Το Τετράγωνο και το συμβόλαιο της κοινωνικής αδιαφορίας στην εποχή της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας

Της Γιάννας Παπαπαύλου

«Ενόσω μένετε ακίνητοι, ένα άλλο μέλος της φυλής θα κυνηγηθεί αντί για εσάς.» – 

Ο Ruben Oestlund, με τη νέα του ταινία «Το τετράγωνο», μας εισάγει στον κόσμο του Κρίστιαν, ενός επιμελητή μουσείου, του οποίου η ζωή ακολουθεί μια καθοδική πορεία. Οι αναταραχές που βιώνει περιστρέφονται σημειολογικά γύρω από «το τετράγωνο», το οποίο αποτελεί installation ενός χαραγμένου τετραγώνου στον προαύλιο—και δημόσιο—χώρο του μουσείου και του οποίου τα όρια αποτελούν άσυλο ασφάλειας κι εμπιστοσύνης.  Μέσα από οριακές καταστάσεις της καθημερινότητάς του παρακολουθούμε το ιδιότυπο τού καλλιτεχνικού κόσμου, όπως μας παρουσιάζεται εντός του μουσείου, καθώς και της σύγχρονης πραγματικότητας εκτός αυτού.
Η ταινία αφουγκράζεται με αριστουργηματικό τρόπο το πρόβλημα και την υποκρισία του κόσμου της σύγχρονης τέχνης, στα πλαίσια μιας κοινωνίας του θεάματος που αφήνει αδιευκρίνιστες τις γραμμές ανάμεσα στο πραγματικό και την αναπαράσταση. Ο Κρίστιαν, ετοιμάζοντας το art installation με αξιώσεις κοινωνικού πειράματος, ανακαλύπτει ότι η καθημερινότητα του βρίθει καθημερινά από εφάμιλλα «κοινωνικά πειράματα» που δοκιμάζουν την εμπιστοσύνη και συμπόνια του ίδιου αλλά και του πλήθους της μεγαλούπολης που τον περιτριγυρίζει. Ο σκηνοθέτης εναλλάσσοντας το περιβάλλον των δρώμενων ανάμεσα σε μουσειακό και δημόσιο χώρο, εξερευνά τις αντιδράσεις του πλήθους, ή την αδράνεια και αδιαφορία του, σκιαγραφώντας ένα κόσμο του οποίου η ψηφιακή τεχνολογία αποτελεί την κρυφή επιβολή των εικόνων έναντι της πραγματικότητας.
Το παρόν κείμενο θα προσπαθήσει να εξετάσει, αφορμώντας από την ταινία, αληθινά παραδείγματα μέσα από την ιστορία και την τέχνη που καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει τον κόσμο γύρω του, σαν παρατηρητής ενός μουσειακού εκθέματος ή μιας performance. Σκοπός είναι, μεταξύ άλλων, η σαφής διατύπωση του προβληματισμού γύρω από τις έννοιες της «αισθητικής» και της «ηθικής» όπως αυτές προσδιορίζονται μέσα από τον υβριδισμό της αναπαράστασης και της πραγματικότητας, στην εποχή της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας.
Τα παραδείγματα που αναφέρονται παρακάτω επιχειρούν να αποτελέσουν μια μεταγραφή του Τετραγώνου, χωρικά αλλά και θεματικά, στη σύγχρονη πραγματικότητα θεαματοποίησης της τραγωδίας.

«Είμαστε σε πόλεμο αλλά ζείτε σαν να έχουμε ειρήνη».  Η περίπτωση της τραγωδίας – θεάματος της πτώσης των Δίδυμων Πύργων.
Η 11^η Σεπτεμβρίου ήταν μια επίθεση στο φαντασιακό. Οι εικόνες της πτώσης των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης, μεταδόθηκαν σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μονοπολώντας το περιεχόμενο όλων των οθονών, είτε αυτών που κατέγραφαν είτε αυτών που μετέδιδαν το υλικό καταγραφής της τραγωδίας. Ο τρόμος πρώτα απ’ όλα έγκειται στον σχεδιασμό της επίθεσης έτσι ώστε να ειδωθεί, όπως διαπιστώνει ο Karlheinz Stockhausen:
«Οι επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου ήταν το μεγαλύτερο έργο τέχνης που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ολόκληρο το σύμπαν. Μυαλά που υλοποίησαν σε μια δράση κάτι που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ονειρευτούμε στη μουσική, άνθρωποι κάνουν πρόβες σαν τρελοί για 10 χρόνια προετοιμάζοντας μια συναυλία, και μετά να πεθαίνουν, απλά σκεφτείτε τι συνέβη εκεί.  Έχεις άτομα τόσο προσηλωμένα σε μια performance και τότε 5,000 κόσμος στέλνεται στη ζωή μετά θάνατον, μέσα σε μια στιγμή.  Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Συγκριτικά, εμείς οι συνθέτες είμαστε ένα τίποτα.  Οι καλλιτέχνες, επίσης, κάποιες φορές προσπαθούν να ξεπεράσουν τα όρια του εφικτού και κατανοητού, τόσο που να μας αφυπνίζουν, για να ανοίξουμε τους εαυτούς μας σε ένα άλλο κόσμο. (…) Είναι έγκλημα γιατί αυτοί που εμπλέκονταν δεν είχαν δώσει τη συγκατάθεση τους. Δεν ήρθαν στη «συναυλία». Αυτό είναι προφανές. Και κανείς δεν τους ανακοίνωσε ότι ρίσκαραν να χάσουν τη ζωή τους.  Αυτό που συνέβη με πνευματικούς όρους, το άλμα έξω από την ασφάλεια, έξω από αυτό που συνήθως θεωρείται δεδομένο, έξω από τη ζωή, συμβαίνει μερικές φορές σε μικρό βαθμό και στην τέχνη, αλλιώς η τέχνη είναι ένα τίποτα.»¹
Στο θέμα των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου τοποθετήθηκε και ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Dario Fo, ο οποίος δήλωσε:

«Οι μεγάλοι κερδοσκόποι κυριαρχούν σε μια οικονομία που κάθε χρόνο σκοτώνει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων μέσω της φτωχοποίησης – έτσι, τι είναι 20.000 νεκροί στη Νέα Υόρκη;  Ανεξάρτητα από το ποιος το έκανε, η βία αυτή είναι η νόμιμη κόρη της κουλτούρας της βίας, του λιμού και της απάνθρωπης εκμετάλλευσης.»²

Οι δηλώσεις του Stockhausen προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις με τον ίδιο να αναγκάζεται να απολογηθεί. Αντιθέτως, οι δηλώσεις του Fo δεν είχαν καμία επίπτωση για τον ίδιο, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες. Το θυμικό του κόσμου φάνηκε να επηρεάζεται από δηλώσεις που αναιρούσαν την αντίληψή του για την τέχνη αλλά όχι για την πολιτική. Ο κόσμος φάνηκε να δέχεται ως κάτι φυσιολογικό η πολιτική να είναι το πλαίσιο στο οποίο πραγματώνεται η βία, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να ισχύει για την τέχνη.
Ο Stockhausen μιλούσε για την 11η Σεπτεμβρίου ως μια ζωντανή τέχνη, ως κάτι που συμβαίνει στην πραγματικότητα, κι όχι ως μια αναπαραστατική τέχνη που μιμείται την πραγματικότητα. Ο κόσμος δηλαδή έδειξε να ευαισθητοποιείται και να αντιδρά στο de facto και όχι στο de jure, σαν η νομιμοποίηση βιαιοπραγιών μέσω πολιτικών αποφάσεων να καθιστούσε τις εικόνες που παρήγαγε αυτή τη βία ως λιγότερο παράλογες ή αποτρόπαιες.
Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, στηρίχθηκε στην ίδια την εικονολατρική αντίληψη της κουλτούρας που επιδίωκε να αφανίσει. Η πολιτική τέχνη εκτελείται μέσω των εικόνων, και η κορύφωση του τότε εν εξελίξει «δράματος» της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν η εικόνα της απουσίας των δίδυμων πύργων στην κορυφογραμμή της Νέας Υόρκης. Ένας αφανισμός και απουσία που αποτέλεσε τη σημειολογική αναφορά του Μνημείου της επίθεσης. Μια τετράγωνη αβαθής επιφάνεια με νερό, που συμβολίζει την απώλεια της ασφάλειας σε έναν κόσμο που έπαψε να είναι όπως τον γνωρίζαμε, αλλά συγχρόνως την ασφάλεια και ηρεμία που φαινομενικά εγκαθιδρύεται εκ νέου μέσα στα όρια αυτού του τετραγώνου.
Το μοτίβο απώλειας και ανασύνθεσης του όρου της ασφάλειας και εμπιστοσύνης, πέραν του χωρικού συμβόλου, διαχύθηκε έμπρακτα στην κοινωνική και οικονομική ζωή των πολιτών μέσω της πολιτικής τέχνης και του μάρκετινγκ. Το λανσάρισμα του αμερικανικού “bravado” είχε ως σλόγκαν το μήνυμα “They don’t scare us”³, ζητώντας από τους πολίτες να συμμετέχουν σε έναν πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, καθώς οι ίδιοι θα συνέχιζαν να ζούνε τις ζωές τους, χωρίς καμία επίπτωση ούτε καν οικονομική. Τουναντίον, εκείνη την περίοδο παρατηρήθηκε μείωση φόρων και ο κόσμος ξόδευε αλόγιστα. Ένας καταναλωτισμός με χαρακτήρα εφησυχασμού για την απόλαυση της επόμενης μέρας, αλλά συγχρόνως και αβεβαιότητας για το πέρας αυτής.
Το αμερικανικό κράτος διαβεβαίωνε:  «Είμαστε σε πόλεμο αλλά ζείτε σαν να έχουμε ειρήνη»⁴.

