Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

4 Σεπ 2018

Εκπόρνευση φοιτητριών στην Σουηδία του «καλού» καπιταλισμού


Πούλα το κορμί σου, για να σπουδάσεις…. Γίνε πόρνη, προκειμένου να χρηματοδοτήσεις τις σπουδές σου… Στους κεντρικούς δρόμους της Στοκχόλμης, πρωτεύουσας της Σουηδίας,  αφίσες προτρέπουν …«κομψά» νεαρές φοιτήτριες να εκπορνευτούν για να καλύψουν τις ανάγκες διαβίωσης τους!!!
Στη Σουηδία του «καλού» καπιταλισμού, ξεκίνησε τη Δευτέρα, το χειμερινό εξάμηνο στα Πανεπιστήμια, μας πληροφόρησε ο αναγνώστη μας, Πάνος Απελιώτης, ο οποίος μας έστειλε και την σχετική φωτογραφία.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη Σουηδία χρηματοδοτείται σχεδόν αποκλειστικά από το κράτος. Δεν υπάρχουν δίδακτρα για τους Σουηδούς πολίτες και για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κόστος ζωής όμως των φοιτητών και το αναγκαίο εκπαιδευτικό υλικό χρηματοδοτείται μέσω δανείων! Η «δωρεάν» εκπαίδευση λοιπόν είναι μια πιο αφηρημένη έννοια στην Σουηδία. Ο φοιτητής, φοιτήτρια λαμβάνουν δάνειο από τις τράπεζες. Σε μια από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης, το τραπεζικό σύστημα, έχει βρει τον τρόπο για να αυγατίζει τα κέρδη του… 
Όμως για να λάβεις φοιτητικό δάνειο στο …αναπτυγμένο Σουηδικό μοντέλο εκπαίδευσης, κάθε εξάμηνο πρέπει να περάσεις το 75% των μαθημάτων. Αν δεν τα έχεις καταφέρει οι τράπεζες κόβουν την πίστωση. Άσχετα αν τα προηγούμενα εξάμηνα είσαι ήδη χρεωμένος, όπως μας ενημέρωσε ο αναγνώστης μας.
Η γιγαντοαφίσα, όμως έχει τη λύση: «Μηδέν δάνειο; Βγες ραντεβού με έναν Sugar Daddy»!!! To «Sugar Daddy», είναι ο «πελάτης». Αυτός που θα πληρώσει για τις …σπουδές των νεαρών φοιτητριών. Στη διαφημιστική καμπάνια υπάρχει και διεύθυνση που μπορούν να απευθυνθούν οι νεαρές φοιτήτριες! Όλα νόμιμα!
Μια διαφήμιση, λοιπόν στο κέντρο της πόλης καλεί νεαρές κοπέλες να δώσουν το κορμί τους για να αποκτήσουν το «προνόμιο» της συνέχισης των σπουδών τους… 
Πόσες φορές, άραγε δεν έχουμε ακούσει ακόμα και από επίσημα χείλη πολιτικών εδώ στην Ελλάδα. ‘‘Να μοιάσουμε στη Σουηδία»... Εκεί που ο καπιταλισμός είναι «ανθρώπινος» και δίνει ευκαιρίες σε όλους!!! 
Πράγματι! Δίνει την …ευκαιρία να γίνεις ακόμα και πόρνη λίγο πριν τελειώσεις το Πανεπιστήμιο. Οι φοιτήτριες στη Σουηδία μαθαίνουν από νωρίς, πριν βγουν και επίσημα στην «παραγωγή» ότι στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται».
Το μακρινό 1846, ο Καρλ Μαρξ, στο έργο του «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας», έγραφε:
«Ήρθε η εποχή, που όλα, ακόμη και εκείνα που τα θεωρούσαν οι άνθρωποι σαν αναπαλλοτρίωτα (…) έγιναν αντικείμενο ανταλλαγής, αντικείμενο αισχροκέρδειας και μπορούν να πουληθούν. Είναι η εποχή, που ακόμη και εκείνα τα πράγματα που μπορούσαν να μεταδοθούν μα ποτέ να ανταλλαχτούν σαν εμπόρευμα, να δοθούν μα ποτέ να πουληθούν, να αποκτηθούν μα ποτέ να αγοραστούν – αρετή, αγάπη, γνώμη, επιστήμη, συνείδηση κλπ. – η εποχή που όλα πέρασαν στο εμπόριο. Είναι η εποχή της γενικής διαφθοράς, της παγκόσμιας αγοραπωλησίας, ή, για να μιλήσουμε με τους όρους της πολιτικής οικονομίας, η εποχή που κάθε τι, ηθικό ή φυσικό, έγινε εμπορική αξία (…)».

«Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου»

«Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου»
Νίτσε – Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός
Ο ταξιδευτής εκείνος, που είχε δει πολλές χώρες και λαούς και κάμποσες ηπείρους, και τον ρώτησαν ποια ιδιότητα των ανθρώπων συνάντησε παντού, έλεγε: «έχουν μια κλίση στην οκνηρία». Σε μερικούς θα φανεί ότι θα μιλούσε σωστότερα και πιο έγκυρα αν έλεγε: «είναι όλοι δειλοί». Κρύβονται κάτω από ήθη και απόψεις.
Κατά βάθος, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως βρίσκεται στον κόσμο για μία φορά και μόνο, ως κάτι μοναδικό, και πως καμιά άλλη τόσο παράξενη σύμπτωση δε θα συνταιριάξει, για δεύτερη φορά, μια τόσο θαυμάσια πολλαπλότητα σε ενότητα, όπως είναι αυτός: το ξέρει αυτό, αλλά το κρύβει σαν μια κακή συνείδηση – για ποιο λόγο; Από φόβο μπρος στον γείτονα, ο οποίος απαιτεί τη σύμβαση, τη στιγμή που και ο ίδιος καλύπτεται με αυτή.
Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει κάποιον να φοβάται τον γείτονα, να σκέφτεται και να πράττει αγεληδόν, και να μην είναι ευχαριστημένος με τον ίδιο του τον εαυτό; Η ντροπαλοσύνη, ίσως, για λίγους και σπάνιους. Για τους περισσότερους, όμως, είναι η νωθρότητα, η φυγοπονία, δηλαδή εκείνη η ροπή στην οκνηρία, για την οποία μίλησε ο ταξιδιώτης.
Έχει δίκιο: οι άνθρωποι είναι περισσότερο οκνηροί απ’ ό,τι δειλοί και φοβούνται περισσότερο τους κόπους που θα τους επέβαλε μια απόλυτη εντιμότητα και γύμνια. Μόνο οι καλλιτέχνες μισούν αυτή την αμέριμνη πορεία, με τα δανεικά φερσίματα και τις αταίριαστες γνώμες, και φανερώνουν το μυστικό, την κακή συνείδηση του καθενός, την πρόταση πως κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό θαύμα.
Τολμούν να μας δείξουν τον άνθρωπο · πως αυτός, ως και στην κάθε κίνηση των μυών, είναι μόνος του · ακόμα περισσότερο πως αυτός, με την αυστηρή συνέπεια της μοναδικότητάς του, είναι όμορφος και αξιοθαύμαστος, καινοφανής και απίστευτος, όπως κάθε έργο της φύσης, και βέβαια καθόλου βαρετός.
Όταν ένας μεγάλος στοχαστής περιφρονεί τους ανθρώπους, περιφρονεί την οκνηρία τους · διότι εξαιτίας της οι άνθρωποι εμφανίζονται ως βιομηχανικά προϊόντα, ως αδιάφοροι, ανάξιοι για συναναστροφή και νουθεσία. Ο άνθρωπος που δε θέλει να ανήκει στη μάζα χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του και θα πρέπει να ακολουθεί τη συνείδησή του, η οποία του φωνάζει: «να είσαι ο εαυτός σου! Όλα αυτά δεν είσαι εσύ, αυτά που τώρα κάνεις, σκέφτεσαι, λαχταράς».
Κάθε νεανική ψυχή ακούει αυτή τη φωνή μέρα νύχτα και τρέμει · γιατί νιώθει αιωνίως σίγουρη την επιτυχία, όταν συλλογίζεται την πραγματική της απελευθέρωση · για τούτη την ευτυχία, όμως, όσο καιρό βρίσκεται στις αλυσίδες των γνωμών και του φόβου, κανείς και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Και δίχως την απελευθέρωση εκείνη, πόσο απελπισμένη και παράλογη μπορεί να γίνει η ζωή!
Δεν υπάρχει στη φύση πιο βαρετό και αντιπαθητικό πλάσμα από τον άνθρωπο που παραμερίζει το πνεύμα του και τώρα κοιτάζει δεξιά και αριστερά, πίσω και παντού. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο δεν πρέπει τελικά να εναντιωνόμαστε, γιατί είναι φλοιός δίχως πυρήνα, ένα σάπιο, ζωγραφιστό, διογκωμένο ένδυμα, ένα καλλωπισμένο φάντασμα το οποίο δεν μπορεί να προκαλέσει φόβο, ούτε ασφαλώς συμπόνια.
Και αν δικαίως λέμε πως ο τεμπέλης σκοτώνει τον χρόνο, τότε πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά μήπως μια εποχή που στηρίζει την ευτυχία της στις κοινές γνώμες, δηλαδή στις ατομικές νωθρότητες, σκοτωθεί στ’ αλήθεια: εννοώ ότι θα σβηστεί από την ιστορία της πραγματικής απελευθέρωσης της ζωής. Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η απέχθεια κατοπινών γενεών που θα ασχολούνται με την κληρονομιά εκείνης της εποχής, στην οποία βασίλευαν όχι οι ζωντανοί άνθρωποι αλλά ανθρωποειδή της κοινής γνώμης.
Γι’ αυτό τον λόγο η εποχή μας, για κάποιους μακρινούς απογόνους, μπορεί να είναι η πιο σκοτεινή και πιο άγνωστη, καθότι η πιο απάνθρωπη, περίοδος της ιστορίας. Διασχίζω τις καινούριες οδούς των πόλεών μας και σκέφτομαι πως από όλα τα φρικτά σπίτια, που έχτισε για λογαριασμό της η γενιά της κοινής γνώμης, δε θα υπάρχει τίποτα σε μια εκατονταετία και πως επίσης, τότε, οι γνώμες αυτών των οικοδόμων πιθανώς θα έχουν διαλυθεί.
Πόσο γεμάτοι ελπίδα πρέπει απεναντίας να είναι όλοι εκείνοι που δε νιώθουν πολίτες εκείνης της εποχής. Γιατί, αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε θα συνεργάζονταν για να σκοτώσουν την εποχή τους και μαζί με την εποχή τους να βουλιάξουν – ενώ αυτοί, μάλλον, θέλουν να χαρίσουν στην εποχή τους ζωή για να εξακολουθήσουν, οι ίδιοι, να ζουν σε αυτή τη ζωή.
