Το αναιδές «εξαμηνίτικο κρατούμενο»…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

  Ο κύριος Μητσοτάκης είναι αστείος. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό του θέμα. Όπως και το να γελάνε μαζί του με την αστειότητα του.
  Όμως ο κύριος Μητσοτάκης είναι και αναιδής. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τα προσωπικά του χαρακτηριστικά – τα οποία στο φινάλε δεν μας ενδιαφέρουν κιόλας.
  Η αναίδεια του όμως μας αφορά. Και μας ενδιαφέρει. Διότι είναι στοιχείο της πολιτικής του ταυτότητας και της ταξικής του καταγωγής.
  Μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, που κι αυτός ήταν …εξόριστος, εμφανίστηκε,  ως άλλος αντιστασιακός(!), να μας πει ότι σε ηλικία 6 μηνών ήταν πολιτικός κρατούμενος… Η αναίδεια του κυρίου Μητσοτάκη συνίσταται στο γεγονός ότι αυτά τα λέει σε μια χώρα (στην οποία θέλει να γίνει πρωθυπουργός), όπου:
  Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται Γιούρα – απέχει αρκετά από το Παρίσι. Εκεί, στα Γιούρα, σε συνθήκες «φιλόξενες», η τάξη που πολιτικά εκπροσωπεί  ο κύριος  Μητσοτάκης έστελνε 12χρονα και 13χρονα παιδιά.
  Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται φυλακές Αβέρωφ. Εκεί η τάξη του κυρίου Μητσοτάκη «φρονημάτιζε» εκατοντάδες παιδιά. Μάλιστα, τα πολιτικά ανδρείκελα  εκείνων των εποχών είχαν την «καλοσύνη» για την διασφάλιση των ανέσεων των παιδιών να έχουν δύο θαλάμους κράτησης. Ο ένας «υποδεχόταν» τα μωρά έως δύο ετών. Ο άλλος τα παιδιά από δύο έως πέντε ετών.

  Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται Ωρωπός. Εκεί, στις φυλακές, το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας που υπηρετεί ο Μητσοτάκης, έστελνε μανάδες μαζί με τα παιδιά τους.
  Υπάρχει μια περιοχή που λέγεται Τρίκερι. Πάνω από 230 ήταν τα παιδιά (ανάμεσα τους και 70 μωρά) που γνώρισαν τη «στοργή» του καθεστώτος που άλλοτε το υπηρετούσαν «Λαϊκά  Κόμματα»  και ΕΡΕ και σήμερα  «Νέες Δημοκρατίες».

  Ο τόπος που θέλει να τον κυβερνήσει αυτό το «εξαμηνίτικο εξόριστο» που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης, είναι σπαρμένος από φυλακές και εξορίες. Τις έφτιαξε η τάξη των προυχόντων και των πολιτικών της εκπροσώπων για να «αναμορφώνει» μωρά, παιδιά , γυναίκες και άντρες.
  Είναι προφανές ότι αυτά ο Μητσοτάκης δεν τα διδάχθηκε στο Χάρβαρντ. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν τα γνωρίζει κιόλας. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το θέμα.
  Γνωρίζουν, εντούτοις ασχημονούν. Αρκετές φορές δεν το κάνουν καν από πρόθεση. Πολύ απλά οι άνθρωποι είναι  «αλλού».
  Αυτό το «αλλού» κάθε άλλο παρά τους αθωώνει. Εδώ δεν ισχύει το «αθώος λόγω βλακείας». Εδώ, ίσα – ίσα, έχουμε μια καταφανή απόδειξη της λουδοβίκειας αντίληψης που τρέφουν για την ύπαρξη τους. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι κατασκευασμένοι από ανώτερα υλικά.  Έτσι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους.  Βλέπετε η συνείδηση τους καθορίζεται από το γεγονός ότι είναι και συμπεριφέρονται ως μέλη της άρχουσας τάξης.
  Συνεπώς, αυτό που είπε ο Μητσοτάκης το πιστεύει. Και το εννοεί.  Όντως νομίζει ότι ήταν «κρατούμενος». Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του, διότι μέχρι εκεί φτάνει η αντίληψη της τάξης του για το τι σημαίνει αντίσταση. Διωγμός. Θυσίες. Για αυτούς στέρηση είναι ό,τι αλλάζει τους συνήθεις τρόπους της καλοπέρασης τους.  
  Και είναι κι αυτό ασφαλές δείγμα ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με όρους τουρισμού. Σχετίζονται με τους κατοίκους της με όρους αφέντη- ιθαγενή. Και φυσικά αντιλαμβάνονται την Ιστορία της σαν ένα υποκεφάλαιο της προσωπικής και οικογενειακής τους βιογραφίας. 
  Εκεί ακριβώς έγκειται η αναίδεια τους. Η αναίδεια τους συνιστά έκφραση της απόστασης που τους χωρίζει από την πραγματική Ελλάδα. Τους καημούς της, τις τραγωδίες της, το μεγαλείο των κανονικών ανθρώπων της. Για αυτούς η Ελλάδα δεν είναι παρά ένας τόπος που η σχέση τους μαζί της είναι ότι γεννήθηκαν για να τον κυβερνήσουν. Δικαιωματικά.
  Θα το ξαναπούμε: Η συμπεριφορά τους πολύ λιγότερο οφείλεται στα προσωπικά τους γνωρίσματα απ’ ότι με τα πολιτικά και ταξικά  τους χαρακτηριστικά. 
  Είναι η τάξης τους που είναι «αλλού». Ωστόσο βρίσκεται εδώ. Θρονιασμένη πάνω στην καμπούρα του ελληνικού λαού. Του λαού, που δεν ξέρουμε πότε, αλλά σε αυτόν εναπόκειται να τους στείλει -οψέποτε το αποφασίσει -εκεί που τους αξίζει: «Αλλού». Κι αυτούς και την τάξη τους και την αναίδεια τους και τον λουδοβικισμό τους.
  Υ.Γ: Ακούσαμε ότι, για να δικαιωθεί ο ισχυρισμός του Μητσοτάκη ότι υπήρξε «έξι μηνών πολιτικός κρατούμενος», επιχειρήθηκε συσχέτιση των λεγομένων του με την υπόθεση Μπελογιάννη. Αλλά κατόπιν πληροφορηθήκαμε πως το ευφυές αυτό εγχείρημα ανήκει στον κύριο Χωμενίδη. Οπότε το θέμα στερείται, πάραυτα, οποιασδήποτε σημασίας.

Διαβάστε περισσότερα

Κυριάκος: Έξι μήνες πολιτικός κρατούμενος της Siemens

Από τον Γιώργο Μουργή
Ανατρέχοντας στο κοντινό παρελθόν μέσα στη δικογραφία του σκανδάλου της Siemens ίσως βρίσκεται η αληθινή απάντηση για το τι εννοούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν ξεστόμισε το ήμουν ”έξι μηνών πολιτικός κρατούμενος ”.
Ενώ εσείς μπορεί ακόμα να γελάτε, η παρανόηση βρίσκεται στο ότι πράγματι ήταν πολιτικός κρατούμενος επί έξι μήνες στα χέρια της Siemens.
Των τιμολογίων δηλαδή που είχε εκδώσει η εταιρεία και έμενε  ανείσπρακτο στο συνολικό ποσό των 137.000 ευρώ ελέω  Χριστοφοράκου.
Το δυσάρεστο για τους Μητσοτάκηδες αρχείο – ημερολόγιο Χριστοφοράκου εκθέτει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ολόκληρη την οικογένεια.
Τα αποκαλυπτικά αρχεία – ημερολόγια βρίσκονται μέσα στη δικογραφία του σκανδάλου και αφορούν στη περίοδο 1997 μέχρι και την αποχώρησή του τον Δεκέμβριο του 2007. Τα τηρούσαν οι γραμματείς του με εξέχοντα ρόλο της εξ απορρήτων βοηθού Αικατερίνη Τσακάλου όπου κατέγραφαν τα πάντα.
Στα ημερολόγια του τέως ισχυρού manager της Siemens Ελλάδος Μιχάλη Χριστοφοράκου, που τηρούσε επιμελώς αρχείο, βρίσκονται καταχωρημένα: όλες τις επαφές του, οι υποχρεώσεις που αναλάμβανε, τα δώρα που έκανε, οι προσκλήσεις που λάμβανε και έστελνε, τα δείπνα, τα ρουσφέτια που ικανοποιούσε, οι χορηγίες που του ζητούσαν και όλες οι εξυπηρετήσεις.
Αυτά τα ημερολόγια ξεχειλίζουν από την οικογένεια Μητσοτάκη. Σχεδόν, δεν υπάρχει εβδομάδα που να μη φαίνεται γραμμένη κάποια επαφή με μέλος της οικογένειας ή με έμπιστο πρόσωπο του συστήματος Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει εκδήλωση οικογενειακή, πολιτική ή εταιρική υψηλού επιπέδου που να μη μοιράζονται, κυρίως η Ντόρα και ο Κυριάκος, με τον Μιχάλη Χριστοφοράκο.
Δεν υπάρχει αίτημα της οικογένειας Μητσοτάκη για το οποίο να μην κινητοποιείται το σύμπαν στη Siemens κατ’ εντολήν του γραφείου Χριστοφοράκου, δηλαδή του μεγάλου πρωταγωνιστή του σκανδάλου των δωροδοκιών της Siemens στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, που είναι πια ελεύθερος και με ισχυρό όπλο του το δεδικασμένο.
Μια επιστολή-βόμβα που έστειλε στον Μ. Χριστοφοράκο η Siemens, ένα μήνα μετά την αποπομπή του, αποκαλύπτει ότι ο τέως manager της εταιρείας μάλλον είχε υποσχεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι θα καλύψει εκ των ενόντων τις εκλογικές δαπάνες του καλοκαιριού του 2007 για το πολυδάπανο τηλεφωνικό κέντρο, άνω των 137.000 ευρώ.
Γι’ αυτό και το γαϊτανάκι με τα πιστωτικά τιμολόγια, αλλά και η περιφορά τους επί μήνες σε θυγατρικές, στις οποίες έγινε απόπειρα να φορτωθούν κάποια τιμολόγια  στο όνομα του βουλευτή.
Η επίμαχη επιστολή έχει ημερομηνία 25/1/2008, είναι σαφής και την υπογράφει η Αικατερίνη Τσακάλου.
Αναφέρει: «Ο κ. Fisher (ο προσωρινός αντικαταστάτης του Μ. Χριστοφοράκου) μου ανέθεσε να σας ενημερώσω ότι η Siemens Α.Ε. δεν αναλαμβάνει καμιά δαπάνη εξοπλισμού του πολιτικού γραφείου του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη…».
Ακολούθησαν τα αποκαλυπτήρια και το σίριαλ καταθέσεων Τσακάλου και Μικέ για τις χορηγίες σε πολιτικά πρόσωπα, τα τιμολόγια του Κυριάκου έγιναν φέιγ βολάν   και παράλληλα έσπευσε να εξοφλήσει.
Έξι μήνες μετά το γράμμα της Siemens με το οποίο η ίδια η εταιρεία ζητούσε την πληρωμή των τιμολογίων. Έξι μήνες μετά λήγει η πολιτική ομηρία του Κυριάκου.
Η λέξη Siemens είναι πλέον καταραμένη για ολόκληρο το πολιτικό τζάκι των Μητσοτάκηδων μιας και όλα είναι αρχειοθετημένα στο περιβόητο αρχείο της Γενικής Διεύθυνσης της Siemens εκτός όσων «εξαφανίστηκαν».
Δεσπόζουν κλήσεις, ραντεβού, αιτήματα και οι συνεννοήσεις του Μ. Χριστοφοράκου με την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο κι αν γέλασε το πανελλήνιο εχθές έθεσε τον εαυτό του στη κρίση της ιστορίας του τόπου.
Έξι μήνες μετά από εκείνη την επιστολή (την λες και άτυπο εξωδι-κούλη) πλήρωσε και απελευθερώθηκε από τα δεσμά της πολιτικής του κράτησης.
Πλήρωσε αλλά δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση. Με καθαρό κούτελο εκπροσωπώντας όλο το πολιτικό του τζάκι εχθές έδωσε τη δική του μάχη. Τη μάχη του πολιτικού κρατούμενου, τη μάχη του πολιτικού εξόριστου.
Εσείς ακόμα γελάτε;

Διαβάστε περισσότερα

Κανείς δεν θα ξέρει τι τρώει

Οι Αμερικάνοι προετοιμάζονται να μείνουν στο σκοτάδι ξανά σχετικά με το τι περιέχεται στο φαγητό τους-Η Ευρώπη βιάζεται να ακολουθήσει το παράδειγμα μέσω συμφωνιών TTIP και του δούρειου ίππου της Mosanto που ακούει στο όνομα Bayer .

Επιμέλεια: Τρύφων Λιώτας

Οι Αμερικανοί θα πρέπει να προετοιμαστούν για να είναι στο σκοτάδι και πάλι σχετικά με τους Γενετικά Μεταλλαγμένους Οργανισμούς (ΓΜΟ) στα τρόφιμα τους. Το αρχικό νομοσχέδιο που οι ακτιβιστές ονομάσανε DARK (λογοπαίγνιο: η λέξη σημαίνει σκοτάδι αλλά σχηματίζεται από τα αρχικά των λέξεων της φράσης «Αρνούνται το Δικαίωμα στους Αμερικάνους να Γνωρίζουν»), και που θα σταματούσε τον οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) να επιβάλλει την αναγραφή των ΓΜΟ στα τρόφιμα, δεν πέρασε πέρσι από τη Γερουσία. Μετά από ένα χρόνο όμως επανήλθε παρόμοιος νόμος με τα ίδια περίπου αποτελέσματα, παίρνοντας αυτή τη φορά στις 7Ιουλίου του 2016, την έγκριση της Γερουσίας.

Οι μεγάλες εταιρίες τροφίμων νιώθοντας να απειλούνται από έναν καινούργιο νόμο που υπάρχει στο Vermont, πίεσαν για μια ομοσπονδιακή «λύση». Ο νόμος υποχρέωνε την εταιρεία σε πρόστιμο 1000$ την ημέρα για τρόφιμα που δεν ανάγραφαν στη συσκευασία τους ότι περιέχουν ΓΜΟ. Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο γιατί θα ενθάρρυνε και άλλες πολιτείες να νομοθετήσουν για να υποβάλλουν μηνύσεις.

