστορικής πλευράς όσων ειπώθηκαν; Ας επικεντρωθούμε σε αυτά που έχουν σημασία. Πρώτον ήταν η πρώτη φορά που ο κος. Τόμσεν εκπροσωπώντας το ΔΝΤ έκανε μια ιδιαίτερα απαισιόδοξη ανάλυση της ελληνικής οικονομίας…. Αντίστοιχα σκληροί ήταν και οι υπόλοιποι, όχι τόσο ο κος Ντράγκι και ο κος Μοσχοβισί αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον ήταν το στήσιμο των υπόλοιπων υπουργών οικονομικών οι runers του κου Σόιμπλε, οι οποίοι  ξεκινώντας από τον Σλοβάκο και τον Σλοβένο οι οποίοι έθεσαν θέμα Grexit.1:10Q42 Η απάντηση μου ήταν όσο πιο μετριοπαθής μπορούσε να είναι, θεωρώντας πως…
Α.Π.: Ο Γάλλος;
Γ.Β.: ο Γάλλος δεν μπορώ να θυμηθώ, ίσως επειδή δεν είχε μεγάλη σημασία αυτό που είπε, δεν ήταν η 1η φορά άλλωστε) ο κος Σαπέν ποτέ δεν ήταν ακραίος, πάντα προσπαθούσε κάπως να κρατήσει τις ισορροπίες χωρίς να παίρνει θέση.
Α.Π.: Δεν καθάρισε το παιχνίδι για εσάς;
Γ.Β.: Ποτέ δεν έχει καθαρίσει το παιχνίδι ο κος Σαπέν, ποτέ δεν έχει καθαρίσει κανείς γιατί θα ήταν γελοίο να καθαρίσει για εμάς. Το καλό του να μην είσαι υπουργός οικονομικών είναι πως μπορείς να μιλήσει ανοιχτά. Στην δική μου τοποθέτηση που πρέπει κάποια στιγμή να καταγράψω και όχι των άλλων, προσπάθησα να επαναθέσω την συζήτηση στο πλαίσιο του συμβιβασμού και του διαλόγου . Βγαίνοντας, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο συγκροτημένος τρόπος με τον οποίο οτι είχε ειπωθεί.
Α.Π.: Το βασικό όμως είναι ότι  ο πρωθυπουργός μοιάζει να πείθεται από όλα αυτά και ουσιαστικά σας αφαιρεί τη διαπραγμάτευση.
Γ.Β.: Να το πω με τα δικά μου λόγια. Εκείνο το βράδυ που γύρισα από τη Ρίγα πήγα κατευθείαν από το αεροδρόμιο στο Μαξίμου. Καθίσαμε οι δυο μας, και δε νομίζω να ενοχληθεί ο ίδιος που το αναφέρω. Του εξήγησα τι έγινε και του είπα “κοίτα Αλέξη ήλθα από το Τέξας για να βοηθήσω σε μια αυθεντική διαπραγμάτευση. Αν κρίνεις ότι δε βοηθώ και ότι έχω μαζέψει πάνω μου όλα τα πυρά και θα σε διευκόλυνε η απομάκρυνσή μου θα είμαι ο πρώτος που θα υποστηρίξω την απομάκρυνσή μου.” Απέρριψε μετά βδελυγμίας την παραίτηση και μάλιστα χρησιμοποίησε τη μεταφορά του ξηλωμένου πουλόβερ, λέγοντάς μου ότι αν γίνει αυτό θα ξηλωθεί το πουλόβερ, πάνε να  χτυπήσουν εσένα για να αποδυναμώσουν εμένα. Δε θα γίνει ποτέ αυτό συνεχίζουμε. Δύο-τρείς μέρες μετά υπήρξε παρέμβαση Ντάϊσελμπλουμ ο οποίος απαίτησε όχι τόσο την απομάκρυνσή μου όσο να αναλάβει τη διαπραγμάτευση ο πρωθυπουργός ο ίδιος.
Ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος
Γ.Β.: Ηταν μια στιγμή που με έκανε να συγγράψω την πρώτη επιστολή παραίτησης… κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός είχε αποδεχθεί το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος του 3.5% για την επόμενη δεκαετία, κάτι το οποίο είναι μακροοικονομικά αδύνατον, οδηγεί σε μια αναξιοπιστία τη χώρα. Γιατί δεν θα καταφέρουμε να τον πετύχουμε.. Εαν προσπαθήσουμε να το πετύχουμε θα συνθλίψουμε τον ιδιωτικό τομέα….. αυτό ήταν το σκεπτικό. Τόσο αντέχει η ελληνική οικονομία. Όταν το έμαθα ότι αυτό δόθηκε πίσω από την πλάτη μου έθεσα το ερώτημα στον πρωθυπουργό. Του είπα Αλέξη φαντάζομαι οτι ο λόγος που δεν με ρώτησες είναι πως ήξερες ότι θα πω όχι. Και μου λέει προφανώς. Και  του  λέω καλά εγώ είμαι αποδυναμωμένος επειδή δεν πιστεύω σε αυτό και πες οτι βάζεις κάποιον άλλον στη θέση μου. Τι περιμένεις ότι θα κερδίσεις, ποιο είναι το δούναι και λαβείν.
Α.Π.: Tί περίμενε; Το χρέος;
Γ.Β.: Ναί μου λέει θα δώσουμε αυτό για να πάρουμε το χρέος. Πραγματικά δεν έχω πολλά μαλλιά αλλά τότε τράβηξα αυτά που είχα… Του είπα ότι είναι σαν να είσαι ψαράς και να ρίχνεις αίμα για να διώξεις τον καρχαρία. Γιατί δεν παρέδωσε εκείνη την παραίτηση; Πολύ απλά γιατί διέβλεπα ότι παρ’όλη την λανθασμένη παραχώρηση, δεν μας έδιναν συμφωνία. Ήθελαν την πλήρη κατάρρευση της κυβέρνησης, του ήθους μας, της Άνοιξης των Αθηνών, ήθελαν τον εξευτελισμό του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησής μας. ‘Εκρινα λοιπόν οτι κάποια στιγμή ο Αλ. Τσίπρας θα πει ως εδώ. Και εκείνη τη στιγμή θα του ήμουν χρήσιμος και για το παράλληλο  σύστημα πληρωμών, για το κούρεμα των ομολόγων.
Απόφαση για το δημοψήφισμα
Γ.Β.: Την επόμενη ημέρα, μετά από εκείνο το τελεσίγραφο που μου παρέδωσαν στο  Eurogroup, που πρέπει να σας πω ηταν μια φρικιαστική στιγμή. Γιατί ο πρωθυπουργός μας ουσιαστικά αγνοώντας τις δικές μου εισηγήσεις είχε αποδεχθεί σχεδόν όλα. Και παρ’ όλα αυτά μας έδωσαν ένα κείμενο που αποτελείτο από τρία κεφάλαια που δεν άξιζε το χαρτί πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο. Μέσα σε εκείνο το Eurogroup ο κ. Σόϊμπλε διαφώνησε με αυτό το κείμενο, είπε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να το περάσει μέσα από την γερμανική Βουλή.. Προς τιμήν του ο κ. Σόϊμπλε σηκώθηκε και είπε δεν το δέχομαι. Θέτω το θέμα στην κα. Λαγκάρντ και της λέω πιστεύετε ότι αυτό είναι βιώσιμο; Προσπάθησε στην αρχή να αμβλύνει τις εντυπώσεις αλλα λέει στο τέλος «όχι δεν είναι». Και τότε την διακόπτει ο κ. Ντάισελμπλουμ  και μου θέτει ένα θέμα, μου λέει ή το αποδέχεσαι τώρα ή κλείνουν οι τράπεζές σου. Εκείνη τη στιγμή ήταν ένα θλιβερότατο θέαμα της Ευρώπης. Την άλλη μέρα ο κ. Τσίπρας μας μάζεψε στις 9 η ώρα το πρωί σε ένα conferenceroom στο ξενοδοχείο όπου για να μας ανακοινώσει ότι αυτό δεν πάει άλλο και θα γυρίσει στην Αθήνα να προκηρύξει δημοψήφισμα.
