Λάβαμε και δημοσιεύουμε: "Η σημερινή κατάσταση....." ( Θύμιος Βαγγέλης)

Η σημερινή κατάσταση είναι συνέπεια του πορείας της χώρας πολλών χρόνων και ειδικότερα των τριών τελευταίων δεκαετιών. Είναι συνέπεια του ήθους μας συνολικά. 
Η σημερινή κατάσταση είναι και αποτέλεσμα όμοιο με καταστάσεις που συμβαίνουν στην ζούγκλα, όπου το σαρκοβόρο τρώει το άρρωστο και το γηρασμένο, γιατί ζούγκλα είναι και το ανθρώπινο περιβάλλον. Κανείς δεν θα μας την “έπεφτε” αν δεν μας “έκοβε” ότι τρωγόμαστε. Έχουμε αποτύχει ως κοινωνία στο πολιτικό επίπεδο γιατί δεν υπήρξαμε ενεργοί σκεπτόμενοι πολίτες αλλά οπαδοί και χειροκροτητές ρουσφετολόγων και απατεώνων.

 Η Δημοκρατία είναι ανάλογη των πολιτών-ψηφοφόρων. Μας βάλανε(μπήκαμε) στο παχνί, βολευτήκαμε, κοιμηθήκαμε και μας γδύσανε, τώρα θα πάθουμε τα χειρότερα. Όμως όταν το “κακό” εκπορευόταν από το “σύστημα” δεν το πολεμήσαμε, πολλές φορές αντιθέτως επειδή μας βόλευε προσωπικά το υποστηρίξαμε. Λίγοι αναρωτήθηκαν γιατί τόσοι(τότε) στο δημόσιο; γιατί έχουμε τα διπλάσια μαγαζιά απ' όσα πρέπει, γιατί κλείνει και φεύγει η βιοτεχνία και η βιομηχανία, γιατί σε επιδοτούν για να ξηλώσεις το αμπέλι, να κάψεις την βάρκα; Γιατί οι έξυπνοι Έλληνες με ιδέες διώχνονται; Γιατί προωθείται συγκεκριμένο life style με συγκεκριμένη(πολιτικώς ορθή) ηθική και κοινωνική άποψη. Γιατί ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε; Δεν απαιτήσαμε ποτέ χριστή κι έντιμη διαχείριση από αυτούς που εκλέγαμε, ούτε κατά διάνοια. Δεν μας ένοιαζε και ούτε μας νοιάζει, μας νοιάζει μόνο που μας βάζουν χέρι. 
Αύριο αν μας μοιράσουν αντίδωρο θα κάνουμε κωλοτούμπες. Αν και πολλοί Έλληνες είμαστε ψωροπερήφανοι για τη ράτσα μας, για την καταγωγή μας, ποτέ δεν υπήρξαμε υπερήφανοι για το κράτος μας, ποτέ δεν ποθήσαμε ένα κράτος που να δουλεύει ρολόι για να το απαιτήσουμε, και ποτέ δεν μας ένοιαξε κι ούτε μας νοιάζει. Το κράτος σχεδόν πάντα σήμαινε κάτι κακό για εμάς. Φαυλότητα, ανικανότητα, τεμπελιά, κλεψιά, αδικία. Έχουμε αποτύχει σε προσωπικό επίπεδο γιατί βάλαμε λάθος στόχους. Διεκδικούσαμε μια πλασματική-ψεύτικη ποιότητα ζωής(ότι φάμε, ότι πιούμε, ......)(και να ψοφήσει η γίδα του γείτονα). Δεν θέλουμε, αλλά κι όταν θέλουμε βάζουμε πολλά προαπαιτούμενα-προϋποθέσεις για να δημιουργήσουμε οικογένεια, η υπομονή μας είναι λειψή και ο εγωισμός μας αρκετά μεγάλος για να κρατήσουμε τις οικογένειές μας κι έτσι τις διαλύουμε, και τα δυο παιδιά είναι πολλά κι έχουμε εκτρώσει άλλη μια Ελλάδα. 
Μια χώρα για να επιβιώσει πρέπει να φροντίζει για την φυσική της συνέχεια, πρέπει να γεννά το μέλλον της, και πρέπει να το κάνει νωρίς. Η υγεία μιας χώρας αντανακλάται στην ποσοστιαία ισορροπία των ηλικιών. 
Η μέση ηλικία στη χώρα μας είναι τα 42,7 χρόνια, στην Τουρκία είναι 29,2 και στο Ισραήλ τα 29,7. Η (υπο)γενικότητά μας είναι δεν είναι ένα παιδί στο ζευγάρι ενώ για να συντηρήσεις έναν πληθυσμό χρειάζονται περίπου 2,3, σύντομα θα ήμαστε οι μισοί! Η χώρα αποτελείται κυρίως από μπακούρια(ανύπαντρους) και από μπαρμπούλια(μεσήλικες και πάνω). Ποιος θα παλέψει; ποιος θα επαναστατήσει;(τώρα;!!!!) Όλοι είναι εξαρτώμενοι διατροφικά και υγειονομικά. Ο μέσος Έλληνας λόγω ηλικίας κυκλοφορεί με δύο χάπια στην τσέπη, είναι ανήμπορος. Ενάντια σε αυτά που εν πολλής είναι συνέπειες πράξεων ή παραλήψεων μας, εμείς τα φέραμε, το ξέρουμε και το ξέραμε, πολλοί είμαστε αρκετά κουτοπόνηροι και το αρνούμαστε. Επενδύσαμε στην εκπαίδευση(παιδεία έχουμε;) των νέων μας κι αυτοί ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν, είναι κι αυτό μέρος της λεηλασίας που υφίσταται ο τόπος. Πόσους νέους έχουμε αλήθεια στη δουλεία μας, στο τμήμα μας; Δίνουμε τόπο στα νιάτα; ή επιμένουμε να λαφυραγωγούμε το κράτος; Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, όταν πέφτει η δρυς καθένας κόβει ξύλα. Όσο θα λιγοστεύουμε, όσο θα αδυνατίζουμε, όσο θα ξεδοντιαζόμαστε τόσο περισσότερο ευάλωτοι θα γινόμαστε. Κατοικούμε σε ένα από τα πολυτιμότερα “οικόπεδα” του πλανήτη. Για κάποιους μπορεί να είμαστε οι ενοχλητικοί ιθαγενείς που πρέπει να ξεπαστρευτούν. Να γιατί κάποιοι συνεχίζουν να μας δανείζουν(στα χαρτιά) έναντι του οικοπέδου. 
Πόσο αλήθεια μας αγαπάνε οι δανειστές μας; Απαιτούμε να περισώσουμε τις υποδομές και τις δουλειές μας διατηρώντας την ίδια νοοτροπία και ηθική. Έχουμε επιλέξει ξανά και ξανά (εκ του αποτελέσματος)τους ίδιους δι αντιπροσώπευσης διαχειριστές οι οποίοι έχουν επιλέξει για την χώρα την θεραπεία της βδέλλας. Έχουμε χάσει τον πόλεμο και μας τρώει ο Μινώταυρος. Το πράγμα δείχνει πού πάει από μόνο του και πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας. Επιλογές που θα είναι έτσι κι αλλιώς δραματικές. Η μια επιλογή είναι να μη κάνουμε απολύτως τίποτα, αυτό φαίνεται ως στιγμής να έχουμε επιλέξει, και το αποτέλεσμα θα μοιάζει με αυτό μιας αυτοκτονίας με ηρεμιστικά. Μοιάζει άλλωστε σαν να μας το έχουν με κάποιον τρόπο υποβάλει. Σαν να μας έχουν υποσχεθεί με τον τρόπο τους μιαν ανεπαίσθητη γλυκιά ευθανασία κι εμείς ανήμποροι, παραδομένοι να το έχουμε δεχθεί. Μπροστά μας η άβυσσος! Η δεύτερη επιλογή είναι μια “ηρωική έξοδος” με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αρκεί αυτό να μη μοιάζει με το τελευταίο λάκτισμα του βατράχου που βράζει (για όσους ξέρουν την σχετική παροιμία). Έχουμε ηθική πραγματική αντιπρόταση; σχέδιο που να μην λαϊκίζει; να λέει την αλήθεια, να βάζει σωστά θεμέλια, κι αν ναι είμαστε έτοιμοι να το εφαρμόσουμε; Μπορούμε να γεννήσουμε την ελπίδα; Χρειάζεται πολιτική, ηθική, παραγωγική, και πληθυσμιακή ανασυγκρότηση(πόσα από αυτά βλέπετε να συμβαίνουν σύντομα;;;). Και έως ότου να συμβούν αυτά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η συρρίκνωση των παροχών, των υποδομών και των ονείρων είναι μονόδρομος, και θα μας πάρει όλους η μπάλα. 

 Θύμιος Βαγγέλης

Διαβάστε περισσότερα

WSJ: H Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει στάση πληρωμών στο εξωτερικό χρέος & να πληρώνει συντάξεις-μισθούς από τους φόρους! …

Σύμφωνα με άρθρο αναλυτών της Wall Street Journal, που αναπαράχθηκε την ίδια ημέρα από την ηλεκτρονική της σελίδα, MoneyBeat και το blog της Wall Street Journal στις Βρυξέλλες με την ονομασία Real Time Brussels, η ολη διαδικασία του πρωτογενούς πλεονάσματος, είναι άλλη μια υπόθεση μαγειρέματος των στατιστικών στοιχείων.

Κάνοντας λόγο για «μαστορέματα», η WSJ παρακολουθεί τον εκπρόσωπο της Κομισιόν να αναλύει ουσιαστικά τα βήματα που έγιναν για να μετατραπεί το έλλειμα του προυπολογισμού, σε πλεόνασμα.
Επίσης μαθαίνουμε ότι, δεν συνυπολόγισαν την κρατική βοήθεια στις τράπεζες, που έφτασε στο10,8% του ΑΕΠ…
Ακόμη σε ερώτηση που υποβλήθηκε στην Κομισιόν αν αυτή είναι η στάνταρ διαδικασία υπολογισμού, αυτή απάντησε ότι δεν είναι αλλά κάθε χώρα έχει την διαδικασία της!
Η WSJ δημοσίευσε και σχετικό πίνακα με τίτλο «Πώς να κάνετε το έλλειμμα να εξαφανιστεί»

Τέλος, έχει σημασία ότι η WSJ αναφέρει κάτι που θα ήταν αδιανόητο να ψελλίσει κάποιο απ τα παπαγαλάκια στα πάνελ και αλίμονο στον πολιτικό που θα τολμούσε να το προτείνει.

Ότι όλη αυτή η ιστορία, «θεωρητικά σημαίνει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει στάση πληρωμών για το εξωτερικό χρέος και να συνεχίσει την καταβολή συντάξεων και μισθώνστο εσωτερικό από τους φόρους που συλλέγει».
Το μαγείρεμα των στοιχείων για να δείξει η κυβέρνηση των δανειστών πλεόνασμα, το είχε βροντοφωνάξει ήδη το Reuters από το καλοκαίρι.
logiosermis.net
gregor der grieche

Διαβάστε περισσότερα

Κι ο κ.Τσουκάτος ήταν εκεί…

Πέρασε στα «ψιλά». Φταίει το γεγονός ότι η παρουσία κάποιων άλλων υψηλών παρευρισκομένων επισκίασαν την δική του εμφάνιση; Όπως και να έχει ο κ.Θόδωρος Τσουκάτος επανεμφανίστηκε. Βρέθηκε προχτές στο Ζάππειο για να γιορτάσει τα 40 χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Και για να χειροκροτήσει τους κκ.Βενιζέλο και Σημίτη.

Ο κ.Τσουκάτος στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια του ΠΑΣΟΚ στο Ζάππειο

   Επειδή, όμως, ο κ.Τσουκάτος τυγχάνει να είναι ο πρώτος και ο μόνος (απ΄ όσο γνωρίζουμε) πολιτικός παράγοντας που ομολόγησε ποτέ στην Ελλάδα ότι πήρε χρήματα από εταιρεία, τη «Ζήμενς», τα οποία – κατά τον ισχυρισμό του – παρέδωσε στα ταμεία ενός κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, επιτρέψτε μας ορισμένες υπενθυμίσεις.
   Στο απολογητικό υπόμνημα που κατέθεσε ο Τσουκάτος στις 14/9/2010 στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, μεταξύ άλλων ισχυριζόταν τα εξής:
   α) Τα λεφτά που – ομολογημένα - πήρε από τη «Ζήμενς» δεν θα τα έπαιρνε ο ίδιος αν «δεν τύχανε να 'μαι - όπως αναφέρει - συναρμόδιος στο ΠΑΣΟΚ για την οικονομική καμπάνια, ενόψει του επικείμενου Συνεδρίου και των Ευρωεκλογών του '99».
   Με άλλα λόγια - κατά τον ισχυρισμό Τσουκάτου - όποιος κι αν ήταν αρμόδιος οικονομικών του, τότε κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, πάλι θα τα 'παιρνε από τη «Ζήμενς»...
   β)«Η κατάληξη του άνω χρηματικού ποσού στον προορισμό του (σ.σ.: στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ) επιβεβαιώθηκε, εμμέσως για ευνόητους λόγους, πλην σαφώς, απ' τις καταθέσεις στη Δικαιοσύνη των ταμίων του κόμματος, αλλά κι απ' τις καταθέσεις στη Γερμανία των στελεχών που εκταμίευαν για λογαριασμό της εταιρείας».
   Δηλαδή – κατά τον κύριο Τσουκάτο – τα λεφτά πήγαν, όντως, στο ΠΑΣΟΚ, γεγονός που, σύμφωνα με το απολογητικό του υπόμνημα, προκύπτει από τις ομολογίες των ταμιών του κόμματος, πράγμα που όμως αγνοούμε να το έχει αποδεχτεί επισήμως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
   γ)«Η νομική φύση του περιστατικού ήταν (...) από αυτές που γίνονταν συχνά - πυκνά (...). Αυτή την παλιά και σ' όλους γνωστή καθιερωμένη πρακτική την κληρονόμησα δεν την καθιέρωσα».
   Δηλαδή ο κ.Τσουκάτος, για μια ολόκληρη περίοδο «Νο 2» του ΠΑΣΟΚ, υποστήριζε ότι οι… «χορηγίες» από τις «Ζήμενς» δεν ήταν ένα «στιγμιαίο αδίκημα», αλλά κάτι που συνέβαινε «συχνά – πυκνά». Οτι ήταν μια κατάσταση «καθιερωμένη» πριν από αυτόν την οποία «κληρονόμησε». Οτι ήταν μια «γνωστή» και «καθιερωμένη πρακτική». Ενδιαφέρον...
   δ) «Ψεύδονται, βέβαια, συνειδητά και μάλιστα γνωρίζοντας πως ουδείς πολίτης τους πιστεύει, εκείνοι που βεβαιώνουν πως το δικό τους κόμμα (αναφέρομαι στα μεγάλα), δεν έχει χρηματοδοτηθεί από ιδιώτες και μάλιστα σε προεκλογικές περιόδους, με αντίστοιχα υψηλές χορηγίες, που ξεπερνούν κατά πολύ το ανώτατο όριο των επιτρεπόμενων οικονομικών ενισχύσεων του σχετικού νόμου».
   Αυτά που ισχυριζόταν ο κ.Τσουκάτος για «ιδιώτες χρηματοδότες» και για παράνομες «χορηγίες» προς τα «μεγάλα» (τότε) κόμματα αφορούσαν εκτός του ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τον σημερινό, δηλαδή, κυβερνητικό συνέταιρο του ΠΑΣΟΚ…



