Δίστομο – Ναζί – Χρυσή Αυγή

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   10 Ιουνίου 1944: Οι Γερμανοί ναζί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, αναζητώντας μαχητές του ΕΛΑΣ, χωρίς αποτέλεσμα. Οι κατοχικές δυνάμεις συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, άντρες και γυναίκες, αρκετές μαζί με τα μωρά τους. Η σφαγή είναι ολοκληρωτική. Στη συνέχεια πυρπολούν τα σπίτια. Το Δίστομο ξεκληρίζεται. Στα πτώματα, πάνω στα άψυχα κατακρεουργημένα κορμιά, έχει απομείνει αποτυπωμένη η ανείπωτη φρίκη. Το ολοκαύτωμα του πυρπολημένου Διστόμου αποτελεί κορυφαίο τεκμήριο της κτηνωδίας του ναζισμού: 218 εκτελεσμένοι. Ανάμεσά τους 114 γυναίκες, 45 παιδιά και έφηβοι, 20 βρέφη…

   Η πρωτοφανής θηριωδία καταγράφηκε στην έκθεση του Δ. Κιουσόπουλου (επικεφαλής της Υπηρεσίας Εγκλημάτων Πολέμου), απ΄ όπου και το παρακάτω συγκλονιστικό απόσπασμα: «Εις το πέρασμα των αιώνων ουδέποτε η ανθρωπότης εδοκίμασε τοσαύτην θηριωδίαν. Το Δίστομο μεταβάλλεται σε κόλασιν. Κάθε περιγραφή είναι αδύνατον να αποδώσει την τραγωδίαν εκατοντάδων κατοίκων… Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες διαμοιράζονται εις ομάδας. Περιέρχονται τας οικίας, ως λυσσαλέαι ύαιναι, αιμοβόροι τίγρεις, κανίβαλοι της ζούγκλας! Επιπίπτουν κατά των δυστυχών κατοίκων – αδιακρίτως φύλου, ηλικίας. Σφάζουσι, φονεύουσι, βιάζουσι γυναίκες. Ξεκοιλιάζουσι εγκύους, γέροντες, νέοι είναι θύματα της αιμοβόρου μανίας. Δε φείδονται ουδενός. Φονεύουσιν τον ιερέα Σωτήριο Ζήση, εξορύσσουσι ζώντος έτι τους οφθαλμούς. Αποκόπτουσιν την κεφαλήν του, ρίπτουσιν εις τον βόρβορον. Πυροβολούσι την παρισταμένην σύζυγόν του, που κρατούσε εις τας αγκάλας της, θηλάζουσαν το μονοετές θυγάτριόν της Μαργαρίταν! Σκορπούν τα μυαλά της παιδίσκης εις το πρόσωπον της μητρός, ήτις τραυματισθείσα πίπτει χαμαί λιπόθυμος. Εκληφθείσα ως νεκρά – σώζεται διά να καταστεί, εν παραφροσύνη. Περί τους 15 κατοίκους – ελπίζοντας εις την οικίαν του ιερέως την σωτηρίαν – εφονεύθησαν. Φονεύουσιν εντός της οικίας του, την οικογένεια του Κατσινήν – τον Δάσκαλο Καρούμαλον – την Μορωσίαν, σύζυγο Ι. Φιλίππου – σύρουν εκ της κρύπτης της, με σκοπόν διά να τη βιάσουν. Αλλ’ ότε είδον ότι αύτη ήτο έγκυος, διά μαχαίρας διάνοιξαν την κοιλίαν της. Το δε εκχυθέν έμβρυον μετά λύσσης εποδοπάτησαν»…

   Ο Παναγιώτης Περγαντάς, 22 χρόνων τότε, αφηγείται (η καταγραφή της μαρτυρίας έγινε από τον Στάθη Σταθά): «Φτάνω σε απόσταση διακόσια μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Το σπίτι της αδερφής μου Φρόσως ήταν στην άκρη. Ακούω μια γυναικεία φωνή να σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. Ήταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας και τι να δω! Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη. Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ’ όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης. Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει το λαιμό και κρέμονταν τα λαρύγγια του στο στήθος μπλεγμένα με τα βγαλμένα έντερα. Το αγόρι της(…) έτρεξε να κρυφτεί στο διπλανό σπίτι του Νταγιαλή. Οι εγκληματίες το κυνήγησαν και το εκτέλεσαν τινάζοντάς του τα μυαλά στον αέρα κάτω από τη σκάλα. Επίσης και το άλλο κορίτσι της ίδιας αδερφής μου, την Ελένη, εφτά χρονών, το έσφαξαν κι αυτό. Τέλος, ο πεθερός της αδερφής μου εκτελέστηκε μπροστά στη Δημαρχία μαζί με τον Θανάση Πανουργιά. Την επομένη το πρωί τους θάψαμε όλους σε ομαδικό τάφο μπροστά στην αυλή του σπιτιού τους».

   Ο Δημήτρης Γατόπουλος, στο βιβλίο του «Ιστορία της Κατοχής», σημειώνει:«Ιδού τώρα και τα επισημότερα στοιχεία της μεγάλης τραγωδίας, η έκθεσις του κατοχικού νομάρχου Βοιωτίας Ιωάννου, η έκθεσις του τότε νομάρχου Ιω. Γεωργόπουλου. Στην «έκθεσή» του στο υπουργείο Εσωτερικών σημειώνει και τα εξής. «Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς… Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων»».
   Ο Τάκης Λάππας, στο βιβλίο του «Η Σφαγή του Διστόμου – Χρονικό», γράφει: «Οι μεθυσμένοι από το κακούργο πάθος τους, σπάζουν τις πόρτες των σπιτιών κι ορμάνε μέσα. Όποιον συναντάνε, τον σκοτώνουν. Άλλοι θερίζουν χωρίς διάκριση ψυχές μέσα στα κοντινά σπίτια κι άλλοι ξεχύνονται στις γειτονιές (…).Το αίμα απ’ τα θύματα γίνεται αυλάκι και κυλάει προς τα σοκάκια. Γέροι και γριές πέφτουν απ’ τα βόλια. Άνδρες κυλιώνται χάμω νεκροί μ’ απανωτές θανατηφόρες πιστολιές, κι άλλους τους βάζουν στη σειρά και τους εκτελούνε. Γυναικόπαιδα σφάζονται κι αβάφτιστα βυζανιάρικα στραγγαλίζονται και λογχίζονται κι ύστερα ξεκοιλιάζονται… Μπροστά σε τέτοιο θέαμα κι οι θεατές ακόμα του Κολοσσαίου θα σκέπαζαν τα μάτια τους από φρίκη κι αυτός ο Ηρώδης ή ο Νέρωνας θα φρένιαζαν απ’ το κακό τους, που ύστερα από τόσους αιώνες βρέθηκαν κτηνάνθρωποι σαν κι αυτούς, όχι μονάχα να τους μιμηθούνε, μα να τους ξεπεράσουν κιόλας (…) Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε(…). Τα βρέφη μέσα στις κούνιες τους και στο βυζί της μάνας τους, οι γκαστρωμένες, οι γέροντες, οι γερόντισσες, οι μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους…».
   Σε ειδική έκθεσή της η V ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, καταγράφει: «Σκότωσαν αδιάκριτα, γέρους, μωρά, εξαμηνίτικα, γριές, τα παιδιά του σχολείου (όλα στην αίθουσα του σχολείου) κι αυτόν τον παπά. Βρέθηκαν όλες σχεδόν οι γυναίκες σχισμένες με ξίφος ή μαχαίρι από τα γεννητικά τους όργανα μέχρι το στήθος, βρέθηκαν γυναίκες με κομμένους τους μαστούς, ξεκοιλιασμένες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους, βρέθηκαν μικρά παιδιά σφαγμένα και ξεκοιλιασμένα και τα έντερα περασμένα στο λαιμό. Του παπά του κόψαν το κεφάλι και το είχαν πεταμένο μακριά από το πτώμα του. Ολόκληρες οικογένειες σφαγιάστηκαν… Ολα τα σπίτια ληστεύτηκαν… Πολλοί κάτοικοι τρελάθηκαν και υπάρχουνε πολλοί τραυματισμένοι…».

Ο Χίτλερ και ο Ες. Αυτοί ήταν – τα ινδάλματα της «Χρυσής Αυγής» – που δημιούργησαν τα ανθρωποειδή σαν εκείνα που έσφαξαν το Δίστομο… 

   «Αι σφαγαί του Διστόμου και η καταστροφή του ωραίου τούτου υπερβαίνουν εις αγριότητα και εις απανθρωπίαν όλα τα απαίσια εγκλήματα των Γερμανών που διέπραξαν ούτοι εις την Ελλάδα», αναφέρει ο Δ. Μαγκριώτης στο βιβλίο του «Θυσίαι της Ελλάδος και εγκλήματα κατοχής 1941 – 1944».
   Το ολοκαύτωμα του Διστόμου υπήρξε «μία από τις χειρότερες ωμότητες ολόκληρου του πολέμου», σημειώνει ο ιστορικός Mark Mazower («Στην Ελλάδα του Χίτλερ – Η εμπειρία της κατοχής»).
   Την ίδια εικόνα μεταφέρει και ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, ο Ελβετός George Wehrly, ο οποίος έκανε λόγο για «σκηνές φρίκης και σαδισμού…»
.
   Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. Αυτή είναι η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ο ναζισμός με την πατρίδα μας και με όλη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η κτηνωδία που εκπροσωπεί ο ναζισμός. Τότε, σήμερα και πάντα. Αυτές είναι οι «πατριωτικές» καταβολές των νεοναζιστικών αποβρασμάτων που μαγαρίζουν τον τόπο.
   Γιατί, ξέρετε, στην χώρα μας, υπάρχουν θαυμαστές των «Ες –Ες»! Υπάρχουν οπαδοί και ιδεολογικοί απόγονοι εκείνων που μακέλεψαν το Δίστομο. Γράφει η «Χρυσή Αυγή» στο περιοδικό της (τεύχος 34, 1988, σ. 7) σε άρθρο υπό τον τίτλο«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»:

«Τα SS αποτέλεσαν τον πρώτο συνειδητό Ευρωπαϊκό Στρατό υπερασπιστή της Φυλής και του πολιτισμού της, υπήρξαν οι αριστείς του Αίματος και της Τιμής, οι φορείς του ηρωικού πνεύματος των ιπποτών και της Αρίας παραδόσεως. Τα SS περιέλαβαν στις τάξεις τους το εκλεκτότερο άνθος της Ευρωπαϊκής Νεολαίας όλων των εθνικοτήτων και είναι εκείνα που έδωσαν μέχρις εσχάτων τη μάχη του Πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας, μάχη που την πλήρωσαν βαρύτερα από οιονδήποτε άλλον με ακριβό φόρο Αρίου Αίματος. Είναι γεγονός ότι τα SS υπήρξαν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Ευρώπης που κατέρρεε και όταν οι άλλοι επρόδιδαν, αυτοί έπιπταν μέχρις ενός στον υπέρ όλων Αγώνα. Αυτή την ευγενή τάξη των μαχητών κατασυκοφάντησαν και διέβαλαν οι δημοκράτες και μπολσεβίκοι συστηματικά μετά το τέλος του πολέμου. Διότι γνώριζαν πως αν η αλήθεια πρόβαλε στο φως ο Εθνικοσοσιαλισμός θα ξανάνθιζε στην Ευρώπη».

   Τα «Ες-Ες»,  αυτά τα τάγματα της φρίκης και του εξανδραποδισμού, αυτά τα ανθρωποειδή του ναζισμού που κατάσφαξαν το Δίστομο, ήταν – κατά την «Χρυσή Αυγή» – το «εκλεκτότερο άνθος» των «ιπποτών» και της «ευγενούς τάξης των μαχητών»…

   Ο υμνητής του ναζισμού, ο φυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Ν. Μιχαλολιάκος, στο βιβλίο του με τίτλο «Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη», ανάμεσα στα άλλα «πατριωτικά» που αναφέρει μιλά και για τα «WAFFEN SS». Αντιγράφουμε από τη σελίδα 46 του ναζιστικού οχετού:

«Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».

   Τις ορδές των στυγνών δολοφόνων, που κατάσφαξαν το Δίστομο, είναι που ο Μιχαλολιάκος περιγράφει σαν… «Μήνυμα Φωτεινό» στην Ελλάδα και την Ευρώπη!

Πηγή: enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Ντροπή!

Η κυβέρνηση, δια του ΓΕΣ και του Καμμένου, τιμά τον Γρίβα, τον ιδρυτή της «Χ», τον ολετήρα της Κύπρου

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

 