Α.Π.:  Εμένα μου έχουν πει ότι δεν σας το ανακοίνωσε εκείνη την στιγμή, ζήτησε την γνώμη σας, ότι υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις από τον κ. Σαγιά.
Γ.Β.: Οχι δεν υπήρξαν αντιδράσεις από κανέναν.  Και μάλιστα έδωσε εντολή να μείνουμε στις Βρυξέλλες εγώ και ο κ Χουλιαράκης, εντολή να μην υπάρξει καμία συζήτηση για κανέναν εως ότου κάνει το κυβερνητικό συμβούλιο εκείνο το βράδυ το οποίο ήταν ξεκάθαρο πως θα κάνει αυτό. Οποιος σας έχει πεί κάτι αντίθετο δεν είναι καλά πληροφορημένος ή ψεύδεται.
Α.Π.:  Εκείνη την ώρα ξέρατε οτι θα κλείσουν οι τράπεζες;
Γ.Β.: Προφανώς. Προφανώς. κοιτάτε πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι γι’ αυτό, γιατί αυτές ήταν πολύ σημαντικές στιγμές εκείνης της περιόδου. Πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πώ ότι με τις συνεχείς υποχωρήσεις χωρίς αντάλλαγμα, είχα πλησιάσει τον πρωθυπουργό και του είχα πει, αν θέλεις να υποχωρήσεις, αν θέλεις να υποχωρήσεις να συνθηκολογήσεις κάν’ το. Εγώ διαφωνώ αλλά είσαι ο πρωθυπουργός της χώρας.  Αλλά καν’ το με μια έντιμη ομιλία προς τον ελληνικό λαό, βγές στην τηλεόραση. Μάλιστα του είχα ετοιμάσει έναν λόγο.
Α.Π.: Εσείς περιμένατε ότι μόλις προκηρυχθεί το δημοψήφισμα πρώτον οι αγορές θα αντιδρούσαν με πανικό το οποίο δε συνέβη όπως ξέρουμε εκείνη τη Δευτέρα και δεύτερο οτι θα σας ερχόταν μια καλύτερη συμφωνία μέσα σε εκείνη την εβδομάδα. Αυτή δεν ήταν η προσδοκία;
Γ.Β.: Η προσδοκία μου ήταν ότι θα χρησιμοποιούσαμε το εργαλείο των 27 δις ομολόγων smp ήταν η ειδοποιός διαφορά. ‘Εκρινα οτι μας κλείναν τις τράπεζες, και αυτό δεν το ήθελε ο κ. Ντράγκι, πιέστηκε να μας κόψει τον ΕΛΑ , ήταν σε δύσκολη θέση. ‘Εκρινα λοιπόν οτι αν κάναμε αυτό που είχαμε αποφασίσει ως διαπραγματευτική ομάδα, ούτε καν να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση ομολόγων αλλά να ανακοινώσουμε την αναδιάρθρωση αυτών των ομολόγων και ότι θα βάλουμε μπροστά το παράλληλο σύστημα πληρωμών θεωρώ ότι εκείνη τη στιγμή Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη… πριν το δημοψήφισμαθα υπήρχε η συζήτηση μεταξύ Μέρκελ και Ντράγκι που περιμέναμε
Α.Π.:  Πήγατε στον κ. Τσίπρα και του είπατε να ξεκινήσετε αυτόν τον σχεδιασμό;
Γ.Β.: Όχι μόνο στον κ. Τσίπρα, στην πολιτική ομάδα διαπραγμάτευσης και μειοψήφισα, ήμασταν τέσσερις εναντίον δύο. Μην με ρωτήσετε ποιοί ήταν οι τέσσερις και ποιοί ήταν οι δύο.
Α.Π.:  Μαζί σας ποιός ήταν ;
Γ.Β.: Δεν πρόκειται να σας πώ. Μπορείτε να φανταστείτε.
Α.Π.:  Τέσσερις-δύο.
Γ.Β.: Τέσσερις δύο.
ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ:  Αυτό πότε έγινε;
Γ.Β.: Εκείνο το βράδυ που ξέραμε ότι θα κλείσουν οι τράπεζες, που ο κ Ντράγκι πήρε τηλέφωνο και μας είπε σας κλείνω τον ELA.
Το βράδυ του δημοψηφίσματος
Α.Π.: Πείτε μας την εικόνα που αντικρίζετε εσείς μπαίνοντας στο Μαξίμου εκείνο το βράδυ γιατί έχει μια ιστορική σημασία.
Γ.Β.: Όταν μπήκα στο Μαξίμου πριν καν δω κανέναν, πριν συνειδητοποιήσω ότι είδα κάποιον, να αντιληφθώ ότι είδα κάποιον ένιωσα μια ηλεκτρισμένη αρνητικά ατμόσφαιρα, όχι απέναντι μου αλλά και απέναντι μου. Αλλά γενικότερα, η αναντιστοιχία του κλίματος του δρόμου με το Μαξίμου.
Α.Π.: Δηλαδή υπήρχε φόβος ανησυχία;
Γ.Β.: Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς. Ήταν ένα συναίσθημα το οποίο το ένιωσα. Ένιωσα πως μπήκα σε μια ηλεκτρισμένη, δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Όταν αργότερα είδα τον πρωθυπουργό, ήμασταν οι 2 μας και τον είδα σε μια συναισθηματική κατάσταση, ψυχολογική, που ήταν εντελώς αναντίστοιχη με αυτά που συνέβαιναν έξω. Μου εκδήλωσε την απόφασή του να συνθηκολογήσει, της αποδοχής αυτών που θα μας έδιναν, παίρνοντας.
Α.Π.: Αυτό σας το είπε τόσο ξεκάθαρα;
Γ.Β.: Δεν θα σας πω τα λόγια και δεν υπάρχει λόγος, σημασία έχει ότι μου μετέφερε ξεκάθαρα την πρόθεσή του την επόμενη ημέρα να γίνει ένα συμβούλιο ώστε να μετατρέψει την δυναμική του δημοψηφίσματος σε μία συμφωνία.
Α.Π.: Καταλάβατε, σας είπε, αντιληφθήκατε εάν είχε μιλήσει με τον πρόεδρο Ολάντ ή με κάποιον  στην Ουάσιγκτον, που τον τρόμαξε;
Γ.Β.: Είχαμε μια μακρά συζήτηση, θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω ακριβώς τί είπαμε. Υπήρχε μια αίσθηση σε εμένα ότι ήθελε να με πείσει οτι δεν υπάρχει εναλλακτική, οτι μας έχουν εγκαταλείψει και σύντροφοί μας εντός της κυβέρνησης, οι οποίοι θέλουν μια οικουμενική κυβέρνηση, η οποία μετατρέπει το όχι σε ναι ουσιαστικά. Υπήρξε μια αίσθηση φόβου, υπήρξε μια αίσθηση παράδοσης. Μου ζήτησε να παραμείνω στην κυβέρνηση σε κάποιο άλλο πόστο.
