Αριστερά: κρίση συνιστωσών ή συνιστώσες της κρίσης;

Αναντίστοιχα της συγκυρίας τα περισσότερα αριστερά μορφώματα

Του Δημήτρη Πατέλη αν. καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης

Ολο και πιο αισθητές γίνονται στον απλό λαό -και σε όσους έχουν ακόμα την ικανότητα να αφουγκράζονται την αγωνία του- οι μονομέρειες, οι αγκυλώσεις και η ανεπάρκεια-αναντιστοιχία με την εποχή και τη συγκυρία ποικίλων μορφωμάτων της Αριστεράς, κληροδοτημάτων και καταλοίπων άλλων εποχών.

Μονομέρειες που απολυτοποιούνται μεταφυσικά, προσλαμβάνοντας τραγελαφικές διαστάσεις στα λόγια και τα έργα κάποιων επιγόνων τού πάλαι ποτέ επαναστατικού κινήματος…
Η κρισιακή συγκυρία προβάλλει ως φάσμα δυνατοτήτων δημιουργικής-επαναστατικής επίλυσης των αντιφάσεων από ένα αντίστοιχο των περιστάσεων υποκείμενο-κίνημα, από ένα μέτωπο σωτηρίας του λαού και ανάπτυξης της κοινωνίας, είτε αδράνειας και αναντίστοιχων παρεμβάσεων με αμφίβολα έως καταστροφικά αποτελέσματα, μιας και η πρωτοβουλία των κινήσεων και η κυριαρχία στους συσχετισμούς των δυνάμεων παραδίδονται εκ των πραγμάτων στις καθεστωτικές και αντεπαναστατικές δυνάμεις. Η εμπλοκή του υποκειμένου και η όλη εκτύλιξη της δραστηριότητας δεν συνιστούν μια γραμμική και απρόσκοπτη εξελικτική διαδικασία.
Ακριβώς μέσα στην κρίση και τις καταστροφικές της επιπτώσεις, τα περισσότερα αριστερά οργανωτικά κ.ο.κ. μορφώματα φαίνονται όλο και πιο αναντίστοιχα της συγκυρίας και της εποχής. Κάποια επιδίδονται στην «εξωστρέφεια» του κυβερνητισμού, σε ανερμάτιστο δημοσκοπικό, καιροσκοπικό, καθεστωτικό εκφυλισμό, διεκδικώντας σε εσωτερικό και εξωτερικό διαπιστευτήρια «υπευθυνότητας», ως διαχειριστικές δυνάμεις του συστήματος εδώ και τώρα, απεμπολώντας τον κομμουνισμό και κάθε εναλλακτική προοπτική (διατηρώντας ως «αριστερό-εξαγνιστικό» και «αγωνιστικό» άλλοθι-δόλωμα κάποιες «συνιστώσες» εντός τους). Εδώ η «πολυφωνία» των «ανεύθυνων» συνιστωσών και τάσεων σταματά εκεί που αρχίζει η επίσημη «υπεύθυνη» πολιτική του αρχηγικού πυρήνα. Αλλα πάλι επιδίδονται σε μονόχνοτη εσωστρέφεια, με φραστική φυγή από την εποχή και τη συγκυρία, με την επίκληση του δικού τους «πλήρους πακέτου» αυστηρής «ιδεολογικής καθαρότητας» και «στρατηγικής συνέπειας» (βλ. «λαϊκή εξουσία», «αντικαπιταλισμό» κ.ο.κ.), ως προαπαιτούμενου κάθε συμπόρευσης, με την αφηρημένη προσδοκία επαναστατικών καταστάσεων στο απώτερο και απροσδιόριστο μέλλον.
Ωστόσο, τα αριστερά κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις, με την πολύτιμη εμπειρία τους, δεν είναι θέσφατα. Είναι παροδικά μορφώματα, γεννήματα συγκεκριμένων ιστορικών αναγκών και συσχετισμών. Η όποια a priori και ανιστορική έμφαση μόνο στη δήθεν εσαεί αντιστοιχία και επάρκεια ορισμένου υποκειμένου προς τις ανάγκες της εποχής και της συγκυρίας, υπονομεύει τη δυνατότητα διερεύνησης των νομοτελειών που διέπουν την επαναστατική διαδικασία και οδηγεί σε εκδοχές απολογητικής απολυτοποίησης της ιδέας που έχουν κάποιοι για τον εαυτό τους, υποκατάστασης από αυτήν της πραγματικότητας. Ετσι, η ζωτική για την κοινωνία ανάγκη συγκεκριμένης ιστορικής βελτιστοποίησης της συγκρότησης και εμπλοκής του επαναστατικού υποκειμένου υποκαθίσταται από την ανιστορική ανάγκη περιχαράκωσης, αυτοεπιβεβαίωσης και αναπαραγωγής μορφωμάτων φορέων της «σωστής γραμμής»…
Αντί λοιπόν να λειτουργεί ο αγώνας για την άρση της όποιας αναντιστοιχίας προς την πραγματικότητα και τη συγκυρία ως κίνητρο διαμόρφωσης, αναβάθμισης, ανασυγκρότησης, ωρίμανσης και ανάπτυξης του υποκειμένου, γίνεται το αντίθετο: η ιδιοτυπία της αναντιστοιχίας του καθενός εκλαμβάνεται και λειτουργεί ως στίγμα αυτοπροσδιορισμού και ως αρχή οριοθέτησης και διατήρησης του ποιμνίου (στελεχών, μελών, οπαδών, ψηφοφόρων, επιρροών) αυτοαναφορικών ομαδοποιήσεων εκφυλιζόμενων ομάδων, ως στοιχείο αναπαραγωγής μικρών ή μεγάλων γραφειοκρατικών ιεραρχικών σχημάτων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς της ήττας. Μιας Αριστεράς, η οποία όσο βαθαίνει η κρίση, που αποκαλύπτει πιο ανάγλυφα την αναντιστοιχία της, εκλαμβάνεται και τελικά λειτουργεί ως μέρος και όχι ως λύση του προβλήματος της εργατικής τάξης και του λαού. Μιας Αριστεράς που πρακτικά αρνείται πεισματικά να λειτουργήσει στην κρισιακή συγκυρία ως καταλύτης για τη βέλτιστη και τάχιστη ριζοσπαστικοποίηση και επαναστατικοποίηση των ραγδαία πολιτικοποιούμενων λαϊκών μαζών.
Ετσι, τα ποικιλώνυμα αλληλοσπαρασσόμενα κατάλοιπα και σπαράγματα πάλαι ποτέ αγωνιστικών κινημάτων (άγνωστα στο ευρύ κοινό), με την επίκληση της δικής τους «πρωτοπορίας» και «ορθοδοξίας», της «εσαεί σωστής γραμμής» και της δικαίωσής τους, γίνονται πρακτικά δυνάμεις ακύρωσης αυτής της επαναστατικοποίησης, φορείς διχασμού, αποπροσανατολισμού και απογοήτευσης… Λειτουργούν ανασχετικά (αν όχι διαλυτικά) στην κλιμάκωση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης από τα κάτω, με παρελκυστικά προσχήματα, με εμμονές σε άκαιρους και άσχετους με τη μοναδικότητα της συγκυρίας δογματισμούς, στερεοτυπικά σχήματα, αυτοαναφορικές ιδιολέκτους και ιδεολογήματα, με αναντίστοιχες της συγκυρίας κινήσεις και ρητορικές υπεκφυγές (π.χ. συγκαλύπτοντας με φραστικό ριζοσπαστισμό, με επίκληση ιστορικών συμβόλων, με πρακτικές περιχαράκωσης κ.ο.κ. την αναντίστοιχη στάση τους ή/και την καθεστωτική μετάλλαξή τους).

Διαβάστε περισσότερα

ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Με πρωτοβουλία του κοινωνικού ιατρείου του Δήμου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου θα πραγματοποιηθεί ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ (χοληστερόλη, τριγλυκερίδια, HDL, LDL, έλεγχος αρτηριακής πίεσης, γλυκόζη αίματος κ.α. ), την Τετάρτη 5 Ιουνίου και την Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013 ώρα: 8:00 πμ στο χώρο του περιφερειακού ιατρείου Ευηνοχωρίου.

Συνιστάται να παραμείνετε νηστικοί 12 ώρες πριν την εξέταση.

Για ραντεβού καλέστε στο 26310-39249

Διαβάστε περισσότερα

Η ΚΡΙΣΗ ΜΑΙΝΕΤΑΙ, ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ ΟΜΩΣ ΣΠΑΝΕ ΡΕΚΟΡ!

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Παράξενα φαινόμενα συνοδεύουν αυτή την κρίση, τουλάχιστον από πρώτη ματιά. Την ώρα που όλα τα κράτη του κόσμου συνθλίβονται, υποτίθεται, από το ασήκωτο βάρος του δημόσιου χρέους, την ώρα που οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται ή πετσοκόβονται ανάλογα με τη χώρα με πρόσχημα την αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους, την ίδια ώρα τα χρηματιστήρια των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Βρετανίας και άλλων χωρών έχουν απογειωθεί και σπάνε τα ιστορικά τους ρεκόρ! Την περασμένη εβδομάδα π.χ. ο αμερικανικός χρηματιστηριακός δείκτης Dow Jones έσπασε κάθε ρεκόρ στα 129 χρόνια της ύπαρξής του και έφτασε στις 15.542 μονάδες!
Το ίδιο συνέβη και με τον γερμανικό δείκτη Dax, ο οποίος σημείωσε νέο ρεκόρ από τότε που δημιουργήθηκε με 8.558 μονάδες. Ρεκόρ δωδεκαετίας (από το 2001) σημείωσε και ο βρετανικός δείκτης FTSE-100 ξεπερνώντας τις 6.800 μονάδες. Εξήγηση φυσικά υπάρχει, αλλά η ερμηνεία του φαινομένου προοιωνίζεται ένα ζοφερό μέλλον, αν συνεχιστεί αυτή η τάση. Τα κρατικά ομόλογα δίνουν εντελώς ασήμαντα, μηδαμινά επιτόκια - χώρια που με τις ιστορίες που άρχισαν με τα «κουρέματα» τουλάχιστον στην Ευρώπη, όλοι φοβούνται πως κάποιες τουλάχιστον κυβερνήσεις απεργάζονται σχέδια καταλήστευσης των ομολογιούχων και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να τα εφαρμόσουν! Οι τράπεζες αφενός δίνουν πολύ χαμηλά επιτόκια στις καταθέσεις και αφετέρου -ειδικά στην ΕΕ- είναι έτοιμες κι αυτές να ληστέψουν τους καταθέτες και να τους φάνε τα λεφτά, όπως έγινε στην Κύπρο.
Στη φάση αυτή λοιπόν όσοι έχουν λεφτά έχουν στραφεί στο χρηματιστήριο και παίζουν μεταξύ τους, ωθώντας τις τιμές των μετοχών στα ύψη. Αυτονόητο είναι ότι έτσι δημιουργείται σταδιακά μια νέα χρηματιστηριακή φούσκα που, όταν σκάσει, θα… «κλάψουν μανούλες». Παίρνοντας το χρηματιστήριο της Γερμανίας, της ηγεμονικής δύναμης της Ευρώπης, τα παραδείγματα είναι πολύ διδακτικά. Στις 7 Μαρτίου του 2000, ο Dax έφτασε στις 8.136,16 μονάδες και κατόπιν κατέρρευσε. Τον Μάρτιο του 2003 είχε πλέον χάσει… 6.000 (!) μονάδες, καθώς έπεσε στις 2.188 πριν αρχίσει σιγά σιγά να ξανανεβαίνει. Στις 13 Ιουλίου του 2007, έναν χρόνο πριν ξεσπάσει η κρίση, ανέβηκε στις 8.151,57 μονάδες πριν αρχίσει η νέα κατακρήμνιση.
Αυτή τη φορά έχασε «μόνο»… 4.500 μονάδες, καθώς τον Μάρτιο του 2009 η πτώση του σταμάτησε στις 3.588 μονάδες. Τώρα που το (προσωρινό;) ρεκόρ του είναι οι 8.558 μονάδες, πού θα σταματήσει η καταβαράθρωση; Παντελώς άγνωστο. Ούτε και ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο. Αλλο όμως πρέπει να ανησυχήσει και μάλιστα βαθύτατα τους λαούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Το γεγονός ότι οι πλούσιοι συνεχίζουν να ρίχνουν τα χρήματά τους με όλο και εντονότερους ρυθμούς σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα, σημαίνει ότι όλο και περισσότερα κεφάλαια αποσύρονται από τη σφαίρα της παραγωγής.
Αν αυτή η τάση δεν ανακοπεί, οι δυνατότητες καταπολέμησης της ανεργίας μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της εκ νέου σταδιακής αποκατάστασης των μισθών των εργαζομένων στα προ κρίσης επίπεδα, μειώνονται δραματικά όχι μόνο άμεσα, αλλά και μακροπρόθεσμα. Αν οι πλούσιοι και οι διαχειριστές κεφαλαίων απλώς ανακατανέμουν κυρίως μεταξύ τους τα κεφάλαιά τους και τα εγκλωβίζουν στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, η ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων θα γίνεται όλο και πιο ζοφερή.
Καθώς μάλιστα ο χρηματοπιστωτικός τομέας βρίσκεται σήμερα στην αιχμή της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, οι δυσάρεστες αυτές συνέπειες θα διαχέονται όλο και περισσότερο σε παγκόσμια κλίμακα.
Ενδεικτικά της τάσης αυτής είναι τα αποτελέσματα έρευνας που διενήργησε ο γνωστός οίκος Ernst & Young για το 2012 αναφορικά με το ποιος κατέχει τις μετοχές των 30 γερμανικών επιχειρηματικών κολοσσών που συναπαρτίζουν τον δείκτη Dax του γερμανικού χρηματιστηρίου. Τα ευρήματα είναι εντυπωσιακά: το 55% των μετοχών ανήκουν σε ξένους επενδυτές και μόνο το 37% σε Γερμανούς!
Ομολογουμένως, απροσδόκητο αποτέλεσμα - ξένοι κατέχουν κατά μεγάλη πλειοψηφία τις μετοχές των κορυφαίων γερμανικών εταιρειών! Καθώς μάλιστα όλοι αυτοί οι ξένοι επενδυτές δεν είναι ιδιώτες, αλλά ξένες τράπεζες, ξένοι επενδυτικοί οίκοι, ξένες ασφαλιστικές εταιρείες και ξένα ασφαλιστικά ταμεία, δεν έχουμε να κάνουμε με εύπορους πολίτες που δίνουν τα λεφτά τους στους Γερμανούς για σιγουριά. Πρόκειται για παράγοντες που θέλουν να ασκήσουν, και κάποιες φορές ασκούν, εξουσία στη διαχείριση των γερμανικών επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα μπορούν να τις κλονίσουν σοβαρά πουλώντας τις μετοχές τους, αν δεν αποκομίζουν υψηλά κέρδη.
*Δημοσιεύθηκε στο ¨ΕΘΝΟΣ” την Πέμπτη 30 Μαίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Τι κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο; Μία λέξη μόνο