«Το να γράψει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο». Η περίπτωση της αισθητικοποίησης της ηθικής και ηθικοποίησης της αισθητικής.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα, ο τρόμος και η τέχνη περιήλθαν στο ίδιο πλαίσιο μιας ταυτοτικής συσχέτισης και που ως θέαμα θα διαχεόταν σε μεγάλη κλίμακα, μέσα από τα θεωρητικά μανιφέστα avant-garde κινημάτων, όπως των Φουτουριστών, των Ντανταϊστών και του θεάτρου της Ωμότητας του Artaud.
«Η τέχνη μπορεί να είναι μόνο βία, σκληρότητα και αδικία»⁵, διακήρυτταν.
Σύγχρονοι θεωρητικοί, όπως ο Paul Virilio, θεωρούν πως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο αληθινό και το ψηφιακό, το θεατρικό και το πραγματικό, είναι δυσδιάκριτη περισσότερο από ποτέ, λόγω της εξέλιξης των τεχνολογιών του θεάματος.
Η εικόνα, ωμή και βίαιη, κατακλύζει τις οθόνες που περιβάλλουν το άμεσο οπτικό πεδίο του ανθρώπου, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας κοινωνίας της απάθειας. Ακόμη κι αν η εγγύτητα της βίας είναι μεγάλη, παρατηρείται μια αδρανοποίηση της αντίδρασης. Ο παρευρισκόμενος και αυτόπτης μάρτυρας του τρόμου που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του μένει ακίνητος, σαν να παρακολουθεί το γεγονός μέσω μιας οθόνης.
Η σύγχρονη αισθητική και η σύγχρονη ηθική σε ό,τι αφορά θέματα ενσυναίσθησης και συμπόνοιας, έχουν τόσο διαπλεχτεί μεταξύ τους που μπορούμε να μιλάμε για αισθητικοποίηση της ηθικής και ηθικοποίηση της αισθητικής. Η πρώτη διαπίστωση έχει ξεκάθαρες εκφάνσεις σε βίντεο που επικαλούνται το συναίσθημα μέσω εικόνων συναισθηματικής φόρτισης και γενικευμένων στερεοτύπων.  Η δεύτερη διατύπωση αφορά τις περιπτώσεις λογοκρισίας στην τέχνη.
Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής και επιμελητής του μουσείου που παρουσιάζει «Το τετράγωνο» διώκεται λεκτικά και εξαναγκάζεται στην παραίτηση του, λόγω του αμφιλεγόμενου διαφημιστικού σποτ που δημιουργήθηκε με σκοπό την προώθηση του εν λόγω εκθέματος.
Το σποτ δείχνει ένα άστεγο ξανθό κοριτσάκι να κλαίει μέσα σε μια τρώγλη κι έπειτα να εκρήγνυται μέσα στα σαφή όρια του τετραγώνου, καταλήγοντας στο μήνυμα του εκθέματος:
«Το Τετράγωνο είναι ένα άσυλο εμπιστοσύνης και συμπόνιας. Μέσα του μοιραζόμαστε όλοι ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις”.
Το σποτ έγινε άμεσα επιτυχία και “viral”, δηλώνοντας ότι το παρακολούθησαν χιλιάδες κόσμου μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.  Η αντίδραση του κοινού, αν και αφορούσε τη δυσανασχέτηση του ως προς το βίαιο περιεχόμενο του υλικού, ήταν έντονη μόνο ως προς το γεγονός ότι αυτό που παρακολουθούσε αφορούσε μια αναπαράσταση, και γινόταν στα πλαίσια της τέχνης.

Οι άνθρωποι μοιάζουν να βρίσκονται σε μια μόνιμη συνθήκη που τους καθιστά το κοινό μιας performance, όπου, πέραν της αναπαραστατικής παραπλάνησης, η σύζευξη του ήχου και της εικόνας συχνά χειραγωγείται με τρόπο τέτοιο που το πρώτο δεν αντιστοιχεί στο δεύτερο, δημιουργώντας μια άνιση δυναμική ανάμεσα στα δύο. Η αθόρυβη πραγματικότητα δεν είναι αρκετή για να σοκάρει, χρειάζεται την εισαγωγή ομιλίας στην εικόνα για να αποσπάσει την προσοχή.
Η εικόνα του ζητιάνου ή της κοπέλας που στέκεται στη μέση της πλατείας ζητώντας την προσοχή του πλήθους που την προσπερνά δεν είναι αρκετή. Το πλήθος ήδη βρίσκεται στην οπτικοακουστική υπερφόρτωση των βιντεο-οθόνων· έτσι προσηλώνεται στον ψηφιακό κόσμο της οθόνης, παρά στον πραγματικό.
Ενώ είναι σαφής ένδειξη ότι χρειάζεται βοήθεια, η εικόνα του ζητιάνου δεν προκαλεί την ίδια επίδραση στους παρευρισκόμενους σε σύγκριση με τον αληθινό ήχος της κραυγής μιας γυναίκας που φωνάζει «βοήθεια», όπως παρατηρούμε στην ταινία.  Το πλήθος των περαστικών, το οποίο κινείται ατομικά και είναι προσηλωμένο στο κινητό του ή τον βηματισμό του, επιβραδύνει δισταχτικά γυρνώντας το κεφάλι προς το άγνωστο μέρος που ακούστηκε η κραυγή.

Ακόμη και οι τύψεις αποτελούν μια λούπα ηχογραφημένου μηνύματος στο μυαλό του πρωταγωνιστή. «Βοήθεια. Βοηθήστε με», ακούγεται ξανά και ξανά χωρίς να διασαφηνίζεται η πηγή του ήχου, που όμως ακολουθεί τον πρωταγωνιστή μετά την ταραχή του επεισοδίου που είχε με τον μικρό που κατηγόρησε για ληστεία.
Ο ισχυρισμός του Adorno, ότι το «να γράψει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο»⁶, εμπεριέχει τη συλλογική αυταπάτη μιας κτηνωδίας που αποτέλεσε μία και μοναδική περίπτωση. Η κτηνωδία αντιθέτως είναι καθημερινή και περνάει απαρατήρητη.
Στην ταινία, υπάρχει η σκηνή της performance, όπου ο καλλιτέχνης υποδύεται τον πρωτόγονο άνθρωπο, χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από τον ρόλο, ακόμη κι όταν προκαλεί τη δυσαρέσκεια του κοινού του. Μέσα στο σκηνικό ενός καθωσπρεπισμού που διακρίνει ένα δείπνο της υψηλής κοινωνίας των «φιλότεχνων», ο καλλιτέχνης δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τη βία για να φέρει στα όρια το παράδειγμα του bystander effect.
Η σκληρότητα της performance του πρωτόγονου ανθρώπου στην ταινία δεν αφορά την απαρχή ενός ντιμπέιτ σε ό,τι αφορά αισθητικά κριτήρια, αλλά την απαρχή του τέλους της ανθρωπότητας που στο πρόσωπο και τους θορύβους του πρωτογονισμού σκύβει το κεφάλι και σιωπά, κλείνοντας βαθιά τον εαυτό της μέσα στη δική της πρωτόγονη συνθήκη, που δεν κοιτά άνω (άνω θρόσκω) και δεν εκφέρει λόγο (λογική).
Ο ηθικός κόσμος που κατοικούμε κυβερνάται από ένα «συμβόλαιο αμοιβαίας αδιαφορίας». «Σε αντάλλαγμα για την αποδέσμευση μου από κάθε υποτιθέμενη υποχρέωση ή προσδοκία έκκλησής σου για παροχή βοήθειας εν κινδύνω, ομοίως σε απαλλάσσω.»⁷
Αυτή η συνθήκη μετράται με όρους υποχρέωσης καθώς, όπως θα αδιαφορήσει για τους άλλους σε στιγμή ανάγκης, κάποιος δεν μπορεί να περιμένει ότι δεν θα κάνουν κι αυτοί το ίδιο, όταν αυτός θα βρίσκεσαι στη δεινή θέση.  Ο πρωταγωνιστής στην ταινία εναλλάσσεται ανάμεσα στον προνομιούχο και τον επαίτη ελεημοσύνης αρκετές φορές, ανακαλύπτοντας κάθε φορά ότι κανείς δεν είναι πρόθυμος να τον βοηθήσει, πέραν των ίδιων των επαιτών που έχουν βρεθεί και αυτοί στην ίδια θέση.  Στις σκηνές όπου ζητάει τη βοήθεια των άλλων, εμφανίζεται να διαφέρει από το πλήθος που κινείται ατομικά με μια ροή προς τη καθημερινή δουλειά του και αντιμετωπίζεται είτε με αδιαφορία είτε με καχυποψία.
Τα λόγια της περιγραφής της performance του πρωτόγονου ανθρώπου, «Ενόσω μένετε ακίνητοι, ένα άλλο μέλος της φυλής θα κυνηγηθεί αντί για εσάς», εμπερικλείουν την έννοια της πιο πάνω κανονικοποίησης της απάθειας αλλά και συγχρόνως της ενσωμάτωσης με το πλήθος. Ακόμη κι αν αυτό που πράττει κανείς είναι λάθος, όπως η αδιαφορία και αδράνεια στον κίνδυνο και τον τρόμο ενός άλλου ανθρώπου, το πλήθος θα συμμεριστεί αυτήν τη συμπεριφορά αν αυτό σημαίνει ότι θα του εξασφαλίσει τη δική του ασφάλεια.