Ξέρουμε ότι όταν μεγάλες εταιρίες βρίσκονται υπό την απειλή κινδύνου (στην περίπτωσή μας αυτός της βιοτεχνολογίας) λομπίστες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων θα φροντίσουν να λαδώσουν την μηχανή του συστήματος ώστε να λειτουργήσει σύμφωνα με το νόμο του ισχυρού. Έτσι δωροδοκώντας τα κατάλληλα πρόσωπα και προσθέτοντας στο νομοσχέδιο την υποχρέωση να δίδουν τις απαραίτητες πληροφορίες είτε φέροντας κωδικό για σκανάρισμα με το κινητό (QR) είτε αριθμό 1-800 (με χρέωση) είτε αναγράφοντας διεύθυνση ιστότοπου πάνω στη συσκευασία, κατάφεραν να το επαναφέρουν προς ψήφιση. Το τι σημαίνει αυτό για τον ούτως ή άλλως αδιάφορο καταναλωτή που συνήθως βιάζεται και ψωνίζει δεκάδες προϊόντα ταυτόχρονα, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Όμως ένας νόμος προστασίας του καταναλωτή σε μια πολιτεία καταργείται προς όφελος μεγάλων εταιριών. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι μέσα στις μεγάλες αυτές εταιρίες που υποστηρίζουν αυτό το νομοσχέδιο βρίσκεται και μια καινούργια βιομηχανία που γιγάντωσε τα τελευταία χρόνια: αυτή των βιολογικών τροφίμων.

Επειδή ο νέος νόμος είναι πολύ διαφορετικός από τον προηγούμενο που διευκρίνιζε την αναγραφή των ΓΜΟ, πρέπει πλέον να εγκριθεί και από τη βουλή των αντιπροσώπων πριν γίνει γενικός νόμος του κράτους. Το δε Υπουργείο Γεωργίας καλείται να αποφασίσει, μέσα στα επόμενα 2 χρόνια που θα τεθεί σε πλήρη ισχύ ο νόμος, πόση «ποσότητα ΓΜΟ» θα είναι απαραίτητη ώστε να αναγραφεί.

Η Ευρώπη εντωμεταξύ προσπαθεί να περάσει τη γνωστή ΤTIP (Υπερατλαντική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων) με μυστικές συζητήσεις, χωρίς να γνωρίζουμε το περιεχόμενο, που όμως θα περιλαμβάνει τη συμφωνία για τη διακίνηση των ΓΜΟ και την αναγκαστική εναρμόνιση των δύο νομοθεσιών. Στην συνέχεια θα περάσουν και δημοκρατικά σε όλες τις χώρες – αποικίες της Ευρώπης χωρίς να ζητηθεί η γνώμη κανενός. Η Bayer o αντίστοιχος κολοσσός της Μοσάντο στην Ευρώπη έκανε ήδη μια προσπάθεια συνένωσης των δύο εταιριών που όμως απέτυχε. Δεν έχει όμως και πολύ σημασία αφού η παραπάνω εμπορική συνεργασία στην ουσία σημαίνει μια «εμπορική συντροφιά» η οποία θα έχει το χρήμα, την εξουσία και το μονοπώλιο στην τροφή του ανθρώπου παγκόσμια. Μένει μόνο να δούμε αν τα ΓΜΟ που θα τρώμε εν αγνοία μας θα έχουν γερμανικό ή αμερικάνικο ΓΜ οργανισμό.

Με στοιχεία από το το True Activist

Διαβάστε περισσότερα

Βενεζουέλα: “H μητέρα όλων των μαχών” και ο ανορθόδοξος πόλεμος

«…Oι Τοπικές Επιτροπές Προμήθειας και Παραγωγής (CLAP) αποτελούν το λαϊκό μηχανισμό διανομής τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης που παρακάμπτει τους μεσάζοντες και τους λαθρέμπορους. Συγκροτούνται από τις Κοινότητες και τις μαζικές οργανώσεις της χώρας, υπό την ευθύνη των τοπικών οργάνων της Λαϊκής Εξουσίας…»
Γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς
Όπως είχε προβλεφθεί, η μιντιακή καμπάνια ενάντια στη Βενεζουέλα έχει χτυπήσει κόκκινο, οι τζίροι έχουν απογειωθεί και όλοι “το παλεύουν” όπως μπορούν. Η Ευρώπη γέμισε ξαφνικά Μαδούρους, ο Ραχόι στην Ισπανία θέλει τον Μαδούρο/Ποδέμος του, ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα τον Μαδούρο/Τσίπρα του και οι υπόλοιποι ότι περισσεύει. Ο δημοσιογράφος παντός καιρού Ιάσων Πιπίνης  πραγματοποίησε βαρυσήμαντη αποστολή στη Βενεζουέλα, μετά το βαρυσήμαντο σχετικό  βιβλίο του με το οποίο  μας είχε ήδη πληροφορήσει για το αποτέλεσμα της μετέπειτα  επιτόπιας δημοσιογραφικής του έρευνας. Και τέλος, η Βούλτεψη έμεινε χωρίς αντικείμενο γιατί το κράτος εθνικοποίησε το (βορειοαμερικάνικο) εργοστάσιο κωλόχαρτου της Βενεζουέλας. Με όλα αυτά ανακαλύπτουμε έναν περίεργο λαό στη Βενεζουέλα, έναν λαό που λιμοκτονεί μήνες αλλά δεν πεθαίνει, αλλά και δεν εξεγείρεται κατά του Μαδούρο, παρ ότι έχει παράδοση σε τέτοιες καταστάσεις, να τα κάνει λίμπα (Βλ. εξέγερση Καρακάσο).
Ωστόσο πέρα από αυτές τις μισθοφορικές αποστολές, γεγονός είναι ότι η βενεζολάνικη κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη, όπως ήταν πάντοτε, καθώς τόσο η δεξιά όσο και οι Τσαβίστας διατηρούν  ισχυρή δύναμη. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, της διεθνούς και της βενεζολάνικης δεξιάς, σαν αποτέλεσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των επιπτώσεων της σε κάθε χώρα. Η Βενεζουέλα αποτελεί τον πρώτο στόχο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, τουλάχιστον στην αμερικάνικη ήπειρο.
Οι Tσαβίστας και η κυβέρνηση μιλούσαν πολύ πριν την τελευταία φάση της κρίσης που βιώνει η χώρα, για έναν σκληρό οικονομικό πόλεμο από πλευράς της βορειοαμερικανικής αυτοκρατορίας, με όργανο στο εσωτερικό την αστική τάξη της  χώρας και την βενεζολάνικη δεξιά. Ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι κάτι καινούργιο στην Λατινική Αμερική, κατ αρχήν παλιός και καθολικός οικονομικός πόλεμος είναι η καταλήστευση των φυσικών πόρων της ηπείρου από την βόρεια μητρόπολη. Μιλάμε βέβαια για πιο ακραίες εκδηλώσεις του, όπως αυτές ενάντια  στην κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή τη δεκαετία του 70  και φυσικά, για τον πάνω από πενήντα χρόνια  οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό (εμπάργκο) της Κούβας.
Ο  υπουργός Άμυνας της Βενεζουέλας Βλαντιμίρ Παδρίνο Λόπες, δήλωσε  το βράδυ της Τρίτης 12/7 ότι ο οικονομικός πόλεμος είναι “ένα φαινόμενο που εμφανίζεται να αναπτύσσεται όχι μόνο στην Βενεζουέλα, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που αντανακλά ακριβώς το δόγμα της αυτοκρατορίας που είναι ο ανορθόδοξος πόλεμος και εδώ έχει εφαρμοστεί συστηματικά”.  Σημείωσε επίσης ότι  ότι η βενεζολάνικη και η διεθνής δεξιά έχουν κάνει λάθος, γιατί “η ηθική δύναμη, το DNA που υπάρχει εδώ, στον λαό της Βενεζουέλας, είναι να είμαστε ελεύθεροι, ανεξάρτητοι, κυρίαρχοι και αντιιμπεριαλιστές”.
Ελλείψεις προϊόντων και ανθρωπιστική κρίση
Ο βομβαρδισμός ειδήσεων και υποτιθέμενων σοβαρών αναλύσεων και ρεπορτάζ, που βασικά αναπαράγουν το υλικό των κεντρικών μιντιακών χαλκείων, πασχίζουν να μας πείσουν ότι οι σημερινές ελλείψεις αγαθών συνιστούν ανθρωπιστική κρίση, καθώς ο λαός της Βενεζουέλας λιμοκτονεί εδώ και μήνες.
Παρακολουθώντας όμως την ειδησεογραφία στο εσωτερικό της χώρας, φαίνεται  καθαρά ότι όλες “οι αυθόρμητες εκδηλώσεις απόγνωσης και διαμαρτυρίας”, από τα πλιάτσικα μπροστά στις κάμερες μέχρι το πέρασμα των συνόρων με την Κολομβία των βενεζολάνων νοικοκυρών, είναι πολιτικές δράσεις οργανωμένες από την αντιπολίτευση, με ενεργητική παρουσία των στελεχών της και τις τηλεοπτικές κάμερες στημένες και έτοιμες.
Η εμπειρία του μέσου ανθρώπου στην Ελλάδα και αλλού, αρκεί για να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα δείχνουν, γι αυτό τα μέσα χειραγώγησης υιοθετούν την τακτική να έχει η “είδηση”, όγκο-ποσότητα, υπερβολή, συνεχή επανάληψη, εικόνα και ήχο.
Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις προϊόντων όχι γιατί δεν υπάρχουν προϊόντα , αλλά γιατί η τιμή τους είναι απλησίαστη  για τα λαϊκά στρώματα, σαν αποτέλεσμα της απόκρυψης και καταστροφής τους, της παράνομης εξαγωγής τους στην Κολομβία και γενικότερα της επιδοτούμενης μαύρης αγοράς.
Ο λαϊκός κόσμος στενάζει στις ουρές για να αγοράσει τα είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης σε ρυθμισμένες  από την κυβέρνηση τιμές στις κρατικές δομές πώλησης-διανομής, γιατί στην υποτιθέμενη κανονική αγορά -επίσημη και ανεπίσημη μαύρη αγορά- δεν μπορεί να τα αγοράσει λόγω της τιμής τους. Δεν έχει όμως  άλλη επιλογή εκτός από αυτές τις κρατικές δομές,  γιατί η αγορά των πλουσίων λειτουργεί ως κλαμπ  που εκεί υπάρχουν τα πάντα όμως σε τιμές απλησίαστες.

Η εταιρεία Cafe Venezuela έθαψε τόνους καφέ

Στις 12 Ιουλίου δημοσιοποιήθηκε   ότι οι εργαζόμενοι στο Κρατικό δίκτυο καφέ, με την υποστήριξη του Εθνικού Μετώπου  Αγώνα της Εργατικής Τάξης, του Ρεύματος  Cruz Villegas και του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας, αποκάλυψαν και ξήλωσαν κύκλωμα στη διοίκηση της εταιρείας που έθαβε σε χωματερές τόνους καφέ για να δημιουργήσει τεχνητή έλλειψη. Το Συνδικάτο των εργαζομένων παρουσίασε αποδείξεις και για οικονομικές ατασθαλίες και υπεξαιρέσεις από την διοίκηση της εταιρείας, η οποία συνδεόταν και με την εταιρεία CafeMadrid. Τα παραπάνω ανακοίνωσε ο γραμματέας προπαγάνδας του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας Carlos Aquino.
O στρατηγός  Alejandro Pérez Gámez, διοικητής της Ζώνης 11 της περιφέρειας Ζούλια
δήλωσε ότι στα πλαίσια ελέγχων που πραγματοποιούνται για την σωστή διανομή των προιόντων βρέθηκαν στην γαλακτοκομική εταιρεία  Σαν Σιμόν του δήμου Κατατούμπο, 385 τόνοι ληγμένο γάλα.  Στα πλαίσια γενικότερων ελέγχων επιθεωρήθηκαν επίσης 482 κοντέινερ προερχόμενα από τον Παναμά, και παρελήφθησαν 13.800 τόνοι κίτρινου καλαμποκιού, που χρησιμεύει για τροφή στα πουλερικά, από τις συνολικά 16.000 τόνους, στα πλαίσια της Αποστολής “Κυρίαρχη Τροφοδοσία” που άρχισε να εφαρμόζεται στη χώρα από τις 11 Ιουλίου.

Η Αντεπίθεση των Τσαβίστας
Ενώ η αποφασιστική σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα, το λαϊκό κίνημα στη Βενεζουέλα αμέσως μετά τις εκλογές του Δεκέμβρη, άρχισε να εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης, μαζικότητας και μαχητικότητας. Είναι δύσκολα μετρήσιμοι οι συσχετισμοί και η αλλαγές στο εσωτερικό του, ωστόσο κάποιες κεντρικές πολιτικές καμπάνιες είναι ενδεικτικές.
Το Συνέδριο για την Πατρίδα   που προκηρύχτηκε από τις 19 Απρίλη  και πραγματοποιείται 14-17 Ιούλη, αποτελεί ένα όργανο με μόνιμο χαρακτήρα για την ανανέωση της Μπολιβαριανής Επανάστασης και επικεντρώθηκε στη διαμόρφωση ενός κειμένου εργασίας με 100 ιδέες οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και διεθνούς χαρακτήρα. Σε διεθνές επίπεδο, εκτός από τις δημόσιες συζητήσεις στο εσωτερικό της χώρας πραγματοποιήθηκαν και άλλες δράσεις όπως η 12η Συνάντηση του Δικτύου Διανοουμένων για την Υπεράσπιση της Ανθρωπότητας,  η συνάντηση του Διεθνούς Δικτύου Βουλευτών που συζήτησε στρατηγικές για την αντιμετώπιση της πολιορκίας από την αυτοκρατορία της Λατινικής Αμερικής.
Oι Τοπικές Επιτροπές Προμήθειας και Παραγωγής  (CLAP)  αποτελούν το λαϊκό μηχανισμό διανομής τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης που παρακάμπτει τους μεσάζοντες και τους λαθρέμπορους. Συγκροτούνται από τις Κοινότητες και τις μαζικές οργανώσεις της χώρας, υπό την ευθύνη των τοπικών οργάνων της Λαϊκής Εξουσίας.

