Ο Φιντέλ, η Κούβα, η Επανάσταση, η Αξιοπρέπεια

Ένας χρόνος από τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Παρατήρηση 1^η: O Κάστρο, λέει, ήταν «αμφιλεγόμενος». Πολύ λογικό να τον θεωρούν τέτοιο εκείνοι που πριν κοιμηθούν, μετά την προσευχή τους στην τρόικα, στις αγορές, στο αγγλικό δίκαιο και στα υπερταμεία, ρίχνουν κι ένα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ».     
    Παρατήρηση 2^η: Η τιμωρία για τους κλακαδόρους του «Τέλους της Ιστορίας» θα είναι πάντα η υπενθύμιση της απολογίας του Κάστρο μετά την πρώτη απόπειρα ανατροπής της χούντας του Μπατίστα. Εξι χρόνια πριν μπει θριαμβευτής στην Αβάνα, στον εισαγγελέα που ζητά την 30ετή του κάθειρξη και στους δικαστές που ζητούν την 15ετή του κάθειρξη, ο Κάστρο – αφού πρώτα τους έχει ξεφτιλίσει μέσα στο δικαστήριό τους – απαντά: «Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία. Η ιστορία θα με δικαιώσει». Όσο για τα γιουσουφάκια του «δεν υπάρχει εναλλακτική», η δική τους τιμωρία θα είναι – όταν δεν αυτογελοιοποιούνται – να προσκυνούν και να στέκονται προσοχή στο ξόδι εκείνων που γράφουν την Ιστορία. Τέτοιος ήταν ο Κάστρο.
    Γιατί η ζωή και το όνομα του Κάστρο, πέραν της Κούβας και της Επανάστασης θα είναι για πάντα συνδεδεμένα και με τούτο: Με την αξιοπρέπεια.
    Αν κάποιοι το είχαν «ξεχάσει» φρόντισε να τους το υπενθυμίσει ο ίδιος με το περίφημο άρθρο του πέρσι στην «Γκράνμα», την επομένη της επίσκεψης του προέδρου των ΗΠΑ στο νησί.
    Είναι εκεί, υπό τον τίτλο «Αδελφέ Ομπάμα», που ο Κάστρο σχολιάζοντας και απαντώντας στις «σοροπιασμένες λέξεις» – όπως αναφέρει – του Μπάρακ Ομπάμα, καταλήγει: 
    «Ας μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις ότι ο λαός αυτής της αξιοπρεπούς και ανιδιοτελούς χώρας θα απαρνηθεί τη δόξα, τα δικαιώματα ή τον πνευματικό πλούτο που έχει κερδίσει με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης, της επιστήμης και του πολιτισμού. Επίσης, προειδοποιώ ότι με τις προσπάθειες και την ευφυΐα του λαού μας είμαστε ικανοί να παράγουμε την τροφή και τα υλικά αγαθά που χρειαζόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε δώρα από την αυτοκρατορία. Οι προσπάθειές μας θα είναι μέσα στα νόμιμα πλαίσια και ειρηνικές, γιατί η αφοσίωσή μας βρίσκεται στην ειρήνη και την αδελφοσύνη ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα που ζουν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη».
   Όλες οι συγκρίσεις με τα όσα συνέβησαν πριν δέκα μέρες στην Ελλάδα του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα, δεκτές…

    Ο Φιντέλ είναι ταυτισμένος με το μεγαλείο της Επανάστασης.
    Ήταν Πρωτοχρονιά του 1959 όταν οι δυνάμεις των επαναστατών μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα με επικεφαλής τον Τσε Γκεβάρα.
    Λίγες μέρες αργότερα, στις 8 του μήνα, φτάνει στην Αβάνα και ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Κάστρο δηλώνει:
«Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θα ‘ναι ακόμα πιο δύσκολα»…
    Τα λόγια του Κάστρο αποδεικνύονται προφητικά όταν δυο χρόνια αργότερα, τον Απρίλη του 1961, εκδηλώνεται η ανοιχτή επέμβαση των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας στον Κόλπο των Χοίρων.
    Οι Κουβανοί τσακίζουν τους εισβολείς και υπό τις επευφημίες μιας τεράστιας διαδήλωσης ο Κάστρο ανακοινώνει την εθνικοποίηση όλων των Αμερικάνικων πολυεθνικών, ανακηρύσσει τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης και τονίζει:
«Πόσο βοήθησαν αυτά τα γεγονότα το λαό μας να διδαχθεί! Αυτά τα μαθήματα είναι πολύτιμα, είναι οδυνηρά, είναι αιματηρά, αλλά πόσα ο λαός δεν απεκόμισε ως γνώση. Οι ιμπεριαλιστές – ήταν τα λόγια του Κάστρο – δεν μπορούν να μας συγχωρέσουν που είμαστε εδώ κάτω από τη μύτη τους ή να βλέπουν να οικοδομούμε την επανάστασή μας, μία σοσιαλιστική επανάσταση, ακριβώς στο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών»…

   Το εμπάργκο

    Μετά το φιάσκο των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων, ο εμπνευστής της εισβολής Αμερικανός Πρόεδρος Κένεντι θέτει σε πλήρη εφαρμογή (Φεβρουάριος 1962) το εγκληματικό οικονομικό, εμπορικού και χρηματοπιστωτικό εμπάργκο των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας. Το εμπάργκο μέχρι το 2013  υπολογιζόταν ότι οι ζημιές που έχει προκαλέσει στην κουβανέζικη οικονομία ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.
    Το εμπάργκο διαρκεί πάνω από 50 χρόνια με ένα και μόνο στόχο: Την καταστροφή του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που έχει επιλέξει ο κουβανικός λαός ασκώντας το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση και κυριαρχία.
    Ο χαρακτήρας του εμπάργκο είναι δολοφονικός. Φτάνει μέχρι την απαγόρευση εισαγωγής στην Κούβα ιατρικών αναλώσιμων και υλικών, φαρμάκων που χρησιμοποιούνται σε καρδιολογικές παθήσεις, σε ειδική διατροφή με θρεπτικές ουσίες για τα πρόωρα νεογέννητα βρέφη, σε σκευάσματα για τη θεραπεία παιδιών που έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα, σε φάρμακα για το Αλτσχάιμερ, σε τρόφιμα, σε υλικοτεχική υποδομή για την Παιδεία και φυσικά εξαπλώθηκε σε όλους τομείς της οικονομίας, από την κατασκευαστική βιομηχανία και το εμπόριο μέχρι τις διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές της Κούβας.
    Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του εμπάργκο είναι πρόδηλος. Οι ΗΠΑ – και επί προεδρίας Ομπάμα – συνέχιζαν να εφαρμόζουν τους «νόμους Τοριτσέλι και Χελμς Μπάρτον» μέσω των οποίων η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αναλάβει παράνομα το δικαίωμα να νομοθετεί εξ ονόματος άλλων χωρών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με την Κούβα! Στο πλαίσιο αυτών των νόμων οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο από οποιαδήποτε χώρα αράξει σε κουβανικό λιμάνι, οποιαδήποτε εταιρεία ή τράπεζα άλλης χώρας έρθει σε συναλλαγή με την Κούβα, υφίσταται τον αποκλεισμό ή την επιβολή προστίμων από τις ΗΠΑ!
    Πώς, όμως, λειτούργησε αυτή η πολιτική στη συνείδηση του ίδιου του Αμερικάνικου λαού; Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη το Φλεβάρη του 2012 από την «Angus Reid Public Opinion» το 62% των Αμερικανών τάσσονταν υπέρ της ανασύστασης διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα, το 57% τάσσετο υπέρ της άρσης των ταξιδιωτικών περιορισμών και το 51% αντιτίθετο στον αποκλεισμό.
    Πώς λειτούργησε αυτό το εμπάργκο στη συνείδηση όλων των λαών του κόσμου; Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για 20 και πλέον φορές έχει υπερψηφιστεί το σχέδιο ψηφίσματος της Κούβας για την άρση του αμερικανικού αποκλεισμού του νησιού. Συνολικά 191 χώρες ψηφίζουν συνεχώς υπέρ της πρότασης της Κούβας, και δυο – τρεις εναντίον: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Μάρσαλ. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που ΗΠΑ και Ισραήλ δεν καταψήφισαν, αλλά… απείχαν.

    Η διαρκής επίθεση κατά της Κούβας δεν ήταν μόνο οικονομική. Τα σαμποτάζ, οι προβοκάτσιες και οι «κρυφές» επεμβάσεις εναντίον της Κούβας όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιφέρει το θάνατο σε πάνω από 3.000 Κουβανούς.
    Το χρήμα για αντικουβανική προπαγάνδα ρέει άφθονο: Μόνο τη δεκαετία 1997 – 2007 οι ΗΠΑ διέθεσαν στον ραδιοτηλεοπτικό τους πόλεμο ενάντια στην Κούβα πάνω από 257 εκατομμύρια δολάρια.
    Όσο για τις προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια εξόντωσης του Φιντέλ Κάστρο (υπολογίζονται σε πάνω από 630 οι απόπειρες δολοφονίας του!) κατάντησαν ανέκδοτο, σε σημείο που ο ίδιος ο Φιντέλ πριν μερικά χρόνια δήλωσε: Οι Αμερικάνοι με έχουν «σκοτώσει» τόσες φορές που όταν κάποια στιγμή πεθάνω δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι! Βλέποντας κανείς την πρώτη αντίδραση του Τραμπ αντιλαμβάνεται ότι αποδείχτηκε προφητικός – και σ΄αυτό.
    «Υπάρχει εναλλακτική;»
    Αναφερθήκαμε προηγουμένως στα καρακόλια του «δεν υπάρχει εναλλακτική». Κάποιοι από αυτούς έσπευσαν να «θρηνήσουν» κιόλας για τον θάνατο του Κάστρο, παριστάνοντας τους… ομοιδεάτες του. Δεν πρόκειται να λερώσουμε ένα άρθρο για τον Κάστρο κάνοντας την οποιαδήποτε αναφορά στο όνομά τους.     
    Ας δούμε, όμως, συμπυκνωμένα, τι σημαίνει «άλλος δρόμος» και από πού απορρέουν τα αίτια της έχθρας των Αμερικανών ενάντια στην Κούβα; Τα περιγράφει ο Κάστρο στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:

• •     «Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα».
  •     «Δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος».
  •     «Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: «Ηταν ο λαός, ντυμένος τ’ αμπέχονο»».
  •     «Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία».
  •     «Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν».
  •     «Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη».
  •     «Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – αμερικάνικο μονοπώλιο – που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο».
  •     «Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους».
  •     «Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής».
  •     «Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο».
  •     «Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου».
  •     «… η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία».
  •     «Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής».
  •     «…οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης». (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1976).

Η Κούβα τα κατάφερε! 

    Οι ΗΠΑ, είναι ευεξήγητο, είχαν κάθε λόγω να εξαπολύσουν αυτόν τον – με όλα τα μέσα – υπερπεντηκονταετή τους πόλεμο εναντίον της Κούβας.
    Πριν την Επανάσταση η Κούβα ήταν η «παιδική χαρά» των ΗΠΑ.
    Ήταν ο χώρος στον οποίο έκαναν τα πάρτι τους από τις φαμίλιες της Μαφίας υπό τον Λάκι Λουτσιάνο μέχρι τις αμερικάνικες πολυεθνικές. Από την ITT και την United Fruit που ήλεγχε 110.000 στρέμματα στο νησί μέχρι την Francisco Sugar Company που ανήκε στο διευθυντή της CIA Αλεν Ντάλες και την Bethlehem Steel Corporation που εξουσίαζε το 80% του εξαγόμενου ορυκτού πλούτου της χώρας (πλήθος στοιχείων για τον ρόλο των ΗΠΑ στην Κούβα περιέχονται στο βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη, «Ασπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo», εκδόσεις ΚΨΜ).
    Αλλά η Κούβα τα κατάφερε. Και στάθηκε στα πόδια παρά την τεράστια δοκιμασία που υπέστη μετά τις εξελίξεις του 1990 με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.       
    Σήμερα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Κούβα έχει 
«ένα από τα πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, όπως αυτά της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Σαγκάης, της Δημοκρατίας της Κορέας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας και του Καναδά».
    Η Κούβα διαθέτει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα συστήματα Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας στον κόσμο. Πέρσι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε επίσημα την Κούβα την πρώτη χώρα στον κόσμο που εξάλειψε την μετάδοση του ιού HIV του AIDS και της σύφιλης από τη μητέρα στο παιδί. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ σχεδόν 1,4 εκατομμύριο γυναίκες που έχουν προσβληθεί από τον HIV κυοφορούν κάθε χρόνο παγκοσμίως. 
    «Η εξάλειψη της μετάδοσης ενός ιού είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στο θέμα της δημόσιας υγείας», δήλωσε η Μάργκαρετ Τσαν, γενική διευθύντρια του ΠΟΥ. 
    Η επιτυχία αυτή της Κούβας «δείχνει ότι μια οικουμενική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική κάλυψη είναι δυνατή και πράγματι είναι το κλειδί της επιτυχίας ακόμη και για την καταπολέμηση τόσο τεράστιων προκλήσεων όπως το AIDS» – δήλωση της δρ Καρίσα Ετιέν, διευθύντρια του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας.
Η Παγκόσμια Τράπεζα, αναφέρει:
 «Η Κούβα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για τα επιτεύγματά της στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας (…) Από την Κουβανική Επανάσταση το 1959 και μέχρι σήμερα, η χώρα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που εγγυάται την δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών της στην εκπαίδευση και στην υγειονομική περίθαλψη (…). Άλλο επίτευγμα του νησιού είναι η εξάλειψη ορισμένων ασθενειών, η προσφορά ασφαλούς νερού και διάφορα άλλα βασικά για τη δημόσια υγεία. Η Κούβα έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες σε ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στην περιοχή και έναν από τους μεγαλύτερους σε προσδόκιμο ζωής» («Καθημερινή», 16/11/2014).

