Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

20 Ιουλ 2013

Πώς οι γυναίκες αντέχουν στο στρες

Πώς οι γυναίκες αντέχουν στο στρεςΦαίνεται ότι τις προστατεύουν οι θηλυκές ορμόνες οιστρογόνα - Ανοίγει ο δρόμος για νέες θεραπείες
Οι γυναίκες αποδεικνύονται το «ισχυρό» φύλο σε ό,τι αφορά την αντοχή στο στρες χάρη στα οιστρογόνα, σύμφωνα με νέα μελέτη



Οι γυναίκες που καλούνται να επιτελέσουν καθημερινά πολλαπλούς ρόλους ταυτοχρόνως το γνωρίζουν εδώ και χρόνια - βρίσκουν πάντα τον τρόπο να διαχειρίζονται το στρες που προκύπτει από τα ατελείωτα καθήκοντά τους καλύτερα από τους άνδρες. Τώρα οι επιστήμονες πιστεύουν ότι βρήκαν τη βιολογική εξήγηση στο γιατί οι «Ατλαντες» σε ό,τι αφορά την αντοχή στα καθημερινά βάρη είναι γένους... θηλυκού.

Χάρη στα οιστρογόνα
Οπως σημειώνουν αμερικανοί ερευνητές, οι γυναίκες αντέχουν στο στρες χάρη στις θηλυκές ορμόνες οιστρογόνα που φαίνεται ότι «μπλοκάρουν» την αρνητική επίδραση του στρες στον εγκέφαλο.

Οι ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο κατέληξαν στα συμπεράσματά τους έπειτα από πειράματα σε αρουραίους. Υπέβαλαν αρσενικούς και θηλυκούς αρουραίους σε δοκιμασίες οι οποίες μιμούνταν καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν συχνά και οι άνθρωποι - οι δοκιμασίες αυτές προκαλούν, για παράδειγμα, απογοήτευση ή αίσθημα έντονου στρες.

Οπως φάνηκε, οι θηλυκοί αρουραίοι ακόμη και όταν υφίσταντο στρες δεν παρουσίαζαν μείωση στην ικανότητά τους να αναγνωρίζουν αντικείμενα που τους είχαν προηγουμένως δείξει οι επιστήμονες, όπως ανέφερε ο επικεφαλής της σχετικής μελέτης καθηγητής στο Τμήμα Φυσιολογίας και Βιοφυσικής του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο Ζεν Γιαν. Την ίδια στιγμή όμως οι αρσενικοί αρουραίοι παρουσίαζαν σημαντικά προβλήματα στη βραχυπρόθεσμη μνήμη τους.

«Εμπλοκή» σε περιοχή-κλειδί του εγκεφάλου
Η μείωση της ικανότητας να θυμάται κάποιος οικεία αντικείμενα μαρτυρεί «εμπλοκή» στην περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει τη λειτουργική μνήμη, την προσοχή, τη λήψη αποφάσεων και άλλες ανώτερες εκτελεστικές λειτουργίες.

«Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα θηλυκά εμφανίζουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο χρόνιο στρες και η μελέτη μας εξηγεί το γιατί συμβαίνει αυτό»
είπε ο καθηγητής Γιαν και προσέθεσε: «Εξετάσαμε τον μοριακό μηχανισμό που κρύβεται πίσω από την επίδραση που έχει το στρες στα δύο φύλα».

Από παλαιότερη ερευνητική δουλειά της ίδιας ομάδας από το Μπάφαλο είχε προκύψει ότι το επαναλαμβανόμενο στρες προκαλεί βλάβες στη συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου σε νεαρούς αρσενικούς αρουραίους. Τα νέα ερευνητικά στοιχεία απέδειξαν ωστόσο ότι η περιοχή αυτή παραμένει «αλώβητη» στους θηλυκούς αρουραίους ακόμη και όταν εκείνοι εκτεθούν σε πολύ έντονο στρες.

Μάλιστα, όταν οι ερευνητές εξέθεσαν τα αρσενικά τρωκτικά σε υψηλότερα επίπεδα οιστρογόνων, ανακάλυψαν ότι ο εγκέφαλός τους προστατεύθηκε από την επίδραση του ισχυρού στρες. «Αντιθέτως όταν το σήμα της έκλυσης οιστρογόνων μπλοκαρίστηκε στον εγκέφαλο θηλυκών αρουραίων, το στρες φάνηκε να έχει επίδραση επάνω τους» σημείωσε ο δρ Γιαν.

Οι επιστήμονες εντόπισαν την προστατευτική επίδραση των οιστρογόνων ακόμη και σε θηλυκούς αρουραίους των οποίων είχαν αφαιρεθεί οι ωοθήκες. Οπως εκτιμούν, το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι πιθανώς τα οιστρογόνα που παράγονται αποκλειστικώς στον εγκέφαλο είναι εκείνα που αποτελούν «ασπίδα» ενάντια στις αρνητικές επιδράσεις του στρες.

Ο ρόλος της αρωματάσης
Η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε ότι επίπεδα ενός ενζύμου που συνδέεται με την παραγωγή οιστρογόνων, της αρωματάσης, είναι υπεύθυνα για την ανθεκτικότητα των θηλυκών στο στρες. Συγκεκριμένα, εντοπίστηκαν υψηλότερες συγκεντρώσεις αρωματάσης στον εγκέφαλο θηλυκών αρουραίων, ανέφεραν οι ερευνητές στο επιστημονικό έντυπο «Molecular Psychiatry».

Σύμφωνα με τον δρα Γιαν, αν οι επιστήμονες ανακαλύψουν ουσίες παρόμοιες με τα οιστρογόνα, οι οποίες όμως δεν θα προκαλούν παρενέργειες στο ορμονικό σύστημα, θα είναι σε θέση να προσφέρουν στους άνδρες μια αποτελεσματική θεραπεία για τα προβλήματα που οφείλονται στο στρες.

Μπορεί βέβαια οι γυναίκες να αποδεικνύονται επανειλημμένως ότι είναι τελικώς το... ισχυρό φύλο σε αντοχές, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει άλλη μια ανδρική δικαιολογία για περαιτέρω πίεση, θα σχολιάσουμε εμείς.


Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 18 Ιουλίου 2013

Σαμαρά ή Τσίπρα θα διαλέξει ο λαός;

Του Γιώργου Δελαστίκ
‘Ένα πράγμα το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – το ίδιο που έδειξε και το Συνέδριο της ΝΔ που προηγήθηκε: τόσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και το κυβερνών κόμμα ετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές, που κανείς δεν πιστεύει ότι θα διεξαχθούν στο τέλος της τετραετίας, τον Ιούνιο, δηλαδή, του 2016. Και όταν λέμε ετοιμάζονται, δεν εννοούμε ότι επεξεργάζονται κυβερνητικά προγράμματα. Προετοιμάζονται για το δίλημμα στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει το εκλογικό σώμα: Ποιον θέλει για πρωθυπουργό, τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα;
Η τακτική της ΝΔ έχει ήδη διαφανεί. Με δεδομένο ότι η μνημονιακή πολιτική που ακολουθεί σε εκδοχή ίδια και χειρότερη απ’ αυτή του Γιώργου Παπανδρέου καταβαραθρώνει την οικονομία της χώρας και εξαθλιώνει μαζικά εκατομμύρια Έλληνες, μόνο σε μία περίπτωση μπορεί να επανεκλεγεί ο Σαμαράς: αν η ΝΔ καταφέρει να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό ότι η καταστροφή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη σε περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας!
Μοναδικός σύμμαχος της ΝΔ είναι ο παράλογος, αόριστος φόβος. Χωρίς αυτό τον παρανοϊκό παράγοντα, ένα κόμμα που με την πολιτική του βύθισε στη δυστυχία μια ολόκληρη χώρα είναι εκλογικά χαμένο εκ των προτέρων. Ένας πρωθυπουργός σαν τον Αντώνη Σαμαρά, που μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου είναι οι χειρότεροι, οι πιο ολέθριοι πρωθυπουργοί που κυβέρνησαν ποτέ την Ελλάδα, χειρότεροι ακόμη κι από το λαομίσητο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, είναι κανονικά αδιανόητο να επανεκλεγεί.
Μήπως είναι καλύτερος;
Ποτέ δεν επανεκλέγει κανένας έναν ηγέτη που κατέστρεψε τη χώρα, όπως ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Μόνο σε περίπτωση αλλόφρονος πανικού μπορεί να διαπράξει τέτοιο εγκληματικό σφάλμα. Τον πανικό αυτό θα προσπαθήσουν, λοιπόν, να τον καλλιεργήσουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αντιθέτως, έχει το πλεονέκτημα της ελπίδας ή, έστω, της αμφιβολίας «μήπως είναι καλύτερος από τον άθλιο Σαμαρά;». Μέχρι την έναρξη της εποχής του Μνημονίου και τις κοσμογονικές ανακατατάξεις των δύο περσινών εκλογικών αναμετρήσεων, η αριστερή προέλευση του νεαρού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουε στην προκατάληψη του εκλογικού σώματος.
Σε βουλευτικές εκλογές ποτέ η Αριστερά στην Ελλάδα δεν ξεπερνούσε το 15%.
Αυτοί οι φραγμοί όμως έπεσαν. Αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε, καθώς πέρσι τα κόμματα της Αριστεράς πήραν πάνω από 32% των ψήφων, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ μόλις και μετά βίας ξεπέρασε το 12% και όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ήδη βρίσκεται πολύ χαμηλότερα, σίγουρα σε μονοψήφιο ποσοστό.
Δεν υφίστανται επομένως εμπόδια στο δρόμο του Αλέξη Τσίπρα προς την πρωθυπουργία οφειλόμενα στη νοοτροπία των Ελλήνων ψηφοφόρων. Από αυτή τη σκοπιά, ο δρόμος για την πρωθυπουργία είναι ανοιχτός για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλα είναι τα προβλήματα που πρέπει να λύσει για να μπορέσει να γίνει πρωθυπουργός.
Αριστερά και εξουσία
Όλος ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι η πρωθυπουργία είναι ενός ανδρός αρχή. Στους μη αριστερούς προκάλεσε επομένως έκπληξη η εικόνα των εργασιών του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την άρνηση των συνιστωσών να αυτοδιαλυθούν προκειμένου να διευκολύνουν την κατάληψη της εξουσίας ή τη σφοδρή αντιπαράθεση για το αν ο Τσίπρας πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος με την ψήφο των συνέδρων απευθείας ή μέσω της Κεντρικής Επιτροπής.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά, έχει πλήρως συνειδητοποιήσει ότι μόνο αν έχει και θεσμικά κατοχυρώσει τον αδιαφιλονίκητα ηγετικό του ρόλο μπορεί να διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Γι’ αυτό και επέβαλε στο Συνέδριο την άμεση εκλογή του, όπως και την κατάργηση των συνιστωσών, έστω και σε «εύλογο» χρονικό διάστημα.
Αριστερά και εξουσία είναι έννοιες ασυμβίβαστες στην Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Τη μία και μοναδική φορά που σύσσωμη η Αριστερά συμμετείχε, προ ενός τετάρτου του αιώνα, στην κυβέρνηση, το 1989-1990, με τον Φλωράκη και τον Κύρκο υπό τον Μητσοτάκη στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, κυριολεκτικά γελοιοποιήθηκε ως θλιβερή «τσόντα» και απέσπασε τη λαϊκή περιφρόνηση.
Η πρόσφατη προσκόλληση της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά είναι μια ακόμη πιο κακοήθης εκδοχή του «βρώμικου ’89», αν καισυνιστάέναπολύπιομερικόφαινόμενο και είναι άκρως συζητήσιμο αν η ΔΗΜΑΡ μπορεί να καταταγεί στην Αριστερά.
Αριστερή κυβέρνηση; Όχι!
Αν στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα, πράγμα που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποκλειστεί αφ’ ης στιγμής είναι ήδη αξιωματική αντιπολίτευση από πέρσι, θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση είτε μόνος του, στην ελάχιστα διαγραφόμενη σήμερα ως πιθανή περίπτωση που κατακτήσει την αυτοδυναμία στη Βουλή, είτε συνεργαζόμενος με άλλα κόμματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει την εκδοχή της αριστερής κυβέρνησης. Αυτό πρακτικά σημαίνει συγκυβέρνηση με το ΚΚΕ. Ίσως και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν η τελευταία κατορθώσει να μπει στη Βουλή, στόχο από τον οποίο απέχει.
Από τη στιγμή όμως που το ΚΚΕ, το οποίο έχει σίγουρα εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση με καμιά δεκαπενταριά βουλευτές, αρνείται μετά μανίας και πάθους κάθε συζήτηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο θεωρεί ως το μεγαλύτερο εχθρό του, η έννοια της αριστερής κυβέρνησης είναι κοινοβουλευτικά ανυπόστατη σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητήσει συμμάχους για να τη συγκροτήσει.
Αριστερή κυβέρνηση είναι αδύνατον να προκύψει από συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ ή κάποια απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ που θα έχουν κάνει αντιμνημονιακή πολιτική κωλοτούμπα.
Χωρίς το ΚΚΕ αριστερή κυβέρνηση δεν γίνεται. Εκτός πια κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτήσει αυτοδυναμία, οπότε το πολιτικό σκηνικό θα έχει ανατραπεί εκ βάθρων.
Αντιμνημονιακή, ναι!
Η άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης αντικειμενικά τον εξωθεί στη συμμαχία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Κομμένου, οπότε αυτομάτως ο στόχος της αριστερής κυβέρνησης υποβαθμίζεται στο επίπεδο συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης.
Αυτό σίγουρα απογοητεύει ή εξοργίζει τους αριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι από τους οποίους ίσως και να τον εγκαταλείψουν. Είναι εξόφθαλμο ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι ΑΝΕΛ θα λειτουργήσουν ως παράγοντας εγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε συστημικό κόμμα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν θα είναι αντιμνημονιακή, κάθε άλλο. Θεωρητικά μιλώντας, οι ΑΝΕΛ έχουν τη δυνατότητα -ως συντηρητικό κόμμα που τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τη ΝΔ και ως εκ τούτου δεν έχουν τα κόμπλεξ των αριστερών- να επιμένουν σε πιο σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή.
Βέβαια, το αν θα συμβεί στην πράξη κάτι τέτοιο είναι πολύ συζητήσιμο, γιατί αν οι ΑΝΕΛ συμμετέχουν σε κυβέρνηση, πληθώρα στελεχών της ΝΔ θα την εγκαταλείψουν και θα σπεύσουν να προσχωρήσουν στους ΑΝΕΛ, νοθεύοντας αντικειμενικά την αντιμνημονιακή τους γραμμή.
Ψήφος οργής
Οι πιθανότητες να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας πρωθυπουργός είναι πάρα πολλές. Η πολιτική του Αντώνη Σαμαρά είναι ίδια και χειρότερη απ’ αυτή του Γιώργου Παπανδρέου και προκαλεί αντίστοιχα συναισθήματα απέχθειας, απόγνωσης και πολιτικού μίσους.
Όλο και περισσότερα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού δείχνουν να καταλαμβάνονται από το συναίσθημα «να φύγει η χολέρα!» απέναντι στη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Είναι εξαιρετικά πιθανό να επαναληφθεί αυτό που έγινε στις εκλογές του 1993. Τότε, δηλαδή, που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος είχε εκλεγεί πανίσχυρος το 1990 με το εκπληκτικό ποσοστό του 46,89% και με πλήρη ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία, συνετρίβη από τον άρρωστο και ημιθανή Ανδρέα Παπανδρέου επειδή ο ελληνικός λαός είχε απηυδήσει με την αντιλαϊκή πολιτική του και ήθελε πάση θυσία να απαλλαγεί απ’αυτόν.
Το τι θα κάνει, βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας όταν θα έρθει στην εξουσία, το πώς, δηλαδή, θα κυβερνήσει, είναι εντελώς διαφορετική ιστορία. Ανεξαρτήτως προθέσεων και διακηρύξεων, παραμένει αενάως σε ισχύ το ρητό «αρχή άνδρα δείκνυσι».
Ποιος το φανταζόταν, άλλωστε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα αποδεικνυόταν ίδιος και χειρότερος του Γιώργου Παπανδρέου; Κανένας, ούτε ο χειρότερος εχθρός του. Κι όμως, αυτό απέδειξαν οι άθλιες πράξεις του ως πρωθυπουργού.
 ”Επίκαιρα”