Η  Μεγάλη Αποστολή Εθνική Προμήθεια νομοθετήθηκε πριν λίγες μέρες για να προωθήσει από την βάση και την πολιτική – στρατιωτική ένωση, τους κρίσιμους τομείς Αγροτικά προϊόντα, Φάρμακα και Βιομηχανία της Μπολιβαριανής Οικονομικής Ατζέντας και να ενισχύσει το εθνικό παραγωγικό σύστημα. Σύμφωνα με τον Μαδούρο,  “Αυτή η αποστολή θα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει δομικά τον οικονομικό πόλεμο, που είναι ένα από τα μέτωπα του ανορθόδοξου πολέμου, με την έννοια να νικήσει η χώρα μας σε αυτόν τον πόλεμο που δέχεται από το εξωτερικό και το εσωτερικό και στον οποίο έχουμε δώσει μια έννοια παλαικού πολέμου, πολέμου παραγωγικού, πολέμου αποδοτικότητας και που σήμερα ξεκίνησε την Μεγάλη Αποστολή Εθνική Προμήθεια”.  Ο απολογισμός της πρώτης μέρας λειτουργίας της σε όλη την χώρα είναι θετικός και πολύ ενδιαφέρων, καθώς στο ενεργητικό της καταγράφεται – εκτός των άλλων :
Καράκας, 12 Ιουλίου AVN.- Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νικολάς Μαδούρο ανακοίνωσε ότι η εταιρεία Kimberly Clark, που έχει παραλύσει από τον Μάιο και της οποίας τα αφεντικά απέλυσαν με τρόπο αυθαίρετο 970 εργαζόμενους και ύστερα εγκατέλειψαν τη χώρα, θα υπάγεται από αυτήν την Τρίτη (12 Ιουλίου) στην Μεγάλη Αποστολή Εθνική Προμήθεια ( Gran Misión Abastecimiento Soberano), η οποία συστάθηκε από την κυβέρνηση τη Δευτέρα.  «Η Επανάσταση απέναντι σε κάθε επίθεση πρέπει να έχει μια ανώτερη απάντηση, για αυτό και η αποστολή Εθνική Προμήθεια και η εταιρεία Kimberly Clark υπάγονται στη Μεγάλη Αποστολή Ασφαλούς Προμήθειας (Gran misión de Abastecimiento Seguro)», εξέφρασε ο αρχηγός του κράτους κατά τη διάρκεια του τηλεοπτικού προγράμματός του En Contacto con Maduro. Σχετικά με το θέμα, ο πρόεδρος δήλωσε ότι αυτές οι ενέργειες της εταιρείας που εδρεύει στην πολιτεία Αράγουα, αντιστοιχούν στις επιθέσεις ενάντια στην βενεζουελάνικη οικονομία, με σκοπό να επιφέρουν την αποσταθεροποίηση και το χάος στον λαό και να προετοιμάσουν τα έδαφος για μια πιθανή ξένη εισβολή.
«Αμέσως μόλις πληροφορήθηκα ότι έκλεισε, την εταιρεία είχαν αναλάβει με τρόπο νόμιμο οι εργαζόμενοι και η παραγωγή συνεχιζόταν κανονικά», τόνισε ο πρόεδρος Μαδούρο, ενώ ταυτόχρονα επανέλαβε τη στήριξή του προς όλους τους εργαζομένους της εταιρείας και διαβεβαίωσε ότι θα προμηθεύσει όλες τις πρώτες ύλες που απαιτούνται για την παραγωγή των προϊόντων υγιεινής.
Κατήγγειλε ότι οι ιδιοκτήτες έφυγαν για την Κόστα Ρίκα και από κει κατέθεσαν τις κοινωνικές παροχές προς τους εργαζομένους «χωρίς να τους αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο» και με τρόπο απερίσκεπτο. Ο κυβερνήτης της πολιτείας Αράγουα, Tareck El Aissami ανακοίνωσε ότι οι εργαζόμενοι της πολυεθνικής εταιρείας Kimberly Clark θα επανενεργοποιήσουν τις 11 γραμμές παραγωγής που είχαν παραλύσει, πριν από τις περασμένες βουλευτικές εκλογές, τα αφεντικά της εταιρείας που παράγει πάνες, χαρτί υγείας και πετσέτες υγιεινής.  «Το εργοστάσιο διαθέτει 11 γραμμές παραγωγής, από πάνες, πετσέτες υγιεινής και χαρτί υγείας μέχρι άλλα είδη υγιεινής. Από τον Νοέμβριο του 2015, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου, η πολυεθνική ξεκίνησε την τεχνική παράλυση του εργοστασίου, προκειμένου να προκαλέσει χάος και αποσταθεροποίηση στη χώρα», εξήγησε ο El Aissami μέσω ενός δελτίου τύπου.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η μάχη κορυφώνεται και είναι πολύ σκληρή καθώς και ότι η αποφασιστική σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα. Στην Βενεζουέλα διεξάγεται σήμερα “η μητέρα όλων των μαχών” και το νέο δόγμα του ανορθόδοξου πολέμου της αυτοκρατορίας σε πλήρη ανάπτυξη δοκιμάζεται στην πράξη. Οι λαϊκές δυνάμεις της χώρας δείχνουν να είναι έτοιμες για την αποφασιστική σύγκρουση.

Διαβάστε περισσότερα

«Λευτεριά στον Κούλη» και άλλα ευτράπελα

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

cholevas@imerodromos.gr

Απ’ όλα έχει ο «πολιτικός διάλογος» τις τελευταίες μέρες… Μοιάζει με μια κακόγουστη και κακοπαιγμένη παράσταση, που οι πρωταγωνιστές της διακρίνονται για ένα κοινό στοιχείο: Χιλιόμετρα απόστασης από την πραγματικότητα.

Πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών

Δεν μπορούμε παρά να …συγχαρούμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για το χθεσινό …ξέσπασμα του, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, για τον εκλογικό νόμο: «Εγώ ήμουνα πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών από τη χούντα», δήλωσε. Στη συνέχεια πρόσθεσε τρεις, τέσσερις φορές: «Γιατί γελάτε, κύριοι;». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σημείωσε, επίσης, πως έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην εξορία, εννοώντας την παραμονή της οικογένειας Μητσοτάκη στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, μετά τον κατ’ οίκον περιορισμό, στην Ελλάδα.  

Σύμφωνα με πληροφορίες (ανεπιβεβαίωτες) ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρισκόταν και στο Πολυτεχνείο το 1973. Δραπέτευσε από την εξορία κι έφτιαξε δική του αντιδικτατορική ομάδα με την εξής ονομασία: «Κουδουνίστρες- Μπέμπηδες ενάντια στη χούντα».

 Κρίμα, Φώφη

Ο Αλέξης Τσίπρας, χθες στη Βουλή, γενικά ήταν χαλαρός. Είχε, όμως, κι αυτός τη δύσκολη στιγμή του. Σε κόντρα του  με τη Φώφη Γεννηματά, η οποία υπερασπίστηκε με σθένος την προσφορά του ΠΑΣΟΚ στον τόπο, δήλωσε απογοητευμένος. «Κρίμα», είπε, στην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, για τους χαρακτηρισμούς της εναντίον του.  Δεν παρέλειψε να της κάνει και μια παρατήρηση: Οι πολιτικοί ηγέτες, είπε ο πρωθυπουργός, δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να αποδείξουν εάν έχουν στόφα ηγέτη. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, συμπλήρωσε ο Αλέξης Τσίπρας, έχασε μια σημαντική ευκαιρία. 

Σύμφωνα με πληροφορίες (ανεπιβεβαίωτες) ο Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στην Φ. Γεννηματά, με αντάλλαγμα κάποιες παλιές βιντεοκασέτες με ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός ψάχνει καιρό αυτό το σπάνιο υλικό.  

Με αποκάλεσες γραφικό;

Ο Κ. Σκανδαλίδης είπε «γραφικό» τον πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων, χθες στη Βουλή. Ο Βασίλης Λεβέντης, ο οποίος παρακολουθούσε τη συνεδρίαση από την τηλεόραση του γραφείου του, επέστρεψε οργισμένος στην αίθουσα της ολομέλειας και πήγε μπροστά στον Κ. Σκανδαλίδη, φωνάζοντας, μεταξύ άλλων: «Με αποκάλεσες γραφικό;».

Σύμφωνα με πληροφορίες (ανεπιβεβαίωτες) οι δύο πολιτικοί άνδρες τα ήπιαν αργά το βράδυ σε μπαρ, στο κέντρο της Αθήνας και η παρεξήγηση λύθηκε. Ο Σκανδαλίδης θυμήθηκε με νοσταλγία τα χρόνια που ήταν υπουργός και ο Λεβέντης συγκινήθηκε. Όπως είναι γνωστό ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων δεν το έχει και δύσκολο το βούρκωμα.

 Ανώτατη ΠΑΣΟΚική σχολή

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε πως επανεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας εκείνες τις αλησμόνητες εποχές που η Νεολαία ΠΑΣΟΚ έβγαζε «οργισμένες» ανακοινώσεις εναντίον υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Για όποιον δεν θυμάται τέτοιου είδους ανακοινώσεις να τονίσουμε πως ήταν ένα κλασικό δείγμα της ανώτατης ΠΑΣΟΚικής σχολής.

Γιατί παρενέβη η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ; Αντέδρασε στην …παλικαρίσια δήλωση του  αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γ. Μουζάλα: «Ζητώ συγγνώμη από τον κ. Δένδια διότι κάποτε διαδήλωνα εναντίον του (…) Είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα…».

Να σημειωθεί πως η δήλωση Μουζάλα δεν ήρθε ξαφνικά. Είναι μια εξειδίκευση της γραμμής Τσίπρα, ο οποίος είπε στην πρόσφατη συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ: «Σίγουρα έχω μάθει ότι το να είναι κανείς στην κυβέρνηση της χώρας έχει, στην πράξη, μεγάλη διαφορά,  από ότι θεωρητικά μπορεί να πιστεύει ότι σημαίνει αυτό».

Σύμφωνα με πληροφορίες (ανεπιβεβαίωτες) ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, έχει την πρόθεση να συναντήσει τον Αντώνη Σαμαρά και να του ζητήσει συγγνώμη, φωνάζοντας: Αντώνη, είχες δίκιο. Έλα να συνεργαστούμε. 

Προσοχή: Με πλάγια γράμματα δεν καταγράφονται πραγματικά γεγονότα. Τα πραγματικά γεγονότα είναι όλα τα άλλα… 

Διαβάστε περισσότερα

Οι διεθνείς “ίντριγκες” στο κυπριακό

                                    Το κυπριακό μέσα απο το γιουγκοσλαβικά αρχεία

Του Παντελή Σαββίδη*, Δημοσιογράφου

 Ένας λαμπρός ιστορικός, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Σπυρίδων Σφέτας, ανοίγει ξανά το κεφάλαιο «Κύπρος» διερευνώντας τα γιουγκοσλαβικά αρχεία και προσεγγίζοντας τα ταραγμένα χρόνια από τη ματιά των «Αδεσμεύτων».

Οι «Αδέσμευτοι», ήταν μια ομάδα χωρών, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν η Γιουγκοσλαβία του Τίτο,  η Αίγυπτος του Νάσερ, η Ινδία του Νεχρού, η Ινδονησία του Σουχάρ. Περιλαμβάνονταν και αρκετές άλλες χώρες και όλες μαζί, προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια εξισορροπητική πολιτική μεταξύ των δύο ψυχροπολεμικών πόλων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.

Μέσα από τα σχόλια και τα έγγραφα που παρουσιάζει ο κ. Σφέτας, επιβεβαιώνεται η διαπίστωση ότι ο Μακάριος ήταν ένας ρεαλιστής πολιτικός ο οποίος προσπαθούσε να ελιχθεί στο πολύ περιορισμένο πεδίο που του επέτρεπαν οι δύο δυνάμεις του ψυχρού πολέμου. Η αποκορύφωση της αντιπαράθεσής τους, με την κρίση των πυραύλων της Κούβας, και οι γεωπολιτικές επιδιώξεις τους στη Μέση Ανατολή, στένεψαν ακόμη περισσότερο το περιορισμένο αυτό πλαίσιο.

Ο Μακάριος, δεν εντάχθηκε στους «Αδέσμευτους» λόγω αντιδυτικών φρονημάτων ή, διότι ήθελε να κάνει την Κύπρο «Κούβα της Μεσογείου» και να αναδείξει τον εαυτό του ως Κάστρο, όπως τον κατηγορούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.  Το έκανε για να έχει την υποστήριξη των «Αδεσμεύτων» χωρών, στην προσπάθειά του να αλλάξει το Σύνταγμα της άρτι γεννηθείσης, δυστυχώς  με καισαρική τομή, κυπριακής δημοκρατίας και να διασφαλίσει την ανεξαρτησία της χώρας του.

Ο Μακάριος και η πολιτική του παρουσία δεν μπορεί  διερευνηθούν δίχως  να  προσεγγισθεί η θρησκευτική πίστη και οι φιλοσοφικές του θεωρήσεις. Επιχείρησε να διασφαλίσει την ανεξαρτησία, ελευθερία και το αυτεξούσιον του κυπριακού λαού.  Ήθελε να οδηγήσει την αποικιοκρατούμενη πατρίδα του στην εθνική της ολοκλήρωση. Ποτέ δεν αποκήρυξε αυτόν το στόχο  και όσοι τον γνώρισαν υποστηρίζουν πως η σχετική συκοφαντία τον ενοχλούσε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.

Τον Ιούνιο του 1962 επισκέφθηκε επισήμως τις Ηνωμένες Πολιτείες και έτυχε θερμής υποδοχής στο Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Κένεντυ. Αναγνωρίσθηκε ο ρόλος της Κύπρου ως μετριοπαθούς χώρας στο Κίνημα των Αδεσμεύτων.

Καθ’ οδόν προς τις ΗΠΑ επισκέφθηκε τη  Δυτική Γερμανία και το Βερολίνο, όπου καταδίκασε απερίφραστα το διαμελισμό τόσο της χώρας όσο και της πρώην πρωτεύουσάς της.

Οι Συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου είχαν ένα γεωπολιτικό παρασκήνιο το οποίο τις επηρέασε και καθόρισε τη μοίρα του κυπριακού από τότε μέχρι σήμερα. Λονδίνο και Άγκυρα είχαν παρασκηνιακές συνομιλίες που οδήγησαν στο διχοτομικό σχέδιο Μακ Μίλλαν, το 1958.

Η μεγάλη ρευστότητα στη Μέση Ανατολή, με το αντιδυτικό πραξικόπημα στο Ιράκ, το βρετανικό φιάσκο στο Σουέζ και άλλες εξελίξεις, οδήγησαν σε αναθεώρηση της βρετανικής πολιτικής παγκοσμίως και αναβάθμισαν, στην περιοχή, το ρόλο της Τουρκίας. Με το δόγμα Αϊζενχάουερ εκδηλώθηκε και το αμερικανικό ενδιαφέρον για τη Μέση Ανατολή.

Αντιθέτως, ο ρόλος της Ελλάδας ήταν γεωπολιτικά εκμηδενισμένος. Το μόνο που ενδιέφερε τις δυνάμεις σε σχέση με την Ελλάδα, ήταν η πολιτική εξουσία της εποχής να ελέγξει τη ροπή του λαού προς την αριστερά.

Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου διαπνέονται από αυτή τη γεωπολιτική ανισορροπία.

Με την αναθεώρηση του συντάγματος που ανακίνησε (τα γνωστά 13 σημεία) και με τις επισκέψεις που πραγματοποίησε σε διάφορες χώρες, ο Μακάριος θέλησε να εδραιώσει τη διεθνή υπόσταση του κυπριακού κράτους και να διαφυλάξει την ανεξαρτησία του.