Αλλά ακόμα κι αν το μέλλον δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε τίποτα, η αλλόκοτη ύπαρξή μας ακριβώς σε αυτό το Τώρα μας ενθαρρύνει πειστικότατα να ζήσουμε σύμφωνα με έναν ιδιαίτερο νόμο και μέτρο: είναι αυτό το ανεξήγητο, το ότι ζούμε ακριβώς σήμερα, ενώ είχαμε άπειρο χρόνο για να υπάρξουμε, το ότι δεν κατέχουμε τίποτε άλλο από μια σπιθαμή σήμερα και πρέπει να δείξουμε γιατί και προς τι γεννηθήκαμε τώρα ακριβώς.
Έχουμε να δώσουμε λόγο για την ύπαρξή μας ενώπιον του ίδιου μας του εαυτού · συνεπώς θέλουμε επίσης να αποκαλύψουμε τους πραγματικούς πηδαλιούχους αυτής της ύπαρξης και να μην επιτρέψουμε η ύπαρξή μας να μοιάζει με μια αστόχαστη σύμπτωση. Πρέπει να την αντιμετωπίσουμε τολμηρά και ριψοκίνδυνα αφού μάλιστα, στη χειρότερη όπως και στην καλύτερη περίπτωση, πάντα θα τη χάνουμε.
Γιατί να κρεμόμαστε από αυτό τον σβώλο γης, από αυτό το επάγγελμα, γιατί να ακούμε προσεκτικά τι λέει ο γείτονας; Είναι τόσο επα­ρχιώτικο να υποχρεώνεσαι σε γνώμες στις οποίες, διακόσια μίλια πιο πέρα, δε θα υποχρεωνόσουν πια. Ανατολή και Δύση είναι γραμμές με κιμωλία, που κάποιος μας τις ζωγράφισε μπρος στα μάτια μας για να περιπαίξει τη δειλία μας.
«Θέλω να προσπαθήσω να φτάσω στην ελευθερία» μονολογεί η νεανική ψυχή · και σε αυτό έμελλε να την εμποδίσει το γεγονός ότι, τυχαία, δύο έθνη μισούνται και πολεμούν το ένα το άλλο, ή το ότι μια θάλασσα βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κομμάτια γης, ή το ότι τριγύρω της θα διαδοθεί μια θρησκεία η οποία δεν υπήρχε βέβαια πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.
«Όλα αυτά δεν είσαι εσύ» λέει στον εαυτό της.
«Κανείς δεν μπορεί για χάρη σου να χτίσει τη γέφυρα, που πάνω της πρέπει να βαδίσεις, πάνω από το ποτάμι της ζωής, κανείς, εκτός από σένα και μόνο. Ναι μεν υπάρχουν αναρίθμητα μονοπάτια και γέφυρες και ημίθεοι, που θέλουν να σε περάσουν από το ποτάμι, όμως μόνο με τίμημα τον εαυτό σου · θα έβαζες ενέχυρο τον εαυτό σου και θα τον έχανες. Στον κόσμο υπάρχει μόνο ένας δρόμος, που άλλος δεν μπορεί να τον διαβεί, εκτός από σένα: πού οδηγεί; Μη ρωτάς, προχώρησε».
Ποιος ήταν αυτός που ξεστόμισε τη φράση «ποτέ ένας άνθρωπος δε σηκώνεται ψηλότερα, όσο όταν δεν ξέρει προς τα πού μπορεί ο δρόμος του ακόμα να τον πάει»;
Πώς όμως να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας; Πώς ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του; Είναι ένα σκοτεινό και κρυμμένο πράγμα · και όπως ο λαγός έχει εφτά δέρματα, έτσι και ο άνθρωπος τραβάει το δικό του εβδομήντα εφτά φορές, χωρίς να μπορέσει να πει: «αυτό είσαι λοιπόν πραγματικά, αυτό δεν είναι πια δέρμα».
Επιπλέον, το να σκάβει στον εαυτό του με αυτό τον τρόπο, και βίαια, στον επόμενο δρόμο, να κατεβαίνει στη στοά της ύπαρξής του, είναι ένα βασανιστικό και επικίνδυνο ξεκίνημα.
Τραυματίζεται τόσο ελαφρά ώστε κανένας γιατρός δεν μπορεί να τον θεραπεύσει. Και εκτός αυτού: γιατί να ήταν κάτι τέτοιο απαραίτητο, αν βέβαια όλα μπορούν να σταθούν ως μαρτυρίες για την ύπαρξή μας: οι φιλίες και οι έχθρες μας, το βλέμμα και η χειραψία μας, οι αναμνήσεις μας και ό,τι ξεχνάμε, τα βιβλία και τα χαρακτηριστικά της πένας μας. [...]
Η νεανική ψυχή κοιτάζει πίσω τη ζωή με την απορία: τι αγάπησες μέχρι τώρα αληθινά, τι τράβηξε την ψυχή σου προς τα πάνω, τι την κυρίεψε και συγχρόνως τι την έκανε ευτυχισμένη;
Παράθεσε εμπρός σου τη σειρά των αγαπημένων αυτών αντικειμένων και ίσως σου δώσουν, μέσω της ύπαρξης και της σειράς τους, έναν νόμο, τον θεμελιώδη νόμο του ίδιου σου του εαυτού. Σύγκρινε αυτά τα αντικείμενα, κοίτα πώς το ένα συμπληρώνει το άλλο, πώς το προεκτείνει, το υπερβαίνει, το μεταμορφώνει, το αποσαφηνίζει, πώς σχηματίζουν μια κλίμακα πάνω στην οποία εσύ, ως τώρα, αναρριχήθηκες προς τον εαυτό σου · γιατί η αληθινή ύπαρξή σου δε βρίσκεται βαθιά κρυμμένη μέσα σου, αλλά σε απροσμέτρητο ύψος πάνω από σένα ή, τουλάχιστον, πάνω από αυτό που συνήθως ονομάζεις εγώ σου.
(«Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός», 1874)*
Συνοψίζει όσα γράφει ορίζοντας την εκπαίδευση:
Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου. Όμως απελευθέρωση σημαίνει απαλλαγή από κάθε ζιζάνιο, σκουπίδι, σκουλήκι, που θέλει να αγγίξει το τρυφερό φύτρο του φυτού, ανά­βλυσμα φωτός και θερμότητας, γεμάτος αγάπη βόμβος νυχτερινής βροχής.
(«Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός», 1874) [ελλ. μτφρ., ό.π., σ. 2
 