E, λοιπόν αυτοί στην συγκυβέρνηση των Συριζανελ μπορεί να έχουν χάσει κάθε ίχνος ντροπής και τσίπας αλλά δεν θα μας τρελάνουν κιόλας.
Το ελληνικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ο Πάνος Καμμένος προσωπικά και το Γενικό Επιτελείο Στρατού είναι χωμένοι μέχρι τα μπούνια σ΄αυτή τη βρώμικη και ντροπιαστική υπόθεση  ιστορικής αποκατάστασης του Γρίβα που επιχειρείται στην Κύπρο από την κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη και του κόμματός του, του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Είναι  γνωστός ο σάλος που προκάλεσε η αποκάλυψη ότι στην εκδήλωση που θα γίνει μεθαύριο  Σάββατο (10/6) στη Λευκωσία επρόκειτο να μιλήσει και ο Καμμένος. Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η αποκάλυψη της απόδοσης τιμών στον αρχηγό της κατοχικής δοσιλογικής οργάνωσης «Χ», τον άνθρωπο που έπαιξε τον πιο βρώμικο ρόλο στην προδοσία της Μεγαλονήσου, στην Αθήνα προσπάθησαν να τα μπαλώσουν. Βγήκε έτσι η «Αυγή»  και σ’ ένα μονόστηλο μας ενημέρωνε ότι «Δεν υπάρχει θέμα συμμετοχής του Πάνου Καμμένου σε ημερίδα στην Κύπρο προς τιμήν του Γ. Γρίβα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της Αυγής. Το εν λόγω συνέδριο πρόκειται να διεξαχθεί στις 10 Ιουνίου, και δημοσιεύματα του Τύπου έφεραν τον υπουργό Άμυνας να συμμετέχει σε αυτό. Τόσο το συνέδριο όσο και η φερόμενη συμμετοχή του Π. Καμμένου είχαν προκαλέσει αρνητικά σχόλια από πλευράς του ΑΚΕΛ».
Ας αφήσουν τα σάπια εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση.
Ο Πάνος Καμμένος είχε κανονιστεί να μιλήσει στην ημερίδα  που οργανώνουν το «Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης ΕΟΚΑ 1955-59», οι  «Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59», το «ίδρυμα απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59» και το… Γενικό Επιτελείο Στρατού Ελλάδας!
Για το χαρακτήρα της ημερίδας αντιγράφουμε από την «Χαραυγή», την εφημερίδα του ΑΚΕΛ: «Τίτλος της ημερίδας: “Γεώργιος Γρίβας Διγενής: Η ζωή και η δράση του”. Και η δράση του, στη βάση του προγράμματος της ημερίδας, ολοκληρώνεται το 1967, ως διοικητής της ΑΣΔΑΚ… Μετά το 1967, δηλαδή, δεν υπήρξε δράση του Γρίβα; Γιατί την αποκρύβουν οι διοργανωτές της ημερίδας; Ομιλητές όπως ο Δημήτρης Ταλιαδώρος και ο Σπύρος Δημητρίου θα μιλήσουν για τη συμμετοχή του Γρίβα στη μικρασιατική εκστρατεία ή για τη φοίτησή του στη Σχολή Πολέμου της Γαλλίας, ο Λεωνίδας Λεωνίδου για τον Γρίβα του 1940-44 ( σ. σ. τότε που παίζοντας σε διπλό ταμπλό με Γερμανούς και Εγγλέζους έπαιρνε όπλα από τους ναζί  για να χτυπήσει τον ΕΛΑΣ της Αθήνας) και ο Ανδρέας Κάρυος για τη δραστηριότητά του το 1945-1955». Και το σημείωμα της «Χαραυγής» κατέληγε: «Ασφαλώς ύμνους θα εκφωνήσουν και άλλοι για τον Γρίβα του ’55 κλπ. αλλά μέχρι το 1967…
Για την εγκληματική του δράση την περίοδο πριν από το προδοτικό πραξικόπημα ούτε λέξη».
Παρά τις διαψεύσεις για μη ανάμιξη του συνεταίρου του Τσίπρα στην εκδήλωση, μόλις χθες Τετάρτη μιλώντας σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό της Κύπρου, ο εκπρόσωπος των οργανωτών Θ. Σοφοκλέους «επιβεβαίωσε ότι προσκλήθηκε ο κ. Καμμένος, αλλά λόγω ειλημμένης υποχρέωσης  θα διαβαστεί από κάποιον άλλον ο χαιρετισμός του στην απόδοση τιμών για τον Γρίβα» .  Τα εντός εισαγωγικών από τη σημερινή «Χαραυγή», την εφημερίδα που σε άλλο, προηγούμενο, σημείωμα της ανέφερε και τα εξής:
«Το κακό παράγινε όμως. Ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση 43 χρόνων από το έγκλημα που μαύρισε τον τόπο και το λαό μας εξ υπαιτιότητας του Γρίβα και της εγκληματικής οργάνωσης που ίδρυσε, η κυβέρνηση Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ έρχεται με κάθε επισημότητα να τον εξαγνίσει, ευλογώντας ημερίδα αφιερωμένη στη ζωή και δράση του ολετήρα της Κύπρου, με την ευκαιρία των 120 χρόνων από τη γέννησή του. Ο Υπουργός Άμυνας, Χριστόφορος Φωκαΐδης θα απευθύνει χαιρετισμό. Και στον κατήφορο αυτό την κυπριακή κυβέρνηση ακολουθεί και η ελληνική, αφού χαιρετισμό στην ημερίδα θα απευθύνει και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση της Ελλάδας και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, καλούνται να απαντήσουν και να αιτιολογήσουν μια τέτοια συμμετοχή και απόδοση τιμής σε έναν άνθρωπο, όπως ο Γρίβας».
Ο σάλος για την ελληνική συμμετοχή σ’ αυτή την ιστορία συνεχίζεται. Οι αντιδράσεις κυρίως από το ΑΚΕΛ έντονες. Το αν τελικά θα διαβαστεί ή όχι  χαιρετισμός  του Καμμένου , λίγη σημασία έχει, αφού συνδιοργανωτής της εκδήλωσης είναι και το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού. Ακριβώς αυτό το υπουργείο Εθνικής Άμυνας,  αυτός ο υπουργός και αυτό το Γενικό Επιτελείο Στρατού που λίγες μέρες πριν οργάνωσαν την μεταφορά στην Ελλάδα των σορών Ελλήνων στρατιωτικών που έπεσαν στην τουρκική εισβολή του 1974, βάζοντας τον Κασιδιάρη στην πρώτη τιμητική  γραμμή των επισήμων. Ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρουν αυτοί της συγκυβέρνησης Εδώ δεν ντρέπονται να ασελγούν στη μνήμη των χιλιάδων αγωνιστών της Αριστεράς στην Ελλάδα. Στον Γρίβα  και στην Κύπρο θα κολλήσουν;

Διαβάστε περισσότερα

Οδυσσέας Ανδρούτσος: Παλικάρι και υπερασπιστής των δίκαιων του αγώνα του λαού

Τα γράμματα του Ανδρούτσου, που σώζονται, στέκονται ανάμεσα στα καλύτερα κείμενα του Εικοσιένα. Ένα απ’ αυτά, που το απευθύνει στον μεγαλοκοτζαμπάση Αναστάσιο Λόντο στις 14 του Γενάρη του 1824 και που παρουσιάζει τον Ανδρούτσο τέτοιον όπως ήταν, παλικάρι και υπερασπιστή των δίκαιων του αγώνα, δημοσιεύουμε παρακάτω.

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ: «Ο Ήρως της Γραβιάς Οδυσσεύς Ανδρούτσος το 1821» (1912)

Σαν σήμερα, στις 5 του Ιούνη 1825, δολοφονήθηκε από Έλληνες στην Αθήνα, στο κελί όπου κρατούνταν φυλακισμένος πριν δικαστεί, ο Φιλικός επαναστάτης του 1821 Οδυσσέας Ανδρούτσος.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν μια από τις έξοχες στρατιωτικές φυσιογνωμίες του Εικοσιένα, που με τη μάχη της Γραβιάς, στις 8 του Μάη του 1821 έσωσε στα πρώτα της βήματα την Επανάσταση. Βγαλμένος από το λαό και φλογερός υπερασπιστής του, κυνηγήθηκε από τους πολιτικάντηδες και τους κοτζαμπάσηδες και τέλος απαγχονίστηκε με κρυφή διαταγή της κυβέρνησής τους στον Πύργο της Ακρόπολης. Τον βάφτισαν κι αυτόν προδότη, όπως τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη, όπως και σήμερα οι απόγονοί τους βαφτίζουν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
Ο Ανδρούτσος αντιπροσωπεύει τη γνήσια εθνικολαϊκή συνείδηση του Εικοσιένα με τα δημοκρατικά αναγεννητικά της αιτήματα, που την προδοσία τους συμβολίζει και ο δικός του τραγικός θάνατος.
Τα γράμματα του Ανδρούτσου, που σώζονται, στέκονται ανάμεσα στα καλύτερα κείμενα του Εικοσιένα. Ένα απ’ αυτά, που το απευθύνει στον μεγαλοκοτζαμπάση Αναστάσιο Λόντο στις 14 του Γενάρη του 1824 και που παρουσιάζει τον Ανδρούτσο τέτοιον όπως ήταν, παλικάρι και υπερασπιστή των δίκαιων του αγώνα, δημοσιεύουμε παρακάτω.
«Εσύ έχεις πολλές δουλειές και καθώς ακούω καταγίνεσαι ημέρα και νύκτα. Δια τούτο δεν έπρεπε να σε εμποδίσω με τούτο το γράμμα, και μάλιστα οπού μαζί σου δεν έχω ανταπόκριση, όντας άλλη η δική μου δουλειά και άλλη η ιδική σου. Μολοντούτο, επειδή είδα εις ενός σου φίλου γράμμα ν’ αναφέρεις το όνομά μου, βιασμένος είμαι να σου κάνω πέντε εξ αράδες. Και αν έχουν κανένα καλό μέσα, άκουσέ το, ειδεμή κάψε τες.
Λέγεις του φίλου σου: Αν γράψεις σ’ εκείνο το διάβολο, τον Οδυσσέα, γράψε του από μέρους μου να βγάλει μερικούς διαβόλους από μέσα του. Του το λέγω μπέσα – με –μπέσα, και τότε θέλει γίνει χρήσιμος εις την πατρίδα, και θέλει λάβει αξίως το όνομα το οποίο φέρει.
Κύριε, καθώς λέτε σεις οι διαβασμένοι, δυο λογιών διαβόλοι εμβαίνουν μέσα εις ανθρώπους. Πρώτης λογής, ως έλεγε ο φιλόσοφος που απέθανε εδώ κάτου, είναι ο διάβολος που κάθε καλός άνθρωπος έχει μέσα του, ο διάβολος που ερμηνεύει και δείχνει τον καλόν δρόμο και εμποδίζει το δαιμονισμένο από του να πράξει το κακό. Η θρησκεία μας μας διδάσκει να πιστεύουμε, ότι κατά θεία παραχώρηση μπαίνει πολλές φορές ο διάβολος σ’ έναν άνθρωπο και τον ερμηνεύει να κάνει όλα τα κακά, και αυτός είναι ο δεύτερος διάβολος. Τώρα εγώ είμαι σε απορία, ποίος διάβολος σε σένα κατοικεί, ο πρώτος ή ο δεύτερος; Όσο δια λόγου μου, να ξεύρεις ότι αφήνω εσένα να μου πεις ποίο από τους δύο διαβόλους έχω μέσα μου. Ο πατέρας μου, εν καιρώ Τουρκίας, εγύριζε μέσα εις τα βουνά και εσκότωνε Τούρκους· έτρεχε εις τους κάμπους και εις τα όρη, και εθανάτωνε Τούρκους· ενυκτέρευε εις τα δάση, εκρύπτετο εις τα ποτάμια, εσκότωνε Τούρκους· όσες φορές ευρέθη εις τα βάθη της θαλάσσης, Τούρκους έπνιγε. Και εις ολιγολογία, αφού ερήμωσε πολλές επαρχίες των τυράνων, ως αληθινός δαιμονισμένος υπέρ της Πατρίδος, εμαρτύρησε εις αυτή την καθέδρα του τυράνου μας. Τι λογής διάβολο είχε μέσα του, του πρώτου είδους, ή του δεύτερου, εγώ δε μπορώ να το αποφασίσω και στέκει σε σένα να το γνωρίσεις.
Εγώ δε, χωρίς προσωπικώς να γνωρίζω από ποίο δαίμονα εσύρετο ο πατέρας μου, ήρχισα από παιδί ορφανό να γυρεύω τα χνάρια του ιδίου του διαβόλου. Τον περισσότερο καιρό της ζωής μου, πού τον επέρασα; Τον επέρασα σκοτώνοντας Τούρκους, κυνηγώντας τυράνους. Τον επέρασα εις τα σπήλαια και εις τα βουνά. Τα καρτέρια των δρόμων, οι λόγγοι και τα άγρια θηρία είναι μάρτυρες, ότι δυσκόλως έφευγεν ο Τούρκος από τα χέρια μου, αν εζύγωνε καμιά πενηνταριά οργιές.
Εγώ εσυναναστρεφόμουν με αυτούς τους τυράνους και ήμουν καλά πληρωμένος, δια να σέβομαι τους ομογενείς των, αλλά, κινούμενος από το διάβολό μου, Τούρκους εσκότωνα. Οι κρημνοί, τα ποτάμια, οι πάγοι, τα χιόνια και τα δάση, ήταν τ’ αγαπητά κατοικητήρια, το τουρκικό αίμα το προσφάγι μου.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με τον Μάρκο Μπότσαρη και τον Αθανάσιο Διάκο. Έργο του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ

Εσηκώθη η Επανάστασις και ευθύς, συρόμενος από το διάβολό μου, ελάτρευα τους αρχηγούς της, τη φωνή της άκουσα εις τα φυλλοκάρδια μου, εσεβάστηκα την απόφασή της και έτρεξα με όλους τους αρματολούς της Ελλάδος να σκοτώσω Τούρκους. Μολονότι εκέρδιζα εν καιρώ Τουρκίας, ο διάβολός μου μου αφήσερε αυτή την κλίση, αφού εσηκώσαμε τ’ άρματα. Και τι να πολυλογώ; Τόσο με εφώτισε ο διάβολός μου, ώστε να γεμίσω ψείρες, να λιμάξω ψωμί, να κείτομαι εις τα νερά, εις τα χιόνια και εις τη λάσπη, να δοκιμάζω κάθε στρατιωτική αχαριστία, να πίνω φαρμάκια από εχθρούς και φίλους, να κυνηγώμαι ως κατάδικος από αυτούς τους συγγενείς και φίλους της δικαιοσύνης, να επιθυμώ συνελεύσεις εθνικάς, να αγαπώ δικαίους διοικητάς, να είμαι λάτρις των εναρέτων και φίλος των σοφών, να διψώ την αυτονομία και ανεξαρτησία της Ελλάδος, επιθυμώντας μόνο κι μόνο Έλληνες να διοικούν και να βασιλεύουν εις τους Έλληνας. Εκ τούτων δάσκαλε ημπορείς να συμπεράνεις ποίος διάβολος ευρίσκεται μέσα μου.
Είναι ο διάβολος που έκανε το Σωκράτη να πιει το φαρμάκι δια τας ειλικρινείς εις την πατρίδα του εκδουλεύσεις ή πάλι είναι ο δαίμονας, όστις έκαμε τους ομογενείς να παραδώσουν την πατρίδα εις τους Μακεδόνας, εις τους Ρωμαίους και έπειτα εις τους Τούρκους; Εγώ για λόγου μου νομίζω ότι εσύ έχεις μέσα σου το διάβολο οπού είχε και ο Σωκράτης, που ξέρεις γράμματα και διαβάζεις τον Ξενοφώντα και τον Πλάτωνα. Είσαι νέος έως 22 χρονώ, και μολοντούτο είσαι βουλευτής. Χαίρεσαι υπόληψη, μολονότι λες πως και χωρίς ομόνοια δύνατε η Πατρίς να κυβερνηθεί, με τα γράμματα και τον Ξενοφώντα στο χέρι. Σχίζεις τη διοίκηση του Έθνους, διαφεντεύεις τους συγγενείς σου οπού καταξρατούν τα εθνικά εισοδήματα, σπείρεις ζιζάνια εις Μοριά και Ρούμελη, ανεβάζεις και κατεβάζεις από τα αξιώματα όποιο θέλεις.
Τέλος πάντων, δίνεις καλό παράδειγμα εις την επαρχία σου, της χρηστοηθείας, της εγκρατείας, της αφιλοκερδείας, της δικαιοσύνης. Ερμηνεύεις τους συγγενείς σου, ως μαθητάς του Σωκράτους, να μην αδικούς εις τη ζωή, εις την τιμή, εις την ιδιοκτησία όλους τους συνεπαρχιώτας των. Εις ολίγα λόγια, ερευνώντας και εγώ από το μέρος μου τίνες αι πράξεις του πατρός σου και αι ανδραγαθίαι του αδελφού σου, το φέρσιμο των προυχόντων συγγενών σου, ενθυμούμενος της διάλυση της Εθνικής Συνέλευσης εξ αιτίας σου, την προσκόλλησή σου εις ξένη Αυλή και όχι εις την απελευθέρωση της Ελλάδος, συμπεραίνω, δάσκαλε, μπέσα-με-μπέσα, ότι εσύ έχεις μέσα σου το δαίμονα του Σωκράτους.
Κοίταξε όμως καλά, ότι κάθε Έλληνας έχει μέσα του δώδεκα λεγεώνας διαβόλων. Και έπαρε τα μέτρα σου, διότι, ως λέγει η παροιμία, ένας διάβολος σκοτώνει τον άλλο. Κοίταξε καλά, διότι ή κοντεύει να χαθεί η Πατρίς, ή θα πέσει εις κανένα χειρότερο ζυγό από εκείνο, όπου βαστούσαν οι πατέρες μας…
– Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πυρσός» (παρατίθεται στα ΑΣΚΙ), των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, τον Μάρτη του 1961.
katiousa