19 Ιουλ 2013

Τώρα είναι η στιγμή! (Λεό Μπουσκάλια)

Ο Λέο Μπουσκάλια υπήρξε επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Ιταλικής καταγωγής, αλλά γέννημα και θρέμμα της Καλιφόρνιας. Ήταν γνωστός σε εκατομμύρια ακροατές και θεατές του σε όλη την Αμερική που τον παρακολουθούσαν σε αίθουσες διαλέξεων και τηλεοπτικές εκπομπές. Μέσα από τα μαθήματα διδασκαλίας του ανάπτυξε ένα ειδικό σεμινάριο πάνω στην αγάπη και μέσω αυτής στην αλλαγή της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Κατά τη διατύπωσή του “η αγάπη δεν είναι δρόμος, είναι συμμετοχή και μοιρασιά. Το να ζεις με τη φιλοσοφία της αγάπης είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής”. Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: “Να ζεις, ν αγαπάς και να μαθαίνεις”, “Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο”, “Η αγάπη”, “Ο δρόμος του Ταύρου”, “Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρόυντ”. Πέθανε το 1998 στα 74 χρόνια του από καρδιακή προσβολή, ανάμεσα στα ξερά φύλλα που τόσο αγαπούσε να σκορπίζει στο σαλόνι του!

I love Detroit


πιτσιρικος
Αίτηση πτώχευσης έκανε χτες το Ντιτρόιτ αλλά, ευτυχώς, έχει δολάριο και δεν κινδυνεύει να βγει από το ευρώ. Βέβαια, μπορεί η αμερικάνικη κυβέρνηση να τιμωρήσει το Ντιτρόιτ και να το υποχρεώσει από δω και πέρα να έχει ευρώ. Ίσως και δραχμή.
Το Ντιτρόιτ χρεοκόπησε επειδή οι κάτοικοί του ήταν τεμπέληδες και ζούσαν για χρόνια πάνω από τις δυνατότητές τους, αν και κάποιοι κακοήθεις υποστηρίζουν πως το Ντιτρόιτ πλήρωσε το πέρασμα από τον βιομηχανικό καπιταλισμό στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και την δικτατορία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου που -αντί για προϊόντα- παράγει κοπανιστό αέρα και μεταφέρει θέσεις εργασίας από τις πλούσιες στις φτωχές χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό, ώστε να υπάρξει κάποτε δικαιοσύνη και να είναι όλες φτωχές.
Επίσης, το Ντιτρόιτ είχε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους που δεν δέχονταν να πάρουν μετάθεση στην Αλάσκα, με την φτηνή δικαιολογία πως είναι κρυουλιάρηδες και φοβούνται τις αρκούδες.
Για να αντιμετωπίσει την χρεοκοπία, το Ντιτρόιτ θα βάλει ΦΠΑ 23% στα χάμπουργκερ και την Coca Cola.
Οι σχολικοί φύλακες και οι δημοτικοί αστυνομικοί του Ντιτρόιτ θα μπουν στο πρόγραμμα κινητικότητας της ΝΑΣΑ και θα μεταφερθούν με διαστημόπλοια στον Άρη.
Παράλληλα, το Ντιτρόιτ περιμένει φέτος 17 εκατομμύρια τουρίστες, για να δουν τα υπέροχα αξιοθέατα με τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και τα διαλυμένα άδεια σπίτια.
Το θετικό για το Ντιτρόιτ είναι πως η πτώχευση δεν θα προκαλέσει άνοδο του ρατσισμού, αφού σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ είναι μαύροι, οπότε ετοιμαστείτε να ακούσετε αναλύσεις που θα αποδίδουν την χρεοκοπία στο χρώμα των κατοίκων του.
Οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ δεν θα κινδυνεύσουν από φτώχεια εξαιτίας της χρεοκοπίας, αφού είχαν πάρει τα μέτρα τους από πριν και, εδώ και χρόνια, ο ένας στους τρεις κατοίκους του Ντιτρόιτ είναι ήδη πάμφτωχος.
Ελπίζω η κυβέρνηση των ΗΠΑ να μην κάνει καμιά παρέμβαση για να βοηθήσει το Ντιτρόιτ, γιατί οι κρατικές παρεμβάσεις είναι κομουνιστικές και δεν αφήνουν την ελεύθερη αγορά να λειτουργήσει με όλα αυτά τα υπέροχα αποτελέσματα που βλέπουμε σε τόσες χώρες του κόσμου.

Η (νεο)Φιλελεύθερη Ουτοπία.