Πριν από την Επανάσταση

    Πριν από την Επανάσταση στην Κούβα, στο καπιταλιστικό κράτος υπό την φασιστική δεσποτεία του δικτάτορα Μπατίστα, η εικόνα ήταν η εξής:         

• Πληθυσμός:  6,5 εκατομμύρια. Προσδόκιμο ζωής 54 χρόνια. Παιδική θνησιμότητα στο 66  τοις χιλίοις, δηλαδή 66 παιδιά στα χίλια μέχρι δώδεκα ετών.
• Οικονομία: Το 100/% της γης ανήκε σε φεουδάρχες. Το 90/% της παραγωγής ζαχαροκάλαμου στην εταιρεία «Μπακάρντι». Το 90% της παραγωγής,φρούτων και λαχανικών στην «Γιουνάιτεντ Φρούιτ Κόμπανι».
• Το πετρέλαιο, η ενέργεια, το ηλεκτρικό και το χρωμονικέλιο στις «ΕΣΣΟ», «ΙΤΤ», «ΕΛΚΕΥ» και Αμερικάνικες εταιρείες.
• Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα μέσα μεταφοράς και οι τράπεζες επίσης ανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες.

• Οι άνεργοι πάνω από 1 εκατομμύριο, οι άστεγοι ή οι στεγασμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς νερό, ρεύμα και αποχέτευση ήταν το 70% του πληθυσμού, τόσο στις πόλεις όσο  και στην ύπαιθρο. Η χώρα ήταν μια τεράστια τενεκεδούπολη.
• Οι ασθένειες, όπως φυματίωση, δάγκειος πυρετός, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, θέριζαν κυρίως τις μικρές ηλικίες. Πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν υπήρχε παρά μόνο σε αυτούς  που μπορούσαν να πληρώσουν.
• Ένας μόνο εργάτης στους 10 μπορούσε να αγοράσει γάλα, μόνο το 4% μπορούσε να αγοράσει κρέας, τα 3/5 όσων εργάζονταν αμείβονταν με μισθούς 4 φορές κάτω από το κόστος διαβίωσης.

    Την εικόνα στην προεπαναστατική Κούβα είχε περιγράψει ο Φιντέλ Κάστρο στην περίφημη απολογία του στην οποία αναφερθήκαμε ήδη μετά την αποτυχημένη επίθεση των επαναστατών το 1953 στο στρατόπεδο Μονκάδα:
«Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε ενώ υπάρχει γη να σπείρουν. Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν χωρίς ιατρική περίθαλψη. Αδιανόητο είναι ότι το 30% των αγροτών μας δεν ξέρουν να βάλουν ούτε την υπογραφή τους και το 99% δεν ξέρουν την ιστορία της Κούβας. Αδιανόητο είναι ότι οι οικογένειες στην ύπαιθρο ζουν σε χειρότερες συνθήκες από ότι οι Ινδιάνοι που συνάντησε ο Κολόμβος (…). Το 90% των παιδιών στην ύπαιθρο υποφέρει από παράσιτα της γης που εισχωρούν από τα νύχια των ποδιών τους γιατί περιπατάνε ξυπόλυτα».

   Η Επανάσταση

    Μετά την Επανάσταση η καπιταλιστική και φεουδαρχική ιδιοκτησία οργανώθηκε σε συνεταιρισμούς σοσιαλιστικής βάσης. Οργανώθηκε ένας τεράστιος έρανος σε όλη τη χώρα όπου συνεισέφεραν όσοι είχαν, για την εξαφάνιση των παραγκουπόλεων και το κτίσιμο νέων σύγχρονων για την εποχή πολυκατοικιών για να μην μείνει κανείς άστεγος. Έτσι εξάλειψαν μια για πάντα τις παράγκες από την  χώρα.
    Το ίδιο διάστημα επιτεύχθηκε ο στόχος για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες οι νέοι σπουδαστές, φοιτητές και δάσκαλοι δίδαξαν γραφή και ανάγνωση σε πάνω από 2.000.000 αναλφάβητους.
    Παρότι οι εξελίξεις του ’90 επέφεραν μια δεκαετία μεγάλων θυσιών για τον λαό της, σήμερα η Κούβα, σε σύγκριση με την προ Επανάστασης περίοδο έχει καταφέρει:

• Να διπλασιάσει τον πληθυσμό της. Το προσδόκιμο ζωής έχει ανέλθει στα 78 χρόνια. Η παιδική θνησιμότητα έχε κατρακυλήσει στο 4,3 τοις χιλίοις, κάτω ακόμη και από τα όρια της ΕΕ.
• Το 90% των αναγκών τους σε φάρμακα και εμβόλια οι Κουβανοί τα παράγουν οι ίδιοι. Παιδικές ασθένειες και ασθένειες που στοιχειώνουν ακόμη τον Τρίτο Κόσμο, έχουν εξαφανιστεί.
• Το αγαθό της υγείας με υπερσύγχρονες υποδομές και  διαγνωστικά μηχανήματα προσφέρεται εντελώς δωρεάν στους Κουβανούς πολίτες. Η Κούβα είναι στις πρώτες θέσεις στον κόσμο στην αντιμετώπιση του καρκίνου, της καρδιολογίας, των μεταμοσχεύσεων οργάνων και της νεφρολογίας.
• Η Παιδεία είναι  έτσι οργανωμένη σε όλες τις βαθμίδες όπου ο γονιός δεν σπαταλάει ούτε ένα σεντς για την μόρφωση των παιδιών του. Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα είναι ολοήμερη στην Κούβα, στο σχολείο τα παιδιά θα πάρουν το πρωί το γάλα που πρέπει, το δεκατιανό τους και το μεσημεριανό τους. Στο ολοήμερο σχολείο θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, την μουσική τον χορό, τις ξένες γλώσσες. Η μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με τα σχολικά λεωφορεία. Η Κούβα είναι η χώρα της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής με τον υψηλότερο δείκτη στην Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης (IDE).
• Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση της UNESCO «Εκπαίδευση για όλους», ο δείκτης της Κούβας ήταν 0,983, ανώτερος ακόμα και από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ. Η έκθεση της Unesco αναγνώρισε το 2011 ότι η Κούβα κατέχει το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο της Καραϊβικής και την κατατάσσει 14η στον κόσμο.

«Πατρίδα ή θάνατος»!

    Η σοσιαλιστική Κούβα, στα 57 χρόνια της ύπαρξής της, χωρίς ποτέ να κάνει έκπτωση στο διεθνιστικό της χρέος, πορεύτηκε και κέρδισε τη ζωή κάτω από το σύνθημα «Πατρίδα ή θάνατος» («Patria o muerte»).
    Έδωσε κάτω από ανείπωτες συνθήκες τη μάχη για το συνολικό όφελος και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε όλους τους τομείς και για κάθε Κουβανό πολίτη. Και την κέρδισε!
    Στα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν ξέρουν γράμματα, στα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο που δεν έχουν εκπαίδευση ή υφίστανται την παιδική εργασιακή εκμετάλλευση, στα εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, στα εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και υποδομές υγιεινής, στα εκατοντάδες εκατομμύρια άνεργων και ανασφάλιστων στο κόσμο, κανείς δεν ζει στην Κούβα. Τα θύματα φυλετικού ή θρησκευτικού ρατσισμού στην Κούβα είναι μηδέν.

    Πέρσι, μετά την ιστορικής σημασίας ανακοίνωση για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κούβα, όπως και μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στο νησί, είχαμε σημειώσει ότι το «πως» θα εξελιχθούν τα πράγματα, είναι κάτι που θα το δούμε.
    Όμως, ένα είναι σίγουρο, ένα είναι το μήνυμα του κουβανικού λαού προς όλο τον κόσμο και το επαναλαμβάνουμε:
    Η Κούβα έφτασε ως εδώ όρθια! Στάθηκε στα πόδια της χωρίς να προσκυνήσει! Χωρίς να γονατίσει! Χωρίς να υποταχθεί! Χωρίς να ταπεινωθεί! Με το λαό της (τον εξοπλισμένο λαό της) να μην εγκαταλείπει ούτε μια στιγμή, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά του να αποφασίζει αυτός για τη ζωή του και για τη χώρα του!
    Σύμβολο του πατριωτισμού, του διεθνισμού και της αξιοπρέπειας που πάει χέρι – χέρι με το όραμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στην αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να περπατάει όρθιος, ήταν, είναι και θα είναι ο αθάνατος Φιντέλ Κάστρο.

*To κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στον «Ημεροδρόμο» στις 28 Νοεμβρίου 2016

Διαβάστε περισσότερα

Επτά στις δέκα γυναίκες κακοποιούνται εντός γάμου

Μέσα στο γάμο εντοπίζεται σε ένα ποσοστό 70% η ενδοοικογενειακή βία που υφίστανται οι γυναίκες από το σύζυγο τους, ενώ το οικονομικό και το μορφωτικό επίπεδο δεν παίζουν τελικά ρόλο, δηλώνει η υπεύθυνη του ιατροδικαστικού ιατρείου του νοσοκομείου «Ασκληπιείο Βούλας» Άννα Ράζου, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.