Μια από τις πιο μακροχρόνιες μελέτες της ανθρώπινης ανάπτυξης ξεκίνησε το 1938 και ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Η έρευνα παρακολούθησε 268 φοιτητές του Χάρβαρντ για 75 χρόνια, μετρώντας ένα μεγάλο φάσμα ψυχολογικών, ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών, μαζί με στοιχεία της προσωπικότητας – από το IQ μέχρι τις συνήθειες στο αλκοόλ, τις οικογενειακές σχέσεις – σε μια προσπάθεια να προσδιοριστεί ποιοί είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην ευτυχία του ανθρώπου.

Το businessinsider αναφέρει ότι η μελέτη απέδωσε ένα φάσμα συμπερασμάτων, μεταξύ των οποίων το «ο αλκοολισμός είναι μια διαταραχή με πολύ καταστροφική δύναμη».

Επίσης «πάνω από ένα ορισμένο επίπεδο, η νοημοσύνη δεν έχει σημασία».

Όμως ο πιο σημαντικός παράγοντας, ο οποίος επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής, είναι η ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της θέρμης των σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους και της υγείας και της ευτυχίας στα γηρατειά.

Ειδικότερα: Οι άντρες που είχαν «θερμές» σχέσεις με τις μητέρες τους στην παιδική τους ηλικία κατά μέσο όρο κέρδιζαν σημαντικά περισσότερα χρήματα από τους άντρες που μεγάλωσαν με αδιάφορες μητέρες. Οι άντρες που είχαν κακές σχέσεις με τη μητέρα τους στην παιδική τους ηλικία είχαν περισσότερες πιθανότητες να χτυπηθούν από άνοια σε προχωρημένη ηλικία.

Επίσης, οι καλή σχέση με τον πατέρα στα παιδικά χρόνια οδηγούν σε χαμηλότερα ποσοστά άγχους, μεγαλύτερη απόλαυση των διακοπών και αύξηση της «ικανοποίησης από τη ζωή» σε ηλικία 75 ετών.

Ένας από τους ερευνητές, με δικά του λόγια, ανέλυσε τα αποτελέσματα ως εξής «τα 75 χρόνια έρευνας και τα 20 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν κατέληξαν σε ένα απλό συμπέρασμα: Ευτυχία είναι η αγάπη. Τέλος».

http://sciencearchives.wordpress.com/
http://www.psixologikosfaros.gr/

Διαβάστε περισσότερα

New Deal λιτότητας με ανάπτυξη

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φιλολογούν για την ανεργία των νέων, ανησυχούν για κοινωνικές εκρήξεις και αναζητούν πολιτικό συμβιβασμό για τη διαχείριση της κρίσης

Αν συνέβη στη Σουηδία, μια από τις πιο «προστατευμένες» από την κρίση οικονομία, γιατί να μη συμβεί στη Γερμανία, στην Ολλανδία ή στη Γαλλία; Ίσως αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί την ευρωπαϊκή ελίτ τις τελευταίες ημέρες, καθώς συνεχίζεται η απρόσμενη έκρηξη φτωχών νέων μεταναστών σε γειτονιές της Στοκχόλμης. Κάποιες ανάλογες ανησυχίες είχαν κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους ηγέτες τον Δεκέμβριο του 2008, όταν η Αθήνα φλεγόταν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ήταν η περίοδος που χρηματοπιστωτική κρίση κορυφωνόταν και οι 27 της Ε.Ε. αποφάσιζαν να σώσουν τις εκτεθειμένες στις τοξικές φούσκες τράπεζες, εκτοξεύοντας πύρινα καρφιά κατά των «άπληστων golden boys».
Υποβόσκει μια ανάλογη κοινωνική ανησυχία στις ευρωπαϊκές ηγεσίες σήμερα. Η συχνότητα με την οποία αναφέρεται στην ανεργία των νέων ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε είναι ενδεικτική. Και οι αναφορές του δεν είναι απαραίτητα υποκριτικές. Πρώτον, διότι το κόμμα του και η κυβέρνηση του έχουν μπροστά τους τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Και δεύτερον, διότι προφανώς ο ίδιος και οι ομόλογοί του αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, είναι κοινωνικά και πολιτικά μη διαχειρίσιμη.
Ντελόρ και Σρέντερ
Ενδεικτικό είναι και το άρθρο που συνυπέγραψαν ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ και δημοσιεύτηκε στους New York Times και πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες. Ντελόρ και Σρέντερ επισημαίνουν την «αντίδραση στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» που καταγράφεται σε χώρες με υψηλό κοινωνικό κόστος προσαρμογής όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία και, απευθυνόμενοι στη Γερμανία, της ζητούν να δώσει στους ασθενείς εταίρους της την ευκαιρία που είχε και η ίδια για χαλαρότερους όρους προσαρμογής το 2003-2004, όταν μαζί με τη Γαλλία είχε παραβιάσει τον «χρυσό κανόνα» του Μάαστρχιτ για έλλειμμα 3% και χρέος 60% του ΑΕΠ. Οι δύο «συνταξιούχοι» πολιτικοί εισηγούνται έναν «εμβολιασμό» των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με μέτρα ενίσχυσης της ανάπτυξης. Και αντλώντας εμπειρία από το παράδειγμα της ίδιας της Γερμανίας θυμίζουν ότι «το χρονικό χάσμα μεταξύ της λήψης των επώνδυνων αποφάσεων και των ορατών αποτελεσμάτων τους μπορεί να διαρκέσει έως και πέντε έτη….με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στους πολιτικούς…» Εν κατακλείδι, είναι λάθος το δίλημμα λιτότητα ή ανάπτυξη, τα δυο στοιχεία πρέπει να συνυπάρξουν, λένε Σρέντερ και Ντελόρ και προτείνουν συνεργασία κυβερνήσεων, συνδικάτων και επιχειρήσεων για μια πρωτοβουλία στήριξης της απασχόλησης των νέων.
Οι δυο «γκουρού» του ευρωπαϊσμού, εκτός από το γεγονός ότι εκπροσωπούν τις παλιές καλές μέρες του γαλλογερμανικού άξονα, άθελά τους φωτίζουν με αποκαλυπτικό τρόπο πόσο ρηχή είναι η αντίθεση γύρω από τη λιτότητα που γονατίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ο Σρέντερ υπήρξε ως καγκελάριος ο εισηγητής της «Ατζέντας 2010» που επέβαλε δεκαετές πάγωμα στους μισθούς των Γερμανών εργαζομένων, συρρίκνωσε δραστικά τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας και πετσόκοψε τα επιδόματα ανεργίας. Ο Ντελόρ, από την άλλη, υπήρξε ο εμπνευστής του ιδιότυπου «κεϊνσιανού» μοντέλου ευρωπαϊκής – κρατικής χρηματοδότησης των χωρών της Ε.Ε. (τα μετέπειτα ΚΠΣ) που, ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες προθέσεις του, κατέληξε στο να χρηματοδοτεί τον διχασμό των ευρωπαϊκών οικονομιών σε πλεονασματικές και ελλειμματικές. Κι ως γνωστόν αυτό το μοντέλο κατάληξε στην ακραία σημερινή εκδοχή, με τη Γερμανία σχεδόν μοναδικό νικητή του ενδοκοινοτικού ανταγωνισμού και τις λοιπές χώρες να φλερτάρουν έντονα με τις κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις.
Ο συμβιβασμός
Ο Σρέντερ και ο Ντελόρ περιγράφουν επί της ουσίας το πλαίσιο ενός πολιτικού συμβιβασμού στον οποίο θα μπορούσαν να καταλήξουν οι ποικίλες πτέρυγες της ευρωπαϊκής ελίτ. Κυρίως η γερμανική ηγεσία, που επιμένει στη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, και η γαλλική που θέλει να προωθηθεί παράλληλα ένα είδος «New Deal». Ο συγκερασμός των δύο «σχολών σκέψης» ουσιαστικά καταλήγει σε μια πιο ομοιόμορφη διάχυση της λιτότητας και μια ανάλογη διάχυση των ευκαιριών απασχόλησης, αλλά στα όλο και χαμηλότερα στάνταρτς που κατοχυρώνουν οι μεταρρυθμίσεις. Περισσότερες, αλλά πολύ φθηνότερες και χωρίς προστασία θέσεις εργασίας είναι το νέο ευρωπαϊκό ιδεώδες «ευημερίας» που προτείνεται.
Αυτό διανθίζεται με υποσχέσεις για «φορολογική δικαιοσύνη», με μεγαλύτερη επιβάρυνση των πλουσιότερων, κυνήγι της φοροδιαφυγής και περιορισμό των φορολογικών παραδείσων (βλέπε έκτακτη σύνοδο κορυφής την περασμένη Τετάρτη), με κατοχύρωση της «συνυπευθυνότητας» των μεγάλων καταθετών (άνω των 100.000 ευρώ) στις μελλοντικές τραπεζικές διασώσεις (βλέπε σχέδιο τραπεζικής ένωσης) και με άλλα μεγαλεπήβολα που πρόκειται να απασχολήσουν τις προσεχείς ευρωπαϊκές συνόδους, με πρώτη αυτή του Ιουνίου.
Η γερμανική στάση
Καταλύτης όλων είναι η στάση της κυβέρνησης Μέρκελ, που δεν θέλει με τίποτα να διαταράξει τον εκλογικό της περίπατο (όπως μέχρι στιγμής φαίνεται). Το πρόβλημα είναι πως δεν είναι η μόνη κυβέρνηση στην Ε.Ε. που έχει εκλογική δοκιμασία μέχρι το τέλος του χρόνου. Ανάλογη πρόκληση αντιμετωπίζουν η κυβέρνηση της Αυστρίας (Σεπτέμβριο) και της Πορτογαλίας (Οκτώβριο), ενώ σε εύθραυστο πολιτικά έδαφος στηρίζονται οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και φυσικά της Ελλάδας.
Κι αυτές δεν είναι οι μόνες πολιτικές αβεβαιότητες για το υπό ανίχνευση νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης. Το ΔΝΤ αναμένεται να επανέλθει δριμύτερο στις πιέσεις του προς τη γερμανική ηγεσία για το νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους και ήδη έριξε μια προειδοποιητική βολή με πρόσφατη έκθεσή του (με αφορμή τη διένεξη της Αργεντινής με τους πιστωτές της) στην οποία επισημαίνει ότι το ελληνικό PSI έγινε με μεγάλη καθυστέρηση και ήταν πολύ περιορισμένο. Και οι πιέσεις αυτές αναμένεται να κλιμακωθούν στη σύνοδο του G8 (17 Ιουνίου) και στην αντίστοιχη του G20 (5 Σεπτεμβρίου).
Όλες αυτές οι διεργασίες, που υποτίθεται ότι στηρίζονται σε ανησυχίες για τις αντοχές της κοινωνίας, ιδιαίτερα της άνεργης νεολαίας, γίνονται, φυσικά ερήμην τους. Κάθε «φράξια» της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ προσπαθεί με τον τρόπο της να διασώσει ότι απομένει από τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ιδέα», η απήχηση της οποίας στις κοινωνίες υποχωρεί θεαματικά. Και κανείς δεν ξέρει πόσο «ασφαλής» είναι η απόσταση από αυτή την υποχώρηση μέχρι μια κοινωνική έκρηξη τύπου Στοκχόλμης.
Πηγή: “Δρόμος της Αριστεράς”, το είδαμε στο Αριστερό Βήμα

Διαβάστε περισσότερα

Αυτός εδώ ο τόπος είναι ένας παράξενος τόπος

 
του Νίκου Γεωργαντώνη


Φυσάει

Το βράδυ ήρθα να σε βρω
Ήσουν κουρασμένος
είχες την όψη πτώματος…
Φυσιολογικό… σκέφτηκα. Απ’ το πρωί μέχρι
το βράδυ λιώνεις στη δουλειά για δυο ξεροκόμματα…
Με τι μάτια ν’ αντικρίσεις τον κόσμο
Θέλεις να κοιμηθείς…
φυσάει


Ο άνεμος απόψε φυσάει γλυκά…
Μπορούμε να βγούμε έξω για λίγο
να χαζέψουμε τον κόσμο
τι λες;…
Ξέρω πως είν’ αργά. Αύριο έχεις δουλειά…
Μα μπορώ να πιάσω δυο μικρά αστεράκια
για να τα κλείσεις στην καρδιά σου…
Μη μου το αρνηθείς… Έλα… Πάμε!