Ο «υπαρκτός φιλελευθερισμός».
Ο (νεο)φιλελευθερισμός, δεν είναι παρά ο «υπαρκτός φιλελευθερισμός» . Είναι η φυσική συνέπεια των ιδεών του κλασσικού φιλελευθερισμού, στις σύγχρονες ιστορικές συνθήκες. Ο πολιτικός και ο οικονομικός φιλελευθερισμός αποτελούν συμπληρωματικές και αδιαχώριστες όψεις της φιλελεύθερης ιδεολογίας, με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αδύνατος ο διαχωρισμός της επέκτασης της ελεύθερης αγοράς με την μορφή της αρνητικής παγκοσμιοποίησης, από την επέκταση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κρατικού θεσμού. Σε αυτό συνηγορεί το γεγονός ότι τόσο οι θεωρητικοί του υποτιθέμενου (νεο)φιλελευθερισμού, (σχολή του Freiburg, Αυστριακή σχολή, σχολή του Σικάγο), όσο και όλα τα κόμματα που εφαρμόζουν τις ανάλογες πολιτικές, αυτοχαρακτηρίζονται ως φιλελεύθεροι. Έτσι, η αναφορά στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, λειτουργεί παραπλανητικά- και ηθελημένα ή αθέλητα-επιτυγχάνει την απενοχοποίηση της φιλελεύθερης παράδοσης. Το γεγονός ότι ο (νεο)φιλελευθερισμός εμφανίζεται ως βαθειά ολιγαρχικός, ελιτιστικός και αντιδημοκρατικός, φαινομενικά έρχεται σε αντίθεση με την δήθεν δημοκρατική παράδοση του κλασσικού φιλελευθερισμού. Εντούτοις, ο κλασσικός φιλελευθερισμός υπήρξε εξίσου ολιγαρχικός και αντιδημοκρατικός. Η φιλελεύθερη ρητορεία περί ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν ήταν παρά μια ιδεολογική τακτική ενάντια στην παλιά τάξη πραγμάτων που δεν πρέπει να εκλαμβάνεται κυριολεκτικά. Οι φιλελεύθερες έννοιες είχαν ένα ιστορικό περιεχόμενο και όχι την ανιστορική διάσταση που τους αποδόθηκε όταν οι φιλελεύθεροι ήταν αναγκασμένοι να αποδεχθούν σοσιαλιστικές ιδέες προκειμένου να περισώσουν τα οικονομικά τους προνόμια. Γι αυτό η ανασυγκρότηση του φιλελευθερισμού από το 1950 και μετά έγινε με βάση την πολεμική στις σοσιαλιστικές ιδέες, το κράτος πρόνοιας και την δημοκρατία των μαζών. Η φιλελεύθερη Res publica δεν σχετίζεται με την δημοκρατία, αλλά με έναν μηχανισμό κατάλληλα θεσμοθετημένο για την κυριαρχία των ελίτ.
(νεο)φιλελευθερισμός και βιοπολιτική.
Ο (νεο)φιλελευθερισμός είναι μια ιδεολογία, μια πολιτική φιλοσοφία, ένας τρόπος διακυβέρνησης, ένα οικονομικό και πολιτικό σχέδιο των ελίτ, που σχετίζεται με τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς. Επιπλέον, είναι ένας τρόπος ζωής ή κουλτούρας. Κυρίως όμως είναι ένα πρόταγμα κατασκευής ενός νέου κόσμου. Όπως το θέτει ο Hayek : «Για να χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο, πρέπει να έχουμε το θάρρος να κάνουμε μια νέα αρχή». Και για να χτιστεί ένας καινούργιος κόσμος, είναι αναγκαία η κατασκευή ενός νέου ανθρώπου, ενός νέου υποκειμένου ή υποκειμενικότητας. Γι αυτό προσθέτει: «Η κατευθυντήρια αρχή για την δημιουργία ενός κόσμου ελεύθερων ανθρώπων, πρέπει να είναι μια πολιτική ελευθερίας για την ατομικότητα που είναι και η μόνη προοδευτική πολιτική». Η «πολιτική ελευθερίας για την ατομικότητα», δεν αναφέρεται μόνο σε μια ιδεολογική κατασκευή της νέας ατομικότητας και του νέου κόσμου, αλλά σε μια βιοπολιτκή ρύθμισης της κοινωνίας, σε μια επέμβαση στο νου, στη ψυχή και στο σώμα του ατόμου. Πρόκειται για μια ευρείας κλίμακας διαμόρφωση των όρων της ύπαρξης, που στοχεύει στην αποίκιση διαμόρφωση, αφενός του φαντασιακού και αφετέρου της ψυχοσωματικής σφαίρας του ανθρώπου και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Με ψυχαναλυτικούς όρους, είναι η διαμόρφωση του ατομικού και συλλογικού Υπερεγώ, έτσι ώστε με την ενδοβολή των επιταγών της εξουσίας, να συντελείται η αναπαραγωγή τους στο πεδίο της ατομικής ψυχοπαθολογίας αντί της εξωτερικής βίας. Όπως έχει παρατηρήσει ο πολιτικός επιστήμονας P. Manent: «…στη φιλελεύθερη πολιτική υπάρχει κάτι το ουσιώδες πειραματικό και διαλογικό, κάτι που υποθέτει ένα συνειδητό και συγκροτημένο σχέδιο».
1. Ο (νεο)φιλελευθερισμός ως ιδεολογία
Η ιδεολογική διάσταση του (νεο)φιλελευθερισμού, σχετίζεται με ένα πλαίσιο ιδεών που αποδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στις έννοιες του ατομικισμού και της ελευθερίας.
Η (νεο)φιλελεύθερη κυριαρχία οφείλεται σε τέσσερεις λόγους: α) στην επεξεργασία ενός corpus ιδεών που φιλοδοξεί να περιγράψει την μεταβιομηχανική κοινωνία και βάση αυτής, να θεμελιώσει την φιλελεύθερη ουτοπία. β) Στο γεγονός ότι ο νεοφιλελεύθερος λόγος ανταποκρίνεται στην ανθρωπολογική μετάλλαξη του δυτικού ανθρώπου στον καπιταλισμό. Ο καταναγκαστικός ατομικισμός, υπήρξε αποτέλεσμα της γενικευμένης αλλοτρίωσης και αυτού που ο M. Sahlins αναφέρει ως « ηθική αποκατάσταση της ιδιοτέλειας», γ) Στην ενσωμάτωση στοιχείων της μεταμοντέρνας γλώσσας στο θεωρητικό του λεξιλόγιο και δ) στην ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου λόγου που διαχέεται αδιάλειπτα μέσω ενός δομημένου δικτύου αυθεντίας και που κατασκευάζει την πραγματικότητα στο μυαλό των ανθρώπων. Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα απαίτησε και απαιτεί πακτωλό χρημάτων για τα ειδικά ινστιτούτα, τα think tanks και τα ΜΜΕ.
Η κατανόηση των βασικών αρχών του (νέο)φιλελευθερισμού είναι δυνατή με την προϋπόθεση ότι αυτές δεν πρέπει να γίνονται αντιληπτές ως θεμελιακές παραδοχές από τις οποίες γίνεται η παραγωγή δευτερευουσών ιδεών. Αντίθετα, πρώτα υπάρχει η σύλληψη της ελεύθερης αγοράς και κατόπιν η παραγωγή των θεμελιωδών παραδοχών που θα οδηγήσουν στην νομιμοποίησή της.
Οι θεμελιώδεις ιδέες:
Ατομικισμός-Ελευθερία-Ευθύνη
«Ο νέος ατομικισμός, οι ανθρώπινοι δεσμοί που εξαφανίζονται και ο μαρασμός της αλληλεγγύης αποτελούν την μια πλευρά ενός νομίσματος του οποίου η άλλη πλευρά παρουσιάζει το ομιχλώδες περίγραμμα της αρνητικής παγκοσμιοποίησης». (Z. Bauman)
1) Ατομικισμός:
αποτελεί την αδιαφιλονίκητη υπέρτατη αξία. Είναι η θεμελιακή ιδέα που δομεί την νεοφιλελεύθερη ηθική και πολιτική φιλοσοφία. Ο Hayek-όπως ο Friedman, von Mises κτλ.- αναφέρεται σε έναν «νέο ατομικισμό», που προσδιορίζεται από την ελευθερία και την ευθύνη. Η ουσία του νέου ατομικισμού είναι η a priori αποδοχή του ατόμου ως ορθολογικού όντος, που με τη δράση του παράγει το κοινωνικό φαινόμενο. Η σχέση ατόμου-κοινωνίας και ατόμου-πολιτισμού απλοποιείται δραματικά. Δεδομένου ότι η σχεδίαση του «νέου ατομικισμού» γίνεται με σκοπό την υπονόμευση της έννοιας της συλλογικότητας και των πολιτικών θεσμών που έχει παράγει, το άτομο εκλαμβάνεται αποκλειστικά ως οικονομικό ον. Το «οικονομικό» με τη σειρά του δεν γίνεται αντιληπτό όχι ως σχέση με το περιβάλλον, αλλά ως σχέση με την κατανομή των πόρων. Ο «νέος ατομικισμός» αποτελεί προϋπόθεση για την νομιμοποίηση της ατομικής ιδιοκτησίας, του κρατικού θεσμού, του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς, και κυρίως, της «κεφαλαιοποίησης του φόβου» που γεννά ο ατομικιστικός κοινωνικός κατακερματισμός.
.
2) Ελευθερία:
η αρνητική ελευθερία, ως έλλειψη καταναγκασμού, είναι η δεύτερη θεμελιακή ιδέα που προσδιορίζει την ηθική διάσταση του ατομικισμού. Δεν πρόκειται για την αφηρημένη έννοια της ηθικής ελευθερίας, αλλά για μια ελευθερία που αφορά την οικονομική συμπεριφορά του ατόμου. Το άτομο οφείλει να περιφρουρεί το προσωπικό συμφέρον και την ατομική του ιδιοκτησία, στα πλαίσια ενός θεσμικά ετεροκαθορισμένου πλαισίου δράσης. Η αρνητική διάσταση της ελευθερίας, αφορά την αβεβαιότητα, με την έννοια ότι άτομο αγνοεί το περιεχόμενό της και το οποίο θα του αποκαλυφθεί μέσω της τυχαιότητας στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Σε αυτή τη σύλληψη της ατομικής ελευθερίας απουσιάζει παντελώς η έννοια της ισότητας και της δικαιοσύνης, της αυτονομίας και της χειραφέτησης. Είναι η εφησυχαστική ανεμπόδιστη ατομική ελευθερία του επιχειρηματία ή του καταναλωτή, μια πλασματική ελευθερία που αποσυνδέει το άτομο από την κοινωνία, με την υπόθεση ότι το άτομο μπορεί να είναι ελεύθερο ακόμη και σε μια ανελεύθερη κοινωνία, να οικοδομεί τον ιδιωτικό του κόσμο, αδιαφορώντας για τους απρόσωπους και αόρατους μηχανισμούς της εξουσίας.
3) Ευθύνη:
είναι ατομική και αυτοαναφορική. Όπως και η ελευθερία, έχει ένα φαντασιακό χαρακτήρα αφού δεν αναφέρεται σε κάποιου είδους δέσμευση, υποχρέωση ανταπόκρισης σε σχέση με κάποια εντολή, υπόσχεση ή καθήκον. Δεν αναφέρεται καν στην ηθική ευθύνη που αφορά την δέσμευση έναντι ενός αξιακού πλαισίου, αλλά στην ατομική επίγνωση των συνεπειών που επιφέρουν οι ατομικές επιλογές και δράσεις. Το άτομο είναι ταυτόχρονα αφηγητής και ακροατής των πιθανολογικών σεναρίων που φτιάχνει για τη ζωή του, υπεύθυνο για το κάθε τι που του συμβαίνει, ως εάν δεν υπήρχαν κοινωνικές σχέσεις, σχέσεις εξουσίας, εξαναγκασμού, άμεση και δομική βία. Δεν συνδέεται με κανενός είδους δικαιοσύνη, με την έννοια ότι το άτομο επιμερίζεται ένα μερίδιο της συλλογικής ευθύνης. Έτσι, η έννοια της ευθύνης χωρίς δικαιοσύνη γίνεται βασικό όργανο ενός μηχανισμού αυτοπειθάρχησης και πειθάρχησης στις εντολές της εξουσίας.
Η στρατηγική της υπευθυνοποίησης.
Στο πεδίο της ευθύνης, που προϋποθέτει τις έννοιες του ατομικισμού και της ελευθερίας, αναδεικνύεται η αποτελεσματικότητα της βιοπολιτικής του ελέγχου και πειθάρχησης του κοινωνικού φαντασιακού και σώματος. Μια συστηματική διεργασία υπευθυνοποίησης των υποκειμένων έχει εξαπολυθεί από την δεκαετία του 1980, από τα φιλελεύθερα think tanks, ώστε το «εν ελευθερία άτομο» να καταστεί υπεύθυνο για το σύνολο των κακοδαιμονιών του. Απώτερος στόχος, η διαμόρφωση του ατομικού και συλλογικού φαντασιακού, με τέτοιο τρόπο, ώστε η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, μαζί με την απορρύθμιση της εργασίας, αποτελέσματα ενός υποτιθέμενου ντετερμινισμού της οικονομικής μεγέθυνσης, με την γενίκευση της επισφάλειας που επιφέρουν, να συνοδευτεί από την ποινικοποίηση της φτώχειας, της ανασφάλειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Η μετάβαση από το κράτος-πρόνοιας στο κράτος του κοινωνικού αποκλεισμού, συνοδεύεται από τον στιγματισμό των ατόμων, την συμβολική-και ενίοτε κυριολεκτική- τιμωρία τους, και την κοινωνική αποδιοπόμπηση, αφού ως υπεύθυνα άτομα έχουν την ακέραια ευθύνη για την αποτυχία, την φτώχεια ή τον αποκλεισμό τους. Αντίθετα, το (νεο)φιλελεύθερο κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη απενοχοποίησης του καπιταλισμού από κάθε αιτίαση αναφορικά με τα αίτια της ανισότητας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Οι τρεις έννοιες, ατομικισμός-ελευθερία-ευθύνη, αναφέρονται αποκλειστικά στη κατάσταση του υποκειμένου, που συνδέονται εντούτοις με την έννοια μιας αρνητικής κοινωνίας, που ενσαρκώνεται στο όνομα της ελεύθερης αγοράς. Στα περισσότερα έργα των σύγχρονων (νεο)φιλελεύθερων, η διαπραγμάτευση των εννοιών αυτών καταλαμβάνει μια μικρή έκταση, ενώ τα ζητήματα του μονεταρισμού, της ελεύθερης οικονομίας και η πολεμική στο σοσιαλισμό και το κράτος πρόνοιας, μια δυσανάλογα μεγάλη. Αποτελούν θεμελιακές έννοιες που αποβλέπουν στην απορρύθμιση των κοινωνικών δεσμών του υποκειμένου και στην συνακόλουθη «κεφαλαιοποίηση του φόβου», αλλά και προϋπόθεση για την επικράτηση της κοινωνίας της αγοράς.
Η Γνώση
α) Η γνώση της πραγματικότητας είναι αδύνατη. Η ανθρώπινη γνώση είναι ατελής και κατακερματισμένη. Η μόνη δυνατότητα εφικτής γνώσης είναι αυτή που σχετίζεται με την επαγωγική κατηγοριοποίηση των εμπειριών του ατόμου. Το άτομο μπορεί να κατασκευάζει μια δική του αφήγηση της πραγματικότητας και βάσει αυτής να καθορίζει τις αποφάσεις και τη δράση του.
β) Τα φαινόμενα της πραγματικότητας αποτελούν την ανάδυση μιας αυθόρμητης τάξης που οφείλεται στην πολυπλοκότητα της ίδιας της πραγματικότητας. Παράδειγμα η οικονομία, την οποία διαμορφώνει η πολυπλοκότητα, ο συντονισμός, οι προσαρμογές και οι αλληλεπιδράσεις μιας τεράστιας δυναμικής ηθελημένων και αθέλητων ενεργειών.
Η νεοφιλελεύθερη γνωσιολογία επιχειρεί να εισάγει στο χώρο της πολιτικής, πορίσματα της νέας φυσικής, υποβάλλοντας την ιδέα ότι δεν είναι η ενσυνείδητη δράση των ατόμων στην οποία οφείλεται η κοινωνική αναπαραγωγή ή μεταβολή, αλλά η δράση μιας «αόρατης χείρας», σαν αυτή της αγοράς, που με τη δική της ανεξιχνίαστη βούληση κατευθύνει τα ανθρώπινα πράγματα. Με αυτό τον τρόπο παράγεται η νομιμοποίηση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Εφόσον αυτή αποτελεί αυθόρμητα αναδυόμενη τάξη, άρα η εξουσία και οι φορείς της είναι κατά κάποιο τρόπο όργανα της «θείας βούλησης».
Κοινωνία-Συλλογικότητες
α) Η ανεξέλεγκτη ατομική δράση αποτελεί θεμέλιο της μη-οντότητας που αποκαλούμε κοινωνία.