Η Άννα Ράζου, μιλώντας στο Πρακτορείο Fm και στην εκπομπή της Τάνιας Μαντουβάλου «104,9 Μυστικά Υγείας» αναφέρεται σε έρευνα του νοσοκομείου που έγινε από τον Σεπτέμβριο του 2016 έως τον Ιούνιο του 2017.
Εκτός από τα υψηλά ποσοστά έγγαμων γυναικών που διαπίστωσε πρόσφατα και η ΓΓΙΦ ότι υφίστανται βία, με 8 στις 10 γυναίκες να έχουν απευθυνθεί στη γραμμή SOS 15900, η έρευνα του Ασκληπιείου φωτίζει και άλλες πλευρές του φαινομένου, που μέσα στα χρόνια της κρίσης φαίνεται να επικοινωνείται πλέον περισσότερο, και οι γυναίκες δειλά - δειλά να ξεπερνούν το φόβο και να σπάνε τη σιωπή τους.
Το προφίλ των κακοποιημένων γυναικών από την έρευνα του Ασκληπιείου
«Τα περιστατικά που είδαμε κάλυπταν το 48% των κλινικών που εξετάσαμε εδώ στο Ασκληπιείο, μέσα σε ένα περίπου έτος, με την πλειονότητα, δηλαδή ένα 96% να είναι γυναίκες, και στην πλειονότητα Ελληνίδες. Ελάχιστες ήταν οι αλλοδαπές, και από αυτές 4 στις 10 προέρχονται από βαλκανικές χώρες», λέει η Άννα Ράζου.
Και προσθέτει: «Το συντριπτικό ποσοστό ήταν έγγαμες, γύρω στο 70% και οι περισσότερες από αυτές ζουν με αυτόν που τις κακοποιεί, ενώ ένα 20% ήταν σε διάσταση». Κι ενώ προηγούμενες έρευνες συμπέραναν κατά καιρούς ότι η οικονομική κρίση έχει αυξήσει τη βία μέσα στην οικογένεια, η μελέτη του Ασκληπιείου βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα.
«Η οικονομική κατάσταση δεν έδειξε να παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Το 50% των γυναικών ήταν άνεργες, ενώ το 21% σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση. Επίσης το μορφωτικό επίπεδο δεν φαίνεται να επηρεάζει καθόλου, τα περιστατικά βίας».
Μέσα στην κρίση έσπασε η σιωπή
Όπως αναφέρει η Άννα Ράζου τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα υπάρχουν αυξημένα περιστατικά κακοποιημένων γυναικών, όχι όμως λόγω της κρίσης αυτής καθ’ αυτής, αλλά λόγω του ότι έχει βελτιωθεί πολύ η ενημέρωση. «Προσπαθούμε και με τη δική σας βοήθεια να ενημερώνουμε τις γυναίκες ότι υπάρχουν δομές, κατάλληλοι άνθρωποι που μπορούν να τις βοηθήσουν και να τους πούμε ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να φύγουν από μία τέτοια κατάσταση».
Τα αίτια βρίσκονται στον τρόπο που μεγαλώνουμε
Που βρίσκονται όμως τελικά τα καθαρά αίτια για τέτοιου είδους συμπεριφορές; «Στον τρόπο που μεγαλώνουμε. Στις εικόνες που βλέπουμε σαν παιδιά. Το αν είναι αποδεκτή η χρήση της σωματικής βίας μέσα στην οικογένεια, πχ αν ένα κορίτσι μεγαλώσει σε ένα σπίτι που υπήρχε βία, μεγαλώνει με φόβο για τις δικές της διαπροσωπικές σχέσεις. Ενώ αν ένα αγοράκι μεγαλώσει σε ένα τέτοιο σπίτι, θεωρεί ότι η βία είναι αποδεκτή». Γιατί όμως παραμένουν οι γυναίκες μέσα σε ένα βίαιο γάμο; «Συνήθως μένουν για λόγους κοινωνικούς, για λόγους παιδιών ή για λόγους συμφέροντος», λέει η υπεύθυνη του ιατροδικαστικού ιατρείου του νοσοκομείου.
Η βία αν έχει συμβεί μία φορά θα ξανασυμβεί και θα είναι χειρότερη
Τι πρέπει να κάνει όμως μία γυναίκα από την πρώτη κιόλας φορά που θα πέσει θύμα βίας από τον ίδιο της το σύζυγο; «Να ειδοποιήσει αμέσως την αστυνομία. Υπάρχει νόμος που την καλύπτει. Δεν χρειάζεται δηλαδή να πληρώσει κάποιο παράβολο, ούτε κάτι άλλο. Η μήνυση γίνεται αυτεπάγγελτα στο θύτη και ακολουθούν όλες οι νόμιμες διαδικασίες.
Δηλαδή γίνεται εξέταση της γυναίκας από ιατροδικαστή, συντάσσεται μία έκθεση, πάει μία δικογραφία στον εισαγγελέα και όλα παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης. Θα πρέπει να γίνει όμως από την πρώτη - πρώτη φορά κι όχι να αφήσει να γίνουν επανειλημμένες οι επιθέσεις. Η βία αν έχει συμβεί μία φορά θα ξανασυμβεί σίγουρα. Και την επόμενη φορά η επίθεση θα είναι χειρότερη».
Δωρεάν συμβουλευτικές υπηρεσίες έως τις 2 Δεκεμβρίου
Υπενθυμίζεται ότι με αφορμή τη σημερινή μέρα η Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρία ανοίγει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τις ιατροδικαστικές δομές στις κακοποιημένες γυναίκες που αισθάνονται ότι το έχουν ανάγκη, από σήμερα έως και τις 2 Νοεμβρίου.
Οι ιατροδικαστικές δομές που συμμετέχουν στη δράση θα παρέχουν δωρεάν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε γυναίκες που έχουν βρεθεί αβοήθητες απέναντι σε βίαιες συμπεριφορές ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι ή τον εργασιακό τους χώρο. Οι δομές καλύπτουν μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, όπως Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά, Ηράκλειο Κρήτης, Λάρισα, Κέρκυρα, Άρτα, Σπάρτη και Σάμο.
Οι ενδιαφερόμενες θα πρέπει να επισκεφθούν τον ιστότοπο της ΕΙΕ (www.hsfm.gr) και να ακολουθήσουν τον ειδικό σύνδεσμο που έχει δημιουργηθεί με τίτλο «Συνεργαζόμενες Ιατροδικαστικές δομές για κακοποιημένες».
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Ο Φιντέλ πάλι τους νίκησε – Hasta la victoria siempre / του Γεράσιμου Χολέβα

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

cholevas@imerodromos.gr

Με μια λιτή τελετή ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για τον Φιντέλ Κάστρο. Οι αθλιότητες που ακούστηκαν, από τους διεθνείς και εγχώριους φιντελολόγους – δικτατορολόγους, ίσως σταματήσουν για λίγο. Σίγουρα, όμως, θα επανέλθουν και θα μοιάζουν πάλι με άσχημες μαριονέτες, με την ίδια υστερική ανάγκη να υποστηρίξουν πόσο «μισητός δικτάτορας» ήταν ο Φιντέλ.  

Γιατί ήταν «μισητός δικτάτορας»; Γιατί το λένε αυτοί, παπαγαλίζοντας τρεις –τέσσερις φρασούλες.

Πόσες φορές ακούσαμε ότι δεν έγιναν ποτέ εκλογές στην Κούβα; Ακόμα κι αν έχει δοθεί δεκάδες φορές η απάντηση για το σύστημα εκλογής αυτοί συνέχιζαν. Δεν έμπαιναν, καν, στον κόπο να κρίνουν το σύστημα εκλογής. Συνέχιζαν κουραστικά: Δεν έχουν γίνει εκλογές στην Κούβα, έλεγαν με ύφος «δημοκράτη». Το ίδιο γινόταν και με τα «πλούτη» του Φιντέλ και ό,τι βοηθούσε το παραμύθι των θεωριών συνωμοσίας που και εξυπηρετεί και «πουλάει».

Γελοίοι και θλιβεροί, μαζί, οι φιντελολόγοι – δικτατορολόγοι μίλησαν κι έγραψαν για τις εκδηλώσεις, για τον Κάστρο στην Κούβα. Προβλέψιμοι – και με την ίδια κασέτα – «έκοβαν το χέρι τους» πως «το καθεστώς» ανάγκασε τους χιλιάδες και χιλιάδες Κουβανούς να τιμήσουν τον Φιντέλ της Επανάστασης. Κι όταν το «επιχείρημα» δεν έπιανε, τότε η απάντηση ήταν πιο «ξύπνια»: Η αποδοχή και η πλειοψηφία δεν σημαίνει και δημοκρατικότητα, δεν σημαίνει κάτι – απαραίτητα – θετικό. Διαλέξτε μια ιστορία να λέτε: Οι Κουβανοί «καταπιέστηκαν» να πάνε στις συγκεντρώσεις για τον Φιντέλ ή είναι ηλίθιοι που τίμησαν έναν «δικτάτορα»; Διαλέξτε. Έτσι κι αλλιώς, όποια εκδοχή κι αν υποστηρίζετε, το ίδιο συμπέρασμα θέλετε να βγάλετε, για τον «δικτάτορα». 

Αρκετοί «Τραμπίζοντες» αγωνιούν για την Κούβα… Θέλουν, λένε, να βρει την «ελευθερία». Το πρόβλημα τους είναι αλλού και γι’ αυτό λύσσαξαν να «αποδείξουν» πόσο «δικτάτορας» ήταν ο Φιντέλ: Ο κομμουνιστής Κάστρο και το νησί της Επανάστασης, είτε το παραδέχονται είτε όχι, ήταν και είναι ο φόβος τους. 

Φοβούνται την Κούβα ως σύμβολο ελευθερίας, την Κούβα που πολεμά την «ελευθερία» στη βαρβαρότητα. Αυτός είναι ένας φόβος, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Κούβα. Είναι ο φόβος τους πως μπορεί να συνειδητοποιηθεί ότι η ζωή στις κοινωνίες χτίζεται και αλλιώς.

Αυτό το «αλλιώς», έξω από τον ασφυκτικό κλοιό της εκμετάλλευσης, πάντα τους τρόμαζε. Ποιους; Εκείνους που γνωρίζουν ότι εκμεταλλεύονται κι αυτούς που αποτελούν το μικρό χρήσιμο στρατό των εκμεταλλευτών. Εκείνοι, παρέα με τους άλλους, που αντιμετωπίζουν τον Φιντέλ Κάστρο σαν ενθύμιο νεότητας και «αντισυμβατικό» περιτύλιγμα του παρόντος τους, δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ τι είπε, πριν λίγους μήνες, τον Απρίλιο, στο χαιρετισμό του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας:  

«Για όλους έρχεται η ώρα μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουν με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούμε να πράξουμε τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους» 

Ο Φιντέλ πάλι τους νίκησε – Hasta la victoria siempre.

Διαβάστε περισσότερα

Το φάντασμα της αποικιοκρατίας

• 22
• 0
• 
  
• 
  

Του Ζαχαρία Κοτσύφη
Η αποικιοκρατία αναβιώνει με διάφορες μορφές. Πρέπει να έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι δεν είναι μόνο η κατάκτηση ενός εδάφους αυτό που καθιστά την αποικιοκρατία σύστημα καταπίεσης και επιβολής, αλλά και ο λόγος που παράγεται μέσα από αυτήν. Ο λόγος του κατακτητή που δημιουργεί διαστρεβλωμένες εικόνες για τους λαούς και τις κουλτούρες τους.
Για παράδειγμα, μιλάνε για το Ισλάμ όλοι εκείνοι που δεν έχουν καμία βιωματική σχέση με την ίδια την θρησκεία η ακόμα και με ανθρώπους που πιστεύουν στο Ισλάμ^[1]. Το οποιοδήποτε συμπέρασμα είναι προϊόν επιβολής των ΜΜΕ που ανέκαθεν αντιμετώπιζαν τον μουσουλμάνο μέσα από μια οριενταλιστική οπτική. Πρόκειται για μια διαμορφωμένη εδώ και αιώνες αντίληψη για τον “Άλλο” η οποία συνεχίζει να αναπαράγεται μέσα από την επιλεκτική ειδησεογραφία, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής αλλάζει σημασία – βαρύτητα από ήπειρο σε ήπειρο ή από χώρα σε χώρα. Πόσοι από εμάς γίναμε μάρτυρες τρομολαγνικών ειδήσεων αμέσως μετά από μια τρομοκρατική επίθεση σε ευρωπαϊκές πόλεις; Από την άλλη οι εβδομαδιαίες βομβιστικές επιθέσεις σε πόλεις του Ιράκ ή του Αφγανιστάν, σε πόλεις της Σομαλίας ή της Κένυα, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Όσο χιλιοειπωμένο και αν είναι αυτό το επιχείρημα δεν παύει να έχει τη σημασία του από τη στιγμή που τα περισσότερα θύματα αυτής της κατά τα άλλα “ισλαμικής τρομοκρατίας” είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, μουσουλμάνοι.
Αλήθεια, είναι τελικά η απόσταση με αυτές τις περιοχές που μας καθιστά αδιάφορους; Ή μήπως η αντίληψη που θέλει αυτές τις περιοχές να βρίσκονται σε έναν αέναο κύκλο βίας λες και είναι επιλογή τους; Η αντίληψη εκείνη δηλαδή που ορίζει τη βία ως πυλώνα της κουλτούρας ολόκληρων λαών. Η αντίληψη εκείνη που στο παρελθόν (γιατί η αποικιοκρατία και ο λόγος που παρήγαγε θεωρούνται παρελθόν για πολλούς) θεωρούσε τον “Άλλο” απολίτιστο και ζωώδη, κατώτερο και χρήζοντα εκπολιτισμού. Οι επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν και σε περιοχές της λεγόμενης περιφέρειας, τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε μέχρι και σήμερα, φέρουν βαθιά στο φαντασιακό τους τον ρόλο του “εκπολιτιστή – απελευθερωτή” που έχει αναλάβει η Δύση εδώ και αιώνες. Το σύνδρομο του White mans burden δεν έπαψε να υπάρχει ακόμα και μετά τη “λήξη” της αποικιοκρατίας.
Σε συνδυασμό λοιπόν με τα παραπάνω υπάρχει και το εξής παράδοξο: ο μουσουλμάνος αντιμετωπίζεται σαν θύμα αλλά και σαν θύτης, ανάλογα τις περιστάσεις που βολεύουν τις εκάστοτε άρχουσες τάξεις.
Από τη μία πλευρά είναι ο αδίστακτος τρομοκράτης που πρέπει να περιορίσουμε με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Από προληπτικούς βομβαρδισμούς αστικών περιοχών μέχρι τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης που προορίζονται για να εξαιρεθεί από την υπόλοιπη κοινωνία (βλ. κρατικές” δομές φιλοξενίας” σε χώρες της ΕΕ, αλλά και τις κυβερνητικές αποφάσεις των χωρών που ανήκουν στην ομάδα Βίσενγκραντ) και σωφρονιστικών ιδρυμάτων όπως το Guantanamo, όπου η πλειοψηφία των κρατουμένων ήταν μουσουλμάνοι που θεωρήθηκαν τρομοκράτες από τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Ιταλό φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, αμέσως μετά τις επιθέσεις τις 11/9 ψηφίστηκε από τη Γερουσία των ΗΠΑ η Πατριωτική Νομοθετική Πράξη η οποία επέτρεπε στον Γενικό εισαγγελέα να θέτει σε επ’ αόριστον κράτηση όποιον ήταν ύποπτος για τρομοκρατία δημιουργώντας έτσι μια καινούρια οντότητα που δεν μπορεί να κατονομαστεί ούτε να κατηγοριοποιηθεί νομικά.^[2]
Η γενεαλογία της πρακτικής περιορισμού μεταναστών-προσφύγων, σε συγκεκριμένο χώρο που φέρει τα χαρακτηριστικά στρατοπέδων συγκέντρωσης, εντοπίζεται στα αποικιοκρατούμενα εδάφη του παρελθόντος όπου σύμφωνα με τους κατακτητές οι “άγριοι’’ ιθαγενείς έπρεπε να φυλακιστούν η να εξολοθρευθούν.
Από την άλλη είναι το “θύμα”, ο άνθρωπος για τον οποίο όλοι θέλουν να νιώθουν οίκτο, είναι ο καημένος που έχει ανάγκη τη βοήθεια μας. Αυτή είναι μια στάση λοιπόν που θέλει τον πρόσφυγα, μουσουλμάνο ή μη, ως ένα παθητικό όν το οποίο εμείς πρέπει να βγάλουμε από τη “μιζέρια” του. Αυτές είναι αντιλήψεις οι οποίες έχουν συμβάλει στη στάση των κυβερνήσεων που έχουν κάνει μπαλάκι την ευθύνη για την προστασία αυτών των ανθρώπων και κάπως έτσι ο πόνος του άλλου γίνεται το μέσο για την επίτευξη πολιτικών και οικονομικών κερδών (βλ. συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας).
Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι το γεωγραφικό εύρος μέσα στο οποίο ο μουσουλμάνος ζει υπό το συνεχή φόβο, κρατικής βίας, τρομοκρατικής επίθεσης και ρατσιστικής απειλής είναι ασύλληπτο.
Η αποικιοκρατία, λοιπόν, δεν εξαλείφεται ούτε σε πρακτικό ούτε σε θεωρητικό επίπεδο. Οι αποικιοκρατικές αντιλήψεις και τα στερεότυπα που παρήγαγε η πρακτική αυτή αναβιώνουν στο φαντασιακό του ευρωπαίου σε περιόδους οικονομικής ή και αξιακής κρίσης. Κυβερνήσεις ευρωπαϊκών κρατών νιώθοντας να απειλούνται οι υπήκοοι τους από τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες αναλαμβάνουν κληρονόμοι σκοτεινών αντιλήψεων αναπαράγοντας στερεότυπα και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις αποκλεισμού ολόκληρων ομάδων στις βάσεις μια ανύπαρκτης καθαρότητας που απειλείται σε μόνιμη βάση.
Τέλος, είναι ανάγκη, όλοι όσοι θρηνούν επιλεκτικά για τα θύματα της τρομοκρατίας, να κατανοήσουν το εξής: δεν υπάρχουν οι νεκροί μας και οι νεκροί σας. Υπάρχουν οι νεκροί της ανθρωπότητας, θύματα της βίας που εξαπολύει ο φονταμενταλισμός του μίσους και ο ιμπεριαλισμός της εκμετάλλευσης. Τα δυο φονικότερα εργαλεία που έχει να αναδείξει η ανθρωπότητα.
Παραπομπές:
[1] Καλύπτοντας το Ισλάμ – Edward W. Said – Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2002
[2] Κατάσταση Εξαίρεσης – Giorgio Agamben – Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα Μάρτιος 2015