“Ceci n’est pas une pipe.” – Η υπακοή στην προδοσία της εικόνας.
Γυρνώντας πίσω στη Νέα Υόρκη και σε ένα άλλο δημόσιο «τετράγωνο», την πλατεία Times Square, θα αναφερθώ σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα στις 12 Ιουνίου 2004⁸.  Ένας άντρας στεκόταν στην πλατεία μαζί με φίλους, καθώς άλλοι πεζοί προσπαθούσαν να περάσουν από δίπλα του.
Αρκετοί σταματούν για να θαυμάσουν τις τεράστιες οθόνες με διαφημίσεις που κατακλύζουν τα μέτωπα της πλατείας. Εκατομμύρια βλέπουν την πλατεία από webcams που μεταδίδουν ζωντανά στο διαδίκτυο τα δρώμενα της πλατείας. Το ασυνήθιστο της υπόθεσης είναι ότι ο συγκεκριμένος άντρας συνελήφθη επειδή ήταν αργόσχολος.
«Άτομα που στέκονται ή χασομερούν στο πεζοδρόμιο χωρίς σοβαρό λόγο, με τρόπο που εμποδίζει την ελεύθερη διέλευση των πεζών (…), θα συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο δικαστήριο.»⁹
Αυτός είναι ο νόμος, όπως καταγράφηκε το 1835 στην Αγγλία, και εξακολουθεί να εφαρμόζεται τον 21ο αιώνα. Ο νόμος καταδεικνύει ότι το να στέκεται κανείς ακίνητος σε μια πλατεία δεν συμφωνεί με την έννοια του δημόσιου χώρου, οριοθετώντας αυτόν ως περιοχή γρήγορης διέλευσης και όχι στάσης.
Σύμφωνα με τον αστυνομικό που συνέλαβε τον «αργόσχολο» πολίτη, προέβη στη σύλληψη του γιατί εμπόδιζε τη διέλευση των υπολοίπων, ακόμη κι αν δεν υπήρξε σωματική βία ή κάποια ενοχοποιητική ενέργεια. «Οι αθώοι, όμως, δεν χασομερούν»¹⁰, δήλωσε. Σε έναν χώρο που υπόσταση καταλαμβάνουν μόνο οι τεράστιες διαφημιστικές οθόνες και η ροή των περαστικών εναλλάσσεται μπροστά τους, το να στέκεται κανείς ακίνητος αποτελεί ύποπτη δραστηριότητα, καθώς διαφεύγει των προτύπων του ατόμου που είναι συνεχώς απασχολημένο στη δουλειά και την ατομική του βιντεο-οθόνη.
Δεν χρειάζεται κάποιο κοινωνικό πείραμα υπό την μορφή ενός art installation για να αφυπνίσει τον κόσμο για την ύπαρξη της βίας και αδικίας. Βρισκόμαστε ήδη εκεί, στην performance που συντελείται αυτή τη στιγμή καθημερινά εκεί έξω, και που όμως δεν συγκινεί κανέναν.
«Δεν έχεις τίποτα» φωτίζει με led η επιγραφή τους μικρούς λόφους από χώμα, σε μια από τις αίθουσες του μουσείου της ταινίας. Ο επισκέπτης βγάζει το κινητό και το φωτογραφίζει, ντύνοντας με υποκρισία την ίδια την πράξη. Η τέχνη καταναλώνεται και είναι πεπερασμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες μιας αίθουσας μουσείου. Η τέχνη χωράει σε μια εικόνα ή βίντεο στο κινητό. Η αναπαράσταση είναι πιο γνώριμη από την πραγματικότητα. Η αναπαράσταση διαχέεται στην πραγματικότητα καθιστώντας τη βολική ελευθερία στο άτομο να αγνοήσει ένα «δρώμενο», όπως επιλέγει σε ποια αίθουσα του μουσείου θα μπει, ή να μείνει αδρανής και σιωπηλός σαν να παρακολουθεί ένα έργο που εκτελείται μπροστά του.

Η τέχνη, με το βαθμό υποκρισίας που της καταλογίζει η ταινία, είναι κομμάτι του διάχυτου μηχανισμού των εικόνων της κοινωνίας του θεάματος του Debord. Το θέαμα, στον βαθμό διάχυσης που του επιτρέπουν οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες να εισβάλλει σε όλες τις πτυχές της ζωής, αποπροσανατολίζει και διαστρεβλώνει το πραγματικό με την αναπαράσταση με μια εξουσιαστική επιβολή που κανονικοποιεί το παράλογο της αδικίας, της βίας. Ακόμη κι αν η αδικία ή βία αναγνωρίζεται ως τέτοια, ο λόγος του θεάματος επέρχεται σαν αφήγηση πάνω στην εικόνα δημιουργώντας ένα νέο «έργο», που ακόμη κι αν αυτό που βλέπει το άτομο είναι μια πίπα, εφόσον το μήνυμα λέει ότι «Αυτό δεν είναι μια πίπα»¹¹, τότε το κοινό το δέχεται ασυζητητί, κι εκείνη την στιγμή διεκπεραιώνεται για ακόμη μια φορά η υπακοή στην προδοσία της εικόνας.
Σημειώσεις:

1. Ian Boal, T. J. Clark, Joseph Matthews, and Michael Watts (2005). Afflicted Powers: Capital and Spectacle in a New Age of War. London and New York: Verso, σελ.25-26.
2. Richard Schechner (2015). Performed Imaginaries. London and New York: Routledge, σελ.69.
3. Ό.π., σελ.60
4. Ό.π.
5. Ό.π., σελ.64
6. Paul Virilio (2003). Art and Fear. London and New York: Continuum, σελ.4.
7. Norman Geras. Minimum Utopia: Δέκα θέσεις. Αθήνα: Εκδόσεις Ουαπίτι, σελ.39
8. Ana Manzanas and Jesus Benito (2011). Cities, Borders, and Spaces in Intercultural American Literature and Film.  London and New York: Routledge, σελ.1
9. Ό.π.
10. Ό.π.
11. Η φράση αναφέρεται στο σλόγκαν που αναγράφεται στον πίνακα του Rene Magritte, «Η προδοσία των εικόνων».

Διαβάστε περισσότερα

Πρώτη φορά τόσο… ξεφτιλιστερά!

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Είναι αυτοί (Τσίπρας) που έταζαν «σεισάχθεια», που αποκαλούσαν «πογκρόμ» κατά του λαού τους πλειστηριασμούς, που υπόσχονταν από προεκλογικά μπαλκόνια «κανένα σπίτι σε χέρι τραπεζίτη».
Είναι αυτοί που μιλούσαν για μετατροπή της αντιπολίτευσης σε «αντίσταση» και σε «εξέγερση» καλώντας σε φυσική παρουσία στα ειρηνοδικεία ενάντια στα κοράκια (Καμμένος).
Είναι αυτοί που έβγαζαν φωτογραφίες πίσω από πανό σε συγκεντρώσεις κατά των πλειστηριασμών (Τσακαλώτος), που εκφωνούσαν λογύδρια ενάντια στις κατασχέσεις (Αχτζιόγλου), που στήνανε ακόμα και προεκλογικές διαφημίσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς.
Ε, λοιπόν, είναι οι ίδιοι που τα ξεπούλησαν όλα! Είναι οι ίδιοι που
αφού έφεραν τα «κοράκια» στην Ελλάδα,
αφού συμφώνησαν με την τρόικα και τους τραπεζίτες για 40.000 τουλάχιστον πλειστηριασμούς μέσα στην ερχόμενη διετία,
αφού ψήφισαν νόμο (4472/2017, άρθρο 78) για να εκπλειστηριάζονται τα σπίτια από τις εφορίες όχι με τις αντικειμενικές αλλά τις πολύ χαμηλότερες εμπορικές τομές,
αφού επέτρεψαν (διατάξεις του Κώδικα Είσπραξης Δημόσιων Εσόδων) να γίνονται κατασχέσεις και πλειστηριασμοί ακινήτων ακόμα και για ληξιπρόθεσμες οφειλές της τάξης των 500 ευρώ (!),
αφού άφησαν παντελώς απροστάτευτη την πρώτη κατοικία από τράπεζες, δημόσιο, ταμεία κλπ)
κι αφού πούλησαν ψέμα και τρέλα με τη σέσουλα ότι τάχα την… προστατεύουν,
τώρα ψηφίζουν κι αυτό το έκτρωμα (με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι να κάνουν τα μνημονιακά «παγώνια» και να επιλέγουν στη Βουλή το… παρόν)!
Τι λέει το έκτρωμά τους; Ιδού:

Υπέρτερο δημόσιο συμφέρον»… οι πλειστηριασμοί!
«Προστασία της εθνικής οικονομίας»… οι πλειστηριασμοί!
Παρακώλυση; Διατάραξη; Παρεμπόδιση; Διακοπή πλειστηριασμού; Φυλακή!
Νυν υπέρ πάντων η «ενίσχυση της ρευστότητας» των τραπεζών!
Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Όλα τούτα περιγράφονται σε μια και μόνο φράση:
Πρώτη φορά τόσο… ξεφτιλιστερά!

Διαβάστε περισσότερα

Ανακοίνωση σχετικά με το Ιδιωτικό Συμφωνητικό μίσθωσης Καλλιεργητικής Περιόδου 2017/2018

Δεδομένου ότι ξεκίνησε η καλλιεργητική περίοδος 2017/2018 (χειμερινά σιτηρά κλπ) ενημερώνονται οι παραγωγοί που θα υποβάλλουν ενιαία αίτηση ενίσχυσης έτους 2018 (υποβολή έως 15/5/2018) με μισθωμένα αγροτεμάχια, ότι τα νέα ενοικιαστήρια που θα επισυναφθούν σε αυτή, θα πρέπει να έχουν τη μορφή του υποδείγματος και να είναι στη διάθεση του γεωργού έως την 31η Μαΐου 2018. 

Η αναγραφή του ΑΤΑΚ του αγροτεμαχίου του ιδιοκτήτη, είναι υποχρεωτική.