Οι άνθρωποι βασανίζονται τις νύχτες… Ουρλιάζουν!
Έχεις ακούσει και συ;…
Χτες άκουσα το πρωί κάποιον να χαρχαλεύει έξω απ’ το σπίτι μου
Σηκώθηκα… Βγήκα να δω…
Ήταν μια γυναίκα… γειτόνισσα… γνωστή…
με κατάλαβε
Με κοίταξε με μάτια αδέσπωτα…
Ντράπηκα…
Ντράπηκε…
Έπειτα της έκανα ένα νόημα… Ότι θα βγω έξω να τη βοηθήσω…

Είχε φύγει.


Φυσάει
Κοίτα τ’ αστέρια…
Μπορούμε να φανταστούμε ό,τι θέλουμε απόψε.
Μπορούμε και να κλείσουμε τα μάτια μας…
Να… Έτσι!
Θυμάμαι μικρός όταν ήμουν… ο πατέρας μου έβγαζε συχνά ένα ράντζο στη ταράτσα…
Ξαπλώναμε οι δυο μας
και κοιτάζαμε τ’ αστέρια
Τι όμορφα που ήταν τότε…
Μπορεί… Μπορεί…
Μπορεί αύριο να πιάσουμε και ‘μεις τ’ αστέρια…
έλα… Μην απελπίζεσαι!


Ξέρεις… ένα λουλούδι την άνοιξη είναι σπουδαία υπόθεση…
Η δροσιά του… η ζέστη του…
Όλα αυτά ανοίγουν την καρδιά σου
Να… μύρισε!
Μαργαρίτες είναι…
Σου μάζεψα ένα ματσάκι ελπίδες…


Η γυναίκα δε ξανάρθε…
Θα ντράπηκε…
μήπως την ξαναδώ
Άκουσα ότι μέσα στη νύχτα κάποιος τριγυρνά
και ψαχουλεύει τα σκουπίδια μαζί με τις γάτες…
Σα ζώο λένε ότι είναι

Που μοιάζει με άνθρωπο.


Τ’ αφεντικό που σου φώναξε αγριωπά
και σε κοίταξε με βλέμμα ειρωνικό, και σου πε:
Αυτά έχω να σου δώσω! Αν θέλεις μείνε, αν θέλεις φεύγεις!…
Μπορείς να το μισήσεις με όλη σου τη καρδιά.
Αύριο το γάλα των παιδιών σου κανείς δε θα το λυπηθεί…
και η Μαρίνα είναι ήδη στο πέμπτο μήνα…


Άκου…
μπορούμε φύγουμε απο δω…
να πάμε σ’ άλλη χώρα
να κάνουμε τύχη καλύτερη απ’ αυτή τη κατάντια που κουβαλάμε
μέρα-νύχτα στη πλάτη μας…
Τι λες!…

άλλα…
Οχι…
Όχι! Όχι!
Εδώ πρέπει να μείνουμε!
Εδώ…
Εδώ…


Στου κυρ Γιάννη το μανάβικο… από πίσω…
Κόψαν το ρεύμα σε μια γυναίκα
Θα μου πεις: Και τι μ’ αυτό
συνηθίσαμε

Ήταν καρκινοπαθής…


Α, όχι, όχι… δε σε παρεξηγώ που
δε μιλάς απόψε
Για να μιλάμε πρέπει το σώμα και το μυαλό
να είναι ξεκούραστα…
το καταλαβαίνω
Θα μιλήσω εγώ… σσσς!
Άκου!…

Τριζόνι είν’ αυτό…


Σου μιλώ για να σου πω
πως μπορούμε να πιάσουμε τον ήλιο…
Κάποτε κι άλλοι τα κατάφεραν…
Θα τα καταφέρουμε και μεις…

Αν τον κράτησαν;…
Πόσο μπορεί να κρατήσει τον ήλιο ένας άνθρωπος
χωρίς να καεί…
Ναι, ναι… πρέπει…
πρέπει να μάθουμε να κρατάμε τον ήλιο… για πάντα!…


Προχτές…
καθώς περπατούσα είδα έναν άνθρωπο γυμνό να σέρνεται με τη πλάτη
και το στήθος στους τοίχους…
Τον κοίταξα για μια στιγμή
και είπα να τον πλησιάσω
Ποιος είσαι, του είπα.
Με κοίταξε… τα μάτια του ήταν φοβισμένα…
Ποιος είσαι… επανέλαβα.
Αντί γι’ απάντηση έβγαλε ένα λυπητερό μουγκρητό…
και συνέχισε να σέρνεται στους τοίχους…


Να πάμε και στη θάλασσα
να βρέξει η αρμύρα το πρόσωπό μας
και τα πρησμένα πόδια μας…
Θα τα καταφέρουμε…
έλα… κοίτα απόψε
τι πλάση!… και τι ξαστεριά!…

φυσάει

Ο υπουργός βγήκε και δήλωσε ότι οι τύχες μας είναι μετρημένες…
τι εννοούσε
Όπως και να ‘χει αυτό το κουστούμι που φορά το βρίσκω πολύ προκλητικό

μες τη μαυρίλα είναι…


Μπροστά στα μάτια μας συμβαίνουν πράγματα παράξενα απόψε…
είναι αλήθεια
πως αυτός εδώ ο τόπος είναι παράξενος…
Εκεί που είχε ήλιο
τώρα έχει συννεφιά…
και κει που είχε συννεφιά, πιάνει βροχή…
και να ‘σου κι ο χειμώνας…

φυσάει

παράξενο…
γρήγορα αλλάζουν οι εποχές.
Εργατικός Αγώνας

Διαβάστε περισσότερα

Θέλεις σεξ; Μπες στο facebook

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: DREYK THE PIRATE/ LIFO

Είναι σημάδι απελευθέρωσης; Αποτέλεσμα της κρίσης; Ο πιο εύκολος τρόπος για να κάνεις γνωριμίες για σεξ; Ό,τι κι αν είναι, σημασία έχει ότι μέρα-νύχτα χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν ερωτικές συναντήσεις μέσα από το facebook. Και οι πιο πολλοί τα καταφέρνουν μια χαρά!

Είναι αστείο να βάζεις σε 18χρονους θέμα για ανάπτυξη την αποξένωση που προκαλούν τα μέιλ, τα σμάρτφον (!) και το ίντερνετ (με ελληνικές φυσικά λέξεις), τη στιγμή που γίνεται χαμός από γνωριμίες, συναντήσεις και οι περισσότερες συζητήσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το λιγότερο που δείχνει είναι ότι είσαι εντελώς άσχετος με αυτό που συμβαίνει και εκτός εποχής. Είναι σαν να μιλούν μεγαλοδημοσιογράφοι της τηλεόρασης που κινούνται μεταξύ στούντιο και βορείων προαστίων για την κατάσταση στο κέντρο και για το πόσο κινδυνεύεις στην Ομόνοια. Τέλος πάντων, το θέμα του άρθρου είναι οι γνωριμίες μέσω facebook και η κατάσταση που επικρατεί εκεί μέσα τους τελευταίους μήνες: ξαφνικά έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο γαμιστρώνα. Κι έχει ευκαιρίες για όλους.

Εκεί που ήταν ένα –ας πούμε– επαγγελματικό εργαλείο και το ενδιαφέρον περιοριζόταν σε poke, like και share, πήρε φωτιά κι έγινε ένα συναρπαστικό κομμάτι της ζωής πολλών ανθρώπων. Εκατομμύρια χρήστες, χιλιάδες followers, εκατοντάδες συνομιλίες, δεκάδες γνωριμίες, πολλές και από κοντά. Και σεξ. Πολύ σεξ. Το facebook μετατράπηκε σταδιακά σε site γνωριμιών, μεταμεσονύκτιου φλερτ, ξεκαυλώματος, απενοχοποιημένων συζητήσεων και η ευκαιρία για τις γενιές που έχουν στερηθεί το σεξ να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν. Και ok, το πρώτο «πονηρό» μήνυμα που λαβαίνεις μπορεί να σε ψαρώσει, αλλά στις τρεις το πρωί και στην ασφάλεια του σπιτιού σου γρήγορα ξεψαρώνεις και από το πουθενά μπορείς να αποκτήσεις fuck buddies, φίλους, συντρόφους, μεγάλους έρωτες που μπορεί να αφήσουν πίσω τους από ευχάριστες στιγμές μέχρι πληγωμένες καρδιές. Όλα είναι στο πρόγραμμα, το ρίσκο κάνει ακόμα πιο γοητευτική την αναζήτηση και, όπως λέει και το τραγούδι, σημασία έχει ότι καταλήγεις να έχεις διαθέσιμους ανθρώπους για παρέα ανά πάσα στιγμή: «θέλω εμένα να καλείς όταν μπορείς / εμείς οι 2 ανήκουμε στον όρο fuck buddies / θέλω να ξέρω πρώτα απ' όλους πότε ευκαιρείς / και πρώτο στην ατζέντα σου να με καταχωρείς / το ξέρεις σε χρειάζομαι για να ξεκαυλώνω / πατώντας μόνο πάνω σου σε νέα ύψη σκαρφαλώνω / το ελιξίριο της ζωής μπορώ κι εμφιαλώνω» κ.λπ. κ.λπ. Μια κουβέντα με φίλους που έχουν εμπειρίες μέσα από το facebook αποκαλύπτει αρκετά (καμία φίλη δεν δέχτηκε να μιλήσει).

«Είναι πολύ ενδιαφέρον να μιλήσεις με έναν άγνωστο και να τον συναντήσεις, έστω και μόνο για έναν καφέ και κουβέντα» λέει ο Λ. «Το να μιλήσεις στις 2 τη νύχτα με έναν άγνωστο στο facebook είναι πολύ πιο safe από το να μπεις σε ένα ειδικό site γνωριμιών, επειδή δεν έχεις επιλέξει συνειδητά τι θα πεις και τι θα κάνεις, ξεκινάς κουβέντα και όπου βγει. Ακόμα και για άσχετα πράγματα. Η διαδικασία μέσα από αυτό δεν είναι ξεκάθαρη, μπορεί να είναι απλώς ένα παιχνίδι που γίνεται για την πλάκα».

Πού οφείλεται όλο αυτό το ερωτικό μπαμ που συμβαίνει στο ελληνικό facebook τελευταία;

«Βασικά, το ίδιο το facebook έχει βελτιώσει πάρα πολύ το κομμάτι των ρυθμίσεων του λογαριασμού σου, προκειμένου να δεις ποιος βλέπει και τι βλέπει» εξηγεί ο Μ. «Το facebook ξέφυγε εντελώς από αυτό που ήταν πριν. Πολύς κόσμος δεν έχει πια το όνομά του για να μη συνδεθεί με την επαγγελματική του ιδιότητα. Και επίσης, έγινε ένα μεγάλο άλμα, την τελευταία τουλάχιστον χρονιά, με τα κινητά –τα smartphones– στην Ελλάδα. Οι πιο πολλές φίλες μου είχαν κάτι κινητά μπακατέλες και δεν ασχολούνταν καθόλου με τα social media και ξαφνικά, μέσα σε ένα εξάμηνο, πήραν όλες iΡhone. Άλλαξαν τα πάντα με τα smartphones. Πέρα από τους υπολογιστές, έχεις την ευχέρεια να έχεις πρόσβαση παντού. Μέρα-νύχτα, στο κρεβάτι σου, στον δρόμο, ακόμα και στην τουαλέτα. Δεν χρειάζεται πια να εκτεθείς στον υπολογιστή της δουλειάς ή του σπιτού, δεν δίνεις δικαιώματα στον εργοδότη και στον σύντροφό σου».