Διαβάστε περισσότερα

Η βιολογία του κακού: Είναι ο άνθρωπος από τη φύση του επιθετικός;

Το αναπάντητο(;) ερώτημα της ανθρώπινης επιθετικότητας έχει απασχολήσει σχεδόν το σύνολο των επιστημών καθώς και των κοσμοθεωριών.
Έχουν διατυπωθεί βιολογικές θεωρίες, που ερμηνεύουν την επιθετικότητα ως ένστικτο και προδιαγεγραμμένη συμπεριφορά και οι οποίες έχουν βοηθήσει αρκετά, αλλά όχι επαρκώς στην πρόληψη και στον έλεγχο τέτοιων συμπεριφορών, ενώ αγνοούν τους κοινωνικούς παράγοντες. Από την άλλη μεριά, οι κοινωνικές θεωρίες αποδίδουν την επιθετικότητα σε ποικίλες αιτίες, που περιλαμβάνουν την προηγούμενη εμπειρία, τη μάθηση και τους εξωτερικούς παράγοντες του περιβάλλοντος των ατόμων. Ένας για παράδειγμα ισχυρός κοινωνικός παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στην εκδήλωση επιθετικών συμπεριφορών είναι η ματαίωση. Σύμφωνα με την υπόθεση της ματαίωσης, το άτομο διοχετεύει ψυχική ενέργεια προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι προσωπικοί στόχοι που έχει θέσει και η επιθετικότητα εκδηλώνεται όταν κάποιος παράγοντας σταθεί εμπόδιο στην υλοποίησή τους. Μια άλλη άποψη θεωρεί την επιθετικότητα ως μαθημένη κοινωνική συμπεριφορά. Σύμφωνα με τον Albert Bandura για παράδειγμα, τα άτομα μαθαίνουν να είναι επιθετικά είτε επειδή με τη συμπεριφορά τους αυτή δέχονται τα ίδια κάποια ανταμοιβή, είτε επειδή παρατηρούν και μιμούνται κάποιον άλλο που ανταμείβεται λόγω της επιθετικής του συμπεριφοράς.
Από τη μία οι θεωρίες της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, οι οποίες εν πολλοίς υποστηρίζουν πως η κοινωνική δομή, ο τρόπος ζωής και ο ψυχικός βιασμός που αυτή παράγει μάς ωθούν στα άκρα της αντοχής μας και συχνά εκδηλώνουμε επιθετικότητα με την παραμικρή αφορμή κι από την άλλη οι γενετικές ερμηνείες, οι οποίες επιχειρούν να αναλύσουν τη βιολογία του ανθρώπινου κακού. Και βέβαια δεν είναι απαραίτητα αντιπαραθετικές μεταξύ τους.
Με το μέγα αυτό φιλοσοφικό ερώτημα καταπιάνεται στο νέο του βιβλίο «Behave: The Biology of Humans at Our Best and Worst» (Συμπεριφέρομαι: Η βιολογία των ανθρώπων στο καλύτερο και το χειρότερο μας) ο Ρόμπερτ Σαπόλσκυ (Robert Maurice Sapolsky) Αμερικανός καθηγητής Βιολογικών Επιστημών, καθηγητής Νευρολογίας, Νευρολογικών Επιστημών και Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και ερευνητικός συνεργάτης στο Εθνικό Μουσείο της Κένυας.

Μεταξύ άλλων, ο Σαπόλσκυ έχει περάσει τα τελευταία 30 χρόνια μελετώντας τους άγριους μπαμπουΐνους της Ανατολικής Αφρικής, γεγονός που όπως δηλώνει τον έκανε να βλέπει και τους ανθρώπους διαφορετικά και τον βοήθησε να προσεγγίσει το «ανθρώπινο κακό».
Τι μας μαθαίνουν τα ζώα για την κακή μας φύση;
Ο Σαπόλσκυ πιστεύει λοιπόν ότι όλα τα είδη είναι μοναδικά αλλά οι άνθρωποι είναι μοναδικότεροι, κι αυτό δεν έχει και πολύ να κάνει με τα γονίδιά μας, αφού η μύγα και ο άνθρωπος έχουνε τα περισσότερα γονίδια κοινά.
Αντιθέτως, η πρόκληση έγκειται απλώς στο να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε και τίποτα σπουδαίο πέρα από ένα ακόμα προκάτ θηλαστικό. Κάποιες όμως φορές οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα ίδια αυτά δομικά στοιχεία, τα ίδια βασικά υδραυλικά, συμβαίνει να τα χρησιμοποιούμε και με τρόπους εντελώς πρωτόγνωρους.
Ένα παράδειγμα. Έχουμε λοιπόν δυο ανθρώπους σε ένα ανθρώπινο τελετουργικό, κάθονται σιωπηλοί σε ένα τραπέζι, ούτε που κοιτιούνται, ακίνητοι, εκτός από μια φορά στο τόσο που ένας από τους δυο σηκώνει το χέρι του για να σπρώξει ένα κομμάτι ξύλου. Και αν είναι το σωστό κομμάτι και οι σωστοί γκραντ μάστερ εν μέσω ενός πρωταθλήματος σκάκι, καίνε έξι με εφτά χιλιάδες θερμίδες τη μέρα με τη σκέψη τους μόνο.
Ενεργοποιούν μια τεράστια σωματική αντίδραση στρες μόνο με τη σκέψη, υποβάλλοντας το σώμα τους σε μια κατάσταση ίδια με εκείνη ενός μπαμπουΐνου που μόλις ξέσκισε τα σπλάχνα του χειρότερου εχθρού του.
Και όλο αυτό με τη σκέψη, με τη μνήμη, με το συναίσθημα… έχουμε δηλαδή μια κατάσταση όπου πήραμε απλά μπουλόνια και βίδες και φτιάξαμε κάτι εντελώς αγνώριστο.
Παραδείγματα από το βασίλειο της επιθετικότητας
Πολλά είδη σκοτώνουν, σκοτώνουν άτομα του δικού τους είδους, σκοτώνουν από θυμό, σκοτώνουν εν ψυχρώ και εκ προμελέτης, σκοτώνουν στρατηγικά, με τρόπους που θα 'καναν τον Μακιαβέλι περήφανο, σκοτώνουν ο ένας τα βρέφη του άλλου, ανταγωνιστικά, άπληστα -δεν είμαστε το μόνο είδος που σκοτώνει.
Επιπλέον, δεν είμαστε το μόνο είδος που σκοτώνει οργανωμένα. Τι διαφορετικό γίνεται λοιπόν με εμάς και την επιθετικότητά μας; Πράγματι, κάποιες φορές μπορούμε ωραιότατα να τσακίζουμε κρανία όπως κάθε «κακό» πρωτεύον θηλαστικό, κάποιες φορές όμως, κάνουμε πράγματα εντελώς ανήκουστα. Τίποτα για παράδειγμα δεν μπορεί να συγκριθεί με την επιθετικότητά μας όταν τραβάμε μια σκανδάλη, ή ρίχνουμε μια βόμβα από τα 30.000 πόδια και αποστρέφουμε απλά το βλέμμα μας.
Ένα συγκλονιστικό παράδειγμα τρόπου με τον οποίο άνθρωποι βλάπτουν ανθρώπους και που δεν υπάρχει τίποτα όμοιό του στον κόσμο: Στην Αεροπορική Βάση Nellis, οι άνθρωποι εκεί βγάζουν το μεροκάματό τους κατευθύνοντας βομβαρδιστικά στην άλλη άκρη του κόσμου.
Και στο τέλος τής μέρας, αφού τελειώσουν αυτό που κάνουν, σηκώνονται και φεύγουν βιαστικοί γιατί πρέπει να προλάβουν την παράσταση μπαλέτου της κόρης τους, και όταν την αγκαλιάζουν μετά, σου φαίνεται απίστευτο πόσο πολύ μπορεί να αγαπάν κάποιον, και την επομένη, πάλι στο σκοτεινό δωμάτιο να
σκοτώνουν ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου.
Και δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο των ζώων που μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Καθόλου περιέργως βέβαια, τα ποσοστά εμφάνισης ψυχιατρικών προβλημάτων σε ανθρώπους που περνούν έτσι τις μέρες τους, είναι επίσης ασύγκριτα.

Υπάρχουν άραγε άλλα ζώα εκεί έξω που να χρησιμοποιούν το οφθαλμός-αντί-οφθαλμού όταν συνεργάζονται ή όταν ανταγωνίζονται;
Προκύπτει ότι ούτε σε αυτό είμαστε τελικά μόνοι. Όπως αποδεικνύουν οι έρευνες στα ζώα, δεν είμαστε και τόσο μόνοι στο να ζητάμε εκδίκηση. Αυτό όμως που πράγματι και πάλι είναι μοναδικό με εμάς είναι η ικανότητά μας όχι να κάνουμε στους άλλους ότι θα μάς έκαναν αυτοί, αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ανταμοιβή και κυρίως ότι η ανταμοιβή κάποιου άλλου μπορεί να διαφέρει από τη δική μας.
Πως όμως αντιμετωπίζουμε την ανταμοιβή; Αυτό θα χρειαστεί λίγη νευροβιολογία. Εδώ εμπλέκεται ένας νευροδιαβιβαστής του εγκεφάλου που λέγεται ντοπαμίνη. Αν ξεμείνει ο εγκέφαλός σου από ντοπαμίνη, θα πέσεις σε κατάθλιψη.
Η κοκαΐνη δρα στο σύστημα υποδοχέων ντοπαμίνης, όπως όλες οι ευφορικές ουσίες. Η ντοπαμίνη είναι για την ανταμοιβή. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Νομίζαμε ότι λειτουργεί κάπως έτσι: Παίρνεις μια μαϊμού και την εκπαιδεύεις σε κάποια καθήκοντα. Δίνεις ένα σήμα, ανάβεις ένα φως στο χώρο της, κι αυτό σημαίνει «Αρχίζει δουλειά».
Μαθαίνεις λοιπόν τη μαϊμού ότι αν κάνει τη δουλειά, ό,τι κι αν είναι, θα ανταμειφθεί λίγο αργότερα. Κι αυτό που όλοι νόμιζαν για τη ντοπαμίνη ήταν ότι μόλις πάρεις την ανταμοιβή, τα επίπεδα ντοπαμίνης ανεβαίνουν. Η ντοπαμίνη ήταν η ευχαρίστηση, η αμοιβή, το τσουκάλι γεμάτο χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου, τέτοια πράγματα.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αλλά μάλλον κάπως έτσι: Εκπαιδεύεις μια μαϊμού σε κάποια μικροκαθήκοντα και με το σήμα τής λες «Πάμε λοιπόν, ξεκινάει νέος γύρος». Και τότε ανεβαίνει η ντοπαμίνη. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό δεν είναι ευχαρίστηση από την ανταμοιβή, αυτό είναι «ξέρω πως πάει, όλα καλά, το ‘χω».
Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ευχαρίστηση, έχει να κάνει με την προσμονή τής ευχαρίστησης. Και πράγματι, αν μπλοκάρεις τους υποδοχείς ντοπαμίνης, η δουλειά δεν γίνεται. Δεν είναι απλώς η προσμονή της ανταμοιβής, είναι όλη αυτή η στοχευμένη συμπεριφορά που πυροδοτεί.
Φαίνεται λοιπόν ότι η χημεία του εγκεφάλου μας λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η ντοπαμίνη σχετίζεται με την προσμονή της ανταμοιβής, η αβεβαιότητα την ενισχύει και μας ωθεί στη δουλειά που απαιτεί η ανταμοιβή. Αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά με εμάς, κι αυτό είναι ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ δουλειάς και ανταμοιβής.
Ο καιρός που μπορούμε να περιμένουμε ωθούμενοι από τη ντοπαμίνη, προσηλωμένοι στο όποιο καθήκον ώστε να ανταμειφθούμε κάποτε. Και το ξέρουμε όλοι καλά το σενάριο, περνάμε από το νήπιο, μπαίνουμε σε ένα καλό δημοτικό, μετά ένα καλό γυμνάσιο και λύκειο, μελετάς σκληρά, βγάζεις καλό μέσο όρο, μπαίνεις σε μια καλή σχολή, πιάνεις μια καλή δουλειά και επιτέλους διαλέγεις το γηροκομείο της αρεσκείας σου...
Έχουμε λοιπόν την εκπληκτική ανθρώπινη δυνατότητα της προσμονής. Κι αυτό που είναι πραγματικά αξεπέραστο με εμάς είναι η δυνατότητα, μέσω ιδεολογικών και θρησκευτικών συστημάτων, να προσμένουμε ακόμα και στο επέκεινα.
Αντέχουμε έναν κόσμο όπου η ανταμοιβή σου έρχεται σε μια άλλη ζωή, έναν κόσμο όπου είσαι διατεθειμένος να ανεχτείς τις πιο φρικαλέες εκδοχές πόνου στο όνομα τής προσμονής, έναν κόσμο όπου γενιές γενεών κληροδοτούν αμαρτίες στα παιδιά τους, περιμένοντας…  και δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο σε κανένα άλλο είδος εκεί έξω.