Υπενθυμίζεται ότι για τα αγροτεμάχια που μετέχουν στις δράσεις του Μέτρου 11 "Βιολογικές Καλλιέργειες" και του Μέτρου 10 “Γεωργοπεριβαλλοντικά και Κλιματικά Μέτρα“ του Π.Α.Α. 2014-2020 και είναι ενταγμένα στις σχετικές αποφάσεις ένταξης του ΥΠΑΑΤ, για την τήρηση των δεσμεύσεων και των κριτηρίων επιλεξιμότητας πρέπει να βρίσκονται στην κατοχή του παραγωγού καθόλη τη διάρκεια του έτους δέσμευσης. Ως εκ τούτου επισημαίνεται ότι οι ημερομηνίες των ενοικιαστηρίων που αφορούν το έτος αιτήσεων/δεσμεύσεων 2018, πρέπει να καλύπτουν τουλάχιστον το τρέχον έτος, σε συνέχεια του προηγούμενου ενοικιαστηρίου για το έτος αιτήσεων/δέσμευσης 2017.
Π.χ. για το Μέτρο 11 ( πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος 130/5917/18.01.2017) για το έτος δεσμεύσεων 2018 πρέπει να καλύπτουν τουλάχιστον μέχρι τις 31-5-2019.

Τέλος, για τους γεωργούς που καλλιεργούν σκληρό σίτο την τρέχουσα περίοδο, το τιμολόγιο αγοράς πιστοποιημένου σπόρου θα πρέπει να έχει εκδοθεί έως 31/1/2018 ή έως 15/2/2018 στην περίπτωση που υπάρχει δελτίο αποστολής έως 31/1/2018.

Διαβάστε περισσότερα

Όταν μιλούν οι αριθμοί… – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Δύο κατασχέσεις το λεπτό σε κάθε 8ωρο λειτουργίας τους έκαναν οι Εφορίες τον Οκτώβριο! 
   Σύμφωνα με την ΑΑΔΕ:

• Στις 22 εργάσιμες ημέρες του Οκτώβρη επιβλήθηκαν 22.903 μέτρα αναγκαστικής είσπραξης (κυρίως κατασχέσεις λογαριασμών εις χείρας τρίτων).
• Καθημερινά οι Εφορίες έκαναν 1.041 κατασχέσεις και δεσμεύσεις σε οφειλέτες. Δηλαδή γίνονταν 130 κατασχέσεις κάθε μία ώρα  ή 2,2 κατασχέσεις κάθε λεπτό!
• Στους 1.014.295 έφτασαν οι φορολογούμενοι που υπέστησαν κατασχέσεις λογαριασμών και δεσμεύσεις περιουσιακών στοιχείων.
• Στα 4.170.753 ανέρχεται ο αριθμός των πολιτών που χρωστούν στο Δημόσιο και σε πάνω από 1,7 εκατομμύρια εκείνοι που απειλούνται με αναγκαστικά μέτρα.

    Με άλλα λόγια:

• Ο μισός ενήλικος πληθυσμός της χώρας έχει ληξιπρόθεσμα χρέη. 
• Oι ληξιπρόθεσμες οφειλές  ανέρχονται πλέον στο αστρονομικό ποσό των 99,7 δισ. ευρώ. 
• Μόνο τον Οκτώβρη έφτασαν τα 10,4 δισ. ευρώ από 9,2 δισ. ευρώ το Σεπτέμβρη καταγράφοντας αύξηση 1,2 δισ. ευρώ σε ένα μόνο μήνα!

   Σημείωση: Με τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδωνοι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί ακινήτων επιτρέπεται να επιβάλλονται για ποσά ληξιπρόθεσμων οφειλών άνω των 500 ευρώ χωρίς εξαιρείται η πρώτη κατοικία.
   Μέσω, δε, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών οι διαδικασίες απλοποιούνται σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών.Βέβαια ο κ.Τσίπρας δεσμεύτηκε ότι «δεν θα υπάρξει λαϊκή κατοικία που θα βγει στο σφυρί».
   Θαυμάσια. Ωστόσο πρόκειται για το ίδιο πολιτικό πρόσωπο που πέραν της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης κατάργησης του ΕΝΦΙΑ και εκδίωξης των funds, υποσχόταν επιπλέον και απαγόρευση των πλειστηριασμών. Μόνο που τους έκανε και ηλεκτρονικούς και εξπρές…
Πηγή: Εφημερίδα Real News 17-12-2017 – Το σκίτσο είναι του Στάθη από topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Και ΝΑΖΙ και ΦΑΣΙΣΤΕΣ και ΚΟΤΕΣ (ως γνήσιοι ναζί και φασίστες)! – του Γεράσιμου Χολέβα

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

cholevas@imerodromos.gr

   Ο αρχιναζί της Χρυσής Αυγής, ο Μιχαλολιάκος, δήλωσε στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό:

«Δεν ταυτίζομαι σε καμία περίπτωση με την ιδεολογία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ή της φασιστικής Ιταλίας, διότι ανήκουν σε άλλες χώρες και άλλες εποχές» (29.15 στο βίντεο).

   Μάλιστα…
   Επιλέγουμε μόνο τις παρακάτω (από τις δεκάδες) αποδείξεις που αποκαλύπτουν πως αυτοί οι τύποι είναι δηλωμένοι πολιτικοί απόγονοι και των ναζί της Γερμανίας του Χίτλερ και των φασιστών της Ιταλίας του Μουσολίνι. 
   Στο βίντεο ο αρχιναζί Μιχαλολίακος λέει ανοιχτά πως η Χρυσή Αυγή είναι η «σπορά των νικημένων του 1945», δηλαδή η «σπορά» των ναζί της Γερμανίας του Χίτλερ.
    Στις δύο φωτογραφίες, στη συνέχεια, είναι ο Χρήστος Παππάς, υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής που χαιρετά τον Ντούτσε του, τον Μουσολίνι. 

΄  Συμπέρασμα για τους χρυσαυγίτες (για μια ακόμα φορά) : Είναι και ΝΑΖΙ και ΦΑΣΙΣΤΕΣ και ΚΟΤΕΣ (ως γνήσιοι ναζί και φασίστες)!
     Υ.Γ 1: Ο αρχιναζί Μιχαλολιάκος μίλησε και για τους κομμουνιστές. Μίλησε με τη γλώσσα που γνωρίζει, αυτή των ταγματασφαλιτών. Καμία εντύπωση. Γνωρίζουν, άλλωστε, τα σκουπίδια της Ιστορίας ποιοί τσάκισαν τον ναζισμό. Ας κοιτάξουν τη φωτογραφία. Δεν θα τους πειράξει καθόλου, αφού «δεν ταυτίζονται σε καμία περίπτωση με την ιδεολογία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας»! 

   Υ.Γ 2: «Δώρο» δύο ακόμα φωτογραφίες εκείνων που «δεν ταυτίζονται σε καμία περίπτωση με την ιδεολογία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας».

Η γνωστή φωτογραφία της πολιτικής παρθένας του ναζισμού, του Κασιδιάρη, με τη σβάστικα στο μπράτσο και μια φωτογραφία (από τις πολλές) όπου οι άλλοι δύο θρασύδειλοι, ο Μιχαλολιάκος και ο Παππάς, χαιρετάνε (τι άλλο;) τη σβάστικα.

Διαβάστε περισσότερα

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΒΙΟΡΕΥΣΤΩΝ

 

Την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου θα ταξιδέψουμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Περιβάλλοντος για να διαμαρτυρηθούμε για την στάση του υπουργού Περιβάλλοντος Σ.Φάμελλου που ουσιαστικά ανάβει το πράσινο φως για την καταστροφή του Εθνικού Πάρκου Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου Αιτωλικού.
Η κυβέρνηση, αν και πέρασε νομοθετική ρύθμιση αναγνωρίζοντας το πρόβλημα των μονάδων καύσης βιορευστών, αρνείται να σταματήσει τις 4 που κατασκευάζονται στην περιοχή μας!
Ενώ στην εκλογική του περιφέρεια ο Υπουργός σταμάτησε παρόμοιες μονάδες στην δική μας περίπτωση κωφεύει.

Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και θα το διεκδικήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί!

Δηλώστε συμμετοχή: limnothallaza@gmail.com ή στο 6977278502


Οικονομική στήριξη της διαμαρτυρίας στο Υπ.Περιβάλλοντος
Αγαπητοί φίλοι,
 
Όπως σας έχουμε ενημερώσει, την Τετάρτη, 20 Δεκεμβρίου, η Πρωτοβουλία Πολιτών Λιμνοθάλλαζα οργανώνει ταξίδι στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, με σκοπό διαμαρτυρία για τη στάση του υπουργού Περιβάλλοντος Σ.Φάμελλου, που ουσιαστικά ανάβει το πράσινο φως για την καταστροφή του Εθνικού Πάρκου Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου - Αιτωλικού.

Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή και να κρατήσετε θέση στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει από το Μεσολόγγι στο limnothallaza@gmail.com ή στο 6977278502.
Δυστυχώς, λόγω κωλύματος του δήμου να διαθέσει μέσο μετακίνησης για να διευκολύνει τους συμμετέχοντες, τα έξοδα θα καλυφθούν από τους ίδιους τους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας που θα επιλέξουν να κάνουν το ταξίδι αυτό. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν δεν μπορείτε να συμμετάσχετε με τη φυσική σας παρουσία στην κινητοποίηση, σας καλούμε να ενισχύσετε οικονομικά τη δράση αυτή, συνεισφέροντας όποιο ποσό θέλετε.

Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και θα το διεκδικήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Επικοινωνήστε μαζί μας: limnothallaza@gmail.com ή στο 6977278502.