Πηγή: alfavita.gr

2 Σεπ 2018

Η νόμιμη Γενοκτονία των Ελλήνων


 
Η νομική έννοια της «Γενοκτονίας» εφαρμόστηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης κατά την οποία απαγγέλθηκαν κατηγορίες στους Ναζί για την συστηματική εξόντωση άμαχου πληθυσμού λόγω φυλής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων και σωματικής κατάστασης.
Ο Πολωνός Εβραίος δικηγόρος Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος σώθηκε καταφεύγοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που δεν κατόρθωσαν σαράντα εννέα συγγενικά του πρόσωπα τα οποία δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, έχοντας ασχοληθεί πριν από τον πόλεμο με τον αφανισμό των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μετά τον πόλεμο αφοσιώθηκε στην εκστρατεία για την νομική αναγνώριση του όρου Γενοκτονία, στα αγγλικά Genocide που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω ή από την ελληνική λέξη γένος (με την έννοια της οικογένειας, της φυλής, του έθνους, της θρησκείας) και την λατινική cide (δολοφονία).
Παρ’ όλες τις άκαρπες προσπάθειες του Ραφαήλ Λέμκιν για την θέσπιση Διεθνών Νόμων που ορίζουν και απαγορεύουν την Γενοκτονία στη Διάσκεψη της Μαδρίτης του 1933, για την απαγόρευση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1945, συμμετέχοντας και ως σύμβουλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στη Δίκη της Νυρεμβέργης όπου κατόρθωσε η λέξη «Genocide» να περιληφθεί στο κατηγορητήριο, αλλά ως περιγραφικός και όχι ως νομικός όρος, τελικά οι ακούραστες προσπάθειές του επιβραβεύθηκαν στις 9 Δεκεμβρίου 1948, την ημέρα που τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Σύμφωνα με τον Λέμκιν:  «Γενοκτονία δεν συνεπάγεται απαραίτητα την άμεση καταστροφή ενός έθνους, εκτός εάν επιτυγχάνεται με μαζικές δολοφονίες όλων των μελών ενός έθνους. Σκοπός είναι να επισημάνει ένα συντονισμένο σχέδιο των διαφόρων δράσεων που αποσκοπούν στην καταστροφή των βασικών θεμελίων της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να αφανίσει τις ίδιες τις ομάδες. 
Οι στόχοι ενός τέτοιου σχεδίου είναι η διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, του πολιτισμού, της γλώσσας, των εθνικών αισθημάτων, της θρησκείας, της οικονομικής ύπαρξης εθνικών ομάδων καθώς και η καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας, της ελευθερίας, της υγείας, της αξιοπρέπειας και της ζωής των ατόμων που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες. Η Γενοκτονία στρέφεται κατά της εθνικής ομάδας ως μία οντότητα, και οι ενέργειες που πραγματοποιούνται, στρέφονται κατά ιδιωτών, όχι με την ιδιότητά τους ως ιδιώτες, αλλά ως μέλη της εθνικής ομάδας.   H Γενοκτονία έχει δύο φάσεις:  1) την καταστροφή του εθνικού προτύπου της καταπιεσμένης ομάδας και  2)την επιβολή του εθνικού προτύπου του καταπιεστή.  Μετά την επιβολή, ο καταπιεσμένος πληθυσμός αποφασίζει αν θα παραμείνει ή θα φύγει ενώ ταυτόχρονα με την απομάκρυνση του πληθυσμού πραγματοποιείται και ο Εποικισμός από τους πληθυσμούς του καταπιεστή».
Σύμφωνα με την Απόφαση 260-ΙΙΙ-Α της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ την 9η Δεκεμβρίου 1948 – τέθηκε σε ισχύ την 12η Ιανουαρίου 1951 – Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και οι ευθύνες του θύτη, «Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιούν ότι η Γενοκτονία, συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα Διεθνούς Δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλαμβάνουν και να τιμωρούν τούτο». (Άρθρο 1)  «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας  α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας,  β) πρόκληση βαρειάς σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας  γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει,  δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας  ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». (Άρθρο 2). «Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται»:  α) Γενοκτονία,  β) συνωμοσία προς διάπραξη Γενοκτονίας,  γ) άμεσα ή έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης Γενοκτονίας,  δ) απόπειρα διάπραξης Γενοκτονίας,  ε) συμμετοχή σε Γενοκτονία».( Άρθρο 3).
«Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά». (Άρθρο 4).
«Τα άτομα που διέπραξαν Γενοκτονία ή μια οποιαδήποτε από τις άλλες πράξεις που απαριθμούνται στο άρθρο 3, θα τιμωρούνται ανεξάρτητα αν είναι μέλη κυβέρνησης, κρατικοί λειτουργοί ή ιδιώτες». (Άρθρο 5).
«Τα άτομα που ευθύνονται για πράξη Γενοκτονίας ή άλλη πράξη όπως αναφέρεται στο 3ο άρθρο, πρέπει να δικαστούν στη χώρα που έχει διαπραχθεί το αδίκημα ή σε κάποιο διεθνές ποινικό Δικαστήριο που θα γίνει αποδεκτό από τους συμβαλλόμενους…..». (Άρθρο 6). 
Σύμφωνα με τη Σύμβαση η Γενοκτονία αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο διαφόρων ενεργειών που τείνουν να καταστρέψουν τα ουσιαστικά θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν αυτές οι ομάδες. Η Γενοκτονία αποτελεί το πιο βαρύ έγκλημα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Αυτός ο οποίος διαπράττει τη Γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.
Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2012, για πρώτη φορά μετά το 1941, είχαμε δέκα έξι χιλιάδες περισσότερους θανάτους από γεννήσεις στην Ελλάδα.
Η φυσική μεταβολή του πληθυσμού (δηλαδή η μεταβολή που οφείλεται μόνον στη διαφορά γεννήσεων και θανάτων χωρίς συνυπολογισμό της μετανάστευσης) παρουσίασε αρνητική εξέλιξη, με φυσική μείωση του πληθυσμού κατά 16.299 άτομα.
Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Θεσσαλίας, Υγιεινής και Επιδημιολογίας του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Γιώργου Ραχιώτη, το γεγονός μπορεί να αποδοθεί και στις σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές των τελευταίων ετών.
Ο καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας Χρήστος Χατζηχριστοδούλου, επεσήμανε ότι θα απαιτούνταν μακροχρόνιες μελέτες για να αποδείξουν πόσο επηρεάζουν τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας τα δημογραφικά δεδομένα, ωστόσο όλες οι ενδείξεις προκαλούν άμεση συσχέτιση.
Στη μελέτη του Αγγ. Χατζάκη, καθηγητή Επιδημιολογίας στην Αθήνα, διαπιστώνεται εκτίναξη των κρουσμάτων AIDS μεταξύ των χρηστών ουσιών ενδοφλεβίως, στη σύγκριση προ και μετά κρίσης.
Σήμερα το TFR (Total Fertility Rate, Συνολικό Ποσοστό Γονιμότητας) στην Ελλάδα βρίσκεται στο 1,33, αλλά για τους Έλληνες της απογραφής του 2001, υπολογίζεται πως είναι στο 1, ίσως και πιο κάτω! Γνωρίζοντας την σύνθεση του πληθυσμού ανά πενταετείς ηλικιακές ομάδες, ξέρουμε το μέσο όρο της ηλικίας τεκνοποίησης που είναι τα 29 έτη, το προσδόκιμο επιβίωσης, το δείκτη γεννητικότητας.
Τι συμβαίνει στους πληθυσμούς με TFR κοντά στο 1; Η Κατίνκα Μπάρις του «Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση» (CER) γράφει πως με δείκτη γεννητικότητας «κοντύτερα στο 1… κάθε γενιά θα φθάνει το 60% της προηγούμενης» ενώ σε άρθρο του ο Ράσελ Σόρτο των Νιου Γιορκ Τάιμς γράφει πως «για τους δημογράφους ο αριθμός αυτός(TRF κάτω του 1,3) έχει πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις: «Σημαίνει πως ο πληθυσμός μιας χώρας θα μειωθεί κατά 50% μέσα σε 45 χρόνια προκαλώντας ανεπανόρθωτη μείωση του πληθυσμού«.
Μείωση κατά 50% τα επόμενα 45 χρόνια. Εάν επαληθευτούν αυτές οι προβλέψεις το 2060 οι Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας θα αριθμούν κάτι λιγότερο από 5,000,000.