Α.Π.: Στο δικό σου μυαλό λύγισε φοβήθηκε ήταν θύμα μιας ιστορίας;
Γ.Β.: Θέλω να σας πω επειδή αρνούμαι να μπαίνω στο μυαλό του άλλου και να ερμηνεύω τις σκέψεις του άλλου, θα σας πω κάτι που μου είπε ο ίδιος. Στο κείμενο αν θέλετε αυτή η  αναφορά αφορούσε ένα μεγάλο ψάρι ένα ξιφία, που έχει δαγκώσει το αγκίστρι αλλά είναι πολύ δυνατό να το τραβήξει ο ψαράς έξω. Το τραβάνε το σχοινί, την πετονιά, τον αφήνουν, τον τραβάνε, τον αφήνουν … μέχρι να κουραστεί αρκετά και κάποια στιγμή να τον τραβήξουν. Αυτή η παραβολή μου απ’ τον ίδιο.
Α.Π.: Ο Τσίπρας είναι το ψάρι σε αυτή την παραβολή υποθέτω.
Απολογισμός
Τώρα εδώ έγινε μια μεγάλη ζημιά στην ελληνική οικονομία και με τα capital controls και απο όλη αυτή την αναστάτωση. Και τελικά βρεθήκαμε σε μια απίστευτη κατάσταση όπου ούτε δοκιμάστηκε η θεωρία παιγνίων να το πω ετσι. Και υπήρχε ένας συμβιβασμός που δεν ήταν πολύ διαφορετικός απο αυτόν που θα υπήρχε τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο.  Εσείς  προσωπικά νιώθετε μια ευθύνη γι’ αυτό;
Γ.Β.: Τεράστια ευθύνη, βεβαίως  απέτυχα. Στόχος μου ήταν να αναλάβω την διαπραγμάτευση έτσι ώστε να υπάρξει μία έντιμη συμφωνία, σταθεροποίησης της ελληνικής κοινωνίας ώστε να μπορούμε μετά να έχουμε διαφωνίες μεταξύ μας για το αν θα φορολογηθεί η εργασία το κεφάλαιο κτλ.  Γιατί έτσι όπως είμαστε τώρα δεν υπάρχει καν περιθώριο διαφωνίας. Μεταξύ φιλελεύθερων αριστερών, μαρξιστών κτλ. Αυτό το πράγμα που λέγεται ελληνική κοινωνική πολιτική οικονομία από το 2010 και μετά δεν είναι βιώσιμο. Η ευθύνη είναι μεγάλη θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά. Αυτό που δεν θα έκανα διαφορετικό είναι η αποφασιστικότητα με την οποία πίστευα οτι θα έπρεπε να είχα μια σταθερή γραμμή… να μην βάζουμε καμία σταθερή, για το θέμα, διαπραγμάτευση του χρέους  της αναδιάρθρωσης στην βάση αυτών των  swaps που είχαμε προτείνει, του χαμηλού πρωτογενούς πλεονάσματος, κάποιων βασικών παραμέτρων προστασίας κοινωνικών ομάδων και μετά σε όλα τα άλλα θα έπρεπε να είμαστε απολύτως ελαστικοί.  Το πρόβλημα είναι, κ. Παπαχελά, θα μου επιτρέψετε  να σας πω ποια είναι η δική μου ερμηνεία για τον Σοιμπλε., για  Νταισεμπλουμ., για την Τρόικα, δεν θέλανε συμφωνία, εμείς θέλαμε συμφωνία. Ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε  πολύ μεγάλους συμβιβασμούς
Α.Π.: Γιατί δεν κάνατε; Τον Φεβρουάριο θα μπορούσατε να κάνετε μια πολύ καλύτερη συμφωνία.
Γ.Β.: Δεν υπήρχε πιθανότητα,
Α.Π.: Δεν σας την δίνανε;
Γ.Β.: Θυμάστε τι σας είπα προηγουμένως; Ούτε μια σελίδα προτάσεων από την αλλη μεριά. Η κρίση μου είναι οτι η ιστορία ξεκινάει απο τον Ιούνιο 2014 όταν ο κ. Σόιμπλε και κάποια κομβικά στοιχεία αν θέλετε της Τρόικας έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον κ. Σαμαρά. Ήξεραν οτι χρειάζεται ένα 3ο μνημόνιο, δεν εμπιστεύονταν μετά τις ευρωεκλογές ιδίως παρά το δώρο της δήθεν εξόδου στις αγορές του Απριλίου είδαν οτι η ΝΔ δεν τράβαγε και αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν με μια ανατροπή του κ. Σαμαρά ή να αφήσουν τον κ. Σαμαρά στην τύχη του, ώστε να εκλεγούμε εμείς και να γίνει αυτό που έγινε, να περάσει το 3ο μνημόνιο με 250 ψήφους. Δεν είναι καμία συνομωσία αν το σκεφτείτε. Από την μεριά της τρόικας έχει λογική.
Τι τού εκμυστηρεύτηκε ο Σόιμπλε για το πρόγραμμα
Έθεσα κ. Παπαχελά το ερώτημα στον κ. Σόιμπλε τελευταία μας συνάντηση και του λέω κάποια στιγμή γιατί είχαμε καλή σχέση προσωπική. Πέραν των μεγάλων αντιπαραθέσεων, του λέω κ. Σόιμπλε, για την ακρίβεια Βόλφγκανγκ, οι ΥΠΟΙΚ έχουν μια παράδοση να μιλάνε στον ενικό. Μπορούμε μια στιγμή να βγάλουμε τα καπέλα μας, των ΥΠΟΙΚ της Ελλάδος και της Γερμανίας;  Είσαι στα πράγματα 40 χρόνια. Εγώ είμαι υπουργός βουλευτής 6 μήνες, θέλω μια προσωπική χάρη να μου δώσεις συμβουλή- αυτό το πράγμα θα το υπέγραφες εσύ; Με δεδομένα της ελληνικής οικονομίας; Εάν το υπογράψω ενθουσιωδώς και βγούμε όλοι στην κυβέρνηση να προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε. Υπάρχει πιθανότητα σε 6 μήνες, 12 μήνες να μην ξαναβρεθούμε πάλι στα ίδια. Και μου είπε κάτι συγκλονιστικό, δεν θα το υπόγραφα. Σαν πατριώτης.
topontiki.gr/kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το ποιητικό σύμπαν του Φεντερίκο Φελίνι 0

Ο έρωτας στο φελινικό σινεμά φωτίζεται από τη μελαγχολική αναπόληση
Ο Φεντερίκο Φελίνι υπήρξε ένας μεγάλος ποιητής του ιταλικού κινηματογράφου, ένας δημιουργός εκπληκτικών, σαγηνευτικών και φαντασμαγορικών εικόνων.

Θοδωρής Σούμας

Ήταν επίσης ο σημαντικότερος από τους εκστατικούς, οραματιστές σκηνοθέτες, τους προερχόμενους από τις χώρες του καθολικισμού, (άλλος ένας ήταν ο Κισλόφσκι). Η νοσταλγία, η οραματική ενατένιση, η φαντασία και ο έρωτας αποτελούν βασικές παραμέτρους του έργου του.
Ο έρωτας στο φελινικό σινεμά φωτίζεται από τη μελαγχολική αναπόληση και τις νοσταλγικές ονειροπολήσεις που κυνηγούν πάντα το ιδανικό και το ασύλληπτο ή αυτό που έχει για πάντα χαθεί. Η φελινική ποιητική, γύρω από τις ερωτικές παρορμήσεις, ερμηνεύεται από παιδικές αναμνήσεις ή παιδιστικές φαντασιώσεις και είτε πλάθει καινούργια όνειρα είτε επιστρέφει στους παλιούς παραδοσιακούς μύθους για τη γυναίκα και τη μαγεία του έρωτα.