Διαβάστε περισσότερα

Η Χρυσή Αυγή μέσα στην αστυνομία 0

Οι συνομιλίες
Nτοκουμέντο για τη δράση θυλάκων της Χρυσής Αυγής μέσα στο αστυνομικό σώμα φέρνει στο φως η «Εφημερίδα των Συντακτών». Οι συνομιλίες, ανάμεσα σε άλλα, επιβεβαιώνουν και εκ των έσω τη χρυσαυγίτικη ταυτότητα αστυνομικού, του Ιωάννη Αδρασκέλα, καταδικασμένου για δύο επιθέσεις της οργάνωσης. Σημειώνεται ότι, προ μηνών, η εφημερίδα είχε αποκαλύψει τη σκανδαλώδη περίπτωση του, αμετάκλητα καταδικασμένου για τον άγριο τραυματισμό αντιφασίστριας διαδηλώτριας, Βασίλειου Αθανασόπουλου ή «Χάρου», ο οποίος είναι ταυτόχρονα εν ενεργεία αστυνομικός και ηγετικό στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης

Πρόκειται για τις τηλεφωνικές συνομιλίες δύο χρυσαυγιτών μερικές μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, συγκεκριμένα στις 25/9/2013. Την ημέρα δηλαδή του μεγάλου αντιφασιστικού συλλαλητηρίου που διοργάνωσαν στο Σύνταγμα η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και άλλοι φορείς ενάντια στην εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης και κατά το οποίο πραγματοποιήθηκε πορεία προς τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων.
Το γνωστό πρωτοπαλίκαρο
Στη μία άκρη της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκεται λοιπόν -ποιος άλλος;- ο Σωτήρης Δεβελέκος. Στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής της Χρυσής Αυγής και «σωματοφύλακας» του Αρχηγού Μιχαλολιάκου, ο οποίος έχει αναγνωριστεί και ως επικεφαλής της πρόσφατης
επίθεσης (1/11/2017) σε βάρος της δικηγόρου Ευγενίας Κουνιάκη και άλλων γυναικών έξω από το Εφετείο, αλλά δεν προσήχθη ποτέ από την αστυνομία.
Στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται αστυνομικός που αναφέρεται ως «Μάνος» και ο οποίος, όπως προκύπτει από τον διάλογο, είναι οργανωμένος χρυσαυγίτης. Ο «Μάνος»
μετέχει στις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν παραταχθεί στην περιοχή του συλλαλητηρίου και παράλληλα λειτουργεί στα κρυφά ως πληροφοριοδότης του Δεβελέκου. Φροντίζει να τον κρατάει ενήμερο για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της ΕΛ.ΑΣ. καθώς και για την εξέλιξη και το μέγεθος της συγκέντρωσης, με τους δύο χρυσαυγίτες να έχουν αλλεπάλληλες τηλεφωνικές συνομιλίες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το συλλαλητήριο.
Στις 15.47 ο «Μάνος» παίρνει τον Δεβελέκο: «Ελα ρε, ήμουνα κάτω και δεν ήθελα να
φανώ ότι μιλάω, κατάλαβες; Για αυτό και στο ’κλεισα» λέει και τον ενημερώνει ότι «σε κάνα δυο ώρες θα ’χει συμμετοχή μεγάλη. Και είναι όλοι, είναι τα τεμάχια (sic), είναι η ΔΗΜΑΡ, είναι ο Συνασπισμός, είναι το ΠΑΣΟΚ, είναι η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, θα ’χει πολύ κόσμο. Τώρα την εξέλιξη, φίλε, δεν την ξέρει κανένας έτσι; Ντάξει’ ο σχεδιασμός είναι άμα τα τεμάχια προχωρήσουν προς τα πάνω (σ.σ. προς τη Μεσογείων) να τους κόψουμε». Κλείνοντας ο Δεβελέκος τού ζητάει: «Θα μ’ έχεις ενήμερο ό,τι χρειάζεται; Να μείνω ήσυχος; Να ’μαστε σε επικοινωνία;» και ο αστυνομικός απαντάει: «Ναι ρε, σε σημείο που μπορώ να μιλήσω, ξέρεις μην καρφωθώ, εννοείται, όπως πάντα».
Στις 18.12, κι ενώ η συγκέντρωση βρίσκεται σε εξέλιξη, ο αστυνομικός παίρνει πάλι τον
Δεβελέκο, όπως του υποσχέθηκε: Αστυνομικός: Σαν τις κατσαρίδες βγαίνουνε, βγαίνουνε, βγαίνουνε. Μπενάκη γύρισα βγαίνουνε. Πέντε, τρεις, δύο, έξι, δύο γκόμενες, τρεις -πού στο διάολο!- και πάνε όλοι στα Προπύλαια. Πάνω από χίλια άτομα.
Δεβελέκος: Ανέστησες τον πεθαμένο (σ.σ. το αντιφασιστικό κίνημα, δολοφονώντας τον
Παύλο Φύσσα).
Αστυνομικός: Αυτό, ρε μαλάκα. Μαλάκα, τώρα άμα είχα κάμερα είναι πέντε, έξι, δύο,
ένας. Αυτό, ανέστησες τον πεθαμένο. Είχαν πεθάνει ρε μαλάκα. […]
Στη συνέχεια ο Δεβελέκος λέει στον αστυνομικό ότι την προηγούμενη μέρα είχαν γίνει προσαγωγές χρυσαυγιτών (ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος) στον Πειραιά, όπου όπως
λέει ήταν «με το Boss», δηλαδή τον Αρχηγό του:
Δεβελέκος: Ξέρεις τι τους είπε ο Μεγάλος (Μιχαλολιάκος); (σ.σ. στους αστυνομικούς που έκαναν τις προσαγωγές)
Αστυνομικός: Για πες.
Δεβελέκος: Μεταξύ μας, μη φύγει παραέξω.
Και μαζευτήκανε και κωλώσανε.
Αστυνομικός: Για πες.
Δεβελέκος: Αν πάθω, λέει, εγώ τίποτα ή κάποιος από μας, το αίμα μου και το αίμα μας στα
παιδιά σας θα το βρείτε.
Αστυνομικός: Ω μαλάκα. Μπράβο, ρε Νίκο, αν μου επιτρέπεις να τον πω Νίκο, μπράβο ρε Νίκο!
Δεβελέκος: Και το πήρανε το μήνυμα. Το μήνυμα της κατάρας το πήρανε.
Αστυνομικός: Ξέρουν αλλά το ακούσανε και από τα χείλη…
Δεβελέκος:… τα επίσημα.
Και βέβαια το μήνυμα του Φίρερ είναι σαφές και παραπέμπει στις πρακτικές της μαφίας. Κι έπειτα ο «Μάνος» λέει ότι «ο Χάρος (σ.σ. ο χρυσαυγίτης ανθυπαστυνόμος Βασίλειος Αθανασόπουλος) είναι λίγο, ξέρεις, έχει μαυρίσει. Λέει μάλλον θα μας γαμήσουνε, αλλά ο
Μεγάλος (Μιχαλολιάκος) είναι όντως πολύ πιο αισιόδοξος».
Αναλυτική ενημέρωση
Στις 19.11 ο αστυνομικός ξαναπαίρνει τον Δεβελέκο για να τον ενημερώσει ότι οι διαδηλωτές «τραβάνε για πάνω, ξεκινήσανε, ανεβαίνουνε (προς τη Μεσογείων)», ότι «έχει πολύ κόσμο. Πάνω από 5 χιλιάρικα» και ότι οι διμοιρίες των ΜΑΤ «είναι στο σημείο που πρέπει».
Την επόμενη μέρα (26.9.2013, 11.53) οι δύο χρυσαυγίτες ξαναμιλούν και αφού ο αστυνομικός λέει για την… «αερόβια» γυμναστική που έκανε κατά τη διάρκεια της πορείας, ο Δεβελέκος τον ρωτάει: «Με τον Γιάννη τι γίνεται; Πώς το βλέπεις;»
Αστυνομικός: Μ’ αρέσει η ερώτησή σου, φίλε.
Δεβελέκος: Ρε φίλε, όλη την αστυνομία θα διώξουν; Δεν μπορούν.
Οι δύο συνομιλητές αναφέρονται φυσικά στην έρευνα που πραγματοποιούσε εκείνες τις μέρες, με εντολή τού τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδια, η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. σχετικά με την ύπαρξη θυλάκων της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία. Και βέβαια ο «Γιάννης» δεν είναι άλλος από τον αστυνομικό Ιωάννη Αδρασκέλα, αμετάκλητα καταδικασμένο για δύο επιθέσεις της Χρυσής Αυγής. Για την επίθεση στο «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο» (17/6/2000) και για την επίθεση σε μέλη της ΟΣΕ στην πλατεία Κυψέλης (30/6/2000).
Ο χρυσαυγίτης Αδρασκέλας
Κάπου εκεί ο «Μάνος» επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Αδρασκέλας είναι χρυσαυγίτης και ότι συμμετείχε, όπως άλλωστε και ο ίδιος, σε φιέστα της οργάνωσης για τα Ιμια: «Κάθισα σπίτι και είδα στο Μέγκα κατά τις 12 το βράδυ το αφιέρωμα “Eρευνα” του Τσίμα. Και ρε φίλε, κάποια στιγμή δείχνει, όχι απ’ τα πρώτα, από τα δεύτερα Iμια, τον κόσμο. Είναι η κάμερα μέσα μας, περνάει περνάει κι όπως δείχνει το αριστερό, φίλε, βλέπω έναν, τον πλησιάζει η κάμερα και τον φέρνει στην οθόνη έτσι. Κι είναι ο Αδρασκέλας, φίλε. Κρατάει σημαία, έχει ένα σκουφάκι κι έρχεται φάτσα στην κάμερα. Φάτσα!
Δεβελέκος: Τίποτα δεν θα κάνουν, θα διώξουν όλη την αστυνομία; Ο,τι κάνανε κάνανε.
Αστυνομικός: Hδη έχει δημιουργηθεί πρόβλημα μεγάλο. Ο Φλεβάρης της Εύβοιας ήτανε γαμώ τα παιδιά. Είναι, εξακολουθεί να είναι, τι πάει να πει; Και ο Γάτος, ο διευθυντής Ασφαλείας, είναι γαμώ τα παιδιά, γαμώ τους αξιωματικούς!
Και εδώ ο «Μάνος» αναφέρεται βέβαια στον Ευάγγελο Φλεβάρη, αστυνομικό διευθυντή Εύβοιας, και στον Παρασκευά Γάτο, διοικητή του Τμήματος Ασφάλειας Χαλκίδας, οι οποίοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα μετά την πλημμελή στάση της αστυνομίας απέναντι στη Χρυσή Αυγή στις 20/9/2013 στην Χαλκίδα. Οταν, κατά τη διάρκεια αντιφασιστικού συλλαλητηρίου, χρυσαυγίτες οπλισμένοι με ρόπαλα αφέθηκαν από τις τοπικές αστυνομικές αρχές να δρουν ανενόχλητοι και τελικά χρειάστηκε η επέμβαση αστυνομικού σώματος από την Αθήνα για να πραγματοποιηθεί έρευνα στα γραφεία της οργάνωσης και συλλήψεις. Αλλά το καλύτερο είναι ότι ο διάδοχος του Ευάγγ. Φλεβάρη στη θέση του αστυνομικού διευθυντή Εύβοιας ήταν ο Λάμπρος Χουλιαράς, σήμερα εν αποστρατεία και δεδηλωμένος χρυσαυγίτης. Είναι αυτός τον οποίο ο Μιχαλολιάκος προωθεί ως υποψήφιο βουλευτή της οργάνωσης στην Εύβοια, γεγονός το οποίο συνδέεται με την πρόσφατη αποχώρηση του πρώην περιφερειάρχη Εύβοιας Νίκου Μίχου από τη Χρυσή Αυγή.
Οσο για τον καταδικασμένο Αδρασκέλα, τελικά δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ στα πενιχρά αποτελέσματα της έρευνας της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων, η οποία βρήκε όλες κι όλες μόνο 10 περιπτώσεις διασύνδεσης αστυνομικών με την εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης. Αριθμός που φαινόταν ελάχιστος ακόμη και μπροστά στα δημοσιευμένα στοιχεία στον Τύπο της εποχής.
πληροφορίες από την Εφημερίδα των Συντακτών και το tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ

 

ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΗΝ  ΤΕΤΑΡΤΗ 20  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017 Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ  ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ. ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΕΤΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.

ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΠΑΡΕYΡΕΘΕΙΤΕ  ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ  ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΙΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ.  Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΜΑΣ.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΦΟΡΕΑ ΣΑΣ.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

ΕΚ ΤΗΣ Δ/ΝΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ ΠΕ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ
ΔΙΒΑΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ
2641363200, 6945594149

Διαβάστε περισσότερα

Σταύρος Τζουανάκος 1925 - 1974

Tzouanakos Stauros 

Συνθέτης, Μπουζουξής, Κιθαρίστας, Τραγουδιστής, Ρεμπέτης! ...

Ο Σταύρος Τζουανάκος γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1925 στον Πειραιά (από φτωχή οικογένεια) και πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου 1974 στην Φλόριντα των ΗΠΑ.

Από πολύ μικρή ηλικία δείχνει κλίση στη μουσική (αυτοδίδακτος)
- Με το ρεμπέτικο τραγούδι ασχολείται στα πρώτα χρόνια της Κατοχής .. Πρωτοεμφανίζεται γύρω στο 1942 (με τους Γιάννη Σαμιώτη, Παναγιώτη Πετσά κ.ά.) στην ταβέρνα του Γιούλη, στην οδό Πατησίων της Αθήνας. Ξεκίνησε λοιπόν παίζοντας σε ταβέρνες, ενώ παράλληλα εργαζόταν και σαν υδραυλικός (μαθαίνει και αυτην την τεχνη! για τις δύσκολες περιόδους της ζωής του..)
- Η επαγγελματική του καριέρα αρχίζει μετά την απελευθέρωση (1944), δίπλα στον Μανώλη Χιώτη, ο οποίος εκτιμά ιδιαίτερα το ερμηνευτικό του ταλέντο και τον παίρνει μαζί του στο πάλκο!!!
Τη χρονική περίοδο από το 1948 έως και το 1964 πρόσφερε στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι περίπου 140 όμορφα τραγούδια (δικά του και άλλων δημιουργών) που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Είναι αναμφίβολα σημαντικός συνθέτης του Ρεμπέτικου και εκφραστικότατος τραγουδιστής του!!

Γιάννης Τατασόπουλος και Σταύρος Τζουανάκος, στα μπουζούκια. Γιώργος Γοζαδίνος στην κιθάρα.

Σιγά-σιγά ο Τζουανάκος γνωρίζεται με τους γνωστότερους λαϊκούς καλλιτέχνες και το 1948 του δίνεται η ευκαιρία να γραμμοφωνήσει τα δύο πρώτα του τραγούδια στην Columbia: το "Ένας διαβάτης", με στίχους του Κώστα Κοφινιώτη (που ερμηνεύει ο ίδιος) και το "Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις", με δικούς του στίχους (που ερμήνευσαν οι Ανδρέας Σπαγγαδώρος και Μανώλης Χιώτης,  με μπουζούκια τον Χιώτη και τον ίδιο). Ο πρώτος αυτός δίσκος κυκλοφορεί το 1949, με μεγάλη επιτυχία. Το 1948 γραμμοφωνεί επίσης για την His Master’s Voice το "Γυναίκα είναι, γυναίκα μένει", με δικούς του στίχους (που ερμηνεύει το θρυλικό ντουέτο των Στελλάκη Περπινιάδη-Ιωάννας Γεωργακοπούλου). 

Σταύρος Τζουανάκος

- Τα τραγούδια του προκαλούν αμέσως θαυμασμό και γρήγορα κερδίζει την εμπιστοσύνη των πιο γνωστών λαϊκών στιχουργών της εποχής, που του δίνουν μερικά από τα καλύτερά τους τραγούδια!!.. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεγάλη του επιτυχία συμβαίνει την ίδια περίοδο που μεσουρανούν τα «ιερά τέρατα» του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού (Τσιτσάνης, Μητσάκης, Παπαϊωάννου, Χιώτης και άλλοι), όμως ο Τζουανάκος γράφει τη δική του, ιδιαίτερη καλλιτεχνική πορεία!. Επηρεασμένος από τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, μεταφέρει στα τραγούδια του, ίσως εντονότερα από άλλους λαϊκούς συνθέτες της εποχής, το κλίμα της μελαγχολίας, της κοινωνικής αδικίας, της στέρησης, της απόγνωσης και αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας, της ερωτικής απόγνωσης και της απιστίας, του αποχωρισμού κλπ. 
Από το 1948 ως το 1956, εμφανίζεται με διάφορα λαϊκά σχήματα, σε γνωστά μαγαζιά της εποχής, άλλοτε με τους Μανώλη Χιώτη, Απόστολο Καλδάρα, Δημήτρη Στεργίου-Μπέμπη και άλλοτε παρέα με τους Ανδρέα Σπαγγαδώρο, Γιάννη Σταματίου-Σπόρο, Μαρίκα Νίνου (με την οποία τραγούδησε ντουέτο και σε δίσκους), Ρένα Ντάλια, Τατασόπουλο, Χρηστάκη, Πόλυ Πάνου, και άλλους.. Εκτός από τα δικά του τραγούδια, ερμηνεύει με έντονο προσωπικό στυλ σε δίσκους, τραγούδια και άλλων συνθετών (Τσιτσάνη, Χιώτη, Τατασόπουλου, Μητσάκη, Κυριαζή, Μπακάλη, Λαύκα, Χρυσίνη, Καπλάνη, Πετσά, Μπιθικώτση, κ.ά.). 
♫ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ (Σαν κουρέλι) Τζουανάκος Κυριαζής Λαύκας  <-- span="">
* ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΒΑΘΕΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΜΕΝΑ
Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης / Μουσική: Γιώργος Λαύκας
Ερμηνεία: Σταύρος Τζουανάκος & Γιάννης Κυριαζής
Ηχογράφηση: 9/1/1954 - COLUMBIA - (Χασάπικο Γρήγορο)
- Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της εποχής του, αλλά και του λαϊκού ρεπερτορίου γενικότερα..
Σύνθεση του σημαντικού λαϊκού συνθέτη και μπουζουξή Γιώργου Λαύκα, γραμμοφωνήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1954, με τον Σταύρο Τζουανάκο και τον Γιάννη Κυριαζή,.. ενώ, ακούστηκε και στο θερινό λαϊκό πάλκο της ταινίας «Γκολ στον έρωτα» όπου δέσποζε το συγκρότημα του Γιώργου Λαύκα με την ξεχωριστή ερμηνεύτρια του ελαφρού-μοντέρνου τραγουδιού Νινέτ Λαβάρ, τον εξαίρετο Γιάννη Κυριαζή, τον μεγάλο δεξιοτέχνη μπουζουξή Γιώργο Τσιμπίδη και τον σπουδαίο λαϊκό κιθαρίστα και αργότερα συνθέτη και τραγουδιστή Αντώνη Ρεπάνη!

Το 1956, στην «Τριάνα του Χειλά» όπου εργάζεται, γνωρίζει την Μαρία-Ρίτα Μπινοπούλου (αδελφή της ηθοποιού Άννας Γκαλ, συζύγου του Μάριου Δαλέζιου, ιδιοκτήτη του πασίγνωστου καφενείου στην οδό Ίωνος, που ήταν το στέκι των λαϊκών καλλιτεχνών της εποχής), με την οποία ερωτεύονται κεραυνοβόλα και παντρεύονται το 1957..

Αννα Γκαλ & Σταύρος Τζουανάκος. Στην Αμερική.

Αμερική...
Το ίδιο περίπου διάστημα, πραγματοποιεί περιοδεία στην Αμερική. Εκεί εμφανίζεται στα ελληνικά κέντρα διασκέδασης «Νέα Ζωή», «Club Astor», «Zorba» και «Garden of Allah» και συνεργάζεται με άλλους ξενιτεμένους έλληνες μουσικούς, όπως οι Γιάννης Τατασόπουλος, Κώστας Καπλάνης, κ.α..