Η πρώτη επίσημη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ως Προέδρου, ήταν στην Αίγυπτο, τον Ιούνιο του 1961 (μια δεύτερη ακολούθησε το 1966). Τον Σεπτέμβρη του ιδίου έτους συμμετείχε στην πρώτη Διάσκεψη των Αδεσμεύτων στην Γιουγκοσλαβία και ακολούθησαν οι Ινδίες τον Οκτώβριο.

Τη στρατηγική του αυτή δεν την ανέτρεψαν ούτε η Τουρκία, ούτε οι μηχανορραφίες της Δύσης. Αλλά, το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας και των ενεργουμένων της στην Κύπρο.

Στα πρώτα χρόνια της ένταξής του στους «Αδέσμευτους» τάχτηκε με την δεξιά πτέρυγα, των χωρών, δηλαδή, που έβλεπαν θετικότερα τη Δύση και τις ΗΠΑ, από ότι τη Σοβιετική Ένωση.

Η πορεία των πραγμάτων, όμως, και η απόκλιση της πολιτικής των ΗΠΑ προς την Τουρκία, ανάγκασαν τον Μακάριο να αναζητήσει υποστήριξη από τη Μόσχα.

Τόσο η υποστήριξη των «Αδεσμεύτων» όσο και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν, ουσιαστικά, μόνον ηθική. Από τους «Αδέσμευτους», ο Μακάριος δεν περίμενε και περισσότερα πράγματα. Γνώριζε τι ήθελε και μέχρι που έφταναν τα όριά τους. Από τη Σοβιετική Ένωση, όμως, την κρίσιμη στιγμή, ίσως να περίμενε κάτι διαφορετικό. Οι Σοβιετικοί δεν του το έδωσαν.

Από την ανάγνωση του βιβλίου του κ. Σφέτα, φαίνεται μια ουσιαστική διαφορά απόχρωσης στην πολιτική της ΕΣΣΔ επι εποχής Χρουτσώφ, από την εποχή Μπρέζνιεφ.

Ο Χρουτσώφ, εμφανίζεται πιο σθεναρός υποστηρικτής της κυπριακής υπόθεσης σε σχέση με τον Μπρέζνιεφ και τον Γκρομύκο (Γενικό Γραμματέα του ΚΚΣΕ και υπουργό εξωτερικών αντίστοιχα). Οι δύο τελευταίοι, που ανέλαβαν μετά την καθαίρεση του Χρουτσώφ τα ηνία της ΕΣΣΔ, θέλησαν να ακολουθήσουν μια πιο εξισορροπητική πολιτική μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας. Δεν εγκατέλειψαν την Κύπρο και το Μακάριο, δεν μπορούσαν να το κάνουν, άλλωστε, διότι τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα επέβαλαν ανάμιξη στις κυπριακές εξελίξεις, αλλά λάμβαναν υπόψη και τις αντιδράσεις και τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Η εικόνα που παρουσιάζεται κατά την ανάγνωση του βιβλίου, είναι πως ο Μακάριος, από ένα σημείο και πέρα αγωνιζόταν μόνος, με την υποστήριξη εσωτερικών κυπριακών δυνάμεων, για να προωθήσει την πολιτική του. Θα έλεγα πως ακροβατούσε σε τεντωμένο σκοινί. Είχε απέναντί του εσωτερικές κυπριακές δυνάμεις που δεν συμφωνούσαν με την πολιτική του (ΕΟΚΑ Β!), τον ελλαδικό παράγοντα με τον οποίο βρισκόταν σε μόνιμη, σχεδόν, αντιπαράθεση, την καχυποψία των ΗΠΑ και της Αγγλίας και τις απειλές της Τουρκίας, η οποία καθοδηγούσε πολιτικά και σε επίπεδο τακτικής, και παρείχε οικονομική υποστήριξη στους τουρκοκυπρίους. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως υπάρχει δυνατότητα και τότε- αλλά και σήμερα- αυτόνομης  τουρκοκυπριακής  πολιτικής στο κυπριακό πρόβλημα.

Ο Μακάριος επεδίωξε επιμόνως την Γιουγκοσλαβική πολιτική και ηθική υποστήριξη – και προσωπικά του Τίτο τον οποίο θαύμαζε για τον δυνατό χαρακτήρα του και το κουράγιο του να αντιπαρατεθεί στον Στάλιν. Η Γιουγκοσλαβία παρείχε αυτήν την υποστήριξη, ήταν, άλλωστε, στο πλαίσιο των ιδεολογικών της αρχών. Επιγραμματικά, η υποστήριξη του Βελιγραδίου διατυπωνόταν στις αρχές της αυτοδιάθεσης, ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου με παροχή δικαιωμάτων στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Η Γιουγκοσλαβία αυτοπροβαλλόμενη ως χώρα που είχε επιλύσει τα εθνικά και μειονοτικά της προβλήματα, καλούσε το Μακάριο να προβεί σε παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους, αλλά δεν θεωρούσε πως το δικό της ομοσπονδιακό σύνταγμα ήταν εφαρμόσιμο στην Κύπρο.

Κυρίως, όμως, αντιτασσόταν στις επεμβάσεις της Ελλάδας στη μεγαλόνησο και στην υπόθαλψη αντιμακαριακού (τρομοκρατικού) κινήματος υπό το σύνθημα της Ένωσης διότι αυτό προκαλούσε τους Τουρκοκύπριους με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να θέτουν απαράδεκτα αιτήματα.

Η θέση αυτή ικανοποιούσε το Μακάριο. Ο Αρχιεπίσκοπος, από ένα σημείο και πέρα εγκατέλειψε- δημοσίως- τη άποψη της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και διαμόρφωσε μια πολιτική ανεξαρτησίας του νησιού με παροχή ειδικών μειονοτικών δικαιωμάτων στους τουρκοκυπρίους.

Στα κατά καιρούς σχέδια που προτάθηκαν, δεν διαφωνούσε με την παροχή ανταλλαγμάτων στην Τουρκία, εκτός Κύπρου, (Καστελόριζο, κατά το δεύτερο σχέδιο Άτσεσον), αλλά δεν υπέγραφε τίποτε που θα παραχωρούσε κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, εντός της νήσου.

Επισημαίνεται η παραπάνω διάσταση, διότι η σταθερή ελλαδική θέση, που έβρισκε υποστηρικτές και εντός της μεγαλονήσου, ήταν Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με την παροχή μιας νατοϊκής βάσης στην Τουρκία. Κατά καιρούς η θέση αυτή μεταβαλλόταν και η βάση παρεχωρείτο είτε με 50ετές ενοίκιο στην Τουρκία, είτε μόνιμα αλλά με την προϋπόθεση ότι ο χαρακτήρας της θα ήταν νατοϊκός.

Η Αμμόχωστος πριν την τουρκική εισβολή

Ο Μακάριος δεν εγκατέλειψε -κατά βάθος- τη θέση της Ένωσης με την Ελλάδα. Ελισσόταν για λόγους τακτικής. Αυτή η διάσταση έκανε, κατά καιρούς, επιφυλακτική τη Γιουγκοσλαβία απέναντί του και απέναντι στην Κύπρο.

Αξιοσημείωτη διάσταση της εξιστόρησης είναι ότι σε κάποια στιγμή, όταν το Βελιγράδι αντιλήφθηκε  σε πόσο κρίσιμη θέση περιήλθαν Αθήνα και Λευκωσία,  έθεσε, υπο την πίεση της ηγεσίας των Σκοπίων, θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα.

Η ιστορία του κυπριακού είναι η μοιραία αποτύπωση της ελληνικής συνέχειας. Ηρωϊσμός, ίντριγκες, διχόνοια, λάθη.

Άρχισε με τον αγώνα της ΕΟΚΑ για την αποτίναξη των αποικιακών δεσμών και την Ένωση με την Ελλάδα, συνεχίσθηκε με έναν συμβιβασμό που επιβλήθηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (1959 και οι δύο). Ακολούθησε η λανθασμένη-όπως αποδείχτηκε- ανακίνηση από το Μακάριο της αναθεώρησης του Συντάγματος, λανθασμένη από την άποψη της χρονικής συγκυρίας και της εκτίμησης των διεθνών ισορροπιών. Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας αντί να συσπειρωθούν οι ελληνικές δυνάμεις και να αναζητήσουν τον καλύτερο τρόπο διαχείρισης μιας δύσκολης υπόθεσης, όχι μόνο διασπάστηκαν αλλά, οδηγήθηκαν σε μια προδοσία της κυπριακής υπόθεσης.

Ένας άνθρωπος τον οποίο έπνιγε το αντικομμουνιστικό του μίσος και με μειωμένες αντιληπτικές ικανότητες, ο Ιωαννίδης, ήλεγξε τις ελληνικές δυνάμεις στην Κύπρο και τις οδήγησε σε ένα πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Το πραξικόπημα, από μόνο του ήταν προδοτικό, διότι άνοιγε την πύλη της τουρκικής εισόδου στο νησί. Ο τότε αμερικανός ΥΠΕΞ Χένρυ Κίσσιγκερ, ενεργοποίησε τις αμερικανικές δυνάμεις για να αποφευχθεί -και μόνο- ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος και αυτό οδήγησε σε παρέμβαση προς την ελληνική πλευρά. Δόθηκαν διαταγές με σαφές το στοιχείο της προδοσίας, αλλά, ο σχετικός φάκελος παραμένει ακόμη κλειστός.

Από την ανάγνωση του βιβλίου διαμορφώνεται η εικόνα μιας αμερικανικής πολιτικής μη ενιαίας στα διάφορα κέντρα της.

Όταν στο State Department, επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες για τα σχέδια του Ιωαννίδη, μέσω έκθεσης της CIA, ο υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, στις 29 Ιουνίου, προέτρεψε τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Χένρυ Τάσκα, να επισκεφθεί τον δικτάτορα και να τον αποτρέψει από την καταφυγή στη βία στην Κύπρο. Το ίδιο πρότεινε και ο υπεύθυνος τουρκικών υποθέσεων στο State Department Ρόμπερτ Ντήλον. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ απέρριψε την πρόταση. Ο Τάσκα, υπο το πρόσχημα ότι ο ακριβοθώρητος Ιωαννίδης δεν εκπροσωπούσε την κυβέρνηση δεν τον αναζήτησε και αναχώρησε για διακοπές. Η πολιτική σύμβουλος της Αμερικανικής πρεσβείας Ελίζαμπεθ Μπράουν μετέφερε υποτονικά το μήνυμα στον πρωθυπουργό Ανδρουτσόπουλο και στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, φίλο του Ιωαννίδη. Ηχηρό μήνυμα στον Ιωαννίδη για τις συνέπειες της πολιτικής του δεν δόθηκε. Η στάση του Κίσσιγκερ και του Τάσκα είναι αινιγματική.

Ο Ιωαννίδης «μπλοφάρει», διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα επέμβει στην Κύπρο, αλλά την επομένη, πράττει ακριβώς το αντίθετο. Η σχέση του με τον ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA Γκάστ Αβράκωτος είναι πολυσυζητημένη. Το ίδιο και η παρασκηνιακή ανάμιξη του Κίσσινγκερ στο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.

Μέσα από την ανάγνωση των γιουγκοσλαβικών αρχείων αποτυπώνονται οι εξελίξεις της κρίσιμης περιόδου από την ένταση της κρίσης Μακαρίου και ελλαδιτών δικτατόρων. Ο χρόνος που πέρασε και τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνουν τις γιουγκοσλαβικές εκτιμήσεις.

Την κρίσιμη στιγμή και ο Μακάριος ως ηγέτης και ο ελληνισμός (κυπριακός και ελλαδικός) έμειναν χωρίς  διεθνή υποστήριξη. Είτε από τη Δύση είτε από την Ανατολή.  Η στάση της Ρωσίας υπήρξε και αυτή αινιγματική. Λίγους μήνες πριν το πραξικόπημα και την εισβολή Κίσσιγκερ και Γκρομίκο συναντήθηκαν στη Λευκωσία και το μήνυμα που εξέπεμψαν ήταν η αμερικανική επικυριαρχία στο νησί.

Στην Κύπρο επιβλήθηκε  μια κατάσταση που εξυπηρετούσε τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή με την ικανοποίηση των τουρκικών βλέψεων. Ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ που ακολούθησε, ερμηνεύει τη στάση και την πολιτική συμπεριφορά του Κίσσιγκερ, ο οποίος επεδίωκε να διαμορφώσει έναν άξονα Αιγύπτου, Ισραήλ, Τουρκίας.

Χρόνια μετά, διαπιστώνουμε πως και οι τρείς χώρες, Ελλάδα, Τουρκία, ΗΠΑ, γνώριζαν τη σημασία του Καστελόριζου για την ενότητα του γεωπολιτικού χώρου Ελλάδας- Κύπρου, αν και η διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας, κατέληξε στα συμπεράσματά της το 1982. Γνώριζαν, επίσης, τη μεγάλη γεωπολιτική σημασία που θα προσέδιδε στην Ελλάδα η παρουσία της, μέσω μιας ευνοϊκής λύσης του κυπριακού, στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία φρόντισε, γι’ αυτό, να διαμορφώσει ανάλογα τη θέση της. Επεδίωξε διχοτόμηση του νησιού αλλά, όχι Ένωση, έστω και διπλή. Μια τέτοια λύση ικανοποιούσε το πρόβλημα ασφαλείας το οποίο ήγειρε, και κρατούσε μακριά την Ελλάδα από την περιοχή. Αυτήν τη λύση επιδιώκει και σήμερα, έστω και αν δεν έχει άμεσα διχοτομικά χαρακτηριστικά. Επιδιώκει μια χαλαρή ομοσπονδία, στην ουσία συνομοσπονδία, με μεγάλες και ισχυρές αρμοδιότητες στα δύο μέρη τα οποία θα αποτελέσουν τα συστατικά, ιδρυτικά στοιχεία ενός νέου κράτους.

Η τουρκοκυπριακή κοινότητα είναι ελάχιστη και οι τουρκοκύπριοι ηγέτες πολύ αδύναμοι για να έρθουν σε αντιπαράθεση με τη βούληση της «μητέρας- πατρίδας».

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η όποια λύση επιδιωχθεί θα έχει τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας. Αυτό το επιθυμεί και η ελληνοκυπριακή πλευρά διότι θα προσδώσει σταθερότητα στις εξελίξεις.

Ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής, στην οποία σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο διαδραματίζει η Κύπρος βρίσκεται σε αναταραχή. Νέες ισορροπίες διαμορφώνονται και νέες κρατικές οντότητες αναδύονται. Στα συριακά παράλια φαίνεται να εξελίσσεται σε μόνιμη η ναυτική και αεροπορική παρουσία της Ρωσίας, κάτι που δεν αφήνει ανεπηρέαστες τις ΗΠΑ. Η Συρία διαλύεται ως ενιαία οντότητα που γνωρίζαμε και ένα κουρδικό κρατικό μόρφωμα βρίσκεται υπο εξέλιξην. Η μεγάλη διακύβευση είναι αυτό το κουρδικό μόρφωμα να βρει διέξοδο προς τη θάλασσα.