Διαβάστε περισσότερα

Βραβεία «Σθένους» και «Παπαρίων» γωνία… – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Μια ακόμα διεθνή διάκριση κατακτά η χώρα σήμερα. Στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ο κύριος Τσίπρας μετέβη στο Παρίσι όπου και θα παραλάβει το βραβείο πολιτικού σθένους – έτσι το αποκαλούν: Βραβείο Πολιτικού Σθένους – που του απονέμει η γαλλική επιθεώρηση «Politique Internationale».
   Μόνο περηφάνια μπορεί να νιώθει κανείς ως Έλληνας για αυτή τη διάκριση του πρωθυπουργού, η οποία θα πρέπει να τονίσουμε ότι προέρχεται από έναν φορέα ο οποίος πριν από τον κ.Τσίπρα, για τον ίδιο λόγο, για το πολιτικό τους σθένος, δηλαδή, έχει βραβεύσει από την κυρία Λαγκάρντ και την κυρία Μέρκελ μέχρι τον κύριο Ολάντ και τον κύριο Μακρόν.
   Αυτό το υπογραμμίζουμε για να σημειώσουμε ότι οι αρμόδιοι για την απονομή του βραβείου δεν έχουν κάνει κάποιο λάθος. Πρόκειται για εξαιρετικά έμπειρους ανθρώπους στο να ξεχωρίζουν, στο να εντοπίζουν, τα πολιτικά σθεναρά μεγέθη όπως αυτό του κ.Τσίπρα. 
   Βεβαίως εμείς ως Έλληνες γνωρίζουμε πριν από τους Γάλλους τι σθένος χρειάζεται για να στέκεσαι 17 ολόκληρες ώρες (αμετακίνητος) στο ταμπούρι των Βρυξελλών. Γνωρίζουμε πόσο σθένος χρειάζεται για να λες ότι θα σκίσεις τα Μνημόνια και αντ’ αυτού να έχεις ψηφίσει 2 και να εφαρμόζεις και τα προηγούμενα 2 που δεν ψήφισες. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σθένος χρειάζεται  να παίρνεις ένα 62% «Όχι» και να το κάνεις 100% «Ναι» (σε όλα).
   Μεγάλη μέρα λοιπόν η σημερινή. Ο κ.Τσίπρας για την ικανότητά του να έχει μετατρέψει την πολιτική απάτη σε κατήφορο χωρίς πάτο, παίρνει και… δίπλωμα. Ας το κορνιζάρει. Δίπλα στις φωτογραφίες του με τον Τραμπ. Δίπλα στα ενθύμια από τις αγκαλιές του με τον Γιούνκερ. Δίπλα στα αναμνηστικά από τις συναντήσεις του με τη Λαγκάρντ. Δίπλα στα δημοσιεύματα της «El Pais» ότι ο κ.Τσίπρας μετέτρεψε τον όρο «κωλοτούμπα» σε διεθνή πολιτικό όρο.
   Φαντάζομαι εφόσον ο κ.Λαζόπουλος επιστρέψει στην τηλεόραση και ξαναδιοργανώσει εκείνα τα «βραβεία Παπαρίων», να μην το ξεχάσει και να καλέσει να λάβουν το δικό τους – εκτός συναγωνισμού –παπαροβραβείο, εκείνοι που μετρούν το πολιτικό σθένος με την μεζούρα που το μετρούν αυτοί που βραβεύουν σήμερα τον κ.Τσίπρα.

Διαβάστε περισσότερα

Γιώργος Μουφλουζέλης : Ο πιο αδικημένος Ρεμπέτης

Σπουδαία κομμάτια που έγραψε και τραγουδιούνται ως σήμερα κανείς δεν γνώριζε για ολόκληρες δεκαετίες ότι ήταν δικά του. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η δικαίωση στα μέσα του '60

«Που 'σουν μάγκα το χειμώνα», «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο», «Ο ψαράς μέσα στη χώρα». Αυτά είναι κάποια από τα «διαμάντια» του ρεμπέτικου τραγουδιού που μας άφησε κληρονομιά -μαζί με δεκάδες άλλα- ο σπουδαίος ερμηνευτής Γιώργος Μουφλουζέλης.

 

Για πολλά χρόνια κανείς δεν γνώριζε ότι πολλά ρεμπέτικα κομμάτια είχαν την υπογραφή του. Η βιογραφία του με τίτλο «Οταν η λήγουσα είναι μακρά» αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το σενάριο της θρυλικής σειράς «Το μινόρε της αυγής», στην οποία εμφανίστηκε τραγουδώντας δυο δικά του δημιουργήματα: τον «Ψαρά» και το «Μέσ' στη φυλακή τ' Ανάπλι».

Ο Γιώργος Μουφλουζέλης γεννήθηκε το 1912 στη Μυτιλήνη. Αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο μετά τη β' δημοτικού, αφού ο αυστηρός κι απόμακρος πατέρας του αποφάσισε να τον πάρει μαζί του στην οικοδομή. Βασανίστηκε στα γιαπιά, είχε όμως τα αυτιά του ανοιχτά στους ήχους και στη μουσική. Λαϊκά, δημοτικά, ρεμπέτικα, χασικλίδικα, κουτσαβάκικα τραγούδια τον συντρόφευαν από πολύ νωρίς.

Αυτοδίδακτος

Εμαθε μόνος του μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά. Στα 22 του, μαζί με έναν φίλο του που έπαιζε κιθάρα, έκαναν περιοδείες στη Σύρο, στην Τήνο και τη Σάμο, ενώ στη διάρκεια της κατοχής έμεινε στη Μυτιλήνη παίζοντας μουσική. Μετά τον Στρατό, το 1933, κατετάγη στη Χωροφυλακή, όμως δεν του πήγαινε η ψυχή να φορτώνει με μηνύσεις φτωχούς πολίτες για ψύλλου πήδημα. Ετσι, ζήτησε την απόλυσή του. Στο νησί γνώρισε την πρώτη γυναίκα του, την Παναγιώτα, την οποία έχασε ύστερα από 15 χρόνια από καρκίνο.

Αν και από το 1930 είχε αρχίσει τα πηγαινέλα στην Αθήνα, τελικά ήταν το 1958 που κατάφερε να εγκατασταθεί μόνιμα στην πόλη. Από τους πρώτους που γνώρισε ήταν ο Μπάτης, στο καφενείο του οποίου «Τα τέσσερα βάσανα, οι έξι πόνοι» έπιασε δουλειά ψήνοντας καφέδες. Εκεί συνάντησε τον Βαμβακάρη, τον Δελιά, τον Παπαϊωάννου. Οταν γνωρίστηκε με τον Απόστολο Καλδάρα, κυκλοφόρησε το πρώτο δισκάκι του με το «Ανεβαίνω σκαλοπάτια», χωρίς να εμφανίζεται το όνομά του. Δεύτερη επιτυχία ήταν το «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο», με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ως συνδημιουργός του κομματιού εμφανίζεται εκβιαστικά ο Μπάμπης Μπακάλης. Κάπως έτσι βίωσε τα κυκλώματα των δισκογραφικών. Τραγούδια του έγιναν γνωστά με ονόματα άλλων κι εκείνος έπαιρνε ως αντάλλαγμα 100, 200 ή 300 δραχμές, αναλόγως πώς κοστολογούσαν κάθε φορά την ανάγκη του για επιβίωση.

Το 1966 αποφάσισε να παντρευτεί ξανά, όμως η δεύτερη σύζυγός του τον εγκατέλειψε όταν ο γιος τους, ο Σταυράκης, ήταν δύο ετών. Στον αγώνα για την επιβίωση είχε πια δίπλα του τον μικρό. Μαζί έβγαιναν για το «πιατάκι», ο Γιώργης έπαιζε, το αγοράκι μάζευε τα κέρματα σε κουτούκια και ταβέρνες. Σε ένα από αυτά τα μαγαζιά, το 1968, συναντήθηκε με τον Ηλία Πετρόπουλο, ο οποίος ετοίμαζε βιβλίο για το ρεμπέτικο. Προσφέρθηκε να βοηθήσει κι ο Πετρόπουλος τον κάλεσε σε μια εκδήλωση στο «Χίλτον» για να τραγουδήσει. Εκεί τον ανακάλυψε ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρίας Λύρα Αλέξανδρος Πατσιφάς, ο οποίος του πρότεινε να κάνει δίσκο, στον οποίο να τραγουδάει ο ίδιος. Το άλμπουμ πήγε μια χαρά κι έτσι ακολούθησαν άλλοι τέσσερις δίσκοι. Παράλληλα, άρχισε τις εμφανίσεις σε μαγαζιά στην Πλάκα, είτε μαζί με καλλιτέχνες του Νέου Κύματος είτε με έντεχνους συνθέτες. Απέφευγε πεισματικά, ωστόσο, να συνεργαστεί με τις λεγόμενες «μεγάλες πίστες».

Οταν τη δεκαετία του '70 ο Γιώργος Νταλάρας ετοίμαζε το άλμπουμ «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι» με επανεκτελέσεις θρυλικών κομματιών, ζήτησε από τον Μουφλουζέλη να του δώσει την άδεια ώστε να τραγουδήσει το «Σχολείο». Τότε ήταν που το όνομά του συνδέθηκε επίσημα με το τραγούδι κι άρχισε να δέχεται προτάσεις για εμφανίσεις. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, ο πρώτος στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

«Το μινόρε της αυγής»

Μαζί με τους εναπομείναντες ρεμπέτες δούλεψε στον «Ζυγό». Ενα βράδυ γνώρισε τον τότε γενικό διευθυντή της ΕΡΤ Φώτη Μεσθεναίο, ο οποίος του έγραψε τη βιογραφία και τη χρησιμοποίησε ως σενάριο στον δεύτερο κύκλο του σίριαλ «Το μινόρε της αυγής».
Όλα αυτά τα χρόνια ο Μουφλουζέλης ζούσε με συντροφιά τον γιο του Σταύρο. Τα έβγαζαν δύσκολα πέρα. Σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα ειπώθηκε ότι έπρεπε να βγει τιμητική σύνταξη για τους παλιούς καλλιτέχνες. Η Μελίνα Μερκούρη, ως υπουργός Πολιτισμού, την ενέκρινε, ο Γιώργος όμως την εισέπραξε μόνο τέσσερις πέντε φορές. Πέθανε σε ηλικία 79 χρονών στις 4 Αυγούστου του 1991, ξεχασμένος από φίλους και Πολιτεία.