Στο φελινικό έργο άγονται και φέρονται ασταμάτητα ορισμένοι σταθεροί τύποι γυναικείων προσώπων. Τα πρόσωπα αυτά είναι και τα πλέον επιθυμητά. Ο ερωτισμός του Φελίνι εμπνέεται από τελείως δικά του γυναικεία πρότυπα: είναι οι μητρικές φιγούρες με το στοργικό και συγκαταβατικό ύφος, μέσα στα υπερτροφικά στήθη των οποίων οι άντρες βρίσκουν καταφύγιο και προστασία. Οι γυναίκες με την παραδοσιακή ιταλική λαϊκή ομορφιά, γυναίκες σφριγηλές και εργατικές του πληβείου πατριαρχικού κόσμου.
Οι ασύστολα και ακόρεστα φιλήδονες, οι πόρνες, τα θηλυκά των καμπαρέ και των μιούζικ χολ. Οι τερατώδεις και χυδαίες ή οι ενστικτώδεις γυναίκες όπως είναι η Σαρακίνα, που διατηρείται ζωντανή από ταινία σε ταινία. Οι συμβατικής ομορφιάς κομψευόμενες και χαριτωμένες δεσποινίδες. Οι αγέρωχες κι αυταρχικές γυναίκες που εμφυσούν συναισθήματα ανασφάλειας στο αρσενικό, γυναίκες όμως που ο σκηνοθέτης εξακολουθεί να διατάσσει, με τον χαρακτηριστικό τρόπο του, και να ρυθμίζει τις τύχες τους στις αναπαραστάσεις του. Η κάμερα προβάλλει τους ιδιότυπους φελινικούς προσωπικούς πόθους και μύθους στα πρότυπα του θηλυκού γένους που σκαριφεί.
Στους Βιτελόνι (1953), τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Φελίνι, επικρατεί μια γοητευτική και παράξενη ατμόσφαιρα ανίας, απραξίας, επιπόλαιας διασκέδασης, ελαφρόμυαλης καλοπέρασης, υπαρξιακού κενού και ευδαιμονισμού, στη μίζερη, μεταπολεμική κοινωνία της ιταλικής επαρχίας. Οι ήρωες είναι μια ανέμελη παρέα σαραντάρηδων και τριαντάρηδων που αρνούνται να μεγαλώσουν, χαριτωμένοι και ανεύθυνοι άνεργοι της αστικής τάξης, όπως τους αποκαλεί ο δημιουργός τους, που υπήρξε στα νιάτα του, στο Ρίμινι, ένας απ’ αυτούς.
Ατέλειωτο κουβεντολόι, αδιάκοπα νυχτερινά πήγαινε-έλα, διασκεδαστικά κουτσομπολιά, γρήγορα φλερτ, εφήμεροι έρωτες και πρόσκαιρες ηδονές, τερπνές και γκροτέσκες τοπικές γιορτές, εφηβικά αστεία που δροσίζουν τη ζωή, μελαγχολία και πικρό χιούμορ, ευζωία και σαρκασμός. Ο Φελίνι μας παρουσιάζει όλη τη γοητεία και την ομορφιά του άσκοπου σουλάτσου στους έρημους δρόμους της πόλης. Η αισθητική του απομακρύνεται απ’ αυτήν του νεορεαλισμού και πλησιάζει, ήδη, τις ιδιόμορφες, προσωπικές, υποβλητικές και μπαρόκ φόρμες που θα υιοθετήσει αργότερα.
Η τρίτη ταινία του Φελίνι είναι κιόλας ένα μικρό αριστούργημα τρυφερότητας, σάτιρας, νοσταλγίας και πικρόχολου, απελπισμένου χιούμορ.

Στο La strada (1954) βρίσκουμε την ίδια άκαρπη περιπλάνηση, αυτή τη φορά ενός πλανόδιου τσιρκολάνου και της χαζούλας βοηθού του. Το μοτίβο της ανώφελης αναζήτησης ξαναπιάνεται από τον Φελίνι, μα μέσα σε ένα άλλο κοινωνικό σκηνικό. Στο La strada (1954) έχουμε να κάνουμε με εξαθλιωμένους, περιπλανώμενους, λούμπεν προλετάριους. Πίσω από την ανελέητη εικόνα της δύσκολης και φτωχικής ζωής των σαλτιμπάγκων, κρύβονται πολύ συναίσθημα, αθωότητα και τρυφερότητα. Η μεγάλη ανέχεια και η σκληρότητα της ζωής, τελικά, δεν μπορούν να τα καταπνίξουν.
Η αθώα κοπελίτσα (Τζουλιέτα Μασίνα) προσκολλάται στον σκληροτράχηλο Τζαμπανό (Άντονι Κουίν) και κατά κάποιο τρόπο θυσιάζεται για να τον βοηθήσει. Ο Τζαμπανό, βίαιος και τραχύς εξωτερικά, στο τέλος νοιώθει την αξία και την έλλειψη της παρατημένης κοπέλας, σπάει και κλαίει, ανακαλύπτει επιτέλους τον (κυρίως γυναικείο) κόσμο των συναισθημάτων στον οποίο τον μύησε, αδιόρατα, η Τζελσομίνα. Έχουμε, δηλαδή, δύο κρυφά ερωτευμένα, κάπως πρωτόγονα πρόσωπα που ήσαν οχυρωμένα πίσω από τη θωράκισή τους (κυρίως ο πατριαρχικός άνδρας). Ο Τζαμπανό, παραδοσιακός ανδροκράτης, αντιμετώπιζε τη γυναίκα απλώς ως όργανο για τη δουλειά τους, τη μαγειρική κ.λπ., σα να ήταν στερημένη δικού της διανοητικού και συναισθηματικού κόσμου.
Τα συστατικά του φιλμ του Φελίνι είναι η περιπλάνηση των τσιρκολάνων, η πλευρά road movie της ταινίας, ο ρομαντισμός, το μελόδραμα, η σκληρότητα της καθημερινής μιζέριας της ζωής, η βιαιότητα των συναισθημάτων και η αδυναμία επικοινωνίας των πτωχών τω πνεύματι. Η αισθητική έχει ήδη απομακρυνθεί από το νεορεαλισμό και πλησιάζει προς μια πορεία πιο ατομική και υποκειμενική, σχεδόν υπαρξιακή, παρόλο που οι ήρωες είναι πρωτογενείς στην προσέγγιση και έκφραση του εσωτερικού τους κόσμου.
Η ηδυπαθής και άκαρπη αίσθηση των χωρίς νόημα περιπλανήσεων των Vitelloni επικρατεί και στη Γλυκειά ζωή (Dolce vita, 1960), μα αυτή τη φορά στη Ρώμη, την αγαπημένη πρωτεύουσα του Φελίνι. Ο δημιουργός μάς εισάγει διακριτικά στη γοητεία και τη μελαγχολία της ντόλτσε βίτα και των ανθρώπων που τη ζουν. Άλλωστε, στο Οκτώμισυ (Otto e mezzo, 1963) ο Φελίνι μάς λέει ότι η ζωή είναι μια γιορτή που πρέπει να τη ζήσουμε.