Ο πολιτισμός μας διαφοροποιεί; Μας ωθεί ή μας απωθεί από την κακή μας φύση; Μα δεν είμαστε και το μόνο είδος με πολιτισμό. Οι χιμπαντζήδες μεταδίδουν τρόπους κατασκευής εργαλείων, υπάρχουν 27 παραλλαγές περιφερειακής συμπεριφοράς μεταξύ
διαφόρων πληθυσμών χιμπαντζήδων που μεταδίδονται ως πολιτισμός. Δεν είμαστε οι μόνοι με πολιτισμικά εργαλεία και μικροκύματα, ούτε είμαστε οι μόνοι που μεταδίδουν ολόκληρα κοινωνικά περιβάλλοντα.
Είμαστε όμως μοναδικοί, στη δαιδαλώδη και μεγαλοπρεπή πολυπλοκότητα του πολιτισμού μας και όσα κάνουμε με αυτόν, άλλα είδη θα μαράζωναν από ζήλια βλέποντας τι φοβερά πράγματα κάνουμε.
Αυτό λοιπόν που φαίνεται ότι μας ενώνει ως ανθρώπινο είδος είναι κάτι ηθικό και είναι πλέον ξεκάθαρο πως είναι η ενσυναίσθηση. Μπορεί να μην είμαστε μόνοι κι εδώ, είναι όμως εκπληκτικά τα άκρα στα οποία μπορούμε να φτάσουμε την ενσυναίσθηση.
Ένα παράδειγμα. Κοιτάζουμε έναν σκύλο που το πόδι του έχει πιαστεί σε παγίδα και κρέμεται νεκρωμένο. Είναι φρικτό, αμέσως μας πιάνει ένα σφίξιμο. Το κοιτάμε και συναισθανόμαστε τον σκύλο. Νιώθουμε πόσο οδυνηρό είναι όλο αυτό για το σκύλο. Νιώθουμε ενσυναίσθηση για ένα άλλο είδος. Δεν ξανακούστηκε!
Αλλά μπορούμε να το πάμε και πιο πέρα. Στην Γκερνίκα. Μια εικόνα σύμβολο του 20ου αιώνα κι όλης τής αθλιότητας στην οποία υποβάλλαμε τους εαυτούς μας. Το κοιτάμε και σκεφτόμαστε τα άλογα της Γκερνίκα και τον τρόμο στους φλεγόμενους στάβλους, καθώς πέφτουν οι φασιστικές βόμβες. Νιώθουμε πόνο και ενσυναίσθηση για τα άλογα. Φτάνουμε λοιπόν την ενσυναίσθηση σε επίπεδα αφάνταστα για τα υπόλοιπα είδη. Ούτε εδώ λοιπόν είμαστε και τόσο συνηθισμένοι.

Ωραία. Έχουμε λοιπόν όλα αυτά τα παραδείγματα όπου έχουμε μεν κοινές θεμελιώδεις κατηγορίες, επιθετικότητα, εκδίκηση, πολιτισμό, ενσυναίσθηση, που όμως εμείς ωθούμε σε αξεπέραστα επίπεδα.
Πάμε όμως και στον τελευταίο τομέα, όπου κάνουμε πράγματα δίχως όμοιο στο ζωικό βασίλειο.
Είναι μια καθολική μοναχή, η αδερφή Helen Prejean, που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην πνευματική φροντίδα θανατοπονιτών στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Λουϊζιάνας, των πιο φοβερών κι εφιαλτικών ανθρώπων που πάτησαν ποτέ στη γη. Οπότε φυσικά τη ρωτούν: «Πώς μπορείς να δίνεις το χρόνο σου σε τέτοιους ανθρώπους;» Και έχει πάντα αυτή την τόσο απλή απάντηση: «Όσο πιο ασυγχώρητη η πράξη, τόσο περισσότερο πρέπει να συγχωρεθεί. Όσο πιο μισητό το πρόσωπο, τόσο πιο σημαντικό να το αγαπήσεις».
Αυτό είναι το πιο παράλογα μεγαλειώδες κατόρθωμα για το οποίο είμαστε ικανοί ως είδος. Δεν είμαστε απλώς το μοναδικότερο είδος γι' αυτή μας την ιδιότητα, είμαστε το μοναδικοτερότατο χάρη και μόνο σε αυτήν.
Και αυτό δεν είναι εύκολο. Ως ένα βαθμό, όσο δυσκολότερη είναι η αντίφαση να δεχτείς την απιθανότητα ενός γεγονότος ως απόδειξη ότι μπορεί και πρέπει να γίνει ηθική επιταγή σου, όσο πιο δύσκολο λοιπόν αυτό, τόσο και σημαντικότερο.
Ένα συμπέρασμα, στο οποίο κάποτε πρέπει να φτάσεις, είναι αυτό: είναι πραγματικά αδύνατο ένας άνθρωπος να κάνει τη διαφορά. Κι όσο πιο καθαρά, απόλυτα, αμετάκλητα κι απαράλλαχτα προφανές είναι ότι είναι αδύνατο να κάνεις τη διαφορά που θα κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο, τόσο περισσότερο πρέπει.
Δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω που να μπορεί καλύτερα από εσάς, από εμάς, από τον καθένα να υποστηρίξει μια τέτοια αντίφαση στη ζωή του και να την έχει ως ηθική επιταγή.
Ας το κάνουμε λοιπόν. Και ας απολαύσουμε τη διαδικασία.
Πάντως, αν και οι μπαμπουίνοι μπορούν - όπως αποδεικνύουν οι έρευνες και οι μελέτες - να αλλάξουν τη δομή συμπεριφοράς των κοινωνιών τους, τότε μπορούμε να ευελπιστούμε και για την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Διαβάστε περισσότερα

Μαλβίνα Κάραλη: Αγάπη χωρίς προστακτική

Από τον Γιώργο Μουργή
Η Μαίρη «έχασε την τύχη» να ακούει μετά τους πρώτους έξι μήνες της.
Μια παιδική ασθένεια, στην εποχή που τα γιατρικά δεν έφταναν, ήταν αρκετή για να χάσει την ακοή της. Η ζωή την κατέταξε στους μη ακούοντες, σε αυτούς που άλλοι από λάθος τους ονομάζουν κωφάλαλους και άλλοι από χλεύη, τους αποκαλούν μουγκούς.

Μιλάγαμε λιγότερο στη νοηματική και περισσότερο με τα χείλια. Τελείωσε το σχολείο κωφών με άριστα, δούλευε σκληρά και υπερασπίζονταν με σθένος τα δικαιώματα των κωφών μέσα από τις δικές τους συλλογικότητες.
Μόνιμα είχε απορίες για λέξεις και έννοιες και σαν το διάολο όλο και πήγαινε πιο βαθιά σε ορισμούς που ήθελε να της εξηγώ. Δυο πράγματα δεν κατάφερα ποτέ να της δώσω να κατανοήσει.
Τι είναι η μελωδία στη μουσική και τι σημαίνει η λέξη προστακτική.
Πώς να εξηγήσεις σε έναν κωφό την έννοια της μελωδίας;
Κάπου διαβάζοντας για μουσική κόλλησε στη μελωδία. Καμιά μου απάντηση δεν την ικανοποιούσε, κανένα  λεξικό, καμιά εγκυκλοπαίδεια.
Βρεθήκαμε σε ένα παλαιοπωλείο μια μέρα στο Μοναστηράκι. Πλησιάσαμε ένα πιάνο και με ξαναρώτησε.
«Άντε πάλι τα ίδια» μουρμούρισα και εκείνη με παράτησε, αφού «διάβασε» τα χείλια μου και την έκφραση δυσφορίας μου.
Το μόνο που κατάφερα τελικά να της εξηγήσω ήταν, ότι όπως εκείνη κατά ένα μαγικό τρόπο μπορεί να διαβάζει τα χείλια και να μεταφράζει τις εκφράσεις κάθε προσώπου, χωρίς να μπορεί να δώσει εξήγηση αν την ρώταγαν πώς τα καταφέρνει, έτσι και γω δεν μπορούσα να της δώσω να κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στη μουσική και τη μελωδία.
Ήμουν σίγουρος, παρόλο πως δεν την είχα πείσει, ότι είχε αντιληφθεί τουλάχιστον τη διαφορά.
Με την προστακτική πάλι νόμιζα πως θα ξεμπέρδευα εύκολα. Χρησιμοποιούσα λόγια, χέρια, γκριμάτσες αλλά πάλι η Μαίρη επέμενε πως δεν καταλαβαίνει.
Έφερνα ανάποδα παραδείγματα, αντίθετες έννοιες, της διάβαζα ρήματα, λέξεις σε διάφορους χρόνους σε διάφορες κλίσεις μα τίποτα δεν βοηθούσε.
Ώσπου μια μέρα, βλέποντας τη Μαλβίνα στην τηλεόραση, ενώ το μάτι μου παρατηρούσε τη Μαίρη πώς διάβαζε τα χείλια της και το αυτί μου άκουγε τη φωνή της Μαλβίνας, έτοιμος να εξηγήσω τις δύσκολες λέξεις που δεν προλάβαινε να «μεταφράσει», μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το «Αγάπη χωρίς προστακτική».
Άρχισα να ψάχνω πού μπορεί να το είχα διαβάσει. Έφαγα τον τόπο μα δεν έβρισκα τίποτα. Η Μαίρη ρωτούσε συνέχεια για αυτή τη ξαφνική αναστάτωσή και αφού επέμενε εκνευριστικά για άλλη μια φορά, εξήγησα ότι ψάχνω ένα απόσπασμα από ένα κείμενο της Μαλβίνας. Έκανε μια κίνηση με το κεφάλι σαν κάτι να μου έδειχνε. Κοίταξα προς το σημείο που σημάδευαν τα μάτια της αλλά δεν υπήρχαν ούτε βιβλία ούτε περιοδικά.
Ρώτησα τι μου έδειχνε και με μια φυσικότητα σήκωσε το χέρι της προς τον υπολογιστή.
«Μα τι μαλάκας είμαι…» είπα κι αμέσως η Μαίρη μετέφρασε μαζί με τη γκριμάτσα μου πάλι, συμφωνώντας καταφατικά.
Βρήκα το κείμενο στο πρώτο κλικάρισμα, το εκτύπωσα και πριν της δώσω να το διαβάσει, εξήγησα ότι εδώ μέσα μπορεί να βρει αυτό που δεν κατάφερα να της διευκρινίσω ποτέ.
Την προστακτική…
Το πήρε στα χέρια της, διαβάζοντας μονορούφι όλες τις λέξεις. Άναψα ένα τσιγάρο περιμένοντας να την ρωτήσω. Το επεξεργάστηκε δεύτερη φορά και με κοίταξε στα μάτια.

• «Κατάλαβες;» την ρώτησα με αγωνία.
• «Κατάλαβα…» απάντησε με δισταγμό. «Αυτή τη φορά κατάλαβα. Αλλά τώρα θέλω να ρωτήσω κάτι άλλο».
• «Πες μου…Μαίρη»
• «Γιώργο, τελικά τι είναι Αγάπη;..»

Μαλβίνα Κάραλη, Αγάπη χωρίς προστακτική:
Όλα συγχωρούνται, αλλά το να θέλεις να μεταλλάξεις το κατ’ εξοχήν απρόβλεπτο, τον έρωτα, σε κάτι προβλέψιμο, είναι η μεγαλύτερη Ύβρις.
Χάζευα στην τηλεόραση και σκεφτόμουν πως τη μόνη ατάκα που με αντιπροσωπεύει απόλυτα τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, πρόλαβε και την είπε η Ντενέβ (και ούτε καν μια μελαψή πιτσιρίκα απ’ αυτές που μ’ αρέσουν…): «Στα ερωτικά μου είμαι σαν την κατσίκα: ήσυχη, φτάνει να μην επιχειρήσουν να με δέσουν».
Και ξαφνικά στην οθόνη εμφανίστηκε το είδωλο των ειδώλων κι έλεγε κουβέντες γνωστές από παλιά… Πως κάθε φορά που βλέπει άνθρωπο αγκαλιά με ζώο, ξέρει πως ο άνθρωπος ζητάει συγγνώμη από το ζώο για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Ντυμένος όπως πάντα με το χρώμα των ειδώλων – μαύρο και μαύρο – αγκαλιά με το άσπρο σκυλί, έλαμπε από ταλέντο. Και πίσω από τη συγγνώμη του διακρινόταν μια προφορά σλαβική, με πολλή ”Λίτοστ” που στα τσέχικα θα πει Μελαγχολία.
Ο Μιλάν μιλούσε για Αθανασία – το θέμα τον νέου του βιβλίου – και δεν μιλούσε διόλου για αγάπη. ”Μα επιτέλους. κύριε Κούντερα”, είπε ο παρουσιαστής με τα άψογα, άθλια παστέλ, «η αγάπη δεν είναι και για σας, αυτό που είναι για όλους τους υπόλοιπους θνητούς; Δεν είναι θυσία, αυταπάρνηση, δόσιμο, εγκατάλειψη, αδυναμία ;»
Το είδωλο απάντησε:
«Λόγια, κύριέ μου. Πολλά λόγια. Η αγάπη, όπως την εκτιμά και την βιώνει η πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν είναι παρά μια μίζερη υπόθεση που με θλίβει. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως αγαπάνε, αλλά οι άνθρωποι. έτσι κι αλλιώς, δεν είναι σχεδόν ποτέ αυτό που νομίζουν πως είναι. αλλά κάτι πολύ φτηνότερο, πολύ λιγότερο ευαίσθητο και συνήθως εξαιρετικά αδιάφορο.
Η ”αγάπη” τους είναι το ίδιο άκυρη με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Λυτοί οι παραφουσκωμένοι διάνοι – και όσο πιο ασήμαντος ο άνθρωπος, τόσο πιο Σπουδαίος και Αχτινοβόλος νιώθει, με τον τρόπο που ο ετοιμοθάνατος τις τελευταίες του ώρες νιώθει ξαφνικά υγιής – μεταφράζουν όλη την ασημαντότητα και την κοινοτοπία του κούφιου τους συναισθήματος, στο ιδίωμα της ωραιότητας, της δήθεν αγάπης. της συγκίνησης. ”Αγαπάνε”, παράγοντας κιτς, γιατί τι άλλο είναι η εύκολη, δηλώσιμη, καταγράψιμη αγάπη τους, παρά η προσπάθεια να αρέσουν με κάθε τρόπο σε όσους πιστεύουν πιο φτάνει να δηλώνεις πως αγαπάς για να εξυψώνεσαι.
Σας παραπέμπω σ’ έναν ήρωά μου, για να πάρετε μια ιδέα περί του τί είναι η αγάπη για τα κοπάδια που αποτελούν το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Και συγκεκριμένα, στη σκηνή όπου ο Φραντς, ο ήρωάς μου, ανίκανος να μιλήσει μετά   το ατύχημα, κοιτάζει τη γυναίκα του. Την Μαρί Κλωντ με μίσος, ικετεύοντάς την, αν μπορεί να λεχθεί αυτό, με το βλέμμα του, να εξαφανιστεί, να μην τη βλέπει στα μάτια του.
Κι όμως, το μίσος του αυτή το εκλαμβάνει σαν υπέρτατη μορφή αγάπης, κολακεύεται μάλιστα πιστεύοντας πως πέθανε ευτυχισμένος, αφού έβλεπε σας τελευταίες του στιγμές την εικόνα της.
Αυτό το Αστείο, δεν σημαίνει παρά, πόσο λίγο μπαίνει στον κόπο του ”αγαπημένου” προσώπου, ένας εκπρόσωπος του ”κοπαδιού”. Πόσο λίγο οι άνθρωποι που λένε πως αγαπάνε, γνωρίζουν ο ένας τον άλλο.
Σημαίνει ακόμη, πως υπάρχει ένα ειδικό αισθητήριο περί αγάπης – κι αυτό είναι Προνόμιο που, δυστυχώς ή ευτυχώς, ανήκει στους λίγους».
”Η αγάπη”, συνέχισε το είδωλό μου. ”Είναι πράξη Δημιουργίας και μόνο”. Συντελείται μέσα στον χρόνο, έτσι, ώστε ο άλλος μέσα από την πράξη της αγάπης μας. Να καταφέρει να πραγματώσει το ”Εs muss sein” του. Το Πρέπει του. Αυτό για το οποίο ετάχθη».
Έκλεισα την τηλεόραση με αίσθημα ανείπωτης ευτυχίας και κάλεσα αμέσως τις δυο φίλες μου. Αυτή που. όπως βλέπετε στη φωτογραφία, επιδίδεται σε παιχνίδια με μαχαίρια και την άλλη, που προτιμά να ασκεί την ανδρική τέχνη του χειροφιλήματος. Και οι δύο, σαν Κυρίες Ψεύτικο Παρόν, έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους – σημάδι πως τα ονόματα τους δεν θα τα μάθετε ποτέ.
Αυτές οι δυο Εκ Γενετής Ανώνυμες υπάρξεις, τοποθετήθηκαν – από μένα φυσικά – σ’ ένα δωμάτιο με τζάμι – καθρέφτη κι εγώ με τον Δ.Μ. την στήσαμε στο διπλανό δωμάτιο, καιροφυλακτώντας α λα Τζην Χάκμαν και εμπεδώνοντας τις κουβέντες του Ειδώλου μας…
Μαλβίνα Κάραλη: «Επ’ αυτοφώρω», 1991