β) η κοινωνία συνιστά μια περιορισμένη δομή, ένα υλικό δίκτυο ατόμων. Το κοινωνικό παράγεται από τον ατομικό ανταγωνισμό που εξελίσσει την κοινωνία και προάγει το άτομο, μία ιδέα δάνειο από τον κοινωνικό δαρβινισμό.
γ) Η συγκροτούσα δύναμη της κοινωνίας είναι ο Νόμος. Η κοινωνία υφίσταται δυνάμει του νόμου, ο οποίος επικαθορίζει την ισότητα όλων μεταξύ τους, χωρίς όμως να ορίζει κάποιο περιεχόμενο. Δεν έχει εξαναγκαστικό περιεχόμενο αλλά αφορά τον περιορισμό της αυθαίρετης εξουσίας.
δ) Δεν μπορεί να θεμελιωθεί κανενός είδους συλλογικό δικαίωμα.
ε) Κάθε μορφή συλλογικής δράσης, αλληλεγγύης, οργάνωσης απορρίπτεται ως καταναγκασμός.
στ) Κάθε αίτημα κοινωνικής ισότητας είναι απορριπτέο ως καταναγκασμός, αφού περιορίζει τον ανταγωνισμό.
ζ) Δεν μπορεί να θεμελιωθεί οποιοδήποτε συλλογικό δικαίωμα έναντι του πλούτου, παρά μόνο αυτό της ατομικής ιδιοκτησίας, που βασίζεται στην ατομική αξία.
η) Οποιαδήποτε απαίτηση πλούτου ή μόρφωσης, καταστρατηγεί την έννοια της ατομικής ελευθερίας και ευθύνης.
Ελιτισμός-Δημοκρατία-Κράτος-Διακυβέρνηση
α) Τα ανθρώπινα όντα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους γνώστες και σε όσους βρίσκονται σε άγνοια. Οι ανθρώπινες μάζες βρίσκονται μέσα στην άγνοια και την ιδιοτροπία.
β) Ή ελίτ-οι γνώστες-οφείλουν να φροντίζουν για την πρόοδό τους, κυριαρχώντας σ’ αυτό το σε άγνοια πλήθος. Έτσι, μια αρμόδια ελίτ θα πρέπει να φροντίζει ώστε να υπάρχει προστασία από τις απαιτήσεις ασφάλειας αυτού του πλήθους.
γ) Η ελίτ έχει επίσης μια σημαντική αποστολή: να διδάξει τον σεβασμό στην αξία του ατόμου.
δ) Είναι αναγκαίες λοιπόν οι συνταγματικές ρυθμίσεις ώστε, μέσω της θεσμοποίησης, αφενός η ελίτ να καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και αφετέρου να υπάρχει προστασία από τον ανταγωνισμό επιμέρους ομάδων και της άλογης μάζας.
ε) Ο περιορισμός της λαϊκής κυριαρχίας-της τυραννίας της πλειοψηφίας- είναι αναγκαία συνθήκη, τόσο ως προς το ότι παραβιάζει την ατομική ελευθερία, όσο και γιατί εγκαθιστά συνθήκες κεντρικού σχεδιασμού.
στ) Η δημοκρατία, μέσω των συνταγματικών ρυθμίσεων, θα πρέπει να λάβει μια περιορισμένη μορφή. Για να υπάρχουν σωστές επιλογές, θα πρέπει αυτές να επαφίενται στου ειδικούς και να βρίσκονται πέρα από τον λεγόμενο δημοκρατικό έλεγχο.
ζ) Η αναδιάρθρωση του κράτους είναι αναγκαία συνθήκη για την προστασία από την δημοκρατική αρχή. Το κράτος οφείλει να απεκδυθεί από κάθε έννοια συλλογικότητας και φαινομενικά να αποδυναμωθεί. Εντούτοις, αυτό ισοδυναμεί με ενίσχυση του σκληρού του πυρήνα και ιδιαίτερα του κατασταλτικού του ρόλου.
η) Η διακυβέρνηση αποτελεί το νέο μοντέλο πολιτικής νομιμότητας, το οποίο βασίζεται στην αρχή του ατομικισμού, που παρακάμπτει την αρχή της πλειοψηφίας. Οι ανεξάρτητες ελεγκτικές και ρυθμιστικές αρχές, βρίσκονται εκτός πολιτικού ελέγχου, υλοποιώντας την βασική ιδέα, ότι η δημοκρατία, η σύγκρουση συμφερόντων, οφείλει να βρίσκεται πέρα από το γενικό συμφέρον που εκπροσωπείται από τις ανεξάρτητες αρχές.
Πίσω από την έννοια της διακυβέρνησης βρίσκεται η λογική της ελίτ: το γενικό καλό και η συναίνεση είναι ζήτημα της ελίτ και των ειδικών και όχι βέβαια της μάζας που λειτουργεί μέσα στην άγνοια.
Ανισότητα-Κράτος Πρόνοιας
α) Οι μισθωτοί δεν ενδιαφέρονται για την ατομική ελευθερία και την κοινωνική πρόοδο.
β) το κράτος πρόνοιας είναι σοσιαλιστικής έμπνευσης και παραβιάζει την ατομική ελευθερία.
γ) Ο εξαναγκασμός της πλήρους απασχόλησης, μεταφέρει το βάρος της ανεργίας, στις νομισματικές και δημοσιονομικές αρχές. Αποτέλεσμα η αύξηση προσφοράς χρήματος και ο πληθωρισμός.
δ) Η κοινωνική ασφάλιση είναι εργαλείο εξισωτικής αναδιανομής.
ε) οι δωρεάν υπηρεσίες υγείας περιορίζουν την ατομική ελευθερία.
στ) Η αναδιανομή εισοδήματος μέσω της προοδευτικής φορολογίας, συνιστά διάκριση σε βάρος της μειοψηφίας.
ζ) Η στεγαστική πολιτική καθιστά τα άτομα ανεύθυνα.
η)η υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση αποτελεί περιορισμό της ατομικής ελευθερίας.
θ) Κάθε έννοια αναδιανεμητικής δικαιοσύνης είναι απορριπτέα.
ι) Κάθε έννοια δημοκρατικής αρχής οδηγεί στον καταναγκασμό.
2. Ο νεοφιλελευθερισμός ως σχέδιο των καπιταλιστικών ελίτ.
Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, ο (νεο)φιλελευθερισμός είναι ένα σχέδιο των ελίτ, που στοχεύει στην ανάκτηση και παγίωση της καπιταλιστικής ταξικής ισχύος, μέσω της ανακατασκευής της αγοράς, του κράτους και της ιθαγένειας.
Ιστορικά, αποτελεί ένα είδος αντεπανάστασης των ελίτ, που επιχειρεί την ακύρωση των σοσιαλιστικών ιδεών, που στα πλαίσια του κοινωνικού φιλελευθερισμού, είχαν ως αποτέλεσμα τον ρυθμισμένο καπιταλισμό της κεϋνσιανής ρύθμισης. Το σχέδιο αυτό υλοποιείται σε τρία στάδια: α) ένα αργό στάδιο κατασκευής και συγκρότησης ιδεολογικού προπαγανδιστικού λόγου (1950), β) το στάδιο εφαρμογής της αντιμεταρρύθμισης (1970) και γ) την επικάλυψη των αγορών με ανοιχτή κρατική ή μη κρατική βία (1990).
Ο εκτελεστικός βραχίονας του σχεδίου περιλαμβάνει τα ανώτερα στελέχη των πολυεθνικών εταιριών, των επενδυτικών τραπεζών και κεφαλαιαγορών, των υπερεθνικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΕΕ), των πολιτικών ελίτ και ένα πλήθος τεχνοκρατών.
Οι τέσσερεις λογικές αρχές δράσης του σχεδίου είναι:
α) η απορρύθμιση του υπάρχοντος οικονομικού μοντέλου και η επαναρύθμιση, με στόχο την δημιουργία της οικονομίας της αγοράς.
β) η απορρύθμιση, εξάλειψη και μεταφορά του κράτους πρόνοιας στην αγορά, με την κεφαλαιοποίηση των δημόσιων αγαθών.
γ) η κατασκευή μιας καταναλωτικής κοινωνίας της αγοράς, στην οποία το άτομο καθίσταται υπεύθυνο-και συνεπώς ποινικά κολάσιμο-αναφορικά με τη μοίρα του.
δ) η δημιουργία ενός εκτεταμένου, παρεμβατικού και προληπτικού ποινικού συστήματος.
3. H φιλελεύθερη ουτοπία: ο «Σατανικός Μύλος».
«Η καθιέρωση του μηχανισμού της αγοράς ως μοναδικού ρυθμιστή της τύχης των ανθρώπων και του περιβάλλοντος…..θα κατέληγε στην κατάλυση της κοινωνίας…..Η κοινωνία δεν θα άντεχε τις συνέπειες από την εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος χονδροειδών νοητικών κατασκευών…αν δεν προστατευόταν η ανθρώπινη, η φυσική της υπόσταση…από την καταστροφική επιρροή αυτού του σατανικού μύλου» C. Polanyi
«Τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός; Ένα πρόγραμμα για την καταστροφή των συλλογικών δομών που μπορούν να εμποδίσουν την καθαρή λογική της αγοράς».
P. Bourdieu
Η ελεύθερη αγορά αποτελεί το αποκορύφωμα της (νεο)φιλελεύθερης ηθικής και πολιτικής. Συνιστά την φιλελεύθερη ουτοπία. Οι επιμέρους ιδέες παράγονται, συγκλίνουν και επιδιώκουν την νομιμοποίησή της. Αν στον παλιό κλασικό φιλελευθερισμό-τουλάχιστον προσχηματικά-, η ελεύθερη αγορά αποτελεί εφαρμογή των φιλελεύθερων αρχών στο οικονομικό πεδίο, εδώ οι όροι είναι αντεστραμμένοι: ο φιλελευθερισμός αποτελεί επιμέρους εφαρμογή των αρχών της ελεύθερης αγοράς. Η διαδικασία αυτή είναι συνεπής με την ιστορική πορεία διαμόρφωσης του φιλελευθερισμού. Η αστική τάξη πρώτα κατείχε κοινωνική και οικονομική ισχύ και στη πορεία, μέσω ενός συστηματικού ιδεολογικού πολέμου που στόχευε στην κοινωνική μεταβολή, διαμόρφωσε τις κατάλληλες συνθήκες για την απόκτηση της πολιτικής κυριαρχίας. Αυτό που συμβαίνει επί της ουσίας, είναι η υποκατάσταση της κοινωνίας (ή των κοινωνιών) από την Αγορά, έτσι όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τα νεοκλασικά οικονομικά. Η ερμηνεία αυτού του φαινομένου είναι εφικτή με βάση την θεωρία του γενικευμένου φετιχισμού του εμπορεύματος και της αλλοτρίωσης. Εφόσον η αλλοτρίωση αποξενώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του και ο φετιχισμός υποκαθιστά την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του μέσω της κατανάλωσης, όσο και την σχέση με του άλλους, μέσω του αλληλοσυσχετισμού των εμπορευμάτων, το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας φετιχιστικής φαντασιακής κοινωνίας. Σε αυτή την φαντασιακή κοινωνία της αγοράς, όπου εργασία, γη, χρήμα, και εμπορεύματα συσχετίζονται μεταξύ τους και προσλαμβάνουν διάφορες τιμές, τα ανθρώπινα όντα, οι συντελεστές της παραγωγικής διαδικασίας, γίνονται τα αντικείμενα των υποκειμένων-προϊόντων.
Η ανθρωπολογική ερμηνεία της υποκατάστασης της κοινωνίας από την Αγορά, σχετίζεται με την μετάλλαξη του δυτικού ανθρώπου στα πλαίσια του διαφωτισμού και ιδιαίτερα στην πολιτική σκέψη του φιλελευθερισμού. Η θεμελίωση μιας ανθρωπολογίας ενός εγωιστικού υποκειμένου που δρα για την ικανοποίηση των ατομικών του συμφερόντων ενώ ταυτόχρονα προάγει την κοινωνική ευημερία, παράγει την κοινωνία, λειτουργεί ακυρωτικά για κάθε έννοια κοινωνίας. Η λύση δόθηκε με την ύπαρξη ενός Δικαίου που θα υπέρκειται των ανταγωνιστικών ατόμων, εν είδη Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που αποτελεί και την κύρια αρμοδιότητα του κράτους-νυχτοφύλακα. Από τη στιγμή όμως που τα άτομα επιδιώκουν το ατομικό συμφέρον, αυτό δεν μπορεί να προσδιορισθεί παρά ως οικονομικό συμφέρον και ατομική ιδιοκτησία. Συνέπεια είναι η σύσταση μιας αρνητικής κοινωνίας, που το μόνο «θετικό» περιεχόμενό της είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός. Η αρνητική αυτή κοινωνία υποκαθιστά την πραγματική κοινωνία. Επειδή όμως πρέπει να διασωθεί το αρμονικό υπόβαθρο μιας πραγματικής κοινωνίας, οι φιλελεύθεροι μεταφέρουν στην αρνητική κοινωνία τους νόμους της νευτώνειας μηχανικής. Η αόρατη χείρα του A. Smith-μια ιδέα του Baron d’ Holbach-λειτουργεί σαν ο από μηχανής θεός που μηχανιστικά οδηγεί στην γενική εξισορρόπηση και αρμονία, επιφέροντας την δικαίωση του εγωϊστικού ατόμου. Έτσι, όπως το θέτει ο Polanyi, η ενσωμάτωση του κοινωνικού στο οικονομικό, σημαίνει πρώτιστα έναν ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Πρόκειται για τη δικαίωση της δράσης και της συμπεριφοράς με βάση το κίνητρο του κέρδους.
Η αγορά του A. Smith απέχει πολύ από την Αγορά των νεοκλασσικών οικονομικών, την οποία προσεταιρίζονται οι (νεο)φιλελεύθεροι. Αυτή παίρνει δύο μορφές, που διαφοροποιούν δύο φιλελεύθερες οικονομικές παραδόσεις: από τη μια η θεωρητικοποίηση και η μοντελοποίηση της οικονομίας ως ένα ενιαίο σύστημα αγορών και από την άλλη, η αντίληψή της ως μια διαδικασία στα πλαίσια του καταμερισμού εργασίας. Και στις δύο περιπτώσεις, η Αγορά δεν σχετίζεται με την δικαιοσύνη και την ηθική. Το κάθε τι που συμβαίνει στην Αγορά, λειτουργεί με την ψυχρότητα μαθηματικών φυσικών νόμων. Σύμφωνα με τους Hayek και Friedman, η Αγορά εξασφαλίζει την σωστή κατανομή των διαθέσιμων πόρων, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το αποτέλεσμα της κατανομής, εφόσον δεν γνωρίζουμε ποια είναι η βέλτιστη κατανομή. Το ζήτημα της δικαιοσύνης λύνεται με έναν πολύ απλό τρόπο: απλά δεν υπάρχει.
Η δυσκολία για τους (νεο)φιλελεύθερους ξεκινάει από το γεγονός ότι πρέπει να πεισθούν οι άνθρωποι να λειτουργούν χωρίς αλληλεγγύη, ως αποκλειστικά εγωιστικά και ορθολογικά όντα. Η όλη επιχείρηση αναμόρφωσης της κοινωνίας ώστε να χωρέσει στο μοντέλο της Αγοράς, που συνιστά και την (νεο)φιλελεύθερη ουτοπία, είναι η μετατροπή της σε «Κοινωνία της Αγοράς», ένα σχέδιο που ξεκίνησε από τα τέλη του 19ου αιώνα και που απέτυχε παταγωδώς με κορύφωμα τον μεγάλο πόλεμο και την αμφισβήτηση του φιλελευθερισμού.
Η επανάληψη του πειράματος του «σατανικού μύλου» από την υπερεθνική ελίτ, με την ιδεολογική κάλυψη του φιλελευθερισμού, την οικονομική ισχύ των πολυεθνικών εταιριών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και την ωμή βία του φιλελεύθερου κρατισμού, ήδη φανερώνει τα αποτελέσματά της: ακραίες ανισότητες, αναδιανομή και συγκέντρωση του πλούτου, ακραία φτώχεια, μετατροπή των ανθρώπων σε ανθρώπινα σκουπίδια, καταστροφή του περιβάλλοντος και καταστροφή των κοινωνιών.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
1. J.C.Michea, (2008), Η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού, Αθήνα, ΠΟΛΙΣ
2. F. A. Hayek, (1958), Individualism and Economic Order, University of Chicago Press
3. F. A. Hayek, (1994),The Road to Serfdom , University of Chicago Press
4. L. Wacquant, (2009), Punishing the Poor: The Neoliberal Government of Social Insecurity, a John Hope Franklin Center Book
5. Ζ. Μπάουμαν, (2009), Ρευστοί Καιροί, Αθήνα,Μεταίχμιο
6. P. Manent, (1987), Histoire intellectuelle du libéralisme : dix leçons, Paris,Caïman- Lévy
7. M. Friedman, (1982), Capitalism and Freedom, University of Chicago Press
8. Κ. Πολάνυι, (1994), Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός, Νησίδες.