Οι εξελίξεις ανησυχούν την Άγκυρα η οποία θα επιδιώξει την ικανοποίηση των μέγιστων δυνατών στόχων της στην Κύπρο.

Υπάρχει ένα μεγάλο κεφάλαιο εμπειρίας στο κυπριακό που η σημερινή πολιτική ηγεσία μπορεί να αξιοποιήσει.

Τα λάθη της πρόσφατης ιστορίας θα μπορέσουν να γίνουν μαθήματα;

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μια καλή προβολή της κυπριακής ιστορίας μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου. Επανεξετάζει τις κρίσιμες στιγμές της υπο το φως των γιουγκοσλαβικών αρχείων. Αποτελεί μια μεγάλη συμβολή στη μελέτη του κυπριακού.

*Πρόλογος στο βιβλίο του κ. Σπυρίδωνα Σφέτα

[Πηγή: Ανιχνεύσεις, 21/07/2016 ]

Διαβάστε περισσότερα

Απλή (ανα)λογική

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

1) Οι εκλογές ως αναγκαία συνθήκη δεν συνιστούν ταυτόχρονα και την ικανή συνθήκη για την διασφάλιση της δημοκρατίας, πολλώ μάλλον το εκάστοτε σύστημα με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Αν ήταν έτσι, ο Βίσμαρκ, ό,τι πιο αντιδραστικό γνώρισε η ευρωπαϊκή Ιστορία το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, θα ήταν… υπερδημοκράτης γιατί καθιέρωσε το γενικό εκλογικό δικαίωμα στη Γερμανία.
2) Πριν από μερικά χρόνια και αφού πλέον η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία είχε λύσει κάποια στόματα μέχρι του βαθμού του κυνισμού, ένας επιφανέστατος ολιγάρχης της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο «πολύς» Μπερεζόφσκι, το είχε διατυπώσει ως εξής: «Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται «εκλογές»» (!)…
3) Οι εκλογικοί νόμοι ήταν πάντα εργαλείο επηρεασμού και καθορισμού των πολιτικών εξελίξεων. Η Ελλάδα πέρασε ακόμα και την διαδικασία οι εκλογικοί νόμοι να κατασκευάζονται από… ξένους πρεσβευτές. Έτσι είδαμε τους δεύτερους να έρχονται… πρώτοι (εκλογές ’56). Παραμονές εκλογών του 1952 ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζον Πιουριφόι εξέδιδε ανακοίνωση – διαταγή: «Η αμερικανική κυβέρνηση πιστεύει ότι η επάνοδος στο σύστημα της απλής αναλογικής θα είχε ολέθριες συνέπειες για την αποδοτική χρήση της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα». Οι εκθέσεις του προς Ουάσιγκτον, αποκαλυπτικές: «Όσον αφορά το ζήτημα της δικής μας επέμβασης – έγραφε – είχαμε προειδοποιήσει όλους τους Έλληνες φίλους μας ότι το ζήτημα του εκλογικού νόμου είναι τόσο κρίσιμο ώστε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να διατυπώσουμε δημόσια τις απόψεις μας γι’ αυτό (…)». Και επίσης: «Οι ΗΠΑ εδώ και αρκετά χρόνια προωθούν το πλειοψηφικό σύστημα… Τώρα που πετύχαμε αυτόν τον πολύ σημαντικό στόχο μας θα πρέπει να ασκήσουμε την επιρροή μας, ιδιωτικά και διακριτικά, προς τον βασιλέα και την κυβέρνηση, ώστε να διεξαχθούν οι εκλογές όσο το δυνατόν συντομότερα». Αυτά τότε…
4) Από την μεταπολίτευση, πλέον, είτε με την μορφή του πλειοψηφικού, είτε με την μορφή της λεγόμενης ενισχυμένης «αναλογικής», γνωρίσαμε εκλογικά συστήματα που ήρθαν να υπηρετήσουν άλλοτε το πρώτο κόμμα, άλλοτε την εδραίωση του δικομματισμού και πάντα εκείνη την «σταθερότητα» την οικοδομημένη στην ανισοτιμία της ψήφου. Γι’ αυτό, σε συνθήκες εδραίωσης ενός νέου διπολισμού, ας θυμόμαστε ότι «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει: Απλή, άδολη και ανόθευτη αναλογική είναι εκείνο και μόνο εκείνο το εκλογικό σύστημα που κάθε κόμμα λαμβάνει τόσες έδρες όσες αντιστοιχούν στις ψήφους που παίρνει, χωρίς πλαφόν και χωρίς όρια, που αφήνουν ποσοστά της τάξης του 7% έως και 15% του εκλογικού σώματος (εκλογές Γενάρη και Σεπτέμβρη 2015) να μένουν χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
5) Αν η απλή αναλογική αποτελούσε πανάκεια της δημοκρατίας και τεκμήριο της ελευθερίας της βούλησης τότε δεν θα βλέπαμε 50 χρόνια – με απλή αναλογική – να κυβερνούν την Ιταλία οι Κράξι και Αντρεότι.
6) Αν το πλειοψηφικό ήταν το ασφαλές έδαφος οικοδόμησης της λεγόμενης σταθερότητας, τότε πως εξηγείται ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα τις ρηγματώσεις του από το 2012 με πλειοψηφικό τις υπέστη;
7) Το είδος της σταθερότητας που θέλουν οι μεν καθώς και το είδος της αναλογικής που θέλουν οι δε, όσο και το πώς και πότε κάποιοι αλλάζουν θέσεις σαν τα πουκάμισα, δεν υπαγορεύεται ούτε από αρχές ούτε από δημοκρατική ευαισθησία. Από το μεράκι τους για την εξουσία καθορίζεται. Και από τη διάθεσή τους να χειριστούν κατά το δοκούν τους ανά περίοδο συσχετισμούς.
8) Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λάτρευε την απλή αναλογική, αφενός ο νόμος του θα ήταν πράγματι απλή αναλογική (δηλαδή χωρίς πλαφόν), αφετέρου θα τον είχε φέρει από τον περασμένο Γενάρη και δεν θα έβαζε στην μπάντα τις «αρχές» του για να εκμεταλλευτεί το μπόνους, τον Σεπτέμβρη.
9) Η ΝΔ και οι συν αυτής από ΠΑΣΟΚ μέχρι Ποτάμι, θέλουν «σταθερότητα» αντί «ακυβερνησίας». «Ωραία» διακυβέρνηση να κυβερνιέται ο τόπος με σύστημα όπου η μια ψήφος πιάνει για «δυο» και η άλλη για καμία. Πάλι καλά που η «σταθεροποιητική» ψήφος τους δεν συμπεριλαμβάνει – όπως παλιά – και εκείνη των «δέντρων».
10) Τα θερμά μας συγχαρητήρια στον ΣΥΡΙΖΑ που στο πλαίσιο της τακτικής του αντιπερισπασμού από την πολιτική του «κόφτη», του ΕΝΦΙΑ και του Μνημονίου που ακολούθησε και στην υπόθεση του εκλογικού νόμου, προσέδωσε χαρακτήρα «παράγοντα των εξελίξεων» στη ναζιστική συμμορία που υποδύεται το «νόμιμο πολιτικό κόμμα»…  

Διαβάστε περισσότερα

20 Ιουλίου 1974: Η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Το εγκληματικό πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο άνοιξε το δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας. Η Αγκυρα από καιρό περίμενε μια τέτοια ευκαιρία για να βάλει μπροστά τα σχέδια της διχοτόμησης. Η απόφαση για την εισβολή λαμβάνεται το βράδυ της 15^ης Ιούλη 1974, κατ’ αρχήν, από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας και, στη συνέχεια, από το υπουργικό συμβούλιο. Η επιχείρηση παίρνει την κωδική ονομασία «Αττίλας 1» και ορίζεται για το βράδυ της 19^ηςπρος 20ή Ιούλη.
Στις 17 του μηνός, ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ μεταβαίνει στο Λονδίνο, κατόπιν προσκλήσεως του Βρετανού πρωθυπουργού Χάρ. Ουίλσον. Στη συνάντησή τους, ο Ετσεβίτ προτείνει στους Βρετανούς να επέμβουν από κοινού ως εγγυήτριες δυνάμεις. Την άλλη μέρα, στην τουρκική πρεσβεία στο Λονδίνο, ο Ετσεβίτ συναντά τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο. Μετά τη συνάντηση, ο Σίσκο αναλαμβάνει να μεταφέρει στη χούντα της Αθήνας τους όρους της Τουρκίας, δηλαδή την εγκατάσταση τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο για «αποκατάσταση της ισορροπίας».
Στις 19 Ιουλίου, διεξάγεται η κρίσιμη έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Σοβιετική Ενωση προτείνει ψήφισμα για την καταδίκη του πραξικοπήματος, αλλά προσκρούει στο βέτο των ΗΠΑ, που ήθελαν για ευνόητους λόγους να παραμείνει το θέμα στα ΝΑΤΟικά πλαίσια.
Τα ξημερώματα της 20ής Ιούλη, οι κάτοικοι της Λευκωσίας ξυπνούν από το θόρυβο των αεροπλάνων και στο πρώτο φως βλέπουν να πέφτουν κατά κύματα οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί και οι εγκαταστάσεις της Εθνοφρουράς βομβαρδίζονται με ναπάλμ. Στις 6.30 π.μ., οι πρώτοι Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στην παραλία της Κυρήνειας. Στις 5 το απόγευμα, η τουρκική απόβαση έχει ολοκληρωθεί, η αντίσταση που συνάντησαν ήταν μηδαμινή. Μόνον προς το απόγευμα οι ελληνικές και οι ελληνοκυπριακές δυνάμεις ανασυντάσσονται και προχωρούν σε κάποιες επιθετικές ενέργειες. Οσο περνάει η ώρα, οι μάχες γίνονται σκληρότερες, καθώς οι ελληνικές δυνάμεις γνωρίζουν ότι έχουν ελάχιστα χρονικά περιθώρια, μέχρι το επόμενο αποβατικό κύμα.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμά του, καταδικάζει την τουρκική εισβολή και ζητεί την απομάκρυνση όλων των ξένων στρατευμάτων. Το ψήφισμα είναι ομόφωνο, αλλά ο Ετσεβίτ γνωρίζει ότι έχει την υποστήριξη των Αμερικανών και διατάσσει τον απηνή βομβαρδισμό, αδιακρίτως, στρατιωτικών στόχων και αμάχων. Η επιχείρηση ονομάστηκε «Βροχή θανάτου» και ξεκίνησε από το πρωί της 21^ης Ιούλη.

Διαβάστε περισσότερα

Ο πλανήτης των Pokemon

του Γιάννη Λαζάρου 

Είναι αρκετά χρόνια τώρα που το μήνυμα είναι σαφές. Ο πλανήτης ολόκληρος αλλάζει ραγδαία. Οι αλλαγές δεν αφορούν την σωτηρία ή όχι του ίδιου του πλανήτη μιας και είναι καταδικασμένος αλλά την πολιτική που ασκείται από την μια άκρη της γης μέχρι την άλλη. 

Στις κυβερνήσεις όλων των κρατών τοποθετούνται (εκλέγονται) καρικατούρες απίθανης βλακείας δίποδων τα οποία πραγματικά δεν καταλαβαίνουν  τι λένε και σε πάμπολλες περιπτώσεις τι κάνουν.

Τελευταίο παράδειγμα η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, που κατόρθωσε να «παγώσει» τα μέλη στη Βουλή των Κοινοτήτων με την μονολεκτική απάντηση που έδωσε σε ερώτηση βουλευτή για τα πυρηνικά όπλα. 

Συγκεκριμένα κατά την διάρκεια της συζήτησης στο βρετανικό κοινοβούλιο για την ανανέωση του προγράμματος πυρηνικών όπλων Trident, ο βουλευτής του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας (SNP), George Kerevan ρώτησε την πρωθυπουργό: «Είστε διατεθειμένη να επιτρέψετε ένα πυρηνικό χτύπημα που θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά;». Η νέα «σιδηρά καρικατούρα» της Βρετανίας έδωσε μια μονολεκτική απάντηση: «Ναι». 

Εντάξει παλαιότερα τα χρησιμοποίησαν κιόλας αλλά μετά το πάθημα κρατούσαν και μια θέση αρνητική απέναντι σε όπλα μαζικής καταστροφής. Ίσως ήταν η παιδεία, η ακαδημαϊκή κατάρτιση, οι εντολές και δεν ξέρω τι άλλο, που έκανε τους παλιότερους κυβερνήτες να έχουν ένα τακτ απέναντι στους «ψηφοφόρους» τους αλλά και σε άλλους λαούς όταν άρθρωναν δημόσιο λόγο. 

Τα τελευταία χρόνια σού τα λένε ευθέως και σταράτα για το πώς θα σε ξεκάνουν με κάθε είδους όπλο, οικονομικό ή στρατιωτικό. Το παράδειγμα των Ελληνικών κυβερνήσεων με αποκορύφωμα την Τσιπροκαρικατούρα είναι ένα από τα πολλά στον πλανήτη όπου όλες οι μαριονέτες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα ίδια κάνουν. Είναι άπειρες οι βλακείες που ακούει και βλέπει κάποιος από την Ιαπωνία μέχρι την Ακτή του ελεφαντοστού και τούμπαλιν. 

Το ερώτημα γιατί οι λαοί τους «εκλέγουν» και τους ακολουθούν αφού νιώθουν μια ανάσα κοντά τον αφανισμό τους, απαντιέται άμεσα με δυο από τα πολλά συμβάντα των τελευταίων ετών παγκόσμια. 

Το πρώτο είναι η επιβολή του χορού Gangnam Style, όπου ένας Κορεάτης κοπανιόταν υπό τους ήχους χαλασμένης πριονοκορδέλας την οποία αποκαλούσε μουσική. Αυτόματα από ανατολή σε δύση και από βορρά σε νότο κοπανιόταν και όλος ο πλανήτης για να είναι in. 

Το δεύτερο παράδειγμα είναι η επιβολή της τρέλας για το κυνήγι των Πόκεμον. Σκοτώνονται κυριολεκτικά για να πιάσουν τα Πόκεμον όταν στην πραγματική ζωή πιάνουν καθημερινά το τρίτο το μακρύτερο. Δεν ξέρεις αν τελικά Πόκεμον είναι ο κυνηγός ή το «θήραμα». 

Μπορεί κάποιος να προσθέσει κι άλλα πολλά παραδείγματα χειραγώγησης των λαών που φαινομενικά είναι αθώα αλλά την δουλειά τους την κάνουν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα κάποιων. Το σίγουρο είναι ένα: Θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι και οι λαοί Πόκεμον καρικατούρες κατάντησαν όπως οι κυβερνήτες τους. Πώς αλλιώς θα δεχόταν όλες αυτές τις καταστάσεις που ξεκαθαρίζουν ουσιαστικά ακόμη και το τέλος του είδους; Ίσως είναι τραβηγμένο το τέλος του είδους, αλλά μάλλον το είδος έχει τελειώσει προ πολλού και  δεν μπορεί να καταλάβει το τέλος του. 