Διαβάστε περισσότερα

“Στην ντροπή της θαλάσσης”

1k

• 
  
• 1
• 
  
• 
  

Της Βάλιας Κάλντα
Η μεγαλύτερη θλίψη και αδικία κάθε καλοκαιριού είναι εκείνες και εκείνοι που στερούνται τη θάλασσα επειδή ντρέπονται. Το χωράει ο νους σου;

Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι, ανακαλώ και ζυγίζω με τα χρόνια όλο και πιο βαθιά αυτή τη μεγαλύτερη ζημιά της εξουσίας του βλέμματος. Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι συναντώ ξανά τους ίδιους εγκλωβισμένους σφιχτά, μέσα στο μανδύα των ρούχων τους.

Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι φοβάμαι πως πληθαίνουμε τους ανθρώπους που στερούνται την αταξικότητα του νερού και τη θεραπεία της θάλασσας για τους σκληρούς χειμώνες. Η φτήνια του κόσμου που χτίζεις φαίνεται στη ντροπή για τη θάλασσα. Στον αριθμό των ατόμων που κάθε καλοκαίρι μετράω να μη φτάνουν στο νερό επειδή ντρέπονται πως δεν είναι άξιες και άξιοι να παρουσιάσουν το σώμα τους, πώς δεν αξίζει σε ένα σώμα να απολαύσει τη θάλασσα αφού δεν κέρδισε τη σφριγηλότητα, δεν καταπολέμησε την κυτταρίτιδα, δεν κατάπιε το μπυροκοίλι. Αφού δεν κέρδισε το δικαίωμα στην έκθεση.

Η φτήνια του κόσμου κρέμεται πάνω από όλες τις προφάσεις που σκαρφίζονται τα νεαρά κορίτσια να μη φτάσουν στη θάλασσα με τους συμμαθητές τους, σε όλες τις φορές που είπαμε πως έχουμε περίοδο για να μην αφαιρέσουμε το παντελόνι μας μπροστά σε εκείνον που μας άρεσε, η φτήνια του κόσμου και η αβάθια του, κρέμεται πάνω από όλες τις φράσεις που μας στέρησαν το βάθος της θάλασσας.

Διαβάστε περισσότερα

Χρέος: Ποια «εθνική στρατηγική»;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Το χρέος, που έχει αποτελέσει το πρόσχημα για μια άνευ προηγουμένου εσωτερική υποτίμηση με την καταβαράθρωση μισθών και συντάξεων και την κατάλυση εργασιακών δικαιωμάτων, όχι μόνο δεν το χρωστάει ο λαός, αλλά το έχει πληρώσει κιόλας.
    Δεν το χρωστάει διότι ούτε τα εξοπλιστικά, ούτε οι φοροαπαλλαγές και η φοροαποφυγή των εχόντων, ούτε ο φαραωνισμός της Ολυμπιάδας, ούτε οι υπερκοστολογήσεις των εργολάβων, ούτε όσα προκάλεσαν την γέννηση και την διόγκωσή του είναι «έργα» του λαού.

    Και – επαναλαμβάνουμε – ενώ δεν το χρωστάει, ο λαός το έχει πληρώσει κι από πάνω, με την φτωχοποίησή του, με την ανεργία του, με την αιθαλομίχλη στη ζωή του και την ψυχή του, με την μετανάστευση των παιδιών του.
    Άρα, η μόνη «εθνική στρατηγική» για την οποία μιλούν πρώην και νυν κυβερνώντες γύρω από το χρέος, η μόνη «εθνική στρατηγική» που θα ανταποκρινόταν στα συμφέροντα και στα δίκαια του λαού, θα ήταν το «δεν πληρώνω». Κι όχι το «πώς να πληρώσουμε» με… ευκολίες πληρωμής, ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν (και το ξεκοκάλισαν) εντούτοις το βάρος του εξανδραποδίζει εργάτες, απόμαχους της δουλειάς, βιοπαλαιστές και νέους άνεργους.
    Αντί αυτού, η δήθεν «εθνική στρατηγική» για την οποία μιλούν οι εθνικοί μας διαπραγματευτές ξεκινά και τελειώνει με διαρκείς υπογραφές κάτω από τα κείμενα της τρόικας, στα οποία αναφέρεται: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»…     

Πηγή: Εφημερίδα Real News 3/6/2017

Διαβάστε περισσότερα

Το λευκό ή το μαύρο ψωμί είναι πιο υγιεινό;

Στο ερώτημα ποιό είδος ψωμιού είναι το πιο υγιεινό, η απάντηση μιας νέας μικρής ισραηλινής επιστημονικής έρευνας είναι ότι αυτό τελικά εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο, καθώς δεν αντιδρά ο οργανισμός όλων των ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο ψωμί.
Οι ερευνητές του διεθνούς φήμης Ινστιτούτου Επιστημών Weizmann, πραγματοποίησαν μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή με 20 υγιείς εθελοντές, προκειμένου να συγκρίνουν τις επιπτώσεις που έχει η κατανάλωση του λευκού επεξεργασμένου ψωμιού και του μαύρου ψωμιού (ολικής αλέσεως) με προζύμι.
Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον καθηγητή υπολογιστικής βιολογίας Έραν Σεγκάλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Cell Metabolism» (Κυτταρικός Μεταβολισμός), χώρισαν τους συμμετέχοντες σε δύο ομάδες. Η μία κατανάλωνε λευκό ψωμί και η άλλη μαύρο, επί μία εβδομάδα. Μετά από ένα κενό χρονικό διάστημα 15 ημερών χωρίς καθόλου ψωμί, ακολούθησε μια δεύτερη εβδομάδα στην οποία οι ρόλοι αντιστράφηκαν, δηλαδή όσοι είχαν φάει λευκό ψωμί, έφαγαν μαύρο και το αντίστροφο.
Πριν, στη διάρκεια και μετά τη μελέτη, οι ερευνητές κατέγραφαν την όποια επίπτωση των ψωμιών στον οργανισμό των εθελοντών: επίπεδα σακχάρου, χοληστερίνης, ασβεστίου, σιδήρου, λιπιδίων, ενζύμων νεφρών και ήπατος, δεικτών φλεγμονής και βλαβών σε ιστούς κα. Μελετήθηκε επίσης το μικροβιακό «οικοσύστημα» (μικροβίωμα) των συμμετεχόντων πριν και μετά τη μελέτη.
Προς μεγάλη έκπληξη των επιστημόνων, δεν διαπιστώθηκαν σημαντικές κλινικές διαφορές, όσον αφορά τις επιπτώσεις του λευκού και του μαύρου ψωμιού πάνω στους διάφορους βιοδείκτες της υγείας. Μια προσεκτικότερη ανάλυση έδειξε όμως, ότι περίπου οι μισοί άνθρωποι αντιδρούσαν καλύτερα στο λευκό ψωμί (άρα γι' αυτούς αυτό είχε καλύτερες επιπτώσεις στην υγεία τους), ενώ οι άλλοι μισοί αντιδρούσαν καλύτερα στο μαύρο ψωμί με προζύμι (που γι' αυτούς ήταν πιο υγιεινό).
«Τα ευρήματα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα και πιθανώς πολύ σημαντικά, επειδή αποκαλύπτουν ότι διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά ακόμη και στις ίδιες τροφές», δήλωσε ο ανοσολόγος Έραν Ελινάβ.
Οι ερευνητές ανέπτυξαν μάλιστα έναν αλγόριθμο που βοηθά να προβλεφθεί πώς μπορεί να αντιδράσει ο οργανισμός ενός ανθρώπου στο μαύρο ή στο λευκό ψωμί.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Αύξηση Εργατικών Ατυχημάτων: «Σφαγή» χωρίς ημερομηνία λήξης…

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Εκατόμβες ανθρώπινων ζωών. Εργάτες που δεν επιστρέφουν ποτέ από τη «μάχη» του μεροκάματου. Μια διαχρονική θυσία των παιδιών της εργατικής τάξης στον «Μολώχ» της παραγωγής. Τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα είναι ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν οι εργαζόμενοι της χώρας στο «σφαγείο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Το πρώτο τρίμηνο του 2017 τα εργατικά ατυχήματα παρουσιάζουν αύξηση της τάξης του 15%, σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2016.
«Αύξηση των εργατικών ατυχημάτων καταγράφεται από το 2013 και μετά ως απόρροια της οικονομικής κρίσης ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση του 15% σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο. Ειδικά, από το 2013 και μετά, τα εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας καταγράφουν αύξηση, γεγονός που συνδέεται χρονικά με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αλλά και τη μείωση των κονδυλίων για τη λήψη μέτρων ασφάλειας από πλευράς των επιχειρήσεων, σε μία προσπάθεια περιστολής του λειτουργικού κόστους τους»! Αυτά τα συγκλονιστικά αλλά και αποκαλυπτικά στοιχεία, έδωσε στη δημοσιότητα με συνέντευξη του, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας (Π.Ο.Σ.ΕΠ.Ε.) Κλεάνθης Χατζηνικολαΐδης.
Η προστασία της ζωής του εργαζόμενου αποτελεί «πολυτέλεια» για τα αφεντικά και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες περικοπές για τη μείωση του «λειτουργικού κόστους»! Η καθιέρωση μισθών πείνας, η μαύρη εργασία, η υπερεκμετάλλευση δεν είναι ικανές συνθήκες για να «χορτάσουν» την αδηφάγο όρεξη των κεφαλαιοκρατών. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία, όταν μπαίνει στη «ζυγαριά» της διατήρησης και ενίσχυσης της κερδοφορίας τους.
Ο βαρύς φόρος αίματος τον οποίο οι εργαζόμενοι της χώρας μας, συνεισφέρουν επιπλέον της εργασίας τους, «κτίζει» την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση του, αφού αποτελεί άλλη μια συνθήκη για «ανάπτυξη» του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου.
«Aν θεωρήσουμε ότι το 2010 είναι η χρονιά αφετηρίας με την υπαγωγή μας στο μνημόνιο, τα εργατικά ατυχήματα που δηλώθηκαν στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), ήταν 5.721. Το 2016, ο αντίστοιχος αριθμός εργατικών ατυχημάτων ανήλθε στα 6.500» ανέφερε στην συνέντευξη του, ο Κλ. Χατζηνικολαΐδης και πρόσθεσε: «Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι, από το 2013 και μετά, έχουμε μία σταθερή αύξηση των εργατικών ατυχημάτων για κάθε έτος γύρω στο 10%. Ενώ στα έτη 2011 και 2012 παρατηρήθηκε μείωση των δηλωθέντων εργατικών ατυχημάτων, από το 2013 και μετά, παρατηρείται αύξηση».
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΣΕΠΕ, τα εργατικά ατυχήματα: Tο 2010 είναι 5.721, το 2011 είναι 5.203, το 2012 είναι 4.858, το 2013 είναι 5.126, το 2014 είναι 5.497, το 2015 είναι 5.930 και το 2016 είναι 6.515.
Η διετία 2011 – 2012, στην οποία παρατηρήθηκε μείωση κατά 10% των εργατικών ατυχημάτων, δεν οφείλεται φυσικά στη λήψη μέτρων ασφαλείας, αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος: «Με τη μείωση της οικοδομής. Είχε και αυτή τη συμμετοχή της στη μείωση των εργατικών ατυχημάτων και, κυρίως, αυτών που αφορά τις πτώσεις από ύψος. Με βάση τα παραπάνω, αυτή η θετική επίπτωση αποτυπώθηκε και στη μείωση των εργατικών ατυχημάτων». Τα γιαπιά έκλεισαν. Οι άνεργοι οικοδόμοι αυξήθηκαν. Τα εργατικά ατυχήματα μειώθηκαν.
Ωστόσο όπως σημείωσε ο Κλ. Χατζηνικολαΐδης, από το 2010 και μετά, η μείωση σε επενδύσεις και εκσυγχρονισμό είχε ως επίπτωση, μεταξύ άλλων και στην αύξηση των εργατικών ατυχημάτων και, ειδικότερα, τα έτη 2013 έως και 2016, παρόλο που είχαμε κατακόρυφη πτώση της οικοδομής και μείωση του ΑΕΠ της χώρας κατά 30% περίπου, άρα και της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Η ανεργία θέριζε, η παραγωγή συρρικνωνόταν αλλά οι «αριθμοί» των σακατεμένων και νεκρών εργατών αυξάνονταν. «Έχουμε παρατηρήσει ότι, με το ξεκίνημα της κρίσης, από τα πρώτα έξοδα που περιόρισαν οι επιχειρήσεις, ήταν αυτά που αφορούσαν τη λήψη μέτρων ασφάλειας της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των επενδύσεων σε νέο εξοπλισμό εργασίας», σημείωσε ο ίδιος.
Οι συγκριμένες περικοπές, οδήγησαν σε αύξηση των εργατικών δυστυχημάτων. Συγκεκριμένα «το 2013, τα θανατηφόρα ατυχήματα ήταν 65, το 2014: 63, το 2015: 67 και το 2016: 73. Μία αύξηση 10% περίπου κάθε χρόνο, αν εξαιρέσουμε μία ανεπαίσθητη πτώση το 2014» τόνισε ο Κλ. Χατζηνικολαΐδης και σημείωσε: «Σήμερα, που μιλάμε, ήδη, για το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016 στα δηλωθέντα εργατικά ατυχήματα. Ειδικότερα, το 2016, είχαμε, στο πρώτο τρίμηνο, 1.421 δηλωθέντα εργατικά ατυχήματα σε όλη τη χώρα, ενώ, για το 2017, ανήλθαν στα 1.608. Βλέποντας την εξέλιξη των εργατικών ατυχημάτων, εκτίμησή μου είναι ότι, για το 2017, θα ξεπεράσουμε τα 7.000 δηλωθέντα ατυχήματα»!
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Το 2016 συνέβησαν σχεδόν 18 εργατικά ατυχήματα τη μέρα, ενώ το 2017, φαίνεται ότι θα ξεπεράσουν ακόμα και τα 20 τη μέρα. Πρόκειται για μια «σφαγή» σε καθημερινή βάση, με θύματα την εργατική τάξη της Ελλάδας.
Η οργή που προκαλούν τα συγκλονιστικά αυτά στοιχεία μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνει κανείς ότι τα πρόκειται ένα εκ προμελέτης έγκλημα, σχεδιασμένο από τα ίδια τα επιτελεία των αφεντικών που κυνικά σχεδιάζουν και προχωρούν σε περικοπές μέτρων ασφαλείας, προσυπογράφοντας το μακελειό στους τόπους δουλειάς.
Είναι αυτό που κατέγραφε ο Κάρλ Μάρξ στο Κεφάλαιο, ήδη από το μακρινό 1867. «Το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας απαντάει: Μήπως θα ‘πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 282-283).

