Τα «άλλα» αίτια της προσφυγιάς

Από το βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου - «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

«Πρώτον: Η πολυεθνική NIKE προσέφερε πριν από µερικά χρόνια στον αθλητή Τζόρνταν το ποσό των 20 εκατοµµυρίων δολαρίων για να της διαφηµίσει, σε ένα βίντεο των 30 δευτερολέπτων, το νέο σχέδιο αθλητικών παπουτσιών της εταιρείας. Από τις πωλήσεις του νέου µοντέλου της η NIKE προσδοκούσε και πέτυχε εκατοντάδες εκατοµµύρια κέρδη.

Το ποσό αυτό, των 20 εκατοµµυρίων δολαρίων, που η NIKE έδωσε σε έναν άνθρωπο µόνο και µόνο για να της διαφηµίσει το προϊόν της είναι όσα πλήρωσε σε 30.000 ρακένδυτους Ινδονήσιους για να το κατασκευάσουν.

Δεύτερον: Για ένα σουτιέν που κατασκευάζεται στην Κίνα και το οποίο πωλείται από τα πολυκαταστήµατα Καρφούρ στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έναντι 20 ευρώ, ο ανασφάλιστος Κινέζος εργάτης που το παράγει αµείβεται µε 10 λεπτά του ευρώ. ∆ηλαδή, µε την πώληση ενός σουτιέν στην Ευρώπη, ο Γάλλος βιοµήχανος, ο Έλληνας µεγαλέµπορος και ο Κινέζος υπεργολάβος τους έχουν εξασφαλίσει την κάλυψη του εργατικού κόστους για την παραγωγή 200 σουτιέν (¹).

Ποιο όµως το όφελος από την απηνή εκµετάλλευση των Ινδονήσιων και Κινέζων ειλώτων για τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους; Το περιγράφει η Lydie Neufcourt, µέλος του Εθνικού Γραφείου του Εργατικού Κόµµατος Βελγίου: «Αυτές τις µέρες 1.672 εργάτες στα σούπερ µάρκετ “Καρφούρ” αγωνίζονται ενάντια στο κλείσιµο των καταστηµάτων και τις απολύσεις. Σύµφωνα µε τα συνδικάτα, διακυβεύονται 5.000 θέσεις εργασίας µαζί µε τους συµβασιούχους ορισµένου χρόνου. Η “Καρφούρ”, o 2oς σε µέγεθος όµιλος διανοµών στον κόσµο, σκοπεύει να περικόψει πάνω από το 11% των 15.698 θέσεων εργασίας στο Βέλγιο, από τις οποίες οι 10.900 είναι θέσεις ελαστικών µορφών απασχόλησης που καταλαµβάνονται κυρίως από γυναίκες. Ο όµιλος “Καρφούρ” παρουσιάζει σαν αναγκαίες αυτές τις αναδιαρθρώσεις, παρά το γεγονός ότι το 2008 έλαβε πάνω από 129 εκατ. ευρώ κρατική επιχορήγηση, φορολογήθηκε µε συντελεστή µόλις 0,008% και είχε κέρδη πάνω από 300 εκατ. ευρώ» (²).

Τρίτον: Το ∆εκέµβριο του 2010 η ηθοποιός Τζούλια Ρόµπερτς πρωταγωνίστησε σε διαφηµιστικό ιταλικής εταιρείας καφέ διάρκειας 45 δευτερολέπτων. Τα γυρίσµατα κράτησαν έξι ώρες, το διαφηµιστικό προβλήθηκε µόνο στην Ιταλία και µόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων. Η αµοιβή της κυρίας Ρόµπερτς ήταν 1.000.000 ευρώ. Στη Βραζιλία, τώρα, τη χώρα όπου παράγεται το 1/3 της παγκόσµιας παραγωγής καφέ, πριν από λίγο καιρό δυο Βρετανοί δηµοσιο-γράφοι πήραν µια συνέντευξη από τον Έκτορ Φελίπε Σάντος, έναν γέροντα 92 χρονών που από τα 12 χρόνια του δούλευε στις βραζιλιάνικες φυτείες του καφέ. Όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το µεγαλύτερό του παράπονο, τους απάντησε: «∆ουλεύω από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου στις φυτείες του καφέ. Έχω πονέσει και έχω ταλαιπωρήσει όσο δεν µπορείτε να φανταστείτε τούτη τη σάρκα που κρατά ακόµα τα γέρικα κόκαλά µου σε σειρά. Έχω αρρωστήσει στα χωράφια του καφέ ώστε να µπορέσω να ζήσω την οικογένειά µου µε δεκάρες. Έχασα τη γυναίκα µου πριν 15 χρόνια στις φυτείες από υπερκόπωση, αλλά το µεγαλύτερό µου παράπονο ξέρετε ποιο είναι; Μέχρι σήµερα που βρίσκοµαι εδώ και σας µιλάω και έχοντας 92 χρόνια στην πλάτη µου, δεν έχω δοκιµάσει ποτέ τη γεύση του καφέ»…

Στις φυτείες και στην παραγωγή του καφέ απασχολούνται στη Βραζιλία περίπου 25 εκατοµµύρια άνθρωποι. Το µεροκάµατό τους δεν ξεπερνά τα 5 δολάρια ηµερησίως. Στη Βραζιλία, την όγδοη οικονοµία του κόσµου, µε την ακραία φτώχεια να πλήττει περί τα 20 εκατοµµύρια ανθρώπους, ένας εργάτης του καφέ, για να εισπράξει το ποσό που έλαβε η κυρία Ρόµπερτς για ένα διαφηµιστικό των 45 δευτερολέπτων, θα χρειαστεί να δουλεύει αδιάκοπα για 547 χρόνια…

Τέταρτον: Η εταιρεία Apple είδε τη χρηµατιστηριακή της αξία το 2009 να εκτινάσσεται στα 222 δις δολάρια. Η µεγάλη επιτυχία µιας εταιρείας που τη δεκαετία του ’90 κινδύνευε µε καταστροφή οφείλεται στο νέο της προιόν, το iPod. Όταν έγινε η παρουσίαση της νέας ταµπλέτας του iPod στο Τόκιο, που η τιµή της κυµαίνεται από 500 µέχρι 800 δολάρια, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία µετέδωσαν από την Ιαπωνία ότι είχαν δηµιουργηθεί ουρές χιλιάδων αδηµονούντων αγοραστών έξω από τα καταστήµατα. Σε διάστηµα ενός µήνα η Apple είχε πουλήσει ένα εκατοµµύριο iPod.

Στις 28 Μάη του 2010, την ίδια µέρα δηλαδή που τα διεθνή πρακτορεία ανακοίνωναν την έλευση του νέου iPod, µετέδιδαν µια ακόµα είδηση: ο 13ος στη σειρά εργάτης της εταιρείας Foxconn στη νότια Κίνα που είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ήταν ένας 25χρονος. Η απόπειρα σηµειώθηκε λίγες ώρες µετά την αυτοκτονία ενός άλλου 23χρονου συναδέλφου του που είχε πηδήξει από το µπαλκόνι του κοιτώνα του. Στο εργοστάσιο της Foxconn, µεταξύ άλλων εταιρειών (Sony, Nokia, Packard, κ.ά.) κατασκευάζονται και οι συσκευές της Apple. Οι εργάτες (ανάµεσά τους και όσοι αυτοκτόνησαν – όλοι κάτω των 25 ετών) δουλεύουν τουλάχιστον 12 ώρες την ηµέρα, έξι µέρες τη βδοµάδα, µε εξευτελιστικές αµοιβές των 300 δολαρίων το µήνα. Αµείβονται δηλαδή µε µηνιαίες αποδοχές που κινούνται κάτω από το ήµισυ της τιµής πώλησης ενός µόνο iPod. Εργάζονται σε καθεστώς «στρατιωτικής πειθαρχίας», χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουν ούτε µια λέξη µεταξύ τους κατά τη διάρκεια της δουλειάς.

Μετά το κύµα των αυτοκτονιών, που σύµφωνα µε το Παρατηρητήριο Εργασίας οφείλεται στη λειτουργία του εργοστασίου ως κάτεργου και στο γεγονός ότι αφενός η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των εργατών καταρρακώνεται από το καθεστώς της εργοδοτικής τροµοκρατίας, αφετέρου η βιολογική τους αντοχή εξαντλείται από τις πολύωρες βάρδιες, η εταιρεία Foxconn σε συνεννόηση µε την Apple έλαβε µέτρα: ανακοίνωσε στους εργαζοµένους ότι θα πρέπει πλέον να δεσµεύονται εγγράφως ότι… δε θα αυτοκτονήσουν.³ Εντούτοις, παρά τις ενυπόγραφες δεσµεύσεις, παρά τον αποκλεισµό των παραθύρων, παρά τα µέτρα υποχρεωτικής ψυχανάλυσης στα οποία υποβλήθηκαν οι εργαζόµενοι, το Γενάρη του 2011 µια ακόµα 25χρονη εργαζόµενη µπήκε στη λίστα των αυτόχειρων.

Αυτά συµβαίνουν πίσω από τα αγκαθωτά συρµατοπλέγµατα που περικλείουν τους λαούς στα εργοτάξια του φτηνού εργατικού κόστους (…).

(…) σύµφωνα µε το ∆ιεθνές Ινστιτούτο Έρευνας της ∆ιατροφικής Πολιτικής, αυτή τη στιγµή, τέσσερις δεκαετίες µετά την υπόσχεση του Κίσινγκερ στο Παγκόσµιο Συνέδριο Τροφίµων το 1974 ότι «µέσα στην επόµενη δεκαετία κανένας άντρας, γυναίκα ή παιδί δε θα πηγαίνει για ύπνο νηστικός»:

1. Η πείνα, σε σύνολο 122 αναπτυσσόµενων κρατών, να θεωρείται καθηµερινό φαινόµενο.

2. Σε 30 χώρες η πείνα να παίρνει «ανησυχητικές διαστάσεις».

3. Σε 25 χώρες το πρόβληµα να αγγίζει τα όρια του «συναγερµού».

4. Σε 4 χώρες να χαρακτηρίζεται «άκρως ανησυχητικό».

Τα παραπάνω στοιχεία λένε κάτι πολύ απλό: την ίδια ώρα που πολυεθνικές, µονοπώλια, τράπεζες, χρηµατιστικοί όµιλοι επιχορηγούνται –λόγω… κρίσης– µε τρισεκατοµµύρια επί τρισεκατοµµυρίων, πάνω από τις µισές χώρες του ΟΗΕ πεινάνε!».

1 . Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Επιστροφή στο µέλλον, εκδόσεις Λιβάνη.

2 . Ριζοσπάστης, 3.4.2010.

3 . ∆ρόµοι της Ειρήνης, τεύχος 49, Απρίλης-Ιούνης 2010.

Διαβάστε περισσότερα

Αποφάσεις της Συνέλευσης του Μπλόκου Κεφαλόβρυσου για το Σαββατοκύριακο.

Συνέλευση με την παρουσία εκπροσώπων φορέων, σωματείων και συλλόγων πραγματοποιήθηκετην Παρασκευή 26/02 στο Μπλόκο Κεφαλοβρύσου.

Στη συνέλευση παραβρέθηκαν εκπρόσωποι από το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου, το Σωματείο Οικοδόμων Αγρινίου, την ΕΛΜΕ, την ΑΔΕΔΥ, το σωματείο Ιδ. Υπαλλήλων Αγρινίου και από τον Σύλλογο «Δικαίωμα στη Ζωή». Όλοι δηλώσαν την συμπαράσταση του στο δίκαιο αγώνα των αγροτών που είναι κοινός για όλες τις παραγωγικές τάξεις της κοινωνίας.  