   Το είχαμε πει και την εποχή που ο τόπος βοούσε για τις μίζες της «Ζήμενς», θα το επαναλάβουμε και σήμερα:  Ο Τσουκάτος, ως εμπλεκόμενος σε αυτή την δυσώδη υπόθεση από τη σκοπιά του κατηγορούμενου, μπορούσε και μπορεί να λέει ό,τι θέλει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ισχυρισμοί του ισχύουν.
   Το ενδιαφέρον εν προκειμένω, όμως, είναι άλλο: Πρώτον, ότι εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια που ο (παραμένει κατηγορούμενος;) κύριος Τσουκάτος έχει προβεί στους παραπάνω ισχυρισμούς, ουδείς εκ των θιγομένων (;) βγήκε να τον αντικρούσει. Δεύτερον – και βασικότερο - ο κ.Τσουκάτος έγινε δεκτός στην προχτεσινή γιορτή του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχει ανασκευάσει τίποτα από τα προηγούμενα…

   Φυσικά, για τα παραπάνω  υπάρχει και η εκδοχή Πάγκαλου. Την οποία οι εκάστοτε ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ επίσης δεν διευκρίνισαν ποτέ: Την αποδέχονται ή την απορρίπτουν;
   Υπενθυμίζουμε:  Όταν τα εκατομμύρια της μίζας «σφύριζαν» γύρω μας, την εποχή που η «Ζήμενς» φερόταν να έχει «μπουκώσει» από υπουργούς μέχρι κλητήρες του δικομματισμού, τη στιγμή που ένας πολιτικός παράγοντας (ο Τσουκάτος) που διατέλεσε το «δεξί χέρι» πρώην πρωθυπουργού και άλλος (ο Μαντέλης) που διατέλεσε υπουργός του κ.Σημίτη είχαν ομολογήσει ότι πήραν λεφτά από εκείνους που φέρονταν να διένειμαν τις μίζες (σσ: ο κ.Σημίτης τα είχε προσπεράσει όλα αυτά κάνοντας τη δήλωση «λυπούμαι»…), ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και αργότερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Θόδωρος Πάγκαλος, είχε υποστηρίξει:
   «Πήρε ο Τσουκάτος κάτι λεφτά, τα πήγε σε ένα κόμμα, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Τι αδίκημα είναι αυτό; (…). Δηλαδή, τι αδίκημα είναι; Παίρνω από μια ιδιωτική εταιρεία λεφτά και τα πάω σε ένα κόμμα, είναι αδίκημα κάποιου είδους; (…).Τι αδίκημα είναι να πάρω λεφτά και να τα πάω σε ένα κόμμα;».
   Αυτά έλεγε ο Πάγκαλος στις 5/5/2009 στον ρ/σ «Φλας». Και λίγες μέρες αργότερα πρόσθετε: «Αρα, εάν του είπαν (σ.σ.: του Τσουκάτου) πάρε μια σακούλα με λεφτά και πήγαινέ τα στο κόμμα σου, γιατί αυτό είναι παράνομο; Δεν είναι παράνομο»! (Θ. Πάγκαλος, συνέντευξη στο «njoytv», 26/6/2009).

    Τώρα θα πείτε γιατί - στη χώρα του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» - να μας κάνουν εντύπωση όλα αυτά. Ε, αυτό είναι το χειρότερο: Δεν μας κάνουν καμία εντύπωση!
   Απλώς έτυχε να ακούσουμε τον κ.Βενιζέλο να λέει να επιμένει στην προχτεσινή εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ (την οποία προλόγισε ο κ.Σημίτης) ότι χρειάζεται «ισορροπία μνήμης». Και το είπε παρουσία του κ.Τσουκάτου. Ε, είπαμε να συμβάλουμε λιγουλάκι στην κατεύθυνση αυτή…

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φιντέλ Κάστρο: « Ή θα θριαμβεύσουν οι ιδέες της δικαιοσύνης ή η καταστροφή»

 
“Η αυτοκρατορία του Αδόλφου Χίτλερ, εμπνευσμένη μέσα στην απληστία, πέρασε στην ιστορία έχοντας σαν μεγαλύτερη δόξα στο ενεργητικό της, την ανάσα που πρόσφερε στις αστικές και επιθετικές κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ, μετατρέποντάς τες στον περίγελο της Ευρώπης και του κόσμου. Της Ευρώπης,  με το ευρώ της, που ακριβώς όπως το δολάριο, δεν θ’ αργήσει να μετατραπεί σε «κουρελόχαρτο», προορισμένο να εξαρτιέται από το γουάν, αλλά και τo ρούβλι, μπροστά στην σφριγηλή κινέζικη οικονομία, στενά συνδεδεμένη με το τεράστιο οικονομικό και τεχνικό δυναμικό της Ρωσίας”.


Τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να ησυχάσει, ειδικότερα από τότε που η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, κάτω από την καθοδήγηση των Ηνωμένων Πολιτειών, θεώρησε ότι είχε φτάσει η ώρα να λογαριαστεί  με ότι είχε απομείνει από τα δύο μεγάλα έθνη τα οποία, εμπνευσμένα από τις ιδέες του Μαρξ, είχαν φέρει σε πέρας τον άθλο να βάλουν τέλος στην αποικιακή και ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων που είχε επιβληθεί ανά τον κόσμο από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην παλιά Ρωσία ξέσπασε μια επανάσταση που συγκίνησε ολόκληρο τον κόσμο.
Αναμενόταν ότι η πρώτη μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση θα γινόταν στις πιο βιομηχανοποιημένες χώρες της Ευρώπης, όπως η Αγγλία, η Γερμανία και η Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία. Αυτή, ωστόσο, συνέβη στην Ρωσία, όπου το έδαφός της εκτεινόταν από την Ασία μέχρι και τα βόρεια της Ευρώπης και έως τα νότια της Αλάσκας, που ήταν επίσης τσαρικό έδαφος και που είχε πουληθεί για μερικά δολάρια στην χώρα η οποία, αργότερα, θα αποτελούσε τον πιο ένθερμο ενδιαφερόμενο στο να επιτεθεί και να καταστρέψει την επανάσταση, αλλά και την χώρα που την γέννησε.
Ο μεγαλύτερος άθλος του νεοσύστατου Κράτους ήταν ότι δημιούργησε μία Ένωση, ικανή να συγκεντρώσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της και να μοιραστεί την τεχνολογία της με μεγάλο αριθμό ασθενέστερων και λιγότερο ανεπτυγμένων εθνών, αιώνιων θυμάτων της αποικιακής εκμετάλλευσης. Δεν θα ήταν πιο βολικό για τον σύγχρονο κόσμο να υπάρχει μια πραγματική κοινωνία των εθνών, που θα σέβεται τα δικαιώματα, τις πεποιθήσεις, τον πολιτισμό, τις τεχνολογίες και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές,  με πρόσβαση  στις περιοχές του πλανήτη που τόσοι άνθρωποι θα τους άρεσε να επισκεφτούν και να γνωρίσουν; Και δεν θα ήταν ακόμα πιο δίκαιο, όλοι οι άνθρωποι που σήμερα, σε κλάσματα του δευτερολέπτου επικοινωνούν από την μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη, να βλέπουν στους υπόλοιπους έναν φίλο ή έναν αδερφό και όχι έναν εχθρό, διατεθειμένο να τον εξολοθρεύσει με εκείνα τα μέσα, που η ανθρώπινη γνώση κατέστη ικανή να δημιουργήσει;
Επειδή πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να ενστερνιστούν τέτοιους στόχους, θεωρώ ότι δεν έχει κανείς το δικαίωμα να καταστρέφει πόλεις, να δολοφονεί παιδιά, να ισοπεδώνει κατοικίες, να σπέρνει τον τρόμο, την πείνα και τον θάνατο παντού. Σε ποια γωνιά του κόσμου θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν τέτοιες πράξεις; Αν θυμηθούμε ότι, όταν τελείωσε το μακελειό της τελευταίας παγκόσμιας σύρραξης, ο κόσμος αυταπατήθηκε με την δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, είναι γιατί μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας φαντάστηκε ότι πρέσβευε μια τέτοια προοπτική, αν και δεν είχαν καθοριστεί  επ’ ακριβώς οι σκοποί τους. Αυτό που γίνεται αντιληπτό σήμερα είναι ότι διενεργείται μια κολοσιαία εξαπάτηση, όταν αναδύονται προβλήματα που υποδηλώνουν ένα πιθανό ξέσπασμα πολέμου με την χρήση όπλων που θα μπορούσαν να θέσουν τέλος στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Υπάρχουν αδίστακτα υποκείμενα, κατά τα φαινόμενα όχι λίγα, που θεωρούν αρετή την διάθεσή τους να πεθάνουν, όμως πάνω απ’ όλα την διάθεσή τους να σκοτώσουν προκειμένου να υπερασπιστούν ξεδιάντροπα προνόμια.
Πολλοί άνθρωποι εκπλήσσονται ακούγοντας τις δηλώσεις κάποιων φερέφωνων ευρωπαίων του ΝΑΤΟ,  όταν εκφράζονται με το στυλ και το ύφος των ναζί των Ες-Ες. Περιστασιακά ντύνονται ακόμα και με σκούρα κοστούμια μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Εμείς έχουμε έναν αντίπαλο αρκετά ισχυρό, που είναι και ο πιο κοντινός μας γείτονας: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον προειδοποιήσαμε  ότι θ’ αντιστεκόμασταν στον αποκλεισμό (bloqueo), ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ένα πολύ ακριβό κόστος για την χώρα μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο τίμημα από το να συνθηκολογείς μπροστά στον εχθρό που χωρίς λόγο, αλλά ούτε και δικαίωμα, σου επιτίθεται. Αυτό ήταν το αίσθημα ενός μικρού και απομονωμένου λαού. Οι υπόλοιπες κυβερνήσεις αυτού του ημισφαιρίου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν συνταχθεί με την ισχυρή και με επιρροή αυτοκρατορία. Από την δική μας πλευρά δεν είχε να κάνει με μια προσωπική συμπεριφορά, αλλά ήταν το αίσθημα ενός μικρού έθνους, όπου από την αρχή του αιώνα αποτελούσε ιδιοκτησία, όχι μόνο πολιτική αλλά και οικονομική, των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ισπανία μάς είχε παραχωρήσει σ’ αυτήν την χώρα, αφού είχαμε υποφέρει από τον αποικισμό σχεδόν 5 αιώνων, που μας είχε κοστίσει ανυπολόγιστο αριθμό νεκρών  και υλικές απώλειες στον αγώνα για την ανεξαρτησία.
Η αυτοκρατορία διατήρησε το δικαίωμα να επεμβαίνει στρατιωτικά στην Κούβα, χάρις σε μια δόλια συνταγματική τροπολογία που την επέβαλλε σε μια Γερουσία αδύναμη και ανίκανη ν’ αντισταθεί. Παρόλο που ήταν οι ιδιοκτήτες σχεδόν των πάντων στην Κούβα. Κατείχαν  άφθονες εκτάσεις γης, τις μεγαλύτερες μονάδες επεξεργασίας ζάχαρης, τα ορυχεία, τις τράπεζες, ακόμα και το προνομιακό δικαίωμα να τυπώνουν το νόμισμά μας.  Μας απαγόρευαν να παράγουμε γεωργικούς σπόρους, γεωργικά προϊόντα αρκετά για να τραφεί ο πληθυσμός.
Όταν η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και εξαφανίστηκε επίσης το Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο, συνεχίσαμε ν’ αντιστεκόμαστε και ενωμένοι, το επαναστατικό Κράτος και  ο λαός, συνεχίσαμε την ανεξάρτητη πορεία μας.
Δεν είναι στις προθέσεις μου, παρόλα αυτά, να δραματοποιήσω αυτήν την ταπεινή ιστορία. Προτιμώ καλύτερα να δώσω έμφαση στο ότι, η πολιτική της αυτοκρατορίας είναι τόσο δραματικά γελοία, που δεν θ’ αργήσει πολύ να περάσει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Η αυτοκρατορία του Αδόλφου Χίτλερ, εμπνευσμένη μέσα στην απληστία, πέρασε στην ιστορία έχοντας σαν μεγαλύτερη δόξα στο ενεργητικό της,  την ανάσα που πρόσφερε στις αστικές και επιθετικές κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ, μετατρέποντάς τες στον περίγελο της Ευρώπης και του κόσμου. Της Ευρώπης,  με το ευρώ της, που ακριβώς όπως το δολάριο, δεν θ’ αργήσει να μετατραπεί σε «κουρελόχαρτο», προορισμένο να εξαρτιέται από το γουάν, αλλά και τoρούβλι, μπροστά στην σφριγηλή κινέζικη οικονομία, στενά συνδεδεμένη με το τεράστιο οικονομικό και τεχνικό δυναμικό της Ρωσίας.
Αυτό που έχει μετατραπεί σε σύμβολο της πολιτικής της αυτοκρατορίας είναι ο κυνισμός.
Όπως είναι γνωστό, ο John McCain ήταν ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος στις εκλογές του 2008. Έγινε γνωστός σαν προσωπικότητα, όταν την εποχή που ήταν πιλότος καταρρίφθηκε την ώρα που το αεροπλάνο του βομβάρδιζε την πολυπληθή πόλη του Ανόϊ. Ένας πύραυλος των Βιετναμέζων τον πέτυχε εν πλήρη δράση και σκάφος και πιλότος έπεσαν σε μια παρακείμενη στα περίχωρα της πρωτεύουσας  λίμνη.
Ένας παλιός βιετναμέζος στρατιώτης, αποστρατευμένος πια, που κέρδιζε την ζωή του  δουλεύοντας στην γύρω περιοχή, βλέποντας να πέφτει το αεροπλάνο και τον πιλότο τραυματισμένο να προσπαθεί να σωθεί, πήγε για να τον βοηθήσει. Καθώς ο γέρος στρατιώτης πρόσφερε την βοήθειά του, μια ομάδα από τον πληθυσμό του Ανόϊ, που υπέφερε από τις επιθέσεις των αεροπλάνων, έτρεξε για να λογαριαστεί μ’ εκείνον τον δολοφόνο. Ο ίδιος στρατιώτης έπεισε τους γείτονες να μην το κάνουν, διότι ήταν πια κρατούμενος και όφειλαν να σεβαστούν την ζωή του. Οι ίδιες οι αρχές των γιάνκις επικοινώνησαν με την Κυβέρνηση και παρακάλεσαν να μην καταφερθούν εναντίον του πιλότου.
Και εκτός από τους κανονισμούς της Κυβέρνησης του Βιετνάμ, του σεβασμού των κρατουμένων, ο πιλότος ήταν γιός ενός Ναυάρχου του Στόλου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος είχε παίξει ξεχωριστό ρόλο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατείχε ακόμα σημαντικό πόστο.
Οι βιετναμέζοι είχαν πιάσει χοντρό ψάρι σ’ εκείνον τον βομβαρδισμό και, όπως είναι λογικό, σκεφτόμενοι τις αναπόφευκτες ειρηνευτικές συνομιλίες που όφειλαν να βάλουν τέλος στον άδικο πόλεμο που τους είχαν επιβάλλει, ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις μαζί του, ο οποίος ήταν περιχαρής που θα έβγαζε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος από εκείνη την περιπέτεια. Αυτό, ασφαλώς, δεν μου το διηγήθηκε κανένας βιετναμέζος, ούτε και το είχα ρωτήσει ποτέ. Το διάβασα και συμφωνεί πλήρως με συγκεκριμένες λεπτομέρειες που έμαθα αργότερα. Επίσης διάβασα μια μέρα ότι ο Κος McCain είχε γράψει πως όταν ήταν κρατούμενος στο Βιετνάμ, κι ενώ τον βασάνιζαν, άκουσε ομιλίες στα ισπανικά που συμβούλευαν τους βασανιστές τι έπρεπε να κάνουν και πώς να το κάνουν. Ήταν ομιλίες Κουβανών, σύμφωνα με τον McCain. Η Κούβα δεν έστειλε ποτέ συμβούλους στο Βιετνάμ. Οι στρατιωτικοί του γνωρίζουν εκπληκτικά πώς να διεξάγουν τον πόλεμό τους.
Ο Στρατηγός Giap ήταν ένας από τους πιο εξαίρετους ηγέτες της εποχής μας, που στην Dien Bien Phu είχε την ικανότητα να τοποθετήσει το πυροβολικό στις πιο δύσβατες και πυκνές ζούγκλες, κάτι που οι γιάνκηδες και οι ευρωπαίοι στρατιωτικοί θεωρούσαν αδύνατο. Μ’ αυτά τα κανόνια έβαλλαν από ένα τόσο κοντινό σημείο, όπου ήταν αδύνατον να τους εξουδετερώσουν χωρίς οι πυρηνικές βόμβες να επηρεάσουν και τους ίδιους τους εισβολείς. Οι υπόλοιποι κατάλληλοι χειρισμοί που έγιναν, όλοι δύσκολοι και πολύπλοκοι, επέβαλλαν στις πολιορκημένες ευρωπαϊκές δυνάμεις την ταπεινωτική παράδοση.
Ο πανούργος  McCain επωφελήθηκε όσο το δυνατό περισσότερο από τις στρατιωτικές ήττες των γιάνκις και των ευρωπαίων εισβολέων. Ο Νίξον δεν μπόρεσε να πείσει τον σύμβουλό του της Εθνικής Ασφάλειας, τον Χένρι Κίσινγκερ, να αποδεχθεί την ιδέα που είχε ο ίδιος ο Πρόεδρος, όταν σε στιγμές χαλάρωσης του έλεγε, γιατί δεν τους ρίχνουμε καμιά από αυτές τις βομβίτσες Χένρι; Η πραγματική βομβίτσα έπεσε όταν οι άνθρωποι του Προέδρου προσπάθησαν να κατασκοπεύσουν τους αντιπάλους τους του κόμματος της αντιπολίτευσης. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτό!
Εκτός απ’ αυτό, το πιο κυνικό του Κου McCain ήταν η συμπεριφορά του στην Εγγύς Ανατολή. Ο γερουσιαστής McCain είναι ο πιο αδιαμφισβήτητος σύμμαχος του Ισραήλ, μπλεγμένος στα πλοκάμια της Μοσάντ, κάτι που ούτε ο χειρότερος αντίπαλος δεν θα ήταν ικανός να φανταστεί. Ο McCain συμμετείχε μαζί μ’ αυτή την (μυστική) υπηρεσία στην δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους που πήρε στην κατοχή του ένα αρκετά υπολογίσιμο και ζωτικό μέρος του Ιράκ, καθώς και όπως επιβεβαιώνεται, το ένα τρίτο του εδάφους της Συρίας. Αυτό το Κράτος ζει με έσοδα από πολυεκατομυριούχους και απειλεί την Σαουδική Αραβία και άλλα Κράτη αυτής της περίπλοκης περιοχής που προμηθεύει τη μεγαλύτερη ποσότητα του παγκόσμιου καυσίμου.
Δεν θα ήταν προτιμότερο ν’ αγωνιζόμαστε για να παράγουμε περισσότερα τρόφιμα και βιομηχανικά προϊόντα, να κατασκευάζουμε νοσοκομεία και σχολεία για τους χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων που τα έχουν απελπιστική ανάγκη, να προωθούμε την τέχνη και τον πολιτισμό, ν’ αγωνιζόμαστε ενάντια στις επιδημίες που επιφέρουν τον θάνατο στους μισούς από τους αρρώστους, στους εργαζόμενους στην υγεία ή τους τεχνολόγους, που όπως γίνεται φανερό, θα μπορούσαν τελικά να εξαλείψουν αρρώστιες όπως ο καρκίνος, ο έμπολα, η ελονοσία, ο πυρετός, ο διαβήτης και άλλες, που επηρεάζουν τις ζωτικές λειτουργίες των ανθρώπινων όντων;
Αν σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να παραταθεί η ζωή, η υγεία και ο χρήσιμος χρόνος των ανθρώπων, αν είναι απολύτως εφικτό να προγραμματιστεί  η εξέλιξη του πληθυσμού μέσω  της αύξησης της παραγωγικότητας, του πολιτισμού και της ανάπτυξης των ανθρώπινων αξιών, τι περιμένουν για να το κάνουν;
Ή θα θριαμβεύσουν οι ιδέες της δικαιοσύνης ή θα θριαμβεύσει η καταστροφή.