Πηγή :http://dete.gr/%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-…/

Γιώργος Μουφλουζέλης: Ο πιο αδικημένος Ρεμπέτης

Παρασκευή 19  Φεβρουαρίου 2016

Σπουδαία κομμάτια που έγραψε και τραγουδιούνται ως σήμερα κανείς δεν γνώριζε για ολόκληρες δεκαετίες ότι ήταν δικά του. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η δικαίωση στα μέσα του ’60

«Που ‘σουν μάγκα το χειμώνα», «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο», «Ο ψαράς μέσα στη χώρα». Αυτά είναι κάποια από τα «διαμάντια» του ρεμπέτικου τραγουδιού που μας άφησε κληρονομιά – μαζί με δεκάδες άλλα – ο σπουδαίος ερμηνευτής Γιώργος Μουφλουζέλης.

Για πολλά χρόνια κανείς δεν γνώριζε ότι πολλά ρεμπέτικα κομμάτια είχαν την υπογραφή του. Η βιογραφία του με τίτλο «Όταν η λήγουσα είναι μακρά» αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το σενάριο της θρυλικής σειράς «Το μινόρε της αυγής», στην οποία εμφανίστηκε τραγουδώντας δυο δικά του δημιουργήματα: τον «Ψαρά» και το «Μέσ’ στη φυλακή τ’ Ανάπλι».

Ο Γιώργος Μουφλουζέλης γεννήθηκε το 1912 στη Μυτιλήνη. Αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο μετά τη β’ δημοτικού, αφού ο αυστηρός κι απόμακρος πατέρας του αποφάσισε να τον πάρει μαζί του στην οικοδομή. Βασανίστηκε στα γιαπιά, είχε όμως τα αυτιά του ανοιχτά στους ήχους και στη μουσική. Λαϊκά, δημοτικά, ρεμπέτικα, χασικλίδικα, κουτσαβάκικα τραγούδια τον συντρόφευαν από πολύ νωρίς.

Αυτοδίδακτος

Έμαθε μόνος του μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά. Στα 22 του, μαζί με έναν φίλο του που έπαιζε κιθάρα, έκαναν περιοδείες στη Σύρο, στην Τήνο και τη Σάμο, ενώ στη διάρκεια της κατοχής έμεινε στη Μυτιλήνη παίζοντας μουσική. Μετά τον Στρατό, το 1933, κατετάγη στη Χωροφυλακή, όμως δεν του πήγαινε η ψυχή να φορτώνει με μηνύσεις φτωχούς πολίτες για ψύλλου πήδημα. Ετσι, ζήτησε την απόλυσή του. Στο νησί γνώρισε την πρώτη γυναίκα του, την Παναγιώτα, την οποία έχασε ύστερα από 15 χρόνια από καρκίνο.

Αν και από το 1930 είχε αρχίσει τα πηγαινέλα στην Αθήνα, τελικά ήταν το 1958 που κατάφερε να εγκατασταθεί μόνιμα στην πόλη. Από τους πρώτους που γνώρισε ήταν ο Μπάτης, στο καφενείο του οποίου «Τα τέσσερα βάσανα, οι έξι πόνοι» έπιασε δουλειά ψήνοντας καφέδες. Εκεί συνάντησε τον Βαμβακάρη, τον Δελιά, τον Παπαϊωάννου. Όταν γνωρίστηκε με τον Απόστολο Καλδάρα, κυκλοφόρησε το πρώτο δισκάκι του με το «Ανεβαίνω σκαλοπάτια», χωρίς να εμφανίζεται το όνομά του. Δεύτερη επιτυχία ήταν το «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο», με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ως συνδημιουργός του κομματιού εμφανίζεται εκβιαστικά ο Μπάμπης Μπακάλης. Κάπως έτσι βίωσε τα κυκλώματα των δισκογραφικών. Τραγούδια του έγιναν γνωστά με ονόματα άλλων κι εκείνος έπαιρνε ως αντάλλαγμα 100, 200 ή 300 δραχμές, αναλόγως πώς κοστολογούσαν κάθε φορά την ανάγκη του για επιβίωση.

Το 1966 αποφάσισε να παντρευτεί ξανά, όμως η δεύτερη σύζυγός του τον εγκατέλειψε όταν ο γιος τους, ο Σταυράκης, ήταν δύο ετών. Στον αγώνα για την επιβίωση είχε πια δίπλα του τον μικρό. Μαζί έβγαιναν για το «πιατάκι», ο Γιώργης έπαιζε, το αγοράκι μάζευε τα κέρματα σε κουτούκια και ταβέρνες. Σε ένα από αυτά τα μαγαζιά, το 1968, συναντήθηκε με τον Ηλία Πετρόπουλο, ο οποίος ετοίμαζε βιβλίο για το ρεμπέτικο. Προσφέρθηκε να βοηθήσει κι ο Πετρόπουλος τον κάλεσε σε μια εκδήλωση στο «Χίλτον» για να τραγουδήσει. Εκεί τον ανακάλυψε ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρίας Λύρα Αλέξανδρος Πατσιφάς, ο οποίος του πρότεινε να κάνει δίσκο, στον οποίο να τραγουδάει ο ίδιος. Το άλμπουμ πήγε μια χαρά κι έτσι ακολούθησαν άλλοι τέσσερις δίσκοι. Παράλληλα, άρχισε τις εμφανίσεις σε μαγαζιά στην Πλάκα, είτε μαζί με καλλιτέχνες του Νέου Κύματος είτε με έντεχνους συνθέτες. Απέφευγε πεισματικά, ωστόσο, να συνεργαστεί με τις λεγόμενες «μεγάλες πίστες».

Όταν τη δεκαετία του ’70 ο Γιώργος Νταλάρας ετοίμαζε το άλμπουμ «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι» με επανεκτελέσεις θρυλικών κομματιών, ζήτησε από τον Μουφλουζέλη να του δώσει την άδεια ώστε να τραγουδήσει το «Σχολείο». Τότε ήταν που το όνομά του συνδέθηκε επίσημα με το τραγούδι κι άρχισε να δέχεται προτάσεις για εμφανίσεις. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, ο πρώτος στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

«Το μινόρε της αυγής»

Μαζί με τους εναπομείναντες ρεμπέτες δούλεψε στον «Ζυγό». Ένα βράδυ γνώρισε τον τότε γενικό διευθυντή της ΕΡΤ Φώτη Μεσθεναίο, ο οποίος του έγραψε τη βιογραφία και τη χρησιμοποίησε ως σενάριο στον δεύτερο κύκλο του σίριαλ «Το μινόρε της αυγής».

Όλα αυτά τα χρόνια ο Μουφλουζέλης ζούσε με συντροφιά τον γιο του Σταύρο. Τα έβγαζαν δύσκολα πέρα. Σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα ειπώθηκε ότι έπρεπε να βγει τιμητική σύνταξη για τους παλιούς καλλιτέχνες. Η Μελίνα Μερκούρη, ως υπουργός Πολιτισμού, την ενέκρινε, ο Γιώργος όμως την εισέπραξε μόνο τέσσερις πέντε φορές. Πέθανε σε ηλικία 79 χρονών στις 4 Αυγούστου του 1991, ξεχασμένος από φίλους και Πολιτεία.

http://www.espressonews.gr/reportaz/2016/02/146238/o-pio-adikimenos-rempetis

Γιώργος Μουφλουζέλης: Ρεμπέτης χωρίς συμβιβασμούς

Τάσος Π. Καραντής 14.08.2008

Ήταν ένας απλός λαϊκός άνθρωπος, αυτό που λέμε «καλή καρδιά» κι ένας ασυμβίβαστος, επί της ουσίας, καλλιτέχνης. Αγωνίστηκε παλικαρίσια κόντρα στις μπόρες της ζωής, αφήνοντάς μας μια σημαντική παρακαταθήκη τραγουδιών, με τα μεράκια του και τους καημούς του. Έκλεισε, πριν 17 χρόνια, τον κύκλο του, παραμένοντας ως το τέλος του βίου του, γνήσιος ρεμπέτης, χωρίς συμβιβασμούς. Αυτός ήταν ο Γιώργος Μουφλουζέλης.

Από την Μυτιλήνη στον Πειραιά

Ο Γιώργος Μουφλουζέλης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1912 και, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, κατάφερε και κατέβηκε οριστικά στον Πειραιά το 1958. Τα πρώτα χρόνια δούλεψε, ψήνοντας καφέδες, στο καφενείο του Μπάτη, όπου και γνώρισε όλους τους ρεμπέτες (Βαμβακάρη, Μάνεση, Δελιά, Παγιουμτζή κ.ά.), ενώ, μετέπειτα, κέρδιζε τα προς το ζην βγάζοντας “πιατάκι” σε ταβέρνες και κουτούκια.

Το πρώτο του δισκάκι

Αυτή την εποχή γνώρισε τον Απόστολο Καλδάρα και κυκλοφόρησε το πρώτο του δισκάκι με το «Ανεβαίνω σκαλοπάτια», χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομά του στην ετικέτα. Δεύτερη επιτυχία του ήταν το «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο» με ερμηνευτή το Γρηγόρη Μπιθικώτση, ενώ, αυτή τη φορά, εμφανίζεται, κατόπιν εκβιασμού, ως συνδημιουργός ο Μπάμπης Μπακάλης, αφού, εκείνα τα χρόνια, είχε το ελεύθερο να κυκλοφορεί ότι ήθελε στις εταιρείες.

Πετρόπουλος και Πατσιφάς

Το 1966 ο Μουφλουζέλης παντρεύτηκε τη δεύτερη γυναίκα του κι απόκτησε το γιο του, Σταύρο. Η πρώτη του γυναίκα, η Παναγιώτα, είχε πεθάνει, χτυπημένη από τον καρκίνο. Η δεύτερη τον εγκατέλειψε όταν ο γιος τους ήταν δύο χρονών! Έτσι, το πιατάκι συνεχιζόταν, τώρα, μαζί και με το γιο του το Σταύρο! Εκεί λοιπόν, σε κάποια από τις ταβέρνες, συνάντησε τον Ηλία Πετρόπουλο, ο οποίος ετοίμαζε το βιβλίο του «Ρεμπέτικα τραγούδια» και του έδωσε αρκετές πληροφορίες για την εποχή και τα τραγούδια. Ύστερα από τη γνωριμία τους αυτή, ο Πετρόπουλος τον προσκάλεσε κι έπαιξε μερικά τραγούδια του σε εκδήλωση – αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι («Ρεμπέτικα τραγούδια – τεκμήρια») που διοργάνωσε στο ξενοδοχείο “Hilton”(7-5-1968).

Αυτή τη βραδιά τον ανακάλυψε κι ο, ιδιοκτήτης της «ΛΥΡΑΣ», Αλέξανδρος Πατσιφάς, ο οποίος του πρότεινε να κάνει τον πρώτο του δίσκο και, μάλιστα, να τραγουδάει ο ίδιος, κάτι που θα συνέβαινε για πρώτη φορά στη δισκογραφία του. Όταν όμως ήρθε η ώρα των ηχογραφήσεων στο στούντιο, ο Μουφλουζέλης, ανακαλύπτοντας τις αδυναμίες του, είπε το εξής: «Κύριε Πατσιφά δώστε μου τραγουδιστές να τα πουν, εγώ δεν είμαι τραγουδιστής, δεν είμαι Καζαντζίδης». Κι ο Πατσιφάς του απάντησε: «Έμπα μέσα ρε Καζαντζίδη!».