«Garden of Allah» Καλοκαίρι(;) 1965 στον ''Κήπο τού Αλλάχ'' - (στο ΝεοΥορκέζικο όμως κέντρο διασκέδασης τών ΗΠΑ), ο - (40χρονος) επικεφαλής τού συγκροτήματος Σταύρος Τζουανάκος, μαζί με την Καίτη Πετράκη και τον ακκορδεονίστα Βασίλη Λεμπέση, δίνουν Ελληνοπρεπείς μουσικές γεύσεις - (κυρίως) στούς ομογενείς στο Αμέρικα.. (Απο Γ.Ζγουρας)

- Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εντυπωσιασμένος από το ταξίδι του, αποφασίζει με τη γυναίκα του να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, το 1958. Εκεί αποκτούν δύο παιδιά, τα οποία ζουν ακόμα στην Αμερική, τον Θανάση και την Ιωάννα (η οποία συνοδεύει τον πατέρα της σε ηλικία μόλις 10 ετών, στο –πιθανότατα- τελευταίο του τραγούδι, "Δεν είμ' ο Σταύρος σου που αγαπάς", το 1974). 

1957+ Αμερική. Αριστερά ο Σταύρος Τζουανάκος ακούει τον φίλο του Ανέστο "Γύφτος" Αθανασίου που παίζει το μπουζουκι. Μαζί τους η Άννα Γκαλ.

Τζουανάκος - στην Αμερική.

Στις ΗΠΑ ο Τζουανάκος γίνεται πολύ σύντομα περιζήτητος ανάμεσα στα πρώτα ονόματα των Ελλήνων μουσικών. Δουλεύει ασταμάτητα και συνεργάζεται με όλους σχεδόν τους έλληνες μουσικούς που ζουν μόνιμα ή επισκέπτονται την Αμερική (όπως οι Γιώργος Κατσαρός, Νίκος Γούναρης, Μαρίκα Νίνου, Θανάσης Ευγενικός, Τζιμ Αποστόλου, Μπέμπης Στεργίου, Μανώλης Χιώτης, Μαίρη Λίντα, Γιάννης Σταματίου-Σπόρος, Κώστας Καπλάνης, κ.ά.). Το ίδιο χρονικό διάστημα ηχογραφεί νέα τραγούδια του, καθώς και επανεκτελέσεις δικών του και άλλων συνθετών, στις αμερικάνικες δισκογραφικές εταιρείες Balkan, Liberty, Nina, Standard, κ.α.).
- Στην Ελλάδα επιστρέφει κατά καιρούς και εμφανίζεται σε διάφορα κέντρα, όπως η «Τριάνα» του Χειλά, ενώ επίσης ηχογραφεί παλαιότερα και νέα τραγούδια του (όπως το "Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω", σε στίχους του Κώστα Βίρβου, το "Χίλιες γυναίκες γλέντησα", σε στίχους του Νίκου Ρούτσου, κ.ά.). Το 1962 και το 1964 ηχογραφεί τραγούδια του, στα στούντιο της Columbia, με τους Πάνο Γαβαλά, Καίτη Γκρέϋ, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Χρηστάκη, Στράτο Διονυσίου και Βίκυ Μοσχολιού (στο δε πρώτο της τραγούδι, με τίτλο "Να ‘ξερες πόσο πόνεσα", δεύτερη φωνή κάνει ο ίδιος ο Τζουανάκος). 
* Το 1968 ο Γιώργος Τσιμπίδης και ο Σταύρος Τζουανάκος παίζανε στο εστιατόριο «Ζορμπάς» στο Σαν Χοσέ στην Καλιφόρνια, όπως και ο Κώστας Καπλάνης.

Το 1973 επιστρέφει για τελευταία φορά στην Ελλάδα και ηχογραφεί για την εταιρεία Standard το δίσκο "Τζουανάκος": Οι καλλίτερες επιτυχίες, με επανεκτελέσεις των γνωστότερων τραγουδιών του και με μπουζούκια τους Γιαννη Μωραιτη και Χρήστο Νικολόπουλο. Ο δίσκος κυκλοφορεί το 1974.  
- Αιφνίδια, στις 17 Δεκεμβρίου 1974, ο Σταύρος Τζουανάκος φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 49 ετών, από ανακοπή καρδιάς, στη Φλώριδα των ΗΠΑ. (σ' ένα ξενοδοχείο που έμενε και όπου είχε πάει για κάποια δουλειά) ..

Ο Στάυρος Τζουανάκος στην αμερικάνικη τηλεόραση (NBC) στα χρόνια του '60.

Ο Ν.Μάθεσης "Τρελακιας" με τον Τζουανάκο (1960)

Το συγκρότημα του Τζουανάκου (1954) 

(1954)

Ο Τζουανάκος με τον Πετσά (κιθάρα), Γ.Τσιμπιδη (αριστερά μπουζούκι) και κάποιους άλλους μουσικούς (1954-'55)

"Συγκρότημα Τζουανάκου"

Στελλα Χασκιλ, ανάμεσα σε Γ.Λαυκα και Τζουανακο !!

Σπόρος (Γιάννης Σταματίου),
με την Μαρίκα Νίνου και τον Σταύρο Τζουανάκο, το 1954
(στου Τζιμη του χοντρού)

Ο Σπόρος (Γιάννης Σταματίου) με τον Σταύρο Τζουανάκο και Ρένα Νταλια!!

Κέντρο, "Λουζιτάνια" αρχές του '50. Η σφραγίδα της "τριανδρίας" Τζουανάκος-Τατασόπουλος -Σταματίου, η οποία μεσουρανούσε τότε τόσο στα κέντρα όσο και στη δισκογραφία και το ραδιόφωνο.. !!!
"Λουζιτανια" Λεωφόρος Συγγρού 127, στη στάση Άγιος Σώστης. * Το καλοκαίρι του 1952 έπαιξαν οι Γιάννης Τατασόπουλος, Μανώλης Χιώτης, Πάνος Πετσάς, Γιωργος Γοζαδίνος για την ταινία "Το Σωφεράκι"
* Στο κεντρο Λουζιτάνια το 1954 υπό την διεύθυνση του Τζίμη του Χοντρού, η Σεβάς Χανούμ τραγουδάει με το συγκρότημα Τζουανάκου-Τατασόπουλου (μαζι τους και ο "Σπορος"). Το μαγαζι ηταν απέναντι απο την "Τριάνα του Χειλά".

ο Τζουανακος αγκαλιά με τον Σπόρο και ο Χρηστάκης στο μικρόφωνο !!!!!
(στου Τζιμη του χοντρού)

'Συγκρότημα Τζουανάκου', με "Σπορο" Σταματιου!

(Αμερικη) Από αριστερά: Μαρίκα Νίνου - Σταύρος Τζουανάκος - Άννα Γκαλ - Κώστας Καπλάνης

Σταύρος Τζουανάκος, Άννα Γκαλ, στην Αμερικη

Τζουανάκος με Πετσά & "Μπέμπη" Στεργιου!

ΔΙΣΚΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΥΑΝΑΚΟ
Jazz & Hijaz "ETHNIC SESSIONS 1960 1970"
Stavros Tzouanakos ..The artists are Greeks, Armenians, Hebrews,
Americans and others..
- Κλαρίνο παίζει ο Gus Vali 

http://mpouzoukimpouzouksides.blogspot.gr/2016/12/tzouanakos-stauros.html#

Διαβάστε περισσότερα

Σιμόν Μπολιβάρ: Ο ελευθερωτής της Λατινικής Αμερικής

Σαν σήμερα, 17 Δεκεμβρίου 1830, πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της Λατινικής Αμερικής, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως «El Libertador» (Ο Ελευθερωτής). Ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ υ Παλάσιος ηγήθηκε αρκετών απελευθερωτικών κινημάτων, αφιερώθηκε στον αγώνα κατά της ισπανικής αυτοκρατορίας και οδήγησε στην ανεξαρτησία τη Βολιβία, την Κολομβία, το Εκουαδόρ, τον Παναμά και τη Βενεζουέλα.