Οι Έλληνες αυτοκτόνησαν όταν δεν επαναστάτησαν κατά των Μνημονίων

Είχαν τη δυνατότητα να επαναστατήσουν και να χρησιμοποιήσουν τη βία για να ανατρέψουν την κυβέρνηση που τους πούλησε σε διεθνείς τραπεζίτες. Αντ ‘αυτού, οι Έλληνες δέχτηκαν την καταστροφή τους και δεν έκαναν τίποτα. Ουσιαστικά, ο ελληνικός λαός διέπραξε μια μαζική αυτοκτονία» 

Όχι… κάποιος τρελλαμένος αριστεριστής αλλά… ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Paul Craig Roberts 
 Paul Craig Roberts
Σε άρθρο του ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Paul Craig Roberts αποτυπώνει ανάγλυφα την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας: Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας μετά από οκτώ χρόνια Μνημονίων είναι απείρως χειρότερη από αυτή όταν εισήλθαμε το 2010 και πλέον δεν υπάρχει ορατή ελπίδα πραγματικής οικονομικής ανάκαμψης στον ορίζοντα για την χώρα.
Όπως αναφέρει ανάλυση του Ινστιτούτου Πολιτικής Οικονομίας Paul Craig Roberts, «350.000 Έλληνες, κυρίως νέοι και επαγγελματίες, έχουν εγκαταλείψει τη νεκρή Ελλάδα».