Είναι τελειωμένο ένα είδος όταν γελάει με τα καμώματα του Πόκεμον Κιμ αλλά θεωρεί αριστερό τον Πόκεμον Τσίπρα, δημοκράτη τον Πόκεμον Ερντογάν, ουμανιστή τον Πόκεμον Γιούνγκερ, μανούλα την Πόκεμον Μέρκελ, σοσιαλιστή τον Πόκεμον Ολάντ και πάει λέγοντας.

Αν μειδιάσατε απλώστε τον χάρτη μπροστά σας και θα διαπιστώσετε πως δεν υπάρχει διαφορά πουθενά σε μια Πόκεμον υδρόγειο. 

Διαβάστε περισσότερα

Για τη «δημοκρατία», ρε γαμώτο!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

    Με τόσες δηλώσεις υπέρ της «δημοκρατίας» του Ερντογαν στην – προ πραξικοπήματος – Τουρκία, παραλίγο να το πιστέψουμε ότι η Τουρκία (του αυταρχισμού, του δεσποτισμού, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, της φίμωσης του Τύπου) είναι όντως… δημοκρατία.
    Εξηγούμαστε: Η αναγωγή του καθεστώτος Ερντογάν σε «δημοκρατία» – που προφανώς για τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν είναι περισσότερο «δημοκρατία» από εκείνη που επιχείρησαν οι πραξικοπηματίες – αξιοποιήθηκε εντόνως τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος από τις ανά τον κόσμο «δυτικές δημοκρατίες».
    Μονότονα, διεθνείς και εγχώριοι πολιτικοί ταγοί, εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, η φράση που επαναλάμβαναν σχολιάζοντας τα γεγονότα και τοποθετούμενοι απέναντι στον Ερντογάν – πριν εξαπολύσει το πογκρόμ του – ήταν εκείνο το παθιασμένο: «Στηρίζουμε τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα».
    Θαυμάσια τοποθέτηση. Και απολύτως δημοκρατική. Όμως το παγκόσμιο χωριό έχει γίνει πολύ μικρό. Με συνέπεια όλοι λίγο – πολύ να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Από την μια, συνεπώς, πρέπει να λάβουμε υπόψη το «ποιόν» αυτών που κόπτονται για την συνταγματική νομιμότητα, διεθνώς. Από την άλλη να θυμηθούμε το είδος της δημοκρατίας που ευδοκιμεί στην Τουρκία, ειδικώς.
    Αλλά – θα το επαναλάβουμε – αν συνέβαινε αυτό,  αν η Τουρκία του αυταρχισμού, της κατεχόμενης Κύπρου, του δεσποτισμού, της κουρδικής γενοκτονίας, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, των Γκρίζων Λύκων, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, των δολοφονιών και του εγκλεισμού δημοσιογράφων, είναι όντως… δημοκρατία, όπως την ανακήρυξαν  τα διεθνή μεγάφωνα,
    τότε μήπως να βολευτούμε κι εμείς οι υπόλοιποι στις δικές μας «δημοκρατίες» που είναι και «καλύτερες» – ειδικά αν τις συγκρίνουμε με την τούρκικη δημοκρατία;
    Αν όντως η τουρκική είναι «δημοκρατία», τότε:  
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και να εκτελούνται αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, να υπάρχουν 300 εκατομμύρια όπλα στα αμερικανικά σπίτια και το ζήτημα του ρατσισμού να «λύνεται» με όρους αυτοδικίας, όπως σε Ντάλλας και Λουιζιάνια;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα προεδρικά πραξικοπήματα του Ολάντ στη Γαλλία, η απαγόρευση διαδηλώσεων, η επιβολή εργασιακού μεσαίωνα με συνοπτικές διαδικασίες, οι επεμβάσεις από Συρία μέχρι Λιβύη και Μάλι;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα διαρκή ευρωενωσιακά πραξικοπήματα, το να επιβάλλει ή να μεθοδεύει η ΕΕ ανατροπές δημοψηφισμάτων, όπως αυτό στη Βρετανία, να τροφοδοτεί οικονομικά τις φασιστικές οργανώσεις ανά την Ευρώπη, να στηρίζει ή ακόμα και να ενορχηστρώνει τα πραξικοπήματα των Ναζί στην Ουκρανία;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το ότι στην πατρίδα της Cosco, στην Κίνα, ζουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι με έως 3 δολάρια την ημέρα;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να εξάγει το ΝΑΤΟ την δική του («καλύτερη») «δημοκρατία» με «προληπτικούς πολέμους», Γκουαντανάμο και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να κυβερνάνε τον κόσμο πολυεθνικές και τράπεζες μέσω υπαλλήλων που μόλις λήγει η θητεία τους στην πολιτική αναλαμβάνουν πόστα στις Γκόλντμαν Σακς και στις Γκάζπρομ;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ό,τι και να ψηφίζεις, από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΝΔ, από Ποτάμ και ΑΝΕΛ μέχρι Λεβέντη, να σου βγαίνει Μνημόνιο, ΕΝΦΙΑ, ξεπούλημα, ανεργία και φτώχεια;… 
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ότι είκοσι χρόνια μετά το σκάνδαλο η υπόθεση Ζήμενς οδηγείται στις ελληνικές καλένδες και τρία χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα το ναζιστικό έγκλημα να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα»;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το καθεστώς της γενιάς των 100 ευρώ (!), το καθεστώς των βιλών στο Μαϊάμι για τον Μαρινόπουλου και της πτώχευσης για τους εργαζόμενους;…
    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να πουλιέται ο ΟΣΕ 45 εκατομμύρια, πέντε λιγότερα από όσο ακούμε ότι πούλησε η κυρία Αγγελοπούλου τη θαλαμηγό της…
    «Μια χαρά δημοκρατία» (άμα τε και «συνταγματική νομιμότητα») δεν είναι η επιτήρηση, η κηδεμονία, ο κόφτης, τα ΔΝΤ και τα «βγάζουμε το καπέλο στον Τσίπρα» των Αμερικάνων;
    Για ποια «δημοκρατία», μιλούν, λοιπόν;
    Ποια «δημοκρατία» θέλουν να μας εκπαιδεύσουν να αποδεχόμαστε και να ανεχόμαστε; Μα τη δική «μας», δηλαδή τη δική τους! Διότι –  συγκρινόμενη με την τούρκικη (που κι αυτή «δημοκρατία» είναι…) – , ε, η δική «μας» είναι και «καλύτερη»!
    Καθίστε στα αυγά σας και απολαύστε την, λοιπόν! Κάτι θα ξέρουν οι παγκόσμιοι ηγέτες  που την ασπάζονται. Και οι οποίοι την εννοούν τόσο πολύ ώστε πρώτα περίμεναν να δουν που θα καθόταν η μπίλια του πραξικοπήματος στην Τουρκία, και μετά να πάρουν θέση, υπέρ του ενός ή του άλλου. Και υπέρ της «δημοκρατίας», φυσικά…

Διαβάστε περισσότερα

Κι άλλη «διατλαντική» εξαπάτηση-υπαγωγή; Ντροπή αυτή η Κομισιόν, καιρός να πάψει!

Λέει το άρθρο: «Εγκρίθηκε η συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ για την διατλαντική προστασία προσωπικών δεδομένων».
Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο*
Η ανάγνωση του κειμένου αυτού του άρθρου είναι αποκαλυπτική μιας και άμεση και εμφανής είναι η παραπλάνηση που εμπεριέχει σχετικά με δυο βασικές λέξεις: τη λέξη «διατλαντική» και τη λέξη «προστασία».
Με την έκφραση «διατλαντική», είναι ευνόητο πως εννοούμε «ό, τι περνάει ανάμεσα στις δυο ακτές του Ατλαντικού», δηλαδή ό, τι από ΕΕ πηγαίνει σε ΗΠΑ και ό, τι από ΗΠΑ πηγαίνει σε ΕΕ.
Ωστόσο, σε όλο το άρθρο, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι γίνεται αναφορά μόνο(!) σε αμερικάνικες κυβερνητικές Υπηρεσίες οι οποίες είναι δήθεν εντεταλμένες να ενεργούν έτσι ώστε να μη δημιουργούνται παραβάσεις και παραβιάσεις των δικαιωμάτων που αφορούν τα προσωπικά δεδομένα των Ευρωπαίων.
Αντιθέτως, δεν λέει πουθενά τίποτα το ανάλογο που να εμπλέκει ευρωπαϊκές Υπηρεσίες σε σχέση με τα δεδομένα των Αμερικανών!
Για έναν άνθρωπο λογικό, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι, δηλαδή, η λέξη «διατλαντική» αφορά αποκλειστικά τα προσωπικά δεδομένα των Ευρωπαίων πολιτών που μεταδίδονται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΚΑΘΟΛΟΥ  προσωπικά δεδομένα των Αμερικανών πολιτών σε περίπτωση που μεταδίδονται στην ΕΕ!!
Οπότε το συμπέρασμα είναι μόνο ένα: το «διατλαντικό» σημαίνει απλά την «ατλαντική διαδρομή» από ΕΕ σε ΗΠΑ που κάνουν τα προσωπικά δεδομένα των Ευρωπαίων πολιτών και  ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ κάποια αντίστροφη διαδρομή από ΗΠΑ σε ΕΕ των δεδομένων των Αμερικανών πολιτών!
Ήτοι: η απόλυτη υποταγή και υπαγωγή των Ευρωπαίων κυβερνώντων και πολιτών (όλα τα 570.000.000 ανθρώπων της Ένωσης) στις αμερικανικές ελεγκτικές υπηρεσίες (κρατικές, ασφάλειας, εμπορικές, ιδιωτικές, κλπ.).
Γι’ αυτό άλλωστε το κείμενο που διαβάζουμε μιλάει συνέχεια για αμερικανικές αρχές («Υπουργείο Εμπορίου των ΗΠΑ, «οι (αμερικανικές) επιχειρήσεις των οποίων η πρακτική δεν συμμορφώνεται», «πρόσβαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ», «πρόσβαση των (αμερικανικών) δημοσίων αρχών», «το γραφείο του Διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών»(περιβόητη και πολλάκις αμαρτωλή υπηρεσία διεθνώς), «ο Υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ», «τομέας της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών (των ΗΠΑ, βέβαια), «η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου», «οι ΗΠΑ έχουν αποκλείσει τη μαζική και χωρίς  διακρίσεις παρακολούθηση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα»(!!) (να το δω και να μη το πιστέψω!), «καταγγελίες πολιτών της ΕΕ» (όπερ σημαίνει πως απλά πρόκειται για την κατεύθυνση «ευρωπαϊκών προσωπικών δεδομένων προς ΗΠΑ»  αν η λογική των λέξεων έχει κάποια σημασία (και έχει!).
Μόνο για αμερικανικές, λοιπόν, ο λόγος και καμία μνεία για την αντίθετη περίπτωση, δηλαδή των εντεταλμένων ευρωπαϊκών υπηρεσιών και αρχών αντίστοιχων των αμερικανικών που μόλις διαβάσαμε παραπάνω: δεν υπάρχει κανένα όνομα κοινοτικού φορέα υπεύθυνου για την μη καταστρατήγηση της λεγόμενης συμφωνίας εκ μέρους ευρωπαϊκών υπηρεσιών(ασφαλείας, κυβέρνησης, κλπ.) ή επιχειρήσεων όπως θα περίμενε κανείς εφόσον η συμφωνία που μας «σερβίρουν» αφορά ΗΠΑ αλλά και Ευρώπη.
Και  φυσικά πώς να υπάρχουν ευρωπαϊκά ονόματα κοινοτικών «υπουργείων» ή «αρχών αφού αυτή η «Συμφωνία» δεν προβλέπει την μετάδοση αμερικανικών προσωπικών δεδομένων στην ΕΕ, αλλά ΜΟΝΟ προβλέπει τη μετάδοση των ευρωπαϊκών προσωπικών δεδομένων στης ΗΠΑ!
Κι μετά ας έρχονται  να σκαρφαλώνουν πάνω σε καθρέφτες για να μας πείσουν για το αντίθετο!
Και έπεται η δεύτερη «παραπλάνηση»: είναι η κρίσιμη λέξη «προστασία». Σαφώς η λέξη δεν αφορά τα ευρωπαϊκά προσωπικά δεδομένα που στέλνονται στις ΗΠΑ, αλλά μόνο τα αμερικάνικα προσωπικά δεδομένα που δεν στέλνονται στην ΕΕ!
Έτσι, τα αμερικανικά είναι προστατευμένα (έχουν «προστασία») γιατί βεβαίως δεν υπόκεινται σε ευρωπαϊκό κοινοτικό έλεγχο και αποθήκευση επειδή απλά δεν προβλέπεται να στέλνονται στην ΕΕ, ενώ τα ευρωπαϊκά δεν είναι προστατευμένα (άσχετο τί λένε οι Αμερικανοί: είναι βλακωδώς αφελείς όσοι τους πιστεύουν!) διότι στέλνονται στην «προστατευτική» αδιακρισία των αμερικανικών αρχών.
Τελικά αν η συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ περιέχει ό, τι μας λέει το κείμενο του ως άνω άρθρου, ακόμη μια φορά η κυβέρνηση της ΕΕ (η τρισκατάρατη «Κομισιόν», η οποία πρέπει οπωσδήποτε να αναμορφωθεί ριζικά) παραδόθηκε στη κυβέρνηση των ΗΠΑ: οι Ευρωπαίοι πολίτες από τώρα και στο εξής θα ελέγχονται στενά και ΝΟΜΙΜΑ πια σε όλα τους τα προσωπικά δεδομένα από τους Αμερικανούς, που θα τα αποθηκεύουν κιόλας, ενώ οι αμερικανοί πολίτες δεν θα υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο από τους Ευρωπαίους κοινοτικούς διότι αυτό δεν προβλέπεται και επομένως εάν γίνεται θα θεωρείται παράνομο και καταχρηστικό.
Οπότε ολόκληρη Συμφωνία  – νομικό  κείμενο, νόμος – είναι προς όφελος των Αμερικανών και κατά των Ευρωπαίων, που δεν θα μπορούν πια να επικαλεστούν καμία παρανομία εκ μέρους των ΗΠΑ.
Όλα αυτά με βάση τα λεγόμενα του άρθρου διότι η ανάλυσή του σε αυτά τα συμπεράσματα οδηγεί και όχι σε άλλα. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο αυτή η Συμφωνία να μη μείνει μυστική, αλλά αμέσως να δημοσιοποιηθεί στην αληθινή της μορφή η οποία θα επιβεβαιώνει όσα ειπώθηκαν έως εδώ ή θα τα διαψεύδει.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ή δεν είναι έτσι,  πρέπει να ρωτήσουμε: οι λαοί της ΕΕ τα δέχονται; Τους ρώτησε κανείς αν τα δέχονται; Μια κυβέρνηση («Κομισιόν») που κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν έχει εκλέξει, άμεσα ή έμμεσα, με ποιο δικαίωμα της επιτρέπεται να «μπλέκει» τους πολίτες των λαών δίχως αυτοί να το ξέρουν και να συμφωνήσουν;
Αυτό είναι το μεγαλείο της κοινοτικής δημοκρατίας;!
‘
Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Συγγραφέας, Ελληνιστής
Πηγή: mignatiou.com

Διαβάστε περισσότερα

Βράβευση Δρόσου Κωνσταντίνου

Στις 30 Ιουνίου 2016, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιώτης Καμμένος, στη Λέσχη Αξιωματικών στην Αθήνα, βράβευσε βετεράνους πολέμου που κατά τη διάρκεια της θητείας τους προέβησαν σε πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας.