Ο στρατηγός και πολιτικός Μπολιβάρ γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας, σε αριστοκρατική οικογένεια. Την εκπαίδευσή του ανέλαβαν σημαντικές προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων ο Σιμόν Ροντρίγκεζ, οι ιδέες του οποίου συνέβαλαν σημαντικά στη μετέπειτα εξέλιξή του. Μετά το θάνατο των γονιών του, το 1799 μεταβαίνει στην Ισπανία με σκοπό την ολοκλήρωση των σπουδών του. Εκεί, γνωρίζει και παντρεύεται την Μαρία Τερέσα Ροντρίγκεζ ντελ Τόρο υ Αλαΐσα το 1802, την οποία χάνει έπειτα από μόλις ένα χρόνο γάμου στη διάρκεια επίσκεψης στην Βενεζουέλα. Τον επόμενο χρόνο, ο Μπολιβάρ επιστρέφει στην Ευρώπη.
Ο Ελευθερωτής
Το 1807 είναι η χρονιά που ο Μπολιβάρ γυρνά στη Βενεζουέλα. Όταν ο Ναπολέων ορίζει τον Ιωσήφ Βοναπάρτη βασιλιά της Ισπανίας και των αποικιών της το 1810, συμμετέχει στο αντιστασιακό κίνημα στη Νότια Αμερική. Το κίνημα του Καράκας κηρύσσει την ανεξαρτησία της χώρας στις 5 Ιουλίου 1810 (Πρώτη Δημοκρατία της Βενεζουέλας) και ο Μπολιβάρ αποστέλλεται στη Βρετανία σε διπλωματική αποστολή, με κύριο στόχο να ζητήσει τη βοήθεια των Άγγλων στον αγώνα κατά των Ισπανών.
Οι Άγγλοι όμως δεν δέχονται να αναμειχθούν. Επιστρέφει στη χώρα του το 1811. Όταν τον Ιούλιο του επόμενου έτους, ο ηγέτης του κινήματος Φρανσίσκο ντε Μιράντα παραδίδεται, καταφεύγει στην Καρταχένα της Νέας Γρανάδας (σημερινή Κολομβία), όπου και γράφει το Μανιφέστο της Καρταχένα.
Στο τελευταίο αναλύει τις αιτίες της ήττας στη Βενεζουέλα και παρακινεί τους επαναστάτες να συντρίψουν τους Ισπανούς. Η ηγεσία της εκστρατείας είναι πλέον στα χέρια του Μπολιβάρ, ο οποίος έπειτα από 6 συνεχόμενες νίκες κατά των Ισπανών, στις 6 Αυγούστου 1813 εισέρχεται στο Καράκας ως Ελευθερωτής.
Μετά την εξέγερση του Χοσέ Τομάς Μπόβες το 1814 και την πτώση της Δημοκρατίας, επιστρέφει στη Νέα Γρανάδα, και στη συνέχεια στη Τζαμάικα, όπου γράφει το 1815 μια σειρά κείμενα σε μορφή επιστολών.
Στο «Γράμμα από τη Τζαμάικα» ανέλυε το όραμά του για την απελευθέρωση όλων των χωρών που βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, από τη Χιλή και την Αργεντινή ως το Μεξικό. Μετά την κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους οι χώρες αυτές θα έπρεπε να γίνουν συνταγματικές δημοκρατίες, μια παραλλαγή του πολιτεύματος της Μεγάλης Βρετανίας. Θα υπήρχε Άνω και Κάτω Βουλή, και ενώ τα μέλη της Άνω Βουλής θα είχαν κληρονομικό δικαίωμα, τα μέλη της Κάτω Βουλής θα εκλέγονταν από τον λαό. Αρχηγός του κράτους θα ήταν ο πρόεδρος της δημοκρατίας.
Το 1816, με τη βοήθεια της Αϊτής ο Μπολίβαρ αποβιβάζεται στη Βενεζουέλα και καταλαμβάνει την Ανγκοστούρα (σημερινή Πόλη Μπολίβαρ). Η νίκη στη Μάχη της Μπογιακά το 1819 προσέθεσε την Κολομβία στα ελεύθερα από την ισπανική κατοχή εδάφη.
Το Δεκέμβριο δημιουργεί τη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας – μια ομοσπονδία που κάλυπτε τα μεγαλύτερα τμήματα της Βενεζουέλας, της Κολομβίας, του Παναμά και του Εκουαδόρ – ορίζοντας τον εαυτό του πρόεδρο. Τον Ιούνιο του 1821 ελευθερώνεται η Βενεζουέλα και ένδεκα μήνες αργότερα και το Εκουαδόρ.
Απαντώντας στην έκκληση βοήθειας του Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, που είχε ήδη απελευθερώσει τη Χιλή και την Αργεντινή, αναλαμβάνει την απελευθέρωση του Περού. Το Σεπτέμβριο του 1823 φτάνει στη Λίμα και απελευθερώνει το Κάτω Περού. Ακολουθεί λίγους μήνες αργότερα το Άνω Περού, τελευταία ισπανική κτήση, το οποίο ονομάστηκε προς τιμήν του Ελευθερωτή του Βολιβία.
Ο Μπολιβάρ έχει φτάσει στο απόγειό του, και το 1826 συγκαλεί στον Παναμά μια παναμερικανική συνδιάσκεψη με στόχο τη δημιουργία συνομοσπονδίας των αμερικανικών κρατών. Τα κράτη της Μεγάλης Κολομβίας, το Περού, η Βολιβία, το Μεξικό, η Κεντρική Αμερική και οι Ενωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα (η σημερινή Αργεντινή) υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας και κάλεσαν και τα υπόλοιπα κράτη της αμερικανικής ηπείρου να την προσυπογράψουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όμως, αρνήθηκαν.
Μέχρι το 1827, ωστόσο, οι εσωτερικές έριδες στην κυβέρνησή του οδήγησαν σε εμφύλιους πολέμους και αυτονομιστικές τάσεις, με αποτέλεσμα την κατάρρευσή της. Ο Μπολιβάρ παραιτείται από την προεδρία το 1828.
Θα υποκύψει από φυματίωση 2 χρόνια μετά, στις 17 Δεκεμβρίου 1830.
Η προσωπικότητα του Σιμόν ντε Μπολιβάρ ενέπνευσε αρκετούς καλλιτέχνες, με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες να περιγράφει στο «Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του» τις τελευταίες ημέρες της ζωής του και τον Νίκο Εγγονόπουλο να γράφει προς τιμήν του το «Μπολιβάρ: Ένα ελληνικό ποίημα».
*Η φωτογραφία προέρχεται από την ιστοσελίδα Πρόσωπα.

Διαβάστε περισσότερα

Πληρωμένη ελεημοσύνη, η μόδα των γιορτών

του Πάνου Σείκιλου

Όσο περνά ο καιρός, μας χαρακτηρίζει όλο και περισσότερο η απληστία, η ζήλια για τα αποκτήματα του γείτονα, η μισαλλοδοξία. Όλες οι αρετές των πολιτισμών που κληροδότησαν οι παλαιότερες γενιές πάνε στράφι, την ίδια στιγμή που ακόμα και ο πόλεμος γίνεται για ένα μάτσο ιδιοκτησίες. Στη φτωχή Ελλάδα, το φάντασμα της ευμάρειας άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή του καταπιεσμένου πολίτη. Αυτό το κενό προσπάθησε, χρόνια τώρα, να αναπληρώσει με ψυχαναγκασμούς και υποκουλτούρα. Οι συνέπειες του ηθικού μας ξεπεσμού ως τα σήμερα, είναι κάθε άλλο παρά τυχαίες. Μόνο που προτιμάμε να μην τις βλέπουμε.

Είναι σύνηθες να βλέπουμε την ελεημοσύνη καιροσκοπικά. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και ενώ φρεσκάρει την μπουρζουά γκαρνταρόμπα των σουέτ παλτών -η γκαρνταρόμπα του ιδεοψυχαναγκασμού είναι κλειδαμπαρωμένη για χρόνια- ο νοικοκυραίος τσεκάρει τί του περισσεύει, «να το δώσουμε σε κάποιο παιδί μωρέ…». Ενώ η κοινωνία δείχνει να έχει χάσει κάθε ηθική αφετηρία, ο κύρης του σπιτιού φέρνει στον ουρανίσκο τη γνωστή καραμέλα, όχι όμως απροσκάλεστος. Επιδίδεται στους γνωστούς αφορισμούς από τον καναπέ, γιατί έτσι τον κουρδίζει το σαπιοκάναλο που βλέπει. Και ξάφνου, το ίδιο παρωχημένο τηλεκανάλι αλλάζει ρότα: «Πλήθος επωνύμων έδωσε το παρόν στο φιλανθρωπικό γκαλά της κας Μ. Β., υπό την αιγίδα της εκκλησίας της Ελλάδος. Τα χρήματα θα διατεθούν στο πρόγραμμα της αρχιεπισκοπής “Εκκλησία στο σπίτι”…»

-Καλή ιδέα! Γυναίκα να δώσουμε κι εμείς χρήματα!

Τόσο κοινότυπα, τόσο πρόστυχα. Από την ακραία απάθεια στην επίκαιρη ελεημοσύνη, ένα τηλεσκουπιδορεπορτάζ δρόμος. Λες και η βοήθεια στον πεινασμένο, η προσφορά στο ορφανό είναι συγχωροχάρτι. Μόνο που δε ζούμε στο 1400 να αγοράσουμε ιντουλγκέντσιες έναντι χρημάτων, να σχωρεθούμε, να κλείσουμε μια θεσούλα στον παράδεισο. ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΑ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ!

 ~~

Θυμόμαστε να είμαστε φιλάνθρωποι μόνο όταν υπάρχει περίσσευμα. Όμως η χορηγία δεν είναι φιλανθρωπία. Η ΧΟΡΗΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, καλέ μου άνθρωπε. Και αυτοί που σου λήστεψαν τον παρά ουρλιάζοντας στις οθόνες ότι φταις, προβάλλουν το φιλάνθρωπο έργο των αφεντικών τους με δόλο, σφάζοντάς σε. Εν ψυχρώ και στο ψαχνό.

Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια. Εκεί έξω υπάρχουν αγγελικές φιγούρες με αδειανές τσέπες κι αδάμαστη ψυχή, που περπατούν δρόμο το δρόμο αξημέρωτα, να παράσχουν ιατρική φροντίδα στους άστεγους της πόλης. Συλλογικότητες που χωρίς διαφημιστική δαπάνη σώζουν ζωές. Γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, που με μόνο εφόδιο την αποφασιστικότητα δίνουν λίγο ψωμί και ένα ποτήρι ζεστό τσάι στους άπορους των γεφυρών, στους ανήμπορους κάθε στενού. Εθελοντές κάθε γενιάς που μαγειρεύουν για τον αναξιοπαθούντα της γειτονιάς, χωρίς να διατυμπανίζουν «όλοι μαζί μπορούμε». 

Κι αν στη δίνη της η ζωή σε πάτησε αφήνοντάς σε πίσω, μην ξεχνάς μόνο τούτο. Η ελεημοσύνη του ενός έναντι της ελεημοσύνης των πολλών, διαφέρει σε ένα πράγμα. Όσοι περισσότεροι απλώνουν το χέρι να βοηθήσουν, τόσο λιγότερο αβάσταχτος γίνεται ο πόνος κι η ανημποριά του διπλανού μας. 

Ποτέ δεν είναι αργά. 

Πάντα θα υπάρχει ανάγκη. 

Ειδικά όταν περάσουν τα Χριστούγεννα.

Διαβάστε περισσότερα