«Το ποσοστό γεννήσεων είναι πολύ χαμηλότερο από το μέγεθος που είναι αναγκαίο για να διατηρηθεί το υπόλοιπο του πληθυσμού. Η λιτότητα που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό από την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις ελληνικές κυβερνήσεις έχει ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 25%.
Η πτώση είναι ισοδύναμη της Αμερικανικής Μεγάλης Ύφεσης, αλλά στην Ελλάδα τα αποτελέσματα ήταν χειρότερα.
Ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt μαλάκωσε τις επιπτώσεις της μαζικής ανεργίας με τους νόμους περί κοινωνικής ασφάλισης και άλλα στοιχεία ενός δικτύου κοινωνικής ασφάλειας, όπως η ασφάλεια των καταθέσεων, και τα προγράμματα δημοσίων έργων, ενώ η ελληνική κυβέρνηση μετά τις παραγγελίες από το ΔΝΤ και την ΕΕ επιδείνωσε τις επιπτώσεις της μαζικής ανεργίας με την απομάκρυνση του δικτύου κοινωνικής ασφάλισης.
Παραδοσιακά, όταν μια κυρίαρχη χώρα, από τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, την κακή τύχη, ή απρόβλεπτα συμβάντα, βρέθηκε σε θέση να αποπληρώσει τα χρέη της, οι πιστωτές της χώρας, μείωσαν τις οφειλές προς το επίπεδο που η χρεωμένη χώρα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει.
Με την Ελλάδα υπήρξε μια αλλαγή παιχνιδιού. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με επικεφαλής τον Jean-Claude Trichet, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποφάσισε ότι η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει ολόκληρο το ποσό των τόκων και κεφαλαίου των κρατικών ομολόγων της που βρίσκονται στην κατοχή των γερμανικών, των ολλανδικών, των γαλλικών και των ιταλικών τραπεζών.
Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Με δύο τρόπους. Και οι δύο επιδείνωσαν σε μεγάλο βαθμό την οικονομίας της Ελλάδας, αφήνοντας τη χώρα σήμερα σε πολύ χειρότερη θέση από αυτή που βρισκόταν κατά την έναρξη της κρίσης πριν από σχεδόν μια δεκαετία.
Κατά την έναρξη της «κρίσης», η οποία θα μπορούσε εύκολα να είχε λυθεί με τη διαγραφή μέρους του χρέους, το ελληνικό χρέος ήταν 129% του ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.
Σήμερα το ελληνικό χρέος είναι 180% του ΑΕΠ. Γιατί;
Η Ελλάδα δανείστηκε περισσότερα χρήματα για να πληρώσει τόκους στους πιστωτές της, οι οποίοι δεν έπρεπε να χάσουν ούτε ένα σεντ. Ο επιπλέον δανεισμός, που ονομάστηκε «διάσωση», δεν ήταν ένα σχέδιο διάσωσης της Ελλάδα. Ήταν μια διάσωση των πιστωτών της Ελλάδας.
Το καθεστώς Obama ενθάρρυνε αυτό το πακέτο διάσωσης, επειδή οι αμερικανικές τράπεζες περίμεναν ένα σχέδιο διάσωσης, αφού είχαν πουλήσει credit default swaps (CDS) του ελληνικού χρέους και δεν ήθελαν να πληρώσουν.
Χωρίς σχέδιο διάσωσης οι αμερικανικές τράπεζες θα είχαν χάσει το στοίχημα και θα κατέβαλαν ταασφάλιστρα κινδύνου των ελληνικών ομολόγων.
Επιπλέον, ζητήθηκε από την Ελλάδα να πουλήσει δημόσια περιουσιακά στοιχεία σε αλλοδαπούς και να αποδεκατίσει το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, να μειώσει τις συντάξεις και την ιατρική περίθαλψη.
Η Κίνα αγόρασε τα ελληνικά λιμάνια, η Γερμανία αγόρασε τα αεροδρόμια, ενώ διάφορες γερμανικές και ευρωπαϊκές οντότητες αγόρασαν τις ελληνικές επιχειρήσεις ύδατος.
Επίσης, κερδοσκόποι των ακινήτων αγόρασαν εκτάσεις σε ελληνικά νησιά για την ανάπτυξη ακινήτων.
Αυτή η λεηλασία της ελληνικής δημόσιας περιουσίας δεν πήγε όμως προς τη μείωση του χρέους. Το χρέος, μεγαλύτερο από ποτέ, εξακολουθεί να ισχύει.
Η οικονομία είναι μικρότερη από ποτέ. Η δήλωση ότι η ελληνική κρίση έχει τελειώσει είναι απλώς μια δήλωση ότι δεν έχει μείνει τίποτα για να πάρει κανείς πια από τον ελληνικό λαό.
Γιατί η Ελλάδα βυθίζεται γρήγορα. Όλα τα έσοδα που σχετίζονται με θαλάσσιους λιμένες, αεροδρόμια, δημοτικές επιχειρήσεις, και το υπόλοιπο της δημόσιας περιουσίας που έχει βίαια ιδιωτικοποιηθεί τώρα ανήκει σε ξένους που παίρνουν τα χρήματα από τη χώρα, οδηγώντας έτσι περαιτέρω χαμηλότερα την ελληνική οικονομία.
Οι πιστωτές έκλεψαν το οικονομικό μέλλον των Ελλήνων. Πλέον η Ελλάδα δεν είναι ένα κυρίαρχο έθνος.
Εκεί κυριαρχεί πλέον η ΕΕ και το ΔΝΤ. Και ο ελληνικός λαός προδόθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Είχαν τη δυνατότητα να επαναστατήσουν και να χρησιμοποιήσουν τη βία για να ανατρέψουν την κυβέρνηση που τους πούλησε σε διεθνείς τραπεζίτες. Αντ ‘αυτού, οι Έλληνες δέχτηκαν την καταστροφή τους και δεν έκαναν τίποτα. Ουσιαστικά, ο ελληνικός λαός διέπραξε μια μαζική αυτοκτονία»

https://iskra.