«Είναι και η οικονομική κατάσταση» προσθέτει ο Λ. «Δεν μπορώ να είμαι έξω όλες τις μέρες της εβδομάδας να πίνω ποτά κι έτσι χαζεύω στο facebook. Είναι σημείο των καιρών. Ένα chat και μια συνάντηση σε σπίτι δεν στοιχίζει τίποτα. Το ότι ζεις για το τώρα και δεν σε νοιάζει και πολύ για το αύριο επειδή έτσι σε ανάγκασαν να σκέφτεσαι έχει απενοχοποιήσει πολλά πράγματα. Είναι μια διέξοδος το σεξ και οι συναντήσεις. Στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν είχε υπάρξει ουσιαστική απελευθέρωση. Και μιλάω ακόμα και για ανθρώπους που είναι ξεκάθαροι με τη σεξουαλικότητά τους, όχι για στρέιτ που ψάχνονται. Και, βεβαίως, βρίσκουν τεράστια διέξοδο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Στο εξωτερικό δεν χρησιμοποιούν το facebook τόσο για σεξ, επειδή είναι διαφορετική η κοινωνία».

«Αυτή η έξαρση του φλερτ στο facebook είναι ελληνικό φαινόμενο, νομίζω, ή, τουλάχιστον, γίνεται κατά κόρον στο ελληνικό facebook» λέει ο Δ. «Έχει γίνει γιατί, κατά βάθος, είναι, μέσα σε όλα τ' άλλα, μια μεταμοντέρνα εκδοχή των παλαιών chatrooms, μόνο που εδώ μπορείς να δεις φωτογραφίες, καθημερινότητα, αντιμετώπιση διαφόρων πραγμάτων, να σχηματίσεις μια εικόνα πιο κοντά στην πραγματικότητα. Να μην ξεχνάμε όμως και τη μοναξιά που νιώθουν πολλοί άνθρωποι. Πάντως, διατηρεί τα ίδια επίπεδα επικινδυνότητας με γνωριμίες μέσω chat ή σ' ένα μπαρ, στον δρόμο, σε μια παρέα». «Έχω ένα με δύο "χτυπήματα" τη βδομάδα για σεξ» συνεχίζει. «Το εύρος των ηλικιών είναι μεγάλο, αληθινά μεγάλο: εκτείνεται από 18 έως 50+. Επειδή το προφίλ μου είναι σχεδόν στοχευμένο, η προσέγγιση βρίσκει σχεδόν αποκλειστικά αφορμή κάποια ανάρτησή μου. Αφού τελειώσουν τα διαδικτυακά προκαταρκτικά της γνωριμίας, αρχίζουν να ζητάνε βόλτες, συναυλίες και ποτά. Πού και πού, κατευθείαν σεξ, αλλά είναι η εξαίρεση».

«Νομίζω ότι ο κόσμος έχει απενοχοποιήσει το σεξ, ειδικά το one night stand» λέει ο Ι. «Το θεωρεί φυσιολογικότατο (όχι ότι δεν είναι). Απλώς παλαιότερα του βάζαμε ένα περιτύλιγμα, ίσως το μπερδεύαμε με τον έρωτα, για να αρέσει πιο πολύ. Τώρα, νομίζω, ο κόσμος είναι πιο ευθύς, λέει αμέσως αυτό που ψάχνει, που θέλει να κάνει. Βέβαια, υπάρχουν και οι κότες, όπως πάντα. Ίσως η κοινωνία έγινε πιο ανοιχτή;».


«Tα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σήμερα όσον αφορά το σεξ» λέει ο Λ. «Και δεν είναι λιγότερο ρομαντικά. Και το γράμμα που ο παππούς μου έστελνε στη γιαγιά μου -δύο σελίδες Α4 πυκνογραμμένες μπρος-πίσω που δεν έλεγαν τίποτα ουσιαστικό: "είσαι η ζωή μου και όταν σε σκέφτομαι αισθάνομαι σφίξιμο"- δεν είχε περισσότερο ρομαντισμό από το μήνυμα που λαμβάνεις στις δύο το πρωί από κάποιον άγνωστο. Το καθένα είναι βαλμένο στο πλαίσιο της εποχής. Τι είναι καλύτερα, να μιλάς με ανθρώπους και να κάνετε συναντήσεις έστω και για καφέ και κουβέντα ή να βλέπεις έναν άνθρωπο να περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο και να είσαι ερωτευμένος μαζί του μάταια για τα επόμενα χρόνια της ζωής σου; Είναι περισσότερο φυσιολογικό αυτό; Τώρα γίνονται περισσότερες συναντήσεις από ποτέ, υπάρχει περισσότερη επικοινωνία, μιλάς, είναι φοβερό πράγμα αυτή η επικοινωνία. Υπάρχει μοναξιά, ναι, αλλά είναι σίγουρα λιγότερη από πριν. Είναι και το κομμάτι της επαρχίας, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν τόσες δυνατότητες για επαφή. Είναι μεγάλη διέξοδος το facebook. Έχω συναντήσει αρκετούς, όταν έρχονται στην Αθήνα».

«Είναι ενδιαφέρον το ότι ξεκινάς μέσα από μία πιο απελευθερωτική διαδικασία» προσθέτει ο Γ. «Δηλαδή, μπορείς να μιλήσεις με τον άλλο και το δεύτερο-τρίτο βράδυ να πας στο σεξουαλικό, να κάνεις chat με βίντεο, οτιδήποτε θέλεις, και αυτό το πράγμα να εξελιχθεί σε μία επικοινωνία τελείως άλλου είδους κι επιπέδου και είναι πολύ ωραίο που όλο αυτό έχει γίνει, ενώ έχεις εκτεθεί. Είναι η πρώτη φορά που άγνωστοι ξέρουν τόσο πολλά πράγματα για σένα, σε γνωρίζουν εξωτερικά κι εσωτερικά. Οι γυναίκες μιλάνε μεταξύ τους για σεξ εύκολα, οι άντρες δεν μιλούσαν ποτέ. Γι' αυτό το βρίσκω ενδιαφέρον να μιλάει κάποιος μ' εσένα και να σου λέει για τη σεξουαλική του ζωή κι εσύ για τη δική σου. Ένας άσχετος. Σου λέει χύμα πράγματα και σου δείχνει αποκαλυπτικές φωτογραφίες, ακόμα κι αν δεν θέλετε να κάνετε κάτι. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που δεν γουστάρει να μιλήσει».

«Το σεξουαλικό κομμάτι στα κοινωνικά μέσα, άλλωστε, είναι το πιο αθώο», λέει ο Β., «επειδή γίνεται πραγματικά με πολύ καλή διάθεση, ενώ όλα τα άλλα γίνονται με κακία, ακόμα και μίσος. Γίνεται μάχη για το ποιος ξέρει πιο πολλά και ποιος θα επιβληθεί. Οτιδήποτε ερωτικό συμβαίνει είναι πιο όμορφο. Είναι λιγότερο υγιές να προσπαθείς να βρεις υποκατάστατο του σεξ μέσα από πολιτικές συζητήσεις και δηλητηριώδη σχόλια. Είναι πιο προβληματικό το να λες εξυπνάδες και να τις διαβάζει ο κάθε άσχετος».

«Ξεπερνάς την κατάθλιψη μέσα από αυτήν τη διαδικασία κι επίσης είναι μια τρελή επιβεβαίωση. Είναι πολύ ωραίο να αρέσεις έστω και για λίγες στιγμές σε κάποιον άγνωστο» εξηγεί ο Τ. «Και είναι πιο απελευθερωτικό για μεγαλύτερες ηλικίες, ειδικά παντρεμένους και παντρεμένες. Όσα δεν μπορούσαν να κάνουν για κοινωνικούς λόγους, έχουν την ευκαιρία να τα κάνουν πια μέσα από την οθόνη του σπιτιού τους, εύκολα και με εχεμύθεια. Δεν μιλάμε για τη γενιά των 20 και των 30, μιλάμε για 40άρηδες, 50άρηδες ακόμα και 60άρηδες. Υπάρχουν άνθρωποι που το facebook τούς άλλαξε τη ζωή».

«Σε σχέση με το twitter και τα sites γνωριμιών δεν γίνονται τρελά πράγματα στο facebook» συνεχίζει. «Δεν νομίζω ότι έχει καταστρέψει τον έρωτα όλο αυτό» λέει ο Ι. «Όχι, απλώς η σχέση πια δεν είναι προϋπόθεση για να κάνεις σεξ. Ο έρωτας, αν προκύψει, δεν παθαίνει τίποτα. Αλλά ο έρωτας, όχι η καύλα! Αν ο άλλος είναι ο έρωτάς σου, αν σου βγάλει τέτοια συναισθήματα, τότε είσαι πιστός όχι από επιλογή, έτσι σου βγαίνει. Τουλάχιστον σ' εμένα».

Και πού θα οδηγήσει όλο αυτό: «Υπήρξε περίοδος στην ιστορία μας χωρίς σεξ, κέρατο, μοιχεία (φανερά η κρυφά);» συνοψίζει ο Ι. «Πρέπει να οδηγήσει κάπου; Ίσως να μπορούσε να οδηγήσει στην αυτογνωσία, αλλά, αφού μπορούμε να κάνουμε άφθονο σεξ, γιατί να ζαλιζόμαστε με αναζητήσεις που δεν βγάζουν πουθενά;»...

Κλείνοντας το άρθρο, ακούγεται σχεδόν συνωμοτικά ένα τραγούδι της May Roosevelt με στίχους του Χριστιανόπουλου: «Σε πήρα για να με επισκευάσεις κι εσύ με ξαχαρβάλωσες!». Πιο ταιριαστοί, δεν γίνεται!
 http://www.lifo.gr/mag/features/3845

Διαβάστε περισσότερα

Πρόσκληση στα αποκαλυπτήρια του μνημείου της εισόδου της πόλης.

Ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Παναγιώτης Κατσούλης, ο Δήμαρχος Σπετσών Παναγιώτης Λυράκης και ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ. Κοσμάς, σας προσκαλούν στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στην είσοδο της πόλης, επί της οδού Ναύπακτου, την Κυριακή 2 Ιουνίου 2013 και ώρα 11:00 πμ.

Διαβάστε περισσότερα

Διεθνής υποβιβασμός της Ελλάδας

Λεωνίδας Βατικιώτης Σε έναν από τους μεγάλους χαμένους της παγκόσμιας κρίσης εξελίσσεται η Ελλάδα με βάση διεθνείς συγκρίσεις. Στον αντίποδα μάλιστα δειγματοληπτικών ερευνών που έχουν ενδεικτική μόνο σημασία όπως αυτή που διενήργησε πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σοβαρότερες έρευνες που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας υπογραμμίζουν την θεαματική «βουτιά» που καταγράφει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια στην παγκόσμια κατάταξη. Μία από αυτές τις μελέτες είναι της τράπεζας Credit Suisse, η οποία εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2012 και αναφέρεται στην εξέλιξη του παγκόσμιου πλούτου.
Η μελέτη της Credit Suisse είναι πιο αξιόπιστη από την αντίστοιχη μελέτη της ΕΚΤ (που κατέληξε στο απίστευτα βολικά για το Βερολίνο συμπέρασμα ότι τα νοικοκυριά της Νότιας Ευρώπης είναι πιο πλούσια απ’ τα αντίστοιχα βορειοευρωπαϊκά) όχι μόνο γιατί δεν είναι  δειγματοληπτική, ούτε μόνο επειδή στηρίζεται σε πιο πρόσφατα στοιχεία, που σημαίνει ότι λαμβάνει υπ’ όψη της τα δραματικά αποτελέσματα των εξοντωτικών πολιτικών λιτότητας. Κάτι που δεν έκανε η μελέτης της ΕΚΤ, χωρίς ωστόσο η συγκεκριμένη παράλειψη να ληφθεί υπ’ όψη από το Βερολίνο που ανησύχησε σφόδρα για τα βάρη που επωμίζονται οι «φτωχοί» πολίτες του για να σώσουν τους …άσωτους νοτιοευρωπαίους… Στην εγκυρότητα της έρευνας του ελβετικού χρηματοπιστωτικού ομίλου προσθέτει επίσης το γεγονός ότι στηρίζεται στη μεθοδολογία δύο καθηγητών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Άντονι Σάροκς και Τζιμ Ντέιβις) οι οποίοι έχουν πραγματοποιήσει μια σημαντική συμβολή στην επιστημονική διερεύνηση του παγκόσμιου πλούτου με αφορμή τη συγγραφή ενός βιβλίου που θεωρείται βιβλίο αναφοράς (Personal Wealth from a Global Perspective, Oxford University Press, 2008).