31/08/2014

Διαβάστε περισσότερα

Ακριβά θα στοιχίζει η ηλεκτρική ενέργεια στην Ελλάδα, λόγω LNG και εφοπλιστών

Σε προηγούμενα άρθρα λίγο-πολύ έχουμε αναδείξει τη προσπάθεια του καθεστώτος να προστατεύσει αυτούς που δεν πληρώνουν φόρους, ΕΝΦΙΑ και που δεν υφίστανται τις αποφάσεις για τα κόκκινα δάνεια (αξίας δίς ευρώ) τους αυτοεπονομαζόμενους “Έλληνες” εφοπλιστές, την ανώτερη αυτή φυλή της χώρας που χαζεύει με δωρεές τους ιαθγενείς αντί να πληρώσει φόρους 10 δις ευρώ το χρόνο όπως θα έπρεπε. Πολλοί έχουν κοροιδέψει τον ΓΑΠ για τη φράση του “λευτά υπάρχουν”. Kαί όμως υπάρχουν αλλά σε λάθος τσέπες…

Του καθηγητή Γ. Ζουγανέλη

Η εξαγωγή των Ελληνικών υδρογονανθράκων είναι κατά των συμφερόντων των εφοπλιστών, γιατί κάτι τέτοιο θα τους στερούσε απο έσοδα. Η σωστή μεταφορά του φυσικού αερίου θα πρέπει να γίνεται με υποβρύχιους αγωγούς φυσικού αερίου, αφού οι αποστάσεις απο τα Ελληνικά κοιτάσματα είναι μικρές και η τεχνολογία κατασκευής και εγκατάστασης τέτοιων αγωγών γνωστή. Οι “πατριώτες” αυτοί θέλουν τη χρήση LNG γιατί αυτό θα τους αύξανε τα κέρδη απο τα ναύλα. Δεν ενδιαφέρονται για το ότι κάτι τέτοιο θα αύξανε τη τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στον Έλληνα καταναλωτή κατά 20% και πλέον. Η τσέπη τους είναι ο θεός τους!

Η κατασκευή εργοστασίου LNG στη Κύπρο αντί αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου απο τα κοιτάσματα στην Ελλάδα είναι υπέρ αυτού του σχεδίου.

Το καλώδιο μεταφοράς ενέργειας απο το Ισραήλ στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει τη δουλειά γιατί, η αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος θα ήταν συγκρίσιμη με αυτή που θα οφείλεται στη μεταφορά με LNG λόγω απωλειών 15% κατά μήκος του καλωδίου.

O South Stream φυσικά είναι πρόβλημα αφού η τιμή του φυσικού αερίου που θα προερχόταν απο αυτόν τον αγωγό θα ήταν πολύ μικρότερη απο αυτή που προέρχεται απο τη μεταφορά με LNG. Για το λόγο αυτό υπήρχε πρόβλεψη για τον αγωγό αυτό να καταλήγει στην Αλεξανδρούπολη. Εκεί θα φτειαχνόταν το εργοστάσιο LNG, απο το οποίο οι εφοπλιστές θα μετέφεραν το φυσικό αέριο στην Ιταλία ή τη Γερμανία μέσω Αξιού, στον οποίο το ΥΠΕΚΑ προωθεί οικολογική κατασττροφή για να μεταφέρεται το LNG στη Γερμανία.Τρία πουλάκια κάθονται…

Ένας απο τους λόγους που δεν ανακηρύσσεται η Ελληνική ΑΟΖ είναι για να μη υπάρχει έλεγχος στη ναυσιπλοία, ώστε πετρέλαιο να φτάνει εύκολα πειρατικά στην Ελλάδα. Είναι ευνόητο γιατί η Αιγιαλείτιδα ζώνη της Ελλάδας παραμένει ακόμη 6 ν.μ. αντί 12 ν.μ, σε αντίθεση με αυτό που ισχύει σε όλη την ΕΕ. Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώνεται απο το γεγονός ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να μην ελέγχει το παράνομο ναυτιλιακό πετρέλαιο που διατίθεται στην Ελληνική αγορά με διάφορες μορφές π.χ. σαν πετρέλαιο κίνησης. Οι ιχνηθέτες δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί στη πτωχευμένη Ελλάδα Υπενθυμίζω ότι για το ναυτιλιακό πετρέλαιο οι εφοπλιστές ΔΕΝ πληρώνουν φόρους…

Όπως θα ακούσατε η κυβέρνηση πρόκειται να μειώσει τη φορολόγηση του πετρελαίου κίνησης γιατί δεν απέδωσε. Η πραγματικότητα όμως κατά τη γνώμη μου είναι άλλη. Τα διυλιστήρια δεν οικονόμησαν όσα έπρεπε τα τελευταία χρόνια…

Στα κόκκινα δάνεια δεν έχουν συμμετοχή μόνο ιδιώτες, κάτοιχοι γής αλλά και επιχειρηματίες και εφοπλιστές. Οι τελευταίοι όπως έχει γραφεί δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει και για τα οποία οι εγγυήσεις που έχουν δώσει οι εφοπλιστές δεν επαρκούν για να καλύψουν την άβυσσο (είναι γύρω στα 7,5 δις ευρώ). Έτσι εξηγείται η απόφαση της ΕΚΤ να εκδώσει χρήμα για να αυξήσει τη ρευστότητα στις τράπεζες. Ποιοί όμως θα χρεωθούν τα κόκκινα δάνεια των εφοπλιστών; Οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Η Ελλάδα χρωστάει πολλά στο Σόιμπλε. Οι Γερμανοί πολίτες δεν ξέρω αν το ξέρουν….

Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα με αυτές τις αποφάσεις που σκοπό έχουν να ενισχύσουν εκείνους που τραβούν τη χώρα απο το ποδάρι ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει.

Θέλω να καταλάβετε κάτι. Είτε μέσα στο ευρώ είτε έξω υπάρχουν λύσεις. Το θέμα είναι ο διαχειριστής αν έχει τη διάθεση να κάνει το σωστό ή αν του υπαγορεύεται τι θα κάνει. Στη κατεύθυνση της προστασίας των συμφερόντων των εφοπλιστών είναι και οι προσπάθειες Μανιάτη για η δημιουργία ενός “Γραφείου” LNG για  όλη την ΕΕ, που θα παρέχει και θα κατευθύνει τη περίσσεια  των άλλων χωρών της ΕΕ σε χώρες που το έχουν ανάγκη, όπως η Ελλάδα.

Σε αυτό το σημείο, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ο Βενιζέλος επέδειξε τόσο ακραία συμπεριφορά κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Στην Ελλάδα επιθυμούν ακριβό LNG στην ΕΕ για να το φέρνουν οι προστάτες του καθεστώτος… Σε βοήθεια προστρέχει και η Βρεττανία που έχει τράπεζες που έχουν δώσει κόκκινα δάνεια σε εφοπλιστές. Ένας Θεός ξέρει τί χάλι επικρατεί στην HSBC. Κανείς δεν θέλει το φτηνό Ρωσικό φυσικό αέριο μέσω των αγωγών απο την Ουκρανία ή το South Stream.

Πρός τη κατεύθυνση αυτή δηλαδή της απομόνωσης της Ρωσίας απο την αγορά του φυσικού αερίου στην ΕΕ κινείται και το ΝΑΤΟ, αφού αυτό θα έδινε τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου στις Αμερικάνικες εταιρείες, που ως γνωστό φόρους πληρώνουν στις ΗΠΑ και όχι σε άλλη χώρα (άρα αυτά περι συμβολαίων με 20% κλπ κέρδος που έφτειαξε το ΥΠΕΚΑ, απο τα κέρδη της εξόρρυξης των υδρογονανθράκων ξεχάστε τα). Δεν ειναι τυχαία και η επίσκεψη του Αμερικανού πρεσβευτή στο ΥΠΕΚΑ, όπου διαβεβαίωσε τον υπάλληλο που είναι εκεί, ότι οι Αμερικανικές εταιρείες ενδιαφέρονται και για τα 20 οικόπεδα. Οι Αμερικανοί επιθυμούν τον ΤΑΠ. Αμφιβάλλω όμως αν αυτός θα φτάσει πέραν του Αξιού ποταμού…

Για να ολολκληρώσω αυτό το κομμάτι, οι Αμερικανοί δεν θέλουν τους Ρώσους στην ΕΕ. Αυτό βολεύει τους εφοπλιστές και όσους κερδίζουν απο αυτούς. Οι Κινέζοι είναι ευτυχισμένοι με αυτό το αποτέλεσμα, αφού με το τρόπο αυτό θα ελέγχουν την ανάπτυξη της Ρωσίας, δεδομένου ότι αυτοί αγοράζουν το φυσικό τους αέριο. Εννοείται ότι η εξόρρυξη των Ελληνικών υδρογονανθράκων θα πάρει κάτι δεκαετίες. Για το λόγο αυτό στο ΥΠΕΚΑ προίσταται το κατάλληλο άτομο, ένας άνθρωπος που όπως θα σας εξηγήσω στη συνέχεια δεν έχει επαφή με τα θέματα Ενέργειας και Περιβάλλοντος.