Διαβάστε περισσότερα

«Mπίσνες» στο Ριάντ, αίμα σε Λονδίνο – Μάντσεστερ

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Κατ΄αρχάς ας δούμε πάνω σε ποιο έδαφος καλλιεργείται το αφιόνι που οπλίζει το χέρι αυτών των αιμοσταγών δολοφόνων.
   Ας δούμε πάνω σε ποιο βομβαρδισμένο – κατά κυριολεξία – τοπίο λειτουργούν τα εργαστήρια των Φρανκενστάιν του ισλαμοφασισμού και ποιά είναι η «πρώτη ύλη» που τους προσφέρεται για να στρατολογούν το εγκληματικό τους δίκτυο.
   ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ: Οι νεκροί μετά την 11η Σεπτέμβρη ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες εκ των οποίων οι άμαχοι ξεπερνούν τις 40.000. Οι πρόσφυγες έχουν ξεπεράσει τις 600.000. Στο Αφγανιστάν, όπου πρόσφατα ο Τραμπ έκανε χρήση της λεγόμενης «μητέρας των βομβών», δρουν 45 χώρες με 130.000 στρατιώτες.
   Η Βρετανία διαθέτει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ τη δεύτερη μετά τις ΗΠΑ στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν που ανέρχεται σε 9.500 στρατιώτες.
   ΛΙΒΥΗ: Χάος! Πάνω από 5.000 νεκροί ο απολογισμός της «Ανοιξης», μισό εκατομμύριο άστεγοι, στα 2,5 εκατομμύρια τα θύματα επισιτιστικής κρίσης, πάνω από 450.000 παιδιά σε κίνδυνο αφανισμού, πάνω από 235.000 οι εγγεγραμμένοι από τον ΟΗΕ μόνο τον περασμένο Σεπτέμβρη να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς με πρώτη ευκαιρία, περίπου 250.000 ένοπλοι που κινούνται ανεξέλεγκτα στη χώρα, με τον αριθμό των μισθοφόρων του ISIS να ανέρχεται – σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ στους 6.000.
   Σύμφωνα με την περσινή έκθεση του βρετανικού κοινοβουλίου, η επέμβαση της Βρετανίας στη Λιβύη επέφερε «καταστροφικό αποτέλεσμα» με συνέπεια η χώρα «να καταρρεύσει πολιτικά και οικονομικά, και να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στις διάφορες φυλές, να προκληθούν προσφυγική κρίση, εκτεταμένες παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και άνοδος της επιρροής σε ορισμένες περιοχές της χώρας του Ισλαμικού Χαλιφάτου (ISIS), ενισχυμένου με οπλισμό που εγκαταλείφθηκε από το καθεστώς Καντάφι». Στην ίδια έκθεση σημειώνεται ότι η Βρετανία «έπρεπε να γνωρίζει πως πολλοί Λίβυοι είχαν συμμετάσχει στο Ιράκ και το Αφγανιστάν πολεμώντας στις τάξεις της αλ Κάιντα και θα πρέπει να αναμενόταν τι θα έκαναν όταν επέστρεφαν στην πατρίδα τους».
   ΣΥΡΙΑ: Πάνω από 320.000 νεκροί μεταξύ των οποίων περισσότερα από 17.000 παιδιά, πάνω από 2.000.000 οι τραυματίες, πάνω από 6,5 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι εντός της χώρας, πάνω από 5 εκατομμύρια οι πρόσφυγες.
Το 2015 ανακοινώθηκε ότι η Συρία ζει σχεδόν χωρίς καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα καθώς το 83% του δικτύου ηλεκτροδότησης δεν λειτουργεί εξαιτίας του πολέμου ενώ το 80% και πλέον των πολιτών ζει κάτω από το όρια της φτώχειας, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2016 από τον ΟΗΕ και το πανεπιστήμιο Σεντ Άντριους της Σκωτίας.
   ΙΡΑΚ: Ανυπολόγιστος αριθμός θυμάτων. Σύμφωνα με την εταιρεία Opinion Research Business μέχρι τον Αύγουστο του 2007 σκοτώθηκαν από 946.000 – 1.200.000 άνθρωποι. Σύμφωνα με έρευνα του Υπουργείου Υγείας του Ιράκ, από το 2003 μέχρι τον Ιούνιο του 2006 είχαν σκοτωθεί από 104.000 μέχρι 223.000 άμαχοι. Αναφορές που φτάνουν ως σήμερα κάνουν λόγο για 650.000 νεκρούς άμαχους, 6.000.000 πρόσφυγες και πάνω από 5.000.000 ορφανά παιδιά.
  Δίπλα στα παραπάνω προσθέστε – ανάμεσα στα πολλά άλλα – τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της Αιγύπτου, όπως και τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της Υεμένης με τα 3.000.000 εκτοπισμένους, τα 16.000.000 ανθρώπους σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας και τα 9,6 εκατομμύρια παιδιά – σύμφωνα με την Unicef – σε συνθήκες οξύτατου υποσιτισμού.
  Η εικόνα, τέλος, θα ήταν ελλιπής αν ξεχνούσαμε δυο ακόμα εξαιρετικά σημαντικές παραμέτρους: Αφενός τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες, όσο και την ιδεολογική παρακμή που επικρατούν στο εσωτερικό της Δύσης. Από εδώ δημιουργείται ο πολτός μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι γεννημένοι σε ευρωπαϊκό έδαφος φυσικοί αυτουργοί των ειδεχθών εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε στο Μάντσεστερ ή τον περασμένο Νοέμβρη στο Παρίσι.

***

   Ας έρθουμε τώρα να δούμε πως πολιτεύονται στο εσωτερικό των χωρών τους αυτοί που βομβαρδίζουν εκτός Ευρώπης για το «καλό της δημοκρατίας» και για την «πάταξη της τρομοκρατίας»:
   Πριν λίγες μέρες γνωστοποιήθηκε ότι η Βρετανία «έθαψε» έκθεση για την χρηματοδότηση από το εξωτερικό τρομοκρατικών οργανώσεων εξτρεμιστών ισλαμιστών που δρουν στη χώρα με την δικαιολογία από το υπουργείο Εσωτερικών ότι το περιεχόμενό της είναι «ιδιαίτερα ευαίσθητο» (http://info-war.gr/i-vretania-ethapse-ekthesi-gia-ti-chrimatodotisi-tzichantiston/).
   Μάλλον το… ευαίσθητο του πράγματος θα πρέπει να οφείλεται – όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Γκάρντιαν» – στο γεγονός ότι στην έκθεση αναδεικνύεται ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας στην ενίσχυση της τρομοκρατικής δράσης του ISIS…
   Άραγε, όμως, είναι γνωστή στη Δύση τέτοια σχέση της Σαουδικής Αραβίας με τον ισλαμοφασισμό;

1) Τόσο καλά γνωρίζουν ώστε προ οκταετίας ήταν η υποψήφια για την προεδρία των ΗΠΑ και τότε υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον που – τον Δεκέμβριο του 2009 – σε ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε από το Wikileaks έγραφε ότι «η Σαουδική Αραβία παραμένει μια σημαντική βάση για την οικονομική στήριξη της Αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν, και άλλων τρομοκρατικών ομάδων. Η Σαουδική Αραβία πράττει εναντίον της Αλ Κάιντα, στο επίπεδο μιας εγχώριας απειλής και όχι λόγω των δραστηριοτήτων της στο εξωτερικό».

2) Τόσο καλά γνωρίζουν ώστε προ τριετίας, ο υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ο Γκερτ Μίλερ, μιλώντας μάλιστα στον κρατικό σταθμό ZDF, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του βίντεο με τον αποκεφαλισμό του Αμερικανού δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δήλωνε: «Αυτό το είδος κρίσης πάντοτε έχει μία προϊστορία […] Οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, τα όπλα τους, είναι οι ¨χαμένοι γιοι¨. Πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος εξοπλίζει, ποιος χρηματοδοτεί τους μαχητές του ΙΚ. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι ¨Κατάρ¨». Οι δηλώσεις του Μίλερ, μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, μετά τον αρχικό σάλο που δημιουργήθηκε, όλως περιέργως «εξαφανίστηκαν» από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία… Βέβαια η Σαουδική Αραβία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της με το Κατάρ, αλλά για άλλους λόγους (βλέπε: Ιράν…). Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που αγνοεί τις σχέσεις μεταξύ Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, Κουβέιτ, Αραβικών Εμιράτων με ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κοκ;

3) Τόσο καλά γνωρίζουν ώστε ακόμα και το Ιρακ ζήτησε πέρσι από τη Σαουδική Αραβία να δώσει εξηγήσεις ύστερα από την παραδοχή του Σαουδάραβα Υπουργού Εσωτερικών ότι υπήρξε συλλογή χρημάτων μέσα στο βασίλειο για να χρηματοδοτηθούν οι τζιχαντιστές που πολιορκούνταν από τις ιρακινές δυνάμεις στη Φαλούτζα. Κατά τον υπουργό Εσωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, Μανσούρ Αλ Τουρκί, η επίθεση που είχε εξαπολύσει το Ιράκ ενάντια στους τζιχαντιστές είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν πολλοί έρανοι στη Σαουδική Αραβία για ενίσχυση του Ισλαμικού Κράτους. «Δεν μπορείς να ελέγξεις τις συμπάθειες των ανθρώπων», είχε πει τότε ο Τουρκί…

***

   Τι κάνουν, όμως, οι ηγέτες της Δύσης, αυτοί οι δακρυσμένοι κροκόδειλοι κάθε φορά που δολοφονούνται αθώοι στο Λονδίνο, στο Μάτσεστερ, στο Παρίσι, στο Μπατακλάν, στο Βερολίνο; Ιδού:

   Μόλις τον περασμένο Απρίλη η κυρία Μέι επισκέφτηκε την Σαουδική Αραβία. Ανάμεσα στα άλλα υπέγραψε και συμφωνίες πώλησης οπλικών συστημάτων αξίας τουλάχιστον 3,5 δισεκατομμυρίων λιρών.
   Πως αντέδρασε η κυρία Μέι στις επικρίσεις στο εσωτερικό της χώρας της για την ενέργειά της αυτή; Όπως η Θάτσερ που πριν 30 χρόνια εκφωνούσε λόγους υποστήριξης στα ακροατήρια των μουτζαχεντίν. Απάντησε πως οι δεσμοί του Ηνωμένου Βασιλείου με τη χώρα είναι σημαντικοί για την ασφάλεια, την ευημερία, το εμπόριο και το μέλλον και στην επισήμανση ότι «τα όπλα που δίνονται από τη Βρετανία έχουν το μερίδιό τους στην ανθρωπιστική καταστροφή»(http://www.skai.gr/news/world/article/343193/i-mei-uperaspizetai-to-taxidi-tis-sti-saoudiki-aravia/), η Βρετανίδα πρωθυπουργός ισχυρίστηκε πως η Βρετανία είναι ένας σημαντικός «δωρητής βοήθειας»…
   Η Μέι, εκτός από τις συμφωνίες πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία (που εδώ και δύο χρόνια με αμερικανική και βρετανική υποστήριξη βομβαρδίζει την Υεμένη έχοντας προκαλέσει ανυπολόγιστη καταστροφή στη χώρα) έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στο ταξίδι της να διασφαλίσει ότι η γιγάντια κρατική εταιρεία πετρελαίου «Saudi Aramco» θα επιλέξει το χρηματιστήριο του Λονδίνου για την πρώτη της δημόσια εγγραφή («Καθημερινή», 6/4/2017)…

   Ένα μήνα αργότερα από την Μέι, αρχές Μάη, στη Σαουδική Αραβία βρέθηκε μια ακόμα κυρία, συνοδευόμενη από μια στρατιά εκπροσώπων μεγάλων πολυεθνικών της χώρας της: Η καγκελάριος Μέρκελ. Πως έδωσε τη «μάχη» για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» η κυρία Μέρκελ στις επαφές της με τους Σαουδάραβες; Υπέγραψε διακρατικές συμφωνίες που μεταξύ άλλων αφορούν την εκπαίδευση στη Γερμανία Σαουδαράβων αξιωματικών του στρατού και της αστυνομίας ενώ υπογράφηκαν και συμφωνίες γερμανικών μονοπωλίων με Σαουδάραβες κυβερνητικούς αξιωματούχους που, σύμφωνα με πληροφορίες, αφορούν την παράδοση από τη γερμανική πολεμική βιομηχανία «Heckler & Koch» σημαντικές ποσότητες «αμυντικού στρατιωτικού εξοπλισμού».
   Σημείωση: Πριν τη Μέρκελ είχε επισκεφτεί την Σαουδική Αραβία η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας, Ούρσουλα Φον ντερ Λέγεν, η οποία είχε μιλήσει για τις «εξαιρετικές διμερείς σχέσεις»στους τομείς της άμυνας, ασφάλειας και αντιτρομοκρατίας. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι «οι Γερμανοί βιομήχανοι το 2015 έκαναν ρεκόρ εξαγωγών στη Σαουδική Αραβία, πουλώντας σχεδόν τα πάντα όσον αφορά στους στρατιωτικούς και άλλους εξοπλισμούς: Ταχύπλοα περιπολικά ακτοφυλακής, τεθωρακισμένα του στρατού, εξοπλισμό για εναέριο ανεφοδιασμό αεροσκαφών, στρατιωτικά οχήματα 4Χ4, ανταλλακτικά μαχητικών αεροσκαφών, τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη ποικίλης χρήσης… Χάρη στη «βοήθεια» των Γερμανών βιομηχάνων, η Σαουδική Αραβία το 2015 έγινε η πρώτη χώρα παγκοσμίως στις αγορές όπλων και πολεμοφοδίων»(Δέσποινα Ορφανάκη, Ριζοσπάστης, 6/5/2017).