Ζωντανές εμφανίσεις

Φαίνεται ότι αυτό το δισκογραφικό εγχείρημα άρεσε, γιατί ο δίσκος πούλησε καλά κι, έτσι, ο Μουφλουζέλης έκανε και τους υπόλοιπους τέσσερις (4) δίσκους στη «ΛΥΡΑ». Παράλληλα, άρχισε τις εμφανίσεις του σε μαγαζιά στην Πλάκα, είτε μαζί με καλλιτέχνες του “Νέου Κύματος”, που ήταν στο φόρτε του εκείνη την εποχή, είτε με έντεχνους συνθέτες (Μαμαγκάκης, Σαμοίλης, Μαυρουδής). Αυτό που απέφευγε πεισματικά, ήταν οι προτάσεις από τις «μεγάλες πίστες» με τα μεγάλα μεροκάματα! Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση που έδωσε σε κάποιον, γνωστό τότε, ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου στη Θεσσαλονίκη: «Κύριέ μου το μαγαζί σου είναι καλό, εγώ δεν είμαι καλός για το μαγαζί σου!». Οι περισσότεροι τον θυμούνται να εμφανίζεται σε ένα μικρό κουτουκάκι στην Άνω Κυψέλη…

Ρεκόρ πωλήσεων με το Νταλάρα

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 το μεροκάματο είχε γίνει και πάλι δύσκολο για τον Μουφλουζέλη. Ήταν η εποχή εκείνη που ο Γιώργος Νταλάρας είχε αποφασίσει να κάνει ένα δίσκο με επανεκτελέσεις ρεμπέτικων τραγουδιών. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων συνάντησε τυχαία τον Μουφλουζέλη στο στούντιο και του ζήτησε να συμπεριλάβει το τραγούδι του «Το σχολείο» στο δίσκο που ετοίμαζε. Ο Μουφλουζέλης δέχτηκε. Ο δίσκος («50 ΧΡΟΝΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ») έκανε ρεκόρ πωλήσεων, είναι ο πρώτος πλατινένιος δίσκος στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας! Ο Νταλάρας ήταν αυτός που έβαλε σωστά στο δίσκο του, το όνομα του Μουφλουζέλη ως δημιουργού του «Σχολείου». Με την έκδοση αυτή το ρεμπέτικο έγινε ξανά της μόδας κι ο Μουφλουζέλης άρχισε να δέχεται ξανά προτάσεις για ζωντανές εμφανίσεις. Ξεκίνησε λοιπόν να κάνει μεροκάματα σε συνοικιακά ταβερνάκια και συναυλίες στην επαρχία με τους εναπομείναντες ρεμπέτες (Κυρομήτης, Μοσχονάς, Ρούκουνας, Χονδρονάκος, καμιά φορά κι ο Μπαγιαντέρας).

Η ζωή του βιβλίο και σήριαλ

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 όλο το παραπάνω «ρεμπέτικο σχήμα», μεταφέρθηκε στο «Ζυγό» στην Πλάκα. Είναι η εποχή που γνωρίστηκε με τον Φώτη Μεσθεναίο, τότε Γενικό Διευθυντή της ΕΡΤ, ο οποίος του έγραψε τη βιογραφία, την κυκλοφόρησε σε βιβλίο («Όταν η λήγουσα είναι μακρά») και την χρησιμοποίησε ως σενάριο για το δεύτερο κύκλο του σήριαλ «Το Μινόρε της αυγής». Με το σήριαλ αυτό, το ρεμπέτικο αναβίωσε για άλλη μια φορά, αλλά ο Μουφλουζέλης ήταν πλέον αρκετά μεγάλος για δουλειά, έκανε μόνο περιστασιακές εμφανίσεις σε συνοικιακά ρεμπετάδικα.

Η “τιμητική σύνταξη”

Όλα αυτά τα χρόνια ο Μουφλουζέλης ζούσε μόνος, με συντροφιά μόνο το γιο του Σταύρο. Καθώς όμως γερνούσε οι ανάγκες γίνονταν όλο και μεγαλύτερες. Σε ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση ειπώθηκε ότι έπρεπε να βγει μια τιμητική για τους παλιούς καλλιτέχνες. Η Μελίνα Μερκούρη, ως Υπουργός Πολιτισμού, την ενέκρινε. Η σύνταξη όμως αυτή χορηγήθηκε στον Γιώργο Μουφλουζέλη 4 – 5 φόρες όλο κι όλο. Πέθανε, σε ηλικία 79 χρονών, στις 4 Αυγούστου του 1991, ξεχασμένος από φίλους και πολιτεία.

Στα πλαίσια αυτού του πορτρέτου – αφιερώματος στον Γιώργο Μουφλουζέλη, σκεφτήκαμε να κάνουμε και μια “κουβέντα μνήμης”, με το μοναχογιό του, το, γνωστό μουσικό παραγωγό, Σταύρο Μουφλουζέλη, ώστε να καταγραφούν κάποιες προσωπικές και καλλιτεχνικές στιγμές του ασυμβίβαστου ρεμπέτη, από το πιο κοντινό του πρόσωπο, το ίδιο του το παιδί. Η κουβέντα μας αυτή, συνέπεσε, να γίνει στις 4 Αυγούστου 2008, ακριβώς, 17 χρόνια από το θάνατό του (4/8/1991) …

Σταύρος Μουφλουζέλης: «Τον θυμάμαι με τον τζουρά στην μέση μιας παλιάς αυλής …»

Μια κουβέντα μνήμης με το γιο του Γιώργου Μουφλουζέλη

Σταύρο ποια είναι η πιο ισχυρή και η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση που έχεις από τον πατέρα σου;

Σ.Μ.: Τον θυμάμαι με τον τζουρά του στην μέση μιας παλιάς αυλής και μ’ ένα ποτήρι κρασί κι ένα κομμάτι ψωμί για μεζέ, ακουμπισμένα πάνω σε ένα κούτσουρο, να προσπαθεί να τελειοποιήσει τα τραγούδια του.

Δώσε μας κάποιες εικόνες από τις δημιουργικές στιγμές του, όταν έγραφε τα τραγούδια του, καθώς κι από τις ζωντανές εμφανίσεις του.

Σ.Μ.: Το τραπέζι που τρώγαμε στο μικρό κουζινάκι μας γεμάτο με άδεια πακέτα “Κεράνης” και πάνω σε κάθε ένα απ’ αυτά μια λέξη, ένας στίχος, ή ένα ρεφρέν. Τα βράδια στο ταβερνάκι που εμφανίζονταν, κατάμεστο από κόσμο και αυτός μόνος πάνω στο πάλκο, να πετάει ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια: “Τραγούδια έχουμε να φάνε κι οι κότες. Κότες δεν έχουμε!’’, ή, απαντώντας στις “παραγγελιές”: “Μάγκες τουμπεκί. Ότι βγάλει η κουζίνα!”.

Τραγούδησαν τα τραγούδια του μεγάλες φωνές. Ποιοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες, παλιότεροι και νεότεροι, του άρεσαν περισσότερο;

Σ.Μ.: Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Γιώργος Νταλάρας, η Δούκισσα, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Ποιοι ήταν οι άνθρωποι του σιναφιού του που ήταν περισσότερο κοντά του, ποιοι ήταν οι φίλοι του από το χώρο του τραγουδιού;

Σ.Μ.: Πρώτος και ο πιο αγαπημένος ήτανε ο Απόστολος Καλδάρας. Πρέπει εδώ να σου πω ότι ο Καλδάρας πολλές φορές τον βοήθαγε να “στρογγυλέψει’’ τα τραγούδια του, γιατί βλέπεις ο πατέρας μου δεν ήξερε μουσική, ήτανε εντελώς αυτοδίδακτος. Ακολουθούν, η Ευτυχία Παπαγιανοπούλου, ο Νταλάρας, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Θόδωρος Δερβενιώτης, η Γλυκερία, ο Στέλιος Φωτιάδης κι ο μαέστρος Τάσος Διακογιώργης.

Σε ποιες συνεργασίες του και δισκογραφικές δουλειές του θα στεκόσουν περισσότερο;

Σ.Μ.: Από προσωπικούς του δίσκους θα έλεγα τους : “Το παλιό ρεμπέτικο του Μουφλουζέλη’’, “ Ο Μουφλουζέλης έρχεται” και ”Τα μεράκια του Μουφλουζέλη’’. Από συνεργασίες, κορυφαίες στιγμές είναι, το “Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο’’ με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, το “Ανεβαίνω Σκαλοπάτια’’ με τον Αντώνη Ρεπάνη, το “Αγόρασα δυο πετονιές’’ με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, και, φυσικά, ο δίσκος “Πενήντα χρόνια Ρεμπέτικο’’ με τον Γιώργο Νταλάρα.

Ποια είναι τα πιο γνωστά, διαχρονικά, τραγούδια του, αλλά και ποια εσύ θεωρείς τα σημαντικότερα;

Σ.Μ.: Γνωστότερα είναι τα: “Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο’’, “Που ’σουν μάγκα το χειμώνα’’, “Λάου – λάου το πηγαίνεις’’, ”Ανεβαίνω σκαλοπάτια’’ “Κι όλο με το γλυκό’’. Τα δικά μου σημαντικότερα και πολύ αγαπημένα μου είναι τα: “Άσπρα Γαλάζια κόκκινα’’, “Αγκαζέ να ‘χω βαπόρι’’, “Του δήμου τα τεφτέρια’’ κι, ένα από τα τελευταία του, “Λάμπα Πετρελαίου’’.

Ποιο δίσκο του ή συλλογή τραγουδιών του θα πρότεινες για μια, συνολική, πρώτη γνωριμία με το έργο του;

Σ.Μ.: Το “Γιώργος Μουφλουζέλης – Επιτυχίες’’ από την “Λύρα”, ή το ”Παλιό ρεμπέτικο του Γιώργου Μουφλουζέλη’’.

Όταν η λήγουσα είναι μακρά». Πως προέκυψε αυτό το βιβλίο του πατέρα σου και τι περιλαμβάνει; Σκοπεύεις να το επανεκδώσεις;

Σ.Μ.: Αυτό προέκυψε από τη γνωριμία του με τον Φώτη Μεσθεναίο, που τότε ήτανε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ και τον κάλεσε, στο τέλος της δεκαετίας του ’70, στο ραδιομέγαρο. Ο Μεσθεναίος, ο οποίος ήταν ανιψιός του ρεμπέτη Μήτσου Περδικόπουλου, είπε στον πατέρα μου ότι ο θείος του είχε γράψει το τραγούδι “Το Μινόρε της αυγής” κι ότι σκεπτόταν να κάνει ένα σήριαλ με αυτόν τον τίτλο. Χρειαζόταν τον πατέρα μου για να μάθει απ’ αυτόν αυθεντικές ιστορίες από την χρυσή εποχή του ρεμπέτικου, για τους “μάγκες’’ τα “κουτσαβάκια’’, το καφενείο του Μπάτη, που ήτανε ο πυρήνας του ρεμπέτικου στον Πειραιά κι άλλα στοιχεία για να διανθίσει το σενάριο του σήριαλ. Ο Μεσθεναίος μαγεύτηκε από τις ιστορίες του πατέρα μου κι ανέλαβε να γράψει την βιογραφία του, εντελώς δωρεάν, κάτι που νομίζω ότι το έκανε με εξαιρετικό τρόπο. Την χρησιμοποίησε δε ως σενάριο στο δεύτερο κύκλο του σήριαλ όπου ο κεντρικός ήρωας (Ηλίας Λογοθέτης) υποδύεται τον πατέρα μου. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, θα ήθελα να το επανεκδώσω προσθέτοντας περισσότερο φωτογραφικό υλικό, σπάνιες συνεντεύξεις κι ίσως ένα cd με τα γνωστότερα τραγούδια του.

17 χρόνια από το θάνατό του (1991-2008). Σκέφτεσαι, για παράδειγμα, με την συμπλήρωση της 20ετίας ή, με αφορμή κάποια επέτειο, ότι θα πρέπει να γίνει ένα, εφ’ όλης της ύλης, αφιέρωμα στο έργο του και πως το φαντάζεσαι;

Σ.Μ.: Θα ήθελα να γίνει μια συναυλία – αφιέρωμα με γνωστούς τραγουδιστές και συνθέτες που είχαν συνεργαστεί με τον πατέρα μου που τον εκτιμούσαν ή τους εκτιμούσε. Δυστυχώς παρόλο που το θέλω πάρα πολύ είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου….

Τελικά, τι κρατάς σαν δίδαγμα ζωής από τον ρεμπέτη πατέρα σου;

Σ.Μ.: Ότι στη ζωή σου πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς, χωρίς συμβιβασμούς, μέχρι το τέλος.

Το φωτογραφικό υλικό, καθώς κι όλες οι πληροφορίες, για να γραφτεί αυτό το κείμενο, μου δόθηκαν από το γιο του Γιώργου Μουφλουζέλη, τον Σταύρο Μουφλουζέλη. Τον ευχαριστώ πολύ!

ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗ
– 1972 «ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗ»(ZODIAC/LYRA)
– 1974 «Ο ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ» (ZODIAC/LYRA)
– 1975 «ΤΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΑ» (ZODIAC/LYRA)
– 1977 «ΤΑ ΜΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗ» (ZODIAC/LYRA)
– 1980 «ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣΤΑ» (ZODIAC/LYRA)
– 1986 «ΕΔΩ ΕΙΜ’ ΕΓΩ» (LYRA)
– 1987 «ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗΣ – ΓΕΝΗΤΣΑΡΗΣ» (HMV/MINOS-EMI)
– 1994 «ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ» (LYRA) – συλλογή
– 2003 «24 ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ» (LYRA) – συλλογή
http://www.e-orfeas.gr/artists/portraits/786-article786.html

Διαβάστε περισσότερα

Χολέρα και πείνα απειλούν 1 εκατομμύριο ανθρώπους στην Υεμένη

Aνθρωπιστική κρίση ασύλληπτων διαστάσεων

Ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Υεμένη κινδυνεύουν από νέα επιδημία χολέρας και άλλες ασθένειες που οφείλονται στην έλλειψη πόσιμου νερού, ενώ εκφράζονται φόβοι ότι μέχρι το τέλος του 2017 μπορεί να πεθάνουν 50.000 παιδιά λόγω της πείνας και των ασθενειών. Η κατάσταση στη χώρα της Μέσης Ανατολής έχει επιδεινωθεί μετά τον αποκλεισμό των αεροδρομίων και των λιμανιών από τον συνασπισμό υπό τη Σαουδική Αραβία.
Ο αποκλεισμός επιβλήθηκε στις 6 Νοεμβρίου, έπειτα από επίθεση ανταρτών με πυράυλους που στόχευαν την πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, Ριάντ, ενέργεια που είχε τη στήριξη και των ΗΠΑ.
Εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων οι πόλεις Χοντέιντα, Σαάντα και Ταΐζ, δεν έχουν πόσιμο νερό.
«Περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι στερούνται τώρα καθαρό νερό και αποχέτευση σε πολυσύχναστα αστικά περιβάλλοντα σε μια χώρα που σιγά-σιγά αναδύεται από τη χειρότερη επιδημία χολέρας στη σύγχρονη εποχή», δήλωσε ο Αλεξάντερ Φάιτε, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Ερυθρού Σταυρού στην Υεμένη.
Επίσης, κι άλλες μεγάλες αστικές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Σαναά κινδυνεύουν να βρεθούν στην ίδια κατάσταση σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, εκτός εάν οι εισαγωγές βασικών αγαθών αρχίσουν αμέσως.
Επίσης, ο αποκλεισμός επιδείνωσε την κατάσταση λιμού που υπάρχει σε μεγάλο μέρος της χώρας, στην οποία υπάρχει τον τελευταίο χρόνο και επιδημία χολέρας, η οποία είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, λόγω του εμφυλίου πολέμου, των ελλείψεων σε φάρμακα και ιατρικό υλικό και των ζημιών που έχουν προκληθεί στο σύστημα υγείας της χώρας.

AP Photo, File

Σύμφωνα με την οργάνωση «Save the Children», περισσότερα από 50.000 παιδιά στην Υεμένη αναμένεται να πεθάνουν μέχρι το τέλος του έτους ως αποτέλεσμα ασθένειας και πείνας.
Συνολικά επτά εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στο όριο της πείνας στην χώρα. Υπολογίζεται ότι 130 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά στην Υεμένη και περίπου 400.000 παιδιά θα χρειαστούν θεραπεία για οξύ υποσιτισμό φέτος, ανέφερε η φιλανθρωπική οργάνωση.
Έπειτα από τις διεθνείς πιέσεις, την παρέμβαση του ΟΗΕ και την κατακραυγή, η Σαουδική Αραβία αποφάσισε να άρει τον αποκλεισμό, ώστε να φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια. Ωστόσο, η Σαουδική Αραβία πραγματοποιεί επιχειρήσεις ενάντια των ανταρτών με αποτέλεσμα σήμερα μόνο έπειτα από αεροπορική επιδρομή να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον 21 άτομα στα δυτικά και βορειοδυτικά.
Αεροπλάνο έπληξε λεωφορείο στην περιοχή Ελ-Ζάχερ σκοτώνοντας έξι πολίτες, ενώ τουλάχιστον 15 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε άλλη αεροπορική επιδρομή σε μια αγορά της βορειοδυτικής επαρχίας Χάτζα, που ελέγχεται από τους σιίτες αντάρτες.
Τα τελευταία δύο χρόνια, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 3 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, του λιμού και της χολέρας.
Photo: Salem Abdullah Musabih, 6, is held by his mother as she sits on a bed at a malnutrition intensive care unit at a hospital in the Red Sea port city of Hodaida, Yemen September 11, 2016. REUTERS/Abduljabbar Zeyad TPX IMAGES OF THE DAY SEARCH “FAMINE YEMEN” FOR THIS STORY. SEARCH “WIDER IMAGE” FOR ALL STORIES.

 efsyn

Διαβάστε περισσότερα

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε…»

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Το Υπουργείο απαντά ότι για τα ανύπαρκτα μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας φταίει η άναρχη δόμηση δεκαετιών, η έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού, οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου.
Επομένως το Υπουργείο δεν φταίει.
Η Περιφέρεια απαντά ότι για τις καθυστερήσεις σχεδιασμού και εκτέλεσης απαραίτητων έργων πρόληψης φταίει το δαιδαλώδες, χρονοβόρο, γραφειοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, η επικάλυψη αρμοδιοτήτων, οι καθυστερήσεις λόγω αρχαιολογικών και περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων.
Επομένως η Περιφέρεια δεν φταίει.
Ο Δήμος απαντά ότι δεν φέρει ευθύνη για τις παρανομίες, ότι δεν διαθέτει πολεοδομία, ότι άλλοι έδωσαν τις άδειες για την άναρχη δόμηση.
Επομένως ο ίδιος δεν φταίει.
Οι αυθαιρετούντες (κατά βάση επιχειρηματίες, κάποιοι, δε, από τους μεγαλύτερους της χώρας) απαντούν ότι διαθέτουν άδεια, ότι με νόμιμη άδεια έχτισαν όπου και όπως έχτισαν, ότι το κράτος δεν διαπίστωσε καμία αυθαιρεσία όταν σύνδεσε τις εγκαταστάσεις τους με ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ή όταν πληρώνουν ΕΝΦΙΑ.
Επομένως δεν φταίνε.
Η Πολεοδομία απαντά πως δεν απαιτείται αυτοψία εκ μέρους της παρά αν υπάρξει καταγγελία για αυθαίρετη δόμηση και ότι λόγω υποστελέχωσης της Υπηρεσίας τι να πρωτοκάνει.
Επομένως η Πολεοδομία δεν φταίει.
Αφού, όμως, έπειτα από τόσες τραγωδίες σε βάθος δεκαετιών, για το νέο θανατικό πάλι δεν φταίει κανείς, πόσο απέχουν αλήθεια να μας ανακοινώσουν ότι τελικά… φταίνε τα ίδια τα θύματα; Ότι φταίνε οι ίδιοι οι πνιγμένοι!
Και πόσο απέχουν, τελικά, από το να μην νοούν τίποτα από εκείνη τη φράση του ποιητή: «Την οργή των νεκρών να φοβάστε…». 

Πηγή: Εφημερίδα Real News 19/11/2017

Διαβάστε περισσότερα

Τα φασιστόμουτρα του ΑΠΟΕΛ

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Φασιστόμουτρα οπαδοί του ΑΠΟΕΛ είχαν το θράσος, ανήμερα της 17ης Νοέμβρη, να σηκώσουν πανό στο γήπεδο αναπαράγοντας τόσο το εν Ελλάδι χρυσαυγίτικο ξερατό όσο και τα εκ Κύπρου εμέσματα κατά του Πολυτεχνείου, τα εκπορευόμενα από τους χίτες απογόνους του Γρίβα.
«Πολυτεχνείο 1973-2017 44 χρόνια ψέματα», έγραφε ο εμετός τους.
Δεν έχουμε να πούμε πολλά παρά μόνο να απευθύνουμε μια ερώτηση. Όχι προς τα σιχάματα που ανέβασαν αυτό το πανό. Με αυτούς καμία ενασχόληση. Αλλά προς τους ιθύνοντες του ΑΠΟΕΛ, που ενισχύουν και κάνουν πλάτες σε αυτά τα σκουπίδια, όσο και στους κάθε λογής συναγελαζόμενους μαζί τους στην Κύπρο:
Μήπως είναι «ψέμα» και ο προδοτικός ρόλος της χούντας των Αθηνών στην υπόθεση της τουρκικής εισβολής και στην επί 43 χρόνια κατοχή της Κύπρου;

***

«Κάποιοι νοσταλγούν το αμαρτωλό παρελθόν τους» αναφέρει σε γρατπή δήλωσή του το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ και βουλευτής Τ. Γεωργίου, σχετικά με το θέμα. Σημειώνει πως «με τέτοιες ενέργειες και συμπεριφορές δεν μπορεί να οικοδομηθεί μέλλον ειρήνης, επανένωσης της Κύπρου».
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Τις τελευταίες μέρες ζούμε και βιώνουμε και πάλι την αναβίωση ακροδεξιών και φασιστικών συνθημάτων, ενεργειών και συμπεριφορών από τους ίδιους γνωστούς κύκλους.
Η αναγραφή συνθημάτων στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ), ενάντια στο Πολυτεχνείο και η επίθεση σε προοδευτικές και δημοκρατικές ιδέες, τα συνθήματα που ανάρτησαν σε πανό μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ «1973 – 2017: Πολυτεχνείο, 44 χρόνια ψέματα», οι ρατσιστικές και εθνικιστικές συμπεριφορές ακροδεξιών φοιτητικών οργανώσεων κατά τις αντικατοχικές εκδηλώσεις ενάντια στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους, μιλούν αφ’ εαυτού!
Ναι δυστυχώς! 44 χρόνια μετά κι’ ακόμα κάποιοι νοσταλγούν το αμαρτωλό παρελθόν τους! Δεν διδάσκονται από τα προδοτικά λάθη τους, από τις καταστροφές που υπέστηκαν, τόσον η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος.
Το Πολυτεχνείο υπήρξε κορυφαία στιγμή αντίστασης των φοιτητών και του Ελληνικού λαού ενάντια στην ξενοκίνητη Χούντα. Το Πολυτεχνείο υπήρξε κορυφαίο ιστορικό γεγονός που συνέβαλε καταλυτικά στην πτώση του φασισμού και της Ελληνικής Χούντας. Είναι η Χούντα των Αθηνών και τα εδώ όργανά της, η ΕΟΚΑ Β,’ που κατέλυσαν το σύνταγμα και τη δημοκρατία και άνοιξαν την κερκόπορτα στον Αττίλα. Όσοι τους προστατεύουν πολιτικά και οικονομικά, όσοι τους προσφέρουν πολιτική θαλπωρή, έχουν τεράστιες ευθύνες για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας. Με τέτοιες ενέργειες και συμπεριφορές δεν μπορεί να οικοδομηθεί μέλλον ειρήνης, επανένωσης της Κύπρου.
Το ΑΚΕΛ καταδικάζει κάθε ακροδεξιά και φασιστική συμπεριφορά και καλεί τον Κυπριακό λαό σε εγρήγορση, να επαγρυπνεί και να βρίσκεται αποφασιστικά απέναντι από ακροδεξιές και φασιστικές στάσεις και συμπεριφορές.Ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες και τα τανκς! Δεν θα επιτρέψουμε την παραχάραξη της ιστορίας! Η ιστορία κάθε λαού είναι οδοδείκτης για το μέλλον»!
Σε ανακοίνωσή της η ΚΟ Κύπρου του ΚΚΕ αναφέρει πως «το νέο περιστατικό με την ανάρτηση πανό ανήμερα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ, νοσταλγών της Χούντας και του «Χ»ίτη Γρίβα που με το ρόλο του στο Πραξικόπημα άνοιξε την κερκόπορτα στην Τουρκία για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου εδώ και 43 χρόνια, πρέπει να βρει απάντηση από την μαζική καταδίκη των εργαζομένων στην Κύπρο και στην Ελλάδα».
Σημειώνει ότι  «είναι γνωστή πια εδώ και χρόνια η προσπάθεια των φασιστών, με προεξέχοντες τους ναζί της Χρυσής Αυγής και του ΕΛΑΜ, να «απομυθοποιήσουν» τάχα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υμνώντας ταυτόχρονα το καθεστώς της επτάχρονης δικτατορίας. Σ’ αυτήν τους την προσπάθεια χρησιμοποιούν χοντροκομμένα ψέματα. Το πιο χαρακτηριστικό από αυτά είναι ότι τάχα «δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο», όπως αναγραφόταν και στο συγκεκριμένο πανό. Η παραπάνω ενέργεια, αλλά και αυτές που προηγήθηκαν με την κατάληψη του ιστορικού χώρου του Πολυτεχνείου από ομάδα που καμία σχέση δεν έχει με το φοιτητικό, σπουδαστικό, μαθητικό, γενικότερα με το εργατικό – λαϊκό κίνημα, είναι μέρος μιας πολύπλευρης προσπάθειας που ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες αλλά έχει την ίδια στόχευση: Την υπονόμευση του αγωνιστικού εορτασμού του Πολυτεχνείου και του αντιιμπεριαλιστικού του περιεχομένου.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, τη νεολαία, να απομονώσουν τους σύγχρονους υμνητές της χούντας, τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, του ΕΛΑΜ και όλων αυτών που χύνουν το δηλητήριο του ρατσισμού, του φασισμού, αλλά και του αντικομμουνισμού».