Πηγές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας

Όταν κάποιος θέλει να ασκήσει σωστή οικονομική πολιτική, μέρος της οποίας είναι η πολιτική της ενέργειας προσπαθεί να αναπτύξει στο μέγιστο δυνατό την εκμετάλλευση των πηγών που διαθέτει, ώστε αν για κάποιο λόγο μια πηγή δεν λειτουργήσει να έχει εναλλακτικές λύσεις. Στο παραπάνω πίνακα βλέπετε πόσες πηγές θα μπορούσε να εκεμταλλευτεί η ΕΛλάδα και να διερωτηθεί γιατί ο Μανιάτης ασχολείται μόνο με μία απο αυτές και όχι με όλες. Δεν είναι τυχαίο και θα ήταν τραγικό για αυτόν να ακουστεί ότι ασχολείται απο αύριο.

Στα ΑΠΕ όπως έχω πεί και άλλη φορά στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ χρησιμοποιούνται μπαταρίες υψηλής ισχύος, που δεν είναι σε απαγορευτικές τιμές, οι οποίες σταθεροποιούν την απόδοση των συστημάτων αυτών τις ώρες που δεν λειτουργούν, αυξάνοντας τη προσφορά τους στο δίκτυο όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και τα κέρδη των ιδιοκτητών τους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε για το θέμα αυτό εδώ και εδώ.  Απο το 2005 είναι σε λειτουργία τέτοια συστήματα στις χώρες αυτές. Στην Ελλάδα το κρύβουν. Κάποιοι δεν αφήνουν. Εχουν φτάσει δε και στο σημείο να μην υπάρχει καν αναφορά για το θέμα αυτού του τύπου μπαταριών στο δεκαετές πρόγραμμα ανάπτυξης της ΔΕΗ! Τραγικά πράγματα, για μια χώρα που θέλει να αναπτυχθεί.

Δεν είναι σκοπός μου να σας εξηγήσω πως κατασκευάζονται αυτές οι μπαταρίες. Πολλοί θα αισθανόντουσαν άσχημα, δεδομένου ότι η χώρα δεν φτειάχνει ούτε καρφίτσα. Τις πατάτες απο Αϊγυπτο και Τουρκία τις φέρνουν. Ζεόλιθο με τοξικό μόλυβδο ταίζουν τον κόσμο κοκ. Εκτός αυτού έχουμε και τους εκβιαστές που απειλούν και ενοχλούν και έχω πολύ δουλειά τελευταία…

Η ουσία είναι ότι η τιμή της ΜWh που παράγεται απο ΑΠΕ για την Ελλάδα είναι πολύ ακριβή, δεδομένου ότι το κόστος παραγωγής της είναι ελάχιστο. Τα ΑΠΕ είναι η πλέον υγιεινή μέθοδος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που θα επικρατήσει δεδομένου ότι οι πηγές της είναι αστείρευτες. Ενα πράγμα που πρέπει να γίνει επίσης αντιληπτό είναι ότι η τεχνολογία προχωράει και δεν ρωτάει το κάθε Μήτσο στη πτωχευμένη Ελλάδα αν συμφωνεί ή όχι. Το άλλο είναι ότι το κόστος κάθε τεχνολογίας με το χρόνο μικραίνει.

Είμαι υπέρ της ορθολογικής εκμετάλλευσης των ορυκτών αλλά αυτό όπως και πολλά άλλα δεν γίνεται σωστά στην Ελλάδα. Σαν σχεδιαστής μπορώ να διαβλέπω τη μελλοντική χρηματιστηριακή αξία διαφόρων ορυκτών γνωρίζοντας και υποθέτοντας μελλοντικά σε τι εφαρμογές μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Αντιλαμβάνεστε πόσο κακό είναι να πουλιούνται χωρίς σχέδιο πρωτογενής υλικά σε εταιρείες που επενδύουν εκτός Ελλάδας.

Στα υδροηλεκτρικά συστήματα οι δρόμοι του νερού πρέπει να προστατεύονται. Ο λιγνίτης πάλι δεν είναι πανάκεια, δεδομένου ότι αποβάλλει διοξείδιο του θείου στο περιβάλλον όπως και τοιξκά ραδιενεργά κατάλοιπα  που υπάρχουν μέσα του. Από αυτό δεν εξαιρείται ούτε ο Ελληνικός λιγνίτης. Υπάρχουν δημοσιεύσεις που μιλούν για την κακή ποιότητα του Ελληνικού λιγνίτη σε  σχέση με άλλους στα Βαλκάνια. Αυτό δεν τον κάνει άχρηστο να χρησιμοποιηθεί σαν καύσιμο αλλά βάζει ένα πάνω όριο στη χρήση του, που καθορίζεται απο περιβαλοντικές μετρήσεις στη περιοχή των εργοστασίων, και μάλιστα ακριβώς πάνω στις καμινάδες. Για το θέμα αυτό το ΥΠΕΚΑ δεν έχει κάνει τίποτα. Ούτε για τα Χημικά της Συρίας έκανε, αφού οι μπαγλαμάδες είναι το μόνο που μπορεί να επιδέιξει το εν λόγω υπουργείο. Να μη μιλήσω για τα ΧΥΤΑ. Εκεί να δείτε έργο…

Η Τουρκία στο θέμα της ενέργειας ακολουθεί μια σωστή πολιτική. Φαίνεται ότι εκεί υπάρχουν στα λαγούμια πατριώτες και όχι σφεντόνες που ανεβάζουν τον κάθε χιμπατζή και τον κάνουν υπουργό ή πρωθυπουργό. Τρία εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας θα φτειάξουν. Και η Σαουδική Αραβία θα προχωρήσει στην κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων. Και πώς θα πουλούν ηλεκτρική ενέργεια; Πώς θα τη μεταφέρουν; Mπαταρίες… Η Ιαπωνία και η Τουρκία δεν έχουν σεισμούς; Eχουν αλλά δεν κάνουν οι πολιτικοί τους το λαό τους υπάλληλο των συμφερόντων των εφοπλιστών τους.

Η Ελλάδα έχει πολλές περιοχές στις οποίες μπορεί να αναπτυχθεί γεωθερμία. Ακούστηκε ότι κάποιο έβγαλαν θείο απο τη θάλασση στη Μήλο και μετά ότι κόλλησαν όλα απο τις αντιδράσεις των κατοίκων. Στην Ελλάδα τίποτα δεν γίνεται σωστά γιατί και δεν μπορούν και δεν θέλουν αυτοί που κυβερνούν. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κλειστό κύκλωμα εκμετάλλευσης του θερμού ύδατος που βγαίνει απο τη γή και να μην υπήρχε έξοδος και αποπνικτική μυρωδιά θείου στην ατμόσφαιρα. Αυτό απαιτεί δύο ή και περισσότερες γεωτρήσεις. Στη Μήλο μάλλον έκαναν μια και το νερό που έβγαινε το έρριχναν στη θάλασσα. Είναι πολύ εύκολο να το προβλέψω γνωρίζοντας την Ελληνική επιχειρηματική νοοτροπία. Το ΥΠΕΚΑ τι έκανε για τη γεωθερμία τόσα χρόνια, Το 70% της Ελλάδας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας απο γεωθερμία.

Βιομάζα. Και εδώ τίποτα. Εχω φρίξει απο την ασχετοσύνη όσων έχουν “άποψη”. Οι λαϊκοί “άρχοντες”, οι συνδικαλιστές αποδεικνύονται και αυτοί “θησαυρός” ασχετοσύνης και ανευθυνότητας. Σε παλαιότερο άρθρο έχω μιλήσει για τη μετατροπή του πλαστικού σε φυσικό αέριο και υδρογονάνθρακες γενικότερα, με τη μέθοδο της πυρόλυσης. Εχει πολλά ωραία θέματα εδώ για ανάπτυξη. Kαι απο τη βιομάζα μπορεί να παραχθούν υδρογονάνθρακες που να χρησιμοποιηθούν σαν καύσιμο. Δεν καίμε ρε παιδιά τα κουκούτσια απο τις ελιές και μετά εναντιωνόμαστε στη χρήση βιομάζας, Θα βρωμήσει ο τόπος. Δεν είναι αυτό η βιομάζα. Η επιστήμη έχει προχωρήσει..

Το ΥΠΕΚΑ ανακοινώνει έρευνες για υδρογονάνθρακες στο ΜΕΓΑρο με προοπτική εκμετάλλευσης μετά απο δεκαετία. Μετά από τόση συζήτηση δεν πρέπει πλέον να τα τρώτε αυτά. Για γέλια είναι αυτό το υπουργείο. Υπάλληλοι των εφοπλιστών. Ολοφάνερο. Η αντιπολίτευση… Μια παρέα όλοι.

 

Τρόπος λειτουργίας δικτύου και γενικότερη στρατηγική

Στην ανάπτυξη της οικονομίας όπως έχω ξαναπεί χρειάζεται σχέδιο και σωστές επιλογές. Δεν πρέπει να περιμένετε με το χάλι που υπάρχει, ότι μια αλλαγή στη πολτική σκηνή θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στη χώρα. Όλο το παρόν πολιτικό σύστημα πρέπει το ταχύτερο να αποχωρήσει. Μοιράζοντας λεφτά απο δάνεια πάλι δεν θα αλλάξει κάτι. Δυστυχώς πάλι λεφτά παο δάνεια ετοιμάζονται να δώσουν σε φίλους λόγω εκλογών. Πάλι θα έχουμε παρά φύση ασέλγεια στο εκλογικό σώμα.

Μόνο με τουρισμό δεν γίνεται ανάπτυξη. Σήμερα τουρισμός μπορεί να υπάρχει, αύριο όχι. Τί θα γίνει τότε; Θα πεινάσει η χώρα; Aυτό δεν έγινε με τους Ρώσους τουρίστες;

Tό ίδιο αφορά και τη διαχείριση της ενέργειας. Δεν μπορείς να κρατήσεις χαμηλά τις τιμές μόνο εξασφαλίζοντας την ύπαρξη LNG. Πρέπει να εξασφαλίσεις τη διαθεσιμότητα και λειτουργία και των άλλων πηγών ενέργειας. Αυτή η κουράδα (στη Μύκονο “κουράδες” λέμε τους τεμπέληδες και τους ανίκανους, που κοιμούνται όρθιοι σαν να βλέπουν όραμα) που είναι στο ΥΠΕΚΑ  τι μέτρα έχει πάρει από όσα έχω πεί; Tϊποτα δεν έχει κάνει. Ούτε για τις ξυλόσομπες έκανε πέρισυ, που μπάφιασε η Αθήνα. Άλλαξε τις προδιαγραφές σε κάτι;

To YΠΕΚΑ, απο ότι έμαθα, έδωσε τελικά άδεια για να εξορρυχθεί ο ζεόλιθος του μόλις 40% σε περιεκτικότητα απο το πέτρωμα στα Πετρωτά για να ταξιδεύει το ουράνιο που υπήρχε μέσα σε εκεμταλλεύσιμο ποσοστό προς τη Γερμανία. Αυτά σε μένα δεν περνάνε ασχολίαστα.

Πάμε στο δίκτυο λίγο. Η χρήση του δικτύου περιγράφεται από μια χρονικά μεταβαλλόμενη συνάρτηση, με διάφορες παραμέτρους  Με βάση αυτή τη συνάρτηση γίνονται εκτιμήσεις και προβλέψεις χρήσης του δικτύου. Αυτό πρέπει να γίνεται απο τη ΡΑΕ, όπως και η επιλογή βάσει κανόνων εκείνων των πηγών ενέργειας που θα πρέπει να είναι σε λειτουργία καθημερινά με βάση την αρχή του ελάχιστου κόστους για το χρήση.  Με τη τελευταία έννοια ρυθμιστής της οικονομικής πολιτικής για τις τιμές είναι η ΡΑΕ.

Η κυβέρνηση πρέπει να χρησιμοποιεί τα στοιχεία της ΡΑΕ για να καθορίσει τις συνθήκες λειτουργίας και τη ποιότητα των πηγών που θα χρησιμοποιούνται στη παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας. Πώς γίνεται αυτό, υπερτιμολογώντας τα ΑΠΕ;

H χρήση των ΑΠΕ και άλλων πηγών  πλήν του λιγνίτη και του φυσικού αερίου. θά έπρεπε να ρίχνει τη μέση τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας ανα MWh αφού δεν έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής. Κάποιοι παίζουν παιγνίδια εις βάρος των Ελλήνων πολιτών στο ΥΠΕΚΑ και αυτό έχει παρατραβήξει.

Στη φωτογραφία που ακολουθεί, περιγράφονται οι παράμετροι που καθορίζουν τη τιμή της ΜWh, πλήν εκείνης του ποσοστού κέρδους που πρέπει να χαρακτηρίζονται απο κανόνες ελεύθερης αγοράς και υπο τον όρο ότι δεν θα υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός.

Στη περίπτωση της επιλογής του ΥΠΕΚΑ να στηρίξει τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών, μέσω της στήριξης της αγοράς του LNG, φυσικά συνθήκες ελεύθερης αγοράς δεν υπάρχουν.

Μιλώντας λίγο για το θέμα της μικρής ΔΕΗ, σας υπενθυμίζω ότι άπαξ και μια ΔΕΚΟ πωλείται, οι φόροι στον πολίτη που της αντιστοιχούν πρέπει να περιορίζονται σημαντικά. Για να υπάρχει μείωση τιμής της MWh θα πρέπει η Ελληνική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας να είναι αυτάρκης. δηλαδή να μήν υπάρχουν εισαγωγές ηλεκτρικού ρεύματος αλλά εξαγωγές, όπως και υπερπροσφορά απο τον ιδιωτικό παράγοντα.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα πολλά γίνονται για να αυξάνουν οι εισαγωγές. Αυτό μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι στο μέλλον οι τιμές της MWh θα αυξηθούν…

Υ.Γ.: Το άρθρο θα υποστεί τις επόμενες μέρες κάποιες διορθώσεις.

Διαβάστε περισσότερα

Η ανήθικη επιχείρηση των δανειστών

Η βασική αρχή επιβίωσης μιας επιχείρησης είναι το να υπάρχει κέρδος στον τελικό απολογισμό. Οι εισπράξεις από την διάθεση του προϊόντος ή της υπηρεσίας που παρέχει να είναι μεγαλύτερες από τις δαπάνες για πρώτες ύλες, ενέργεια, μισθούς απόσβεση κεφαλαίου, υποχρεώσεις προς τρίτους, καταβολή φόρων και εισφορών.

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη

Βεβαίως οι αριστεροί καταδικάζουν το κέρδος αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, εδώ μιλάμε για ελεύθερους ανθρώπους. Το κέρδος είναι η ανταμοιβή του επιχειρηματία τόσο για την συμμετοχή του στην ιδέα δημιουργίας ή αγοράς της επιχείρησης, την επένδυση ιδίων κεφαλαίων, την φροντίδα για την σωστή λειτουργία της και  κυρίως για την ανάληψη του κινδύνου (το ρίσκο)  της όλης δραστηριότητας που επηρεάζεται και από εξωγενείς παράγοντες πέρα από τον έλεγχο του.