Μεταξύ αυτών και ο Δρόσος Κωνσταντίνος του Βασιλείου από την Αρτοτίνα Φωκίδας κάτοικος Μεσολογγίου. Στις 15 Αυγούστου το 1974, κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ως αρχηγός πληρώματος κυριευθέντος τουρκικού άρματος Μ47, μπήκε "σφήνα" σε Ίλη τουρκικών αρμάτων.
 Δεν έγινε αντιληπτός λόγω τουρκικών διακριτικών και μαζί με το πλήρωμα του κατέστρεψαν 5 εχθρικά άρματα μάχης ενώ ακινητοποίησαν ακόμα 2 με 3. Μετά απο δίωρη περίπου μάχη απεμπλάκησαν αναίμακτα. Με την καθυστέρηση που προκάλεσαν στους Τούρκους(μισή μέρα και μια νύχτα), έδωσαν την ευκαιρία σε ελληνοκυπριακές δυνάμεις αλλά και αμάχους να υποχωρήσουν προς τον ελεύθερο τομέα και να μην εγκλωβιστούν.

Διαβάστε περισσότερα

Ένα δισεκατομμύριο οι απλήρωτες ώρες εργασίας στην Γερμανία το 2015!

Από τον Σίμο Ανδρονίδη

Η καπιταλιστική αύξηση της εκμετάλλευσης

Αφορμή για το παρόν κείμενο δίνει ένα άρθρο που έχει τον τίτλο ‘Η γερμανική εργατική τάξη πάει στην «κόλαση»’. Πιο συγκεκριμένα, ο συντάκτης του άρθρου σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ανάγλυφη» αποτύπωση του πως αντιλαμβάνεται την «ανάπτυξη» ο καπιταλισμός – και για ποιον αποτελούν τα στοιχεία της γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εργασίας που δημοσιεύει χθες η εφημερίδα «Saarbrucker Zeitung»: Σύμφωνα με αυτά, οι εργαζόμενοι στη Γερμανία πρόσφεραν το 2015 στους εργοδότες τους σχεδόν ένα δισεκατομμύριο απλήρωτες ώρες εργασίας.
«Μάλιστα, σημειώνει στην αναδημοσίευση της η Deutsche Welle, τη χρονιά που πέρασε οι επιπλέον ώρες εργασίας στη Γερμανία ξεπέρασαν σε αριθμό τα 1,8 δισεκατομμύρια. Αυτό δείχνουν οι τελευταίες εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Ερευνών για την Αγορά Εργασίας και το Επάγγελμα (IBA), το οποίο υπάγεται στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εργασίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι πρόσθετες ώρες εργασίας ανήλθαν  το 2015 σε 816,2 εκατομμύρια, οι οποίες πληρώθηκαν κανονικά, ενώ για 997,1 εκατομμύρια επιπλέον ώρες εργασίας δεν κατεβλήθη καμία αμοιβή».[1]
Στον σύγχρονο και ανεπτυγμένο  γερμανικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό[2] έχουν διαμορφωθεί οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ανάδυση και την αποκρυστάλλωση συγκεκριμένων υλικών αποτυπωμάτων, αποτυπωμάτων  που τέμνουν εγκάρσια τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής, αυξάνοντας και εμβαθύνοντας «ποιοτικά» (για τον κεφαλαιοκράτη), την ένταση και τον «τρόπο» της εκμετάλλευσης.[3]
Πραγματικά,  οι απλήρωτες ώρες εργασίας ως ιστορικό, χρονικό προτσές εγκιβωτίζονται εντός του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, καρπώνονται ως μέρισμα-υπερσυσσώρευση στην πλευρά του κεφαλαιοκράτη, θέτουν υλικά όρια στη δυνατότητα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (και του συλλογικού εργάτη) και ως σχέσης προς τάξη, μεταβάλλουν την ίδια την έννοια του χρόνου στον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής: ο χρόνος ως άυλη και φασματική έννοια αλλά και ως  αποτύπωση στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι υποκειμενοποιεί και δύναται να συμπυκνώσει την ίδια τη δυνατότητα ανάπτυξης-κεφαλαιακής συσσώρευσης στο γερμανικό καπιταλισμό, συμβάλλοντας στην περαιτέρω   «απαγκίστρωση–απεδαφικοποίηση» τμήματος του συλλογικού εργάτη, όχι απλά από τον προϊόν της εργασίας του, αλλά από το πεδίο-πλαίσιο της δυναμικής-ζωτικής του ‘εκφοράς’.
Οι παραπάνω και απλήρωτες ώρες εργασίας συνιστούν μία μορφή ‘βίας’ συμπυκνωμένης στην τυπική διάσταση μεταξύ πληρωμένης και απλήρωτης εργασίας και, κύρια ‘δομημένης’ πάνω στο υλικό υπόβαθρο της εκμετάλλευσης.
Ο απλήρωτος χρόνος εργασίας, οι απλήρωτες υπερωρίες πέρα από τις προβλέψεις των συμβάσεων εργασίας αποτελούν ιδιάζων «χρόνο μέσα στον κανονικό–καταστατικό χρόνο», χρόνος-πράξη  που ‘συντίθεται’ από ανασφάλεια και από μη-βεβαιότητα, από τα πλαίσια της κεφαλαιακής επέκτασης και της εργατικής και μη συγκράτησης στο κοινωνικό «έδαφος».
Με αυτόν τον τρόπο, η διαδικασία της έντασης της εργασίας και της πραγματικής ‘υπερεκμετάλλευσης’ (που επιτελείται εντός του χώρου εργασίας ως θεμέλιου λίθου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής), «απεδαφικοποιεί-αποϋποκειμενοποιεί» τον προλετάριο ως οντότητα, ως έτερον και ίδιον  «δείγμα» και ως κοινωνικό «προϊόν» του συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής.
Οι περισσότερες και απλήρωτες ώρες εργασίας δύνανται  να οριστούν  ως ιδιαίτερη «κρίση μέσα στην ανάπτυξη», να ανασημασιοδοτηθούν ως νέο πλαίσιο, εκεί όπου ο χώρος και ο χρόνος (χωροχρονική «μήτρα» παραγωγής) επιβραδύνουν και πυκνώνουν ταυτόχρονα, καθότι η οργάνωση, η εντατικοποίηση και «ποιοτική» υπερεκμετάλλευση της εργασίας διευρύνουν τα όρια του κέρδους, καθιστώντας τον εργαζόμενο απλήρωτο (η άλλη όψη του κακοπληρωμένου εργαζόμενου), ατομικά ‘ανίσχυρο’ κοινωνικά αποξενωμένο.
Η ίδια η αλλοτρίωση του ισοδυναμεί με την ανάδυση ενός τρόπου αναπαράστασης του ‘είναι’ του που συγκροτείται διφυώς: από τη μία πλευρά εντός του χώρου εργασίας ως εκμεταλλεύσιμη-αλλοτριωμένη «οντότητα», από την άλλη πλευρά εκτός χώρου εργασίας, ως χρόνος που δεν αναπαράγεται ως ‘βίωμα ζωής’ και δεν αναπληρώνεται. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πως η συγκεκριμένη γερμανική υλική πραγματικότητα, αποτυπώνει ανάγλυφα και τη διάσταση της απόσπασης κέρδους-υπερκέρδους, ένας τρόπος συσσώρευσης που αφενός μεν δομεί και προβάλλει το προϊόν της εργασίας ως ‘αποσπασμένο από’ και ‘εγκιβωτισμένο σε’ (ως έκφραση κοινωνικής σχέσης), αφετέρου δε εκφράζει τον ρόλο του χρήματος, το οποίο ακριβώς αναπαραγόμενο στη σφαίρα κυκλοφορίας προβάλλεται ως κοινωνικός δυϊσμός, ως κοινωνική σχέση και δύναμη, όπως κατέδειξε ο Καρλ Μαρξ από την εποχή των Οικονομικών και Φιλοσοφικών Χειρογράφων του, παραπέμποντας στον Σαίξπηρ και στον Γκαίτε.[4]
Πολλά αλλάζουν σε μία Ευρώπη που μεταβάλλεται διαρκώς, σε έναν καπιταλισμό που εξελίσσεται προς την κατεύθυνση μίας απτής ‘επιθετικότητας’, εντός χώρου και χρόνου.
Όπως σημείωνε ο Καρλ Μαρξ στο δεύτερο τόμου του Κεφαλαίου (Das Kapital): «Με την ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής η κλίμακα της παραγωγής όλο και σε μικρότερο βαθμό καθορίζεται από την άμεση ζήτηση του προϊόντος, και όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό από το μέγεθος του κεφαλαίου που διαθέτει ο ατομικός κεφαλαιοκράτης, από την τάση αξιοποίησης του κεφαλαίου του και από την ανάγκη της συνέχειας και της επέκτασης του προτσές παραγωγής του».[5]
Και τι ακριβώς μένει πίσω; Στον ευρωπαϊκό, κρισιακό καπιταλισμό του 21^ου αιώνα, η τάση πύκνωσης του ιστορικού χωροχρόνου, οι μεταβολές του μίκρο-πεδίου (ατομικό ‘είναι’ και του μάκρο-πεδίου (συλλογικό ‘είναι’), η «ανάγκη της συνέχειας και της επέκτασης του προτσές παραγωγής» του, για να μεταφέρουμε στο ‘τώρα’ τις αναλύσεις του Καρλ Μαρξ. Η διαρκής ανάγκη για ιστορική μετεξέλιξη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, για την υπέρβαση των κρισιακών πλεγμάτων,  συναρθρώνεται με τις επί τα χείρω μεταβολές του πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, με την ίδια την ανανοηματοδότηση του συσχετισμού δύναμης κεφαλαίου & εργασίας (που είναι εγκάρσια τομή, απόκλιση, ακριβώς στο βαθμό που, μέσω μίας διαδικασίας κοινωνικής συσχέτισης μετασχηματίζεται σε κοινωνική προβολή αντιθέτων, «κεφάλαιο vs εργασία).
Η περίπτωση της Γερμανίας συναρθρώνει την «κρίση» και την «ανάπτυξη», την επίσημη  θέσπιση κατώτατου μισθού με την υπερεκμετάλλευση και την αλλοτρίωση (κύκλος, αλληλουχία που επικάθεται επί της κοινωνικά οριζόμενης ζωής).
«Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί άμεσα στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής, τραβάει, μπορούμε να πούμε, τους καπιταλιστές, παρά τη θέληση και τη συνείδηση τους σε κάποια νέα κοινωνική κατάσταση πραγμάτων, που είναι μεταβατική από την πλήρη ελευθερία του συναγωνισμού προς την πλήρη κοινωνικοποίηση».[6]
Ο ιμπεριαλισμός συνυφαίνει τις ‘στιγμές’ της καπιταλιστικής παραγωγής, συνυφαίνοντας κέρδος και επέκταση, ‘χώρο’ έδρασης και ταυτόχρονης διεύρυνσης γεωγραφικών ορίων και ‘χωροχρονικών’ μητρών.  Είναι καπιταλιστικός ανταγωνισμός επί του πρακτέου.
Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, προβάλλει μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, δυνάμενη να επικαθορίσει το πεδίο του κοινωνικού.

[1] Βλέπε σχετικά, Τραγγανίδας Γρηγόρης, ‘Η γερμανική εργατική τάξη πάει στην «κόλαση». Ένα δισεκατομμύριο οι απλήρωτες ώρες εργασίας του γερμανικού «θαύματος», Το Περιοδικό, 13/07/2016, www.toperiodiko.gr
[2] Η εφαρμογή της περίφημης Agenda 2010 από τη συγκυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και Πράσινων συνέβαλλε σε μία ‘νέα’ εκφορά-κίνηση του γερμανικού τρόπου παραγωγής, στην  εκ νέου διαμόρφωση του πεδίου των εργασιακών σχέσεων, στην αποκρυστάλλωση ‘ζωνών’ και ‘τόπων’ επισφάλειας και εργασιακής τρωτότητας για τμήματα εργαζομένων. Η ελαστικοποίηση των όρων απασχόλησης περιέβαλλε με την ‘αχλή’ της προόδου, της εξέλιξης και του αναγκαίου εκσυγχρονισμού τον γερμανικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό και βασικούς «παίκτες» του. Πίσω από το κατοπτρικό είδωλο της ανάπτυξης προβάλλει το ‘πεδίο’ της στέρησης.
[3] Η απόσπαση απόλυτης υπεραξίας έχει αρχίσει να κανονικοποιείται στο εσωτερικό του ευρωπαϊκού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ήτοι στο εσωτερικό της παραγωγής, διάθεσης, κατανομής του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος. Η απόσπαση απόλυτη υπεραξίας, ως ίδιον και εγγενές χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής (ΚΤΠ) σχηματοποιεί την ίδια την έννοια της οικονομικής κρίσης, στο βαθμό ακριβώς που συρρικνώνει και αίρει το πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης- πορείας της τελευταίας ιστορικής περιόδου. Η απόσπαση απόλυτης υπεραξίας, έτσι όπως μορφοποιείται εντός του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού καταμερισμού ανατρέπει τις παραστάσεις συγκεκριμένων ορίων του ευρύτερου κοινωνικού βίου. Η διαδικασία απόσπασης απόλυτης υπεραξίας είναι το «απόλυτο» σημείο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που βρίσκεται εντός του πεδίου δράσης του, εντός της «ακτινοβολίας που εκπέμπει». Ο καπιταλισμός είναι ένας σύνθετος τρόπος παραγωγής που εμπλέκει κοινωνικές τάξεις και μερίδες τάξεων, που επενεργεί επί των τάξεων και εντός «κύκλου», επενεργεί πάνω σε άλλους τρόπους παραγωγής.
[4] Η τέχνη του λόγου, η λογοτεχνία και η ποίηση συνιστούν την «φωνή» της επιστήμης, συμπληρώνοντας και καθορίζοντας τάσεις και επιτεύγματα.
[5] Βλέπε σχετικά, Μαρξ Καρλ, ‘Το Κεφάλαιο’, Τόμος Δεύτερος, ‘Το Προτσές κυκλοφορίας του Κεφαλαίου’, Μετάφραση: Μαυρομμάτης Παναγιώτης, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1979, σελ. 142.
[6] Βλέπε σχετικά, Λένιν Β.Ι., ‘Ο Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού’, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2005, σελ. 29-30.