Στο εξής στα «μικρομεσαία κράτη»

Η διαπίστωση που αφορά την Ελλάδα αν κάτι αναδεικνύει είναι τον υποβιβασμό της από το «κλαμπ» των χωρών που η μέση περιουσία των νοικοκυριών ανά ενήλικα υπερβαίνει τα 100.000 δολάρια, στην αμέσως κατώτερη κατηγορία των κρατών με μέση περιουσία από 25.000 έως 100.000 δολάρια. Για να μην μείνει μάλιστα καμιά αμφιβολία για τις αιτίες του υποβιβασμού της Ελλάδας (που σχετίζονται με την ύφεση που προκάλεσαν τα προγράμματα λιτότητας) οι συντάκτες της έκθεσης τονίζουν ότι τα χνάρια της Ελλάδας ακολουθούν πιστά Ισπανία και Κύπρος όπου ο μέσος πλούτος των νοικοκυριών βρίσκεται οριακά πάνω από τα 100.000 δολάρια, συγκεκριμένα στα 105.000 και 113.000, αλλά όχι για πολύ ακόμη… Στη λέσχη των «μικρομεσαίων οικονομικά κρατών» που βρίσκεται πλέον η Ελλάδα φιγουράρουν επιπλέον χώρες όπως Πορτογαλία, Μάλτα, Σλοβενία, Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Λιθουανία, Ρουμανία και από τον αραβικό κόσμο το Ομάν, το Μπαχρέιν, ο Λίβανος κι η Σαουδική Αραβία. Φαίνεται έτσι, ότι η Ελλάδα αντί να γίνει η Δανία του νότου όπως υποσχόταν ο Γιώργος Παπανδρέου που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου έγινε η Εσθονία του νότου ή το Μπαχρέιν του βορρά… Να σημειωθεί πως η Ελλάδα δεν ήταν η μοναδική χώρα που είδε τον πλούτο της να συρρικνώνεται ελέω λιτότητας. Το ίδιο συνέβη επίσης (σε αντίθεση με την Κίνα, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ) και σε άλλες χώρες όπως Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, κ.λπ. Η «ελληνική ιδιαιτερότητα» επί του προκειμένου αφορά στην «αλλαγή κατηγορίας»…
Η υποβάθμιση της Ελλάδας έχει ξεχωριστή σημασία (υπογραμμίζοντας το γεγονός) επειδή συνέβη σε μία συγκυρία, από τα μέσα του 2011 ως τα μέσα του 2012, που ο μέσος πλούτος των νοικοκυριών σε διεθνές επίπεδο αυξήθηκε. Συγκεκριμένα, και με τους υπολογισμούς να γίνονται σε σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες (χωρίς δηλαδή τον παραμορφωτικό φακό της ανατίμησης του δολαρίου), ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε κατά 1% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Είναι μια αύξηση που κρίνεται υποδεέστερη σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, είναι ωστόσο εντυπωσιακή δεδομένου ότι καταγράφηκε σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία, έχοντας ως αποτέλεσμα ο καταγεγραμμένος πλούτος να φθάσει στα 223 τρισ. δολάρια ή στα 49.000 δολάρια ανά ενήλικο. Φυσικά, μέσοι όροι όπως ο συγκεκριμένος, κρύβουν στο εσωτερικό τους σημαντικές διαφοροποιήσεις. Δεν αποκλείεται δηλαδή πίσω από την μέση ακόμη και την συνολική συρρίκνωση του πλούτου να υπάρχουν εισοδηματικές ή κοινωνικές κατηγορίες που να είδαν τον πλούτο τους να αυξάνεται, να επωφελήθηκαν δηλαδή της κρίσης. Ακόμη κι αυτό το γεγονός όμως δεν υποτιμάει καθόλου τη σημασία που έχει η υποβάθμιση μιας χώρας στο πλαίσιο της διεθνούς κατάταξης και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Στα κάτω της η …ελιά

Την ίδια κατεύθυνση με την Ελλάδα ακολούθησε συνολικά κι η ευρωπαϊκή ήπειρος που, μαζί με την Ινδία, ήταν οι μοναδικές περιοχές του κόσμου οι οποίες είδαν τα μερίδια τους στον παγκόσμιο πλούτο να συρρικνώνονται. Οι τρεις χώρες δε που κατέγραψαν ρεκόρ συνολικών απωλειών ανήκαν στο διευρυμένο κλαμπ της ελιάς»: Ιταλία (συνολικές απώλειες 286 δισ. ευρώ, Ισπανία 177 δισ. και Γαλλία 148 δισ.) Η μέτρηση του πλούτου των νοικοκυριών, σύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον λόγω του ότι προδιαγράφει κατά μεγάλο μέρος το τι θα συμβεί σε μια σειρά άλλους τομείς της οικονομίας, όπως η εξέλιξη του ΑΕΠ, η συσσώρευση του κεφαλαίου, οι καταναλωτικές τάσεις, οι τιμές των ακινήτων και η πορεία που θα ακολουθήσουν σχετικές «βιομηχανίες» όπως της φροντίδας υγείας. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία η συρρίκνωση που καταγράφεται στις επενδύσεις οικιών στην Ευρώπη με βάση πρόσφατη ανακοίνωση της Γιούροστατ (29 Απριλίου 2013), βάσει της οποίας επενδύσεις των νοικοκυριών (δηλαδή αγορές νέων σπιτιών και ανακαινίσεις) και επενδύσεις σταθερού κεφαλαίου έχουν μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, προδιαγράφοντας μια νέα περίοδο ύφεσης λόγω υποχώρησης των επενδύσεων…
Η σημαντικότερη αιτία πίσω από την συρρίκνωση που καταγράφτηκε στον πλούτο των νοικοκυριών είναι η πτώση στις τιμές των μετοχών. Οι χώρες δε που καταγράφτηκε ρεκόρ συρρίκνωσης της κεφαλαιοποίησης, σε επίπεδα άνω του 40%, είναι η Αργεντινή, η Σερβία και η Ελλάδα. Χαμηλότερη πτώση (άνω του 30%) καταγράφτηκε σε χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ουκρανία.

Μείωση χρέους των νοικοκυριών

Τέλος αξίζει να αναφερθεί η σοβαρή επιβράδυνση που παρατηρείται στους ρυθμούς αύξησης του χρέους, που ξεκίνησε να συγκεντρώνεται το 1975 ως αντίβαρο στην κρίση που ξέσπασε τότε και τα τελευταία χρόνια μεγεθυνόταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Με βάση την έκθεση της Credit Suisse από το 2000 ως το 2007 το χρέος αυξανόταν κατά 8% ετησίως, ενώ από το 2000 ως το 2012 το συνολικό χρέος αυξήθηκε κατά 81% ή 5% ετησίως. Το φρένο που έχει μπει φαίνεται από το γεγονός ότι αν από το 2000 μέχρι το 2007 το χρέος των νοικοκυριών αυξήθηκε από 18,8 τρισ. δολ. σε 38,8 τρισ. (σχεδόν δηλαδή διπλασιάστηκε μέσα σε 7 χρόνια) το 2012 αυξήθηκε ελάχιστα φθάνοντας τα 39,4 τρισ., ήταν δηλαδή σχεδόν σταθερό στα προ 5ετίας επίπεδα. Συνδέοντας δε, τις δύο τάσεις φαίνεται πως η «αλλαγή παραδείγματος» στην παγκόσμια οικονομία συνοδεύεται κι από μια νέα κατάταξη μεταξύ των χωρών…

(Επίκαιρα 16-22/5/2013)

Διαβάστε περισσότερα

Η παγίδα του Σόιμπλε

πιτσιρικος
Αισιοδοξία έχει προκαλέσει η αλλαγή στάσης του υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος, ξαφνικά, επιδεικνύει ενδιαφέρον για το μέλλον των νέων της Νότιας Ευρώπης και προτείνει οικονομική βοήθεια στις χώρες του Νότου.
Είναι ολοφάνερο πως η γερμανική κυβέρνηση δεν περίμενε το οικονομικό θαύμα που συντελείται σήμερα στη χώρα μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σόιμπλε θέλει να μας προσφέρει βοήθεια τώρα που η ανεργία έπεσε στο 27%, ενώ η ανεργία στους νέους έπεσε ακόμα περισσότερο στο 64%.
Οι Γερμανοί δεν περίμεναν πως θα τα καταφέρουμε. Τρίβουν τα μάτια τους με τα επιτεύγματά μας.
Τώρα που η Ελλάδα προχωράει με γοργή ανάπτυξη, περιμένει 170 εκατομμύρια τουρίστες, διώχνει άλλα 170 εκατομμύρια τουρίστες γιατί δεν έχει πού να τους βάλει, και έχει κοιτάσματα που η αξία τους ανέρχεται σε 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια, η γερμανική κυβέρνηση κατάλαβε πως η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη οικονομικά και δεν έχει ανάγκη κανέναν.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που προσπαθούν να στήσουν στην Ελλάδα ο Σόιμπλε και η Μέρκελ.
Προσπαθούν να παγιδέψουν την Ελλάδα με νέα δάνεια, για να μην αντιληφθούμε την οικονομική μας υπεροχή.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι άλλες χώρες του Νότου πως, αν ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ελλάδας, θα προκόψουν κι αυτές.
Δεν πρέπει να ανακοπεί η πορεία της χώρας μας με νέα γερμανικά δάνεια.
Πρέπει να συνεχιστούν οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις.
Πρέπει να συνεχίσουμε τη λιτότητα. Αφού είμαστε λιτοί και λιτοδίαιτοι.
Σε ένα χρόνο, ο Σόιμπλε θα πέσει από το καροτσάκι και θα φιλάει τα πόδια του Σαμαρά, για να δώσει η Ελλάδα δάνειο στην Γερμανία.
Κι εμείς θα τους χαρίσουμε μερικά δισεκατομμύρια, γιατί –πάνω απ’ όλα- είμαστε άνθρωποι. Και ψυχάρες.

Διαβάστε περισσότερα

Ο εσωτερικός κόσμος των μουσικών οργάνων.

• Μία εκπληκτική διαφημιστική καμπάνια μας δείχνει τα αγαπημένα μας έγχορδα και πνευστά, από μία διαφορετική οπτική γωνία. ΣΧΟΛΙΑ (2) 103 [ Από την 'Αλκηστη Γεωργίου ]   

  Την άνοιξη της περασμένης χρονιάς, η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου πραγματοποίησε μία από τις πιο έξυπνες, πετυχημένες, κι εντυπωσιακές διαφημιστικές καμπάνιες που έχουμε ποτέ δει. 

    Πρόκειται για πραγματικές φωτογραφίες μέσα από το εσωτερικό διάφορων μουσικών οργάνων, τραβηγμένες από την Mierswa Kluska με macro, για περισσότερη λεπτομέρεια.  

   Η αρχική ιδέα και ανάπτυξη της καμπάνιας ανήκει στους art directors Mona Sibai και Björn Ewers, και το σλόγκαν στις αφίσες σημαίνει: 

    Ακόμα πιο κοντά στην κλασική μουσική δωματίου της Φιλαρμονικής του Βερολίνου.  

   Hi VISTIORS,
  I WANT TO MAKE CLEAR I DID NOT SHOOT THE PHOTOS. PHOTOGRAPHER: http://WWW.MIERSWA-KLUSKA.DE FROM MUNICH DID. I DEVELOPED THE CAMPAIGN TOGETHER WITH MY TEXTPARTNER MONA SIBAI AT SCHOLZ & FRIENDS BERLIN FOR STIFTUNG BERLINER PHILHARMONIKER.
• 
  CONCEPT: MONA SIBAI/ BJÖRN EWERS
  CLIENT: Stiftung Berliner Philharmoniker
  AGENCY: Scholz & Friends Berlin
  PHOTOGRAPHER: Mierswa-Kluska
  ART DIRECTOR: Björn Ewers
  COPYWRITER: Mona Sibai
  CDs: Michael Winterhagen/ Nils Busche

  A lot of people asked me if these posters are for sale. I'm sorry to tell you that they are not available anymore because of copyright reasons.
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
  

  
  

  Hi lovely Behance members,
  

  
  

  I'm totally stoked by all the feedback of you all.

  
  

  I'm so curious about what do you think is the magic inside the images that touches you. 

  Would be great if you can share just a short comment about it  in the comments list.

  
  

  Cheers Björn

Διαβάστε περισσότερα

Δωρεάν προληπτικός έλεγχος - ΣΠΙΡΟΜΕΤΡΗΣΗ

Με πρωτοβουλία του Κοινωνικού Ιατρείου του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου, την Τετάρτη 29-5-2013 από ώρες (πρωί) 9.00 π.μ. έως 13.00 μ.μ. και (απόγευμα) 4.00 μ.μ. έως 8.00 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί ΣΠΙΡΟΜΕΤΡΗΣΗ σε άνδρες και γυναίκες στο χώρο του Κοινωνικού Ιατρείου. Δίνεται προτεραιότητα σε καπνιστές και καπνίστριες, καθώς και σε δημότες με αναπνευστικά προβλήματα. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να απευθύνεται στο τηλέφωνο 26313-63427.

Διαβάστε περισσότερα

Ολοκληρώθηκε η επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ του Δημάρχου

Ολοκληρώθηκε η επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ του Δημάρχου  Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Παναγιώτη Κατσούλη.