Στο σύμπαν της Γλυκειάς ζωής που ο ποιητής σκαριφεί με φαντασία και ευρηματικές εικόνες, κυριαρχεί η οδυνηρή ματαιότητα της κοσμικής, μεγάλης ζωής, των ηδονών και της πλουσιοπάροχης επίδειξης των αστών. Μια κοινωνία αφροδισιακών μα κενών απολαύσεων, επιπόλαιου σεξ, κυνηγητού του χρήματος, της λάμψης και της κούφιας δόξας. Ο Φελίνι κοιτάζει τον κόσμο των απολαύσεων και της νυχτερινής κοσμικής ζωής με κάποια συμπάθεια, αλλά και με ανάμικτα συναισθήματα, όπως θα κάνει αργότερα και με τον Καζανόβα του: συμμετοχή, εξοικείωση και γνώση του συγκεκριμένου κόσμου και των συνηθειών του και, παράλληλα, κριτική και απόσταση, από τη σκοπιά του σκεπτικιστή διανοούμενου.
Οι κοσμικοί αστοί και σταρ παρακολουθούνται από τους φτηνούς παπαράτσι. Παντού ψέμα, πόζα και γυαλιστερός πλούτος. Οι φωτογράφοι, τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι καταφθάνουν για να αξιοποιήσουν, εμπορικά και θεαματικά, το «θαύμα» της εμφάνισης της Παναγίας σε δυο κατεργάρικα παιδάκια. Παρακολουθούμε τον κυνικό κόσμο της πολυτέλειας, των οργίων στη βίλα κάποιου απόντα πλουσίου, τα κλαμπ και τα στριπτίζ, την εκτυφλωτική κι επιδεικτική ζωή των σταρ. Την επιδερμικότητα και παρακμή των αριστοκρατών, των αστών και των ανθρώπων που τους γυροφέρνουν: πνευματική φτώχεια στην άντληση των ηδονών, έλλειψη ελπίδας, σκοπών και αξιών.
Ανάμεσά τους, μπλαζέ, ανερμάτιστος, απογοητευμένος, εκπληκτικά ωραίος και γοητευτικός Καζανόβα, ο κεντρικός ήρωας (Μαστρογιάνι), πηγαινοφέρνει με κόπο το, ενίοτε ηδονιζόμενο και ενίοτε βαριεστημένο, σαρκίο του, βιώνοντας την υπαρξιακή αλλοτρίωσή του. Τρέφει διαψευσμένα, φιλόδοξα όνειρα λογοτεχνικής δημιουργίας. Ο ήρωας άγεται και φέρεται ουσιαστικά άπραγος. Δουλεύει ως δημοσιογράφος σε μια δουλειά που δεν εκτιμά, κάνει σεξ σε διάφορες, κατά προτίμηση αστραφτερές γκόμενες, ως ένας βιτελόνι όχι της επαρχίας αλλά της Ρώμης, που τώρα πια είναι φτασμένος επαγγελματικά, τα έχει «καταφέρει» και έχει πλέον ανέλθει στην κοινωνία της ευμάρειας…
Ας σταθούμε στο εκτυφλωτικό Σατιρικό (1969). Δεν ξέρουμε πολλές ταινίες που καταφέρνουν να δέσουν, σε μια τέτοια φόρμα οργίου, τη λαγνεία, τη διαφθορά, την παρακμή και τον έρωτα (στον κατά Φελίνι ρωμαϊκό προχριστιανικό κόσμο). Είναι ένα σύστημα που εμπεριέχει την κόλαση, αλλά και τον παράδεισο των κοσμικών ηδονών. Και πώς να ξεφύγεις από τα δίχτυα του, από τούτο τον μαγικό κόσμο της κραιπάλης, των αχόρταγων υλικών επιθυμιών, της ποίησης της ζωής και της φαντασίας; Η μανία του παγανιστικού εκμαυλισμού δείχνεται μέσα από τις ευχάριστες ή σκληρές δοκιμασίες του σώματος: το κορμί άλλοτε σκλαβώνεται και εξευτελίζεται, άλλοτε λατρεύεται και ποθείται. Άλλοτε πάλι φτιασιδώνεται και γίνεται μάσκα, βάφεται και μεταβάλλεται σε μούμια, σε κορμί νεκρό.
Ο ερμαφροδιτισμός και η καλυμμένη ομοφυλοφιλία είναι οι επικρατέστερες μορφές ερωτικής λαχτάρας κι ασωτίας. Όλοι οι ήρωες μαγνητίζονται από το συγχρωτισμό με άλλους άντρες. Ακόμα και φυσιογνωμικά δηλώνουν μια σεξουαλικότητα αμφίβολη και διχασμένη. Παρακολουθούμε την πανδαισία του ομαδικού ή του αγοραίου έρωτα και ορισμένες μυστηριακές ιερές τελετές.
Σύμφωνα με τη μυθοπλασία είσαι αναγκασμένος να αγωνιστείς για να καταφέρεις ν’ αγγίξεις την απόλαυση. Να διασχίσεις λαβύρινθους και να κινδυνεύσεις να χαθείς στο ψάξιμο: κι ύστερα η ίδια η σεξουαλική πράξη είναι ένας καινούργιος αγώνας.
Αυτό που μπορεί να εναντιωθεί στη βαρβαρότητα, την αποκτήνωση και τον εκφυλισμό είναι η ποίηση. Η ευτυχία, όμως, δολοφονεί την τέχνη. Η γαλήνη ταιριάζει περισσότερο σε μια ιδεαλιστική καλοσύνη, αγνότητα κι εγκράτεια, παρόμοια μ’ αυτές των καλών, χριστιανών αρχόντων που ελευθερώνουν πριν αυτοκτονήσουν τους σκλάβους τους, για να μην πέσουν στα αιμοβόρα χέρια των αρχών.
Ο Φελίνι χτίζει το Σατιρικό ζωντανεύοντας έναν ολόκληρο πολιτισμό (τον οποίο έτυχε να ονειρευτεί). Μια ορμητική ζωγραφική και μουσική φενάκη, όπου το πέρα για πέρα προσωπικό επενδύει το ιστορικό-πολιτισμικό, μέσα σ’ έναν εκτυφλωτικό θρίαμβο φωτιστικών τόνων, τεχνητών αντικειμένων, εικαστικών φόντων, γυαλιστερών σωμάτων, ψητών κρεάτων, οσμών, αλλόφρενων παλμών της εικόνας. Γιατί όπως λέει ο ίδιος ο Φελίνι, σε μια συζήτησή του με τον Αλέν Ρενέ, «δεν θέλω να διηγούμαι, θέλω να απεικονίζω. Ο κινηματογράφος δεν είναι παιδί της λογοτεχνίας αλλά της ζωγραφικής».


Στον Καζανόβα (1976) επικρατεί η καθηλωτική αποκάλυψη πλούσιων και μεθυστικών παραστάσεων που συνοδεύουν την αφύπνιση της ερωτικής διάθεσης. Η σεξουαλική μανία επενδύεται ποιητικά με σχήματα και χρώματα που φέρνουν ευφορία (το ίδιο συνέβαινε και στο Σατιρικό). Το θεαματικό και σαγηνευτικό μπαρόκ συναντά τον εξπρεσιονισμό. Στο φιλμ συναντάμε το θεματικό μοτίβο της νοσταλγίας για τη χαμένη πρώτη γυναίκα, για το τυπικά φελινικό μητρικό πρόσωπο.
H αγάπη της γυναίκας ως ερωμένης, την οποία επιζητεί ο ήρωας χωρίς να καταθέτει τα όπλα ποτέ, μπορεί να συσχετιστεί με την εικόνα της αγαπημένης του μητέρας. Η τελευταία δεν φέρεται στον γιο της τόσο απλόχερα όσο οι ερωμένες του. Η μητέρα του κυριαρχεί επάνω του ακόμα και υλικά, με το σώμα της, όταν την κουβαλά στην πλάτη του για να τη μεταφέρει.