Το κέρδος μπορεί να καταναλωθεί για την αύξηση του βιοτικού επιπέδου του επιχειρηματία και εφόσον υπερβαίνει τις ανάγκες του είναι διαθέσιμο για νέες επενδύσεις σε δικές του επιχειρήσεις ή σε συμμετοχή σε άλλες με την αγορά μετοχών. Η ευθύνη της επιλογής είναι δική του και ανταμείβεται ή χάνει ανάλογα με την έκβαση των εργασιών. Ας δούμε όμως πως εφαρμόζεται στην πράξη η αρχή της ανάληψης του επιχειρηματικού κινδύνου.

Μία περίπτωση αφορά την υπόθεση των μετοχών του Χρηματιστηρίου Αθηνών όπου πολλοί έχασαν ολόκληρες περιουσίες διότι δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως την διενεργούμενη απάτη. Αν και η απώλεια των μετοχών δεν ήταν αποτέλεσμα κακής έκβασης των εργασιών αλλά αποτέλεσμα απάτης στην υπερεκτίμηση της αξίας τους ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης βγήκε και είπε “ας πρόσεχαν στο που επενδύουν τα χρήματα τους” εφόσον κατά την άποψη του και τους κανόνες του παιχνιδιού η ευθύνη βαρύνει πάντα τον επενδυτή ο οποίος θα καρπούτο το όφελος στην περίπτωση κερδοφορίας. Με το πνεύμα αυτό όλοι οι απατεώνες που καρπώθηκαν από την απάτη εξαγνίστηκαν.

Μία δεύτερη περίπτωση αφορά την “αναγκαστική”, θα έλεγε κανείς, επένδυση του κάθε εργαζόμενου στην καταβολή εισφορών και την αγορά ενσήμων από τα ταμεία ασφάλισης του εν ήδη μετοχών για την εξασφάλιση της σύνταξης και της ιατροφαρμακευτικής του περίθαλψης. Εδώ αν και η συμμετοχή αλλά κυρίως η διαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων δεν υπόκειται στον έλεγχο του εργαζομένου επενδυτή αλλά εναπόκειται στην εγγύηση του κράτους όλοι ανεξαρτήτως είδαν τα χρήματα των ταμείων τους να “κουρεύονται”  και τις μετοχές τους ( υγειονομική περίθαλψη και συντάξεις) να κατρακυλάνε χωρίς να έχουν καν την ευθύνη της διαχείρισης.

Η πιο κραυγαλέα ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες απάτη είναι αυτή των δανειστών των σκοτεινών χρηματοπιστωτικών οργανισμών που δανείζουν χρήματα σε κράτη δεσμεύοντας ολόκληρους λαούς με την υπογραφή ορισμένων δωσίλογων κυβερνητών που κατά γενική ομολογία εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα εις βάρος των ίδιων των λαών τους.

Καταρχήν  οι δανειστές είναι ολόκληροι κολοσσοί που κατέχουν πληροφορίες σε παγκόσμιο επίπεδο για τις οικονομίες των χωρών και γνωρίζουν πολύ καλά τον κίνδυνο που θα αναλάμβανε κανείς δανείζοντας μία χώρα στο πρόσωπο ενός κυβερνήτη που τον γνωρίζουν πολύ καλά καθόσον συνέβαλαν στην ανάδειξη του.  Γνωρίζουν εκ των προτέρων  στο πώς αυτός θα διαθέσει τα χρήματα και κατά πόσον τα χρήματα αυτά θα επενδυθούν θετικά ώστε να αποπληρώσουν το χρέος ή θα σπαταληθούν για την εξυπηρέτηση διαπλεκομένων συμφερόντων. Άρα ο κίνδυνος που διατρέχουν να αστοχήσουν οι προβλέψεις τους είναι ασήμαντος διότι γνωρίζουν αλλά και ελέγχουν τα πάντα. Επειδή όμως η αποτυχία των δανειζόμενων  να αποπληρώσουν είναι προδιαγεγραμμένη και μέρος των προβλέψεων των δανειστών,  πολλές δε φορές στοχευμένη, λαμβάνουν δύο ανήθικα μέτρα για την εξασφάλιση τους.

Το πρώτο είναι το υψηλό επιτόκιο ώστε να εξασφαλίσουν το κεφάλαιο τους από τις πρώτες δόσεις και το δεύτερο είναι η επιβολή ανήθικων κανόνων δανεισμού μέσω αποικιοκρατικών νομοθεσιών που έχουν επιβάλει και δυστυχώς γίνονται αποδεκτοί από τους δουλοπρεπείς εκπροσώπους των λαών που τους δεσμεύουν παραπλανώντας τους.

Το επιτόκιο θα έπρεπε να είναι το αναμενόμενο κέρδος από τον δανεισμό,  που αντιστοιχεί στην αγορά μετοχών και την συμμετοχή των δανειστών στην ανάπτυξη της χώρας που θα εξασφαλίσει και την αποπληρωμή του χρέους. Δυστυχώς για τα έθνη και τους λαούς οι δανειστές δεν αναλαμβάνουν κανέναν κίνδυνο και αντί αυτού δεσμεύουν με νομοθεσίες τύπου Αγγλικού “Δικαίου” τις περιουσίες των πολιτών και τις υποδομές λειτουργίας των χωρών.

Αυτό το αίσχος υπηρετούν και οι δικοί μας κυβερνήτες που τρέχουν στο Παρίσι όπως παλαιότερα έτρεχαν οι κοτζαμπάσηδες στην Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου για να πάρουν οδηγίες. Είναι ντροπή για το έθνος μας, είναι ντροπή για την πατρίδα μας, είναι ντροπή για την καταγωγή μας να ανεχόμαστε μία τέτοια κατάσταση ελπίζοντας ότι, αν και οι άλλοι χάνονται εμείς θα βρούμε ένα ξεροκόμματο να γλύψουμε. Τη χειρίστη εντύπωση προκαλούν όχι τόσο οι γραφικοί κλακαδόροι των κομμάτων, όσο ορισμένα φερέφωνα του καθεστώτος, άνδρες και γυναίκες, εκλεγμένοι εκπρόσωποι και δημοσιογράφοι, ευρωλιγούρηδες, κομπλεξικοί, που υποστηρίζουν αυτή την κατάσταση δημοσίως χωρίς αντίλογο παρά μόνο επιλεγμένα νιαουρίσματα “ανταρτών”  βουλευτών που προσαρμόζονται κατά τις ψηφοφορίες στη Βουλή.

Αυτοί ούτε το παιχνίδι του διεθνούς κεφαλαίου αναγνωρίζουν ούτε και το ρόλο του ξένου νομίσματος που στην ουσία αποτελεί τη θηλιά των δανειστών γύρω από τον λαιμό μας. Δυστυχώς στην αποδοχή της θηλιάς του ξένου νομίσματος συνηγόρησε και η έχουσα κυβερνητικές προσδοκίες παρούσα αξιωματική αντιπολίτευση. Απατώνται όταν πιστεύουν ότι με τη θηλιά του ευρώ στον λαιμό θα μπορέσουν να επιβάλλουν όρους στους δανειστές αντίθετους με το Αγγλικό “Δόκαιο” και την αποικιοκρατία, έτσι, επειδή είναι πιο μάγκες από τους σημερινούς μειοδότες.

Σε τι να ελπίζουμε πλέον παρά σε ένα θαύμα σαν αυτό που έδιωξε τον οθωμανικό ζυγό και τώρα θα πρέπει να διώξει τον καθολικισμό και τους προτεστάντες και όλη την υλιστική αντίληψη ζωής που τους συνοδεύει. Όλα αυτά εμείς πρέπει να τα αναλάβουμε μόνοι μας. Μνήσθητι ημών Κύριε.

*****

Στο κατωτέρω κείμενο αλλάξτε τη λέξη Τούρκος με τη λέξη Ευρωπαίος και από το χθες θα βρεθείτε στο σήμερα.

Οι προύχοντες ή προεστοί ή κοτζαμπάσηδες ήταν οι Έλληνες που συνεργάζονταν με τους Τούρκους και ασκούσαν σε τοπικό επίπεδο τη διοίκηση των ραγιάδων. Δεδομένου ότι ο ελληνισμός έμεινε υπόδουλος τέσσερις αιώνες, ήταν πολύ λογικό να υπάρξει συνεργασία με την Υψηλή Πύλη. Όμως πολλοί Κοτζαμπάσηδες δεν ήταν απλά συνεργάτες των Τούρκων, αλλά έγιναν δυνάστες των Ελλήνων. Ντύνονταν με τούρκικες γούνες, φέρονταν σαν Τούρκοι για να τονίζουν την εξουσία τους και έβλεπαν υποτιμητικά τον αγράμματο λαό, που οργισμένος τους αποκαλούσε “Χριστιανούς Τούρκους”, για να τους προσβάλει. Δουλειά τους ήταν να εισπράττουν φόρους και να επιβάλουν την τάξη, με όποιο τρόπο έκριναν σκόπιμο…

Διαβάστε περισσότερα

Λοκ: Η ανησυχία καθορίζει τη θέληση

_{^{ΤI ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΑΤΤΕΙΝ;}} 

 Μετά από επανεξέταση του ζητήματος, είμαι σε θέση να υποθέσω ότι η θέληση δεν καθορίζεται, όπως γενικώς θεωρείται, από το μέγιστο αγαθό στο οποίο αποβλέπει κανείς μελλοντικά, αλλά μάλλον από μια (και δη την πλέον επείγουσα τις περισσότερες φορές) ανησυχία, από την οποία κυριαρχείται κανείς σε παρόντα χρόνο. Αυτή η ανησυχία είναι που καθορίζει αποτελεσματικά τη θέληση και μας θέτει στην τροχιά των τελούμενων από μας πράξεων. Αυτή την ανησυχία μπορούμε να την ονομάσουμε επιθυμία. Πρόκειται για την ανησυχία, την οποία προκαλεί στο νου η έλλειψη ενός αγαθού.


_{^{Η ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΑΘΟ, ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΑΓΑΘΟ}} καθορίζει τη θέληση, φαίνεται ν’ αποτελεί τόσο καθιερωμένο και κατασταλαγμένο κανόνα, που συγκεντρώνει τη γενική συναίνεση όλων των ανθρώπων, ώστε δεν είναι καθόλου απορίας άξιον το γεγονός ότι το εξέλαβα κι εγώ ως δεδομένο όταν πρωτοδημοσίευσα τις σκέψεις μου επί του ζητήματος. Φαντάζομαι δε ότι οι περισσότεροι θα μου συγχωρήσουν ευκολότερα την παράλειψή μου εκείνη μάλλον παρά το σημερινό μου εγχείρημα να απομακρυνθώ από μια τόσο διαδεδομένη γνώμη. Είμαι όμως υποχρεωμένος, μετά από αυστηρότερη έρευνα, να συμπεράνω ότι το αγαθό, το μέγιστο αγαθό, ακόμη κι αν γίνει κατανοητό και παραδεκτό ως τέτοιο, δεν καθορίζει τη θέλησή μας παρά μόνο από τη στιγμή που η έλλειψή του θα προκαλέσει την ανησυχία μας, κάνοντάς το επιθυμητό.
_{^{ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΕΙΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΤΙ Η ΑΦΘΟΝΙΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ}}, όσο κι αν τον κάνετε να διαπιστώσει και να εμπεδώσει το γεγονός ότι οι όμορφες απολαύσεις της ζωής είναι καλύτερες από την άθλια μιζέρια, εντούτοις, ενόσω ο άνθρωπος αυτός είναι ευχαριστημένος με τη φτώχεια και δεν βρίσκει τίποτε σ’ αυτήν που να του προκαλεί ανησυχία, δεν πρόκειται να προβεί σε καμία κίνηση, η θέληση του δεν θα προσανατολιστεί ποτέ σε κάποια πράξη, η οποία θα τον έβγαζε από την κατάσταση όπου βρίσκεται.
_{^{ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΕΙΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ}}, ότι δηλαδή αυτή είναι αναγκαία σ’ έναν άνθρωπο με υψηλούς στόχους σ’ αυτό τον κόσμο ή προσβλέπει στον μελλοντικό κόσμο ως τροφή ζωής, εντούτοις, μέχρι να φτάσει εκείνος να πεινά και να διψά για την ηθική ακεραιότητα, μέχρι να αισθανθεί ανήσυχος από την έλλειψή της, η θέλησή του δεν θα τον προσανατολίσει σε καμία πράξη επιζήτησης αυτού του, ομολογουμένως, μέγιστου αγαθού. Οποιαδήποτε άλλη ανησυχία αισθάνεται όμως, θα οδηγήσει τη θέλησή του σε άλλες πράξεις.
_{^{ΑΝ ΤΕΘΕΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΤΟ}} «τι είναι εκείνο που κινεί τη θέληση», απαντώ: η ευτυχία και μόνο. Ευτυχία και δυστυχία είναι τα ονόματα δύο άκρων, των οποίων όμως δεν γνωρίζουμε τα ακρότατα όρια, αφού πρόκειται για πράγματα που το μάτι δεν έχει δει, το αυτί δεν έχει ακούσει και η καρδιά του ανθρώπου δεν έχει συλλάβει. Έχουμε όμως πολύ ζωντανές εντυπώσεις για ορισμένους βαθμούς αμφότερων αυτών των καταστάσεων, εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν αφενός από διάφορες στιγμές απόλαυσης και χαράς, και αφετέρου βασάνων και θλίψης, τα οποία χάριν συντομίας θα συμπεριλάβω υπό τα ονόματα της ηδονής και του πόνου της οδύνης, είτε πρόκειται για ηδονές και πόνους του σώματος είτε του πνεύματος. Ή, για να πούμε την αλήθεια, είναι όλα ηδονές και πόνοι του πνεύματος, αν και μερικά γεννώνται στο νου από τη σκέψη ενώ άλλα στο σώμα από ορισμένες μεταβολές της κίνησης.
_{^{Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ}}, είναι η υπέρτατη ηδονή, την οποία μπορούμε να έχουμε και η δυστυχία, ο έσχατος πόνος. O δε ελάχιστος βαθμός αυτού, το οποίο μπορούμε να ονομάσουμε ευτυχία, είναι εκείνος ο βαθμός απουσίας πόνου και παρουσίας ηδονής, χωρίς τον οποίο κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος. Επειδή λοιπόν η ηδονή και ο πόνος προκαλούνται με την επενέργεια ορισμένων πραγμάτων είτε στο νου μας είτε στο σώμα μας και σε διαφορετικούς βαθμούς, έπεται πως οτιδήποτε είναι σε θέση να μας προκαλέσει ηδονή είναι αυτό που ονομάζουμε καλό και οτιδήποτε είναι σε θέση να μας προκαλέσει πόνο το λέμε κακό, για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για την ικανότητά του να μας προκαλεί ηδονή και πόνο, στα οποία και συνίστανται η ευτυχία και η δυστυχία μας αντιστοίχως.
_{^{ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ}} των έλλογων όντων κατά τη συνεχή επιζήτηση και τη σταθερή επιδίωξη της αληθινής ευδαιμονίας έγκειται στο γεγονός ότι μπορούν να αναστείλουν την επιδίωξη αυτή σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, μέχρι να εποπτεύσουν και να διαμορφώσουν άποψη κατά πόσον το ιδιαίτερο αντικείμενο που αντιμετωπίζουν ή επιθυμούν τη δεδομένη στιγμή βρίσκεται στον δρόμο του κυρίως σκοπού τους και αποτελεί πραγματικό μέρος του μέγιστου αγαθού γι’ αυτούς. Διότι η προδιάθεση και κλίση της φύσης τους προς την ευτυχία συνιστά γι’ αυτούς υποχρέωση και κίνητρο να προσέξουν, ώστε να μην αστοχήσουν ή απολέσουν τον στόχο αυτό και μ’ αυτό τον τρόπο, η ίδια κλίση τους υπαγορεύει κατ’ ανάγκην προσοχή, περίσκεψη και επιφυλακτικότητα κατά τον προσανατολισμό των ιδιαίτερων πράξεών τους, οι οποίες αποτελούν τα μέσα για την απόκτηση της ευτυχίας. Η αυτή αναγκαιότητα που καθορίζει την επιδίωξη της πραγματικής υπέρτατης ευδαιμονίας επιβάλλει με την ίδια δύναμη και την αναστολή, τη στάθμιση και τον ενδελεχή έλεγχο της κάθε τυχόν επιθυμίας, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο αυτή σχετίζεται ή όχι με την αληθινή ευτυχία μας ή μας αποπροσανατολίζει. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο προνόμιο των πεπερασμένων έλλογων όντων και θα επιθυμούσα να σκεφτεί κανείς καλά μήπως σ’ αυτό ακριβώς έγκειται το κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής και άσκησης όλης της ελευθερίας την οποία όντως διαθέτουν, είναι ικανοί να έχουν ή μπορούν να αξιοποιήσουν οι άνθρωποι και από την οποία εξαρτάται η έκβαση των πράξεών τους.
_{^{ΑΥΤΗ Η ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΕΠΙΔΙΩΞΕΩΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ}} ο καθένας δεν επενδύει την ευτυχία του στο ίδιο πράγμα ούτε επιλέγει τον ίδιο δρόμο προς αυτήν. Αν υποθέσουμε ότι όλες οι μέριμνες του ανθρώπου περιορίζονται σ’ αυτή τη ζωή, το γεγονός ότι ο ένας επιλέγει τη σπουδή και τη γνώση ενώ ο άλλος το κυνήγι, ο ένας την πολυτέλεια και την κραιπάλη ενώ ο άλλος την εγκράτεια και τον πλούτο, δεν συμβαίνει επειδή ο καθένας τους δεν επιδιώκει τη δική του ευτυχία, αλλά επειδή η ευτυχία αυτή επενδύθηκε από τον καθέναν τους σε διαφορετικά πράγματα. Ήταν επομένως ορθή η απάντηση που έδωσε ένας γιατρός στον ασθενή του, ο οποίος έπασχε από ερεθισμό των ματιών του: «Αν αντλείς μεγαλύτερη απόλαυση από την οινοποσία σε σχέση μ’ εκείνη που αντλείς από τη χρήση της όρασής σου, τότε το κρασί είναι καλό για σένα. Αν όμως η απόλαυση να βλέπεις είναι μεγαλύτερη για σένα από εκείνη του πιοτού, τότε το κρασί είναι κάτι ασήμαντο».
Τζων Λοκ, Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση, εκδ. Savalas
O Τζων Λοκ (John Locke, 29 Αυγούστου 1632 – 28 Οκτωβρίου 1704) ήταν Άγγλος φιλόσοφος και ιατρός. Ο Λοκ θεωρούσε ότι οι άνθρωποι σε φυσική κατάσταση δεν είναι τόσο επιθετικοί, αλλά είναι κυρίως κοινωνικοί, δημιουργικοί, λογικοί και σώφρονες. Θεωρείται ένας από τους πλέον σημαίνοντες στοχαστές του Διαφωτισμού και είναι ευρύτερα γνωστός ως ο Πατέρας του Κλασικού Φιλελευθερισμού. Είναι κύριος αντιπρόσωπος του αγγλικού κινήματος του εμπειρισμού. Η πολιτική του φιλοσοφία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την Αμερικανική Επανάσταση, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, τη Γαλλική Επανάσταση καθώς και το πρώτο Σύνταγμα της Γαλλίας, και με αυτόν τον τρόπο τα Συντάγματα των περισσότερων φιλελεύθερων κρατών.
doctv.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τζιχαντιστές: Ποιός “Φρανκενστάιν” τους γέννησε;