18 Ιουλ 2013

Αιτήσεις για άδειες πώλησης εποχιακών προϊόντων σε κοινοχρήστους χώρους στο Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.

Με την υπ’ αριθμ. 213/2013 Απόφαση, το Δημοτικό Συμβούλιο Ι.Π. Μεσολογγίου ενέκρινε την υπ’ αριθμ. 23/2013 Απόφαση της Επιτροπής ποιότητας Ζωής σχετικά με τους προτεινόμενους κοινόχρηστους χώρους για χορήγηση άδειας χρήσης για πώληση εποχιακών προϊόντων, ψήσιμο καλαμποκιών και κάστανων στον διευρυμένο Δήμο Ι.Π. Μεσολογγίου.

          Οι αιτήσεις των ενδιαφερομένων υποβάλλονται στο Γραφείο Αδειοδοτήσεων και Ρύθμισης Εμπορικών Δραστηριοτήτων του Αυτοτελούς Τμήματος Τοπικής Οικονομικής Ανάπτυξης του Δήμου μας Ι.Ι. Μάγερ 20, μέχρι τις 24-07-2013. (τηλ. : 2631 3 60929)
         
Για κάθε τοποθεσία, θα χορηγείται μία (1) μόνο άδεια.

     Οι άδειες θα χορηγούνται ύστερα από κλήρωση εάν ο αριθμός των αιτήσεων υπερβαίνει τον αριθμό των εγκεκριμένων θέσεων.

          Οι άδειες σε παραγωγούς εποχιακών προϊόντων σε χρονικά διαστήματα υπερπαραγωγής, θα χορηγούνται ύστερα από αίτηση στην οποία θα αναφέρεται το είδος του προς πώληση προϊόντος και με προσκόμιση των απαραίτητων δικαιολογητικών που θα αποδεικνύουν την ιδιότητα του παραγωγού και βεβαίωση από τη Δ.Ο.Υ.  ότι δεν υποβάλλουν δηλώσεις εισοδήματος.

Success Souvlaki



πιτσιρικος
 Με τηλεοπτικό του διάγγελμα, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση στο 13% από την 1η Αυγούστου. Ο κ. Σαμαράς τόνισε πως η μείωση του ΦΠΑ στο σουβλάκι, το σαγανάκι και την τυροκαυτερή αποδεικνύουν πως το success story συνεχίζεται.
Η είδηση πως θα μειωθεί ο ΦΠΑ στην χωριάτικη σαλάτα έκανε αμέσως τον γύρο του κόσμου και προκάλεσε ράλι στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, όπου οι δείκτες κινούνται ανοδικά, ενώ ο Μπαράκ Ομπάμα τηλεφώνησε στον Αντώνη Σαμαρά και του έδωσε συγχαρητήρια, ζητώντας του, παράλληλα, όταν επισκεφθεί τις ΗΠΑ τον Αύγουστο, να του πάει λίγη φάβα με ΦΠΑ 13%.
Στο μήνυμά του, ο Αντώνης Σαμαράς ανέφερε πως έδωσε μεγάλη μάχη για να μειωθεί ο ΦΠΑ στη μελιτζανοσαλάτα στο 13%, αφού η Τρόικα επέμενε να μειωθεί ο ΦΠΑ μόνο για τους τουρίστες.
Σύμφωνα με τον Αντώνη Σαμαρά, η Τρόικα ζητούσε να δείχνουν ταυτότητα οι πελάτες στα εστιατόρια, ώστε οι τουρίστες να πληρώνουν ΦΠΑ 13% και οι Έλληνες 23%, ενώ αν δεν είχαν ταυτότητα μαζί τους, θα τους γινόταν τεστ DNA και όποιος είχε το ανώτερο ελληνικό DNA θα πλήρωνε ΦΠΑ 23%.
Η αποφασιστική παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά διέλυσε τα σχέδια της Τρόικας, η οποία θα πρέπει τώρα να βάλει ΦΠΑ στη μαλακία που μας δέρνει.

Οι 17 Έλληνες ολιγάρχες που χρωστούν €10.6 δις !!!…



H υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών στις τράπεζες, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας…
Ποιος θα το περίμενε όμως, ότι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, βαριά ονόματα της ολιγαρχίας του πλούτου στη χώρα μας, θα ήταν κυριολεκτικά βουτηγμένοι στα χρέη; Αρκετοί από αυτούς μάλιστα, βρίσκονται σε άσχημη οικονομική θέση, καθώς οι επίτροποι, που έχουν τοποθετηθεί στις τράπεζες, κατ’ εντολή της τρόικας, έχουν «παγώσει» προς το παρόν, τις αναχρηματοδοτήσεις δανείων.
Χωρίς πολλά λόγια, δείτε τι αποκαλύπτουν οι ισολογισμοί, για τα… «θαλασσοδάνεια» μερικών εκπροσώπων του επιχειρηματικού κατεστημένου της χώρας μας. Έχουμε και λέμε:
AXON HOLDINGS: Το επιχειρηματικό όχημα του Θωμά Λιακουνάκου. Το 2012 παρουσίαζε τραπεζικό δανεισμό 447.200.000 εκατ. Ευρώ. Μόνο η θυγατρική του ομίλου EUROMEDICA, έχει χρέη προς τις τράπεζες, που ξεπερνούν τα 372. 700.000 Ευρώ.
ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ: Δηλαδή με άλλα λόγια, MEGA CHANNEL, το…μεγάλο κανάλι, των τριών.. ισχυρών, Μπόμπολα, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη. Το 2012, λοιπόν, ο τραπεζικός δανεισμός έφτασε τα 123.500.000 ευρώ περίπου, μαζί και με το νέο δάνειο των 98.000.000 ευρώ, που προκάλεσε την παρέμβαση των οικονομικώνεισαγγελέων.
ΟΜΙΛΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ: Το δίκτυο των επιχειρήσεων που ελέγχει ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, έχει χρέη ύψους 861.300.000 ευρώ. Εδώ υπάρχει και το εξής ενδιαφέρον. Η Korinthoς Power, μια εταιρία στην οποία συμμετέχουν, κατά 65% ο Όμιλος Μυτιληναίου, και κατά 35% ο Όμιλος Βαρδινογιάννη, χρωστάει στις τράπεζες 172.500.000 ευρώ.
INTRACOM: Εδώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Intracom ίσον Σωκράτης Κόκκαλης. Ο όμιλος, από ομολογιακά και τραπεζικά δάνεια, χρωστάει 315.700.000 ευρώ.
ΌΜΙΛΟΣ ΠΗΓΑΣΟΥ: Η εκδοτική… «αυτοκρατορία» της οικογένειας Μπόμπολα έχει χρέη προς τις τράπεζες 164.300.000 ευρώ.
ΕΛΛΑΚΤΩΡ: Ο κατασκευαστικός όμιλος της οικογένειας Μπόμπολα. Δηλαδή βασικά, όπου δημόσια έργα, βλέπε Ελλάκτωρ. Και όμως, τα τραπεζικά δάνεια που έχει.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: Μετά τον αείμνηστο Λαμπράκη, ισχυρός άνδρας του ομίλου είναι πλέον ο Σταύρος Ψυχάρης. Ο τραπεζικός δανεισμός αγγίζει τα 134.000.000 ευρώ.
ΜΟΤΟR OIL: Έχουμε ήδη αναφερθεί στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Πάμε να δούμε τι χρωστάει η πετρελαϊκή «ναυαρχίδα» της οικογένειας στις τράπεζες. 1.200.000.000 ευρώ περίπου.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ: Οικογένεια Στέγγου, Πόρτο Καρράς, σκάνδαλο στην Χαλκιδική, και πάει λεγοντας. Εδώ ο ισολογισμός μας δείχνει τραπεζικό δανεισμό μόλις 22.900.000 ευρώ.
STAR CHANNEL: Πάλι οι Βαρδινογιάννηδες. Ο τηλεοπτικός σταθμός έχει τραπεζικά χρέη 58.100.000 ευρώ.
ΟΜΙΛΟΣ ANT1: Το δημιούργημα του Μίνωα Κυριακού, το οποίο πλέον κατευθύνει ο υιός, Θεόδωρος Κυριακού. Τα δάνεια από τις τράπεζες ξεπερνούν τα 170.000.000 ευρώ.
ALPHA TV: Στον τηλεοπτικό σταθμό, κυρίως μέσω της INTERTECH, μεγαλομέτοχος είναι ο Δημήτρης Κοντομηνάς. Τραπεζικός δανεισμός; 58 .000.000 ευρώ.
J&P ΑΒΑΞ: Ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας, με τραπεζικό δανεισμό 268.900.000 ευρώ.
MARFIN INVESTMENT GROUP: Ο όμιλος, που μας έχει…ταλαιπωρήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια με διάφορες υποθέσεις, όπως ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Λαϊκη Τράπεζα κ.α., και δημιούργημα του Ανδρέα Βγενόπουλου. Τα χρέη προς τις τράπεζες ξεπερνούν τα 2.000.000.000 ευρώ.
ΒΙΟΧΑΛΚΟ: Μια παραδοσιακή δύναμη, στο χώρο των μετάλλων. Ο όμιλος έχει τραπεζικά ανοίγματα 1.100.000.000 ευρώ.
ΤΙΤΑΝ: Σχεδόν μονοπώλιο στο χώρο των τσιμέντων, και με τραπεζικό δανεισμό, που φάνει το 1.000.000.000 ευρώ περίπου.
FORTHNET: Ο τηλεπικοινωνιακός όμιλος που κατέχει το συνδρομητικό κανάλι NOVA, έμφανίζει τραπεζικό δανεισμό 331.000.000 ευρώ.
MINOAN LINES: Μεγάλη ιστορία. Πρώην Μινωϊκές Γραμμές, ναυάγιο ΕΧΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, αυτοκτονία Παντελή Σφηνιά. Και χρέη 270.100.000 ευρώ.
Το σύνολο του τραπεζικού δανεισμού αυτών και μόνο των επιχειρήσεων, ξεπερνάει τα 10,6 δις ευρώ. Και είναι ενδεικτικά παραδείγματα, του πόσο «φεσωμένοι» στις τράπεζες είναι οι περισσότεροι από τους ολιγάρχες του χρήματος στη χώρα μας. Για αυτό, όταν μιλάμε για «θαλασσοδάνεια», ας μην αναφερόμαστε μόνο στα δάνεια των πολιτικών κομμάτων!
Πηγή: elladanea.gr

Ιούλιος 1974: Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ή ρετουσάρισμα της Δικτατορίας;