Ο Καζανόβα είχε την ικανότητα να ζει, μετατρέποντας τη ζωή σε καλλιτεχνικό έργο ή προβλέποντας και προετοιμάζοντας την κατοπινή απαθανάτισή της σε λογοτεχνία. Ο Φελίνι οσφραίνεται και προβάλλει τούτη τη δημιουργική ικανότητα: εξαίρει την ερωτοπαθή φινέτσα, την ευγένεια, την προσήνεια και το πνεύμα του.
Βασικό στοίχημα του φιλμ είναι η καθηλωτική αποκάλυψη πλούσιων και μεθυστικών παραστάσεων που συνοδεύουν την αφύπνιση της ερωτικής διάθεσης.
Η σεξουαλική μανία επενδύεται ποιητικά με σχήματα και χρώματα που φέρνουν ευφορία (το ίδιο συνέβαινε και στο Σατιρικό). Το μπαρόκ συναντά τον εξπρεσιονισμό. Ο σκηνοθέτης, με αφετηρία την κριτική διάθεσή του, αναπαριστά τα πάθη με αντιφατικό τρόπο. Συχνά οι ορμές, που υμνούνται, συνοδεύονται από αντίρροπες δυνάμεις αντίστασης. Η άρνηση της παραφοράς, μερικές φορές, συμβαδίζει ολοφάνερα με το εγκώμιό της. Ο Φελίνι βάζει τον θεατή να εκστασιάζεται κοιτάζοντας τις ασέλγειες του Καζανόβα με την καλόγρια, ταυτόχρονα όμως τον κάνει να αρνείται αυτό που βλέπει και να το θεωρεί ως μια επίδοση και επίδειξη άρτιας τεχνικής.
Οι αντιστάσεις και απαρνήσεις δυναμώνουν –μαζί τους όμως και το σύνολο των αλληλοσυγκρουόμενων τάσεων, γι’ αυτό και πολλαπλασιάζεται το δυναμικό των σκηνών αυτών– στην ανασύσταση των «διεστραμμένων» μορφών σαρκικής επαφής. Έτσι, το αμφιλεγόμενο (ελκτική δύναμη-επίκριση) χρωματίζει την επιδειξιμανία και την οφθαλμολαγνεία στη σεκάνς του έρωτα με την καλόγρια. Ξεκινώντας από τις λιγότερο ιδιότυπες συνουσίες (επεισόδιο με την καμπούρα και τις υπόλοιπες γυναίκες στο πανδοχείο) και περνώντας στις πλέον παρεκκλίνουσες (όταν ο Καζανόβα κάνει έρωτα με την κούκλα, λάγνος, τρυφερός, αποστασιοποιημένος και συνειδητοποιημένος), νιώθουμε να μεγαλώνει η συμμετοχή και η συγκίνηση, μαζί με την ενοχοποίηση του Καζανόβα.
Ο έπαινος της ευδαιμονίας και της θετικής ενέργειας του έρωτα κυριαρχεί σε λιγότερες σκηνές (π.χ. της Ανριέτας). Η αγάπη είναι σωτηρία, υπαινίσσεται ο Φελίνι: ο έρωτας του Καζανόβα σώζει την Ανριέτα, την αναιμική κοπέλα από το θάνατο, και ο ίδιος γλιτώνει την τελευταία στιγμή, χάρη στη σύντομη εμφάνιση της γιγάντισσας που τον εμποδίζει να αυτοκτονήσει. Όμως, ο Καζανόβα, με αφορμή τη γνωριμία του με τη Σαρπιγιόν, βεβαιώνει πως ο έρωτας παράλληλα είναι και ένας αργός θάνατος, ιδέα που άλλωστε βρίσκουμε και στους υπόλοιπους ερωτογράφους. Η δυστυχία κι η ευτυχία πάνε μαζί…
Στην Πρόβα ορχήστρας (1978) επανατοποθετούνται, με άλλο τρόπο, τα προβλήματα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ενιαίο και συμπυκνωμένο χώρο και χρόνο, μιας και μοναδικής αφηγηματικής ενότητας, μιας σεκάνς: με την πρόβα μιας ορχήστρας που διαδραματίζεται σε ένα συγκεκριμένο, ενιαίο χρονικό διάστημα διήγησης, διάρκειας 70 λεπτών, όσης και της ταινίας. Τα προβλήματα επικοινωνίας εντοπίζονται, άρα, ανάμεσα στις σχέσεις των μουσικών, τις σχέσεις των οργάνων, τη δύσκολη σχέση ορχήστρας και μαέστρου.
Σ’ αυτή τη δυσχερή επικοινωνία, ο κάθε μουσικός φέρνει τον δικό του χαρακτήρα, τις προσωπικές ιδιαιτερότητές του, τα δικά του προβλήματα και δυσλειτουργίες.
Η σχέση με τον ηγέτη τους, τον διευθυντή της ορχήστρας, παρουσιάζει αρκετή ασυνεννοησία, συγκρούσεις και κενά. Πιο δυνατή και καλή είναι η σχέση του μουσικού με το όργανό του (ή, εν μέρει, των μουσικών που παίζουν το ίδιο όργανο).
Αυτό, πάντως, που κυριαρχεί ως προς την επικοινωνία, είναι η επιφυλακτικότητα, και ίσως κάποια έλλειψη σεβασμού. Η τάση αμφισβήτησης, που βέβαια αντιστρατεύεται την πίστη. Η τάση αυτή δεν αργεί να μετατραπεί σε εξέγερση κατά του μαέστρου. Η αναρχία και το χάος αντικαθιστούν την προηγούμενη ισορροπία. Όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Το πάνω χέρι αποκτά η γενικευμένη ασυμφωνία, η έλλειψη συντονισμού κι η κακοφωνία, που αντιστοιχούν, συμβολικά, στην αδυναμία διαλόγου και συνεννόησης στην ιταλική κοινωνία της εποχής.
Βία, αριστερισμός, τρόμος και τρομοκρατία, στον αντίποδα του συγκαλυμμένου αυταρχισμού του μαέστρου, και ίσως της ιταλικής ηγεσίας γενικότερα. Ο μικρόκοσμος της ταινίας οδεύει προς την καταστροφή. Κι όμως, τελικά, η επιστροφή στη μουσική, η τέχνη και η αναζητούμενη κι επανευρισκόμενη καλλιτεχνική αρμονία, τους λυτρώνουν, τους σώζουν, και κατ’ αυτό τον τρόπο η μικροκοινωνία αναγεννάται από τις τέφρες της.
Στην Πόλη των γυναικών (1980) ο άντρας ακολουθεί τα χνάρια της γυναίκας των ονείρων του. Η αγάπη του θρέφει το φευγαλέο και το επίφοβο και θρέφεται απ’ αυτά τα δύο. Ακολουθεί μια υποβλητική και ακαθόριστα επικίνδυνη γυναίκα που συνέχεια εμφανίζεται και εξαφανίζεται. Το αντικείμενο του πόθου του γλιστρά συνέχεια μέσα από τα χέρια του, απροσπέλαστο και σκοτεινό, καμωμένο τόσο από ύλη και σάρκα όσο και από φαντασία.
Στην Πόλη των γυναικών, η σχέση αρσενικού-θηλυκού μορφοποιείται σαν παλαίστρα ή σαν δικαστήριο, όπου οι άντρες χάνουν τον αγώνα επειδή είναι προσκολλημένοι σε τετριμμένες αρχές. Η στρατηγική της μυθοπλασίας προδίδει φόβο απέναντι στη γυναίκα. Έλκεται από τη γυναικεία επιβολή και βία, ταυτόχρονα όμως τη σατιρίζει. Οι φεμινίστριες αναπαρίστανται σκωπτικά, αν και εν μέρει προκαλούν την έκσταση. Ο σκηνοθέτης, τελείως αφοπλισμένος, είναι ανίκανος να ξεφύγει από τα δίχτυα που του ρίχνουν: πλησίασμα που το διακρίνει κάποιος μισογυνισμός και δονζουανισμός (τουλάχιστον όσον αφορά στην απόλαυση από μακριά, μόνο με τα μάτια).