Ένα ακόμα φρικιαστικό βίντεο με τον αποκεφαλισμό και δεύτερου Αμερικανού δημοσιογράφου από τους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» κάνει από χτες το γύρο του κόσμου.
   Επειδή η φρίκη είναι πολύ μεγάλη για να αντέξει κανείς να βλέπει την υποκρισία να κρύβεται πίσω από τις οιμωγές και επειδή τα γνήσια δάκρυα πρέπει να διαχωρίζονται από εκείνα των κροκόδειλων, υπενθυμίζουμε: 

   Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του τότε συμβούλου του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, του Μπρζεζίνσκι, στο περιοδικό «American Interest» (τεύχος Μάης - Ιούνης 2008). Το περιοδικό κυκλοφόρησε με τίτλο που καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό: «Θα το ξαναέκανα! Μιλώντας για το Αφγανιστάν με τον Ζίγκμπνιου Μπρζεζίνσκι».
   Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές. Ο δεύτερος, εκείνος με τον οποίο συνομιλεί ο εκ των «μάγων της αμερικανικής διπλωματίας» Μπρζεζίνσκι, δεν είναι άλλος από τον νεαρό τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν! Αυτός είναι, ο Μπιν Λάντεν είναι, που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία που έχει ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980 και είναι τραβηγμένη στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν.
   Όπως βλέπουμε, ο Μπρζεζίνσκι ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν - που εμπνευστής τους ήταν ο Μπρζεζίνσκι - τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.  
    Τόσο αγαστή, που πολύ λογικά για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο προεδρικός σύμβουλος, ακόμα και πολλά χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική στον κόσμο, δήλωνε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

   Στη φωτογραφία αριστερά βλέπουμε τον πρώην υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, τον Ράμσφελντ. Δεξιά ο Σαντάμ. Ας κάνουμε ένα φλας μπακ:
   Η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκασε τον Σαντάμ σε εκτέλεση διά απαγχονισμού αφορούσε στη σφαγή 182 σιϊτών στο χωριό Ντουτζάιλ. Εκείνο το έγκλημα του Σαντάμ έγινε το 1982. Φαίνεται, όμως, ότι έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αντιληφθούν οι ΗΠΑ τα εγκλήματα του Σαντάμ. Γιατί κάποτε ο Σαντάμ δεν ήταν και τόσο εγκληματίας για τους Αμερικάνους.
   Ειδικά μάλιστα η σφαγή του 1982, που δεκαετίες μετά χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό για τον απαγχονισμό του Σαντάμ, όταν συνέβη δε θεωρήθηκε άξιο λόγου ώστε να διαταράξει τη φιλία του Σαντάμ με τις ΗΠΑ. Τόσο φίλοι ήταν μάλιστα οι Αμερικανοί με τον Σαντάμ, που λίγους μήνες αργότερα από τη σφαγή, ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, έφτανε στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές (φωτ. 20/12/1983) από τον Σαντάμ Χουσεΐν, μεταφέροντας την υποστήριξη και εμπιστοσύνη των ΗΠΑ προς τον «φίλο πρόεδρο του Ιράκ»...
   Από τη Βαγδάτη του 1983, λοιπόν, η φωτογραφία. Τότε που οι Ράμσφελντ - Σαντάμ ήταν δυο συνεργάτες. Τότε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ τόνιζε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι «μοιραζόμαστε πολλά κοινά συμφέροντα» και «είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από την πολιτική του Σαντάμ» (Τις δηλώσεις του Ντ. Ράμσφελντ, στις 20 Δεκέμβρη του 1983, στη Βαγδάτη, από όπου και η «διάσημη» χειραψία, μπορεί να τις βρει ο αναγνώστης στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον, www.gwu.edu).
   Παρεμπιπτόντως: Ένας από τους καταλληλότερους για να εκφράσει τη λογική των... Φρανκενστάιν, δηλαδή, όλων εκείνων που κατασκευάζουν τους Σαντάμ, τους UCΚάδες, τους Μπιν Λάντεν κ.ο.κ. είναι ο κ. Ρίτσαρντ Περλ. Ο Περλ δεν είναι όποιος κι όποιος. Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του αμερικανικού Πενταγώνου επί Μπους και κατείχε μάλιστα τη θέση του ειδικού συμβούλου του Αμερικανού υπουργού Άμυνας. Ερωτηθείς λοιπόν, τον Φλεβάρη του 2003, παραμονή της εισβολής των ΗΠΑ στον Ιρακ, στο πλαίσιο συνέντευξής του στη σαουδαραβική εφημερίδα «Ασκάρ Αλ Αουσάτ», απάντησε σχετικά: «Ο Σαντάμ θα πρέπει να φύγει είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο (και) ακόμη κι αν στο παρελθόν είχε δουλέψει για μας, τώρα είναι καιρός να τον ξεφορτωθούμε»...



   Αναφερθήκαμε ήδη στον UCK. Τι ήταν ο UCK που σήμερα οι ηγέτες του διώκονται ως εγκληματίες πολέμου, αλλά που πριν από 15 χρόνια βαφτίστηκαν «μαχητές της ελευθερίας» από τις ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο;      
   Σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξε το Στρατιωτικό Επιτελείο του ΝΑΤΟ, με ημερομηνία 10/2/1999, ο UCK δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εγκληματική, δολοφονική οργάνωση, που – σύμφωνα με την ΝΑΤΟϊκή έκθεση – η χρηματοδότησή του προερχόταν από εγκληματικές οργανώσεις, από τα κυκλώματα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και από τη Μαφία ενώ ο παράνομος εξοπλισμός του διενεργείτο από τη διεθνή αγορά λαθρεμπορίας όπλων.
    Όλα αυτά, όμως δεν εμπόδισαν τις ΗΠΑ να στηρίξουν και να επανδρώσουν τον UCK για να φέρουν σε πέρας το μακελειό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν εμπόδισαν σε τίποτα τον μακαρίτη Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 να συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK,  βγάζοντας μαζί τους αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως η παραπάνω) στις οποίες απεικονιζόταν, μάλιστα, να έχει απαλλαγεί από τα παπούτσια του όπως επιτάσσει το ισλαμικό έθιμο.

   Στην Ουκρανία κυβερνούν οι ναζί, οι φασίστες και οι κρυφοφασίστες. Το ξέρει όλος ο κόσμος (πλην του κ.Βενιζέλου που δεν αντιλήφθηκε κάτι σχετικό όταν συναντήθηκε μαζί τους…). Ηγέτες αυτών των τύπων είναι ο Γιατσένιουκ, ο προσωρινός πρωθυπουργός του Κιέβου που η κυβέρνησή του, η οποία απαρτίζεται από ναζί, έθεσε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, ο Τιαγκνιμπόκ ο αρχηγός του «Σβόμποντα», του ναζιστικού κόμματος της Ουκρανίας, και ο Κλίτσκο, ο επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος. Όλοι αυτοί, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκρότησαν πριν μερικούς μήνες το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία.
   Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (τον ναζί, τον φασίστα και τον κρυφοφασίστας), να ποζάρουν μαζί πριν λίγους μήνες. Η χαμογελαστή κυρία στη μέση δεν είναι άλλη από την κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...



   Ας έρθουμε τώρα στους Τζιχαντιστές. Ορισμένες επισημάνσεις πριν πάμε στην φωτογραφία:
   Πρώτο: Δεν έχουν περάσει παρά μόλις μερικές βδομάδες όταν ο υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ο Γκερτ Μίλερ, μιλώντας μάλιστα στον κρατικό σταθμό ZDF, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του βίντεο που δείχνει μέλος της οργάνωσης να αποκεφαλίζει τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δήλωσε: «Αυτό το είδος κρίσης πάντοτε έχει μία προϊστορία [...] Οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, τα όπλα τους, είναι οι ¨χαμένοι γιοι¨. Πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος εξοπλίζει, ποιος χρηματοδοτεί τους μαχητές του ΙΚ. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι ¨Κατάρ¨».    
   Παρατήρηση 1^η: Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν γνωρίζει τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Κατάρ;
   Παρατήρηση 2^η: Οι δηλώσεις του κ. Μίλερ, ο οποίος είναι μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, μετά τον αρχικό σάλο που δημιουργήθηκε, όλως περιέργως «εξαφανίστηκαν» από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία…
   Δεύτερο: Δεν υπάρχει άνθρωπος που παρακολουθεί στοιχειωδώς όσα συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή, που δεν γνωρίζει ότι η Σαουδική Αραβία στηρίζει και χρηματοδοτεί όλα τα κινήματα των τζιχαντιστών τα τελευταία 35 χρόνια. Όπως δεν υπάρχει και κανείς που να αγνοεί τις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας – ΗΠΑ…
   Τρίτο: Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι πληροφορίες  ότι το πετρέλαιο που λεηλατούν από τις περιοχές που πέφτουν στα χέρια τους οι Τζιχαντιστές το εμπορεύονται η Τουρκία και το Ισραήλ. Να αληθεύουν αυτά τα πράγματα για χώρες που έχουν τόσο πασίγνωστη σχέση με τις ΗΠΑ; …
   Τέταρτο:  Ενώ είναι γνωστό ότι η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ, ισχυρίζεται ότι ουδέποτε είχε σχέση με τους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Μάλιστα. Μόνο που ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση…
   Πέμπτο: Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς οι Τζιχαντιστές έχουν αποκτήσει τον βαρύ οπλισμό τους. Η απάντηση που συχνά ακούγεται είναι ότι τον πήραν από τον ιρακινό στρατό….
   Παρατήρηση 1^η: Εκείνο που δεν ακούγεται είναι ότι σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, η μεν Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» με διαταγή τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού να προωθούνται προς την Αλ Κάιντα στη Συρία, μονάδες της οποίας στη συνέχεια συσπειρώθηκαν μαζί με τα όπλα τους στο «Ισλαμικό Κράτος».
   Παρατήρηση 2^η: Εκείνο που επίσης δεν ακούγεται είναι ότι οι Τζιχαντιστές επιτέθηκαν στον ιρακινό στρατό με ίλες ολοκαίνουργιων «Humvees» από τα εργοστάσια των αμερικανικών εργοστάσιων της «American Motors»…
   Παρατήρηση 3^η: Αυτό που δεν ακούγεται (για την ακρίβεια θάφτηκε) είναι η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html): Ότι το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, Voltaire Network, 30 January 2014)…
   Κατόπιν αυτών η πρόσφατη φωτογραφία (Μάης 2013) του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στην οποία ο Μακέιν απεικονίζεται να συνομιλεί με τον Ιμπραήμ αλ Μπαδρί (αριστερά μπροστά), δηλαδή με τον σημερινό «Χαλίφη» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους», θα μπορούσε να θεωρηθεί και… «πταίσμα».