Η συνέλευση κατέληξε μετά από συζήτηση στις παρακάτω αποφάσεις:

• Ο αποκλεισμός του Κόμβου το Σάββατο 27 Φλεβάρη από 19:00 έως 23:00, χωρίς να αποκλείονται και αιφνιδιαστικοί αποκλεισμοί .
• Συμμέτοχη στις εκδηλώσεις της Κυριακής 28/6, που θα πραγματοποιηθούν στο Μπλόκο Νίκαιας, για την 106^η επέτειο από την εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ. Για όποιον επιθυμεί, θα υπάρχει δυνατότητα δωρεάν μετακίνησης με αναχώρηση το πρωί της Κυριακής από τον Κόμβο Κεφαλόβρυσου. Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνείτε στο 6983 39 35 92

Διαβάστε περισσότερα

Τζήμερε απλά είσαι ανόητος *

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

Είμαι Αυστριακοτσολιάς» ξεκαθαρίζει στον τίτλο άρθρου του για το προσφυγικό πρόβλημα ο Θάνος Τζήμερος. Εμείς, έχουμε την εντύπωση ότι ο κύριος Τζήμερος είναι απλά μαλάκας αν πιστεύει – σύμφωνα με αυτά που ο ίδιος γράφει– ότι η Αυστρία και γενικότερα οι Ευρωπαίοι Εταίροι έχουν απόλυτο δίκιο να στρέφονται κατά της Ελλάδας και να θέλουν να την μετατρέψουν σε αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών.
Είναι, προφανώς, δικαίωμα του κάθε Τζήμερου να ανήκει όπου και να είναι ότι επιθυμεί, (ακόμη και γερμανοτσολιάς) καθ’ ότι το δικαίωμα του ατομικού αυτοπροσδιορισμού είναι κατοχυρωμένο τουλάχιστον από το Διεθνές Δίκαιο και τις Συνθήκες τις οποίες έχουμε την εντύπωση ότι δεν αμφισβητεί. Απλώς τις αγνοεί…
Σύμφωνα λοιπόν με τις Συνθήκες, τα ευρωπαικά σύνορα είναι τα ελληνικά σύνορα. Όχι τα Αυστριακά.
Και για τον έλεγχο αυτών των συνόρων από την πρωτόγνωρη ροή εκατομμυρίων ανθρώπων, ίσως να διαφεύγει του κ Τζήμερου, η ελληνική κυβέρνηση έχει υποβάλλει αίτημα συνδρομής στους Ευρωπαίους Εταίρους, οι οποίοι με δυνάμεις τους (FRONTEX) επιχειρούν (και) στο Αιγαίο, άνευ αποτελέσματος. Αυτό έχουμε την εντύπωση ότι μπορεί να το αντιληφθεί ακόμη και ένας ανόητος…
Πράγματι, όπως γράφει ο Τζήμερος «Ελεύθερη διακίνηση εντός της Σένγκεν προϋποθέτει έλεγχο στα σύνορα της Σένγκεν» και συνεχίζει: «Τον κάνει τον έλεγχο η Ελλάδα; Μόνο από το 7% όσων “λιάζονταν και εξαφανίζονταν” είχαν παρθεί δακτυλικά αποτυπώματα. 5000 πλαστά τζιχαντιστικά διαβατήρια ανακάλυψαν οι κουτόφραγκοι. Από σας πέρασαν όλοι αυτοί. Χαμπάρι δεν πήρατε! Ή μήπως πήρατε και κάνατε τα στραβά μάτια; Αυτοί που αιματοκύλησαν το Παρίσι την Ελλάδα είχαν ορμητήριο. Να γεμίσει την Ευρώπη τζιχαντιστές απειλούσε ο στρατάρχης Κούγκης. Εσείς τι θα κάνατε, σύντροφοι, στη θέση της Αυστρίας και της κάθε Αυστρίας αν ένα κράτος – σύμμαχος φέρονταν σαν failed state, σαν κράτος – τρομοκράτης, σαν κράτος – αλήτης;»
Εδώ ο γερμανοντυμένος Τζήμερος από τον ενθουσιασμό του χάνει το μέτρο και θέλουμε να πιστεύουμε από απλή ανοησία αρχίζει να διασπείρει χοντρά ψέματα.
Πρώτον, γνωρίζει ότι καμία χώρα δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις ταυτοποίησης καταγραφής δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά.
Δεύτερον, αυτή η διαδικασία βρίσκεται πια υπό την εποπτεία των Εταίρων
Τρίτον οι τζιχαντιστές που αιματοκύλησαν το Παρίσι, έχουμε την εντυπώση ότι ήταν Γάλλοι υπήκοοι, οι οποίοι πηγαινοέρχονταν Γαλλία- Βέλγιο
Καθ’ ότι γερμανοντυμένος και Αυστριακοτσολιάς (κατά δήλωσή του) ο Τζήμερος προφανώς θεωρεί καθήκον του να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των πατρίδων του και να δικαιολογήσει όλα τα μέσα- ακόμη και τα παράνομα- που η Αυστρία στην προκειμένη περίπτωση  χρησιμοποιεί για να υπερασπιστεί αυτό που ορίζει ως συμφέρον της.
Και στην προκειμένη περίπτωση η Αυστρία (και όχι μόνο) προβαίνει σε κατάφορη υπονόμευση των ευρωπαικών και διεθνών συνθηκών.
Γνωρίζει για παράδειγμα ο Τζήμερος ότι:
Από τις 28 της ΕΕ μόνο 13 χώρες δέχτηκαν στο έδαφός τους πρόσφυγες;
Η Πολωνία δέχτηκε να φιλοξενήσει 20 άτομα;
Η Ουγγαρία πρόσφερε μόνο 100.000 συρματόσχοινο για να γίνουν φράκτες στην ΠΓΔΜ;
Γνωρίζει, για παράδειγμα ο Τζήμερος ότι με βάση το Διεθνές Δίκαιο οι πρόσφυγες δικαιούνται άμεσα άσυλο και δικαίωμα εγκατάστασής του σε όποια χώρα το επιθυμούν;
Μπορεί άραγε ο τσολιάς Τζήμερος να συλλάβει το πανευρωπαικό για να μην πούμε παγκόσμιο μέγεθος αυτού του προβλήματος;
Μάλλον δύσκολο καθ’ ότι (ας αξιοποιήσουμε το γλαφυρό ύφος του άρθρου του) φταίει «ο άμορφος, απονεκρωμένος πολτός που βρίσκεται στο κρανίο του στη θέση του εγκεφάλου, αυτός φταίει»

* Η μαλακία, αξιολογείται ως ανώτερο στάδιο της ανοησίας. Λίγη προσπάθεια ακόμη κύριε Τζήμερε.
topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

O άγνωστος Βλαντίμιρ Πούτιν

Βλαντιμίρ Πούτιν: Η σκοτεινή πλευρά.

Νίκος Μπιζάς*

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένας άνθρωπος που ανήκει σε ομάδες με εξαιρετικά περιορισμένο αριθμό μελών. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να ισχυριστούν, εξάλλου, ότι έχουν χαρακτηριστεί οι ισχυρότεροι άνθρωποι στον κόσμο για τρία συναπτά έτη από περιοδικό που ανήκει σε παραδοσιακά εχθρική προς αυτούς χώρα;
Πόσοι μπορούν να πουν ότι ηγούνται ανοιχτά και κατόπιν δημοκρατικών εκλογών μιας από τις ισχυρότερες χώρες στον κόσμο για δύο σχεδόν δεκαετίες;
Πόσοι ηγέτες μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι καθημερινό θέμα συζήτησης στα παγκόσμια ΜΜΕ εδώ και χρόνια; Πόσοι ξεκίνησαν από άγνωστοι δημόσιοι υπάλληλοι και έφτασαν στο ανώτατο αξίωμα της χώρας τους, παραλαμβάνοντας την στα χειρότερα της χάλια και προσφέροντας της σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη;

Ο όγκος πληροφοριών που είναι διαθέσιμες για τον Πούτιν είναι εξίσου εντυπωσιακός με το βιογραφικό του, και κάθε του ενέργεια καλύπτεται εκτενώς από τα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως – ειδικά τα τελευταία χρόνια που η Ρωσία έχει μπει ξανά στο “στόχαστρο” της Δύσης. Οι πληροφορίες για τον Πούτιν, όμως, είναι είτε πληροφορίες που η ίδια η Ρωσική κυβέρνηση έχει δώσει στη δημοσιότητα, είτε κατασκευές της φαντασίας συνωμοσιολόγων και παρανοϊκών.
Οι πραγματικές “διαρροές” σχετικά με την λιγότερη προσφιλή πλευρά του Πούτιν είναι ελάχιστες, και αφορούν κυρίως την περίοδο πριν γίνει πρωθυπουργός. Κατά τα φαινόμενα, από το 2000 και μετά η “στρόφιγγα” των πληροφοριών τόσο για τον Πούτιν όσο και τις εσωτερικές λειτουργίες της Ρωσικής κυβέρνησης της οποίας ηγείται, κλείνει για τα καλά.
Οι πληροφορίες που διέρρευσαν πριν από την άνοδο του Πούτιν στην προεδρία της χώρας, ωστόσο, σχηματίζουν μια πιο σκοτεινή εικόνα, η οποία είναι πολύ λιγότερο γνωστή στη Δύση και την Ελλάδα και αποτελείται από μια σειρά υποθέσεων οι οποίες αφορούν στην δεκαετία του 1990, κατά την οποία ο Πούτιν φαίνεται να ανεβαίνει με αξιοθαύμαστη ταχύτητα τα σκαλιά της εξουσίας.
Η παρούσα έρευνα ρίχνει όσο φως μπορεί σε μια σειρά από υποθέσεις που από ότι φαίνεται έχουν μπει για τα καλά στα πιο σκοτεινά ντουλάπια της Ρωσικής ιστορίας.
Τρόφιμα, μέταλα, και λεφτά που αγνοούνται
Το 1992 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τη Ρωσία. Η Σοβιετική Ένωση είχε διαλυθεί λιγότερο από ένα χρόνο πριν, και υπήρχαν τρομακτικές ελλείψεις σε τρόφιμα, τις οποίες το νεοσύστατο Ρωσικό κράτος προσπαθούσε με διάφορους τρόπους να ξεπεράσει. Η κάθε πόλη αντιμετώπισε την έλλειψη τροφίμων όπως μπορούσε – κι η πόλη της Αγίας Πετρούπολης προσπάθησε να αντιμετωπίσει την πείνα με παζάρια, ανταλλάσσοντας μέταλλα τα οποία είχε σε αφθονία στα ναυπηγεία και τα εργοστάσιά της με φαγητό. Όπως ανακάλυψε η Μαρίνα Σαλιέ όμως, μέλος της τότε αρμόδιας επιτροπής, ο διακανονισμός αυτός ήταν εξαιρετικά προβληματικός^[1]. Αν και η πόλη είχε δώσει μέταλλα αξίας άνω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων, δεν είχε πάρει ούτε ψίχουλο.

Έρευνες “έδειξαν” ως υπεύθυνο τον τότε πρόεδρο της επιτροπής διεθνών σχέσεων της πόλης, έναν Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Πούτιν ήταν υπεύθυνος για όλα τα σχετικά συμβόλαια, και η υπογραφή του βρισκόταν σε όλα τα έγγραφα που αφορούσαν σε σχετικές άδειες εξαγωγών σε εταιρίες που εμπλέκονταν στο πρόγραμμα ανταλλαγής. Το δημοτικό συμβούλιο ζήτησε την απομάκρυνση του από τη θέση του, αλλά ο δήμαρχος της πόλης όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά τον έκανε και αντιδήμαρχο, βάζοντας έτσι τέλος στις σχετικές έρευνες.
Η Σαλιέ, φοβούμενη για τη ζωή της μετά από την εκλογή του Πούτιν στην προεδρία της χώρας, αποτραβήχτηκε σε ένα ερημικό χωριό παίρνοντας μαζί της όλα τα έγγραφα της υπόθεσης. Επέστρεψε στη δημοσιότητα το 2010 και πήρε μέρος σε εκστρατείες κατά του Πούτιν μέχρι τον θάνατο της, το 2012.
Τα έγγραφα που μάζεψε η Σαλιέ κατά τη διάρκεια της έρευνάς της για την υπόθεση αυτή δόθηκαν στη δημοσιότητα από φίλους της το 2010, χωρίς φυσικά να οδηγήσουν πουθενά^[2].
Υπόθεση υπ’αρ. 144128
Το 1999, τη χρονιά που ο Βλαντίμιρ Πούτιν ετοιμαζόταν να αναλάβει αναπληρωτής πρωθυπουργός, ο Ρώσος αντισυνταγματάρχης Αντρέι Ζικόφ άνοιξε την υπόθεση 144128, ή αλλιώς υπόθεση “Πούτιν” όπως έγινε αργότερα γνωστή. Η υπόθεση αφορούσε ύποπτες μεταφορές κονδυλίων από την πόλη της Αγίας Πετρούπολης σε μια ιδιωτική κατασκευαστική εταιρία με το όνομα Twentieth Trust, παρά το γεγονός ότι η τελευταία ήταν υπερχρεωμένη^[3]. Παρά την ύπαρξη στοιχείων τα οποία ενέπλεκαν την τοπική κυβέρνηση στο σκάνδαλο της Twentieth Trust, η υπόθεση έκλεισε ένα μόλις χρόνο μετά, την ίδια στιγμή που συμπτωματικά ο Πούτιν κατείχε το ανώτατο πολιτικό αξίωμα της χώρας^[4]. Ενάμιση χρόνο μετά το κλείσιμο της υπόθεσης, ο Ζικόφ απολύθηκε.
Γιατί “υπόθεση Πούτιν”; Διότι όταν η εταιρία έπαιρνε αφειδώς χρήματα από την πόλη της Αγίας Πετρούπολης, ο Πούτιν ήταν αντιδήμαρχος – και σύμφωνα με τον Ζικόφ, όποιο ζήτημα αφορούσε τον προϋπολογισμό της πόλης περνούσε από τον ίδιο. Διότι η εταιρία συνέχιζε να παίρνει χρήματα παρά το γεγονός ότι αυτά εξαφανίζονταν από τα βιβλία της. Διότι ο Πούτιν ο ίδιος φέρεται να απέκτησε πολυτελή κατοικία σε οικισμό κατασκευασμένο από την εταιρία στην Ισπανία, τον οποίο και ο Ζικόφ υποστηρίζει ότι επισκεπτόταν συχνά – με ψεύτικο μάλιστα διαβατήριο. Και, τέλος, διότι με αφορμή την έρευνα για την 144128 ο Πούτιν φάνηκε να εμπλέκεται και σε άλλες περιπτώσεις χρηματισμού και δοσοληψιών με κατασκευές.
Όπως είπαμε και πριν, το 2000 ο Πούτιν ήταν Πρόεδρος της Ρωσίας – και όπως είπαν και οι ανώτεροι του στον Ζικόφ, “εγκληματικές έρευνες που αφορούν τον Πρόεδρο δεν γίνεται να προχωρήσουν”. Έτσι και έγινε. Παρά την ύπαρξη αποδεικτικών στοιχείων που ο Ζικόφ υποστηρίζει ακόμα ότι απεδείκνυαν την εμπλοκή τόσο του Πούτιν όσο και του συνάδελφου του Αλεξέι Κουντρίν στην υπόθεση της Twentieth Trust, κανείς δεν τόλμησε να βγει και να κατηγορήσει επώνυμα τον Πούτιν, και οι ανώτεροι του Ζικόφ δεν τον βοήθησαν σε κανένα σημείο της έρευνας. Εντέλει, απολύθηκε και κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας και παράνομη κατάσχεση εγγράφων. Οι κατηγορίες αυτές δεν οδήγησαν πουθενά, αλλά δεν υπήρχε άλλωστε πια λόγος να συνεχιστούν – ο Ζικόφ ήταν πλέον οριστικά εκτός παιχνιδιού και η υπόθεση 144128 είχε ήδη μπει για πάντα στο αρχείο.
Κολομβιανό χρήμα, Γερμανικό πλυντήριο
Την ίδια χρονιά που ο Ζικόφ άνοιγε την υπόθεση 144128, η Γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (BND) ερευνούσε επιχειρήσεις στο Λιχτενστάιν που ξέπλεναν βρώμικο χρήμα για λογαριασμό εγκληματιών. Μια από τις επιχειρήσεις που βρέθηκαν στο στόχαστρο των Γερμανών ήταν και η St. Petersburg Real Estate Holding Company, ή αλλιώς SPAG, η οποία έκανε επενδύσεις, μέσω θυγατρικών στη Ρωσία, σε ακίνητη περιουσία υψηλής αξίας στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας. O συνιδρυτής της εταιρίας, Ρούντολφ Ρίτερ, κατηγορήθηκε ότι ξέπλενε χρήμα για λογαριασμό του Κολομβιανού καρτέλ του Κάλι και Ρώσων μαφιόζων, καθώς και ότι βοηθούσε τους τελευταίους να αγοράσουν ακίνητη ιδιοκτησία στη Ρωσία. Μετά από έρευνα, βρέθηκε εντός των άλλων πως εκτός από διοικητικό συμβούλιο η εταιρία είχε και μια συμβουλευτική επιτροπή, μέλος της οποίας ήταν από το 1992 ο ίδιος ο Πούτιν^[5].
Η εξήγηση που δόθηκε για την παρουσία του Πούτιν στην συμβουλευτική επιτροπή ήταν ότι, ως αντιδήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης την περίοδο της σύστασης της εταιρίας το 1992, είχε επισκεφθεί τη Γερμανία προκειμένου να προσελκύσει ξένες επενδύσεις. Εκεί λέγεται πως γνώρισε τον έτερο συνιδρυτή της εταιρίας, Βλαντίμιρ Σμιρνόφ, τον οποίο και βοήθησε να πείσει Γερμανούς επενδυτές για τις δυνατότητες της εταιρίας με το γίνει μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής της. Έδειξε έτσι ότι οι αρχές της πόλης θα στήριζαν την εταιρία στα πρώτα της βήματα και θα της παρείχαν ένα σταθερό περιβάλλον για να λειτουργήσει – σημαντική διαβεβαίωση με δεδομένο το ότι η Ρωσία ήταν ένα πολύ ασταθές περιβάλλον λιγότερο από ένα χρόνο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η εμπλοκή του Πούτιν στην εταιρία δεν έγινε ποτέ αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης – ειπωθηκε εξ’ αρχής ότι ήταν καθαρά διακοσμητική, και ότι στην ουσία δεν είχε δουλέψει με κανένα τρόπο για την εταιρία. Περαιτέρω έρευνες έδειξαν επίσης ότι ο Πούτιν δεν έλαβε ποτέ χρήματα από την ιδιότητά του αυτή.
Ωστόσο, εκπρόσωποι της SPAG φαίνεται να δήλωσαν αργότερα ότι υπεύθυνος για τις επαφές με τη Ρώσικη μαφία ήταν ο Σμιρνόφ. Ο ίδιος ο Σμιρνόφ με τον οποίο ο Πούτιν ανέπτυξε έντονες επιχειρηματικές σχέσεις αργότερα, δίνοντας του, σύμφωνα με αναφορές, αποκλειστικά και εξαιρετικά επικερδή συμβόλαια τροφοδοσίας και θέσεις σε κρατικούς οργανισμούς διαχείρισης ακίνητης περιουσίας.
Στα πλαίσια του ντοκιμαντέρ Rebellion: The Litvinenko Case, ο Γερμανός ερευνητής και δημοσιογράφος Jürgen Roth είχε δηλώσει στον σκηνοθέτη Andrei Nekrasov ότι τον καιρό που έγιναν οι αποκαλύψεις για ξέπλυμα χρήματος στην SPAG, o Πούτιν ήταν ταυτόχρονα διοικητής των Ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής της εταιρίας. Και ως διοικητής της KGB, “ακόμα και να έκλανε κάποιος”, που λέει ο λόγος, έπαιρνε γραπτή αναφορά^[6].
Είναι δυνατόν να μην γνώριζε τι συνέβαινε με τη SPAG;

Βόμβες κάτω από τη Ρωσία
To 1999 η Ρωσία ταράχτηκε από εκρήξεις σε υπόγεια πολυκατοικιών στη Μόσχα, το Βολγκοντόσνκ και το Λουμπιάνσκ, με εκατοντάδες θύματα και τραυματίες. Οι τρομοκρατικές αυτές επιθέσεις αποδόθηκαν άμεσα σε Τσετσένους αυτονομιστές και το ρωσικό κράτος “απάντησε” με τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, τότε αναπληρωτής πρωθυπουργός και ο κύριος εκφραστής της απάντησης αυτής, ανέλαβε να ικανοποιήσει τον φόβο και την οργή του κόσμου, υποσχόμενος να βρει τους τρομοκράτες όπου και αν κρυβόνται. “Θα τους κυνηγήσουμε παντού”, δήλωνε, “κι αν τους πιάσουμε στην τουαλέτα, θα τρίψουμε το πρόσωπό τους στα σκατά”. Η δημοτικότητα του αυξήθηκε σε τέτοιο σημείο που πολύ σύντομα έγινε πρόεδρος της χώρας^[7].
Την ίδια στιγμή, άρχισαν να αναδύονται κάποιες περίεργες πληροφορίες σχετικά με τους βομβαρδισμούς. Ο νομικός Αντρέι Πιοντκόφσκι δήλωσε ότι δεν είχε γίνει καμία έρευνα για το έγκλημα των βομβαρδισμών. Η δημοσιογράφος Έλενα Τοκάρεβα έγραψε ότι οι μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν για τις τρομοκρατικές ενέργειες πριν αυτές γίνουν και δεν έκαναν τίποτα. Δημοσιογράφοι σε μεγάλες εφημερίδες όπως η Μοσκόφσκι Κομσομόλιετς έγραψαν ότι οι εκρήξεις ήταν έργο ειδικών, κατά πάσα πιθανότητα από τις μυστικές υπηρεσίες, και ότι ήταν αποτέλεσμα χρήσης χημικών ουσιών που μόνο υπάλληλοι του κράτους θα μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους.
Στις 22 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, κάτοικοι πολυκατοικίας στο Ριαζάν εντόπισαν αγνώστους να τοποθετούν σακιά με άγνωστο υλικό στο υπόγειο του κτιρίου τους. Η αστυνομία που κλήθηκε συνειδητοποίησε πανικόβλητη ότι επρόκειτο για αυτοσχέδια βόμβα, και εκκένωσε την πολυκατοικία. Ο τότε πρωθυπουργός Πούτιν ανακοίνωσε ότι η βόμβα ήταν αληθινή, και οι δράστες της βομβιστικής απόπειρας συνελήφθησαν. Ήταν άτομα των μυστικών υπηρεσιών. Αφέθησαν ελεύθεροι, και ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών δήλωσε ότι επρόκειτο για άσκηση – και όχι για πραγματική απόπειρα τρομοκρατικής ενέργειας. Η υπόθεση έληξε εκεί, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες, δημοσιογραφικές έρευνες και αιτήσεις για επανεξέταση.
Πολλοί επικριτές του Πούτιν, με επιφανέστερους τους αργότερα δολοφονημένους Αλεξάντρ Λιτβινένκο και Άννα Πολιτκόφσκαγια, ισχυρίστηκαν ότι ο Πούτιν έπαιξε βασικό ρόλο στους βομβαρδισμούς αυτούς, ως ο πιο ωφελημένος από την λαϊκή οργή και ως απαραίτητος για την έγκριση τέτοιων ενεργειών – οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν λάβει χώρα μόνο κατόπιν έγκρισης από τα ανώτερα κλιμάκια του κράτους. Ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι ο Πούτιν δεν διέψευσε το ότι τα εκρηκτικά του Ριαζάν ήταν ψεύτικα – η διάψευση έγινε από τις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες και δεν διεξήγαγαν περαιτέρω έρευνες στο θέμα.
“Ποιός επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;”
Σύμφωνα με το Forbes, αλλά και τη γνώμη πολλών οπαδών κι εχθρών του, ο Πούτιν είναι ο πιο ισχυρός άντρας στον κόσμο, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, που με τα ίδια του τα χέρια πήρε τη Ρωσία σε μια κατάσταση αποσύνθεσης και την έκανε ξανά μια υπολογίσιμη παγκόσμια υπερδύναμη. Την άποψη αυτή τη μοιράζονται και επιφανείς κριτικοί του Πούτιν, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι, κατόπιν διαταγών του, οι μυστικές υπηρεσίες έχουν καταλάβει το Ρωσικό κράτος και έχουν επιβάλει ένα δικό τους καθεστώς στο οποίο ο Πούτιν ειναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός.
Υπάρχει ωστόσο και η άποψη ότι ο Πούτιν, αντί να επιβάλει τις δικές του πολιτικές, προσπαθεί – από τότε που ανέλαβε το τιμόνι της χώρας – όχι μόνο να ισορροπήσει αντιφατικά συμφέροντα από πολιτικά και οικονομικά λόμπι στη χώρα, αλλά και να διαχειριστεί, την ίδια ώρα, αυξανόμενη εχθρικότητα από τη Δύση. Οι υπέρμαχοι αυτής της άποψης τονίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να ελέγχει κανείς οτιδήποτε συμβαίνει στη Ρωσία – και ότι γεγονότα όπως η δολοφονία του Λιτβινένκο μπορεί να είναι αποτέλεσμα εντολών κέντρων εντός του Ρωσικού κράτος που θέλουν είτε να βλάψουν, είτε να ελέγξουν τον Πούτιν.

Η πιο ισορροπημένη προσέγγιση, σύμφωνα με τον κορυφαίο σοβιετολόγο Robert Service, φαίνεται να είναι αυτή που θέλει τον Πούτιν να είναι ένας αυταρχικός ηγέτης που απολαμβάνει της υποστήριξης των μυστικών υπηρεσιών και του Ρωσικού κρατικού μηχανισμού, ο οποίος αντιμετωπίζει όμως πολλά προβλήματα στο να ελέγξει αποτελεσματικά τη Ρωσία – και ως εκ τούτου είναι αδύνατον να κάνει ότι θέλει. Μην έχοντας δεδομένη την εξουσία, προσπαθεί να κερδίσει στήριξη τόσο από τις ρωσικές κρατικές και επιχειρηματικές ελίτ όσο και από το ρωσικό λαό, και κάτι τέτοιο απαιτεί κόπο και υποδηλώνει αδυναμία απόλυτου ελέγχου^[8]. Είναι, όπως υποστηρίζει ο Service, δεσμοφύλακας και φυλακισμένος ταυτόχρονα – και μια λάθος κίνηση είναι αρκετή για να χάσει την εξουσία^[9].
Όπως και να έχει, από το 2000 και μετά ελάχιστοι γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει στο εσωτερικό της Ρώσικης κυβέρνησης, και είναι δύσκολο, επομένως, να ξέρει κανείς τι ισχύει από τα παραπάνω. Αν και για ορισμένες υποθέσεις υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία, είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα ότι τα ίχνη που σταματούν έξω από το Κρεμλίνο, καταλήγουν οπωσδήποτε στο γραφείο του Προέδρου.
Είναι δε απίθανο να πει διαπιστώσει κανείς με βεβαιότητα αν ο Πούτιν σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ενεργούσε για λογαριασμό δικό του, ή άλλων. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Πούτιν είναι ένα πρόσωπο-κλειδί για τη λειτουργία του Ρωσικού κράτους για τον οποίο τελικά όσα περισσότερα μαθαίνουμε, τόσα λιγότερα συνειδητοποιούμε ότι ξέρουμε.

*Ο Νίκος Μπιζάς είναι Πολιτικός Αναλυτής & Διεθνολόγος

^[1] http://www.washingtonpost.com/wp-srv/inatl/longterm/russiagov/putin.htm
^[2] http://miamioh.edu/cas/academics/centers/havighurst/cultural-academic-resources/putins-russia/salye-commission-landing/index.html
^[3] https://www.zaks.ru/new/archive/view/83713
^[4] http://miamioh.edu/cas/academics/centers/havighurst/cultural-academic-resources/putins-russia/zykov-landing/index.html
^[5] http://europe.newsweek.com/stain-mr-clean-152259
^[6] https://en.wikipedia.org/wiki/Rebellion:_the_Litvinenko_Case
^[7] http://postsovietpost.stanford.edu/moscow-bombings-september-1999-full-text
^[8] https://www.litvinenkoinquiry.org/files/INQ019146x.pdf
^[9] http://www.theguardian.com/commentisfree/2010/dec/02/vladimir-putin-plot-russia

Διαβάστε περισσότερα

Όπου φαγί και πατρίς 0

(Τάδε έφη Καραγκιόζης)

Πω, πω, πάλι καλά που ξύπνησα. Τι όνειρο ήταν πάλι και τούτο; Βλέπω, που λέτε, ότι κοιμόμουν εδώ μες στη μέση του μπερντέ, έξω από την παράγκα. Κοιμόμουν και έβλεπα όνειρο ότι πεινούσα ή μπορεί να πεινούσα και να έβλεπα όνειρο ότι κοιμόμουν.

Και βγαίνει, λέει, ο Βεληγκέκας απ’ το σαράι και με πλησιάζει μ’ ένα χαμόγελο όσο κι η χατζάρα του.

«Που ‘σαι, μπρε Καραγκιόστραγια, κοιμάσαι;»
«Κοιμόμουν, μπαρμπα-Τζουρβέναγα, μέχρι που με ξύπνησες.»

Βλέπω το χαμόγελο του και πονηρεύομαι. Τι έχει πάθει αυτός; Lexotanil του δώσανε;

«Μπρε Καραγκιόστραγια», μου λέει, «τι είσαι;»
«Τι είμαι, μπαρμπα-Τζουρβέναγα; Άνθρωπος είμαι, για ουρακοτάγκο με πέρασες;»
«Ας ‘τα αυτά μπρε γκιαούρη», λέει και το χαμόγελο πάει περίπατο. «Λέγε: Έλληνας είσαι για Τούρκος;»

Καταλαβαίνω ότι ζορίζουν τα πράγματα. Αυτή δεν είναι ερώτηση κρίσεως, βρωμάει ματσούκα από χιλιόμετρο.

«Εσύ τι λες ότι είμαι, μπαρμπα-Τζουρβεναγα μου», λέω και ετοιμάζομαι να τρέξω.
«Εγώ ξέρει ‘σε. Στην Αυτοκρατορία γεννήθηκες, στην Προύσα, Τουρκαλάς είσαι.»

Εγώ, μεταξύ μας, δε θυμάμαι που γεννήθηκα. Ήμουν πολύ μικρός τότε. Αλλά βλέπω το άγριο το μάτι του, βλέπω και τα σμιχτά τα φρύδια και σκιάζομαι.
«Για να το λες εσύ μπαρμπα-Τζουρβέναγα, έτσι θα ‘ναι. Τούρκος είμαι και με πιστοποιητικό γεννήσεως.»

 Και πάνω που λέω ότι το γλίτωσα το ξύλο ακούγονται κλαρίνα και γιδοπρόβατα και νάτος ο λεβέντης ο μπαρμπούλης μου.

«Τι τ’ του ‘μολογάς του παιδιού, βρε Τουρκαλά;» φωνάζει ο Μπαρμπαγιώργος. «Κι εσύ, βρε ζουλάπ’ λάλεψες; Τούρκος είσαι ωρέ;»
«Τι να πω μπαρμπούλη μου;»
«Τι να πεις, ωρέ μισοριξιά; Έλληνας δεν είσαι; Ελληνικά δεν κρένεις;»
«Μπρε Γιώργαρε φύε, δε σου πέφτει λόγος», μουγκρίζει ο μπαρμπα-Τζουρβέναγας απ’ την άλλη.
«Άι ροβόλα ‘πο ‘δω, βρε Τουρκαλά, μη βγάλω το τσαρούχι και σου κάνω τη μύτη κουράδι.»

Και με βάζουν τα δυο βουνά στη μέση, ο Όλυμπος κι ο Κίσαβος, και λέω τώρα αν αρχίσουν αυτοί να δέρνονται εγώ θα φάω τις πιο πολλές.

«Όπα!» τους φωνάζω και με κοιτάνε από εκεί ψηλά. «Όπα και ξέρω πως θα το λύσουμε το θέμα.»

Κάνουν ένα βήμα πίσω και περιμένουν.
«Ότε ήμην παιδίον», τους λέω, «μου ‘φτιαχνε η νόνα μου φαγιά κι έτρωγα. Αλλά δε θυμάμαι τι φαγιά ήταν. Φέρτε μου να φάω να σας πω τι είμαι.»

Φεύγουν κι οι δυο απ’ το μπερντέ –γιατί έτσι ήταν στο όνειρο, λες και ήταν ο κόσμος μας μπερντές κι εμείς όλοι σκιές πάνω του- κι εγώ μένω σ’ αναμμένα κάρβουνα. Ή ξύλο θα φάμε ή φαΐ, σκέφτομαι στον ύπνο μου.

Δυο ροχαλητά μετά μπαίνει απ’ τα αριστερά ο μπάρμπας μου. Και κουβαλάει αρνιά σουβλιστά, λουκάνικα χωριάτικα και γραβιέρες, μυζήθρες, ντοματοσαλάτες και συκαρέλια.
Έρχεται από το σαράι κι ο Βεληγκέκας. Να τα ιμάμ μπαϊλντί και τα κεμπάπ, να τα γιουβέτσια και οι μπακλαβάδες.

Τα αφήνουν μπρος μου, μου ‘ρχονται οι μυρωδιές και τρέχουν τα σάλια μου σαν να ‘μουν ο σκύλος εκείνου του Ρώσου, του Παύλου.

«Λέγε τώρα. Τι είσαι; Τούρκος ή Έλληνας;» λένε κι οι δυο με μια φωνή.
Κοιτάζω αριστερά. Να τα κατσικάκια στη γάστρα.
Κοιτάζω δεξιά. Αχνίζουν τα πιλάφια.
«Λέγε τι είσαι; Τούρκος για Έλληνας;» ξαναλένε αγριεμένοι.
Ε, δε βαστιέμαι πια.
«Πεινασμένος είμαι, πεινασμένος», φωνάζω και ορμάω στα φαγιά.

Πέφτω στα κατσίκια, βαράει ο Μπαρμπαγιώργος. Πέφτω στα πιλάφια, δέρνει ο Βεληγκέκας. Αυτοί βαράνε κι εγώ τρώω. Αυτοί βαράνε κι εγώ τρώω.

Και πάνω που είπα θα χορτάσω –γιατί το ξύλο το ‘χω συνηθίσει, δε με πειράζει, ίσα-ίσα που μου ανοίγει την όρεξη- παραμερίζει η κουρτίνα που ‘χουμε για πόρτα στην παράγκα, βγαίνουν τα Κολλητήρια και πέφτουν πάνω στα φαγητά.

Πού να πλησιάσεις; Έχεις προσπαθήσει να πάρεις κόκαλο από σκύλο;

Έτσι γρυλίζανε κι αυτά όταν πλησίαζα. Μένω πίσω και περιμένω μπας και μου αφήσουν τίποτα. Αλλά όταν σηκώνονται να φύγουν έχουν μείνει μόνο τα κόκαλα και τα ταψιά. Ζωή να ‘χουνε τα άτιμα, αλλά καλύτερα να τα ντύνεις παρά να τα ταΐζεις.

Κι όπως πάω σε ένα ταψί να γλείψω λίγο σιρόπι με πιάνει ο Βεληγκέκας.
«Τά φαες όλα, μπρε πονηρό Καραγκιόστραγια», και δως του αρχίζει πάλι το κοπάνημα.
«Άσε το ανιψούδι μου να το στουμπίσω ‘γω», λέει ο μπάρμπας κι αρχίζει να βαράει κι αυτός με ρυθμό. Μία από ‘δω, μία από ‘κει, μια ο ένας μια ο άλλος.

Ε, και πεινασμένος και δαρμένος, δεν άντεξα άλλο, ξύπνησα.
Ούτε φαΐ ούτε ξύλο. Ούτε Έλληνας ούτε Τούρκος. Τι είμαι τελοσπάντων;

Ρε δώστε μου να φάω και γίνομαι ό,τι θέλετε. Και Εσκιμώος γίνομαι, αρκεί να λαδώσει το εντεράκι μου. Οι πεινασμένοι δεν έχουν πατρίδα κι αν η πατρίδα σ’ αφήνει νηστικό τότε χάρισμα τους. Αν είναι να πάω ως την Κόκκινη Μηλιά για να φάνε άλλοι τα μήλα δεν πάω πουθενά.

Το ‘χω καταλάβει το παιχνίδι τους: Θα φάνε, θα πιούνε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.
Αβάντι μανέστρο, έναν καλαματιανό να ξεχάσουμε την πείνα μας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γελωτοποιός https://www.facebook.com/gelotopoios/

Διαβάστε περισσότερα

Προσφυγικό: Το σενάριο του χάους

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ 

Το (πιθανότατο) σενάριο «καταστροφής» που προκύπτει από την απόλυτη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιμετωπίσει το προσφυγικό ζήτημα επεξεργάζεται η ελληνική κυβέρνηση. 

 

Η βάσιμη υπόθεση εργασίας που συνθέτει αυτό το σενάριο είναι ότι σύντομα, μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, θα έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες. Και για αυτούς τους ανθρώπους η Ελλάδα θα πρέπει να βρει τρόπους και πόρους να εξασφαλίσει στοιχειώδη ανθρώπινη διαβίωση, να τους καταγράψει (πρόσφυγες ή μετανάστες), να τους ελέγξει και να τους διαχωρίσει σε διαφορετικά κέντρα φιλοξενίας (τους πρόσφυγες) και κράτησης (τους μετανάστες).

Ήδη – σύμφωνα με πληροφορίες του «Π» – έχουν ξεκινήσει οι εργασίες για τη δημιουργία των σχετικών χώρων σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στη Ν. Ιωνία του Βόλου, σε έκταση που έχει παραχωρήσει η Μητρόπολη. Οι υποδομές αυτές, σύμφωνα με τον σχεδιασμό που υπάρχει, θα είναι διάσπαρτες σ’ όλη τη χώρα, με δυνατότητα φιλοξενίας μέχρι δύο χιλιάδες ανθρώπους, έτσι ώστε να αποφευχθεί η επιβάρυνση κάποιων μόνο περιοχών με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Σύμφωνα με τα σενάρια «προσομοίωσης» που μελετά η ελληνική κυβέρνηση, στη χώρα υπάρχουν ήδη περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι έχουν εισέλθει στη χώρα από το 2012. Βάσει των εκτιμήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, η χώρα έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει άλλες 70.000 με 100.000. Από εκεί και πάνω, όπως υπογραμμίζουν πηγές της κυβέρνησης, η κατάσταση γίνεται μη διαχειρίσιμη.

Η βασιμότητα – για βεβαιότητα μιλούν πολλοί – του εφιαλτικού, μη διαχειρίσιμου σεναρίου προκύπτει από τα εξής δεδομένα:

♦ Την αποτυχία της πολιτικής (που έχει συμφωνηθεί μεταξύ των εταίρων) του επιμερισμού του αριθμού των προσφύγων που εισέρχονται σε ευρωπαϊκό (ελληνικό) έδαφος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη σχετική συζήτηση μεταξύ υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. για τη διανομή 160.000 προσφύγων που βρίσκονται σε Ελλάδα και Ιταλία, μια χώρα (η Πολωνία) προσφέρθηκε να φιλοξενήσει 20 άτομα! Η δε συνεισφορά της Ουγγαρίας στην προσπάθεια της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση ήταν η διάθεσή της να στείλει στρατό στην ΠΓΔΜ και 100 χιλιόμετρα συρματόπλεγμα για να φράξουν τη δίοδο των προσφύγων από την Ελλάδα προς την Ευρώπη.

♦ Την απόφαση της Αυστρίας (αναλαμβάνει να κάνει τη βρόμικη δουλειά) να οργανώσει τη σύνοδο των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων ερήμην της Ελλάδας με στόχο τη φραγή (με στρατιωτικά μέσα) των ελληνικών συνόρων για τους πρόσφυγες.

♦ Την απόφαση μιας σειράς ολοένα και περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων (Ολλανδία, Δανία, Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία, Φινλανδία, Σουηδία, Βαλτικές Δημοκρατίες κ.λπ.) να σταματήσουν να δέχονται στις χώρες τους πρόσφυγες πολέμου κατά παράβαση όλων των Διεθνών Συνθηκών.

♦ Τη σταθερή αξιοποίηση των προσφυγικών ροών προς το ευρωπαϊκό (ελληνικό) έδαφος από την Άγκυρα στο πλαίσιο του παζαριού που επιχειρεί η τουρκική κυβέρνηση στο μεγάλο παιχνίδι της Συρίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι χρειάστηκαν μόνο δύο μέρες στην Τουρκία για να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία εμπλοκής του ΝΑΤΟ για τον έλεγχο (υποτίθεται) της διακίνησης στο Αιγαίο.

(Ακρο)δεξιά στροφή

Οι ανησυχίες της ελληνικής κυβέρνησης για την εξέλιξη του δυσμενούς σεναρίου μετατροπής της χώρας σε «υγειονομική ζώνη» αποθήκευσης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων πολλαπλασιάζονται από το γενικότερο κλίμα που διαμορφώνει η πολιτική συγκυρία στο εσωτερικό πολλών ευρωπαϊκών χωρών που βρίσκονται πολύ κοντά σε εκλογές. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, οι επικείμενες εκλογές σε τρία μεγάλα κρατίδια της Ομοσπονδίας έχουν ήδη μεταφέρει το πολιτικό εκκρεμές προς τα (ακρο)δεξιά. Μάλιστα, εμφανίζονται δημοσκοπήσεις όπου οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται στην τρίτη θέση, πίσω από τους χριστιανοδημοκράτες και την Εναλλακτική για τη Γερμανία (ξενοφοβικό, ευρωσκεπτικιστικό κόμμα). Προς τα (ακρο)δεξιά ρυμουλκείται το πολιτικό σκηνικό ακόμα και σε Δανία, Φινλανδία, Ολλανδία, για να μη μιλήσουμε για τον συγκαλυμμένο φασισμό στην Πολωνία και τον απροκάλυπτο στην Ουγγαρία…

Όλα αυτά οδηγούν την ελληνική κυβέρνηση στο οδυνηρό – για όσους έτρεφαν ακόμη ψευδαισθήσεις – συμπέρασμα ότι δεν έχει να περιμένει καμία ουσιαστική βοήθεια από τους εταίρους και – ταυτόχρονα – δανειστές της χώρας.

Το κλειδί στην Τουρκία

Κάτι που επίσης είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και λαμβάνει υπόψη της η ελληνική κυβέρνηση, είναι το γεγονός ότι η μόνη πιθανή αξιόπιστη προοπτική ανάσχεσης των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα έχει να κάνει με τη διάθεση ή όχι της Τουρκίας να συνεργαστεί.

Ωστόσο, κοινή είναι μεταξύ των Ευρωπαίων η εκτίμηση ότι η Αγκυρα δεν προτίθεται και ούτε πρόκειται να συμβάλει στην ανάσχεση των προσφυγικών ροών, αν δεν λάβει ικανοποιητικά (μεγάλα) ανταλλάγματα στη διανομή της Συρίας, η οποία συντελείται στα πεδία των μαχών αυτήν ακριβώς την εποχή. Τα ανταλλάγματα, ωστόσο, που επιθυμεί η Αγκυρα (μη δημιουργία Κουρδικού κράτους και μάλιστα με έξοδο στη Μεσόγειο) προσκρούουν στη «μεγάλη συμφωνία» που ήδη υλοποιείται μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσίας και Ιράν. 

Ελληνικοί ελιγμοί 

Απ’ όλα αυτά, η εκτίμηση της ελληνικής κυβέρνησης είναι ότι στην επικείμενη σύνοδο Ε.Ε. – Τουρκίας απλώς θα επιβεβαιωθεί η αδυναμία συνεργασίας και θα υπογραμμιστεί η αποτύπωση του τεράστιου προσφυγικού προβλήματος πάνω στις ελληνικές πλάτες.

Στο σημείο αυτό, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι είναι σε θέση να παζαρέψει και μεγάλη οικονομική βοήθεια για τη διαχείριση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών, που θα παγιδευτούν στο έδαφός της αλλά και κάποιου είδους χαλαρότητα στην αξιολόγηση.

Αν και για αυτό το τελευταίο κυβερνητικοί παράγοντες εκφράζουν επιφυλάξεις καθώς διαπιστώνουν ότι στόχος των δανειστών μέσα από την αξιολόγηση είναι το πλιάτσικο σε ό,τι έχει απομείνει στον δημόσιο (ενέργεια – ΔΕΗ –, νερά) και τον ιδιωτικό (ναυτιλία και ξενοδοχειακές υποδομές) πλούτο.

Συμπέρασμα: όπως σημειώνουν παράγοντες της κυβέρνησης, αν η χώρα βρεθεί απέναντι στο καταστροφικό σενάριο του προσφυγικού και οι δανειστές δεν κλείσουν την αξιολόγηση άμεσα, η χώρα το καλοκαίρι θα έχει φτάσει στο χάος…

topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Σαιξπηρικές επανεγγραφές στη (μετα)νεωτερική Αριστερά, της Σίσσυς Βελισσαρίου

«Στις ιστορίες της δικής μας Αριστεράς δεν θέλουμε διαδόχους και δαχτυλίδια, ούτε τραγικές συγκρούσεις ηγετών για την εξουσία. Πολύ περισσότερο όμως απεχθανόμαστε τον κυνισμό με τον οποίο χρησιμοποιούνται άνθρωποι για πολιτικά σχέδια ή και οράματα που ποτέ δεν συζητήθηκαν, δεν συνομολογήθηκαν και δεν ήταν αντικείμενο συμμετοχής από το συλλογικό σώμα. Θέλουμε να γράψουμε τις δίκες μας ιστορίες χωρίς κεντρικό ήρωα αλλά με πρωταγωνιστές τη συλλογικότητα και κυρίαρχο αίσθημα τη χαρά του μοιράσματος.»

Αυτά και άλλα έγραφα σε παλιό μου άρθρο, «Ζούμε σε μικρή εποχή» στην Αυγή (15/11/2009), σκιαγραφώντας τη διαδοχή του τότε βασιλιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς από το νεαρό σημερινό μονάρχη στον οποίον έδωσε το δαχτυλίδι και μετά το μετάνιωσε πικρά διότι αισθάνθηκε προδομένος, εξου και η χολωμένη αντίδρασή του στην πατροκτονία που του επιφύλαξε ο διάδοχος.
Με την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ νόμιζα ότι οι αφηγήσεις μικροψυχίας και κυνισμού είχαν πλέον τελειώσει. Και όντως αρχίσαμε να γράφουμε τη δική μας ιστορία με χαρά και πίστη στη συλλογικότητα, μια ιστορία χωρίς πρωταγωνιστές αλλά με συναγωνιστές που τους ενώνει η συμμετοχή στον κοινό αγώνα. Η ιστορία μας, όπως και κάθε άλλη, είχε αντιθέσεις και συγκρούσεις αλλά γραφόταν με την πεποίθηση και ελπίδα ότι η δική μας αφήγηση περί εξουσίας θα γινόταν ηγεμονική. Η ελπίδα διαψεύστηκε πανηγυρικά, διότι επικράτησε η κυρίαρχη και πανάρχαιη ιστορία με άλλον ήρωα, πολλούς δευτεραγωνιστές και σε χωροχρόνο που μπορεί να φαντάζει διαφορετικός παραμένει όμως και αυτός μέρος του ίδιου δράματος.
O νέος μονάρχης, κατά σύμβαση στην τραγωδία του Σαίξπηρ και των συγχρόνων του, ενσαρκώνει την ελπίδα για μία νέα, υγιή τάξη πραγμάτων στο κοινωνικό σώμα, απαλλαγμένη από τη διαφθορά στην εξάσκηση της εξουσίας που εκπροσωπούσε ο παλιός. Ο παλιός ανατρέπεται διότι κυβερνάει αυθαίρετα και αλαζονικά μέσω μιας διεφθαρμένης κλίκας που αποτελεί την Αυλή. Αυτή ανάγεται σε κέντρο ηθικής, υλικής και διοικητικής κατάχρησης εξουσίας εφόσον στελεχώνεται από ό,τι χειρότερο: αμοραλιστές συμβούλους, αυλοκόλακες και κυρίως από τους «εμπίστους» του μονάρχη που κάνουν τη βρώμικη δουλειά ώστε να εμφανίζεται άσπιλος διότι «δεν γνωρίζει» τίποτα για τα εγκλήματα που αυτός διέταξε αλλά άλλοι κάνανε. Παλιές γνωστές ιστορίες που μπορεί να προκαλούν ανία σε όσους/ες βλέπουν κλασσικό θέατρο, διαβάζουν ρωμαϊκή και βυζαντινή ιστορία και τις θεωρούν δεδομένες έστω με παραλλαγές στη σύγχρονη.
Αλλά ας ξαναπιάσουμε το νήμα στην καθ’ ημάς παραλλαγή. Ο νέος φέρελπις διάδοχος μετά από γενική απαίτηση του λαού θριαμβευτικά εγκαθίσταται στο Μέγαρο Μ υποσχόμενος και αυτός την αποκατάσταση των αδικιών, την κάθαρση και μία ευνομούμενη πολιτεία. Η Αριστερά, η νέα ελπιδοφόρα τάξη πραγμάτων, για πρώτη φορά στην εξουσία, με την απόδοση της κοινωνικής δικαιοσύνης, την επούλωση των τραυμάτων του κοινωνικού σώματος και το ηθικό της πλεονέκτημα, γράφει το τέλος του δράματος που έζησε η χώρα τα χρόνια του Μνημονίου. Όμως και πάλι, σε πείσμα της νεωτερικότητας, βγαίνει μπροστά μας το φάντασμα της προ-νεωτερικής ιστορίας!
Ο Ηγεμόνας και η Αυλή του
Η αυλή του πρίγκηπα /είναι σα μία πηγή, από όπου πρέπει να ξεπηδάνε /καθαρές ασημιές σταγόνες.
Τζον Γουέμπστερ, Η Δούκισσα του Μάλφι, 1614
Το Μέγαρο Μ γεμίζει συμβούλους, άλλους αφανείς άλλους επιφανείς. Οι παλιοί φίλοι και συμπολεμιστές, άνδρες και γυναίκες, που δοκιμάστηκαν στις μάχες την εποχή των ισχνών αγελάδων, στα δύσκολα χρόνια της ανέχειας, της ήττας και της ανέλπιδης μάχης, αυτοί τι απέγιναν; Μην μπορώντας να απαρνηθούν την ισοτιμία, να αποποιηθούν το ελεύθερο φρόνημα και τα βασικά ιδανικά που διέπουν τον κοινό αγώνα, έφυγαν. Δεν ήταν αλάνθαστοι/ες, δεν ήταν ήρωες, κάνανε και οι ίδιοι/ες τραγικά λάθη οικοδομώντας είτε ηθελημένα είτε αθέλητα τη λαμπερή μοναδικότητα του διαδόχου, ετοιμάζοντας το δρόμο για την ηγεμονία του προσώπου. Ένα όμως αρνήθηκαν: να γίνουν αυλικοί. Άλλοι/ες αποχώρησαν σιωπηρά, άλλοι/ες καταγγέλλοντας το (νέο) κακό, όλοι/ες όμως σίγουροι για το σωστή τους απόφαση. Οι αυλικοί, παλιοί σύμβουλοι, συμβολικοί πατεράδες και νεόκοπες παρακοιμώμενες, ανεμπόδιστοι παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους για το κοινό καλό που για αυτούς είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε τρόπο του πορφυρογέννητου και των ίδιων. Όπλο τους η τέχνη του συμβιβασμού και των παρασκηνιακών συνεννοήσεων με τον αντίπαλο, της κρυφής συνθηκολόγησης, και χαρακτηριστικό τους η τυφλή φιλοδοξία, η κολακεία του ηγεμόνα, η καταπράυνση της ανασφάλειάς του μέσα από τη δοξολόγηση του υπερτροφικού αλλά ευάλωτου εγώ. Για τον καθησυχασμό του επιστρατεύονται, από νεόκοπες παρακοιμώμενες, μάγισσες που προβλέπουν τη μακροημέρευση της βασιλείας, χωρίς όμως να τον προειδοποιούν και για το αντίθετο, όπως κάνανε με τον Μάκβεθ.
Όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις για να «καθαρίσει ο χώρος» από την ανάμνηση του παλιού, που μπορεί να ξυπνήσει ηθικές αναστολές και ξεχασμένα ιδανικά, οι νεότεροι αυλικοί επιδίδονται στην καταδίωξη και κατασυκοφάντηση των παλιών συναγωνιστών με ιθύνοντα νου τον πολυπράγμονα παρακοιμώμενο, μάστορα στη νέα τεχνική της [παρα]πληροφόρησης. Οι ραδιουργίες πρέπει να πείσουν το μονάρχη ότι το νέο που επαγγελλόταν είναι εμπόδιο στην τωρινή εξουσία και, χωρίς τα περιττά βαρίδια των μεγάλων διακηρύξεων στο κοινωνικό σώμα, θα πάρει και αυτός θέση στις δυναστείες της χώρας. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα κίνητρα που αποδίδονται στους άλλους, προσωπική φιλοδοξία, υλικές απολαβές, εκδικητικότητα, είναι αυτά ακριβώς που χαρακτηρίζουν τους ίδιους. Και αν δεν ήταν τυφλωμένος ο μονάρχης αυτό ειδικά θα έπρεπε να τον κάνει να μην εμπιστεύεται τους/τις έμπιστούς του. Ο Βασιλιάς Ληρ το κατάλαβε πολύ αργά πιά όταν, απογυμνωμένος από κάθε αξίωμα, τρελαίνεται εφόσον αντιλαμβάνεται ότι η εξουσία δεν ενυπάρχει στο πρόσωπό του με «φυσικό τρόπο» αλλά ότι είναι μία φενάκη που φτιάχνουν οι κόλακες, που υπακούουν «ακόμα και ένα σκυλί με εξουσία» {Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Η Τραγωδία του Βασιλιά Ληρ, 1606}.
Οι ευνοούμενοι και «τα χέρια»
Οι πρίγκηπες δίνουν ανταμοιβή με τα ίδια τους τα χέρια, /αλλά θάνατο ή τιμωρία με τα χέρια άλλων
Τζον Γουέμπστερ, Ο Λευκός Διάβολος, 1612
Στον κλασσικό ορισμό του μονάρχη σημειώνεται σταθερά η λιμπιντινική επένδυσή του στη μορφή του ευνοούμενου, του προσώπου εκείνου που τον μαγεύει γιατί διαθέτει λάμψη και σαγήνη, κάτι που δεν χαρακτηρίζουν τον περίγυρο. Επειδή όμως η συναισθηματική και ψυχολογική επένδυση είναι εξ ορισμού ασταθής στη διαμάχη για την εξουσία οι ευνοούμενοι αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού. «Λαμπερά» ή λιγότερο «λαμπερά» πρόσωπα εναλλάσσονται και στη δική μας ιστορία. Αρχικά αιχμαλωτίζουν το μονάρχη επειδή συνδυάζουν τόλμη και γοητεία και γνώση στο δύσκολο πεδίο της οικονομίας. Ανατέλλουν ως οι μοναδικοί κάτοχοι αυτής της γνώσης λόγω ευφυίας, παιδείας και του σχετικού συμβολικού κεφαλαίου. Ως παιδαγωγοί του στα μυστικά της οικονομίας για ένα διάστημα φαντάζουν παντοδύναμοι. Σαν μετεωρίτες σχίζουν ξαφνικά και εντυπωσιακά τον ουρανό και μετά, το ίδιο ξαφνικά, σβήνουν, εξαφανίζονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ!
Στο θέατρο του κόσμου όμως υπάρχουν και τα παρασκήνια όπου εκτυλίσσεται το σενάριο της πτώσης μέσα από τη συκοφάντηση και ηθική τους εξουθένωση. Από ποιους; Από τα «χέρια» που υπηρετούν πιστά την εξουσία επειδή είτε το πιστεύουν είτε έχουν την αυταπάτη ότι μπορούν να την χρησιμοποιήσουν για δικό τους όφελος. Στη τελευταία περίπτωση είναι φρικτά γελασμένοι, αλλά για αυτό ας διαβάσουν Γουέμπστερ.
Τελικό συμπέρασμα και στις μετα-νεωτερικές ιστορίες: η βασική αρχή που διέπει τις σχέσεις εξουσίας είναι η αξία χρήσης του υπηκόου, που απαξιώνεται όμως συνεχώς, άρα το φάσμα της στημένης λεμονόκουπας απειλεί όλους τους αυλικούς ακόμα κα εν αγνοία τους. Η ανταμοιβή των υπηρεσιών είναι η βασιλική αχαριστία ειδικά για όσους υπηρετούν πιστά.
«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» (Σαίξπηρ, Άμλετ, 1600)
Το πολιτικό πρόβλημα που θέτει η μοναρχία στην αναγεννησιακό θέατρο της Αγγλίας είναι ότι οι σχέσεις εξουσίας στο παλάτι είναι επικίνδυνες για το κοινωνικό σώμα διότι εξαπλώνονται παντού και το διαβρώνουν. Η διάβρωση είναι δύσκολα ανατρέψιμη διότι ξεκινάει με τη στελέχωση της διοίκησης από ανθρώπους που επιλέγονται όχι για τις ικανότητες, ήθος και αξίες τους αλλά γιατί δηλώνουν υποταγή, χρωστάνε τη θέση τους στη βασιλική εύνοια, άρα είναι διαχειρίσιμοι. Αυτό απαντάει σε τωρινά ερωτήματα του τύπου, «ποιοι/ές είναι αυτοί/ές --- πού ήταν τόσο καιρό --- πώς βρεθήκαν εκεί ψηλά», κλπ. Τίποτα καινούργιο στη δική μας ιστορία εφόσον η επιλογή προσώπων, τα προνόμια, οι υλικές τους απολαβές και η διαχείριση της όποιας εξουσίας είναι κλασσική κατοχύρωση της υπέρτερης αρχής. Έτσι εμφανίζεται ο νέος ανθρωπότυπος του «αριστερού καρεκλοκένταυρου», του ανθρώπου που θαρρείς περίμενε την ιστορική αλλαγή συνήθως από το σπίτι του, για να καρφωθεί στην καρέκλα και να γίνει ένα με αυτήν αλλά αυτή τη φορά για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την αναδιάρθρωση του χρέους, ρε γαμώτο.
Αυτό όμως που αποτελεί σίγουρα καινοτομία, διότι το κόμμα ως συλλογικό σώμα δεν υπήρχε στη στροφή του 17ου αιώνα, είναι η μετατροπή των οργάνων του σε απόλυτη επικράτεια του μονάρχη, όπου εμφανίζεται για να αναγγέλλει τις βουλές του στους υπηκόους. Το ότι κάποιοι δεν είναι πειθήνιοι και αντιστέκονται δεν είναι ικανό να αναστρέψει το κλίμα υποταγής που επιβάλλει η αρχή του ενός. Άρα η διαβούλευση που επιτάσσει η εκπροσώπηση του κοινωνικού σώματος από τα όργανα μέσα από τη διαλεκτική σχέση που οφείλουν να έχουν με αυτό ακυρώνεται και «επιστρέφει» στον παραλήπτη κενή περιεχομένου. Όσο για το ίδιο το κόμμα, αυτό περιορίζεται στον ρόλο του φιλοθεάμονος κοινού για τις φιέστες του μονάρχη στις γνωστές αρένες του Φαλήρου.
Η λύση του δράματος: «Το βασίλειό μου για ένα άλογο» (Σαίξπηρ, Ριχάρδος ο Γ’, 1597);
Επειδή και στην «αριστερή» παραλλαγή της ιστορίας οι υπήκοοι του βασιλείου δυσανασχετούν και ξεσηκώνονται απειλώντας με ανατροπή η ανασφάλεια τρυπώνει στο μυαλό: «Μου ‘βαλαν στο κεφάλι μου ένα στείρο στέμμα / κι ένα άγονο μου δώσαν να κρατήσω σκήπτρο, / που άλλος θα μου το αδράξει, ξένο χέρι», αναφωνεί ο Μάκβεθ. Ίσως ο μονάρχης να αποδράσει αφήνοντας το παλαίμαχο σύμβουλο-exchequer αντ’ αυτού σε άλλου τύπου κυβερνητικό σχήμα ώστε να επανέλθει, φρέσκος και πάλι κατά το δυνατόν, για να ενσαρκώσει και πάλι τη νέα τάξη πραγμάτων, καθόλου νέα και ελπιδοφόρα. Ίσως και να παραμείνει μέχρι τελικής πτώσης και κατάπτωσης. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα; Καθόλου! Δυστυχώς ως τραγωδία επαναλαμβάνεται για τους υπηκόους του βασιλείου εκτός αν απο-μαγευτούν και απεξαρτηθούν από τέτοιες ιστορίες και γράψουν τις δικές τους.
Η Σίσσυ Βελισσαρίου είναι καθηγήτρια ΕΚΠΑ, μέλος της Δ.Ε. της ΠΟΣΔΕΠ
Πηγή: yabasta

Διαβάστε περισσότερα

ΝΑΤΟ και ανθρωπισμός δεν πάνε μαζί, του Τάσου Κορωνάκη

Ο υπουργός Άμυνας μετά την συμφωνία με το ΝΑΤΟ δηλώνει πανευτυχής πως κλείνει το κεφάλαιο της παράνομης μετανάστευσης. Η Ά. Μέρκελ, ο Ντ. Τουσκ και ο Ζ.-Κ. Γιούνκερ υπερασπίζονται το νέο τους σχέδιο, βασισμένο στις αξίες της ΕΕ και παλεύουν να πείσουν τους ηγέτες που άπλωναν συρματοπλέγματα στα σύνορά τους, πως δεν χρειάζεται πια να βγει η Ελλάδα από την Σένγκεν.
Το θέμα θα αντιμετωπιστεί σε συνεργασία με την Τουρκία, θα καταπολεμηθούν τα δίκτυα των διακινητών, θα σταματήσουν να χάνονται ανθρώπινες ζωές και η Ευρώπη με την αρωγή του ΝΑΤΟ θα επιστρέψει στην κανονικότητα και θα ζήσουμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα...
Τι αφορά το ευρω-νατοϊκό σχέδιο;
Το νέο Ευρω-Νατοϊκό σχέδιο όμως πολύ απέχει από όλα τα παραπάνω. Πίσω από τις όμορφες λέξεις, όπως σε κάθε κρίση που αντιμετωπίζει η γηραιά ήπειρος, κρύβεται η εμμονή των πολιτικών ηγεσιών της να μην αμφισβητούν τις κεντρικές πολιτικές επιλογές τους, που τελικά γεννούν τις κρίσεις ή κάνουν την ΕΕ ανίκανη να τις διαχειριστεί. Πίσω και από αυτό το σχέδιο, κρύβεται η απροθυμία να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες που γεννά ένα σύστημα που καθημερινά αμφισβητεί τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη σκορπώντας δυστυχία, πολέμους και ακραία φτώχεια. Τραγική ειρωνεία στο μαγικό σχέδιο επίλυσης, είναι ότι ο καταλύτης που θα διασφαλίσει την επιτυχία του, είναι το ΝΑΤΟ, ο βασικός δηλαδή παράγοντας αποσταθεροποίησης και πολέμων που γεννά τις ροές προσφύγων τις τελευταίες δεκαετίες στον πλανήτη.
Το σχέδιο επιχειρεί να απαντήσει στο βασικό αίτημα των «σκληρών». Στο ότι η Ελλάδα δηλαδή δεν φυλάσσει αποτελεσματικά τα σύνορά της, με αποτέλεσμα την είσοδο καθημερινά χιλιάδων προσφύγων, που αιτούμενοι άσυλο δεν μπορούν να απελαθούν προς τις χώρες προέλευσής τους. Η Ελλάδα ισχυριζόταν πως η σκληρή φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων θα σήμαινε τον πνιγμό των προσφύγων και επιχειρηματολογούσε πως την ροή όφειλε να σταματάει η Τουρκία. Η Τουρκία όμως δεν συνεργαζόταν, οπότε η λύση που βρέθηκε ήταν, με κάποια ανταλλάγματα προς αυτήν, το ΝΑΤΟ να παίξει τον ρόλο του μεσάζοντα, διασφαλίζοντας τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Το ΝΑΤΟ λοιπόν, θα αναγκάσει την Τουρκία να αποτρέπει τον απόπλου των προσφύγων, θα αξιοποιήσει τις εγκληματικές τεχνικές της βίαιης απώθησης (push back), που μέχρι σήμερα ορθά αρνείται να χρησιμοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση, και θα πιέσει την Τουρκία για την επανεισδοχή μέρους των προσφύγων που θα φτάνουν στην Ελλάδα. Έτσι, θα δοθεί το μήνυμα πως η πόρτα του Αιγαίου έκλεισε οριστικά. Στην πραγματικότητα η ΕΕ με την συμμετοχή του ΝΑΤΟ επεκτείνει τον φράχτη του Έβρου στα θαλάσσια σύνορά της, επιχειρώντας να κλείσει την στρόφιγγα της εισόδου προσφύγων στα όρια που η ίδια κάθε φορά θα επιλέγει να διαχειριστεί, μέσα από τα hot spots και τις συμφωνίες για επανεγκατάσταση των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ.
Το σχέδιο μοιάζει λογικό απαντώντας στο βασικό αίτημα της φύλαξης των συνόρων, αλλά ξεχνάει μία κύρια παράμετρο. Τους ίδιους τους πρόσφυγες και τα δικαιώματα που πηγάζουν από την ιδιότητά τους. Γιατί η αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, ως ζήτημα συνόρων, είναι η βάση της ακροδεξιάς πολιτικής, αποστέρησης από τους πρόσφυγες των δικαιωμάτων τους. Για την ακρίβεια η ΕΕ συμπεριφέρεται υποκριτικά φράσσοντας τα σύνορά της, ώστε να καταστήσει αδύνατη την παρουσία προσφύγων στο εσωτερικό της και αρα την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Ταυτόχρονα, βαφτίζει την Τουρκία ασφαλή χώρα την στιγμή που όχι μόνο τυπικά δεν είναι, αλλά και οι πρόσφυγες δεν την θεωρούν ασφαλή. Για ποιον άλλο λόγο άλλωστε θα διέσχιζαν καθημερινά οι ίδιοι και τα παιδιά τους το Αιγαίο διακινδυνεύοντας να μην φτάσουν ποτέ στο απέναντι νησί.
Παραβιάζονται τα δικαιώματα των προσφύγων
Πέρα όμως από την εξόφθαλμη παραβίαση των δικαιωμάτων των προσφύγων το νέο σχέδιο καθόλου βέβαιο δεν είναι πως είναι ρεαλιστικό. Οι πρόσφυγες ρισκάρουν καθημερινά την ζωή τους για να μπορέσουν να ζήσουν σε μια χώρα χωρίς φόβο, και αυτό το πάθος για ζωή είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να το σταματήσει οποιοσδήποτε φράχτης.
Το ίδιο όμως ισχύει και για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους οποίους και αυτή η κυβέρνηση μέσα στη συνολική της μετατόπιση, τους βάφτισε παράνομους, ενώ θα όφειλε να τους αντιμετωπίζει ως οικονομικούς πρόσφυγες μιας και εξωθήθηκαν από τις χώρες τους βίαια, μπορεί όχι από βόμβες, αλλά από την πείνα. Αντί λοιπόν να σκύψουμε πάνω στην ανάγκη παγκόσμιας αναδιανομής εισοδημάτων και στον τερματισμό της υπερεκμετάλλευσης περιοχών του πλανήτη, παρακάμπτεται η αιτία του προβλήματος, όπως στο προσφυγικό παρακάμπτεται ο πόλεμος. Μη δεσμευόμενες δε και από το διεθνές δίκαιο, οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ αντιμετωπίζουν τους μετανάστες χωρίς χαρτιά ως ένοχους, ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας και δεν συζητάνε τίποτα πέρα από την απέλαση τους ή την κράτηση όσων δεν δέχονται πίσω οι χώρες τους, σε κλειστά στρατόπεδα όπως η Αμυγδαλέζα χτες, η Κόρινθος σήμερα ή οι διαμορφωμένοι χώροι εντός των hot spot διαχωρισμού και ταυτοποίησης αύριο.
Το συνολικό σχέδιο λοιπόν, καμιά σχέση δεν έχει με τον ανθρωπισμό και τις δήθεν αξίες που επαγγέλλονται οι εισηγητές του, έχει αμφίβολα αποτελέσματα και μεγάλους κινδύνους, ενώ η ελληνική κυβέρνηση υποκύπτει για μια ακόμα φορά στους εκβιασμούς, βάζοντας τέλος στο μόνο ίσως πεδίο, όπου έδινε ένα άλλο δείγμα γραφής, επιχειρώντας μάλιστα να κερδίσει ως αντάλλαγμα το κλείσιμο της αξιολόγησης με πιο ευνοϊκούς όρους.
Κρίσιμη λεπτομέρεια του σχεδίου η αποδοχή της παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ασχοληθεί μόνο με το θέμα των προσφύγων, αλλά θα εμπλέκεται με ρόλο επιδιαιτησίας σε μια γκρίζα ζώνη διεκδικήσεων μεταξύ δυο γειτονικών χωρών, αλλά και η εμπλοκή του στην Ρωσοτουρκοκουρδική σύγκρουση στη Συρία που παράγει το βασικό κύμα προσφύγων σήμερα. Κατά τα άλλα το θέμα έληξε...
Πηγή: CNN

Διαβάστε περισσότερα

Ο ιμπρεσιονιστής Ρενουάρ

«Ποια πιστεύω ότι πρέπει να είναι τα δύο χαρακτηριστικά ενός έργου τέχνης; Πρώτον, πρέπει να είναι απερίγραπτο, και δεύτερον πρέπει να είναι μοναδικό» Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ 

O Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ είναι ένας από τους σημαντικότερους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1841 στη Λιμόζ της Γαλλίας και πέθανε στις 3 Δεκέμβρη του 1919. Ο Ρενουάρ ήταν μεγάλος θαυμαστής της ομορφιάς, ιδιαίτερα της γυναικείας, και έχει ειπωθεί ότι «είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας παράδοσης που απορρέει από τον Ρούμπενς και τον Βαττώ».
«Το έργο τέχνης πρέπει να σε κατακυριεύει, να σε ‘τυλίγει’ γύρω του και να σε συνεπαίρνει. Είναι το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταφέρει το πάθος του», έχει δηλώσει ο ίδιος.
Στα τρία του χρόνια, η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι. Στα επτά γράφτηκε σε καθολικό σχολείο, όπου, μεταξύ άλλων, πήρε τις βασικές γνώσεις μουσικής. Στην αρχή έδειξε εξαιρετική κλίση για τη μουσική κι ο δάσκαλός του, τον σπρώχνει σ' αυτό το δρόμο. Όμως, ο πατέρας του, θεωρώντας ότι θα ζούσε καλύτερα αν γινόταν τεχνίτης, αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και τον έβαλε μαθητευόμενο σε ένα εργαστήριο που έφτιαχνε πορσελάνες. Ο Ρενουάρ τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης, ενώ επισκεπτόταν συχνά το Λούβρο για να μελετήσει έργα σημαντικών ζωγράφων.


Το 1862 ξεκίνησε τις σπουδές του στο ατελιέ του Σαρλ Γκλαιρ, ενώ συνδέεται στενά με τον Μονέ, τον Σίσλεϋ, τον Μπαζίλ. Το 1869 η διάσημη κρατική έκθεση τέχνης του Παρισιού, Salon, δέχεται έναν από τους πίνακές του, ενώ το 1874 συμμετέχει στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών κι εξακολουθεί να εκθέτει μαζί τους, μέχρι την έβδομη έκθεσή τους, το 1882.
Οι ιμπρεσιονιστές εμπνέονταν από τη φύση και την οπτική πραγματικότητα και προσπαθούσαν να την παρουσιάσουν με ένα φρέσκο και άμεσο τρόπο. Χρησιμοποιούσαν ζωντανά χρώματα, κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων, ενώ έδιναν έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός. Ο Ιμπρεσιονισμός θεωρείται πως ξεκίνησε ουσιαστικά από τους Μονέα, Ρενουάρ και Σίσλεϋ.


Στη μικρή αυτή ομάδα προστέθηκαν σταδιακά, μεταξύ άλλων, οι Μανέ και Ντεγκά, ενώ και ο Σεζάν επηρεάστηκε από αυτό το κίνημα και αργότερα ο ίδιος αποτέλεσε τον κορυφαίο ίσως εκπρόσωπο της αποκαλούμενης και μετα-ιμπρεσσιονιστικής περιόδου.
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ άρχισε να διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές και σταδιακά στράφηκε προς τον κλασικισμό. Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ από το οποίο επηρεάστηκε βαθιά. Το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσος που τον καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα, ενώ αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια. Ωστόσο, ακόμα και όταν ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, δεν εγκατέλειψε την ζωγραφική.
Συνεχίζει να δημιουργεί αλλάζοντας την τεχνική του και δένοντας το πινέλο στο χέρι του. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, στις 3 Δεκεμβρίου του 1919. Πριν το θάνατό του, κατάφερε να δει έργα του να εκτίθενται στο μουσείο του Λούβρου.

Διαβάστε περισσότερα

Το ΝΑΤΟ καθηγητής δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης!

Δημοσιεύουμε την πρόταση για «Μνημόνιο Συνεργασίας» του ΝΑΤΟ με το τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

Πρόταση – «Mνημόνιο Συνεργασίας» για συμμετοχή του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη εκπαιδευτική διαδικασία του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ της Σχολής Οικονομικών και Νομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης! Αν δεν συνεχιστεί η αντίδραση των φοιτητών το ΝΑΤΟ θα είναι ένας «καθηγητής» του Τμήματος…

Δημοσιεύουμε το «Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ της Σχολής Οικονομικών και Νομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και του  ΝΑΤΟ RAPID DEPLOYABLE CORPS GREECE.  το NRDC – GR». Όπως αναφέρεται στο κείμενο πρόκειται για εισήγηση στη Γενική Συνέλευση του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, που ήταν προγραμματισμένη την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου. Με την παρέμβαση των φοιτητών η συζήτηση, για την έγκριση του κειμένου, αναβλήθηκε. Στη συνέχεια θα σταθούμε αναλυτικότερα στην ουσιαστική κινητοποίηση των φοιτητών. 

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το «Μνημόνιο Συνεργασίας» παρακάτω.

Πριν παρουσιάσουμε τα κύρια σημεία ας δούμε τι ακριβώς είναι το ΝΑΤΟ RAPID DEPLOYABLE CORPS GREECE. Σύμφωνα με το άρθρο 1 του «Μνημονίου Συνεργασίας», που προτάθηκε, «το Headquarters ΝΑΤΟ RAPID DEPLOYABLE CORPS-GREECE αποτελεί ένα από τα εννέα τον αριθμό Στρατηγεία της Δομής των Δυνάμεων του ΝΑΤΟ (ΝΑΤΟ Force Structure) στο οποίο εκτός του ελληνικού υπηρετεί και αλλοδαπό προσωπικό κρατών μελών της Συμμαχίας».

Τι προτείνεται να κάνει το ένα από τα εννέα Στρατηγεία της Δομής των  Δυνάμεων του ΝΑΤΟ, μαζί με το τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ; Το σχέδιο φαίνεται μεγάλο και το συγκεκριμένο «Μνημόνιο Συνεργασίας» επιδιώκει να περιγράψει μόνο τις βασικές κατευθύνσεις.

Σκοπός και στόχοι 

Κύριος σκοπός είναι η ανάπτυξη «στρατηγικής και δράσεων για τη διασύνδεση μεταξύ της πανεπιστημιακής κοινότητας και του Στρατηγείου (…)με σκοπό την εξοικείωση των φοιτητών του πανεπιστημίου με το διεθνές εργασιακό περιβάλλον που προσφέρει το NRDC – GR».

Στο άρθρο 2 αναφέρονται οι στόχοι: «Οι αμοιβαία επωφελείς συνέργειες μεταξύ του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ και του Headquarters ΝΑΤΟ RAPID DEPLOYABLE CORPS-GREECE. Η στοχευμένη διασύνδεση της εκπαίδευσης και της έρευνας με την κοινωνία».

Ως τομείς συνεργασίας αναφέρονται (ενδεικτικά) οι εξής:

• «Συγκρότηση Ομάδων Εργασίας με εκπροσώπους των δύο φορέων ή και τρίτων, εφόσον κάτι τέτοιο κριθεί σκόπιμο, για θέματα κοινού ενδιαφέροντος.
• Διοργάνωση δράσεων εκπαίδευσης /κατάρτισης, καθώς και εκδηλώσεων, σεμιναρίων κ.λπ.
• Παροχή 50% ειδικής έκπτωσης για την παρακολούθηση του αγγλόφωνου προγράμματος σε όλο το προσωπικό και τις οικογένειες του προσωπικου  που υπηρετεί στο Headquarters ΝΑΤΟRAPID DEPLOYABLE CORPS GREECE
• Προώθηση θεμάτων και κοινών δράσεων των δύο φορέων μέσα από τα έντυπα, τις ιστοσελίδες τους και την κάθε είδους ενημέρωση των μελών χρηστών τους και τρίτων καθώς και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης».

Μεταξύ άλλων (άρθρο 3) σημειώνεται πως η διοίκηση του Τμήματος και το Στρατηγείο του ΝΑΤΟ θα εξειδικεύουν στόχους και θα γίνεται εισήγηση για «κοινές δράσεις». Παράλληλα (άρθρο 4) υπογραμμίζεται πως για «κάθε επιμέρους κοινή δράση (πρόγραμμα, εκδηλώσεις, σεμινάρια κτλ.)» θα υπάρχει συμφωνία κατά περίπτωση.  Συμφωνία, για παράδειγμα, στην κάλυψη δαπανών ή την εξεύρεση χορηγών. 

Η κινητοποίηση των φοιτητών 

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» (όπου δημοσιεύθηκαν και εκτενή αποσπάσματα του «Μνημονίου Συνεργασίας» ) την ημέρα που συζητήθηκε το «Μνημόνιο συνεργασίας» (10/2/2016) πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας από τον Σύλλογο Φοιτητών του Τμήματος. Η κινητοποίηση εμπόδισε την έγκριση του Μνημονίου Συνεργασίας του Τμήματος με το ΝΑΤΟ.  H συζήτηση, για την έγκριση του «Μνημονίου Συνεργασίας», αναβλήθηκε. Μπορείτε να δείτε βίντεο, που δημοσιεύθηκε στον 902.gr, από την κινητοποίηση εδώ.

Ολόκληρο το «Μνημόνιο συνεργασίας»

Ακολουθεί ολόκληρο το «Μνημόνιο Συνεργασίας», το οποίο ήταν έτοιμο να προταθεί για έγκριση στη  Γενική Συνέλευση του Τμήματος. Μάλιστα, υπήρχε και μετάφραση στα αγγλικά, την οποία μπορείτε να δείτε εδώ.

Αξίζει να θυμίσουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ επιδιώκει (και με τη σύμφωνη γνώμη ορισμένων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας) να «εισβάλλει» στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Θυμίζουμε την αποκάλυψη που είχε κάνει ο «Ριζοσπάστης» τον Μαϊο του 2008. Το ΝΑΤΟ, με έγγραφο του, που είχε κοινοποιήσει στις σχολές του ΑΠΘ, καλούσε φοιτητες να συμμετέχουν σε πρόγραμμα «πρακτικής άσκησης» στις Βρυξέλλες.

 ***

ΝΑΤΟ: Ένας εχθρός των λαών 

Το επιχείρημα που ακούγεται σε τέτοιου είδους προτάσεις είναι συγκεκριμένο: Η Ελλάδα είναι στο ΝΑΤΟ, άρα δεν υπάρχει πρόβλημα να γίνει και μια συνεργασία (με τον …αγνό αυτό οργανισμό, να προσθέσουμε εμείς).

Το ΝΑΤΟ είναι ένας στρατιωτικός οργανισμός. Τι δουλειά έχει στην εκπαιδευτική διαδικασία; Τι χρειάζεται στο πανεπιστήμιο; Μήπως για να δώσει τα «φώτα» του πνεύματος του;

Είναι εξοργιστικό ορισμένοι ακαδημαϊκοί να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Ας πούνε ευθέως: Θέλουμε την προπαγάνδα του ΝΑΤΟ στο πανεπιστήμιο, θέλουμε οι φοιτητές να εξοικειώνονται με τη δράση και του ΝΑΤΟ!

Ας το δούμε και πιο συγκεκριμένα: Τι δουλειά έχει το ΝΑΤΟ σε μια πανεπιστημιακή σχολή δημοσιογραφίας; Δεν φτάνουν τα σεμινάρια του ΝΑΤΟ σε δημοσιογράφους για να προπαγανδίζουν την πολιτική του;… Θέλουν κάποιοι, από νωρίς, οι φοιτητές να γίνουν φερέφωνα μιας εγκληματικής «αμυντικής» συμμαχίας, με χιλιάδες θύματα;..

Κάποιοι θέλουν το ΝΑΤΟ μέσα στις σχολές. Ευτυχώς οι φοιτητές αντιδρούν.

Υ.Γ: Μήπως θέλουν ορισμένοι να μπει και το σήμα του ΝΑΤΟ έξω από κανένα πανεπιστημιακό κτίριο, για τη μεγάλη του προσφορά;  Ας κινητοποιήσουμε όλοι τη μνήμη και τη γνώση μας. Ας θυμηθούμε και ας μάθουμε τη δράση ενός ιμπεριαλιστικού μηχανισμού που είναι εχθρός κάθε λαού, είτε η χώρα του συμμετέχει στη «συμμαχία» , είτε όχι.

Διαβάστε περισσότερα

Οι μπράβοι δεν λυπούνται

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ 

Θα ήταν ωφέλιμη μια βόλτα των κυβερνητικών επιτελών στις «ταπεινές» πιάτσες των τοκογλύφων. Να δουν πως τα «αφεντικά» συνεννοούνται και δίνουν τις οδηγίες στα «παιδιά» που εξασφαλίζουν τις εισπράξεις: « Αυτόν, στο γύψο για να του φύγει η μαγκιά, τον άλλο που καίγεται,  στο περίμενε για να πέσει στο παρακάλι, από τον δείνα να πάρουμε τα ρέστα του και βλέπουμε»…
Ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς της «αριστερής» του κυβέρνησης, αν είχαν μια αμυδρή έστω εικόνα και αίσθηση της λειτουργίας του υποκόσμου θα κατανοούσαν ότι δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτε περιμένοντας τα «παιδιά» της τρόικας (κουαρτέτου) που έχουν αναλάβει την αξιολόγηση. Θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτά τα παιδιά και τα ευυπόληπτα αφεντικά τους έχουν χρησιμοποιήσει όλες τις πρακτικές των κοινών τοκογλύφων και των μπράβων  της πιάτσας σε βάρος της χώρας. Θα γνώριζαν πια ότι τα αφεντικά και οι μπράβοι τους δεν δείχνουν έλεος, δεν λυπούνται.
Ο πρωθυπουργός και η «αριστερή» του κυβέρνηση θα έπρεπε ήδη να έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι δανειστές και οι μπράβοι τους μεταχειρίζονται επ ακριβώς τις δοκιμασμένες πρακτικές του υποκόσμου:
Έβαλαν τη χώρα και την «αριστερή» της κυβέρνηση στο γύψο (κάπιταλ κοντρόλ, πιστωτική ασφυξία) «για να της φύγει η (τζάμπα) μαγκιά της άγνοιας και της υπεροψίας»
Έχουν τη χώρα που καίγεται για ρευστότητα στο περίμενε για να πέσει στο παρακάλι
Βλέπουν και εκμεταλλεύονται το γενικότερο  πολιτικό οικονομικό κοινωνικό χάλι της χώρας και ετοιμάζονται για μια ακόμη (τελική;) έφοδο για να μαζέψουν τα ρέστα…
Αν η κυβέρνηση της «αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα είχε μια επαφή με την πραγματική ζωή θα καταλάβαινε ότι δεν έχει να περιμένει κανένα έλεος από τους δανειστές – τοκογλύφους και τους  «γιάπηδες» μπράβους τους που όλο έρχονται και όλο καθυστερούν  να έρθουν για να αξιολογήσουν. Εχουν τη χώρα και την κυβέρνησή της στον πιστωτικό γύψο και στο περίμενε μέχρι να φτάσει η στιγμή ελάχιστα πριν την ασφυξία.  Τότε θα βουτήξουν τα ρέστα και θα επιτρέψουν μια ανάσα…
Αν η κυβέρνηση της «αριστεράς» του κύριου Τσίπρα δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις θα γνώριζε ότι τα  αφεντικά και οι μπράβοι τους  αξιοποιούν (αν δεν δημιουργούν) πρόσθετα προβλήματα στη χώρα γιατί με αυτόν τον τρόπο εντείνουν την αδυναμία της. Και η αδυναμία δεν είναι λόγος για να μην γίνουν οι εισπράξεις. Ακριβώς το αντίθετο, είναι η ώρα του μεγάλου πλιάτσικου.
Σ αυτήν ακριβώς τη στιγμή βρισκόμαστε τώρα:
1.Η χώρα δοκιμάζεται από το βάρος της προσφυγικής κρίσης με τις γεωπολιτικές της παραμέτρους οι οποίες γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνες αν λάβει κανείς υπόψη τις πάγιες τουρκικές επιδιώξεις στο Αιγαίο
2.Η εξουθενωμένη, από τα μνημόνια, οικονομία (1/4 του ΑΕΠ εξαφανισμένο σε σχέση με το 2009) δεν επιτρέπει την εκπλήρωση βασικών λειτουργιών του κράτους (άμυνα, παιδεία, υγεία κλπ) το οποίο σαν πρεζάκι περιμένει την αξιολόγηση και τη δόση
3.Και για να επιτρέψουν οι μπράβοι των τοκογλύφων την εκταμίευση μιας ακόμα δόσης, θα πρέπει να εισπράξουν…
Τι έχει απομείνει; Ενέργεια (ΔΕΗ, κοιτάσματα άνθρακα και πιθανά υδρογονανθράκων) νερά (υπηρεσίες ύδρευσης, άρδευσης, υδροηλεκτρικά) και ιδιωτικός πλούτος (οι φεσωμένες παραγωγικές μονάδες στον πρωτογενή τομέα και κυρίως οι ζορισμένες ναυτιλιακές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις).
Η κυβέρνηση της «αριστεράς» εξακολουθεί να περιμένει ότι κάποιος θα την λυπηθεί. Όμως, οι μπράβοι δεν λυπούνται χωρίς αντάλλαγμα…
topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Εσύ η κιβωτός – από το Πρόβατο όχι αρνί

Μόνος σου αγόρι μου. Κουβάλα την εποχή μας.

Σύρ’ την πίσω σου στην άσφαλτο προς ένα μέλλον που αυτή θα ντρέπεται που υπήρξε κι εσύ θα νιώθεις υπόχρεος να τη διατηρήσεις στη  μνήμη σου για να μην ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε.

Κουβάλα αγόρι μου ένα μπουφάν για τα κρύα της νύχτας, για τα κρύα στα σκοτάδια που σου στήνουμε, να ‘χεις να το τυλιχτείς ώσπου να φτάσει το ξημέρωμα. Δεν ξέρω πόσοι θα ‘μαστε σε εκείνο το ξημέρωμα.

Εσύ ίδιος ήλιος όμως θα χαμογελάς, ίδιος ήλιος θα παίζεις σε έναν άλλο ουρανό. Αν είμαι κι εγώ, αν έχω φτάσει ως εκεί, αν έχω βρει τρόπο να σώσω την ανθρωπιά μου ως εκείνες τις μέρες, θα ψάξω να σε φιλήσω που μου ‘δωσες ένα ακόμη κουράγιο λίγο πριν τα παρατήσω.

Μόνος σου αγόρι μου. Περπάτα ετούτον τον κόσμο, γκρέμισε τους φράχτες της αθλιότητάς μας, κάνε συντρίμμια τα τείχη του τρόμου μας, λιώσε κάτω απ’ τις σόλες σου τις σάπιες πράξεις μας, τις σάπιες σκέψεις μας. Περπάτα κι άφηνε χνάρια να ακολουθήσουν τα αδέρφια σου, να ‘ρθουν από όπου γης να ενωθούν, ζωή αυτά-ζωή εσύ, μαζί σου.

Μόνος σου αγόρι μου. Είσαι η κιβωτός του 21ου αιώνα. Μέσα σου σώζεται η ανθρωπότητα. Σώσε την!

Διαβάστε περισσότερα

Ο Κασιδιάρης εξυμνεί τον Χίτλερ

Υμνητής

Άρθρο-ύμνο στον Αδόλφο Χίτλερ έγραψε ο βουλευτής και εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης. Στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα των Χρυσαυγιτών στις 20 Απριλίου του 2011, ο Κασιδιάρης χαρακτηρίζει τον Χίτλερ ως «μέγα κοινωνικό αναμορφωτή» και «στρατηγική ιδιοφυΐα».
 

Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής αναρωτιέται στο άρθρο του πώς θα ήταν η Ευρώπη εάν είχε επικρατήσει ο Χίτλερ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς, κατ' αυτόν, με την ήττα τον ναζιστών σταμάτησε την «αναγεννητική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού».

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα του άρθρου που αποτελεί μνημείο ναζιστικής σκέψης:

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (που οι Δημοκρατίες, ή μάλλον οι εβραίοι - σύμφωνα με τον Στρατηγό Μεταξά – κήρυξαν στη Γερμανία) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν της παρακμιακής υποκουλτούρας που διέβρωσε τον λευκό άνθρωπο. Ο ακραίος υλισμός θα είχε προ πολλού τεθεί στο περιθώριο, δίνοντας τη θέση του στην εξύψωση του πνεύματος.

Ο επιστήμων θα υπερίσχυε του τεχνοκράτη. Ο άνθρωπος θα εξερευνούσε μακρινά άστρα και θα είχε ήδη ερμηνεύσει τον θαυμαστό κόσμο των υποατομικών σωματιδίων. Η φύση, που συνετρίβη μέσα σε λίγες δεκαετίες δημοκρατικής εκβιομηχάνισης θα αποθεωνόταν. Ο χρυσός δεν θα είχε καμία αξία έναντι της αθλητικής ρώμης και της διάνοιας. Ο νέος άνθρωπος θα έθαβε βαθειά μέσα στο χώμα της Ιστορίας το καταναλωτικό ανδρείκελο, που επιβιώνει ως πρότυπο στους καιρούς της σύγχρονης παρακμής. Ο φιλόσοφος και ο πολεμιστής θα συνέτριβαν τον τραπεζίτη. Θα έπαυε δια παντός το εμπόριο του χρήματος που υποτάσσει λαούς, με τρανό παράδειγμα τους Έλληνες, που από πνευματικοί πρωτοπόροι και κοσμοκράτορες, έγιναν σήμερα υποτελείς στο σιωνιστικό κεφάλαιο».

Διαβάστε περισσότερα