Στην Πόλη των γυναικών, ο Φελίνι αποσκοπεί συνειδητά στην ιχνηλασία των αντρικών μύθων γύρω από το γυναικείο φύλο. Ισχυρίζεται πως για να γνωρίσουμε τη γυναίκα στον σημερινό ανδροκρατούμενο κόσμο, χρειάζεται πρώτα να εξερευνήσουμε τους αντρικούς μύθους γι’ αυτήν, μιας κι αυτοί είναι που την καθορίζουν.
Σε μερικές ενότητες των ταινιών του, ο Φελίνι καταφεύγει στο γκροτέσκο. Έχουμε στο νου μας τις πιο φανατικές φεμινιστικές εκδηλώσεις ή τις φαλλοκρατικότερες από τις στιγμές της διαγωγής του επιβήτορα Κατσόνε (Η πόλη των γυναικών) και του Καζανόβα στην ομώνυμη ταινία.
* Ο Θόδωρος Σούμας είναι κριτικός κινηματογράφου και συγγραφέας βιβλίων.
fractalart

Διαβάστε περισσότερα

Όταν ο λευκός θησαυρός γίνεται χιόνι: Στο Μεσολόγγι το «Snowing in Berlin» του Μιχάλη Δέλτα [video]

Στο Μεσολόγγι και την περιοχή της Λιμνοθάλασσας επέλεξε να πραγματοποιήσει τα γυρίσματα του νέου εξαιρετικού του video clip, ο έλληνας καλλιτέχνης παγκοσμίου βεληνεκούς Μιχάλης Δέλτα για να παρουσιάσει το κομμάτι του «Snowing In Berlin», λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του album «Life Is Now».

Τα μοναδικής αισθητικής πλάνα του clip, που συνοδεύουν την ιδιαίτερη μουσική του Μιχάλη Δέλτα, είναι σε σκηνοθεσία Άννας Νότη και διεύθυνση φωτογραφίας Ιάσωνα Αρβανιτάκη.

Διαβάστε περισσότερα

Η μνημονιακή αριστερά και ο επίλογος της Μεταπολίτευσης 0

Και σε λίγο καιρό θα ακούσετε για ένα νέο “success story”
Οι ιστορικοί κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν. Ανοίγουν και κλείνουν μέσα από τα παραδείγματα. Μέσα από τα πρότυπα διακυβέρνησης και μια συγκεκριμένη αντίληψη του κυβερνάν. Ο ιστορικός κύκλος της Μεταπολίτευσης λοιπόν γράφει τα τελευταία του κεφάλαια. Αυτός ο επίλογος που ξεκίνησε με το πρώτο Μνημόνιο, συνεχίστηκε με το δεύτερο, συνεχίζεται με το τρίτο.
Πόσα Μνημόνια μας μένουν για το τέλος; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Έχουμε όμως αναφερθεί στη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών, στους τομείς και τα ποσοστά τους επί του ΑΕΠ, στις τρύπες στα ισοζύγια, στο δημογραφικό πρόβλημα, στη βόμβα του ασφαλιστικού κοκ. Σιγά σιγά όμως, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι αυτό το καθεστώς – και όχι σύστημα – φτάνει στο τέλος του.
Το “γιατί” απέτυχε η Μεταπολίτευση έχει συναντήσει διάφορες ερμηνείες. Κάποιοι θα αναφερθούν στην πολιτική παιδεία, στη τέχνη του κυβερνάν – που έγινε συνώνυμο του “παρκάρω” στο κράτος ή κατέχω το κράτος και νέμομαι το δημόσιο αγαθό – και ιδιαίτερα στα πολιτικά κόμματα, έτσι όπως αυτά εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν στα πλαίσια της ελληνικής πολιτείας.
Υπήρξε μια κακιστοκρατία στη χώρα; Αυτό είναι σίγουρο και έπληξε όλους του τομείς. Μια κουλτούρα ότι το κράτος “κείται μακράν”, ότι είναι κάτι ξένο και ξεχωριστό από τη συλλογικότητα. Και ναι, το κράτος έγινε το όχημα για την ευημερία μέρους της συλλογικότητας, αλλά για τους υπόλοιπους ήταν ένας “εχθρός”.
Και φτάσαμε στο 2015. Πέντε χρόνια σε Μνημόνια, με πυκνή κοινωνικοπολιτική καθημερινότητα, με υπερπληροφόρηση και παραπληροφόρηση, με κάθε είδους τρομοκρατία. Και ακόμα αυτό το οικοδόμημα στέκεται όρθιο. Αλλά όχι για πολύ. Η αποδόμηση του δεν ήταν μια εξωγενής διαδικασία, αλλά μια κεντρομόλος. Η αποδόμηση ήρθε μέσα από τα σπλάχνα του οικοδομήματος. Έτσι όπως ακριβώς εμφανίστηκε και το φαινόμενο “κρίση”.
Γιατί μπορεί η διεθνής κρίση του 2008, να μετακόμισε στην Ευρώπη, αλλά η αλήθεια είναι πως η χώρα βρέθηκε ανοχύρωτη. Υπνωτισμένη κάπου ανάμεσα στο Euro, στο Eurobasket, στην Eurovision, στη Μύκονο και στη πλαστή ευμάρεια, και όλα αυτά, κάτω από ένα πέπλο ψευδαισθήσεων ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Πότε άραγε χάθηκε το παιχνίδι; Είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε την αρχή του μίτου της Αριάδνης και σίγουρα ο ελληνικός λαβύρινθος έχει πολλούς Μινώταυρους. Θα μπορούσε όμως ο Θησέας να είναι “θεσμικός”; Η εμπειρία των τελευταίων μηνών δεν θα μπορούσε να μας πείσει για αυτό. Η πρώτη και η δεύτερη φορά αριστερά παρουσιάστηκε αδιάβαστη.
Και είναι όντως δύσκολο να χαράξεις ένα σχέδιο στρατηγικού σχεδιασμού για τη χώρα, γιατί κάτι τέτοιο απαιτεί δεδομένα. Απαιτεί αριθμούς. Και οι αριθμοί δεν υπάρχουν. Όλα είναι στο περίπου (δοκιμάστε να επικοινωνήσετε με ένα υπουργείο και να ζητήσετε στοιχεία για το οτιδήποτε, it’s a 50-50 chance). Συνεπώς, όλα τα προγράμματα των κομμάτων και τα μεγαλεπήβολα σχέδια, θα μπορούσαν κάλλιστα να φέρουν την υπογραφή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Τί περίμενε η ελληνική κοινωνία από το ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο τελικά; Και αυτοί που τον ψήφισαν και αυτοί που δεν τον ψήφισαν, ακόμη και αυτοί που δεν συμμετείχαν στον εκλογικό κύκλο (δυστυχώς το πολιτικό μήνυμα της αποχής, το οποίο στέλνουν ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες σε κάθε εκλογική διαδικασία, δεν αναλύεται ποτέ με όρους δομικούς, δηλαδή, ως συνολική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος). Περίμεναν λοιπόν, ένα νέο παράδειγμα διακυβέρνησης.