Ολοκληρώθηκε η επίσκεψη του Δημάρχου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Παναγιώτη Κατσούλη στον αδελφοποιημένο από το 2009 Δήμο Lawrence του Κάνσας, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Συνοδευόμενος από την Δήμητρα Πίτσικου, επίτιμο δημότη του Δήμου Lawrence, πραγματοποίησαν τις παρακάτω συναντήσεις:

• Με τον Κυβερνήτη της πολιτείας του Κάνσας Sam Brownback και τους Γερουσιαστές Tom Holland και Marci Francisco, στους οποίους απεύθυναν επίσημα πρόσκληση επίσκεψης στο Μεσολόγγι. Κατόπιν παρέμβασης τους, παρακολούθησαν τις διαδικασίες της ειδικής κοινής Οικονομικής Επιτροπής της Βουλής και της Γερουσίας, η οποία συζητούσε τη φορολογική πολιτική της πολιτείας.
• Με το Δήμαρχο Michael Dever και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου του Lawrence, με τους οποίους συζήτησαν τα περεταίρω βήματα ενδυνάμωσης της αδελφοποίησης, ενώ τους απεύθυναν πρόσκληση συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση των «Πόλεων Αγγελιοφόρων της Ειρήνης», η οποία θα διεξαχθεί στο Μεσολόγγι τον προσεχή Οκτώβριο και η οποία έγινε άμεσα αποδεκτή.
• Με την ελληνική ομογένεια της πολιτείας του Κάνσας και το πλέον δυναμικό και οργανωμένο κομμάτι αυτής, την ΑΧΕΠΑ. Συνομίλησαν με τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, τον τωρινό Πρόεδρο Δημήτρη Σίσκο και τον επί δεκαετίας Πρόεδρο Ευθύμιο Ζαχαρόπουλο, ο οποίος τον προσεχή μήνα θα επισκεφθεί το Μεσολόγγι, κατόπιν πρόσκλησης του δημάρχου. Συζήτησαν θέματα τουριστικής προβολής, καθώς και προώθησης των τοπικών μας προϊόντων στη μεγάλη αγορά των Η.Π.Α. Επίσης το ΔΣ της ΑΧΕΠΑ του Κάνσας, ανέλαβε την προώθηση στο κεντρικό συμβούλιο της ΑΧΕΠΑ των Η.Π.Α, του αιτήματος υποστήριξης της προσπάθειας του Δήμου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου για την ένταξη του στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
• Με την Πρύτανη του Πανεπιστημίου της πολιτείας του Κάνσας Burnadette Gray – Little, στο οποίο φοιτούν περισσότεροι από 30.000 φοιτητές, καθώς και με τον Αντιπρύτανη του Ινδιάνικου Πανεπιστημίου του Κάνσας Stephen Prue, με τον οποίο συζήτησαν την ανάπτυξη ενός πολιτιστικού προγράμματος, αντίστοιχου με αυτό που παρουσιάζεται κάθε δυο χρόνια στο αρχαίο θέατρο Οινιάδων, με το σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου του Κάνσας.

Τέλος παραχώρησαν συνεντεύξεις στα τοπικά μέσα ενημέρωσης του δήμου Lawrence (εφημερίδα, τηλεοπτικό σταθμό).

Κλείνοντας τον κύκλο της επταήμερης επίσκεψης στο Δήμο Lawrence του Κάνσας, ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Παναγιώτης Κατσούλης δήλωσε:

«Οι αδελφοποιήσεις, ιδίως με τις πόλεις εκτός Ελλάδας, δημιουργούν υποχρεώσεις στις οποίες οφείλουμε να ανταποκρινόμαστε και μάλιστα δίχως οικονομικό κόστος για το δήμο. Παρέχουν όμως ευκαιρίες και δυνατότητες ανάδειξης του δήμου μας, όταν οργανώνονται σωστά.

Μέσω της σχέσης μας με το Δήμο της Μόρφου συμμετέχουμε στο παγκόσμιο δίκτυο των «Πόλεων Αγγελιοφόρων της Ειρήνης», του οποίου η Γενική Συνέλευση θα γίνει σε λίγους μήνες στην πόλη μας. Μέσω της σχέσης μας με το Δήμο του Lawrence, γνωρίσαμε την ελληνική ομογένεια και ξεκινάμε τη σχέση μας με την ΑΧΕΠΑ στις Η.Π.Α. Θα συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια, συστήνοντας άμεσα άτυπη επιτροπή αξιοποίησης των αδελφοποιήσεων στο δήμο μας, ενώ προχωράμε στην υποβολή πρότασης σε πρόγραμμα επιχορηγούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση για σύμπραξη με αδελφοποιημένες πόλεις εντός και εκτός αυτής.

Η πόλη οικουμενικό σύμβολο της Ελευθερίας πρέπει να βρίσκεται και να προβάλλεται σε κάθε γωνία του κόσμου. Όσοι δεν το κατανοούν αυτό και θεωρούν πως κάνουμε ταξίδια αναψυχής, δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι σημαίνει Μεσολόγγι και ποια μηνύματα μπορεί να εκπέμψει στα πέρατα του κόσμου».

Διαβάστε περισσότερα

Τι κρατάει τον Έλληνα στον καναπέ;

Στέλιος Ελληνιάδης
Δημιουργούν ένα κλίμα ευφορίας, ότι η κατάσταση εξελίσσεται ομαλώς.