Διαβάστε περισσότερα

Ακήρυχτος πόλεμος

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr
facebook.com/mpogiopoulos

Πριν από το μακελειό στο Λας Βέγκας με τους 59 νεκρούς, είχε προηγηθεί το μακελειό στο Ορλάντο με τους 50 νεκρούς. Και πριν από αυτό, είχε προηγηθεί το μακελειό στο σχολείο του Κονέκτικατ με τους 26 νεκρούς. Πριν από το μακελειό στο Κονέκτικατ, σε διάστημα 18 μηνών η χρήση όπλων στα αμερικανικά σχολεία είχε προκαλέσει 17 θύματα. Στους 18 μήνες μετά το μακελειό στο Κονβέκτικατ, οι θάνατοι εξ αυτού του λόγου ξεπέρασαν τους 40. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Iain Overton, τον συγγραφέα του Gun Baby Gun, στις ΗΠΑ:

• μόνο το 2011 έδωσαν τέλος στη ζωή τους 92 παιδιά κάτω των 14 ετών κάνοντας χρήση όπλου που είχαν στην διάθεσή τους,
• κυκλοφορούν τα περισσότερα όπλα ανά άνθρωπο από κάθε άλλη χώρα του πλανήτη,
• το 2013 καταγράφηκαν 100.598 πυροβολισμοί που οδήγησαν στον θάνατο 33.636 ανθρώπους, με τους 1.075 να είναι παιδιά κάτω των 19 ετών.

Στο φόντο του μακελειού στο Λας Βέγκας, από έναν τύπο που είχε στη διάθεσή του 49 (!) όπλα, πολλά από τα οποία δεν διαθέτει ούτε ο αμερικανικός στρατός, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ήταν ήδη από το 2000, κάτω από την αιγίδα της οργάνωσης «Ενα εκατομμύριο μαμάδες», που σε ένα από τα μαζικότερα συλλαλητήρια στην ιστορία της Ουάσιγκτον κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες ζητώντας το εξής αυτονόητο: «Νόμους οπλοκατοχής για ασφαλή παιδιά».
Εντούτοις, και τότε και πολλές φορές έκτοτε, αποδείχτηκε ότι το λόμπι της οπλο-λαγνείας διέθετε ισχυρότερες προσβάσεις στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας.
Οι προσβάσεις αυτές και η αντίστοιχη επιρροή στα αμερικανικά κέντρα λήψης των αποφάσεων δεν έχουν να κάνουν μόνο ή κυρίως με το γεγονός ότι στις ΗΠΑ πρέπει να αναγνωριστεί ως δεδομένη η ύπαρξη σημαντικής κοινωνικής βάσης που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι για κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην οπλοκατοχή, στις ΗΠΑ αρθρώνεται λόγος - σε κοινωνικό επίπεδο - υπέρ της οπλοκατοχής.
Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που πραγματοποιούνταν στην Ουάσιγκτον η διαδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε κατά της οπλοκατοχής, σε άλλο σημείο της πόλης είχε διοργανωθεί αντι-διαδήλωση υπέρ της «ελευθερίας χρήσης των όπλων»...
Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα για τη διαιώνιση του καθεστώτος της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, βεβαίως και δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της την παράδοση της χώρας.
Η ουσία, όμως, της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Άλλος είναι εκείνος ο παράγοντας, ο βασικός και ο καθοριστικός, που εξηγεί το γιατί σε μια χώρα 325 εκατομμυρίων ανθρώπων κυκλοφορούν πάνω από 300 εκατομμύρια όπλα!
Ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από την ισχύ που διαθέτει το πολιτικό και οικονομικό λόμπι (που εκπροσωπείται από την «Εθνική Ομοσπονδία Όπλων»), η οποία τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Πολιτική ισχύς η οποία προέρχεται από τη με χίλια νήματα διασύνδεσή του με επιχειρηματικούς κολοσσούς της βιομηχανίας όπλων, όπως, για παράδειγμα, η «Lockheed».
Για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε με τον όρο «πολιτική ισχύς» αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία της αμερικανικής διοίκησης επί εποχής Μπους:

• Η Λιν Τσέινι, σύζυγος του Αμερικανού αντιπροέδρου Τσέινι, διατέλεσε διευθύντρια στη «Lockheed».
• Ο Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας στο Λευκό Οίκο, ήταν ταυτόχρονα και ιδρυτής του δικηγορικού γραφείου «Σι και Γκάρντνερ», που εκπροσωπεί τη «Lockheed».
• Ο Νόρμαν Μινέτα ήταν υπουργός Μεταφορών και πρώην αντιπρόεδρος της «Lockheed».
• Οσο για τον αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ, ήταν αυτός που εκπροσωπούσε τη «Lockheed» στην Ατλάντα.

Η «Lockheed» είναι η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο, που κατασκευάζει τα πάντα: Από αεροπλάνα, βόμβες και πυραύλους μέχρι υπουργούς, γερουσιαστές και εισαγγελείς. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί τούτο:
Στην πρώτη του κιόλας συνέντευξη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Ασκροφτ, είχε δηλώσει στο CNN: «Το να φέρουν όπλα οι Αμερικανοί είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους».
Για να καταλάβουμε πώς ζυγίζει τα «δικαιώματα» το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε ότι αυτός, ο υπέρμαχος των «συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων», ο Ασκροφτ, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μετά την 11η Σεπτέμβρη είχε δηλώσει πως η Αμερική, στον «αγώνα της κατά της τρομοκρατίας», δεν μπορεί να ασχολείται με «πολυτέλειες», όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες...
Σε ό,τι αφορά την αμερικανική διοίκηση, επί Ομπάμα, ένα στοιχείο αρκεί: Από τα άτομα που είχαν την υποστήριξη της «Εθνικής Ομοσπονδίας Όπλων» (NRA) στις εκλογές για το Κογκρέσο, ποσοστό άνω του 80% εκλέγονταν...
Όσο για τον Τραμπ και μόνο η εικόνα του να ανοίγει το ετήσιο συνέδριο του NRA τον περσινό Απρίλη τα λέει όλα. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αυτός που στο ντιμπέιτ του υποψηφίων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος το 2015 διαφήμιζε την περηφάνια του για το γεγονός ότι κρατά συχνά όπλα στα χέρια του. Όταν, δε, τέθηκε το θέμα της σύστασης ζωνών απαγόρευσης όπλων γύρω από σχολεία και εκκλησίες το αρνήθηκε λέγοντας πως αυτό θα ήταν «καταστροφή»…
Ο Τραμπ αποτέλεσε τον εκλεκτό της ΝRA στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ με την Ομοσπονδία να του εξασφαλίζει πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική του εκστρατεία. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά στην πραγματικότητα σταγόνα στον ωκεανό για μια βιομηχανία, την βιομηχανία όπλων των ΗΠΑ, που τζιράρει πάνω από 40 δισ. δολάρια ετησίως…
Ας επαναλάβουμε το νούμερο: 40 δισ. δολάρια! Να, λοιπόν, η αιτία για το «Πώς είναι δυνατόν για τα όπλα να υπάρχει λιγότερο αυστηρή νομοθεσία από τα παιχνίδια;»,
όπως αναρωτιόταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών έξω από το Λευκό Οίκο, το Φλεβάρη του 2001.
Να, λοιπόν, γιατί το πιο απλό πράγμα στις ΗΠΑ είναι η αγορά και η κατοχή όπλου. Κάθε είδους όπλου. Ακόμα και όπλα που εκτοξεύουν οβίδες πωλούνται ελεύθερα στους ενδιαφερόμενους πελάτες. Όπως αποκαλύφθηκε τα όπλα και τα πυρομαχικά που είχαν χρησιμοποιήσει τον Απρίλη του 1999 δύο μαθητές σε λύκειο του Κολοράντο, όταν εκτέλεσαν 13 συμμαθητές τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν, τα είχαν προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ της περιοχής...
Να γιατί ακόμα και ο νόμος που ίσχυε από το 1994 μέχρι το 2004 όσον αφορά στην οπλοχρησία (και ο οποίος μετά τις συνεχείς αναβολές χρειάστηκε εφτά χρόνια για να ψηφιστεί) ως μοναδική προϋπόθεση για την αγορά όπλου στις ΗΠΑ όριζε ότι ο αγοραστής θα έπρεπε απλώς να είναι άνω των 18 ετών.
Να γιατί κατά την προεκλογική περίοδο του 2004, ακόμα και αυτός ο νόμος σχετικά με την οπλοκατοχή τέθηκε σε αχρηστία αφού η κυβέρνηση Μπους φρόντισε να αποφύγει να προχωρήσει στην ανανέωση της ισχύος του.
Είναι χαρακτηριστικό: Ένα χρόνο μετά το μακελειό στο Τέξας με τους 22 νεκρούς, το 1991, σε 27 Πολιτείες των ΗΠΑ εισήχθησαν ρυθμίσεις άδειας οπλοκατοχής μέσα σε πανεπιστημιουπόλεις και εκκλησίες με δικαίωμα χρήσης του όπλου με πρόφαση την αυτοάμυνα, ακόμα κι αν ο κάτοχος των όπλων ήταν υπό την επήρεια αλκόολ…
Αρκετές φορές η φιλολογία γύρω από το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ θέλει να κατατείνει στο συμπέρασμα ότι η ευρεία κατοχή όπλων στις ΗΠΑ αποτυπώνει τους όρους συγκρότησης αυτού του κράτους. Όροι οι οποίοι, όπως λέγεται, έχουν διαμορφώσει στο λαό ένα πνεύμα… «πολιτοφύλακα» και ότι τελικά είναι ο ίδιος ο λαός που ενσυνείδητα έχει επιβάλει τέτοιους κανόνες υπεράσπισης των ελευθεριών του, όπως η κατοχή όπλων, ώστε να αναγκάζεται το κράτος να τους αποδέχεται.
Μόνο που αυτή η προσέγγιση προσπαθεί, πίσω από ένα «έθνικ» και «φολκλορικό» προπέτασμα, να κρύψει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικερδέστατο εμπόριο. Με μια μπίζνα τεραστίων διαστάσεων που, στο τέλος τέλος, δεν αντανακλά παρά την ακραία εκμεταλλευτική αγριότητα στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Αγριότητα που θέλει «ο άνθρωπος (να) είναι λύκος για τον άνθρωπο».
Στο πλαίσιο αυτής της αγριότητας και αυτής της μπίζνας, οι εκπρόσωποι του κράτους και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος μόνο προσχηματικά επικαλούνται την πράγματι υπαρκτή αμερικανική παράδοση της οπλοκατοχής.
Εύλογο, επομένως, και το συνακόλουθο ερώτημα: Τι κοινωνία είναι αυτή, τελικά, όπου όπως προείπαμε σε έναν πληθυσμό 325 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 300 εκατομμύρια (!), δηλαδή ένα όπλο για σχεδόν κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!
Πρόκειται προφανώς για μια κοινωνία βουτηγμένη στην «κουλτούρα του φόβου». Του «τρόμου». Του άκρατου ατομισμού. Της αποθέωσης της «δύναμης» και της επιβολής του «νόμου του ισχυρού». Του ανελέητου ανταγωνισμού και της αντιδραστικής βίας ως μέσου επιβεβαίωσης του εγώ.
Μια κοινωνία που σπρώχνεται εξ απαλών ονύχων να αναζητά τη «συλλογικότητα» στις συμμορίες. Που διδάσκεται να εκλαμβάνει το έγκλημα ως διαδικασία «επιβίωσης» ή και «καταξίωσης», όπως ακριβώς απορρέει από το γεγονός ότι την μαθαίνουν να αποδέχεται τα εγκλήματα των ταγών της σαν «πατριωτισμό» και «επιβίωση του έθνους». Μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει τόσο όσο λέει εκείνο το σλόγκαν: «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα».
Αυτή η κοινωνία,

• η τόσο διαποτισμένη από το πνεύμα του «κοινωνικού δαρβινισμού»,
• μέσα από το καθεστώς των ταξικά αβυσσαλέων ανισοτήτων,
• με τους 50 εκατομμύρια λειτουργικά αναλφάβητους,
• τα 50 εκατομμύρια των ανασφάλιστων,
• τα 50 εκατομμύρια που τρέφονται με κουπόνια απορίας,
• τα 100 εκατομμύρια φτωχούς και απόκληρους,
• που εθίζεται διαρκώς από την κυρίαρχη ιδεολογία στη λογική της «Άγριας Δύσης», της «εκδίκησης» και της «αντεκδίκησης»,
• που «λύνει» τα υπαρξιακά της φλερτάροντας ακατάπαυστα με την αλλοτρίωση και την αποξένωση μέσω των «σούπερ-ηρώων» της,

φαίνεται να κρατά πάντα ζωντανό εκείνο τον αφορισμό του Κλεμανσό όταν έλεγε ότι «η Αμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να αγγίξει τον πολιτισμό»...
Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ) είναι ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα πάνω από 11.000 άνθρωποι (!) ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Πρόκειται, δηλαδή, σε επίπεδο ανθρωπίνων απωλειών, για ...τέσσερις (!) 11ες του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο!
Όπως έλεγε ο Μουρ στο ντοκιμαντέρ του, αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος» στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός λαός για τον «Νο 1» ιμπεριαλιστή του πλανήτη.
Είναι, όπως ισχυριζόταν, η αντανάκλαση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας - με τη μορφή της αντικοινωνικής «τρέλας» - του τρόμου, του φόβου και της βίας που οι ΗΠΑ σπέρνουν στον κόσμο...

Διαβάστε περισσότερα