   Πριν από λίγες μέρες, μετά τις δυο κυρίες, την Σαουδική Αραβία επισκέφτηκε, φυσικά, ο Τραμπ. Οι εξοπλιστικές συμφωνίες μεταξύ ΗΠΑ – Σαουδικής Αραβίας ανήλθαν στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια! Το επίσημο πρακτορείο της Σαουδικής Αραβίας έκανε λόγο για 34 συμφωνίες σε διάφορους τομείς όπως η άμυνα, το πετρέλαιο και οι αερομεταφορές αξίας άνω 380 δισεκατομμυρίων!
   Ο Τραμπ δήλωσε: «Ήταν μια εκπληκτική ημέρα. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους. Εκπληκτικές επενδύσεις στις ΗΠΑ και η στρατιωτική μας κοινότητα είναι πολύ ευχαριστημένη και θέλουμε να ευχαριστήσουμε εσάς και τη Σαουδική Αραβία για τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις στις ΗΠΑ και για τις πολλές θέσεις εργασίας»…

   Α, ναι, μην ξεχάσουμε και τον «σοσιαλιστή» χατζατζάρη, κατά κόσμο «Ολάντ». Αυτός ένα χρόνο πριν απένειμε στα Ηλύσια Πεδία τον ανώτατο τιμητικό τίτλο της Γαλλίας, την «Λεγεώνα της Τιμής» – το μετάλλιο που είχε θεσπίσει ο Μέγας Ναπολέων – στον διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπα Mohammed bin Naif. Το μετάλλιο – σύμφωνα με το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορείο της Σαουδικής Αραβίας (SPA) – ήταν «η αναγνώριση για τις προσπάθειες του πρίγκιπα στην περιοχή και στον κόσμο να καταπολεμηθεί οι εξτρεμισμός και η τρομοκρατία»…
   Είναι η Γαλλία αυτού του χατζατζάρη και του Βαλς, εκλεκτού σήμερα του Μακρόν, η Γαλλία που πρωταγωνίστησε στις σφαγές σε Λιβύη και Συρία, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.
   Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel). Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»… Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…
   Και φυσικά είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, που τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…

***

   Ποιος φταίει, λοιπόν; Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών»; Η΄ μήπως φταίνε οι Φρανκενστάιν που κατασκεύασαν το «είδωλό τους»; Που το τροφοδοτούν. Το χρηματοδοτούν και το εξοπλίζουν. Αλλά τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο, όμως, οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους.
  Ποιος φταίει που για το κλείσιμο ακριβών συμβολαίων υπέρ εμπόρων όπλων, εργολάβων και πετρελαιάδων έκαναν τη ζωή να φαίνεται τόσο «φτηνή» στις χώρες που μακελεύουν με αποτέλεσμα τα κηρύγματα μισανθρωπισμού και παράνοιας περί «μαρτύρων» και «αντεκδίκησης» των ιμάμηδων του ισλαμοφασισμού να βρίσκουν τόπο ακόμα και στην Ευρώπη;
   Ποιος φταίει που η τρέλα του πολέμου έφτασε στα σπίτια μας;
   Οι πόλεμοι, οι δικοί τους πόλεμοι για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι δικοί μας νεκροί στο Λονδίνο, στο Μάνστεστερ, στο Παρίσι, στη Νίκαια, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες. Αλλά και στο Χαλέπι, την Φαλούτζα, την Καμπούλ.
   Οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!
   Ο Φρανκενστάιν σπέρνει ανέμους και οι λαοί θερίζουν θύελλες. Ο Φρανκενστάιν – Ιμπεριαλισμός

• που κατασκευάζει θεωρίες περί του «πολέμου των πολιτισμών» για να δικαιολογεί τους πολέμους των πολυεθνικών,
• που άλλοτε συμμαχεί και στηρίζει και άλλοτε «αντιμάχεται» αντιδραστικά καθεστώτα,
• που κατασκευάζει τέρατα όπως οι Μπιν Λάντεν, χτες, οι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους», σήμερα, τέρατα τα οποία του είναι εξαιρετικά χρήσιμα είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι,
• που τροφοδοτεί μουτζαχεντίν με φόντο το Αφγανιστάν εδώ και 35 χρόνια προκαλώντας το σημερινό χάος,
• που το αίμα των παιδιών του Μάντσεστερ και του Μπατακλάν το εγγράφει στους ισολογισμούς των πολυεθνικών του πετρελαίου και των μονοπωλίων των όπλων,

είναι τόσο αιμοσταγής και τόσο χυδαίος που αξιοποιεί πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο και το αίμα που χύνεται στις ίδιες τις ευρωπαϊκές πόλεις, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες επιδρομές.
Οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών – Φρανκενστάιν είναι οι νεκροί μας! Και δεν θα σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς, αν δεν σταματήσουμε τους πολέμους τους, αν δεν συγκρουστούμε με την πολιτική που συνέχειά της είναι ο πόλεμος.
Κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει να αφοπλίσουμε τα τερατώδη δημιουργήματά τους και να αχρηστεύσουμε το αφιόνι τους.

  Πηγή:enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το τέλος του «τουρκικού μοντέλου»

By Jean Marcou and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)

Με δύο ανοικτά μέτωπα με τους Ευρωπαίους ηγέτες, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επιδιώκει να εδραιώσει την εξουσία του στο εσωτερικό της χώρας, προσεγγίζει τη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία. Ο επαναπροσδιορισμός αυτός μαρτυρεί τη λεπτή θέση της Τουρκίας στο περιφερειακό περιβάλλον της. Η εποχή που η χώρα εμφανιζόταν ανάμεσα στους μεγάλους ωφελημένους της «αραβικής άνοιξης» μοιάζει πολύ μακρινή.

Από το 2014, η Τουρκία του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί να αναπροσαρμόσει την εξωτερική πολιτική της, λαμβάνοντας υπόψη την εξέλιξη της σύγκρουσης στη Συρία, αλλά και την κατάσταση στο εσωτερικό της. Την εποχή της «αραβικής άνοιξης», το 2011, το πρωτόγνωρο πείραμα του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), του ισλαμο-συντηρητικού κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία από το 2002, αποτελούσε δημοκρατικό παράδειγμα για την ευρύτερη περιοχή. Η διπλωματία καλής γειτονίας που τέθηκε σε εφαρμογή από τον υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, καθώς και ο δυναμισμός της αναδυόμενης τουρκικής οικονομίας, συνετέλεσαν στη διαμόρφωση θετικής εικόνας για τη χώρα της Μέσης Ανατολής. Κι όμως! Η αμφιλεγόμενη στάση της Άγκυρας απέναντι στα τζιχαντιστικά κινήματα που δρουν στη Συρία, η σύμπλευσή της με τις ισλαμιστικές κυβερνήσεις που προέκυψαν από τη συνεχιζόμενη –αλλά αμφισβητούμενη– πολιτική μετάβαση σε Αίγυπτο και Τυνησία και, τέλος, η βίαιη καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στην καταστροφή του πάρκου Γκεζί της Κωνσταντινούπολης, την άνοιξη του 2013, θάμπωσαν το άστρο της Τουρκίας. Από το 2015, η γειτονική χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με την άμεση ανάμειξη της Ρωσίας στη συριακή διένεξη, την ώρα μάλιστα που οι δυνάμεις του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), μιας οργάνωσης των Κούρδων της Συρίας που συνδέεται με το Κόμμα Κούρδων Εργατών (ΡΚΚ), καταλάμβαναν την πλεονεκτική θέση των κατ’ εξοχήν αντιπάλων του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ). Ο πολλαπλασιασμός των επιθέσεων –και από τζιχαντιστές και από Κούρδους– στο έδαφος της Τουρκίας μοιάζει να είναι το τίμημα των ριψοκίνδυνων κινήσεων που κάνει στα νότια σύνορά της και της άρνησής της να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του κουρδικού πληθυσμού.

Οι παραπάνω παράγοντες ωθούν την Άγκυρα στην επανεξέταση της διπλωματικής και γεωστρατηγικής τοποθέτησής της. Και όλα αυτά μέσα σε μια συγκυρία εσωτερικού μετασχηματισμού, όπου ο Ερντογάν επιχειρεί να εδραιώσει τα προνόμιά του και τον ρόλο του ως προέδρου. Η νέα τουρκική διπλωματία, την οποία ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ χαρακτήρισε ως «πολιτική “περισσότερων φίλων παρά εχθρών”», δηλώνει πραγματιστική. Ωστόσο, παραμένει ευαίσθητη απέναντι σε διάφορες πηγές αβεβαιότητας, σε μια εποχή όπου η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύει να κλονίσει λίγο περισσότερο τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες της ευρύτερης περιοχής.

1. Προσέγγιση με τους Σαουδάραβες

Η διπλωματική στροφή περιλαμβάνει την προσέγγιση με τη Σαουδική Αραβία και την αποστασιοποίηση από το Ιράν. Ένα από τα πρώτα καθαρά σημάδια φάνηκε τον Ιανουάριο του 2015, όταν ο Ερντογάν διέκοψε περιοδεία του στην Αφρική για να παραστεί στην κηδεία του βασιλιά Αμπντάλα στο Ριάντ, αφού πρώτα κήρυξε μονοήμερο εθνικό πένθος. Η στροφή του Ερντογάν, που συνάντησε αντιδράσεις στην Τουρκία, κυρίως από την κοσμική αντιπολίτευση και από το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) (2), δεν διαψεύστηκε στη συνέχεια. Την άνοιξη του 2015, ο Τούρκος πρόεδρος πρόσφερε ανοικτή υποστήριξη στη στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, κατηγορώντας το Ιράν ότι θέλει να «κυριαρχήσει» στη Μέση Ανατολή (3). Και, τον Ιανουάριο του 2016, επιστρέφοντας από επίσκεψη στο ουαχαμπιτικό βασίλειο, αρνήθηκε να καταδικάσει την εκτέλεση του σιίτη κληρικού και αντικαθεστωτικού Νιμρ Μπακρ Αλ-Νιμρ από τις σαουδαραβικές αρχές, ενέργεια που προκάλεσε τη διάρρηξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ριάντ και Τεχεράνης.

Η σύγκλιση Τουρκίας-Σαουδικής Αραβίας προκαλεί έκπληξη στο μέτρο που η τουρκική κυβέρνηση δεν υιοθετούσε, μέχρι τώρα, τη λογική της αντιπαράθεσης μεταξύ σιιτών και σουνιτών. Τον Μάρτιο του 2011, η Άγκυρα επέκρινε την καταστολή της εξέγερσης στο Μπαχρέιν (στην οποία συμμετείχαν σιίτες, αλλά όχι μόνο) από τα στρατεύματα του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC). Λίγο καιρό αργότερα, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Ιράκ, ο Ερντογάν προκαλούσε αίσθηση με την ενέργειά του να προσευχηθεί στη Νατζάφ, στο μαυσωλείο του Αλί (γαμπρού του Προφήτη και προσώπου που οι σιίτες αντιμετωπίζουν με θρησκευτική λατρεία) και τις προειδοποιήσεις κατά των θρησκευτικών διαιρέσεων που απηύθυνε προς τον μουσουλμανικό κόσμο.

Η τουρκική επανατοποθέτηση απέναντι στην όλο και εντονότερη αντιπαλότητα Σαουδικής Αραβίας-Ιράν δεν υπαγορεύεται μόνο από θρησκευτικές ανησυχίες. Αποσκοπεί επίσης στην ευκολότερη επιστροφή της Άγκυρας στο πεδίο της συριακής διένεξης: το κύριο θέμα συζήτησης στις συναντήσεις Τούρκων και Σαουδαράβων αξιωματούχων είναι η υποστήριξη ενός μέρους των ένοπλων οργανώσεων στη Συρία. Και μάλιστα την εποχή που οι Τούρκοι προσπαθούν να πείσουν τους Αμερικανούς να υποστηρίξουν περισσότερο τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA), ο οποίος μάχεται κατά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ-Άσαντ από τον Ιούλιο του 2011 και προσπαθεί να έχει διακριτή δράση από τις τζιχαντιστικές τακφιριστικές ομάδες (4).

Εξάλλου, για να είναι πλήρως αξιόπιστη η στροφή που επιχειρεί, η τουρκική κυβέρνηση θα πρέπει να απαλλαγεί από την ελάχιστα κολακευτική εικόνα του συμμάχου του Ισλαμικού Κράτους, η οποία την ακολουθεί από την πολιορκία της συριακής πόλης Κομπάνι από τους τζιχαντιστές, τον Σεπτέμβριο του 2014. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης μάχης, ενώ οι κουρδικές δυνάμεις των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG, ένοπλη πτέρυγα του PYD) και του ΡΚΚ υπερασπίζονταν την πόλη με τη βοήθεια της αεροπορίας των Δυτικών, ο τουρκικός στρατός δεν επέτρεψε να περάσει πάρα μόνο μία μικρή αυτοκινητοπομπή Κούρδων μαχητών πεσμεργκά, οι οποίοι έφτασαν ως ενισχύσεις από το Ιράκ. Ωστόσο, μετά την επίθεση στην τουρκική συνοριακή πόλη Σουρούτς (που αποδόθηκε στο ΙΚ), στις 20 Ιουλίου 2015, η Τουρκία επέτρεψε τη χρήση της βάσης του Ιντσιρλίκ από τη διεθνή συμμαχία κατά των στρατευμάτων του «χαλιφάτου». Η συγκεκριμένη επανατοποθέτηση υπήρξε το σημείο εκκίνησης μιας διαδικασίας που θα μπορούσε να δώσει στον τουρκικό στρατό τη δυνατότητα να επιβληθεί ως ο πιο αποφασισμένος εχθρός του Ισλαμικού Κράτους.

2. Εμμονή με τις κουρδικές επιτυχίες

Στην αρχή, η επανατοποθέτηση της Τουρκίας δεν έπειθε ιδιαίτερα, καθώς οι τουρκικές δυνάμεις έπλητταν τις δυνάμεις του ΡΚΚ στο βόρειο Ιράκ ή του PYD στη Συρία (από το φθινόπωρο) πολύ συχνότερα απ’ όσο τα στρατεύματα του Ισλαμικού Κράτους. Ωστόσο, η Τουρκία έγινε, στο τέλος του 2015, και ιδιαίτερα το 2016, ένας από τους κύριους στόχους του ΙΚ. Η εξέλιξη αυτή ώθησε την Άγκυρα να αντιδράσει στο εσωτερικό, με τη μαζική εξάρθρωση πυρήνων τζιχαντιστών από την αστυνομία, αλλά και στο εξωτερικό πεδίο. Αρκετοί μήνες σποραδικών ρίψεων ρουκετών Κατιούσα από το πυροβολικό του ΙΚ στην τουρκική συνοριακή επαρχία του Κιλίς έδωσαν στην Άγκυρα, στις αρχές Μαΐου του 2016, το πρόσχημα για μια πρώτη εισβολή των στρατευμάτων της στο συριακό έδαφος.