Μια νέα αντίληψη για τον τρόπο διακυβέρνησης, η οποία θα είχε ως στόχο τη σταδιακή εξάλειψη των παθογενειών που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία. Πάνω απ’όλα όμως, η ελληνική κοινωνία περίμενε την απόδοση ευθυνών, τη διάκριση μεταξύ ενόχων και αθώων για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.
Και αυτό θα το περίμενε κανείς και από το “υγιές” κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Αλήθεια, οι “υγιείς” πολιτικοί δεν νιώθουν προσβεβλημένοι όταν ακούν το “κλέφτες, κλέφτες”; Δεν θέλουν να “καθαρίσουν” το όνομα τους; Μάλλον όχι. Νόμοι περί (μή) ευθύνης Υπουργών, ασυλίες και αναζήτηση συρταριού για φύλαξη της λίστας Λαγκάρντ.
Και όχι δεν είναι κακό να έχεις τα χρήματα σου στο εξωτερικό, ιδιαίτερα όταν έχεις απέναντι σου ένα κράτος στο οποίο απουσιάζει οποιαδήποτε φορολογική συνέπεια και σοβαρότητα, αλλά καλό θα ήταν να ξέρουν και οι πολίτες ποιοι είμαστε “εμείς” και ποιοι είναι οι “άλλοι”. Και η αλήθεια με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι η δουλειά στράβωσε από την αρχή. Όταν έφτασε Φεβρουάριος και στελέχη και υπουργοί του είχαν ακόμη τα χρήματα τους στο εξωτερικό. Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον, αφού τότε ζούσαμε στον αστερισμό της “διαπραγμάτευσης”, να φέρουν τα χρήματα τους στο εσωτερικό και μετά να διανοηθούν την οποιαδήποτε “ρήξη” ή “εναλλακτική πορεία”, τουλάχιστον να δώσουν το “καλό παράδειγμα”.
Οι μήνες πέρασαν και η μονοκαλλιέργεια της “διαπραγμάτευσης” έφτασε στα όρια της. Έπειτα πήγαμε σε ένα δημοψήφισμα και εκεί πραγματικά γέλασε και ο κάθε πικραμένος. Δεν θα πούμε γιατί το δημοψήφισμα ήταν παραπλανητικό – φαίνεται άλλωστε από την κατάληξη – αλλά θα μείνουμε στο ευρύτερο πλαίσιο της διαδικασίας.
Ποιό ήταν το περιβάλλον; Εκβιασμοί ανά δεκαπέντε δευτερόλεπτα από εκπροσώπους των “θεσμών”, κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, όλοι οι εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί (ακούσαμε την φωνή του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά από χρόνια, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να μας εξηγήσει τί έγινε από το 2007 έως το 2009 στη χώρα), με αποκορύφωμα το κλείσιμο το τραπεζών (δεν έχω θητεύσει στον φιλελευθερισμό, αλλά το να σου επιβάλλουν περιορισμούς στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι την περιουσία σου δεν μου ακούγεται και τόσο φιλελεύθερο και ευρωπαϊκό). Και ποιά ήταν η απάντηση του ελληνικού λαού σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας; Ολόκληρος ο χάρτης έγινε πορτοκαλί, όλοι οι νομοί της χώρας είπαν “όχι”.
Η συνέχεια γνωστή. 17 ώρες “διαπραγμάτευσης”, έντιμοι συμβιβασμοί, συνθηκολόγηση ή – για να τα λέμε με το όνομα τους όλα – άτακτη υποχώρηση. Δυστυχώς η πολιτική τάξη αυτής της χώρας φάνηκε αδύναμη να διαχειριστεί το πολιτικό κεφάλαιο του δημοψηφίσματος. Και κάπως έτσι η πρώτη φορά αριστερά, έπαψε να είναι αριστερά. Έπειτα ακολούθησαν οι εκλογές -πριν την εφαρμογή των συμφωνηθέντων για αποφυγή οποιουδήποτε πολιτικού κόστους- όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έτρεχε μόνος του, ο κόσμος ξενερωμένος αποδοκίμασε σε μεγάλα ποσοστά τη διαδικασία, και φτάσαμε στη δεύτερη φορά “αριστερά”.
Την αριστερά που παραχώρησε τα αεροδρόμια νύχτα, ενώ όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με τις γενοκτονίες και τις εθνοκαθάρσεις, την αριστερά που διατήρησε τον ΕΝΦΙΑ, έφερε νέους φόρους, αύξησε τη τιμή στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς, την αριστερά που πέτυχε έναν “έντιμο” συμβιβασμό στο ζήτημα των πλειστηριασμών.
Και κάπου εδώ φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλος φίλες και φίλοι. Η συστηματική άρνηση του πολιτικού συστήματος στην αυτοκάθαρση του, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και η συστηματική άρνηση της πραγματικότητας, βάζουν τα τελευταία καρφιά στον φέρετρο της Μεταπολίτευσης.
Και αυτός ο ιστορικός κύκλος κλείνει ως ακόμη μία “χαμένη ευκαιρία”. Και σίγουρα ζούμε τους τελευταίους κραδασμούς ενός καθεστώτος σε απόλυτη σήψη. Και είναι αλήθεια πως τα καθεστώτα τα οποία γηράσκουν και εξαντλούνται, επιμένουν συνήθως στην με κατασταλτικά μέσα διατήρηση των κεκτημένων τους. Και έτσι οδηγούμαστε στη βίαιη αντίδραση, στην αυτοδικία και όποιος νομίζει πως οι πλειστηριασμοί δεν είναι casus belli, μάλλον κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Έτσι η ελληνική κοινωνία, στα “μάτια” του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει τους συνεχιστές των προηγούμενων, βλέπει το “μία από τα ίδια”, επιβεβαιώνεται το “όλοι ίδιοι είναι”. Η κρατική ελεημοσύνη της πρώτης περιόδου μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, αποσύρεται και στη θέση της έρχεται η συνέχεια του “σωσίματος” η συνέχεια των “μεταρρυθμίσεων” (ή απορυθμίσεων). Και σε λίγο καιρό θα ακούσετε για ένα νέο “success story” (ίσως να το ακούσατε στο “είμαστε θύματα της επιτυχίας μας”). Η αλήθεια όμως απέχει πολύ από αυτά τα μυθεύματα.
Συνοψίζοντας, ζούμε στον επίλογο της Μεταπολίτευσης και αυτό είναι διακριτό σε όσους αντιμετωπίζουν τη παρούσα κατάσταση ως φάση μέσα στον ιστορικό χρόνο. Πολύ σύντομα θα αρχίσει να μας απασχολεί το “μετά” και το ζήτημα της “ανοικοδόμησης”.
Πολύ σύντομα οι αρθρογραφήσεις θα στραφούν προς το “νέο”, που προσπαθεί δειλά δειλά να γεννηθεί. Πριν όμως φτάσουμε σε αυτό το στάδιο, υπάρχει μπροστά μας μια ιστορική ευθύνη. Η ευθύνη να διασώσουμε τα τελευταία “υλικά” που έχουμε στα χέρια μας. Υλικά που θα μας φανούν χρήσιμα την επόμενη μέρα. Και αυτά τα “υλικά” θα υποστούν μια τελευταία επίθεση, γιατί δεν έμεινε και τίποτα άλλο. Έτσι και αλλιώς, για όλα αυτά που έγιναν στη χώρα, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Κανείς δεν τιμωρήθηκε. Και αυτό γράφει και δεν ξεγράφει στη συνείδηση της συλλογικότητας. Φτάνει μόνο να μην επιτρέψουμε στον φόβο και στη μισαλλοδοξία να επικρατήσουν την κρίσιμη ώρα των τεκτονικών μεταβολών.

Διαβάστε περισσότερα