Πολλή γνώμη, λίγη γνώση (ALLAN PERCY)

Λέγεται πως υπάρχουν περισσότερες γνώμες απ’ ότι άνθρωποι, κι αυτό είναι αλήθεια. Από αυτό θα επινοήθηκε η ψήφιση κατά πλειοψηφία, γιατί όταν υπάρχουν περισσότερα από τρία άτομα, η συναίνεση είναι σχεδόν αδύνατη: πάντα υπάρχει κάποιος που θα έχει διαφορετική γνώμη και που δε θα είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.
Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να έχουμε γνώμη για όλα.
Για ό,τι γνωρίζουμε με βεβαιότητα, για ό,τι πιστεύουμε με κλειστά μάτια, για ό,τι σκεφτόμαστε χωρίς να το στριφογυρνάμε και πολύ στο μυαλό, ακόμα και για κάτι που δεν του έχουμε αφιερώσει ούτε δύο σκέψεις.
Επειδή προτιμάμε να λέμε κάτι παρά να σωπαίνουμε και να δείχνουμε ότι δεν ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε.
Δεν είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε να σωπαίνουμε στην Ακαδημία του Πλάτωνα.
Όπως είπε ο Τζον Φ. Κέννεντυ στην εναρκτήρια ομιλία του:
Ο μεγάλος εχθρός της αλήθειας πολύ συχνά δεν είναι το ψέμα, αποφασισμένο, κατασκευασμένο και ανέντιμο, αλλά ο μύθος, επίμονος, πειστικός και εξωπραγματικός.
Πολύ συχνά γραπωνόμαστε από τα κλισέ των προγόνων μας. Υποτάσσουμε όλα τα γεγονότα σε ένα σετ προκατασκευασμένων ερμηνειών.
Απολαμβάνουμε το βόλεμα της γνώμης χωρίς το ξεβόλεμα της σκέψης.
Πρόσφατες μελέτες αποδεικνύουν ότι εξαρτιόμαστε όλο και περισσότερο από το τι λένε οι άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε τέτοιο σημείο που ένα οποιοδήποτε σχόλιο μπορεί να κάνει κάποιον να περάσει όλη τη νύχτα ξάγρυπνος ή να πάθει κρίση άγχους.
Κι όλα αυτά γιατί είναι εύκολο να μιλάμε για να μιλάμε, να δίνουμε τη γνώμη μας και να προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους.
Αλλά, όπως τόνιζε ο Μπέρτραντ Ράσελ στα Σκεπτικιστικά δοκίμια:
“Οι γνώμες που διατηρούνται με πάθος είναι πάντα αυτές που δεν έχουν μια καλή βάση. Το πάθος είναι το μέτρο εκείνων που δεν έχουν μια λογική πεποίθηση”.
Έτσι, λοιπόν, πρέπει να στεκόμαστε και να σκεφτόμαστε τη γνώμη μας και να έχουμε επίγνωση του ότι τα λόγια μας θα τα ακούσουν ή θα τα διαβάσουν και, προπαντός, θα τα θυμούνται.
Αυτά είναι το σήμα κατατεθέν μας και μας προσδιορίζουν ως ανθρώπους.




ΠΛΑΤΩΝΑΣ
80 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Περί ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης

Και αν στην τελική για άλλη μια φορά η έλλειψη αμεροληψίας και διαφάνειας που θεωρούνται χαρακτηριστικά του νομικού συστήματος των αστικών δημοκρατιών επιρρίπτεται σε πρόσωπα, όμως κι αυτή η υπόθεση (Φλώρου) είναι ενδεικτική της λειτουργίας της αστικής δικαιοσύνης. 


Τις προηγούμενες μέρες η αποφυλάκιση του Α. Φλώρου, με βεβαίωση του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας για ποσοστό αναπηρίας άνω του 67%, που έχει καταδικαστεί σε 21 χρόνια φυλάκιση για το σκάνδαλο υπεξαίρεσης των εταιρειών παροχής ηλεκτρικού ρεύματος Energa – Hellas Power και έχει κριθεί ένοχος για ηθική αυτουργία σε απόπειρα δολοφονίας, προκάλεσε αντιδράσεις στο κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό στρατόπεδο, ενώ η ‘Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων υπερασπίζεται την απόφαση των δικαστών για την αποφυλάκιση εφόσον τους υποχρεώνει ο νόμος Παρασκευόπουλου.
Σε παλιότερα δημοσιεύματα του Μαρτίου  διάβαζε κανείς για τις δικαστικές αρχές του Πειραιά που απέρριψαν αίτηση αποφυλάκισης κρατουμένου, που τελικά πέθανε, με ποσοστό αναπηρίας 80%, γιατί δεν προσδιοριζόταν η μονιμότητα ή παροδικότητα της αναπηρίας, ενώ κυκλοφορεί η «λίστα της ντροπής» με θανάτους κρατουμένων που δεν αποφυλακίστηκαν με τη διάταξη του νόμου Παρασκευόπουλου, αν και είχαν το απαιτούμενο ποσοστό αναπηρίας.
Υπουργοί της κυβέρνησης με τις αντιδράσεις τους σ’ αυτήν την απόφαση προσπαθούν να απαλλαγούν από κάθε υπόνοια εμπλοκής τους στην αποφυλάκιση του Α. Φλώρου που βρήκε ευκαιρία η Νέα Δημοκρατία να την χρεώσει στην κυβέρνηση κατηγορώντας την για υπόγειες μεθοδεύσεις.
Και κυβέρνηση και αντιπολίτευση σχετικά με την υπόθεση αναφέρονται στο κράτος δικαίου, η μεν αξιωματική αντιπολίτευση για να προειδοποιήσει την κυβέρνηση πως «το κράτος δικαίου δεν είναι παιχνίδι στα χέρια της», στελέχη δε του κυβερνώντος κόμματος όπως η Τ. Χριστοδουλουπούλου να υπερασπίζονται το νόμο Παρασκευόπουλου χαρακτηρίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ «υπέρμαχο του κράτους Δικαίου».
Και αν στην τελική για άλλη μια φορά η έλλειψη αμεροληψίας και διαφάνειας που θεωρούνται χαρακτηριστικά του νομικού συστήματος των αστικών δημοκρατιών επιρρίπτεται σε πρόσωπα, όμως κι αυτή η υπόθεση είναι ενδεικτική της λειτουργίας της αστικής δικαιοσύνης.  Το νομικό αστικό σύστημα γίνεται καθρέφτης των ανισοτήτων στην ταξική κοινωνία, αν και θέλει να εμφανίζεται ως αμερόληπτο και ανεξάρτητο και ο δικαστής μπορεί να πιστεύει ότι εργάζεται με αντικειμενικές κατηγορίες. Ο νόμος στην πραγματικότητα συγκαλύπτει την άσκηση εξουσίας της κυρίαρχης τάξης  και την σύνδεσή του με τις οικονομικές βάσεις οργάνωσης της κοινωνίας. Το δημιουργούμενο ή επικυρούμενο από την κρατική εξουσία δίκαιο έχει ταξικό χαρακτήρα, εδραιώνει και διαφυλάσσει τις κοινωνικές σχέσεις και τα πρότυπα συμπεριφοράς που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Τα συντάγματα και οι νόμοι λοιπόν πρωτίστως χρησιμοποιούνται για υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, κρύβοντας την ταξική καταπίεση κάτω από νόμους του κράτους δικαίου, χωρίς έτσι να είναι αναγκαία η απροκάλυπτη καταπίεση στις εκμεταλλευόμενες τάξεις.  
Ομολογουμένως, το  κράτος δικαίου, οι συνταγματικοί νόμοι είναι μια κατάκτηση των αστικών επαναστάσεων εναντίον της παλιάς φεουδαρχικής τάξης, χωρίς  αυτό να σημαίνει ότι η κοινωνία δεν συνεχίζει να βασίζεται στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση –η κυριαρχία μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας.
Με τις αστικές επαναστάσεις έγινε η θεμελιώδης αλλαγή της μετακίνησης από ένα φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής σε ένα καπιταλιστικό, όπου η έννοια των νόμιμων δικαιωμάτων των ατόμων που έχουν ιδιοκτησία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εμπορευματικής παραγωγής. Τα άτομα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο σε μια ανοιχτή αγορά ως νόμιμοι ιδιοκτήτες με ίσα δικαιώματα και ήταν απαραίτητες ορισμένες εγγυήσεις όσον αφορά στην ασφάλεια και προστασία των φυσικών προσώπων και των εμπορευμάτων τους. Χωρίς αυτές τις εγγυήσεις των δικαιωμάτων για την προσωπική ασφάλεια και την ιδιοκτησία η ανταλλαγή δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και η εμπορευματική παραγωγή θα πάγωνε. Και είναι  το αστικό κράτος η δύναμη που δίνει αυτές τις εγγυήσεις και υπερασπίζεται το σύστημα της εμπορευματικής ανταλλαγής όλων των μορφών.
Βέβαια, κατά την κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής δημοκρατίας, βασικό χαρακτηριστικό του κράτους δικαίου θεωρείται η εγγύηση της παραγωγής του δικαίου σύμφωνα με ορισμένη διαδικασία, αλλά και η εφαρμογή του προς όλες τις κατευθύνσεις, πάντα με την προϋπόθεση του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας και του σεβασμού των συνταγματικών δικαιωμάτων που την εξειδικεύουν. Κι έτσι ο νόμος και το σύνταγμα, που θεωρούνται εγγυητές της ανεξαρτησίας και της ουδετερότητας του κράτους, γίνονται το ιδεολογικό προπέτασμα που κρύβουν το ρόλο της κρατικής εξουσίας ως το πιο ισχυρό όπλο της κυρίαρχης τάξης στην ταξική πάλη.
Κι αν παλιότερα ο χριστιανισμός ανέδειξε την υποτακτικότητα και υπομονή ως ηθική υποχρέωση των εξαθλιωμένων απέναντι στους φεουδάρχες, στην αστική μας κοινωνία οι εκμεταλλευόμενες μάζες εμπλέκονται στους αόρατους δεσμούς των νόμων της που διακηρύττεται πως κατευθύνουν τον άνθρωπο προς ένα ειρηνικό και ευτυχισμένο μέλλον. Μόνο που στο όνομα του νόμου η δικαιοσύνη εγκρίνει και επιτρέπει οικονομικές ληστείες που γίνονται καθημερινά ενάντια στη μισθωμένη εργασία και το καθήκον της δικαιοσύνης περιλαμβάνει την προστασία του αστικού πλούτου, που δεν είναι παρά μια νόμιμη και επιτυχημένη συσσώρευση λεηλατημένου πλούτου. Κι αν στο παρελθόν η δικαιοσύνη  έδινε το δικαίωμα να κατέχει κανείς έναν άνθρωπο σαν ζώο, αυτή τη στιγμή δίδει το δικαίωμα στον καπιταλιστή να εκμεταλλεύεται τους εργάτες, τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους σαν ζώα.
Η δικαιοσύνη του θεού δικαιολόγησε το μαστίγιο στα χέρια του φεουδάρχη για να χτυπήσει τον σκλάβο του, τώρα, η εκλογικευμένη δικαιοσύνη με τους νόμους επιτρέπει στον καπιταλιστή να πάρει την υπεραξία που παράγεται από την μισθωμένη εργασία και επιτρέπει μάλιστα και τη συνείδησή του να ανακουφιστεί όταν αντισταθμίζει την εργασία, που είναι η πηγή του πλούτου του καπιταλιστή, με τους μισθούς πείνας.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More