Διαβάστε περισσότερα

Zygmunt Bauman: “Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μια παγίδα”

Μετάφραση για το Νόστιμον Ήμαρ: Ελεάννα Μπάρδη

Ο πολωνικής καταγωγής κοινωνιολόγος δηλώνει επιφυλακτικός σχετικά με τις πιθανότητες για πολιτική αλλαγή.
Ο Zygmunt Bauman έχοντας μόλις γιορτάσει το 90ο έτος της ηλικίας του, πήρε δύο πτήσεις απ’ το σπίτι του στο Leeds της βόρειας Βρετανίας, για να πάει σε μια εκδήλωση στο Μπούργκος, στη βόρεια Ισπανία. Παραδέχεται πως είναι κουρασμένος καθώς αρχίζουμε τη συνέντευξη, μα ακόμα κι έτσι καταφέρνει να εκφράσει τις ιδέες του με ηρεμία και σαφήνεια, παίρνοντας το χρόνο του για κάθε απάντηση, καθώς απεχθάνεται να  δίνει απλές απαντήσεις σε σύνθετα ερωτήματα. Από τότε που ανέπτυξε τη θεωρίας της ρευστής νεωτερικότητας, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 – η οποία περιγράφει την εποχή μας, ως μία εποχή κατά την οποία “όλες οι συμφωνίες είναι προσωρινές, φευγαλέες, και ισχύουν μόνο μέχρι νεωτέρας” – έχει γίνει ηγετική φυσιογνωμία στον τομέα της κοινωνιολογίας. Το έργο του για την ανισότητα και η κριτική του για το τι θεωρεί ως αποτυχία της πολιτικής  να ανταποκριθεί στις προσδοκίες  του λαού, μαζί με μια εξαιρετικά απαισιόδοξη άποψη για το μέλλον της κοινωνίας, έχουν ενταχθεί από το λεγόμενο κίνημα «Αγανακτισμένων» της 15^ης Μαΐου στην Ισπανία – παρόλο που ο ίδιος έχει επανειλημμένως επισημάνει τις αδυναμίες του.
«Είμαστε ακόμα στην εποχή των Βερσαλλιών, όταν εγκαθιδρύθηκε η αρχή του δικαιώματος κάθε έθνους να αυτοδιοικείται. Αλλά αυτό αποτελεί μυθοπλασία στο σημερινό κόσμο»
Γεννημένος  στην Πολωνία το 1925,  έφυγε με τους γονείς του για τη Σοβιετική Ένωση μετά τη γερμανική εισβολή το 1939. Το 1968, αφού του στέρησαν  τη θέση του ως δάσκαλο κι αφού εκδιώχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, μαζί με χιλιάδες άλλους Εβραίους στον απόηχο του «Πολέμου των έξι ημερών», έφυγε για το Ηνωμένο Βασίλειο, αναλαμβάνοντας μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Leeds,  όπου είναι σήμερα Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας. Το έργο του έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Βραβείο του Πριγκιπάτου των Αστουριών της Ισπανίας, το 2010.
Ο ίδιος έχει σκιαγραφήσει την απαισιόδοξη άποψή του για τον κόσμο σε βιβλία όπως το «Ο πλούτος των ολίγων μας ωφελεί όλους;» του 2014,  στο οποίο υποστηρίζει πως ο κόσμος πληρώνει υψηλό τίμημα για τη νεοφιλελεύθερη επανάσταση που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 και πως δεν έγινε διάχυση του πλούτου προς  το υπόλοιπο της κοινωνίας.  Στην «Ηθική Τύφλωση», που δημοσιεύθηκε πέρυσι, μαζί με τον συν-συγγραφέα  Leonidas Donskis, προειδοποιούν για την απώλεια του κοινωνικού συνόλου στον όλο και πιο ατομικιστικό κόσμο μας.
Περιγράφετε την ανισότητα ως «μετάσταση». Απειλείται η δημοκρατία;
Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, ως κρίση της δημοκρατίας, ως κατάρρευση της εμπιστοσύνης: την πεποίθηση ότι οι ηγέτες μας δεν είναι απλώς διεφθαρμένοι ή ηλίθιοι, αλλά ανίκανοι. Η δράση απαιτεί δύναμη, για να είσαι σε θέση να κάνεις πράγματα, και χρειαζόμαστε την πολιτική, που είναι η ικανότητα να αποφασίζουμε τι πρέπει να γίνει. Αλλά ο γάμος μεταξύ εξουσίας και πολιτικής στα χέρια του έθνους-κράτους έχει τελειώσει. Η εξουσία έχει παγκοσμιοποιηθεί, αλλά η πολιτική παραμένει τόσο τοπικιστική όσο ήταν και πριν. Η πολιτική έβαλε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στο δημοκρατικό σύστημα, επειδή δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Το βλέπουμε, για παράδειγμα, με την κρίση του μεταναστευτικού: πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά εξακολουθούμε να λειτουργούμε σε τοπικό χαρακτήρα. Οι δημοκρατικοί θεσμοί μας δεν έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση καταστάσεων αλληλεξάρτησης. Η τρέχουσα κρίση της δημοκρατίας είναι κρίση των δημοκρατικών θεσμών.
Προς ποια μεριά κλίνει αυτή η ζυγαριά που περιγράφετε, μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, στις μέρες μας;
A. Πρόκειται για δύο αξίες που είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβιβαστούν μεταξύ τους. Αν θέλεις περισσότερη ασφάλεια, πρέπει να εγκαταλείψεις ένα ορισμένο ποσοστό ελευθερίας – αν θέλεις περισσότερη ελευθερία, θα πρέπει να εγκαταλείψεις την ασφάλεια. Αυτό το δίλημμα θα συνεχιστεί για πάντα. Πριν από σαράντα χρόνια πιστεύαμε ότι η ελευθερία είχε θριαμβεύσει και ξεχυθήκαμε σ’ ένα όργιο καταναλωτισμού. Όλα φαίνονταν δυνατά με το να δανειζόμαστε χρήματα: αυτοκίνητα, σπίτια … και απλώς τα πλήρωνες αργότερα. Το ξύπνημα το 2008 ήταν πικρό, όταν τα δάνεια στέρεψαν. Η καταστροφή, η κοινωνική κατάρρευση που ακολούθησε έπληξε τις μεσαίες τάξεις ιδιαίτερα σκληρά, παρασύροντάς τις σε μια επισφαλή κατάσταση όπου και παραμένουν: δε γνωρίζουν αν η εταιρεία τους πρόκειται να συγχωνευθεί με άλλη κι αν απολυθούν, δεν ξέρουν αν αυτά που έχουν αγοράσει τους ανήκουν πραγματικά… Η πάλη δε γίνεται πλέον μεταξύ των τάξεων, αλλά μεταξύ ατόμου – κοινωνίας. Δεν πρόκειται απλώς για  έλλειψη ασφάλειας, αλλά για έλλειψη ελευθερίας.
Λέτε πως η πρόοδος είναι ένας μύθος, επειδή οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο απ’ το παρελθόν.
Βρισκόμαστε σ’ ένα μεσοδιάστημα, μεταξύ μιας περιόδου, κατά την οποία είχαμε βεβαιότητες και μιας άλλης, όπου ο τρόπος που λειτουργούσαμε παλιότερα δε δουλεύει πλέον. Δε γνωρίζουμε τι πρόκειται να τον αντικαταστήσει. Πειραματιζόμαστε με νέους τρόπους για να λειτουργούμε. Η Ισπανία προσπάθησε να αμφισβητήσει την κατάσταση μέσα από το κίνημα «15 Μάη» (15M), όταν ο κόσμος κατέλαβε δημόσιους χώρους, ανέπτυξε διαφωνίες, προσπαθώντας να αντικαταστήσει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες με ένα είδος άμεσης δημοκρατίας. Αυτό δε  διήρκεσε πολύ. Οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν, κανείς δεν μπορεί να τις σταματήσει, αλλά θα μπορούσαν κι έτσι ακόμα να φανούν σχετικά αποτελεσματικές για την εξεύρεση νέων τρόπων διαχείρισης.
Διατείνεστε πως οι υποστηρικτές της 15M και του παγκόσμιου κινήματος Occupy ξέρουν “πώς να ανοίξουν το δρόμο, αλλά όχι πώς να δημιουργήσουν κάτι σταθερό.”
Οι άνθρωποι αφήνουν κατά μέρος τις διαφορές τους για λίγο στις δημόσιες πλατείες για έναν κοινό στόχο. Αν αυτός ο στόχος είναι αρνητικός, αν εκδηλωθεί θυμός προς κάποιον, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να είχαμε μια έκρηξη αλληλεγγύης, αλλά οι εκρήξεις είναι πολύ ισχυρές και βραχύβιες.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα social media, όχι για να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, αλλά για να κλειδώσουν τον εαυτό τους σ’ ένα περιβάλλον ασφαλείας”
Ισχυρίζεστε, επίσης, ότι εκ φύσεως, δεν υπάρχει χώρος για ηγεσία σε οικουμενικούς συνασπισμούς.
Συμβαίνει ακριβώς επειδή τέτοια κινήματα στερούνται ηγετών που μπορούν να επιβιώσουν, αλλά επίσης διότι δεν έχουν τους ηγέτες που μπορούν να μετατρέψουν την αίσθηση καθήκοντος σε δράση.
Στην Ισπανία, το κίνημα 15M συνέβαλε στη δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων.
Αλλάζοντας το ένα κόμμα με ένα άλλο, δε θα λύσει το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα κόμματα είναι λάθος, αλλά ότι δεν ελέγχουν τα πράγματα. Τα προβλήματα της Ισπανίας είναι μέρος ενός παγκόσμιου προβλήματος. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μπορούμε να λύσουμε το θέμα εσωτερικά.
Τι πιστεύετε για το σχέδιο της Καταλονίας για ανεξαρτησία;
Νομίζω ότι ακόμα ακολουθούμε τις αρχές των Βερσαλλιών, όταν εγκαθιδρύθηκε η ιδέα του δικαιώματος κάθε έθνους να είναι αυτοδιοίκητο. Αλλά αυτό είναι μια μυθοπλασία στο σημερινό κόσμο, όταν δεν υπάρχουν πια ομοιογενείς περιοχές. Σήμερα, κάθε κοινωνία είναι απλά μια συλλογή διασποράς. Οι άνθρωποι εντάσσονται σε κοινωνίες στις οποίες είναι πιστοί και  πληρώνουν τους φόρους τους, αλλά την ίδια στιγμή, δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους. Η σύνδεση μεταξύ του τόπου όπου ζεις και της ταυτότητας έχει σπάσει. Η κατάσταση στην Καταλονία, όπως στη Σκωτία ή τη Λομβαρδία, είναι μια αντίφαση μεταξύ φυλών ταυτότητας και ιθαγένειας. Είναι Ευρωπαίοι, αλλά δεν θέλουν να μιλήσουν στις Βρυξέλλες μέσω Μαδρίτης, αλλά μέσω Βαρκελώνης. Η ίδια λογική αναδεικνύεται σχεδόν σε κάθε χώρα. Ακολουθούμε ακόμα τις ίδιες αρχές που ορίσθηκαν κατά το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά έχουν υπάρξει πολλές αλλαγές στον κόσμο.
«Οι δημοκρατικοί θεσμοί μας δεν έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση καταστάσεων αλληλεξάρτησης»
Δηλώνετε δύσπιστος ως προς τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος διαμαρτύρεται μέσω των κοινωνικών μέσων – social media, του λεγόμενου «παθητικού ακτιβισμού”, και λέτε ότι το Διαδίκτυο μας αποχαυνώνει με φθηνή διασκέδαση. Θα λέγατε, λοιπόν, πως τα κοινωνικά δίκτυα είναι το νέο όπιο του λαού;
Το ζήτημα της ταυτότητας έχει αλλάξει απ’ το να είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι, σε κάποιο είδος αποστολής: πρέπει να δημιουργήσεις τη δική σου κοινότητα. Αλλά κοινότητες δε δημιουργούνται, άρα είτε έχεις μία, είτε όχι. Αυτό που τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να δημιουργήσουν είναι ένα υποκατάστατο. Η διαφορά ανάμεσα σε μια κοινότητα και ένα δίκτυο είναι ότι εσύ ανήκεις σε μια κοινότητα, αλλά ένα δίκτυο ανήκει σ’ εσένα. Νιώθεις πως έχεις τον έλεγχο. Μπορείς να προσθέσεις φίλους, αν θέλεις, μπορείς να τους διαγράψεις, αν θέλεις. Ελέγχεις τους σημαντικούς ανθρώπους με τους οποίους συνδέεσαι. Οι άνθρωποι αισθάνονται λίγο καλύτερα, ως αποτέλεσμα, επειδή η μοναξιά, η εγκατάλειψη, είναι ο μεγάλος φόβος στην ατομικιστική εποχή μας. Όμως είναι τόσο εύκολο να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε φίλους στο διαδίκτυο, που οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να γνωρίσουν τις πραγματικές κοινωνικές δεξιότητες, που χρειάζεσαι έξω στο δρόμο, όταν θα πας στο χώρο εργασίας σου, εκεί όπου συναντάς πολύ κόσμο, με τον οποίο θα πρέπει να έρθεις σε λογική αλληλεπίδραση. Ο Πάπας Francis, ένας σπουδαίος άνθρωπος, έδωσε την πρώτη του συνέντευξη, μετά την εκλογή του, στον Eugenio Scalfari, έναν Ιταλό δημοσιογράφο, ο οποίος είναι επίσης αυτό-αποκαλούμενος άθεος. Ήταν ένα σημάδι: πραγματικός διάλογος δεν είναι για να μιλάμε με ανθρώπους που πιστεύουν τα ίδια πράγματα μ’ εμάς. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δε μας διδάσκουν διάλογο, καθώς είναι πολύ εύκολο ν’ αποφύγει κάποιος την αντιπαράθεση… Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως  χρησιμοποιούν τα social media, όχι για να ενωθούν, όχι για να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, αλλά, αντίθετα, για να αποκοπούν σ’ ένα περιβάλλον ασφαλείας, όπου οι μόνοι ήχοι που ακούν, είναι η ηχώ της δικής τους φωνής, όπου το μόνο που βλέπουν είναι η αντανάκλαση του δικού τους προσώπου. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πολύ χρήσιμα, παρέχουν ευχαρίστηση, αλλά είναι μια παγίδα.

Διαβάστε περισσότερα