Γράφει ο askordoulakos
«Η ένταξή μας στην ΕΟΚ αποτελεί πλέον δεδομένο. Με το σημερινό πολιτικό κατεστημένο του, ο Ελληνισμός θα υποδουλωθή οπωσδήποτε. Με άλλο, αξιοκρατικά αναδειγμένο, ο Ελληνισμός θα επιζήση, και θα επικράτηση μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια»
Από το κείμενο της εισήγησης του ιδρυτικού συνεδρίου του ΕΝΕΚ στον Βόλο, 6 Μαΐου 1979.
__________________________
Τον Ιούλιο του 1974, οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς, που τους υπέδειξαν οι ξένοι προστάτες, διότι δεν ήθελαν να βγει στο προσκήνιο ο ελληνικός λαός, που σιγά σιγά είχε πάρει φόρα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την κατάρρευση της Χούντας. Οι «σύμμαχοι» ήθελαν να τοποθετήσουν στην Ελλάδα κάποιον με λίαν βεβαρυμένο παρελθόν , ώστε να τον έχουν στο χέρι και να τους κάνει όλες τις δουλειές (σας θυμίζει κάτι;) κι αυτός ήταν ένας από τους πολλούς λόγους, για τους οποίους επιλέχθηκε ο…ενθνάρχης Καραμανλής.
Η μεταπολίτευση του Καραμανλή έθεσε τις βάσεις για τη σημερινή κατοχή της χώρας, μέσω της εκχώρησης της Ανεξαρτησίας της, τη φασιστικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και το  ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου υπέρ των ξένων τοκογλύφων. Ο Καραμανλής είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός προπάτορας του σημερινού πολιτικού προσωπικού, που εν έτει 2013 απαγορεύει τη διεύλευση και συνάρθροιση πολιτών, στα σημεία απ’ όπου θα διέλθει ο Σόιμπλε.
Η καραμανλική μεταπολίτευση αποτέλεσε τον εκτοξευτήρα  των σημερινών διεφθαρμένων νταβατζήδων και καναλαρχών (γι αυτό και τα δημοσιογραφικά τηλε-ρεμάλια λένε «εθνάρχης» κι εκσπερματώνουν…2 κουταλιές της σούπας!). ‘Εχουμε και λέμε λοιπόν…
Η αντίληψη, που είχε ο …εθνάρχης για τη Δημοκρατία, καταγράφεται στα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή για τη θέσπιση (ενός εκ των πιο αντιδημοκρατικών Συνταγμάτων της Ελλάδας) του Συντάγματος του  1975, το οποίο ισχύει ουσιαστικά και σήμερα, αφού το νομιμοποίησε ο Ανδρέας με την περίφημη αναθεώρησή του, παρόλο, που το κατήγγειλε τότε.
Λέει λοιπόν ο Καραμανλής σχετικά με το δικαίωμα, που του παρείχε το εν λόγω Σύνταγμα, σχετικά με τις υπερεξουσίες του Πρωθυπουργού και τ΄απεριόριστα διακαιώματά του: «Το αν θα κάνω, ή όχι, χρήση αυτού του δικαιώματος είναι θέμα δικό μου και του ελληνικού λαού. Διατί ενοχλείστε; Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσία, δεν μου είπε πως θα την ασκήσω…».
Και συνεχίσει λίγο  πιο μετά:
«Αγαπητοί κ. συνάδελφοι, ένα από τα αρχαιότερα και δυσκολότερα προβλήματα στην πολιτική, είναι ο ισόρροπος συνδυασμός, μιας ισχυράς και σταθεράς Κυβερνήσεως-απαραιτήτου για την ασφάλεια και την προκοπή της χώρας- με την πραγματική ελευθερία. Το πρόβλημα υφίσταται από παλιά κι απασχόλησε όλους τους πολιτικούς φιλοσόφους: Ο ισόρροπος συνδυασμός, μεταξύ πολιτικήςσταθερότητος και πραγματικής ελευθερίας… Υπεστήριξεν ο Ελ. Βενιζέλος, ότι για να κυβερνηθεί και σωθεί η Ελλάς, παρίσταται ανάγκη υπερτροφικής ενισχύσεως της εκτελεστικής εξουσίας, μεδραστικόν περιορισμόν του Κοινοβουλίου…».
Δηλαδή, βάσει της καραμανλικής λογικής, το πρόβλημα των πολιτικών φιλοσόφων ανά τους αιώνες, ήταν το πως θα συνδιαστούν αρμονικά η υπερτροφική ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, ήτοι η απολυταρχία  κι η πραγματική ελευθερία!!! 
Έτσι βέβαια, εξηγείται η ατιμωρησία, που παρέταξε ο Καραμανλής στη Χούντα, όπως το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, που εν μία νυκτί μετετράπη σε…στιγμιαίο, η θανατική ποινή, που μετετράπη σε ισόβια, οι απαλλαγές των βασανιστών της ΕΣΑ και της Ασφάλειας κλπ).
Κι αυτά δεν τα λέμε εμείς. Τα λέει -άκρως διαφωτιστικώς μάλιστα- ο ίδιος ο Μπακογιάννης:
ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
«Ο παρακαπιταλισμός της μεταπολίτευσης»
Η μεταπολίτευση του 1974 όχι μόνο δεν έφερε στη χώρα την πραγματική δημοκρατία, αλλά άφησε αναλλοίωτες τις «παρακαπιταλιστικές» κοινωνικοοικονομικές δομές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα κάθε πισωγύρισμα να είναι δυνατό. Αυτά έγραφε, εν έτει 1977, όχι η 17Ν αλλά ο Παύλος Μπακογιάννης, στο βιβλίο του «Ανατομία της ελληνικής πολιτικής» (εκδ. Παπαζήση).
«Ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας», διαβάζουμε, «εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού», πράγμα που «επηρέασε αποφασιστικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν». Κατ’ αρχάς, «εμπόδισε την ολοκληρωτική εκκαθάριση του μηχανισμού άσκησης της εξουσίας από τα φιλοδικτατορικά στοιχεία, με συνέπεια όχι μόνο να καθυστερήσει η εκδημοκράτιση, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις, δεν επέτρεψε να γίνει η αρχή για μια τέτοια εξέλιξη. Ο Κων. Καραμανλής απλά “πειθάρχησε” τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να τις κάνει ακίνδυνες. Ο στρατός όχι μόνο δεν έχει εκδημοκρατιστεί, αλλά δεν άρχισε καν η διαδικασία εκδημοκράτισης» (σελ. 229-30).
Εξίσου καθοριστική είναι η αναβίωση του προδικτατορικού κατεστημένου: «Με τον τρόπο που έγινε η παράδοση της εξουσίας και η εκλογή των δυνάμεων στις οποίες παραδόθηκε, δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967. [...] Αλλαγή έγινε μόνο στον τομέα των τυπικών μορφών άσκησης της εξουσίας, ενώ διατηρήθηκαν τα στεγανά και η διάσταση κράτους και κοινωνίας που χαρακτήριζαν τη μεταπολεμική ζωή του τόπου. Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας» (σελ. 232-3, 237).
(Ελευθεροτυπία, 29/9/2002)
Ας δούμε πως σκιαγραφεί προφητικά το επικρατήσαν ελληνικό οικονομικό μοντέλο και την παρούσα κατοχή της Ελλάδας από τους ξένους τοκογλύφους, όχι κάποιο κομμουνιστικό μίασμα, αλλά ο ίδιος οΑθ. Κανελλόπουλος (ο γνωστός κι ως «Θανασάκης») στη  Βουλή κατά την ίδια συζήτηση:
«Γνωρίζετε κ. Βουλευταί, ότι την παραμονή του πραξικοπήματος, αι- εις συνάλλαγμα- υποχρεώσεις της Οικονομίας δεν υπερέβαιναν τα 1. 125.000.000 $. Σήμερα, υπερβαίνουν τα 5.000.000.000 $! Αυτός είναι ο απολογισμός στον τομέα της διαχειρήσεως της Οικονομίας, την οποίαν έκαμαν οι άνδρες της Ελάδος των Ελλήνων Χριστιανών…».
Και συνεχίζει παρακάτω ο «Θανασάκης»: «Ποία όμως είναι η σημασία, την οποίαν έχει η επένδυση του ξένου κεφαλαίου για την Ελλάδα; Επ’ αυτού, θα μου επιτρέψετε μιαν αναδρομήν στη διέρευσιν του προβλήματος. Πράγματι, για την Ελλάδα και για τις άλλες χώρες υπήρξαν βασικά μειονεκτήματα από την είσοδο του ξένου κεφαλαίου…Το πρώτο μειονέκτημα είναι ο πολιτικός επηρεασμός. Ο πολιτικός επηρεασμός, υπό τη μορφή των άμεσων επενδύσεων του ξένου κεφαλαίου, είναι αδύνατον ν’αποφευχθεί. Ιδιαίτερα τώρα, που οι επενδύσεις ανήκουν στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, είναι προφανές πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος της Εθνικής Ανεξαρτησίας, από το γεγονός ότι οι αποφάσεις οικονομικής δράσεως των ξένων επιχειρήσεων, υπαγορεύονται από το εξωτερικόν.  Πρέπει εδώ να τονιστεί ενδεικτικά, πόσο επικίνδυνη είναι για την Ελλάδα η ελεύθερη εισαγωγή τραπεζικού κεφαλαίου. Το τραπεζικόν αυτόν κεφάλαιον, το οποίον εισάγεται από τις ξένες χώρες στην Ελλάδα, έχει ως αποτέλεσμα, η μεν εσωτερική αποταμίευσις να ελέγχεται από το ξένο κεφάλαιο, οι δε χρηματοδοτήσεις κατά το μεγαλύτερον μέρος αυτών, να κατευθύνονται στους επιθυμητούς από το ξένο κεφάλαιο τομείς και όργανα ξένων προς την Ελλάδα συμφερόντων, να χρηματοδοτούνται από το  εγκατεστημένο στην Ελλάδα, ξένο τραπεζικό κεφάλαιο».
Με άλλα λόγια, ο «Θανασάκης» περιέγραψε τις αιτίες, βάσει των οποίων μετά από 35 χρόνια η Ελλάδα «μπουζιάστηκε» (δέθηκε χειροπόδαρα) με χρέη και μνημόνια!
Πάνω σ’ αυτούς τους άξονες θεσπίστηκαν κι εξελίχθηκαν το σύγχρονο…δημοκρατικό Σύνταγμα, η…σημερινή δημοκρατική Πολιτεία του Βορίδη και του Πάγκαλου και η οικονομική ανάπτυξη του Αλογοσκούφη και του Στουρναραίου.
Πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, αυταρχισμός, εγχώριοι και μη κρατικοδίαιτοι νταβατζήδες, δημόσιο χρέος κλπ. Σημειωτέον, ότι επί μεταπολιτευτικού Καραμανλή  ξεσάλωσε ο δανεισμός του δημοσίου μέσω εταιρειών Κοινής Ωφέλειας, δηλαδή από τις 100 δρχ που δανειζόταν τότε πχ η ΔΕΗ, οι 2 δρχ έμεναν στη ΔΕΗ κι οι 98 πήγαιναν για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες, που δημιουργούσε το φαγοπότι της περίφημης…επιχειρηματικής τάξης. Ήτοι τα νεοελληνικά τζάκια, τα οποία φύτρωσαν κι ανδρώθηκαν επί Χούντας (Βαρδινογιάννης, Μαίλης κλπ) κι έλαβαν επισήμως τα κλειδιά της χώρας από τη μεταπολίτευση  του…ενδόξου εθνάρχου, έως και σήμερα.
Οι κακές ιστορικές γλώσσες βέβαια, επισημαίνουν ότι στην πολυσέλιδη βιογραφία του…εθνάρχου, η περίοδος 1941-44 καταλαμβάνει μια-δυο παραγράφους. Επισημαίνουν επίσης, ότι ο «εθνάρχης» είχε εξαφανιστεί αμέσως μετά την απελευθέρωση το 1944 για κάποιο χρονικό διάστημα, διότι με βάση τηΝ.Π 1/1944 («Περί δωσιλόγων»), όποιος πολίτης έκανε καταγγελία, ακόμα και χωρίς απτές αποδείξεις, ότι κάποιος ήταν δωσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών, τότε αυτός συλλαμβανόταν με συνοπτικές διαδικασίες κι οδηγείτο στα μπουντρούμια, έως ότου αποδεικνύετο, ή όχι, η ενοχή του.
Οι ίδιες κακές ιστορικές γλώσσες, επισημαίνουν ότι για τον ίδιο λόγο την κοπάνησε για τις ΗΠΑ το 1944 κι ο Λάτσης, ο οποίος κατά την Κατοχή δραστηριοποιείτο στον τομέα της συλλογής τροφίμων με σκοπό τον εφοδιασμό του ιταλικού στρατού στο Ν. Ηλείας! Λένε επίσης, ότι όταν επέστρεψε από τις ΗΠΑ,  αγόρασε τα γνωστά σαπιοκάραβα Liberties (Σχέδιο Μάρσαλ) με τα χρήματα, που απέκτησε στην Κατοχή κι έγινε καραβοκύρης.
Κακές γλώσσες είναι, ό,τι θέλουν λένε…
Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

17 Ιουλ 2013

Δύο Πανελλήνια μετάλλια για το καγιάκ του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου.

 
Άλλα  δύο Πανελλήνια μετάλλια για το καγιάκ του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου!!

Με δύο ασημένια μετάλλια επέστρεψε από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα  κάνοε – καγιάκ που έγινε στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά, η αθλήτρια του Ν.Ο. Μεσολογγίου Κέκελου Αθηνά.
Η αθλήτρια μας αγωνίστηκε στα 500μ Κ1 κορασίδων (ασημένιο μετάλλιο ), στα 200μ Κ1 κορασίδων (τερμάτισε 4η) και στα 500μ Κ1 Νεανίδων (ασημένιο μετάλλιο).
Η δεύτερη αθλήτρια μας, η Στρωματιά Καλλιόπη η οποία απείχε από τις προπονήσεις, λόγω πανελλήνιων εξετάσεων, τερμάτισε 8η στον τελικό των 500μ Κ1 Νεανίδων.
Στο σημείο αυτό, σας επισημαίνουμε ότι και οι δύο αθλήτριες μας, είναι και άριστες μαθήτριες !!
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι η μεθοδική και συστηματική δουλειά, όλο το χρόνο, φέρνει καρπούς. Συγχαρητήρια και στις δύο!!
Επίσης σας ενημερώνουμε, ότι η παιδική μας ομάδα καγιάκ ήρεμων νερών προετοιμάζεται εντατικά για το 17ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανάπτυξης που θα γίνει στην Λιμνοθάλασσα της Κλείσοβας για 4η φορά.
Οι κατηγορίες των αθλητών που θα λάβουν μέρος είναι οι παρακάτω:
Παμπαίδων - Παγκορασίδων  γεννηθέντες το 1999-2000
Παίδων – Κορασίδων Αρχαρίων γεννηθέντες το 2001-2002
Προαγωνιστική Αγόρια- Κορίτσια  γεννηθέντες το 2003-04-05
Προβλέπεται ρεκόρ συμμετοχών.
Λεπτομέρειες  για τους αγώνες θα σας ενημερώσουμε με νεότερο δελτίο τύπου.


Για το Δ.Σ του Ν.Ο.Μεσολογγίου
Ο έφορος καγιάκ Κοτσίρης Γεράσιμος

16 Ιουλ 2013

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΑΛΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Γενική απεργία και πάλι σήμερα. Για απελπιστικά πολλοστή φορά οκόσμος της εργασίας των εκατομμυρίων Ελλήνων χρησιμοποιεί ταέσχατα μέσα δημοκρατικής διαμαρτυρίας και άμυνας. Προσπαθεί απεγνωσμένα και ανεπιτυχώς να αποτρέψει την περαιτέρω καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου που οι πρόσφατες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη ρίξει στον κοινωνικό Καιάδα. Συλλαλητήριο το πρωί της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, των συνδικάτων. Συλλαλητήριο και χθες βράδυ στο Σύνταγμα. Προθέσεις ολονύκτιας περικύκλωσης της Βουλής απόψε. Θυμάμαι τα χρόνια της χούντας. Τότε που το κλειστό, σιωπηλό κτίριο τουΚοινοβουλίου ορθωνόταν στην καρδιά της Αθήνας ως σύμβολο ελπίδας του υπόδουλου λαού και επιβλητική απειλή για τους δικτάτορες, αφού η επαναλειτουργία της Βουλήςπροϋπέθετε να έχει προηγηθεί η ανατροπή του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Τότε που η βουβή ύπαρξη της Βουλής έκανε ακόμη και τα παιδιά να ονειρεύονται την ελευθερία, παρά το κατάπτυστο κυριολεκτικά -εντελώς πρόσφατο, τότε- παρελθόν της με τη χυδαία εξαγορά δεκάδων βουλευτών του Κέντρου από τηCIA και την κόπρο της Αυλής του παλατιού του μονάρχη Κωνσταντίνου.
Αλλαξαν οι εποχές. Τώρα η Βουλή και οι βουλευτές και τα κόμματα εξουσίας συγκεντρώνουν εναντίον τους το λαϊκό μίσος, όχι απλά την οργή. Η Βουλή έγινε σύμβολο της ξένης επικυριαρχίας στην πατρίδα μας. Μυριόστομη πλέον κάθε φορά η κραυγή «Να καεί! Να καεί!». Ούτε στα χρόνια της απόλυτης κατάπτωσης και του εξευτελισμού του Κοινοβουλίου, στα χρόνια δηλαδή των αποστατών Μητσοτάκη, Τσιριμώκου, Νόβα, Στεφανόπουλου και υπολοίπων, δεν είχε τόσο ευρύτατη λαϊκή απήχηση το σύνθημα αυτό. Η βιτρίνα του συστήματος έχει γίνει πια κομμάτια. Αν εδραιωθεί στη συνείδηση του λαού ότι οι βουλευτές είναι άχρηστοι απατεώνες και λαμόγια, άποψη που ήδη επικρατεί σε πλατιά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, τότε οι βουλευτές θα γίνουν άχρηστοι και για το σύστημα και δεν αποκλείεται καθόλου κάποια στιγμή να καταργηθούν και τυπικά αν αδυνατούν πλέον να παίξουν τον ρόλο τους ως παράγοντες ενσωμάτωσης στο σύστημα των λαϊκών μαζών.
Για την ώρα πάντως θα συνεχίσουν να ψηφίσουν τα υπαγορευμένα από τους Γερμανούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ μέτρα εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού. Κάποιοι θα συνεχίσουν να παίζουν θέατρο,υποκρινόμενοι ότι δήθεν διαφωνούν με τα μέτρα προκειμένου να εξασφαλίσουν δημοσιότηταπου ενδεχομένως να διασφαλίσει την επανεκλογή τους, αλλά την ώρα της ψηφοφορίας θα κάνουν μια πολιτική κωλοτούμπα και φυσικά θα υπερψηφίζουν τα εξοντωτικά μέτρα με «βαριά καρδιά». Σαν τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, τον υπουργό Απολύσεων Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος δήλωσε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί κάθε φορά που αποφασίζει απολύσεις. Δυστυχώς όμως για μας, αντί να μετράει πρόβατα όπως όλος ο κόσμος για να τον πάρει ο ύπνος, ο Κυριάκος μετράει κομμένα κεφάλια απολυμένων από το Δημόσιο!
Οι εργαζόμενοι, απελπισμένοι, διαδηλώνουν πάλι και πάλι. Διαδηλώσεις θα γίνουν και αύριο που η Βουλή θα υπερψηφίσει πανηγυρικά τις ανθρωποθυσίες. Διαδηλώσεις θα γίνουν και μεθαύριο που θα επισκεφθεί την Αθήνα ο «γκαουλάιτερ» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Θέλει να απολαύσει ιδίοις όμμασι τα αποτελέσματα της ολέθριας για την Ελλάδα πολιτικής του. Ολοι οι εγκληματίες έλκονται από τον τόπο του εγκλήματος, άλλωστε, όπως τουλάχιστον γράφουν στα μυθιστορήματα. Η πολιτική ουσία πάντως όλης αυτής της κατάστασης είναι πολύ πιο επικίνδυνη από όσο έχουν ίσως αντιληφθεί οι κυβερνώντες και όσοι τους στηρίζουν. Η κυβέρνηση θεωρεί κύριο εχθρό τους Ελληνες εργαζομένους και συνταξιούχους και έχει βαλθεί να τους εξαθλιώσει.
Ο λαός θεωρεί την κυβέρνηση και τους υπουργούς «Κουίσλινγκ», «Τσολάκογλου», τυφλά όργανα των ξένων κατοχικών δυνάμεων. Μισεί και περιφρονεί το Κοινοβούλιο. Πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας και εργαζόμενοι ανήκουν πλέον σε δύο βαθιά αλληλομισούμενες ομάδες, σε δύο αλληλομισούμενους κόσμους. Αυτό δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Από τη στιγμή που με πρωτοβουλία των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οι σχέσεις κυβέρνησης και λαού έγιναν βαθύτατα εχθρικές, η εκ νέου ομαλοποίηση της κατάστασης προϋποθέτει ένα από τα δύο: ή οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα εξανδραποδιστούν πλήρως και θα αποδεχθούν ότι πρέπει να ζήσουν όπως επιτάσσουν το Μνημόνιο και οι Γερμανοί επικυρίαρχοι ή ο λαός θα κατασπαράξει αυτό το πολιτικό σκηνικό και θα το αντικαταστήσει με κάτι άλλο – αδιάφορο αν αυτό θα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το σημερινό.
Θα είναι άλλο, πάντως. Το βέβαιο είναι ότι μια χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάται επί πολύ με ελάχιστη κοινωνική συναίνεση στην ασκούμενη πολιτική. Είμαστε πλέον βέβαιοι ότι θα ζήσουμε μεγάλες αναστατώσεις, μεγάλα γεγονότα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» την Τρίτη 16 Ιουλίου 2013.

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (1908 – 1989)

 (Herbert von Karajan)
Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας, με ελληνικές ρίζες. Για πολλούς είναι ο κορυφαίος μαέστρος του 20ου αιώνα και ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στον χώρο της κλασσικής μουσικής.
Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan) γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1908 στο Ζάλτζμπουργκ (Αλατόπυργο) της Αυστροουγγαρίας (σημερινής Αυστρίας) και ήταν γόνος της πλούσιας οικογένειας των Καραγιάννηδων με καταγωγή από την Κοζάνη. Ο προπάππος του Γεώργιος - Ιωάννης Καραγιάννης ήταν βιομήχανος υφασμάτων στο Χέμνιτζ της Σαξωνίας. Για τις υπηρεσίες του προς την Αυλή, ο άρχοντας της περιοχής Φρειδερίκος Αύγουστος Γ' του απένειμε το 1792 τον τίτλο ευγενείας «φον» και ο κοζανίτης επιχειρηματίας μετέτρεψε το επώνυμό του από Καραγιάννης σε Κάραγιαν.
Παιδί - θαύμα στο πιάνο, ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν έδωσε την πρώτη του συναυλία σε ηλικία πέντε ετών. Από το 1916 έως το 1926 σπούδασε στο Μοτσαρτέουμ του Ζάλτσμπουργκ, όπου ενθαρρύνθηκε να ασχοληθεί με τη διεύθυνση ορχήστρας. Πρωτοεμφανίσθηκε ως μαέστρος το 1927 στο Ουλμ και παρέμεινε στην ορχήστρα της γερμανικής αυτής πόλης έως το 1934. Την ίδια χρονιά διηύθυνε για πρώτο φορά τη Φιλαρμονική της Βιέννης, με την οποία διατήρησε μια πολύχρονη συνεργασία, παράλληλα με την κύρια απασχόληση του στην Όπερα του Άαχεν.
Η καριέρα του άρχισε να παίρνει την ανιούσα από το 1935, χρονιά που έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος. Το όνομά του άρχιζε να ακούγεται και εκτός των γερμανικών συνόρων, με εμφανίσεις στο Παρίσι, το Άμστερνταμ, τη Στοκχόλμη και το Βουκουρέστι. Από το 1938 άρχισε τη συνεργασία του με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, που κράτησε ως το τέλος της ζωής του. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε η δισκογραφική του παρουσία, υπογράφοντας συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τη «Ντόιτσε Γκράμοφον». Αν και έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες του σε έργα του Ριχάρδου Βάγκνερ, ο Χίτλερ δεν είχε την ίδια γνώμη και διέταξε να μην ξαναεμφανισθεί στο περίφημο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ. Προς στιγμήν φάνηκε να έπεσε σε δυσμένεια, αλλά σώθηκε χάρη στη φιλία του με τον αρχιναζί Χέρμαν Γκέρινγκ.
Στις 22 Οκτωβρίου 1942 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ανίτα Γκίτερμαν, κόρη ενός πλούσιου βιομήχανου εβραϊκής καταγωγής, έχοντας χωρίσει με την τραγουδίστρια της οπερέτας Έμιλυ Χόλγκερλεφ, την οποία είχε παντρευτεί το 1938. Η ενέργεια αυτή κόστισε στον Κάραγιαν την εμπιστοσύνη των Ναζί, όχι όμως και την καριέρα του. Το ζευγάρι χώρισε το 1958 και τον ίδιο χρόνο ο Κάραγιαν ήλθε εις γάμου κοινωνίαν για τρίτη φορά με το μοντέλο Ελιέτ Μουρέ, η οποία του χάρισε δύο κόρες, την Ισαβέλα (1960) και την Αραμπέλ (1964).
Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κάραγιαν έδωσε την πρώτη του συναυλία το 1946 στη Βιέννη με τη Φιλαρμονική της πόλης, αλλά σύντομα οι σοβιετικές αρχές κατοχής τού απαγόρευσαν να διευθύνει, λόγω του Ναζιστικού του παρελθόντος. Οι εις βάρος του ανακρίσεις δεν έδειξαν τίποτα το μεμπτό και ο Κάραγιαν αποδόθηκε λευκός στην κοινωνία. Το 1951 και το 1952 επανεμφανίστηκε στο Μπαιρόιτ, ενώ το 1955 διορίστηκε ισόβιος μουσικός διευθυντής στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, διαδεχθείς τον Βίλχελμ Φιρτβένγκλερ.
Από το 1957 ανέλαβε και την καλλιτεχνική διεύθυνση της Κρατικής Όπερας της Βιέννης, παράλληλα με τις εμφανίσεις του με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης. Το 1967 ίδρυσε το Πασχαλινό Φεστιβάλ του Ζάλτζμπουργκ, που αποτέλεσε πόλο έλξης για την αριστοκρατία του χρήματος. Άλλωστε και ο ίδιος ήταν ένας μαέστρος - σταρ, που ήταν επίλεκτο μέλος της ευρωπαϊκής υψηλής κοινωνίας. Μέχρι τον θάνατό του στις 16 Ιουλίου 1989, συνέχιζε να διευθύνει και να ηχογραφεί ακατάπαυστα.
Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν θεωρείται ο κορυφαίος μαέστρος του 20ου αιώνα. Οι μουσικές του ερμηνείες χαρακτηρίζονταν για την ακρίβεια τους, ενώ ο για όλες τις χρήσεις ήχος του, στιλπνός, ραφιναρισμένος και υπολογισμένα αισθησιακός, μπορούσε να ταιριάξει με κάποιες υφολογικές διαφοροποιήσεις από τον Μπαχ ως τον Στραβίνσκι. Πολλοί μίλησαν για τον «ήχο Κάραγιαν» και μεγάλη μερίδα κριτικών τον επέκρινε γι' αυτό. Ηχογράφησε έργα όλων των μεγάλων κλασσικών και ρομαντικών συνθετών και ανέδειξε το έργο συνθετών που έδρασαν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Ο Κάραγιαν θεωρείται από τους πρωτοπόρους των ηχογραφήσεων και πάντα έδινε μεγάλη σημασία σε κάθε καινοτομία. Είχε καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη και την επικράτηση του CD με το αναμφισβήτητο κύρος που διέθετε στους μουσικούς κύκλους τη δεκαετία του '80. Στην πολύχρονη καριέρα του πούλησε κοντά στα 200 εκατομμύρια δίσκους.
Μελανό σημείο στην καριέρα του παραμένει η συνεργασία του με το καθεστώς των Ναζί, όταν άλλοι διακεκριμένοι συνάδελφοί του προτίμησαν την εξορία από τον συμβιβασμό (Μπρούνο Βάλτερ, Αρτούρο Τοσκανίνι και Εριχ Κλάιμπερ). Ακόμη και οι επικριτές του συμφωνούν ότι δεν ήταν ιδεολογικοί οι λόγοι, αλλά επαγγελματικοί. Ο Κάραγιαν δεν θα έβαζε ποτέ και τίποτα πιο πάνω από την καριέρα του. Πάντως, μεταπολεμικά πολλοί σημαντικοί μουσικοί, όπως οι Άϊζαακ Στερν, Άρθουρ Ρουμπινστάιν και Γιτζάκ Πέρλμαν, αρνήθηκαν να συνεργαστούν μαζί του.

Νέο ξεκίνημα


πιτσιρικος

Μετά την εκλογή του στην προεδρία του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως από σήμερα (Δευτέρα) όλες και όλοι μαζί πιο ενωμένοι ξεκινούν τη μεγάλη και νικηφόρα πορεία, για να σταματήσουν την κοινωνική καταστροφή και να ξαναχτίσουν την Ελλάδα. Μη βιάζεστε παιδιά, ούτε 4 χρόνια δεν πέρασαν από το πρώτο Μνημόνιο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι εντελώς γελοίο να έχει διαλυθεί η κοινωνία της χώρας σου και εσύ να συζητάς για τις συνιστώσες σου αλλά, αφού στον ΣΥΡΙΖΑ την βρίσκουν με αυτά τα πράγματα, δεν θέλω να τους το χαλάσω.
Ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται ακόμα για τις συνιστώσες και τους απασχολούν τα λευκά ψηφοδέλτια και η διαφωνία Τσίπρα-Γλέζου, οι «απέναντι» είναι πιο ενωμένοι από ποτέ.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, καναλάρχες και οικονομική ελίτ έγιναν μια γροθιά και -με την συνδρομή της ΔΗΜΑΡ- μας τρέλαναν στις μπουνιές.
Από την άλλη, έχουμε 800 διαφορετικά μέτωπα αντίστασης στα Μνημόνια, ενώ μέσα σε αυτά τα μέτωπα υπάρχουν άλλα μικρότερα μέτωπα. Η λέξη «μέτωπο» έχει πια μια νέα έννοια: Όλοι χώρια.
«Μπάτσοι, TV, νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί» ήταν ένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας. Το φώναξες κι εσύ, το φώναξα κι εγώ.
Ναι, καλοί μου άνθρωποι, αυτοί δουλεύουνε μαζί, εμείς γιατί δεν δουλεύουμε μαζί;
Εν τω μεταξύ, οι επιτιθέμενοι είναι αδίστακτοι, ενώ οι αμυνόμενοι -αντί να πέσουν πάνω σε αυτούς που τους διαλύουν τη ζωή και να τους ξεσκίσουν- φοβούνται και ζητούν από τους βιαστές τους συμπάθεια και κατανόηση.
Τα κόμματα της Αριστεράς, οι άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις και οι εργατοπατέρες κατάφεραν να κουράσουν τους πολίτες που αντιστάθηκαν, να τους εξουθενώσουν, να τους απογοητεύσουν και, τελικά, να τους στείλουν στα σπίτια τους.
Αυτό συνέβη σε μια εποχή που οι συνθήκες ήταν ιδανικές -και ένα μεγάλο μέρος των πολιτών πιο έτοιμο από ποτέ-, για να σπάσουν οι διαχωριστικές γραμμές και να δημιουργηθεί ένα τεράστιο λαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Ισότητα και Αξιοπρέπεια.
Κόμματα που φέρθηκαν σαν μαγαζάκια θέλουν τώρα να πείσουν πως έχουν τη λύση για τα προβλήματα της χώρας και την πρόθεση να σώσουν την χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση. Είναι αναπόφευκτο και απόλυτα λογικό, μετά από εκατοντάδες σαρωτικά μέτρα που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία, μετά από μέτρα που -όπως αναφέρουν ξένοι έγκυροι αναλυτές- δεν έχουν παρθεί ποτέ σε καμιά άλλη χώρα του «πολιτισμένου» κόσμου.
Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ χρήσιμος για την ελληνική κοινωνία, αν είχε γίνει κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012.
Τότε που δεν το περίμενε και που ο Τσίπρας δεν είχε πάρει ακόμα σβάρνα τις συναντήσεις με τους Σόιμπλε και τους Μπόμπολες.
Και ίσως αυτό να είχε γίνει, αν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος -όπως και τα κόμματά τους- ήταν πιο τολμηροί και αποφασιστικοί. Γιατί αυτοί που τους ψήφισαν ήταν.
Βέβαια, οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν διαφορετικά στις εκλογές του 2012. Ψήφισαν ξανά αυτούς που είχαν ήδη λερωμένα τα χέρια τους, αυτούς που διέλυσαν την χώρα. Με αποτέλεσμα να τους διατηρήσουν στις θέσεις τους.
Οπότε, η σημερινή γκρίνια τους με αφήνει αδιάφορο. Δυο ερωτήσεις κάνω πάντα στους συνομιλητές μου: «Τι ψηφίσατε στις εκλογές;» και «Πού ήσασταν όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο;». Μετά, κόβω την κουβέντα.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα είναι συστημικά. Άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο.
Γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο τα κόμματα αλλά και ο μικροαστισμός που διαπερνά την ελληνική κοινωνία και την διαφεντεύει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Οι «νοικοκυραίοι» -δεξιοί και αριστεροί- κυριαρχούν και ζουν με τον φόβο να μην χάσουν αυτά που έχουν ήδη χάσει αλλά δεν το έχουν πάρει χαμπάρι και κάνουν σαν να τα έχουν ακόμα.
Ό,τι συμβαίνει με τους «νοικουραίους», συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Οπότε, ποια αλλαγή και ποια αντίσταση να υπάρξει, όταν τόσοι πολλοί προσπαθούν να διατηρήσουν αυτά που έχουν -ή νομίζουν πως έχουν- και ζουν με έναν διαρκή φόβο;
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών που έχει γυρίσει την πλάτη στα κόμματα. Απόλυτα λογικό και υγιές.
Υπάρχει κι ένα ακόμα μεγάλο κομμάτι των πολιτών που τα έχει ήδη χάσει όλα και βρίσκεται κοντά στην εξαθλίωση.
Από αυτά τα δυο κομμάτια -που ένα μέρος τους είναι κοινό- μπορεί να προκύψει κάτι θετικό για την κοινωνία και την χώρα.
Αλλά θα πρέπει πρώτα να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να χαθεί οριστικά κάθε ελπίδα πως υπάρχει άλλος τρόπος.
Εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει και δεν γίνει ΠΑΣΟΚ (που ήταν το μέτρο των δυνατοτήτων μας μέχρι τώρα). Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Και θα εξαρτηθεί και από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ζούμε σε μια χώρα που όλοι έχουν δίκιο. Και όλοι είναι σπουδαίοι και μοναδικοί. Οι αριστεροί ακόμα περισσότερο σπουδαίοι και μοναδικοί.
Βέβαια, υπάρχει πάντα το ερώτημα πως, αφού είμαστε όλοι τόσο σπουδαίοι, τα έχουμε κάνει μαντάρα; Ποτέ άλλοτε τόσοι καλοί μαζεμένοι δεν πέτυχαν ένα τόσο χάλια αποτέλεσμα.
Η χρεοκοπία γύρισε τον καθρέφτη πάνω μας. Δεν μπορεί, κάποτε θα κοιταχτούμε.

ΔΟΜΑΚ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ: 1η Πανελλήνια Άσκηση-Εκπαίδευση Ορεινής Διάσωσης στο Περιβόλι Άργους Ορεστικού


 Με απόλυτη επιτυχία διεξήχθη το Πανελλαδικό Εκπαιδευτικό Σεμινάριο με θέμα: «Τεχνική Διάσωσης από Ύψος με Χρήση Σχοινιών, σε Ορεινό Περιβάλλον», που διοργάνωσε το Εθελοντικό Τμήμα Αντιμετώπισης Καταστροφών (Ε.Τ.Α.Κ.) Καστοριάς, σε συνεργασία με το δήμο Άργους Ορεστικού. Στο σεμινάριο συμμετείχαν 6 Εθελοντικές Ομάδες από όλη την Ελλάδα (Καστοριά, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Μεσολόγγι, Επανομή και Χορτιάτης), με ειδικά εκπαιδευμένα μέλη τους, 60 συνολικά, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, θέτοντας σε εφαρμογή 3 σενάρια ορεινής διάσωσης: Μεταφορά θύματος με φορείο σε έδαφος με κλίση 30ο, Μεταφορά θύματος με φορείο σε έδαφος με κλίση 50ο σε νυχτερινές ώρες και Μεταφορά θύματος σε κάθετο πεδίο.
Σκοπός της άσκησης είναι να υπάρχει ετοιμότητα, έτσι ώστε, σε ένα πραγματικό περιστατικό, οι εθελοντές διασώστες να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικοί, αλλά και γρήγοροι για να μπορέσουν να φέρουν σε πέρας μία πραγματική διάσωση, όποτε αυτή είναι αναγκαία, αλλά και η κοινή λειτουργία όλων των ομάδων, οι οποίες, ενδεχομένως, θα χρειαστεί να επιχειρήσουν από κοινού σε μία αποστολή, χρησιμοποιώντας την ίδια μεθοδολογία.
Για τη διεξαγωγή του σεμιναρίου συνέδραμε και η Πανελλαδική Ομοσπονδία Εθελοντικών Οργανώσεων Πολιτικής Προστασίας, με τον πρόεδρό της, Δημήτρη Νάκο, να συγχαίρει τα μέλη του Ε.Τ.Α.Κ., για την άψογη διοργάνωση της εκπαίδευσης και τη θερμή φιλοξενία.
Η άσκηση έλαβε χώρα στον πανέμορφο και καταπράσινο οικισμό του Περιβολιού του δήμου Άργους Ορεστικού, όπου το «παρών» έδωσαν ο αντιπεριφερειάρχης Καστοριάς, Δημήτρης Σαββόπουλος και ο δήμαρχος Άργους Ορεστικού, Πάνος Κεπαπτσόγλου, ο οποίος καλωσόρισε τους εθελοντές διασώστες.




18/7/2013
Μετά τον σχολιασμό του φίλου θα θέλαμε να επισημάνουμε ως διαχειριστές του blog  ότι στον εθελοντισμό σκοπός δεν είναι η φωτογράφιση, το κουτσομπολιό και τα όμορφα ρούχα για το φαίνεστε, επίσης στο Δελτίο Τύπου αναφέρονται οι συμμετέχοντες.
 Αν θέλει η ΔΟΜΑΚ που μας έστειλε το Δελτίο Τύπου μπορεί να δώσει απαντήσεις στις απορίες του φίλου, εμείς για να λύσουμε τις όποιες απορίες παραθέτουμε φωτογραφίες δημοσιοποιημένες σε site της περιοχής που έγινε η Άσκηση καθώς είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο από φορείς που δεν εμπλέκονται σε περίεργες δραστηριότητες!





Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More