Η υπόθεση πήρε τελείως διαφορετική τροπή στις 24 Αυγούστου 2016, όταν ο τουρκικός στρατός, προκειμένου να υποστηρίξει τους Άραβες Σύρους αντάρτες που εκπαίδευε από την προηγούμενη χρονιά, διέσχισε ξανά τα σύνορα με την ευκαιρία της επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη» και κατέλαβε την πόλη Τζαραμπλούς, στη δυτική όχθη του ποταμού. Αυτή τη φορά, ο πόλεμος είχε κηρυχθεί. Όμως, η αντιτζιχαντιστική στάση της Άγκυρας ακόμη δεν έπειθε, καθώς σκοπός της εισβολής ταυτόχρονα ήταν να παρεμποδίσει τη συνένωση των κουρδικών δυνάμεων που βρίσκονταν στην πόλη Μανμπίζ (ανατολικά) και στον θύλακα Αφρίν (δυτικά).

Η Τουρκία, σύμμαχος από το 2007 της περιφερειακής κυβέρνησης του ιρακινού Κουρδιστάν (KRG), είχε αντιμετωπίσει με ανησυχία την ανάδυση παρόμοιας κουρδικής ζώνης στη βόρεια Συρία (στη Ροζάβα), καθώς η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του PYD, που πρόσκειται στο ΡΚΚ. Ωστόσο, η ιδέα της σύναψης σχέσεων με τη Ροζάβα ανάλογων με εκείνες προς το ιρακινό Κουρδιστάν βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη το 2013 όταν, στο εσωτερικό μέτωπο, η τουρκική κυβέρνηση διαπραγματευόταν ειρηνευτική συμφωνία με το ΡΚΚ. Δύο φορές μέσα στο καλοκαίρι του 2013, ο ηγέτης του PYD Σάλεχ Μουσλίμ μετέβη ανεπίσημα στην Τουρκία, και μάλιστα έκανε λόγο για εγκατάσταση αντιπροσωπείας της οργάνωσής του στην Άγκυρα. Η στρατηγική του ΑΚΡ στόχευε τότε στην ενσωμάτωση των Κούρδων της Τουρκίας στο εθνικό πολιτικό σύστημα και στην εφαρμογή πολιτικής καλής γειτονίας με τους Κούρδους του Ιράκ, ακόμη και της Συρίας. Οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις έθεσαν σε αμφισβήτηση το συγκεκριμένο σχέδιο και ώθησαν την τουρκική κυβέρνηση να αλλάξει την προσέγγισή της στο κουρδικό ζήτημα.

Την άνοιξη του 2013, η ειρηνευτική διαδικασία με το ΡΚΚ τέθηκε στο δεύτερο πλάνο της πολιτικής επικαιρότητας από το κίνημα διαμαρτυρίας στο πάρκο Γκεζί. Στη συνέχεια, η διαδικασία βρέθηκε σε τέλμα, κυρίως επειδή έπεσε θύμα ενός φορτωμένου εκλογικού προγράμματος για το 2014 (δημοτικές και προεδρικές εκλογές) και το 2015 (βουλευτικές εκλογές). Στο Ιράκ και στη Συρία, η επίθεση του Ισλαμικού Κράτους είχε ξαναμοιράσει την τράπουλα και είχε αποκαλύψει τη διφορούμενη τουρκική στάση. Τον Φεβρουάριο του 2015, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τις βουλευτικές εκλογές, χάθηκε μία ακόμη ευκαιρία προσέγγισης με το PYD. Η κάλυψη που πρόσφεραν οι δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας στην αποχώρηση του περικυκλωμένου από το Ισλαμικό Κράτος τουρκικού στρατού από τον θύλακα του Σουλεϊμάν Σαχ θα μπορούσε να είχε επιτρέψει την επανέναρξη του διαλόγου. Την ίδια στιγμή όμως, ο Ερντογάν εμπόδιζε την προσπάθεια του πρωθυπουργού του Νταβούτογλου για επανέναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας με το ΡΚΚ. Τελικά, τον Ιούνιο του 2015, η εκλογική επιτυχία του HDP, η οποία του εξασφάλισε άνετη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και στέρησε την αυτοδυναμία από το ΑΚΡ, έπεισε τον Τούρκο πρόεδρο να υιοθετήσει στρατηγική αναχαίτισης της κουρδικής ενίσχυσης. Μολονότι το HDP κατόρθωσε να διατηρήσει τη θέση του στο Κοινοβούλιο κατά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2015, υπέστη συστηματική περιθωριοποίηση και καταστολή.

Στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 15^ης Ιουλίου 2016, πολύ μεγάλος αριθμός βουλευτών αυτού του προοδευτικού κόμματος, και ιδιαίτερα οι δύο συμπρόεδροί του Σελαχατίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουκσεγκντάγκ, βρέθηκαν στη φυλακή και κινδυνεύουν με ισόβια κάθειρξη για «συνεργασία με τρομοκρατική οργάνωση».

3. Σύγκλιση με τη Ρωσία

Τον Σεπτέμβριο του 2015, η ισχυρή υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας στις δυνάμεις του συριακού καθεστώτος και του Ιράν, που επιχειρούσαν στα νότια σύνορά της, εξόργισε την Άγκυρα, την ώρα που οι δυτικοί σύμμαχοί της, μερικοί από τους οποίους είχαν δεχθεί ισχυρά πλήγματα (όπως η Γαλλία), έκαναν λόγο για σύγκλιση με τη Μόσχα προκειμένου να καταπολεμηθεί η τζιχαντιστική τρομοκρατία (5). Στις 24 Νοεμβρίου 2015, η κατάρριψη ενός ρωσικού αεροσκάφους Su-24 από τουρκικά F-16 και η υποστήριξη που έλαβε τελικά η Άγκυρα από την Ουάσιγκτον, ήρθαν να σπάσουν την αυξανόμενη τουρκική απομόνωση. Το επεισόδιο προκάλεσε έξι μήνες έντασης με τη Ρωσία. Χωρίς αμφιβολία, η βαρύτητα των οικονομικών συνεπειών μιας τέτοιας διαμάχης εξηγεί τη σπουδή για τη γρήγορη εξομάλυνση των διμερών σχέσεων.

Όμως, στην αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο γειτόνων συνετέλεσε και η επιδείνωση των σχέσεων της Άγκυρας με την κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Οι Τούρκοι επέκριναν τους Αμερικανούς επειδή αφαίρεσαν το PYD από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων και κατέστησαν τους Κούρδους «υπεύθυνους εταίρους». Μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2016, ο Πούτιν είχε διεισδύσει στο κενό, αφού αποδέχθηκε τη «συγγνώμη» της Τουρκίας. Δεκαπέντε ημέρες αργότερα, κατά την απόπειρα πραξικοπήματος, ο Πούτιν υπήρξε ο πρώτος που παρείχε υποστήριξη στον Τούρκο ομόλογό του.

Αντίθετα, οι Αμερικανοί σύμμαχοι, με την καθυστερημένη αντίδρασή τους και την άρνησή τους να εκδώσουν τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο ο Ερντογάν υπέδειξε ως «εγκέφαλο» του πραξικοπήματος, έμοιαζαν όλο και πιο ύποπτοι. «Ευχαριστούμε τις ρωσικές αρχές και ιδιαίτερα τον πρόεδρο Πούτιν. Η Ρωσία μάς παρείχε υποστήριξη άνευ όρων, σε αντίθεση με άλλες χώρες», δήλωνε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου (6).

Τον Αύγουστο του 2016, ο Ερντογάν μετέβη στη Μόσχα για να σφραγίσει την αποκατάσταση των διμερών σχέσεων. Η προσέγγιση έφτασε στο απόγειό της τον Ιανουάριο του 2017, όταν Ρώσοι και Τούρκοι, αφού κατάφεραν να επιβάλουν κατάπαυση του πυρός στο Χαλέπι, οργάνωσαν από κοινού με το Ιράν διάσκεψη στην Αστάνα του Καζακστάν. Για μια στιγμή, η διευθέτηση της συριακής διένεξης που, με την κίνηση αυτή τέθηκε κάτω από την αιγίδα μιας ευρασιατικής σύμπραξης, φάνηκε να ξεφεύγει από τον έλεγχο των Δυτικών.

Βέβαια, οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις, ακόμη και μετά την αποκατάστασή τους, δεν είναι και πολύ αξιόπιστες. Η διαδικασία της Αστάνα δεν οδήγησε στην υπέρβαση ούτε της αντιπαλότητας Τουρκίας-Ιράν ούτε των ρωσοτουρκικών διαφορών γύρω από τη συριακή κρίση. Σύντομα φάνηκε ότι, ενώ η Μόσχα ενδιαφερόταν να βρει λύση στη διένεξη, η Άγκυρα επιθυμούσε να περιοριστεί, σε πρώτη φάση, στην επιβολή του σεβασμού της παύσης των εχθροπραξιών μεταξύ των πρωταγωνιστών. Εξάλλου, μολονότι η Ρωσία έδωσε την έγκρισή της για την τουρκική επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη», στη συνέχεια ο πυρήνας της στρατηγικής της ήταν να παρεμποδίσει την επέκταση της τουρκικής επέμβασης προς τον νότο και τη Ράκα, την αυτόκλητη «πρωτεύουσα» του Ισλαμικού Κράτους, ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο σύγκρουσης μεταξύ Τούρκων και Κούρδων (7).

Στο μεταξύ, η τουρκική κυβέρνηση δηλώνει διαρκώς την ικανοποίησή της για την πολιτική αλλαγή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι πρώτες επαφές με τον Τραμπ, πάντως, δεν κατέληξαν σε χειροπιαστά αποτελέσματα όσον αφορά την έκδοση του Γκιουλέν ή τη διακοπή των αμερικανικών σχέσεων με το PYD. Εν όψει της επίθεσης στη Ράκα, η Άγκυρα επιχείρησε να πείσει την Ουάσινγκτον να γυρίσει την πλάτη στους Κούρδους της Συρίας και να προτιμήσει τους αντάρτες που η ίδια υποστηρίζει. Φαίνεται όμως ότι το επεισόδιο της κοπιώδους κατάληψης της πόλης Αλ-Μπαμπ (8) από τις συγκεκριμένες ομάδες ανταρτών δεν έχει πείσει την αμερικανική κυβέρνηση για την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας επιλογής, η οποία θα συναντούσε ακόμη περισσότερα εμπόδια στον Νότο, λόγω της συνεργασίας μεταξύ των στρατευμάτων της Δαμασκού και του PYD, με τις ευλογίες της Μόσχας.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να υπολογίζουν στον ρόλο που οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (συμμαχία του PYD με άλλες «κοσμικές» συριακές αντάρτικες ομάδες) θα μπορούσαν να παίξουν κατά την τελική επίθεση εναντίον του Ισλαμικού Κράτους (9). Σε μια τέτοια προοπτική, είναι πιθανό η νέα αμερικανική κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, να προσπαθήσουν να συμφιλιώσουν τις ορισμένες φορές ανταγωνιστικές φιλοδοξίες των συμμάχων τους (Τούρκων, Κούρδων και FSA), αποφεύγοντας ταυτόχρονα τη σύγκρουσή τους με τις δυνάμεις του συριακού καθεστώτος, που υποστηρίζονται από τη Ρωσία.

Η Τουρκία από την πλευρά της, την ώρα που το ΝΑΤΟ μοιάζει να επιβιώνει από την πολιτική αλλαγή στην Ουάσινγκτον και που η διαδικασία της Αστάνα έχει δείξει τα όριά της, δύσκολα θα μπορέσει να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τη σχέση της με τη Ρωσία ως μέσο πίεσης απέναντι στους Αμερικανούς συμμάχους της, όπως κατόρθωσε προς το τέλος της θητείας Ομπάμα. Μια σύγκλιση Ρωσίας-ΗΠΑ στη Συρία θα κινδύνευε μάλιστα να εδραιώσει την αυτονομία των Κούρδων του PYD. Η διπλή σχέση με Μόσχα και Ουάσινγκτον θα μπορούσε, αντί για πλεονέκτημα, να εξελιχθεί σε αγκάθι για την Άγκυρα (10). Και όλα αυτά, αναμένοντας να φανεί εάν η πρόσφατη ένταση μεταξύ της Τουρκίας και ορισμένων από τους Ευρωπαίους εταίρους της, όπως η Γερμανία, θα έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.

1. Βλ. Sami Kohen, «“Daha çok dost, daha az düᶊman” nasil olacak?» (Πώς να αντιληφθούμε το “περισσότεροι φίλοι παρά εχθροί”;»), «Milliyet», Κωνσταντινούπολη, 27 Μαΐου 2016.
2. Βλ. Selahattin Demirtaᶊ, «L’homme qui se prend pour un sultan», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 2016.
3. Βλ. Mohammad-Reza Djalili και Thierry Kellner, «Άγκυρα και Τεχεράνη, σύμμαχοι ή ανταγωνιστές;», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 5 Μαρτίου 2017, http://monde-diplomatique.gr/?p=1955
4. Βλ. Bachir El-Khoury, «Ποιοι είναι οι Σύριοι αντάρτες;», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 5 Φεβρουαρίου 2017, http://monde-diplomatique.gr/?p=1866
5. Βλ. Jacques Lévesque, «Quitte ou double de la Russie à Alep», «Le Monde diplomatique», Νοέμβριος 2016.
6. Συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι «Haberturk», 25 Ιουλίου 2016.
7. Βλ. Murat Yetkin, «Kurdish autonomy in Syria via Russian hands?», Hürriyet Daily News, Κωνσταντινούπολη, 4 Μαρτίου 2017.
8. Βλ. Cengiz Çandar, «What’s really happening in Syria’s Al–Bab?», «Al-Monitor», Ουάσινγκτον, 21 Φεβρουαρίου 2017.
9. Amberin Zaman, «Turkey, Kurds project confidence as Pentagon plans next Syria moves», «Al-Monitor», 23 Φεβρουαρίου 2017.
10. Βλ. Cengiz Çandar, «Erdogan caught between Trump, Putin in Syria war», «Al-Monitor», 13 Φεβρουαρίου 2017.
    
    
    Jean Marcou
    Καθηγητής στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών της Γκρενόμπλ, υπεύθυνος του μεταπτυχιακού τμήματος Μεσόγειος-Μέση Ανατολή, ερευνητής στο Institut Français d’études anatoliennes (IFEA) της Κωνσταντινούπολης.
    
    
    

Διαβάστε περισσότερα