Δήθεν ευφορίας. Ενώ η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Κόβουνε χέρια και πόδια, και κομπορρημονούν επειδή ο ακρωτηριασμένος δεν πέθανε, αλλά ζει σακατεμένος.
Και καλά, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης και Σια εξυπηρετούν τα μεγάλα αφεντικά του εσωτερικού και του εξωτερικού κι έτσι παραμένουν στην εξουσία. Ο ακρωτηριασμένος, όμως; Τι συμβαίνει με τον ακρωτηριασμένο; Πώς πείθεται ότι του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια για το καλό του, ενώ τα δικά τους μέλη παραμένουν ακέραια στη θέση τους; Πώς ανέχεται παθητικά τον ακρωτηριασμό του; Ποιο είναι το αναισθητικό που του δίνουν για να τον κρατούν σε καταστολή, την ώρα, που ακόμα κι αν δεν έχουν φτάσει να του κόψουν τα άκρα, τον έχουν δέσει στην καρέκλα του, τον έχουν φιμώσει και του αδειάζουν το σπίτι;
Φόβος
Ο φόβος για τα ακόμα χειρότερα, με τα οποία τον απειλούν εάν δεν καθήσει να τον ληστέψουν, τον παραλύει. Όποιος έχει μπει σε θάλαμο βασανιστηρίων, το καταλαβαίνει αυτό. Όσο κι αν πονάς με τις μπουνιές, δεν είναι το ίδιο πράγμα να σου βγάζουν με πένσα τα νύχια ή να σου κάνουν ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα. Αυτό υπονοούν οι επιδρομείς. Φόβος και τρόμος που καλλιεργείται και ενισχύεται από την παραπληροφόρηση και διαστρέβλωση των πραγματικών δεδομένων.
Συνενοχή
Μαζί τα φάγαμε. Εντάξει, εμείς τρώγαμε τον περίδρομο, λένε οι Πάγκαλοι, αλλά κι εσείς τρώγατε καλύτερα από αυτούς που πεινάνε στην Αφρική. Εμείς χτίζαμε παράνομα το Mall στο Μαρούσι, για παράδειγμα, αλλά αφήναμε κι εσάς να κλείσετε τον ημιυπαίθριο. Εμείς μοιραζόμασταν τις μίζες των εκατομμυρίων ευρώ -100 εκατ. είναι οι μίζες που μοίρασε μόνο η Siemens στους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., και στα στελέχη του ΟΤΕ- αλλά κι εσείς παίρνατε το φακελάκι σας στο νοσοκομείο, στην εφορία και την πολεοδομία. Κι εσείς γλείφατε για ένα διορισμό. Γι’ αυτό, τώρα, μόκο.
Ο βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ Νίκος Σηφουνάκης έβγαλε τη μάσκα του προοδευτικού πολιτικού χυμώντας στον Σπύρο Γαληνό, στο τέλος μιας τηλεοπτικής εκπομπής σε περιφερειακό κανάλι της Μυτιλήνης, ενοχλημένος από την κριτική του υποψήφιου βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων. «Διόρισα τη γυναίκα σου, ρε γελοίε! Έπρεπε να με βλέπεις και να σκύβεις!» του είπε όσο πιο χυδαία μπορούσε. Αλλά, ο Σηφουνάκης, γαμπρός της οικογένειας Δασκαλαντωνάκη, με αλυσίδα ξενοδοχείων, ήταν 100% αληθινός. Και απευθυνόταν σε όλα τα ρουσφέτια, όλων των συναδέρφων του βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Στην πραγματικότητα, απευθυνόταν σε πάρα πολλούς, μέσω του Γαληνού.
Σκάστε, γελοίοι Έλληνες, γιατί εμείς σας διορίσαμε τα παιδιά και τις γυναίκες σας, το οποίο συνεπάγεται ότι έχετε παραιτηθεί αυτομάτως από κάθε δικαίωμα να μας κάνετε κριτική, να μπλέκεστε στα πόδια μας και να σηκώνετε κεφάλι. Πρέπει να σκύβετε όταν περνάμε! Να κάθεστε σαν κότες! Το μεγαλείο της απόλυτης ξεφτίλας! Μιας εξουσίας που εκμαυλίζει τους πολίτες και κρατάει χειροπόδαρα δεμένο ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πρώτα με διορισμούς και μετά με απειλές και εκβιασμούς. Το μαγνητοσκοπημένο ξέσπασμα Σηφουνάκη αποτελεί  ανεκτίμητο ντοκουμέντο, μνημείο, της πολιτικής Ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.
Κι αν εσείς δεν τα «παίρνατε», πιθανότατα τα «δίνατε» για να έχετε κάποιο όφελος, στην εφορία ή την πολεοδομία. Κι αν ούτε τα παίρνατε ούτε τα δίνατε, δείχνατε μεγάλη ανοχή σ’ αυτούς που τα δίνανε και σ’ αυτούς που τα παίρνανε, οπότε έχετε επίσης ευθύνη. Και μην μου πείτε, πώς; Θα ρωτούσε ο Σηφουνάκης. Και μόνο επειδή μας ψηφίζετε παρ’ όλο που αντιλαμβάνεστε πώς λειτουργούμε και πώς διαφθείρουμε το πολίτευμα και τους πολίτες. Γιατί, ο Σηφουνάκης και ο κάθε Σηφουνάκης δεν βγαίνει βουλευτής μόνο απ’ αυτούς που διόρισε. Πρέπει και κάποιοι λιγότερο συνένοχοι να τον ψηφίζουν κάθε φορά.
Μικρή κοινωνία είμαστε. Δεν πήρε το αφτί σας τίποτα για τον Χριστοφοράκο που έφυγε με ένα CD στην τσέπη με 150 ονόματα πολιτικών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών και διευθυντικών στελεχών που λαδώθηκαν από τον ίδιο; Για τα 100 εκατομμύρια δραχμές που πήγαν κατ’ ευθείαν στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ από τη Siemens; Ούτε υποπτεύεστε τα «τράνσφερ» στα κόμματα από τις πολυεθνικές και τους εργολάβους που παραμένουν εν κρυπτώ; Δεν ξέρετε για τα τιμολόγια των κλιματιστικών και των άλλων συσκευών Siemens του Μητσοτακέικου που βρέθηκαν απλήρωτα στο συρτάρι του γραφείου του Χριστοφοράκου; Και δεν ακούσατε τίποτα για την παραλαβή του γερμανικού υποβρυχίου που έγερνε;
Τι και πού να πρωτοαναφερθώ; Η λεηλασία του τόπου είναι πασιφανής, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο. Πού ήσασταν όλοι; Δεν έπεσε ποτέ στην αντίληψή σας η κατατάταξη της Ελλάδας στις πρώτες θέσεις του πίνακα της Διεθνούς Διαφάνειας για τις πιο διεφθαρμένες χώρες; Δεν ακούσατε ποτέ την Αριστερά να καταγγέλλει καραμπινάτα σκάνδαλα; Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρετε. Ενεργητικά ή παθητικά, λοιπόν, υπάρχει συνενοχή, η οποία τώρα πληρώνεται πολύ ακριβά.
Άγνοια
Πέρα από το φόβο και τη συνενοχή, τι άλλο παίζει; Εκτός από την ηλιθιότητα, βέβαια, που είναι ευρέως διαδεδομένη, αν και εμείς οι Έλληνες, ως γνωστόν, χωρίς να περιαυτολογούμε, είμαστε πολύ έξυπνος λαός, από τη φύση μας και από την καταγωγή μας, από τους εξυπνότερους στον κόσμο, αν όχι ο εξυπνότερος, μπλα-μπλα-μπλα…
Παίζει δυνατά η άγνοια. Σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού αγνοεί στοιχειώδη πράγματα, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Έχει χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και πάσχει από λειτουργικό αναλφαβητισμό. Συχνά, σε βαθμό κακουργήματος. Άνθρωποι φορτωμένοι με επουσιώδεις γνώσεις και ασήμαντες πληροφορίες, πλέουν μέσα σε ωκεανό άγνοιας, που πάει πακέτο με το φόβο, τον τρόμο και την ανασφάλεια.
Η εθνική μας τύφλωσις, παραφράζοντας το «η ευγενής μας τύφλωσις» από ένα σπουδαίο βιβλίο του Γιάννη Γιανουλόπουλου για την ελληνική εξωτερική πολιτική, είναι άλλο ένα στοιχείο της σύγχρονης κουλτούρας μας. Αφού τη βγάζω προσωπικά, δεν θέλω να ξέρω. Παραβλέπω το γεγονός ότι οι κυβερνώντες είναι κλέφτες και ψεύτες. Δεν θέλω μπλεξίματα. Αφού τη βγάζω καλά ή καλούτσικα, τους ψηφίζω, τους στηρίζω, τους ανέχομαι. Αυτοί τη δουλειά τους κι εγώ τη δικιά μου. Κι ας εκμεταλλεύονται οι ηγεσίες το παρόν προς όφελός τους και αδιαφορούν για το μέλλον του τόπου. Η προοπτική δεν υπάρχει σε μυαλά φλατ, επίπεδα. Ούτε η ηθική χωράει στο συμφέρον, μικρό και μεγάλο. Εξουδετερώνεται. Το παγκάρι να είναι καλά, κι ας είναι κάθαρμα αυτός που ρίχνει τον οβολό του.
Υποτέλεια
Σ’ αυτό εντάσσεται και η υποτέλεια. Με βαθιές ρίζες στην οθωμανοκρατία και τις μεγάλες δυνάμεις. Μετά, στην αγγλοκρατία και την αμερικανοκρατία και, στα νεότερα χρόνια, στην ευρωπαιοκρατία, με εξειδίκευση τελευταία στη γερμανοκρατία. Οι δεξιοτέχνες της κωλοτούμπας δεν έχουν καμία δυσκολία να περάσουν από τον ένα δυνάστη στον άλλο, αρκεί να επιβραβευτούν με την εύνοιά του. Η προστασία τους εξασφαλίζεται από τους μεγάλους και δυνατούς. Εξ ου και το πολύ εύστοχο, παλιότερα, που αποκαλούνταν «προστάτιδες δυνάμεις». Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν πάντα έναν ισχυρό κηδεμόνα…
Εκβιασμός
Υπάρχουν, όμως, και οι δικαίως ευεργετηθέντες. Άνθρωποι που αδικούνταν επί δεκαετίες και άνθρωποι που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Ας θυμηθούμε δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες που περίμεναν από το 1949 την άδεια να επιστρέψουν στην Ελλάδα, από το Ουζμπεκιστάν, την Πολωνία ή τη Ρωσία. Και, επιτέλους, γύρισαν χωρίς να συλληφθούν για την αντιστασιακή και πατριωτική τους δράση εναντίον των ναζί και των γερμανοτσολιάδων. Ευεργετήθηκαν και οι φτωχοί συνταξιούχοι που πήραν μεγάλες αυξήσεις στην αρχή της δεκαετίας του 1980. Κι άλλοι άνθρωποι που ήταν στο περιθώριο ή αποκλεισμένοι, βελτίωσαν τους όρους ζωής τους. Αρκετοί απ’ αυτούς, μεγάλης ηλικίας σήμερα, αισθάνονται ακόμα ευγνωμοσύνη για κάτι που η πολιτεία τους το ώφειλε. Και εξακολουθούν να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που πήγαν καλά οικονομικά, άλλοι με νόμιμο και άλλοι με ημιπαράνομο τρόπο. Ημιπαράνομο, γιατί, κατά κανόνα, η εξουσία τους ανάγκαζε να ενεργούν με μη νόμιμο τρόπο, για να τους κρατάει στο χέρι. Για να ανοίξεις ένα τοστάδικο, έπρεπε να έχεις κάποιο βουλευτή να σε διευκολύνει. Αλλιώς θα περίμενες και θα λάδωνες τους αρμόδιους για τις άδειες. Με τέτοιους εκβιασμούς κυβερνούν. Και τώρα, οι ίδιοι ρίχνουν το μπαλάκι στους πολίτες, ότι αυτοί έφταιγαν. Και οι πολίτες αισθάνονται δέσμιοι των εκβιαστών τους, έχοντας μια ιδιότυπη εξάρτηση από τον εκβιαστή τους.
Αντικομμουνισμός
Είναι ακόμα ισχυρός και ο αντικομμουνισμός. Οι περισσότεροι Δεξιοί είναι αντικομμουνιστές. Οι πλούσιοι από συμφέρον, οι φτωχοί από ιδεολογική εξάρτηση. Και, παράλληλα, εκδηλώνεται κι ο αντικομμουνισμός από αριστερούς που σταδιακά ενσωματώθηκαν στο καπιταλιστικό σύστημα και μεταλλάχθηκαν. Η ΔΗΜΑΡ εμπεριέχει μπόλικους. Αλλά, σε όλη την Ευρώπη, υπάρχουν και χειρότερα. Οι φιλοπόλεμοι, που προέρχονται από την Αριστερά. Σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, πράσινοι και πρώην κομμουνιστές, στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ολλανδία κι αλλού, που υποστήριξαν την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης, του Αφγανιστάν και, σήμερα, υποστηρίζουν την εισβολή στο Μάλι και πιέζουν για εισβολή στη Συρία.
Εθνικισμός
Στην Ελλάδα, ο αντικομμουνισμός έχει το πιο βάρβαρο παρελθόν από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι και αμερικανόφιλοι επικράτησαν μετά από ένα τρομερό μακελειό. Σκότωσαν, φυλάκισαν, βασάνισαν και εξόρισαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, πατριώτες, αγωνιστές, σοσιαλιστές και κομμουνιστές. Και με τη νίκη τους, εδραιώθηκε στη Δεξιά ο αντικομμουνισμός ως συστατικό της στοιχείο, σε σύνδεση με τον εθνικισμό. Πατριδοκαπηλία και άγιος ο θεός… Γι’ αυτό, εύκολα, ακροδεξιοί και κρυπτοφασίστες εντάσσονται στη Νέα Δημοκρατία, την οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Ράλλης και μερικοί άλλοι αστοί πολιτικοί είχαν προσπαθήσει να εκδημοκρατίσουν και να εκσυγχρονίσουν, χωρίς μεγάλη επιτυχία, όπως αποδεικνύεται σήμερα, με τον Σαμαρά, τον Δένδια, τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη στην ηγεσία και τη βιτρίνα του κόμματος.
Αυτός ο γιαλαντζί εθνικισμός χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και ακόμα χρησιμοποιείται εναντίον της Αριστεράς με συκοφαντίες, ψέματα και στρεβλώσεις. Μάλιστα, ο εθνικισμός, σήμερα, προσφέρεται περισσότερο σαν καρότο για να παραπλανήσει κόσμο από τα πιο λαϊκά στρώματα που έχουν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Η Χρυσή Αυγή είναι η πιο ακραία μορφή αυτής της πατριδοκαπηλίας, αλλά όχι η μοναδική και ίσως όχι και η πιο επικίνδυνη, αν λάβει κανείς υπόψη του πού οδηγεί τη χώρα η Νέα Δημοκρατία με τους συμμάχους της.
Ρατσισμός
Και, βέβαια, εθνικισμός και ρατσισμός πάνε αντάμα. Ειδικά σε εποχές κρίσης, πολίτες που αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν, που έχουν δεσμεύσεις ιδεολογικές, που έχουν τεράστια ανασφάλεια, που δεν πιστεύουν σε τίποτα, εύκολα παρασύρονται από την ανέξοδη δημαγωγία. Εύκολα στρέφονται εναντίον των πιο αδύνατων μέσα στην κοινωνία, αντί να στραφούν εναντίον των ισχυρών που ελέγχουν το κράτος και την οικονομία. Ούτως ή άλλως, ο ρατσισμός έχει ερείσματα στην κοινωνία. Ο ρατσισμός είναι στο μεδούλι της ιστορίας των λευκών Ευρωπαίων, που κυριάρχησαν προβάλλοντας την ανωτερότητά τους έναντι όλων των άλλων. Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ολλανδοί, Αμερικάνοι (Ευρωπαίοι είναι κι αυτοί) απέκτησαν πλούτοι και ευημερία με πολέμους, γενοκτονίες, εξανδραποδισμούς, σφαγές και λεηλασίες. Κι αυτό το πνεύμα, ότι εγώ ως ανώτερος, δικαιούμαι να σε εκμεταλλεύομαι κι αν αρνηθείς σε σφάζω, προκειμένου να διασφαλίσω την ευημερία μου, είναι διάχυτο. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έστειλαν ελληνικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν, δευκόλυναν το διαμελισμό της Λιβύης, φλερτάρουν στρατιωτικά με το Ισραήλ που είναι ο μεγάλος τρομοκράτης της Ανατολικής Μεσογείου…
Και ρατσισμός δεν είναι μόνο η ψευδαίσθηση της φυλετικής ανωτερότητας. Ρατσισμός είναι και η ανθρωποφαγία. Να θέλεις να κατασπαράξεις τον διπλανό σου, τον συνάδερφό σου, τον συμπολίτη σου. Αυτό η εξουσία το καλλιεργεί με πολύ συστηματικό τρόπο. Προχτές έφταιγαν οι υπάλληλοι της ΔΕΗ που κατέβαζαν τους διακόπτες και οι ναυτικοί που έκαναν αποκλεισμό στο λιμάνι, χτες οι εργαζόμενοι στο μετρό που σταμάτησαν τα τρένα και οι φαρμακοποιοί που δεν δίνουν με πίστωση τα φάρμακα στους ασθενείς, σήμερα, οι εκπαιδευτικοί που ταλαιπωρούν τους μαθητές στις εξετάσεις… Με την κατάλληλη προπαγάνδα από τα κανάλια, του αλληλοσπαραγμού και της ανθρωποφαγίας. Συνταξιούχοι εναντίον φαρμακοποιών, νησιώτες εναντίον ναυτικών, ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, γιωταχήδες εναντίον ταξιτζήδων, το ένα τμήμα της κοινωνίας, κομμένο σαν φέτα σαλαμιού εναντίον των άλλων τμημάτων. Αφού με γδέρνουν εμένα, να πεθάνεις πρώτα εσύ, ο διπλανός. Κοινωνικός κανιβαλισμός, ένα από τα ισχυρότερα όπλα της ολιγαρχίας, που για να επιβάλλει το συμφέρον της πρέπει να κρατά το λαό σε διαρκή διχασμό, σε διαρκή εμφύλιο.
Απογοήτευση
Σημαντικό ρόλο στη χειραγώγηση του πολίτη παίζει και η κόπωση από τα αδιάκοπα πλήγματα που δέχεται. Και η απογοήτευση και ηττοπάθεια από το ατελέσφορο των αντιδράσεων. Αίσθημα ανημπόριας που φτάνει ως την ψυχολογική κατάρρευση από το αδιέξοδο. Επίσης, έλλειψη κοινωνικής συνοχής, που προήλθε από τη διάλυση του χωριού και της γειτονιάς, αλλά και από τον ατομισμό και το εισαγόμενο λάιφσταϊλ, που θρυμμάτισε κάθε αίσθημα συνύπαρξης, αλληλεγγύης και κοινής μοίρας. Που απομόνωσε και αποδυνάμωσε κάθε πολίτη.
Δανεισμός
Αν τώρα, σε όλα τα προηγούμενα, προσθέσεις την αιχμαλωσία των πολιτών από την υπερχρέωση, συμπληρώνεις το παζλ της παθητικότητας και της ενεργής συμβολής στην καταστροφή μας. Αυτοί διαχειρίζονται τα φράγκα, αυτοί ορίζουν και τα λύτρα. Αυτοί επιβάλλουν και τις ποινές. Αφού σε έγδυσαν από οικονομίες με την τεράστια κομπίνα του Χρηματιστηρίου, σε έσπρωξαν γλυκά-γλυκά στη μέγγενη των τραπεζών, των τοκογλύφων. Πάρε κόσμε δάνεια, με χαμηλά επιτόκια. Κι εσύ πήρες. Οπωσδήποτε με κάποια εμπιστοσύνη στα κόμματα και τους πολιτικούς που ψήφιζες κι ακόμα ψηφίζεις. Γιατί, δεν φαντάστηκες, δίνοντάς τους το 80% έως 90% των ψήφων σου, ότι, αφού φορτωθείς δάνεια που τόσο απλόχερα σου δίνουν οι τράπεζες, με τη στήριξη και παρότρυνση του κράτους και των πολιτικών, μια ωραία πρωία, θα σε διώξουν από τη δουλειά σου ή θα σου κουτσουρέψουν απελπιστικά το μισθό ή τη σύνταξή σου. Έτσι δεν είναι; Και τώρα; Σε απειλούν ότι θα σου πάρουν το σπίτι αφού δεν μπορείς να πληρώνεις τα τάχα μου χαμηλότοκα δάνεια που σου έδωσαν. Και εσύ; Νιώθεις ότι είσαι πλέον όμηρος του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη;
Με πάνω από δύο εκατομμύρια δανειολήπτες, καταλαβαίνει κανείς πόσο πιάνει ο εκβιασμός τους. Κι εσύ να περιμένεις την επιείκειά τους. Μπας και σε λυπηθούν εάν δεν τους γκρεμίσεις από την εξουσία. Και γι’ αυτό, ή σε συνδυασμό με άλλα, τους ψηφίζεις, ευρισκόμενος σε μέγιστη ταραχή.
Τηλεόραση
Δεν είναι η αστυνομική καταστολή το κύριο μέσο εξουδετέρωσης των αντιδράσεων. Το κύριο μέσο καταστολής, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, σαν κεντρικός πολιορκητικός κριός συνειδήσεων, είναι η τηλεόραση. Όλα τα εγκλήματα ωραιοποιούνται και συγκαλύπτονται από τους δημοσιογράφους και την τηλεόραση, που προστατεύει, προωθεί και επιβάλλει αυτού του τύπου τους πολιτικούς και τις πολιτικές. Το βαρύ πυροβολικό της διαπλοκής, της παραπληροφόρησης, της τρομοκρατίας και της χειραγώγησης, ήταν και παραμένει η τηλεόραση. Γι’ αυτό, το ’90, οι πολιτικοί παραχώρησαν τα τηλεοπτικά δίκτυα σε πέντε οικογένειες εργολάβων, τραπεζιτών και εφοπλιστών. Αυτοί αναλάμβαναν εφεξής τη χειραγώγηση της κοινωνίας με το πιο αποτελεσματικό όπλο που διαθέτει ένας σύγχρονος στρατός κατοχής, την τηλεόραση.
Στέλιος Ελληνιάδης
Υ.Γ. Οι παραπάνω προβληματισμοί χρειάζονται συμπλήρωση και βελτίωση, από όλους.
Εξασθενημένες άμυνες και απουσία εναλλακτικής
Υπάρχει αδυναμία των φορέων της αλλαγής. Η Αριστερά δεν ήταν προετοιμασμένη για την κρίση. Δεν ήξερε τι μαγειρευόταν στα χαλκεία των μεγάλων χρηματοπιστωτικών τραστ. Και τώρα, η Αριστερά, έχει να αντιμετωπίσει αφενός τις άμεσες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, αφετέρου τα πολυσύνθετα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην κοινωνία μέσα σε μερικές δεκαετίες εφησυχασμού.
Αλλά και τα αμυντικά συστήματα της κοινωνίας είναι ανεπαρκή, όπως τα συνδικάτα που αποτελούν βασικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, ταγμένες στην υπηρεσία των εργαζομένων που έχουν απέναντί τους ισχυρούς πόλους που τους εκμεταλλεύονται. Διαπλοκή, ενσωμάτωση και διαφθορά απαξίωσαν τα συνδικάτα, που σήμερα, με λίγες εξαιρέσεις, εκπροσωπούν μία μικρή μερίδα των εργαζομένων. Πού να στηριχτεί, λοιπόν, ο πολίτης για να αμυνθεί;
Έλλειψη οράματος
Η έλλειψη πειστικής εναλλακτικής οδού. Αντικειμενικές δυσκολίες, πρωτόγνωρα πράγματα, αφού οι στρατηγοί που στο παρελθόν εισέβαλαν με τα τανκς και τα αεροπλάνα, αντικαταστάθηκαν από τους τραπεζίτες που είναι ακόμα πιο σκληροί εισβολείς. Υποκειμενικές αδυναμίες, από τη συνεχιζόμενη κρίση στη διεθνή Αριστερά και από τα εντόπια κουσούρια μας.
Για πρώτη φορά, οι λαοί στην Ευρώπη βρίσκονται μπροστά σε τέτοια κατάσταση. Να έχει καταρρεύσει το σοσιαλιστικό μπλοκ, και τώρα να καταρρέει και το καπιταλιστικό μοντέλο που αυτοπροβλήθηκε ως το μοναδικό βιώσιμο με την επικράτηση της οικονομίας της αγοράς. Σήμερα, λείπουν τα οράματα, λείπουν οι ελκυστικές ιδέες, λείπει η πίστη σε έναν κόσμο εναλλακτικό, ανθρώπινο και δίκαιο. Και αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται με επιμέρους αιτήματα οικονομικού περιεχομένου.
Ο δρόμος της… απεξάρτησης
Με όλα αυτά τα ρεαλιστικά και καθόλου φανταστικά δεδομένα, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί τα θύματα στηρίζουν τους θύτες. Γιατί, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι και απολυμένοι, χρεοκοπημένοι βιοτέχνες και καταστηματάρχες, εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι και φτωχοποιημένοι αγρότες, ψηφίζουν ακόμα Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που μαζί με τη φασιστική Χρυσή Αυγή, το δεκανίκι τους, συγκεντρώνουν ένα 40 με 50, αν όχι 60%, του ελληνικού λαού. Με 64% ανεργία στους νέους, με χιλιάδες απολυμένους να προστίθενται κάθε μέρα στο 1,5 εκατομμύριο άνεργους επισήμως, με εξωφρενικούς φόρους που απειλούν άμεσα τα σπίτια, την κατοικία κάθε οικογένειας κ.λπ., κ.λπ., εκατομμύρια ψηφοφόροι παραμένουν μαζικά κολλημένοι στα κόμματα των Μνημονίων, παρά τις τεράστιες διαρροές.
Τα σκεφτόμουν αυτά, προχτές, σε μια συγκέντρωση ανθρώπων, που ενώ πάλεψαν για να επιβιώσουν, και ενώ συμφωνούν με τα παραπάνω και επαυξάνουν, ορθώνουν μεγάλες απαιτήσεις για να εμπιστευθούν την Αριστερά.
Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό που κρατάει δέσμιους τους ανθρώπους, που ταλαντεύονται με ποιον θα ταχθούν, την ώρα που υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των πολιτικών που εφαρμόζονται από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ; Είναι πολύ κρίσιμο το ερώτημα και είναι πάρα πολύ σημαντικό να βρούμε την απάντηση, γιατί αλλιώς, δεν μπορούμε να αγγίξουμε αυτό το «σώμα», να το απελευθερώσουμε από τις δεσμεύσεις, τις φοβίες και τις προκαταλήψεις του. Και το οποίο, εάν δεν αλλάξει σκέψη και ρότα, θα συνεχίσει να αυτοκαταστρέφεται συμπαρασύροντας όλη την Ελλάδα.
Και το λέω αυτό, γιατί κι εμείς δεν είμαστε τόσο κοντά όσο νομίζουμε στη σωστή και ολοκληρωμένη απάντηση. Ήθελα αυτό το ζήτημα να είναι στο κέντρο του προβληματισμού και των λύσεων που επιζητούμε. Ήθελα να το διαβάζω στις εφημερίδες μας, να το ακούω στις ομιλίες μας, να το βλέπω στην καθημερινή πολιτική μας δράση, ήθελα…
Το σίγουρο είναι ότι η προσπάθεια να πείσουμε τον κόσμο να αποκολληθεί από τη δηλητηριώδη εξουσία είναι πολύ δύσκολη. Και ο αγώνας για να κερδίσουμε τον πολίτη που μας βλέπει με προκατάληψη ή δυσπιστία, είναι πολύπλοκος, πολύμορφος και πολυμέτωπος. Και προϋποθέτει, πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, την αυτογνωσία και τη βελτίωση του ίδιου μας του εαυτού.

Διαβάστε περισσότερα

Η ΕΕ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΚΟΙΜΑΤΑΙ!

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Το φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Το ευρώ, από τη μία πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Ευρώπης στοΤέταρτο Ράιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επιμέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20^ου αιώνα. Από την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ευρώ.
Η νέα, δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση με τις Βρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην ΕΕ. Τις είχε αρχίσει η προηγούμενη, κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία και συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην ΕΕ και στη Βρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα, τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Να αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, το αποτέλεσμα των οποίων, εννοείται, θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα. Τριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Ισλανδοί, αλλά δεν δίστασαν να «φτύσουν» την ΕΕ και το ευρώ! Μπράβο τους! Εξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Ο κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέτερ Στίανμπρικ ζήτησε από ραδιοδώνου να …αποβληθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Βερολίνου. Παίζοντας τον «καλό μπάτσο», η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Ουγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!

Ο Όρμπαν δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. «Οι Γερμανοί έστειλαν ήδη μια φορά το ιππικό τους και μάλιστα με τη μορφή των πάντσερ», δήλωσε αναφερόμενος στην κατάληψη της Ουγγαρίας το Μάρτιο του 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα. «Παράκληση μας θα ήταν να μην τα ξαναστείλει. Άλλωστε και τότε δεν ήταν καλή ιδέα και δεν λειτούργησε», πρόσθεσε ειρωνικά, υπονοώντας τη μετά από ένα χρόνο κατάληψη της Ουγγαρίας από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό. Σε όποια χώρα της ΕΕ και αν στραφεί κανείς, βλέπει αντιδράσεις. Ακόμη και στην κατ’ εξοχήν χώρα των «ευρωλαμόγιων», την Ιταλία. «Κάθε μέρα που περνάει, το όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα για τη γενιά μου, φαίνεται ότι μετατρέπεται σε εφιάλτη για πολλούς», δήλωσε στη Φλωρεντία η υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Έμα Μπονίνο. Για «εφιάλτη» έκανε λόγο μέχρι και ο δήμαρχος της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι, ένα δεξιότατο στέλεχος του πολιτικά πανάθλιου Δημοκρατικού Κόμματος των πρώην κομμουνιστών της Ιταλίας που έχουν εκφυλιστεί και ξεφτιλιστεί πλήρως. Στην Αγγλία, με το που τόλμησε ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεξιός και αυτός, να ανακινήσει το θέμα της ΕΕ, έχει βρει κυριολεκτικά το διάολο του! Με επικεφαλής τη Δεξιά και τους βουλευτές της, έχει ήδη δημιουργήσει ένα πανίσχυρο, συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της άμεσης αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ. Με νύχια και με δόντια προσπαθεί ο Κάμερον, με την πίεση και στήριξη του Ομπάμα, να το ελέγξει και να το αναχαιτίσει.
Φτάσαμε στο σημείο να δημοσιεύονται στην ακραία φιλοευρωπαϊκή γαλλική εφημερίδα Μοντ άρθρο με τίτλο «Να βγούμε από το ευρώ για να σώσουμε την Ευρώπη»! Ο αρθογράφος Ζαν-Πιερ Βεσερινί, καθηγητής Δικαίου και Οικονομικών Επιστημών, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του υποστηρίζει ότι είναι αδύνατος ο συγκερασμός των συμφερόντων της Γαλλίας με αυτά της Γερμανίας. « Πολυάριθμοι είναι οι δρόμοι που θα μπορέσουν να οδηγήσουν στο περισσότερο ή λιγότερο εγγύς τέλος του ευρώ. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι αυτό το τέλος είναι αναγκαίο. Αναγκαίο και με τις δύο έννοιες αυτής της λέξης: απαραίτητο και αναπότρεπτο» υπογραμμίζει καταλήγοντας. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρότατη κρίση του ευρώ και της ΕΕ, η οποία δεν αποκλείεται να προσλάβει και διαλυτικές διαστάσεις, αν οι αστικές τάξεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών αρνηθούν τελικά να υποταχθούν στο Τέταρτο Ράϊχ. Εξόφθαλμη είναι όμως η αποκαρδιωτική απουσία της Αριστεράς από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Με μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ, πουθενά στην Ευρώπη τα κομμουνιστικά κόμματα ή αριστερά κόμματα που έχουν μια ορατή εκλογική απήχηση και εκπροσωπούνται στα κοινοβούλια δεν έχουν γραμμή αποχώρησης από την ΕΕ και το ευρώ. Εδώ οι Γάλλοι λένε να φύγει η Γαλλία από το ευρώ, οι Ιταλοί αστοί μιλούν για «εφιάλτη», οι Βρετανοί θέλουν σύσσωμοι να σηκωθούν να φύγουν εντελώς από την ίδια την ΕΕ και ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν λύση ….μέσα στο ευρώ!!!
Με τέτοια γραμμή η Αριστερά δεν πάει πουθενά. Στέκεται ουσιαστικά άβουλη στο πλάι και περιμένει από τους αστούς να αποφασίσουν με βάση τα αποκλειστικά δικά τους συμφέροντα τιε τύχες των λαών της Ευρώπης – και μάλιστα από τους δεξιούς αστούς γιατί οι σοσιαλδημοκράτες είναι παντού «Κουίσλινγκ» των Γερμανών! Όποια λύση και να δώσουν όμως οι αστικές τάξεις, θα είναι ολέθρια για τους εργαζόμενους της Ευρώπης.
*Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» της Κυριακής 26 Μαΐου 2013

Διαβάστε περισσότερα