*

   Εν κατακλείδι: Σωστά έχει ειπωθεί ότι οι θρησκευτικές διαφορές και η ύπαρξη διαφορετικών εθνικών μειονοτήτων, στην πραγματικότητα, και μέσα στον παραλογισμό τους, λειτουργούν σαν αναγκαίος και αποτελεσματικός παράγοντας προκειμένου να θολώσουν τα μυαλά των ανθρώπων, να τυφλώσουν τη λογική, να γεμίσουν μίσος τις καρδιές τους και να εξυπηρετήσουν, με το αίμα τους και τη ζωή τους, «πρόθυμα», τα μεγάλα σχέδια και τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη.
   Όσο για τον Φρανκεστάιν που διέλυσε το Ιράκ και τη Λιβύη, που επενέβη σε Συρία και Ουκρανία, που τροφοδοτεί μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εδώ και 35 χρόνια, προκαλώντας το σημερινό χάος, ο Φρανκενστάιν που κατασκευάζει τέρατα όπως οι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους», τέρατα τα οποία του είναι εξαιρετικά χρήσιμα είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι, έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Nεοφιλελεύθερη Ρητορική Tου Aντικρατισμού

Γρηγόρης Σουλτάνης

« Εξήντα χιλιάδες επαναλήψεις κάνουν την αλήθεια» Ά. Χάξλει.
Η αντικρατιστική ρητορική της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ μοιάζει να προέρχεται από τα κείμενα των Μπακούνιν και Κροπότκιν. Στόχος της, η αποτύπωση στο κοινωνικό φαντασιακό μιας εικονικής αμφισβήτησης του συστήματος εξουσίας. Αντίθετα όμως από τη ρητορική, ο αντικρατισμός καταφέρεται ενάντια στο κοινωνικό και δημοκρατικό κράτος, τα εργασιακά δικαιώματα και τη δημόσια σφαίρα, ενισχύοντας τον αυταρχικό κρατικό πυρήνα.
Με το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης η ΕΕ άδραξε την ευκαιρία ώστε να προβεί σε εκτεταμένη αλλαγή του πολιτικοοικονομικού μοντέλου της: «μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομική εξυγίανση, ανάπτυξη και ασφάλεια», στο εθνικό επίπεδο και γενικευμένη λιτότητα για την Ευρώπη, είναι οι άξονες της επίθεσης ενάντια στο δημοκρατικό, το σοσιαλδημοκρατικό κράτος πρόνοιας και την εργασία.
Σε αυτή την επίθεση πρωτοστατεί η «BusinessEurope»- το μεγάλο συνδικάτο των επιχειρηματιών-που ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή στους γραφειοκράτες των Βρυξελών και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θέτοντας την ατζέντα των πολιτικών για την νέα οικονομική διακυβέρνηση.

Ψευδώνυμος Αντικρατισμός
• «Ο αντικρατισμός σε συνδυασμό με την κοινωνική λογοδοσία αποτελούν σήμερα πεδίο εξέλιξης της ιδεολογίας των ευρωπαίων σοσιαλιστών», Μ. Δαμανάκη.
• «Σας λέω ότι είμαι αντικρατικιστής». Γ. Παπανδρέου.
• «….πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να συνεχίσουν την συνηθισμένη τακτική του κρατισμού, του συντεχνιασμού και της απομύζησης της οικονομικής λειτουργίας του κράτους», Ε. Βενιζέλος.
• «Η Ελλάδα….τυπικά βρίσκονταν στο χώρο των ελεύθερων οικονομιών, ενώ στην πραγματικότητα ήταν βαθύτατα ποτισμένη με κρατισμό…..Κάποιοι είχαν πει ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία «σοβιετική οικονομία». Α. Σαμαράς.
• «Έτσι κι εδώ, κάποιοι πολεμούσαν την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, την ανταγωνιστικότητα, νομίζοντας ότι πολεμούν για τα ιδανικά του κρατισμού». Α. Σαμαράς.
Αν όλα αυτά τα αποσπάσματα δημιουργούν σύγχυση , ο πρόεδρος του ΣΕΒ (ο ΣΕΒ είναι μέλος της «BusinessEurope») βάζει τα πράγματα στη θέση τους:
«Είναι φενάκη να ελπίζουμε ότι το κράτος, μπορεί να προσφέρει ανάπτυξη. Η ανάπτυξη…μπορεί να προέλθει μόνο απ’ την ιδιωτική πρωτοβουλία ….»,
ενώ ο πρώην υφυπουργός Χ. Παμπούκης διευκρινίζει τα πράγματα:
« Καταγγέλλουμε το Κράτος και εννοούμε τον κρατισμό. Αυτό που είναι κρίσιμο, είναι, συνεπώς, να διαχωρίσουμε τον κρατισμό από το Κράτος και να πούμε όχι στον κρατισμό και ναι στην αναμόρφωση του Κράτους….»
Η αντικρατιστική ρητορική αντλώντας από το αναρχικό λεξιλόγιο την λέξη αντικρατισμός-αντί του φιλελεύθερου «λιγότερο κράτος»-, επιτρέπει την κατηγοριοποίηση των υποστηρικτών του κοινωνικού κράτους ως κρατιστών, και των νεοφιλελεύθερων ως ελευθεριακών.
Χαρακτηριστική περίπτωση εννοιολογικής σύγχυσης αποτελεί άρθρο της Washington post, με το τίτλο: «In Greece, austerity kindles deep discontent», όπου αναφέρεται ότι «ακόμη και οι έλληνες αναρχικοί είναι κρατιστές» , γιατί αντιδρούν στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Με αυτή τη χρήση των λέξεων και των εννοιών, η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση αποκτά την αίγλη μιας επανάστασης ή μεταρρύθμισης, παρά το γεγονός ότι συνιστά παλινόρθωση του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα.

Η τελευταία «Σοβιετική Οικονομία» και ο «Λενινιστής» Κ. Καραμανλής.
Το πιο «ανόητο» σλόγκαν της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, προκειμένου να κατασκευαστεί κοινωνική συναίνεση ως προς την αντικοινωνική πολιτική, και να προκληθεί ακροδεξιά συσπείρωση στο κόμμα της ΝΔ είναι ο χαρακτηρισμός της μεταπολιτευτικής εθνικής οικονομίας ως «Σοβιετικής»- όταν η Ελλάδα από το 1991, μαζί με τη Πορτογαλία, βρίσκεται στη πρώτη θέση των ιδιωτικοποιήσεων στην Ευρώπη.
Εντούτοις, το σλόγκαν δεν είναι τόσο ανόητο όσο φαντάζει: πρόθεση του νεοφιλελεύθερου προσωπικού είναι η επίτευξη κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την αναθεώρηση του άρθρου 106 του συντάγματος- εφόσον καθιστά τον κρατισμό συνταγματικά κατοχυρωμένο, αλλά και τον υποτιθέμενο «αντικρατισμό», αντισυνταγματικό!
Τι λέει το άρθρο 106 στις παραγράφους 1 και 2:
‘Αρθρο 106: (Κράτος και εθνική οικονομία)

1. Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Kράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Xώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών.
2. H ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας».
Οι αναθεωρήσεις του 1986, 2001 και 2008 άφησαν άθικτο το άρθρο 106 που εξέφραζε διαχρονικά τη σχέση κράτους και οικονομίας με ομόφωνη γνώμη των πολιτικών κομμάτων, ενώ εισηγητής του άρθρου φέρεται ο Κ. Καραμανλής, στον οποίον αποδόθηκαν αιτιάσεις για σοσιαλμανία.
Γνωστός φιλελεύθερος σχολιάζει:
«Το άρθρο 106 του Συντάγματος το εφεύρε και κατασκεύασε κατά την μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο επιλεγόμενος και «Εθνάρχης») σε εποχή που ο «σοσιαλισμός» αποτελούσε μόδα. Πρόθεσή του ήταν η σειρά από κρατικοποιήσεις στις οποίες προέβη για δημαγωγικούς λόγους αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1975, με κύριο στόχαστρο τον Ανδρεάδη, τον Νιάρχο και άλλους δημιουργούς μεγάλων επιχειρήσεων διεθνούς κύρους. Όπως εξομολογήθηκε τότε στον συμπαραστάτη του Γεώργιο Μαύρο, πολιτικός σκοπός του ήταν «να προλάβουμε τον Ανδρέα»!
Οι νεοφιλελεύθεροι γίνονται ακόμα πιο αιχμηροί, με την καταγγελία του άρθρου 106 ως λενινιστικού, αποδίδοντας «λενινισμό» στον Κ. Καραμανλή, ενώ, με πιο ήπιο τρόπο, ο πρόεδρος της ΝΔ, σε ομιλία του στον Economist, θα του αποδώσει την κατηγορία του κρατιστή.
(Η απορία που γεννιέται είναι γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν καταγγέλλει για σοσιαλμανία και λενινισμό τον Μπάρακ Ομπάμα, αφού κι αυτός ακολουθεί τα βήματα του Καραμανλή, κατασκευάζοντας μια «Σοβιετική οικονομία» στο κέντρο του καπιταλισμού!).

Κρατισμός και αντικρατισμός αλά Ελληνικά
Αντίθετα από το ψευδεπίγραφο αντικρατιστικό μένος των πρώην ελλήνων κρατιστών, οι αμερικάνοι δημοκρατικοί δεν φαίνεται να ενστερνίζονται την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη ρητορική. Οι συντηρητικοί για παράδειγμα, πιστεύουν ότι:
« Η θεωρία που έχει ο Ομπάμα για την επιχειρηματικότητα είναι ότι πίσω από κάθε επιτυχημένο επιχειρηματία, υπάρχει μια επιτυχημένη κυβέρνηση. Οι ιδιώτες είναι ανήμποροι χωρίς το κράτος, τον μεγάλο προστάτη, αρχιτέκτονα και καινοτόμο. Τα πάντα είναι τελικά μια συλλογική επιχείρηση. Η ατομική πρωτοβουλία είναι μόνο ένα επιμέρους στοιχείο της συλλογικής προσπάθειας».
Ο πρώην πρόεδρος Κλίντον, σε ένα απολογητικό άρθρο του στην Le Monde αναφέρει:
«Στην εσωτερική εκλογική μας αντιπαράθεση, η αντικρατική εμμονή αποδεικνυόταν πάντοτε αποτελεσματική. Αλλά τις αποτυχίες στις οποίες μας οδήγησε όσον αφορά την πολιτική μας δράση τις βλέπουμε ανάγλυφες… Το αντικρατικό παράδειγμα μας τυφλώνει ως προς τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται εκτός αυτού του ιδεοληπτικού πλαισίου… χρειάζεται να ξεμπερδεύουμε με τις ιδεοληπτικές αντικρατικές μας παρωπίδες και να επικεντρωθούμε στο ρόλο που θέλουμε να παίζει το κράτος στην ανανέωση της Αμερικής…”
Αμφισβητώντας τις αντικρατιστικές ιδεοληψίες, τις οποίες υπηρέτησαν στο παρελθόν, οι αμερικάνοι δημοκρατικοί αποκαθιστούν τις έννοιες:
φιλελευθερισμός, καπιταλισμός και κράτος είναι αδιαχώριστα. Ακόμη και ο Bush κατά την κρίση του 2007, αφήνοντας στην άκρη τις νεοφιλελεύθερες κορώνες, επιδόθηκε σε εκτεταμένες εθνικοποιήσεις και παρεμβάσεις. Το αμερικανικό θαύμα χτίστηκε από το κράτος και αποτελεί φενάκη ότι είναι δυνατή η κυριαρχία των πολυεθνικών και των χρηματαγορών χωρίς το software του κράτους. Άλλωστε, ο υποτιθέμενος κρατισμός του κεϋνσιανισμού που αντιδιαστέλλεται προς την ελεύθερη αγορά, δεν αποτελεί παρά ένα μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης, με βάση το οποίο συντελέστηκε η μεταπολεμική ανάπτυξη.
Βασιλικότεροι του Βασιλέως οι έλληνες πρώην κρατιστές προπαγανδίζουν την φαντασίωση της ελεύθερης αγοράς, αξιοποιώντας ταυτόχρονα όλη τη γκάμα του κρατικού νομοθετικού οπλοστάσιου.
Όμως η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση και οι ιδιωτικοποιήσεις παραβιάζουν ακόμη και τις «ορθόδοξες» νεοφιλελεύθερες συνταγές, με τον ίδιο τρόπο που και ο «κρατισμός» της μεταπολίτευσης, δεν υπήρξε παρά μια καρικατούρα κρατισμού: το κράτος-ιδιοκτησία μερικών διαχρονικά κατεχόντων την εξουσία οικογενειών- βρισκόταν σε τέτοιο συμφυρμό με τα ιδιωτικά μονοπώλια, ώστε το μίγμα ολιγαρχισμού, κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού να παραγάγει ένα μοναδικό οικονομικό μόρφωμα.
Ο αντικρατισμός αλά ελληνικά εμπεριέχει όλο αυτό το πρόσφατο παρελθόν: η ιδιωτικοποίηση του κράτους γίνεται με όρους εμπορικής εκποίησης.
Ο Α. Ανδριανόπουλος ( συνεπής νεοφιλελεύθερος ιδεολόγος), σε άρθρο του αναφορικά με την πώληση της ΔΕΗ και αφού επισημάνει το γεγονός ότι αφενός τα κρατικά μονοπώλια αντικαθίστανται από ιδιωτικά και αφετέρου, ότι παραχωρούνται σε κεφάλαια τα οποία δεν ρισκάρουν σε τίποτα, αφού επενδύουν με φτηνό κόστος και εξασφαλισμένο κέρδος –ακόμη και εξασφαλισμένα δίκτυα πελατών-, αναφωνεί: «Κρατισμός δηλ. και «ελεύθερη» αγορά αλα ελληνικά…».
Αντικρατισμός και Μπίζνα: BusinessEurope
Ο όψιμος αντικρατισμός δεν αφορά κάποια αιφνίδια μεταστροφή των πρώην φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών μετά από την όραση του φωτός της ελεύθερης αγοράς.
Αποτελεί την ιδεολογική επικάλυψη των επιδιώξεων της BusinessEurope (Ένωση Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων της Ευρώπης), που πρωτοστατεί στην διαμόρφωση του νέου οικονομικού μοντέλου της ΕΕ.
Ο «αντικρατισμός» δεν είναι απλά ένας ευφημισμός της «ελεύθερης αγοράς» που στρέφεται ενάντια στις κρατικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις στην οικονομία· ενάντια στον υποτιθέμενο κρατισμό. Είναι μέρος των εργαλείων ιδεολογικής κυριαρχίας και απαξίωσης του αντίπαλου, ώστε να συντελεστεί ανώδυνα η περικοπή του κοινωνικού κράτους, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και υπηρεσιών, η κατάργηση του εργατικού δικαίου για την προστασία της εργασίας και επιπλέον, η υποχώρηση του δημοκρατικού κράτους.
Η απροκάλυπτη εργαλειοποίηση του κράτους για την εξυπηρέτηση των σκοπών της οικονομικής ελίτ, επιφέρει τον μετασχηματισμό του, αποκόβοντας όχι μόνο τα σοσιαλδημοκρατικά περιεχόμενά του, που προστέθηκαν σε αυτό μεταπολεμικά, αλλά και τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά που παρεισέφρησαν από την αμφισβήτηση του φιλελεύθερου ολιγαρχισμού, από μέρους της δημοκρατικής παράδοσης.
(Στην ομιλία του στο συνέδριο του Economist, ο πρωθυπουργός αναφέρει: «Απόψε θα σας μιλήσω για τέσσερις λέξεις-κλειδιά που συνοψίζουν όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη». Οι τέσσερις λέξεις κλειδιά είναι: μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομική εξυγίανση, ανάπτυξη και Ασφάλεια. Στο σκέλος της ασφάλειας αναφέρει: «Φτιάχνουμε φυλακές υψίστης ασφαλείας που έχει κάθε χώρα στην Ευρώπη, σε όποια χώρα και να πάτε, και στην Αμερική….»).
Η BusinessEurope ( με το ξεκίνημα της κρίσης έθεσε στη διάθεση της ΕΕ τo project “Putting Europe Back On Track, European Growth and jobs Strategy post-2010”, (http://www.businesseurope.eu/content/default.asp?PageID=568&DocID=24599), στο οποίο εκθέτει το πώς η πανευρωπαϊκή τάξη των βιομηχάνων φαντάζεται το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης.
Λίγο αργότερα θα επακολουθήσει το “Combining fiscal sustainability and growth: European action plan” (http://www.businesseurope.eu/Content/Default.asp?PageID=568&DocID=25979 ).
Η υιοθέτηση των προτάσεων της BusinessEurope προκύπτει από την σύγκριση των συγκεκριμένων projects με το “Europe 2020” που αποτελεί το τελικό πρόγραμμα για τον οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό της Ευρώπης, που εγκρίθηκε από την ΕΕ.
Σε γενικές γραμμές, το υπερεθνικό όργανο των επιχειρηματιών εισηγείται την λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, ταυτόχρονα με ένα είδος αστυνόμευσης των υπό «μεταρρύθμιση» κρατών, από μέρους των οικονομικών ελίτ.
Οι προτάσεις αφορούν «μεταρρυθμίσεις» για την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών (λιτότητα), την δημοσιονομική πειθαρχία, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ενέργεια, το τραπεζικό σύστημα, την παιδεία, την υγεία, το ασφαλιστικό κτλ.,
(Για μια αναλυτική έκθεση των προτάσεων και των πεπραγμένων της BusinessEurope, στο: Corporate Europe Observatory στο άρθρο “BusinessEurope and Economic Governance: For austerity, against the welfare state!”, (http://corporateeurope.org/sites/default/files/publications/businesseurope_and_economic_governance.pdf).
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα-όπως επισημαίνει για άλλους λόγους ο Ανδριανόπουλος-δεν είναι κάποια νεοφιλελεύθερη επίθεση, με την έννοια της ιδεολογικής εμμονής για την πραγμάτωση της φιλελεύθερης ουτοπίας, αλλά μια ανηλεής ταξική επίθεση στην εργασία, τα κοινωνικά δικαιώματα και το κράτος πρόνοιας. Η υπερεθνική ελίτ των επιχειρηματιών στοχεύει σε διάνοιξη νέων πεδίων για ασφαλή κερδοφορία, μέσω της αρπαγής των δημόσιων υπηρεσιών και του ανοίγματος της αγοράς. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της περιβόητης ανάπτυξης: μείωση του κόστους εργασίας, εισροών και φορολογίας, ταυτόχρονα με ασφαλή πεδία κερδοφορίας.
Για τα ελληνικά δεδομένα, το πρόγραμμα λιτότητας, εξυγίανσης και εσωτερικής υποτίμησης φαίνεται ότι στέφεται με πλήρη επιτυχία: η συνεχής ύφεση είναι ο επιδιωκόμενος σκοπός, εφόσον ευνοεί την αναδιανομή του πλούτου και την «ανάπτυξη» της κερδοφορίας.
Ο ΣΕΒ, δια της BusinessEurope, φαίνεται ότι έκανε πολύ καλά τη δουλειά του, επαληθεύοντας το χαρακτηρισμό «κρατικοδίαιτος», για τον ελληνικό καπιταλισμό.
Το πρόβλημα θα είναι με τους όψιμους αντικρατιστές πολιτικούς: όταν η μεταβολή των κοινωνικών συσχετισμών θα αποκαταστήσει την αλήθεια περί «αντικρατισμού», για το μεγάλο πλιάτσικο, θα εξαναγκαστούν να άδουν πάλι ύμνους στον κρατισμό, καταγγέλλοντας τον αντικρατισμό. Αλλά με τόσο αντικρατισμό, δεν θα βρίσκουν πια πελατεία: διότι θα έχουν καταφέρει να διαπλάσουν μια νέα γενιά οπαδών του Μπακούνιν!

Διαβάστε περισσότερα

Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: Tα μνημόνια καταπόντισαν την ανταγωνιστικότητα!

cynical
Για να τελειώνουμε με το παραμύθι της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας και για το πώς τα προγράμματα λιτότητας από το 2010 και εντεύθεν συνέβαλαν στην ανάκτησή της, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στο παραπάνω διάγραμμα.

Σύμφωνα με στοιχεία των ετήσιων εκθέσεων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) τα οποία είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του από το 2006-2007 ώς το 2013-2014, βλέπουμε ότι ο συνολικός δείκτης ανταγωνιστικότητας της χώρας μας βαίνει συνεχώς μειούμενος. Ενώ η ανταγωνιστικότητα την δήθεν περίοδο της ασωτείας, 2006-2007 ήταν στο 4.12, με άριστα το 7 το οποίο παρεμπιπτόντως δεν πιάνει καμια χώρα, πέρσι ήταν στο 3.86, και σήμερα που πηδάμε απ’ τη χαρά μας, έχει μόλις πάει στο 3.93.

Αν κοιτάξουμε δε τις κατατάξεις, και πάλι η πτώση τον καιρό των μνημονίων είναι θεαματική.

Από την 61η θέση το 2006-2007, τα επόμενα χρόνια πέφτουμε σταθερά στην 65η, 67η, 71η, 83η, 90η, 96η θέση και φέτος στην 91η. Κι όλα αυτά με την πιο τρομερή εσωτερική υποτίμηση που έχει ποτέ λάβει χώρα.

Και τίθεται το ερώτημα; Θα είμαστε ευχαριστημένοι αν πιάσουμε την ανταγωνιστικότητα του τρισκατάρατου 2006? Προφανώς, γιατί δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Και πάλι καλά να λες.

Ειναι δυνατόν να είμαστε τόσο τυφλοί; Υπάρχει σήμερα κάποιος, έστω ένας που δεν πανηγυρίζει;

Διαβάστε περισσότερα

“Γιώργο – Βαγγέλη, γερά να φύγει η Δεξιά”…

    Πώς θα ήταν η Ελλάδα αν ποτέ την κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Θα ήταν μια χώρα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, απαλλαγμένη από δουλείες και «αφεντικά». Μάρτυς μας η «Διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη». Αν το ΠΑΣΟΚ γινόταν ποτέ κυβέρνηση σε αυτόν τον τόπο, τούτο θα σήμαινε και το τέλος «της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των ΗΠΑ».
   Αυτό που μόλις διαβάσατε είναι η πρώτη - πρώτη παράγραφος της «Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη» του ΠΑΣΟΚ. Αυτά έλεγε το ΠΑΣΟΚ, τότε. Το 1974…
   Σήμερα, έπειτα από 40 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ - υπό όλες τις εκδοχές, όλων των ηγετών του, πρώην και νυν -  είναι το κόμμα του «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ». Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ και οι ηγέτες του, από τον πρώην πρόεδρό του Γιώργο Παπανδρέου (σσ:  τον «πολύ καλό φίλο» του Πάουελ και της Ολμπράιτ) ο οποίος όπου σταθεί διαδηλώνει ότι «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα» (Γ. Παπανδρέου, «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000) μέχρι τον νυν που τυγχάνει και υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας του ΝΑΤΟ, εκπροσωπούν ένα πολιτικό φορέα που ενόσω ήταν κυβέρνηση, δέχτηκε από τον Μπους τα περισσότερα συγχαρητήρια από κάθε άλλη κυβέρνηση στον πλανήτη για την συμβολή της στην «απελευθέρωση του Ιράκ»... Το ΠΑΣΟΚ, που από τα «πάμε χέρι – χέρι με τον Κλίντον» (Ανδρέας Παπανδρέου) πέρασε στα «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» (Κώστας Σημίτης) και κατέληξε να διακηρύσσει ότι «το ΔΝΤ είναι ευλογία», είναι το ένα και το αυτό κόμμα για το οποίο ερίζουν (μετ’ ευτελείας) οι Παπανδρέου – Βενιζέλος…

*

   «Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της πατρίδας μας», έλεγε η διακήρυξη της «3ης Σεπτέμβρη». Αυτά το 1974.
   Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ που θα «έδιωχνε τις βάσεις» και θα έκανε το «λαό αφέντη στον τόπο του», έχει καταγραφεί ως το κόμμα που έφτασε να επιτάξει (!) περιουσίες Ελλήνων πολιτών στην Κρήτη και να τις παραχωρεί για τις «ανάγκες» της βάσης της Σούδας. Είναι το κόμμα που έστειλε Έλληνες φαντάρους να υπηρετούν υπό τις διαταγές Αμερικανών διοικητών στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο. Είναι το κόμμα που προσκάλεσε το ΔΝΤ να αποβιβαστεί στην Ελλάδα. Το κόμμα που η ιδρυτική του διακήρυξη προσδιόριζε σαν «ρίζα της συμφοράς την εξάρτηση» είναι το ίδιο που οδήγησε την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου σε καταστάσεις του τύπου «κύριε Τόμσεν, ιδού τα υπουργεία σας»…

*

   «(Θέλουμε) απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου» και «της οικονομικής ολιγαρχίας», διαβάζουμε στη διακήρυξη της «3ης Σεπτέμβρη».
   Αυτά έλεγε το 1974 το κόμμα του Άκη, του Μαντέλη και του Τσουκάτου. Μετά ήρθαν οι ιστορίες με τα «νέα τζάκια», με τα «κότερα» και με τις «λίστες Λαγκάρντ».  Μετά ήρθαν οι «Ζήμενς», οι «Ολυμπιάδες» και τα ριφιφί στα Χρηματιστήρια. Το ΠΑΣΟΚ, που θα απάλλασσε τον λαό από την ξένη και ντόπια ολιγαρχία, είναι το ίδιο κόμμα που έδωσε το αεροδρόμιο στους Γερμανούς, το Ρίο-Αντίρριο στους Γάλλους, το εθνικό οδικό δίκτυο στους εργολάβους, τα λιμάνια σε Κινέζους και έθεσε όλη την Ελλάδα υπό την «δικαιοδοσία του Αγγλικού Δικαίου» . Ειδικά για τη σχέση του με την ντόπια ολιγαρχία, δε χρειάζεται να μιλήσουμε εμείς: «Δεν υπήρξε στην ιστορία της μεταπολίτευσης πιο φιλική κυβέρνηση προς το κεφάλαιο - και δη το μεγάλο κεφάλαιο - από την κυβέρνηση Σημίτη» (!) έγραφε πολύ πριν από τα Μνημόνια το υπεράνω πάσης υποψία «Βήμα» (27/8/2003)...

*

   «Κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου»,  έλεγε η «3η Σεπτέμβρη».
   Αυτά το 1974. Αλλά μετά ήρθαν τα PSI. Αντί της «κοινωνικοποίησης του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του» προέκυψαν οι πλειστηριασμοί των σπιτιών του λαού για χάρη των τραπεζιτών. Αντί της «κοινωνικοποίησης» ήρθε η ανασκολόπιση της κοινωνίας (στο σύνολό της…) προς δόξα της ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζιτικού Μινώταυρου. Ήρθε το ξεπούλημα όλου του τραπεζικού συστήματος στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτοί που θα «κοινωνικοποιούσαν τις βασικές μονάδες παραγωγής», είναι οι ίδιοι που ξεπούλησαν και έχουν βγάλει στο σφυρί της ιδιωτικοποίησης τα πάντα: Από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και την… Διώρυγα της Κορίνθου μέχρι τις παραλίες και τα δάση αυτού του τόπου.

*

   «Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς» του ιμπεριαλισμού, έλεγε η διακήρυξη της «3ης Σεπτέμβρη». Αυτά το 1974, επί εποχής «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
    Σήμερα, ο κ.Βενιζέλος, ως προεδρεύουν του συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, δίνει το χέρι του στους ναζί της Ουκρανίας και ως πρώην υπουργός Άμυνας της ΝΑΤΟικής Ελλάδας μπορεί να σεμνύνεται ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει να φάει, αλλά η χώρα μας συνεχίζει να αποτελεί πρωταθλήτρια όσον αφορά τις ΝΑΤΟικές δαπάνες.

       *

   «Διαχωρίζεται οριστικά η Εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία». Αυτά τότε.
   Σήμερα, εδώ (ξανα)γελάνε...

*

   «Το ΠΑΣΟΚ καλεί τον ελληνικό λαό (...) για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα», έλεγε η «3η Σεπτέμβρη».
   Αυτά το 1974. Μετά από μια διαδρομή που είχε από «ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα» μέχρι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και απαγορεύσεις συναθροίσεων, που είχε από το «όλοι μαζί τα φάγαμε» μέχρι κυβερνητικά συνοικέσια όχι μόνο με την «επάρατο Δεξιά» αλλά και με την ακροδεξιά των Μπαλτάκων και των Καρατζαφέρηδων, που έχει χαράτσια, 30% ανεργία και 4 εκατομμύρια Έλληνες στην φτώχεια, είναι σε αυτό ακριβώς το σημείο της «Διακήρυξης»» που, σήμερα, το δάκρυ (μόνο από τα γέλια;) τρέχει κορόμηλο...

*

   Κατά καιρούς τίθεται το ερώτημα: «Τότε που τα έλεγαν αυτά, άραγε τα πίστευαν;».
   Δεν πρόκειται να κάνουμε δίκη προθέσεων. Έχουμε, όμως, υπόψη μας μια απάντηση που την είχε δώσει ο ίδιος ο Αντρέας Παπανδρέου, σε χρόνο ανύποπτο. Τότε που ακόμα το «παπατζηλίκι» δεν είχε ανάγκη να καταφεύγει σε «Ελιές» για να λαφυραγωγεί ιδέες και να καπηλεύεται οράματα. Στο βιβλίο του «Πατερναλιστικός Καπιταλισμός» το περιέγραφε περίφημα: Υπάρχουν κόμματα, έγραφε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «σοσιαλισμός», αλλά να μην πιστεύουν ούτε μια κουβέντα από όσα τάζουν.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα